หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ตาหวาน)*ซื้อด้วยใจ ขายด้วยรัก*(END)

[Masochism]

ตาหวานนิสัยไม่ดี

น้องภาคน่าสงสาร 

[parn11]

เลวมาก!!!
ลูกก็ส่วนลูก แม่ก็แม่ คนละคน
(อินไปติดส์555)

[natalee22]

ขอให้ตาหวานแข็งใจได้อย่างปากว่านะ ถ้าภาคจะต้องไปเป็นของคนอื่นจริงๆ ก็อย่ามาโวยวายทีหลังล่ะ

ส่วนภาคก็ถือว่าฟาดเคราะห์ทำทานไปละกันนะ แล้วก็ขอให้หนูแคล้วคลาดจากไอ้พ่อเลี้ยงหื่นนั่นด้วย

ตาหวานมาง้อก็อย่าใจอ่อนนะลูก คนแบบนั้นต้องให้รู้สึกซะมั่ง

[wan]

อย่าเชื่อในสิ่งที่ได้อ่าน ตรองดูแล้วพิจารณา ชื่อปาฏิหาริย์ มันแปลว่าอะไร หึ หึ หึ ......
+1 ให้เป็นกำลังใจ แม้ตอนนี้จะได้รับก้อนอิฐ มากกว่ากำลังใจก็ตาม 

[MeepadA]

หวานหมูนายวานิชเลยซิ  เฮ้อ กรรมของเจ้าภาคมัน   

[เทพมังกร]

อยากจะด่าตาหวาน แต่ตอนนี้ตาหวานก็มีคนด่ามามากแล้ว ก็เลยขอให้กำลังภาคแทน

[kimkanyuang]

ชอบมากๆมาต่อไวไวน้า

โคตรอินเลยอ่ะ

ติดตามจอมไตรทุกภาค ชอบภาคนี้ที่สุดเลยอ่ะ

[treerat002]

ทั้ง ๆ ที่พอจะคาดเดาได้ แต่พออ่านตอนนี้แล้ว...ผิดหวังกับตาหวานที่สุด

ตอนของไม้กับกลอนที่ว่าบีบคั้นอารมณ์สุดขีด อ่านแล้วยังเจ็บใจน้อยกว่าตอนของคู่นี้

เืชื่อว่าหลังจากนี้ตาหวานอาจจะแทรงทำเป็นยื่นมือเข้ามาช่วย แล้วรังแกภาคต่อไปแน่ ๆ

เฮ้อ~ สงสารภาค สู้ต่อไปนะทาเคชิ!!!

สาบส่งไอ้พวกจอมไตรจริง ๆ เลวกันทุกคน = =''

[malula]

ทำเกินกว่าเหตุ ซ้ำเติมคนที่กำลังลำบาก
ชีวิตคงหาความสุขได้ยาก
โตมาด้วยความรัก ทำไมเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นไปได้

[sam3sam]

ถึงจะอ่านเรื่องนี้จบไปแล้ว
แต่พอกลับมาอ่านในเล้าอีกรอบ
ก็เกลียดตาหวานที่ทำแบบนี้กับภาคทุกครั้งที่อ่านอยู่ดี
สงสารภาค T T

[pooy]

มาลงคืนนี้เลยนะครับ  สงสารภาค มากๆๆเลย เกลียดคนใจร้ายแบบตาหวาน 

[Kray]

เม้นไม่ออกเลย

ทำไมร้ายได้ขนาดนี้ ชีวิตเขาก็ไม่ค่อยมีความสุขอยู่แล้ว ยังมาซ้ำเติมกันแบบนี้อีก

[7th SensE]

เจ็นจนจุกอ่ะ ตาหวานใจร้าย มาอัพต่อเร็วๆนะคะสงสารภาค

[thanza1970]

จาก ฉากรัก แล้วมา ฉากเรียก น้ำตาเลยเหรอ


 

[ต่ายน้อย]

ร้ายไม่แพ้จอมไตรคนอื่นๆ
สงสารภาค โกรธตาหวานมากๆ

[pooy]

เมื่อไหร่จะมาต่อเนี้ย ได้แต่รอๆ ๆๆๆๆๆๆๆ  รอแล้วรออีกๆๆๆๆ   

[Sorso]

ตาหวานใจร้ายจัง TT^TT

สุดท้ายแล้วรักนี้ก็ต้องจบ
ได้คบได้พบก็เพื่อลาจาก
ต่อให้ทำมาดีแค่ไหน มันก็ต้องเจ็บ
เก็บรักที่เหลือไว้ให้ตัวเอง
จะเหงาเคว้งคว้างก็ต้องทนอยู่
ให้ใจมันเรียนรู้ ว่ารักแท้ไม่มีจริง

(รักแท้ไม่มีจริง - Muzu มูซู)

[mentholss]

รอตอนต่อไปจ้า

[อยากกินไข่พะโล้ โปะ]

ตะกูลจังไร  เอ้ย!!  จอมไตรนี่เป็นแบบนี่ทุกคนคนสสินะ !ตั้งแต่พ่อยันลูกเลย-3- ไม่นับปาล์มและกลอน และอาของนิน นะ,เห้อลูกๆของคุณดิน('.')

[JUPJIB]

ตอนที่7


“สวัสดีภาค”
ใบหน้าอมยิ้มเจ้าเล่ห์ อย่างคางคกที่ภาคนิพนธ์เกลียดนักเกลียดหนาแสะยิ้มด้วยความพอใจ แขนข้างหนึ่งยังคงใส่เฝือกเอาไว้ ทำให้ภาคนิพนธ์อดคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้ แต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้น

“มาหาลุงวันนี้มีอะไรรึเปล่าเอ่ย”

“ผมจะมาขอยืมเงิน”

ใบหน้านิ่งเฉย น้ำเสียงไร้อารมณ์ทำให้มานิชหงุดหงิดนิดหน่อย เขาอยากเห็นคนตรงหน้าร้อนรนมากกว่านี้ อยากต้อนให้ภาคนิพนธ์ดูย่ำแย่มากกว่านี้

“เฮ.....เท่าไหร่กันจ๊ะ”
“ล้านห้า”

ภาคนิพนธ์พูดออกไปโดยกะแล้วว่า ระยะเวลาที่แม่ตนยังนอนอยู่ในโรงพยาบาลนั้น ค่ารักษาคงพุ่งขึ้นมาอีกตามเคย

“เงินไม่ใช่น้อยๆเลยนะนั่น”

“ผมยินดีทำทุกอย่าง”

มานิชพอใจเป็นอย่างมาก เขายิ้มอย่างยินดี เดินเข้าไปใกล้ร่างผอมบางขาวเนียน ก่อนจะแตะที่ใบหน้านั้นอย่างพึ่งพอใจ

“หึดี งั้นก็ได้ แต่ฉันคงต้องขอนิดหน่อยเป็นการมัดจำไว้ก่อน”

ใบหน้าที่ยิ้มราวกับปิศาจร้ายไม่ได้ทำให้ภาคนิพนธ์สั่นไหวสักนิด

จริงอยู่ว่าภาคนิพนธ์กลัวคนๆนี้มาตลอด กลัวมากมาย แต่ว่าตอนนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรภาคนิพนธ์ก็คงไม่รู้สึกเจ็บมากกว่านี้อีกแล้ว ไหนๆก็ไหนๆ ก็ปล่อยให้มันเลวร้ายเพิ่มขึ้นอีกซักนิดจะเป็นไร

เสื้อเชิ้ตตัวบางถูกถอดออกเผยแผ่นอกเปล่าเปลือย อวดสายตา มานิชกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะลูบไล้ไปทั่วผิวบางนั้น

รอยจางๆเล็กๆกระจายเต็มหน้าอกเนียนบ่งบอกได้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ นายมานิชไม่โกรธสักนิดที่เห็นรอยเหล่านั้น กลับยิ้มอย่างพอใจเสียอีก

ก็เขารู้ได้เลยว่าเจ้าของรอยนี้ ทำให้คนตรงหน้าเจ็บมามากแค่ไหน นี่แหละที่เขาต้องการ และต่อไป มานิชจะทำให้ภาคนิพนธ์เจ็บมากขึ้นไปอีก เจ็บจนนึกเสียใจที่ไม่สามารถตายได้เลยเชียว

มืออวบอูมลูบไล้ไม่หยุด ภาคนิพนธ์รังเกียจสัมผัสเหล่านั้น แต่ก็ยังคงยืนเฉยและตีหน้านิ่ง มือนั้นลดลงต่ำหมายจะแกะกางเกงร่างบางออก แต่แล้วอยู่ๆ ร่างของนายมานิชก็ทรุดลงไปต่อหน้าต่อตาภาคนิพนธ์

“แม่!!!”

พัลลภายืนอยู่ข้างหลังร่างที่ทรุดลง ในมือถือแจกันประดับห้องไว้ก่อนจะรีบปล่อยทิ้งทันที

“แม่มาทำอะไรเนี่ย!”
ผู้เป็นแม่ไม่ตอบคำถาม แต่วิ่งเข้ามาคว้าเสื้อยัดใส่มือเป็นเชิงบอกว่าให้ใส่ซะ ซึ่งภาคนิพนธ์ก็ยอมใส่แต่โดยดี
ภาคนิพนธ์ก้มลงดูอาการนายมานิชแล้วก็เห็นว่ายังคงหายใจอยู่จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาใช้โทรศัพท์โทรไปเรียกรถพยาบาลก่อนจะเก็บแจกันที่มีลายนิ้วมือแม่ออกมาด้วย ซึ่งแน่นอนว่าการออกมาของทั้งสองคนเป็นไปอย่างง่ายดาย เมื่อพัลลภาตีหน้าตาย บอกยามว่า จะพาภาคนิพนธ์ไปเก็บเสื้อผ้ามาอยู่ที่นี้ และพัลลภายังฝากจดหมายอะไรบางอย่างไว้ให้นายมานิชอีกด้วย

................................

“ลูกไม่ควรทำแบบนี้”
ทันทีที่ขึ้นรถแท็กซี่ พัลลภาก็พูดเสียงเบา น้ำเสียงสั่นไหวและใบหน้าเปื้อนน้ำตาของผู้เป็นแม่ทำให้ภาคนิพนธ์รู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย ทั้งๆที่พัลลภายังเจ็บขาอยู่ แต่ก็ฝืนออกมาคนเดียว เพื่อห้ามเขา

“ลูกไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นนะภาค”
พัลลภาร้องไห้เบาๆไม่สะอึกสะอื้นใดๆ เธอยังคงความเป็นผู้ดีเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

“แต่ว่าค่ารักษา”
“ช่างมัน แม่ยอมนอนคุก ดีกว่าให้ลูกไปทำแบบนั้น”
เธอพูดพร้อมกับกำมือลูกชายไว้แน่น ใช่เธอเคยทำผิดมามาก ทั้งกับลูกชายของเธอเอง และคนที่ลูกชายของเธอเรียกว่าพ่อ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าคนๆนั้นฆ่าตัวตายเพราะเธอ

แต่เธอก็ยังไม่รู้สำนึก จนกระทั่ง ก่อนหน้านี้

ลูกชายที่ปฏิเสธการกลับมาอย่างเด็ดขาดเสมอกลับบินมาทันทีที่รู้ว่าเธอประสบอุบัติเหตุ ในขณะที่คนอื่นๆพากันถอยห่างสภาพย่ำแย่ของเธอ

พัลลภาเพิ่งรู่เดี๋ยวนั้นเองว่า เธอต้องการความห่วงใยอย่างจริงใจแบบนี้มากมายแค่ไหน

เธอจึงดีใจมากที่ปาฏิหาริย์มาบอกว่ารักลูกชายเธอ เธออยากให้ลูกได้ดี เธอไม่คิดว่าเด็กคนนั้นจะเอาเรื่องเมื่อหลายปีก่อนมาคิดแค้น และแก้แค้นเอากับลูกชายของเธอ ผู้ซึ่งไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย

“แม่ขอโทษนะภาค แม่ขอโทษ”
พัลลภาร้องไห้ยิ่งขึ้น และยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อลูกชายของเธอดึงเธอเข้าไปกอดไว้ เธอไม่รู้เลยว่าอ้อมกอดเล็กๆจากภาคนิพนธ์นี่เอง เป็นสิ่งที่เธอควรจะโหยหามาตลอดชีวิต ไม่ใช่ชื่อเสียง เงินทอง หรือชีวิตที่สุขสบาย

แต่ตอนนี้ที่เธอได้มันมา มันกลับเป็นช่วงเวลาที่เธอไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นความสุข มือซีดบางกอดตอบลูกชายอย่างรักใคร่ และขอลุแก่โทษ

.....................................................

ก่อนหมดอาทิตย์นั้นเงินล้านกว่าก็ถูกนำมาจ่ายให้โรงพยาบาล และภาคนิพนธ์ก็รับตัวแม่ออกมา และพาเข้าโรงพยาบาลเล็กๆ ซึ่งอยู่ห่างไกลตัวเมืองออกไป โรงพยาบาลเพียงแห่งเดียวที่ยอมรับพัลลภาเข้าเป็นคนไข้ หลังจากที่ภาคนิพนธ์พยายามติดต่อมาเกินกว่า 20 แห่ง....ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใครที่ทำให้ไม่มีโรงพยาบาลไหนกล้ารับ

พัลลภาไม่รู้ว่าลูกชายไปนำเงินมาจากที่ไหน ภาคนิพนธ์เองก็ไม่ได้บอกผู้เป็นแม่ บอกแต่เพียงว่า

“ยืมเพื่อนมา”

ซึ่งภาคนิพนธ์ก็ยืนยันหนักหนาว่าจะไม่คิดสั้นๆอย่างการยอมมอบร่างกายกายนี้ให้ใครอีกแล้ว

โรงพยาบาลเล็กๆ แต่กลับมีคนไข้แน่นเอี๊ยดเพราะที่นี้ค่ารักษาถูกยิ่งกว่าโรงพยาบาลรัฐบางแห่งเสียอีก หมอและพยาบาลกว่าครึ่งเป็นอาสาสมัคร และรับเงินค่าจ้างเพียงเล็กน้อย นั่นทำให้ที่นี้รักษาได้ถูกกว่าที่อื่น

หมอบอกว่าการผ่าตัดของโรงพยาบาลจอมไตรนั้นดีมาก ทำให้อาการพัลลภาดีขึ้นนั่นทำให้ภาคนิพนธ์เบาใจได้เยอะ อย่างน้อยๆเขาก็รู้สึกว่าการเสียเงินเป็นล้านนั้นไม่ได้สูญเปล่าเสียทีเดียว

แต่ปัญหามันหลังจากนี้ต่างหาก

ภาคนิพนธ์หางานทำไม่ได้ ทั้งๆที่เขาจบเมืองนอกมา มหาวิทยาลัยที่จบนั้นก็เป็นที่รู้จัก แถมเกรดที่ได้มาก็อยู่ในเกณฑ์ดี แต่กลับไม่มีใครรับเข้าทำงานสักราย

นี่ก็คงเป็นหนึ่งในอิทธิพลของบ้านจอมไตรใช่ไหม เขากุมขมับอย่างเหนื่อยล้า เงินที่มีอยู่ก็น้อยนิดเสียจนไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะพอกินไหม ถ้ายังไม่ได้งานตอนนี้ต้องแย่แน่ๆ ไอ้จะโทรไปยืมคนอื่นอีกก็เห็นจะไม่ไหว

ตอนนั้นเองที่ป้ายรับสมัครงานเด่นขึ้นมาตรงหน้า

ไม่ว่างานอะไรก็ต้องทำ ในเมื่อเขาไม่สามารถเลือกงานได้
“ใช่ว่าไม่เคยลำบากที่ไหน”
ภาคนิพนธ์พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปสมัครงาน

“ที่นี่เราจะล้างจานสองรอบนะ สามทุ่ม กับตอนเที่ยงคืน ให้ค่าจ้างวันล่ะร้อย จ่ายทุกวัน หลังล้างรอบที่สอง เลี้ยงข้าวก่อนล้างรอบสามทุ่ม อยากกินอะไรก็บอกพ่อครัวได้”

ภาคนิพนธ์พยักหน้าทำความเข้าใจ และรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยๆก็แน่นอนแล้วว่าในแต่ล่ะวันนั้นเขาจะมีข้าวกินแน่ๆ

เขาเดินไปตามทางและได้งานอีกสองที่
พนักงานทำความสะอาดที่ต้องเริ่มทำตั้งแต่ตีสี่ของทุกวันจนถึง 8 โมงเช้า และพนักงานที่ร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

แม้ว่ารายได้จากทั้งสามที่รวมกันแล้ว มันจะยังไม่เท่าเงินที่ภาคนิพนธ์สมควรจะได้หากได้ทำงานตามวุฒที่เรียนมา แต่สำหรับตอนนี้ ภาคนิพนธ์คิดว่าแค่นี้ก็ดีแล้ว

..................................................
ภาคนิพนธ์ตื่นตั้งแต่ตีสี่ทำงานทำความสะอาดตึก และเลิกตอนแปดโมงเช้า ก่อนจะเดินทางไปทำงานที่ร้านสะดวกซื้อต่อจนถึงห้าโมงเย็น โดยไม่มีเวลาพัก จากนั้นเขาจะไปหาแม่ ก่อนจะไปทำงานล้างจานที่ร้านอาหารตอนสามทุ่ม และภาคนิพนธ์จะกินข้าวตอนนั้นเพียงมื้อเดียว ล้างเสร็จประมาณสี่ทุ่มครึ่งเพราะจานรอบแรกมีไม่มากนัก ภาคนิพนธ์จะเข้าไปงีบหลับในห้องพักพนักงาน ซึ่งเจ้าของร้านอนุญาตทันทีเมื่อรู้ว่าภาคนิพนธ์ทำงานสามที่ในแต่ละวัน จากนั้นเขาจะลุกขึ้นมาตอนเที่ยงคืนเพื่อล้างจานอีกครั้ง รอบหลังนี้จานมากหน่อยเพราะงั้นกว่าภาคนิพนธ์จะได้กลับถึงบ้านก็เกือบจะตีสองเข้าไปแล้ว เขาได้นอนเพียงชั่วครู่ก่อนจะตื่นมาทำงานอีกครั้งตอนตีสี่

ทุกวันวนเวียนไปแบบนี้ จะดีหน่อยก็ตรงที่ร้านสะดวกซื้อนั้นมีวันหยุดให้อาทิตย์ล่ะวัน ภาคนิพนธ์จะได้นอนเต็มที่ในวันนั้นเท่านั้น

ทั้งนอนน้อย แถมยังกินน้อย นั้นทำให้ร่างกายของภาคนิพนธ์ที่ผอมบางอยู่แล้วยิ่งผอมจนเห็นได้ชัด ทั้งๆที่เพิ่งผ่านไปแค่เดือนเดียวเองแท้ๆ พัลลภามองดูลูกชายด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ว่าจะเตือนอย่างไรภาคนิพนธ์ก็มักจะบอกว่าทำไหว เธอจึงไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้

ไม่สิ มันต้องมีอะไรที่ตนทำได้........................

..........................................................
“มาพบใครครับ”
“มาพบคุณปารมีค่ะ”
พัลลภาแจ้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าบ้าน ก่อนที่เธอจะโดยสารรถกอล์ฟเข้ามายังตัวบ้าน เธอคิดมาอย่างดีแล้ว ในเมื่อเธอเป็นคนผิด คนที่สมควรรับกรรมก็คือเธอไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเธอจะต้องทนดูลูกชายของเธอลำบากด้วยเล่า

“สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อนครับ”
“สวัสดีค่ะคุณปารมี ดิฉันพัลลภา คิดว่าคุณคงจำดิฉันได้”
ปารมีพยักหน้าเล็กน้อย เขาจำผู้หญิงคนนี้ได้ แม้จะไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้วก็ตาม

ตอนนั้นผู้หญิงคนนี้ วางแผนแย่ๆทำให้เขากับวสุธเกือบต้องแยกทางกัน หากตอนนั้น เขาเองไม่เชื่อใจวสุธาแล้วล่ะก็ เขา...ไม่อยากจะคิดเลย

ปารมีระวังตัวมากยิ่งขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องที่พัลลภาเคยทำ แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งตกใจเป็นที่สุด เมื่อร่างของเธอทุ่มตัวลงบนพื้น พัลลภาคุกเข่าก้มหน้าติดพื้น

“ขอร้องล่ะคะ เลิกทำลายชีวิตลูกชายดิฉันที”
ปารมีอึ้งไป เขากำลังงงว่าพัลลภาพูดเรื่องอะไร แต่ปารมีก็ลุกขึ้นยืน และพยายามบอกให้พัลลภาลุกด้วย เขารู้ว่าเธอร้องไห้ เพราะแรงสั่นของเสียงนั้น แต่เธอก็ไม่ได้ฟูมฟายออกมา

“เรื่องที่ดิฉันเคยทำ เป็นความผิดของดิฉันเอง ถ้ามีอะไรก็มาลงที่ดิฉันเถอะ อย่าทำลูกชายดิฉันอีกเลย”
“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนครับ ลุกขึ้นมาพูดกันดีๆเถอะครับ”
ปารมีพยายามร้องแทรก แต่ดูเหมือน จะไม่ได้รับความสนใจ พัลลภายังคงก้มหน้าพูดในสิ่งที่อยากจะพูด

“จะเอาดิฉันไปฆ่าไปแกงที่ไหนก็ได้ ขอร้อง อย่าทำลายชีวิตลูกชายดิฉันอีกเลย แค่นี้แกก็เจ็บมากเกินพอแล้ว ดิฉันไม่อยากให้ลูกชายคิดโง่ๆ อย่างการยอมนอนกับมานิชเพื่อแลกกับเงินอีก ขอร้องล่ะค่ะ”
ปารมียังไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก่อนที่จะได้ถามอะไรไปมากกว่านั้น

ร่างบอบบางที่ปารมีคุ้นตาก็ปรากฏที่หน้าห้อง

“แม่!!!”
ภาคนิพนธ์รีบวิ่งเข้าไปประคองผู้เป็นแม่ให้ลุกขึ้น ริมฝีปากสวยเม้มแน่นอย่างอดสู่ใจ เขาไม่คิดเลยว่าพัลลภาจะยอมทำถึงขนาดนี้
“ขอร้อง อย่างทำลายชีวิตลูกชายฉันอีกเลย”

เธอยังคงพร่ำพูดต่อ ภาคนิพนธ์กลืนก้อนสะอื้นลงคอ กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา ต่อหน้าคนที่ได้ชื่อว่า เป็นพวกจอมไตร

“กลับเถอะครับแม่ อย่าทำแบบนี้”
ภาคนิพนธ์รู้ดีว่าแม่ตนนั้นรักศักดิ์ศรีมากแค่ไหน เขาไม่ต้องการให้แม่ต้องโดนดูถูกเหยียดหยามมากไปกว่านี้อีกแล้ว

“เดี๋ยวผมจะให้รถไปส่ง”
ปารมีพูดเสียงเบา เขามองภาพตรงหน้าด้วยความหม่นหมอง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สภาพของภาคนิพนธ์และพัลลภา ห่างไกลจากคำว่าคนที่มีความสุขเป็นที่สุด เห็นแบบนั้นแล้ว ปารมีก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากไปส่งให้

“ไม่ต้องหรอกครับ”
ภาคนิพนธ์สวนมาทันควัน ใบหน้าเนียนขาวที่เคยมีเลือดฝาด บัดนี้มีเพียงสีขาวซีดและตอบลงไปมากจนแม้แต่ปารมีที่ไม่เคยได้ใกล้ชิดยังรู้สึกได้
“ผมไม่กล้ารับน้ำใจจากพวกคุณหรอกครับ เพราะผมรู้ซึ่งดีแล้วว่า น้ำใจเพียงแค่หนึ่งหยดเล็กๆของพวกคุณนั้น มันต้องแลกกับน้ำตาของผมและคนที่ผมรักมากมายมหาศาลแค่ไหน”

พูดจบ ร่างนั้นก็ประคองผู้เป็นแม่ออกไป

ปารมีทรุดลงนั่งกับเก้าอี้อย่างอ่อนเพลีย....เขายังจำพัลลภาได้ เธอเป็นผู้หญิงที่รักษาภาพพจน์อยู่ตลอดเวลา...แต่วันนี้ เธอคนนั้นกลับคุกเข้าต่อหน้าเขา ร้องไห้ไปพร้อมๆกับขอร้องไม่ให้เขาทำลายชีวิตลูกชายของเธอ...เขาไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น..... แต่ก็รู้ได้เลยว่าจะสามารถรู้เรื่องทั้งหมดได้จากใคร
...................................
.....................................
.........................................

TBC

[Violet Rose]

  ค้างหง่าาาา
มาต่อไวๆนะค่ะ

[treerat002]

เชรี้ย!!ได้ใจมากเลยนะตาหวาน

อ่านแล้วหงุดหงิด (ด้วยความที่อินมาก)

รอวันที่ตาหวานจะโดนจับตีก้น!!!

รีบมาต่อนะคะ รอค่ะ ^^

[janji]

อ่านแล้วนำ้าตาไหล คนแต่งสุดยอดอ่ะ รีบมาต่อนะค่ะๆ

[StillLoveThem]

...ภาค เข้มแข็งขึ้นเยอะเลย ประโยคสุดท้ายนี่ ทิ่มแทงใจคนฟังดีแท้ๆๆ
..ตาหวานคงต้องโดนปารมี เล่นงานแน่ๆ เพราะปารมีเป็นคนที่จิดใจดี และไม่เคียดแค้นคนอื่นนานๆๆ เหมือนตาหวาน จริงปล่าว
..กว่าแม่จะรู้ว่าลูกรัก และห่วงใยแม่มากแค่ไหน ก็เกือบ................................สาย

[nunnan]

อ่านแล้วว ตาหวานนายไปหดหัวอยู่ที่ไหนนน 

[minchy]

เรื่องเมื่อตอนอนุบาล. เจ้าคิดเจ้าแค้นได้ขนาดนี้. ถ้าคนแบบบ้านจอมไตรมีอยู่จริงก็ไม่ควรจะไปคบหาด้วยมากที่สุด

[didi]

มันเศร้า :sad4:อ่านไปน้ำตาคลอไป
อยากบอกว่ามันสั้นไปไหม?
 

[BeeRY]

ภาคเข้มแข็งมากๆ สู้ต่อไปนะ
เกลียดตาหวานแล้ว ไร้เหตุผลสิ้นดี ขอให้เจ็บหนักๆเลยเถอะ เคือง

[mujika_keita]

อิตาหวานอิเหี้________________
@%%&*()%$#$%&*()_*&%$#@ 

[Kray]

สงสารภาค แต่ชอบที่ภาคเป้นแบบนี้ ไม่ฟูมฟายเสียแล้วเสียไป ฮึดทำงานให้แม่กับตัวเองอยู่รอด
เข้มแข็งมาก

ส่วนตาหวาน ....ไปตายเถอะไป ลูกผู้ชายมากกกกกก ทำคนไม่มีทางสู้ได้ขนาดนี้