หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ตาหวาน)*ซื้อด้วยใจ ขายด้วยรัก*(END)

[ChiOln]

อร๊ายยยยยยย อย่าทำร้ายภาคได้ไม

[ares_jum]

เฮ้ !!! ตาหวาน 

ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าตาหวานโตขึ้นจะเป็นคนแบบนี้

นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ แย่จริงๆ

แค่เรื่องตอนเด็กๆ ถึงกับผูกใจเจ็บขนาดนี้ มันเว่อร์ไปนะ   

คิดว่าน่าจะเป็นคนดีกว่านี้แท้ๆ ผิดหวังนะ . . .

[Zurruz]

อย่าทำร้ายภาคนะ ฮือๆๆ แค่นี้ภาคก็น่าสงสารจะแย่อยู่แล้ว

[treerat002]

ยังคงไม่รู้ว่าตาหวานต้องการอะไร

ที่แน่ ๆ ...สงสารภาค

ตาหวานเอ๊ย!!! จะทำอะไรก็ทำไป ขออย่างเดียว อย่าเชรี้ย!!!! เหมือนจอมไตรคนอื่น ๆ นะ!!!!!

อ่านแล้วปวดใจจริง ๆ เฮ้อ~

[Sorso]

ภาคน่าสงสารอะ TT^TT

ตาหวานอย่าทิ้งภาคไปเลยนะ

[alekung103]

ทำไมแก้แค้นรุนแรงอย่างนี้อ่ะตาหวาน

[StillLoveThem]

...โห....เผด็จศึกกันเร็วไปไหม คู่นี้
...นี่มัน..แผนรัก..แผนร้ายยยยยยย ชัดๆๆ

[Kray]

ภาคเจอเรื่องร้ายๆมาตั้งแต่เด็ก
ถ้าตาหวานมาทำให้ภาคเจอฝันร้ายอีก

ภาคจะแย่ขนาดไหน

ตาหวานเอ๊ยยยยยยยย

[MaYoonHo]

ตาหวานคนนั้นหายปไหน คน ี่น่ารักๆอ่อนโยนขี้กลัวตอนต้นเรื่องหายไปไหนแล้ววววว งื้อ
ตอน แรกที่อ่าน ดิน*ปาม นึกว่าตาหวานจะคู่กัพี่นินสะแล้ว 5555 ไหงผลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือไดัล่ะนี่
อยากรู้ว่าตาหวานจะทำอะไรวาฃแผนอะไรอยู่ ออบสงสารภาคนิพนธ์นะที่เหมือนถูกหลอก
ถามจริงตกหลุมรักกันและกันแล้วแต่แค่ยังไม่รู้ตัวใช่มั้ย? แค่ยังไม่อยากยอมรับ ยังไม่อยากทำความเข้าใจ ใช่ป่ะ?
งื้ออออออออ ตามต่อค่าาาา   รอร   เห ออ

[uknowvry]

ใครสอนตาหวานนะเนี่ย 555+

[indy❣zaka]

ยังไงก็ไม่เข้าใจความคิดของตาหวาน 

กะอีแค่เรื่องทะเลาะกันในสมัยเด็ก 
ถึงกับต้องมาวางแผน ทำลายชีวิตคน คนนึง ถึงขนาดนี้เลยหรอ 

ทำไมถึงคิดได้แบบนี้อ่ะ  ถ้าเป็นคนรู้จักนี่จะด่าถึงเหง้าเลยนะ 
ที่บ้านสอนกันยังไงไม่ทราบเนี่ย  เพราะ ตรรกะความคิดแบบตาหวานเนี่ย  เรียกว่า  เลว เลยเหอะ

[natalee22]

ตาหวานอย่าทิ้งภาคนะ ภาคน่าสงสารออก ไอ้พ่อเลี้ยงนั่นก็คอยจ้องจะงาบอยู่

ถ้าภาคเป็นอะไรขึ้นมา คนที่จะเสียใจและจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ก็คือตาหวานเองนะ

การล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นน่ะมันมีแต่จะเจ็บด้วยกันทั้ง 2 ฝ่ายนะ



ปล. ขอตีพี่วีซักทีได้ป่ะ ตัวเองเป็นพี่แท้ๆ แทนที่จะห้ามน้อง กลับส่งเสริมน้องซะอีกแน่ะ

[JUPJIB]

ตอนที่6
 
“คงไปทำงานมั้ง”
ภาคนิพนธ์พูดกับตัวเองเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าที่นอนข้างตัวว่างเปล่า 10 โมงกว่าแล้วไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่ปาฏิหาริย์จะไม่อยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ทำไมในใจมันถึงรู้สึกหวิวๆ ชอบกล ราวกับกำลังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
 
ภาคนิพนธ์รีบส่ายหัวไล่ความคิดไร้สาระเหล่านั้นทิ้งไป หลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้น คงเป็นธรรมดาล่ะมั้งที่จะเกิดความรู้สึกแปลกๆ ก็เมื่อคืน เมื่อคืน…..
 
ใบหน้าเนียนแดงก่ำขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ เขารีบพาร่างตัวเองลงจากเตียงไปอาบน้ำ ....แม้ร่างกายจะไม่เอื้ออำนวย แต่ภาคนิพนธ์ก็คิดว่าการมานั่งแกร่วอยู่บนเตียงแบบนี้มันไม่เหมาะซักเท่าไหร่
 
หลังจากอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้ว เขาก็กินข้าวตามปกติ รดน้ำต้นไม้ตามปกติ
 
แต่แล้วภาคนิพนธ์ก็ต้องแปลกใจ........โทรศัพท์มือถือถูกปิดไว้ เขาจำได้ว่าไม่ได้เป็นคนปิด และแบตก็เพิ่งชาร์ตไป เขาคิดเอาว่าคงเป็นตัวเองที่ลืมตัวเผลอไปโดนเข้า
 
หลังจากเปิดเครื่อง ข้อความที่ส่งเข้ามามากมายก่ายกอง เป็นการบอกว่าตลอดเวลาที่ปิดเครื่องมีคนโทรมามากขนาดไหน เบอร์เดิม ซ้ำๆ เป็นเบอร์ที่ภาคนิพนธ์ไม่คุ้นตา ความหวั่นใจเริ่มมีมากขึ้นเมื่อคิดได้ว่าเบอร์ที่โทรเข้ามานี้เป็นตู้โทรศัพท์สาธารณะ และที่สำคัญ เบอร์ช่างใกล้เคียงกับเบอร์โรงพยาบาลเหลือเกิน ความหวาดกลัวเริ่มถาโถมเข้าใส่ภายในใจอีกครั้ง  ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกดโทรไปยังเบอร์โรงพยาบาล
 
“ผมภาคนิพนธ์ครับ ไม่ทราบว่าคุณแม่”
“ค่ะ พอดีเลยค่ะ เชิญคุณภาคนิพนธ์แวะเข้ามาหน่อยนะคะ”
“ไม่ทราบว่าคุณแม่”
“ไม่ค่ะ ไม่ได้มีอาการน่าเป็นห่วง แต่มีเรื่องสำคัญค่ะ”
“ครับ แล้วผมจะแวะ”
 
ภาคนิพนธ์สบายใจขึ้นมาหน่อยเมื่ออาการของแม่ไม่ได้แย่ลง แต่มีเรื่องสำคัญอะไรกันนะ
 
.................................................
“ค่ารักษา 1 ล้าน 2 แสนบาท”
ภาคนิพนธ์หยิบกระดาษบิลค่ารักษาพยาบาลมาดูด้วยความตกใจ
 
“ครับ เราผ่าตัดโดยแพทย์มือหนึ่ง เครื่องมือทันสมัยที่สุดสั่งตรงมาจากนอกโดยใช้กับคุณพัลลภาเป็นคนแรก ยาที่ใช้ก็เป็นยาที่ดีที่สุดเช่นกันครับ แล้วก็ค่าห้องพัก ค่าอาหาร รวมทั้งหมดก็ราวๆนี้แหละครับ”
 
มือบางยกกุบขมับเบาๆ อยากจะถามว่าแล้วปาฏิหาริย์ล่ะ ว่าอย่างไรบ้าง แต่ว่าก็ละอายใจเกินกว่าจะถามออกไป จำนวนเงินไม่ใช่น้อยๆ ถึงที่นี้จะเป็นโรงพยาบาลของบ้านจอมไตร แต่การจะรบกวนปาฏิหาริย์ขนาดนั้นคงไม่ดีแน่
 
“ครับ ผมจะรีบจัดการเลย”
ภาคนิพนธ์มองดูใบเสร็จที่ระบุวันครบชำระในหนึ่งอาทิตย์นี้แล้วก็ขอตัวออกมาจากห้องนั้น
 
เขาไม่รู้เลยว่าค่ารักษาของแม่จะมากขนาดนี้ ตอนแรกภาคนิพนธ์ไม่ตั้งใจจะไปหาแม่ แต่แล้วเขากลับเจอแม่ตัวเองยืนอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ พร้อมกับที่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
 
“แม่ครับ”
เขาเดินไปหาแม่ที่ตู้โทรศัพท์ ภาคนิพนธ์สังเกตเห็นว่าแม่ตนนั้นสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียก แล้วใบหน้าที่ซีดขาวกว่าปกติอยู่แล้วก็ยิ่งซีดขาวมากขึ้นไปอีก
 
“แม่เป็นอะไรครับ”
เขารีบเข้าประคองแม่ไว้ ก่อนจะพยุงร่างนั้นกลับไปในห้อง
 
“ภาค...แม่ขอโทษนะลูก”
ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง พัลลภาก็ปล่อยโฮ  แล้วพร่ำแต่ขอโทษลูกชาย ภาคนิพนธ์ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ปล่อยให้แม่ร้องไห้จนพอใจ พัลลภาร้องไห้อยู่นาน จนในที่สุด เธอก็เริ่มสงบลง
 
“วันนี้ ปาฏิหาริย์เขามาหาแม่”
น้ำเสียงที่เค้นออกมาอย่างยากลำบาก ทำเอาภาคนิพนธ์ที่นิ่งฟัง รู้สึกเกร็งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
 
“เขาบอกว่า.....”
พัลลภาหยุดพูดไปแค่นั้น เธอไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงคำพูดออกมาได้อย่างไรให้ทำร้ายจิตใจของลูกชายน้อยที่สุด ส่วนด้านภาคนิพนธ์นั้น แค่ดูอาการของแม่ก็รู้แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ใบหน้าเนียนเกร็งแน่น พยายามหายใจให้สม่ำเสมอ เขาจะต้องทนให้ได้ ไม่ว่าสิ่งที่แม่ตนจะบอกนั้นจะเป็นเรื่องแบบไหน
 
“บอกแม่ว่าที่ผ่านมาทั้งหมด เขาหลอกพวกเรา”
“.....”
“เขาไม่เคยรักลูก ที่ทำไปทั้งหมดเพื่อทำลายชีวิตลูกและแม่เท่านั้น”
“.....”
“เพราะว่า เพราะว่าแม่เคยเกือบทำลายครอบครัวของเขา”
“.....”
พัลลภานิ่งเงียบมองใบหน้าลูกชายที่ยังคงนิ่งเฉย แต่แววตาที่แสดงออกมานั้นมันบอกได้ดีว่าเจ้าตัวรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนกับเรื่องที่ได้ยิน ภาคนิพนธ์ยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็น เขาแอบคิดว่าแม่ตนอาจจะเข้าใจอะไรผิด หรือว่าโกหกตนเพื่ออะไรสักอย่าง แต่เมื่อพัลลภาพูดต่อ ภาคนิพนธ์ก็ปฏิเสธไม่ได้อีกแล้ว ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง
 
“เขาบอกว่า ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว พอใจแล้ว”
พัลลภาพูดเสียงเบา เธอไม่รู้ว่าปาฏิหาริย์หมายถึงเรื่องอะไร แต่ภาคนิพนธ์รู้ดี เรื่องเมื่อคืน การที่เขายอมเป็นของอีกฝ่ายด้วยความเต็มใจ มันเป็นเหมือนการยอมรับว่าเขารักปาฏิหาริย์ และหากปาฏิหาริย์ต้องการทำให้เจ็บละก็ ไม่มีช่วงเวลาไหนจะดีเท่าเวลานี้อีกแล้ว ตอนที่ภาคนิพนธ์ไว้ใจอีกฝ่ายอย่างที่สุด รักอีกฝ่ายเต็มหัวใจ และมอบร่างกายให้ด้วยความเต็มใจ
 
“เราน่าจะรู้”
ภาคนิพนธ์บ่นกับตัวเองเบาๆ ใช่ตัวเขาเองน่าจะรู้ คนไม่มีอะไรดึงดูดคนอื่น ไม่มีเสน่ห์ ไม่มีความน่าสนใจ จะเอาอะไรไปให้คนอย่างปาฏิหาริย์มาหลงรักด้วยการเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งได้
 
ตอนนั้นทำไมไม่คิดให้ดีนะ
 
พัลลภามองดูลูกชายที่เงียบไป แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ หรือแสดงอารมณ์ใดๆออกมาด้วยความเป็นห่วง เธอไม่รู้เลยว่าลูกชายกำลังคิดอะไร แต่ก็อดโล่งใจไม่ได้ที่ได้บอกลูกชายออกไปแล้ว
 
..................................................
 
ในห้องไม่มีของๆปาฏิหาริย์หลงเหลืออยู่เลย ที่จริง มันไม่มีอะไรอยู่เลยมากกว่า เป็นการยืนยันว่าสิ่งที่แม่ของภาคนิพนธ์พูดนั้นเป็นเรื่องจริงแน่ๆ  ก่อนเดินขึ้นมา เจ้าหน้าที่ข้างล่างบอกเรื่องการเลิกเช่าห้องให้ภาคนิพนธ์รู้ กำหนดการย้ายออกภายในหนึ่งอาทิตย์ ภายในหนึ่งอาทิตย์ ภาคนิพนธ์ต้องหาเงินมาจ่ายค่าโรงพยาบาลของแม่ ต้องหาที่อยู่ใหม่ ต้องหาโรงพยาบาลใหม่ ต้องหางานทำ....................ในหัวที่ยุ่งเหยิงค่อยๆเรียบเรียงสิ่งที่ต้องทำต่อๆกันออกมา......ร่างบางทรุดตัวลงนั่งยังกลางห้องอันว่างเปล่า .....ไม่มีอะไรเหลือ เฟอร์นิเจอร์ ถ้วยชามหรืออะไรก็ไม่เหลือทั้งนั้น......ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยนอกจากตัวเขาเพียงคนเดียว
 
หยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้มานานค่อยๆรินไหล
 
อกหัก โดนหักหลัง โดนหลอก โดยคนที่เขาคิดว่าสามารถไว้ใจได้มากที่สุดในโลก ภาคนิพนธ์ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเองด้วย ...
 
“ทำไมเรื่องนี้ต้องมาเกิดกับเรา....”
เสียงสะอื้นดังก้องไปทั่วทั้งห้องที่ว่างเปล่า ร่างบางชันเข่าขึ้นมากอดตัวเองไว้ ซบหน้าร้องไห้
 
ถ้าเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้นมาตลอดชีวิตของภาคนิพนธ์ทำให้ภาคนิพนธ์เจ็บแล้วล่ะก็ เรื่องพวกนั้นก็คงเป็นแค่หนามเล็กๆตำมือเท่านั้น ภาคนิพนธ์ก็เพิ่งจะเข้าใจวันนี้เองว่าคำว่าเจ็บเจียนตายมันเป็นอย่างไร
............................................
เงินที่เหลือเก็บเพียงน้อยนิดนั้นทำให้ภาคนิพนธ์สามารถหาที่อยู่ใหม่ได้ในวันรุ่งขึ้น สภาพห้องห่างไกลจากคำว่าดูดี แต่เมื่อคิดถึงราคาแล้ว คงหาที่ถูกขนาดนี้ได้ยาก
 
ห้องเช่าที่แต่เดิมเป็นเพียงอาคารพานิชสามชั้นธรรมดา ถูกกั้นเป็นห้องเล็กๆ ถึงชั้นล่ะ 5 ห้อง ด้วยผนังไม้อัดบางๆ  ห้องน้ำรวมชั้นล่ะสามห้องเล็กๆ ถึงแม้จะดูไม่ดีนัก แต่โดยรวมที่นี้ก็สามารถเป็นที่หลับที่นอนสำหรับภาคนิพนธ์เพียงคนเดียวได้
 
ภาคนิพนธ์ไม่คิดจะกลับไปรบกวนเรือชาเพื่อนของตนอีก เขาไม่อยากให้เพื่อนต้องโดนร่างแหไปด้วย เขาไม่รู้เลยว่าปาฏิหาริย์จะพาลใส่เรือชาตอนไหน และเขาไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น
 
และทั้งๆที่ยังมีเวลาให้หาที่อยู่ใหม่อีก 6 วัน แต่ภาคนิพนธ์ไม่อยากรอถึงตอนนั้น เขาไม่ต้องการอยู่ในสถานที่ๆเป็นความทรงจำ จะเรียกว่าดีหรือไม่ดีดีล่ะ เอาเป็นว่า ภาคนิพนธ์ไม่อยากอยู่ในสถานที่ๆเป็นความทรงจำจอมปลอมเหล่านั้น  ออกมาได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี
 
..................................................................
ปัญหาต่อมา.......เงินตั้งล้านกว่า ภาคนิพนธ์จะไปหามาจากที่ไหน นั่นสิ จะไปหามาจากที่ไหนได้เล่า
 
ร่างบางหยุดยืนที่หน้าบ้านหลังใหญ่โต ที่ซึ่งไม่ได้มาเยือนนับตั้งแต่ก้าวเท้าออกมา
 
บ้านทำนองพัน
 
ยามเฝ้าประตูรีบเปิดประตูทันทีที่เห็นว่าผู้มาเยือนเป็นใคร
 
นายมานิชรอโอกาสนี้มานานแสนนานแล้ว
 
เขารู้ว่าไม่ช้าก็เร็ววันนี้จะต้องมาถึงแน่ๆ วันที่ภาคนิพนธ์โดนปาฏิหาริย์ทิ้ง และสิ่งต่อมาที่ภาคนิพนธ์จะทำเป็นเรื่องที่สามารถเดาได้ไม่ยากเลย
 
จากการสืบของมานิช เขารู้ดีว่าค่ารักษาพยาบาลของพัลลภาน่ะแพงแค่ไหน ปาฏิหาริย์ตั้งใจให้ราคามันสูง ข้อนี้เขาก็รู้ และที่รู้ดีไปกว่านั้น ปาฏิหาริย์ไม่คิดจะจ่ายค่ารักษาให้ตั้งแต่แรก แต่ก็คงไม่ได้บอกออกไป รอจนแผนการอะไรซักอย่างสำเร็จ แล้วจึงเฉลยทุกสิ่งออกมา
 
แล้วภาคนิพนธ์ก็จะอับจนหนทาง ไม่สามารถหาเงินมากมายมาจ่ายค่ารักษาของแม่
 
ทางแรกที่ภาคนิพนธ์จะเลือก จึงเป็นการเดินเข้ามาหาตนไม่ผิดแน่ ......และวันนี้เอง ที่นายมานิชมีรอยยิ้มอย่างสะใจ
 
ภาคนิพนธ์มาหาเขาจริงๆ
 
.........................................
................................................
.....................................................
tbc

[nunnan]

ตาหวานนายมันซาตานนน

[bow55]

 
ฉานว่าแล้วไง ตาหวาน...แล้วเธอจะเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป
บอกตรงๆ ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นแผน แต่อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกบีบหัวใจเหลือเกิน
เค้าเป็นกำลังใจให้ภาคนะ แต่ถ้าตาหวานมาง้อจะต้องเล่นคืนหนักๆ เลยนะ
โอ้ย อยากจะร้องไห้ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วคร้าาาา

[BeeRY]

สาแก่ใจหรือยังล่ะตาหวาน ภาคเจ็บเจียนตายขนาดนี้ แถมยังต้องจนใจมาหาพ่อเลี้ยงใจทรามแบบนี้ เหมือนตายทั้งเป็นไปแล้วล่ะ
เป็นกำลังใจให้ภาคนะ สู้ๆ 

[indy❣zaka]

พ่อแม่บ้านนั้น ได้สอนลูกมั่งป่าว  อยากจะรู้
ทำไมถึงได้มีความคิดเสื่อมๆแบบนี้ได้วะ

[loveview]

เหอะๆใจร้ายจังนะตาหวาน
แอบโกรธแถมเสียใจแทนภาคจริ้ง!!!

[roseen]

ตระกูลตบหัวแล้วลูบหลัง

[fangjunk]

   แค่เคยแล้งกันตอนเด็กๆ  แล้วรู้ทั้งรู้ว่าภาคต้องเจออะไรบ้างยังไปแกล้งอีก  แกมาช่วยภาคไม่ทันแก    เตรียมตัวเลยตาหวาน

[StillLoveThem]

....ทำไว้เจ็บแสบ ก็ขอให้ภาคตอบแทนตาหวานให้สาสมเหมือนกันนะ
....นิสัยไม่ดีนี่หว่าตาหวานเนี่ย แล้วภาคมันไปรู้เรื่องของพ่อแม่ที่ทำไว้หรือเปล่าล่ะ
....มานี่ซิตาหวาน นายเอกเรื่องนี้โดนสาหัสอีกแล้ว ถ้าเค้ามาซื้อด้วยใจ ก็ไม่ต้องขายเค้าละภาคนิพนธ์ให้เค้าทุกข์ทรมานเยอะๆๆ

[ChiOln]

โอ๊ยอะไรเนี้ย ทำไมใจร้าย

ทำไมทำลายชีวิตคน ๆ นึงได้ ToT 

[didi]

ขอให้คนที่เจ็บปวดมากที่สุด คือตาหวาน
มันสั้นไปไหม???
มาต่อเร็วๆนะ
 

[Zurruz]

เข้าใจว่าพัลลภา อาจจะไปทำอะไรผิดไว้ แต่เอามันมาลงที่ภาค ภาคผิดอะไรกัน

ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ เกลียดบ้านจอมไตรแล้ว ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

เราเข้าใจความรู้สึดของคนที่ถูกบ้านจอมไตรเล่นงานแล้ว แต่เล่นงานแบบนี้

ยังมีหัวใจอยู่รึเปล่า ไม่คิดหน้าคิดหลัง คิดแต่จะเอาคืน ผู้ใหญ่ก็ปรึกษาแล้วด้วยนี่ ความดีในภาคอื่นๆหายไปไหนหมด

เราเข้าใจนะ ว่าถ้ามายุ่งกับบ้านจอมไตรต้องได้รับการแก้แค้น

แต่ไม่เห็นความจริงใจที่ภาคมอบให้เลยหรือ? ไม่คิดจะรักภาคสักนิดเลยหรือ?

สืบมาหมดแล้วนี่ ก็น่าจะรู้ว่าภาคย่ำแย่แค่ไหน น่าสงสารปานใด

ไม่มีหัวใจ หึ!

วันใดที่คิดจะมาง้อ ไม่ขอเชียร์ให้ภาคให้อภัย ต่อให้ไปตาย (ซึ่งคนบ้านจอมไตรไม่ทำจริงๆหรอก)

ก็ไม่ต้องการให้ภาคใจอ่อนให้

ไม่มาง้อยิ่งดี! อ่อ ทรมานภาคแค่นีิ้ กลั่นแกล้งกันขนาดนี้ก็พอแล้วนะ ปล่อยภาคไปเถอะ.

ส่วนภาคก็ไม่รู้จะหาเงินที่ไหนมาจ่านค่ารักษาพยาบาล ต้องฝืนใจตัวเองไปหาคนที่กลัวที่สุด ขยะแขยงที่สุด หึ สะใจแล้วใช่ไหมปาฏิหาริย์

เสียใจมาก ถึงจะเดาได้อยู่แล้ว แต่มันก็แอบหวังให้เปลี่ยนใจไม่ได้

เชอะ!! เกลียดขี้หน้า เกลียดปฐวี เกลียดปาฏิหาริย์!!

[praseat]

ขอบคุณนะ....ที่ทำให้เหตุการณ์เป็นแบบนี้...มันไม่สมเหตุสมผลเลย.....ไม่เข้าใจ....แต่คงสะใจนายแล้วใช่ใหม??...นายปาฎิหาริย์

[minchy]

สงสัยมากว่า ยังจะจ่ายเงินอีกหรอ  ไม่รู้จักหรือไง ไม่มี ไม่หนี้ ไม่จ่าย หน่ะ 

ในเมื่อพวกจอมไตร มันทำกับเราถึงขนาดนี้แล้ว  ยังจะไปหาเงินมาให้มันอีกหรือไง

[ormn]

  ตาหวานใจร้ายที่สุดเลย

[thisispom]

ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ สงสารภาค T_T

[WilpeR]

ตาหวานโหดร้ายกับภาคไปนะ T____T

[tutu]

บอกได้คำเดียวว่าใจร้ายที่สุด