เรื่องสั้น...เลี้ยงเด็ก #12...จบบริบูรณ์ “ชุนจ๋า ผมไปเรียนแล้วนะ”
“รีบๆไปเลยสายแล้ว!”
“เพราะใครกันละที่ทำให้ผมนอนดึก แถมต้องออกแรงอยู่คนเดียว”
“เพราะแกนั่นแหละไอ้เด็กบ้า!”
“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวเย็นนี้ผมไปหาที่โรงพยาบาลนะที่รัก จุ๊บ!” โชกุนโน้มหน้าลงจุ๊บที่ริมฝีปากเชี่ยงชุนเบาๆหนึ่งทีก่อนจะหัวเราะร่ารีบเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เชี่ยงชุนหายใจฟึดฟัดกับความกระล่อนของไอ้แฟนตัวดี
หลังจากที่เชี่ยงชุนตกลงใจคบกับโชกุนพร้อมทั้งโดนเจ้าเด็กแสบนั่นปู้ยี้ปู้ยำไปแล้ว นี่ก็ผ่านมาเกือบเดือนเห็นจะได้ โชกุนดูแลเชี่ยงชุนอย่างดี แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าโชกุนจะเลิกกวนประสาทและเลิกลามกซะที
แต่จะว่าไปแล้ว เพราะความกวนประสาทของโชกุน เชี่ยงชุนถึงได้หลงรักตั้งแต่ยังเด็ก ปฏิเสธไม่ได้ว่าเจ้าเด็กนั่นทำให้ชีวิตเขามีสีสันให้ตื่นเต้นได้ตลอดเวลา
และอีกอย่างที่ทำให้เขารักโชกุนมากขึ้นก็คือ โชกุนจดจำอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับเชี่ยงชุนได้ ทั้งๆที่บางเรื่องของโชกุน เขากลับลืมเสียด้วยซ้ำ
อย่างเช่น
“ชุนจ๋า ผมมีอะไรมาให้ด้วยแหละ”
มันมาอีกแล้ว ไอ้กล่องปริศนาที่นำพาความน่าสะพรึงกลัวมาให้เชี่ยงชุนได้หัวใจจะวายก่อนวัยอันควรเสมอๆ
“อะไร” เชี่ยงชุนถามอย่างเป็นกังวล
“ของขวัญ” โชกุนยิ้มแป้นแล้น
ของขวัญอีกแล้ว...หวังว่ามันคงจะไม่ใช่ไอ้เจ้าจ๋อมแจ๋มตัวที่สามสี่ห้าหรอกนะ!
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิชุนจ๋า ไม่ใช่จิ้งจกหรอกน่า วางใจเถอะ”
ถุ้ย! วางใจเถอะงั้นเหรอ!?
แล้วไม่ใช้เพราะว่าไอ้วางใจเถอะนั่นเหรอไงที่ทำให้เขาตกใจขวัญหนีดีฟ่อมานักต่อนักน่ะ =_=!
แต่สุดท้ายเชี่ยงชุนก็รับกล่องปริศนานั่นมาเปิดดูอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะทนสายตาและคำพูดรบเร้าของโชกุนไม่ไหว
“ชูก้าร์ไกรเดอร์!!!” เชี่ยงชุนพูดเสียงดังเมื่อเปิดกล่องมาเจอกับเจ้าตัวเล็ก
“เป็นไงชอบไหม อาสามบอกว่าตัวเก่าของชุนจ๋าตายไปนานแล้ว ผมเลยซื้อตัวใหม่มาให้” โชกุนภูมิใจนำเสนอสุดๆ
“ชอบสิ” เชี่ยงชุนหยิบเจ้าตัวเล็กออกมาจากกล่อง ยกขึ้นมาดูในระดับสายตา
น่ารักจัง!
“จะว่าไปผมว่าไอ้เจ้านี่มันหน้าเหมือนชุนจ๋ามากเลย”
“เหมือนตรงไหน”
“ตรงที่ตาโปนแล้วก็ดำสนิทเหมือนกันไง น่ารักดี ^_^”
นั่นคือคำชมใช่ไหม...งั้นเขาจะได้ดีใจ -_-;
“ผมซื้อที่นอนมาให้มันด้วยนะ ลองเอามันมานอนสิ” โชกุนจับเจ้าชูก้าร์ไกรเดอร์ออกมาจากมือเชี่ยงชุน แล้ววางมันในตะกร้าที่นอนที่มีผ้าหนานุ่มสีฟ้าอ่อนบุข้างในอย่างดี แถมยังมีที่ปิดกันแสงด้วย เห็นโชกุนบอกว่าไปสั่งทำมาเพื่อลูกชาย(?) โดยเฉพาะ
“จำไดด้วยเหรอว่าพี่ชอบ” เชี่ยงชุนถาม เพราะตอนนั้นโชกุนยังเด็กมาก เพิ่งจะสามขวบเอง ไม่คิดว่าจะจำได้
“อ่อ ถ้าที่ผมทำมันเกือบตายและชุนจ๋าก็โกรธผมจนไม่ยอมพูดกับผมละก็ ผมต้องจำได้อยู่แล้ว”
“ขอบคุณนะ”
โชกุนดึงตัวเชี่ยงชุนเข้าไปกอดก่อนจะก้มหน้าลงจุมพิตคนเป็นพี่เบาๆก่อนจะสอดลิ้นลงไปใหลึกขึ้น จูบด้วยความรักและความคิดถึง แม้จะเป็นแฟนกันแล้ว หรือจะพูดให้ถูกคือเป็นสามีภรรยา(?) กันแล้ว แต่เพราะเวลาที่ห่างกันมันมากเกินไป โชกุนเลยรู้สึกว่าเขายังคงห่วงหาเชี่ยงชุนอยู่ตลอดเวลา ต่อให้อยู่ด้วยกัน กอดกัน จูบกันบ่อยแค่ไหน ก็รู้สึกไม่พอตลอดเวลา ความรู้สึกมันอัดแน่นในอกจนอยากจะกลืนกินคนรักลงท้องให้รู้แล้วรู้รอด
บางทีโชกุนยังเคยแอบคิดว่าเชี่ยงชุนต้องทำเสน่ห์ใส่ตนแน่ๆ เขาถึงได้รักเชี่ยงชุนมากๆขนาดนี้
“นี่ๆชุนจ๋า” โชกุนเรียกคนที่กำลังนอนคว่ำกับพื้นเล่นกับเจ้าชูก้าร์ไกรเดอร์
“อะไร” ปากพูดแต่ตาก็มองไปที่เจ้าตัวเล็ก เชี่ยงชุนกำลังคิดอยู่ว่าจะตั้งชื่อมันว่าอะไรดี
“ชุนจ๋าเคยบอกผมนิว่ามันบินได้”
“อืม ใช่”
“อยากให้มันบินไหม” ไม่พูดเปล่า โชกุนเอื้อมมือไปคว้าตัวเจ้าชูก้าร์ไกรเดอร์มาไว้ในมือและทำท่าจะเขวี้ยงเพื่อให้มันบินอย่างที่เคยทำ
“อย่านะไอ้บ้า!!!” เชี่ยงชุนร้องเสียงหลง รีบเข้าไปแย่งลูกชายออกมาจากมือฆาตกรใจบาปที่หัวเราะชอบอกชอบใจที่ทำเขาตกใจได้
“ฮ่าๆๆๆ”
ถึงบางครั้งไอ้เด็กนี่จะดียังไง แต่มันก็ยังกวนตีนเขาอยู่ดีนั่นแหละ!
หลังจากที่ได้สมาชิกใหม่เข้ามาในบ้าน และคนทั้งคู่ก็ช่วยกันตั้งชื่อให้เจ้าชูก้าร์ไกรเดอร์ว่า ‘ชูการ์’ เพราะจะได้ตัว ชอช้าง เหมือนกันโชกุนและเชี่ยงชุนนั่นเอง
เชี่ยงชุนได้ถามไถ่เรื่องราวของโชกุนจากเจ้าตัวก็เลยทำให้รู้สาเหตุที่โชกุนต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ จากที่เคยโกรธก็หายเป็นปลิดทิ้ง และตอนนี้โชกุนกลับมาอยู่ที่ไทยเพราะจะมาเรียนต่อที่นี้ในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง จะว่าไป ถ้าโชกุนได้เรียนต่อที่อังกฤษ อนาคตถ้าจะดีกว่านี้ แต่เจ้าตัวกลับบอกเหตุผลที่กลับมาเรียนต่อที่ไทย เท่าเอาเชี่ยงชุนถึงกับอึ้ง
“ก็หัวใจผมอยู่ที่นี้ อนาคตที่ดีของผมคือมีชุนจ๋าอยู่ในนั้น อีกอย่าง ชุนจ๋าคงโกรธผมมากใช่ไหมล่ะถึงได้ไม่ยอมติดต่อกับผมเลยทั้งๆที่ผมพยายามจะติดต่อชุนจ๋าตลอด ถามพวกอาๆก็ไม่มีใครบอก มีแต่คนแกล้งผม”
เชี่ยงไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่คิดที่ทำมาตลอดนั้นมันไม่ถูกต้อง ถ้าเขาไม่เลิกติดต่อกับโชกุน โชกุนคงไม่ต้องรีบร้อนกลับมาไทยแบบนี้ เพราะสำหรับเชี่ยงชุนแล้วไม่ว่ายังไงก็ไม่เคยหยุดรักไอ้เด็กนี่เลยสักวัน ต่อให้กลับมาช้าอีกสักหน่อยมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี
แต่จะโทษใครคนใดคนหนึ่งก็คงไม่ถูก เพราะในตอนนั้นเชี่ยงชุนไม่รู้ว่าโชกุนคิดยังไงกับตนเอง ไม่แปลกถ้าเชี่ยงชุนจะคิดว่าการตัดใจไม่ติดต่อมันจะเป็นการดีที่สุด
แต่นั่นมันเป็นอดีตที่ผ่านไปแล้ว คงจะกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ นอกเสียจากจะทำวันนี้และวันพรุ่งนี้ให้ดีที่สุด ในแต่ละวัน ถ้าวันไหนเชี่ยงชุนทำงานเช้าและโชกุนมีเรียนเช้า ก็จะออกไปพร้อมกันโดยที่เชี่ยงชุนเป็นคนขับรถไปส่งโชกุนที่มหาวิทยาลัยก่อนและค่อยไปที่ทำงาน ดีที่โรงพยาบาลและมหาลัยฯของโชกุนอยู่ไม่ไกลกันมากนัก และถ้าวันใดที่โชกุนเรียนไม่ตรงกันกับเวลาที่เชี่ยงชุนทำงาน ก็จะแยกย้ายกันไปเพราะโชกุนเองก็มีรถขับ แม้ว่าในบางครั้งโชกุนจะขับรถพาเชี่ยงชุนไปทำงานแล้วค่อยขับไปที่มหาลัยฯ ตกเย็นก็ไปรับเชี่ยงชุนก็ตามที
ดูเหมือนทุกอย่างจะลงตัว คนทั้งคู่มีความสุขดี แต่ ดูเหมือนว่าความยุ่งยากจะยังไม่หมด เมื่อในเช้าวันหนึ่งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา พ่อกับแม่ของเชี่ยงชุนแอบทำเซอร์ไพส์บุกมาหาลูกชายโดยไม่บอกกล่าว สิ่งที่ได้กลับคือช็อตเด็ดที่เชี่ยงชุนและโชกุนนอนกอดกันกลม แถมตอนนั้นคนทั้งคู่ตื่นแล้วและกำลังแสดงความรักด้วยการจูบกันอย่างดูดดื่ม กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่คุณตรีรักเผลอทำปิ่นโตหลุดมือหล่นลงพื้นเสียงดังโครม ทำเอาเชี่ยงชุนและโชกุนผละออกจากกันแทบไม่ทัน
“ทั้งคู่เลย ออกไปคุยกับพ่อข้างนอก แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย” คุณพ่อสั่งเสียงเข้มก่อนจะดึงตัวคุณแม่ที่สติหลุดออกจากร่างไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วออกจากจุดเกิดเหตุ
เชี่ยงชุนถึงกับช็อคไปนาน พอรู้ตัวได้ก็เกิดอาการกลัว มองหน้าโชกุนอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี โชกุนได้แต่ยิ้มให้และปลอบว่าไม่เป็นไร ทุกอย่างจะต้องดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ทั้งๆที่สถานการณ์ในตอนนั้นมันร้ายแรงเกินคำว่าน่าเป็นห่วงไปแล้ว
สุดท้ายเชี่ยงชุนและโชกุนก็ออกมาจากห้องนอนเดินไปหาพ่อและแม่ที่นั่งหน้านิ่งอยู่บนโซฟา เพราะความกลัวทำให้เชี่ยงชุนร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ยังไม่มีใครพูดอะไรเลยด้วยซ้ำ
“ร้องทำไมเชี่ยงชุน” คุณพ่อว่าเสียงเข้ม
“ฮึก” เชี่ยงชุนกัดปากตัวเองแน่น พยายามไม่ปล่อยเสียงสะอื้นออกมา โชกุนทำท่าจะเข้าไปปลอบแต่พ่อก็ได้ห้ามไว้
“ไม่ต้องโชกุน โตแล้วยังจะร้องไห้เป็นเด็กๆ” คุณพ่อบ่น
“เอ่อ คุณลุงครับ ผม...” โชกุนทำท่าจะอธิบาย แต่คุณตรีรักก็ห้ามไว้ก่อน
“ไม่ต้องพูดอะไรโชกุน ป้าขอคุยกับไอ้ลูกชายตัวดีนี่ก่อน” คุณตรีรักพูดเสียงเย็น แต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้ม คนเป็นลูกไม่มีท่าได้เห็นเพราะเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่
“มีอะไรจะบอกแม่ไหมเชี่ยงชุน”
“...” เชี่ยงชุนนิ่ง ได้แต่นั่งร้องไห้ ในหัวก็คิดไปต่างๆนาๆว่าจะต้องเลิกกับโชกุนหรือเปล่า พ่อแม่จะด่าว่าไหม จะผิดหวังหรือเปล่าที่เขารักชอบผู้ชายด้วยกัน
“ว่าไง เอาแต่ร้องไห้แล้วจะได้รู้เรื่องกันไหมวันนี้!” คุณพ่อดุเสียงดัง ทำเอาเชี่ยงชุนสะดุ้งตกใจ ก่อนจะค่อยๆเอ่ยปากบอก
“ผม...ผมขอโทษ” เชี่ยงชุนพูดเสีบเบาหวิว
“ผมขอโทษครับพ่อ...แม่ ผมรักโชกุน ผมรักน้อง ฮึก” เชี่ยงชุนพูดไปร้องไห้ไป เขาทำให้พ่อแม่ต้องผิดหวังใช่ไหม เขาเป็นลูกที่ไม่ดีเลย
“เฮ้ออ ก็แค่นั้น หยุดร้องไห้ได้แล้ว ผู้ชายที่ไหนเขาร้องไห้กัน” คุณพ่อพูดติดขำ เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าไอ้สองหน่อตัวดีนี่คบกันอยู่ ก็ในเมื่อ...
“พ่อ...” เชี่ยงชุนมองพ่อตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา นอกจากจะไม่ดุด่าแล้ว คำพูดของพ่อยังเหมือนกับยินยอมให้เขาคบหากับโชกุน
“ฮ่าๆๆ หน้าลูกชายฉันโครตตลกเลย ไหนมาให้แม่กอดให้ชื่นใจทีสิ” คุณแม่คนสวยเรียกลูกชายให้เข้าไปหาก่อนจะกอดแน่นด้วยความคิดถึง เพราะตั้งแต่โชกุนกลับมาไทยมาอยู่กับเชี่ยงชุน ลูกชายสุดที่รักของเธอก็ไม่เคยกลับบ้านเลย จนเธอต้องมาหาลูกชายเองถึงที่
“พ่อ แม่ไม่โกรธผมเหรอที่ผม...” เชี่ยงชุนไม่ได้พูดต่อ แต่คิดว่าพ่อแม่น่าจะเข้าใจในความหมายของตน
“โกรธสิ ก็เรานะไม่กลับบ้านเลย เอาแต่อยู่กับโชกุน ไม่คิดถึงแม่กับพ่อเลยสินะ” คุณแม่พูดงอนๆ
“เปล่านะ ผมคิดถึงแม่กลับพ่อมาก!”
“เหรอไอ้ลูกชาย” คนเป็นพ่อทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
“ผมพูดจริงนะ” เชี่ยงชุนพูดอ้อมแอ้ม
“แล้วตกลงว่าไงเรื่องเรากับโชกุนเนี่ย” ทีนี้คนเป็นแม่ถาม
“เอ่อ...ผมกับโชกุนคบกันอยู่” เชี่ยงชุนพูดออกไปในที่สุด
“เอาจนได้นะโชกุน ทำอีท่าไหนล่ะถึงทำให้ไอ้ลูกชายตัวดีของลุงยอมได้เนี่ย”
“ก็ทุกท่าเลยครับ” โกชุนตอบหน้าตาย พ่อและแม่ของโชกุนถึงกับคำออกมาในความตรงของลูกเขย
“ไอ้โชกุน!!!” คงจะมีอยู่คนเดียวที่โวยวายกับคำพูดของเด็กหนุ่ม
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ตอนที่โชกุนกลับมาถึงเมืองไทยก็โทรให้อาหนึ่งไปรับ ทีแรกอาหนึ่งจะให้อยู่ที่บ้านอา เขาก็ยินดีจะตกลง ถ้าหากไม่รู้เสียก่อนว่าเชี่ยงชุนย้ายออกไปอยู่คอนโดคนเดียวแล้ว เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเดินไปที่บ้านเชี่ยงชุนแล้วก็แนะนำตัวกับคุณลุงคุณป้าทั้งสองที่เป็นแม่ของเชี่ยงชุน แน่นอนว่าพ่อแม่เชี่ยงชุนต้องรู้จักโชกุน ไม่ใช่ว่าทั้งสามคนเคยเจอกัน แต่เป็นเพราะเชี่ยงชุนที่เอาแต่เรื่องของโชกุนมาเล่าให้ฟังบ่อยๆ พ่อและแม่ของเชี่ยงชุนเลยรู้จักโชกันไปโดยปริยาย
และในวันนั้นที่โชกุนสารภาพกับพ่อแม่ของเชี่ยงชุนว่ารักลูกชายของท่าน ไม่ว่าจะผ่านมาไม่กี่ปีก็ไม่เปลี่ยนแปลง ทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ถึงกับซึ้ง เพราะคนทั้งคู่ก็รู้ดีว่าลูกชายตัวเองก็คงจะรักไอ้เด็กคนนี้เหมือนกัน เพราะในห้องมีแต่รูปวาดที่โชกุนลงมาให้ติดเต็มไปหมด แถมตอนนอนเชี่ยงชุนยังละเมอถึงโชกุนบ่อยๆไป
และนั่นเอง แม่ของเชี่ยงชุนเลยส่งโชกุนให้มาอยู่กับลูกชายสุดที่รัก ใช่ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่จะยินดีที่ลูกชายตัวเองรักชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ความสุขของรักสำคัญที่สุด ถ้าลูกอยู่กับใครและสบายใจ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ตายตาหลับ เพราะอย่างนั้นเขาถึงไม่กีดกันที่จะให้โชกุนพบกับเชี่ยงชุน แต่โชกุนต้องยอมรับคำขอของพ่อแม่เชี่ยงชุนว่า ถ้าเชี่ยงชุนไม่ยอบรับรักโชกุน โชกุนจะต้องไม่ตามตื้อลูกชายของเขาอีก ซึ่งโชกุนก็รับปากแต่โดยดี
“ในเมื่อตัดสินใจคบกันแล้ว ก็ต้องดูแลกันและกันให้ดี ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็ไมได้หมายความว่าจะทำรุนแรงต่อกันได้ มีอะไรค่อยๆพูดค่อยจา อย่าใช้กำลังตัดสิน ถ้าเราทำลูกลุงเสียใจ ลุงไม่ปล่อยเราไว้แน่” คุณพ่อฝากฝังกับโชกุนหลังจากที่พูดคุยกับมาสักพัก
“ครับ ผมสัญญาว่าจะดูและลูกชายของคุณลุงให้ดีที่สุด รับรองได้ว่าผมไม่ทิ้งชุนจ๋าแน่นอน”
“เรียกพ่อเถอะ ไหนๆก็เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว”
สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี เชี่ยงชุนดีใจที่พ่อแม่เข้าใจเขา คิดไม่ออกเลยว่าถ้าถูกพ่อแม่กีดกันเขาจะเป็นยังไง
“ชุนจ๋า ชื่อชุนจ๋าอ่ะ เป็นชื่อของเหล้าจีนใช่ป่ะ ‘เชี่ยงชุน’ อ่ะ” โชกุนดึงตัวเชี่ยงชุนเข้ามากอดไว้แนบอกบนเตียง พ่อกับแม่เชี่ยงชุนกลับไปแล้วหลังจากที่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน และตอนนี้ก็ได้เวลาเข้านอนพอดิบพอดี
“อืม ทำไม” เชี่ยงชุนที่กำลังจะหลับถาม
“มิน่าล่ะ ผมกินชุนจ๋าแล้วรู้สึกเมา” โชกุนขบริมฝีปากลงบนใบหูเล็กๆน่ารักของคนในอ้อมกอด เชี่ยงชุนสะดุ้งน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะวันนี้เขาดีใจและมีความสุขเหลือเกิน
“เวอร์” เพียงแค่ว่าอย่างไม่จริงจังเท่านั้น
“จริงๆนะ ผมก็คิดอยู่ว่าทำไมผมถึงรักชุนจ๋าขนาดนี้ คิดว่าโดนทำเสน่ห์ที่ไหนได้ เพราะชุนจ๋าเป็นเหล้านี่เอง ถึงทำให้ผมติดงอมแงมได้ขนาดนี้” คำพูกแสนหวานติดทะเล้นของโชกุนทำให้เชี่ยงชุนหน้าร้อนวาบด้วยความเขินอาย เกิดอาการใบ้อึ้งไม่รู้จะตอบโต้กลับไปยังไงดี
โชกุนผลิกตัวขึ้นคล่อมเชี่ยงชุน คนเป็นพี่ตาโตแต่ก็ไมได้เอ่ยปากห้าม ยอมให้โชกุนก้มหน้าลงจูบตนแต่โดยดี โชกุนละเลียดจูบอย่างเชื่องช้าสลับเร็ว ก่อนจะลากริมฝีปากลงมาที่ลำคอ ขบเม้นจนเกิดรอย เสียงครางของเชี่ยงชุนดังผะแผ่วตามแรงอารมณ์ที่ถูกปลุก โชกุนดึงหน้าขึ้นจากคอมองสีหน้าของเชี่ยงชุนที่นอนตาปรืออย่างน่ารักน่าฟัด ก่อนจะเคลื่อนตัวลงไปยังจุดยุทธศาสตร์สำคัญ นั่นก็คือ...ขา
เด็กหนุ่มก้มลงแลบลิ้นออกเชียงที่ขาขาผ่องของเชี่ยงชุนเบาๆ ทำเอาเชี่ยงชุนถึงกับเกร็งร่างปล่อยเสียงครางออกมา โชกุนยกยิ้มมุมปากก่อนจะไล่เลียขาของเชี่ยงชุนขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงต้นขา ทั้งขบทั้งกัดเบาๆจนเป็นรอย
หลายคนคงสงสัยว่าทำไมโชกุนถึงชอบเลียขาของเชี่ยงชุนนัก คำตอบก็คือ ในตอนเด็กๆนั่น เชี่ยงชุนที่ยังเป็นเด็กขาเล็กยังกับผู้หญิง แถมขนขาก็มีอ่อนๆบวกกับความขาวแล้ว มันทำให้โชกุนชอบมอง อีกอย่างเวลาแกล้งเลียขาเชี่ยงชุนทีไร เชี่ยงชุนชอบร้องโวยวาย แต่ดูแล้วน่ารักดี โชกุนจึงแกล้งเชี่ยงชุนมาตลอด
จนกระทั่งโตขึ้นๆ โชกุนรู้ความขึ้นมาเรื่อยๆ ตอนอยู่ที่อังกฤษโชกุนเองก็มีเซ็กซ์กับผู้หญิงบ้าง เกย์บ้าง แต่ไม่มาก เพราะทุกครั้งที่มีอะรับคนอื่นก็จะคิดถึงชุนจ๋ากับขาขาวๆตลอด จนเมื่อโชกุนกลับมาเจอเชี่ยงชุนอีกครั้ง ในคืนนั้นที่เขาได้แกล้งเลียขาคนเป็นพี่ที่ยังคงขาวเหมือนเดิม แต่จะดูมีกล้ามเนื้อมากกว่าเดิมดู แล้วปรากฎว่า...เชี่ยงชุนขนลุกไปทั้งตัว เรียกได้ว่า ‘ขา’ เป็นจุดที่ไวต่อความรู้สึกของเชี่ยงชุน เวลาที่เขาไล้เลียทีไรเชี่ยงชุนจะขนลุกซู่และครางเสียงหวานออกมาเลยทีเดียว ยิ่งบริเวณตนขาอ่อนยิ่งแล้วใหญ่ เพราะเหตุนี้แหละที่โชกุนถึงได้รักขาของเชี่ยงชุนหนักหนา
และในคืนนั้น เชี่ยงชุนและโชกุนก็ฉลองความรักกันยันเช้า เรียกว่าอิ่มหนำสำราญกันเลยทีเดียว
ความรักของคนทั้งคู่ดำเนินไปได้ด้วยดี แม้จะมีบางครั้งที่เชี่ยงชุนรู้สึกไม่สบายใจเพราะตนอายุเยอะกว่าโชกุนเกินไป แต่โชกุนก็พูดให้เชี่ยงชุนสบายใจและเลิกกังวล
“มันไม่สำคัญหรอกว่าชุนจ๋าจะอายุเท่าไหร่ มันสำคัญที่เรารักกันต่างหาก ต่อให้อายุใกล้เคียงกันแต่ไม่ได้รักกัน อยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีความสุขหรอกนะชุนจ๋า”
“มันก็จริง แต่...”
“ไม่มีแต่ ชุนจ๋าคือความสุขของผม ไม่ว่าชุนจ๋าจะอายุเท่าไหร่ ชุนจ๋าก็ยังเป็นความสุขของผมอยู่ดี ผมต้องการอยู่กับคนที่ทำให้ผมมีความสุข ไม่ใช่คนที่อายุใกล้เคียงกับผมนะ”
“โชกุน”
“แล้วชุนจ๋าล่ะ สำหรับชุนจ๋าแล้วผมเป็นอะไร”
“เราเป็นความรักของพี่ พี่รักโชกุนนะ”
“ขอบคุณครับ มีคนเคยบอกผมว่า เราเกิดมาเพื่อใครสักคน และผมคิดว่าผมเกิดมาเพื่อนชุนจ๋า ถ้าจะผิดคงเป็นผม ขอโทษนะที่ผมเกิดมาช้า”และสุดท้ายเจ้าโชกุนก็ทำเชี่ยงชุนร้องไห้อีกจนได้ แต่ไม่ได้ร้องไห้เพราะถูกแกล้ง แต่ร้องให้เพราะถูกรักมากเกินไปต่างหาก
ไม่ว่าจะเรื่องหนักหนาแค่ไหน คนทั้งคู่ก็ช่วยกันฝ่าฟันไปได้ ใครไม่เขาใจไม่เป็นไร ขอแค่เขาทั้งสองคนเขาใจกันก็พอแล้ว
แต่...!
แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าชุนจ๋าของเขาไม่เสน่ห์แรงขนาดนี้
ไอ้หมอเวร! มึงลวมลามเมียกูอีกแล้วนะ!!!
โชกุนเดินหน้าตั้งเข้าไปหาเชี่ยงชุนที่ถูกคุณหมอรุ่นพี่รั้งตัวไว้ให้ยืนคุยกันก่อน ถ้าแค่ยืนคุยคงไม่เท่าไหร่หรอก แต่ที่ทำให้โชกุนถึงกับควันออกหูนั่นเป็เพราะว่าไอ้คุณหมอรุนพี่กำลังลวนลามสุดที่รักของโชกุนแบบเนียนๆ โดยการวางมือลงบนหน้าอกของเชี่ยงชุน
ฮึ่ย!!!
หัวเราะด้วยกันเขายังพอทนได้ จับมือถือแขนกัน แม้โชกุนจะไม่พอใจเอามาๆแต่ก็ยังพอให้อภัย แต่นี้ถึงขนาดจับนมเมียกู!
มึงกล้าจับนมเมียกู!
มึงตาย!
หลังจากนี้ไม่ว่าเชี่ยงชุนจะเลี้ยงเด็ก หรือ โดนเด็กเลี้ยง มันก็คงไม่ต่างกัน
จบบริบูรณ์
=======================================
ฮ่าๆๆๆ :m20:จบแล้วค่ะ ฮุ้ววววว กว่าจะจบ จากเรื่องสั่นแทบจะกลายเป็นเรื่องยาว ไม่รู้ว่าชอบกันหรือเปล่า แต่เค้าพยายามอย่างสุดฝีมือแล้วนะ ขอบอกเลยว่าเวลาแต่เรื่องนี้แล้วยิ้มตลอด ขำในความบ้าของทั้งสองและความบ้าของตัวเอง
ดีใจที่เรื่องนี้จบแล้ว แต่อีกใจก็รู้สึกหวิวๆเหมือนกัน แต่ให้มันจบก็ดีแล้วเนาะ
หลังจากนี้คงต้องใช้เวลาปั่นเรื่องยาวของเรื่องให้เสร็จบ้าง
สำหรับตอนพิเศษของเรื่องนี้ ยังไม่รับปากนะคะว่าจะมีไหม เพราะตอนนี้ยังคิดไม่ออก บวกกันอย่างแต่งเรื่องยาวทั้งสองให้จบด้วย ซึ่งค่อนข้างจะนานอยู่ แต่ต้องเอาให้จบแน่ล่ะ ไม่ปล่อยทิ้งให้ค้างแน่นอน
ขอบคุณทุกคนเลยนะคะที่ติดตามเรื่องนี้ตั้งแต่แรกจนจบ ร่วมดูความเติบโตของเด็กทั้งสองคนตั้งแต่เด็กยันโต เพราะทุกกำลังใจช่วยส่งผลให้ความรักของคนทั้งสองมาสู่บทสรุบอันแสนหวานฉ่ำ(?)ได้โดยดี
ขอบคุณมากๆค่ะ รักนักอ่านทุกคนเลย กอดๆๆ
สำหรับใครที่ไม่เคยอ่านเรื่องยาวก็ฝากด้วยนะคะ
บ๊ายบายค่ะ
หัวข้อ: ◆◇เรื่องสั้น◇◆...เลี้ยงเด็ก#12...จบบริบูรณ์ 23-04-13 P.12 (อ่าน 190829 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก