DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 09: I get jealous thinking that someone else could make you happier than I couldHIM: PORCHE
สายฝนที่โปรยปราย ท้องฟ้าที่มืดครึ้มไปทั่วสารทิศ ไม่ต่างอะไรกับใจผมตอนนี้ที่มันทั้งมืดมน น้ำตาไหลลงมารวมกับสายฝนที่สาดใสหน้า แม้จะเจ็บ แต่มันก็ไม่เท่ากับที่ใจหรอก
ผมทำอะไรลงไป
เรื่องที่เกิดขึ้นในไม่กี่วันมานี้ ผมทำอะไรลงไป ผมยอมนอนกับโอชินเพียงเพราะมันพูดดูถูกผม แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครดูถูกผมได้เท่าตัวผมเอง ผมทำให้ตัวเองไร้ค่านอนกับใครก็ได้เหมือนพวกสัตว์ก็ไม่ปาน แล้วอย่างนี้ผมจะมีหน้ากลับไปหามาโคได้ยังไง ในเมื่อผมสกปรกไปแล้ว ผมปล่อยตัวให้คนอื่นเชยชมไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งแต่กี่ครั้ง
“ฮึก ฮืออ” ผมควรโทษอะไรดี โทษโอชินที่มันดูถูกผม โทษเหล้า โทษความเมา หรือโทษตัวเองที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
ผมกลับไปไม่ได้อีกแล้ว
สายฝนหรือน้ำทิพย์ที่ไหนก็ชำระล้างความสกปรกของผมไม่ได้ แล้วหลังจากนี้ผมควรต้องทำยังไงต่อไป เดินหน้าหรือถอยหลัง หรือจะย้ำอยู่กับที ผมหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ เหมือนตอนนี้ที่ผมไม่สามารถมองสิ่งที่อยู่ข้างหน้า เพราะสายผมได้ทำให้ภาพทุกอย่างลางเลือนจนมองไม่ชัดว่าควรเดินต่อไปทางไหนดี จะมีหลุมหรือขวางหนามอะไรหรือเปล่า แล้วถ้ามันเป็นเหวล่ะ ถ้าเดินต่อไปผมจะตกลงไปตายไหม
“ทำบ้าอะไร!”
ตัวผมถูกกระชากอย่างแรงให้กลับเข้าไปในห้อง โอชินจับตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากับมัน แต่ผมมองหน้ามันไม่ได้จริงๆ ผมไม่อยากให้มันเห็นความอ่อนแอจากแววตาผม แค่นี้มันก็สมเพชผมมากพออยู่แล้ว ผมคงทนไม่ได้ถ้าจะต้องถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นอีก
“เป็นอะไร ออกไปตากฝนทำไม!” มันตะคอกใส่ผมหัวเสีย ผมก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลลงผ่านใบหน้าแล้วกระทบลงบนพื้น มือที่บีบผมหัวไหล่ผมคลายลง อยู่ๆมันก็ดึงผมเข้าไปกอดแล้วก็ลูบหลังผมเบาๆ
“เป็นอะไรทำไมไม่พูด อยากตายใช่ไหมถึงได้ออกไปยืนล่อฟ้าล่อฝนแบบนั้น!” แต่มันก็ยังไม่วายจะดุผม
ทำไมมันต้องกอดผม ทำไมต้องลูบหลังปลอบ มันทำไปทำไม เห็นใจเหรอ ผมไม่อยากได้หรอก
“ปล่อย!” ผมดันตัวผมออกแล้วก็ทรุดตัวนั่งลงกอดเขาตัวเอง ผมไม่ต้องการอ้อมกอดใครหรอก ไม่มีใครกอดผมแล้วอบอุ่น ไม่มีใครเต็มใจจะกอดผมด้วย สิ่งเดียวที่ทำได้คือการกอดตัวเองให้แน่นๆ แน่นที่สุดเท่าที่จะแน่นได้
“เฮ้อ เป็นอะไรวะ จะให้ฉันต้องถามไปถึงไหน” มันพูดเหมือนเหนื่อยอกเหนื่อยใจ น้ำตาผมหยุดไหล จากที่เศร้าๆ ตอนนี้ผมกำลังหงุดหงิดแทน หงุดหงิดตัวเอง หงุดหงิดไอ้โอชิน หงุดหงิดไปทุกอย่าง
“ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องถาม ไม่ได้ขอ!” ผมขึ้นเสียงบอกมันทั้งๆที่ยังนั่งก้มหน้ากอดเข่าตัวเองอยู่
อะไรที่ให้โดยความไม่เต็มใจ ผมไม่ต้องการหรอก ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องหยิบยื่นมาให้ มันไม่รู้หรือไงว่าคนรับจะรู้สึกไม่ดี มันก็เหมือนกับว่ามีคนโยนของให้คุณส่งๆแทนที่จะยื่นให้ถึงมือดีๆนั่นแหละ ใครจะไปชอบกัน
“อย่างี่เง่าได้ไหม”
“...”
“เออ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ไปอาบน้ำ เดี๋ยวไม่สบายกันพอดี” โอชินจับแขนผมแล้วก็ดึงผมให้ลุกขึ้น แต่ผมไม่ทันตั้งตัวเลยเซไถลลงไปกับพื้น ทำให้หัวเข่ากระแทกกับพื้นเข้าอย่างจัง
“ทำบ้าอะไรวะ เจ็บนะ!” ผมแหวใส่โอชินที่ทำให้ผมเจ็บตัว มันก็เป็นคนที่ใจร้ายมากๆ ตั้งแต่เจอมันก็ทำให้ผมเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ
“อ้าวเหรอ เห็นนายออกไปให้ฝนสาดใส่เล่นนึกว่าจะเจ็บไม่เป็นเสียอีก” มันยกยิ้มล้อผม ผมเลยถีบขามันแรงๆ
“อย่ามากวนตีน” ผมขึงตาว่ามัน
“อย่ามาลามปาม เดี๋ยวจะเจ็บหนักไม่รู้ตัว ลุกขึ้นได้แล้ว แล้วรีบไปอาบน้ำเลยนะ หวัดกินขึ้นมาจะทำยังไง” โอชินบ่นไม่หยุด ตัดความรำคาญผมเลยลุกเดินหนีเข้าห้องน้ำ อาการเคล็ดสะโพกจากกิจกรรมก่อนหน้านี้ทำให้ผมเดินลำบากไม่น้อย แต่ก็ต้องฝืนเก็บอาการเพราะถ้าอีกฝ่ายเห็น มันต้องล้อผมแน่ๆ
ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นโอชินนอนพิงหัวเตียงมองมานิ่งๆ ผมเหลือบดูนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตีสี่กว่าจะตีห้าแล้ว ไม่แปลกที่หัวจะรู้สึกง่วง บวกกับเพิ่งออกไปจากฝนมา จึงทำให้มีอาการปวดหัวตุบๆและปวดเมื่อยตามเนื้อตัว
“อาบเสร็จก็มานอนได้แล้ว” โอชินตบลงที่เตียง ผมมองแล้วก็เดินผ่านออกไปนอกห้อง
“จะไปไหน!” มันกระโดดลงจะเตียงคว้าตัวผมหมับ
“จะกลับห้อง” ผมปัดมือมันออกจากแขน แต่ตอนนี้ผมไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อกรกับโอชิน ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง เมาค้างและกำลังจะไม่สบาย ช่วงนี้ผมทำตัวเหลวแหลกชะมัด กินเหล้าแล้วก็นอนให้ไอ้บ้านี่เอา
เฮ้อ ไร้ค่าชะมัดเลยผม
“จะกลับไปทำไม เป็นไข้แบบนี้ นอนที่นี่แหละ” โอชินเอ็ด ผมกำลังจะแย่งแต่โดนมันปิดปากด้วยมือเสียก่อน “อย่ารั้นไม่เข้าเรื่องนะพอร์ช”
“ไอ้อ้ายอั้น! อ่ะอับไอออนอี้อ้อ!” ผมพูดเสียงอู้อี้ เหมือนโอชินจะรำคาญที่ฟังไม่รู้เรื่องเลยปล่อยปากผมให้เป็นอิสระ
“ก็บอกจะกลับไปนอนหอไงวะ!” ผมพูดเหวี่ยงใส่มัน ผมไม่ชอบนอนห้องคนอื่น ชอบนอนในที่ของตัวเองมากกว่า อย่างน้อยผมก็รู้สึกปลอดภัย
“เฮ้อ ทำไมดื้อแบบนี้วะ มานอน” มันลากตัวผมไปที่เตียง ผมขืนตัวสุดกำลังเท่าที่จะมีแรง ปากก็พร่ำบอกมันไปด้วยถึงเจตนารมณ์ของตัวเอง
“จะกลับห้องๆๆๆ ได้ยินไหม! แค่กๆๆ” พอใช้เสียงมากๆคอก็เกิดอาการเจ็บจนต้องไอออกมา
“ทำไม นอนที่นี่มันจะตายหรือไง ก็เห็นนอนได้มาตั้งหลายวัน แล้ววันนี้เป็นอะไรวะ”
“ไม่ชอบ อยากกลับไปนอนที่ห้อง” ผมบอกเหนื่อยๆ เริ่มหมดเรี่ยวแรงจะดิ้นร้น คงเพราะผมฝืนมากเกินไป ถึงได้เป็นแบบนี้
“รั้นชะมัดยาก เออๆ ไม่ต้องมาทำตาขวาง” มันเอ็ดที่ผมมองมันตาขวางโทษฐานที่ชอบว่าผมว่ารั้น ผมก็เป็นของผมแบบนี้ ไม่พอใจก็อย่ามายุ่งสิ
โอชินลากผมเดินไปที่หัวเตียง มันคว้ากุญแจรถกลับกระเป๋าตังค์ ผมเลยโล่งใจว่าคงได้กลับห้องแล้วแน่ๆ เพราะง่วงมากเหลือเกิน
ระหว่างที่ขับกลับไปที่คอนโดผม ผมก็หลับมาตลอดทาง รู้สึกตัวตื่นก็ตอนที่รู้สึกเหมือนตัวเองลอยได้ หรี่ตามองอย่างยากลำบาก เห็นเค้ารางใบหน้าของคนที่เกลียดชังผม อ้อมแขนมันกระชับตัวผมแน่น ผมไม่รู้ว่ามันรู้จักคนโดผมได้ยังไ รู้ถึงขั้นที่ว่าห้องผมอยู่ชั้นไหนห้องอะไร แต่ช่างเถอะ
ทันทีที่หลังสัมผัสกับเตียงที่ไม่ได้สัมผัสมาหลายวัน กลิ่นเดิมๆโอบล้อมรอบตัวผมสร้างผมอบอุ่นและทำให้ผมรู้สึได้ว่าผมอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว ผมก็หลบใหลเข้าสู่นิทรารมณ์อย่างง่ายดายอีกครั้ง
เหนื่อยเหลือเกิน
ตื่นเช้าขึ้นมาอาการปวดหัวยังมีอยู่ แต่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองไม่สบายหนักแต่อย่างใด น่าแปลก ทั้งที่ปกติผมจะป่วยง่ายและหายยากเพราะผมไม่ชอบกินยา พอปล่อยให้มันหายเองจึงค่อนข้างจะใช้เวลานานกว่าจะหายป่วย แต่ครั้งนี้ผมกลับไม่รู้สึกแย่มากนัก ทั้งๆที่เมื่อคืนออกไปยืนเป็นพระเอกเอ็มวีตากลมตากฝนอยู่ครึ่งค่อนชั่วโมงจนโอชินออกมาเจอตัวนั่นแหละ
โอชิน...
ผมมองบนเตียง ไม่มี! มีผมอยู่คนเดียว เมื่อคืนผมจำได้นะว่ามันพาผมกลับมา หรือแค่พามาส่งแล้วก็กลับไป คงเป็นแบบนั้นแน่ๆ ผมค่อยลุกออกจากเตียงเข้าห้องน้ำ วันนี้มีเรียนตอนสิบโมง ปีสี่แล้วผมจะทำตัวเหลวไหลไม่ได้ ไม่งั้นจะไม่จบ
ใช้เวลาแต่งตัวไม่นานผมก็ขับรถมาที่มหาวิทยาลัย เหลือเวลาอีกกว่าครึ่งชั่วโมงถึงจะเข้าเรียน ผมเดินไปยังโต๊ะประจำที่มีเพื่อนในกลุ่มนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“เป็นไงบ้างมึง หายหน้าไปหลายวัน โทรไปก็ไม่รับ ตกลงได้คืนดีกับพี่มาโคไหม” ไอ้เต้ เพื่อนชายในกลุ่มผมทักทันทีที่ผมเดินมาถึง เพื่อนแต่ลพคนมองมาด้วยความเป็นห่วง รู้สึกผิดที่ทำตัวเหลวไหลปล่อยให้พวกมันเป็นห่วงแบบนี้
“มึงคิดว่าไงละ” ผมย้อนถามมันเรียบๆ ไม่คิดจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง เพื่อนแต่ละคนทำหน้าแหยะๆ พวกมันรู้ว่าผมเฮิร์ทเรื่องมาโคมาก ก็ได้พวกมันนี่แหละที่คอยปลอบใจผม
“เอาน่ามึง ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา หน้าตาอย่างมึงหาไหมได้ ไม่ใช่แบบกูนี่” ไอ้บลูตุ๊ดอ้วนแต่ผิวขาวหยวกจีบปากจีบคอพูด
“เออจริง นี่ไง พี่ปรินอ่ะ พี่ปีห้าคณะแพทย์ที่ตามจีบมึงอยู่อ่ะ ทำไมไม่ตอบตกลงไปซะเลยล่ะ”
“มึงคิดว่ากูจะรุกเข้าได้ไหมอีฝน พูดไม่คิดนะมึง” ผมปาห่อขนมบนโต๊ะอีฝนกระเทยที่หน้าตาสวยในระดับหนึ่งเพราะความหมั่นไส้
กล้าคิดได้ยังไงให้ผมไปคบกับพี่ปริน ดูก็รู้ว่าพี่ปรินแกเป็นรับ ตัวก็เล็กกว่าผม แล้วตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่เคยรุกใครและไม่คิดจะไปรุกใครด้วย
ทำไม่เป็นครับ! บอกเลย!
ฟ้าผ่าแน่ถ้าผมทำอะไรแบบนั้น
“เอ้ามึง หัดไว้ก็ไม่เสียหาย” ไอ้มอสเพื่อนชายอึกคนพยักหน้าเห็นด้วย ผมมองจิกมัน แต่มุมปากก็ยกยิ้ม อย่างน้อยๆผมก็มีเพื่อนที่ทำให้มีความสุข
ได้เวลาเข้าเรียกพวกผมก็เคลื่อนพลกันเข้าห้องเรียน เรียนบ้างหลับบ้างคุยกันเพื่อนบ้างคละเคล้ากันไป เนื้อหาในหนังสือว่าน่าเบื่อแล้ว เสียงอาจารย์ก็ชวนง่วงยิ่งกว่าฟังพระสวดเสียอีก ว่าแล้วก็หลับเลยแล้วกัน เพราะยังรู้สึกเพลียๆเพราะยังไม่หายไข้ดี
ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์สั่น ผมหยิบขึ้นมาดู มีข้อความเข้าเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมชื่อไว้ ผมเปิดอ่านทันที
กินข้าวกินยาด้วย อย่าให้ต้องเป็นห่วง
-โอชิน-ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว แต่พอนึกขึ้นได้ก็แทบจะตบปากตัวเอง จะยิ้มทำไววะ บ้าหรือเปล่าวะกู!
จนถึงเวลาเลิกเรียน พวกเพื่อนผมจะไปดูหนังกันต่อ แต่ผมไม่มีอารมณ์ ว่าจะไปหาซื้อหนังสืออ่านเล่นสักเล่มแล้วกลับคอนโดเลย รู้สึกว่าช่วงนี้ใช้พลังชีวิตมากเกินไปจนเหนื่อยๆ แค่หายใจยังรู้สึกเหนื่อยเลยเถอะ
ผมขับรถมาที่ห้างดังที่อยู่ไม่ใกล้จากคอนโดมากนัก ท้องร้องบอกถึงความหิว แต่ผมไม่ชอบเข้าไปนั่งกินข้าวคนเดียว คนอื่นอาจจะทำได้นะ แต่ผมทำไม่ได้จริงๆ ยอมที่จะซื้อกลับไปกินที่คนเดียวที่ห้องดีกว่าจะมากินคนเดียวท่ามกลางผู้คนมากมาย
“มาโค...” ผมครางเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ในร้านอาหารคนเดียว แต่สายตาเขาจังจ้องไปที่มุมหนึ่งของร้าน ผมมองตามก็เห็นพริกนั่งกินข้าวอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง รู้สึกคุ้นหน้ามากแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
ชั่วเวลาแค่อึดใจที่ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหามาโค ผมนั่งลงตรงฝั่งตรงข้ามเขา แต่เขากลับไม่แม้แต่จะหันมามอง ราวกับว่าสิ่งที่เขาจับจ้องอยู่มันสำคัญมากจนไม่อาจละสายตามองสิ่งอื่นได้ ผมเหมือนเป็นธาตุอากาศสำหรับเขา
ยิ่งสายตาที่จ้องพริกกับผู้ชายคนนั้นด้วยความไม่พอใจ เหมือนกับว่าเขากำลังหึงหวงเด็กนั่น สายตาที่ผมไม่เคยได้รับ สิ่งที่เคยได้มีแต่ความเย็นชาและสายตาราบเรียบที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
อยู่กับผมเขาไม่เคยยิ้ม ไม่เคยหัวเราะ แต่อยู่กับเด็กนั่น ผมเห็นเขายิ้มเขาหัวเราะ ผมอิจฉา อิจฉาเด็กนั่นที่ทำให้เขามีความสุขได้ ที่สนามแข่งรถ วันนั้นผมก็ไป แต่มาโคเขาไม่เห็นผม สายตาที่อบอุ่นมีไว้เพื่อพริก อ้อมกอดที่กอดปลอบโยนเด็กนั่น...แต่ไม่ใช่ผม
ทำไมไม่เป็นผม
“รับอะไรดีครับ” จนเสียงพนักงานที่เดินเข้ามาถามดังขึ้น มาโคถึงได้ล่ะสายตามามองผม เขาดูอึ้งนิดๆ แต่ก็ปรับสีหน้านิ่งแบบฉบับเขาได้อย่างรวดเร็ว
“สเต็กปลาแซลม่อนที่หนึ่งแล้วกัน แล้วก็น้ำแร่” ผมบอก พนักงานจดเสร็จก็ก้มหัวให้นิดหนึ่งแล้วก็เดินจากไป
HIM: MACO
ผมจ้องแขกที่ไม่ได้รับเชิญนิ่งๆ มันมาทำไมที่นี่ แค่เรื่องเมื่อคืนก็น่าหงุดหงิดมากพออยู่แล้ว ไม่รู้ว่ามันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไง ถึงได้ตามตื้ออยู่ได้
“ผมน่าสมเพชไหมที่ชอบพี่ รักพี่แบบนี้” มันเริ่มเปิดปากพูดหลังจากที่นั่งเงียบมาราวห้านาทีได้
“ก็คงอย่างนั้น” ผมตอบ ยังดีที่ยังรู้ตัวว่าการกระทำของตัวเองทำให้ดูน่าสมเพชมากแค่ไหนในสายตาคนอื่น เพราะสิ่งที่มันทำนั่นแหละที่จะทำให้คนอื่นดูถูกมัน เพราะผมไม่มีอะไรต้องเสียหายอยู่แล้ว
“งั้นเราก็เหมือนกัน” มันยิ้มนิดๆ แต่ถึงจะยิ้มผมก็ยังมองออกอยู่ดีว่าตามันเศร้าแค่ไหน
“ฉันเนี่ยนะเหมือนนาย” ผมถามมัน ผมไม่ได้อยากจะใจร้ายหรอกนะ แต่คนที่ไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่ ไม่เลิกกับพอร์ชวันนี้ ยังไงวันหน้าก็ต้องเลิกกันอยู่ดี
“พี่ชอบไอ้เด็กนั่นไม่ใช่เหรอ แต่มันดูเหมือนจะไม่ชอบพี่เอาซะเลยนะ” พอร์ชเบนสายตามองไปทางพริกที่นั่งหัวร่อต่อกระซิกกับเจ้านายของมัน แต่ดูท่าจะสนิทเกินเจ้านายและลูกน้องกันเกินไปหน่อยหรือเปล่าวะ ทำไมต้องลูบหัวลูบหลังจับมือกันด้วย แล้วไอ้ตัวดีก็ยิ้มรับตลอดไม่เคยตีหน้ารำคาญเหมือนเวลาอยู่กับผมเลยสักนิด
น่าหงุดหงิดชะมัด!
“ใช่ไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าพี่กับผมเหมือนกัน”
“อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน!” ผมปรามมันเสียงแข็ง ยกมือเรียกพนักงานให้มาเก็บเงินเพราะตอนนี้พริกและไอ้เจ้านายมันเดินออกนอกร้านไปแล้ว
“ผมก็แค่ไม่เข้าใจ ทำไมพี่ถึงไม่รักคนที่รักพี่” พอร์ชพูดเสียงเศร้า คนเราก็แปลก รู้ทั้งๆว่าดันทุรังไปก็มีแต่จะเจ็บ แต่ก็ยังทน บ้าบอ เป็นความพยายามที่บ้าบอน่ารำคาญที่สุดในสายตาผม
“แล้วทำไมนายไม่รักคนที่รักนายล่ะ” ผมควักเงินจ่าย ลุกขึ้นยืนจ้องหน้ามันนิ่งๆ พอถูกผมย้อนเข้าให้มันก็นั่งเงียบก่อนจะตอบเสียงเบา
“ไม่มีใครรักผม”
“งั้นนายก็ควรรักตัวเอง” ผมถอนหายใจบอกมัน ถึงผมจะคบกับพอร์ชไม่นาน แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นเด็กที่รั้นมาก บอกขวาไปซ้าย บอกซ้ายไปขวา ใครสั่งอะไรมันจะไม่ทำ ยกเว้นกับผมที่มันเชื่อฟังจนน่าใจหาย แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่ได้ชอบมัน และก็คงไม่มีวันที่จะชอบมันด้วย
“ผมถึงได้บอกไงว่าเรามันน่าสมเพชเหมือนกัน ที่ไปรักคนที่ไม่รักเรา” มันยิ้มขื่นๆ
“ไม่เหมือนหรอก เด็กนั่นจะต้องรักฉัน” ผมพูด มองออกไปนอกกระจกร้านก็ไม่เห็นร่างของพริกแล้ว คลาดสายตาจนได้
“งั้นเหรอ ผมจะรอดูแล้วกัน”
“...”
“แต่พี่อย่าคิดว่าผมจะออกไปจากชีวิตพี่ง่ายๆ ไม่มีทาง!” แววตาเด็ดเดียวที่ไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆจ้องผมกลับ ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสมเพช
“ก็ลองดูสิ ฉันไม่คิดจะห้ามอยู่แล้ว อยากทำไรทำไป ถ้าทนเจ็บได้ก็ลองดูกันสักตั้ง”
ผมเดินออกจากร้าย ไม่สนใจว่าพอร์ชจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของผม ใช่ว่าผมไม่เคยพูดแรงๆ แต่เป็นมันที่ไม่เข็ด ยิ่งพูดดีด้วยก็มีแต่ขะยิ่งได้ใจ แค่เรื่องพริกคนเดียวผมก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้ว บอกตามตรงว่าไม่พร้อมจะรับเรื่องยุ่งยากอื่นๆเข้ามาในชีวิตหรอกครับ
ทั้งที่ผมกับพริกกำลังไปได้ด้วยดีแท้ๆ แต่กลับมามารมาขวางคอ แล้วดูจะเป็นมารที่ไม่น่าไว้ใจ ผมพอจะรู้จักว่าไอ้คุณไวน์นั่นมันเป็นใคร แต่ผมไม่เคยเห็นเขาดูแลเด็กในสังกัดแบบนี้เลย ไอ้ที่พาออกมากินข้าวซื้อของ มันใช่แล้วเหรอวะ
เดินหาอยู่นานก็ไม่เห็นวี่แววของสองคนนั้นเลย หายไปไหนวะ เดินกันไวชะมัด เมื่อมองหาไม่เจอ ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาพริก ผมเพิ่งกลับจากถ่ายแบบที่ต่างจังหวัดได้สองวัน เมื่อวานแวะไปหามันที่มหาลัยได้แปบเดียว พาออกไปกินข้าวแล้วผมก็ต้องรีบเข้าบริษัท วันนี้ว่าจะพามันมาดูหนัง ดันมีนัดซะก่อน ผมถึงได้ต้องมาตามเฝ้ามันแบบนี้ไง
“อยู่ไหน” ผมถามทันทีที่มันรับสาย
“อยู่บนรถ กำลังจะกลับห้อง” มันตอบ
“เดี๋ยวจะไปหา ไม่ต้องขึ้นห้อง รออยู่ข้างล่าง” ผมสั่งแล้วก็กดวางสายทันทีเพื่อที่พริกจะได้ไม่ปฏิเสธผมได้
ผมรีบขับรถไปที่คอนโดของพริกที่อยู่คนละฝากฝั่งกับห้างที่เพิ่งออกมา รถก็ติดจนน่าหงุดหงิด พอมาถึงคอนโดพริกผมก็เดินเข้าไปหาคนที่นั่งตีหน้ายุ่งอย่างไม่พอใจ
“เป็นอะไร เห็นหน้าแฟนแล้วทำอารมณ์เสียเนี่ย!” ผมหาเรื่องมันเสียงดัง ไม่ได้จะหาเรื่องจริงๆหรอกครับ แค่จะแกล้งมันแค่นั้นแหละ ก็ท่าทีตกใจแล้วทำหน้าตาเลิกลักมันน่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ
“พี่พูดบ้าอะไรของพี่เนี่ย คนเยอะแยะ!” ผมกดเสียงโวยใส่ผม รีบลุกขึ้นเดินไปที่หน้าลิฟท์ ผมเดินล้วงกระเป๋าตามใบแบบสบายใจ
“อายทำไม เรื่องจริง นายเป็นแฟนฉันนี่น่า” ผมยืนซ้อนหลังพริกแล้วก็คว้าเอวเล็กๆเข้าหาตัว พริกสะดุ้งแล้วก็ดิ้นออกจากแขนผม
“พี่มาร์ค!”
อ่า ผมชอบเวลามันเรียกชื่อผมแบบนี้จริงๆ แต่จะดีกว่านี้ถ้าได้ยินเวลาที่พริกมันครางเรียกชื่อผม
“เสียงดัง อายคนเขาไหมนั่น” ผมพูดนิ่งๆปรายตามองไปยังคนที่มองมาอย่างสนใจ แต่ในใจแอบขำที่ทำให้พริกสติแตกได้
“ไอ้พี่บ้า!” มันด่าผมเสร็จก็เดินเข้าไปในลิฟท์ที่เปิดออก ผมเดินตามเข้าไป พริกปรายตามองผมอย่างไม่พอใจก่อนจะสบัดหน้าหนีเหมือนไม่อยากจะมองหน้าผม
“คิดถึง” ผมขยับเข้าไปใกล้พริกแล้วก็ขโมยหอมแก้มใสๆทีหนึ่งเน้นๆ
เพี๊ยะ!
“มันมีกล้องนะพี่ ไอ้พี่บ้า ไอ้หน้าไม่อาย!” พริกเอามือกุมแก้มตัวเองที่โดนผมหอม ด่าผมออกมาเป็นชุด ปากดีแบบนี้น่าจะจับมาจูบให้เข็ด
“อ่อ ถ้าไม่มีกล้องก็ได้ใช่ไหม งั้นก็รีบเข้าห้องกันเถอะที่รัก พี่คิดถึงนายใจจะขาด” ผมแซวพร้อมโอบเอวมันออกจากลิฟท์ทันทีที่มาถึงชั้นห้องมัน
“ฝันเหรอไอ้พี่มาร์ค ปล่อยนะ!”
“เดี๋ยวก็รู้ว่าฝันว่าได้ขึ้นสวรรค์มันดีแค่ไหน จุ๊ๆ ถ้าจะด่า เก็บเสียงไว้ครางดีกว่านะเบบี๊”
“อะ..ไอ้ ลามก!”
ฮ่าๆๆ แกล้งเด็กนี่มันมีความสุขจริง แต่คงไม่มีอะไรจะสุขไปกว่าการได้ ‘กินเด็ก’
คืนนี้นายเสร็จฉันแน่หนูพริก หึหึ!
........................................................................
# มารอลุ้นกันว่าตอนหน้าหนูพริกเราจะโดนเสือร้ายกินไหม หุหุ
# สงสารพอร์ช ไม่เอาไม่ร้องนะ ผู้ชายมีเยอะแยะ เดี๋ยวเจ้หาให้ ฮ่าๆๆๆๆ
# เรื่องนี้อาจจะดูดาร์คนะคะ แต่อย่างที่เคยเตือนไป อะไรที่เห็นตอนนี้ก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่จริงเสมอไปก็ได้ ไปล่ะ ไปทำการบ้านต่อ ^_^
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 446180 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก