คำเตือน กรุณาเตรียม อีโนไว้ด้วย เพราะคุณอ่านนิยายเรื่องนี้แล้ว ท้องอืด ชัวร์
………………………….4…………………………
“บ่วงที่เมฆเป็นคนสร้างขึ้นมันจะไม่มีวันจบ เพราะพี่ไม่มีวันปล่อยให้เมฆมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นอีกต่อไปแล้ว ถึงเวลาที่เมฆต้องชดใช้เวรที่ตัวเองก่อสักที อย่าคิดว่าจะหนีพ้น เพราะพี่ไม่มีวันปล่อยเมฆไป”ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างหนักคำพูดของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัวผมไม่ยอมไปไหน บ่วงแค้นนี้ผมเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองสร้างขึ้นมาจากความไม่รู้จักยั้งคิดของผม ถ้าตอนนี้ไอ้เล็กอยู่ข้างๆผมมันก็คงดีสินะครับ ผมคงมีใครสักคนให้ได้ปรับทุกข์บ้าง สำหรับผมไอ้เล็กเป็นมากกว่าเพื่อนเพราะ เราสองคนเป็นเหมือนโลกของกันและกัน ผมกับไอ้เล็กอาจถูกมองว่าเกิดมามีชีวิตที่สมบรูณ์แบบแต่คงไม่มีใครเคยรู้ว่าจริงๆแล้ว เราสองคนไม่เคยมีใครเลย ผู้คนมากมายที่เข้ามาหาเราก็แค่หวังจะอาศัยชื่อเสียงและเงินทองที่เรามีเท่านั้น ไม่เคยมีใครจริงใจกับเราสักคน ผมมีแค่มัน และมันก็มีแค่ผม
“เชี่ยเล็ก มึงไปอยู่ไหนของมึงว่ะ รู้ไหมว่ากูโคตรกลุ้มเลย”
Rrrrrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหลครับ”
“ครับผมจะรีบไปครับ”
ผมวางหูก่อนจะคว้ากุญแจรถออกจากห้องไปทันที
ผมมาถึงบ้านหลังหนึ่งมันเป็นบ้านสองชั้นหลังเล็กๆ ที่อยู่แทบชานเมืองเพื่อแยกให้คนในบ้านห่างจากสังคมเมืองที่วุ่นวาย ก่อนจะจอดรถหน้าบ้านแล้วเปิดประตูเข้าไปอย่างคุ้นเคย
“คุณเมฆ มาแล้วเหรอคะ” ผู้หญิงที่แต่งชุดเหมือนกับนางพยาบาลเดินเข้ามาหาผม
“ครับ แล้วนี่เป็นยังไงบ้างครับ เห็นโทรไปบอกว่าคลั่งอีกแล้ว”
“ก็เมื่อครู่จู่ๆเธอก็ ลุกขึ้นมาอาละวาดแล้วก็ขว้างของให้วุ่นไปหมด แต่ตอนนี้ก็ให้ยาไปแล้วคงจะไม่เป็นแล้วค่ะ คุณเมฆจะเข้าไปดูไหมคะ” เธอถาม
“แน่ใจนะครับว่าถ้าเห็นหน้าผมแล้ว เธอจะไม่คลั่งกว่าเดิมน่ะ”
“ไม่หรอกค่ะ ตอนนี้เธอหลับอยู่คงไม่ลุกขึ้นมาอาละวาดใส่คุณเมฆหรอกค่ะ”
“ไม่ดีกว่าครับ ยังไงผมก็ฝากคุณดูแลให้ดีด้วยนะครับ ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกผมได้ แค่ดูแลให้ดีที่สุดก็พอ”
“ไม่ต้องงห่วงค่ะ ดิฉันรับรองว่า จะดูแลคุณ วิภา ให้ดีที่สุดค่ะ” เธอรับคำก่อนจะขอตัวเข้าไปดูแลคนต่อ
ผมขับรถออกจากบ้านนั้น ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แม้จะพยายามทำดีแค่ไหนแต่หัวใจของผมกลับไม่เคยรู้สึกผิดน้อยลงเลย นับวันมันจะยิ่งเพิ่มขึ้นๆ จนผมแทบจะไม่มีแรงเดิน แต่ผมก็จะพยายามดูแลเธอคนนั้นให้ดีที่สุดเพื่อให้สมกับความผิดที่ตัวเองได้ก่อไว้
Rrrrrrrrrrrrrrrr
“ครับป้าแต้ว”
“ครับผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” ผมรับคำคนในสายก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางขับรถจากคอนโดเป็น “บ้านใหญ่”
ผมขับรถเข้ามาในสิ่งที่มันเรียกว่าบ้านใหญ่ อย่างเซ็งๆไม่บ่อยหรอกครับที่ผมจะมาที่นี้ ส่วนมากผมจะใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกมากกว่า ตั้งแต่เมื่อ 5ปีก่อนผมก็มาที่นี่แทบจะนับครั้งได้
“คุณหนูขา มาเหนื่อยๆรับของว่างไหมคะ” หญิงชราคนนึงเอ่ยถาม
“ไม่เป็นไรครับป้าแต้ว ผมมาไม่นานหรอก”
“ป้าว่าคุณหนูน่าจะกลับมาอยู่บ้านนะคะ คุณท่านคงอยากให้คุณหนูกลับมา บ้านนี้พอไม่มีคุณหนูแล้วมันเงียบมากเลยนะคะ” ป้าแต้วบอก
“อย่าเลยครับป้า ที่นี่คงไม่มีใครต้อนรับผมเท่าไหร่หรอก ผมอยู่ข้างนอกน่ะดีแล้ว จะได้ไม่ต้องทำให้ใครเดือดร้อนอีก”
“แต่ป้าว่า….”
“ช่างเถอะครับป้า เราอย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลยนะครับ” ผมเอ่ยขัดก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
ก๊อกๆๆ ผมเคาะเป็นเชิงขออนุญาต ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป
“มาแล้วเหรอ” ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ในห้องเอ่ยถาม
“ครับพ่อ พ่อมีอะไรหรือเปล่าถึงให้ป้าแต้วโทรตามผม”
“วันนี้ไปงาน เปิดตัวร้านเพชรร้านใหม่ของคุณหญิง พลอยพริ้ง ด้วยนะ” พ่อบอกเสียงเรียบก่อนจะวางบัตรเชิญลงบนโต๊ะ
“ครับ ผมขอตัวนะครับ” ผมรับคำก่อนจะจะหยิบบัตรเชิญแล้วเดินออกจาห้องมา
มันนานแค่ไหนแล้วนะที่บรรยากาศระหว่างเราสองคนพ่อลูกมีแต่ความเฉยชาแบบนี้ นี่เป็นอีกเหตุผลนึงที่ผมไม่ต้องการอยู่ที่นี่ ผมคงทนไม่ได้กับบรรยากาศรอบตัวที่มีแต่เมฆหมอกของความเฉยชา
“คุณหนูจะกลับแล้วเหรอคะ” ป้าแต้วเอ่ยถาม
“ครับ ป้า”
“ป้านึกว่าคุณหนูจะอยู่ทานกลางวันเป็นเพื่อนท่านซะอีก”
“คงไม่ดีหรอกครับป้า ขืนอยู่คุณพ่อคงทานอะไรไม่ลง ผมกลับแล้วนะครับ” ผมเอ่ยลา ก่อนจะขับรถออกจากบ้านไป
.....................................................
ผมก้าวเข้าเข้ามาในโรงแรมที่เป็นโรงแรมในเครือของพ่อผมเอง เพื่อมางานเปิดตัวร้านเพชรตามคำสั่งพ่อ พลางถอนหายใจอย่างแรงผมไม่ค่อยชอบงานที่เข้าสังคมแบบนี้เพราะมาทีไรมันทำให้อึดอัดจนหายใจไม่ออกทุกที ผมเอ่ยทักคนในงานคนแล้วคนเล่าอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อไหร่งานบ้านี่มันจะจบสักทีนะ
“สวัสดีครับ คุณเมฆ” เสียงหนึ่งเอ่ยทักก่อนที่ผู้ชายหน้าไทยที่เจอในผับวันก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“สวัสดีครับคุณสิงห์ ไม่คิดเลยนะครับว่าจะเจอกันที่นี่” ผมถามอย่างแปลกใจ
“ฮ่าๆ โดนคุณแม่บังคับมาน่ะครับ ก็นะงานแบบนี้ลูกหลานไฮโซเดินให้ว่อน สงสัยแม่ผมกะจะจับคู่ให้สักคนน่ะครับ” เขาเอ่ยทีเล่นทีจริง
“ผู้ใหญ่เขามักคิดการณ์ไกลแบบนี้เสมอล่ะครับ แล้วนี่คุณคังวอนไม่มาด้วยเหรอครับ” ผมถาม คนฟังยกยิ้มก่อนจะตอบ
“เปล่าครับวันนี้ผมฉายเดี่ยว คังวอนเขามีงานด่วนบินกลับเกาหลีไปเมื่อเช้าครับ”
“น่าอิจฉาจังนะครับ คุณสองคนดูท่าจะรักกันมาก”
“อย่าอิจฉาเลยครับ ผมกับคังวอนน่ะ ทะเลาะกันบ่อยจะตาย รายนั้นขี้งอนน่ะครับ” คุณสิงห์ตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ถึงคำตอบจะดูเหมือนเหน็บคนรักแต่ผมรู้สึกได้ถึงประกายของความสุขที่มี
เราสองคนคุยกันไปเรื่อยๆ อย่างถูกคอ แม้ว่าจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ผมรู้สึกได้ว่าคุณสิงห์เป็นคนที่น่าคบคนนึง
“อ้าวน้องเมฆ มางานนี้ด้วยเหรอครับ” น้ำสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมยิ้มค้าง ก่อนจะกำแก้วเครื่องดื่มแน่น
“ครับ” ผมตอบเสียงแข็ง
“แหมใจคอไม่คิดจะแนะนำ เพื่อน ให้พี่รู้จักหน่อยเหรอครับ” เขาบอกด้วยรอยยิ้ม
“ไม่จำเป็น” ผมกระซิบลอดไรฟัน
“สวัสดีครับผมชลธร สิริพิทักษ์ ครับ” เขาเอ่ยทักคุณสิงห์ ก่อนจะแนะนำตัว
“ ผมสิงห์ราช ครับ สิงห์ราช เตโชกาล ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณชลธร ” คุณสิงห์ยิ้มตอบ
“แหม ที่แท้ก็คุณ สิงห์ราช เจ้าของไร่ เตโช นี่เองนะครับ ไร่เป็นยังไงบ้างครับช่วงนี้”
“ก็เรื่อยๆครับ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ถ้าวันไหนว่างๆก็เชิญทั้งคุณ ชลธรแล้วก็คุณเมฆ แวะไปเที่ยวที่ไร่ได้นะครับ ” เขาบอกอย่าง
เป็นมิตร
“แหม ถ้ามีโอกาสผมคงได้แวะไปนะครับ วันนี้ขอตัวน้องชายหน่อยนะครับ พอดีมีธุระต้องคุยกัน”
“เชิญตามสบายครับ” คุณสิงห์รับคำก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป
“ถ้าไม่อยากให้คนทั้งงานรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ก็ตามพี่มา เดี๋ยวนี้!!” เขากระซิบลอดไรฟัน ก่อนจะลากผมออกมาจากงาน
ปัง!!!!
ประตูบันไดหนีไฟถูกปิดเสียงดังด้วยมือใหญ่ก่อนที่คนหน้านิ่งจะเดินเข้ามาหาผม
“หึ วันก่อนยังไม่พอหรือไงครับ ถึงได้นัดกันมาที่งานด้วย” เขาถามเสียงแข็งก่อนที่มือแกร่งจะบีบต้นแขนผมแน่น
“ครับ เพราะคุณสิงห์น่ะ เขาเด็ดจนผมติดใจเลยล่ะ” ผมตอบก่อนจะจ้องเขานิ่ง แม้จะเจ็บเพราะแรงบีบที่เพิ่มขึ้นแต่ผมจะไม่มีวันอ่อนแออีกเด็ดขาด
“สันดานน้องเมฆนี่มันง่ายจริงๆนะครับ”
“หึ แล้วจะทำให้มันยากทำไมล่ะครับ ของแบบนี้มันก็แค่เรื่องสนุกชั่วข้ามคืน ”
“น้องเมฆนี่เกินจะนิยามจริงๆนะครับ นอกจากหน้าไม่อายแล้วยังมั่วไม่เลือกอีก!!!” เขาตะคอก
“ทำไมครับ ตะคอกทำไม หึงหรือไงครับ คุณชลธร”
“หึง? ฮ่าๆๆ สำคัญตัวเองผิดไปหน่อยแล้วนะครับน้องเมฆ ลืมไปแล้วหรือว่าเมฆเป็นได้แค่ เมียบำเรอ ของพี่ ไม่ได้มีค่าพอที่พี่จะหึงหรอกนะครับ แต่พี่แค่ไม่ชอบ ไม่ชอบที่จะใช้ของร่วมกับคนอื่น มันสะอิดสะเอียน ถ้าเมฆยังไม่เลิก อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะครับ” เขาแสยะยิ้ม
“คงทำไม่ได้หรอกครับ” ผมตอบพลางยกยิ้มกว้าง กับคนๆนี้หากต้องการเอาชนะผมต้องไม่เผยด้านที่อ่อนแอออกมาให้เห็นเด็ดขาด ถ้าอยากชนะต้อง ตาต่อตาฟันต่อฟัน
“เดี๋ยวนี้ปากเก่งนะครับ คงต้องสั่งสอนกันใหม่ซะแล้ว” เขาบอกเสียงเย็นก่อนจะประกบปากลงมาทันที ผมยืนนิ่งและปล่อยให้เขาสัมผัสโดยไม่ขัดขืน อะไร ถ้าการที่เขาเห็นผมทรมานคือความสุข ต่อไปนี้ผมจะมีความสุขให้เขาทรมานบ้าง
“หึ จะเล่นบทนี้เหรอครับ ถ้าคิดว่าทำแบบนี้แล้วพี่จะหยุดน้องเมฆคิดผิดนะครับ ”
“แล้วทำไมต้องหยุดล่ะครับ” ผมยิ้มยั่ว ก่อนจะไล้มือไปบนหน้าท้องแกร่ง
“หึ” เขายกยิ้มก่อนจะดันตัวผมติดกับกำแพง
Rrrrrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ของอีกคนดังขึ้น เขาถอนหายใจแรงๆอย่างหัวเสียก่อนจะกดรับ
“ครับแม่”
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ”
“ถือว่าวันนี้โชคดีแล้วกันนะครับ เพราะพี่มีธุระ แล้ววันหลังพี่จะมาสานต่อนะที่รัก”
ฟอด เขาบอกก่อนจะกดจมูกลงบนแก้ม ก่อนจะเดินออกไป
ผมทรุดตัวลงอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะใช้มือถูแก้มของตัวเองอย่างแรง ผมรังเกียจ รังเกียจสัมผัสพวกนั้น รังเกียจตัวเองที่อ่อนแอ ถึงจะทำเข้มแข็งแค่ไหนผมก็รู้ตัวดีว่ามันไม่ใช่สักนิด ผมไม่เคยเข้มแข็งอย่างที่แสดงออกเลย
..........................TBC..................................
และมันก็จะยังอึนต่อไป เรื่อยๆๆ บอกแล้วว่า
มันดราม่า ฮ่าๆๆๆ อืดเต็มท้องชัวร์
ปล ขอบคุณ ทุกเม้น ทุกรีนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 345579 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก