
อ่านตอนนี้เเล้วรู้สึกดีต่อพี่เหมเพิ่มขึ้น 5% เอาไปแค่ 5 พอ เพราะยังได้ยินเรื่องใจต้งใจเต้น...
ยังไงซะสุดท้ายก็ทิ้งน้องฟ่างไว้ โกหกน้อง เเล้วไปดูนั่งกับ... ของเก่า เน่าเฟะ(ทำเป็นงอนเอะ ทิ้งไปแล้วจะมาอะไรเเวะ)
โทษของเก่าเน่าเฟะอย่างเดียวก็ไม่ได้... เเป็คเค้าดี เลี้ยงหมาไว้ในปาก ไหนจะพี่เหมที่เอนเอียง หลุดเเบบลืมตัวได้บ่อยๆ...
บ๊ะเจ้า

เหมาะกันมาก เจ็บจำ(แต่ไม่นาน) กับพวกทิ้งข้าวลงพื้นแล้วเก็บมากิน... เหมือนผีเน่ากับโลงผุ...
พี่เหมน่ะรู้ทั้งรู้นะ ไม่ว่ายังไงฟ่างก็ต้องให้อภัย แต่เคยมั้ยสำนึกที่จะรักเเละเเคร์เค้าให้มาก หายใจเป็นฟ่าง อย่างที่ฟ่าง
หายใจเป็นเหมน่ะ ได้เค้ามา สัญญาจะดูแล แต่สุดท้าย จะว่าเพราะใจไขว้เขว้ สับสน เพราะคนเคยรัก เเต่จริงๆเเล้วก็คือ
โลเล โลภมาก อยากคั่วสองเหรอไง...

พี่เหมแก้ตัวยังไง ตอนนี้อคติเราก็ยังอยู่ ยิ่งเจอความจริงที่เหมือนจะดี
กล้าหาญยอมรับว่าเห็นแก่ตัว... (จริงๆต้องเติมโลภ และข้อหาล่อลวงน้องฟ่างด้วย==)
ปล. สาบานได้ว่านี่รู้สึกดีเพิ่มขึ้น 5% แล้วจริงๆนะ
