♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 17
My boyfriend
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมละสายตาจากหนังสือขึ้นมอง แมทเปิดประตูห้องผมก่อนจะใช้เท้าเขี่ยประตูให้ปิด ในมือมีถาดที่ใส่อาหารรอบดึกและนม เห็นว่าแวะซื้อขากลับจากไปติวหนังสือกับเพื่อน
“เป็นไงบ้าง อ่านไปถึงไหนแล้ว” แมทเดินเข้ามาใกล้ผม ผมยกมือยืดตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะรวบหนังสือไว้ที่ฝั่งหนึ่งของโต๊ะ เว้นที่ให้พอวางถาดอาหารได้
“ก็เรื่อยๆ แค่อ่านทวนน่ะ จบเล่มนี้ก็จะนอนแล้ว” ผมบอก พร้อมกับลงมือจัดการบะหมี่ตรงหน้า อืม...อร่อยดีจัง เวลาแมทกลับบ้านดึกๆ ถ้าไม่เหนื่อยจัดก็จะแวะซื้ออะไรอร่อยๆมาให้ผมกินก่อนนอนตลอด คงกะจะให้ผมอ้วนเป็นหมู แต่เสียใจด้วย ผมกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ยิ่งเดี๋ยวนี้ซ้อมเต้นทุกวัน ร่างกายยิ่งเผาผลาญมากกว่าเดิม แต่ผมก็รู้สึกดีนะ กินแล้วไม่อ้วน จะได้กินได้เยอะๆ ^o^
“ก็ดี แล้วเป็นไงบ้างกับไอ้หมอนั่นน่ะ” แมทเดินไปทิ้งตัวนั่งที่ปลายเตียงผม ผมเลยหมุนเก้าอี้นั่งเอียงๆ จะได้กินบะหมี่ไปคุยกับแมทไปด้วย แมทมักจะเรียกพี่ปืนว่า ‘ไอ้หมอนั่น’ ผมสงสัยว่าทำไมแต่ก็ไม่ได้ถาม แม้ว่าผมจะอยากให้แมทเรียกพี่ปืนให้ดีกว่านี้ แต่ผมก็ไม่อยากทำให้แมทอึดอัด เลยไม่ได้ว่าอะไร
“ก็ดี เรื่อยๆ” ไม่รู้ว่าจะเอ่ยถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ปืนยังไง มันค่อนข้าง...เรื่อยๆ แต่ผมก็มีความสุขดี เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่หวือหวาเหมือนที่ผ่านมา คนพวกนั้นมันจะทำให้ผมรู้สึกว่าความรักมัน...ฉาบฉวย ไม่มีความบริสุทธิ์ แต่กับพี่ปืน...ผมกลับไม่รู้สึกแบบนั้น
ผมรู้ดีว่าตอนนี้พี่ปืนเองก็ยังไม่ได้รักผม แต่พี่เขาก็ใจดีกับผมมากๆ บางครั้งผมสัมผัสได้ว่าพี่เขาเป็นห่วงผม ซึ่งมันทำให้ผมดีใจมากๆ ผมเองก็ไม่ได้หวังอะไรมากหรอก แค่ได้อยู่กับพี่ปืนแบบนี้ไปเรื่อยๆก็ดีแล้ว
แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดา จะบอกว่าไม่หวังเลยก็คงไม่ใช่ เมื่อได้รักก็จะเกิดความคาดหวัง...อย่างไม่รู้จบ
แต่มีหวังก็ยังดีกว่าไม่มีแหละนะ
“ดีแล้วแหละ” แมทพูดเหมือนโล่งใจ มีอะไรหรือยังไงกัน
“ทำไมเหรอ” ผมเลยตัดสินใจถามออกไป
“เปล่าหรอก แค่ต้นหอมมีความสุขพี่ก็โล่งใจ”
ผมว่าผมพอจะรู้แล้วว่าแมทหมายความว่ายังไงกับคำว่าโล่งใจ...แมทเองก็คงคิดเหมือนผมว่าพี่ปืนไม่เหมือนคนอื่น แมทจัดได้ว่าเป็นคนที่ดูคนเก่งมากๆ แต่แมทเคยพูดว่าพี่ปืนดูยาก ผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ผมไม่เคยมองออกเลยว่าพี่ปืนคิดยังไงภายหน้าใบหน้านิ่งๆนั่น
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปนั่งข้างๆแมทก่อนจะกอดเอวแมทเอาไว้ แมทขำในลำคอก่อนจะยกมือขึ้นกอดคอผม
“เรามันขี้อ้อน” แมทบ่นไม่จริงจัง
“พอใจ” ผมตอบยิ้มๆ
“ก็ตามใจ”
“ฮ่าๆๆ ว่าแต่ เดี๋ยวนี้มีเด็กหรือเปล่า หายหน้าหายตาตลอด” ผมดันตัวออกมองแมทอย่างจับผิด
“ทำไม ถ้ามีเด็กแล้วจะทำไม” แมทยักคิ้วถามอย่างกวนๆ
“ก็ไม่ไง แค่อยากรู้ว่าใครจะมาเป็นพี่สะใภ้” ผมยิ้มล้อๆ บอกได้เลยว่าใครที่มาเป็นแฟนแมทเนี่ย ทั้งโชคดีมากๆและซวยมากๆ เพราะแมทน่ะเจ้าเล่ห์เพทุบายที่สุด ผมรู้จักแมทดีเลยล่ะ คนแบบนี้เนี่ย อ่านใจยากยิ่งกว่าพี่ปืนเสียอีกจะบอกให้
ผมคุยกับแมทต่ออีกนิดหน่อย จนแมทขอตัวกลับไปพักผ่อนที่ห้อง ผมก็ลุกไปนั่งกินบะหมี่ที่เริ่มจะเย็นชืดต่อให้หมด กินเสร็จผมก็ดื่มนมตามและอ่านหนังสือต่อ จนเกือบจะเที่ยงคืนถึงได้อ่านเสร็จ ผมว่าผมพร้อมสำหรับการสอบวันพรุ่งนี้แล้วล่ะ
ผมล้มตัวนอนบนเตียง หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาพี่ปืน คงยังไม่นอนหรอกมั้งป่านนี้
ตู้ดดด ตู้ดดด
“ฮัลโหล” เสียงพี่ปืนดังขึ้นเรียบๆ ไม่มีแววง่วงเลยสัดนิด ดีใจจังที่ยังไม่นอน
“พี่ปืน ยังไม่นอนใช่ไหม” ถึงจะรู้แล้วแต่ก็อยากถามให้แน่ใจ
“ยัง แล้วนายยังไม่นอนอีกเหรอ” พี่ปืนถาม ได้ยินเสียงก็อกแก็กดังขึ้น เหมือนพี่ปืนกำลังทำอะไรสักอย่าง
“กำลังจะนอนแล้วครับ แต่โทรมาหาพี่ปืนก่อน”
“หึหึ อ่านหนังสือเสร็จแล้ว?”
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะต้องสอบได้คะแนนเต็ม”
“นายคิดว่าทำได้เหรอ” พี่ปืนพูดเหมือนไม่เชื่อ แบบนี้ทุกที ผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยจะเชื่อว่าผมทำอะไรได้ แบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ ยอมไม่ได้!
“ถ้าผมได้คะแนนเต็มพี่ปืนจะว่ายังไง” ผมถามอย่างมั่นใจ นี่มันไฟนอลแล้ว ผมไม่พลาดหรอก
“คะแนนเต็ม นายคงไม่ได้ล้อฉันเล่นหรอกนะ” พี่ปืนพูดขำๆ
“ใช่แล้ว ผมหมายถึงคะแนนเต็มไม่ใช่แค่เกรดเอเหมือนคนอื่น”
“ถ้านายคิดว่าทำได้ก็ลองดู ถ้าทำได้ ฉันจะให้รางวัลก็ได้”
“จริงนะ พี่ปืนจะให้อะไร” ผมถามอย่างดีใจ
“อะไรก็ได้ที่นายอยากได้”
แบบนี้ก็หวานหมูล่ะ
“ผมทำได้แน่ๆ พี่ปืนเตรียมใจไว้ได้เลย ผมไปนอนก่อนนะ พี่ปืนอย่านอนดึกล่ะ ฝันดีนะครับ” ผมเอ่ยลา ถ้านอนถ้ากว่านี้ตื่นมาตอนเช้าสมองผมอาจจะไม่ปลอดโปร่งก็ได้
“อืม นอนซะ ฝันดี”
แล้วผมก็หลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม อาจจะไม่มีคำหวานหู แต่แค่คำว่า...ฝันดี มันก็ทำให้ผมมีความสุขมากๆแล้ว
ในตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น อาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย วันนี้ผมไปพร้อมกับแมท เพราะไม่อยากรบกวนพี่ปืน พี่เขาก็มีสอบเหมือนกัน เห็นว่าวันนี้หลังสอบเสร็จตอนบ่าย คณะพี่ปืนมีจัดแสดงดนตรี และพี่ปืนเองก็ได้ขึ้นเล่นด้วย เมื่อวานตอนที่ได้ยินนะ ผมนี่อย่างอึ้ง ไม่คิดว่าพี่ปืนจะเล่นดนตรีเป็น
พอได้เวลาเข้าห้องสอบ ผมก็ทำสมาธิให้มั่น ผมจะต้องทำให้ได้ นี่เป็นเรื่องศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย ฆ่าได้ หยามไม่ได้!
“แหมต้นหอม ออกคนแรกของห้องเลยนะ เอาเต็มใช่ไหม” ปลาที่เดินออกมาจากห้องสอบด้วยท่าทางอิดโรยเอ่ยประชดผมก่อนจะเดินมานั่งข้างๆผมพลางเองตัวพิงไหลผมไปด้วย
“ก็ถ้าเต็มจะดีมากๆ พอดีพนันกับพี่ปืนไว้” ผมบอก เท่านั้นแหละ ปลาเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที
“พนันอะไรอ่ะ” ปลาทำหน้าแบบอยากรู้อยากเห็นมากๆ
“ก็พี่ปืนเขาไม่เชื่อว่าเราจะได้คะแนนเต็มน่ะ ก็เลยพนันกันไว้ว่าถ้าได้คะแนนเต็มพี่ปืนจะให้รางวัลเรา” ผมตอบยิ้มๆ ที่ทำข้อสอบไปผมไม่ใจว่าผมทำได้ เขียนไปเยอะเลยล่ะ อาจเพราะมีกำลังใจดี อิอิ อย่าอิจฉาผมเลยนะทุกคน ^_^
“โอ๊ยยยยย ฉันไม่อยากจะนึกถึงเกรดที่จะออกมาเลยจริงๆ” ไข่ดาวทำหน้าเหมือนอยากจะลาโลกเดินมานั่งอีกข้างหนึ่งของผม
“เอาน่า มันไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก” ผมปลอบใจ
“มันเลวร้ายิ่งกว่านั้นอีก!” ทั้งปลาและไข่ดาวพูดพร้อมกัน ผมเลยได้แต่หัวเราะกับท่าทางของเพื่อนทั้งสอง
จนเวลาสอบหมดลง คนที่เหลือก็ทะยอยกันออกมาจากห้องสอบ แชมป์ ก้านและอาร์มก็ออกจากห้องสอบด้วยสภาพที่ไม่ต่างกัน คือ...ไม่ไหวแล้ว!
“ต้องเอาอะไรไปเซ่นอาจารย์แกวะ เผื่อแกจะเมตตาไม่ให้เอฟ” ก้านบ่นพลางเอามือขยี้หัวตัวเองไปด้วย
“นั่นดิ ขอแค่ด๊อกกูก็พอใจแล้ว ข้อสอบแม่งยากชิบ” ตามมาด้วยอาร์ม
“โนคอมเม้นท์จ๊ะที่รัก ไปเถอะ ไปหาอะไรกินกัน เดี๋ยวต้องกลับหอไปอ่านวิชาต่อไปอีก” แชมป์ทำหน้าปรงตก
“เฮ้อ!” ทุกคนถอนหายใจออกมาพร้อมกันยกเว้นผม บางทีเทอมหน้าผมคงต้องจับพวกนี้ติวอย่างเข้มข้นก่อนสอบแล้ว น่าสงสารกันจริงๆ
แล้วเราก็ยกพลไปที่โรงอาหารกลาง อันนี้ไข่ดาวเป็นคนเลือก บอกว่าเสียใจกับข้อสอบเมื่อกี้มามากแล้ว ขอมองผู้ชายให้ชื่นใจหน่อย ผมเองก็ไม่เรื่องมากอะไร จะมีก็แต่ก้านและอาร์มที่ดูจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่กัน แต่ก็ต้องจำยอมกับผลการโหวตตามหลักประชาธิปไตยสี่ต่อสอง ^^ ผมเลยจัดการโทรหาแมท แต่แมทบอกว่าไม่ว่างมากินข้าวด้วย น่าเสียดายจริงๆ
“นี่ๆ ตอนเย็นไปดูวงดนตรีที่คณะนิเทศฯไหม” ปลาถามขึ้นระหว่างที่กำลังเติมพลังงานที่สูญเสียไปอยู่
“ไปอยู่แล้ว” อันนี้ผมตอบเอง ผมต้องไปดูพี่ปืนอยู่แล้วนี่นา โอกาสดีๆแบบนี้จะพลาดได้ยังไงกันล่ะ จริงไหม
“แหมๆ กูละอิฉาคนมีความรักจริงๆ ว่าแต่ถามหน่อยเถอะ เห็นหน้าพี่แกนิ่งๆแบนนั้น ตอนอะจึ๊กๆกันนะ พี่แกทำสีหน้ายังไงวะ”
“ไอ้อาร์ม!” ผมเรียกมันเสียงดัง รู้สึกร้อนไปทั้งหน้า ถามบ้าอะไรของมันวะ แล้วอะไรกันเนี่ย ทุกคนดูจะสนใจประเด็นนี้กันเหลือเกิน
“ทำอายๆ บอกหน่อยดิ” ก้านยื่นหน้ายื่นตาเข้ามาถามผมอีกคน
“ไม่มี ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นหรอกน่า” ผมบอกพวกนั้นอย่างอายๆ ถึงผมจะเป็นผู้ชายแต่เรื่องแบบนี้ผมก็อายเป็นนะ
“จริงดิ มึงยังไม่ได้มีอะไรกับพี่เขาเหรอวะ” ไอ้อาร์มทำตาโตตกใจกับสิ่งที่ผมบอก ผมเลยพยักหน้าตอบแทน
“โอ้ววว มายก็อต! พี่เขาตายด้านเหรอ แกออกจะน่ารักน่าขย้ำขนาดนี้ สาบานเลยว่าถ้าฉันไม่เป็นรับฉันจะปล้ำแก” แชมป์เอามือทาบอกพูด สีหน้านี่โอเวอร์แอคติ้งสุดๆ
“พอๆ กินเข้าไปเลย พูดบ้าอะไรกันอยู่ได้” ผมตัดบท ขืนให้พวกนี้พูดต่อผมต้องตายแน่ๆ
“ฮ่าๆๆ เขาเขินๆ” นี่ก็อีกคน
“เงียบเลยนะไข่ดาว จิ๊”
แล้วพวกนั้นก็ไม่หยุดล้อผม ผมเลยได้แต่นั่งนิ่งจนพวกนั้นหยุดพูดเรื่องผมกับพี่ปืนไปเอง หลังจากที่พวกนี้รู้ว่าผมจีบพี่ปืน ผมก็มันจะปรึกษาเรื่องพี่ปืนกับพวกนี้ตลอดโดยเฉพาะแชมป์ที่ดูจะมีประสบการณ์เอามากๆ จนพอตอนนี้ผมได้เป็นแฟนกับพี่ปืน พวกนี้ก็ยังแนะนำผมเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่พี่มากที่สุดก็ไม่พ้นเรื่องทะลึ่งๆ บ้าบอกันจริงๆ
ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าถ้าคบกับพี่ปืนแล้วจะต้องมีอะไรกัน คือแบบ...ถึงผมจะมีแฟนมาหลายคนก่อนหน้านี้ แต่ผมก็ยังไม่เคย อยากมากก็แค่กอดและจูบเท่านั้น คือผมไม่ได้ซีเรียสหรอกนะ แต่ว่า...คนพวกนั้นมันทำให้ผมเห็นธาตุแท้ก่อนที่จะเสียตัวและเสียใจไปมากกว่านี้
ว่าแต่...พี่ปืนจะคิดยังไงกับเรื่องนี้นะ แล้วถ้าพี่ปืนต้องการล่ะ ผมจะทำยังไง
ช่างเถอะ ยังไม่ถึงเวลา ไว้ถึงเวลานั้นค่อยคิด >_<!
กินข้าวเสร็จผมกับไข่ดาวและปลาก็ไปนั่งเล่นกันที่หอสมุดกลางเพื่อรอเวลาไปดูพี่ปืนขึ้นเล่นดนตรี แชมป์อยากไปดูกับพวกผมด้วย แต่ว่าติดธุระกับที่บ้านเลยอยู่ต่อด้วยไม่ได้ ส่วนก้านกับอาร์มก็ไปเล่นเกมส์กัน ดีจริงๆ แล้วอย่างนี้จะไปสอบได้ยังไง =_=
เวลาผ่านไปจนบ่ายสามโมงกว่าพวกผมก็เดินไปที่คณะพี่ปืน เพราะงานจัดตอนสี่โมงเย็น ผมมาถึงสถานที่จัดการก็ตอนที่วงแรกขึ้นแสดง ผมกดโทรหาพี่ปืนเพื่อถามว่าอยู่ที่ไหน พี่ปืนบอกว่าอยู่ที่ด้านหลังเวที ผมเลยบอกให้ไข่ดาวกับปลาดูคอนเสิร์ตไปก่อน ส่วนผมก็เดินไปหาพี่ปืนที่ออกมายืนรอ
“พร้อมไหมครับ” ผมถาม ขาก็เดินตามพี่ปืนไปนั่งที่เก้าอี้ พี่ปืนหยิบเบสมาเช็คเสียง
“คิดว่าไงล่ะ แล้วนายน่ะ ทำข้อสอบได้ไหม” พี่ปืนถาม
“ทำได้อยู่แล้ว พี่ปืนเตรียมของรางวัลให้ผมได้เลย” ผมยักคิ้วให้พี่ปืน แน่นอนว่าผมมั่นใจมากๆว่าผมทำได้
“หึ จะรอดูวันที่เกรดออกแล้วกัน” พี่ปืนกระตุกยิ้มมุมปาก ทำเอาผมอึ้งไปชั่วขณะ ผมเคยอยากให้พี่ปืนยิ้ม แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมอยากให้พี่ปืนทำหน้านิ่งๆมากกว่า เพราะเวลาพี่ปืนยิ้มที่ไรมันทำให้ผมใจกระตุกทุกที ตอนไม่ยิ้มว่าดูดีแล้ว ตอนยิ้มนี่ดูดียยิ่งกว่าอีก
“ไปยืนดูที่หน้าเวทีไป เดี๋ยวจะขึ้นแล้ว” พี่ปืนเดินออกมาส่งผมตรงที่ไข่ดาวและปลายื่นอยู่ หลายๆคนมองมาที่พี่ปืนอย่างสนใจแถมยังทำหน้าเคลิ้มอีก นี่นะของผมนะของผม -_-^
และแล้วก็ถึงเวลาที่วงพี่ปืนขึ้นเล่น สมาชิกในวงก็เพื่อนพี่ปืนนั่นแหละครับ พี่เหนือเป็นมือกลอง พี่เวฟร้องนำ พี่ก้องดีดกีตาร์และพี่ปืนเล่นเบส ด้วยอานุภาพหน้าตาของทั้งสี่คนที่กินกันไม่ลง แต่พี่ปืนผมหล่อสุด >.< ทำให้เสียงกรี๊ดของผู้หญิงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ
ผมสบตากับพี่ปืนแวบหนึ่ง ผมยิ้มให้กำลังใจพี่ปืนก่อนเพลงจะเริ่ม ถึงผมจะไม่ค่อยชอบฟังเพลงร็อค แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพี่ปืนดูดีมากๆ ผมสามารถยืนฟังเพลงร็อคจังหวะโหดๆแสบแก้วหูได้อย่างมีความสุข ผมคงเพ้อเข้าขั้นบ้า แต่ถ้าคุณมาเป็นผมคุณก็คงตกในอาการเดียวกันนั่นแหละ
จนวงดนตรีของพี่ปืนเล่นจบ ผมก็ถามไข่ดาวกับปลาว่าอยากอยู่ดูต่อไป ทั้งสองคนอยากดูต่อ ผมเลยขอตัวก่อนเพราะผมแค่มาดูพี่ปืนเท่านั้นไม่ได้มาดูการแสดงดนตรีหรอก ผมเดินไปหาพี่ปืนที่กำลังเก็บของอยู่ พี่ๆยิ้มให้ผมและเอ่ยทัก
“เป็นไงบ้างต้นหอม พี่ร้องเพราะไหม” พี่เวฟถามพร้อมยิ้มตาหยี
“ก็...ไม่เลวครับ” จริงๆคือผมไม่ได้ฟังเพลงหรอก เพราะมันแต่มองพี่ปืนอยู่ >_<;
“จริงอ่ะ น่าปลื้มใจจริงๆ” พี่เวฟพูดอย่างดีใจก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำโดยมีพี่เหนือไปด้วย
“แล้วต้นหอมว่าพี่กับไอ้ปืนใครเท่กว่ากัน” พี่ก้องถามมั้ง พี่ปืนเงยหน้าจากเบสขึ้นมองพี่ก้องก่อนจะมองมาที่ผมแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเก็บเบสตามเดิม
“ก็ต้องพี่ปืนสิครับ” ผมตอบตามความจริง ได้ยินเสียงพี่ปืนหัวเราะออกมา พี่ก้องเดินเข้าไปเตะพี่ปืนก่อนจะทำหน้างอนใส่ผมพร้อมสะบัดหน้าหนี
“พี่ก้องเขาตลกดีนะครับ” ผมพูดขำๆ เดินไปหาพี่ปืนที่เก็บของเสร็จแล้วและเดินออกจากหลังเวทีไปโต๊ะม้าหินที่อยู่ใกล้ๆแทน
“มันบ้า”
ผมยิ้มกับสีหน้าเอือมระอาของพี่ปืนเมื่อพูดถึงพี่ก้อง
“นี่ ไปซื้อน้ำให้หน่อยสิ” พี่ปืนบอกและหยิบกระเป๋าสตางค์ส่งให้ผม
“เอาน้ำอะไรครับ” ผมถาม นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่พี่ปืนใช้ผมไปซื้อของ
“เอาน้ำเปล่าเย็นๆก็พอ จะกินอะไรก็ซื้อมา เงินในกระเป๋านั่นแหละ”
ผมรับคำและเดินไปที่ร้านค้าในคณะพี่ปืนเพื่อซื้อน้ำและขนม ในจังหวะที่แม่ค้ากำลังคิดเงิน ผมเปิดกระเป๋าสตางค์พี่ปืนออกเพื่อหยิบเงิน สายตาก็เหลือบไปเห็นบัตรประจำตัวประชาชนของพี่ปืนที่อยู่ในช่องในสุด ผมหยิบเงินให้แม่ค้าและรับของมาถือ พอออกมายินหน้าร้านผมก็หยิบบัตรประชาชนของพี่ปืนออกมา
8 พฤศจิกายน 25xx อีกเดือนกว่าๆเองนี่นา ดีนะที่วันเกิดพี่ปืนยังไม่เลยไป แต่วันเกิดผมนะเลยไปนานแล้วเพราะผมเกินต้นปี ยังพอมีเวลาทำของขวัญให้พี่ปืน ผมเก็บบัตรพี่ปืนเข้าที่เดิมก่อนจะเดินไปที่โต๊ะที่ตอนนี้พี่เวฟพี่เหนือและพี่ก้องมานั่งรวมตัวกันอยู่
“นี่ครับน้ำ” ผมส่งน้ำให้พี่ปืนและนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดียวกับพี่ปืน
“แล้วของพี่ล่ะ ไม่มีของพี่เหรอ” พี่ก้องถามหน้าซื่อแล้วเอาถุงขนมผมไปรื้อดู
“ไม่มีหรอกครับ” ผมตอบ
“อะไรกัน อิจฉาจริงๆ เปลี่ยนใจมาคบกับพี่ยังทันนะต้นหอม” พี่ก้องทำหน้างอนก่อนจะฉีกยิ้มเหล่ตามองพี่ปืน
“ไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ” ผมหันไปยิ้มให้พี่ปืน แต่พี่ปืนก็ยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
“มึงนี่ก็ไม่รู้จักเข็ดนะไอ้ก้อง น้องมันคิดถูกแล้วที่ไม่คบกับมึงนะ” พี่เวฟพูดว่าพี่ก้อง พี่ก้องเลยชูนิ้วกลางให้ ทำเอาพี่เวฟและพี่เหนือหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ตกลงคืนนี้เจอกันที่เดิมนะมึง ไปให้ได้ล่ะ พาน้องไปด้วยก็ได้” พี่เหนือบอก พี่ปืนพยักหน้ารับ จะไปไหนกันนะ
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ ผมนั่งรถกลับคอนโดกับพี่ปืน ผมถามว่าคืนนี้พี่ปืนจะไปไหน พี่ปืนก็บอกว่าจะไปร้านเหล้าและให้ผมไปด้วย ผมเองก็ไม่ค่อยอยากไปหรอก แต่ก็อยากไปนิดหนึ่ง งงไหม...ผมก็งงตัวเอง ผมเลยโทรไปบอกแมทก่อนว่าวันนี้อาจจะกลับดึก แมทก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่สั่งว่าไม่ให้กินเหล้า เหอะๆ คงไม่เหลือหรอก เดี๋ยวนี้พี่ปืนชอบเอาเบียร์กรอกปากผมเป็นว่าเล่น แต่ผมไม่ได้บอกแมทหรอก เดี๋ยวโดนดุเอา
“พี่ปืน พี่ปืนชอบผมขึ้นหรือยัง” ผมถาม ตอนนี้มาถึงคอนโดเรียบร้อยแล้ว
“...” พี่ปืนปรายตามองผมแต่ไม่ตอบ
“พี่ปืนรู้ไหม ว่าพี่ปืนน่ะ...ซึน”ผมบอก ที่จริงแชมป์มันบอกผมมาหลังจากที่ฟังเวลาที่เล่าถึงพี่ปืน มันบอกว่าพีปืนนะชอบผม แต่ซึน ไม่รู้ตัว ผมนี่ถึงกับตัวลอยเมื่อได้ยินว่าพี่ปืนชอบผม แต่ฟังจากปากคนอื่นมันไม่น่าเชื่อถือเท่ากับกับปากเจ้าตัวหรอก
“ซึน? อะไรของนาย” พี่ปืนทำหน้าสงสัย
“ใครๆก็บอกแบบนั้น คนอ่านก็บอกว่าพี่ปืนซึน ซึนเอาโล่! แต่ถึงซึนก็น่ารัก” ผมพูดยิ้มๆ
“พูดบ้าอะไรของนาย แล้วคำนั้นน่ะ มันเหมาะจะใช้กันนายมากกว่าไม่ใช่เหรอไง” พี่ปืนทำหน้าหาเรื่องผม
“หืม?” ผมส่งเสียงในคออย่างส่งสัย คำนั้นเหมาะที่จะใช้กับผม...ผมเนี่ยนะซึน ไม่ล่ะ ผมออกจะเปิดเผยตัวตน ซึนหตรงไหน
“หึ ฉันเนี่ยนะน่ารัก ประสาท นายต่างหากที่...น่ารัก” แต่พี่ปืนก็เฉลยให้รู้ว่าไอ้คำนั้นคือคำว่าน่ารัก ทำเอาผมถึงกับหน้าร้อนฉ่า
“>_<;”
“แล้วไอ้คำว่าซึนนี่มันหมายความว่ายังไง” พี่ปืนยังคงสงสัยกับคำศัพท์ปริศนา
“พี่ปืนไม่รู้เหรอ”
“มันสำคัญถึงขนาดฉันต้องรู้เหรอไง -_-”
“ก็...เปล่าหรอก”
“แล้วตกลงมันหมายความว่ายังไง”
“ผมไม่บอกพี่หรอก แบร่!” ผมแลบลิ้นใส่พี่ปืนที่นั่งทำหน้าเซ็ง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
ผมนั่งเล่นในห้องพี่ปืนจนได้เวลาที่พี่ปืนนัดกับพวกพี่ๆไว้ ดีที่ผมมีชุดที่เคยทิ้งไว้ที่ห้องพี่ปืน เลยไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษาไปร้านเหล้า แบบนั้นมันคงไม่ดีแน่ ผมพอมาถึงร้านก็เกิดปัญหา เพราผมเพิ่งจะสิบเจ็ด ยังเข้าร้านเหล้าไม่ได้หรอก
“พี่ปืน อายุผมไม่ถึง” ผมดึงชายเสื้อพี่ปืนเอาไว้
“เข้าได้ ไม่เป็นไร” พี่ปืนบอกและก้าวเดินต่อ แต่ผมก็ดึงเสื้อพี่ปืนไว้อีก
“แต่ถ้าตำรวจมาตรวจล่ะ” ผมถามอย่างเป็นกังวล ถ้าโดนตำรวจจับ เรื่องนี้อาจรู้ไปถึงหูพ่อแม่ผมได้
“ไม่เป็นไรหรอกน่า มาเถอะ” พี่ปืนจับมือผมเดินนำเข้าร้าน ผมเลยต้องยอมเข้าไปในร้านนั้นด้วย พวกพี่เวฟมาถึงก่อนแล้ว และดูเหมือนจะมีคนอื่นที่ผมไม่รู้จักอีกด้วย เลยทำให้ผมค่อยข้างประหม่า
พี่ปืนดึงผมให้นั่งลงข้างๆ พี่ปืนนั่งริม ข้างๆผมเป็นพี่เวฟ ส่วนคนตรงข้ามผมก็เป็นพี่เหนือ ก็ยังดีที่บริเวณใกล้รัศมีของผมมีแต่คนที่รู้จัก
“พาใครมาด้วยวะไอ้ปืน” ผู้ชายคนหนึ่ง ที่นั่งข้างพี่เหนือถามพี่ปืน ตาก็มองมาที่ผม ผมเลยบีบมือพี่ปืนที่ยังจับมือผมอยู่แน่น
“น้องผม” พี่ปืนตอบ
“เหรอวะ น่ารักดีวะ” พี่คนนั้นพูดต่อ แต่พี่ปืนไม่สนใจ ผมเองก็ไม่สนใจ มารู้ที่หลังว่าพี่คนนั้นเป็นพี่รหัสของพี่เหนือ แกปากไม่ค่อยดีแต่ก็เฮฮาดี จากที่แรกๆผมเกร็ง พอเวลาผ่านไปก็ดีขึ้น น่าแปลกที่วันนี้พี่ปืนไม่ให้ผมแตะเหล้าเบียร์ ให้กินแต่โค้ก แต่ผมก็ไม่ค่อยได้กินหรอก ไม่ค่อยชอบน้ำอัดลมเท่าไหร่
ผมนั่งกินกับแกล้มและนั่งฟังคนนู้นคนนี้พูดคุยกัน บางเรื่องก็ฮาเอามากๆ โดยส่วนมากจะเป็นวีรกรรมของแต่ละคน พี่ปืนนั่งนิ่ง มีพูดบางแต่ก็ไม่เยอะ ส่วนผมก็นั่งหัวเราะกับกินอย่างเดียว ผมเพิ่งรู้ว่าอาหารในร้านเหล้านี่มันอร่อย
“พี่ปืน ผมอยากกินไอ้นี่อีก” ผมกระซิบบอกพี่ปืน พี่ปืนเรียกพนักงานก่อนจะสั่งอาหารให้ผม
“กินเก่งจังนะครับ” พี่รหัสพี่เหนือหันมาพูดกับผม ผมก็ได้แต่ยิ้มเท่านั้น
“นั่นสิ แต่ตัวเล็กนิดเดียว” พี่เวฟทำหน้าสงสัย
“ผมกำลังโตน่ะครับ” ผมตอบพี่เวฟ พี่เวฟเมื่อได้คำตอบก็หัวเราะออกมา
เสียงเพลงดังขึ้นจากวงดนตรีของทางร้าน เสียงพูดคุยของลูกค้าก็เบาลงและหันไปสนใจนักดนตรีแทน ผมรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำก็เลยกระซิบบอกพี่ปืน
“พี่ปืน ผมอยากเข้าห้องน้ำ”
“...” พี่ปืนลุกขึ้นยืนและจึงลุกตาม พี่เขาเดินนำผมไปที่หลังร้าน ตอนที่เดินไปก็มีหลายโต๊ะเรียกพี่ปืนและยกมือไหว้ คงเป็นรุ่นน้องในคณะแน่ๆ
“เข้าก่อนไป” ห้องน้ำมีอยู่ห้องเดียวพี่ปืนเลยให้ผมเข้าก่อน พอผมเข้าเสร็จพี่ปืนก็ขอเข้าปาก ผมเลยยืนรอ ปากก็พึมพำร้องเพลงตามนักร้องไปด้วย
“I'd like to make myself believe that planet Earth turns slowly. It's hard to say that I'd rather stay awake when I'm asleep 'cause everything is never as it seem…”
“ต้นหอม” เสียงเรียกผมดังขึ้น ผมหันไปมองก็เจอกับ...
“พี่เฟรม” ผมเอ่ยชื่อบุคคลที่ไม่คิดว่าจะเจออีก ครั้งล่าสุดที่เจอพี่เขาทำให้ผมโมโหมากๆ
“ต้นหอม พี่อยากคุยด้วย” พี่เฟรมเข้ามาจับมือผม แต่ผมสะบัดมือออกอย่างรังเกียจทำให้พี่เฟรมหน้าเสียก่อนจะทำหน้าไม่พอใจ ผมนี่สิควรจะเป็นคนไม่พอใจ
“ผมไม่มีอะไรจะคุยด้วย พี่เลิกยุ่งกับผมดีกว่า ผมมีแฟนแล้ว ผมไม่อยากให้พี่มายุ่งกับผมอีก” ผมบอกเสียงหนักแน่น เมื่อวันงานเฟรชชี่ผมแค้นใจมากที่ยอมให้พี่เฟรมจูบผม ยิ่งนึกผมยิ่งรู้สึกขยะแขยงคนตรงหน้า
“ไม่ต้นหอม พี่ไม่เลิก พี่ขอโทษ เรากลับมาเริ่มกันไหมเถอะนะ” ผมว่าพี่เฟรมคงจะเมาแล้วถึงได้พูดเรื่องบ้าบอที่ไม่มีทางเป็นไปได้ขึ้นมาแบบนี้
“ขอโทษนะพี่ ผมเจ็บแล้วจำ ไม่ได้โง่อย่างที่พี่คิดหรอก”
แก๊ก!
ประตูห้องน้ำเปิดออกตามด้วยร่างของพี่ปืนที่เดินออกมา พี่ปืนมองหน้าผมก่อนจะมองหน้าพี่เฟรม จากสีหน้านิ่งๆกลายเป็นสีหน้าที่แสดงถึงอาการหงุดหงิด
“มึงเองเหรอ” พี่ปืนเรียกพี่เฟรม พี่เฟรมเมื่อเห็นพี่ปืนก็เข้ามากระชอกคอเสื้อพี่ปืนโดยที่ไม่ดูเลยว่าพี่ปืนตัวใหญ่กว่าเสียอีก
“ปล่อยพี่ปืนนะพี่เฟรม!” ผมเข้าไปดึงตัวพี่เฟรมออกจากพี่ปืน ก่อนจะพลักพี่เฟรมอย่างแรงทำให้พี่เฟรมเซถอยหลังจนเกือบจะล้ม
“ต้นหอมผลักพี่เพราะมันเหรอ” พี่เฟรมตะโกนใส่ผมเสียงดัง
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ ก็พี่หาเรื่องแฟนผมก่อน!” ผมเชิดหน้าพูดเสียงดัง คราวนี้ผมไม่ยอมแน่ๆ ตอนจะไปก็ไป ตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไร ผมไม่มีอะไรให้หรอก ไม่มีอีกแล้ว!
“ว่าไงนะ!”
“ผมบอกว่านี่แฟนผม พี่เข้าใจไหม ส่วนพี่ก็เป็นคนที่ผมเคยรู้จักเท่านั้น เลิกยุ่งกับผมเถอะ ผมขอร้อง”
“ไม่ต้นหอม พี่ไม่เลิก”
“ก็เรื่องของพี่ แต่ความจริงก็คือความจริง ที่ตอนนี้แฟนผมคือพี่ปืนไม่ใช่พี่ รู้ไว้ด้วย” ผมพูดจบก็ลากพี่ปืนออกจากตรงนั้นแต่พี่ปืนขืนตัวไว้
"ถ้ากูเจอมึงมายุ่งกับคนของกูอีก มึงเละแน่ อย่าต้องให้กูพูดรอบสอง" พูดจบพี่ปืนก็เป็นฝ่ายลากผมออกมาแทน
ทำไม...ทำไมต้องกลับมา จะกลับมาทำไม ทั้งที่ชีวิตผมกำลังไปด้วยดีแท้ๆ ทั้งๆที่ผมกำลังจะมีความสุขอยู่แล้ว
“พี่ปืน...พี่เป็นแฟนผม เป็นแฟนผมคนเดียว” ผมหันไปพูดกับพี่ปืนที่นั่งนิ่ง ผมไม่รู้ว่าพี่ปืนจะคิดยังไงกับเรื่องของพี่เฟรม แต่ผมไม่สบายใจเลย
“อืม รู้แล้ว”
“ผมพูดจริงๆนะ”
“รู้แล้วน่า พูดมากจริง กินเข้าไปซะ”
พี่ปืนตักกับแกล้มใส่ปากผมเหมือนจะรำคาญ แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้
==================================
มาดึกเลยยยยยยยย ตอนนี้เอื่อยๆหน่อยนะคะ เตรียมปูทางไปสู่ความดราม่า ฮ่าๆๆๆ
ไม่มีอะไรคุยเท่าไหร่ เหนื่อยใจนิดหน่อย ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นทุกกำลังใจมากๆนะคะ
เพราะทุกกำลังใจทำให้ริริมีแรงฮึดนั่งแต่งนิยายได้ในแต่ละตอน
กอดดดดดดด
พี่ปืนนนนนนนน อ๊ากก He's So Hot!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
