เรื่องสั้น...เลี้ยงเด็ก #7“ทำกันไปก่อนนะเด็กๆ เดี๋ยวอามา” สามบอกเด็กทั้งคู่ที่กำลังจะลงมือปลูกต้นไม้ วันนี้มีเขาอยู่บ้านกับเจ้าตัวแสบสองตัวนี่แทนหลังจากไปรับเชี่ยงชุนกลับบ้านหลังเลิกเรียกพร้อมกับไปรับโชกุนที่โรงพยาบาลเพราะพี่หนึ่งเอาไปเลี้ยง พวกเชานี่ดูเหมือนคุณพ่อมือใหม่ยังไงไม่รู้
“อย่าตีกันนะ” สามพูดส่งท้ายก่อนจะเดินไปที่บ้านตัวเองเพื่อคุยเรื่องงาน ปล่อยให้เด็กสองคนร่วมกันอนุรัษณ์โลกกันตามลำพัง
“ชุนจ๋า ทำอะไรอ่ะ” โชกุนนั่งยองๆถามเชี่ยงชุนที่กำลังใช้พลั่วพรวนดินอยู่
“พรวนดิน” เชี่ยงชุนตอบ มือก็ทำงานอย่างต่อเนื่อง อยากจะเอาต้นไม้ที่เขาเป็นคนเลือกเองลงไปในดินเร็วๆ ที่นี่เป็นสวนของบ้านเขาเอง
“พรวนดิน” เด็กน้อยทวนคำอย่างใคร่รู้ ตาทั้งสองก็จับจ้องกับภาพตรงหน้า
อ่อ เอาช้อนทิ่มๆลงดิน อืม......ทำแบบนี้ พรวนดินสินะ
เอ๋...
แต่ว่า...
“ชุนจ๋า ทำไมช้อนบ้านโชกุนอันใหญ่จัง” โชกุนชี้ไปที่ ‘พลั่ว’ ที่เด็กน้อยเข้าใจว่าเป็นช้อน
“ช้อน?” เชี่ยงชุนเงยหน้าขึ้นจากดิน มองตามนิ้วเล็กๆที่ชี้มาที่พลั่ว
ช้อนบ้าอะไรใหญ่ขนาดนี้
“ช้อนบ้านแกสิใหญ่ นี่มันใช่ช้อนที่ไหนกัน” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำก่อนจะก้มหน้าก้มตาปลูกต้นไม้ ไม่สนใจกับเด็กน้อยเลยสักนิด
“ช้อนบ้าโชกุนไม่ใหญ่นะ แบบนี้เอาเข้าปากไม่ได้หรอก สงสัยคนที่บ้านชุนจ๋าต้องปากกว้างมากแน่ๆเลย” เด็กน้อยพูดไปก็ส่ายหน้าไป ทำสีหน้าวิตกกังวลไป โชกุนถึงกับต้องหยุดมือ เอามือที่เปื้อนดินขึ้นนวดที่ขมับ
เขาจะจำไว้ว่ายอมเสียเวลาอธิบายหน่อยเดียวดีกว่าปล่อยให้เจ้าหมีโคอาล่านี่คิดเองเออเอง
ประสาทจะแดก!
“นี่ไม่ใช่ช้อน นี่คือ.......” เชี่ยงชุนยกเจ้าอุปกรณ์ทางการเกษตรขึ้นอธิบายเพื่อหวังให้โชกุนเข้าใจ จะได้ไม่เข้าใจผิดๆอีก จนหอบแฮกๆ
“เข้าใจหรือยัง แฮกๆ”
“อะไร ชุนจ๋าพูดอะไรฟังไม่รู้เรื่องเลย ยังโอเคนะ” โชกุนตบที่บ่าของเชี่ยงชุนเบาๆ มองเชี่ยงชุนด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ ที่ทำเอาเด็กหนุ่มอยากจะกรี๊ดให้โลกได้รับรู้!
เชี่ยงชุนมองค้อนโชกุนก่อนจะสะบัดหน้าหนีกลับมาสนใจต้นไม้และใบหญ้าต่อ
“ชุนจ๋า”
“...” คราวนี้เชี่ยงชุนไม่สนใจเสียงเรียก เมื่อพรวนดินเสร็จแล้วก็ขุดดินให้เป็นหลุมเพื่อที่จะได้เอาต้นไม้ลงปลูก ทันใดนั้นเองเชี่ยงชุนก็พบกับ...!
หึหึ เสียงหัวเราะเยี่ยงตัวร้ายในละครดังขึ้นในความคิดของเด็กหนุ่ม เสร็จแน่ล่ะไอ้หมีโคอาล่า!
วะฮะฮ่า!
“โชกุน อ่ะให้” ไส้เดือนตัวอวบอ้วนแกว่งอยู่ตรงหน้าโชกุน เด็กน้อยเหลือบตาขึ้นมาก่อนจะ
“O_o!”
“^_^”
“เฮ้ย!”เด็กน้อยผลักมือเชี่ยงชุนให้ไกลตัวก่อนจะกระเด้งตัวหนีถอยหลังจนก้มจ้ำเบ้า
“ฮ่าๆๆๆ” เชี่ยงชุนตบที่หน้าขาตัวเองฉาดใหญ่ที่สามารถแกล้งโชกุนได้สำเร็จ หึหึ ถือเป็นการแก้แค้นที่เคยถูกไอ้เด็กบ้านี่แกล้งหลายต่อหลายครั้ง
“ชุนจ๋า ไม่เล่นนะ” เด็กน้อยๆถอยหลังหนีอย่างหวาดกลัวต่อสัตว์หน้าตาหน้ากลัวในมือของคนตัวโต
“อย่าได้คิดจะแหยมกับพี่น้อง” เชี่ยงชุนพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเลิกแกล้งโชกุน หันกลับไปปลูกต้นไม้ต่อ หลังจากที่นำต้นไม่ต้นแรกลงในหลุมแล้วก็จัดการเอาดินรอบๆหลุมกลบพร้อมกับตบให้ดินแน่น
“ชุนจ๋า” เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้น เชี่ยงชุนที่ตบดินเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้วจึงหันไปหมอง
“เหวอออออ!”
จะ...จะ....จิ้ง....
“^_^”
“อ๊ากกกกกก จิ้งจก!”
สิ้นเสียงร้อง คนไปทางพลั่วไปทาง เชี่ยงชุนวิ่งหนีโชกุนที่จับหางจิ้งจกวิ่งไล่เด็กหนุ่มรอบบ้าน
“ไม่เอาไม่เล่น ไอ้เด็กบ้าทิ้งไปเดี๋ยวนี้นะ!” เชี่ยงชุนปีนขึ้นไปอยู่บนต้นมะม่วงเพื่อหนีจากจิ้งจกในมือของโชกุน
“ฮ่าๆๆๆ ทิ้งก็ได้” โชกุนพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเอาเจ้าจิ้งจกตัวน้อยๆไปทิ้ง เมื่อเชี่ยงชุนเห็นว่าชีวิตของตัวเองปลอดภัยจากถัยอันตรายแล้วก็ค่อยๆปีนไต่ลงมาจากต้นมะม่วง
ไอ้เด็กบ้า!
คอยดูเถอะ เขาจะไม่มีวันยอมแพ้แน่ๆ
“ชุนจ๋า โกรธเหรอ” เชี่ยงชุนจับที่แขนของเชี่ยงชุนที่กำลังปลูกต้นไม้ต้นที่สอง เด็กหนุ่มปรายตามองก่อนจะสะบัดแขนเล็กๆนั่นออกอย่างแง่งอน
“ชุนจ๋า”
“จะไปไหนก็ไปไป๊ น่ารำคาญ” เชี่ยงชุนบ่นอย่างหงุดหงิด โชกุนได้ยินก็ลุกขึ้นเดินหายไป
งอนงั้นเหรอ!
เขาสิต้องงอนไอ้โคอาล่าเลี้ยงจิ้งจก!
“ช่างสิ ใครง้อกัน”
ขุดๆ คุณต้นไม้จ๋า โตเร็วๆนะจ๊ะ
“ชุนจ๋า”
อย่าหัน อย่าหันไปมอง ถ้าหันไปมองจะต้องเจออะไรแปลกๆแน่ๆ ไม่หันไปมองเด็ดขาด
“ชุนจ๋า”
ยัง...ยังไม่หยุด
“ชุนจ...”
“อะไร อ๊ะ...!” พอจะหันไปตะวาดด้วยความรำคาญเพราะถูกเรียกหลายครั้ง แต่เสียงพลันต้องหยุดลงเพราะสิ่งที่ได้เห็น
“ให้ชุนจ๋า”
ดอกไม้สีสันสวยงามที่ไม่รู้ว่าดอกอะไรถูกยื่นมาตรงหน้าเชี่ยงชุน โชกุนฉีกยิ้มบานแฉ่งให้เชี่ยงชุนราวกับต้องการง้องอน
“อะไร”
“ให้ชุนจ๋า”
“ให้ทำไม”
“ชุนจ๋าน่ารัก”
ฉ่า!
หน้าของเชี่ยงชุนร้อนผ่าวไปหมด นี่เขาเขินไอ้เด็กสามขวบนี่เหรอ
อ๊ากกกกกก!
ฉึกๆๆๆ
“ชุนจ๋า”
ฉึกๆๆ
ม่ายยย อย่าเรียก!
ฉึกๆๆ!
“เอ่อ...ชุนจ๋า ต้นไม้เละแล้ว”
เชี่ยงชุนสะดุ้งก่อนจะก้มลงดูที่แปลงดอกไม้...เละ...เละแบบไม่มีชิ้นดี แค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าผู้กระทำช่างไร้ความปราณียิ่งนัก
แว้กกกก...แม่จ๋า....ต้นไม้หนู!
==========
“กลับมาแล้วครับ” เชี่ยงชุนส่งเสียงบอกคนในบ้านก่อนจะรีบถอดรองเท้านักเรียนออกแล้วเดินเข้าบ้าน โชกุนที่นอนคว่ำทำอะไรสักอย่างกับสามหันมามองก่อนจะช่วยกันแอบอะไรบางอย่าง สร้างความสงสัยให้เชี่ยงชุนเป็นอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้เชี่ยงชุนปวดฉี่โครตๆ ไม่สามารถพุ่งตรงไปยังสองอาหลานตัวแสบได้
ว่าแล้วเชี่ยงชุนก็วิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความไวแสงทันที
“อ่า...สวรรค์ชัดๆ” เชี่ยงชุนปลดปล่อยอารมณ์อันอันภายในออกสู่ภายนอก สีหน้าเปรี่ยมสุขอย่างหาที่สุดมิได้
และในเย็นวันนั้นทั้งโชกุนและสามทำตัวมีลับลมคมใน เชี่ยงชุนพยายามไตร่ถามแต่ทั้งคู่ก็ไม่บอก และที่แปลกไปกว่านั้นคือ หลังจากกินข้าวเสร็จสองคนนั้นก็หนีขึ้นห้องไปเลย!
อะไรกัน! ปกติแล้วไอ้เด็กดื้อนั่นต้องเกาะติดเขาแจด้วยซ้ำ แต่วันนี้มันอะไรกัน มันอาร้ายยยยยย!
พี่ชาย...บ้าจริง! พี่ทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไงกัน!
เชี่ยงชุนได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในหัวใจ คอยดูเถอะ เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าสองคนนั้นปกปิดอะไรไว้ อะไรบางอย่างที่เขาไม่อาจล่วงรู้
พอได้เวลาเข้านอนเชี่ยงชุนก็เดินขึ้นห้อง พอเปิดประตูห้องออกเพียงเท่านั้นก็เจอเข้ากับ...
“ทะแด่...ชัดช่า...ชุนจ๋า! สะใภ้!!” ไอ้เด็กผีหมีโคอาล่ายื่นกางขาชูไม้ชูมือส่งเสียงอย่างปิติยินดีโดยมีเฮียสามยืนเป็นผู้สนับสนุนรายใหญ่อยู่ด้านหลัง
“อะไรกัน” เชี่ยงชุนค่อยเดินเข้ามาในห้อง กวาดตามองก็เจอกระดาษนับสิบไปแปะอยู่เต็มห้องนอนเขา
“สะใภ้ไหมชุนจ๋า”
“ห๊า?”
อะไรวะ สะใภ้? ใคร...ใครเป็นสะใภ้? เขาเหรอ...ไม่! เขาไม่ใช่สะใภ้!
“อึ้งไปเลย สะใภ้ล่ะสิ โชกุนวาดรูปสวยไหม ดูสิๆชุนจ๋า”
อืม...สะใภ้...มันใช่เซอร์ไพส์หรือเปล่าวะ งงฉิบ!
สามได้แต่ยินกลั้นคำเพราะการพูดผิดๆถูกๆของหลาน แต่เรื่องอะไรจะแก้ให้มันล่ะ แบบนี้แหละ ฮาดี
เชี่ยงชุนเดินดูรูปแต่ละใบแล้วเขาก็ต้องช็อค ทุกรูปนั้นเป็นรูปเหตุการณ์ตั้งแต่วันที่เชี่ยงชุนมาอยู่ที่บ้านหลังนี้
รูปเชี่ยงชุนเกาะขาเขา
รูปโชกุนปาชูการ์ไกรเดอร์
รูปที่โชกุนแย่งจานไก่กับเฮียสอง
และอีกหลายๆรูป
มันดูดีใช่ไหม สุดยอดไปเลยใช่หรือเปล่า...แต่ว่า...รูปแม่งโครตจะไม่สวยเลย!
นี่อะไรกัน! บนหัวเขามีผมอยู่สองเส้นเนี่ยนะ สองเส้น!..บัดซบสิ้นดี! แล้วอะไรเนี่ย ขาก็ไม่เท่ากัน! โฮ...กลายเป็นคนพิการไปแล้วตู แล้วหูก็บานยังกะจานดาวเทียม รูจมูกหรือหลุมมฤตยู อ๊ากกกกก นี่สภาพเขาทุเรศขนาดนี้เลยเหรอ !
สาบานสิว่านี่เรียกว่าคน!ไม่ใช่สัตว์ประหลาด!!!
โฮ!! เชี่ยงชุนจะไม่ทน!
“ดูสิโชกุน เชี่ยงชุนดีใจถึงกับหลั่งน้ำตาเลย ช่างน่ายินดีจริงๆ ปิกัสโซตัวน้อยๆของอา”
ฮืออ แม่จ๋า...หนูชีวิตหนูโดนทำร้าย! แง่ง!
===========================
ริริกลับมาจากบวชชีพราหมณ์แล้วค่ะ ได้บุญมาเต็มเปลี่ยมมาฝากทุกคนด้วย
สำหรับตอนที่แล้วที่น้องจ๋อมแจ๋มตายไป ริริแผ่บุญกุศลให้แล้วค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
