- 7 -
(part1)
ร่างกายและจิตใจมันบอบช้ำ อยากนอนหลับ หลับไปเลย หลับไปแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความโหดร้ายของโลกใบนี้
ชีวิตผมรันทดไม่พอใช่ไหม โชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับผม
ตั้งแต่คนๆนั้นออกไป ผมก็ลุกไปอาบน้ำ เอาความสกปรกออกไปให้หมด ถึงแม้จะรู้ว่าความสกปรกมันไม่ได้ถูกขัดออกง่ายๆ มันจะติดตัวผมไปตลอดชีวิต จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนมุดอยู่ในผ้าห่ม ไม่ทำอะไรสั้นสิ้นเพื่อให้ร่างกายได้พัก สายตาเหม่อลอยไม่มีจุดหมาย
จะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน...?
คำถามที่ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้ ถ้าหากผมยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนใส่ร้ายผม คิดได้ดังนั้นผมจึงลุกขึ้นเพื่อไปเปิดคอม คอมราคาถูกที่มันอยู่กับผมมาตั้งแต่สมัยม.ต้น
เมื่อเปิดได้แล้วผมเข้าไปเช็คอีเมลล์ เผื่อว่าเว็บมาสเตอร์ของเว็บเกย์จะตอบกลับมาแล้ว ผมไล่สายตามองอีเมลล์ที่กล่องจดหมาย มีแต่หารายได้เสริมทางอินเตอร์เน็ต ผลิตภัณฑ์ลดน้ำหนัก ไม่มีอีเมลล์ตอบกลับจากเว็บมาสเตอร์นั้นเลย
บางทีเขาอาจจะลบให้แล้วก็ได้ แต่ไม่ได้ส่งเมลล์ตอบกลับ...ผมคิดในแง่ดี เข้าไปในเว็บเกย์นั่นอีกครั้ง ไปยังหัวข้อหาคู่ เลื่อนสกอล์บาร์ลงมาเพราะว่ารูปผมอาจจะอยู่ล่างๆ เนื่องจากถูกโพสมาหลายวันแล้ว ไม่นานนักผมก็เจอ
ยังไม่ได้ลบจริงๆด้วย
เมลล์ที่ผมส่งไปอาจจะตกหล่น หรือยังไม่เปิดอ่าน นี่เพิ่งผ่านไปแค่ วันสองวันเอง ผมลองส่งไปอีกครั้ง กะว่าพรุ่งนี้ค่อยมาเช็คอีกที
ก่อนอื่นต้องจัดการให้ไอ้เหี้ยบูมก่อน ว่ามันไปเจอรูปผมในเว็บเกย์ได้ยังไง...ถ้ามันไม่ได้โพสเอง
ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ กดโทรหาคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตเพื่อน
ขอให้ไม่ใช่อย่างที่กูคิดเถอะบูม...กูเสียเพื่อนอย่างไอ้เหี้ยโทไปแล้ว อย่าให้กูต้องตัดเพื่อนอย่างมึงไปอีกคน
ผมรอสายสักพัก มันก็รับ
/ว่าไงวะมึง...แป๊บนะ กูไปหาที่เงียบๆก่อน/ เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังลอดเข้ามา มันคงเพิ่งเลิกเรียน /เออว่าไง มึงเป็นไรรึเปล่า?/
“มึงเป็นคนทำใช่มั้ยไอ้เหี้ย! มึงเป็นคนเอารูปกูไปโพสในเว็บเกย์ใช่มั้ย!?” ผมไม่ตอบแต่กลับตะเบ็งเสียงใส่คนในสายแทน
/เห้ย! ไอ้โม มึงใจเย็นๆ/ เสียงมันฟังดูตกใจมาก
“ไม่ต้องเลยไอ้สัด ไม่งั้นมึงจะไปเจอรูปกูได้ยังไง!?” นี่ถ้าอยู่ต่อหน้า ผมคงต่อยไอ้บูมไปแล้ว “มึงโกรธเกลียดอะไรกูนักหนาเหรอถึงกับต้องทำแบบนี้ แล้วมึงส่งรูปเหี้ยอะไรให้ไอ้โทห๊ะ! มึงบอกกูมาให้หมด!!”
/ไอ้เหี้ยนะโม มึงใจเย็นๆ แล้วฟังที่กูพูดนะ...กู-ไม่-ได้-ทำ/ ไอ้บูมพูดช้าๆทีละคำอย่างใจเย็น ผิดกับผมที่ตวาดมันลั่นอย่างคนอารมณ์ร้อน
“กูไม่เชื่อ”
/ไอ้สัด กูไม่ได้ทำจริงๆ/ ไอ้บูมเริ่มขึ้นเสียงบ้างแล้ว
“งั้นมึงไปเจอรูปกูได้ยังไง?” ผมถามมัน
/.../ แต่มันเงียบ
“ถ้ามึงไม่ตอบกูจะคิดว่ามึงทำ!” ถึงในใจลึกๆผมจะเชื่อว่ามันไม่ได้ทำไปมากกว่าครึ่งแล้วก็ตาม
/เฮ้อ...ต้องบอกมึงสินะ...เอางี้ เดี๋ยวกูไปหาที่หอ คุยในโทรศัพท์ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ มึงจะแดกอะไรมั้ย? เดี๋ยวกูซื้อขึ้นไปให้/
“ข้ามต้มที่พวกมึงซื้อมาฝากกูตอนกลางวัน กูยังไม่ได้แดกเลย”
/เอองั้นแค่นี้แหละ อีก15นาทีเจอกัน/
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเดินไปเปิดประตู เจอหน้าไอ้บูมอย่างทีมันบอกว่า 15 นาทีต่อมาจริงๆ ผมเบี่ยงตัวให้มันเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูลงอีกครั้ง
“ว่ามา”
“คือ...เฮ้ออออ จะเริ่มยังไงดีวะ”
“ถ้ามึงไม่เริ่ม...”
“เออๆๆ ใจเย็นสิวะ แม่งง” มันรีบพูดขัด “อ่า...คือ....คือ...”
“คือไรเล่า อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ วันนี้จะรู้เรื่องมั้ยวะ?”
“มึงอย่าโกรธอย่าเกลียดกูนะ”
“กูจะเกลียดมึงเนี่ยแหละถ้ายังไม่พูด”
“คือกูคิดว่ากูเป็นเกย์”
“...”
เงียบ
ผมเงียบเลยครับ ไอ้บูมมันมองผม ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำหน้าตายังไงออกไป แต่ที่แน่ๆคือความรู้สึกแรกเมื่อได้ยินมันบอกก็คือตกใจ ตกใจมากกว่าที่จะรู้สึกรังเกียจหรืออะไรทำนองนี้ซะอีก
“มึง...รับได้ปะวะ” มันถามผมเสียงอ่อน สายตาที่จ้องผมมันหวั่นข้างในลึกๆ
มันกลัวว่าผมจะรังเกียจมันแล้วเลิกเป็นเพื่อนกับมันไปเลย
ผมมองมันนิ่งๆ
“นะโม...” มันเรียกชื่อเล่นผมเต็มๆ นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่พวกมันจะเรียก ถ้าหากไม่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ
“มึงรับได้มั้ยล่ะที่มีเพื่อนจนๆอย่างกู?”
“ก็ต้องได้สิวะ คำว่า ‘เพื่อน’ มันวัดกันที่เงินรึไง”
“เออ งั้นก็ไม่มีเหตุผลที่กูจะต้องรับมึงไม่ได้ มึงจะเป็นเกย์ เป็นเหี้ยอะไรก็แล้วแต่ นั่นก็ตัวมึง คำว่า ‘เพื่อน’ มันไม่ได้วัดกันที่รสนิยมทางเพศนี่หว่า” พูดจบ ไอ้บูมถึงกับยิ้มกว้าง
ขอแค่มึง...อย่าหน้ามืดตามัวมาข่มขืนกูแบบไอ้เหี้ยโทก็แล้วกัน...
“แล้วไงต่อ” อย่าคิดว่ากูจะลืมเมนไอเดียของเรื่องที่กำลังคุยนะสัด
“คือตอนนั้นกูก็ยังไม่แน่ใจตัวเองว่าเป็นรึเปล่า กูมองผู้ชายบางคนแล้วมีอารมณ์ว่ะ กูเลยลองหาคลิปเกย์มาดู...ไอ้เตี้ย มึงไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยสัด...เออแล้วทีนี้มันแบบ...มันใช่วะ กูชักว่าวช่วยตัวเองก็นึกถึงแต่ผู้ชาย”
“จริงเหรอวะ กูยังเห็นมึงมองนมชาวบ้านเค้าไปทั่ว” ไม่งั้นมันจะได้ฉายาบูมบึ้มๆรึไง ทุกวันนี้มันก็ยังทำท่าอุบาทว์นั่นอยู่เลย แล้วจู่ๆมันมาบอกว่าตัวเองเป็นเกย์ มีอารมณ์กับผู้ชายเนี่ยนะ?
“ที่กูทำอย่างนั้นเพราะกลบเกลื่อนไง” ไอ้บูมตอบตรงๆ
งั้นกูจะจำไว้ว่าต่อจากนี้ แม้แต่ผู้ชายที่ชอบมองนมผู้หญิงก็เป็นเกย์ได้
“แล้วมึงรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่?” ทำไมไปๆมาๆเหมือนกูเป็นคนสอบปากคำเรื่องที่มันเป็นเกย์ แทนที่จะถามเรื่องรูปว่ะเนี่ย?
“ก็ตั้งแต่ปี1แล้ว แต่เพิ่งมาอยากรู้จริงๆจังๆก็ช่วงซัมเมอร์นี่แหละ...ตอนที่กำลังจะขึ้นปี 2”
“เออแล้วยังไงต่อ” ผมถามให้มันกลับเข้าเรื่อง
“ถึงไหนแล้วนะ...อ่อ พอกูรู้ตัวว่ามีอารมณ์กับผู้ชาย ทีนี้กูเลยอยากลอง คือพวกนี้มันมีทั้งรุกและรับใช่มั้ยล่ะ? แต่กูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแบบไหน จะจัดเข้าไปอยู่กลุ่มรุกหรือรับดี”
ผมมองเพื่อนตัวเองอย่างพิจารณา...หน้าอย่างมึงนะไอ้บูม รุกใครไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆ
“กูเลยลองหาพวก..เอ่อ...”
“ขายน้ำ? ขายนวด?”
“ไม่ใช่ๆๆ” มันรีบปฏิเสธพัลวัน “เรียกแบบนั้นมันดูไม่ดี ต้องบอกว่าลองหาพวกที่เป็นแบบกู...หาคู่...ใช่ ใช้คำนี้ดีกว่า หาคู่ตามเว็บปกติมันก็คงไม่มี กูเลยเข้าไปหาในเว็บเกย์”
“แล้วมึงก็เจอรูปกู”
“เออ กูหาไปเรื่อยๆตั้งหลายเว็บ แม่งมีแต่พวก...ช่างมัน...มึงรู้มั้ยกูตกใจแค่ไหนตอนเห็นรูปมึง ตอนแรกก็คิดว่ามึงเป็นแบบกู แต่มึงก็ไม่น่าคิดสั้นขนาดขายนวดเพื่อเอาเงิน อีกอย่างมึงก็ทำงานที่ร้านกุ้งเต้นอยู่แล้ว ตอนกลางวันมึงก็เรียนเหมือนๆพวกกู จะเอาเวลาไหนไปทำเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายวะ?”
เออ ถ้าหมาบางตัวมันคิดได้เหมือนมึงก็คงดีว่ะบูม กูคงไม่ต้องเครียดมาก...ไม่ต้องเสียเพื่อนไปอีกคน
“ในโทรศัพท์ที่มึงบอกว่ากูเป็นคนทำแล้วส่งรูปให้ไอ้เหี้ยโท มันหมายความว่าไงวะ” คราวนี้ไอ้บูมทำหน้าจริงจัง “แล้วจากที่ฟังไอ้เหี้ยโทพูดแขวะมึง ทั้งเรื่องเงิน เรื่องขาย...มันก็รู้เรื่องที่มึงโดนเอารูปไปโพสแล้วใช่มั้ย? แต่มันคงนึกว่ามึงทำจริงๆสินะ ไม่งั้นมันคงไม่โกรธมึงขนาดนี้”
ผมเงียบ สิ่งที่ไอ้บูมพูดมันทำให้ผมนึกถึงเรื่องแย่ๆใน 2 วันที่ผ่านมา
“มึงไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรนะเว้ย...กูรู้ว่ามันพูดยาก มึงเล่าแต่เรื่องที่พอจะบอกกูได้ก็พอ”
ผมหันไปมองหน้าไอ้บูม อย่างน้อยก็ยังมีมันที่อยู่เคียงข้าง ถึงมันจะรู้แค่ว่าผมโดนเอารูปไปโพสในเว็บเกย์ ไม่ได้รู้เลยว่าผมโดนทำเรื่องเหี้ยๆอะไรจากไอ้โทบ้าง แถมมันยังยอมบอกว่าตัวมันเป็นเกย์ มันเปิดใจให้ผมเต็มร้อย แต่ผมกลับเปิดใจให้มันแค่ครึ่งเดียว
“มีคนส่งรูปกูให้ไอ้โท”
“รูปไรว่ะ?” มันถาม ผมเลยนึกย้อนไปตอนที่ไอ้โทบอกว่าผมว่ามีคนส่งรูปให้มัน
“มันบอกว่าเป็นรูปกูนอนกับผู้ชาย แถมไอ้คนส่งบอกว่ากูเดินเข้าออกม่านรูดกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า” ผมเลี่ยงที่จะเล่าถึงรายละเอียดว่าไอ้โทมันบอกผมยังไง
กูขอโทษวะบูมที่กูบอกมึงได้แค่นี้
“มึงเห็นรูปรึเปล่า?”
“ไม่ ไอ้โทไม่ได้เอาให้ดู”
“แม่งเอ๊ยย! สารเลวตัวไหนวะ! อย่าให้กูจับได้นะมึง!...” ไอ้บูมขึ้นเลยครับ “เอางี้ เดี๋ยวกูช่วยสืบเอง แม่งงงง คิดแล้วคันตีน อยากกระทืบคนชิบหาย”
“ขอบคุณว่ะ แต่...”
“ไม่มีแต่ กูอยากช่วย กูอยากเสือก มึงอย่ามาห้าม มึงเอาตัวเตี้ยๆของมึงนอนพักไป”
“สัด”
“เออแล้วรูปในเว็บเป็นไงมั่ง”
“กูเช็คดูเมื่อกี้ เค้ายังไม่ลบว่ะ ยังไม่มีเมลล์ตอบกลับมาหากูด้วย” ผมตอบมันไป
“เดี๋ยวกูจัดการให้เอง ส่วนรูป...ต้องเห็นรูปว่ะ...แต่มึงไม่ได้ไปนอนกับใครจริงๆใช่มั้ย?”
“ไอ้เหี้ย มึงอยากลองชิมฝ่าตีนกูปะ?”
“งั้นกูว่าคงเป็นรูปตัดต่อ” ไอ้บูมวิเคราะห์ต่อ “สงสัยต้องขอดูรูปจากไอ้โท เดี๋ยวกูไปช่วยพูดกับมันเอง”
พูดอะไรไปตอนนี้มันก็ไร้ประโยชน์แล้วว่ะ...มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..
“ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ”
Next Chapter>> - 7 - (part2)Talk
อ่าวไม่ใช่บูม แล้วใครทำล่ะ? 
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 727317 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก