เรื่องสั้น...เลี้ยงเด็ก #9หลังจากที่เด็กน้อยโชกุนกลับไปบ้านได้ไม่นาน พ่อกับแม่ของเชี่ยงชุนก็มารับกลับบ้าน เชี่ยงชุนจำต้องโบกมือลาพี่ๆทั้งสามคนด้วยความเศร้าสร้อย แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไร ใกล้กันแค่นี้เอง แค่เดินไปหาก็ได้แล้ว แต่เกือบทุกวันที่เชี่ยงชุนไปนอนค้างที่บ้านพี่ชายทั้งสาม
“ซื้ออมยิ้มไปทำไมเยอะแยะลูก กินเยอะขนาดนี้เดี๋ยวฝันก็ผุหรอก” ตรีรัก คุณแม่ยังสาวของเชี่ยงชุนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลูกชายหยิบอมยิ้มมาหลายอัน
“หนูจะซื้อไปฝากน้อง น้องชอบกิน” เด็กหนุ่มบอก เขายังจำวันที่โชกุนเอาอมยิ้มยัดปากเขาๆทั้งที่อมยิ้มอันนั้นผ่านสมรภูมิในปากโชกุนมาแล้ว ในเมื่อโชกุนมีน้ำใจที่ถึงแม้จะปะปนมากับน้ำลายก็ตาม
“ถึงน้องจะชอบกิน แต่เยอะขนาดนี้มันจะทำให้น้องฟันผุเหมือนกัน พอน้องฟันผุน้องก็จะปวดฟันนะ” ตรีรักเอ่ยเตือนลูกชาย เชี่ยงชุนมีสีหน้าลังเลก่อจะเดินเอาอมยิ้มไปเก็บที เหลือไว้แค่ห้าอันเท่านั้น
“อันนี้หนูซื้อไปให้เฮียหนึ่งเฮียสองและเฮียสาม ของหนูอันหนึ่ง ของน้องอันหนึ่ง” เชี่ยงชุนรีบบอกผู้เป็นแม่ ตรีรักพยันหน้ารับรู้ก่อนจะพาเจ้าตัวเล็กไปจ่ายเงิน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เชี่ยงชุนช่วยแม่ขนของเข้าบ้านก่อนจะรื้อถุงขนมของตนหาอมยิ้มที่ซื้อมา
“แม่ หนูไปหาเฮียนะ เดี๋ยวมาครับ” เชี่ยงชุนตะโกนบอกแม่ลั้นบ้านโดยไม่รอคำอนุญาตก็วิ่งออกนอกจากบ้านทันที ตรีรักได้แต่ชะโงกหน้าจากห้องครัวมองและส่ายหน้าเบาๆเท่านั้น
“เฮียยยยย” เชี่ยงชุนตะโกนเรียกพี่ชายทั้งสามลั่นบ้าน สองที่นั่งเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่น ส่ายหัวให้กับความแสบของเด็กหนุ่มตัวน้อยของเขา
“เอ้าๆ วิ่งเข้าไป เดี๋ยวก็หกล้ม” สองบ่น แต่เชี่ยงชุนฉีกยิ้มกว้างรับแทน รีบนั่งลงข้างๆสอง
“ให้เฮียสอง” เชี่ยงชุนส่งอมยิ้มให้สองอันหนึ่ง
“อะไร เห็นเฮียเป็นเด็กหรือไง” ถึงปากจะบ่นแต่ก้รับไปแกะกินเพราะกลัวเชี่ยงชุนจะงอน
เชี่ยงชุนนั่งเล่นกับสองจนสามกลับมา แต่วันนี้มีเวรที่โรงพยาบาลถึงดึก
“เฮียสอง เมื่อไหร่น้องจะมา” เชี่ยงชุนถาม ตากลมโตละจากการ์ตูนหันมามองสองที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไม่รู้สิ”
“หึ เมื่อก่อนตีกันแทบบ้านแตก แต่ตอนนี้กลับร้องหาซะงั้น” สามเอ่ยแซว เรียกค้อนวงโตจากเชี่ยงชุน พี่ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะกันอย่างสนุกสนานที่แกล้งเด็กตัวเล็กได้
วันเวลาผ่านไป จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จากเดือนกลายเป็นปี เชี่ยงชุนไปเล่นที่บ้านของพี่ชายทั้งสามทุกวันเพื่อหวังที่จะเจอกับโชกุนน้อย แต่ก็ไม่เลย พอถามพี่ๆ แต่ละคนก็บอกว่าน้องไปเที่ยวยังไม่กลับ น้องไปเรียนบ้าง เขาได้แต่ฝากของขวัญให้พี่ชายทั้งสามเอาไปให้โชกุน เชี่ยงชุนเองก็ได้ของขวัญจากโชกุนเช่นกัน แต่ไม่เคยได้เจอหน้าและไม่เคยได้พูดคุย
ห้องนอนของเชี่ยงชุนเต็มไปด้วยภาพวาดของโชกุน ที่เพิ่มขึ้นทุกเดือน ภาพวาดที่เฮียได้รับฝากมาจากโชกุน ที่ตอนนี้ไปอยู่ที่อังกฤษ เชี่ยงชุนรู้หลังจากแยกกับโชกุนได้สองปี วในวันที่รู้เชี่ยงชุนร้องไห้ทั้งคืน เอาแต่กล่าวว่าเจ้าโชกุนน้อยว่าทิ้งเขาไป แล้วไปไกลแบบนั้นจะเจอกันได้ยังไง
เชี่ยงชุนโกรธและโมโหมาก และก็น้อยใจเอามากๆด้วย แต่ละวันที่ผ่านไปทำได้แค่มองรูปที่ฝีมือการวาดค่อนข้างดีขึ้นแล้วก่อนนอน อย่างน้อยภาพเขาก็ดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น =_=
หลังจากนั้นอีกสิปกว่าปีต่อมา เชี่ยงชุนได้รับจดหมายจากโชกุน เชี่ยงชุนดีใจและตื่นเต้นมาก แต่ก็น้อยใจมากเช่นกัน ระยะเวลาที่ห่างกันไม่มีวันไหนที่เชี่ยงชุนไม่คิดถึงโชกุนเลย มารู้ตัวอีกทีมันก็ย่ำแย่แล้ว เพราะเอาแต่คิดเรื่องของไอ้เด็กหมีโคอาล่ามากเกินไป ในทุกความคิดและความรู้สึกของเชี่ยงชุนถึงได้มีแต่โชกุน...เขารักน้อง
เชี่ยงชุนรู้สึกว่ามันผิด เขาไม่ควรคิดกับน้องแบบนั้น นั่นน้อง...และน้องเป็นผู้ชาย แต่เขาก็ห้ามใจไม่ได้ เชี่ยงชุนตัดสินใจไม่อ่านจดหมาย เขารู้สึกระอายใจ เขาอยากให้โชกุนลืมเขา เพราะเขาเป็นพี่ที่ไม่ดี เชี่ยงชุนตัดสินใจออกไปซื้อคอนโดอยู่โดยอ้างกับแม่และพ่อผู้เป็นที่รักว่า ขี้เกียจขับรถไปกลับเพราะบ้านค่อนข้างไกลจากที่ทำงานมาก ซึ่งทั้งสองก็เห็นดีด้วยกับลูกชายเพราะการขับรถดึกๆดื่นๆมันค่อนข้างอันตราย
หลังจากย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดเชี่ยงชุนก็เหมือนจะตัดขาดกับพี่ชายทั้งสามและโชกุนโดยสิ้นเชิง เชี่ยงชุนพยายามจะกลบฝังความรู้สึกที่มีต่อโชกุน แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน
ยากจนดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้
เขาคิดถึงไอ้หมีโคอาล่าของเขาเหลือเกิน...
“ไอ้ชุน พี่โจฝากไอ้นี่มาให้”
‘กอล์ฟ’ เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยจนกระทั่งกลายมาเป็นเพื่อนร่วมงานโรงพยาบาลเดียวกัน เชี่ยงชุนกลายเป็นหมอเด็กที่ฮอตที่สุด เด็กทุกคนชอบเขาและเชื่อฟังเขาเป็นอย่างดี เวลาเด็กคนไหนร้องไห้งอแงและดื้อจนไม่อาจจัดการได้ แต่เชี่ยงชุนก็สามารถปราบเจ้าเด็กแสบทั้งหลายได้อย่างอยู่มัด...นั่นเป็นเพราะเขาเคยเจอเด็กที่สุดยอดยิ่งมาแล้ว
“เฮ้อ มึงจะรับมาทำไมวะ” เชี่ยนชุนถอนหายใจด้วยความหนักใจก่อนจะรับกล่องขนมที่พี่โจ หมอรุ่นพี่แผนกศัลยกรรม ที่ตามจีบเขาทุกวัน เขาเองก็เคยปฏิเสธไม่หลายรอบ แต่พี่แกก็พยายามเสียเหลือเกิน
“ถ้ามึงยังโสดอยู่แบบนี้เขาก็ไม่เลิกจีบมึงหรอก” กอล์ฟบ่น
“กูไม่อยากมี”
“ไม่งั้นมึงก็ไปทำศัลยกรรมซะ เพราะท่ามึงยังน่ารัก แคระเตี้ยอยู่แบบนี้ พี่เขาคงไม่เลิกชอบมึงหรอก”
“มึงจะบ้าเหรอไอ้โจ กูน่ารักตรงไหน -_-”
ตรงหน้ามึงไง
กอล์ฟได้แต่มองเพื่อนด้วยความระอา ตั้งแต่ที่รู้จักกันตอนเข้าปีหนึ่ง จนเรียนจบ จนทำงาน เชี่ยงชุนก็ไม่สูงขึ้นเลย ไม่มีความคืบหน้าหรือกระเตื้องสักนิด แถมดูเหมือนพ่อแม่จะเลี้ยงมาดีถึงได้ผิวดีซะผู้หญิงอาย เพราะแบบนี้ไง ตัวผู้และเก้งกวางถึงได้ตามติดแจแบบนี้
“งั้นมึงก็ทนต่อไปเถอะ พี่เขาดูจะรักมึงมากกกกก” พูดเสร็จกอล์ฟก็เดินกลับไปทำงานต่อ เชี่ยงชุนได้แต่มองของในมือด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขาไม่พร้อมจะรักใครถ้าในเมื่อเขายังลืมใครอีกคนไม่ได้
ไม่รู้ว่าไอ้เด็กบ้านั่นป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
คงจะโตขึ้นมาหน้าตาดีและก็มีสาวๆห้องล้อมแน่ๆ
จิ๊! หงุดหงิดโว้ยยยย
“คุณหมอฮับ...คุณหมอปวดท้องเหรอ” เด็กน้อยวัยห้าขวบ เพื่อนซี้ของหมอเชี่ยงชุนกระตุกชายเสื้อกราวสองสามที เงยหน้ามองคุณหมอที่แสนน่ารัก ที่ตอนนี้ไม่หน้ารักเพราะใบหน้าบิดเบี้ยวจนดูไม่ได้
เชี่ยงชุนสะดุ้งก้มมองเพื่อนตัวน้อยที่ยืนเงยหน้ามองหน้าเขาเหมือสงสัย เชี่ยงชุนย่อตัวลงให้ตัวเสมอกับเพื่อนตัวน้อยที่จ้องหน้าคุณหมอตาแป๋ว
“ว่าไงครับโชแปง เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ^_^”
“โชแปงถามว่า คุณหมอปวดท้องเหรอฮะ”
“ปล่าวนี่ครับ”
“แต่คุณหมอทำหน้าเหมือนตอนที่พี่ลูแปงชอบทำเวลาปวดอึเลย”
“ฮาๆๆ งั้นเหรอครับ” เชี่ยงชุนลูบหัวของโชแปงเบาๆก่อนจะพาเดินเข้าห้องตรวจ โชแปงเป็นเด็กน่าสงสาร เป็นภูมิแพ้หลายอย่าง แพ้อากาศร้อน ถ้าอยู่นที่ร้อนๆหรือเจอแดด แปบเดียวผื่นก็จะขึ้นเต็มตัว แพ้เกสรดอกไม้ แพ้อาหาร หลายอย่างจะแพ้ ทำให้ต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ แต่ถึงจะป่วยบ่อยแต่โชแปงก็เป็นเด็กที่น่ารักมากๆ ช่างพูดช่างจา จนทำให้ใครต่อใครหลงรัก
หลังจากหมดเวรแล้วเชี่ยงชุนก็ขับรถกลับคอนโด แวะซื้ออะไรกินนิดหน่อย ขนมที่พี่โจฝากมาให้ เชี่ยงชุนจัดการให้โชแปงไปแล้ว จะหาว่าเขาใจร้ายก็ได้ แต่โดนตื้อหลายๆครั้งมันก็เบื่อเหมือนกัน
“มาช้าจังนะชุนจ๋า”กึก
O_O!
ขาทั้งสองข้างของเชี่ยงชุนหยุดชะงัก ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้า เด็กหนุ่มรูปร่างสูงอย่างผู้ชายลุกขึ้นยื่นแล้วบิดขี้เกียจ อาหารเมื่อยขบที่เกิดจากการนั่งรอเจ้าของห้องมาร่วมห้าชั่วโมง
“...” เชี่ยงชุนได้แต่ยืนอึ้งไม่ขยับ เหมือนถูกสูบวิญญานออกจากร่าง มันจะต้องเป็นภาพลวงตา มันจะต้องไม่ใช่เรื่องจริง
“คิดถึงจัง” แต่แรงกอดรัดทำหรุ้ว่านี่คือความจริง และเขาไมได้ฝันไป
“ชะ...โชกุน” เสียงเรียกแผ่วเบาเรียกร้อยยิ้มจากเด็กหนุ่มตัวโต
“คิดว่าจะลืมกันเสียแล้วนะชุนจ๋า”
จะลืมได้ยังไง...ที่เชี่ยงชุนสามารถรู้ได้ว่าคนนี้ๆคือโชกุน น้องชายที่เขาแอบรัก...ก็เพราะรู้ถ่ายของโชกุนใบเดียวที่เฮียหนึ่งเคยให้ไว้เมื่อหลายปีก่อน
แต่พอเชี่ยงชุนตั้งตัวได้เชี่ยงชุนก็ผลักเด็กน้อยที่ตอนนี้ตัวมันไม่น้อยแล้ว แต่ตัวใหญ่กว่าเชี่ยงชุนสียอีกออก ความน้อยใจเริ่มตีตื้นขึ้นมาในอก ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรรู้สึกแบบนี้แต่ก็อดไม่ได้
ใครใช้ให้ไอ้เด็กนี่ทิ้งเขาไปละ
“มาทำไม กลับไปซะ” เชี่ยงชุนว่าเสียงแข็ง เดินเบี่ยงตัวไปไขกุญแจเข้าห้องและกะว่าจะรีบปิดแต่โดยเร็ว แต่ก็ไม่ทันโชกุนที่ดันประตูก่อนที่เชี่ยงชุนจะปิด
“ปล่อยมือออก” เชี่ยงชุนสั่ง เขาปิดประตูไมได้เพราะไอ้เด็กนี่ดันประตูเขาอยู่ แถมแรงมันก็ดูจะมากกว่าเขาเสียอีก
“โหย ใจร้ายวะ ขอเข้าห้องหน่อย”
“ไม่!”
“อย่าดื้อน่าชุนจ๋า”
“นี่...เลิกเรียกแบบนั้นนะ ฉันเป็นพี่นาย นายต้องเรียกฉันพี่ >_<”
“ไม่...จะเรียกชุนจ๋า จะทำไม” โชกุนลอยหน้าลอยตาพูด เชี่ยงชุนได้แต่กัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิด เขาออกแรงปิดประตู แต่โชกุนก็ออกแรงดันประตูไม่ให้ปิดเหมือนกัน
“อย่าดันสิ!”
“ก็ให้ผมเข้าไปสิ”
“ไม่!”
“งั้นถ้าเจ็บตัวอย่ามาว่าผมนะ”
และ...
ตุ๊บ!
“โอ้ยยย ไอ้บ้า!” T^T
โชกุนดันประตูอย่างแรงจนเชี่ยงชุนหงายหลังก้นจ้ำเป้า โชกุนรีบลากกระเป๋าใบโตเข้าห้องก่อนจะปิดประตูลง เชี่ยงชุนมองการกระทำของโชกุนอย่างตกใจแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเจ็บสะโพกจนลุกไม่ไหว
“เป็นอะไรไหม” โชกุนถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“เจ็บดิไอ้เด็กบ้า!”
“โอ๋ๆ ไหนดูสิ” โชกุนนั่งลงข้างๆเชี่ยงชุนก่อนจะอุ้มเชี่ยงชุนมานั่งบนตักก่อนจะลูบที่สะโพกกลมมันนั่นเบาๆ ทำเอาเชี่ยงชุนสติแทบหลุดออกจากร่าง
“เฮ้ย! ทำไรวะ!” เชี่ยงชุนกระเถิบตัวจะลงจากตัก แต่โชกุนรู้ทันเลยกอดรัดเชี่ยงชุนแน่น
“อืมม ไม่เสียหาย เอาน่าฝึกไว้ เดี๋ยวต้องเจ็บมากกว่านี่อีก” โชกุนทำหน้าเจ้าเล่ห์จนเชี่ยงชุนรู้สึกกลัวว่า...แล้วฝึกอะไรของมัน ทำไมเขาต้องเจ็บสะโพกมากกว่านี้
อ๊ากกกก! จะพ่นไฟ!
“ผมขอโทษนะ ก็ชุนจ๋าไม่ให้ผมเข้ามานิ คิดถึงจังเลย”
ฟอดดดดด
โชกุนกดจูบที่แก้มใสๆที่ขึ้นสีอดงของเชี่ยงชุนฟอดใหญ่ ก่อนจะหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นตากลมโตของคนบนตักเบิกกว้างจนอดสงใสไม่ได้ว่าถ้ากดจูบอีกทีหนึ่งตาโตๆนั่นจะกระเด็นออกมาจากเบ้าหรือไม่
“ทะ..ทำบ้าอะไร” ใจของเชี่ยงชุนสั่นไหว เต้นเร็วจนน่าตกใจ
“ก็หอมไง” แล้วก็อดใจไม่ไหว กดจูบเน้นๆที่แก้มอีกข้างเพื่อความเท่าเทียมกัน
“อื้อออ ปล่อยนะเว้ย!” เชี่ยงชุนดิ้นหนีหวังให้หลุดออกจากอ้อมกอดของไอเด็กตัวโต แต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งรัดแน่นจนตัวของเชี่ยงชุนแทบจะจมหายไปกับอกแกร่งของเด็กหนุ่ม
มันกินอะไรเข้าไปวะถึงได้ตัวใหญ่ขนาดนี้!
“แฮกๆๆ” เชี่ยงชุนอ้าปากหอบหายใจด้วยความเหนื่อย
“ดูสิ หอบเป็นหมาเลย”
ปึก!
เชี่ยงชุนทุบที่แก้มโชกุนอย่างจังที่หาว่าเขาเป็นหมา แต่คนพูดดูจะไม่รู้ตัวเพราะไม่อยู่ต่างประเทศนาน ภาษาไทยเลยไม่ค่อยจะเก่งสักเท่าไหร่
“ปล่อยเลย กลับไปเลย” เชี่ยงชุนโวยอย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่กลับ ผมจะอยู่กับชุนจ๋า เห็นกระเป๋าผมไหมเนี่ย”
“ไม่ให้อยู่!”
“ผมจะอยู่ แม่ชุนจ๋าบอกให้มาอยู่ที่นี่”“ห๊ะ!?”
“^_^”
“ไม่จริง!”
“จริง” โชกุนควักขดหมายในกระเป๋าเสื้อให้เชี่ยงชุนอ่าน เชี่ยงชุนมองงงๆก่อนจะรีบรับไปอ่านก่อนจะตะโกนลั่นคอนโด
“ไม่ให้อยู่โว้ยยยยย!!!” 
===============================
แหมๆ ไม่ต้องขอภาคตอนโตก็โตก็แล้วล่ะ
คาดว่าหลายๆคนคงรู้แล้วนะว่าใครคู่ใคร มีหลายคนเดาถูก
เหลืออีกตอนก็จบแล้ว น่าจะจบนะ จบไหมว่า
เอาเถอะ เดี๋ยวก็รู้
หัวข้อ: ◆◇เรื่องสั้น◇◆...เลี้ยงเด็ก#12...จบบริบูรณ์ 23-04-13 P.12 (อ่าน 190782 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก