หัวข้อ: บริษัทบำบัด 'โสด' [บทที่ 22+ส่งท้าย] 18 ธ.ค. 56 หน้า 18 จบแล้วค่ะ :)

[Naenprin]

 

เปิดใจรับคนข้างเถอะ 

โอบก็น่ารักนะ

[Gokusan]

รู้สึกว่าอึนๆ ซึนๆ ทั้งคู่...ปากหนัก
ไม่ถามไม่เล่าแล้วจะรู้เรื่องกันมั้ย??
ไม่มีใครนึกรู้และเดาใจใครได้ทุกอย่างหรอก

แค่รู้สึกว่า...ถ้าเราอยากเรียนรู้เขา แค่มองและคิดเอาเองไม่ได้
ประสบการณ์ของแต่ละคนต่างกัน...เราไม่รู้ว่าชีวิตที่เขายังไม่มีเรา เขาผ่านอะไรมา
เมื่อตกลงใจว่าจะมองแค่เขาต้องถามเพื่อจะรู้...ตราบใดที่เขาไม่รำคาญที่จะตอบน่ะนะ

ตอนนี้คุณศรัณย์ไม่ได้น่าหมั่นไส้ และภัคก็ไม่ได้ผิดอะไร
เป็นเรื่องของ-ใจ-ว่าจะมั่นคงพอมั้ย?? ทั้งโอบและน้องแทค

ยังเชียร์แพ็คคู่ต่อไป...แค่เหนื่อยแทนกับอาการ-อยากรู้ แต่ไม่อยากถาม และตีความโดยรวมเอาเอง-... - -"

[PapermintReal]

 

[NewYearzz]

ตามความคิดผมนะ เวลาคนเราเริ่มมีความรู้สึกดีๆต่อกัน สิ่งแรกๆคือเห็นความดีความน่ารัก

แต่พอมันเริ่มมากขึ้น ความต้องการอยากรู้เรื่องราวต่างๆต่อตัวคนๆนั้นก็เพิ่มมากขึ้นไปด้วย

และก็จะเริ่มรู้ในมุมไม่น่ารักบ้าง หรือบางครั้งก็มุมของเค้าที่ตัวเองไม่ชอบบ้าง และในหลายครั้งก็...คิดไปเอง

มันเป็นสิ่งไม่ดีๆที่พ่วงมากับความรัก ถ้าทั้งสองคนมีความเข้าใจกันมากพอก็คงจะผ่านมันไปได้

ผมรักคู่นี้นะ และเช่นกัน รักพี่คนเขียนด้วยครับ 


รอตอนต่ไปครับ 

[yisren.]

ตอนนี้มันหน่วงๆ จริงวุ้ย

[iforgive]

อึดอัด  อยากง้างปากทั้งสองคนนี้มาก ๆ เดี๋ยวเชียร์คุณศรัณย์ซะเลยจริง ๆ

[Zelsy]

มันก็มองกันคนละมุม จะให้มีความเห็นตรงกันทุกเรื่องก็คงจะไม่ีไหว

เดี๋ยวเราคงเห็นโอบหึงโหด ฮิฮิ 

+1+เป็ดครับ

[goosongta]

อึมครึม มืดมัว หม่นหมองกะเค้า 2 คน เปิดใจแล้วทำไมไม่เปิดให้หมดใจ

[kyoya11]

 
บรรยากาศอึมครึมกันเลยทีเดียว

[SenzaAmore]

  อืมมมม บรรยากาศอึมครึมแหะ555555 

แหม่แอบอึกอัดแทนแทค มีอะไรก็พูดกับน้องโอบไปตรงๆสิจ้ะ 

ปล.ขอบคุนมากค่ะ สอบเสร็จแล้ว หวังว่าคะแนนจะออกมาสวย 5555
มาต่อไวๆนะคะรออยู่เสมอๆ

[่patsaporn]

อึมครึมกันซะแล้วสองคนนี้ เหตุเกิดจากความอึดอัดไม่ถามกันให้เข้าใจ
ยิ่งมีความรู้สึกให้กันเพิ่มขึ้นเท่าไร ความคิดมากหวั่นไหวก็เพิ่มขึ้นเท่านั้น
พักนี้ดูห่างๆกันแท้หนอ แต่โอบกับภัคนี่ยังไงๆ อย่าว่าแต่แทค คนอ่านก็ยังอยากรู้้เลย
หรือจะสนิทกันมากขึ้นเพราะคุยกันเรื่องแทค หรือโอบกันท่าแทคเลยเอาตัวเข้าแลก
คุณศรัณย์แกก็พยายามเนอะ บางทีก็อยากให้แทคลองคุยดูบ้างเหมือนกัน
ประชดเด็กพูดน้อย (หุๆ เอียงเข้าข้างแทคกันเห็นๆ) โอบหึงสินะที่เห็นแบบนั้น
ส่วนแทคก็มีเหตุผลของตัวเอง ก็ไม่อยากรบกวนโอบนี่ พี่แทคคิดถึงโอบเสมอนะ
รีบขอพี่เค้าเป็นแฟนดิโอบ จะได้หวงได้เต็มที่ ว้า...ไม่ได้ไปส่งกันแล้วน้องโอบจะมีกำลังใจมั้ยนิ
คิดถึงโมเม้นท์ตอนไปส่งกันรอบที่แล้ว

ขอบคุณค่า

[KAEHUB]

อย่ามาดราม่าเลแบบนี้ได้มั้ย ไม่ชอบเลยอ่ะ แทคก็ไม่พูด โอบก็คิดเองเออเอง อะไรกันหล่ะเนี่ย

[aekporamai2]

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะครับ

[Millet]

เรียกได้ว่าเป็นช่วงอึดอัด

ขอให้ผ่านอาการแบบนี้ไปเร็วๆ

อยากให้ทั้งสองคนชัดเจนไปเลย แอร๊ยยย กองเชียร์ลุ้นะเว้ยยเฮ่ยยยย

[นอนกินแรง]

อ่านตอนนี้แล้วเหมือนโอบจะขี้หวงแทคมากเลย

ความรู้สึกก็เหมือนจะตรงกันแต่ก็ไม่ได้บอกอะไรกันให้ชัดเจน

ดูแล้วกำกวมทั้งคู่เลย โอบน่าสงสัยเรื่องที่คุยกับภัค ตั้งแต่ตอนที่แล้วและ

คุณศรัณย์ก็ชอบทำให้โอบเข้าใจแทคผิดแบบไม่ได้รู้ตัวตลอดเลย

รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆ

[pim_onelove]

เป็นตอนที่รู้สึกอึดอัดมาก แอบคิดว่าแทคทำให้เรื่องอึดอัดมากไปหรือเปล่า
กับคุณศรัณย์ถ้าไม่ใช่ก็บอกปัดไปตรงๆ ไม่เชื่อหรอกว่าแทคไม่รู้ว่าโอบรู้สึกยังไงกับคุณศรัณย์
การที่ใช้คำว่าศึกษาแสดงว่ามันมากกว่าขั้นธรรมดา แล้วทำไมแทคถึงทำเหมือนกับโอบเป็นแค่เด็กข้างห้องธรรมดาล่ะ
ถ้าเรื่องนี้มันจะพัง มันก็พังเพราะความคิดของแทคเองคนเดียวนั่นแหละ

ป.ล. เริ่มอยากรู้แล้วว่าเรื่องครั้งที่เชียงใหม่มันพังเพราะสาเหตุจากอะไร

[เดหลี]

บทที่ 13

เสียงเพลงเปิดเอาไว้เบาๆ ในออฟฟิศเหมือนทุกที ช่วงนี้เป็นช่วงก่อนพักกลางวันที่ดูเรื่อยๆ พองานซาผมก็หวนกลับไปคิดเรื่อง... เออนั่นแหละ ความจริงถึงรถจะซ่อมอยู่ แต่ถ้ายังอยากให้ไปด้วย...

จนแล้วจนรอดเมื่อเช้าก็ไม่มีเสียงเคาะประตู

เสียงพี่อิทคุยกับครีมลอยมาแว่วๆ ผมไม่ได้ฟังเท่าไหร่จนครีมร้องพร้อมกับหัวเราะ

“แหมเจ๊ เกินไป๊...”

"เอ๊า ชีวิตชาวเรานี่ไม่ได้ง่ายนะคะน้องครีม" พี่อิทตอบ ครื้นเครงกันทั้งคู่

"เป็นผู้หญิงก็ลำบากเหมือนกันแหละเจ๊"

"สรุปมันยากตั้งแต่เกิดมาแล้ว" ผมโพล่ง
 
สองคนหันมองผมแล้วมองกันเอง ก่อนพี่อิทจะบอก

"แทค โลกมืดมากนะวันนี้ มีเรื่องไรยะ"

ผมส่ายหัว ถอนใจ

ก็มันไม่ควรมีเรื่องเลยสักหน่อย...

บ่ายนั้นผมดูโทรศัพท์แต่ก็เงียบ จนเลิกงานแยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่รู้เป็นไงถึงมาอยู่หน้าสนามสอบใบประกอบวิชาชีพเภสัชกรรมได้ ตอนไปถึงคลื่นมหาชนกำลังหลั่งไหลออกจากตึก หลายคนยืนออ คุยกับเพื่อนอยู่แถวนั้น ท่าทางโล่งใจที่สอบเสร็จสักที อันที่จริงผมก็รู้ว่าคงหาตัวคนที่อยากจะเจอยาก แต่... ลองดู 
 
ผมเห็นน้องไมค์ก่อน มองกวาดรอบแล้วก็ยังไม่เห็นคนเป็นเพื่อน ไมค์ปลีกตัวออกจากกลุ่ม ทักผมขึ้น

“อ้าวพี่แทค มาทำไรแถวนี้พี่”

“พอดีมาธุระ...” ผมไม่ได้ผิดศีลข้อสี่ ธุระจริงถึงจะเป็นธุระส่วนตัวก็เถอะ “เลยแวะมาดูเผื่อเพื่อนไมค์จะ...”

ผมเตรียมตัวหน้าม้านหากน้องไมค์หรือเพื่อนที่ว่าซึ่งจนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นตัวบอกว่าคงไปฉลองกับเพื่อนๆ ด้วยกัน แต่ยังพูดไม่จบประโยคไมค์ก็ขัดขึ้น

“อ้าว ไม่ได้นัดกันใช่ไหมพี่ ผมก็ว่ากินข้าวเสร็จแล้วจะขอไปดูหนูเรืองหน่อย แต่โอบจะกลับบ้าน ผมยังว่าไม่เอาหนูฝากพี่แทคเหรอ มันบอกสอบเสร็จแล้วจะเลยไปเอาหนูแล้วขึ้นรถไฟเลย สอบเสร็จก่อนผมป่านนี้คงไปแล้วมั้ง”   

กลับบ้าน... ขึ้นรถไฟ ก็แปลว่าบ้านที่ไชยปราการ สอบคราวนี้กว่าจะรู้ผลก็ตั้งเดือนหนึ่ง จะว่าไปก็ถือว่าว่าง เป็นผม ผมก็อยากกลับบ้าน แต่...

“... ไปนานมั้ย”

“ไม่รู้เหมือนกันพี่ ถามคำตอบคำ ผมเลยเลิกพูดกับมันไปก่อนดูอารมณ์ไม่ค่อยดี” น้องไมค์ว่าแค่นั้นเพื่อนก็ตะโกนเรียก

ผมเดินกลับไปสถานีรถไฟฟ้า อารามใจลอย ดันจะขึ้นบันไดเลื่อนขาลงแทนเสียอีก


ตลอดสุดสัปดาห์นั้นผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไม่รู้กี่หน แต่สุดท้ายก็... วาง เพราะถ้าจะไปไม่บอกนี่ผมก็ควรแปลความหมายเองได้แล้วว่า... ไม่อยากให้กวน

จนวันจันทร์กลับมาแล้วยังไม่อยากขึ้นไปอุดอู้ในห้อง เลยนั่งอยู่ใต้ตึก ลมพัดมา เย็นชื้นๆ เหมือนฝนจะตก ควรจะสบายแต่ใจผมไม่สบาย นานแล้วที่ไม่ต้องคิดเรื่องใครมากขนาดนี้ เพราะผมไม่เคยปล่อยให้ใครเข้ามาอีกจน...

แล้วมันก็ไม่ใช่ความรู้สึกหวือหวา หรือว่าวูบวาบอะไรมากมายด้วยซ้ำ ไม่ได้ต้องใจสั่น ตื่นเต้นเหมือนขึ้นรถไฟเหาะตีลังกาอยู่ตลอดเวลา ต้องล่าต้องวิ่งตาม ร้อนรนเหมือนอยู่ในกองไฟ ซึ่ง... ผ่านมาแล้วก็คงผ่านไปในที่สุด แต่มันแค่สบายใจที่ได้อยู่ด้วย ที่ได้รับรู้ความเป็นไป ได้เห็นหน้า ได้รู้ว่าสบายดี ได้ให้กำลังใจ ได้ดูแล... บ้าง ก็เท่านั้น

ผมไม่ใช่จะเลือกแต่ความสบายใจ หรือคิดว่าในความสัมพันธ์ ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์อะไรก็ตามต้องมีแต่ความราบรื่น แต่ถ้าเกิดเรื่องที่ทำให้ ‘ไม่สบายใจ’ ขึ้นแล้ว มันก็ควรจะมีวิธี...

แล้วคนที่กำลังคิดถึงอยู่ก็เดินเข้าประตูมาตอนนั้นพอดี สะพายแค่เป้ใบหนึ่ง แล้วที่หิ้วมือขวาก็คงเป็นกรงหนูขนส้ม

ความจริงผมไม่คิดว่าจะกลับเร็วขนาดนี้ กลับบ้านที่เชียงใหม่... ถ้าขึ้นรถไฟเย็นวันศุกร์คงถึงเช้า นี่สองวันก็กลับแล้ว

ผมลุกขึ้นยืน โอบก็เห็นผมเหมือนกัน ชะงักนิดหนึ่ง แต่ก็เดินตรงมาหา

ผมทักขึ้นก่อน “เห็นว่ากลับบ้าน”

“คุณป้าบอกเหรอ”

ความจริงแม่ไม่ได้บอก แต่ผมก็ไม่อยากขยายความว่าไปรอที่สนามสอบจนรู้เรื่องจากเพื่อน... และไม่อยู่ในอารมณ์จะย้ำว่า ใครกันที่พูด มีเรื่องอะไร ให้บอกกันบ้าง

“พ่อแม่สบายดีนะ”

โอบพยักหน้า ผมพูดต่อไปเรื่อย “แหมอิจฉา ได้กินอาหารเหนือเปรม แต่กลับไปแป๊บเดียวเอง อยู่บ้านบ้างหรือเปล่า หรือว่าเที่ยว?”

“ไม่ได้เที่ยว... ก็มี... เข้าไปในตัวเมือง เดินดู... คิดอะไรเรื่อยเปื่อย” คำตอบไม่ชัดเจนนัก ผมมองอีกฝ่ายล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยมือข้างที่ว่าง ยื่นของบางอย่างให้

“... เผื่อต้องใช้”

กุญแจรถ...

โอบเคยบอกผมก่อนหน้านี้แล้วว่าที่บ้านซื้อรถใหม่ไว้เมื่อลูกชายเรียนจบ เจ้าตัวเองก็กะจะผ่อนคืนด้วยเงินเดือนพอเริ่มทำงานแล้ว ยังไม่ได้ขึ้นไปเอาสักที นี่คงขับกลับลงมานั่นแหละ

แต่ผมไม่ได้อยากได้รถใช้ อยากให้คนตรงหน้ากลับมาเหมือนเดิม ยิ้มง่ายๆ หัวเราะง่ายๆ มีอะไรก็บอกกัน... เหมือนเก่า

“ไม่เป็นไร ไม่กวนดีกว่า... พรุ่งนี้รถก็ซ่อมเสร็จแล้ว”

โอบนิ่ง ก่อนจะพูดแค่ “อ้อ” เก็บกุญแจลงกระเป๋าแล้วเดินไปเลย ผมได้แต่มองตาม จนอีกฝ่ายลับไปแล้วจึงนั่งลงที่เดิม

ความจริงผมยังอยากถามเรื่องอะไรอีกเยอะแยะ สอบเป็นไง ขับรถได้พักบ้างหรือเปล่าถ้าง่วง เหนื่อยไหม...

แต่... บางทีก็ดูจะสวนทางกัน


รุ่งขึ้นตอนเช้าผมก็ไปรับรถเสียให้มันเสร็จๆ กำลังตรวจเช็ครถพอดีคุณศรัณย์เดินออกมาจากในห้องทำงานพร้อม... ภัคพล

ผมชะงัก แต่คิดว่าคงคุยงานเพราะบริษัทที่ภัคทำอยู่ดูเรื่องกฎหมายให้บริษัทคุณศรัณย์ จนเจ้าของอู่เอ่ยทัก “คุณแทคมารับรถหรือ”

ผมยังไม่ทันพูดอะไร เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น อีกฝ่ายจึงเอ่ยขอโทษก่อนเดินออกมาคุยอีกทางหนึ่ง ส่วนเพื่อนผมก็ยืนยิ้มๆ ตามปกติ ผมเลยว่า

“ทำงานแต่เช้า”

“ไม่ใช่งานหรอก”

ผมอึ้งไปนิดแล้วจึงประมวลผลได้ จริงๆ แล้วก็ไม่แปลกเพราะจะว่าไปสองคนยังโสดอยู่ทั้งคู่แถมเสน่ห์ล้นเหลือพอๆ กัน ภัคพูดต่อ

“นัดกินข้าวเช้า... เขารู้ว่าบริษัทเราน่ะมันเข้าสายเลิกดึก แต่คราวนี้ชวนกินด้วยไม่ได้นา ไว้ค่อยไปกินกันทีหลัง กลุ่มเพื่อนๆ ด้วย”
   
พอหายแปลกใจแล้วผมก็อดกังวลขึ้นมานิดๆ ไม่ได้ ไม่ใช่อะไร ผมดูบัญชีคุณศรัณย์มาเกือบสองปี พอเข้าใจแพทเทิร์นการเดตของเขา ตอนแรกก็เหมือนจะถูกชะตาทั้งนั้น คุณศรัณย์เป็นคนช่างเทคแคร์ อัธยาศัยดี จึงทำให้คนประทับใจได้ไม่ยาก แต่เพื่อนผมจบความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนักได้ไม่นาน ถ้าคุณศรัณย์ยังมารูปแบบเดิมคือออกไปหนสองหนแล้วทิ้งขว้าง... โอเค ทิ้งขว้างอาจจะแรงไป เรียกว่าไม่ติดใจแล้ว เพื่อนผมก็เจ็บซ้ำสองอีก

แต่นี่ก็อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้คุณศรัณย์ยังไม่ออกไปกับลูกค้าในบัญชีผมคนอื่นในช่วงนี้... เหมือนเขาดูทีละคนก็จริง แต่ระยะเวลาที่ดูตามสถิตินั้น... สั้นมาก

ถ้านับกันในฐานะที่ผมเป็นที่ปรึกษาของคุณศรัณย์อย่างเดียว ผมไม่ควรเข้าไปยุ่ง ควรจะยินดีด้วยซ้ำที่ตอนนี้เขามีคนออกไปด้วยที่ถูกใจ แต่เพราะ ‘คนที่ออกไปด้วย’ เป็นเพื่อนผม... ถ้าภัคเป็นลูกค้าในบัญชีตามปกติ ผมก็ไม่มีหน้าที่ไปเตือนก่อนอยู่แล้ว

“ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นน่ะ... แค่คุยกันเฉยๆ ยังไม่ได้อะไรเลย”

“คุณศรัณย์เขา... ตัวเลือกเยอะ” ผมพยายามเลือกคำให้ตรงและไม่เกินความจริง “เขาก็รู้ด้วย”

“เอ้า แล้วคิดว่าเราไม่มีหรือ” ภัคก็หัวเราะขำ “ถ้ายังห่วงเรื่องที่แล้วมาน่ะก็ช่างเถอะ ก็รู้นี่ว่าไม่จมอยู่แล้ว”

ผมบอกภัคไปอีกหลายประโยค ไม่ได้ขายคุณศรัณย์หรือว่าใส่ร้ายอะไร แต่ก็อยากให้รู้ไว้ ภัคพยักหน้า ก่อนจะบอก

"ถ้าเป็นคนอื่นมาพูดด้วยอย่างนี้... จะคิดแล้วว่าเพราะหวงคุณศรัณย์ เลยไม่อยากให้เดต”

"เฮ้ย ไม่ใช่!" ผมร้อง "ก็แค่เป็น..."

"เออ รู้แล้ว รู้แล้ว ว่าห่วง ไม่ต้องห่วง” ภัคย้ำ ก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้ผมชะงักขึ้นมา “ความจริง... คุณศรัณย์เขาก็ลองพยายามคุยก่อนแล้วนี่ ตั้งแต่แรกๆ ที่ทำงานด้วยกันเลย แต่แทคไม่สนใจ เขาไม่ได้บอกหรอกนะ แต่เอาจากที่เห็น กับที่เคยเล่า...”

“เขาเป็นลูกค้า...”

“ลูกค้าหรือเปล่ามันไม่สำคัญเท่าชอบหรือเปล่าหรอก แต่นี่ก็คงไม่ชอบ...” ภัคว่า “ไม่ได้ชอบใช่มั้ย”

เพราะไม่ได้สนใจ หรือว่ามองคุณศรัณย์ในแง่นั้นตั้งแต่ต้น เลยไม่ได้อยู่ในความรู้สึกนึกคิดส่วนนั้น... ผมก็ตั้งใจทำงานให้เขาดีที่สุด เหมือนที่ทำให้เสี่ยน็อต ให้ลูกค้าคนอื่นๆ แต่ไม่ได้อยากจะใช้เวลาอยู่กับเขาให้มากขึ้น มากขึ้น...

“เปล่า ทำไมต้องถามอีก”

“ก็เอาให้แน่ใจ” ภัคหัวเราะ “ขนาดคนที่ชอบบางทียังดูเฉยๆ แต่นั่นก็เรา เป็นเพื่อน ถ้าเป็นคนที่แทคชอบเขาอาจจะเข้าใจก็ได้”

มีเรื่องหนึ่งที่ภัคคงไม่รู้ เพราะตอนภัคบอกผมว่าเจ้าของตัวอักษรย่อนั้นมีคนอื่นไปพร้อมกันด้วย เป็นรุ่นน้องคณะ ไม่ได้ไกลตัวเลย เขาก็มาบอกผมเหมือนกันว่าตัวผมเองปล่อยให้เกิดช่องว่างในความสัมพันธ์ขึ้นมา จนคนอื่นเข้ามาแทรก ทั้งๆ ที่เหตุผลเดียวกันนี้แหละ คือเหตุผลที่พูด ยามรัก... ว่าผมเข้าใจ เว้นระยะ ให้เขามีอิสระ... ก็อิสระจนไปมีคนอื่นได้ละมัง

ครั้งแรก... เมื่อบอก ผมพร้อมจะปรับปรุงตัว ถึงจะคิดว่าทำแล้ว ใส่ใจแล้ว ดูแลแล้ว แต่ถ้าต้องถึงกับไปเฝ้ากันที่คณะ กินข้าวด้วยกันทุกมื้อเขาก็รำคาญอีก (มารู้ภายหลังว่ากิ๊กเบอร์สาม อยู่คณะข้างๆ) แถมผมยังรำคาญตัวเอง เพราะต้องตามถามเฝ้าไม่ให้คลาดสายตาแบบนั้นไม่ใช่ตัวผมเลยสักนิดเดียว

ภัคไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงทนอยู่ได้ ทั้งๆ ที่เรื่องแบบนี้เกิด หลายหน... เรื่องเดิมๆ เดิมๆ... ทุกคู่คงมีเรื่องแบบนี้เข้ามาบ้าง หรือเปล่า? เพราะตอนแรกผมโทษตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง เชื่อเขา ที่บอกว่าผมเป็นสาเหตุให้เขาต้องไปหาคนอื่น แต่เมื่อสัญญาแล้วว่าจะไม่เกิดอีก แต่ยังเกิด ทั้งๆ ที่บอกแล้วว่าถ้ามีอะไร ให้คุยกันก่อน ก็ทนจนทนไม่ไหวเพราะความทุกข์มันมากกว่าความสุขขึ้นทุกทีจนไม่เหลือแล้วนั่นแหละถึงได้ย้ายความรักมาไว้ที่ตัวเองบ้าง

กลับบ้าน กลับไปหาพ่อแม่ คนที่รักเราจริงๆ ดีกว่า

เพราะความรักย่อมไม่ทำร้ายกันแบบนี้

ก่อนหน้านั้นภัคเตือนแล้วเตือนอีกไม่ใช่ผมไม่ฟัง ไม่ใช่ไม่เชื่อว่าเพื่อนหวังดีหรือเป็นห่วง แต่จิตใจคนเรามักเลือกเอาเพียงสิ่งที่อยากได้ยิน เพราะหวังว่ามันจะเป็นไปตามนั้น...

ผมไม่รู้ว่ากับคราวนี้ ผมก็เลือกเห็นเลือกได้ยินแต่เฉพาะบางส่วนหรือเปล่า... ถ้าคุณศรัณย์ตัวเลือกเยอะ ภัคก็ตัวเลือกเยอะเหมือนกัน พูดออกจากปากเอง

ก่อนจะห้ามตัวเองทันผมก็เปรยขึ้นไปแล้ว “เออ... เห็นว่าเจอโอบอีกที่งานแต่งงาน”

“ใช่ โลกกลม ก็เลยคุยกันมาเรื่อยๆ”

ที่เคยคิดว่าคงไม่มีอะไรเพราะภัคก็รู้เรื่องเมื่อก่อน แต่เอาเข้าจริงภัคไม่ได้รู้เรื่องอะไรระหว่างโอบกับผมในปัจจุบัน หรือความจริงตอนนี้ผมก็ไม่รู้แล้วด้วยว่าระหว่างเรามันมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ยังถาม

"แล้วคุณศรัณย์ล่ะ"

"กับคุณศรัณย์ก็คุย..." ภัคตอบแล้วว่า “เออเย็นนี้งานวันเกิดพี่อิทคงตามไปทีหลังนะ...”

คุณศรัณย์เดินออกมาพอดี ผมรีบขอตัว ปล่อยให้คนที่กำลัง ‘คุยๆ กัน’ ไปกินข้าวเช้าอย่างที่นัด แล้วพาตัวเองมาถึงออฟฟิศได้ไงไม่รู้

จอดรถแล้วผมก็ยังนั่งอยู่นิ่งๆ พูดให้ยุติธรรม โอบก็ไม่ได้มีพันธะอะไร ผมคิดตลอดว่าอีกฝ่ายยังมีสิทธิ์เลือก มีสิทธิ์เปลี่ยนใจ... อยากให้เป็นอย่างนั้นไหมมันอีกเรื่อง แต่ก็มีสิทธิ์... เหมือนที่ภัคหรือคุณศรัณย์มีสิทธิ์

เพราะยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกับใครทั้งนั้น

ทำงานในบริษัทนี้ ผมควรจะไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ

นั่งอยู่อีกพักถึงนึกได้ ลืมของขวัญวันเกิดพี่อิทไว้ในห้อง ห่อแล้วเขียนการ์ดเรียบร้อยแล้วนั่นแหละแต่พักนี้ก็ใจลอยจนลืมหยิบออกมา ไว้เลิกงานกลับไปเอาแล้วค่อยเลยไปเลี้ยงก็แล้วกัน

ผมผ่านวันนั้นมาได้ กลับถึงคอนโดได้ ขึ้นชั้นห้า... เข้าห้องตัวเองหยิบของโดยไม่มองห้องตรงข้าม

ไม่ควรรู้สึกอะไร... แต่ยังไม่พร้อมเจอ เท่านั้นเอง


แต่ความพร้อมไม่พร้อมของผมคงไม่มีผลกับโชคชะตา เพราะพอย่างเข้าร้าน... ซึ่งเป็นร้านเดิมกับที่ผมเจอโอบครั้งแรก ก็เห็นเจ้าตัวนั่งอยู่ก่อนแล้วที่โต๊ะ พี่อิทลุกขึ้นรับผม เลยยื่นของขวัญให้ อวยพรกันเรียบร้อยก็อดถามเบาๆ ไม่ได้

“โอบไม่ได้เป็นลูกค้าเรา พี่อิทเชิญมาด้วยเหรอ”

“แหม... น้องโอบเขาน่ารัก” คำตอบไม่ตรงคำถาม ก่อนพี่อิทจะขยายความ “ขอให้ช่วยเป็นธุระเรื่องสถานที่ สายรหัสเขามีหุ้นอยู่ได้ส่วนลดตั้งเยอะจะไม่เชิญได้ไง”

ผมลงนั่งข้างครีมซึ่งกำลังสนุกสนานกับการกิน ภัคยังไม่มา อาจยังไม่เลิกงาน... แต่แล้วก็รู้สึกว่าที่ว่างข้างตัวมีคนจับจอง หันไปก็เจอ... คนตรงข้ามห้องนั่นแหละ

โอบมองผมนิ่งอยู่ครู่ก่อนเอ่ย “แท...”

“อ้าวคุณศรัณย์มา” ครีมยกมือไหว้แล้วเชิญให้นั่งอีกข้างแต่ผมผุดลุกขึ้น “คุณศรัณย์ครับผมเชิญคุยด้วยหน่อย”

คุณศรัณย์ดูงงๆ แต่ก็เดินตามมาโดยดี ผมไม่ได้หันไปมองอีกฝั่ง พยายามจดจ่ออยู่กับเรื่องที่ต้องพูดก่อนภัคจะมาถึง

แต่อันที่จริงก็พูดลำบาก จะบอกออกไปโต้งๆ ว่า เพื่อนผมเพิ่งเลิกกับคนมาไม่ค่อยดี กรุณาระวังด้วยนี่คงยุ่งจนเกินเหตุ (เท่านี้ก็ไม่ใช่ไม่รู้ตัวว่ายุ่งอยู่แล้ว) ที่สำคัญ มันก้าวก่ายและขายเรื่องเพื่อนมากไป และผมก็เริ่มได้แค่

“คือ... ภัคเป็นเพื่อนผม”

“ผมรู้” อีกฝ่ายพยักหน้า “คุณแทคไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

“อย่างเพื่อนผมน่ะ... ใครเห็นก็ชอบ แต่ไม่ค่อยมีใครพยายามจะเข้าใจ... เท่าไหร่จริงๆ ก็เลย...”

“คุณแทคไม่ต้องห่วงหรอก” คุณศรัณย์ว่าอีกครั้ง ก่อนจะหัวเราะ “ภัคเขาก็โตแล้ว เป็นผู้ใหญ่ ดูแลตัวเองได้ แล้วผมก็ไม่โกหกปิดบังเขา รับรอง นี่เรารู้กันหมดทุกอย่างแหละ ดีออก มีคู่แข่งยิ่งรู้สึกมีไฟ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก็ต้องมีท่าทีกับเราด้วยแหละนะ”

คุณศรัณย์คงรู้ว่า ‘คู่แข่ง’ อีกคนยังนั่งอยู่ข้างนอกด้วย ก็ดี มีผมแหละที่ไม่รู้หรือไม่อยากรู้อยู่คนเดียว ตอนแรกน่ะ

“เอาเป็นว่าไม่ต้องกังวล” อีกฝ่ายบอก “ผมกับภัคเราพูดกันรู้เรื่อง แฟร์ๆ”

“... ครับ”

ผมเหลือบเห็นโอบเดินผ่านมา หยุดนิดหนึ่งแล้วก็ผ่านเลยไป... ผมรีบกลับโต๊ะก่อน ส่วนคุณศรัณย์ว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ถึงโต๊ะก็เจอภัคนั่งคุยกับครีมอยู่แล้ว

ผมพยายามคิดว่าผมก็ควรจะ ‘แฟร์ๆ’ เหมือนคุณศรัณย์ แต่รู้ตัวเองเอาตอนนี้ว่ายังไม่พร้อมจะเห็นโอบกับภัคด้วยกัน ทักไปคำสองคำก็บอกว่าปวดหัว ซึ่งปวดจริงๆ ขอกลับบ้านก่อน รีบลาพี่อิทที่ยังท้วงแล้วเดินออกมา

... เมื่อก่อนชีวิตคงง่ายกว่านี้ สมัยพ่อกับแม่ยังหนุ่มยังสาว ที่แม่บอกว่า เป็นเพื่อน... คือเพื่อนจริงๆ 'คุยกัน' ไม่มีหรอก มีแต่จีบ แล้วก็... ขอเป็นแฟน

ยุคสมัยเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน แต่ไม่ว่าจะยุคไหน ความรักก็ยังยากเหมือนเดิม

ผมยืนอยู่หน้าร้าน ตอนเย็นขับรถกลับแล้วก็จอดทิ้งไว้คอนโด ขี้เกียจขับออกมาอีกแล้วไง... พยายามงมหาแท็กซี่ว่างในมหาสมุทรรถ ใช้เวลาจนมีคนตามออกมาได้นั่นล่ะ

“ไปที่โต๊ะไม่เห็นแล้ว... พี่ภัคบอกปวดหัวจะกลับ ไม่สบายหรือเปล่า”

พูดเรื่องปวดหัวไม่สบายอะไรนี่ แล้วผมก็ดันนึกถึงยาพาราน้ำ สูตรเภสัชกรทำเฉพาะในแล็บตำรับนั้นขึ้นมา ความรู้สึกที่ว่ามีใครทำอะไรให้ ‘เป็นพิเศษคนเดียว’ น่ะหรือ...

“เมื่อกี้พี่ภัคว่า...”

“คุยก็คุย อย่าทำคนอื่นเขาเสียใจอีก... แล้วกัน”

“พูดอะ...” อีกฝ่ายคว้าแขนเอาไว้ ผมพูดต่อราบเรียบ

“กลับเข้าไปเถอะ”

โอบคลายมือลง มองมาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก และผมไม่ควรจะ ‘ถือ’ กับเรื่องแบบนี้ แค่คิดว่าน่าจะบอกให้รู้กันบ้าง เพราะคุณศรัณย์ หรือแม้แต่คู่เดตเสี่ยก็ไม่เคยให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเขาเป็นคนเดียว หรือความจริงผมควรจะรู้เอง แต่ไพล่ไปคิดอีกทางก็ไม่รู้

ตอนนี้ หรือว่าเมื่อก่อน ก็รู้ทีหลังคนอื่นทุกที

พี่อิทตามออกมาแต่ผมได้แท็กซี่แล้ว เธอถามว่าโอบก็จะกลับด้วยหรือ บ้านอยู่ทางเดียวกัน กลับก็ดี เพราะผมดูหน้าตาไม่ค่อยสบาย

ผมชิงพูดเสียก่อน "โอบยังมีเรื่องคุยกับภัค"

ขึ้นรถแล้วผมไม่หันมองข้างหลัง ไม่มองอะไรทั้งนั้น บอกซอยคนขับ เอนหลังพิงพนักหลับตา

ทำไมถึงเรียกว่าหลุมรัก... ทำไมต้องเป็นหลุมด้วย

ถ้าตกแล้ว ก็อยากจะตกต่อไปเรื่อยๆ อยากให้ 'หลุม' นี้ ไม่มีที่สิ้นสุด

เพราะเมื่อถึงพื้นกะทันหันแล้วมันจุกและเจ็บ

"คุณ... คุณ!" ได้ยินเสียงเรียกแว่วๆ “แหมหลับเพลิน... ลุงถามว่าเลี้ยวซอยข้างหน้าเลยใช่ไหม”

ผมไม่ได้บอกลุงว่าไม่ได้หลับ ไม่รู้ว่าสีหน้าตัวเองเป็นยังไง แต่ลุงก็ถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเบาลง

"เป็นอะไรหรือเปล่าคุณ" 

ผมมองออกนอกหน้าต่าง ตอบแบบที่รู้ว่าลุงคงไม่เข้าใจ แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องมีใครเข้าใจก็ได้

"... รู้สึก... เหมือนตกจากที่สูงเลยลุง"

[เดหลี]

คุณ BeeRY เนอะ จริงๆ ก็ไม่มีอะไรสักหน่อย แต่คนอื่นมองแล้วคิดไปอีกแบบ  ขอโทษด้วยนะคะที่มันยังคงอึนอีกตอน แต่ใกล้แล้วละ

คุณ mild-dy ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ Windyne เห็นด้วยทุกอย่าง (เล่นง่ายมาก 55) ฝากอ่านต่อละกันนุ ป.ล. แอบเห็นนิยายคนอ่าน ถึงยังไม่ได้ตามตอนนี้แต่เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณมากที่อ่านเรื่องนี้ค่ะ

คุณ malula อิชั้นว่าตอนยังไม่เป็นอะไรกันอะตัวคิดมากนะ คือมันไม่มีความแน่นอนไรเลยสักอย่าง 55 ยังไงก็ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

คุณ Naenprin นี่ก็เปิดใจ๊เปิดใจ ดูแอบตกหลุมเขาไปด้วยแล้วนะ 55 ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ Gokusan มันเป็นแบบนี้จริงๆ บางทีคิดว่าไม่พูดก็น่าจะเข้าใจ แต่ความจริงมันเข้าใจไขว้เขวได้ง่ายมากถ้าไม่พูด นี่คุณศรัณย์เธอก็ไปหาคนที่เป็นไปได้ของเธอแล้ว คอยดูกันต่อนะคะว่าใจตัวเอกเรามั่นคงพอไหม แอบขอให้เชียร์แพ็คคู่ต่อ อิอิ

คุณ PapermintReal โอ๋ๆ อ่านต่อดีกว่าน้า

คุณ NewYearzz เห็นด้วยเหมือนกันค่ะ ยิ่งเรื่องคิดไปเองแต่เพราะมันอยู่ในความคิดของเรา จากสิ่งที่เราเห็นมา ก็เลยมั่นใจว่าถูกแล้วเนี่ย... แก้ยาก แต่ก็แก้ด้วยความเข้าใจนั่นแหละนะ ขอบคุณนะคะ รักคนอ่านเหมือนกัน

คุณ yisren. ตอนที่แล้วหน่วงแล้วตอนนี้เรียกว่าอะไรดี...

คุณ iforgive คุณศรัณย์เปลี่ยนเป้าหมายแล้วสิ จริงๆ ถ้าไม่ปากหนักจะไม่เกิดเรื่อง 55

คุณ mesomeo2 อร๊าย คาแรกเตอร์ไปเป็นนายหัวไรงิ 55

คุณ goosongta ขออึมต่ออีกตอนนะ แต่เรื่องนี้ส่วนไม่อึมเยอะกว่าแน่นอน ฝากอ่านต่อด้วยค่า

คุณ kyoya11 นิดนึงนะ อ่านต่อนะ อิอิ

คุณ Theomen คราวนี้แทคคงคิดว่าพูดไปตรงๆ ไม่ได้แล้วค่ะ แต่เรื่องมันก็จะคลี่แหละเนอะ ขอบคุณที่รออ่านค่า

คุณ ่patsaporn จริงค่ะ แล้วโอบภัคมันจะยังไงล่ะเนี่ย (อ่านต่อนะคะ อิอิ) คุณศรัณย์แกก็ไปพยายามกะคนที่มีท่าทีดีกว่า แทคไม่อยากกวนสมาธิโอบจริงๆ แหละค่ะ มีแต่คนอ่านที่เข้าใจแทค กร๊าก นี่ก็ไม่รู้ผลสอบจะออกมาเป็นไงเลยเนี่ย ขอบคุณเหมือนกันค่า

คุณ KAEHUB บางทีก็เกิดขึ้นได้ คนเรา เฮ้อ ถึงตอนนี้มันพูดยากจริงๆ นะ

คุณ kubkamsoda มาแล้ว ฝากอ่านต่อด้วยค่า

คุณ Millet ผ่านมาก็ต้องมีผ่านไปจิ ถ้าไม่เกิดเมฆหมอกมันก็จะไม่เกิดความชัดเจนตามมากร๊าก ขอบคุณสำหรับการอ่านนะคะ

คุณนอนกินแรง หวงนะแต่แบบ ไม่รู้หวงได้มากเท่าไหร่เหมือนกัน เหอ ตอนแรกๆ ตอนความสัมพันธ์ยังไม่ชัดเจนก็มีกำกวมเช่นนี้แหละหนอ ขอบคุณที่อ่านนะคะ

คุณ pim_onelove มีส่วนนะ เป็นคนนิสัยอย่างนี้ด้วยส่วนหนึ่งแล้วก็คิดว่ากับคุณศรัณย์ไม่มีอะไรสักหน่อยซึ่งโอบก็ควรเข้าใจ (ก็เห็นเข้าใจมาตั้งนาน) ตอนนี้น่าจะได้คำตอบเรื่องที่เชียงใหม่มากขึ้นนะคะ ฝากอ่านต่อด้วยน้า

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เลขบทมันเป็นอันลัคกี้นัมเบอร์ (เกี่ยว?) ถ้ามองว่าโอเวอร์รีแอคไหมทั้งคู่ก็อาจจะ... แต่อารมณ์นั้นคนน้อยใจมันก็น้อยใจจริง (เคยอยู่ในเหตุการณ์คล้ายกันแต่ไม่ใช่ชีวิตคนเขียนเองนะ 55 แล้วเวลาเป็นแบบนี้จะไม่ดราม่าแบบระเบิดลงด้วย อึนงี้แหละ) ได้แต่ฝากให้อ่านต่อนะคะ

ขอบคุณคนอ่านทุกท่านมากค่ะ 

[malula]

ไปกันใหญ่แล้วแทค คิดไปถึงไหนแล้ว
โอบก็นะ อุบเงียบอยู่ได้ มั่นใจตัวเองหน่อย
ยังไม่เริ่มก็เจ็บซะแล้ว อย่างนี้จะไม่เข็ดขยาดความรักได้ไง

[Zelsy]

ทำไมมันมืดมนกว่าเดิมครับ

[Naenprin]

 

รู้สึกเหมือนเรื่องราวจะไปกันใหญ่

ต่างคนต่างเข้าใจผิดอะไรไปกันใหญ่แล้ว

ทั้งคู่ก็ยังคงเงียบกันอยู่

[puppyluv]

อึนๆ แต่เชียร์ให้ผ่านไปด้วยดี
ไม่พูดอะไรเพราะไม่ต้องอธิบายอะไร
บางทีมันก็ใช้กับคนรักกันมิได้เน้อ
โอบสู้ๆ
คุณแทคก็อ่อนให้น้องเยอะๆ หน่อยก็ได้
กดบวกและเป็ด
ชอบทับทิมกรอบ แต่ลอดช่องหาร้านถูกใจยาก
ชอบน้ำกะทิแตงไทยมากกว่า

[Gokusan]

เม้นท์ก่อนด้วยการอ่านคร่าวๆ << เดี๋ยวมาตามละเลียดต่อ

ยังไม่มีอารมณ์อยากอึนตาม แต่ก็...
ตาโอบ!! ถ้าเขาปิดโอกาส ตัดเธอออกจากชีวิต ฉันจะสมน้ำหน้าให้ ฮึ่ม!!

.....................................

กลับมาอ่านแบบค่อยๆ ค่อยๆ ไป...
ค่อยๆ ซึมซับความโกรธไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ...
น้องแทคอาจแค่น้อยใจหรือคิดโทษตัวเองว่าสำคัญตัวผิด
แต่ถ้าเป็นเราเองคงเดือดพล่านตั้งแต่ตาโอบกลับบ้านโดยไม่บอกแล้ว!!
ก็ถ้าไม่รู้สึกว่าเราพิเศษ...แล้วมาทำให้เราคิดว่าพิเศษทำไม(วะ) แถมเป็นได้คนเดียวไม่ใช่รึไง ฮึ่ย!!

แม้จะมีแต้มเล็กๆ ตรงที่กลับบ้านไปเอารถมาให้ใช้ แต่มัน.....
ไม่รู้ว่าจะทดสอบความรู้สึกหรือไม่ทันคิดว่าเขาจะรู้สึกอะไรเวลาที่เราไม่อยู่ด้วย
แต่คนที่มีแผล...แม้มันจะหายแล้ว แต่มันระแวง...เหมือนคนซ้อนมอ'ไซค์ พอล้มแผลหาย ก็ยังกลัวอยู่

คนรู้กับคนไม่รู้...ความรู้สึกมันต่างกัน
ในความสัมพันธ์...การไม่พูดไม่บอก ปล่อยให้คิดเข้าใจไปเอง จะทำให้เรื่องไปกันใหญ่

โกรธนะ ลดป้ายไฟลง...ก็เชียร์ต่อแหละ แต่มันเมื่อย ;p

[iforgive]

สงสารแทคนะ  จะโทษแทคก็ไม่ได้  โอบเองก็พอจะรู้นี่ว่าเกิดอะไรกับแทคบ้าง
โอบน้อยใจได้ แต่ต้องเข้าใจแทคด้วย ตอนนี้เหมือนแทคปลีกตัวออกมา คิดอะไรไปไกล
คงไม่อยากเจ็บมากไปกว่านี้  เฮ้อ ตอนหน้ามาเร็วหน่อยได้หรือเปล่าหนอ

[kyoya11]

อะไรกัน
บรรยากาศช่างมืดซะเหลือเกิน

[yisren.]

หน่วงมหากาพย์!!!! อ่านแล้วหัวใจมันเนือยๆ 

[SenzaAmore]

  หัวเราะทั้งน้ำตาค่ะ ดีใจอ่ะที่มาอัพต่อ....แต่ทำไมมันบรรยากาศอึมครึมจังเลยอ่ะ 

"ทำไมถึงเรียกว่าหลุมรัก... ทำไมต้องเป็นหลุมด้วย

ถ้าตกแล้ว ก็อยากจะตกต่อไปเรื่อยๆ อยากให้ 'หลุม' นี้ ไม่มีที่สิ้นสุด

เพราะเมื่อถึงพื้นกะทันหันแล้วมันจุกและเจ็บ"
^
^
"... รู้สึก... เหมือนตกจากที่สูงเลยลุง"


อ่านประโยคนี้แล้วมัน...... ไม่มีคำบรรยายค่ะ

มาต่อเร็วๆน้าาา

[Takarajung_TK]

 

[่patsaporn]

ตอนหน้าน้องโอบจะพยายามรุกเพื่อรักมากกว่านี้มั้ยคะ ถ้าไม่พี่ก็จะเลือกเชียร์แล้ว บู่วววว (เข้าข้างแทคกันเห็นๆ)
พี่แทคคิดไปไกลแล้วนะโอบ ภัคก็แบบดูมาลึกลับอะไรกันตอนนี้ทั้ง ๆ ที่เป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ
คิดในแง่ดีโอบคงคุยกับภัคเรื่องแทครึป่าวนะ อาจถามโน่นนี่ตามประสา สนิทกันเร็วเกิ้น
แล้วถ้ามองในมุมโอบบ้างเค้าก็คงผิดหวังเสียใจน้อยใจของเค้าล่ะมั้งถึงรีบกลับบ้านไปไม่บอกแทค
ส่วนหนึ่งคงอยากรีบไปเอารถเห็นรถแทคเสียไม่อยากให้ลำบาก พอเอามาให้แทคก็แบบไม่เอาอีก
แล้วก็ไม่บอกว่าไปรอสนามสอบ โอย...คนอ่านอยากวิ่งปรู้ดไปเป็นพรายกระซิบมาก
พูดน้อยกันเหลือเกิน... ฟังกันก็น้อยอีก น้องโอบจะพูดอะไรทำไมพี่แทคไม่ฟังอ่าคะ คนอ่านอยากฟังจะแย่
แบบนี้ก็คิดกันไปคนละทางสองทางอ่ะสิ ลุ้นนะลุ้น อยากให้ได้กันมากกกกกกกกกก 555

มาต่อเร็ว ๆ ได้ป่ะคะ ขอแบบตรง ๆ กันเลย กร๊ากๆๆๆ   

[BeeRY]

อื้อหือ ตอนนี้ทำเอาพูดไม่ออก รู้สึกจุกๆเจ็บๆหน่วงๆไปทั้งตอนเลย
ขอให้เรื่องโอบกับภัคเป็นแค่การเข้าใจผิดด้วยเถอะ เจอแบบนี้เหมือนโดนหักหลังเลยอะ
ร้องเพลงไม่รักไม่ต้องให้น้องโอบฟังดีไหมนะ สงสารแทคอะ เราเข้าใจความรู้สึกนะ เคยอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกัน ฮือออ