Chapter 8…………………….. “อย่าดื้อ”
ตาสองคู่จับจ้องไปที่กันและกันราวกับมีกระแสไฟฟ้าหลายแสนโวลต์ประทุใส่กันอยู่รอบๆ นัยน์ตาสีดำแสนเย็นชามองสบไปยังดวงตากลมโตที่พยายามทำสายตาให้ดูน่ากลัว ทั้งตาขาวที่เหลือกออก และตาดำที่มองตอบสายตาเย็นชาตรงหน้ากลับไป ราวกับใช้สายตาฟาดฟันกันแทนการสนทนาตอบโต้ ช่างเป็นภาพที่ทำเอาคนที่มุงดูอยู่ตอนนี้อนาถใจแทนเหลือเกิน ภาพตรงหน้าช่างเหมือน เลโกลัส ต่อสู้อยู่กับ กอลลั่ม ยังไงยังงั้น ถ้าอีกฝ่ายจะทำตาสายตาดุได้ทุเรศขนาดนั้น
“ผมเอาจริงนะพี่ ผมไม่ยอมแน่ๆคราวนี้” เริ่มเจ็บตาแล้วครับตอนนี้ แต่ยังต้องเกร็งทำตาถลนใส่ไอ้พี่เหนือต่อ เพราะมันดื้อจะให้ผมไปนั่งรถคันเดียวกับมันให้ได้ ทำไมมึงไม่เคยเข้าใจกูเลย! ทำไมไม่เข้าใจว่าถ้ากูไปเพื่อนกูจะพิการขาดขานั่งล้อมวงเรียนวิชาคณิตคิดเลขไม่ได้! ทำไมไม่เข้าใจว่าถ้ากูไป40ดีกรี กับ แอลกอฮอล์สองลังที่พวกกูแอบขนขึ้นรถมาแล้วมันจะเหลือเพราะคนหายไปหนึ่งคน! ไม่เข้าใจกูยังไม่พอขนาดกูเกร็งตาโหดจนจะหลุดจากเบ้าแล้ว หน้านิ่งๆของมึงยังโคตรโหดกว่ากูล้านเท่าเลย สัด! ไอสังหารมึงรุนแรงมาก แต่วันนี้กูไม่ยอม หัวเด็ดตีนขาดยังไงกูก็ไม่ยอม! กูลงทุนแลกเหรียญบาทมาก็เพื่อวันนี้ กูจะไม่ยอมให้มึงขัดเส้นทางรวยของกูแน่นอน!
“อย่าดื้อปอนด์” นี่แค่บอกกูดีๆนะยังน่ากลัวฉิบหาย แต่ใครกันแน่วะที่ดื้อ! รถทัวร์สองคัน ก็ตกลงกันแล้วว่าพวกสถาปัตย์จะนั่งคันแรก ส่วนพวกวิศวะจะนั่งคันที่สอง แล้วมึงจะลากกูไปนั่งคันเดียวกับมึงเพื่อ!
“พี่ก็นั่งกับเพื่อนพี่ไปดิ จะลากผมไปด้วยทำไม ผมอยากนั่งกับเพื่อนผม” กูเกร็งจนตาจะเป็นต้อลมแล้ว ถ้ามึงยังดื้อไม่เลิกกูไม่ตายเพราะตาอักเสบก็จะตายเพราะตีนกว่าหกสิบคู่ที่มองอยู่นั่นแหละ
“ปอนด์” ไม่เคยได้ยินใครที่เรียกชื่อแล้วรู้สึกเหมือนกำลังจะตายได้ขนาดนี้มาก่อน กูจะเสียเวลาทำตาโหดไปทำไมถ้าจะไม่ได้ผลแล้วเสี่ยงต่อการเป็นต้อฟรีๆ หรือเหรียญบาทที่หอบมาจะไม่ได้ร่วมวงคณิตคิดเลขกับคนอื่นๆซะแล้ว
“พี่เหนือ ผมขอร้องนะ ผมอยากนั่งกับเพื่อนผม พี่ก็นั่งกับพี่มิน พี่แทนไปดิ” ลองเปลี่ยนโหมดมาอ้อนดูบ้างครับ ยิ้มตาหยี ปากจะฉีกยันกกหูกันเลยทีเดียว นี่เพราะเรื่องแค่นี้กูต้องทำอะไรเสี่ยงๆหลายอย่างขนาดนี้เลยเชียวหรือ เรื่องจะง่ายขึ้นไหมถ้าค่ายนี้ไม่มีมึงไอ้พี่เหนือ!!!!!
ย้อนกลับไปเมื่อห้าวันก่อน
“พี่...เรื่องค่ายอาสาอ่ะ แบบว่า...พี่จะไปป่าววะ?” จะให้บอกตรงๆว่ามึงอย่าไปเลยก็กระไรอยู่ กลัวเหลือเกินว่าถ้าพูดไปผัดกระเพราตรงหน้ามันจะลอยมาฟาดหน้าผมแทน ตอนนี้ผมกับมันกินข้าวกันอยู่ร้านป้าเล็กครับ หลังจากประชุมแจกแจงรายละเอียดเรื่องเข้าค่ายตามคอนเซป “น้องปัตย์ฯคิด...พี่วิศฯสร้าง...ห้องสมุดเพื่อน้อง” ซึ่งแค่ชื่อโครงการก็พากันแดกจุดไปแล้ว อยากรู้ครับว่าใครแม่งคิด มึงจะแบ๊วทำไม พี่วิศฯของมึงโหดยังกับโจรป่า ค่ายอาสามึงก็ไม่ได้ต่างจากสงครามชาวสปาตาร์เท่าไหร่เลย
“มันอยู่ที่มึง” กูกลัวคำตอบแบบนี้ที่สุดเลย แต่ก็เตรียมใจไว้บ้างแล้ว นี่กูต้องมาเสียเวลาเกลี้ยกล่อมมึงอีกใช่ไหม
“แล้วทุกทีพี่เคยไปเข้าค่ายแบบนี้ไหม?” ขอเก็บข้อมูลฝ่ายตรงข้ามก่อนครับ จะได้รู้ว่าควรเจรจายังไงให้เป็นผล รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง หึหึ แต่มึงช่วยสนใจคำถามกูก่อนได้ไหม หันไปสั่งเป๊ปซี่เฉยเลย นี่ถ้าไม่สั่งเผื่อกูด้วยกูมีเคืองนะเนี่ย
“ไม่เคย” มันตอบผมแค่นั้น ก่อนที่น้องชมพู่ลูกสาวป้าเล็กจะเดินถือเอสขวดใหญ่มาให้พร้อมส่งยิ้มหวานไปที่ไอ้พี่เหนือแบบถ้าใครไม่รู้ก็คงตาบอด เธอออกจะแสดงออกชัดเจนขนาดนั้น เด็กมัธยมก็น่ารักเป็นธรรมดาครับ ยิ่งยิ้มแบบนี้พร้อมทำท่าทางเขินๆด้วยแล้ว ผมอดเอ็นดูไม่ได้
“สั่งเป๊ปซี่ทำไมได้เอส ถ้าไม่มีก็เอาโค้กมา” จบข่าว น้องชมพู่หน้าหดเหลือสองนิ้วรีบวิ่งไปเอาโค้กมาให้มันทันที ส่วนผมก็ทำได้แค่ส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้น้อง มีแต่คนรักคนหลงได้ไงวะทั้งที่นิสัยแบบนี้ กูเป็นน้องชมพู่นะจะเอาขวดเอสฟาดหัวมึง
“พี่ไม่ต้องไปก็ได้ ที่โน่นลำบากจะตาย พี่จะอยู่ได้หรอ” พยายามทำหน้าให้ดูปกติสุดๆครับ
“ถ้ามึงอยู่ได้...กูก็อยู่ได้” อย่ามองกูแบบนั้น กูใจอ่อน ไม่ได้ๆเดี๋ยวแผนการที่วางไว้กับเพื่อนๆจะพาลเสียหมด ให้สายตาของมันมาทำให้ผมหวั่นไหวไม่ได้เด็ดขาด
“ผมมันคนง่ายๆ นอนกลางดิน กินกลางทรายอยู่แล้ว ห่วงแต่พี่เถอะ ทางที่ไปก็ลำบาก ที่นอนก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นแบบไหน แล้วยังเรื่องอาหารการกินอีกไม่รู้จะถูกปากพี่หรือเปล่า” ยกเหตุผลล้านแปดขึ้นมาอ้าง ไม่เชื่อก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
“มึงพูดเหมือนไม่อยากให้กูไป” เอาแล้วๆๆ ตาเริ่มดุ เหมือนโดนดักทางถูก
“ผมแค่เป็นห่วง ถ้าพี่จะเข้าใจเจตนาผมเป็นอย่างอื่นไป ผมไม่พูดแล้วก็ได้” ลากเข้าดราม่ามันซะเลย เอาวะทำหน้าเศร้าๆไปเผื่อมันจะเชื่อ รู้สึกเลวครับ แต่เพื่อชัยชนะ ผมทำได้ทุกอย่าง ทริปนี้ผมจะได้ กาก รั่ว ชั่ว เกรียน กับเพื่อนๆสมใจโดยไม่มีใครมาขัด
“แล้วไม่คิดว่ากูจะเป็นห่วงมึงบ้างรึไง” เจอโหมดดราม่ากว่า ทำเอาไปไม่เป็นเลยทีเดียว ประโยคพาความเลวในตัวหดหาย จึงทำได้แค่สบตาคนตรงหน้าไปนิ่งๆ สายตามันไม่ฉายแววล้อเล่นเลยครับ ผมกำลังดูถูกความห่วงใยของคนอื่นอยู่ใช่ไหม ทั้งที่มันเป็นห่วงผมขนาดนี้ ผมก็เอาแต่ผลักใสไม่ให้มันไป ผมมันเลวจริงๆที่มองไม่เห็นความห่วงใยของคนตรงหน้าที่พยายามหยิบยื่นให้
“พี่ไปเถอะ ผมอยากให้พี่ไปด้วย” น้ำตาเริ่มจะซึมๆครับ รู้สึกซาบซึ้งใจมาก
“ไม่บอกกูก็ไป คิดว่ากูไม่รู้ทันความคิดมึงรึไง อยากแดกเหล้า เคล้าหญิง มึงข้ามศพกูไปก่อน” ภาพลวงตาชัดๆ จริงๆมึงเรียนนิเทศฯใช่ไหม กูไม่น่าซาบซึ้งกับคำพูดมึงเลย สุดท้ายรบกับมึงร้อยครั้งกูก็แพ้ทุกครั้งอยู่ดี
“รู้ตั้งแต่แรกก็ไม่บอก ปล่อยให้พูดตั้งนาน เสียเวลา”
“กูอยากรู้ว่ามึงจะใช้ไม้ไหนมาหลอกกู โง่กว่าที่คิด” แม่งด่ากู แต่เถียงไม่ออกเพราะจริงอย่างที่มันพูด โดนไอ้นนท์ด่าว่าโง่ ยังไม่เจ็บใจเท่าโดนไอ้พี่เหนือมันด่า
“ทริปนี้ผมขอสนุกกับเพื่อนนะพี่ ยังไงก็ต่างคนต่างอยู่ละกัน นอกสถานที่ผมขอ” บอกไปตรงๆเลย จะได้เคลียร์ๆ ไม่อ้อมโลก อ้อมไปก็กลับมาจุดเดิม ซ้ำเติมความโง่ให้ผมพ่ายแพ้ทุกที
“มึงอยากตายก็ลองดู” จบข่าว อิสระปลิวหายไปพร้อมกับคำว่าตาย เข้าค่ายครั้งนี้ชีวิตผมจะต้องเจอกับอะไรบ้างก็สุดแล้วแต่เวรแต่กรรมครับ เพราะผมสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง ที่มีอานุภาพเหนือสิ่งอื่นใด ทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ มันคือ ไอ้เหนือฟ้า คนนี้นี่เอง!!!!!
“.............................” ว่าแล้วก็แดกข้าวตรงหน้าต่อไปเงียบๆ ของฟรีครับ ไม่อยากพลาดอะไรดีๆไป บริการเขาดีจริงๆ เพิ่งด่าว่าโง่อยู่หยกๆยกขวดโค้กเทเติมใส่แก้วให้ผมซะงั้น ความดีเพียงน้อยนิดคิดว่าจะทำให้กูหายเคืองหรอ! แต่ปากเจ้ากรรมทำไมถึงต้องยิ้มด้วยก็ไม่รู้ ไม่เคยฟังที่สมองคิด ใจเต้นนิดๆ รู้อีกทีมุมปากก็ยกขึ้นซะแล้ว.......ตัดกลับมาเหตุการณ์ปัจจุบันที่สายตาผม กอลลั่ม ยังคงห้ำหั่นอยู่กับ เลโกลัสรูปหล่อ หน้ามึงน่ะเลโกลัสแต่นิสัยมึงพวกอ็อคชัดๆ กูคิดว่า เซารอน มาทวงแหวนเอง
“.............................” โหมดผมตอนนี้คืออ้อนครับ หลังจากลองใช้ความโหดเข้าห้ำหั่นก็รู้ว่าแพ้ราบคาบ
“มึงจะไปกับกูดีๆหรือจะให้กูลากไป” คิดสภาพออกเลยครับตอนโดนมันลากไป รู้สึกเกรงใจขึ้นมาทันที
“พี่เหนือ ผมอยากนั่งกับไอ้ธามผมรับปากมันไว้แล้วนะๆๆ” ได้ยินเสียงไอ้ธามที่อยู่ข้างหลังด่าเบาๆว่า
“เชี่ย เรื่องพากูซวยเสือกลากกูไปเอี่ยวด้วยนะมึง” ก่อนจะโดนมือไอ้นนท์รีบปิดปากมันไว้
“มึงจะนั่งกับมัน?!” ประโยคนี้ส่งถึงไอ้ธามที่ยืนอยู่ข้างหลังผมครับ หันไปเห็นหน้ามันแล้วอยากกินต้มข่าไก่ขึ้นมาทันที ไอ้ตี๋หน้าซีดขาวเป็นแกงกะทิเชียว เหงือแตกพลั่กๆ มือไม้สั่น มันคงกลัวไอ้พี่เหนืออย่างที่เคยบอกผมไว้จริงๆ
“ผะ...ผม...ผม...ผม...” สั่นอยู่นั่นแหละเชี่ยธาม กูลุ้นยิ่งกว่าเวลาดูบอลอีก วันนี้ทั้งวันจะได้รู้ไหมว่ามึงจะพูดอะไร
“..........................” หันกลับมาสบตาไอ้พี่เหนือก็เข้าใจเลยครับว่าทำไมไอ้ธามถึงติดอ่างขึ้นมากระทันหัน หน้ามึงโหดมาก! เลโกลัส เวอร์ชั่น2013ของเขาแรงจริงๆ เอาซะกอลลั่มอย่างกูความน่ากลัวชิดซ้ายไปเลย
“ผม...แล้วแต่พี่เลยครับ” มันพูดจบก็หลบเข้าหลังไอ้นนท์ทันที แต่ประโยคนี้พาความซวยมาเยือนผมหนักกว่าเก่า ไม่ช่วยกูไม่ว่า แต่อย่าพากูไปเจอทางตันได้ไหม?!
“..........................”
“ปอนด์”
“.........................” ยัง
“ปอนด์!”
“.........................” ยังอีก
“ไอ้ปอนด์!”
“...........คร้าบบบบบ!...............” ยังไม่หยุดเรียกกูอีก เห็นไหมกูมาเอากระเป๋าอยู่!!!!! มึงจะรีบอะไรนักหนา ผมยอมมันตั้งแต่ ปอนด์ แรกแล้วครับ แต่ต้องขึ้นรถไปเอากระเป๋าที่วางทิ้งไว้ก่อน กว่าจะเดินลงจากรถมาหามันอีกรอบก็กินเวลาหลายนาที มันก็เรียกอยู่นั่นแหละ มึงจะรีบไปตามควายหรือไง เดี๋ยวมึงก็ได้เจอแล้วควายน่ะ หรือมองหน้ากูไปก่อนก็ได้ระดับไอคิวกูก็ไม่ต่างจากควายเท่าไหร่หรอก
“ไปดิ พี่ชักช้าว่ะ คนอื่นเขารอเห็นไหม” พูดจบก็โดนมันผลักหัวเบาๆ ก่อนจะคว้าคอผมเข้าไปกอด อายคนอื่นบ้างเถอะ ทำกำหนดการเขาล่าช้าเพราะความเอาแต่ใจของตัวเองไม่พอยังมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้อีก
“มึงดื้อ...” มันพูดขณะเดินกอดคอผมไป มือที่ว่างมันก็เอามาบีบจมูกผมแล้วสั่นเบาๆ ฮึ่ย! ถ้าดั้งกูหักมึงต้องพากูไปศัลยกรรมที่เกาหลีเลยนะ เห็นหน้าบึ้งๆของกูไหม มันบอกว่าไม่พอใจการกระทำของมึงมาก
“ใครดื้อกันแน่ว่ะ” พูดกับตัวเองเบาๆครับ เพราะหลังจากก้าวขึ้นรถมาสายตาทุกคู่ก็จับจ้องมาที่ผมทันที กดดันมากเพราะไม่รู้จักใครเลย นอกจากพี่มินที่นั่งยิ้มเป็นเทพบุตรอยู่ข้างๆซาตานอย่างไอ้พี่แทน ผมเดินตามหลังพี่เหนือไปที่นั่งด้านหน้าพี่มินที่ยังว่างอยู่ โซนเด็กหลังรถครับ ดูแล้วมีอิทธิพลพอควร เพราะไม่มีใครกล้ามานั่งด้านหลังเลย เก้าอี้ยังว่างอยู่อีกหลายที่ ผมเอากระเป๋าเก็บเข้าชั้นวางของข้างบน ก่อนจะเข้าไปนั่งที่ติดกับกระจก เพราะไอ้พี่เหนือมันบังคับ ไม่นานรถก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากมหาลัย ตอนนี้เกือบๆตี1แล้วครับ จริงๆต้องออกเดินทางกันตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว โดยมีเป้าหมายคือ จังหวัดทางภาคอีสาน จังหวัดนครราชสีมา หรือเมืองย่าโมนั่นเอง หมู่บ้านที่เราจะไปอยู่นอกตัวเมืองมากเลยครับ เรียกได้ว่าเป็นถิ่นทุรกันดารจริงๆ จึงได้กะเวลาให้ไปถึงที่นั่นเช้าพอดี
“เอาไหมไอ้ปอนด์” มือที่กำลังจะยื่นไปรับแก้วใส่น้ำสีเหลืองอำพันมีฟองอยู่ด้านบนเป็นอันต้องสะดุดเมื่อโดนมือของอีกคนจับไว้ก่อน
“กวนตีน” หันไปด่าเพื่อนตัวเอง ในขณะที่คนถูกด่าก็ดูจะชอบอกชอบใจ เหมือนรู้ล่วงหน้าว่าจะต้องเป็นแบบนี้แต่ก็แกล้งยั่วโมโหไม่เลิก
“......................” มึงแค่อยากแกล้งมัน แต่กูอยากแดกจริงๆครับไอ้พี่แทน แล้วยั่วโมโหมันแบบนี้ใครจะซวย กูครับ เพราะฉะนั้นมึงหยุดเลย
“ฮ่าๆๆ นิดหน่อยๆ ปล่อยมันบ้างก็ได้ไอ้เหนือ” ยังหัวเราะร่าอย่างชอบใจ มันคงจะกรึ่มๆแล้วครับ เพราะผมไม่เคยเห็นไอ้พี่แทนมันรั่วขนาดนี้มาก่อน ด้านหน้าๆที่แดนซ์กันกระจายตั้งแต่รถออกมาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ดูจะเมาได้ที่เหมือนกัน จะมีก็แต่ไอ้โหดข้างๆผมนี่แหละ ที่ไร้ปฏิสัมพันธ์กับใครโดยสิ้นเชิง ใครมาชวนเป็นต้องแจกสัตว์ให้เขาไปทั่ว มึงมีชีวิตรอดอยู่ในคณะมาจนถึงปีสามโดยไม่ตายคาตีนใครได้กูนับถือจริงๆ
“อย่าเสือก!” เจอไปครับสำหรับไอ้พี่แทน แต่มันคงชินแล้วถึงไม่สะทกสะท้านอะไร ไม่นานก็เดินกลับไปร่วมวงแดนซ์ต่อประหนึ่งอยู่ในผับ สะบัดเห็บ หมัด บนตัวเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวกกันเลยทีเดียว ถ้าหน้าแม่งไม่หล่อลากท่าเต้นกากๆแบบนี้ ไปเต้นที่ไหนกูว่ามึงโดนสากทุ่มใส่หัวแน่ๆ
“ผมก็อยากกินนะพี่ คอแห้งได้ที่เลย” ว่าไปครับ จริงๆก่อนออกก็ถอนมากับไอ้คิมบ้างแล้ว นานๆกินทีครับ ไม่ได้บ่อยอะไร แต่ถ้าฟรีๆแบบนี้ผมไม่อยากพลาด
“..........................” ไม่ตอบอะไร มองหน้า แล้วยื่นขวดน้ำแร่ส่งให้ผม สัด! ยื่นมากูก็รับสิครับ ไม่รับกูก็ซวยอีก แล้วมึงพกน้ำแร่มาค่ายด้วยหรอ ชีวิตมึงจะรักสุขภาพไปไหน ชื่อ
“หมู่บ้านดอนเกิบหาย” มันยังบ่งบอกว่าบ้านนอกไม่พอหรืออย่างไร ถึงได้ทำตัวไฮโซประหนึ่งไปเที่ยวสิงคโปร์ได้ขนาดนี้ แล้วชุดเข้าค่ายมึงจะเท่ห์ไปไหน ขนาดใส่แค่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ ยังเหมือนหลุดออกมาจากนิตยสาร หล่อซะกูที่ใส่เสื้อสกรีนลายกระทิงแดงอยากจะเอาเขาขวิดแรงๆซักที
“เมื่อยไหม?” มันคงเห็นผมเริ่มสัปหงกเอนซ้าย เอนขวาครับเลยถามขึ้น จริงๆก็เริ่มง่วงแล้วครับ ผมมันคนหลับง่าย หัวถึงหมอนจะนอนที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น หลังจากนั่งกันมาได้สองชั่วโมง ทุกอย่างในรถก็กลับสู้สภาพปกติ ไร้เสียงเพลง วงเหล้า แล้วก็วงคณิตคิดเลข ซึ่งผมไม่ได้มีส่วนร่วมด้วยซักอย่าง พวกเมาๆก็สลบดับอนาถนอนเกลื่อนกลาดไม่ได้สติกันหมด จะมีก็แต่พี่มินที่ยังคงนั่งเล่นเกมส์ในมือถือตัวเองไม่สนใจสิ่งรอบตัวมาตั้งแต่แรก เป็นอีกมุมหนึ่งของเทพบุตรที่ผมก็เพิ่งจะรู้
“นิดหน่อย ปวดคอ” ทุบเบาๆที่คอตัวเอง เห็นมันลุกขึ้นรื้อกระเป๋าหาของอะไรซักอย่าง ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม ถึงได้รู้ว่ามันไปหยิบหมอนรองคอออกมาจากกระเป๋า แต่ไม่ได้ยื่นส่งให้ผม มันใส่เข้าที่คอตัวเองแล้วหันด้านที่ควรรองหลังคอมาไว้ตรงบ่าแทน ก่อนจะโน้มหัวผมเข้าไปซบที่ไหล่มันให้หัวผมรองบนหมอนพอดี เหลือบตาขึ้นไปมองเห็นมันหลับตานิ่งใส่หูฟังที่เสียบต่อเข้ากับไอโฟนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงได้เลิกสนใจมัน ซักพักยังไม่ทันหลับสนิท รู้สึกถึงความอุ่นขึ้นกลางหน้าผาก รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดก่อนจะค่อยๆเคลื่อนออกไป...เผลอยิ้มไปอีกแล้วทั้งที่ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น สุดท้ายเลยทำได้แค่ บอกคำว่า “ฝันดี” อยู่แค่ในใจ...
“แล้วแม่งไอ้ธามเสือกมือขึ้น ฟาดเรียบคนเดียว กูเซ็งฉิบหาย” เสียงนี้จากไอ้ต้นครับ มันเป็นพวกชอบมียศถาบรรดาศักดิ์ อยู่ในคณะมันก็เป็นถึงประธานรุ่น อยู่กลางวงไพ่มันก็เป็นเจ้า ดูสิครับ ช่างทำตัวได้น่าเคารพนับถือจริงๆ แล้วเสือกทำหน้าเหมือนเสียเป็นแสน ได้ข่าวมึงไปแลกเหรียญบาทที่เซเว่นพร้อมกู
“เออ แดกคนเดียวเลยนะมึง ผัวะ!....” ไอ้นนท์ตบหัวไอ้ธามที่ทำหน้าเบิกบานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีถุงพลาสติกหูหิ้วใส่เหรียญบาทถุงใหญ่ห้อยไว้ที่คอ ประเมินคร่าวๆคงราวๆเกือบห้าร้อยเห็นจะได้
“ระวังคอหักตายก่อนนะมึง”
“อิจฉากูล่ะสิไอ้ปอนด์ อยู่คันโน้นได้ข่าว เหล้าไม่ได้แตะซักหยดเลยนี่หว่า” อยากแจกตีนให้มันจริงๆครับ แต่เห็นมันแบกเหรียญบาทไว้จนคอจะหักเลยรู้สึกเห็นใจ
“......................” ตอนนี้พวกเรามาถึงทางเข้าหมู่บ้านดอนเกิบหายกันแล้วครับ แต่รถทัวร์เข้าไม่ได้ จึงต้องเดินเท้าเข้าไป เห็นเขาบอกว่าอีกราวๆครึ่งชั่วโมงจะถึงหมู่บ้าน ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงแล้วแต่แดดเมืองไทยจะเวลาไหนก็ร้อนเท่ากัน ทางเป็นทางลูกรัง เดินก็ฝุ่นตลบอบอวล ทั้งหน้าทั้งตัวเปื้อนไปหมด สองข้างทางก็เป็นป่ารกทึบ เห็นว่ายังไม่มีไฟฟ้าใช้กันด้วย ต้องใช้เครื่องปั่นไฟ ส่วนน้ำประปายิ่งไม่ต้องพูดถึงครับ มีน้ำบ่อให้ใช้ด้วยรึเปล่ายังไม่รู้เลย
“เชี่ยไนท์ก็เป็นห่าอะไรไม่รู้ แดกเหล้ายังกับจะอาบ เมาเยี่ยงหมา แหกปากร้องเพลงแต่ละเพลง อกหักรักคุดทั้งนั้น ถ้าไม่เห็นว่าแม่งเสียใจจริงๆ กูด่ามันไปนานแล้วว่าถ้าหล่อขนาดมึงยังอกหัก หน้าอย่างกูคงไม่ต้องไปรักใครเลยดีกว่า”
“ไอ้ไนท์มึงไหวแน่นะ?” ผมหันไปถามหล่อโคตรพ่ออย่างเป็นห่วงที่เห็นหน้ามันเริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆ หมดสภาพคนหล่อไปเลยเพื่อนผม เมื่อคืนคงจัดหนักกันน่าดู ตื่นมาถึงได้แฮงค์ขนาดนี้
“แย่ว่ะ แต่ได้พักหน่อยคงดีขึ้น” เห็นแบบนั้นผมเลยเดินไปขอผ้าเย็นจากก้อยที่เป็นเฮดสวัสดิการมาสองผืน ให้ตัวเองหนึ่งผืน ส่วนอีกผืนก็ยื่นให้ไอ้ไนท์ มันรับไว้แล้วยิ้มให้ผมนิดหน่อย เห็นแล้วก็สงสารเพื่อนครับ
“กูดูมันเองไอ้ปอนด์ พี่เหนือมึงมองมา สายตาแม่งจะเผาไอ้ไนท์ไหม้เป็นจุลแล้ว” ไอ้นนท์รีบเดินมาอยู่ข้างๆไอ้ไนท์แทนผม ผมเลยหันไปมองข้างหลังก็สบสายตาดุๆกำลังมองมาพอดี คิดมาตลอดทางว่าทำไมทั้งที่อากาศร้อนแต่ผมกลับรู้สึกหนาวๆยังไงพิกล สายตาโหดมาก ผมผิดอะไรอีกวะเนี่ย
“กูเห็นหน้าแล้วแม่งขนลุกไม่หาย ตอนมันถามไอ้ธามนะ กูโคตรสงสารไอ้ธามเลย น้ำฝนจะบอกว่าเลยเวลาเดินทางแล้วให้รีบๆกันหน่อยก็ไม่กล้า โบ้ยมาให้ไอ้เอ ไอ้เอแม่งก็หนีขึ้นรถ ไอ้ต้นยิ่งตัวดี ยืนหัวหดทำเนียนกูไม่เกี่ยวอยู่ไกลๆ สัด! ประธานเชี่ยไรวะ”
“ทำยังกับมึงกล้านะไอ้คิม มองหน้ามันโน่น โหดยังกับอะไร เพื่อนมันเองยังไม่มีใครกล้าปริปากเลยซักคน” เออวะ จริงอย่างที่มึงพูดทุกประการเลยไอ้ต้น แต่มึงสองตัวจะนินทามันอีกนานไหม เพราะถ้ามันได้ยิน กูว่าพวกมึงแหลกคาตีนมันแน่ๆ
“สาวๆก็ชอบมันเข้าไป กูเห็นว่างเมื่อไหร่เป็นต้องแอบถ่ายรูป มองไปก็ไม่เห็นมันจะเคยยิ้มซักครั้ง จะเพ้อกันทำไมนักหนา” กูก็ไม่รู้ว่ะ รู้แต่ว่าหน้าแบบนั้นฆ่ามึงสองตัวให้ตายคาตีนได้เลย
“ไอ้คิมมึงก็ถามไม่คิด มึงเห็นไหม ขนาดมันอยู่กลางแดด ฝุ่นจับเต็มตัว แม่ง ยังหล่อทะลุฝุ่นเลย” อื้อหือ หันหลังไปมองภาพประกอบการบรรยายของไอ้ต้นก็เข้าใจทันทีครับ ขนาดหน้าไอ้พี่เหนือเปื้อนฝุ่นแบบพวกผมแท้ๆแต่มันช่างดูดีผิดกันลิบลับ แล้วท่าปาดเหงื่อแบบหงุดหงิดๆนั่นทำเอาสาวๆที่แอบมองอยู่ห่างๆกรี๊ดเบาๆกันเลยทีเดียว เปล่งประกายจริงๆ หันกลับมาดูพวกเดียวกันก็พบกอลลั่มเดินเกาะกลุ่มกันเป็นฝูง
“.....................” ไม่นานเราก็มองเห็นหมู่บ้าน ซึ่งมีชาวบ้านกว่าสามสิบคนมารอต้อนรับ ผมฟังจากที่ลุงผู้ใหญ่แกเล่า หมู่บ้านดอนเกิบหาย เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่มีครอบครัวอาศัยอยู่ไม่ถึงร้อยครัวเรือน โรงเรียนดอนเกิบหายที่พวกผมจะมาสร้างห้องสมุดให้ก็มีนักเรียนแค่ไม่กี่คนเองครับ ที่พักของพวกเราเป็นอาคารเรียนที่มีสภาพเก่าแล้วก็แคบมากๆแถมยังมีอยู่แค่หลังเดียวด้วย เลยตกลงว่าให้ผู้หญิงทั้งหมดเข้าไปนอน เพราะยังไงก็ยังมิดชิดกว่า ส่วนพวกผู้ชายก็กางเต็นท์นอนข้างนอกเอาครับ
“กิ๋นน่ำกิ๋นท่ากั๋นก่อนน่ะลูก เดี๋ยวค่อยไป๋ล่างหน่าล่างต๋า เอ๋าของไป๋เก๊บในเต้นแล่วจะได้มากิ๋นเข่ากิ๋นปล๋ากั๋น” แปลได้ว่า “กินน้ำกินท่ากันก่อนนะลูก เดี๋ยวค่อยไปล้างหน้าล้างตา เอาของไปเก็บในเต็นท์แล้วจะได้มากินข้าวกินปลากัน” ลุงผู้ใหญ่บ้านซึ่งแนะนำตัวว่าชื่อลุงชัย แกพูดภาษาถิ่นใส่พวกผม แต่ก็พอจะแปลออกกันครับ เพราะไอ้แบทมันเป็นคนโคราชเลยชอบพูดภาษาบ้านเกิดให้พวกผมฟังตลอด
“จำนวนผู้ชายทั้งหมดมี40คน แต่จำนวนเต็นท์มีแค่20 เต็นท์นะครับ ดังนั้นพี่เลยอยากจะขอให้จับคู่กันนอน” พี่โรมประธานรุ่นปีสามของวิศวะพูดขึ้น ในขณะที่มีเสียงฮิปโปและแก๊งผีห่าโวยวายขึ้นมาตลอด เพราะพวกเธออยากไปนอนที่อาคารเรียนกับพวกผู้หญิงเขาด้วย ยังคงยืนยันว่าตัวเองเป็นเพศที่อ่อนแอ ไม่รู้จะไปสิงให้อาคารเรียนเก่าๆโทรมๆนั่นดูน่ากลัวกว่าเดิมหรืออย่างไร ได้ข่าวตอนงานกีฬาคณะพวกมึงหามเสาปูนวิ่งแซงหน้าชายแท้ๆอย่างพวกกูอยู่เลย
“เอาตามนั้นนะครับ ใครได้คู่แล้วก็มารับเต็นท์ แล้วแยกย้ายกันไปพักได้”
“แล้วกูจะไปนอนกับใครวะเนี่ย” ไอ้ธามโวยวายขึ้นมาคนแรกหลังจากพี่โรมปิดประเด็นไปแบบนั้น
“ก็นอนกับกูไงสัด จะโวยวายเพื่อ?!”
“พูดไม่คิดอีกแล้วเชี่ยปอนด์ ผัวมึงคงยอมให้มึงนอนกับกูหรอก อย่าหาเรื่องให้กูต้องตาย” งานเข้าผมอีกแล้วครับ จริงอย่างที่ไอ้ธามมันพูดเลย ไอ้พี่เหนือมันต้องไม่ยอมให้ผมนอนกับไอ้ธามแน่ๆ นี่ผมจะต้องสู้กับมันอีกแล้วใช่ไหม แต่เชี่ยพี่เหนือมันไม่ใช่ผัวกูไอ้สัดธาม!
“ว่าไงปอนด์ เพื่อนในกลุ่มมีเศษเหลือใช่ไหม?” ไม่ทันได้คิดพี่มินก็เดินเข้ามาถาม โดยมีไอ้พี่เหนือกับไอ้พี่แทนยืนกอดอกทำหน้านิ่งอยู่ข้างหลัง
“พี่เหนือ ผมขอ.....”
“ไม่ได้!”
“โอเค พี่มินครับ ไอ้ธามคือเศษเหลือ” แม่งจะโหดกับกูไปไหน อย่างน้อยก็ให้กูได้มีสิทธิ์มีเสียงอะไรบ้าง นี่ยังไม่ทันพูดเลยก็ขัดกูไว้ซะแล้ว
“งั้นให้ธามมานอนกับพี่ก็ได้ เดี๋ยวให้ไอ้แทนไปนอนกับไอ้โรม” ผมรู้แล้วว่าทำไมพวกนี้มันคบกันได้ เรื่องความเอาแต่ใจไม่มีใครยอมใครเลยครับ
“เออๆ กูอีกแล้ว” บ่นแต่ไอ้พี่แทนมันก็ยอมครับ
“...........................” สรุปตกลงกันอย่างที่พี่มินพูด พวกผมเลยเดินไปเอาเต็นท์มาจากพี่โรม หาทำเลกันเหมาะๆ ได้แล้วยังไม่ทันได้กางไอ้พี่เหนือก็เดินมาห้ามผมไว้ก่อน จะอะไรอีกวะเนี่ย กางเต็นท์ไม่เป็นกูก็จะกางให้แล้วไง มึงยังจะเรื่องมากอะไรอีก กูหิวข้าวแล้ว
“มึงไม่ต้องอยากใกล้ชิดคนอื่นนักก็ได้” ว่าแล้วมันก็ฉวยเอาเต็นท์ในมือผมเดินห่างจากเต็นท์ของทุกคนออกไปไกลพอควร แต่ก็ยังมองเห็นกันได้
“อยู่ใกล้ๆกันอุ่นใจกว่านะพี่ เวลาจะยืมของอะไรก็ไม่ต้องเดินไกล”
“อยากให้เขาได้ยินรึไง?”
“ได้ยินอะไรวะพี่ อย่าเล่นงี้ดิ ผมยิ่งโคตรกลัวผีอยู่” พูดแล้วก็หันซ้าย แลขวาครับ ป่าทั้งนั้น กูกลัวยังจะแกล้งกูอีกไอ้เชี่ยพี่เหนือ
“มึงไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่”
“อะไรของพี่วะ ก็บอกว่ากลัวผีๆ อยู่ไกลคนอื่นเกิดเห็นอะไรขึ้นมาผมจะทำไงล่ะ”
“...........................” มันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆแล้วกระซิบข้างๆหูผม
“เวลากูเอามึง คนอื่นมันจะได้ยินเสียงคราง แล้วถ้ากูทำแรงๆ เขาก็จะมองเห็น...ทีนี้มึงเข้าใจชัดหรือยัง?!” ชัดเต็มรูหูกูเลย สัด! ไหนบอกจะไม่ทำอะไรกูแล้วไง นี่มึงมีความคิดชั่วๆตลอดเวลาเลยใช่ไหม อย่ามาอมยิ้ม จริงๆมึงควรอาย แต่ทำไมกูถึงต้องอายแทนมึงด้วยก็ไม่รู้ ไอ้หน้าด้าน!
“พี่แม่งหื่นว่ะ ใครจะไปยอมมึงวะ!” พูดแล้วก็เดินหนีมันเลยครับ ทนสู้หน้ามันไม่ไหว เต็นท์ทิ้งไว้งั้นแหละ ไว้กินข้าวเสร็จค่อยกลับมาจัดการ แต่ตอนนี้ผมขอไปคิดหาทางหนีทีไล่ไอ้พี่เหนือมันก่อนดีกว่า ไม่ไว้ใจมันเลยจริงๆ ผมจะนอนหลับไหมคืนนี้ แถมกำหนดการต้องค้างคืนถึงสามคืน สามคืน! ที่ผมต้องนอนร่วมกับมันสองต่อสอง สามคืนที่ผมต้องเอาชีวิตรอดจากเงื้อมมือซาตาน ถ้ามันคิดจะแกล้งอะไรผมอีก ผมจะต้องหาทางรับมือกับมันให้ได้
ขนาดในเต็นท์มึงก็ไม่เว้นหรือไงไอ้เชี่ยพี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตกลงกูมาค่ายอาสาหรือมาเป็นเหยื่อให้มึงกันแน่เนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอาตอน8มาอัพให้แล้ว
เห็นคนอ่านบอกว่าชอบ I-AM ยิ่งมีกำลังใจแต่ง
มันบอกว่ากำลังใจมาเลย
เป็นกำลังใจให้I-AM แล้วก็นิยายเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ
อเลนจะขยันไปเร่งคนแต่งให้
ปล. ชื่อสถานที่หมู่บ้านในตอนนี้ไม่มีอยู่จริงเป็นเรื่องที่I-AM แต่งขึ้น หากไปตรงกับสถานที่จริง
ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1069426 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก