นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น
ตัวละคร แสะสถานที่ไม่มีอยุ่จริงและเป็นเพียงสิ่งสมมตินะคะ
................
……………..1……………………
“คุณป้า ใจเย็นๆก่อนนะครับ ผมว่าไอ้เล็กมันคงไม่เป็นอะไรหรอกครับ” ผมเอ่ยปลอบหญิงวัยกลางคนที่นั่งร้องไห้มาร่วมชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุดร้องสักที
“นั่นสิครับคุณแม่ ผมว่าน้องต้องไม่เป็นอะไรหรอกครับ” เสียงนิ่ง เอ่ยบอก ก่อนที่ผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นจะนั่งลงบ้าง
“ใหญ่ ใหญ่ต้องตามหาน้องนะลูก แม่ผิดเองแม่ผิดเองที่ทำให้เล็กต้องเป็นแบบนี้ ทุกอย่างมันเป็นความผิดของแม่”
“แม่อย่าโทษตัวเองเลยนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะพาน้องกลับมาให้ได้ ผมเคยทำให้แม่ผิดหวังเหรอครับ แม่ไปพักผ่อนก่อนนะ
ครับ” เขาคนนั้นบอกกับแม่เสียงอ่อนโยนก่อนจะให้สาวใช้พาไปพักที่ห้อง
ผมเห็นว่าแม่ไอ้เล็กหยุดร้องไปแล้วคงหมดหน้าที่ที่ผมจะต้องอยู่ในบ้านหลังนี้สักที
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนครับน้องเมฆ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” เสียงนิ่งๆกับสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์บอก แม้ว่าสีหน้านั้นจะดูนิ่งและดูอ่อนโยนราวกับเจ้าชายแต่ในความจริงผู้ชายคนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับปีศาจ ปีศาจที่มาในคราบของเจ้าชายในนิทาน
“ปล่อย ผมไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ” ผมบอก
“แต่พี่มี” เสียงนั้นยังคงนิ่งแต่มือแกร่งกลับบีบต้นแขนผมแน่น
“คุณใหญ่คะ จะรับของว่างด้วยเลยไหมคะ” นมพิศเอ่ยถาม
“ไม่ล่ะครับนม พอดีผมมีธุระนิหน่อยครับ” น้ำเสียงสุภาพเอ่ยบอกก่อนจะยกยิ้มให้นมพิศ
“ค่ะ งั้นนมไม่รบกวนนะคะ”
“ครับนม” เขาหันไปยิ้มให้คนเก่าคนแก่ ก่อนจะลากผมขึ้นมาบนห้อง
“เมื่อไหร่จะปล่อย” ผมบอกเสียงเย็น
“ทำไมต้องปล่อย ”
“ผมไม่ได้มีธุระอะไรกับคุณ กรุณาปล่อยผมได้แล้วครับ คุณชลธร” ผมบอกสียงสุภาพ แต่กลับได้รับเพียงแรงบีบที่เพิ่มขึ้น
“ทำไมไม่เรียกพี่ เหมือนเดิมล่ะครับน้องเมฆ”
“ผมไม่มีพี่ชาย ขอตัวนะครับ” ผมบอกก่อนจะพยายามแกะมือออก แต่มันกลับไม่ขยับสักนิด
“หึ เดี๋ยวนี้กล้าหือกับพี่เหรอครับ”
ตุ๊บ!!
คนหน้านิ่งเหวี่ยงผมลงบนเตียงนอนใหญ่ก่อนจะกักผมไว้ด้วยแขนแกร่ง
“ปล่อย” ผมบอกเสียงรอดไรฟัน
“หึ ไม่เจอกันตั้งนานไม่คิดจะทบทวนความหลังกันหน่อยหรือไงครับ”
“ผมบอกให้ปล่อย ไม่งั้นจะหาว่าผมไม่เตือนนะ”
“จะทำอะไรเหรอครับ จะตะโกนให้คนช่วยเหรอ เอาสิ พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าใครๆเขารู้ว่าเมฆเป็น “เมีย” พี่ใครกันแน่ที่จะเสียหน้ามากกว่ากัน เอาสิครับ เชิญ” เขาบอก ผมเกลียดน้ำเสียงและท่าทางแบบนี้ของเขาที่สุด เพราะมันเหมือนผมกำลังแพ้ และไม่มีทางที่จะชนะเขาได้เลย
“กรุณาอย่าพูดอะไรพล่อยๆ ผมไม่ใช่เมียคุณ!!” ผมตวาดลั่น
“หึ ยังปากดีเหมือนเดิมเลยนะครับ หรือต้องให้พี่เอาภาพเก่าระหว่างเรามาให้ดูอีก น้องเมฆถึงจะจำได้” เขายิ้มเยาะ
ทำไมใครๆถึงมองว่าผู้ชายคนนี้แสนดีและสุภาพ เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมทุกด้าน ฉากหน้าที่สวยหรูมักจะมีเบื้องหลังที่ตรงข้าม ผู้ชายคนนี้คือปีศาจ คือคนที่ทำลายผมให้เหมือนกับตายทั้งเป็น
“ไอ้เหี้ยเอ้ย!!”
“อย่ามาทำตัวเป็นเหมือนพวกนางเอกในละคร หน่อยเลยน่า ของมันก็เคยๆกันอยู่ หรือว่าพอพี่ไม่อยู่น้องเมฆมีผัวใหม่ไปแล้วครับ”
“ต่ำ ผมไม่เคยคิดเลยนะว่าคนที่อยู่ในสังคมชั้นสูงอย่างคุณ มีจิตใจต่ำขนาดนี้”
“หึ ทำไมครับ พี่พูดแทงใจดำหรือไง ” เสียงนั้นยังคงเอ่ยเรื่อยๆ แต่มือแกร่งกลับบีบต้นแขนผมจนเป็นรอย ผมไม่ใช่คนอ่อนแอ
ไม่ใช่นางเอกในละครที่ต่อสู้ตบตีใครไม่เป็น แต่ทำไม ทำไมผมไม่เคยจะ ต่อกรกับคนๆนี้ได้เลยสักครั้ง ทำไมทุกครั้งที่ผมมองตา
คู่นี้ ผมถึงไม่สามารถทำอะไรเขาเลย ทำไมหัวใจผมต้องอ่อนแอและแพ้ให้สายตาคมนั่นทุกครั้ง
“ได้ข่าวว่ามีแฟน แล้วสินะครับ”
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะครับ พี่อยู่เฉยไม่ได้หรอก ถ้าเมียพี่ ต้องไปเป็น ผัวคนอื่น”
“หยุดพล่ามคำบ้าๆพวกนั้นสักที จะให้บอกกี่ครั้งว่าผมไม่ใช่เมียคุณ ไม่ใช่ และไม่มีทางใช่ ชีวิตนี้ผมรักน้องสาคนเดียวและคนๆ
เดียวที่ผมจะแต่งงานด้วยคือ น้องสา!!!” ผมตะโกนก้อง เอาให้มันได้ยินไปทั้งบ้านเลยสิดี คนบ้านนี้จะได้รู้สักทีว่า คุณชายผู้แสนดีของบ้าน ตัวจริงมันร้ายกาจแค่ไหน
“อ้อ งั้นเหรอครับ พี่เตือนน้องเมฆแล้วนะ ว่าอย่ามาขึ้นเสียงกับพี่ ทีแรกพี่ก็กะว่าจะเก็บผู้หญิงคนนั้นไว้ให้น้องเมฆเล่นแก้เบื่อสัก
พัก แต่พอคิดอีกที คงต้องกำจัดทิ้งแล้วล่ะมั้ง” เขาบอกเสียงเย็น ผมได้แต่สั่นสะท้านด้วยความกลัว แววตาคมที่ฉายแววไร้อารมณ์คู่นั้นเปลี่ยนไป กลายเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเลือดเย็น
“หยุดนะ คุณจะทำอะไรน้องสา อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” ผมเหวลั่น เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับน้องสาทั้งนั้น น้องสาบริสุทธ์และไร้เดียงสาเกินกว่าที่จะทันเล่ห์เหลี่ยมของคนตรงหน้าผม
“มันก็ขึ้นอยู่กับว่า น้องเมฆจะทำให้พี่พอใจหรือเปล่า” มือหนาไล้ไปบนหน้าผม จนต้องเบี่ยงหลบสัมผัสนั้นเป็นพัลวัล
“คุณต้องการอะไร”
“ง่ายๆ อย่างแรก เรียกพี่ว่าพี่ เหมือนเดิมซะ สอง ก็แค่เรามาทบทวนเรื่องเก่าๆกัน นิดหน่อย และข้อสุดท้าย เลิกกับผู้หญิงคนนั้นซะ!!!”
“ทำไมผมต้องเลิก”
“พี่บอกไปแล้วไง ว่าพี่ไม่ยอมให้เมียตัวเองไปเป็นผัวคนอื่นหรอกนะ ถ้าเมฆไม่เลิก พี่จะทำให้เลิกเอง จะเอายังไงครับ” ผมได้แต่กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ทำไมผมถึงทำอะไรเขาไม่ได้สักทีนะ
“ว่าไงครับ”
“ผมคงเลิกตอนนี้ไม่ได้หรอก ”
“ไม่ได้ พี่บอกให้เลิกก็คือเลิก ไม่มีการต่อรองใดๆทั้งนั้น หลังจากเสร็จ “ธุระ” ของเราแล้ว ก็โทรไปบอกเลิกผู้หญิงคนนั้นซะ อย่า
ให้พี่ต้องพูดซ้ำซากๆเข้าใจไหมครับ ”
ผมมองคนตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด เขากลับมาเพื่อแก้แค้นผมสินะ กลับมาเพื่อทำให้ผมทรมานสินะ
“ทำไม มองหน้าพี่แบบนั้นล่ะครับ”
“อย่าลืม สิ ว่าเมฆเองไม่ใช่เหรอที่อยากได้พี่จนตัวสั่น หึ สมใจแล้วไม่ใช่เหรอครับ” เขาบอกเสียงเย็น ก่อนจะบีบกรามผมแน่น
“อย่าคิดว่าพี่จะลืม เรื่องที่มันเกิดขึ้นนะครับ แล้วพี่ก็จะไม่ยอมให้เมฆลืมด้วย ถ้าพี่ต้องเจ็บปวดเราสองคนก็ต้องเจ็บปวดไปด้วยกัน ดีไหมครับ เจ็บปวดให้มันทรมานตายไปข้างนึงเลย หึ”
ร่างที่คร่อมอยู่บอกเสียงเย็น ก่อนที่ปากได้รูปจะประกบลงมา พลางส่งลิ้นร้อนวนเวียนในปากผม แม้พยายามปัดป้องแต่ช่วยอะไรไม่ได้สักนิด ทำไม ผมต้องแพ้ให้คนๆนี้อยู่เรื่อย เมื่อไหร่กันที่ผมจะสามารถเอาชนะเขาได้
“อย่าทำรอยนะ” ผมเหวลั่นพร้อมๆกับดิ้นหนีสัมผัสนั้นไปด้วย
“ทำไม กลัวว่าใครจะรู้หรือไง ว่ามีผัวแล้ว” เขาตะคอก
“หยุดพูดสักทีได้ไหม ผมไม่อยากฟัง!!!”
“พี่ไม่หยุด เมฆเองไม่ใช่เหรอที่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้พี่มา แล้วจะขัดขืนทำไม ยอมดีๆดีกว่าน่า นะที่รัก”
ผมกำลังเจ็บ
เจ็บปวดกับคำว่า ที่รัก ที่ไม่เคยออกมาจากใจเขาเลย ที่เป็นอยู่มันไม่ใช่ความรัก แต่มันคือความเกลียด ความเกลียดที่คนตรงหน้าต้องการทำลายผมให้ตายทั้งเป็น
....................TBC.....................
พอหอมปากหอมคอนะคะ ช่วงนี้พิต ทำงานแล้ว
อาจจะไม่ค่อยมีเวลามาอัพถี่ วันละสองสามตอนเหมือนเดิม
แตจะพยายาม อัพให้เร็วที่สุดเท่าที่สังขารจะอำนวยนะคะ
รักทุกคนนะ จ๊ะ
Pita
ซีรี่ย์ เล่ห์ ร้อย รัก
เล่ห์ร้าย กลายรัก (วัต เล็ก)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35499.msg2186462#msg2186462รักวุ่นๆ กรุ่นกาแฟ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40963.0
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
