Magica Café
Magic (14)“เทสต์ เทสโต้ อยู่ไหนน่ะ?”
บิวเดินหาคนรักทั่วบ้าน เพราะเทสต์เจ็บจากอุบัติเหตุทำให้เขาต้องมาดูแลเทสต์ที่บ้าน มันสะดวกกว่าอยู่ที่ห้องของเขาเป็นไหนๆ
“ทางนี้”
เสียงเทสต์แว่วมาจากทางหนึ่ง บิวชะโงกไปมองหาแล้วจึงเดินไปตามทางที่อีกคนส่งเสียงมาจนมาถึงหน้าห้องพระ พอโผล่เข้าไปก็เห็นเทสต์กำลังจุดธูปไหว้พระอยู่
“นั่งลงสิ”
เทสต์ปักธูปลงในกระถางหน้าพระพุทธรูปบนโต๊ะหมู่บูชา บิวค่อยคลานเข่าเข้าไปแล้วนั่งลงกราบพระ ก่อนจะหันมาคุยกับเทสต์เสียงเบา
“นี่มึ... นายกลัวผีจนต้องหาพระมาใส่เลยเหรอ?”
“ไม่ได้จะใส่เอง” คนพูดยิ้มในสีหน้า ก่อนสวมสร้อยพระให้บิว
“ให้บิวใส่” เทสต์ว่าแล้วยิ้ม บิวแตะสร้อยพระที่ได้มาแล้วก้มมอง ก่อนเอ่ยถาม
“วิญญาณนั่นน่ากลัว?”
“ก็ไม่... สำหรับพวกเรานะ”
“หมายความว่าไง?” คิ้วบิวขมวดกับคำพูดของคนรัก
“เป้าหมายของเขาไม่ได้อยู่ที่เราไง”
“แล้วอยู่ที่ใคร?”
คำถามนั้นทำให้สีหน้าเทสต์ดูเครียดขึ้นมา เห็นอย่างนั้นแล้วบิวก็พลอยไม่สบายใจไปด้วย เทสต์ชอบย้ำว่าตนเองไม่ใช่หมอดู แต่แทบทุกครั้งที่เทสต์พูดมักจะเป็นไปอย่างที่พูดเสมอ พอเทสต์ทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปคงไม่สู้ดีเท่าไหร่ เป้าหมายที่แท้จริงของวิญญาณที่มาทำร้ายเทสต์คือใครกัน?
หน้าบ้านหลังหนึ่งในยามค่ำคืน ชายหนุ่มแปลกหน้าเดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าบ้าน บ้างก็ชะเง้อมองเข้าไปด้านในราวกำลังหาทางที่จะเข้าไปในนั้น ลมเย็นๆและน้ำค้างยามดึกไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มที่หน้าบ้านหลังดังกล่าวรู้สึกระคายผิว บรรยากาศวังเวงที่ลอยวนก็ยังไม่สามารถทำให้เขาหวาดกลัวแม้แต่น้อย มือขาวซีดเอื้อมไปที่ประตูหน้าบ้าน เพียงแค่สัมผัสก็คล้ายมีกระแสไฟวิ่งผ่านจนต้องถอยมือกลับทันที
เมฆยืนมองชายหนุ่มแปลกหน้าจากบนระเบียงห้องของตนเอง ยังไม่คิดที่จะลงมือทำอะไร เมื่อฝ่ายนั้นหาทางเข้ามาไม่ได้ก็ล่าถอยกลับไปเอง เมฆยกยิ้มมุมปากก่อนจะผละเข้าห้องนอนของตนเองไปเช่นกัน
เช้าวันต่อมาสองพี่น้องปอปลาลงมาชั้นล่างตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมตัวไปทำหน้าที่ของตนเองในวันนี้ อาร์ดิวไปช่วยงานที่ร้าน ขณะที่ปอมปอมน้อยไปเรียนพิเศษดังเช่นทุกที เมื่อออกมาหน้าบ้านอาร์ดิวก็เป็นคนเดินไปเปิดประตู ภาพบางอย่างพุ่งชนจนเขายืนมึนอยู่หน้าประตู เกิดอะไรขึ้นกับเขานี่?
“ดิว เป็นอะไร?”
มือของน้องชายแตะบนบ่าทำให้สติอาร์ดิวกลับมา เด็กหนุ่มสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงก่อนจะบอกกับน้องว่าไม่เป็นอะไร
ร้าน Magica Café“การ์ฟ~~”
“อะไร เกิดอะไรขึ้น??”
เจ้าของชื่อหันกลับมาถามเสียงตื่นเมื่อได้ยินอาตี๋น้อยเอ่ยเรียกเสียงดัง เคยที่ไหนที่ตี๋น้อยจะเรียกเขาแบบนี้ ยิ่งเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของอีกฝ่ายยิ่งน่าห่วง การ์ฟวางมือจากงานที่ทำค้างอยู่แล้วเดินมาหาอาร์ดิว คว้ามือเรียวพาออกไปหาที่คุยกันเมื่อพี่ๆพนักงานหันมามองด้วยความสงสัย
อาร์ดิวเล่าเรื่องที่ตนเองเห็นเมื่อเช้าให้การ์ฟฟัง ตอนที่เปิดประตูเขาเห็นเรื่องที่เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ วิญญาณที่ตามการ์ฟอยู่เมื่อคืนนี้มาที่บ้านของเขา ด้วยจุดประสงค์ใดนั้นเขาก็ไม่ทราบ
“ท่าจะไม่ดีแล้ว” การ์ฟเอ่ยขึ้นเมื่อฟังจบ ลูบคางตนเองสีหน้าครุ่นคิดและเคร่งเครียด
“การ์ฟ ผมอยากรู้ความต้องการของเขา เราจะทำยังไงเราถึงจะรู้?” อาร์ดิวถามความเห็น ถ้าวิญญาณดวงนั้นยังมาวนเวียนเขาก็อยากรู้ว่าเพราะเหตุผลใด
“เอาหมอผีมาจับมันถ่วงน้ำยังง่ายกว่า”
“หมอผี?”
“ปราบผีมันก็ต้องใช้หมอผีไม่ใช่หรือไง?” ดวงตาคมหรี่มองตี๋น้อยที่ทำหน้าประหลาดใจ ประหลาดใจทำไมกัน
“คุณรู้ดีกว่าผมอีก” เอ่ยบอกเสียงอุบอิบ
“พูดเพื่อ?”
“ก็เปล่า เห็นว่าไม่เชื่อเรื่องพวกนี้”
การ์ฟทำเสียงเหอะในลำคอ ก่อนเลี่ยงประเด็นนั้นไป “ถ้าบอกพ่อแม่นาย นายว่าพวกท่านจะเชื่อไหม?”
“เชื่อ”
“เฮ้ย จริงดิ?” น้ำเสียงแปลกใจเอ่ยถามกลับเมื่ออาร์ดิวตอบว่าเชื่อโดยไม่ต้องหยุดคิด
“อืม ทำไมถึงคิดว่าท่านจะไม่เชื่อ?” ตี๋น้อยยังถามต่อราวไม่เห็นเป็นสำคัญ
“มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อไม่ใช่หรือไง หรือฉันเข้าใจผิด?”
อาร์ดิวกลอกตาไปมา เออ เขาก็เพิ่งนึกได้ สำหรับคนอื่นมันก็ต้องเห็นเป็นเรื่องประหลาดทั้งนั้นล่ะ ดันเอาตัวเองเป็นมาตรฐานเสียอย่างนั้น
“ผมไปทำงานดีกว่า”
“อ้าว?”
หนุ่มตี๋เอ่ยเลี่ยงไปง่ายๆจนการ์ฟแทบจะยกมือขึ้นเกาหัว เด็กหนุ่มส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินตามอาร์ดิวไป ก้าวผ่านใครอีกคนโดยไม่ทันสังเกต ร่างโปร่งแสงค่อยปรากฏกายขึ้น กระตุกยิ้มน้อยๆแล้วจะลอยละล่องตามทั้งสองคน ก่อนจะได้ทำตามที่คิดก็มีมือปริศนามากระชากร่างของเขาอย่างแรง รู้สึกตัวอีกทีก็ลงมานั่งคลุกฝุ่นอยู่หน้าร้านMagica Café เสียแล้ว
เมฆยืนกอดอกมองวิญญาณหนุ่มที่ตนเองลากออกมาโยนไว้ข้างนอกด้วยแววตาดุดัน ร่างที่เขาจับจ้องค่อยขยับลุกขึ้นมาจ้องเขากลับไม่ลดละ ไม่ได้มีความสะทกสะท้านเลยหรืออย่างไร ช่างเป็นวิญญาณที่ดื้อด้านสิ้นดี
“คิดจะทำอะไร?” ชายหนุ่มเปิดปากถามขึ้นมาก่อน
“อย่ามายุ่งกับเรื่องนี้”
“หึ!” เมฆทำเสียงเยาะ สะบัดมือเพียงครั้งเดียววิญญาณหนุ่มก็ถลาเข้ามาอยู่ในอุ้งมือของเขาแล้ว เมฆบีบแขนซีดขาวนั้นแน่นทั้งข่มขู่
“เหมือนนายจะไม่รู้ว่ากำลังคุยกับใครอยู่”
“ก็แค่หมอผีกิ๊กก๊อก” วิญญาณหนุ่มเบ้ปาก ช่างก่อกวนอารมณ์คนมองสิ้นดี!
ก่อนที่เมฆจะได้ทำอะไรต่อจากนั้น น้องชายคนเล็กอย่างปอมปอมก็ลงรถมา หนุ่มน้อยที่เพิ่งกลับจากเรียนพิเศษเห็นท่าทางพี่แปลกๆเลยยืนมอง เมฆแค่ยิ้มให้น้องแต่น้องก็ยังยืนมองไม่ยอมไปไหน
“อะไรครับ?” คนเป็นพี่เอ่ยถาม ลดมือลงจับข้อมือของวิญญาณหนุ่มเอาไว้แทน กลัวน้องสงสัย
“พี่เมฆทำอะไรอ่ะครับ?”
“เปล่านี่” เมฆเอ่ยปฏิเสธทั้งยิ้มซื่อ
“แล้วนั่นใครล่ะครับ?”
“ไหน?”
“ที่พี่เมฆจับไว้อ่ะ”
เมื่อน้องถามมาแบบนั้นเมฆก็ออกจะอึ้ง “เห็นเหรอ?”
“ไม่เห็น” ส่ายหน้าตอบพี่แล้วยิ้มยิงฟัน
“อ้าว แล้วรู้ได้ไงว่าจับใครไว้?”
“มั่วเอา” ช่างเป็นคำตอบที่...
“เรานี่นะ เข้าร้านไปเลยไป”
เมฆเข่นเขี้ยวน้องน้อย กวนเขาแล้วไหมล่ะ ไอ้เรารึก็คิดว่าจะมองเห็นอะไรที่คนอื่นไม่เห็นเหมือนเราเสียอีก ปอมปอมหัวเราะแล้ววิ่งลั้นลาเข้าร้านไปตามที่พี่บอก ไม่ค่อยอยากจะอยู่ตรงนั้นนานหรอก ถึงจะเป็นตอนกลางวันแสกๆ เขาก็กลัว อ๊ากกกก
ปอมปอมเข้ามาในร้าน ทักทายพี่ชายที่หน้าเคาน์เตอร์แล้วจึงเลยเข้าไปด้านใน แวะเข้าห้องครัวหาคุณพ่อก่อนจะไปหาคุณแม่ที่ตนเองคิดว่าน่าจะอยู่ในห้องทำงาน คุณพ่อที่เพิ่งทำอาหารรายการสุดท้ายเสร็จหันมาเห็นลูกชายคนเล็กโผล่มายืนหน้าแฉล้มก็ยิ้มทัก
“กลับมาแล้วเหรอ?”
ปอมปอมไหว้คุณพ่อแล้วหันไปยิ้มให้ชีวาที่เข้ามายกอาหารไปเสิร์ฟ
“อื้อ วันนี้มีเทสต์ย่อย ทำเสร็จแล้วครูเลยปล่อยเร็ว หิวจังครับปะป๊า” บอกปะป๊าไปด้วยขณะที่เดินเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะอาหารที่มีไว้สำหรับพี่ๆพนักงานในครัว เตรียมท่ารอทานข้าวฝีมือปะป๊าของตนเอง
“มาถึงก็หิวเลยนะเรา ป๊าล่ะสงสัยว่าเอาไปเก็บไว้ไหนหมด”
“เด็กนักเรียนใช้สมองเยอะครับป๊า มันหมดไปกับการใช้หมองของปอมแล้ว” หนุ่มน้อยเอ่ยบอกสีหน้าดูภาคภูมิใจ คุณพ่อหัวเราะ ก่อนหาวัตถุดิบมาทำอาหารง่ายๆให้ลูกชายทานรองท้อง
“ปะป๊าครับ”
“หืม?” คุณพ่อขานรับขณะที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตา
“พี่เมฆนี่เขามีพลังพิเศษเหมือนดิวหรือเปล่า?”
คำถามนั้นทำให้คุณพ่อชะงักมือที่กำลังผัดข้าวให้ปอมปอม ก่อนเอ่ยตอบแล้วทำต่อไป
“น่าจะ ก็พี่เมฆเขาเป็นหลานหม่ามี้ของเรานี่”
“มีแต่เราสองคนสินะที่ไม่มีเหมือนเขาอ่ะ เฮ้อ” หนุ่มน้อยแสร้งถอนใจ มือเท้าคางหน้าม่อย
“อยากมีหรือไงเจ้าหนู?”
“แต่คิดไปคิดมาไม่มีดีกว่า ถ้าเกิดเห็นผีขึ้นมาปอมต้องหัวโกร๋นแน่ บรื๋อออ”
ปอมปอมทำท่าขนลุกขนพองจนคุณพ่อหัวเราะ หนุ่มน้อยเปลี่ยนที่ไปยืนให้กำลังใจคุณพ่อข้างเตา ลืมๆเรื่องที่เจอพี่เมฆหน้าร้านไปให้หมด หิวข้าวจะแย่แล้ว~~~
“ปอมปอม”อาร์ดิวโผล่เข้ามาในครัว ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของน้องชายจึงเข้ามาถามไถ่
“อะไร~” หนุ่มน้อยกำลังทานข้าวอยู่ที่โต๊ะ หันมามองพี่ชายแล้วตอบกลับเสียงทะเล้น
“เมื่อกี้ได้ยินว่าพี่เมฆทำอะไรเหรอ?”
ปอมปอมกะพริบตาปริบๆ ค่อยๆวางช้อนลงแล้วกวักมือเรียกพี่ชายให้เข้ามาหา ท่าทางมีลับลมคมในอะไรสักอย่าง พอพี่มาแล้วก็กระซิบกระซาบเสียงเบา
“ปอมว่าพี่เมฆต้องมองเห็นผีแน่ๆเลยอ่ะดิว” บอกพี่แล้วหนุ่มน้อยก็ทำท่าขนลุกประกอบการพูด
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น?”
“ก็ตอนปอมมาถึงร้านอ่ะ เหมือนพี่เมฆกำลังคุยกับใครอยู่ไม่รู้”
“คุยโทรศัพท์หรือเปล่า?”
“ไม่ๆๆ พอปอมถามพี่เมฆก็บอกว่าเปล่า แต่ท่าทางพี่เมฆไม่ใช่อย่างที่พูดเลยอ่ะ ปอมเลยถามว่าที่พี่เมฆจับไว้นั่นใคร พี่เมฆเลยยอมเผยไต๋ออกมา พี่เมฆคุยกับผีจริงๆด้วยอ่ะ~~”
โป๊ก!“เหลวไหล”
“โอ๊ย! ป๋ามาเขกหัวปอมทำไมอ่ะ!?”
ชีวาที่เข้ามาในครัวเห็นสองพี่น้องแอบซุบซิบอะไรกันไม่รู้ ท่าทางกะปอมน้อยของเขาจะกำลังโม้ใหญ่จึงเดินเข้ามาหา ทันได้ยินเรื่องผีๆสางๆที่กะปอมน้อยกำลังเล่า มะเหงกลูกเล็กเลยเขกลงบนหัวน้อง
“ผีมันไม่มีในโลก”
“ไม่เชื่อป๋าก็อย่าลบหลู่ ระวังจะโดนพี่เมฆเสกหนังควายเข้าท้อง ปิ้ว~” ทำท่าปล่อยพลังหนังควายใส่ป๋าวาอีก
พอเห็นน้องมีคู่ปรับแล้วอาร์ดิวเลยลุกออกไปข้างนอก ปล่อยให้สองคนนี้เถียงกันไปเถอะ แล้วอีกอย่างที่ปอมปอมเล่ามามันทำให้เขาสงสัย สงสัยว่าผีที่ปอมปอมว่าจะเป็นหนุ่มคนนั้นหรือเปล่า เพื่อคลายข้อสงสัยอาร์ดิวจึงเดินลัดออกมาที่ข้างร้าน เพื่อจะไปพิสูจน์ให้เห็นกับตา แต่เขามองไม่เห็นวิญญาณนี่นา
มือเรียวกุมสร้อยที่คอ ถ้าถอดสร้อยนี่ออกก็จะเห็น แต่... ถ้าถอดออกแล้วเกิดอันตรายขึ้นจะทำอย่างไร?
ขณะที่กำลังครุ่นคิดตัดสินใจ การ์ฟเดินผ่านมาเห็นตี๋น้อยท่าทางแปลกๆจึงเอ่ยเรียก แต่ดูเหมือนอาร์ดิวจะไม่ได้ยินเสียงเรียกของการ์ฟ เพราะเด็กหนุ่มยังเดินต่อไปไม่ได้หันมา การ์ฟที่กำลังจะเดินผ่านไปอยู่แล้วจึงลังเลว่าควรไปทางไหนดี ก่อนจะตัดสินใจเดินตามอาร์ดิวออกมานอกร้าน ลมแรงพัดมาวูบหนึ่งจนการ์ฟต้องยกแขนขึ้นป้องใบหน้า พอลดมือลงอาร์ดิวที่เขาเห็นว่าเดินอยู่ข้างหน้าก็หายไปเสียแล้ว การ์ฟมองหาซ้ายขวาก็ไม่เห็น เด็กหนุ่มก้าวให้เร็วขึ้นเพราะคิดว่าอาร์ดิวอาจเดินเลี้ยวหายไปที่ทางแยกแถวๆนั้น แต่ถนนเส้นเล็กที่ทอดมาจากตัวร้านก็ไร้ซึ่งวี่แววของสิ่งมีชีวิตใดๆ
“ตี๋ นายอยู่ไหนน่ะ?”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาแม้แต่น้อย การ์ฟเริ่มใจคอไม่ดี เมื่อเวลานี้มีวิญญาณป่วนประสาทนั่นมาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เขากลัวว่าอาร์ดิวจะเป็นอันตราย จะว่าไป... วันนี้เขายังไม่เห็นเจ้าหมอนั่นเลย
“ไม่จริงน่า...”
ทางด้านเมฆก็กำลังจัดการกับวิญญาณเจ้าปัญหา ก่อนจะถามไถ่ว่าเป็นใคร มาจากไหน ต้องการอะไร เขาควรสะกดวิญญาณของหมอนี่เสียก่อนท่าจะดีที่สุด เพราะหากปล่อยไปก็ไม่รู้ว่าจะได้ตัวมาอีกเมื่อไหร่ แต่ก่อนที่จะได้ทำดังใจคิดอาร์ดิวก็ก้าวเข้ามาหา หัวคิ้วเมฆขมวด หันมามองน้องชายที่มาหยุดยืนนิ่งๆอยู่ข้างตนเอง
“พี่เมฆครับ เขาอยู่แถวนี้ใช่ไหม?”
“พูดถึงใครน่ะอาร์ดิว?”
“วิญญาณของผู้ชายคนหนึ่งมาหาผม ผมอยากรู้ว่าเขาต้องการอะไร พี่มองเห็นเขาใช่ไหม?”
อาร์ดิวถามพี่ชายอย่างต้องการคำตอบ เมฆปรายตามองวิญญาณที่ว่านั่น หมอนั่นกำลังดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการที่เขาสร้างขึ้น แถมดวงตายังวาวโรจน์ขึ้นมาจนน่าหวั่นใจ
“ผมอยากคุยกับเขา”
“ไม่ใช่ตอนนี้อาร์ดิว หลบไปก่อน”
เมฆดันตัวน้องให้ห่างออกไป สายตาสะดุดเข้ากับเทอร์ควอยส์ที่ห้อยคอน้อง สีมันไม่สดใสเหมือนเคย
“อาร์ดิว พี่บอกให้ไปเดี๋ยวนี้!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เสียงร้องคำรามลั่นพร้อมลำแสงพุ่งตรงมาที่อาร์ดิว แรงปะทะรุนแรงจนเด็กหนุ่มหัวหมุนติ้ว ภาพอะไรไม่รู้พุ่งเข้ามาเต็มไปหมด มันดูยึกยือ สับสนวุ่นวายจนมองไม่ออก ราวตัวเขากำลังจมดิ่งลงสู่ก้นเหวลึกที่ไร้จุดจบ อาร์ดิวหอบหายใจแรง ความมืดมิดเริ่มถาโถมเข้ามาใส่ เขาหายใจไม่ออก ใครก็ได้ช่วยเขาที!!
ดังคำขอของเขาเป็นจริง เมื่อจุดสิ้นสุดของความมืดมิดมาถึง แสงสว่างวาบฉาบทาไปทั่วทุกบริเวณที่เขากำลังยืนอยู่ ใช่ เขากำลังยืนอยู่ อยู่ที่ไหนสักแห่ง เด็กหนุ่มเหลียวมองรอบตัว มันมีเพียงแสงสว่างที่จ้าจนแสบตา ที่ไหนไม่รู้ เขาอยู่ที่ไหนกัน?
“...ทรมานมามากแล้วนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้เราคงต้องถอดเครื่องช่วยหายใจให้เขาไปสบายเสียที”
เสียงคนคุยกัน ใครที่ไหน? นั่นใคร? ทำไมเขามองไม่เห็นใครเลย ใคร!!?
“อาร์ดิว อาร์ดิว ได้ยินฉันไหม อาร์ดิว!!”
การ์ฟ การ์ฟหรือ? เสียงของการ์ฟ อยู่ที่ไหนกัน?“อาร์ดิว ตอบฉันเซ่!”
อาร์ดิวกะพริบตาปริบ คนตรงหน้าเขา...
“การ์ฟ…?”
ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรร่างกายของเขาก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของคนตรงหน้าเสียแล้ว อาร์ดิวยืนนิ่ง ขณะที่สมองยังมึนงงประมวลผลไม่ทัน
“นายทำฉันตกใจ”
เสียงที่ดังอยู่ข้างหูเรียกสติอาร์ดิวกลับมา เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังถูกกอด เหลียวมองรอบกายในตอนนี้กลับกลายเป็นบริเวณด้านข้างของร้านเมจิคกะ เขากลับมาอยู่ที่เดิมแล้ว แล้วเมื่อครู่นี้มันอะไรกัน?
“อาร์ดิว”
เสียงเรียกที่เคยคุ้นทำให้อาร์ดิวสะดุ้งโหยง หันไปมองตามเสียงเห็นคุณแม่กำลังเดินเข้ามาหา ในขณะที่ตนเองยังอยู่ในอ้อมแขนของการ์ฟแบบนี้เด็กหนุ่มก็พาลทำหน้าไม่ถูก การ์ฟที่รู้สึกตัวเพราะสายตาคุณแม่ของอาตี๋มองมาตรงเป๋งจึงค่อยปล่อยเจ้าตัวออกจากอ้อมแขนของตนเอง ก่อนหลุบตามองพื้นหลบตาคุณแม่รวิด้วยความกระดากอาย
“อาเห็นหายกันไปหมดเลยออกมาตาม” คุณแม่รวิพูดขณะที่หันมามองเมฆ สายตาที่สื่อมาทำให้เมฆเข้าใจความหมายดี ท่านคงรู้ว่ามีเรื่อง
“อามีเรื่องจะคุยกับเมฆ ตามอาไปที่ห้องทำงานด้วย ส่วนเราสองคน ไปพักก่อนไป เดี๋ยวค่อยมาทำงานต่อ”
“ครับ”
ทั้งสามหนุ่มรับคำสั่ง อาร์ดิวและการ์ฟเดินตามคุณแม่เข้าไปในร้าน การ์ฟมองคนที่เดินอยู่ข้างๆด้วยความรู้สึกบอกถูก ที่แน่ๆเขาดีใจที่หาอาร์ดิวเจอ ทั้งที่เดินวนหาตั้งหลายรอบก็ไม่เจอเสียที แต่อยู่ๆพอย้อนกลับมาที่เดิมอีกครั้งกลับเห็นอาร์ดิวกับพี่เมฆยืนอยู่ในจุดที่เขาเพิ่งเดินผ่านไปไม่นาน เขาไม่มีเวลาแปลกใจนานนักเมื่ออาการของอาร์ดิวไม่ปรกติ การ์ฟไม่คิดหรอกว่าการที่ตนเองเรียกอาร์ดิวไปแบบนั้นมันจะได้ผล แต่ ณ เวลานั้นเขากลัว อาร์ดิวทำให้เขากลัวจริงๆ
เมฆที่กำลังจะตามทุกคนไปหยุดเท้าหันกลับมามองรอบๆบริเวณที่มีแต่ความเงียบเชียบ เมื่อไร้ซึ่งวี่แววของสิ่งที่ตนเองมองหาชายหนุ่มจึงเดินตามทุกคนเข้าร้าน
ในความเงียบที่ดูปราศจากสิ่งมีชีวิตใดๆ ร่างโปร่งแสงได้แต่มองตามทุกคนที่เดินห่างออกไปด้วยความเศร้าสร้อย ก่อนร่างนั้นจะค่อยๆเลือนหายไปช้าๆ…
คุณแม่รวิขอคุยกับเมฆ อาร์ดิวกับการ์ฟได้แต่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่หน้าห้องทำงาน พอเหตุการณ์เมื่อครู่ผ่านไปมันก็รู้สึกประดักประเดิดที่จะมองหน้ากันตรงๆ ขณะที่ในห้องทำงานเมฆก็ได้เล่าในสิ่งที่ตนเองรู้คร่าวๆให้คุณแม่รวิฟัง เมื่อฟังจบสีหน้าท่านก็เครียดขึ้นมา ทั้งที่หาทางป้องกันแล้วแท้ๆ ทำไมยังมีภัยมากล้ำกรายลูกของท่านอีก
“รู้สึกวิญญาณนั่นจะอยู่กับการ์ฟนะครับ” เมฆบอก
“ทำไมต้องเป็นการ์ฟ?” คิ้วเรียวสวยขมวดปม ทำไมมันโยงไปหาการ์ฟได้
“ผมก็ไม่ทราบครับ แต่เป้าหมายที่แท้จริงน่าจะเป็น...อาร์ดิว”
“การ์ฟกับอาร์ดิว พวกเขา...” สีหน้าคุณแม่รวิดูเครียดเมื่อพอจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้
“จากการคาดเดาของผม ผมคิดว่าเพราะการ์ฟคืออีกครึ่งของชีวิตอาร์ดิว วิญญาณนั่นสื่อสารกับอาร์ดิวโดยตรงไม่ได้ จึงใช้การ์ฟซึ่งมีส่วนเชื่อมโยงกับอาร์ดิวเป็นตัวกลาง”
“มีทางแก้ไหมเมฆ?”
“อย่ากังวลไปเลยครับ พลังชีวิตของการ์ฟยังแข็งแกร่งดี”
ได้ฟังเช่นนั้นแล้วคุณแม่ก็ทอดถอนใจ “อาคิดผิดหรือเปล่าที่ทำให้ชีวิตของพวกเขาสองคนผูกติดกันอยู่แบบนี้ แต่ตอนนั้นอาก็ทำใจไม่ได้ที่จะต้องเสียอาร์ดิวไป”
น้ำใสเอ่อซึมหางตาเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต อาร์ดิวเพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่เท่าไหร่ อยู่ๆก็จะถูกพรากไปจากอกด้วยความตาย ท่านทำใจลำบากเหลือเกินที่จะปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้น เมื่อเห็นหนทางที่จะทำให้ลูกของท่านมีชีวิตรอดปลอดภัยต่อไปอีก ไม่ว่าจะกี่ปีกี่เดือนท่านก็ยินดีจะทำ และการผูกดวงของอาร์ดิวลูกชายของท่าน กับเด็กอีกคนที่มีพลังชีวิตและดวงจิตแข็งแกร่งจึงเกิดขึ้น...
ภายในห้องนอนของอาร์ดิวในช่วงค่ำ ปอมปอมนอนเอาคางเกยหมอนอยู่บนเตียงนอนของพี่ ขณะที่เจ้าของห้องนั่งพิงหัวเตียงดูโทรทัศน์อยู่เงียบๆ หนุ่มน้อยทำปากยื่น ก่อนจะถอนใจเฮือกหนึ่ง
“พักนี้มีแต่คนเครียดๆอ่ะ”
“อืม นั่นสิ”
“ดิว”
“หือ?”
“มีวิญญาณตามดิวจริงเหรอ? แล้วเขาจะทำร้ายดิวหรือเปล่า?” เอ่ยถามพี่ด้วยความเป็นห่วง พลิกตัวมานอนตะแคงหันหน้ามาหาพี่ อาร์ดิวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบน้อง
“ไม่รู้สิ”
สีหน้าพี่ชายดูหมองๆ ปอมปอมเลยยิ่งหงอยไปใหญ่
“เอาสร้อยปอมไปอีกอันไหม?” หนุ่มน้อยนำเสนอพร้อมจะถอดสร้อยประดับบุษราคัมของตนเองมาให้พี่ใส่
“ของพี่ก็มี”
“สองเส้นมันอาจจะดีกว่าเส้นเดียวก็ได้”
อาร์ดิวยิ้มกับความเป็นห่วงเป็นใยของน้อง ลูบผมนิ่มมือเบาๆแล้วบอก
“ขอบใจนะปอมปอม พี่ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆ”
“...........” ดวงตาเรียวมองพี่ชายอย่างอดห่วงไม่ได้ ใครจะไปเชื่อกันว่าวิญญาณนั่นจะมาดี
หลังจากปอมปอมกลับไปนอนที่ห้อง การ์ฟก็โทรมาหาอาร์ดิวด้วยความเป็นห่วง โดยไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ตนเองส่งผ่านมาให้อีกคนนั้นมันถูกฉกฉวยไปเป็นโอกาสของผู้ที่จ้องจะทำร้าย เมื่อหมู่มวลสารค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในห้องของอาร์ดิวจนเด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ พอวางสายจากการ์ฟ อาร์ดิวจึงจะออกไปข้างนอกเพราะรู้สึกทนไม่ไหว แต่เพียงคิดจะเปิดประตูก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปรกติ ประตูเปิดไม่ออก!
อาร์ดิวยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ขนอ่อนตรงท้ายทอยลุกซู่กับความเย็นประหลาดจากด้านหลัง มือเขาสั่นจนควบคุมมันลำบาก เด็กหนุ่มค่อยหันกลับมาช้าๆ กลุ่มควันลอยวนอยู่ด้านหลังพุ่งเข้ามาใส่อย่างไม่ให้ทันตั้งตัว ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ เทอร์ควอยส์สีเขียวอมฟ้าที่ตอนนี้มันกลายเป็นสีเขียวขุ่นปริแยกแตกจากแรงปะทะที่มองไม่เห็น...
ขณะเดียวกันเมฆสะดุ้งตื่นขึ้นมา สีหน้าชายหนุ่มดูตื่นตระหนก รีบลุกวิ่งถลามาที่ห้องของอาร์ดิวด้วยความร้อนใจ มือใหญ่เอื้อมเปิดประตูแต่มันกลับล็อคแน่นจนเปิดไม่ได้ เขย่าอย่างไรก็ไม่ออก
“โธ่เว้ย!”
เมฆสบถด้วยความฉุนเฉียว ก้าวถอยห่างจากประตูห้องของน้องชายเล็กน้อยก่อนจะตั้งจิตแน่แน่ว เพียงชั่วอึดใจเดียวประตูก็เปิดออกอย่างน่าอัศจรรย์ เมฆรีบก้าวเข้าไปด้านใน ก่อนจะหยุดกึกอยู่เพียงหน้าประตูห้องเมื่อเห็นน้องชายนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
“อาร์ดิว!!!”เปลเข็นสำหรับผู้ป่วยของโรงพยาบาลถูกยกลงจากรถ อาร์ดิวถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว เมื่อตอนที่คุณพ่อกับคุณแม่มาเห็นว่าลูกชายคนโตทรุดอยู่กับพื้นเรียกก็ไม่ได้สติแบบนั้นกลัวกันแทบตาย ยิ่งเทอร์ควอยส์ที่ให้ลูกใส่เอาไว้ปริแตกคุณแม่ยิ่งใจเสีย ปอมปอมที่ตามมาทีหลังพร้อมคุณแม่กับพี่เมฆเพราะต้องเตรียมเอกสารต่างๆเลยให้คุณพ่อรุดหน้ามากับรถของโรงพยาบาลก่อน หนุ่มน้อยยืนใจสั่นอยู่หน้าห้องฉุกเฉินที่พี่ชายถูกเข็นเข้าไป อยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นไว้ บอกกับตัวเองว่าพี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อย่าร้องไห้
“ปอมปอม มีเบอร์การ์ฟไหม?” เมฆเอ่ยถามน้องเล็กสีหน้าเครียด ขณะที่คุณแม่รวิกระวนกระวายนั่งไม่ติดจนคุณพ่อต้องพามานั่งข้างกัน
“มีครับ”
หนุ่มน้อยยื่นโทรศัพท์ของตนเองให้ เมฆรับมากดหาเบอร์แล้วโทรออก เจ้าของเบอร์ดูจะแปลกใจอยู่สักหน่อยที่เขาโทรมาหากลางดึกเช่นนี้ แต่คงรู้สึกได้ถึงสถานการณ์ไม่สู้ดีจริงไม่ได้เอ่ยถามนอกจากรับฟังในสิ่งที่เมฆพูด
“การ์ฟ รีบมาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย!!”
หลังวางสายจากการ์ฟ เมฆก็กำหมัดแน่น กล้าทำกับน้องเขาแบบนี้อย่างนึกเลยว่าจะได้อยู่ดีมีสุข!
TBCมาแล้วค่า เอิ่ม แต่นี่มันวันจันทร์เนอะ แหะๆ เลทนิดนุง เค้าขอโทษ~ > <
ตอนนี้มันดูโดดไปโดดมานิดนึงเนาะ สถานการณ์ฉุกเฉินที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน เขียนยากจุงเบย T^T
ขอบคุณทุกคนที่ยังรอกันอยู่นะคะ หลังจากนี้ถ้าไม่ติดอะไรก็คงมาอัพได้เรื่อยๆค่ะ
เรื่องน้องต้นรักอีกตอนสองตอนก็น่าจะจบแล้วค่ะ พยายามจะเขียนให้จบก่อนน้องตองเปิดเทอม เดี๋ยวไม่มีเวลามาช่วยกันต่อมันจะยืดเยื้อไปอีก หลังจากนั้นใหม่ก็เหลือเรื่องนี้เพียงเรื่องเดียวแล้วที่จะต้องเขียนให้จบโดยสมบูรณ์
แล้วค่อยมาพบกันอีกครั้งในปี ๒๕๕๗ พร้อมซีรี่ส์ New Gen นะคะ 
วันใหม่
หัวข้อ: ☆☆Magica Café☆☆ ตอนพิเศ๊ษ พิเศษ มาอ่านกันเต๊อะ (30/08/2556) (อ่าน 125416 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก