-12-
Broken
http://www.youtube.com/v/sSRg8CTc8m0?version=3&hl=en_USผมไม่เคยรู้สึกมีความสุขจนถึงขนาดกลัวที่จะสูญเสียไปเหมือนในตอนนี้
มันเป็นความรู้สึกแปลกประหลาด ผมมีความสุขก็จริง ในขณะเดียวกันก็เศร้าอย่างอธิบายไม่ได้
ในห้องพักของโรงพยาบางที่มีเพียงแค่แสงสลัวของวันใหม่ รอบด้านเงียบกริบได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ ผมมองทะเลที่หลับอยู่บนเตียงโรงพยาบาลด้วยกัน ยังไม่อยากหลับตา เพราะกลัวว่าเมื่อตื่นขึ้นมาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะไม่ใช่ความจริง
ผมฝืนทั้งที่ง่วงมองคนๆนี้เอาไว้จนความอ่อนล้าบดบัง...ภาพของทะเลจึงค่อยลางเลือน
...
“ทะเลาะอะไรกัน"
“ไม่มีอะไร แค่ทะเลาะกันแรงไปหน่อย เลขอโทษที่ทำให้พ่อเป็นห่วง"
“มันไม่แค่แรงไปหน่อยแล้วนะเล พ่อถามว่าเรื่องอะไร"
“.......”
“เดี๋ยวพ่อถามบลูเองก็ได้"
ผมได้ยินที่ทั้งสองคุยกันเหมือนมาจากที่ไกลๆ ผมรู้สึกตัว แต่ก็ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมอง ในใจนึกหาเหตุผลที่จะบอกน้าวิทย์ เรื่องของผมกับทะเลเพิ่งจะเริ่มต้น และมันคงจะจบลงได้ง่ายๆหากน้าวิทย์รู้เข้า ผมนึกหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่ว่ายังไง...ต่อให้ต้องมันจะเลวร้ายแค่ไหน ผมก็จะไม่มีวันปล่อยทะเลไปแน่นอน
ผมคิด...แล้วหลับไปอีกครั้ง
ตื่นขึ้นมาตอนบ่ายๆ สัมผัสแรกที่รู้สึกที่มือทำให้ผมบีบตอบแน่น ผมลืมตาขึ้นช้าๆหมายใจว่าจะได้เจอคนในความคิดแต่ไม่ใช่
สายตาของป็อปยังคงเจ็บปวดเหมือนครั้งล่าสุดที่จากลา ผมดึงมือออกช้าๆแล้วมองรอบๆห้องหาคนที่อยากเจอแต่ไม่อยู่... ทะเลไม่อยู่ในห้อง
“เลไปกินข้าว ตั้งแต่เช้าไม่ยอมกินอะไรเฝ้าแต่มึงจนไข้กลับ น้าวิทย์กับน้าเพลงเพิ่งจะพาออกไป"
“มึงมาได้ยังไง"
“ก็ไปหาที่บ้านแล้วน้าเพลงบอก...ว่ามึงไม่สบาย"
“.......”
“ถามได้ไหมว่าแขนโดนอะไรมา"
“ไม่มีอะไรหรอก..."
ป็อปจ้องผมเพราะรู้ว่ายังไงก็คงไม่ได้คำตอบอะไร เรานั่งกันเงียบๆอยู่อย่างนั้นเหมือนที่เคย จนในที่สุดก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ร็อคกับตูนมาด้วยกัน นั่นทำให้ผมนึกแปลกใจและมองอย่างสงสัย
“มาทำไมวะ เดี๋ยวกูก็กลับแล้ว"ผมพูด
“ก็ป็อปโทรบอกกูว่ามึงอยู่โรงพยาบาล กูก็มาเลย ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามึงเป็นอะไร"
ผมมองไอ้ร็อคกับตูนที่มาด้วยกัน ทั้งคู่สีหน้าที่ดูเป็นห่วงผมอยู่ไม่น้อย ผมจึงบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมากแค่อุบัติเหตุนิดหน่อย หลังจากนั้นพวกมันก็นั่งอยู่เป็นเพื่อนผมระหว่างที่รอครอบครัวผมไปกินข้าว เราคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย ป็อปมองแผลผมอย่างสงสัยอยู่ตลอด ถึงพวกมันจะถามผมว่าโดนอะไรมาผมก็ได้แต่ตอบปัดๆ ไม่อยากให้ใครรู้มากเท่าไหร่ เพราะมันเป็นเรื่องที่เกิดจากอารมณ์ภายใน
อารมณ์...ที่ผมไม่หวังจะให้ใครหยั่งถึง
สิ่งที่ผมทำผมควบคุมมันไม่ได้ และยิ่งไม่อยากคิดถึงสาเหตุที่ลงมือทำร้ายตัวเอง
เพราะผมรู้ว่าคงไม่มีใครที่จะเข้าใจมันได้นอกจากตัวผมเอง
หากจะว่าถึงจุดเริ่มต้นผมก็บอกได้เลยว่ามันไม่ได้มาจากตัวผม แต่มาจากผู้คนรอบๆที่พลักผมไปสู่ตรงนั้น...
ในช่วงที่พี่หญิงกับแม่ส่งผมไปกับคนแปลกหน้า ผมไม่รู้ว่าจะทนได้อย่างไรกับความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า มันเป็นความเจ็บที่ผมกลัวว่ามันจะไม่มีวันจบสิ้น เป็นความทรมานที่ไร้ทางออก ผมตอบสนองความต้องการของมนุษย์ที่ไม่รู้จักพอ มีแต่ความรุนแรงและการบีบบังคับ ต่อให้ร้องไห้อ้อนวอนอย่างไรก็ไม่เป็นผล คล้ายเป็นสัตว์นรกในคราบมนุษย์ที่ไม่มีจิตใจ บางคนโชคดีที่ทั้งชีวิตไม่เคยพบเจอ แต่กับผมมันตรงกันข้าม
ในทุกๆวันผมได้แต่หวาดกลัวทุกครั้งที่มีคนมารับ
ทุกครั้ง ทุกครั้ง ที่มันดำเนินไปมันค่อยๆกัดกร่อนจิตใจ
ผมเคยร้องไห้ฟูมฟายกับแม่ อ้อนวอนให้เขาหยุดทำกับผมแบบนั้น ผมอยากหนีไปแต่ก็กลัว เพราะผมไม่เคยเห็น...ไปเคยออกไปที่ไหนนอกจากที่นี่ ผมไม่รู้จะหนีไปที่ไหน ผมไม่รู้ว่าถ้าหากหนีไปแล้วจะต้องเจอกับอะไร มันอาจจะเลวร้ายกว่านี้ หรืออาจจะไม่ ผมได้แต่ขอร้องกับผู้หญิงคนเดียวที่ผมคิดว่าเขาจะช่วยผมได้ แต่ถ้อยคำที่ตะคอกกลับมามันไม่ได้มีความใยดีสักนิด
“หยุดร้อง!”
“มันจะอะไรนักหนา เจ็บแค่นี้มันจะตายรึยังไง"
“เจ็บก็แค่ทน ทำๆไปเดี๋ยวก็ชิน!"ไม่มีแม้แต่ความปรานีในน้ำเสียง และผมรู้ตอนนั้นเองว่าผมไม่มีทางหนีมันพ้น
จากวันนั้น ผมเห็นแค่หนทางเดียวคือการเผชิญหน้ากับมัน ผมพยายามที่จะ'ยอมรับ'ความเจ็บปวด เพื่อที่จะได้รู้สึกชินชาอย่างที่แม่บอก ผมหวังให้ตัวเองรู้สึกแบบนั้น รู้สึกชินจนไม่เจ็บปวดอีกต่อไป
และผมก็ทำได้
ทุกครั้งที่ความเจ็บชำแรกผ่านเข้ามา ทุกอณูในตัวผมบอกให้ยอมรับ รอยเขียวช้ำและกลิ่นคาวเลือดไม่ได้น่ากลัวอีกต่อไป และน่าแปลกตรงที่ทุกๆครั้งเมื่อผมเจ็บปวดทางร่างกาย มันทำให้ผมลืมสิ้นถึงความเจ็บปวดในจิตใจ ผมลืมทุกสิ่งเมื่อมันซึมซาบเข้ามา
เมื่อมันผ่านไปเนิ่นนานเข้าผมถึงกับร้องขอความรุนแรงนั้นด้วยตัวผมเอง มันกลายเป็นความเคยชินอย่างที่แม่ว่าอย่างช่วยไม่ได้ เป็นความเคยชินที่บิดเบี้ยว
และผมก็ค้นพบอะไรบางอย่าง...เมื่อผมปล่อยตัวเองให้กระทำรุงแรงโต้ตอบ มันให้ความรู้สึกแปลกใหม่และหฤหรรษ์อย่างสุดแสน
เป็นความสนุกแรกที่ผมเคยรู้สึก
และผมก็เข้าใจมันเป็นครั้งแรกว่าทำไมพวกเขาถึงทำกับผมแบบนั้น
สีหน้าเจ็บปวด เลือดและน้ำตา
ความทรมานจากน้ำมือของผมเมื่อเห็นแล้วก็ให้รู้สึกสาสมใจ เร้าใจ จนผมมีอารมณ์ร่วมไปกับมัน...ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
แต่เมื่อความสาสมใจผ่านพ้นไป วันแล้ววันเล่า ความคิดผมก็แล่นย้อนกลับมา มันย้อมกลับมาให้ผมได้รู้ว่าส่วนหนึ่งในตัวผมได้ถูกทำลายลงไปแล้ว...ด้วยการกระทำของตัวเอง ผมกลายเป็นหนึ่งในพวกนั้น พวกที่ผมเคยเกลียด พวกที่ทำร้ายร่างกายคนอื่นเพื่อตอบสนองความสุขของตัวเอง
ถึงตอนนั้นมันก็สายไปแล้ว...จิตใจผมที่บิดเบี้ยวไปมันก็ยากที่จะคืนรูปดังเดิม
...
น้าวิทย์ น้าเพลงและทะเลขึ้นมาเพื่อพาผมกลับบ้านหลังจากพาทะเลไปกินข้าวเรียบร้อย ร็อค ป็อปและตูนก็ออกมาพร้อมๆกันก่อนจะค่อยแยกย้าย เมื่อกลับมาถึงบ้านผมก็พาทะเลขึ้นมานอนที่ห้องของตัวเอง ใช้เวลาเพียงไม่นานทะเลก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยาและความอ่อนเพลีย
ก๊อก ก๊อก“บลู ออกมาคุยกับน้าหน่อย"
น้าวิทย์เรียกผมจากข้างนอกทำให้ต้องปล่อยมือจากทะเลที่ผมจับเอาไว้และพยายามคิดหาคำตอบที่ควรจะบอกกับน้าวิทย์ ผมเปิดประตูออกไปก็เห็นสายตาของน้าวิทย์ที่มองเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นทะเลที่นอนอยู่น้าวิทย์ก็บอกให้ผมปิดประตูแล้วลงไปคุยกันข้างล่าง
“บลูรู้ใช่ไหมว่าน้าจะถามอะไร" เมื่อนั่งลงในสำนักงานน้าวิทย์ก็พูดขึ้นทันที
“ครับ"
“แล้วมันยังไงถึงต้องทำตัวเองแบบนั้น"
“ผม...แค่ประชดทะเล...เราแค่ทะเลาะกัน"
“เรื่องอะไร"
“.....”
“บลู"
“ผมแค่อยากให้ทะเลกลับมาพูดกับผมหลังจากที่ทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องก็เลยทำแบบนั้น...ผมแค่โมโห...เลยไม่ได้คิด"
“น้าก็รู้ว่าเรามีเรื่องกันอยู่ เห็นไม่ค่อยพูดกันพักหลัง ก็ว่าจะไม่ยุ่ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้"
“เราเคลียร์กันแล้ว ผมขอโทษที่ทำให้น้าวิทย์กับน้าเพลงเป็นห่วง"
“บลู...มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะที่ทำร้ายตัวเองขนาดนี้ ครั้งนี้ผ่านไปแล้วน้าไม่ถามก็ได้ แต่ห้ามมีเรื่องแบบนี้ให้เห็นอีก...มีอะไรคุยกันดีๆ อย่าให้ถึงขนาดเจ็บตัวกัน หรือถ้าเรื่องมันหนักหนามากก็มาปรึกษาน้า บลูบอกน้าได้ทุกเรื่อง เข้าใจไหม"
“...ครับ..."
น้าวิทย์มองหน้าผมคล้ายยังคลางแคลงใจเหมือนยังสงสัยอยู่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ผมมองออกมานอกกระจกก็เห็นก้านอีกครั้ง น้าวิทย์บอกให้ผมไปบอกก้านว่าทะเลป่วยอยู่และคงลงมาหาไม่ได้ ผมมองออกไปแล้วก็รู้สึกถึงความโกรธที่คุกรุ่น
ก้าน
มันเป็นคนที่แย่งทะเลของผมไป...ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแสบไปทั้งใจ
ผมออกไปแล้วบอกให้ก้านตามมาที่หาดเพราะมีเรื่องจะคุย ก้านดูจะไม่สนใจในตอนแรกบอกจะขึ้นไปหาทะเล แต่ก็ยอมตามมากับผมในที่สุดเมื่อผมจ้องด้วยสายตาที่บอกถึงอารมณ์ในตอนนี้
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะห้ามตัวเองให้ยืนอยู่ได้ทั้งที่อัดแน่นไปด้วยความโกรธและเกลียดชัง ผมรู้ว่าก้านรับรู้ถึงอารมณ์นั้นของผมแต่ก็เลือกยิ้มเยาะอย่างเย้ยหยัน
“มึงห้ามไม่ให้กูเจอเลไม่ได้ตลอดหรอกนะ"
“......”
“ยังไงมันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เลเป็นของ..."
“ไม่ต้องพูด!”
“เลเป็นของกู! มึงรับไม่ได้ก็เรื่องของมึง"
สิ้นสุดคำที่ก้านพูดผมก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้อีก ผมปล่อยหมัดออกไปพร้อมๆกับอารมณ์ทั้งหมด ก้านเซจนทรงตัวไม่อยู่ล้มลงไปนั่งบนทรายแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาแบบเดียวกัน
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาต่อยกู"
“เลไม่ใช่ของมึง...”
“หึ...มึงก็รู้อยู่แก่ใจ"
“มึงจะไม่มีวันได้ทำแบบนั้นอีก"
“ทำไมถึงยังมีหน้ามาพูด ทั้งๆที่เป็นคนทำมันเสียใจ! มึงเป็นคนพลักเลมาหากูเอง รู้ไว้ซะ!" ก้านลุกขึ้นมาพลักอกผม อารมณ์ของก้านที่อัดอั้นเอาไว้เหมือนกับมันได้ทลายลงจนไม่อาจปกปิดไว้ได้อีก
"มึงรู้ไหมเลมันจะเป็นจะตายยังไงที่เห็นมึงกับเพื่อนมึง มันเสียใจแค่ไหนมึงก็ไม่เคยเห็น กูนี่! กับกูนี่มันก็พูดพรำ่เพ้อถึงแต่มึง ทั้งๆที่กูก็รักมัน มันก็ไม่เคยมองกู ไม่เคยจะเห็นกูอยู่ในสายตาสักครั้ง เลคิดถึงแต่มึง มองแต่มึง มึงคนเดียว!"
“........”
“มึง...ได้แต่ทำเลเสียใจ ทำไมกูจะแย่งมาไม่ได้...”
คำพูดนั้นเหมือนก้านพูดกับตัวเอง ผมเห็นทั้งแววตาเจ็บปวดและความรู้สึกผิด มันบ่งบอกชัดจนผมไม่อาจพูดอะไรได้ คนที่เจ็บมันไม่ใช่ผมแค่คนเดียว ไม่ใช่เลย จากคำพูดของก้านมันก็ทำให้ผมได้รู้ว่าผมทำให้ทะเลเสียใจแค่ไหน ผมแค่รับรู้ว่าทะเลเป็นของก้านยังรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ หากว่าทะเลที่เห็นผมกับป็อปด้วยตาตัวเอง...
ไม่ มันผ่านไปแล้ว
ยังไงก็ย้อนกลับไปไม่ได้ มันสำคัญที่ตอนนี้ เวลานี้ กว่าเราจะเข้าใจกันมันไม่ง่าย ไม่ง่ายเลยที่ผมจะยอมรับใจของตัวเองแล้วดึงทะเลเข้ามาหาตัว ผมบอกไม่ได้ว่าจะไม่ทำร้ายหรือจะทำให้ทะเลเจ็บปวดอีกหรือเปล่า แต่ที่ผมแน่ใจคือผมตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ทะเลอยู่กับผม...เป็นของผม
“มึงน่าจะรู้ว่าเลไม่ได้รักมึง"
“ยังไงก็ช่าง! จะบอกเอาไว้ กูไม่ปล่อยเลให้มึงไปง่ายๆหรอก"
ก้านบอกทิ้งท้ายด้วยสีหน้าท้าทายแล้วเดินจากไป ทิ้งเรื่องราวมากมายไว้ให้ผมได้คิด คำพูดจากปากก้านทำให้ผมรู้ว่าผมทำให้ทะเลเจ็บมากกว่าที่ตัวเองจะรู้ได้
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นลึกๆแล้วผมก็รู้สึกสุขสมเมื่อรู้ว่าเท่าไหร่ที่ทะเลเจ็บ...เขาก็รักผมมากเท่านั้น
...
“ไปไหนมา" ทะเลถามทันทีที่ผมเข้ามาในห้อง
“ตื่นแล้วเหรอ"
“ไปไหนมา" คำถามซ้ำคำเดิมทำให้ผมยิ้มแล้วเดินไปนั่งลงตรงพื้นข้างเตียง
“ก้าน...มาหาเล"
“ยังไม่อยากเจอ"
“ไล่กลับไปแล้ว แถมหมัดไปด้วยหมัดนึง"
“พี่ต่อยก้านเหรอ"ทะเลถามผมแล้วขมวดคิ้ว
“ใช่ เป็นห่วงมันเหรอ"
“ใช้มือข้างไหน"
ผมยกมือข้างที่ไม่มีแผลขึ้นให้ทะเลดูแล้วเอื้อมไปจับมือทะเลไว้ ทะเลก็ถอนหายใจ นั่นทำให้รู้ว่าทะเลห่วงผมในเรื่องที่ตัวเองยังไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำ
ทะเล...เป็นแบบนี้เสมอ คอยหยิบยื่นสิ่งที่ผมไม่เคยได้จากใคร
ผมยังจำภาพครั้งแรกที่ทะเลร้องไห้ให้กับผมได้จนถึงตอนนี้และคงไม่มีวันลืม มันเป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆของความรู้สึกผมที่มีให้กับทะเล แม้ตัวผมเองก็ไม่คาดว่ามันจะมาถึงจุดนี้
ผมมองทะเลที่ตอนนี้เหม่อไปคล้ายอยู่ในห้วงความคิด ผมรู้ว่าทะเลยังมีเรื่องคาใจอยู่ระหว่างผมกับป็อป เหมือนกับผมที่ยังมีเรื่องคาใจระหว่างทะเลกับก้าน
เมื่อก่อนเราไม่เคยพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาเพราะไม่รู้ว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นแบบไหน เราไม่สามารถรู้ได้เลย แม้กระทั่งตอนนี้ ตอนที่ทะเลอยู่ตรงหน้า ผมก็ยังแอบหวั่นใจ จากคำประกาศของก้านก็เป็นที่แน่ชัดแล้วว่ามันคงไม่ง่าย ผมกำลังอยากได้คำยืนยันให้มั่นใจจากทะเลอีกครั้ง
“เลเคยคิด...ที่จะรักก้านบ้างรึเปล่า"
“เคยสิ" เลพูดแล้วก็จ้องผม จากนั้นก็รีบพูดต่อเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไร "แต่มันเป็นไปไม่ได้ ทั้งๆที่เจ็บแต่เลก็ตัดใจจากพี่บลูไม่ได้..."
ผมยิ้มเมื่อทะเลพูดสิ่งที่ผมอยากได้ยินออกมา
“เลรู้ไหม ทำไมพี่ถึงเคยคบกับป็อป" ทะเลมองผมเหมือนกลัวคำตอบก่อนจะส่ายหน้า
“พี่คบเพื่อลืมเล"
“ทำไมต้องลืม"
“.......”
“พี่บลู ทำไมต้องลืมเล..."
“พี่ไม่แน่ใจว่าจะทำให้เลมีความสุข...ถ้าเกิดวันนึงพี่ทำให้เจ็บหรือทำร้ายเล เลจะหนีพี่ไปรึเปล่า"
ทะเลไม่ได้ตอบแต่เอื้อมมือมาโน้มคอผมเข้าไปจูบเบาๆ แล้วก็ยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนที่ผมรัก...รอยยิ้มที่มีให้ผมแค่คนเดียว
“เจ็บแค่ไหน ถ้าพี่บลูไม่ปล่อย เลก็ไม่ไป"
“พี่บลูอย่าทิ้งเล...อย่าคิดจะลืมเลอีกนะ"
จากคำพูดนั้นทำให้ผมอดไม่ไหวที่จะกดจูบลงไปอย่างร้อนแรงเพื่อตอบสนองอารมณ์ที่เกิดจากคำพูดของทะเล ครั้งนี้ผมพยายามจะไม่ทำให้ทะเลเจ็บและใส่ความรู้สึกทั้งหมดของผมให้ทะเลได้รู้
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมอยากให้ทะเลรู้ว่าทะเลสำคัญที่สุด
อยากให้รู้ว่า...ผมรักทะเลมากที่สุด
ผมรู้ดีว่าบางทีก็ไม่อาจควบคุมสิ่งที่อยู่ข้างในตัวเองได้ ยิ่งทะเลอ่อนโยนมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งต้องการเขารุนแรงมากขึ้นเท่านั้น ผมก็ได้แต่หวังว่าสุดท้ายแล้วจะไม่ทำให้ทะเลเจ็บปวดจนอยากที่จะหนีผมไป หรือต่อให้ทะเลหนีไป ผมก็จะไปตามกลับมา
ตอนนี้ผมกอดทะเลไว้แน่นๆ ให้ได้อุ่นใจ
อนาคตผมรู้ว่ามันคงไม่ง่าย กว่าจะมาถึงจุดนี้มันก็ไม่ง่าย ความสุขในตอนนี้มันเต็มไปด้วยความกังวล พอได้ทะเลมา ผมก็กลัวที่จะสูญเสียอย่างที่ไม่เคยเป็น ผมพยายามที่จะลบความรู้สึกกลัวนี้ออกไปจากใจแต่ก็ไม่สามารถทำได้
ผมก็ได้แต่คิดกับตัวเองเงียบๆว่าต่อให้อนาคตจะเป็นยังไงผมก็จะไม่มีวันคิดปล่อยทะเลไปอีกแล้ว
ผมจะไม่ให้ทะเลไปไหน...ไม่ให้เป็นของใคร
นับจากนี้...ทะเลจะเป็นของผม...ของผมคนเดียวเท่านั้น
Song Titles : Broken
Artist : Lifehouse
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เล่นน้ำสงกรานต์ให้สนุกนะคนอ่านทุกคน ใครอยู่กรุงเทพเราอาจได้เจอกันบ้าง...
ส่วนใครที่ไม่เล่นน้ำแล้วนั่งหน้าคอมอ่านนิยายเราก็จะดีใจมากๆ
เจอกันอาทิตย์หน้าเหมือนเดิมค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
