อ่านแล้วเม้นกันหน่อยนะ ขอกำลังใจนิดหนึ่ง แล้วจะรีบมาต่อตอนที่สี่ให้โดยไว
(ได้ข่าวว่าคิวอัฟจ่อตูดอีกหลายเรื่อง =_=)
---------------------------------------------------------
เรื่องสั้น...เลี้ยงเด็ก #3“อ้าวพี่ ทำไมบ้านเงียบๆล่ะ” บุรุษที่สามเอ่ยถามพี่ชายที่นั่งหลับตาอยู่บนโซฟาเงียบ ก่อนที่สายตาจะเหลือเป็นเห็นก้อนกลมๆสองก้อนที่พื้น
เชี่ยงชุนและโชกุนนอนกอดกันกลม
“หลับทั้งคู่ เรียกก็ไม่ยอมตื่น” พี่คนโตพูดขำๆ
“แล้วพี่สองล่ะ” สามถาม วางกระเป๋าลงที่โซฟาก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนข้างๆเชี่ยงชุนพลางเอานิ้มจิ้มแก้มเด็กน้อยไปด้วย
“ออกไปซื้อยา เมื่อตอนขากลับพี่โทรเข้าบ้าน เสียงเชี่ยงชุนแหบลงกว่าเดิมเลยให้สองมันไปซื้อยา”
“งั้นเหรอ เหนื่อยไหมเด็กน้อย” เขาไม่ได้อยากจะทิ้งให้เชี่ยงชุนดูแลโชกุนคนเดียวหรอก แต่วันนี้เขามีสอบที่มหาลัยฯ จึงจำต้องปล่อยเด็กน้อยๆทั้งสองให้อยู่ตามลำพัง
“ไปทำอาหารไป เด็กๆตื่นแล้วจะได้กิน” พี่คนโตเอ่ยปากสั่งก่อนจะเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ
หนึ่งเดินมานั่งยองๆใกล้กับเด็กน้อยทั้งสองคนก่อยจะยิ้มออกมา
น่ารัก...
จากนั้นสองหนุ่มใหญ่ก็แยกย้ายกันไปทำเรื่องของตัวเอง สองที่เพิ่งกลับเข้ามาในบ้านหลังจากออกไปซื้อยาให้เชี่ยงชุนเห็นเด็กน้อยทั้งสองยังไม่ตื่นทั้งๆที่นี่ก็เย็นมากเลย เลยตัดสินใจปลุก
“เชี่ยงชุน ตื่นๆ” สองเรียกให้เด็กคนโตตื่นก่อน แต่ก็ยัง....นิ่ง
ทีนี้เขาเลยเขย่าแทน แต่ก็ยังไม่ตื่น
“เชี่ยงชุน ตื่นเร็ว” สองเลยจัดการจับเชี่ยงชุนขึ้นจากพรมที่เด็กหนุ่มนอนอยู่ คนที่หลับก็คอพักคออ่อนเพราะไม่รู้สึกตัว สองจึงทั้งเขย่าทั้งเรียกจนในที่สุดเชี่ยงชุนก็รู้สึกตัว
“อื้อออออ ฮึกๆๆ” เริ่มงอแงจะร้องไห้ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่โดนปลุกจนสองเริ่มจะชิน แต่อย่าให้พูดถึงพี่หนึ่งกับไอ้สามนะ สองคนนั้นปลุกทีไรไม่เคยตื่นเพราะใจอ่อนกับน้ำตาเชี่ยงชุนเสมอ
พวกเขามันโตกันแล้ว พอมีเด็กน้อยมาให้เลี้ยงดู ก็ประคบประหงบยิ่งกว่าลูกเสียอีก แทบไม่ต้องทำอะไร พี่หนึ่งก็ช่างตามใจ ไอ้สามก็ช่างเอาใจ สำหรับเชี่ยงชุนแล้ว เขากลายเป็นพี่ชายใจร้ายไปโดยปริยาย
เขานี่นะใจร้าย แล้วไอ้ตุ๊กตาและหุ่นยนต์ทั้งหลายแหล่ในห้องนอนนั่นมันของใครกัน ใครกันที่เสียเงิน! นึกแล้วก็โมโห!
“ตื่นก่อน เย็นมากแล้ว เชี่ยงชุน ตื่นสิตื่น” เขาบีบแก้มยุ้ยๆนั่นเบาๆจับหน้าเล็กๆให้ส่ายไปมา หน้าที่เบะอยู่แล้วยิ่งเบะเข้าไปใหญ่
“ฮึก ฮือออ” ทีนี้ร้องไห้ใหญ่โตจนไอ้สามวิ่งออกมาจากในครัว มือมันก็ยังถือตะหลิวอยู่
“พี่สอง ทำอะไรอ่ะ”
สองเห็นสามปรี่จะเข้ามาก็โบกมือไล่ทันที เด็กยังไม่ตื่น หน้าทีเขายังไม่เสร็จ ถ้าไอ้สามเข้ามาเดี๋ยวก็ไม่ต้องตื่นกันพอดี
“ไม่ต้องยุ่ง กูจัดการเอง ไปทำกับข้าวต่อเถอะมึง”
“อย่าแกล้งน้องนะพี่”
“เออ!”
“ฮึก ฮือ” สะอึกสะอื้นแบบไม่มีเสียง
“อย่าร้อง ตื่นแล้วไปล้างหน้าล้างตาซะ” สองดันตัวเชี่ยงชุนที่เองซบเขาร้องไห้ไปจะหลับไปให้นั่งดีๆ ก่อนจะปลุกหลานรักให้ตื่นอีกคน
“โชกุน ตื่นๆ”
“...”
“โชกุน ตื่น!” สองใช้วิธีเดียวกับเชี่ยงชุน สักพักโชกุนก็ค่อยๆกระพริบตาตื่น
ไม่ร้องแหะ
สองมองโชกุนทีมองเชี่ยงชุนที่ยังนั่งสะอื้นทีหลับตาไม่ยอมตื่น ใขขณะที่เด็กน้อยโชกุนขยี้ตาตัวเองเบาๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งมองคนพี่ตาแป๋วก่อนจะคลานเข้าไปกอด
“โอ๋ๆ ไม่ย้องนะไม่ย้อง พี่สองแกล้งเชี่ยชุนทำไม”
“หืม”
อะไรนะ...เชี่ยชุน?
นี่ผ่านไปแค่ไม่เท่าไหร่เชี่ยงชุนสอนให้หลานเขาด่าเป็นแล้วเหรอเนี่ย
“เชี่ยชุน ไม่ย้องสิ”
“ฮึก เชี่ยงชุนไม่ใช่เชี่ยชุน! แค่กๆ หลายรอบแล้วนะ แคกๆ” แต่เชี่ยงชุนกลับโวยวายเสียงขาดๆหายๆ ก่อนไอ สองเลยต้องลูบหลังเด็กหนุ่มตัวเล็กเบาๆ
“เชี่ยชุน~~” โชกุนยังไม่หยุดเรียก
เชี่ยงชุนอยากลาตาย ชื่อที่เขาภูมิใจเพราะความไม่เหมือนใครและไม่มีใครอยากเหมือน(?) กำลังถูกกระทำชำเราป่นปี้ไม่มีชิ้นดีจากน้ำมือของเด็กนามว่าโชกุน
เขาจะไปฟ้องพ่อ!
“อะไรกันเด็กๆ น้องร้องไห้ทำไมสอง” หนึ่งเดินลงมาจากชั้นบน ตรงเข้ามาหาเชี่ยงชุนที่นั่งร้องไห้อยู่เบาๆ ที่เบาเพราะเสียงแหบมาก แต่ก็ยังพอมีเสียงอยู่บ้าง
“ไม่ยอมตื่น”
“ผมง่วงอ่ะ อึก”
“เย็นแล้ว ไว้ค่อยนอนคืนนี้” สองบอกให้เด็กหนุ่มเข้าใจ เชี่ยงชุนหยุดร้องแต่หน้ายังยู่อยู่
“หึหึ ร้องตลอด เป็นยังไงบ้าง ไหนบอกพี่สิ” หนึ่งถามอาการคนตัวเล็กก่อนจะหยิบเครื่องมือออกมาตรวจอาการป่วยของเด็กหนุ่ม
“เจ็บคอครับ”
“เดี่ยวไปล้างหน้าล้างตานะ แล้วจะได้กินข้าวกินยา”
“เชี่ยชุน” โชกุนเห็นว่าไม่มีใครสนใจตนเลยร้องเรียกชื่อเชี่ยงชุน แต่ยิ่งทำให้เชี่ยงชุนยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“หลานพี่ดื้อ ผมไม่เลี้ยงแล้ว ด่าผมเชี่ยทั้งวันเลย” พูดจบก็เดินไปเข้าห้องน้ำทันที ปล่อยให้บุรุษทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา โชกุนเองก็หัวเราะตามไปด้วยแม้จะไม่รูก็เถอะว่าอาทั้งสองคนหัวเราะเรื่องอะไร ก่อนจะวิ่งตามเชี่ยงชุนเข้าไปในห้องน้ำ
“ไม่รู้ใครกันแน่ที่เด็ก” สองส่ายหน้าพูดก่อนจะเดินขึ้นห้องไปเก็บของ
“เฮียสาม แค่กๆ ผมอยากกินไก่ทอด” เชี่ยงชุนที่นั่งบนโต๊ะกินข้าวเรียบร้อยแล้วเอ่ยบอกคนโตกว่า
“ไม่ได้นะ เจ็บคออยู่กินอะไรไม่ได้ สาม ข้าวต้มน้องเสร็จยัง” หนึ่งที่เดินอุ้มโชกุนเข้ามาในครัวพอดีเอ่ยห้ามก่อนจะจับโชกุนนั่งที่เก้าอี้เด็กข้างๆเชี่ยงชุน
“แต่วันนั้นพี่สามบอกจะทำให้กิน” เชี่ยงชุนบอกเสียงอ่อย ไก่ทอดคือของโปรดของเขานั่นเอง
“ก่ายทอดๆๆ กินก่ายทอด เนอะๆเชี่ยชุน”
“ใช่ๆ กินไก่ทอดกันเนอะโชกุน” คราวนี้เชี่ยงชุนไม่โวยวายเรื่องที่โชกุนเรียกชื่อตัวเองผิดเพราะอยากหาแนวร่วม
“เด็กดื้อ อ่ะนี่ข้าวต้ม ไว้หายดีพี่จะทำให้กิน โอเค?”
“...โอเคก็ได้” เชี่ยงชุนลังเลอยู่สักพักก่อนจะตอบตกลง
“เชี่ยชุนกินอะไร” โชกุนเอ่ยถามเชี่ยงชุนที่นั่งกินข้าวต้มเงียบ ส่วนอาหารปกติยังทำไม่เสร็จดี
“ข้าวต้ม กินไหม”
“กิน”
เชี่ยงชุนจัดการป้อนข้าวต้มโชกุนแล้วก็ป้อนตัวเอง กลายเป็นว่าโชกุนกินข้าวร่วมกับเชียงชุนแทน แปบเดียวข้าวต้มชามใหญ่ก็อันตธานหายเข้ากระเพาะของเด็กทั้งสองภายในพริบตา
พี่ๆทั้งสามได้แต่มองดูแล้วก็ยิ้มให้กับภาพตรงหน้า บรรยากาศวันนี้ดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษ หนึ่งจัดการเอายาและน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งให้เชี่ยงชุนกินก่อนจะปล่อยๆให้เด็กๆไปเล่นกันที่ห้องนั่งเล่น
หลังจากกินข้าวเย็นกันเสร็จสมาชิกทุกคนในบ้านก็มานั่งรวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น ช่วงเวลาพักผ่อนทุกคนต้องอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ดูหนังฟังเพลงเล่นเกมส์ก็ว่ากันไป
“ของพี่นะโชกุน!”
“จาเอา” โชกุนแย่งหุ่นยนต์ของเชี่ยงชุนไปเล่น เด็กหนุ่มได้แต่นั่งหน้าบึ้งๆ แต่ไม่ยอมแย่งกลับมา
“คืนพี่เดี๋ยวนี้เลยนะโชกุน”
“ไม่”
“เฮียหนึ่ง โชกุนไม่ฟังผมเลย” เด็กหนุ่มหันไปฟ้องพี่คนโตที่นั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่
“หืม อะไรกัน”
“เฮีย โชกุนแย่งของเล่นผม”
“แบ่งให้น้องเล่นสิ”
“แต่น้องไม่ขอ แย่งไปจากมือผมเลย”
“เอาน่าน้องยังเด็ก”
เชี่ยงชุมมองโชกุนที่ดูจะสนุกสนานกับการเล่นหุ่นยนต์ตัวเก่งของเขา ตัวนี้พ่อเป็นคนซื้อให้เขา และแน่นอนว่าเขาหวงมากๆ
“โชกุน” เชี่ยงชุนเรียกโชกุน โชกุนหันมามองก่อนจะยิ้มแล้วหยิบตุ๊กตาหมีส่งให้เชี่ยงชุน
“เล่นสิ แบ่งกันๆ”
คำพูดเรียบง่ายแต่ทำไมเชี่ยงชุนฟังแล้วเหมือนกับโดนหยามยังไงยังงั้น
ตุ๊กตาหมีงั้นเหรอ...แบ่งงั้นเหรอ...นั่นมันก็ของเขาเหมือนกันนะ!
ช่างบังอาจนักเจ้าหมีโคอาล่าชอบเลียขาชาวบ้าน!
วันนี้ทังวันเวลาเชี่ยงชุนเผลอ โชกุนชอบมาเลียขาเขาตลอด ><
“เกิดมาไม่เคยเล่นเหรอไงโชกุน”
“เคยสิ เชี่ยชุนไม่เคยเหรอ น่าฉงฉานจัง”
เชี่ยงชุนอยากจะร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายเลือด ถ้าพ่นไฟได้เขาคงทำไปแล้ว นี่เขาน่าสงสารมากเลยสินะ T^T
“สนุกมากไหม!” เด็กหนุ่มเริ่มโมโหและโกรธา
“สนุกสิ เชี่ยชุนสนุกไหม” โชกุนตอบกลับอย่างใสซื่อ
“สนุกเหรอ ถ้าสนุกก็เล่นต่อไปนะ อย่าหยุดนะ”
เขาประชด
“อืม เล่นอยู่นี่งาย ไม่เห็นเหรอ”
แต่บางทีเขาอาจจะคิดน้อยไป การประชดกับเด็กสามขวบมันเป็นเรื่องเสียเวลาชัดๆ แถมยังโดนเด็กตัวเล็กกว่ากวนประสาทกลับมาอีก
พอกันที เชี่ยงชุนจะไม่ทน!
“อ้าว เชี่ยงชุน ง่วงนอนแล้วเหรอ”
สามตะโกนถามเชี่ยงชุนที่อยู่ๆก็ลุกเดินขึ้นชั้นสองไป สงสัยจะง่วงนอน
“โชกุน เชี่ยงชุนเป็นอะไร”
สองที่เดินสวนทางกับเชี่ยงชุนลงมาชั้นล่างถามโชกุนที่นั่งเล่นหุ่นยนต์อยู่
“งอนมั้ง”
“หืม”
“เชี่ยชุนงอน”
“ทำไมงอน”
“เชี่ยชุนไม่ชอบให้เลียขา แต่โชกุนชอบ”
บุรุษทั้งสามคนมองหน้ากัน ต่างก็งงไปกับคำพูดเด็กสามขวบ นี่พวกเขาฟังผิดหรือยังไงกัน เลียขา?...เลียทำไม แล้ว...เลียไปเพื่ออะไร?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
