Hour#10 -Hold your hand-"เฉาก๋วย!!" ผมตะโกนลั่นอย่างตกใจก่อนจะเงยหลังล้มไปอยู่บนพื้นหญ้าหน้าบ้านเมื่อเจ้าหมาไซบีเรี่ยนตัวใหญ่วิ่งหูตั้งหางกระดิกเข้ามากระโดดใส่ผม เฉาก๋วยนอนทับผมแล้วเอาลิ้นเลียหน้าผมไปมาอย่างร่าเริง มันคงดีใจที่เห็นเพื่อนเล่นมันกลับมาแล้ว
"เฉาก๋วยมานี้" เสียงทุ้มต่ำของวาตะโกนเรียกเฉาก๋วย เจ้าหมาหล่อก็หันหน้าไปมองแล้ววิ่งไปยืนคลอเคลียตรงขาวาอยู่ออดอ้อน ผมชันตัวลุกขึ้นมาจากพื้นมองวาย่อตัวลูบหัวเฉาก๋วยไปมา ยกมือจับขาหน้าที่เฉาก๋วยยื่นให้แล้วอนาถใจตัวเอง ขนาดหมามันยังรู้ว่าระดับอย่างผมเป็นเพื่อนเล่น แล้วระดับของวาคือเจ้านาย อ่อ อีกสองคนที่เป็นเจ้านายเฉาก๋วยคือหม่าม๊าแล้วก็พี่เฟิร์สครับ โดยเฉพาะพี่เฟิร์สเฉาก๋วยจะเรียบร้อยมากเป็นพิเศษ
"เมื่อกี้ยังมาคิดถึงกูอยู่เลย ตอนนี้ไปออเซาะมึงซะละ ตอแหลจริงๆ" เดินปัดหญ้าออกจากกางเกงเข้าไปหาวา วาเงยหน้ามามองก่อนจะสั่งให้เฉาก๋วยอยู่นิ่งๆ
"อย่าไปทะเลาะกับหมา...เอ"
"ไม่ได้ทะเลาะเว้ย!!"
"น้องวา มาให้กอดหน่อยเร็ว" เสียงผู้หญิงแหลมสูงดังขึ้นทันทีที่ผมเดินหิ้วกระเป๋าเข้ามาในบ้าน เจ้าของชื่อยิ้มกว้างเดินผ่านหน้าผมเข้าไปสวมกอดผู้หญิงตรงหน้า เป็นภาพที่ผมเห็นแล้วอดจะเบะปากออกมาไม่ได้
"น้องเอ มายืนทำปากเป็ดอยู่ตรงนี้ แม่ลูกคู่นั้นเขาก็ไม่มาสนใจเราหรอกนะ" ผมหันไปมองเจ้าของเสียงทุ้มใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง เฮียเอกเพิ่งจอดรถเสร็จหลังจากเอารถไปรับผมกับวาที่สนามบินมา มองหน้าผมก็ยิ้มขำใส่ยื่นมือตบเบาๆบนหัว
"นั้นดิ่ สร้างโลกส่วนตัวกันสองคนแบบนี้ต้องเรียกร้องความสนใจ" ผมเดินตรงไปหาสองแม่ลูกที่ยังคงยืนกอดกันกลมอยู่ แล้วยิ่งตาโตเมื่อเห็นวาหอมแก้มม๊าผมไปสองทีเลยรีบพุ่งไปกอดม๊าทางด้านหลังอีกด้าน
"ใครเนี้ยมาเกาะหลัง น้องวาดูให้ม๊าหน่อยสิ"
"ม๊า" ยังไม่เลิกเล่นอีกครับม๊าผม
"หึหึ เด็กข้างบ้านนะครับ ยืนเบะปากหัวเถิกเกาะหลังม๊าอยู่"
"ตายละ ไหนขอดูหน้าเด็กข้างบ้านหน่อยซิ" ม๊าหันมามองหน้าผม เอามือจับหน้าเอียงซ้ายขวาไปมาอยู่สองสามรอบ
"ม๊าอ่ะ หนูงอนแล้วนะ"
"ม๊าก็ไปแกล้งน้องเอ เดี๋ยวน้องเองอนแล้วหัวล้านขึ้นมาว่าไง ฮาๆๆๆ" เฮียเอกหัวเราะลั่นเหมือนเห็นผมยู่ปากใส่
"งอนไปม๊าก็ไม่ง้อหรอกนะ ฮาๆ โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้น้องเอ" ม๊ายิ้มหวานให้ แล้วหยิกแก้มผมเบาๆด้วยอารมร์หมั่นใส่เหมือนทุกทีก่อนจะหอมแก้มผมดังฟอดแล้วรวบผมเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่ทำให้ผมรับรู้ว่า ผมถึงบ้านแล้ว
"แล้วไหนตอนแรกบอกม่าม๊าว่าน้องวาจะกลับบ้านใหญ่ก่อนไม่ใช่หรอ"
"ตอนแรกก็ว่ายังงั้นอะครับ แต่เอเขางอแงบอกให้วากลับบ้านกับเขาก่อนแล้วอีกสองวันค่อยเข้าบ้านใหญ่"
"ไม่ได้งอแงซักหน่อย แค่บอกว่า ถ้าวากลับบ้านพร้อมเอก่อนซักสองสามวันก็ดีสินะ แค่นี้เอง วานั้นแหละเปลี่ยนใจตามเอมาเองนะ" ยักคิ้วใส่วาแบบอารมณ์ดีเป็นที่สุด
"ยังไงน้องวาก็อย่าลืมบอกคุณพ่อด้วยนะ ว่ามาอยู่บ้านม๊า เดี๋ยวเขาจะกังวลเอา"
"ครับแม่...เอเอากระเป๋าไปเก็บบนห้องกัน" วาหิ้วกระเป๋าตัวเองและเดินขึ้นบ้านไป ม๊าส่ายหัวนิดๆเมื่อเห็นปฏิกิริยาของวาเวลาพูดถึงพ่อวา
"เดินอย่างกับเจ้าของห้องเลยนะ" ผมรีบหิ้วกระเป๋าแล้วเดินตามวาขึ้นไปบนห้องของผม วาหัวเราะออกมานิดๆกับประโยคท่ผมชอบพูดทุกครั้งเวลาวามานอนด้วย
"อ้าววาไม่ใช่เจ้าของห้องหรอกหรอ อยู่มาตั้งหลายปีนี้วาเข้าใจผิดหรอเนี้ย" วาหยุดอยู่หน้าประตูแล้วเอียงตัวให้ผมเปิดประตูเข้าไป
"ใช่ เข้าใจผิดมานานเพิ่งรู้ตัวหรอ"
ผมยิ้มให้กัยห้องนอนสีฟ้าใส กับผ้าม่านสีน้ำเงินสีโปรดของผม หน้าต่างเปิดเอาไว้ให้ส่ายลมพัดเข้ามาในห้องพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆที่เข้ามาทำให้ห้องของผมดูสดใส วาเดินไปวางกระเป๋าไว้หน้าตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่ที่ในนั้นอัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าของผมและวา ผมเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียงควีนไซส์กลางห้องเอาผ้าห่มคลุมหน้าตัวเองแล้วกลิ้งไปมาอย่างมีความสุข กลิ่นผ้าห่มที่คุ้นเคยและเตียงที่ใช้นอนมาตั้งแต่เด็กให้ความรู้สึกชวนหลับจริงๆ
"เอ อย่าเพิ่งนอน ไปล้างเท้าก่อน"
"งื้อ แป๊บหนึ่ง...เนี้ยเอาขาห้อยไว้อยู่ไม่เห็นหรอ" หลับตาอยู่ใต้ผ้าห่มตีขาขึ้นลงไปมาจนรู้สึกเหมือนเตะโดนเขากับบางอย่าง เปิดผ้าห่มออกก็เห็นวายืนอยู่ด้านหน้า
"ไปล้างเท้าเลย เร็ว" ฉุดแขนสองข้างผมขึ้นแล้วดันตัวผมเข้าไปในห้องน้ำที่พื้นเปียกอยู่ สงสัยวาคงล้างเท้าเรียบร้อยแล้วถึงมาเร่งผมแบบนี้ เจ้ากี้เจ้าการจริงๆ
"ขี้เกียจอ๊า"
"ขี้บ่นเหมือนเดิมเลยนะวา" เสียงเฮียเอกดังขึ้นจากหน้าห้อง ผมล้างเท้าเสร็จก็ชะโงกไปดู เห็นเฮียเอกเดินเข้ามาแล้วนั่งตรงเก้าอี้ตรงโต๊ะคอม
"ก็น้องเฮียทำตัวให้บ่น"
"อะไรๆ ใส่ร้าย ว่าแต่เฮียเอกเข้ามาทำไมหรอ" ถามเหมือนไล่ แต่จริงๆก็ไล่แหละเพราะตอนนี้ผมซุกตัวอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว อย่ามาบ่นว่าผมนอนเยอะนะครับ วาบ่นเยอะแล้วผมขี้เกียจฟัง ก็เมื่อเช้าผมออกจากห้องตั้งแต่หกโมงมาถึงเชียงใหม่ตอนสิบโมง ง่วงมากมาย
"จะเข้ามาถามว่าเย็นนี้ไปรับน้องหนึ่งด้วยกันมั้ยแล้วจะได้ไปกินข้าวแถวริมปิงด้วยกันเลย"
"ไปสิ ถ้าหนูไม่ไปก็โดนทิ้งอยู่บ้านดิ่ ไปกี่โมงอะเฮียเอก"
"บ่ายสามออกจากบ้าน รับน้องหนึ่งเสร็จแล้วก็ไปรับมิ้นต่อ"
"เออ แล้วพี่เฟิร์สละ ไปทำงานหรอ หาว" ถามไปหาวน้ำตาเล็ดไป เห็นวาเดินไปปิดหน้าต่างปิดม่านแล้วเดินไปเปิดแอร์เตรียมห้องนอนเต็มที่ จะหลับแล้วอะ
"ใช่ เดี๋ยวตอนเย็นน้องเฟิร์สตามไปที่ริมปิงเลย เฮียไม่กวนแล้ว เดี๋ยวเขียนโปรแกรมเสร็จแล้วเฮียเข้ามาปลุกอีกทีละกัน" ผมพยักหน้าอืออาตอบรับไปเบาๆ ก่อนจะรีบเด้งตัวขึ้นจากเตียงจนเฮียเอกสะดุ้งอย่างตกใจ
"อะไรน้องเอ ตกใจหมด"
"เฮียเอกเข้ามาหาหนูหน่อย" ยกมือกวักเรียกเฮียเอกบนเตียง ง่วงเกินกว่าจะลุกไปหาเอง เฮียเอกขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะยิ้มส่ายหน้าเมื่อเห็นผมยกแขนขึ้นค้างเอาไว้ทั้งสองค้าง
"คิดถึงเฮียเอกน้า ฟอด" ผมเอามือโอบคอเฮียเอกเอาไว้แล้วหอมแก้มพี่ชายคนโตแรงๆทีหนึ่ง
"หึหึ นึกว่าจะลืมไปซะละ เกือบจะน้อยใจแล้วนะ ... คิดถึงน้องเอเหมือนกัน" เฮียเอกหอมแก้มผมเบาๆแล้วผละตัวออกไป ผมพยักหน้ายิ้มให้เฮียเอกแล้วซุกตัวลงใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม เฮียเอกเดินไปตบไหล่วาสองสามทียิ้มให้กันก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมนอนเอาผ้าห่มคลุมถึงหัวโผล่มาแต่ตา มองวาถอดเสื้อเชิ้ตแล้วเปลี่ยนใส่เสื้อยืดคอวีผ้านิ่มแทน ไม่นานวาก็เดินมานอนข้างๆกันบนเตียง ในที่ประจำของวา
"นอนที่ไหนก็สบายไม่เท่าเตียงนี้จริงๆเนอะ" วาพูดออกมาเบาๆทันทีที่หัวสัมผัสหมอน ผมตาปรือพยักหน้าเห็นด้วยกับวาก่อนจะค่อยๆเคลิ้มหลับไปช้าๆ
"กู๋เอ อาวา" เสียงใสๆของเด็กชายอายุสามขวบดังขึ้นเมื่อเห็นผมยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนก่อนจะวิ่งเข้ามากอดคอผมที่ย่อตัวรอรับเอาไว้อยู่ ผมอุ้มน้องหนึ่งยืนขึ้นแล้วหอมแก้มยุ้ยๆนั้นสองทีอย่างคิดถึง
"อะไรเนี้ยไม่เจอกันครึ่งปี โตขนาดนี้แล้วหรอเนี้ย กู๋เอเกือบอุ้มไม่ไหว"
"น้องหนึ่งตัวไม่ใหญ่น้า กู๋เอนั้นแหละตัวเล็กเลยอุ้มน้องหนึ่งไม่ไหว"
"เนอะๆ กู๋เอตัวเล็กต่างหากเนอะ ไหนให้อาวาหอมแก้มหน่อยซิ" วาก้มหน้าลงหอมแก้มน้องหนึ่งที่ผมอุ้มอยู่ทำให้ตอนนี้หน้าของวาอยู่ห่างจากผมเพียงเล็กน้อย ความใกล้ชิดที่เคยชิน ถึงตอนนี้ก็ยังคุ้นเคยอยู่แต่หัวใจที่สั่นไหวนิดๆนี้สิ ที่ผมกลับรู้สึกแปลกออกไป
วาที่ก้มหน้าหอมแก้มน้องหนึ่งอยู่นั้นเหลือบตาขึ้นมามองตาผมเพียงชั่วครู่ก็เผยยิ้มมุมปากออกมาแล้วเงยขึ้นมาโฉบหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว
"อาวาหอมแก้มกู๋เออีกแล้ว น้องหนึ่งหอมด้วย" ณ นาทีนั้นผมไม่สามารถละสายตาไปจากวาได้เลย ความรู้สึกอุ่นจัดตรงข้างแก้มยังคงชัดเจนอยู่ในความรู้สึก สติรับรู้ได้ว่าน้องหนึ่งเอามือเล็กๆของตัวเองจับแก้มผมแล้วจุ๊บเบาๆที่ข้างแก้ม สติผมรับรู้ได้ว่าวาขยับเข้ามาเอาน้องหนึ่งไปอุ้มไว้แทนผม สติของผมรับรู้ได้ว่าขาสองขากำลังเดินตามวาไปยังรถของเฮียเอกที่จอดรอพวกผมอยู่กับหม่าม๊า แต่ทุกสติของการรับรู้ของผมก็ยังไม่สามารถหยุดอาการใจเต้นแรงที่อกด้านซ้ายได้เลย
"น้องหนึ่งนั่งตักอาวาดีๆลูก" เฮียเอกหันมาดุน้องหนึ่งที่กระโดดไปมาอยู่ด้านหลังรถ แต่น้องหนึ่งก็ไม่สนใจยังคงกระโดดไปมาบนตักวาอย่างสนุกสนาน
"น้องหนึ่งอย่ากระโดดครับ ถ้าน้องหนึ่งกระโดดเยอะๆเดี๋ยวอาวาขาหักนะครับ" ผมหันไปบอกน้องหนึ่งเสียงจริงจังแล้วพยักหน้าให้วาเออออตามผมไป
"ใช่ครับน้องหนึ่ง ถ้าอาวาเจ็บขา เดินไม่ได้ขึ้นมาลำบากแย่เลยนะครับ"
"อาวาเจ็บขาหรอ น้องหนึ่งขอโทษ เดี๋ยวน้องหนึ่งเป่าให้น้า เพี้ยงๆ" ผมมองน้องหนึ่งที่เอามือแตะขาวาแล้วทำแก้มอูมๆเอาลมเข้าปากเป่ามนต์วิเศษของเด็กอนุบาลออกมา ม๊ากับเฮียเอกที่นั่งอยู่ด้านหน้าหัวเราะอย่างเอ็นดูกับเด็กชายตัวน้อยของบ้าน
"อาวาหายเจ็บหรือยังครับ"
"หายแล้วครับ หลานอาวาเก่งที่สุดเลย"
"คิก คิก น้องหนึ่งเก่ง" เอาแล้วครับหลานผมเริ่มหลงตัวเองซะแล้ว ไปติดนิสัยนี้มาจากใครกันนะ
"น้องเอ โทรหาพี่เฟิร์สหน่อยสิลูกว่าเลิกงานกี่โมง"
"ครับม๊า" ผมกดสายโทรออกหาพี่เฟิร์ส รอไม่นานเสียงหวานๆของพี่ชายคนรองก็ตอบรับมา
'ว่าไงน้องเอ'
"พี่เฟิร์สเลิกงานกี่โมง"
'อีกสักพักอะ จะถึงร้านกันแล้วหรอ'
"เปล่าๆ นี้หนูกำลังไปโรงแรม เฮียเอกไปรับพี่มิ้น ม๊าให้หนูโทรมาถามว่าพี่เฟิร์สเลิกกี่โมง"
'งั้นรับพี่มิ้นเสร็จก็ไปที่ร้านเลยก็ได้ ถึงแล้วน้องเอโทรบอกพี่อีกทีนะ พี่จะได้ออกจากออฟฟิต'
"ครับ บาย.....พี่เฟิร์สบอกว่าอีกสักพัก ถ้าพวกเราไปถึงร้านแล้วค่อยโทรหาพี่เขาอีกที"
"โอเค...เออ แล้วน้องวาเรียนจบแล้ว วางแผนหรือยังว่าจะทำอะไรต่อ"
"ความจริงวาลงสมัครสอบตั๋วรุ่นเก็บไว้ตั้งแต่ตอนปีสามแล้วอะครับ แล้วก็ไปฝึกงานที่บริษัทกฏหมายพวก Law Firm มาตอนช่วงซัมเมอร์ แล้วพอดีโชคดีที่ทางบริษัทสนใจจะบรรจุวาเป็นพนักงาน ก็เลยกะว่าถ้ากลับจากบ้านใหญ่แล้วก็จะไปสอบโทเฟลเก็บไว้แล้วเริ่มทำงานเลยนะครับ"
ผมหันไปมองวาพูดอย่างตกใจ วาไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังมาก่อนว่าทางบริษัทกฏหมายที่วาไปฝึกงานเขาเซ็นยืนยันขอรับตัววาไปทำงานด้วยหลังเรียนจบ ถึงเรื่องวาไปสอบตั่วรุ่นวาจะบอกผมแล้ว และตัวผมเองก็เห็นว่าช่วงนั้นวาเหนื่อยแค่ไหนในช่วงอบรบก่อนสอบและช่วงสอบ แต่เรื่องการตอบรับเข้าทำงานไม่เห็นว่าจะเล่าให้ผมฟัง ทั้งที่ปกติเวลามีการเปลี่ยนแปลง หรือ ก้าวเดินไปข้างหน้าในชีวิตของแต่ละคน วาจะให้ผมมีส่วนร่วมด้วยเสมอ
เหมือนวาจะรู้ว่าผมคิดอะไรเลย เราสองคนต่างมองตาไปมา ราวกับเล่นส่งครามประสาท ที่ผมมองวาอย่าไม่ละสายตา
"ดีแล้ว ภาษาเราก็ดีอยู่แล้ว ได้งานแล้วก็ดีม๊าจะได้สบายใจ แล้วบอกเรื่องนี้กับที่บ้านหรือยัง" หม่าม๊าเอ่ยถามวาอย่างเสียไม่ได้ อาจเป็นเพราะเวลาคนบ้านนั้นติดต่อวาไม่ได้ จะชอบมาพาลลงที่ม๊าผมก็ตามที แต่หม่าม๊าก็ยังคงใจเย็นและพยายามติดต่อวาให้อยู่เสมอ
'มึงไม่บอกกู' ผมขยับปากพูดกับวาแบบไม่มีเสียง ความจริงการที่ผมรู้ว่าวามีงานทำทันทีหลังจากเรียนจบผมก็ควรจะดีใจไปกับวา ดีใจในความสำเร็จอีกขั้นแต่....เคยเป็นกันมั้ยครับ เหมือนความรู้สึกที่ว่า เราเคยคิดว่าเรารู้เรื่องของเพื่อนเราดีที่สุด กับกลายเป็นว่า เราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้เช่นกัน
"วาตั้งใจจะไปคุยกับเขาตอนกลับบ้านนะครับ จะได้เครียเรื่องกำหนดการที่เขาวางเอาไว้ด้วย" วาตอบหม่าม๊าผมทั้งที่สายตายังคงประสานกันอยู่ ในตอนนี้ความสงสัยของผมเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งข้อว่า กำหนดการที่วาพูดอยู่มันคืออะไรกันแน่
"ดีแล้วไปตกลงกันให้เรียบร้อย วาก็ใจเย็นๆนะลูก อย่าไปทะเลาะกันอีกนะ ม๊าเป็นห่วง"
"ครับแม่ ขอบคุณครับ"
'มึงไม่บอกกู'
ผมย้ำประโยคเดิมอีกครั้งกับวาอย่างดื้อดึง ถึงผมจะชอบสงสัยในเรื่องของคนรอบๆกายที่ผมแคร์ แต่ผมก็ยังสามารถทำใจที่จะทดไว้ในใจ และรอให้ถึงเวลาที่เขาจะบอกผมเองได้ แต่เรื่องของวา เรื่องของเพื่อนคนนี้ คนเดียวที่ผมทำใจรอให้เวลาผ่านไปไม่ได้ ถึงจะมองว่าคนเรย่อมมีพื้นที่ส่วนตัว หรือ เรื่องที่ไม่ต้องการให้ใครรับรู้อยู่ก็ตาม แต่สำหรับผม วาเป็นคนเดียวที่ผมจะไม่ยอมให้ใครมาขีดเส้นกั้นกันเอาไว้ จะไม่ยอมให้วาปิดบังเรื่องใดๆกับผมอีก เคยไม่ใส่ใจ เคยปล่อยไป เคยคิดว่าวาไม่เป็นอะไร จนเกือบจะเสียกันไปแล้ว ไม่มีทางที่จะให้เหตุการณ์นั้นซ้ำรอบอีก
ไม่มีทาง
วาไม่ตอบอะไรผมกลับมานอกจากสัมผัสอุ่นๆที่มือผมและแรงกระชับจากมือของวา เรานั่งจับมือกันเงียบๆอยู่อย่างนั้นโดยมีน้องหนึ่งเอนหลังพิงวาหลับอยู่ สัมผัสที่วาส่งมาผมรับรู้ได้ว่ามันหมายความว่าอะไร แรงกระชับที่ทำให้ผมนึกถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน
นึกถึงอดีตของการจับมือกันครั้งแรกของเด็กชายตัวเล็กๆสองคนที่สนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กชายวาโย ในตอนนั้นผมยังจำได้ดี วาเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กกว่าผมและผอมมาก ตอนเย็นๆวาชอบมานั่งอยู่ตรงไม้กระดกคนเดียวในสนาม ตามองไปยังเด็กสองสามคนที่ยืนเกาะกลุ่มวิ่งเล่นกันอยู่อย่างเหม่อลอย จนผมอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหา
ครั้งแรกที่วาเห็นผม วาจ้องมองผมนิ่งๆราวกับตั้งตัวเป็นศัตรู ในตอนนั้นผมเด็กเกินกว่าจะเข้าใจสายตาของวา เพราะไม่เข้าใจและเด็กเกินไป เลยนึกไม่ชอบและคิดว่าวานิสัยไม่ดีถึงได้ไม่มีเพื่อน แต่จากวันเป็นสัปดาห์และเป็นเดือน ผมจะเห็นวานั่งอยู่อย่างนั้นมองไม้กระดกฝั่งตรงข้ามตัวเองเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง จากทีแรกที่ผมว่าจะไม่สนใจ พอนานเข้าก็เริ่มรู้สึกเป็นห่วง จนในวันสุดท้ายของเดือนผมก็เดินจูงมือพี่เฟิร์สมาที่สนามเด็กเล่นก็ยังเห็นวานั่งอยู่อย่างนั้น พี่เฟิร์สที่รู้เรื่องของวาจากผมก็นั่งลงพูดกับผมว่า
'น้องเอรู้มั้ย ไม้กระดกน่ะ มันเล่นคนเดียวไม่ได้หรอกนะ'
'ทำไมถึงเล่นไม่ได้ละครับ'
'เพราะไม้กระดกต้องเล่นด้วยกันสองคนให้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ถ้าน้องเออยู่คนเดียวก็จะไม่มีใครช่วยพาน้องเอไปหาท้องฟ้า พี่ก็จะมานั่งอีกด้านและช่วยให้น้องเอขึ้นไปบนท้องฟ้าใช่มั้ย พอน้องเออยู่บนท้องฟ้าได้แล้ว น้องเอก็อยากให้พี่ขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วย เลยช่วยพี่ใช่มั้ยครับ'
'ใช่ๆ หนูช่วยพี่เฟิร์ส พี่เฟิร์สช่วยหนูไปหาท้องฟ้า เราต้องช่วยเหลือกันใช่มั้ยครับ คุณครูแนนเคยสอนหนู'
'ใช่แล้ว แต่น้องเอมีพี่คอยช่วยน้องเอขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่เด็กคนนั้นไม่มีใครเลย'
'หนู หนู หนูจะช่วยเขาให้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ท้องฟ้าสวย ท้องฟ้าสดใส ท้องฟ้ายิ้มได้' ผมปล่อยมือจากพี่เฟิร์สแล้ววิ่งไปยังไม้กระดกตัวนั้น พยายามเท่าที่จะทำได้เพื่อที่จะปีนขึ้นไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามของเด็กชายตัวเล็ก แต่มันสูงเกินไป สูงเหมือนมีกำแพงทำให้ผมตอนนั้นปีนไปไม่ถึง หันไปมองเด็กชายคนนั้นแล้วเบะปากเดินเข้าไปหา
เด็กชายมองผมอย่างสงสัยในสิ่งที่ผมทำ ผมไปหยุดยืนตรงหน้าเขาเอามือท้าวเอวตัวเองมองขึ้นไปบนฟ้าราวกับขบวนการเรนเจอร์ที่เคยเปิดดูในช่องการ์ตูน หันกลับมามองตาของเด็กคนั้นก่อนจะพูดออกไปว่า
'ท้องฟ้า...ท้องฟ้าสวยนะ เอจะช่วยพาขึ้นไปบนท้องฟ้า...นะ' ดูเป็นคำพูดที่เขินอายและขาดความมั่นใจเป็นที่สุด แต่ดวงตากลมโตของเด็กผู้ชายคนนั้นค่อยๆเป็นประกายก่อนจะลุกขึ้นยืนให้ไม้กระดกอีกข้างสูงพอที่ผมจะขึ้นไปได้
ผมเดินไปนั่งตรงฝั่งตกข้าม ออกแรงเพียงนิดตัวของเด็กชายคนนั้นก็ขึ้นไปอยู่บนฟ้า ภาพรอยยิ้ม และ เสียงหัวเราะของเด็กคนนั้น เป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่ลืมจากเรื่องราวมากมายในวัยเด็ก ภาพรอยยิ้ม และ เสียงหัวเราะของเขายามที่เขาขึ้นไปบนท้องฟ้า และ ยามที่เขาช่วยให้ผมขึ้นไปบนท้องฟ้า เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นความหม่นมองรอบๆตัวเขาหายไป และกลายเป็นความสุข สดใสเหมือนที่ผมมี
เล่นกันอยู่นานจนพี่เฟิร์สมาตามผมกลับ ผมงอแงกับพี่เฟิร์สว่ายังไม่อยากกลับ ไม่อยากกลับเพราะรอยยิ้มของเด็กคนนั้นเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน
'เอางี้มั้ยครับ พรุ่งนี้พี่จะพามาเล่นกันอีกเนอะ จะพามาเร็วๆเลย'
'แต่...แต่หนูยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย'
'ฮาๆ ไม่รู้ก็ถามสิครับ น้องเอชอบถามไม่ใช่หรอ ถามซิ พี่ว่าน้องเขาอยากบอกน้องเอนะ' พี่เฟิร์สเอามือลูบหัวผมแล้วจูงมือผมเดินไปยังเด็กชายคนนั้น เขามองหน้าพี่เฟิร์สอย่างตกใจในทีแรก ก่อนจะสงบลงเมื่อพี่ชายผมยิ้มให้แล้วเอื้อมมือไปจับมือของเขา
'น้องชายพี่อยากรู้จักกับน้องจังเลย ไหนคนเก่งถามเพื่อนซิว่าชื่ออะไร'
'เรา...เราชื่อเด็กชาย เอรัณ วัฒนวีรกุล ชั้นอนุบาลหนึ่งทับสอง ชื่อเล่นชื่อน้องเอ นาย...นายชื่ออะไร'
'วา วาโย'
'โอเค น้องเอ กับ น้องวา เป็นเพื่อนกันใช่มั้ยครับ' พี่เฟิร์สหันไปถามวายิ้มๆ แต่วากลับก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบอะไร ผมมองพี่เฟิร์สที่จับมือของวายื่นมาตรงหน้าแล้วหันมาพูดกับผมแทน
'น้องเอเป็นเพื่อนกับน้องวาใช่มั้ย ถ้าใช่น้องเอจับมือน้องวาหน่อย' คำพูดของพี่เฟิร์สทำให้ผมองหน้าวาอย่างตกใจ เพราะกลัวว่าวาจะรู้สึกไม่พอใจ หรือไม่อยากเป็นเพื่อนผม แต่สิ่งที่ผมเห็นมันไม่ใช่ ถึงจะไม่เข้าใจในสายตาและการกระทำของวาที่เหมือนพยายามจะดึงมือตัวเองออกจากมือพี่เฟิร์ส แต่ผมเชื่อความรู้สึกของตัวเองว่า วากำลังรอให้ผมยื่นมือไปหาอยู่
'เอเป็นเพื่อนวา วาเป็นเพื่อนเอ' ผมฉีกยิ้มกว้างให้วาแล้วเอื้อมมือไปจับมือของวาเอาไว้ บีบกระชับแน่นตามช่องว่างระหว่างนิ้ว เหมือนที่ครอบครัวผมชอบทำเวลาจับมือผมเดิน
บีบให้แน่นเพื่อให้รู้ว่าเราอยู่ตรงนี้
กระชับให้อีกทีเพื่อส่งผ่านว่าเราจะไม่ไปไหน
วาค่อยๆมองหน้าผมและยิ้มกว้างออกมา กระชับมือผมกลับมาด้วยแรงทั้งที่ที่เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งจะมีและพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขว่า
'เราเป็นเพื่อนกันนะ'
นั้นคงเป็นครั้งแรกสินะ ที่ผมและวาได้เจอกัน มันเป็นช่วงเวลาที่นานแสนนานแต่อยู่ใกล้เพียงความทรงจำ
ผมดึงตัวเองกลับมาในรถคันเดิมที่นั่งอยู่ มือของวายังคงกระชับมือของผมเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่ผมนึกไปถึงเรื่องราวในวัยเด็กของผมและวา แต่สัมผัสอุ่นเปียกที่มือบอกให้ผมรู้ว่า มันนานพอสำหรับการรอคอยของวา สุดท้ายผมก็ใจอ่อน ลดทิฐิตัวเองลงและกระชับมือตอบกลับไป กระชับมือเพื่อตอบรับในสิ่งที่วาสื่อมาหาว่า
เขาอยู่ตรงนี้ และ ผมก็อยู่ตรงนี้เช่นกัน
To be con :: Blue Talk's ::มาช้าไปมั้ย...ไม่หรอก เน้อออออออ
ฮาๆๆๆ
เพิ่งผ่านช่วงโลกมืดกับการเตรียมตัวสอบ IELTS มา...ก็ลำบากดีนะ พอฟื้นตัวจากการนอนข้ามวันได้ก็รีบมาลงให้เลย
ธีมของตอนนี้คืออะไร มันเป็นประเด็นที่ทำให้คิดชื่อตอนไม่ออก ตอนแรกจะเอาชื่อตอนอีกแบบ แต่คิดอีกที เก็บเอาไว้ตอนเราโฟกัสไปทีเรื่องนั้นเลยดีกว่า เลยเอาชื่อตอนที่มีความหมายอุ่นๆว่า Hold your hand มา ^^ เจอกันตอนหน้าค่า
หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END (อ่าน 579178 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก