ตอนที่ 5
ที่จริงผมก็รู้มาตลอดว่าหมอกเป็นคนพูดเก่งและร่าเริงมาก แต่วันนี้เขายิ่งดูอารมณ์ดีกว่าที่ผ่านๆ มาเสียอีก เพราะตั้งแต่เราแยกจากต้ากับอาร์ม เขาก็ยังแทบไม่หยุดพูดเลย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งบอกว่าตัวเองเมาค้างแท้ๆ
“วันนี้แลดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะ หมอก” ผมพูดขึ้น
เขาหันมาหาผม “เหรอ ผมดูอารมณ์ดีขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ก็ประมาณนั้นมั้ง” ผมวางน้ำลงบนพื้นห้องที่ปูผ้ารองไว้แล้วและเตรียมเปลี่ยนแพมเพิสให้เขา
“ให้ผมช่วยมั้ยพี่”
“ไม่เป็นไรครับ เราไปอาบน้ำเถอะ”
“ครับ” เขาพยักหน้าและเดินหายเข้าไปในห้องนอน
ผมถอดกางเกงของน้ำและแพมเพิสแผ่นเก่าออก ทำความสะอาดให้เขา แล้วจึงจัดการสวมแผ่นใหม่เข้าไป ในระหว่างนั้นน้ำก็เอาแต่หัวเราะและเหวี่ยงแขนกับขาคู่เล็กๆ คู่นั้นไปมาท่าเดียวเลย คงนึกว่าผมกำลังเล่นกับเขาอยู่ล่ะมั้ง แต่สุดท้ายผมก็จัดการใส่กางเกงกลับเข้าไปใหม่ได้จนสำเร็จ
“เสร็จแล้วเหรอครับ ไวจัง” เสียงของหมอกดังขึ้น
“ช่ายครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วก็ต้องตกใจนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าเขากำลังยืนเปลือยกายโดยมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่รอบเอวแค่เพียงผืนเดียว
“งั้นผมขออาบน้ำแป๊บนึงนะครับ พี่ไม่ต้องเกรงใจล่ะ ทำตัวตามสบายเลย ดูทีวีไปก่อน หรือจะเปิดเอาอะไรในตู้เย็นมากินก็ได้นะครับ” เขาพูดพลางเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมอุ้มน้ำขึ้นไปนั่งบนโซฟาแล้วมองไปรอบๆ เดาเอาว่าห้องนี้น่าจะมีขนาดไม่เกิน 35 ตารางเมตร แต่ก็มีห้องนั่งเล่น ห้องครัว และห้องนอนที่แยกเป็นสัดส่วน แถมที่สำคัญ มันยังดูสะอาดและเป็นระเบียบแบบที่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นห้องของเด็กผู้ชายท่าทางห้าวๆ คนหนึ่ง
อีกแค่ประมาณห้านาทีถัดมา เสียงน้ำจากฝักบัวก็หยุดลง และประตูห้องน้ำก็เปิดออก
“อ้าว ทำไมพี่ไม่เปิดทีวีล่ะ” เขาถามเมื่อเห็นผมนั่งอยู่บนโซฟาเฉยๆ
“ไม่เป็นไร พี่ก็นั่งเล่นกับลูกนี่แหละ ว่าแต่อาบน้ำไวจริงนะเราเนี่ย”
“ฮ่าๆ ก็ผมไม่อยากให้พี่รอนานนี่คร้าบบ แต่พี่รออีกแป๊บนะ ขอแต่งตัวอีกแค่แป๊บบบเดียว” เขาพูดพลางรีบเดินจ้ำเข้าไปในห้องนอน
“ตามสบายเลย พี่ไม่รีบอยู่แล้ว”
เขาอาจจะใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน แต่กลับใช้เวลาแต่งตัวถึงเกือบ 15 นาทีเลยทีเดียว และเมื่อผมคิดว่าเขาน่าจะพร้อมแล้ว เขากลับเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบและใช้เวลาในการใส่แว็กซ์แต่งผมอยู่อีกครู่หนึ่ง
“เรียบร้อยครับพี่ ผมพร้อมแล้ว” เขาเดินออกมาจากห้องน้ำและยักคิ้วข้างเดียวให้ผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“นี่แค่ไปกินข้าวนะเนี่ย แต่งหล่อซะครบเครื่องขนาดนี้”
“อ้าว ไม่ได้ๆ เกิดเป็นผู้ชายหน้าตาดีอยู่แล้วก็ต้องรู้จักดูแลตัวเองด้วยดิพี่ และที่สำคัญ ผมกำลังจะไปกินข้าวกับคนหล่อๆ อย่างพี่ ผมก็ต้องหล่อด้วยดิ จริงปะ เดี๋ยวจะแพ้”
“ใครหล่อ พี่เนี่ยนะ” ผมหัวเราะ “อย่างหมอกไม่แพ้พี่หรอก ไม่ต้องห่วง ใครมันจะมามองคนหน้าตาแบบพี่แถมยังมีลูกแล้วอีกต่างหาก”
“อ้าว ก็ไม่แน่หรอกนะพี่ พี่ยังดูอายุพอๆ กับผมอยู่เลย และที่สำคัญ การมีลูกหรือยังไม่มีก็ไม่ได้ทำให้คนสนใจหน้าตาพี่น้อยลงสักหน่อย จริงปะ”
ผมชักเริ่มรู้สึกเขินๆ เสียแล้วสิ “พอๆ เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า”
“ฮั่นแน่ะ! หน้าแดงซะด้วย เขินเหรอพี่” เขาหัวเราะ
ผมส่ายหน้าเบาๆ แล้วหันไปมองทางอื่น “ห้องเราเรียบร้อยดีนะ พี่คิดว่าเด็กผู้ชายอยู่คนเดียวจะห้องรกกว่านี้ซะอีก”
“ห้องนอนน่ะ ใช่ครับ รกประมาณนึง แต่ไม่มากหรอก ผมไม่ชอบให้อะไรๆ มันระเกะระกะน่ะ” เขาเดินไปที่ชั้นวางของและหยิบโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา “ไปกันเลยมั้ยครับ พี่จะอุ้มน้ำรึเปล่า เดี๋ยวผมเข็นรถเข็นให้”
“ขอบคุณครับ”
เราเดินลงจากคอนโดของเขาและเดินไปตามทางเดินเพื่อข้ามไปยังฝั่งตึกของผม แต่แล้วระหว่างทางเราก็เจอเข้ากับธีที่กำลังเดินสวนมาพอดี
“อ้าว! สวัสดีครับ” ผมยิ้มทักเขาด้วยความดีใจ เพราะไม่ได้เจอเขามานานแล้ว
“สวัสดีครับ วันนี้ก็พาน้องมาดูห้องเหมือนเดิมเหรอ” เขาเดินตรงเข้ามาหาผม
“ก็ประมาณนั้นครับ แต่หลังจากนี้ผมคงไม่ได้เข้ามาแล้วล่ะ พอดีวันนี้เอาสัญญาเช่ามาให้น้องเซ็นน่ะครับ เค้าจะย้ายเข้าวันนี้แล้ว”
“อ้าว จะปล่อยเช่าแล้วเหรอ”
“ใช่ครับ” ผมเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่เคยบอกเขาเรื่องนี้มาก่อนเลย
“น่าเสียดายนะครับ” เขาพูดยิ้มๆ
น้ำเสียง แววตา และรอยยิ้มของเขามันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ผมอยากจะขอเบอร์โทรศัพท์เขาเอาไว้ติดต่อกันอีก แต่ก็ดันรู้สึกเขินและปากหนักจนไม่กล้าพูดออกไปอีกจนได้ โชคดีที่ธีเป็นฝ่ายหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงและพูดขึ้นมาก่อน
“ถ้างั้นผมขอเบอร์คุณหนึ่งไว้ได้มั้ยครับ เผื่อเอาไว้ติดต่อกันอีก และเผื่อคุยเรื่องเด็กๆ ด้วย”
“ดีเลยครับ ดีเลย” ผมรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างกระตือรือร้น “จริงๆ วันนั้นผมก็อยากปรึกษาคุณธีเรื่องน้องอยู่เหมือนกัน ที่เราเจอกันที่เซ็นทรัลน่ะครับ ถ้าไงผมขอเบอร์ไว้เลยนะครับ เอาไว้วันหลังอาจโทรไปรบกวน”
“ได้เลยครับ” เขาเดินเข้ามารับโทรศัพท์มือถือไปกดเบอร์ของตัวเอง “เสร็จแล้วกดโทรมาหาผมหน่อยนะครับ ผมจะได้เมมไว้ด้วยเหมือนกัน”
“โอเค... เรียบร้อยครับ”
“ได้ละ” เขาชูโทรศัพท์มือถือขึ้นพร้อมยิ้มกว้าง
“ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ด้วยความยินดีเลย ว่าแต่...” เขามองชะโงกไปทางด้านหลังของผม “น้องคนนี้เหรอครับที่จะมาเช่าห้องของคุณหนึ่ง”
“อ๋อ เปล่าครับ นี่น้องหมอก เค้าพักที่นี่อยู่แล้ว อยู่ตึก... ซีสอง ใช่มั้ยนะ” ผมหันไปถามเขา
“ใช่ครับ”
“นี่คุณธีนะ หมอก พักอยู่ที่นี่เหมือนกัน” ผมแนะนำ
“พี่อยู่ดีหนึ่งครับ” ธีพูดกับหมอก
“สวัสดีครับพี่” หมอกยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่าย
“คนที่เช่าห้องของผมเป็นรุ่นน้องของหมอกที่มหาวิทยาลัยน่ะครับ ว่าแต่วันนี้ไม่ได้พาน้องออกมาเดินเล่นด้วยเหรอ”
“ไอ้ตัวแสบอยู่ข้างบนน่ะครับ หลับอยู่ ผมเพิ่งกลับมาจากไปซื้อของกินนิดหน่อย” เขาชูถุงพลาสติกในมือขึ้น “ว่าแต่นี่จะไปไหนกันเหรอครับ ผมกวนเวลารึเปล่า”
“อ๋อ ว่าจะไปกินข้าวกันน่ะครับ คุณธีไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ เชิญตามสบายเลย เอาไว้คราวหน้าค่อยชวนผมใหม่แล้วกัน” เขายิ้มให้ผม ก่อนจะก้มลงมองและทักทายเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนของผม “ว่าไงครับ คนเก่ง สบายดีมั้ยเอ่ยยย”
น้ำหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจพลางทำท่าโผตัวจะไปหาธี
“โอ๊ะๆ จะมาหาลุงเหรอครับ” เขาเหลือบขึ้นมามองหน้าผมเป็นเชิงขออนุญาต ผมจึงพยักหน้าให้เขา “อะๆ โอเค มาก็มาครับ อึ๊บบ” เขารับน้ำไปอุ้มอย่างชำนาญ “น่าชังจริงๆ เลยนะเนี่ย แถมยังหล่อเหมือนพ่อไม่มีผิด”
จู่ๆ ผมก็หน้าแดงขึ้นมาเสียเฉยๆ ส่วนหมอกที่ยืนอยู่ด้านหลังผมก็กระแอมในลำคอเบาๆ
“เอ้า ไปหาพ่อซะครับ พ่อหิวข้าวแย่แล้วมั้ง” เขาส่งตัวน้ำคืนให้กับผม
“ขอบคุณมากครับ งั้นถ้าไงไว้เจอกันใหม่นะครับ”
“โชคดีครับ” เขาผงกหัวให้ผมน้อยๆ แล้วเดินผ่านเลยไปยังตึกของตัวเอง
“คนเมื่อกี้คือใครเหรอพี่” หมอกถามขึ้นในขณะที่เรากำลังเดินไปยังห้างข้างๆ
“อืมม จะเรียกว่าคนรู้จักก็ได้มั้งครับ บังเอิญเจอกันที่นี่น่ะ แล้วก็เลยคุยกันเรื่องลูก เพราะว่าลูกชายเค้าเพิ่งจะขวบเดียวเอง”
“อ๋อ ครับ เผื่อไว้ผมเจอพี่เค้าอีก จะได้ทักทาย”
“ดีแล้วครับ รู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย จริงมั้ย”
“คร้าบบบ”
เมื่อกินข้าวเสร็จ เราก็เดินกลับมาที่คอนโด หมอกเดินไปส่งผมที่รถและช่วยผมพับรถเข็นเก็บใส่หลังรถเหมือนเดิม แต่คราวนี้เขาไม่ต้องถามผมอีกแล้วว่าทำอย่างไร
“พับรถเข็นคล่องแล้วนี่ แบบนี้ก็พร้อมมีลูกได้แล้วสบาย” ผมแซว
“โหยย ขอทำให้น้องน้ำคนเดียวก็พอครับพี่ นี่ยังเหลืออาบน้ำ เปลี่ยนผ้าอ้อม เปลี่ยนแพมเพิส เปลี่ยนเสื้อผ้า ชงนม เช็ดตัว แล้วก็ขนาดอุ้มน้องผมก็ยังทำไม่เป็นเลยนะ”
“อ้าว อุ้มเด็กก็ไม่เคยเลยเหรอ”
“ไม่อะครับ ผมไม่กล้า” เขาหัวเราะแหะๆ
“เสียดายตอนนี้น้องหลับไปแล้ว ไม่งั้นพี่จะให้เราลองอุ้มดูก็ได้”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรพี่ ผมกลัวทำน้องหล่น”
“ไม่หล่นหรอกน่า พี่เชื่อใจเราอยู่แล้ว”
“ฮ่าๆ งั้นไว้คราวหน้าก็แล้วกันครับ ผมเองก็อยากลองอุ้มลองกอดน้ำมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน น้องน่ารักมากๆ เลยนะครับ พี่หนึ่ง”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้เขา “พี่เขินนะเนี่ย ชมลูกพี่ขนาดนี้”
“ก็น่ารักเหมือนพ่อนั่นแหละคร้าบบบ” เขายิ้มกว้าง
ผมอึ้งๆ กับคำพูดของเขาไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรและอดที่จะยิ้มเขินๆ ประหม่าๆ ออกไปไม่ได้ ผมไม่เคยถูกใครชมแบบนี้ซึ่งๆ หน้ามานานมากแล้ว แถมวันนี้ผมยังถูกชมแบบนี้ถึงสามครั้งติดๆ กันเลยอีกต่างหาก
หลังจากกลับถึงบ้าน ผมก็คิดถึงคำพูดของหมอกขึ้นมา ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขาคิดอย่างไรกับผมกันแน่ แต่เขาจะมาชอบผมแบบที่ไอ้ยุทธบอกมันก็ดูจะแปลกไปหน่อย ในเมื่อผมเองก็มีลูกแล้วแบบนี้ ผมว่าเขาคงแค่อัธยาศัยดีและพูดอย่างที่คิดออกมาตรงๆ ก็แค่นั้นเอง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
