พิมพ์หน้านี้ - เชลยเจ้าหัวใจ (จีนโบราณ) By Pita : ตอน พิเศษ 12/4/14 P20
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: pita ที่ 03-02-2013 12:37:34
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,
ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง
ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก
ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ
กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง
ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะ
เสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น
คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว
ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย
และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย
เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ
ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ
ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
### ตัวละคร ###
อู๋ อี้ ฟาน (อู๋อ๋อง) ผู้ปกครองแคว้นอู๋ นักรบที่ได้ฉายาว่า “มังกรไร้ใจ” ฝีมือการรบไร้เทียมทาน แต่กลับเป็นคนเย็นชา
เพราะอดีตบางอย่าง
ฮวาง จื่อ เทา อ๋องน้อยแห่งแคว้นเย่ว นิสัย มุทะลุ กล้าได้กล้าเสีย รักพวกพ้อง
เฉิน องค์รักษ์ของ จื่อเทา พูดน้อย ซื่อสัตย์
ซิ่วหมิ่น อ๋องน้อยแห่งแคว้นอู๋ น้องชายต่างแม่ของ อี้ฟาน ร่าเริง มองโลกในแง่ดี
ลู่ห่าน ชายาคนรองของเย่วอ๋อง
เย่วอ๋อง (ฮันเกิง) ผู้ปกครองแคว้นเย่ว พ่อของจื่อเทา
อี้ ชิง องค์รักษ์และคนสนิทของ อี้ฟาน
บทนำ
วสันต์ฤดูเพิ่งผ่านพ้น
เหล่าไพร่พลสองแคว้นเข้าห้ำหั่น
สงครามก่อยื้อแย่งแผ่นดินกัน
ต่างมุ่งมั่นต่อตีไม่มีเกรง
ห้าปีผ่านแต่การยังคงอยู่
สองแคว้นสู้สูสีไม่หนีหาย
แม้จักเสียไพร่พลจนวอดวาย
แต่มิคลายความแค้นแน่นอุรา
องค์ชายน้อยด้อยนักในการศึก
แม้นจักฝึกยุทธการนานหนักนา
แต่กลับพ่ายจากฝ่ายเจ้านครา
ผู้เก่งกาจศาสตราอาวุธมี
ตกเป็นเพียงเชลยผู้ต่ำต้อย
ยังต้องคอยถูกเหยียบย่ำช้ำหนักนา
แต่ศักดิ์ศรีแห่งหน่อเนื้อขัตติยา
ย่อมมิอาจเสียน้ำตาแม้หยดเดียว
......................................................................
จีนโบราณแต่กลอน กรุงศรีสุดๆ ฮ่าๆๆ
แต่งได้เท่านี้หลังจากที่ไม่ได้แต่งมาเกือบสิบปี :laugh:
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
-
เย้ๆๆๆ ชอบๆแนวจีนโบราณ
-
เหมือนรีบน อิอิ รออยู่นะ :z2:
-
ชื่อตัวลรตคุ้นๆแฮ้ะ
-
ว้าวๆ รอต่อน้า ชอบๆ :mc4:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ต้อนรับเรื่องใหม่ รอติดตามค่ะ
-
วิ่งมาเกาะขอบเลยจ้ะ
ชอบมากค่า o13
-
มาปูพรมรอ ชอบแนวนี้สุดๆ
-
อัยยะ ท่านอ๋อง :-[
-
ชี้แจง แม้ว่าเรื่องนี้เป็นนิยา จีนโบราณ แต่เพื่อความมันส์ และความเข้าใจ พิตจะไม่ใช้ศัพท์ที่มันดูโบราณากจนเกินไปนักนะคะ
แอบเห็นว่ามีคนถามว่าทำไมชื่อ ตัวละคร คุ้นๆ บอกก่อนว่าพิต เอามาจากแฟนฟิค ของตัวเอง ฮ่าๆๆ
เด็กน้อยในตลาด
ปลายฤดูฝนบนถนนการค้าในแคว้นอู๋ ผู้คนต่างออกมาจับจ่ายใช้สอยกันอย่างคับคั่ง แม้ว่าแคว้นอู๋จะเป็นเพียงแคว้นเล็กๆแต่กลับมีสภาพบ้านเมืองที่เจริญรุ่งเรืองเนื่องจากการค้าขายกับต่างชาติ ทั้งต้าชิง โซซอน หรือแม้แต่แคว้นที่อยู่ไกลออกไปในโพ้นทะเลอย่างเซียนหลัว ความมั่งคั่งของการค้าทำให้แคว้นอู๋กลายเป็นแคว้นที่มีอิทธิพลทั้งทางการเมือง รวมถึงการทหารไปด้วย
เสียงอึกทึกกึกก้องของฝีเท้าม้านับสิบตัวทำเอาชาวบ้านที่กำลังจับจ่ายอยู่ต่างหยุดชะงัก อาชาตัวใหญ่พ่วงพีต่างห้อตะบึงเข้ามาในเมืองอย่างรวดเร็ว แม้นจะอยู่ท่ามกลางทหารนับสิบคนแต่ร่างสูงที่สวมอาภรณ์สีดำทั้งร่างกลับโดดเด่น จนผู้คนต้องเหลียวมอง ใบหน้าเฉยชาราว แต่แฝงไปด้วยอำนาจและความน่าเกรงขาม เขาคือบุรุษผู้มีฉายาว่า มังกรไร้ใจ ชายผู้ที่ไม่เคยแยแสให้กับสิ่งใด ผู้ที่ที่อยู่บนจุดสูงสุดของแคว้นอู๋ “อู๋ อี้ ฟาน “ หรือ อู๋อ๋อง ผู้ปกครองสูงสุดของแคว้น
ร่างเล็กๆของเด็กผู้ชายอายุราวๆสิบสามสิบสี่ที่ยืนอยู่บนกำแพง มองชายหนุ่มบนหลังม้าอย่างไม่วางตา แววตาชื่นชมเผยให้เห็นชัดเจน จนชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆต้องกระตุกชายเสื้อกันลมเบาๆ เพราะถึงเวลาที่ต้องกลับซักที
“อ๋องน้อย ได้เวลากลับแล้วนะขอรับ” ชายหนุ่มหน้านิ่งเอ่ยบอกกับร่างเล็กด้วยท่าทางนอบน้อม
“เฉิน ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าถ้าอยู่นอกแคว้นห้ามเรียกข้าอย่างนั้น ทำไมเจ้าถึงจำไม่ได้เสียที”
“ขออภัยขอรับ คุณชาย” ท่าทางที่ดู เคร่งขรึมขององครักษ์หน้าตายทำเอาเจ้านายร่างเล็กต้องส่ายหน้าอย่างเอือมระอา หากว่าเฉินจะมีท่าทางผ่อนคลายมากกว่านี้ คนตรงหน้าอาจจะเป็นเพื่อนเล่นที่น่าอยู่ด้วยกว่านี้มาก
“แต่ถึงเวลาที่เราทั้งคู่ต้องกลับโรงเตี๊ยม แล้วนะขอรับ”
“ ข้าขอดูต่ออีกสักครู่ได้หรือไม่” ร่างเล็กเอ่ยปากขอร้อง
“ไม่ได้ ขอรับ ” เสียงเข้มงวดบอก ก่อนจะจ้องร่างเล็กเขม็ง สายตาที่ไม่ฉายแววใดๆนอกจากความเข้มงวดทำให้ อ๋องน้อย เริ่ม หมดสนุก
“เฮ้อ ท่านพ่อช่างคิดถูกจริงๆที่ส่งเจ้ามาเป็นองครักษ์ข้า เจ้าเข้มงวดจนข้าต้องกลัวจริงๆ ”
ร่างเล็กกระโดดลงจากกำแพงอย่างเสียมิได้ ริมฝีปากขมุบขมิบไม่พอใจกับความเข้มงวดขององครักษ์ที่เหมือนกับผู้คุมเสียมากกว่า
ร่างเล็กเดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนก่อนจะยกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นว่าผู้คุมหน้านิ่งกำลังเผลอ
“อ๋องน้อย” แอบหลบเข้าไปตรอกแคบก่อนจะรีบหลบให้พ้นสายตาผู้คุม ทันที
“ข้าขอโทษนะเฉิน เจ้าต้องโทษตัวเองนะที่เข้มงวดกับข้าจนเกินไป” ร่างเล็กบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะออกมาจากตรอกแคบนั่นหลังจากแน่ใจว่าหลบพ้นแล้ว
อ๋องน้อย ผู้ไม่เคยก้าวออกจากแคว้นหรือแม้แต่ตำหนักอ๋องโดยปราศจากผู้ติดตามกำลังเดินยิ้มร่าอยู่ในตลาดแคว้นอู๋ที่แสนคึกคัก อย่างตื่นเต้น ชีวิตอิสระที่ใฝ่ฝันกำลังจะมาถึง
“อ่า พี่ชายๆๆ ท่านขายอะไรหรือ” ร่างเล็กเอ่ยถามชายร่างผอมคนหนึ่ง
“นี่เจ้า ไม่รู้จักพุทราเชื่อม เหรอ เจ้าเป็นคนบ้านป่าเมืองเถื่อนหรืออย่างไร”
“อ่า ข้าขอซื้อหนึ่งไม้ได้หรือไม่” ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างดีใจ ดวงตาสีดำขลับมองเจ้าพุทราเชื่อมอย่างหลงใหล เขาอยากกินไอ้เจ้านี่มานาน
แล้วแต่ท่านแม่ไม่ยอมให้กินเสียทีเพราะบอกว่ามันเป็นของธรรมดาพื้นๆ เหอะ แต่ข้าน่ะ อยากกินของพื้นๆ มานานแล้วของแพงๆที่ท่าน
แม่บอกไม่เห็นจะอร่อยสักนิด
“ได้สิน้องชาย ไม้ละหนึ่งอีแปะ”
ร่างเล็กเอื้อมมือหวังจะหยิบของกินล่อตาแต่ถูกมือผอมๆของคนขายฝาดลงมาอย่างแรง
“โอ้ย ข้าเจ็บนะ”
“เจ้าเด็กนี่ ไหนล่ะเงินเจ้า จ่ายมาก่อน ” ร่างผอมตะคอกเสียงดัง ก่อนจะแบมือรับเงิน
“เฉิน เอาเงิน เอ่อ ” ร่างเล็กเพิ่งคิดได้ว่า เขาไม่มีเงินติดตัวมาเลยสักอีแปะเดียว เพราะเงินทั้งหมดอยู่กับเจ้าองครักษ์หน้านิ่ง
“อะไร นี่เจ้าไม่มีเงินเหรอ ไม่มีเงินก็หลบไปให้พ้น ข้าจะทำมาหากิน” เจ้าของร้านตะคอกก่อนจะผลักให้ร่างเล็กออกไป
“อ๋องน้อย” ได้แต่มองอาหารพื้นๆตาละห้อย เพราะตอนนี้เขาไม่มีเงินสักอีแปะเดียว จะไปซื้ออะไรกินได้ ไม่น่าเลย ไม่น่าหนีเฉินมาเลย
“เจ้าอยากกินนี่หรือเด็กน้อย” พุทราเชื่อม ถูกยื่นมาตรงหน้า ร่างเล็กรีบคว้าไว้ก่อนจะหันไปขอบคุณคนใจดี
“ขอบคุณท่านมาก เอ๋ ท่านที่อยู่บนม้านิ”
อ๋องน้อยได้แต่แปลกใจเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือคนเดียวกับ คนที่อยู่บนหลังม้าเมื่อครู่ ใบหน้าเฉยชาที่ไม่แยแสต่อสิ่งใดแบบนี้เขาจำมันได้ดีเชียวล่ะ
“เจ้ามิรู้จักข้าหรือเด็กน้อย” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“ท่านนิก็แปลกคน ข้ากับท่านไม่เคยเจอกันแล้วข้าจะรู้จักท่านได้อย่างไร” เอ่ยบอกอีกคนเสียงเรียบ
“ฮ่าๆๆ นั่นสินะ ข้ากับเจ้าไม่เคยรู้กันแล้วเจ้าจะรู้จักข้าได้อย่างไร”
อ๋องน้อย มองชายหนุ่มที่หัวเราะร่วนอย่างแปลกใจ เขาพูดเรื่องตลกหรือไง เท่าที่จำได้เขายังไม่ได้พูดเรื่องตลกสักเรื่องนะ
“ถ้าเช่นนั้น เจ้ายินดีจะอยู่เล่นเป็นเพื่อนกับคนที่เจ้าไม่รู้จักได้หรือไม่เด็กน้อย” เจ้าของร่างสูงนั้นเอ่ยถาม ร่างเล็กไม่ตอบแต่กลับยิ้มร่า
ก่อนจะลากคนตัวสูงไปทันที
สองร่างต่างวัย จับจูงกันไปบนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ร่างเล็กแสนร่าเริงดูจะตื่นตากับทุกสิ่งในเมือง จนอีกคนทำได้เพียงส่ายหน้า ภาพบุรุษผู้เป็นใหญ่ในแคว้นจับจูงเด็กชายวัยสิบสามเดินเที่ยว สร้างความประหลาดใจให้กับชาวเมืองทุกคนที่พบเห็น แม้ร่างสูงนั้นจะยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยแต่หากเมื่อมองลึกลงไปจะเห็นว่าแววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความอาทร ยิ่ง
อ่า เด็กคนนั้นเป็นใครกันหนอ
ความสงสัยเกิดขึ้นมากมายแต่ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยปากหรือแม้แต่ เงยหน้าขึ้นมอง เพราะถึงแม้ท่านอ๋องจะไม่ได้ถือตัวจนต้องก้มหัวทุกครั้งที่เจอแต่ด้วยใบหน้าเย็นชาและสายตาคมกริบนั้นก็ทำให้ผู้คนประหวั่นพรั่นพรึงแม้เพียงเฉียดใกล้ ต่างจากร่างน้อยๆที่ลากร่างสูงไปมาอย่างมิเกรงกลัว ยิ่งสร้างความแปลกใจให้ชาวเมืองเป็นอย่างยิ่ง
“เหนื่อยแล้วหรือเด็กน้อย” เสียงทุ้มเอ่ยถามร่างเล็กที่ลากเขาไปเที่ยวมาทั้งวัน
“เปล่า แต่ข้าหิว ”
“ถ้าเช่นนั้น ข้าขอเลี้ยงเจ้าหนึ่งมื้อได้ไหมเด็กน้อย”
“ดีๆๆ ไปเลยนะ” ร่างเล็กบอกอย่างร่าเริงก่อนจะจูงเจ้าของร่างสูงเข้าไปในโรงเตี๊ยมทันที
“อ่า ท่าน อะ ”
เพี๊ยะ
“โอ้ย”
เสียงของเสี่ยวเอ้อ ขาดหายไปเพราะถูก ชัดอะไรสักอย่างใส่ปาก เป็นอันว่า ท่านอ๋องสั่งเป็นนัยๆว่าห้ามทุกคนเรียกขาน
“อ่า นายท่านๆ เชิญทางนี้ขอรับ”
ชายร่างอ้วนที่เป็นเถ้าแก่ออกมาต้อนรับ “แขก” คนสำคัญของร้านอย่างนอบน้อม พร้อมกับให้เสี่ยวเอ้อจัดห้องพิเศษและเตรียมอาหารให้ทันที
“นี่ท่านคงจะเป็นคนสำคัญของแคว้นอู๋สินะ” ร่างเล็กเอ่ยถาม
“เหตุใดเจ้าจึงพูดเช่นนั้น”
“ถึงข้าจะเป็นเด็กแต่ ข้าก็พอจะดูอาการของคนในร้านออกนะ ว่าพวกเขาตกใจแค่ไหนที่ท่านเข้ามา ” ร่างเล็กบอกอย่างจับผิด จนคนตัวสูงหัวเราะร่วน
“เจ้านี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ถ้าเช่นนั้นเจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”
“ท่านต้องเป็น นายทหารคนสำคัญหรือไม่ก็แม่ทัพ ของแคว้นใช่หรือไม่ เพราะเมื่อเช้าข้าเห็นท่านในกองทหาร”
“อืม คงเป็นอย่างที่เจ้าว่า ” อู๋อ๋อง ยิ้มพราย ก่อนจะตอบเจ้าเด็กช่างสังเกต
“เทาน่ะ ฉลาดอยู่แล้ว” ร่างเล็กบ่นพึมพำ
“หือ เจ้าพูดว่า “ลูกท้อ” เหรอ หรือเจ้าอยากจะกินลูกท้อหรืออย่างไร”
“ใช่ที่ไหน นั่นมันชื่อข้า” ร่างเล็กบอกเสียงขุ่น
“ฮ่าๆๆ ชื่อเจ้าช่างแปลกนัก เจ้าลูกท้อ”
คนที่ถูกเรียกว่า เจ้าลูกท้อ ได้แต่เบ้หน้า ไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่อยากเปิดเผยให้ใครรู้ว่าตัวเองเป็นใคร เอาเป็นว่าเลยตามเลยแล้วกันนะ
“ท่านรู้จักชื่อข้าแล้ว แล้วท่านเล่ามีชื่อว่าอย่างไร” ท่าทางเคร่งครัด และพูดอย่างเป็นทางการทำให้อู๋อ๋องมองเด็กตรงหน้าอย่างพิจารณา ท่าทางจะมิใช่ลูกชาวบ้านร้านตลาดธรรมดา หรือบางทีอาจจะเป็นลูกของขุนนางสักคนเป็นแน่
“เจ้าเรียกข้าว่า หลง เถอะ”
“ข้าขอเรียกท่านว่า พี่หลงได้หรือไม่”
“ได้สิ เจ้าลูกท้อ”
“แย่แล้วๆๆๆ” เจ้าเด็กพูดมาก ร้องดังลั่นหลังจากที่มองออกไปข้างนอกท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว
“เจ้าเป็นอะไร”
“ข้าต้องกลับแล้วล่ะ พี่หลง ข้าออกมานานเกินไปแล้ว”
“จะต้องกลับแล้วหรือ” ร่างสูงเอ่ยถาม ไม่เข้าใจตัวเองสักนิด ว่าเหตุใดจึงไม่อยากให้เจ้าเด็กพูดมากนี่ กลับบ้านเลย
“ขอรับ ต้องกลับแล้ว”
“แล้วเจ้าจะออกมาเจอพี่อีกไหม”
“ลูกท้อ สัญญานะขอรับ หากมีโอกาส ข้าจะกลับมา แต่ตอนนี้ต้องไปแล้ว ไปก่อนนะพี่หลง”
ร่างเล็กบอกอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งหายไปท่ามกลางผู้คนที่คลาคล่ำบนท้องถนน ร่างสูงทำได้เพียงถอนหายใจ เสียงดัง ไม่เข้าใจตัวเองสักนิด ว่าทำไมถึงใจหาย เพียงแค่เจ้าเด็กนั่นบอกลา
“ท่านอ๋อง ไม่ควรออกมาตามลำพังเยี่ยงนี้นะขอรับ” เสียงปริศนาดังขึ้นก่อนที่ร่างๆ หนึ่งจะปรากฏตัวออกมาจากที่ซ่อน
“อี้ชิง เจ้าก็รู้ว่าไม่มีใครกล้าทำอะไรข้า ”
“คนแคว้นอู๋ อาจไม่ทำแต่คนแคว้นเย่ว นั้นหาได้วางใจได้”
“เจ้าหมายความว่าเยี่ยงไร”
“หน่วยสอดแนม รายงานว่า ทางแคว้นเย่วมีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ ขอรับ”
“หึ เช่นนั้นรึ” ร่างสูงเพียงแค่ยกยิ้ม ก่อนจะกระโดดขึ้นหลังม้าและควบออกไปทันที
...........................TBC........................................
นิยายสนองนี้ดตัวเองอีกแล้ว ฮ่าๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยย แนวจีนโบราณ ชอบๆๆๆ
เทาเทาน่ารักอ่า :impress2:
แคว้นของพี่หลงกับน้องลูกท้อต้องไม่ถูกกันแน่เลย
ปล.นี่มันพี่เงิงกับน้องแพนด้านี่นา><
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
o13
-
แอร๊ยยยย เค้าเจอกันแล้ววว :-[
-
ใช้ภาษาได้ดีมาก
เรียบเรียงได้เข้าใจสุดๆ เ ลยค่ะ
-
แนวนี้ ชอบๆๆๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[อัยยะเป็นศัตูรกันต่อไปจะเป็นอย่างัยน๊า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:L2:
-
การเผชิญหน้าของสองแคว้น
5 ปีผ่านไป
ปัง
เสียงทุบโต๊ะของชายผู้เป็นผู้นำสูงสุดของแคว้น ทำเอาเหล่านายทหารต่างสะดุ้งไปตามๆกัน
“แพ้อีกแล้ว แพ้อีกแล้ว” ร่างนั้นสั่นเทิ้มด้วยความโกรธก่อนจะกวาดสายตามองแม่ทัพนายกองที่ยืนสำนึกผิดอยู่
“เรียนท่านอ๋อง พวกข้าน้อยได้กระทำการรบสุดความสามารถแล้ว แต่เพราะข้าศึก มีกำลังมากกว่าทำให้เราเพลี่ยงพล้ำ”
“พอ ข้าไม่ต้องการคำแก้ตัวของพวกเจ้า สิ่งที่ข้าต้องการคือ ชัยชนะและหัวของอู๋ อี้ ฟาน ” เย่วอ๋องตะโกนลั่น ร่างสูงสง่าที่บัดนี้หน้าบึ้งตึงจ้องแม่ทัพเขม็ง
“ท่านพ่อ ได้โปรดฟังลูกได้หรือไม่” ร่างเพรียวที่ยืนนิ่งมานานเอ่ยขึ้น
“เจ้ามีอะไรก็ว่ามา จื่อ เทา”
“เรียนท่านพ่อ ลูกคิดว่าการศึกครั้งนี้เราเดินหมากผิดมาตั้งแต่ต้นขอรับ”
คำว่า “เดินหมากผิด” ของอ๋องน้อย ทำเอาแม่ทัพนายกองต่างก้มหน้ากันชุลมุน แม้ว่าอ๋องน้อยจะไม่ได้ อารมณ์ร้อนเหมือนท่านอ๋องแต่หากถูกโกรธละก็ ชาตินี้อย่าหวังมีชีวิตที่สงบสุขเลย
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“ลูกคิดว่า การเอาแต่เป็นฝ่ายบุกของเราไม่ถูกต้อง ขอรับ แม้ว่าเราจักเป็นฝ่ายท้ารบแต่หากรู้จักตั้งรับ รู้จักผ่อนปรน และรอโอกาส เหมาะเสียบ้าง เราอาจจะมีโอกาสชนะ ได้มากกว่านะขอรับ”
“นี่เจ้าบอกให้อ๋อง อย่างพ่อหดหัวอยู่ในกระดองอย่างนั้นรึ”
“มิได้ๆ ลูกมิได้ความเช่นนั้น ลูกเพียงแต่เสนอให้เราปรับเปลี่ยน วิธีการรบ จากจู่โจมเป็นตั้งรับและรอดูท่าทีของอีกฝ่ายเสียก่อน มิใช่เอะอะก็บุกเพียงอย่างเดียว กอปร กับอู๋อ๋องนั้น มีกุนซือที่ชานฉลาด ไหนจักฝีมือการรบของทหารแคว้นอู๋ที่หากสู้กับทหารแคว้นเราแล้วเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด ตลอดห้าปีที่ผ่านมาท่านพ่อก็เห็นแล้วมิใช่หรือว่าเราต้องเสียไพร่พลไปนับไม่ถ้วนโดยที่แคว้นอู๋เสียไพร่พล
เพียงไม่กี่ร้อยนาย”
แม่ทัพนายกองต่างกลั้นหายใจ ทันทีที่อ๋องน้อยพูดจบ ตายแน่ คราวนี้ตายแน่ๆ เพราะสิ่งที่อ๋องน้อยพูดมาทั้งหมดล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น คราวนี้คงไม่สามารถรักษาศีรษะไว้บนบ่าได้แล้ว
“หึ ได้ พ่อจะลองเชื่อเจ้าดู หากว่าเจ้ามีแผนการรบที่ดีกว่านี้ ค่อยเอามาหารือกัน” เสียงทุ้มบอกก่อนจะเดินออกจากกระโจมไป ท่ามกลาง
การถอนหายใจอย่างโล่งอกของแม่ทัพทั้งกองทัพ อย่างน้อยวันนี้พวกเขาก็รอดจากโทสะของท่านอ๋องหนึ่งวัน
“ท่านมีแผนการเตรียมไว้แล้วหรือ” แม่ทัพคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น
“ยังไม่มีหรอก” ตอบกลับหน้าระรื่น ก่อนจะเดินออกมาทิ้งให้เหล่าแม่ทัพมองอย่าง งงงันอยู่ด้านหลัง
“ท่านมีแผน แล้วใช่ไหมขอรับ” เสียงคุ้นหูเอ่ยถามก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างเพรียว
“เจ้านี่ เฮ้อ ข้าหลอกเจ้าไม่ได้จริงๆสินะ” ร่างเพรียวพ่นลมหายใจออกอย่างขัดใจเพราะสุดท้ายก็ไม่สามารถ หลอกองครักษ์คนสนิทได้
“ข้าอยู่กับท่านตั้งแต่ท่านเกิด เรื่องน้อยใหญ่เกี่ยวกับท่าน ข้าล้วนรับรู้ เหตุข้าจะไม่รู้ว่าท่านเป็นคนที่คิดแผนสำรองเอาไว้ก่อนจะพูดเสมอ”
“นั่นสินะ ก็เจ้าคือ ผู้คุมของข้านี่นา ท่านแม่ทัพเฉิน”
“ข้าน้อยเป็นเพียง องครักษ์ต่ำต้อย มิบังอาจให้ท่านกล่าวสรรเสริญเช่นนั้น” องครักษ์หนุ่มบอก
ร่างเพรียวกำลังคิดสงสารคนที่จะมาเป็น ภรรยาเจ้าคนหน้านิ่งนี่จริงๆ คงต้องทนอึดอัดกับท่าทางเคร่งครัดแบบนี้ทั้งวันเป็นแน่
“เจ้านี่ เมื่อไหร่จะผ่อนคลายเสียบ้างนะ ขมวดคิ้วทั้งวันไม่เหนื่อยบ้างหรือไง”
“ข้าน้อย มีหน้าที่อารักขาอ๋องน้อย ไม่มีสิทธิ์หละหลวมได้ขอรับ หากเกิดเหตุการณ์เหมือนเมื่อห้าปีก่อนข้าน้อย…”
“เฮ้อ ช่างเถอะๆ เรื่องมันผ่านไปแล้ว แม้ว่าการลอบทำร้ายครั้งนั้นจะทำให้ข้าบาดเจ็บแต่ก็ไม่ตายสักหน่อย เจ้าอย่าคิดมากอีกเลย ข้าเบื่อแล้ว ไปหาพี่ลู่ห่านดีกว่า”
ร่างเพรียวบอกก่อนจะเดินไปที่ “เรือนสราญใจ” เรือนพักของ “พี่ลู่ห่าน” ของเขาทันที
“มีใครอยู่ไหมเนี่ย” อ๋องน้อยตะโกนเสียงดังลั่น
“นี่ใคร บังอาจมาเอะอะโวยวาย หน้าเรือนพักของชายาลู่กัน” เสียงของเสี่ยวอี้ ต้นห้องของ “พี่ลู่ห่าน” หรือก็คือ ชายาลู่ ชายาคนรองของอ๋องเย่วเหวลั่น
“ข้าเอง เจ้ามีอันใดหรือเปล่า เสี่ยวอี้”
“อะ เอ่อ เสี่ยวอี้ มิกล้าๆ เชิญอ๋องน้อยเจ้าค่ะ” สาวใช้ถึงกับขาอ่อนเมื่อเห็นว่าคนที่เธอตะโกน “ด่า” เมื่อครู่คืออ๋องน้อย ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ของท่านอ๋อง
“อ้อ ถ้าข้าไม่เรียก อย่าเข้ามาล่ะ ข้ามีเรื่องจะคุยกับชายาลู่” บอกเสียงเข้มก่อนจะเดินเข้าเรือนไป
“เอะอะโวยวายอะไรกัน หืม จื่อเทา” เสียงหวานเอ่ยทักก่อนที่ร่างบางจะเดินออกมาจากห้องด้านใน
ร่างบอบบางที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่มีเค้าความเป็นชายสักนิดของชายาลู่ ถามคนมาใหม่ก่อนจะยกยิ้มอ่อนโยนให้
“เฮ้อ ข้าก็แกล้งเสี่ยวอี้ เหมือนทุกวัน พี่อย่าใส่ใจเลย”
“เจ้านี่ยังไงนะ แกล้งเสี่ยวอี้ตั้งแต่เด็กจนโต” เสียงหวานเอ็ดเบาๆ
“ก็เสี่ยวอี้ น่าแกล้งจะตาย คนอะไรโดนข้าแกล้งทุกวัน จนป่านนี้ยังไม่เลิกกลัวข้าเลย”
“ใครๆเขาก็กลัวเจ้ากันทั้งนั้น”
“ข้ามีอะไรน่ากลัวกัน” ร่างเพรียวเอ่ยก่อนจะจิบชาเงียบๆ
ลู่ห่านมอง “คนที่ไม่มีอะไรน่ากลัว” พลางส่ายหน้า จื่อเทา หนอ จื่อเทา เจ้า ไม่เคยรู้ตัวเลยสินะว่าหน้านิ่งๆของตัวเองมันน่ากลัวแค่ไหน ไหนจะฝีมือการต่อสู้ที่หาตัวจับยาก ยังพ่วงด้วยตำแหน่งอ๋องน้อยแห่งแคว้นเย่วอีก ใครจะไม่กลัวกันเล่า
“เจ้าก็หัด ยิ้ม มากๆ พูดมากๆกับคนอื่น เหมือนเวลาที่เจ้าอยู่กับข้าหรือเฉิน สิ นั่นอาจจะทำให้คนอื่นไม่กลัวเจ้าก็ได้นะ”
“ไม่เอาหรอก ข้าขี้เกียจ ” คนขี้เกียจส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย ขนาดเขาทำตัวน่ากลัวยังมีพวกชอบประจบสอพลอเข้าหามิได้ขาดหากว่า
เขาอัธยาศัยดีกว่านี้ คงสลัดคนนี้ไม่หลุดแน่ๆ
ก๊อกๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขัดบทสนทนาทำให้คนทั้งคู่ชะงัก เพราะหากไม่มีเรื่องร้ายแรง ไม่มีทางที่ใครจะกล้าขัดคำสั่งเขาแน่
“เรียนอ๋องน้อย ตอนนี้หน่วยสอดแหนมรายงานมาว่า กองทัพของแคว้นอู๋กำลังเคลื่อนพลมาทางทิศเหนือแล้วขอรับ” เสียงคุ้นหูของคนสนิทเอ่ยบอก
“ใครนำทัพ”
“อู๋อ๋อง ขอรับ”
เพล้ง !!!!
เสียงของแตกทำให้ร่างเพรียวต้องหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“พี่เป็นอะไร”
“ปะ เปล่า พี่แค่ตกใจที่ข้าศึกมาประชิดเมืองน่ะ ไม่มีอะไร”
“อืม เช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อน”
ร่างเพรียวเอ่ยลา ก่อนจะรุดไปที่เรือนเพื่อเตรียมการออกศึก
เสียงแตรและกลองที่ดังขึ้นท่ามกลางสมรภูมิรบ สองฝ่ายต่างยืนประจันหน้ากันละกันอย่างเตรียมพร้อม แต่ยังไม่มีฝ่ายใดบุ่มบ่ามเข้าบุกก่อน
“เฉิน เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเหตุใดแค้วนอู๋จึงเป็นฝ่ายโจมตีเรา”
“เรียนอ๋องน้อย ข้าคิดว่า ฝ่ายนั้นอาจจะต้องการจบศึกนี้โดยเร็วขอรับ เพราะศึกยืดเยื้อมากว่าห้าปี ฝ่ายนั้นก็คงเดือดร้อนอยู่มากเพราะเป็นสมรภูมิรบมากกว่าฝ่ายเรา”
“อืม ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอให้มันจบเหมือนกัน จำไว้นะเฉินไม่ว่าจะเกิดสิ่งใด ข้าดีใจที่ได้ร่วมรบกับเจ้า”
เฉิน ส่งสัญาณให้กองทหารบุกเข้าไปทันที ท่ามเสียงกลองศึกและเสียงตะโกนของทหารของทั้งสองฝ่ายที่ต่างโรมรันเข้าต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ศพแล้วศพเล่าของทหารที่สิ้นลมจากอาวุธของเขาทำเอาร่างเพรียวเบือนหน้าอย่างเหนื่อยใจ แม้ในห้วงมโนสำนึกจักนึกสงสาร ลูกเมียที่อยู่เบื้องหลังมากเพียงใด แต่นี่ก็คือกฎแห่งการอยู่รอด หากไม่ฆ่าก็คงถูกฆ่า นั่นคือความจริงในสนามรบ
“หึ ท่านคืออู๋อ๋อง ใช่หรือไม่” ร่างเพรียวเอ่ยถามบุรุษผู้สวมอาภรณ์สีดำบนหลังม้า ท่วงท่าสง่างามแม้ยามตวัดดาบฆ่าคนทำให้ ร่างเพรียวมองอย่างตกตะลึง แม้นจะรู้สึกคุ้นเคยแต่กลับนึกไม่ออกสักทีว่าเคยพบเจอคนผู้นี้ที่ใด
“เป็นเกียรติยิ่ง ที่อ๋องน้อยรู้จักข้า” เสียงทุ้มเอ่ย
“อย่ามัวพล่าม หากจะสู้ก็จงยกดาบขึ้นมา”
ร่างสูงมิตอบอันใดเพียงแต่ยกดาบเข้าต่อสู้กับร่างเพรียวทันที ปลายดาบตวัดเกี่ยวด้วยท่วงท่าสง่างามแต่หนักหน่วง ทำให้ร่างเพรียวต้องเป็นฝ่ายตั้งรับอย่างจำยอม แม้นจะเคยประมือกับคนมามากแต่เพลงดาบของคนตรงหน้ากลับทำให้เขาอดที่จะประหลาดใจไม่ได้ แต่เพราะความอ่อนประสบการณ์ทั้งเพลงดาบและสมรภูมิรบ ทำให้ร่างเพรียวตกเป็นรองทำได้เพียงหลบหลีกปลายดาบที่หวังจะปลิดชีพเท่านั้น ร่างสูงยกยิ้มอย่างถูกใจก่อนจะอาศัยจังหวะที่เด็กหนุ่มเผลอตวัดปลายดาบหมายจะบั่นคอตรงหน้าให้จบๆไป
แต่เมื่อดวงตาดำขลับคู่นั่นมองกลับมา ความเด็ดเดี่ยวในแววตา ที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดของคนตรงหน้าทำให้ปลายดาบหยุด เพียงแค่จ่อไว้ที่ลำคอเท่านั้น
“สั่งทหารเจ้าหยุดซะ ไม่เช่นนั้น ดาบนี่จะบั่นลงบนคอเจ้า” เสียงทุ้มสั่ง
“ไม่ หากจะฆ่าก็จงฆ่าเสีย ชายชาตรีมิเคยอ้อนวอนศัตรู”
“น่ายกย่องๆ ท่านอ๋องน้อยช่างน่ายกย่อง ฮ่าๆๆๆ ” ร่างสูงหัวเราะร่วน
“ทหารแคว้นเย่ว จงหยุดวางอาวุธซะหาไม่แล้ว วันนี้พวกเจ้าคงได้เชิญศพอ๋องน้อยกลับไป”
เสียงทุ้มประกาศเสียงดัง ทหารแคว้นเย่วที่อยู่บริเวณนั้นต่างหยุดชะงักและยอมทิ้งอาวุธทันที ก่อนที่เฉินจะสั่งให้ทหารทั้งกองทัพทิ้งอาวุธ
“หยุดนะ พวกเจ้าอย่าไปฟัง สู้ต่อไป ข้าไม่กลัวตาย” ร่างเพรียวตะโกนก้อง แต่กลับไม่มีทหารคนใดขยับตัว
“กล้าหาญๆ อี้ชิง มัดมือท่านอ๋องน้อยแล้วเชิญลงจากหลังม้าซะ” เอ่ยสั่งกับคนสนิท ก่อนจะหันกลับไปพูดกับองค์รักษ์ของร่างเพรียว
“โปรดนำคำของข้าไปบอกกับ ท่านอ๋องของพวกท่านด้วย ว่าข้าขอลูกชายเขาเป็นตัวประกัน และขอยุติศึกครั้งนี้ไว้แต่เพียงเท่านี้ หากวันใดที่แคว้นเย่วบุกแคว้นอู๋ เมื่อนั้นคือวันที่อ๋องน้อยจะสิ้นลมหายใจ!!!!”
บอกพลางอุ้มตัวประกันกิตติมศักดิ์ ให้ขึ้นบนม้าตัวเดียวกันก่อนจะควบออกไปพร้อมกับคนสนิท
.............................TBC......................................
มาต่อแล้วนะจ๊ะ มาเร็วไปเร็ว ไปแล้วววววววววววววววว
-
อัยยะโดนจับตัวไปแล้ว :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตัวประกัน
“ปล่อยข้านะ” ร่างเพรียวกระโกน พลางพยามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง แต่เหมือนคนๆนี้จะทำด้วยเหล็กเพราะไม่ว่าเขาจะดิ้นยังไง ร่างสูงก็ไม่สะเทือนแม้แต่นิด
“ปล่อยรึ เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรืออย่างไรว่าจะจับเจ้าเป็นตัวประกัน เหตุใดข้าต้องปล่อย”
“ชายชาตรี ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ หากจะจับข้าเป็นตัวประกันก็จงฆ่าเสีย” ร่างเพรียวเอ่ยบอกรอดไรฟัน เขาถูกสอนมาให้แพ้ไม่เป็น ต่อให้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ก็ขอยอมตายดีกว่า
“หึ ฆ่าเจ้า แล้วข้าจะได้อะไร ฆ่าไปเจ้าก็ตายเปล่า สู้รักษาชีวิตเจ้าไว้ต่อรองกับพ่อเจ้าไม่ดีกว่าหรือ”
“เจ้ามันชั่วช้า”
“หึ หากจะนับความชั่ว ข้าคนนี้คงไม่อาจสู้พ่อเจ้าได้ อย่าให้เกียรติข้าขนาดนั้นเลย ” เสียงทุ้มเอ่ยประชด
“สามหาว เจ้ากล้าดีอย่างไร มาว่าพ่อข้า”
“ทำไมข้าจะว่าไม่ได้ พ่อเจ้าเป็นเทพมาจากไหนหรือ” ร่างสูงที่เผลอต่อปากต่อคำกับร่างเพรียวทำเอา อี้ชิง ต้องทำหน้าประหลาดใจ เพราะไม่เคยเห็นท่านอ๋องมีท่าทางเช่นนี้มานานแม้จะอยู่กับ ท่านชายซิ่วหมิ่น น้องชายต่างมารดาที่ทั้งดื้อทั้งซน แต่ประโยคเหล่านี้ก็ไม่เคยออกจากปากร่างสูงสักครั้ง มีเพียงแค่คำพูดเรียบเฉยและแววตาที่แม้นจะไม่ได้เฉยชาอย่างเวลาปกติแต่ก็ไม่เคยมีแววตาที่อ่อนโยนที่แฝงมากับแววตาเจ้าเล่ห์แบบนี้ ท่านอ๋องจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังใช้สายตาแบบเดียวกับที่มอง “คนผู้นั้น” มองอ๋องน้อยที่เป็นตัวประกันของแคว้นศัตรู
“ท่านอ๋องขอรับ มีคนตามเรามา” อี้ชิงกระซิบบอกผู้เป็นนาย เพราะเขาสังเกตมานานแล้วว่ามีใครสักคนใช้วิชาตัวเบาสะกดรอยตามพวกเขามา
“เฉยไว้ อย่าเพิ่งให้มันรู้ตัวว่าเราจับได้ ข้าเชื่อว่าอีกสักพักคงปรากฏตัว เพราะคนที่มันต้องการอยู่กับเรา”
บอกกับอี้ชิงก่อนจะเสมองร่างเพรียวที่ตอนนี้หลับไปแล้ว อย่างเหนื่อยใจ เหอะ นี่หรือรองแม่ทัพแคว้นเย่ว มีทหารที่ไหนเขาหลับซบอกศัตรูบ้าง
“อี้ชิง พักก่อน คืนนี้เราจะพักกันที่นี่” ร่างสูงบอกกับคนสนิท ก่อนจะปลุกคนที่หลับอยู่เบาๆ
“นี่เจ้า ตื่นได้แล้ว”
“ตื่นได้แล้ว”
“หือ เฉิน ข้ายังง่วงอยู่เลย ข้าขอนอนต่ออีกนิดนะ” ร่างเพรียวบอกเบาๆก่อนจะซุกอกร่างสูงต่อ
“เจ้าไม่ตื่นเองนะ อย่าหาว่าข้าใจร้ายล่ะ” ร่างสูงบอกก่อนจะอุ้มคนหลับลงจากหลังม้าด้วย
ตุ๊บ
โอ้ยยยยยยยยยยยย
ร่างเพรียวตื่นทันที่ที่ถูกโยนลงพื้นพลางหันไปแยกเขี้ยวใส่ร่างสูงที่ยืนหัวเราะร่วนอยู่
“เจ้า เจ้าทำอะไร โยนข้าทำไม”
“เหอะ เจ้าอย่าลืมว่าตอนนี้เจ้าเป็นตัวประกัน มิใช่อ๋องน้อย อีกต่อไปแล้ว จงสำนึกตนไว้ด้วย”
“เจ้ามัน ”
ร่างเพรียวได้แต่ข่มความโกรธไว้ ในสถานการณ์ที่เป็นรองเช่นนี้ไม่ควรบุ่มบ่าม เพราะเขาคงสู้อีกฝ่ายไม่ได้ สู้เก็บชีวิตไว้แก้แค้นภายหลังดีกว่า
“เอ๋า เจ้าไปตักน้ำมาให้ข้าดื่มสิ” ร่างสูงเอ่ยพลางโยนถุงน้ำให้ร่างเพรียว
“ข้าไม่ใช่คนรับใช้เจ้านะ ทำไมเจ้าไม่ใช้เขาเล่า” เอ่ยพลางใช้นิ้วเรียวชี้ไปที่อี้ชิง
“อี้ชิงเป็นองครักษ์ไม่ใช่คนรับใช้ และตอนนี้คนที่เป็นคนใช้คือเจ้า ไปตักน้ำมาซะ อี้ชิง เชิญอ๋องน้อยไปตักน้ำ”
ประโยคแรกบอกกับร่างเพรียว ก่อนจะหันไปสั่งคนสนิท
ร่างเพรียวได้แต่ฮึดฮัดอย่างขัดใจ สักวัน ข้าจะแก้แค้นเจ้า หากว่าข้าปล่อยให้เจ้ารอดไปได้ อย่ามาเรียกข้าว่า ฮวาง จื่อ เทา เลย
ถุงน้ำถูกโยนมาให้ร่างสูงก่อนที่ตัวประกันกิตติมศักดิ์จะกระแทกตัวนั่งลงข้างๆ ร่างสูงทำเพียงส่ายหน้า กับความดื้อดึงของคนตรงหน้า ช่างหยิ่งสมเป็นลูกของเย่วอ๋อง จริงๆ
“เจ้าชื่ออะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เพื่อทำลายความเงียบ
“ถามทำไม ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า”
“จงบอกมาก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน” เสียงทุ้มบอกก่อนจะบีบที่ข้อมืออีกคนแน่น
“โอ้ย ข้าบอกแล้ว ปล่อยก่อน” ร่างเพรียวร้องลั่นก่อนจะเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เขาไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่เพราะกำลังภายในของคนๆนี้เข้ม
แข็งเกินไปจึงทำร้ายเขาได้อย่างง่ายได้
“เจ้าชื่ออะไร”
“ฮวาง จื่อ เทา ข้าชื่อ ฮวาง จื่อ เทา”
“ดี ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่า จื่อเทา แล้วกัน”
“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเรียกข้าห้วนๆแบบนั้น ข้าเป็นอ๋องน้อยนะ” ร่างเพรียวเอ่ย
“แต่ข้า คือคนที่มีอ๋องน้อยอย่างเจ้าเป็นตัวประกัน เจ้าว่าข้ามีสิทธิ์ไหม” ร่างสูงบอกอย่างเป็นต่อ
ดึกสงัด อู๋อ๋อง สั่งให้คนสนิทและตัวประกันพักค้างคืนในป่า ถ้าเขาคาดไม่ผิดเจ้าคนที่สะกดรอยตามพวกเขามามันต้องลงมือคืนนี้แน่
สวบๆๆ
เสียงผีเท้าของคนที่ค่อยๆย่องผ่าน ป่าเข้ามาทำให้อู๋อ๋องและคนสนิทยกยิ้มอย่างพอใจ
หึ ในที่สุดก็มา จนได้สินะ
เงาปริศนา ค่อยๆย่องอย่างแผ่วเบา เพื่อผ่านร่างสองคนที่นอนอยู่ด้านหน้าเพื่อเข้าไปให้ถึงอีกคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ด้านใน
“หึหึ” ร่างปริศนายกยิ้มมุมปากก่อนที่จะยืนมือหมายจะคว้าไหล่ของคนหลับ
หมับ
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” เสียงทุ้มเอ่ยถามร่างปริศนาที่ก้มหน้านิ่ง
“ตอบพี่มา ซิ่วหมิ่น เจ้ามาทำอะไรที่แคว้นเย่ว” ร่างสูงกดเสียงให้ต่ำลง เพื่อคาดคั้นคนที่ยืนหน้าซีดเป็นไก่ไหว้เจ้าอยู่ บ่งบอกความโกรธที่มีมากพอจะสั่งกักบริเวณเจ้าตัวแสบนี่ได้
“ข้า ข้า เอ่อ ข้า มาเดินเล่น น่ะพี่ใหญ่” ตอบอ้อมแอ้มก่อนจะก้มหน้าไม่กล้าสบตา
ตายๆๆ คราวนี้ตายแน่ๆ ท่านพี่ต้องสั่งขังข้าแน่ๆ ร่างอวบๆของซิ่วหมิ่น หรือท่านชายซิ่วหมิ่น น้องชายต่างมารดาของอู๋อ๋อง ได้แต่คิดอย่างปลงๆ แม้พี่ใหญ่ใจดีกับเขามากแต่ก็เข้มงวดมากเช่นกัน คราวนี้ซิ่วหมิ่นตายแน่ๆเลย
“ซิ่วหมิ่น อย่าโกหก”
“ก็ข้าเป็นห่วงท่าน ท่านเป็นพี่ชายคนเดียวของข้านะ ข้าแค่อยากมาดูว่าท่านจะชนะ ข้าผิดตรงไหน” ร่างอวบบอกอย่างขัดใจ แต่ไหนแต่ไร
เขาก็เป็นคนเอาแต่ใจอยู่แล้ว ทำไมพี่ใหญ่ต้องสงสัยด้วย
“เฮ้อ เจ้าตัวแสบ พี่เป็นห่วงเจ้านะ เรามีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง พี่ไม่อยากให้เจ้าเป็นอะไรไป เข้าใจหรือไม่” ร่างสูงบอกกับน้องอย่างใจเย็น
“ข้าขอโทษ ข้าเพียงแต่ห่วงท่านเท่านั้นเอง ท่านอย่าโกรธ ข้าเลยนะ”
“เฮ้อ ข้าจะไปโกรธเจ้าได้ยังไง ” บอกพลางลูบผมน้องชายอย่างแผ่วเบา อู๋อ๋องผู้ไม่เคยแยแสหรือใส่ใจผู้ใด ยิ้มให้กับญาติเพียงคนเดียวที่เหลือในโลกอย่างอ่อนโยน
เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในสายตา “ใคร” บางคนที่อยู่บนต้นไม้โดยตลอด ร่างที่สวมอาภรณ์สีดำทั้งร่างเหลือเพียงดวงตาคม กำลังมองคนร่างอวบที่ชิงลงมือตัดหน้าเขาอย่างหัวเสีย เขาอุส่าแอบติดตามคนทั้งสามมาทั้งวันแต่เจ้าเด็กนั่นกลับทำเสียแผนซะได้
วันนี้คงไม่มีโอกาสลงมือแล้ว
ร่างนั้นคิด ก่อนจะผลุบหายไปในป่าอย่างรวดเร็วแต่กลับไม่สามารถรอดพ้นสายตาคนสนิทของร่างสูงได้ อี้ชิงลอบยิ้ม ก่อนจะกลับไปมองร่างอวบที่อ้อนพี่ชายอยู่ อย่างเอ็นดู อย่างน้อยท่านชายก็ทำอะไรๆให้มันง่ายขึ้นล่ะนะ
..................TBc..................
-
แกล้งเทาเทา ได้ไงงง :beat: :beat: :beat:
-
มาไวๆนะ
-
:pig4:
-
เมื่อไหร่จะจำกันได้
ต่างคนต่างลืมซะได้
-
ปะกันแฮ๋ม จ๋ำก๊านบ่อได้ก่ ชอบม๊ากกกกกกกกกก
ขอบใจจ้า
-
แล้วเมื่อไรสองคนจะจำกันได้นะนั่น
-
:L2: :L2: :L2: :L2:รออออออออออออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากค่ะ o13
-
จื่อเทาน้อยผู้น่าสงสาร
-
น่าสนุกอย่าดราม่านะ
-
น่าสนุกอย่าดราม่านะ
-
o13
-
แคว้นอู๋
จึกๆๆๆ
“อือ นี่ ข้าไม่เล่นนะอย่ามากวน” สัมผัสที่แก้มทำให้ร่างเพียวที่นอนอยู่ครางฮึมฮัมอย่างขัดใจ
“ฮ่าๆๆ เจ้านี่ตลกจังเลยน๊า” ร่างอวบยิ้มกว้างก่อนจะลงมือ ก่อกวนคนนอนหลับอีกรอบ
จึกๆๆๆ
“โอ้ย ใครบังอาจมากวนข้านอนเนี่ย” ร่างเพรียวตะโกนลั่นก่อนจะลืมตาขึ้นมาพบกับหน้าอวบๆที่มองไปมองมาคล้ายซาลาเปาของซิ่วหมิ่นอยู่ใกล้แค่คืบ
“หว๋า ผีซาลาเปา”
“ข้าไม่ใช่ผีนะ” ร่างอวบบอก
“ถ้าไม่ใช่ผีแล้วเจ้าเป็นใคร” จื่อเทาจ้องคนร่างอวบเขม็ง เพราะไม่เคยเจอหน้ามาก่อน
“ข้าคือ ท่านชายซิ่วหมิ่น”
“ข้าก็ยังไม่รู้จักเจ้าอยู่ดี”
“บังอาจมาก ข้าคือท่านชายซิ่วหมิ่นแห่งแคว้นอู๋นะ ทำไมเจ้าถึงไม่รู้จักข้า” ซิ่วหมิ่นบอกอย่างเอาแต่ใจ
“ฮ่าๆๆ เจ้านี่ตลกชะมัดเจ้า ซาลาเปาเอ้ย” ร่างเพรียวหัวเราะร่วนกับท่าทางของคนตรงหน้า
“เจ้าอย่ามาหัวเราะข้านะ”
“ฮ่าๆๆ ก็ เจ้าตลกนี่นา จะไม่ให้ข้าขำได้อย่างไร”
“เจ้าหยุดเลยนะ ถ้าไม่หยุดข้าจะให้พี่ใหญ่สั่งขังเจ้า” ร่างอวบแหวลั่น
“เจ้าอ้วนขี้ฟ้อง แบร่ๆๆ” ร่างเพรียวยิ้มล้ออย่างสนุก นานๆจะเจอคนที่อายุไล่กันมันต้องแกล้งสักหน่อยฮ่าๆๆ
“ข้าไม่ได้อ้วนนะ ไอ้คนนิสัยไม่ดี ไอ้แพนด้า ไอ้ตาคล้ำ ”
“พอๆๆ นี่พวกเจ้าจะเถียงกันอีกนานไหม ข้ารำคาญ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เพราะเริ่มทนกับเสียงเถียงกันแบบเด็กๆ ไม่ไหว
“ก็ไอ้ตาคล้ำนี่มาว่าข้าก่อน” ร่างอวบรีบฟ้องพี่ชายทันที
“เหอะ ก็ใครให้เจ้ามาแกล้งข้าล่ะ”
อู๋อ๋องได้แต่ส่ายหน้าระอา ลำพังแค่ซิ่วหมิ่นคนเดียวเขาก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้วนี่ยังพ่วงท่านอ๋องน้อยจอมเอาแต่ใจของแคว้นเย่วมาอีก ไม่รู้ว่าพอกลับไปถึงแคว้นอู๋ เขาต้องปวดหัวอีกแค่ไหนกันนะ
“ท่านอ๋องขอรับ เข้าเขตแคว้นอู๋แล้วขอรับ” อี้ชิง บอกกับผู้เป็นนาย หลังจากที่เดินทางมาได้สักพัก
ม้าสามตัวพาคนทั้งสี่เข้ามาในเขตแคว้นอู๋อย่างราบรื่น แคว้นอู๋ยังคงเป็นแคว้นเล็กๆที่เงียบสงบเช่นเดิม แม้จะอยู่ในภาวะสงครามแต่ดูเหมือนว่าด้วยการจัดการอันยอดเยี่ยมของผู้นำแค้นอู๋ กลับยังสามารถคงความมั่งคั่งไว้ได้อย่างน่าประหลาด ร้านรวงต่างๆและสินค้ามากมายทำให้ร่างเพรียวตื่นตาตื่นใจอยู่ไม่น้อย แต่กลับคลับคล้ายคลับคลาว่าเขตเห็นภาพนี้มาก่อน ความคุ้นเคยทำให้ร่างเพรียวได้แต่ประหลาดใจ
“เจ้าแพนด้า เงียบทำไมเป็นใบ้เหรอ” ซิ่วหมิ่น แหย่ร่างเพรียวที่เอาแต่นิ่งมาตั้งแต่เข้าเขตเมืองแล้ว ไอ้เจ้าแพนด้าเป็นอะไรรึเปล่าน๊า หรือจะคิดถึงบ้านกัน เหอะ ถึงเขาจะเป็นอ๋องน้อยของแคว้นอู๋ก็ไม่ได้ใจไม้ระกำถึงขนาดตอกย้ำคนพลัดถิ่นอย่างเจ้าแพนด้าหรอกนะ ยังไงๆเจ้าแพนด้านั่น มันก็อาจจะป็น “ของเล่น” เฮ้ย เพื่อนเล่นคนใหม่ของเขาได้
“นี่ ซาลาเปา ไม่อยากรู้สักเรื่องไหม ข้ากำลังใช้ความคิดนะ” ร่างเพรียวเหวลั่น ก่อนที่คนร่างอวบจะเชิดหน้าแล้วควบม้าออกห่าง
เหอะ เจ้าแพนด้า ข้าหวังดี แต่เจ้ากลับว่าข้า คอยดูนะ ถึงวังเมื่อไหร่ ข้าจะแกล้งเจ้าให้ร้องไห้กลับบ้านเลย
ท่านชายที่ชอบทำตัวเหมือนเด็กกกระหยิ่มยิ้มหย่องในใจพลางเหลือบมองร่างเพรียวที่อยู่บนม้าตัวเดียวกับพี่ชายอย่างถูกใจ ทำเอาคนถูกมองถึงกลับขนลุกซู่
ไอ้อ้วนนั่นมันต้องคิดอะไรไม่เข้าท่าแน่ๆ คนแคว้นนี้ช่างน่ากลัวนัก
เมื่อเข้าสู่เขตวัง ผู้ปกครองแคว้นก็ให้อี้ชิงเชิญร่างเพรียวไปที่เรือนพักทันที แม้จะมีสายตาสงสัยใครรู้จากเหล่าขุนนางหรือนางกำนัลในวังบางคนมองมาด้วยความสงสัย แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจ ยังคงเรียกประชุมขุนนางเหมือนเช่นทุกวัน
“โอ้ยยยยยยยยยยยย เบื่อๆๆๆ” ร่างเพรียวทั้งบ่น ทั้งตะโกน เพื่อหวังจะให้อี้ชิงหันมาสนใจ แต่องค์รักษ์คนเก่งกลับทำเพียงปรายตามองก่อนจะหันกลับไปยืนนิ่งเหมือนเดิม
“โอ้ย นี่คนแคว้นนี้ทำไมชอบทำหน้านิ่งกันหนักนะ ข้าเบื่อเจ้าได้ยินไหม ว่าข้าเบื่อใจคอเจ้าจะให้ข้าอุดอู้อยู่แต่ในห้องหรือไง” ร่างเพรียวเอ่ยกับอี้ชิงอย่างเอาเรื่อง แต่อีกคนก็ยังคงทำหน้านิ่งต่อไป
“นี่ ข้าขอสั่งในนามอ๋องน้อยแห่งแคว้นเยว่ เจ้าต้องพูดกับข้าเดี๋ยวนี้!!!” อ๋องน้อยจอมเอาแต่ใจสั่ง แต่ร่างเพรียวคงลืมไปแล้วว่าตนเองอยู่ในแคว้นอู๋ มิใช่แคว้นเย่ว
“เจ้าเสียงดังทำไมกัน!!!!” เสียงทุ้มตวาดก้อง อี้ชิงทำความเคารพผู้เป็นนายก่อนจะก้าวออกจากห้องไป เหลือเพียงอ๋องน้อยจอมเอาแต่ใจที่ต้องเผชิญหน้ากับบุรุษผู้เป็นใหญ่ในแคว้นอู๋เพียงลำพัง
“ก็ข้าเบื่อ ท่านเอาข้ามาไว้ในนี้ สามชั่วยามแล้วนะ”
“หึ เจ้าเด็กน้อย เจ้าคงลืมไปว่าเจ้ามาที่นี่ด้วย ฐานะอะไร เจ้าไม่มีสิทธิ์ไปตะคอกหรือตะโกนต่อว่าคนของข้า” ร่างสูงบอกเสียงเย็น แต่มีหรือ คนที่เคยถูกเอาใจจนเคยตัวอย่าง จื่อเทาจะยอม
“ทำไมข้าจะ ว่าไม่ได้ ขนาดเจ้าข้ายังว่าได้เลย ไอ้อ๋องหน้ายักษ์”
อ๋องน้อยตะโกนด่า ร่างสูงตรงหน้าก่อนจะปิดปากแน่น
แย่แล้วๆๆๆ เจ้าปากพาซวย ทำไมเจ้าไม่ฟังคำสั่งข้า
“ช่างปากกล้า สมเป็นลูกชายของเย่วอ๋อง เสียจริง พวกเจ้าแคว้นเย่วคงมีดีแค่ปากสินะ” ร่างสูงยิ้มเยาะ
“เจ้าอย่าได้บังอาจมาจาบจ้วงท่านพ่อข้า”
“หึ” ร่างสูงแค่นยิ้ม ก่อนจะบีบปลายคายมนไว้แน่น
“ฟังไว้นะ ท่านอ๋องน้อย ที่นี่ คือแคว้นอู๋ และเจ้าคือเชลยของแคว้นอู๋ เจ้าไม่มีสิทธิ์มาตะคอกข้า หรือแม้แต่คนของข้าหากเจ้าไม่เชื่อฟัง ข้า
จะให้ลงโทษเจ้าซะ”
ร่างเพรียวแม้จะเจ็บปวดเพียงใดแต่สิ่งที่แสดงออกมีเพียงความเด็ดเดี่ยวในแววตาเท่านั้น ไม่มีทาง ไม่มีวันที่จะให้ศัตรูเห็นความอ่อนแอ
“พี่ใหญ่!!!!” เสียงหนึ่งเอ่ยเรียกก่อนที่เจ้าของร่างอวบจะพลักประตูเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ ร่างสูงปล่อยมือออกจากคางมนก่อนจะหันไปยิ้มให้น้องชายตัวแสบ
“มีเรื่องอันใด ซิ่วหมิ่น”
“ข้ามีเรื่องอยากขอร้อง” ท่านชายจอมแสบเอ่ยก่อนจะปรายตามองร่างเพรียวที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ
“ว่ามาสิ”
“ท่านพี่ ยกเจ้าเชลยนี่ให้ข้าได้ไหม” เอ่ยบอกกับพี่ชาย
“ไม่ได้!!!!”
เสียงทุ้มตวาดลั่น ทำเอาคนสองคนที่อยู่ในห้องด้วยแทบลืมหายใจ แววตาที่ไม่พอใจฉายชัดออกมาจนท่านชายตัวแสบถึงกับเข่าอ่อน
พี่ใหญ่ไม่เคยเป็นแบบนี้ พี่ใหญ่โกรธอะไร
“พี่ใหญ่” ซิ่วหมิ่นเรียกเสียงเบา กลัวว่าจะไปทำให้ร่างสูงเกิดโทสะอีกครั้ง
“พี่คงยก จื่อเทาให้เจ้าไม่ได้หรอกซิ่วหมิ่น จื่อเทาเป็นนักโทษการเมืองเป็นตัวประกันของแคว้น แถมยังมีฝีมือในการรบ เจ้าสู้เขาไม่ได้หรอก น้องพี่” เสียงทุ้มที่พยายามปรับให้นุ่มขึ้นเอ่ยบอกเหตุผลกับน้อง
“แต่ว่า ข้าอยากมีเพื่อน ท่านก็รู้ว่าในแคว้นเราไม่มีใครยอมเป็นเพื่อนข้าสักคน” คนเป็นน้องบอก เหอะ เพราะว่าตำแหน่งบ้าๆนี่ค้ำคออยู่หรอกน่า ในแคว้นอู๋ถึงไม่มีใครยอมเป็นเพื่อนเขาสักคน จะมีก็แต่พวกประจบสอพลอ เล่นอะไรทำอะไรก็ให้เขาชนะซะหมด แบบนี้มันจะ
ไปสนุกอะไร มีแค่เจ้าแพนด้านี่ ที่กล้าเถียงเขา เขาก็ต้องถูกใจอยู่แล้ว
“หากเจ้าอยากมีเพื่อน ก็รออีกสักวันสองวันได้หรือไม่”
“ทำไมตองรอ”
“เพราะพี่เชื่อว่า อีกวันสองวันแคว้นเราต้องมีเชลยเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน”
“จริงหรือ ถ้าเช่นนั้น ข้ารออีกหน่อยก็ได้ ข้าไปก่อนนะ” ร่างอวบที่ยิ้มจนแก้มป่องบอกลา คนเป็นพี่ก่อนจะออกจากห้องไป
“หึ ดูท่าเจ้าจะเสน่ห์แรงไม่เบานะ มาวันแรกซิ่วหมิ่นก็อยากได้เจ้าซะแล้ว”
“นั่นมันเพราะว่า เจ้าไม่เอาไหนแม้แต่น้องชายยังไม่อยากเข้าใกล้ต่างหากเล่า”
“อย่าทำเป็นปากดี เจ้าเชลย หากว่าข้าหมดความอดทนเมื่อไหร่ เจ้าอาจจะได้กลายเป็นเมียทหารของข้าคนใดคนนึงก็ได้ จำเอาไว้ซะ!!”
เอ่ยกับร่างเพรียวก่อนที่ คนตัวสูงจะเดินออกจากเรือนรับรองไป
..........................TBC...........................
-
เมียทหารรึ
พูดผิดพูดใหม่นะท่านอ๋อง เมียเจ้าสิ
อ๊ายยย เขิง
ปอลอ ชอบเรื่องสไตล์นี้มากๆๆๆๆ
น่ารักอ่ะ จื่อเทา กับ ซิ่วหมิ่น
-
จะหดร้ายกับจือเทาได้ขนาดนั้นจริงหรอ
-
:m15:
-
เมียทหารหรือเมียท่านอ๋องกันแน่ค่ะ
อั๊ยยๆๆๆ
-
o18 o18 o18เมียใครกันแน่ o18 o18 o18
-
ใครจะโดนจับมาเป็นเชลยอีกคนล่ะเนี่ย สงสัยองครักษ์ของจื่อเทาแน่เลย
-
จะทำอะไรก็คิดดี ๆ ละกันนะ ยกจื่อเ่ทาให้คนอื่นจะไม่เสียใจทีหลังแน่นะ
-
พี่อู๋ลืมลูกท้อน้อยซะแล้ว
แล้วใครนะที่ลอบทำร้ายเจ้าลูกท้อตอนเด็กน่ะ
แล้วชายาพ่อจื่อเทาที่เป็นคนรักเก่าของพี่อู๋หรือเปล่าหว่า
-
จะให้ไปเป็นเมียทหารเลยอ๋อออ o18
-
เทาๆความจำเสื่อมใช่ไหม??????
-
:pig4:
-
จะใช่เมียทหาร หรอ 555+
-
สั้นเนอะ ฮิฮิ แต่ก็ดีใจ เป็นเมียทหาร กล้าพูดเนอะ ปากแข็งจังอู๋อ๋อง
-
องค์รักษ์หน้าตายกับท่านชายน้อย
ร่างอวบของซิ่วหมิ่นเดินวนไปวนมาในห้องอย่างร้อนรน ทำเอาต้นห้องคนสนิทถึงได้แต่ถอนใจ
“ท่านชายขอรับ ท่านนั่งลงบ้างเถิด” อาฝูเอ่ยกับผู้เป็นนายเบาๆ ท่านชายเล่นเดินไปเดินมาร่วมชั่วยามแล้ว เขาเองแค่นั่งมองยังเหนื่อย นี่ท่านชายไม่เหนื่อยบ้างหรืออย่างไรกัน
“ก็ข้ากำลังเครียด ข้าก็ต้องเดินสิอาฝู ” ร่างอวบบอกกับคนสนิท อาฝูได้แต่ส่ายหน้าอยู่ด้วยกันมาตลอดชีวิต ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าท่านชายกำลังตื่นเต้นที่ได้ “ของเล่น” ใหม่มากกว่า สงสารคนที่จะมาเป็นของเล่นของท่านชายซะจริงไม่รู้ว่าจะต้องโดนอะไรบ้าง
กลางดึกสงัด (เงี๊ยบเงียบ)
ร่างในชุดสีดำสนิทลอบมองทหารยามด้วยสายตาคมกริบก่อนจะค่อยๆลัดเลาะเข้ามาในวังอ๋องได้สำเร็จ
“นี่พวกเจ้า เปลี่ยนเวรแล้วไปดื่มกับข้าไหม” ทหารยามนายหนึ่งเอ่ยชวนเพื่อน ร่างที่อยู่บนหลังคายกยิ้มผ่านผ้าปิดหน้าก่อนจะก่อนจะเฝ้ารอเวลาเปลี่ยนเวรยาม
ร่างที่สวมชุดสีดำทั้งร่างลอบเข้ามาในเขต “เรือนสุขสราญ” ที่เป็นเรือนพักของอู๋อ๋อง พลางเปิดประตูห้องปีกซ้ายที่เขาสืบมาแล้วว่าคนที่เขาต้องการอยู่ที่นั่น ก่อนจะสั่งเกตเห็นร่างที่นอนอยู่บนเตียงชายชุดดำคุกเข่าลงก่อนจะทำความเคารพ
“ขออภัยที่มาช้าขอรับ ”
“หึๆ จับได้แล้ว!!!”
ร่างที่นอนอยู่บนเตียงตะโกนลั่นก่อนที่จะโดดขี่หลังชายชุดดำทันที
“เจ้า เจ้าเป็นใครเจ้าไม่ใช่อ๋องน้อย!!!” ชายชุดดำบอกก่อนจะพยายามสลัดร่างอวบที่เกาะตัวเขาแน่นออกไปด้วย แต่เจ้านี่เกาะเขาแน่นยิ่งกว่าลูกลิง สลัดยังไงก็ไม่ออกจนเขาเองก็จนปัญญา
“ในที่สุดก็มาจนได้นะ องครักษ์ เฉิน” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาพร้อมกับอี้ชิง
“หึ ในเมื่อวันนี้เป็นข้าเองที่เพลี่ยงพล้ำ อยากจะทำอะไรก็เชิญ” เฉินเอ่ยเสียงนิ่ง เขาสมควรได้รับโทษเพราะไม่สามารถช่วยอ๋องน้อยได้
“จะให้ข้าทำอะไร ฆ่าเจ้าหรือ ฮ่าๆๆๆ เจ้าคิดว่าข้าจะคิดอะไรที่มันไร้ประโยชน์เช่นนั้นหรือ ในเมื่อฆ่าไปเจ้าก็ตายเปล่า ชีวิตเจ้ามันก็ไม่ต่างอะไรกับมดปลวกอย่าได้เอามันมาต่อรองกับข้า” ร่างสูงบอกเสียงเย็น
“พี่ใหญ่ ท่านสัญญาแล้วนะว่าจะ ยกเจ้านี่ให้ข้า” ร่างอวบบอกก่อนจะอ้อนพี่ชาย
“เอาสิ ข้ายกมันให้เจ้า เจ้าอยากจะทำอะไรก็ตามใจ ส่วนเจ้า หากว่าเจ้ากล้าทำอะไรซิ่วหมิ่นแม้แต่ปลายเส้นผมอ๋องน้อยของเจ้าจะไม่มีโอกาสได้หายใจอีกเลย” ประโยคแรกบอกกับน้องชาย ส่วนประโยคหลังเอ่ยทิ้งท้ายกับองครักษ์ต่างแคว้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกไป
“นี่เจ้าชื่ออะไร” ร่างอวบเอ่ยถามคนหน้านิ่ง
“ข้าไม่จำเป็นต้องบอกคนแคว้นอู๋!!!” เฉินบอกเสียงแข็ง
“เจ้า!!! บังอาจนัก ข้าคือท่านชายซิ่วหมิ่นแห่งแคว้นอู๋นะ แค่เชลยต่ำศักดิ์อย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาขึ้นเสียงกับข้า” ร่างอวบเหวลั่นก่อนที่กำปั้นน้อยจะระดมเข้าใส่คนหน้านิ่งไม่ยั้ง
“ตายซะเถอะ ตายๆๆๆๆๆ” ตะโกนไปทุบไป จนหอบแต่เจ้าคนหน้านิ่งก็ยังยืนนิ่งไม่ยอมขยับปากสักนิด ทำเอาท่านชายผู้สูงศักดิ์ถึงกับปาดเหงื่อ
“เจ้ากล้าดียังไง มาทำให้ข้าเหนื่อยห่ะ เจ้าคนชั้นต่ำ เจ้าไพร่!!!!” ซิ่วหมิ่นตะโกนลั่น
“เจ้าองคร์รักษ์งี่เง่า แคว้นเย่วก็โง่งม เจ้านายเจ้ามันก็ลูกเต่า!!!”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะท่านชาย หากท่านยังเอ่ยถึงอ๋องน้อยในทางเสื่อมเสียอีกคำเดียวอย่าหาว่าข้าใจร้ายนะ” เฉินตะคอกต่อให้คนๆนี้จะด่าเขาเจ็บแสบแค่ไหนเขาก็ไม่เคยสนใจแต่สิ่งเดียวที่เขาทนไม่ได้คือการกล่าวล่วงถึงท่านอ๋องน้อย
“ทำไมข้าจะว่าไม่ได้ ท่านอ๋องน้อยของเจ้ามีอะไรดีห่ะ เจ้านั่นมันไอ้ลูกเต่า หลานเต่า ไอ้แพนด้า ไอ้ตาคล้ำ อุ๊บ อื้ออออออออ” เสียงของร่างอวบขาดหายไปเพราะคนหน้านิ่งปิดปากไว้แน่น แต่มันไม่ใช่ด้วยมือ แต่เป็นด้วยปาก ตากลมเบิกโพรงด้วยความตกใจเพราะตั้งแต่เกิดมาจนอายุ 18 ไม่เคยมีใครกล้าเหิมเกริมกับเช่นนี้มาก่อน ลิ้นร้อนที่กำลังไล่ต้อนลิ้นเล็กของ ซิ่วหมิ่นอย่างถือดี กำลังทำให้หัวใจของร่างอวบเต้นไม่เป็นจังหวะ
ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ ทำไมข้าไม่เข้าใจสักนิด
หวาน คือสิ่งที่เฉินกำลังรับรู้ เรียวลิ้นเล็กที่กำลังถูกเขาไล่ต้อนจน จนมุมทำไมมันหวานขนาดนี้นะ คนหน้านิ่งคงไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองกำลัง
ยกยิ้มอยู่ หัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวกับสิ่งใดกำลังเต้นแรงจนเจ้าตัวรู้สึกได้
นี่มันอะไรกัน ข้ากำลังเป็นอะไร
“อื้ออออออ” เสียงอู้อี้ และแรงทุบที่หลังทำให้องค์รักษ์หน้านิ่งต้องถอนจูบออกมา แต่เฉินกลับรู้สึกว่ามันไม่พอ
“จะ เจ้า อุ๊บส์” ร่างอวบที่กำลังจะเอ่ยปากด่ากลับต้องเบิกตาโพรงอีกรอบเมื่อถูกประกบปากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับเต็มไปด้วยความนุ่มนวล
เรียวลิ้นที่ไม่มีร่องรอยของความโกรธทำให้ร่างอวบรู้สึกราวกับลอยอยู่ในอากาศ สมองขาวโพลนราวกับอยู่ท่ามกลางหิมะ
ก๊อกๆๆๆ
“ท่านชาย ขอรับ ท่านชาย นี่ข้าอาฝูเองนะขอรับ ท่านชาย” เสียงเคาะประตูของอาฝูทำให้คนทั้งสองผละออกจากกัน ร่างอวบรีบโกยอากาศเข้าปวดอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะจ้องอีกคนเขม็ง
“เจ้า เจ้ากล้าดียังไงมา จะ…เอ่อ” หน้าอวบขึ้นสีแดงเรื่อเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ แย่แล้ว ทำไมข้ารู้เหมือนจะเป็นไข้แบบนี้นะ
“เรื่องที่ข้าจูบเจ้านะหรือ” เฉินบอกก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“จะ เจ้า หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ไม่เช่นนั้นข้าจะฟ้องพี่ใหญ่ว่าเจ้ารังแกข้า!!” ร่างอวบเเหวลั่น
“จะฟ้องว่า ข้ารังแกด้วยการจูบเจ้านะหรือ”
“เจ้า เจ้ามัน….” ร่างอวบได้แต่ยืนอึกอัก จนอกแทบจะแตกตาย
ทำไมเจ้าองครักษ์แคว้นเยว่ถึงได้กวนโมโหขนาดนี้นะ คอยดูเถอะข้าจะแกล้งให้เจ้าร้องไห้กลับบ้านเลย
“ท่านชาย ขอรับอาฝูเข้าไปได้หรือยังขอรับ” เสียงข้างนอกห้องเอ่ยขึ้น
“เข้ามาสิ” สิ้นคำอาฝูก็เข้ามาในห้องทันทีก่อนจะต้องเบิกตาโพรงเมื่อเห็นว่ามีอีกคนอยู่ในห้อง
“เอ๋ เจ้าเป็นใครกัน มาอยู่ในห้องของท่านชายได้อย่างไร ท่านชายถอยไปขอรับ ข้าน้อยรับมือเอง” อาฝูเอ่ยบอกก่อนจะกระโจนเข้าหาเฉิน อีกคนได้แต่ปรายตามองก่อนจะยกด้ามกระบี่เคาะหัวเพื่อสั่งสอนเจ้าคนโง่งมไปเสียหลายที
“โอ้ย!! นี่เจ้าตีหัวข้าเหรอ” อาฝูร้องลั่น
“พอได้แล้วพวกเจ้าสองคนจะตีก็ไปตีกันข้างนอก ข้าง่วง!!” ร่างอวบเหวลั่น
“ท่านชายเจ้านี่เป็นใครขอรับ” อาฝูเอ่ยถามผู้เป็นนาย
“คนรับใช้ใหม่ของข้าที่พี่ใหญ่ให้มา เจ้าอย่าพูดมากน่าอาฝู ข้าง่วงแล้วนะ”
“ขอรับ”
แม้ว่าเจ้าคนหน้านิ่งนี่จะน่าสงสัยแต่ว่าถ้าหากเป็นคนที่ท่านอ๋องประทานมาให้ก็คงจะไม่มีอะไร น่าเป็นห่วง
“เดี๋ยว พวกเจ้าจะทำอะไร!!!!” เฉินเหวลั่นเมื่อเห็นว่าเจ้าคนโง่ที่สู้กับเขา กำลังจะจับที่หัวไหล่มน ส่วนอีกสองคนได้แต่มองหน้ากันด้วย
ความไม่เข้าใจ
“ข้าจะให้อาฝูนวดก่อนนอน” ร่างอวบตอบก่อนจะนอนลงบนเตียง
“ทำไมต้องนวด” อีกคนยังถามเสียงแข็ง
“ก็ข้าเมื่อย เจ้าอย่าถามมาก น่ารำคาญ ออกไปได้แล้วข้าจะนอน” ร่างอวบออกปากไล่ เรื่องอะไรจะให้เจ้านี่อยู่ในห้องเพราะแค่สายตาที่จ้องมาก็ทำให้ท่านชายที่ไม่เคยกลัวใครอย่างเขารู้สึกร้อนๆหนาวได้ทางที่ดีอยู่ห่างไว้จะดีกว่า
“แล้วเขาเล่า”เฉินเอ่ยถาม ซิ่วหมิ่นปลายตามองเจ้าคนหน้านิ่งที่ถามคำถามเมื่อครู่ออกมาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะตอบ
“ก็อยู่ในห้อง อาฝูเป็นต้นห้องของข้า ข้าอยู่ที่ไหนอาฝูก็อยู่ที่นั่น เข้าใจแล้วก็ออกไป”
“ถ้าเช่นนั้น ข้าอยู่ด้วย” เฉินบอกอย่างเอาแต่ใจก่อนจะนั่งลงบนเตียงบ้าง
“จะ เจ้า บังอา…”
“หากไม่อยากให้ อาฝูรู้เรื่องที่ข้าจูบเจ้าจงให้มันไสหัวอออกไปจากห้องเจ้าซะ” เฉินกระซิบลอดไรฟัน ก่อนที่จะจ้องร่างอวบเขม็ง
“อะ อาฝู คืนนี้เจ้าไม่ต้องนอนเฝ้าข้าหรอก กลับไปที่เรือนพักของเจ้าซะ”
“ขอรับ” แม้จะแปลกใจแต่บ่าวอย่างอาฝูก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะชักถามได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้แล้วเดินออกจากห้องไปกลางดึก
“ทีนี้ก็นอนได้แล้ว” เฉินเอ่ยก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง
“นี่มันเตียงข้านะ เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ามีโทษสถานใด”
“เหอะ แม้แต่ริมฝีปากของเจ้าข้าก็ชิมมาแล้ว แค่ที่นอนของเจ้าทำไมข้าจะนอนไม่ได้ ” เอ่ยจบก็ล้มตัวลงนอนโดยที่ไม่สนใจคนที่นั่งหน้า
แดงอยู่ข้างๆ สักนิด
“เจ้าบ้า!!!” ซิ่วหมิ่นเอ่ยเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้าง เอาเถอะ ถือว่าวันนี้เขาใจดีปล่อยเจ้าคนกำเริบเสิบสานคนนี้ไปก่อน แล้วค่อยเอาคืนทีหลังก็ยังไม่สาย
...............................TBC..........................
-
แน่ใจว่าจะได้เอาคืน หรือว่าจะโดนเอามากกว่าาาาา :oo1: :oo1:
-
แหม,,,,องครักษ์เฉิน ไม่ทันไรออกลายซะแล้ว อิอิ
-
น่ารักจัง
-
จะแก้แค้นเขาได้หรือเปล่า
หรือจะโดนเขาจับกดก่อนก็ไม่รู้
-
ตั้งแต่วันแรกเลยนะเฉิน
-
สงสัยสองแคว้นคู่อริกันจะต้องกลายมาเป็นทองแผ่นเดียวกันซะล่ะมั้งเนี่ย
-
เฉินซิ่วเหมินเจอกันวันแรกก็อะไรกันนี่ สองคนท่าทางจะชอบกันเข้าแล้วนะเนี่ย พี่ชายซิ่วเหมือนดีแต่ขู่ ทำร้ายจื่อเทาจริง ๆ ตัวเองนั่นแหละจะเสียใจนะ
-
ตามมาจากเด็กดี 555+
-
มั่นใจว่าจะได้ เอา คืนนนนน
-
:-[ :-[ :-[คู่นี้เค้ามาแรงงงงงงงง :z1: :z1: :z1:
-
ซิ่วหมิ่นน่ารักจุงเบย แอร๊กกกก อิตาเฉินหลงตั้งแต่แรกเลยสินะ
กรี๊ดดดด หนูชอบจุง รอคอยตอนต่อไปใจจดจ่อ 55
-
:impress2:
-
:z2:
-
คนรับใช้
ก๊อกๆๆๆ
“เฉินเจ้าอยู่ที่นี่หรือไม่ ตอบข้าด้วย เฉิน” เสียงเรียกที่หน้าประตูทำให้องครักษ์หน้านิ่งตื่นอย่างรวดเร็ว เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างกลับต้องส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใน นี่เขานอนตื่นสายขนาดนี้เลยหรือ
“อื้อออ” เสียงครางที่ดังอยู่ใกล้ๆทำให้องครักษ์หน้านิ่งต้องก้มมองร่างอวบที่นอนซุกอกเขาตั้งแต่เมื่อคืน
หึ ท่านชายน้อย ไหนบอกว่าไม่อยากใกล้ข้ายังไงเล่า
แม้ไม่ได้เอ่ยปากแต่มุมปากที่ไม่เคยมีรอยยิ้มกลับอมยิ้มน้อยๆให้กับท่านอนของคนในอ้อมกอด
“เฉิน เจ้าได้ยินหรือ” แต่เสียงที่ดังอยู่ข้างนอกทำให้องคร์รักษ์แห่งแคว้นอู๋ รู้สึกตัว นี่เขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงรู้สึกดีที่มีเจ้านี่มานอนทับอก
“ขอรับอ๋องน้อย” องครักษ์หนุ่มขานรับก่อนจะออกไปเปิดประตูให้ผู้เป็นนายแต่ก่อนไปก็ยังไม่วายห่มผ้าให้เจ้าคนขี้เซาที่ยังหลับอุตุอยู่
“เฉิน” จื่อเทาเอ่ยเรียกองค์รักษ์คนสนิททันทีที่เข้ามาในห้อง
“ข้าน้อยสมควรตาย ขอรับ ข้าน้อยช่วยท่านไม่ได้ ได้โปรดลงโทษข้าเถิดขอรับ” องครักษ์หนุ่มเอ่ยปากพลางคุกเข่าเพื่อรอรับโทษ
“ลุกขึ้นเถอะ เจ้าจะให้ข้าฆ่าเจ้าหรือไง เวลานี้เจ้ากับข้ามีฐานะไม่ต่างกัน แถมในแคว้นอู๋เราก็มีกันแค่สองคนถ้าข้าฆ่าเจ้า ข้าจะคุยกับใครเล่า เจ้าองครักษ์ทึ่ม” จื่อเทาเอ่ย ก่อนจะตบบ่าคนสนิทไปด้วย
“แต่ข้าน้อย..”
“ลุกขึ้นๆๆ เจ้านี่ยังไงกัน ข้าสั่งให้เจ้าลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!!” จื่อเทาบอกด้วยน้ำเสียงวางอำนาจที่อ๋องน้อยมักใช้เวลาที่ฝึกทหาร ทำให้เฉินต้องรีบลุกขึ้นเพราะว่า อ๋องน้อยกำลังโกรธแล้ว
“ข้าดีใจนะ เฉินที่อย่างน้อยที่สุด ข้าก็ยังมีเจ้าอยู่เป็นเพื่อน” อ๋องน้อยยิ้มกว้างก่อนจะจับมือกับองค์รักษ์แน่น สำหรับจื่อเทาเฉินไม่ได้เป็นแค่ คนสนิทหรือข้ารับใช้แต่เฉินคือคนที่เขารักแล้วก็เคารพมากไม่ต่างจากพี่ชายแท้ๆ
“ข้าน้อย ยอมแลกได้แม้แต่ชีวิต เพื่ออ๋องน้อยขอรับ” เฉินบอกเสียงหนักแน่น
“โอ้ย!! ข้ารำคาญพวกเจ้ามาคุยอะไรกันในห้องข้าเสียงดังห่ะ” เสียงของท่านชายจอมเอาแต่ใจดังขึ้นหลังม่านก่อนที่ร่างอวบจะเดินหน้ามุ่ยออกมา
“ทำไมข้าต้องเกรงใจเจ้าด้วย เจ้าผีซาลาเปา” จื่อเท่าเอ่ยล้อ
“เจ้า เจ้า เจ้าแพนด้า ใครใช้ให้เจ้าเข้ามาในห้องข้า ออกไปเลยนะ ไม่งั้นจะหาว่าข้าไม่เตือน” ท่านชายน้อยเหวลั่น พลางกระโดดเข้าใส่ร่างของจื่อเทาแต่ก็ช้ากว่าองค์รักษ์หนุ่มที่เข้ามายืนขวางไว้
“ท่านจะทำอะไร ท่านชาย หากท่านกล้าแตะต้องอ๋องน้อยแม้แต่ปลายเส้นผม เราได้เห็นดีกันแน่” เฉินบอกเสียงเย็น
“นี่เจ้า เจ้าเข้าข้างเจ้าแพนด้าหรือ เจ้าเป็นคนรับใช้ของข้านะ!!” ร่างอวบตะโกนอย่างเอาแต่ใจ
“แต่ข้าน้อยเป็นคนของแคว้นเย่ว ตายก็เป็นผีแคว้นเย่ว ข้าน้อยคงมิอาจเป็นบ่าวสองนายได้”
“เจ้า ข้าจะฟ้องพี่ใหญ่!!!” ซิ่วหมิ่นตะโกนก้อง พลางชี้หน้าคนทั้งสองอย่างเอาเรื่อง เขาคือท่านชายซิ่วหมิ่นนะ ทำไมคนพวกนี้ถึงบังอาจขัดใจเขา
“อาฝู เข้ามาเดี๋ยวนี้นะอาฝู!!” ท่านชายน้อยเรียกหาคนสนิท
“ขอรับ อาฝูมาแล้วขอรับ” อาฝูที่วิ่งเข้ามาในห้องบอกก่อนจะหอบตัวโยน
“ไปเตรียมน้ำ ข้าจะอาบน้ำ อ้อ เจ้าเข้ามาถูหลังให้ข้าด้วยนะ” ซิ่วหมิ่นบอกก่อนจะเดินเข้าห้องอาบน้ำโดยที่ไม่สนใจคนที่อยู่ในห้อง ตอนนี้ร่างอวบกำลังหงุดหงิด หงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หงุดหงิดจนแทบอยากจะลากเจ้าองค์รักษ์นั่นมาสับเป็นชิ้นๆแล้วโยนให้หมาขี้เรื้อนกิน
“เจ้าลูกเต่า ไอ้องค์รักษ์ลูกเต่า คอยดูนะข้าจะแกล้งเจ้าให้ร้องไห้กลับบ้านเลย” ร่างอวบฮึดฮัด ก่อนที่จะรับรู้ว่ามีใครคนนึงเข้ามาในห้องอาบน้ำ
“อาฝู เจ้าช่วยถูหลังให้ข้าด้วยนะ” ร่างอวบบอกทั้งๆที่ยังหลับตา
มือหนาค่อยๆยกผ้าขึ้นก่อนจะถูที่หลังของซิ่วหมิ่นอย่างแผ่วเบา
“อืม ดี ….. เอ๊ะ!!!” ร่างอวบอุทานลั่นเมื่อรับรู้ว่า สิ่งที่ลูบบนแผ่นหลังของตัวเองไม่ใช่ผ้าแต่มันคือ มือ!!
“อาฝูเจ้าบังอาจ….เจ้า ทำไมถึง” ร่างอวบที่กำลังจะเปิดปากด่าคนสนิท จำต้องเบิกตาโพรงเมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ในห้องอาบน้ำไม่ใช่ต้นห้องแต่เป็นเจ้าคนสมควรตาย นั่น
“ทำไมเป็นข้าไม่ได้ล่ะ ท่านชาย” เฉินบอกก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“เจ้าออกไปให้พ้น ออกไปรับใช้ท่านอ๋องน้อยของเจ้าอย่ามายุ่งกับข้า”
“หึ เจ้าอิจฉา อ๋องน้อยหรือ ซิ่วหมิ่น”
“สามหาว เจ้ากล้าดียังไงถึงเอ่ยชื่อข้าตรงๆ เจ้าคงไม่กลัวตายสินะ ” ร่างอวบเหวลั่น
“เจ้าจะทำอะไรข้าได้ หรือเจ้าเด็กน้อย” เฉินบอกพลางแสยะยิ้มชั่วร้าย
“ชะ ช่วย อุ๊บ อื้อออออออ” เสียงขอความช่วยเหลือของร่างเพรียวเงียบลงทันทีเมื่อถูกริมฝีปากขององค์รักษ์หน้าตาประกบลงมาอย่างหย่ามใจ รสจูบที่มีแต่ความกำเริบเสิบสานนั้นกำลังทำให้สติของท่านชายหลุดลอย จนถึงกับเผลอโอบรอบคออีกฝ่ายไว้เพื่อประคองตัว
เฉินยกยิ้มอย่างถูกใจ ก่อนจะถอนจูบออกมา แล้วกดจมูกลงบนพวงแก้มของคนตรงหน้าฟอดใหญ่ ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่า จะเจอคนที่น่าสนใจขนาดนี้ในแคว้นอู๋ เห็นทีเขาคงต้องรั้งอยู่ที่นี่อีกสักระยะแล้วล่ะ
ร่างเพรียวของอ๋องน้อยกำลังคิดหนักและกำลังไม่เข้าใจ เมื่อครู่ องค์รักษ์ของเขายิ้ม เขาคิดว่าตัวเองตาไม่ฝาดแน่ เมื่อครู่เฉินยิ้มจริงๆ ทั้งยังยิ้มกว้างซะด้วย ไม่อยากจะเชื่อ เจ้าซาลาเปานั่นทำยังไง แค่เวลาเพียงวันเดียวกลับทำให้องค์รักษ์หน้าตายที่ไม่เคยยิ้มอย่างเฉินยิ้มได้ จื่อเทาไม่เข้าใจเลยสักนิด
“ดูท่า แคว้นอู๋คงจะต้อนรับเชลยดีเกินไป เจ้าจึงเวลาว่างมาเดินเล่น” เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่อู๋อ๋องจะเดินเข้ามาหาคนที่เดินเล่นอยู่ แต่อีกคนทำเพียงปรายตามอง
“หึ เยว่อ๋องคงเอาเวลาไปรบเสียหมดสินะ จึงไม่มีเวลาสั่งสอนเจ้าว่าหากคนทักต้องรู้จักตอบ” อู๋อ๋องเอ่ยเสียงเข้ม
“อย่าบังอาจจาบจ้วงท่านพ่อของข้า มิเช่นนั้นจะหาว่าข้าไม่เตือน!!” ร่างเพรียวเอ่ยพลางกำหมัดแน่น
“ทำไมข้าจะว่าพ่อเจ้าไม่ได้ ตอนนี้เจ้าก็เป็นเพียงแค่เชลยศึกของข้า เจ้าสูงส่งมาจากไหนข้าจึงจะว่าพ่อเจ้าไม่ได้”
“หึ หากเจ้ายังไม่หยุดพูด จะหาว่าข้าไม่เตือนไม่ได้นะ อู๋อ๋อง!!”
“ฮ่าๆๆ ข้า อู๋ อี้ ฟาน ไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดิน แล้วเหตุใดข้าต้องกลัว ลูกเจี๊ยบอย่างเจ้าเล่าเด็กน้อย จงไปทำหน้าที่เชลยของ
เจ้าซะ!! อี้ชิงเชิญเชลยของข้าไปทำงานได้แล้ว” ประโยคแรกเอ่ยบอกกับร่างเพรียวก่อนจะหันกลับไปสั่งคนสนิทที่เดินตามมา
“เชิญขอรับอ๋องน้อย” อี้ชิงเอ่ย
“จำไว้นะ อู๋อ๋อง สักวันข้าจะกลับมาคิดบัญชีกับเจ้า จงจำไว้ว่าคนแคว้นเย่วข้าได้แต่หยามไม่ได้!!” ร่างเพรียวบอกเสียงเข้มก่อนจะเดินตามอี้ชิงไป
ร่างเพรียวกำลังตกตะลึง เมื่อพบว่าตนเองกำลังอยู่ต่อหน้าภูเขาท่อนไม้ขนาดย่อม ก่อนจะปรายตามองอี้ชิงเป็นเชิงถาม
“ไม้พวกนี้เป็นฟืนที่ใช้ในห้องครัวแล้วก็ห้องอาบน้ำของเรือนสุขสราญ ท่านอ๋องมีบัญชาให้ท่านผ่าฟืนทั้งหมดให้เสร็จภายในหนึ่งชั่วยามขอรับ”
“เล่นตลกอันใดกัน ข้าคืออ๋องน้อยแห่งแคว้นเยว่ พวกเจ้าล้อเล่นแบบนี้คงไม่อยากมีชีวิตอยู่กันแล้วสินะ”
“ข้าน้อยมิกล้า เพียงแต่นี่เป็นคำสั่งของท่านอ๋อง” อี้ชิงบอกอย่างใจเย็น
“ข้าไม่ทำ!!” อ๋องน้อยบอกอย่างดื้อดึง ทำให้อี้ชิงได้แต่ส่ายหน้าจำยอม เฮ้อ ท่านอ๋องนะท่านอ๋องหาเรื่องปวดหัวมาให้เขาจนได้ องค์รักษ์แคว้นอู๋ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนึงให้ร่างเพรียว ที่ผู้เป็นนายสั่งไว้ว่าหากร่างเพรียวไม่ยอมทำก็ให้มอบมันให้อีกฝ่ายซะ
“ท่านอ๋อง ให้ข้ามอบสิ่งนี้ให้ท่านขอรับ” อี้ชิงตอบเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลังเลที่จะรับ จื่อเทาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาอ่าน
ข้านึกแล้วว่าเจ้าต้องไม่ยอมทำงาน หึ คนแคว้นเยว่มีดีแค่ปากจริงๆสินะ
ประโยคเพียงแค่สั้นๆทำให้อ๋องน้อยจึงกลับเลือดขึ้นหน้า เจ้าคนสมควรตายนั่น กล้าดียังไงมากล่าวหาว่าคนแคว้นเยว่มีดีแค่ปาก ข้าจะทำให้เจ้าเห็นว่า คนแคว้นเยว่ ไม่ได้มีดีแค่ปาก
ร่างเพรียวคว้าขวานที่วางอยู่ข้างๆก่อนจะผ่าฟืนอย่างเอาเป็นเอาตาย จนอี้ชิงมองด้วยความงงงวย ไม่ทราบว่าในจดหมายฉบับนั้นท่านอ๋องเขียนอะไร อ๋องน้อยจึงได้มีสีหน้าราวกับอยากฆ่าคนเยี่ยงนี้
“หึ เสร็จแล้ว ข้าไปพักได้แล้วสินะ” อ๋องน้อยบอกพลางปาดเหงื่อ แม้ว่าจะพยายามผ่าอย่างเอาเป็นเอาตายแต่กว่าจะผ่าเจ้าภูเขาฟืนเสร็จก็ล่วงเข้ายามบ่ายแล้ว
“ยังขอรับ” อี้ชิงบอกก่อนจะวางถังน้ำตรงหน้าเชลยผู้สูงศักดิ์
“ท่านอ๋องสั่งว่า หากท่านผ่าฟืนเสร็จแล้วให้ท่านไปตักน้ำด้วยขอรับ”
“เจ้าคนสมควรตายนั่นมัน ฮึ่ย!!” ร่างเพรียวเหวลั่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้เพียงแค่ฮึดฮัดอยู่เพียงลำพัง
“ไปตักที่ไหน!!” ร่างเพรียวตะคอกถาม
“บ่อน้ำหลัง ตำหนักขอรับ”
ร่างเพรียวพยักหน้ารับรู้ก่อนจะไปตักน้ำตามคำสั่งแม้ว่างานจะหนักหนา แต่ร่างเพรียวก็ไม่สนใจ ต่อให้เขาต้องตายเพราะทำงานหนักก็จะไม่ร้องขอความเห็นใจจากคนแคว้นอู๋เป็นอันขาด ไม่มีวันที่น้ำตาของอ๋องน้อยแห่งแคว้นเยว่จะตกในแผ่นดินอื่นไม่มีวัน
อู๋ อี้ ฟาน หากข้ารอดไปได้ข้าจะกลับมาแก้แค้นเจ้า :angry2:
..........................TBC...............................
-
กรี๊ดดดด อ๋องอู๋กับอ๋องน้อยเนี่ย น่ารักวุ้ย
น้องซิ่วหมิ่นกะเฉินก้อน่ารัก เฉินมันโคดรุกอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
ซิ่วหมิ่นก้อดูจะหลงเสน่ห์ซ่ะแล้วสิ อ๊ายยยย ชอบบบ 55
รอตอนต่อไปจ้า
-
ยุขึ้นทั้งคู่เลยนะ อ๋องน้อยของสองแคว้นเนี่ย
-
โห,,ใช้งานอ๋องน้อยซะ
-
:m31: :m31:
-
กักขังเถิด จำเลยรักง่ะ น่าร้ากกกก
ขอบใจจ้า
-
อี้ฟานใจร้ายกับจื่อเทาไม่ใช่น้อยเลยนะนั่น เฉินซิ่วเหมินน่ารักดี เฉินท่าทางจะชอบซิ่วเหมือนมากนะเนี่ย ซิ่วเหมือนไม่พอใจที่เฉินสนใจจื่อเทาสินะ
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย
เฉินขี้แกล้งอ่ะ
ท่านอ๋องก็ชอบยั่วโมโห
-
:laugh: :laugh: :laugh:แกล้งเค้าแบบนี้ระวังเค้าเอาคืนจะเสียใจที่หลังเน้อ :L2: :L2: :L2:
-
ใช้งานจื่อเทาหนักเกินไปแล้วน้ะะะ :z3:
-
ชื่อตัวละครคุ้น ๆ
-
:pig4:
-
ถุกใจ ใช่เลย เรื่องนี้คนแก่ชอบ :o8: :o8: :o8:
่ :bye2: :bye2: :bye2:
-
เรื่องนี้มันSMป่าวเนี่ย ตบจูบๆ
-
:laugh:
-
สนุกดีค่ะ ชอบพ่อแง่แม่งอน
-
คู่หลักท่าจะยากนะเนี่ย ดูอย่างคู่น้องซิเห็นหน้านิ่งเนี่ยแต่แอบหื่นนะเนี่ย 555+
-
สงคราม
ร่างเพรียวที่ตอนนี้กำลังเป่ามือตัวเองที่แตกเพราะทำงานหนัก พลางเบ้หน้าเพราะความแสบของแผล ตั้งแต่เกิดมาจนโตป่านนี้นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ อ๋องน้อย ต้องทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น มือบางที่แม้นไม่ได้นุ่มนิ่มอย่างอิสตรีแต่ก็ไม่เคยจับขวานฝ่ามือหรือถือถังน้ำมาก่อนไหนเลยจะรับได้
“อ๋องน้อย ข้าว่าท่านสมควรไปพักได้แล้วนะขอรับ” อี้ชิงเอ่ยเสียงเรียบแต่แววตานั้นสื่อถึงความเป็นห่วงได้อย่างชัดเจนแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนแคว้นเย่วหรือมีความเกี่ยวข้องใดๆกับเชลยผู้สูงศักดิ์ตรงหน้าแต่ก็อดคิดไม่ได้จริงๆว่า คนที่ไม่เคยต้องทำอะไรเลยอย่างอ๋องน้อยแคว้นเย่วจะทนต่องานหนักเยี่ยงคนงานได้อย่างไรกัน
“ไม่ ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น” ร่างที่ยังคงตักถือน้ำอยู่เเหวลั่น
“แต่ท่านจะไม่ไหวแล้วนะขอรับ”
“วางใจเถอะข้าเป็นคนแคว้นเย่ว ต่อให้ต้องตายก็จะกลับไปตายที่บ้านเกิดไม่มีวันที่ข้าจะทิ้งลมหายใจสุดท้ายไว้ที่นี่แน่”
“คิดได้อย่างนั้นก็นับว่าประเสริฐ!!!” เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่อู๋อ๋องจะเดินเข้ามา
“หึ” ร่างเพรียวแค่นเสียงในลำคอก่อนจะเริ่มลงมือตักน้ำ
“เจ้าจะไปไหนก็ไปอี้ชิง” อู๋อ๋องสั่ง ก่อนที่คนสนิทจะหลบไปอีกทาง
“ใจคอไม่คิดจะพูดกับข้าหน่อยหรืออ๋องน้อย”
“ข้าเป็นเพียงเชลยไม่อาจเอื้อมไป สนทนากับท่านอ๋องหรอกขอรับ” อีกคนบอก
“หึ เจ้านี่ช่างปากเก่งเหรอเกินนะ สงสัยงานที่เจ้าทำวันนี้มันคงจะเบาเกินไป” ร่างสูงบอกเสียงเหี้ยม
“คงใช่นะขอรับ งานวันนี้สำหรับข้าแล้วมันก็ไม่ต่างอะไรกับดับเทียนมันช่างง่ายซะจนข้าไม่จำเป็นต้องใช้แรงอะไรเลยด้วยซ้ำ”
อ๋องน้อยบอกอย่างถือดี แม้จะเจ็บเจียนขาดใจแต่คนสุดท้ายบนโลกที่ข้าจะขอความช่วยเหลือคือเจ้า อู๋ อี้ ฟาน
“ช่างปากเก่งสมกับเป็นลูกเย่วอ๋องซะจริง คงปลิ้นปล้อน หลอกลวงไม่ต่างจากพ่อเจ้าสินะ ” มือหนาบีบลงบนปลายคางของอีกคนแน่น
“หึ อู๋อ๋อง หากท่านกล้าล่วงเกินพ่อข้าอีกเพียงคำเดียวข้าไม่เอาเจ้าไว้แน่”
“ฮ่าๆๆ ช่างน่ากลัวเสียจริง ลูกแมวน้อยขนาดพ่อเจ้ายังทำอะไรข้าไม่ได้แล้วเจ้าเป็นใครข้าจึงต้องกลัว กลับไปทำงานของเจ้าซะ
หากว่ามันยังมีน้อยนักล่ะก็พรุ่งนี้ข้าสั่งให้เจ้าไปทำความสะอาดเรือน สุขสราญทั้งหลัง” ร่างสูงบอกเสียงลอดไรฟันก่อนจะเดินกลับออกไป
จื่อเทาทำได้เพียงถอนหายใจอย่างยากเย็นแม้ว่าจะทำเข้มแข็งแค่ไหน สุดท้ายแล้วการอยู่ในแคว้นศัตรูมันก็ทำให้เขาหวั่นใจไม่น้อย เพราะอู๋อ๋องเป็นคนที่คาดเดาอยากไม่แน่ว่าวันพรุ่งนี้อาจจะสั่งประหารเขาก็เป็นได้
ปัง!!! เสียงตบโต๊ะดังสนั่น แรงมหาศาลที่กระแทกลงทำให้โต๊ะไม่เนื้อดีแทบจะแยกเป็นสองส่วน เหล่าขุนนางที่ยืนอยู่ต่างก้มหน้านิ่งเมื่อถูกสายตาคมกริบนั่นกวาดมอง
“พวกเจ้ามันโง่งม!!! เพียงแค่อารักขาลูกข้าก็ทำไม่ได้ ทหารแค้นเย่วช่างน่าขำนัก” เย่วอ๋องสถบ
“ข้าน้อย ไม่อาจบุ่มบ่ามได้เพราะอู๋อ๋องมีชีวิตอ๋องน้อยเป็นเดิมพัน จึงต้องถอนทหารออกจากแคว้นอู๋ขอรับ” แม่ทัพหลี่เอ่ย แม้จะเกรงสายตาของท่านอ๋องแต่หากไม่มีใครออกหน้าพูดเกรงว่าหัวของแม่ทัพนายกองเหล่านี้คงไม่เหลือ
“หึ นั่นมันเพราะพวกเจ้าไม่มีปัญญาจะช่วยลูกข้า มากกว่า หากว่าพวกเจ้ามีความสามารถเหตุใดจะเอาชนะพวกมันไม่ได้!!!” ร่าง
หนาเหวลั่น พลางขบกรามแน่น
อู๋ อี้ ฟาน กล้ามากที่จับลูกชายของข้าไป เจ้ากับข้าต้องเห็นดีกัน
“อ๋องน้อย ขอรับข้าน้อยจะใส่ยาให้นะขอรับ” เฉินเอ่ยบอกกับผู้เป็นนาย เขามันน่าตายนักทำไมถึงปล่อยให้อ๋องน้อยทำงานเยี่ยงนี้เสียหลายวัน เหตุใดเขาจึงละเลยต่อหน้าที่เช่นนี้ หัวหน้าองครักษ์แทบไม่อยากจะมองมือบางที่ตอนนี้มีริ้วรอยแผลจากการทำงานหนักจนแทบไม่เหลือที่ว่าง เขามันไม่ได้เรื่อง
“อย่าโทษตัวเองเลย เจ้าไม่ได้ผิดเราสองคนเป็นเชลยเรื่องงานแบบนี้มันธรรมดาไม่ใช่หรือ” อ๋องน้อยบอกกับคนสนิทด้วยรอยยิ้ม
“แต่ท่าน…”
“ข้าบอกว่าไม่เป็นไร อย่าให้คนที่นี่เขาว่าได้ว่าคนแคว้นเย่ว มีดีแค่ปากข้าไม่ใช่อิสตรี ทำไมจะทำงานนี้ไม่ได้กัน เจ้าห่วงข้าเกิน
ไปแล้ว”
“แย่แล้วๆๆๆๆ” อาฝูที่วิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกลตะโกนลั่น ก่อนจะมาหยุดต่อหน้าร่างเพรียว
“อะไรแย่อาฝู” เฉินเอ่ยถาม
“แฮ่กๆๆ คือว่า แฮกๆ” อาฝูพูดไปหอบไปจนเฉินต้องขมวดคิ้วด้วยความขัดใจ
“พูดมาสักทีสิ!!” เฉินเหวลั่น
“ท่านชายให้ข้ามาตาม อ๋องน้อยกับเจ้าไปพบบอกว่ามีเรื่องด่วนคอขาดบาดตายเลยนะ” อาฝูบอก
“เรื่องอะไรเหรออาฝู” ร่างเพรียวเอ่ยถาม
“เรียนอ๋องน้อย ข้าน้อยก็ไม่ทราบรายละเอียดมากนักได้ยินแว่วๆว่า สงคราม เท่านั้นขอรับ”
จื่อเทากับเฉินมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ อะไรคือสงครามแคว้นเย่วของเขาก็ถอยทัพกลับไปแล้วมิใช่หรือ
“ไปเถอะเฉิน” ร่างเพรียวเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปที่ห้องพักของซิ่วหมิ่น
“เข้ามาๆ ส่วนเจ้าอาฝูเฝ้าหน้าห้องไว้หากว่ามีใครถามให้บอกว่าข้าหลับอยู่ไม่ต้องการให้ใครรบกวนเข้าใจไหม” ร่างอวบบอกก่อนจะปิดประตูแน่น
“เจ้ามีอะไรหรือ เจ้าอ้วน” ร่างเพรียวเอ่ยถาม
“เจ้าอย่ามาเรียกข้าว่าเจ้าอ้วนนะ ถ้าเจ้าเรียกข้าว่าอ้วนอีกครั้งข้าจะไม่บอกอะไรพวกเจ้าเลย!!” ร่างอวบขู่
“ท่านชาย ท่านมีเรื่องอันใด กันแน่” เป็นเฉินที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้น ร่างอวบหันไปยู่หน้าใส่เจ้าคนหน้านิ่งก่อนจะหันกลับมา
มองอ๋องน้อยต่างแคว้นด้วยสีหน้าจริงจัง ที่จื่อเทาเองไม่เคยเห็น
“ข้ามีเรื่องมาบอกเจ้า”
“เจ้ามีอะไรก็ว่ามา”
“ข้าได้ข่าวมาว่า แคว้นเย่วจะบุกโจมตีแคว้นอู๋ ในอีกไม่นาน” ร่างอวบบอกเสียงเครียด
“จะไปไปได้ยังไง ในเมื่อท่านพ่อก็ทราบว่าข้าอยู่ที่นี่” ร่างเพรียวแย้ง
“เหอะ ก็เพราะเจ้าอยู่ที่นี่ไง พ่อเจ้าถึงอยากจะขยี้แคว้นอู๋”
“เจ้าหมายความว่ายังไง”
“เจ้าน่าจะรู้นิสัย พ่อตัวเองดีนะ ว่าเป็นคนเช่นไร หากข้าคาดไม่ผิด พ่อเจ้าคงรู้สึกเสียหน้ามากที่ลูกชายสุดที่รักถูกจับมาเป็นเลยในแคว้นศัตรู”
“เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ” ร่างเพรียวถามกลับ
“จากประสบการณ์ของข้า ข้าว่ามันเป็นเช่นนั้น แล้วเจ้าจะทำยังไงต่อไป ข้ารู้ว่าเจ้าก็ไม่อยากอยู่ที่นี่สักเท่าไหร่ แต่เจ้าก็คงไม่อยากให้มันเกิดสงครามใช่หรือไม่ แม้ว่าตลอดหลายปีมานี้ เราสองแคว้นจะรบพุ่งกันอยู่บ่อยครั้งแต่ก็เป็นแถบชายแดนทำให้สร้างความเดือดร้อนได้ไม่มากนัก แต่ครั้งนี้ข้าว่าพ่อเจ้าคงต้องยกทัพมาชิดตัวเมืองและหวังจะถล่มแคว้นอู๋ให้ราบเป็นหน้ากลองก็เป็นได้” ซิ่วหมิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วเราจะทำเช่นไร”
“เราต้องหยุดสงคราม!!!” ซิ่วหมิ่นบอก
“ข้ารู้จักท่านพ่อดี หากว่าท่านคิดจะทำแล้วต่อให้ เง็กเซียนมาขอด้วยตัวเอง ท่านก็ไม่มีวันล้มเลิก และถ้ามีคนขัดใจข้ากลัวว่าแคว้นที่ต้องล่มสลายคือแคว้นเย่วไม่ใช่แคว้นอู๋นะสิ”
“เจ้าอ้วน ข้าถามเจ้าได้หรือไม่ว่า พ่อข้ากับพี่ของเจ้าแค้นเคืองกันเพราะเรื่องใด” จื่อเทาเอ่ยถาม มันเป็นเป็นคำถามที่ค้างคาในใจเขามานานเหลือเกิน สองแคว้น ต่อสู้ ชิงชังกัน เพราะอะไร
“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้รายละเอียดแน่ชัดหรอก เพราะข้ายังเด็ก แต่ข้าเคยได้ยินแว่วๆมาว่า มันเกิดจาก คนๆหนึ่ง น่ะ แต่ข้าไม่รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใครและมีความสำคัญอะไรกับพี่ข้า แต่เท่าที่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น ข้าก็ไม่เคยเห็นพี่ข้ายิ้มอีกเลย ”
“คนผู้นั้น คงสำคัญกับพี่ชายเจ้ามากสินะ” ร่างเพรียวเอ่ยถาม แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่าง บีบรัดให้ อึดอัด จนหายใจไม่ออก เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร
“ถ้าเจ้าอยากรู้ทำไมไม่ถามข้าเองล่ะ ฮวาง จื่อ เทา!!!” เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาในห้อง ส่งผลที่ทั้งสามคนที่อยู่ก่อน มองหน้ากันเลิกลั่ก โดยเฉพาะเจ้าของร่างอวบที่ตอนนี้ เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นไม่ขาดสาย
ตายแน่ๆ ตายๆ พี่ใหญ่ต้องโกรธมากแน่ๆ
“หึ พวกเจ้าสุมหัวทำอะไร อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ โดยเฉพาะเจ้า ซิ่วหมิ่น เจ้าคือท่านชายของแคว้นอู๋เหตุใดจึงวางแผนช่วยศัตรู” ร่างสูงถามเสียงเย็น
“เรียนท่านอ๋อง ท่านชายมิได้ วางแผนเพื่อช่วยแค้นเย่ว แต่กำลังวางแผนเพื่อไม่ให้เกิดสงคราม หากเกิดสงครามคนที่จะต้องเดือดร้อนคือประชาชน” เฉินเอ่ยขึ้น
“หึ ข้าขอความเห็นเจ้างั้นหรือ อี้ชิง ตบปากสั่งสอนเจ้าองครักษ์ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำคนนี้ซะ!!” ร่างสูงบอกกับคนสนิทก่อนที่อี้ชิงจะลงมือทันที
เพี๊ยะ แรงตบจากคนที่เป็นวรยุทธ์ ทำให้ เลือดสีเข้มไหลออกจากมุมปากแต่คนหน้านิ่งก็ไม่คิดที่จะเช็ดมัน
“หยุดนะ อี้ชิง พี่ใหญ่ ท่านทำอะไร” ซิ่วหมิ่นตะโกนก้องก่อนจะใช้ตัวบัง เฉินเอาไว้
“หึ อยู่ด้วยกันไม่กี่วัน เจ้าถูกคนของศัตรูล้างสมองไปหมดสิ้นแล้วหรือซิ่วหมิ่น” อู๋อ๋องเอ่ยเสียงเรียบ
“ข้าไม่เคยถูกล้างสมอง แต่ท่านต่างหากที่กำลังเป็น ท่านเกลียดแค้นเย่วข้าเข้าใจ แต่ท่านกลับหน้ามืดตามัวไม่เห็นแก่ราษฎร นี่ต่างหากที่ข้ารับไม่ได้!!”
“ซิ่วหมิ่น!!!” ร่างสูงตวาดลั่น ก่อนจะจ้องหน้าเชลยผู้สูงศักดิ์อย่างเอาเรื่อง
คนพวกนี้มันน่าตายนัก เจ้าพวกคนแคว้นเย่ว เจ้าพวกคนปลิ้นปล้อน ร้อยเล่ห์ จอมวางแผน มาอยู่ที่นี่ไม่ทันไรก็ทำให้เขากับน้องต้องทะเลาะกัน
“หึ แล้วเจ้าจะเสียใจที่เจ้าปกป้องพวกมัน คนแคว้นเย่วไม่ใช่คนที่เจ้าจะไว้ใจได้หรอกนะซิ่วหมิ่น” ร่างสูงทิ้งท้ายก่อนจะเดินออก
“อี้ชิง”
“ขอรับท่านอ๋อง”
“ไปเตรียมกำลังพลให้พร้อม อีกสามวันข้าจะบุกแคว้นเย่ว!!!”
..........................TBC...................................
-
คนนั้นคือใคร :z3: :z3:
-
ท่านอ๋องอู๋ใจร้ายที่สุด
-
อ๋องอู๋ใจร้าย
-
เขาคือใครหนอ
คนแก่อยากรู้จังเลย
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ใช่เพราะอ๋องน้อยหรือเปล่าที่เป็นต้นเหตุ (เดาเอา 555+)
-
เบื้องลึกเบื้องหลังของความแค้นเกิดจากคนรักหรือป่าวหว่า
-
อู่อ๋องรังแกจือเทาอะ :sad4:
-
คนที่ซิ่วเหมินพูดถึงจะใช่ลู่หานหรือเปล่านะนั่น ซิ่วเหมินท่าทางจะชอบเฉินเข้าเต็มเปาแล้วนะนั่น อี้ฟานใจร้ายจังเลยนะเนี่ย สงสารจื่อเทา
-
:m31:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:สงสารออ๋งน้อย :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
คาใจอ่ะค่ะ มาต่อเร็วๆ น้า ^^
-
:z3: :z3: :z3:
-
สงสาร ถูกใช้ยิกๆ ยิ่งกว่าทาสเลย
กดบวกปล่อยเป็ด
-
ชอบมากเลยคะแนวจึนโบราณ> < กำลังลุ้นเชียว สนุกมากเลยคะ รอตอนต่อไปอยู่น้า~~ <3
-
สูญเสีย
“เจ้าคิดจะทำยังไงต่อไป” จื่อเทาเอ่ยถามร่างอวบเจ้าของห้องที่ตอนนี้กำลังใส่ยาให้คนสนิทเขาอยู่ ถึงจะแปลกใจไปบ้างที่เห็นเจ้าอ้วนกับคนหน้านิ่ง ดูห่วงใยกันเกิน “เชลยกับเจ้านาย” ไปสักหน่อยแต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาใส่ใจเรื่องไม่เป็นเรื่อง เขาควรใส่ใจกับการยุติสงครามสองแคว้นมากกว่า
“ข้าไม่รู้ แต่ที่รู้คือ เรากำลังลำบากเพราะ พี่ใหญ่โกรธมาก และข้าว่าอีกไม่เกิน 3 วัน สงครามเกิดแน่” เอ่ยบอกเสียงเครียด
“แล้วเราไม่มีทาง หยุดสงครามได้เลยหรือ” เฉินเอ่ยถามกับร่างอวบที่กำลังใส่ยาให้ตน
“ไม่มีทาง พี่ชายข้าเป็นคนที่ทำอะไรแล้วไม่มีวันถอย ยิ่งพี่ใหญ่โกรธมากยิ่งน่ากลัว” ซิ่วหมิ่นเอ่ยเสียงเบา ไม่ใช่เขาไม่คิดหาทางออก แต่ด้วยความที่เป็นพี่น้อง เขาย่อมรู้ดีว่าพี่ชายตนเป็นคนเช่นไร การจะเปลี่ยนใจพี่ใหญ่ได้ ยากกว่าบังคับหิมะให้ตกในฤดูร้อนเสียอีก
“หรือเราจะลอบส่งข่าวให้ อ๋องเย่วรู้ดี แล้วค่อยมาหาทางแก้ไขกัน” ซิ่วหมิ่นเสนอ
“ไม่ได้หรอก พ่อของข้ากับพี่ของเจ้าก็ไม่ต่างกัน ท่านพ่อไม่มีทางยอมก้มหัวหรือยอมเจรจากับแคว้นอู๋ อย่างแน่นอน ข้ารู้ดี” ร่าง
เพรียวเอ่ยอย่างหนักใจ เขาเหนื่อยเหลือเกินกับชีวิตที่มีแต่สงครามและการแก่งแย่ง ชีวิที่ต้องแควนอยู่บนความเป็นความตายตลอดเวลา ไม่ใช่ว่าเขาห่วงตนเอง แต่เขาเป็นห่วงประชาชนรวมทั้งทหารที่ร่วมรบ พวกเขายังมี พ่อแม่ ลูกเมียที่ต้องดูแล สงครามและความแค้นมันไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย เขารักแคว้น รักพ่อ แต่เขาไม่อยากใช้การแก้ปัญหาโดยการใช้สงครามเข้าตัดสิน
“เฮ้อ / เฮ้อ” เสียงถอนหายใจของสองร่างทำเอาเฉิน ต้องลอบถอนหายใจอย่างยากเย็น ในฐานะทหารเขาย่อมรู้ดีว่าเมื่อ มีสงครามก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องมีการบาดเจ็บล้มตาย
3 วันต่อมา
ร่างสูงในอาภรณ์สีดำนั่งหน้าเครียดในกระโจมสำหรับแม่ทัพ ข้างกายองครักษ์คนสนิทกำลังปรึกษากลศึกอยู่อย่างเคร่งเครียด
“เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยเห็นว่าการศึกครั้งนี้เราไม่ควรบุ่มบ่าม เพราะจากรูปการแล้ว ดูเหมือนว่าทางแค้วนเย่วก็กำลังเตรียมรับมือเราอยู่เหมือนกัน” อี้ชิงบอกกับผู้เป็นนาย
“หึ ข้าไม่ใช่ อู้อี้ฟานคนเดิมนะ อี้ชิง ข้าไม่มีทางยอมถูกหลอกอีกเป็นแน่”
“แต่ข้าน้อยอยากให้ท่านอ๋อง ระวังตัวด้วย คนๆนี้ไม่ใช่คนที่จะต่อกรด้วยง่ายๆนะขอรับ ” อี้ชิงเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“ข้ารู้ เจ้าอย่าห่วงเลย วันนี้ความบาดหมางระหว่างสองแคว้นมันต้องจบ!! เอาเป็นว่าเจ้าไปเชิญ อ๋องน้อยมาก็แล้วกัน” ร่างสูงบอกพลางยกยิ้มที่แม้แต่คนสนิทอย่างอี้ชิงยังไม่กล้าแม้แต่จะคาดเดาว่า ร่างสูงกำลังคิดสิ่งใด
“ข้าน้อยรับบัญชา”
อี้ชิงเอ่ยก่อนจะออกไปปฏิบัติตามคำสั่ง
เสียงกลองรบที่ดังลั่นทำให้ร่างเพรียวต้องขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด สิ่งที่เขากลัวมันกำลังเกิดขึ้น แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจคือ คนผู้นั้นต้องการอะไร การพาเขามาในค่ายนั้นมีจุดประสงค์อะไร หรือ อู๋อ๋องจะใช้เขาเป็นข้อต่อรองกับท่านพ่อกันแน่นะ
“อ๋องน้อย มาแล้วขอรับ” อี้ชิงเอ่ยก่อนจะพาร่างเพรียวเข้าไปในกระโจมแม่ทัพ
“มาแล้วหรือ อ๋องน้อย” เสียงนิ่งที่แฝงไปด้วยน้ำเสียงเย้ยอยู่ในทีทำให้ร่างเพรียวได้แต่กำหมัดแน่น ท่าทางของคนผู้นี้ทำให้เขารู้สึกว่าตนกำลังแพ้ มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่ปรารถนาจะมี
“เจ้าต้องการอะไร” ร่างเพรียวเอ่ยถาม
“หึ เดี๋ยวเจ้าก็รู้ว่าข้าต้องการอะไร กลับไปพักผ่อนซะ พรุ่งนี้ยังมีอะไรให้เจ้าตกใจอีกมาก เด็กน้อย”
“เชิญขอรับ อ๋องน้อย” อี้ชิงเอ่ยพลางผายมือให้ร่างเพรียวออกจากกระโจม
จื่อเทาเดินออกจากกระโจมแม่ทัพด้วยความสับสนและจิตใจที่เป็นกังวล เขาไม่รู้ว่าร่างสูงกำลังคิดจะทำอะไร สายตาคมที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์และความโกรธแค้นนั่น ทำให้เขากลัว อู๋อ๋องเป็นคนที่ยากจะคาดเดา เขารู้ เขาจะทำอย่างไร สงครามถึงจะไม่เกิดขึ้น
“อ๋องน้อย ขอรับ” เสียงของคนสนิทเอ่ยเรียกที่หน้ากระโจมก่อนที่เฉินจะเข้ามาภายใน
“เฉินเจ้ามาที่นี่ได้ยังไง นี่มันค่ายของแคว้นอู๋นะ”
“ข้าน้อยเป็นห่วงท่าน ข้าน้อยคงไม่อาจข่มตาหลับได้หากว่าท่านยังคงอยู่ในมือของ คนผู้นั้น” เฉินบอกเสียงเรียบ เขารู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนกับว่า เรื่องร้ายๆกำลังใกล้เข้ามาแล้ว เขาไม่อาจจะปล่อยอ๋องน้อยไว้เพียงลำพังได้
“แล้วซิ่วหมิ่นล่ะ”
“ท่านชายมาไม่ได้ขอรับ ต้องอยู่ในจวนเพื่อสะสางงานแทน อู๋อ๋องน่ะขอรับ” เฉินตอบเสียงเรียบ แต่มีหรือคนที่อยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิตอย่างจื่อเทาจะดูไม่ออกว่าคนสนิทกำลังมีเรื่องปิดบัง และคงหนีไม่พ้นเรื่องความปลอดภัยของร่างอวบนั่นสินะ
“ดูท่า เจ้ากับท่านชายแคว้นอู๋ จะสนิทสนมกันพอสมควรสินะ”
“เอ่อ ข้าน้อย..”
“แล้วไปเถอะ ข้าเองก็ไม่อยากไปขัดขวางความรักของใคร แต่ข้าเพียงอยากจะเตือนเจ้าไว้อย่างนะเฉิน ข้าไม่อาจรู้ได้ว่าความแค้นระหว่างความ อู๋และเยว่ จะจบสิ้นลงเมื่อไหร่ ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องลำบากใจหากต้องเลือก”
“ข้าน้อยเป็นคนแคว้นเย่ว ต่อให้ต้องตายก็จะเป็นผีแคว้นเยว่ ไม่มีทางจะเปลี่ยนเป็นอื่น ขออ๋องน้อยโปรดวางใจ ” คนสนิทบอกอย่างหนักแน่น ร่างเพรียวทำได้เพียงถอนหายใจอย่างแรง เรื่องอนาคต ยากนักจะคาดเดา
ร่างสูงของอู๋อ๋อง เหม่อมองท้องฟ้ายามราตรีอย่างเลื่อนลอย พลางคิดถึงแววตาเด็ดเดี่ยวของใครคนนั้น ดวงตาคมที่ทำให้คนที่ไม่เคยลังเลอย่างอู๋อ๋อง ไม่สามารถลงดาบปั่นคอเรียวนั้นได้ ดวงตาที่แม้สบเพียงเสี้ยวนาทีแต่กลับทำให้น้ำแข็งในใจเขาค่อยๆละลายอย่างไม่รู้ตัว เขารู้สึกคุ้น คุ้นเคยกับแววตานั้น แต่กลับนึกไม่ออกว่าเคยพบที่ไหนมาก่อน
“เฮ้อ” ร่างสูงถอนหายใจเสียงดัง เพื่อระบายความสับสนในจิตใจ
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยบังอาจเรียนถามท่านข้อหนึ่งได้หรือไม่” อี้ชิงเอ่ยเป็นเชิงขออนุญาตจากนายเหนือหัว
“ว่ามาสิ”
“พรุ่งนี้ท่านอ๋อง จะทำอย่างไรกับเยว่อ๋อง”
“หึ เจ้าก็น่าจะรู้ ว่าข้ากับเจ้าคนหลอกลวงนั่น ไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้ ”ร่างสูง เอ่ยเสียงเรียบ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสับสนแต่เพราะทิฐิ ทำให้เลือกที่จะละเลย แววตาคมที่รบกวนจิตใจนั่นออกไป
อี้ชิงได้แต่ลอบมอง ท่านอ๋อง ด้วยแววตาที่เป็นห่วง เขาอยู่กับท่านอ๋องมาทั้งชีวิต เหตุใดจะไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านอ๋องกำลังลังเล เขาไม่อาจรู้ว่าภายในใจของท่านอ๋องตอนนี้เป็นอย่างไร แต่ที่รู้ สาเหตุที่ทำให้อู๋อ๋องผู้ไม่เคยลังเล กำลังคิดไม่ตก คงหนีไม่พ้น เชลยผู้สูงศักดิ์คนนั้นเป็นแน่
เสียงกลองรบดังกึกก้องไปทั่วทุ่งกว้าง ที่เป็นสมรภูมิรบระหว่างสองแคว้น เหล่าทหารนับหมื่นนับแสนเตรียมอาวุธในมืออย่างพร้อมพรั่ง หากว่าเมื่อมีสัญญาณเมื่อไหร่สองฝ่ายต่างพร้อมจักเข้าประหัตประหารกันทันที แม้ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดแต่นี่คือสงคราม หากไม่ฆ่าก็คงต้องถูกเขาฆ่า
“ในที่สุด ก็พบกันอีกจนได้นะ อู๋อ๋อง ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะที่แผงไปน้ำเสียงเยาะเย้ยนั้นทำให้ อี้ฟานกำหมัดแน่น
“หึ นั่นสิ เยว่อ๋อง ในที่สุดก็ได้พบกันสักที ” ร่างสูงในอาภรณ์สีดำเอ่ย เสียงทุ้มที่แฝงด้วยอำนาจนั้นช่างดูน่าเกรงขามจนแม้แต่เยว่อ๋องยังอดหวั่นใจมิได้
“ข้าเคยบอกท่านแล้วมิใช่หรือ ว่าหากวันใดที่ท่านยังรุกรานแคว้นอู้ วันนั้นคือวันที่ อ๋องน้อยจะสิ้นลมหายใจ”
“หึ หากว่าข้ากลัวท่าน ข้าคงไม่กล้ายกทัพมาหรอก คนอย่างเยว่อ๋องไม่เคยกลัวคำขู่ของใคร โดยเฉพาะคนที่เคยพ่ายแพ้ต่อข้ามา
ก่อน ฮ่าๆๆๆ” เยว่อ๋องหัวเราะร่วน พลางจ้องฝ่ายตรงข้ามอย่างดูถูก
“หึ ดี …อี้ชิง เชิญเชลยของเราออกมาได้แล้ว”
อี้ชิงพาร่างเพรียวออกมาหลังจากที่เสียงทุ้มเอ่ย จื่อเทาได้แต่มองด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าผู้ที่นำทัพแคว้นเยว่คือใคร
“ท่านพ่อ”
“จื่อเทา เจ้าทำให้พ่อผิดหวังมากรู้ตัวบ้างหรือไม่ ”
“ลูก ลูก ผิดไปแล้วท่านพ่อ ลูกช่างอ่อนแอนักที่ปล่อยให้ศัตรูจับได้”
“เจ้าสำนึกผิดก็ดีแล้ว จื่อเทา หากว่ากลับแค้นเยว่เมื่อไหร่เจ้าคงรู้นะ ว่าต้องทำเช่นไร” เยว่อ๋องบอกอย่างเย็นชา
ร่างสูงมองดูสองพ่อลูก ด้วยความขัดใจ ความไม่พอใจ กำลังแล่นพลิ้วอยู่ในอกอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่คาดคิดว่าคนเป็นพ่อจะเย็นชากับลูกชายของตนเองได้มากขนาดนี้
“หมดเวลา พูดคุยกันแล้วล่ะเย่วอ๋อง”
“ได้ ” ร่างหนาของเยว่อ๋องแค่นยิ้ม ก่อนจะส่งสัญญาณให้ทหารเตรียมพร้อมรบ
“ช้าก่อน หากท่านเป็นชายชาตรีพอ ข้าในฐานะของผู้ปกครองแคว้นอู๋ ขอท้าท่านประลองกับข้าได้หรือไม่ ความแค้นของเราสอง
คนไม่ควรให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อน” ร่างสูงกล่าวก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้า
“ย่อมได้ ๆ แต่ท่านคงต้องเตรียมใจ เพราะครั้งนี้มันก็คงไม่ต่างจาก เมื่อก่อนหรอก ฮ่าๆๆ”
สองร่างต่างประจับหน้ากันอยู่บนลานกลางที่สร้างเป็นเวทีประลองชั่วคราว ทั้งสองต่างกระชับอาวุธคู่กายไว้แน่น โดยทียังคงไร้การเคลื่อนไหว
พรึบ!!!!
ร่างหนาของเยว่อ๋องเป็นฝ่ายชิงลงมือก่อน กระบี่คู่กายแล่นพลิ้วใส่อีกร่างอย่างรวดเร็วแต่คนที่คอยตั้งรับก็ยังมิพลาดพลั้ง
“หึ คราวนี้ข้าคงต้องเอาจริงแล้วสินะ” อู๋อ๋องสบถ ก่อนจะซัดกระบี่เข้าใส่อีกฝ่ายบ้าง
ทั้งสองต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับอยู่นาน เพราะฝีมือการต่อสู้ที่เรียกได้ว่าเป็นยอดฝีมือทั้งคู่ ร่างเพรียวได้แต่มองตามด้วยความ
เป็นห่วง แต่กลับไม่สามารถบอกว่าห่วงใครกันแน่ ทำไม อะไรบางอย่างในใจ จึงสั่งให้เขาเป็นห่วงร่างสูงของศัตรูได้นะ จื่อเทาไม่เข้าใจสักนิด
ฉึก!!
เสียงของกระบี่ที่บาดเนื้อทำให้ร่างเพรียวเบิกตาโพลงอย่างตกใจ เมื่อร่างสูงของอู๋อ๋องถูกคมดาบที่แขนซ้ายจนได้รับบาดเจ็บ
“หึ เท่านี้ก็รู้แล้วว่าใครจะชนะ” เยว่อ๋องเอ่ย
“มันยังเร็วเกินไป” อู๋อ๋องสบถก่อนจะโถมเข้าใส่อีกฝ่าย ทั้งสองต่างสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ทุกกระบวนท่า ทุกคมกระบี่ต่างหมายเอาชีวิต อย่างไม่มีใครยอมใคร
ฉึก!!!
“ท่านพ่อ!!!” ร่างเพรียวตะโกนลั่น เมื่อคมกระบี่ของคนตัวสูง ทะลุผ่านร่างหนาของเยว่อ๋อง ตรงตำแหน่งหัวใจอย่างเหมาะเจาะ ร่างนั้นสิ้นลมลง ไม่มีแม้แต่โอกาสจะรู้ตัว
“ท่านพ่อ!!!” ร่างเพรียวตะโกนลั่น ก่อนจะวิ่งไปประคองร่างหนาที่นอนนิ่ง ร่างกายเย็นเฉียบ จนแทบไม่มีแรงยืนน้ำตามากมาย
ไหลจากดวงตาคมไม่ขาดสาย
“ท่านพ่อ!!” เสียงร้องไห้ของร่างเพรียวตรงหน้าทำให้ อู๋อ๋องต้องเบือนหน้าออกไปอีกทาง เขาไม่ชอบเลย ไม่ชอบน้ำตาที่ไหลออกมาจากแววตาคมนั้นเลย ทำไมเขาถึงได้รู้สึก เป็นห่วง “ลูกของศัตรู” ได้มากขนาดนี้ มันไม่ถูกต้องเลยสักนิด ไม่ถูกต้องเอาเสียเลย
“ตั้งแต่นี้ต่อไป แคว้นเยว่ คือ เมืองขึ้นของแคว้นอู๋ และอ๋องน้อยของพวกเจ้าต้องเป็นตัวประกันไปตลอดกาล”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบก่อนที่ ร่างสูงจะเดินออกจากลานประลองไป
.....................TBC.....................
มันเหมือนจะม่า แต่มันไม่ม่า หรอก ฮ่าๆๆ :z2:
-
เทาเทา ไม่ให้อภัยแน่ โกรธธธธธธธะแทนอ่ะะะะ :z3: :z3: :z3: :m15:
-
รู้สึกว่าตอนนี้จะมาม่า แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามาม่าหรือเปล่า
จะติดตามตอนต่อไปค้าาาาา
-
จื่อเทาจะเป็นยังไงบ้างนะนั่น แล้วจะถูกทำอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย
-
จื่อเทาจะให้อภัยคนที่ฆ่าพ่อตัวเองได้ง่ายๆเหรอ
-
:monkeysad: สงสารจือเทาอะ อู่อ๋อง ใจดีกับจือเทาบ้างสิ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ฆ่าพี่เค้าตายแล้วจะรักกันได้ยังงัยอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
o18
-
มีอดีตฝังใจทั้งสองฝ่ายเกิดขึ้นจากความรัก ความผูกพันธ์ ชิมิ
ขอบใจจ้า ทั้ง ร้อยบ่วง และเรื่องนี้
-
อยากรู้ว่าอ๋องน้อยผู้นี้จะได้อิสระเมื่อใด
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ตัวพ่อ มาไว ไปไวอ่ะ :a5: :a5: :a5:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เป็นห่วง
“แพนด้า เจ้าลุกขึ้นมากินข้าวก่อน” ซิ่วหมิ่นพูดกับเจ้าของร่างเพรียวที่นอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนใจ เกือบสามวันแล้วที่คนตรงหน้าเอาแต่นอนนิ่งไม่ยอมพูดจากับใคร แม้แต่คู่ปรับอย่างเขาก็ยัง ง้างปากเจ้าแพนด้าไม่ได้ ทั้งเขาทั้งเฉินกลุ้มจนไม่รู้จะกลุ้มยังไงแล้ว แล้วไหนจะพี่ชายเขาอีกรายนั้นก็ดูเงียบจนน่ากลัว ปกติก็แทบไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ อยู่แล้ว ยิ่งสามวันมานี่แทบจะไม่มีใครเข้าหน้าติด
“พวกเจ้าเอาออกไปเถอะ ข้าไม่หิว” เสียงที่ติดจะแหบนิดๆจากการร้องไห้มาอย่างหนักเอ่ยขึ้น ทำเอาคนร่างอวบกับองค์รักษ์หน้านิ่ง ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องคนตรงหน้าแทบไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากน้ำแกงที่ต้องบังคับขู่เข็นถึงจะยอมกิน แต่มันก็น้อยเต็มทีถ้าเทียบกับการที่ต้องใช้ชีวิตอยู่
อ๋องน้อยกำลังตรอมใจ
เฉินรับรู้ได้ อ๋องน้อยรักเยว่อ๋องมาก ถึงแม้ว่าเยว่อ๋องจะไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ แต่สายใยของพ่อลูกมิใช่จะตัดขาดกันได้
“ข้าขอร้องล่ะ ข้าอยากอยู่คนเดียว” เสียงนั้นเอ่ยบอก
“ถ้าเช่นนั้น ข้าไม่รบกวนท่านแล้วนะขอรับ” เฉินบอกก่อนจะลากร่างอวบที่ทำหน้าไม่พอใจออกไปด้วย
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจของร่างอวบทำเอาคนข้างๆต้องมองอย่างแปลกใจ
“เจ้าเป็นอะไรซิ่วหมิ่น” เฉินเอ่ยถาม
“ข้าเป็นห่วง เจ้านายเจ้าน่ะ ถึงข้าจะเถียงกับเจ้านั่นเป็นประจำแต่พอเห็นแบบนี้แล้ว ช้าก็อดห่วงไม่ได้ หากเป็นข้าต้องสูญเสียมากขนาดนั้น ก็คงไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ยังไง เหมือนกัน”
“อ๋องน้อย เข็มแข็งกว่าที่เราคิด ถึงตอนนี้จะอ่อนแอ ไปบ้าง แต่ข้าเชื่อว่าสักวัน อ๋องน้อยจะกลับมาเป็นอ๋องน้อยคนเดิม”
“เหอะ ดูท่าเจ้าจะรู้ใจเจ้านายเจ้าดีเหลือเกินนะ” น้ำเสียงกึ่งประชดของร่างอวบ ทำเอาคนหน้านิ่งยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“เจ้าพูดเหมือนไม่พอใจ ที่ข้ารู้ใจอ๋องน้อยนะ”
“ใครไม่พอใจเจ้ากัน !!” ร่างอวบแหวลั่น พลางพองแก้มป่อง จนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อดยิ้มกว้างไม่ได้ เฉินก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้แกล้ง คนตรงหน้า และมันเหมือนจะมีวามสุขเรื่อยๆ ซะด้วยซิ
“หึ เจ้าพูดเหมือนเจ้า “หวง”ข้า นะซิ่วหมิ่น”
“ ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว” ร่างอวบบอก ก่อนจะเดินเข้าห้องไป เฉินได้แต่ส่ายก่อนจะตามคนร่างอวบไป
“ฮึก ๆๆ” เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังออกมาจากปากบาง ก่อนจะกำหยก ประจำตำแหน่งเยว่อ๋องไว้แน่น ของต่างหน้าชิ้นเดียวที่เขาสามารถเก็บไว้ได้ เพราะตอนนี้เขาถูกจองจำ จากคนใจร้ายคนนั้น คนใจร้ายที่ทำลาย ครอบครัว ทำลายบ้านเมือง ของเขาจนไม่มีชิ้นดี คนที่ตอนนี้เขาไม่สามารถต่อกรได้ เขามันอ่อนแอ อ่อนแอจน น่าสมเพช
“ใจคอ เจ้าจะมัวแต่ร้องไห้อยู่อย่างนี้ ไปอีกนานแค่ไหน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทำให้ร่าง้พรียวตัวชาวาบเพราะเขารู้ดีว่ามันเป็นเสียงของใคร
มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมาอู๋อ๋องทอดสายตามองร่างที่นอนนิ่งบนเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างลำบากใจ จริงอยู่ว่าร่างตรงหน้าคือ ลูกของศัตรู แต่เด็กคนนี้ก็ใช่จะรู้เรื่องราวที่เยว่อ๋องเคยทำ เขาเองก็ไม่ใช่คนที่จะไม่รู้จักแยกแยะ
“หากเจ้าไม่ยอมกินข้าว เสียบ้าง ข้าเกรงว่าร่างกายเจ้าจะไม่อาจทนรับได้”
“หากว่าพูดเพียงเพราะ เวทนาก็จงกลับไป ข้าไม่ต้องการความเห็นใจจากคนที่ฆ่าพ่อข้า!!!” ร่างเพรียวแหวลั่นแม้จะอ่อนแรงเต็มทีแต่เขาไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าคนผู้นี้เลย
“อย่าอวดดีกับข้า อ๋องน้อย ตอนนี้เจ้าไม่มีสิทธิ์มาตวาดข้า” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะกระชากร่างเพรียวขึ้นจากเตียง อวดดี สมกับเป็นลูกเยว่อ๋อง ถ้าไม่สั่งสอนซะบ้าง คงจะไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
“หึ ข้ามิได้ตวาด ข้าเพียงแต่พูดความจริง หากว่าข้าคือคนที่ทำลายครอบครัวเจ้า คือคนที่ฆ่าพ่อเจ้า เจ้ายังจะอยากเสวนากับคนผู้นั้นหรือ ท่านอ๋อง”
“ก็ดี!! ข้าก็อยากรู้ว่า คนอย่างอ๋องน้อยจะทนได้สักกี่น้ำ เจ้าอย่าโทษว่าข้าใจร้าย หากจะโทษก็จงโทษตัวเองซะที่เจ้ามันอวดดีจนเกินไป” ร่างสูงบอกเสียงเย็น
“อี้ชิง เชิญอ๋องน้อยออกไปด้านนอก” ตะโกนสั่งคนสนิทก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกไปรอข้างนอก
“เห็นฟืนกองนั้นไหม” เสียงทุ้มเอยถาม ร่างเพรียวที่ยืนอยู่อยู่ตรงหน้า
“ฝ่ามันให้หมด ภายในหนึ่งชั่วยาม อี้ชิง ไปยกเก้าอี้กับชา มาให้ข้า วันนี้ข้าจะนั่งดู อ๋องน้อยฝ่าฟืนสักหน่อย” ประโยคแรกสั่งร่างเพรียวก่อนจะหันไปสั่งคนสนิท
ร่างเพรียวยืนกำหมัดแน่น ก่อนจะมองร่างสูงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้น คนๆนั้น คือคนที่ทำลายชีวิต ทำลายครอบครัว ทำลายบ้านเมือง แต่เขากลับไม่มีแม้แต่แรงจะต่อกร ทำไมเขาถึงอ่อนแอแบบนี้นะ
“ท่านอ๋อง ข้าว่าร่างกายของอ๋องน้อย ไม่ไหวหรอกขอรับ” อี้ชิงเอ่ยกับผู้เป็นนาย เมื่อเขาเห็นว่าร่างของเชลยผู้สูงศักดิ์กำลังฝ่าฟืนด้วยท่าทางที่ย่ำแย่เต็มที
“ในเมื่ออยากอวดดีนัก ก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ” เสียงทุ้มตอบ แม้ว่าในใจจะรู้สึกแบบเดียวกับคนสนิท แต่เขาก็ต้องการจะสั่งสอนคนอวดดีให้รู้จักสำนึกเสียบ้าง
“แต่ ข้าน้อย…”
“เจ้าเป็นคนของใครกันแน่ จางอี้ชิง หากว่าเจ้ายังเป็นคนของแคว้นอู๋ ก็จงกลับไปยืนที่เดิมซะ!!” ร่างสูงเอ่ยอย่างความไม่พอใจ แต่ในความไม่พอใจนั้น เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เป็นเพราะอี้ชิงเข้าข้างศัตรู หรือเป็นเพราะ กลัวว่าอี้ชิงจะชอบร่างเพรียวกันแน่
มือบางที่ไม่เคยจับงานหนักจับขวานด้วยท่าทางที่ไม่มั่นคงเพราะ ตลอดสามวันที่ผ่านมาแทบไม่มีอะไรตกถึงท้อง แต่กระนั้นกลับไม่มีท่าทีว่าจะหยุดทำงานเลยสักนิด เพราะเขาคือ อ๋องน้อย เขาจะไม่ยอมก้มหัวขอร้องใครเด็ดขาด แม้ว่าจะต้องตายตรงนี้ก็ตาม
แสงอาทิตย์ในตอนสายๆ ร้อนเสียจนคนที่นั่งดูอยู่อดห่วงร่างที่อยู่กลางแดดไม่ได้แต่เพราะทิฐิ ทำให้แค่เพียงจิบน้ำชาแล้วมองดูอยู่ห่างๆเท่านั้น
“จื่อเทา!!!” เสียงทุ้มตะโกนอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าร่างที่กำลังทำงานอยู่ ล้มลงไปต่อหน้า อู๋อ๋องเข้าไปประคองร่างนั้นขึ้นอย่างลืมตัวก่อนจะพาอีกคนเข้าไปในห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด นั่นคือห้องของเขาเอง
“เขาเป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ” อู๋อ๋องเอ่ยถามชายชราผู้ทำหน้าที่ตรวจร่างเพรียว
“เรียนท่านอ๋อง อาการของอ๋องน้อยไม่มีอันใดน่าเป็นห่วงเพียงแต่ พักผ่อนไม่เพียงพอเท่านั้น ข้าน้อยจะจัดยาบำรุงให้สักชุด กินเพียงแค่
สามวันอาการก็จะดีขึ้นขอรับ” หมอชราบอก
“ถ้าเช่นข้าก็วางใจ เจ้าออกไปเถอะ” กล่าวจบ หมอชราก็ทำความเคารพ ก่อนจะออกจากห้องไป
“ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าดีนะ ฮวางจื่อเทา” เสียงทุ้มบ่นกับตัวเองก่อนจะนั่งลงบนเตียง มือหนาเอื้อมไปปัดผมที่ปรกหน้าคนหลับออกอย่างเบามือ เขาเองก็บอกไม่ได้ว่ารู้สึกเช่นนี้ได้อย่างไรมันคล้ายคุ้นเคยแต่กลับลางเลือน ทั้งๆที่เขาควรเกลียดคนที่นอนอยู่ตรงหน้า แต่หากในความจริงเขากลับ สงสาร จับใจ แม้จะพยามทำใจแข็ง กลั่นแกล้งสารพัดแต่กลับเป็นเขาเองที่ร้อนรนจนทนไม่ได้ทันทีที่เห็นร่างเพรียวล้มลงตรงหน้า ความรู้สึกมันคล้ายกับในอดีตเหลือเกิน ความรู้สึกที่เขาไม่อยากให้มันเกิดเป็นครั้งที่สอง ความรู้สึก “รัก”
..........................TBC........................
พระเอกปากแข็ง นายเอกปากดี ฮ่าๆๆๆ
มันเหมือนจะดราม่า แต่เชื่อเค้านะ ว่ามันไม่ม่า ไปมากกว่านี้หรอก
อิอิ
-
ปากแข็งหรอออ :beat: :beat:
-
จะลงเอยกันยังไงอ่ะ โห ฆ่าพ่อเลยนะ ใครจะไปรักลง ไม่ใช่แค่วิ่งชนไอติมตกพื้นจะได้ซื้อให้ใหม่ได้
-
ปากแข็งซินะ งั้นต้องตบง้างปากซะหน่อย :beat: :beat: :beat:
-
อืมมมม ยังไงดีล่ะ
ชอบแนวจีนโบราณเหมือนกัน
แต่รู้สึกเหมือนเรื่องเดินเร็วมาก เช่น คู่เฉิน กะ ซิ่วหมิน รักกันปุบปับเบาๆ
แอบเงิบเล็กๆ ไม่มีฉากต่อสู้อ่า เหอ เหอ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ
-
ปากแข็งๆๆ :beat:
-
ใจร้าย
-
จื่อเทาน่าสงสารจัง
-
สงสารจื่อเทามาก ๆ เลย เฉินซิ่วเหมินน่ารัก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:สงสารอ๋องน้อยที่สุดอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอตอนต่อไปค้า
ปมเริ่มแง้มมาทีละนิดแล้ว
-
ใครเป็นจื่อเทาก็ต้องทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ เทาๆ น่าสงสารสุด ความแค้นส่วนตัวทำให้มันเป้นเรื่องใหญ่แท้ๆ อู๋อ๋องกับเย่วอ๋องเนี่ย
-
:z6: :z6: :z6:
:beat: :beat: :beat:
:z3: :z3: :z3:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
กฎ
“อื้อ” เสียงครางของร่างตรงหน้าทำให้คนที่เผลอหลับไปสะดุ้งตื่น มือที่จับมือของอีกคนอยู่ถูกดึงกลับมาด้วยความรวดเร็วคล้ายกับว่าไม่ต้องการให้คน ที่กำลังจะตื่นรู้ว่ามือหนานั้นกุมไว้ทั้งคืน
“เจ้า!!!” ร่างเพรียวแหวลั่นเมื่อรู้ว่า ใครยืนจ้องอยู่
“ทำไมหรือ อ๋องน้อย ข้องใจมากหรือที่คนที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นข้า” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“หึ เปล่า ข้าเพียงแค่คิดว่าท่านคงจะ เสียใจไม่น้อยที่ ข้าไม่ตายไปอีกคน”
“ถ้าตื่นแล้ว ก็ลุกขึ้นซะ” เสียงทุ้มเอ่ย
“หึ ข้าก็ไม่ได้อยากอยู่กับเจ้านักหรอก” ร่างเพรียวบอกก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอน แต่เพราะร่างกายที่ยังไม่แข็งแรงนัก ทำให้ร่างเพรียวล้มลงไปบนที่นอนอย่างช่วยไม่ได้
“อวดดี” ร่างสูงบอก
“หึ ” ร่างเพรียวแค่นเสียง พลางจ้องอีกฝ่ายเขม็ง แม้ว่าร่างกายจะยังไม่หายดีแต่เขาก็ไม่อยากเสวนากับคนที่ ฆ่าพ่อของตัวเอง
นานนักหรอก
“ถ้าจะเงียบก็เงียบให้ตลอด ข้าจะรอดูว่าคนอย่าง อ๋องน้อยจะไปได้สักกี่น้ำ”
“อย่าดูถูกข้านัก ท่านอ๋อง คนแคว้นเยว่ ไม่เคยก้มหัวให้ใคร แม้ว่าตอนนี้ เจ้าจะชนะ แต่สักวันฆ่าจะแก้แค้นเจ้า”
“ฮ่าๆๆ ข้าเคยบอกแล้วมิใช่หรือ ว่าข้าไม่กลัว เด็กน้อยอย่างเจ้าจะมาเทียบอะไรกับข้า เพราะแม้แต่พ่อของเจ้า ข้าก็สังหารด้วยมือของข้าเอง” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ร่างเพรียวได้แต่กำหมัดแน่นเพื่อระบายความแค้น ทำไม ทำไม เขาถึงอ่อนแอแบบนี้ ทำไม ถึงต่อกรคนๆนี้ไม่ได้เลย
“แพนด้า !!” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นหน้าห้องก่อนที่ร่างอวบของอดีตคู่กัดจะวิ่งเข้ามาพร้อมกับองค์รักษ์หน้านิ่ง พลางสำรวจร่างกายคนป่วยเสียยกใหญ่
“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า” ซิ่วหมิ่นเอ่ยถาม
“ไม่หรอก ข้าสบายดี”
“สบายดี แล้วทำไมเป็นลมไปแบบนั้นเล่า !! ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบตายรู้หรือไม่” ร่างอวบแหวลั่น
“หือ เจ้าไม่ได้รังเกียจคนแคว้นเยว่แล้วหรือ ซิ่วหมิ่น”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” ท่านชายร่างอวบเอ่ยถาม
“หึๆ ก็เมื่อก่อนเจ้าตั้งแง่ รังเกียจพวกเราเสียยิ่งกว่าไส้เดือน กิ้งกือ แต่ทำไมตอนนี้เจ้าถึงดูเป็นห่วงข้าขนาดนี้”
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้เจ้ากับข้าเป็นเพื่อนกันนะ เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ ถึงเจ้าจะเป็นคนแคว้นเยว่แต่ก็ได้ชื่อว่า เป็นเพื่อนข้า ท่านชายซิ่วหมิ่นคนนี้ไม่ปล่อยให้เพื่อนลำบากหรอกน่า”
“จริงหรือ มิใช่ว่า…” ร่างเพรียวบอกก่อนจะปรายตามองไปยังองค์รักษ์หน้านิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆร่างอวบ
“จะ เจ้า จะพูดอะไร มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ” ร่างอวบแก้ตัวเป็นพัลวัน แต่ยิ่งแก้ก็เหมือนจะยิ่งเข้าตัวเพราะ แก้มอวบๆตอนนี้ขึ้นสีจน คนป่วยหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆ เจ้าอายเป็นด้วยหรือเจ้าอ้วน เอาน่าๆ เรื่องแบบนี้ข้าเข้าใจ ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอก ใช่หรือไม่ ท่านแม่ทัพเฉิน ” ประโยคแรกเอ่ยกับร่างอวบ ก่อนจะหันไปพูดกับองค์รักษ์
“ขอรับ อ๋องน้อย” เฉินรับคำก่อนจะโอบร่างอวบเข้ามาหาตัว
“เจ้าบ้า ปล่อยข้านะ เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน” ซิ่วหมิ่นแหวลั่น ถึงตอนนี้เขากับเจ้าคนหน้านิ่งนี่ จะเอ่อ รู้สึกดีๆ ต่อกันแล้วแต่ก็ใช่จะดีใจนะที่โดนล้อ
ร่างเพรียวอมยิ้ม กับท่าทางน่ารักของ เพื่อนกับองค์รักษ์ ดีแล้ว ที่เฉินเจอกับคนที่รัก การได้เจอและได้รักใครสักคนนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดีมาก แม้ว่าเขาเองก็อยากจะพบเจอกับใครคนนั้นสักครั้ง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะ ตั้งแต่นี้ต่อไป ชีวิตของเขาจะอุทิศเพื่อความแค้น อู๋อ๋อง ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับแคว้นเยว่!!!
“นี่แพนด้า เจ้าเป็นอะไร เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวทำหน้าเครียด หรือว่าเจ้าไม่สบายอีกแล้ว ให้ข้าตามหมอไหม”
“ไม่ต้องหรอก ข้าหายดีแล้ว และอยากกลับห้องเต็มทน เจ้าพาข้ากลับห้องได้หรือไม่” ร่างเพรียวบอก
“เอ่อ….คือว่า ” ซิ่วหมิ่นอึกอัก กลางจ้องเฉินอย่างขอความช่วยเหลือ แต่องค์รักษ์หน้านิ่งทำเพียงส่ายหน้าเพราะเขาเองก้จ
นปัญญา
“มีเรื่องอะไร ข้าเพียงแค่อยากกลับห้อง หรือว่าพี่ชายเจ้า ส่งข้าไปขังคุกกัน”
“มะ ไม่ใช่หรอก ข้าว่าเรื่องนี้เจ้ารอถามพี่ใหญ่เองดีกว่า ข้าคงบอกเจ้าได้แค่ว่า ข้าพาเจ้าออกจากห้องนี้ไม่ได้”
“แต่..”
“ข้าน้อยว่า อ๋องน้อยพักผ่อนเถอะขอรับ อย่างเพิ่งเรื่องไม่เป็นเรื่อง สุขภาพของท่านสำคัญที่สุดสำหรับพวกเราทุกคน” เฉินบอก
“แต่ว่าข้า..” ร่างเพรียวกำลังจะเอ่ย แต่ก็ถูกองค์รักษ์ขัดขึ้นก่อน
“หากว่าท่านยังเห็น ข้าน้อยเป็นพี่ชาย ก็ควรเชื่อฟังสักครั้ง พักผ่อนเถิดขอรับ” เฉินบอกก่อนจะยกผ้าห่ม ห่มให้ร่างเพรียว จื่อเทาทำเพียงทำตามคำสั่งอย่างเชื่อฟังเราะไม่บ่อยที่เฉินจะออกคำสั่งกับเขา และเขาก็รู้ดีว่าพี่ชายคนนี้ไม่มีทางคิดร้ายกับเขา
“เฮ้อ หลับแล้วสินะ” ซิ่วหมิ่นเอ่ยขึ้นหลังจากที่สังเกตว่าคนป่วยเริ่มหายใจสม่ำเสมอแล้ว
“ทำไมเจ้าถึงไม่บอก เจ้านายเจ้าตามความจริงล่ะ ว่าตอนนี้กำลังเกิด “เรื่อง” อะไรขึ้นบ้าง” ซิ่วหมิ่นเอ่ยถามคนรัก
“ไม่ได้หรอก อ๋องน้อยไม่อาจรับเรื่องราวอะไรได้อีกแล้ว ขืนเราบอกตอนนี้ก็เท่ากับ บีบให้เขาฆ่าตัวตาย ค่อยๆดูไปดีกว่า”
“แต่ข้า..”
“เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก ข้าเชื่อว่า มันต้องมีทางออก ทั้งเรื่องของอ๋องน้อยและเรื่องของเรา”
“เรา เราไหน ใครเขาไปเป็นเรากับเจ้ากันห่ะ เจ้าคนสมควรตาย” ซิ่วหมิ่นที่กำลังเครียดเปลี่ยนสีหน้าทันที เพราะคำพูดของเฉิน
“หึๆ ” องค์รักษ์หน้านิ่งหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ร่างอวบยืนหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้
เจ้าบ้า ชอบทำให้ข้าเขินอยู่เรื่อยเลย
ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องหนังสืออย่างที่เคย แต่กลับพบว่ามีฎีกามากมายส่งเข้ามา
“อี้ชิง นี่มันเรื่องอะไรกัน” ร่างสูงเอ่ยถามคนสนิททันที
“เหล่านี้เป็น ฎีกาเรื่อง อ๋องน้อยแคว้นเยว่ขอรับ”
“มีเรื่องอะไรกัน”
“เอ่อ…” อี้ชิงอึกอักเพราะเกรงว่าพูดไปแล้วอาจจะทำให้ท่านอ๋องโกรธได้
“ข้าสั่งให้พูด!!”
“พวกเขามายื่น ฎีกาให้ท่านอ๋องประหาร อ๋องน้อยขอรับ!!!” อี้ชิงบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ
“บังอาจ!!!” ร่างสูงขบกรามแน่น พลางปัดกองฎีกาที่อยู่บนโต๊ะอย่างไม่ใยดี
เจ้าพวกสมควรตายนั่น ต้องการให้เขาประหารจื่อเทา ช่างบังอาจนัก
“ท่านอ๋อง ได้โปรดฟังก่อนได้หรือไม่”
“ว่ามา” ร่างสูงบอกพลางสะกดอารมณ์ เขาก็ไม่ว่าตัวเองเป็นอะไร เพียงแต่ได้ยินว่า เจ้าขุนนางงี่เง่าพวกนั้นต้องการให้ประหาร
จื่อเทา เขาก็แทบทนไม่ไหวอยากจะสับพวกมันเป็นหมื่นชิ้น
“เหล่าขุนนางเกรงว่า หากยังปล่อยอ๋องน้อยไว้วันหน้าอาจจะเป็นภัยต่อ ท่านอ๋องได้ จึงได้ร่างฎีกา เพื่อให้ท่านลงโทษ อ๋องน้อย และเป็นการตัดไฟเสียแต่ต้นลมขอรับ”
“พวกนั้น คิดอะไรกัน คิดว่าข้าจะพ่ายแพแก่เด็กคนนั้นหรือ ”
“มิได้ขอรับ เพียงแต่พวกเขาต้องการกันไว้ดีกว่าแก้เท่านั้น”
“หึ ” ร่างสูงแค่นเสียง ก่อนจะปรายตามองฎีกาที่หล่นอยู่บนพื้นอย่างหงุดหงิด เขายอมรับว่า ตัวเองเกลียดเยว่อ๋อง ยอมรับว่าต้องการทำลายแคว้นเยว่ให้สิ้นซาก แต่กับเด็กคนนั้น เขารู้สึกต่างออกไป แววตาคมที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นอย่างประหลาดนั้นทำให้เขาตัดใจฆ่าเด็กคนนี้ไม่ได้จริงๆ ไม่ว่ายังไงก็ทำไม่ได้
“แล้วเจ้าคิดเห็นอย่างไร อี้ชิง”
“ข้าน้อยไม่มีความคิดเห็นขอรับ แต่หากว่าท่านอ๋อง มิต้องการให้อ๋องน้อยถูกโทษประหาร คงต้องใช้กฏนั่นให้เป็นประโยชน์ ” อี้ชิงเสนอ ร่างสูงเพียงยกยิ้มบางก่อนจะลงมือร่างราชโองการ แม้ว่าเขาจะไม่เคยคิดอยากจะใช้ กฎแห่งแคว้นอู๋ เลยก็ตาม
“ผู้ที่อยู่ในห้องกับ อ๋องแห่งแคว้นเพียงลำพังได้ มีเพียงผู้เดียวคือ พระชายา”
.........................TBC.........................
ท่านอ๋อง ดูมีลับลม คมใน
ฮ่าๆๆ
อยากรู้ต้องรอดูกันต่อไป ว่า อ๋องน้อย จะยอม หรือจะยอม อ้าววววว
ปล คู่เฉินหมิ่น นั้นพิตตั้งใจ ให้ไวไฟ เอ้ย ให้รักกันเร็ว เพราะอยากให้แตกต่าง
จากคู่หลัก ไอ้คู่รอง มันมาสร้างสีสันอย่างเดียว รับรองว่าไม่ม่า
แต่คู่หลัก ก็ม่านิดๆ เพราะเรื่องนี้เขียนแก้เครียด ความดราม่า จะไม่ได้มากมาย เนาะ :L2:
-
เทาเทา จะกลายเป็นพระชายา แล้ววว o18 :laugh:
-
พี่ของซิ่วเหมินไม่ค่อยเลยนะ จื่อเทาจะเป็นพระชายาแล้วสินะ แล้วจื่อเทารู้เข้าจะว่ายังไงเนี่ย เฉินซิ่วเหมือนน่ารัก
-
ตั้งเลย รวมแคว้นๆ
-
พระชายาซินะ แล้วจะเข้าหอกันเมื่อไหร่อ่ะ :impress2: :impress2:
-
อ๊ากก พระชายาจื่อเทา!
-
เป็นพระชายางั้น
-
อ๋องน้อยเรากำลังจะเป็นพระชายาหรือเปล่าเนี่ย
ชักสนุกขึ้นมาแล้วสิ
-
จากเชลยจะเลื่อนเป็นพระชายาใช่มั้ย
-
>///< จื่อเทาเข้าคอร์สซะด้วยน้าาาาาาา
-
อ๋องน้อยคงจะยอมง่ายๆหรอก เป็นพระชายาน่ะ
มีหวังเป็นเรื่องใหญ่อีกแน่ๆ
ตอนนี้แค่หน้ายังไม่อยากจะมอง
-
รอค่ะ
-
แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย
-
ไม่รู้สิ ฆ่าพ่อเนี่ย คิดยังไงมันก็ลงเอยกันไม่ได้หรอกง่ะ
นอกจากนายเอก จะอกตัญญู ก็อีกเรื่องนึงอ่ะเนอะ มองไม่เห็นทางออกเลย
แล้วเนื้อเรื่องก็เดินเร็วมากๆ งงๆทั้งคู่หลักคู่รอง
-
o18 o18 o18 มีกฏเช่นนี้ด้วยหรือ
:angry2: :angry2: :angry2: มัวชักช้าอยู่ไย เร่งดำเนินการบัดเดียวนี้
:a5: :a5: :a5: คนแก่อ่านสำนวนตัวเองแล้ว มันจีน หรือ ลิเกหว่า
:bye2: :bye2:
-
รอค่ะ
-
รอๆๆๆๆๆๆ
-
เข้ามาส่องมาดัน วันนี้จะมามั้ย น้าาาาาาา
-
ตอน ชายา????
ร่างเพรียวที่ตอนนี้ นอนหลับอยู่ในห้องของอู๋อ๋องค่อยๆปรือตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะสังเกตเห็นสาวใช้สองคนที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
“ฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ” หนึ่งในสาวใช้เอ่ย
“อืม แล้วพวกเจ้าเป็นใครกัน”
“เราสองคนเป็นสาวใช้ที่ท่านอ๋องให้มาอยู่รับใช้ท่านเจ้าค่ะ ในเมื่อท่านฟื้นแล้วข้าน้อยจะไปเตรียมน้ำให้ท่านอาบนะเจ้าคะ”สาวใช้เอ่ยก่อนที่ทั้งสองจะหายเข้าไปหลังฉากที่กั้นไว้ เหอะ คนแคว้นนี้ เป็นเหมือนกันหมดหรือไงนะ มาพูดๆ แล้วก็ไม่เลยถามเลยว่าต้องการหรือเปล่า
“น้ำเตรียมเสร็จแล้ว ท่านจะอาบน้ำเลยไหมเจ้าคะ”
“ก็ดีเหมือนกัน” ร่างเพรียวบอกแม้จะค่อนข้างสงสัยอยู่บ้างที่เชลยอย่างเขากลับมีสาวใช้มารับใช้ถึงสองคน แต่หลายวันมานี้เกิดเรื่องราวมากมายซะจนเขาเองก็ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ให้มันยุ่งยากอีกแล้ว
“เป็นอย่างไรบ้าง” เสียงทุ้มเอ่ยถามสาวใช้
“อ๋องน้อย อาบน้ำอยู่เจ้าค่ะ”
“พวกเจ้าออกไปเถอะ” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะนั่งรอ คนที่อาบน้ำอยู่อย่างใจเย็น
“เจ้า เข้ามาในนี้ได้ยังไง!!!” จื่อเทาแหวลั่น
“แล้วทำไมข้าจะเข้ามาไม่ได้ ล่ะ อ๋องน้อย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะปรายตามองร่างเพรียวที่อยู่ในชุดผ้าปักลายหงส์ ชุดที่คนใส่คงไม่รู้ว่า มีเพียงแค่ชายาของอ๋องเท่านั้นจะมีสิทธิ์สวม ใส่
“หึ ไม่เลว ไม่เลว เจ้าใส่ชุดนี้แล้วดูดีกว่าที่ข้าคิดไว้นะ”
“เจ้าอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ตอบคำถามข้ามาเสียที เจ้าเข้ามาทำอะไร อู๋อ๋อง” ร่างเพรียวเอ่ยถาม
“คงไม่มีใครบอกเจ้าสินะ ว่าห้องนี้เป็นห้องของข้า ทีนี้เจ้าลองคิดดูสิว่า ข้าจำเป็นต้องขออนุญาตเจ้าก่อนหรือไม่”
“ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ต้องขออภัยที่ล่วงเกิน” อ๋องน้อยบอกพลางเชิดหน้าอย่างถือดี แต่กลับทำให้อีกคนยกยิ้มเบาๆ เป็นรอยยิ้มที่ร่างสูงก็ไม่ทราบที่มา เพียงแต่ว่าเขารู้สึกคุ้นเคยกับท่าทางนี้เหลือเกิน คล้ายกับว่าเคยพบเจอกันมาก่อนแต่กลับจำไม่ได้สักที ว่าเคยพบเจอที่ไหน
“ง่ายไปไหม อ๋องน้อย คนที่เจ้าล่วงเกินเป็นถึง อ๋องแห่งแคว้น เพียงแค่คำพูดคงน้อยเกินไป”
“แล้วเจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรกันแน่ อู๋อ๋อง”
“ตามข้ามาแล้วเจ้าจะรู้เอง” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะเดินนำร่างเพรียวออกจากห้องไป
จื่อเทาได้แต่เดินตามด้วยความระแวง เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจสักนิดว่าคนผู้นี้ต้องการอะไรกันแน่
ร่างสูงเดินนำร่างเพรียวเข้ามาในท้องพระโรงของแคว้นอู๋ท่ามกลางสายตาของเหล่าขุนนางที่มองจื่อเทาเป็นตาเดียว
“คาราวะท่านอ๋อง” เหล่าขุนนางกล่าวพร้อมกันพลางคุกเข่าเพื่อถวายความเคารพ ก่อนที่ผู้นำแคว้นจะโบกมืออย่างไม่ใส่ใจเป็นสัญญาณให้ลุกขึ้น
“เจ้านั่งสิ ใจคอจะยืนค้ำหัวข้าอีกนานไหม” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนที่จะกระตุกให้ร่างเพรียวนั่งลงข้างๆ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุก
คน เพราะที่นั่งที่ตอนนี้ร่างเพรียวของอ๋องน้อยจับจองอยู่ เป็นที่นั่งประจำตำแหน่ง พระชายา!!!!
“เอาล่ะ วันนี้พวกท่านมีเรื่องอะไรก็ว่ามา” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยในนามของตัวแทนขุนนางแคว้นอู๋ ขอกราบทูลอะไรสักเล็กน้อยได้หรือไม่” เป็นเสนาหลี่ เสนาฝ่ายซ้ายที่กุม
อำนาจทางการทหารเอ่ยขึ้น
“ว่ามาสิ เสนาหลี่”
“เรียนท่านอ๋อง เวลานี้ ศึกกับแคว้นเยว่นั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว อีกทั้งตอนนี้เราก็ได้แคว้นเยว่เป็นเมืองขึ้นแล้ว ข้าน้อยจึงอยากจะขอกราบทูลว่า เราคงไม่จำเป็นต้องมีตัวประกันอีกต่อไปแล้ว”
“เจ้าต้องการพูดอะไรกันแน่ เสนาหลี่” เสียงทุ้มเอ่ยถามเรียบๆไม่มีวี่แววของอารมณ์ใดๆ จนคนฟังก็ยังมิอาจคาดได้ว่า ท่านอ๋องกำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน
“เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยและขุนนางน้อยใหญ่แห่งแคว้นอู๋ ลงความเห็นกันแล้วว่า อ๋องน้อย ฮวาง จื่อ เทา ไม่มีประโยชน์อันใดกับแคว้นเรา
อีกแล้ว อีกทั้งหากปล่อยไว้นานเกินปาจจะกลายเป็นตัวบ่อนทำลายความมั่นคงของแคว้นอู๋ได้ ดังนั้น ข้าน้อยจึงอยากให้ท่านอ๋อง สั่งประหาร ฮวาง จื่อ เทา เสีย เพื่อเป็นการตัดไฟเสียแต่ต้นลม ” เสนาเฒ่าเอ่ย
“หึ พวกท่านคิดว่า คนอย่างข้าจะหวาดกลัวเพียงแค่เด็กอมมือเช่น อ๋องน้อยหรือ”
“มิได้ๆ เพียงแต่พวกข้าน้อยรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก โบราณว่าไว้ ลูกเสือยังไงก็ยังคงเป็นลูกเสือ ต่อให้เราให้ความรักหรือเลี้ยงให้ดียังไง วันนึงมันอาจจะกลับมาทำร้ายเราได้ นะขอรับ”
“ฮ่าๆ ใช่สินะ ข้าเห็นด้วยกับท่านนะท่านเสนา เห็นที ข้าคงเก็บอ๋องน้อยผู้นี้เอาไว้ไม่ได้สินะ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเหี้ยมก่อนจะปรายตามอคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
จื่อเทาทำได้เพียงจ้องกลับอย่างแน่วแน่ แววตาดื้อรั้นที่มีแต่ความเด็ดเดี่ยวมองตอบอย่างไม่เกรงกลัว แต่ ทำไม ความรู้สึกที่เกิดขึ้นถึงตรงข้ามกับสิ่งที่แสดงออกไป จื่อเทา กำลังน้อยใจ มันเป็นความน้อยใจที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่ทราบที่มา หัวใจของจื่อเทากำลังเรียกร้องให้คนตรงหน้าเห็นใจ มันเป็นเพราะอะไรกัน ทำไมคนอย่างเขาถึงมีความรู้สึกแบบนี้กับศัตรูได้นะ
“แต่ว่านะท่านเสนา ข้าขอถามอะไรท่านสักอย่างสิ โทษกบฏ มันประหารกี่ชั่วโคตรกัน” จู่ๆร่างสูงก็เอ่ยถามขึ้น
“เก้าชั่วโคตร ขอรับ” เสนาหลี่ตอบ
“หึ งั้นหรือ ทหารจับเสนาหลี่มัดเดี๋ยวนี้!!!” ร่างสูงสั่งท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน อี้ชิงใช้จังหวะนั้นเข้าคุมตัวเสนาหลี่ได้อย่างง่ายดาย
“ท่านอ๋อง ท่านทำแบบนี้กับข้าน้อยทำไม ข้าน้อยทำอะไรผิด” เสนาเฒ่าเอ่ยถาม
“ผิดสิ เพราะเจ้ากำลัง ก่อกบฏ”
“ตลอดชีวิต ข้าน้อยรับใช้แคว้นอู๋ด้วยความซื่อสัตย์ ท่านเอาอะไรกล่าวหาว่า ข้าน้อยคิดกบฏ”
“มีสิ ในมื่อท่านเพิ่งพูดไปหยกๆ ว่าคิดจะ ฆ่าเมียของข้า!!!” ร่างสูงแหวลั่น
“หมายความว่า…” เสนาหลี่เอ่ยพลางมองที่ร่างเพรียวอย่างตกตะลึง
“เสียแรงที่เจ้าเป็นข้าราชการมานาน เจ้าไม่รู้เลยหรือว่า กฎของแคว้นอู๋คืออะไร เจ้าน่าจะพอรู้แล้วว่าเมื่อคืน จื่อเทาอยู่กับข้าเพียงลำพัง และคนที่อยู่กับข้าเพียงลำพังได้ ก็คือ พระชายา มิใช่หรือ หากเจ้าจงรักภักดีกับแคว้นจริง เจ้าจะบอกให้ข้า ฆ่าพระชายาได้หรือ ท่านเสนา” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ทะ ท่าน อ๋อง ท่าน เลอะเลือนไปแล้วหรือ นั่นคือ ลูกชายของเยว่อ๋องนะขอรับ” เสนาเฒ่ากล่าว
“หึ ไม่มีแต่ทั้งนั้น ข้าเลือกแล้ว พวกเจ้าไม่มีสิทธ์คัดค้าน ครั้งนี้ข้าจะเห็นแก่ที่ท่านทำงานรับใช้มานานจะละเว้นสักครั้งแต่ถ้าครั้งหน้าพวกเจ้ายังกล้ากล่าวอะไรเช่นนี้อีก เตรียมหัวหลุดจากบ่ากันได้เลย เลิกประชุม!!!”
อู๋อ๋องประกาศกร้าวก่อนจะเดินออกจากท้องพระโรงแต่ก็ไม่ลืมที่จะลากร่างเพรียวออกมาด้วย
“เจ้าต้องการอะไร อู๋อ๋อง” จื่อเทาเอ่ยถามเสียงเข้ม ทันทีที่มาถึงเรือนสุขสราญ
“เจ้าไม่ดีใจหรือที่ไม่ต้องโดนสั่งประหาร”
“เหอะ คนอย่างข้า เกิดมาไม่เคยกลัวตาย ”
“เจ้าอยากตายมากกว่ากว่าอยู่ข้างกายข้าหรือ”
“หึ เจ้าน่าจะรู้คำตอบดีนะอู๋อ๋อง คนอย่างข้า ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีวันก้มหัวให้คนแคว้นอู๋ อย่ามาทำดีกับข้าเพราะข้าไม่มีวันเชื่อใจเจ้า เสนาหลี่พูดถูกหากวันนี้เจ้าไม่ฆ่าข้า วันหน้าจะเป็นข้าที่ฆ่าเจ้า!!!”
“ได้แล้วข้าจะรอดู รอวันที่เจ้าฆ่าข้า อ๋องน้อย” ร่างสูงบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ร่างเพรียวได้แต่มองแผ่นหลังกว้างอย่างอาวรณ์ ทำไมต้องเสียใจ ที่พูดกับร่างสูงแบบนั้น ทำไมหัวใจเจ้ากรรมมันจึงสั่งให้เขาเชื่อว่าร่างสูงตรงหน้าพูดด้วยใจจริง …
“ความหวังดีของข้า ไม่เคยสื่อไปถึงเจ้าเลยหรือ ฮวาง จื่อ เทา ” ร่างสูงเอ่ยเบาๆก่อนจะเหม่อมองเข้าไปในห้องบรรทม หวังเหลือเกินว่าคนที่อยู่ในห้องจะเข้าใจบ้าง แต่มันก็คงยากเต็มที อู๋ อี้ ฟาน เอ๋ย เจ้ามันช่างอาภัพนัก เหตุใดท่านเทพเจ้าแห่งความรักจึงไม่เคยเข้าข้างข้าเลย
...................TBC......................
กลับมาแล้วหลังจากที่หายไปนาน บ่องตง ว่าหนูตัน ฮ่าๆๆ
บางคนบอกว่าเนื้อเรื่อง มัน งงๆ ป่วงๆ นะพิต
แต่ จริงพิตก็อยากจะบอกนะคะ ว่า เรื่องนี้ หนูแต่งไปตาม อารมณ์จริงๆ
มันเลยออกมาป่วงๆ งงๆ กึ่งจีนกึ่งลิเก ฮ่าๆๆ
อย่าไปคิดมาก คร่า เรื่องนี้หนูแต่ง คลายเครียด (แต่ตอนนี้เริ่มเครียด)
ขึ้นๆลงๆ ป่วงๆ เหมือนคนเขียนแระคร่า
-
อี้ฟานจื่อเทารู้สึกยังไงไม่พูดออกไปตรง ๆ กับอีกฝ่ายแล้วจะให้อีกฝ่ายรู้ได้ยังไง
-
เจ้าจะบอกให้ฆ่า ข้าพระชายาได้หรือ ---->มันสลับตรงคำว่า ฆ่า และ ข้านะเจ้า
-
อ๋องน้อยจะทิ้งอู๋อ๋องลงจริงหรือ
-
หวังดีประสงค์รัก
-
หวังว่าคงมีวันที่ได้รักกัน
ตอนนี้เครียดแทนท่านอ๋อง
อ๋องน้อยก็ใจแข็งเกิ๊นนนน//ลากเสียงเพื่อความสมจริง
-
แน่ะ แล้วทำไมไม่พูดไม่บอกกันดีๆ ต่างคนก็ต่างคิด แล้วก็เก็บไปน้อยใจ
-
เฮ้ยๆๆๆๆ
ทำไมเป็นแบบนี่หละ
ไม่เอาๆๆๆๆๆ กลับมาน้าาาาาาาาาาาาา
-
ปากไม่ตรงกับใจทั้งคู่ :เฮ้อ:
-
แล้วทำไมอู๋อ่องไม่บอกตรงๆไปเลยล่ะค้าาาาา :katai4:
-
จะงง จะป่วง ก็มาให้ได้อ่านเหอะ เค้าชอบเรื่องนี้
ภาษาเริ่ดมาก เราชอบๆๆๆๆๆ :mew1:
-
อุแหม่ท่านเสนาเกือบคอขาดเก้าชั่วโคตรล่ะ 555555555 :hao7:
-
ประกาศตัวแล้วก็รีบๆจำกันให้ได้
จะได้เข้าหอกันสักทีนะ :hao3:
-
รอค่ะ
-
ชายา แล้วววววววว......
รีบเข้าหอกันเร็วๆๆ
-
แต่งงาน!!!
“พระชายา ใส่เถิดเจ้าค่ะ” เสียงหวานของสาวใช้ นามว่า ชิงเออร์ เอ่ยกับร่างเพรียวที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียงและไม่ยอมใช่ชุดแต่งงานที่อู๋อ๋องประทานให้
“ข้าไม่ใส่ พวกเจ้าไม่ได้ยินหรือว่า ข้าไม่ใส่!!!!” ร่างเพรียวแหวลั่น จนสาวใช้ทั้งสองได้แต่ลอบถอนใจ ท่านอ๋องนะท่านอ๋อง เหตุใดจึงหางานยากเช่นนี้ให้กับพวกนางด้วยเล่า
“แต่วันนี้เป็นวันมงคลนะเจ้าคะ หากท่านไม่ใส่ พิธีจะจัดไม่ได้นะเจ้าคะ” ม่านเออร์ เอ่ยเสริมแต่คนร่างเพรียวจอมเอาแต่ใจก็ยังคงนั่งนิ่ง
“อยากใส่พวกเจ้าก็ใส่เอง ข้าไม่มีวันเข้าพิธีแต่งงานบ้าๆนั่นเด็ดขาด!!!”
“โถ่ พระชายา”
“หยุดนะ ข้าไม่ใช่พระชายาของพวกเจ้าเลิกพูดคำนี้เสียที ข้าไม่อยากฟัง”
“แต่ท่านอ๋องประกาศออกไปแล้วว่าท่านเป็นพระชายา เรามิอาจขัดบัญชาได้เจ้าค่ะ ” ชิงเออร์เอ่ยบอก
“หึ จะเป็นจะตายยังไงข้าก็ไม่แต่ง ได้ยินไหมว่าข้าไม่แต่งกับท่านอ๋องของพวกเจ้า!!!” ร่างเพรียวตะโกนก้อง
“หึ อวดดี” เสียงทุ้มที่คุ้นหูทำให้ร่างที่กำลังอาละวาดอยู่หยุดชะงักก่อนที่ร่างสูงในชุดเจ้าบ่าวจะก้าวเข้ามาในห้อง
“ว้าย ท่านอ๋องเข้ามาไม่ได้นะเจ้าคะ มันผิดประเพณี” ม่านเออร์ ร้องลั่น โถ่ ม่านเออร์อยากจะอกแตกตายลำพังแค่พระชายาคน
เดียวก็รับมืออยากอยู่แล้วนี่ท่านอ๋องยังเป็นไปกับเขาด้วยหรือ
“พวกเจ้าออกไปก่อน ข้ามีเรื่องจะพูดกับพระชายา ห้ามใครมากวนข้าทั้งนั้น”
“ตะ แต่ว่า พิธี..”
“ช่างหัวมัน ต่อให้วันนี้ไม่ได้จัด วันหน้าก็ยังมี ออกไปได้แล้ว”
สาวใช้ทั้งสองทำได้เพียงก้าวออกจากห้องเงียบและปล่อยให้เจ้านายทั้งสองอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง
“ใส่ซะ!!” ร่างสูงเอ่ยพลางยื่นชุดแต่งงานให้อีกฝ่าย
“ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าข้าไม่ใส่” จื่อเทาบอกเสียงลอดไรฟันก่อนที่ตาคมจะตวัดมองร่างสูงอย่างเอาเรื่อง
“ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้งนะ ฮวาง จื่อ เทา ใส่ซะ”
“ต่อให้ฆ่าต้องตาย ข้าก็ไม่มีวันใส่มัน”
“หึ อวดดี ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ เจ้าคงลืมไปแล้วว่าตอนนี้เจ้าเองไม่มีสิทธ์มาต่อรองอะไรกับข้า เพราเวลานี้ คนที่เป็นเจ้าชีวิตของ
เจ้าคือข้า!!”
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็จงเอาชีวิตข้าไปซะ ข้ายอมตายดีกว่าแต่งงานกับคนอย่างเจ้า!!”
“ทำไม คนอย่างข้ามันเป็นยังไง” ร่างสูงเอ่ยถามพลางบีบต้นแขนของจื่อเทาแน่น
“ก็เลว ชั่ว แล้วก็อำมหิต ไง เจ้าทำลายบ้ายข้า ฆ่าพ่อของข้า คนอย่างเจ้ามันเลวยิ่งกว่า…..อื้ออออออออ”
เสียงของจื่อเทาขาดหายไปทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยคเพราะถูกริมฝีปากหนาของคนตรงหน้าประกบเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว ตากลมเบิกโพลงเพราะความตกใจพลางแม้มปากแน่น ร่างสูงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะกัดเข้าที่ริมฝีปากล่างของร่างเพรียว
“โอ้ย!!” เพราะความเจ็บทำให้เผลอร้องออกมา คนเจ้าเล่ห์จึงมีโอกาสที่จะสอดลิ้นร้อนเข้าไปอย่างง่ายดาย เรียวลิ้นช่ำชองทำเอาจื่อเทาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
“อื้อออออออออ” ร่างเพรียวทั้งดิ้นทั้งทุบแต่คนตรงหน้ากลับไม่สะเทือนสักนิด
“หึ” ร่างสูงแค่นยิ้มก่อนจะมองคนที่ยืนโกยอากาศเข้าปวดอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ออกไป ออกไปจากห้องข้า!!!” ร่างเพรียวตะโกนลั่นพลางเช็ดปากตัวเองไปด้วย
“อย่าดื้อนักได้ไหม ฮวาง จื่อ เทา ใส่ซะแล้วก็ออกไปกับข้าได้แล้ว”
“ข้าไม่มีทางแต่งงานกับคนอย่างเจ้า จำไว้ซะอู๋อ๋อง ต่อให้เจ้าฆ่าข้าให้ตายตรงนี้ ข้าก็ไม่แต่ง”
“เหตุใด ข้าต้องฆ่าเจ้า ในเมื่อที่เป็นอยู่ตอนนี้ ข้าก็เหนือกว่าเจ้าทุกอย่างแล้ว เจ้าคงจะลืมไปสินะว่าแคว้นเยว่ของเจ้าตอนนี้อยู่ใน
มือใคร” ร่างสูงเอ่ยอย่างเป็นต่อ
“เจ้าคิดจะทำอะไร”
“หึ หากวันนี้เจ้ายังดื้อดึง อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน เพราะทันทีที่มีคำสั่งของข้า ทหารแคว้นอู๋ก็พร้อมที่จะบุกเข้าไปบดขยี้แคว้น
เยว่ทันที”
“เจ้ามันชั่วช้า กว่าที่ข้าคิดอีกนะ อู๋อ๋อง!!!”
“ใส่ซะ ข้าเสียเวลากับเจ้ามามากเกินพอแล้ว” ร่างสูงสั่งก่อนจะเดินออกไปรอร่างเพรียวที่ด้านนอก
“ชิงเออร์ ม่านเออร์ ไปแต่งตัวให้พระชายาได้แล้ว”
“เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง”
อู๋อ๋องแค่นยิ้มสมเพชตัวเอง นี่นะหรือ อู๋อ๋องผู้เกรียงไกร เหตุใดข้าต้องบังคับผู้อื่นให้แต่งงานด้วยเช่นนี้ ร่างสูงทำได้เพียงถอนหายใจอย่างหนักเพื่อระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเท่านั้น แต่เพราะเขากลัว กลัวว่าจื่อเทาจะเป็นเหมือน “ใครคนนั้น” ในอดีตดังนั้นแม้นว่าต้องบังคับมากกว่านี้เขาก็จะทำ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ “คนที่รัก” จากไปอีกแล้ว แม้ว่าคนๆนั้นจะไม่รักเขาเลยก็ตาม
ปังๆๆๆ
เสียงประทัดที่ดังกึกก้องทั่วท้องถนนในแคว้นอู๋ เป็นสัญญาณของการเฉลิมฉลองงานมงคลที่ยิ่งใหญ่กว่างานใดๆในแคว้น นั่นคืองาน แต่งงานของท่านอ๋อง แม้ว่าชาวเมืองส่วนมากจะยังเคลือบแคลงสงสัยในตัวพระชายาที่มีที่มาลึกลับ ซ้ำยังเป็นชาย แต่เพราะ อำนาจในตัวอู๋อ๋องที่ไม่มีผู้ใดกลาขัดได้ จึงทำได้เพียงแค่เก็บความสงสัยเอาไว้แล้วก็ร่วมดื่มกินร่วมฉลองเท่านั้น
เสียงดนตรีรื่นเริงดังไปทั่วท้องถนนประชาชนนับพันต่างดื่มกินร่วมยินดีกับท่านอ๋องและพระชายอย่างคับคั่ง แต่คนที่นั่งอยู่ใน “ห้องหอ” กลับเอาแต่ทำหน้าบึ้งจนสาวใช้สองคนต้องลอบถอนหายใจ
“พระชายา อย่าทำหน้าแบบนั้นสิเจ้าคะ วันนี้วันมงคลใครเขาหน้าบึ้งกันเล่า” ชิงเออร์ เอ่ยเตือน
“นั่นสิเจ้าคะ ยิ้มหน่อยเถิด หากท่านอ๋องมาเห็นเข้าจะโกรธเอานะเจ้าคะ”
“หยุดพูดสักที แล้วจะไปไหนก็ไปซะ ข้าไม่อยากได้ยินเสียงพวกเจ้า” คนเอาแต่ใจยังอาละวาดไม่เลิกจนสองสาวใช้ได้แต่ส่าย
หน้าปลงๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“หึ อู๋อ๋อง ข้าจะทำให้เจ้ากระอักเลือดตายเลยคอยดู” ร่างเพรียวเอ่ย
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูทำเอาคนหน้าบึ้งสะดุ้งตัวโยน
“ใคร???” ร่างเพรียวตะโกนถาม
“เปิดประตู”
เหอะ ฝันไปเถอะว่าข้าจะให้เจ้าเข้าห้อง
ปึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ จากเสียงเคาะเบาๆ เริ่มกลายเป็นสียงเคาะที่หนักขึ้น แต่คนที่อยู่ในห้องก็ไม่ได้สนใจ
“จื่อเทา ถ้าเจ้าไม่เปิดข้าจะพังเข้าไปนะ!!” คนด้านนอกตะโกน
“จะลองดีกับข้าใช่ไหม ”
โครมๆๆๆ
“ว๊าย ท่านอ๋อง อย่าถีบสิเจ้าคะ เดี๋ยวประตูพัง”
เสียงที่จื่อเทามั่นใจว่าเป็นเสียงถีบ ดังขึ้นที่หน้าห้อง พร้อมกับเสียงวี๊ดว๊ายของสาวใช้ ทำให้คนในห้องจำต้องเปิดประตูอย่างเสียไม่ได้
“จะเข้าก็เข้ามา”
“หึ นึกว่าจะแน่ หึ”
“เจ้ามาแล้วก็ไปนอนซะ ข้าไม่อยากเสวนาด้วย”
“แหมๆ ใจร้อนก็ไม่บอก ไม่อยากคุยแต่อยากทำอย่างอื่นใช่ไหม ฮ่าๆๆ”
“เจ้าอย่าทำอะไรบ้าๆนะ ถ้าเจ้าเข้ามาใกล้ข้าอีกก้าวเดียว ข้าจะฆ่าสู้ตาย” ร่างเพรียวตวาดก่อนจะชักมีดสั้นที่พกติดตัวออกมา พลางจ่อไปที่คอตัวเอง
“วางใจเถอะ คนอย่างข้ามีศักดิ์ศรีพอที่ไม่บังคับฝืนใจใคร ” ร่างสูงบอกก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยที่ไม่สนใจอีกคนแม้แต่น้อย
..........................TBC.........................
ตอนนี้ อ๋องน้อยเงิบ ฮ่าๆๆๆ
มาช้าๆ มาน้อยๆ อย่าว่าเค้านะตะเอง
เค้าจะพยายาม มาถี่ขึ้นนะ ถ้าทำได้ งุงิๆๆ :katai2-1:
-
เข้าหอเข้าหออ ต้องเข้าหอแล้วค่าาา 55+
ในที่สุดก้มาอัพแย้วว :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
สั้นจังเลย ขอแบบพิเศษ ไม่เอาธรรมดาได้ไหมอ่ะ
:katai3: :katai3: :katai3:
-
มาต่อไวๆนร้าาา :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เข้าห้องหอก็ต้องมีฉาก...
ท่านอ๋องเราก็สุภาพบุรุษจนเกินไป
ส่วนอ๋องน้อยของเราก็ยังดื้อไม่เปลี่ยน ฮุฮุ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:งานนี้จะรอดไหมอะอ๋องน้อย :mew2: :mew2: :mew2:
-
ฤทธิ์เยอะจริงๅจื่อเทา อิอิ
-
เทา o22 เป็นเมียเฮียแล้ว ว๊ากกกกกกกกกกกกก :z3:
ผิดแผนเลย เค้านึกว่าอี้ชิงจะได้เป็นเมียเฮียซะอีก กร๊ากกกกกกกก :laugh:
แล้วเสี่ยวลู่อ่าาาา เสี่ยวลู่หายไปไหน เง้ออออออออออ :a5:
เค้าชอบอะไรที่มันดราม่าๆ นะตัวเองงงง อิอิ :hao6:
เฉินหมินน่ารักอ่าาา เปิดฉากมาพวกแกก็จูบกันวันนั้นเลยนะ แหม ไม่ค่อยจะแสดงออก กร๊ากกกก
น่าสงสารก็แต่อาเทาเนี่ยแหละ โดนเฮียทำร้ายทั้งกายและใจ ฮือออ (ทำร้ายกายก็ให้ทำงานหนักไง อย่าคิดมากจิ :hao3:)
เนื้อเรื่องจะดำเนินอย่างไร โปรดติดตามตอนต่อไป มาต่อวันนี้อีกสักตอนไม่ได้หรอตัวเอง :katai1:
-
จื่อเทาดื้อน่าดูเหมือนกันนะเนี่ย
-
คนๆ นั้นคือลู่ห่าน หรือเปล่าน้อ น่าติดตามๆ
ส่วนพ่อลูกท้อเราก็ดื้อมิหยอก ฮ่าๆ
-
คริสเถา !!!! ชอบๆๆๆ ติดตามต่อไปจ้า :hao7:
-
คนรักคนนั้นเป็นใครกันนะ อู๋อ๋องสุภาพบุรุษมากอาเทาเงิบเลย
-
อ๋องน้อยเงิม :laugh: เมื่อไหร่จะจำกันได้นะ
-
ตอนหน้าก็เข้าหอ ชิมิๆ 5555
-
เข้ามารอ จร้าาาา
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ช่องว่าง
“เจ้าคิดว่า สองคนนั้นจะรอดไหม” ร่างอวบเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ หลังจากที่ส่งเจ้าบ่าวเข้าห้องหอไปแล้ว
“ข้าเองก็จนปัญญาที่จะตอบ คงมีเพียงแค่สวรรค์เท่านั้นที่จะรู้”
“เฮ้อ หวังว่าพี่ใหญ่คงไม่ทำให้เจ้าแพนด้านั่นร้องไห้อีกนะ” ซิ่วหมิ่นเปรยเบาๆ พลางถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน พี่ใหญ่นะพี่ใหญ่ทั้งๆที่ รัก มากขนาดนั้นแต่กลับทำปากแข็งอยู่ได้แล้วเมื่อไหร่ ท่านจะได้ความรักมากันเล่า
“เลิกคิดเรื่องของคนอื่นได้แล้วขอรับ ท่านชาย ดึกมากแล้วได้เวลากลับเสียที” อีกคนเอ่ยเสียงเข้ม
“อยู่ต่อก่อนได้หรือไม่ ข้ายังไม่ได้ฉลองอะไรเลยนะ” ร่างอวบบอกอย่างเอาแต่ใจ
“ท่านชาย” เสียงเข้มงวดเอ่ยขึ้น ทำเอาร่างอวบต้องยู่หน้าด้วยความขัดใจ
เหอะ แต่คนอย่างท่านชายซิ่วหมิ่นไม่เคยตามใจใคร นอกจากตัวเองอยู่แล้วเรื่องอะไรจะต้องต้องเชื่อเจ้าคนหน้านิ่งนั่นกันเล่า
“เอ๋า พวกเราดื่มๆๆๆ วันนี้ไม่เมาไม่เลิก” ร่างอวบเอ่ยกับเหล่าคนที่มาร่วมงานพลางยกจอกเหล้าชนไปจนเกือบทั่วงาน
“ท่านชาย ข้าว่าท่านเมามากแล้วกลับเรือนดีกว่านะ” เฉินเอ่ยกับท่านชายจอมดื้อ
“ม้ายยยยยกาบบบบบบบบ คายมาว ข้าคือท่านชายซิ่วหมิ่นนะ แค่เหล้าไม่กี่จอกจาทำข้ามาว ได้ยางงายยยย” เสียงอ้อแอ้เอ่ยขึ้นก่อนที่
ท่านชายจอมดื้อจะตบอกตัวเองไปพลาง องค์รักษ์ที่ตอนนี้กลายเป็นคนรับใช้ไปแล้วได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ
“พวกท่าน ข้าว่าท่านชายเมามากแล้ว ข้าคงต้องขออนุญาต พาท่านชายไปพักผ่อน นะขอรับ” เฉินกล่าวอย่างนอบน้อม ก่อนจะพาร่างอวบที่ตอนนี้กำลังจะยกกาเหล้ากรอกปากตัวเองอยู่รอมร่อให้กลับเรือน
ตุ๊บ!!
เฉินวางร่างอวบบนเตียงอย่างทุลักทุเล เห็นทีคงต้องเข้มงวดเรื่องการกินกับเจ้าซาลาเปาน้อยนี่ซะแล้ว ดูเหมือนว่าน้ำหนักจะขึ้นอีกซะแล้วสิ ถึงเจ้านี่เวลาอ้วนๆกลมๆจะน่ารักก็เถอะ แต่ถ้าอ้วนจนกลายเป็นหมู เกรงว่าขนาดเขาเองที่ฝึกยุทธมาก็คงแบกไม่ไหวเป็นแน่
“อ่า ทำไมท่านชายถึงเมามายเช่นนี้” อาฝูเอ่ยทัก
“ก็เจ้านายเจ้า ดื้อ ยังไงเล่า”
“ถ้าเช่นนี้ ข้าจะไปเตรียมน้ำมาเช็ดตัวท่านชาย ส่วนเจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ” อาฝูบอก ก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อเตรียมน้ำแต่กลับต้องสะดุ้งเพราะเสียงตวาดขององค์รักษ์ หน้านิ่ง
“ไม่ต้อง!! เจ้ากลับไปพักผ่อนได้แล้ว ข้าจะอยู่ที่นี่เอง”
“แต่ข้าเป็นต้นห้องท่านชายนะ”
“เจ้าจะไปดีๆหรือต้องให้ข้าลงมือกันห่ะ อาฝู” เฉินยกกระบี่ขึ้นมาขู่ สำหรับเจ้านี่ถ้าจะสู้กันจริงๆเอาแทบไม่ต้องใช้แรงเลยด้วยซ้ำ
“เฮ้อ ตามใจ แต่ถ้าท่านชายตื่นมาอาละวาดเจ้าต้องรับผิดชอบนะ”
“ไปเถอะ ข้ารับผิดชอบเอง” เฉินบอกอย่างรำคาญ
ต้นห้องคนซื่อ(บื้อ) เดินกลับห้องด้วยความงงงวยนิดๆ นับวัน เจ้าคนแคว้นเยว่นั่น ยิ่งหวงท่านชายอย่างกับจงอางหวงไข่ อาฝูไม่เข้าใจสักนิดว่า จะหวงไปทำไม ท่านชาย มีอะไรน่าหวงกัน
“อื้ออออออ อาวล้าววววววววว มาอีก โชนนนนนนนนนน” คนเมาละเมอเสียงดัง จนคนมองอยู่ต้องส่ายหน้า อย่างอ่อนใจ
“เจ้านี่ ชอบทำให้ข้าเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ ซิ่วหมิ่น” เฉินเอ่ยลอยๆ พลางใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้คนเมา
“อื้อ ไม่เอาไม่เช็ด”
“ไม่เช็ดจะนอนได้หรือ ขอรับ ท่านชาย” เฉินบอกอย่างอ่อนใจ ตอนไม่เมาว่าดื้อแล้วตอนเมานี่ดื้อยิ่งกว่า
“ไม่เอาไม่เช็ด รำคาญ ออกไปเลยนะ”
“ต้องเช็ดนะ ถ้าเจ้าไม่เช็ดจะเหม็นเป็นหมู ไม่รู้ด้วยนะ”
เฉินบอกพลางถอดเสื้อร่างอวบเพื่อเช็ดตัว แต่ ………….
เขาคิดว่าเขาทำพลาด
พลาดที่ต้องมาทนเห็นท่อนบนเปลือยปลายของคนตรงหน้า หากเป็นคนอื่น เขาคงทนได้ แต่เพราะนี่คือ ซิ่วหมิ่น ท่านชายจอมดื้อที่เขา “ชอบ” ตั้งแต่แรกเห็น แม้ว่าจะเคยลวนลาม เอ่อ หมายถึง เคยหยอกล้อมาบ้าง แค่ก็ไม่ถึงขั้นนี้
“ เจ้าจะทำอะไรข้าเจ้าคนลามก” ร่างอวบแหวลั่น พลางถอยหนีไปชิดพนัง
“นี่เจ้าไม่ได้เมาหรือซิ่วหมิ่น”
“ใครเมากัน เหล้าแค่นั้น จะทำอะไรข้าได้” ร่างอวบบอกอย่างภูมิใจ
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็แกล้งให้ข้าแบกเจ้า ใช่หรือไม่” เฉินถามเสียงเข้ม
“ชะ ใช่ แล้วเจ้าจะทำไม ข้าเป็นท่านชายนะ สะ ส่วนเจ้า ก็เป็นแค่คนรับใช้ ทำไมข้าจะแกล้งเจ้าไม่ได้” ด้วยความที่โดนเอาใจมาตั้งแต่
เด็ก ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาย ท่านชายร่างอวบก็ไม่ยอมรับว่าเป็นคนผิด
“หึ ข้าถามเจ้าจริงๆเถอะ ซิ่วหมิ่น ในสายตาของเจ้า เห็นข้าเป็นอะไร” เฉินเอ่ยถาม แม้ว่าการแกล้งครั้งนี้ของร่างอวบจะไม่ได้ หนักหนา
หรือเลวร้ายอะไร แต่คำพูดต่างหากที่มันทิ่มแทง หัวใจของเขา เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิด เพราะเขาก็แค่ ถูกใจ อยากจะลองแกล้งแหย่เล่นเท่านั้น แต่ตอนนี้พอได้ยินแล้วทำไมหัวใจมันถึงปวดหนึบ เช่นนี้กันนะ
“จะ เจ้า เจ้าก็เป็นคนใช้ ข้าไม่ใช่หรือไง” ร่างอวบบอก
“นั่นสิ ข้าน้อยก็เป็นเพียงแค่ สามัญชน ต่ำต้อย ดังที่ท่านชายบอกจริงๆ” เฉินบอกก่อนจะหันหลังให้ร่างอวบ
“เจ้าจะไปไหน!!” ซิ่วหมิ่นเรียกอีกคนเสียงดังเมื่อเห็นว่าจู่ๆ เจ้าคนหน้านิ่งก็ทำหน้าเหมือนกับจะตายซะให้ได้ แถมยังกล้าหันหลังให้เขาอีก
“ข้าคงต้องกลับ เรือนพักแล้ว ขอรับ ท่านชายจะได้พักผ่อน” เฉินบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่หันกลับมามองคนที่อยู่ในห้องเลย
“เจ้าบ้า เจ้ากล้าดียังไง ถึงเดินหนีข้าไปเช่นนั้น” ซิ่วหมิ่นไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจในท่าทีที่เปลี่ยนไปของเจ้าคนหน้านิ่ง ไหนจะคำพูดที่แสนห่างเหินนั่นอีก เจ้าองค์รักษ์บ้านั่น ทำไมชอบทำให้เขา ว้าวุ่นใจอยู่เรื่อยเลยนะ
องค์รักษ์ แคว้นเยว่ เดินออกจาก เรือน สุขสราญ ด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ พลางคิดถึงเรื่องของตนเองกับคนร่างอวบไปด้วย
ซิ่วหมิ่น เป็นท่านชายของแคว้นอู๋ เป็นน้องแท้ๆของ อู๋อ๋อง เกิดมาพร้อมกับ บารมีและข้าทาสบริวาร ส่วนเขา เป็นเพียงแค่ สามัญชนที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แม้จะดำรงตำแหน่ง แม่ทัพองครักษ์ แต่ความจริง เขาก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มี ยศ หรือศักดิ์ อันใดที่เทียบกับร่างอวบได้เลย มองๆไปแล้ว เขามีอะไรที่คู่ควรกับซิ่วหมิ่นหรือ จนถึงวันนี้เขาถึงรู้ว่า ตัวเองช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลย เป็นเพียงแค่ คนต่ำต้อยกลับทำตัวตีเสมอท่านชาย หึ เฉินเอ๋ย เจ้าช่างน่าสมเพชหนัก
ร่างอวบตื่นขึ้นมาในเช้าอีกวันด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสดใสสักเท่าใดนัก เพราะเจ้าคนสมควรตายนั่นคนเดียว มาทำให้เขาเคยชินที่ต้องมีคนนอนด้วย แต่เมื่อคืนกลับหายไปเสียเฉยๆ โดยที่ไม่บอกเหตุผลสักคำ
คอยดูเถอะ ถ้าข้าเจอเจ้า ข้าจะให้เจ้าเป็นม้าให้ข้าขี่ทั้งวันเลยเจ้าองค์รักษ์งี่เง่าเอ้ย
ท่านชายน้อยยิ้มกว้างเมื่อเริ่มนึกถึงเรื่องสนุกๆ ที่วันนี้จะแกล้งคนหน้านิ่ง
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้คนร่างอวบยกยิ้มกว้าง ต้องเป็นเจ้าองค์รักษ์แน่ๆๆ
“เข้ามาสิ”
“ท่านชายตื่นแล้วหรือขอรับ”
“ทำไมเป็นเจ้าเล่าอาฝู แล้ว เอ่อ แล้ว เจ้าองค์รักษ์นั่นไปไหน”
“เฉินไปช่วยงานในครัว ขอรับ” ต้นห้องคนซื่อตอบ พลางลอบมองท่านชายด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมท่านชายถึงดูไม่สบอารมณ์ที่รู้ว่า เจ้า
เฉินไปช่วยงานที่โรงครัว
“หึ ใครใช้ให้เจ้าบ้านั่นไปกัน”
“ไม่มีหรอกขอรับ เฉินไปเอง”
“ข้าไม่ได้ถามเจ้า!!” ร่างเพรียวแหวลั่น พลางเดินออกจากห้องเพื่อตรงไปที่โรงครัว เจ้าองค์รักษ์บ้า กล้าดียังไงทำให้ข้ารอเก้อ
..............................................................
สรุปเรื่องนี้ อาฝู น่าสงสารที่สุดสินะ
โดนตลอดดดดดดดดดดดด
-
เฉินก็คิดมาก ซิ่วเหมินไม่ได้คิดอย่างนั้นจริง ๆ สักหน่อย ส่วนซิ่วเหมินก็พูดไม่คิด เฉินน้อยใจแล้วนะ
-
ปลาหมอตายเพราะปากแท้ๆ เลยซิ่วเหมิน
ใครได้ยินก็ต้องมีน้อยใจกันเป็นธรรมดานั่นแหละ
ที่นี่ใครจะง้อใครล่ะงานนี้
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ทำตัวเองแท้ ๆ ยังจะไปงอนเขาอีก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คนพูดไม่ได้คิด คนคิดไม่ได้พูดซิน่ะ :katai5:
-
พาสนี้เป็นของเฉินเฉินเหรอ
น่าสงสารเฉิน เป็นห่วงก็เป็นห่วง แล้วยังจะซิ่วหมินที่ซึนดาเระนั่นอีก
เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย ทั้งเฮียทั้งซิ่วหมินอ่ะแหละ ฮ่วยยย :z3:
ปล. เค้าเข้ามาดูทุกวันเลย ว่ามาอัพหรือเปล่า บางวันรีหน้านี้สิบกว่ารอบแหน่ะ ชอบบบ อยากอ่านต่อเร็วๆอ่าจ้าา สู้ๆนะ
-
:hao3:
-
อา fuuuuuuuuuuuuuuuuu5555+
-
ความจริง (ในใจ)
“เจ้าองครักษ์บ้า เจ้ามาทำอะไรอยู่ที่นี่กัน” ร่างอวบแหวลั่นทันที่ที่เดินมาถึงโรงครัว
“ข้าน้อยมาทำงานตามหน้าที่ขอรับ” คนหน้านิ่งตอบทั้งที่ยังคงก้มหน้าก้มตาผ่าฝืน โดยไม่สนใจคนมาใหม่
“หน้าที่ หน้าที่อะไรกัน” ซิ่วหมิ่นเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“หน้าที่ของเชลย อย่างไรเล่าขอรับ” เฉินยังคงตอบโดยที่ไม่ยอมมองหน้าเช่นเดิม
“ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมมองหน้าข้า!!!” ร่างอวบแหวลั่น ทำเอาคนงานที่ทำงานอยู่ในโรงครัวมองทั้งสองเป็นตาเดียวแต่ก็ไม่มีใคร
กล้าพูดอะไร แน่ล่ะ ใครๆก็รู้ว่าท่านชายเอาแต่ใจแค่ไหน ซ้ำท่านอ๋องยังทั้งรักทั้งเอาใจ การขัดใจท่านชายน่ะ ยิ่งกว่าหายนะซะอีก เจ้าเชลยนั่นรนหาที่ตายแท้ๆ
“พวกเจ้าออกไปหมด ถ้าข้าไม่อนุญาต ห้ามใครเข้ามาเด็ดขาด” ร่างอวบสั่งเสียงเฉียบ
“เจ้าจะไปไหน” ตะคอกถามคนหน้านิ่งลั่นเมื่อเห็นว่าใครอีกคนกำลังจะเดินออกไป
“ข้าน้อยจะออกไปตามคำสั่ง ท่านชาย ขอรับ”
“ไม่ต้อง ข้าไม่ได้สั่งให้เจ้าไป”
เมื่อเหลืออยู่เพียงสองคน คนร่างอวบจึงเริ่มต้นเอ่ยถามทันที
“เจ้าเป็นอะไร”
“ข้าน้อยไม่ได้เป็นอะไร ขอรับ เพียงแต่ทำตามหน้าที่ของเชลยเท่านั้น” เฉินตอบเสียงเรียบ
“แต่หน้าที่ของเจ้าคือคอยรับใช้ข้า”
“ถ้าเช่นนั้น เชิญท่านชายกลับห้องเถอะขอรับ เดี๋ยวข้าน้อยจะตามไปรับใช้” คำพูดที่ห่างเหินนั่นยิ่งทำให้ร่างอวบตัวสั่นเทิ้ม ด้วยความไม่พอใจ
“เฉิน ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าเป็นอะไร ทำไมเจ้าไม่พูดกับข้าเหมือนเดิม”
“ข้าน้อยบอกท่านไปแล้ว ว่าข้าน้อยไม่ได้เป็นอะไร แต่เพียงทำหน้าให้สมกับฐานะตนเองเท่านั้น ข้าน้อยเป็นเพียงสามัญชนซ้ำยังเป็นเชลยศึก คงไม่เหมาะนักที่จะใช้คำพูดที่ดูสนิทสนม กับท่านชายจนเกินไป ”
“หึ เจ้าเพิ่งรู้ตัวหรือ ว่ามันไม่เหมาะสม เพิ่งรูหรือไง!!”
“ที่ผ่านมาข้าน้อยต้องขออภัยด้วยที่ล่วงเกิน หากว่าท่านชายจะลงโทษข้าน้อยก็ยินดี”
ซิ่วหมิ่น ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจสักนิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่เวลาชั่วข้ามคืน ทำไมอีกฝ่ายถึงเปลี่ยนไปได้มากถึงเพียงนี้ เขายอมรับ ยอมรับว่าเมื่อก่อนเคยโกรธ และไม่พอใจที่ถูกพูดจาหยอกล้อ ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นเพียงสามัญชน แต่ตอนนี้ ทำไม หัวใจเขาถึงเจ็บปวดกับสิ่งที่คนตรงหน้าพูดนักนะ
“เจ้ามันน่าตายนัก เจ้ารู้หรือไม่ว่า โทษของการลบหลู่เบื้องสู มีสถานเดียวคือตาย!!!”
“คุกเข่าลงซะ!!”
กล่าวจบ ร่างอวบก็แย่งกระบี่ ของคนหน้านิ่งมาไว้ในมือก่อนจะพาดกระบี่เข้าที่ต้นคอของคนตรงหน้า แม้ไม่ได้ออกแรงแต่เพราะความคมของกระบี่ทำให้เลือดเริ่มไหลซึมออกมาจากต้นคอของเฉิน แต่คนหน้านิ่งกลับไม่มีสีหน้าหวาดกลัวแม้แต่น้อย
“เจ้ายอมตายงั้นหรือ”
“หากว่ามันคือความประสงค์ของท่าน ข้าน้อยก็ยินดีตาย!!” เฉินตอบอย่างหนักแน่น
“เจ้ามัน…” ซิ่วหมิ่น สบถลั่นพลางออกแรงกดมากขึ้น แต่คนหน้านิ่งก็ยังไม่มีท่าทีหวาดกลัวเช่นเดิมแม้ว่าตอนนี้เลือดสีแดงฉานก็ออกมามากแล้วก็ตาม
เคว้ง!!!
กระบี่คมถูกโยนออกไปอย่างไม่ไยดี ก่อนที่ร่างอวบจะโผเข้ากอดคนที่คุกเข่าอยู่แน่น ใบหน้าน่ารักที่มักจะประดับด้วยรอยยิ้มเสมอกลับเต็มไปด้วยน้ำตา
“เจ้าบ้า เจ้าองค์รักษ์งี่เง่า ทำไมเจ้าถึงไม่สู้ ทำไมเจ้าถึงต้องยอมตาย เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง” ซิ่วหมิ่นบอกทั้งน้ำตา มือบางทุบลง
ที่แผ่นหลังของอีกคนเพื่อระบายความอัดอั้น
“เพราะข้าน้อยผิด ผิดที่อาจเอื้อมในสิ่งที่ตนเองไม่คู่ควร”
“อาจเอื้อมอะไรกัน เจ้าพูดเรื่องอะไร”
“ท่านชาย ขออภัยหากข้าน้อย เคยล่วงเกินและกระทำสิ่งที่ไม่ควรกับท่าน แต่ที่ทำไปทั้งหมด เป็นเพราะ ข้าไม่อาจห้ามใจของตัว
เอง ข้าไม่อาจหักห้ามหัวใจไม่ให้ รัก ท่านได้ ท่านชาย ข้ารักท่าน ”
“เจ้า เจ้าพูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือเปล่า”
“หากว่าคำรักที่มอบให้ ทำให้ท่านไม่พอใจข้าน้อยก็ยินดีตาย ขอรับ”
“เจ้าบ้า!! ใจคอเจ้าจะตายให้ได้เลยใช่ไหมห่ะ เจ้าบ้า ข้าจะทุบเจ้าให้ตายเลย” ซิ่วหมิ่นสบถลั่นพลางทุบกำปั้นเล็กๆของตัวเองลงบนอกแกร่งอย่างเอาเป็นเอาตาย
“คิกๆๆ เจ้าบ้าเอ้ย ”
“ท่านชายท่านหัวเราะอะไร” เฉินเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“เจ้าบ้าก็ ก็เจ้า พูดอะไรเมื่อครู่นี้กันเล่า”
“ข้าพูดว่า ข้ารักท่าน”
“คิกๆๆ เจ้าบ้านี่ ข้าน่ะ ข้า…” ซิ่วหมินพูดไปก็ทุบอกแกร่งไปด้วยแต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก
“ท่านไม่โกรธข้าหรือ”
“ทำไมข้าต้องโกรธเจ้าด้วย ข้านึกว่าชาตินี้จะไม่ได้ยินเจ้าพูดคำนี้แล้วรู้ไหม เจ้าองค์รักษ์งี่เง่า!!” ร่างอวบบอกพลางซุกหน้าลงบนอกกว้างเพื่อซ่อนความเขินอาย
“ท่านชาย”
“ยังเรียกข้าแบบนั้นอีก ถ้าเจ้าไม่เรียกข้าเหมือนเดิม ข้าจะโกรธเจ้าจริงๆแล้วนะ” ร่างอวบขู่
“ซิ่วหมิ่น เจ้าไม่โกรธข้าหรือ”
“โกรธสิ โกรธมาก ข้าโกรธ โกรธที่เจ้าปล่อยให้ข้านอนคนเดียว โกรธที่เจ้าไม่ปลุกข้า ไม่กินข้าวพร้อมข้า ยิ่งโกรธมากที่เจ้าพูดจา
ห่างเหินกับข้า ”
“ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็รักข้าเช่นกัน ใช่ไหม ซิ่วหมิ่น” เฉินเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“เจ้าโง่!! ข้าทำถึงขนาดนี้แล้วเจ้ายังไม่รู้อีกหรือ ว่าข้าน่ะ รักเจ้า นะ เจ้าองค์รักษ์งี่เง่า”
“แต่ว่าเจ้าเป็นถึงท่านชาย ข้าก็เป็นเพียงแค่เชลย”
“เหอะ ข้าน่ะเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ข้าไม่เคยสนใจกฎบ้าบอพวกนั้นหรอก ถ้าข้าพอใจใครก็ห้ามข้าไม่ได้” ร่างอวบบอกอย่างคนเอาแต่ใจ เรียกรอยยิ้มจากคนหน้านิ่งได้มากโข ก่อนที่เฉินจะสวมกอดร่างอวบแน่น
“ข้ารักเจ้านะซิ่วหมิ่น แม้ชีวิตของข้า จะมอบให้อ๋องน้อยและแคว้นเยว่ไปแล้ว แต่หัวใจของข้า ข้าขอมอบมันให้เจ้าได้หรือไม่”
เฉินบอกพลางกดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม เขาดีใจ ดีใจเหลือเกินที่ซิ่วหมิ่นไม่ได้รังเกียจเขา วันข้างก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของวันข้างหน้าเถอะ เขาไม่อยากเก็บมันมาใส่ใจอีกแล้ว แค่วันนี้ เวลานี้ เขามีเจ้าร่างอวบนี่อยู่ในอ้อมกอดก็พอแล้ว
“ซิ่วหมิ่นข้ามีเรื่องอย่างนึง อย่างจะบอกเจ้า”
“อะไร”
“ข้าว่าต่อไปเจ้าควรเข้มงวดเรื่องการกินนะ เพราะข้ารู้สึกว่าเจ้าจะตัวหนักขึ้นอีกแล้ว”
“เจ้าบ้า นี่เจ้าว่าข้าอ้วนหรือ เจ้าตายซะเถอะ ย๊ากกกกก”
เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นออกมาจากโรงครัว ทำเอาเหล่าคนงานได้แต่ส่ายหน้ากับชะตากรรมของเชลยผู้นั้น ป่านนี้ไม่รู้ว่าโดนท่านชายสับเป็นชิ้นๆแล้วหรือยัง เฮ้อ….
……………………
……………..
………..
….
.
ร่างเพรียวลืมตาขึ้นมาในช่วงสายของอีกวันก่อนจะบิดขี้เกียจเบาๆเพื่อไล่ความเมื่อย เพราะเมื่อคืน มัวแต่ระแวงคนร่างสูงก็เลยไม่อาจข่มตาหลับได้กว่าจะได้นอนก็เกือบรุ่งสาง ซ้ำยังนั่งหลับอีกต่างหาก เสี้ยวหน้าคมของคนที่นอนอยู่ทำให้ จื่อเทาลอบถอนหายใจ
“ทำไม ต้องเป็นเจ้านะ” จ่างเพียวบ่นกับตนเองเบาๆ
ใช่ ทำไม
ทำไม รอยยิ้มและแววตาคมนั่น ช่างอบอุ่นและคุ้นเคย มากเหลือเกิน
ทำไมต้องเป็นคนๆนี้ ที่เขาใจเต้นแรงเวลาได้อยู่ใกล้
ทำไม ต้องเป็น อู๋ อี้ ฟาน
คนที่ทำลายทุกอย่างของเขา
ทั้งๆที่ควรจะเกลียด แต่ จื่อเทากลับ ปฏิเสธไม่ได้ว่า เขาไม่ได้รู้สึก “เกลียด” คนๆนี้ อย่างที่ปากบอกสักนิด
..............................TBC..........................
ไอ้คู่รองน่ะ มันไม่มีอะไร แค่หาเรื่องตื่นเต้นให้ชีวิตคู่ ครึๆๆ :hao7:
-
คู่รองเขาไปไหนต่อไหนแล้วนะท่านอ๋อง ของท่านอ๋องเนี่ยไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว :katai1:
-
คู่น้องสมหวังไปแล้ว
เมื่อไรจะึถึงคิวคู่พี่ชายสักที
-
รักกันอย่างรวดเร็ว...
-
คู่รองสมหวังดังใจกันแล้ว
ทีนี้ก็เหลือแต่คู่หลักที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ดีใจด้วย สมหวังไปแล้วคู่หนึ่ง
:bye2: :bye2: :bye2:
-
คู่น้องสมหวังไปแล้ว เหลือคู่พี่สิยังง๋องแง๊งกันอยู่เลย
มาต่อเร็วๆน๊ารอต่อไปค่ะ
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันเหมือนอีกคู่นะ
-
เฉินซิ่วเหมินน่ารักมาก ๆ เลย
-
อ่าแบบต่อๆกันนี่โคดได้ฟิวเลย อย่างน้อยก้อทำให้เราน้ำตาไหลนองได้เลย
เข้าใจกันไปคู่นึง แต่อีกคู่นึงนี่สิ ไม่มีวี่แววเลยนะเนี่ย แง้วววๆ
สู้ๆนะ ท่านอ๋อง
-
คู่อาเฮียกับอาเทาอ่าาาาาา ยังไม่ถึงไหนเลย
คู่เฉินหมินจนจะได้เสียกันอยู่แล้ว กร๊ากกกกกกกกกก :laugh:
รอคอยจ้าา :katai2-1:
-
คู่รองแซงหน้าไปแล้ว อ๋องน้อยสู้ๆนะ นึกให้ออก
-
คู่รองเค้านำไป2-0ละนะ ถึงเค้าไม่มีงานตแ่ง แต่เค้าก็บอกรักกันแล้วนะ (ฮ่าๆ)
-
มังกรไร้ใจ
อู๋อ๋อง ลืมตาขึ้นในเช้าของอีกวัน พลางทอดมองอีกคนที่ต่อให้ต้องตายก็ไม่ยอมบนเตียงเด็ดขาด อย่างเหนื่อยใจ
จนถึงตอนนี้ เจ้าก็ยังคงเกลียดข้าสินะ จื่อเทา ร่างสูงคิด
ก่อนที่คนที่นอนอยู่จะแกล้งหลับตาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเจ้าของร่างเพรียวกำลังจะตื่น
ก๊อกๆๆ
“เข้ามาสิ” เสียงของร่างเพรียวเอ่ยอนุญาต ก่อนที่สองสาวใช้จะเข้ามาในห้อง
“พระชายาจะอาบน้ำเลยหรือไม่เจ้าคะ” ชิงเออร์ เอ่ยถาม
“ก็ดีเหมือนกัน ” ร่างเพรียวตอบ แม้ว่าสรรพนามที่สาวใช้เรียกเขาจะขัดใจอยู่บ้างแต่เขาก็จนปัญญาจะแก้ไข เช่นนั้นก็แล้วไปเถอะ
อู๋อ๋องลืมตาขึ้นเมื่อร่างเพรียวเดินเข้าไปอาบน้ำแล้วก่อนที่ผู้เป็นใหญ่ในแคว้นจะลุกขึ้นบ้าง
“ท่าน อ..” ม่านเออร์ที่กำลังจะเอ่ยถามจำต้องหุบปากแน่น เมื่อท่านอ๋องของนางส่งสายตาดุๆมาให้ เป็นสัญญาณว่าห้ามพูดมาก ร่างสูงที่ยังอยู่ในชุดเจ้าบ่าวเดินออกจากห้องไปเงียบๆโดยที่ไม่แม้แต่จะถามถึง พระชายา ทำเอาสาวใช้ถึงกับจับต้นชนปลายไม่ถูก ตามหลักแล้วคนที่เพิ่งแต่งงานมักจะมีบรรยากาศหวานๆอยู่รอบๆมิใช่หรือ แล้วเหตุใดท่านอ๋องของนางถึงทำหน้าราวกับอมทุกข์เสียเต็มประดากันนะ
“ตื่นแล้วหรือขอรับ” อี้ชิงเอ่ยถามผู้เป็นาย หลังจากที่อู๋อ๋องเดินเข้ามาในห้อง ทรงอักษร
“อืม”
“แล้วพระชายาเล่าขอรับ” คนสนิทเอ่ยถามแต่กลับได้รับเพียงสีหน้าอมทุกข์ตอบกลับมา
อี้ชิง ไม่ใคร่อยากเชื่อสายตาตนเองนัก เพราะคนตรงหน้าช่างแตกต่างอู๋อ๋องที่เขารู้จักเหลือเกิน ไม่น่าเชื่อว่า เขาจะได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดจากคนที่ ใครต่างเรียกขานว่า “มังกรไร้ใจ”
“อย่าพูดถึงเลยอี้ชิง”
“ท่าทางของท่าน ช่างแตกต่างจากคนที่เพิ่งแต่งงานมากโขนะขอรับ” เพราะคุ้นเคยกันมานานหรือที่จริงต้องบอกว่าเพราะคุ้นเคย
กันมาทั้งชีวิตจึงทำให้อี้ชิงกล่าวเช่นนี้กับผู้เป็นนาย
“หึ ” ร่างสูงทำเพียงแค่นเสียงในลำคอ
“ข้าไม่ได้มีเวลามากมาย เพื่อคุยเรื่องไร้สาระกับเจ้านะอี้ชิง ข้ามีฎีกามากมายที่ต้องอ่าน มีปัญหาบ้านเมืองที่ต้องแก้”
แล้วปัญหาหัวใจเล่าขอรับ เมื่อไหร่ที่ท่านจักแก้กัน อี้ชิงทำได้เพียงพูดในใจ ท่านอ๋องของเขาเป็นคนฉลาด และมักจะแก้ปัญหา
ยากๆได้เสมอ แต่กลับต้องพ่ายแพ้กับสิ่งที่ไร้ตัวตน เช่น “ความรัก” อย่างนั้นหรือ อานุภาพของความรักมันช่างน่ากลัวจริงๆ
“แล้วปัญหาชายแดนกับแคว้นลู่ เป็นอย่างไรบ้าง”
“ตอนนี้ทหารของเราตรึงกำลังที่แนวชายแดนแล้วขอรับ แต่ทางฝ่ายนั้นยังคงซุ่มเงียบอยู่ขอรับ”
“อืม ถ้าเช่นนั้นก็สั่งทหารตรึงกำลังไปก่อนอย่างเพิ่งวู่วาม”
“ในสงคราม หากไม่มีความกล้า นั่นเท่ากับแพ้นะขอรับ”
“เจ้ากำลังพูดถึงอะไรอี้ชิง” ร่างสูงเงยหน้าจากฎีกาขึ้นถามคนสนิท
“ข้าน้อยพูดเรื่องสงครามขอรับ” คนสนิทตอบหน้าตาย แต่มีหรือคนอย่างอู๋อ๋องจะไม่รู้ว่า คนสนิทกำลังว่าเขาทางอ้อม
ความกล้าหรือ ????
หากว่าข้ากล้าพูดไป อะไรเล่าที่ข้าจะได้กลับมา
นอกจากสายตาแห่งความเกลียดชัง
แล้วมันต่างจากที่เป็นอยู่ตอนนี้ ตรงไหน
สู้เก็บมันเอาไว้ อย่างน้อย ตอนนี้ จื่อเทาก็ยังอยู่ข้างๆเขา แม้ว่าจะอยู่เพราะความเกลียดก็ตามที
“เจ้าม้า!!! ไปเลย เย่ๆๆ” เสียงตะโกนของน้องชายทำให้ร่างสูงอดที่ต้องเงยหน้าขึ้นมองไม่ได้ ก่อนจะยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าตอนนี้ องค์รักษ์หน้านิ่งของคว้นเยว่กำลังแบกของชายตัวอวบของเขาอยู่ แม้จะมีท่าทางเหนื่อยอยู่บ้างแต่เขากลับเห็นประกายแห่งความสุขออกมาตาของคนทั้งคู่
“ท่านชายดูร่าเริงมากนะขอรับ”
“เป็นซิ่วหมิ่น นี่ มันก็ดีนะ เจ้าว่าไหมอี้ชิง” ร่างสูงเอ่ยถามคนสนิท
“ยังไงหรือขอรับ”
“เพราะสามารถทำตามใจตัวเองได้นะสิ ไม่ต้องสวมหน้ากาก ไม่ต้องฝืนใจในสิ่งที่ไม่อยากทำ ไม่ต้องทนเก็บงำความในใจ ยามทุกข์ยามสุขก็สามารถประกาศให้โลกรู้ได้ ”
ร่างสูงบอกพลางถอนหายใจเสียงดัง เพราะความเป็นอ๋อง เป็นผู้นำสูงสุดของแคว้นทำให้เขาไม่สามารถที่จะหรือคิดอะไรเพื่อตัวเองได้ สำหรับผู้นำแล้วประชานและชาติบ้านเมืองต้องมาก่อนสิ่งใด
อี้ชิงทำได้เพียงถอนหายใจตามผู้เป็นนาย จะมีใครสักกี่คนที่รู้บ้าง ว่า มังกรไร้ใจ อย่าง อู๋ อี้ ฟาน ยามมีรักจะต้องทนทุกข์ถึงเพียงนี้ เขาเพียงได้แต่หวังว่า ความรักครั้งนี้ของท่านอ๋องจะราบรื่นและจบอย่างมีความสุข อย่าให้เป็นเหมือนครั้งที่ผ่านมาเลย
“โอ้ย ข้าเบื่อ!!” ร่างเพรียวแหวลั่นพลางปาผ้าปักผืนงามลงพื้นอย่างไม่ใยดี
“พระชายาเจ้าคะ อย่าทำอย่างนี้สิเจ้าคะ ผ้าพวกนี้แพงมานะเจ้าคะ ถ้าขาดขึ้นมาจะทำอย่างไร” สองสาวใช้แย่งกันบอกอย่าง
ร้อนรน
“ก็ช่างผ้ามันสิ ข้าเบื่อ พวกเจ้าได้ยินไหมว่าข้าเบื่อ ข้าจะออกไปฝึกกระบี่” จื่อเทาบอกก่อนจะเดินออกไปที่ลานกว้าง
“ไม่ได้นะเจ้าคะ ท่าเป็นพระชายาจะไปฝึกกระบี่ได้อย่างไร มันไม่งามนะเจ้าคะ”
“เหอะ มันจะไม่งามได้อย่างไร ข้าเป็นชายชาตรี การฝึกกระบี่เป็นสิ่งที่ควรทำอย่างยิ่ง”
“แต่ฐานะท่านตอนนี้..”
“ข้าไม่ได้สั่งให้พวกเจ้าพูด!!!” ร่างเพรียวตะคอกก่อนจะคว้ากระบี่คู่กายไปที่ลานกว้าง
“ไม่ได้จับเจ้าตั้งนาน ข้าคิดถึงเจ้ามากเลยนะ” บอกกับอาวุธคู่กายก่อนจะตวัดออกเพื่อซ้อมกระบี่อย่างที่เคยทำ
ภาพร่างเพรียวที่ตวัดกระบี่อยู่กลางลานทำให้สองสาวใช้อดที่จะมองอย่างชื่นชมไม่ได้ ทุกท่วงท่าช่างอ่อนช้อยงดงาม ราวกับร่ายรำ ทั้งที่เป็นเพลงกระบี่ที่ควรจะมีท่าทางดุดันแท้ๆ แต่ทำไม พระชายาของพวกนางจึงได้ร่ายรำออกมา “งดงาม” เช่นนี้นะ
“พวกเจ้าทำอะไรกัน” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ทะ ท่านอ๋อง เอ่อ…”
“แล้วไปเถอะ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าห้ามแล้ว แต่พระชายาคงไม่ฟัง” ร่างสูงบอกก่อนจะก้าวเข้าไปหาอีกคนที่ยังสนุกกับกับการฝึกกระบี่
“ ข้าคิดว่าเจ้าจะลืมเพลงกระบี่ของเจ้าไปแล้วเสียอีก”
“หึ” ร่างเพรียวแค่นเสียงแล้วก็กลับไปสนใจกระบี่ในมือต่อ
“เจ้านี่ยังดื้อไม่เปลี่ยนเลยนะ ได้ ข้าก็ไม่ได้ฝึกกระบี่มานานแล้ว วันนี้ ขอประลองกับพระชายาสักครั้งก็แล้วกัน อี้ชิง เอากระบี่ข้า
มาสิ” คนสนิทรับคำสั่งก่อนจะยื่นกระบี่ให้อู๋อ๋อง
“รับมือ!!” เสียงตะโกนที่มาพร้อมกับคมกระบี่ของคนร่างเพรียว ร่างสูงเกือบจะหลบไม่ทันได้แต่ส่งสายตาไม่พอใจไปให้
“เจ้าควรจะให้คู่ต่อสู้เตรียมตัวก่อนนะ จื่อเทา”
“ไม่ต้องพูดมาก ถ้าจะประลองก็เข้ามา!!”
“ได้ แต่ข้ามีข้อแม้ในการประลองครั้งนี้” ร่างสูงเสนอ
“เจ้าต้องการอะไรก็ว่ามา”
“ผู้ชนะในการประลองจะสามารถ สั่งให้ผู้แพ้ทำตามได้ 1 อย่าง และผู้แพ้ไม่มีสิทธิปฏิเสธไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
“ข้าตกลง” ร่างเพรียวรับปาก พลางตวัดกระบ่เข้าใส่อีกฝ่ายแทบจะทันที
เพล้ง!! เหล็กเนื้อดีปะทะกันกลางลานกว้าง แต่ดูเหมือนว่าจะมีแค่ร่างเพรียวเท่านั้นที่ดูจะจริงจังกับการประลองครั้งนี้เพราะอู๋อ๋อง
ทำเพียงแค่ปัดป้องและแทบจะไม่เป็นฝ่ายจู่โจงเลย
“ทำไมเจ้าถึงไม่สู้ มัวแต่ปัดป้องอยู่ได้ หรือว่าเจ้ากลัวแพ้ข้ากัน”
“หึ คนอย่างข้าหรือจะแพ้เด็กอย่างเจ้า หากว่าเจ้าต้องการให้ข้าลงมือข้าก็จะทำ แต่อย่ามาหาว่าข้ารังแกเด็กล่ะ” ร่างสูงแสยะยิ้ม
เจ้าเล่ห์ ก่อนจะตวัดกระบี่ในมือทันที
และด้วยเพลงกระบี่ที่ล้ำเลิศกับฝีมือของร่างสูง มีหรือที่จะเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ กระบี่เนื้อดีของร่างเพรียวกลับถูกชิงไปเพียงแค่ไม่กี่กระบวนท่า
“เจ้าแพ้แล้วเด็กน้อย”
“หึ เจ้าต้องการอะไร”
“ยังหรอก เอาไว้ให้ถึงเวลาแล้วข้าจะบอกเจ้าเอง” ร่างสูงทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้อีกคนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เจ้าจะ
มาไม้ไหนกันแน่ อู๋ อี้ ฟาน
.............TBC..........
ยิ่งเขียนดูเหมือนจะยิ่ง บ้าบอ ฮ่าๆๆ
คนเขียนเป็นเอามากแล้ว คร่า
-
แง่ๆ เมื่อไหร่จะหวานกันสักทีน่ะะะ :mew2: :mew2:
-
:ruready :ruready :ruready เมื่อไหร่คู่นี้จะสวีทกันน่ะ
คนแก่นึกภาพไม่ออก :a5: :a5: :a5:
แต่ถ้ากัดกันล่ะ คนแก่นึกภาพออก :hao3: :hao3: :hao3:
-
จะหวานกันสักนิดเลยไม่ได้หรือยังไงกันคู่นี้
มีแต่ตั้งแง่ใส่กันตลอด ปากแข็งด้วยกันทั้งคู่
เห็นแล้วหนักใจแทนเสียจริงๆ
-
ในเนื้อเรื่องมันมีอารมณ์ดราม่าผสมอยู่นิดๆ
เทาน้อยทำอะไรไม่ได้ :katai1:
เฮียคริสก็ไม่รู้จักทำอะไรสักอย่างให้เป็นชิ้นเป็นอัน
บอกไปเลยสิว่ารัก ว่าชอบ
แสดงออกไปเลยสิ
โอ๊ยยย :katai4: อึดอัดแทนอ่ะ :katai1:
-
สมยอมกับข้าซะดีๆ 5555(ดูโรคจิตมากอะ ฮ่าๆ)
-
:angry2: ดีกันได้แล้ว
-
เจอหน้าก็แง่งใส่กันเลยนะ
คนหนึ่งก็ตั้งแง่ อีกคนก็แหย่จัง
รักๆกันไปให้มันรู้แล้วรู้รอดสิ !
-
อี้ฟานทำอะไรสักอย่างสิ
-
เมื่อไหร่จะหวานกันสักที
-
พ่อแง่แม่งอนมากอ่ะคู่นี้
-
เอาอิมเมจ มาฝากจร้าาาาาาาาาาาา
อ๋องน้อย
(https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc1/480844_542783429079041_784630564_n.jpg)
อู๋อ๋อง
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/542343_542782499079134_538139033_n.jpg)
อันนี้ตอนแต่งงาน :mew1:
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/942962_4618596716881_1289063141_n.jpg)
-
:hao6: จื่อเทาหน้าหวานมว๊ากก
-
หื้มมม ท่านอ๋อง โคดลีลาอ่ะ โอ๊ยยๆๆๆ ชั้นชอบจุงเบย
น่ารักได้อีก รีเควสหวีดๆได้ป่ะ แบบเค้าเบื่อมาม่าแล้วอ่ะช่วงนี้
คิคิ ท่านอ๋องจะขออัลไลน้าาา วี๊ดวิ้ววว มโนไปไกลและกรู ^___^
-
คำขอ…จากหัวใจ
ร่างของสองสาวใช้ที่วิ่งวุ่นจัดโน่นจัดนี่ อยู่ใกล้ๆทำเอาร่างเพรียวกุมขมับแน่น แค่จะไปล่าสัตว์เท่านั้น ทำอย่างกับเขาจะไปออกรบ หรือว่า ชิงเออร์ กับ ม่านเออร์ จะลืมไปว่าเขาก็เป็นชายเช่นเดียวกับคนอื่นนะ
“เมื่อไหร่พวกเจ้าสองคนจะอยู่นิ่งๆซะที แค่ไปล่าสัตว์ ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่” ร่างเพรียวถามสองสาวใช้
“ไม่ได้เด็ดขาดเจ้าค่ะ เรื่องนี้ล้อเล่นไม่ได้เด็ดขาด ในป่ามีอันตรายร้อยแปด ต้องเตรียมการให้พร้อมแค่พระชายาจะไปล่าสัตว์กับท่านอ๋อง ข้าน้อยก็เป็นห่วงแทบแย่แล้วนะเจ้าคะ” ชิงเออร์บอกกับพระชายาที่นางรัก ถึงนางกับม่านเออร์จะรับใช้พระชายาได้ไม่นานแต่ นางกลับรู้สึกเอ็นดู แล้วก็ถูกชะตา กับคนผู้นี้มากเหลือเกิน พระชายาทั้งน่ารัก เป็นกันเองไม่เคยถือตัวหรือพูดจาดูถูกพวกนางเลยสักครั้งซ้ำยังปฏิบัติต่อนางราวกับว่าพวกนางเป็นพี่สาว ต่างจาก ผู้หญิงของท่านอ๋องไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าผู้หญิงที่หมายจะจับจองท่านอ๋อง คนพวกนั้นอยู่ต่อหน้าท่าอ๋อง ทั้งอ่อนโยน อ่อนหวาน แต่ลับหลังจิกหัวใช้พวกนางอย่างกับทาส แบบนี้จะไม่ให้พวกนางรักพระชายาได้อย่างไร ถึงพระชายาจะเป็นชายแต่ก็ไม่ทำให้พวกนางรู้สึกไม่ดีสักนิด ซ้ำนับวันยิ่งรักและเอ็นดูมากขึ้น แต่เสียอย่างเดียว ต่อหน้าท่านอ๋องพระชายานั้นดื้อรั้นเหลือเกิน แทบจะไม่เคยยอมอ่อนข้อสักครั้ง นางอ่อนใจนัก เฮ้อ
“ใช่เจ้าคะ พระชายาอย่าไปเลยนะเจ้าคะ ในป่ามันอันตรายออกอย่างนั้น อยู่ในจวนเรียนปักผ้ากับ ข้าน้อยนะเจ้าคะ” ม่านเออร์บอกด้วยเสียงสั่นเครือ จื่อเทากำลังสงสัย พวกผู้หญิงนี่เป็นมนุษย์น้ำตาหรืออย่างไร ทำไม อะไรๆก็ร้องไห้เสียหมด
“ชิงเออร์ ม่านเออร์ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเป็นห่วง แต่ข้า เป็น ชาย เหมือนกับท่านอ๋องของพวกเจ้า เหมือนกับทหารทุกคน ที่สำคัญกว่านั้น ข้าเป็นทหาร แค่เพียงออกไปล่าสัตว์ ไม่มีใครทำอะไรข้าได้หรอกนะ” จื่อเทาบอกด้วยความอ่อนใจ เพราะกลัวว่ามนุษย์น้ำตาสองคนนี้จะทำน้ำท่วมห้องของเขา
“มันไม่เหมือนหรอกเจ้าคะ พระชายาออกจะบอบบาง จะไปเหมือนทหารเลวพวกนั้นได้อย่างไร ไม่รู้ล่ะ ถ้าท่านไม่ยอมให้ข้าน้อยจัดสัมภาระให้ ข้าน้อยจะไม่ยอมให้ท่านไปเด็ดขาดเจ้าค่ะ” ม่านเออร์บอกก่อนที่ชิงเออร์จะพยักหน้าเป็นลูกคู่
เฮ้อ คนแคว้นนี้ช่างรับมืออยากเสียจริง แล้วไปเถอะ ให้พวกนางทำตามใจสักครั้ง เขาเหนื่อยจะเถียงแล้ว
“ตามใจเถอะ” ร่างเพรียวบอกก่อนที่สองสาวใช้จะกุลีกุจอจัดของไปยิ้มไป
“เจ้าแพนด้า!!” เสียงร่าเริงของซิ่วหมิ่นดังลอดเข้ามาในห้องก่อนที่เจ้าของเสียงจะถือวิสาสะ เดินเข้ามาโดยที่ไม่มีการขออนุญาต อะไรทั้งสิ้น แต่ถ้าเข้าตามตรอกออกตามประตูมันก็ไม่ใช่ซิ่วหมิ่นที่เขารู้จักนะสิ เพราะฉะนั้น ก็ปล่อยไปเถอะ
“คารวะพระชายา ขอรับ” องค์รักษ์หน้านิ่งที่เดินตามซิ่วหมิ่นเข้ามาเอ่ยพร้อมกับย่อกายถวายความเคารพ ท่าทีที่เคร่งครัดไม่เคยเปลี่ยนทำให้จื่อเทาหรี่ตามองซิ่วหมิ่นด้วยความไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเจ้าอ้วนมันทนได้ยังไง ถ้าเป็นเขาคงอกแตกตายถ้ามีคนรักเคร่งครัดขนาดนี้ แต่ จะว่าไป คนๆนั้น ก็ไม่ค่อยจะยิ้มเท่าไหร่นี่นา เจอหน้ากันทีไรก็ชอบทำหน้าบึ้งทุกที ร่างเพรียวที่เผลอคิดถึงใครอีกคน ใครคนนั้นที่ได้ชื่อว่าเป็น สวามี ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น ทำไมเขาต้องคิดถึงคนๆนั้นด้วยนะ ออกไปจากความคิดข้าซะที อู๋ อี้ ฟาน
“แล้วนี่พี่ใหญ่ ไม่อยู่หรือ จื่อเทา” ซิ่วหมิ่นถามพลางกินขนมไปพลางอย่างสบายใจ
“ทำไม เขาต้องอยู่ที่นี่” จื่อเทาถามอีกคนด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แต่เชื่อเถอะ คนอย่างท่านชายซิ่วหมิ่น ไม่มีทางที่จะกลัวเจ้าแพนด้านี่หรอก
“เพราะว่า ที่นี่เป็นห้องนอนของพี่ข้า แล้วเจ้า ที่เป็นเมียพี่ข้าอยู่ที่นี่ ” ซิ่วหมิ่นบอกเสียงเรียบแต่กลับทำให้ใครบางคน นิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ แต่จะว่าไป ตั้งแต่ คืนเข้าหอ อู๋อ๋องก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามาในห้องนี้อีกเลย สินะ
“เขาไม่ได้อยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว” จื่อเทาบอกอย่างไม่ปิดบัง
“สงสัย พี่ใหญ่คงไปพักที่ “เรือนเล็ก” แน่ๆ” ร่างอวบบอกอย่างไม่ใส่ใจ แต่ใครบางคนที่ได้ยินกลับ รู้สึกไม่ดีเลยสักนิด เพราะเรือนเล็ก หรือ “เรือนสราญใจ” นั้น จะว่าไปก็เปรียบเป็น วังหลัง หรือก็คือที่ๆเหล่าบรรดา “ผู้หญิงของเขาคนนั้น” อาศัยอยู่ เพราะอู๋อ๋อง คือบุคคลที่น่าเกรงขามที่สุดในแถบนี้ ทำให้แคว้นเล็กแคว้นน้อย ต่างอยากผูกมิตรด้วยทั้งนั้นและวิธีผูกมิตรที่ดีที่สุดคือการส่ง “ผู้หญิง” มาเป็นเครื่องบรรณาการ
น้อยใจ
ทำไมกัน ทำไมเขาถึงรู้สึก น้อยใจ อีกคนไม่ให้ความสำคัญ
เจ็บ…ใจ
เจ็บที่หัวใจเมื่อรู้ว่า ตัวเองก็คง เป็นแค่เครื่องมือ ทางการเมือง
ทำไมหัวใจเขาถึง ปวดมากขนาดนี้ ทำไมแค่คิดว่าตัวเอง ก็แค่ เครื่องมือทางการเมืองที่ทำให้ คนๆนั้น ครอบครองแคว้นเยว่ได้อย่างสมบรูณ์เท่านั้น เป็นแค่เครื่องต่อรอง แค่เชลยที่ต้องถูกจองจำอยู่ที่นี่ตลอดกาล…
“เจ้าแพนด้า เป็นอะไร เจ้าร้องไห้ทำไม” ร่างอวบตะโกนลั่น
“ข้า ไม่ได้เป็นอะไร แล้วนี่เจ้าเตรียมของเสร็จแล้วหรือ ถึงมาหาข้าได้” ร่างเพรียวเลี่ยงที่จะตอบ แต่กลับเลือกที่จะกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองแทน
“ข้าให้เจ้าองครักษ์นี่เตรียมแล้วล่ะ ถึงยังซะข้าก็เป็นผู้ชาย ไม่จำเป็นต้องขนอะไรไปหรอก”
จื่อเทาปล่อยให้ซิ่วหมิ่นพูดไปกินไปสักพักก่อนที่เจ้าของร่างอวบกับองครักษ์หน้านิ่งจะขอตัวกลับห้อง ร่างเพรียวได้แต่ถอนหายใจอย่างแรง ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยที่ต้องเล่นกับซิ่วหมิ่น หรือ เหนื่อยเพราะต้องหาวิธีกลบเกลื่อนหัวใจตัวเองกันแน่
เช้าวันใหม่จื่อเทาที่เตรียมตัวพร้อมแล้วกำลังนั่งปลอบมนุษย์น้ำตาสองคนที่ร้องห่มร้องไห้อย่างกับเขาจะไปรบอย่างอ่อนใจ แต่กลับดีใจอยู่ลึกๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงความห่วงใยและความภักดี ที่สาวทั้งสองมีให้
“พวกเจ้าสองคนจะร้องไห้ทำไมกัน”
“ข้าน้อยเป็นห่วงพระชายานิเจ้าคะ ในป่าอันตรายมากมายขนาดนั้น เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเจ้าคะ แค่พระชายาบอกกับท่านอ๋อง ท่านอ๋องต้องอนุญาตแน่” ม่านเออร์เสนอความเห็น
“ไม่มีทางหรอก พวกเจ้าอย่าร้องไห้เลยน่า ตอนที่อยู่แคว้นเยว่ ข้าก็ไปล่าสัตว์กับท่านพ่อเสมอ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก แล้วที่สำคัญทหารก็ออกจะมากมายขนาดนั้น ใครจะทำอะไรข้าได้”
“แต่”
“พอเถอะน่า ข้าต้องไปแล้วนะ” จื่อเทาบอกกับสาวใช้ทั้งสอง พร้อมกับเดินออกจากเรือนสุขสราญเพื่อไปสมทบกับคนอื่นที่รออยู่หน้าจวน
“กว่าจะมาได้นะเจ้าแพนด้า” ร่างอวบของซิ่วหมิ่นบอกเหมือนตำหนิแต่ก็ไม่ได้จริงจังหนักเหมือนกับต้องการจะล้อเลียนมากกว่า
จื่อเทาก้มหัวให้คนที่รออยู่ก่อนอย่างลุแก่โทษเพราะ โดยเฉพาะบุคคลที่สวมอาภรณ์สีดำแสนคุ้นตาที่นั่งอยู่บนหลังม้าผู้นั้น
“ถ้ามาครบกันแล้วก็ออกเดินทางเถอะ” อูอ๋องบอกเสียงเรียบ
“พระชายา ดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าคะ กระบี่นี่อย่าให้ห่างกายนะเจ้าคะ” ชิงเออร์บอกกับผู้เป็นนาย พลางสะอื้น
“วางใจเถอะ ชิงเออร์ ตราบใดที่ข้ายังอยู่ พระชายาของเจ้าไม่มีวันได้รับอันตราย” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่กลับทำให้หัวใจของใครบางคนเต้นแรง
ดีใจ ทำไมถึงรู้สึกดีใจ เมื่อรู้ว่าใครอีกคนอยากปกป้อง
“ไปกันเถอะ” เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบาพร้อมกับที่มือใหญ่ยื่นลงมาเพื่อนรับอีกคน
“อย่าดื้อน่า จื่อเทา ทุกคนเขารอเราอยู่นะ”
จื่อเทายู่หน้าด้วยความไม่พอใจแต่ก็ยื่นมืออกไปเพื่อให้ร่างสูงช่วยพยุงขึ้นม้าไปด้วยกัน
“เจ้าว่า สองคนนั้นจะดีกันได้ถึงครึ่งวันไหม” ร่างอวบเอ่ยถามคนรักที่อยู่บนม้าอีกตัว
“แล้วเจ้าจะกังวลทำไม นั่นมันเป็นเรื่องของเขาสองคนไม่ใช่เรื่องของเจ้านะซิ่วหมิ่น”
“ทำไมเจ้าชอบขัด ข้าอยู่เรื่อยเลยนะ ข้าไม่คุยกับเจ้าแล้ว เจ้าองค์รักษ์ งี่เง่า” เฉินได้แต่ส่ายหน้าอย่างปลงๆกับความเอาแต่ใจของคนข้างๆเพราะถูกตามใจมาตลอดเลยทำให้ซิ่วหมิ่นไม่ยอมโตสักที
“ท่านอ๋อง ขอรับ ข้าน้อยว่าบรรยากาศมันผิดปกตินะขอรับ” อี้ชิงบอกกับผู้เป็นนาย แม้รอบข้างจะเป็นป่า แต่มันก็ต้องมีเสียงสัตว์เล็กสัตว์น้อยบ้าแต่นี่มันเงียบ เงียบจนเกินไป
ฉึก!!!
ลูกธนูที่แหวกอากาศมาปักเข้าที่ทหารที่ตามมาอย่างแม่นยำก่อนที่ห่าธนูอีกนับสิบจะพุ่งตามมา
“มีคนร้าย คุ้มครองท่านอ๋องและพระชายา” อี้ชิงตะโกนก้องพร้อมกับที่คนชุดดำนับสิบจะบุกเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว
“ท่านอ๋อง พาพระชายาหนีไปก่อน ขอรับ” อี้ชิงตะโกนทั้งๆที่ยังคงรับมือกับคนร้ายอยู่
“ทำไมข้าต้องหนี ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ” ร่างเพรียวแหวลั่น กำลังจะกระโดดลงไปสู้กับคนร้ายด้วยแต่กลับถูกมือใหญ่ของใครบางคนรัดเอวไว้แน่น
“ปล่อยข้า ข้าจะไปสู้กับพวกมัน”
“อย่าเพิ่งดื้อตนนี้ได้ไหม จื่อเทา เจ้าไม่เห็นหรือว่าพวกมันมีมากกว่าเรา ถ้าเจ้ายังขืนดื้อดึงอยู่แบบนี้จะทำให้ อี้ชิงและเฉินยิ่งกังวล ข้าว่าเจ้าไปกับข้าดีกว่า” ร่างสูงบอกอย่างใจเย็นก่อนจะควบม้าเข้าไปในป่าท่ามกลางเสียงโวยวายของคนในอ้อมกอด อู๋อ๋อง ไม่ใช่คนกลัวตาย ไม่เคยเลยสักครั้งที่ต้องหลบหนี แต่เขาห่วงคนในอ้อมกอดมากกว่า เขารู้ รู้ว่าจื่อเทา ดูแลตัวเองได้ แต่เขาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี คนชุดดำพวกนั้นไม่ใช่โจรกระจอก แม้ดูผิวเผินจะเหมือนว่าพวกเขาถูกปล้น แต่เขาแน่ใจ ไม่มีโจรที่ไหนไม่กลัวตายจนกล้าปล้นขบวนของอู๋อ๋อง หากไม่มีผู้บงการอยู่เบื้องหลัง
“เราพักที่นี่กันก่อนเถอะ” เสียงทุ้มบอกอีกคนที่ยังคงหน้าบึ้งด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมเจ้าถึงต้องห้ามข้า แค่คนพวกนั้นข้าไม่ได้กลัวมันสักนิด” ร่างเพรียวที่โดดจากหลังม้าแล้ว เอ่ยอย่างขัดใจ
“ถ้าข้าบอกว่า ข้าเป็นห่วงเจ้าล่ะ” ร่างสูงบอกเสียงเข้มพลางลงมือยืนข้างๆคนหน้างอ
คำพูดที่ออกจาปากของร่างสูง ทำให้หัวใจของคนฟังเต้นแรงจนแทบห้ามไม่อยู่
ที่พูดออกมานั้น มันออกมาจากใจจริงของเจ้าหรือไม่นะ อู๋อ๋อง
“จื่อเทา เจ้ายังจำสัญญาของคนชนะในการประลองได้หรือไม่” ร่างสูงเอ่ยถาม
“จำได้”
“ถ้าเช่นนั้น ข้าขอใช้สิทธิ์ของผู้ชนะ ได้หรือไม่”
“นั่นมันเป็นสิทธิ์ของเจ้า เจ้าจะใช้ตอนไหนมันก็เรื่องของเจ้า”
“ถ้าเช่นนั้น ระหว่างที่อยู่ในป่าข้าขอให้เจ้าลืม ลืมไปได้ไหม ว่า เราสองคนเป็นใคร ไม่มี อู๋อ๋อง ไม่มีพระชายา แต่มีแค่ อู๋อี้ฟานและ ฮวางจื่อเทา คนธรรมดาเท่านั้น ได้หรือไม่”
“ทำไมต้องทำแบบนี้” จื่อเทาเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“สักวัน เจ้าจะรู้ แต่ตอนนี้ช่วยทำตามคำขอของข้าได้หรือไม่”
จื่อเทาทำเพียงพยักหน้าตอบคนตัวสูง เพราะตอนนี้เขากำลังพยายามอย่างหนักที่จะ ควบคุมหัวใจไม่ให้เต้นแรงไปมากกว่านี้
...................TBC........................
:katai1: ยังคงปากแข็งจนหยดสุดท้าย
ฮ่าๆๆๆขอบคุณที่ติดตามนะคะ :mew1:อันนี้แฟนเพจเค้านะจ๊ะ เข้าไปทวงนิยายกันได้น้อ
https://www.facebook.com/pages/PiNaPoNg/487288414628543
-
หวานๆกันซักทีสิ คู่นี้
-
หวังว่าหลังจากนี้คงดีกันนะคู่นี้ เพราะอ่านทีไรก็หนักใจแทน
คนหนึ่งก็ปากแข็ง ส่วนอีกคนก็ความรู้สึกช้า
แต่กว่าจะเข้าใจกันได้คงอีกนาน
-
ปล่อยหัวใจให้เป็นอิสระบ้างเถอะพระชายา
-
คาดหวังว่าจะหวานแหววกันนะจ๊ะ อิอิ
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ปากแข็งเกิ๊น
-
ตอนต่อไปคงเป็นตอนที่หวานของทั้งสองคนใช่มั้ยอ่า อยากอ่านต่อแแล้ว
-
:n1: :n1: ก็ดีเหมือนกันให้หัวใจได้คุยกันมั่ง
-
ซักที ซักที ดื้อนัก ปากแข็ง จับกดไปเร้ย
-
อยากให้รู้ตัวจริงจริ๊งง
ว่าจริงๆแล้วตอนเด็กๆ เคยเล่นด้วยกันน่ะ :katai1:
แก้ไข
เปิดมาเห็นโพสตัวเองติดลบ เอ่อ มันหยาบคายใช่มั้ยอ่ะ เค้าเปลี่ยนให้ก็ได้ :laugh:
-
ตกลงทั้ง 2 คน เขาจะหวานใส่กันตอนหน้าอ่ะป่าวหว่า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อยากอ่านตอนหน้าเร็ว ๆ จังเลย :katai4: :katai4: :katai4:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
แล้วอย่างนี้หนูจื่อจะจำได้เมื่อไหร่ล่ะนี่ ว่าเคยสัญญาอะไรกับใครไว้
โจรพวกนั้นเป็นอุ้มสมได้เลยนะนี่ :katai2-1:
-
ใครคิดร้ายกันนะนั่น
-
ย๊ากกกกกกกกกกกก ไม่อยากมโนไปวันๆแล้วน๊าาา
เมื่อไหร่จะดีกัน จะหวานกัน จะรักกัน หยุดปากแข็งใจแข็งกันซักทีได้ม๊าย :ling1: :katai1:
คนอ่านใจจะขาด อยากได้หวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆง่า :mew2: :mew2:
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะที
-
ความอ่อนโยน มีผลต่อหัวใจ
“เจ้ากินซะสิ” ร่างสูงยื่นหมั่นโถวให้กับอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกัน
“เจ้าเอามาจากที่ไหน” ร่างเพรียวถามอย่างแปลกใจ แน่ล่ะ คนร้ายบุกเข้ามาขนาดนั้นใครจะมีกระจิตกระใจไปเก็บของกัน แล้ว อู๋อ๋องมีหมั่นโถวได้อย่างไร
“ก็ห่อผ้าของเจ้าที่ชิงเออร์ ยื่นให้ข้าก่อนออกมานะสิ” ร่างสูงบอกเสียงเรียบก่อนจะยกห่อผ้าให้ดู
จื่อเทามองห่อผ้าอย่างพิจารณาก่อนจะจำได้ว่าเป็นห่อสุดท้ายที่ชิงเออร์ถือมาด้วย แต่เพราะที่ใส่สัมภาระมันเต็มคนที่อยู่ข้างๆนี่จึงอาสาถือให้ แต่จะว่าไป ถ้าไม่มีไอ้เจ้าห่อผ้านี่ เขาเองก็คงจะหิวตายกลางป่านี่แล้วล่ะ กลับไปต้องให้รางวัลเจ้ามนุษย์น้ำตาสองคนนั้นซะแล้ว
อู๋อ๋องมองคนที่นั่งกินหมั่นโถวด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย ก่อนจะลอบยิ้มให้ จื่อเทาเหมือนเด็ก แม้ว่าจะพยายามทำตัวเข็มแข็งให้สมฐานะอ๋องน้อยสักแค่ไหน แต่สุดท้ายก็เป็นแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น ความเข็มแข็งและท่าทางแข็งกร้าวที่เห็นก็เป็นแค่เปลือกที่เอาไว้กันภัยเท่านั้นเอง เขายังคงหวัง หวังว่าสักวันจื่อเทาจะวางใจและเผยด้านที่อ่อนโยนให้เขาเห็น ยอมให้เขาปกป้องด้วยความเต็มใจ
“เจ้ามองอะไร หรือว่าเจ้าหิว กินสิ” ร่างเพรียวบอกก่อนจะยื่นหมั่นโถวที่เหลืออีกครึ่งลูกให้คนตรงหน้า ก็ใช่ว่าจะอยากดีด้วยหรอกนะ แต่ ฮวาง จื่อ เทา ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำที่จะทนดูใครอดข้าวได้หรอก
“เจ้าเป็นห่วงข้าด้วยหรือ จื่อเทา”
“ข้าไม่ได้เป็นห่วง แต่ตอนนี้กำลังทำตามสัญญาอยู่ ตอนนี้เจ้ากับข้าเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ได้มีความแค้นต่อกัน เพราะฉะนั้น ข้าก็คงไม่ปล่อยให้เพื่อนร่วมทางอย่างเจ้าอดตายหรอก”
“เจ้าเป็นคนดีกว่าที่ข้าเคยคิดไว้นะ” ร่างสูงบอกก่อนจะยกยิ้มล้อเลียน
“ข้าจะถือว่า มันเป็นคนชมนะ อู๋ อี้ ฟาน” ร่างเพรียวบอก
“พี่อี้ฟาน”
“ห๊ะ” ร่างเพรียวเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ว่าคนตรงหน้าต้องการจะสื่ออะไร
“ข้าบอกให้เจ้าเรียกข้าว่า พี่อี้ฟาน”
“ไม่มีทาง ทำไมข้าต้องเรียกเจ้าว่าพี่ด้วย”
“เพราะอย่างน้อยข้าก็อายุมากว่าเจ้าสิบปี เจ้าสมควรจะเรียกข้าว่าพี่ ถึงจะถูก” ร่างสูงบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ที่ จื่อเทาลงความเห็นว่ามันดูเจ้าเล่ห์
จื่อเทากำลัง งง และไม่อยากเชื่อ ว่าคนที่ไม่ค่อยยิ้ม อย่าง อู๋อ๋อง สามารถยิ้มได้เจ้าเล่ห์เพียงนี้หรือ หรือว่าเขากำลังฝันอยู่ หรือว่าจริงๆแล้วคนตรงหน้า ไม่ใช่ อู๋ อี้ ฟาน
“ข้ามะ..” จื่อเทากำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธแต่กลับโดนอีกคนเอ่ยขัดเสียก่อน
“อย่าดื้อน่า จื่อเทา วันนี้เจ้าดื้อกับพี่มาทั้งวันแล้วนะ”
“ข้าไม่ได้ดื้อนะ ทำไมเจ้าชอบทำเหมือนข้าเป็นเด็กอยู่เรื่อย!!”
“ถ้าไม่ใช่เด็กก็ต้องทำตามกติกาสิ ตอนนี้เราเป็นแค่คนธรรมดานะ ทำไมเจ้าจะเรียก พี่ ว่า พี่ไม่ได้” ร่างสูงยกเหตุผลมาอ้าง
“ชิ”
อี้ฟานอยากจะหัวเราะ เขาไม่ค่อยจะได้เห็นท่าทางเหมือนเด็กโดนขัดใจของคนตรงหน้าสักเท่าไหร่ เพราะเวลาที่อยู่ต่อหน้าเขา จื่อเทามักชอบทำตัวเข้มแข็งเสียเต็มประดา ต่างจากเจ้าเด็กดื้อที่เขาเห็นในวันนี้ราวกับคนละคน
“นี่” ร่างเพรีวยเอ่ยเรียกเพื่อนร่วมชะตากรรมแต่อีกคนกลับนิ่ง
“นี่ ข้าเรียกเจ้าไม่ได้ยินเหรอ” อีกคนยังเงียบ จนร่างเพรียวได้แต่กอดอกมองคนที่นั่งไม่รู้ไม่ชี้อย่างขัดใจ
“พี่อี้ฟาน”
“มีอะไรหรือ จื่อเทา” อีกคนหันมาตอบหน้าระรื่น ทำเอาจื่อเทาอยากจะเอากระบี่แทงให้ตายเพราะความหมั่นไส้
“เราจะไปไหนกันต่อ ใจคอ จะ… พี่คงไม่อยู่ที่นี่จนกว่าพวก เฉินจะมาหรอกนะ” เพราะช่วงนี้เริ่มเข้าสู่ฤดูใบไม่ร่วงแล้วทำให้อากาศในตอนกลางคืนเย็นลงมาก คงไม่ดีแน่หากว่าเขาจะนอนในที่โล่งขนาดนี้ จื่อเทายังไม่อยากหนาวตาย!!
“อืม พี่ก็คิดเช่นนั้น เราคงต้องหาที่พักชั่วคราวก่อน เจ้ากินอิ่มแล้วใช่ไหม” อู๋อ๋อง เอ่ยถามก่อนที่คนอายุน้อยกว่าจะพยักหน้าเป็นเชิงว่าอิ่มแล้ว
“ถ้าเช่นนั้น ไปกันเถอะ”
“ใจคอเจ้าจะนั่งเกร็งไปถึงเย็นเลยหรือ จื่อเทา” ร่างสูงเอ่ยถามเพราะตั้งแต่ขึ้นม้า จื่อเทาก็นั่งเกร็งตัวแข็งทื่อซะจนเขาเมื่อยแทน
“ข้า ข้า…”
“หรือเจ้าหนาว คงใช่สินะ” ร่างสูงคิดเองตอบเองก่อนที่มือหนาจะคว้าเอวของร่างเพรียวแล้งดึงมาไว้ในอ้อมกอด
“จะ เจ้า ทำอะไร” ร่างเพรียวแหวลั่น
“ก็เจ้าหนาว พี่ก็เลยช่วยเจ้า”
“ขะ ข้า มะ ไม่ ได้หนาวนะ” จื่อเทาบอกพลางดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่ง
“จะเป็นไปได้อย่างไร เจ้าน่ะตัวสั่นมากนะรู้หรือไม่” อีกคนบอกเสียงเข้ม
แต่คนในอ้อมกอดก็ยังพยายามที่จะดิ้นรนให้พ้นจากอ้อมแขน แต่เหมือนยิ่งดิ้นแขนแกร่งยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก
“อย่าดิ้นสิ ถ้าเกิดเจ้าตกลงไปจะทำเยี่ยงไร” เสียงทุ้มบอกอย่างอ่อนโยน
เสียงกระซิบที่ข้างหู กับอ้อมกอดอุ่นๆของคนด้านหลังทำให้ จื่อเทาอดที่จะใจเต้นไม่ได้ ทุกสัมผัส ทุกการกระทำของอู๋อ๋องมันอ่อนโยนเกินไป อ่อนโยนจนเขากลัว กลัวว่าตัวเองจะเผลอแสดงความในใจออกมา
“เจ้าง่วงหรือไม่” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ทำไม”
“ถ้าง่วงก็นอนซะ วางใจเถอะ ตราบใดที่พี่ยังอยู่ จะไม่มีใครทำอันตรายเจ้าได้เด็ดขาด” เสียงทุ้มที่หนักแน่นกับอ้อมแขนแกร่วที่
กระชับเข้าทำเอาคนถูกห่วงถึงกับหน้าขึ้นสี
ตึกตักๆๆๆๆๆ หัวใจที่เคยเย็นชา กำลังเต้นแรงจนเจ้าเองก็ยังไม่อาจห้ามได้
จื่อเทา หนอ จื่อเทา แค่ความอ่อนโยนเพียงน้อยนิดเจ้าเป็นได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ แล้วถ้าหาก วันนี้ แค่วันนี้เท่านั้น ที่เขาอยากจะลืมทุกอย่าง อยากจะทำตามเสียงหัวใจเรียกร้อง ได้ไหม แค่เพียงวันเดียวเท่านั้น ร่างเพรียวคิดก่อนที่ความง่วงงุนจะเข้าครอบงำเปลือกตาสวยหลับลงอย่างช้าๆ พร้อมกับที่อ้อมแขนแกร่งกระชับแน่นขึ้น
อู๋อ๋องมองคนที่หลับในอ้อมกอดพลางยิ้มเอ็นดู ยามหลับช่างไม่ต่างจากเด็กด้วยเล็กๆเลยสักนิดนะ ร่างสูงกระชับอ้อมแขนพลางสูดความหอมจากเรือนผมของคนที่เข้าสู่ห้วงนิทรา ไปแล้ว
รัก รักมากเหลือเกิน ทั้งๆที่ไม่สมควรรัก แต่กลับรักเสียจนไม่เหลือที่ว่างไว้ในหัวใจให้ใครอีก ตั้งแต่วันที่เขาเสียคนรักเก่าไป เขาก็ไม่เคยคิดว่า เขาจะรักใครได้อีก แต่แค่เพียงเขาได้เห็นแววตาของคนๆนี้ในวันนั้น กลับทำให้เขาตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
“พี่รักเจ้า นะ จื่อเทา” เอ่ยบอกแม้ว่าอีกคนจะไม่มีทางได้ยิน แต่เขาก็สุขใจแล้ว แค่ได้บอก แค่ได้รัก แค่มีร่างเพรียวอยู่ข้างๆ เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
“จื่อเทาๆ ตื่นได้แล้วนะ ถึงแล้ว” เสียงทุ้มกระซิบก่อนที่คนหลับจะลืมตาขึ้นช้าๆ
“เอ๊ะ!!!” ร่างเพรียวอุทานลั่นเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าหน้าของ ร่างสูงกับหน้าของเขา มันอยู่ใกล้กันมาก ใกล้ซะจนรับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน จนคนที่เพิ่งตื่นได้แด่ก้มหน้าเพื่อซ่อนความอาย ไหนจะหัวใจบ้า ที่เต้นแรงจนแทบจะกระเด็นหลุดออกมาอีก โถ่ นี่เขาเป็นอะไรไปนะ
“หึๆ”
“จะ เอ่อ พี่หัวเราะอะไร”
“หัวเราะเจ้าน่ะสิ เป็นอะไร เขินหรือ” อีกคนถามพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ คนตรงหน้า ใช่ อู๋อ๋อง ที่เรารู้จักจริงๆหรือ ทำไมถึงได้ดูเจ้าเล่ห์นักนะ
“ไม่ใช่ ปล่อยข้า ข้าจะลง” ร่างเพรียวแหวลั่นก่อนจะลงจากหลังม้า แล้วเดินเข้าไปในสิ่งก่อสร้างที่ดูรอบๆแล้วน่าจะเป็นวัดร้าง
“เจ้าอยู่ได้ใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ได้สิ ข้าไม่ใช่อิสตรีนะ เลิกทำเหมือนข้าอ่อนแอ บอบบ้างเสียทีได้ไหม”
“พี่ไม่เคยมองว่าเจ้า เป็นสตรี แต่ที่ถามเพราะว่า พี่เป็นห่วง พี่ทำความสะอาดแล้วเจ้านั่งลงซิ” เสียงทุ้มบอกก่อนที่ร่างสูงจะถอดเสื้อคลุมกันลมออกแล้วปูกับพื้น
“พี่จะทำอะไร”
“ก็ปูที่นอน ให้เจ้าอย่างไรเล่า พื้นสกปรกเยี่ยงนี้ เจ้าคงนอนไม่สบาย” ร่างสูงบอกอย่างห่วงใย
ตึกตักๆๆๆๆ
จื่อเทาได้แต่จับอกข้างซ้ายของตัวเองแน่น หัวใจเต้นแรง ตั้งแต่เมื่อครู่ยังไม่มีท่าที จะหยุดลงเลย เจ้าทำอะไรกับข้า อู๋ อี้ ฟาน
“หนาวหรือ” ร่างสูงเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกคนห่อตัวแน่น นี่มันก็ค่ำแล้วอากาศข้างนอกเย็นลงเรื่อยๆจนเขาอดเป็นห่วงจื่อเทาไม่
ได้ จริงอยู่ที่ จื่อเทาเป็นชายแต่ก็ใช่ว่าจะ เคยฝึกร่างกายหนักหน่วงเท่าเขา ถึงจะเป็นทหารแต่เขาก็รู้ว่าจื่อเทาถนัดวางแผน
มากกว่าออกรบ
“ปะ เปล่า ขะ ข้า ไม่ได้หนาว” อี้ฟานอยากจะหัวเราะ ดังๆให้กับคนตรงหน้าทั้งที่หนาวจนสั่นไปหมดแล้วแท้ๆ ยังปากแข็งอยู่อีก
“เฮ้อ เจ้าเด็กดื้อเอ้ย” ร่างสูงส่ายหน้าระอา ก่อนจะย้ายมานั่งข้างๆคนปากแข็ง มือใหญ่โอบไหล่ของคนที่นั่งสั่นเป็นเจ้าเข้าให้พิงอกกว้าง แต่กลับได้รับแรงขัดขืน จากคนอวดเก่ง
“ข้าไม่ได้หนาวสักหน่อย”
“จื่อเทา อย่าดื้อสิ พี่เป็นห่วง อากาศข้างนอกหนาวมากนะ ถ้าเจ้าไม่สบายพี่จะทำอย่างไร หืม” อ้อมแขนแกร่งยังคงกระชับแน่นแม้ว่าคนในอ้อมกอดจะขัดขืนเพียงใด
อู๋อ๋อง ก้มมอง เจ้าเด็กดื้อที่หลับสนิทในอ้อมกอดเขาอย่างรวดเร็ว แถมยังซุกเบียดเข้าไปในตัวเขาราวกับลูกไก่ที่หาไออุ่นจากแม่ ก่อนจะส่ายหน้าระอาปนเอ็นดู เจ้าเด็กดื้อ คนนี้ จะขยันทำให้เขารักไปถึงไหน แค่นี้ก็ไม่สายตาจะไปมองใครแล้ว
..............................TBC....................
หวานไหม อ่า :katai1:
มันหวานได้เท่านี้ จริงๆ อ่ะ ฮ่าๆๆ
หวานแบบ ปากแข็งด้วย
-
อั๊ยยะ
หวานกันซะจนมดขึ้นจอแล้ววววว
แต่อ๋องน้อยของเราก็ยังติดจะดื้อนิดๆ ไม่เปลี่ยน ตามสโลแกน ฮุฮุ
อยากเห็นอ๋องน้อยของเราอ้อนบ้างจัง
-
หวานกันนานๆหน่อยนะ ขมมาเยอะแล้ว :mew4:
-
หวาน แต่ค้างเวอร์
น่ารักงี้ พี่อี้ฟานมิหลงก็ให้รู้ไปสิ ♥
มอบดอกไม้ให้กำลังใจ ตอนหน้าขอยางๆ อิอิ :L2: :L2: :L2:
-
หวานเบาๆ แต่อ๋องน้อยจื่อเทาของเรายังดื้ออยู่
-
ตอนนี้หวานขึ้นมากเลย ไม่อยากให้หมดวันเลยอ่ะ
-
หวานเบาๆ เอามากกว่านี้ค่ะ อิอิ :impress2:
-
โอโห
หวานสะ
เพิ่งได้อ่าน
เดาว่า คนรักคนแรกคงเป้นชายาของพ่อจื่อเทาแน่ๆ
สงสัยมาหลอกล่อไห้รักแล้วจากไปเป้นพระชายาของ เย่วอ๋อง แหงมๆ
-
น่ารัก เรียกพี่เรียกร้องกันแล้ว
-
ตอนนี้น่ารักมาก
-
หวานกำลังดีเลย
-
ได้เท่านี้ก็ดีกว่าไม่มีอะไรคืบหน้าเลย
ถ้ากลับไปวังแล้วอยากให้เขาเป็นแบบนี้กันจัง
(ก็คงได้แต่หวังสินะ) :เฮ้อ:
-
:dont2: :dont2: :dont2: อ่านแล้วคนแก่ไม่ซิบาย
เบาหวานกำเริบ ขอตัวไปหาหมอก่อนนะ :haun5: :haun5: :haun5:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :-[
ตอนนี้น่ารักมากเลยยย
อาเทาน่ารักกกกก ปากแข็ง แต่จริงๆแล้วหวั่นไหว น่ารักจังเลยเทาาาาาาาาาาาาาาา
อาเฮียนี่ก็เลี่ยนได้ใจจริงจริ๊งงงงง ฮ่าๆๆๆๆๆ
เป็นเพราะหัวใจมันห้ามกันไม่ได้ไง
ยังไงซะเราก็ฝืนชะตาลิขิตไม่ได้
หากเปิดใจอีกนิด ก็จะเป็นสุขนะตัวเองงงง
เรียกพี่ซะด้วย กร๊ากกกกกกกกกกกก :hao7:
น่ารักจังเลยคู่นี้
รอคอยอีกรอบจ้าาาา !!! เพิ่งได้มาอ่านไปเที่ยวมา ฮ่าๆๆๆ :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ป่วย
“อือ” เสียงครางแผ่วๆดังขึ้นก่อนที่อ๋องน้อยจอมดื้อจะลืมตาขึ้น แม้จะรู้สึกปวดศีรษะอยู่หลายส่วน
“เจ้าตื่นแล้วหรือ” เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงของอู๋อ๋องจะเดินเข้ามาหา
“อืม ทำไมมันปวดหัวแบบนี้นะ” ร่างเพรียวบ่นกับตัวเองเบาๆ
“ปวดหัวหรือ” อู๋อ๋องขมวดคิ้วแน่นก่อนจะวางมือลงบนหน้าผากของอีกคน
“เจ้าทำอะไร!!!” ร่างเพรียวแหวลั่น
“อย่าเพิ่งดื้อน่า จื่อเทา พี่แค่จะวัดไข้ ” อู๋อ๋องเอ่ยอย่างอ่อนใจ แม้ว่าท่าทางแสนพยศนั่นจะดูน่าเอ็นดู แต่บางครั้งเขาก็อยากให้จื่อเทาผ่อนคลายเสียบ้าง
“ข้าไม่ได้ป่วย”
“อย่ามาทำปากแข็ง ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าตัวร้อน ซ้ำยังปวดหัว หากไม่ใช่ว่าเป็นไข้ไหนเจ้าบอกพี่มาสิ ว่าเจ้าเป็นอะไร” อู๋อ๋องเอ่ยอย่างเป็นต่อ
“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากเสียหน่อย เพียงรู้สึกไม่สบายตัวเท่านั้น ไม่ต้องทำทีท่าเหมือนว่าข้าจะตายลงตรงนี้หรอกน่า” จื่อเทาเอ่ยพลางยู่หน้าไม่พอใจ เหตุใดคนๆนี้จึงชอบทำเหมือนเขาอ่อนแอเสียเต็มประดา
“จื่อเทา ที่พี่ทำไปเพราะพี่เป็นห่วงเจ้ารู้ไหม พี่เป็นห่วงเจ้ามากนะ ”
ตึกตักๆๆๆ
ร่างเพรียวทำได้เพียงก้มหน้าเพื่อหลบสายตาที่ส่งมาให้ อันตราย อันตรายเกินไป หากยังอยู่ใกล้คนๆนี้ เกรงว่าคงเป็นเขาเองที่ต้องยอมแพ้ให้กับความอ่อนโยนนั่น
“ก็ข้า..”
“อย่าดื้อสิ ให้พี่ดูสักนิดนะ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน ก่อนที่มือหนาจะวางทาบลงบนหน้าผากของเด็กดื้ออีกครั้ง
“เห็นทีเราคง ต้องกลับเองเสียแล้ว พี่กลัวว่าอาการของเจ้าจะแย่ไปมากกว่านี้” อู๋อ๋องบอกพลางพยุงเจ้าเด็กดื้อที่แทบจะไม่มีแรงเหลือแล้วให้ลุกขึ้น
“ข้าเดินเองได้น่า” เด็กดื้อก็ยังคงดื้ออยู่วันยันค่ำแม้ว่า ตอนนี้ร่างกายจะเริ่มย่ำแย่เพราะพิษไข้แต่ก็ยังมิวายที่จะสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง
“จื่อเทา” ร่างสูงเอ่ยเสียงเครียด น้ำเสียงนั้นแผงแววกดดันอยู่ไม่น้อย ทำเอาคนดื้อหน้ามุ่ยเพราะโดนดุ
“อยู่นิ่งๆ อย่าเพิ่งดื้อได้ไหม”
เมื่อถูกสั่งให้นิ่ง อีกคนก็นิ่ง ซะจนร่างสูงอ่อนใจ ก็คนตรงหน้ายืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นเหมือนจะประชดประชันที่ถูกเขาตำหนิ ร่างสูงได้แต่ส่ายหน้าระอา ดูเหมือนว่ายิ่งป่วย จื่อเทาจะยิ่งดื้อกว่าตอนที่ไม่ป่วยเสียอีก
“เฮ้อ เอาล่ะ พี่ขอโทษที่ดุเจ้า แต่เพราะพี่เป็นห่วงนะจื่อเทา หากว่าเรากลับช้าอาการของเจ้าอาจจะรุนแรงมากขึ้นนะ”
ไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้ หรือเพราะแววตาอ่อนโยนที่อีกคนส่งมาให้กันแน่ ที่ทำให้จื่อเทาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะยอมให้อีกคนพยุงไปที่
ม้าอย่างไม่อิดออด
“หนาวหรือไม่” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อสังเกตว่าร่างท่อยู่ในอ้อมแขนเริ่มจะตัวสั่นน้อยๆ
“อืม นิดหน่อย เอ๊ะ!!” ร่างเพรียวอุทานอย่างตกใจเมื่อ เมื่อแผ่นหลังถูกรั้งให้แนบชิดกับอกกว้างมากขึ้นซ้ำเสื้อคลุมกันลมของอีก
คนกลับเผื่อแผ่ มาคลุมตัวเขาอีกด้วย กลายเป็นว่าตอนนี้เขากับอู๋อ๋องอยู่ในเสื้อคลุมตัวเดียวกัน!!
อันตราย อันตรายเกินไปแล้ว
กุ๊บกั๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าม้าที่มุ่งหน้ามาอย่างรวดเร็วทำเอาจื่อเทาเบิกตาโพลง ก่อนที่ร่างสูงที่อยู่ด้านหลังจะกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น
“ไม่ต้องกลัว ตราบใดที่มีพี่อยู่จะไม่มีใครเตะต้องเจ้าได้แม้แต่ปลายเส้นผม” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู แต่กลับทำให้หัวใจของใครอีกคนสั่นสะท้าน จื่อเทาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจสักนิด กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหัวใจ ตลอดสองวันที่ผ่านมา เขาไม่ใช่หญิงสาวไร้เดียงสา
นะ ถึงต้องมาเขินอายกับคนพูดของบุรุษด้วยกัน
“ท่านอ๋อง พระชายา!!”
“อี้ชิง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่เป็นใคร
“ขออภัยที่ข้าน้อยทำงานผิดพลาดทำให้ท่านอ๋องกับพระชายาต้องอยู่ในป่าตลอดคืน ข้าน้อยยินดีรับโทษขอรับ” อี้ชิงคุกเขาเพื่อ
รอรับโทษ
“แล้วไปเถอะ พวกเจ้าทำดีที่สุดแล้ว ตอนนี้พระชายาไม่สบาย ข้าจำเป็นต้องรีบกลับจวน”
ภายในจวนอ๋องกำลังวุ่นวาย
เมื่ออู๋อ๋องอุ้มคนที่ดูเหมือนจะหลับเพราะพิษไข้เข้ามาในจวน
“พระชายา ท่านอ๋องทำไมพระชายาเป็นเช่นนี้เจ้าคะ” ชิงเออร์ร้องถามอย่างร้อนรน
“อย่าเพิ่งถามมา เจ้าไปตามหมอมาที แล้วก็ให้คนเตรียมน้ำมาเช็ดตัวพระชายาด้วย” สั่งเสียงเข้มก่อนจะวางคนหลับลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา
“เจ้าคะ” ชิงเออร์รับคำก่อนจะกระวีกระวาดทำตามคำสั่งของร่างสูง
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยจะเช็ดตัวให้พระชายานะเจ้าคะ” ม่านเออร์เอ่ยขออนุญาต แต่กลับถูกสายตาคมตวัดมองด้วยความไม่พอใจ
“ไม่ต้อง เจ้าออกไปรอข้างนอก ข้าจะเช็ดเอง”
“จะ เจ้าค่ะ” สาวใช้รีบออกมาจากห้องแทบจะทันที
ม่านเออร์ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างแรง พลางกอดตัวเองแน่นเพราะยังรู้สึกถึงรังสีความไม่พอใจของท่านอ๋องยามที่นางจะแตะต้องตัวพระชายา หืม เดี๋ยวสิ สายตาเมื่อครู่ ที่ท่านอ๋องมองนางคล้ายมีแววหึงหวงอยู่ นั่นแสดงว่า ท่านอ๋องยังสนใจใยดีพระชายาอยู่สินะ แล้วเหตุใดหลายวันนี้มานี่ ท่านอ๋องถึงไม่เคยมาดูดำดูดีพระชายาของนางเลยล่ะ เฮ้อ ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ
“ม่านเออร์ ทำไมเจ้ามาอยู่ตรงนี้ รีบเข้าไปเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พระชายาสิ” ชิงเออร์ที่วิ่งมาพร้อมกับหมอบอกเพื่อนอย่างร้อนรน
“พวกเจ้าอย่าเพิ่งเข้าไปเลย ข้าว่ารอให้ท่านอ๋องอนุญาตเสียก่อนเถิด ไม่เช่นนั้น ข้ากลัวว่า พรุ่งนี้เราสามคนจะไม่มีหัวอยู่บนบ่า”
ร่างสูงค่อยๆบิดผ้าที่ชุบน้ำช้าๆก่อนจะนำมาเช็ดตัวให้คนหลับอย่างเบามือ
“เจ้าทำให้ข้าเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ เด็กดื้อ” น้ำเสียงอ่อนโยนกระซิบที่ข้างหูคนป่วย มือหนาเลื่อนไปเกลี่ยแก้มนุ่มอย่างแผ่วเบา อยากจะส่งผ่านความรัก ผ่านสัมผัสนี้ เผื่อว่าสักวัน เจ้าจะรู้ว่าพี่ รักเจ้าเหลือเกิน ….
ก๊อกๆๆๆ
“ท่านอ๋อง หมอมาแล้วเจ้าค่ะ”
“เข้ามาได้”
อู๋อ๋องปลายตามองบุคคลทั้งสามเข้ามาในห้องก่อนที่หมอชราจะตรงเข้าไปตรวจชีพจรของคนป่วย
“เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ”
“เรียนท่านอ๋อง พระชายามิได้เป็นอะไรมากหรอกขอรับ เพียงแต่ อาจจะโดนลมก็เลยมีอาการไข้ กินยาและนอนพักสักสองสามวัน
ก็ดีขึ้นขอรับ”
“ถ้าเช่นนั้น พวกเจ้าก็ออกไปเถอะ ข้าจะดูแลพระชายาเอง”
คนทั้งสามต่างออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ แม้ว่าในใจจะยังคงตกใจกับท่าทีที่อ่อนโยนของคนตรงหน้าอยู่มากโข มิคาดเลยว่าจะมีบุญตาได้เห็น ว่า มังกรไร้ใจ อย่างท่านอ๋อง จะทอดมองผู้อื่นได้ลึกซึ้งถึงเพียงนั้น หรือว่า มังกรจะค้นพบหัวใจของตนเสียแล้ว
“อื้อ ท่านแม่ ท่านแม่อย่าทิ้ง เทาเทาไป อย่าทิ้งเทาเทาไปนะขอรับ ท่านแม่”
“จื่อเทา เป็นอะไรไปหรือ” ร่างสูงของอู๋อ๋อง รีบวิ่งเข้าไปดู คนป่วยที่กำลังร้องไห้อย่างหน้าสงสาร พลางเพ้อหาแม่ดังลั่น
“ท่านแม่ อย่าทิ้งเทาเทา ไปนะ เทาเทาไม่อยากอยู่คนเดียว ฮื่อๆๆ”
“โถ่ จื่อเทา เจ้าไม่ได้อยู่คนเดียวนะ พี่อยู่นี่ทั้งคน อย่าร้องไห้เลยนะ” ร่างสูงรั้งคนป่วยมาแนบอกก่อนที่จะลูบผมอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่เอาแต่ร้องไห้เมื่อครู่ หยุดร้องแล้ว
“เฮ้อ นอนซะนะ เด็กดี” อู๋อ๋องประคองร่างเพรียวให้นอนลงแต่กลับพบว่าอีกคนกอดเขาแน่น จนแกะไม่ออก
“จื่อเทา ปล่อยพี่ก่อน เจ้าต้องพักผ่อนนะ”
“อื้อ ไม่เอา อย่าทิ้งข้าไปนะ อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว” ร่างนั้นส่ายหน้ากับอกกว้าง
“เฮ้อ ถ้าเช่นนั้น ก็ช่วยไม่ได้ หวังว่าตอนตื่นเจ้าคงจะอาละวาดจนจวนพี่พังหรอกนะ” บอกกับเบาๆก่อนที่ร่างสูงจะเอนตัวลงนอนเคียงข้างคนป่วย
อุ่น อุ่นเหลือเกิน อ้อมกอดของใครกันทำไม ถึงอุ่นเช่นนี้นะ
จื่อเทาระบายยิ้มก่อนจะซุกตัวเข้าหาไออุ่น หากเป็นฝัน นี่คงเป็นฝันดีที่สุดในชีวิต ของ จื่อเทา
“อื้อ” ร่างเพรียวครางในลำคอก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆขยับช้าๆก่อนจะสังเกตเห็นเพดานที่แสนคุ้นตา
นี่เขากลับมาที่จวนแล้วหรือ
หือ ร่างเพรียวเลิกคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่ช่วงเอว ก่อนที่ตาคมจะต้องเบิกโพลงเมื่อรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในอ้อมกอดของใคร
หรือว่า ความอบอุ่นเมื่อคืน เขาไม่ได้ฝันไป
แรงขยับของอีกคนทำให้จื่อเทาแกล้งหลับตาลง เขายังไม่พร้อมที่ตื่นขึ้นมาเจอหน้าอู๋ออง ในเวลาเช่นนี้นะ
ฟอด
จื่อเทาได้แต่พยายามข่มใจตัวเองมิให้ส่งเสียงออกไปเมื่อรับรู้ว่า อีกคนกำลัง “หอมแก้ม” เขา
นะ นี่ มันอะไรกัน อู๋อ๋อง เจ้าทำแบบนี้ทำไม
จื่อเทาได้แต่นอนลืมตาโพลงพลางใช้มือกดหัวใจตนเองที่มันเต้นแรงเพราะคนๆนั้น อีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนว่ามันจะเต้นแรงมากกว่าครั้งก่อนหลายเท่า ทำไมเป็นเช่นนี้ได้นะ ทำไมเจ้าถึงทำให้หัวใจข้าเต้นแรงเช่นนี้ ถ้าเป็นเช่นนี้ ต่อไป ข้าจะห้ามใจตัวเองได้อย่างไร
............................TBC....................................
:hao7: เขิน ฮ่าๆๆ เขียนเองเขินเอง
ช่วงนี้อยู่ในโหมด หวานๆๆ :ling1:
-
:m24: :m24: :m24: แอบหวานกับหลานเทาเทา ต้องเก็บไว้เป็นที่ระทึก
และขอตัุวไปโรง 'บาลก่อน เบาหวานกำเริบหนัก คนแก่ขอตัวนะจ๊ะ :m8: :m8: :m8:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เทาเทาดื้อมากๆเดี่ยวโดน :z10: :z10:
-
เดายากมากเลยว่าคู่นี้จะลงเอยแบบไหน แต่ตอนนี้หวานน่ารักมาเลยอ่าาาาาาาาาาาา :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao6: :hao6:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหวห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย :mew1:
-
ฮันแหน๊ะ อย่ามัวแต่ปากแข็งไปน๊าจื่อเทา อีกฝ่ายเค้าทอดสะพานมาขนานนี้แล้ว :hao6:
+และจิ้มเป็ดให้แล้วจ้า รอตอนต่อไป :mew1:
-
จื่อเทายอมรับใจตัวเองเถอะ
-
ลองอ่านดูหน่อย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด!
อ๋องน้อยของเราของเราเขินอ่าาาา คิกคิก
-
อู๋อ๋องทำเขาเขินอ่ะ :-[
อ๋องน้อยน่ารักมีเขินด้วย
อ๊ายยยยยยยยยยยยย :heaven
-
:mew1: แอค็ยยย หวานๆๆ หวานอีกนานๆๆนะ
-
เจ้าเด็กดื้อ
“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่กิน ไม่กินๆๆๆ พวกเจ้าไม่ได้ยินหรือ!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังออกมาจากเรือนสุขสราญทำให้ร่างสูงที่กำลังจะเดินเข้าไปชะงักนิ่ง
“ท่านอ๋อง มาแล้วหรือเจ้าคะ” ชิงเออร์กับม่านเออร์ ที่วิ่งออกมาจากห้องแทบจะตะโกนโห่ร้องด้วยความดีใจ ในที่สุดสวรรค์ก็ไม่ใจร้ายกับพวกนาง
“มีเรื่องอะไรกัน”
“พระชายา ไม่ยอมกินข้าวกินยาเลยเจ้าค่ะ ข้าน้อยกับชิงเออร์ ทำทุกวิธีแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมกิน” ม่านเออร์รายงานอย่างร้อนรน
“เมื่อเช้าก็ยังดีๆอยู่ไม่ใช่หรือ” อู๋อ๋องถามเสียงเข้ม เพราะเมื่อเช้าเขาเห็นว่าอาการของคนป่วยดีขึ้นมากแล้วจึงวางใจให้สองสาวใช้กลับไปดูแล แต่มิคาดแค่เพียงเขาออกไปประชุมกับเหล่าขุนนางไม่กี่ชั่วยาม เรือ นสุขสราญของเขากลับกลายเป็นดั่งสนาม
รบ!!
“มิทราบเจ้าค่ะ ข้าน้อย จนปัญญาแล้วจริงๆ ท่านอ๋อง โปรดหาวิธีให้พระชายากินข้าวสักนิดเถิดเจ้าค่ะ ข้าน้อยเป็นห่วง ว่าอาการอาจจะแย่ลงก็ได้” ชิงเออร์บอกทั้งน้ำตา
“เฮ้อ เอาเถอะ พวกเจ้าไปสั่งให้ห้องเครื่องทำข้าวต้ม แล้วก็ยามาใหม่ วันนี้ข้าจะดูแลพระชายาเอง อี้ชิงฝากเจ้าไปบอกท่านเสนาด้วยว่าวันนี้ ข้าไม่ว่างแล้ว” สั่งเสร็จ ร่างสูงของอู๋อ๋องก็ก้าวเข้าไปในเรือนสุขสราญทันที
อู๋อ๋อง เดินเข้ามาใน “สนามรบ” ขนาดย่อมๆ ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นักแม้ว่าจื่อเทาจะยังป่วยอยู่ แต่เขาก็ไม่คาดคิดว่าเจ้าเด็กดื้อคนนี้จะอาละวาดทำลายข้าวของซ้ำยังตวาดเสียจนสาวใช้กลัวจนลนลาน แบบนี้มันออกจะเกินไปหน่อย
“จื่อเทา”
ไร้เสียงตอบกลับ แต่คนป่วยแค่เพียงปรายตามอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้แทบจะทันที
“จื่อเทา หันกลับมาพูดกันดีๆ ก่อนที่พี่จะโมโห” อู๋อ๋องเรียกเสียงเข้ม แต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบกลับเช่นเดิม
“จื่อเทา พี่ไม่คิดเลยนะว่าเจ้าจะเป็นคนที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าทุกคนเป็นห่วงเจ้ามากแค่ไหน ชิงเออร์ กับ ม่านเออร์ แค่
อยากให้เจ้ากินยาแล้วพักผ่อน แล้วทำไมเจ้าถึงไปตวาดพวกนางแบบนั้น เจ้ามิใช่เด็กๆแล้วนะ”
จื่อเทาได้แต่กัดปากตัวเองแน่นเพื่อ สะกดอารมณ์ น้อยใจ ใช่ น้อยใจ
ใครกันที่บอกว่า จะดูแล ใครกันที่บอกว่า จะไม่ทิ้งไปไหน แต่แค่เพียงเขาเผลอหลับไป ข้างกายกลับว่างเปล่า ซ้ำตอนนี้ยังมาหา
ว่าเขาเอาแต่ใจตัวเองเองอีก
อู๋อ๋อง ข้าเกลียดเจ้า
คนป่วยมักจะขี้น้อยใจ แม้แต่ คนที่ทะนงตนมาตลอดอย่าง ฮวาง จื่อ เทา ก็มิมียกเว้น
ข้าผิดหรือ ที่อยากมีคนดูแล ถ้าไม่อยากดูแลข้า แล้วสัญญาทำไมกัน
“จื่อเทา หันมาพูดกับพี่เดี๋ยวนี้นะ” ร่างสูงตรงเข้ามาหาคนป่วยหวังจะกระชากคนดื้อให้มาพูดกันให้รู้เรื่อง แต่กลับต้องตกใจ เมื่อ
เห็นว่า เจ้าเด็กดื้อกำลังร้องไห้ !!
“จื่อเทา เจ้าร้องไห้ทำไมกัน”
“ไม่ต้องมาพูดกับข้า ข้ามันคนเอาแต่ใจ ข้ามันไร้เหตุผล จะเป็นจะตายก็ไม่ต้องมายุ่งกับข้า” ร่างเพรียวตวาดลั่น
“จื่อเทา พี่ไม่ได้บอกว่าเจ้าเอาแต่ใจนะ” ร่างสูงบอกอย่างอ่อนโยน พอเห็นน้ำตาของคนตรงหน้า เขาก็ใจอ่อนยวบทันที แม้ว่าใน
ตอนแรกต้องการจะสั่งสอนให้เจ้าเด็กดื้อคนนี้เลิกเอาแต่ใจ แต่พอเห็นน้ำตาของจื่อเทาแล้ว เขาว่าไม่ลงจริงๆ
“เจ้าพูด ไม่ต้องมาเถียงข้านะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกตัวเองว่าพี่ ข้อตกลงในป่ามันหมดแล้วมิใช่หรือ” ร่างเพรียวแหวลั่น
“จื่อเทา เจ้าฟังพี่นะ พี่ไม่ได้บอกว่าเจ้าเอาแต่ใจ เพียงแต่พูดให้เจ้าเข้าใจว่า ทุกคนเป็นห่วงเจ้ามาก ถ้าเจ้าไม่ยอมกินยาเมื่อไหร่
จะจะหาย เจ้าอยากเห็นชิงเออร์กับม่านเออร์ ร้องไห้จนน้ำตาท่วมจวนเลยหรือ” อู๋อ๋องใช้น้ำเย็นเข้าลูบ พลางดึกร่างเพรียวที่ยังตัว
รุมๆเพราะพิษไข้มากอดแน่น
“กินข้าว กินยา จะได้หายเร็ว เจ้ารู้หรือไม่ ว่ามีคนที่เขาเป็นห่วงเจ้าจนกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่ตั้งหลายคน” รวมถึงพี่ด้วย
ประโยคสุดท้ายทำได้เพียงบอกในใจ
“ไม่จริงหรอก ข้ามันก็แค่ เด็กดื้อ คนเอาแต่ใจ เป็นอ๋องน้อยที่ไม่มีแม้แต่แผ่นดินจะอยู่ ไม่มีใครเป็นห่วงข้าหรอก”
“เจ้าอย่าตีค่าตัวเองต่ำนักสิ จื่อเทา บางที เจ้าอาจจะมีค่ามาก จนมีคนยอมตายแทนเจ้าก็เป็นได้นะ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน
ใครหรือ ที่จะรักข้าได้มากถึงเพียงนั้น จื่อเทาทำได้เพียงคิดแต่มิได้พูดออกมา
ก๊อกๆๆๆ
“ท่านอ๋อง ข้าน้อย นำข้าวต้มกับยามาให้ เจ้าค่ะ”
“เข้ามา” เสียงทุ้มอนุญาต ก่อนที่สาวใช้จะเข้ามาในห้อง แต่ต้องก้มหน้าด้วยความอาย เพราะตอนนี้ ท่านอ๋องกำลังกอดกับพระ
ชายาของพวกนางอยู่นะสิ !!!
“ข้าน้อย ไม่รบกวนแล้วนะเจ้าคะ คิกๆ” ชิงเออร์บอก ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นยิ้ม
จื่อเทาได้แต่มองอย่างแปลกใจ ทำไมเขาถึงรู้สึกได้ว่าสองคนนั่นกำลังส่งสายตาล้อเลียนมาที่เขากันนะ
“กินสิ พี่ป้อนนะ”
“ไม่ต้อง ข้ากินเองได้” จื่อเทาหน้ามุ่ยก่อนจะแย่งช้อนจากมือของร่างสูงมาไว้กับตัว แต่ก็ยังรีรอไม่ยอมตักสักที
“ทำไมไม่กินเล่า”
“ข้า ข้า ”
“เจ้าทำไมหรือ”
“ข้าไม่อยากกิน มันขม กินอะไรก็ไม่อร่อย” คนป่วยบอก คำพูดของคนป่วยเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้มากโข ช่างเด็กเสียจริง นะ
เจ้าเด็กดื้อ
“ทนๆ กินสักหน่อยเถิด ถ้าเจ้าไม่กิน ชิงเออร์กับม่านเออร์ คงเสียใจแย่ ไหนจะซิ่วหมิ่น เฉิน อี้ชิง ทุกคนล้วนอยากให้เจ้าหายทั้งนั้น รู้ไหม ” เสียงทุ้มบอกอย่างอ่อนโยน
แล้วท่านล่ะ อยากให้ข้าหายหรือไม่ จื่อเทาทำพียงถามในใจ เพราะไม่กล้าที่จะพูดออกมา
“ข้ากินก็ได้” คนป่วยบอกเสียงแผ่ว ก่อนจะตักข้ามต้มเข้าปาก แม้ว่ามันจะไม่ได้อร่อยเลยสักนิด แต่เขาก็ไม่อยากให้คนที่เป็นห่วง
เขาต้องกังวล
สามวันผ่านไป
“หายแล้วหรือ เจ้าแพนด้า” ร่วงอวบของซิ่วหมิ่นที่วิ่งเข้ามาในห้องตะโกนถามอย่างร่าเริง ก่อนจะนั่งลงข้างๆจื่อเทา
“อืม หายแล้ว ว่าแต่เจ้าเถอะ หายไปไหนมาเสียหลายวัน ขนาดข้าป่วยเจ้ายังไม่มาเยี่ยมข้าเลย” ร่างเพรียวตัดพ้อ ไหนว่าเป็น
เพื่อนกัน แต่ทำไมเจ้าเพื่อนตัวดี ถึงไม่ยอมมาเยี่ยมเขาสักครั้ง
“ข้าอยากมาใจจะขาด แต่เพราะ พี่ใหญ่สั่งไว้ว่า ห้ามใครรบกวนเจ้า ข้าก็เลยมาไม่ได้ หรือว่า เจ้าคิดถึงข้าเหรอเจ้าแพนด้า”
“ทำไมพี่เจ้าต้องทำแบบนั้น”
“เจ้านี่ แค่นี้ก็ดูไม่ออก ว่าที่พี่ใหญ่ทำไป เพราะเขาเป็นห่วงเจ้ามาก”
ร่างเพรียว ทำได้เพียงถอนหายใจ ไม่ใช่เขาไม่รู้ แต่เพราะรู้จึง เหนื่อยใจเช่นนี้
เรื่องบางเรื่อง แสร้งทำเป็นไม่รู้ยังจะมีความสุขมากกว่า เสียอีก
“นี่เจ้าเป็นอะไรไปหรือ” ซิ่วหมิ่นเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนนั่งเงียบไปนาน
“ไม่มีอะไร เจ้าเถอะ มาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“ข้ามาชวนเจ้าไปเล่นที่ตลาด” ร่างอวบกระซิบ
“ทำไมต้องกระซิบด้วยเล่า”
“ชู่ว์ เจ้าอย่าเสียงดังสิ เพราะว่า วันนี้เราสองคนจะแอบไปเที่ยวตลาดกัน คิกๆๆ” ร่างอวบกระซิบก่อนจะปิดปากหัวเราะ คนที่นั่งตรงข้ามยิ้มกว้าง นั่นสินะ ตั้งแต่มาถึงแคว้นอู๋เขายังไม่มีโอกาสไปเที่ยวตลาดเลยสักครั้ง ดูท่าทางน่าจะสนุก
“แล้วเราจะไปได้ยังไง ข้ามีชิงเออร์กับม่านเออร์ เผ้าอยู่ตลอดเวลา ไหนจะเฉินอีก ถ้าพวกเขาไปฟ้องพี่ชายเจ้า เราสองคนโดนลงโทษแน่ๆ”
“เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ จื่อเทา คนอย่างท่านชายซิ่วหมิ่น ไม่เคยถูกจับได้ ฮ่าๆๆๆ” ร่างอวบหัวเราะเสียงดังลั่นก่อนก่อนจะ ขยิบตาให้เพื่อนอย่างเจ้าเล่ห์
เฮ้อ ไม่รู้ว่า เขาจะเชื่อเจ้าซาลาเปาอ้วนนี่ได้มากแค่ไหนกันนะ
.....................TBC....................
ช่วงนี้เรามาหวานกันให้เป็น
เบาหวานเลยนะคะ :mew1:
-
สองคนนี้นี่! ซนกันอีกแล้ว!!
-
ตอนนี้น่ารักกกกกกกมากๆ
-
ซนตลอดดดดดดด :hao4: :hao4:
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
ไปตลาด :katai2-1:
ไม่ใช่ไปเจอไรไม่ดีนะ :ling1:
-
หาเรื่องป่วน หาเรื่องซนจนได้นะสองคนนี้
งานนี้ถ้าโดนจับได้จะเป็นยังไงกันล่ะทีนี่
-
ตอนหน้าเป็นตอนที่เด็กซน 2 คนหนีไปเที่ยวตลาดหรือ :m4: :m4: :m4:
ดีจริง ๆ งั้นคนแก่ฝากซื้อซาลาเปาไส้ครีม 6 ลูก ขนมจีบ 1 โหล
กับชามะนาวแก้วใหญ่ 1 ด้วยนะ ขอบใจหลานทั้งสองมาก ๆ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
โดนดุแน่ :katai1: :katai1:
-
เทาเทาน้อยยยย แอร๊ยยยย
เปาเปาจะพาหนีเที่ยวหรอ
ขออย่าเป็นอันตรายเหมือนตอนไปป่านะ ฮือออ :hao5:
-
เที่ยวตลาดจะทำให้จื่อเทาจำเรื่องตอนเด็กได้ไหมนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ประเดี๋ยวเถอะจะโดนดีทั้งสองคน :katai4: :z2: :hao7: :hao7: o13 :laugh:
-
หายป่วยแล้วดีจัง
จะไปตลาดกัน ถ้าไปแล้วขอให้อ๋องน้อยจำอะไรๆได้ทีเถอะ :call:
-
จื่อเทา เจ้าแอบไปตลาดนี่ เดี่ยวได้เป็นเรื่องแน่เลยอ่ะ
ข้ามีลางแปลกๆ ฮาาาา
งานนี้ท่านอ๋องอาจได้โอกาสจับกดก้อได้นะ กี๊ดๆๆๆ
ปล ชอบเรื่องนี้ อิอิ
-
หนีเที่ยว
ร่างของคนสองคนยืนลับๆล่อๆ อยู่ข้างกำแพงจวน ก่อนที่คนร่างอวบกว่าจะเอือมมือไปแหวกพุ่มไม้ออกเผยให้เห็นประตูบานเล็กที่ซ่อนอยู่
“ทำไมถึงมีประตูอยู่ในที่แบบนี้ล่ะ” ร่างเพรียวเอ่ยถามอย่างแปลกใจเพราะตอนนี้เขากำลังอยู่ในส่วนของที่ที่เรียก “เรือนเล็ก” แต่ที่ตรงนี้กลับไม่ได้มีบรรยากาศอย่างที่เขาคิดเลยสักนิด เขาคิดว่า ที่ที่ผู้หญิงอยู่รวมกันเยอะๆจะมีบรรยากาศที่ “ครึกครื้น”มากกว่านี้ซะอีก แต่บรรยากาศที่นี่มันออกจะแปลกๆอยู่บ้าง ไหนจะกระแสแห่งความเศร้า ที่เขาสัมผัสได้นั่นอีก ไม่น่าเชื่อว่าในจวนอ๋อง จะมีสถานที่ที่ชวนหดหู่เช่นนี้อยู่ด้วย
“เอาน่าอย่าถามมาก ไว้ข้าจะบอกเจ้าหลังจากที่เราออกไปได้แล้ว” ร่างอวบบอกพลางผลักประตูบานนั้นเบาๆ ก่อนจะเดินนำออกไป
“มาทางนี้ เร็วเข้า” ร่างอวบกระซิบก่อนจะพาเพื่อน ลัดเลาะไปตามแนวกำแพงอย่างชำนาญ เพื่อหลบหลีกทหารยาม
“เฮ้อ รอดแล้ว” ซิ่วหมิ่นบอกอย่างดีใจเมื่อพาร่างเพรียวของเพื่อนรักออกมาพ้นเขตจวนอ๋อง
“นี่เจ้าทำยังไง ถึงพาข้าออกมาได้โดยที่ไม่ถูกใครสงสัย” ร่างเพรียวถามอย่างแปลกใจเพราะตั้งแต่เช้าเขาก็ยังไม่เจอสองสาวใช้เลย ซ้ำเฉินที่ก่อนหน้านี้เคยตามติดซิ่วหมิ่นจนเหมือนเงาตามตัวก็หายไปด้วย
“ฮ่าๆๆ เรื่องนั้นคงเพราะความฉลาดของข้า ข้าสั่งให้สองสาวใช้นั่นออกไปซื้อของบอกว่าเจ้าอยากได้ พอพวกนางได้ยินก็รีบกุลีกุจอออกจากจวนแทบไม่ทัน ส่วนไอ้เจ้าองครักษ์งี่เง่านั้น ข้าสั่งให้ไปช่วยงานอาฝูในครัว ห้ามมาให้ข้าเห็นหน้า ”
“แล้วพวกเขาก็เชื่อเจ้า” ร่างเพรียวเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“ก็ใช่นะสิ คนอย่างข้าน่าเชื่อถือออก มิใช่หรือ” จื่อเทามองคนตรงหน้าที่ยิ้มจนแก้มจะแตกอย่างเหนื่อยใจ เขาว่าเรื่องนี้มันออกจะแปลกๆอยู่สักหน่อย หากสองสาวใช้จะเชื่อคำโกหกของซิ่วหมิ่นนั้นไม่แปลกเพราะพวกนางคงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของอีกฝ่ายแน่ แต่กับเฉินนั้นไม่ใช่ เขารู้จักองครักษ์ของตัวเองดี
“เจ้าอย่าคิดมากน่า วันนี้เรามาเที่ยวนะ ต้องเที่ยวให้เต็มที่เพราะไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนเราจะได้มาอีก” ซิ่วหมิ่นบอกอย่างร่าเริง การหนีออกมาเที่ยวตลาดคือสิ่งที่ร่างอวบโปรดปรานมากที่สุด แม้ว่าจะเสี่ยงแต่มันก็คุ้มมิใช่หรือ
“นี่ๆ เจ้าอ้วน ข้าถามเจ้าอย่างหนึ่งได้หรือไม่”
“ถามมาสิ”
“ไอ้ที่ที่เราไปวันนี้ มันคือส่วนไหนของเรือนเล็กเหรอ ทำไมบรรยากาศมันถึงชวนหดหู่ขนาดนั้นเล่า” ร่างเพรียวเอ่ยถาม
“อ้อ ที่นั่น เขาเรียกว่า “สวนวิเวก” เป็นทีที่ใช้ลงโทษพวกนางในหรือสนมของอ๋องที่ทำผิดน่ะ ถ้าจะมีบรรยากาศแบบนั้นก็ไม่เห็นแปลกหรอก” ซิ่วหมิ่นบอกอย่างไม่ใส่ใจ
“แล้วตอนนี้ที่นั่น ยังมีคนอยู่ไหม” จื่อเทาถามด้วยความอยากรู้ ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไม
“มีสิ ก่อนหน้าที่เจ้าจะมา พี่ใหญ่สั่งขังสนมจี เพราะนางแอบเอายาพิษใส่ในเหล้าหวังให้พี่ใหญ่ดื่ม”
“แล้วทำไม พี่เจ้าถึงรู้ตัวล่ะ”
“เจ้าอย่าดูถูกพี่ชายข้าสิ อู๋อ๋องไม่ใช่คนโง่ ถ้าพี่ข้าไม่ทันคนจะสามารถครอบครองแคว้นที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้หรือไง เจ้าแพนด้า”
“นั่นสินะ ว่าแต่วันหลังเจ้าพาข้าไปสวนวิเวกได้ไหม” จื่อเทาเอ่ยถามเพื่อนรัก เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอยากไปที่นั่นนัก แต่มันคล้ายกับมีบางอย่าง ที่รบกวนจิตใจของเขา ยามมองเข้าไปในเรือนที่แทบจะร้างผู้คนหลังนั้น
“ได้สิ ข้าถนัดอยู่แล้วเรื่องแบบนี้” ร่างอวบบอกเพื่อน ก่อนจะตบอกอย่างภูมิใจ เรื่องหนีเที่ยว ไม่มีใครเกินท่านชายซิ่วหมิ่นคนนี้แน่
ตลาดแค้วนอู๋ยังคงเป็นตลาดที่แสนคึกคักและคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่มาจากทุกสารทิศ จื่อเทากำลังตาลุกวาวกับข้าวของเครื่องใช้แปลกๆที่บางอย่างเขาเองก็แทบไม่เคยเห็น
“นี่ๆ แพนด้า ข้าให้เจ้า” ร่างอวบยิ้มกว้างก่อนจะยื่นพุทราเชื่อมให้เพื่อนที่อยู่ข้างๆ
จื่อเทารับมาไว้ในมือก่อนจะจ้องพุทราที่อยู่ในมือ จนอีกคนต้องมองอย่างสงสัย
ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน เหตุใดเขาจึงรู้สึกคุ้นเคยกับภาพเช่นนี้เล่า
“เจ้าอยากกินนี่หรือเด็กน้อย” น้ำเสียงทุ้มดังเข้ามาในหัวก่อนที่ร่างเพรียวจะจ้องพุทราเชื่อมในมืออีกครั้ง
“จื่อเทา เจ้าเป็นอะไร”
“ซิ่วหมิ่น ข้า เคยกิน ข้าเคยกินเจ้านี่”
“เป็นใครก็ต้องเคยกินพุทราเชื่อมทั้งนั้น เจ้านี่ก็แปลกคน” ซิ่วหมิ่นบอก ของพื้นๆเช่นนี้ ใครจะไม่เคยกินกันเล่า หรือ เจ้าแพนด้ายังไม่หายไข้หรือ ถึงได้ดูท่าทางแปลกนัก
“ไม่ใช่ ข้า ข้าเคยมาที่นี่ เคยมาที่แคว้นอู๋!!” ร่างเพรียวบอกเสียงไม่เบานัก
“หืม เจ้าเคยมาหรือ”
“ข้าไม่แน่ใจนัก แต่ข้าคุ้นเคยกับที่นี่ มาก ซิ่วหมิ่นเจ้าไปด้านนั้นเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่” จื่อเทาบอกก่อนจะลากแขนของเพื่อนรักให้วิ่งไปด้วยกัน
ภาพตลาดในวันนี้ยังคงเหมือนเดิม ต่างกันตรงที่วันนี้ไม่ได้มีขบวนม้าเหมือนวันนั้น จื่อเทามองภาพนั้นก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตา เพราะปัญหามากมายที่รุมเร้า เพราะเอาความคิดทั้งหมดทุ่มไปกับการทำสงครามและการแก้แค้น ทำให้ลืมเลือนช่วงเวลาในวัยเด็กไปจนเกือบจะหมดสิ้น ลืมแม้กระทั่งว่าเคยมาเที่ยวเล่นในดินแดนที่ชื่อว่า “แคว้นศัตรู” ลืมความอ่อนโยนที่เคยได้รับจากคนผู้หนึ่ง
พี่หลง ท่านยังสบายดีอยู่หรือ ท่านจะคิดถึง ลูกท้อ บ้างหรือไม่
“พี่หลงท่านจะดีใจหรือไม่ หากรู้ว่าลูกท้ออยู่ที่นี่แล้ว” ร่างเพรียวพึมพำ
“เจ้าพูดถึงใครหรือจื่อเทา”
“คนใจดีน่ะ” จื่อเทาบอกด้วยรอยยิ้ม
“คนใจดี??”
“ใช่ คนใจดีที่เคยช่วยข้าไว้ ซ้ำเขายังซื้อพุทราเชื่อมให้ข้าด้วยนะ”
“แล้วเจ้าจำหน้าตาของคนผู้นั้นได้ไหม ข้าจะช่วยเจ้าหา” ร่างอวบถาม
“จำได้ลางๆ น่ะ เพราะตอนนั้นมัวแต่ดีใจ ที่มีคนพาเที่ยว รู้แค่ว่าพี่หลงของข้า ชอบแต่งกายด้วยชุดสีดำ แต่น้ำเสียงและแววตานั้นอ่อนโยนมากๆ”
“เหอะเจ้านี่สมองเท่าไก่หรือยังไงนะ แค่นี้ก็จำไม่ได้ ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเป็น คนใจดี ของเจ้าเอง เพราะข้า ก็ซื้อพุทราเชื่อมให้เจ้าเช่นกัน เด็กดี มากับคนใจดีดีกว่า” ซิ่วหมิ่นบอกอย่างร่าเริง
“เจ้าเป็น ซาลาเปาอ้วน ต่างหาก”
“ฮวาง จื่อ เทา ถ้าเจ้าว่าข้าอ้วนอีกคำเดียวข้าจะหนีกลับจวนแล้วปล่อยให้เจ้าหลงทาง!!” :angry2: คำขู่ที่แสนน่ากลัวทำให้ร่างเพรียวหัวเราะร่วน
“ซิ่วหมิ่น” จื่อเทาที่กำลังหัวเราะคนร่างอวบอยู่กลับเรียกอีกคนด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะรับรู้ถึงความผิดปกติที่อยู่รอบๆตัว เขาแน่ใจว่ามีใครสักคนหรืออาจจะหลายคนกำลัง “ติดตาม” พวกเขามาตั้งแต่ออกจากจวนแล้ว ซิ่วหมิ่นอาจไม่รู้เพราะ คงไม่ได้ใส่ใจ แต่เขารับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของ “อะไร” บางอย่างได้ ที่ไม่บอกร่างอวบเพราะคิดว่าเป็นคนของจวนอ๋อง แต่ตอนนี้สัญชาตญาณในตัวจื่อเทากำลังบอกว่า เขาคิดผิด คนพวกนั้นไม่น่าจะเป็นคนของจวนอ๋อง แต่มันเป็นพวกไหนกัน!!!
“เฉิน” จื่อเทาเอ่ยขึ้นลอยๆด้วยเสียงที่ไม่เบานัก จื่อเทารู้จักเฉินดีพอๆกับที่เฉินรู้จักจื่อเทา ร่างเพรียวรู้ว่าองครักษ์ที่ถูกฝึกมาอย่างดีจะไม่หลงเชื่อคำพูดของซิ่วหมิ่นและปล่อยให้พวกเขาออกมาตามลำพังอย่างแน่นอน
“ข้าน้อย ไม่สามารถหลบพระชายาได้เลยนะขอรับ” องครักษ์หน้านิ่งพลิ้วกายลงมาจากกำแพงของบ้านหลังหนึ่งก่อนจะคำนับผู้เป็นนาย
“เจ้า เจ้ามาได้ยังไง!!!” ร่างอวบแหวลั่น เมื่อเห็นว่าคนรักยืนอยู่ตรงหน้า
“เฉินตามเรามาตั้งแต่ที่เราออกจากจวนแล้ว เจ้าไม่รู้หรือซิ่วหมิ่น”
“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ข้าไม่ได้เก่งกาจเหมือนพวกเจ้านิ” ร่างอวบบอกด้วยเสียงห้วนก่อนจะจ้ององครักษ์แคว้นเยว่อย่างเอาเรื่อง
“เจ้าอย่าไปโทษเฉินเลย ที่ตามมาก็เพราะว่าเขาเป็นห่วงเรา ” ร่างเพรียวอธิบายก่อนจะปรายตามององค์รักษ์ของตนที่ยังไม่แสดงท่าทีใดใด แล้วไปเถอะ เขามีเรื่องที่ต้องสะสางมากกว่า ง้องอนคนรักแทนองค์รักษ์
“ข้าว่าวันนี้ ดูท่าเราจะมี “แขก” เราไปหาที่เงียบๆ “คุยกัน”ดีกว่า ” ประโยคที่แฝงความหมายนั้นถูกเอ่ยออกมาก่อนที่ร่างเพรียวจะลากเพื่อนรักให้ออกห่างจากตลาดมากที่สุด
“ในเมื่อมาแล้วใยต้องหลบซ่อนเป็นเต่าหดหัว!!” ร่างเพรียวตะโกนเมื่อทั้งสามหยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำ
“เจ้าแพนด้า พวกเจ้าพูดเรื่องอะไรกัน”
“เฉิน คุ้มกันซิ่วหมิ่น” ร่างเพรียวไม่ตอบแต่สั่งองค์รักษ์ของตนเองแทน
“จื่อเทา!!”
“ถึงจวนแล้วข้าจะเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้เจ้าต้องเงียบๆก่อน เดี๋ยวแขกของเราจะตกใจ” จื่อเทาแสยะยิ้ม ซิ่วหมิ่นทำได้เพียงจับมือของคนรักเอาไว้ แน่น ไม่รู้เพราะกลัว แขก ที่กำลังจะมา หรือว่า กลัวร่างเพรียวตรงหน้า กันแน่
พรึบ!! ชายชุดดำนับสิบเข้าล้อมทั้งสามคนไว้ทุกด้าน แต่ร่างเพรียกลับทำเพียงแสยะยิ้มก่อนจะยกกระบี่คู่กายขึ้น แววตาคมที่สะท้อนความโกรธนั้นทำให้ซิ่วหมิ่นนึกกลัว เขาไม่คุ้นเคยกับจื่อเทาที่เป็นแบบนี้เอาเสียเลย
“คาราวะพระชายา” หนึ่งในชายชุดดำเอ่ยขึ้น
“ไม่ต้องมีพิธีรีตอง จะสู้ก็เข้ามา!!” ร่างเพรียวตะคอก
“สมแล้วที่เป็น ชายาของอู๋อ๋อง ท่าช่างกล้าหาญจนน่ายกย่อง”
“อย่าพูดมาก ข้ามีเรื่องให้ทำอีกเยอะ ไม่อยากเสียเวลาเล่นกับพวกเจ้า!!” ร่างเพรียวตวาดลั่นก่อนจะตวัดกระบี่เข้าใส่ชายชุดดำทันที
เคว้ง!!
เสียงกระบี่ปะทะกันดังสนั่น จื่อเทามองชายชุดดำตรงหน้าอย่างครุ่นคิด คนๆนี้ฝีมือไม่ธรรมดาคงไม่ใช่โจรกระจอก
“หึ ท่านมีฝีมือกว่าที่ข้าคิดนะพระชายา” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“ข้าไม่อยากเสียเวลากับ สุนัขรับใช้อย่างพวกเจ้า” ร่างเพรียวบอกพลางตวัดกระบี่ใส่คนตรงหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน แต่จื่อเทารู้ดี
ว่าเขาสู้คนตรงหน้าไม่ได้ เพราะวรยุทธของชายชุดดำที่ดูเหมือนจะเก่งกว่า ไหนจะต้องคอยมอง เฉินกับซิ่วหมิ่น ที่ดูเหมือนจะพลาดพลั้งนั่นอีก
“เฉิน พาซิ่วหมิ่นกลับจวน เดี๋ยวนี้”
“พระชายา แต่ว่าท่าน”
“ข้าสั่งให้กลับเดี๋ยวนี้” ร่างเพรียวตะคอก
“ขอรับ” เฉินซัดอาวุธลับใส่ชายชุดดำก่อนจะใช้วิชาตัวเบาพาซิ่วหมิ่นหนีไป
“หึ พระชายา ท่านช่างมีน้ำใจ ห่วงน้องสามีเสียจริงนะ แบบนี้เห็นที อู๋อ๋อง คงต้องตบรางวัลให้ท่านเป็นการฝังร่างที่สุสานของตระกูลอู๋ สินะ ฮ่าๆๆ"
“ถ้าคิดว่าเจ้าจะฆ่า ข้าได้ก็เอาสิ” ร่างเพรียวแสยะยิ้ม ก่อนจะตวัดดาบเข้าสู่อีกครั้ง
เคว้ง!!
กระบี่เนื้อดีหลุดจากมือร่างเพรียวก่อนที่ชายชุดดำจะแสยะยิ้ม พลางตวัดกระบี่หมายจะบั่นคอคนตรงหน้าตามคำสั่ง
ฉึก!! คมกระบี่บาดเข้าเนื้อเป็นทางยาว แต่ไม่ใช่ร่างเพรียวที่ได้รับบาดเจ็บ!!
“อูอ๋อง เจ้า” จื่อเทาเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าคนที่รับกระบี่แทนตนเป็นใคร ทำไมอู๋องต้อง รับกระบี่แทนเขา ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย
“ข้ามาทันเวลาสินะ” ร่างสูงบอกเสียงแผ่ว ก่อนจะทรุดลงกับพื้น
“อู๋อ๋อง เจ้าเป็นอะไร อย่าเป็นอะไรนะ” จื่อเทาโผเข้ากอดร่างสูงไว้แน่น ทำไมถึงเจ็บ แบบนี้นะ เจ็บทั้งๆที่ร่างกายไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่น้อย แต่เหตุใดหัวใจ…
“คุ้มกันท่านอ๋องพระชายา!!!” เสียงอี้ชิงดังขึ้น ก่อนที่ทหารแคว้นอู๋จะไล่ต้อนชายชุดดำจนถอยร่นไป
“อี้ชิง ตามหมอที อู๋อ๋อง เขา เขา” จื่อเทาบอกอย่างร้อนรน
“ท่านอ๋อง เพียงแค่สลบไปเท่านั้นขอรับพระชายาอย่าเพิ่งกังวลเลย” อี้ชิงที่พอจะมีวิชาแพทย์อยู่บ้างบอกอย่างใจเย็น ก่อนจะให้คนพาอู๋อ๋องกลับจวน
ภายในคฤหาสน์ หลังงามคนผู้หนึ่งกำลังจิบน้ำชาด้วยท่าทางอารมณ์ดียิ่ง
“หึ คราวนี้อู๋อ๋องถึงกลับ รับกระบี่แทนเชียวหรือ ชานเหลียน” ร่างเล็กของคนผู้นั้นเอ่ยถามกับชายชุดดำที่อยู่ข้างๆ
“ ขอรับท่าน ไป๋เซียน เห็นทีว่า เราจะหา “จุดอ่อน” ของศัตรูพบแล้ว” ร่างสูงนามว่า ชานเหลียน บอกกับผู้เป็นนาย
“ ดีมาก ฮ่าๆๆๆ อีกไม่นาน อีกไม่นาน ข้าจะแก้แค้สำเร็จ อู๋อ๋อง จะต้องตายอย่างทรมานที่สุด ให้สมกับที่มันทำกับครอบครัวข้า
” ร่างนั้นบอกอย่างหมายมาด ดวงตาวาวโรจน์ฉายแววเคียดแค้น มือบางบีบถ้วยชาในมือจนละเอียด ก่อนจะปล่อยเศษกระเบื้องร่วงลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี
อู๋อ๋อง ต้องสูญเสียทุกอย่าง เหมือนที่เขาสูญเสีย โดยเฉพาะ “หัวใจ” หัวใจมังกร ดวงนั้นจะทำให้อู๋อ๋อง ตายอย่างทุกข์ทรมาน
.................TBC...............
:katai2-1: อ๋องน้อยจำได้แล้ว ถึงจะจำได้แค่ พุทราก็เถอะ ฮ่าๆๆ
เปิดตัว ตัวร้าย ตัวใหม่ ท่านไป๋เซียน และ ชานเหลียน
สองคนนี้ มาไม่หวังดีแน่นอนอ ครุๆๆๆ
-
แล้วจะยังไงกันเนี่ย แล้วทำไมจื่อเทาจึงสนใจเรือนนั้นนัก
-
อู่อ๋องอย่าเป็นไรมากนะ
-
ตัวร้ายตัวใหม่ปรากฎุวขึ้นแล้วววว
งานนี้อู๋อ๋องกับจื่อเทาลำบากแน่ๆ แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็คงจะทำให้ความรักของทั้งคู่ผลิบานมากกว่าเดิม
-
นี่มันอะไรกัน :z3: ทำไมความสุขมันมาแค่จึ๋งเดียว(แค่คำว่านิกก็ไม่ถึึง)
อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะต้องผ่านมันไปให้ได้ สู้ๆ
-
ไป๋เซียนคือใคร
-
อู๋อ๋องไปทำอะไรให้ไป๋เซียนแค้นน้อ
-
ดราม่าจะทำให้รักกันมากขึ้นรึป่าวน้าา :mew1:
-
ตัวร้ายเพิ่ม 2 ตัว ไม่เท่าไหร่
อย่างไรคนแก่ก็ :ped149: :ped149: :ped149: หลานอ๋อง กับหลานเทาอยู่ดี
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อ๋องน้อยมาขนาดนี้แล้วยอมรับใจตัวเองซะเถอะ
-
อะไรกัน :katai4:
เฮียโดนฟัน ฮือออ :hao5:
อย่าเป็นอะไรนะเฮีย :katai1:
เฉินหมินน่ารักจริงๆ :katai2-1:
-
จื่นเทา เมื่อไรจะเสร็จพี่อี้ละหือออ ศัตรูใหม่มาแล้วเดี๋ยวไม่ได้สวัทกันพอดี :katai3:
จิ้มเป็ดกด+เป็นกำลังใจ รอตอนใหม่จ้า :mew1:
-
เสียงของหัวใจ
จื่อเทามองคนที่นอนหลับมาสองวันด้วยความเป็นห่วง ภาพของร่างสูงที่เอาร่างรับกระบี่แทนเขายังคงติดตา ความสับสนและความกลัวทำให้ร่างเพรียวไม่กล้าแม้จะข่มตานอน กลัว กลัวว่าถ้าตื่นขึ้นมาคนตรงหน้าจะหายไป
“เจ้าทำเช่นนี้ทำไม อู๋อ๋อง ทำเพื่อข้าทำไมกัน” ร่างเพรียวเอ่ยถามเสียงเบา
“เจ้าอย่าตีค่าตัวเองต่ำนักสิ จื่อเทา บางที เจ้าอาจจะมีค่ามาก จนมีคนยอมตายแทนเจ้าก็เป็นได้นะ”
ประโยคที่ร่างสูงเคยพูดทำให้ร่างเพรียวน้ำตารื้น
“อย่าทำเช่นนี้อีกเลย อย่าทำเพื่อข้าอีกเลยได้ไหม อย่าทำให้ ข้า รักเจ้า มากไปกว่านี้เลย” ร่างเพรียวเอ่ยกับคนหลับทั้งน้ำตา ที่ผ่านมาแสร้งทำเป็นไม่รู้ ว่าอีกคนคิดอย่างไรมาตลอด เพื่อจะได้หลอกใจตนเองว่า ไม่รัก แต่ก็ไม่เคยหนีใจตัวเองพ้นเลย กลับยิ่ง รัก มากขึ้นทุกลมหายใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ ไม่ใช่ไม่รู้เพียงแต่ ไม่อยากรับรู้ เพราะจะยิ่งตอกย้ำ ว่าตนเองรักร่างสูงนี้มากเพียงใด
“จื่อเทา กินข้าวซะหน่อยนะ วันๆเจ้าแทบไม่ได้กินอะไรเลย ข้ากลัวว่าเจ้าจะล้มป่วยไปอีกคน” ซิ่วหมิ่นบอกกับเพื่อนก่อนจะให้สองสาวใช้ยกสำรับเข้ามา
“เจ้าเก็บไปเถอะ ข้ากินไม่ลง”
“จื่อเทา เจ้าอย่าดื้อสิ ถ้าเจ้าไม่กินอะไร แล้วเกิดล้มป่วยไป พี่ใหญ่จะเป็นห่วงนะ” ซิ่วหมิ่นยกคนป่วยขึ้นมาอ้าง
“ซิ่วหมิ่น ทำไมสองวันแล้วพี่เจ้า ยังไม่ฟื้นอีกเล่า ไหนท่านหมอบอกว่า เขาร่างกายแข็งแรงแผลแค่นี้ทำอันตรายเขาไม่ได้ไง” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยถาม ซิ่วหมิ่นทำได้เพียงส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ วันๆนึงเขาต้องตอบคำถามนี้ไม่รู้ตั้งกี่รอบ เพราะพี่สะใภ้คนดี ถามเขาแทบจะทุกชั่วยาม
“จื่อเทา แผลของพี่ใหญ่มันสาหัสมาก เจ้าก็รู้ ถ้าเป็นคนธรรมดาป่านนี้คงไปปรโลกแล้ว แต่เพราะพี่ใหญ่ฝึกยุทธมานาน ทำให้ร่างกายแข็งแรงกว่าคนปกติ แต่มันก็ใช้เวลาในการฟื้นตัว เจ้าอย่าเพิ่งกังวลเลยนะ ข้าจะวางสำรับไว้ตรงนี้ก่อนถ้าเจ้าหิวก็กินซะนะ” ร่างอวบบอก
“แล้วเจ้ารู้ไหม ว่าพี่เจ้ารู้ได้ยังไง ว่าเราอยู่ที่นั่น เขาไปถูกได้ยังไง”
“ หลังจากที่เราออกไปแล้วพี่ใหญ่กลับมาที่ห้องไม่เจอเจ้าก็สั่งให้คนออกตามหาบังเอิญว่า เจอข้ากับเฉินเข้า พี่ใหญ่เลยไปช่วยเจ้าได้ทันเวลา หากไม่อยากให้พี่ใหญ่ ต้องเหนื่อยเปล่าก็ช่วยกินน้ำแกงนี่หน่อยได้หรือไม่ อย่างน้อยเจ้าจะได้มีแรงดูแลพี่ข้า” ซิ่วหมิ่นบอกอย่างอ่อนใจ
“ข้าขอโทษนะซิ่วหมิ่นที่ทำให้พวกเจ้าต้องลำบาก”
“อย่าโทษตัวเองเลย เจ้าไม่ได้ทำให้ใครต้องลำบาก พวกเราทุกคนที่นี่ “รัก” เจ้านะจื่อเทา สำหรับพวกเราเจ้าคือคนแคว้นอู๋ คือ ครอบครัวที่พวกเราต้องดูแล” คนร่างอวบบอกด้วยรอยยิ้ม
“อืม ข้าชักหิวซะแล้วสิ มีอะไรกินบ้างเหรอ”
ซิ่วหมิ่นยิ้มแก้มปริ เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักยอมแตะต้องของกินแล้ว แม้ว่ามันจะน้อยนิดก็ตามแต่ก็ยังดีกว่าการที่อีกคนไม่ยอมกินอะไรเลย
จื่อเทาเช็ดตัวให้คนป่วยอย่างเบามือก่อนจะลงมือใส่ยาและเปลี่ยนผ้าพันแผลให้คนเจ็บเองทุกวัน อันที่จริงมันการกระทำของร่างเพรียวทำให้คนทั้งจวน รู้สึกดีใจมาก ที่รู้ว่า ลึกๆแล้วในใจของพระชายาก็เป็นห่วงท่านอ๋องเช่นกัน แต่การที่ ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน กลับทำให้พวกเขาแทบไม่เป็นอันกินอันนอนไปด้วยเพราะเกรงว่าร่างกายของพระชายาจะรับไม่ไหวแล้วล้มป่วย ไปอีกคน แต่ใครเล่าจะปราบพยศพระชายจอมดื้อของพวกเขาได้ นอกจากคนที่นอนป่วยไม่ยอมฟื้นเสียทีทั้งๆที่ผ่านมาถึง 5 วันแล้ว
“เจ้าจะนอน ไปจนถึงเมื่อไหร่อู๋อ๋อง เจ้ารู้หรือไม่ว่า ทุกวันนี้ทั้งซิ่วหมิ่น ทั้งอี้ชิง มีงานมากขนาดไหน เจ้ารีบๆตื่นขึ้นมาช่วยพวกเขาได้แล้ว นอนนานๆ ระวังเจ้าจะกลายเป็นพ่อหมูนะ” ร่างเพรียวข่มขู่คนป่วย จะว่าไปหลายวันมานี่เขาทั้งขู่ ทั้งปลอบ ทั้งตะคอกสารพัดแต่ก็ไม่มีวี่แวว ว่าเจ้าคนตัวใหญ่นี่จะฟื้นซักที
“เจ้าไม่รู้หรือ อู๋อ๋อง ว่าคนทั้งจวน ร้อนรนมากแค่ไหนที่เจ้าเอาแต่นอนอยู่แบบนี้” จื่อเทาบอก
“แล้วเจ้าเล่า ไม่เป็นห่วงพี่หรือ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำเอาคนที่กำลังเก็บของอยู่ถึงกลับชะงัก
“จะ เจ้า…”
อู๋อ๋องส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างอ่อนโน
“หืม เจ้าเป็นอะไรหรือ จื่อเทา ทำหน้าอย่างกับเห็นผี”
“เจ้าบ้า อู๋อ๋อง เจ้าฟื้นนานแล้วใช่ไหม ทำไมเจ้าไม่ยอมบอกข้า!!!” ร่างเพรียวแหวลั่น ก่อนจะจ้องหน้าคนที่อยู่บนเตียงเขม็ง
“นานที่ไหนกัน พี่เพิ่งฟื้นตอนที่เจ้าเช็ดตัวให้ แต่เพราะเห็นเจ้าเช็ดอย่างตั้งอกตั้งใจยิ่งก็เลยไม่อยากกวน” ร่างสูงยิ้มก่อนที่มือหนาจะคว้าเอวคอดของอีกคนไว้แน่น
“เจ้าจะทำอะไร”
“จื่อเทา ทำไมถึงไม่เรียกพี่ ว่าพี่เหมือนที่อยู่ในป่า” ร่างสูงตัดพ้อ
“เจ้าเป็นคนบอกข้าเอง ไม่ใช่หรือ ว่า ข้อตกลงของเรานั้นจะสิ้นสุดลงเมื่อออกจากป่า แล้วทำไมข้าต้องเรียกเจ้าว่าพี่” จื่อเทาก็ยังคงเป็นเจ้าเด็กดื้ออยู่วันยังค่ำ
“จื่อเทา พี่ทำถึงขนาดนี้ เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ ว่าพี่รู้สึกอย่างไร”
“ความรู้สึกของเจ้าข้าจะไปรู้ได้อย่างไร” จื่อเทาบอกเสียงเบา แม้ว่าตอนนี้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาแล้วก็ตาม
“จื่อเทา เจ้าฟังพี่หน่อยได้ไหม ที่พี่ทำไปทุกอย่างนั้นเพราะ..”
ร่างเพรียวทำได้เพียงกัดปากแน่น มือบางเย็นเชียบจนอีกคนอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
“เจ้าไม่สบายหรือเปล่า ทำไมถึงมือเย็นเช่นนี้”
“เจ้าอย่ามานอกเรื่อง เจ้าจะบอกอะไรข้า!!” ร่างเพรียวแหวลั่น แต่คนที่ฟังอยู่กับยกยิ้มกว้าง การเสี่ยงตายครั้งนี้นับว่าคุ้มค่า เพราะอย่างน้อยร่างเพรียวตรงหน้าก็เลิกผลักไสเขาแล้ว
“ฟังดีๆนะ จื่อเทา ที่พี่ทำไปทั้งหมด ก็เพราะว่าพี่ พี่รักเจ้า รักมากจนยอมแลกชีวิตกับเจ้าได้” ร่างสูงบอกอย่างหนักแน่น ยิ่งทำให้หัวใจของร่างเพรียวยิ่งอ่อนไหว
“ท่านเพ้อเพราะพิษไข้หรือ” จื่อเทาเอ่ยเสียงเบา พลางพยามแกะมือหนาออกจากเอว แต่กลับไม่เป็นผลสักนิดแม้ว่าอีกฝ่ายจะ
ป่วยอยู่ก็ตาม
“จื่อเทา ถึงเวลาที่เราต้องเลิกแสร้งทำเป็นไม่รู้เสียที พี่รู้ว่าเจ้ารู้ว่าทุกคำที่พี่พูดพี่มีสติดี หลังจากผ่านเรื่องคราวนี้ มันทำให้พี่คิดได้ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า ชีวิตของคนเราจะมีพรุ่งนี้หรือเปล่าสวรรค์เท่านั้นที่รู้ พี่ไม่อยากปล่อยเวลาให้มันล่วงเลยไปอีกแล้ว พี่รักเจ้านะจื่อเทา รักและอยากใช้ชีวิตกับเจ้าไปจนแก่เฒ่า เรื่องในอดีตที่ผ่านมา พี่คงกลับไปแก้ไขมันไม่ได้ แต่ตั้งแต่ วินาทีนี้เป็นต้นไป พี่สัญญา จะไม่ทำให้เจ้าเสียน้ำตาอีกแล้ว ” ร่างสูงบอกพลางดึงอีกคนให้เข้ามาในอ้อมกอด ก่อนจะกักไว้ด้วยอ้อมแขนอุ่นที่ทำให้หัวใจของจื่อเทาอ่อนยวบ มันยากเหลือเกินกับการวิ่งหนีหัวใจตนเอง เมื่อยิ่งหนีกลับยิ่งพบว่าตนเองนั้น “รัก” ร่างสูงนี่มากเพียงใด
“แล้วเจ้าเล่ารักพี่บ้างหรือไม่” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนในอ้อมกอด
“ข้า ข้า…”
“จื่อเทา ได้โปรดพูดออกมาสักครั้งได้หรือไม่ หากว่าหัวใจเราตรงกัน พี่สัญญาว่าจะดูเจ้าให้ดีที่สุด แต่หากว่าเจ้าไม่รักพี่ พี่คงต้องตัดใจ” ร่างสูงบอกเสียงเบา แม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่กลับอดที่จะใจหายไม่ได้ ไม่น่าเชื่อคนที่ไม่เคยกลัวฟ้ากลัวดินอย่างเขา
กลับกลัวเพียงแค่คนพูดของร่างในอ้อมกอดนี้
“ข้าจะบอกเจ้าแค่ครั้งเดียวนะ อู๋อ๋อง แล้วก็ไม่ต้องถามข้าอีก ”
“ข้าก็รักพี่”
ร่างเพรียวบอกเสียงเบา แต่กลับทำให้หัวใจของอีกคนโพลงโตจนแทบจะระเบิด อู๋อ๋องิ้มกว้างก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น รอมานานเหลือเกินกว่าจะได้ยินคำนี้ แม้จะได้ยินคำนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแต่มันเทียบไม่ได้เลยกับคำว่ารักที่ออกมาจากปากของร่างเพรียว
ริมฝีปากได้รูปแนบลงบนบางบางของอีกคนอย่างอ่อนโยน จุมพิตแผ่วเบาที่ไร้การจาบจ้วงใดๆ แต่กลับอ่อนโยนจนหัวใจของอีกคนสั่นไหว ไม่มีคำพูด ใดๆหลุดออกจากปากของทั้งคู่ แต่ในหัวใจกลับดังก้องไปด้วยคำว่า “รัก”
สำเนียงแผ่ว แว่วหวาน ขานคำรัก
ตรึงสลัก ร้อยใจ ให้ใหลหลง
ทั้งออดอ้อน อ่อนหวาน พาลใจปลง
ให้ลุ่มหลง รสรัก ปักกลางใจ
............................TBc.............................
ตอนนี้ลง 99% ไปก่อนนะคะ
เพราะอีก 1 % ที่เหลือมันคือกลอน
จะไม่ลงจนกว่าจะแต่งเพราะฮ่าๆๆ
ถ้าใครรอ อะไรๆๆๆ :oo1:
มันอยู่ตอนหน้าแน่นอน :hao7:
ไปดีกั่ว จิ๊บๆๆ
มาเพิ่มกลอนแล้วน๊าาาาาาาาาา 15/7/56
-
บอกรักกันแล้ววว :L2:
-
อะไรๆ คืออะไรค่ะคนเขียน
เค้าไม่เข้าใจ อิอิ
มานั่งรอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
-
ตอนนี้หวานจนจงนจะถูกทับน้ำตาล
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
หวาน มากกกกกกกกก
ชอบบบบ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เข้าใจกันสักที เย้ :hao5:
-
ตอนหน้าจะเป็นตอน :oo1: :oo1: :oo1:
งั้น คนแก่ต้องกายบริหารรอตอนหน้า ฮิ ฮิ :katai5: :katai5: :katai5:
แล้วต้องบริหารนิ้วด้วย เริ่มการบริหารนิ้ว :m24: :m24: :m24:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ว้าาาวว สารภาพรักกันแล้ว
-
หวาน ๆๆๆ :o8: :o8: :-[ :-[
-
อะไร อะไร จะมาแล้วเหรอ?
ว่าแต่ว่ามันคืออะไรล่ะ?
เพราะฉะนั้นต้องติดตามหาคำตอบว่าอะไร?
หวานกันได้สักทีนะคู่นี้
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ยอมรับความรู้สึกตัีวเองแล้วสินะจื่อเทา
-
เขิน ตายเลย o18
-
รอกลอนเรียกเลือด หุๆ
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ผิดหวังกับการรอคอยย
น่ารักจริงๆ เล๊ยย เทาน้อยยย
อาเฮียก็ปากหว๊านนน ปากหวาน อ่าาาาา
ตอนหน้าหรอผู้แต่ง แบบว่า :oo1: :oo1:
กรี๊ดดดดด :haun4:
-
เรื่องนี้น่ารักอ่ะ ทั้งสองคู่เลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รักกันแล้ว
ดีจายยยยยยยยย
-
:impress2:
-
อะไรๆ อย่ามาทำให้ลุ้น รีบๆมาต่อนะ
-
เพิ่งมาอ่านขอรับ
เห็นชื่อเรื่องแล้วชั่งใจอยู่นานพอดู
เพราะกลัวมันจะเศร้า
แต่เมื่ออ่านไปแล้วมันก็ไม่เศร้ามาก พอรับไหว
ตอนนี้เขาเปิดใจกันแล้ว
แต่อยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะจำเรื่องในอดีตกันได้
รอต่อขอรับ
-
คำเตือน ได้โปรดอ่าคาดหวัง กับ :oo1: ของนังพิต เพราะมัน ง่อยมาก
สายใยรัก
อู๋อ๋องยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่า ร่างเพรียวกำลังฝึกกระบี่ที่ลานกว้างเช่นทุกวัน เป็นแบบนี้มาร่วมเดือนตั้งแต่มีเรื่องคราวนั้น ร่างเพรียวก็เอาแต่บ่นว่าที่เขาต้องบาดเจ็บเพราะเพลงกระบี่ของตนเองไม่ได้เรื่องต้องฝึกให้มากๆ ซ้ำบังคับให้เขาสอนเพลงกระบี่ให้อีก ตอนนี้ทุกเย็นเขาต้องมาเป็นอาจารย์ของเจ้าเด็กดื้อคนนี้
“จื่อเทา” เสียงทุ้มเอ่ยเรียก
“พี่มาแล้วเหรอ มาเร็วๆ วันนี้ข้าฝึกกระบวนท่าที่สามสำเร็จแล้วนะ” ร่างเพรียวบอกอย่างร่าเริงก่อนจะวิ่งเข้ามาหา อู๋อ๋องทำได้เพียงส่ายหน้ากับคนตรงหน้า อ่างเอือมระอา หรือว่าอยู่ใกล้ซิ่วหมิ่นมากเกินไป ความสุขุมและท่าทางที่ดูเป็นผู้ใหญ่แบบเมื่อก่อนจึงหายไป แต่หากให้เลือกเขาก็ชอบจื่อเทาที่ร่าเริงแบบนี้มากกว่า อ๋องน้อยผู้เคร่งครัดคนนั้น
“พอได้แล้ว จื่อเทา วันนี้เย็นมากแล้ว เจ้าไปอาบน้ำกินข้าวได้แล้ว” ร่างสูงบอกเสียงเข้ม
“แต่ข้า..” ร่างเพรียวกำลังจะเอ่ยประท้วงแต่กลับถูกสาตาคมตวัดมองเสียก่อน
“ข้าไปก็ได้ ชิงเออร์ ม่านเออร์ ไปกันเถอะ ” ร่างเพรียวบอกก่อนจะเดินผ่านหน้าไปทั้งๆที่ยังทำหน้ายุ่ง อู๋อ๋องทำเพียงส่ายหน้าอย่างเอือมระอา นี่เขาถูกจื่อเทา “เมิน” อย่างนั้นสินะ เจ้าเด็กดื้อคนนี้ นับวันจะยิ่งเอาแต่ใจ แต่ก็คงผิดที่เขาเองที่ไม่เคยขัดใจร่างเพรียวได้สักที
ร่างเพรียวหลับตาพริ้มเพราะความสบายของน้ำอุ่นๆ กับสมุนไพรหอมที่ช่วยไล่ความเมื่อยขบและเหงื่อไคลจากการฝึกยุทธมาทั้งวัน
“เจ้าโกรธพี่หรือ จื่อเทา” เสียงทุ้มเอ่ยถาม แต่คนร่างเพรียวกลับยังไม่ยอมลืมตา
“จื่อเทา พี่ขอโทษ แต่เพราะพี่เป็นห่วง กลัวว่าเจ้าจะหิว เจ้าอย่าโกรธพี่เลยได้ไหม” ร่างสูงเอ่ยอย่างเว้าวอน หากว่าคนอื่นมาเห็นคงไม่เชื่อสายตา ว่า มังกรไร้ใจ อย่างอู๋อ๋อง จะง้องอนคนรักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นนี้
“พี่ขอโทษ”
“ถ้าเช่นนั้น พี่นวดให้เจ้าดีหรือไม่” ร่างสูงบอกก่อนจะลงมือนวดไหล่อย่างเบามือ
“เจ้ายังไม่ยอมพูดกับพี่อีกหรือจื่อเทา”
ฟอด ร่างสูงสูดความหอมจากแก้มของอีกคนอย่างแผ่วเบา ช่างเป็นการง้องอนที่มีแต่ได้เสียจริง
“ข้ายังไม่หายโกรธนะ” ร่างเพรียวแหวลั่นก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคนเจ้าเล่ห์
“เราอย่าโกรธกันเลยนะ เห็นเจ้าโกรธแล้วพี่ใจไม่ดีเลย ” ร่างสูงบอกพลางใช้มือเกลี่ยแก้มนุ่ม แต่ร่างเพรียวกลับยังขยับหนีสัมผัสนั้น
“เฮ้อ ถ้าวันนี้เจ้ายังไม่หายโกรธ พี่คงต้องไปนอนที่อื่นซะแล้ว เพราะว่าเจ้าคงไม่อยากเห็นหน้าพี่” ร่างสูงตัดพ้อก่อนจะลุกขึ้น
“ไปสิ จะไปไหนก็ไปเลย”
อู๋อ๋องลอบยิ้มเพราะแม้ปากจะผลักไส แต่มือเรียวกลับกำชายเสื้อเขาไว้แน่น จื่อเทาหนอ จื่อเทา จะพูดให้ตรงกับใจคิดสักครั้งไม่ได้หรืออย่างไร
“พี่ไม่ไปแล้ว อยู่กับเจ้าดีกว่า ลุกเถอะแช่น้ำนานๆเจ้าจะเป็นหวัดนะ” ร่างสูงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เอ๊ะ พี่ปล่อยข้าลงนะ” ร่างเพรียวโวยวายลั่น เมื่ออีกคนช้อนตัวเขาขึ้นจากน้ำ ก่อนจะอุ้มเข้าไปในห้องนอน
“พี่เช็ดตัวให้” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะเช็ดตัวให้ร่างเปลือยเปล่าที่อู่บนที่นอน
“ขะ ข้าเช็ดเองได้พี่ไม่ต้องช่วยหรอก”
“พี่เต็มใจ ทุกเรื่องของเจ้าพี่เต็มใจทำเสมอนะจื่อเทา โดยเฉพาะบางเรื่องพี่เต็มใจยิ่ง” ร่างสูงบอกพลางมองคนตรงหน้าด้วสายตาพราวระยับ
“โจรลามก!!” :-[
“ฮ่าๆๆ เจ้าเด็กลามก เจ้ากำลังคิดเรื่องใดอยู่กัน พี่หมายถึง เรื่องฝึกยุทธต่างหาก”
“ข้าไม่พูดกับพี่แล้ว” ร่างเพรียวแหวลั่น
“แต่จะว่า เรื่องที่เจ้าคิดพี่ก็เต็มใจทำเพื่อเจ้าอย่างยิ่งเช่นกัน” ร่างสูงยกยิ้ม ก่อนจะสูดความหอมจากแก้มนุ่ม
“พี่ มันโจรลามก”
“หรือว่าเจ้าไม่ชอบกัน พี่เห็นเจ้าก็ชอบมันทุกครั้ง มิใช่หรือ”
“หยุดพูดนะ อื้ออ” เสียงของร่างเพรียวขาดหายไปเพราะถูกริมฝีปากได้รูปกดทับลงมา ลิ้นร้อนกำลังไล่ตอนร่างเพรียวให้จนมุม ไม่ว่าจะกี่ครั้งเขาไม่เคยสู้ร่างสูงได้เลย จากอ่อนโยนกลายเป็นร้อนแรงขึ้น มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างเปล่าเปลือย ทุกสัมผัสที่ลากไล้มักจะทิ้งความร้อนไว้จนร่างเพรียวสั่นสะท้าน
“อื้ออออออ” เสียงครางทุ้มต่ำของอีกคน ทำให้ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะซุกไซร้ที่ซอกคอระหงส์ สูดดมกลิ่นหอมที่เขาหลงใหล ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ร่างนี้กังคงตรึงเขาไว้ได้เสมอ จื่อเทาน่าหลงใหลทั้งที่เจ้าตัวไม่เคยแต่งเติมอันใด ความไร้เดียงสาแบบเด็กๆนั่นทำให้เขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
“พะ อื้อ พี่อี้ฟาน” ยามที่เสียงแหบพร่านั้นเรียกชื่อเขา ช่างหวานล้ำจนเขาแทบคลั่ง ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจากแรงอารมณ์ยิ่งทำให้
เขาหูอื้อตาลาย จื่อเทาคงไม่รู้ ว่าตอนนี้อู๋อ๋องผู้ยิ่งใหญ่กำลังหลงอู่ในบ่วงเสน่ห์ของอ๋องน้อยแคว้นเยว่
“เจ้าเรียกพี่ว่าท่านพี่ ได้หรือไม่จื่อเทา” ร่างสูงร้องขอ
“ทะ ทำข้าต้องพูด ข้าไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“จื่อเทา” น้ำเสียงเว้าวอนทำให้ร่างเพรียวใจสั่น จนต้องเสมองไปอีกทางเพ่อหลบสายตา
“ทะ อื้อ ท่านพี่” แม้จะเขินอาแต่ร่างเพรียวก็อยากจะทำตามที่ร่างสูงร้องขอบ้าง
“พี่รักเจ้านะ จื่อเทา” เสียงแหบพร่ากระซิบแผ่วเบาก่อนที่อู๋อ๋อง จะแทรกกายเพื่อเป็นหนึ่งเดียวกับคนที่รัก
“อะ อื้อ” เสียงครางหวานยิ่งทำให้สติของร่างสูงขาดหาย
“อะ อ๊า อื้อ” เสียงครางสลับกับเสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง เมื่อสองร่างต่างบรรเลงเพลงรักที่เป็นท่วงทำนองเดียวกับหัวใจ
สอดประสานทั้งร่างกายและหัวใจเข้าด้วยกัน ก่อเกิดเป็นสายใยรักที่มั่นคง
“พี่รักเจ้า นะจื่อเทา”
“ข้าก็รักท่านเช่นกัน ท่านพี่”
เสียงกระซิบบอกรักดังขึ้นเมื่อเดินทางมาถึงสุดห้วงแห่งอารมณ์ คำว่ารักที่มากกว่า รัก นั้น ยังคงดังก้องอยู่ในใจแม้ว่าจะแผ่วเบาแต่กลับหยั่งรากลึกจนมิอาจถอนได้
เช้าวันต่อมา
“จื่อเทา เจ้าเด็กดื้อ ตื่นได้แล้ว” เสียงทุ้มกระซิบพลางลอบมองร่างเปลือยเปล่าตรงหน้า อย่างพอใจร่องรอยที่ปรากฏอยู่ตามตัวของจื่อเทาทำให้ร่างสูงยกยิ้ม จื่อเทาเป็นของเขา เป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ แม้ว่าเมื่อคืนจะไม่ใช่คืนแรก แต่เขากลับไม่เคยรู้สึกรักร่างเพรียวนี้น้อยลงเลย
“ท่านพี่ ข้านอนต่อไม่ได้หรือ” ร่างเพรียวเอ่ย พลางซุกหน้าลงบนหมอน
“ไม่ได้นะ จื่อเทา ตื่นได้แล้ว ซิ่วหมิ่นมารอแล้วรู้หรือไม่”
“เจ้าอ้วน มาแล้วเหรอ ทำไมพี่ไม่บอกข้า ตั้งแต่ต้นเล่า” ร่างเพรีวแหวลั่น พลางลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวอ่างกระตือรือร้น
“จื่อเทา เจ้ากับซิ่วหมิ่น ไม่ได้นัดกันออกไปเล่นซนที่ไหนใช่ไหม” ร่างสูงเอ่ยถาม พลางหรี่ตามองคนรัก
“ข้าไม่ใช่เด็กนะ ไม่ได้ไปซนที่ไหน แค่ให้ซิ่วหมิ่นพาเดินเล่นรอบจวน”
“ถ้าเช่นนั้น พี่ไปด้วย”
“แต่ว่า..”
“พี่ไปด้วย ไปได้แล้ว ซิ่วหมิ่นรอนาน” ร่างสูงบอกพลางจูงเด็กดื้อออกมาจากห้องนอน
“เจ้าตื่นสายนะเจ้าแพนด้า เมื่อคืนคง..” คนพูดพูดไปหน้าแดงไปจน จื่อเทาหัวเราะลั่น
“อย่ามัวพูดมากไปเถอะน่า ข้าอยากไปเต็มแก่แล้ว” จื่อเทาลากร่างอวบให้เดินตามอย่างรวดเร็ว โดที่ไม่สนใจร่างสูงของอู๋อ๋อง
หรือเฉินที่ยืนมองอยู่ เพราะถึงยังไง สองคนนั้นก็ตามพวกเขาทันอยู่ดี
จื่อเทาเดินตามซิ่วหมิ่นเข้าไปใน “สวนวิเวก” ก่อนจะลอบมอง บรรยากาศที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีแต่ความหดหู่ และความเศร้าสร้อยเช่นนี้
“เจ้ามาที่ที่ทำไม จื่อเทา” อู๋อ๋องเอ่ยถามคนรัก เพราะร้อยวันพันปี จื่อเทาไม่เคยพูดถึงสวนวิเวกให้เขาได้ยินเลยสักครั้ง
“ข้าไม่รู้ รู้แค่ว่า ข้าอยากมาที่นี่ มันเหมือนมีบางอย่างที่ เรียกให้ข้ามาที่นี่”
ก่อนที่ร่างสูงจะเอ่ยถามกลับต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เสียงเด็กร้อง” ซิ่วหมิ่นเอ่ยขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปในบ้านหลังเล็กหลังหนึ่งที่อยู่ในสวนวิเวก
“พี่ใหญ่ มาดูนี่เร็วเข้า มาเร็วๆ” ซิ่วหมิ่นตะโกนลั่นก่อนที่คนทั้งสามจะวิ่งตามเข้าไป
ร่างของคนที่นอนอยู่บนพื้นทำให้ทั้งสามมองอย่างตกตะลึง ข้างๆมีทารกแรกคลอดกำลังร้องไห้อย่างน่าสงสาร
“สนมจี” ร่างสูงบอกเสียงเบา
“ทะ ท่านอ๋อง ท่านอ๋องจริงๆด้วย” หญิงสาวที่นอนบอกด้วยเสียงอ่อนแรงก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยคลานมาที่ปลายเท้าของอู๋อ๋องท่ามกลางสีหน้าตกใจของทุกคน
“ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มา ฮื่อๆๆ ในที่สุดท่านก็มาหาข้า” สนมจีร่ำไห้พลางกอดขาของร่างสูงไว้แน่น
“อย่าร้องไห้อีกเลย ข้าไม่ได้มาหาเจ้า แต่เพราะจื่อเทา เขาอยากเข้ามาที่นี่ข้าจำต้องพามา” ร่างสูงบอกความจริง แม้ว่าความจริงจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด แต่เขาไม่อยากให้จื่อเทาไม่เป็นกังวล
“พระชายา พระชายาหรือ พระชายาท่านช่วยข้าได้หรือไม่เจ้าคะ” สนมจีบอกทั้งน้ำตา นางรู้ตัวดีว่าตอนนี้ ตนเองไม่มีแรงพอที่จะเลี้ยงทารกน้อยอีกแล้ว หากว่าคนที่รับเลี้ยงลูกของนางคือพระชายา ลูกของนางคงไม่ลำบาก
“ท่านอ๋อง พระชายา ความผิดของ เจียเออร์ ช่างร้ายแรงนัก แต่เด็กคนนี้ไม่ได้มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องเลวๆที่ข้าทำ หากไม่เห็นแก่ข้าขอพวกท่านได้โปรดเห็นแก่เด็กคนนี้สักนิดได้หรือไม่ อย่างน้อยที่สุดเด็กคนนี้ก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอ๋อง หากว่าเขายังมีวาสนาอยู่บ้าง ช่วยเลี้ยงเขาให้เติบโตเป็นคนดีได้หรือไม่ อย่าให้เขารู้ว่าแม่เขาเป็นใคร ชั่วช้าเพียงใด ได้โปรดรับเขาเป็นลูกได้หรือไม่เจ้าคะ” สนมจีบอกทั้งน้ำตา ความผิดของนางมากมาเหลือเกินเพราะมักใหญ่ใฝ่สูงทำให้คิดที่ฆ่าแม้กระทั่งสามีของตนเอง แต่ลูกน้อยของนางไม่ผิด นางยอมทุกอย่างเพื่อให้ลูกได้มีความสุข นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่แม่เลวๆอย่างนางจะทำเพื่อลูกได้
“ได้โปรดเถิด พระชายา ได้โปรดรับซือซุน เป็นลูกของท่านด้วย” สนมจีโขกศรีษะกับพื้นเป็นเชิงขอร้อง แม้ว่าแรงที่เหลืออยู่จะมีน้อยนิด
จื่อเทาไม่ตอบเพียงแต่เดินไปอุ้มทารกน้อยขึ้นมาแนบอก นี่อาจจะเป็นโชคชะตาหรือพรหมลิขิตที่ทำให้เขารู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้มากเหลือเกิน ทั้งๆที่ไม่ใช่ลูกแต่แค่เพียงได้อุ้มกลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปถึงหัวใจ
“ท่านพี่ ข้าจะรับซือซุนเป็นลูก ท่านจะยินดีหรือไม่” จื่อเทาเอ่ยถามร่างสูง
“หากมันเป็นสิ่งที่เจ้าปรารถนา พี่หรือจะห้าม ถึงอย่างไร ซือซุนก็เป็นลูกของพี่ พี่คงทิ้งขว้างเขาไม่ลง”
สนมจีมองทั้งคู่ผ่านม่านน้ำตา ลูกน้อยของนางคงมีความสุขหากได้อยู่กับพระชายานางรับรู้ได้ถึงความอ่อนโนในดวงตาคู่นั้นเพียงเท่านี้ แม่เลวๆอย่างนางคงตายตาหลับเสียที
“สนมจี!!” ซิ่วหมิ่นตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่าสนมจีกำลังกระอักเลือด
“อย่าเจ้าค่ะ เจียเออร์กำลังจะชดใช้ความผิดที่ทำกับท่านอ๋อง เจียเออร์ ฝากซือซุนด้วยนะเจ้าคะ พระชายา” สนมจีบอกก่อนที่จะปิดเปลือกตาลง
แง้ๆๆๆ ทารกน้อยแผดเสียงลั่น เหมือนรับรู้ว่า เรื่องทุกอย่าง จนจื่อเทาต้องกอดปลอบอยู่พักใหญ่เด็กน้อจึงอมเงีบเสียงลง
“พี่ใหญ่ ทำไมสนมจีถึงเป็นเช่นนี้” ซิ่วหมิ่นเอ่ยถาม
“ความผิดของนางร้ายแรงมาก ตามกฎแล้วนางต้องถูกประทานยาพิษ แต่เพราะตอนนั้นนางยังตั้งครรภ์อยู่ เลยต้องเลื่อนการรับ
โทษออกไปก่อน จนถึงวันที่คลอดคนของฝ่ายในจะนาพิษมาให้นาง แต่มิคาดว่าจะเป็นวันนี้ นั่นคงเป็นเพราะซือซุนมีวาสนากับจื่อเทา” ร่างสูงบอกก่อนจะมองร่างเพรียวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ซือซุนโชคดี ที่ได้พบกับจื่อเทา เพราะเด็กที่เกิดในสวนวิเวก แม้จะเป็นลูกของอ๋องแต่ตามกฎแล้วก็ต้องกลายเป็นบ่าวหรือไม่ก็ทาส นั่นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“อี้ชิง สั่งให้คนนำร่างสนมจี กลับไปที่บ้านเดิมของนางซะ แล้วไม่ต้องบอกเรื่องที่นางท้องลูกของข้าให้ใครรู้ เข้าใจหรือไม่” เสียงทุ้มเอ่ยสั่งคนสนิท ที่แม้ไม่เห็นตัวแต่เขารู้ว่าอี้ชิงคอยอารักขาเขาอยู่ห่างๆ และนั่นเป็นเสียงสุดท้ายของอู๋อ๋องในสวนวิเวกก่อนที่ร่างสูงจะประคองคนรักและ “ลูกน้อย” ออกจากสวนวิเวกไปทันที
..........................TBC.............................
NC ช่างง่อย ฮ่าๆๆๆ
มีลูกกันแบ้ว อู๋อ๋องนี่ก็เก่งใช้ได้ เนาะ :hao3:
:katai3: ไปดีกว่า
-
อุ๊บอิ๊บ
........................
ถึงจื่อเทาจะท้องไม่ได้แต่ก็ได้ลูกของสนมจีมาเป็นลูก
หวังว่าทั้งอู๋อ๋องและอ๋องน้อยจะเลี้ยงลูกของสนมจีอย่างดีนะ
ปล.หลังจากที่ที่เสร็จอี้ฟางนี่ จื่อเทาว่าง่ายแต่ก็เอาใจตัวเองมากขึ้นนะเนี่ย อิอิ
-
มีลูกทันใจเลย :katai2-1:
-
รักกันเมื่อคืน
เช้าวันต่อมามีลูกเบย :katai2-1:
-
เอ่อ !!! แอบสงสัย จื่อเทาไม่เป็นไรเลยหรือ
แบบว่าผ่านเรื่องนั้นมา แต่เดินเหินได้ปกติ
หรือเพราะฝึกยุทธ
แต่ว่ามีลูกทันใจดีจริงจริง
-
เอท่านอ๋องแอบไปมีลูกตอนไหน ไม่เห็นรู้(เอ็งไปนั่งเฝ้าข้างเตียงมาเรอะ)
แต่ก็ดีเลย เทาเทาจะได้มีลูกเป็นของตัวเอง
ไม่ต้องห่วงเรื่ององค์รัชทายาทต่อไปในภายหน้า
-
จื่อเทามีลูกแล้วสินะนั่น
-
จื่อเทาเป็นแม่คนซะแล้ว อิอิ
-
มีลูกแบ๊ววววว
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
มีลูกทันใช้
:mew3: :mew3: :mew3:
-
ถึงฉาก :oo1:จะไม่หวือแต่เราก็ดีใจที่อย่างน้อยๆ ก็มีมาให้ได้อ่าน
ดีจังมีลูกแล้วหวังว่าโตมมาคงรู้จักบุญคุณนะ (แอบกลัว :mew5:)
-
ตอนหน้าคงได้วุ่นวายเพราะต้องเลี้ยงลูกแน่ๆ
-
คนแก่ยินดีด้วยนะ หลานจื่อเทาได้เป็นแม่คนแล้ว
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ถึงจะไม่ค่อยชอบที่สมัยก่อนมีเมียหลายคนแล้วแบบพระชายามีไม่ได้เอาลูกคนอื่นมาแทนแต่ก็ดีใจที่เทามีลูก^^ อ่านวันเดียวเลยเราชอบวงนี้นะEXO-Mมาครบวงเลยแต่อาลู่มั่ยค่อยมีบท555 รอตอนต่อไปนะคัฟ Thanks.
-
กรี๊ด เราต้องตะโกนว่าดาเมจแคริงแคร์ (?) กับคำว่า "ท่านพี่" ค่ะ >[]< มันช่างหวานล้ำอะไรเช่นนี้~ แหม ถ้าจื่อเทาพูดอย่างนี้ได้ทุกวัน คุณสามีคงลืมแก่ไปเลย เอิ๊กๆ คนอ่านก็ชอบจื่อเทาเวอร์ชันเด็กน้อยน่ารักเอาแต่ใจมากกว่าเข้มๆ เหมือนกันค่ะ เห็นด้วยกับอู๋อ๋องเต็มที่ว่าจื่อเทาเวอร์ชันนี้ช่างร็อคหัวใจที่สุดเลยยย!
จะว่าไปสนมจีก็ยังดีที่สำนึกผิดในวาระสุดท้ายของชีวิต ถึงจะทำไม่ดีอย่างไร แต่เป็นแม่ที่ดี เท่านั้นก็ดีที่สุดสำหรับชีวิตที่เกิดขึ้นมาใหม่แล้วล่ะค่ะ (แต่ก็ยังแอบมึนงงอยู่ว่าท่านอู๋อ๋องแอบไปกิ๊กตั้งแต่ตอนไหนน้า สงสัยต้องกลับไปย้อนอ่านอีกรอบ 55555) สุดท้ายแล้วเราก็มั่นใจว่าจื่อเทาจะดูแลซือซุนได้ดีไม่แพ้ใครเลยล่ะค่ะ แล้วถ้าคนเขียนจะเขียนคู่ซือซุนต่อไปก็จะตามอ่านนะคะ เอิ๊กๆ
สู้ๆ จ้าคนเขียน รออ่านนะจ๊ะ :D
-
:hao3:
-
มีลูกกันแล้วนะ
หวังว่าคู่ของ ซิ่วหมิ่น คงไม่อิจฉาน้า
5555
-
ลูกรัก
แง้ๆๆ เสียงร้องของลูกน้อยทำให้ร่างเพรียวที่กำลังฝึกกระบี่อยู่รีบเข้ามาดูทันที แม้ว่าจะให้สองสาวใช้ดูแลแต่ จื่อเทาก็ยังวางใจไม่ได้ ตั้งแต่วันที่รับ ซือซุนเป็นลูกจนถึงวันนี้ก็ล่วงมาเกือบเดือนแล้ว นับวัน อู๋ซือซุน นั้นยิ่งเป็นที่รักของทุกคนในจวน เพราะเป็นเด็กเลี้ยงง่าย ไม่ดื้อ ไม่โยเย เจ้าเด็กตัวขาวคนนี้จะร้องไห้แค่ตอนที่ง่วงกับหิวเท่านั้น
“ชิงเออร์ ม่านเออร์ ซือซุน ร้องไห้หรือ” จื่อเทาถามอย่างร้อนรน เพราะนี่ไม่ใช่เวลานอน หรือเวลากินนมของเจ้าเด็กตัวขาว แต่วันนี้กลับแผดเสียงร้องจ้าจนเขาตกใจ
“เจ้าค่ะ พระชายา ท่านชายน้อยร้องไห้ไม่ยอมหยุดเลยเจ้าค่ะ” ชิงเออร์บอก จื่อเทาพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มเจ้าเด็กตัวขาวมาแนบอก
“ซือซุน เป็นอะไรลูก ร้องไห้ทำไม หืม” ร่างเพรียวเอ่ยถามลูกชายในอ้อมกอด แต่เจ้าตัวเล็กกลับเอาแต่แผดเสียงจ้า จนผู้ใหญ่สามคนในห้องแทบอยากจะร้องไห้ตาม
“พระชายาท่านชายน้อย ไม่สบายหรือเปล่าเจ้าคะ” ม่านเออร์บอก นางแทบจะทนไม่ไหวร้องไห้ตามท่านชาอยู่แล้ว ตั้งแต่นางเลี้ยงของนางมา ท่านชายน้อยไม่เคยโยเย หรือร้องไห้ลั่นแบบนี้สักครั้ง เห็นแบบนี้แล้วนางใจคอไม่ดีเลย
จื่อเทา ขมวดคิ้วแน่นก่อนที่มือเรียวจะวางลงบนหน้าผากลูกน้อย หัวใจของร่างเพรียวกระตุกวูบเมื่อร่างกายของซือซุนเหมือนจะมีไข้
“ชิงเออร์ ม่านเออร์ ซือซุน เหมือนจะไม่สบายจริงๆด้วย ทำไงดี” ร่างเพรียบอกเสียงสั่น เจ้าเด็กน้อยในอ้อมกอดยิ่งร้องไห้หนักขึ้น จนตัวแดงไปหมด จื่อเทาก็ยิ่งร้อนรน
“พระชายา ในเย็นๆเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะไปตามท่านหมอมาให้นะเจ้าคะ ส่วนม่านเออร์เจ้าไปตามท่านอ๋องมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ชิงเออร์บอกอย่างใจเย็น
จื่อเทาทำได้เพียงอุ้มลูกน้อยไว้แนบอก ยิ่งเห็นลูกร้องไห้ใจของร่างเพรียวยิ่งเจ็บปวด ซือซุนเป็นแค่เพียงเด็กทารกเท่านั้น แม้ว่าอาจจะไม่ใช่โรคร้ายแรงแต่เด็กตัวเท่านี้ จะทนได้อย่างไร ยิ่งคิดน้ำตาเจ้ากรรมก็ยิ่งห้ามยากขึ้นทุกที
“จื่อเทา ซือซุนไม่สบายหรือ” เสียงทุ้มที่ร้อนรนของร่างสูงเอ่ยถาม
“ท่านพี่ ลูก ลูกร้องไห้ใหญ่เลย ซือซุน จะเป็นอะไรไหม” ร่างเพรียวบอกทั้งน้ำตา พลางกอดลูกแนบอกอย่างน่าสงสาร
“ลูกไม่เป็นอะไรหรอก เจ้าอย่าเพิ่งกังวลสิ เดี๋ยวท่านหมอก็มาแล้ว เลิกร้องไห้นะ พี่ไม่ชอบเห็นน้ำตาเจ้าเลย” มือหนาเกลี่ยน้ำตาของคนรักอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ร่างสูงจะยกยิ้มให้กำลังใจ
“ข้ามันไม่ได้เรื่อง ข้าทำให้ลูกไม่สบาย”
“อย่าโทษตัวเองสิ เจ้าเลี้ยงลูกได้ดีแล้ว แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา เด็กๆก็ต้องมีป่วยบ้าง อย่ากังวลเลยนะ ตราบใดที่พี่ยังอยู่จะไม่มีใครหรืออะไร ทำอันตรายเจ้ากับลูกได้เด็ดขาด” ร่างสูงเอ่ยปลอบ
“เรียนท่านอ๋อง ท่านหมอมาแล้วขอรับ” เสียงของอี้ชิงเอ่ยบอก
“เข้ามาเถอะ”
หมอชราทำความเคารพผู้นำแคว้นก่อนจะมองไปที่ร่างเพรียวที่ยังคงกอด คนไข้ ของเขาไม่ยอมปล่อย
“จื่อเทา ปล่อยให้ท่านหมอตรวจอาการซือซุนก่อน” เสียงทุ้มเอ่ยบอก ก่อนที่มือหนาจะอุ้มทารกน้อยไปที่เตียง
“ท่านพี่ ” จื่อเทาเอ่ยเสียงสั่นพลางมองหมอชราที่กำลังตรวจอาการของลูกน้อย
“ซือซุน ไม่เป็นอะไรหรอก อย่ากังวลเลย” ร่างสูงบอกก่อนจะโอบคนรักเอาไว้ จื่อเทาทำได้เพียงซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากอ้อมกอดนั้น อย่างขอกำลังใจ
“ท่านหมอลูกข้าเป็นอย่างไรบ้าง” อู๋อ๋องถามขึ้น
“เรียนท่านอ๋อง ท่านชายน้อยเพียงแค่เป็นไข้หวัดเท่านั้น ขอรับ แต่เพราะเป็นทารกอาจจะต้องดูแลเป็นพิเศษมากกว่าผู้ใหญ่ ” หมอชราบอกก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป
“ท่านพี่ ซือซุนจะเจ็บหรือไม่ ลูกต้องเจ็บแน่ๆ ขนาดข้าไม่สบาย ข้ายังเจ็บไปทั้งตัวเลย”
อู๋อ๋องทำได้เพียงพ่นลมหายใจอย่างหนัก เขาดีใจที่ จื่อเทารักซือซุนมาก แต่ก็ไม่อยากให้ร่างเพรียวคิดมาก เพราะถ้าล้มป่วยไปอีกคนเขาคงยิ่งกังวลมากขึ้นกว่าเดิม
“จื่อเทา ฟังพี่นะ เจ้าอย่าเพิ่งคิดมาก ซือซุนเขาเป็นลูกของเรา เขาเข้มแข็งกว่าที่เจ้าคิดนะ อีกไม่กี่วันลูกก็หายแล้ว แล้วซือซุนก็จะกลับมาเป็น เด็กน้อยที่ยิ้มเก่งเหมือนเดิม” ร่างสูงปลอบก่อนจะอุ้มลูกน้อยที่ยังคงสะอื้นขึ้นแนบอก เด็กน้อยกำเสื้อของผู้เป็นพ่อแน่น ก่อนจะหลับตาพริ้ม
จื่อเทามองคนสองคนที่เขารัก อย่างสุดหัวใจก่อนจะยิ้มกว้าง แม้ว่าร่างสูงในชุดสีดำนั้นจะดูน่าเกรงสักเพียงใดแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาหรือซือซุน อู๋อ๋องจะกลายเป็นคนที่อ่อนโยนเสมอ ความโยนนั้นทำให้ น้ำแข็งในใจของเขาค่อยๆละลาย อย่างช้าๆ เขาเองก็ไม่รู้ว่า รัก ตั้งแต่เมื่อใด เพราะเมื่อรู้ตัวอีกครั้งก็รัก จนตัดใจไม่ได้
“เหม่ออะไรหรือ จื่อเทา” เสียงทุ่มเอ่ยถามหลังจากที่กล่อมเจ้าเด็กดื้อหลับไปแล้ว
“ไม่มีอะไร ข้าแค่แปลกใจที่เห็นท่านกล่อมเด็กได้”
“สามีของเจ้าไม่ได้เก่งแค่เรื่องรบนะ เจ้าควรจะภูมิใจมากๆ ที่มีสามีเก่งทั้งบู้และบุ๋น เช่นพี่” ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะกอดคนรักแน่น
“ท่านมันคนหลงตัวเอง”
“ใครบอกว่าพี่หลงตัวเอง พี่หลงเจ้ามากกว่า ”
ฟอด
แก้มนิ่มขึ้นสีเมื่อริมฝีปากรูปนั้นประทับลงมาอย่างแผ่วเบา ร่างเพรียวทำได้เพียงก้มหน้าเพื่อซ่อนความอายเท่านั้น
“พี่รักเจ้ากับลูกมากนะจื่อเทา ”
“ข้าก็รักท่าน กับซือซุน เช่นกัน”
อู๋อ๋องโอบกอดคนที่รักสุดหัวใจไว้แน่น ยากเหลือเกินกว่าจะได้มา มีความสุขจนบรรยายไม่ถูกเมื่อมีร่างนี้อยู่ในอ้อมกอด เขาแค่เพียงหวัง หวังว่าความสุขที่เป็นอยู่นี้จะยาวนาน
สามวันต่อมา
“อาการของท่านชายน้อย ดีขึ้นมากแล้วนะขอรับ อีกสักสองวันคงหายเป็นปกติ” หมอชราบอก เรียกร้อยยิ้มจากคนทั้งห้องได้มากโข
“เฮ้อ โล่งอกไปที หลานอาปลอดภัยแล้ว เอาไว้เจ้าหายแล้วท่านอาจะพาเจ้าไปวิ่งเล่น ดีไหมซือซุน” ร่างอวบบอกก่อนที่ คนทั้งห้องจะยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อท่านชายแก้มป่อง ชวนทารกไปวิ่งเล่น
“เจ้าอ้วน ซือซุนเพิ่งเดือนกว่าจะไปวิ่งเล่นกับเจ้าได้ยังไงกัน” พี่สะใภ้เอ่ยแซว
“ก็ข้าอยาก พาหลานข้าไปด้วย ซือซุนวิ่งไม่ได้ ข้าอุ้มเขาวิ่งก็ได้ นะๆๆ พี่ใหญ่ ให้ข้าพา ซือซุน ออกไปเที่ยวนะ” ร่างอวบหันไปขอร้องพี่ชาย
“ซิ่วหมิ่น เจ้าจำเรื่องคราวที่แล้วไม่ได้หรือ ตอนนี้สถานการณ์นอกจวนยังวางใจไม่ได้ พี่คงอนุญาตเจ้าไม่ได้”
“พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้ออกไปคนเดียวสักหน่อย ข้าจะให้ เฉินกับอี้ชิงไปด้วย นะๆๆๆ” ร่วงอวบอ้อน แล้วมีหรือคนเป็นพี่ชายที่ตามใจน้องมาตลอดอย่างอู๋อ๋องจะทนได้
“คงต้องรอให้ ซือซุนแข็งแรงกว่านี้ก่อนพี่ถึงจะอนุญาต ”
“เย้ๆ ได้เลย ข้าจะรอ แต่ข้าต้องกลับไปคิดก่อนว่าจะพาซือซุนไปวิ่งเล่นที่ไหน” ซิ่วหมิ่นบอกอย่างร่าเริงก่อนจะออกจากห้องไปเพื่อเตรียมแผนการเที่ยว ก่อนที่คนอื่นๆจะทยอยกันออกไป
“ในที่สุดก็ยิ้มได้แล้วสินะ จื่อเทา”
“ซือซุน ดีขึ้นมาก ข้าก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา ” ร่างเพรียวบอกด้วยรอยยิ้ม
“เอาไว้ ถ้าซือซุนหายดีแล้ว พี่จะพาเจ้ากลับลูกไปเที่ยวดีหรือไม่” อู๋อ๋องบอกอ่างเอาใจ
“ดีๆ ข้าไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง พี่สัญญาแล้วนะ ถ้าพี่คืนคำ ข้ากับลูกจะไม่พูดกับท่าน” จื่อเทาคาดโทษ
“หืม เจ้าโกรธพี่เกี่ยวอะไรกับซือซุน”
“เพราะว่า ซือซุนเป็นลูกของข้า ถ้าข้าไม่ชอบ ซือซุนก็ต้องไม่ชอบด้วย”
อู๋อ๋องได้แต่มองคนเอาแต่ใจอย่างจำยอม ต่อให้มีลูกแล้ว จื่อเทากังคงเป็นเจ้าเด็กดื้อคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน หรือบางที แคว้นอู๋อาจจะมีเจ้าเด็กดื้อเพิ่มขึ้นมาอีกคน
ก๊อกๆ
“เรียนท่านอ๋องมี ราชทูต มาขอพบ ขอรับ”
“ราชทูตหรือ เดี๋ยวข้าตามไป” ร่างสูงบอก พลางมองที่เจ้าเด็กดื้ออย่างเป็นห่วง
“พี่ไปเถอะ ข้าดูแลลูกคนเดียว อย่าลืมสิ พี่เป็นอู๋อ๋องนะ ต้องทำเพื่อบ้านเมือง”
“แต่ในฐานะ สามีและฐานะพ่อ ข้าก็อยากอยู่กับคนที่ข้ารัก มากที่สุดเช่นกัน”
“ข้ากับลูกเข้าใจ ท่านอย่าคิดมาก ไปทำงานเถอะ ตอนเย็น ท่านกลับมาบางที ซือซุนอาจจะหายแล้วก็ได้นะ” จื่อเทาบอกด้วยรอ
ยิ้มก่อนจะดันหลัง อู๋อ๋องที่หนีงานออกจากห้อง ไป
“ใครมาหรือ อี้ชิง”
“ข้าน้อยว่าท่านอ๋อง ไปพบเขาเองดีกว่าขอรับ” เมื่อเห็นว่าคนสนิทอ้ำอึ้ง ร่างสูงทำได้เพียงขมวดคิ้วแน่นก่อนจะเดินนำออกไป
อู๋อ๋อง มองแผ่นหลังของคนที่รอเขาอยู่ในเก๋งฤดูร้อนอย่างสับสน
ไม่มีทาง จะเป็นไปได้ อย่างไร คนผู้นั้นจะมาที่นี่อีก ทำไม
“ไม่ได้เจอกันนานเลยสินะ อี้ฟาน” เสียงหวานเอ่ยทักทันที่ที่ร่างบางหันกลับมาแล้วพบว่า ใคร ยืนอยู่ข้างหลัง
“ลู่หาน”
.........................TBC.............................
:katai2-1: พี่ลู่ มาแล้ว
มาทำไม พาเพื่ออัลไล
-
^
^
^
^
จิ้มๆ
ลู่หานมาทำไมอ่ะ
จะมาขัดขวางความสุขเหรอ
ไม่ได้นะๆ กลับไปเลย
-
จะมีมาม่าไม๊เนี่ย พึ่งจะหวานเอง :katai1:
-
ขนาดอยู่กัน 2 คนยังหวานจนมดขึ้น :-[ :-[
พอเพิ่มอีก 1 ก็หวานซะคนแก่เบาหวานกำเริบ :give2: :give2:
แล้วไอ้ลู่วิ่งนี้ มานเป็นคายหว่า :m28: :m28:
-
เค้ามีลูกมีเมียแล้วจ้าา
(ลู่หานเป็นใครนะ ลืม :heaven)
-
มาทำไม
-
:katai1: :katai1: มาทำไมเนี่ย
-
ลู่หานนี่เป็นคนรักเก่าของอู่อ๋องหรือเปล่า
จะกลับมาแก้แค้นล่ะมั้ง
แล้วอย่างนี้จื่อเทาจะทำไงดี แววเศร้ามาอีกแล้ว
-
จะต้องต้มน้ำรอต้มมาม่ารึป่าวหว่า
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
ต้มน้ำละคะ โยนมาม่าลงมาเลย
เอาเป็ดเอา+ไปเพิ่มกำลังให้จื่อเทา
-
เหมือนจะได้กลิ่นมาม่าโชยมาชามใหญ่
-
พี่ลู่มาหาทำไมนะ น่าคิดนะเนี่ย'_'
-
ลู่หานนี่เป็นใครกันแน่นะ
-
คนในอดีต
“ลู่หาน” เสียงเรียกชื่อดังขึ้น ก่อนจะเรียกรอยยิ้มของผู้มาเยือนได้ไม่น้อย
“คารวะ ท่านอ๋อง” ร่างบางเอ่ยก่อนจะทำความเคารพ
“ไม่ต้องมากพิธี เราคนกันเองทั้งนั้น เจ้าทำตัวตามสบายเถอะ” ร่างสูงที่เหมือนเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอเอ่ยบอก นานเหลือเกินที่ไม่
ได้พบหน้า คนตรงหน้าเขายังคงดูบอบบางไม่เคยเปลี่ยน
“หน้าข้ามีอะไรติดอยู่หรือ” ร่างบางเอ่ยถาม
“หามิได้ ข้าเพียงแต่แปลกใจ”
“แปลกใจที่ข้ามาที่นี่ เช่นนั้นหรือ นั่นสินะ ข้าไม่ควรมาที่นี้อีกหลังจากที่หักหลังเจ้าเมื่อ 7 ปีก่อน” ร่างบางบอกก่อนจะยิ้มเศร้า หลังจากที่เขาหักหลัง อดีตคนรักเมื่อ 7 ปีก่อนเขาไม่ควรกลับมาที่นี่อีก
“เรื่องในอดีตนั้น ข้าไม่อยากเก็บมาคิดให้วุ่นวาย เจ้าอย่าได้คิดมากเลย ”
“เช่นนั้น เจ้าคงยินดีต้อนรับข้าใช่หรือไม่”
“ที่นี่ ยังเป็นบ้านหลังที่สองของเจ้า เช่นเดิม ข้าเคยบอกเจ้าไว้แล้ว ว่าหากมีเรื่องทุกข์ร้อนก็จงคิดเสียว่าแคว้นอู๋ เป็นบ้านของเจ้า” อู๋อ๋องเอ่ยเสียงเรียบ เพื่อพยามเก็บทุกอย่างที่ผ่านมาไว้ในใจ ไม่ง่ายเลยกับการที่จะลืม “รักครั้งแรก” และ คนที่ทำให้เขาพบเจอทั้งความสุขและความทุกข์ในเวลาเดียวกัน
“อี้ชิงบอกว่า มีราชทูตมาขอพบข้า หรือว่าคนผู้นั้นคือเจ้า”
“ถูกต้อง ข้าคือราชทูตที่แคว้นลู่ ส่งมาเจรจาเพื่อสงบศึก”
“ถ้าเช่นนั้น ก็เชิญทางนี้เถิด” อู๋อ๋องบอกก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องอักษร
“พระชายาเจ้าคะ ทานข้าวเลยหรือไม่เจ้าคะ ” ชิงเออร์เอ่ยถามหลังจากที่นางเห็นพระชายาเอาแต่นั่งรอท่านอ๋องมาหนึ่งชั่วยามแล้ว
“แต่ ท่านอ๋องของพวกเจ้าบอกว่าจะกลับ”
สองสาวใช้ได้แต่ถอนใจกับความดื้อของพระชายา พวกนางจนปัญญาจริงที่ที่จะทำให้พระชายาเลิกดื้อเห็นทีก็คงมีแต่ท่านอ๋องผู้เดียวเท่านั้นที่ทำได้
“อี้ชิง ท่านอ๋องเล่า” ร่างเพรียวเอ่ยถามคนสนิทของร่างสูง เมื่อเห็นว่าองครักษ์เดินเข้ามาเพียงลำพัง
“พระชายา ขอรับ ท่านอ๋องให้ข้าน้อย มาเรียนท่านว่า วันนี้ติดราชกิจ มาทานข้าวด้วยไม่ได้ ขอรับ”
“เช่นนั้นหรือ ชิงเออร์ ม่านเออร์ เจ้าเก็บสำรับไปเถอะ ข้าไม่หิว”
“แต่พระชายายังไม่ได้ทานอะไรเลยนะเจ้าคะ”
“เก็บเถอะ ข้าจะไปดูซือซุน” ร่างเพรียวบอกก่อนจะเดินเข้าไป ดูลูกชาย ที่อยู่ในห้องนอนด้านในทันที
“ท่านอี้ชิง เหตุใดท่านอ๋องถึงทำเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่รู้หรือ ว่าพระชายารอมาหนึ่งชั่วยามเต็มๆนะเจ้าคะ” ม่านเออร์บอก นางเพียงแค่ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจสักนิดว่า แขก คนนั้นของท่านอ๋องจะสำคัญกว่าพระชายากับท่านชายน้อยของนางได้อย่างไร
“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่อง ที่เราจะสอดปากเข้าไปยุ่ง พวกเจ้าสองคนอย่าได้พูดไป” อี้ชิงบอกเสียงนิ่ง ก่อนจะออกจากห้องไป ทิ้งให้สองสาวยิ่ง งุนงง คนผู้นั้นคือใครกัน ถึงไม่ควรแตะต้อง
อีกด้านหนึ่งอู๋อ๋อง กำลังขมวดคิ้วแน่นกับข้อเสนอของแคว้นลู่ ที่ถูกยื่นมาเพื่อเจรจาสงบศึก
“ดูท่าวันนี้ เจ้าจะยังคงตัดสินใจ ไม่ได้สินะ อี้ฟาน” ร่างบางเอ่ยถามกับคนที่ยังคงนั่งหน้าเครียดอยู่
“แม้ว่า แคว้นอู๋และแคว้นลู่ จะเคยเป็นพันธมิตรกัน แต่ข้อเสนอที่พวกเจ้าเสนอมา ดูเหมือนจะเป็นสัญญา ค้าขายมากกว่าสัญญาสงบศึก”
“นั่นเป็นสิ่งที่ สองแคว้นต้องการมิใช่หรือ เดิมที แคว้นอู๋ก็ไม่เคยคิดที่จะรุกรานแคว้นลู่อยู่แล้ว ข้าไม่เห็นมีความจำเป็นที่ต้องร่าง
สัญญาสงบศึก เพราะการที่เจ้าสั่งทหารไปล้อมแคว้นลู่ นั่นเพราะกลัวว่าเราจะส่งทหารไปช่วยแคว้นเยว่ แต่ในเมื่อตอนนี้ก็ไม่มีแคว้นเยว่แล้ว เราก็ไม่จำเป็นต้องรบกันอีก เจ้าว่าจริงหรือไม่ ”
“เจ้ายังคงฉลาดไม่เปลี่ยน นะลู่หาน” อู๋อ๋องเอ่ยชม แม้ว่าไม่ได้เจอกันหลายปี แต่ท่าทางที่ฉลาดสมเป็นอ๋องน้อยแห่งแคว้นลู่ของร่างบางนั้นยังคงไม่เปลี่ยนไปสักนิด
“ข้าคงไม่บังอาจรับคำชมของเจ้า นี่ก็เย็นมากแล้ว ข้าว่าเราพักเรื่องบ้านเมืองไว้ดีกว่า ข้าไม่ได้กินอาหารแคว้นอู๋มานานแล้ว หวังว่าวันนี้ท่านอ๋องจะกรุณาเลี้ยงสักมื้อ”
“ได้สิ” ร่างสูงวางมือก่อนจะเดินนำร่างบางไปที่โต๊ะอาหาร
สามวันที่ผ่านมา จื่อเทาไม่เห็นแม้แต่เงาของคนรักด้วยซ้ำ จะเห็นก็เพียงแค่คนสนิทของร่างสูงเท่านั้นที่มักจะแวะเวียนมาแจ้งข่าว ส่วนมากมักจะเป็นการแจกแจงราชกิจต่างๆของร่างสูงให้ฟังเสียมากกว่า
“ชิงเออร์ ม่านเออร์ ข้าว่าจะพาซือซุนออกไปเดินเล่นสักหน่อย พวกเจ้าว่าดีไหม”
“แต่ท่านชายเพิ่งหายป่วยนะเจ้าคะ” ม่านเออร์ไม่เห็นด้วย
“แต่ ข้าน้อยว่า ถ้าท่านชายน้อยได้สูดอากาศข้างนอก คงจะสดชื่นนะเจ้าคะ อุดอู้อยู่แต่ในห้องจะทำให้ท่านชายล้มป่วลงไปอีก
ได้” ชิงเออร์เสนอความคิดบ้าง
“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะพาซือซุนออกไปเดินเล่นที่สวนดีหรือไม่ แถวนั้นร่มรื่น น่าจะทำให้เจ้าเด็กน้อยนี่อารมณ์ดี ใช่ไหมซือซุน” ร่างเพรียวบอกก่อนจะก้มลงไปถามความเห็นเจ้าเด็กตัวขาวในอ้อมกอด
สวยของจวนอ๋องนั้นทั้งร่มรื่น และสวยงาม สระน้ำขนาดใหญ่ที่มีฝูงปลาแหวกว่ายอยู่มองแล้วเพลินตายิ่ง ซ้ำดอกไม้ที่กำลังแข่งกันออกดอกยิ่งทำให้สวนสวยดูมีชีวิตชีวา เสียงหัวเราะที่ดังแว่วมาจากเก๋งฤดูร้อนทำให้ร่างเพรียวขมวดคิ้วแน่น เพราะมันช่างคุ้นหูเหลือเกิน เมื่อเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้จึงจำต้องเดินตามหาที่มา
“พี่ลู่หาน” จื่อเทาเอ่ยแผ่วเบาพลางขมวดคิ้วแน่น พี่ลู่หานมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่ที่น่าแปลกใจคือ ท่าทางของใครอีกคนที่อู่ด้วยยิ่งทำให้จื่อเทาไม่เข้าใจ อู๋อ๋อง กำลังหัวเราะ เป็นการหัวเราะที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่เคยเห็น ร่างสูงในตอนนี้เหมือนเด็กหนุ่มแรกรักที่กำลังสนทนาอยู่กับคนรักอย่างรื่นรมย์
“พระชายาดูอะไรอยู่เจ้าคะ” ชิงเออร์เอ่ยถามหลังจากที่นางเห็นพระชายาเอาแต่มองไปที่เก๋งดูร้อน
“เจ้ารู้จัก แขก ของท่านอ๋องผู้นั้นหรือไม่ชิงเออร์” ร่างเพรียวถามก่อนจะชี้ไปที่สองคนที่อยู่ในเก๋งฤดูร้อน
“นั่นมัน… ม่านเออร์ เจ้ามาดูสิว่าใช่ หรือไม่” ชิงเออร์อุทานลั่นก่อนจะเรียกเอนสนิทให้มาดูอีกคน
“สวรรค์ ทำไมถึงเป็นคนผู้นั้น” ม่านเออร์ร้องอย่างตกใจ
“นี่พวกเจ้าจะบอกข้าได้หรือยังว่า คนผู้นั้นเป็นใคร” ร่างเพรียวที่เหมือนกลาเป็นส่วนเกินถามอย่างร้อนรน อะไรบางอย่างกำลังบอกเขาว่า ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน
“เอ่อ..” สองสาวใช้ได้แต่ อ้ำอึ้ง
“ชิงเออร์ ม่านเออร์ พวกเจ้าพูดมาเถอะ………………. นี่เป็นคำสั่ง!!!” เมื่อเห็นว่าสองสาวใช้ มัวแต่เงียบร่างเพรียวจึงต้องใช้อำนาจบ้าง
“ คือ เอ่อ ท่านผู้นั้นคือ ท่านลู่หาน เป็นอ๋องน้อยแห่งแคว้นลู่ แล้วก็เป็นเอ่อ เป็น”
“เป็นคนรักเก่า ของท่านอ๋องเจ้าคะ” เมื่อเห็นว่าเพื่อนเอาแต่อึกอัก ม่านเออร์เลยจำใจพูดแทน แต่นางอยากจะตบปากตัวเองนัก เมื่อเห็นว่าพระชายากำลังมองนางด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา
“พระชายา”
“คนๆนั้น คือคนที่ทำให้ ท่านอ๋องของพวกเจ้า ทำสงครามกับแคว้นเยว่สินะ” แม้จะไม่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดแต่ร่างเพรียวก็พอจะประติดประต่อได้ ว่าอะไรเป็นอะไร แววตาเรียบเฉยนั้น กำลังทำให้สองสาวใช้รู้สึกกลัว มันคือแววตา ของอ๋องน้อยแห่งแคว้นเยว่ ไม่ใช่แววตาของพระชายาของพวกนางเลยสักนิด
“ท่านอ๋อง ของพวกเจ้า คงรักเขามากใช่ไหม”
“พระชายา อย่าคิดมากนะเจ้าคะ เรื่องนั้นมันกลายเป็นอดีตไปแล้ว ปัจจุบัน ท่านอ๋องรักท่านนะเจ้าคะ” ชิงเออร์บอก
“ถึงเวลานอนกลางวันของซือซุนแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ” เสียงเรียบเอ่ยบอกก่อนที่ร่างเพรียวจะเดินกลับที่ไม่แม้แต่มองไปที่เก๋งฤดูร้อนอีกเลย
“แผนของเราดำเนินไปถึงขั้นไหนแล้วชานเหลียน” ร่างบางที่นั่งอยู่ในห้องโถงเอ่ยถาม กับร่างสูงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า
“ตอนนี้แผนขั้นแรกดำเนินไปได้ด้วยดี อีกไม่นาน ข้าน้อยจะลงมือ ตามแผนขั้นสอง ขอรับ”
“ประเสริฐ!! เวลาที่รอคอยใกล้เข้ามาแล้วสินะ ความแค้นของข้าใกล้จะได้ชำระแล้ว ส่งคนของเราไปเฝ้าดู อู๋อ๋องไว้ให้ดีแล้วส่ง
ข่าวมาเป็นระยะ หากมีโอกาสก็จงลงมือ ทันทีอย่าได้ลังเล ใครที่มัน เอา “หัวใจมังกร” มาให้ข้าได้ ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม”
......................TBc....................
:really2: อย่าเพิ่งดราม่า กับพี่ลู่ จนลืม
สองคนในสามบรรทัดสุดท้ายนะคะ
เขากำลังจะมา ฮ่าๆๆ :katai3:
ไปดีกว่า รักทุกคนนะ จุ๊บๆๆๆ :mew1:
-
โอ..ทั้งศึกในและศึกนอก :m31:
-
อย่าลืมตัวละครเก่าในอดีตสินะคะ
-
อี้ฟานทำไมทำแบบนี้ สงสารจื่อเทา
-
อ่านแล้วคนแก่ของขึ้น ไม่ไม่อะไรจะกล่าว
ขอ 3 ทีแล้วกัน ใช้หลานจื่อเทาโดยเฉพาะ :z6: :z6: :z6:
ไปแบบแค้น ๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ๋องปลวกเอ้ย!!
-
นิ ท่านอ๋อง ทำแบบนี้กับ จื่อเทา ได้ยังงัยฮะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
หึ๊ยยยยยย หมั่นไส้อ่ะ หมั่นไว้โว้ยยยยยยยยยย
ไม่มาดูแลภรรยากับลูกเลย สนใจแต่คนรักเก่า เชอะ!!! :beat: :beat:
-
นี่เหรอที่บอกว่ารักเค้าทำกันแบบนี้เหรอ๘
-
อี้ฟานทำไมทำอย่างนี้ ละเลยจื่อเทากับลูกน้อยได้ยังไง
งานนี้ศัตรูคงได้จังหวะแล้วแหละ
ทำให้ท่านอ๋องของเรารู้ซึ้งซิว่าทำอย่างนี้ผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร
-
หึ หัวใจมังกร ใครเอามาให้ข้าได้ ข้าจะตบรางวัลเป็นสองเท่าของนายเจ้า
-
:ling1: :ling1: :ling1: มาเร็วๆจ้า
-
คนในอดีต 2
“พระชายา เจ้าคะ นอนเถิดเจ้าค่ะ ดึกแล้ว” ชิงเออร์เอ่ยบอกกับผู้เป็นนาย นางไม่สบายใจสักนิดที่เห็นพระชายาของนางเป็นเช่นนี้ แต่แค่สาวใช้อย่างนางจะทำอะไรได้ ก็ในเมื่อคนก่อเรื่องเป็นถึง อ๋องแห่งแค้วน ซ้ำต้นเหตุแห่งความมาดหมางก็เป็นถึง อดีตคนรักของท่านอ๋อง นางสงสารพระชายาจนไม่รู้จะสงสารอย่างไรแล้ว ท่านอ๋องนะท่านอ๋อง ถ้าพระชายาโกรธจนหนีไปนางจะหัวเราะให้ฟ้าถล่มเลย
“ข้ายังไม่ง่วง พวกเจ้าสองคนไปนอนเถอะ”
“พระชายา คิดมากเรื่องเมื่อกลางวันนี้ใช่ไหมเจ้าคะ” เป็นม่านเออร์ที่อดรนทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากถาม
“พวกเจ้าบอกเองว่าข้าไม่จำเป็นต้องคิดมาก ไม่ใช่หรือ” ร่างเพรียวเอ่ยเสียงเบา มันเบาจนคนฟังอยู่ต้องลอบถอนใจ
“พระชายา” ชิงเออร์ครางเสียงแผ่ว
“พวกเจ้าอย่าคิดมากเลย ข้าไม่เป็นไร ไปนอนเถอะ ”
เมื่อถูกไล่กลายๆ สองสาวใช้ทำได้เพียง ลอบถอนใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป แม้จะไม่อยากปล่อยให้พระชายาอยู่ตามลำพัง ก็ตามที
จันทราเคลื่อน เร้นกาย ในม่านเมฆ
ดั่งมนต์เสก ค่ำคืน ให้หม่นหมอง
ความมืดมิด เข้าแทนที่ ความเรืองรอง
ยิ่งพาใจ เศร้าหมอง ให้ตรอมตรม
จื่อเทาทำได้เพียงถอนหายใจ เพราะไม่อาจหาคำตอบให้กับตัวเองได้ ยิ่งคิดภาพที่สองร่างเคียงคู่กันในเก๋งฤดูร้อนยิ่งทำให้กังวล
คำว่ารักของเจ้า ยังเชื่อได้อยู่หรือไม่ นะ อู๋อ๋อง
ร่างบางที่เดินเล่นอยู่ภายในสวน กำลังขมวดคิ้วแน่น เมื่อใครบางคนที่คุ้นตาเหลือเกินเดินอยู่ในสวน แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อ จื่อเทาถูกจับมาในฐานะเชลย แต่คนที่เขาเห็นดูไม่คล้ายเชลยสักนิด
“จื่อเทา” เสียงนั้นเอ่ยเรียกร่างเพรียวที่ยืนหันหลังให้
“ทะ ท่าน” จื่อเทาเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่า “ใคร” ยืนอยู่ข้างหลัง สวรรค์ ทำไมท่านจึงชอบเล่นตลกกับข้านัก ข้ายังไม่พร้อมที่จะพบกับพี่ลู่หาน ในเวลานี้
“จื่อเทา ใช่เจ้าจริงๆ ด้วย” ร่างบางบอกทั้งรอยยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดคนเป็นน้องแน่น
“พี่ลู่หาน ปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าหายใจไม่ออก” ร่างเพรียวบอกเสียงเบาเมื่ออีกคนดูท่าจะกอดเขาแน่นเกินไป
“ขอโทษๆ ข้าดีใจเกินไปที่พบเจ้าที่นี่”
“ไปคุยกันด้านนั้นเถอะ” จื่อเทาบอกก่อนจะเดินนำร่างบางไปที่โต๊ะหิน ที่สองสาวใช้กับลูกชายตัวน้อยนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“พระชา..” ม่านเอออร์ที่กำลังจะร้องทักถูกสายตาคมสั่งให้เงียบทันที เขายังไม่อยากให้พี่ลู่หานรู้ ว่าเขาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร หากว่าวันหนึ่ง พี่ลู่หานมายืนแทนที่จะได้ไม่คิดมาก ไม่ใช่สิ ที่ตรงนี้เป็นของร่างบางมาก่อน หรือบางทีอาจจะเป็นมาตลอด
“จื่อเทา ทำไมเจ้าเงียบไป”
“ไม่มีอะไรหรอก เชิญนั่งเถอะ” ร่างเพรียวบอกปัด ก่อนจะพายมือให้คนอายุมากกว่านั่งก่อนจะรับ ทารกน้อยมาอุ้มไว้แนบอก แค่เพียงอยากขอกำลังใจยามที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่ตัวเองไม่มีทางสู้ได้
“เจ้าเงียบอีกแล้วนะจื่อเทา เจ้าไม่ดีใจหรือที่เจอพี่”
“ข้าดีใจ ที่เจอพี่ หลังจากที่แคว้นเยว่ล่มสลายท่านคงลำบากมาก” จื่อเทาเอ่ยด้วยความสำนึกผิด เขาเสวยสุขอยู่ที่แคว้นอู๋ จนลืมพี่น้องร่วมชาติที่ต้องเผชิญชะตากรรมเหล่านั้นไปได้อย่างไร
“ไม่หรอก อี้ฟาน ไม่ใช่สิ อู๋อ๋อง มิใช่คนเลวร้าย หลังจากที่รวบแคว้นเยว่เข้าเป็นมืองขึ้น ก็มิได้กดขี่ข่มเขงประชาชนของเรา เพียงแค่ส่งขุนนางมาปกครองเท่านั้น ส่วนตัวข้าหลังจากที่สิ้นเยว่อ๋อง จึงถูกส่งตัวกลับแคว้นลู่ตั้งแต่ตอนนั้น”
“พี่ลู่หาน รู้จักอู๋อ๋องมาก่อนหรือ”
“พี่กับ อู๋อ๋องเรา…”
“พวกเจ้า พบกันแล้วหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ก่อนที่ร่างสูงของอู๋อ๋องจะนั่งร่วมโต๊ะ
“ใช่สิ ถ้าหากข้าไม่ออกมาเดินเล่นก็คงไม่พบ จื่อเทา เจ้าทำไมไม่บอกข้าว่า จื่อเทาอยู่ที่นี่” เสียงหวานแหวลั่น
“มันยังไม่ถึงเวลา เจ้าอยู่ที่นี่อีกนานไม่ใช่หรือ ” ร่างสูงบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก
“เหอะ แต่เจ้าไม่คิดบ้างหรือ ว่าข้าคนนี้ ก็คิดถึงจื่อเทาเช่นกัน” ร่างบากบอก
“ฮ่าๆ เจ้าอายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะลู่หาน ทำเช่นนี้ได้ด้วยหรือ” ร่างสูงเอ่ยล้อ จนร่างบางที่นั่งอยู่หน้างอหนักกว่าเดิน
“อู๋ อี้ ฟาน ข้าจะโกรธเจ้าแล้วนะ”
“ก็แล้วแต่เจ้าจะโกรธ วันนี้ข้าว่าจะออกไปเที่วตลาดสักหน่อย เจ้าคงไม่อยากไปสินะ เพราะเจ้าโกรธข้าอยู่”
“ตลาดหรือ ข้าไม่โกรธเจ้าแล้วก็ได้ แต่เจ้าต้องพาข้าไปตลาดนะ”
“ฮ่าๆ เจ้าหลอกง่ายไม่เปลี่ยนเลยนะ ลู่หาน”
จื่อเทาทำได้เพียงนั่งมองคนสองคนหยอกล้อกันผ่านทางคำพูดอย่างเป็นส่วนเกิน แม้ต้องการจะเอ่ยปากแต่บทสนทนาเหล่านั้นกลับเป็นเรื่องในอดีตที่เขาไม่เคยรู้ ทั้งสองคนทำราวกับว่า เขาไม่มีตัวตน
หากว่าจะแสดงความรักต่อกัน ใยต้องให้ข้าร่วมเป็นพยาน แล้วคำว่ารัก ที่ท่านให้ข้า เล่า อู๋อ๋อง ท่านโยนมันทิ้งไปไว้ที่ใด
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ ทารกน้อยแผดเสียงลั่น เมื่อคนที่อุ้มอยู่กอดรัดแน่นจนรู้สึกเจ็บ
“ซือซุน เจ็บหรือลูก” ร่างเพรียวคลายอ้อมกอดพลางเอ่ยถามลูกน้อยที่ยังคงสะอื้นด้วยความร้อนรน
“หือ นั่นลูกใครหรือ น่ารักน่าชังเชียว ขอพี่อุ้มได้หรือไม่ จื่อเทา” ลู่หานถาม ก่อนที่จื่อเทาจะยกทารกน้อยในอ้อมกอดให้อย่างเสียไม่ได้
ภาพของร่างบางที่อุ้มทารกน้อยไว้แนบอกกับร่างสูงที่หยอกล้อกับลูกน้อยอยู่ไม่ห่าง ดูช่างอบอุ่น อ่อนโยน จนคนที่มาเห็นต่างยิ้มตาม แต่จื่อเทากลับทำได้เพียงกัดปากตัวเองแน่น ภาพที่เห็นมันอ่อนโยนเกินไป อ่อนโยนจนเขากลัว กลัวว่าสักวัน ลู่หานจะทวงคืนทุกอย่างไป ถ้าวันนั้นมาถึง เขาจะเป็นเช่นไร
อย่าร้องไห้นะจื่อเทา อย่าร้องเด็ดขาด
ร่างเพรียวทำได้แค่เพียงค่อยๆหันหลังแล้วเดินจากไป ไม่อยากเห็น ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ที่ตรงนั้นมันสมควรเป็นของอีกคน คนที่เขาไม่มีวันจะเทียบได้ ความสุข ความรัก ที่ผ่านมา มันเป็นเพียงภาพลวงตา วันนี้เจ้าของตัวจริงกำลังจะทวงมันคืนไปแล้ว
“พระชายา” ชิงเออร์เอ่ยเสียงแผ่ว เมื่อเห็นหยดน้ำตาของร่างเพรียว
“ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ชิงเออร์ วันข้างหน้า หากข้าไม่ได้อยู่ที่นี่ เจ้าต้องดูแล ซือซุนให้ดีนะ”
“พระชายาจะไปไหนเจ้าคะ”
“วันข้างหน้าหากที่นี่ไม่ต้องการข้า ข้าคงต้องกลับแคว้นเยว่”
“ข้าน้อยไม่ยอมให้ท่านกลับไปเด็ดขาด ท่านเป็นพระชายาของพวกเรา นั่นคือความจริง ไม่มีใครลบความจริงข้อนี้ได้หรอกเจ้าค่ะ” ม่านเออร์บอกทั้งน้ำตา
“เจ้าก็เห็นไม่ใช่หรือ ม่านเออร์ ว่ามีคนที่เหมาะสมจะเป็นพระชายามากกว่า ข้านัก”
“ไม่มีใครเหมาะสม ไปมากกว่า ท่านหรอกเจ้าค่ะ ท่านคือพระชายา คือคนที่ท่านอ๋องรัก คือท่านแม่ของท่านชายซือซุนนะเจ้าคะ ”
จื่อเทาไม่ได้ตอบรับคำพูดของสาวใช้ ทำได้เพียงเหม่อมองบนท้องฟ้ากว้าง อย่างสับสน
ข้ายังคงเป็นคนที่เจ้ารักอยู่จริงๆหรือ ยังคงสามารถเป็นพระชายาของ อู๋อ๋อง และ แม่ของ ซือซุน ได้อยู่เช่นนั้นหรือ
.............................TBC..........................
ขอต้อนรับเข้าสู่ มาม่า อย่างเป็นทางการ
:z2:
ว่าจะลงตั้งแต่เมื่อว่า แต่ wifi ดันใช้ไม่ได้
เลยต้องมาวันนี้แทน อย่าว่ากันนะคะ
รักทุกคนเสมอ :mew1:
-
^
^
^
จิ้มๆ อิอิ
........................
จื่อเทาน่าสงสาร
ไหงอี้ฟานถึงทำอย่างกับจะกลับไปรักลู่หานอย่างนั้นล่ะ ความรักที่พร่ำบอกอ๋องน้อยของเรามันหายไปไหน
หรือว่ามันเป็นเพียงแค่คำล่วงเพื่อหลอกให้อีกฝ่ายตายใจ
ท่านอ๋องทำเมินราวกับอ๋องน้อยของเราไม่ได้อยู่ที่นั่น ตกลงหมดรักกันแล้วจริงๆ หรือ
-
หนีออกมเลย
อย่าไปอยู่กับคนเจ้าชู้พันนั้น
นิสัยไม่ดีแบบนี้แล้วให้ใครเชื่อใจได้
มาต่อเร็วๆนะ
-
หวังว่าตอนหลังคงไม่บอกว่า ที่ทำอย่างนี้เพราะต้องการหลอกศัตรูว่าไม่ได้คิดอะไรมากมายด้วยนะ จะเสียความรู้สึกมาก
ปกป้องคนรักจากศัตรู แต่ทำร้ายจิตใจคนที่รักด้วยมือตัวเอง ไม่มีเหตุผลเลยนะ
-
มีเมียแล้วไม่สนใจตัวเองมัวแต่ไปใส่ใจอดีตเมียอีกนะ มันน่าน้อยใจแทนจื่อเทานัก หนีไปเลยจื่อเทา อย่าไปอยู่กับอี้ฟานเลย [อิมเมจตัวละครผมจิ้นเป็นวงเอ็กโซเอ็มหมดทุกคนเลย^^]
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
หนีเลยมั๊ย จื่อเทา
o12 o12 o12 o12
กลับบ้านกัน
-
ดีเหมือนกันนะ ให้ตามง้อเล่นๆ
-
สงสารจื่อเทา
-
สงสารจืื่่อเทา ซิ่วเหมือนอยู่ไหนมาอยู่เป็นเพื่อนจื่อเทาบ้างสิ เฉินอีกคน
-
:m15:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: เศร้าาาา
-
ทำไมอู๋อี้ฟานทำแบบนี้ ไม่สนใจจื่อเทาเลยสักนิด
นี่เหรอที่เคยบอกว่ารัก ลู่หานไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจื่อเทาอยู่ในฐานะอะไร
:angry2: :angry2:
-
:sad4: :sad4: เรานั่งร้องไห้แฮะ
-
อู๋อ๋องทำไมทำแบบนี้ :เฮ้อ:
-
สั้นอ่ะ :monkeysad:
-
จื่อเทาา T^T
สนกมากเลยค่า ติดตามนะค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเศร้า :monkeysad:
อ่านตอนนี้แล้วซึม :m15:
:sad11: :sad11: :sad11:
-
อ่านคอมเม้นท์ของแต่ละคนตาม
รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวเหลือเกิน
อ๋องทำเกินไปแล้ว
เห็นคนเก่าก็ลืมคนใหม่อย่างนั้นเหรอ
ไม่ถนอมน้ำใจกันสักนิด
ถึงเทาจะอยู่ในฐานะพระชายา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนนางสนมซะเองมากกว่า
อย่าจะร้องไห้ ฮือออ :z3:
-
เอ่อ..........แอบซับน้ำตา :mew4:
เราเชื่อว่าอ๋องไม่ใช่คนโง่ น่าจะดูแผนการของลู่หานออก
แต่คงไม่คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่จะทำให้อีกคนที่รักต้องช้ำใจ
(ก็แค่อยากแอบมองโลกในแง่ดีบ้าง อะไรบ้าง)
ปล.หากสิ่งที่เราหวังคือความเป็นไปไม่ได้ ก็ขอให้รู้ไว้ว่าการเลือกที่จะเลี้ยงงูเห่าไว้ข้างตัว
ก็คงไม่พ้นต้องมาแว้งกัดอีกรอบ
โถ.........จื่อเทาของอาเจ๊ ฮึกๆๆ
-
หัวใจมังกร
“พระชายา อย่าร้องไห้เลยนะเจ้าคะ” ชิงเออร์บอกทั้งน้ำตา
“ข้าร้องไห้หรือชิงเออร์” จื่อเทาถามเสียงแผ่ว ทำไมถึงไม่รู้ตัวสักนิด ว่าร้องไห้
“โถ่ พระชายา” สองสาวได้แต่ครางแผ่ว สงสารพระชายาเหลือเกิน สวรรค์ ทำไมจึงได้มอบความสุขมาให้พระชายาของนางสั้นนัก
“พวกเจ้า ออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว”
“พระชายา แต่ข้าน้อย”
“ออกไปเถอะ ข้าไม่เป็นอะไร” ร่างเพรียวบอกเสียงเบา
“ชิงเออร์ จะอยู่หน้าห้องนะเจ้าคะ มีอะไรก็เรียก ชิงเออร์นะเจ้าคะ” สาวใช้บอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
จื่อเทามองออกไปนอกหน้าต่างพลางสะกดกลั้น น้ำตาเอาไว้ สวรรค์ ได้โปรดอย่าใจร้ายกับข้านักเลย
“อ๋องน้อย” เสียงหนึ่งเรียกร่างเพรียวจากด้านหลัง
“เฉิน” จื่อเทาครางแผ่ว เมื่อเห็นองครักษ์ที่เขารักไม่ต่างจากพี่ชาย ยืนอยู่ข้างๆ
“เจ้ายังรู้ใจ ข้าเสมอสินะ”
“อย่าร้องเลยเลยนะขอรับ” เฉินบอกเสียงแผ่ว เขาเองก็รักจื่อเทาไม่ต่างจากน้องชายแท้ๆ ความเสียใจของน้องยิ่งทำให้เขา
เสียใจมากกว่าเป็นพันเท่า
“พี่ชาย ข้าขอกอดเจ้าสักครั้งได้หรือไม่”
“ได้สิ” ร่างเพรียวโผเข้ากอดคนสนิทแน่น
“ตั้งแต่เด็กจนโต เจ้าอยู่ข้างๆข้าเสมอเลยสินะ ไม่ว่า ยามสุขหรือยามทุกข์ ข้าจะมีเจ้าเสมอใช่หรือไม่” ร่างเพรียวที่ตอนนี้กำลังอ่อนแอ บอกกับองครักษ์ ชีวิตนี้เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว ทั้งพ่อ แม่ หรือแม่แต่ คนรัก ก็ดูเหมือนจะทิ้งเขาให้โดดเดี่ยวเพียงลำพัง
“อย่าร้องไห้อีกเลย ข้าน้อยสัญญา จะไม่มีวันปล่อยให้ท่าน ต้องโดดเดี่ยว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ท่านจะมีพี่ชายคนนี้อยู่ด้วยเสมอ ความภักดีของข้าน้อย จะไม่มีวันเลือนหายไปอย่างแน่นอน”
ปัง!!!
“พวกเจ้าทำอะไรกัน!!” เสียงทุ้มตะคอกก่อนที่ร่างสูงของอู๋อ๋องจะกระชากร่างเพรียวออกจากอ้อมกอดขององครักษ์
“ข้าถามทำไมไม่ตอบ ว่าพวกเจ้ากำลังทำอะไร” ร่างสูงตะคอกพลางชักกระบี่จ่อที่คอของเฉิน
เพล้ง!!
ฝ่ามือเรียวปัดมือของร่างสูงอ่างแรงจนกระบี่ตกลงบนพื้นก่อนที่ จื่อเทาจะใช้ร่างบังคนสนิทเอาไว้
“จื่อเทา!!!” ร่างสูงคำรามลั่นเมื่อเห็นว่าคนรักกำลังปกป้องคนอื่น
“ข้าต่างหาก ที่ต้องเป็นฝ่ายถามว่าเจ้าจะทำอะไร”
“หึ การที่พี่เห็น เมียตัวเองกอดกับคนอื่น เจ้าคิดว่าพี่ควรทำอะไรล่ะ” ร่างสูงบอกเสียงลอดไรฟัน มือหนากำแน่นเพื่อระงับโทสะ ไม่ให้พลั้งมือทำร้ายคนตรงหน้า
“เหอะ ข้าน่ะหรือเมีย เจ้ากำลังเข้าใจผิดอยู่หรือเปล่า อูอ๋อง” อู๋อ๋อง มองร่างเพรียวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ อะไรที่ทำให้จื่อเทา
กลับไปเป็นคนเดิม
“จื่อเทา เจ้าเป็นอะไร”
“ข้าเองก็อยากจะถามเจ้า ว่าเจ้าเห็นข้าเป็นตัวอะไร” ร่างเพรียวแหวลั่น
“จื่อเทา ค่อยๆพูดค่อยๆจา ได้ไหม เจ้าตะคอกแบบนี้ ซือซุนตกใจนะ” ร่างบางที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กในอ้อมกอดเริ่มโยเย อู๋อ๋องจึงรีบเข้าไปปลอบลูกชายด้วยความเป็นห่วง
“หึ” ร่างเพรียวยิ้มทั้งน้ำตา ยิ่งมองก็ยิ่งเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก คนหนึ่งน่าเกรงขาม สมเป็นมังกร อีกคน งามสง่าแต่กลับบอบบาง ดังหงส์ แล้วข้าเล่า ข้าควรจะยืนอยู่ตรงไหนกัน
“อู๋อ๋อง ข้าขอถามเจ้าสักประโยค ได้หรือไม่”
“เจ้าจะถาม อะไรพี่หรือ จื่อเทา”
“ข้าอยากรู้ว่า สาเหตุที่เจ้า ทำสงครามกับท่านพ่อเพราะ พี่ลู่หาน ใช่หรือไม่”
ทั้งๆที่รู้คำตอบดี แต่กลับถามออกไป เพียงแค่อยากได้ยิน คำยืนยัน ว่าที่ผ่านมา เจ้าไม่เคยรักข้าเลย
“เจ้ารู้”
“ความจริง ข้าน่าจะรู้เร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ น่าจะรู้มาตั้งนานแล้วว่า เจ้าไม่เคยรักข้าเคย เจ้ารักแค่พี่ลู่หาน คนเดียว” จื่อเทาบอกทั้งน้ำตา
“ไม่ใช่นะ จื่อเทาเจ้ากำลังเข้าใจพี่กับอี้ฟานผิด” ลู่หานที่เงียบมานานบอกอย่างร้อนรน
“พี่กับอี้ฟานเราไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด”
“พี่อย่าโกหกข้าอีกเลย พี่ลู่หาน ข้าไม่ได้ตาบอดที่จะมองไม่ออกว่าพวกท่าน รักกันมากแค่ไหน”
“จื่อเทาเจ้าฟังพี่ก่อนได้หรือไม่” ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่ว
“ข้าไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น” ร่างเพรียวบอกทั้งน้ำตา ไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้
“แต่เจ้าต้องฟัง เจ้ากำลังเข้าใจพี่ผิดนะ จื่อเทา”
“ใช่ ข้าเข้าใจผิด เข้าใจผิดมาตลอดว่าเจ้ารักข้า แต่มันไม่ใช่ ตอดเวลาเจ้าทำทุกอย่างเพื่อพี่ลู่หาน เจ้ารักเขา เจ้าไม่เคยรักข้า
เลย”
“ทุกคนออกไปจากห้องนี้ให้หมด!!”อู๋อ๋องสั่งเสียงเข้ม ก่อนที่ทุกคนจะทยอย ออกจากห้องไป
“ทำไมเจ้ายังไม่ไป ลู่หาน”
“ข้าเป็นต้นเหคุ ให้พวกเจ้าต้องผิดใจกัน ข้าควรจะอยู่เพื่ออธิบายทุกอย่างให้จื่อเทาได้รับรู้” ร่างบางบอก ก่อนจะเข้าไปประคอง
คนที่ร้องไห้อย่างหนักให้นั่งลง มือบางจับมือ คนที่เขารักไม่ต่างจาก ลูกชายอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้
“จื่อเทา เจ้าฟังพี่นะ พี่กับ อี้ฟาน เคย รัก กันมาก่อน นั่นเป็นสิ่งที่พี่ไม่อาจปฏิเสธได้ และพี่ก็คือสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่าน
มา 7 ปีก่อนพี่ถูกส่งไปแต่งงานกับพ่อของเจ้าเพราะเหตุผลทางการเมือง ตอนนั้นแม้พี่จะมีคนรักอยู่แล้ว แต่ก็ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ เมื่อพี่ต้องเลือก บ้านเมือง และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ อี้ฟานกับพ่อของเจ้า ผิดใจกัน แต่เจ้ารู้อะไรไหม ใจคนก็เหมือนกับสายน้ำ สักวันมันก็อาจจะเปลี่ยนทิศทางการไหลได้”
“พี่หมายความว่าอย่างไร” ร่างเพรียวถามเสียงเบา
“หัวใจของพี่ กับอี้ฟานไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เจ้ารู้ไหม จื่อเทา ที่พี่อยู่กับพ่อเจ้ามันไม่ใช่ ความจำยอม แต่พี่ รัก เยว่อ๋อง
จริงๆ แปลกนะ ทั้งๆที่ ตอนแรก พี่ไม่แม้แต่จะให้เขาเข้าใกล้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความจริงใจที่เยว่อ๋องมีให้ทำให้พี่ ใจอ่อน พ่อของเจ้าอาจไม่ใช่คนดีแต่เขาก็คือคนที่ทำให้พี่รู้จักความรักที่แท้จริง มันอาจจะเป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆที่เราได้อยู่ด้วยกันแต่นั่นคือความทรงจำที่มีค่าที่สุดในชีวิตพี่ ”
“พี่ต้องการจะบอก ข้าว่า พวกพี่ไม่ได้รักกันแล้วเช่นนั้นหรือ ความรักมันเปลี่ยนแปลงได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ”
“จื่อเทา บางทีควารักของพี่กับอี้ฟาน อาจจะป็นเพียงแค่ความรักแบบเด็กๆเท่านั้น เมื่อวันที่เราพบคนที่รักจริงๆ เราจึงสามารถ
เปลี่ยนแปลงได้ ตอนนี้หัวใจของอี้ฟานมีเพียงเจ้าเท่านั้น ที่ได้ครอบครองเจ้ารู้หรือไม่ ” ร่างบางบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้น
แล้วเดินออกจากห้องไป
“จื่อเทา” ร่างสูงที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น
“พี่รู้ว่ามันอาจจะฟังดูเชื่อยาก แต่คำว่ารักที่พี่เคยบอกเจ้า มันไม่ใช่คำลวง พี่รักเจ้า นั่นคือสิ่งที่เป็นจริงที่สุดในชีวิตของพี่ เจ้าคือคนที่พี่ตามหามาตลอดชีวิต คือคนๆเดียวที่พี่อยากจะอยู่ด้วยไปจนแก่เฒ่า” ร่างสูงบอกพลางดึงร่างเพรียวเข้ามากอดแน่น อยากจะถ่ายทอดความรักผ่านอ้อมกอดนี้ ให้รู้ว่าพี่ รักเจ้ามากเหลือเกิน
“แต่เจ้า ละเลยข้า เจ้าไม่ยอมมากินข้าวพร้อมข้า ตั้งแต่วันที่พี่ลู่หานมา” ร่างเพรียวตัดพ้อ
“เจ้าน้อยใจหรือ พี่ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด พี่ต้องเร่งปรึกษาเรื่องปัญหา ชายแดนเพื่อให้ยุติเร็วที่สุด พี่ไม่อยากให้มัน
ยืดเยื้อ เพราะจะยิ่งทำให้พี่มีเวลาให้เจ้ากับลูกน้อยลง พี่ขอโทษนะ”
“เจ้าไม่ได้หลอกข้า ใช่หรือไม่”
“จื่อเทา เรียกพี่ว่าพี่ เหมือนเดิมได้หรือไม่ ได้โปรดอย่าใช้คำพูดที่ห่างเหินกับพี่เช่นนี้เลย”
“ท่านพี่ ข้ายังเป็นที่ท่านรักอยู่ ใช่หรือไม่ ”
“เจ้าจะเป็นคนที่พี่รัก ตลอดไป พี่สัญญา” ร่างสูงบอกพลางกระชับอ้อมกอดแน่น ขึ้น
“ฮ่าๆๆๆ ช่างเป็นคำรักที่หวานหูเสียจริง หากไม่ได้มาเห็นกับตาคงไม่ทางเชื่อ ว่า มังกรไร้ใจ อย่างอู๋อ๋อง จะสามารถพลอดรักได้
หวานเช่นนี้” เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่ชายชุดดำจะพลิ้วกายลงมาจากหลังคา
“เจ้า เจ้าเข้ามาในนี้ได้อย่างไร” อู๋อ๋องถามเสียงเข้ม
“คนอย่าง ฝู้ชานเหลียน จะไปที่ไหนก็ย่อมได้ ต่อให้เป็น ถ้ำเสือ หรือแดนมังกร เจ้าคิดหรือว่าแค่ทหารเลวพวกนั้นจะต้านข้าได้” ชายชุดดำเย้ยหยัน
“หึ ข้ามีชองขวัญจะมอบให้พวกท่านด้วยนะ” ร่างนั้นบอกก่อนจะประตู จะถูกเปิดออกโดยชายชุดดำอีกกลุ่มใหญ่ แต่อะไรก็ไม่ร้ายแรงเท่า ตอนนี้ หนึ่งในชายชุดดำกำลังอุ้มทารกคนหนึ่งอยู่
“ซือซุน!!” จื่อเทาตะโกนก่อนจะโผเข้าหาลูกน้อย แต่กลับต้องชะงัก เมื่อปลายกระบี่ของคนที่อุ้มอยู่ จ่อเข้าที่ทารกน้อย ทันที
“เจ้าต้องการอะไร!!” อู๋อ๋องคำรามลั่น
“ง่ายมาก ข้าอยากได้ “หัวใจมังกร” ”
“เจ้า!!”
“ข้าจะให้เจ้าคิดดูแล้วกัน ว่า จะส่งพระชายา มาให้ข้า หรือจะดูเด็กคนนี้ถูกฆ่าตาย ” ชานเหลียนบอกเสียงเหี้ยมก่อนที่กระบี่คมจะ
ค่อยๆขยับเข้าใกล้ทารกน้อยเรื่อยๆ
“อย่านะ ข้าจะไปกับพวกเจ้า แต่ได้โปรดคืน ซือซุนให้ข้าเถอะ” จื่อเทาโพล่งขึ้น
“จื่อเทา”
“ท่านพี่ ข้าไม่สามารถทนเห็น ซือซุนเป็นอะไรได้จริงๆ ข้าทนเห็นเขาบาดเจ็บไม่ได้” ร่างเพรียวบอกทั้งน้ำตา
“หึ พระชายา ช่างกล้าหาญนัก ฮ่าๆๆ ” ชานเหลียน หัวเราะร่วน ก่อนที่จะพลิ้วกายไปจับร่างเพรียวไว้ด้วยตนเอง
“หากท่านอยากได้ตัวพระชายาของท่านคืน พรุ่งนี้ จงไปที่ วัดร้าง นอกประตูเมืองทิศใต้ พร้อมกับตราหยกแผ่นดิน!!”
“นี่เจ้า” อู๋อ๋องตวาดลั่น ตราหยกแผ่นดิน คือ สิ่งที่แสดงถึงฐานะความเป็นอ๋อง และการครอบครองแคว้น แสดงว่าสิ่งที่คนร้ายต้องการคือ แคว้นอู๋!!
“ข้าให้ท่านเลือก ระหว่างจะมอบตราหยกให้เจ้านายข้า หรือจะยอมให้คนที่เจ้ารักตาย เลือกดีๆนะท่านอ๋อง โอกาสของท่านมีเพียง
ครั้งเดียว”
........................TBC.....................
ท่านอ๋อง จะเลือกทางไหน ดีน๊า :ling1:
ระหว่าง หัวใจ กับ บ้านเมือง คริๆๆๆ
:mew1:
พรุ่งนี้มีใครสอบ ภาค ก ของ กพ รอบแรก เหมือนเค้า บ้างอ่า
หนังสือก็ไม่อ่าน คงผ่านหรอก ฮ่าๆๆ :mew5:
-
ต้องช่วยจื่อเทาให้ได้นะ
-
ไอ้ชานเหลียนชาติชั่ว หึแกคิดว่าจะทำอะไรได้ง่ายอย่างนั้นเชียวหรือ เจ้าคิดผิดแล้วล่ะ ข้าจักไปลักพาตัวจื่อเทากลับมา แค่ทหารเลว หรือแม้แต่คนใกล้ตัวเจ้า ไม่พอที่จะประมือกับข้าหรอก เป็นบ้ารัยเนี่ย[บอกตัวเอง]อู๋อ๋องช่วยจื่อเทาให้ได้นะคัฟ สู้ๆ^^
-
พึ่งจะเข้าใจกัน แมร่งเจือกมีมารมาผจญอีก
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew2: จื่อเทาน่าสงสารเพิ่งจะเข้าใจกัน :mew2:
-
สอบเหมือนกันจ้า แต่เป็นวันอาทิตย์
สู้แค่ 200 พอ 555
ตอนนี้เข้าใจกันดีแล้ว
หากแต่มารก็ยังมาผจญ
แต่อย่างว่ามีพระเอกนางเอกแล้วก็ต้องมีตัวโกงและนางอิจฉา
เอาใจช่วยอู๋อ๋องนะ
-
อ๋อง ไม่เลือก แต่อ๋องต้องได้ทั้งสองอย่าง :laugh: :laugh:
:bye2: :bye2:
-
ชีวิตของจื่อเทาจะโชคร้ายไปถึงเมื่อไหร่กัน
อุปสรรค์ทั้งหลายก็ล้วนแต่ถ่ายเทมาหาแต่จื่อเทา ทั้งๆ ที่ตอนนี้น่าจะมีความสุขดีแล้ว
เฮ่อ~ แต่ถ้าหากชีวิตไม่มีอุปสรรค์คงจะไม่มีคำว่าพยายามหรอกมั้ง (มาเป็นกลอน) อิอิ
-
เห้อออออออจื่อเทาน่าสงสาร
ซวยซ้ำซวยซ้อน เห้อ
-
ลู่หานกลับไปแล้ว
แต่ทำไมเจอเรื่องร้ายแทนซะงั้นนะอ๋องเอ๊ยยยย
เทาน้อยของฉันถูกจับไป
อ๋องจะทำยังไงอะ
เฮีย นายต้องช่วยเทานะ ฮืออออ
-
สอบ กพ.ไม่ยากค่ะมันเหมือนรวมม.4-6อ่ะคะเราสอบรอบเดียวก็ผ่าน
-
ฮึ ในที่สุดหางก็เริ่มโผล่แล้วสินะพวกคนชั่ว (รวมไอ้ลู่หานด้วยเลย เพราะมันคงเป็นตัวการ)
จัดการมัีนให้ได้นะอู๋อ๋อง
-
ทางเลือกของหัวใจ
“ท่านคิดว่าจะทำเช่นไร ต่อไปหรือขอรับ” อี้ชิงเอ่ยถามผู้เป็นนาย เมื่อเห็นว่าร่างสูงเอาแต่นั่งเหม่อ
“แล้วเจ้าคิดว่า ข้าควรทำอย่างไรหรืออี้ชิง”
“ข้าน้อยโง่เขลาคงไม่อาจจะให้คำปรึกษากับท่านได้ ท่านอ๋องได้โปรดอภัยด้วย”
ร่างสูงถอนใจก่อนจะมอง ตราหยกที่อยู่ในมืออย่างสับสน เขาควรต้องเลือก อะไร ระหว่าง หัวใจกับบ้านเมือง
“อี้ชิง หากวันพรุ่งนี้ ข้ากลายเป็น คนที่ทรยศต่อแผ่นดิน เจ้ายังจะยืนอยู่ข้างข้าหรือไม่”
“ชีวิต ของ จางอี้ชิง เป็นของท่านตั้งแต่วันที่ ท่านได้ช่วยชีวิตข้าน้อยไว้ ไม่ว่าท่านจะเลือกทางไหน ข้าน้อยก็จะตามท่านไปทุกที่” คนสนิทบอกด้วยเสียงที่หนักแน่น
“ที่ท่านถามเช่นนี้ เพราะท่านเลือกได้แล้วใช่หรือไม่ขอรับ”
“ใช่ ข้าเลือกได้แล้ว แม้ว่าหนทางที่ข้าเลือกจะทำให้ข้ากลายเป็น คนที่ทรยศแผ่นดิน ของตัวเอง แต่ข้าก็ไม่อาจปล่อยให้จื่อเทาเป็นอันตรายได้ ”
ร่างสูงเหม่อมองท้องฟ้า ยามค่ำคืนอย่างเหนื่อยใจ พ้นพรุ่งนี้ไป เขาคงกลายเป็นอ๋องที่มีประวัติ อัปยศที่สุดในแผ่นดิน!! แต่เขาก็ไม่อาจจะปล่อยให้คนรักมีอันตรายได้
วันต่อมา
ร่างสูงลงจากหลังม้าพลางกระชับห่อผ้าที่ห่อของสำคัญไว้แน่น แม้ว่าสีหน้าจะยังคงราบเรียบแต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่ได้กลัวตัวเองตาย แต่กลับกลัวเหลือเกินว่า คนที่รัก จะเป็นอันตราย
“มาแล้วหรือ อู๋อ๋อง” เสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยขึ้นก่อนที่ ชานเหลียนที่วันนี้ไม่ได้ใส่ผ้าปิดหน้าจะเดินออกมา
“ใช่ ข้ามาแล้ว พวกเจ้าจะปล่อยตัว จื่อเทาได้หรือยัง” อู๋อ๋องบอกเสียงเข้ม
“เชิญท่านด้านในดีกว่า เจ้านายข้าอยากจะสนทนากับท่านสักสองสามประโยค” ชานเหลียนบอกก่อนจะเดินนำเข้าไปในวัดร้าง
ทำให้อู๋อ๋องต้องก้าวตามเข้าไปอย่างเสียไม่ได้
“คารวะ ท่านอ๋อง” ร่างบางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เอ่ยขึ้น แม้คำพูดจะดูให้เกียรติแต่คนพูดกลับไม่ได้มีท่าทางเคารพเขาเลย
“ท่านมาถึงที่นี่ ไป๋เซียน รู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก ”
“ไม่ต้องมากความ เจ้าต้องการอะไร” อู๋อ๋องถามเสียงเข้ม
“อย่าเพิ่งใจร้อน สิขอรับ ไป๋เซียน มีของขวัญให้ท่านโดยเฉพาะเลยนะขอรับ ” ร่างบางยังคงบอกเสียงเรียบ ก่อนจะปรบมือ หนึ่งครั้ง
“จื่อเทา” ร่างสูงตะโกนลั่นเมื่อชายชุดดำคนหนึ่ง กึ่งลากกึ่งจูงร่างเพรียวออกมา
“อื้อ” ร่างที่ถูกมัดปาก พยายามเปล่งเสียงพูดแต่มันก็ยากเหลือเกิน
“ปล่อยจื่อเทาซะ!!” ร่างสูงสั่งเสียงเข้ม
“เห็นทีจะไม่ได้หรอก ขอรับ เพราะข้าน้อยยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการเลย” ร่างบางยังคงบอกเสียงเรียบ ใบหน้านิ่งที่ไร้ความรู้สึกนั่ร
ยิ่งทำให้อู๋อ๋องร้อนใจ เพราะเขาไม่สามารถดูออกเลยว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไร
“สิ่งที่เจ้าต้องการอยู่ในนี้” อู๋อ๋องถาม ก่อนที่ห่อผ้าจะถูกยื่นมาตรงหน้า
“ชานเหลียน” เอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปรับห่อผ้าแทน แต่ก่อนที่จะได้เปิดห่อผ้า ชายชุดดำจำนวนหนึ่งก็พาใครอีกคนเข้ามาขัดเสียก่อน
ตุ๊บ!! ร่างที่ถูกมัดอยู่ถูกเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี
“นายท่าน พวกข้าจับผู้บุกรุกได้ 1 คนขอรับ”
“อี้ชิง” ร่างสูงครางแผ่วเมื่อเห็นว่าร่างนั้นคือคนสนิทของตน
“หึ ดูท่าคนสนิท ท่านจะชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนะ” ร่างบางแสยะยิ้ม ก่อนจะยกน้ำชาขึ้นดื่มราวกับไม่ใสใจอะไร
“เจ้าได้ของไปแล้ว ไยไม่ปล่อยคน”
“ใจร้อนจริง นะท่านอ๋อง ข้าคงต้องขอตรวจสอบดูก่อนว่า ตราหยกที่ได้มาเป็นของจริงหรือไม่” ไป๋เซียน บอก
ผ่านไปสักครู่ ชานเหลียนจึงเดินเข้ามากระซิบบางอย่างกับร่างบาง
“ชานเหลียนบอกข้าว่า ตราหยกเป็นของจริง ”
“ถ้าเช่นนั้น ก็ปล่อยคนมาซะ”
“ยังหรอกๆ มันไม่สนุกเลยสักนิดข้าอยากสนุกมากกว่านี้หน่อย” ร่างบางบอกก่อนจะตวัดกระบี่ เข้าจ่อที่คอของจื่อเทา
“เจ้าจะทำอะไร!!” อู๋อ๋องตวาด
“ฮ่าๆ ยังหรอก ข้ายังไม่ฆ่าคนรักของท่านหรอก แต่ว่า ถ้าจะให้คืนง่ายๆแบบนี้มันไม่สนุกเอาซะเลย ”
“เจ้าต้องการอะไร”
“ข้าต้องการให้ท่าน คุกเข่าลง!!” ไป๋เซียนบอกเสียงเข้ม อู๋ อี้ ฟาน ต้องเจ็บปวดและสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่ ศักดิ์ศรี
“บังอาจ เจ้ารู้หรือไม่ ว่ากำลังลบหลู่ท่านอ๋อง!!” อี้ชิงตวาดลั่น ก่อนจะลุกขึ้นห้ามทันที แม้ว่าเขาจะตาย แต่เขาจะไม่ยอมให้ท่านอ๋องก้มหัวให้ไอ้พวกชั่วนี่เด็ดขาด
“ฮ่าๆๆ ข้าหรือลบหลู่ ตอนนี้ มันก็ไม่ต่างจาก สุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น หากว่าเจ้าไม่ทำ เกรงว่าหัวของคนรักเจ้าคงไม่มีโอกาสได้อยู่บนบ่าอีกแล้ว” ร่างบางบอกเสียงเหี้ยมก่อนจะกดคมดาบลงไปอีก
“อื้ออ” ร่างของคนที่ถูกมัดอยู่พยายามจะขัดขืน แต่ยิ่งดิ้นก็ดูเหมือนว่ายิ่งจะทำให้เลือดออกมากกว่าเดิม
“จื่อเทา หยุดดิ้นเถอะ เดี๋ยวเจ้าจะบาดเจ็บนะ พี่ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น” เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนรัก ก่อนจะค่อยๆย่อตัวลง
“ท่านอ๋อง อย่านะขอรับ!!” อี้ชิงตะโกนก้อง ก่อนจะถูกชายชุดดำจับกดลงกับพื้น องครักษ์แคว้นอู๋ ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลอยู่ในใจเพราะฤทธิ์ยาสลายพลังทำให้ เขาไม่สามารถช่วยอะไรท่านอ๋องได้เลย แต่ไหนแต่ไร นายของเขาถูกสอนให้อยู่เหนือผู้อื่นมาตลอด สำหรับผู้ครองแคว้นแล้วศักดิ์ศรีถือว่าเป็นสิ่งที่ต้องรักษา การก้มหัวให้ศัตรูคือความอัปยศที่สุดของชีวิต!!
“เจ้าดูสิ ชานเหลียน นี่ใช่ อู๋อ๋อง หรือเปล่า ทำไมถึงไร้ศักดิ์ศรีเช่นนี้ เพื่อคนๆเดียวเจ้าถึงกลับยอมก้มหัวให้ข้าเชียวหรือ นี่นะหรืออานุภาพแห่งรัก ฮ่าๆๆ”
“คนที่ไม่ มีหัวใจ อย่างเจ้า ไม่มีวันเข้าใจ ถึงความรักได้หรอก” อู๋อ๋องบอกเสียงเข้ม
เพี๊ย!!
เสียงตบดังขึ้นทันทีที่ ร่างสูงเอ่ยจบ อู๋อ๋องได้แต่แค่นยิ้มเมื่อเห็นอีกคนตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ
“มีเพียงคนโง่เท่านั้น ที่เชื่อในความรัก อู๋อ๋อง ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ว่ารักแท้ ไม่เคยมีใน โลกนี้” ร่างบางแสยะยิ้ม ก่อนจะแก้มัดให้
ร่างเพรียว
“ลำบากเจ้าแล้วนะ น้องพี่” ไป๋เซียนบอก
“ไม่หรอกพี่ใหญ่ ขอเพียงข้าสามารถช่วยท่านแก้แค้นให้ท่านพ่อได้ ข้าก็ยินดี”
“จื่อเทา” ร่างสูงครางแผ่ว เมื่อได้ยินความจริงจากปากของคนรัก
หรือที่ผ่านมา คือสิ่งหลอกลวง
“เจ้าหมายความว่ายังไง” อู๋อ๋องถามเสียงแผ่ว
“หึ นี่เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ อู๋อ๋อง ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้ว ว่าถ้าเจ้าไม่ฆ่าข้า สักวัน ข้าจะกลับมาฆ่าเจ้า!!” ร่างเพรียวบอกเสียงเข้มก่อน
จะมองร่างสูงด้วยแววตาโกรธแค้น กระบี่ที่เคยจ่อที่คอตนเอง ตอนนี้เปลี่ยนมาจ่อที่คอของร่างสูงแล้ว
“เจ้าทำไปทำไม”
“หึ เจ้าคิดว่าข้าจะลืมเรื่องที่เจ้า ฆ่าท่านพ่อเช่นนั้นหรืออู๋อ๋อง เดิมทีข้าเพียงแต่แกล้งแพ้เพื่อให้ได้เข้ามา สืบข่าวในแคว้นอู๋เท่านั้น
แต่ไม่นึกเลยว่า เจ้าจะฆ่าพ่อของข้า ได้อย่างเลือดเย็น นั่นทำให้ข้า ต้องการแก้แค้นเจ้า เจ้าต้องสูญเสียทุกสิ่งเหมือนที่ข้าสูญเสีย
ทั้งแคว้น ศักดิ์ศรี หรือแม้แต่คนรัก ” ร่างเพรียวบอกเสียงเรียบ
“เจ้ากำลังจะบอกข้าว่า ที่ผ่านมาเจ้าแสร้งทำเป็นรักข้า เช่นนั้นหรือ”
“ใช่ แต่เสียดายนะที่เจ้า รู้ตัวช้าไป ถ้าเจ้ารู้ตัวเร็วกว่านี้ คนที่ตายอาจจะเป็นข้าก็ได้”
“ท่านต่างหากที่โง่!!” อี้ชิงตะโกนบอก แม้ว่าเรี่ยวแรงจะมีอยู่น้อยนิด ก็ตาม
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” จื่อเทาถามเสียงเข้ม
“ท่านคิดหรือว่าแผนตื้นๆ ของท่านจะหลอก ท่านอ๋องได้ เช่นนั้นหรือ ท่านอ๋องรู้แผนทั้งหมดตั้งแต่วันแรกที่ท่านก้าวเข้ามาในแคว้นอู๋ด้วยซ้ำ ไม่ใช่สิ ท่านอ๋อง รู้ตัวจริงของท่าน ตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อนต่างหาก!! ”
“จะ เจ้า เจ้าพูดบ้าอะไร!!” จื่อเทามองคนพูดสลับกับร่างสูงอย่างไม่เชื่อสายตา
“ข้าไม่ได้พูดบ้า แต่ข้ากำลังพูดเรื่องจริง พี่หลง ของท่าน ก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าท่านคนนี้ !!”
“พอได้แล้ว อี้ชิง!!” ร่างสูงตวาด
“จะ เจ้า ทำไม เจ้าถึง..” จื่อเทาถามเสียงสั่น
“จนถึงวันนี้ เจ้ายังถามพี่อีกหรือ ว่าที่พี่ทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร ลูกท้อ จนถึงวันนี้ พี่ยังคงเป็นพี่หลงของเจ้าไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าเจ้าจะจำพี่ไม่ได้เลยสักนิด แต่พี่ก็ดีใจ ที่ช่วงเวลาหนึ่งได้ใช้ชีวิตร่วมกับเจ้า พี่รักเจ้านะ จื่อเทา ต่อให้วันนี้ต้องตายด้วยน้ำมือของเจ้าพี่ก็ยินดี” ร่างสูงบอก ก่อนจะมองร่างเพรียวด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก แววตาที่ทำให้หัวใจ ของใครบางคนเริ่มสั่นคลอน
เพล้ง!!
กระบี่ถูกทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนที่ร่างเพรียวจะเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้คนฟังเจ็บเสียยิ่งกว่าตาย
“หึ ฆ่าเจ้าแล้วมีประโยชน์อะไร ต่อให้เจ้าตายพ่อข้าก็คงไม่ฟื้น สู้ปล่อยให้เจ้าอยู่อย่างคนไร้ศักดิ์ศรี เช่นนี้ไม่ดีกว่าหรือ
พี่ใหญ่ เตรียมตัวเข้าจวนอ๋องกับข้า เพื่อประกาศชัยชนะ ส่วนอู๋อ๋อง และคนใกล้ชิด ทั้งหมดให้ขับออกไปที่นอกด่าน ห้ามกลับเข้ามาในแคว้นอีกตลอดชีวิต หากวันใดที่ อู๋อ๋อง ก้าวเข้ามาในแคว้นให้ถือว่าคิดกบฏ ประหารทันที!! ”
....................TBC..........................
มาช้าแล้วยังสั้นอีก ฮ่าๆๆๆ :katai5:
เงิบไหม เงิบไหม
ครึๆๆ ไม่พูดมาก ไปดีกว่า ฮิ้ววววววววววววว
:katai2-1:
-
เ่อ่อ...........ไม่มีอะไรจะเอ่ยเลยจริงๆ ตอนนี้
มันตันไปหมด
ทำไมจื่อเทาทำแบบนี้
-
:a5: :a5: ห๊ะ !!!
-
เอ่อ.......นี่มันอะไรกัน
-
จื่อเทา สมองหลานยังดีอยู่ป่ะ
คิดผิด คิดใหม่ได้นะหลาน
:bye2: :bye2:
-
อ๊ากกกมันเกิดอะไรขึ้น ก็ว่าอยู่ทำไมมันรักเร็วจัง แต่ช่างเถอะถูกหลอกมาตลอดนี้ อุตส่าห์ไว้ใจนะจื่อเทา เจ้ามันคนไร้หัวใจ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้ แล้วลูกล่ะเจ้าจะทำอย่างไร อย่าบอกนะว่าไม่ได้รักซือซุนเลยน่ะ จื่อเทาอย่าหลอกตัวเองเลย เจ้าก็มีใจให้อู๋อ๋องใช่มั๊ยล่ะ ถ้าเจ้าใจอ่อน คนที่เป็นศัตรูต่อไป คือ ไป๋เซียนสินะ เป็นกำลังใจให้คัฟ รอตอนต่อไป^^
-
สะใจ :hao6: สมน้ำหน้าฆ่าพ่อจือเท่าทำไม
เดาไว้แล้วต้องเป็นแบบนี้ รอติดตามนะ
เราชอบตอนนี้จัง ตามจริงน่าจะตายตามพ่อของ จื่อเทานะ :hao3:
-
:a5:
จื่อเทา หลอกหัวใจตัวเอง ตกนรกในใจแน่
-
เด๊๋ยวไรนะ
-
ขอ "ห๊ะ" ด้วยคน
-
เอิ่ม...เงิบเลยงานนี้
ทุกอย่างกลับตลปัตรไปหมด
นี่เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่การเสแสร้งจริงๆ นะเหรอ
เวลาและความอ่อนโยนของอี้ฟานไม่ได้ทำให้หัวใจของอ๋องน้อยของเราอ่อนลงเลยเหรอ
ทั้งๆ ที่ก็ร่วมฟ่าฟันอุปสรรค์มาด้วยกันตั้งมากมายจะมาจบกับแค่คำว่าเสแสร้งแกล้งทำเนี่ยเหรอ
ปวดใจแทนอู๋อ๋องของเราจริงๆ ทั้งๆ ที่อุตส่าห์ใช้หัวใจแลกกับความแค้น แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นคุณค่าของมันเอาเสียเลย
แต่ถึงยังไงก็ขอให้อี้ฟานสู้ๆ ใช่หัวใจเอาชนะความแค้นให้สำเร็จนะ เอาใจช่วย
-
เข้ามาอ่านจนทัน ตอนนี้บอกได้อย่างเดียวว่า เงิบ มากกกกกกกกก
ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ล่ะ ช็อคเลย
รอตอนต่อไป เศร้า T^T
-
มันเกิดอะไรขึ้น
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมกลายเป็นอย่างนี้อ่ะ สงสารท่านอ๋องอ่ะ
-
เงิบจริง อะไรจริง
-
อ้าว
-
พลิกล็อคกันน่าดูถล่มทลาย
พลิกล็อคมากมายแบบเทกระเป๋า
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
สงสารอี้ฟาน
-
อ่านตอนนี้แล้วเงิบมากกก
มันอะไรกัีนเนี่ยยยย :ling1:
-
งะ งะ งะ งะ งะ งะ งะ งะ เง้ออออออออออออออออออออ :a5:
เกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยยยยย ว๊ากกกกกกกกกกกกกก o22
เทาน้อยเป็นอัลร๊ายยยยยยยยยย :serius2:
นี่สรุปเป็นแผนมาตลอดเร๊อะ แว๊กกกกกกกกกกกกกกก :z3:
แล้วความรักของอี้ฟานล่ะ ฮืออออ อี้ฟานนนนนนนนนนนน :sad4:
ไม่อยากจะเชื่อเลย แง๊!!!!!!!!!! แล้วซิ่วหมินกับเฉินง่าาาาา :o12:
บทสรุปจะเป็นยังไงเนี่ยย สับส๊นนนนนนนนนนนนนนน :katai1:
-
ชะห๊ะ!?!?!?!?!? จื่อเทาหลอกจริงๆหรือว่าซ้อนแผนอีกที จื่อเทา อย่าเป็นคนใจร้ายน๊าาาา :hao5:
-
:a5: :a5:
เงิบเลย
-
อ่าวทำไมเรื่องมันกลับกันแบบนี้อะ
จือเทาเป็นแบบนี้ได้ยังไง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชีวิตที่ขาดเธอ
“เฉิน ทำไมยังไม่มีใครกลับมาสักคน พี่ใหญ่หายไปเกือบสองชั่วยามแล้วนะ” ร่างอวบของซิ่วหมิ่นบอกอย่างกระวนกระวาย แต่อีกคนที่อยู่ร่วมห้องด้วยกลับเอาแต่ยืนเงียบ
“เฉินเจ้าเป็นอะไร” ร่างอวบถาม เพราะเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“จับเอาไว้ให้หมด!!” เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมกับเสียงเอะอะ โวยวายด้านนอก ก่อนที่ชายชุดดำจะกรูเข้ามาในห้อง
“เรียนท่าน แม่ทัพ ตอนนี้ตราหยกแผ่นดินตกอยู่ในมือของเราแล้ว อีกสักครู่ อ๋องน้อยจะเข้ามาที่จวนขอรับ” หนึ่งในชายชุดดำบอก
“เฉิน นี่มันเรื่องอะไรกัน” ซิ่วหมิ่นถามเสียงแผ่ว แต่กลับไม่ได้รับคำตอบ
“แล้ว อู๋อ๋องล่ะ อ๋องน้อยลงโทษอย่างไร” เฉินถามทหารที่เข้ามารายงานเสียงเรียบ
“อ๋องน้อยมีคำสั่ง ให้เนรเทศ อู๋อ๋องและพระญาติ ทั้งหมดไปใช้แรงงานที่นอกด่าน ขอรับ ”
“เฉิน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน !!! คนพวกนี้เป็นใคร” ซิ่วหมิ่นถามเสียงเข้ม
“ท่านชาย ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว อ๋องน้อยของพวกเราได้ตราหยกแผ่นดินมาไว้ในมือ เท่ากับว่าแผ่นดินนี้ตกเป็นเมืองขึ้นของแคว้นเยว่แล้ว” เฉินบอกเสียงเรียบ
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” ซิ่วหมิ่นถามเสียงแผ่ว แม้จะพอเข้าใจเรื่องราวอยู่บ้าง แต่ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นความจริง
“เจ้าตอบ ข้ามาสิ ว่ามันหมายความว่าอย่างไร ที่ผ่านมา มันคือแผนของพวกเจ้าเช่นนั้นหรือ” ซิ่วหมิ่นถามทั้งน้ำตา
“ใช่” คำตอบของคนรักทำให้ ท่านชายน้อยแทบสิ้นสติ
แผนหรือ แล้วที่ผ่านมา มันคืออะไร..
เฉินทำได้เพียงเบือนหน้าไปอีกทางเมื่อเห็นว่า คนรักกำลังร้องไห้ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นแผนก็จริง แต่กับ ซิ่วหมิ่น มันไม่ใช่ เขารักซิ่วหมิ่น รักมากเท่าที่คนๆหนึ่งจะสามารถรักใครอีกคนได้ แต่ ชีวิตของเขาเป็นของแคว้นเยว่ หน้าที่ต้องมาก่อนหัวใจ
“ท่านชาย” เฉินบอกก่อนจะคว้ามือของร่างอวบ แต่กลับถูกสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี
“ไม่ต้องมาแตะต้อง ตัวข้า คนแคว้นเยว่ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะหายใจร่วมกับข้าจะพาไปไหนก็เชิญ” ร่างอวบเชิดหน้าอย่างทะนง ก่อนจะพยายามห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เขาถูกสอนมาให้หยิ่งในศักดิ์ศรีเกินกว่าจะยอมก้มหัวให้ใคร
เฉินทำได้เพียงแค่มองแผ่นหลังของคนรักที่เดินลับสายตาไป ก่อนจะทรุดลงกับเก้าอี้ ชาตินี้เขากับซิ่วหมิ่นคงไม่มีวาสนาต่อกัน แม้จะรัก มากเพียงใด คงทำได้เพียงแค่แอบมองอยู่ไกลๆ เท่านั้น
1 เดือนผ่านไป
“เฉิน” เสียงหนึ่งเอ่ยเรียก
“คารวะ เยว่อ๋อง” เฉินเอ่ยพร้อมกับทำความเคารพร่างเพรียวที่ตอนนี้กลับมาปกครองแคว้นเยว่ และถูกสถาปนาเป็นเยว่อ๋องคน
ใหม่
“ตามสบายเถอะ ข้าได้ข่าวว่าเจ้าไม่สบาย ก็เลยมาเยี่ยม”
“ข้าน้อยเพียงแต่ เป็นไข้ธรรมดาเท่านั้น ขอรับ ขอท่านอ๋องอย่าลำบากเลย” คนป่วยบอกเสียงเบา ทำให้จื่อเทาได้แต่ถอนใจ แม้
จะกลับมาบ้านเกิดแต่ดู ท่าทาง องครักษ์ของเขากลับไม่ดีใจเลยสักนิด ซ้ำยังไม่ยอมกินยอมนอน จนล้มป่วยทั้งๆที่เฉินไม่เคย
ป่วยเลยสักครั้ง
“เฉิน ข้าถามเจ้าสักข้อได้หรือไม่”
“ได้สิ ขอรับ”
“เจ้ายังมีความสุขดีอยู่หรือ”
“ชีวิตของข้าน้อยเป็นของท่านและแคว้นเยว่ ขอรับ” แม้จะตอบไม่ตรงคำถามแต่คนฟังก็ยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่อยู่ในน้ำเสียง
“ดี ในเมื่อชีวิตเจ้าเป็นของข้า ข้าก็จะรับมันไว้” จื่อเทาบอกเสียงเหี้ยมก่อนจะเงื้อกระบี่ขึ้น
ฉับ!!
“ท่านอ๋อง” เฉินมองปอยผมของตัวเองที่หล่นอยู่บนพื้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง ผู้เป็นเจ้าของชีวิตอย่างไม่เชื่อสายตา
“ตั้งแต่นี้ต่อไป ข้าจะถือว่า เฉิน ได้ตายจากข้าไปแล้ว แคว้นเยว่จะไม่มีองครักษ์ ชื่อเฉินอีกต่อไป จงไปซะ” จื่อเทาบอกด้วยรอยยิ้ม เฉินทำเพื่อเขามามากแล้วถึงเวลาที่เขาควรจะ ให้คนสนิทมีความสุขเสียที
“ท่านอ๋อง แต่ข้าน้อย”
“ไปเถอะ เจ้าเหนื่อยเพื่อข้ามามากแล้ว จงไปทำในสิ่งที่เจ้าอยากทำเสีย ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะ”
“ข้าขอให้เจ้า โชคดี พี่ชาย” ร่างเพรียวบอกเสียงแผ่ว
องครักษ์แคว้นเยว่ กำลังคิดหนัก เขาเข้าใจดีว่าผู้เป็นนายต้องการเห็นเขามีความสุข แต่เขาจะทำเช่นนี้ได้จริงหรือ เขาคนนี้จะยอมทิ้งท่านอ๋องเอาไว้ที่นี่แล้วจากไปได้หรือ
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่อาจทิ้งหน้าที่ได้หรอกขอรับ หน้าที่ยิ่งใหญ่กว่าความสุขส่วนตัว ข้าไม่อาจทิ้งหน้าที่ไว้เบื้องหลังได้”
“เฉิน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เจ้าดีกับข้ามาตลอด ข้าไม่อยากเห็นเจ้าต้องเป็นเช่นนี้ จงไปซะ ไปตามหาหัวใจของเจ้า”
“แล้วท่านเล่า ข้าน้อยขอบังอาจถามท่านได้หรือไม่ ว่า ที่ท่านทำอยู่ทุกวันนี้ ท่านมีความสุขเช่นนั้นหรือ”
จื่อเทายกยิ้มก่อนจะตอบคำถามของคนสนิท
“หน้าที่ของข้า คือการรักษาบ้านเมือง ข้าเกิดมาพร้อมกับภาระที่ต้องดูแล ประชาชนแคว้นเยว่ ที่นี่คือที่ที่บรรพบุรุษของเราทุก
คนใช้ชีวิตเพื่อแลกมันมา ข้าในฐานะของลูกหลานแคว้นเยว่ คงไม่อาจปล่อยให้มันตกไปอยู่ในมือคนอื่น ความสุขของข้าคือการได้เห็นแคว้นมั่นคง เป็นปึกแผ่น ”
“ท่านอ๋อง” เฉินครางแผ่ว น้องชายที่เขารักโตขึ้นมากแล้วจริงๆ คนตรงหน้าคือเยว่อ๋องที่ทำทุกอย่างเพื่อแผ่นดินเกิด ไม่ใช่ จื่อเทา
ท่านชายน้อยจอมเอาแต่ใจของเขาอีกแล้ว แม้คล้ายจะยินดีแต่กลับเศร้าใจ เมื่อทุกสิ่งต้องแลกมาด้วย การทำลายหัวใจของตนเอง หากจะถามเขาว่า ใครคือผู้เสียสละ เขาคงตอบอย่างไม่ลังเลว่า คือคนตรงหน้าเขาคนนี้ แล้วเช่นนี้จะให้เขาเห็นแก่ตัวได้อย่างไร
“เฉิน ข้ารักเจ้า เหมือนพี่ชาย ข้ารู้ว่า เจ้าจงรักภักดีกับข้ามากแค่ไหน แต่อย่าฝืนใจตัวเองอีกเลย ข้ารู้ว่าเจ้ารักซิ่วหมิ่นมาก และข้า
ไม่อยากที่ทำลายความรักของใคร จงไปเถิด ไปตามหัวใจของเจ้าซะ”
“แต่ข้า”
“หากว่าเจ้ายังเห็นว่าข้า คือเยว่อ๋องก็จงไปซะ นี่คือคำสั่ง!!!”
“ทหาร เอาตัวเฉินออกไป นับตั้งแต่วันนี้ แคว้นเยว่ จะไม่มีองรักษ์ที่ ชื่อเฉิน อีกต่อไป” ร่างเพรียวสั่งเสียงเฉียบ ก่อนที่ทหารด้านนอกจะกรูเข้ามาเพื่อจับตัวอดีตองครักษ์ไว้
“จงทิ้งชื่อ เฉิน ไว้ที่นี่ ต่อไป เจ้าคือ จินจงต้า เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา เท่านั้น ทหารนำตัวเขาออกไป”
จื่อเทาทอดมองแผ่นหลังของคนสนิทด้วยรอยยิ้ม เขาคิดว่าตนเองทำดีที่สุดแล้ว เฉินควรเป็นอิสระเสียที พี่ชายที่เขารักควรจะทำตามที่หัวใจตนเองเรียกร้องเสียที
“เจ้าเชื่อในความรักหรือไม่ ชานเหลียน” ร่างบางเอ่ยถามคนสนิทหลังจากที่ลอบมองการกระทำของน้องชายต่างมารดาอยู่เงียบๆ
“ทำไม จึงถามเช่นนั้น ขอรับ” ชานเหลียนถามกลับ แม้จะได้ชื่อว่าเป็นคนสนิทแต่ชานเหลียนต่างจาก องครักษ์ทั่วไปเพราะเขาไม่
ได้เติบโตมาพร้อมกับ ไป๋เซียน แต่อาศัยฝีมือด้านกระบี่ทำให้สามารถยืนอยู่ในจุดนี้ได้ แม้จะรับใช้ร่างบางมากว่า 5 ปีแล้ว แต่เขาก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่า ตนเองสามารถเดาความคิดของคนตรงหน้าออก
“คนเรา สามารถรัก ศัตรูได้จริงๆหรือ” ร่างบางเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแต่กลับถามในสิ่งที่ตนอยากรู้แทน
“สำหรับข้าน้อย ความรัก เป็นสิ่งที่อยู่เหนือการควบคุม ขอรับ เราไม่อาจกำหนดได้ว่าเราจะรักใคร ”
“เช่นนั้นหรือ ความรัก คือสิ่งที่ข้า ไม่เข้าใจ จริงๆด้วยสินะ” ร่างบางบอกก่อนจะเดินนำ คนสนิทออกไป แต่หาก ไป๋เซียน จะหันลับมามองสักนิด อาจจะเห็น คำตอบ ของคำถามคาใจ ทั้งหมดก็เป็นได้
“ท่านอ๋อง น้ำชาขอรับ” อี้ชิงบอกก่อนจะยกกาน้ำชาวางไว้ตรงหน้าผู้เป็นนาย
“ขอบใจเจ้ามากนะ อี้ชิง แล้วนี่ ซื่อซุนล่ะ” ร่างสูงเอ่ยถามถึงลูกชายที่ตอนนี้อายุได้เกือบสามเดือนแล้ว ยิ่งนับวัน ซือซุนก็ยิ่งน่ารัก ทารกน้อยจึงกลายเป็นแก้วตาดวงใจของทุกคนที่นี่ได้ไม่ยาก น่ารัก จนอยากให้ใครบางคนมาเห็น แม้ว่าเขาจะถูกเนรเทศออกมานอกด่าน แต่ชีวิตความเป็นอยู่ก็ใช่ว่าจะลำบากอย่างที่คิดเอาไว้ แม้จะไม่มียศถาบรรดาศักดิ์หรือข้าทาสบริวารมากมายเช่นในอดีตแต่ชีวิตในชนบทที่เรียบง่ายกลับทำให้หัวใจเขาเป็นสุขอย่างประหลาด แม้ว่าวันๆจะผ่านไปด้วยการใช้แรงงาน ทั้งปลูกผัก ตัดฟืน แต่หัวใจของเขากลับรู้สึกเบาสบาย อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ท่านชายซิ่วหมิ่น พาไปเดินเล่นขอรับ” คนสนิทบอก ก่อนจะลอบถอนหายใจ แม้ท่านอ๋องจะไม่ได้กลับไปเย็นชาไร้ความรู้สึกต่อผู้คนเหมือนแต่ก่อน แต่เขากลับสังเกตว่าท่านอ๋องมักเหม่อลอยบ่อยครั้ง รอยยิ้มที่เคยมีนั้นกลับหายไปเหลือเพียงรอยยิ้มเสแสร้งที่ยิ้มเพื่อให้คนอื่นสบายใจเท่านั้น เขาไม่รู้ว่าจะมีวิธีใดสามารถช่วยท่านอ๋องของเขาได้ เพราะคนผู้เดียวที่ทำให้ท่านอ๋องยิ้มได้ ตอนนี้กลายเป็นศัตรูไปแล้ว
“พี่ใหญ่ ข้ากลับมาแล้ว” เสียงร่าเริงของท่านชายร่างอวบดังขึ้นก่อนที่ซิ่วหมิ่นจะเดินเข้ามาในห้อง
“ส่งซือซุน มาให้พี่แล้วเจ้าก็ ไปพักผ่อนเถิด ได้เวลาที่เจ้าตัวแสบต้องนอนกลางวันแล้ว” อู๋อ๋องบอกก่อนจะรับเด็กน้อยตัวขาวมาไว้ในอ้อมกอด
คนใกล้ชิดทั้งสองลอบมองตากันก่อนจะถอนหายใจ แม้จะเพียรพยายามทำให้ ร่างสูงตรงหน้าลืมความทุกข์ในอดีตมากเท่าใด ก็ดูเหมือนว่า พวกเขาได้พบเพียงรอยยิ้มเสแสร้งตอบกลับมา จึงทำได้เพียงทำความเคารพแล้วออกจากห้องไปเงียบๆ โดยที่ไม่พูดอะไร
“ซือซุน วันนี้ท่านอา พาไปเที่ยวสนุกไหม หืม” เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกชายในอ้อมกอด เด็กน้อยมองผู้เป็นพ่อก่อนที่มือเล็กๆจะคว้าผมยาวมาเล่นอย่างร่าเริง
“เป็นเจ้า ก็ดีเหมือนกันนะ ซือซุน กินอิ่ม นอนหลับ ไม่จำเป็นต้องคิดมาก ไม่มีเรื่องทุกข์ใจ ยังสามารถหัวเราะและยิ้มให้ผู้คนได้อย่างจริงใจ” ร่างสูงกอดลูกชายไว้แน่น ซือซุนเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขายังคงหายใจอยู่ แม้จะถูกหักหลังจากคนที่รักมากที่สุด
แต่อย่างน้อย ซือซุน คือสายใยเดียวที่ทำให้ อู๋อ๋อง ยังรู้สึกว่า จื่อเทายังคงอยู่ข้างๆ
“ซือซุน ได้เวลานอนแล้วนะลูก”
“อะ อะ” เสียงอ้อแอ้ ของลูกชายทำให้ ใบหน้านิ่งนั้นยิ้มกว้าง ซือซุนน่ารักมากเหลือเกิน
จื่อเทา เจ้ารู้หรือไม่ว่า ลูกของเรา น่ารักมากแค่ไหน พี่อยากให้เจ้ามาเห็นเขาเหลือเกิน
.......................TBC...........................
ใครคือคนที่เจ็บที่สุดกันน๊า :hao5:
:katai5: :katai5:
-
เห้อออออออออออออออออออออ
เจ็บกันถ้วนหน้า
-
เห้ออออ ไม่รู้จะสงสารใครดี ความรักกับหน้าที่มันไปด้วยกันไม่ได้เหรอ
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีจริง ๆ
เรื่องมันเศร้า
-
เจ็บกันถ้วนหน้าละ อยู่ที่แค่ใครจะเริ่มแก้ เรื่องใหม่
-
จะลงเอ๋ยยังไงเนี่ย ทำไมดูไม่มีใครมีความสุขเลยอ่ะ
-
ใครเศร้า ใครร้องไห้ ใครเจ็บ
คนแกไม่รู้ o16
แต่คนแก่ :sad12: ต่อมน้ำตาแตก
:bye2: :bye2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ยตาย :katai1:
-
ฮือออ อย่าต้มนานนักนะมาม่าอ่ะ ไม่อยากเห็นคนเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว จื่อเทาทำอะไรลูก เฮ้อ รีบๆคืนดีน๊า จื่อเทาถ้าจื่อเทากลับไปรักอาอี้ฟานก็จบแล้วน่ะ อาอี้แกยังต้องการรักอยู่ แกไม่โกรธหรอกนะ เพื่อบ้านเมือง เพื่อคนรัก เรามีทางออกสำหรับทุกปัญหาเสมอนะจื่อเทา รีบหาทางออกให้เจอนะ อิเฉินนี่ เอ๊ะ จงจินต้าสิเนอะ จะมาง้อน้องซิ่วงัยน๊า รีบคืนดีกันน่ะ ThankS ^^
-
:sad4: กระซิกๆเจ็บกันทุกคน
-
สงสารอี้ฟานกับซิ่วเหมิน
-
ตอนนี้เจ็บสุดแบบไม่มีคนเข้าใจหรือสนิทอยู่ข้างกาย ก็เห็นจะเป็นจื่อเทาของเรา
เฮ่อ! อี้ฟ่านก็น่าสงสาร แต่ถ้าหากมาเทียบกับจื่อเทาที่ไม่มีทางละทิ้งหน้าที่ของตัวเองไปใช้ชีวิตอยู่กับคนรักได้นี่ เห็นทีงานนี้คงปล่อยไว้อย่างนี้ไปไม่ได้หรอก
-
ซิก ซิกๆๆๆๆ
แง แง แง :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
มาม่า อืดเต็มบ้านแล้ว เมื่อไรจะมีความสุขสักทีอ่ะ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดเหมือนจะเป็นเทาน้อย
เพราะถ้าไม่เป็นเพราะบ้านเมืองก็คงจะมีความสุขกว่านี้
ฮือออออออออออออออออออ
เฉิน นายเป็นอิสระแล้วนะ
เหมือนปล่อยเฉินไป ทั้งๆที่ตัวเองอยู่โดดเดี่ยว
แล้วใครจะปกป้องนายล่ะเฉิน
ใครจะอยู่เป็นเพื่อน
โธ่ สงสารอี้ฟานด้วย น่าเศร้า :o12:
-
รู้สึกว่าอ่านตอนนี้แล้ว มันหน่วงๆ ในความรู้สึกพิกล
เราไม่รู้ว่าใครน่าสงสารมากกว่ากัน แต่การจากกันแบบนี้มันก็ต้องเจ็บปวดด้วยกันทั้งคู่
อยากให้ทั้งสองได้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆ จัง
และหวังว่า ซิ่วหมิ่น จะให้อภัย เฉิน นะ
-
ถามว่าใครเจ็บสุดก็คนอ่านนี่ล่ะค่ะเจ็บสุดๆ :o12:
-
เศร้า :monkeysad:
-
ชีวิตที่ขาดเธอ 2
“จื่อเทา พักสักหน่อยเถิด เจ้าอ่านฎีกา มาสามชั่วยามแล้วนะ ร่างกายคงจะเหนื่อยล้ามากแล้ว พี่ว่าเจ้าออกไปเดินเล่นที่สวนดีหรือไม่” ไป๋เซียนบอก เมื่อเห็นว่า ร่างเพรียว มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ขอข้าตรวจฎีกา อีกสักนิด เดี๋ยวข้าก็พักแล้ว” จื่อเทาบอกเสียงเรียบ คนเป็นพี่ได้แต่ส่ายหน้ากับความดื้อของน้อง ตั้งแต่วันที่น้องชายของเขา สืบทอดตำแหน่งอ๋อง ก็ดูเหมือนว่า จื่อเทามักจะทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำเสมอ จนร่างกายเริ่มซูบลงเพราะไม่ได้พักผ่อน
“จื่อเทา ฎีกา พวกนั้นไม่ใช่เรื่องด่วน เจ้าเก็บไว้อ่านพรุ่งนี้ก็ได้”
“ไม่ได้หรอก พี่ใหญ่ เรื่องทุกเรื่องของประชาชน และบ้านเมืองนั้นสำคัญเสมอ ข้อนี้ท่านเป็นคนสอนข้ามิใช่หรือ”
ไป๋เซียนทำได้เพียงลอบถอนหายใจ ถึงเขาจะดีใจที่ จื่อเทาทุ่มเทแรงกายเพื่อบ้านเมืองแต่ในฐานะของพี่ชายเขาก็คงไม่สบายใจ
นักที่เห็นน้องเป็นเช่นนี้ แล้วที่จื่อเทาเป็นเช่นนี้ เพราะความรัก เช่นนี้หรือ
“ดูท่าทางท่าน มีเรื่องไม่สบายใจสินะ ขอรับ” ชานเหลียนเอ่ยถามผู้เป็นนายหลังจากที่ร่างบางกลับมาที่ห้องพัก
“เจ้าจำสิ่งที่ข้าเคยถามเจ้าได้หรือไม่ ชานเหลียน”
“เรื่อง ความรัก นะหรือ ขอรับ”
“ใช่ เรื่องความรัก เจ้าเคยมีความรักไหม ชานเหลียน” ร่างบางเอ่ยถาม
“ทำไมท่านถึงได้ถามคำถามนี้กับข้า ”
“เพราะ ข้าแค่อยากรู้ คนที่มีความรัก จะรู้สึกเช่นไร ความรักทำให้คนเรามีความสุขหรือความทุกข์กันแน่”
“ความรัก ทำให้คนเกิดได้ทั้งความสุขและความทุกข์ ขอรับ ข้าเองก็เคยมีความรัก แต่ ความรักของข้า เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ข้ามีความสุขที่ได้รัก แต่ในขณะเดียวกัน ข้าก็ทุกข์ ที่ไม่อาจจะบอกรัก” ชานเหลียนบอกเสียงแผ่ว ความรักของเขาเป็นรักต้องห้าม แต่เขาก็ยินดีที่จะให้ ความรักนั้นผลิบานในหัวใจต่อไป แม้ว่าเขาจะไม่มีสิทธิ์บอกให้อีกฝ่ายรับรู้เลยก็ตาม
จื่อเทาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมืด ก่อนจะวางฎีกาลง มือเรียวบีบไหล่ตัวเองเบาๆเพื่อไล่อาการเมื่อยล้า วันนี้ก็ผ่านไปอีกวัน วันแล้ววันเล่า ที่เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ร่างเพรียวทำได้เพียงแสยะยิ้ม จะโทษใครได้เมื่อทุกอย่างเขาเป็นผู้เลือกเอง
“ป่านนี้เจ้าจะ นอนแล้วหรือยังนะ ซือซุน ชิงเออร์กับม่านเออร์ จะยังดูแลเจ้าเหมือนเดิมไหม” ร่างเพรียวเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะหยิบ
เอารองเท้าเด็กคู่หนึ่งออกมา รองเท้าที่เขาตั้งใจเย็บให้ซือซุน แต่น่าเสียดาย ชาตินี้เขาคงไม่มีโอกาสได้ให้
อดีตองครักษ์แคว้นเยว่ มองกระท่อมไม้ไผ่ หลังเล็กด้วยความลังเล เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่า คนในบ้านนั้นจะยังต้อนรับเขาอยู่หรือไม่
“ข้าคิดว่าเจ้าควรจะเข้าไปข้างในนะ ” เสียงปริศนาดังขึ้น ก่อนที่องครักษ์ของแคว้นอู๋ จะเดินออกมา
“อี้ชิง ”
“มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่เข้าไปข้างใน” อี้ชิงเอ่ยถาม
“ข้าละลายใจเกินกว่าจะ พบหน้าพวกเจ้า โดยเฉพาะซิ่วหมิ่น เขาคงไม่อยากเห็นหน้าข้าอีกแล้ว”
“ผิดแล้วล่ะ เราไม่เคยโกรธเจ้า เรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเจ้า ข้าเชื่อว่าท่านชายต้องเข้าใจ” อี้ชิงบอกก่อนจะยิ้มให้กำลังใจ
“ขอบใจนะ อี้ชิง ” อดีตองค์รักษ์แคว้นเยว่บอกกับอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังเล็ก แม้ว่าจะกังวลอยู่มากเรื่องซิ่วหมิ่นแต่เขาในตอนนี้คงขี้ขลาดไม่ได้ หากอยากได้คนรักกลับมา
ก๊อกๆ
“ใครน่ะ อี้ชิงเหรอ เข้ามาก่อน…. เจ้า!!!” ร่างอวบอุทานลั่นเมื่อเห็นว่า ใคร ยืนอยู่ที่หน้าประตู
“ซิ่วหมิ่น” เฉินครางแผ่ว ก่อนจะคว้ามือของคนตรงหน้ามาจับแน่น
“ไม่ทราบว่า ท่านแม่ทัพมาหาข้าถึงที่นี่ มีธุระอะไร” น้ำเสียงเย็นชาและเป็นทางการถูกถามขึ้นพร้อมกับที่ร่างอวบสะบัดมือออกจากการเกาะกุม
“ซิ่วหมิ่น ฟังข้าก่อนได้หรือไม่”
“ข้าย่อมต้องฟัง ท่านแม่ทัพ อยู่แล้ว มีอะไรจะสั่งก็รีบพูดมาเถิด ข้าเกรงว่าบ้านโทรมๆหลังนี้ จะไม่สมเกียรติท่าน หากอยู่นานเกินไปจะทำให้ท่านมัวหมองเสียเปล่าๆ”
“ซิ่วหมิ่น ข้าไม่ได้มาที่นี่ ในฐานะ แม่ทัพของแคว้นเยว่ แต่ข้ามาในฐานะ.. ”
“ท่านจะมานานะอะไร ก็ไม่เกี่ยวกับข้า รีบบอกธุระของท่านมาแล้วกลับไปซะ!!” ร่างอวบแทรกขึ้น เฉินทำได้เพียงลอบถอนหายใจก่อนจะจับมือร่างอวบไว้อีกครั้ง
“ท่านต้องการอะไร” ซิ่วหมิ่นถามเสียงเข้ม
“ข้าต้องการ อธิบาย อธิบายทุกเรื่องที่ผ่านมา ให้เจ้าเข้าใจ”
“ไม่จำเป็น เพราะข้าเข้าใจมันทุกอย่างแล้ว”
“เจ้ากำลัง เข้าใจข้ากับท่านอ๋องผิดนะ ซิ่วหมิ่น จริงอยู่ว่าการที่ข้าเข้ามาในแคว้นอู๋ นั้นคือแผน แต่การได้พบเจ้ามันไม่ใช่แผน เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่ ว่าการที่ข้ารักเจ้า มันไม่ใช่แผน” เฉินบอกเสียงเข้ม พลางกระชับมือบางแน่นขึ้น อยากจะส่งผ่านความรู้สึกไปให้อีกคนรับรู้ ว่าตอนนี้ เขาก็ทุกข์ไม่ต่างกัน
“ท่านแม่ทัพ หากว่าท่านพูดจบแล้วก็จงกลับไปซะ อย่ามายุ่งกับ ข้าอีกเลย ” ซิ่วหมิ่นบอกเสียงสั่น แม้ในใจจะรักมาก แต่ความกลัวมันกลับมีมากกว่า เขาไม่อยากเจ็บเหมือนเดิมอีกแล้ว
“ไม่ ข้าไม่มีวันทิ้งเจ้าไปไหนอีกแล้ว ข้ารักเจ้านะซิ่วหมิ่น คำว่ารักของข้าไม่เคยโกหก ข้ารักเจ้า ต่อให้วันนี้ เจ้าฆ่าข้าให้ตาย ข้าก็รักเจ้า!!”
“เชื่อข้า อีกสักครั้งได้หรือไม่ ซิ่วหมิ่น” เฉินบอกเสียงแผ่ว
“ข้า..ไม่รู้” ซิ่วหมิ่น บอกทั้งน้ำตา เขาไม่รู้ ไม่รู้จริงๆว่าต้องทำเช่นไร เขาจะเชื่อใจ คนๆนี้ได้ จริงๆหรือ คำว่ารักที่ อีกคนพูดมานั้น มัน ใช่ ความจริงแน่หรือ
“ซิ่วหมิ่น มองตาข้า” เฉินบอกก่อนจะค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาบนแก้มอวบอย่างแผ่วเบา
“ ข้ารักเจ้านะ รักเจ้าจริงๆ ชีวิตของข้าเป็นของท่านอ๋อง แต่หัวใจของข้าเป็นของเจ้า ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้า เชื่อข้าอีกสักครั้งเถอะนะ” เฉินบอกด้วยแววตาจริงจัง เงาสะท้อนในดวงตาคมคู่นั้นทำให้ร่างอวบใจสั่น คำว่า “รัก” ที่คนตรงหน้าสื่อผ่านแววตา
ทำให้ กำแพงที่เพิ่งจะเริ่มสร้างพังลงอย่างไม่มีชิ้นดี
ใจหนอใจ ทั้งที่ๆ ถูกทำร้ายมากขนาดนั้น กลับยอมยกโทษให้ง่ายๆ ตั้งแต่ เห็นเจ้าองครักษ์ งี่เง่า มายืนที่หน้าประตู
“ฮึกๆ เจ้าองครักษ์ งี่เง่า เจ้าบ้า กล้าดียังไง ทำให้ข้าร้องไห้ ตั้งหลายวัน ฮึก เจ้ามัน เจ้ามัน…ฮื่อๆๆ ” ร่างอวบบอกทั้งน้ำตาก่อนที่กำปั้นอวบๆ จะระดมทุบคนตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ข้าขอโทษ ขอโทษนะซิ่วหมิ่น ต่อไปนี้ ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าไปไหนอีกแล้ว ไม่มีวันจะทำร้ายให้เจ้าเสียน้ำตาอีก อย่าร้องไห้เลยนะ ข้า
ไม่อยากเห็นน้ำตาของเจ้าเลย” เฉินบอกพลางรวบอีกคนเข้ามากอด คิดถึง คิดถึงมากเหลือเกิน
“ถ้าเจ้ากล้า ทำผิดต่อข้าอีกละก็ ข้าจะสับเจ้าเป็น ชิ้นๆ แล้วโยนให้ หมามันกิน!!” ร่างอวบขู่
“ข้าไม่มีวัน ทำให้เจ้าเสียน้ำตาอีกเด็ดขาด ข้าสัญญา”
“แล้วเจ้า มาที่นี่ได้ยังไง ถ้าจื่อเทารู้เข้า เจ้าจะโดนลงโทษไหม” ร่างอวบเอ่ยถามคนรัก หลังจากที่ สงบจากการร้องไห้อย่างหักมาสักพัก
“ท่านอ๋อง เป็นคนให้ข้ามาที่เอง ตั้งแต่นี้ต่อไป ข้า คือ จงต้า เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ไม่ใช่เฉิน แม่ทัพองครักษ์ของแคว้นเยว่ อีกต่อไปแล้ว เจ้าจะยอมรัได้ไหม หากคนรักของเจ้าเป็นแค่คนธรรมดา”
“ทำไมข้าถึงจะยอมรับเจ้าไม่ได้ ตัวข้าเอง ก็ไม่ใช่ เทวดาที่ไหน เราทุกคนเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ทั้งนั้น อำนาจ บารมี ยศถาบรรดาศักดิ์ มันก็เป็นแค่เปลือกเท่านั้น ข้าไม่เคยตัดสินคนที่ ชาติกำเนิดหรอฐานะหรอกนะ ถ้าข้าคิดจะรัก ต่อให้เจ้ากลายเป็นยาจก ข้าก็รัก ”
“ข้ารักเจ้านะ ท่านชายน้อยของข้า”
“ข้าก็รักเจ้า เจ้าองครักษ์ งี่เง่า” สองร่างต่างถ่ายทอดความอบอุ่นให้กัน ท่ามกลางราตรีที่เหน็บหนาวแต่หัวใจกลับอบอุ่นไปด้วยไอรัก
“ในที่สุด ซิ่วหมิ่นก็ยิ้มได้แล้วสินะ” เสียงทุ้มเอ่ยกับคนสนิท
“ขอรับ” อี้ชิงรับคำ พลางลอบมองผู้เป็นนายอยู่เงียบๆ ท่านชายซิ่วหมิ่น ยิ้มได้แล้ว แล้วเมื่อไหร่กันหนอ ที่ ท่านอ๋องจะได้ยิ้มบ้าง
...................................TBC.......................................
เสร็จไปแล้ว 1 คู่ ฮ่าๆๆๆ คู่รองนั้นไซร้ มันไม่ม่า หรอก
ตอนนี้ก็เหลือแค่ จื่อเทา สินะ
-
อ่านแ่ล้ว คนแก่ก็ยังไม่เห็นหนทางที่ทั้งคู่จะีคืนดีกันได้เลย :เฮ้อ:
:seng2ped:
:bye2: :bye2:
-
เสร็จไปแล้วหนึ่งคู่นึกว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนี้ซะอีก ชานเหลียนรักไป๋เซียนใช่มั๊ยน่าสงสารเจ้าจังเลยนะ น้องเทารีบรู้ตัวได้แล้วนะว่าหัวใจมันเรียกร้อง ขอบคุณคัฟคนเขียน รอตอนต่อไปนะ ^^ แก้ผิดให้หน่อยนะ ข้าละลายใจเกินกว่า... <<<ละอาย แล้วอีกเรื่องตะเองวันนี้วันที่17นะจ๊ะ^o^
-
จื่อเทาถึงขนาดกอดรองเท้า :mew4: :mew4:
-
คู่จื่อเทาท่าทางอีกนานกว่าจะหมดทุกข์
-
:m15: :m15: :m15: เมื่อไรท่านอ๋องจะดีกัน
-
คู่หลักก็อย่ามาม่าเลยน๊าาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เป็นกำลังใจให้อีกคู่หนึ่งสู้ๆนะ :mew1:
:call:
-
ท่านอ๋องก็ลองพยายามเหมือนที่เฉินพยายามหน่อยสิ
ช่วยไปง้อจื่อเทาหน่อยจะได้ไหม จะปล่อยเป็นอย่างนี้จริงๆ เหรอ
ทั้งๆ ที่ก็น่าจะรู้ว่าอันที่จริงจื่อเทาก็รักอี้ฟานเหมือนกัน
หากใจตรงกันแล้ว แค่อาศัยความพยายามสักนิด ไม่นานผลที่ได้รับจะดีดั่งใจหวังเป็นแน่
-
เดี๋ยวนะ อี้ชิง ขานว่าขอรับเหรอ ไม่ใช่เพคะเหรอ รึยังไง
รอจื่อเทาจบนะจ๊ะ ในตอนนี้
-
:hao5: :hao5: :hao5: อิ่มแล้วหล่ะ :sad11: :sad11: :sad11:
-
แล้วจื่อเทาล่ะจะทำยังไง :katai1:
-
เมื่อไรจะสมหวังกับเขาสักทีล่ะท่านอ๋องงง
:katai5: :katai5: :katai5:
:ling1: :ling1: :ling1:
-
จื่อเทาคิดถึงแต่ซือซุนงั้นหรือ
-
นี่แหละน๊า ความรัก :katai2-1:
ซิ่วหมินน่ารักอ่ะะะ เฉินก็น้ำเน่า หว๊านนนหวานนน
อยากให้อี้ชิงมีคู่บ้าง
เป็นกามเทพให้หลายคู่แล้วนะเนี่ย กรี๊ดดด :hao7:
-
1 ปี ผ่านไป :a5:
ร่างเพรียวเงยหน้าขึ้นจากกองฎีกา ก่อนจะกดขมับเพื่อไล่ความเมื่อยล้าและความเครียด 1 ปีที่ผ่านมา แคว้นเยว่เจริญรุ่งเรืองขึ้นมาก ทั้งทางการเมืองและการทหาร ประชาชนอยู่ดีกินดี ส่วนหนึ่งเพราะ ได้แคว้นอู๋มาเป็นศูนย์กลางการค้าทำให้ การค้าของแคว้นเยว่เจริญรุ่งเรือง จนนับได้ว่าเป็นแคว้นที่มั่งคั่งที่สุดในแถบนี้เลยก็ว่าได้
“เฮ้อ” ร่างบางถอนใจอย่างแรง จนคนสนิทขมวดคิ้วแน่น
“ท่าน มีเรื่องไม่สบายใจหรอ ขอรับ”
“เรื่องเดิมๆ น่ะ ชานเหลียน เจ้าไม่เห็นหรือ ว่าท่านอ๋อง ของเจ้าเป็นเช่นไร จื่อเทา ทำงานหามรุ่งหามค่ำมาเป็นปีแล้ว ร่างกายซูบผอมลงไปทุกวัน เจ้าสังเกตหรือไม่ว่าตั้งแต่ที่ จื่อเทารับตำแหน่งอ๋อง เมื่อปีก่อน ท่านอ๋องของเจ้าก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย” ไป๋เซียน ถอนหายใจแรงพลางลอบมองร่างเพรียวของน้องชายต่างมารดาผ่านหน้าต่าง ตั้งแต่ออกจากแคว้นอู๋ เขาก็ไม่เห็นจื่อเทายิ้มอย่างจริงใจเลยสักครั้ง ทุกครั้งจะเป็นเพียงแค่การยิ้ม เสแสร้งเท่านั้น ยามที่อยู่คนเดียวจื่อเทามักจะเหม่อลอย เหมือนมีเรื่องในใจ ไหนจะหยกสลักรูปมังกรที่เจ้าตัวไม่เคยให้ห่างกายนั่นยิ่งทำให้ เขาหนักใจ หยกสลักที่ใครๆก็รู้ว่า เป็นเครื่องประดับสำหรับบุคคลชั้นสูงในแคว้นอู๋ หรือจะเป็นรองเท้าเด็กคู่นั้น ที่จื่อเทาหวงจนไม่ยอมให้ใครแตะต้อง ยิ่งทำให้เขากังวลใจ นี่เขากำลังเห็นแก่ตัวอยู่หรือเปล่า
“ข้ากำลังทำผิดอยู่ หรือ ชานเหลียน” ร่างบางถามเสียงแผ่ว
“ท่านทำผิด อันใดขอรับ”
“ผิดสิ ข้าพรากจื่อเทา มาจากครอบครัว ข้าเห็นแก่ตัว หรือเปล่า ชานเหลียน”
“ท่านอย่าได้โทษตัวเองเลย ขอรับ นั่นคือหน้าที่ ที่ต้องทำเพื่อบ้านเมือง ท่านอ๋องเองก็คงรู้ดี ว่าผลสุดท้ายแล้ว มันจะออกมาเช่นไร”
ไป๋เซียนลอบมองน้องชายอยู่สักครู่ ก่อนที่ร่างบางจะเดินนำคนสนิทออกมา เขากำลังทำผิดอยู่หรือ ทั้งๆที่ เขาได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการแล้วแต่ กลับไม่มีความสุขเลย การที่ต้องทนเห็นน้องชายของตัวเอง มีชีวิตอยู่ไม่ต่างจาก ตุ๊กตา นั่นทำให้เขาปวดใจ แม้จะต่างแม่ แต่จื่อเทาก็คือน้องชายคนเดียวของเขา เป็นเพียงญาติคนเดียวที่เขาเหลืออยู่ในโลกนี้ เขาไม่อยากให้รอยยิ้มของน้อง หายไป
ร่างสูงทอดมองผืนฟ้ากว้าง ก่อนจะพ่นลมหายใจอย่างอ่อนล้า เมื่อเลือกแล้วก็คงทำได้เพียงยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ท้องฟ้าก็เหมือนความรัก ทั้งที่อยู่ใกล้จนมองเห็นแต่กลับจับต้องไม่ได้ เพราะที่จริงแล้วท้องฟ้าอยู่ไกลเหลือเกิน
“ท่านลุง ขอรับ จงเหรินขอพาน้องออกไปเล่นข้างนอกได้ไหม ขอรับ” เด็กชายอายุแปดขวบเอ่ยถามก่อนจะมองทารกวัยขวบเศษที่อยู่บนเตียงตาละห้อย “จินจงเหริน” คนนี้ คือลูกชายบุญธรรมของซิ่วหมิ่นกับจงต้า ที่ทั้งคู่รับมาเลี้ยงตอนที่เด็กชายตัวน้อยอายุได้เจ็ดขวบ ในตอนนั้น หมู่บ้านข้างๆเกิดภัยพิบัติ ครอบครัวของจงเหรินตายหมด นับว่าสวรรค์ยังไม่ใจร้ายจนเกินไป เพราะจงต้าไปเจอเด็กน้อยคนนี้โดยบังเอิญ อู๋อ๋อง ทอดมองเด็กชายตัวเล็กที่มีท่าทางเคร่งครัดคล้ายกับจงต้าอยู่หลายส่วน ก่อนจะยิ้มกว้าง ไม่รู้ว่าอดีตองครักษ์แคว้นเยว่ สอนลูกน้อยเช่นไร จงเหรินจึงได้มีท่าทางที่เป็นผู้ใหญ่เกินตัวเช่นนี้ แต่นั่นก็ทำให้เขาวางใจ ต่อไป ซือซุน จะได้มีคนดูแล
“ได้สิ แต่อย่าออกไปไกลนักนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่เจ้าจะเป็นห่วง” เสียงทุ้มอนุญาต เรียกรอยยิ้มจากใบหน้านิ่งๆ ของจงเหรินได้มากโข เด็กน้อยค่อยๆประคองน้องชายขึ้นอุ้มก่อนจะทำความเคารพ ผู้มีศักดิ์เป็นลุงแล้วพาน้องชายออกไปเดินเล่น
“จื่อเทา พักที่นี่ก่อนเถิด ใกล้เที่ยงแล้ว พี่จะได้ให้คนเตรียมสำรับให้” ร่างบางเอ่ยบอกน้องชายที่อยู่บนหลังม้าอีกตัว ก่อนที่ร่างเพรียวจะทำเพียงพยักหน้ารับ วันนี้เขากับจื่อเทา ออกมาล่าสัตว์เพื่อผ่อนคลายจากราชกิจ ต่างๆ ความจริงร่างบางก็หวังเพียงแค่ให้น้องชายได้ออกไปเที่ยวดูธรรมชาติบ้างเผื่อว่า จะได้เห็นรอยยิ้มของน้องมากขึ้น แต่จนแล้วจนรอด จื่อเทาก็ยังคงทำหน้านิ่งและเหม่อลอยอยู่เช่นเดิม
“ข้าจะทำเช่นไรดี ชานเหลียน” ร่างบางบอกกับคนสนิทเสียงแผ่ว ชานเหลียนมองผู้เป็นนายก่อนจะลอบถอนหายใจ เขาเองก็จนปัญญาที่จะช่วยเหลือ เรื่องของความรักคงไม่มีใครช่วยใครได้ เพราะแม้แต่เขาเองก็ยังหาทางออกให้ความรักของตนเองไม่ได้เลย
“พี่ใหญ่ ข้าจะไปดูที่ชายป่าด้านนั้นนะ”
ร่างเพรียวบอกก่อนจะกระโดดขึ้นหลังม้าพลางกระชับธนูไว้แน่น วันนี้เขาคงต้องล่ากวางให้ได้สักตัวจะได้ไม่เสียเที่ยวที่ออกมาไกล จื่อเทามองเข้าไปในพุ่มไม้เตี้ยๆ อย่างหมายมาดก่อนจะง้างคันธนูขึ้นเพื่อเตรียมยิง
“เฮ้ย!!! เจ้าหนูระวัง” ร่างเพรียวร้องลั่นเมื่อ สิ่งที่เขาคิดว่ามันคือกวางกลับเป็นเด็กชายอายุราวเจ็ดแปดขวบแทน
จงเหรินเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าลูกธนูกำลังแหวกอากาศตรงเข้ามาหาตนเอง ลำพังเขาคนเดียวคงจะพอเอาตัวรอดได้ไม่อยากแต่ตอนนี้ เจ้าเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนนี่กำลังทำให้เขาเป็นกังวล จงเหรินกอดน้องไว้แน่นหากว่าธนูจะพุ่งเข้าใส่พวกเขา ขอให้คนที่เจ็บเป็นเขาเอง
ฉึก!!
ลูกธนูปักลงที่ต้นไม้ก่อนที่จงเหรินจะหายใจอย่างโล่งอก แม้ว่าจะหลบได้ทันแต่เขาก็โดนธนูถากเข้าที่แขนแต่ก็ไม่ใช่แผลมี่น่ากังวลอะไร เพราะคนที่จงเหรินเป็นห่วงกลับเป็นเจ้าเด็กตัวขาวที่อยู่ในอ้อมกอดมากกว่า
“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม ซือซุน” จงเหรินเอ่ยถามแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า คนเป็นน้องคงจะฟังไม่รู้เรื่อง
“พวกเจ้าไม่เป็นอะไร ใช่หรือไม่” ร่างเพรียวถามอย่างร้อนรน
“ไม่หรอก ขอรับ” จงเหรินตอบเสียงนิ่ง
“เจ้าบาดเจ็บนิ ให้ข้าดูหน่อยนะ เจ้าหนู”
“ไม่ต้องหรอก ขอรับ ข้าไม่เป็นอะไร เห็นทีข้ากับน้องต้องกลับบ้านแล้ว เพราะข้าออกมานานมากแล้ว” จงเหรินตอบแม้ว่าคนตรงหน้าจะดูเหมือนไม่มีพิษภัย อะไรแต่ ท่านพ่อเคยสั่งไว้ว่าไม่ให้พูดคุยกับคนแปลกหน้าเกินความจำเป็น
“ไม่ได้หรอก ข้าทำเจ้าบาดเจ็บ ก็ควรจะรับผิดชอบ บ้านเจ้าอยู่ที่ไหน ข้าจะไปส่ง”
“เอ่อ คือว่า”
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จงเหรินอึกอักก่อนที่เจ้าเด็กตัวขาวในอ้อมกอดจะร้องไห้จ้า เพราะถึงเวลาที่ต้องกินนมแล้ว
“น้องของเจ้าร้องไห้ หรือ” ร่างเพรียวเอ่ยถามพลางมองเด็กทารกที่ตอนนี้ร้องไห้จ้า ด้วยความสนใจ ความอบอุ่นที่ไร้ที่มากำลังแผ่ซ่านในหัวใจของร่างเพรียวอย่างห้ามไม่อยู่ เขารู้สึกเอ็นดู เด็กคนนี้มากเหลือเกิน
หากว่าเขาได้อยู่กับลูก ป่านนี้ ซือซุน คงจะอายุได้ขวบเศษแล้วสินะ
“เจ้าหนู ข้าขออุ้มน้องชายเจ้าได้หรือไม่” ร่างเพรียวถามเสียงแผ่ว
“คือว่า”
“ส่งมาเถอะ ข้าจะกล่อมให้ น้องของเจ้าร้องไห้ใหญ่แล้วนะ”
จงเหรินมองคนตรงหน้าอย่างชั่งใจก่อนจะส่งเจ้าเด็กตัวขาวในอ้อมกอดให้คนแปลกหน้า เขาก็ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เขาเชื่อใจคนที่เพิ่งพบหน้ากันคนนี้นัก
“แง้ๆๆๆ”
“ร้องไห้ ทำไม หืม เจ้าเด็กน้อย” จื่อเทารับเด็กน้อยที่ร้องไห้จ้ามาอุ้มก่อนจะตบที่หลังเบาๆ เหมือนที่เคยกล่อมลูกชาย น่าแปลกที่เด็กน้อยกลับหยุดร้องไห้อย่างง่ายดาย
“หยุดร้องแล้ว” จื่อเทายิ้มกว้าง ก่อนที่เด็กน้อยจะยื่นมือเล็กๆมาเล่นกับผมของเขา พลางยิ้มโชว์เหงือกอย่างร่าเริง
“ท่านร้องไห้ ทำไมขอรับ” จงเหรินถามขึ้น
จื่อเทาทอดมองร่างทารกน้อยในอ้อมกอดก่อนจะกลั้นสะอื้น คิดถึง คิดถึง มากเหลือเกิน ยิ่งมาเห็นเด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับ ซือซุน ยิ่งทำให้จื่อเทา ห้ามน้ำตาแห่งความคิดถึงไว้ไม่ได้
ป่านนี้ ซื่อซุน จะโตขึ้นมากแค่ไหนแล้วนะ
“จื่อเทา เจ้ามาทำอะไรที่นี่” เสียงหนึ่งเรียก ก่อนที่ร่างบางของไป๋เซียนจะวิ่งเข้ามาหาน้องชาย
“ข้าเกือบยิงพวกเขา สองพี่น้อง ก็เลยจะพาไปส่งที่บ้าน”
“เอ่อ คืนน้องให้ข้าเถิด แล้วพวกท่านก็ไม่จำเป็นต้องลำบาก บ้านข้าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก ข้ากลับเองได้ขอรับ” จงเหรินที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น
“ไม่ได้!! เจ้าเป็นแค่เด็กจะไปคนเดียวได้อย่างไร ข้าทำเจ้าบาดเจ็บ ข้าต้องรับผิดชอบ เอาเป็นว่าข้าจะพาเจ้าไปส่งบ้านเอง ไปกันเถอะ พี่ใหญ่ท่านไม่ต้องห่วงข้านะ รอข้าอยู่ที่นี่ เดี๋ยวข้ากลับมา” ประโยคแรกบอกกับเด็กชายแปลกหน้าก่อนจะ บอกกับพี่ชายต่างมารดาด้วยประโยคที่คล้ายเป็นคำสั่งกลายๆ
“ไปเถิด …เจ้าชื่ออะไรหรือ”
“จงเหริน ขอรับ”
“ไปเถิดจงเหริน เดี๋ยวพ่อกับแม่เจ้าจะเป็นห่วง”
..........................TBC................................
:ling2: เอาสิ ฮ่าๆๆ นอกจากเฉินหมิ่น จะลงเอยกันง่ายๆแล้ว
มันยังพาส เวลา มาเป็นปีอีก เอากับนังพิตสิ ฮ่าๆๆ
:mew5: :mew5:
อ่านนิยาย ของพิต ต้องทำใจนะ เพราะพิตถนัดเรื่องสั้นมากกว่า
เขียนเรื่องยาวที่ไร มันพาส เรื่องทุกที คริๆ
ปล ยังไงก็ยังรักทุกคนเสมอ :me
เค้าฝากฟิค สักเรื่องนะตัวเอง
เด็กแสบโยธา เด็กซ่าช่างกล ฟิค EXO แนวเด็กช่าง รับรอง รั่ว บ้า ฮา ถ่อย
http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=38640.0
-
จื่อเทากับอี้ฟานกำลังจะได้พบกันแล้ว
อยากให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันเร็วๆ
ว่าแต่ซือซุนจำหม่าม๊าของตัวเองได้ใช่ไหม อิอิ
-
ซือซุนยังจำจือเทาได้ซิน่ะ :mew4:
-
ผ่านไป1ปีแล้วอ๊ากก จะพบกันแล้วอ่ะ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะ เจ้าหนูน้อยซือซุนกะจื่อเทาคงมีสายสัมพันธ์กันสินะ ไป๋เซียนกะชานเหลียนมีซัมธิงรองกันล่ะสิ เปิดใจให้กันเหอะเจ้าสองคนน่ะ ขอบคุณคัฟคนแต่ง รอตอนต่อไปนะ^^
-
ตอนหน้าจะเป็นตอนรวมครอบครัวซินะ
:bye2: :bye2:
-
จะเจอกันแล้ววววว
-
:katai4::katai4: :katai4: มาต่อเร็วๆนะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
1ปีที่ทุกข์กันไปเเอง
-
จะเจอกันแล้วๆๆ
จะสมหวัง ได้ครองรักกันมั๊ยเนี๊ยะ คู่นี้น่ะ
ลุ้นๆต่อไป
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew3: :mew3: :mew1: :mew1:
-
ความสุขใกล้มากแล้วว (รึป่าวว)
-
โฮ~ ถ้าพบเจอกับความเศร้ามาแล้ว
หลังจากนี้ต้องเป็นความสุขใช่ม๊ายยย
บอกชั้นที ~
-
แงๆๆๆๆ ร้องไห้เลยอ่า
ตอนหน้าก็จะเจอกันแล้ว อย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย สาธุ
-
:m15:
-
พบกันจะทำให้อี้ฟานยิ่งเจ็บหรือเปล่า
-
แอร๊ยยยย น้องเทาจะได้เห็นอี้ฟานแล้ววว
กรี๊ดดด
สงสารเทาน้อย ฮืออออออออ
คิดถึงลูกน้อย มาๆ เดี๋ยวมี้กอดนะเทาน้อย :hao5:
-
:monkeysad:สงสารใครดีน๊าในเมื่อต่างคนต่างก็เจ็บ เฮ้อ แต่คนอ่านเจ็บยิ่งกว่า แต่อยากรู้จัง ถ้าจื่อเทาเจออี้ฟานจะเป็นไงต่อน๊า :katai2-1: :pig4: ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
พบเจอ
จงเหรินพาร่างเพรียวมาที่บ้านไม้ไผ่หลังเล็ก ก่อนที่เด็กน้อยจะให้คนแปลกหน้ากลับไป แต่ร่างเพรียวก็ยังยืนยันว่าจะอยู่ขอโทษ พ่อกับแม่เขาเสียก่อน จงเหรินจึงให้คอยอยู่ที่หน้าบ้าน
“จินจงเหริน!!” เสียงหนึ่งเอ่ยเรียกก่อนที่เด็กน้อยจะสะดุ้งตัวโยน เมื่อเห็นว่า ใครยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน
“ทะ ท่านแม่” จงเหรินเอ่ยเสียงแผ่ว พลางเหลือบมองไม้เรียวที่อยู่ในมือของคนที่ เขาเรียกว่า “แม่” อย่างหวาดกลัว แม้ว่าแม่ของเขาปกติจะเป็นร่าเริงเหมือนจะไม่ใส่ใจกับสิ่งรอบข้างแต่ถ้า สิ่งนั้นเกี่ยวข้องกับท่านลุงหรือว่าซือซุนแล้วล่ะก็ ท่านแม่ก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคนทันที
“รู้ไหมว่า มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เจ้าพาน้องออกไปตะลอนๆ ทั้งวันได้ยังไง ถ้าน้องไม่สบาย เจ้าจะรับผิดชอบไหวไหม ถ้าวันนี้ข้าไม่ตีเจ้า ข้ายังจะเป็นแม่เจ้าได้อีกหรือ” ร่างอวบเงื้อไม้เรียวขึ้นแต่ช้ากว่า มือหนาของใครบางคนที่มาแย่งไป
“ใจเย็นๆ สิ เจ้าจะตีลูกให้มันได้อะไรขึ้นมา”
“ท่านพ่อ” จงเหรินร้องอย่างดีใจก่อนจะวิ่งเข้าไปหลบหลังผู้เป็นพ่อทันที
“เจ้าก็ให้ท้ายลูก ตลอด”
“เอาน่า ใจเย็นๆสิ ตีลูกไปแล้ว ได้อะไร ข้าก็เห็นเจ้าร้องไห้ตามลูกทุกครั้ง” อีกคนบอกอย่างใจเย็น
“ทะ ท่านแม่ ข้าขอโทษ” จงเหรินที่เห็นว่า “แม่” อารมณ์เย็นลงแล้วจึงวิ่งเข้าไปกอดร่างอวบอย่างเอาใจ
“เฮ้อ เจ้านี่น๊า อย่าซนให้มันมากนักสิ รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วง เอ๊ะ จงเหริน จะ เจ้า บาดเจ็บหรือ ” ร่างอวบอุทานลั่นพลางสำรวจร่างกายลูกชายยกใหญ่
“เจ้าไปทำอะไรมา นั่งลง เดี๋ยวแม่จะทำแผลให้”
“ไม่เป็นไรหรอกท่านแม่ แผลแค่นี้ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก แต่ท่านต้องไปพบคนผู้หนึ่งกับข้าก่อน”
“ใครหรือ”
“มาทางนี้ ขอรับ แล้วข้าจะเล่าให้ท่านฟังทีหลัง” จงเหรินบอกพลางรั้งให้ผู้เป็นแม่ตามออกมา
“ท่าน นี่ท่านแม่ของข้า” จงเหรินแนะนำคนแปลกหน้าให้ร่างอวบรู้จัก
“ยินดีที่ได้พบทะ……ซิ่วหมิ่น!!!”
“จื่อเทา!!!”
ทั้งสองต่างมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา แผ่นดินกว้างใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเจอกัน แต่ทำไมครั้งนี้ มันถึงได้ง่ายดายเหลือเกิน
“มีอะไรกันหรือ” จงต้าที่ตามสองแม่ลูกออกมาเอ่ยถาม ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านคือผู้ใด
“ท ท่านอ๋อง” จงต้าเอ่ยเสียงแผ่ว
“ท่านพ่อ ท่านแม่ นี่มันเรื่องอะไรกันขอรับ” จงเหรินที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่างถามขึ้น แต่กลับไม่มีใครตอบคำถามของเขาเลย
“ซิ่วหมิ่น จงต้า พวกเจ้า อยู่ที่นี่ เองหรือ” ร่างเพรียวเอ่ยถาม
“ข้าน้อยเป็นเพียง คนธรรมดา ไม่บังอาจจะสนทนากับท่านอ๋อง เกรงว่าจะทำให้ท่านมัวหมองโปรดคืน เด็กให้ข้าน้อยด้วยขอรับ” ซิ่วหมิ่นบอกเสียงเรียบ
จื่อเทามองอดีตเพื่อนรัก ก่อนจะก้มลงมองทารกน้อยในอ้อมกอด หากว่า ความเข้าใจของเขาไม่ผิด แสดงว่าเด็กคนนี้ …
“ซิ่วหมิ่น เด็กคนนี้ คือซือซุน ใช่ไหม เขาคือซือซุน ของข้า ใช่ไหม”
“ใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร ในเมื่อ เราทั้งหมดได้ตัดขาดกันไปแล้ว เด็กคนนี้จะเป็นใคร มันก็ไม่เกี่ยวกับท่านไม่ใช่หรือ โปรดคืนเขามาให้เราด้วยขอรับ”
“ไม่!! จนกว่าเจ้าจะตอบข้ามาว่า เขาคือ ซือซุน ของข้า ใช่หรือไม่” ร่างเพรียวบอกอย่างดื้อดึงพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น หากว่าเด็กคนนี้คือ ซือซุน เขาก็อยากจะกอดลูกเอาไว้ให้นานที่สุด
“จงต้า เจ้าบอกข้ามาสิ ว่า เด็กคนนี้คือใคร” ร่างเพรียวหันไปคาดคั้นกับอดีตคนสนิท แต่กลับไม่ได้รับคำตอบใดๆกลับมา
“เจ้าไม่ต้องไปถามพวกเขาหรอก หากอยากรู้ถามข้าดีกว่า” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงของอู๋อ๋องจะเดินออกมา พร้อมกับคนสนิท
“อู๋อ๋อง” จื่อเทาครางแผ่ว
“ เยว่อ๋อง ไม่พบกันนานเลยนะ” น้ำเสียงและท่าทางที่เป็นทางการของร่างสูงทำให้หัวใจของจื่อเทารู้สึกเจ็บขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
“เจ้าอุส่าห์เดินทางมาถึงที่นี่ นับว่าเป็นเกียรติของบ้านเราอย่างยิ่ง แต่บ้านช่อง ซอมซ่อ เช่นนี้คงไม่อาจรับรองเจ้าได้”
“ เด็กคนนี้คือซือซุน ใช่ไหม” ร่างเพรียวพยายามปัดความเจ็บในใจออก ก่อนจะเอ่ยถามร่างสูงด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงนัก
“เด็กคนนี้ คือลูกชายของ ข้าเอง อู๋ซือซุน หากว่าได้คำตอบที่พอใจแล้ว ได้โปรดคืน ซือซุนให้ข้าด้วย” ร่างสูงบอกก่อนจะเอื้อมมือหมายจะรับลูกคืน แต่ร่างเพรียวกับยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“เยว่อ๋อง เราทั้งสองไม่มี สิ่งใดเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว คืนซือซุนให้ข้า แล้วเจ้าก็กลับไปเสียเถิด” น้ำเสียงเย็นชา ที่เอ่ยขึ้นทำให้ จื่อเทาเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก ไม่เคยคิดว่าคำพูดเพียงไม่กี่คำของใครบางคนจะทำให้เขาเจ็บจนแทบไม่มีแรงเดินเช่นนี้
“ข้าขออยู่กับ ลูก สักครู่ได้หรือไม่” ร่างเพรียวบอกเสียงแผ่ว แม้ในใจจะเจ็บจนเจียนตาย แต่ด้วยความเป็นอ๋อง ทำให้ไม่อาจร้องไห้ต่อหน้าผู้ใดได้
“ขอให้ข้าได้กล่อมเขานอน ก็ยังดี”
อู๋อ๋องชั่งใจอยู่สักครู่ก่อนจะผายมือให้ร่างเพรียวเข้าไปในบ้าน
“ถ้าเช่นนั้นก็เชิญ”
จื่อเทา เดินเข้าไปในบ้านก่อนจะพบกับคนสองคนที่เขาคุ้นเคยดี
“พระชายา!!! พระชายา กลับมาแล้ว กลับมาแล้ว” สองสาวใช้บอกทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งเข้ามากอดขาของร่างเพรียวแน่น
“พระชายากลับมาอยู่กับพวกเราแล้วใช่ไหมเจ้าคะ” ชิงเออร์ถาม พลางกลั้นสะอื้น หนึ่งปีที่ผ่านมานางคิดถึงพระชายามากเหลือเกิน เฝ้าภาวนากับสวรรค์อยู่ทุกวันให้พระชายาของนางกลับมา
“ชิงเออร์ ม่านเออร์ พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าจะพาซือซุนเข้านอน” ร่างเพรียวบอกเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินไปที่เตียงนอน พร้อมกับลูกน้อย
อู๋อ๋องมองร่างเพรียวที่กำลังกล่อมเจ้าตัวน้อยอยู่ ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง ไม่อยากยอมรับว่าการพบกันอีกครั้งทำให้ใจของเขาเจ็บเพียงใด แม้จะอยากกอดอีกคนให้หายคิดถึงแค่ไหน ก็ทำได้เพียงแค่ฝันเท่านั้น เมื่อความจริง คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ ชายาของเขาแต่เป็นเยว่อ๋อง บุคคลที่เขาไม่มีวันเอื้อมถึง
“อู๋อ๋อง ข้าฝากสิ่งนี้ไว้ให้ซือซุน ได้หรือไม่ บอกเขาว่า เป็นของขวัญจากข้า” ร่างเพรียวนำรองเท้าเด็กที่พกติดตัวตลอดเวลายื่น
ให้กับร่างสูง แล้วหันหลังเตรียมจะเดินกลับไป
หมับ!!
แขนแกร่งกอดร่างเพรียวไว้อย่างหวงแหน แม้จะพยายามห้ามใจตัวเองแล้วแต่มันเจ็บปวดเกินไป ถึงจะรู้ว่า ไม่ควรแต่เขากลับห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้ หากว่าคนตรงหน้าจะโกรธ ก็ขอให้เขาได้ทำตามหัวใจเรียกร้องสักครั้ง
“จื่อเทา พี่คิดถึง เจ้า” เสียงสั่นเครือบอกก่อนที่อ้อมแขนแกร่งจะกระชับแน่นขึ้น เหมือนจะส่งความรู้สึกที่เก็บกักอยู่นานนับปี เพื่อให้อีกฝ่ายได้รับรู้
คิดถึง คิดถึงมากเหลือเกิน
“อู๋อ๋อง ”
“หากว่าจะโกรธ ขอพี่อยู่อย่างนี้สักพักได้หรือไม่ อย่าเพิ่งกลับเลยได้ไหม” ร่างเพรียวทำได้เพียงยืนนิ่งให้อีกคนกอดอยู่อย่างนั้น ในเมื่อเขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ตัวเองก็โหยหาอ้อมกอดนี้เช่นกัน
จื่อเทาทำได้เพียงกลืนก้อนน้ำตาให้กลับลงไป หากว่าเป็นเพียงคนธรรมดา หากว่า ไม่ใช่ศัตรู หากว่าเขาไม่ใช่เยว่อ๋องและคนตรงหน้าไม่ใช่อู๋อ๋อง เรื่องทุกอย่างมันคงจบลงด้วยดี
สวรรค์เหตุใด ท่านต้องให้ข้ารักเขา ทำไมต้องเป็น อู๋อ๋อง ทำไมกัน
“ข้าทนไม่ไหวแล้วนะ จงต้า อี้ชิง” ร่างอวบโวยวายหลังจากที่ลอบมองคนทั้งสองในห้อง
“แล้วเจ้าจะทำเช่นไร ในเมื่อทั้งสองคน ทั้งใจแข็ง ทั้งปากแข็งเช่นนั้น ” จงต้าเอ่ยถามคนรัก
“เรื่องนั้น มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร คนรักกันคุยกันไม่กี่คำก็คงรู้เรื่อง แต่ปัญหามันอยู่ที่ เจ้าไป๋เซียน นั่นต่างหาก ถ้าเรากำจัดเขา
ได้ พี่ชายของข้ากับเจ้าแพนด้า ก็สมหวัง” ร่างอวบบอกด้วยรอยยิ้ม
“นี่เจ้าคิดจะ ฆ่าท่านไป๋เซียนหรือ ซิ่วหมิ่น” จงต้าเอ่ยถามหน้าตาตื่น
“เจ้าบ้า!! ข้าคิดผิดมหันต์ เลยจริงๆที่เลือกคนงี่เง่าอย่างเจ้า เจ้าเห็นว่าข้าโหดเหี้ยมจนถึงขนาดฆ่าคนได้หรือไงกันห่ะ” ร่างอวบแหวลั่น ก่อนจะมองคนรักอย่างเอาเรื่อง
“ข้าน้อยว่า พวกท่านอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยนะขอรับ ท่านชายท่านมีแผนการแล้วหรือไม่ ขอรับ” เป็นอี้ชิงที่เอ่ยห้ามทัพก่อนที่ซิ่วหมิ่นจะลงมือทำร้ายคนรักของตัวเอง
“หึๆ” ร่างอวบไม่ยอมตอบแต่กลับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาอีกสองคนที่ยืนอยู่ด้วย ได้แต่มองหน้ากันด้วยความกังวล หวังว่าคราวนี้ ซิ่วหมิ่นจะไม่ก่อเรื่องยุ่งอีกนะ
.............TBc..................
:mew5: รู้สึก ซิ่วหมิ่น จะฮาไปนะ ฮ่าๆๆ
คู่นี้มี คล่ยเครียด เพราะคู่หลัก มันเครียด เหลือเกิน
นับวัน มันจะ บ้าขึ้นเรื่อยๆ ฮ่าๆๆ
ปอลิง สาเหตุที่ ใช้สรรพนามแทน ซฺ่วหมิ่น ว่าแม่นั้น ก็เพื่อ เพื่ออะไรดีล่ะ
เอาเป็นว่าเพื่อไม่ให้ สับสน เลยเรียกสรรพนามตาม พฤตินัย :a5:
ไปแล้วกนนะคะ ฮ่าๆๆ
-
ซิ่วหมิ่นสู้ๆๆๆๆๆ
ทำให้ไอ้คนปากแข็ง ชอบทำร้ายใจตัวเอง 2 คน
ลงเอยกันสักทีน้ออออ
-
ซิ่วหมิ่นน่ารัก
-
ในที่สุดก็เจอกันแล้ว
เข้าใจกันสักทีเถอะน๊าาาาา
-
ทำให้สำเร็จนะ ซิ่วหมิ่น
:bye2: :bye2:
-
ซิ่วหมิ่นจะทำได้ไหม อิอิ
-
อั๊ยย๊ะ จื่อเทาอี้ฟานมาแล้วววว o13 กอดกันแล้วด้วยยย :o8:ฮิ้วฮิ้ว อี้ฟานห้ามปล่อยจื่อเทาน๊า คนอาไรใจแข็งชะมัด :กอด1: :pig4: :pig4:สำหรับคนแต่งค่ะ
-
ไหนๆก็จับกอด กดไปเลยให้รู้เรื่องทางภาษากายแทน :hao6: :hao6:
-
เข้ามาเชียร์ซิ่วหมิ่น :ped149: :ped149: :ped149:
-
เฮ้อในที่สุดก็พบกันซะที เศร้าจริงๆ ซิ่วหมิ่นมีแผนอะไรว่ะเนี่ย รอติดตามต่อไป ขอบคุณคัฟคนเขียน^^
-
ซิ่วหมิ่น เอาเลย ทำอะไรก้อได้
ให้เค้าลงเอยกันซักที
รักกันแต่รักกันไม่ได้นี่มันเศร้าเกินไป ปวดใจ !!
-
คนหนึ่งยอมสละบัลลังค์เพื่อความรัก
อีกคนยอมทำลายความรักเพื่อบัลลังค์ :เฮ้อ:
-
อร๊ายยยย
กลับมารักกันเหอะนะ !! :katai4:
-
เฮ้อ หน่วงจริงๆแหะ :sad11:
-
ซิ่วหมิน ทำให้ทั้งสองคนกลับมาคืนดีกันให้ได้นะ
-
สงสารลูกท้อกับพ่อมังกรเหลือเกิน
ซิ่วหมินนี่เจ้าจะป่วนอีกแล้ว. และหวังว่าอนาคตจะหวานนะ
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
ร่วมด้วย ช่วยกันยุ่ง
:a2: :a2: :a9: :a9: :a9: o3 o3 o3 o3
ซิ่วหมิ่น สู้ๆๆ
:interest: :interest: :interest: :interest: :interest:
:110011: :110011: :z7: :z7: :
ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
-
ซิ่วหมิ่นสู้ๆ :hao3:
ทำให้ทั้งสองคนนั้นกลับมาอยู่ด้วยกันให้ได้นะ :katai2-1:
-
ยังงัยก็ขอให้เรื่องที่ ซิ่วหมิ่น จะทำนั้น สำเร็จด้วยน้า
อยากเห็นทั้งสองคนนั้นเค้ามีความสุขกันเสียที่
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2:มาให้กำลังใจน้องซิ่วหมิ่น
-
ท่านชายจอมแสบ
ร่างบางเดินไปเดินมาราวกับหนูติดจั่น เมื่อเห็นว่าน้องชายหายไปนานจนผิดสังเกต
“ชานเหลียน ข้าว่าจื่อเทาไปนานเกินไปแล้ว ข้ากลัวว่าจะเกิดเรื่องกับเขา” ไป๋เซียนบอกกับคนสนิทด้วยน้ำเสียงกังวล
“ท่านอย่าเพิ่งกังวลไป ท่านอ๋องเป็นคนที่มีฝีมือพอตัว และด้วยอำนาจของท่านอ๋อง ข้าว่าคงไม่มีผู้ใดยากเอาคอไปพาดกับเครื่องประหารหรอก ขอรับ”
“แต่ข้ารู้สึกร้อนใจ ข้าจะไปตามจื่อเทา” ร่างบางบอก ไป๋เซียนนั้นไม่เข้าใจตัวเองเท่าใดนัก ทำไมจึงได้ร้อนรนเช่นนี้แต่สัญชาตญาณบางอย่างมันกำลังเตือนให้เขาตามน้องชายไป
“เดี๋ยวสิ ขอรับ!!” ชานเหลียนเอ่ยห้ามก่อนที่มือหนาจะคว้าข้อมือของไป๋เซียนเอาไว้แน่น
“ขออภัย ขอรับ ข้าน้อยไม่ควรแตะต้องตัวท่าน” ชานเหลียนบอกพลางปล่อยข้อมือบางนั้นอย่างช้าๆ แม้จะเป็นสัมผัสที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เขากลับไม่อยากปล่อยเอาเสียเลย อยากจะจับมือนี้ เอาไว้ให้นานเท่านาน แต่มันจะเป็นไปได้เช่นไร เมื่อฐานะของเขานั้นช่างแตกต่างกัน
“ช่างเถอะ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจ” ร่างบางตอบ แม้ในเสี้ยวของความรู้สึก ไป๋เซียน รู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นแรงขึ้นยามที่ถูก
มือหนานั้นสัมผัส แต่ความรู้สึกนั้นก็ถูกข้ามไปเมื่อความรู้สึกร้อนใจที่น้องชายหายไปนานมีมากกว่า
“แล้วท่านจะไปตาม ท่านอ๋องที่ใดขอรับ”
“ข้าไม่รู้ แต่คิดว่า บ้านของเด็กคนนั้น คงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เพราะคงไม่มีเด็กเล็กๆที่ไหนจะกล้าออกมาเล่นไกลจากบ้านตัวเอง เราเดินไปตามทิศที่จื่อเทาเดินไป คงจะพบกบบ้านของเด็กนั้นเอง” ร่างบางบอกก่อนจะเดินนำคนสนิทออกไป
“ซิ่วหมิ่น เจ้ามีแผนการอะไรกันแน่” จงต้าเอ่ยถามคนรัก บอกตามตรงว่าเขาไม่ไว้ใจคนรักของตัวเองสักเท่าไหร่ เพราะแผนการของซิ่วหมิ่นมันมักจะเหนือความคาดหมายจนเอาต้องปวดหัวอยู่บ่อยครั้ง และครั้งนี้ดูท่าทางอ๋องน้อยของแคว้นอู๋จะสนุกกว่าทุกครั้งเสียด้วย
อันตราย อันตรายยิ่ง
“แผนนี้ของข้า ชื่อว่า……..” คนร่างอวบกำลังจะอธิบายแผนการให้คนรักฟังแต่กลับถูกเสียงของลูกชายเรียกเสียก่อน
“ท่านพ่อ ท่านแม่ มีคนมาหาขอรับ” จงเหรินตะโกนเรียก คนในบ้านก่อนจะมองแขกที่มาเยือนอย่างไม่ไว้วางใจ แม้เขาจะยังเด็กแต่ก็เรียนรู้ จาก พ่อมาพอสมควร ลางสังหรณ์ของเขามันบอกว่าสองคนนี้ ไม่น่าไว้ใจ
“ใครมาหรือ จงเหริน…………เจ้า!!!” ซิ่วหมิ่นเบิกตาโพลง เมื่อเห็นว่าคนที่มาใหม่สองคนเป็นใคร แต่ที่ตกใจไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะว่าเขายังเตรียมแผนการไม่เสร็จเลยนะสิ เจ้าพวกนี้ก็โผล่มาซะแล้ว เห็นทีคงต้องใช้แผนสำรอง
“ท่านไป๋เซียน”
“หึ แผ่นดินกว้างใหญ่ ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับพวกเจ้าที่นี่” ร่างบางบอกด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ท่าทางอวดดี ที่ทำราวกับตนเองสูงส่งเทียมฟ้า ทำเอาร่างอวบถึงกับกำหมัดแน่น แต่ยังหรอก มันยังไม่ถึงเวลา คนโอหัง อย่างเจ้านี่ ต้องโดนมากกว่าหมัด
“ ได้ยินชื่อเสียงท่านมานาน วันนี้ถือเป็นวาสนา ที่ซิ่วหมิ่นได้พบ ท่านไป๋เซียน เสียที”
“ฮ่าๆๆ ท่านชาย ถือเป็นเกียรติของข้าเช่นกันที่ได้พบกับพวกท่าน แต่ขอถามท่านสักประโยคหรือไม่ พวกท่านรู้จักเด็กคนนี้ด้วย
หรือ” ไป๋เซียนถาม พลางจ้องไปที่จงเหริน อย่างไม่วางตา
“เขาคือ ลูกชายบุญธรรม ของข้าน้อยขอรับ” เป็นจงต้าที่ตอบก่อนจะ เอากายเข้าบัง ซิ่วหมิ่นและจงเหรินไว้ คนผู้นี้ แม้ภายนอกจะดูบอบบางแต่ เขารู้ดีว่าไป๋เซียนพิษสง ร้ายกาจเพียงใด
“ถ้าเช่นนั้น น้องชายของข้าก็อยู่ที่นี่จริงๆ สินะ ชานเหลียน ถึงเวลาเชิญท่านอ๋องกลับจวนแล้ว” ร่างบางเอ่ยกับคนสนิทก่อนที่ ชานเหลียนจะเดินเข้าไปในบ้าน
“ช้าก่อน เจ้าคิดว่าจะเข้าไปได้ง่ายๆ เช่นนั้นหรือ” อี้ชิงเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปขวางร่างสูงชองชานเหลียนไว้ คราวที่แล้วเขาเสียทีคนตรงหน้าเพราะ พิษสลายกำลัง แต่วันนี้เขาจะไม่มีวันยอมให้คนพวกนี้ ทำร้ายท่านอ๋องของเขาเป็นครั้งที่สอง
“เจ้าคิดว่า จะชนะข้าได้หรือ”
“หากพวกเจ้า ไม่เล่นสกปรกข้าไม่มีวันแพ้” อี้ชิงบอกเสียงเข้ม ก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายทันที
เพล้งๆๆ
เสียงกระบี่ ปะทะกันอย่างรุนแรงจนเกิดประกายไฟ สองร่างต่างเข้าต่อสู้โดยไม่มีใครยอมใคร ครั้งแล้วครั้งเล่าที่กระบี่คมปะทะกัน แต่กลับไม่มีใครแสดงท่าทางเหนื่อยอ่อน เมื่อมีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องปกป้อง และจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำร้าย นายเหนือหัวของตนได้
ฉึก!
เข็มพิษที่ไม่ทราบที่มาปักเข้าที่ไหล่ซ้ายของไป๋เซียนอย่างแม่นยำ ก่อนที่ร่างบางจะทรุดลงกับพื้น
“พวกเจ้า!!” ร่างบางสบถล่น เมื่อร่างกายรู้สึกหนักอึ้งราวกับแบกเหล็กไว้บนบ่า หรือว่า เขาจะถูกพิษ!!
“การจะเอาชนะ คนเจ้าเล่ห์อย่างพวกเจ้าก็คือ ต้องเจ้าเล่ห์ กว่าถูกต้องหรือไม่ ท่านไป๋เซียน” ร่างอวบบอกเสียงเข้มก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นและหมดสติไป
“ท่านไป๋เซียน!!!” ชานเหลียนตะโกนลั่น เมื่อเห็นว่านายของตนเอง แน่นิ่งไป อี้ชิงยกยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีช่องโหว่ ก่อนจะซัดเข็มพิษใส่ร่างสูงทันที
ฉึก!!
“นี่พวกเจ้า !!” ชานเลียนทรุดลงแทบจะทันทีเมื่อถูกซัดเข็มพิษเข้าใส่
“อย่าได้กังวลไป ข้าก็แค่จะเชิญพวกเจ้าเป็นแขกพิเศษของบ้านเราก็เท่านั้นเอง ฮ่าๆๆ” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ชานเหลียนได้ยินก่อนจะหมดสติไป
“อี้ชิง พาแขกพิเศษของเราไปไว้ที่ห้องรับรองซะ แล้วอย่าให้พี่ใหญ่รู้ล่ะ” ร่างอวบสั่ง ก่อนจะยกยิ้มอารมณ์ดี เมื่อแผนการทุกอย่างลุล่วง
“ซิ่วหมิ่น” จงต้าจ้องหน้าคนรักของตนเองอย่างเอาเรื่อง สายตาคาดคั้นทำให้เจ้าของร่างอวบทำได้แค่หลบสายตา
“เจ้าอย่ามองข้าแบบนั้นนะ ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” ร่างบอกบอกก่อนจะกอดอกอย่างเอาแต่ใจ เขาผิดด้วยหรือที่อยากจะช่วยพี่ชายของตัวเอง ทำไมเจ้าคนซื่อบื้อนี่ถึงมองเขาอย่างกับเขาทำผิดด้วยเล่า
“จงเหริน เข้าไปอ่านหนังสือในห้องเจ้าซะ ส่วนเจ้ามานี่กับข้า” จงต้าสั่งเสียงเข้มก่อนจะลากคนรักเข้าไปในห้องแทบจะทันที ปล่อยให้จงเหรินน้อย ที่ยังจับต้นชนปลายกับเรื่องของผู้ใหญ่ไม่ได้ ยืนงง ที่หน้าบ้าน ร่างเล็กส่ายหน้าก่อนจะคิดได้ว่า มันคงไม่
ใช่เรื่องของเด็ก หากถึงเวลาท่านพ่อ คงจะเป็นฝ่ายบอกเขาเอง
“เจ้ามีอะไรที่ปิดบังข้าอยู่ พูดมาให้หมด” จงต้าถามเสียงเข้ม เมื่อเห็นว่าคนรักตัวอวบเอาแต่นิ่งเงียบ
“ข้าไม่มีอะไรจะบอกเจ้า”
“ซิ่วหมิ่น”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อข้า ถ้าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ข้าทำก็ไม่ต้องมายุ่ง ข้าจัดการเองคนเดียวได้!!” ร่างอวบบอกพลางกอดอกตัวเองแน่น
“ไม่ใช่ ข้าไม่เห็นด้วย แต่ทำไมเจ้าถึงทำทุกอย่างโดยที่ไม่บอกข้าสักคำ เจ้าไม่รู้หรือไงว่าท่านไป๋เซียนเจ้าเล่ห์มากแค่ไหนถ้าหากว่าเจ้าทำพลาดล่ะ” จงต้าบอกอย่างใจเย็น
“เจ้ามันก็ไม่เคยเชื่อใจ ข้าอยู่แล้วนิ ข้ามันไม่ได้เรื่องใช่ไหมล่ะ”
“ไปกันใหญ่แล้ว ข้าไม่ได้บอกว่าแผนของเจ้าไม่ได้เรื่อง แต่ข้าเป็นห่วงเจ้านะ ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป ข้ากับจงเหรินจะอยู่ยังไง เจ้าเคยคิดบ้างไหม ชีวิตของข้ามีแค่เจ้ากับลูกนะซิ่วหมิ่น ”
“จงต้า ข้า..” ซิ่วหมิ่นครางแผ่ว ก่อนจะโผเข้ากอดคนรักแน่น
“ข้าขอโทษนะ ทีหลังจะไม่ทำให้เจ้าเป็นห่วงอีกแล้ว ขอโทษนะ” เอ่ยกับคนรักเสียงเบา
“ทีนี้เจ้าจะบอกได้หรือยังว่าแอบไปตกลงกับอี้ชิง ตอนไหน ทำไมข้าไม่รู้ แล้วท่านอ๋องล่ะ ข้างนอกเอะอะโวยวายเช่นนี้ทำไมท่านอ๋องถึงยังไม่ออกมา”
“ก็ตอนที่ข้าให้เจ้าไปเอาขนมให้ข้าไง อย่าเพิ่งว่าข้านะ” ร่างอวบเอ่ยขัดเมื่อเห็นว่า คนรักของตนกำลังจะตำหนิ
“ก็ข้าอยากให้เจ้ารู้ ว่าคนไม่ได้เรื่องอย่างข้าก็ทำประโยชน์ให้คนอื่นได้เหมือนกัน แล้วอันที่จริงข้ากำลังจะบอกเจ้าแต่ติดที่ว่า ไป๋เซียนกับชานเหลียนมาเร็วไปหน่อย ข้าก็เลยไม่ทันได้บอก ส่วนพี่ใหญ่กับจื่อเทา ป่านนี้คงหลับเพราะยาสลบของข้าอยู่ ฮ่าๆๆ”
“เจ้านี่แสบจริงๆ เลยนะซิ่วหมิ่น แล้วจากนี้เจ้าจะทำยังไงกับ แขกพิเศษของเจ้าล่ะ”
“คนที่ไม่มีความรัก อย่างไป๋เซียน ไม่มีวันเข้าใจหรอกว่า การจากลาทั้งๆที่ยังรัก มันเจ็บปวดเพียงใด ข้าก็แค่ จะทำให้เจ้านั่น รู้จัก ความรัก เท่านั้นเอง”
“แล้วเจ้าจะทำเช่นไร”
“เดี๋ยวเจ้าก็รู้” ร่างอวบยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะถูกคนรักหน้านิ่ง ขโมยหอมแก้มอวบด้วยความหมั่นเขี้ยว
จงต้าได้แต่ถอนหายใจอย่างเอือมระอา เมื่อคิดจะรักท่านชายจอมแสบของแคว้นอู๋ก็คงต้องทำใจ เพราะต่อจากนี้คงมีเรื่องปวดหัวมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
…รุ่งเช้า…
ร่างสูงของอู๋อ๋อง ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ พลางมองไปรอบๆ ด้วยความแปลกใจ ทำไมเขาถึงนอนอยู่บนเตียงได้ล่ะ ความทรงจำสุดท้ายคือเขากอดจื่อเทาอยู่ไม่ใช่หรือ ร่างสูงพยายามคิดอย่างหนักแต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าจู่ๆ เขาจะหลับไปได้อย่างไร หรือว่า เจ้าน้องชายจอมแสบของเขาเล่นอะไร ไม่เข้าท่าอีกแล้ว
จื่อเทา ใช่สิ แล้วจื่อเทา เล่า
ร่างสูงรีบกวาดสายตาหาร่างเพรียวทันที ก่อนจะพบว่าคนที่ตามหานั้น หลับอยู่ข้างๆตน
“จื่อเทา เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า จื่อเทา” อู๋อ๋องเอ่ยถามอย่างร้อนรน พลางปลุกอีกคนด้วยเสียงที่ไม่เบาหนัก
“อื้อ” ร่างเพรียวที่ถูกรบกวนการนอนครางอือ ก่อนที่เปลือกตาสวยจะค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ
“จื่อเทา เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ร่างเพรียวที่เหมือนยังไม่ตื่นดี ส่ายหน้าช้า ๆ อาการงัวเงีย ของคนรักทำให้ อู๋อ๋อง ยิ้มอย่างขบขัน นานแค่ไหนแล้ว ที่พี่ไม่ได้เห็นเจ้าตอนตื่นนอน ร่างสูงยิ้มก่อนจะเกลี่ยแก้มใสแล้วกดจมูกเพื่อสูดความหอมที่ไม่ว่าจะผ่านไป
นานแค่ไหนก็ยังคงติดตรึงในใจเสมอ
“ท่าน!!” ร่างเพรียวที่เหมือนจะเพิ่งได้สติ แหวลั่น แต่กลับปฏิเสธไม่ได้ว่า ใจสั่น
“ท่านทำอะไร แล้วทำไม ข้าถึงมานอนอยู่ตรงนี้”
“พี่ไม่รู้ว่าเราสองคนมานอนตรงนี้ได้อย่างไร ส่วนเรื่องเมื่อครู่ พี่ขอโทษ ขอโทษที่ ล่วงเกินเจ้าไปเช่นนั้น แต่นั่นเพราะ พี่ คิดถึง
เจ้ามากเหลือเกิน เจ้ารู้ไหม” เสียงทุ้มที่แสนอ่อนโยนเอ่ยบอกก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของอู๋อ๋อง จะค่อยๆเคลื่อนเข้ามาช้าๆ
ฮึกๆๆ แง้ๆๆๆๆๆๆๆ เสียงร้องไห้จ้า ของ เด็กน้อยที่นอนอยู่ ในเปลเรียกสติของ จื่อเทาให้กลับมาก่อนที่จะผลักอีกคนให้ออกห่าง
ร่างเพรียวหลบสายตาคมของอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าเด็กตัวขาวที่กำลังร้องไห้จ้า พลางอุ้มไว้แนบอก
หากว่านี่เป็นเพียงความฝัน อู๋อ๋องแทบไม่อยากให้ตัวเองตื่นอีกเลย ภาพที่ร่างเพรียวที่เขารักกำลังปลอบลูกน้อยนั้น ทำให้ มังกรผู้ไม่เคยแยแส สิ่งใด อยากจะเก็บมันเอาไว้ตลอดกาล ไม่อยากให้สิ่งใดมาพรากคนที่รักไปอีกแล้ว ชีวิตของเขาไม่เคยต้องการอะไร มากไปกว่าได้อยู่กับ จื่อเทาและซือซุน ใช้ชีวิตสงบสุขในบ้านหลังเล็กๆ ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด
หากว่าสวรรค์ จะเมตตาเขาบ้าง ก็คงดี
............TBC...............
:hao5:
รู้สึกรักซิ่วหมิ่น นางทำไม น่ารักอย่างเน้
เขียนเองบ้าเอง ฮ่าๆๆ
ส่วนคู่หลัก ปล่อยมันไปก่อน :katai5:
:mc4: :mc4: :mc4: ใกล้จะจบแล้ว :a5:
:mew4:
-
แสบจริงๆๆๆ :hao3: :hao3:
-
อยากให้สมหวังกันซักที น่าสงสาร
-
:mew1: ซิ่วหมิ่น :yeb:
-
ถึงจะแสบแต่ก็น่ารักเนอะท่านชาย อิอิ o22
-
ดีกันเร็วๆนะ
-
ซิวหมิ่นจ้า หลานมีแผนอะไรดี ๆ
รีับแสดงออกมาให้หมดเลยนะ
คนแก่รออ่านอยู่จ้า
:bye2: :bye2:
-
รีบๆเข้สาใจกันซะทีน๊าาาา สงสารซือซุน อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ๋องน้อยตัวแสบ จัดการทุกอย่างได้ดีมาก 55555
-
ท่านอ๋องจอมแสบจะทำไรกะคู่นั้นน้า ลุ้น ๆ
-
ซิ่วเหมินจะทำอะไรนะั่นั่น
-
:a5: :a5: ห๊าใกล้จะจบบ
-
แล้วไป๋เซียนกะชานเหลียนมันจะเป็นยังไงบ้งนะนั่น ฮ่าฮ่า แต่ถ้าเรื่องคลี่คลายก็จะจบเลยหรอคนแต่ง รอตอนต่อไปนะคัฟ ขอบคุณคัฟคนแต่ง^^
-
อร๊ากกกก!! รู้สึกคุ้นเคย ต้องตามต่อไปป><
รีบๆมาต่อน้าา
-
จะกลับมาหวานกันอีกครั้งไม๊
แล้วคู่ไป๋เซียนกับซานเหลียนจะเป็นยังไงบ้างนะฮ่าๆๆๆๆๆ
รักซิ่วหมิ่นจังเลย!!!
-
:katai2-1:
-
เป็นแผนที่ ซี๊ดซ๊าดเหลือเกินน่ะ ซิ่วเหมิน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แสบจริง ๆ ท่านชายคนนี้ :katai2-1:
-
ข้ามเรื่องนี้ไปข้ามเรื่องนี้มาหลายรอบ สารภาพว่าจำชื่อจีนไม่ค่อยได้
เวลาอ่านมันจะช้าก็เลยไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เท่าไร
พอได้อ่านแล้วติดใจคู่รองแสบๆซนๆเรื่องนี้ตัวละครไม่เยอะ
ไม่ค่อยงง สนุกดี รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ซิ่วหมินน่ารักที่สุด
-
มาให้กำลังใจท่านชายจอมแซ่บเอ๊ยแสบ มีคนคิดถึงน๊า
-
เริ่มแผน
“เจ้าพวกลูกเต่า กล้าดียังไง มาจับข้าไว้ แบบนี้” ไป๋เซียนสบถลั่น เมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าตนและคนสนิทถูกขังไว้ในบ้านหลังหนึ่ง ข้อเท้าของเขากับชานเหลียนถูกโซ่ล่ามเอาไว้ คิดแล้วมันเจ็บใจ หากว่าเป็นเขาในยามปกติโซ่เส้นนี้ไม่มีทางที่จะหยุดเขาได้ แต่เมื่อครู่เขาพยามเดินลมปราณแล้วมันกลับไม่เป็นผลเลยสักนิด นั่นคงเป็นเพราะพิษที่อยู่ในร่างกายของเขา ไป๋เซียนไม่รู้ว่าพิษที่อยู่ในร่างกายนี้เป็นพิษชนิดใด คล้ายว่าจะเป็นพิษสลายกำลังแต่กลับมีผลที่รุนแรงกว่ามาก แต่คนอย่าง ไป๋เซียน ไม่มีทางจะยอมแพ้ คนพวกนั้น เด็ดขาด ไม่มีวัน!!
“ไม่มีประโยชน์ หรอกขอรับ ท่านไป๋เซียน ต่อให้เราตะโกนจนตาย พวกนั้นก็คงไม่มีทางปล่อยเราไป” ชานเหลียนยังคงมีท่าทีที่สงบนิ่ง ต่างจากร่างบางที่ตอนนี้ มีเรื่องให้กังวลมากมาย ทั้งเรื่อง จื่อเทาและเรื่องของตัวเอง
“ทำไม เจ้ายังนิ่งเฉย อยู่ได้ ชานเหลียน”
“เพราะข้าน้อยคิดว่ามันไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เราไม่สามารถใช้วรยุทธได้ ก็ไม่ต่างอะไรจากชาวบ้านธรรมดาทั่วไป สู้ใจเย็นรอดูสถานการณ์ก่อนไม่ดีกว่าหรือขอรับ” คนสนิทยังบอกอย่างใจเย็น ร่างบางทำได้เพียงสบถอยู่ในใจก่อนจะกระแทกกายนั่งลงอย่างเสียไม่ได้
แล้วไปเถอะ เขาขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับคนสนิทแล้ว สู้หาวิธี ออกไปจากที่บ้าๆ นี่จะดีกว่า
“เมื่อคืนหลับสบายดีหรือไม่” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมๆกับประตูที่เปิดออกอย่างถือวิสาสะ ก่อนที่ร่างอวบจะเดินเข้ามาพร้อมกับคนรักหน้านิ่ง
“หึ” ร่างบางทำเพียงแค่นเสียงในลำคอก่อนจะเชิดหน้าอย่างถือดี จนซิ่วหมิ่นแทบจะเอาชามข้าวที่ถือมาทุ่มใส่สักครั้ง แต่ติดที่ว่าคนหน้านิ่งข้างๆ จับมือเขาไว้แน่น
“กินซะ เจ้าจะได้ไม่หาว่า ข้าใจดำให้เจ้าอดข้าวอดน้ำ” ร่างอวบบอกพลางยื่นชาวข้าวและกับที่มีเพียงผัดผักให้อีกฝ่าย แต่กลับเป็นชานเหลียนที่รับแทน ร่างสูงรู้ดีไม่มีทางที่คน ทิฐิสูงอย่าง ไป๋เซียนจะยอมรับของจากศัตรู
“ไปเถอะ จงต้า รีบๆกินซะนะ เพราะพวกเจ้ายังมีเรื่องต้องทำอีกมาก ” ร่างอวบทิ้งท้ายก่อนจะทิ้งให้ เชลยทั้งสองมองหน้ากันด้วยความงุนงง
เรื่องต้องทำอีกมาก มันเรื่องอะไรกัน
“กินเสียหน่อยเถิด ขอรับ” ร่างสูงบอกพลางคีบผัดผักใส่ชามของคนตรงหน้า
“ข้าไม่กิน” ร่างบางบอกอย่างถือดี
“ท่านไป๋เซียน”
“เจ้าจะกิน อาหารของศัตรู ไม่ได้นะชานเหลียน หากว่าในอาหารมีพิษเจ้าจะทำเช่นไร”
“ไม่หรอก ขอรับ หากว่าพวกเขาจะฆ่าเรา คงฆ่าไปแล้ว เขาคงจับเรามาขังเพราะต้องการต่อรองบางอย่างมากกว่า” ร่างสูงอธิบาย
ก่อนจะเสมองอีกคนที่ยังคงไม่ยอมยกตะเกียบ
“ท่านไป๋เซียน นี่ไม่ใช่เวลาที่ท่านจะดื้อแพ่ง อีกแล้วนะขอรับ หากท่านไม่กินจะเอาแรงที่ไหน คิดหาทางออก กินเสียหน่อยเถิด” ร่างสูงพยายามอธิบายให้คนตรงหน้าฟังอย่างใจเย็น ไป๋เซียนมองคนสนิทอย่างชั่งใจก่อนจะคีบอาหารเข้าปากอย่างเสียไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะกินของ ของศัตรูหรอกนะ แต่เพราะเขาต้องการกำลังจะคิดหนี ต่างหาก
“ซิ่วหมิ่น เจ้ายิ้มอะไร ข้าเห็นเจ้ายิ้ม มาตั้งแต่เมื่อครู่แล้วนะ” จงต้าเอ่ยถามคนรัก ที่ดูจะมีความสุขเหลือเกินหลังจากที่พวกเขาเอาข้าวไปให้ สองคนนั้นที่กระท่อมบนเขา
“ก็เช้านี้ข้าอารมณ์ดียิ่ง ฮ่าๆๆ” ร่างอวบหัวเราะร่วน ยิ่งทำให้คนข้างๆสงสัยมากเข้าไปอีก
“เจ้าจะบอกข้าได้หรือยัง ว่าเจ้าอารมณ์ดี เพราะอะไร ”
“ข้าต้อง อารมณ์ดีสิ เพราะวันนี้ สมควรมีงานมงคล”
“งานมงคล ที่หมูบ้านข้างๆ มีงานมงคลหรือ เหตุใดข้าไม่รู้”
“ใครบอกว่า หมู่บ้านข้างๆ เป็นบ้านบนเขานั่นถึงจะถูก” คนร่างอวบบอกก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์
“ซิ่วหมิ่น เจ้าทำอะไรกันแน่!!”
“อย่าเสียงดังสิ เจ้าต้องชมข้าถึงจะถูก เพราะข้าคนนี้คือ พ่อสื่อชั้นดีเชียวนะ ข้าแค่ทำให้คน “รัก” กันเจ้าตกใจอะไรหนักหนา”
“ซิ่วหมิ่นเจ้า..”
“เจ้าก็รู้ช่วงนี้ข้าสนใจศึกษาสมุนไพร มันก็ต้องทดลองเพื่อความถูกต้อง ข้าก็แค่ใช้พวกเขาทดลองยาของข้า ซ้ำยังเป็นการช่วยให้เจ้าไป๋เซียน นั่นเข้าใจถึงหัวอกของคนมีความรักอีกด้วย เจ้าเห็นหรือไม่ ว่ามันมีแต่ได้กับได้” ร่างอวบบอกอย่างภูมิใจ
“แต่วิธีของเจ้ามันผิด เจ้าใช้ยากับพวกเขาได้อย่างไร ความรักมันควรเกิดจากความสมัครใจ มิใช่ เล่ห์กลเช่นนี้” จงต้าอยากจะร้องไห้ เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าคนรักจะ คิดแผนอะไรได้ซับซ้อนจนน่าปวดหัวเช่นนี้ ขนาดว่าเขาทำใจไว้แล้วว่าแผนการของซิ่วหมิ่นต้องไม่ “ธรรมดา” แต่ก็ไม่คิดว่าคนรักของตัวเองจะทำอะไรเช่นนี้
“เจ้าอย่ามัวพูดมาก จะทำให้ข้าอารมณ์เสีย รอดูต่อไปเถอะ แผนข้ามันต้องสำเร็จ รีบๆไปได้แล้ว ปล่อยให้พวกเขาใช้ ชีวิต“ผัวเมีย”ไปสักพักเถอะ”
จงต้าคล้ายจะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้ จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก สวรรค์ ท่านสร้างสติปัญญาอะไรมาให้คนรักของข้ากัน ทำไม ซิ่วหมิ่นถึงได้มีความคิดที่ “คาดไม่ถึง” เช่นนี้
ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ร่างบางที่ยังคงนั่งอยู่บนโต๊ะ กลับรู้สึกว่ามันบางอย่างที่ผิดปกติ และมัน ผิดปกติมากเสียด้วย ร่างกายร้อนวูบวาบคล้ายกับมีกองเพลิงกำลังสุมอยู่ภายใน ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่น่าเกิด กำลังก่อตัวขึ้นจนรู้สึกทรมาน
เจ้าคนพวกนั้น กล้าดี ยังไง ถึงวางยา เช่นนี้กับเขา!!
ร่างบางที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์และความร้อนในร่างกายอย่างทรมาน ทำให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักต้องเบือนหน้าไปอีกทาง ร่างกายที่ร้อนวูบวาบไม่ต่างกันกำลังทำให้ สติของเขาเริ่มควบคุมไม่ได้
ไม่ได้ แม้จะต้องตาย เขาจะไม่มีวันทำร้าย คนที่เขารักเพราะ ยาชั้นต่ำพวกนั้น
“ชานเหลียน ร้อน ข้าร้อน” เสียงแหบพร่า ร้องเรียกคนสนิท ร่างกายบอบบางที่เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนา ค่อยๆเคลื่อนกายเข้าหาเขาช้าๆ ชานเหลียนได้แต่สูดหายใจ เพื่อดับความร้อนรุ่ม ที่อยู่ภายใน
“ชานเหลียน ชะ ช่วยด้วย” เสียงหวานยังออดอ้อน ร่างขาวที่กำลังฉีกทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองทำให้ชานเหลียน ต้องรีบหลบสายตา
แต่มนุษย์ก็คือมนุษย์ เขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่มีเลือดเนื้อ และความรู้สึก เมื่อร่างเปลือยเปล่าตรงหน้านั้นช่างเย้ายวนเหลือเกิน กายบางที่เต็มไปด้วยอารมณ์กำลังดึงดูดให้ร่างสูงค่อยๆเคลื่อนกายเข้าไปหา ราวกับเสือร้ายที่กำลังหิวโหย เมื่อมีลูกกวางน้อยอยู่ตรงหน้า คงไม่มีทางที่จะรั้งรอ
สายตาฉ่ำเยิ้มที่ทอดมอง ท่าทางออดอ้อนและปากเล็กที่พร่ำเรียกเชื่อเขาไม่หยุดทำให้สติที่มีเหลืออยู่น้อยนิด นั้นหายไป ชานเหลียนเลือกที่ทำตามสัญชาตญาณ ทิ้งความผิด ชอบ ชั่ว ดี ไว้เบื้องหลัง แล้วกระโจนเข้าใส่เจ้าลูกกวางน้อยที่กำลังรอให้เขาลิ้มรสอย่างรวดเร็ว
มือหยาบกร้านที่เคยจับเพียงกระบี่กำลังลูบไล้ไปตามผิวบอบบาง เรียกเสียงคราง อือ ในลำคอของร่างบางได้อย่างดี ทุกสัมผัสที่มือหนาลากผ่านทิ้งความร้อนรุ่มไว้จนแทบจะละลาย ริมฝีปากที่มักจะเรียบนิ่งเสมอกำลังเลาะเล็มกายบางอย่างโอหัง ขบเม้ม ทุกส่วนที่ผ่านด้วยร่องรอยสีกุหลาบ เพื่อตีตราว่าร่างกายนี้เป็นของเขา ก่อนจะประกบเข้ากับริมฝีปากบางที่มักจะเอ่ยวาจาเย็นชา นั้นอย่างร้อนแรง เรียวลิ้นของทั้งคู่ต่างตวัดกลืนกินอย่างไม่มีใครยอมใคร
“อื้อ” ร่างบางครางเสียงแผ่วเมื่อฝ่ามือหยาบเลื่อนลงไปกอบกุม ความเป็นชายที่กำลังร้อนรุ่ม ชักนำให้คนที่ไม่เคยลิ้มรสกรีดร้องด้วยความกระสัน ก่อนจะปลดปล่อยสายธารของความสุขสมจนเอ่อล้น แต่มันไม่พอ… ความต้องการของเขามันไม่พอ ชานเหลียน ไม่สนอีกแล้วว่า ต่อไปจะเป็นเช่นไร ไม่สนความ ผิด ชอบ ชั่ว ดี หรือ ความภักดีที่มีมาตลอดนั่นอีกแล้ว เมื่อความปรารถนาที่จะฝังร่างของตนเองกับกายบางนั้นมีมากจนเขาแทบจะรอไม่ไหว
“ชานเหลียน” เสียงแหบพร่าของคนใต้ร่างยิ่งกระตุ้น อารมณ์ให้ทะยานจนเขาควบคุมไม่ได้ ชานเหลียนทิ้งมโนสำนึกไว้เบื้องหลังก่อนจะดูดกลืนเสียงแหบพร่านั้นด้วยปากของตัวเอง
“อ๊ะ ชะ ชานเหลียน เจ็บ” ไป๋เซียน ร้องขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนที่กำลังแทรกเข้ามาในร่างกาย
“ข้าสัญญา เจ้าจะรู้สึกดี ทนอีกนิดนะ คนดี” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบใจ เมื่อคนเบื้องล่างเกร็งดัวยความเจ็บ แม้จะสงสารแต่เขาก็ไม่
สามารถหยุดตัวเองได้อีกแล้ว
“ชานเหลียน”
“เชื่อใจ ข้านะ ข้ารักเจ้า นะ ไป๋เซียน” เสียงทุ้มบอกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกดจูบเพื่อดึงความสนใจจากร่างบาง
“อะ อื้อ” เสียงหวานครางลั่นเมื่อ ร่างสูงกระแทกแก่นกายโดนจุดกระสัน เสียงของร่างกายกระทบกันฟังดูหยาบโลน แต่กลับทำ
ให้สองร่างต่างลุ่มหลง มัวเมา ในห้วง ของปรารถนาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“อะ อ้า อื้อ ชานเหลียน”
“เรียกชื่อข้า เรียกอีกสิ ไป๋เซียน” ร่างสูงขบกรามแน่น พลางกระแทกแก่นกายอย่างไม่ลดละ ปากหนาที่ยังคงลากไล้อยู่บนลำคอระหงส์เอาแต่พร้ำบอกให้ร่างบางเรียกชื่อตัวเอง อยากได้ยิน อยากได้ยิน เสียงหวานนั้น ร้องเรียก ชื่อเขา พู่ชานเหลียน
“ชานเหลียน ชานเหลียน อะ อื้อ”
“อะ อื้อ ชานเหลียน ขะ ข้า ไม่ไหว แล้ว อะ อื้อ”
“อะ อื้อ”
เสียงครางกระเส่าดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะหยัดกายขึ้นเพื่อส่งแรงกระแทกที่หนักหนวง จนร่างบางทำได้เพียงจิกเล็บลงบนต้นขาแกร่ง เพื่อระบายความเสียวซ่าน
“อะ อะ อ๊า”
“อะ อ๊า”
เสียงคราง พร้อมกับหยดหยาดแห่งความสุขที่ไหลทะลักออกมา
แต่มันไม่พอ….
บทเพลงแห่งความปรารถนา นั้นยังน้อยเกินไปกับความต้องการของเขา ไม่มีบทสนทนาระหว่างคนสองคน แต่เมื่อร่างสูงสบตากับคนใต้ร่าง นัยตาหวานนั้นก็ กำลังเรียกร้องในสิ่งที่ตนปรารถนาเช่นกัน..
ชานเหลียนถอนแก่นกายออกก่อนจะกอดร่างบางที่เขารักไว้แน่น ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าร่างบางหลับไปแล้ว หลังจากที่ไฟปรารถนานั้นมอดดับลง ร่างสูงมองคนที่เขาตกหลุมรัก ด้วยแววตาแห่งความรู้สึกผิด เขากำลังทำบ้าอะไรอยู่ กำลังทำอะไรอยู่กันแน่
พู่ชานเหลียน แกทำอะไรลงไป
ทำไม เขาถึงปล่อยให้ความปรารถนา เข้าครอบงำ จนลงมือทำลายคนที่รักได้ หากว่าวันพรุ่งนี้มาถึง เขาจะมองหน้าไป๋เซียนได้อย่างไร
...................TBC......................
แผนของท่านชาย ช่าง ล้ำเลิศ :katai1:
ฮ่าๆๆ :hao6: พิตไม่เคยมั่นใจเลย
เวลาที่เขียน nc ยังไงก็ทนๆอ่านกันไปเถอะนะคะ
ขอบพระคุณที่ติดตาม เจ้าคร่า :L2: :L2:
-
แล้วไป๋เซียนจะว่ายังไงนะเนี่ย ซิ่วเหมินเจ้าแผนการมาก
-
เป็นแผนการที่เด็ดมาก ซิ่วหมิน
ที่นี้ ซานเหลียน เขาจะทำอย่างไรล่ะทีนี้
ลุ้นๆ มาต่อไวไวน้า
-
ซิ่วหมิ่น แบบนี้มันดูเหมือนไม่ค่อยดีเลย
นี่ถ้าเค้าสองคนไม่ได้รักกัน มันจะเป็นความผิดบาปมากเลยนะ
นี่นี่ สองคนนี้ดันรักกันไง
คนนึงก็ปฏิเสธตัวเอง ปากแข็ง ไม่กล้าบอก
อีกคนก็ไม่รู้ใจตัวเอง
แบบนี้เลยกลายเป็นว่า ชิ่วหมิ่น เป็นตัวเร่งปฏิกิริรา ให้เค้าสองคน ยอมเปิดใจตัวเอง
กลายไปพ่อสื่อพ่อชัก อันนี้แจ่มอ่ะ
:katai2-1:
-
มองไปตรงๆเลยง่ายดี :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :m4: :m4: ซิ่วหมิ่น o13 o13
-
โดนจิ้มมมม o13
-
ร้ายจริงท่านชายจอมแสบ ถึงจะร้ายแต่ก็น่ารักนะ อิอิ
-
คนแก่ก็นึกว่าจะมีแผนอะไรที่ร้าย ๆ ซะอีก
ที่แท้.... ก็ชวนคนทำกิจกรรมเข้าจังหวะนั่งเอง
1.... 2.... 3...... :oo1:
คนแก่เอามั่งซิ
1.... 2.... 3...... :z2:
:bye2: :bye2:
-
หนูทดลองยาชั้นเยี่ยมมมม
o13 o13 o13 o13
-
อร๊ากกกกก!! อยากได้อีก เอาอีกๆ อยากอ่านอีก
-
o13
-
เอ่อ...เรื่องราวมันชักจะไปกันใหญ่แล้วล่ะทีนี้
ความยุ่งยากคงไม่ก่อตัวขึ้นมานะ
-
จะเป็นไงต่อน้อ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นี่ซิ่วหมิ่น หัดไปเป็นพ่อสื่อแม่ชักนะ แต่ก็ดีไปอย่าง อีกอย่างไป๋เซียนกะชานเหลียนกลายเป็นหนูทดลองยาไปแล้ว ฮ่าฮ่า เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป รอติดตามน่ะคัฟ อ้อ นี่ๆพี่(?)พิต อยากอ่านเอ็นซีคู่จงต้ากะซิ่วหมิ่นบ้างอ่ะคัฟ ถ้าได้ก็ขอบคุณมากๆนะคัฟ เอ็นซีไม่เก่งไมาเป็นไร อยากอ่านNCคู่นี้^^
-
ท่านชายแสบมาก ริเป็นกามเทพ
แล้วอีกคู่จะทำอะไรให้เขากลับมารักกัน
-
แอร๊ยย คู่รักอีกคู่ถือกำเนิดดดด :katai4:
อะไรมันจะร้อนแรงปานนั้นน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :hao6:
ซิ่วหมินนี่น่ารักจริงๆเลยอ่ะ
คนน่ารัก ทำไมชอบคิดอะไรพิเรนๆ กร๊ากกก ขรรมมมมม เฉิน นายมีเมียที่โคตรเจ้าเล่ห์เลยอะ 5555
ขอให้อี้ฟานกับเทาเทากลับมารักกัน :katai2-1:
-
ยามันดีก็งี้แหละ 555
-
แผนขั้นสอง
“หลังจากนี้เจ้าจะทำเช่นไรต่อไป” จงต้าเอ่ยถามคนรักด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคง ในเวลานี้ เขาไม่กล้าจะคาดเดาจริงๆว่า ซิ่วหมิ่นจะทำอะไรต่อไป
“ก็ไปปลุก พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ สิ สายมากแล้ว” ร่างอวบบอกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินนำคนรักไปที่บ้านของพี่ชาย
“พี่ใหญ่ๆๆ” เสียงตะโกนของน้องชายทำให้อู๋อ๋องจำต้องละสายตาจากร่างเพรียวตรงหน้าเพื่อไปเปิดประตู แม้ไม่อยากจะให้ใครมารบกวนเวลาแห่งความสุขที่มีอยู่เพียงน้อยนิดแต่ถ้าหากเขาไม่เปิด เวลาแห่งหายนะคงมาถึงในไม่ช้า
“มีอะไรหรือ ซิ่วหมิ่น”
“เมื่อคืนหลับสบายหรือไม่ พี่ใหญ่” ร่างอวบถามอย่างร่าเริงพลางปรายตามองเพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เป็นฝีมือเจ้าใช่ไหม ซิ่วหมิ่น เจ้าเล่นอะไรแผลงๆอีกแล้วสินะ” ร่างสูงถามเสียงเข้ม สายตาคาดโทษที่มองาทำให้ท่านชายจอมแสบได้แต่ก้มหน้านิ่ง
“ก็ข้าอยากให้พวกท่าน ปรับความเข้าใจกัน ข้าผิดหรือ ที่อยากเห็นพวกท่านคืนดีกัน” เอ่ยเสียงสั่นน้ำตาเม็ดโตไหลอย่างห้ามไม่ได้
“ ทำไมพี่ใหญ่ต้องโกรธข้า ข้าก็แค่หวังดี” ตัดพ้อคนเป็นพี่เสียงเบาก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม
“เจ้าอ้วน ไม่มีใครโกรธเจ้า อู๋อ๋อง เพียงถามเท่านั้น ข้าเข้าใจว่าเจ้าหวังดี แต่มันไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง” ร่างเพรียวบอกกับเพื่อนสนิท เบาๆ
“เจ้าไม่โกรธข้า จริงๆนะ”
“ไม่มีใครโกรธเจ้าลงหรอก เจ้าอ้วน”
“ขอบคุณนะ พี่สะใภ้” ร่างอวบเงยหน้าบอกอย่างร่าเริงท่าทางสำนึกผิดเมื่อครู่ หายไปจนแทบไม่เหลือหากไม่เห็นว่ายังคงมีน้ำตาที่แก้มอวบ พวกเขาทั้งสาม คงคิดว่า เมื่อครู่แค่ฝันไป แต่ซิ่วหมิ่นก็คือซิ่วหมิ่น ท่านชายน้อยจอมแสบผู้ร่าเริงและทำอะไรตามใจตนเองเสมอ จึงไม่แปลกหากว่า ร่างอวบจะสามารถเปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วจนคนรอบข้างตั้งตัวไม่ทัน
“เจ้าเรียกใครว่าพี่สะใภ้กัน”
“ก็เจ้า เป็นพี่สะใภ้ข้าจริงๆ ไม่ใช่หรือ ข้าเรียกผิดตรงไหน”
“ผิดสิ เพราะตอนนี้ ข้าไม่ใช่พี่สะใภ้ของเจ้า และข้าก็สมควรจะกลับจวนได้แล้ว” ร่างเพรียวบอกเสียงแผ่ว แม้จะอยากอยู่กับคนที่รักมากเพียงใด แต่คงทำไม่ได้ เมื่อ หน้าที่ ยังคงต้องมาก่อนเสมอ
“จื่อเทา เจ้าจะทิ้งพี่ใหญ่ของข้า ทิ้ง ซือซุน ไปเช่นนี้หรือ เจ้าไม่ห่วง ไม่รัก ไม่คิดถึงพวกเขาหรือ” คำถามของเพื่อนรักเปรียบเหมือนมีดที่กรีดลงไปในหัวใจของร่างเพรียว
ข้าหรือ….ไม่ห่วง
ข้าหรือ….ไม่รัก
ข้าหรือ….ไม่คิดถึง
มันจะเป็นไปได้เช่นไร เมื่อ ทุกลมหายใจเข้าออกมีเพียง ร่างสูงและ ลูกน้อย
เมื่ออู๋อี้ฟาน และ อู๋ซือซุน คือ คนที่ ฮวางจื่อเทา รักสุดหัวใจ
“ซิ่วหมิ่น เจ้าพูดเช่นนี้กับเยว่อ๋องได้อย่างไร” ร่างสูงเอ่ยปรามน้องชาย แม้คำถามที่ซิ่วหมิ่นถามจะเป็นสิ่งที่เขาเองก็อยากรู้ แต่
มันไม่มีประโยชน์ อันใด เพราะ เขารู้ว่า จื่อเทาเลือก บ้านเมือง
“จื่อเทา เจ้าคิดดูให้ดี ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เจ้าต้องทนทุกข์ เพื่อคนอื่นมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าจะทำเพื่อตัวเองได้หรือยัง” ร่างอวบพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินนำคนรักออกไป เขาทำหน้าที่ของตนเองได้ดีที่สุดแล้ว และหวังว่า เพื่อนรักของเขาจะเชื่อคำพูด
ของเขาสักนิด แม้เพียงสักนิดก็ยังดี
“ขอโทษด้วย หากว่าเขาพูดของ ซิ่วหมิ่นจะทำให้เจ้าระคายใจ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก
“ข้า…”
“ไม่ต้องพูด พี่เข้าใจ ซือซุนเองก็คงเข้าใจ พี่รู้ว่าเราทั้งสองคงไม่อาจรั้งเจ้าเอาไว้ได้ เมื่อเจ้าได้เลือกบ้านเมืองไปแล้ว”
“ข้าขอโทษ ขอโทษ” ร่างเพรียวบอกทั้งน้ำตา
“จื่อเทา พี่ไม่เคยโกรธเจ้า พี่รักเจ้านะ จื่อเทา ไม่ว่านานแค่ไหน หัวใจของพี่จะรักเพียงเจ้า ”
“อย่ารัก ข้าอีกเลย หากว่าเจ้ายังรักข้า ใจของเจ้าก็จะยิ่งเจ็บปวด คนอย่างข้าไม่คู่ควรที่จะถูกรัก ” ร่างเพรียวบอกทั้งน้ำตา ยิ่งมองเข้าไปในตาคมของคนร่างสูงยิ่งรู้สึกผิด เมื่อในแววตานั้น ยังคงสะท้อนเงาของเขาเหมือนเช่นในอดีต
“เจ้าคือคนที่ คู่ควรที่สุดที่พี่จะรัก อย่าร้องไห้ เจ้าไม่เหมาะกับน้ำตา เลยสักนิด ” ร่างสูงบอกก่อนที่เกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างเบามือ
“เจ้ามันโง่ อู๋อ๋อง เจ้าถูกข้าหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหตุใด ถึงไม่เคยหลาบจำ หากว่าครั้งนี้ ข้าหลอกลวงเจ้าอีกครั้งเจ้าจะทำเช่นไร!!!”
“เพราะพี่คือคนโง่ ความรักของพี่ก็เป็นเพียง แค่ความรักที่โง่งม พี่ยอมให้เจ้าหลอกไปตลอดชีวิต หากว่ามันจะทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าเจ้าจะหลอกพี่ อีกสักกี่ร้อยกี่พันครั้ง พี่ก็ยินดี หากเจ้าจะไป ขอให้พี่กอดเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ได้หรือไม่” ร่างสูงบอกด้วย
รอยยิ้มก่อนจะรั้งผู้เป็นดั่งดวงใจ มาแนบกาย
“ฮึกๆๆ เจ้าโง่ อู๋อ๋องโง่ ข้ารักคนโง่เช่นเจ้าไปได้อย่างไรกัน” ร่างเพรียวตะคอกพลางทุบเข้าที่อกกว้างอย่างแรง เขายอมแพ้แล้ว ยอมแพ้ทั้งหัวใจของตัวเองและหัวใจที่ รักมั่นของ อู๋อ๋อง เขาไม่อยากหนีหัวใจตัวเองอีกต่อไปแล้ว แต่คนที่ถูกทุบดูเหมือนจะตะลึงไปชั่วครู่ ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินคำนั้น คำว่า รัก
“จื่อเทา นี่เจ้าพูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือไม่”
“ข้าไม่ได้เมา ไม่ได้ป่วย เหตุใดข้าจะไม่รู้ตัว”
“เจ้าช่วยพูดให้ พี่ฟังอีกครั้งได้หรือไม่” ร่างสูงบอกเสียงสั่น
“ท่านพี่ ข้ารักท่าน” ร่างสูงกระชับอ้อมกอดแน่น เพื่อยืนยัน เขาไม่ได้อยู่ในความฝัน พอแล้ว เพียงพอแล้วสำหรับชีวิตนี้ อู่อ๋องไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว แค่เพียงได้ยินคำว่า รัก จากปากบาง หัวใจที่เคยอ่อนล้าก็เหมือนมีแรงขึ้นมาอีกครั้ง
“จื่อเทา พี่รักเจ้าเช่นกัน” ไม่มีคำใดที่ออกมาจากปากของคนทั้งคู่ แต่กลับคล้ายมีคำรักนับพันที่ ไหลวนอยู่รอบกาย ความเข้าใจที่ไม่ต้องเอ่ย คำว่ารักที่ไม่ต้องพูด แต่จะยังติดตรึงในหัวใจตลอดกาล
บ่ายคล้อยแล้ว แต่สองร่างที่ยังคง ตะกองกอดบนเตียงกว้างยังไม่ยอมผละจาก แม้ว่าจะเลยเวลาอาหารกลางวันมานานมากแล้ว แต่ดูเหมือนว่า อาหารที่สองสาวใช้เตรียมมาให้คงเป็นหมัน เมื่อไม่มีผู้ใดให้ความสนใจกับมันเลยสักนิด
“ท่านพี่ ใจคอท่านจะกอดข้าไปจนถึงเมื่อไหร่”
“พี่ไม่อยากปล่อยเจ้าเลย เจ้าไม่รู้หรือ ไม่เคยอยากปล่อยให้เจ้าห่างกาย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกพลางกระชับอ้อมแขนแกร่งให้แน่น
ขึ้น แม้ไม่อยากปล่อย แต่คงมิอาจรั้ง แต่หัวใจรักของเขาจะยังคงตามร่างเพรียวไปทุกที่
“ท่านพี่ ข้าขอโทษ ข้าไม่เคยอยากจากท่านไป แต่ ชีวิตของข้า ไม่ใช่ของข้าอีกต่อไปแล้ว” การจากลานั้นเจ็บปวดเสมอ ไม่ว่าจะจากเป็น หรือ จากตาย หากเลือกได้ เขาไม่เคยอยากห่างกายนี้ ไม่เคยอยากห่างจากอ้อมกอดอบอุ่นที่กำลังกอดเขาอยู่แม้สักนิด แต่เขาเลือกไม่ได้ ชีวิตของเขาถูกกำหนดเส้นทางเอาไว้แล้ว เขาไม่อาจทิ้ง ประชาชนของเขาได้ เขาเห็นแก่ตัวไม่ได้
“อย่ามัวแต่ขอโทษ พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่เคยโกรธเจ้า ซือซุนเองก็ไม่เคยโกรธเจ้า คนเราทุกคนล้วนมีหน้าที่ที่แตกต่างกัน เจ้าคือเยว่อ๋อง คือผู้นำของแผ่นดินนี้ จงกลับไปทำหน้าที่ของเจ้า พี่กับลูกก็จะรอเจ้าอยู่ที่นี่ เมื่อเวลานั้นมาถึง เราสามคนคงจะได้อยู่พร้อมหน้ากันเสียที” ถึงรักมากเพียงใด แต่ก็รู้ว่าไม่อาจเคียงคู่ แต่เขาก็จะรอ รอวันที่สวรรค์เปิดทางให้เขาได้ใช้ชีวิตครอบครัวที่สมบรูณ์อีกครั้ง ต่อให้ต้องรออีกนานแค่ไหน เขาก็ยังคงจะรอ
“ข้าสัญญา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ข้าจะกลับมา”
“พี่รอเจ้าได้เสมอ”
จุมพิตหวานล้ำเป็นเครื่องหมายแห่งคำสัญญา ไม่ว่าจะอีก หนึ่งปี ห้าปี หรือ ตลอดชีวิต เขาก็จะยังคงเฝ้ารอจื่อเทาอยู่ที่นี่ แม้มันอาจจะดูไร้ความหวังแต่เขายังคงเชื่อมั่น ในหัวใจรักที่มีต่อกัน จะทำให้สวรรค์เห็นใจพวกเขาในสักวัน
“ แผนของข้ามันได้ผล เจ้าเห็นหรือไม่” ร่างอวบบอกกับคนรักอย่างร่าเริง ก่อนจะตบอกบางด้วยความภูมิใจ
“ ถึงอย่างนั้น ท่านอ๋องก็ต้องกลับไปที่แคว้นเยว่อยู่ดีไม่ใช่หรือ เช่นนี้จะนับว่าสำเร็จได้อย่างไร”
“จงต้า เจ้าอย่าลืมสิว่าหมากกระดานนี้ ยังมีเบี้ยอยู่อีกสองตัว ถึงเวลาที่ ข้าต้อง รุกฆาต แล้ว” ร่างอวบบอกด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ ที่จงต้าเห็นแล้วยังต้อง หวาดหวั่น เขาไม่สามารถคาดเดาได้จริงๆว่าคนรักของตนจะดำเนินแผนการขั้นสุดท้ายเช่นไร แต่มันคงไม่ใช่เรื่องที่ถูกครรลองคลองธรรมสักเท่าใด แล้วไปเถอะ หากว่ามันจะทำให้ ท่านอ๋อง ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีก เขาจะยอมปิดตาเอาไว้ข้างหนึ่งก็แล้วกัน
....................TBC...................
ดีกันแล้ว o13
ในที่สุดก็ดีกัน
แต่แผนการ ขั้นลุดท้าย จะเป็นยัง รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
ปล มันใกล้จะจบแล้ว อีก ไม่เกิน 4 ตอน จบแน่ๆ :hao7:
-
อีก4ตอน T-T ง่าจะลงเอยอย่างไรเน้อ
-
:o8:มองเห็นความสว่างรำไร น่าจะได้อยู่ด้วยกันนะ อิอิ แอบหวัง เอาใจช่วยท่านชายอวบ ขอให้แผนการสำเร็จ :กอด1: :pig4:
-
อีก 4 ตอนเองเหรอ เร็วไปนะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
รอคู่หลังงงงง :hao6:
-
อีกแค่4ตอนเองหรอกเหนอพิตา จบเร็วอ่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะ เพราะเกือบทุกคู่เค้าคืนดีกันแล้ว เหลือคู่สุดท้ายไป๋เซียนกะชานเหลียนที่ยังไม่ยอมรับและเปิดใจตัวเอง แต่คิดว่าตอนหน้าคงเข้าใจกันเนอะคู่หลังนี่ ยังไงก็ติดตามและรอตอนต่อไปนะคัฟ^^
-
เข้าใจกันดีไปหนึ่งคู่
เหลือคู่รองไม่รู้จะออกหัวรึออกก้อย
-
ร้ายจริงๆเจ้าอ้วน อิอิ
-
งะอีกสี่ตอนเองหลอ ไม่น้าาา
-
ซิ่วหมิ่นจะทำยังไงนะนั่น
-
คู่นี้ดีกันแล้ว
แล่วอีกคู่ล่ะ จะลงเอยแบบไหน
อยากรู้จัง
-
แสงสว่างอยู่ไม่ไกล
ดำเนินแผนการต่อไปเล้ยยย!
ปล.จะจบแล้วอ่ะ ต้องตามลุ้น อิอิ
-
เก่งไม่ใช่เล่นนะหลานซิวหมิ่น
คนแก่ยก o13 ให้เลย
:bye2: :bye2:
-
รุกฆาต
ตะวันคล้อยบ่ายแล้ว แต่ร่างสูงยังคงจับจ้อง ร่างบางที่กำลังหลับสนิทอยู่ไม่ห่าง เฝ้ามองคนที่รักสุดหัวใจด้วยความเป็นห่วง มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าออกอย่างเบามือ ยิ่งมองก็ยิ่งรัก เขาหลงรักเจ้าของใบหน้างดงามนี้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แม้ไป๋เซียนจะคนเป็นเย็นชาและมักมีแววถือดีอยู่เสมอ แต่เขากลับรับรู้ได้ว่า คนผู้นี้ เพียงแค่แสแสร้ง แท้จริงแล้วไป๋เซียนเป็นคนอ่อนโยน มากกว่าที่ใครเห็น
“ข้ารักเจ้านะ ไป๋เซียนของข้า” คำบอกรักแผ่วเบาถูกส่งไปให้ร่างที่ยังคงหลับใหล แต่หากในความเป็นจริง เขากับร่างบางนี้ช่างห่างไกลเหลือเกิน วันนี้อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้บอกรัก
“อื้อ” เสียงครางเบาๆจากคนที่นอนอยู่บนเตียงทำให้ ชานเหลียนยิ้มอย่างยินดี
“ชานเหลียน” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร แววตาคมที่สะท้อนความห่วงใยนั้นทำให้หัวใจของร่างบางเต้นแรง
ข้าเป็นอะไร ไป๋เซียนทำได้เพียงเฝ้าถามตัวเอง แต่ก็ไม่อาจจะหาคำตอบได้
“ท่านไป๋เซียน ข้าน้อยสมควรตาย ได้โปรดลงโทษข้าน้อยด้วยเถิดขอรับ” เสียงทุ้มบอกอย่างหนักแน่น ก่อนที่ร่างสูงจะคุกเข่าลงตรงหน้า
“ชานเหลียน นี่เจ้าจะทำอะไร”
“ข้าน้อย ทำผิดมหันต์ ความผิดครั้งนี้ขอชดใช้มันด้วยชีวิต เรื่องที่เกิดขึ้นจะตายไปพร้อมกับข้าน้อย โปรดลงโทษด้วยขอรับ” ชานเหลียนบอก ความผิดของเขามันใหญ่หลวงนัก เขาทำลายเกียรติ ทำลายศักดิ์ศรี ของไป๋เซียน เขาไม่มีหน้าที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกแล้ว หากว่าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนนอก เขาจะทำอย่างไร เขาจะไม่ยอมให้คนตรงหน้าถูกนินทาเป็นอันขาด ทางที่ดีที่สุดคือ ให้ความลับนี้ตายไปพร้อมกับเขาเสียดีกว่า
“ชานเหลียน เจ้า โอ้ย!!” เพราะรีบร้อน ทำให้ร่างบางลืมว่าร่างกายของตนยังไม่พร้อม ทันทีที่ลุกขึ้นความเจ็บกลับแล่นริ้วไปทั่วร่าง จนต้องกลับไปนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง
“ท่านไป๋เซียน!!” ชานเหลียน ลนลานเมื่อเห็นอีกฝ่าย นิ่วหน้าก่อนจะเข้าประคองให้ร่างบางกลับไปนอนบนเตียง
“ท่านอย่าเพิ่ง ลุกจากที่นอนเลยขอรับ พักสักหน่อยเถิด ”
“เมื่อครู่ เจ้าจะทำอะไร”
“ข้าน้อยสมควรตาย ขอรับ ข้าน้อยทำลายเกียรติของท่าน..”
“ชานเหลียน เจ้าไม่ได้ทำลายเกียรติของข้า เพราะเจ้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น อย่าโทษตัวเองเช่นนั้น ลืมมันเสียเถิด คิดเสียว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น นี่คือคำสั่ง” ร่างบางบอกเสียงเรียบ ก่อนจะเสมองนอกหน้าต่าง
“ข้าน้อย รับบัญชา” เสียงทุ้มรับคำ
ความเงียบเข้าแทนที่เมื่อสองคนที่อยู่ในห้องไม่แม้แต่จะเคลื่อนไหวหรือเปล่งคำพูดใดๆอีก ไป๋เซียนเพียงแค่มองไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆเท่านั้น
ไม่ได้ตั้งใจ
สี่คำที่ยังคงดังก้องอยู่ในใจของร่างบาง แม้จะเป็นคนบอกให้ลืม แต่ทำไม หัวใจ จึงเจ็บปวดเช่นนี้ เขากำลังหวังอะไรอยู่ หวังให้ชานเหลียน ไม่ยอมรับคำสั่งเช่นนั้นหรือ แต่มันจะเป็นไปได้เช่นไร เมื่อ เรื่องที่เกิดขึ้น มันเกิดจากความ ไม่ได้ตั้งใจ
ทำไมถึงเจ็บปวด ทั้งๆที่ ไม่ควรเจ็บ
ทำไมถึงยังปล่อยให้ ชานเหลียน มีชีวิตอยู่ได้
เพราะหากเป็นคนอื่น เขาคงสั่งให้มัน ฆ่าตัวตายไปแล้ว
ทำไม กัน ข้าเป็นอะไรไป
ชานเหลียนทำได้เพียงถอนหายใจอย่างหนักเมื่อ อีกฝ่ายสั่งให้ลืม เขาก็คงต้องลืม แต่จะทำเช่นไร เมื่อคนที่เขาได้ครอบครองคือคนที่เป็นเจ้าของหัวใจ
ข้าจะลืมมันได้เช่นไร ท่านไป๋เซียน
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้งก่อนที่คนด้านนอกจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว ร่างอวบมองคนทั้งสองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างบาง
“กินซะ” ขวดยาถูกยื่นมาตรงหน้าแต่ร่างบางกลับไม่ยอมรับมันไป
“เจ้าจะมาไม้ไหนอีก”
“รับไปเถอะ ยานี่เป็นยาบำรุง ข้าคิดว่าเจ้าจะอ่อนเพลียก็เลยเอายามาให้” ซิ่วหมิ่นบอกเสียงเรียบ
“เจ้าคิดว่า ข้าควรเชื่อคนที่วางยาข้าถึงสองครั้งเช่นนั้นหรือ” ร่าบางบอกอย่างถือดี
“ข้าหวังดี กับเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่กินข้าเองก็คงไม่บังคับ แต่คงต้องทนนอนซมเพราะพิษไข้อีกหลายวันกว่าเจ้าจะกลับแคว้นเยว่ได้”
“ท่านชาย ซิ่วหมิ่น ก่อนที่จะให้ท่านไป๋เซียน ขอให้ข้าลองก่อนได้หรือไม่ ” ชานเหลียนเสนอตัว เขาเองก็ไม่อาจปล่อยให้ร่าง
บางต้องเสี่ยงได้อีกแล้ว ถ้าหากยานี้เป็นยาพิษ เขาเองก็ยินดีตาย หากมันจะทำให้ คนที่เขารักปลอดภัย
“ได้สิ” ชั่ววูบหนึ่งไป๋เซียนคล้ายเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของซิ่วหมิ่นผุดขึ้นแต่มันก็ลับหายไปอย่างรวดเร็ว ชานเหลียนรับยาไปก่อนจะกลืนลงไป ท่ามกลางสายตาของคนทั้งสาม ร่างบางที่อยู่บนเตียงมองร่างสูงที่กินยาแทนเขาอย่างไม่วางตาแม้จะเพียงครู่เดียวที่เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของซิ่วหมิ่นแต่เขาก็ไม่อยากวางใจ แต่ผ่านไปครึ่งชั่วยามคนตัวสูงกลับไม่เป็นอะไรเลยทำให้ร่างบางคลายกังวลได้เปราะหนึ่ง
“เห็นหรือยังว่ามันไม่ใช่ยาพิษ” ร่างอวบบอกก่อนจะยื่นขวดยาให้อีกฝ่ายรับไป ไป๋เซียนรับยาก่อนจะกลืนลงไปหนึ่งเม็ด แม้จะไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องยอมรับว่า ยาของคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาดจริงๆ
แต่ทันใดนั้น…
“อะ อึก” ชานเหลียนที่กินยาเม็ดแรกเข้าไปกลับกระอักเลือดออกมา
“อ๊ากกกกกกก” ร่างสูงตะโกนลั่นก่อนจะทรุดลงไปกับพื้น ร่างกายที่ร้อนราวกับถูกไฟเผา อวัยวะภายในนั้น เจ็บราวกับมีเข็มนับพันทิ่มแทง ทั้งลมปราณยังแตกซ่านจนไม่อาจรวบรวมได้ นี่มัน พิษสลายลมปราณ เช่นนั้นหรือ
“ชานเหลียน ชานเหลียนเจ้าเป็นอะไรไป ชานเหลียน บอกข้าสิ” ร่างบางตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่าคนสนิททรุดลงไปพื้น ยิ่งเห็นร่างสูงทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด หัวใจก็ยิ่งปวดหนึบ ทั้งๆที่ไม่ใช่ คนที่ถูกพิษ แต่ไป๋เซียนกลับทนแทบไม่ไหว
เจ็บ เจ็บเหลือเกิน
ทำไมถึงเจ็บ เช่นนี้
ร่างบางถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เมื่อรับรู้ถึงความชื้นที่ข้างแก้ม ยิ่งทำอะไรไม่ถูก เขาร้องไห้ ร้องไห้ได้อย่างไร คนอย่างเขานะหรือร้องไห้ เพียงเพราะคนสนิทถูกพิษ เช่นนั้นหรือ
“เจ้าทำอะไรเขา ทำไมชานเหลียนถึงเป็นเช่นนี้ นี่เจ้าวางยาพวกเราอีกครั้งหรือ” ร่างบางตะคอกก่อนจะลนลานเข้าไปประคองคนที่ถูกพิษทั้งน้ำตา
“วางใจเถอะ ยาที่ข้าให้เจ้าเป็นยาบำรุง แต่พอดีว่ายาที่ เขากินไปมันเป็นยาพิษ”
“ส่งยาถอนพิษมาให้ข้าซะ”
“ทำไมข้าต้องให้ยาถอนพิษกับเจ้า ”
“นี่เจ้า!!” ไป๋เซียนแหวลั่น แต่ท่านชายจอมแสบกลับทำเพียงยกยิ้ม
“เจ้าไม่มีสิทธิ์มาตะคอกข้า อย่าลืมชีวิตของ ชานเหลียนอยู่ในมือข้า เพราะพิษสลายลมปราณ นั้นหากไม่ได้ยาถอนพิษภายใน
สามชั่วยาม ลมปราณจะแตกซ่าน อวัยวะภายในจะหยุดทำงาน และจะตายอย่างทรมานที่สุด” ร่างอวบบอกเสียงเหี้ยม
“เจ้าต้องการอะไร”
“ข้าต้องการให้เจ้า กลับแคว้นเยว่ไปซะ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับ พี่ชายและพี่สะใภ้ของข้าอีก พวกเขาควรได้อยู่อย่างมีความสุข ไม่ใช่ต้องทนอยู่อย่างทรมานเช่นทุกวันนี้ จงกลับไปแล้วยึดอำนาจเยว่อ๋องซะ”
“ไม่ได้!! จื่อเทาต้องกลับไปเป็น เยว่อ๋อง ข้าไม่มีวันยอมให้เขา อยู่กับศัตรูอย่างพวกเจ้า”
“ ได้ถ้าเช่นนั้นก็ปล่อยให้ชานเหลียนตายไปซะ แล้วเจ้าก็พาจื่อเทากลับไปแคว้นเยว่ ดีไหม ก็แค่ชีวิตของ คนรับใช้คนเดียว เสียไปเจ้าก็คงไม่เสียใจ”
“คิดให้ดีนะ ท่านไป๋เซียน โอกาสของท่านมีเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ข้าเองสามารถรอเจ้าได้ทั้งชาติ แต่เขาคงรอไม่ไหวหรอกนะ ” ร่างอวบบอกก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
ไป๋เซียนกำลังคิดหนัก เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรเลือกทางไหน หากเลือก จื่อเทา ชานเหลียนก็คงต้องตาย แต่หากเลือก ชานเหลียน เขาจะมีหน้าไปพบท่านพ่อและบรรพบุรุษแคว้นเยว่ได้อย่างไร
“ทะ ท่าน ไป๋เซียน ไม่ต้องห่วง ข้าน้อยหรอกขอรับ ข้าน้อยไม่เคยกลัวความตาย” เสียงแผ่วเบานั้นบอกก่อนที่ชานเหลียนจะกระอักเลือดออกมาแล้วแน่นิ่งไป ไป๋เซียนร้องลั่นเมื่อจับชีพจรของร่างสูงที่เต้นแผ่วเสียจนแทบไม่ได้ยิน
“ชานเหลียน เจ้าอย่าตายนะ อย่าทำแบบนี้ อย่าทิ้งข้าไป” ร่างบางบอกทั้งน้ำตา เขาที่ไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้ง กลับร้องไห้เพียงเพราะคนสนิทกำลังจะสิ้นใจ มันน่าขำ มันน่าขำจนเกินไปแล้ว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
แต่หัวใจ …. ข้างในมันเจ็บเหลือเกิน ทำไมถึงเจ็บอย่างนี้
“ข้าเลือกแล้ว”
“ดี ท่านเลือกทางใดล่ะ” ซิ่วหมิ่นถามพลางจิบน้ำชาด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อน
“ช่วยชานเหลียน แล้วข้าจะทำตามที่เจ้าบอก”
“หึ ได้ ข้าจะช่วยเขา” ซิ่วหมิ่นบอกเสียงเรียบก่อนจะหยิบยาอีกขวดออกมา ก่อนจะให้ร่างสูงกิน
“หวังว่าเจ้าจะทำตามสัญญา” ร่างอวบบอกก่อนจะหันหลังเดินออกไป
“เดี๋ยว ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้า ช่วยเขาจริง เจ้าต้องอยู่ที่นี่จนกว่าชานเหลียนจะฟื้น” ซิ่วหมิ่นพยักหน้าก่อนจะนั่งลงจิบน้ำชาอย่าง
สบายใจ โดยที่มีจงต้ายืนทำหน้าปั้นยากอยู่ข้างๆ
“อ้อ ข้าลืมบอกเจ้าไป ว่ายาเมื่อครู่ เป็นเพียงแค่ ยาระงับพิษเท่านั้น ยาถอนพิษจะได้ก็ต่อเมื่อเรื่องทุกอย่างยุติลง”
“เจ้า!!” ร่างบางทำได้เพียงสะกดกลั้นอารมณ์เมื่อ เขาเป็นรองทุกประตู หากทำอะไรบุ่มบ่ามชีวิตของชานเหลียนคงอยู่ใน
อันตราย
“จงต้า ไปช่วยประคองชานเหลียนไปที่เตียงสิ” ร่างอวบสั่งคนรักก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงแล้วจิบน้ำชาอย่างอารมณ์ดี ยังหรอก เรื่องสนุกน่ะ มันหลังจากนี้ต่างหากเล่า
ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม คนถูกพิษก็เริ่มรู้สึกตัว ชานเหลียนค่อยๆลืมตาช้าๆ พลางมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดที่ ร่างบางที่กำลังยิ้มทั้งน้ำตา
“ท่านไป๋เซียน ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม ขอรับ” เสียแหบพร่าเอ่ยถาม ก่อนที่มือหนาจะบรรจงเช็ดคราบน้ำที่แก้มนวล
“ไม่ ข้าไม่เป็นอะไร ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้า เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วใช่หรือไม่”
“ข้าน้อย ไม่เป็นอะไรขอรับ”
“เหอะ ถ้าไม่เห็นกับตา ไม่ได้ยินกับหู คงไม่มีทางเชื่อว่า ว่าเจ้าจะรัก ศัตรูได้ถึงเพียงนี้ หลี่เฉียนหลง” เสียงของร่างอวบดังขึ้นก่อนที่จะถูกคนทั้งสามองเป็นตาเดียว
“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร” ไป๋เซียนเอ่ยถาม
“ ไป๋เซียน เจ้าคิดว่า โลกนี้มีเพียงเจ้า ผู้เดียวหรือที่สามารถส่ง “คน” เข้าไปแทรกซึมในแคว้นศัตรูได้ เจ้าคิดว่าแผนการของเจ้าล้ำลึกจนไม่มีผู้ใดล่วงรู้เลยหรือ เจ้าคิดว่าการที่เจ้าปลอมตัวเป็นพ่อค้าจะไม่มีใครเฝ้าจับตาเจ้าอยู่หรือ” ร่างอวบบอกเสียงเรียบ
ก่อนจะยกยิ้มที่ทำให้ร่างบางได้แต่กำหมัดแน่น
“เจ้ากำลังพูดถึงอะไร ข้าไม่เข้าใจ แล้ว หลี่เฉียนหลง คือใคร”
“บอก คนที่เจ้ารักไปสิ เฉียนหลง ว่า ความจริงเป็น เช่นไร”
“เจ้าพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่!!” ร่างบางแหวลั่น แม้ในใจจะเริ่ม สงสัยอะไรบางอย่างแต่เขาก็ไม่อยาก จะคิดต่อ
ไม่มีทาง มันเป็นไปไม่ได้
“ได้ในเมื่อ เขาไม่ยอมพูด ข้าก็จะบอกเจ้าเอง ฟังให้ดี ท่านไป๋เซียน หลี่เฉียนหลง ก็คือ คนที่อยู่ตรงหน้าเจ้า พู่ชานเหลียน อย่างไรเล่า” ซิ่วหมิ่นเว้นวรรค เพื่อลอบมองร่างบางก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีตกใจไม่น้อย
“เฉียนหลง คือ องค์รักษ์ คนสนิทของพี่ชายข้าอีกคน ด้วยเพลงกระบี่ที่เก่งกาจ ทำให้เขาถูกส่งไปสืบข่าวในแคว้นเยว่เมื่อ 8 ปีก่อน แต่แล้ว เขากลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แม้ว่าเราจะพยายามตามหาเท่าไหร่กลับไม่พบแม้แต่เงาของเขา แต่เจ้ารู้ไหม เมื่อ 1 ปีก่อน อี้ชิงบอกข้าว่าได้พบกับ เฉียนหลง แต่ เขากลายเป็น ชานเหลียน คนสนิทของ ท่านไป๋เซียนไปเสียแล้ว เจ้าว่า มันน่าขำไหม ที่คนที่หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยจะกลายเป็นองครักษ์ขอเจ้า เฮ้อ สงสัยข้าจะพูดมากเกินไปแล้ว คอแห้งเหลือเกิน จงต้าเรากลับกันเถอะ ปล่อยให้คนรักเขาคุยภาษาใจกันดีกว่า อ้อ อย่าลืมสัญญาล่ะเพราะหากเจ้าไม่ทำ ชานเหลียนก็คงต้องตาย แต่ถ้าเจ้าจะปล่อยให้เขาตาย ข้าก็ไม่ได้ห้ามเพราะโทษของคนทรยศ คือความตาย!!” ร่างอวบบอกก่อนจะเดินไปปลดโซ่ของร่างบางและคนป่วยออก เมื่อเขาไม่มีความจำเป็นต้องใช้มันอีกแล้ว
“เจ้ากำลังตำหนิ ข้าอยู่ใช่ไหม จงต้า”
“ข้าแค่ไม่คิดว่าเจ้า จะ..”
“ฆ่าคน” ร่างอวบบอกเสียงเรียบ
“จงต้า เจ้าคิดว่า คนอย่างข้า ฆ่าคนได้จริงหรือ”
“ไม่ ข้าเชื่อว่าตัวเองดูคนไม่ผิด เจ้าไม่มีทางโหดเหี้ยมพอที่จะฆ่าใคร เจ้าต้องคิดแผนเผื่อไว้แล้วหากว่า ท่านไป๋เซียนเลือกบ้านเมือง” จงต้าบอกด้วยเสียงหนักแน่น ก่อนจะรวบร่างอวบเข้ามากอด
“เปล่าเลย ข้าไม่เคยคิดแผนสำรองเอาไว้” หลังจากที่คนรักพูดจบ จงต้าได้แต่ทำหน้าสงสัยจนซิ่วหมิ่นอดหัวเราะไม่ได้
“เจ้าซื่อบื้อ ไป๋เซียนไม่มีทางเลือกอย่างอื่นได้หรอก เพราะเขารัก ชานเหลียน เขาต้องเลือกรักษาชีวิตของชานเหลียนอย่างแน่นอน ”
“เจ้าแน่ใจได้อย่างไร ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาเกิดจาก แผน ของเจ้า”
“จงต้า เจ้าไม่เห็นแววตาที่พวกเขามองกันหรือ การกระทำของไป๋เซียนมันบ่งบอกอยู่แล้วว่า พวกเขารักกัน ข้าก็แค่ช่วยให้พวกเขารับรู้หัวใจตัวเองเร็วขึ้นก็เท่านั้น ”
“แต่ ชานเหลียน คือคนแคว้นอู๋ ท่านไป๋เซียนยังจะช่วยอีกหรือ”
“เจ้าอย่าดูถูก ความรักสิ จะอู๋ หรือ เยว่ มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญอีกแล้ว เมื่อวันนี้ สองแคว้นรวมเป็นหนึ่งและดูเหมือนว่าจะเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นกว่าเดิม ที่สำคัญ ถ้าไป๋เซียนเลือกชานเหลียน ความแค้นของทั้งสองแคว้นก็จบลงด้วยดี คราวนี้ไม่ว่าเจ้าจะเป็นคนแคว้นไหน ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว”
“ข้าเลือกคนไม่ผิดจริงๆด้วยสินะ ฉลาดมาก ที่รักของข้า” จงต้าบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มอวบเป็นรางวัล
........................TBC............................
:hao7: พลิกล็อค กันน่าดูถล่มทลายยยยยยยยย :hao7:
อิอิ ปริ่มมากมันจิจบแล้ว เย่ๆๆๆ :hao5:
ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงวันนี้
สำหรับผลงานชิ้นต่อไป จะพยายามลงในปีนี้ ฮี่ๆ
คือ รักวุ้นๆกรุ่นกาแฟ ซีรี่ย์เรื่องที่สาม จาก เล่ห์ ร้อย รัก
และ ผู้กองที่รัก ภาค 2
ฝากติดตามด้วยนะคะ :mew2: :mew1:
-
อ่านตอนนี้แล้ว เงิบบบ แอบหน่วงแทนไป๋เซียน :mew4: :mew4: ที่ต้องรู้ว่ารักคนของศัตรู
-
อ่านแล้วเงิบ
เซ็ง. ถ้าผู้ครองนครคิดแต่ถึงตัวเองรัฐคงล่มจม. ตั้งแต่พระเอกล่ะถูกยึดอำนาจง่ายเหลือเกิน. แถมชานเหลียนเป็นหนอนตอนนั้นก็ยังปล่อยให้ไป๋เซียนยึดเมืองได้อีก เงิบไปเลย
ผู้แ่งคิดพล๊อตไว้อย่างนี้อยู่แล้วหรือคะ. หรือแต่งไปแล้วเรื่องถึงมาเปผ็นแบบนี้
-
ใครแสบสุดละ หึหึ
-
ไป๋เซียนจะว่าอย่างไรนะเนี่ย แต่ชานเหลียนเลือกไป๋เซียนไม่ใช่หรือ ไป๋เซียนก็ไม่น่าจะไม่พอใจชานเหลียนสิ
-
สงสารไป๋เซียน เหมือนกันเนอะ :mew2: :mew2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไป๋เหยียนจะทำยังไงล่ะทีนี้
แต่คงถึงคราวที่ชานเหลียนจะต้องบอกเหตุผลและความรู้สึกของตัวเองแล้วแหละงานนี้
ซิ่วหมิ่นทำได้ดีมาก คึกๆ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองคู่เลย อิอิ
-
เงิบกันไปเป็นแถบ
เวลานี่ไป๋เซียนน่าสงสารสุดละ
-
แล้วไป๋เซียนจะเลือกอะไร บ้านเมืองหรือคนรัก
-
:กอด1:ท่านชายอวบ
-
ไป๋เซียนจะเลือกอะไรกันนะ บ้านเมืองหรือคนรัก ไป๋เงงียนคงไม่ติดใจอะไรกับการปลอมตัวเล็กๆน้อยๆหรอก เพราะชานเหลียนก็ได้พิสูจน์มาตลอดที่อยู่กับไป๋เซียนแล้วว่าเขาจงรักภักดี ขอบคุณคัฟคนเขียน รอตอนต่อไปจ้า^^
-
จะจบแล้วเหรอคะ :sad4:
-
วุ่นดีจัง แต่คนแก่สับสน :confuse:
คนเมืองนู้น มารักกับคนเมืองนี้
คนเมืองนี้ ไปรักกับคนเมืองนั้น o2
:เฮ้อ: กว่าจะหายสับสน ก็นึกถึงได้
:try2: มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนแก่นี่หว่า
รออ่านตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
เป็นนิยายที่สุดยอดมากๆๆๆ
หักมุมเกือบทุกช็อต
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:a5:
-
คิดถึงท่านชายอวบแย๊ว
-
สิ่งที่เรียกว่า “หัวใจ”
“ท่านไป๋เซียน” เสียงแหบพร่าของชานเหลียนเอ่ย
“เจ้าเป็นใครกันแน่” ร่างบางถามก่อนจะมองเข้าไปในแววตาคมเพื่อหาคำตอบ
“เจ้าเป็นอย่างที่ คนพวกนั้นบอก จริงๆหรือ”
“ท่านไป๋เซียนขอรับ ข้าน้อย สมควรตาย” บอกพลางคุกเข่าลงต่อหน้าร่างบาง เขารู้ว่าไม่อาจปิดบังความจริงได้อีกแล้ว เขาคือคนทรยศ คือคนที่หักหลัง แผ่นดินของตัวเอง คือคนที่หลอกลวงไป๋เซียนมาตลอด เขาไม่สมควรได้รับการอภัย
“เรื่องที่ท่านชาย ซิ่วหมิ่นพูดเป็นความจริง ข้าคือ หลี่เฉียนหลง ข้าเป็นคนแคว้นอู๋ ”
“เจ้าหลอกข้าหรือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้าหลอกข้ามาตลอดเช่นนั้นหรือ ฮ่าๆ ช่างน่าขำนัก คนที่ไม่เคยพลาดพลั้งผู้ใดอย่างข้ากลับถูกคนสนิทหลอกลวงมา 6 ปีเต็มๆ เช่นนั้นหรือ ช่างน่าขำนัก ” ไป๋เซียนหัวเราะทั้งน้ำตา บอกไม่ถูกว่าความรู้ที่มีในตอนนี้คืออะไร มันคือความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ เมื่อคนที่เขาคิดว่า ภักดีที่สุด คือ คนที่หลอกลวงเขามาตลอด
“ไป๋เซียน อย่าร้องไห้” เสียงทุ้มที่ยังอ่อนล้าบอกกก่อนที่มือหนาจะยื่นมาซับน้ำตาให้อย่างแผ่ว
“เอามือของเจ้าออกไป!!” ร่าบางแหวลั่น ก่อนจะปัดมือของร่างสูงออกอย่างไม่ใยดี แม้น้ำเสียงจะเย็นชาแต่น้ำตากลับไม่ยอมหยุดไหลเลยสักนิด
ทำไม ทำไม หัวใจของข้าจึงเจ็บเช่นนี้ ทำไมกัน
อยากจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย ให้สมกับความผิดที่หลอกลวงแต่กลับทำไม่ได้ เมื่อหวนคิดถึง ยามที่ร่างสูงนั้น ทุรนทุรายเพราะถูกพิษ หัวใจเขาก็เจ็บจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ เพียงแค่คิดว่าต่อไป ข้างกายจะไม่มีร่างสูงนี้อีกแล้วหัวใจก็พลันปวดหนึบจนทนไม่ได้
พู่ชานเหลียน ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ข้าขาดเจ้าไม่ได้
“อะ อึก” ร่างสูงที่ร่างกายอ่อนแรงเพราะถูกพิษกระอักเลือดออกมากองหนึ่ง แต่กลับไม่ยอมแม้แต่จะไปนอนพักที่เตียง ความเจ็บปวดจากยาพิษ มันเทียบไม่ได้กับน้ำตาของคนที่รัก น้ำตาของไป๋เซียนทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับถูกกรีด ชีวิตนี้ สิ่งที่ พู่ชานเหลียน เกลียดที่สุดคือ น้ำตาของไป๋เซียน และเขาไม่อยากจะเห็นมันเลยสักครั้ง
“ชานเหลียน ชานเหลียน จะ เจ้า ทำไม เจ้า ถึงกระอักเลือดอีกล่ะ” ร่างบางลนลาน ก่อนจะค่อยๆประคองร่างสูงให้กลับไปนอนบนเตียง
“เจ้ารอข้าก่อนนะ ข้าจะไปตามคนมาช่วย”
“ไม่ต้อง ขอรับ ข้าสมควรได้รับมัน ข้าทรยศบ้านเมือง ซ้ำยังหลอกลวงท่าน ข้าไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่ ท่านชายพูดถูกโทษของคนทรยศมีเพียงอย่างเดียวคือ ความตาย” เสียงอ่อนแรงนั้นเอ่ยห้าม
“เจ้าจะเคยเป็นคนแคว้นไหน ข้าไม่สน แต่ตอนนี้เจ้าคือคนของข้า และข้าก็ไม่ยอมให้เจ้าตาย เจ้าจะตายไม่ได้เด็ดขาด รอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปตามคนมาช่วย” ร่างบางบอกอย่างร้อนรน แม้จะไม่อยากทิ้งให้ร่างสูงอยู่เพียงลำพังแต่เขาก็ร้อนใจเกินกว่าจะรอซิ่ว
หมิ่น กลับมาอีกครั้ง
ร่างบางวิ่งไปที่บ้านไม้ไผ่ที่เขาจำได้ว่าเป็นบ้านของอู๋อ๋อง ก่อนจะตะโกนเรียกคนที่อยากพบที่สุดในเวลานี้
“ซิ่วหมิ่น เจ้าอยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้ ออกมา ข้าบอกให้เจ้าออกมา” ร่างบางตะโกนก้องแต่กลับพบเพียงความเงียบ น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มเมื่อนึกถึงสภาพของอีกคน
“ซิ่วหมิ่น ข้ายอมแล้ว ออกมาสักทีสิ ชานเหลียนแย่แล้ว ออกมา ข้ายอมแล้ว ยอมแพ้แล้วจริงๆ อึกๆ ออกมาสิ เอายาถอนพิษให้ข้าเถอะ” เสียงตะโกนค่อยๆเบาลงจนเหลือเพียงเสียงสะอื้น เมื่อทั้งบ้านกลับเงียบกริบเช่นเดิม เขารู้แล้ว รู้แล้วว่าตลอดเวลาที่
ผ่านมาจื่อเทาทุกข์ทรมานเพียงใด เข้าใจแล้วว่าเหตุใดน้องถึงไม่เคยยิ้มให้เห็นสักครั้ง เข้าใจทุกอย่างแล้ว
“พี่ใหญ่!!” ร่างเพรียวที่เพิ่งกลับมาจากเดินเล่น ตะโกนลั่นเมื่อเห็นพี่ชายต่างแม่ของตนนั่งร้องไห้ที่หน้าบ้าน
“จื่อเทา จื่อเทา ช่วยด้วย ช่วยชานเหลียนด้วย ช่วยเขาด้วย” ร่างบางบอกไม่เป็นภาษาความเป็นห่วงทำให้ ท่านไป๋เซียนที่เคยเยือกเย็นคนนั้นหลายไปเหลือเพียงร่างบางที่ร้องไห้ฟูมฟายจนพูดไม่รู้เรื่อง จื่อเทายอมรับว่าเขาไม่เคยเห็นภาพนี้มาก่อน เพราะตั้งแต่เด็กจนโต พี่ชายของเขามักจะวางท่าเย็นชาและสุขุมเสมอ
“พี่ใหญ่ ใจเย็นๆ ชานเหลียนเป็นอะไร” จื่อเทาพยายามกอดปลอบก่อนจะค่อยถามอย่างใจเย็น
“ชานเหลียนถูกพิษ ช่วยเขาด้วย” ร่างบางบอกเสียงแผ่ว
“ชานเหลียนถูกพิษ จะเป็นไปได้อย่างไร” จื่อเทาถามด้วยความสงสัย แต่ร่างสูงที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่กลับเดาออกได้ไม่ยากว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือใคร
“ซิ่วหมิ่น ออกมาหาพี่เดี๋ยวนี้” เสียงทุ้ม เอ่ยขึ้นลอยๆ ก่อนที่ร่างอวบจะค่อยๆออกมาจากที่ซ่อนพร้อมกับผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งสอง
“ซิ่วหมิ่น จงต้า อี้ชิง พวกเจ้ากำลังเล่นอะไร” อู๋อ๋องถามเสียงเข้ม
“ข้าไม่ได้เล่นนะ ข้ากำลังช่วยท่านอยู่” ร่างอวบเถียง แม้ว่ามันจะเป็นการเถียงที่เสียงเบามากก็ตาม
“พี่ใหญ่ๆๆ แย่แล้ว ท่านพี่ พี่ใหญ่หมดสติไปแล้ว” จื่อเทาร้องลั่นเมื่อร่างบางที่เขากอดอยู่หมดสติไป
“ซิ่วหมิ่น ครั้งนี้พี่จะยังไม่ทำโทษเจ้า ไปพาชานเหลียนมาที่นี่แล้วเอายาถอนพิษให้เขาซะ” ร่างสูงสั่งเสียงเข้มก่อนจะช่วยคนรักประคองไป๋เซียนไปพักในบ้าน
จื่อเทามองทั้งพี่ชายและคนสนิทของพี่ชายก่อนจะถอนหายใจ จากเหตุการณ์เมื่อครู่เขาก็คงพอจะเดาได้ลางๆแล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงไม่ใช่ เจ้านายกับลูกน้องธรรมดา แน่ เพราะถึงไป๋เซียนจะไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแต่ก็ใช่ว่าจะใส่ใจคนอื่นถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟายเช่นนั้น
“ซิ่วหมิ่น เจ้ามีอะไรจะบอกพี่ไหม” ร่างสูงเอ่ยถามน้องชายตัวแสบที่ตอนนี้กำลังหลบอยู่ข้างหลังจงต้าเสียงเข้ม
“ท่านอ๋อง คือว่าท่านชาย” จงต้ากำลังจะพูดแทนคนรักแต่กลับถูกตวาดเสียงเข้ม
“ข้าถามซิ่วหมิ่น ไม่ได้ถามเจ้า ซิ่วหมิ่นตอบพี่มาเดี๋ยวนี้ว่าเจ้า กำลังทำอะไรอยู่”
“ขะ ข้า ก็แค่อยากช่วยท่าน ข้าอยากให้ ไป๋เซียนรับรู้ถึงการที่ต้องสูญเสียคนรัก ข้าอยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกของพวกท่าน เขาจะได้ยอมให้ จื่อเทาอยู่ที่นี่” ร่างอวบบอกเสียงแผ่ว
“แต่มันเป็นวิธีที่ไม่ถูกต้อง”
“ท่านอ๋องโปรดระงับ โทสะ ก่อน หากว่าจะผิด ข้าน้อยเองก็คงผิดด้วยเพราะไม่ได้ห้ามปราม” จงต้าที่กำลังสงสารคนรักของตนเอ่ยขัด
“ท่านพี่ อย่าไปโทษ ซิ่วหมิ่นเลย เขาทำเพราะเจตนาดี ต่อเราไม่ใช่หรือ” ร่างเพรียวบอก ก่อนจะจับมือของคนรักเพื่อให้คลายโทสะ
“ไม่ได้ ครั้งนี้ ข้าต้องลงโทษ ซิ่วหมิ่น แม้เขาจะโต จนมีครอบครัวแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นน้องของข้า ยิ่งพวกเจ้าโอ๋เขาแบบนี้ ข้ายิ่งต้องลงโทษ”
“พี่ใหญ่ใจร้าย” ร่างอวบตัดพ้อ
“ท่านไม่จำเป็นต้องลงโทษเขาหรอก” เสียงแหบพร่าดังขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่ง พลางทอดมองร่างสูงของคนสนิทที่นอนอยู่ข้างๆกัน
“พี่ใหญ่ท่านฟื้นแล้ว” จื่อเทาบอกอย่างดีใจ
“อู๋อ๋อง ข้าขอช่วยพูดอีกคนได้หรือไม่ อย่าลงโทษ เขาเลย”
“ทำไมหรือ ทั้งๆที่ซิ่วหมิ่นทำให้เจ้าต้องพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ เจ้าไม่โกรธเขาหรือ ” อู๋อ๋องถามอย่างแปลกใจ แต่คนป่วยกลับยิ้มให้ก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
“ข้ายอมรับว่าในตอนแรกโกรธมาก โกรธจนอยากจะสับ น้องชายของเจ้าเป็นชิ้น ” เสียงนั้นโหดเหี้ยมจนคนร่างอวบที่ยังหลบอยู่ขนลุกชัน
“แต่ตอนนี้ น้องชายของท่านได้มอบของสิ่งหนึ่งให้ข้า ข้าสมควรขอบคุณเขาด้วยซ้ำ”
“เขามอบอะไรให้เจ้าหรือ” อู๋อ๋องเลิกคิ้วถาม เมื่อเขาไม่เห็นว่ารางบางตรงหน้าจะได้อะไรจากซิ่วหมิ่นนอกจากความวุ่นวาย
“เขามอบได้มอบ หัวใจ ให้กับข้า ตั้งแต่เด็กจนโต ข้าถูกเลี้ยงมาเพื่อเป็นเครื่องมือในการทำลายฝ่ายตรงข้ามของท่านพ่อ หน้าที่ของข้าคือกำจัดทุกคนที่ขัดขวางบัลลังก์ ของจื่อเทา ข้าไม่เคยรับรู้ ความรู้สึกที่เรียกว่ารัก เลยสักครั้ง เพราะฉะนั้น ข้าถึงไม่เคยเข้าใจว่า จื่อเทา เป็นอะไร ทำไมเขาถึงไม่เคยยิ้มอีกเลยตั้งแต่ที่เขากลับแคว้นเยว่ หนำซ้ำข้ากลับยังไม่เคยรู้เลยว่า ข้างกายของข้ามีใครคนหนึ่งที่รักข้ามาตลอด แต่น้องชายของท่านทำให้ข้า รับรู้ถึงมัน แม้ว่าวิธีการมันจะทำให้ข้าต้องเดือดร้อนไปสักหน่อย ก็
ตาม” ไป๋เซียนยกยิ้ม
“จื่อเทา พี่ขอโทษนะ ขอโทษที่พี่ไม่เคยถามความสมัครใจของเจ้าเลย ไม่เคยถามสักนิดว่าเจ้ามีความสุขดีหรือไม่”
“พี่ใหญ่ ข้าไม่เคยโกรธท่าน ข้ารู้ว่าที่ท่านทำไปทั้งหมด ท่านหวังดีกับข้า” จื่อเทาที่อยู่ข้างๆโผเข้ากอดพี่ชายต่างแม่ด้วยความตื้นตัน
“ต่อไปนี้ จงทำตามหัวใจของเจ้าเสียเถิด จงทำอย่างที่เจ้าอยากจะทำ” จื่อเทายิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่น
“ขอบคุณนะ พี่ใหญ่ ขอบคุณมาก”
อู๋อ๋องเฝ้ามองสองร่างที่เขารักสุดหัวใจ ที่กำลังหลับใหลอยู่ก่อนที่ใบหน้าคมจะยกยิ้ม ภาพตรงหน้า นั้น งดงามจนบางคราวเขาคิดว่ามันเป็นเพียงความฝัน เขาไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตนี้ เขาจะได้ จื่อเทา กลับมาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง ไม่เคยคิดว่า ชาตินี้เขาจะได้รับความรัก จากร่างเพรียว ไม่เคยคาดคิดเลย
“ จื่อเทา พี่รักเจ้านะ ซือซุน พ่อรักเจ้ามากเช่นกัน” เสียงทุ้มบอกอย่างแผ่วเบาก่อนที่ริมฝีปากจะกดจูบลงบนแก้มนิ่มของคนรักแล
ละลูกน้อย ก่อนจะค่อยๆหลับตา เข้าสู่ห้วงนิทราตามคนรักไป
“ข้าก็รักท่านและ ซือซุน เช่นกัน ” เสียงของจื่อเทาเอ่ยบอกแผ่วเบา ก่อนที่หลับตาคง และเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันไปพร้อมกับสองคนที่เขารัก
สามชีวิตที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราไม่อาจรับรู้เลยว่า มีใครบางคนแอบมองอยู่
“เฮ้อ ในที่สุดพี่ใหญ่ของข้า ก็สมหวังสักทีนะจงต้า” ซิ่วหมิ่นบอกก่อนจะยิ้มให้คนรัก
“ใช่ ในที่สุด ท่านอ๋อง ก็มีความสุขเสียที” อดีตองครักษ์หน้านิ่งบอกกับคนรักก่อนจะคว้าร่างอวบมากอดไว้แน่น
“ข้ารักเจ้า นะท่านชายน้อย ของข้า”
“ข้าก็รักเจ้า เจ้าองครักษ์ ซื่อบื้อ”
อีกด้าน หนึ่งร่างบางกำลังเฝ้ารอให้ใครบางคนตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา ตื่นขึ้นมาเพื่อฟังในสิ่งที่เขาอยากจะบอกให้รับรู้เหลือเกิน
“ชานเหลียน ข้ารักเจ้า”
ความรัก คือ พรวิเศษจากสวรรค์ที่ประทานลงมาให้มนุษย์ มันสามารถเอาชนะได้ ทั้ง ทิฐิ สงคราม หรือแม้แต่แต่ความเกลียดชัง เพียงแค่เชื่อในหัวใจของรักแท้ ….
.......................TBC.............................
ตอนหน้า จบแล้วนะคะ จบแล้วจริงๆ :mew1:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมา นะเคอะ ที่รัก :mew1:
ปอลิง สำหรับคำถามนะคะ ว่าพล๊อตเรื่องพิตคิดไว้ก่อนหรือ เขียนไปคิดไป
จริงๆต้องตอบว่าทั้งสองค่ะ เพราะพิต คิดแค่กรอบไว้เท่านั้น ในตอนเริ่มเขียน
และครั้งแรกก็คิดแค่เรื่องสั้น เพราะ คิดว่า แนวนี้ คนจะอ่านน้อย ฮ่าๆๆ
แต่พอเขียนๆไป เรื่องมันไม่ได้ดั่งใจ และไม่ค่อยเคลียร์ ก็เลย ทำให้มันยาวขึ้นซะเลย
ส่วนเนื้อหาที่พลิกไปพลิกมา นั้น เป็นความชอบ ส่วนตัวนะคะ พิต ชอบ เนื้อเรื่องที่มันคาดเดาไม่ได้
และคิดไว้ว่า อ๋องน้อย คงต้องการแก้แค้น มากกว่าจะยอมถูกจับมาง่ายๆ ครุๆๆ มันมีแผนเสมอแหล่ะ
สรุปแล้ว ก็เลยจับความชอบ ของตัวเองทั้งหมดมารวมๆกันในนิยายเรื่องนี้มันซะเลย
เขียนสนองนี๊ดตัวเองสุดๆ (เพราะชอบดูหนังจีนมาตั้งแต่เด็กๆ) ไม่รู้ว่าตอบตรงคำถามไหม
แต่ก็ขอบคุณที่ติดตามกันมานะคะ :mew1: รักทุกคนเสมอ
พิตต้า
-
ซึ้งอ่า พี่?พิต ตอนนี้ซึ้งจริงๆ เศร้าเลยตอนชานเหลียนเกือบตาย เฮ้อจะจบแล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะ จะรอตอนจบนะคัฟ ขอบคุณคัฟ^^
-
เฮ้อจะจบแล้วเหรอ ถึงแม้จะเป็นเรื่องสั้นนะ แต่เรื่องนี้ก็อยู่ในใจเราเสมอ บางตอนอ่านๆไปทำเอาน้ำตาแทบร่วง อิอิ คงอินไปหน่อย ขอบคุณคุณพิตที่เขียนนิยายดีๆมาให้ได้อ่าน ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ :L1: :pig4:
-
ไป๋เซียน เยี่ยมอ่ะ สามารถระงับความโกรธแค้นที่มีมาได้ o13
-
อยาก ให้จบแบบอลังการ
-
ดีใจที่เข้าใจกันแล้ว เย้ๆ
-
เคลียร์กันหมดทุกคู่แล้ว จะจบแบบไหนน๊า
-
ตอนหน้า จบแล้วนะคะ จบแล้วจริงๆ :mew1: ฮือฮือฮือ :sad11: :sad11:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมา นะเคอะ ที่รัก :mew1: ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มีให้อ่าน :pig4: :pig4:
-
แฮปปี้แล้ว อิอิ
-
เห็นแว็บ ๆ ว่าตอนหน้าจบแ้ล้ว :a5:
คนแ่ก่ขอบอกตรง ๆ ไม่อนุญาตให้จบ
จนกว่าคนแต่งจะรับปากว่า
จะมีตอนพิเศษไม่ธรรมดาซักโหล
ถ้ารับปาก จะอนุญาตให้จบนิยายเรื่องนี้ได้
เข้าใจป่ะ :m12:
:bye2: :bye2:
-
ในที่สุดทุกคนก็เข้าใจกันดี
เย้ๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนหน้าจบ แต่ต้องมีตอนพิเศษน้า เด็กๆมันต้องโตสิ ไมไ่ด้นะๆ
-
ในที่สุด ก้อใกล้จะลงเอยสักที
บีบหัวใจมาหลายตอน ><
เย้~~~~~~~!!!!
-
ซือซุนตัวขาวๆยังแบเบาะพูดไม่ได้แต่นิยายจะจบซะแล้ว ทำไงดี เรารู้สึกรักซือซุนมากก อยากอ่านตอนพิเศษตอนซือซุนพูดได้คงจะน่ารักน่าชัง ถ้าคุณพิตจะกรุณา :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะจบแล้วๆๆๆ ดีใจที่ทุกคู่ลงเอยกันด้วยดีแง้ๆๆๆ :hao5:
-
บทส่งท้าย
15ปีผ่านไป..
ตลาดแคว้นอู๋ยังคงคึกคักเช่นเดิมแม้ว่าเวลาจะผ่านมานานหลายปี และดูเหมือนว่านับวันการค้าจะยิ่งเจริญรุ่งเรืองขึ้นมากเหล่าพ่อค้าจากต่างแคว้นมักเดินทางมาค้าขายกันอย่างไม่ขาดสาย อีกทั้งที่ผ่านมานับได้ว่าบ้านเมืองมีแต่ความสงบสุขนั่นเพราะ เยว่ อู๋ และ ลู่ สามแคว้นที่เคยเป็นศัตรูกันบัดนี้ได้ตกลงเจรจาสงบศึกและกลายเป็นพันธมิตรทางการค้าที่ดีต่อกัน หลังจากที่เกิดการเปลี่ยนแปลงในแคว้นเยว่เมื่อ 15 ปีก่อน เยว่อ๋องในขณะนั้นสละบัลลังก์ให้พี่ชายต่างมารดา เยว่อ๋องคนใหม่ประกาศคืนเอกราชให้กับแคว้นอู๋ซ้ำยังคืนตำแหน่งให้อู๋อ๋องดังเดิม ความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้นจึงเปลี่ยนจากศัตรูกลายเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ส่วนทางด้านแคว้นลู่นั้น ลู่หาน ได้ตัดสินใจแต่งงานกับองค์ชายจุนมยอน องค์ชายรัชทายาทแห่งโชซอน และใช้ชีวิตอยู่ที่โชซอนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
“ซือซุน ได้เวลากลับแล้วนะ” น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปกระตุกชายเสื้อกันลมของอีกคน
“เดี๋ยวก่อนสิ พี่จงเหริน ซือซุนยังไม่ได้ซื้อพุทราเชื่อมไปฝากท่านแม่เลยนะ” ร่างโปร่งบอกก่อนที่มือขาวจะคว้าข้อมือของคนตัวสูงกว่าให้เดินตาม
“แต่นี่มันเย็นมากแล้วนะ” คนที่ถูกเรียกว่าพี่บอกเสียงเรียบ
“เฮ้อ พี่จงเหรินเมื่อไหร่จะเลิก พูดจาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นนี้เสียที” ซือซุนบอก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจงเหรินต้องทำเสียงราบเรียบทุกครั้งที่อยู่กับเขาไหนจะสีหน้าเรียบเฉยที่เหมือนจะไม่ยินดียินร้ายนั่นอีก เห็นแล้วยิ่งหงุดหงิด เขาอยากได้จงเหรินคนเดิมที่ไปเที่ยวเล่นกับเขาสมัยเด็กมากว่า จงเหรินที่เอาแต่ทำหน้าตายเช่นนี้
“พี่ก็เป็นของพี่ มาตั้งนานแล้วเจ้าน่าจะชินได้แล้วนะ” จงเหรินยังคงบอกเสียงเรียบ ยิ่งทำให้ซือซุนหงุดหงิดจนอยากจะเตะเจ้าคนหน้านิ่งสักสิบครั้ง
“ใครจะไปชิน อยู่กับพี่เหมือนอยู่กับท่อนไม้ ข้าอยากมีเพื่อนเล่นนะไม่ได้อยากมีผู้คุม” ร่างโปร่งแหวลั่น ทั้งๆที่คิดว่ามาเที่ยวตลาดจะสนุกกลับต้องมาเสียอารมณ์เพราะเจ้าคนหน้านิ่งนี่อีกจนได้
“เจ้าโตเกินกว่าจะเที่ยวเล่นแล้วนะซือซุน เจ้าอย่าลืมสิว่า…” ร่างสูงพูดแต่กลับถูกคนเป็นน้องพูดขัดเสียก่อน
“เจ้าคือท่านชายของแคว้นอู๋ มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบต่อไปภายภาคหน้าเจ้าจะได้กลายเป็นอู๋อ๋องที่ เก่งกาจ ข้ารู้แล้ว จำได้ขึ้นใจแล้วด้วย!!”
“เช่นนั้นก็ดี ถ้าเช่นนั้นเรากลับจวนกันเถิด” จงเหรินบอกก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายไป
“จินจงเหริน !!!” ซือซุนกำลังจะเป็นบ้า ร่างโปร่งไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าผู้เป็นพ่อคิดอะไรอยู่ถึงให้ เจ้าคนหน้านิ่งที่วันๆเอาแต่สั่งให้เขาอ่านหนังสือ คนนี้มาเป็นเพื่อนเล่นกับเขา ถึงเขาจะมีพี่ชายอยู่คนเดียวก็เถอะ ท่านพ่อหาคนสนิทคนอื่นมาแทนก็ได้
“ซือซุน ถ้าเจ้ายังยืนอยู่ตรงนั้น คืนนี้ทั้งคืนก็คงกลับไม่ถึงจวนหรอกนะ”
นอกจาก จินจงเหรินจะหน้านิ่งแล้ว ร่างสูงยังสามารถ ด่า กระทบคนด้วยท่าทางนิ่งเฉยได้อีกด้วย ข้อนี้ อู๋ซือซุน เจอมาบ่อย บ่อยเกินไปด้วยซ้ำ แม้จะโมโหจนแทบอยากจะฉีกพี่ชายตัวเองเป็นชิ้นๆแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะท่านพ่อให้ท้าย พี่จงเหรินยิ่งกว่าลูกอย่างเขาเสียอีก
คอยดูเถอะ ถึงจวนเมื่อไหร่ เขาจะฟ้องท่านอาซิ่วหมิ่น ว่า จงเหริงแกล้ง คราวนี้ จงเหรินต้องโดนตีแน่ ฮ่าๆๆ
ร่างโปร่งยกยิ้มเมื่อหาทางแกล้งคนหน้านิ่งได้แล้ว ก่อนจะเดินยิ้มร่า ตามร่างสูงไป
“คิดอะไรอยู่หรือ จื่อเทา” ร่างสูงของอู๋อ๋องเอ่ยถาม คนรักหลังจากที่เห็นจื่อเทาเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจาซึ่งมันผิดวิสัยคนช่างพูดอย่างคนรักของเขามาก
“ข้ากำลังคิดเรื่อง ซือซุน”
“ซือซุน หรือ”
“ใช่ ข้ากำลังคิดว่า เราตามใจลูกมากเกินไปหรือเปล่า ปีนี้เขาอายุ 15 แล้ว ตามจริงเขาควรเรียนรู้ตำราพิชัยสงครามหรือแม้แต่ตำราการปกครองได้แล้ว ไม่ใช่วันๆเอาแต่เที่ยวสนุกเหมือนเด็กๆเช่นนี้” ร่างเพรียวบอก อู๋อ๋องยกยิ้มก่อนจะคว้าร่างเพรียวเข้ามากอดพลางกดจมูกลงบนแก้มนิ่มอย่างเอาใจ
“เจ้าจะห่วงทำไม ซือซุนยังเด็กเกินกว่าจะเรียนรู้เรื่องพวกนี้ และพี่เองก็ยังไม่แก่หรือจะตายเสียหน่อยยังไม่จำเป็นต้องให้ลูกเรียนอะไรปวดหัวเช่นนั้น”
“ใครใช้ให้พี่พูดเรื่องตายกัน หยุดพูดเลยนะ” ร่างเพรียวแหวลั่น
“เจ้ากลัวพี่ตายหรือ” อู๋อ๋องถามเสียงเบา
“ข้าไม่อยากอยู่คนเดียว สัญญากับข้าสิ ว่าพี่จะไม่ตายก่อนข้า”
“พี่ไม่อาจสัญญากับเจ้าได้ เพราะเรื่องเช่นนี้มันเป็นลิขิตสวรรค์ แต่ถ้าหากวันนั้นมาถึง พี่จะขอให้เจ้ารู้ไว้ว่าต่อให้พี่ตายไป หัวใจของพี่ก็จะยังคงรักเจ้า ตลอดไป”
“ข้าก็รักพี่ รักตลอดไป”
“ท่านพ่อ ท่านแม่!!” ท่านชายน้อยตะโกนลั่นก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่มีการขออนุญาตใดใด จื่อเทาทำได้แค่ถอนหายใจ แล้วไปเถอะ หากจะโทษก็ต้องโทษที่เขาตามใจลูกมากเกินไป ซือซุนถึงเป็นเด็กเอาแต่ใจไม่เคยฟังใครเลยสักคน เห็นทีคงมีแค่พี่จงเหรินของเจ้าตัวแสบนี่เท่านั้นที่ปราบพยศได้
“ซือซุน เสียงดังทำไมลูก” ร่างเพรียวที่ผละออกจากอ้อมกอดของคนรักหันไปถามลูกชายสุดที่รักเสียงนุ่ม
“พี่จงเหรินแกล้งลูก” เสียงนั้นบอกก่อนที่ร่างโปร่งจะกอดจื่อเทาแน่น
“จงเหรินนะหรือจะแกล้งเจ้า ไม่ใช่ว่าเจ้าไปซนจนพี่เขาต้องดุหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกชายตัวยุ่งก่อนที่ท่านชายน้อยจะมองผู้เป็นพ่ออย่างน้อยใจ
“ท่านพ่อก็เข้าข้างพี่จงเหริน ตลอด ใช่สิลูกมันก็แค่เด็กดื้อจะไปเทียบกับท่านพี่จงเหรินผู้เก่งกาจทั้งบุ๋นและบู้ได้อย่างไร” ร่างโปร่งตัดพ้อตากลมเริ่มมีน้ำคลอจนคนเป็น “แม่” ต้องรีบเช็ด อย่างร้อนรน
“ซือซุน ไม่เอาลูกไม่ร้องนะ ท่านพี่ อย่าดุลูกสิ เห็นไหมว่าลูกกลัว” อู๋อ๋องแค่นยิ้ม เมื่อครู่ใครกันนะที่บอกว่าซือซุนเอาแต่ใจอยาก
ให้ลูกโตเป็นผู้ใหญ่ ดูท่าทาง กว่าซือซุนจะโตเป็นผู้ใหญ่คงอีกนานหลายปี
“คารวะท่านลุง ท่านป้า ขอรับ” ชายหนุ่มที่อยู่ในบทสนทนาเดินเข้ามาทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสอง ก่อนจะปรายตามองร่างโปร่งที่ตอนนี้คงกำลัง ฟ้องว่าถูกเขาแกล้งอยู่
“จงเหรินมาก็ดีแล้ว วันนี้ซือซุนดื้ออีกแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามหลานชายคนโปรด ก่อนที่คนเป็นหลานจะยกยิ้ม
“ไม่เลย ขอรับ น้องชื่อฟังหลานอย่างดียิ่ง”
เอาตัวรอด เหอะ ซือซุนได้แต่ค่อนแคะในใจเมื่ออีกฝ่ายยังคงมีท่าทีไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“จินจงเหริน!!” ร่างโปร่งหัวเราะอย่างผู้ชนะเมื่อเสียงของ ท่านอา ดังแว่วมา คราวนี้ พี่ต้องโดนลงโทษ
“คารวะ ท่านพ่อ ท่านแม่” แต่จงเหรินก็ยังคงเป็นจงเหริน แม้ว่าซิ่วหมิ่นจะถือไม้เรียวเข้ามาแต่กลับไม่ทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าได้สักนิด
“เจ้าแกล้งน้องอีกแล้ว ใช่ไหม”
“ใช่ขอรับ ท่านอา พี่จงเหรินแกล้งหลาน” ซือซุนผละจากแม่ก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดท่านอาแน่น
“เจ้า แกล้งน้องเหรอ เจ้าลูกคนนี้ ต้องตีให้ตาย” ซิ่วหมิ่นคำรามลั่น แต่ลูกชายกลับทำเพียงส่ายหน้าช้าๆ ใช่ว่าเขาจะน้อยใจที่แม่ของตัวเองเข้าข้างซือซุน แต่เป็นเพราะซิ่วหมิ่น ทำได้แค่ขู่เท่านั้น จนแล้วจนรอดก็ไม่เคยจะตีเขาสักที
“หันหลัง อย่าคิดว่าโตแล้วแม่จะตีไม่ได้นะ ยิ่งโตยิ่งต้องพี่ชายที่ดี อย่าแกล้งน้องอีกเข้าใจไหม”
“ขอรับ” จงเหรินรับคำก่อนจะกอดอกแน่น เพื่อเตรียมรับไม้เรียวที่ต่อให้ตีมาจริงๆ ร่างกายที่ถูกท่านพ่อและท่านอาอี้ชิง ฝึกมาอย่างหนักไม่มีทางที่ไม้เรียวแบบนั้นจะระคายผิว
“ทะ ท่าน อา ซือซุน ไม่เป็นอะไรแล้ว ท่านอาไม่ต้องตีพี่จงเหรินหรอก ขอรับ ไปนั่งจิบน้ำชากินขนมเป็นเพื่อนหลานดีกว่า” มือเรียวคว้ามือของอาตนไว้แน่น จงเหรินยกยิ้ม สาเหตุที่เขาไม่เคยถูกตีเลยก็คงจะเป็นเพราะซือซุน ทั้งๆที่เป็นคนฟ้องแต่ร่างโปร่งกลับไม่เคยทนเห็นเขาถูกตีได้สักครั้ง
ซือซุนนั่งหน้ามุ่ย เมื่อรู้ว่าตัวเอง ทำไม่สำเร็จอีกแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโต เขาหาทางแกล้งให้จงเหรินถูกตีมาตลอด แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้งไม่ใช่เพราะอีกคนขัดขืนแต่เป็นเขาต่างหากที่เข้าไปห้ามท่านอา
ทำไมข้าถึงแกล้งเจ้าไม่ได้สักครั้งนะ จินจงเหริน
“พอเถอะ เลิกเล่นกันได้แล้ว จงเหริน เจ้ามาก็ดีแล้ว ลุงมีเรื่องอยากจะให้เจ้าช่วยสักอย่างได้หรือไม่” ร่างสูงเอ่ยถาม
“ท่านลุง จะให้หลานทำอันใดหรือขอรับ”
“ระยะ นี้การค้าของแคว้นอู๋กำลังไปได้ดี แต่โจรปล้นสะดมก็มีมาก ซ้ำลุงยังกลัวว่าอาจมีการซ่องสุมกำลังเพื่อก่อกบฏ แม่ทัพหยางเองก็ยังขาดกำลังเสริม หากลุงจะให้เจ้าไปประจำการที่ชายแดนทางใต้เจ้าจะยินดีหรือไม่”
“หากเป็นบัญชาของท่านลุง หลานก็ยินดีที่จะไปขอรับ” จงเหรินรับคำ
“แต่ข้าไม่ให้ไป!!” ร่างโปร่งตะโกนขัดขึ้น
“ทหารมีมากมาย ทำไมท่านพ่อต้องให้พี่จงเหรินไปด้วย”
“ซือซุน จงเหรินเป็นทหารนะ หน้าที่ของเขาคือปกป้องบ้านเมือง จะให้เที่ยวเป็นเพื่อนเจ้าเช่นนี้ได้อย่างไร” ร่างสูงบอกเสียงเข้ม
“แต่พี่ จงเหรินเป็นหลานท่านพ่อนะ ไม่เห็นจำเป็นต้องไปประจำการชายแดนเลย” ร่างโปร่งเถียง ทำไมแค่เพียงคิดว่าจะต้องห่าง
จากจงเหริน หัวใจของเขาถึงได้วูบไหวเช่นนี้
“ซือซุน ยิ่งจงเหรินเป็นหลานพ่อ นั่นยิ่งต้องไป ทหารที่ประจำการที่ชายแดนจะได้มีกำลังใจ”
“แต่ว่า..”
“หลานยินดี จะไปประจำการชายแดนขอรับ” จงเหรินตัดบท เมื่อเห็นว่าเรื่องราวชักจะบานปลายใหญ่โต
“ดี เช่นนั้นอีกสามวันก็เตรียมเก็บข้าวของออกเดินทางซะ ท่านรองแม่ทัพ”
“ข้าไม่เข้าใจ ทำไมพี่ต้องรับปากท่านพ่อด้วย” ร่างโปร่งแหวลั่น พลางปรายตามมองพี่ชายที่กำลังเก็บของด้วยความไม่สบอารมณ์
“ซือซุน พี่เป็นทหารนะ ถึงแม้จะเป็นหลานของอู๋อ๋อง หากบ้านเมืองมีภัยพี่ก็ต้องออกไปรบ” ร่างสูงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“แล้วพี่ พี่ไม่เป็นห่วงข้าหรือ ถ้าพี่ไปข้าจะอยู่กับใครเล่า” ซือซุนบอกอย่างน้อยใจ
“พี่ไปแค่คนเดียว ที่นี่เจ้ายังมี ท่านลุง ท่านป้า ท่านพ่อท่านแม่ ของพี่ รวมถึงท่านอาอี้ชิงอีก เจ้าไม่มีทางเหงาหรอก” จงเหรินบอกเสียงเรียบ
“ไม่ใช่ มันไม่เหมือนกัน ”
“ทำไม จะไม่เหมือน ทุกคนที่นี่ล้วนเป็นครอบครัวของเจ้านะ”
“ข้าบอกว่าไม่เหมือนก็ไม่เหมือนสิ!!” ร่างโปร่งแหวลั่น ก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องไปทั้งน้ำตา ทำไมต้องเป็นจงเหริน เจ้าคนซื่อบื้อ
“จงเหรินเจ้าแกล้งน้องอีกแล้วหรือ” ร่างอวบของซิ่วหมิ่นถามเมื่อเห็นว่าหลานชายสุดที่รักที่วิ่งสวนออกไปกำลังร้องไห้
“ลูก ไมได้แกล้งนะขอรับ ลูกแค่ยืนยันว่าจะไประจำการที่ชายแดนเท่านั้น แล้วซือซุนก็วิ่งออกไปเลย”
“แล้วเจ้าจะไป ชายแดนจริงๆหรือ”
“ขอรับ ลูกไม่ใช่เด็กๆแล้ว สมควรที่ต้องรับใช้บ้านเมืองเสียที” จงเหรินบอกเสียงเข้ม แม้ว่าในห้วงหนึ่งของความคิดจะอดเป็นห่วง
ซือซุนไม่ได้ แต่ในเมื่อมันคือหน้าที่เขาก็คงต้องไป
“จงเหริน ปีนี้เจ้าอายุ 22 แล้วนะเจ้ามีใครอยู่ในใจหรือยัง”
คนในใจหรือ ร่างสูงขมวดคิ้วแน่น เมื่อนึกถึงใครบางคนที่อยู่ในใจ แต่มันจะเป็นไปได้ อย่างไร เมื่อ อีกฝ่ายยังเด็กนัก
“เงียบเช่นนี้แสดงว่ามีแล้วใช่หรือไม่”
“ข้าว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันดีไหมขอรับ ข้าเองก็เพิ่งจะ 22 ยังมีเวลาอีกมากที่จะคิดเรื่องนี้”
“แต่แม่ว่า หากเจ้ามัวแต่รอเวลา บางทีมันอาจจะสายเกินไปนะลูก ชีวิตของคนเราจะมีพรุ่งนี้หรือไม่ ไม่มีใครรู้ถ้าลูกรักใคร ก็บอก
ให้เจ้าตัวเขารับรู้ซะ ”
“ท่านแม่พูดราวกับรู้ว่าลูก รัก ใคร” จงเหรินถามอย่างแปลกใจ เขาเชื่อว่าตนเองไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครที่ไหน ไม่เว้นแม้แต่พ่อกับแม่ของเขาเอง
“จินจงเหริน แม่เลี้ยงเจ้ามาสิบกว่าปีนะ ทำไมแม่จะมองไม่ออกว่าลูกรักใคร เวลามันไม่เคยรอใครนะลูก แม่ไม่อยากให้เจ้าเสียใจภายหลัง ไปสิ เดี๋ยวข้าวของแม่จะจัดให้ ” ซิ่วหมิ่นบอกด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณขอรับ ท่านแม่” ร่างสูงบอกก่อนตะวิ่งตาม คนที่อยู่ในใจ ออกไป
“เจ้ายังเจ้ากี้เจ้าการไม่เปลี่ยนเลยนะ ซิ่วหมิ่น” เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่จงต้าจะเดินเข้ามาพร้อมกับชี้หน้าคนเจ้าเล่ห์อย่างเอาเรื่อง
“ก็จงเหริน ซื่อบื้อเหมือนเจ้าไม่มีผิด ถ้าข้าไม่ลงมือ อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้สมหวัง”
“เจ้านี่นะ เจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยนจริงๆ” จงต้าส่ายหน้าระอาให้กับคนรัก เพราะไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ความเจ้าเล่ห์ของร่างอวบก็ไม่เคยลดน้อยลงสักที
“เจ้ามันซื่อบื้อ ไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง” ต้นไม้ในสวนกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของท่านชายน้อย เพราะร่าง
โปร่งทั้งเตะทั้งถีบ เพื่อระบายอารมณ์ น้อยใจที่มีต่อร่างสูง
น้อยใจ ใช่ น้อยใจ ที่อีกคนไม่เคยคิดห่วงเลยว่าเขาจะอยู่ยังไง
“เจ้าโง่ เจ้าบ้า เจ้าจงเหรินโง่!! ข้าจะตีเจ้าให้ตายเลย”
“ต้นไม้พวกนั้น มันไปทำอะไรให้เจ้าหรือ เจ้าถึงต้องถีบมัน”
“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า ทำไมไม่รีบไปเก็บของ จะได้ไปให้พ้นๆ ข้าไม่อยากเห็นหน้าพี่ ไปวันนี้เลยก็ยิ่งดี!!” ร่างโปร่งแหวลั่นเมื่อรับรู้ว่าใครกำลังเดินเข้ามาหาตน
“ซือซุน ฟังพี่ก่อนได้ไหม”
“ข้าไม่ฟัง พี่จะไปก็ไปสิ ไม่ต้องมาห่วงข้า ไม่ต้องมาถามข้า” ร่างโปร่งบอกก่อนที่น้ำตาเม็ดโตจะไหลอาบแก้ม เขาไม่อยากอ่อนแอ ไม่เคยอยากร้องไห้ต่อหน้าใคร แต่พอเป็นเรื่องของ จินจงเหริน เขากลับห้ามน้ำตาไม่ได้ทุกที
“ซือซุน อย่าร้องไห้สิ เจ้าร้องไห้แบบนี้พี่ไม่สบายใจนะ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า!!”
“จะไม่ให้พี่ยุ่งได้ยังไง เจ้าเป็นน้องพี่นะ ซือซุนไม่เอา อย่าร้องสิ เด็กดี”
“ข้าไม่ใช่เด็ก เลิกทำเหมือนข้าเป็นเด็กสักทีได้ไหม” ร่างโปร่งแหวลั่น ก่อนจะพลักอีกคนให้พ้นทาง แต่กลับถูกจงเหรินรั้งเข้ามาในอ้อมกอดอย่างง่ายดาย
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ซือซุน เด็กดี พี่ไปไม่นานเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”
“ข้าไม่เชื่อ พี่โกหก ข้าไม่ให้พี่ไปหรอก ยังไงก็ไม่ให้ไป” ท่านชายจอมดื้อร้องไห้อย่างหนักก่อนจะซุกหน้าลงบนอกแกร่ง
“เด็กโง่ ใครจะโกหกเจ้ากัน พี่ไปไม่นาน เจ้ารอพี่อยู่ที่นี่ได้ไหม ”
“พี่อย่ามาโกหกข้า พี่มีอะไรมายืนยันว่าพี่จะกลับมา” ร่างโปร่งถามเสียงเบา
“พี่ไม่มีอะไรยืนยันหรอก นอกจาก หัวใจของพี่”
“พี่จงเหริน..”
“ได้ไหม พี่ขอเอาหัวใจของตัวเองเป็นประกัน ว่าพี่จะกลับมา พี่ไม่มีทางจะห่างจากเจ้า ตราบใดที่หัวใจของพี่ยังอยู่ที่นี่”
“พี่พูดสิ่งใดออกมารู้ตัวหรือเปล่า” ซือซุนถามเสียงแผ่ว
“ซือซุน พี่รู้ตัวเสมอ รู้ตัวเองมาตลอด ว่าพี่ไม่เคยคิดกับเจ้าแค่น้อง แล้วเจ้าเล่า จะรับหัวใจของพี่ไว้ได้ไหม”
“เจ้าพี่บ้า!! ทำไมถึงต้องมาบอกตอนที่ตัวเองจะไปแบบนี้ พี่มันบ้า ชอบแกล้งให้ข้าร้องไห้อยู่เรื่อย ข้าจะรอพี่แค่สามปีนะ ถ้าสามปีพี่ยังไม่กลับมา ข้าจะบุกไปหาที่ชายแดนเลย!!” ซือซุนบอกเสียงเข้ม
“แปลว่าเจ้า รับหัวใจของพี่ไว้แล้วใช่ไหม”
“ทำไมข้าต้องรับ หัวใจของพี่มันเป็นของข้ามาตั้งนานแล้ว และข้าก็ไม่ยอมยกมันให้คนอื่นด้วย!!” ซือซุนบอกอย่างเอาแต่ใจ ร่างสูงหัวเราะร่วนก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ซือซุนก็ยังคงเป็นซือซุน ท่านชายน้อยจอมเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน แต่เขาเองก็กลับคิดว่าท่าทางเอาแต่ใจเช่นนี้มันช่างน่าเอ็นดูยิ่ง เพราะเขาเองก็เต็มใจที่จะเอาใจร่างโปร่งเช่นกัน
“พี่รักเจ้า ซือซุน”
“ข้าก็รักพี่” จุมพิตแห่งสัญญาถูกมอบให้กับร่างโปร่ง ความหวานล้ำที่ส่งผ่านเรียวลิ้นนั้นทำให้หัวใจสั่นไหวแต่กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรักที่มีให้แก่กัน …
สำเนียงแผ่ว แว่วหวาน ขานว่ารัก
ตรึงสลัก ร้อยใจ ให้ ใหลหลง
ทั้งออดอ้อน อ่อนหวาน พาลใจปลง
ให้ลุ่มหลง รสรัก ปักกลางใจ
อันว่ารัก ยากนัก จักหักห้าม
แม้นทิฐิ คอยปราม ยังหวามไหว
แม้ต้องผ่าน อุปสรรค ทั้งปวงภัย
ยอมแลกได้ เพื่อหัวใจ ได้ผูกพัน
............................จบบริบรูณ์..................................
:mc4: :mc4: จบแล้วคร่า จบแล้ว จบจริงๆนะเนี่ย
ขอบคุณทุกคนที่ อยู่กับพิตมาจนถึงวันนี้
ขอบคุณทุกเม้นทุกรี ทุกบวกเป็ด
ขอบคุณจริงๆค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
กอดรอบทู้
:L1: :L1:
ปอลิง ฝาก ติดตาม ผู้กองภาค 2 กับ รักวุ่นๆกรุ่นกาแฟด้วยนะคะ
หวังว่าทุกคน จะยัง ติดตาม งานพิต เหมือนอย่างเคย :mew1:
-
:pig4: :pig4: น่ารักทุกคู่เลยยย
-
น่าจะมีภาคต่อนะน่ารักดี :impress2:
-
งะเด็กโตตามคำขอจิง แต่มันต้องไม่ใช่แค่นี้เส่TT
จะอ่านอีกกกก
-
จบแล้วๆๆ พี่พิตๆ ขอลิงค์นิยายเรื่องใหม่หน่อยสิ แล้วเรื่องผู้กองภาค2นิ มันเป็นภาค2หรอ ถ้ามีภาคแรกก็ขอด้วยนะ ^^
-
:pig4: :pig4: จบแล้วหวานแบบดื้อๆของคู่ลูก ขอให้มีตอนพิเศษ :call: :call: :call:
-
จงหรินได้พ่อมาเต็มๆ อ้ะ 55555
ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้
ชอบเรื่องนี้จัง
-
:pig4:
-
อาาาาฮร่ะะะะะะ ตอนพิเศษ
ขอขอบคุณทุกถ้อยคำตัวอักษร ทุกตัวละครที่ดำเนินมา และขอขอบคุณคนแต่งคะ
เย๊ มีความสุขกันถ้วนหน้าเว้นหนูซือชุนรอรักคืนรัง ♥
-
จบซะแล้ว
ขอตอนพิเศษทั้งคู่ของผู้ใหญ่ ทั้งคู่ของเด็กหน่อยค่าาา
-
:L1: :pig4:
-
ขอบคุณคร้า
ขอบคุณที่เขียนนิยาย สนุกๆ มาให้อ่าน
o13 o13 o13 o13 o13
ยินดีตั้งแต่ต้นเรื่อง ยัน ตอนจบ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
จบซะแระ น่าจะมีตอนพิเศษนะคะ น่ารักมากกกกคู่นี้ ชอบบค่ะ :กอด1: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วอ่ะ
ซือซุน น่ารักนะเนี่ย
จะรออ่านเรื่องต่อไปค้า
-
สนุกครบรสจริงๆค่ะ บางตอนก็น้ำตาซึมบางตอนก็อมยิ้ม
เขียนได้ดี อ่านเพลินเลย ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
-
น่ารักดี
-
น่ารักจัง น่าจะมีภาคสองนะครับ thank you krab
-
จบแล้ว จบแล้วววววววววววว น่ารักทุกคู่ อยากให้มีตอนพิเศษต่อจัง;v;
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆออกมาให้เราได้อ่านกันนะคะ จะติดตามผลงานต่อๆไปค่า
-
จบแล้ว แถมคู่เล็กให้อีกด้วย
-
กรี๊ดด มีความสุข แฮปปี้
น่ารักที่สุดอ่ะ
-
คนแก่ขอพิเศษเพิ่มไข่เพิ่มเส้นด่วน :hao6:
:bye2: :bye2:
-
ซือซุนน่ารักมากกกก มิน่าถึงไม่มีใครกล้าขัดใจ โดยเฉพาะท่านแม่จื่อเทา คึคึ
-
เราดีใจที่จบแบบนี้นะ ไม่ต้องบีบหัวใจกันอีกต่อไป
อยากให้มีตอนพิเศษนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่่องราวดีๆค่ะ :mew1:
ปล.ถ้ามีโอกาสเราก็จะติดตามเรื่องใหม่นะ :กอด1:
-
ซือซุนน่ารักมากกก น่ารักจริงๆ อยากให้มีภาค2ต่อ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ :L2: :L1: :pig4:
-
อุเหม่ อยากอ่านดราม่าคู่ลูกจัง
-
น้องซือซุนน :o8:
-
แหมมม มีจบแบบคู่ลูกรักด้วยนะเนี่ยยย
>////////////<
-
คิดถึงซือซุนผู้น่ารักก :o8:
-
อร๊ายยยยยย น่ารักกกก
:haun4:
-
เป็นอีกเรื่องที่น่ารักมากกกกกก
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เพิ่งได้มาอ่าน สนุกมากครับผม
-
คิดถึงครอบครัวท่านอ๋องครอบครัวท่านชายอวบ :o8: :L1:
-
สนุปกมากค่ะ เรื่องพลิกไปพลิกมา แอบสงสารกว่าจะลงเอ่ยกันได้
-
สนุกมากค่ะ
แม้บางตอนจะงงๆไปบ้างก็เถอะ
อุปสรรคเยอะจริงๆ
กว่าแต่ละคู่จะลงเอยกันได้
ตอนแรกนึกว่าอี้ชิงจะมีคู่กับเค้าบ้าง
แต่คิดผิดซะงั้น
-
บอกได้คำเดียวว่าน่ารักเกินใครเลยเรื่องนี้ :-[ :-[
ชอบทุกคู่เลยแต่น่ารักสุดคงเป็นคู้หลักละนะ :mew3: :mew3:
สุดท้ายบางครั้งความรักก็เอาชนะได้ทุกอย่างแมกระทั้งความแค้น :mew4: :mew4:
ความรักคือตนกำเนิดของการให้อภัยกัน หุๆๆๆ :mew1: :mew1:
ชอบมากๆๆๆ :mew1: :mew1:
-
อ่านรวดเดียวเลย เหมือนเรื่องจะดำเนินแบบพรอตจีนปกติแต่อ่านมาเฮ้ย!!!! หักมุมอะ หลายมุมด้วยเล่นเอาตามแทบไม่ทัน แล้วก็ไม่สามารถอ่านข้ามๆ ไปได้ต้องอ่านให้ครบ อยากรู้ว่าจะลงเอยยังไงระหว่างท่านอ๋องอู๋ผู้ไร้ใจกับเชลยผู้คาดเดาไม่ได้ ขอบคุณนะคะที่ไม่ได้มาม่าจ๋าจนซดไม่ไหว อิอิ
-
จบแล้วลุ้นแทบตาย
และแล้วความรักก็ชนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
สนุกจัง ชอบทุกตัวละครโดยเฉพาะซือซุนน่ารักมากกก
-
ตอนพิเศษ เชลยเจ้าหัวใจ
…..ฤดูหนาว ปีที่ 18 รัชสมัยของ อู๋อ๋อง (อู๋อี้ฟาน)
“ท่านแม่ๆ ข้าอยากไปเที่ยวตลาด ท่านพาข้าไปนะ” ซือซุนน้อยที่ตอนนี้อายุได้ 10 ขวบวิ่งเข้ามาหาจื่อเทาที่กำลังฝึกกระบี่ที่ลานกว้าง
“เมื่อสามวันก่อนเจ้าก็เพิ่งจะไปไม่ใช่หรือ ซือซุน” ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม
“โถ่ ท่านแม่สามวันก่อนก็ส่วนสามวันก่อนวันนี้ก็ส่วนวันนี้ มันไม่เกี่ยวกันนะ”
“เจ้าไม่ต้องมาดื้อกับแม่นะ แล้วนี่มันเวลาเรียนไม่ใช่หรือทำไมเจ้ามาวิ่งเล่นอยู่แถวนี้ได้” ร่างเพรียวเอ่ยถามเจ้าตัวแสบก่อนจะมองอย่างจับผิด
“อาจารย์ให้ลูกพัก ขอรับ” เจ้าเด็กน้อยบอกพลางยิ้มอวดฟันขาว
“จริงหรือ อาหนาน” ร่างเพรียวเอ่ยถาม คนสนิท ของลูกชายที่วิ่งตามมาติดๆ อาหนานเป็นลูกของคนรับใช้ในจวนที่มีอายุไล่เลี่ยกับเจ้าตัวแสบเลยกลายเป็นทั้งเพื่อนเล่นและคนสนิทให้เจ้าเด็กดื้อ ถึงแม้ว่าโดยมากซือซุนจะไปไหนมาไหนกับจงเหรินแต่เรื่องน้อยใหญ่ของซือซุนก็ล้วนเป็นหน้าที่ของอาหนานทั้งสิ้น
“เอ่อ คือ คือ ว่า…” เด็กชายไม่กล้าตอบ ทำเพียงคุกเข่าต่อหน้าคนทั้งสองเท่านั้น
อาหนาน อยากตายนัก จะให้ตอบอย่างไรกันเล่า สวรรค์ท่านทำร้ายข้านะรู้หรือไม่ หากว่าโกหกแล้วพระชายาจับได้ ข้าต้องหลังลายแน่ๆ แต่หากว่าไม่โกหกท่านชายต้องโกรธข้าอีกเป็นเท่าตัว สวรรค์ ท่านทำให้ชีวิตข้ามีภัยแล้ว
“โถ่ท่านแม่ อาจารย์ให้ลูกพักจริงๆ ท่านอย่าไปซักอาหนานสิ” ร่างเล็กเห็นท่าไม่ดีได้แต่ถลึงตาใส่คนสนิทก่อนจะไปอ้อน “ท่านแม่” ของตัวเองต่อ
“อู๋ ซือซุน ตอบความจริงมา”
“ท่านแม่ ไม่เชื่อข้าหรือ ท่านแม่ใจร้าย ฮึก ฮื่อ” ร่างเล็กของท่านชายจอมเอาแต่ใจตัดพ้อก่อนที่นำตาเม็ดโตจะไหลออกมาดวง
หน้าทำเอา จื่อเทาร้อนรน จนมือไม้สั่น
“ซือซุนไม่ร้องนะไม่ร้อง แม่เชื่อเจ้าก็ได้ ไม่ร้องนะลูก ดูสิเดี๋ยวตาบวมจะทำยังไงกัน” จื่อเทาบอกพลางกุลีกุจอเช็ดน้ำตาให้ลูกน้อยเป็นการใหญ่
อาหนานได้แต่เสมองไปอีกทางเพราะเมื่อครู่แอบเห็นว่าท่านชายกลั้นยิ้ม ก่อนจะโผเข้าซบอกพระชายาเป็นการใหญ่
“มาร้องไห้แบบนี้ อยากให้แม่เจ้าพาไปไหนอีก ล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนที่ผู้เป็นใหญ่ในแคว้นจะเดินเข้ามาหาสองแม่ลูกที่กอดกันกลมอยู่กลางลานกว้าง
“ฮึก ทะ ท่านแม่ ท่านพ่อดุลูก”
“ท่านพี่ อย่าดุลูกสิ ซือซุนไม่ใช่เด็กไม่มีเหตุผลนะ คนเก่งของแม่ไม่ร้องนะลูก”
“เฮ้อ จื่อเทาพี่ยังไม่ได้ดุซือซุนเลย”
“อย่ามาเถียงนะ!!” ร่างเพรียวแหวลั่น
“เอาเถอะ ถือว่าเจ้าสองคนชนะ” อู๋อ๋องได้แต่ส่ายหน้าระอา ซือซุนก็แสนเอาแต่ใจ ส่วนจื่อเทาก็โอ๋ลูกเหลือเกิน ส่วนหนึ่งคงเพราะจื่อเทาเองก็รู้สึกผิดที่ทิ้งซือซุนไปจึงทุ่มเททั้งหมดให้เจ้าตัวแสบอย่างไม่มีเงื่อนไข จนกลายเป็นตามใจเสียจนเคยตัว เขาเองก็กลัวว่าซือซุนจะเสียนิสัยแต่ครั้นเขาจะห้ามปรามก็อดสงสารไม่ได้
“คารวะท่านลุง ท่านป้า ขอรับ” เด็กหนุ่มอายุราว 14 -15 ปี เดินเข้ามาหาคนทั้งสามก่อนจะทำความเคารพอู๋อ๋องและพระชายาอย่างเป็นทางการ
“จงเหริน บอกกี่ครั้งแล้วว่าเจ้าเป็นหลานของลุงไม่ใช่คนอื่นไม่ต้องทำความเคารพเช่นนี้ก็ได้” ร่างสูงของอู๋อ๋องบอกเด็กหนุ่ม
“ไม่ได้หรอกขอรับ”
“แล้วไปเถอะ เฮ้อ เจ้านี่สมกับเป็นลูกจงต้าจนลุงตกใจจริงๆ ” อู๋อ๋องคร้านจะเอ่ยปาก เลยปล่อยให้เลยตามเลย เด็กคนนี้ยิ่งนับวันยิ่งเหมือนอดีตองค์รักษแคว้นเยว่ ไม่สิ ต้องบอกว่าเหมือน เอา จงต้ากับอี้ชิง มารวมกัน เพราะดูท่าทาง จินจงเหริน จะดูเคร่งครัดเสียจนเอาเองยังอึดอัดแทน แต่นั่นก็เป็นข้อดีของอีกฝ่าย เมื่อคนเดียวที่สามารถปราบพยศลูกชายของเขาได้คือเด็กหนุ่มท่าทางเคร่งครัดเกินวัยคนนี้
“แล้วนี่เจ้ามาทำไมหรือจงเหริน” จื่อเทาเอ่ยถาม
“มารับเด็กดื้อที่โดดเรียนขอรับ” จงเหรินตอบเสียงเรียบ
“อู๋ซือซุน” ร่างเพรียวเอ่ยกับลูกชายตัวแสบในอ้อมกอด
“ท่านแม่ ก็ลูกเหนื่อย วันทั้งวันเอาแต่นั่งท่องตำราอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นว่าจะเข้าหัวเลยสักนิด ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ท่านแม่ ให้ซือซุนพักนะ นะๆๆ” เด็กตัวขาวอ้อนพลางซุกหน้าลงกับอกผู้เป็นแม่
“ท่านพี่ ข้าว่า..”
“เจ้าอย่าเพิ่งพูด อู๋ซือซุน ไหนเจ้าบอกพ่อมาสิ ว่าเจ้าเป็นใคร” อู๋อ๋องถามเสียงเรียบ
“ลูก ลูก…”
“ท่านพี่”
“ซือซุนที่พ่อเคี่ยวเข็ญเจ้า นั่นเพราะอยากให้เจ้ามีความรู้ เจ้าเป็นท่านชายของแคว้นอู๋ ภายภาคหน้าเจ้าจะต้องเป็นอู๋อ๋อง…เฮ้อ แล้วไปเถอะ วันนี้พ่อให้เจ้าพักก่อนก็ได้ อาหนานไปบอกท่านอาจารย์ให้กลับไปได้แล้ว” อู๋อ๋องบอก บทจะจริงจังขึ้นมาเขาเองก็แพ้ดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลอของลูกชายจอมซนเหมือนกัน เห็นแบบนี้แล้วลงโทษเจ้าตัวแสบไม่ลงสักที
“เย้ๆ วันนี้ท่านพ่อใจดีจัง” ซือซุนโผเข้ากอดอู๋อ๋องเต็มแรงเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้มากโข อู๋อ๋องโอบกอดร่างน้อยนั้นไว้แน่น ดี
เหลือเกินที่สวรรค์ยังส่งลูกชายคนนี้มาให้แม้ว่าซือซุนจะทั้งดื้อ ทั้งเจ้าเล่ห์ แต่เพราะมีร่างเล็กอยู่ ที่แห่งนี้จึงเป็นบ้านที่สมบรูณ์ หากว่าที่นี่ไม่มี จื่อเทาและซือซุนมันก็คงไม่มีความหมายอะไร
“วันนี้ท่านพ่อ พาข้าไปเที่ยวตลาดนะ” ร่างเล็กอ้อน
“ก็ดีเหมือนกัน จื่อเทา ตั้งแต่เกิดเรื่องเราสองคนยังไม่ได้ไปเที่ยวตลาดด้วยกันเลยสินะ” อู๋อ๋องบอก
“ดีๆ เราไปกันเดี๋ยวนี้เลยนะ ข้าอยากไปเที่ยวตลาดกับท่านพ่อท่านแม่”
“จะไปไหนกันหรือ พี่ใหญ่” ผู้มาใหม่เอ่ยถามก่อนที่ซือซุนจะถลาไปกอดแน่น
“ท่านอา ท่านพ่อท่านแม่จะพาซือซุนไปตลาด ท่านอาไปกับหลานนะขอรับ”
“ประเสริฐ อาว่าจะชวนเจ้าไปเที่ยวเช่นกัน” ร่างอวบตอบรับคำของหลานชายแทบจะทันที
ตลาดแคว้นอู๋ยังคงเป็นสถานที่ที่ครึกครื้นเสมอไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี นับตั้งแต่ความขัดแย้สิ้นสุดลงดูเหมือนว่าที่แห่งนี้ยิ่งเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นการค้ากับต่างแดนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะแคว้นอู๋มีชายแดนฝั่งตะวันออกติดทะเลทำให้การค้าไปมาได้สะดวก ทำให้แคว้นอู๋กลายเป็นศูนย์กลางการค้าของทั้งสามแคว้นในเวลาอันรวดเร็ว
“จื่อเทา นานแล้วนะที่เจ้ากับพี่ไม่ได้เดินตลาดด้วยกันเช่นนี้”
“หืม นั่นสินะ ตั้งแต่จบเรื่องคราวนั้นท่านก็เหมือนจะยุ่งมากกว่าเดิมแทบไม่มีเวลาให้ข้าเลย” ร่างเพรียวตัดพ้อ
“เจ้าเนี่ยนะ เป็นแม่คนแล้วยังงอนเป็นเด็กไปได้” อู๋อ๋องบอกเสียงเรียบ แต่คนที่เดินอยู่ข้างๆกลับไม่ยอมตอบ
“เจ้าจะไม่พูดกับพี่จริงๆเหรอ จื่อเทา”
“เหอะ” ร่างเพรียวแค่นเสียงในลำคอก่อนจะเดินนำร่างสูงไปทันที
“เฮ้อน่าเสียดาย น่าเสียดาย พุทราเชื่อมไม้นี้คงไม่มีเจ้าของสินะ เพราะคนที่ข้าซื้อให้เขาไม่ต้องการ” อู๋อ๋องเอ่ยขึ้นลอยๆก่อนจะยกไม้พุทราเชื่อมขึ้นมาพลางทำหน้าเสียดาย
“อย่านะ นั่นมันของข้านะ ข้ายกโทษให้ท่านแล้วก็ได้” จื่อเทาบอกก่อนจะแย่งของโปรดมาไว้ในมือ
“เจ้าหายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”
“ข้าไม่เคยโกรธท่าน ท่านพี่เป็นอ๋องหน้าที่ย่อมมาก่อนเสมอ ข้าเข้าใจ ขอแค่ท่านยังรักข้าและรักซือซุน ข้าก็ไม่โกรธท่านแล้ว”
“เด็กโง่ ชีวิตข้ามีแค่เจ้ากับลูก ถ้าไม่รักพวกเจ้าแล้วข้าจะรักใครได้” อู๋อ๋องบอกพลางประคองคนรักเข้ามาในอ้อมกอด
“เหอะ” เจ้าเด็กแสบแค่นเสียง ท่านพ่อนะท่านพ่อ ไหนบอกพาข้ามาเที่ยวที่แท้จะพาท่านแม่มารำลึกความหลัง
“เด็กขี้อิจฉา” เสียงของคนที่เดินข้างๆดังขึ้น
“พี่ว่าใคร”
“พี่ไม่ได้ว่าใครเพียงแต่พูดขึ้นลอยๆ เท่านั้น” จงเหรินบอกเสียงเรียบ
“ชิ ข้าไม่พูดกับท่านแล้ว” ซือซุนแหวลั่น
“หึหึ พี่ไม่แกล้งแล้ว ซือซุนเด็กดี หายโกรธพี่นะ”
“ชิ”
“เฮ้อ เอ้าขึ้นมาเร็วๆ” จงเหรินบอกพลางนั่งหันหลังให้ร่างเล็ก เวลาที่ท่านชายน้อยโกรธเขามักจะใช้วิธีนี้กับน้องเสมอ ร่างเล็กยิ้มกว้างก่อนจะกระโดด “ขี่หลัง” เด็กหนุ่มทันที ไม่รู้ทำไมเขาถึงชอบที่จะขี่หลังจงเหรินนักแต่ว่า ทุกครั้งที่อยู่บนหลังคนๆนี้เขาจะรู้สึกอุ่นใจเสมอ คล้ายกับว่าตัวเขากำลังได้รับการปกป้องอยู่ตลอดเวลา
“จงต้าเจ้าดูสิ ช่างน่าเอ็นดูยิ่ง ข้าแสนจะดีใจที่อย่างน้อยจงเหรินก็ยังอ่อนโยนเป็นไม่แข็งทื่อ เหมือนกับเจ้า” ร่างอวบบอกก่อนจะชี้หน้าคนรักอย่างเอาเรื่อง
“อืม ได้ งั้นคืนนี้ข้าจะอ่อนโยนให้เจ้าก็แล้วกันนะ ซิ่วหมิ่น” คนหน้านิ่งบอก ก่อนที่จะถูกคนรักทุบไม่ยั้ง
“เจ้าบ้า!! เจ้าองค๋รักษ์บ้า เจ้ามัน ข้าจะฆ่าเจ้า!!!” ซิ่วหมิ่นแหวลั่น พลางไล่ทุบคนรักอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะความเขิน
“ดูท่า ซิ่วหมิ่นกับจงต้า จะร่าเริงกันน่าดูเลยนะ เห็นอย่างนี้แล้วข้าก็เบาใจ ในที่สุดหลังจากผ่านเรื่องร้ายๆมา ซิ่วหมิ่นก็กลับมาร่าเริงได้อีกครั้ง ข้าเองก็ได้เจ้ากับลูกกลับมา หลายปีที่มานี้ แม้ว่าข้าจะยุ่งจนแทบไม่มีเวลาให้เจ้าสองคน แต่เจ้ารู้ไหมว่าในใจของข้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง” อู๋อ๋องบอก
“ข้ารู้ ซือซุนเองก็รู้ ว่าท่านรักเรามากที่สุด เหมือนที่เราสองคนก็รักท่านมากที่สุดเช่นกัน”
“ท่านพี่ข้ามีอะไรจะบอกท่าน.. “
就算全世界 都要来与你为敌 我还在你左右 永远…..
(แม้ว่าทั้งโลกจะเป็นปรปักษ์กับท่านแต่ข้าจะยังคงอยู่ข้างท่าน ตลอดไป…)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,END,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
จากการนั่งดู หนังจีนกำลังภายใน มาสามวัน
มันก็เกิดการคิดถึง อ๋องน้อยขึ้นมา ซะอย่างนั้น
เลยจัดตอนพิเศษกันสักหน่อย ย้อนไปตอน ซือซุน 10 ขวบ
ยังแสบเหมือนเดิม อิอิ
หวังว่าทุกคนจะสนุกกับมันนะคะ
ด้วยรัก ..... Pita
:katai5: เพิ่มเติม อิอู๋อ๋อง ครองบังลังก์ ตอนอายุ 20 นะคะ :mew1:
-
ครอบครัวอบอุ่น
ซือซุนตอนเด็กน่ารักมาก
เจ้าเล่ห์ แสนซนสุดๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า :pig4:
-
รักและคิดถึง2ครอบครัวนี้มาก :L2:
มาบ่อยๆก็ดีนะคะ(ตอนพิเศษ)
น่ารักมากมาย
ยังสนุกเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
:กอด1:คนเขียนค่ะ
-
เป็นครอบครัวสุขสันต์กันจริงๆ
-
น่ารักจัง เป็นครอบครัวที่รักกันดีนะ
อบอุ่นมากๆ
-
o13
-
ก็ยังเป็นครอบครัวที่น่ารักเหทือนเดิม
-
:mew1: :mew1: มอบให้ครอบครัวที่แสนอบอุ่น ตอนพิเศษก็ยังคงสนุกเช่นเคยนะ ชอบจริงๆ มีความสุขมากๆนะทั้งคนแต่งPita แล้วก็ครอบครัวสุขสันต์ทั้งสองครอบครัว :pig4: :L1:
-
:mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
ปรับอารมณ์ไม่ค่อยทัน *-*
อ่านแล้วอินสุดๆ
:pig4:
-
สมรักสมรสทุกคู่ ความรักชนะทุกอย่าง จริงๆ
เรื่องสนุกมาก ขอบคุณนะคะ
-
ครอบครัวที่แสนอบอุ่น
ปล.เกือบจำชื่อตัวละครไม่ได้แล้วนะเนี่ย อิอิ
-
อุกรี้ดดดด ปลื้มปริ่ม จบได้น่ารักมว้ากกก
แม้กลางๆเรื่องจะพลิกล็อคและทำเอาเงิบ
เดาไม่ถูกเลย แต่ก็ถึงว่าตั้งแต่ทีแรกที่ จื่อเทา
บอกมีแผนสำรองอยู่ แต่ก็ไม่เห็นทำอะไร จนคิด
ๆแล้วว่าอาจจะไม่มีอะไร แต่พอมาถึง
ตอนจื่อเทาถูกจับไปนั้นแหละ ทำเอาเงิบบบบ
ชอบซิ่วหมิน นางน่ารักแบบร้ายๆเดียงสาดี
อยากอ่านคู่รุ่นลูกต่อจัง
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
:-[
-
อ่านจบล้าวววว..^^ สมหวังกันทุกคู่เลย ถึงจะมีฉากให้ต้องเสียน้ำตาไปบ้างแต่ถ้าทุกคู่มีความสุขกันแบบนี้ เขายอม~
-
:กอด1:
-
:-[ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้เป็นอะไรที่สนุกมากกกกกก
ชอบทุกคู่เลยยยย :mew1:
เพียงแต่เรารู้สึกว่า เรื่องเนื้อมันกระชับไปสักหน่อย แต่...เค้าชอบนะ หุหุ
:pig4: :pig4:
-
เฮ้อ ..... กว่าจะลงเอยกันได้
ขอบคุณครับ
-
ชอบมากคร้าบ แนวจีนๆ ชอบหนังจีนเป็นทุนเดิมอยุ่แล้ววด้วยครับ ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้เลย เปนกำลังใจให้คนแต่งอีกหนึ่งเป็ดคร้าบ
-
แหม๋ๆๆๆๆ
อ๋องน้อยยังคงแสบสุดๆ
55555
น่ารักอ่ะ
-
อ่านเรื่องนี้แบบรวดเดียวจบ ถึงกับมึนหัวตาลายเลยค่ะ
จะว่าไงดีล่ะ เราชอบพล็อตเรื่องนะ ตัวละครด้วย โดยเฉพาะเทาเทาในช่วงหลังๆ ดูมาดแมนดีมาก คือมันเป็นปกติของผู้ที่อยู่ชนชั้นปกครองนะเราว่า ที่ต้องมองเห็นความสำคัญของบ้านเมืองและราษฎรมาก่อนเรื่องส่วนตัว เพราะงั้นเรื่องนี้ อีตาพระเอกสอบตกจ้า :hao7:
ส่วนเทาเทานั้นคือดีงาม ไม่ได้เว่อร์วังอลังการฟูมฟาย แต่ก็พยายามพลิกสถานการณ์ช่วยแคว้นตัวเอง รักเขาแค่ไหนก็ได้แต่โหมงานหนักขึ้นเพื่อประชาชน คือจุดนี้เต็มร้อยให้ล้านคะแนน 555
ซิ่วหมิ่นก็ตัวทำสีสันของเรื่อง. คือบั่บ กะลังจะเครียดไง ตานี่โผล่บรรยากาศเปลี่ยนเฉ๊ย :jul3:
แต่เรารู้สึกว่าการบรรยายเรื่องมันรวบรัดตัดตอนเกินไปหน่อยอะค่ะ
แบบว่า เหยยยย กำลังจะเกิดสงครามอะแกรรรรร ผ่านไปยังไม่ถึงสองตอน ตุนข้าวสารมอดยังไม่ทันขึ้นเลย อะเหยยย สงครามจบแล้วอะแกร....
อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ คือมันมีบางฉากที่รู้สึกว่าน่าจะเป็นเหตุการณ์ยาวๆ มันก็ส๊านนน สั้น รู้ตัวอีกที เอ้า เขารักกันแต่งงานกันแล้วอ้ะแก๊!!!!??
มันแบบ อ่านไปแล้วเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทันแน่ะค่ะ
แต่ต้องกราบงามๆมา ณ ที่นี้ ที่อุตส่าเขียนนิยายดีๆมาให้เสพกันนะคะ เราไม่มีเจตนาอยากจะว่ากล่าวแต่อย่างใด แค่เสนอความเห็นที่คิดว่าอาจจะเป็นประโยชน์บ้างจากมุมมองคนอ่าน
ปล. เค้าชอบเทาเทาจริงๆนะ รู้สึกอีตาอู๋อ๋องนี่สมควรโดนปลดประจำการจีๆ น้องเทาชายาแกต้องออกว่าราชการได้ดีกว่าจนพ่อพระเอกต้องตกงานแน่นอน :laugh:
-
แผนซ้อนแผน หลอกกันไปหลอกกันมา งงไปหมด :really2:
-
ครอบครัวอบอุ่นน่ารักมาก
กว่าสองพระ นาย จะเข้าใจกันได้
หกะหลอกกันไปหลอกกันมา
-
:heaven
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ครั้งเเรก..เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ..มีครบทุกรสชาติเลย..ชอบในเรื่องความรักของอู๋อ๋องมากๆเลย...ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ..
-
ชอบ สนุก อ่านเพลิน มีจุดพีค
มีคำผิดอยู่บ้าง
แต่โดยรวมดี..กว่าจะได้รักกัน
-
จบด้วยดี ^^
แต่กว่าจะ happy มาม่าน้ำตาท่วมมาก