ตอน ชายา????
ร่างเพรียวที่ตอนนี้ นอนหลับอยู่ในห้องของอู๋อ๋องค่อยๆปรือตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะสังเกตเห็นสาวใช้สองคนที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
“ฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ” หนึ่งในสาวใช้เอ่ย
“อืม แล้วพวกเจ้าเป็นใครกัน”
“เราสองคนเป็นสาวใช้ที่ท่านอ๋องให้มาอยู่รับใช้ท่านเจ้าค่ะ ในเมื่อท่านฟื้นแล้วข้าน้อยจะไปเตรียมน้ำให้ท่านอาบนะเจ้าคะ”สาวใช้เอ่ยก่อนที่ทั้งสองจะหายเข้าไปหลังฉากที่กั้นไว้ เหอะ คนแคว้นนี้ เป็นเหมือนกันหมดหรือไงนะ มาพูดๆ แล้วก็ไม่เลยถามเลยว่าต้องการหรือเปล่า
“น้ำเตรียมเสร็จแล้ว ท่านจะอาบน้ำเลยไหมเจ้าคะ”
“ก็ดีเหมือนกัน” ร่างเพรียวบอกแม้จะค่อนข้างสงสัยอยู่บ้างที่เชลยอย่างเขากลับมีสาวใช้มารับใช้ถึงสองคน แต่หลายวันมานี้เกิดเรื่องราวมากมายซะจนเขาเองก็ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ให้มันยุ่งยากอีกแล้ว
“เป็นอย่างไรบ้าง” เสียงทุ้มเอ่ยถามสาวใช้
“อ๋องน้อย อาบน้ำอยู่เจ้าค่ะ”
“พวกเจ้าออกไปเถอะ” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะนั่งรอ คนที่อาบน้ำอยู่อย่างใจเย็น
“เจ้า เข้ามาในนี้ได้ยังไง!!!” จื่อเทาแหวลั่น
“แล้วทำไมข้าจะเข้ามาไม่ได้ ล่ะ อ๋องน้อย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะปรายตามองร่างเพรียวที่อยู่ในชุดผ้าปักลายหงส์ ชุดที่คนใส่คงไม่รู้ว่า มีเพียงแค่ชายาของอ๋องเท่านั้นจะมีสิทธิ์สวม ใส่
“หึ ไม่เลว ไม่เลว เจ้าใส่ชุดนี้แล้วดูดีกว่าที่ข้าคิดไว้นะ”
“เจ้าอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ตอบคำถามข้ามาเสียที เจ้าเข้ามาทำอะไร อู๋อ๋อง” ร่างเพรียวเอ่ยถาม
“คงไม่มีใครบอกเจ้าสินะ ว่าห้องนี้เป็นห้องของข้า ทีนี้เจ้าลองคิดดูสิว่า ข้าจำเป็นต้องขออนุญาตเจ้าก่อนหรือไม่”
“ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ต้องขออภัยที่ล่วงเกิน” อ๋องน้อยบอกพลางเชิดหน้าอย่างถือดี แต่กลับทำให้อีกคนยกยิ้มเบาๆ เป็นรอยยิ้มที่ร่างสูงก็ไม่ทราบที่มา เพียงแต่ว่าเขารู้สึกคุ้นเคยกับท่าทางนี้เหลือเกิน คล้ายกับว่าเคยพบเจอกันมาก่อนแต่กลับจำไม่ได้สักที ว่าเคยพบเจอที่ไหน
“ง่ายไปไหม อ๋องน้อย คนที่เจ้าล่วงเกินเป็นถึง อ๋องแห่งแคว้น เพียงแค่คำพูดคงน้อยเกินไป”
“แล้วเจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรกันแน่ อู๋อ๋อง”
“ตามข้ามาแล้วเจ้าจะรู้เอง” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะเดินนำร่างเพรียวออกจากห้องไป
จื่อเทาได้แต่เดินตามด้วยความระแวง เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจสักนิดว่าคนผู้นี้ต้องการอะไรกันแน่
ร่างสูงเดินนำร่างเพรียวเข้ามาในท้องพระโรงของแคว้นอู๋ท่ามกลางสายตาของเหล่าขุนนางที่มองจื่อเทาเป็นตาเดียว
“คาราวะท่านอ๋อง” เหล่าขุนนางกล่าวพร้อมกันพลางคุกเข่าเพื่อถวายความเคารพ ก่อนที่ผู้นำแคว้นจะโบกมืออย่างไม่ใส่ใจเป็นสัญญาณให้ลุกขึ้น
“เจ้านั่งสิ ใจคอจะยืนค้ำหัวข้าอีกนานไหม” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนที่จะกระตุกให้ร่างเพรียวนั่งลงข้างๆ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุก
คน เพราะที่นั่งที่ตอนนี้ร่างเพรียวของอ๋องน้อยจับจองอยู่ เป็นที่นั่งประจำตำแหน่ง พระชายา!!!!
“เอาล่ะ วันนี้พวกท่านมีเรื่องอะไรก็ว่ามา” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยในนามของตัวแทนขุนนางแคว้นอู๋ ขอกราบทูลอะไรสักเล็กน้อยได้หรือไม่” เป็นเสนาหลี่ เสนาฝ่ายซ้ายที่กุม
อำนาจทางการทหารเอ่ยขึ้น
“ว่ามาสิ เสนาหลี่”
“เรียนท่านอ๋อง เวลานี้ ศึกกับแคว้นเยว่นั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว อีกทั้งตอนนี้เราก็ได้แคว้นเยว่เป็นเมืองขึ้นแล้ว ข้าน้อยจึงอยากจะขอกราบทูลว่า เราคงไม่จำเป็นต้องมีตัวประกันอีกต่อไปแล้ว”
“เจ้าต้องการพูดอะไรกันแน่ เสนาหลี่” เสียงทุ้มเอ่ยถามเรียบๆไม่มีวี่แววของอารมณ์ใดๆ จนคนฟังก็ยังมิอาจคาดได้ว่า ท่านอ๋องกำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน
“เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยและขุนนางน้อยใหญ่แห่งแคว้นอู๋ ลงความเห็นกันแล้วว่า อ๋องน้อย ฮวาง จื่อ เทา ไม่มีประโยชน์อันใดกับแคว้นเรา
อีกแล้ว อีกทั้งหากปล่อยไว้นานเกินปาจจะกลายเป็นตัวบ่อนทำลายความมั่นคงของแคว้นอู๋ได้ ดังนั้น ข้าน้อยจึงอยากให้ท่านอ๋อง สั่งประหาร ฮวาง จื่อ เทา เสีย เพื่อเป็นการตัดไฟเสียแต่ต้นลม ” เสนาเฒ่าเอ่ย
“หึ พวกท่านคิดว่า คนอย่างข้าจะหวาดกลัวเพียงแค่เด็กอมมือเช่น อ๋องน้อยหรือ”
“มิได้ๆ เพียงแต่พวกข้าน้อยรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก โบราณว่าไว้ ลูกเสือยังไงก็ยังคงเป็นลูกเสือ ต่อให้เราให้ความรักหรือเลี้ยงให้ดียังไง วันนึงมันอาจจะกลับมาทำร้ายเราได้ นะขอรับ”
“ฮ่าๆ ใช่สินะ ข้าเห็นด้วยกับท่านนะท่านเสนา เห็นที ข้าคงเก็บอ๋องน้อยผู้นี้เอาไว้ไม่ได้สินะ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเหี้ยมก่อนจะปรายตามอคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
จื่อเทาทำได้เพียงจ้องกลับอย่างแน่วแน่ แววตาดื้อรั้นที่มีแต่ความเด็ดเดี่ยวมองตอบอย่างไม่เกรงกลัว แต่ ทำไม ความรู้สึกที่เกิดขึ้นถึงตรงข้ามกับสิ่งที่แสดงออกไป จื่อเทา กำลังน้อยใจ มันเป็นความน้อยใจที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่ทราบที่มา หัวใจของจื่อเทากำลังเรียกร้องให้คนตรงหน้าเห็นใจ มันเป็นเพราะอะไรกัน ทำไมคนอย่างเขาถึงมีความรู้สึกแบบนี้กับศัตรูได้นะ
“แต่ว่านะท่านเสนา ข้าขอถามอะไรท่านสักอย่างสิ โทษกบฏ มันประหารกี่ชั่วโคตรกัน” จู่ๆร่างสูงก็เอ่ยถามขึ้น
“เก้าชั่วโคตร ขอรับ” เสนาหลี่ตอบ
“หึ งั้นหรือ ทหารจับเสนาหลี่มัดเดี๋ยวนี้!!!” ร่างสูงสั่งท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน อี้ชิงใช้จังหวะนั้นเข้าคุมตัวเสนาหลี่ได้อย่างง่ายดาย
“ท่านอ๋อง ท่านทำแบบนี้กับข้าน้อยทำไม ข้าน้อยทำอะไรผิด” เสนาเฒ่าเอ่ยถาม
“ผิดสิ เพราะเจ้ากำลัง ก่อกบฏ”
“ตลอดชีวิต ข้าน้อยรับใช้แคว้นอู๋ด้วยความซื่อสัตย์ ท่านเอาอะไรกล่าวหาว่า ข้าน้อยคิดกบฏ”
“มีสิ ในมื่อท่านเพิ่งพูดไปหยกๆ ว่าคิดจะ ฆ่าเมียของข้า!!!” ร่างสูงแหวลั่น
“หมายความว่า…” เสนาหลี่เอ่ยพลางมองที่ร่างเพรียวอย่างตกตะลึง
“เสียแรงที่เจ้าเป็นข้าราชการมานาน เจ้าไม่รู้เลยหรือว่า กฎของแคว้นอู๋คืออะไร เจ้าน่าจะพอรู้แล้วว่าเมื่อคืน จื่อเทาอยู่กับข้าเพียงลำพัง และคนที่อยู่กับข้าเพียงลำพังได้ ก็คือ พระชายา มิใช่หรือ หากเจ้าจงรักภักดีกับแคว้นจริง เจ้าจะบอกให้ข้า ฆ่าพระชายาได้หรือ ท่านเสนา” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ทะ ท่าน อ๋อง ท่าน เลอะเลือนไปแล้วหรือ นั่นคือ ลูกชายของเยว่อ๋องนะขอรับ” เสนาเฒ่ากล่าว
“หึ ไม่มีแต่ทั้งนั้น ข้าเลือกแล้ว พวกเจ้าไม่มีสิทธ์คัดค้าน ครั้งนี้ข้าจะเห็นแก่ที่ท่านทำงานรับใช้มานานจะละเว้นสักครั้งแต่ถ้าครั้งหน้าพวกเจ้ายังกล้ากล่าวอะไรเช่นนี้อีก เตรียมหัวหลุดจากบ่ากันได้เลย เลิกประชุม!!!”
อู๋อ๋องประกาศกร้าวก่อนจะเดินออกจากท้องพระโรงแต่ก็ไม่ลืมที่จะลากร่างเพรียวออกมาด้วย
“เจ้าต้องการอะไร อู๋อ๋อง” จื่อเทาเอ่ยถามเสียงเข้ม ทันทีที่มาถึงเรือนสุขสราญ
“เจ้าไม่ดีใจหรือที่ไม่ต้องโดนสั่งประหาร”
“เหอะ คนอย่างข้า เกิดมาไม่เคยกลัวตาย ”
“เจ้าอยากตายมากกว่ากว่าอยู่ข้างกายข้าหรือ”
“หึ เจ้าน่าจะรู้คำตอบดีนะอู๋อ๋อง คนอย่างข้า ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีวันก้มหัวให้คนแคว้นอู๋ อย่ามาทำดีกับข้าเพราะข้าไม่มีวันเชื่อใจเจ้า เสนาหลี่พูดถูกหากวันนี้เจ้าไม่ฆ่าข้า วันหน้าจะเป็นข้าที่ฆ่าเจ้า!!!”
“ได้แล้วข้าจะรอดู รอวันที่เจ้าฆ่าข้า อ๋องน้อย” ร่างสูงบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ร่างเพรียวได้แต่มองแผ่นหลังกว้างอย่างอาวรณ์ ทำไมต้องเสียใจ ที่พูดกับร่างสูงแบบนั้น ทำไมหัวใจเจ้ากรรมมันจึงสั่งให้เขาเชื่อว่าร่างสูงตรงหน้าพูดด้วยใจจริง …
“ความหวังดีของข้า ไม่เคยสื่อไปถึงเจ้าเลยหรือ ฮวาง จื่อ เทา ” ร่างสูงเอ่ยเบาๆก่อนจะเหม่อมองเข้าไปในห้องบรรทม หวังเหลือเกินว่าคนที่อยู่ในห้องจะเข้าใจบ้าง แต่มันก็คงยากเต็มที อู๋ อี้ ฟาน เอ๋ย เจ้ามันช่างอาภัพนัก เหตุใดท่านเทพเจ้าแห่งความรักจึงไม่เคยเข้าข้างข้าเลย
...................TBC......................
กลับมาแล้วหลังจากที่หายไปนาน บ่องตง ว่าหนูตัน ฮ่าๆๆ
บางคนบอกว่าเนื้อเรื่อง มัน งงๆ ป่วงๆ นะพิต
แต่ จริงพิตก็อยากจะบอกนะคะ ว่า เรื่องนี้ หนูแต่งไปตาม อารมณ์จริงๆ
มันเลยออกมาป่วงๆ งงๆ กึ่งจีนกึ่งลิเก ฮ่าๆๆ
อย่าไปคิดมาก คร่า เรื่องนี้หนูแต่ง คลายเครียด (แต่ตอนนี้เริ่มเครียด)
ขึ้นๆลงๆ ป่วงๆ เหมือนคนเขียนแระคร่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
