Hour#11 -We need to talk-
"น้องเอเป็นอะไร ทำไมพี่ไม่เห็นค่อยคุยกับวาเลย"
ปลายช้อนที่กำลังตักข้าวขึ้น ชะงักไปทันทีที่ได้ยินคำถามของพี่เฟิร์ส ผมเสเบี่ยงสายตาไปมองทางอื่นแล้วตักข้าวเข้าปากเพื่อเลี่ยงบทสนทนานี้ เป็นวาที่ตอบคำถามพี่เฟิร์สแทน
"พอดีเมื่อตอนบ่าย วาปลุกเอแล้วเอไม่ตื่นน่ะพี่เฟิร์ส เลยดุเอไป สงสัยยังเคืองวาอยู่มั้ง"
"งั้นหรอ...เรานี้น้า ขี้เซาเป็นที่หนึ่ง นอนเยอะไประวังโง่นะน้องเอ"
"ทำไมนอนเยอะแล้วโง่อะครับ กู๋เฟิร์ส แต่คุณครูที่โรงเรียนบอกให้น้องหนึ่งนอนเยอะๆนิ่"
"เด็กนอนเยอะๆ จะได้โตเร็วๆไงครับ แต่ถ้าผู้ใหญ่นอนเยอะๆ ก็จะโง่ครับ"
"พี่เฟิร์สก็ไปว่าน้องเขา เดี๋ยวน้องงอนม๊าไม่ช่วยนะ"
"งอนไปเลย เฟิร์สไม่ใจดีเหมือนวาซะหน่อย หึหึ"
"อ้าว เงียบๆ ก้มหน้าเงียบไม่พูด สงสัยอาการหนักแล้ววา กลับไปก็คุยกันซะนะ ให้น้องเอเงียบนานขนาดนี้เดี๋ยวน้องเอขาดใจตายก่อน ปกติพูดมากจะตาย" เฮียเอกพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เอื้อมมือมาจับหัวผมโยกไปมา
"พูดเก่งก็ได้มั้ยเอก พูดมาก ความหมายมันแย่นะ" พี่มิ้นแฟนเฮียเอกตีไหล่เฮียเอกเบาๆ อย่างปรามๆ
ขอบคุณครับพี่มิ้น ในบ้านก็มีพี่คนเดียวที่ไม่โรคจิตชอบแกล้งเอ
ผมหันไปมองวาที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน ก็เห็นเจ้าตัวมองมาที่ผมอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว แววตาคมกริบอันเป็นนิสัยของวามองมาที่ผมด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ยิ้มบางๆส่งมาให้ เหมือนหยั่งเชิงอารมณ์ผมอยู่ในที
ก็เข้าใจว่าอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ ใกล้เคียงจนแทบจะเรียกได้ว่า งี่เง่า
ก็เข้าใจว่าไม่ควรจะแสดงออกแบบนี้
ก็เข้าใจ แต่มันห้ามไม่ได้นิ่ ที่ผมจะรู้สึก
สมองเข้าใจ แต่หัวใจรู้สึก
เฮียเอกเรียกจ่ายเงินแล้วลุกจากโต๊ะเตรียมกลับบ้าน ขากลับผมกับวากลับกับรถพี่เฟิร์ส นั่งรถที่พี่เฟิร์สขับทีไรผมไม่เคยจะวางใจไม่ให้คาดเข็มขัดนิรภัยได้เลย ถึงบุคลลิคพี่เฟิร์สจะดูเป็นคนสบายๆ ยิ้มง่าย ดูใจเย็น น่าจะขับรถระวังที่สุดในบ้าน แต่นั้นก็เป็นแค่ภาพลักษณ์ภายนอก เพราะจริงๆแล้วพี่เฟิร์สขับรถเร็วมาก มากชนิดที่ว่าสามารถเก็บใบสั่งเต็มสมุดได้เลยครับ
ม๊าก็บ่นพี่เฟิร์สหลายรอบแล้วนะครับ แต่ถ้าอย่างผมเรียกว่าดื้อ พี่เฟิร์สนี้เรียกว่าดื้อเงียบละกัน จนม๊าเลิกบ่นเปลี่ยนเป็นทำใจแทน
"น้องเอเตรียมทำโปรเจคยัง ปีสุดท้ายแล้วนิ่"
ผมสะดุ้งออกมาจากความคิดเมื่อได้ยินชื่อตัวเองออกมาจากปากพี่เฟิร์ส เพราะก่อนหน้านี้บทสนทนาส่วนใหญ่จะเป็นของพี่เฟิร์สและวามากกว่า
"ก็ร่างโครงเอาไว้แล้ว กำลังดูว่าจะเอาธีมแบบไหนแล้วไปให้อาจารย์เชคดูว่าผ่านมั้ย ยังไม่กล้าลุยมาก กลัวว่าสุดท้ายแล้วจะกลายเป็นไม่ผ่าน"
"อื้ม ก็จริงถ้าธีมเราไม่ดีก็โดนปัดตกไปง่ายๆ ก็ลองคิดหลายๆแบบดูนะ แล้วก็ดราฟเผื่อเอาไว้ กระจายความเสี่ยง"
"ครับ"
"แล้วก็นะ...กลับบ้านไปก็คุยกันดีๆ น้องเออย่าเอาตัวเองเป็นที่ตั้งมากเกินไปละ ใจเขาใจเรา ส่วนวาก็อย่าเอาแต่เงียบ คิดอะไรก็พูดออกมาบ้าง" พี่เฟิร์สพูดทิ้งท้ายก่อนจะจอดรถภายในตัวบ้าน
ผมพยักหน้ารับคำตามที่เฟิร์สบอก ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เฟิร์สมักจะเป็นคนแรกที่จับความผิดปกติระหว่างผมกับวาได้ อาจเป็นเพราะผมกับวาโตมากับพี่เฟิร์สและใช้เวลากับพี่เฟิร์สมากที่สุด นิสัยผมเป็นยังไงพี่เฟิร์สรู้ดี และความไม่ค่อยพูดของวาเป็นยังไงพี่เฟิร์สก็เข้าใจเช่นกัน
ผมเดินนำวาเข้ามาในห้อง เปิดไฟแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง มองวาที่เดินตามเข้ามานั่งข้างๆกัน
บรรยากาศของผมกับวาในตอนนี้จะเรียกว่ากระอักกระอ่วนก็ไม่ใช่ ลำบากใจก็ไม่เชิง เหมือนต่างฝ่ายต่างเรียบเรียงความคิดและคำพูดกันอยู่มากกว่า
"ตกลงจะเล่าให้กูฟังได้ยัง" สุดท้ายก็เป็นผมที่เอ่ยปากพูดก่อนเหมือนทุกครั้ง
"พ่อกู เขาสั่งให้กูไปต่อโทที่อเมริกาหลังเรียนจบ"
"แล้วทำไมมึงพึ่งมาบอกกู!!" ใจหาย แค่คำพูดที่แสดงออกมาว่าวาจะไม่อยู่ที่นี้ ณ ที่ๆผมเอื้อมถึงก็รู้สึกใจหาย อารมณ์น้อยใจล้นปรี่ขึ้นมาในจิตใจจนผมไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีก
ทำไมเรื่องสำคัญขนาดนี้ วาถึงไม่บอกผม
ทำไมถึงไม่บอกว่าเราจะไม่ได้เจอหน้ากันแล้ว
"ใจเย็นๆซิ! ก็กูรู้ไงว่าถ้ามึงรู้ มึงจะเป็นแบบนี้ มึงจะโวยวายไม่ฟังอะไรแบบนี้ยังไงละ"
"ที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึง เพราะมึงไม่บอกกู เพราะมึงปิดบังกู"
"กูไม่ได้อยากจะปิดบังมึง เพราะกูรู้ว่าถ้ากูบอกมึง คำตอบในใจกูจะออกมาว่ายังไง แต่กูแค่อยากจะลองคิดดู เทียบน้ำหนักในใจดูว่าถ้ากูไปต่อโท กับ ไม่ไป มันจะส่งผลต่อตัวกูในอนาคตยังไงบ้าง"
"แล้ว....แล้วมึงว่ายังไง"
"กูปฏิเสธไปเขาไป กูบอกเขาว่ากูไม่อยากไปเรียนต่อ แต่มึงก็รู้นิสัยเขานะเอ ว่าเขาไม่เคยเห็นด้วยกับความคิดของกู ไม่เคยฟังในสิ่งที่กูพูด" น้ำเสียงนิ่งเรียบของวาทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้เพราะเข้าใจว่า สิ่งนี้เป็นปมที่อยู่ในใจของวามาตลอด
วาไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่เคยได้ทำในสิ่งที่อย่างทำ ทุกการเดินทางในชีวิตของวา วาจะต้องเดินตามเส้นที่พ่อของวาขีดเอาไว้ รวมถึงการเรียนิติศาตร์นี้ด้วย
จริงๆแล้ววาอยากเรียนนิเทศน์มากกว่าครับ วาอยากจะเรียนรู้เทคนิคในการถ่ายรูป การจัดแสง หรืออุปกรณ์ต่างๆที่วาเคยศึกษาจากในหนังสือ ด้วยเพราะวาเป็นคนชอบถ่ายภาพ ชอบเดินทางไปในที่ต่างๆเพื่อถ่ายภาพของสังคมที่อยู่รอบๆในมุมมองที่ต่างกัน อยากจะบันทึกภาพที่สายตาตัวเองเห็นและใช้เทคนิคจับความรู้สึกออกมาผ่านสีสันของภาพ แต่วาก็ไม่เคยแม้แต่จะมีโอกาสได้บอกความต้องการของตัวเองออกไป เพระทุกอย่างนั้นล้วนถูกพ่อของวากำหนดไว้แล้ว
"แล้วคุณปัดเขาว่ายังไง" คุณปัดหรือแม่แท้ๆของวา ผมไม่เคยเรียกเธอว่าแม่ของวาได้เลยซักครั้งเพราะสิ่งที่เธอทำกับวา มันเลวร้ายจนยากจะเชื่อว่านี้คือการกระทำของคนเป็นแม่
แม่ที่พยายามจะฆ่าลูกชายด้วยสองมือของเธอเอง
ผมไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร หรือ วาทำผิดอะไรเธอถึงไม่รักวาเลย จากมุมมองของผม เธอทำเหมือนวาเป็นเพียงกาฝากในชีวิตเธอ มารหัวขน คำที่เธอชอบเรียกวาอยู่บ่อยครั้งเมื่อตอนเด็ก เป็นคำที่คอยตอกย้ำให้วาคิดเสมอว่า การที่ตัวเองเกิดมาเป็นความผิดและไม่สมวรที่จะมีความสุขในชีวิต ต่างจากปลื้ม น้องชายและ โปรด น้องสาวของวาอีกสองคน ที่คุณปัดทั้งรักทั้งเอ็นดูอย่างที่ทุ่มเททุกสิ่งอย่างที่ไม่เคยมอบให้วา ให้กับลูกทั้งสองของเธอเท่านั้น
"จะว่ายังไงละ ก็พยายามจะให้กูไปให้พ้นๆจากครอบครัวเขานะสิ ยิ่งกูไปไกลได้แค่ไหนก็ยิ่งดีแหละนะ หึ"
"อย่าหัวเราะแบบนี้วา อย่าหัวเราะเหมือนเย้ยหยั่นตัวเองแบบนี้" เสียงหัวเราะของวามันขมขื่นเกินไป ผมขยับตัวไปใกล้ๆวา โอบคอของวาเอาไว้แล้วดึงรั้งให้เอียงมาใกล้กัน วาถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเอียงหัวลงซบกับไหล่ผมอย่างเหนื่อยล้า
"กูไม่อยากกลับไปเลยเอ ถ้ากูไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเขา เขาจะมาตามกูกลับไปทำไมวะ ทำไมไม่ปล่อยกูไป"
"ความคิดของคนเป็นพ่อเป็นแม่ บางทีเราก็ไม่เข้าใจหรอก จริงๆนะ เพราะเขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำเราจะเข้าใจ แต่เราจะได้เข้าใจได้ยังไงในเมื่อเขายังไม่เข้าใจสิ่งที่เราทำเลย"
"แต่ครั้งนี้ที่กูกลับไป กูจะไปบอกเขาว่ากูจะไม่ไปเรียนต่อและกูจะออกมามีชีวิตเป็นของกูเอง เรื่องงานที่กูหาได้แต่ไม่ได้บอกมึง เพราะกูกะว่าจะบอกมึงทุกๆอย่าง ทุกๆเรื่องหลังจากที่กูกลับไปเครียกับพ่อเสร็จแล้ว เพราะกูไม่อยากให้มึงคอยมาเป็นห่วงกู คอยคิดมาก ทุกข์ใจกับเรื่องของกูอีกแล้ว"
"ทำไมละ ทำไมกูจะเป็นห่วงมึงคิดมากเรื่องของมึงไม่ได้ ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกัน ถ้าเพื่อนไม่เป็นห่วงเพื่อน แล้วเราจะมีเพื่อนไว้ทำไมวะ"
"แต่มึงปกป้องความรู้สึกกูมามากเกินไปแล้ว เมื่อก่อนกูอาจจะเคยหลบอยู่ข้างหลังมึงเวลามีปัญหา นอนกอดมึงร้องไห้เวลาฝันร้ายก็จริง แต่ตอนนี้กูไม่ได้เป็นเด็กน้อยอ่อนแอแบบนั้นแล้วนะ" วาเอียงตัวออกจากวงแขนของผมแล้วจ้องมองลึกเข้าไปในตาของผมอย่างมุ่งมั่น "วาอยากจะให้ตัวเองหลุดออกจากอดีตแล้วมีอนาคตอย่างที่วาต้องการซักที"
"แล้วในอนาคตของมึง....มีกูอยู่ในนั้นด้วยหรือเปล่า" ไม่ทันแล้ว ปากไปเร็วกว่าความคิด คำถามที่ก็ยังตกใจตัวเองเช่นกันว่าทำไมถึงได้เอ่ยถามไปแบบนั้น คำถามที่เหมือนเรียกความมั่นใจในความสำคัญของตัวเองกลับคืนมา
ดวงตาคมดุของวาโตขึ้นเหมือนแปลกใจกับคำถามของผม ใบหน้าที่เคยเครียดและเต็มไปด้วยความหนักใจของวาค่อยๆผ่อยคลายลง ผมเอามือจับท้ายทอยตัวเองอย่าแก้เก้อเพราะจู่ๆก็รู้สึกกระดากอายกับคำถามของตัวเอง
พูดไปได้ไงวะเอเอ้ย เหมือนกับคำถามของผู้หญิงที่รอให้ผู้ชายขอแต่งงานเลย
แต่แล้วความคิดของผมก็หยุดชะงักเมื่อวาเอามือตัวเองมาทาบทับมือข้างที่ผมจับท้ายทอยตัวเองอยู่ แสงไฟในห้องกระทบลงมาบนบหน้าวา ชัดเจนจนเห็นรอยยิ้มบนใบหน้า ใกล้กันจนเห็นดวงตาของวาที่กำลังหน้าของผม
"ไม่มี..." เสียงทุ้มต่ำของวาเบาลงพอๆกับช่องว่างระหว่างผมและวาที่น้อยลงเรื่อยๆ ผมไม่สามารถที่จะละสายตาไปจากวาได้เลย ราวกับมีแรงดึงดูดมากมายออกมาจากดวงตาของวา เสียงตึกตักในใจ มันเต้นเร็วและแรงราวกับมีใครเอากลองมาตีอยู่ในอกด้านซ้าย "ไม่มีซักความคิดที่อนาคตของวาจะไม่มีเอ"
ชัดแน่นลงไปในจิตใจ หนักแน่นจนสั่นไหว กับถ้อยคำที่เหมือนคำสัญญาและขอให้เชื่อมั่น ว่าไม่มีซักครั้งที่ผมจะไม่มีความสำคัญกับคนๆนี้
เพราะสำคัญมากใช่มั้ย เพราะมีกันและกันตลอดมาใช่มั้ย
ผมหลับตาลงอย่างลืมตัว เหมือนล่องลอยไปกับสายตาของวาและลมหายใจที่เข้ามาใกล้กัน
รู้สึกถึงสัมผัสนุ่มอุ่นของเตียงนอน
รู้สึกถึงไออุ่นของร่างกายวาที่ขยับเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ
รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่เอ่อล้นออกมาเสียมากมาย
และ สัมผัสได้ถึงความเจ็บแปล๊บบนหน้าผากจนตกใจลืมตาขึ้นมา
"โอ้ย! ไอ้วา!ดีดหน้าผากกูทำไม" คล่ำหน้าผากตัวเองปอยๆ เด้งตัวลุกขึ้นมานั่งมองหน้าเพื่อนตัวดีที่ยืนหัวเราะอยู่ด้านหน้าอย่างขุ่นเคือง
"เห็นหลับตา ล้มตัวนอนก็นึกว่ามึงง่วง...ไปอาบน้ำไป แล้วค่อยมานอน เร็วๆ" วาจับแขนผมลุกขึ้นยือแล้วดันตัวเข้าไปในห้องน้ำพลางปิดประตูห้องน้ำตามหลังให้เสร็จ
ผมเดินช้าๆไปยังกระจกบานใหญ่ตรงอ่างล้างหน้า เงยหน้ามองตัวเองในกระจกแล้วเอามือปิดหน้าตัวเอง ก่อนจะทรุดไปนั่งยองๆกับพื้นอย่างหมดแรง
"เมื่อกี้กูหลับตา....รอให้วาจูบหรอวะเนี้ย ชิบหายแล้วไงเอรัณ เป็นบ้าอะไรวะเนี้ย" คิดในใจ เอาคางตัวเองวางไว้บนเข่าเอียงคอไปยังประตูห้องน้ำก็ยังเห็นเป็นเงาของใครอีกคนที่ยังคงเอาหลังพิงประตูไว้อยู่ไม่ไปไหน ยิ่งเห็นเงาลางๆใจก็ยิ่งเต้นอย่างห้ามไม่อยู่
สายตาของวาที่มองผมก่อนจะปิดประตูห้องน้ำ เป็นสายตาที่ผมไม่เคยเห็น เป็นอารมณ์ที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน และผมก็ไม่ได้โง่ที่จะแปลไม่ออกว่ามันหมายความว่ายังไง
"ถ้าจะมองกันแบบนี้ ปล้ำกูเลยมั้ยว่ะ วาโย"
แล้วก็เด้งตัวอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องน้ำพร้อมกับเจ้าของเสียงที่พักนี้ชอบมาทำให้คำว่า เพื่อน ของผมกับมัน ดูแปลกไปทุกทีๆ
"ทำอะไรนะเอ ทำไมไม่ได้ยินเสียงน้ำ ไม่ใช่แอบหลับนะ"
"โว้ยยย!! อาบแล้ว เนี้ยเปิดน้ำแล้วพอใจยัง แมร่ง จับผิดกันอยู่ได้!!"
หลังอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาก็เห็นวากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ สีหน้าลำบากใจและน้ำเสียงที่พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเต็มที่ ไม่ต้องถามก็พอจะรู้ว่าวากำลังคุยกับใครอยู่
"ครับ....พรุ่งนี้สายๆจะกลับไปครับ....ครับ ครับ" วาวางสายแล้วหันมาหาผมที่ยืนมองวาอยู่ก่อนแล้ว วายิ้มให้แล้วเดินมาขยี้ผมของผมเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่ต้องถามอะไร ไม่ต้องตอบอะไร ก็พอจะรู้ว่าพรุ่งนี้วาต้องกลับไปแล้ว
ผมเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บแล้วไปนั่งลงบนเตียงรอวาอาบน้ำ เสียงเรียกเข้าจากมือถือผมเรียกความสนใจให้หันไปมอง เห็นชื่อของคนที่โทรมาก็อดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้
คิดถึงชะมัด
"ฮัลโหล"
"แสด น้องเอ กลับมาเชียงใหม่ไม่คิดจะบอกเพื่อนฝูงนะไอ้เพื่อนเลว เอาแต่กกอยู่กับวาจนลืมพวกกูแล้วใช่มั้ยห่ะ!!!" เสียงแหลมปรี้ดสิบแปดหลอดดังออกมาจากมือถือจนผมต้องเอามือถือออกห่างจากตัวเอง แมร่ง เสียงยังแหลมเหมือนเดิมนะ
"ไอ้เปรี้ยว เสียงมึงแมร่งดังไปนะ เรียนจบนี้นั่งกินนกหวีดเล่นหรือไง แก้วหูกู...แล้วกกกับวาอะไรของมึง คิดอะไรทุเรศ" เปรี้ยวเป็นเพื่อนกลุ่มมัธยมของผมครับ ผมเรียนโรงเรียนสหเลยจะมีเพื่อนทั้งผู้ชายและผู้หญิงอยู่เยอะ ต่างจากวาที่เรียนโรงเรียนชายล้วนชื่อดังของจังหวัด
"เถียงคำไม่ตกฝากนะ ไอ้น้องเอ แล้วยังไงคิดจะบอกเพื่อนฝูงตอนไหนว่ามึงกลับมาบ้านเนี้ย ถ้าเมื่อกี้กูไม่แรดไปคุยไลน์จีบพี่เฟิร์ส เอ้ย ถามพี่เขาเรื่องสมัครงานที่ออฟฟิตที่พี่เขาทำงาน กูก็จะไม่รู้ใช่มั้ยว่ามึงอยู่เชียงใหม่นะห่ะ!!!"
"ขอโทษ...กูลืม เครื่องลงกลับบ้านกูก็หลับ ตื่นมาก็ไปกินข้าวกับที่บ้านที่ริมปิง นี้เพิ่งอาบน้ำเสร็จเนี้ย"
"เหอะ แล้วนี้ใจคอจะโผล่หน้ามาให้เพื่อนฝูงดูหนังหัวเถิกๆของมึงบ้างมั้ย" เจ็บครับ แต่ตอนนี้ผมผิด อย่าไปตอบโต้มันเด็ดขาด ไม่งั้นจะเจอคำที่เจ็บกว่านี้อีก ปากร้ายยิ่งกว่ากระเทยอีก
"แล้วพวกมึงว่างกันมั้ยละ เรียนจบกันหมดยัง"
"จบหมดแล้วย่ะ ตอนนี้เป็นบุคคลว่างงานเกาะพ่อแม่กินอยู่ คุณชายเหนือก็ได้งานแล้ว บริษัทพ่อมัน ก็เกาะพ่อกินอยู่ดี ส่วนแก้วกับกล้ากลับมาจากข่อนแก่นตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วละ"
กลุ่มเพื่อนที่ผมสนิทด้วยมีกันอยู่สี่คน มีเปรี้ยว หญิงสาวที่แมนกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก เปรี้ยวเป็นคนพูดจาแรงๆ ตรงๆ ดูจะเป็นคนที่เสี่ยงต่อการโดนดักตบมากที่สุด แต่ก็เป็นคนที่จริงใจมากที่สุดถ้ามีเธอเป็นเพื่อน เหนือ คุณชายของกลุ่ม เหนือเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่ที่คอยช่วยเหลือนักการเมืองท้องถิ่น เรียกได้ว่า เหนืออำนาจก็คือเงินตราจากบ้านมันนั้นแหละ แต่เหนือไม่ใช่คนหยิ่งอะไร ถึงหน้าตาจะหยิ่งแต่จริงๆแล้วมันเป็นคนลุยๆ ติดดินเสียมากกว่า และที่สำคัญ งกมากจนเปรี้ยวมันจิกอยู่บ่อยๆว่าจะเอาเงินไปเป้นเชื้อเพลิงแทนดอกไม้จันทร์ตอนตายหรือไง
ส่วนแก้วกับกล้า สองคนนี้เป็นฝาแฝดกันครับ แก้วเป็นแฝดพี่ส่วนกล้าเป็นแฝดน้อง ฝาแฝดสองคนนี้เป็นฝาแฝดที่หน้าไม่เหมือนกันเลย เห็นว่าเกิดจากไข่คนละใบ แก้วจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ อ่อนโยน ชอบทำขนมมาให้พวกผมกินที่โรงเรียนบ่อยๆ เรียกได้ว่านิสัยแบบผู้หญิงในฝันของผู้ชายหลายๆคน ส่วนกล้าจะเป็นผู้ชายตัวสูงผิวขาว น่าจะสูงพอๆกับภูมิมั้ง เป็นคนที่กล้าสมชื่อครับ ปากกล้ามาก ชอบพูดจากวนตีนชาวบ้านเขาไปทั่ว แต่ไม่ค่อยมีใครถือสา เพราะมันเป็นนักกิจกรรม คนรู้จักมันตั้งแต่หัวประตูโรงเรียนยันท้ายโรงเรียน
"งั้นมาเจอกันมั้ยละพรุ่งนี้ นิมมาน"
"เออ นั้นแหละประเด็นที่กูโทรมา แดกเหล้ากันมึง เปรี้ยวปากอยากเม้ามาก ซี้ดดด" มีการทำเสียงซี้ดแสดงความเถื่อนใจนิสัยออกมาอีกที นี้ผมชักสงสัยแล้วเปรี้ยมมันเป็นผู้หญิงจริงๆหรือเปล่า
"อยากเม้าหรืออยากกินเหล้าว่ะ อ้าปากกูก็เห็นตับมึงละ"
"หยาบคาย กูเป็นผู้หญิงนะมาเห็นตับกู ไปเอาพี่เฟิร์สรับผิดชอบเลย"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่กู จ้องจะรวบหัวรวบหางพี่กูตั้งแต่พี่เขายังเรียนไม่จบ จนเขาทำงานแล้ว มึงช่วยล้มเลิกความตั้งใจเหอะ"
"ไม่...ผู้ชายสวยๆแบบนี้หาได้ยาก บอกพี่เฟิร์สไม่ต้องทำอะไรเดี๋ยวกูทำเอง!"
"ไอ้เชรี้ยเปรี้ยว มึงจะทำอะไรพี่กู"
"จริงจังมึง...พี่คะ พี่นั่งเลี้ยงลูกอยู่บ้าน เดี๋ยวเปรี้ยวออกไปทำงานหาเงินเอง...พี่นั่งทำหน้าตาสวยๆอยู่ในบ้านอย่างเดียวนะคะ"
"เหอะๆ แลดูมึงได้หาผู้ชายในฝันของมึงคนใหม่แล้ววะเปรี้ยว"
"ทำไม หมายความว่าไง พี่เฟิร์สมีแฟนแล้วหรอ ชะนีหน้าไหนมาแย่งไปวะ กูไม่ยอม ถ้าเป็นผู้ชายหล่อๆก็ว่าไปอย่าง"
"เออ...กูชักจะตามมึงไม่ทันแล้ว เดี๋ยวก็ทำเสียงโมโห เดี๋ยวก็ทำเสียงเคลิ้ม โว้ย" รีบเปลี่ยนเรื่องเลยครับผม เรื่องส่วนตัวของพี่เฟิร์สผมไม่อยากให้ใครเข้าไปยุ่ง ยิ่งเซ้นส์ของเปรี้ยวยิ่งดีอยู่ ขืนให้มันซักไปมาได้รู้แน่ๆว่า
นอกจากแฟนพี่เฟิรส์จะเป็นผู้ชายหล่อๆแล้ว ยังมีหน้าที่การงานที่ดี เต็มไปด้วยอำนาจ และ เงินทองอีกมึง
"เอ คุยกับใครหรอ"
ผมหันไปตามเสียงเรียก เห็นวาเดินเปลือยอกเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ หยดน้ำตามเส้นผมไหลลงมาตามแนวสันคอ และไหปลาร้ายาวสวยของวา ไหล่กว้างตั้งตรงของวามีเสื้อนอนตัวนิ่มพาดไว้ ลงมานั่งข้างตัวผมที่นอนเยียดตัวคุยกับเปรี้ยวอยู่
"เปรี้ยวนะ .... เปรี้ยวทักวาหน่อยดิ่" ผมกดเปิดสปีกเกอร์โฟนให้วาทักทายเพื่อนผม
จริงๆก็เคยคิดเหมือนกันนะครับว่า วารู้จักเพื่อนผมทุกคนและจะเรียกว่าสนิทกับเพื่อนผมทุกคนก็ได้ทั้งพวกเปรี้ยวแล้วก็ฟากัสกับภูมิ แต่เป็นตัวผมที่ไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนวาเท่าไร เวลาเจอเพื่อนวาก็แค่ยิ้มให้และทักทายเล็กน้อยเท่านั้น
"ฮัลโหล วาโยจ๋า สบายดีมั้ยจ๊ะ" เปรี้ยวเปลี่ยนเสียงเป็นนุ่นนวลและอ่อนหวานจนผมหมั้นใส้กับความฉอเลาะของเพื่อนคนนี้ไม่ได้
"เลิกแอ๊บได้แล้วเปรี้ยว"
"ชิส์ไอ้นี้ ว่าไงวา หวานชื่นกับเอดีมั้ย"
"ก็รักกันดีอยู่นะ ฮาๆๆๆ"
"ตกล่องปล่องชิ้นกันเมื่อไรอย่าลืมส่งข่าวและบัตรเชิญนะ"
"ก็คงจะเป็นเร็วๆนี้แหละ รอรับบัตรเชิญได้เลย หึหึ" ไม่ต้องหันมามองหน้ากูเลย ยิ้มอะไรของมึง แมร่ง
"โอ้ย กูฟิน ต้องโทรไปกรี้ดกับแก้ว กูวาดโดจินคู่มึงกับวาขายได้กำไรอื้อซ่า พรุ่งนี้กูเป็นเจ้ามือเองน้องเอ"
"โดจิน อะไรของมึง มึงทำอะไรอีก ไหนบอกกูแล้วไงว่าจะไม่ทำแล้วไง"
ครับ เพื่อนผม เปรี้ยวกับแก้วเป็นสาววาย ถามว่ามันเป็นมานานหรือยังก็ตั้งแต่ ม.ต้น แต่ตอนนั้นสองคนนี้ไม่ได้ออกตัวแรงขนาดนี้ อาจเป็นเพราะตอนนี้สังคมเปิดกว้างหรือไง มีสื่อมากมายให้เพื่อนผมเสพเพียบ บางวัน วันดีคืนดีมันก็เมล์ไฟล์ดรอว์อิ้งมันมาให้ ตอนแรกก็คิดว่ามันเอางานมันมาให้ผมดูเพราะเปรี้ยวเขาเรียนจิตรกรรม แต่ไปๆมาๆไม่ใช่ครับ มันเป็นภาพโดจินชิ หรือการ์ตูนคู่ผมกับวาที่เปรี้ยววาดมาขายเองเวลามีงาน comic ที่เชียงใหม่ เห็นว่าผลตอบรับดีมากเสียด้วยสิ
"ไม่รู้ไม่ชี้ แค่นี้นะน้องเอ...เออใช่วา พรุ่งนี้ขอยืมตัวเอไปเที่ยววันหนึ่งนะจ๊ะ เดี๋ยวเอามาคืน บ๊าย เจอกันนิมมานเวลาเดิม" มาอย่างกลับสึนามิไปก็เร็วอย่างกับพายุไม่รอให้ผมตอบรับหรือร้ำลาอะไรเลย หมดเรื่องทีมันอยากจะคุยแล้วมันก็วาง อินดี้ไปนะเพื่อน
"ฮาๆ เปรี้ยวนี้นิสัยไม่เปลี่ยนเลยนะ" วาหัวเราะอย่าขบขันในนิสัยของเพื่อนสาวคนนี้ ผมได้แต่ส่ายหน้ากับมือถือตัวเอง ตกลงพรุ่งนี้นิมมานสินะ สาระของการโทรมาครั้งนี้
"แล้วพรุ่งนี้วากลับบ้านยังไง" หันหน้าไปถามวาที่ใส่เสื้อเร็จปิดไฟแล้วเดินมานอนข้างๆกัน ความมืดมิดโรยตัวอยู่ระหว่างเราสองคน ผ้าห่มผืนนุ่มส่งกลิ่นหอมให้ผมกระชับผ้าห่มมาบังหน้าตัวเองมากขึ้นอีกนิด
"เดี๋ยวเฮียเอกขับไปส่งให้ เพราะน้องหนึ่งไม่มีเรียน...เฮ้อ" เสียงถอนหายใจของวาทำให้ผมตัดสินใจขยับตัวเข้าแย่งหมอนของวาให้แบ่งพื้นที่ให้ศรีษะของผม ใกล้วาจนไหล่ติดกัน เอียงตัวเอื้อมมือไปกอดเอววาเอาไว้แล้วถูหน้าตัวเองไปมากับหมอนของวาอย่างหาท่าที่หลับสบาย เหมือนวาจะรู้ถึงสิ่งที่ผมทำจึงขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้ผมกอดตัวเองได้ถนัดขึ้น
เหมือนตอนเด็กๆที่เรานอนกอดกัน
"ฝันดีนะวา"
"อืม ฝันดีน้องเอ"
to be con
-Talk-
สาววายอยู่รอบตัวคุณ จริงๆนะ เอรัณ หนีไม่พ้นหรอก หึหึ....เรามีคำถามจะมาถามทุกคน เรื่องของพี่เฟิร์สและคุณปริญ ทุกคนอยากจะอ่านแบบไหน
1.แนวที่พี่เฟิร์สเป็นคนเล่าเรื่อง มุมมองแบบพี่เฟิร์สคนเดียว
2.มุมมองที่คุณปริญเป็นคนเล่าเรื่อง
3.มุมมองของทั้งสองคน โดยสลับกันไปมาตามความเหมาะสม
ที่ถามนี้ไม่ได้หมายความว่าจะเอาพี่เฟิร์สมาให้ทุกคนอ่านเร็วๆนี้นะจ๊ะ ยังๆ รอก่อนๆ แต่ถามเผื่อที่เราจะได้วางพลอตใหม่ ว่าจะนำเสนอแบบไหนดี ลองออกความคิดเห็นกันมาน้าจ๊ะ เจอกันจ้า
หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END (อ่าน 580753 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก