มาเร็วไปไหม แฮะๆ ว่าจะไปเมาสักหน่อย เพื่อนดันเปลี่ยแผนสะงั้น
เลยไปนั่งกินนมร้อนแทนก่อนจะขึ้นมาแต่งต่อ ^^
--------------------------------------------
เรื่องสั้น...เลี้ยงเด็ก #5“ชุนจ๋า ขอโทษนะฮึก” เด็กน้อยกอดขาคนเป็นพี่ร้องไห้งอแงเมื่อรู้ในความผิดของตัวเอง แต่ไม่ว่าจะขอโทษยังไงเชี่ยงชุนก็ไม่ยอมหายโกรธ
“ปล่อย” เชี่ยงชุนดึงขาตัวเองแต่ก็ดึงไม่ออกเพราะโชกุนกอดแน่นเกินไป
“ไม่เอาน่า มานี่มะโชกุน ปล่อยพี่เขาก่อน” สามมาจับโชกุนแยกออกจากเชี่ยงชุน
เด็กหนุ่มตาแดงก่ำ เดินขึ้นห้องนอนไป คนเป็นพี่ได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้เจ้าชูการ์ไกรเดอร์นั่นถูกนำตัวพาส่งโรงพยาบาลรักษาสัตว์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หวังว่ามันจะไม่ตายล่ะนะ
“อาสาม ฮืออออ โชกุนไม่ตั้งใจ ฮืออออ” หลานตัวน้อยก็ยังร้องไห้ไม่เลิกหลังจากที่ถูกพี่หนึ่งดุไป เขาเองก็สงสารเด็กทั้งสองคน แต่ทำไงได้ หลานเขาผิดเต็มๆ
“โชกุนครับ รู้ตัวไหมว่าทำผิด”
“...” เด็กน้อยพยักหน้ารับ สายตามองไปที่บันไดก่อนจะร้องไห้เสียงดัง
“จะหาชุนจ๋าๆ ฮืออ”
“ไม่ได้ ตอนนี้พี่เขายังโกรธอยู่” สามได้แต่ปลอบหลาน ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
“ไม่โกรธสิไม่โกรธ โชกุนขอโทษ ฮึก” พูดไปปาดน้ำตาไป ท่าทางน่าสงสารนั้นทำให้สามถึงกับคิดหนัก ใจหนึ่งก็อยากจะพาหลานขึ้นไปหาเชี่ยงชุน แต่ก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นอีก
ผ่านไปสองชั่วโมงหนึ่งก็กลับมา
“พี่หนึ่ง เป็นไงบ้าง” สามถามด้วยความร้อนรน หลานเขาพึงจะร้องไห้หลับไปได้สักพักนี่เอง กว่าจะเงียบได้เล่นเอาแทบคลั่ง
“ปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวอีกสองวันค่อยไปรับ” หนึ่งมีสีหน้าเหนื่อยอ่อน เขาแทบเป็นลมตอนที่เห็นเชี่ยงชุนร้องไห้ ก่อนที่หลานของเขาจะหน้าเสียแล้วร้องไห้ตาม
“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว”
ตอนนี้สองพี่น้องได้แต่ห่วงคนบนห้อง ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง จนเข้าสู้ช่วงเวลาอาหารเย็น พี่คนโตของบ้านก็เดินขึ้นไปเรียกเด็กหนุ่มที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องให้ลงมากินข้าว
ก๊อกๆๆ
“พี่ขอเข้าไปหน่อยนะ” หนึ่งบอกก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ภาพเด็กหนุ่มนอนขดตัวอยู่บนเตียงอย่างน่าสงสารทำเอาเขาใจเสียไปด้วย
“คนเก่ง ไปกินข้าวเร็ว” หนึ่งนั่งลงข้างๆเชี่ยงชุนก่อนจะลูบศีรษะทุยนั่นเบาๆ
“...” เชี่ยงชุนส่ายหน้าก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง” เขายังทำใจมันได้ สัตว์เลี้ยงที่น่ารักของเขาจากเขาไปเร็วเหลือเกิน
“โอ๋ๆ อย่าร้องเลยคนเก่ง มันไม่เป็นอะไรแล้ว เดี๋ยวอีกสองวันก็กลับมาเล่นมาบินได้เหมือนเดิมแล้ว” หนึ่งดึงตัวเชี่ยงชุนขึ้นมากอดปลอบ
“ไม่เอา ไม่ให้มันบินแล้ว ฮึก” เชี่ยงชุนท้วง ถ้าให้มันบินอีกเดี๋ยวมันก็ตายอีก
“โอเคๆ ไม่บินก็ไม่บิน”
“ผมเสียใจ” เด็กหนุ่มพูดอย่างน่าสงสาร
“พี่ขอโทษแทนโชกุนด้วย น้อยไม่ได้ตั้งใจ”
“น้องชอบแกล้งผม น้องไม่รักผม”
“ไม่หรอก น้องรักเชี่ยงชุนจะตายไป นี่ก็ร้องไห้จนหลับไปเนี่ย ร้องจะหาแต่ชุนจ๋าๆ”
ทีแรกหนึ่งก็ว่าจะอบรมหลานรักเสียหน่อย ทำแบบนี้มันถูกที่ไหน แต่พอสามเล่าให้ฟังก็รู้สึกสงสารหลาน แต่คนผิดก็คือคนผิด ยังไงก็ต้องลงโทษกันบ้าง
“ไม่จริง โชกุนชอบแกล้งผม ชอบด่าผมเชี่ยๆๆด้วย ฮือ” เชี่ยงชุนได้ทีฟ้องใหญ่
“ที่ร้องเนี่ยเพรากลัวน้องไม่รักหรือไง” หนึ่งแซวขำๆ เลยโดนคนตัวเล็กทุบที่อกเข้าให้
“เปล่าสักหน่อย เฮียหนึ่ง...มันไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เชี่ยงชุนเงยหน้าถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“อืม มันไม่เป็นอะไรแล้ว ป่ะ ลงไปกินข้าวข้างล่างกัน”
“ครับ” เชี่ยงชุนเดินลงจากเตียงไปล้างหน้าก่อนจะเดินตามพี่คนโตลงไปกินข้าวข้างล่าง
“ชุนจ๋า~” โชกุนเมื่อเห็นเชี่ยงชุนเดินมาก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที แต่เชี่ยงชุนก็เบี่ยงตัวหนีแล้วนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว
โชกุนได้แต่ยืนเศร้าก่อนจะยิ้มออกมาแล้วรีบปีนไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเชี่ยงชุน มือป้อมเอื้อมหยิบไก่ทอดก่อนจะวางใส่จากให้เชี่ยงชุนชิ้นแล้วชิ้นเล่าจนเต็มจาน
“ชุนจ๋ากินก่ายทอดนะ กินๆ”
“พอแล้ว!” เชี่ยงชุนรีบร้องห้าม ตอนนี้ในจานของเขามีไก่ทอดปิดมิดข้าว ส่วนในจานไก่ก็พร่องไปเกือบครึ่งเพราะไอ้เด็กตัวเล็กเล่นขนย้ายมาไว้ในจานเขาหมด
“ไงหลานรัก วันนี้ก่อคดีไว้เหรอ” สองขยี้หัวโชกุนอย่างแรงก่อนจะนั่งลง มือก็เอื้อมหยิบไก่ทอด
แปะ!
“ตีอาทำไมโชกุน” สองถามอย่างไม่เข้าใจ พอเขาจะหยิบไก่อีก โชกุนก็ตีอีก
“ไม่ได้นะ ห้ามกิน ของชุนจ๋า” โชกุนรีบปีนไปเลื่อนจานไก่มาไว้ใกล้ๆเชี่ยงชุน
“อะไร ในจานเชี่ยงชุนก็มีเยอะแยะน่า อย่าทำหวงไปหน่อยเลย” สองพูดก่อนจะแย่งจานไก่กลับมา
“ไม่ได้นะอาสอง อื้อ เอามานะ” และแล้วอากับหลานก็แย่งจานไก่กัน หนึ่งและสามได้แต่นั่งมองยิ้มๆ ดูสิว่าหลานรักของเขาจะทำยังไง
ส่วนเชี่ยงชุนมองแล้วก็อยากจะขำ แต่ไม่ได้ เขาจะใจอ่อนไม่ได้
แล้วในที่สุด ฝ่ายที่ชนะก็คืออาสองของน้องโชกุน
“ฮึก ฮึก ฮือออออ” โชกุนเมื่อโดนแย่งจานไก่ไปถึงกลับร้องไห้ออกมา
“อ้าวเฮ้ย ร้องไห้ซะงั้น” สามพูดอย่างงๆ
“ไม่เอาไม่ร้อง จะร้องทำไม” สองถาม
“ก่ายของชุนจ๋า ฮืออออ”
สองมองจานไก่ก่อนจะมองเชี่ยงชุนที่ตอนนี้นั่งมองโชกุนตาปริบๆก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮือออออ” โชกุนก็ยังคงแหกปากร้องต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ
“หยุดร้องน่า จะกินข้าว” เชี่ยงชุนพูดอย่างรำคาญแล้วทุกคนก็เริ่มลงมือกินข้าวยกเว้นคนตัวเล็กที่สุด ที่ยังสะอึกสะอื้นเจ็บใจที่ไม่สามารถแย่งชิงจานไก่ของชุนจ๋าไว้ได้
“เอานี่ กินซะ เลิกร้องได้แล้ว” เชี่ยงชุนหยิบไก่ในจานตัวเองใส่จากโชกุนก่อนจะลงมือกินข้าวอีกครั้ง
เด็กน้อยที่ร้องไห้งอแงหยุดร้องก่อนจะมองไก่ในจาน พอหันไปมองเชี่ยงชุนก็พุ่งเข้ากอดจนเชี่ยงชุนตัวเซ
“อะไรเนี่ย ปล่อยเลยนะ” เชี่ยงชุนโวยวาย
“ชุนจ๋า ดีกันนะ” โชกุนยืนนิ้วก้อยตรงหน้าเชี่ยงชุน เชี่ยงชุนดันตัวโชกุนออกก่อนจะเอามือดีดนิ้วเล็กๆนั่น
“เจ็บ ฮึก” ด้วยแรงดีดที่ไม่เบา ทำให้โชกุนร้องออกมาเบาๆ ไม่เหมือนกับตอนที่โดนแย่งไก่
“สมน้ำหน้า เด็กชอบแกล้ง” เชี่ยงชุนแลบลิ้นโชกุนที่นั่งน้ำตาไหลเงียบๆ
“ไม่ได้แกล้งนะ โชกุนเปล่าแกล้ง ขอโทษ” เด็กน้อยพูดเบาๆก่อนจะไถลตัวลงจากเก้าอี้แล้วก็เดินออกไป อาทั้งสามมองหน้ากันก่อนที่หนึ่งจะลุกขึ้นตามหลานรักออกไป
เชี่ยงชุนกำช้อนแน่น เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้องร้องไห้ แต่มัน....โกรธ โชกุนแกล้งเขาก่อนนะ
“เชี่ยงชุนครับ ฟังพี่นะ พี่รู้ว่าเชี่ยงชุนโกรธโชกุน แต่น้องขอโทษแล้วเชี่ยงชุนก็ต้องให้อภัยน้องนะ น้องผิดพี่รู้ แต่น้องยังเล็ก อะไรที่ทำไม่ถูกพี่ก็สอนน้องแล้ว และตอนนี้น้องก็รู้ว่าตัวเองผิด”
“...”
“พี่รู้ว่าเชี่ยงชุนเสียใจ น้องก็เสียใจ พี่ก็เสียใจเหมือนกันที่หลานพี่ทำตัวไม่ดี แต่เมื่อเย็นน้องตั้งใจช่วยพี่ทอดไก่ให้เชี่ยงชุนเลยนะ” สามลูบหัวปลอบเด็กหนุ่มที่นั่งก้มหน้านิ่ง
เชี่ยงชุนไม่รู้จะทำยังไงดี ที่เขาเห็นโชกุนร้องไห้เขาก็เสียใจ แต่เขาก็ยังโกรธอยู่ พอมองในจานของตัวเองที่มีไก่วางอยู่จนล้น กับคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ที่โชกุนร้องไห้เพียงเพราะเฮียสองแย่งไก่ของเขาไปกิน ซึ่งจริงๆแล้วแค่ในจานเขาเองก็กินไม่หมดด้วยซ้ำ
“อ้าวพี่ โชกุนล่ะ” สองถามเมื่อเห็นว่าหนึ่งเดินเข้ามาในครัวเพียงคนเดียว ไม่มีร่างของหลานรัก
“ไม่ยอมมากิน นั่งร้องไห้อยู่ข้างนอกนู่น มาๆ กินข้าวกัน” หนึ่งบอกก่อนที่ทุกคนจะลงมือกินข้าวต่อ
เชี่ยงชุนใช้ช้อนเขี่ยข้าวในจานไปมา ก่อนจะทนไม่ได้ลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปตามไอ้เด็กบ้ากลับมากินข้าว
“โชกุน ไปกินข้าว” เชี่ยงชุนยืนเท้าเอวมองโชกุนที่นอนกอดตุ๊กตาหมีของเขาแน่น น้ำมูกเปื้อนหมีน้อยของเขาหมดแล้วมั้ง
“ชุนจ๋า ฮึก” เด็กน้อยเรียกชื่อเชี่ยงชุนเสียงออดอ้อนพลางสะอึกสะอื้น
“เฮ้อออ” เชี่ยงชุนเดินไปนั่งที่โซฟา โชกุนเห็นดังขึ้นก็ขยับเข้ามากอดเชี่ยงชุนแน่น
“ชุนจ๋า ขอโทษนะ ไม่โกรธนะ ไม่ได้ตั้งใจ โชกุนอยากให้มันบินเฉยๆ ฮือออ”
อยากให้มันบินแต่เล่นเอาซะเดี้ยงเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย =_=;
“พอๆ ไม่ต้องร้อง รู้แล้วน่า” เชี่ยงชุนลูบหลังกอดเด็กตัวเล็กที่เอาแต่พร่ำขอโทษไม่หยุด กว่าจะหยุดร้องได้ เชี่ยงชุนแทบจะจับตัวโชกุนเขวี้ยงเหมือนที่สัตว์เลี้ยงแสนน่ารักเขาโดนกระทำ
ดีนะที่โชกุนตัวหนัก ไม่อย่างนั้นเสร็จเชี่ยงชุนแน่ๆ
“ชุนจ๋า นอนด้วย” โชกุนร้องบอกเชี่ยงชุนที่กำลังจะเข้าห้องนอนแต่ไม่ยอมให้เด็กน้อยนอนด้วย
“ไม่เอา ไม่ให้นอน” เชี่ยงชุนปฏิเสธเสียงแข็ง เรื่องอะไรจะให้นอนด้วย เดี๋ยวก็แกล้งเขาอีก
“มานี่มาเจ้าตัวแสบ ไปนอนกับอามะ” สามมาดึงตัวของโชกุนให้เดินไปยังห้องของตน แต่เด็กน้องยื้อตัวเองไม่ยอมเดินตาม เชี่ยงชุนที่เห็นดังนั้นก็รีบปิดประตูห้องแล้วล็อคห้องทันที เมื่อคืนเด็กน้อยก็มานอนกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พอตื่นเช้าก็ปลุกเขาเสียงดัง ดีเลย พรุ่งนี้เขาจะได้นอนตื่นสาย
แต่พอตอนที่เชี่ยงชุนกำลังเคลิ้มหลับเสียงเคาะแระตูก็ดังขึ้น
ก๊อกๆๆ
แอ๊ดดดดด
“เฮียสอง มีอะไร” เชี่ยงชุนตาปรืบถาม เขาง่วงจนจะทำไม่ไหวแล้ว
“พาเด็กมาส่ง ร้องงอแงไม่ยอมนอน บอกจะนอนกับชุนจ๋าให้ได้” สองบอกก่อนที่ร่างของโชกุนจะเดินเข้ามาในห้องของเชี่ยงชุน
“ไม่เอา ผมจะนอนคนเดียว” เชี่ยงชุนโวยวาย
“ชุนจ๋า นอนด้วย ฮึก” โชกุนเดินไปหาเชี่ยงชุนก่อนจะปีนขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเล
“ฝันดีเด็กๆ” สองโบกมือลาก่อนจะปิดประตูลง เชี่ยงชุนถึงกับขยี้หัวตัวเองไปมาอย่างหงุดหงิด
“ชุนจ๋า นอนกันๆ” โชกุนล้มตัวนอนก่อนจะตบที่นอนตัวเองให้เชี่ยงชุนล้มตัวนอนตาม
“เด็กบ้า!” เชี่ยงชุนล้มตัวนอนอย่างแรง
โชกุนขยับเข้าไปกอดเชี่ยงชุนไว้ เชี่ยงชุนปรายตามองก่อนจะจับแขนเล็กๆนั่นออกจากตัว แต่โชกุนกอดอีก เชี่ยงชุนก็เอาอีก โชกุนก็กอดอีก เป็นอย่างนี้หลายครั้งจนเริ่มเหนื่อย
“ชุนจ๋ารังเกียจเหรอ” เด็กน้อยพูดอย่างน่าสงสาร แต่เชี่ยงชุนถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าเด็กสามขวบจะรู้จักคำว่ารังเกียจด้วย
“ไม่ได้รังเกียจ”
“งั้นกอดหน่อยนะ” แล้วโชกุนก็กอดเชี่ยงชุนอีกครั้ง
เอาเถอะ อยากทำอะไรก็ทำ เขาเหนื่อยมากแล้ววันนี้ เพราะเจ้าเด็กบ้านี่แหละ ทำเขาประสาทจะเสีย อีกไม่นานเขาต้องบ้าแน่ๆ
แต่สักพักตอนที่เชี่ยงชุนกำลังจะเคลิ้มหลับเป็นรอบที่สองของวัน ก็รู้สึกจั๊กจี้ที่ขา เพราะเอื้อมไปเปิดไฟหัวเตียงแล้วมองก็เจอไอ้เด็กเจ้าปัญหานอนกอดขาเลียขาเขาอยู่
มันเลียขาเขาอีกแล้ว!!!!
เชี่ยงชุนรีบหดขาลบโชกุนทันที
“โชกุน เลียขาพี่ทำไม!” เชี่ยงชุนโวยวาย โชกุนกระเถิบตัวมานั่งจ้องหน้าเชี่ยงชุนก่อนจะยิ้ม
“ก็โชกุนเคยได้ยินปาปากับมามาพูดว่า พูดว่าอะไรนะ อืม คนที่เลียแข้งเลียขา แล้วได้ดี ใช่ มีแต่คนรัก โชกุนก็เลียเลียขาชุนจ๋าไง ชุนจ๋าจะได้รักโชกุน”
พอได้ยินความจริงแล้วเชี่ยงชุนถึงกับเอามือตบหน้าผากตัวเองแปะใหญ่ ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะเอาหัวโขกกำแพงตายเสียดีกว่า นี่ไอ้เด็กบ้านี่คิดอะไรของมันกัน
โอ๊ยยย เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว!
แต่เขาเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ได้แต่ไว้อาลัยให้กับความคิดของไอ้หมีโคอาล่าในใจเงียบๆ
“ไม่ต้องเลียแล้ว นอน!” เชี่ยงชุนตัดสินใจดึงตัวโชกุนให้มานอน ถ้าขืนไอ้เด็กนี่ไม่นอนเขาต้องบ้าแน่ๆ
จุ๊บ!
“เฮ้ย! ทำอะไร!” เชี่ยงชุนสะดุ้งอีกรอบเมื่อโชกุนจุ๊บลงที่ปากของตน
“ฝันดี มามาบอกจุ๊บๆแล้วจะฝันดี”
โอ๊ยยยย! พ่อแม่บ้านนี้สอนอะไรลูกวะเนี่ย ถึงได้ประสาทกลับขนาดนี้!
เชี่ยงชุนรับไม่ได้!!!
และที่สำคัญ!
..นั่นมันจูบแรกของเขานะ ไอ้เด็กบ้า!!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
