ก่อนอ่าน
ใครมีหนังสือ Season of Love ช่วยติดต่อแพรด้วยนะคะ
เพื่อนแพรต้องการมากๆค่ะ T_T
(คือมันประมูลไม่ทัน...orz)- 6 -
(part2)
วันต่อมาผมตื่นสาย สายมากด้วย ซึ่งผมตั้งใจเองแหละ
เมื่อคืนพอถึงห้องผมก็กระโจนเข้าหาเตียงแล้วหลับเป็นตาย บอกตัวเองในใจว่าจะตื่นสายให้เต็มที่เพราะสภาพผมตอนนี้ไม่พร้อมที่จะเจอผู้คนหรือไปเรียนแต่อย่างใด
ผมอาบน้ำ กินข้าว กินยาและทายาตามที่คุณหมอจัดไว้ให้ (ยกเว้นยาพวกลดรอยหรือแต้มสิวอะไรนั่น) นึกขึ้นได้ว่าผมควรโทรหาเพื่อนๆ อย่างน้อยก็ส่งข่าวให้มันรู้บ้างว่าผมยังไม่ตาย
/ไอ้เตี้ย ไอ้สัด แค่ซื้อน้ำนี่หายหัวไปเป็นวันเลยนะมึง/ แหม่ คำทักทายที่โคตรจะเป็นห่วงจากนักร้องนำผู้หล่อเหลาและเสียงดี ผมซาบซึ้งใจเสียจริง
“เออ กูไปโรงงานผลิตขวดมา อยากดูขั้นตอนวิธีการบรรจุน้ำ เผื่อว่ามันจะไม่สะอาด” ตอบกวนตีนมันไป
/ไม่ต้องมาทำตลกกลบเกลื่อน มึงหายหัวไปไหนมา? เชี่ยโทก็อีกตัว/
พอไอ้หลามพูดถึงชื่อของคนที่ผมไม่อยากได้ยินผมก็เงียบไป
/ไม่ตอบอีกละ? มึงเป็นไรมากปะเนี่ย?/
ไอ้หลามคงยังไม่รู้สินะ ดีแล้วล่ะ...ดีแล้ว...
“กู...เป็นหวัดนิดหน่อยวะ”
/มึงแน่ใจ?/
“...”
/กูไม่เชื่อ/คนปลายสายพูดเสียงแข็ง /มึงจะบอกไม่บอก? ถ้าไม่บอกกูไปหามึงถึงห้องแน่/
“เห้ย! ไม่ต้องมา กูเป็นหวัดจริงๆ”
/ไม่ทันละ กูอยู่หน้าหอมึงแล้ว/
แล้วไอ้เหี้ยปลาฉลามก็วางไปเลยครับ ผมได้แต่อึ้ง นี่มันนึกจะมาก็มา ไม่คิดจะบอกเจ้าของห้องล่วงหน้าก่อนเลยใช่มั้ย?
ชิบหายแล้วไง แล้วไอ้รอยฟกช้ำสีม่วงๆเขียวๆบนตัวผมจะทำยังไงดี?
เสื้อผ้า...ใช่ ต้องใส่เสื้อผ้ามิดชิด
ผมรีบไปรื้อค้นในตู้เสื้อผ้าของตัวเอง หยิบเสื้อกันหนาวแขนยาวและกางเกงวอร์มมาใส่อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เข้าไปมุดอยู่ในผ้าห่ม ผมจะได้ดูเป็นคนป่วยที่ไม่สบายมากๆ ไอ้ปลาฉลามจะได้รีบกลับไป
กุกกักๆ
เสียงลูกบิดที่เปิดไม่ออกทำให้ผมรู้ว่าไอ้ปลาฉลามมันมาถึงแล้ว ซึ่งมันก็มีสันดานแบบนี้แหละครับ มาห้องผมทีไรแม่งไม่เคยเคาะประตูหรอก จะเปิดลูกบิดท่าเดียว
“ไอ้เตี้ย! มาเปิดประตูโว๊ยยยย” นั่นไง เสียงหล่อๆของมันจริงๆด้วย
เอ่อ ลืมไปว่าผมล๊อคประตูห้อง แล้วตัวเองจะเข้ามามุดในผ้าห่มทำเพื่อ?
ช่างมันเถอะ ลุกไปเปิดประตูให้มันดีกว่า
แต่เมื่อผมเปิดประตูห้องก็เจอกับหน้ายิ้มแป้นแล้นของไอ้หลาม หัวฟูๆของไอ้จ๊อบ หน้าตาที่เป็นกังวลของไอ้บูม และสุดท้าย...
ไอ้เหี้ยโท!
พวกมัน 3 ตัวเบียดเข้ามาในห้องผมอย่างไม่เกรงใจ เหลือไว้แต่ผมกับไอ้โทที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตู
“เอ้า ยืนตรงนั้นทำไมวะ! พวกกูมาเยี่ยม ไม่ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้น” ไอ้หลามบอก ทำให้ผมเดินกลับไปนอนที่เตียงอย่างจนใจ ไม่อยากให้ไอ้เหี้ยโทเข้ามาเหยียบในห้อง ไม่อยากเห็นหน้ามันด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อเพื่อนอีก 3 คนยังไม่รู้สิ่งที่มันทำกับผม
“หน้ามึงซีดๆนะ” ไอ้จ๊อบทัก
“เป็นยังไงบ้างมึง? หาหมอยัง? กินยายัง?” ไอ้บูมเข้ามาถามไถ่อย่างเป็นห่วง คงมีมันคนเดียวนี่ละที่ดูจะเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้มากที่สุด
“กู...โอเค”
“เอ้านี่ กูเอาชีทกับข้าวต้มมาให้” ไอ้หลามมันวางถุงข้าวต้มกับชีทปึกหนึ่งไว้บนโต๊ะ
“แล้วสรุปว่ามึงเป็นอะไร? ใช้ให้ไปซื้อน้ำแล้วก็หายไปเลย” ไอ้ฟูถามจริงจัง
“กูรู้สึกไม่สบาย อยากอ้วก เลยกลับมานอนที่ห้อง” แต่ผมกลับแต่งเรื่องตอบพวกมันไป
“แล้วนี่ดีขึ้นยัง?”
“พอไหว”
ทุกคนดูเป็นห่วงผม ยกเว้นคนๆหนึ่งที่ยืนอยู่กลางห้องเฉยๆ ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร มีเพียงสายตาคมที่จ้องมายังผมไม่ลดละ
“พวกมึงไม่มีเรียนกันเหรอไง? ตอนบ่ายมีเรียนวิชาภาคนิ” ผมทักพวกมัน
จุดประสงค์ที่แท้จริงคืออยากไล่ใครบางคนออกไปให้พ้นๆหน้ามากกว่า
“มีดิ เดี๋ยวก็ไปแล้วเนี่ย”ไอ้หลามตอบ “มึงก็หายไวๆ อย่าคิดว่าไม่สบายแล้วจะได้หยุดหลายวันนะสาดดดดด งานรอมึงเพียบ”
ทุกคนพากันเดินไปที่ประตู ส่วนผมนอนมองอยู่บนเตียง ไอ้เหี้ยโทเดินออกไปนอกห้องแล้ว
“มีอะไรให้กูช่วยก็โทรหากู” ไอ้บูมพูดทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูห้อง นั่นทำให้ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะตลอดเวลาที่อยู่ในห้อง มันไม่พูดอะไรเลยสักคำ เอาแต่จ้องจนผมรู้สึกอึดอัด
สิ่งที่ไอ้บูมพูดทิ้งท้ายมันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่ายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ...รูปผมในเว็บเกย์นั่นเอง ต้นเหตุทั้งหมดที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้!
ใครกัน...ที่เกลียดผมถึงกับใส่ร้ายผม เอารูปผมไปโพส แล้วไอ้รูปที่เหี้ยโทได้เห็นมันคือรูปอะไร? ใครเป็นคนส่งให้มันดู?
แต่อะไรบางอย่างในส่วนเสี้ยวสมองอันน้อยนิดของผมมันกำลังฟ้อง..ฟ้องว่าผมมองข้ามสิ่งที่สำคัญที่สุด...คำถามที่ผมควรจะถามตั้งแต่แรก...
ไอ้บูมมันไปเจอรูปผมที่โพสเว็บเกย์ได้ยังไง!?
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรมากกว่านี้ ก็มีเคียงเคาะประตูห้องดังขึ้นแทรก
ก๊อก ก๊อก
ใครวะ? อาจจะเป็นไอ้บูมหรือไอ้จ๊อบที่ลืมของไว้ละมั้ง เพราะถ้าเป็นไอ้หลาม มันไม่เคาะแบบมีมารยาทแบบนี้แน่ๆ
ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องอีกครั้ง โดยที่ไม่ได้ดูตาแมว เพราะมันไม่มีให้ดู...โธ่ จะเอาอะไรกับหอพักถูกๆที่ขนาดแค่แอร์ยังไม่มีเลยล่ะครับ?
เมื่อประตูเปิดกว้าง ผมกลับคิดผิด เพราะไม่ใช่ทั้งไอ้หลาม จ๊อบ หรือบูม แต่เป็น...
ไอ้เหี้ยโท!!
และคราวนี้มันมาคนเดียว
ไม่ต้องมีการทักทายหรือพูดคุยใดๆ มันผลักผมเข้าห้อง ซึ่งผมรีบถอยห่างทันที
“มึงมาทำเหี้ยไร!?”
“เมื่อคืนมึงหนีกลับ” มันพูดเรียบๆ พร้อมกับสาวเท้าเข้ามาทีละก้าว นั่นทำให้ผมต้องคอยถอยเรื่อยๆ
“กูไม่ได้หนี...และอีกอย่าง มึงไม่ได้ล่ามโซ่ขังกูไว้ในห้องนี่ ทำไมกูจะออกมาไม่ได้?”
“มึงอยากลองมั้ยล่ะ?” มันถาม “อ้อ...หรือว่าเคยรับลูกค้าซาดิสจนติดใจมาก่อน?”
อีกแล้ว...คำพูดดูถูก ถากถาง
ผมระงับอารมณ์ที่ก่อขึ้น ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะสู้กับมัน ทั้งร่างกายและจิตใจ...ไม่พร้อมจริงๆ
“มึงออกไปเถอะ กูไม่มีอะไรจะพูดกับมึง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงปกติและรู้สึกเหนื่อยอย่างที่สุด หันหน้าหนี อยากให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าผมเบื่อ ไม่อยากเห็นหน้า แต่ดูเหมือนว่าไอ้เหี้ยโทจะไม่คิดแบบนั้น
“แต่กูมีว่ะ...เพราะกูเอาค่าตัวเมื่อวานมาจ่ายให้” ไม่พูดเปล่า มันหยิบเงินออกมาจากประเป๋าตังค์แล้วยื่นมาให้ผม
ผมมองเงินตรงหน้าด้วยความรู้สึกแย่...แย่สุดๆ
ครั้งที่ 3 แล้วที่มันเอาเงินมาดูถูกผม ถึงผมจะจน แต่ผมก็ไม่เคยขอเงินใคร และไม่คิดจะขายศักดิ์ศรีเพื่อรวยทางลัดอย่างที่คนตรงหน้ากำลังเข้าใจผิดด้วย!
แต่ก็นะ...ในเมื่อมันไม่คิดจะฟังผมอธิบาย ต่อให้พูดปากเปียกปากแฉะยังไงมันก็คงไม่เชื่อ
ผมรับเงินนั้นมา...แล้วนับ
“น้อยไปเปล่าวะ? เมื่อวานมึงซื้อกูทั้งวันไม่ใช่เหรอ?”
ท่าทางกับคำพูดของผมคงกวนส้นตีนมันมากทีเดียว เพราะทันทีที่พูดจบ ไอ้เหี้ยโทก็เข้ามาบีบคางผม บังคับให้ผมจ้องหน้ามัน ซึ่งผมก็ไม่หันหนีอยู่แล้ว
“อย่างมึง...ก็มีค่าแค่นี้แหละ”
“...”
“...”
เงียบไปหลายนาที จ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ค่อยๆดันมือแกร่งที่บีบคางผมออกแล้วบอกกับมันว่า
“ที่จะพูดมีแค่นี้ใช่มั้ย? ออกไปได้รึยัง?”
ไม่ใช่เพียงร่างกายผมที่โดนมันทำร้าย แต่รวมไปถึงถ้อยคำแต่ละคำที่มันพูดออกมา เสียดแทงเข้าไปในจิตใจ
“พอดีมีลูกค้าจะมาที่ห้องน่ะ”
“มึง!!!” มันตะโกนใส่หน้า กระชากคอเสื้อผม ง้างหมัดจะชก แต่มันก็หยุดไว้แค่นั้น ผมเห็นมันกำหมัดแน่นจนสั่น ดวงตากลิ้งกลอกอย่างรวดเร็วราวกับว่ากำลังสับสน
คงสับสนว่าจะต่อยหรือไม่ต่อยดีละมั้ง?
แต่จู่ๆมันก็ยิ้มที่มุมปาก
“งั้นก็แย่หน่อยนะที่วันนี้จะต้องชวดลูกค้าไปอีกราย”
“อื้อออออ!!!!!!!”
ปากผมถูกปิดก่อนที่จะได้พูดอะไร ลิ้นร้อนชอนไชเข้ามาในโพรงปากอย่างรวดเร็ว ดูดดึงจนผมเจ็บไปหมด รู้สึกได้ถึงความโกรธแค้นของคนตรงหน้า เพราะทั้งหมดของความโกรธนั่น...กำลังลงมาที่ผม
มันหยุดจูบ ผลักผมไปที่เตียง ตามมาคร่อมและยึดแขนทั้งสองไว้อย่างรวดเร็ว ผมพยายามดิ้น เรี่ยวแรงที่มีน้อยอยู่แล้วทั้งหมดพลันหายไปเมื่อไอ้เหี้ยโทมันจูบผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ต่างกันออกไป
มันชำนาญ ช่ำชอง ลิ้นร้อนของมันสำรวจไปทั่ว จากที่จูบเพราะแรงโมโหแต่ตอนนี้มันกลับสอดแทรกความรู้สึกบางอย่างเข้ามาด้วย
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ผมอาจจะเบลอเพราะพิษไข้ก็ได้
แต่ขณะที่ผมกำลังมึนงง คนตรงหน้าถอนจูบแล้วหยิบเนคไทด์ที่ผมเดาว่ามันคงพกไว้เพื่อที่จะใส่เข้าเรียนวิชาภาคในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา ผมสัมผัสได้ถึงเนื้อผ้าที่คาดไปตามแนวยาวเพื่อปิดตาผม ผมรีบเอื้อมมือไปจะแกะออกแต่แขนแกร่งก็รวบตัวผมไว้
“อย่าแกะ...ถ้าแกะมึงเจ็บตัวแน่” มันกระซิบบอกข้างหู “กูเป็นลูกค้ามึง...อย่างน้อยให้กูได้เป็นลูกค้ามึง...ก็ยังดี...” เสียงตอนท้ายนั้นแผ่วเบาจนผมจับใจความไม่ได้
มือหนาล้วงเข้ามาใต้ชายเสื้อที่เลิกสูงขึ้นอย่างน่าหวาดเสียว ปลายนิ้วหยอกล้อกับยอดอกของผม ริมฝีปากโลมเลียข้างแก้ม ใบหู ซอกคอ ทุกที่ที่ริมฝีปากร้อนลากผ่านมันทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก ความรู้สึกหวาบวามในช่องท้องปะทุขึ้นมาจนผมลืมความเจ็บปวดจากรอยฟกช้ำบนร่างกายที่มันทำกับผมไว้เมื่อวาน
มันแยกขาผมอกกว้างแล้วแทรกตัวเข้ามากดทับช่วงล่างผมไม่ให้ดิ้น ใบหน้าได้รูปเคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ ความชื้นแฉะและปลายลิ้นกำลังปรนเปรอยอดอกผมจนแข็งเป็นตุ่มไต ส่วนมือมันก็มายุ่งแถวๆกางเกงวอร์มของผมที่ตอนนี้มันลงไปกองตรงข้อพับเรียบร้อยแล้ว
“ยะ .. อย่า..”
ผมร้องห้าม เมื่อรู้สึกได้ว่าที่หว่างขาเปลือยเปล่านั้น...น้องชายของผมกำลังแสดงความต้องการอย่างเต็มที่ อยากจะหุบขาหนีแต่ติดที่ลำตัวของใครบางคนขัดเอาไว้
มองไม่เห็น...ทุกอย่างมันมืดสนิท
ผมจมอยู่ในกามอารมณ์ที่คนตรงหน้าสร้างขึ้นมา ไม่รู้เลยว่ามันจะทำอะไรกับผม มองผมด้วยสายตายังไง สมเพชหรือดูถูกแบบที่มันมองผมมาแบบนั้นตลอดมั้ย?
เหมือนคนตาบอดที่ต้องเปิดรับประสาทสัมผัสทุกอย่างเพื่อทดแทนภาพที่ขาดหาย
เสียงลมหายใจหอบหนักของตัวผม เสียงน้ำลายที่สัมผัสกับผิวหนังเหมือนอย่างที่ผมเคยได้ยินในคลิปโป๊ มือผมพยายามจะไขว่คว้าหาที่ยึดแต่ก็พบกับความว่างเปล่าจึงได้แต่วางลงแล้วขย้ำกับผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความเสียวซ่านที่เพิ่มมากขึ้น ทวีคูณหลายร้อยเท่า
“มึงรู้มั้ยว่าตอนนี้สภาพมึงเป็นยังไง?”
ผมไม่ตอบ ไม่กล้าพูด ไม่อยากเดาอะไรทั้งนั้น
น้ำหนักที่กดทับลงมาหายวับไป ตัวผมได้เป็นอิสระอีกครั้ง มันจับมือผมขึ้นมาแล้วให้สัมผัสกับน้องชายตัวเอง มันควบคุมมือของผมให้รูดขึ้นลง
“ช่วยตัวเองสิ” มันปล่อยมือผม ผมไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร แต่ที่แน่ๆตอนนี้คือผมต้องการปลดปล่อยความต้องการที่อัดอั้นจนผมแทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว
ผมรูดรั้งเพียงไม่กี่ครั้ง ไออุ่นร้อนก็ถูกปลดปล่อยจนเปื้อนเต็มฝ่ามือผม
“หึ ว่าง่ายจริงๆ” เสียงไอ้โทดังขึ้นข้างๆ มันแกะเนคไทด์ที่ปิดตาผมออก นั่นทำให้ผมเห็นแสงสว่างอีกครั้ง ผมก้มลงมองดูตามเนื้อตัว มีรอยฟกช้ำ และรอยจุดแดงๆที่เพิ่มขึ้นมา หว่างขาและมือผมเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำขาวขุ่น
สกปรก...
ไอ้เหี้ยโทพอมันใส่เทคไนด์เรียบร้อยก็โยนแบงค์พันไว้บนโต๊ะ ข้างๆชีทกับข้าวต้มที่ไอ้จ๊อบกับไอ้หลามมันเอามาฝาก
“สนใจมาเป็นของเล่นกูมั้ย? สบายนะ ไม่ต้องตระเวนหาเหยื่อให้ลำบาก หึ”
มันพูดแล้วเดินออกจากห้องไปเลย ทิ้งให้ผมมองเงินที่มันวางไว้ให้
เงิน...
เงินอีกแล้ว
เป็นของเล่นให้มึงงั้นเหรอ?...
งั้นกูจะเป็นของเล่นที่มีค่าจนมึงไม่มีปัญญาซื้อเลยล่ะ!!!
Next Chapter >> - 7 - (part1)
Talk
พิมๆๆๆๆๆ
แล้วลบ
พิมๆๆๆๆๆๆ
แล้วลบ
เป็นงี้ 4-5 รอบ เซ็งตัวเอง -*-
ช่วงนี้สถานกาณ์บ้านเมืองไม่ค่อบสุขสงบเท่าไหร่...เอาเป็นว่ามาอ่านนิยาย หาอะไรสบายๆทำดีกว่ามานั่งเครียดเรื่องการเมืองนะคะ อิอิ
และจากอานิสงค์ของพวกไม้ถูพื้น มหาวิทยาลัยของแพรจึงได้ประกาศหยุก 2 3 4 ธค อุ๊ แม่่เจ้า! ลาภปากค่ะ นังแพรไม่สนเรื่องใดนอกจากเรื่องหยุดเรียนนี่ละ กร๊ากกกกกกกกขอบคุณ iforgive กับ ferasia10 ด้วยนะคะที่แนะนำในกระทู้นิยายแนะนำให้ มาจุ้บที♥
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ ทุก+เป็ด หรือกด+
ขอบคุณ mozaey ด้วย แพรรู้แล้วว่าทำไม ขอโทษครับฯ ถึงได้มีย่อหน้าเวลาก๊อบมาลง
เพราะว่าตอนนั้นแพรกด tab ทุกย่อหน้า ไม่ได้ตั้งค่าอัตโนมัติ 55555555+
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 726597 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก