เรื่องสั้น...เลี้ยงเด็ก #10เขาคงจะฝันไป มันคงไม่ใช่เรื่องจริง บางทีเขาอาจจะทำงานหนักจนเบลอไปชั่วขณะ ใช่แล้...เขาคงจะบ้าไปเอง...
“ชุนจ๋า หิวข้าวววว”
แต่ช่างน่าเศร้าใจที่มันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน...ตกลงเขาต้องเลี้ยงไอ้เด็กนี่จริงๆใช่ไหม ทำไมถึงเป็นแบบนี้!
เชี่ยงชุนคลี่จดหมายอ่านอีกครั้ง เนื้อความในจดหมายเขียนไว้ว่าให้เขาดูแลโชกุนที เพราะไอ้เด็กนี่กำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ใกล้กับคอนโดของเขา มีใครถามเขาสักคนไหมว่าเขายินดีหรือเปล่า นี่มันบัดซบที่สุด!
“ชุนจ๋า หิวข้าว หาอะไรให้กินหน่อย” แรงกอดจากด้านหลังทำให้เชี่ยงชุนสะดุ้ง
“ปล่อยเลย ใครให้กอด” เชี่ยงชุนดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่งแต่ก็ไม่เป็นผล ทำไมมันแรงเยอะแบบนี้นะ
“อยากกอดอ่ะ กอดไม่ได้เหรอ หิวข้าวจังเลย” ลมร้อนๆที่เบาข้างใบหูกับเสียงกระซิบที่ออดอ้อนทำเอาเชี่ยงชุนใจสั่น แข้งขาอ่อนไปหมด
“กะ...ก็ปล่อยสิ”
“ก็ได้”
ฟอดดด!
“เฮ้ย!”
โชกุนยอมปล่อยตัวเชี่ยงชุนแต่ไม่วายหอมแก้มอีกฝ่ายเน้นๆก่อนจะเดินยิ้มอารมณ์ดีเข้าไปในห้องนอนของเชี่ยงชุน ทิ้งให้คนเป็นพี่ยืนตาโตอ้าปากค้าง กว่าจะรู้ตัวไอ้เด็กบ้าก็หายไปเสียแล้ว
“ไอ้เด็กบ้า!” เชี่ยงชุนได้แต่เดินกระแทกเท้าปึงปังเข้าห้องครัวมือก็ลูบแก้มที่ถูกหอมอย่างขัดใจ มายังไม่ทันไรไอ้เด็กบ้านี่ก็ลวนลามเข้าตลอดเวลา คิดแล้วโมโห!
เชี่ยงชุนจัดแจงเทอาหารที่ซื้อมาใส่จาน ดีนะที่วันนี้เขาซื้ออาหารมาเยอะ คือจริงๆซื้อมาแช่ไว้กินมื้ออื่น เวลาหิวจะได้ไม่ต้องออกไปหาอะไรกินกลางดึก
“น่ากินจัง” โชกุนวิ่งเข้ามาในครัวและนั่งลงที่เก้าอี้ ตานี่เป็นประกายเมื่อเห็นอาหาร
“เอ้า กินซะ” เชี่ยงชุนพูดก่อนจะลงมือกินอาหารมื้อเย็น
“อันนี้อร่อยอ่ะชุนจ๋า มันคืออะไรอ่ะ” โชกุนพูดทั้งๆที่ยังคี้ยวข้าวอยูในปาก
“ปลาหมึกผัดพริกเผา”
“อืมๆ ไปอยู่ที่อังกฤษนะไม่ค่อยได้กินอาหารไทยหรอก ถึงมีร้านอาหารไทยก็ไม่อร่อย”
โชกุนชวนเชี่ยงชุนคุยจนจบมื้ออาหารเย็น เชี่ยงชุนสั่งให้โชกุนล้างจาน แต่ไอ้เด็กบ้านนั่นไม่ยอมทำ เชี่ยงชุนเลยต้องล้างเอง พอล้างจากเสร็จเชี่ยงชุนก็เดินเข้าไปที่ห้องนอน
“ทำอะไรของนายน่ะ”
เชี่ยงชุนยืนมองโชกุนรื้อของออกจากกระเป๋า มันเอาเสื้อผ้าแขวนใส่ในตู้เสื้อผ้าของเขาและก็ของอีกหลายๆอย่างจัดวางไว้ในห้องนอนของเขาอีกเช่นเดียวกัน
“ก็จัดของไง ชุนจ๋ามาช่วยหน่อยสิ”
อย่ามาทำตาแป๋วนะไอ้เด็กบ้า -_-;
“อย่าบอกนะว่านายจะนอนห้องนี้”
“ใช้แล้ว”
“ไม่ได้!”
“ทำไม”
“นี่มันห้องฉัน”
ยังไงก็ยอมให้โชกุนนอนห้องเขาไม่ได้เด็ดขาด แต่ดูเหมือนโชกุนจะไม่สนใจคำทัดทานใดๆ เด็กหนุ่มยักไหล่ไม่สนใจแล้วลงมือจัดของต่อ สุดท้ายเชี่ยงชุนก็ทำอะไรไม่ต้อง เพราะคอนโดของเขาเป็นคอนโดขนาดเล็กมีแค่หนึ่งห้องนอนเท่านั้น เพราะอยู่คนเดียวก็ไม่รู้จะซื้อคอนโดที่ใหญ่โตไม่ทำไม แต่ตอนนี้เขามีเด็กอีกคนมาอยู่ด้วยแบบไม่คาดคิด แต่จะทำไงได้ล่ะ ดังนั้นเชี่ยงชุนเลยปล่อยให้โชกุนจัดของในห้องแล้วตัวเองออกไปนั่งดูทีวีด้านนอก
โชกุนจัดของเสร็จก็เดินสำรวจห้องนอนของเชี่ยงชุน ริมฝีปากสวยฉีกยิ้มเมื่อเห็นรูปที่เขาวาดส่งมาให้เชี่ยงชุนหลายต่อหลายรูปวางอยู่บนโต๊ะหนังสือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่เด็กหนุ่มจะไม่คิดถึงเชี่ยงชุน แต่ไม่รู้ทำไมเชี่ยงชุนถึงได้เลิกติดต่อกับเขา จากที่เคยได้ของฝากที่อาหนึ่งส่งไปให้ที่อังกฤษ เป็นอมยิ้มบ้าง ของเล่นบ้าง รูปถ่ายบ้าง แต่อยู่ก็เลิกฝากให้เสียอย่างนั้น พอถามพวกอาๆ อาก็บอกว่าเชี่ยงชุนคงงอนที่เขาไปเรียนที่อังกฤษ แต่จะให้เขาทำยังไงได้ ก็ตอนนั้นเขายังเด็กมาก เท่าที่จำได้คือเขาเองก็ร้องไห้อยู่เป็นอาทิตย์ตอนไปอยู่ที่อังกฤษใหม่ๆ จะกลัมาไทก็ไม่ได้ เลยรอเวลาที่จะได้กลับที่เมืองไทยก็เท่านั้น
หลายต่อหลายครั้งที่โชกุนคิดว่าเชี่ยงชุนของลืมเขาไปแล้ว แต่โชกุนก็ไม่ท้อ เพียรส่งรูปวาดไปให้เชี่ยงชุนตลอด ทำไงได้ล่ะ เขาหลงรักพี่ชายตัวน้อยของเขาเต็มเปาแล้ว และเรื่องนี้พ่อและแม่โชกุนก็รู้ดี ต้องขอบคุณสังคมของฝรั่งที่ค่อนข้างเสรีในเรื่องการรักเพศเดียวกัน พ่อกับแม่ของเขาเลยรับได้
และการกับมาครั้งนี้ เขาจะต้องทำให้ชุนจ๋ากลายเป็นแฟนของเขาให้ได้
สู้โว้ย!
“ชุนจ๋า ยังไม่นอนเหรอ” โชกุนที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้วออกมาตามเชี่ยงชุนที่นั่งดูทีวี แต่เหมือนกับให้ทีวีดูตัวเองเสียมากกว่า
“ยัง” เชี่ยงชุนตอบ หันไปมองโชกุนแต่ก็ต้องเบือนหน้าหนี ทำไม่ไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยวะ ขนาดแค่มองแวบเดียวซิกแพกยังกระแทกตาเลย ฮึ่ยๆๆ! อยากจะบ้า!
“ไปอาบน้ำเถอะ มามะ เดี๋ยวผมอาบให้ก็ได้ ผมว่าง ^^” โชกุนดึงคนเป็นพี่ลุกจากโซฟาแล้วก็ดันตัวเชี่ยงชุนไปที่ห้องนอน
“ไม่เอา เอ๊ะ! อย่ามายุ่งน่า” เชี่ยงชุนเบี่ยงตัวหนีแต่ก็ไม่พ้น โดนลากเข้ามาในห้องจนถึงห้องน้ำ
“อาบน้ำเถอะ จะได้นอนกัน”
“จะนอนก็นอนไปสิ ฉันยังไม่ง่วง”
“ไม่เอา จะนอนกอดชุนจ๋า”
สุดท้ายเชี่ยงชุนก็ต้องเข้าไปอาบน้ำ เพราะไอ้เด็กบ้าดันขู่ว่าถ้าเขาไม่อาบน้ำมันจะอาบให้เขาเอง ไอ้เด็กหื่นเอ้ย!
พอเชี่ยงชุนยอมอาบน้ำ โชกุนก็เดินผิวปากอย่างสบายใจไปที่กระเป๋าก่อนจะล้วงกล่องเล็กๆออกมา ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนอนรอชุนจ๋าที่เตียง จนเชี่ยงชุนอาบน้ำเสร็จออกมาด้วยสภาพผ้าขนหนูพันที่เอว ทำเอาโชกุนตาลุกวาว
“โอ๊ะ..ชุนจ๋า~ขาวจังเลย ^O^” โชกุนเอ่ยแซวทำตาเจ้าเล่ห์ใส่จนเชี่ยงชุนหน้าแดง
“หุบปากซะไอ้เด็กบ้า!” เชียงชุนปาผ้าจนหนูเช็กหน้าผืนเล็กใส่โชกุนก่อนจะรีบหยิบชุดนอนเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที
แต่งตัวเสร็จแล้วเชี่ยงชุนก็รู้สึกประหม่า จะอะไรเสียอีกล่ะ...ก็ไอ้เด็กหื่นนอนเอามือหนุนหัวมองเขาไม่วางตา จะเดินไปนอนที่เตียงก็ไม่กล้าทั้งๆที่มันเป็นเตียงของเขาแท้ๆ หรือจะออกไปนอนที่โซฟาดี...ไม่ดีอ่ะ ปวดหลังแน่ๆถ้าออกไปนอนที่โซฟา
ปุบๆ
“ชุนจ๋า มานอนแล้ว” โชกุนตบที่นอนข้างๆตัวเองพลางเอ่ยชวนเชี่ยงชุนให้ไปนอนข้างๆ นั่นยิ่งทำให้เชี่ยงชุนจิตตกมากกว่าเดิม
“เอ่อ...คือ...”
โชกุนเลยลุกออกจากเตียงมาลากเชี่ยงชุนให้ไปนอนบนเตียง เชี่ยงชุนยอมนั่งบนเตียงแต่โดยดี
“ให้” โชกุนส่งกล่องเล็กๆให้เชี่ยงชุน เชี่ยงชุนมองกล่องเล็กๆในมือของโชกุนงงๆ
“อะไร” เชี่ยงชุนถามด้วยความหวั่นใจ เพราะเขาเคยได้กล่องแบบนี้จากไอ้เด็กนี่ เขายังจำวันนั้นได้...ไอ้จ๋อมแจ๋ม!
เขาจำได้ หลังจากไอ้จ๋อมแจ๋มตายไป เขาก็ทำบุญกรวดน้ำไปให้มัน ขอได้อย่ามาหลอกมาหลอนกันอีกเลย >_<!
“ของขวัญ ผมเอามาให้ชุนจ๋า” โชกุนยื่นกล่องของขวัญเข้าไปใกล้เชี่ยงชุน แต่เชี่ยงชุนเบี่ยงตัวหนีทันที ของในกล่องนั้นมันต้องไม่ใช่ของขวัญปกติแน่ๆ มันต้องเป็นอะไรที่คนธรรมดาเขาไม่ให้กัน
ก็เพราะไอ้เด็กนี่มันไม่ธรรมดาน่ะสิ!
“ไม่เอา” เชี่ยงชุนปฏิเสธพร้อมส่ายหน้า ถ้าเปิดกล่องออกมาแล้วเป็นจิ้งจกเขาต้องขาดใจตายแน่ๆ
“ชุนจ๋าไม่อยากได้ของขวัญจากผมเหรอ ผมตั้งใจให้เลยนะ” โชกุนทำหน้าเสร้าเหมือนจะร้องไห้ ทำเอาเชี่ยงชุนไปไม่เป็น แต่ก็ยังกลัวอยู่
“ผมอยากให้ชุนจ๋าจริงๆนะ” โชกุนส่งสายตาเว้าวอนไปให้เชี่ยงชุน ถ้าใครมาได้เห็นภาพนี้คงต้องประนามเขาแน่ๆ เพราะไอ้เด็กนี่มันทำหน้าตาหน้าสงสาร จนเขากลายเป็นคนใจร้ายใจมารที่ชอบกลั่นแกล้งเด็กไปในพริบตา
“เอ่อ...เอาก็ได้” เชี่ยงชุนอื่นมือไปรับ จากคนที่ทำหน้าเศ้ราเคล้าน้ำตาแปรเปลี่ยนเป็นระริกระรี้อยิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำเสียอีก แหม...ช่างเปลี่ยนหน้าได้ไวจริงๆ =_=
แต่พอเปิดกล่องเท่านั้น...
“อ๊ากกก”
เชี่ยงชุนโยนกล่องทิ้ง กระโดดโหย่งไปมาบนเตียง สติหลุดลอยออกไปจากตัว...ไอ้จ๋อมแจ๋ม!
“ฮ่าๆๆๆ” โชกุนหัวเราะร่าอย่างสนุกสนาน แต่คนเป็นพี่เนี่ยสิ ตอนนี้เป่าปี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ฮือออ ไอ้บ้า ไอ้เด็กบ้า เอาจิ้งจกออกไปนะ ฮือออ” เชี่ยงชุนเตะโชกุนพลางตะโกนลั้นห้องอย่างคับแค้นใจ เขาหลงกลให้ไอ้เด็กบ้านี่แกล้งเขาอีกจนได้
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะชุนจ๋า หยอกนิดเดียวเอง” โชกุนดึงเชี่ยงชุนเข้ามาใกล้ตัวแล้วกอดปลอบ จับเชี่ยงชุนให้นั่งบนตัก เชี่ยงชุนได้ทีเลยทุบไปที่หลังโชกุนอย่างแรง
อั๊ก!
“โอ๊ยย เจ็บนะชุนจ๋า ใจร้ายจริงๆ” โชกุนร้องโอดครวญ
“ดี ตีให้ตายเลย ฮืออ” รู้ทั้งรู้ว่าเขากลัวจิ้งจก แต่โชกุนก็ยังแกล้งเขาได้
“ตีผมตายเดี๋ยวชุนจ๋าก็ร้องไห้เสียใจอีก มันเป็นจิ้กจกปลอมน่ะ ไม่ใช่ของจริงเสียหน่อย” โชกุนปลอบเสียงนุ่มข้างใบหูของพี่ชายตัวเล็ก มือก็เอื้อมไปหยิบของบางอย่างที่หล่นมาจากในกล่องของขวัญที่เชี่ยงชุนโยนทิ้ง
“ของปลอมก็ไม่เอา” เชี่ยงชุนส่ายหน้ากับไหล่โชกุน จะของจริงของปลอมก็น่าขยะแขยงด้วยกันทั้งนั้น
“ถ้างั้นก็เอาของจริงดีกว่า” โชกุนดันตัวเชี่ยงชุนออก ใช้มือข้างหนึ่งที่ว่างจับมือเชี่ยงชุนให้แบออกก่อนจะใช้มืออีกข้างที่กำของบางอย่างไว้วางบนมือของเชี่ยงชุน
“ไม่เอานะเว้ย!” เชี่ยงชุนดิ้นหนีทันที ของจริง! มันต้องเป็นจิ้งจกตัวเป็นๆดิ้นได้วิ่งได้แน่ๆ ไม่เอาโว้ยยย!
“เอาเถอะ”
“ไม่เอา อ๊ากกก” เชี่ยงชุนร้องโหยหวนเมื่อโชกุนปล่อยของในมือลงบนมือเขา แถมยังกำมือเขาให้กำของในมืออีก ฮื้ออออ จิ้งจกมันอยู่ในมือเขา!
“ชู่...ร้องทำไมชุนจ๋า ไม่ใช่จิ้งจกเสียหน่อย”
ห๊า! อะไรนะ ไม่ใช่จิ้งจกเหรอ ละ...แล้วมันอะไรละ
เชี่ยงชุนหยุดร้องทันที ตั้งสติแล้วก้มมองมือของตัวเองที่มีมือของโชกุนกุมไว้อยู่ มือของไอ้เด็กนี่ใหญ่จัง ใหญ่กว่ามือของเขาอีก
“แบมือดูสิ” โชกุนกระซิบบอก
พอแบมือออกดูทำให้เชี่ยงชุนถึงกับอึ้ง....
มันคือ...
วะ...แหวน!“ชอบไหมครับ” โชกุนหยิบแหวนในมือของเชี่ยงชุนมาถือ จับมือข้างซ้ายของเชี่ยงชุนขึ้นมาพร้อมกับบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเชี่ยงชุนที่ตอนนี้นั่งอึ้งกิมกี่อยู่บนตักโชกุน พูดอะไรไม่ออก มันตื้อในหัวไปหมด
“พอดีเลยแหะ ผมนี่กะเก่งจริงๆ” โชกุนมองแหวนบนมือของเชี่ยงชุนอย่างพอใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นบนตาของเชี่ยงชุนที่มองหน้าโชกุนอย่างตกใจ โชกุนยิ้มให้กับอาการตื่นตระหนกของเชี่ยงชุน รู้สึกหมั่นเขี้ยวเลยเคลื่อนหน้าเข้าไปจูบเชี่ยงชุนเบาๆที่ริมฝีปาก
เชี่ยงชุนตกใจแต่ไม่ได้ผละออก เหมือนทุกอย่างมันหยุดนิ้ง โชกุนเห็นดังนั้นเลยจัดการกดริมฝีปากจูบเชี่ยงชุนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ล้ำลึกกว่าเมื่อกี้ จูบที่นิ่มนวลค่อยๆเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ โชกุนสวมกอดดึงตัวเชี่ยงชุนมาแนบชิดร่างกายของตก สอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากเล็กๆนั่นอย่างโหยหา ล่อลวงให้คนที่มีประสบการณ์น้อยอย่างเชี่ยงชุนมึนไปชั่วขณะ จนเริ่มจะหายใจไม่ออก โชกุนเลยถอนริมฝีปากออก กัดที่ริมฝีปากล่างอวบอิ่มของเชี่ยงชุนเป็นการทิ้งๆท้าย ริมฝีปากยกยิ้มกับสีหน้าของเชี่ยงชุนที่ดูแล้วเหมือนถูกยั่วยังไงไม่รู้
“คิดถึงจัง ผมคิดถึงชุนจ๋ามากเลยนะ” โชกุนกระซิบบอกเบาๆ แต่ถึงจะเบาแต่เชี่ยงชุนก็ได้ยินชัดเจน
น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมา เชี่ยงชุนโผเข้ากอดโชกุนแน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
“ใจร้าย โชกุนใจร้ายที่สุด...เราทิ้งพี่ โชกุนทิ้งพี่ ฮืออ”
“ผมไม่ได้ทิ้งนะ ผมขอโทษ”
“ฮึก พี่รอโชกุนทุกวันแต่โชกุนก็ไม่มาหาพี่เลย” เชี่ยงชุนตัดพ้อ โชกุนหอมแก้มเชี่ยงชุนแล้วกอดตอบแน่น
“ผมมาแล้วนี่ไง ไม่ไปไหนอีกแล้ว ผมขอโทษนะ”
“คิดถึง...พี่คิดถึงโชกุน”
“ผมก็คิดถึงพี่”โชกุนปล่อยให้เชี่ยงชุนกอดอยู่อย่างนั้นจนเชี่ยงชุนหยุดร้องไห้ พอรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปเชี่ยงชุนก็รู้สึกอายอย่างมาก นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้พูดอะไรออกไปแบบนั้น แล้วดูรอยยิ้มล้อเลียนของไอ้เด็กบ้านี่สิ อยากจะเอาหมอดกดหน้าหล่อๆนั่นให้ขาดใจตายจริงๆ
“แหม คิดถึงผมมากเลยสินะ ร้องไห้ใหญ่เลย” โชกุนเอ่ยล้อ
“เงียบไปเลยไอ้เด็กบ้า จะนอนแล้ว” เชี่ยงชุนผลักโชกุนก่อนจะทิ้งตัวลงนอน แต่โชกุนก็ตามเข้าไปกอดและหอมแก้มอีกหลายที
“อย่าพึ่งนอนสิ ผมกลับมาหาตามสัญญาแล้วนะ แต่ชุนจ๋ายังไม่ทำตามสัญญาเลย”
“สัญญาอะไร” เขาไปสัญญาอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่เห็นจะจำได้
“ก็ชุนจ๋าบอกว่าถ้าผมกลับมาจะให้ผมเลียขาไง อย่ามาทำลืมนะ ผมไม่ยอมจริงๆด้วย” “OoO!!!”
“หึหึ ขอเลียหน่อยนะจ๊ะชุนจ๋า~~”
ม้ายยยยยยยยยยยยยย!
แผล๊บ~~
อ๊ากกกก.....ขาของผม!
หมดสิ้นแล้วเอาราชที่รักษามา...แม่จ๋า หนูถูกลวนลาม!======================================================
อ๊ากกกกก มันไม่จบ ไม่จบ อ๊ากกกกกกก
มันจะไม่เป็นเรื่องสั้นแล้วให้ตายเถอะ แต่ก็ไม่อยากรวบรัด คงต้องปล่อยให้เป็นไป!
ขอบอกว่าเวลาแต่งเรื่องนี้แล้วมึนจริงอะไรจริง มึนกับชื่อมันสองตัวนี่แหละ!
ชอช้างเหมือนกัน ถ้าผิมชื่อผิดก็ขออภัยด้วยนะคะ ต่อไม่นี้จะไม่ตั้งชื่อพระเอกนายเอกตัวอักษรเดียวกันอีกแล้ว
อยากจะบ้า!
คงต้องต่อไปอีกสักสองถึงสามตอนมั้ง จะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดนะคะ
ในตอนแรกที่แต่งเรื่องนี้คือแต่งเอาคลายเครียด ก็เลยกะว่าเอาสั้นๆ
แต่แต่งไปแต่งมาเริ่มจะไม่สั้น...ยาวๆไปพี่น้อง
ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีเยี่ยมเลยคะ
ขอบคุณจริงๆ
หัวข้อ: ◆◇เรื่องสั้น◇◆...เลี้ยงเด็ก#12...จบบริบูรณ์ 23-04-13 P.12 (อ่าน 190814 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก