-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
**********************************
-
(http://image.ohozaa.com/i/8fe/59W4bb.jpg)
♣ Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย ♣
บทนำ
‘รอ’
คุณเคยรอบ้างไหม?
รอใครสักคน...รอบางสิ่งบางอย่าง...
หรือ...รอสิ่งที่ไม่มีจริง
ผมเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รอ...รอว่าสักวันผมจะได้ในสิ่งที่ผมอยากได้
ไม่...ผมไม่ได้เอาแต่นั่งรอโชคชะตา ผมไม่ได้ทำแบบนั้น
ผมตามหา...ใช่...ผมทำ
แต่ตอนนี้ผมก็ยังหาไม่เจอ...สิ่งที่ผมต้องการ ตอนนี้ผมยังหาไม่พบ
หลายคนบอกผมว่าวิธีการของผมผิด
หลายคนบอก...การกระทำของผมมันงี่เง่า
หลายคนกล่าวหาผม...ว่าร้ายผม...ถามว่าผมแคร์ไหม
ผมแคร์...แต่ผมพยายามไม่เอามันมาใส่ใจ
หลายคนบอกว่า...ผมไม่มีทางหาสิ่งที่ผมต้องการเจอ ถ้าผมยังทำแบบนี้
ผมถามเขาเหล่านั้นกลับ...ถ้าเป็นเขา...ถ้าเขาเป็นแบบผม...เขาจะทำยังไง
มันน่าขำ...พวกเขาตอบผมไม่ได้ พวกเขาทำได้แค่ขมวดคิ้วแล้วนิ่งงัน
แล้วเขาเหล่านั้นใช้สิทธิ์อะไรมาตัดสินการกระทำของผมกัน
ผมจะไม่แคร์...ผมทำได้แค่นี้ มันอาจจะไม่ดีเท่าใคร แต่มันคือสิ่งที่ผมทำได้
ไม่มีวิธีที่ดีที่สุดหรอก...มีแต่วิธีที่เหมาะสมกับแต่ละบุคคล
แม้วิธีของผมมันอาจจะทำให้ผมเจ็บ...แต่ผมว่ามันเหมาะกับผม
และผมจะทำมันต่อไป...จนกว่าตัวผมเองนั้นจะหมดแรงลง
เมื่อถึงวันนั้น...วันที่ทุกอย่างสูญเปล่า
วันที่คำว่า ‘รอ’ หมดความหมาย...
วันนั้น....ผมจะเลือกคำว่า ‘หยุด’
...หยุดเพื่อต่อลมหายใจของตัวเอง...
“ต้นหอม...พี่ขอโทษ”
“ช่างเถอะครับ”
“พี่อยากอธิบาย”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเข้าใจทุกอย่างดี ขอตัวนะครับ”
“ต้นหอม...”
ผมเดินจากมาไม่สนใจเสียงเรียกของคนที่เรียกชื่อผม มันก็เป็นแบบนี้เสมอ เรียกเพื่อให้ผมฟังคำแก้ตัว พวกเขาเคยถามผมบ้างไหมนะว่าผมเบื่อหรือเปล่า อยากฟังไหม และเคยไหมที่จะนึกถึงจิตใจผมบ้าง
ไม่หรอก...ถ้าพวกเขานึกถึงจิตใจของผม...เขาคงไม่ทำกับผมแบบนี้หรอก
“โดนทิ้งอีกแล้วสินะ ผ่านศึกมาเยอะขนาดนี้แล้วใครจะมาจริงใจ ถ้าจะฝัน”
เบื่อ
น่าเบื่อ
ไม่มีอะไรทำกันหรือไง วันๆเอาแต่นินทาชาวบ้าน เรื่องของตัวเองยังทำให้ดีไม่ได้และยังชอบมายุ่งเรื่องของชาวบ้านอีก ผมอยากพูดออกไป แต่ว่ามันคงไม่เหมาะ ผมเป็นผู้ชาย...เป็นเพศชาย...และนั่นคือเพศแม่...ที่ทำตัวไม่น่ายกย่องเลยสักนิด
สองเท้าของผมเดินไปข้างหน้าด้วยจังหวะที่หนักแน่นแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเบาหวิว พายุตีวนในท้อง อกเจ็บจนร้าว และหยาดน้ำตาที่ผมพยายามจะกลั้นเอาไว้ อีกนิดเดียว...อดทนหน่อยนะต้นหอม
ผมเร่งฝีเท้า เร็วขึ้น...เร็วขึ้น...และสุดท้าย ผมก็วิ่งเข้าไปกอดผู้ชายคนหนึ่งเมื่อถึงที่ที่ผมจะปลอดภัย เขาดูไม่ตกใจ ได้แต่กอดปลอบผมไว้แน่น ลูบหลังผมอย่างปลอบโยน
“แมท...ฮึก ฮือ”
“ร้องเถอะ”
เมื่อได้ยินคำอนุญาตจากปากเขา ผมก็ยิ่งปล่อยโฮออกมายิ่งกว่าเดิม
“เราเจ็บ”
“อืม”
“ฮือ...”
“เหนื่อยหรือยัง อยากหยุดไหม” เขาถามผมด้วยคำถามซ้ำๆซากๆ ที่เขาเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“เหนื่อย อึก แต่..แต่ไม่อยากหยุด ฮือ”
ใช่...ผมยังไหว วันนี้แค่เจ็บ พรุ่งนี้ผมจะดีขึ้น
มันก็แค่เหนื่อยเท่านั้น แต่ใครๆก็รู้ว่าเหนื่อยกายไม่เท่าเหนื่อยใจ
“คิดว่าตัวเองจะหาเจอไหม” เขาถามผมอีกครั้ง ผมจับน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยผมได้
“ไม่รู้...แต่จะหา จะทำ”
“ดื้อ”
“รู้ ฮึก”
“เฮ้อ...ตามใจ”
นี่แหละแมท...เพื่อนรักของผม เพื่อนรักคนเดียวที่เข้าใจผมทุกอย่าง อย่างน้อยวันที่ผมเสียใจ ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียว แม้มันจะไม่พอ...แต่ก็ดีกว่าไม่มี
“ไม่ไหวก็บอก รู้ใช่ไหมว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว”
“อืม ขอบใจนะ”
-----------------
สารบัญ
Maybe...01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2183783#msg2183783) Maybe...02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2189169#msg2189169) Maybe...03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2194240#msg2194240) Maybe...04 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2203549#msg2203549) Maybe...05 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2217125#msg2217125)
Maybe...06 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2229298#msg2229298) Maybe...07 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2247605#msg2247605) Maybe...08 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2258237#msg2258237) Maybe...09 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2272940#msg2272940) Maybe...10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2285907#msg2285907)
Maybe...11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2302911#msg2302911) Maybe...12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2307716#msg2307716) Maybe...13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2311968;topicseen#msg2311968) Maybe...14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2322617#msg2322617) Maybe...15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2334182;topicseen#msg2334182)
Maybe...16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2336966#msg2336966) Maybe...17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2340519#msg2340519) Maybe...18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2350260%3Btopicseen#msg2350260) Maybe...19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2352644%3Btopicseen#msg2352644) Maybe...20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2361162%3Btopicseen#msg2361162)
Maybe...21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2366386%3Btopicseen#msg2366386) Maybe...22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2369916%3Btopicseen#msg2369916) Maybe...23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2375073%3Btopicseen#msg2375073) Maybe...24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2383594%3Btopicseen#msg2383594) Maybe...25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2384681%3Btopicseen#msg2384681)
Maybe...26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2389423;topicseen#msg2389423) Maybe...27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2396021%3Btopicseen#msg2396021) Maybe...28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2396640#msg2396640) Maybe...29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2401223%3Btopicseen#msg2401223) Maybe...30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2407616%3Btopicseen#msg2407616)
Maybe...31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2410941;topicseen#msg2410941) Maybe...32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2414392%3Btopicseen#msg2414392) Maybe...33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2417743%3Btopicseen#msg2417743) Maybe...34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2421117;topicseen#msg2421117) Maybe...35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2424637%3Btopicseen#msg2424637)
Maybe...36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2429181%3Btopicseen#msg2429181) Maybe...37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.msg2432215%3Btopicseen#msg2432215)
:กอด1:
:L2:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ค่าาาาา
:L2: :L2:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
เข้ามาเพราะเห็นชื่อคุณ RiRi
แฟนคลับตัวยงเลยล่ะ ปล.ชอบเค้ก (ได้ข่าวว่าคนละเรื่องนะ) 55555
ติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้ o13 o13
-
เปิดเรื่องได้น่าสนใจมากครับ
ผมจะช่วยลุ้น ขอให้ต้นหอมตามหาสิ่งนั้นเจอเร็วๆนะครับ
ปล. รอตอนต่อไปนะ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
มาช้าอ่ะไม่ทันคนแรกเลยยยยย
ต้นหอมชื่อน่ารักจัง :L1:
บวกจ้าบวก
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 1
สวัสดี Faculty of Arts
[/size][/color][/b]
“อ้าวน้อง รีบมาลงชื่อเร็ว จะเจ็ดโมงแล้ว” เสียงรุ่นพี่จากคณะวิศวะกรรมศาสตร์พูดผ่านไมค์ดังไปทั่วบริเวณ เป็นการเร่งเด็กปีหนึ่งให้รีบไปลงชื่อ เหมือนผมจะได้ยินมาว่าคณะนี้เขาเข้มงวดมาก สายไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ดีนะผมไม่ได้อยากเรียนที่คณะนี้ ผมไม่ชอบการตวาดตะคอกเท่าไหร่ เรื่องว๊ากนี่ไม่ต้องพูดกับผมเลย ผมไม่ชอบจริงๆ
“แมท ส่งแค่นี้ก็พอ เดี๋ยวเราเดินไปเอง” ผมหันไปบอกแมทที่ยืนอยู่ข้างๆ คณะผมก็อยู่ข้างๆคณะแมทเนี่ยแหละ ผมเรียนอักษรศาสตร์ ผมหลงใหลในภาษาเป็นอย่างมาก ส่วนแมทเรียนวิศวะโยธา
“เดี๋ยวไปส่ง” แมทพูดก่อนจะจับมือผมแล้วทำท่าจะเดินไปยังคณะอักษรแต่ผมขืนตัวเอาไว้
“ไม่เอา แมทรีบไปลงชื่อเถอะ เดี๋ยวโดนทำโทษหรอก” ผมรีบบอก
“ต้นหอม อย่าดื้อ” แมทพูดเสียงเข้ม
“เปล่าสักหน่อย แมทนั่นแหละดื้อ วิศวะเขานัดเจ็ดโมงไม่ใช่เหรอไง สายแล้วนะ รีบไปเถอะ ต้นหอมเดินไปเองได้ ใกล้แค่นี้เอง”
“...” แมทมองหน้าผมนิ่ง ผมรู้ว่าแมทเป็นห่วงผมมาก ที่จริงผมก็กังวลเหมือนกัน อยากให้แมทเดินไปส่ง แต่ว่าถ้าทำแบบนั้นแมทต้องถูกทำโทษแน่ๆ
“รีบไปเช็คชื่อเถอะ เราดูแลตัวเองได้จริงๆ” ผมรีบย้ำอีกครั้ง
“ก็ได้ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ใครที่ดูแล้วไม่น่าคบก็ไม่ต้องไปคุย แล้วจะโทรหานะ” แมทสั่ง
“ได้ๆ ไปเถอะ” ผมดันหลังแมทให้เดินเข้าคณะวิศวะฯ เมื่อแมทเดินไปแล้วผมก็รีบเดินไปที่คณะตัวเองทันที
“มาทางนี้เลยค่ะน้อง รหัสอะไรคะ”
“รหัส....ครับ”
“น้องต้นหอมใช่ไหมคะ นี่ค่ะป้ายชื่อ ห้อยคอไว้เลยนะ แล้วก็ห้ามทำหายเด็ดขาด”
“อ่อ ครับ”
“เดินไปนั่งต่อแถวได้เลยจ้ะ ผู้ชายนั่งด้านหน้านะ” พี่ผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักบอกพร้อมกับชี้มือบอกทางไปด้วย ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินตัวลีบไปด้านหน้า ไม่รู้สิ ผมไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาใคร ปกติจะหลบอยู่หลังแมทตลอด แมทตัวใหญ่จะตายเลยเป็นเกาะกำบังให้ผมได้มิด
แต่ยิ่งตอนนี้เหมือนทุกคนจับจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ผมรีบมองหาที่ว่างก่อนจะเดินไปนั่ง เหมือนว่าทุกอย่างจะดีขึ้นหรือเปล่า? ไม่เลย ตอนนี้คนที่นั่งข้างๆผมทั้งด้านซ้าย ด้านขวา แล้วก็ด้านหน้า หันมามองผมหมด ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า ผมมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า
“ตัวอย่างเล็กอ่ะ”
“น่ารักโคตรๆเลยว่ะ”
“เหมือนเคยเห็นที่ไหนวะ”
“ดูตาดิ ใสได้อีก”
ผมได้แต่นั่งฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ที่เริ่มดังขึ้น ผมไม่รู้หรอกว่าเขาหมายถึงใคร แต่ทำไมความรู้สึกผมถึงได้บอกว่าสิ่งที่พวกเขาพูดอยู่นั้นหมายถึงผม มันน่าอึดอัดยังไงไม่รู้ เหมือนถูกนินทาต่อหน้าเลย
จึกๆ
“หืม?” มีใครบางคนสะกิดแขนผม พอหันไปก็เจอผู้ชายคนหนึ่งยิ้มอวดฟันครบสามสิบสองซี่ให้ผม ผมไม่รู้จะทำอะไรก็เลยยิ้มตอบก่อนจะหันกลับมาก้มหน้ากดโทรศัพท์คุยกับแมทตามเดิม
“นี่นาย ชื่ออะไรอ่ะ เราชื่ออาร์ม”
ผมหันไปทางผู้ชายคนเดิมที่เอ่ยแนะนำตัวโดยไม่ต้องถาม
“เราชื่อต้นหอม”
“ชื่อน่ารักจัง”
“อืม” ผมตอบแค่นั้น ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ หลายคนก็บอกว่าชื่อผมน่ารักแต่มันก็แค่ชื่อเท่านั้นแหละ
“นายมาจากโรงเรียนอะไรอ่ะ อายุเท่าไหร่วะเนี่ย หน้าเด็กชะมัด”
“มาจาก....แล้วนายล่ะ” ผมตอบและถามกลับโดยเลี่ยงไม่บอกอายุ
“เรามาจาก....นายยังไม่บอกอายุเลยว่าเท่าไหร่”
อาร์มยังคงซักไซ้ไม่หยุด พยายามจะรู้ให้ได้ว่าผมอายุเท่าไหร่ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอยากรู้ อายุผมเอาไปแทงหวยไม่ได้หรอก เชื่อสิ แต่ด้วยความที่ผมทนสายตาที่รบเร้าไม่ไหวก็เลยบอกๆไป
“สิบเจ็ด”
“หืม อะไรนะ?”
“สิบเจ็ด” ผมย้ำอีกที
“สิบเจ็ด!” อาร์มตะโกนเสียงดังทำหน้าตกอกตกใจ หลายๆคนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่บอกอายุเท่านั้นเอง มีอะไรน่าตกใจกัน
“นายจะอ้าปากค้างอีกนานไหม” ผมถามพลางเอานิ้วชี้ไปที่ปากเขา หมอนั่นรีบหุบปากฉับก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมต้องรีบเอนตัวหนีไปชนกับคนทางด้านซ้าย ผมรีบหันไปขอโทษทันที
“ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไร” ผมเงยหน้ามองตามเสียง อืม...เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเลยทีเดียว
“นี่ๆต้นหอม ทำไมนายอายุน้อยจังล่ะ” อาร์มสะกิดถามผมอีกรอบ
“ก็...ฉันเกิดทีหลังนาย” ผมไขข้อสงสัยให้อาร์ม มันมีเหตุผลอื่นด้วยเหรอว่าทำไมผมถึงอายุน้อยกว่านอกจากผมจะเกิดทีหลังเขา
“เออ เรื่องนั้นใครก็รู้ ที่อยากรู้ก็คือทำไมนายเข้ามหาวิทยาลัยตอนอายุสิบเจ็ดต่างหาก”
อ้าว แล้วใครจะไปรู้ล่ะ คำถามก่อนหน้ากับเมื่อตะกี้มันเหมือนกันที่ไหน
“ก็...ตอนเด็กๆสอบเลื่อนชั้นได้ เลยเรียนเร็วกว่าคนอื่น” ผมตอบ
“โหย งั้นก็ต้องเรียนเก่งอะดิ”
“ไม่หรอก พอเรียนได้”
ผมไม่ได้เรียนเก่งมากนักหรอก ถ้าตอนเด็กๆอาจจะใช่ แต่เด็กอัจฉริยะที่ใครๆก็พูดถึงนั้นเขาจะมีช่วงเวลาของเขา พอช่วงเวลาของความอัจฉริยะหมดลง เขาผู้นั้นก็จะกลับมาเหมือนคนปกติทั่วไป อยากเรียนอยากรู้เท่าเดิม แต่ความสามารถในการจำกลับน้อยลง อาจเปรียบได้ว่าถ้าตอนเป็นเด็กอัจฉริยะอ่านหนังสือรอบเดียวก็จำได้หมด แต่ถ้าหมดช่วงเวลานั้นแล้ว อาจจะต้องอ่านสองถึงสามรอบถึงจะจำได้ ซึ่งก็แล้วบางคนนะในกรณีนี้ ใช่ว่าจะเป็นทุกคนเสมอไป แต่ถึงแม้ช่วงเวลาอันน่ามหัศจรรย์นั้นจะหมดลง แต่เราก็ไม่ได้ทิ้งความพยายามไป ถ้าต้องใช้เวลามากกว่าเดิม ก็แค่พยายามให้มากขึ้นเท่านั้น ไม่เห็นจะยากอะไร
ส่วนตัวผมเองนั้นมีช่วงเวลาของความเป็นเด็กอัจฉริยะแค่ไม่กี่ปีเท่านั้น หลังจากนั้นผมก็เหมือนคนปกติทั่วไป ที่อาจจะยังหัวดีกว่าคนอื่นๆ แต่ระดับความอัจฉริยะมันลดต่ำลงก็แค่นั้น บางทีก็อดรู้สึกกดดันจากคำพูดของคนอื่นไม่ได้ ที่คิดว่าผมต้องทำได้ดีไปเสียทุกอย่าง ที่ผมทำได้ดีเพราะผมอยากทำต่างหาก ไม่เกี่ยวกับความอัจฉริยะอะไรนั่น
“ดีจริง เราจะเกาะนายไว้ไม่ให้หลุดเลย เห็นทางรอดอยู่ร่ำไรแล้ว” อาร์มนั่งทำหน้าเพ้อเหมือนคนบ้าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับใครไม่รู้ ส่วนผมก็กลับมาสนใจโทรศัพท์ตัวเองต่อ
MATT S. >> ‘อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม’
‘อยู่ได้ มีเพื่อนแล้วด้วย’ << TonHom :P
MATT S. >> ‘ใคร’
‘ชื่ออาร์ม ไว้จะแนะนำให้รู้จักนะ’ << TonHom :P
MATT S. >> ‘อืม ดูแลตัวเองด้วย’
‘ครับผม ^_^’ << TonHom :P
MATT S. >> ‘มีไรโทรมา ตอนนี้รุ่นพี่ด่าแล้ว’
‘อืม แล้วเจอกัน’ << TonHom :P
ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า พอเงยหน้าขึ้นก็พบกับอาร์ม และผู้ชายอีกคนนั่งมองหน้าผมอยู่
“คุยกับแฟนหรือไงถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” อาร์มแซวพร้อมทำหน้าล้อเลียน
“เปล่า คุยกับเพื่อน”
“งั้นเหรอ นี่เพื่อนเราชื่อก้าน” อาร์มแนะนำเพื่อนของเขาให้ผมรู้จัก ผมก็ยิ้มให้นิดหน่อยและคิดว่าจะแนะนำตัวเองดีไหม
“สวัสดีต้นหอม เราก้าน...ยินดีที่ได้รู้จัก”
คงไม่ต้องแล้วแหละมั้ง อาร์มคงแนะนำผมกับก้านเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ชวนผมคุยไม่หยุด จนพี่ๆมาด่าเนื่องจากเสียงดังวุ่นวายมาก ถึงแม้ว่าคณะนี้จะมีผู้ชายแค่ไม่กี่ชีวิต แต่เสียงผู้หญิงก็ดังราวป่าช้าแตกได้
วันนี้เป็น ‘วันแรกพบ’ เป็นกิจกรรมรับน้องก่อนเปิดเทอม ส่วนหลังเปิดเทอมก็จะเป็นกิจกรรมรับน้องไปตลอดทั้งเดือน ซึ่งวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่จะเป็นพี่ๆออกมาแนะนำตัวแล้วก็เล่าเรื่องตลกบ้างเรื่องผีบ้าง ที่เห็นจะหนักสุดก็คงเป็นเรื่องเรียนที่พี่ๆแต่ละคนช่วยกันไซโคจนหลายคนถึงกับออกปากบ่นว่า
‘กูจะซิ่ว’ หรือไม่ก็ ‘คิดผิดคิดถูกวะที่เลือกเรียนคณะนี้’
อย่างตอนนี้เรื่องที่พวกพี่ๆกำลังพูดอยู่ก็คือเรื่องวิชาภาษาอังกฤษ ตอนแรกพี่เขาถามว่าน้องๆอยากจะเข้าเอกอะไร หลายคนเลือกเอกภาษาอังกฤษ ซึ่งก็รวมผมด้วย แต่พอฟังพี่แต่ละคนพูดหลายคนก็เริ่มเอนเอียงไปหาเอกอื่นแทน
“ภาษาอังกฤษที่น้องเรียนกันมาตอนม.ปลายน่ะ ลืมไปได้เลย และคนที่ไม่ชอบอ่านหนังสือนี่อย่าได้คิดเข้าเชียวเอกอิ้งเนี่ย เพราะน้องๆต้องอ่านโนเวลกันเป็นเล่มๆ ให้ตายเถอะ ตอนพี่เข้าปีหนึ่งนะ ไม่ได้อยากจะเข้าแม่งเลยไอ้เอกโทอิ้งเนี่ย แต่ยังต้องมานั่งอ่านโนเวลอิ้งเป็นเล่มๆ นรกสุดๆ!”
อืม...คงไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผมนะ เพราะผมชอบอ่านนวนิยายภาษาอังกฤษอยู่แล้ว สบายๆ
“อ่านอย่างเดียวไม่พอนะน้อง ต้องมานั่งวิเคราะห์ฉากวิเคราะห์ตัวละครอีก ว่ามันทำแบบนี้ไปทำไม แล้วกูจะรู้ไหม แค่อ่านยังอ่านไม่รู้เรื่องเลย”
“แล้วพาร์ทการฟังภาษาอังกฤษนะน้อง เขาเรียกว่า Listening ตอนสอบนี่นิ่งจริงๆ นิ่งตายไปเลยเพราะฟังไม่รู้เรื่อง” พี่อีกคนเสริม ทำสีหน้าจริงจังกับสิ่งที่ตัวเองพูด
“แล้ววิชาปรัชญานะน้อง อาจารย์เขาล้ำลึก มีอินเนอร์เป็นของตัวเอง เวลาเรียนไม่รู้เรื่องหรอก เพราะเราเข้าไม่ถึงเขา ส่วนอาจารย์นี่ก็ลอยออกไปในโลกของตัวเองจนกู่ไม่กลับ เวลาสอบก็...หึหึ ตาย!”
“คณะเราเรียกได้ว่าเรียนครอบจักรวาล เรียนมันตั้งแต่สากเบือยังเรือรบ บางทียังนึกเลยว่านี่กูเรียนอักษรฯหรือวิทยาฯกันวะเนี่ย มาหมด ทั้งแมกม่า โซเดียมคลอไรน์ หินตะกอน แร่อะไรต่อแร่อะไรมาหมด...”
บลาๆๆ
พี่แต่ละคนก็เล่าไป ใส่ลีลาท่าทางเอ็ฟเฟคกันเสียยกใหญ่ ทำเอารุ่นน้องขำไปตามๆกันกับสิ่งที่พี่ๆเล่า บางทีพี่เขาก็เผากันเองไม่มีใครยอมใคร จนถึงเวลาทำกิจกรรมจริงๆ พวกเราต้องแบ่งกลุ่มๆล่ะสิบห้าคนตามสีของป้ายชื่อ ผมได้สีแดง พี่ๆให้เวลาแค่สามนาทีในการรวบรวมสมาชิกในกลุ่มให้ครบ กลุ่มไหนไม่ครบตามเวลาที่กำหนดก็จะถูกทำโทษ
ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะเห็นว่าคนหน้านิ่งที่นั่งข้างผมก็สีแดงเหมือนกัน เขามองผมแวบหนึ่งก่อนจะเดินไปไหนสักที่ ผมไม่รู้จะทำไงก็เลยเดินตามเขาไป ด้วยความที่เขาตัวสูงบวกกับหน้าตาที่โดดเด่นทำให้คนที่ได้ป้ายสีแดงเดินไปหาเขา เป็นเพราะว่าเขามายืนในจุดที่คนมองเห็นง่ายด้วยแหละ พอมาครบทุกคนแล้วเราก็นั่งลงเพื่อบอกให้รู้ว่าครบแล้ว
ปี๊ดดด
“หมดเวลาแล้วค่ะ ไหนกลุ่มไหนที่ยังไม่ครบบ้าง”
มีอยู่สองกลุ่มที่คนยังไม่ครบเพราะวิ่งหากันไม่ทัน พี่ๆเลยจับไปยืนข้างหน้าแล้วก็ถามชื่อแต่ละคน จากนั้นก็ให้เต้นเพลงประหลาดๆ ดีนะที่ไม่ใช่ผม ไม่งั้นแย่แน่ เต้นเป็นเพลงตามสเต็ปผมถนัด แต่ให้ออกไปทำอะไรแบบนี้ผมไม่ชอบเอาเสียเลย
“สวัสดี นายชื่ออะไรเหรอ” เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆผมเอ่ยทัก
“ชื่อต้นหอม เธอล่ะ” ผมถามกลับ สำหรับผมเวลาคุยกับเพื่อนผู้หญิงจะไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่แต่ผมไม่ค่อยชอบคุยกับเพื่อนผู้ชาย เพราะพวกเขาชอบมองผมแปลกๆจนผมวางตัวไม่ถูก
“ชื่อน่ารักจัง เราชื่อไข่ดาว”
“ชื่อเธอก็น่ารัก”
“น่ากินด้วยล่ะ” ไข่ดาวกัดปากทำหน้าเซ็กซี่แต่ดูตลกๆจนผมขำออกมา
“ฮ่าๆ”
“เอาล่ะน้องๆ เมื่อนั่งกันตามกลุ่มแล้วพี่จะให้แนะนำตัวกันภายในกลุ่ม ให้เวลายี่สิบนาทีโดยที่ต้องจำว่าเพื่อนทั้งสิบห้าคน ชื่อจริง นามสกุล ชื่อเล่น และมาจากโรงเรียนอะไรอยากเข้าเอกโทอะไรให้ได้ แล้วเดี๋ยวพี่ๆจะสุ่มตัวแทนแต่ละกลุ่มออกมาพูดชื่อเพื่อนพร้อมรายละเอียดทั้งหมดด้านหน้านี้ ถ้าแนะนำได้เกินสิบคนถือว่าผ่าน”
พอพูดจบแต่ละคนก็ส่งเสียงโหยหวนเพราะเวลาที่ให้นั้นน้อยบวกกับสิ่งที่ต้องจำมันเยอะเกินไป ไม่ใช่แค่จำเพียงสองสามคน แต่ต้องจำถึงสิบห้าคน แน่นอนว่าไม่มีใครทำได้หรอก
“เงียบค่ะเงียบ เอาล่ะ เริ่มได้”
พอสิ้นเสียงรุ่นพี่แต่ละคนก็ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันไปทั่ว ทุกคนต่างพร้อมใจกันแนะนำชื่อตัวเองพร้อมทั้งท่องชื่อคนอื่นไปด้วย
“เราว่าเอาอย่างนี้นะ เรามีกระดาษ เดี๋ยวให้แต่ละคนแนะนำตัวแล้วทุกคนก็จดใส่กระดาษไว้ จะได้มีไว้ท่อง อ่ะเอาไปคนละแผ่น” ผู้หญิงในกลุ่มคนหนึ่งบอกแล้วก็แจกกระดาษให้กับทุกคนในกลุ่ม ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยกับวิธีนี้ และเราก็เริ่มลงมือแนะนำตัวกัน
“เราชื่อปลา ชื่อจริงชื่อ กนิษฐกา วงค์พินิจ มาจากโรงเรียน.......”
“เราชื่อไข่ดาว ชื่อจริงชื่อ จิตรสินี ศรีทอง มาจากโรงเรียน......”
“ชื่อราม ชื่อจริง ราเมศวร์ โชติปัญญาคุณ มาจากโรงเรียน....” ผมมองคนหน้านิ่งที่เอ่ยแนะนำตัวเองเรียบๆก่อนจะจดชื่อเขาลงกระดาษ
“.......”
“.......”
“เราชื่อต้นหอม ชื่อจริงชื่อ คิรากร จารุโรจน์ มาจากโรงเรียน......”
แล้วก็แนะนำตัวกันไปอย่างนี้จนครบสิบห้าคนด้วยความไวแสง จดทันบ้างไม่ทันบ้างก็มาตามลอกคนอื่นทีหลัง
“ต้นหอม จดทันป่ะ ดูหน่อยสิ” ปลาถามผมที่กำลังนั่งท่องชื่อเพื่อนอยู่ ผมพยักหน้าก่อนจะส่งให้เพื่อนไปลอก
“โหย ลายมือสวยอ่ะ จดทันด้วย ทำได้ไงเนี่ย”
ผมไม่ตอบเอาแต่ยิ้ม ความจริงแล้วผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมเคยเป็นเด็กอัจฉริยะมาก่อน ต้องบอกว่าเคยนะ ตอนนี้ความสามารถของผมลดน้อยลงแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงไม่อยากบอกใครว่าตัวเองอายุเท่าไหร่ ไม่อยากพูดเรื่องสอบเลื่อนชั้นได้ มันจะทำให้ทุกคนคิดว่าผมเก่งเสียเต็มประดา ซึ่งมันไม่ใช่ความจริงทั้งหมด
“เอาไหม”
ผมหันไปมองคนที่ยื่นกระดาษมาให้ผม นั่นก็คือราม ผมอึ้งนิดหน่อยที่เขาแบ่งกระดาษจดชื่อเพื่อนให้ผมดู ท่าทางจะใจดีเหมือนกันแหะ
“ไม่เป็นไร นายดูเถอะ”
“พูดเพราะไปไหม” เขาถามผมอย่างแปลกใจ
“ทำไมล่ะ” งงสิครับ ไม่เคยมีใครถามผมแบบนี้สักคนว่าทำไมผมถึงพูดเพราะ ก็มันเป็นเรื่องที่สมควรทำนี่น่า อีกอย่างผมไม่ชอบคนพูดไม่เพราะด้วย ยกเว้นแมทไว้คนหนึ่งนะ ห้ามไม่ได้หรอก เดี๋ยวโดนกินหัว ><
“ก็ผู้ชายเขาต้องพูดมึงกูไง พูดหยาบๆมันแสดงว่าสนิทกัน” เขาอธิบายหน้านิ่ง
“ไม่เห็นเกี่ยว” ผมเถียงเสียงเบา แม้จะรู้ว่ามันเรื่องจริงก็เถอะ
“เออ เรื่องของมึงเถอะ”
ผมหันไปมองเขาตาขวาง น้อยคนนักที่จะพูดไม่เพราะกับผม ไม่ใช่ผู้ดีอะไรหรอกนะ ก็แค่ไม่ชอบเท่านั้น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านกับสายตาของผม ผมเลยเลือกที่จะไม่ใส่ใจแล้วกลับมานั่งนึกชื่อเพื่อนต่อ จนหมดเวลาผมถึงจะได้กระดาษตัวเองคืน
“โหย ยังจำไม่ได้เลยอ่ะ”
“นั่นดิ ไอ้แชมป์ ชื่อมึงนี่จะอ่านยากไปไหนวะ” ปลาตะโกนด่าเพื่อนผู้ชายใจหญิงคนหนึ่งในกลุ่ม เพราะเขาดันชื่อ สัณหภาส แต่เอ๊ะ เพิ่งรู้จักกันนี่ขึ้นมึงกูกันแล้วเหรอ น่าแปลกดีแหะ
“ชื่อกูเพราะไง”
“เกี่ยวไหมมึง”
แล้วเพื่อนในกลุ่มก็เริ่มเถียงกันอย่างออกรสออกชาติ ผมนั่งดูเงียบๆไม่คิดจะมีส่วนร่วมด้วยแต่อย่างใด
“เอาล่ะน้องๆทุกคน พี่จะให้พี่ๆไปเดินเลือกตัวแทนแต่ละกลุ่มนะคะ อย่าอิดออด นี่เป็นกิจกรรมที่ทุกคนต้องทำ โดนชี้ตัวแล้วก็ออกมาเลย เข้าใจไหมคะ”
“เข้าใจค่ะ/ครับ”
“ดีมากค่ะ พี่ๆเดินไปเลือกน้องได้เลยค่ะ”
แล้วก็ถึงเวลาอันแสนลุ้นระทึก คนที่โดนเลือกก็ทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะเดินออกไปด้วยความจำนน จนมาถึงกลุ่มผมที่พี่ผู้ชายคนหนึ่งชื่อว่าเติ้ลเดินรอบๆกลุ่มแล้วสองรอบ แต่ก็ยังไม่ตัดสินใจเลือก ปลากับไข่ดาวบีบมือกันแน่น ส่วนรามก็นั่งหน้านิ่ง แต่ผมว่าแววตาเขาน่ากลัวมาก เหมือนจะบอกว่า ‘เลือกกูมึงตาย!’ อะไรแบบนั้น และสุดท้ายพี่เติ้ลก็ฉีกยิ้มก่อนจะเดินตรงมาหาผมแล้วก็สะกิดผมให้ลุกขึ้น
“น้องต้นหอม เชิญครับ”
ผมมองหน้าพี่เขาที่ส่งสายตาเป็นประกายมาให้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่เขาเป็นอะไร ผมลุกขึ้นแต่โดยดีก่อนจะกวาดตามองเพื่อนในกลุ่มอีกครั้งแล้วก็เดินออกไปต่อท้ายแถวเป็นคนสุดท้าย
กลุ่มแรกที่โดนคือคนที่ยืนหัวแถว เพื่อนๆสมาชิกในกลุ่มต้องออกมายืนที่ด้านข้างแล้วให้คนที่เป็นผู้โชคร้ายพูดแนะนำเพื่อนไปเรื่อยๆจนครบสิบสี่คนก่อนจะแนะนำตัวเองเป็นคนสุดท้าย ซึ่งผ่านมาหลายกลุ่มก็ไม่มีใครแนะนำได้หมด ยกเว้นแต่ชื่อเล่นเพราะสามารถอ่านได้จากป้ายชื่อนั่นเอง
“เอาล่ะ มาถึงกลุ่มสุดท้ายแล้ว ที่ผ่านมาไม่มีกลุ่มไหนทำภารกิจผ่านสักกลุ่มเดียว”
“พี่ มันยากนะ ตั้งสิบห้าคน”
“ใช่ เวลาก็ให้น้อยเกินไปอ่ะพี่”
“ไว้วันหลังค่อยจำก็ได้” แต่ละคนบ่นกันใหญ่ เสียงดังบ้างเบาบ้าง แต่แค่นี้ก็พอจะทำให้พี่ๆหน้าบึ้งกันชนิดที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย ตอนนี้ผมเห็นแววตานางมารเต็มไปหมด นางฟ้าหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ >.<
“แล้วถ้าวันนี้น้องยังจำชื่อเพื่อนไม่ได้ แล้ววันไหนน้องจะจำได้ เรามาอยู่คณะเดียวกันแล้ว ได้ชื่อว่าเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน หลังจากนี้โดยส่วนมากก็จะต่างคนต่างเรียน รู้จักกันแค่ในกลุ่มตัวเองเท่านั้น ที่พี่พูดจริงหรือเปล่า ระบบเราไม่ได้เคร่งเหมือนคณะวิศวะฯหรือวิทยาฯ เพราะพี่อยากให้น้องๆรู้สึกว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันที่อบอุ่น กับอีแค่ชื่อเพื่อนแค่สิบกว่าคนน้องบอกว่าจำไม่ได้ พี่ก็ไม่ได้ว่าหรือจะฆ่าแกงอะไร แต่แทนที่จะมานั่งโอดครวญ ไปนั่งทำความรู้จักกับคนที่จะต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกันอีกสี่ปีต่อจากนี้ดีกว่าไหมคะ”
“...” เงียบเชียบ
“ที่จริงพี่ก็ไม่ได้อยากให้น้องจำชื่อเพื่อนได้ทุกคนภายในวันนี้หรอกนะ แต่แค่อยากเห็นว่าน้องกระตือรือร้นที่จะทำความรู้จักกับคนที่จะอยู่ร่วมกันอีกสี่ปีข้างหน้านี่หรือเปล่า ก็แค่นั้น จำไม่ได้ก็แค่พยายามใหม่ ไม่ใช่บ่นออกมา จริงไหมคะ” พี่คนหนึ่งออกมาพูด และนั่นทำให้เด็กปีหนึ่งทั้งหมดนั่งหน้าสลดกันเป็นแถว พี่เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆไม่ได้ตะโกนหรือพูดจารุนแรง แต่ทุกคำพูดล้วนแต่กระแทกใจคนฟังทั้งสิ้น
“เอาล่ะ มาดูสิว่าคนสุดท้ายจะกู้ชื่อเสียงให้รุ่นนี้ได้หรือเปล่า สวัสดีจ้ะ กลุ่มน้องอยู่ตรงไหนคะลุกขึ้นยืนหน่อย” กลุ่มสีแดงของผมลุกขึ้นยืนพลางตะโกนเชียร์ผมกันยกใหญ่ ผมเลยได้แต่เอามือเกาท้ายทอยแก้เขิน
“เริ่มเลยค่ะ”
“เอ่อครับ คนแรกชื่อกนิษฐกา วงค์พินิจ ชื่อเล่นปลา จบจากโรงเรียน.....คนที่สองชื่อ สัณหภาส เกรียติก้องไกล ชื่อเล่น แชมป์ จบจากโรงเรียน...คนที่....คนที่สิบชื่อ ราม ชื่อจริงชื่อ ราเมศวร์ โชติปัญญาคุณ จบจากโรงเรียน...”
ผู้คนเริ่มส่งเสียงดังมากขึ้นเมื่อผมเอ่ยมาถึงคนที่สิบ หลายคนเอ่ยปากชม หลายคนดูอึ้งและตกใจไม่คิดว่าผมจะทำได้ แม้แต่เพื่อนในกลุ่มตัวเองก็ตาม ผมพูดรายชื่อเพื่อนจนมาถึงคนสุดท้าย นั่นก็คือไข่ดาว
“คนสุดท้ายชื่อ จิตรสินี ศรีทอง ชื่อเล่นไข่ดาว จบจากโรงเรียน.....และ ผมชื่อ คิรากร จารุโรจน์ ชื่อเล่นต้นหอม จบจากโรงเรียน..... ยินดีที่ได้รู้จักนะครับทุกคน” ผมพูดเสร็จก็ส่งไมค์ให้รุ่นพี่ที่ยืนมองผมตาโต ทันใดนั้นเสียงปรบมือก็ดังสนั่นไปทั่วโถงอาคารพร้อมกับเสียงร้องตะโกนโห่ด้วยความดีใจ พี่ๆหลายคนก็ปรบมือให้ผม พี่บางคนเอาพวงมาลัยมาคล้องคอผมด้วยความยินดี พร้อมกับคำชมจากหลายๆคน ผมเดินกลับมานั่งที่เดิมก่อนจะเริ่มกิจกรรมอื่นต่อไป
“ต้นหอม ทำได้ไง โครตเก่งเลยอ่ะ” ปลาจับมือผมไปเขย่าแล้วก็เอ่ยชมไม่ขาดปาก
“ก็...ไม่หรอก” ผมได้แต่ตอบอ้อมแอ้ม ไม่อยากจะพูดอะไรมาก
“อัจฉริยะสุดๆ”
“แดกไรเข้าไปวะ เก่งฉิบหาย”
เอ่อ...เริ่มจะหยาบคายกันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้ถือสาเพราะเท่าที่ได้ยินส่วนมากก็พูดกันแบบนี้ แม้ว่าจะรู้สึกตะหงิดๆนิดๆก็เถอะ
“ไม่ใช่เล่นเหมือนกันนิ” รามพูดกับผมก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“แน่นอน” จะว่าไปหมอนี่ก็กวนประสาทใช่ย่อย เห็นนิ่งๆขรึมๆอย่างนี้คงจะประมาทไม่ได้สินะ
ต่อ
V
V
-
หลังจากทำกิจกรรมทั้งวันแล้ว เวลาสี่โมงเย็นรุ่นพี่ก็ปล่อยตัวเด็กปีหนึ่งให้แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน เพราะคณะผมไม่ได้เคร่งเหมือนคณะอื่น ไม่ได้มีพิธีรีตองอะไรมากนักเลยปล่อยเร็ว ซึ่งทำให้ผมรักคณะนี้สุดๆไปเลย
สำหรับผมแล้ว สิ่งที่น่ากลัวกว่าการเรียนก็คือสังคมและสภาพแวดล้อมรอบข้าง ผมเป็นคนเข้ากับคนยาก ไม่ชอบเสียงดังโวยวาย เกลียดการตวาดตะคอก ถ้าผมไปเรียนคณะวิศวะฯกับแมทผมต้องบ้าตายวันละหลายสิบรอบแน่ๆ หรือไม่ก็อาจจะรีบลาออกแทบไม่ทัน
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ” ผมบ่นกับตัวเองพลางโทรหาแมทไปด้วย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับสายแถมยังตัดสายอีก ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แมทไม่เคยเป็นแบบนี้นี่น่า แต่แปบเดียวแมทก็ส่งข้อความกลับมา ผมรีบเปิดอ่านทันที
‘ยังไม่เสร็จ รับสายไม่ได้ มารอที่คณะได้ไหม’
ผมอ่านเสร็จก็รีบพิมพ์กลับทันที
‘อืม รอแปบนะ เดี๋ยวเดินไปหา’
ดีที่คณะผมอยู่ใกล้กับคณะวิศวะฯ เลยไม่ต้องเดินไกล พอเดินมาที่หน้าคณะก็เห็นคนกลุ่มใหญ่อยู่ไม่ไกลนัก ผมเลือกนั่งรออยู่ห่างๆ ม้าหินใต้ต้นประดู่ต้นใหญ่จึงเป็นที่นั่งพักของผม แดดตอนสี่โมงเย็นนี่แรงไม่ใช่เล่น จะนั่งตากแดดก็คงไม่ไหว แต่อย่างน้อยก็มีลมพัดเอื่อยๆพอให้รู้สึกเย็นสบาย
ผมนั่งรอจนห้าโมงกว่า ทั้งเล่นเกมส์ ฟังเพลง เปิดหนังที่โหลดเก็บไว้ในไอแพดดู แต่ดูได้แปบๆก็เบื่อ ผมมองไปยังจุดที่เด็กวิศวะเขารับน้องกันก็ไม่เห็นว่าจะเลิกเลย เย็นมากแล้วนะ หิวข้าวแล้วด้วย ผมอยากจะเดินไปหาอะไรกิน แต่ถ้าแมทมาแล้วไม่เจอผมเดี๋ยวจะเป็นเรื่องเอาได้ ผมเลยได้แต่นั่งถอนหายใจฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความเซ็ง มือกดเปิดรูปภาพในโทรศัพท์ดูไปเรื่อยๆ
“เมื่อไหร่จะเลิกสักทีเนี่ย จะรับน้องถึงพรุ่งนี้เช้าเลยไหม” ผมบ่นเบาๆกับตัวเอง อยากกลับบ้าน อาบน้ำกินข้าว นอนดูหนัง อ่านหนังสือ อะไรก็ว่ากันไป ดูสิเนี่ย เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์แท้ๆ
“น้องครับ”
ผมเงยหน้าตามเสียงเรียก เห็นผู้ชายคนหนึ่งดูท่าจะเป็นรุ่นพี่คณะวิศวะ เขามองผมก่อนจะยิ้มออกมาแล้วก็ถือวิสาสะนั่งโดยไม่ได้ถามผม แต่ช่างเถอะ นี่คณะเขานี่น่า ผมต่างหากที่เป็นคนนอก
“ครับ”
“มารอเพื่อนเหรอน้อง หรือรอแฟน”
“รอเพื่อนครับ” ผมตอบก่อนจะก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ของตัวเอง แมทสั่งว่าไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่น่าไว้ใจ ไม่ใช่ว่าพี่คนนี้หน้าตาไม่น่าไว้วางใจหรอกนะ แต่อย่างที่บอก ผมเข้ากับคนไม่เก่ง และการพูดคุยกับคนไม่รู้จักก็ไม่ใช่นิสัยของผมสักเท่าไหร่ด้วย
“ไม่ไปนั่งที่ใต้ตึกละครับ ที่นี่มืดแล้วยุงเยอะนะ ไปไหม ไปกับพี่”
“ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อน ว่าแต่น้องชื่ออะไรครับ”
“เอ่อ...ชื่อต้นครับ” ผมเลือกจะบอกไปแค่นั้น อีกหน่อยก็ไม่ได้เจอกันหรอก จะบอกแค่ไหนก็คงไม่สำคัญ
“พี่ชื่อเจมส์ แล้วน้องต้นเรียนคณะอะไรครับ”
ผมนั่งนิ่งคิดแปบหนึ่งก่อนจะตอบ
“อักษรฯ”
ไม่รู้จะถามไปทำไม ผมรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ นั่งให้พี่เจมส์ถามนู่นนี่ไปเรื่อย ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ก่อนที่ความอดทนจะหมดลงเสียงสวรรค์ก็มาโปรดผมได้อย่างหวุดหวิด
“ต้นหอม ไป กลับบ้าน”
ผมหันไปมองแมทที่มายืนอยู่ข้างหลังผม ผมรีบเก็บข้าวของที่ขนออกมาเล่นใส่กระเป๋าเป้แล้วสะพายไว้ที่หลัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนข้างแมท เงยหน้ามองแมทที่ยืนมองหน้าพี่เจมส์นิ่งๆก่อนจะจับมือผมออกเดิน
“นี่ ทำแบบนั้นจะไม่เป็นไรเหรอ” ผมถามแมท สองเท้าพยายามสาวให้ทันขายาวๆของแมท
“ทำแบบไหน”
“ก็...เขาเป็นรุ่นพี่นี่ ไม่เห็นแมทไหว้เลย”
“มันมากวนใจหรือเปล่า” แมทไม่ตอบแต่ถามกลับมาแทน ผมจับน้ำเสียงได้ว่าแมทเป็นห่วง เขาจะเป็นอย่างนี้เสมอเมื่อมีคนเข้าหาผม
“ก็..นิดหน่อย เขาก็แค่ถามนู่นนี่นั่นอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“บอกว่าไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า”
“โธ่ ใช่ว่าจะอยาก เขาเข้ามาเองต่างหาก”
“ดื้อ”
“แมท!”
“เย็นนี้จะกินอะไร คาโบนาร่าไหม เดี๋ยวทำให้”
อย่างนี้ทุกที เวลาผมจะโกรธก็จะยกเอาเรื่องอาหารมาง้อผมทุกที และผมก็ใจอ่อนทุกทีเลยให้ตายสิ!
“ขอเบคอนเยอะๆนะ ^^”
---------------------------------------------------------------------------
:bye2:
:กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย
ออกมาสามคนแล้วยังมีอีกเหรอเนี่ย---แล้วจะเป็นใครน้อ
+ เป็ดจ้า
ปล. ลงให้จบน้าอย่าทิ้งกันกลางทาง
-
ความน่ารักของนายเอกยังคงอยู่เหมือนเดิม ต้นหอมใสซื่อดีอิอิ
ปล.ตัวละครอย่าเยอะมากน้า หนูสับสน
-
ติดตามค่าอยากรู้ใครจะเป็นพระเอกตัวจริง :กอด1:
-
เรื่องนี้ใช่เรื่องของพี่ครามรึป่าวหว่า
แต่จริงๆอ่านตอนนี้แล้วก็อยากจะเชียร์แมทต้นหอมไปเลยนะ
เพราะแมทดูแลต้นหอมดีมากๆอ่ะ น่ารัก :-[
-
ลุ้นพระเอกเหมือนกัน
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
o13
-
มีทีท่าว่าจะสนุกอีกแล้ว ชื่อนายเอก"ต้นหอม" น่ารักน่า :จุ๊บๆ:จัง
ราม....ก็น่าใช่>>> ส่วนแมท คงเป็นคนดีที่อยู่ข้างๆต้นหอมเสมอ แล้วจะใช่รึเปล่านะ
ป.ล. "ตะวาด" เขียน >> "ตวาด" ไม่ประวิสรรชนีย์จ้ะ
-
ตามติดชิดขอบเวที
มาช้าไม่เป็นไรรอได้ :L1:
-
เรื่องนี้ใช่เรื่องของพี่ครามรึป่าวหว่า
แต่จริงๆอ่านตอนนี้แล้วก็อยากจะเชียร์แมทต้นหอมไปเลยนะ
เพราะแมทดูแลต้นหอมดีมากๆอ่ะ น่ารัก :-[
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของพี่ครามค่ะ เรื่องของพี่ครามอยู่ในเรื่อง Pretty Boy II ที่จะมาในวันที่ 5 พฤศจิกายนนี้ค่ะ อันนี้เป็นเรื่องใหม่ ^_^
:กอด1:
-
ตามมาเชียร์ด้วยคนคร้าบบบบบบผม
ต้นหอมน่ารักอ่ะ แต่ดูเหมือนเรื่องจะเศร้าๆป่ะเนี้ยคับ
ติดตามๆ
-
รออยู่นะค่ะ :call: :call: :call:
-
จะเศร้ามั๊ยเนี่ย ? :z10:
-
เรื่องใหม่ๆ :mc4:
ต้นหอมน่ารักกกกกกกกก
:pig4:
-
ชอบแม็ทจัง :z2:เป็นเพื่อนที่ดีมากเลย
:pig4:
-
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ :impress2:รึเปล่า
ใครพระเอกหว่า :z2:
-
อ่านบทนำเเล้วรู้สึกว่าเรื่องนี้เศร้าแน่เลย :z3:
-
คนแต่งค่ะเมื่อไหร่จะมาต่อค่ะ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 2
You hit me like the sky fell on me
“ลืมอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า”
“อย่าลืมนะ ไม่ขับกลับมาเอาให้หรอก”
“เชอะ” ผมสะบัดหน้าใส่แมทที่นั่งจิบกาแฟดูผมกินข้าวเช้า ได้ข่าวว่าแมทก็เรียนปีหนึ่งเหมือนกัน แต่ดูทำท่าเข้าสิ อย่างกับพ่อคอยไปส่งลูกชายที่โรงเรียนอย่างนั้นแหละ ทำตัวแก่แดดจริงๆ ผมว่าแมทได้แค่ในใจนะ ขืนพูดออกไปหน้าผมได้จุ่มลงไปในชามข้าวต้มแน่ๆ ผมล้อเล่นน่า แมทไม่โหดขนาดนั้นหรอก ออกจะใจดีด้วยซ้ำไป แต่ชอบทำเป็นเข้ม
“มองอะไร” แมทถามเพราะเห็นผมจ้องเขาอยู่นาน
“เปล่า” ผมก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มปลาร้อนๆที่รสชาติอร่อยสุดๆ รู้ไหมว่าใครทำ ผมทำเองนี่แหละ หึหึ ทำเองอวยตัวเอง
“รีบๆกินเข้า ไปสายรถจะติด”
“อย่าเร่งสิ เดี๋ยวติดคอ”
แล้วผมก็เร่งสปีดในการกินให้เร็วขึ้น ปกติแมทจะไม่เร่งผมหรอก แต่ว่าวันนี้เราทั้งคู่ดันตื่นสายเพราะเมื่อคืนเอาแต่ดูหนังเพลิน รู้ตัวอีกทีก็ตีสองกว่าเข้าไปแล้ว ทำให้วันเปิดเทอมวันแรกต้องมารีบเร่งอย่างนี้
“เสร็จแล้ว ต้นหอมเอาจานไปล้างก่อนนะ”
“ไม่ต้อง เอาไปวางไว้เฉยๆ เดี๋ยวแม่บ้านจะมาทำความสะอาด” แมทรีบเบรคผมไว้ ก่อนที่ผมจะวิ่งเอาจานเข้าไปล้างในครัว
“แมท”
“อะไร”
“เนคไทเบี้ยว มานี่สิ”
ผมจัดการผูกเนคไทให้แมทใหม่ พริบตาเดียวก็ออกมาสวยสมบูรณ์แบบ ไม่อยากจะบอกว่าผมผูกเนคไทเก่งมากๆ ส่วนแมทผูกได้แย่เอามากๆ
“หึหึ ขอบคุณครับ”
แมทขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะเดินขึ้นรถ และแล้วรถก็ติดจริงๆ กว่าจะไปถึงมหาวิทยาลัยก็เกือบจะใกล้เข้าเรียนแล้ว แมทขับรถมาจอดไว้ที่คณะวิศวะฯ ทีแรกจะไปจอดที่คณะผม แต่ผมบอกว่าให้จอดที่คณะแมทดีกว่าเพราะที่จอดเยอะ แถมยังร่มด้วย เขาก็เลยทำตามที่ผมบอกอย่างเสียไม่ได้
“ตอนเที่ยงจะโทรหานะ”
“อืม ไม่ต้องเดินไปส่งหรอก โตแล้วน่าพ่อ”
“เดี๋ยวจะโดน ไปเร็วๆ รีบไปเข้าเรียนได้แล้ว”
“บาย แล้วเจอกัน” ผมโบกมือให้แมทก่อนจะเดินไปคณะอักษรศาสตร์ของตัวเอง เด็กปีหนึ่งทุกคนต้องแต่งกายให้ถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่สีผมจะทำยังไงก็ได้ตามใจชอบไม่บังคับ วันนี้เราเลยจะเห็นเด็กปีหนึ่งผู้หญิงใส่กระโปรงพลีทและสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวถุงเท้าสีขาว ผมว่าแบบนี้น่ารักดีนะ ส่วนผู้ชายก็ผูกเนคไท กางเกงสแล็คถูกระเบียบ รองเท้าเป็นมันเงา นี่สินะ กลิ่นอายของคำว่านิสิตนักศึกษา
เช้านี้ผมมีเรียนสารสนเทศเบื้องต้น เป็นวิชาที่นักศึกษาปีหนึ่งต้องลงเรียนทุกคน เลยต้องเรียนที่หอประชุมใหญ่ของคณะ ซึ่งผมเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่งตอนปฐมนิเทศ
“ต้นหอม! รอด้วย!”
ผมหันหลังกลับไปเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก อาร์มวิ่งตรงมาทางผมหน้าตั้ง สภาพดูไม่ได้ ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าผม ยืนค่อมตัวเอามือเท้าที่หัวเข่าพร้อมหายใจหอบรุนแรง ผมเลยต้องเอื้อมมือไปตบหลังของอาร์มเป็นการช่วยเหลือ
“ตื่นสายเหรอ”
“อืม แฮกๆๆ วิ่ง ... วิ่งมา แฮก จากหอ” อาร์มพูดพลางทำท่าชี้โน่นชี้นี่ ทำเอาผมหลุดขำออกมากับท่าทางตลกๆแบบนั้น
เมื่ออาร์มกลับมาหายใจได้เป็นปกติผมกับเขาก็เดินตรงไปยังหอประชุมที่อยู่ชั้นสองของตึกคณะ คณะของผมมีตึกทั้งหมดสามตึก ชื่อตึกมาจากอธิการบดีที่ดำรงตำแหน่งตอนที่อาคารเรียนถูกสร้างนั้นเป็นคนตั้ง อย่างตึกที่ผมกำลังจะไปนั้นเรียกว่า ตึกนวลอักษร อยู่ตรงกลางระหว่างอีกสองตึก ตึกด้านซ้ายชื่อว่าแสงสุวรรณ และตึกด้านขวาชื่อ มาลากุล
“ต้นหอม กูเรียบร้อยยังวะ”
ผมนิ่งอึ้งไปสามวิก่อนจะตอบ
“ไม่อ่ะ ดูไม่ได้สุดๆ” ผมบอกก่อนจะผลักประตูเข้าไป คงต้องทำใจสินะว่าจะต้องได้ยินคำหยาบตั้งแต่วันนี้ไป เอาเถอะ บางทีผมเองอาจจะเป็นคนผิดก็ได้ที่ทำตัวแปลกแยก เพราะเท่าที่ได้ยินมาใครๆก็พูดกัน แต่พอเอาไปปรึกษาแมท เขากลับพูดว่า...
‘บอกมันสิว่าไม่ชอบ ทำไมต้องทนฟัง’
พูดน่ะมันก็พูดง่าย แต่จะให้ผมไปพูดแบบนั้นจะไม่ถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดหรอกเหรอ ก็ใครๆก็พูดกันนี่นา แต่ถึงคนอื่นจะพูดยังไงผมก็คงห้ามไม่ได้หรอก แค่ผมไม่พูดก็น่าจะโอเคแล้วเนอะ
“ใจร้ายวะต้นหอม โกหกก็ได้ คนฟังจะได้รู้สึกดี” อาร์มบ่นกระปอดกระแปดเดินมานั่งข้างผม
“ไม่ล่ะ เราชอบพูดความจริง” ผมตอบ
“อืม ถามอะไรหน่อยดิ”
“ว่า?”
“ทำไมแทนตัวเองว่าเราล่ะ ไม่พูดมึงกูเหรอ ไม่เคยได้ยินมะ...เออ ต้นหอมพูดเลยอ่ะ” อาร์มถามผมทำหน้าสงสัย ไม่ใช่อาร์มคนแรกหรอกที่ถามแบบนี้ หลายคนแล้วเหมือนกัน ตอนนี้ผมก็เลยชิน
“ก็มันไม่สุภาพไง อีกอย่างเพื่อนเราไม่ให้พูด แล้วเราเองก็ไม่ชอบด้วย” ผมตอบไปตามความจริง
จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งผมเผลอหลุดพูดเพราะเห็นว่าใครๆก็พูดกัน ตอนนั้นผมอยู่แค่มอสองเอง แต่พอพูดออกไปแค่คำเดียวแมทตบปากผมทีเดียวเลือดออก จำได้ว่าผมร้องไห้เสียใจอยู่หลายชั่วโมง และก็รู้ว่าแมทไม่ชอบให้ผมพูด แต่ทำไมต้องตบด้วยล่ะ ผมถามเขา เขาบอกว่า น็อตหลุด มันไปเอง แล้วแมทก็ขอโทษผมยกใหญ่ ซื้อนู่นซื้อนี่มาไถ่โทษ หลังจากวันนั้นแมทไม่เคยทำให้ผมเจ็บตัวอีกเลย
เรื่องวันนั้นผมไม่โกรธแมทหรอก เพราะแมทเคยบอกผมแล้ว แต่วันนั้นผมหลุดปากจริงๆ เลยเผลอทำให้แมทหลุดมือไปด้วย ที่จริงแมทไม่ได้ตบแรงหรอก แต่จังหวะนั้นผมกัดปากตัวเองอยู่พอดี เลือดมันเลยออก แต่อย่าไปบอกแมทนะ ปล่อยให้เข้าใจผิดไปแบบนั้นแหละ คราวหลังจะได้ไม่กล้าหือกับผมอีก ฮ่าๆๆๆ
“งั้นเหรอ แสดงว่าเพื่อนนายก็ไม่พูดคำหยาบเลยล่ะสิ”
“น้อยไปสิ หมอนั่นน่ะตัวหยาบคายเลย”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ”
“ไม่รู้ พอๆ จะทำอัตชีวประวัติของเราหรือไง ถามเยอะจริง”
ผมหยิบสมุดเอาไว้จดเลคเชอร์ออกมาวางพร้อมทั้งกล่องดินสอกล่องใหญ่ที่มีปากกาดินสอหลากสีหลากยี่ห้อเต็มไปหมด ผมชอบเวลาจดแล้วให้สมุดมันมีหลายๆสี ตอนจดก็มีความสุข ตอนอ่านก็อ่านเข้าใจดี เพราะฉะนั้นเวลาว่างๆของผมเลยชอบไปเดินร้านขายเครื่องเขียน อย่างบีทูเอสที่มีของเยอะมาก ผมขลุกอยู่ที่นั่นได้เป็นวันๆโดยไม่เบื่อเลยแหละ พร้อมกับเสียเงินโดยไม่คิด >_<;
ป๊าบ!
“ไอ้อาร์ม กูโทรหาไม่รับวะสัด”
บุคคลมาใหม่ชื่อว่าก้านเดินมาตบหัวอาร์มแรงเต็มเหนี่ยวก่อนจะนั่งลงข้างอาร์มนั่นแหละ เพราะข้างๆผมเต็ม ไม่มีที่นั่ง
“ไม่ได้ยินไอ้เชี่ย ตบมาได้เต็มแรง เจ็บนะเว้ย!” อาร์มหันไปโวยวายใส่ก้านที่ดูจะชอบใจกับการทำให้เพื่อนเจ็บตัวได้ เหอะๆ อย่ามาตบหัวผมเป็นพอ ไม่งั้นผมจะ...วิ่งไปฟ้องแมท T_T
“นักศึกษา อยู่ในความสงบหน่อยค่ะ ได้เวลาเรียนแล้ว” อาจารย์ผู้หญิงที่มีอายุท่านยืนอยู่หน้าหอประชุมพูดใส่ไมค์เสียงดังทรงพลัง ทำให้เสียงที่ดังเซ็งแซ่เงียบลงไปถนัดตา
“ต้นหอมๆ” เสียงกระซิบดังมาจากข้างหลังผม พอหันไปก็เจอกับไข่ดาวและปลา ยังมีแชมป์อีกคน สามคนนี้กลายเป็นเพื่อนซี้กันไปแล้วเหรอเนี่ย ดีจัง
“ว่าไงเหรอ ผมเลยกระซิบกลับไป เพราะตอนนี้หอประชุมเงียบมาก
“ขอเบอร์หน่อยสิ” ไข่ดาวส่งโทรศัพท์ของเธอมาให้ผม ผมรับมากดเบอร์ตัวเองลงไปก่อนจะส่งคืน เธอเอ่ยขอบคุณเบาๆ ผมยิ้มแล้วหันกลับมาสนใจอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างหน้าแทน
การเรียนการสอนวันแรกไม่ได้สบายอย่างที่หลายคนเข้าใจ เพราะถ้าเปรียบเทียบกับตอนมอปลายที่วันแรกของการเปิดเรียนจะไม่มีการสอน มีเพียงอาจารย์มาพูดรายละเอียดเกี่ยวกับวิชานิดหน่อย แต่การเรียนมหาวิทยาลัยนั่นเรียนกันตั้งแต่คาบแรก เดินไปซื้อหนังสือที่ด้านหน้าเสร็จก็เริ่มเรียนทันที
“ถ้าหนังสือจะหนาขนาดนี้ กูเอาไว้หนุนนอนดีกว่า” อาร์มบ่นเมื่อเห็นความหนาของหนังสือที่ก้านส่งให้ ก่อนจะเอาวางลงบนโต๊ะแล้วฟุบหน้าลงบนหนังสือ
“นี่ของต้นหอม” ก้านส่งหนังสือให้ผม
“ขอบใจ” ผมรับมาวางไว้บนโต๊ะ ลูบที่หน้าปกเบาๆอย่างที่ชอบทำก่อนจะเปิดไปหน้าแรก ลงมือเขียนชื่อของตัวเองลงไป
☀TonHom☀
Faculty of Arts #255106
08x-xxx-xxxx
โดยส่วนมากผมจะเขียนชื่อแล้วก็เบอร์โทรลงไปในชีทและหนังสือเรียน เพราะผมเคยทำหนังสือเรียนหาย ในนั้นมีแต่เนื้อหาที่ผมจดจากในห้องเรียนทั้งนั้น แต่คราวนั้นผมไม่ได้ใส่เบอร์โทรลงไปและผมก็ไม่ได้มันคืน ผมเลยต้องไปซื้อใหม่ แล้วลงมือจดใหม่ทั้งหมด ครบบ้างไม่ครบบ้าง เป็นอะไรที่น่าเสียดายมากสำหรับผม หลังจากนั้นผมเลยต้องใส่เบอร์โทรไว้ทุกครั้ง บางทีผมก็ไม่ได้ทำหายเองหรอก แต่ว่าโดนแกล้งซะส่วนใหญ่
เบอร์ที่ใส่ลงไปก็ไม่ใช่เบอร์ผมหรอก แต่เป็นเบอร์แมทต่างหาก เขาไม่ให้ผมใส่เบอร์ตัวเองเพราะกลัวว่าใครจะมายุ่งวุ่นวายกับผม ทำให้ผมรำคาญใจ แต่ผมคิดว่าผมย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วผมคงไม่โดนแกล้งเหมือนแต่ก่อนแล้วล่ะ
“ต้นหอม ทำอะไรอ่ะ”
“...”
“ต้นหอม”
“แปบ...” ผมรีบจดคำพูดของอาจารย์เพราะเดี๋ยวจดตามไม่ทัน เมื่อจดเสร็จแล้วเห็นว่าอาจารย์พูดนอกเรื่องผมก็หันหน้าไปหาก้านที่มองผมอยู่
“มีอะไรเหรอก้าน”
“ถามว่าทำอะไร”
“จดเลคเชอร์ไง” น่าจะเห็นอยู่ ไม่น่าถามเลย แต่ผมสังเกตเห็นว่าอาร์มไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อยแล้ว ส่วนก้านก็นั่งเฉยๆ โดยมีหนังสือวางไว้อย่างเรียบร้อย ปากกาสักด้าม ดินสอสักแท่งก็ไม่มี นี่เขามาเรียนจริงหรือเปล่า
“นายไม่จดเหรอก้าน” ผมถามอย่างแปลกใจ
“ไม่ล่ะ ขี้เกียจ” ตอบง่ายไปไหมเนี่ย
“ไอ้อาร์มบอกไม่ชอบคนพูดไม่เพราะเหรอ” ก้านเท้าคางลงกับโต๊ะ ผมพยักหน้าตอบก่อนจะเริ่มลงมือจดอีกครั้งเมื่ออาจารย์เริ่มเข้าสู่เนื้อหาบทเรียน ปิดกั้นตัวเองจากคำถามของก้าน ขอผมเรียนก่อนนะ ไว้จะคุยด้วย
จนเวลาผ่านไปจนเกือบจะหมดคาบ ผมหันไปมองเพื่อนใหม่ทั้งสอง ตอนนี้สองคนนั้นสลบไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมเลยหันไปข้างหลังที่ไข่ดาวและปลานั่งอยู่ ปรากฏว่าทั้งคู่ก็หลับเช่นกัน ทีนี้ผมเลยกวาดสายตาไปรอบๆห้องประชุม ไม่น่าเชื่อว่าเกือบครึ่งของนักศึกษาที่เขาเรียนฟุบหลับกันหมดเลย มีแค่บางส่วนเท่านั้นที่ตั้งใจเรียน
แน่ใจนะว่าพวกเขามาเรียนกันไม่ใช่มานอน ไม่จดแล้วจะสอบได้เหรอ น่าแปลกชะมัดเลย จนเมื่อจบคาบทุกคนก็พร้อมใจกันตื่นอย่างมิได้นัดหมาย หน้าตาแต่ละคนนี่ยับจนดูไม่ได้
“โอย ง่วงชะมัดเลยวะ หิวด้วย”
“เออ ไปกินไรดีวะ”
“ต้นหอม อยากกินไร” อาร์มถามผมที่กำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋า
“เดี๋ยวเราไปกินกับเพื่อน” ผมบอกแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาแมท
“เพื่อนที่ไหนเหรอ” ปลาชะโงกหน้ามาถามผม
“เพื่อนที่วิศวะฯ” ผมตอบ
“แมท เลิกเรียนหรือยัง”
[เลิกแล้ว รอใต้คณะ เดี๋ยวเดินไปหา]
“อืม รีบมานะ”
ผมกดวางสายพร้อมกับมองหน้าเพื่อนทั้งสี่คนที่จ้องผมด้วยความใคร่รู้
“ต้นหอมจะไปกินกับเพื่อนใช่ไหม งั้นเอางี้ ไปด้วยกันหมดนี่แหละสนุกดี”
“เออ ความคิดดี ไปๆ”
ผมโดนเพื่อนๆดันหลังให้เดินออกจากหอประชุมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ผมยังไม่ได้บอกแมทเลยว่าจะมีเพื่อนไปด้วย แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ให้แมทรู้จักกับเพื่อนของผมไว้ก็ดี
“แมท นี่ก้าน อาร์ม แล้วนี่ก็ไข่ดาว นี่ปลาและแชมป์” ผมแนะนำเพื่อนๆให้แมทรู้จัก แมทมองเพื่อนแต่ละคนของผมราวกับสายตาตำรวจมองผู้ร้ายยังไงยังงั้น ทำเอาแต่ละคนยื่นตัวเกร็งมองหน้ากันเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก
“อย่ามองเพื่อนเราอย่างนั้นสิแมท ไปๆ ไปกินข้าวกัน ว่าแต่จะกินที่ไหนล่ะ” ผมเอ็ดแมทให้เลิกจ้องเพื่อนผมสักทีก่อนจะเข้าไปลากแขนแมทให้ออกเดิน เพื่อนๆเลยเดินตามมา
“ไปกินที่โรงอาหารกลางละกัน” แมทตอบ
“อืม เดี๋ยวไปกินที่โรงอาหารกลางกันนะ” ผมรับคำแมทแล้วก็หันไปบอกเพื่อนๆที่อยู่ข้างหลัง พวกนั้นพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มให้ผมแหยงๆ ผมเลยยิ้มตอบ พวกนั้นคงจะยังเกร็งไม่หายกับท่าทางของแมท เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นธรรมดาจนผมชินไปแล้ว
เราเดินกันมาจนถึงโรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย อันที่จริงแต่ละคณะก็จะมีโรงอาหารของตัวเอง เพียงแต่จะไม่ใหญ่มากนัก และจะมีโรงอาหารกลางซึ่งอยู่ใกล้คณะผมกับคณะของแมท แต่รุ่นพี่บอกว่าทุกคนจะเรียกโรงอาหารกลางว่าโรงอาหารวิศวะฯ เพราะเด็กวิศวะฯจะมากินที่นี้เพราะเป็นคณะเดียวที่ไม่มีโรงอาหารเป็นของตัวเอง น่าสงสารจริงๆ
บรรยากาศในโรงอาหารดูครึกครื้นเต็มไปด้วยผู้คน และที่เห็นจะเยอะมากที่สุดก็คือนักศึกษาในเสื้อช็อปและชุดหมี เสียงโหวกเหวกโวยวายตามแบบฉบับผู้ชายเถื่อน ผู้หญิงห้าวของคณะวิศวะฯดังระงมไปทั่วพื้นที่
ผมกวาดสายตามองหาที่นั่ง ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ แมทมองไปยังที่ๆหนึ่งก่อนจะจับมือผมแล้วเดินจ้ำอ้าวไปยังโต๊ะที่อยู่ท้ายสุดและว่างพอดี
“คนเยอะจังเลย” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ เอากระเป๋าวางบนโต๊ะเป็นการจองที่ เพื่อนๆผมก็ทำแบบเดียวกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปหาอะไรกิน
“จะกินอะไร เดี๋ยวไปซื้อมาให้” แมทถามผม
“ไม่เอา เดี๋ยวไปเลือกเอง”
“คนมันเยอะ”
“ไม่เป็นไร”
แมทเห็นว่าผมไม่ยอมเลยเดินนำผมไป ผมเดินตามแมทไม่ให้ห่าง คนเยอะมากจนเดินเบียดเสียด ระหว่างทางที่เดินไปยังร้านอาหารที่อยู่ด้านหน้าสุดของโรงอาหาร สายตาหลายคู่มองมาที่ผม ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่ส่วนมากจะเป็นสายตาของผู้ชาย บางคนมองแบบอึ้งๆ บางคนยิ้มให้ผม เจอแบบนี้ผมได้แต่เดินตัวลีบที่สุด บอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาเท่าไหร่ ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา ผมมีอะไรผิดปกติหรือไงกัน หรือว่าซิปไม่ได้รูด
เฮ้อออ น่าหงุดหงิดจริงๆนะแบบนี้ ไม่ชอบเอาเสียเลย
“ไปซื้อข้าวเองได้ใช่ไหม”
“ได้น่า แมทจะกินอะไรก็ไปซื้อเถอะ”
ผมเดินแยกออกมาเลือกร้านว่าจะกินอะไรดี สุดท้ายผมก็มาหยุดอยู่ที่ร้านข้าวหน้าเป็ดที่กลิ่นหอมเย้ายวนมากๆ แถวยาวไปหน่อยแต่ผมก็เลือกที่ต่อแถวซื้อ
“เย็นนี้ไปเปล่าวะไอ้ปืน”
“ไม่รู้ ดูก่อน”
“ไรวะ พี่นิ่มเขาอยากเจอมึงนะโว้ย ไปเถอะวะ กูสงสารพี่เขา”
“...”
เสียงสนทนาที่ดังอยู่ด้านหลังผมเงียบหายไป ผมไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทนะ ได้ยินเองหรอก
“ตามใจมึงละกัน เพราะที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของกู”
“มันก็ต้องอย่างนั้น”
เสียงของคนที่ตอบเพื่อนทุ้มน่าฟัง แข็งกร้าวนิดๆ ถ้าให้จินตนาการต้องเป็นผู้ชายที่เข้มมากๆเลย ผมอยากจะหันไปดูจังว่าหน้าตาคนพูดเป็นอย่างไร แต่ถ้าทำแบบนั้นเขาก็จะจับได้สิว่าผมแอบฟังอยู่
ปึก!
“อ๊ะ...!”
แรงกระแทกจาดคนด้านหน้าทำให้ตัวผมเซไปชนคนข้างหลังเต็มแรง แรงกดหนักที่บ่าดันตัวผมให้ยืนตรงได้ตามเดิม ผมหันไปมองก็เจอกับสายตานิ่งที่จ้องผมอยู่
“เอ่อ...ขอโทษครับ” ผมบอกเขาก่อนจะรีบหันกลับมาด้านหน้า คนที่ชนผมเอ่ยขอโทษก่อนจะหันไปว่าเพื่อนตัวเองที่กระแทกตัวเขาจนมาชนผม
สายตาแบบนั้น...
ผมใจเต้นแรงจนไม่เป็นตัวของตัวเอง จะว่าสายตาของเขานั้นน่ากลัวมันก็ใช่ แต่กลับแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ผมมองไม่ออก ถึงอย่างนั้นมันกลับดึงดูดผมได้อย่างไม่น่าเชื่อ แค่มองแวบเดียวผมก็สั่นแล้ว หน้านิ่งๆบวกสายตาคมเหมือนเหยี่ยวนั่นทำให้ผมวางตัวไม่ถูกเลย เขาไม่เอ่ยอะไรสักนิดที่ผมเซไปชนเขา แม้แต่ความเจ็บปวดก็ไม่ปรากฏบนใบหน้าให้ผมได้เห็น
“เอาอะไรดีจ๊ะพ่อหนุ่ม” เสียงของแม่ค้าเรียกสติผมกลับมาจากความคิด
“เอาข้าวหน้าเป็ดครับ ไม่เอาขิงดองกับหนังเป็ด”
เมื่อได้ข้าวแล้วผมก็หมุนตัวเดินออก แต่สายตาไม่รักดีดันมองไปยังคนที่ยืนต่อหลังผมอย่างไม่รู้ตัว แค่ซีกหน้าด้านข้างก็ทำเอาผมใจสั่นได้ไม่ยาก ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าผมแอบมอง ผมก็รีบเดินกลับโต๊ะของตัวเองทันที ให้ตายเถอะ ทำไมใจผมถึงได้สั่นขนาดนี้นะ
“เป็นไรไป” แมทถามเมื่อเห็นว่าผมมีท่าทีผิดปกติ ถึงผมจะทำเนียนแค่ไหน แต่กับเพื่อนที่รู้จักกันมานาน มีเหรอที่แมทจะดูผมไม่ออก
“เปล่า”
แต่ผมไม่กล้าบอกความจริง จะให้พูดเหรอว่าอยู่ๆก็ใจเต้นแรงเพียงแค่เห็นหน้าผู้ชาย ขืนพูดไปแบบนั้นชีวิตดับแน่ๆ
“...” แมทจ้องหน้าผมนิ่ง ดูก็รู้ว่าเขาไม่เชื่อ แต่ดีที่แมทไม่ใช่คนถามซักไซ้ เขาจะรอให้ผมพร้อมแล้วเดินเข้าไปบอกเขาเอง
“คาบต่อไปขี้เกียจเรียนวะ” ก้านที่เดินมานั่งลงตรงข้ามผมเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มหน้ากินข้าวอย่างเมามัน
“กูเห็นมึงขี้เกียจมาตั้งแต่มอปลายแล้ว” อาร์มพูดเหน็บ
“มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอก ทำเป็นพูดดี ถุย”
ดีนะที่ก้านถุยลงจานข้าวตัวเอง ถ้าเผื่อแผ่มาถึงผมนี่โกรธจริงจังนะ กว่าจะได้ข้าวหน้าเป็ดแสนอร่อยมากินนี่ลำบากทั้งกายลำบากทั้งใจ >_<!
“ทำเป็นบ่นไปได้ นี่เพิ่งจะเรียนวันแรก ดูท่าจะไม่รอด” ไข่ดาวเบ้ปากใส่ก้าน ทำเอาฮากันทั้งโต๊ะรวมถึงผมด้วย แต่เว้นแมทไว้คนหนึ่งนะ รายนี้กินอย่างเดียวไม่หือไม่อือไม่อออะไรกับใครทั้งสิ้น จะมีบ้างที่เงยหน้ามองผมเป็นระยะๆ
ผมนั่งกินข้าวไปคุยกับเพื่อนไป จังหวะหนึ่งที่เงยหน้ามองตรง ปากที่กำลังเคี้ยวข้าวเป็นต้องหยุดชะงัก หัวใจกลับมาเต้นผิดจังหวะอีกครั้งเมื่อพบว่าเขาคนนั้นนั่งอยู่ตรงข้ามผม เขามองมาที่ผมเพียงแค่เสี้ยวนาทีเดียวเท่านั้น แต่แค่นั้นผมก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว...
เป็นบ้าอะไรของแกกันนะต้นหอม น่าอายจริง >//<
--------------------------------------------------------------
:pig4:
:กอด1:[/size][/color]
-
ชอบอ้ะ
♥
-
น่ารัก ต้นหอมจะคู่กับใครเนี่ย ใจเชียแมทอะ ไม่รู้เป็นไร อิอิ
ขอบคุณมากค่ะ
-
ต๊ายยยยต้นหอมน่ารักจัง
แต่เชียร์แมทนะ o13
-
น้องต้นหอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม นูนารักหนูนะลูก!!!!!
-
ต้นหอมน่ารัก ♥
-
ต้นหอมจ๋าถึงกับใจเต้นแรงเลยหรอจ๊ะ :z1:
จะใช่พระเอกหรือป่าวคนที่ชื่อปืนอ่ะลุ้นๆๆๆ :z2:
-
ต้นหอมคู่กับใครหว่า :z3:
:pig4:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:L2: :L2:
-
เค้าคนนั้นคือใคร ? อยากรู้
ใจสั่นตาเลบ :z2: :z2: :z2:
-
ดันดัน :3059:
-
แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักจังเลยค่า!!!ชอบจัง น้องต้นหอม~ แอบตื่นเต้นตามน้องต้นหอมจัง พ่อคนตาเหยี่ยว จงใจรึเปล่านะ มานั่งตรงข้ามกันเลย อั๊ย :-[
-
รออยู่น๊า :z2:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 3
I just wanna know you better, But all I know is your simple name
(http://image.ohozaa.com/i/c28/batSuh.png)
ก๊อกๆ
“ต้นหอม ตื่นหรือยัง”
ผมพลิกตัวลงจากเตียง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้แมท แล้วเดินหันหลังกลับมานั่งที่เตียง นี่เพิ่งจะหกโมงเช้า ยังพอมีเวลาให้เอ้อระเหย ผมเลยไม่รีบร้อนอะไรเท่าไหร่นัก
“เป็นไรไป เมื่อกี้แม่บ้านเอาอาหารเช้ามาให้ ไม่ต้องทำเองนะ”
“อืม”
“ต้นหอม หันหน้ามาสิ”
ผมนั่งนิ่งไม่ทำตามที่แมทสั่ง จนเวลาผ่านไปสักครู่เดียว ตรงหน้าของผมก็ปรากฏคนร่างสูงที่มานั่งยองๆอยู่ตรงหน้าผม มือของแมทเอื้อมมาสัมผัสที่ตาของผมเบาๆก่อนจะถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ผมทำให้คนตรงหน้าต้องเป็นห่วงอีกแล้วสินะ สัญญาเลยว่าคราวหลังผมจะเก็บซ่อนความอ่อนแอให้มิดกว่านี้
“ร้องไห้จนตาบวมอีกแล้วนะต้นหอม”
“...”
“เมื่อไหร่จะลืมมันซะที”
“พยายามอยู่ แต่...”
“ถ้ายังเป็นอย่างนี้ก็ต้องเจ็บไปเรื่อยๆ ชอบหรือไง”
“เปล่าชอบสักหน่อย มันร้องเองนิ ใช่ว่าอยากเสียหน่อย” ผมขึ้นเสียงใส่แมทนิดๆ อย่างไม่สบอารมณ์
ผมดื้อ ผมรู้ตัว เพราะแมทก็พูดกรอกหูผมอยู่บ่อยๆ แต่จะโทษใคร โทษเจ้าตัวเขาเถอะที่ตามใจผมแต่เล็กจนผมนิสัยเสียอย่างทุกวันนี้ อยากปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น แต่ความเคยชินกลับกลืนกินความพยายามของผมไปเสียหมด เวลาผมอยู่คนเดียวผมจะคิดฟุ้งซ่าน ต่างจากเวลาที่อยู่กับคนอื่นๆ ผมจะเป็นคนที่ร่าเริง ยิ้มง่าย แบบนี้ใครหลายๆคนก็เป็นไม่ใช่เหรอ แสร้งยิ้มบอกคนอื่นว่าไม่เป็นไร...ใครๆก็เป็น ผมก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น
เรื่องบางเรื่อง มันก็ยากที่จะลืม...
“เป็นแบบนี้แล้วมันจะมีอะไรดีขึ้น เจ็บก็จำไว้เป็นบทเรียน ยิ่งจมปรักอยู่กับมัน คนที่เจ็บก็มีแต่นายเอง ที่พูดเนี่ยเข้าใจไหม”
“...”ผมไม่ตอบแต่พยักหน้า แมทพูดกรอกหูผมมาหลายรอบแล้ว ทุกครั้งที่ผมล้ม แมทก็พูดอย่างนี้ตลอด แต่ทุกอย่างก็ต้องใช้เวลา
เรานั่งกันเงียบอยู่สักพักก่อนจะแยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปมหาวิทยาลัย พอได้อาบน้ำผมก็รู้สึกสดชื่นขึ้น สายน้ำเย็นฉ่ำช่วยชะล้างความเศร้าให้หลุดออกไปจากหัวใจผมได้ แต่ก็ไม่หมดเสียทีเดียว ผมต้องเตือนตัวเองว่า ผมต้องก้าวต่อไป จะมาจมอยู่กับความทุกข์อย่างนี้ไม่ได้
“แมท วันนี้น้องจะกลับไปนอนที่บ้านนะ” ผมบอกกับแมทตอนที่นั่งทานอาหารเช้าก่อนไปเรียนด้วยกัน
อย่างที่รู้ๆกันว่าผมอายุน้อยกว่าเพื่อนที่เรียนด้วยกันอยู่สองปี แต่ผมอายุน้อยกว่าแมทสามปี ตอนนี้ผมอายุสิบเจ็ดส่วนแมทก็ยี่สิบผมเข้าเรียนเร็วเพราะสอบเลื่อนชั้นได้ในตอนเด็กๆ ส่วนแมทขาดเรียนไปปีหนึ่งเพราะอะไรผมไม่รู้ แมทไม่เคยบอก แม้ว่าผมจะถามหลายต่อหลายครั้งก็ตาม ด้วยเหตุนี้ผมและแมทจึงเรียนอยู่ชั้นเดียวกันมาตลอด
ตอนเด็กๆผมเรียกแมทว่าพี่ตลอด และเรียกแทนตัวเองว่าน้อง เพราะกับที่บ้านผมแทนตัวเองแบบนี้ แต่ตอนนี้อะไรๆก็เปลี่ยนไป ผมกับแมทพูดคุยกันเหมือนเพื่อน จะมีบ้างที่ผมเรียกแมทว่าพี่และแทนตัวเองว่าน้อง อย่าไปบอกแมทนะ ผมน่ะ ทำแบบนี้ตอนที่จะอ้อนแมทเท่านั้นแหละ แค่พูดว่าน้องอย่างนั้นน้องอย่างนี้ หึหึ แมทก็แมทเถอะ เสร็จผมทุกครั้งไป ^^
“ทำไม”
มือที่เปิดหนังสือพิมพ์อยู่ชะงัก ก่อนจะละสายตามามองผมอย่างจับผิด เห็นผมเป็นผู้ร้ายหรือยังไงกัน ถึงได้หรี่ตามองมาอย่างนั้น หาเรื่องกันจริงๆ
“ไม่มีอะไร ก็แค่อยากกลับไปนอนที่บ้าน แล้วจะได้ไปเก็บทำความสะอาดบ้านด้วย”
“แม่บ้านก็มีจะกลับไปทำเองทำไม ไม่เข้าเรื่อง”
ผมเบ้หน้าใส่แมทที่เอาแต่ดุ บ้านของผม ผมก็อยากเก็บกวาดเอง พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเช้าด้วย จะได้นอนตื่นสายได้ อีกอย่างก็แค่กลับไปเก็บกวาดนิดหน่อย แค่อยากกลับไปนอนที่บ้านบ้างก็เท่านั้น
“นะแมท เย็นนี้ไปส่งด้วย”
“ตามใจ แต่วันนี้ตอนเย็นต้องไปเลือกชมรมก่อนนะ จะลงชมรมอะไร”
แมทหยิบกระเป๋าสะพายของผมไปถือก่อนจะเดินนำไปขึ้นรถ
“ลงชมรมเดียวกับแมทนั่นแหละ แล้วแมทจะลงอะไรล่ะ ชมรมบาสเกตบอลหรือเปล่า” ผมถาม ถ้าแมทลงชมรมบาสเกตบอลผมต้องแย่แน่ๆ ถึงผมจะดูเป็นคนอัจฉริยะนะ แต่เรื่องกีฬานี่ผมบอดเอามากๆ ทำได้อย่างเดียวก็แค่เต้นนั่นแหละ
“ชมรมถ่ายภาพ”
“งั้นเหรอ”
ชมรมถ่ายภาพก็ไม่เลวนะ
“ลงชมรมอาสาฯดีไหม หรือว่าชมรมพระพุทธดี”
“ฉันว่าชมรมดนตรีสากลน่าสนใจนะ หนุ่มๆนักดนตรีน่าคลั่งจะตายไป”
“พวกผู้หญิงเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าเนี่ย”
“ทำไมยะไอ้อาร์ม แกจะว่าอะไรฉัน”
“ก็จะว่าว่า...บ้าผู้ชายไง”
“ไอ้อาร์ม!”
ผมนั่งมองไข่ดาว ปลา แล้วก็อาร์มกัดกันไปมา ส่วนแชมป์กับก้านเดินไปซื้อขนมที่เซเว่นในมหาวิทยาลัย บ่ายนี้ผมว่างเพราะอาจารย์ไปประชุม เราเลยมานั่งตกลงกันว่าจะลงชมรมอะไรดี เพราะคณะผมบังคับให้เลือกชมรมด้วย ไม่ทราบว่าทำไม แต่พี่รหัสผมบอกมาว่าเด็กคณะอักษรฯไม่ค่อยทำกิจกรรมวันๆเอาแต่เรียน อยู่แต่กับตำรา เพราะการแข่งขันสูง ดังนั้นเลยมีกฎว่านักศึกษาทุกคนต้องมีชมรมอย่างน้อยหนึ่งชมรม และมีรายงานว่าได้เข้าร่วมชมรมที่ลงไว้อย่างต่อเนื่อง ด้วยเหตุนี้พวกผมถึงได้มานั่งเถียงกันเรื่องชมรม เพราะอยากจะลงชมรมเดียวกัน
“อย่างพวกเธอฉันว่าไปลงชมรมหมอผีดีกว่า ถ้าจะรุ่ง” อาร์มยังคงไม่เลิกแหย่เพื่อนสาวทั้งสอง
“มันมีที่ไหนล่ะไอ้บ้า ลงไปคนเดียวเถอะ!” ไข่ดาวแหวใส่ แต่อาร์มกลับหัวเราะร่าเหมือนถูกใจอะไรสักอย่าง
เพื่อนแต่ละคนนี่เรียกว่าเปลี่ยนไปจากวันแรกที่เจอกันมากๆ ผมคิดว่าอาร์มจะดูสุขุมมากกว่านี้เสียอีกถ้าหากมองจากรูปลักษณ์ภายนอก และดูจากการที่ได้เจอกันในวันแรก ส่วนเพื่อนสาวไข่ดาวและปลาก็แก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่ากว่าที่คิด อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่า ดูคนแต่ภายนอกไม่ได้
“มาแล้วจ๊ะหนุ่มๆสาวๆของฉัน” แชมป์เดินถือถุงขนมมานั่งลงข้างๆผม หยิบชาเขียวส่งให้ผมขวดหนึ่งก่อนจะแจกจ่ายคนอื่น
“ใครเป็นหนุ่มๆของแกไอ้แชมป์” อาร์มดึงถุงขนมไปจากมือแชมป์ก่อนจะลงมือคุ้ยหาอะไรกิน
“ไม่ใช้แกแล้วกันไอ้อาร์ม ฉันหมายถึงต้นหอมของฉันต่างหากล่ะ แกอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” แชมป์สวนกลับ ทำเอาอาร์มอึ้ง หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มตบตีกัน(?)
“อ่ะ ซาลาเปาไส้ครีม” ก้านส่งซาลาเปาที่ผมฝากซื้อให้ ผมรับมาก่อนจะลงมือกิน รู้สึกหิวข้าวเพราะเมื่อตอนกลางวันได้กินข้าวไปนิดเดียว ตอนบ่ายนี้เลยหิว แต่จะไปกินข้าวอีกรอบก็คงไม่ดีเพราะอีกสองสามชั่วโมงก็จะเย็นแล้ว ไว้กินข้าวเย็นทีเดียวเลยดีกว่า
“ไอ้ราม!” อาร์มตะโกนเสียงดัง ผมเงยหน้ามองตามก็เจอกับรามที่เดินตรงมาโต๊ะผมด้วยท่าทีหงุดหงิด ก่อนจะทิ้งตัวนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างอยู่
“เรียกเบาๆไม่เป็นหรือไง” รามมองอาร์มเขม่น ผมเพิ่งรู้มาไม่นานมานี่ว่านายรามคนนี้ไม่ชอบคนพูดเสียงดัง ยิ่งตะโกนด้วยแล้วยิ่งไม่ชอบ
“ก็มึงอยู่ไกลนี่หว่า แล้วตกลงว่าไงวะ”
“ไม่ว่าไง มึงอยากได้ก็ไปขอเอง กูไม่ช่วย”
“ทำงี้ได้ไงวะ”
“อย่ามาทำให้กูเดือดร้อน กูไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน”
“แหม ทำตัวเป็นคนดีนะมึง”
ผมนั่งฟังอาร์มและรามคุยกันในเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ แต่ไม่เป็นไร เพราะผมไม่ได้อยากรู้หรอก เพราะมันไม่เกี่ยวกับผม ไว้เขานินทาผมก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที
“ไอ้ต้น” รามเรียกผม เขาเรียกผมแบบนี้มาได้สักพักแล้ว แต่คนอื่นนี่ไม่กล้านะ
“อะไร” ผมถามกลับ
“ปากเลอะ เป็นเด็กหรือไงมึงเนี่ย”
ผมล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปากให้เรียบร้อย แอบอายนิดๆเหมือนกันแหะ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจกับความโก๊ะของผมเท่าไหร่ ดีแล้วๆ >_<
“ต้นหอม เลือกชมรมหรือยัง” ก้านถามผมพลางเคี้ยวแซนวิชในมือไปด้วย
“เราคงลงชมรมเดียวกับแมทน่ะ” ผมตอบแล้วลงมือกินซาลาเปาของตัวเองบ้าง อืมม ซาลาเปาใส้ครีมนี่ของโปรดผมเลย อร่อยๆสุด ยิ่งกินร้อนๆนะ ยิ่งสุดยอด
“ชมรมอะไรเหรอ” ไข่ดาวยื่นหน้ามาถามผม สายตาแพรวพราวเป็นประกายด้วยความอยากรู้ แต่เป็นอยากรู้เรื่องของแมทมากกว่านะผมว่า ก็ไข่ดาวน่ะ บอกผมว่าชอบแมทมาก ก็สมควรล่ะ เพื่อนผมหล่อจะตายไป การที่มีสาวๆมาชอบแมทนี่ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา
“ชมรมถ่ายภาพ” ผมตอบ
“ชมรมถ่ายภาพงั้นเหรอ แบบนี้ก็ต้องใช้กล้องอ่ะดิ ดูวุ่นวายจัง” ปลาทำหน้าคิดหนัก
“นั่นดิ กูไม่เก่งเรื่องเทคโนโลยีอะไรเถือกนี้ด้วยแม่ง ไปลงชมรมดนตรีสากลดีกว่า”
“เออ กูลงด้วย”
ก้านและอาร์มดูท่าจะได้ชมรมที่ตัวเองต้องการ ส่วนแชมป์เห็นว่าจะไปเข้าชมรมภาษาอังกฤษ เหลือแต่สองสาวที่ยังคงตกลงกันไม่ได้ว่าจะเข้าชมรมอะไรดี จนได้เวลาที่ต้องไปเลือกชมรม แมทโทรหาผมก่อนจะบอกว่ารออยู่ที่หน้าคณะแล้ว วางสายเสร็จผมก็เก็บข้าวของใส่กระเป๋าก่อนจะเอ่ยลาเพื่อน
“เราไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”
“อืม บาย”
ผมโบกมือลาน้อยๆก่อนจะรีบเดินไปที่หน้าคณะ แดดร้อนๆอย่างนี้ผมไม่อยากให้แมทรอนาน ยิ่งเป็นคนขี้หงุดหงิดอยู่ด้วย
“รอนานไหม”
“ไม่ ไปกันเถอะ”
แมทเดินนำผมไปที่รถยนต์คันเก่งของเขาก่อนจะขับไปที่ตึกคณะนิเทศศาสตร์ เพราะชมรมถ่ายภาพเป็นของเด็กคณะนิเทศศาสตร์เอกภาพถ่าย เพราะฉะนั้นเราถึงต้องมาลงทะเบียนกันที่ห้องชมรมซึ่งอยู่ภายในคณะนิเทศศาสตร์แห่งนี้
“รู้เหรอว่าห้องชมรมอยู่ที่ไหน” ผมถามแมท
พอเดินเข้ามาในคณะนิเทศฯผมก็ต้องอุทานด้วยความอึ้งเบาๆ มีแต่คนดูดีทั้งนั้นเลย แอบเห็นแวบๆว่ามีดาราหลายคนเรียนคณะนี้ด้วย ไม่เหมือนคณะผมเลย คณะผมขึ้นชื่อว่าผู้หญิงเยอะมาก แต่ไม่ค่อยมีใครใส่ใจจะแต่งตัวเท่าไหร่ ทั้งๆที่หน้าตาดีก็เถอะ พอถามก็ได้คำตอบมาว่า
‘ในคณะมีผู้หญิงกับเก้งกวาง จะให้แต่งไปอวดใคร แค่ตื่นให้ทันมาเรียนก็บุญแล้ว’ นี่คือคำบอกเล่าจากพี่รหัสผมที่เรียนเอกภาษาอังกฤษ โทภาษาเยอรมัน วันๆเอาแต่นั่งอ่านโนเวลสองภาษาซะหัวแทบฟู
แต่พอมาเจอคณะนี้เข้า คนละอย่างเลยครับ แต่ละคนจัดเต็ม หน้าเป๊ะ ผมเป๊ะ ผู้ชายก็เนี๊ยบสุดๆ ผู้ชายแท้คณะผมที่มีไม่ถึงร้อยชีวิตรวมทุกชั้นปีนะครับไม่มีใครดูดีอย่างนี้สักคนเท่าที่ผมเห็น มีแต่ติสท์แตก ทำเหมือนกับว่าตัวเองอยู่คณะจิตรกรรมก็ไม่ปาน นึกทีไรก็ขำทุกที
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าห้องชมรมถ่ายภาพอยู่ที่ไหนครับ” แมทถามผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวเหมือนจะเป็นอาจารย์และดูทรงคุณวุฒิในระดับหนึ่ง
“อยู่ตึกเพรชสามชั้นสอง เดินตรงไปทางนี้ เลี้ยวซ้ายก็จะเจอตึกเพชรสามแล้วจ้ะ”
“ขอบคุณครับ” แมทเอ่ยขอบคุณ ผมเองก็ก้มหัวเล็กน้อยเป็นการขอบคุณเช่นเดียวกันก่อนจะเดินไปตามทางที่อาจารย์บอก
ก๊อกๆๆ
แมทเคาะประตูห้องชมรมก่อนจะเปิดเข้าไป ผมเดินตามเข้าไปทีหลังพลางกวาดสายตาไปรอบๆห้องชมรมที่มีรูปติดเต็มฝาผนังไปหมด ก่อนที่สายตาจะมาหยุดลงที่ผู้ชายตัวสูงในเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท นั่งอยู่บนโต๊ะชิดติดกำแพง เขาเงยหน้ามามองผมและแมทเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าสนใจกล้องในมือของตัวเอง
กึก!…
เท้าของผมชะงัก ก้าวไม่ออกไปชั่วขณะเพราะสายตาคู่นั้น...
เขา...คือคนที่ผมเจอในโรงอาหารวันนั้น
ผมคิดว่าเขาเรียนคณะวิศวะฯเสียอีก แต่ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เจอเขาอีกเลย ไม่คิดว่าจะเรียนอยู่คณะนิเทศศาตร์ ผมรู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูกที่ได้มาเจอเขาอีกครั้ง หลังจากที่คอยชะเง้อหามาหลายวันราวกับคนบ้า หลายครั้งที่แมทถามว่าผมมองหาใคร แต่จะบอกได้ไงเล่าว่ามองหาผู้ชายอยู่ >_<!
ใจของผมสั่นระรัวอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ ได้แต่ยื่นบีบมือตัวเอง ก้าวเดินไปยืนข้างๆแมท มองเขาสลับกับมองที่อื่น ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่กล้าจ้องเขานานๆ ดูลึกลับ แต่ก็ดูน่ากลัวมากเช่นกัน
“ผมมาลงทะเบียนเข้าชมรมครับ” แมทเอ่ยกับคนที่นั่งอยู่ในห้องทั้งหมดสี่คนลอยๆ ไม่ได้เอ่ยกับใครเป็นพิเศษ
“ไอ้เวฟ” คนหน้านิ่งตรงหน้าเรียกเพื่อนตัวเองด้วยท่าทีและน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะชี้นิ้วมาทางพวกผม พี่เขาไม่ได้พูดอะไร แต่พี่อีกคนก็สามารถรับรู้ได้ พวกเขาอาจจะเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนผมกับแมทก็เป็นได้
“มาลงชื่อในแฟ้มนี้” ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้องเอ่ยขึ้น คนเดียวกับที่พี่คนหน้านิ่งที่ผมแอบมองเรียก ก่อนจะเลื่อนแฟ้มสีดำมาให้พวกผม
แมทเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวที่ว่างอยู่ ผมเห็นดังนั้นเลยเดินไปนั่งข้างๆด้วย
“ชื่ออะไร” ผู้ชายคนเดิมเอ่ยถาม
“ชื่อแมท”
“แล้วเอ่อ...นายล่ะ” เขาหันมามองหน้าผมก่อนจะทำสีหน้างงๆแล้วจึงถาม
“ต้นหอมครับ” ผมตอบ ก่อนจะค่อยๆช้อนสายตามองคนที่ยังคงง่วนอยู่กับกล้องตัวใหญ่ไม่ได้สนใจโลกอะไรเลย
“พี่ชื่อเวฟ ไอ้หัวแดงนั่นชื่อ ก้อง คนที่นอนหลับอยู่มันชื่อ เหนือ แล้วคนชุดดำหน้านิ่งนั่นเป็นประธานชมรมชื่อปืน ส่วนพี่เป็นรองประธาน อยู่ๆไปเดี๋ยวก็รู้จักกันเอง คนในชมรมมีไม่เยอะเท่าไหร่หรอก” พี่เวฟเอ่ยแนะทำให้ผมรู้จัก คนที่ชื่อพี่ก้องหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะหันไปคัดเลือกรูปในกองต่อ
“แมท เขียนให้ด้วย” ผมกระซิบบอกแมท แมทก็พยักหน้ารับ ก่อนจะลงมือเขียนชื่อของผมลงไป
แมทชอบเล่นกล้องมากๆ แต่ดันเลือกเรียนวิศวะฯ ทั้งๆที่ทีแรกผมคิดว่าแมทจะเลือกเรียนคณะนิเทศศาสตร์สาขาวิชาศิลปภาพถ่ายนี่เสียอีก
“ไอ้ปืน พรุ่งนี้ตกลงจะไปกี่โมง” พี่เวฟถามพี่ปืนที่ค่อยๆเงยหน้าจากกล้องขึ้นมามองพี่เวฟ
“ตอนเย็นๆ”
ใบหน้านิ่งๆกับคำพูดที่ติดจะแข็ง กลับมีเสน่ห์ดึงดูดผมได้อย่างดี ชื่อ “ปืน” ช่างเข้ากับบุคลิกแล้วก็หน้าตาอะไรได้อย่างนี้ ทั้งดุดัน ทั้งน่ากลัว จนไม่กล้าที่จะมองนานๆ
“เสร็จแล้วใช่ไหม ค่าเข้าชมรมก็หนึ่งร้อยบาท”
แมทควักเงินส่งให้พี่เวฟไปสองร้อย ผมที่เอาแต่มองพี่ปืนเลยหยิบไม่ทัน ไว้ค่อยให้ทีหลังแล้วกัน แต่เชื่อเถอะว่าแมทไม่มีทางเอาเงินของผมหรอก เป็นอยู่บ่อยๆไป ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ก็หลายครั้ง ผมไม่อยากเอาเปรียบแมท แต่ก็ไม่เคยเถียงชนะเขาเลยสักครั้ง ผมก็เลยรู้สึกเหมือนตัวเองรวยตลอดเพราะวันๆแทบไม่เสียเงิน เมื่อมีโอกาสผมมักจะซื้อของมาทำขนมให้เขากินเสมอ ถือเป็นการตอบแทนไปในตัว
“วันที่ 22 นี้จะมีมีตติ้งชมรมที่ศาลากลางน้ำของคณะนิเทศฯตอนห้าโมงเย็น ถ้ายังไงก็มาร่วมกิจกรรมด้วยล่ะ”
“อืม/ครับ” ผมและแมทรับคำพร้อมกัน
“รายละเอียดเกี่ยวกับชมรมก็คงจะบอกในวันนั้น อย่าพลาดซะล่ะ ถ้ามีอะไรสงสัยก็โทรมาที่เบอร์พี่หรือไม่ก็เบอร์ไอ้ปืนแล้วกัน” พี่เวฟชี้นิ้วไปที่กำแพงที่มีเบอร์มือถือสองเบอร์เขียนไว้อย่างเป็นศิลปะติดอยู่ ผมหยิบมือถือขึ้นมาเซฟเบอร์ไว้ทันที
“เอ่อ ผมต้องการใบที่เข้าร่วมชมรมไปให้ทางคณะอ่ะครับ” ผมเอ่ย เพราะต้องมีหลักฐานไปให้ทางคณะเพื่อเป็นการยืนยันว่าผมมีชมรมอยู่จริงๆ ไม่ได้หลอกเล่นนะ
“อ่อ แปบนะ ไอ้ปืนหยิบใบคำร้องมาใบดิ” พี่เวฟหันไปสั่งพี่ปืน ที่ปรายมามองเพื่อนตัวเองแวบหนึ่งก่อนจะปรายตามามองผม ผมนี่ก้มหน้าหลบแทบไม่ทัน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้กลัวผู้ชายคนนี้นัก
ถึงแม้ว่าผมจะกลัว แต่ผมก็รู้สึกดีกับเขามาก ไม่งั้นใจผมไม่เต้นแรงแบบนี้หรอก ผมนี่ท่าจะเป็นเอามาก
“เดี๋ยวจะทำมาให้แล้วกัน อยู่อักษรฯสินะ ไว้มาเอาวันที่ 22 ได้ไหม”
“ได้ครับ”
ก็อีกแค่สามสี่วันเท่านั้น ยังไม่หมดกำหนดส่งใบเลือกชมรม
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ” แมทถาม
“อืม ไม่มีอะไรแล้ว”
“งั้นผมขอตัว” แมทลุกขึ้นเดินนำออกจากห้อง ผมมองไปยังพี่ปืนแวบหนึ่งก่อนจะเดินตามแมทออกไป แต่ด้วยความที่ผมเดินช้า เลยได้ยินเรื่องดีๆเข้า
“กูอยากกินราสเบอร์รี่พายวะ”
“ร้านนั้นอะนะ มันย้ายไปแล้วนี่ไอ้ปืน”
“เออ น่าเสียดาย”
“เสือกลิ้นทองไงมึง ร้านอื่นก็ไม่แดกด้วยนะ
“ไม่อร่อย กูไม่ชอบ”
“เป็นอะไรไป”
“...”
“ต้นหอม!”
“อ๊ะ! อะ..อะไรเหรอ” ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ความคิด หันไปมองแมทที่กำลังขับรถไปส่งผมที่บ้าน
“นั่งใจลอยนึกถึงใครอยู่”
“ปะ...เปล่าสักหน่อย” นั่งทางในหรือยังไงกัน ถึงได้พูดราวกับมานั่งอยู่ในใจผมอย่างไงอย่างงั้น ประมาทไม่ได้เลยกับคนๆนี้ จับไต๋ผมได้ตลอด แถมไม่เคยโกหกแมทได้สักที แบบนี้มันขัดใจนะว่าไหม
แมทเงียบไป แต่ก็คอยมองผมสลับกับถนนตรงหน้า
“ชอบเหรอ” อยู่ดีๆแมทก็โพล่งขึ้นมา ไม่มีประธานและกรรม มีแต่คำกริยาคำเดียวเท่านั้น แต่เชื่อไหมว่าผมรู้ว่าแมทถามใครและเอ่ยถึงใครอยู่
ผมบอกแล้วว่าแมทน่ะร้ายกาจ หรือว่าผมร้อนตัวเองกันแน่นะ...>_<
“ใคร ชอบอะไร เปล่าสักหน่อย”
แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมจำนนนะ ถ้ายังไม่มีหลักฐานมัดตัวเราก็ต้องตีหน้ามึนเล่าความเท็จไปก่อน เพราะเอาเข้าจริง ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าความจริงมันคืออะไร ผมชอบหรือไม่ชอบ ผมรู้สึกแค่ว่า...ผมรู้สึกดีที่ได้เห็นหน้าเขา มันก็เท่านั้นเอง
-
ปืนหัดสนใจน้องต้นหอมของเราหน่อยเซ่ เดี๊ยะๆ
แมทรู้ทุกเรื่องของต้นหอมเลยอะ น่าจะเป็นพระเอกนะเนี่ย5555
-
ได้อ่านแย้ว
-
ขอบคุณคะ :L1:
-
โหดๆอย่างพี่ปืนนี่ต้องเจอความน่ารักของน้องต้นหอม หึหึ
-
อรั๋ยย น่ารัก :impress3:
-
อยากอ่านต่ออออออออออ
:call: :call: :call:
-
ใครพระเอกอ่าาาา
ปืนเหรอคะ
แต่ว่านะต้มหอมน่ารักมาก
-
รักษาสุขภาพด้วยน๊า :L1:
-
ชอบอ่า
รอตอนต่อไปอยู่จร้า
อัฟลงเรื่อยๆน๊า จะติดตามตลอดเลยยยยย
-
:L2: :L2:
-
คิดถึง :กอด1:
-
น้องต้นหอมน่ารักแต่อยากให้แมทเป็นพระเอกจัง ตามใจนายเอกทุกอย่าง
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 4
Sweet Pies
[Puen’s Side]
“รูปนี้ดูแข็งทื่อไปหน่อยว่ะ สื่ออารมณ์ได้ไม่ดีเท่าที่ควร”
“แต่รูปนี้พอโอเคนะเว้ย แสงกำลังดี องค์ประกอบก็ได้สัดส่วน”
“มึงเอาไปช่วยดูหน่อยดิไอ้ปืน”
ผมปรายตามองซองรูปในมือเพื่อนก่อนจะหยิบออกมาดูทีละใบ จนครบใบสุดท้าย สายตาของเพื่อนทั้งสามคนมองมาอย่างคาดหวัง ผมดูรูปอีกทีก่อนจะแยกรูปที่ใช้ได้ออกมา จากสามสิบกว่าใบเหลือแค่ไม่ถึงสิบใบเท่านั้น
“แค่นี้เองเหรอวะ” ไอ้เวฟจ้องมองภาพที่ถูกคัดทิ้งอย่างไม่เชื่อสายตา
“โหย แบบนี้ก็ต้องออกไปถ่ายใหม่ดิวะ” ไอ้ก้องบ่นหน้าเครียด พลางหยิบรูปขึ้นมาดูอย่างพินิจพิจารณาถึงข้อผิดพลาดบนรูปแต่ละใบ
งานที่อาจารย์สั่งมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วคือการถ่ายภาพแนว Life ซึ่งถือว่าเป็นงานที่ค่อนข้างยาก ภาพที่ต้องส่งจำนวนห้าสิบใบต่อคน ภายในหนึ่งอาทิตย์ถือว่าเป็นงานที่โหดพอตัว และนี่ก็เหลืออีกสองวันเท่านั้น ไม่แปลกที่เพื่อนผมแต่ละคนจะทำหน้าใกล้ตายได้ขนาดนี้ ส่วนผมน่ะเหรอ ส่งไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน
ภาพแนว Life มันก็มีอยู่ด้วยกันมากมายหลายรูปแบบ อย่างเช่นการถ่ายภาพชีวิตประจำวันทั่วไปของบุคคลทั่วๆไป โดยส่วนมากจะถ่ายเป็นรูปสะท้อนสังคม เป็นภาพที่ให้อารมณ์สะเทือนใจ ก่อให้เกิดการฉุกคิด การถ่ายภาพบันทึกเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในขณะนั้นๆ การถ่ายภาพวิถีชีวิตการทำมาหากิน หรือการทำงานของผู้คนทั่วไปที่แสดงถึงเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของผู้คน หรืออาจจะเป็นการถ่ายภาพของสิ่งของที่ทำให้เห็นถึงความเชื่อถือด้านศาสนาและความเจริญด้านอารยธรรม และการถ่ายภาพบันทึกยามสงครามก็เป็นได้
โดยส่วนตัวผมชอบการถ่ายภาพแนวนี้นะ เพราะถึงแม้ว่าแนวของการถ่ายภาพจะมีความแตกต่างกันและเป็นเหตุการณ์ที่ต่างกันออกไป แต่เพราะเป็นการถ่ายภาพแบบที่เรียกกันว่า Candid คือเป็นการถ่ายโดยฉับพลัน ไม่มีการจัดหรือโพสท่าใดๆทั้งสิ้น ในส่วนของสิ่งที่เป็นสัญลักษณ์ จะถ่ายแบบ straight คือเป็นการถ่ายมาตามที่เห็นเห็นปุ๊บก็ถ่ายปั๊บ ไม่มีการซักซ้อมกัน อารมณ์ของคนที่เราถ่ายก็จะได้ออกมาอย่างสมจริง ผมว่านี่คงเป็นเสน่ห์ของภาพแนวนี้
ผมชอบเดินไปตามท้องถนน ปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองกับกล้องตัวโปรด ไม่ต้องอยู่ในสตูดิโอที่แคบๆ ไม่ต้องเสียเงินค่าไฟหรือค่าจ้างนางแบบนายแบบ แค่มองไปข้างหน้า ภาพไหนที่ดึงดูดผม ผมก็ถ่ายตามอารมณ์ความรู้สึก แสงจากธรรมชาติที่ไม่ต้องปรุงแต่ง ความรู้สึกจริงของคนๆนั้น ชีวิตจริงที่ไม่ได้สวยหรู อาจเป็นเพราะสิ่งเหล่านี้ที่ทำให้ผมรักที่จะถ่ายภาพ
“มึงส่งไปแล้วนิไอ้ปืน ช่วยกูหน่อยดิ”
“ไม่ งานของมึง มึงต้องทำเอง”
ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องช่วยเพื่อนทำงาน ถ้ามันไม่พยายามด้วยตัวเอง คำว่าพัฒนาก็จะไม่เกิดกับชีวิตมัน แม้ว่าดูยังไงมันก็ไม่น่าจะทำทัน แต่ผมไม่มีทางช่วยแน่ ถ้าช่วยครั้งนี้ ครั้งต่อไปก็จะตามมา นี่ก็ปีสามกันแล้ว ถ้ามันยังพัฒนาฝีมือไม่ได้ อนาคตมันจะลำบาก เรียนจบใครๆก็เรียนได้ แต่เรียนจบอย่างมีคุณภาพน่ะทำยาก และผมไม่อยากให้เพื่อนตัวเองเรียนจบแบบไร้ศักยภาพด้วย
“มึงจะไม่ช่วยมันหน่อยเหรอวะ เย็นนี้มึงก็ไปกับพวกกูนิ” ไอ้เวฟถามผม งานของมันก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน แต่ดีที่ว่ามันขาดอีกสิบกว่าใบเท่านั้น
“ไม่ ไอ้ก้อง กูหวังดี กูถึงไม่ช่วยมึง”
“เออ กูรู้” มันตอบผมเสียงเบา
“ไอ้เหนือไปไหนวะ” เวฟถามพลางกวาดสายตาไปทั่วคอนโดของผม
เมื่อคืนพวกมันมาเมาที่ห้องผม สาเหตุที่ต้องมารวมตัวกันทั้งๆที่แต่ละคนก็มีหน้าที่อื่นนอกจากเรียนก็เพราะไอ้เหนือมันทะเลาะกับโรส แฟนสาวของมัน
เวฟ ต้องช่วยที่บ้านดูแลกิจการร้านอาหารกึ่งผับในย่านธุรกิจ เพราะอย่างนั้นช่วงเย็นๆมันมักจะไม่ค่อยว่าง ไอ้ก้องก็ต้องไปทำงานที่ผับชื่อดังของคนรู้จัก มันเป็นบาร์เทนเดอร์อยู่ที่นั่น มันว่างานนี้เป็นงานที่มันรัก รักมากกว่าการถ่ายรูปเสียอีก มันจะรู้สึกดีทุกครั้งที่ทำให้คนที่ทุกข์เปลี่ยนมามีความสุขจากเครื่องดื่มที่มันทำ หรือทำให้คนที่มีความสุข มีความสุขมากขึ้นไปอีก ส่วนคนที่หายตัวไปตั้งแต่เช้านั่น วันๆก็คงไปนั่งเฝ้าแฟนสาว สวยระดับดาวมหาวิทยาลัยก็ต้องหวงเป็นธรรมดา จึงเป็นเหตุให้ทุกคนหยุดหน้าที่ของตัวเองมาดูใจเพื่อนที่กำลังใกล้จะขาดใจตายเพราะพิษรักแรงหึง
“ออกไปหาโรสมั้ง เชื่อมันเลย ขนาดเมาจะตายยังพยายามตื่นแต่เช้าออกไปหาแฟนได้”
“ความรักทำให้คนทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ คิดว่างั้นไหมไอ้ปืน”
“...” ผมไม่ตอบพวกมัน หยิบบุหรี่ออกมายืนสูบที่ระเบียง
ความรักงั้นเหรอ...ผมไม่มีความคิดเห็นในเรื่องนี้ จะว่าไม่เชื่อก็คงใช่ แต่ผมไม่ได้บอกว่าโลกนี้ไม่มีความรัก พ่อแม่ผมรักกัน เรื่องนั้นผมรู้ดี แต่ผมกลับรู้สึกว่าความรักนั้นไม่ได้มีไว้สำหรับทุกคน ไม่อย่างนั้น คนๆนั้นคงสมหวังในความรักไปนานแล้ว ไม่มานั่งทุกข์ทรมานอย่างทุกวันนี้หรอก
เพราะรอบตัวมีแต่คนมีปัญหาในเรื่องรักๆใคร่ๆ ไม่แปลกถ้าคนอย่างผมจะหมดศรัทธา เรื่องชู้สาวผมไม่สนใจหรอก แต่ถึงผมจะไม่เชื่อในความรัก ไม่คบกับใคร ก็ไม่ใช่ว่าผมจะตายด้านไม่มีเรื่องผู้หญิงในชีวิต มันก็มีบ้างในช่วงวัยอย่างพวกผม แต่ก็แค่ข้ามคืนเท่านั้น ไม่ผูกมัด ไม่สร้างความรำคาญ แต่ถ้าสักวันหนึ่งที่ผมเจอคนที่ใช่ เจอความรักที่ผมคิดว่ามันจะอยู่กับผมจริงๆ ผมก็พร้อมจะยอมรับและรักคนๆ...สุดหัวใจ
“คืนนี้กูคงไปต่อไม่ได้นะ ถ้าไม่เสร็จภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้กูไม่เลิกแน่ๆ นี่กูก็ต้องลางาน เฮ้อ แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูกินเผื่อเอง”
“เออ ขอบใจ” ไอ้ก้องพูดแกมประชด
ผมบี้บุหรี่ลงในกระถางต้นไม้ที่พี่สาวผมเคยซื้อให้ ห้องผมมันมีแต่สีขาวดำ พี่สาวของผมจึงซื้อต้นไม้ประดับต้นเล็กๆมาไว้ที่ระเบียงให้ เวลาผมล้าๆ เดินมาดูต้นไม้พวกนี้ผมก็จะรู้สึกดีขึ้น เหมือนเป็นสถานที่พักใจเล็กๆ
“จะไปกันหรือยัง” ผมถามไอ้เวฟและก้องที่นอนเอกเขนกอยู่ที่โซฟา
“ไปดิ แวะไปที่ห้องชมรมก่อนด้วย กูลืมหนังสือเรียนไว้ที่นั่น” ไอ้ก้องว่า
“อืม”
“ขี้เกียจเรียนโว้ย” เวฟตะโกนลั่นห้อง ผมได้แต่ปรายตามองมันเท่านั้น
ออกจากห้องเราต่างก็แยกย้ายไปที่รถใครรถมัน BMW รุ่นใหม่ล่าสุดสีดำมันเงาที่ผ่านการแต่งเครื่องมาเรียบร้อยจอดอยู่ที่ช่องจอดรถประจำ ผมเพิ่งได้มาเป็นของขวัญวันเกิดที่เพิ่งมาผ่านได้เดือนกว่าๆ
“พี่ปืน สวัสดีครับ”
“...”
ผมพยักหน้ารับไหว้รุ่นน้องในสาขาก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องชมรม แต่ก็ต้องแปลกใจ ที่ลูกบิดประตูมีถุงผ้าใบหนึ่งแขวนอยู่ พอเปิดออกดูก็เจอกล่องกระดาษที่ดูปราดเดียวก็รู้ว่าทำเอง เพราะรูปร่างมันเหมือนกล่องขนม แต่อย่างที่บอกว่าดูก็รู้ว่ากล่องนี้ต้องทำเองไม่ได้ซื้อมาแน่ นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่าอะไรอยู่ในกล่อง และใครเป็นเจ้าของมัน
-ให้พี่ปืนครับ ผมทำเอง ทานให้อร่อยนะครับ ^_^-
ผมอ่านข้อความบนโพสอิทอีกรอบก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง ยังไม่มีใครมาถึง ผมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา หยิบกล่องขนมนั่นมาเปิดดู หน้าตาน่ากิน กลิ่นก็ใช้ได้ ผมมองข้อความบนโพสอิทอีกครั้ง คงเป็นรุ่นน้องสักคนเอามาให้ แต่ที่น่าสนใจคือคำว่า ‘ผมทำเอง’ ผม...มันต้องใช้กับผู้ชายไม่ใช่เหรอ งั้นก็คงเป็นเกย์หรือตุ๊ดสักคนที่ชอบผม แต่ผู้ชายเนี่ยนะที่ทำขนมได้น่ากินขนาดนี้
“มาไวนี่หว่าไอ้ปืน”
“กลิ่นอะไรวะ หอมๆ”
ผมเงยหน้ามองไอ้ก้องและไอ้เวฟที่เดินเข้าห้องมาพร้อมกัน พวกมันนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวคนล่ะตัว ก่อนจะทิ้งสายตามาที่ราสเบอร์รี่พายบนโต๊ะกระจก
“มึงซื้อมาเหรอ” ไอ้เวฟถามพลางก้มหน้ามาใกล้ๆกับกล่องขนม
“เปล่า”
“อ้าว แล้วของใครวะ” คราวนี้เป็นไอ้ก้องที่ถามบ้าง
“ของกู”
“ไหนมึงบอกว่าไม่ได้ซื้อมาไง”
“มีคนให้มา” ผมตอบก่อนจะใช้ช้อนที่ติดมาในถุงตักขนมขึ้นชิม
“ใครวะ ต้องเป็นคนที่มาชอบมึงแหงๆ โชคดีวะ กูอยากได้แบบนี้บ้าง”
ไม่น่าเชื่อว่าจะอร่อยเกินคาด อร่อยกว่าร้านประจำผมที่ปิดไปแล้วเสียอีก เห็นว่าโดนไล่ที่อะไรสักอย่าง ผมตักขึ้นกินอีกคำหนึ่งและแบ่งให้สองคนนั้นกินด้วย เพราะไม่ได้มีมาแค่ชิ้นเดียว แต่มาเป็นถาด
“หืม อร่อยวะ ร้านไหนวะเนี่ย” ไอ้เวฟหยิบกล่องไปพลิกดูหาชื่อร้าน แต่จ้างให้ก็หาไม่เจอหรอก เพราะคนให้เขาทำเองไม่ได้ซื้อมา
พูดถึงคนให้...ผู้ชายจริงเหรอวะ
ถ้าเป็นผู้หญิงผมก็พอจะพิจารณาหรอกนะ แต่เป็นผู้ชายนี่ไม่ใช่แนวจริงๆ ผมไม่ได้รังเกียจความรักแบบนี้ เพราะไม่ได้ทำให้ใครตาย แต่ผมชอบผู้หญิง และไม่เคยมีเรื่องรักเพศเดียวกันในหัว ชอบผมได้ผมไม่ว่า แต่อย่ามาวุ่นวายจนน่ารำคาญเป็นพอ ผู้ชายเหมือนกัน ถ้าทำอะไรให้ผมไม่พอใจ ผมซัดไม่เลี้ยงแน่
“ใครให้มาวะ มึงรู้ปะ” ไอ้ก้องถามทั้งๆที่ยังเคี้ยวไม่หมดดี
“...” ผมไม่ตอบแต่ส่ายหน้าแทน
พายทั้งถาดหมดลงในพริบตา อร่อยจนกินได้เรื่อยๆ รสชาติไม่หวานเกินไม่เลี่ยน กำลังดีมากๆ ผมเป็นคนที่ชอบกินของหวานมาก ซึ่งหลายคนลงความเห็นว่าโคตรไม่เหมาะกับผม ทำไม ผู้ชายแข็งๆอย่างผมชอบกินของหวานมันแปลกตรงไหน
ติ๊ด ติ๊ด
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความ ไอ้เหนือส่งมาบอกว่าวันนี้ไม่เข้าเรียนให้เช็คชื่อแทน บางทีมันคงจะทะเลาะกับแฟนจนเบลอไปว่าวิชาต่อไปเขาไม่เช็คชื่อ ใช้ระบบเข้าก็ได้คะแนน ไม่เข้าก็ไปตายในห้องสอบเอา ไม่มีเอกสารให้ ใครอยากได้ต้องจดและจำ ผมไม่ใช่คนชอบจด จะฟังและทำความเข้าใจเดี๋ยวนั้น แต่คนที่จดเอาเป็นเอาตายคือไอ้เหนือกับไอ้เวฟ
“ไอ้เหนือไม่เข้าเรียนวันนี้” ผมพูดให้เวฟและก้องรับรู้ พวกมันทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่อยากมีแฟน ยุ่งยาก วุ่นวาย และน่ารำคาญ
“เออ กูเกือบลืม” ไอ้เวฟพูดเสียงดังด้วยท่าทางตกใจก่อนจะลุกไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน คว้าใบอะไรสักอย่างออกมาก่อนจะยื่นให้ผม
“อะไร” ผมถาม
“เอาไปทำให้ที น้องเขาอยู่คณะอักษรศาสตร์ ต้องเอาใบยืนยันการเข้าร่วมชมรมไปให้ทางคณะ” มันว่า
“ไม่ใช่หน้าที่กูนิ”
หน้าที่ผมคือเป็นประธานชมรม ส่วนหน้าที่เดินเอกสารพวกนี้ควรเป็นของเลขาซึ่งก็คือไอ้เหนือ แล้วทำไมผมต้องทำงานนี้ด้วย ขี้เกียจไปติดต่องานกับอาจารย์ ไอ้หน้าที่ประธานอะไรนี่ผมก็ไม่ค่อยได้ทำอะไร แต่ที่เป็นเพราะไอ้เพื่อนตัวดีทั้งหลายเสือกเลือกผม จะคัดค้านก็ไม่ได้ เพราะหลายเสียงที่เลือก อีกอย่างประธานรุ่นก่อนก็เป็นพี่ที่ผมนับถือ ผมเลยต้องรับตำแหน่งประธานชมรมมาแบบไม่ได้ตั้งใจ และสุดท้ายผมก็โยนงานไปให้คนที่เป็นรองประธานทำเกือบทั้งหมด สมน้ำหน้ามัน อยากเป็นตัวตั้งตัวตีเลือกผมดีนัก
“มึงคิดว่าไอ้เหนือมันจะว่างพอมาทำให้มึงหรือไง ช่วยดูอาการมันด้วย อีกอย่างงานมึงก็ส่งไปแล้ว พวกกูนี่ยังไม่เสร็จ ว่างๆก็เอาไปช่วยทำหน่อยเถอะพ่อคู๊ณณ” มันลากเสียงประชดประชัน ผมมองเอกสารในมือ
...นาย คิรากร จารุโรจน์...
...คุ้น
ชื่อนี้คุ้นแปลกๆ เหมือนผมจะเคยรู้จักเคยเห็นชื่อนี้ พอลองนึกก็ได้แต่ความว่างเปล่า แต่มันเหมือนผมเคยอ่านชื่อนี้มาแล้ว เมื่อไหร่ที่ไหนกัน คิดยังไงก็คิดไม่ออก บางทีผมอาจจะบ้าไปเองก็ได้ คนชื่อนี้ใช่ว่าจะมีคนเดียวบนโลก
“จะเอาเมื่อไหร่” ผมเงยหน้าถามไอ้เวฟที่ตอนนี้หันไปสนใจกล้องตัวเก่งของผมแทนแล้ว
“ต้องให้น้องเขาวันมะรืน ตอนงานมีตติ้งนั่นแหละ”
“แล้วมึงเพิ่งจะให้กู”
“เออ กูลืมไง โทษที”
เอาเถอะ ทำให้มันเสร็จๆไป จะได้ไม่ต้องค้างคา มันก็ไม่ใช่งานใหญ่โตอะไรหรอก เพียงแต่ผมไม่ชอบงานเอกสารเท่านั้นเอง
พอได้เวลาเข้าเรียนพวกผมก็มุ่งตรงสู่ห้องเรียนที่ใครๆก็พูดว่าห้องเรียนคณะผมหรูสุด ดีสุด อาจจะใช่ เพราะเด็กเรียนคณะนิเทศศาสตร์โดยส่วนใหญ่คือพวกมีเงิน แต่ไม่ค่อยมีสมอง อาจจะรวมผมไปด้วยก็ได้ แต่ใครแคร์ ผมแค่เรียนถ่ายรูป ใช้แค่อารมณ์ความรู้สึก วิชาการไม่เก่งก็คงไม่แปลกอะไร
พอเรียนเสร็จผมก็แยกกับไอ้เวฟและไอ้ก้องไปทำเอกสารที่ยังค้างคาอยู่ น่าแปลกตรงที่ว่าฝ่ายกิจการนักศึกษากลับทำงานให้ผมอย่างรวดเร็ว แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เท่าที่ผมเคยได้ยินมาทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าช้าและก็ยุ่งยาก ขาดนั่นนิดนี่หน่อยก็ไม่ได้ มันเลยทำให้ผมแปลกใจไม่น้อย
“มึงอยู่ไหน” ผมต่อสายหาไอ้เวฟ เพราะเดี๋ยวต้องออกไปตระเวนถ่ายรูปกันก่อนในช่วงเย็นที่แสงกำลังดี และท้องถนนกำลังวุ่นวายได้ที่
[เสร็จแล้วเหรอวะ?]
“เออ”
[ไวมาก แต่กูก็กะไว้แล้วล่ะ หน้าหล่อๆอย่างมึงใครจะกล้าเรื่องมาก]
“ไม่เกี่ยว มึงอยู่ไหน”
[ร้านกาแฟในคณะ]
“เออ” ผมกดวางสายก่อนจะขับรถกลับคณะ บางทีมหาวิทยาลัยนี่ก็ใหญ่เกินไป แต่มันไม่เป็นอุปสรรคสำหรับผมเท่าไหร่ที่มีรถเป็นของตัวเอง ส่วนคนที่ไม่มีรถ ก็ต้องเดินตากแดดเอา ไม่ก็รอรถที่ทางมหาวิทยาลัยจัดไว้ให้นั่งฟรี แต่กว่าจะมาก็นาน พอๆกับความเร็วรถที่ช้าเอาโล่
หลังจากทำธุระอะไรเสร็จแล้ว ผม ไอ้เวฟและไอ้ก้องก็ออกไปถ่ายรูปกันตามสถานที่ต่างๆ ขับรถไปเรื่อย เจอวัดเจอวา แหล่งชุมชม ตลาด ผมก็แวะถ่าย เดินดูของไปด้วย รู้อีกทีก็ได้ของมาเต็มไม้เต็มมือ จนเวลาล่วงมาถึงช่วงเย็นพวกเราก็หาอะไรกินง่ายๆอย่างก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าเก่าจนอิ่ม จากนั้นก็ตระเวนถ่ายรูปกันต่อจนทุ่มกว่าๆก็แยกย้าย ผมและไอ้เวฟกลับไปอาบน้ำเตรียมตัวไปร้านเหล้าในคืนนี้ ส่วนไอ้ก้องน่าจะไปถ่ายรูปต่อหรืออะไรยังไง
“มาช้านะไอ้ปืน มัวไปทำอะไรอยู่วะ” พี่เจส พี่รหัสผมทักเมื่อเห็นผมเดินมานั่งที่โต๊ะที่ตอนนี้มากันครบหมดแล้วรวมทั้งเวฟด้วย
“แม่งมาหล่อทุกที กูล่ะอิจฉา” พี่คิมเพื่อนพี่เจสเอ่ยแซวเหมือนทุกครั้ง
ผมนั่งลงข้างไอ้เวฟ ตรงข้ามผมก็เป็นพี่รหัสผมเองที่วันนี้หิ้วแฟนสาวสุดสวยต่างมหาวิทยาลัยมาด้วย ปกติแล้วพี่เจสแกไม่ค่อยพามาเท่าไหร่
“เอาอะไรมึง เบียร์หรือเหล้า” ไอ้เวฟถามผม
“เหล้า”
เมื่อเหล้าเข้าปาก ทุกคนก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่ไม่ใช่กับคนอย่างผม เพราะยังไม่เมา ปกติผมไม่ค่อยดื่มเหล้าอยู่แล้ว มีบ้างแค่เข้าสังคมกับเพื่อนฝูงและรุ่นพี่ เวลาดื่มก็ไม่ดื่มมากจนเมาไม่รู้เรื่อง
“อ้ายปืนน มึงเงียบทำมายว้า พูดบ้างเด้” พี่เจสพูดเสียงยานคาง ผมแค่จ้องพี่เขาที่ยืนแก้วมาตรงหน้าทำท่าเหมือนจะชน ผมยกแก้วชนก่อนจะยกขึ้นจิบ ต่างจากพี่เจสที่กระดกหมดแก้ว เมาแล้วไม่รู้จักพอ พูดไม่รู้เรื่องแล้วยังไม่เจียมอีก
เสียงเพลงช้าๆชิลๆไม่ได้ทำให้จังหวะการกระดกเหล้าเข้าปากช้าลงแม้แต่น้อย กลับกระดกกันเร็วยิ่งกว่าจรวด จากที่โต๊ะผมมีคนแค่ห้าหกคน ตอนนี้มีเป็นสิบ หลายคนชวนผมคุย ผมได้แต่อือออขี้เกียจพูดกับคนเมา ยิ่งพูดยิ่งไม่รู้เรื่อง คนรู้จักก็มีชนแก้วบ้าง แต่ถ้าคนไม่รู้จักก็อย่ามายุ่งกับผมดีกว่า ไม่ชอบ
“เห้ยน้อง พี่อยากชนด้วย ถือเมื่อยมือแล้วเนี่ย” ไอ้นี่ไม่รู้เป็นใครมาจากไหน เห็นว่ารู้จักกับพี่คิม แต่ขอโทษ...กูไม่รู้จักมึง!
“หยิ่งเหรอน้อง รู้เปล่าว่าพี่ลูกคราย”
ยัง...ยังไม่เลิกนะมึง
“ไอ้ป้อง พอเลยมึง” พี่คิมหันไปปราม แต่คนอย่างมันคงฟังไม่รู้เรื่อง ตัดความรำคาญ ผมคว้าแก้วขึ้นกระดกจนหมดก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ ทุกคนมองผมเป็นตาเดียว ผมไม่สนใจแล้วเดินออกจากร้าน ขับรถกลับคอนโด มันก็แค่เนี่ยกับเรื่องในวงเหล้า พอเหล้าเข้าปากจากคนก็กลายเป็นหมา
เช้าวันต่อมาผมมีเรียนตอนสิบโมง เก้าโมงหน่อยๆขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยก่อนจะเดินขึ้นห้องชมรม ทุกวันผมต้องแวะมาที่นี่ มันเป็นเหมือนห้องพักผ่อนส่วนตัว จะทำอะไรก็ได้ไม่มีใครรู้ใครเห็น ไม่มีสายตาน่ารำคาญที่มองอย่างกับว่าจะขย้ำผมเสียให้ได้ ยิ่งเห็นยิ่งน่ารำคาญจนพาลให้หงุดหงิดเกือบทั้งวัน จะเรียกว่าผมไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาเท่าไหร่ก็ไม่ผิด
“...!?” ผมลดความเร็วฝีเท้าลงเมื่อเห็นว่าที่ลูกบิดประตูห้องชมรมมีถุงบางอย่างแขวนไว้
ผมเดินเข้าไปใกล้ประตูห้อง หยุดยืนมองถุงที่แขวนอยู่ตรงหน้า ใบที่เหมือนกับเมื่อวานไม่มีผิด พอลองหันมองทางเดินซ้ายและขวาก็พบกับความว่างเปล่า เงียบเชียบราวกับป่าช้า ไม่มีวี่แววว่าจะเห็นคนที่เอามาแขวนไว้ ผมหยิบถุงใบนั้นมาไว้ในมือก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง วางถุงเจ้าปัญหาไว้บนโต๊ะกระจกก่อนจะเดินไปเปิดม่านให้ห้องทั้งห้องสว่าง แล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟาจ้องถุงตรงหน้านิ่งราวกับจ้องแล้วมันจะบอกผมว่าใครเป็นคนเอามันมาแขวนไว้
“วันนี้จะเป็นอะไรอีก” ผมพึมพำเบาๆ มือเอื้อมไปคว้าถุงขึ้นมาเปิดดู กล่องแฮนด์เมดลายเดิม แต่รูปทรงแตกต่างกัน เมื่อวานเป็นทรงกลม วันนี้เป็นสี่เหลี่ยม พอเปิดออกมาก็ต้องอึ้ง...
สตรอเบอร์รี่พาย...
ผมหยิบโน๊ตขึ้นอ่าน
-พอดีเห็นสตรอเบอร์รี่น่ากินมากๆ เลยทำมาเผื่อน่ะครับ หวังว่าพี่จะชอบ ^^-
หึหึ เด็กคนนี้คงเป็นคนที่เพ้อฝันมากสินะ ผมได้ยินมาแบบนั้นว่าผู้หญิงที่ชอบทำขนมหวานจะเป็นพวกชอบเพ้อฝันอยู่ในจินตนาการ แต่อาจจะเป็นข้อยกเว้นในผู้ชายบางคนก็ได้ เมื่อให้มาแล้วผมจะรับไว้และกินมัน เพราะผมถือว่าผมได้ผลประโยชน์ ไม่เสียหายอะไร แต่ถ้าอยากได้อะไรที่มากกว่านี้ ผมคงทำให้ไม่ได้
หวังว่านายจะเข้าใจนะ
:mew1:
-
นิ่งจริงอะไรจริงนะนายปืน :z2:
-
พี่ปืนน ช่วยใจเต้นกับต้นหอมหน่อยเต้อะ นิ่งเกิ้น555555555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาต่อเร็วๆนะ สนุกมากเลย
-
หวังว่า แมท จะไม่ได้แอบรัก ต้นหอมนะ ไม่งั้นจะเข้าตำราพระรองผู้แสนดี
-
ระหว่างที่คิดงานที่ต้องเขียนส่งไม่ออก ก็ได้ไอ้นี่มา....^_^
ฝันดีค่ะ :t3:
(http://image.ohozaa.com/i/7f9/fVsl7u.jpg)
:กอด1:
-
รอค่ะ :call: :call:
-
อร๊ายยยย น้องต้นหอมน่ารักจัง อยากขโมยกลับบ้านนนน ^^
พี่ปืนนี่พระเอกใช่ไหมคะ ตอนแรกลุ้นแทบตาย คิดว่า เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ซะแล้ว
ตอนนี้น้องแมทเลยว่าง มาหาเจ้ดีกว่าาา (อยากกินเด็กจ้า :impress2:)
-
สงสัยตรงบทนำ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อน หรือ เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น กันล่ะเนี่ย? :m28:
อย่ามาม่ามากนะ เค้าหัวใจอ่อนแอ :impress3:
-
+ ขอเวลาอีกสักหน่อยนะคะ นี่ก็ไม่สบายเพราะพักผ่อนน้อย T_T งานเยอะการบ้านแยะมาก :serius2: หายเมื่อไหร่จะมาลงให้ทั้งสองเรื่องเลยนะคะ ^_^ ขอโทษจริงๆ ไม่อยากหายไป แต่ไม่ว่างจริงๆ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจและยังคงติดตามนะค่ะ
+ อยากรู้ความเป็นไป ริริอยู่ไหน ทำอะไร ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ นิยายจะมาลงให้เมื่อไหร่ ก็กดไลค์ที่ Fanpage นะคะ เพราะแถลงไขในนั้นดูจะสะดวกสบายมากกว่า
+ ขอบคุณและขอโทษในความไม่สะดวก ทำให้ทุกคนค้างคา เค้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆน้าาาาา :sad4:
:L1: :pig4: :L2: :กอด1:
-
รอได้เสมอจ้า
พักผ่อนเยอะๆๆน๊า :L1:
-
รอได้จ้า หายไวไวนะ :)
-
รอได้จ้า สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ตามมาจากเรื่องเค้ก
เพิ่งจะเห็นว่าพี่แต่งอีกเรื่องนึงเลยตามมาอ่าน
ชอบอ่ะ ต้นหอมน่ารัก
แต่ดูเรื่องราวมันลึกลับยังไม่รู้ 5555
ว่าแต่ใครเป็นพระเอกอ่าคะ
ปืนหรอ ใช่ป้ะๆ
-
รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
อัฟต่อให้จบเลยน๊า
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 5
The Meeting
ของในตู้เย็นเริ่มร่อยหรอ พรุ่งนี้คงต้องออกไปซื้อของ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่มีอะไรกิน เพราะแมทมักจะซื้อแต่เบียร์มาแช่เต็มตู้เย็น ทีเวลาเลือกเบียร์นี่รู้ดีทุกอย่างว่ายี่ห้อไหนดี ยี่ห้อไหนนุ่มละมุนลิ้น ทีให้เลือกหมูเลือกผักแทบจะต้องเขวี้ยงทิ้ง ทั้งเหี่ยวทั้งไม่เขียว ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ แมททำอาหารเป็นนะ แต่แปลก เขากลับเลือกอาหารไม่เป็นสักอย่าง เลือกเป็นอย่างเดียวคือแอลกอฮอล์ อีกหน่อยจะส่งไปรายการแฟนพันแท้เจ้าพ่อแอลกอฮอล์ ชนะเลิศแน่นอน เชื่อผมเถอะ!
เมื่อขนของที่ต้องใช้ออกจากตู้เย็นแล้ว ผมก็ลงมือทำเมนูเด็ดของวันนี้ทันที
“อะแฮ่ม!”
“อ๊ะ! แมท! ตกใจหมด มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง” ผมเอามือที่ไม่ได้ถือมีดขึ้นลูบอกตัวเองเบาๆเพื่อเรียกขวัญที่วิ่งหนีหายไปเพราะเพื่อนตัวดี
“ก็ให้แล้วไงเสียง อะแฮ่ม” แมทย้อนผมหน้าตายก่อนยื่นหน้ามองของที่วางอยู่บนโต๊ะทำกับข้าว
“กวนนะกวน จะไปไหนก็ไปเลย จิ๊”
“ทำเป็นไล่ แล้วนี่ทำอะไร”
“ทาร์ต” ผมตอบ มือก็ทำไปด้วย เดี๋ยวเสร็จไม่ทันไปเรียนคาบเช้าจะยุ่ง
“คิดยังไงถึงทำ”
“ก็...ก็อยากกิน จะไปวิ่งไม่ใช่เหรอ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง แมทจ้องผมเหมือนกับไม่เชื่อ แต่ผมเองก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน นิ่งไว้ต้นหอมนิ่งไว้ อย่าให้สุนัขตำรวจเขาจับพิรุธได้ ไม่งั้นโดนขย้ำแน่ >_<
“ไปล่ะ” และแมทก็ยอมล่าถอย เดินออกนอกบ้านเพื่อไปวิ่งที่สวนสาธารณะใกล้ๆ แมทมักจะไปวิ่งทุกเช้า ส่วนผมไม่เคยไป แม้ว่าแมทจะเคี่ยวเข็ญผมแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ ให้คนอย่างผมไปวิ่ง เข็นครกขึ้นภูเขาง่ายกว่าเข็นผมเยอะ ผมไม่ชอบออกกำลังกาย ไม่ชอบเหนื่อย ไม่ชอบเจ็บตัว ดังนั้นผมจึงไม่ชอบเล่นกีฬา เลือกได้ก็จะไม่แตะ เลยทำให้ผมไม่ค่อยจะแข็งแรง เจ็บไข้ได้ป่วยอยู่ตลอด
หลังจากแมทออกไปวิ่งผมก็กลับมาสนใจงานตรงหน้า วันนี้ผมจะทำทาร์ตทั้งหมดสี่อย่างคือ ทาร์ตไข่ อันนี้ของโปรดผมเลย ต่อด้วยทาร์ตราสเบอร์รี่ ทาร์ตครีมชีสผลไม้ และเลมอนทาร์ต อันนี้ไข่ดาวและปลารีเควสมาเป็นพิเศษ ผมเคยทำไปให้ชิมครั้งหนึ่ง ทั้งคู่ติดใจมากจนขอให้ผมทำให้ทานอีก
“กล่องนี้ อืม...น้อยไปหรือเปล่านะ ใส่เพิ่มดีกว่า” ผมจัดแจงเอาทาร์ตที่ทำเสร็จใส่กล่องเป็นชุดๆ แค่นี้ก็เสร็จเรียบร้อย
“ยังไม่ไปอาบน้ำอีกเหรอ” ผมหันไปทางประตูครัว แมทยืนพิงประตูเอาผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อมองผม
“กำลังจะไปอาบ วันนี้มีโจ๊กหมูนะ”
“อืม รีบไปอาบน้ำไป”
“ครับ คุณพ่อ” ผมรีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องก่อนจะโดนกินหัว ทุกวันนี้ก็เสียวสันหลังวาบอยู่แล้ว อย่าให้ตัวเองต้องลำบากไปกว่านี้จะดีกว่า จะว่าไปแล้ว ผมว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับกลัวว่าแมทจะรู้ และถ้าแมทรู้เรื่องที่ผมทำ แมทต้องดุผมแน่ๆ
“แมทต้องไม่รู้ โอเคนะ” ผมพูดกับตัวเองในกระจกเงาที่ขึ้นฝ้าเพราะไอร้อนจากน้ำอุ่นที่ผมเพิ่งอาบเสร็จ
บนโต๊ะกินข้าวมีโจ๊กหมูวางอยู่สองชาม ผมนั่งลงข้างๆแมทที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่หัวโต๊ะ ยังไม่ลงมือกิน
“แมท กินข้าวได้แล้ว อย่ามัวแต่อ่านหนังสือพิมพ์” ผมเอ็ดเบาๆ
“อืม”
‘อืม’ แต่ก็ยังอ่าน ผมจ้องแมทจนเขารู้สึกตัวเงยหน้ามองผม แล้วถอนหายใจเบาๆ วางหนังสือพิมพ์และลงมือกินข้าว ก็แค่เนี่ย จะต้องให้ทำเข้มทำไมไม่รู้
“วันนี้เลิกกี่โมง”
“สี่โมงเย็น”
“เอ๊ะ! วันนี้มีนัดชมรมนี่น่า ลืมไปเลย พี่เขานัดกี่โมงนะแมท”
“ห้าโมงเย็น”
“แมทจะไปใช่ไหม” ผมถามอย่างมีความหวัง ถ้าแมทไป ผมก็จะได้ไปด้วย แล้วผมก็จะได้เจอกับพี่เขาอีกครั้ง แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว และดูเหมือนผมจะออกอาการมากเกินไปหน่อย แมทถึงได้จ้องผมไม่วางตาขนาดนี้
“ทำไม อยากไปมากเหรอไง” แมทเลิกคิ้วถามผม
“ก็...ก็...”
“ก็อะไร”
“ก็...ต้องไปเอาเอกสารไง ใบที่ต้องเอาไปให้คณะน่ะ ถ้าไม่ไปแล้วจะได้เอกสารการเข้าชมรมได้ไงล่ะ ฮู้ววว ความจำไม่ดีนะเราเนี่ย” ผมก็แถไปเรื่อย เกือบไปแล้วไหมล่ะ แหม ผมนี่ก็เล่นละครเก่งจริง
“งั้นก็แวะไปก่อนแล้วกัน แต่คงไม่อยู่นานนะ” แมทพยักหน้าว่าเข้าใจ
“อืม ไม่เป็นไร”
แค่ได้ไปก็ดีแล้ว อยากไปเจอพี่ปืนสักนิดก็ยังดี จะว่าไป หลังจากวันนั้นที่ห้องชมรม ผมก็ไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลย ก็ไม่แปลกหรอก ผมเรียนคนละคณะกับพี่ปืน แถมคณะผมกับคณะนิเทศก็อยู่ห่างกันเป็นโยชน์ ผมมักจะไปกินข้าวที่โรงอาหารกลาง แต่คณะพี่เขามีโรงอาหารที่หรูหราสุดๆเป็นของตัวเอง จะไปเจอกันได้ยังไง
ผมได้ยินเรื่องของพี่ปืนมาเยอะแยะจากเพื่อนๆ แต่ไม่รู้จะใช่เรื่องจริงหรือเปล่า แต่เท่าที่รู้ตอนนี้คือพี่ปืนดังมากในมหาวิทยาลัย แต่เพราะเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยสุงสิงกับใครนอกจากเพื่อนในกลุ่ม เลยไม่ค่อยมีใครเข้าหามากนัก คนที่สนิทและรู้เรื่องพี่เขาจริงๆจึงมีน้อย ส่วนมากก็พูดกันปากต่อปาก แต่ถึงมันจะดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือ ผมก็ยังอยากได้ยิน
ผมบ้าใช่ไหมล่ะที่เพ้อขนาดนี้ แต่ผมทำแล้วรู้สึกดี ก็ปล่อยผมทำไปเถอะนะ อย่าห้ามผมเลย
“ไปไหนมาต้นหอม เมื่อกี้แมทเดินมาหาน่ะ” ปลาถามผมที่เดินมาถึงโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะ
“แมทน่ะเหรอ?” ผมขมวดคิ้วถาม เพิ่งแยกกันเอง แมทมาหาผมทำไมกัน
“อืม แมทบอกว่าต้นหอมลืมหนังสือเรียนเลยเอามาให้ เราคิดว่าต้นหอมยังมาไม่ถึงเพราะไม่เห็น แมทถามว่าต้นหอมไปไหน เราเลยตอบไปว่าไม่รู้”
“อืม ขอบใจนะ อะนี่ขนม” ผมวางกล่องขนมลงบนโต๊ะ หลังจากนั้นทุกคนก็หันไปสนใจขนมแทน ผมรีบกดโทรศัพท์หาแมททันที ไม่นานแมทก็รับสาย
“ฮัลโหล” ผมพูดทันทีที่แมทรับสาย
[ไปไหนมา ทำไมไปหาถึงไม่อยู่ที่คณะ] เสียงนิ่งมากเลยครับ
“ไป...ไปซื้อของ” ผมโกหก ไม่กล้าบอกความจริงว่าผมไปทำอะไรมา ผมคิดว่าสิ่งที่ทำมันไม่ผิด แต่สำหรับแมท มันไม่ใช่ เขาต้องไม่พอใจกับสิ่งที่ผมทำแน่ๆ
[แน่ใจ มีอะไรปิดบังหรือเปล่า]
“เปล่า” ผมตอบเสียงเบา
[ทำอะไรอย่านึกว่าพี่ไม่รู้นะต้นหอม] มาแล้วไงแมทในโหมดดาร์ก
“...” ผมเงียบไม่รู้จะพูดอะไร ประโยคเมื่อกี้ทำให้ผมรู้ตัวว่าพลาด ผมน่าจะรู้ว่าผมไม่เคยปิดอะไรแมทได้สักอย่างแต่ก็ยังจะทำ ยังเลือกที่จะโกหก ผมนี่แย่จริงๆ
[มีอะไรทำไมไม่บอก คิดว่าที่ทำอยู่มันดีเหรอ] น้ำเสียงดุที่น้อยครั้งแมทจะใช้พูดกับผม ถ้าไม่เหลืออดจริงแมทจะไม่ค่อยดุผมเท่าไหร่
“ขอโทษ” ผมบอกได้แค่นั้น รู้ว่าตัวเองผิดที่โกหกแมท
[รู้ว่าผิดก็ยังจะทำ เฮ้อ ถ้าบอกให้เลิกจะหยุดไหม]
“แมท…!” ผมเรียกชื่อแมทอึ้งๆ ไม่คิดว่าแมทจะพูดแบบนี้ ผมรู้ว่าเขาไม่พอใจ แต่แมทไม่เคยห้ามถ้าผมจะทำอะไร ผมไม่ใช่คนที่ทำอะไรแล้วไม่คิด แน่นอนว่าทุกเรื่องที่ผมทำผมต้องคิดดีแล้ว เรื่องนี้ผมคิดว่าแมทรู้ดี แต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นอย่างที่คิด ไม่คิดว่าจะถูกสั่งห้ามแบบนี้
ผมลุกเดินออกจากโต๊ะ ไม่อยากให้ใครได้ยินบทสนทนาระหว่างผมกับแมท ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ จนมาหยุดอยู่ที่ม้านั่งแถวๆพุ่มไม้ ตรงนี้ไม่ค่อยมีคน ผมนั่งลงเพราะรู้ว่าคงต้องคุยอีกยาว
[อยู่ไหน เดี๋ยวเดินไปหา]
“อยู่ข้างคณะ ตรงแถวๆพุ่มไม้” ผมบอกก่อนจะวางสายแมท
บีบมือตัวเองแน่นพลางคิดว่าผมทำผิดเหรอ ที่ผมทำมันไม่ดีหรือไง ผมแค่ชอบพี่เขา แล้วก็ทำในสิ่งที่ไม่เดือดร้อนใคร แค่ทำขนมไปให้พี่ปืน เพราะได้ยินมาว่าพี่เขาชอบกินขนมหวานมากๆ และมันก็เป็นสิ่งที่ผมถนัด ไม่ได้หวังอะไร แค่อยากทำไปให้ก็แค่นั้น แต่แมทกลับพูดเหมือนว่ามันผิดมากอย่างนั้นแหละ
“ต้นหอม”
ผมเงยหน้า เห็นแมทยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะนั่งลงข้างผม ได้ยินเสียงแมท ถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดกับผมเสียงแข็ง
“เล่ามาให้หมด อย่าให้ต้องถาม”
อยากร้องไห้จัง ผมไม่ชอบที่แมททำเสียงแข็งใส่แบบนี้ ความน้อยใจมันตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ เป็นนานกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ
“เราชอบพี่ปืน เราชอบ อาจจะเพราะเขาหล่อมั้ง แต่เราคิดแล้วนะแมทว่ามันไม่ใช่แค่นั้น พี่เขาเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างทำให้เราอยากเข้าใกล้ แต่เราไม่ได้หวังว่าจะได้คบกับพี่เขาหรอกนะ เท่าที่รู้มาพี่เขาชอบผู้หญิง”
“เขาชอบผู้หญิงไม่ชอบผู้ชาย รู้แล้วไม่เจ็บเหรอ ทำไปเขาก็ไม่เห็นค่า รู้ไหมว่าทำแบบนี้คนที่จะเจ็บก็ตัวนายเอง พูดว่าไม่หวัง ไม่หวังแล้วทำทำไม”
ผมสะอึกกับคำพูดของแมท ที่จริงแล้วผมหวัง แต่มันเป็นความหวังที่เป็นไปไม่ได้ ผมรู้ตัวว่าทำไปมันก็ไม่ได้อะไร แต่ผมแค่อยากทำก็เท่านั้น
“ลืมความเจ็บปวดครั้งเก่าได้แล้วเหรอ” แมทถาม
“ยัง แต่ต้นหอมไม่ได้รักเขาแล้ว ยังไม่ลืมหรอกว่าเจ็บแค่ไหน”
“แล้วไง ไม่ลืม แต่ไม่เข็ดสินะ” แมทพูดประชด ผมเลยชักสีหน้าใส่แมท ทำไมต้องว่ากันด้วย ผมทำอะไรผิด
“ใช่ ไม่เข็ด ทำไมล่ะ เราทำผิดมากหรือไง แค่ทำขนมไปให้พี่เขา ไม่ได้ไปเรียกร้องขออะไรสักหน่อย ทำไมแมทต้องว่าด้วย ฮึก...”
น้ำตาไหลด้วยความน้อยใจ ผมแค่ทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้คนที่ตัวเองชอบ มันผิดมากขนาดที่ผมต้องมาโดนดุเลยเหรอ
“อย่าร้องนะต้นหอม”
“ไม่ให้ร้องเหรอ ไม่ให้ร้องแล้วดุทำไม อึก..”
“ดุให้รู้ตัวไง ต้นหอม ฟังพี่นะ” แมทดึงผมเข้าไปใกล้ ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออก ยิ่งเช็ดผมก็ยิ่งร้อง แมทควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงผมออกมาแล้วเช็ดหน้าให้ผม
“พี่ไม่ได้อยากจะว่าเรื่องที่ต้นหอมชอบใคร แต่การที่ต้นหอมชอบใครไปเรื่อยแบบนี้มันไม่เกิดประโยชน์ รักที่ดูแล้วไม่สมหวัง มันจะทำให้ต้นหอมเจ็บ เข้าใจที่พี่พูดไหม พี่รู้ว่าต้นหอมต้องการอะไร แต่รอไม่ได้เหรอ สักวันต้นหอมจะต้องได้ในสิ่งที่ต้องการ ยิ่งวิ่งหาก็ยิ่งไม่เจอ แถมยังเหนื่อยเปล่าอีก”
“น้องรู้ แต่น้องชอบพี่เขาจริงๆนะ” ผมยังดื้อที่จะยืนยันคำเดิม
“แต่เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ฮือ อย่าย้ำสิ” ผมทุบอกแมทเบาๆ รู้หรอกน่าว่าพี่ปืนไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน ไม่เห็นต้องย้ำให้เจ็บเลย
“ในเมื่อรู้ แล้วไปยุ่งกับเขาทำไม อยากเจ็บอีกเหรอ” รู้ว่าแมทเป็นห่วง ที่ผ่านมาแมทไม่ค่อยยุ่งถ้าผมจะรักใครชอบใคร แมทไม่เคยห้าม แต่ทุกครั้งที่ล้ม ที่เจ็บกับความรัก แมทจะคอยอยู่เคียงข้างตลอด ผมเลยรู้สึกว่าผมยังสู้ไหว ตราบใดที่ผมยังมีคนที่จะคอยอยู่เคียงข้างอย่างนี้
“รู้ตัวบ้างไหมว่าพี่เจ็บทุกครั้งที่ต้นหอมเสียใจ ทำอะไรนึกถึงใจพี่บ้าง”
“ขอโทษ”
“ขอโทษแล้วยังไง จะเชื่อฟังไหม”
“...” ผมเงียบไม่ตอบ พูดไม่ได้จริงๆ ก็ผมชอบพี่เขานี่ จะให้บอกว่า โอเค ไม่ชอบแล้ว เลิกชอบก็ได้ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ตั้งแต่วันแรกที่เจอพี่ปืนจนวันนี้ก็เกือบเดือนแล้ว ผมกลับรู้สึกชอบมากขึ้นทั้งๆที่เราไม่ได้เจอหน้ากัน ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ทำอะไรให้ แม้ว่าพี่ปืนไม่รู้ว่าผมทำก็ไม่เป็นไร รู้แค่ว่าผมเต็มใจก็พอ
“เฮ้อ ชอบเขามากเหรอ”
“ก็...ชอบ”
“จะไม่เลิกชอบใช่ไหม”
“...”
“เฮ้อ ทำไมดื้ออย่างนี้วะ!” แมทตะวาดทำเอาสะดุ้ง แมทจ้องหน้าผมอย่างโมโห ผมรีบหลบตา ก็มันน่ากลัวนี่น่า ทำหน้ายักษ์ คิดว่าดูดีหรือไง ฮึ่ย!
“ตามใจแล้วกัน แต่มีอะไรต้องบอก ห้ามปกปิดเข้าใจไหม” แมทชี้นิ้วสั่งผม ผมฉีกยิ้มออกทันที พุ่งเข้ากอดแมทแน่นด้วยความดีใจ
“ขอบคุณนะพี่”
“อย่างนี้ทุกทีสินะ” ใช่ แมทตามใจผมแบบนี้ทุกที ขอให้ได้บ่นเถอะ ถ้าผมยังยืนยันว่าจะทำจะเอา เขาก็ตามใจผมทุกครั้ง ถ้าจะโทษว่าใครผิดก็โทษแมทเองเถอะที่ตามใจผมแต่เด็กจนเคยตัว
“ต่อไปนี้มีอะไรจะบอกนะ สัญญา”
ผมปล่อยตัวแมทกลับมานั่งที่เดิม นึกขึ้นได้ว่าอยู่ในที่สาธารณะ ไม่เหมาะที่จะทำอะไรแบบนี้ ยิ่งผมกับแมทเป็นผู้ชาย ถึงมันจะไม่มีอะไร แต่คนอื่นเขาไม่รู้ ตัวผมโดนคนอื่นด่าไม่เท่าไหร่ ออกจะชินด้วยซ้ำ แต่ผมไม่อยากให้ใครเอาแมทไปพูดเสียๆหายๆ แมทไม่ได้เป็นเหมือนผม เลยไม่อยากให้เขาโดนเหมาว่าเป็นเกย์ไปด้วย
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามันไม่ใช่ ถ้าต้องเจ็บอีกครั้ง พี่ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ได้ไหม”
“...”
“ได้ไหม”
“ครับ ถ้าสุดท้ายแล้วมันไม่ใช่ น้องสัญญาว่าจะหยุด ให้โอกาสน้องอีกครั้งนะ ถ้าเขาไม่ใช้คนที่น้องต้องการ ถ้าน้องจะไม่มีวันเป็นที่รักของใคร น้องจะหยุด”
“พูดผิดไปอย่างนะ น้องเป็นน้องที่พี่รัก จำไว้”
“ครับ” เมื่อเคลียร์กับแมทเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันไปเรียน วันนี้ผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่ หัวสมองเอาแต่คิดเรื่องที่แมทพูด เพราะมีเรื่องพี่ปืนให้คิดมากมายผมเลยกลายเป็นเด็กเกเรไม่สนใจเรียนไปวันหนึ่ง
ตอนเที่ยงแมทก็โทรมาบอกว่าต้องไปล่าลายเซ็นรุ่นพี่ โชคดีที่คณะผมไม่มีอะไรแบบนั้น มีว๊ากบ้างนิดหน่อย แต่ไม่รุนแรงเท่าวิศวะ เพราะแมทไปกินข้าวกับผมไม่ได้ เขาเลยให้กุญแจรถมาขับออกไปหาอะไรกินข้างนอก ทีแรกผมปฏิเสธขี้เกียจออกไป แต่อีกใจก็เริ่มเบื่ออาหารในโรงอาหาร แถมยังเบื่อคนเยอะอีก จึงตัดสินใจเอารถออกไปหาอะไรกินข้างนอก มีอาร์ม ก้าน ไข่ดาว ปลาและแชมป์ออกมากับผมด้วย เพราะพวกเขาขี้เกียจยืนรอต่อแถวซื้อข้าวเหมือนกัน
ร้านที่เราเลือกก็คือร้านก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาชื่อดังที่ก้านเป็นคนนำเสนอว่าอร่อยสุดยอด ร้านอยู่ไกลนิดหน่อย แต่ถนนเส้นนี้รถไม่ติดและพอมาถึงร้านผมก็ยิ้มออกเพราะคนไม่เยอะ แถมบรรยากาศในร้านยังดูสะอาดสะอ้านน่านั่งอีกด้วย
“เอาอะไรดีค่ะ” พนักงานสาวถามพวกผมที่ก้มหน้าก้มตาดูเมนูอาหาร ยกเว้นแต่ก้านและอาร์มที่ออกปากสั่งโดยไม่ต้องดู
“เส้นเล็กต้มยำรวมมิตรปลาชามหนึ่ง” ก้านสั่งก่อน
“เอาเส้นหมี่ต้มยำเกี๊ยวปลา” ต่อด้วยอาร์ม
“ฉันเอาเส้นใหญ่ต้มยำ เอาแต่ลูกชิ้นปลานะ ไม่เอาถั่วงอก แล้วก็ชามะนาวแก้วหนึ่ง” แชมป์จัดการสั่งแบบรวดเดียว เล่นเอาพนักงานจดตามแทบไม่ทัน
“มึงนี่เรื่องมากนะไอ้แชมป์” อาร์มแขวะแชมป์เบาๆ
“เลือกมากเว้ย ไม่ใช่เรื่องมาก” แชมป์จีบปากจีบคอใส่อาร์มกลับไป
“เป็นตุ๊ดแล้วยังเรื่องมากแบบนี้ ระวังไม่มีใครเอานะมึง” ก้านแซวแชมป์อย่างที่ชอบทำประจำ ทั้งอาร์มแล้วก็ก้านมักจะพูดแกล้งแชมป์ให้โมโหอยู่เรื่อย บางครั้งผมฟังแล้วรู้สึกว่ามันแรงไป เลยอดคิดไม่ได้ว่าทั้งสองคนไม่ชอบพวกที่เป็นตุ๊ดเป็นเกย์เป็นกระเทยหรือเปล่า แล้วเขาจะรับได้ไหมถ้ารู้ว่าผมเป็นอะไร...
“กินอะไรดีต้นหอม เราสั่งกันหมดแล้ว” ปลาหันมาถามผมที่นั่งเหม่อลอย
“เอาวุ้นเส้นต้มยำรวมมิตรแล้วกัน” ผมตอบ แล้วพนักงานก็จดตาม
“น้ำล่ะ เอาอะไรไหม” ก้านถามผมด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ถ้าเขารู้ว่าผมเป็นเกย์ เขายังจะพูดดีกับผมแบบนี้หรือเปล่านะ แล้วเขาจะยังอยากเป็นเพื่อนผมอยู่ไหม
(ต่อข้างล่าง)
-
“รอนานไหม”
“ไม่หรอก ไปกันเถอะ”
“อืม”
“เราไปก่อนนะทุกคน พรุ่งนี้เจอกัน”
ผมโบกมือลาเพื่อนๆก่อนจะเดินตามแมทไปขึ้นรถ เย็นนี้ผมและแมทต้องแวะไปงานมีตติ้งของชมรมถ่ายภาพก่อน ระหว่างทางผมตื่นเต้นเอามากๆ แต่ต้องพยายามเก็บอาการไม่ให้กระดี๊กระด๊ามากไป เดี๋ยวแมทจะดุเอาอีก หาว่าผมไม่รักษาท่าที ไม่สงวนกริยาท่าทาง (?) ผมล่ะเบื่อ!
ศาลากลางน้ำของคณะนิเทศศาสตร์จัดได้ว่าเป็นสถานที่ที่สวยที่สุดในมหาวิทยาลัย และเป็นสถานที่ที่ทุกคนอยากมานั่งเล่นถ่ายรูป
“น้องๆชมรมถ่ายภาพคนไหนที่มาแล้วเข้ามานั่งได้เลยนะครับ” พี่ที่ชื่อเวฟประกาศให้ได้ยินกันถ้วนหน้า จำนวนคนที่มาจัดว่าเยอะพอสมควร แต่ถ้าเทียบกับชมรมอื่นก็ถือว่าไม่เยอะเท่าไหร่
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้และทักทายพี่เวฟแล้วก็พี่คนอื่นๆ ส่วนแมทน่ะเหรอ รายนั้นยกมือไหว้อย่างเดียว
“อ้าว มาแล้วเหรอ นั่งเลยๆ กินขนมไหม หยิบได้เลยนะ ฟรี” พี่เวฟทักผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะชี้มือไปทางโต๊ะที่วางอาหาร ขนม ผลไม้และน้ำดื่มไว้
“ใครวะไอ้เวฟ” พี่หัวแดงเดินมาจับบ่าพี่เวฟก่อนจะถาม ตาก็จ้องมาที่ผม
“รุ่นน้องไง มึงถามทำไมเนี่ย”
“ก็กูเห็นว่ามึงรู้จัก ก็เลยถาม”
“ไปๆ ไปทำงานของมึงไป” พี่เวฟหันมายิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบ ดีที่พี่เขาไม่พูดอะไรถึงผมมากนัก การเป็นที่กล่าวถึงไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเท่าไหร่ พูดถึงกันในแง่ดีก็ดีไป แต่ถ้าพูดนินทาว่าร้ายเมื่อไหร่ ผมเกิดเรื่องตลอด
“เอาอะไรไหมแมท” ผมถามแมทที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไม่ล่ะ หิวเหรอ”
“อืม”
ตั้งแต่เที่ยงที่ออกไปกินก๋วยเตี๋ยวผมก็ไม่ได้กินอะไรอีกจนตอนนี้ ปกติจะกินขนมตอนช่วงบ่ายบ้าง แต่วันนี้เรียนยาวติดกันเลยไม่มีเวลาออกมาหาขนมกินเล่น
“ไม่ต้องกินเยอะนะ ขากลับจะแวะกินข้าว”
ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร มีแต่ของน่ากินทั้งนั้น หรือเพราะผมหิวก็ไม่รู้ถึงได้เห็นอะไรก็รู้สึกว่าน่ากินไปซะหมด ผมตักไก่ทอดมาสามสี่ชิ้น แตงโมอีกนิดหน่อยแล้วก็น้ำผลไม้สองแก้ว
“แมท นี่น้ำ” ผมส่งแก้วน้ำให้ แมทรับไปดื่มนิดหนึ่งก่อนจะวางลง
“เอาอะไรมากิน” แมทถามพลางเปลี่ยนท่านั่ง
“ไก่ทอด กินไหม” ผมใช้ส้อมจิ้มไก่ทอดก่อนจะยื่นไปให้แมทตรงหน้า แบบใกล้จนแมทต้องเบือนหน้าหนีไม่ให้ไก่ทอดโดนหน้า
“อย่าเล่น กินเข้าไป”
“จิ๊” ผมจิ๊ปากขัดใจ ชอบดุจริงๆเลย ชาติที่แล้วเกิดเป็นร็อดไวเลอร์หรือไง
“เอาละ ได้เวลาอันสมควรแล้วเพราะเลทไปครึ่งชั่วโมง ไม่รู้ว่าน้องๆมาครบกันหรือยัง แต่เอาเป็นว่าผมจะเริ่มงานเลยก็แล้วกันนะ ผมชื่อเวฟ เป็นรองประธานชมรมถ่ายภาพ” พี่เวฟเป็นคนออกมาพูดก่อน หลายคนส่งเสียงกรี๊ดกันใหญ่ เท่าที่เห็นคือเพื่อนๆน้องๆพี่เขามากกว่า เห็นคุยเล่นกันอย่างสนิทชิดเชื้อ
ผมกวาดสายตามองหาพี่ปืนแต่ก็ไม่เห็น หรือว่าพี่เขาจะไม่มา แต่ไม่น่าเป็นไปได้ พี่ปืนเป็นถึงประธานชมรมจะไม่มาได้ยังไง
“อ๊ะ!”
“ตาจะถลนอยู่แล้ว มองหาอยู่ได้”
ผมปัดมือแมทที่อยู่ๆมาจิ้มตาผมออก ดีนะจิ้มไม่แรง ตาบอดไปทำไงเนี่ย เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย แต่คนทำผิดดูจะไม่สำนึก ถึงได้นั่งลอยหน้าลอยตาแบบนี้
“ก่อนอื่นเลยเนี่ย ผมต้องขอแนะนำตัวสมาชิกที่เป็นผู้จัดงานในครั้งนี้ขึ้นก่อน คงสงสัยใช่ไหมว่าไอ้ประธานมันหายหัวไปไหน เดี๋ยวมันก็มานะครับ ใจเย็นๆ” พี่เวฟเอ่ยแซวน้องๆผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านหน้า
ดีจังเลยนะ เป็นผู้หญิงสามารถเปิดเผยได้ถ้าชอบใครปลื้มใคร แต่ไม่ได้หมายความว่าผมอยากเป็นผู้หญิงนะ เป็นผู้ชายเนี่ยแหละดีแล้ว ก็แค่ว่าผมเปิดเผยมากไม่ได้ว่าชอบใครเพราะเป็นผู้ชายด้วยกัน
“คนแรกที่เราจะมารู้จักกันนะครับ ชื่อว่าก้อง จำได้ไม่ยาก หัวแดงของมันแทงตาทุกคนได้อย่างดี” พี่ก้องหัวแดงออกไปยืนด้านหน้าก่อนจะรับไมค์มาถือไว้
“สวัสดีครับ ผมชื่อก้อง ใครสนใจจับจ้องได้ที่หลังไมค์นะครับ” เสียงโห้ฮิ้วดังขึ้นเมื่อพี่ก้องพูดจบ
“น้อยๆหน่อยครับไอ้คุณก้อง หม้อไม่เลือกจริงๆ เอาล่ะ ประธานชมรมเดินมานู่นแล้ว ของเสียงปรบมือให้ประธานชมรมสุดหล่อของเราหน่อยคร้าบบบ!”
ทุกคนหันพรึบไปทางด้านหลัง ผมเองก็เช่นกัน คนร่างสูงโปร่งในกางเกงยีนต์เดฟสีดำสนิท เสื้อนักศึกษาสีขาวที่ถูกรีดจนเนี๊ยบกริบ แขนเสื้อพับขึ้นมาถึงข้อศอก โชว์ให้เห็นท่อนแขนแข็งแกร่ง ในมือถือมีกระดาษกับถุงใส่ของหนึ่งใบ จนกระทั่งพี่ปืนเดินมายืนอยู่ด้านหน้างาน เสียงฮือฮาก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
“นี่ กระพริบตาซะบ้าง” แมทเอามือมาปิดตาผมให้มอง ผมเลยหันไปตีแขนเข้าให้
“ขี้แกล้ง” ผมแลบลิ้นใส่แมทด้วยความหมั่นไส้
“พอใจ”
“นิสัยไม่ดี”
“ขอบคุณ”
“จิ๊” สงสัยต้องไปเรียนวิชาต่อล้อต่อเถียง จะได้เถียงผู้ชายคนนี้ชนะบ้าง
“สวัสดีครับ ผมชื่อปืน เป็นประธาน มีอะไรสงสัย เชิญถามรองประธานได้ ขอบคุณครับ” พูดจบพี่ปืนก็ถอยไปนั่งที่เก้าอี้ด้านหลัง ปล่อยให้พี่เวฟขึ้นมาทำหน้าที่คู่กับพี่ก้องแบบงงๆ มาไวไปไวแท้
ระหว่างที่ทำกิจกรรมและแจกแจงรายละเอียดเกี่ยวกับชมรม ผมก็เอาแต่งนั่งจ้องหน้าพี่ปืน มีหลายครั้งที่พี่เขาหันมาสบตาผม และเป็นผมเองที่ต้องหลบตาไม่กล้าให้พี่เขารู้ว่าผมมองอยู่ กลัวเขาจะรู้สิ่งที่อยู่ในใจ
“ไม่ไปเอาเอกสารล่ะ เดี๋ยวจะกลับแล้ว” แมทสะกิดผมที่เอาแต่นั่งเหม่อ
“อืม รอแปบนะ” ผมบอกแล้วลุกขึ้นก่อนจะรีบทิ้งตัวลงนั่งอย่างเดิม แล้วผมต้องไปเอาเอกสารที่ใครล่ะ พี่เวฟทำหน้าที่เป็นพิธีกรอยู่ และผมเองไม่อยากเข้าไปขัดให้เป็นตัวเด่นด้วย เหลือก็แค่พี่ปืนเท่านั้น
ผมมองพี่ปืนอีกครั้ง หรือว่าเอกสารของผมจะอยู่ในมือพี่ปืน
เอาวะ! ไม่ลองไม่รู้ กล้าๆหน่อยต้นหอม เราไม่ได้จะไปสารภาพรักเสียหน่อย ไม่เห็นต้องกลัวอะไร
ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินอ้อมไปข้างหลัง พี่เวฟและพี่ก้องมองผมแวบหนึ่งแต่ไม่ได้สนใจอะไร ผมเดินตัวลีบไปหาพี่ปืนที่จ้องผมอยู่ ประหม่าไปหมดเลยแหะ
“เอ่อ พี่ปืนครับ คือผม...ผมจะมาเอา....” แค่เจอสายตานิ่งๆระยะประชันชิดก็เล่นเอาขากรรไกรค้าง เรียบเรียงคำพูดไม่ถูก
“จะเอาอะไร” พี่ปืนถามเสียงเรียบ
“เอ่อ เอกสารครับ” ผมก้มหน้าตอบ รู้เลยว่าหัวใจเต้นแรงมาก แรงจนเป็นกังวลว่าพี่ปืนจะได้ยิน ขอเถอะ มันน่าอายเกินไป ><
“นายคิรากร จารุโรจน์”
“ครับ?” ผมรับเสียงอย่างงงๆที่พี่เขาเรียกชื่อผมเต็มยศ แต่ก็งงได้ไม่นานเพราะพี่ปืนยื่นกระดาษเอสี่ในมือมาให้ ผมรับมาเปิดดูก่อนจะระบายยิ้มกว้าง
“ขอบคุณครับ” ผมส่งยิ้มจริงใจไปให้พี่ปืนก่อนจะหมุนตัวกลับถ้าไม่ติดว่า...
“เดี๋ยว”
“คะ ครับ”
“ไอ้นี่น่ะ ของนายเหรอ” พี่ปืนล้วงของในถุงออกมา กล่องที่ผมคุ้นตาเป็นพิเศษ
“....!”
“ขนมอร่อยดีนะ ขอบใจ”
“O_O!”
-
ต้นหอมน่ารักนะ :-[
-
ต้นหอมน่ารักจัง
แบบดูน่าทะนุถนอนมากอ่ะ
แล้วพี่ครามรู้แบบนี้ต่อไปจะกล้าเอาขนมมาให้อีกมั้ยเนี่ย
5555
-
น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาา
-
น่ารักมากอ่ะ ต้นหอม ♥
-
น่ารักจริงเชียว
หายไวๆน้ะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ขอให้หายไวๆน้า :กอด1:
-
เย้ยยยยยยยยย
ตะเองรู้ได้ยังไง ต้นหอมอุส่าปิดแล้วปิดอีกน้า
โถ่ ต้นหอม555555555555
:impress2: :impress2: :impress2:
-
รอลุ้นแมทคะ
:pig4:
-
พี่ปืน
อย่าเล่นตัวค่ะๆๆๆๆ
-
เฮ้ยพี่ปืนรู้ได้ไงอ่ะ
ชอบเรื่องนี้อ่ะน่ารักใสๆดี ><
ป.ล. คนเขียนหายไวๆนะคะ
-
อ่านมารวดเดียวจบ...........ตอนล่าสุดแทบชอค ตะลึงกานไป555++
แต่แบบชอบอะทำไงได้ 555++
ขอมาติดตามเืรื่องนี้ต่ออีกเรื่องนุงนะ ชุ๊ปๆ
แบบว่าขาดไมไ่ด้ 555++
-
รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ ^^
ต้อนหอมน่ารักดี ส่วนพี่ปืนก็เท่ห่านเลย 55
-
ทำไมปืนถึงรู้ว่าเป็นต้นหอมล่ะ แต่แมทนี่ดีจังเลยดูแลต้นหอมคอยเป็นกำลังใจให้ด้วย
-
เรื่องนี้น่ารักดีอ่ะ
ต้นหอม ก็น่ารัก
เราแอบเชียร์ แมท กะ ต้นหอม มากกว่าอ่ะ อิอิ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 6
ความบังเอิญในวันคืนเหงา
“คิดว่าตัดใจไปแล้วเสียอีก” แมทถามขึ้นเมื่อเห็นผมทำขนมอยู่ในครัวในตอนเช้า เมื่อคืนแมทมาค้างที่บ้านเป็นเพื่อนผม ผมบอกว่าอยู่คนเดียวได้แมทก็ไม่เชื่อ
ส่วนพ่อแม่ผมน่ะเหรอ ท่านทั้งสองไปทำงานอยู่ที่ต่างประเทศทั้งคู่ นานจะได้คุยกันทีถ้าท่านโทรมา หรือไม่บางทีผมก็โทรไป แต่ไม่ค่อยอยากจะรบกวน ครอบครัวผมทำธุรกิจค้าเพชร มีสาขาที่เมืองไทยแต่คุณน้าเป็นผู้ดูและอยู่ในตอนนี้และสาขาที่เมืองนอกที่พ่อกับแม่เพิ่งจะไปลงทุนได้ไม่กี่ปี แต่มันก็นานพอที่จะทำให้ผมตั้งคำถามให้กับตัวเองว่า ‘กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน’ มันให้ความรู้สึกดียังไง
เพราะผมเป็นคนขี้เหงา อยู่คนเดียวแล้วชอบฟุ้งซ่าน แมทเลยไม่ค่อยชอบปล่อยให้ผมอยู่ตัวคนเดียว ถ้าไม่ไปนอนกับแมทที่บ้าน เขาก็จะมานอนที่บ้านผมเป็นเพื่อน
“อะไรทำให้คิดแบบนั้นล่ะ” ปากถามกลับ มือก็ทำคัฟเค้กไปด้วย
“ก็เห็นไม่ได้ทำขนมไปให้ไอ้หมอนั่นหลายวันไม่ใช่เหรอไง”
กึก!
มือที่กำลังคนครีมให้เข้ากันหยุดชะงักก่อนจะทำต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ใจผมนี่แกว่งไปแล้ว
“ก็หยุดบ้าง เดี๋ยวพี่เขาจะเบื่อ” ผมแก้ต่าง แต่ความจริงคือผมกลัวต่างหาก กว่าจะมีความกล้าอีกก็วันนี้เนี่ยแหละ ตั้งแต่วันมีตติ้งชมรม
“ไม่ใช่ความมีอะไรปิดบังหรอกนะ” แมทถามเสียงเรียบ ไม่มีน้ำเสียงล้อเล่นเลยสักนิด
“ก็...ไม่มีอะไรหรอก”
“มีอะไรหรือไง...ใช่ไหม?”
“แมท” ผมเรียกแมทเสียงอ่อย
“ว่าไง”
“ก็...เฮ้อ...ก็เหมือนว่าพี่เขาจะรู้แล้วว่าต้นหอมเป็นคนส่งขนมไปให้” ผมหยุดมือแล้วหันไปคุยกับแมทอย่างจริงจัง
วันนั้น...ตอนนั้น...ที่พี่เขาถามว่าเป็นผมใช่ไหมที่ส่งขนมไปให้ กล่องใส่ขนมที่พี่เขาหยิบออกมาจากถุงกระดาษ กล่องที่ผมเป็นคนทำเองพี่เขาเอาออกมายื่นให้ผมดู พอเห็นเท่านั้นผมก็ตัวแข็งค้าง เป็นใบ้ไปชั่วขณะ รู้สึกร่างกายชาไปทุกสัดส่วน ผมไม่ได้ตอบอะไร เป็นแมทที่มาลากผมออกไปจากสถาณการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนนั่นทันท่วงที ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าออกมาจากตรงนั้นได้ยังไง รู้อีกทีก็อยู่ในรถของแมทแล้ว
ผมกลัวจริงๆ...ผมกลัวว่าจะเผลอทำอะไรออกไป หรือมีอาการให้พี่เขาจับได้ว่าผมชอบ แค่เจอกันใจผมก็สั่นหวั่นไหวไปหมดแล้ว ทำได้แค่หลบตาอย่างคนขี้ขลาดเท่านั้น ตอนนี้พี่ปืนต้องรู้แล้วแน่ๆ ถ้ารู้แล้วพี่เขาจะยังรับขนมของผมอยู่หรือเปล่านะ แล้วพี่เขาจะรังเกียจไหม แล้วต่อไปผมจะสู้หน้าพี่เขายังไงกัน โอ๊ย! คิดแล้วเครียด
บอกผมทีว่าผมพลาดที่ตรงไหน!
ทำไมพี่ปืนถึงรู้ล่ะว่าผมเป็นคนเอาขนมไปให้ ผมว่าผมเนียนแล้วนะ T_T
แต่จะให้ไปถามพี่เขาเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก ถึงผมจะถูกสายตาเรียวคมนั่นสะกด แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าดวงตาคู่นั้นมันน่ากลัวไปด้วยในเวลาเดียวกัน
“แล้วยังไง เขาว่ามาเหรอไง หรือมันทำอะไร” แมทพุ่งเข้ามาถึงตัวผม จับตัวผมพลิกไปมาเหมือนหาร่องรอยบางอย่างบนร่างกายผม
“เปล่า พี่ปืนเขาไม่ได้ทำอะไร ต้นหอมแค่กังวล”
“แค่นั้น?” ผมหยุดมือที่สำรวจตัวผม
“อืม ไม่รู้ว่าคราวนี้พี่เขาจะยอมรับขนมที่จะเอาไปให้หรือเปล่า ไม่รู้ว่าถ้าเจอหน้ากันอีกครั้งจะต้องทำยังไงดี”
“ทำเหมือนเดิม เคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น ไม่ต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร เขาใจไหม”
“พูดง่ายนะ”
“ทำก็ง่าย”
ป็อก!
แมทดีดหน้าผากผมเบาๆก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว ผมกลับมาสนใจขนมตรงหน้าต่อก่อนจะลงมือทำให้เสร็จ เช้าวันนี้ผมไม่ต้องทำอาหารเช้าเพราะแม่บ้านที่บ้านใหญ่ของแมททำมาให้เรียบร้อยแล้ว ดีเหมือนกัน เพราะวันนี้ผมเองก็รู้สึกขี้เกียจเล็กน้อยถึงปานกลาง >,<
-----------
-----------
“In my opinion, all jobs are equally important. You may not earn a lot of money but you may be worth a lot as a person.”
“Great! Please sit down Mr. Kirakorn”
“Thank you miss Linda”
ผมนั่งลงหลังจากที่ตอบคำถามในคาบเสร็จ และแน่นอนว่าวันนี้ผมได้สองคะแนนมาเชยชม ทุกครั้งที่มีการถามคำถามและถ้าเราตอบ เราก็จะได้สองคะแนนมาฟรีๆ
“อิจฉาจัง ต้นหอมเก่งอ่ะ” แชมป์กระซิบบอกผม
“ไม่หรอก เราแค่เตรียมตัวมาก่อนเท่านั้น”
จริงๆนะ ผมแค่อ่านหนังสือมาก่อนเข้าเรียนและลองทำแบบฝึกหัดในเล่ม ลองคิดคำตอบที่ให้มาก่อนก็แค่นั้น ไม่ต้องอาศัยความเก่งหรอก แค่ขยันและกล้าที่จะตอบก็เพียงพอแล้วสำหรับการเรียนภาษาอังกฤษ
“โอ๊ย ทำไมการบ้านมันเยอะอย่างนี้เนี่ย” แชมป์บ่นเสียงดังเมื่อเรียนวิชาภาษาอังกฤษเสร็จ
“เอาน่า ถือเป็นการฝึกฝนตัวเอง” ผมตบบ่าแชมป์เป็นการปลอบ ผมเรียนเซคเดียวกับแชมป์และอาร์ม แต่วันนี้อาร์มโดด ไม่ยอมเข้าเรียน ดีนะที่วันนี้ไม่มีควิซ เพราะอาจารย์เซคผมนี่โหดมากๆ สั่งงานเยอะ แถมยังมีควิซบ่อยๆ ถ้าขาดแล้วไม่มีใบลา ใบแพทย์มายื่น ไม่ต้องหวังสอบย้อนหลังเลย ไม่มีทางได้รับโอกาสแบบนั้นแน่นอน
“ฝึกจนเบลอ นี่เราไม่ได้เรียนภาษาอังกฤษวิชาเดียวนะ อาจารย์แกเข้าใจบ้างไหมเนี่ย”
“ฮะๆ” ผมขำกับคำเหน็บแนมของแชมป์
“นี่ต้นหอม อ่านโนเวลเรื่อง The Wonderful Wizard of Oz จบหรือยัง”
“ใกล้แล้ว เหลืออีกประมาณสี่บทอ่ะ”
“โหยยย ทำไมอ่านไวจัง”
“ไม่มีอะไรทำน่ะ เลยอ่านไปเลยๆ หลังๆสนุกมากเลยนะ กลั้นใจหน่อย แรกๆมันน่าเบื่อไปนิด แต่เดี๋ยวอ่านไปแล้วจะติด เชื่อเราเถอะ”
“ไม่มีทาง” แชมป์บ่นเบาๆแล้วทำหน้าแหยๆ
โนเวลหรือนิยายภาษาอังกฤษที่ผมต้องอ่านสอบนั้น เป็นอะไรที่ดูจะนรกแตกมาสำหรับนักศึกษาคนอื่นๆ แต่ผมเป็นคนที่ชอบอ่านนิยายอยู่แล้ว เลยไม่รู้สึกว่ามันหนักหนาอะไร จะมีบ้างที่ต้องเปิดดิกหาศัพท์ทำให้อ่านแล้วไม่ลื่นไหล แต่ต้องบอกเลยว่านอกจากจะได้รับความบันเทิงจากเรื่องที่อ่านแล้ว ผมยังได้ศัพท์ภาษาอังกฤษเยอะเลย อย่างศัพท์บางคำนี่เจอเกือบยี่สิบครั้ง เจอจนจำได้และไม่ต้องเปิดดิกอีก กลายเป็นว่าผมจำศัพท์หลายคำในโนเวลได้อย่างขึ้นใจ จำง่ายกว่าการท่องจำเป็นนกแก้วนกขุนทองเสียอีก
“ต้นหอม แชม์ป ทางนี้” ปลาลุกขึ้นยื่นและโบกมือเรียกผมให้เดินไปหา
ไข่ดาว ปลาและก้านนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้คณะ ตอนนี้เพิ่งจะสิบโมงหน่อยๆ จะมีเรียนอีกทีก็วิชารวมในตอนบ่าย ช่วงเวลานี้เลยว่าง
“ก้าน วิชาต่อไปอาร์มจะมาเรียนหรือเปล่า” ผมถาม
“มามั้ง มันน่าจะมาแหละ เพราะเป็นตัวที่ไม่ต้องเรียนเช้า” ก้านสันนิฐานความน่าจะเป็นที่อาร์มจะมาเรียนคาบต่อไปหรือไม่ ก่อนจะยิ้มให้ผม
น่าแปลกนะ ตอนเรียนมัธยมทุกคนต้องไปให้ถึงโรงเรียนก่อนเจ็ดโมงสี่สิบเพื่อเข้าแถมเคารพธงชาติ แต่พอมาเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว การมาเรียนตอนแปดโมงครึ่งดูจะเป็นอะไรที่เช้าเกินไป จนหลายคนขาดเรียน แม้แต่ผมเองก็เถอะ บางวันยังขี้เกียจตื่นเลย
“อ่อ เกือบลืมเลย” ผมร้องเสียงหลงเบาๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทำขนมมาให้พี่ปืน แต่เมื่อเช้าผมมาสาย มาทันเข้าเรียนพอดีเลยไม่มีโอกาสเอาไปให้พี่เขา
“มีอะไรเหรอต้นหอม” ไข่ดาวถามผม
“อ่ะนี่ ขนม” ผมวางกล่องคัฟเค้กในส่วนของเพื่อนๆลงบนโต๊ะ ทุกคนตาวาวทันทีเมื่อเปิดกล่อง
“ต้นหอมนี่เก่งจริงๆ ทำเอาผู้หญิงอย่างเราอายอ่ะ ทำไม่เป็นหรอกอะไรแบบนี้” ปลาพูดก่อนจะหยิบคัฟเค้กขึ้นมากิน หน้าตอนกินนี้เหมือนกับกำลังขึ้นสวรรค์ มองแล้วตลกดี
“อ้าวแล้วนั่นจะไปไหนล่ะ” แชมป์ถามเมื่อเห็นผมลุกขึ้นจากเก้าอี้
“อ่อ เอ่อ...ไปทำธุระน่ะ เดี๋ยวมานะ”
ผมคว้าถุงขนมอีกถุงได้ก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกมาทันที ทิ้งให้เพื่อนที่เหลืองงกับท่าทีของผม เอาเถอะ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะบอกใครทั้งนั้น และไม่รู้ด้วยว่าเมื่อไหร่จะพร้อมบอกเพื่อน เอาเป็นว่า ถ้าไม่เข้าตาจนก็ปล่อยให้เป็นไปแบบนี้ดีกว่า
ผมเดินมาเรื่อยๆจนรถของทางมหาวิทยาลัยมาถึง ผมขึ้นไปนั่งที่สุดท้ายพอดี ตอนเกือบเที่ยงแบบนี้คนเริ่มเยอะ ทำให้รถของทางมหาวิทยาลัยถูกใช้บริการอย่างหนาแน่น
“นั่งได้ไหมครับ” ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆผมถามขึ้น ตามมาด้วยเสียงแซวของเพื่อนเขา
“นั่งได้ครับ” ผมตอบไปตามมารยาทก่อนจะมองอออกไปด้านนอก ไม่ได้หยิ่งนะ แต่ปล่อยผมไว้คนเดียวดีกว่า ไม่ต้องมาคุยกับผมหรอก
“เรียนอักษรเหรอครับ” ผู้ชายข้างๆยังคงพยายามจะชวนผมคุย
“ครับ” ผมตอบไปตามมารยาท
เมื่อรถมาจอดถึงที่ที่ผมต้องลง ผมก็รีบลงจากรถและเดินหนีอย่างรวดเร็ว ถึงปัจจุบันนี้ผมจะไม่มีใคร แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเปิดใจคุยกับใครก็ได้ แต่ถ้าเข้ามาเป็นเพื่อนก็โอเค แต่ผมว่าเท่าที่มีอยู่ก็พอแล้วนะ ถ้ามีเพิ่มโดยที่แมทไม่รู้ เดี๋ยวองค์จะลงท่านได้ =-=
“เอ๋ ไปไหนนะ” ผมกวาดสายตามองหาตัวช่วยของผม คนที่จะเอาขนมนี่ไปให้พี่ปืน
เดี๋ยวนะ!
หรือว่าที่พี่ปืนจะรู้ว่านี่เป็นขนมของผมก็เพราะเด็กน้อยนั่น แต่ผมก็ไม่เคยบอกชื่อตัวเองให้น้องรู้ แค่บอกให้ไปแขวนไว้ที่หน้าประตูเฉยๆ ไม่เคยบอกว่าให้ใครด้วย งั้นขอสันนิฐานนี้ก็อาจจะไม่ถูกต้อง
แล้วตกลงพี่ปืนเข้ารู้ได้ยังไงกันว่าเป็นผม
เฮ้อ...ช่างเถอะ
ไหนๆตอนนี้ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว สู้เอาไปให้เองคงจะดีกว่า
ผมเดินขึ้นตึกของคณะนิเทศศาสตร์ไปที่ห้องชมรม เพราะมันเป็นสถานที่เดียวที่ผมรู้ว่าพี่เขาจะมา พี่เขาจะอยู่ที่นั่น เรื่องอื่นผมไม่รู้หรอก ไอ้พวกที่ว่าพี่เขาเรียนวิชาอะไร ตึกไหนห้องไหน ผมไม่พยายามขนาดนั้นและไม่ได้มีเวลาว่างตามติดชีวิตพี่ปืนขนาดนั้นด้วย
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง ผมก็ยืนทำใจอยู่สักพักก่อนจะแขวนถุงใส่ขนมไว้ที่ประตูห้องชมรม หวังว่าพี่เขาจะชอบเหมือนครั้งก่อนนะ เมื่อไม่มีอะไรแล้วผมก็หมุนตัวเตรียมจะกลับ ผมคิดว่าไม่มีคนอยู่แถวนี้เพราะส่องอย่างดี แต่ผมคิดผิด คนที่อยู่ข้างหลังผมซึ่งตอนนี้เขากลายมาอยู่ข้างหน้าผมแล้ว
“พี่ปืน” ผมเรียกชื่อพี่เขาด้วยเสียงอันเบา ถ้าไม่ตั้งใจผมก็แทบจะไม่ได้ยิน
“ทีหลังถ้าจะเอามาให้ก็ให้กับตัว”
“...”
“เพราะถ้าบางวันฉันไม่อยู่ มันจะเสียของ”
พี่ปืนเอี้ยวตัวผ่านตัวผมเพื่อหยิบถุงขนมที่ผมเพิ่งแขวน จังหวะนั้นทำให้ผมใกล้ชิดพี่เขามาขึ้น กลิ่นหอมเย็นของอาฟเตอร์เชพของพี่ปืนทำผมเผลอสูดลมหายใจเข้าอย่างไม่รู้ตัว
“มันคืออะไร”
“ห๊า อะ..อะไรนะครับ” ผมตั้งตัวไม่ติดเมื่ออยู่ๆพี่ปืนก็ถามผม ผมเงยหน้ามองหน้านิ่งๆของพี่เขาแล้วก็ต้องรีบก้มหน้าเพราะทนต่อสายตาของพี่เขาไม่ได้
“ฉันถามว่ามันคืออะไร”
“คัพ...คัพเค้กครับ”
“งั้นเหรอ ขอบใจ แต่คราวหลังไม่ต้องลำบากก็ได้”
“ไม่ลำบากเลยครับ!” ผมรีบตอบอย่างรวดเร็ว กลัวพี่ปืนจะเข้าใจผิดในสิ่งที่ผมพยายามจะทำให้
“หึ”
“ผมเต็มใจทำมาให้ ไม่ได้อยากได้อะไรตอบแทน ผมแค่อยากทำมาให้..ก็แค่นั้น”
“ขอบใจ”
ผมค่อยช้อนสายตาขึ้นมองคนตรงหน้า แต่สายตาคมๆที่มองผมอยู่นั้น ราวกับว่าพี่เขาจะอ่านผมออกจนทะลุปรุโปร่ง ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเกร็งและใจเต้นแรง และเหมือนเสียงสวรรค์มาโปรดเมื่อเสียงโทรศัพท์ของพี่ปืนดังขึ้น
“ฮัลโหล เออ ทำไม จริงๆเลย เออๆ เดี๋ยวไปหา แค่นี้แหละ”
ผมยืนฟังพี่ปืนคุยโทรศัพท์จนจบ ยืนนิ่งๆเพราะไม่รู้จะทำอะไร เวลาอยู่ต่อหน้าพี่ปืนผมมันจะทำตัวไม่ถูกเสมอ เหมือนสองตายชั่วคราว คิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะต้องหันซ้ายหรือหันขวาดี บ้าชะมัดเลย ความอัจฉริยะของผมสูญหายเมื่ออยู่กับพี่เขา เพราะผมหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ในสถาณการณ์แบบนี้
“ฉันขอตัวก่อน” พี่ปืนพูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะเดินจากไป ผมยืนมองแผ่นหลังกว้างของพี่ปืนจนหายไปลับตา
“ฟู้วววว ทำไมใจเต็นแรงแบบนี้เนี่ย ตายๆๆ เกือบหัวใจวายตายแล้วไงต้นหอม”
ผมยกมือนวดที่อกข้างซ้ายของตัวเองเพื่อลดอาการใจเต้น ก่อนจะเดินออกจากคณะพี่ปืน เพื่อกลับไปยังคณะของตัวเองด้วยใจที่ยังคงเต้นแรงไม่หยุด
ดวงตาคู่นั้น...
------------
------------
“แมท” ผมเรียกชื่อเพื่อนตัวดีที่มานั่งอยู่กับเพื่อนๆของผมที่ม้าหินอ่อนตัวเดิม
“ไปไหนมา” แมทถามก่อนจะลุกขึ้นและดึงให้ผมเดินตาม สงสัยจะพาออกไปหาอะไรกินข้างนอก แต่แบบนี้ผมก็ไม่ได้กินกับเพื่อนๆนะสิ แต่พอมองไปทางด้านหลัง ผมก็เห็นปลา ไข่ดาว แชมป์ ก้านและอาร์มเดินตามมา
“เอาขนมไปให้พี่ปืนมา”
ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีกแล้วระหว่างผมกับแมท บอกให้รู้ๆไปเลย จะได้ไม่โดนดุทีหลังอีก
“อืม” แมทรับคำแค่นั้น และเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกจนกระทั่งเดินมาถึงรถ
สรุปว่าเราเที่ยงวันนี้เราออกไปหาอะไรกินข้างนอก ดีที่อาร์มเอารถมา ถึงได้ไปกันหมด ผมเพิ่งรู้ว่าแมทนัดเพื่อนของแมทเองไว้ที่ร้านที่เราไปกินด้วย ทำให้ผมได้เพื่อนใหม่มาอีกหลายคน แต่ละคนดูหน้าคบหา แน่นอนว่าถ้าแมทคบได้ ผมก็ต้องคบได้เหมือนกัน
“คืนนี้อยู่บ้านคนเดียวนะ”
“ทำไมล่ะ”
ผมและแมทกำลังมุ่งหน้ากลับบ้าน บ้านแมทไม่ใช่บ้านผม เพราะผมไม่ค่อยชอบอยู่คนเดียว เลยมักจะนอนบ้านแมทบ่อยๆ ยกเว้นบางวันที่อารมณ์ไม่คงที่ แล้วเกิดความรู้สึกว่าอยากอยู่คนเดียว ผมถึงจะกลับไปนอนที่บ้านตัวเอง
บ้านผมไม่มีคนอยู่ เพราะพ่อแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศ ส่วนบ้านหลังใหญ่ที่คุณย่าอยู่ผมก็ไม่ค่อยได้กลับไปเท่าไหร่ เพราะไม่สนิทผมเลยเลือกที่จะมาอยู่กลับแมทเมื่อพ่อแม่ต้องไปอยู่ต่างประเทศมากกว่ากลับไปอยู่ที่บ้านใหญ่อย่างที่พ่อแม่ผมฝากฝังไว้ แต่คุณย่าเองก็ไม่ได้คัดค้านสิ่งที่ผมตัดสินใจ ไม่แปลก อาจจะเป็นเพราะผมไม่ใช่หลานรักก็ได้ หลานที่เป็นเกย์ คงไม่มีย่าคนไหนรับได้หรอก ท่านรู้เพราะพ่อแม่ผมเคยบอก แต่ท่านไม่ได้พูดอะไร และหลังจากวันนั้นผมพูดกับย่านับคำได้ในทุกครั้งที่เจอกัน
“คืนนี้รุ่นพี่นัดไปกินเหล้า...”
“แต่ต้นหอมไม่อยากอยู่คนเดียว” ผมรีบพูดแทรก
“ร้านเหล้าไม่ใช่ที่ที่เด็กจะเข้าไปวิ่งเล่นนะต้นหอม” แมทหรี่ตามองผมแวบหนึ่งเหมือนจะดุ
“พูดงี้ต่อยกันเลยดีกว่า” ผมขึ้นเสียงหน่อยๆ
“สู้ไหวเหรอ” แมทกระตุกยิ้มที่มุมปาก ผมเลยจัดการต่อยเข้าที่แขนแมททีหนึ่ง แต่ดูเหมือนแมทจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด กลับหัวเราะซะงั้น
“จิ๊” ผมจิ๊ปากด้วยความขัดใจ
“อยู่บ้านนั่นแหละดีแล้ว เราน่ะอายุไม่ถึง เข้าไปไม่ได้ คราวนี้ไม่ได้ไปร้านเหล้า แต่ไปผับ”
“แล้วไปที่ไหน” ผมถามไปอย่างนั้นแหละ ใช่ว่าจะรู้จักสถานที่แบบนี้ซะเมื่อไหร่
“อยากรู้ไปทำไม” แมทถามโดยไม่มองหน้าผม เพราะมองถนนอยู่
“ถามไม่ได้ไง” ผมย้อนอย่างหาเรื่อง พาลเฉยๆ ไม่มีอะไร ><
“ไปที่ The Blue”
“อืม”
“อืมนี่รู้จักเหรอไง”
“ไม่อ่ะ อยากไปไหนก็ไปเถอะ”
ผมหันหน้าออก มองวิวนอกกระจกรถ ทำเป็นไม่เป็นอะไรถ้าแมทจะออกไปเที่ยว แต่จริงๆผมไม่อยากให้แมทไปเลย เพราะถ้าแมทไปผมก็ต้องอยู่คนเดียว แล้วถ้าแมทเมาใครจะพากลับบ้าน ทำไมจะต้องพาไปเลี้ยงกันที่ร้านเหล้าที่ผับด้วยนะ แค่พาไปกินข้าวไม่ได้เหรอไง ผมจะได้ไปด้วยได้ ผมงี่เง่าใช่ไหม ไม่ต้องว่าผมหรอก ผมรู้ตัวดี
“งอนเหรอ”
“ปล่าว เข้าใจหรอกน่า ต้นหอมโตแล้ว”
“หึหึ”
“หัวเราะอะไร” ผมขึ้นเสียงถาม
“หัวเราะคนโตแล้ว แต่เสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ไง” แมทขยี้หัวผมจนฟูไปหมด ผมเลยปัดมือแมทออกก่อนจะหันไปชักสีหน้าใส่แบบงอน
“ไปแล้วรีบกลับนะ ห้ามเมาด้วย” ผมบอกเสียงเบา ใจหนึ่งก็ไม่อยากอยู่คนเดียว ใจหนึ่งก็เป็นห่วง
“พี่รู้แล้ว” ผมหันมายิ้มรับคำให้ผม ผมเลยยิ้มตอบ
------------
------------
(ต่อ)
-
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นบนหน้าจอเท่านั้น ผ้าเช็ดผมที่อยู่ในมือก็ล่วงลงพื้นด้วยความตกใจระคนยินดี ผมรีบรับสายเมื่อได้สติ
“แม่ครับ ต้นหอมคิดถึง!” ไม่ต้องฮัลหลงฮัลโหลแล้ว พูดเลยดีกว่า ไวดี ไม่เสียเวลาด้วย
“ฮ่าๆๆ แม่ก็คิดถึงต้นหอม เป็นไงบ้างลูก” แม่ถามผมด้วยน้ำเสียงติดจะเอ็นดู
ผมทิ้งตัวนั่งขัดสมาธิบนโซฟา หยิบรีโมตมาหรี่เสียงเพื่อที่จะได้ยินเสียงแม่ชัดๆ หลังจากที่ไม่ได้ยินมาเกือบสองเดือน
“ต้นหอมสบายดี แต่ต้นหอมคิดถึงแม่กับพ่อ” ผมบอกเสียงอ่อยปนเสียงสั่น รู้ตัวเลยว่าผมกำลังจะเป่าปี่ออกมา แต่พยายามข่มเอาไว้ ไม่อยากให้แม่เป็นห่วงถ้าได้รู้ว่าผมร้องไห้เป็นเด็กๆ ที่จริงผมยังเด็กอยู่นะ เพิ่งจะสิบเจ็ดเอง หรือใครจะเถียง >_<
“แม่และพ่อก็คิดถึงต้นหอมเหมือนกัน แล้วนี่ต้นหอมอยู่ที่ไหนลูก”
“อยู่บ้านพี่แมท”
เวลาอยู่กับแม่ผมจะเรียนแมทว่าพี่แมทตลอด ผมเคยเรียกแมทเฉยๆ แต่พ่อและแม่ไม่ชอบ ท่านบอกว่าแมทแก่กว่าผมสองปี ผมต้องเรียกแมทว่าพี่ถึงจะถูก แต่แมทกลับไม่ถือสา ดังนั้นผมเลยเรียกแมทว่าพี่เวลาอยู่ต่อหน้าพ่อแม่และเวลาที่จะอ้อนเท่านั้น
แต่แมทไม่ชอบให้ผมเรียกพี่ เขาว่าผมชอบอ้อนพร่ำเพื่อ จริงๆแล้วที่เขาไม่ชอบเป็นเพราะว่าเขาทนลูกอ้อนผมไม่ได้มากกว่า และเขาต้องยอมทุกครั้ง อิอิ
“อยู่กับพี่เขาดื้อหรือเปล่า”
“ไม่ดื้อ ต้นหอมไม่เคยดื้อเลยเถอะ”
“เหรอ น้อยไปสิเรา” แม่พูดเหมือนไม่เชื่อผม
“โธ่แม่อ่ะ ต้นหอมไม่ดื้อจริงๆนะ ถามพี่แมทได้เลย” ผมเลยทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่แม่
“ไม่ล่ะ ถามไปก็เท่านั้น ตามใจกันจะตายไป”
“แม่กินข้าวหรือยัง” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะเผาตัวเองไปมากกว่านี้
“กินแล้วครับ แล้วต้นหอมล่ะ”
“ต้มหอมกินแล้ว แต่กินคนเดียว คืนนี้พี่แมทออกไปข้างนอก” ผมเปล่าฟ้องนะ แค่เล่าสู่กันฟังเฉยๆ
“มิน่าล่ะ เพราะพี่แมทไม่อยู่ เสียงถึงได้เหงา”
“เปล่าสักหน่อย ต้นหอมโตแล้ว อยู่คนเดียวได้”
“ฮ่าๆ ครับ โตแล้วก็โตแล้ว ต้นหอมสบายดีแม่ก็หายห่วง”
“แม่ครับ แม่กับพ่อจะกลับมาเมื่อไหร่ ต้นหอมอยากกินกับข้าวฝีมือแม่จะแย่แล้ว” ผมถามแม่อ้อนๆ อยากให้แม่และพ่อกลับมาบ้านเร็วๆ กลับมาพรุ่งนี้ได้เลยยิ่งดี
“งานที่นี่ยังยุ่งอยู่เลยลูก คงอีกสักพักใหญ่ๆเลยล่ะ”
“เหรอครับ นานแค่ไหนเหรอ” ผมพยายามถามด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง ไม่อยากให้แม่รู้ว่าผมกำลังเศร้ามากๆ
“แม่ก็ไม่รู้จะ อะไรๆกำลังเข้าที่ ต้องรีบดำเนินการ ถ้ากลับบ้านมันจะขาดช่วง ต้นหอมเข้าใจแม่และพ่อนะ”
“ครับ ต้นหอมเข้าใจ แม่ไม่ต้องห่วงนะ ต้นหอมอยู่ที่นีได้สบายมาก มีพี่แมทอยู่ด้วย ต้นหอมไม่เหงาเลย”
ใครบอกล่ะ ผมเหงาจะแย่ ผมอยากให้เราอยู่พร้อมหน้าครอบครัวเดียวกัน อยากกลับไปบ้านและได้กอดพ่อกับแม่ ได้เล่าให้ฟังว่าวันนี้ผมไปเจออะไรมาบ้าง กินข้าวด้วยกัน ผมและแม่ช่วยกันทำกับข้าว ผมคิดถึงช่วงเวลาแบบนั้นที่สุด
แต่ผมก็เข้าใจ ทุกวันนี้ที่พ่อแม่ทำงานหนักก็เพื่อผมทั้งนั้น เพราะฉะนั้น ผมถึงได้ไม่อยากงอแงให้พ่อและแม่ลำบากใจ
“ดีแล้วลูก แม่ก็กลัวลูกจะเหงา แต่งานมันก็สำคัญเหลือเกิน เอาไว้เสร็จงานแม่จะรีบกลับนะลูก”
ผมอยากถามกลับไปว่างานนั่นสำคัญกว่าผมอย่างนั้นเหรอ?
แต่ผมก็ไม่กล้า...
“ครับ แล้วพ่อไปไหนเหรอครับ”
“พ่อเขาไปดูงานข้างนอกนะจ๊ะ ต้นหอม เดี๋ยวแม่ต้องไปทำงานต่อแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะลูก”
“แม่...”
“แม่รักลูกนะ บายจ๊ะ”
“บ๊ายบายครับ” ผมบอกลาแม่ได้เพียงแค่นั้น แล้วสายก็ถูกตัดไป ผมลดโทรศัพท์ลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย
“ผมคิดถึงพ่อกับแม่ ฮือ เมื่อไหร่ อึก แม่กับพ่อจะกลับมาอยู่กับผม ผมอยากกอดพ่อกับแม่ ฮือ” ผมยกมือปาดน้ำตา ไม่อยากทำตัวอ่อนแอ แต่ผมแพ้ใจตัวเอง ผมเสียใจ น้ำตาไหลออกมาเยอะจนผมเลิดปาดมัน
ความเงียบรอบตัวเข้าปกคลุมจิตใจผม ผมเหงา ผมเดียวดาย
ไม่เอา ผมไม่อยากอยู่คนเดียว แมทไปไหน
“ฮือ” วิ่งออกจากบ้าน พอดีเจอเข้ากับแท็กซี่ที่ขับสวนมาผมรีบโบกทันทีก่อนจะบอกชื่อสถานที่ที่แมทบอกเมื่อตอนเย็น
คนขับดูจะงงๆกับอาการของผม ผมเลือกที่จะเบือกหน้าออกมองนอกกระจกรถ บีมือตัวเองแน่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเพราะเดี๋ยวคนขับแท็กซี่จะตกใจ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว ในบ้านมันเงียบเกินไป ผมต้องการใครสักคนที่จะอยู่ข้างๆผม
แมท...
ผมต้องไปหาแมท
ใช้เวลานานมากพอสมควรกว่าจะมาถึงสถานที่ที่แมทมากินเลี้ยงกับพี่รหัส ตลอดทางที่มาผมกลัว กลัวไปหมดทุกสิ่งอย่าง กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว กลัวความมืดมิดของคำคืน กลัวความอ้างว้าง เลยทำให้ผมเอาแต่ร้องไห้ คงมีเพียงน้ำตาที่อยู่กับผมราวกับเป็นเพื่อน
เมื่อจ่ายค่าแท็กซี่และก้าวลงมาจากรถแล้ว ผมเงยหน้ามองป้ายที่บอกว่าที่นี่คือ The Blue ผมเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองให้เรียบร้อย มองไปที่ประตูทางเข้า เห็นพนักงานในชุดสีดำสองคนคอยยืนตรวจบัตรอยู่ แล้วผมจะเข้าไปในนั้นได้ยังไงกัน ผมเพิ่งจะสิบเจ็ดเอง ไม่มีทางที่จะเข้าไปในนั้นได้แน่ๆ แล้วอย่างนี้ผมจะเข้าไปหาแมทได้ยังไง แค่คิดน้ำตาก็พาลจะไหลลงมาอีกรอบ ผมเงยหน้ามองฟ้าเพื่อให้น้ำตามันไหลกลับเข้าไปที่เดิม ผมไม่อยากอ่อนแอ ผมต้องเข้มแข็ง
ผมเดินตรงไปที่ด้านหน้า เห็นม้านั่งตัวหนึ่งที่อยู่ข้างๆใกล้กับทางเข้า ผมเดินไปนั่ง มองผู้คนที่มาเที่ยวเดินเข้าไปข้างใน หรือผมจะนั่งรออย่างนี้จนกว่าจะเจอแมทดี เพราะถึงยังไงผมก็เข้าไปในนั้นไม่ได้อยู่แล้ว ผมไม่มีทางเลือก ถ้าจะให้กลับบ้านแล้วต้องไปอยู่คนเดียวผมไม่เอาด้วยหรอก อย่างน้อยที่นี่ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียว แม้ว่าจะไม่รู้จักคนที่เดินผ่านไปมาก็ตาม แต่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
เกือบชั่วโมงที่ผมนั่งจ้องไปที่ทางเข้า หวังว่าจะเห็นแมทเดินออกมาแต่ก็ไม่ ไม่ต้องคิดเรื่องที่จะโทรหาแมทเลย เพราะผมลืมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วย เพราะความรีบร้อนและเสียใจทำให้ผมลืมเลือนทุกสิ่งอย่าง
ตอนนี้ผมเหมือนคนไม่เหลือใคร พ่อแม่ไม่กลับมา แมทไม่ได้อยู่ข้างผมในตอนนี้ เหลือแค่ผมคนเดียวเท่านั้น
“นี่” เสียงเรียกดังขึ้นเหนือหัวทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะตัวแข็งค้างเมื่อเห็นว่าใครที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“พี่ปืน” ผมเรียกชื่อเขาด้วยเสียงอันเบาแผ่ว
“มาทำอะไรที่นี่” พี่ปืนมองไปรอบๆบริเวณนี้ก่อนจะก้มลงมามองผม ผมที่ยังช็อคและทำตัวไม่ถูกได้แต่ตอบกลับอึกๆอักๆ
“ผม คือ ผม..มะ มาหา เพื่อน”
“ทำไมไม่เข้าไป”
“ผม...ผมเข้าไปไม่ได้ อายุผมไม่ถึง เลยกะว่าจะนั่งรอเพื่อนอยู่ตรงนี้”
“เพื่อนนายไม่รู้ว่านายรออยู่หรือไง” พี่ปืนขมวดคิ้วถาม สีหน้าเมื่อไม่พอใจอะไรสักอย่าง ที่จริงพี่เขาดูอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่แรกแล้ว
“ไม่รู้ ผมมาหาเขาโดยไม่บอก”
“กลับบ้านไป” พี่ปืนพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินจากไป ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปจับแขนพี่ปืน ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ได้ยังไง แต่ร่างกายผมทำไปแล้ว เหมือนมันจะบอกว่าผมเจอคนรู้จักแล้ว และผมไม่ต้องการอยู่คนเดียวอย่างนี้
“อะไร?” พี่ปืนหยุดเดินแล้วหันมาถามผมหน้านิ่งอย่างปกติ
“ผม...พี่พาผมเข้าไปหาเพื่อนหน่อยสิ”ไม่รู้ว่าผมไปเอาความกล้าบ้าบิ่นมาจากไหนถึงได้เอ่ยปากให้พี่ปืนช่วยผมแบบนั้น
“ฉันเพิ่งออกมา และไม่คิดจะเข้าไปอีก ปล่อยแล้วกลับบ้านไปซะ”
ผมไม่ปล่อย ถ้าปล่อยพี่เขาก็จะไปแล้วผมก็จะอยู่คนเดียว ไม่เอาหรอก
“จะเอายังไง” น้ำเสียงที่ติดจะฉุนเฉียวเอ่ยถามผม
“ผมอยากไปหาเพื่อน” ผมกัดปากตัวเองเบาๆ ช้อนตามองพี่ปืนอย่างอ้อนวอน ข่มไม่ให้ร้องไห้ออกมา อยู่ดีๆก็อยากจะร้องไห้ ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“เฮ้อ น่ารำคาญจริงๆ” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่พี่ปืก็เดินนำผมไปยังทางเข้าผับ โดยที่ผมยังเกาะแขนพี่เข้าอย่างเหนียวแน่น
“ผมเข้าไปได้จริงๆเหรอ”
“...” พี่ปืนไม่ตอบ แต่ปรายตามามองผมอย่างไม่พอใจแทน ทีนี้ผมเลยได้แต่ก้มหน้าเดินแล้วสงบปากสงบคำ
อันที่จริงผมไม่ควรให้พี่เข้ามาเดือดร้อนเรื่องของผมได้เลย แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมพึ่งพาพี่เขาได้ เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าผมน่ะต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ
ผมและพี่ปืนเดินมาจนถึงด้านหน้าที่การ์ดยืนอยู่ พี่ปืนแกะมือผมออกก่อนจะเดินไปคุยอะไรไม่รู้กับการ์ด แล้วก็ส่งเงินให้ ก่อนจะกวักมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหา ผมเดินไปหาพี่ปืนด้วยความงง นี่พี่ปืนจ่ายเงินให้ผมเข้าไปข้างในเหรอ และถ้ามองไม่ผิด นั่นมันแบงค์พันและหลายใบด้วย
ผมต้องจ่ายคืนพี่เข้าไหมเนี่ย >_<
“พี่ปืน...”
“เงียบ ไม่ต้องถาม”
ผมเลยได้แต่เดินตามแผ่นหลังกว้างตรงหน้า แต่ด้วยความที่ข้างในคนเยอะมากผมเลยต้องจับเสื้อพี่ปืนเอาไว้ พี่ปืนก็มองมาแต่ไม่ได้ว่าอะไร ผมเลยจับเสื้อพี่ปืนต่อไปเพื่อจะได้ไม่พลัดลง
“เพื่อนนายนั่งไหน” พี่ปืนก้มลงมาถามใกล้ๆหูผมเพราะข้างในเสียงดังมาก ทำเอาผมใจเต้นแรงกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นแบบไม่ตั้งใจนั่น
“ไม่รู้ครับ” ผมเขย่งเท้าให้ใกล้ใบหน้าพี่ปืนก่อนจะบอก
“นายนี่มัน...เฮ้อ”
“ขอโทษครับ” ผมเอ่ยเสียงเศร้า
“ฉันจะพาเดิน ส่วนนายก็ช่วยเอาตาโตๆของนายมองหาเพื่อนด้วย” พี่ปืนบอกแค่นั้นก่อนจะพาผมเดินรอบผับ
ผมเดินตามพลางกวาดตามองหาแมท แต่ก็มองไม่เห็น แสงไฟในนี้ก็ไม่ค่อยมีทำให้มองเห็นอะไรไม่ค่อยชัด ผมเดินเบียดผู้คนอยู่สักพักใหญ่แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของแมท พี่ปืนเองก็ดูอารมณ์เสียมากแล้วเหมือนกันที่ผมยังหาเพื่อนไม่เจอสักที
จนในที่สุดพี่ปืนก็หมดความอดทน มองผมด้วยแววตาดุๆที่ทำเอาผมกลัวจนน้ำตาไหลลงมา ได้แต่เดินตามพี่ปืนออกมาข้างนอกเงียบๆ ออกมาจากผับแล้วพี่ปืนก็ยังไม่หยุดเดินและไม่หันมามองผมด้วย อารามน้อยใจที่ไม่รู้จะน้อยใจไม่ทำไมส่งผมให้น้ำตาผมไหลไม่หยุด เอามือขึ้นเช็ดแล้วก็ไม่หมดเสียที คนตรงหน้าผมเดินไปข้างหน้าอย่างเร็วเพราะช่วงขาที่ยาวนั่น ผมเองก็ไม่ได้เตี้ยนะ แต่ก็เตี้ยกว่าพี่ปืนอยู่ดี ต้องรีบจ้ำให้ทันคนตรงหน้า
พีปืนหยุดอยู่ที่รถคันหนึ่งที่แค่มองก็รู้แล้วว่าแพงแค่ไหนเมื่อได้เห็นยี่ห้อ พี่เขาปรายตามามองผมก่อนจะถอนหายใจดังพรืด
“หาไม่เจอก็กลับบ้านไป” พี่ปืนยืนพิงรถก่อนหยิบบุหรี่ออกมาสูบ ผมเลยต้อฝก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวเพราะผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่
“...” ผมยืนนิ่งไม่ตอบ ที่ไม่ตอบเพราะไม่รู้จะพูดออกไปยังไง จะให้ผมกลับบ้านยังไงล่ะ ถ้าให้นั่งแท็กซี่อีกก็ไม่ไหวนะ มันน่ากลัวเกินไป ผมเคยมีประสบการณ์ที่ไม่ดีกับคนขับแท็กซี่ หลังจากนั้นก็แทบจะไม่นั่งแท็กซี่อีกเลยถ้าไม่มีคนไปด้วย แต่ขามานั่นมันสุดวิสัยจริงๆ ตอนนั้นผมเสียใจจนคิดอะไรไม่ออกถึงได้นั่งแท็กซี่ออกมาคนเดียวอย่างนี้ ถ้าแมทรู้เรื่องนี้นะ ผมบอกได้เลยว่านรกแตกแน่
“ฉันกลับล่ะ” พี่ปืนทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้และทำท่าจะเปิดประตู ผมเห็นแบบนั้นก็วิ่งพุ่งไปหาพี่ปืนทันที
“อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว” ผมพูดออกไปอย่างไม่รู้ตัว เพราะพูดไปก่อนที่สมองจะสั่งการ
“แล้วจะให้ฉันทำไง” พี่ปืนถามหน้านิ่งจนผมนึกหวั่น
“ไปส่งผมหน่อยได้ไหมครับ ผมไม่กล้านั่นแท็กซี่คนเดียว” ผมบอกไปแบบนั้น ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบสายตา จนได้ยินเสียงพี่ปืนถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ตั้งแต่เจอผมในคืนนี้
ผมนี่เหมือนเป็นตัวปัญหาเลย
“บ้านนายอยู่ไหน”
“อยู่...” ผมรีบตอบเมื่อเห็นเคล้ารางว่าพี่ปืนจะไปส่งผมที่บ้าน
“...” พี่ปืนนิ่งไปสักพัก จ้องผมเหมือนใช้ความคิดก่อนจะพยักหน้าให้ผมไปขึ้นรถ ผมเลยเดินอ้อมไปขึ้นนั่งที่ฝั่งด้านคนขับ
การได้เจอพี่ปืน การที่พี่เข้าช่วยเหลือผม แม้ว่าจะดูเหมือนไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่ก็เถอะ แต่มันทำให้ผมลืมความเศร้าเรื่องพ่อและแม่ได้ และดูเหมือนผมจะมีความสุขน้อยๆกับความบังเอิญที่ได้เจอพี่ปืนในคืนนี้
ความบังเอิญที่ผมคิดไม่ถึงว่ามันจะเกิดขึ้น
พี่ปืนขับรถได้สักพักโดยที่เราไม่ได้คุยอะไรกันเลย ผมไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวพี่เขาจะรำคาญ แค่นี้ผมก็หาเรื่องเดือดร้อนมาให้พี่เขามากพอแล้ว เลยไม่อยากทำให้พี่เขาหงุดหงิดเพิ่มเข้าไปอีก
“เอ๊ะ?...” แต่ผมก็ต้องร้องออกมาด้วยแปลกใจเมื่อพี่ปืนเลี้ยวรถเข้าที่คอนโดแห่งหนึ่ง
จนกระทั่งรถหยุดจอดที่ลานจอดรถของคอนโด ผมหันหน้าไปถามพี่ปืนทันที
“ที่นี่ที่ไหนและเรามาทำอะไรกันที่นี้เหรอครับ”
“คอนโคฉัน” พูดจบก็เปิดประตูรถออกไปทันที ผมเลยต้องเปิดประตูลงจากรถบ้างแล้วเดินตามคนขายาว
“พี่ไม่ไปส่งผมที่บ้านเหรอ” ผมถามออกไป พี่ปืนหันหลังกลับมามองหน้าที่คงจะฉายแววความงงให้เห็น ถึงได้ทำสีหน้าอย่างกับระอาผมเต็มทน
“บ้านนายมันไกลจากที่นี่มาก และฉันเหนื่อยเกินกว่าจะขับรถไปส่งนายได้”
“แล้วผมล่ะ” ผมเดินเข้าไปใกล้มากกว่าเดิมแล้วถาม
“นอนที่นี่แล้วกัน” พูดเสร็จก็เดินไปที่หน้าลิฟต์ ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่กับที่ ก่อนจะรีบวิ่งไปหาพี่ปืนที่ตอนนี้เดินเข้าไปในลิฟต์แล้ว ไม่ได้นะ พี่จะมาทิ้งผมไว้แบบนี้ไม่ได้นะ แล้วไอ้ที่บอกว่านอนที่นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!
---------------------------------------------------------------
มาช้าไปใช่ไหม แต่ริริไม่ได้หายนะ วันนี้สอบมิดเทอมตัวแรก และผ่านไปได้ด้วยดี เลยรีบกลับหอมานั่งพิมพ์น้องต้นหอม เค้าพยายามแล้วน้า
มาเข้าสู้เนื้อเรื่องกันบ้าง อีพี่ปืนนิ่งเกิด แถมยังโหดร้ายเบาๆกับน้องอีก มันน่านัก!
เรื่องนี้ดูเคล้ารางแล้วท่าจะยาว เรื่องราวจะค่อยเป็นค่อยไป อาจจะเศร้านิดๆน่ารักหน่อยพอเป็นกระสัย
เสร็จเรื่องนี้แล้ว เดี๋ยวจะหาเวลาว่างค่อยๆปั่นพี่ครามให้เสร็จนะคะ
คืนนี้ฝันดีทุกคนค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i/206/xbQwzJ.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/573/WOCnxJ.jpg)
-
แมทเป็นห่วงแย่แน่เลยยยย :z3: :z3:
-
พี่ปืนใส่ความหวานอีกนิดสิคะลูก
-
:beat:
อิพี่ปืน ใจร้ายกับน้องไปหน่อย พูดดีๆกับน้องอีกนิดก็ได้
แล้วทำไมต้นหอม ชีวิตนู๋น่าสงสารนะลูกปมเยอะนะ ไม่น่าพี่แมทถึงได้ดูแลปกป้องนู๋ขนาดนี้ :m15:
-
สงสารต้นหอม
-
ทำไมปืนทำเหมือนคนใจร้ายไม่สงสารต้นหอมเหรอไง
-
รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน รออ่าน
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รีบๆมาตอนต่อไปนะ :impress2: สนุกมากเลยจร้าาาาา
แหม่ม นู้ต้นหอมนี้น่ารักซะจริงๆ :กอด1: :กอด1:
-
เมื่ออยู่ห้องเดียวกัน
มักคิดฟุ้งซ๋านนนนน
:z1: :z1: :z1: :z1:
มาต่อไวๆนะคะ
-
พี่ปืนดูแลน้องหน่อยสิ
น้องยิ่งเสียใจอยู่นะ
-
อีพี่ปืนแข็งไปหน่อยนะ :m16:
สงสารต้นหอมบ้างดิ :monkeysad:
-
โอ้วววววว พี่ปืน เย็นชาไปนะคะ น้องน่ารักขนาดนี้ ยังจะทำเป็นเข้มอีก ^^
:pig4:
-
ชอบทุกคนเลย ,,5555. หอมน่ารักกกก เหมาะนะอยู่กับปืน
ส่วนแมท ดีแต่ดูแลนอื่น น่าจะหาคนแมนๆอีกคนมาดูแลแมทบ้าง เอาให้เงิ่บ?!!!555
-
พึ่งเข้ามาอ่านคะแบบว่าปืนเย็นชาไปไหมมม
เราแอบอยากให้คู่กับแมทนะ
....ตกลงใคนเป็นพระเอกเนี่ย><ห๊ะ3พีหรอ(พูดเองเออเอง)><
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะรีบๆมาต่อนะคะ
-
ชอบแมทจังค่ะ ดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากกกกก
ถ้าอิพี่ปืนมาแข่งกับแมทเนี่ย รับรองพี่โหดแกแพ้ราบคาบแน่นอน o18
ส่วนต้นหอมก็ให้อารมณ์ น้องน้อยขี้อ้อนดีจัง
ยิ่งเห็นร้องไห้แงๆแบบนี้ ยิ่งอยากแกล้งนะ เพราะน่ารักเว่อร์อ่ะ :man1:
อยากอ่านต่อแว้วววว :z3:
-
พี่ปืนนิ่งเกินไปแร้ววววววว
-
เชียร์พี่ปืนอะ....อยากให้ความรักของต้นหอมชนะใจปืนผู้ชายเย็นชาให้ได้.....กับแมทเหมือนพี่น้องมากกว่านะเราว่าความรู้สึก
-
เชียร์พี่ปืนอะ....อยากให้ความรักของต้นหอมชนะใจปืนผู้ชายเย็นชาให้ได้.....กับแมทเหมือนพี่น้องมากกว่านะเราว่าความรู้สึก
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 7
ค้างคืน
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องของพี่ปืน คอนโดของพี่ปืน ผมยืนเคว้งอยู่กลางห้อง ส่วนพี่ปืนหายเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ซึ่งคงจะเป็นห้องนอน หายกว่าสิบนาทีแล้วตอนนี้ก็ยังไม่ออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ คาดว่าพี่ปืนคงเข้าไปอาบน้ำมา
ผมรู้สึกวางตัวไม่ถูก ไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหนด้วยซ้ำ ได้แต่ยืนนิ่งๆเท่านั้น
ความกังวลใจเริ่มมีมากขึ้น ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้ แม้ว่าในใจลึกๆจะตื่นเต้นกับการได้มานอนที่นี่ก็เถอะ ได้มานอนในห้องของคนที่ตัวเองแอบชอบ ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ง่ายๆ ใช่ว่าทุกคนจะมีโอกาสอย่างนี้ แต่นี่ไม่ใช่เวลามาภาคภูมิใจหรือหลงระเริง เพราะผมต้องกลับบ้าน ถ้าแมทกลับบ้านแล้วไม่เจอผมมันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ยิ่งผมไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือมาด้วยแล้วยิ่งไม่กันใหญ่เพราะแมทจะติดต่อผมไม่ได้ และสุดท้ายเขาต้องเป็นห่วงมากๆ
ผมยืนรอจนกระทั่งพี่ปืนเดินออกมาจากห้อง พี่เขามองเลิกคิ้วมองผมน้อยๆก่อนจะเดินหายไปอีกมุมหนึ่งของห้องก่อนจะออกมาพร้อมเบียร์หนึ่งกระป๋อง เห็นแบบนี้แล้วทำให้พาลนึกไปถึงแมท รายนั้นวันๆก็เอาแต่กระดกเบียร์เหมือนกัน เอ๊ะ หรือว่าผู้ชายเขาจะเป็นอย่างนี้เหมือนกันหมดนะ แต่ไม่ใช่หรอก ผมก็ผู้ชายนะ! ยังไม่ดื่มเลย แต่แค่เป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายเท่านั้นเอง >_<
“ยืนอยู่ทำไม นั่งสิ” พี่ปืนถาม แต่สายตาจับจ้องไปที่โทรทัศน์ที่กำลังฉายซีรี่อเมริกาเกี่ยวกับนักสืบอะไรประมาณนั้นอยู่
“เอ่อ คือ...” ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่กล้าพูด อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี่พี่ปืนดูอารมณ์ไม่ดีและหงุดหงิดกับผม ผมเลยไม่กล้าจะรบกวนอะไรพี่เขาอีก
“...” นอกจากเสียงโทรทัศน์ที่ดัง ผมและพี่ปืนไม่มีใครพูดอะไรออกมา ผมเหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลที่ติดไว้บนฝาผนัง ดึกมากขนาดนี้เลยเหรอ ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว เพราะถ้าให้พี่ปืนไปส่งบ้านคงไม่ดีแน่ๆ แต่ถ้ากลับเองก็ไม่ดีอีกเช่นกัน งั้นผมควรจะโทรให้แมทมารับที่นี่ คงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว
“พี่ปืน ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมครับ ผมไม่ได้หยิบมาด้วย” ผมก้มหน้าบอกเสียงเบาตอนที่พี่ปืนหันมามองเมื่อผมเรียกพี่เขา
“อืม” พี่เขาตอบแค่นั้นก่อนจะหันไปสนใจโทรทัศน์ต่อ ผมเลยค่อยๆเดินไปตรงที่พี่ปืนนั่ง หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาขึ้นมาก่อนจะกดหมายเลขแสนคุ้นและโทรออก
“ฮัลโหล” เสียงแมทดูหงุดหงิดแปลกๆ
“แมท...นี่ต้นหอมเองนะ”
“ต้นหอม! ให้ตายสิ ทำอะไรอยู่ ทำไมโทรไปไม่รับสายหะ! โทรไปหากี่รอบแล้วรู้บ้างไหม!” แมทโวยวายหัวเสียแต่ผมไม่ได้นึกกลัวอย่างที่ครั้งที่แมทตะคอกหรือดุผม แต่ผมกลับรู้สึกแปลกใจมากกว่าที่แมทพูดเหมือนไม่รู้ว่าผมไม่ได้อยู่ที่บ้าน แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนล่ะ หรือว่ายังอยู่ในร้านนั่น
“แมท อยู่ไหน” ผมลองถามดู
“อยู่บ้านใหญ่ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย ที่โทรหาก็ว่าจะบอกเรื่องนี่เนี่ยแหละ” แมทดูใจเย็นลง แอบได้ยินเสียงถอนหายใจของแมทเบาๆ นี่ผมคงทำให้เขาเป็นห่วงมากอีกแล้วสินะ
“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” ผมบอกเสียงเครือ ไม่ชอบเลย รู้สึกอยากเจอแมทขึ้นมาดื้อๆ เคยเป็นไหม ถ้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังอ่อนแอ อย่างขีดสุด จะรู้สึกอยากเจอคนในครอบครัว พ่อแม่พี่น้อง เหมือนว่าตัวเองต้องการหาที่ปลอดภัยและผมต้องการเจอแมทในตอนนี้มากๆ
“เฮ้ออ อย่าเป็นแบบนี้บ่อยนะต้นหอม พี่ใจไม่ดี”
“ครับ”
“อีกเรื่อง คืนนี้พี่คงนอนที่บ้าน อยู่คนเดียวได้ไหม หรือจะให้พี่มารับไปนอนด้วย”
“ไม่เป็นไร ต้นหอมอยู่ได้”
“แน่นะ” แมทถามย้ำ น้ำเสียงติดจะกังวลอยู่น้อยๆ
ยิ่งได้ยินเสียงแมทแบบนี้ ยิ่งรู้ว่าแมทเป็นห่วง ผมยิ่งไม่กล้าบอกว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้อยู่ที่บ้าน
“อืม ต้นหอมอยู่ได้” ผมบอกแมทไปอย่างนั้น ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะโอเคอย่างที่พูดหรือเปล่า
“งั้นก็ปิดบ้านให้เรียบร้อย อย่าออกไปไหน ถ้ามีอะไรรีบโทรมาเข้าใจไหม” แมทสั่งเสียงเข้ม
“รู้แล้วน่า ไม่ใช้เด็กๆสักหน่อย”
“อย่ามางอแงที่หลังแล้วกัน”
“ไม่เคยอ่ะ” ผมแก้ต่างให้ตัวเอง แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองเป็นอย่างที่แมทพูดจริงๆ
“แล้วเอาเบอร์ใครโทรมา”
ตายแล้วผม แล้วอย่างนี้ผมจะตอบว่าไงดีล่ะ สมองอันชาญฉลาดน้อยๆของผมเร่งคิดหาคำแก้ตัวดีๆ ก่อนจะพูดออกไป ไม่รู้แมทจะเชื่อหรือเปล่า
“อ่อ พ่อดีก้านแวะเอารายงานมาให้ช่วยพิมพ์น่ะ พอดีโทรศัพท์ต้นหอมอยู่บนห้องขี้เกียจเดินไปเอาเลยยืมโทรศัพท์ก้ามาโทรแทน” ผมพูดแล้วก็ลุ้นตัวโก่งว่าแมทจะเชื่อหรือเปล่า ยิ่งฉลาดเป็นกรดอยู่ด้วย
“งั้นเหรอ ต้มหอม แค่นี้ก่อนนะ พ่อเรียกแล้ว”
“อืม บ๊ายบาย” ผมตัดสายทิ้ง ตายังจ้องที่หน้าจอ เหมือนจะโล่งนะ แต่มันก็ยังอึดอัดอยู่ดี โล่งใจที่แมทไม่รู้ว่าผมไปหาเขาที่ผับ ไม่รู้ว่าผมไม่ได้กลับบ้าน แต่อึดอัดชะมัดที่ต้องโกหก แต่ผมไม่อยากให้แมทเป็นห่วง ยิ่งที่บ้านเรียกตัวแมทกลับแบบนี้แสดงว่าต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำตัวเป็นภาระเขาได้ยังไง
“เฮ้อ” ผมถอยหายใจก่อนจะเอาเอาโทรศัพท์พี่ปืนไปไว้ที่เดิม
“...” พี่ปืนปรายตามองผม คราวนี้จ้องนานกว่าปกติจนผมประหม่า ได้แต่ยืนเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก
“เอ่อ ขอบคุณนะครับ” ผมมือตัวเองแน่น ก้มหน้าต่ำจนคางจะติดคออยู่แล้ว พอโดนจ้องแบบนี้ทำให้ผมไม่รู้จะเอามือเอาร่างกายตัวเองไปไหวที่ไหน เหมือนทุกอย่างมันผิดที่ผิดทางไปหมด
“จะอาบน้ำไหม”
“ห๊ะ!” ผมสะดุ้ง อยู่ดีๆพี่เขาก็พูดขึ้นมา แถมยังฟังดูห้วนๆอีก
“ฉันถามว่าจะอาบน้ำไหม นายคงไม่นอนที่นี่ด้วยสภาพอย่างนี้หรอกนะ” พี่ปืนกวาดสายตามองผมตั้งแต่ใบหน้าไปจนถึงปรายเท้าก่อนจะเลือนกลับมาที่หน้าผมอีกครั้ง
“อันที่จริงแล้ว ผมอาบน้ำแล้ว”
ผมอาบตั้งแต่อยู่ที่บ้าน ปกติถึงบ้านแล้วถ้าไม่ได้ออกไปไหนผมก็จะอาบน้ำเลย เพื่อความสะบายตัว
“งั้นเหรอ” คำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ แต่เหมือนจะพูดกับตัวเองเสียมากกว่า พี่ปืนหันหน้าไปมองที่โทรทัศน์อีกครั้ง แล้วผมก็ยังคงยืนอยู่อย่างเดิม
“จะยืนอีกนานไหม”
“ขะ ขอโทษครับ” ผมรีบนั่งลงที่โซฟาตัวยาวตัวเดียวกับพี่ปืน แต่เว้นระยะห่างเอาไว้นิดหนึ่ง ไม่กล้านั่งใกล้ แวบนึกใจแอบคิดไปว่า ผมแอบชอบคนแบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย ดุชะมัดเลยอ่ะ ดุขนาดแมทเทียบไม่ติด
ผมนั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว เมื่อซีรี่จบพี่ปืนก็กดปิดโทรทัศน์โดยที่ไม่ถามว่าผมอยากดูต่อหรือเปล่า อย่างว่าแหละ นี่มันห้องพี่เขานี่น่า แต่แอบเคืองนะ บอกเลย ^^
พี่ปืนลุกขึ้นยืน มือหยิบกระป๋องเบียร์ที่ดื่มหมดแล้วเดินไปยังมุมที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นโซนครัว ก่อนจะเดินออกมา
“จะนอนหรือยัง” พี่ปืนเดินกลับมาถามผม
“ครับ นอนเลยก็ได้ครับ” ผมตอบ เพราะไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว นอนเลยก็ได้
“ทำไม ยังไม่ง่วงเหรอไง?” พี่ปืนถามอีกครั้ง
“เปล่าครับ ก็...ง่วงนิดหน่อย” ดึกป่านนี้จะไม่ง่วงก็แปลก ปกติผมไม่นอนดึกอย่างนี้ด้วยซ้ำ
“ก็ดี เพราะฉันจะนอนแล้ว” พี่ปืนหมุนตัวเดินไปที่ประตูห้องนอน ผมเพิ่งนึกได้ว่าผมยังไม่รู้เลยว่าคืนนี้ผมต้องนอนที่ไหน จึงออกปากตะโกนเรียกพี่ปืนไว้อย่างว่องไว
“พี่ปืน เดี๋ยวครับ!”
“อะไร” พี่ปืนหันกลับมาถาม
“แล้ว ผมนอนไหนเหรอครับ” ผมลุกขึ้นยืน ก่อนจะค่อยๆก้าวไปหาพี่ปืนที่ยืนทำหน้าครุ่นคิดหลังจากที่ผมถาม ที่จริงพี่ปืนไม่ได้แสดงสีหน้ามากหรอก แค่หัวคิดขมวดนิดหน่อยแค่นั้นเอง เท่าที่ผมสังเกตุ พี่ปืนแทบมาแสดงสีหน้าอื่นนอกจากหน้านิ่งและหงุดหงิด
“นอนในห้องแล้วกัน ตามมา” พี่ปืนพูดน้ำเสียงราบเรียบเหมือนมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ผมนี่สิ ตาโตอ้าปากค้าง
นอนในห้องเนี่ยนะ!
ห้องพี่ปืนกับพี่ปืน!
นี่ผมฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย ><
“เร็ว ยืนบื้ออยู่ได้” เมื่อมีเสียงเร่งของคนร่างสูงดังมา ผมรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องพี่ปืนก่อนที่เจ้าของห้องจะปิดประตูลงและกดล็อก ทำเอาผมสะดุ้ง
หรือว่าผมจะขอไปนอนข้างนอกดีนะ
ถ้าขอไปแล้วพี่เขาจะหาว่าผมเรื่องมากหรือเปล่า
“อ่ะ ผ้าขนหนูและนี่เสื้อผ้า”
ผมมือผ้าขนหนูและเสื้อผ้าที่ยืนมาตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ต้องรับมาถือไว้เพราะกลัวพี่ปืนจะหงุดหงิดขึ้นมาอีก กลายเป็นว่าเวลาพี่แกสั่งอะไรผมต้องทำตามอย่างอัตโนมัติ
“ไปอาบน้ำซะ เตียงฉันไม่ต้อนรับคนสกปรก” พูดแค่นั้นแล้วก็เดินไปนั่งบนเตียงพร้อมเปิดโน๊ตบุ๊ค ผมก้มมองของในมือก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำในห้องนอนพี่ปืน
ผมใช้เวลาอาบน้ำนานหน่อยเพราะกลัวคนข้างนอกจะหาว่าผมไม่สะอาด เสื้อผ้าที่พี่ปืนให้มานั้นไซต์ใหญ่กว่าตัวผมมาก กางเกงขาสั้นก็หลวมจนผมต้องพับเอวสามทบทำให้ขากางเกงสั้นขึ้นมาครึ่งต้นขา ส่วนคอเสื้อก็ไหลตกมาที่ไหล่ ผมเลยต้องรูดแขนเสื้อขึ้น อย่างกับจิกโก๋แหนะ แต่หน้าผมไม่ให้เลยสักนิด
“เฮ้ออ น่าเกลียดชะมัด” ผมมองตัวเองในสภาพที่ดูไม่ได้เพราะเสื้อผ้าไม่เข้ารูป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เลยต้องจำใจออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพนั้น
บนเตียงนอนที่พี่ปืนนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่นั้นมีหมอนหนุนสองใบและมีหมอนข้างกลั้นตรงกลาง ผ้าห่มมีสองผื่น ผมเดินไปนั่งฝั่งที่ว่าง ไม่กล้าลมตัวลงนอน
“นายชื่ออะไร”
“ต้นหอมครับ”
“นายน่ะ...ชอบฉันเหรอ”
ผมตวัดหน้าไปมองพี่ปืนอย่างอึ้งๆ ไม่นึกว่าพี่เขาจะถาม ไม่อยากนับว่าวันนี้ผมตกใจเบิกตาโตอ้าปากค้างไปกี่ครั้งแล้ว หัวใจผมเต้นอย่างเร็วและแรงกับคำถามนั่น สบตากับพี่ปืนได้ไม่เท่าไหร่ผมก็ต้องเบี่ยงสายตาไปมองอย่างอื่น
“...”
“ว่าไง ฉันถาม ไม่ได้ยินเหรอไง”
“ครับ ผม...ชอบพี่”
ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมพี่ปืนถึงรู้ว่าผมชอบ เป็นใครบ้างจะไม่รู้ว่าการที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำขนมไปให้บ่อยๆเขาเรียกอาการนี่ว่า “แอบชอบ” ถ้าเป็นผู้หญิงทำก็ไม่เท่าไหร่ แต่นี่ผมดันเป็นผู้ชาย ไม่แปลกหรอกที่พี่ปืนจะระแคะระคายบ้าง
“แต่ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย” พี่ปืนปิดโน๊ตบุ๊คลงก่อนจะหันมาคุยกับผมอย่างจริงจัง ทำเอาผมเกร็งไปทั้งตัว
“ผมรู้” ผมพูดเสียงเบาหวิว
ยิ่งได้ยินพี่ปืนพูดออกมาเองกับปาก ผมก็ยิ่งรู้สึกเศร้า มองยังไงผมก็ไม่มีหวัง
บ้าชะมัดเลย
“ไม่เสียใจเหรอไง”
ผมมองพี่ปืนอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถามผมแบบนั้น หน้าผมยังบอกถึงความเสียใจไม่พอหรือไง ใครๆก็บอกว่าผมเป็นอะไรชอบแสดงท่าสีหน้า คิดอะไรรู้สึกยังไงก็ออกทางสีหน้าหมด เพราะงั้นผมถึงไม่เคยปิดแมทได้สักครั้งเวลาที่ผมรู้สึกไม่ดี
“ไม่เป็นไรครับ ถึงผมเสียใจก็ไม่เป็นไร ผมชอบพี่ก็แค่นั้น” ผมยิ้มกว้างให้พี่ปืน เอาเข้าจริงแล้วผมว่าพี่เขาเป็นคนดีมาก เพราะถ้าพี่เขารู้อยู่แล้วว่าผมชอบ นั่นหมายความว่าพี่เขาก็ต้องรู้ว่าผมเป็นเกย์ แต่พี่เขาก็ไม่รังเกียจ ซ้ำยังช่วยผมเดินตามหาแมท ทั้งยังให้ผมนอนด้วยอย่างไม่นึกกลัว เพราะอย่างนั้น ถึงได้แค่ชอบผมก็รู้สึกพอใจแล้ว
แต่ถ้าได้มากกว่านี้...ผมก็โอเคนะ ^_^
“งั้นก็ดี นอนได้แล้ว” แล้วพี่ปืนก็ลุกขึ้นไปปิดไฟแล้วเดินกลับมาล้มตัวนอนอีกฝั่ง ผมค่อยๆเลื้อยตัวลงนอนเช่นกัน ใจยังคงเต้นแรงกับการได้นอนข้างคนที่ชอบ
------------
------------
แต่จนแล้วจนรอดผมก็นอนไม่หลับ ทำยังไงก็ไม่หลับ ผมรู้สาเหตุที่ตัวเองนอนไม่หลับ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะไม่อยากรบกวนพี่ปืนเขา
“ทำไมไม่นอน” เสียงเข้มถามขึ้นติดจะงัวเงียเล็กน้อย นี่ผมคงทำให้พี่เขาตื่นสินะ
“เอ่อ...ผมนอนไม่หลับ” ผมบอกไปตามความจริง
“ไม่หลับก็ต้องนอน” เสียงที่ติดจะหงุดหงุดเล็กน้อยพร้อมกับแรงขยับจากคนข้างๆ พี่ปืนพลิกตัวหันหน้ามาทางผม
“...” ผมจ้องพี่ปืนเงียบๆ และพี่เขาคงรู้สึกตัวถึงได้ลืมตามองผม
“มีอะไร”
“คือ...พี่ปืนมีนมบ้างไหมครับ” ผมกลั้นใจถามออกไป ผมจะไม่รบกวนพี่อีกแล้วครับ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริงๆ ผมได้แต่โอดครวญอยู่ในใจ
“นม?” พี่ปืนถามซ้ำอย่างไม่แน่ใจ
“ครับ...คือผมจะนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กินนมก่อนนอน”
เป็นความเคยชินของผมมาตั้งแต่เด็กๆที่ต้องกินนมก่อนนอน นมอะไรก็ได้แล้วแต่ว่าคืนนั้นอยากกินนมอะไร ถ้าได้กินนมก่อนนอนจะหลับสบาย แต่ถ้าคืนไหนไม่ได้กินผมจะนอนไม่หลับ ลำบากให้แมทต้องขับรถออกไปซื้อให้บ่อยครั้ง
“เด็กชะมัด ไปเปิดหาในตู้เย็นนู่น” พี่ปืนพูดปัดก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ประตูห้องนอน ดีที่สายาผมชินกับความมืดเลยมองเห็นทาง เดินเข้าห้องครัวแล้วเปิดตู้เย็น
โอ้วแม่เจ้า!
“ทำไมมีแต่แอลกอฮอล์เนี่ย!” ทั้งเหล้าทั้งเบียร์สารพัดชนิดเต็มตู้ไปหมด มีเครื่องดื่มแก้แฮงค์ด้วยนะ แล้วไหนกันล่ะนม ผมไม่เห็นสักขวด แม้แต่ซากนมหรือเงานมก็ไม่เห็น แล้วพี่ปืนเขาให้ผมมาหาทำไมเนี่ย บอกไม่มีจะง่ายกว่าไหม
ผมเดินกลับเข้าห้องนอนอีกครั้ง ไปยืนอยู่ที่ข้างเตียงก่อนจะเอ่ยเรียกพี่ปืนเบาๆ
“พี่ปืน”
“อะไรอีก” ท่าพี่ปืนจะยังไม่หลับดีเลยขานตอบผมเร็ว
“ในตู้เย็นมีแต่เหล้าและเบียร์ ไม่มีนมเลยสักกล่อง” ผมบอกเสียงอ่อย หวังว่าพี่เขาคงไม่ไล่ให้ผมไปกินเบียร์แทนนมก่อนนอนหรอกนะ
“ไม่มีก็คือไม่มี นอนได้แล้ว”
“แต่ถ้าผมไม่ได้กินนมก่อนนอน ผมจะนอนไม่หลับ”
“ - -“
“ผมจะนอนไม่หลับจริงๆนะครับ”
“เรื่องมาก” พี่ปืนบ่นออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะใช้ให้ผมไปเปิดไฟ พอห้องสว่างเท่านั้นแหละ ผมก็เห็นพี่ปืนมองมาที่ผมอย่างอาฆาตมาดร้าย ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ
“นี่ ตามมา” พี่ปืนหบยิบกระเป๋าสตางค์และกุญแจห้องก่อนจะเดินออกไปข้างนอก
“ไปไหนเหรอครับ” ผมถาม ขาก็เดินตามพี่ปืนไปจนถึงลิฟต์
“ไปซื้อนมให้นายไง แต่นายไปเลือกเองแล้วกัน”
“ครับ!”
ผมยิ้มให้กับตัวเอง เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าพี่เขาใจดี ถึงจะนิ่งไปนิด ดูร้ายไปหน่อย แต่พี่เขาก็ดีกับผมมากๆเลยล่ะ ดีในที่นี้ไม่ใช่เปรียบกับคนอื่นนะ แต่ผมคิดว่าคนอย่างพี่ปืนทำได้ขนาดนี้ก็ดีแล้ว
ลงมาถึงชั้นล่างแล้วพี่ปืนก็เดินนำเข้าไปในมินิมาร์ทของคอนโด ผมพุ่งตรงไปยังโซนขายนมทันทีก่อนจะยืนเลือกนมอย่างตั้งอกตั้งใจ
“นี่ เลือกเร็วๆได้ไหม” พี่ปืนที่ยืนอยู่ข้างๆเร่งผม ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ปืนแล้วก็ต้องนึกสงสารเพราะหน้าพี่เขาง่วงมาก
“ผมเลือกไม่ถูกอ่ะพี่ปืน โอวันตินก็อยากกิน นมหมีก็อยากกิน แต่ว่าปกติผมกินนมจืด” ผมชูกล่องนมตรงหน้าพี่ปืน พี่ปืนปรายตามองผมและกล่องนมก่อนจะปัดมือผมออก
“นายนี่มัน” พี่ปืนชี้นิ้วคาดโทษผมก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบนมมาหลายยี่ห้อหลายกล่องแล้วเดินหนีผมไปเลย ผมรีบเดิมตามอย่างงงๆ
“พี่ปืน ผมยังไม่ได้เลือก” ผมบอก มองพี่ปืนที่กำลังจ่ายเงินค่านมทั้งหมด
“ไม่ต้องเลือกแล้ว กินมันให้หมดนี่เนี่ยล่ะ ถ้ากินไม่หมดฉันจะเอากรอกปากนายเอง”
“ห๊า”
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/406042_401235323295354_202233730_n.jpg)
===========================
มาช้าไปหน่อย ไม่มีข้อแก้ตัว เพราะเมาค้าง หัวไม่แล่น สับสนพิมพ์ผิดไปมา แก้แล้วแก้อีก เขาขอโทษนะทุกคน ต้องโทษไอ้เพื่อนชั่วที่มอมเค้าอ่ะ >_< :serius2:
มีคำผิดบอกด้วยนะคะ แล้วจะมาแก้ให้ทีหลัง :z3:
ปีใหม่นี้ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะคะ อยู่ได้กันต่อในปีหน้านะคะ รักทุกคนค่ะ :L1:
:pig4: :กอด1:
-
พี่ปืนอย่าโหดนักสิ ._. + เป็ดจ้าาา
-
กินนมนอนนนนนนนนนนนน
-
พี่ปืนโหดไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนน :angry2: :laugh:
-
พี่ปืนโหดแต่หน้า จริงๆก็แอบใจดีนะเนี้ยะ
มีการตามใจน้องมาซื้อนมด้วย 555
-
อ่านแล้วก็ยังยืนยัยนอนยันนั่งยันคำเดิมว่าจะเย็นชาไปหน๊ายค้าาาา
คิดถึงแมทๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ปืนโหดแต่แอบใจดีน้า
ต้นหอมกินนมก่อนนอน คิคิ เด็กน้อยของพี่
-
ดีที่สายาผมชินกับความมืด//สายตา
ถึงพี่ปืนจะนิ่งไปหน่อยแต่ก็ใจดีนะเนี่ย :z2:
+1และเป็ด
ต้อนรับปีหใม่จ้า :L2:
-
ฮาต้นหอมอะ พี่ปืนเขาจะยิงหนูไส้แตกเพราะนมนั่นแหล่ะคุณน้อง5555555 น่ารักมากก
-
:laugh: จริงๆพี่ปืนนี่ก็นิสัยดีนะ... แม้จะดุไปหน่อย แต่ก็แอบตามใจ(หรือตัดรำคาญ)
ต้นหอมไม่บอกแมทแบบนี้จะดีเหรอ เกิดพรุ่งนี้เช้ากลับมาไม่เจอกัน... เดี๋ยวได้โมโหอีก
ไหนจะสัญญากันเเล้วด้วยว่ามีอะไรจะบอกกัน ไม่ปิดบัง... เอ่อ เเต่ถึงอย่างนั้น
อ่านเเล้วก็อดยิ้มไม่ได้... ปืนน่ารักดีนะ :impress2:
-
แอบชอบแมท 555555555
เชียร์แมทแทนพี่ปืนได้มั้ย แต่พี่ปืนก็ดี งั้นเราขอแมทนะ :-[
-
พี่ปืนอย่าดุนักดิ
ใจดีกับน้องหน่อย 555555
-
พี่ปืนโหดด ง่าา
-
อ่านรวดเดียวจบเลยอ่ะ อ่านข้ามปี*เลยยย
ต้มหอมน่ารักมากๆๆๆๆ รีบๆมาต่อนะคะ
-
พี่ปืนนนนน ใจดีหลบซ่อนนะเนี่ย แต่ใจดีกว่าดีอีกหน่อยดิ เดี๋ยวน้องต้นหอมเปลี่ยนใจไม่รักหรอก :laugh:
:กอด1:
-
พี่ปืนนนนน งื้ออออ ส่วนตัวเชียร์พี่ปืนขาดใจ
แม้น้องจะน่ารักเวลาอยู่กะแมทก็ตาม แต่พี่ปืนมันแบบบบ
อ๊ายยยยยย ชอบต้นหอมอยู่กับแมท อารมณ์พี่ชายมากกว่า
ไม่อยากให้แมทรักต้นหอมแบบนั้นเลยยยย กลัวมาม่า
เขาอยู่ด้วยกันแบบนี้น่ารักแย้วววววว 5555555
-
พี่ปืนต้นหอม ><
เชียร์พี่ปืนถึงแม้พี่จะนิ่งมาก -......- :กอด1:
-
พี่ปีนใจดีจัง ต้นหอมมีลุ้นๆ
-
ต้นหอมน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :-[
ส่วนพี่ปืนก็นิ่งมาก โหย
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 8
Little Hip-hop Boy
[Puen side]
ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะอยากเข้าห้องน้ำ แต่พอจะลุกกลับมีบางอย่างรัดตัวผมแน่น ผมค่อยๆปรับสายตาแล้วเพ่งมองที่กลางลำตัวของตัวเอง แสงจันทร์ด้านนอกสาดผ่านเข้ามาทางระเบียงเนื่องจากไม่ได้ปิดม่านก่อนนอน ทำให้ผมมองเห็นลำแขนเล็กเรียวยามผาดผ่านบนตัวผมหรืออาจจะเรียกได้ว่ากำลังรัดตัวผมอยู่ เหลือบสายตามองคนข้างๆที่คืนนี้มาอาศัยด้วย ไอ้ตัวป่วนนอนหลับตาพริ้มลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบอกได้ดีว่าหลับสนิทหลับลึกมากแค่ไหน
เหลือบมองดูนาฬิกาที่หัวเตียงพบว่าเพิ่งจะตีสี่กว่าๆ ผมยกแขนเล็กๆนั่นออกจากตัววางไว้บนที่นอนก่อนจะลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ เสร็จแล้วก็กลับมานอนตามเดิน ผมจัดที่จัดทางให้ต้นหอมนอนในที่ของตัวเอง เพราะตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ กลายเป็นว่าเขานอนแผ่อาณาเขตมาถึงฝั่งผม
“ขี้เซ้า” อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา ขนาดผมจับตัวเขาขยับอยู่สองสามทียังไม่รู้สึกตัวเลย ถ้าโดนลากไปทำมิดีมิร้ายหรือโดนขโมยขึ้นบ้านขึ้นมาคงรอดยาก เพราะหลับลึกเหลือเกิน
ผมเลิกสนใจคนข้างๆก่อนจะหลับตานอนอีกครั้ง พรุ่งนี้ผมคงต้องไปส่งเจ้าตัวป่วนนี่ที่บ้าน จะให้นั่งรถไปเองก็คงจะดูใจจืดใจจำไปหน่อย ทั้งๆที่ผมก็เป็นคนอย่างนั้นอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมพอมองหน้าหงอยๆของต้นหอมแล้วผมกลับปฏิเสธที่จะไม่ช่วยไม่ได้ และด้วยเหตุที่แหละที่ทำให้ผมหงุดหงิดตลอดเวลากับอาการที่ผมไม่เคยเป็น
ช่างมัน!
ขี้เกียจจะคิดมากให้วุ่นวาย ช่วยเหลือผู้อื่นบ้างก็ดี ผมจะคิดซะว่าทำบุญกับเด็กตาดำๆแบ๊วๆนั่นละกัน
แต่พอกำลังจะเคลิ้มหลับ ผมก็รู้สึกหนักที่บริเวณหน้าอก ยกมือขึ้นคลำดูก็พบกับหัวเล็กๆกับเส้นผมนุ่มลื่นมือที่ตอนนี้ให้หน้าอกผมหนุนต่างหมอน จริงๆเลยให้ตายสิ
“นี่นาย จะลวนลามฉันหรือไง” ผมถามออกไป บางทีหมอนี่อาจจะแกล้งหลับหรือไม่ก็รู้สึกตัวแล้ว แล้วเขาอาจจะกำลังลวนลามผมอยู่
แต่ทุกอย่างกลับเงียบ ได้ยินแค่เสียงลมหายใจที่ดังฟี่ๆอยู่สองทีแล้วหลังจากนั้นก็เงียบสนิท
“นี่ นาย” ผมลองเรียกอีกที แต่ก็ยังมีแต่ความเงียบเหมือนเดิม
คงจะหลับจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเด็กนี่ต้องเป็นคนที่นอนดิ้นมากๆ ผมดันหัวเขาลงจากอกด้วยความเบามือ จังหวะที่หัวเล็กๆนั่นกำลังจะตกเขาก็พาดแขนมาที่ลำตัวผมเต็มๆ ฟาดแรงด้วย เล่นเอาจุก
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจออกมา อยากนอนอย่างนี้ก็นอนไป ใช่ว่าจะหนักอะไรมากมาย แค่นี้ผมหลับได้สบายอยู่แล้ว ขี้เกียจมานั่งงัดนอนแงะเจ้าตัวนี่ทั้งคืน แต่นี้ก็เหนื่อยจะแย่
แล้วหลังจากนั้นไม่นานผมก็หลับไป ตื่นมาอีกทีก็ไม่เห็นอีกคนบนเตียงแล้ว ไปไหนแล้วล่ะ หรือว่ากลับไปแล้ว ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องไปส่ง แต่...เด็กนั่นจะกลับไปได้ยังไง ในเมื่อจะออกจากคอนโดผมต้องมีคีย์การ์ด ไม่งั้นก็ต้องอยู่สักที่หนึ่งในห้องนี้แหละ
ลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะมองที่นาฬิกา เพิ่งจะหกโมงกว่าเอง ตื่นไวเหมือนกันแหะ ไม่ได้หมายถึงผมนะ หมายถึงคนที่มาอาศัยชั่วคราวต่างหาก เพราะเท่าที่เห็นเด็กสมัยนี้นอนดึกตื่นสายกันทั้งนั้น
ผมลุกเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้สดชื่นก่อนจะออกมาแต่งตัวเพื่อเตรียมไปเรียน วันนี้มีเรียนเก้าโมงครึ่งเลยไม่ต้องรีบเท่าไหร่
แต่งตัวเสร็จผมเดินออกจากห้องนอน ทันทีที่เปิดประตูก้าวเท้าออกจากห้องก็ได้กลิ่นหอมฉุยเหมือนไส้กรอกทอดลอยเข้ามาให้ได้กลิ่น ผมสาวเท้าเข้ามาหาที่ต้นเหตุแทบจะทันทีนั่นคือโซนครัว
“ทำอะไร”
“อ๊ะ! พี่ปืน ตกใจหมดเลย มาไม่ให้สุ่มให้เสียง” ต้นหอมเอามือข้างที่ไม่ได้ถือตะหลิวลูบอกก่อนจะหันไปสนใจของในกะทำต่อ
“ฉันถามว่าทำอะไร” ผมเดินเข้าไปใกล้ ชะโงกหน้าไปดูในกะทะ มีไข่ดาวใบใหญ่ที่มีไข่แดงสองลูกอยู่ในนั้น
“อาหารเช้าครับ” เขาหันมาเงยหน้ายิ้มให้ผม ตาโตๆนั่นเป็นประกายระยิบระยับอย่างที่ไม่คยเห็นมาก่อน
“นายใส่บิ๊กอายเหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย ตาเขาไม่ได้โตมาหรอก เพียงแต่มันใสแล้วก็แวววาวแบบไม่ปกติ
“เปล่าครับ อะไรทำให้พี่คิดงั้น แล้วพี่รู้จักของพรรค์นั้นด้วยเหรอ”
“ฉันไม่ได้โง่” ผมเดินถอยออกจากครัว ไปที่โซฟาด้านนอกแทน เปิดโทรทัศน์ดูนั่นโน่นนี่ไม่เรื่อย ปกติช่วงเช้าๆก็มีแค่ข่าว ผมเปิดไปยังช่องสารคดีที่กำลังฉายชีวิตของจระเข้อยู่
ปิ้งป่อง
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้อง เจอกับไอ้เหนือ ผมเบี่ยงตัวให้มันเดินเข้ามาในห้องหลังจากวันนั้นที่มันตามง้อโรสแฟนมัน สุดท้ายก็กลับมาคบกันอีก ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมไม่ค่อยๆเข้าใจ เพราะทั้งมันและโรสมะเลาะกันบ่อยมาก มากถึงมากที่สุด แทบจะวันเว้นวัน ถ้าถามว่าใครผิดผมก็บอกได้เลยว่าทั้งคู่ งี่เง่าทั้งคู่ ไม่รู้จะคบกันต่อไปทำไม บางทีผมเห็นแล้วก็หงุดหงิด แต่ช่างมัน ยังไงก็ไม่ใช่ชีวิตผม ผมไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว
“กลิ่นอะไรวะ อย่าบอกนะว่ามึงทำกับข้าวไอ้ปืน”
“ปล่าว”
“แต่กูได้กลิ่น”
“แต่กุไม่ได้ทำ” ผมทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา มันทำหน้าสงสัยก่อนจะนั่งลงข้างๆผม
“อะนี่เอกสาร กูเตรียมไว้ให้แล้ว แล้วนี่ก็ป้ายฝากเอาไปติดตามที่ต่างๆให้ที”
ผมรับเอกสารที่ไอ้เหนือส่งมาให้ มันโทรมาบอกผมตั้งแต่ตอนเย็นแล้วเรื่องเอกสารชมรม ที่ปกติมันต้องเป็นคนทำและจัดการ บอกแล้วไงว่าชมรมถ่ายภาพมีชื่อผมเป็นประธาน แต่ตำแหน่งประธานจริงๆต้องยกให้ไอ้เวฟแล้วรองก็ไอ้เหนือ ส่วนผม ก็ไม่ทำไง ผมไม่ได้เต็มใจจะเป็นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ช่วยนะ ผมไม่ใช่คนเลวทรามขนาดนั้นหรอก ทุกคนวางใจได้
“อืม มึงก็รีบไปจัดการธุระให้เรียบร้อย”
“ขอบใจมาก แล้วไงเดี๋ยวกุโทรหาอีกที”
“อืม” ผมตบบ่ามัน เป็นการให้กำลังใจ
เมื่อวานมันโทรมาปรึกษาเรื่องธุรกิจของที่บ้าน ผมเองก็ไม่มีความรู้ทางด้านนี้ก็ได้แต่รับฟังแล้วก็แนะนำอะไรให้มันนิดหน่อย น่าแปลกที่ไอ้เหนือชอบมาปรึกษาผม เวลาทุกข์ก็จะมาระบายให้ผมฟัง ทั้งๆที่ผมก็ไม่ค่อยจะได้ให้คำแนะนำอะไรมากมายนัก ผมไม่คิดว่าคำพูดจะช่วยทุกอย่างหรอกนะ และมันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นด้วย การกระทำสิที่สำคัญ เพราะการการทำมันสามารถสื่อความหมายได้มากกว่าคำพูด
“พี่ปืนครับ อาหารเช้าเสร็จแล้ว” เสียงใสดังมา ตามมาด้วยเจ้าตัวที่เดินตัวละลิ่วออกมา ก่อนจะชะงักค้างเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว
“ใครวะไอ้ปืน” ไอ้เหนือหันมาถามผมก่อนจะหันไปมองต้นหอมที่ตอนนี้ยืนทำหน้าแห้งๆตัวลีบอยู่กลางห้อง เหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ก็แค่เพื่อนผมมาที่ห้อง จะตกใจไปทำไม
“รุ่นน้อง” ผมตอบมันก่อนจะมองไปที่ต้นหอมที่ยกมือไหว้ไอ้เหนือ มันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มแปลกๆ
“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมเหรอมึง” มันกระเถิบตัวมากระแทกไหล่ผม พูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท
“เดี๋ยวมึงจะได้เปลี่ยนมาใส่ฟันปลอมแทน” ผมจ้องหน้ามันคาดโทษ โทษฐานที่ปากไม่ดี
“พี่ปืนครับ” เด็กนั่นเรียกผมอีกรอบ แต่คราวนี้เสียงเบากว่าครั้งแรกเยอะ
“ทำไม”
“ผมทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว”
“ทำเสร็จก็กินไปสิ”
จะบอกผมทำไมกัน ทำเสร็จก็รีบๆกินเข้าไปจะได้พาไปส่ง แม้จะแอบแปลกใจอยู่บ้างที่ว่าเขาไปเอาวัตถุดิบที่ไหนมาทำอาหารเช้ากัน แต่ผมขี้เกียจจะถาม
“พี่ปืนละครับ ผมทำเผื่อพี่ด้วย” ต้นหอมพูดน้ำเสียงหงอยๆ ไม่ใช่แค่น้ำเสียง แต่หน้าก็หงอยไปด้วย
“ฉันไม่กินข้าวเช้า”
“ห๊ะ อะไรนะครับ” จากหน้าหงอยๆกลายเป็นหน้าอึ้งๆกับคำบอกกล่าวของผม มันแปลกตรงไหนกัน ผมก็แค่ไม่กินข้าวเช้า
“ฉันไม่กินข้าวเช้า มึงจะกินไหมไอ้เหนือ” ผมถามไอ้เหนือที่มองต้นหอมอยู่แล้ว
“กินก็ดี พี่ฝากทำเผื่อพี่ด้วยสิ” ไอ้เหนือหันไปสั่งต้นหอม ที่หยักหน้ารับแบบงงๆ
“มึงก็ไปกินของกูสิ”
“ได้ไงมึง น้องเขาอุตส่าห์ทำให้”
“กูไม่หิว”
“แต่ผมทำไว้ให้แล้ว” ต้นหอมเดินเข้ามาบอกผมใกล้ๆกว่าเดิม สีหน้าดูไม่ค่อยดีเหมือนกำลังเสียใจ อะไรเนี่ย กะอีกแค่ผมไม่กินข้าวเช้าเนี่ยนะ ทำไมมันยุ่งยากจังวะ
“อีกอย่าง พี่ปืนควรกินข้าวเช้านะครับ มันดีต่อสุขภาพ”
“นายจะไปกินก็ไปกินไป พูดมากน่ารำคาญ” ผมพูดตัดบท บอกเลยว่าผมไม่เคยสนทนาต่อความยาวสาวความยืดกับคนอื่นหรือคนในครอบครัวได้ยาวขนาดนี้มาก่อนเลย
“มึง กูอยู่ไม่ได้แล้วแม่ส่งข้อความมาตาม” ไอ้เหนือบอกก่อนจะเก็บโทรศัพท์มันลงในกระเป๋ากางเกง
“เออ” ผมตอบ
“พี่ไปก่อนนะครับน้อง โชคดีๆ” มันลุกขึ้นตบบ่าเด็กนั่นก่อนจะหันมายักคิ้วใส่ผมแล้วเดินออกไป คิดว่าผมไม่รู้หรือไงว่ามันคิดอะไรอยู่
ผมหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ยังยืยทำหน้าหงอยอยู่ เฮ้ออ ให้มันได้อย่างนี้สิ ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำ แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่เดินตามมาสักที
“นี่ จะกินไหมข้าวเช้านะ” ผมตะโกนถาม ร่างเล็กหันมาทันควันตามด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม
“กินครับ!”
ที่ตามใจแบบนี้ผมทำถูกไหมวะเนี่ย นี่มันไม่ใช่ผมเลยจริงๆให้ตายสิ
--------------
--------------
“เราจะไปติดที่ไหนก่อนดีวะ คณะวิศวะฯ อักษรฯ หรือวิทยาฯ” ไอ้ก้องใช้แผ่นใบปลิวบังแดดในตอนเที่ยงวัน ผมกับมันกำลังมุ่งหน้าไปสามคณะข้างต้นเพื่อติดใบประกาศของชมรม ซึ่งปกติผมไม่เคยทำหรอก แต่ไอ้เหนือไม่อยู่เลยต้องมาช่วยแทน
“เรียงไปดิ อักษรก่อน”
ถ้าเดินตรงไปก็เจอคณะอักษรก่อนตามด้วยวิศวะต่อด้วยวิทยา ไม่เห็นต้องคิดเลยว่าจะติดที่ไหนก่อน ติดเรียงไปเลยจะได้สะดวกและเร็ว
“งั้นก็ตามนั้น เออ ได้ข่าวว่ามึงพาเด็กขึ้นคอนโดเหรอ” ไอ้ก้องหันหน้ามาถามผมอย่างสงสัย
ไอ้เหนือนะไอ้เหนือ อย่างนี้ทุกทีเลยสิมึง
“เปล่า”
“เด็กผู้ชายด้วยนี่หว่าเห็นไอ้เหนือมันบอกกู อะไรยังไงวะ”
“ไม่มีอะไร ติดๆเข้าไป อย่าพูดมาก”
ผมชี้ให้มันดูบอร์ดตรงหน้า มันอ้าปากเหมือนจะถามอะไร แต่คงรู้ว่าไม่ควรถามถ้าผมไม่อยากตอบ ที่จริงมันก็ไม่มีอะไรมากและไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่ต้องเอามาเป็นประเด็นพูดคุยกัน มันก็แค่ความบังเอิญที่ผมไปเจอเด็กนั่นแล้วให้ความช่วยเหลือนิดหน่อยก็แค่นั้นเอง ไม่ได้มีอะไรมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกมันจะต้องสนใจอะไรขนาดนี้
“กูแค่สงสัยเลยถาม ปกติมึงไม่ให้ใครขึ้นคอนโดนอกจากพวกกูหรือพ่อแม่ คนที่มึงคบด้วยต่อให้เล่นๆก็เถอะยังไม่เคยได้เข้าห้องมึงเลย”
ผมยินนิ่งฟังคำพูดของไอ้ก้องแล้วก็คิดตาม นี่สินะที่ทำให้พวกมันซักไซ้อยากถามผมเรื่องต้มหอมนัก มันก็เป็นเรื่องจริงที่ผมไม่ชอบให้ใครที่ไม่ใช่คนสนิทเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว แต่กับต้นหอมมัน...อืม ก็น่าแปลกเหมือนกัน เมื่อคืนผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ไม่ใช่แค่นั้น ผมที่ทำอะไรตามใจตัวเองมากกว่าสิ่งใด ต้องคอยตามใจเด็กนั่นตั้งแต่เรื่องนมเมื่อคืนแล้ว ไม่คิดว่าจะมีประเภทนี้อยู่ที่ต้องกินนมก่อนนอน ถ้าไม่กินจะนอนไมหลับ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ไงวะ
“ไม่มีอะไร พวกมึงไม่ต้องสนใจหรอก”
ช่างมันเถอะ ในเมื่อผมหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ก็ช่างมัน ไม่เห็นต้องเอามาคิดมาก ยังไงหลังจากนี้ก็คงไม่เจอกัน เพราะผมกับเด็กนั่นไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน
“เอ๊ะ นั่นมันน้องต้นหอมนี่หว่า” ไอ้ก้องสะกิดผมก่อนจะชี้ให้ผมดู อืม ตายยากจริง
“มึงรู้จัก?” ผมถามมัน
“ก็นิดหน่อยจากคนอื่น พวกผู้ชายในคณะเราหลายคนเหมือนจะชอบน้องเขาอยู่ แล้วน้องเขาก็อยู่ชมรมเราด้วยนิ น่ารักดีวะ” ไอ้ก้องชะเง้อมองก่อนจะกลับไปติดไปประกาศตามเดิม
“...”
“หัวเราะแล้วน่ารักนะเนี่ย ถ้ากูเป็นเกย์ก็คงเข้าไปจีบอ่ะ”
“น้องมันอาจไม่เป็นเกย์”
“แต่ข่าวที่ได้ยินมา น้องเขาเป็นวะ”
“มันก็แค่ข่าว” แล้วทำไมผมต้องแก้ตัวให้เด็กนั้นด้วย ในเมื่อความจริงแล้วมันก็เป็นเกย์จริงๆ เพราะเมื่อคืนเขาเป็นคนบอกผมเองว่าชอบผม
ผมยืนมองไปทางต้นหอม ไม่แปลกหรอกที่เด็กคนนั้นจะมีผู้ชายมาชอบ ก็หน้าหวานสวยกว่าผู้หญิงอีก เวลานั่งคุยเล่นหัวเราะมันดูมีเสน่ห์แปลกๆ แล้วนี่ผมมายืนชมผู้ชายด้วยกันเองทำไม
“กูจะไปคณะวิศวะ” ผมบอกไอ้ก้องก่อนจะเดินไปที่คณะวิศวะฯทันที ผมเลิกสนใจเรื่องของต้นหอม ติดจะหงุดหงิดนิดหน่อยที่วันนี้ผมดูจะทำอะไรขัดแย้งกับตัวเองหลายครั้ง
ผมจัดการติดประกาศทั้งคณะวิศวะและคณะวิทยา กว่าไอ้ก้องจะตามมาผมก็ติดเสร็จผมหมดแล้ว ถามมันก็ได้ใจความว่ามันไปเจอเด็กเก่าเลยคุยทักกันนิดหน่อย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมันไม่หนักหนาอยู่แล้ว
ทำอะไรเสร็จก็ไปหาข้าวกินก่อนจะขึ้นเรียนบ่าย เลิกเรียนก็สี่โมงหน่อยๆ ผมแยกกับเพื่อนไปเดินแถวสยามว่าจะไปซื้อของแล้วถ่ายรูปนิดหน่อย
ผมหาที่จอดรถที่อยู่ไม่ใกล้จากสยามมากนัก ขี้เกียจขับขึ้นไปจอดบนห้างเพราะยังไงผมก็ไม่คิดจะขึ้นไปเดินอยู่แล้ว
เสียงเพลงจังหวะหนักๆสไตล์ฮิปฮอปดังขึ้น มีเด็กวัยรุ่นมากมายมาจับกลุ่นเต้น B-Boy กัน ผมยกกล้องถ่ายรูปขึ้นถ่าย ผมไม่เคยถ่ายรูปคนเต้นมาก่อน ลองถ่ายเก็บไว้ก็คงไม่เสียหาย เผื่ออาจจะใช้ส่งงานได้ในคอนเซ็ปต์เคลื่อนไหว
ผมยืนถ่ายรูปไปเรื่อยๆ เปลี่ยนไปถ่ายกลุ่มอื่นบ้าง เด็กพวกนี้ก็เก่งดีนะ การเต้นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าเด็กทุกคนทำแบบนี้ก็ดีนะ ดีกว่าการไปนั่งเล่นเกมส์ในร้านเกมส์เสียอีก
จึกๆ
เหมือนมีคนมาสะกิดแขนผม พอหันไปมอง ก็รู้เลยว่าโลกมันกลมจริงๆ
“พี่ปืนมาถ่ายรูปเหรอครับ” ต้นหอมถามผมพลางยกมือที่ถือถุงมากมายขึ้นปาดเหงื่ออย่างทุลักทุเล
“อืม” ผมตอบแค่นั้นก่อนจะหันมาถ่ายรูปต่อ
“ผมก็เต้นได้นะ แบบนั้นน่ะ”
“นายเนี่ยนะ” นิ้วผมกดชัดเตอ์สองสามทีก่อนจะลดกล้องลง หันไปมองเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆ เขามองตอบก่อนจะยิ้มให้ผม
“แน่นอนสิ ผมชอบเต้น” เขาพูดอย่างร่าเริง แววตาที่มองไปยังกลุ่มคนเต้นนั้นดูมีประกายจนผมอดไม่ได้ที่จะกล้องขึ้นมาถ่ายโดยที่เจ้าตัวเขาไม่รู้ตัว
“พี่คิดไหมว่าคนที่เต้นบีบอยได้นะ มันเท่มากเลย”
“คงงั้นมั้ง”
“ไม่คงงั้นล่ะ มันเท่มากๆเลยต่างหาก เพราะผมก็เท่เหมือนกัน”
“นี่นายชมตัวเองเหรอ” ผมมองเด็กขี้ยอตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา เขาเบ้หน้าใส่ผมก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ผมเปล่า แต่ถ้าไม่เท่พี่คงไม่ถ่ายรูปเก็บไว้หรอก จริงไหม”
“เพ้อเจ้อ รูปร่างอย่างนายเนี่ยนะเต้นได้ ผอมซะขนาดนี้” ผมกวาดตามองรูปร่างเล็กๆนั้น ถ้าลงไปกลิ้ง เอาตัวไปกระแทกพื้น กระดูกจะไม่หักก่อนหรือไง
“พี่ดูถูกผมเกินไปแล้ว” เขาเบ้หน้าไม่พอใจนิดหน่อยใส่ผม
“ก็ไม่ได้ดูผิดไง” ผมยักไหล่ ของแบบนี้แค่พูดมันไม่ได้หรอก ถ้าให้แน่จริงมันต้องพิสูจน์
เขาสะบัดหน้าหันหนีผม กลับไปสนใจกลุ่มเต้นข้างหน้าต่อ ก่อนจะหันมามองหน้าผมอีกครั้ง แต่คราวนี้สายตาเขาฉายแววมุ่งมั่น
“ผมทำได้จริงๆนะพี่ปืน”
“งั้นเหรอ”
“พี่ไม่เชื่อสินะ”
“...” ผมไม่ตอบ ให้เขาคิดคำตอบเอง เขาดูจะหงุดหงิดเล็กน้อยกับท่าทางของผม ตลกชะมัด
“ได้! ผมจะทำให้พี่เห็นว่าผมทำได้”
เขายักคิ้วให้ผมทีหนึ่งก่อนจะเดินตรงไปในกลุ่มคนเต้น พูดอะไรสักอย่างกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็พยักหน่รับรู้ ต้นหอมหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินไปยืนกลางวง อย่าบอกนะว่าเด็กนั่นมันเต้นได้จริงๆ ดูยังไงก็ไม่เข้ากันเสียเลย
ถ้าบอกว่าชอบนั่งตีขิม สีซอยังจะน่าเชื่อมากกว่าอีก
จังหวะบีทหนักๆดังขึ้นพร้อมกับร่างกายเล็กๆนั่นเริ่มขยับเขยื้อน ผู้คนส่งเสียงเฮแล้วโยกตามจังหวะ จากที่เต้นเบาๆตอนนี้ต้นหอมเริ่มเต้นในท่าที่ดูแข็งแกร่งและรวดเร็วมากขึ้นก่อนจะลงไปหมุนตัวกับพื้น เต้นบีบอยได้จริงๆหรือเนี่ย ทุกครั้งที่เขาเอาไหล่กระแทกพื้นแล้วหมุนผมรู้สึกเจ็บแทน ถ้านายกระดูกหักขึ้นมาอย่ามาร้องให้ช่วยนะ
แต่ดูเหมือนผู้คนจะชอบใจกับการเต้นของต้นหอม บางคนออกไปแจมเต้นด้วย แล้วก็เต้นคู่กันอย่างเข้าจังหวะราวกับนัดกันมา จากเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่หน้าสวยและเป็นเกย์ คราวนี้ผมคงต้องมองใหม่ เพราะตอนนี้เขาดูแมนมาก ถ้าตัดหน้าหวานๆนั่นออกไปนะ มันคงจะจริงที่เขาบอกว่า การเต้นแบบนี้มันทำให้ดูเท่
ดูเหมือนว่าตอนนี้ต้นหอมจะสนุกกับการไปเต้นเสียจนลืมผมไปแล้ว เพราะเขาไม่สนใจมองมาทางนี้อย่างตอนแรกๆด้วยซ้ำ คอยผลัดออกไปเต้นอยู่ตลอด ผมยกกล้องขึ้นถ่ายรูปอีกสักพักจนเด็กนั่นเดินออกมาหาผม เขามีท่าทีเหนื่อยหอบ แต่ใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยรอบยิ้มแล้วความสุข
“เป็นไง อึ้งไปเลยใช่ไหมล่ะ”
“นิดหน่อย” ผมยอมรับตามความจริง
“ผมเท่ไหม” เขาเกาะแขนผม เขย่าๆแล้วถาม
ผมก้มมองที่มือตัวเอง เขามองตามก่อนจะหัวเราะแหะๆแล้วปล่อยมือออกจากแขนผม ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เพียงแต่ปกติไม่ค่อยมีคนกล้าถึงเนื้อถึงตัวผมอยู่แล้ว
“ก็ดี”
“เห็นไหมล่ะผมบอกแล้วว่าผมนะเท่”
“ปกติเกย์เขาชมตัวเองว่าเท่เหรอ” ผมไม่ได้นะหาเรื่องนะ แค่สงสัย เพราะเท่าที่เห็นคนเป็นเกย์เป็นตุ๊ดมันจะห่วงสวย ให้มาทำอะไรแมนๆแบบนี้คงส่ายหน้าหนี
“ไม่เหมือนกันซักหน่อย ผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายต่างหาก”
“ช่างนายเถอะ ฉันคงไม่มีทางเขาใจตรรกะของพวกนายหรอก” ผมพูดตัดบท
“แล้วพี่ปืนจะไปไหนต่อเหรอครับ” เขาถาม ตัวก็ก้มหยิบของที่วางไว้ที่พื้นขึ้นมาถือ ผมเห็นว่าของมันเยอะเกินเลยช่วยแบ่งเอามาถือ เขาชะงักไปก่อนจะก้มหน้าพูดขอบคุณผมอ้อมแอ้ม ใบหน้าขึ้นสี นี่อย่าบอกนะว่าเขิน
“นายจะไปไหน” ผมไม่ได้ตอบแต่ถามแทน
“ไปหาอะไรกินมั้งครับ ไม่ก็กลับบ้าน”
“อืม”
“แล้วพี่ปืนละครับ จะไปไหนต่อหรือเปล่า”
ผมเดินนำพลางคิดไปด้วยว่าจะไปไหนดี เขาเดินตามเงียบๆ ผมมองต้นหอมอีกทีก่อนจะตอบออกไป
“ไปกินข้าว จะไปไหม”
“ไปครับไป” ต้นหอมตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว ฉีกยิ้มกว้างตาหยี
มีอะไรให้ต้องดีใจขนาดนั้นกันกับอีแค่จะไปกินข้าว
“เราไปกินพิซซ่ากันเถอะนะครับ ผมอยากกิน”
เอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลยเด็กคนนี้ =_=
===========================
อิพี่ปืนมันน่าหมั่นไส้เนอะ 55555 น้องต้นหอมน่ารักกกกกก
อ่านแล้วเม้นให้กำลังใจริริหน่อยน้า อยากได้กำลังใจมากๆ จะได้มีแรง :กอด1:
ช่วงนี้ยุ่งมากกับการเรียนทั้งสอบทั้งการบ้านรายงานกิจกรรมในมอ :serius2:
เหนื่อนจนสายตัวแทบขาดแล้ว T^T :m31:
เดี๋ยวขอไปเรียนก่อนแล้วจะกลับมาปั่น Pretty Boy ต่อ อดใจรอนิดหนึ่งนะทุกคน ^_^
:L1: :pig4: :L2:
-
น้องต้นหอมน่ารักจังเลย เท่ห์ด้วยเนอะ อิอิ :o8:
-
แหมะะะ อีพี่ปืน อย่ามาหลงต้นหอมที่หลังนะ :impress2:
-
แล้วแมทไปไหนแล้วล่ะ ต้นหอมถึงได้มาคนเดียว
-
แมท ดูแลเพื่อนหน่อยเฮ้ย
-
:m20: อิพี่ปืนเข้าโหมดสับสนตัวเองละนะ 555555 อยากบอกว่าน้องต้นหอมน่ารักมากกกกก
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ไปว่าคนอื่นเกย์เดี๊ยะนายก็จะเป็นเหมือนกันน่าปืน//ตบไหล่เบาๆ
เป้นไงไงเริ่มหลงต่นหอมละอะดิ
-
กรี๊ดดดด!!! :-[ :-[. ถ้าต้นหอมจะน่ารักขนาดนี้นะ :impress2:
ปืนเอ้ยยยยย ถ้าไม่คว้าไว้ระวังจะเสียใจ เเล้วจะหาว่าไม่เตือน ว่ะฮ่าๆๆๆ o18
-
ต้นหอมน่ารักขนาดนี้ ปืนจะใจแข็งได้อีกนานแค่ไหน
ชอบจริงๆ เด็กน่ารักแบบนี้
-
น่าร้ากกกกกกกก เเอร๊ย :m25: :m25:
-
นี่ขนาดยังไม่เป็นแฟนนะคะ ยังตามใจน้องต้นหอมสุดที่รักของเราขนาดนี้
ถ้าเป็นแฟน คงยอมให้บ้านให้รถเลยมั้งคะปื่นปื๊น5555
เอ.. แต่สงสัยนะ ว่าแมทอาจจะเป็นพระเอก? ดูจากชื่อเรื่องเหมือนพยายามให้อิฉันงงว่าใครคือพระเอกซะแล้ว
ชอบค่ะ รอมาต่ออีกนะคะ ตั้งใจเรียนด้วยน้า~
-
ต้นหอมน่ารักอ่ะ
อ่านแล้วชอบมากเลย
แล้วพี่ปืนอ่ะ
สนใจน้องแล้วอ่าดิเนี่ย
-
พี่ปืนก็แอบน่ารักนะเนี่ย :o8: :-[
-
ซึน อึน มึน เข้าไป พี่ปืน
น้องน่ารักขนาดนี้ ทำเป็นไม่สน ดี สักวันอย่ามาหลงรักต้นหอมแล้วกัน เชอะ :a14: :a14:
-
พี่ปืนแอบคิดไรกะต้นหอมป่ะเนี่ย>////<
อ้าวแมทไปไหนอ่ะไม่ดูแลเพื่อนเลย(-,-)
-
เริ่มไขว้เขวแล้วซิพี่ปืน
คิคิ
-
:z1: :z1: :z1: :z1:เริ่มใจอ่อนแล้วอะดิพี่ปืนก็น้องต้นหอมออกจะน่ารัก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
จะรออออออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ต้นหอมน่ารัก :z2:
-
แล้วบทนำมันคืออะไรรรรร
อ่านแล้วฟินไม่สุดกลัว น้องต้นหอม เสียใจ
-
พี่ปืนน่ารักกกก><
เวลาพี่ปืนพูดถึงน้องต้นหอมแล้ว
น้องดูน่าเอ็นดูจัง
อยากโดนต้นหอมกอดบ้างงงงงง
คนเขียนสู้ๆนะค่ะ^^-
-
ต้นหอมน่ารักอ่ะ พี่ปืนเริ่มใจอ่อนอ๊ะยัง
-
อรั้ยยยย>< น่ารักเกิ๊นนน ให้ตายสิแบบนี้รักตายเลย
แบ๋วๆ แต่ใครจะเปงพระเอกนะ แอบปลื้มพี่แมทด้วย
-
พี่ปืนก็ช่วยตามใจต้นหอมหน่อยสิครับ น้องเค้าออกจะน่ารัก :o8:
-
ต้นหอม ทำไมนารักอย่างี้เนี่ย :-[
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ รู้สึกว่าต้นหอมน่าฟาด เอ้ย น่ารักจังเลยยย :-[ ส่วนพี่ปืนค้าบบบจะซึนอีกนานไหมมม :3125:
-
เรื่องนี้ ริริ ก๊หายไปอีกเเล้วววววว เเง้ๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
สวัสดีทุกคนๆๆๆ สบายดีกันใช่ไหม
วันนี้มีเรื่องมาแจ้งนิดหน่อย ไม่มีอะไรมาก
แค่ไม่อยากให้ทุกคนรอแบบไม่มีจุดหมายปลาอยทาง
เลยจะมาบอกว่าจะอัฟนิยายวันไหน
อย่างที่หลายๆคนทราบว่าช่วงนี้ริริยุ่งมาก สัมมนาชิ้นใหญ่เพิ่งจบไป
แต่ยังเหลือรายงานที่ได้มาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาอีกสองงาน
อยากถ้าอาจารย์ว่า อาจารย์คิดว่าหนูว่าเหรอค่ะ???
คิดว่านอกจากเรียนแล้วหนูไม่ทำอย่างอื่นเหรอค่ะ หนูต้องแต่งนิยายนะ!!!
แต่นั้นแหละ เมื่องานได้มาเรื่อยๆ สอบมิดเทอมก็ชนไฟนอล ริริเลยไม่ค่อยว่า
แต่จะหาสองวันเพื่ออู้งานมาปั่นนิยายให้ทุกคนได้อ่าน
และเท่าที่ดูจากตารางงานแล้ว ริริคิดว่าอาจจะมาอัฟนิยายให้ได้วันที่ 23 หนึ่งเรื่อง
ยังไม่แน่ว่าเรื่องอะไร อาจจะ Pretty Boy หรือไม่ก็ Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย
ส่วนเรื่องที่สองจะเป็นวันที่ 26 เพราะวันที่ 23 ริริมีต้องไปหาข้อมมูลนอกสถานที่กับเพื่อนๆในกลุ่ม
จะพยายามมาลงให้ได้ตามเวลานี้นะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและ เม้นให้กำลังใจ
ทุกคอมเม้นต์นั้นเป็นกำลังใจที่สำคัญมากๆเลย รักทุกคนๆ กอดๆ เจอกันวันกำหนดการค่ะ
:กอด1:
:bye2:
-
รับทราบจ้า :z2:
-
เรารอเรื่องนี้อยู่เหมือนกันน๊า สู้ๆนะ :bye2: :bye2:
-
ได้แต่รอต่อไป ยังไงก้อจะรอ กะสิกๆ
-
ต้นหอมน่ารักอะ
-
รับเเซบคร้าบบบ
รอน้าๆๆๆ คิดถึงคุณริริ คิดถึงต้นหอม คิดถึงพี่ปืน :impress2:
มาต่อไวน้าค้า ^^
-
รอได้ค่า o13
-
จะรอค่ะ แต่อยากอ่านต้นหอมก่อนอ่ะ
-
:3059:
-
โอเคค่ะริริ ชอบทั้งสองเรื่องเลย รอได้ๆ ^_^
-
น้องต้นหอมน่ารักมากๆ
เมื่อไหร่ปืนจะชอบน้องต้นหอมสักที
-
มารอค่าาาาาาาาาาา :z2:
-
ต้นหอมน่ารักมากก พี่ปืนใจอ่อนเร็วๆสิค่ะ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 9
-Talk with me for just a while-
“แมทคิดว่าไง อนุญาตหรือเปล่า”
“อยากทำมากเหรอ”
ผมพยักหน้ารับรัวๆ หลังจากวันนั้นที่ผมไปเจอพี่ปืนที่สยามและได้ไปร่วมเต้นกับกลุ่มบีบอย หลังจากวันนั้นผมได้เจอกับสมาชิกอีกคนด้วยความบังเอิญ เพราะว่าเขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับผม และเขาก็ชวนให้ผมไปเข้าร่วมวงด้วย ซึ่งพอได้ยินผมก็รู้สึกตื่นเต้นมากๆ และอยากทำ ผมรักการเต้นอยู่แล้ว ตอนมัธยมปลายเคยจับกลุ่มเต้นกันกับเพื่อนในห้อง แต่จะออกแนวขำๆมากกว่า ไม่เคยไปเต้นอะไรที่ดูจริงจังแบบวันนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ปืนไม่เชื่อว่าผมทำได้ ผมคงไม่ใจกล้าหน้าด้านขนาดนั้นหรอก
และคงเป็นเพราะฟ้าลิขิตหรือเปล่าที่วันนั้นผมได้เจอพี่เขา
“นะๆ ให้ต้นหอมไปเต้นเถอะ สัญญาว่าจะโทรหาบ่อยๆและจะไม่กลับบ้านดึก มีอะไรจะรีบโทรหา โอเค” มัดมือชกเลยครับผม เดี๋ยวแมทไม่ยอม
หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตต้องผ่านการเห็นชอบจากแมทก่อนเสมอ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเป็นแบบนี้ รู้ตัวอีกทีมันก็กลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว แต่ดีเสียอีก เพราะแมทเป็นเหมือนพ่อและพี่ที่คอยให้คำปรึกษา บางทีผมก็ไม่อยากโทรไปรบกวนพ่อกับแม่เท่าไหร่ และอีกอย่าง การคุยกันทางโทรศัพท์มันก็ไม่สะดวกเท่าไหร่ สู้คุยต่อหน้าไม่ได้
“ตามใจแล้วกัน แล้วจะไปเต้นวันไหน”
“วันนี้”
“อืม เดี๋ยวไปส่งล่ะกัน ถ้าเลิกแล้วก็โทรจะไปรับ”
“แล้วเย็นนี้แมทไปไหนหรือเปล่า”
“กลับไปบ้านน่ะ งานยังไม่เสร็จ”
อย่างนั้นหรอกเหรอ มิน่าล่ะ สีหน้าถึงดูเครียดๆ นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้แมททำตัวโตกว่าอายุ เพราะต้องคอยดูแลผมและคอยช่วยงานที่บ้านและเรียนไปพร้อมกันๆ ทำให้ต้องมีความรับผิดชอบมากกว่าคนอื่น แต่เห็นอย่างนี้เถอะ บทจะเกเรก็ใช่ย่อย คุณลุงหรือพ่อของแมทนี่หัวเสียอยู่บ่อยครั้งเพราะแมทดื้อ...เงียบ
“เหนื่อยไหม” ผมถามด้วยความเป็นห่วง สองสามวันนี้นี้แมทกลับบ้านตลอด บางวันก็นอนที่บ้านใหญ่ บางวันก็กลับมานอนที่บ้านกับผม เหงานะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ผมถึงได้อยากไปร่วมทีมเต้นยังไงล่ะ อย่างน้อยก็ยังมีอะไรให้ทำ และเป็นสิ่งที่ผมชอบและถนัดด้วย
“นิดหน่อย ไม่ต้องห่วงหรอก” มีเก็กหน้านิ่ง น่าหมั่นไส้เสีนจริง
“จิ๊ ไปเรียนกันเถอะ จะสายแล้ว” ผมลุกขึ้นเดินนำแมทออกจากบ้าน วันนี้ผมจะได้ไปเต้นแล้ว ตื่นเต้นจัง ไม่รู้ว่าจะเข้ากับคนในวงได้หรือเปล่านะ
“รีบเหรอไง” แมทเดินตามมา แถมยังกวนประสาทผมอีก
“อืม รีบมาก เร็วๆด้วย!”
“ได้ เดี๋ยวจะเหยียบให้มิดเลย!”
“เฮ้ย! อย่านะ”
ผมพลาดแล้วล่ะ บ้าจริง!
----------
----------
“วันพรุ่งนี้จะมีกิจกรรม Join Arts แล้ว เราอยากทุกคนมารวมสนุกกันเยอะๆ คนใครที่ลงเล่นเกมส์กีฬาไว้ก็เตรียมตัวให้พร้อมนะ มีใครสงสัยอะไรอีกไหม” ประธานชั้นปีประกาศหน้าหอประชุม นักศึกษาตะโกนพูดคุยกันเสียงดัง
งานนี้ดูจะเป็นที่ถูกใจของใครหลายคน เนื่องจากเป็นงานที่รวมกันของคณะศิลป์ 5 คณะ อย่าง นิเทศศาสตร์ อักษรศาสตร์ จิตรกรรม สถาปัตยกรรม และดุริยางคศาสตร์ มาทำกิจกรรมรับน้องรวมกัน
“ฉันล่ะอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆจัง เด็กสถาปัตฯ อ๊ายย แค่คิดก็ฟินแล้ว” ไข่ดาวพูดกับปลาและแชมป์แล้วทำหน้าเพ้อฟัน
“ให้มันน้อยๆหน่อย เรื่องผู้ชายนี่ไม่ได้เลยพวกแกเนี่ย” อาร์มหันไปแขวะใส่สามสาว ต้องสามสาวนะ ฮ่าๆๆ แต่มีเหรอที่คนอย่าไข่ดาวจะสน กลับสะบัดผมบ๊อบที่เพิ่งไปตัดมาใส่อีกต่างหาก
“ทำไม มีปัญหาหรือไงไอ้อาร์ม”
“ไม่มีหรอก ตามสบายเถอะ”
ผมส่ายหัวอย่างระอา วันๆไม่เคยจะคุยกันดีๆหรอกพวกนี้ เถียงกันกัดกันเสียมากกว่า แต่ไม่เคยด่าหรือทะเลาะกันจริงๆจังๆหรอก เหมือนแค่หยอกกันเล่นเท่านั้น
“อ้าวไอ้ราม เดี๋ยวนี้หายหัวนะมึง” ก้านเอ่ยทักรามที่เดินมานั่งเก้าอี้ด้านหน้าผม เขามองหน้าผม ผมเลยยิ้มให้ แต่เขากลับไม่ยิ้มตอบ อะไรกันเนี่ย ทำไมรอบข้างผมถึงมีแต่ผู้ชายเย็นชา แมทคง พี่ปืนคน บ้านหนูขั้วโลกเหนือหรือไงกันคนพวกนี้
พูดถึงพี่ปืน...งานวันพรุ่งนี้ผมจะได้เจอพี่ปืนหรือเปล่านะ ขอให้ได้เจอทีเถอะ ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอพี่ปืนอีกเลย ทั้งๆที่ดูเหมือนทุกอย่างกำลังไปได้ดี ผมได้ใกล้ชิดพี่ปืนมากขึ้น แต่แล้วมันก็ไม่ใช่
“วันนี้ซ้อมด้วยพวกมึง อย่าต้องให้ตาม” รามคาดโทษก้านกันอาร์ม ที่คงโดดซ้อมฟุตบอลเมื่อวาน เพราะนัดสาวไปเที่ยว
“เออ กูรู้หรอกน่า” ก้านโวย
“หึหึ รู้ตายห่าล่ะ” รามมองด้วยสายตาเหยียดๆ
“เดี๋ยวกูไปช้าหน่อย อาจารย์เรียกพบว่ะ” อาร์มบอก เห็นว่าในประวัติมีข้อผิดพลาดอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ
“วันนั้นฉันเห็นนายไปเต้นอยู่ที่สยาม” รามถามผม น่าแปลก ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะคุยกับผมเลย
“งั้นเหรอ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรแหะ มันเกร็งๆด้วยแหละเวลาอยู่ต่อหน้ารามอ่ะ
“เต้นเก่งนี้ แต่วันนั้นนายดูเกร็งๆนะ”
“อ่อ นิดหน่อยน่ะ พอดีไม่ได้เต้นนานแล้ว”
วันนั้นมันสุดวิสัยจริงๆ เพราะอยากให้พี่ปืนเห็นว่าผมทำได้ ไม่ได้โม้ ผมเก่ง เลยเกิดอาการเกร็งบวกกับผมไมได้เต้นมาเป็นปีเลยติดขัดไปบ้าง แม้ว่าบางคนจะดูไม่ออกก็เถอะ
“งั้นก็ดีเลย นายช่วยไปเต้นโชว์เปิดงานวันพรุ่งนี้ทีนะ ขอบใจมาก” พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมอึ้งไปนาน
“เฮ้! ได้ไงกัน ฉันไม่ทำนะ” ผมโวยวายตามหลัง แต่มันไม่ทันแล้ว
“ทำใจซะต้นหอม นายตกเป็นเหยื่อไอ้รามแล้วล่ะ” ก้านตบไหล่ผมเบาๆ
ผมถึงกับถอนหายใจพรืดออกมา ไอ้เรื่องเต้นไม่เท่าไหร่หรอกถ้าเต้นหลายคนอ่ะนะ แต่นี้ผมต้องเต้นคนเดียว แถมวันพรุ่งนี้แล้วด้วย ผมจะไปเตรียมตัวทันได้ยังไงกัน บ้าชะมัดเลย ผมเหมือนถูกรังแกเลยอ่ะ T^T
“ต้นหอมเต้นเป็นด้วยเหรอ เต้นอะไรอ่ะ” ปลายื่นหน้ามาถาม
“ก็เต้นบีบอยฮิปฮอปอะไรประมาณนั้นอ่ะ”
“จริงเหรอ/ เจ๋งอ่ะ” เพื่อนๆในกลุ่มอุทานเสียงดัง ทำหน้าราวกับว่ามันเป็นเรื่องแปลกประหลาดมากๆที่คนอย่างผมจะเต้นเป็น
“ตกใจกันทำไม ทุกคนยังโอเคนะ” ผมถาม
“โอเคเว้ย แค่ส่งสัยว่าผมแห้งอย่างนี้เต้นบีบอยได้ด้วยเหรอ” ก้านแซว
“ได้ล่ะกัน” ไม่ค่อยจะดูถูกกันเลยพวกนี้ อย่างผมนี่ไม่เหมาะจะเต้นเหรอไง
“ไม่คิดว่าจะแมนขนาดนี้นะเนี่ย” แชมป์ทำตาโตใส่ผม แต่ประโยคเมื่อกี้มันทะแม่งๆอยู่น่า
“อยากเห็นอ่ะ” ปลาเขย่าแขมผมแบบอ้อนๆ
“นั่นดิ เต้นให้ดูหน่อต้นหอม” ไข่ดาวเอ่ยสนับสนุน
“อย่าเลย อายเขา” ถึงผมจะชอบเต้นแต่ผมก็ไม่ได้หน้าด้านนะครับ ที่อยู่ดีๆก็จะให้ลุกขึ้นเต้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยได้โดยไม่รู้สึกอะไร
“โห้ย อยากดูอ่ะ” ไข่ดาวทำหน้ายู่ใส่ผม
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้ดู สู้เขานะเพื่อน” อาร์มยกนิ้วโป้งให้ผม บอกให้ผมพยายาม
งานเข้าแล้วต้นหอมเอ้ยยย
---------
---------
“อ๊ะ ขอโทษครับ” ผมเอ่ยขอโทษคนที่เดินชน เดินชนไม่เท่าไหร่ แต่ผมดันทำชานมหกใส่เขาเต็มๆนี่สิ
“นายมันซุ่มซ่าม”
เสียงนี้มัน!!!
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น สายตาสบกับดวงตาเรียวสีดำสนิทที่สามารถสะกดผมได้ทุกครั้ง...พี่ปืน
“เวรเอ้ย!”พี่ปืนสบถออกมา ผมนี่ถึงกับสะดุ้งโหยง โดนโกรธแน่ๆเลย
“ผมขอโทษครับ ผมยกมือขึ้นไหว้เป็นการขอโทษ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์
“จะยืนบื้ออีกนานไหม” เสียงเข้มเรียกผมออกจากภวังค์
“ผม..ขอโทษ”
“รับผิดชอบการกระทำของนายเดี๋ยวนี้!” สิ้งสุดคำสั่งผมก็ดึงแขนพี่ปืนเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที แต่ด้วยความที่พื่ปืนตัวใหญ่กว่าผมมากๆ มันเลยค่อนข้างจะทุลักทุเลมากกับการลากคนตัวโตให้เดินตามแบบนี้
“พี่ถอดเสื้อออกมาก่อนเดี๋ยวผมจะทำความสะอาดให้” ผมบอกเสียงอ่อย ไม่กล้าเงยหน้ามองพี่ปืน ถึงจะชอบมาก แต่เวลาพี่ปืนทำหน้าดุมันก็น่ากลัวมากเช่นกันนะ ไม่เป็นผมทุกคนไม่เข้าใจหรอก
“ให้ไวด้วย” เสียงติดจะหงุดหงิดแต่ก็ยอมถอดเสื้อนักศึกษาออกให้ผม
ให้ตายสิ ซิกแพคนั่น ไม่ๆ ผมต้องไม่มอง โรคจิตชะมัดเลยผม ใจผมนี่เต้นแรงมากกับอีแค่เห็นร่างกายที่สวยงามของพี่ปืน
ผมรีบลงมือซักเสื้อพี่ปืนด้วยความเร็ว พี่ปืนก็ยืนกอดอกมองผมอยู่ใกล้ๆ มันเหมือนผมถูกจ้องตลอดเวลาจนเกร็งไปทั้งตัว เมื่อซักเสร็จแล้วผมก็บอกให้พี่ปืนรอเดี๋ยว เพราะตึกข้างๆเป็นตึกของคณะการจัดการ ผมถือเสื้อไปขอใช้ห้องซักรีด รุ่นพี่ก็ใจดีให้ผมเข้าไปใช้ ผมเร่งมือรีดเสื้อพี่ปืนให้เสร็จอย่างว่องไว แล้วก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องน้ำ
“นี่ครับเสื้อ”
ผมยื่นเสื้อให้พี่ปืน พี่ปืนรับไปใส่ ผมถอนหายใจเบาๆด้วยความโล่งออก อย่างน้อยๆผมก็แก้ไขปัญหาได้แล้วกัน
“ทีหลังเดินมองทางหน่อย เพราะอาจไม่ใช่ฉันที่โชคร้าย แต่อาจเป็นนายเองที่จะเจ็บตัวเพราะความซุ่มซ่ามบ้าๆของนาย”
“...” ผมกับอึ้ง พูดไม่ออก ถึงแม้ว่าพี่ปืนจะเดินจากไปแล้วก็ตาม
พี่เขา...เป็นห่วงผมงั้นเหรอ ใช่ไหม ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมยิ้มแก้มปริ ยิ้มแบบหุบไม่ได้ ระหว่างทางที่ผมเดินกลับไปซื้อชานมอีกแก้วไปให้แมท เจอใครที่รู้จักผมก็ยิ้มให้เขาหมด แย่จริงๆเลยผม แค่นี้ก็มีความสุขจนห้ามใจไม่อยู่แล้ว
“ทำไมไปนาน” แมทถามทันทีที่ผมไปถึง ยังไม่ทันได้นั่งลงเลยด้วยซ้ำ
“เกิดเหตุนิดหน่อย” ผมตอบแล้วก็ยื่นแก้วชานมให้แมท
“เกิดอะไร?”
“เอ่อ...” จะเล่าดีหรือเปล่านะ
“เล่ามา”
“ก็...” แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แมทฟัง แมทฟังแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร อันที่จริงมันก็ไม่ได้เป็นความลับอะไรหรอก เพียงแค่ผมขี้เกียจเล่าเท่านั้นเอง อีกอย่าง ก่อนหน้านี้เวลาผมเล่าเรื่องพี่ปืน แมทก็จะว่าว่าผมน่ะเพ้อเจ้อ บ้าบอ ผมเลยไม่ค่อยอยากจะเล่าเรื่องพี่ปืนไง
ถึงปากจะบอกว่าตามใจผมถ้าผมจะชอบพี่ปืน แต่เอาเข้าจริงก็ยังเป็นหวงผมเกินไปอยู่ดีนั่นแหละ
“ทีหลังก็ระวังตัวหน่อย อย่าซุ่มซ่ามให้ต้องเป็นห่วงมากนัก” แมทเอ็ดผมเบาๆ
“รู้แล้วน่า คราวหน้าจะระวังก็แล้วกัน” ผมบอกอย่างอ้อนๆ
ใช่ว่าอยากจะซุ่มซ่ามซะเมื่อไหร่ คนมันจะซุ่มซ่าม ห้ามได้ที่ไหนกันล่ะ จริงไหม
พอได้เวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายผมกับแมทก็แยกย้ายกันไปเรียน จนเลิกเรียนผมไปนั่งรอแมทที่คณะ แรกๆที่มานั่งรอแมทที่คณะวิศวะฯ บอกได้คำเดียวว่า...นรกมาก มองไปทางไหนก็เจอแต่มนุษย์ที่ชอบโหวกเหวกโวยวาย เอ่ยแซวชาวบ้านได้อย่างหน้าไม่อาย แล้วไอ้ชาวบ้านที่พูดถึงนั้นก็คือผมไง
ถึงได้บอกว่ามันนรกไงล่ะ เพราะผมไม่ชอบมากๆถ้ามีคนมาแซว
แต่ผ่านไปซักสามสี่วันก็ดีขึ้น แต่ที่ดีขึ้นเพราะแมท ไม่รู้ไปจัดการอีท่าไหน ถึงได้ไม่ค่อยมีคนเดินมาแซวมาชวนผมคุยระหว่างรอแมทเท่าไหร่
ผมก้มดูนาฬิกา เลยมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่แมทยังไม่ลงมาเลย ทำไววันนี้เลิกเรียนช้าจังนะ อ๊ะ! นั่นไง มาแล้ว
“ช้าอ่ะ” ผมบ่นหน้างอ ไม่ชอบการรอคอยเท่าไหร่
“ติดสอบย่อย”
“ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงแหน่ะ”
“ขี้บ่น จะไปเต้นไหมหะ เดินนำไปที่รถก่อนเลย เดี๋ยวเอาของไปให้เพื่อนก่อน”
“ไม่เอา ไปด้วยกัน” ผมบอก แล้วก็นั่งลงรอตามเดิม แมทขยี้หัวผมแรงๆก่อนจะเดินหัวเราะไปหาเพื่อนที่อยู่ไม่ไกลนัก ไม่นานแมทก็เดินกลับมา
เราแวะหาอะไรกินนิดหน่อยก่อนจะขับรถมาส่งผมที่ป้ายรถเมล์ เพราะถ้าเลยไปส่งอีกหน่อยมันจะเลยยูเทริน แล้วข้างหน้ากว่าจะเจออยู่เทรินอีกก็ไกลมาก ผมเลยให้แมทส่งที่หน้าป้ายรถเมล์ใกล้กับสถานที่ที่ผมนัดเพื่อนไว้
“เสร็จแล้วโทรมา”
“ครับผม ขับรถดีๆนะ”
ผมโบกมือลาแมท พอแมทขับออกไป ผมก็เดินไปยังสถานที่ที่จะไปเต้นกับเพื่อนใหม่ เดินตรงไปนิดเดียวก็เจอซัน เพื่อนใหม่ที่ชวนผมมาเข้าทีมนั่นแหละ โบกมือเรียกผมอยู่
“เฮ้! ทางนี้ๆ” ผมเร่งฝีเท้านิดหน่อยก่อนจะเดินไปหาคนที่ยืนรออยู่
“สวัสดี รอนานไหม โทษทีนะ” ผมเอ่ยขอโทษซันที่มาช้า
“ไม่นานหรอก ไปกันเถอะ”
“อืม”
ผมเดินตามซันไปเรื่อยๆ ก็มาถึงบริเวณลานกว้างริมเขื่อน ด้านล่างเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนเย็นแบบนี้บรรยากาศดีใช่ย่อย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปพระอาทิตย์ดวงกลมสีแดงอมส้ม เสียดายที่ไม่ได้หิวกล้องตัวใหญ่มาก ไว้วันหลังแล้วกัน
“ทุกคน นี่สมาชิกใหม่ของเรา ต้นหอม”
“เฮ้ หวัดดี น่ารักนี่หว่า”
“กุชื่อโน ยินดีที่ได้รู้จัก”
ผมและเพื่อนของซันทำความรู้จักกันสักพัก แต่ละคนดูเฮฮาและดูเป็นกันเองดี ทีแรกผมแอบกลัวนะ กลัวว่าจะมีคนไม่ยอมรับอะไรแบบนั้น แต่ก็ผิดคาด ทุกคนดีกับผมมากๆ
จากนั้นทุกคนจะให้ผมออกไปเต้นโชว์ในฐานะสมาชิกใหม่ เหมือนเป็นธรรมเนียมที่ต้องทำ เมื่อออกไปเต้นกลางวงเสร็จ ทุกคนก็ปรบมือแล้วก็ยกนิ้วโป้งให้ผม หลังจากนั้นแต่ละคนก็เริ่มออกสเต็ปวาดลวดลายกันอย่างไม่ออม ไม่มีกั๊กกันเลยทีเดียว ผมได้เทคนิคการเต้นมาเยอะมาก เอาเข้าจริงผมกลายเป็นคนที่เต้นไม่เก่งไปเลยเมื่อเทียบกับทุกคนที่นี่
“เป็นไง สนุกไหม” ซันยื่นขวดน้ำให้ผม ผมรับมาเปิดดื่มด้วยความกระหาย ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ขอบปูนริมเขื่อน ลมยามเย็นพัดผ่านทำให้รู้สึกสบายขึ้น
“สนุกมาก ขอบใจนะ” ผมยิ้มให้ซัน ถ้าเขาไม่เข้ามาชวนผม ผมก็คงไม่ได้มาทำในสิ่งที่ตัวเองรักอย่างนี้หรอก
“เรื่องเล็ก เรามันหัวอกเดียวกัน” ผมจ้องหน้าซัน เราต่างคนต่างเงียบ ไม่พูดอะไร แววตาของซันนั้นเหมือนมีอะไรที่คล้ายผม เขายิ้มมุมปากนิดหนึ่งก่อนจะเดินกลับไปหาเพื่อน
“หัวอกเดียวกันงั้นเหรอ”
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าสีส้ม บางทีคนเราก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากหรอก แค่ความสุขเล็กๆน้อยๆในแต่ล่ะวัน ผมว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วนะสำหรับชีวิตหนึ่งชีวิตน่ะ
ฟิ้ววว
อยู่ดีๆก็มีลมหอบใหญ่พัดมา ทำให้หมวกที่ผมใส่อยู่ปลิวออกจากหัว ผมวิ่งตามไปเก็บเพราะมันไม่ใช่ของผม แต่เป็นเพื่อนของซันให้ยืม ตอนที่ผมวิ่งตามไปเก็บอยู่นั้น ขาผมชะงักเมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้า คนที่เก็บหมวกได้
“หึ นี่มันคงเป็นตัวตนของนายสินะ” พี่ปืนแกว่งหมวกในมือไปมา
“อะไรครับ”
“ก็ซุ่มซ่ามไม่มีใครเกินไง อ่ะเอาไป” พี่ปืนโยนหมวกมาให้ผม ผมรับไว้ก่อนจะสวมลงบนหัว
“ผมเปล่าซักหน่อย ลมมันพัดเองต่างหาก ผมไม่ได้สั่งมันสักหน่อย”
“งั้นเหรอ” พี่ปืนยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ
“แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่” ผมถาม ตามองกล้องตัวโตที่คอพี่ปืน สงสัยมาถ่ายรูป
“ฉันจำเป็นต้องตอบนายด้วยเหรอ”
“ผมก็แค่ถาม ตอบหน่อยไม่ได้เหรอครับ”ผมเดินเข้าไปหาพี่ปืนใกล้กว่านี้นิดหนึ่ง แต่พี่ปืนกลับเดินหนีไปนั่งที่ม้านั่ง ผมเลยเดินตามไปนั่ง
“แล้วนายมาทำอะไร” พี่ปืนไม่ตอบแต่ถามผมแทน
“ผมมาเต้นกับเพื่อน” ผมชี้นิ้วไปทางกลุ่มเพื่อนที่เต้นอยู่ไม่ไกลนัก
“กลุ่มเมื่อวันนั้น?”
“ครับ พอดีเขามาชวนผมให้มาเต้นด้วยกัน ผมชอบก็เลยตอบตกลง”
“...”
“เรื่องนี้พี่ห้ามบอกใครนะ เป็นความลับ” ผมหันหน้าไปพูดกับพี่ปืนอย่างจริงจัง
“แล้วทำไมฉันต้องเอาไปพูดด้วย อีกอย่างฉันไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องที่เป็นความลับตรงไหน” พี่ปืนพูดอย่างไม่ใส่ใจ ยกกล้องถ่ายรูปไปเรื่อยๆแทน
“เป็นความลับสิครับ ถ้าพ่อผมรู้ ผมคงจะไม่ได้เต้นอีก” ผมก้มหน้าบีบมือตัวเองแน่น ก่อนจะเงยหน้ามองพี่ปืน
พี่ปืนลดกล้องลงก่อนจะหันมามองผมนิ่งๆ
“พ่อผมน่ะ ไม่ชอบให้ผมเต้น ไม่รู้ทำไม ผมเคยถามเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้คำตอบ”
“...”
“แต่ผมรักมันมากนะ ทุกครั้งที่ผมเต้น ผมจะรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยและก็รู้สึกผ่อนคลาย” กลายเป็นผมที่พูดพล่ามอยู่คนเดียว แต่ดีแล้วล่ะ เหมือนผมได้ระบายความรู้สึกยังไงไม่รู้ แล้วก็รู้สึกดีที่คนรับฟังเป็นพี่ปืน
“ชอบก็ทำไป ไม่ต้องแคร์อะไรให้มากนัก”
ผมหันไปมองพี่ปืนอย่างอึ้งๆ อย่าบอกนะว่าปลอบใจผม ผมยิ้มให้พี่ปืนกว้างๆ แต่พี่เขากลับเบือนหน้าหนี ทำเป็นยกกล้องขึ้นถ่ายภาพคนที่วิ่งออกกำลังกายแถวๆนี้
“นี่พี่ปืน” ผมสะกิดพี่ปืนเบาๆให้หันมาสนใจผมบ้าง
“อะไร”
“ถ่ายรูปผมบ้างสิ” ผมบอก ผมชอบถ่ายรูปนะ แต่ไม่ชอบถ่ายเองจากโทรศัพท์เท่าไหร่ มันได้ภาพแค่ไม่กี่มุม ผมเลยไม่ชอบ
“เรื่อง...ฉันไม่ถ่ายนายหรอก นายหน้าตาไม่ดี” แล้วพี่ปืนก็เดินหนีผมไปเลย
อะไรกัน ผมออกจะหน้าตาดี ถ่ายให้หน่อยก็ไม่ได้ คนใจดำ
(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/394921_526419690725909_1574549453_n.jpg)
-
ทุกคนนน เค้าขอโทษนะ ทั้งที่บอกไว้ว่าจะมาวันที่ 23
แต่ก็ผิดนัด เมื่อวานริริกลับมาถึงหอตอนสี่ทุ่มกว่าๆ
แล้วมันก็เพลียมากหาข้าวกินเสร็จถึงห้องก็หลับเลย
ไม่ทันได้นึกอะไรทั้งนั้น แทบจะลืมวันลืมปี
วันนี้ก็สอบตัวใหญ่อีกเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา ไม่โกรธเค้านะ :sad4:
นึกขึ้นได้ตอนเข้านี่แบบ ตายห่าล่ะ นิยายกุ T^T
ไปดีกว่า อ่าจเจอคำผิดบอกด้วยนะคะ ไม่ไหวแล้ว ขอตัวไปนอนก่อน
ขอบคุณทุกคนที่รอนะคะ
กอดๆ :กอด1:
-
จ้า เเค่มาต่อให้ก๊ขอบคุณมากๆละ : 222222: : 222222:
-
พี่ปืนท่าจะตาบอด น้องออกจะน่ารัก เชอะๆ
:pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิฉันรู้นะคะว่าที่คุณปืนเบือนหน้าหนีเพราะฉันใด หึหึหึหึ รอยยิ้มน้องน่ารักไปอะดิ้ๆๆ
แต่เราว่า แมทเป็นพระเอกแหงเลย (หรือเปล่า)
-
อั้ยยยยะ น่ารักงะ ขอสามพีได้มิ 555++
-
โห!ปืนไรอะปากแข็งชะมัดเลยต้นหอมน่ารักจะตาย
>มาช้ายังดีกว่าไม่มานะก๊าบ<
>รอตอนต่อไป<
-
เดินหนี ?
-
พี่ปืนปากไม่ตรงกับใจเลยนะ
น้องน่ารักจะตาย
ว่าแต่เดี๋ยวนี้คู่นี้เจอกันบ่อยขึ้นนะ
เริ่มคุยกันเยอะขึ้นด้วย
พี่ปืนจะได้ชอบน้องเร็วๆ
-
น้องต้นหอมได้คุยกับปืนเยอะขึ้นแล้ว
เมื่อไหร่ปืนจะชอบน้องต้นหอมสักทีนะ
อยากรู้แมทจะมีคู่ไหมอะ
-
ต้นหอมเลิกขี้อายแล้วหรอ
อยากให้ขี้อายเหมือนเดิมนะ ดูใสๆแบ๊วๆ น่ารักมากกกก :-[
-
ดีจัง ต้นหอมเลยกล้าขึ้น ทุกอย่างเลย
น่ารักดี พี่ปืน เริ่มเห็นน้องน่ารักแล้วดิ
-
ต้นหอมน่ารักอ่ะ พี่ปืนไม่ถ่ายเพราะหน้าตาไม่ดีหรือว่าแอบถ่ายคนหน้าตาไม่ดีไปแล้วหรือเปล่า :z1:
-
ปืนก็ถ่ายคนน่ารักหน่อยไม่ได้เหรอไงนะ เล่นตัวจัง
-
น้องต้นหอม ผิวสีชมพู สวยอ่ะ
-
:z13:
-
พี่ปืนเย็นชาจริงงงงงงงง
อ่อนๆให้ต้นหอมหน่อยสิ
น้องออกจะน่ารักนะ เดี๋ยวมีคนแย่งไปหรอก
-
อิพี่ปืนเริ่มมีใจให้รึป่าวเนี่ย
ทำเป็นพูดดีว่าไม่น่ารักแต่จริงๆๆ
แล้วน่ารักมากใช่ม๊าาาาาาาถึงกับเดินหนีเลย :z2:
-
:L2: :L2:
-
อยากเอาคีมมาง้างปากพี่ปืนน :z3:
จะซึนเอาถ้วยโอลิมปิกเหรอออ :เฮ้อ:แต่ยังไงก็รอต่อปายย
-
น้องต้นหอมแอบดื้อนะ ฮ่าๆๆ
ชอบต้นหอมเวลาอยู่กับแมทนะค่ะ
ให้อารมณืพี่น้องมาก
ส่วนกับพี่ปืนนี่ ก๊าวใจเวลาเขาอยู่ด้วยกัน><
-
ปากอย่างใจอย่างนี่หว่าา
ต้นหอมน่ารัก กรี๊ดดด ! :o8:
-
พี่ปืน แอบถ่ายรูปน้องช่ายป่ะล่ะ
-
ขอบคุณคะ :L2:
-
ต้นหอมมมมมม น่ารักอะไรอย่างนี้
พี่ปืนนนนน ชอบน้องเร็วๆดิ :laugh:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:z2: :t3:
-
แมทไม่ได้แอบรักต้นหอมใช่ไหม ไม่อยากให้ แมท ดราม่า
-
อะแหะ น่ารักจังเลย อ่านแล้วฟินจังเลย น้องต้นหอมใสมาก ธรรมชาติๆ แต่ก็ติดเอาแต่ใจ(เพราแมทแหละตามใจ) แต่น้องก็เป็นเด็กดี o13
-
น่ารัก ต้นหอมน่ารักจริงๆ อ่านแล้วอมยิ้ม555
พี่ปืนนี่ทำซึน5555 เพิ่งเช้ามาอ่าน สนุกมากค่า
สู้ๆนะคะ :L2:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 10
-I only think about you-
หนึ่ง สอง สามแอนด์สี่ ห้า หก เจ็ด แอนด์แปด ไขว้ขา วาดแขนซ้ายพร้อมบิดตัว และ...
“ทำอะไรน่ะ”
ผมหยุดเต้น หันไปมองแมทที่เดินตรงเข้ามาในห้องนั่งเล่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาหนานุ่ม เมื่อตอนเย็นแมทไปรับผมก่อนจะพากลับมาบ้านก่อนจะออกไปอีกครั้ง และก็เพิ่งจะกลับมาตอน 5 ทุ่มกว่าๆนี่แหละ ผมมองแมทที่หลับตาเอามือนวดขมับด้วยท่าทีเหนื่อยล้าแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้
ผมเดินเข้าครัว ชงน้ำแดงใส่โซดาแก้วโตและหยิบแคนตาลูปที่ผมปอกไว้จานแช่ไว้ในตู้เย็นออกมา เหนื่อยๆแบบนี้ ได้อะไรเย็นๆหวานๆสักหน่อยคงทำให้รู้สึกดีขึ้น
“แมทดื่มน้ำก่อน กินนี่ด้วย” ผมแตะแขนแมทให้รู้สึกตัว ยื่นแก้วน้ำส่งให้แมท
“ขอบใจ” แมทรับแก้วน้ำแดงไปดื่มทีเดียวค่อนแก้ว ผมหยิบส้อมจิ้มแคนตาลูปจขึ้นจ่อที่ปากแมท แมทมองอย่างชั่งใจก่อนจะอ้าปากรับแคนตาลูปที่ผมป้อน
“หวานไหม” ผมถาม
“อืม” แมทแย่งส้อมไปจิ้มกินเอง ผมมองแมทแล้วก็ยิ้มออกมา บางทีเขาก็ยังไม่โตเท่าไหร่หรอก
ผมปล่อยให้แมทนั่งกินแคนตาลูป ส่วนตัวเองก็ลุกขึ้นไปซ้อมเต้นต่อ ผมเลือกเพลงง่ายๆที่จังหวะบีทแรงหน่อยแต่ไม่หนักมากนัก ท่าเต้นก็คิดเองบ้าง แกะจากคลิปบ้าง ปกติผมชอบคิดท่าเองแต่เวลานี้ไม่ทันแล้วครับ พรุ่งนี้ผมต้องออกไปโชว์แล้ว นี่ยังหวั่นใจอยู่เลยว่าจะทำท่าได้ไหม ถ้าไม่ได้ผมก็คงต้องโชว์เต้นสดเอาล่ะครับ
“กินข้าวยัง” แมทถามขึ้น พอดีกับเพลงที่จบลง
“กินแล้ว แมทล่ะ กินอะไรมาหรือยัง” ผมถามด้วยความเป็นห่วง เหลือบตาไปมองจานที่ตอนนี้ว่างเปล่า ไม่ใช่น้อยๆเลยนะแคนตาลูปที่ผมปอกไว้นะ หนึ่งลูกเลยนะนั่น
“กินแล้วเมื่อตอนหกโมงเย็น แต่ตอนนี้หิวอีกแล้ว” แมทเอามือลูบท้องตัวเองเพื่อบอกว่าเขาหิวจริงๆ ผมมองแมทขำๆเลยได้สายตาดุๆส่งมา โธ่เอ้ย! แค่นี้ไม่กลัวหรอก ดุกว่านี้ก็เคยเจอมาแล้ว จะใครซะอีกล่ะ ก็พี่ปืนไง ร้ายนั้นตาดุมาก แต่ก็มีเสน่ห์มากๆเช่นกัน >_<
“จะกินอะไรไหมล่ะ เดี๋ยวทำให้”
“อืม ได้ก็ดี” พูดเหมือนไม่ใส่ใจเท่าไหร่
จะให้ทำให้ก็บอกมาเถอะพ่อคุณเอ้ย เก็กชะมัดเลยให้ตายสิ เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจไม่ทำให้ซะเลยนิ
“จะกินอะไรล่ะ ข้าวหรืออย่างอื่น” ผมเดินเข้าครัว แมทก็ลุกเดินตามเข้ามาด้วย
“อะไรก็ได้ ทำมาเถอะ”
ผมมองแมทที่นั่งลงที่เคาร์เตอร์แล้วฟุบหน้าลง คงเหนื่อยมากสินะ ผมละสายตาจากแมท เปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรบ้างที่พอจะทำอาหารมื้อดึกให้แมทได้บ้าง เมื่อค้นของในตู้เย็นออกมาดูแล้ว ผมก็ตัดสินใจว่าจะทำราเมนให้แมทกิน กินอะไรร้อนๆก่อนนอนนี่มันสวรรค์น้อยๆเลยล่ะ เพราะมันจะทำให้หลับสบายและก็อุ่นท้องด้วย ที่สำคัญคือผมอยากกินเองด้วยแหละ แต่ถ้าจะให้ทำกินคนเดียวก็ขี้เกียจทำ
มันต่างกันนะ เวลาที่ทำอาหารให้ตัวเองกินกับทำใหคนอื่นกิน ความกระตือรือร้นมันต่างกัน อารมณ์แบบถ้ากินเองก็กินอะไรก็ได้ที่ไม่ยุ่งยาก แต่ถ้าทำให้คนอื่นนี่ต้องคิดนะว่าจะทำอะไรดี คนกินจะกินรสชาติแบบไหน จะคิดเยอะกว่าเป็นสองเท่าได้
ผมจัดการลงมือทำราเมนสำหรับมื้อดึก มีเครื่องอะไรผมจับใส่หมด จนสุดท้ายก็ได้ราเมนชามโตสองชามที่เต็มไปด้วยเครื่องเช่นกุ้ง ปลาหมึก หมูเด้ง เกี้ยว ลูกชิ้นและอีกสารพัด ที่ขาดไม่ได้เลยคือผัก เดี๋ยวได้รับสารอาหารไม่เต็มที่ พวกผมกำลังโตนะ ต้องเข้าใจ อิอิ
“อะ กินซะ”
ผมวางชามราเมนลงตรงหน้าแมท แมทยืนตัวขึ้นก่อนจะลงมือกิน เราสองคนกินไปคุยกันไป แมทก็ถามเรื่องที่ผมไม่เข้าทีมเต้นว่าเป็นยังไงบ้าง ผมก็เล่าให้แมทฟัง รวมไปถึงตอนที่เจอกับพี่ปืนด้วย แมทก็รับฟังไม่แย้งหรือทำสีหน้าอะไร ต่างจากก่อนหน้านี้เวลาเล่าเรื่องพี่ปืน แมทจะทำหน้าเหมือนมีอะไรขัดใจสักอย่าง
พอกินเสร็จผมนั่งให้อาหารย่อยแปบหนึ่งแล้วก็ลุกขึ้นซ้อมต่อ ส่วนแมทก็แยกไปอาบน้ำบนห้อง ผมซ้อมอีกห้ารอบก็ขึ้นไปอาบน้ำนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้งานเริ่มตั้งแต่เก้าโมงเช้า ผมต้องไปก่อน แมทเองก็บอกว่าจะไปส่งผมก็เบาใจ เพราะปกติวันพุธ ผมและแมทจะมีเรียนบ่าย
----------
----------
“ทางนี้ต้นหอม มาเตรียมตัวเร็ว” เพื่อนในคณะที่เป็นประธานฝ่ายกิจกรรมชื่อว่าปิ้งกวักมือเรียกผม ผมเดินตรงไปหาก่อนจะโดนเธอลากไปนั่งให้รุ่นพี่จับแต่งหน้า
เอ่อ...แต่งทำไม ผมแค่เต้นนะ ไม่ได้แสดงอะไรสักหน่อย
“ไม่ต้องแต่งก็ได้มั้ง” ผมบอก
“ไม่ได้ๆ นิดหนึ่งก็ยังดี เนี่ยนะ กรีดตาสักหน่อยเวลาเต้นจะได้ดูเฉี่ยวๆไง”
มันเกี่ยวกันเหรอครับ??
ผมที่ยังคงงงกับคำพูดของปิ้ง ถูกพี่ผู้หญิงคนหนึ่งละเลงหน้าให้ ก็แค่ลงแป้งแล้วก็ทาลิปมันที่เปลี่ยนสีเป็นสีชมพูนิดหน่อยแต่ไม่ได้มาก ตามด้วยกรีดอายไลเนอร์เส้นเล็กๆชิดติดขอบตา
“หน้าน้องเนียนมากจนพี่อิจฉา ผิวก็ดีมากๆเลย มีเคล็ดลับอะไรบอกพี่บ้างสิ” พี่ที่แต่งหน้าให้ผมเอ่ยถามตาเป็นประกาย
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ ก็มีทาครีมบ้างทั่วไป” ผมบอกไปตามความจริง
“จริงเหรอ น่าอิจฉาจังนะ”
“ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยวพี่ไปแต่งหน้าให้คนอื่นก่อน อย่าเพิ่งไปไหนนะ เดี๋ยวต้องทำผมต่อ” พี่เขาพูดยิ้มๆก่อนจะลุกไปแต่งหน้าให้คนอื่นต่อ
“เฮ้ย! ต้นหอม” เสียงอาร์มเรียกผมดังทั่วบริเวณ
“ไงอาร์ม หวัดดีทุกคน”
มากับครบเลยครับ อาร์ม ก้าน ไข่ดาว ปลา แชมป์ แล้วก็พวงรามมาด้วยอีกคน สี่สาวมองหน้าผมก่อนจะทำตาโตอ้าปากเหมือนตกตะลึง
“ต้นหอม! สวยอ่ะ” ไข่ดาวพุ่งเข้ามาจับหน้าผมหันซ้ายหันขวาไปมา ราวกับกำลังสำรวจสินค้างั้นแหละ
“น่ารักจัง แต่งหน้าแบบนี้แล้วน่ารักกว่าเดิมขึ้นเป็นกองเลย”
“เออ จริงด้วยวะ” อาร์มยื่นหน้าเข้ามาส่องหน้าผมอย่างแนบชิด ผมผงะถอยหลังนิดหน่อยไม่ให้หน้าเราสองคนใกล้กันเกินไป
“แล้วนี่ทุกคนเป็นไงบ้าง เตรียมตัวดีแล้วใช่ไหม” ผมถาม ทุกคนเริ่มหาเก้าอี้มานั่งข้างๆผม
“อืม ชนะแน่ๆงานนี้” ก้านตีอกตัวเอง พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ
“ถุย! ซ้อมก็ไม่มาซ้อม ทำมาพูดดี” รามแขวะเข้าให้ แต่ก้านกลับยิ้มรับซะงั้น
“ฝีมือผมดีอยู่แล้วครับท่านกับตันทีม วางใจได้”
“ให้มันแน่ ถ้าแพ้ มึงเลี้ยงข้าวเพื่อนทุกคน” รามท้า มุมปากเหยียดยิ้มเล็กน้อยอย่างเป็นต่อ
“โหย ไรวะ” ก้านเริ่มโวยวาย และเริ่มหาตัวช่วยซึ่งก็คืออาร์มนั่นเอง ขนาดปลายังโดนลากเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย
ผมนั่งมองเพื่อนๆคุยกันไปเถียงกันมา หัวเราะบ้างพูดบ้าง จนพี่ที่ทำผมเดินมาทำผมให้ผม ทุกคนเลยออกไปร่วมงานข้างนอก
“เดี๋ยวพวกเราออกไปด้านนอกก่อนนะ เต็มที่ๆ” แชมป์พูด
“อืม โอเค ฮะๆ”
“สู้ๆนะ เดี๋ยวเราจะถ่ายวีดีโอไว้ไห้”
“หืม ไม่ต้องหรอกมั้ง”
“ไม่ได้ๆ งานนี้ต้นหอมโชว์เดี่ยวทั้งที ต้องถ่ายแล้วเอาไปเผยแพร่ให้ดังภายในข้ามคืน” ปลาพูดจบทุกคนก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมเองก็ร่วมวงหัวเราะตามไปด้วย
แต่ถึงกับอัดวีดีโอเผยแพร่นี่มัน...มันดูอลังการเกินไปนะ >_<
พอทุกคนให้กำลังใจผมเสร็จก็ออกไปด้านนอกที่ตอนนี้เริ่มงานแล้ว ผมได้ยินเสียงพิธีก่อนพูดเปิดงานแบบฮาๆ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงโห่ เสียงโหวกเหวกโวยวายอย่างครึกครื้นตามมา คงเป็นคณะอื่นที่ไม่ใช่คณะผมอย่างเช่นคณะจิตรกรรมหรือไม่ก็สถาปัตฯ เนื่องจากเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงผู้ชาย และแน่นอนว่าคณะอักษรฯอย่างพวกผมมีประชากรชายน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย ไม่มีทางที่เสียงจะแมนห้วนแบบนั้นแน่นอน =_=
ระหว่างที่ผมนั่งรอเวลาแสดงนั้น ปิ้งก็เดินมาหาผมด้วยท่าทีเร่งรีบ
“ต้นหอม เห็นรามบ้างไหม”
“ออกไปข้างนอกแล้วล่ะ”
รามก็เป็นส่วนหนึ่งของพวกสต๊าฟเช่นเดียวกัน เพราะโดนเพื่อนเลือกให้เป็นจากบุคลิกท่าทางที่ดูเป็นผู้นำ
“งั้นช่วยออกไปตามให้เราหน่อยได้ไหม พอดีเราต้องไปเคลียร์อีกหลายเรื่องเลยอ่ะ” ปิ้งทำสีหน้าลำบากใจกับการขอความช่วยเหลือจากผม ทั้งๆที่มันไม่ได้หนักหนาอะไร
“ได้สิ รอแปบหนึ่งนะเดี๋ยวออกไปตามมาให้”
“ขอบใจจ้า ฝากทีนะ”
ผมเดินออกจากห้องแต่งตัว เดินตรงไปยังโถงใต้ตึกคณะที่ตอนนี้ใช้เป็นสถานที่จัดกิจกรรมกันอยู่ ปกติแล้วบริเวณนั้นจะมีโต๊ะเยอะมากไว้สำหรับให้นักศึกษานั่งเล่น อ่านหนังสืออะไรทำนองนั้น แต่เมื่อมีงานก็ต้องเอาโต๊ะออกไปให้หมดเพื่อที่จะได้มีพื้นที่โล่งกว้างสำหรับกิจกรรมใหญ่ๆแบบนี้
ผมหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงที่จัดกิจกรรมมานัก จะได้มองมาหาได้ถนัดๆ แต่เมื่อกวาดสายตามองหาแล้วก็ไปพบ ไปนั่งตรงไหนกันนะ ทั้งที่ไม่น่าจะหายากเพราะรามเป็นคนที่โดดเด่นพอสมควรจากส่วนสูงแล้วก็หน้าตา
รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้รามดังในคณะมาก รวมไปถึงดังในต่างคณะด้วย สาวๆทั้งรุ่นพี่แล้วก็รุ่นเดียวกันต่างพากันแจกขนมจีบให้รามอย่างไม่มีใครยอมใคร บางทีรามได้ขนมมาก็เอามาแบ่งพวกผมกิน จะบอกให้ว่ารามนี่หล่อน้องๆพี่ปืนเลยนะ แต่จะดูไม่ดุเท่าแล้วก็ไม่เฉยชาเท่าพี่ปืนด้วย เพราะอย่างน้อยๆรามก็ยังเล่นกับเพื่อนให้เห็นบ้าง แต่กับพี่ปืน เท่าที่เห็นพี่เขาจะนิ่งแทบจะตลอดเวลา
“เฮ้ย! มายืนทำไรตรงนี้”
“เฮ้ย!” ผมสะดุ้งตัวโยน อยู่ดีๆก็มีเสียงคนดังขึ้นข้างๆหู คนตะโกนก็รามนั่นเอง ผมเอามือลูบอกพลางเรียกขวัญที่คงตกใจบินหายไปไหนต่อไหนให้กลับเข้าร่างตามเดิม
“อะไร แค่นี้ทำเป็นตกอกตกใจ”
“ก็มาเงียบๆจะไม่ให้ตกใจได้ไง”
“ฉันส่งเสียงแล้วนะ” รามผลักหัวผมเบาๆ มันไม่เจ็บหรอกนะ แต่มันทำให้ทรงผมเสียทรง อุตส่าห์นั่งทนให้พี่เขาย่ำยีกับหัวผมตั้งนาน T^T
“ทำเป็นห่วงหล่อ” รามทำท่าจะผลักหัวผมอีกรอบ แต่ผมเอนตัวหนี่ทัน
“อย่านะ ผมเสียทรงหมด” ผมว่าแล้วก็จัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทางตามเดิม
“- -“
“นี่ราม ปิ้งให้มาตามนะ คงจะคุเกี่ยวกับเรื่องงานนี่แหละ” ผมบอกวัตถุประสงค์หลักที่ออกมาข้างนอกทันที เดี๋ยวลืมไม่ใช่อะไร
“งั้นหรอ” รามพยักหน้ารับรู้แล้วก็หมุนตัวเดินไปทางห้องแต่งตัว
ระหว่างทางผมและรามเดินไปก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย รามเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่อ้าปากพูดทีก็เอาเรื่องเหมือนกัน รู้สึกว่ารอบตัวผมจะเจอแต่คนปากดีๆกันทั้งนั้นเลยนะเนี่ย ><
ปกติแล้วผมกับรามไม่ค่อยได้พูดคุยกันสักเท่าไหร่ เพราะเราอยู่กันคนล่ะกลุ่ม แต่เนื่องจากอาร์มและก้านอยู่ทีมฟุตบอลของคณะโดยมีรามเป็นกัปตันทีม ทำให้หลายครั้งผมและรามได้เจอกและพูดคุยกัน
“อีก 20 นาทีถึงคิวแสดงนะต้นหอม สู้ๆ” เพื่อนคนหนึ่งที่เป็นสต๊าฟเดินมาบอกผม รามเดินแยกไปหาปิ้งแล้ว ผมเลยหลบเข้ามุมไปทำสมาธิและทวนท่าแบบเบาๆเพื่อที่ร่างกายจะได้ไม่ยึดจนเคลื่อนไหวไม่คล่องตัว เวลาเต้นจะได้เต้นได้อย่างเต็มที่
ทวนท่าเสร็จผมก็กดโทรศัพท์โทรหาแมท อยากได้กำลังใจ และอยากรู้ด้วยว่าแมทมาถึงหรือยัง
“ฮัลโหลแมท อยู่ไหนแล้ว”
[อยู่ตรงที่เขาทำกิจกรรมแล้ว ใกล้จะแสดงหรือยัง]
“ใกล้แล้วล่ะ”
[สู้ๆ ไม่ต้องตื่นเต้น ถ้าตื่นสายตาคนมองก็มองมาที่พี่ เข้าใจไหม]
“ครับ”
ผมคุยกับแมทต่ออีกสองสามประโยคก่อนที่จะวางสายเพราะมีคนมาตามว่าถึงคิวผมแล้ว
ในที่สุดเวลาของผมก็มาถึง ฟู่~~ ผมเป่าลมออกจากปาก ข่มอารมณ์ตื่นเต้นไว้ ปกติผมก็ไม่ชอบถูกจับตามองอยู่แล้ว แต่นี่มันยิ่งกว่าเป็นที่จับตามองเสียอีก
“ต่อไปจะเป็นการแสดงโชว์จากคณะอักษรศาสตร์ของเรา น่าตื่นเต้นมากๆ”
“จริงเหรอค่ะ ได้ข่าวว่าคนแสดงของเราน่ารักมากๆ”
“จริงครับจริง”
“ถ้างั้นก็ขอเชิญรับชมการแสดงเลยค่า”
เสียงดนตรีดังขึ้น ผมก้าวออกจากด้านหลังเวทีที่ทำฉากกั้นเอาไว้สองข้างให้เดินออกตรงกลาง ผมยืนนิ่งต่อหน้าคนดูเพื่อรอจังหวะขึ้น ในขณะนั้นเองที่สายตาของผมถูกดูดดึงด้วยสายตาคู่เดิม...สายตาของพี่ปืน แต่ที่ดึงดูดสายตาของผมมากกว่านั้นคือ ข้างๆพี่ปืนมีผู้หญิงร่างเล็กน่าตาน่ารักยืนกอดแขนพี่ปืนอยู่
เธอ....เป็นใครกัน
แฟนพี่ปืน?
แต่แล้วเสียงเพลงก็ดังผมกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ผมตัดเรื่องทุกอย่างทิ้งแล้วก็เริ่มเต้นตามจังหวะที่ซ้อมมา แต่มันยากมาก ผมเต้นไปใจก็คิดไปว่าพี่ปืนกับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกัน ผมเต้นทั้งๆที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี
“วู้วววว”
“เจ๋งที่สุด!”
“สุดยอดเลยยยย”
“กรี๊ดดด อ๊ายยยย”
ผมก้มตัวเป็นการขอบคุณให้กับทุกคนสำหรับเสียงเชียร์ มีหน้าม้าที่พวกจัดกิจกรรมเอาพวงมาลัยที่ทำกันเองมาคล้องให้ผม รอยยิ้มแล้วเสียงหัวเราะ รวมไปถึงคำเอ่ยชมของเพื่อนๆทำให้ผมลืมเรื่องพี่ปืนไปได้ชั่วขณะ
“เก่งนี่” แมทเอ่ยชม
“แน่นอน” ผมยักคิ้วให้แมท เลยได้การขยี้หัวกลับมาแทน อะไรเนี่ย หล่อได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหมดหล่อเพราะพวกขี้อิจฉาเหรอเนี่ย ยุ่งกับผมของผมจังเลยนะ เดี๋ยวก็ถอดหัวให้เลยนิ -_-
“แล้วนี่ต้องทำอะไรต่อหรือเปล่า” แมทถาม ตาก็กวาดมองไปรอบๆ
“ก็คงร่วมกิจกรรมที่เหลือต่ออ่ะ”
การร่วมงานของคณะไม่ว่าจะเป็นงานอะไรก็แล้วแต่ผมถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ครั้งหนึ่งในชีวิตในฐานะเฟรชชี่ที่เราจะได้ทำ ไม่ใช่ว่านึกอยากจะทำได้เมื่อไหร่ก็ได้ ผมว่ามันคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
“งั้นไปก่อนนะ ต้องไปช่วยงานเพื่อนต่อ”
“อืม เจอกันตอนเย็นนะ”
“ดูแลตัวเองด้วย”
ผมโบกมือลาแมท ก่อนจะเดินไปที่ห้องแต่งตัวตามเดิม แต่ระหว่างทางที่เดินไปนั้นผมดันเดินสวนทางกับพี่ปืนและผู้หญิงคนนั้น ผมมองมือของสองคนที่เกาะกุม ใจผมก็บีบแน่นจนรู้สึกเจ็บ ผมสบตากับพี่ปืนแวบหนึ่งก่อนจะเบนสายตาหนี ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ ถ้ามันไม่น่ากระอักกระอ่วนใจแบบนี้ ผมคงจะทักพี่ปืนด้วยความสุข แต่ตอนนี้ผมได้แต่เดินสวนทางกับพี่ปืนเท่านั้น
คงเป็นแฟนกันสินะ คนอย่างพี่ปืน ถ้าไม่รักก็คงไม่ทำแบบนั้นหรอก
“เฮ้อ”
เหมือนอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยแหะ บ้าจริง! ทำไมผมต้องน้ำตาไหลด้วยนะ ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะข่มความรู้สึกตัวเองไม่ให้เศร้าไปกว่านี้
จะว่ายังไงล่ะ ถึงผมจะพูดว่าไม่ได้หวัง แต่ลึกๆแล้วผมก็ยังหวังอยู่บ้าง ทุกครั้งที่ได้คุยกับพี่ปืน ทุกครั้งที่สายตาดุๆนั่นมองมา แต่ก็ยังตามใจผมในบ้างครั้งนั้น มันทำให้ผมยิ่งชอบและยิ่งรู้สึกถลำลึก ผมไม่โทษในสิ่งที่พี่ปืนทำหรอก ถ้าพี่เขาจะไม่ชอบผมก็ไม่เป็นไร...ไม่สิ! พี่เขาเคยบอกผมแล้วนี่น่าว่าเขาชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบผู้ชายอย่างผม
“อ้าว ต้นหอม กินอะไรหรือยัง ตรงนี้มีข้าวนะ” ปิ้งบอกผม ผมยิ้มรับแต่ไม่ได้เดินไปเอาข้าวมากินหรอก อารมณ์ผมตอนนี้ถ้ายังกินอะไรลงก็คงจะเก่งเกินไปแล้ว
ผมเดินตรงเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ผมยังอยู่ที่มหาวิทยาลัย ไม่สะดวกหรอกถ้าผมจะมาเศร้ามาร้องไห้ที่นี่ เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จแล้วผมก็เดินออกไปร่วมกิจกรรมด้านนอกทันที
“สวัสดี เราชื่อนายนะ นายล่ะชื่ออะไร” เพื่อนที่นั่งข้างๆผมถาม ดูจากป้ายก็รู้ว่าเป็นเด็กคณะจิตรกรรม
“ชื่อต้นหอม” ผมบอก
ตอนนี้เรายังกันเป็นกลุ่ม โดยกระจายๆกันไป เพื่อนที่จะได้สร้างความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนใหม่ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น
“นายเต้นเก่งมาก ตัวเล็กๆอย่างนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะเต้นออกมาได้ดูแข็งแรงขนาดนั้น”
ผมยิ้มรับคำชม อย่าหาว่าหยิ่งเลยนะ ตอนนี้ผมไม่พร้อมเสวนากับใครจริงๆ สายตาเจ้ากรรมก็มัวแต่มองไปทางพี่ปืนที่ยืนถ่ายรูปในงานไปมา หลายครั้งที่สายตาเราสบกัน แต่ก็เป็นผมที่เอาแต่หลบสายตาพี่ปืนเพราะไม่กล้าสู้หน้า ยิ่งมองหน้าผู้หญิงคนนั้นที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองช่างด้อยนัก นอกจากจะเป็นผู้ชายแล้วยังน่ารักไม่เท่าผู้หญิงคนนั้นอีก (จริงๆแล้วน้องต้นหอมของเราน่ารักกว่าเยอะ)
ผมทำกิจกรรมต่อไปเรื่องจนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง พี่ๆก็แจกข้าวให้พวกเราคนล่ะกล่องแล้วก็นั่งกินกันในกลุ่มที่เปลี่ยนใหม่ไปเรื่อยๆ ทำให้ผมรู้จักคนเยอะมากขึ้น
“พี่ครับ ผมขอเปลี่ยนเป็นข้าวผัดได้ไหมครับ” ผมส่งกล่องข้าวที่เป็นผัดขิงให้รุ่นพี่ในคณะคนหนึ่งที่เดินแจกข้าวอยู่
“พี่รบกวนน้องลุกไปเอาตรงนั้นทีนะ ของพี่มีแต่ผัดขิง” พี่เค้าชี้ไปทางด้านหลังที่พวกพี่ๆสต๊าฟยืนกันอยู่ และข้างๆกันนั้นก็มีถุงกล่องข้าววางอยู่ด้วย
ผมชั่งใจว่าจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนดีไหม ก็พี่ปืนนะสิ ทำไมต้องไปยืนอยู่ตรงนั้นด้วยก็ไม่รู้ ที่มีให้ยืนเยอะแยะ หงุดหงิดครับ พาลด้วย!
แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นไปเปลี่ยน เพราะผมกับผัดขิงนี่ไม่ถูกกันอย่างแรง
“พี่ครับ ผมขอเปลี่ยนเป็นข้าวผัดหน่อยครับ” ผมบอกกับพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่คุยกับพี่ปืนอยู่ พี่ทั้งสองคนหยุดพูดแล้วก็ละสายตามามองหน้าผม ก่อนที่พี่เขาจะรับกล่องข้าวผมไปเปลี่ยนให้
“เรื่องมาก” พี่ปืนพูดขึ้น และแน่นอนว่าต้องว่าผม
“...” ผมได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร เกิดอาการใบ้บึ้งไปชั่วขณะ
“นี่ครับน้อง” พี่อีกคนส่งกล่องข้าวกล่องใหม่ให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่เดิม แต่พี่ปืนดันเรียกผมไว้
“นี่!”
“อะไรครับ” ผมถาม สายตามองที่พื้นไม่ได้มองหน้าพี่ปืน ผมเลยไม่รู้ว่าพี่ปืนทำสีหน้ายังไงอยู่
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“...”
“ผมขอตัวนะครับ”
ผมเดินหลับมานั่งที่เดิม ก้มหน้าก้มตากินข้าว อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้ สิ่งที่พี่ปืนทำเมื่อกี้มันเรียกว่าเป็นห่วงได้หรือเปล่า คงไม่หรอก ผมนี่บ้าจริง กล้าคิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไงนะ
หลังจากกินข้าวเที่ยงแล้วก็มีการแสดงโชว์จากคณะอื่นๆ แล้วก็เกมส์ต่างๆ ทั้งๆที่มันสนุกมากๆ แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่ามันสนุกเลยสักนิด ในหัวมีแต่เรื่องของพี่ปืนลอยไปลอยมาก จนหลายต่อหลายครั้งที่เพื่อนถามว่าผมโอเคไหม ไม่สบายหรือเปล่า ผมอยากตอบเหลือเกินว่าผมไม่โอเคเลย แต่การทำแบบนั้น ผมบ่งบอกว่าผมอ่อนแอมากแค่ไหน ผมมันแย่มากๆเลยใช่ไหม
“พี่ปืนค่ะ เย็นนี้ปิ่นอยากกินอาหารอิตาเลียน เราไปกินเจ้าโปรดกันนะคะ” เสียงหวานใสกับชื่อคุ้นหูทำผมสะดุ้งเล็กน้อย
“อืม เอาสิ”
“เย้ ปิ่นรักพี่ปืนที่สุดเลย”
“ฮะๆ”
ทำไมผมต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ด้วยนะ ไม่ไหวแล้ว ผมอยากจะร้องไห้เหลือเกิน ผมอยากจะเอาพี่ปืนผมออกไปจากหัวตอนนี้ แต่มันยากเสียยิ่งกว่ายาก
เสียงหัวเราะแบบนั้น ผมไม่เคยได้รับด้วยซ้ำ
หึหึ น่าสมเพส ผมเจอพี่เขากี่ครั้งกันเชียว แล้วหลายครั้งที่ผมทำให้พี่เขาเดือดร้อน แล้วทำไมเขาจะต้องมีความสุขเวลาอยู่กับผมด้วยล่ะ
ผมเสียใจ...
ทั้งๆที่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้ชิดพี่ปืน เพื่อหวังว่าพี่เขาจะสนใจผมบ้าง ทั้งๆที่เคยคิดว่าแค่ได้คุยบ้างก็ยังดี ไม่หวังอะไรเกินตัว แต่เอาเข้าจริงผมกลับยิ่งหวัง หวังว่าจะได้รับความรักจากพี่ปืน หวังว่าพี่ปืนจะชอบผมบ้าง หวังว่าพี่ปืนจะให้ความสำคัญกับผมบ้าง แต่ความหวังทั้งหมดนั้นมันช่างดูเลือนลางเหลือเกิน
เหมือนยิ่งเดินเข้าหาก็เหมือนว่าระยะทางยิ่งไกล กลายเป็นผมเองที่คิดไปเองฝ่ายเดียว แล้วต่อจากนี้ล่ะ ผมต้องทำยังไง จะตัดใจงั้นเหรอ ตัดใจทั้งๆที่ในหัวผมเอาแต่คิดถึงพี่ปืนเนี่ยนะ
ผมอยากรู้ว่า สำหรับพี่ปืนแล้ว ผมมีตัวตนในสายตาของพี่เขาบ้างไหม สักเศษเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี
-
มาช้า เค้าขอโทษนะ โดนเรียกตัวไปช่วยงานคณะกระทันหันเพราะคนไม่พอ :serius2:
ต่อไปนี้จะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว ไม่สัญญานะ แต่จะพยายาม ><
ตอนนี้หน่วงๆไปสักหน่อย อย่าเพิ่งไปเผาบ้านอีพี่ปืนนะ :เฮ้อ:
สงสารหนูต้นหอมที่สุด โอ๋ๆ ไม่ร้องไห้นะคนดี :sad11:
ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะทุกคน มีหน่วงกว่านี้อีก (โดนถีบ :z6:)
ไปล่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า คืนนี้ฝันดีค่ะทุกคน ^^ :bye2:
ป.ล. มีคำผิดบอกด้วยนะคะ ริริไม่ได้ตรวจคำอ่ะ แล้วจะมาแก้ให้ทีหลัง
ขอบคุณค่ะ
กอดๆ
:กอด1:
-
:impress3: :impress3:
-
สงสารต้นหอมอ่า :z3:
-
ปิ่นนี่น้องสาวพี่ปืนรึเปล่านิ 555
สงสารต้นหอมอ่ะ น้องดูใสๆ :เฮ้อ:
-
น่าจะน้องสาว
แต่ก็นะ แอบรักเค้าข้างเดียวแถมมาเจออิผู้ชายซึนอย่างอิพี่ปืนอีก พี่หล่ะกลุ้ม
-
เห้อ ต้นหอมนะต้อนหอมToT
-
ต้นหอมน่าสงสาร เป็นคนที่ซื่อมากๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เป็นน้องสาวหรือญาติสนิทหรือเปล่า
อยากให้แมทเป็นพระเอก
-
พี่ปืนไปควงใครล่ะเนี่ย
สงสารต้นหอมอ่า
เศร้าไปเลย
-
โถๆ น้องต้นหอม อย่าคิดมากเลยน้า
เค้าเป็นพี่น้องกันก้อได้
อิพี่ปืนคะ ช่วยออกมายืนยันทีค่ะ
-
ปิ่นเป็นน้องพี่ปืนรึเปล่าต้นหอมอย่าเศร้านานน้าาาา :เฮ้อ:
-
ต้นหอมสู้สู้ :L1:
-
สงสารต้นหอมอ่ะ ปิ่นนี่้เป็นอะไรกับปืนนะ
-
หน่วงงงง
ว่าแต่น้องต้นหอม พี่ปืนของหนูยังไม่ได้พูดอะไรซักคำเลยลูก - -" ให้มันได้พูดหน่อยได้ไหม
แล้วก็ ปิ่น กับ ปืน นี่ออกจะพ้องกัน ทำไมหนูไม่คิดว่าเค้าเป็นพี่น้องกันล่ะค้าาา (เข้าข้างนายเอกสุดใจ 555)
ปล. คุณคนเขียนขา ช่วงบรรยายของน้องต้นหอมที่ไปหารามให้ปิ้งนะค่ะ เจ้รู้สึกว่ามันงงๆ สรุปว่านี่บรรยายถึงแมทหรือรามอ่ะคะ??
"รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้แมทดังในคณะมาก รวมไปถึงดังในต่างคณะด้วย สาวๆทั้งรุ่นพี่แล้วก็รุ่นเดียวกันต่างพากันแจกขนมจีบให้รามอย่างไม่มีใครยอมใคร บางทีรามได้ขนมมาก็เอามาแบ่งพวกผมกิน จะบอกให้ว่ารามนี่หล่อน้องๆพี่ปืนเลยนะ แต่จะดูไม่ดุเท่าแล้วก็ไม่เฉยชาเท่าพี่ปืนด้วย เพราะอย่างน้อยๆแมทก็ยังเล่นกับเพื่อนให้เห็นบ้าง แต่กับพี่ปืน เท่าที่เห็นพี่เขาจะนิ่งแทบจะตลอดเวลา"[/color][/color] >> พาร์ทนี้จ้า เอ หรือว่าฉันอ่านไม่เข้าใจเอง !?
-
น้ำตาซึมเลย สงสารต้นหอม
โอยย ติดเรื่องนี้งอมแงม งานเงินไม่ทำ555
สู้ๆนะคะ :bye2:
-
สงสารน้องต้นหอม :sad11:
-
น้องสาวสินะ น้องสาวแน่ๆ น้องสาวชัวส์!!!!!!!!!
อยากดูต้นหอมเต้นจังเลย :-[
ปล.เห็นด้วยกับคุณKrenrคะ สองชื่อ แต่เราเข้าใจว่าคนเขียนจะสื่อถึงรามนะคะ ใช่ไหม
-
ปิ่น น้องสาวปืนอ่ะป่าววววว
โด่ววว สงสารต้นหอม :o12:
รอต่อค้าบบๆๆๆ ><
-
หน่วงงงง
ว่าแต่น้องต้นหอม พี่ปืนของหนูยังไม่ได้พูดอะไรซักคำเลยลูก - -" ให้มันได้พูดหน่อยได้ไหม
แล้วก็ ปิ่น กับ ปืน นี่ออกจะพ้องกัน ทำไมหนูไม่คิดว่าเค้าเป็นพี่น้องกันล่ะค้าาา (เข้าข้างนายเอกสุดใจ 555)
ปล. คุณคนเขียนขา ช่วงบรรยายของน้องต้นหอมที่ไปหารามให้ปิ้งนะค่ะ เจ้รู้สึกว่ามันงงๆ สรุปว่านี่บรรยายถึงแมทหรือรามอ่ะคะ??
"รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้แมทดังในคณะมาก รวมไปถึงดังในต่างคณะด้วย สาวๆทั้งรุ่นพี่แล้วก็รุ่นเดียวกันต่างพากันแจกขนมจีบให้รามอย่างไม่มีใครยอมใคร บางทีรามได้ขนมมาก็เอามาแบ่งพวกผมกิน จะบอกให้ว่ารามนี่หล่อน้องๆพี่ปืนเลยนะ แต่จะดูไม่ดุเท่าแล้วก็ไม่เฉยชาเท่าพี่ปืนด้วย เพราะอย่างน้อยๆแมทก็ยังเล่นกับเพื่อนให้เห็นบ้าง แต่กับพี่ปืน เท่าที่เห็นพี่เขาจะนิ่งแทบจะตลอดเวลา"[/color][/color] >> พาร์ทนี้จ้า เอ หรือว่าฉันอ่านไม่เข้าใจเอง !?
แว๊กกกกกกกก อ๊ากกกกก :serius2: ริริ ผิดเองอ่ะ ขอบคุณมากๆค่ะที่บอก ฉันทำอะไรลงไปนี่!!! :z3:
-
พึ่งเจอนิยายเรื่องนี้ ชอบคะ :call:
-
น้องต้นหอมต้องเข้าใจผิดแน่ๆๆ เลย
น่าสงสารจัง อย่าร้องไห้น้า :sad4:
-
น้องสาวอ่ะเปล่า?
-
น่าจะเป็นน้องพี่ปืนนะ อาจจะไม่ใช่อย่างที่ต้นหอมคิดก้อได้
-
มารอตอนต่อไปนะคะ T T
-
เง้อ เริ่มแล้ว เค้าลางมาม่า เค้าว่าต้นหอมเข้าใจผิดป่ะ
ยัยปิ่นนั่นอาจจะไม่ได้เป็นอะไรอะไรกะพี่ปืนก้อได้นะ
รอตอนต่อไป บรู่ๆๆๆๆรักแมทอ่ะ
-
อยากร้องให้ตามต้นหอม พี่ปืนใจร้าย ไม่เคลีย์เลย มาต่อเร็วๆๆน้ามันค้างอ่ะ
-
เข้ามารองับ อิอิ o18
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 11
-I wanna be your idea of beautiful.-
...ถ้าต่างฝ่ายต่างรักประจักษ์ใจ
ก็กล้ากล้าบอกไป...ว่าใจรัก...
แต่มันติดที่ว่า...ผมหลงรักพี่เขาข้างเดียวนี่สิ
ไม่ต้องเอ่ยออกไป พี่เขาก็รู้ว่าผมชอบ แต่ผมก็รู้เช่นเดียวกันว่าพี่เขาไม่รู้สึกแบบนั้นกับผม
ผมปิดหนังสือวรรณกรรมคลาสสิคชื่อดังลง ยกมือขึ้นนวดที่หัวตาคลายความเมื่อยล้า ผมอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ผมเหลือบมองนาฬิกาเพื่อนับเวลาที่ผ่านไป
หนึ่ง...
สอง...
สาม...
....
...ห้าชั่วโมง
ห้าชั่วโมงที่ผมจมปรักอยู่กับตัวเอง อยู่ในโลกของตัวหนังสือ จินตนาการและความเศร้า ส่วนหนึ่งเศร้าเพราะเรื่องของตัวเอง อีกส่วนคือเศร้าจากหนังสือที่ผมอ่านอยู่ ผมกับตัวละครที่ได้อ่านนั้นแทบไม่มีอะไรต่างกัน เราแอบรักผู้ชายคนหนึ่งด้วยกันทั้งคู่ ต่างกันก็แค่เธอเป็นผู้หญิง และผมเป็นผู้ชาย ในตอนจบของเรื่อง แทบไม่ต้องคาดเดาว่ามันจะเป็นยังไง แน่นอนว่าเธอกับพระเอกต้องได้ลงเอยกันอยู่แล้ว และเช่นกัน ตอนจบในเรื่องราวความรักของผม ก็คาดเดาได้ไม่ยากว่ามันจะต้องผิดหวังอย่างแน่นอน
และที่ต่างอีกอย่างคือ...เธอมองโลกในแง่ดี แต่ผมมองโลกในมุมมืด
เธอบอกว่า...ความรักคือการเสี่ยงต่อการที่จะไม่ได้รับความรักตอบแทน ถ้าตั้งความหวังก็อาจจะเสี่ยงที่จะผิดหวัง และความพยายามก็คือการเสี่ยงต่อความล้มเหลว แต่ทุกอย่างจะยิ่งแย่ถ้าเราไม่คิดจะเสี่ยงอะไรเลย ถึงแม้จะต้องผิดหวัง ถึงแม้จะไม่ได้รับความรักตอบแทน ถึงแม้ว่าทุกสิ่งที่ทำไปจะล้มเหลวไม่เป็นท่า แต่อย่างน้อย เราก็ได้พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะมีสิ่งที่เรียกว่าความรัก
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ผมก็รู้สึกมีความสุขเพิ่มมากขึ้น
จะต้องหวังอะไรมากมาย แค่ที่เป็นอยู่มันก็ดีอยู่แล้วนี่น่า พี่ปืนเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ก็ไม่เคยทำท่าทางรังเกียจผมเลยสักครั้ง ขนมที่ทำไปให้พี่เขาก็กินจนหมดและก็รับทุกครั้ง เวลาผมเดือดร้อนพี่เขาก็ช่วยเหลือ แล้วอย่างนี้ผมยังจะต้องหวังอะไรอีกล่ะ จริงไหม
ถ้าเกิดว่าพี่เขาจะมีคนรัก ผมก็ควรจะยินดีและยอมรับการตัดสินใจของพี่เขา การมานั่งศร้าโศกแบบนี้ มันไม่มีประโยชน์เอาเสียเลย
“แย่จริงๆเลยนะ” ผมยิ้มให้กับตัวเอง วางวรรณกรรมที่ต้องอ่านให้จบภายในอีกสองอาทิตย์เพื่อสอบเก็บคะแนนแล้วเดินออกจากห้องลงไปชั้นล่าง
แมทที่นั่งดูบอลอยู่เหลือบสายตามามองผมก่อนจะกลับไปสนใจการแข่งขันต่อตามเดิม
ผมเดินไปหยิบนมในตู้เย็นออกมาเจาะดูดก่อนจะเดินไปนั่งข้างแมท แมทเหมือนจะรู้ว่าผมอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ปกติ เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่ลูบศีรษะผมเบาๆเท่านั้น แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
“ต้มหอม ตื่นๆ ขึ้นไปนอนบนห้องดีๆไป แล้วนี่อะไรเนี่ย หลับคากล่องนม โตหรือยังวะไอ้เด็กคนนี้ ต้มหอม ตื่น!” แมทเขย่าตัวผมที่เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“อื้อออ” ผมครางอย่างขัดใจ ไม่ยอมลุกออกจากโซฟา
“อย่างอแง ลุกเร็ว”
“ไม่อาวววว”
นอนที่นี่ก็ได้ ขี้เกียจตื่นแล้วอ่ะ จะนอน!
“เฮ้อ ให้อีกแปบนะ ถ้าบอลจบแล้วเรียกไปตื่นจะลากขึ้นห้องแล้วนะ”
ผมไม่สนใจคำพูดของแมท เชื่อเถอะว่าเดี๋ยวเขาก็หาทางพาผมขึ้นห้องนอนเองนั่นแหละ เพราะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง แต่ตอนนี้ผมขอนอนก่อนนะ ไม่ไหวแล้วสำหรับวันนี้
พรุ่งนี้ผมจะเริ่มไหม...
...ถ้าสุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไร ผมจะยิ้มและยอมรับมัน
---------
---------
“อะไร”
“ขนม ผม...ผมทำมาให้ครับ” ผมยื่นกล่องขนมที่ผมทำมาให้พี่ปืน พี่เขามองหน้าผมอย่างช่างใจ แต่ไม่ยอมรับไปสักที เหตุการณ์วันก่อนทำให้ผมเกิดหวาดกลัวขึ้นมา รู้สึกอยากหายไปจากที่นี่ นี่ผมคิดถูกหรือคิดผิดกัน บางที...พี่ปืนอาจจะไม่พอใจที่ผมทำเรื่องเสียมารยาทในวันนั้นก็ได้
“เอ่อ...ถ้าพี่ปืนไม่อยากได้ ก็ไม่เป็นไรครับ” ผมลดมือลงหมุนตัวเดินกลับ แต่เดินได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ถูกเสียงเข้มเรียกไว้
“เดี๋ยว”
“...” ผมหันกลับไปมอง พี่ปืนกระดิกนิ้วให้ผมเดินกลับไปหา ผมลังเลเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปยืนอยู่ตรงหน้าพี่ปืน
“เอามา”
“ห๊ะ?”
“ขนมน่ะ ส่งมา” มือหน้าแบตรงหน้าผม ผมมองมือนั่นก่อนจะมองหน้าพี่ปืน
“นี่ครับ!” ผมรีบส่งกล่องขนมให้พี่ปืนพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“นายน่ะ...”
“...”ผมเงียบตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่ปืนจะพูด
“ชอบคิดเองเออเองหรือไง”
พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนคิดตามคำพูดของพี่ปืน มันหมายความว่างยังไงกัน ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย ผมคิดเองเออเองงั้นเหรอ...เรื่องอะไรล่ะ
ผมเดินกลับคณะตัวเองเพราะไม่มีเรียน ที่จริงมี แต่อาจารย์ดันยกเลิกคลาสกระทันหัน เลยทำให้ว่าง แถมวันนี้อากาศยังดี เมฆเยอะทำให้แดดไม่ร้อน ลมพัดอ่อนๆ ผมเลยกลับคณะไปเรื่อยๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไร และหลังจากที่เลิกคิดมากผมก็รู้สึกสบายใจขึ้น
เดินมาเรื่อยๆ มุมไหนสวยๆในมหาลัยฯผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไว้ ตอนนี้ผมกำลังจะลองทำโปสการ์ดใช้เองดู เลยต้องถ่ายรูปเก็บไว้เยอะๆ ผมถ่ายไม่ค่อยสวยหรอก แต่ก็พอใช้ได้นะ ต้องแมทนู่น ผมไปขโมยมาจากเครื่องเจ้าตัวหลายรูปแล้ว ^_^
“ไปไหนมาอีกเนี่ย อยู่ไม่เป็นทีเลยวะ เป็นกุมารทองหรือไง” คนที่พูดจากวนโอยผมก็มีคนเดียวแหละครับ...อาร์มไง
“เบื่อพวกชอบยุ่ง” ผมพูดลอยๆ แต่อาร์มคงรู้ว่าผมว่าเลยทำท่าจะเข้ามาหาเรื่องผม แต่โดนแชมป์สะกัดดาวรุ่งไว้ก่อน ฮ่าๆๆ จะเล่นกับพี่ยังเร็วไปน้อง
“โหย มีพรรคพวก ฝากไว้ก่อนเถอะ” อาร์มพูดอย่างไม่จริงจังแล้วก็นั่งลงที่โต๊ะมาหินตามเดิม ผมเดินไปซื้อชานมไข่มุกมากิน ตอนนี้ก็ได้แต่นั่งรอแมทที่เลิกเรียนเที่ยง เพราะวันนี้ผมกับแมทนัดกันว่าจะไปซื้อของ เพื่อนทำโปสการ์ดนั่นแหละครับ
“นี่ๆ ต้นหอม ถามอะไรหน่อยสิ” ปลาสะกิดแขนผมเบาๆ ผมละสายตาจากวรรณกรรมที่ต้องสอบขึ้นมอง ก็เจอสายตาของปลา ไข่ดาวและแชมป์จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ส่วนอาร์มและก้านก็นั่งเล่นเกมส์ในมือถือ แต่ผมแอบเห็นมันเหล่มองมาทางผม
ทำไม...มีเรื่องอะไรกัน
“อะไรเหรอ” ผมถาม
“เอ่อคือ...คือแบบว่า อย่างนี้นะต้นหอม...คือ”
“โอย! ยัยปลา จะพูดอะไรก็พูดเถอะ มันแต่อึกๆอักๆอยู่ได้ น่ารำคาญ” แชมป์บ่นเสียงแหลมใส่ปลาที่ทำสีหน้าลำบากใจ
“งั้นแกก็เป็นคนถามสิ” ปลาโยนให้แชมป์ ซึ่งแชมป์มองหน้าผมก่อนจะส่ายหน้า
แบบนี้มันยิ่งทำให้ผมสงสัยเข้าไปใหญ่ว่ามันเรื่องอะไรกันแน่
“พวกแกนี่จริงๆ เดี๋ยวฉันถามเอง” ในที่สุดไข่ดาวก็โพล่งขึ้นมาเพราะคงทนไม่ได้กับท่าทีของปลาและแชมป์ ผมเองก็ทนไม่ได้เหมือนกัน
“มีอะไรก็ถามมาเถอะ ถ้าตอบได้จะตอบ” ผมบอกก่อนจะยิ้มให้เพื่อนๆสบายใจ ทีนี้อาร์มและก้านก็เข้ามามีส่วนร่วมในวงด้วยเลย
“คือว่าอย่างนี้นะ ถ้าถามออกไปแล้วมันไม่ควรก็ขอโทษด้วยแล้วกัน”
“อืม ว่ามาเถอะ”
“คือเราได้ยินมาว่าต้นหอมตามจีบพี่ปืนอยู่ จริงเหรอเปล่า”
“...!”
ผมนิ่งงันไปกับคำถามของไข่ดาว สายตาของเพื่อนทั้งห้าคู่จ้องมองมาที่ผมอย่างต้องการรู้คำตอบ ผมบีบมือตัวเองแน่น เป็นทุกครั้งที่เกิดอาการเครียด ทุกคนรู้ได้ยังไงกัน แล้วมีใครรู้อีกบ้าง แล้วพวกเขาจะยอมรับได้ไหม
ผมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเพื่อน กลัวเพื่อนจะผิดหวัง ผมรู้ว่าเพื่อนไม่รังเกียจหรอกเพราะแชมป์ก็เป็น แต่เพื่อนอาจจะโกรธที่ผมไม่บอก
“ตกลงเรื่องจริงหรือเปล่าต้นหอม” ทีนี้ปลาเร่งถามผมอีกคน ผมเลยกลั้นใจเงยหน้ามองเพื่อนก่อนจะตอบ ยังไงสักวันเพื่อนก็ต้องรู้ บอกไปแล้วผลจะเป็นยังไงค่อยว่ากันอีกที
“อืม เราชอบพี่เขา” พูดออกไปแล้ว
“...” เพื่อนทุกคนนิ่ง ยิ่งทำให้ผมหวั่นใจขึ้นไปอีก
“ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อน จะโกรธเราก็ได้ ยังไงเราก็ผิด จะไม่คบเราก็ได้นะ” ผมควบคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้สั่น
“มีอะไรกัน”
“แมท!”
เหมือนเสียงสวรรค์ดังขึ้น ทุกคนที่ล้อมผมค่อยๆกับไปนั่งตามเดิม แมทเดินมาหาผมก่อนจะกวาดสายตามองทุกคน
“ว่าไง ตกลงมีอะไรกัน”
“เอ่อคือ ไม่มีอะไรหรอก” ปลาเป็นคนบอก
“ต้นหอม พูดมาสิ” แมทฉลาดเสมอ ตอนนี้ทุกคนมีสีหน้ากังวล เพราะถึงผมและเพื่อนๆจะสนิทกัน แต่เหมือนกับว่าพวกนั้นจะไม่สนิทกับแมทเท่าไหร่ ออกแนวเกรงๆ
“คือ...” ผมไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง
“พูดสิ” แมทเร่ง จับหน้าผมให้เงยขึ้น
“ไข่ดาวถามว่า...ต้นหอมจีบพี่ปืนหรือเปล่า” ผมพูดเสียงเบามาก แมทไม่ได้ยินเลยนั่งลงข้างๆผมแล้วก็ยืนหน้ามาฟัง ผมเลยต้องพูดอีกรอบ
“แล้วยังไง บอกเพื่อนไปหรือยัง”
“บอกแล้ว”
“แล้ยังไง รับได้ไหมที่ต้นหอมเป็นแบบนี้ รับไม่ได้ก็บอก”
“รับได้สิ ทำไมจะรับไม่ได้ล่ะ เพื่อนเป็นอะไรยังไงก็เป็นเพื่อนเรานะ” ไข่ดาวลุกเดินมาใกล้ผมก่อนจะกอดผมไว้
“ใช่ พวกเรารับได้อยู่แล้ว แค่ได้ยินมาเลยอยากรู้ ถึงได้มาถามดู” ปลาก็เดินมาหาผมอีกคน
“มีอะไรก็บอกกับเราได้นะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมจะต้องรับไม่ได้ด้วยล่ะ แล้วอีกอย่างเราก็เป็นเกย์ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย” แชมป์ยิ้มกว้างให้ผม
“มึงมันตุ๊ดไอ้แชมป์” อาร์มว่าแชมป์ก่อนจะโดนแชมป์ถีบเข้าที่ขา เพื่อนๆหัวเราะกันยกใหญ่ ผมเลยเผลอยิ้มออกมาด้วย
“กูเกย์โว้ยไม่ใช้ตุ๊ด”
“คิดมากเหรอไง หน้าอย่างซีด เพื่อนเป็นอะไรพวกเราก็รับได้หมดแหละน่า ดูอย่างไอ้แชมป์ดิ พวกเรายังรับมันได้เลย จริงไหมพวก” ก้านแหย่แชมป์บ้าง ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ขอบใจนะ” ผมบอกก่อนจะเหลือบมองแมทที่ยิ้มมุมปากน้อยๆ
“แล้วไว้ค่อนเมาท์กันนะเรื่องหนุ่มหล่อนั่นน่ะ” ไข่ดาวขยิบตาให้ผมทีหนึ่ง
“อืม” ผมยิ้มกว้างจนปิดไม่มิด ดีใจที่มีเพื่อนดี ที่เราสามารถยอมรับตัวตนของผมได้
“จบเรื่องแล้วใช่ไหม จบเรื่องแล้วก็ไป” แมทลุกขึ้น ไข่ดาวและปลาปล่อยผมก่อนจะตบบ่าผมเป็นเชิงให้กำลังใจ ก้านและอาร์มก็ยกกำปั้นขึ้นมาผมเลยชูกำปั้นชกกับเพื่อนทั้งสองเบาๆ ก่อนจะเดินแยกมากับแมท
“หน้านี่ซีดยังกะไก่ต้ม” ผมล้อขำๆ แถมยังยกแขนขึ้นพาดที่คอผมอีก
“ก็มันกังวลนี่ ถ้าพวกนั้นโกรธจะทำยังไง แล้วถ้ารับไม่ได้ล่ะ”
“รับไม่ได้ก็ไม่ต้องคบ เรื่องแค่นี้ถ้ายังไม่มีสมองคิดมากพอก็เลิกเรียนไปเถอะ เราเป็นตัวของเราเองต้นหอม ถ้าขารับในสิ่งที่เราเป็นไม่ได้เราก็ไม่ต้องใส่ใจ หรือยังไง จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเพื่อนหรือไง หืม หรือจะเปลี่ยนใจไปเอาผู้หญิงแทน” แมทพูดขำๆ ผมเลยจัดการซัดให้หนึ่งเพี้ยะเน้นๆที่แขน
“เงียบไปเลย”
“โมโหกลบเกลื่อนนี่หว่า ไปๆ เที่ยงนี้กินไรดี เดี๋ยวเลี้ยง”
“มันแน่อยู่ล้วเถอะ!”
“ฮะๆๆ”
-----------
-----------
หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จผมก็มาเดินดูของที่อยากได้ที่บีทูเอส วันนี้ผมสบายใจมากๆในหลายๆเรื่อง จริงอย่างที่ใครๆพูดกันว่า ถ้าเรามองโลกในแง่ดี ชีวิตเราก็จะมีความสุขเพิ่มขึ้น ถ้าผมไม่ลืมเผลอคิดมากบ่อยๆล่ะก็นะ เหอะๆ
“ต้องใช้อะไรบ้างล่ะ”
“ก็กระดาษอาร์ตการ์ด สเปรย์กาว กระดานรองตัดอะไรแบบนี้ แมทจะไปดูอะไรก็ไปเถอะ เดี๋ยวไปหาซื้อเอง”
“อืม เสร็จแล้วก็โทรมา”
แล้วแมทก็เดินจากไป ผมชอบเดินซื้อของคนเดียวมากกว่า ไม่ชอบให้ใครมารอ ไอ้คนซื้อมันก็เพลินอยู่หรอก แต่คนเดินตามนี่คงน่าเบื่อมากๆ
ผมเดินดูทั่วร้านจนได้ของจนครบ เดี๋ยวขากลับแวะไปเอารูปที่เอาไปล้างทิ้งไว้ คืนนี้ก็คงเสร็จพอดี
ผมเลยไปเดินดูหนังสือหน่อยว่าตอนนี้มีอะไรน่าอ่าน เดือนนี้หนังสือใหม่ๆออกเยอะมาก ผมได้มาไว้ในมือหลายเล่ม ช่วงที่ผ่านมาตั้งแต่ผมเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่ได้มาเดินดูหนังสือเลย เพราะหนังสือที่ต้องอ่านสอบเยอะสุดใจ แต่ไหนๆก็มาแล้วซื้อไปเลยแล้วกัน
“ได้หนังสือหรือยัง”
“ได้แล้วค่ะ เดี๋ยวซื้อเสร็จเราไปกินไอศกรีมกันต่อนะคะ”
“เอาสิ”
มันคงจะเป็นประโยคสนทนาทั่วไป ถ้าหากว่าเสียงของคนที่พูดไม่ได้คุ้นหูผมขนาดนั้น อีกครั้งที่ผมเจอพี่ปืนอยู่กับผู้หญิงน่ารักคนนั้น ผมได้แต่ยืนมองคนสองคนพูดคุยกันอยู่ที่ล็อคข้างๆ ถ้าพี่ปืนอยู่คนเดียวผมคงกล้าเข้าไปทัน แต่นี่ไม่ใช่...
ปึก!
“โอ๊ะ!”
ข้าวของในมือผมล่วงลงกับพื้นเพราะมีเด็กผู้ชายวิ่งมาชนผมเขาอย่างจัง ขนาดตัวผมเองยังเซไปชนชั้นหนังสือเลย ส่วนเด็กนี่ไม่ต้องพูดถึง วิ่งหายไปแล้ว ผมส่ายหัวเบาๆก่อนจะนั่งลงเก็บของที่กระจายอยู่บนพื้น
“ซุ่มซ่ามชะมัด อ่ะนี่ เอาไป”
“ผมเปล่าสักหน่อย เด็กวิ่งมาชนผมต่างหากละ” ผมรับของในมือพี่ปืนมาถือไว้ แล้วก็ลุกขึ้นยืน พี่ปืนยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองผมนิ่ง
“เพราะนายมันแต่เหม่อไง”
ก็เพราะพี่นั่นแหละ อยากพูดครับ แต่ไม่กล้า
“พี่...มาทำอะไรเหรอครับ” ผมลองถามดู อยากชวนพี่เขาคุย ไหนๆก็ได้เจอกันแล้ว ทุกครั้งผมที่เราเจอกันผมก็อยากให้พี่เขารู้สึกดี แต่เอาเข้าจริงผมก็เดาไม่ออกหรอกว่าพี่เขารู้สึกยังไง ไม่เหมือนเวลาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นนี่ เฮ้อ แล้วผมจะมานั่งประชดประชันในใจทำไมเนี่ย
“ซื้อของ นายล่ะ”
“เหมือนกันครับ”
“อ่ะนี่ เอาไป ถ้าสนใจก็มาลงชื่อ” พี่ปืนยื่นแผ่นกระดาษมาให้ผม ผมรับมาอ่าน
กิจกรรมนอกสถานที่ชมรมภาพถ่าย...
“พี่ปืนไปหรือเปล่าครับ” ผมเก็บกระดาษลงกระเป๋าให้เรียบร้อย ไว้เดี๋ยวเอาให้แมทดู
“ไป ทำไม” ผมปืนเลิกคิ้วถามผม
“เปล่าครับ”
“แต่ที่จริงแล้วนายลงชื่อแค่ให้มีชมรมอยู่เฉย ไม่ต้องไปก็ได้นะ”
“ผมอยากไป!”
“หึหึ”
“ต้นหอม” เสียงแมทเรียกผมดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะมายืนอยู่ข้างๆผม
แมทและพี่ปืนมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไร ถึงแมทจะรู้จักพี่ปืน แต่แมทก็ไม่เคยคุยกับพี่ปืนมาก่อน เอ๊ะ หรือเคย ไม่หรอกน่า ผมไม่เคยเห็นนิน่า แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆตัวมันดูวิเวกวังเวงชอบกล เหมือนมีรังสีอำมหิตสักอย่างลอยอยู่รอบๆตัว บางทีผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้
“ต้มหอม ไปจ่ายตังค์ เดี๋ยยืนรอตรงนี้” แมทหันมาสั่งผม
“อ่อ อืมได้” แล้วผมก็เดินไปจ่ายเงินแบบงงๆ แต่ก่อนเดินไปผมหันกลับไปสบตาพี่ปืนแวบหนึ่ง อยากจะคุยกับพี่ปืนต่อ แต่วันนี้คงได้เท่านี้ เอาเถอะ ไว้ครั้งหน้าค่อยคุยก็ได้
พอผมจ่ายเงินเสร็จ ก็เดินกลับมายังจุดเดิม แต่ตอนนี้เหลือแค่แมทเท่านั้น ผมลองมองรอบๆตัวก็ไม่เจอพี่ปืน คงจะไปกินไอศกรีมกับแม่สาวน้อยนั่นแล้วแหละ
“ไปกันเถอะ จะกลับหรือยัง อยากได้อะไรอีกไหม”
“ไม่แล้วล่ะกลับเลยก็ได้ เดี๋ยวแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตหน่อยนะ จะซื้อของเข้าตู้เย็น”
“อืม เอาสิ”
ก่อนกลับบ้านเราก็แวะซื้อของกินไปใส่ไว้ในตู้เย็นเพราะใกล้จะหมดเต็มที วันๆหนึ่งถ้าผมอยู่บ้านไม่ออกไปไหน ของกินในตู้เย็นจะพร่องเร็วมาก เรียกว่าผมเดินเปิดตู้เย็นทั้งวันแหละครับ ต้องเข้าใจผมหน่อยว่าผมอยู่ในวัยกำลังโต และร่างกายผู้ชายต้องการพลังงานมากเป็นธรรมดา ^_^
“แมท ช่วยตัดส่วนที่เกินนี่ให้หน่อยสิ”
ผมส่งโปสการ์ดที่ใกล้จะเสร็จเหลือแค่ตัดกระดาษที่เกินออกมาเท่านั้น”
“ส่งมา” แมทเลื่อนตัวลงจากโซฟามานั่งที่พื้นข้างๆผม ผมหยิบโปสการ์ดทั้งหมดราวๆเกือบห้าสิบใบส่งให้แมทเอาไปกรีด กระดาษอาร์ตการ์ดที่เอามาทำด้านหลังของโปสการ์ดนั้นค่อนข้างหนาและแข็ง ผมเลยต้องอาศัยแรงของแมท ที่จริงผมทำเองก็ได้ แต่ขี้เกียจอ่ะ ><
“แล้วตกลงทำไปทำไม” แมทถาม แต่ก็ก้มหน้าก้มตาทำไปด้วย
“ไม่รู้สิ อยากทำอ่ะ ไม่งั้นก็จะส่งไปให้พ่อกับแม่ อืม เพื่อนๆด้วยก็ดี”
ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำอ่ะครับ มันทำให้ผมสมองไม่ฟุ้งซ่านด้วย ช่วงนี้ยิ่งมีเรื่องให้คิดมากอยู่
“อ่อ แมท ตกลงจะไปไหมกิจกรรมนอกสถานที่น่ะ” ผมถามอีกครั้ง เพราะตอนที่นั่งรถกลับมาบ้านผมบอกแมทแล้ว แต่แมทไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เลยไม่รู้ว่าเขาจะไปหรือเปล่า ถ้าแมทไม่ไปผมก็คงไม่ได้ไปหรอก
“อยากไป?”
“ก็...อืม จะได้ไปถ่ายรูปไง แมทก็ชอบถ่ายรูปนี่น่า น่าสนุกออก” ผมรีบหาเหตุผลอื่นมาอ้าง เดี๋ยวจะหาว่าผมอยากไปเพราะผู้ชาย แต่มันก็จริงนั่นแหละ แต่จริงครึ่งเดียวนะ ครึ่งเดียวจริงๆ >//<
“งั้นเหรอ” ผมถามเหมือนจะไม่เชื่อในเหตุผลของผม อะไรกัน เหตุผลผมออกจะดูดีขนาดนี้ ไม่เชื่อได้ยังไง
“นะๆพี่นะ ถือซะว่าไปพักผ่อนหลังสอบเสร็จไง” ผมรีบอ้อนต่อ
“ตามใจ”
โอ้เยส! ผมยิ้มแก้มปริเลยครับ ก่อนจะลงมือทำโปสการ์ดให้เสร็จจนเกือบจะห้าทุ่ม ผมและแมทถึงได้แยกย้ายกันเข้านอน
ผมหยิบใบกิจกรรมที่พี่ปืนให้ขึ้นมาดูอีกรอบก่อนจะตัดสินทำอะไรสักอย่าง
-ผมต้นหอมเอง ฝันดีนะครับ-
ผมพิมพ์ๆลบๆอยู่หลายครั้ง จนได้ข้อความมาแค่นี้ ตอนพิมพ์ว่ายากแล้ว แต่ตอนส่งนี่ทำใจยากกว่า มันเขินๆยังไงไม่รู้ แต่ในที่สุดผมก็กดส่งไปตามเบอร์ของพี่ปืนที่ระบุไว้ในกระดาษแผ่นนั้น
พอส่งแล้วผมก็มานั่งลุ้นว่าพี่ปืนจะได้อ่านหรือเปล่า จะเห็นข้อความที่ผมส่งไปให้หรือไม่ แล้วจะว่ายังไงบ้าง
โอยยยย ใจเต้นแรงมากอ่ะ
ติ้ดๆๆ
ผมสะดุ้ง ตวัดตามองไปที่โทรศัพท์นิ่ง ไม่กล้าหยิบขึ้นมาดูครับ แต่สุดท้ายก็ค่อยๆหยิบขึ้นมาแล้วก็เปิดอ่านข้อความ
-อืม ฝันดี -
“^o^”
โอยยยย คืนนี้ผมนอนหลับฝันดีแน่ๆ พี่ปืนตอบกลับข้อความผม!
ฝันดีนะครับทุกคน
-
ยังไม่ได้แก้คำผิดเลยนะคะ เพราะเดี๋ยวจะไปอ่านหนังสือสอบต่อ
สบายใจล่ะ มีแรงอ่านหลังสือสอบต่อล่ะ
เม้นให้กำลังใจหน่อยน้าาาาา ช่วงนี้ป่วยและเปื่อยมากกก
ใกล้สอบเสร็จแล้วโว้ยยยยย ^_^
ฝันดีนะคะทุกคน
ป.ล. ใครยังไม่ได้อ่านเรื่องสั้นตามไปอ่านได้นะคะ เหตุเกิดจากเสียง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36857.0) จบแล้วค่ะ ^_^
:bye2:
:กอด1:
:pig4:
-
เห็นไหมล่ะต้นหอมคิดไปเองงง
ขอบคุณP'ริรินะก๊าบที่มาอัพต่อ
-
คิดถึงงงงงงงงง มารออ่านตั้งหลายวันและจะรอ(ตอน)ต่อไปนะ(ช่วงนี้ก๊ตบตีกับหนังสือเหมือนกัน :z13: :z13: ริริสู้ๆนะ)
-
ทำไมเราอ่านแล้วยังรู้สึกมันยังอึนๆอยู่เลยอะ :z3:
เอาใจช่วยต้นหอมเต็มที่ พี่ปืนก็หลงน้อง้นหอมสักทีเถอะค่าา
-
แอร้ยยยย น้องต้นหอมม
ใจจริงเชียร์แมทสุดใจขาดดิ้น มีหวังเพราะชื่อเรื่องนี่แหล่ะ แต่ดูท่าปืนมีสิทธิ์เป็นพระเอกมากกว่า เฮ้ออออ
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน 5555
-
ต้นหอม น่าร้ากกกกกกกกกก
น่ากดดดดดดดดดดดดด เอิ้กๆๆ :impress2:
-
เห้อ หวังว่าคงไม่มีอารายร้ายๆน้อ
-
:-[ :-[ :-[
กรี๊ดดดด พี่ปืนมันเริ่มมีปฏิกิริยาแล้วเว้ยยยยย
-
ต้นหอมน่ารักมากๆๆ
ไปออกค่ายครั้งนี้คงจะคีบหน้าบ้างนะ
-
ต้นหอมน่ารักตลอดเลย
ว่าแต่ค่ายที่จะไปนี่จะทำให้ความสัมพันธ์พัฒนาขึ้นป้ะเนี่ยยย
-
น้องต้นหอมจิมีหวังใช่มั้ย
พี่ปืนมีใจใช่ป่ะ
ไม่งั้นจิเชียร์แมทล่ะนะ หึ
-
อย่างนี้ต้นหอมก็มีหวังล่ะสิ แต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้นหอมสู้สู้ :ped149:
-
น่ารัก >.<
-
แงงงงงงงงง อยากอ่านต่อแล้ว
-
ถ้าไม่มีใจก็อย่าให้ความหวังน้องมันเลยพี่ปืน
แต่ถ้ารู้สึกดี ที่ทำน่ะถูกแล้ว
-
ขอบคุณค่ะที่คุณคนเขียนเอามาลงให้นะคะ ^^
น้องต้นหอมน่ารักมากเลยยย อยากขโมยกลับบ้าน 555
พี่ปืนพูดเหมือนรู้อะไร ... เนาะๆ ตอนนี้ก็มากับสาวอีกแล้วววว ไม่เป็นไรน้องต้นหอมทำใจได้แล้ว คิดบวกมากลูก น่าร๊ากกก
ปล. สู้ๆนะคะ ^^ :กอด1:
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้ ..เขียนสนุกดี..
และแปลกตรงที่นายเอกรุกก่อน ตามจีบพระเอกก่อน ฮา
และปืนก็เย็นชา(?) เงียบขรึม ขี้เก๊กเสียเหลือเกิน และชอบหญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย
กลัวว่าต้นหอมจะเหนื่อยและท้อเหลือเกินที่ต้องมาตามจีบปืน
จนอยากจะเชียร์ให้ต้นหอมมาชอบแมทดีกว่า(โถ่..พ่อพระรองแสนดี)
ติดามค่ะ ติดตาม
-
ชอบพี่ปืนอ่า
อย่าดราม่านะคะ กลัวดราม่าเรื่องแมทอ่า
แต่ความจริงเท่าที่อ่านเนี่ย
เราคิดว่าแมทไม่ได้รักต้นหอมแบบคนรักหรอกมั้ง
ดูแล้วเหมือนเป็นความสัมพันธ์พี่น้อง คนสำคัญต่อกัน มากกว่าเชิงชู้หนุ่มนะคะ :)
อยากให้แมทมีคู่ 555
รอตอนใหม่นะคะ
-
กรี๊ดดด พี่ปืนพูดง่ายๆสั้นๆ
"อืม ฝันดี" แต่ไมรู้สึกเหมือนพี่ปืนกำลังบอกรักกก :-[ โหยย แค่นี้ก็หวานแล้วว
-
:z2: :z2: :z2:
-
พี่ปืนรู้ได้ไงว่าต้นหอมเหม่อถ้าไม่ได้แอบมอง กิ๊ววววววว~ 555555555
รอ รอ รอ สู้ๆนะคะะะ
-
พี่ปืนมีใจให้ต้นหอมยังหว่า :z2:
-
อยากให้พี่ปืนหึงเวลาเห็นต้นหอมกะแมทอยู่ด้วยกัน :-[
-
ต้นหอมน่าร้ากก พี่ปืนทำไมไม่ถือโอกาสแก้ความเข้าใจผิดไปเลยล่ะ
กิจกรรมนอกสถานที่ดูน่าสนุกแหะ^^อยากเห็นพี่ปืนหึง555
สู้ๆนะคะะ
-
สนุกดีค่ะ รอตอนต่อไปนะ
-
เดาว่าน้องปิ่นเป็นน้องสาวของพี่ปืนรึป่าว เพราะปกติแกคงไม่ใจดีกับใครง่าย ๆ 555
แต่กับต้นหอมนี่ใจอ่อนใจดีด้วยตลอดนะ เค้าเรียกว่าแพ้ทางกัน ก็ต้นหอมออกจะน่ารักนี่เนอะ
แมทกับพี่ปืนเจอกันทีนี่แบบรังสีเปรี๊ยะๆๆ มาก
คืนนี้ต้นหอมนอนหลับฝันดีแล้ว
สงสัยอย่างเดียวตอนนี้ แมทไม่ได้รักต้นหอมใช่มั้ย ถ้ารักแบบน้องจริง ๆ จะดีมากเลย
เวลาแทนตัวกันพี่กับน้องน่ารักสุด
ขอบคุณค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ต้นหอมจะน่ารักไหนอะ :-[ :-[ :-[ :กอด1: :กอด1:
-
พึ่งอ่านเรื่องนี้.. ในช่วงสอบ 555
ชอบอะ ว่างๆก็มาต่อใหม่นะคนเขียน
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ^^
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 12
Why kiss?
[Puen’s side]
ผมนอนจ้องมือถือ สายตาก็อ่านข้อความที่เด็กนั่นส่งมาหลายต่อหลายรอบ ในหัวก็คิดอยากจะรู้ว่าในหัวสมองเล็กๆของเจ้าเด็กนั่นมีอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้ทำอะไรแบบนี้ แล้วทำไมผมต้องรู้สึกดีกับข้อความของเด็กนั่นด้วยนะ ใช่ว่าคนอย่างผมจะไม่เคยมีคนมาจีบเสียเมื่อไหร่ ข้อความทำนองนี้ผมก็เคยได้มานับไม่ถ้วน ผู้หญิงทั้งหลายแหล่ที่ใจกล้าหน่อยก็มันจะเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมก่อน นั่นไม่ใช่เรื่องแปลก ผมคิดว่าผู้หญิงก็มีสิทธิ์ได้เลือกคนที่ตัวเองอยากจะคบหา แต่มันคงจะผิดที่ผู้หญิงพวกนั้นเลือกที่จะมาจีบผมเพราะไม่ได้สนใจเรื่องความรักอะไรพวกนี้ ถ้าแค่ข้ามคืนก็พอได้อยู่
แต่ต้นหอมเป็นผู้ชาย หน้าตาจิ้มลิ่มเหมือนเด็กยังไม่โตนั่นกับการกระทำที่ดูจะใจกล้าเกินตัวด้วยการเริ่มจีบผู้ชายก่อน เฮ้อ...มันช่างสวนทางกันจริงๆ
และทั้งๆที่ผมเองก็เป็นผู้ชายแท้ๆ ชอบผู้หญิง
ไม่กลัวตัวเองจะเจ็บหรือยังไงกันนะ
คิดแล้วเครียด
ผมวางมือถือลงกับโต๊ะหัวเตียงอย่างแรงโดยไม่ได้สนใจว่ามันจะบุบสลายหรือไม่ เอื้อมมือปิดโคมไฟก่อนจะปิดตาลง นอนหลับไปซะจะได้ไม่ต้องคิดถึงเจ้าเด็กนั่นให้ปวดสมอง
กว่าจะข่มตาลงนอนได้ก็เกือบสว่าง แต่ทุกเช้าผมต้องตื่นไปวิ่งออกกำลังกาย แม้จะง่วงแค่ไหนแต่ก็ต้องลุกออกจากเตียงอยู่ดี ยกเว้นแต่จะเหนื่อยมากๆหรือมีเหตุจำเป็นที่ทำให้ไม่สามารถวิ่งได้ ซึ่งหลังๆมานี่ผมก็ไม่ค่อยได้มาบ่อยเท่าไหร่
เช้านี้อากาศดีกว่าทุกวันจึงทำให้จิตใจของผมรู้สึกดีขึ้น นี่ไม่ได้กลับไปบ้านสักพักใหญ่แล้ว กลับไปหน่อยก็คงดี เดี๋ยวแม่จะตัดผมออกจากกองมรดกเสียก่อน
ผมออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะใกล้กับคอนโดตั้งแต่ฟ้ายังไม่สร่างดี พอวิ่งครบตามจำนวนรอบที่กำหนดไว้ผมก็เดินกลับคอนโดเรื่อยระหว่างทางก็แวะซื้อน้ำเย็นๆจากร้านสะดวกซื้ออย่างทุกครั้ง การวิ่งในตอนเช้ามันทำให้สมองปลอดโปร่งและร่างกายรู้สึกตื่นตัว แถมยังเป็นการคลายเครียดอีกด้วย
แต่ตอนที่ผมกำลังเดินเข้าประตูคอนโด สายตาก็เหลือบไปเห็นคนตัวเล็กที่ยืนมองซ้ายมองขวา สีหน้าแลดูกังวล มาทำอะไรที่นี่กัน
ไวกว่าความคิด ขาทั้งสองข้างของผมก็ก้าวเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ ทั้งที่จริงแล้วผมควรจะเดินขึ้นห้องตัวเองมากกว่าทำอะไรที่ดูจะไม่เป็นตัวเองเช่นนี้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษหน้าตาของเจ้าเด็กนั่นที่ฉายแวววิตกกังวลจนคนรอบข้างต้องเป็นกังวลไปด้วย
“มาทำอะไรที่นี่”
“พี่ปืน!” น้ำเสียงที่ดูจะดีใจปนโล่งอกกับรอยยิ้มนั่น ทำไมผมถึงรู้สึกว่ารอบๆตัวเด็กนี่ถึงมีออร่าแบบแปลกๆนะ
“ว่าไง มาทำอะไรที่นี่” ผมกอดอกถาม
“ผม...เอานี่มาให้” ต้มหอมยกถุงผ้าในมือขึ้นให้ผมดู แต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ามันคืออะไร และดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าผมสงสัยเลยรีบบอกต่อทันที
“อาหารเช้าน่ะครับ ผมทำมาให้” คนตัวเล็กพูดเสียงอุบอิบแถมยังก้มหน้าเหมือนเขินอายทั้งๆที่มาหาผู้ชายถึงคอนโดแล้งเนี่ยนะ บ้าบอจริงๆ
“นี่ นายน่ะ เป็นผู้หญิงเหรอ” ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ม้านั่งใกล้ๆ ยกขวดน้ำขึ้นกระดกพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อตามใบหน้าและลำคอไปด้วย ต้นหอมน้ำหน้ายู่แต่ก็เดินตามผมมานั่งข้างๆ
“ผมเป็นผู้ชายนะ พี่ดูกล้ามผมดิ” ว่าแล้วก็ถลกแขนเสื้อพร้อมเบ่งก้ามให้ผมดู ไม่รู้ว่ากล้ามหรือก้างกันแน่
“หึ การที่นายเอาอาหารเช้ามาให้ฉันเนี่ย ผู้หญิงเท่านั้นที่ทำรู้ไว้ด้วย” ผมบอก
ผู้ชายที่ไหนเขาทำแบบนี้ แต่จะว่าไป ไอ้เด็กนี่มันก็ไม่ใช่ผู้ชายแท้นี่หว่า เออดี ผมลิมไปเอง
“ผมก็แค่หวังดีอยากทำมาให้ ถึงผมจะชอบพี่แต่ไม่ได้หมายความว่าผมเป็นผู้หญิงสักหน่อย” เสียงหงุงหงิงๆดังราวกับตัดพ้อ ผมหันไปมองก็เจอคนตัวเล็กนั่งจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว
ดูทำหน้าเข้า
“แต่ถ้าพี่ไม่อยากรับก็ไม่เป็นไร ผมกลับนะ” พูดแล้วก็รีบลุกขึ้นเดินออกไป
ทำหน้าเศร้าเสียงตกขนาดนั้น นี่มันเป็นความผิดผมเหรอไงวะ
“มานี่มะ ยุ่งยากจริง” ผมเดินตามไปกระชากคนขี้น้อยใจให้เดินตามผมเข้าคอนโด ตอนที่อยู่ในลิฟต์ต่างกคนก็ต่างเงียบจนมาถึงห้อง
“เอาไปใส่จานมาไป” ผมสั่งก่อนจะเดินเข้าห้องไปอาบน้ำ
“ครับ!” อารมณ์ดีขึ้นแล้วสินะ เสียงนี่ระริกระรี้เชียว
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน แต่งตัวแบบง่ายๆเงื้อยืดการเกงขาสั้น เพราะยังคิดไม่ออกว่าวันนี้จะทำอะไรดี พอออกจากห้องเดินเข้าครัว ต้นหอมก็นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับอาการหลายอย่างบนโต๊ะที่จัดใส่จานเรียบร้อย
“คิดยังไงถึงทำมา” ผมถามมือก็หยิบช้อนขึ้นมาตักซุปขึ้นชิม ซุปสาหร่ายรสชาติเยี่ยมอย่างกับร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังทำผมพอใจไม่น้อย
“ก็...ถ้าผมบอกไปเดี๋ยวพี่ก็หาว่าผมเป็นผู้หญิงอีก” ต้นหอมพูดหน้างอ
“ขอโทษล่ะกัน กันนายมันเหมือนจริง” ผมบอกไปตามที่คิด
“ตรงไหนกัน ผมเหมือนผู้หญิงตรงไหนพี่ปืน” เขาถามผมเสียงขึ้นจมูกนิดๆเหมือนจะไม่พอใจ ผมหยุดกินก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา
“หึหึ อยากรู้หรือไง” ผมถาม เวลาเห็นคนตรงหน้านี่หงุดหงิดแล้วมันตลกดีชะมัด ยังกับลูกแมวตัวเล็กๆที่กำลังขู่ฟ่อๆ น่ากลัวตายล่ะ
“...” เด็กตรงหน้าจ้องผม แววตาใครรู่เอามากๆ
“หน้านาย” ผมชี้ไปที่หน้าเขา
“หน้าผม?”
“นายชอบทำขนม ทำกับข้าวนี่ หึหึ ขี้น้อยใจ งอแง พูดมาก เพ้อฟัน บ้าบอ มีตรงไหนบ้างที่ไม่เหมือนผู้หญิง”
“พี่ปืนมั่วแล้ว ผมเป็นผู้ชายเถอะ” ต้นหอมเถียงหน้าแดงก่อนจะก้มหน้ากินข้าวไม่พูดอะไรอีก
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็หยิบรูปที่ต้องเอาไปส่งงานอาจารย์ออกมานั่งแยกรูปที่ใช้ได้กับไม่ได้ ส่วนอีกคนก็เก็บกวาดในครัวอยู่ ผมนั่งคัดรูปไปเรื่อย เด็กนั่นก็เดินมานั่งข้างๆผม พร้อมกับหยิบรูปของผมขึ้นไปดู
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ” เขาถาม ตาก็ดูรูปผมไปเรื่อยๆก่อนจะยิ้มออกมา มันมีอะไรให้น่ายิ้มกัน
“คัดงานส่งอาจารย์”
เค้าพยักหน้ารับรู้ก่อนจะนั่งนิ่งไม่ถามผมอีก จนผมคัดรูปเสร็จแล้วเอารูปที่จะส่งใส่ซองงานพร้อมทั้งเขียนชื่อให้เรียบร้อย งานนี้กำหนดอาทิตย์หน้า แต่ผมชอบทำให้มันเสร็จๆไป แต่เชื่อเถอะว่าไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันยังไม่เริ่มกัน
“แล้วรูปพวกนี้ล่ะครับ ไม่ใช้เหรอ ผมว่ามันสวยดีออก” ต้มหอมหยิบรูปที่ใช้ไม่ได้ขึ้นมาดู ก่อนจะเงยหน้าถามผม แววตาที่มองรูปพวกนั้นเหมือนจะเสียดาย
“มันก็สวย แต่ไม่ตรงคอนเซ็ปต์ที่ต้องส่ง” ผมบอกก่อนจะทิ้งตัวลงกับพนักโซฟามองคนตัวเล็กที่ดูรูปไปมา
“ถ้างั้น...ผมขอได้ไหม” พูดเสียงเหมือนไม่มั่นใจที่จะพูด ทั้งที่การกระทำในบางทีดูเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมาก แต่บางทีก็ดูขี้กลัวเกินกว่าจะคิดถึง
“พูดใหม่สิ” ผมสั่งเสียงเข้ม หน้าเล็กๆนั่นเจื่อนลง
“เอ่อ ผมไม่เอาก็ได้ครับ” เขาค่อยๆวางรูปลงตามเดิม
“บอกให้พูดใหม่ ไม่ได้ให้วางรูปลง”
“ผมขอรูปพวกนี้ได้ไหมครับ” เขาเงยหน้าถามผม แววตาสั่นไหวนิดๆ
“จะทำอะไรก็ให้มันมั่นใจหน่อย จะเอาก็เอาไปไม่ได้ว่าอะไร ทีเวลานายจีบฉันนี่มั่นใจนัก ทีอย่างนี้ทำเป็นกลัว” ผมพูดติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย ทำไมผมจะมองไม่ออกว่าคนตรงหน้ามีท่าทียังไงเวลาอยู่กับผม ปากบอกว่าชอบแต่เอาเข้าจริงก็กลัวจนตัวสั่น ก้มหน้าจนคางจะติดอกเพราะไม่กล้าเงยหน้า แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน เป็นผู้ชายก็ต้องกล้าๆหน่อย แต่นี่อะไร แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมมองเป็นผู้หญิงได้ไง ยิ่งคิดยิ่งขัดใจ
“แล้วจะเอาไปทำอะไร” ผมปรับน้ำเสียงให้นุ่มขึ้นก่อนที่เด็กตรงหน้าจะร้องไห้เสียก่อน ยังไม่อยากขึ้นชื่อว่ารังแกเด็ก
“เอาไปทำโปสการ์ดครับ พี่ปืนอยากได้ไหม เดี๋ยวผมทำให้” สีหน้าดีขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงที่ร่าเริงกว่าเมื่อกี้นิดหนึ่ง
“ไม่ล่ะ ตามสบาย”
แล้วเด็กนั่นก็ไม่สนใจอะไรอีกนอกจากรูปที่ผมถ่าย ผมหยิบนิตยสารเกี่ยวกับกล้องขึ้นมาดู แต่ในหัวตอนนี้ไม่มีเรื่องเกี่ยวกับกล้องเลยสักนิด ไม่รู้ทำไมอยู่คำพูดของผู้ชายคนนั้นก็แวบเข้ามาในหัวผม ผมเหลือบมองต้นหอมที่ตอนนี้เดินดูนั่นนี่ในห้องของผมเพลินโดยไม่ขออนุญาตผมสักคำ
‘ถ้าไม่ชอบก็อย่าให้ความหวัง เพราะมันจะทำให้เขาเจ็บ’
‘ฉันไม่เคยให้ความหวัง’
‘การที่นายไม่ปฏิเสธมันก็ทำให้ต้มหอมคิดไปใกล้แล้วรู้ไว้ซะ’
‘งั้นเหรอ หึหึ แล้วไง นายเดือดร้อนอะไร’
‘เพราะเขาเป็นคนสำคัญ ฉันขอเตือน ถ้านายทำให้ต้นหอมเจ็บเมื่อไหร่ นายได้เจอฉันแน่’
ผมไม่รุ้ว่าการกระทำของตัวเองมันเป็นการให้ความหวังไหม ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่เอาเข้าจริงผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่กับการที่เด็กคนนั้นมาอยู่ใกล้ๆ แต่ถ้าถามว่าตอนนี้รู้สึกอะไรกับเด็กนั่นไหมก็คงไม่ หรือผมควรจะต้องพูดไปตรงๆ ดี บอกให้ต้นหอมตัดใจซะ แบบนี้มันจะดีกว่าหรือเปล่า อย่างน้อยๆผมจะได้ไม่ต้องทำร้ายใครด้วย
“ต้นหอม มานี่สิ” ผมวางหนังสือลงก่อนจะตะโกนเรียกต้นหอมให้มาหา
“ครับ” เสียงใสตอบกลับมาพร้อมกับร่างเพรียวที่วิ่งๆมาหาผมทันที
“นั่งลง ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“นายเลิกทำแบบนี้เถอะ” ผมบอกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง คนตรงหน้าดูจะอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะทำหน้าเศร้า เพราะแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากพูด เพราะหน้าเศร้าๆแบบนี้มันทำให้ผมหงุดหงิดทุกครั้งไป
“ทำไมละครับ พี่รำคาญเหรอ” เขาถามเสียงเศร้า
“เปล่า” ผมตอบตามความจริง ไม่ได้รู้สึกรำคาญ แรกๆอาจจะมีบ้าง แต่ตอนนี้มันเหมือนกันชินไปแล้ว เลยไม่รู้สึกอะไร
แต่เรื่องราวมันไม่ง่ายขนาดนั้น ถ้าเขาเป็นผู้หญิงผมอาจจะรับพิจารณา แต่นี้ไม่ใช่ จะปล่อยผ่านเลยก็ไม่ได้ เดี๋ยวไอ้ผู้ชายคนนั้นจะมาแหกอกเอา ไม่ใช่ว่ากลัวหรอก คนอย่างผมไม่เคยกลัวใคร แต่ไม่อยากให้ปัญหามันตามมามากกว่า ตัดได้ก็ตัด แค่นั้นจบ
“แล้วทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ ผมเลิกชอบพี่ไม่ได้หรอกนะ หรือพี่มีแฟนแล้ว แฟนพี่ไม่พอใจเหรอ”
แฟนผม...ใครวะ? ผมมองหน้าต้นหอมอย่างไม่เข้าใจ ไปรู้มาจากไหนที่ว่าผมมีแฟน เพราะถ้าไม่นับรวมตอนมัธยม ตั้งแต่เข้ามหาลัยฯมาผมยังไม่เคยควงใครเป็นจริงเป็นจังสักคน แล้วไอ้เด็กนี่มันไปเอาข่าวมาจากไหนว่าผมมีแฟน
“ฉันไม่มีแฟน” ผมบอก ต้นหอมทำตาโตอย่างกับไม่เชื่อ
“แล้ว ผู้หญิงคนนั้นล่ะครับ”
“คนไหน”
“คนนั้นไง!” ต้นหอมขึ้นเสียงใส่ผม ผมไม่โกรธหรอก แต่แค่งงว่าเขาหมายถึงใคร ก่อนจะคิดได้ หึหึ อย่าบอกนะว่าคิดมากเรื่องนี้
“นั่นนะมันน้องสาวฉัน” ผมเฉลยให้คนคิดเองเออเองรู้
“น้องสาว?”
หน้าตาตอนตกใจที่มันตลกชะมัด แต่มันก็ดูน่ารักเหมือนกัน นี่ผมมองผู้ชายด้วยกันว่าน่ารักเหรอวะเนี่ย
“ใช่ นายนี่มันซื้อบื้อจริงๆ” ผมส่ายหน้าพูดอย่างระอา ซุ่มซ่ามก็ที่หนึ่ง คิดเองเออเองก็ที่หนึ่ง นี่มันนิสัยผู้หญิงชัดๆ ที่บ้านนี่เลี้ยงมายังไงเนี่ย
“ไม่ใช่แฟนจริงๆนะ น้องสาวจริงๆนะพี่ปืน”
ดูเหมือนว่าเด็กตรงหน้าจะดีใจกับความจริงเอามากๆ ถึงกระเถิบเข้ามาเกาะแขนผมไว้แน่น ขาของเขาก็เกยขึ้นมาบนขาของผม แถมหน้าตายิ้มแย้มเสียจนน่าหมั่นไส้ ผมเลยยกมือขึ้นดีดหน้าผากนั่นไปที
“เจ็บนะ” เขายกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองก่อนจะทำหน้ายู่ใส่ผม
“พอๆ เข้าเรื่อง ฉันจริงจัง นายเลิกชอบฉันเถอะ ถึงฉันไม่มีแฟนฉันก็ไม่ชอบนายหรอก” ผมกลับมาจริงจังตามเดิม และมันก็ทำให้คนที่ยิ้มแย้มเมื่อกี้กลับไปทำหน้าเศร้าได้อย่างรวดเร็ว
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ชอบผมก็ไม่เป็นไร ผมเต็มใจทำให้เฉยๆ แต่ถ้าพี่รำคาญก็บอกผมได้เลยนะ แล้วผมจะไม่มายุ่งกับพี่อีก”
คำว่าไม่มายุ่งอีกของคนตรงหน้าทำให้ผมใจแกว่ง ก่อนจะปัดทุกความรู้สึกออกเพราะมันจะทำให้ผมไขว้เขว
“แต่มันจะเท่ากับว่าฉันกำลังให้ความหวังนาย จริงไหม” ผมถามกลับ ต้มหอมทำหน้าคิดตามก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่จริงหรอก”
“นายกำลังหลอกตัวเอง”
“ผมเปล่า”
คนตรงหน้าดื้อเกินไปที่ผมจะพูดอะไรได้ อยากจะพูดแรงๆใส่แต่พอเห็นหน้าก็ทำเอาพูดอะไรไม่ออก พยายามพูดให้นิ่มนวลที่สุดแต่คนตรงหน้าก็ไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย ที่ผมทำทั้งหมดก็เพราะไม่อยากให้เขาต้องเจ็บ แต่เหมือนคนๆนี้อยากจะเจ็บเสียเหลือเกิน แล้วผมควรต้องทำอะไรดี
ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม
“ยังไงนายก็จะไม่เลิกใช่ไหม”
“...” เขาไม่ตอบ แต่ส่ายหน้าแทน
“ตามใจ แล้วจะมาว่าฉันว่าใจร้ายที่หลังไม่ได้นะ แล้วนี่ร้องไห้ทำไม”
อยู่ดีๆก็ร้องไห้ เขาหันหน้าหน้าหนีไปอีกทาง ไหล่ที่สั่นไหวกับเสียงสะอื้นน้อยๆ ทำเอาผมรู้สึกไม่ดี นี่ผมพูดแค่นี้ก็ร้องไห้แล้ว คิดดูว่าถ้าผมพูดแรงกว่านี่เด็กนี่ไม่คิดมากเสียใจจนฆ่าตัวตายเลยเหรอ
คิดแล้วเครียดเว้ย
เกิดมาไม่เคยเจอใครที่รับมือยากขนาดนี้มาก่อนเลย
“ก็พี่ปืน ฮือ ไล่ผมอ่ะ ผมชอบพี่พี่ก็รู้นี่ ฮือ พูดแบบนี้ผมเสียใจนะ!” ต้นหอมระเบิดออกมา โวยวายใส่ผม พูดไปร้องไห้ไป
“หยุดร้องได้แล้ว”
และผมก็ทนไม่ได้ต้องดึงต้นหอมเข้ามาหาก่อนจะกอดปลอบเหมือนที่ทำกับพี่สาวและน้องสาวเวลาที่สองคนนั้นไม่สะบายใจ ต้นหอมกอดตอบผมแน่นก่อนจะร้องไห้หนักกว่าเดิม
“บอกให้หยุดร้องไม่ได้ให้ร้องหนักกว่าเดิม”
“พี่ปืนก็อย่าไล่ผมสิ ฮึก”
ผมกรอกตาไปมา ไล่ก็ผิด ไม่ไล่ก็ผิด แล้วกูควรทำยังไงดีวะเนี่ย เกิดเป็นไอ้ปืนนี่แม่งโครตจะลำบากเลยให้ตาบเถอะ
“ที่พูดที่บอกก็เพราะหวังดี ไม่เข้าใจหรือไง”
“เข้าใจแต่ไม่เอา”
“ดื้อวะ” ผมบ่นออกมาอย่างเหลืออดพร้อมกับรัดต้มหอมแน่นๆให้รู้ว่าผมไม่พอใจ
“ผมไม่ได้ดื้อสักหน่อย ฮึก พี่ปืนใจร้ายก่อน”
“เออ ไม่ดื้อเลย”
ผมดันตัวต้นหอมออกก่อนจะเช็ดหน้าที่ปืนน้ำตาให้อย่างแรง หงุดหงิดเว้ย!
“ฉันไม่ได้ใจดีหรอกนะบอกไว้ก่อน” ผมไม่ได้ขู่ แต่พูดความจริง
“ผมรู้” หยุดร้องไห้แล้ว แต่เสียงก็ยังติดจะสะอื้นน้อยๆ
“รู้แล้วยังไง แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง ไหนบอกฉันหน่อยสิ” ผมถามเขากลับบ้าง ดูสิว่าจะตอบว่าอะไร สั่งให้เลิกชอบก็ไม่เอา แล้วผมควรจะต้องทำยังไง ทำตัวร้ายๆใส่ หรือต้องชอบไอ้เด็กนี่จริงๆถึงจะพอใจ
“...”
“แล้วถ้าวันหนึ่งฉันมีแฟน ถ้าวันหนึ่งฉันเกิดไปชอบผู้หญิงสักคน ฉันควรต้องทำยังไง แล้วนายจะทำยังไง ไหนลองบอกหน่อยสิ”
ผมเริ่มจะโมโหมากขึ้นเมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมตอบจ้องหน้าผมราวกับไม่พอใจ กัดปากตัวเองแน่นจนผมเห็นว่าเลือดมันเริ่มจะไหลออกมา
“อย่ากัดปาก!” ผมสั่งเสียงดุ ต้นหอมสะดุ้งก่อนจะคลายปากตัวเองออก
“ผมจะกลับแล้ว” พูดแล้วก็ลุกขึ้น
เด็กชะมัด ทำอะไรไม่ได้ก็หนีปัญหา
“ไม่ต้องกลับ นั่งลง!”
“...” แต่ต้นหอมก็ไม่ยอมหยุดเดิน
“อย่าให้โมโหนะ บอกให้นั่งลง!” ทีนี้ผมตะคอกเสียงดัง ต้นหอมเลยเดินร้องไห้กลับมานั่งตามเดิม ที่บ้านคงจะเลี้ยงดูแบบตามใจสินะ ถึงได้ตะวาดตะคอกหน่อยไม่ได้ นิดหน่อยก็ร้องๆ
“คุยให้รู้เรื่อง ใครสั่งใครสอนให้หนีปัญหา” ผมดุเข้าให้
“อึก ผมขอโทษ”
ผมพยายามบอกตัวเองว่าไม่ให้ใจอ่อนกับท่าทางที่สุดแสนจะน่าสงสารนั่น ตาแดงก่ำกับจมูกที่แดงนั่นอย่างกับลูกแมวก็ไม่ปาน
“ที่ถามไป ไหนตอบมาสิว่าจะทำยังไง คิดยังไงก็พูดออกมา”
ต้มหอมเงียบไปก่อนจะส่ายหน้าไปมา น้ำตาก็ไหมไม่หยุด เหมือนจะขวัญเสียไปแล้ว เฮ้อ นี่คนตรงหน้าเขาอายุเท่าไหร่กันวะเนี่ย โตหรือยัง
“พูดสิ” ผมสั่ง
“ถ้า...ถ้าพี่ปืนไปชอบใครผมก็จะ จะ..อึก จะไม่ยุ่งกับพี่ปืนอีก แต่ผมไม่ชอบ ไม่ชอบใจเลย ฮึก ผมไม่อยากให้พี่ปืนชอบใคร ไม่ชอบใครได้ไหม” ต้นหอมกระเถิบตัวเข้ามาใกล้ผม ถามด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร แถมยังสั่งไม่ให้ผมชอบใครอีก ช่างเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลย
“ยังไงสักวันฉันต้องมีคนที่ฉันรัก” ผมค่อยๆเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“ชอบผมไม่ได้เหรอ พี่รังเกียจผมเหรอ พี่รังเกียจผมใช่ไหม บอกผมสิ ฮือ” แววตาที่เว้าวอนกับท่าทางหน้าตาที่น่าสงสารทำเอาผมไปไม่เป็น เหมือนตัวเองไม่มีเสียงไปชั่วขณะ ริมฝีปากเล็กบางของเด็กน้อยเม้มเข้าหากันแน่นจนผมทนไม่ได้ต้องก้มหน้าลงไปหา ไม่รู้ว่านาทีนั้นผมคิดอะไรอยู่ แต่ไม่ชอบเลยที่ริมฝีปากนั่นต้องช้ำเพราะเจ้าของกัดและเม้มมันแน่นขนาดนี้
ต้นหอมดูจะตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ไม่ได้ผลักผมออก ผมกดจูบอยู่แบบนั้นสักพัก ไม่รู้ว่าผมทำแบบนี้ได้ยังไง แต่ใจทที่เต้นแรงขึ้นทำให้ผมคิดอะไรไม่ออกได้แต่กดจูบย้ำๆอยู่อย่างนั้นก่อนจะถอนออกแล้วตอบคำถามที่คนตรงหน้าอยากรู้
“ไม่ได้รังเกียจสักหน่อย”
ใช่..ผมไม่ได้รังเกียจสักนิด
ทำไมกัน?
================================
หึหึ....เศร้าหรือเปล่า เศร้าไปไหม ไม่เศร้าหรอกเนาะ ตอนหน้าก็จะไปค่ายแล้วววววว :impress2:
พรุ่งนี้ต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวะกับที่บ้าน คงไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วจะรีบกลับมาลงให้นะ
เพราะน่าจะหาเน็ตใช้ยาก แล้วเดี๋ยวจะลงให้สองเรื่อง แต่ยังไม่บอกว่าเรื่องอะไร ^_^ :z2:
ไปล่ะ ฝันดีค่ะ จุ๊บๆ :a5:
:m20:
:bye2:
:กอด1:
-
สนุกอ่า กำลังเข้มข้นเลย น้องต้นหอมรุกพี่ปืนหนักใหญ่แล้ว ส่วนพี่ปืน...ขอบอกว่าตกหลุมน้องเต็ม ๆ จ้า
ต้นหอมลองทำให้รักแล้วหายไปดิ แกวิ่งพล่านแน่ 555 แค่คิดก็เพลินละ (อยากแกล้งพระเอก)
พี่ปืนใจดีตลอดอ่ะ แล้วบอกตัวเองไม่ใจดี ไม่จริงอย่างมากโดยเฉพาะกับต้นหอมเนี่ยใจอ่อนตลอด
แ่ค่เห็นหน้าหงอย ๆ ก็รีบปลอบแทบไม่ทันแล้ว ที่ต้นหอมขอดูเอาแต่ใจนะ แต่ก็น่ารักจังเลย
ร้องไห้เข้าไปลูกอ้อนเข้าไปใกล้แล้ว ๆ มีคิสน้องด้วยอ๊า กีสสสสสสสส :-[
ขอต้อนรับเข้าสู่วงการค่ะพี่ปืน 555 ปล่อยพี่แกสับสนสักพักเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ปืนก็รับต้นหอมเป็นแฟนไปเลย
น้องจะได้ไม่เสียใจ
และพี่ปืนก็จะได้ไม่มีปัญหาด้วย อิอิ
-
พี่ปืนจูบน้องต้นหอม อร๊าย เขิลลลลลล :m3: :m3:
-
อยากเห็นพี่ปืนหึงต้นหอม โดยไม่รู้ตัว :really2:
-
:o8: :o8:
บ๊ะๆๆๆๆ แหล่วๆๆๆๆๆ จูบแล้ว รับผิดชอบน้องเลยคนเห็นทั้งบ้านทั้งเมือง กร๊ากกกกก :laugh:
ให้เวลาพี่ปืนอีกนิด ต้นหอมสู้ต่อไป วันนี้ยังไม่รักแต่ไม่รังเกียจที่หนูอยู่ใกล้ หนูอาจจะต้องเจ็บต้องทนกว่านี้ แน่ๆ แต่ถ้ารักพี่เค้าก็ต้องทนให้ได้นะน้องต้นหอม :กอด1: :กอด1:
-
เห็นด้วยกะReแรกอ่ะ
-
สนุกอ่า กำลังเข้มข้นเลย น้องต้นหอมรุกพี่ปืนหนักใหญ่แล้ว ส่วนพี่ปืน...ขอบอกว่าตกหลุมน้องเต็ม ๆ จ้า
ต้นหอมลองทำให้รักแล้วหายไปดิ แกวิ่งพล่านแน่ 555 แค่คิดก็เพลินละ (อยากแกล้งพระเอก)
พี่ปืนใจดีตลอดอ่ะ แล้วบอกตัวเองไม่ใจดี ไม่จริงอย่างมากโดยเฉพาะกับต้นหอมเนี่ยใจอ่อนตลอด
แ่ค่เห็นหน้าหงอย ๆ ก็รีบปลอบแทบไม่ทันแล้ว ที่ต้นหอมขอดูเอาแต่ใจนะ แต่ก็น่ารักจังเลย
ร้องไห้เข้าไปลูกอ้อนเข้าไปใกล้แล้ว ๆ มีคิสน้องด้วยอ๊า กีสสสสสสสส :-[
ขอต้อนรับเข้าสู่วงการค่ะพี่ปืน 555 ปล่อยพี่แกสับสนสักพักเนอะ
ขอบคุณค่ะ
เห็นด้วยอย่างแรง แค่คิดก็เพลินแล้วววววว อิอิ
ดีใจคนเขียนมาต่อแล้ว ไม่ต้องอ่านหนังสือสอบล่ะชั้นนน 555
-
พี่ปืนไม่หนีปัญหาเลย ชนกับปากปัญหาจังๆ เน้นๆ :-[
-
ต้นหอมมมมมมมม พี่รอหนูนานแล้ว ในที่สุดก็มา โฮ๊ะๆๆๆ
-
ปืนเอ๋ยยย ขอแนะนำเอามีดมาควักหัวใจตัวเองดูดิ
จะได้รู้ว่าตอนนี้มีใครในใจ :z1:
-
:-[
-
พี่ปืนน่ารักอ่ะ ดูห่วงความรู้สึกต้นหอมมากเลย
จะคอยดูนะพี่ปืน ว่าจะไม่ชอบต้นหอมได้จริงหรอ :laugh:
-
:-[ :-[ :-[แบบนี้ต้นหอมมีหวังแน่นๆ :-[ :-[ :-[จะรอนะจ๊าโชคดีจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ต้นหอมสู้สู้ :ped149:
-
แฮ่มๆ กลับมาแล้วหลังจากสอบเสร็จ
ตามอ่านทันแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
พี่ปืนนี่ปากอย่างใจอย่างเลยอะ บอกว่าไม่ชอบแต่ไปจูบเค้าทำไมกันนะ
ปล.รบกวนแก้คำผิดด้วยค่ะ
“พูดไม่สิ” ผมสั่งเสียงเข้ม หน้าเล็กๆนั่นเจื่อนลง ใหเพูดไม่ทำไมกันต้องพูดใหม่สิ
ผมกรอกตาไปมา ไล่ก็ผิด ไม่ไล่ก็ผิด แล้วกูควรต้องทำยังไงดีวะเนี่ย
จะควรก็ควรสิค่ะ จะต้องก็ต้องสิ อ่านแล้วงงวุ้ย
:bye2:
-
เอาแหล่ววว พี่ปืนจะใจร้ายกับน้องได้ตลอดรอดฝั่งหรออออ
เอากับพี่ปืนสิ ปากก็ไล่ให้น้องไป แต่ตอนหลังนี่เอาปากตัวเองไปจูบกับน้องเฉยเลย
จะเป็นยังไงต่อไป ณ จุดนี้ให้พี่ปืนสับสนกับตัวเองไปก่อนละกันน้าาา
ปล. ขอบคุณนะคะที่เอามาลงให้อ่านกัน ^^ :กอด1:
-
ปืนใจแข็งไม่ได้ตลอดสินะ ฮ่าๆๆๆ
แต่บางทีก็รู้สึกว่าน้องจะเอาแต่ใจตัวเองเกินไปนิดนึง
-
ต้นหอมน่าสงสารอะ
ต้นหอมสู้ๆนะ
แต่ปืนมันจูบต้นหอมแล้วอะ
อยากให้สองคนชอบกันเร็วๆ
อยากอ่านตอนหวานๆบ้างอะ
-
พี่ปืน หลงรักน้อง ไม่รู้ตัวแล้วนะ 55555
-
:-[ :impress2: จีบกันนุ่มนิ่ม ต้นหอมน่าร้ากกกก พี่ปืนก๊ใจอ่อน ซ้าาา :man1:
-
พี่ปืนอะ ไม่ชอบแล้วจูบต้นหอมทำมายยย
-
พี่ปืนแอบมีใจให้เเล้วใช้ ม้าาาาาา เเหนะๆ :laugh:
-
o13
-
:-[ กรี๊ดดดดดดดดพี่ปืน มาจูบแบบนี้แล้วต้องรับผิดชอบนะ!!!!
สงสารต้นหอมตอนร้องไห้จังเลย ทำเอาเศร้าตามไปด้วย
-
โอ้ยยยยยยยยย พี่ปืนนนนนนนนนน
พี่ชั่งใจร้ายจังเลยยยยยยยย 555555555 ใจอ่อนล่ะเสะะะะะ ฮิ้วววววววววววว
เดี๋ยวพอน้องมันหายไป ก็จะออกไปตามหาน้องใช่มั้ยล่ะะะ 5555555
หลงน้องมันแล้วก็บอกน้องไปปปปป
น้องต้นหอมมม กี่ขวบแล้วคะลูกกกกกกก น่ารักจังเลยยยย *หยิกแก้ม*
อ้อนพี่เขาเยอะๆนะลูก ขอไปเยอะๆเลย เดี๋ยวพี่มันก็ใจอ่อนนน 555555555
ชอบพาร์ทนี้อ่ะ ดูพี่ปืนยอมน้องหมด 555555
มาต่อไวๆนะคะ สู้ๆ > <
-
ชอบพี่ปืนกับน้องต้นหอมจังเลยน่ารักเหมาะสมลงตัวไปหมดล่ะ
-
ตายไปเลยจ้าแบบนี้ อีเนมตายเลยจ้า T^T
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 13
Go to the beach
สัมผัสนั่นมัน...
>///<
ให้ตายสิ! ผมไม่กล้าไปเจอหน้าพี่ปืนอีกแล้ว แค่คิดใจก็เต้นระรัวเหมือนจะกระเด็นออกมาจากอก สัมผัสที่ร้อนวูบวาบยังตราตรึงอยู่ไม่หาย รู้เลยว่าหน้าตัวเองต้องแดงมากแน่ๆในตอนนั้น
แต่มันก็...รู้สึกดีมากๆ มากจนบอกไม่ถูก
สายตาของพี่ปืนตอนที่ถอนจูบออกมานั่น...มันช่าง...
“ต้นหอม”
ทำยังไงดีล่ะ ถ้าเจอหน้ากันอีกครั้งผมควรจะต้องทำตัวยังไง ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว แม้ว่ามันจะผ่านมาอาทิตย์หนึ่ง และถึงแม้ว่าอาทิตย์ที่ผ่านมาผมจะมีสอบ ซึ่งผมก็อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยสักนิด >_<; แต่ผมกลับรู้สึกว่าทุกอย่างมันเหมือนกับเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง
และ...เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ผมไม่ได้เจอพี่ปืนเลย
คือผมไม่กล้าไปเจอเองแหละ
“ต้นหอม เรียกเนี่ย ได้ยินไหม”
โธ่เอ้ย!
ผมขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าครั่ง ผมน่าจะไปหาพี่เขา ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ปืนลืมผมไปหรือยัง ผมมีคำถามมากมายที่อยากจะถาม และคำถามสำคัญคือ...
พี่ปืนจูบผมทำไม?
ทำไมกันนะ...
ป๊อก!
“โอ๊ย!” ผมสะดุ้งออกจากภวังค์เมื่อความเจ็บแล่นจากหน้าผากไปจนถึงแกนกลางสมอง ผมยกมือขึ้นกุมหน้าผากตัวเองแทบจะทันที
“ใจลอยๆ คิดอะไรอยู่ฮะ! เรียกก็ไม่ได้ยิน ว่าไง มัวแต่คิดถึงใครอยู่หืม” แมทหรี่ตามถามอย่างจ้องจับผิด
“เปล่าสักหน่อย”
ใครจะไปบอกกัน เรื่องแบบนั้น...
“ไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงๆ” แมทเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากผมสีหน้าดูเคร่งเครียดเพราะความเป็นห่วง
“สบายดี ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ว่าแต่จัดของเสร็จหรือยัง”
พรุ่งนี้ต้องไปค่ายกับชมรมภาพถ่ายแล้ว เพราะอย่างนี้ไง ผมถึงได้นั่นฟุ้งซ่านอยู่แบบนี้ ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงถ้าพรุ่งนี้เจอพี่ปืน
“เก็บแล้ว เราล่ะ คงเก็บเรียบร้อยแล้วสินะ” แมทยกยิ้มมุมปากอย่างคนรู้ทัน
เกลียดจริงๆคนรู้ทัน
คืนนั้นผมนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะตื่นเต้น คิดมาก กังวล ฟุ้งซ่าน บ้าบออยู่คนเดียว เดินลงมากินนมไปสามกล่องแล้วยังนอนไม่หลับเลย กว่าจะได้หลับก็เกือบถึงเวลาที่ต้องตื่น พอตีห้าครึ่งแมทก็มาปลุกผมให้ตื่น ซึ่งผมไม่อยากจะตื่นเลย ไม่ไปแล้วได้ไหม...
“ไม่อยากเจอหรือไงไอ้พี่ปืนนั่นน่ะ”
“อ๊ะ! ตื่นแล้ว” ผมดีดตัวลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินชื่อพี่ปืน
“-_-^”
“แหะๆ” ผมหัวเราะแห้งๆก่อนจะกระดึบๆลงจากเตียงแสนรัก ไว้พี่กลับมาจะมานอนใหม่นะน้องเตียงสุดที่รัก
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวจะยกกระเป๋าลงไปข้างล่างให้” แมทเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของผมที่วางอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมรีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำอาบน้ำแบบเร่งด่วน ก่อนจะออกมาแต่งตัวด้วยชุดที่เลือกไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่มีอะไรมากก็แค่กางเกงเดฟสีดำกับเสื้อกล้ามสีขาวตามด้วยเสื้อแจ็กเก็ตตัวใหม่ที่เพิ่งซื้อมา แค่นี้ก็เรียบร้อย ผมเซตผมอีกนิดหน่อยก็เป็นอันเสร็จ ก่อนออกจากห้องก็ไม่ลืมหยิบกล้องไปด้วย ของผมเป็น Nikon ของแมท เป็น Cannon แต่ว่าผมถ่ายไม่เก่งเท่าแมทหรอก แมทเคยไปเรียนถ่ายภาพ แต่ผมไม่เคย
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม ไม่ลืมอะไรนะ” แมทถาม ผมพยักหน้าตอบก่อนจะช่วยแมทขนของรถ มุ่งหน้าสู้มหาวิทยาลัย ระหว่างทางผมแวะเซเว่นเพื่อซื้อของกินในตอนเช้าก่อนออกเดินทาง เราต้องไปรวมตัวกันที่คณะนิเทศฯก่อน โดยรถที่ใช้โดยสารไปทางชมรมเป็นคนจัดหา ซึ่งก็ได้เป็นรถตู้จำนวน 3 คัน
“ใครที่มาแล้วรบกวนมาเซ็นชื่อทางนี้ด้วยนะครับ”
คนเริ่มทะยอยมากันบ้างแล้ว ดีที่ผมกับแมทมาทัน ยังไม่จัดว่าสายเพราะพี่ๆเขานัดเจ็ดโมงเช้า ตอนนี้เพิ่งจะหดโมงครึ่ง ผมกับแมทวางกระเป๋าไว้ตรงที่คนอื่นๆนั่งรวมกันเตรียมขึ้นรถก่อนจะเดินไปเซ็นชื่อ
พี่ปืน...นั่นอยู่ตรงหนั้น
สีหน้าดูเหนื่อยๆ ง่วงๆ
“อ้าว น้องต้มหอมนี่เอง มาๆ มาเซ็นชื่อก่อน” พี่...เอ่อ ชื่ออะไรนะ
โอเค...ถึงผมจะเป็นคนที่ไอคิวสูง เป็นเด็กอัจฉริยะ(เมื่อนานมาแล้ว) แต่สำหรับคนที่เจอกันแค่ครั้งสองครั้งแล้วก็ไม่ได้มีบทบาทในชีวิตผมมากนัก ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกถ้าหากว่าผมจะจำพวกเขาไม่ได้ แต่ผมรู้อย่างหนึ่งนะ พี่เขาต้องเป็นเพื่อนกับพี่ปืนอย่างแน่นอน
“ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่าจำพี่ไม่ได้สินะ พี่ชื่อเวฟอ่ะ เซ็นชื่อตรงนี้”
ผมยิ้มรับแห้งๆก่อนจะเซ็นชื่อลงไปที่ช่องว่าง เสร็จแล้วก็ยื่นปากกาส่งต่อให้แมท เบี่ยงตัวมายืนอยู่ข้างๆแทน ผมมองพี่ปืนที่นั่งนิ่งมองไปที่แมทก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามามองผม ดวงตาสีดำสนิทนั่น...
ตึกๆๆๆ
บ้าจริง! แค่สบตาพี่ปืนแค่นี้ผมก็ใจเต้นแรงแล้ว
“เอาไหม” พี่ปืนหยิบนมช็อคโกแลตให้ผม ผมอึ้งนิดหน่อยแต่ก็เอื้อมมือไปรับมาพลางยิ้มและเอ่ยขอบคุณเบาๆ แต่พี่เขากลับทำหน้านิ่งเหมือนเดิม แมทที่เซ็นชื่อเสร็จยืดตัวขึ้นมองผมทีมองพี่ปืนทีแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ผมกับแมทแยกไปนั่งรอคนที่เหลือจนได้เวลาออกเดินทาง สรุปว่ามีคนไปแค่สามสิบคนเท่านั้น ซึ่งจัดว่าน้อยถ้าเถียบกับจำนวนคนที่ไปค่ายอื่น แต่ถ้าพูดกันตามจริงแล้วทริปในครั้งนี้จะเรียกว่าไปค่ายก็ไม่ถูก มันเหมือนกับเป็นทริปท่องเที่ยวเพื่อสนองความต้องการเสียมากกว่า เพราะทุกอย่างดูจะสะดวกสะบายไปเสียหมด สถานที่ที่ไปก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อของเมืองไทย ‘หัวหิน’ นั่งรถตู้ไป และจากที่พี่เวฟ (ผมจำชื่อได้ล่ะ) บอกก่อนขึ้นรถเกี่ยวกับที่พักก็คือ เราจะนอนกันที่รีสอร์ทที่เหมาทั้งรีสอร์ทเพื่อการนี้ จากที่บรรยายมาทั้งหมดนี้ ขอบอกเลยว่าค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูงมาก ดังนั้นคนที่มาร่วมทริปนี้ถึงได้มีน้อยนัก โดยส่วนมากก็จะเป็นคนที่เรียนนิเทศฯเอกภาพถ่ายอยู่แล้ว นอกนั้นก็คือนักศึกษาจากคณะอื่นที่สนใจในการถ่ายภาพอย่างผมกับแมทนั่นละ
หลังจากเช็คชื่อเสร็จเรียบร้อยเราก็แยกย้ายกันขึ้นรถ ผมได้นั่งคันเดียวกับพี่ปืน อ่ะๆ อย่านะ อย่ามองผมแบบนั้น ผมเปล่าเลือกนะ แต่พี่เวฟเขาบอกให้ผมกับแมทมานั่งคันเดียวกันกับพวกพี่เขาต่างหาก รถคันที่ผมนั่งด้านหน้าเป็นพี่คนที่ชื่อเหนือเพื่อนพี่ปืน เบาะหน้าเป็นรุ่นพี่ปีสองคณะนิเทศฯที่เรียนเอกภาพถ่ายสามคน ถัดลงมาเป็นพี่เวฟและพี่ก้อง ถัดลงมาอีกเป็นผมและแมท ที่นั่งของผมติดกันหน้าต่าง ด้านข้างแมทเป็นเด็กปีหนึ่งคณะเดียวกับแมท เห็นว่ารู้จักกันด้วย และพี่ปืนนั่งข้างหลังคนเดียว เน้นนะว่าคนเดียว ไม่ยอมให้ใครนั่งด้วย ทีแรกพี่เหนือจะนั่งแต่พี่ปืนไม่ยอม เลยต้องไปนั่งข้างคนขับอย่างที่เห็น
พอรถเคลื่อนตัวออก หลายคนก็เริ่มหลับ ผมหันหลังไปมองพี่ปืน ก็เห็นพี่เขานั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสบายใจ...มั้งนะ ก็พี่ปืนเล่นไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย ทำหน้านิ่งอยู่ตลอดเวลา ต่อให้เก่งแค่ไหนผมก็เดาไม่ออกหรอกว่าพี่เขาคิดอะไรอยู่
“อ่ะ กินซะ” แมทสะกิดเรียกผม
ผมหันกลับมานั่งตามเดิม ก่อนจะรับกล่องนมที่เจาะเรียบร้อยแล้ว เป็นกล่องเดียวกับที่พี่ปืนให้มา
“จะเอาอันไหน แฮมหรือทูน่า”
“แฮม” ผมตอบ
แมทยื่นแซนวิทแฮมที่ไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่แล้วมาให้ผม ก่อนที่แมทจะลงมือกินแซนวิททูน่า ผมจัดการแซนวิชและนมภายในเวลาอันรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่รู้สึกอิ่ม
“แมท เอาไส้กรอก” ผมบอก จำได้ว่าแมทซื้อไส้กรอกมาด้วย
“ยังไม่อิ่ม?”
“อืม เหมือนยังไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำ” ผมลูบท้องบอก แมทหัวเราะเบาๆก่อนจะหยิบไส้กรอกให้ผม
“น้องต้นหอมนี่ดูจะกินเก่งนะ” พี่ก้องที่นั่งด้านหน้าหันมาคุยกับแมท ผมไม่สนใจนั่งจิ้มไส้กรอกกิน มืออีกข้างก็รื้อถุงที่ใส่ของกินมาดูว่ามีอะไรบ้าง
“ยิ่งกว่ากินเก่งอีก กินได้ไม่หยุดปาก” แมทพูดขำๆก่อนจะขยี้หัวผม ผมปัดมือแมทออกก่อนจะขึงตาใส่ ผมอุตส่าห์เซตผมมาอย่างดี ดูสิเสียทรงหมด เดี๋ยวไม่หล่อกันพอดี
“เป็นแฟนกันเหรอ” พี่ก้องถามหน้าตาย ผมนี่อ้าปากค้าง ก่อนจะกลืนไส้กรอกลงคอ ไม่คิดว่าจะถามตรงขนาดนี้
“แล้วพี่คิดว่าไงล่ะ” แมทไม่ตอบแต่ถามกลับพลางกระตุกยิ้มมุมปาก มือก็เช็ดซอสที่เลอะที่มุมปากออกให้ผม ทำเอาผมหน้าร้อนขึ้นมา
“งั้นก็แสดงว่าเป็นแฟนกันสินะ น่าเสียดาย พี่ก็ชอบเหมือนกัน” ตาที่มองมาที่ผมเป็นประกาย
“o_o” ผมนี่อึ้งเลยครับ
“ไม่ได้หรอกครับ คนนี้ผมหวง”
ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกครับที่ใครต่อใครจะคิดว่าผมกับแมทเป็นแฟนกัน เกือบทุกคนแหละที่คิดแบบนั้น แม้แต่พวกไข่ดาวยังคิดว่าแมทเป็นแฟนผมเลย แต่ถึงทุกคนจะเข้าใจอย่างนั้นทั้งแมทและผมก็ไม่ได้คิดจะแก้ตัว ไม่รู้จะทำไปทำไม ถึงบอกไปถ้าเขาไม่คิดจะเชื่อก็เสียเวลาเปล่า แต่ตอนนี้ผมกลับอยากจะหันไปบอกคนที่นั่งข้างหลังว่า ผมกับแมทไม่ได้เป็นอะไรกัน
ผมค่อยๆหันหลังไปมองพี่ปืน สายตาก็สบเข้ากับดวงตาเข้มที่สะกดผมได้ทุกครั้ง คิ้วของพี่ปืนขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะคลายออก แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับรู้สึกได้ว่า...พี่ปืนอารมณ์ไม่ดี เป็นเพราะเรื่องเมื่อกี้หรือเปล่านะ
ไว้ผมค่อยหาจังหวะบอกแล้วกัน คงมีบ้างแหละสักจังหวะหนึ่งที่ผมสามารถคุยกับพี่เขาได้
“จะกินอีกไหม”
“ไม่แล้ว” ผมบอกแมทก่อนจะส่งถุงขนมให้แมท ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง เริ่มรู้สึกไม่ได้ เชื่อเถอะ เดี๋ยวผมต้องเมารถแน่ๆ
“นอนไหม” แมทถามอีกครั้ง ผมพยักหน้าก่อนจะเอบซบที่ไหล่ของแมทตามความเคยชิน จากนั้นไม่นานผมก็ผล่อยหลับไป ตื่นอีกทีก็เข้าสู่ตัวเมืองเพชรบุรีแล้ว แต่ผมนั่งนอนหลับตาอยู่เพราะรู้สึกเวียนหัว อาการของการเมารถ ผมเป็นแบบนี้ประจำแหละ ปกติถ้านั่งด้านหน้า มองตรงไปข้างหน้าก็จะไม่เมารถ
ผมนอนหลับตาไปเรื่อยๆไม่อยากขยับตัวหรือลืมตา กลัวจะอ้วกออกมา ได้ยินเสียงแมทคุยกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ แล้วก็ได้ยินเสียงพี่ก้องกับพี่เวฟเถียงกับไปมา บางครั้งผมได้ยินเสียงพี่ปืนพูดขึ้นมาบ้างเมื่อพี่เวฟถามหรือดึงพี่ปืนเข้าสู่วงสนทนาด้วย
เสียงทุ่มนุ่มที่ติดจะเย็นชา
ดวงตาสี่นิลนั่นก็เย็นชา
คำพูดก็ไร้อารมณ์
ใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไร
ดูๆแล้วเหมือนจะไม่มีอะไรที่น่าสนใจ แต่เปล่าเลย ทุกอย่างที่เป็นพี่ปืนดึงดูดผมได้อย่างง่ายดาย และผมเชื่อว่าทุกคนที่ได้เจอได้สบตากับพี่ปืนต้องรู้สึกเช่นเดียวกัน
คนๆนี้ ดูลึกลับและน่าค้นหา
ล่อลวงให้ใครต่อใครเขาหาโดยที่ไม่ต้องทำอะไร อันตรายใช่ไหมคนแบบนี้ แต่ถึงจะรู้ว่าอันตรายและเสี่ยงแค่ไหน แต่ผมก็เต็มใจที่จะเดินเข้าไป แม้ปลายทางนั้นผมอาจจะต้องบาดเจ็บกลับมาก็ตาม
“ถึงแล้ว เที่ยงพอดี เดี๋ยวเราลงไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยเอาของไปเก็บที่ที่พักแล้วกัน”พี่เหนือตะโกนบอกทุกคนในรถ
“ต้นหอม ถึงแล้ว ตื่นได้แล้ว” ผมกระซิบเรียกผมเสียงเบา
“อื้อ” ผมส่ายหน้าไปมากับไหล่ของแมท แต่ไม่ยอมลืมตา ผมเวียนหัวมากที่สุด
“น่ารักดีนะ ดูท่าจะขี้อ้อน” เสียงพี่เวฟดังขึ้น แต่ผมไม่สนใจ ผมจะอ้วกอ่ะ TxT
“ก็ครับ เวียนหัวเหรอ” แมทถาม ผมพยักหน้าตอบก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
แมทดึงผมลงจากรถ พอลงนถได้ผมก็ทรุดตัวลงนั่งยองๆทันที ไม่ไหวครับ โลกหมุนไปหมด
“ไหวไหมนั่น เอายาไหม” เสียงใครสักคนเอ่ยพูดขึ้น แมดึงผมให้ลุกขึ้น ผมก็ลุกตามแต่โดยดีก่อนจะเดินตามเข้าไปในร้านอาหาร แมทจับผมนั่งลงถามผมว่าอยากเข้าห้องน้ำไหม ผมส่ายหน้า แมทเลยเดินไป ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะและหลับตาลง
“นี่” แรงกระกิดกับเสียงเรียกทำให้ผมต้องฟื้นยกหัวขึ้นจากแขนเงยหน้าขึ้นมอง เจอพี่ปืนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม และคนอื่นที่นั่งอยู่บนโต๊ะด้วย
“กินซะ” พี่ปืนส่งยากับน้ำเปล่าให้ผม สายตากึ่งบังคับนั่นทำเอาผมไม่กล้าปฏิเสธทั้งๆที่ไม่ชอบ แต่พี่ปืนไม่ใช่แมท ถ้ารายนั้นอาจจะยอมตามใจผม แต่กับพี่ปืน ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้ เลยต้องจำใจรับยามากินด้วยความพะอืดพะอมก่อนจะฟุบหน้าลงตามเดิม
“ไม่ปลุกน้องขึ้นมากินข้าวเหรอ” เสียงพี่เวฟถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ไม่กินหรอกครับถ้าเวียนหัวแบบนี้” แมทตอบ
“แต่นี่มันเที่ยงแล้วนะ” นี่คงเป็นพี่เหนือมั้ง
“ครับ แต่ถ้าเรียกจะงอแงเอาเปล่า ปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวก็ดีขึ้น”
ผมได้ยินทุกคนบนโต๊ะพูดคุย แต่อาการเมารถและมึนๆเพราะยาทำให้ผมได้แต่นอนฟังไปแบบนั้น จนทุกคนกินข้าวเสร็จ แมทถามว่าผมอยากกินอะไรไหม ผมได้แต่ส่ายหน้า จะอ้วกแบบนี้ผมไม่อยากกินอะไรหรอก พอจะขึ้นรถไปที่รีสอร์ทผมยินนิ่งไม่อยากขึ้นรถ ถ้านั่งอีกผมต้องตายแน่ๆ
“แปบเดียวน่า เดี๋ยวก็ถึงที่พักแล้ว อยากมาเองนะ อย่างอแง” แมทเอ็ดเบาๆ ผมเลยต้องจำใจขึ้นรถครั้ง มันเป็นอะไรที่ทรมานมาก ผมเกลียดการเมารถ!
“พาน้องไปพักก่อนไป เดี๋ยวพี่ไปเอากุญแจห้องให้”
ผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านหน้ารีสอร์ท เสียงพูดคุยของสมาชิกที่มาด้วยดังเซงแซ่ด้วยความตื่นเต้นตื่นตาตื่นใจ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์เท่าไหร่ อยากจะนอน ถ้าได้นอนตื่นขึ้นมาผมคงจะดีขึ้น
พอได้กุญแจห้องแมทก็พาผมมานอนพักที่ห้อง พอถึงบ้านพักผมก็เดินไปพุ่งลงกับเตียง รู้สึกเหมือนแมทจะถอดถุงเท้าให้ แต่ผมขอไปเฝ้าพระอินทร์ก่อน ไม่ไหวแล้ว!
สาบานสิว่าผมมาออกค่ายถ่ายรูป ไม่ได้มาออกค่ายนอนชิงแชมป์ถ้วยพระราชทาน T^T
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“อื้อ แมท” ผมเรียกชื่อแมทเมื่อรู้สึกตัวตืนขึ้น แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ผมเลยลืมตาขึ้นก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่ง กวาดตาไปทั่วห้องก็ไม่เจอใคร ตื่นปุบผมก็หิวปับ ก็แน่ล่ะ ผมไม่ได้กินข้าวกางวันนี่น่า ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูที่บอกเวลาว่าตอนนี้บ่ายสองกว่าๆจะบ่ายสามแล้ว ผมลุกไปล้างหน้าล้างตาให้รู้สึกสดชื่นขึ้น
บ้านหลังที่ผมพักมีทั้งหมดสี่เตียงนอนที่ติดกัน เท่าที่ดูสามารถนอนได้ถึงห้าหกคนเลย และในบ้านพักนอกจากระเป๋าของผมกับแมทก็ยังมีอีกสองใบ แต่ไม่รู้ว่าของใคร ผมยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะเดินออกจากบ้านพัก
ลมพัดเย็นสบายได้กลิ่นอายของทะเลทำให้สดชื่น ว่าแต่ หายไปไหนกันหมดนะ
“จะไปไหน” น้ำเสียงนิ่งๆเรียกผมไว้ก่อนที่จะได้เดินไปไหน
“พี่ปืน เอ่อ...คนอื่นไปไหนหมดเหรอครับ” ผมถาม ตาก็มองพี่ปืนที่เดินเข้ามาใกล้ ที่คอมีกล้องคล้องอยู่ คงไปเดินถ่ายรูปมาสินะ”
“ดีขึ้นแล้ว?” พี่ปืนไปตอบแต่กลับถามอาการผมแทน
“ดีขึ้นแล้วครับ” ผมตอบ ในใจนี่ลิงโลดที่พี่ปืนเป็นห่วงผม
“พี่ปืนเห็นแมทไหมครับ” ผมถาม
“ออกไปกับพวกไอ้เหนือ เห็นว่าจะไปซื้อเหล้ากับอาหารมาทำกิน”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามพี่ปืนที่เดินถ่ายรูปภายในรีสอร์ท ท้องผมครวญครางเพราะยังไม่ได้กินข้าว ถ้าไม่นับแซนวิชกันไส้กรอกนั่น ผมก็ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้า
“พี่ปืนครับ”
“ว่า” พี่ปืนขานรับแต่มือก็รัวชัตเตอร์ไม่หยุด
“ผมหิว”
มือแกร่งลดกล้องลงจากใบหน้าก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ตามมา” พูดแค่นั้นก่อนจะเดินนำ ผมได้แต่เดินตามจนมาถึงร้านอาหารใกล้ๆกับรีสอร์ท พี่ปืนเลือกนั่งโต๊ะที่อยู่ริมติดกันสวยดอกไม้ที่จัดได้อย่างลงตัว
“จะกินอะไรก็สั่งเอา”
ผมรับเมนูมาเปิดดู ส่วนพี่ปืนนั่นสั่งโดนไม่ต้องดูเมนูด้วยซ้ำ
“เอาข้าวผัดสับปะรด แล้วก็ ต้มยำรวมมิตร” ผมสั่งก่อนจะยืนเมนูคืนให้พนักงาน
“แค่นี้?” พี่ปืนถามอย่างสงสัย
“ครับ”
ผมนั่งมองบรรยากาศรอบๆ ก่อนจะรู้สึกว่าถูกจ้อง และคนที่จ้องก็คือพี่ปืน พี่เข้าจ้องเอาๆจนผมรู้สึกประหม่าแล้วก็เขินแบบแปลกๆ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมกลั้นใจถามออกไป มองแบบนี้ผมก็ทำตัวไม่ถูกนะ
“นายน่ะ...มีแฟนแล้ว แต่ยังมาจีบฉันเนี่ยนะ” พี่ปืนพูดนิ่งๆ แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงของพี่ปืนมันดูไม่พอใจ
“ห๊ะ! แฟนผม แมทน่ะเหรอ” ผมถามแบบงงๆ
“หรือนายมีแฟนหลายคน” คราวนี้เสียงพี่ปืนดุกว่าเดิมอีก
“เปล่านะ ผมไม่มีแฟน แมทเป็นเพื่อนผม” ผมรีบบอกพี่ปืน กลัวพี่ปืนจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
“...”
“จริงๆครับ แมทเป็นเพื่อน เป็นพี่ของผมเท่านั้น ไม่ใช่แฟน” ผมย้ำบอกอีกเพราะดูเหมือนพี่ปืนจะไม่เชื่อ
“อืม” พี่ปืนรับคำแค่นั้นก่อนจะหันไปมองอย่างอื่นแทน ตกลงแล้วพี่ปืนเข้าใจในสิ่งที่ผมบอกหรือเปล่า
เราไม่ได้คุยกันอีกจนกระทั่งพนักงานเอาอาหารมาเสริฟ แต่มันไม่ใช่อาหารที่ผมสั่ง เพราะมันอาหารที่ผมไม่คุ้นตาเอาเสียเลย แต่ว่านะ...ผมว่าพนักงานเขาต้องเอามาเสริฟผิดแน่ๆ ก็อาหารตรงหน้าเหมือนกับว่ายังทำไม่เสร็จ กุ้งในจานยังดิบอยู่เลย
“กินซะ มันจะทำให้นายรู้สึกดีขึ้น” พี่ปืนพูดขึ้นก่อนที่ผมจะเรียกพนักงาน
“อะไรนะครับ” ผมถามเพราะไม่เข้าใจ พี่ปืนบอกให้ผมกินไอ้กุ้งดิบนี่เหรอ
“ฉันบอกให้กินกุ้งแช่น้ำปลานี่ เวียนหัวไม่ใช่เหรอไง”
ผมพยักหน้ารับเรื่องที่เวียนหัว แต่ผมไม่เห็นเข้าใจเลยว่ามันเกี่ยวยังไงกับการกินกุ้งดิบนี่ แล้วเมื่อกี้พี่ปืนเรียกไอ้นี่ว่าอะไรนะ ผมไม่ทันได้ฟังมันแต่อึ้งอยู่
“ทำไมไม่กิน”
“มันคืออะไรครับ” ผมถามพลางจ้องไปที่จานตรงหน้า ในนั้นมีกุ้งปลอกเปลือกที่ยังไม่สุก และมีน้ำราดเหมือนพวกหมึกมะนาวอะไรทำนองนั้น
“กุ้งแช่น้ำปลา”
“ผมจ้องจานตรงหน้าตาไม่กระพริบ แค่ดูก็รู้ว่ากินไม่ได้ มันไม่น่าวางใจเลยสักนิดกับอาหารตรงหน้า
“สั่งให้กินก็กินไปเถอะน่า อย่าเรื่องมาก”
“แต่...”
“กินไปอย่าถาม” พี่ปืนพูดขัดผมที่กำลังจะพูด
“พี่ปืน มันยังไม่สุกเลย แบบนี้กินไม่ได้นะครับ”
“- -“
“ผมพูดจริงนะ มันมีพยาธิ พี่ควรจะทำให้มันสุกก่อน ผมไม่กินหรอก พี่เองก็ห้ามกินเหมือนกัน” ผมพูดอย่างจริงจัง ไม่ได้หรอกครับ เรื่องนี้สำคัญมาก เรื่องสุขภาพยังไงก็ต้องดูให้ดี จะกินอาหารดิบๆแบบนี้ได้ยังไง มันไม่น่าพิศมัยหรอกถ้าจะมีน้องพยาธิมายั้วเยี้ยอยู่ในท้อง แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
น่ากลัว!
พี่ปืนจ้องหน้าผมนิ่งไม่แสดงให้เห็นว่าคิดอะไรอยู่ ผมเลยมองตอบ แล้วพี่ปืนก็ใช้ช้อนลงตักกุ้งแช่น้ำปลาในจานตรงหน้า นี่อย่าบอกนะว่าพี่เขาจะกิน มันอันตรายนะ!
ผมกำลังจะห้ามพี่ปืนว่าไม่ให้กิน แต่แทนที่พี่ปืนจะเอาเข้าปากตัวเอง เขากลับยื่นมันมาตรงหน้าผมใกล้ๆกับปาก ของผม สายตาผมเหลือบมองกุ้งสดตัวโตที่มีน้ำจิ้มติดอยู่ตรงหน้าก่อนจะเป็นเป็นมองหน้าพี่ปืนสลับกันไปมา
อย่าบอกนะว่าจะให้ผมกิน
ไม่น้า!
ToT
“กินเข้าไป” พี่ปืนพูดหน้านิ่งราวกับเอ่ยชวนให้ผมกินอะไรที่มันธรรมดาๆทั้งๆที่มันไม่ธรรมดาเลยสักนิด!
“ห๊า อะไรนะ จะให้ผมกินกุ้งดิบเหรอ ไม่เอาอ่ะ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธพลางเองตัวหนีกุ้งในช้อนที่พี่ปืนพยายามจะเอาเข้าปากผม
“บอกให้กินก็กินสิ ไม่ตายหรอก” พี่ปืนจับแขนผมไว้ไม่ให้หนีได้ ผมเอียงหน้าหลบช้อนที่กำลังจะเข้ามาปะทุษร้ายผม ไม่เอานะ ผมไม่กิน!
“พี่ปืน ผมมะ...อุ๊บ! OxO!”
กุ้ง..!
ปากผม...
ไอ้น้องกุ้งสด...มัน...มันอยู่ในปากผมแล้ว! ตาผมเหลือกโตมองหน้าพี่ปืนที่จัดการยัดกุ้งแช่น้ำปลาใส่ปากผมตอนที่ผมจะพูดห้ามเรียบร้อยแล้ว
ทำไมพี่ทำกับผมอย่างนี้!
“อย่าคาย!” เสียงดุๆสั่งห้ามไม่ให้ผมคายสิ่งที่อยู่ในปากออกมา แต่ผมไม่ยอม ยังไงผมก็ไม่มีทางกินไอ้กุ้งที่ยังไม่สุกนี่เข้าไปแน่ๆ ผมยังไม่อยากมีพยาธิที่หน้าตาน่าเกลียดมายั้วเยี้ยในท้องของผม T^T
ผมยังไม่อยากตาย!
“อ๋มอะอาย” ผมบอกเสียงอู้อี้ พี่ปืนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วรีบเอื้อมมือมาปิดปากผมไม่ให้คาย
เมื่อผมทำอะไรไม่ได้ก็เริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมา แล้วน้ำตามันก็เอ่อขึ้นมาคลอที่เบ้าตาทันที
“เคี้ยวซะ ไม่ตายหรอก เชื่อฉัน”
“...” ผมส่ายหน้าน้อยๆอย่างไม่ยอม
“ไม่เชื่อฉันเหรอ”
ไม่! ผมอยากจะบอกว่าไม่เชื่อ แต่ผมพูดไม่ได้
“เคี้ยวแล้วกลืน อย่าทำให้ยุ่งยาก ถ้านายคายออกมา รู้ไหมว่ามันจะเสียของ”
“...” ผมยังนิ่ง น้ำตาไหลลงหยดหนึ่ง ผ่านแก้มและไหลลงโดนมือพี่ปืนที่ปิดปากผมอยู่
“อย่ากินทิ้งกินขว้าง เคี้ยวซะ”
“...” ผมเม้มปากแน่น ไม่ยอมทำตาม ทำไมต้องบังคับผมด้วย ถึงผมจะชอบพี่ แต่พี่ก็ไม่ควรแกล้งผมอย่างนี้ ผมอยากจะพูดออกไป แต่ติดที่ว่าน้องกุ้งยังอยู่ในปากผมและมือพี่ปืนยังปิดปากผมอยู่ สิ่งที่ทำได้ก็คือน้ำตาที่ไหลบอกให้รู้ว่าผมไม่อยากทำ ไม่อยากกิน
“ถ้ากินแล้วจะให้ขอสิ่งที่อยากได้อย่างหนึ่ง” พี่ปืนถอนหายใจเบาๆก่อนจะพูด พลางใช้อีกมือที่ไม่ได้ปิดปากผมอยู่เช็ดน้ำตาให้ผม
ผมเบิกตาโตเมื่อได้ยินพี่ปืนยื่นข้อเสนอ ในใจสับสนกับการกระทำของคนตรงหน้า ทำไมต้องบังคับให้ผมกินกุ้งแช่น้ำปลาด้วย ไม่มีเหตุผลเลย ผมไม่กินก็ไม่เห็นจะเกิดความเสียหายอะไร แล้วข้อเสนอนั่นอีก ทำไม ผมไม่เข้าใจเลย
แต่มันน่าสนใจ...ใช่ ข้อเสนอมันน่าสนใจ ถ้าผมกินกุ้งนี้เข้าไป ผมจะขออะไรพี่ปืนก็ได้งั้นเหรอ
ถ้าผมขอไป แล้วพี่เขาจะยอมเหรอ
ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของพี่ปืน อยากรู้ว่าที่พี่เขาพูดเมื่อกี้พูดเล่นหรือพูดจริง หรือแค่จะหลอกให้ผมกลืนกุ้งนี่ลงไปเท่านั้น พี่เขาจะทำตามอย่างที่ปากพูดหรือเปล่า
“ไม่ต้องมองฉันแบบนั้น ฉันไม่ใช่คนผิดคำพูด” ราวกับว่าพี่ปืนจะอ่านใจผมออกว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมเหลือบตาลง บีบมือตัวเองแน่น ทำใจอยู่สักพักจนพี่ปืนเริ่มส่งเสียงฮึมฮัม ผมเลยตัดสินใจเคี้ยวกุ้งในปากอย่างรวดเร็วแล้วกลืนลงคอ
“ก็แค่เนี่ย จะต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่” พี่ปืนบ่นเบาๆก่อนจะปล่อยมือที่ปากผมออก แล้วหันไปตักกุ้งแช่น้ำปลาเข้าปากเหมือนเป็นเรื่องปกติ
ผมนั่งนิ่งมองตรงไปยังจานกุ้งแช่น้ำปลา เมื่อกี้ที่ผมกลืนมันลงไป...มันก็...อร่อยดีเหมือนกัน
ไม่อยากจะเชื่อว่าเนื้อกุ้งมันจะหวานมาก ไม่คาว ไม่ทำให้รู้สึกว่ากินกุ้งดิบอยู่ น้ำจิ้มก็เปรี้ยวนิดเผ็ดหน่อย หวานน้อยๆ แล้วเสริมด้วยเค็มนิดๆ
โอเค..ผมยอมรับว่ามันอร่อย แต่...
“มองทำไม อยากกินอีกหรือไง”
“ไม่เอาแล้ว” ผมปฏิเสธส่ายหน้าพัลวัน ถึงมันจะอร่อย แต่ผมจะไม่กินมันเป็นครั้งที่สองแน่นอน มันไม่ปลอดภัย!
“หึหึ” พี่ปืนกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ นิดเดียวจริงๆ แต่เพราะผมจ้องหน้าพี่เขาอยู่เลยได้เห็น กริยาแบบนั้นมันทำให้ผมใจสั่น ก็น้อยครั้งนี่น่าที่พี่ปืนจะยิ้ม หาดูได้ง่ายๆซะที่ไหนกัน
“พี่บอกว่าจะให้ผมขออะไรก็ได้” ผมเอ่ยปากพูด แต่เสียงเบาราวกับลมพัด ผมพูดออกไปทั้งที่ไม่มั่นใจ เพราะสิ่งที่ผมจะขอ ผมรู้ดีว่ามันมากเกิน แต่ก็ยังทำ ยังพูดออกไปราวกับคนไม่ยั้งคิด แต่ทำไงได้ หัวใจผมมันดันสั่งการเร็วกว่าสมองนี่ยน่า
“ว่ามา” พี่ปืนพูดโดยไม่ได้สนใจมองผม อาหารที่ทะยอยเอามาวางบนโต๊ะที่ตอนนี้เต็มโต๊ะไปหมด พี่ปืนลงมือกินไม่ได้สนใจผมสักนิดเดียว
“...” ผมไม่กล้าพูด ยิ่งพี่เขาเมินผมยิ่งกลัวที่จะพูดที่จะขอออกไป
“พูดมา ฟังอยู่” จนพี่เขาเงยหน้าจากอาหารตรงหน้ามามองผมพร้อมถอนหายใจเบาๆเหมือนเหนื่อยใจ ผมจึงได้สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะกลั้นใจพูด เอาเถอะ มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วล่ะ
“คบกับผมได้ไหม”
“...”
ผมขอมากไปหรือเปล่า
“เอ่อ...ไม่เป็นครับ มันคงจะมากเกินไป” ผมยิ้มเจื่อนๆก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับพี่ปืน
“ถ้านายมั่นใจว่าตัวนายเองจะไม่เจ็บ เพราะตอนนี้ฉันไม่ได้รักนาย จะลองดูก็ได้นะ”
“...!”
“เพราะฉันไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว ว่าไงล่ะ”
“ผมจะพยายามนะครับ”
ผมจะต้องทำให้พี่ปืนชอบผมให้ได้
ผมจะพยายามให้ถึงที่สุด
=============================
เหตุการณ์เนื้อเรื่องและสถานที่เป็นสิ่งที่สมมุติขึ้นนะคะ ถ้าไม่สมจริงประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วย
เอาน้องต้นหอมมาให้อ่านก่อนเพราะหาเน็ตใช้ยากมาก และริริกับที่บ้านเพิ่งตกลงกันว่าจะไปบวชชีพราหมณ์อาทิตย์หนึ่ง
เดี๋ยวจะเอาบุญมาฝากนะคะ ^^ เรื่องน้องเค้กพี่ทราฟ พี่ครามน้องริช อันนี้รอกันหน่อยนะคะ เสร็จไม่ทันจริงๆ :serius2:
ไว้หลังกลับจากทำบุญจะมาลงให้นะคะ
บ๊ายบายค่ะ
:กอด1:
:bye2:
-
:sad4: ต่อด่วนเถอะค่ะ ค้างมากเลย (อยากให้พี่ปืนรักต้นหอมเร็วๆ :z1:)
-
พี่ปืนใจดีกับน้องต้นหอมอีกแล้ว...แอบดูแลแบบห่าง ๆ ห่วง ๆ
พอมีโอกาสไ้ด้อยู่กันลำพังก็เข้าทางต้นหอมเลย อิอิ
พี่ปืนห้ามทำน้องต้นหอมเสียใจไม่งั้นคนอ่านจะงอน 555
น้องต้นหอมมีคนชอบหลายคนอ่ะ พี่ปืนขี้หวงขี้หึงมั้ย อยากรู้
ขอบคุณค่ะ
-
ดีใจต้นหอมคบกับปืนแล้ว
-
เมื่อไหร่พี่ปืนจะรักต้นหอม :z3:
-
พระเจ้าช่วย :a5: :a5:
ต้นหอมขอคบเเล้ววววววว กรี้ดดดดดด :m3: :m3:
รออ่านๆๆๆๆ o13
-
ในที่สุดก็ได้คบกันพี่ปืนรักต้นหอมซะทีเถอะพลีสสสส^,^
-
ต้นหอมสู้สู้ :ped149:
-
ต้้นหอมเริ่มมาตราการผลักพี่ปืนให้ลุ่มหลงในห้วงแห่งความรักของลูกได้เลยยย :impress2:
-
พี่ปืนแอบสนใจต้นหอมไม่มากก็น้อย ต่อจากนี้หงไม่ยากที่จะทำให้รักหรอกนะต้นหอม พยายามเข้าล่ะ เอ..หรืออาจจะรักนิดๆแล้วก็เป็นได้นะเนี่ย
อยากเดินทางธรรมเหมือนคุณริริกับครอบครัว แต่ไม่มีเวลาเลยค่ะ นี่เพื่อนๆก็ชวนไปนั่งสมาธิแบบค้างคืนเหมือนกัน แต่ติดงานT^T
-
ต้นหอมสู้ๆ
ทำให้พี่ปืนรักให้ได้เร็วๆน้า
-
ก้าวหน้าไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว แต่จะเวิร์คมั้ย ต้องรอดู
-
อย่าทำน้องต้นหอมเสียใจล่ะ
-
พี่ปืน รีบๆรักน้องนะ
คนอ่านรออยู่ :impress2:
-
:เฮ้อ:
เอาหว่ะไม่มีอะไรจะเสีย แล้วเนอะ ต้นหอม สู้สู้นะ
-
สาธุ!!!!
ขอให้พี่ปืนรักน้องต้นหอมเร็วๆด้วยเถอะ เพี้ยง!!!
-
ต้นหอมสู้ๆ ขอให้พี่ปืนรักพี่ปืนหลงทีเถอะ :z3:
-
ค้างงงงงงงงง เง่ะ มาต่อไวๆนะคะ
-
งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กำลังสนุกกเลย โอยยย อยากอ่านอีกกก
รอคุณริรินะค๊าาาา
-
ต้นหอม สู้สู้!!! :-[ :impress2: :กอด1:
-
แหม..พี่ปืนถ้าไม่รักก็อย่าให้ความหวังกันนักสิ
ต้นหอมคะ อกหักก็เคยแล้ว รู้ไม่ใช่ว่ามันเจ็บขนาดไหน แต่ก็ทำดีที่สุดแล้วเนอะ
-
เดี๋ยวพี่ปืนตกลงหลุมรักน้องแน่ 555555
-
ตามทันแล้ว หลงรักพี่ปืน ทำงัยดี อยากอ่านต่อมากๆ :impress2:
-
ให้ตายสิต้นหอม มันจะเปงเรื่องัม้ยเนี่ย โอ้ยแมทก้อนะไม่ยอมพูด
ปากแข็ง สามพีเลยจัดๆ
-
หวังว่ามาค่ายครั้งนี้ ต้นหอม คงจะทำให้ พี่ปืน หลงรักได้นะ
เอาใจช่วยจ้า
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดด ๆ,
:กอด1:
คบกันแล้ว คบกันแล้ว คบกันแล้ววววววว!
-
เขาคบกันแล้วววววววว :mc4:
ว่าแต่แมทจะว่ายังไงนะถ้ารู้
:pig4:
-
:catrun:
-
คบกันแล้ว ฮุฮุ ต้นหอมสู้ๆเอาชนะใจปืนให้ได้น๊า
เราว่าปืนเองก็หวั่นไหวไม่ใช่น้อยแล้วล่ะ สู้ต่อไป
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมาก o13
น้องต้นหอมน่ารัก :man1:
พี่ปืนก็เท่ แมทก็แสนดี
อยากอ่านต่อแล้ว มาเร็วๆน้าาา
-
อยากอ่านแล้ว
-
พี่ปืนชอบน้องแล้งละ เราว่า แต่แค่เมื่อไหร่จะยอมรับเท่านั้นเอง
-
คิดถึงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
:-[ กรี๊ดน่ารักมากมาย ต้นหอมกะพี่ปืน เชียร์ๆค่ะ
กำลังสนุกเลยมาต่อไวๆน่ะค่ะ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน พลาดไปหลายตอนเลยยย
คนเขียนยังแต่งได้สนุกเหมือนเดิมมมม :mc4:
สู้ๆนะต้นหอมมมม ทำให้พี่ปืนหลงรักให้ได้
ไฟติ้ง !!! :L2: :L2: :L2:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 14
Right now
ผมคบกับพี่ปืนแล้ว...
ผมคบกับพี่ปืนแล้ว...
หัวใจผมตอนนี้เต้นแรงไม่หยุด พี่ปืนพูดเล่นหรือพูดจริง ตอนนี้จิตใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ให้ตายสิ นี่ผมฝันไปหรือเปล่าเนี่ย
เพี๊ยะ!
ผมตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเป็นการยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป และแน่นอนว่ามันเจ็บ T^T
“ทำอะไร” พี่ปืนยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นถาม สงสัยในการกระทำของผม
“เปล่าครับ” ผมตอบอ้อมแอ้ม รู้สึกว่ามือไม้มันเกะกะวางไม่ถูกที่ เลยต้องหยิบช้อนส้อมขึ้นมาจับไว้ก่อนจะเผลอตัวกำจนแน่น
“ไม่ต้องจับช้อนแน่นขนาดนั้นก็ได้มั้ง ข้าวมาแล้ว กินๆเข้าไปซะ”
“>_<” ก็มันวางตัวไม่ถูกนี่น่า
เหลือบมองดูพี่ปืนที่นั่งกินข้าวอย่างสบายใจ ทำได้ไงกันนะ นิ่งได้ขนาดนั้น ผิดกับผมที่ข้างในสั่นเป็นเจ้าเข้า
“พี่ปืน...”
“...” พี่ปืนปรายตามอง
“เอ่อ...เปล่าครับ” กลายเป็นผมเองที่ไม่กล้าพูดซะงั้น เมื่อไหร่ผมจะมองตาพี่ปืนตรงๆได้สักทีนะ มองได้ไม่นานก็ต้องเบนหลบผมแพ้สายตาเข้มๆนั่น
บ้าชะมัด >_<^
เท่ากับว่าตอนนี้ผมเป็นแฟนกับพี่ปืนแล้วใช่ไหม ใช่สิ ก็พี่เขาเพิ่งตกลงนี่น่า แต่...มันไม่เหมือนกับที่ผ่านมาเลย ผมเคยมีแฟนมาก่อนหน้านี่ แต่บรรยากาศไม่เงียบเชียบแบบนี้ ทุกครั้งที่อยู่กับพี่ปืน ผมกลายเป็นเด็กอ่อนหัดไม่ประสีประสาซะงั้น ดูอย่างตอนนี้สิ เราเป็นแฟนกันแล้วนะ แต่ผมกลับยังรู้สึกเกร็งๆเหมือนเดิม พี่ปืนก็ยังเหมือนเดิม นี่ตกลงแล้วมันมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่านะ
งง?
“พี่ปืน” ผมเรียกอีกครั้ง พี่ปืนทำหน้ายุ่งเหมือนจะรำคาญที่ผมเรียกพี่เขาบ่อยๆ
“อะไร” น้ำเสียงติดห้วนนิดๆ
“คือว่า...ตกลงเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับ” ผมกลั้นใจถาม ถ้าพี่ปืนบอกว่าไม่ใช่ล่ะ ผมคงช็อคจนลืมหายใจเป็นแน่ >_<!
“อืม” คำตอบสั้นๆแต่ทำให้ผมยิ้มออกได้
ว่าแต่...เป็นแฟนกันแล้ว...แล้วยังไงต่อล่ะ
-_-;
“มาอยู่นี่นี่เอง”
“แมท”
แมทเดินมานั่งที่เก้าอี้ด้านข้างผม สายตาของแมทจ้องไปที่พี่ปืน ผมเลยมองไปที่พี่ปืนบ้าง แต่พี่ปืนแค่มองกลับนิดๆแล้วก็ไม่สนใจอะไรอีก ผมเลยหันไปคุยกับแมทแทน
“ไปไหนมาอ่ะ” ผมถาม
“ไปซื้อของกับพวกพี่เขา ไม่ปวดหัวแล้วใช่ไหม” แมทถามแล้วก็ลูบหัวผมไปด้วย
“อืม หายแล้วล่ะ กินด้วยกันไหม”
“ไม่ล่ะ ตามสบายเถอะ” แมทว่าก่อนจะหันไปสั่งน้ำมะพร้าวมาดื่มแทน
“ขอตัวก่อนนะ” พี่ปืนพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน
“จะไปไหนเหรอครับ” ผมรีบถาม พี่เขาเพิ่งกินไปหน่อยเดียวเอง แต่จะว่าไป เมื่อตอนเที่ยงพวกพี่เขาก็กินแล้วนี่น่า ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าพี่เขามากินเป็นเพื่อนผม
“ถ่ายรูป”
“อ่า ครับ”
นั่นสิ ก็นี่มันกิจกรรมของชมรมภาพถ่าย แน่นอนว่าพวกเขาก็ต้องมาถ่ายรูปกันอยู่แล้ว แล้วผมล่ะมาทำอะไร >.< ตั้งแต่มาถึงนอกจากนอนแล้วก็กิน ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย อ๊ะ! อีกอย่าง...ผมขอพี่ปืนเป็นแฟนแล้ว หึหึ นึกแล้วเขิน
“เป็นอะไร นั่งยิ้มอยู่คนเดียว” แมทเอามือเขกหัวผมเบาๆ ผมยกมือลูบหัวทำหน้ายู่ใส่แมทก่อนจะลงมือกินข้าวอย่างมีความสุข
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ตอนบ่ายสามโมงกว่าพี่ๆเขานัดรวมกันที่หน้ารีสอร์ท เพื่อรวมตัวกันไปเยี่ยมชมยังสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆในหัวหิน คราวนี้ผมขอเป็นนั่งด้านหน้าคู่คนขับแทน ถึงแค่ระยะทางใกล้ๆแต่ผมไม่ขอเสี่ยงดีกว่า ใช้เวลาแปบเดียวเราก็มาถึงชายหาดเขาตะเกียบ
การมาทำกิจกรรมในครั้งนี้กินเวลาเพียงแค่สามวันสองคืนเท่านั้น เพราะว่ายังไม่ปิดเทอมดี ยังต้องไปเรียนต่อตามปกติ
พอมาถึงหลายๆคนก็เดินเล่นเลียบตามชายหาด คงไม่มีใครได้เล่นน้ำเพราะเวลาสั้นแถมยังต้องนั่งรถกลับอีก แต่ที่จริงรีสอร์ทที่อยู่ก็อยู่ติดกับหาดชะอำนะ กลับรีสอร์ทไปจะกระโดดลงน้ำเมื่อไหร่ก็ได้
“แมท ขี่ม้าได้ไหม” ผมถามมือก็ชี้ไปที่ม้าตัวโต
“เอาสิ” แมทเดินนำไปหาเจ้าของม้า สอบถามเรื่องราคาเสร็จแล้วก็จ่ายเงิน เจ้าของม้าสอนวิธีขึ้นขี่ม้าให้ผม ผมค่อยๆขี่ไปเรื่อยๆโดนมีแมทเดินเล่นตามห่างๆ มองทางตรงไปข้างหน้าก็เจอพี่ปืนยืนถ่ายรูปอยู่ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะเห็นพี่ปืนกับกล้องตัวโปรด สายตาของพี่ปืนที่มองผ่านเลนส์จะมองเห็นอะไรบ้างนะ แต่ในสายตาผมมองไปที่ไหนยังไงก็เห็นแต่พี่ปืนอยู่ดี ทั้งๆที่เป็นแฟนกันแล้วแท้ๆแต่กลับไปได้เดินเที่ยวเล่นด้วยกันเลย
“แมท” ผมดึงสายบังเหียนทั้งสองข้างเข้าหาตัวเบาๆ ก่อนจะถ่ายน้ำหนักตัวลงไปกลับที่ปลายอานตามที่คุณลุงเจ้าของม้าได้สอนวิธีการขี่ม้าเบื้องต้นเพื่อสั่งให้ม้าหยุดเดิน
“หืม ทำไม เบื่อแล้วเหรอ” แมทถามเมื่อเห็นว่าผมสั่งให้ม้าหยุดเดิน
“เปล่า แต่...น้องมีเรื่องจะบอก”
“ว่ามาสิ” แมทเดินมายืนข้างๆผม มือก็ลูบแผงคอม้าไปด้วย ผมมองแมทก่อนจะเอ่ยพูด
“ต้มหอม...คบกับพี่ปืนแล้วนะ”
“หื้ม o_o” แมทดูตกใจไม่น้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ทำไมเหรอ” ผมถาม อดสงสัยไม่ได้กับท่าท่างของแมท
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” แมทขมวดคิ้วถามเสียงนิ่ง สีหน้าจริงจังทำเอาผมเครียดไปด้วย
“ก็...ตอนที่กินข้าว ก่อนที่แมทจะมา”
“แน่ใจแล้วใช่ไหม รู้ไหมว่าถ้าผิดหวังขึ้นมาจะเป็นยังไง”
“...” รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ กี่ครั้งแล้วที่ผมต้องผิดหวังกับความรัก ใครๆก็บอกว่าความรักแบบนี้มันไม่ยั่งยืน ฉาบฉวย ไม่นิรันดร์ แต่จะไม่มีสักคนเลยเหรอที่จะเป็นของผมจริงๆ ที่เกิดมาเพื่อเป็นของผมน่ะ
ก็แค่...ใครสักคน ไม่ได้เหรอ
“ไม่โกรธใช่ไหม” ผมถามแมท ถึงยังไงแมทก็คือคนที่ผมแคร์มากที่สุด
“จะโกรธทำไม มีอะไรต้องโกรธกัน” แมทยกไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ แต่ผมก็ดูออกว่าเขาคิดมากกับเรื่องของผม
“น้องสัญญานะ ถ้าครั้งนี้ผิดหวังอีกน้องจะหยุดแล้ว”
ยังไงผมก็กระโดนเข้าไปในกองไฟเกือบจะทั้งตัวแล้วนี่น่า ขอสู้แบบสุดใจหน่อย ถ้าสุดท้ายแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่ว่าจะทำยังไงพี่ปืนก็ไม่สามารถรักผมได้ เมื่อถึงวันนั้นผมจะหยุดทรมานตัวเองสักที
“ไม่ผิดหรอกที่น้องจะรักใครซักคนหนึ่ง แต่ต้องไม่ลืมรักตัวเองด้วย เข้าใจไหม”
ผมก็รักตัวเองนะ...ถึงได้ทำแบบนี้ไง
“ตามใจ แต่อย่างที่พี่เคยบอกไป มีอะไรต้องบอกพี่ เข้าใจไหม”
“ครับ น้องจะบอกพี่คนแรกนะ”
ขอแต่ตอนนี้...ที่น้องอยากจะพยายามให้ถึงที่สุด
ผมและแมทต่างยิ้มให้กัน เราสองคนรู้ว่าไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ยังไงผมกับแมทก็จะไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว แมทเป็นทั้งพี่เป็นทั้งเพื่อนและเผลอๆอาจจะเป็นทั้งพ่อด้วยซ้ำ เพราะมีแมทคอยดูแลผมแบบนี้ ในบางครั้งผมก็เลือกทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของแมท แต่แมทก็ไม่เคยโกรธผมเลยสักครั้ง เขาแสนดีมากๆเลยใช่ไหมล่ะ ถ้าผมได้เจอคนที่ใช่ อาจจะเป็นพี่ปืนหรือไม่ก็ได้ แต่ผมก็อยากให้เขาเจอคนที่ใช่สำหรับเขาเหมือนกัน ผมรู้ว่าแมทเองก็เหงา แต่ติดที่ต้องดูแลผมแบบนี้ไง แมทถึงได้ไม่มีแฟนสักที
“เท่าไหร่ครับ” ผมถามพ่อค้าที่ขายพวงกุญแจ
“สองอันร้อยหนึ่งครับ”
ผมยื่นเงินแบงค์ร้อยให้พ่อค้า ก่อนจะหลบมายืนข้างๆร้านให้คนอื่นเขาได้ดูได้ซื้อบ้าง ผมหยิบกุญแจบ้านออกมาก่อนจะเอาพวงกุญแจแฮนด์เมดที่ติดตัวอักษรว่า ‘PUEN’ มาห้องไว้ ส่วนอีกอัน ก็เป็นชื่อผมเอง ‘TonHom’
ตอนนี้ผมและคนอื่นๆอยู่กันที่ตลาดนัดจั๊กจั่น หรือ The Cicada Market ที่อยู่ไม่ห่างจากหาดเขาตะเกียบเท่าไหร่นัก เป็นตลาดที่เปิดตอนเย็น จะขายพวกของเก่าหรือไม่ก็ของแฮนด์เมด
“เอ๋ หายไปไหนแล้ว”
เผลอแปบเดี๋ยวแมทก็หายตัวไป มองหารอบๆก็ไม่เจอ ไปไหนของเขากันนะ ผมเดินหาไปเรื่องๆ ตาก็ดูของไปก่อนจะชนเข้ากับใครไม่รู้ ผมนี่มันซุ่มซ่ามอย่างที่พี่ปืนชอบบ่นจริงๆด้วย
“เฮ้อ เดินดูทางหน่อย”
พี่ปืน!
“เอ่อ ขอโทษครับ” นี่ผมเดินชนพี่ปืนเหรอเนี่ย หึหึ พรหมลิขิตชัดๆ
“อ่า...พี่ปืน ขอกุญแจห้องหน่อยสิครับ” ผมนั่งยองๆตามพี่ปืนที่กำลังเลือกเสื้อยืดลายแปลกๆอยู่
“คอนโดฉันใช้คีย์การ์ด”
อ่า นั่นสิ ลืมไปเลย ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ
“งั้นกุญแจรถก็ได้”
“เอาไปทำอะไร” พี่ปืนหันมาถาม ผมเลยหยิบพวงกุญแจที่ซื้อมายิ่นให้พี่ปืนดู พี่ปืนได้แต่มองแต่ไม่รับไปก่อนจะหันไปเลือดเสื้อต่อ เจ้าของร้านเขามองผมยิ้มๆ ผมเลยยิ้มให้กลับก่อนจะสะกิดพี่ปืนอีก
“ขอหน่อยนะ นี่ผมก็ใช้นะ พี่ปืนดูสิ” ผมล้วงพวกกุญแจบ้านให้พี่ปืนดู แต่พี่ปืนปรายตามาดูแค่แวปเดียวเอง อะไรอะ ไม่สนใจกันเลย
“พี่ปืนนนน”
“พูดมากน่า” พี่ปืนบ่น มือก็ส่งเสื้อให้พ่อค้าใส่ถุงก่อนจะจ่ายเงิน
“ทำไมล่ะ พี่ปืนไม่อยากห้อยเหรอ แต่ผมอยากให้พี่ปืนห้อยนิ ไหนๆก็เป็นแฟนกันแล้ว” ท้ายประโยคผมบ่นเบาๆ
“จริงๆเลย ฉันไม่ได้เอากุญแจรถมา เข้าใจหรือยัง” พี่ปืนบ่นเสียงดุ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปดูของร้านอื่นพลางยกกล้องขึ้นถ่ายรูปไปด้วย ผมเดินตามมือก็ประคองกล้องที่คล้องคอตัวเองไม่ให้ไปกระแทกกับคนที่เดินสวนกัน
“งั้นกลับไปพี่ปืนต้องเอาไปห้อยกุญแจรถนะ” ผมบอกแล้วก็ยื่นพวกกุญแจให้พี่ปืน
“...”
“นะพี่ปืน”
“อืม” พี่ปืนรับไป ผมยิ้มแก้มปริเลยครับ จากนั้นผมก็เดินตามพี่ปืนไปเรื่อยๆ จนไปเจอร้านรองเท้าแฮนด์เมด เพ้นท์ลายสวยๆเต็มไปหมด ผมดึงแขนพี่ปืนที่กำลังจะเดินเลยให้หยุดก่อนจะชี้ให้ดูที่ร้านรองเท้า พี่ปืนหยุดมองตามผมก่อนจะพยักหน้า ผมเลยเดินเข้าไปเลือกรองเท้า
“น่ารักจัง” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ตาก็ดูลายรองเท้าแต่ละลาย ก่อนจะได้ลายที่ถูกใจ เป็นรูปแนวกะลาสีเรือ ที่ด้านหลังร่างเป็นรูปเรือใบด้วยเส้นสีส้ำเงินเข้ม มีรูปสมอเรือสีน้ำตาลขาวทับด้านบน
“เท่าไหร่ครับ” ผมถามแม่ค้า ชี้ไปที่รองเท้าคู่ที่ผมอยากได้
“490 บาทจ๊ะ ลายนี้มีคู่เดียวนะ ไซต์สี่สอง ใส่ได้ไหม” แม่ค้าถามอย่างใจดี
“ได้ครับ งั้นผมเอาคู่นี้” พอดีไซต์ผมเลย แม่ค้ายิ้มหวานให้ผมก่อนจะหยิบรองเท้าใส่ถุงผ้าให้ ผมจะควักตังค์จ่ายแต่...
“นี่ครับ” พี่ปืนกลับควักเงินจ่ายแทนซะงั้น ผมเลยส่งเงินให้พี่ปืนแทน พี่ปืนรับถุงรองเท้ามาจากแม่ค้าก่อนจะปรายตามองเงินในมือผม
“ซื้อให้ แลกกับพวงกุญแจแล้วกัน” แล้วพี่ปืนก็ยัดถุงรองเท้าใส่มือผม ส่วนตัวเองก็เดินเอามือล้วงกางเกงนำไปนู่นแล้ว ผมมองถุงรองเท้าในมือตัวเองก่อนจะรีบเดินตามพี่ปืนไปทันที
หึหึ แลกกัน ^_^
50 บาทและกับ 490 บาท คุ้มชะมัดเลย
----------
----------
“อร่อยไหม” แมทถามผมนี่นั่งกินขนมปังปิ้งทาเนยและสังขยา ที่ทางรีสอร์ทจัดไว้ให้ในตอนเช้า
“อร่อยมากเลย” ผมแหงนหน้าบอกแมทก่อนจะก้มหน้ากินต่อ แมทหัวเราะในลำคอน้อยๆแล้วลูบหัวผมเบาๆ
“น้องต้นหอมกับแมทนี่ดูสนิทกันมากๆเลยนะ” พี่เหนือถามขึ้นมากลางวง บนโต๊ะกินข้าวมีผม แมท พี่ปืน พี่เวฟ พี่เหนือและพี่ก้อง
“ผมกับแมทเราเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วอ่ะครับ” ผมตอบก่อนจะเอาขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าปาก มันอร่อยสุดจนไม่อยากจะหยุดกินเลย แต่หมดแล้วนี่สิ ขี้เกียจลุกขึ้นไปหยิบใหม่ด้วย รู้อย่างนี้น่าจะหยิบมาเยอะๆ
“แมท อยากกินขนมปังอ่ะ” ผมแตะไหล่แมทเบาๆ
“ไปหยิบสิ”
“ไม่เอา ขี้เกียจอ่ะ”
“แล้วจะเอายังไง”
“พี่กินเสร็จยังอ่ะ” ผมมองไปที่ขนมปังในจานแมทแทน ผมไม่ได้แย่งนะ อันที่จริง ปกติแล้วแมทไม่ค่อยชอบกินขนมปังเท่าไหร่ ยกเว้นเวลาผมทำเท่านั้น
“อ่ะ พี่ให้เราหมดเลย กินให้หมดนะไอ้หมู” แมทขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมด คงเพราะรู้ทันและหมั่นไส้ที่ผมเรียกเขาว่าพี่เวลาอยากได้อะไร พี่ๆบนโต๊ะก็ขำกับการกระทำของผมกับแมท
“ไม่หมูสักหน่อย” ผมบ่นเบาๆก่อนจะลงมือกินขนมปังแสนอร่อย แต่พอเงยหน้าก็สบตาเข้ากับพี่ปืนที่มองมาทางผมอยู่ ก่อนจะเบนสายตาไปมองที่จานอาหารแทนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะพี่ปืนมักจะทำหน้านิ่งๆ ผมเลยเดาไม่ได้ว่าพี่เขาคิดอะไรอยู่
ตั้งแต่เช้ามายังไม่ได้ยินเสียงพี่ปืนพูดเลย
แมทรู้แล้วว่าผมกับพี่ปืนคบกัน แต่ผมไม่รู้ว่าเพื่อนพี่ปืนรู้หรือยังเพราะยังไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้ ผมเองก็รักษาท่าทีไม่ให้กระโตกกระตากจนเกินไป ยังไงทริปนี้ก็มีคนอื่น บางทีพี่ปืนอาจจะยังไม่พร้อมที่จะบอกใครต่อใครว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย ซึ่งเรื่องนี้ผมไม่คิดมากอยู่แล้ว เพราะว่าผมคงต้องให้เวลาพี่เขาหน่อย ^_^
อีกอย่างเมื่อคืนพี่ปืนกับแมทแอบไปคุยกันสองต่อสอง ไม่รู้คุยกันเรื่องอะไร คงไม่ได้นินทาผมใช่ไหม พอถามแมท แมทก็ไม่บอก ถามพี่ปืน หึ ไม่ต้องเดาให้ยาก พี่เขาไม่แม้แต่จะปริปากสักนิด ผมต้องหาทางรู้ให้ได้!
โปรแกรมเที่ยวในวันนี้เรามุ่งหน้าไปที่พระราชนิเวศน์มฤทายวันเป็นอันดับแรก วันนี้ผมใส่รองเท้าที่พี่ปืนซื้อให้ด้วย ไม่ค่อยจะเห่อเลย เหอะๆ หลายคนถามกันใหญว่าผมซื้อที่ไหนอยากได้บ้าง แต่เสียใจด้วยครับ คู่นี้มีคู่เดียว ^_^
“มองตาละห้อยเชียว ทำไม อยากไปเดินกับเขาหรือไง” แมทถามเมื่อเห็นว่าผมมองไปทางพี่ปืนที่เดินดูนู่นดูนี่อยู่คนเดียว
“ก็...นิดหน่อย” ผมยอมรับแต่โดยดี ช่วงนี้เป็นช่วงทำคะแนนนี่ด้วย ผมเลยอยากใช้เวลากับพี่ปืนให้มากที่สุด
“หน้าอย่างนี้ไม่หน่อยแล้วมั้ง”
“>_<”
“อยากไปก็ไปสิ” แมทบอก
“แล้วแมทล่ะ” ผมถามอย่างเป็นกังวล ผมไม่อยากทิ้งให้แมทเดินคนเดียว
“ผมโตแล้วครับ เดินคนเดียวได้ ไปเถอะถ้าอยากไป เดี๋ยวไปเดินกับไอ้ไม้ได้ไม่เป็นไร”
“จริงนะ” ผมถามอย่างดีใจ
“อืม ไปๆ เห็นหน้าหมาหงอยแล้วเสียอารมณ์เที่ยว” แมทผลักผมเบาๆ แต่เพราะไม่ได้ตั้งตัวก็ทำเอาเซไปเหมือนกัน ผมไล่เตะแมทหนึ่งทีก่อนจะวิ่งไปหาพี่ปืน
“พี่ปืน ผมไปด้วยสิ” ผมยิ้มบอก
“แล้วเพื่อนนายล่ะ”
“ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ คงไปกับเพื่อนคนอื่นมั้ง อีกอย่าง ผมอยากเดินกับแฟนอ่ะ ไม่ได้อยากเดินกับเพื่อนซะหน่อย” ใครจะไปบอกกันว่าโดนไล่มาเพราะทำหน้าหมาหงอย
“เพื่อน? หึ”
“ครับ เพื่อน”
“งั้นเหรอ” น้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อ
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าอะไรอ่ะ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“ฉันทำหน้าแบบไหน” ทีนี้หน้าตึงเลยครับ
“ก็...เหมือนพี่ไม่เชื่ออะว่าผมกับแมทเป็นเพื่อนกัน” ผมเสียงอ่อยเพราะกลัวสายตาดุๆที่มองมา
“ฉันจำเป็นต้องเชื่อหรือไง เรื่องของนายนิ” แล้วพี่ปืนก็เดินหนีผมไปเลย ผมได้แต่เกาหัวได้ความมึนงงเพราะไม่เข้าใจว่าพี่ปืนเป็นอะไร
“พี่ปืน อย่าเดินเร็วสิ” ผมจ้ำเท้าเดินตามให้ทันพี่ปืน ขายาวชะมัด แบ่งมาให้ผมบ้างสิ อิจฉา
“...” พี่ปืนผ่อนฝีเท้าลงจนผมเดินตามทันในที่สุด
“ผมกับแมทเป็นเพื่อนกันจริงๆนะ” ไม่รู้ว่าพี่ปืนโกรธเรื่องนี้หรือเปล่า แต่บอกไว้ก่อน
“แล้วไง” พี่ปืนหยุดเดินหันมาเลิกคิ้วถาม
“ก็...พี่ปืนโกรธอยู่นี่น่า”
“โกรธ?”
“อืม”
“ปัญญาอ่อน ฉันไปโกรธนายเมื่อไหร่”
“จริงนะ”
“จิ๊ เสียงของนายมันน่ารำคาญจริงๆ”
ถึงจะโดนว่า แต่ทำไมผมถึงยิ้มออกมานะ
=================================================
หึหึ พี่ปืนแม่งซึน กร๊ากกกกก แต่ก็น่ารักไม่หยอกนะ :m20:
อ่านแล้วอย่าเพิ่งดีใจกันไป มาม่ายังไม่มา เพราะยังไม่ได้ต้ม :laugh:
มาเป็นแรงใจให้น้องต้มหอมพิชิตใจหนุ่มมาดเข้มแซนซึนกันดีกว่า
ป.ล. ใครเม้นต์ตอบ ริริจะให้ยืมตัวน้องต้มหอมไปกอดหนึ่งคืน 555 :impress2:
:กอด1:
:L1:
:pig4:
-
กะแล้วว่าพี่ปืนต้องหึงต้นหอมกับแมท ถือเป็นเรื่องดีนะเนี่ย ก็สองคนนี้โคตรสนิทกันจนเหมือนแฟนเลย
ยิ่งต้นหอมทำอ้อน ๆ กับแมทนี่พี่ปืนแกคงหมั่นไส้เนอะ แต่ก็ดี พี่ปืนอยากซึนและเงียบเองนี่
ถ้าพูดกับน้องเยอะ ๆ นะน้องก็มาอ้อนเองล่ะ แต่สองหนุ่มเค้าแอบไปคุยกันแล้ว เค้าตกลงอะไรกัน
ถ้าคุยกันชัดเจนนี่พี่ปืนก็น่าจะเข้าใจนะว่าเป็นพี่น้องกัน หรือแมทจะไม่ได้พูดแบบนั้น คนอ่านยังคิดเลยว่า
แมทต้องชอบต้นหอม ไม่งั้นก็ต้องมีใครบ้างแล้วสิ เอาใจช่วยต้นหอมสุด ๆ พี่ปืนที่จริงน่ารักแต่พูดน้อย
ให้อภัยได้เพราะหล่อ อิอิ
ขอบคุณค่ะ
-
โหคุณริริอ้าาา อย่าต้มเลยมามงมาม่าเนี่ยยย ไม่ดีมั้ง T^T
สงสารแมทนะ เราว่าที่แมทไม่มีแฟนมาตลอด แล้วก็ดูแลห่วงใยอยู่คนเดียว อาจเพราะรอต้นหอมหันมามองบ้างหรือเปล่าไม่รู้
แต่ตอนนี้อยากรู้ว่าทั้งคู่(พี่ปืนกับแมท) เขาไปคุยอะไรกันเมื่อคืนหนอ
ปล.ชอบให้พี่ปืนหึงอะ ถึงจะซึน แต่น่ารักได้อีก!!/เรายังไม่ปรักใจเชื่อหรอกว่าต้นหอมจะคู่พี่ปืน เดี๋ยวคุณริริหักมุมมาแล้วจะยุ่งเอา 555555
-
ปืน...ซึนอ่ะแก
-
เห้อพี่ปืนนะพี่ปืน ไม่รุ็ใจตัวเองเลียยย
-
พี่ปืนนี่ซึนได้โล่ห์อะ :m20: แลอีกไม่นานต้องเตรียมถ้วย เตรียมตะเกียบ รอซะแล้ว
ว่าแต่มาม่ารสอะไรอะ จะได้ เตรียมใจ เอ้ย เตรียมผัก กับเนื้อถูก :serius2:
-
พี่ปืนนี่ หึงก็บอกเขาไปเหอะน่า เก๊กจริงๆ
-
โอ้ยพี่ปืนนนนน
อะไรจะซึนขนาดนี้นะ
แล้วหึงแมทกับต้นหอมป้ะเนี่ย
เริ่มชอบต้นหอมไปแล้วอ่าสิ
ว่าแต่มาม่านี่ไม่เอาได้มั้ยอ่า ไม่อยากกินเลย
-
โครตซึนเลยเหอะพี่ปืนเนี่ย หึงเค้า ไม่พอใจเค้า ก็บอกมาเถอะ
แต่นะ ซึนๆแบบนี้ได้ทำน้องร้องไห้ อีกแน่ๆ
-
งี๊ดดดดดดดดดดดดด รอเรื่องนี้อยู่นานเลยค่าาา
สนุกกอ๊า ชอบน้องต้มหอมมากกก ดูจะขี้อ้อนมากๆๆเลย
พี่ปืนก็เท่ได้ใจเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ยังอ่านอีกกกกกกกกกกกก 5555555555
ขอบคุณมากนะค๊า รอตอนหน้า คิคิคิ
-
น้องต้นหอมน่ารักอีกแล้วววววว
พี่ปืนก็มีแววจะหึงน้อง (มั้ย?)
รออ่านตอนหน้านะจ๊ะ
-
มาม่ามันแพง เอาชามเล็กๆ ก็พอนะคนแต่งนะ :impress2:
สมน้ำหน้าอีพี่ปืน หึงหน้ามืดไปเลย :m20:
-
เป็นแฟนกันแล้วปืนนี่ยังพูดน้อยอยู่เลย
-
รู้สึกเหมือนแมทจะเป็นพระเอกเลย :sad11:
สงสารแมทอ่ะ เหมือนแบบว่ารักต้นหอมเกินกว่าเพื่อนหรือน้องเลย
พี่ปืนโคตรซึน เหมือนพี่ปืนเป็นตัวประกอบเฉยๆไงไม่รู้
-
แหมะ พี่ปืน ขี้ซึนนะเราหน่ะ หุหุ o18 o18
-
พี่ปืนขี้เก็กเป็นบ้าเลยหมั่นไส้แล้ว
-
ว้าวๆ ๆ พี่ปืนเริ่มเอ็นดูต้นหอมแล้วป่าวเนี่ย ?? :-[ :-[
ครึ ๆ :z1: :z1:
-
โห พี่ปืน หึง ต้นหอม ก็บอกมาเถอะ
มาทำฟอร์ม
:laugh: :laugh: :laugh:
-
หึหึหึ พี่ปืน ซึนนะเราอ่ะ
รักต้นหอมเร็วๆนะะ รออยู่^^
สู้ๆค่ะะ
-
พี่ปืนซึนได้อีกนะเนี่ย
เปลี่ยนจากกอดต้นหอมเป็นพี่ปืนได้ป่ะคริๆ^,^
-
น้องต้นหอมน่ารักมากเลยยย อยากเอาใส่ถุงแล้วหิ้วกลับบ้านจริงๆ (ผัวะ!! พี่ปืนตามมาถีบ แอ๊ก !!)
พี่ปืนก็ ซึน จริ๊งงง 555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ^^ :กอด1:
-
แหม่ ทำเป็นเข้ม （￣+ー￣）
อารมณ์น่าจะหมั่นไส้ต้นหอมเบาๆมากกว่าที่มีแมทมาคอยตามติดนู้นนี้แถมเป็นห่วงเป็นใยเดือดร้อนแทนตลอด ส่วนหึงของจริงนั้นเราจะรอวันนั้นวันที่พี่แกแสดงออก :laugh:
ต้นหอมสู้ๆ :กอด1:
-
อิพี่ปืนซึนไปนะ
:z6:
ชอบโมเม้นท์ แมทต้นหอมจัง
จัดมาเยอะๆเลยนะคนเขียน
ให้พระเอกมันอกแตกตายไปเลย o18
-
พี่ปืนแอบหึงปะเนี่ย :laugh: ว่าแต่คู่นั้นเค้าไปแอบคุยอะไรกันอะ อยากเผือกมาก :z1:
-
มาสั้นจัง ><
-
เอ่ม พี่ปืนคะ
พี่คบกะต้นหอมแล้วนะคะ
ย้ำ!!!!พี่ปืนคบกะต้นหอมแล้วค่ะ
ซึนจริงจังนะคะ คริคริ
-
พี่ปืนกับแมทไปคุยอะไรกัน ทำไมพี่ปืนถึงยังไม่เชื่อว่าทั้งสองคนไม่ได้เป็นแฟนกัน
อยากรู้อ่ะๆๆๆๆ
-
ไม่ค่อยจะซึนเลยนะพี่ปืน -______-"
หึงต้นหอมก็ไม่บอกกกก
แต่คนเขียนครับ มาม่าเอาน้อยๆพอประมาณนา
อย่าเยอะเกิน กลัวกินไม่หมด :z3: :z3:
ไม่ชอบกินมาม่าเท่าไหร่ :z2: คนเขียนสู้ๆนะคร้าบบ
-
น่ารัก อะ ^^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เด็กน้อยสุดแสนจะเปิดเผยความรู้สึก ส่วนอิพี่ก็โคตระซึน
-
เห็นว่าอัพแต่ยุ่งๆลยไม่ไดเข้ามาอ่านเลยยยย
ตอนนี้ก้ยุ่งมากกก แต่พักเลยแอบย่องมาอ่านน้องต้นหอม
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากได้คนนี้ไปกอดสามคืนเลย ฮ่าๆๆ
พี่่ปืนนี่ นิสัยๆๆๆ ชอบนิ่งใส่น้อง
ระวังน้องจะหนีหายไปนะจะรู้สึกกก
-
อิพี่ปืนเมื่อไหร่
จะใจอ่อนสักที :เฮ้อ:
-
ริริจะให้ยืมอะปรึกษาแมทกับพี่ปืนยัง :-[ :-[ :-[
-
พี่ปืนหึงแน่ๆเลย ถึงได้ไมพอใจ
5555 เริ่มมีใจให้ต้นหอมแล้วววววว
-
ตามอ่านทันแล้ว น้องต้นหอมน่ารักจังเลย :man1:
ยิ่งเวลาอ้อนนี่ไม่มีใครรอดสักคน แมทก็แมทเถอะ
กว่าจะได้เป็นแฟนกับพี่ปืนช่างยากเย็นเหลือเกิน
แต่พี่ปืนก็ยังคงวางมาดนิ่งอยู่ดี สงสัยจะนิ่งแข่งกับแมท
จริงๆแล้วพี่ปืนเริ่มคิดอะไรกับต้นหอมแล้วใช่ป่าว :z1:
ระวังเถอะจะมีคนมาจีบน้อง ยิ่งน่ารักอยู่ด้วย
อยากเห็นพี่ปืนออกอาการจังเลย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ จะรอติดตามนะคะ :กอด1:
-
ปืนมันทั้ง อึน มึน จริงๆ
อยากรู้ว่าปืนกับแมทคุยอะไรกัน
-
เยส!!!!!!
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันแล้ววววววว
ชอบพี่ปืนอ่ะ ซึนได้โล่ห์ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ><
น้องต้นหอมก็น่ารัก ฮี่ฮี่
ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้วๆๆๆๆ
พี่ปืนมีแอบหึงแมทกับน้องต้นหอมนะ
แต่แอบกลัวอ่ะ กลัวว่าอีกไม่นานน้องต้นหอมจะเสียใจ เพราะพี่ปืนเล่นเย็นชาซะขนาดนี้
มีแต่น้องต้นหอมที่เข้าหา จริงอยู่ว่าพี่ปืนเองก็แอบหึงน้องกับแมทก็เหอะ
แต่ก็ไม่รู้สิ เดาไว้ก่อนอ่ะ ว่าอีกไม่นานจะได้กินมาม่า ฮ่าๆๆๆ
แต่ตอนนี้ก็ตามเป็นกำลังใจให้น้องต้นหอมต่อไป สู้เค้านะลูกกกกก
ปล.ตามเรื่องนี้มาจากเรื่องน้องเค้ก ชอบงานเขียนของคุณ RiRi มากเลยค่ะ
พออ่านเรื่องน้องเค้กแล้วชอบก็เลยตามมาอ่านเรื่องนี้ ปรากฏว่าชอบมากกว่าเรื่องน้องเค้ก
อาจจะเพราะชอบผู้ชายแบบพี่ปืนด้วยมั้ง ฮ่าๆๆๆๆ
ยังไงก็จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปลล. เพิ่งเข้าไปอ่านเรื่องน้องเค้กได้ไม่นาน แล้วติดใจงานเขียนก็เลยรีบตามมาอ่านเรื่องนี้ ก็เลยไม่ได้เม้นท์ให้ซะที ขอโทษด้วยนะคะ แต่ต่อไปไม่พลาดแน่ๆ ฮี่ฮี่
-
คิดถึงงงงงงงงง :กอด1:
-
พี่ปืนขี้งอน 5655
-
แปะ!!
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ต้นหอมน่ารักมาก อยากอุ้มกลับบ้าน ><!!
-
ตามอ่านจนทันแล้ว มารอครับผม ^^"
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 15
His Voice
จังหวะเสียงเพลงอันแสนหนักหน่วงที่ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ตามมาด้วยเสียงเฮดังขึ้นรอบด้าน ส่งผลให้ร่างกายของผมตื่นตัวเต็มที่ หัวใจเต้นแรงไปตามจังหวะเพลงและจังหวะการเคลื่อนไหวของร่างกาย ทุกอย่างเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ราวกับว่าไม่มีอะไรสามารถหยุดยั้งได้เลย
“เฮ้ๆๆ!”
“วู้ววว!”
Oooh
I want shut down the club
With you
Hey I heard you like the wild ones
Oooh
“โยวว! You’re cool!!”
Party rocker, foot show stopper
More shampoo
Never one, club popper
Got a hangover like too much vodka
Can't see me with ten binoculars
So cool...
เหมือนโลกทั้งใบอยู่ในมือของผม เหมือนผมได้ปลดปล่อยทุกอย่าง ทั้งความทุกข์และสุข
อารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นจนถึงขีดสุดค่อยๆลดลงต่ำลงตามจังหวะเพลง ผ่อนลงในช่วงท้ายของเพลง รวมไปถึงจังหวะการเคลื่อนไหวของผมก็ค่อยๆลดระดับความแรงและเร็วลงตามจังหวะเพลงได้อย่างไหลลื่นไม่มีสะดุดก่อนเพลงจะจบลงในที่สุด
แปะๆๆ
“โว้วววๆๆ!”
“สุดยอด!”
เสียงปรบมือและเสียงโห่เชียร์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมฉีกยิ้มให้ทุกคนก่อนจะเดินออกนอกวงให้คนอื่นได้วาดลวดลายบ้าง
พอคนหนึ่งเต้นจบ คนต่อมาก็เข้าไปแทนที่ เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ทุกคนดูจะสนุกสนานเฮฮากันอย่างมาก ซึ่งผมก็รู้สึกเช่นเดียวกัน ด้านนอกวงกลมที่กำลังประชันเต้นกันอยู่นั้น มีหลายคนจับกลุ่มกันแลกเปลี่ยนประสบการณ์และเทคนิกการเต้นใหม่ๆที่น่าสนใจ ทุกคนที่มารวมตัวกันที่นี่คือคนที่รักการเต้นโดยเฉพาะ มีทั้งคนที่เต้นเก่งมากๆ ได้รับรางวัลมาหลายเวที รวมไปถึงคนที่ยังเต้นไม่ค่อยเก่งด้วย ไม่ว่าใครถ้ารู้สึกสนใจในการเต้นและรักที่จะเต้น ทุกคนในที่นี้ล้วนแต่ยินดีต้อนรับ แต่สำหรับคนที่ฝีมือการเต้นยังใหม่จะมีเวลาทดสอบก่อนจะทำการคัดเลือกเช้ารวมทีม คือว่าคนที่มาเต้นด้วยกันนี่มีสามสิบสี่สิบคน แต่คนที่ได้อยู่ในทีมจริงๆมีแค่สิบเอ็ดคน ที่ถือว่ามีความสามารถจริงๆ ซึ่งผมเป็นคนที่สิบเอ็ด อย่าถามว่าผมทำได้ยังไง เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน -_-^
นี่...อย่ามองผมแบบนั้นนะ ผมก็เต้นได้พอตัวเหมือนกันนั่นแหละ >_<^
ในตอนแรกผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมต้องทดสอบ พอถามซันก็ได้คำตอบมาว่า ที่ต้องทำการทดสอบก่อนรับเข้าทีมก็เพราะว่า คนที่มาเต้นที่นี่คือคนที่สนใจในการเต้น แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่รักการเต้นแบบจริงๆจังๆ ที่พวกเข้าต้องการคือคนที่รักการเต้นจริงๆ ‘เต้น’ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำ ต้องใช้ความพยายามและความอดทนในการฝึกซ้อมอย่างมาก ถ้าแค่อยากเต้นสนุกๆขำๆ พอฝึกไปฝึกมาก็ล้มเลิกกลางคัน แบบนี้มันเสียเวลา สู้เอาเวลาไปสอนคนที่รักการเต้นและพร้อมที่จะพยายามดีกว่า จึงจำเป็นต้องตั้งการทดสอบ 2 อาทิตย์ในการคัดเลือกคนเข้ามาเป็นสมาชิกของทีม แต่เป็น 2 อาทิตย์ที่โหดเอามากๆเท่าที่ผมได้ฟังมา ต้องฝึกหนักกว่าปกติอีกเท่าตัว เพื่อที่จะได้รู้แน่ชัดไปเลยว่าใครเหมาะสมที่จะได้เขาร่วมทีม และในเวลาสองปีกว่าๆที่ผ่านมา ก็มีสมาชิกอยู่แค่สิบคนเท่านั้นแหละ เพราะคนส่วนมากก็มาเต้นเอาสนุกๆ ไม่ได้อยากฝึกหนักและเข้าร่วมทีม หรือเพราะบางคนไม่มีเวลาว่างพอที่จะมาซ้อมจึงพลาดโอกาสไปอย่างน่าเสียดาย
“นายแน่ใจแล้วนะว่าคนอื่นจะไม่มีปัญหาถ้าเราเข้ามาอยู่ในทีม” ผมถามซันอย่างเป็นกังวล กลัวว่าซันจะมีปัญหากับเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ เพราะว่าเขาเป็นคนพาผมเข้ามา ลำพังแค่ตัวผมเองก็ไม่เท่าไหร่หรอกเพราะไม่ได้ผูกพันอะไรกันมากนัก
“จะมีปัญหาได้ยังไง พวกนั้นเต็มใจรับนายเข้าเป็นสมาชิกของทีมเอง แถมทักษะการเต้นนายก็ดีขนาดนี้ ได้นายมาร่วมทีมนี่มีแต่ได้กับได้” ซันพูดพลางยืดแขนบิดขี้เกียจก่อนจะบ่นเบาๆว่าเหนื่อย
“ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า พวกนายเก่งกว่าฉันอีก”
“หึ ที่ไหนกันล่ะ ทำมาเป็นถ่อมตัว” ซันหัวเราะในลำคอ เอาไหล่มากระแทกไหล่ผมเบาๆ
“เปล่าถ่อมตัวสักหน่อย เราพูดเรื่องจริงต่างหาก” ผมกระแทกไหล่กลับ ก่อนที่เราทั้งคู่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง
“เอาน่า เชื่อเถอะว่าไม่มีปัญหาหรอก เอาหัวเป็นประกันเลย อย่าคิดมากๆ” ซันพูดและยักคิ้วด้วยสีหน้ากวนๆ เดี๋ยวเถอะ ถ้ามีปัญหาขึ้นมาจริงๆอย่ามาร้องให้ช่วยนะ
“เอาน้ำไหม” ผมเหลือบตาขึ้นมองบีม สมาชิกอีกคนของทีมที่เดินตรงมาหาผมและซันที่นั่งพักกันอยู่ ผมรับขวดน้ำสองขวดมาส่งให้ซันขวดหนึ่ง อีกขวดผมก็เปิดและยกขึ้นดื่มด้วยความกระหาย
อ่า~ สดชื่นนน
“พรุ่งนี้มาไหม” บีมนั่งลงบนขอบปูนข้างๆผม ถามผมพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าที่คล้องอยู่บนคอขึ้นเช็ดเหงื่อบนใบหน้า
“คงไม่ได้มา พรุ่งนี้มีงานเฟรชชี่ไนท์” ผมตอบ อดเสียดายไม่ได้ ใจจริงผมอยากจะมาซ้อมทุกวันเลยถ้าว่างน่ะนะ
“งั้นเหรอ แล้ววันอังคารล่ะ” บีมถามอีก
“วันอังคารได้ แต่แปบนะ ของเช็คก่อนว่าวันไหนว่างอีกบ้าง”
ผมหยิบสมุด schedule ออกมาดูทั้งซันและบีมดูจะสนใจสมุดของผมเป็นอย่างมาก ต่างโน้มหน้ามาดูกันใหญ่จนผมต้องเอนตัวไปข้างหลังนิดหนึ่ง เพราะสองคนนี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เกินไป ซันและบีมก้มมองสมุดในมือผมก่อนจะเงยหน้ามองผมราวกับผมเป็นสัตว์ประหลาดยังไงยังงั้น
“ทำอะไร” ผมปัดมือซันที่จิ้มแก้มผมเล่นออก
“ต้มหอม นายใช้ของหวานแหววแบบนี้ด้วยเหรอ” บีมมองหน้าผมเหมือนสิ่งที่ผมทำมันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ ก็แค่ผมใช้สมุด schedule ไว้จดตารางงานแต่ละวัน
ทำไมล่ะ มันผิดเหรอ?
“นั่นดิ แต่จะว่าไป...” ซันยกมือลูบคางเหมือนจะใช้ความคิด
“แต่จะว่าไปของพวกนี้มันก็เหมาะกับนายอยู่หรอก” บีมพูดขึ้นแทนซัน แล้วก็แย้งสมุดในมือผมไปถือ ผลิกไปมาก่อนจะยกขึ้นเทียบกับหน้าผม ส่วนซันก็พยักหน้าเห็นด้วย
“อะไรของพวกนาย คนอื่นเขาก็ใช้กันเยอะแยะ ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน -_-^”
ผมดึงสมุดกลับคืนมา เปิดหน้าที่เป็นของเดือนนี้ นิ้วชี้ไล่ดูตามวันที่ว่ามีวันไหนที่พอจะว่ามาซ้อมเต้นได้บ้าง อืมม จะสอบไฟนอลแล้วนี่น่า วันเวลาช่างผ่านไปไวเสียจริง เผลอแปบๆจะจบเทอมเสียแล้ว
“แปลกตรงที่ผู้ชายใช้นี่แหละ”
“...” ผมจิกตาใส่ซันที่ยังคงวิพากษ์วิจารน์สมุดของผมไม่หยุด แต่เจ้าตัวดูจะไม่รู้สึกรู้สาทำหน้าระรื่นซะงั้น
“โอ๊ะโอ ไอ้ซัน มึงทำต้นหอมน้อยโกรธแล้วววว” ส่วนบีมก็หัวเราะร่าที่เห็นอาการไม่พอใจของผม ผมเลยจัดการยกเท้าขึ้นถีบมันไปคนละทีทีหนึ่ง บีมแกล้งโอดครวญเบาๆ แต่ซันกลับร้องเสียงดังเกินความจำเป็น ผมเลิกสนใจสองคนนั้นทันที
ผมไม่ใส่ใจหรอกว่ามันจะแปลกแค่ไหนที่ผู้ชายจะมาใช้ของแบบนี้ เพราะไอ้ของแบบนี้เนี่ยแหละที่ทำให้ชีวิตผมเป็นระบบระเบียบขึ้น ไม่หลงลืมนัดสำคัญอย่างเช่นวันสอบ อันนี้อาร์มเคยลืมมาแล้ว โทรตามจิกกันชุลมุน ดีนะมาทันเวลา และอีกอย่าง ไม่มีกฎหมายข้อไหนห้ามผู้ชายใช้ จริงไหม ^^
“วันอังคาร วันพุธ พฤหัสฯได้อยู่นะ แต่คงได้ไม่นาน ซักประมาณสองถึงสามชั่วโมง เพราะช่วงนี้ใกล้จะสอบไฟนอลแล้วด้วย” ผมเงยหน้าจากสมุดมองสองคนนั้นสลับซ้ายขวา
“อืมได้ ไม่มีปัญหา เวลาแค่นี้ก็เยอะแล้วน่า หลายๆคนก็ใกล้สอบไฟนอลเหมือนกันแหละ” บีมทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“มีอะไรเหรอ” ผมถาม
“เปล่าหรอก แค่...ยังไม่ได้อ่านหนังสือสักวิชาน่ะ” บีมยิ้มหน้าแห้งๆ เหอะๆ เรื่องนี้ช่วยไม่ได้หรอกครับ ผมเรียนคนละคณะกับบีม คงติวให้ไม่ได้หรอก
“งั้นก็ตามนี้นะ ส่วนอาทิตย์หน้าก็เหมือนอาทิตย์นี้แหละ แต่อาทิตย์ถัดจากนั้นอ่ะสอบไฟนอล คงไม่ได้มานะ”
“อืม โอเค เดี๋ยวบอกคนอื่นให้”
“อืม ขอบใจมาก”
พอคุยเรื่องวันมาซ้อมเต้นเรียบร้อยแล้ว บีมก็ลุกขึ้นไปสอนเด็กใหม่ต่อ ผมกับซันเลยนั่งคุยเล่นกันไปเรื่อยๆจนกระทั่งพี่ปืนมาถึง
“อ้าวพี่ หวัดดีครับ” ซันยกมือไหว้พี่ปืน พี่ปืนพยักหน้ารับน้อยๆ ส่วนผมไม่ได้ไหว้ เป็นแฟนกันแล้ว ไม่ต้องไหว้หรอก
“จะกลับหรือยัง” พี่ปืนยืนเอามือล้วงกางเกงทั้งสองข้างถามผมด้วยน้ำเสียงเนิบๆเหมือนจะเหนื่อย วันนี้พี่ปืนสวมแว่นกันแดดด้วยแหละ อย่างเท่เลย >_<
“กลับเลยก็ได้ครับ ไปก่อนนะซัน ฝากลาเพื่อนๆด้วย” ผมหันมาลาเพื่อน แล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋ากับชุดนักศึกษาที่ถอดเปลี่ยนมาถือไว้และเดินไปหาพี่ปืนที่ยืนรออยู่
ช่วงนี้แมทยุ่งๆกับกิจกรรมของคณะ ที่ต้องรับน้องกันจนมืดจนค่ำ เวลาเห็นแมทกลับบ้านมาเหงื่อโทรมกาย เหมือนไปออกศึกมาก็อดสงสารไม่ได้ ดีนะคณะผมไม่โหด โฉด เถื่อนอย่างนี้ ไม่งั้นผมคงมีสภาพเละเป็นโจ๊กแน่ๆ และเมื่อแมทไม่ว่าง ผมเลยให้พี่ปืนมารับกลับบ้านแทน ซึ่งพี่ปืนก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
“จะไปไหนต่อไหม” น้ำเสียงทุ่มนุ่มเอ่ยถาม ก่อนจะขับรถออก
“เดี๋ยวแวะไปที่ร้าน K ก่อนได้ไหมครับ ผมต้องไปเอาชุดสำหรับใส่ไปงานเฟรชชี่ไนท์คืนพรุ่งนี้”
“ไปทั้งอย่างนี้เนี่ยนะ” พี่ปืนว่าพลางหันมามองสารรูปของผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เพราะเพิ่งผ่านการเต้นมาอย่างดุเดือด
“ทำไมอะพี่ปืน เหม็นเหรอ” ผมถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ ยกแขนขึ้นมาดมเพื่อพิสูจน์กลิ่นว่าเหม็นจริงๆหรือเปล่า ไม่ใช่แค่กลิ่นปากหรอกครับที่ไม่ใช่เรื่องตลก กลิ่นตัวก็ไม่ใช่เรื่องตลกเหมือนกัน =_=
“ก็ไม่ได้เหม็น แค่คิดว่า...นายอาจจะไม่สบายตัว”
ฟู่ ค่อยโล่งใจหน่อย แต่ก็จริงแหละครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเหนียวเหนอะหนะมากๆ แม้ว่าแอร์เย็นๆในรถจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น แต่ก็แค่นี้หน่อยเท่านั้น ผมยังรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวอยู่ดี
“อืม ที่จริงผมก็อยากกลับไปอาบน้ำนิดหน่อย จะได้สบายตัวขึ้น” ผมหันไปพูดอ้อนๆพี่ปืน พี่เขาเสมองผมก่อนจะพยักหน้านิดๆเหมือนเข้าใจแล้วก็เลี้ยวรถกลับ ขับตรงไปยังบ้านของผมแทน ^o^
พี่ปืนจอดรถที่ข้างรั้วบ้านผม ผมลงจากรถโดยไม่ลืมหยิบกระเป๋าและชุดนักศึกษาลงมาด้วย พอไขรั้วบ้านเสร็จพี่ปืนก็เดินตามเข้ามา
นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่พี่ปืนมาที่บ้านของผม (หรือบ้านของแมทนั่นแหละ) ครั้งแรกก็ตอนที่ผมออกไปตามหาแมท แล้วสุดท้ายก็ไม่เจอจนต้องไปนอนที่คอนโดพี่ปืนแทน ครั้งที่สองก็เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมชวนพี่เขามากินข้าวที่บ้าน เพราะวันนั้นผมต้องอยู่บ้านคนเดียว ส่วนแมทไปทำธุระ และครั้งนี้เป็นครั้งที่สาม ใจจริงผมอยากให้พี่ปืนมาอยู่เป็นเพื่อนผมที่บ้านบ่อยๆ แต่ก็ไม่กล้าบอก บางทีพี่เขาอาจจะต้องไปทำอย่างอื่นบ้าง ส่วนผมไม่ค่อยชอบอยู่คนเดียว อย่างที่บอกครับ ช่วงนี้แมทยุ่งมาก กว่าจะกลับก็ดึกดื่น ผมก็เลยรู้สึกเหงาๆเป็นพิเศษ
“พี่ปืน นั่งพักที่โซฟาก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้”
“ไม่ต้อง ไปอาบน้ำเถอะ” พี่ปืนรีบห้ามผมที่กำลังจะวิ่งเข้าไปในครัวเพื่อเอาน้ำมาให้พี่ปืน
“งั้นพี่ปืนบริการตัวเองไปก่อนนะ เดี๋ยวผมลงมา”
“อืม”
แล้วผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปอาบน้ำทันที
“อ่า ~ สบายจังเลย” ผมพูดพึมพำอย่างมีความสุข มือก็ลูบไล้ครีมอาบน้ำไปทั่วตัว...หอมจัง~
พออาบน้ำเสร็จผมก็รีบแต่งตัวอย่างด่วนจี๋ นัดที่ร้านไว้ทุ่มหนึ่งว่าจะไปรับชุด นี่ก็จะหกโมงแล้ว ไหนจะรถติดอีก จะทันไหมเนี่ย
ผมวิ่งลงมาข้างล่างทันที่ที่จัดการกับตัวเองเสร็จ แต่ขาทั้งสองข้างก็ต้องชะงัดโดยพลัน
“สงสัยวันนี้คงจะเหนื่อยมาก” ผมพูดเบาๆไม่อยากให้คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาตื่น
เอาไงดีล่ะ ปลุกดีไหม ผมต้องรีบไปเอาชุดนะ แต่เห็นแบบนี้ก็อดจะสงสารไม่ได้ กลายเป็นไม่กล้าเรียก อยากให้พี่ปืนนอนพักผ่อนต่อ แต่ถ้าไม่ไปเอาชุดวันนี้ก็จะไม่ทัน
“พี่ปืน” ผมนั่งลงข้างๆพี่ปืนแล้วก็เรียกเบาๆ
“หืม” พี่ปืนค่อยๆลืมตา สงสัยไม่ได้หลับ
“ไหวหรือเปล่าครับ พักก่อนไหม” ผมถามอย่างเป็นห่วง เอื้อมมือไปลูบแก้มพี่ปืนเบาๆ
“ไม่เป็นไร เสร็จแล้วใช่ไหม” ผมปืนถามก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางบิดขี้เกียจน้อยๆ
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบและเดินตามพี่ปืนออกจากบ้าน
กว่าจะมาถึงร้านที่ผมสั่งตัดเสื้อได้ก็เลยเวลานัดมาสิบกว่านาที ผมเดินเข้าไปในร้าน พี่เจ้าของร้านพอเห็นผมก็ฉีกยิ้มกว้าง
“ขอโทษนะครับที่มาช้า พอดีรถติดมากเลยอะครับ” ผมรีบขอโทษพี่เจ้าของร้านทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ เชิญนั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบชุดมาให้”
“ครับ”
“ฟ้าๆ ไปเอาน้ำมาเสิร์ฟลูกค้าหน่อย” พี่เจ้าของร้านตะโกนเรียกลูกน้องก่อนจะเดินเข้าไปในส่วนด้านในของร้าน
ผมนั่งลงที่โซฟา พี่ปืนก็นั่งลงข้างๆผม สายตากวาดมองไปทั่วร้าน ก่อนจะหันมามองหน้าผม ผมสบตาพี่ปืนได้ไม่ถึงสิบวินาทีก็ต้องเบนสายตาหนี เมื่อไหร่นะที่ผมจะทนต่อสายตาของพี่ปืนได้เกินครึ่งนาทีบ้าง แค่ครึ่งนาทีก็ยังดี คนที่มีนัยต์ตาเฉียวคม แทบไม่ต้องแสดงอารมณ์อะไร ดวงตานั้นก็สามารถฆ่าคุนให้ตายได้อย่างช้าๆ นั่นล่ะ...ความร้ายกาจของพี่ปืน
ความร้ายกาจที่ทำให้ผมสยบต่อเขา
ยอมหมดทุกสิ่งอย่างเพียงแค่ได้สบตา
บ้าไปแล้วใชไหมล่ะ
แต่ใครไม่เป็นผมไม่เข้าใจหรอก
(มีต่อด้านล่าง)
-
(ต่อ)
“น้ำส้มค่ะ” พนักงานของร้านนำน้ำมาเสริฟให้ผมกับพี่ปืนคนละแล้ว ผมบอกขอบคุณ เธอยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินกลับไปทำงานของเธอ
“พี่ปืน ดื่มน้ำส้มก่อน จะได้สดชื่น” ผมยกแก้วส่งให้พี่ปืน พี่ปืนรับไปดื่มทีเดียวครึ่งแก้วก่อนจะวางแก้วลง ผมเองก็ยกน้ำส้มขึ้นจิบเหมือนกัน
“มาแล้วค่ะ เดี๋ยวคุณน้องเข้าไปลองก่อนนะคะ ถ้ามีตรงไหนไม่พอดีพี่จะได้แก้ให้ทันที” พี่เจ้าของร้านพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม ผมรับชุดมาก่อนจะเข้าไปลองชุด
ชุดที่ผมสั่งตัดเป็นรสูทสีขาวทั้งตัว ผ้าที่เลือกเป็นผ้าสีขาวนวลเนื้อดี สัมผัสให้ความนุ่มลื่นใสสบาย แต่ราคาค่อนข้างแพง เมื่อสวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวด้านใน สวมกางเกง แล้วก็ใส่สูทสีขาวทับ แต่ผมไม่ได้ผูกเน็คไทเพราะขี้เกียจ ผมหมุนตัวมองตัวเองในกระจก
“ไม่เลวเลยแหะ” ผมเอ่ยชมตัวเองในกระจก ก่อนะจะออกมาจากห้องลอง เดินไปหาพี่ปืนที่นั่งรออยู่
“พี่ปืน เป็นไงบ้าง” ผมถาม พลางหมุนตัวให้ดูรอบหนึ่ง
“ก็...ดี” พี่ปืนพูดนิ่งๆ ทำหน้าตาย
“โหย แค่ก็ดีเองเหรอ”
“แล้วจะให้พูดว่าไงล่ะ...นายหล่อมาก ดูดีสุดๆ”
“อะไร ชมแค่นี้ก็ไม่ได้”
“ก็ดี...ก็น่ารักดี”
“อะไรนะ” ผมถามอีกครั้งเพราะเมื่อตะกี้ฟังไม่ถนัด
“น่ารักดี! =_=”
“หึหึ ขอบคุณค้าบบบ” ผมทำสีหน้าทะเล้นใส่พี่ปืน
เมื่อได้รับคำชมจากคนปากแข็งแล้วผมก็เดินกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องลองชุด ก่อนจะเดินเอาชุดไปให้พี่เจ้าของร้านเอาใส่ซองใส่ชุดให้
“ใส่ได้พอดีนะคะ มีอะไรต้องแก้หรือเปล่า” พี่จ้าของร้านถาม
“ไม่มีครับ กำลังดีเลย” ผมบอก
“ทั้งหมด สี่พันเจ็ดร้อยบาทค่ะ”
ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ในกระเป๋าสะพายตรงโซฟาที่พี่ปืนนั่งอยู่ ก่อนจะเดินกลับมาจ่ายเงิน
“นี่ครับ” ผมยื่นเงินให้พี่เจ้าของร้าน
“ขอบคุณค่ะ คราวหน้ามาใช้บริการพี่อีกนะคะ”
“แน่นอนครับ” ผมตกปากรับคำก่อนจะเดินถือเสื้อไปหาพี่ปืน
“เอามานี่มา”
พี่ปืนรับเสื้อไปถือให้ผมก่อนจะเดินนำไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก
“หิวไหม จะหาอะไรกินข้างนอกหรือจะกลับไปกินที่บ้าน” พี่ปืนถามผมเมื่อเราขึ้นรถมาแล้ว
“อืม ไปหาอะไรกินก็ได้ครับ ของในตู้เย็นที่บ้านจะหมดแล้ว คงทำอะไรไม่ได้มาก” ผมตอบพลางนึกไปถึงตู้เย็นที่บ้าน ของหมดอีกแล้ว คงต้องได้ออกไปซื้ออีก
“กินไร” คำถามสั้นๆได้ใจความเสมอของพี่ปืน ช่างเป็นคนที่พูดน้อยจริงๆ
“พี่ปืนอยากกินอะไร” ผมถาม เพราะทุกครั้งพี่ปืนมักจะตามใจผมตลอด ให้ผมเป็นคนเลือกว่าอยากจะกินอะไร ครั้งนี้เลยให้พี่เขาเป็นคนเลือกบ้าง
“ฉันถามนายนะ”
“แต่วันนี้ผมตามใจพี่ปืน พี่เลือกได้ตามใจชอบเลย”
“หึ ก็ได้”
แล้วเราก็ตรงไปหาอะไรกินตามแบบที่พี่ปืนชอบ กว่าจะกลับถึงบ้านก็สามทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว รถแล่นมาจอดที่หน้าบ้านผม ผมปลดเซฟตี้เบลล์ออกจากตัว ตาก็มองไปที่บ้าน มืดจัง แมทยังไม่กลับอีกหรือไง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ก็ไม่ได้ขึ้นว่ามีสายไม่ได้รับ
“พี่ปืน เข้าไปในบ้านก่อนไหมครับ” ผมลองถามดู คือแบบ...ไม่อยากอยู่คนเดียว
“ไม่ล่ะ” พี่ปืนตอบทันทีเหมือนไม่ไม่ต้องคิดอะไรมาก ช่วยคิดหน่อยเถอะ บางทีพี่อาจจะเปลี่ยนใจ T^T
“แต่...” ผมอยากจะขอร้องให้พี่ปืนอยู่ แต่ก็เกรงใจ
“อะไร” พี่ปืนขมวดคิ้วถามผม
“คือ...ผมไม่อยากอยากอยู่คนเดียว พี่ปืน...อยู่...เป็นเพื่อนผมก่อนได้ไหม” ผมกาะแขนพี่ปืนพูดเสียงเบา
“...” พี่ปืนมองผมนิ่ง ผมนี่จ้องพี่ปืนอย่างน่าสงสาร และสุดท้ายพี่ปืนก็พยักหน้าตอบตกลง
เยส!!
ผมรีบลงจากรถไปไขบ้าน อย่างน้อยกว่าแมทจะกลับผมก็จะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว
พี่ปืนเดินไปนั่งที่โซฟา หยิบรีโมทขึ้นมาเปิดหาอะไรดูไปเรื่อยๆ ส่วนผมก็เอาชุดไปเก็บไว้ที่ห้อง เปลี่ยนจากกางเกงขายาวเป็นกางเกงขาสั้นใส่สบาย ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง
พี่ปืนเหลือบมองผมนิดหน่อย เหมือนพี่เขาจะแปลกใจอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหันกลับไปสนใจทีวีเหมือนเดิน ผมเดินเข้าไปในครัว ชงน้ำแดงมาสองแก้วก่อนจะลงมือหั่นแตงโมใส่จานถือออกไปที่ห้องนั่งเล่น
“แตงโมเย็นๆเลยพี่ปืน นี่ครับน้ำแดง” ผมวางจานลงบนโต๊ะรับแขก พี่ปืนมองนิ่งๆก่อนจะยื่นมือไปหยิบขึ้นมากิน
“หวานดี” พี่ปืนพูดเบาๆ กินไปดูหนังในทีวีไป
“กินเยอะๆนะ” ผมยิ้มทำเสียงเล็กเสียงน้อยบอกพี่ปืน
“พรุ่งนี้ไปงานกี่โมง” พี่ปืนถามแต่ไม่ได้หันมามองหน้าผม
“ก็ประมาณ...หกโมงเย็นมั้งครับ” ผมตอบ มือเอื้อมไปหยิบแตงโมงอีกชิ้มากิน แต่ดันเป็นจังหวะที่พี่ปืนจะหยิบเหมือนกัน ทำให้มือของเราทั้งคู่ชนกันอย่างมิได้นัดหมาย...อื้อหือออ...อย่างกะในละครแหนะ
“อืม เดี๋ยวมารับ” พี่ปืนหยิบแตงโมชิ้นนั้นส่งให้ผม ผมรับมากัดเข้าปาก ตาก็มองมือพี่ปืนที่หยิบชิ้นใหม่ขึ้นกิน
[Krrrr Krrrr]
ผมสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ผมหยิบมาดูเบอร์ก่อนจะกดรับ
“ฮัลโหล ว่าไงแมท” ผมพูด พี่ปืนหันมามองหน่อยๆก่อนจะหันกลับไป
[วันนี้พี่ไม่กลับบ้านนะ อยู่คนเดียวได้หรือเปล่า หรือว่าอยู่กับใคร]
“อยู่กับพี่ปืน ทำไมล่ะ กลับไปที่บ้านเหรอ” ผมถามเสียงหงอย อย่าบอกนะว่าคืนนี้ผมต้องนอนคนเดียวน่ะ
[พอดีเดี๋ยวจะไปกินเหล้าต่อกับพี่รหัส คงยาวอ่ะ ถ้าเมาแล้วไม่อยากขับรถกลับ เอาไงล่ะ]
“ไม่เป็นไหร่หรอก ถ้าเมาไม่ต้องขับกลับบ้านนะ เดี๋ยวรถชน ต้นหอมอยู่ได้” ผมรีบบอก ถ้าแลกกันผมยอมอยู่คนเดียวดีกว่าให้แมทเสี่ยงอันตราย
[อืม อยู่กับไอ้หมอนั่นใช่ไหม ถ้าไงก็ให้มันนอนเป็นเพื่อน]
แมทไม่ยอมเรียกพี่ปืนว่าพี่ ไม่รู้ทำไม บอกแค่ว่าไม่อยากจะเรียก แค่นั้น
“เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้สบายมาก”
[ตามใจแล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะรีบกลับ ฝันดี]
“อืม อย่าดื่มเยอะมากนะ ฝันดีล่วงหน้า” ผมบอกทิ้งท้ายก่อนจะกดวางสาย ผมหมุนโทรศัพท์ในมือแน่น หัวก็เอนไปซบไหล่พี่ปืน พี่ปืนขยับตัวเล็กน้อยยกแขนขึ้นมาวางพาดบนคอผมแทน เลยทำให้หัวผมเลื่อนไปซบอยู่บนอกของพี่ปืน
“มีอะไร ทำหน้าเครียด”
“วันนี้แมทไม่กลับมานอนที่บ้าน” ผมบอกเสียงอู้อี้
“แล้ว...”
“ก็ผมต้องอยู่บ้านคนเดียวไง ไม่ชอบเลยอ่ะ” ผมบ่นอย่างขัดใจ
“...” พี่ปืนนั่งนิ่งไป ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งหนังจบ ผมเองก็ชักจะเริ่มง่วง ก็นี่ปาเข้าไปจะห้าทุ่มอยู่แล้ว จะไม่ง่วงได้ไง
“พี่ปืนจะกลับหรือยัง” ผมถามเสียงเบา
“ไม่กลับ” เสียงนิ่งๆติดจะห้วนหน่อยดังขึ้น
“หืม อะไรนะครับ”
“ไม่กลับ เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน”
“เอ่อ...”
“ทำไม หรือนายไม่อยากให้ฉันอยู่” พี่ปืนพูดเหมือนไม่พอใจ
“เปล่านะครับ...ผมอยากให้พี่ปืนอยู่ด้วย แต่เกรงใจ” ผมตอบเสียงเบาๆหวิวในตอนท้าย
“งั้นช่วยหาเสื้อผ้าใหด้วยแล้วกัน จะอาบน้ำ”
“ครับ!”
ผมฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจอย่างปิดไม่มิด ปิดโทรทัศน์ เดินไปหยิบนมในตู้เย็นมากล่อง ปิดไฟด้านล่างให้เรียบร้อยก่อนจะเดินนำพี่ปืนไปที่ห้องนอนของผม นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่พี่ปืนมานอนค้างที่บ้านผม ครั้งแรกเลยนะ! ดีใจชะมัด ยิ่งพี่ปืนอาสาจะอยู่เป็นเพื่อนผมเองแบบนี้ด้วยแล้ว มันแทบจะทำให้ผมตัวลอยเลยอ่ะ
“พี่ปืนอาบน้ำไปก่อนนะ เดี๋ยวผมไปหาชุดมาให้ นี่ครับผ้าขนหนู” ผมหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่ในตู้ส่งให้พี่ปืน พี่ปืนรับไปแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ผมเดินออกจากห้องไปที่ห้องนอนแมท เสื้อผมพี่ปืนใส่ไม่ได้หรอก ต้องเสื้อแมทนู่น ที่จริงแมทตัวเล็กกว่าพี่ปืนอยู่หน่อย แต่ผมเคยเห็นเสื้อแมทตัวใหญ่ๆอยู่หลายตัว ผมเลือกเสื้อยืดกับกางเกงขายาวผ้านิ่มของแมทไปให้พี่ปืนใส่ ว่าแต่...ชั้นในล่ะ ผมเปิดไปที่ลิ้นชักใส่ชั้นในของแมท
“อ่า นี่ไง”
ผมหยิบอันที่ยังไม่ได้ ใหม่เอี่ยมอ่องยังอยู่ในห่ออย่างดีออกมา น่าจะใส่ได้มั้ง ลองเอาไปให้ดูแล้วกัน ผมเดินกลับมาที่ห้อง พี่ปืนยังอาบน้ำไปเสร็จ ผมเลยนั่งรออยู่ที่เตียง จนพี่ปืนอาบน้ำเสร็จ
“เอ่อ...นะ นี่ครับเสื้อผ้า”
สภาพพี่ปืนที่ออกมาจากห้องน้ำทำเอาผมแทบเป็นลม พื่ปืนนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวออกมา โชว์กล้ามท้องที่เป็นลอนสวยงาม โอ้วว..ซิกแพค ทำเอาหน้าผมร้อนฉ่า เผลอมองอย่างลืมตัว จนพี่ปืนเดินเข้ามาใกล้ผมนั่นแหละ ปลายนิ้วพี่ปืนพี่แตะลงบนมือผมตอนหยิบเสื้อผ้าทำเอาผมสะดุ้งเพราะความเย็น
ตึกๆๆๆ
ใจเต็นแรงชะมัด ผมเหมือนคนโรคจิตเลยอ่ะ T^T
“เป็นอะไร หน้าแดง” พี่ปืนโน้มหน้าลงมามองหน้าผม
“เปล่าครับ” ผมรีบเบนหน้าหนี
น่าอายชะมัด จะบอกได้ยังไงล่ะว่ารู้สึกเขินที่พี่ปืนอยู่ในชุดน้อยชิ้นแบบนี้ T^T
พี่ปืนกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดแล้ว ผมได้แต่เอามือลูบอกตัวเองเพื่อหวังให้หัวใจเต้นเบาลง ผู้ชายอะไร เซ็กซี่ชะมัด
ทันทีที่พี่ปืนออกมาจากห้องน้ำผมก็พุ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วเพื่ออาบน้ำอีกรอบ แต่ด้วยความเคยชินผมเลยไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน ทำให้ต้องออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูพันเอวตัวเดียวเหมือนพี่ปืนก่อนหน้านี้
ผมเดินออกจากห้องน้ำ พี่ปืนที่นอนอ่านหนังสือของผมอยู่บนเตียงละสายตาขึ้นมองผมทั้งตัว ผมเดินเบี่ยงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดนอนใส่ ทั้งๆที่หันหลังให้พี่ปืนอยู่ แต่ทำไมผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองถูกจับจ้องยังไงก็ไม่รู้ พอหันไปมองก็เห็นว่าพี่ปืนมองผมอยู่จริงๆ เลยรีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาในชุดนอนตัวเก่ง เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น ตามด้วยทาครีมก่อนนอนทั้งที่หน้าและลำตัว
ผมเดินไปหยิบนมที่วางไว้ตรงหัวเตียงขึ้นมาเจาะดูด ก่อนจะเดินรอบห้อง ที่เดินนี่ไม่ใช่อะไรหรอกครับ แต่ไม่อยากอยู่นิ่งๆ มันรู้สึกประหม่าไปหมด เมื่อกินนมหมดกล่องแล้วก็ยกเอาไปทิ้งในถังขยะข้างๆโต๊ะเครื่องแป้ง
“พี่ปืนจะนอนหรือยังครับ”
“อืม” พี่ปืนส่งเสียงในลำคอก่อนจะปิดหนังสือในมือลงแล้ววางไว้ที่หัวเตียงตามเดิม
ผมเลยเดินไปปิดไฟ ยังดีที่พี่ปืนเปิดไปฟัวเตียงไว้ ผมเลยเดินกลับมาที่เตียงไม่อยากนัก ยิ่งอยู่ในสภาวะที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่ เกิดซุ่มซ่ามมองทางไม่เห็น สะดุดอากาศล้มปากแตกคงไม่ดีเท่าไหร่
ผมล้มตัวนอนข้างๆพี่ปืน อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ ผมกระเถิบเข้าไปใกล้พี่ปืนที่นอนหงายอยู่
“ขอบคุณนะครับพี่อยู่เป็นเพื่อนผม” ผมช้อนตาขึ้นมองพี่ปืนผ่านความมืด พี่ปืนชะงักเกร็งตัวเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคลายลง ใบหน้านิ่งๆของพี่ปืนค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมรับตาลง จนกระทั่งรับรู้ได้ถึงสัมผัสที่แสนอบอุ่นบนริมฝีปากที่กดย้ำลงมาก
“อืม”
ความง่วงงุนเข้าครอบงำสติสัปชัญญะของผมไปเสียหมด ร่างกายเผลอเบียดเข้าหาคนข้างๆอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรู้สึกเหมือนถูกโอบกอด ผมสะดุ้งน้อยๆ ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหู คลายจะขับกล่อม
“ชู่วว นอนซะนอน”
“พี่ปืน” ผมส่งเสียงเรียกพี่ปืนอย่างไม่รู้ตัว
“นอนซะ ฝันดี”
เสียงกระซิบที่แสนนุ่มนวด เสียงที่ทำให้ผมหลับไปทั้งรอยยิ้ม
และในคืนนั้น ผมฝันดี
==========================
โอ้วววว ขอโทษที่หายตัวไป ไม่ได้หายไม่ไหนหรอก แต่คอมมันเสีย T^T ดีที่ไม่มีอะไรสำคัญหายไป :เฮ้อ:
บางช่วงอาจจะมาติดกัน หรือหายไปสักอาทิตย์ก็ไม่ต้องตกใจนะคะ มีเหตุจำเป็นนิดหน่อย ^^
เรื่องมันอาจจะดำเนินไปอย่างช้าๆหน่อยนะคะ อีพี่ปืนอาจจะรักต้นหอมช้าไปนิดแต่เขามีเหตุผลของเขา
ซึ่งยังไม่บอกตอนนี้ ^_^ มาคอยเอาใจช่วยทั้งคู่กันดีกว่าเนอะ :กอด1:
ตอนนี้เนื้อหาคงเยอะไป(หรือเปล่า) ใส่ในเม้นเดียวไม่พอ :o10:
เพลงที่ใช้ในตอนนี้ เป็นเพลงของ FLO RIDA Ft. Sia ชื่อเพลง Wild Ones
ไม่ได้มาขายเพลงนะ แค่บอกเฉยๆ
:L1:
-
อั๊ยๆๆๆๆ หวาน พี่ปืนน่ารัก
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนค้าาาา
-
ถึงยังไม่รักน้องมากแต่ก็ใจดีกับน้องที่สุดนะ ไปรับไปส่งตามใจโน่นนี่
ต้นหอมขี้เกรงใจ น่ารักดี ชอบตอนพี่ปืนจะนอนเป็นเพื่อนน้องแหมรู้ใจจริง
สายตาแกนี่นะทำให้น้องเขินได้ตลอดๆๆๆ มองมาก ๆ เดี๋ยวให้ต้นหอมจับปล้ำเลยอิอิ
พี่ปืนมีปมในใจอะไรเหรอ หรือยังไม่ชินเรื่องต้นหอมกับแมท
ขอบคุณค่า
-
มาบ่อยๆนะ ><
-
ค่อยๆมีอะไรเกี่ยวพันกันแล้ววววววววว
หลังจากนี้พี่ปืนก็จะขาดน้องไม่ได้ อิอิ
-
พี่ปืนน่ารักมั่กๆ
-
ต้นหอม หนูน่าฟัดมากๆ
-
:mew1: :mew1:
คู่นี้เค้าเป็นธรรมชาติจัง ไม่คิดว่าพี่ปืนก็ค่อนข้างจะเปิดใจนะ นึกว่าจะซึนกว่านี้
-
ฮั้ยย่ะ!!!
:hao7:
ตอนนี้หวานนะ
พี่ปืนดูแลน้อง
:katai5:
-
ต้นหอมนี่ขี้อ้อนจริงๆ 555 ปืนก็ดันใจอ่อนทุกครั้งซ่ะด้วย
อยู่กันอย่างน่ารักดีครับ คนเขียนก็ดูแลตัวเองด้วยน้าาา
จะได้มีกำลังมาเขียนนิยายต่อ รออ่านอยู่ค้าบบ :mc4:
-
พี่ปืนเริ่มหวั่นไหวมั่งรึยังเนี่ย
เดายากมาก พี่แกนิ่งเกิน 555555
-
พี่ปืนเริ่มน่ารักแล้วอะ ดีใจกับต้นหอมด้วย
-
ชอบมากๆๆๆๆๆๆ
น้องต้นหอมน่ารัก
พี่ปืนนี่พูดน้อยซะจิง :เฮ้อ: แค่ชื่อก็โหดแล้ววว
-
พี่ืนน่ารักอ่ะ เริ่มชอบต้นหอมรึยังหนออออ
-
พี่ปืนนิ่งไปนะ หวั่นไหวกับต้นหอมยังอ่ะ
-
น่ารักเนะ ตอนนี้อ่ะ
-
ต้นหอมอ้อนเกินไปแล้ว :mew1:
-
กรี้ดดดดดด ต้นหอม พี่ปืน เค้าขอไปนอนด้วยคน :hao7:
-
คืนแรกของทั้งสองคน วู้ววว5555
ใกล้แล้วต้นหอมใกล้แล้ว พี่ปืนจะตกหลุมแล้ว
มาต่อไวๆนะคะ :katai2-1:
-
พี่ปืนอ่อนโยนนนนนน
-
เริ่มกุ๊กกิ๊กกันบ้างแล้ว
-
ค่อยๆละลายทีละนิด
-
:mew3:^^ หวานนน น่ารัก ^^
-
อ่าาา ชื่นใจจัง 5555555
-
:heaven พี่ปืนไม่หลอกน้องแน่นะ
-
หวานนนนนนนนนนนสา :katai2-1:
-
พี่ปืน :mew1:
-
อยากได้พี่ปืนนนนนนนนนนนน
อิจฉาน้องต้นหอมมมมมมมมมม
หวานเว่อออออออออออร์
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่ปืน น่ารักอ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานน น :o8:
หวานแบบนี้ไปนานๆนะ
ปืนคงหวั่นไหวมั่งเเล้วสินะเฮ้ย(รึเปล่าหว่า?)
เเต่น้องต้นหอมอ่ะ ชอบเขาเต็มเปาเเล้ว เหอๆ
-
:mew2: :mew2:
-
ปืนเริ่มจะยอมเปิดใจให้ต้หอมแล้วใช่ไหม
ต้นหอมน่ารักมากๆ
-
รู้สึกเหมือนจะพัฒนาขึ้นเล็กน้อย ทางด้านพี่ปืนอ่ะนะ
ค่อยเป็นค่อยไปอย่างนี้ทำให้ดูละมุนละไมดีนะเราว่า
ค่อยๆดูการพัฒนาของทั้งคู่ ให้พี่ปืนค่อยๆเห็นความน่ารักของน้องต้นหอม :-[
น้องน่ารัก น่าทะนุถนอมจะตาย ไม่นานหรอกพี่ปืนหลงน้องแน่ :hao3:
เอ๊ะ หรือว่าเริ่มจะมีอาการบ้างแล้ว ยังไงก็รอให้กำลังใจให้อยู่นะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 16
Tell me, Who is he?
[Puen talks]
แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง แยงตาจนรู้สึกรำคาญ ผมจะผลิกตัวหันนอนไปอีกข้าง แต่ติดที่ว่ามีตัวอะไรสักอย่างรัดตัวผมแน่น ผมปรือตาขึ้นมองก็เห็นต้นหอมนอนกอดผมอยู่ กี่โมงแล้ววะเนี่ย ผมเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่หัวเตียงที่บอกเวลาหกโมงกว่าแล้ว วันนี้ผมมีเรียนเก้าโมงยี่สิบ น่าจะกลับไปอาบน้ำที่คอนโดทัน
ก้มมองคนที่กอดผมแน่นอีกครั้ง เด็กนี่มีเรียนกี่โมงนะ จะต้องปลุกไหมเนี่ย
“ต้มหอม” ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ
ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้ยิน ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ ผมใช้มือเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าต้มหอมออก เผยให้เห็นใบหน้าเล็กเนียนใส จมูกขนาดกำลังดีรับกับรูปหน้า ปลายเชิดรั้นบ่งบอกได้อย่างดีว่าเด็กคนนี้ดื้อมากแค่ไหน แหงล่ะ เขาเคยเจอมาแล้วว่า ‘ดื้อ’ ขนาดไหน
ผมไล่ปลายนิ้วลงมาที่ริมฝีปากบางน่ารักสีชมพูอ่อนอย่างธรรมชาติ ที่เคยได้ลิ้มลองมาแล้ว น่าแปลกที่คนตรงหน้าเป็นผู้ชายเหมือนกับผม แต่ผมเองกลับไม่รู้สึกรังเกียจเลยสักนิดที่จะจูบ กลับกัน ผมกลับรู้สึกว่ารสชาติมันหอมหวานยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนที่ผมเคยจูบเสียอีก
น่าแปลก...
แปลกมากๆ
ความรู้สึกแบบนี้มัน...
“เฮ้ออ”
ผมหยุดคิดอะไรเพ้อเจอ มันเป็นไปไม่ได้หรอก สิ่งๆนั่น...มันไม่มีอยู่จริง ทุกอย่างมันลวงโลกทั้งนั้น
ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ทำให้คนที่กอดผมอยู่สะดุ้งตื่นขึ้น อืม...ง่ายกว่าเรียกอีก
“พี่ปืน” น้ำเสียงแหบแห้งดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางนั่น มือทั้งสองข้างยกขึ้นขยี้ตาอย่างเอาเป็นเอาตาย จนผมต้องจับมือทั้งสองข้างเอาไว้ให้หยุดนิ่ง
“อย่าขยี้ เดี๋ยวตาบอด” ผมดุ แค่ต้มหอมกลับทำหน้ามุ่ยใส่ผม เลื้อยตัวลงทำท่าจะนอนต่อ ผมเลยต้องปล่อยมือเขา ที่น่าแปลกอีกอย่าง...เด็กนี่มีมือที่นิ่ม...นิ่มจนคิดว่าเป็นมือของผู้หญิง แถมยังเล็กอีกต่างหาก
ถ้าบอกว่าเป็นทอมยังจะน่าเชื่อมากกว่าอีก
“ฮื้ออ! ขี้เกียจอ่ะ” ต้มหอมร้องครางเหมือนขัดใจ แขนเล็กๆสองข้างเหยียดขึ้นบินขี้เกียจพลางกลิ้งไปมาบนเตียง
เด็กชะมัด
“ถ้างั้นฉันกลับล่ะ มีเรียนเช้า” ผมขยับตัวจะลุกขึ้นจากเตียง
“อ๊ะ! เดี๋ยว...ผมไปด้วย ผมเรียนเช้าเหมือนกัน” ต้นหอมกุลีกุจรลุกออกจากเตียง ท่าทีง่วงงุนหายเป็นปลิดทิ้ง
“ฉันต้องกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่ห้องนะ” ผมยกมือขึ้นเสยผม ให้เป็นระเบียบ
“ผมไปด้วย อาบน้ำแปบเดียวไม่นานหรอกครับ” พูดจบเจ้าตัวก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที ผมเลยเดินลงไปรอข้างล่าง
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต้นหอมก็วิ่งลงมาชั้นล่างด้วยสภาพพร้อมเรียน ก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัวแล้วออกมาพร้อมกันถุงผ้าใส่ของ
“ฮัลโหลแมท อยู่ไหน ต้นหอมออกมาจากบ้านแล้วนะ”
ผมเหลือบมองคนข้างๆที่กดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทตั้งแต่เช้าตรู่ ผมไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของต้มหอมและแมทสักเท่าไหร่ ปากก็บอกว่าเป็นเพื่อนกัน แต่กริยาที่ต่างฝ่ายต่างแสดงต่อกันนั้นมันไม่ใช่
อย่างน้อยๆ...ผมก็ไม่เคยทำกับเพื่อนแบบนั้น
“ขี้เมา! อ่อ เย็นนี้ต้นหอมต้องไปงานเฟรชชี่ไนท์นะ อืมใช่ ไปเอามาแล้ว งั้นก็นอนต่อเถอะ แค่นี้นะ” ต้มหอมกดวางสาย มือเล็กเอื้อมมาเปิดเพิ่มเสียงเพลงปากก็ร้องพึมพำเบาๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
“ก็ตัวฉันเอง ไม่ได้มีความสำคัญสักเท่าไร ให้กับใครได้จำทุกถ้อยคำ ที่บอกเธอหวังเพียงเธอจะเข้าใจ ว่าสิ่งใดที่ฉันมี...”
เสียงใสๆนั่นทำให้ผมต้องหันไปมองเป็นพักๆ ใบหน้าเปื้อนสุข ปากเล็กๆนั่นร้องเพลงไปยิ้มไปทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้ แต่แล้วเสียงร้องก็หยุดลง ผมหันไปมองอย่างสงสัย ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระรื่อ นั่งอึ้งทำตาโตก่อนจะเบนหน้าหนีผม
“เป็นอะไร ทำไมไม่ร้องต่อ” ผมถาม
“ปะ...เปล่าครับ” เสียงตอบเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน
“ร้องสิ” ผมสั่ง ตาก็หันไปมอง ผมไม่ได้บังคับนะ ก็แค่รู้สึกว่า...เสียงเพราะดี
“ไม่ได้เรียกร้อง ให้เธอมาสนใจ ไม่ต้องรักและใส่ใจ อย่างเช่นคนรักกัน อยากฝากแค่เพียงความห่วงใย และจริงใจให้กัน ให้กำลังใจนั้นเคียงเธอไป ฝากไว้ในใจเธอ”
ตากลมๆนั่นหันมาสบตาของผมที่มองอยู่ก่อนแล้ว แต่คราวนี้เป็นผมเองที่หันหนีกลับมามองทางอย่างเดิม ใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้นเพียงแค่ได้สบกับดวงตานั่น ผมต้องบ้าไปแล้วจริงๆ
“หากวันไหนเธอ หมดเรี่ยวแรงและกำลังจะสู้ไป ร้องไห้เสียน้ำตา ฉันจะมา ช่วยปลอบโยนให้ตัวเธอคลายเศร้าใจ สู้ต่อไปตามฝันเธอ
แค่อยากจะขอที่เล็กเล็กในหัวใจ เก็บฉันไว้เป็นเพื่อนเมื่อเธอเหงา เก็บความผูกพัน ส่วนนั้นเป็นของเรา หากเธอเหงาจะพร้อมเป็นเพื่อนเธอ”
ทุกคำที่เขาเอ่ยร้องออกมา มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าเขาจริงใจ...แต่มันจะแค่ไหนกัน ผมอยากจะเชื่อ...แต่มันก็ยากเหลือเกิน
“ไม่ได้เรียกร้องให้เธอมาสนใจ ไม่ต้องรักและใส่ใจอย่างเช่นคนรักกัน อยากฝากแค่เพียงความห่วงใยและจริงใจให้กัน ให้กำลังใจเคียงเธอไป ฝากไว้ในใจเธอ”
“เพราะไหมครับ”
“ก็...ดี”
“อะไรกัน แค่ก็ดีอีกแล้ว”
ผมก็มีให้ได้แค่นี้แหละ แต่ดูเหมือนต้นหอมจะไม่ได้ติดใจอะไรมาก ยังคงร้องเพลงจนจบเพลง ผมเลี้ยวรถเข้าจอดในที่จอดรถประจำ ดับเครื่องยนต์ก่อนจะปลดเซฟตี้เบลล์ออก
“ไม่ลงหรือไง” ผมถามอีกคนที่ยังนั่งมองผมอยู่ไม่ยอมลงจากรถ
“ที่ผมร้องนะ พี่เข้าใจ...ใช่ไหม” ต้มหอมพูดอย่างคาดหวัง
“อะไรละ”
“ก็...ความหมายของเพลงไงครับ”
“อ่อ งั้นหมายความว่าฉันไม่ต้องรักนายก็ได้ใช่ไหม” ผมแกล้งถามไป ดูสิจะว่ายังไง
“ไม่ใช่สักหน่อย ผมหมายถึง ผมรักพี่ ผมจะอยู่เคียงข้างๆพี่แบบนี้ ถึงตอนนี้พี่จะยังไม่ได้รักผมก็เถอะ”
“หึหึ”
“หัวเราะอะไรอ่ะ ผมพูดจริงๆนะ แต่ถ้าจะให้ดี พี่รีบรักผมเร็วๆก็ดี” ทีแรกทำหน้างอ แต่ก็เปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มกว้างแทน
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบพวกรักง่ายหน่ายเร็ว ลงได้แล้ว เดี๋ยวสาย” ผมตัดบท ต้มหอมทำท่าจะพูดต่อแต่ผมเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินนำเข้าไปที่คอนโด
“พี่ปืน รอด้วย” เสียงโววายดังมาให้ได้ยิน ตามมาด้วยร่างบางวิ่งตามผมที่ยืนรอลิฟต์อยู่
เสียงสัญญาญลิฟต์ดังขึ้น ผมก้าวเข้าไปยืนในลิฟต์ตามมาด้วยต้นหอม ผมกดหมายเลยชั้นแล้วยืนนิ่งจนลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง ผมเสียบคีย์การ์ดก่อนจะเปิดประตู ห้องรกนิดหน่อย เดี๋ยวต้องให้แม่บ้านมาจัดการ
“เปิดโทรทัศน์ดูไปก่อนไป” ผมบอก เดินแยกเข้าห้องนอน ปกติถ้าไม่ใช่ที่บ้านหรือคอนโดผมก็จะไม่ไปนอนค้างอ้างแรมที่อื่น แต่เมื่อคืน...ถ้าไม่เพราะสีหน้าหงอยๆนั่นล่ะก็ ผมก็คงกลับมานอนที่คอนโดอย่างเดิมแล้ว
“พี่ปืนอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอครับ มากินอาหารเช้าก่อนสิ” เสียงเล็กติดทุ้มนิดๆเรียกผม ผมเลยเดินเข้าไปในครัว บนโต๊ะกินข้าวมีจานใส่แซนด์วิช ไข่ดาว ไส้กรอกกับเบคอนอยู่สองจาน มีแก้วนมสองแก้วและน้ำส้ม
“ทำทำไม แล้วไปเอาของพวกนี้มาจากไหน” ผมจำไม่ได้ว่าเคยซื้ออะไรพวกนี้ติดตู้เย็นไว้ จะมีก็แต่เบียร์กับน้ำเปล่าแค่นั้นเพราะผมทำกับข้าวไม่เป็น หากินเอาข้างนอกง่ายกว่าครับ
“ต้นหอมเอามาจากที่บ้านเองแหละ กะแล้วว่าที่นี่ต้องไม่มีอะไรนอกจากเบียร์” พูดแล้วก็มองค้อนผม
ผมเลื่อนเก้าอี้นั่งลง ปกติผมไม่กินข้าวเช้าอยู่แล้ว แต่ขืนพูดไปก็เท่านั้นแหละครับ เด็กนี่มันมีสารพัดวิธีที่พูดโน้มน้าวให้ผมกิน ขี้เกียจเถียงด้วย มันน่าขัดใจเอามากตรงที่ผมต้องยอมมันตลอดเนี่ยแหละ
ผมนั่งกินอาหารเช้าไปเรื่อยๆโดยมีคนตัวเล็กคอยถามนู่นถามนี่ พูดเก่งชะมัด ส่วนผมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง จนกินเสร็จก็ไปมหาลัยฯ ผมส่งต้นหอมที่คณะก่อนจะขับรถไปที่คณะตัวเอง
“ไงมึง เมื่อคืนไปไหนมาวะ กลับบ้านเหรอมึง กูไปหามึงที่คอนโดแต่ไม่อยู่” ไอ้เวฟเอ่ยปากถามทันที่ที่ผมเดินเข้าห้องชมรม
“ไปนอนบ้านต้นหอม” ผมตอบ ทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา
“นั่นแน่ เดี๋ยวนี้มีไปค้างอ้างแรมที่อื่น กูละอิจฉามึงจริงๆ น้องแม่งอย่างน่ารัก กูชอบนะโว้ย แต่เหมือนเพื่อนน้องที่ชื่อแมทแม่งจะคอยกันท่า” ไอ้ก้องทำหน้าเหมือยเสียดายอย่างสุดซึ้ง
“ตกลงนี่มึงเป็นแฟนกับน้องเขาจริงๆใช่ไหม กูไม่อยากจะเชื่อเลย” ไอ้เหนือทำหน้าไม่เชื่อ
“แล้วแต่มึงจะคิด” เพราะผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าผมตกปากรับคำไปด้ยังไง คงเป็นเพราะผมไม่อยากเห็นสีหน้าผิดหวังจากคนตัวเล็กนั่นมั้ง
เพราะว่าเวลาที่ยิ้มแล้ว...น่ารักดี
“กูไม่เคยคิดเลยว่ามึงจะเป็นเกย์” ไอ้เวฟทำหน้าสงสัย
“กูก็ไม่ได้เป็น” ผมตอบ
“แต่มึงคบกับผู้ชาย แม้ว่าจะเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักมากๆก็เถอะ กูไม่เคยคิดเลยจริงๆ” ไอ้เวฟยังคงพูดต่อ
แล้วมึงคิดว่ากูเคยคิดหรือไง -_-!
“กูถามหน่อยเถอะ ทำไมมึงไปคบกับน้องเขาวะ มึงชอบน้องเขาเหรอ แต่ดูท่าทางมึงแล้วแม่ง...ไม่ใช่เลยวะ” ไอ้เหนือพูดพลางสำรวจมองผมก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“จริง ต้นหอมชอบมึงนี่ไม่ผิด ใครไม่โง่ก็ดูออกทั้งนั้น แต่มึงนี่สิ คิดไงวะ หรือว่าแค่อยากลอง” ไอ้ก้องสำทับขึ้นทันที
“เปล่า”
อยากลองงั้นเหรอ...บางทีมันอาจจะใช่ก็ได้
“กูถามมึงไปตั้งเยอะ แต่มึงกลับตอบแค่เปล่าเนี่ยนะ” มันเลิกคิ้วถามเหมือนไม่พอใจในคำตอบของผม
“เรื่องของกูน่า อย่ายุ่งจะได้ไหม” ผมพูดอย่างรำคาญ พวกแม่งเป็นบ้าอะไรถึงมานั่งซักไซ้ผมแบบนี้ พอเข้าใจว่ามันเป็นห่วง แต่ว่าเรื่องนี้...ผมอยากจะจัดการด้วยตัวเอง
“นี่กูหวังดีนะเว้ย ไม่รักไม่ชอบก็อย่าไปให้ความหวังเขา กูสงสารน้องเขาวะ” ไอ้เวฟทำหน้าเครียด
“แล้วกูบอกเหรอไงว่ากูไม่ชอบ” ผมสวนมันกลับทันควัน ไอ้สามตัวมองหน้าผมอึ้งๆ
“สะ...แสดงว่ามึงชอบ!” ไอ้ก้องตาโตแหกปากดังลั่น
“จริงเหรอวะ!”ไอ้เหนือก็อีกคน
“ก็..น่ารักดี”
ใช่...ก็น่ารักดี
“เออ อันนั้นก็ไม่เถียง เพราะกูก็ชอบเพราะน้องแม่งโครตน่ารัก” ไอ้ก้องทำหน้าเพ้อฝัน ผมมองหน้ามันนิ่งๆ จนมันยิ้มแห้งๆให้ผม ก็...ไม่ได้ว่าอะไร
“จะยังไงก็เถอะ คิดให้ดีๆนะมึง ความรักแบบนี้มันฉาบฉวย คือกูไม่ได้ว่ามึงหรือน้อง แต่แค่อยากให้มึงคิดให้ดีก่อนตัดสินใจทำอะไร เพราะไม่อยากนั้นไม่มึงก็ต้นหอม ใครสักคนต้องเป็นฝ่ายเจ็บ หรือไม่พวกมึงก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่ มันไม่ราบรื่นเหมือนมึงคบกับผู้หญิงหรอกนะกูจะบอกไว้ให้” ไอ้เวฟพูดน้ำเสียงจริงๆจัง ผมพยักหน้ารับ ก็ไม่ใช่ว่าไม่คิดหรอกไอ้ที่ทำอยู่นี่ แต่แค่ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดก็เท่านั้น จะรู้ก็ต่อเมื่อต้องลอง แล้วตอนนี้ก็ลองอยู่ ต้นหอมเองก็กำลังลองอยู่
เขาลองทำให้ผมรัก...
แล้วเราค่อยมาดูกันสักตั้งว่าสิ่งที่ผมลองอยู่กับสิ่งที่เขาลองอยู่มันจะเป็นยังไง
“แล้วกับไอ้น้องแมทละ ตกลงมันกับต้นหอมไม่ได้เป็นแฟนกันใช่ไหม มันดูเหมือนเป็นแฟนต้นหอมมากกว่ามึงเสียอีก ดูแลกันโครตดี” ไอ้เหนือถามผม
“เพื่อน...เพื่อนที่นอนบ้านเดียวกัน มึงคิดว่าไงละ” ผมตอบไม่จริงจัง
“นี่อย่าบอกนะว่ามึงคิดมาก” ไอ้เหนือทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม
“กูเปล่า” ผมปฏิเสธ
“หึหึ เชื่อมึงเลยไอ้หน้าตาย” ไอ้เวฟส่ายหน้าจำๆ ผมหยักไหล่ ก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร
ใช่...มันยังไม่มีอะไรร้ายแรง ถ้าบอกว่าเพื่อน ผมก็จะเชื่ออย่างนั้น
“มึงก็อย่าคิดมากเลย น้องมันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ คงสนิทกันเป็นธรรมดา”
ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น...ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา
---------
---------
(ต่อด้านล่าง)
-
(ต่อ)
“อืม” ผมกดรับสายไอ้เวฟก่อนจะเอนตัวพิงกับราวกระเบียง ลมเย็นๆตอนกลางคืนทำให้รู้สึกเย็นสบายกว่าความเย็นที่ได้จากแอร์ภายในห้อง
[เดี๋ยวคืนนี้พวกกูจะไปที่ Halo มึงจะไปด้วยไหม] เบอร์ที่ขึ้นโชว์เป็นเบอร์ของไอ้เหนือแต่คนพูดกลับเป็นไอ้เวฟ
“ไม่รู้” ผมไม่ค่อยชอบเที่ยวกลางคืนเท่าไหร่ แต่ก็ไปบ้าง ไม่เหมือนไอ้พวกนี้ มันไปแทบทุกวัน
[เฮ้ย! มาดิ ผ่อนคลายซะบ้างมึงอะ ประมาณสักสามทุ่มกว่าๆแล้วกันมึง คืนนี้ยาวๆ] ไอ้เวฟยังคงรบเร้าผมไม่เลิก
“อืม” ตัดรำคาญเลยตกลงไปก่อนจะวางสายแล้วเดินเข้าห้อง
สาเหตุที่ผมไม่ค่อยชอบออกไปเที่ยวกลางคืนเป็นเพราะว่าถ้าผมกลับคอนโดแล้วจะรู้สึกขี้เกียจที่จะออกไปไหนมาไหนก็แค่นั้นแหละไม่มีอะไรมาก อย่างเช่นตอนนี้ที่ผมต้องเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำและแต่งตัวออกไปเจอไอ้พวกนั้น ถ้าผมได้นอนพักอยู่ที่ห้องมันน่าจะดีกว่า แต่ช่างมันเถอะ ไหนๆก็ตกปากรับคำไปแล้ว ออกไปผ่อนคลายบ้างก็ดีเหมือนกัน
กว่าจะถึงเวลานัดผมก็เปิดทีวีดูฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ จนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น บางทีไอ้พวกนั้นอาจจะโทรมาตาม แต่ผมกลับคิดผิดเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้า ผมขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะกดรับสาย
“ฮัลโหล”
[พี่ปืนนน มารับผมหน่อยยย] น้ำเสียงยานๆฟังดูแล้วไม่เหมือนปกติ
“ฮัลโหล นี่นาย” ผมพยายามเรียกเขาเพราะเสียงดูอ้อแอ้แปลกๆ
[อึก ปล่อยนะ! พี่ปืนน มารับผมหน่อย ผม...อื้อ! อย่าเข้ามา] คนปลายสายตวาดดังขึ้นก่อนจะมีเสียงคนอื่นแทรกเข้ามา ผมว่ามันเริ่มมีอะไรไม่ถูกต้องแล้วแหละ
“นายอยู่ไหน” ผมถามเสียงเข้ม แค่ฟังดูก็รู้ว่าไอ้นี่คงจะเมาเข้าให้แล้ว ว่าแต่ไอ้งานเฟรชชี่ไนท์นี่มันมีแอลกอฮอล์ด้วยเหรอวะ
[ผม...อยู่หน้าหอปาชุม อึก คณะ เอ้! บอกว่าอย่ายุ่งงายย!]
“รออยู่นั้น อย่าไปไหน”ผมสั่งก่อนจะคว้ากระเป๋าตังค์ กุญแจรถและโทรศัพท์ออกจากห้องทันที เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย แล้วอยู่ๆเมาได้ยังไง
ผมรีบขับรถไปที่มหาวิทยาลัยทันที คอนโดผมก็ใช่ว่าจะใกล้กับมหาวิทยาลัย เลยค่อนข้างใช้เวลาพอสมควร พอเข้ามาในมหาวิทยาลัยแล้วผมก็ขับตรงไปที่คณะอักษรศาสตร์ทันที พอจอดรถได้ผมก็รีบวิ่งไปที่หอประชุมที่อยู่ด้านใน ผมรู้สึกร้อนนุมไปหมด หวังว่าต้นหอมจะไม่เป็นอะไรเพราะเท่าที่ฟังจะโทรศัพท์และคือ...เมา...กับ...ไปมีเรื่องกับใครเข้า
“ต้นหอม!” ผมตะโกนเรียกชื่อคนที่กำลังตามหาเสียงดัง ภาพที่เห็นคือเด็กนั่นกำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งยื้อให้เดินตาม ผมรีบปรี่เข้าไปพักไอ้เวรนั่นออกก่อนจะดึงตัวต้มหอมที่ทรงตัวเองไม่ได้มาอยู่ข้างหลัง
“พี่ปืน” เสียงเรียกสั่นนิดๆด้วยความกลัว
“มึงเป็นใคร!” ไอ้หน้าปลาจรวดนั่นชี้หน้าว่าผม บริเวณด้านหน้าหอประชุมมีคนอยู่ไม่กี่คน สงสัยจะอยู่ที่ชั้นสองกันหมดถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“กูเป็นใครไม่ใช่เรื่องของมึง!” ผมพูดเสียงดัง มันกัดฟันกรอดก่อนจะพุ่งเข้ามาดึงตัวต้นหอม ดีที่ผมไวกว่าเลยถีบมันเข้าให้อีกรอบ ทำให้ไอ้เวนนั่นล้มลงไปกับพื้น ผมจะเข้าไปซัดมันสักทีแต่ติดที่ต้นหอมกอดแขนผมไว้แน่น
“อย่ายุ่งกับคนของกู!” ผมตวาดกร้าว มันมองหน้าผมอย่างโกรธแค้น
“ของมึงเหรอ! ต้นหอม! บอกพี่มาว่าต้นหอมเป็นอะไรกับมัน” ไอ้นั่นหันไปตะโกนใส่ต้นหอมแทน แรงกอดที่แขนผมแน่นขึ้น ต้นหอมตัวสั่นมากกว่าเดิมๆทำให้ผมต้องดึงเข้ามากอดไว้
“ไม่ต้องกลัว” ผมปลอบเบาๆ รู้สึกใจหายกับท่าทางแบบนี้ของต้นหอม
“ต้นหอม พี่บอกให้พูดไง!” ไอ้นั่นยังโวยวายไม่เลิก
“ต้มหอมเป็นแฟนพี่เขา พี่อย่ามายุ่ง!” ไอ้เด็กนี่หันหน้าออกจากอกผมไปตะโกนใส่ไอ้หน้าปลาจรวดนั่น ผมยกยิ้มมุมปากเยาะเย้ยมัน
“กูขอเตือน ไม่ว่ามึงจะเป็นใคร อย่ามายุ่งกับคนของกูอีก ไม่งั้นมึงไม่ตายดีแน่” ผมพูดเสียงแข็งก่อนจะชี้หน้ามันเมื่อมันทำท่าจะเดินเข้ามา
“พี่ไม่ยอมแค่นี้หรอกนะต้มหอม! เราเป็นของพี่ จำไว้!” มันพูดอย่างหัวเสีย ผมไม่สนใจลากเด็กนี่ไปที่รถทันทีด้วยความหงุดหงิด ต้นหอมก็ไม่ยอมปล่อยตัวผม เกาะแน่นยังกะลูกแพนด้า เปิดประตูรถได้ผมก็ยัดต้นหอมเข้าไปนั่งในรถก่อนจะเดินไปขึ้นที่ฝั่งคนขับ
ปัง!
ผมปิดประตูเสียงดังทำเอาคนในรถสะดุ้ง ผมขับรถออกโดยไม่พูดอะไร ผมกำลังหงุดหงิดอย่างมาก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมขับรถไปเรื่อยๆพลางระงับอารมณ์ตัวเองให้เย็นลง อารมณ์ร้อนๆที่พุ่งขึ้นตั้งแต่เห็นไอ้เวรนั่นพยายามจะลากต้มหอมแล้ว ยิ่งนึกยิ่งโมโหแบบบอกไม่ถูก นี่ผมเป็นอะไรไปวะ
‘พี่ไม่ยอมแค่นี้หรอกนะต้มหอม! เราเป็นของพี่’
ของมึงเหรอ...ของกูต่างหาก!
“พี่ปืน....พี่โกรธผมเหรอ”
“...”
“พี่โกรธผมเหรอ”
“...” ผมยังคงเงียบกับคำถามที่ได้รับ
“พี่...”
“เงียบ!” ผมดุเข้าให้ ทำให้ต้มหอมสะดุ้งก่อนจะมองผมอย่างตัดพ้อ ผมจัดการเลี้ยวรถจอดที่ข้างทางทันทีก่อนจะระบายลมหายใจออกมา ต้นหอมก้มหน้าไม่เงยหน้ามามองผม ทำท่าเหมือนเด็กทำผิดแล้วถูกจับได้
“ผมขอโทษ” เสียงเบาหวิวดังขึ้น
“เฮ้ออ...ไหนพูดมาสิทำไมเมาแบบนี้” ผมถามอย่างใจเย็น
“ผมไม่ได้เมานะ” แก้มแดงขนาดนี้ยังไม่เรียกว่าเมาแล้วจะให้เรียกว่าอะไรวะ
“ไปเอาเหล้าที่ไหนกิน” ผมไม่คิดว่าในงานจะมีนะ
“รุ่นพี่แกล้ง ผมไม่รู้นี่ว่ามันใส่ลงไปอ่ะ”
ผมส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน จากที่เจ้าตัวบอกผมครั้งก่อนคือไอ้เด็กนี่มันเพิ่งจะอายุสิบเจ็ด พวกพี่แม่งไม่รู้หรือไงวะ เล่นอะไรกันไม่รู้เรื่องเลย ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะว่าไง
ไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าผมเป็นแบบไหน แต่มันทำให้คนตัวเล็กหน้าหงอยลงกว่าเดิมอีก
“ช่างเถอะ จะกลับบ้านใช่ไหม” ผมถาม ไหนๆเรื่องก็ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป
“ไม่กลับได้ไหม”
“ไม่กลับแล้วจะไปไหน”
“ไปคอนโดพี่...คืนนี้ผมนอนด้วยนะ”
“...”
“พี่ปืน ให้ผมนอนด้วยนะ”
แล้วผมก็ขับรถกลับคอนโด ไอ้เหนือโทรมาตามผมก็ปฏิเสธว่าไม่ไปแล้ว พอมันรู้ว่าผมอยู่กับต้นหอมด้วยก็หว่านล้อมจะให้ผมพาเด็กนี้ไปด้วย แต่ผมหมดอารมณ์จะเที่ยวแล้วเลยกดตัดสายแม่งไปเลย
ผมเพิ่งได้สังเกตุต้นหอมชัดๆเมื่อเข้ามาอยู่ในลิฟต์ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กนี่จะดูดีมากๆในชุดสูทสีขาวทั้งตัวแบบนี้ วันที่ไปลองที่ร้าน ผมก็ไม่ได้ใส่ใจดูเท่าไหร่เพราะเหนื่อยและอีกอย่างวันนั้นเขาไม่ได้ผูกเน็คไท แต่วันนี้มันจัดเต็มมากทั้งเสื้อผ้าหน้าผม ตอนเดินเข้าคอนโดนี่มีแต่คนมอง มันเหมือนกับ...เทวดาในชุดสีขาว แต่สงสัยผมจะมองมากไปหน่อย เลยทำให้ต้นหอมหันมามอง
“ผมดูดีไหม” แล้วอยู่ๆก็พูดขึ้น ใบหน้าที่แดงระเรื่อจากฤทธิ์เหล้ายิ้มกริ่ม จนผมเผลอยิ้มตาม
"อืม”
“ดีจังที่พี่ปืนชอบ” แล้วต้นหอมก็หันหน้ากลับมองตรงไปที่ประตูลิฟต์จนประตูเปิดออก ต้นหอมเดินนำออกไป ยิ่งมองจากข้างหลังยิ่งดูดี ผมว่านะ ถ้าเป็นผู้ชายแมนเต็มตัวก็คงมีผู้หญิงเดินตามไม่ยากหรอก ถึงจะตัวเล็กแต่ก็สูงพอประมาณ น่าจะร้อยเจ็ดสิบหน่อยๆได้ ไม่ได้เป็นพวกเล็กแคระแกน
“จะอาบน้ำไหม” ผมถามทันทีที่เข้ามาในห้อง
“ไม่อาว เพิ่งใส่เอง ขอใส่ต่ออีกหน่อย” ต้นหอมพูดยิ้มๆก่อนจะเดินเซไปนั่งที่โซฟา ผมยืนจ้องนิ่งก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
ถ้าไม่เป็นก็คงต้องสอน…สอนจนกว่าจะเป็น
“หืม พี่ปืนจะดื่มเหรอ เยอะจัง” ต้นหอมถามเมื่อผมวางกระป๋องเบียร์ลงบนโต๊ะโซฟาก่อนจะนั่งลงข้างๆ เสียงการ์ตูนดังมาจากทีวี เป็นแบบนี้ทุกที่ถ้าเด็กนี่มาที่ห้องผม ดูแต่การ์ตูนกับสารคดี แต่ผมชอบดูหนังมากกว่า เลยหยิบรีโมตเปลี่ยนช่องไปดูซีรี่ย์อเมริกันแทน
“ผมยังดูการ์ตูนอยู่นะ” ทำหน้าขัดใจ แต่ผมไม่สน นี่มันห้องผมผมมีสิทธ์ ผมจัดการเปิดกระป๋องเบียร์แล้วส่งให้ต้นหอม เด็กนั่นดูงงๆ ไม่ยอมรับไป
“รับไปเร็วๆ เมื่อย” ผมว่า
“ไม่เอา ไม่กิน” ต้นหอมส่ายหน้าพัลวัน
“กิน” ผมสั่งอีก
“ไม่” ต้นหอมยังคงไม่ยอม
“ลองกินดู กินให้เป็นจะได้ไม่ไปโดนมอมที่ไหนอีก”
“ผมไม่โดนมอมหรอก” ต้นหอมยังคงเถียงกลับ
“แล้ววันนี้มันอะไร เมาจนจะโดนลากไปอยู่แล้ว” ผมดุ
“ก็มัน...” ยังไม่ยอม
“กินซะ อย่าดื้อ” ผมสั่งเสียงเรียบให้รู้ว่าผมเอาจริงไม่ได้ล้อเล่น มันไม่ขำหรอกครับ ถ้าเกิดวันไหนโดนมอมขึ้นมา คงไม่พ้นตื่นมาอยู่บนเตียงคนอื่นในตอนเช้าแน่ๆ ถึงตอนนั้นจะมานึกเสียใจที่หลังก็ไม่ทันแล้ว สอนให้ดื่มเป็นไว้ก่อนก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร แล้วอีกอย่างเขาว่ากันว่าไอ้พวกนี้มันเป็นน้ำเปลี่ยนนิสัย บางคนกินแล้วบ้าพูดไม่หยุด กินแล้วยั่ว กินแล้วร้องไห้หรือกินแล้วอาละวาด อยากจะรู้ว่าหลังจากที่กินเข้าไปแล้วไอ้เด็กนี่จะเป็นยังไง จะได้รับมือถูก
ต้นหอมยอมรับกระป๋องเบียร์ในมือของผมไปถือ ผมเลยเปิดของตัวเองยกขึ้นดื่ม ตาก็มองไปที่ทีวีไม่ได้สนใจเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
“อี้ ขมอ่ะ ไม่เห็นอร่อยเลย” ผมหันไปมอง ต้มหอมเบ้หน้าอย่างไม่สบอารมณ์ แต่พอโดนผมจ้องนิ่งๆก็ยกดื่มขึ้นอีก
“กินให้หมดกระป๋องด้วย” ผมสั่งทำให้ต้นหอมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ยอมยกขึ้นดื่มอีกครั้ง
แล้วผมก็นั่งดูหนังไปต่อ หันไปมองเด็กข้างๆบ้างเป็นระยะที่ดูสงบลงแล้ว จากที่ใส่เสื้อผ้าครบชุด ตอนนี้กลับเหลือแต่เสื้อเชิ๊ตที่ปลดกระดุมคอออกกับกางเกง ชายเสื้อก็เอาออกนอกกางเกง
“อึก...หมดแล้วครับ” ต้มหอมบอกเสียงเบา ผมหันไปมอง ตอนนี้หน้ากลมโตปรือหน่อยๆ แต่แก้มนี่แดงขึ้นกว่าเก่ามา แล้วอยู่ๆสิ่งที่ไม่คาดฟันก็เกิดขึ้นเมื่อได้เด็กนี้ขยับมาใกล้ผมก่อนจะปีนขึ้นมานั่งบนตักผม มองผมด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย
“เป็นอะไร” ผมถาม มือก็รวบเอวต้นหอมเข้ามาชิดตัวเพราะเขาทำท่าจะเอนตกไปข้างหลัง
“ผม..ขอโทษ” พูดแล้วก็ซุกหน้าที่ซอกคอผม
ผมนั่งนิ่งปล่อยให้เขานั่งอยู่แบบนั้น ใบหน้าเศร้าๆนั้นเหมือนมีอะไรในใจแต่ไม่ยอมพูดออกมา ผมเองก็ไม่อยากถามมาก ถ้าเขาพอใจจะเล่าก็คงเล่าเอง พอเห็นเป็นแบบนี้ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้งผมก็ไม่ชอบใจเลยจริงๆกับท่าทางซึมเศร้าอย่างนี้ ยิ้มออกมาหรือจะพูดมากจนน่ารำคาญยังดีกว่าไอ้ท่าทางซึมๆแบบนี้
ต้นหอมดันตัวขึ้นจากคอผม มือเล็กๆนั่งจับใบหน้าผมไว้ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามากดจูบที่ปากของผม เฮ้ออ เชื่อเขาเลย...แบบนี้คงปล่อยให้ไปเมาที่ไม่ได้ ไม่งั้นคงไล่จูบชาวบ้านไปทั่วแน่ๆ
“อื้อ พี่ปืน” เสียงแหบพร่าดังขึ้นชิดริมฝีปากผม จากผู้ถูกกระทำผมเลยกลายเป็นฝ่ายกระทำนั่งเอง รสชาติของเบียร์ที่อยู่ในปากเล็กๆนั่นยิ่งกลายเป็นแรงกระตุ้นให้ผมจูบให้ลึกซึ่งยิ้งขึ้น ผมจูบอยู่นานก่อนจะไล้จมูกที่แก้มแดงระเรื่อนั่น แต่ผมได้ยินเสียงซะอื้นผมก็ผละตัวออกมองอย่างตกใจ
“อึก ฮือ” ท่ากัดปากแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลพรากมองยังไงก็เด็กน้อยชัดๆ นี่ผมมีแฟนหรือลูกวะ
“เป็นอะไรอีก”
“ฮึก ผมขอโทษ” นี่คงจะเป็นรอบที่สิบแล้วหรือเปล่าที่เขาพูดว่าขอโทษ
แบบนี้คงไปทำความผิดมา
“ขอโทษเรื่องอะไร” ผมถาม ต้มหอมก้มหน้าลงมาจุ๊บที่ปากผมแรงๆหลายทีจนผมเจ็บที่ปาก
“นี่ มันเจ็บนะ!” ผมดันตัวเขาที่พยายามจะจุ๊บที่ปากผมไม่เลิกแถมยังร้องไห้ไม่หยุด ไม่มีการสะอื้นแล้วแต่ปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆแทน
“เขา...เขาจูบต้นหอมอ่ะ ต้นหอมไม่ชอบ ฮึก เลย” พูดจบก็พยายามจะเข้ามาจูบผมอีก แต่ผมกำลังอึ้ง
ไอ้เวรนั่น...!
“พี่...อื้อ” ผมจัดการปิดปากต้มหอมทันที กวาดลิ้นเข้าไปในโพล่งปากนั้นราวกับจะล้างสัมผัสทุกอย่างจากไอ้เวรนั้นให้ผม ผมจูบอยู่นานหลายต่อหลายครั้งจนคนตัวเล็กร้องประท้วงในคอผมถึงได้ถอนจูบออก
“ยอมให้มันจูบทำไม” ผมถามเสียงเข้ม รู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆ เหมือนมีกองไฟมาสุมอยู่ในอก
“ไม่ได้ยอม เขาจูบเอง ต้นหอม...อึก...ไม่ได้อยากให้เขาจูบ...สักหน่อย เพราะเมาเลยตั้งตัวไม่ทัน” น้ำเสียงสั่นติดหอบเหนื่อยเอ่ยตอบ ตากลมๆนั่นก็ปรือลงเหมือนจะยั่ว แต่ผมกำลังเซ็งเลยจับเอวต้นหอมยกออกจากตัววางไว้ข้างๆแทน แต่เด็กนี่กลับผวาเข้ากอดผมแน่น ผมพยายามแกะมือของต้นหอมออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“อย่าให้มีคราวหลังอีก” ผมชี้หน้าคาดโทษ
“ไม่มีอีกแล้ว”
“ดี ถ้ามีอีกครั้งนายโดนดีแน่”
คงต้องให้กินบ่อยๆแล้วไอ้แอลกอฮอล์เนี่ย -_-^
อีกเรื่องคือ...ผมต้องรู้ไห้ได้ว่าไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร
“ต้มหอม...บอกมาว่าไอ้นั่นมันเป็นใคร”
“...!”
:z1:
========================================
ใช้เวลาอย่างยาวนานนนนนนนถึงหกชั่วโมงตั้งแต่เริ่มแต่งตอนนี้ :serius2:
ปล่าวหรอกกกกก พอดีเปิดไปเจอหนังที่อยากดูพอดีเลยยาวว ฮ่าๆๆๆ :m23:
โอ๊ยยยยย อยากจะแต่งให้มันจบไวๆจริงๆ แต่ความขี้เกียจมันเยอะเกินไป :katai1:
นี่ก็ซัดช็อคโกแลตไปเยอะ แทบจะกินแทนข้าวได้เลย เกี่ยวกันไหม ความสุขทางใจ :laugh:
เสร็จเรื่องนี้ต้องแยกร่างไปปั่นน้องเค้กต่อ อ๊ากกกกกก สับสน!!! :z3:
แต่เอาเถอะ สู้ๆ ย้ากกกกกกกก :katai4:
ป.ล. ขอเม้นเยอะๆ ขอเม้นเยอะๆ o14 :oni3:
:bye2:
:กอด1:
-
ใครบังอาจจูบน้องต้นหอมของช้านนนนนนนนนน :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
ปืนไปฆ่ามันซะะะะะะะ :fire: :fire: :fire: :fire:
-
เรียนรู้ไปกะต้นหอมนี้แหละพี่ปืน อิอิ
-
มันคือใครกล้ามากนะที่มาจูบต้นหอมงี้อ่ะ
เห็นด้วยกะรีบนฆ่ามานนนนนน
-
อ้าวววว ยังไม่ทันรู้เลยว่าไอ้นั่นเป็นใคร :ling1:
-
พี่ปืนหึงน้องนะ รู้ตัวมั้ยเนี่ย
มีจูบล้างปากให้ด้วย
ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใครรรรร
มาจูบต้นหอมงี้พี่ปืนเล่นมันเลย
-
:katai1: อร้ากกกกก ยาวมาดีๆ มาตัดจบให้ค้างงง มันผู้นั้นคือใคร อยากรู้ :mew2:
-
ปืนไปจัดการกับไอ้หน้าปลาจรวดนั้นเลย
มันกล้ามาจูบต้นหอมได้ยังไง
-
ต้นหอมน่าจะบอกปืนตอนนั้นนะ จะได้ซัดมันให้เละเลย
มาจูบน้องต้นหอมของพี่ปืนได้ไง
-
ยอมไม่ได้นะพี่ปืน
เอามันให้ตายไปเลย
-
ว้ายๆๆผู้ชายขี้หึง555
-
ต้นหอมๆ นายไม่ได้ซิงเกิ้ลเเล้วใช่มั้ย
นายบอกเราตอนต้นๆ
นายจะวอแวเรื่องจูบทำไมหว้าาา าา าา า
:hao4: :hao4:
-
:o8: พี่ปืนเริ่มรักต้นหอมแล้ว
-
พี่ปืนโคตรซึนเลย
-
น่ารัก *0*
-
อยากรู้ว่ามันเป็นใคร :angry2:
-
อ่านทันแล้ววว สนุกค่าาา
ตอนนี้กลัวว่าไอ้นั่นจะเป็นแฟนเก่าน้องต้นหอมจัง ฮือออ
-
อิพี่ปืนเกิดอาการหึงหุหุ :mew4:
-
พี่ปืนเอ้ยย ยอมรับเถอะว่าตกหลุมรักน้องแล้ว
ขี้หึงชะมัด5555
-
เขาคนนั้นคือใคร แฟนเก่าต้นหอมแน่เลย พี่ปืนปกป้องน้องนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แฟนเก่าแน่ๆเลย
-
:ruready :ruready
ใครฟร่ะ แล้วพี่ปืน หึงน้องไมอ่ะ กิ๊วๆๆ
-
พี่ปืนกำลังจะตกหลุมของน้องต้นหอมแล้วล่ะสิ
ไม่ว่าน้องจะทำอะไร อยู่ในอารมณ์ไหนก็ดูดีไปหมด
พี่ปืนคงต้องคิดหนักแล้วล่ะ ดูท่ามีคนหลงน้องไม่น้อย
นี่ถึงขนาดกล้าประกาศต่อหน้าพี่ปืนเลย :serius2:
ไม่รีบเอ็นดูน้องระวังเถอะพวกริ้นไรจะเหิมเกริม :laugh:
ตอนนี้ทั้งพี่ปืนและน้องต้นหอมน่ารักทั้งคู่เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่ปืน....เริ่มหลงต้นหอมแล้วนะ รู้ไหม อิอิ :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ะ โอ ผู้ชายคนนั้น ใครกันนะ
-
ไอหน้าปลาจวดนั่นมันเป็นใคร!!!!!!!!
ทำไมบอกว่าต้นหอมเป็นของมันกัน!!
ต้นหอมเป็นของพี่ปืนเท่านั้นนะ เว้นแต่ถ้าพี่ปืนไม่เอา
งั้น... น้องโซ่ขออุ้มต้นหอมกลับบ้านละกัน โฮ๊ะๆๆๆ =.,=
-
นั่นไง ไอรุ่นพี่นั่นโดนแน่
พี่ปืนเอาล่ะสิ ชอบน้องแล้วอะดิ๊
รอพี่ปืนสวีทกีบต้นหอม อิอิ
-
นั้นคร๊ายยยยยยนนนนนน !!
-
คือแบบ... ต้นหอมน่ารักอ่าาาาาาาาาา :hao7: :ling1: :mew1:
เรื่องมันค่อยๆอัพดีกรีความน่ารักขึ้นเรื่อยๆ
แล้วยิ่งสนุกเข้าไปอีกเมื่อเห็นไอพี่ปืนมีอาการต่อน้องแบบนั้น อ๊ากกกกกกกกกกก :hao7:
ยิ่งตอนล่าสุดนี่คือแบบ ฟินมากอ่ะสำหรับคนซึนๆแบบพี่ปืนเนี่ย :heaven
-
สงสัยแฟนเก่าต้นหอมป่ะ
-
แค่นี้พี่ปืนก็ขึ้นปรี๊ดแล้ว อีกไม่นานก็คงทั้งรักทั้งหลงน้อง
-
บ๊ะ! พี่ปืนมันหึงแล้วววววววววว วู้! :mc4:
จริงๆ ก็น่ารักนะคู่เนี้ย พี่ปืนรีบรักต้นหอมไวๆ แล้วรีบหวีดหวานกันได้แล้วน้าาาา :hao5:
-
กรี้ดดดดด ไอ้รุ่นพี่เลวนั่นมันเป็นคร้ายยยยย บอกมานะ เค้าจะไปตื้บมันนนน แทนพี่ปืน ไม่ยอมๆๆๆๆๆ :katai4:
ปล. แหม่ะๆน้องต้นหอมน่าฟัดน่ากอดจิงๆ :hao6:
-
พาร์ทนี้น่ารักมาก ชอบอ่านมุมพี่ปืนจังเลย ผู้ชายซึน ๆ ที่รักเค้าก็ไม่ยอมรับว่ารัก วู้วววววว น่าร้อกอ่ะ แซวพี่ปืนเบา ๆ
ตอนนี้หึงมาเต็มเลยอ่ะพี่ ปกติหึงแค่แมท นี่เริ่มลามไปที่คนอื่นแล้ว แค่เพื่อนบอกว่าน้องน่ารักนี่จ้องหน้าซะนิ่งเลย
เพื่อนรีบแก้ตัวกันแทบไม่ทัน
แต่ต้นหอมก็หน้าตาน่ารักมากจริง ๆ สะกดทุกสายตา แถมนิสัยขี้อ้อนอีก ทำอาหารก็เก่ง โอ๊ย ไม่รีบคว้าไว้ไม่ได้นะพี่ปืน
พี่ปืนแกสันโดษดีเนอะ เป็นคนเหงา ๆ ไม่เชื่อในรักแท้ แต่น้องต้นหอมนี่แหละที่จะมาเปลี่ยนแปลง
เดาว่าผู้ชายคนนั้นแฟนเก่าที่ทำน้องเสียใจก่อนมาเจอกับพี่ปืนแน่เลย ดูเหมือนยังรักอยู่แล้วตอนนั้นทำไมเลิกกัน
เดาอีกว่ามันต้องเผลอนอกใจไปมีคนอื่น เพราะอย่างต้นหอมใครจะปล่อยไปง่าย ๆ ออกจะน่ารัก
พี่ปืนหึงขึ้นตาเลยอ่า รีบกระชากกลับห้องแทบไม่ทัน ตอนน้องเมาแล้วมาอ้อนจูบนี่น่ารักปนน่าสงสาร
อารมณ์รู้สึกผิดกับพี่ปืนด้วย พี่แกก็ดีเนอะสอนให้กินเหล้าจะได้ไม่โดนมอม เอาเข้าจริงคงไม่ปล่อยให้ไปกินลำพังอีกหรอก
อย่าให้มีครั้งหลัง ขู่ฟ่อเลย น่ากลั๊ววววววว รอฟังน้องต้นหอมเล่าต่อว่ามันเป็นใคร
ขอบคุณค่า สนุกมากเลย
-
พี่ปืน เริ่มมีอาการหึง ต้นหอมให้เห็นแล้ว
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:ruready พี่ปืน
-
แหม...ในอกเหมือนมีไฟสุม นี่พี่ท่านยังไม่รู้ตัวอีก ว่าทั้งหึงทั้งหวงน้องมันน่ะ :serius2:
ใหนว่าคบ ผญ มาเยอะแยะไง แค่นี้ยังไม่รู้ เชอะๆ สู้น้องก็ไม่ได้ กิ้วๆ
-
o13 ความสัมพันธ์คืบยิ่งกว่าคืบ พี่ปืนผู้เย็นชามีอาการหึงและหวงแล้วก็ห่วงแบบไม่รู้ตัว เยี่ยมมากต้นหอม อ้อนเข้าไว้ :กอด1:
ผู้ชายคนนี้แทนตัวเองว่าพี่เหรอ? ใครฟร่ะ :z6:
-
อร้ายยยยยยยยยย น่ารักไปแล้ว
-
ใครอ่ะคร้ายยยยยย ใครมาจูบต้นหอมของผม เอ๊ย ของพี่ปืน :z6:
หืมมมมแล้วที่ ให้ดื่มบ่อยๆ นี่เพื่อจะให้น้องชิน หรือเพราะ เมาแล้วน้องยั่วกันเเน่ :impress2:
รอคนเขียนมาอัพคร้าบบบบบบบ :mc4:
-
พี่ปืนฆ่ามันเลย ที่บังอาจมาจูบต้นหอม
ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน :hao7:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย ชอบพี่ปืนมว๊ากก รักเลยค่ะ น้องต้นหอมน่ารักเกิ๊นนนน
-
ขี้หึงอะพี่ปืนนนนนน 55555555
-
ต้นหอมน่ากินจัง ><
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 17
My boyfriend
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมละสายตาจากหนังสือขึ้นมอง แมทเปิดประตูห้องผมก่อนจะใช้เท้าเขี่ยประตูให้ปิด ในมือมีถาดที่ใส่อาหารรอบดึกและนม เห็นว่าแวะซื้อขากลับจากไปติวหนังสือกับเพื่อน
“เป็นไงบ้าง อ่านไปถึงไหนแล้ว” แมทเดินเข้ามาใกล้ผม ผมยกมือยืดตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะรวบหนังสือไว้ที่ฝั่งหนึ่งของโต๊ะ เว้นที่ให้พอวางถาดอาหารได้
“ก็เรื่อยๆ แค่อ่านทวนน่ะ จบเล่มนี้ก็จะนอนแล้ว” ผมบอก พร้อมกับลงมือจัดการบะหมี่ตรงหน้า อืม...อร่อยดีจัง เวลาแมทกลับบ้านดึกๆ ถ้าไม่เหนื่อยจัดก็จะแวะซื้ออะไรอร่อยๆมาให้ผมกินก่อนนอนตลอด คงกะจะให้ผมอ้วนเป็นหมู แต่เสียใจด้วย ผมกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ยิ่งเดี๋ยวนี้ซ้อมเต้นทุกวัน ร่างกายยิ่งเผาผลาญมากกว่าเดิม แต่ผมก็รู้สึกดีนะ กินแล้วไม่อ้วน จะได้กินได้เยอะๆ ^o^
“ก็ดี แล้วเป็นไงบ้างกับไอ้หมอนั่นน่ะ” แมทเดินไปทิ้งตัวนั่งที่ปลายเตียงผม ผมเลยหมุนเก้าอี้นั่งเอียงๆ จะได้กินบะหมี่ไปคุยกับแมทไปด้วย แมทมักจะเรียกพี่ปืนว่า ‘ไอ้หมอนั่น’ ผมสงสัยว่าทำไมแต่ก็ไม่ได้ถาม แม้ว่าผมจะอยากให้แมทเรียกพี่ปืนให้ดีกว่านี้ แต่ผมก็ไม่อยากทำให้แมทอึดอัด เลยไม่ได้ว่าอะไร
“ก็ดี เรื่อยๆ” ไม่รู้ว่าจะเอ่ยถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ปืนยังไง มันค่อนข้าง...เรื่อยๆ แต่ผมก็มีความสุขดี เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่หวือหวาเหมือนที่ผ่านมา คนพวกนั้นมันจะทำให้ผมรู้สึกว่าความรักมัน...ฉาบฉวย ไม่มีความบริสุทธิ์ แต่กับพี่ปืน...ผมกลับไม่รู้สึกแบบนั้น
ผมรู้ดีว่าตอนนี้พี่ปืนเองก็ยังไม่ได้รักผม แต่พี่เขาก็ใจดีกับผมมากๆ บางครั้งผมสัมผัสได้ว่าพี่เขาเป็นห่วงผม ซึ่งมันทำให้ผมดีใจมากๆ ผมเองก็ไม่ได้หวังอะไรมากหรอก แค่ได้อยู่กับพี่ปืนแบบนี้ไปเรื่อยๆก็ดีแล้ว
แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดา จะบอกว่าไม่หวังเลยก็คงไม่ใช่ เมื่อได้รักก็จะเกิดความคาดหวัง...อย่างไม่รู้จบ
แต่มีหวังก็ยังดีกว่าไม่มีแหละนะ
“ดีแล้วแหละ” แมทพูดเหมือนโล่งใจ มีอะไรหรือยังไงกัน
“ทำไมเหรอ” ผมเลยตัดสินใจถามออกไป
“เปล่าหรอก แค่ต้นหอมมีความสุขพี่ก็โล่งใจ”
ผมว่าผมพอจะรู้แล้วว่าแมทหมายความว่ายังไงกับคำว่าโล่งใจ...แมทเองก็คงคิดเหมือนผมว่าพี่ปืนไม่เหมือนคนอื่น แมทจัดได้ว่าเป็นคนที่ดูคนเก่งมากๆ แต่แมทเคยพูดว่าพี่ปืนดูยาก ผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ผมไม่เคยมองออกเลยว่าพี่ปืนคิดยังไงภายหน้าใบหน้านิ่งๆนั่น
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปนั่งข้างๆแมทก่อนจะกอดเอวแมทเอาไว้ แมทขำในลำคอก่อนจะยกมือขึ้นกอดคอผม
“เรามันขี้อ้อน” แมทบ่นไม่จริงจัง
“พอใจ” ผมตอบยิ้มๆ
“ก็ตามใจ”
“ฮ่าๆๆ ว่าแต่ เดี๋ยวนี้มีเด็กหรือเปล่า หายหน้าหายตาตลอด” ผมดันตัวออกมองแมทอย่างจับผิด
“ทำไม ถ้ามีเด็กแล้วจะทำไม” แมทยักคิ้วถามอย่างกวนๆ
“ก็ไม่ไง แค่อยากรู้ว่าใครจะมาเป็นพี่สะใภ้” ผมยิ้มล้อๆ บอกได้เลยว่าใครที่มาเป็นแฟนแมทเนี่ย ทั้งโชคดีมากๆและซวยมากๆ เพราะแมทน่ะเจ้าเล่ห์เพทุบายที่สุด ผมรู้จักแมทดีเลยล่ะ คนแบบนี้เนี่ย อ่านใจยากยิ่งกว่าพี่ปืนเสียอีกจะบอกให้
ผมคุยกับแมทต่ออีกนิดหน่อย จนแมทขอตัวกลับไปพักผ่อนที่ห้อง ผมก็ลุกไปนั่งกินบะหมี่ที่เริ่มจะเย็นชืดต่อให้หมด กินเสร็จผมก็ดื่มนมตามและอ่านหนังสือต่อ จนเกือบจะเที่ยงคืนถึงได้อ่านเสร็จ ผมว่าผมพร้อมสำหรับการสอบวันพรุ่งนี้แล้วล่ะ
ผมล้มตัวนอนบนเตียง หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาพี่ปืน คงยังไม่นอนหรอกมั้งป่านนี้
ตู้ดดด ตู้ดดด
“ฮัลโหล” เสียงพี่ปืนดังขึ้นเรียบๆ ไม่มีแววง่วงเลยสัดนิด ดีใจจังที่ยังไม่นอน
“พี่ปืน ยังไม่นอนใช่ไหม” ถึงจะรู้แล้วแต่ก็อยากถามให้แน่ใจ
“ยัง แล้วนายยังไม่นอนอีกเหรอ” พี่ปืนถาม ได้ยินเสียงก็อกแก็กดังขึ้น เหมือนพี่ปืนกำลังทำอะไรสักอย่าง
“กำลังจะนอนแล้วครับ แต่โทรมาหาพี่ปืนก่อน”
“หึหึ อ่านหนังสือเสร็จแล้ว?”
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะต้องสอบได้คะแนนเต็ม”
“นายคิดว่าทำได้เหรอ” พี่ปืนพูดเหมือนไม่เชื่อ แบบนี้ทุกที ผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยจะเชื่อว่าผมทำอะไรได้ แบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ ยอมไม่ได้!
“ถ้าผมได้คะแนนเต็มพี่ปืนจะว่ายังไง” ผมถามอย่างมั่นใจ นี่มันไฟนอลแล้ว ผมไม่พลาดหรอก
“คะแนนเต็ม นายคงไม่ได้ล้อฉันเล่นหรอกนะ” พี่ปืนพูดขำๆ
“ใช่แล้ว ผมหมายถึงคะแนนเต็มไม่ใช่แค่เกรดเอเหมือนคนอื่น”
“ถ้านายคิดว่าทำได้ก็ลองดู ถ้าทำได้ ฉันจะให้รางวัลก็ได้”
“จริงนะ พี่ปืนจะให้อะไร” ผมถามอย่างดีใจ
“อะไรก็ได้ที่นายอยากได้”
แบบนี้ก็หวานหมูล่ะ
“ผมทำได้แน่ๆ พี่ปืนเตรียมใจไว้ได้เลย ผมไปนอนก่อนนะ พี่ปืนอย่านอนดึกล่ะ ฝันดีนะครับ” ผมเอ่ยลา ถ้านอนถ้ากว่านี้ตื่นมาตอนเช้าสมองผมอาจจะไม่ปลอดโปร่งก็ได้
“อืม นอนซะ ฝันดี”
แล้วผมก็หลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม อาจจะไม่มีคำหวานหู แต่แค่คำว่า...ฝันดี มันก็ทำให้ผมมีความสุขมากๆแล้ว
ในตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น อาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย วันนี้ผมไปพร้อมกับแมท เพราะไม่อยากรบกวนพี่ปืน พี่เขาก็มีสอบเหมือนกัน เห็นว่าวันนี้หลังสอบเสร็จตอนบ่าย คณะพี่ปืนมีจัดแสดงดนตรี และพี่ปืนเองก็ได้ขึ้นเล่นด้วย เมื่อวานตอนที่ได้ยินนะ ผมนี่อย่างอึ้ง ไม่คิดว่าพี่ปืนจะเล่นดนตรีเป็น
พอได้เวลาเข้าห้องสอบ ผมก็ทำสมาธิให้มั่น ผมจะต้องทำให้ได้ นี่เป็นเรื่องศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย ฆ่าได้ หยามไม่ได้!
“แหมต้นหอม ออกคนแรกของห้องเลยนะ เอาเต็มใช่ไหม” ปลาที่เดินออกมาจากห้องสอบด้วยท่าทางอิดโรยเอ่ยประชดผมก่อนจะเดินมานั่งข้างๆผมพลางเองตัวพิงไหลผมไปด้วย
“ก็ถ้าเต็มจะดีมากๆ พอดีพนันกับพี่ปืนไว้” ผมบอก เท่านั้นแหละ ปลาเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที
“พนันอะไรอ่ะ” ปลาทำหน้าแบบอยากรู้อยากเห็นมากๆ
“ก็พี่ปืนเขาไม่เชื่อว่าเราจะได้คะแนนเต็มน่ะ ก็เลยพนันกันไว้ว่าถ้าได้คะแนนเต็มพี่ปืนจะให้รางวัลเรา” ผมตอบยิ้มๆ ที่ทำข้อสอบไปผมไม่ใจว่าผมทำได้ เขียนไปเยอะเลยล่ะ อาจเพราะมีกำลังใจดี อิอิ อย่าอิจฉาผมเลยนะทุกคน ^_^
“โอ๊ยยยยย ฉันไม่อยากจะนึกถึงเกรดที่จะออกมาเลยจริงๆ” ไข่ดาวทำหน้าเหมือนอยากจะลาโลกเดินมานั่งอีกข้างหนึ่งของผม
“เอาน่า มันไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก” ผมปลอบใจ
“มันเลวร้ายิ่งกว่านั้นอีก!” ทั้งปลาและไข่ดาวพูดพร้อมกัน ผมเลยได้แต่หัวเราะกับท่าทางของเพื่อนทั้งสอง
จนเวลาสอบหมดลง คนที่เหลือก็ทะยอยกันออกมาจากห้องสอบ แชมป์ ก้านและอาร์มก็ออกจากห้องสอบด้วยสภาพที่ไม่ต่างกัน คือ...ไม่ไหวแล้ว!
“ต้องเอาอะไรไปเซ่นอาจารย์แกวะ เผื่อแกจะเมตตาไม่ให้เอฟ” ก้านบ่นพลางเอามือขยี้หัวตัวเองไปด้วย
“นั่นดิ ขอแค่ด๊อกกูก็พอใจแล้ว ข้อสอบแม่งยากชิบ” ตามมาด้วยอาร์ม
“โนคอมเม้นท์จ๊ะที่รัก ไปเถอะ ไปหาอะไรกินกัน เดี๋ยวต้องกลับหอไปอ่านวิชาต่อไปอีก” แชมป์ทำหน้าปรงตก
“เฮ้อ!” ทุกคนถอนหายใจออกมาพร้อมกันยกเว้นผม บางทีเทอมหน้าผมคงต้องจับพวกนี้ติวอย่างเข้มข้นก่อนสอบแล้ว น่าสงสารกันจริงๆ
แล้วเราก็ยกพลไปที่โรงอาหารกลาง อันนี้ไข่ดาวเป็นคนเลือก บอกว่าเสียใจกับข้อสอบเมื่อกี้มามากแล้ว ขอมองผู้ชายให้ชื่นใจหน่อย ผมเองก็ไม่เรื่องมากอะไร จะมีก็แต่ก้านและอาร์มที่ดูจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่กัน แต่ก็ต้องจำยอมกับผลการโหวตตามหลักประชาธิปไตยสี่ต่อสอง ^^ ผมเลยจัดการโทรหาแมท แต่แมทบอกว่าไม่ว่างมากินข้าวด้วย น่าเสียดายจริงๆ
“นี่ๆ ตอนเย็นไปดูวงดนตรีที่คณะนิเทศฯไหม” ปลาถามขึ้นระหว่างที่กำลังเติมพลังงานที่สูญเสียไปอยู่
“ไปอยู่แล้ว” อันนี้ผมตอบเอง ผมต้องไปดูพี่ปืนอยู่แล้วนี่นา โอกาสดีๆแบบนี้จะพลาดได้ยังไงกันล่ะ จริงไหม
“แหมๆ กูละอิฉาคนมีความรักจริงๆ ว่าแต่ถามหน่อยเถอะ เห็นหน้าพี่แกนิ่งๆแบนนั้น ตอนอะจึ๊กๆกันนะ พี่แกทำสีหน้ายังไงวะ”
“ไอ้อาร์ม!” ผมเรียกมันเสียงดัง รู้สึกร้อนไปทั้งหน้า ถามบ้าอะไรของมันวะ แล้วอะไรกันเนี่ย ทุกคนดูจะสนใจประเด็นนี้กันเหลือเกิน
“ทำอายๆ บอกหน่อยดิ” ก้านยื่นหน้ายื่นตาเข้ามาถามผมอีกคน
“ไม่มี ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นหรอกน่า” ผมบอกพวกนั้นอย่างอายๆ ถึงผมจะเป็นผู้ชายแต่เรื่องแบบนี้ผมก็อายเป็นนะ
“จริงดิ มึงยังไม่ได้มีอะไรกับพี่เขาเหรอวะ” ไอ้อาร์มทำตาโตตกใจกับสิ่งที่ผมบอก ผมเลยพยักหน้าตอบแทน
“โอ้ววว มายก็อต! พี่เขาตายด้านเหรอ แกออกจะน่ารักน่าขย้ำขนาดนี้ สาบานเลยว่าถ้าฉันไม่เป็นรับฉันจะปล้ำแก” แชมป์เอามือทาบอกพูด สีหน้านี่โอเวอร์แอคติ้งสุดๆ
“พอๆ กินเข้าไปเลย พูดบ้าอะไรกันอยู่ได้” ผมตัดบท ขืนให้พวกนี้พูดต่อผมต้องตายแน่ๆ
“ฮ่าๆๆ เขาเขินๆ” นี่ก็อีกคน
“เงียบเลยนะไข่ดาว จิ๊”
แล้วพวกนั้นก็ไม่หยุดล้อผม ผมเลยได้แต่นั่งนิ่งจนพวกนั้นหยุดพูดเรื่องผมกับพี่ปืนไปเอง หลังจากที่พวกนี้รู้ว่าผมจีบพี่ปืน ผมก็มันจะปรึกษาเรื่องพี่ปืนกับพวกนี้ตลอดโดยเฉพาะแชมป์ที่ดูจะมีประสบการณ์เอามากๆ จนพอตอนนี้ผมได้เป็นแฟนกับพี่ปืน พวกนี้ก็ยังแนะนำผมเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่พี่มากที่สุดก็ไม่พ้นเรื่องทะลึ่งๆ บ้าบอกันจริงๆ
ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าถ้าคบกับพี่ปืนแล้วจะต้องมีอะไรกัน คือแบบ...ถึงผมจะมีแฟนมาหลายคนก่อนหน้านี้ แต่ผมก็ยังไม่เคย อยากมากก็แค่กอดและจูบเท่านั้น คือผมไม่ได้ซีเรียสหรอกนะ แต่ว่า...คนพวกนั้นมันทำให้ผมเห็นธาตุแท้ก่อนที่จะเสียตัวและเสียใจไปมากกว่านี้
ว่าแต่...พี่ปืนจะคิดยังไงกับเรื่องนี้นะ แล้วถ้าพี่ปืนต้องการล่ะ ผมจะทำยังไง
ช่างเถอะ ยังไม่ถึงเวลา ไว้ถึงเวลานั้นค่อยคิด >_<!
กินข้าวเสร็จผมกับไข่ดาวและปลาก็ไปนั่งเล่นกันที่หอสมุดกลางเพื่อรอเวลาไปดูพี่ปืนขึ้นเล่นดนตรี แชมป์อยากไปดูกับพวกผมด้วย แต่ว่าติดธุระกับที่บ้านเลยอยู่ต่อด้วยไม่ได้ ส่วนก้านกับอาร์มก็ไปเล่นเกมส์กัน ดีจริงๆ แล้วอย่างนี้จะไปสอบได้ยังไง =_=
เวลาผ่านไปจนบ่ายสามโมงกว่าพวกผมก็เดินไปที่คณะพี่ปืน เพราะงานจัดตอนสี่โมงเย็น ผมมาถึงสถานที่จัดการก็ตอนที่วงแรกขึ้นแสดง ผมกดโทรหาพี่ปืนเพื่อถามว่าอยู่ที่ไหน พี่ปืนบอกว่าอยู่ที่ด้านหลังเวที ผมเลยบอกให้ไข่ดาวกับปลาดูคอนเสิร์ตไปก่อน ส่วนผมก็เดินไปหาพี่ปืนที่ออกมายืนรอ
“พร้อมไหมครับ” ผมถาม ขาก็เดินตามพี่ปืนไปนั่งที่เก้าอี้ พี่ปืนหยิบเบสมาเช็คเสียง
“คิดว่าไงล่ะ แล้วนายน่ะ ทำข้อสอบได้ไหม” พี่ปืนถาม
“ทำได้อยู่แล้ว พี่ปืนเตรียมของรางวัลให้ผมได้เลย” ผมยักคิ้วให้พี่ปืน แน่นอนว่าผมมั่นใจมากๆว่าผมทำได้
“หึ จะรอดูวันที่เกรดออกแล้วกัน” พี่ปืนกระตุกยิ้มมุมปาก ทำเอาผมอึ้งไปชั่วขณะ ผมเคยอยากให้พี่ปืนยิ้ม แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมอยากให้พี่ปืนทำหน้านิ่งๆมากกว่า เพราะเวลาพี่ปืนยิ้มที่ไรมันทำให้ผมใจกระตุกทุกที ตอนไม่ยิ้มว่าดูดีแล้ว ตอนยิ้มนี่ดูดียยิ่งกว่าอีก
“ไปยืนดูที่หน้าเวทีไป เดี๋ยวจะขึ้นแล้ว” พี่ปืนเดินออกมาส่งผมตรงที่ไข่ดาวและปลายื่นอยู่ หลายๆคนมองมาที่พี่ปืนอย่างสนใจแถมยังทำหน้าเคลิ้มอีก นี่นะของผมนะของผม -_-^
และแล้วก็ถึงเวลาที่วงพี่ปืนขึ้นเล่น สมาชิกในวงก็เพื่อนพี่ปืนนั่นแหละครับ พี่เหนือเป็นมือกลอง พี่เวฟร้องนำ พี่ก้องดีดกีตาร์และพี่ปืนเล่นเบส ด้วยอานุภาพหน้าตาของทั้งสี่คนที่กินกันไม่ลง แต่พี่ปืนผมหล่อสุด >.< ทำให้เสียงกรี๊ดของผู้หญิงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ
ผมสบตากับพี่ปืนแวบหนึ่ง ผมยิ้มให้กำลังใจพี่ปืนก่อนเพลงจะเริ่ม ถึงผมจะไม่ค่อยชอบฟังเพลงร็อค แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพี่ปืนดูดีมากๆ ผมสามารถยืนฟังเพลงร็อคจังหวะโหดๆแสบแก้วหูได้อย่างมีความสุข ผมคงเพ้อเข้าขั้นบ้า แต่ถ้าคุณมาเป็นผมคุณก็คงตกในอาการเดียวกันนั่นแหละ
จนวงดนตรีของพี่ปืนเล่นจบ ผมก็ถามไข่ดาวกับปลาว่าอยากอยู่ดูต่อไป ทั้งสองคนอยากดูต่อ ผมเลยขอตัวก่อนเพราะผมแค่มาดูพี่ปืนเท่านั้นไม่ได้มาดูการแสดงดนตรีหรอก ผมเดินไปหาพี่ปืนที่กำลังเก็บของอยู่ พี่ๆยิ้มให้ผมและเอ่ยทัก
“เป็นไงบ้างต้นหอม พี่ร้องเพราะไหม” พี่เวฟถามพร้อมยิ้มตาหยี
“ก็...ไม่เลวครับ” จริงๆคือผมไม่ได้ฟังเพลงหรอก เพราะมันแต่มองพี่ปืนอยู่ >_<;
“จริงอ่ะ น่าปลื้มใจจริงๆ” พี่เวฟพูดอย่างดีใจก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำโดยมีพี่เหนือไปด้วย
“แล้วต้นหอมว่าพี่กับไอ้ปืนใครเท่กว่ากัน” พี่ก้องถามมั้ง พี่ปืนเงยหน้าจากเบสขึ้นมองพี่ก้องก่อนจะมองมาที่ผมแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเก็บเบสตามเดิม
“ก็ต้องพี่ปืนสิครับ” ผมตอบตามความจริง ได้ยินเสียงพี่ปืนหัวเราะออกมา พี่ก้องเดินเข้าไปเตะพี่ปืนก่อนจะทำหน้างอนใส่ผมพร้อมสะบัดหน้าหนี
“พี่ก้องเขาตลกดีนะครับ” ผมพูดขำๆ เดินไปหาพี่ปืนที่เก็บของเสร็จแล้วและเดินออกจากหลังเวทีไปโต๊ะม้าหินที่อยู่ใกล้ๆแทน
“มันบ้า”
ผมยิ้มกับสีหน้าเอือมระอาของพี่ปืนเมื่อพูดถึงพี่ก้อง
“นี่ ไปซื้อน้ำให้หน่อยสิ” พี่ปืนบอกและหยิบกระเป๋าสตางค์ส่งให้ผม
“เอาน้ำอะไรครับ” ผมถาม นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่พี่ปืนใช้ผมไปซื้อของ
“เอาน้ำเปล่าเย็นๆก็พอ จะกินอะไรก็ซื้อมา เงินในกระเป๋านั่นแหละ”
ผมรับคำและเดินไปที่ร้านค้าในคณะพี่ปืนเพื่อซื้อน้ำและขนม ในจังหวะที่แม่ค้ากำลังคิดเงิน ผมเปิดกระเป๋าสตางค์พี่ปืนออกเพื่อหยิบเงิน สายตาก็เหลือบไปเห็นบัตรประจำตัวประชาชนของพี่ปืนที่อยู่ในช่องในสุด ผมหยิบเงินให้แม่ค้าและรับของมาถือ พอออกมายินหน้าร้านผมก็หยิบบัตรประชาชนของพี่ปืนออกมา
8 พฤศจิกายน 25xx
อีกเดือนกว่าๆเองนี่นา ดีนะที่วันเกิดพี่ปืนยังไม่เลยไป แต่วันเกิดผมนะเลยไปนานแล้วเพราะผมเกินต้นปี ยังพอมีเวลาทำของขวัญให้พี่ปืน ผมเก็บบัตรพี่ปืนเข้าที่เดิมก่อนจะเดินไปที่โต๊ะที่ตอนนี้พี่เวฟพี่เหนือและพี่ก้องมานั่งรวมตัวกันอยู่
“นี่ครับน้ำ” ผมส่งน้ำให้พี่ปืนและนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดียวกับพี่ปืน
“แล้วของพี่ล่ะ ไม่มีของพี่เหรอ” พี่ก้องถามหน้าซื่อแล้วเอาถุงขนมผมไปรื้อดู
“ไม่มีหรอกครับ” ผมตอบ
“อะไรกัน อิจฉาจริงๆ เปลี่ยนใจมาคบกับพี่ยังทันนะต้นหอม” พี่ก้องทำหน้างอนก่อนจะฉีกยิ้มเหล่ตามองพี่ปืน
“ไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ” ผมหันไปยิ้มให้พี่ปืน แต่พี่ปืนก็ยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
“มึงนี่ก็ไม่รู้จักเข็ดนะไอ้ก้อง น้องมันคิดถูกแล้วที่ไม่คบกับมึงนะ” พี่เวฟพูดว่าพี่ก้อง พี่ก้องเลยชูนิ้วกลางให้ ทำเอาพี่เวฟและพี่เหนือหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ตกลงคืนนี้เจอกันที่เดิมนะมึง ไปให้ได้ล่ะ พาน้องไปด้วยก็ได้” พี่เหนือบอก พี่ปืนพยักหน้ารับ จะไปไหนกันนะ
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ ผมนั่งรถกลับคอนโดกับพี่ปืน ผมถามว่าคืนนี้พี่ปืนจะไปไหน พี่ปืนก็บอกว่าจะไปร้านเหล้าและให้ผมไปด้วย ผมเองก็ไม่ค่อยอยากไปหรอก แต่ก็อยากไปนิดหนึ่ง งงไหม...ผมก็งงตัวเอง ผมเลยโทรไปบอกแมทก่อนว่าวันนี้อาจจะกลับดึก แมทก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่สั่งว่าไม่ให้กินเหล้า เหอะๆ คงไม่เหลือหรอก เดี๋ยวนี้พี่ปืนชอบเอาเบียร์กรอกปากผมเป็นว่าเล่น แต่ผมไม่ได้บอกแมทหรอก เดี๋ยวโดนดุเอา
“พี่ปืน พี่ปืนชอบผมขึ้นหรือยัง” ผมถาม ตอนนี้มาถึงคอนโดเรียบร้อยแล้ว
“...” พี่ปืนปรายตามองผมแต่ไม่ตอบ
“พี่ปืนรู้ไหม ว่าพี่ปืนน่ะ...ซึน”ผมบอก ที่จริงแชมป์มันบอกผมมาหลังจากที่ฟังเวลาที่เล่าถึงพี่ปืน มันบอกว่าพีปืนนะชอบผม แต่ซึน ไม่รู้ตัว ผมนี่ถึงกับตัวลอยเมื่อได้ยินว่าพี่ปืนชอบผม แต่ฟังจากปากคนอื่นมันไม่น่าเชื่อถือเท่ากับกับปากเจ้าตัวหรอก
“ซึน? อะไรของนาย” พี่ปืนทำหน้าสงสัย
“ใครๆก็บอกแบบนั้น คนอ่านก็บอกว่าพี่ปืนซึน ซึนเอาโล่! แต่ถึงซึนก็น่ารัก” ผมพูดยิ้มๆ
“พูดบ้าอะไรของนาย แล้วคำนั้นน่ะ มันเหมาะจะใช้กันนายมากกว่าไม่ใช่เหรอไง” พี่ปืนทำหน้าหาเรื่องผม
“หืม?” ผมส่งเสียงในคออย่างส่งสัย คำนั้นเหมาะที่จะใช้กับผม...ผมเนี่ยนะซึน ไม่ล่ะ ผมออกจะเปิดเผยตัวตน ซึนหตรงไหน
“หึ ฉันเนี่ยนะน่ารัก ประสาท นายต่างหากที่...น่ารัก” แต่พี่ปืนก็เฉลยให้รู้ว่าไอ้คำนั้นคือคำว่าน่ารัก ทำเอาผมถึงกับหน้าร้อนฉ่า
“>_<;”
“แล้วไอ้คำว่าซึนนี่มันหมายความว่ายังไง” พี่ปืนยังคงสงสัยกับคำศัพท์ปริศนา
“พี่ปืนไม่รู้เหรอ”
“มันสำคัญถึงขนาดฉันต้องรู้เหรอไง -_-”
“ก็...เปล่าหรอก”
“แล้วตกลงมันหมายความว่ายังไง”
“ผมไม่บอกพี่หรอก แบร่!” ผมแลบลิ้นใส่พี่ปืนที่นั่งทำหน้าเซ็ง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
ผมนั่งเล่นในห้องพี่ปืนจนได้เวลาที่พี่ปืนนัดกับพวกพี่ๆไว้ ดีที่ผมมีชุดที่เคยทิ้งไว้ที่ห้องพี่ปืน เลยไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษาไปร้านเหล้า แบบนั้นมันคงไม่ดีแน่ ผมพอมาถึงร้านก็เกิดปัญหา เพราผมเพิ่งจะสิบเจ็ด ยังเข้าร้านเหล้าไม่ได้หรอก
“พี่ปืน อายุผมไม่ถึง” ผมดึงชายเสื้อพี่ปืนเอาไว้
“เข้าได้ ไม่เป็นไร” พี่ปืนบอกและก้าวเดินต่อ แต่ผมก็ดึงเสื้อพี่ปืนไว้อีก
“แต่ถ้าตำรวจมาตรวจล่ะ” ผมถามอย่างเป็นกังวล ถ้าโดนตำรวจจับ เรื่องนี้อาจรู้ไปถึงหูพ่อแม่ผมได้
“ไม่เป็นไรหรอกน่า มาเถอะ” พี่ปืนจับมือผมเดินนำเข้าร้าน ผมเลยต้องยอมเข้าไปในร้านนั้นด้วย พวกพี่เวฟมาถึงก่อนแล้ว และดูเหมือนจะมีคนอื่นที่ผมไม่รู้จักอีกด้วย เลยทำให้ผมค่อยข้างประหม่า
พี่ปืนดึงผมให้นั่งลงข้างๆ พี่ปืนนั่งริม ข้างๆผมเป็นพี่เวฟ ส่วนคนตรงข้ามผมก็เป็นพี่เหนือ ก็ยังดีที่บริเวณใกล้รัศมีของผมมีแต่คนที่รู้จัก
“พาใครมาด้วยวะไอ้ปืน” ผู้ชายคนหนึ่ง ที่นั่งข้างพี่เหนือถามพี่ปืน ตาก็มองมาที่ผม ผมเลยบีบมือพี่ปืนที่ยังจับมือผมอยู่แน่น
“น้องผม” พี่ปืนตอบ
“เหรอวะ น่ารักดีวะ” พี่คนนั้นพูดต่อ แต่พี่ปืนไม่สนใจ ผมเองก็ไม่สนใจ มารู้ที่หลังว่าพี่คนนั้นเป็นพี่รหัสของพี่เหนือ แกปากไม่ค่อยดีแต่ก็เฮฮาดี จากที่แรกๆผมเกร็ง พอเวลาผ่านไปก็ดีขึ้น น่าแปลกที่วันนี้พี่ปืนไม่ให้ผมแตะเหล้าเบียร์ ให้กินแต่โค้ก แต่ผมก็ไม่ค่อยได้กินหรอก ไม่ค่อยชอบน้ำอัดลมเท่าไหร่
ผมนั่งกินกับแกล้มและนั่งฟังคนนู้นคนนี้พูดคุยกัน บางเรื่องก็ฮาเอามากๆ โดยส่วนมากจะเป็นวีรกรรมของแต่ละคน พี่ปืนนั่งนิ่ง มีพูดบางแต่ก็ไม่เยอะ ส่วนผมก็นั่งหัวเราะกับกินอย่างเดียว ผมเพิ่งรู้ว่าอาหารในร้านเหล้านี่มันอร่อย
“พี่ปืน ผมอยากกินไอ้นี่อีก” ผมกระซิบบอกพี่ปืน พี่ปืนเรียกพนักงานก่อนจะสั่งอาหารให้ผม
“กินเก่งจังนะครับ” พี่รหัสพี่เหนือหันมาพูดกับผม ผมก็ได้แต่ยิ้มเท่านั้น
“นั่นสิ แต่ตัวเล็กนิดเดียว” พี่เวฟทำหน้าสงสัย
“ผมกำลังโตน่ะครับ” ผมตอบพี่เวฟ พี่เวฟเมื่อได้คำตอบก็หัวเราะออกมา
เสียงเพลงดังขึ้นจากวงดนตรีของทางร้าน เสียงพูดคุยของลูกค้าก็เบาลงและหันไปสนใจนักดนตรีแทน ผมรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำก็เลยกระซิบบอกพี่ปืน
“พี่ปืน ผมอยากเข้าห้องน้ำ”
“...” พี่ปืนลุกขึ้นยืนและจึงลุกตาม พี่เขาเดินนำผมไปที่หลังร้าน ตอนที่เดินไปก็มีหลายโต๊ะเรียกพี่ปืนและยกมือไหว้ คงเป็นรุ่นน้องในคณะแน่ๆ
“เข้าก่อนไป” ห้องน้ำมีอยู่ห้องเดียวพี่ปืนเลยให้ผมเข้าก่อน พอผมเข้าเสร็จพี่ปืนก็ขอเข้าปาก ผมเลยยืนรอ ปากก็พึมพำร้องเพลงตามนักร้องไปด้วย
“I'd like to make myself believe that planet Earth turns slowly. It's hard to say that I'd rather stay awake when I'm asleep 'cause everything is never as it seem…”
“ต้นหอม” เสียงเรียกผมดังขึ้น ผมหันไปมองก็เจอกับ...
“พี่เฟรม” ผมเอ่ยชื่อบุคคลที่ไม่คิดว่าจะเจออีก ครั้งล่าสุดที่เจอพี่เขาทำให้ผมโมโหมากๆ
“ต้นหอม พี่อยากคุยด้วย” พี่เฟรมเข้ามาจับมือผม แต่ผมสะบัดมือออกอย่างรังเกียจทำให้พี่เฟรมหน้าเสียก่อนจะทำหน้าไม่พอใจ ผมนี่สิควรจะเป็นคนไม่พอใจ
“ผมไม่มีอะไรจะคุยด้วย พี่เลิกยุ่งกับผมดีกว่า ผมมีแฟนแล้ว ผมไม่อยากให้พี่มายุ่งกับผมอีก” ผมบอกเสียงหนักแน่น เมื่อวันงานเฟรชชี่ผมแค้นใจมากที่ยอมให้พี่เฟรมจูบผม ยิ่งนึกผมยิ่งรู้สึกขยะแขยงคนตรงหน้า
“ไม่ต้นหอม พี่ไม่เลิก พี่ขอโทษ เรากลับมาเริ่มกันไหมเถอะนะ” ผมว่าพี่เฟรมคงจะเมาแล้วถึงได้พูดเรื่องบ้าบอที่ไม่มีทางเป็นไปได้ขึ้นมาแบบนี้
“ขอโทษนะพี่ ผมเจ็บแล้วจำ ไม่ได้โง่อย่างที่พี่คิดหรอก”
แก๊ก!
ประตูห้องน้ำเปิดออกตามด้วยร่างของพี่ปืนที่เดินออกมา พี่ปืนมองหน้าผมก่อนจะมองหน้าพี่เฟรม จากสีหน้านิ่งๆกลายเป็นสีหน้าที่แสดงถึงอาการหงุดหงิด
“มึงเองเหรอ” พี่ปืนเรียกพี่เฟรม พี่เฟรมเมื่อเห็นพี่ปืนก็เข้ามากระชอกคอเสื้อพี่ปืนโดยที่ไม่ดูเลยว่าพี่ปืนตัวใหญ่กว่าเสียอีก
“ปล่อยพี่ปืนนะพี่เฟรม!” ผมเข้าไปดึงตัวพี่เฟรมออกจากพี่ปืน ก่อนจะพลักพี่เฟรมอย่างแรงทำให้พี่เฟรมเซถอยหลังจนเกือบจะล้ม
“ต้นหอมผลักพี่เพราะมันเหรอ” พี่เฟรมตะโกนใส่ผมเสียงดัง
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ ก็พี่หาเรื่องแฟนผมก่อน!” ผมเชิดหน้าพูดเสียงดัง คราวนี้ผมไม่ยอมแน่ๆ ตอนจะไปก็ไป ตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไร ผมไม่มีอะไรให้หรอก ไม่มีอีกแล้ว!
“ว่าไงนะ!”
“ผมบอกว่านี่แฟนผม พี่เข้าใจไหม ส่วนพี่ก็เป็นคนที่ผมเคยรู้จักเท่านั้น เลิกยุ่งกับผมเถอะ ผมขอร้อง”
“ไม่ต้นหอม พี่ไม่เลิก”
“ก็เรื่องของพี่ แต่ความจริงก็คือความจริง ที่ตอนนี้แฟนผมคือพี่ปืนไม่ใช่พี่ รู้ไว้ด้วย” ผมพูดจบก็ลากพี่ปืนออกจากตรงนั้นแต่พี่ปืนขืนตัวไว้
"ถ้ากูเจอมึงมายุ่งกับคนของกูอีก มึงเละแน่ อย่าต้องให้กูพูดรอบสอง" พูดจบพี่ปืนก็เป็นฝ่ายลากผมออกมาแทน
ทำไม...ทำไมต้องกลับมา จะกลับมาทำไม ทั้งที่ชีวิตผมกำลังไปด้วยดีแท้ๆ ทั้งๆที่ผมกำลังจะมีความสุขอยู่แล้ว
“พี่ปืน...พี่เป็นแฟนผม เป็นแฟนผมคนเดียว” ผมหันไปพูดกับพี่ปืนที่นั่งนิ่ง ผมไม่รู้ว่าพี่ปืนจะคิดยังไงกับเรื่องของพี่เฟรม แต่ผมไม่สบายใจเลย
“อืม รู้แล้ว”
“ผมพูดจริงๆนะ”
“รู้แล้วน่า พูดมากจริง กินเข้าไปซะ”
พี่ปืนตักกับแกล้มใส่ปากผมเหมือนจะรำคาญ แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้
==================================
มาดึกเลยยยยยยยย ตอนนี้เอื่อยๆหน่อยนะคะ เตรียมปูทางไปสู่ความดราม่า ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ไม่มีอะไรคุยเท่าไหร่ เหนื่อยใจนิดหน่อย ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นทุกกำลังใจมากๆนะคะ :pig4:
เพราะทุกกำลังใจทำให้ริริมีแรงฮึดนั่งแต่งนิยายได้ในแต่ละตอน :katai4:
กอดดดดดดด
:กอด1:
:L1:
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/319948_447953321956887_2021949227_n.jpg)
พี่ปืนนนนนนนน อ๊ากก He's So Hot!!!
:m1:
-
แฟนเก่าน้องต้นหอมนี่เอง ไอ้เฟรม :fire: :fire:
เเกไม่ตายดีเเน่กล้ามายุ่งกับต้นหอม :fire:
-
เฮ้ออ เหนื่อยแทนต้นหอมหน่อยๆ พี่ปืนซึนจริงหรือยังไม่ได้รักกันเนี่ยยย
เตรียมตัวรับมาม่าTT แต่ก่อนอื่นรอรางวัลของต้นหอมดีก่าอิอิ
-
อั๊ยยะ เรื่องมันเริ่มมาคุขึ้นมาเรื่อยๆ แล้ว
พี่เฟรมนั่นใช่คนที่ทำให้ต้นหอมเจ็บหรือเปล่า
จะคอยติดตามค้าาาา
-
โอ๋ย อีพี่ปืนซึนจริงอะไรจริ๊งงงงงงงงงง (เสียงสูง) แถมยังไม่เข้าใจคำว่าซึนอีก เริ่มจะมึนกับพี่แกแล้ว
แต่พี่เค้าก็ใจดีกับต้นหอมจริง ๆ นะ มันเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่หวือหวา แต่น้องต้นหอมนี่เอาใจแฟนตลอด
แฟนเค้าหล่อเท่ห์เก่งที่ซู้ดแหละ เพื่อนพี่ปืนแหย่ยังไงก็ไม่ขึ้นนะ ปลื้มอ่ะสิพี่ปืน
อีตาพี่เฟรมนี่อะไรไม่เลิกนะ พูดไม่เข้าใจสงสัยอยากกินหมัดพี่ปืน วันนี้น้องต้นหอมก็ออกตัวแรงนะ
แต่ท่าทางเรื่องยุ่งจะยังไม่หมด
ชอบตอนแมทดูแลต้นหอมอ่ะน่ารักจัง รู้จิตรู้ใจไปหมด พี่ชายที่แสนดี น้องต้นหอมก็อ้อนซะ
ชอบตอนเค้าเรียกแทนตัวกันว่าพี่กับน้องด้วย น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
จะดราม่าแบบไหนหนอ อยากรู้จริง ๆ เชียว :katai4: :katai4:
ปล.แฟนเก่าต้นหอมชื่อเล่นเดียวกะเราเลยยย "เฟรม"
-
ไม่เอามาม่าได้มั้ย :katai1: กินมาหลายเรื่องแล้ว รู้สึกอืดๆ แฮะ
พี่ปืนชมต้นหอมด้วยยยยย โอ๊ยยย ฟิน :katai2-1:
-
ยังไงพูดเลยค่ะ
พี่ปืนอย่าไปยอมนะค่ะ................
:katai1: :katai1: :katai1:
-
แวะมาสปอยก่อนไปนอน :katai2-1:
ตอนนี้น้องหลงพี่ปืนยังไง
ต่อไปพี่ปืนจะหลงน้องยิ่งกว่า
วะฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆ :interest:
พี่ปืน...แกไม่รอดแน่ ฉัน...ในฐานะคนเขียนขอเอาหัวเป็นประกัน :m14:
:laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดด
พี่ริริเล่นมาสปอยแบบนี้ฆ่ากันให้ตายไปเลยดีกว่าอ่ะ
>>>ชิส์หมั่นไส้I'เฟรมอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด
พี่ริริเล่นมาสปอยแบบนี้ฆ่ากันให้ตายไปเลยดีกว่าอ่ะ
>>>ชิส์หมั่นไส้I'เฟรมอ่ะ
-
อะไรยังไงงงงงงงงงง
พี่ปืนอย่ามัวแต่ซึนนะ
:katai4:
มีมาม่าบ้างให้พออิ่มท้องเนอะ
แต่อย่ามาเยอะนะ เดี๋ยวจุก :o8:
ปล.ชอบให้พี่ปืนเล่ามากอะ มันดูรักน้องดี น้องดูน่าเอ็นดูมากอะ ชอบบบ เอาพี่ปืนมาเล่าบ่อยๆนะคนเขียน :mew1:
-
ไม่เอาดราม่าได้มั้ยอ่ะ :เฮ้อ:
ไม่อยากดราม่าเลยยยยยยยยยยยยยย :really2:
-
:hao7: :hao7: ม่ายกินมาม่าาาาาาาาา
-
มาม่า...รสไรอ่ะ :hao7:
-
พี่ปืนปากแข็ง ชอบก็บอกน้องไปเถอะ :katai3:
-
:ling1: :ling1: :ling1: ปวดท้องงงง
กินมาม่าแล้วท้องอืดดดด
-
ไอ้พี่เฟรมจบแล้วก็คือจบสิ อย่าตามวุ่นวายงี้ นิสัยไม่ดีเลยนะ
ระวังเหอะถ้ามานุ่งกับต้นหอมมากจะเละอย่างที่พี่ปืนบอก
แต่อย่ามายุ่งเลยนะพี่เฟรม
ไม่อยากดราม่าอ้ะ = =
-
มาม่ามันแพง อย่ากินเยอะ ไม่กินเลยก็ดี :mew1:
-
เฟรมนี่คือคนที่ทิ้งต้นหอมไปใช่ไหมเนี่ย
แล้วยังมีหน้ากลับมาเป็นหมาหวงก้างอีกเหรอ
ท่าทางจะไม่ปล่อยง่ายๆด้วย ออกแนวน่ากลัว
แต่ก็ดีนะบางทีอาจจะเป็นตัวกระตุ้นอย่างดี
พี่ปืนจะได้เลิกซึนซะที :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อยากเห็นตอนปืนหลง :katai2-1:
-
ขอดราม่านิดหน่อยก็พอนะคะ
-
อืมๆๆๆๆ
หน้ารักจริงๆนะ
-
วู้ววว...รอดูพี่ปืนหลงน้อง
เป็นอะไรที่ชอบมากคู่นี้
พี่ปืน นายเท่ห์มาก o13
-
พี่ปืนพูดได้ใจมากเลยอะ
-
จะรอตอนที่ พี่ปืน หลง ต้นหอม จ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เส้นทางไปสู่ความดราม่า เหอๆ
ต้องเตรียมตัวเตรียมใจแล้วชิมิ :mew6:
ต้นหอมน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย ส่วนพี่ปืนก็ยังคงซึน!(แต่ชอบอ่ะ >.<)
-
มาติดตามเรื่องนี้ด้วยคน สนุกมากอ่านไปอมยิ้มไป ฉากมาม่าก็จุกอกกันไป ชอบแมทมากๆแต่ชอบพี่ปืนมากกว่านิดนึง น้องต้นหอมน่ารักเว่อร์ๆเลย คนเขียนแต่งออกมาได้เยี่ยมมากจ้า รอ่านตอนต่อไปอยู่นะ
-
ถ้าปืนหลงต้นหอมจะเป็นยังไงนะ อรั๊ยยยย :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ เจ้าค่ะ คิดถึงงงง
-
อ้อ แฟนเก่าน้องต้นหอมนี่เอง แต่ขอโทษฮ่ะ สู้แฟนใหม่ไม่ได้หรอกจ้ะ
-
:katai1: :katai1: พี่ปืนอย่าซึนมาก เค้าสงสารน้องต้นหอมนะ
-
ทิ้งน้องไปให้เศร้า แล้วยังจะมีหน้ามาแย่งน้องไปจากพี่ปืนอีก หึ!!
-
เอร๊ยยยย สั้นไปนิดดด ~
-
พี่ปืนหลงรักน้องรึยัง ..ไม่รู้
แต่เราหลงรักน้องแล้วนะ
ยิ่งอ่าน ยิ่งรักนะเนี่ยคนเนี่ย
แมทด้วย ชั้นแอบชอบเธอ เบาๆนะ :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงงงงงงงงง :กอด1:
-
เข้ามารอน้องต้นหอม :hao3: :hao3: ต้นหอมน่ารักมากกก แต่พี่ปืนนี่ก็.... ดีขึ้นมาหน่อยอ่ะนะ ชอบที่หึง หวงน้องมากขึ้น แสดงออกมากขึ้น ไม่ตีหน้านิ่งเหมือนแรก ๆ แต่ทำไมไม่เรียกน้องว่าแฟนซักทีหา!!พี่ปืน :angry2: พูดอยู่นั่นว่า " คนของกู ๆ " ต้นหอมยังพูดชัด ๆ เลยว่าแฟนน่ะ ชิชิ :m16:
งงนิดนึงค่ะว่าพี่เฟรมเป็นแฟนเก่าต้นหอมตอนไหนเหรอคะ เพราะตั้งแต่น้องเข้าเรียนมหาวิทาลัย ก็เจอพี่ปืนเลย รึพี่เฟรมเป็นแฟนเก่าตอนเรียนมัธยม แล้วทำไมต้นหอมเข้ามาเรียนมหาวิยาลัยตั้งนานแล้วเพิ่งมาเจออิตาพี่เฟรมนี่ในงานเฟรชชี่ไนท์ แสดงว่าอิพี่เฟรมเรียนอยู่ที่นี่เหมือนกันแต่แรกแล้วเพิ่งมาเจอกันเหรอค่ะ
รอ ร้อ รอ คนแต่งมาอัพ อยากให้เป็นฝั่งพี่ปืนเล่าอีกอ่ะค่ะ อยากรู้ความรู้สึกพี่ปืนต่อน้องว่าก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว
ปล. แมทมีแฟนแล้วจริงรึเปล่าคะ มาเฉลยด่วน ๆ น้า ชอบแมทมากกกก :impress2:
รัก ๆ คนแต่งนะจ้ะ :mew1: :mew1:
-
ยุ่งๆมาหลายวันนน พอมาอ่านแล้วน่ารักมากกก
หายเหนื่อย ฮ่าๆๆๆ
ต้นหอมเขาเป็นคนชัดเจนในอารมณื ในความรู้สึกดีเน๊าะ
เวลาอ่านพี่ปืนแล้ว รู้สึกว่าพี่ปืนกับพี่ครามนี่โครตเหมือนกันเลย
ชอบเพื่อนๆพี่ปืน น่ารักก><
-
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงให้นะคะ วันนี้ไม่สบายเพราะไปเล่นน้ำมา :hao5:
:กอด1:
-
เห็น Re ของคุณ RiRi ดีใจ๊ดีใจ คิดว่ามาต่อซะอีก พอดูตอน เอ้ะ ทำไมตอนที่ 17 อ่านไปแล้วนิหน่า งง ๆ :m28:
พอเข้ามา อ้าว เจอคุณ RiRi ไม่สบายซะงั้นอ่ะ งั้นก็อ่ะ :3123: ดอกไม้เยี่ยมไข้จ้า หายไว ๆ น้า
รอน้องต้นหอมกับพี่ปืน + พี่แมท ได้เสมอ ที่สำคัญที่สุดคือสุขภาพของคุณ RiRi เองนะจ้ะ แข็งแรง ๆ จุ๊บ ๆ :mew1: :mew1:
-
หายไวไวน้าาา มาต่อเร็วๆน่ะค่ะ
:3123: :3123: :L1: :L1: :L1:
ของเยี่ยมไข้ค่ะ
-
:L2: :L2: หายป่วยไวๆนะค่ะ (คิดถึงต้นหอมและพี่ปืนม๊ากมาก)
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 18
The Bad Plan
“เอ๊ะ! ไปไหนนะ” ผมพึมพำเบาๆกับตัวเอง ไม่รู้ว่าสมุดแลคเชอร์ผมหายไปไหน เมื่อเช้าผมว่าผมเอาใส่กระเป๋ามาแล้วนะ ลืมหยิบมางั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก ผมจำได้จริงๆว่าผมเอาใส่กระเป๋ามา แต่ตอนนี้มันกลับไม่อยู่ในกระเป๋า ทำไงดีละ นั่นเป็นสมุดแลคเชอร์ที่ต้องสอบวันพรุ่งนี้ด้วย ตัวสุดท้ายแล้วอ่ะ หายไปไหนเล่าเนี่ย!
“เฮ้ออ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเซ็งๆ ลงมือค้นกระเป๋าอีกรอบแต่ก็เหมือนเดิม ยังไงก็ไม่มี
“ต้นหอม รอนานหรือเปล่า” ปลานั่งลงที่ตรงข้ามผม วันนี้เรานัดกันมาติววิชาสำคัญกัน นั่นคิดวิชาภาษาอังกฤษนั่งเอง แต่ผมดันทำสมุดเล็คเชอร์หายเนี่ยสิ แย่เลย
“ไม่นานหรอก” ผมบอก
สักพักไข่ดาวก็มาถึง ตามด้วยก้านและอาร์มที่มาพร้อมกัน ช่วงสอบก้านจะไปนอนที่หออาร์มเพราะอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย วันสอบจะได้ไม่ต้องมาสาย แต่เอาเข้าจริงสองคนนี้มันจะชวนกันไปเล่นเกมส์แทนอ่านหนังสือเสมอ เห็นว่าคลายเคลียด แต่ดูจะคลายทุกวันนะ
“เป็นอะไรไปล่ะ” ก้านทักผมทำให้ทุกคนหันมาจ้องหน้าผมไปด้วย ผมเลยได้แต่ยิ้มแห้ง
“พอดีสมุดแลคเชอร์หายน่ะ ไม่รู้หายไปไหน” ผมบอก
“หาดีแล้วเหรอยังวะ” อาร์มหยิบกระเป๋าผมไปค้นๆแต่ก็ไม่เจอ
“ลืมหยิบมาจากบ้านหรือเปล่า” ไข่ดาวถาม มือก็หยิบเมนูไปดู
“หยิบมาแล้วนะ แต่ไม่รู้หายไปไหน ช่างเถอะ”
หาไม่เจอก็ช่างมัน ถ้าไปหล่นหายที่ไหนแล้วมีคนเก็บได้เดี๋ยวเขาก็โทรมาเองนั่นแหละ เนื้อหาทั้งหมดผมเข้าใจหมดแล้ว แค่คิดมีไว้เพื่อให้อุ่นใจก็เท่านั้นแหละ
พวกเราสั่งเครื่องดื่มกันมาคนละแก้วและขนมกินเล่นมานั่งกินระหว่างนั่งติว ผมเลือกมานั่งติวในร้านกาแฟในมอแทน ไม่อยากไปหอสมุด มันส่งเสียงดังไม่ได้
“ข้อสอบจะมี อืม...พาร์ทคำศัพท์ สตรัคเจอร์ (Structure) รีดดิ้ง ไรท์ติ้งและก็พาร์ทที่ต้องตอบคำถามโนเวล ประมาณนี้” ผมอธิบายให้เพื่อนฟัง นี่เพิ่งจะเริ่มแต่ทุกคนก็ทำหน้าเหมือนอยากจะลาตาย แต่ถ้าพวกนี้ไม่สนใจที่ผมติวให้วันนี้ละก็ ได้ตายกันหมดนี่แน่ๆ =_=;
“ทำไมมันเยอะอย่างนี้วะเนี่ย ขอเวลาสักสิบชั่วโมงได้ไหม อย่างน้อยๆชั่วโมงแรกกูน่าจะกำลังช็อคอยู่” อาร์มบ่นเป็นหมีกินผึ้ง เลื้อยตัวลงฟุบกับโต๊ะผมเลยใช้ปากกาเคาะที่หัวเข้าให้ ยิ่งไปตัดสกินเฮดมายิ่งเจ็บแบบเน้น
“นั่นดิ สามชั่วโมงจะทำทันไม่เนี่ย” ไข่ดาวร่วมด้วยช่วยกันบ่นอีกคน กลัวจะน้อยหน้า
“อย่าบ่นๆ ถ้าจำคำศัพท์และเข้าใจแกรมม่า และเนื้อเรื่องที่อ่านในโนเวล แค่นี้ก็ผ่านแล้ว” ผมบอกหลังจากที่คำนวนคะแนนในแต่ละส่วนแล้ว ในสามส่วนที่บอกไปผมพอจะช่วยได้ แต่รีดดิ้งและไรท์ติ้ง อันนี้คงต้องตัวใครตัวมัน
“ทำไรกันวะ” พวกผมเงยหน้ามองคนที่เข้ามาทัก รามนั่นเอง
“ต้นหอมมันติวอิ้งให้ มึงสนใจมะ” อาร์มเอ่ยชวน รามมองหน้าผมก่อนจะพยักหน้า
“ดีเหมือนกัน กูขี้เกียจอ่านเอง” รามตอบตกลง
“นายก็ได้คะแนนดีไม่ใช่เหรอไง” ผมถามอย่างไม่คิดอะไร
“ทำไม มึงจะไม่ติวให้กูเหรอ” รามถามอย่างหาเรื่อง นักเลงจริงๆ แต่แบบนี้ละสาวๆชอบ ดูได้จากหน้าของไข่ดาว และแชมป์ที่นั่งมองรามอย่างเพ้อๆไปแล้ว ก็บอกแล้วว่ารามมันหล่อ แต่ชอบทำตัวเถื่อนไปหน่อยในความคิดผม
“ก็แค่ถามเฉยๆ มาเริ่มกันเลยล่ะกัน”
ผมเริ่มติวแกรมม่าเป็นอย่างแรก ด้วยความที่เคยติวให้เพื่อนตอนมอปลายมาก่อน เลยไม่รู้สึกลำบากกับการต้องติวหนังสือให้คนหมู่มาก เพราะแต่ละคนจะเข้าใจไม่ตรงกัน ต้องจี้ทีละคน แม้จะเหนื่อยแต่บางทีมันก็เป็นประโยชน์ต่อตัวผมเองเหมือนกัน เพราะถึงให้เก่งแค่ไหนมันก็จะมีบางจุดที่หลงลืมไปเหมือนกัน ทำแบบนี้ก็ถือเป็นการทวนตัวเองไปในตัว
“โอ๊ยยย พอก่อนได้ไหม” ก้านโอดครวญออกมา สีหน้าดูย่ำแย่เหลือเกิน
“อีกนิดหนึ่ง เอาแกรมม่าเรื่อง Relative Clause ให้จบก่อน” ผมบอก ทุกคนมองหน้าผมเหมือนผมใจร้ายมาก แต่ผมไม่สนหรอก แค่ชั่วโมงเดียวก็ไม่ไหวกันแล้ว
และผมก็เริ่มลงมือติวเข้มอีกครั้ง!
[Krrrr Krrrr]
“แปบนะ ฮัลโหลแมท มีอะไรหรือเปล่า เรายุ่งๆอยู่น่ะ” ผมกดรับสายแมท วันนี้แมทนัดติวกับเพื่อนๆเหมือนกัน ก้านได้ทีก็ฟุบลงกับโต๊ะ ส่วนปลาและอาร์มก็เถียงกันหงุงหงิงๆ ผมว่าสองคนนี้มันแปลกๆอยู่นา เถียงกันได้ทั้งวันและทุกวัน คงต่อรอดูต่อไปเรื่อยๆ
[อยู่ไหน มาหาที่คณะหน่อยสิ] แมทถามเสียงติดหงุดหงิดเหมือนกำลังอารมณ์ไม่ดี ผมจึงกลับมาสนใจคนปลายสายต่อ
“มีอะไรเหรอ” ผมลองเลียบๆเคียงๆถามดู
[ปล่าว มีคนเจอสมุดแลคเชอร์แล้วเอามาคืนให้] แมทบอก
“อ่า โอเค จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ” ผมยิ้มออกไม่ได้สนใจเสียงแข็งๆของแมทเท่าไหร่ ผมกดวางสายแล้วก็รีบตรงไปหาแมทที่คณะวิศวะทันที ก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่ พอจะเดินไปหาได้อยู่ ไม่ถึงขนาดต้องพึ่งรถรางของมหาวิทยาลัย
ผมเดินมาถึงคณะแมท กวาดสายตามองหาแมทไปทั่ว หลายๆคนมองมาที่ผม มีการยิ้มให้ด้วย จนผมอยากจะถามออกไปว่าเรารู้จักกันเหรอ มันทำให้ผมวางตัวไม่ถูก พยายามเดินตัวให้ลีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะตัวผมก็ยังคงเท่าเดิม บ้าชะมัด =_=^
“วิ้ววว น่ารักจังครับ”
เขาคงไม่ได้แซวผมหรอกใช่ไหม เหอะๆ คงไม่ใช่หรอก
“พี่ชื่อโต้งนะครับ น้องชื่ออะไรเหรอ” เสียงผิวปากและโห่ร้องดังอย่างกับมีขบวนขันหมากอย่างนั้นแหละ
ผมก้มหน้าก้มตาเดินไปที่ใต้ตึกที่มีคนนั่งอ่านหนังสือกันอยู่เยอะพอสมควร แล้วก็เจอแมทยืนหน้าบึ้งอยู่ ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาแมท เพื่อนๆของแมทก็ทักทายผมผมเลยทักทายตอบ
“ไหนสมุดเราเหรอแมท” ผมหันไปถามแมท ไม่อยากอยู่ที่นี่นาน ผมไม่ชอบสายตาที่จับจ้องมาที่ผมสักเท่าไหร่
“นี่มึง เจ้าของเขามาแล้ว แม่ง กูบอกว่ารู้จักๆก็ไม่เชื่อ” แมทบ่นออกมายามเหยียด ผมเลยหันไปมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามแมท เอ๋...ใครกัน
“แล้วกูจะรู้ไหมล่ะ มึงไม่ได้ชื่อต้นหอมนิ” คนที่เอาสมุดมาคืนผมมองแมทตาขวาง
“ก็กูบอกว่าของเพื่อนกู มึงไม่เข้าใจเหรอวะ” แมทพูดเสียงดัง ทำเอาคนรอบข้างหันมามอง
“เอ่อ พอเถอะ อย่าทะเลาะกันเลย” ผมรีบเข้าไปห้ามคนทั้งสองที่ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่กัน
“เหอะ! อ่ะนี่ เราเจอเลยโทรมาที่เบอร์ที่เขียนไว้ในสมุด แต่ดันเจอกับหมาบ้าเข้า” ผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าแมท แต่สูงกว่าผมหน่อยพ่นลมหายใจออกจากปากแล้วส่งสมุดให้ผม แต่ตาก็มองแมทอย่างเคืองโกรธ ใจเย็นนะ แมทมันสูงกว่านายอีก ผมละกลัวแทนจริงๆ ถ้าต่อยกันจริงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครจะชนะ
“มึงว่าใครหมาบ้า!” แมทโวยวาย ทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องผู้ชายคนนั้นให้ได้
“ว่ามึงไง!” นี่ก็แรงไม่แพ้กัน เดี๋ยวก็โดนแมทขย้ำหรอก ผมเลยต้องรับห้ามทัพก่อนที่ทั้งคู่จะตีกัน และอาจจะโดนอีกหลายเท้ารุมสะกรำได้โทษฐานส่งเสียงดังและก่อความวุ่นวาย
“แมทๆ พอเถอะ นะ ไปอ่านหนังสือต่อเถอะ” ผมดึงแขนแมทพลางเอ่ยห้าม ก่อนจะหันไปขอบคุณผู้ชายที่เอาสมุดมาคืนผม
“เราขอบคุณนะที่เอามาคืนให้ แล้วเบอร์นั่นเป็นเบอร์เพื่อนเราเองแหละ ขอโทษที แล้วก็ขอบคุณด้วย” ผมบอกและฉีกยิ้มให้ แมทส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอก่อนจะเดินไปนั่งกับเพื่อนๆที่ติวกันอยู่
“ไม่เป็นไร” สีหน้าเขาดีขึ้นเล็กน้อย
“แล้วชื่ออะไรเหรอ” ผมถาม เผื่อคราวหน้าเจอกันจะได้ทัก
“ชื่อมิน รามิน” เขาตอบ
“อืม ขอบคุณสำหรับสมุดอีกครั้งนะมิน” ที่จริงผมอยากจะเรียกว่ามินนี่มากกว่า ฮะๆ ก็เขาหน้ารักดีอ่ะ >_<
“ไม่เป็นไร ไปก่อนนะ แถวนี้อากาศไม่ค่อยจะดี” มินพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะรีบเดินจากไป แมทที่ได้ยินก็ตบโต๊ะดังปังด้วยความไม่พอใจและลุกขึ้นยืนมองไปทางมินอย่างโมโห เลือดร้อนกันจริงๆให้ตายสิ
ผมคุยกันแมทอีกสองสามคำ จากนั้นผมก็กลับไปติวภาษาอังกฤษให้เพื่อนต่อ กว่าจะเสร็จก็เย็นเข้าไปแล้ว แต่ติวชนิดที่ว่าไม่ต้องกลับไปอ่านหนังสือกันเลย คำศัพท์ที่อาร์มและก้านยังไม่ได้ท่องสักตัว ผมก็ติวให้จนจำได้เกินกว่าครึ่ง ผมก็ได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้มันจะผ่านไปได้ด้วยดี
----------
----------
“นี่ต้นหอม เราได้ยินเขาพูดกันมาเรื่องพี่ปืน” ไข่ดาวหันซ้ายหันขวาแล้วพูดขึ้น ตอนนี้ผมสอบเสร็จแล้วเลยมานั่งกินไอติมกันที่ร้านในมหาลัยฯ ก้านกับอาร์มกลับกันไปแล้ว เห็นว่าจะไปเตะบอกแก้เครียดกับราม
“เรื่องพี่ปืน?” ผมทวนคำอย่างสงสัย
“ใช่ ที่เขาบอกกันว่าตอนนี้มีเด็กปีหนึ่งคณะนิเทศฯนั่นแหละกำลังจีบพี่ปืนอยู่ไง” ปลายืนหน้ามากระซิบบอกผม
“ไม่นิ ไม่เห็นรู้เลย” ผมส่ายหน้าบอก ตักไอติมช็อคโกแลตเข้าปาก อืม...มีความสุขจริงๆ
“จริงดิ ได้ไงอ่ะ อีนั่นน่ะตามจีบพี่ปืนมาได้หลายวันแล้วนะต้นหอม” แชมป์ทำตาโตราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ผมบอก
ก็ผมไม่รู้จริงๆนิ ไม่เคยได้ยินข่าวอะไรด้วย พี่ปืนเองก็ไม่เห็นพูดอะไรเลยสักอย่างว่ามีคนมาจีบ
“ผู้หญิงเหรอ” ผมถามไปงั้น แต่ ยอมรับว่าตอนนี้เริ่มคิดมากนิดๆกับสิ่งที่เพื่อนบอก
“ไม่ใช่ยะ มันเป็นเกย์!” แชมป์พูดเน้นคำว่าเกย์แทบจะกระแทกหน้าผม แล้วยังทำสีหน้าเหมือนหมั่นไส้คนที่พูดเอามากๆ
เป็นเกย์อย่างนั้นเหรอ...ผมทวนคำในใจ เป็นใครกันนะ
“ต้นหอม โทรศัพท์ดังน่ะ” ปลาสะกิดผม ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบกดรับโทรศัพท์ พักเรื่องคนที่มาจีบพี่ปืนไว้ก่อน
“ว่าไงแมท” ผมปรับน้ำเสียงให้ร่าเริง เพื่อไม่ให้แมทผิดสังเกตุ ยิ่งชอบจับผิดพี่ปืนอยู่ด้วย
[วันนี้ต้องกลับบ้านใหญ่ ไปด้วยกันไหม] บ้านใหญก็คือบ้านของแมทที่รวมวงศาคนาญาติเอาไว้เยอะแยะมากมาย
“กลับบ้านใหญ่เหรอ..ไม่เอาอ่ะ” ผมตอบแบบไม่ต้องคิด ไม่อยากไปเท่าไหร่
[จะอยู่บ้านคนเดียวเหรอ หรือจะไปค้างกับไอ้ปืน]
“คงงั้นมั้ง ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะกลับบ้าน ไม่ได้กลับนานแล้ว ไม่รู้บ้านถูกงัดไปหรือยัง” ผมพูดขำๆ แมทก็เลยขำตาม
จะว่าไป ตั้งแต่คบกับพี่ปืนมาผมก็ไม่ได้กลับไปที่บ้านตัวเองเลย คงต้องกลับไปหน่อยแล้ว เดี๋ยวจะกลายเป็นบ้านร้างซะเปล่าๆ ดีล่ะ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมจะนอนอ่านนิยายให้หนำใจไปเลย
ผมคุยกับแมทต่ออีกสองสามคำก็วางไป ผมนั่งนิ่งใช้หลอดคนน้ำแข็งในแก้วเงียบๆ ไอติมในถ้วยเริ่มละลายกลายเป็นน้ำ ดูไม่น่ากินเสียแล้ว
“ช่างเถอะ พี่ปืนเขาคงไม่สนใจมันหรอก คนอย่างพี่ปืนคงไม่โง่คงไปยุ่งกับของเน่าๆแบบนั้น” แชมป์เริ่มพูดอีกหลังจากผมวางสายแมท
“จริง แอ๊บได้โล่ เห็นแล้วไม่ถูกชะตาสุดๆ ชื่ออะไรนะ” ไข่ดาวเออออเห็นด้วยก่อนจำทำหน้านึก
“มันชื่ออิช ระวังให้ดีนะต้นหอม อย่าให้มันคว้าพี่ปืนไปได้ล่ะ” แชมป์บอกผมหน้าเคร่งเครียด
“อืม” ไม่รู้จะพูดอะไรครับ ผมไม่อยากคิดมากเท่าไหร่ เรื่องมันยังไม่เกิดก็ปล่อยไปก่อน
“ลองดูไปก่อนแล้วกัน ไม่ก็ลองถามพี่ปืนดูก็ได้ แต่เชื่อเถอะว่าข่าวนี้เป็นเรื่องจริง ฟันธง” แชมป์ทำท่าทำท่าจริงๆจัง แบบมั่นใจสุดๆ
“อืม ขอบใจนะที่เป็นห่วง” ผมพูด
“เอาเถอะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นเราจะช่วยต้นหอมเอง ไม่ต้องทำหน้าเหี่ยวขนาดนั้น ยิ้มซะ ทำหน้าแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ” ปลาจับแก้มผมยืดให้ยิ้ม ผมก็หลุดขำออกมา
“เฮ้อออ ทำไมฉันไม่เกิดมาน่ารักแบบแกมั่งนะต้นหอม” แชมป์จ้องหน้าผมแล้วพูด
“อะไร แชมป์ก็น่ารักออก” จริงๆนะ ผมว่าแชมป์หน้าตาดีนะ แชมป์จะสูงกว่าผมหน่อยแต่ตัวบาง ผิวสีน้ำผึ้งอ่อนๆที่เนียนมากๆ แต่เจ้าตัวพยายามจำทำให้มันขาวโดยการทาครีมมันทั้งวัน ทั้งที่ผิวสีนี้ก็ดูเซ็กซี่ดีออก อ่อ และที่สำคัญคือแชมป์เป็นคนที่ตามีเสน่ห์มากเลยด้วยล่ะ
“แหมทำมาเป็นชมนะยะ นั่น สุดหล่อของแกมาแล้ว” แชมป์พยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลังผม ผมหันไปก็เจอพี่ปืนเดินเข้ามาหา ทำผมยิ้มออกลืมเรื่องเครียดๆไปซะสนิท
“ทำอะไร” พี่ปืนนั่งลงข้างล่างผม พวกไข่ดาวยกมือไหว้พี่เขาก็พยักหน้ารับก่อนจะหันมาทางผม
“นั่งคุยกันเฉยๆครับ พี่ปืนล่ะสอบเสร็จแล้วเหรอ” ผมถาม วันนี้พี่ปืนพี่สอบช่วงเช้า
“สอบเสร็จแล้ว”พี่ปืนตอบสั้น
“จริงเหรอครับ ทำได้ไหม” ผมถามยิ้มๆ
“ก็ดี” พี่ปืนตอบสั้นๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความก่อนจะทำหน้าเซ็ง
“พี่ปืนมารับต้นหอมเหรอครับ” แชมป์ถามพี่ปืน หน้าที่เคลิ้มได้อีก แต่ผมไม่คิดมากหรอกครับ ดูแล้วรู้สึกตลกมากกว่า
“อืม เสร็จหรือยังล่ะ” พี่ปืนถามผม
“เสร็จแล้วครับ กลับกันเลยก็ได้ เราไปก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกัน” ผมบอกลาพวกแชมป์ พวกนั้นโบกมือลาผม ผมยิ้มก่อนจะเดินตามพี่ปืนไปที่รถที่จอดอยู่ใกล้ๆ
“จะกลับบ้านเลยไหม” พี่ปืนถามก่อนจะขับรถออกจากมหาวิทยาลัย
“กลับเลยครับ แต่ว่าไปอีกที่นะครับ” ผมบอก
“ที่ไหน” พี่ปืนถามเสียงเรียบ
“อืม บ้านผมเอง”
“แล้วที่อยู่ทุกวันนี้บ้านใคร” พี่ปืนถามงงๆ
“บ้านแมท ไม่ใช่บ้านผม”
“แล้วไปอยู่บ้านมันทำไม ทำไมไม่อยู่บ้านตัวเอง” พี่ปืนหันมาถามผมเสียงดุเลยครับทีนี้
“ก็...ที่บ้านผมไม่มีใครอยู่ ผมไม่อยากอยู่คนเดียวเลยไปอยู่กับแมท” ผมตอบตามความจริง พี่ปืนนิ่งไปแล้วก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ผมคอยบอกทางพี่ปืนไปเรื่อยๆจนมาถึงบ้าน ป้าแม่บ้านวิ่งออกมาดู พอผมลงจากรถป้าแกก็ยิ้มกว้างรีบเดินเข้ามาหาผมทันที ผมเองก็วิ่งเข้าไปกอด
“คิดถึงป้าจัง” ผมพูดอ้อนๆ ป้าพิมหัวเราะเบาๆพลางลูบหัวผมไปมา พี่ปืนลงมาจากรถมายืนใกล้ๆ ป้าพิมปล่อยตัวผมก่อนจะหันไปรับไหว้พี่ปืน
“เข้าบ้านก่อนเถอะค่ะ ข้างนอกแดดร้อน” ป้าพิมบอกอย่างใจดี ก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้าน ผมและพี่ปืนเลยเดินตามเข้าบ้านไปด้วยกัน พี่ปืนมองสำรวจรอบๆบ้านเหมือนสนใจ
บ้านผมเป็นบ้านสองชัดขนาดกลาง เฟอร์นิเจอร์โดยส่วนมากเป็นสีขาว ผมชอบ มองแล้วรู้สึดสบายตาดี รอบๆตัวบ้านเป็นสนามหญ้าที่จัดเป็นสวนไว้อย่างสวยงาม ไม่ต้องห่วงว่าต้นไม้จะตายดอกไม้จะเฉา นอกจากป้าพิมที่เป็นคนดูแลบ้านแล้ว ยังมีลุงนพสามีของป้าพิมคอยดูแลสวนให้ด้วย แต่ทั้งป้าพิมและลุงนพไม่ได้พักที่บ้านผมหรอก บ้านป้าพิมอยู่ใกล้ๆแถวนี้แหละ
“สอบเสร็จหรือยังค่ะ” ป้าพิมยกถาดใส่น้ำหวานแบบที่ผมชอบพร้อมขนมมาว่าให้ที่โต๊ะรับแขก
“ขอบคุณครับ ต้นหอมสอบเสร็จแล้ว แต่วันนี้พี่ต้องกลับบ้านใหญ่ ต้นหอมเลยกลับมานอนที่บ้าน” ผมฟ้องป้าพิมที่หัวเราะกับท่าทางของผม
“ให้คุณแมทเขากลับบ้านบ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณเขาจะโดนดุเอา” ป้าพิมพูดยิ้มๆ
“ครับ อ่อ ป้าพิม นี่พี่ปืนครับ รุ่นพี่ของต้นหอมเอง” ผมนึกขึ้นได้ว่าลืมแนะนำพี่ปืนให้ป้าพิมรู้จัก ป้าแกหันไปยิ้มให้พี่ปืนที่ยิ้มตอบน้อยๆ
“ทานอะไรมาหรือยังคะ ถ้ายังเดี๋ยวป้าทำให้” ป้าพิมหันไปถามพี่ปืน ผมน้อยใจแล้วนะ ไม่เห็นถามผมเลย
“ไม่เป็นไรครับ” พี่ปืนตอบอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ ป้าไม่ได้โชว์ฝีมือนานแล้ว คุณน้องแกไม่ค่อยกลับบ้านนะคะ เป็นเด็กขี้เหงาเลยต้องไปอยู่กับคุณแมท”
“ป้าพิมอ่ะ อย่าขายผมสิ” ผมพูดงอนๆ กระดึบๆตัวเข้าไปกอดป้าพิมที่หัวเราะเบาๆพลางลูบหัวผม
ว่าแล้วก็คิดถึงพ่อกับแม่จัง
“หึหึ” พี่ปืนหัวเราะล้อผมในลำคอ ผมเลยผละตัวออกจากป้าพิม ตีเพี๊ยะเข้าให้ที่แขนพี่ปืน
“คุณน้องนี่จริงๆ เดี๋ยวป้าไปทำอาหารให้ดีกว่า นี่ก็เลยเที่ยงมาแล้ว รอแปบนะคะ” ป้านวลทำท่าจะเดินเข้าครัวผมเลยเรียกเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวน้องช่วย” ผมรีบอาสา
“ไม่ต้องหรอกค่ะ นั่งเป็นเพื่อนพี่เขาเถอะ เดี๋ยวป้าทำเอง” ป้าพิมบอกแล้วก็เดินเข้าไปในครัว ผมนั่งลงตามเดิม มองพี่ปืนที่มองไปทั่วบ้านของผม
“จัดบ้านน่ารักดีนะ” พี่ปืนพูด
“ผมจัดเองเลยนะ” ผมรีบบอก รู้สึกภูมิใจในฝีมือตัวเอง
“หน้าอย่างนายเนี่ยนะ” พี่ปืนทำตาเหมือนจะถามว่าฉันโกหกพี่เขาหรือเปล่า
“หน้าอย่างผมเนี่ยแหละ ผมจัดเองหมดทุกอย่างเลย ไม่เชื่อเหรอ” ผมเชิดหน้าพูดก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดทีวีเพื่อไม่ให้บ้านเงียบ
“เปล่า แล้วคืนนี้จะนอนที่นี้หรือยังไง” พี่ปืนดูรอบๆบ้าน ยืนจ้องรูปถ่ายตอนเด็กๆของผม ผมเลยเดินเข้าไปใกล้
“ครับ ก็เย็นนี้พี่ปืนต้องกลับบ้านไม่ใช่เหรอ” ผมถามอย่างไม่คิดอะไร ทุกคนก็ต้องกลับบ้านกัน ผมเองก็กลับมาบ้านนี่ไง เรื่องธรรมดาจะตายไป
“แต่...” พี่ปืนเหมือนจะพูดแต่ก็เงียบไป
“อะไรเหรอครับ” ผมเอียงหน้าถาม
“นายไม่ชอบอยู่คนเดียวนี่” พี่ปืนตีหน้านิ่งถามผม
“ไม่ชอบก็ไม่ได้หมายความว่าอยู่ไม่ได้นี่ครับ” ผมยักไหล่ตอบ บางทีผมก็ชอบอยู่คนเดียวเหมือนกันเวลาที่ต้องขบคิดอะไรบางอย่างหรือเวลาอ่านหนังสือเป็นต้น
“ให้มาอยู่เป็นเพื่อนไหม”
“O_O?” อึ้งครับอึ้ง ไม่คิดว่าพี่ปืนจะพูดแบนี้ ไม่เคยคิดเลยด้วย
“ไม่เป็นไรครับ พี่ปืนก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน ผมอยู่คนเดียวได้” ผมบอกอย่างเกรงใจ เท่าที่รู้คือบ้านพี่ปืนอยู่แถวชานเมือง พี่ปืนเลยนานๆจะกลับบ้านที
“ตามใจแล้วกัน จะให้อยู่เป็นเพื่อนก็บอก”
“ครับผม”
^_^
(ต่อด้านล่าง)
V
V
-
(ต่อ)
ผมพาพี่ปืนเดินเล่นรอบๆบ้านทั้งในบ้านและนอกบ้านจนกับข้าวเสร็จป้าพิมก็มาเรียกให้ไปทาน กินข้าวเสร็จพี่ปืนก็กลับ ผมนั่งคุยเล่นกับป้าพิมจนบ่ายคล้อย ผมเลยให้ป้าพิมกลับบ้านไปพักผ่อน ทีแรกป้าพิมไม่ยอมบอกจะอยู่เป็นเพื่อนผม แต่พอผมยืนยันว่าอยู่ได้ปาแกก็เลยยอมกลับไป
หลังจากนั้นผมก็เดินไปบนบ้าน ด้านบนจะมีห้องนอนของแม่ ของผม ห้องพระและห้องนอนไว้สำหรับแขกมาพักอีกห้อง ผมเดินตรงไปยังมุมโปรดที่ในตอนแรกเป็นพื้นที่โล่งๆ แต่ผมเปลี่ยนให้มันเป็นมุมนั่งเล่นของผม บนแข็งๆถูกปูทับด้วยพรมผืนหนา รอบด้านเป็นชั้ดหนังสือและชั้นวางแผ่นหนังที่ผมซื้อมาสะสมไว้ มีทีวีแหละเครื่องเสียงอีกไว้เปิดหนัง ผมไม่ได้เก่งขนาดทำเองทั้งหมดหรอกครับ ก็แค่บอกพ่อเฉยๆว่าอยากได้อะไร แล้วพ่อก็ไปบอกช่าง ทุกส่วนของบ้านนั่นแหละ แหะๆ
แม้ว่าผมจะไม่ได้กลับบ้านเกือบสามเดือน แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ผมเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามแทน
ผมนั่งดูหนังที่ซื้อมาเก็บไว้แล้วไม่ได้ดูเพราะไม่มีเวลา มือก็หยิบขนมที่ป้าพิมทำไว้ให้กินไปด้วย เป็นขนมไทยซึ่งเดียวนี้หากินได้ยากแล้ว แต่ผมชอบนะ ดีกว่ากินขนมห่อๆอีก แต่ถ้ามีก็กิน ฮะๆๆ
ติ๊งต๊อง~
หืม...เสียงกริ่งเหรอ?
ผมหยิบรีโมตรี่เสียงลงเพื่อฟัง
ติ๊งต๊อง~
คราวนี้ชัดแจ๋ว ผมกดหยุดหนังเอาไว้แล้วเดินลงไปชั้นล่าง ใครมากัน จะว่าเป็นป้าพิมก็ไม่ใช้เพราะเพิ่งกลับไปและปกติป้าพิมก็ไม่กดกริ่งด้วย หรือว่าจะเป็นพี่ปืน หรือว่าแมท แต่ผมก็ไม่ต้องสงสัยนานเมื่อเดินออกมาจนเกือบจะถึงประตูรั้ว
“พี่เฟรม” ผมเรียกชื่อคนที่ยืนยิ้มให้ผมเบาหวิวอย่างไม่คาดคิด
มาทำไม?
“ตกใจเหรอที่พี่มา เปิดประตูให้พี่หน่อยสิ” พี่เฟรมพูดยิ้มๆเมื่อเห็นผมยังยืนนิ่งไม่เปิดประตูให้ จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง จริงอยู่ว่าพี่เฟรมรู้จักบ้านผม แต่ก็ไม่เคยเข้าเพราะผมให้ส่งแค่หน้าบ้าน เพราะตอนที่ผมคบกับพี่เฟรมผมก็อยู่กับแมทแล้ว ส่วนใหญ่เลยจะนอนบ้านแมทเสียมากกว่า
“พี่มาทำไม” ผมถามไป แต่ยังยินนิ่งไม่เดินไปเปิดประตูอยู่ดี
“พอดีพี่ซื้ออาหารเย็นมานะ มีของโปรดของต้นหอมทั้งนั้นเลยนะ กินด้วยกันนะ” พี่เฟรมว่าพลางชูถุงในมือให้ผมดู
“คงไม่จำเป็นหรอก พี่กลับไปเถอะ แล้วก็อย่ามาที่นี่อีก” จะว่าผมไล่ก็ได้ เพราะผมไล่จริงๆ ผมหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน แต่พี่เฟรมก็เรียกผมไว้
“เดี๋ยวต้นหอม ฟังพี่ก่อน”
“...” ผมหยุดเดินแต่ไม่ได้หันไปมอง
“พี่ขอโทษเรื่องวันนั้นและเรื่องที่ผ่านมา พี่ก็แค่อยากจะมาไถ่โทษก็แค่นั้น ไม่มีอะไรจริงๆ พี่เข้าใจทุกอย่างที่เราพูดแล้ว พี่ก็แค่หวังว่าเราจะเป็นพี่น้องกันได้ ก็แค่นั้น” เสียงพี่เฟรมฟังดูหงอยๆ ผมหันกลับไปดู พี่เฟรมยืนก้มหน้านิดๆ ก่อนจะเงยหน้ามองผมพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“ผม...ขอบคุณแล้วกันที่พี่เข้าใจ แต่พี่ไม่ต้องไถ่โทษอะไรหรอก กลับไปเถอะ” ผมพูดนำเสียงเด็ดขาด
“ต้นหอม พี่รู้ว่าพี่ผิด ทุกอย่างเลย พี่ก็แค่อยากกินข้าวกับเราสักมื้อก็แค่นั้นเอง” สีหน้าพี่เฟรมดูหม่นลงทำเอาผมสงสาร ผมลังเลไม่รู้ว่าจะเปิดดีไหม ลึกๆแล้วผมก็ยังรู้สึกดีกับพี่เฟรม ไม่ใช่ในฐานะของคนรัก แต่ในฐานะของเพื่อนคนหนึ่ง ที่ผ่านมาถ้าไม่นับสิ่งที่ทำให้เราต้องเลิกกัน พี่เฟรมก็ดีกับผมมาตลอด
“แค่กินข้าวใช่ไหมครับ” ผมถาม
“ครับ แค่กินข้าวเสร็จพี่ก็จะกลับแล้วไม่มากวนใจเราอีก”
ผมชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะเดินไปเปิดประตูบ้านให้พี่เฟรมเดินเข้ามา พี่เฟรมฉีกยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นและใจดียังคงมีเหมือนเดิม แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีกลับรอยยิ้มนั่นเหมือนแต่ก่อน ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว และผมหวังว่าทุกอย่างมันจะจบลงในวันนี้
“เดี๋ยวพี่เตรียมของเอง ต้นหอมไปนั่งรอเถอะ เสร็จแล้วพี่จะเรียก”
“ครับ” ผมรับคำสั้นๆแล้วเดินเลี่ยงออกมา ผมรีบวิ่งขึ้นบนบ้านไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรหาพี่ปืนทันที แต่กลับไม่มีคนรับสาย ทีนี้ผมลองโทรหาแมทแต่แมทดันปิดเครื่อง อะไรกัน นัดกันหรือเปล่าเนี่ยสองคนนี้ ผมลองกดโทรหาพี่ปืนอีกครั้งแต่ก็ไม่มีคนรับสาย ผมเลยตัดสินใจส่งข้อความไปหาพี่ปืนแทนหวังว่าพี่ปืนจะเห็นมันและโทรกลับหาผม จากนั้นผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงวอร์มและเสื้อยืดแทนก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ระหว่างที่รอพี่เฟรมจัดอาหารเสร็จผมก็รอพี่ปืนโทรกลับมา แต่ก็ไม่มีวี่แววจนพี่เฟรมตะโกนเรียก ผมจึงเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปที่โต๊ะกินข้าว
“พี่ซื้อเป็ดย่างเจ้าโปรดของเรามาด้วยนะ นั่งเร็ว” พี่เฟรมเลื่อนโต๊ะให้ผมนั่ง ผมเอ่ยขอบคุณเล็กน้อย พี่เฟรมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามผม บนโต๊ะมีอาการที่ผมชอบหลายอย่าง แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกอยากกิน แต่ก็คงต้องกินให้มันเสร็จๆไป ทุกอย่างจะได้จบสิ้นเสียที
“อ่ะนี่ครับ กินเยอะๆนะ” พี่เฟรมพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับตักอาหารใส่จานผม
“ไม่เป็นไรครับ ผมตักกินเองได้” ผมบอก
“ไม่เป็นไร พี่อยากทำให้ครั้งสุดท้าย” พี่เฟรมยังคงยืนยันที่จะทำ ผมเลยปล่อยเลยตามเลย
“ที่จริงพี่ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้”
“แต่พี่อยากทำ อยากจะขอโทษในสิ่งที่พี่ทำไป ทั้งหมดมันเป็นความผิดของพี่เอง แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ พี่ผิดเองที่หน้ามืดตามัว พี่ขอโทษที่ทิ้งต้นหอมไป” พี่เฟรมเอื้อมมือมาจะจับมือผม แต่ผมเลื่อนมือหนี ทำให้พี่เฟรมหน้าเสียทันทีก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มแห้งๆให้ผมแทน
“ช่างมันเถอะครับ ผมลืมมันไปหมดแล้ว กินเถอะครับ” ผมพูดตัดบท ไม่อยากพูดเรื่องเก่าๆให้เสียเวลาและความรู้สึกมากไปกว่านี้
“พี่ยังรักต้นหอมอยู่นะ” แต่พี่เฟรมยังพูดต่อ
“...” ผมนั่งนิ่ง ตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าพี่เฟรมจะพูดออกมาได้หน้าตาเฉยขนาดนี้
“พี่ไม่มีหวังจริงเหรอ” พี่เฟรมพูดอย่างตัดพ้อ
“ไม่มีหรอกครับ เรื่องเก่าๆผมลืมไปหมดแล้ว ตอนนี้ผมพี่คนรักใหม่ ผมรักเขา...รักมาก ไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ยอมเสียเขาไป หวังว่าพี่จะเข้าใจ” ผมพูดอย่างจริงจัง
ผมไม่ได้พูดเกินจริง ในตอนแรกผมอาจจะหลงในรูปลักษณ์ภายนอกของพี่ปืนก็จริง แต่ยิ่งได้อยู่ใกล้ผมยิ่งรู้สึกชอบและชอบมากขึ้นเรื่อยๆ พี่เขาไม่เคยเอาอกเอาใจ แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจและความใจดีของพี่ปืน ถึงพี่ปืนจะดูแข็งๆ ชอบทำหน้าเหมือนรำคาญผม แต่พี่ปืนก็แสดงมันออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ไม่มีการเสแสร้งหรือแกล้งเอาใจใดๆทั้งสิ้น ความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่ปืนไม่เหมือนกับที่ผมรู้สึกกับพี่เฟรม หรือคนอื่นๆที่ผ่านมา
หรือบางทีผมอาจจะไม่ชอบอยู่กับไฟที่ทั้งร้อนและหนาวเหน็บจนทรมาน
แต่ผมอาจจะชอบอยู่กับน้ำแข็งที่เนื้อแท้แล้วใหความรู้สึกอบอุ่นมากกว่า
“นั่นสินะ พี่มันโง่เองที่ทิ้งเราไป ถ้าต้นหอมว่าอย่างนั้นพี่ก็เข้าใจ”
“ขอบคุณครับ”
“งั้นก็ดื่มฉลองกันหน่อยแล้วกัน พี่ขอให้ต้นหอมมีความสุขมากๆนะ” พี่เฟรมพูดยิ้ม ยกแก้วไวน์ขึ้น ผมเลยยกแก้วไวน์ของผมขึ้นชนกับพี่เฟรมก่อนจะยกขึ้นดื่ม จังหวะหนึ่งผมรู้สึกว่านัยน์ตาพี่เฟรมมีประกายวิบวับบางอย่างแต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว บางทีผมอาจจะมองผิดไป
พี่เฟรมเป็นแฟนผมตอนที่ผมอยู่มอ.6 ตอนนั้นผมเพิ่งเลิกกับแฟนอีกคน ชื่อ เบียร์ เป็นรุ่นน้อง น้องเบียร์คบกับผมเพราะความคึกของคนองของวัยรุ่นและคำท้าของเพื่อน ผมรู้เรื่องเข้าในวันหนึ่ง ผมยอมรับว่าเสียใจมาก เพราะเบียร์ดูแลผมค่อยข้างดีแม้จะเด็กกว่าก็ตาม แต่ก็นั่นแหละ พอผมรู้ความจริงผมก็เลิกกับเบียร์ และคนที่เข้ามาดูแลผมก็คือพี่เฟรม ที่จริงพี่เฟรมอยู่ชั้นเดียวกับผมแต่อยู่คนละห้อง พี่เฟรมคอยดูแลผมคอยปลอบเมื่อผมเสียใจ ตอนนั้นผมกำลังอ่อนแออย่างมาก พอมีคนมาทำดีด้วย มันก็เป็นธรรมดาที่ผมจะรู้สึกหวั่นไหว และในที่สุดที่เฟรมก็ขอผมเป็นแฟนและผมก็ตอบตกลง
‘พี่สัญญานะว่าพี่จะไม่ทิ้งต้นหอมเด็ดขาดไม่ว่าจะยังไง’
‘จริงนะ พี่เฟรมอย่างทิ้งผมนะ ผมไม่อยากเสียใจอีกแล้ว’
‘ครับ พี่สัญญา พี่จะไม่ทำให้ต้นหอมเสียใจอย่างแน่นอน’
แต่ผมควรจะเข้าใจว่าคำพูดมันก็แค่ลมปาก...ลมปากที่จับต้องไม่ได้และไม่มีน้ำหนัก และไม่นานมันก็จะปลิวไปตามสายลมโดยไม่สนใจเลยว่าคนที่รับฟังและจำมันขึ้นใจนั้นรู้สึกอย่างไร
สุดท้ายเขาก็ทำร้ายผมอย่างเลือดเย็น
นี่คงจะบอกได้ว่าทำไมตอนนี้ผมถึงรักพี่ปืนมากมายในเวลานี้ พี่ปืนไม่เคยพูดอย่างที่คนเป็นแฟนเขาพูดกัน ไม่มีถ้อยคำหวานหูให้ชื่นใจ ไม่เคยให้ความหวังผมเลยสักครั้ง แต่ก็ทำให้ผมมั่นใจว่าพี่ปืนจะอยู่ข้างๆผมแบบนี้ ไม่หนีหายไปไหน
“ต้นหอมมีความสุขดีใช่ไหม” พี่เฟรมชวนผมคุยต่อ ดึงผมให้ออกจากภวังค์
“ครับ ผมมีความสุขดี แล้วพี่เฟรมล่ะ” ผมถามกลับตามมารยาท
“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ช่างเถอะ พี่ทำตัวเองทั้งนั้น สักวันก็คงดีขึ้น” พี่เฟรมพูดขำๆเหมือนไม่คิดอะไร พี่เฟรมพยายามจะชวนผมคุยนั่นคุยนี้ แต่ผมก็ตอบตามความจำเป็นเท่านั้น
“พี่เฟรมดื่มเถอะครับ” ผมเอ่ยปฏิเสธเมื่อพี่เฟรมรินไวน์ให้ผมเพิ่ม
“อีกแก้วนะครับ ไหนๆเราก็เข้าใจกันดีแล้ว พี่อยากให้เราทั้งคู่จากกันอย่างมีความสุข” พี่เฟรมยังขยั้นคยอผม ผมเลยจำใจยกขึ้นดื่มแทน ยังดีที่ช่วงนี้พี่ปืนเอาเบียร์กรอกปากผมบ่อยๆ ผมเลยคุ้นชินกับแอลกอฮอล์มากขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงล้มพับไปแล้ว แต่ตอนนี้พอจะตั้งสติได้อยู่
“ไม่ต้องเก็บหรอกครับ เดี๋ยวผมให้ป้าแม่บ้านมาเก็บเอง ดึกแล้วพี่กลับไปเถอะครับ” ผมรีบพูดเมื่อเห็นว่าพี่เฟรมกำลังจะเก็บโต๊ะ
“เอาอย่างนั้นเหรอ” พี่เฟรมทำหน้าลังเล
“เอาแบบนั้นแหละครับ” เพราะผมไม่อยากให้พี่เขาอยู่ในบ้านนานไปกว่านี้ เหมือนมีอะไรบางอย่างบอกว่าถ้าเขายังอยู่ผมจะไม่ปลอดภัย
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“อ่า ได้ครับ”
พี่เฟรมเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมก็ออกมานั่งรอที่ห้องรับแขก สักพักผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ ภายในร่างกายรู้สึกร้อนวูบวาบ ลมหายใจผมร้อนใจสำผัสได้ เรี่ยวแรงเหมือนหายไปหมด นี่ตัวผมเป็นอะไร ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้ ขนลุกเกรียวไปทั่วร่าง รู้สึกซาบซ่านตั้งแต่ศีรษะจรดปรายเท้า
“ต้นหอมพี่...อ่า หึหึ” พี่เฟรมเดินเข้ามาหาผม เหมือนเห็นท่าทางของผมพี่เขากลับยิ้มอย่างพอใจ
“นี่...พี่วางยาผม...ระ เหรอ” ผมพูดเสียงกระท่อนกระแท่น รีบลุกขึ้นยื่น พยายามจะเดินหนีแต่มันกลับทำได้ยากลำบาก พี่เฟรมเดินยิ้มเข้ามาหาผม รอยยิ้มที่อบอุ่นหายไปเหลือแต่รอยยิ้มที่แสนชั่วร้าย
“กว่าจะออกฤทธิ์นี่ก็นานเหมือนกันนะ” พี่เฟรมดึงตัวผมเข้าไปกอด ทันทีที่ผิวกายได้สัมผัสกันมันทำให้ผมสะดุ้ง ร่างกายอยากจะเข้าหา แต่จิตใต้สำนึกผมกำลังต่อต้าน
“ปะ ปล่อยผมนะ!” ผมตะวาดใส่หน้าไอ้พี่เฟรมพร้อมกับดิ้นหนี แต่มันกลับยิ้งรัดผมแน่นขึ้น
“ปล่อยให้โง่หรือไง หึหึ เรานี่ยังไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อนไม่ผิดเลยนะ” ไอ้พี่เฟรมพูดชิดใบหูของผม ลมหายใจร้อนๆยิ่งทำให้ผมทรมาน มันร้อนไปหมด ร้อนผ่าวเหมือนตัวเองใกล้จะระเบิด
ใครก็ได้ช่วยผมที!
พี่ปืน!
ผมรวบรวมแรงยกขาขึ้นกระแทกเข้าที่กลางลำตัวไอ้ที่เฟรมจนมันทรุดตัวลงไปกับพื้น
“โอ๊ยยย!” ผมรีบเคลื่อนตัวหนี แต่ไอ้พี่เฟรมดันคว้าขาผมผมเอาไว้ได้ ผมกัดปากตัวเองแน่นพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้เป็นไปตามฤทธิ์ยา มือผมคว้าอะไรได้ก็ฟาดลงไปที่หัวไอ้พี่เฟรมอย่างแรงจนมันปล่อยมือออกจากขาผม
“อ๊ากกก มึง! เดี๋ยวกูจะเอาให้ร้องไม่ออกเลย” ผมรีบวิ่งหนีออกจากบ้าน แรงสั่นในกางเกงทำให้น้ำตาผมไหลออกมา ผมรีบล้วงแล้วกดรับ หูก็ได้ยินเสียงไอ้พี่เฟรมด่าตามหลังมา
“อย่านะ! พี่ปืน ฮืออ พี่ปืนชะ...ช่วยผมด้วย” ผมหายใจแรงขึ้น ขาค่อยๆทรุดลงกับพื้น อาการปวดหนึบรวมตัวกันที่กลางลำตัว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมกลัวจนร้องไห้ออกมา
“เป็นอะไร! เกิดอะไรขึ้น!” พี่ปืนถามเสียงดัง น้ำเสียงดูร้อนรน
“พี่ปืน มาหาผมที ฮึก ช่วย ผะ ผมด้วย ฮือออ...อื้อ!” ผมร้องออกมาเมื่อไอ้คนเลวมันกระชากตัวผมเข้าไปหามันอย่างแรงพร้อมเอามือปิดปากผมไม่ให้ร้องออกมา
ปึก!
โทรศัพท์มือถือผมล่วงหล่นลงกับพื้น
“มานี่เลยมึง! ทำกูเจ็บแสบมากนักนะ”
“อ่อย ฮืออ!!!”
ไอ้พี่เฟรมลากผมเข้าบ้านอย่างแรง ผมขืนตัวแต่ก็สู้แรงมันไม่ได้ จนมาถึงในบ้าน มันเหวี่ยงผมลงกับโซฟาอย่างแรง ทำเอาผมรู้สึกจุกไปหมด
“ฮือออ พี่ปืน ช่วยผมด้วย”
“ร้องไปก็เท่านั้น ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก มามีความสุขกับกูดีกว่า” มันจับแขนผมทั้งสองข้างๆตรึงไว้กับพื้น ก่อนที่มันจะซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม มือก็ลูบไล้ไปตามลำตัวของผม ร่างกายร้อนวาบขึ้นมา รู้สึกเสียวปราบไปทั่งร่างทันทีที่โดนสัมผัส มันถอนเสื้อผมออกจากตัวตามด้วยกางเกง อยากจะสู้แต่ก็ทำไม่ได้ ผมมันอ่อนแอ
ผมควบคุมร่างกายไม่ได้เลย!
ร่างกายผมมันบอกว่าผม.. ต้องการมัน ทั้งที่จริงแล้วไม่ใช่!
ผมไม่ต้องการ!
“ชู่ อยู่นิ่งๆนะเด็กดี แล้วจะดีเอง” น้ำเสียงที่น่ารังเกียจกระซิบแผ่วที่ใบหูผม ก่อนจะเคลื่อนหน้าเข้ามาจูบผม ผมจะสบัดหน้าหนีแต่มันก็ล็อคหน้าผมไว้แน่น ลิ้นของมันแทรกเข้ามาในปากผม หยาดน้ำตาผมไหลออกมาด้วยความกลัว แต่ความทรมานของร่างกายไม่ทำให้ผมไม่อาจต่อต้านมันได้
ผมมันโง่!
โง่เง่าสิ้นดี!
พี่ปืน...ช่วยผมด้วย!
===============================================
ใครก็ได้ไปช่วยต้นหอมที น้องจะแย่แล้วววววว!!!! :katai1:
ช่วงนี้พี่ปืนจะดูซึนๆมึนๆ เป็นเพราะพี่แกยังไม่ยอมรับใจตัวเองและยังไม่มั่นใจ
ยังไงก็เอาใจช่วยให้พี่ปืนยอมรับหัวใจตัวเองเร็วๆกันดีกว่าเนอะ
ไปและ ไปปั่นเรื่องอื่นต่อ :katai4:
:กอด1:
-
เฮ้ยยยยย!!!อะไรกันเนี่ยยยย
พี่ปืนมาช่วยน้องเร็วววว :katai1:
-
ค้างมากเลย เริ่มมาต่อด่วนเลยค่ะ :katai1:
-
ค้างมากเลยต่อด่วยเลยน๊า :ling1: :ling1:
-
อ้าวววว ไอ้พี่เฟรมมาไงเนี่ยแก :z6:
แล้วพี่ปืนจะมาทันมั้ยล่ะเนี่ย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ปืนฆ่าไอ้เฟรมมันเลย
มาช่วยต้นหอมให้ทันด้วยเถอะ
-
ตายเหอะไอพี่เฟรม :z6: :angry2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง ต่อด่วนเลย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
พี่ปืนจะไปช่วยทันมั้ยเนี่ยยยยย โอ๊ยยยยยยยยย จะบ้าตายยยย :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
ใจร้ายยยยยยยยยยยยยย
ใจร้ายมากเลย :katai1: :katai1:
คนเขียนน่ะใจร้ายยยยย มาตัดฉับแบบนี้ :sad4: :o12:
-
ทำไมต้นหอมมันโง่อย่างนี้ ขัดใจจริงๆ :katai1:
ขอให้ปืนรีบกลับมาช่วยต้นหอมให้ทันด้วยเถอะ :ling1:
-
อ๊ากกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1:
อ่านแล้วเกิดอาการคุ้มคลั่ง พี่ปืนนนนนนนมาช่วยน้องด่วนเลยยยยยยยย :z3: :z3: :z3:
-
พี่ปืนอยู่ไหนค่ะ
มาหาน้องด่วนนนนนนนนนนนน
ค้างอลังงงงงงงงงงงงงงง
-
พี่ปืนมาช่วยต้นหอมด่วน
ส่วนรามินนี่ ว่าที่แฟนแมทชัวร์ ฮ่าๆๆ
-
แบบนี้มันค้างนะคะคนเขียนนนน TT
พี่ปืนมาช่วยต้นหอมให้ทันน้า
แล้วเอาไอ้พี่เฟรมเข้าคุกไปเลย
บังอาจมากมาทำต้นหอม
ว่าแต่แมทมีคู่แล้วป้ะเนี่ยยยยยย
-
เดี๋ยวนะ ทำไมมือที่สาม สี่ ห้า มันเยอะจังวะ!!!!!! ลำบากต้นหอมมากก
พี่ปืนรีบไปช่วยต้นหอมด่วนเลยค่ะ
-
ค้างอ่ะ หวังว่าพี่ปืนจะกลับมาทันนะ
-
อยากจะฆ่าไอ้เฟรมนี่เหลือเกินพี่ปืนมาช่วยต้นหอมให้ทันน๊าาาาาาาาาาา
-
โอย...ค้างแรง มันยาวแล้วค่ะแต่ตัดจบตอนเร้าใจพอดี กีสสสสสสสสสสสสส ช่วยมาต่อไว ๆ ได้มั้ยคะ
ไอ้เฟรมเลวมาก :katai1: ชั้นอยากฆ่าแกเลย แม่งไม่ได้ด้วยเล่ห์มันก็จะเอาด้วยกล
ต้นหอมไม่น่าปล่อยให้มันเข้ามาในบ้านเลยเพราะมันจ้องอยู่แล้วตั้งแต่ตอนนั้นว่าต้องเอาให้ได้
ต้นหอมมองโลกในแง่ดีเกินไป แล้วพี่ปืีนจะมาช่วยน้องทันมั้ย ขอให้ทันทีเถอะ ต้นหอมโดนยาด้วย
ช่วยน้องเสร็จ พี่ปืนกับแมทแท็คมือกันยำเละไอ้เลวเฟรมแม่มเลย มาทำกับน้องต้นหอมแบบนี้ได้ไง
โอยเครียดค่า
ชอบน้องต้นหอมที่แบบเรียนเก่ง ติวให้เพื่อนได้ด้วยอ่ะ ตอนติวเด็ดขาดน่ารักดี
มีคนมาชอบพี่ืปืน โหย โคตรไม่มีลุ้น พี่ปืนจีบยากจะตาย มีต้นหอมคนเดียวที่ชนะใจได้ย่ะ
หล่อนหลบไปไกล ๆ ชิ่วๆ
ปูลู >> เหมือนแมทจะเจอเนื้อคู่ชิมิๆ
ขอบคุณค่า
-
พี่ปืนรีบมาด่วนเลยนะ.....ต้นหอมนิโลกสวยจริงๆ ^^" รอตอนต่อไปครับ :ruready
-
พี่ปืนมาช่วยน้องด่วนเลยยย
-
:katai4: พี่ปืนมาช่วยน้องต้นหอมโดยด่วน !!!
-
อย่าหายไปนานนะ รออ่านอยู่ ><
-
ไอพี่เฟรมเลวว่ะ ทำแบบนี้ได้ไง ทิ้งเค้าไปแล้วยังกลับมาทำตัวแย่ๆอีก
พี่ปืนมาซัดด่วนนนนน :z6:
-
ค้างเลย -_-
-
กรี้ดดดด ไอ้ชั่วเฟรม เวอจิ้นของต้นหอมหน่ะต้องไห้พี่ปืนเท่านั้นน้า พี่ปืนรีบมาช่วยต้นหอมไวๆน้า :katai1:
ปล เนื้อคู่ของแมทโผล่มาแล่วซินะ หึหึหึหึหึหึ :hao6:
-
น้องต้นหอมมมม ข้าว่าแล้วมันต้แองไม่มาดีแน่ๆ
เดี๋ยวพอพี่ปืนมา อินังพี่เฟรมได้เจอของจริงแน่
อ๊ากกกก อยากอ่านต่อ อยากรู้ว่าถ้าพี่ปืนเจอน้องสภาพงี้จะเป็นไง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่ปืนช่วยน้องด้วย อย่าให้ต้นหอมถูกไอ้เลวนั่นปู้ยี่ปู้ยำนะ เก็บไว้ให้พี่ปืนทำได้คนเดียว :hao5: เอ้ยยยย ไม่จ้ายยยยย ผิดอารมณ์ละ ฮ่าๆๆๆๆๆ :katai2-1:
-
ริริเค้าค้างมากมาย -___-
-
ปืน!!! มาเร็วๆๆ มาช่วยน้องเร้ววววว
-
:angry2: :angry2: :angry2:
ไอ้ชั่วเฟรมมมม อย่าทำอะไรน้องนะ
พี่ปืนมาด่วนนนนนนนนนนนนน :katai1:
-
พี่ปืน ช่วยน้องด้วย :serius2: อย่าให้เฟรมทำอะไรได้นะ
ท่าทางไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ได้เห็นโลงศพแน่ๆล่ะเฟรม
เพราะพี่ปืนเคยเตือนไปแล้วด้วย คราวนี้คงเจอของจริง
ต่อไปจะปล่อยให้ต้นหอมคลาดสายตาไม่ได้เลยมั้งเนี่ย
บางทีต้นหอมอาจจะมีบ้านเพิ่มขึ้นมาอีกหลังก็ได้นะ
ถ้าไม่นอนกับแมทก็คงต้องนอนกับพี่ปืนแทนแล้วล่ะ
อยู่คนเดียวทีไรได้เรืี่องทุกที อยู่ด้วยกันซะเลยดีไหมนะ :-[
ตอนนี้ลุ้นสุดๆ เอาใจช่วยต้นหอมและพี่ปืนจ้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อร๊ากกกก ต้นหอมม แย่แล้ง ใครก็ได้ช่วยน้องที บ้านอยู่แถวไหน เดี๋ยวเบิ่งไปช่วยยย
-
:o12: :o12: ใครจะมาช่วยน้องต้นหอมเนี่ย
อิพี่ปืนก้นะ ร้องโทรไปไม่ยอมรับ ชิชะน่าตบให้หัวทิ่ม
อิเฟรมเลวมาก ลุ้นอ่ะ มาไวๆนะ :mew2: :mew2:
-
คุณริริ อย่าใจร้ายกับต้นหอมน้าาาา :serius2: เวอร์จิ้นของต้นหอมเป็นของพี่ปืนคนเดียวนะคุณริริ ไม่ยอม ๆ :ling1: :ling1:
เรารู้ว่าคุณริริ น่ารัก พี่ปืนต้องมาช่วยน้องทันแน่ๆ ใช่มั้ยคะ :mew6: :mew6:
ในเรื่องน้องด่าตัวเองว่าโง่ แต่เราไม่คิดว่าแบบต้นหอมเรียกว่าโง่นะ เหมือนน้องจะเป็นพวกมองโลกในแง่ดี สดใสสวยงาม มากจนเกินไป ทำให้ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมมนุษย์ ดูคนไม่ค่อยเป็น และไว้ใจคนง่าย ๆ โดยเฉพาะคนที่เคยเรียกว่าแฟน คงไม่คิดว่าจะทำร้ายกันได้ขนาดนี้ ส่วนนึงก็เพราะน้องยังเด็ก และเหมือนการเลี้ยงดูที่คงเลี้ยงแบบไข่ในหิน ดูจากการดูแลของแมทแล้วน่าจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ (เราเคยคิดตั้งแต่ตอนที่ต้นหอมนั่งแท็กซี่ไปกลางดึกคนเดียวเพื่อตามแมทที่ผับ ว่าถ้าเป็นชีวิตคนจริงๆ นี่อันตรายมากเลยนะกับสังคมสมัยนี้ แต่ดีที่นี่เป็นนิยายและแต่งให้น้องเจอแท็กซี่ที่ดี จึงไม่เป็นอะไร แถมได้เจอพี่ปืนซะด้วย)
วิธีการดูแลของแมทกับพี่ปืนต่างกัน อย่างแมทห้ามกินเหล้าแต่พี่ปืนให้ลองกินเพื่อจะได้ไม่ถูกมอมง่าย ๆ วิธีต่างกันแต่สิ่งที่เหมือนกันคือทั้งคู่ห่วงต้นหอม ในตอนนี้ถ้าต้นหอมปลอดภัย (ซึ่งเชื่ออย่างนั้นคุณริริ ต้องไม่ใจร้าย :impress: ) เรื่องนี้ก็จะเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ต้นหอมได้เรียนรู้ที่จะหัดระแวดระวังภัยให้กับตัวเอง ไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ และมองโลกในหลายแง่มุมมากขึ้นแน่นอน
เอ่อ ขอเปลี่ยนอารมณ์หน่อย น้องรามิน นี่คือคู่ของแมทใช่มั้ยเนี่ย อิ ๆ แต่เราคิดว่าแมทไปแอบมีแฟนตั้งแต่ตอนที่ต้นหอมแซวแล้วซะอีก ที่ไหนได้เค้าเพิ่งเจอกัน แถมยังกัดกัน เอ้ย ไม่ถูกกันซะอีกนะเนี่ย อย่างนี้น่าสนุกฮุ ๆ :eiei1:
รามนี่ก็ผลุบ ๆ โผล่ ๆ เนอะ จะมามีบทบาทอะไรที่หลังมั้ยอ่า อย่าดราม่านะ แต่มีแววตัวก่อดราม่าแน่ ๆ นายอิช ฮึ่ย :katai1:
มาจากไหนเนี่ย มาทำไม พี่ปืนมีแฟนแล้วรู้มั้ย ต้องให้แชมป์ช่วยกำจัดให้ต้นหอมซะล่ะ :z6:
พอดีกว่า รู้สึกจะเขียนมากไปหน่อย มันอินเกินไปน่ะค่ะ ถ้าทำให้คุณริริ ไม่ชอบก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ :m5:
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะจ้ะ จุ้บ ๆ :mew1: :L1:
ปล. ไปรอเรื่องที่อยากให้ยาว ๆ " เลี้ยงเด็ก " ของคุณริริ ต่อดีกว่า ช้อบ ชอบ :hao7: :hao7:
-
พี่ปืนจะไปช่วยน้องทันป่าวนิ
-
ไม่น้าาา มาต่อด่วนๆเลยนะคะ ฮือๆๆๆๆ ค้างมากเลยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ ><
-
ย้ากกกกกก ว่าแล้วเชียว
ในแปลกๆ อิพี่เฟรมมันมาแบบแปลกๆ
จู่ๆก้อโผล่มา
นั่น เอาปัญหามาให้ซะงั้น มาแบบเลวๆอีกตะหาก
พี่ปืนจ๋ามาช่วยน้องต้นหอมไวๆน้า เอาอิพี่เฟรมเข้าคุกไปเลย
-
พี่ปืนต้องมาช่วยต้นหอมนะ
ดูเหมือนว่าแมทจะมีคู่แล้วนะ
-
ไอ้บ้าเฟรม หรอกน้อง
อย่างนี้ต้องให้ทั้งแมทและปืนจัดการ
-
กรี๊ดดด!!
สนุกมากๆเลยค่ะ
เข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ
ดีใจสุดๆที่ได้เจอเรื่องที่สนุกมากๆๆๆๆแบบนี้
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะค่ะ>////<
-
ต้นหอมจะรอดมั๊ยเนี่ย :katai5:
-
พี่ปืนจะมาทันมั้ยอ่าาา :sad4:
รอนะฮะ :')
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 19
I think I like you
(Puen talks)
“ต้นหอม!” ผมเรียกชื่อคนปลายสายดังลั่น แต่สัญญาณถูดตัดไปแล้ว เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินทำเอาผมร้อนรุ่มไปหมด ผมรีบเหยียบคันเร่งทันที ไม่สนว่าใครจะด่าตามหลัง รู้แต่ว่าตอนนี้ผมต้องรีบไปหาต้นหอมให้ดีที่สุด ผมบีบแตรไล่รถทุกคนที่ขับรถขวางหน้า แม้แต่ขับรถฝ่าไฟแดงผมก็ทำ ช่างมัน! ตอนนี้ผมรออะไรไม่ไหวแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นวะ” ไอ้เวฟที่อยู่บนรถด้วยถามผมงงๆปนตกใจ ผมไม่ได้ตอบอะไรมัน เพราะตอนนี้ผมร้อนรนสุดๆ เมื่อผมไม่ตอบมันก็ไม่เซ้าซี้และนั่งเงียบไปตลอดทางจนถึงบ้านต้นหอมที่ผมเพิ่งมาส่งเมื่อบ่ายที่ผ่านมา
เอี๊ยดดด!
ผมเหยียบเบรคอย่างแรงก่อนจะรีบเปิดประตูลงจากรถ ไอ้เวฟก็ลงมาด้วย พอเห็นประตูรั้วที่เปิดอยู่พร้อมกับรถคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้านต้นหอม ผมก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านต้นหอมทันทีโดยมีไอ้เวฟวิ่งตามมาติดๆ
“เกิดอะไรขึ้นวะ!” ไอ้เวฟตะโกนถามผมไล่หลัง แต่พอผมวิ่งเข้ามาถึงห้องนั่นเล่นเท่านั้นแหละ
“ไอ้ระยำเอ้ย!”
ผมเข้าไปกระชากตัวไอ้คนที่กำลังคล่อมต้นหอมออกอย่างเร็วและแรง พร้อมกับปล่อยหมัดเข้าที่หน้ามันอย่างเร็วสองทีซ้อน
ไอ้ชั่วเอ้ย!
“พี่ ฮึก ปืนน” เสียงต้นหอมเรียกชื่อผมเสียงแหบระโหย ยิ่งเห็นสภาพต้นหอมที่นอนคดคู้อยู่กับพื้นในสภาพไร้เสื้อและกางเกง เหลือเพียงแค่อันเดอร์แวร์เท่านั้นที่ปกปิดร่างกายก็ยิ่งโมโห ผมประเคนกำปั้นใส่หน้าไอ้เหี้ยเฟรมไม่ยั้ง
ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! ผลั๊วะ!
อย่าอยู่เลยมึง!
ร่างของไอ้เฟรมลงไปกองกับพื้น ผมจัดการเตะมันที่ท้องอีกทีเต็มแรงจนมันร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บ เจ็บแค่นี้มึงยังน้อยไปไอ้สารเลว!
“พะ พี่ปืน...ช่วย...อึก...ช่วยผมด้วย” เสียงเรียกแหบแห้งดังขึ้น ผมหันไปมองก่อนจะจัดการกระทืบไอ้เลวนี่อีกที
“มึงจัดการให้กูที เอาให้แม่งเจ็บและจำไปจนวันตาย” ผมบอกไอ้เวฟเสียงเข้ม
“ได้ มึงไปดูน้องเถอะ เดี๋ยวไอ้ห่านี่กูยำแม่งเอง” ไอ้เวฟบอกก่อนจะยิ้มเหี้ยมออกมา เห็นมันเป็นคนอารมณ์ดีไม่คิดอะไร แต่จริงๆแล้วนิสัยมันชั่วร้ายกว่าที่ใครจะคิดเยอะ
ผมเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นอนคู้ตัวอยู่กับพื้น ร่างเล็กสั่นเทาไปทั้งตัว ผมดึงเขาเข้ามาหาตัวก่อนจะกอดเอาไว้แนบอก
“พี่ปืน...ชะ...ช่วยผมด้วย ผมร้อน” ต้นหอมพูดก่อนจะยืดตัวขึ้นจูบปากผมแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว เนื้อตัวต้นหอมร้อนผ่าวจนรู้สึกได้
“เดี๋ยว” ผมบอกแล้วดันตัวต้นหอมออก แต่เด็กนี่ก็เอาแต่กอดตัวผมแน่นพร้อมกับดูดเข้าที่คอผม ร่างทั้งร่างสั่นระริก ทำให้ผมรู้ว่าเข้าโดนอะไร
“ไอ้เวรเอ้ย!” ผมสบถออกมา ก่อนจะหันไปมองไอ้เวฟที่กำลังกระทืบไอ้เฟรมอย่างเมามัน ก่อนจะหันกลับมาสนใจคนที่กำลังยุ่มย่ามอยู่บนตัวผมอย่างไม่ลดละ
โดนยาเข้าไปเท่าไหร่วะเนี่ย!
“ใจเย็นๆ” ผมกระซิบปลอบแล้วอุ้มต้นหอมขึ้นพาเดินขึ้นไปบนห้อง ต้นหอมคลอเคลียตามใบหน้าผมไม่ห่าง พยายามจะจูบผมให้ได้ ผมต้องรีบกระชับแขนไว้แน่นๆกันคนในอ้อมแขนหล่น รีบก้าวให้เร็วที่สุดก่อนที่จะเผลอกดจูบเด็กตัวเล็กนี่เข้า ก็ดูสิ ทั้งจูบทั้งดูดผมอย่างนี้ ถึงจะรู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยา แต่ผมก็คนไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะไม่รู้สึก
คิดแล้วก็โมโหอยากจะลงไปกระทืบไอ้เฟรมไอ้เละกันไปข้างหนึ่ง
ผมมองประตูหน้าห้องๆหนึ่งที่เขียวไว้ว่า ‘ห้องของต้นหอมครับ’ ก่อนจะเปิดเข้าไปข้างใน ใครใช้ให้เขียบป้ายติดไว้แบบนี้วะ ถ้ามีคนคิดไม่ดีเข้ามาในบ้านคงไม่ต้องเสียเวลาหาเลยว่าห้องคนตัวเล็กอยู่ห้องไหน เพราะเจ้าตัวเขาเล่นบอกเสร็จสรรพเรียบน้อยแล้ว - -!
“อืมม จูบหน่อย” ต้นหอมครางเสียงโหย บิดตัวไปมาในอ้อมแขนผม ผมอุ้มคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ วางต้นหอมนั่งบนเคาร์เตอร์ล้างหน้าที่กว้างพอสมควร
“รอแปบนึง” ผมบอกก่อนจะผละตัวไปเปิดน้ำในอ่างอาบน้ำ แรงกอดรัดจากด้านหลังทำให้ผมหันไป บอกให้นั่งรอเฉยๆ แต่กลับลงมาหาผมซะงั้น
“พี่ปืน อื้ออ กอดผมหน่อย..นะ” ต้นหอมอ้อนวอนผม ดวงหน้าหวานช่ำปรือลงอย่างเซ็กซี่ ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอกับสิ่งที่เห็น ผมเคลื่อนหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากที่อ้าออกน้อยๆอย่างเชิญชวน
“อืม~” น้องครางเบาๆเมื่อจับผมไปจูบได้สมใจพร้อมกับจูบตอบผมอย่างร้อนแรง ผมอุ้มต้นหอมลงมาในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำเย็นเต็มอ่าง พอเจอกับน้ำเย็นต้นหอมถึงกับสะดุ้งและครางเสียงหวานอยู่ในลำคอโดยที่เรายังจูบกันอยู่
เนื้อตัวเปล่าเปลือยของต้นหอมเบียดชิดเข้าหาผมที่นั่งอยู่บนขอบอ่าง แขนเรียวเล็กเลือนมาคล้องไว้ที่คอผม ผมเบียดจูบให้ลึกขึ้น ได้ยินเสียงครางอย่างพึงคอใจจากคนตัวเล็ก
“ไอ้ปืน อยู่ในห้องเปล่าวะ” เสียงไอ้เวฟดังขึนขัดจังหวะ ผมผละออกจากต้นหอมที่ส่งเสียงขัดใจและพยายามจะเข้ามาจูบผมให้ได้ มือเล็กลูบไล้อยู่ที่หน้าอกผมไปมา แต่ผมต้องตัดใจดึงมือนั้นออกก่อนจะปราบเจ้าตัวดีให้อยู่เฉยๆ
“พี่...พี่ปืน” ลิ้นเล็กสีแดงเลียริมฝีปาก จะยั่วไปถึงไหนนะ รู้ตัวบ้างไหมว่ามันกระตุ้นอารมณ์ผมอย่างมาก
“รอพี่แปบหนึ่ง เดี๋ยวพี่มา” ผมใช้เสียงอ่อนโยนปลอบเด็กดื้อที่ทำท่าจะพุ่งเข้าหาผมให้ได้ ผมตัดใจเดินออกจากห้องน้ำ ปิดประตูให้เรียบร้อยแล้วเดินไปหาไอ้เวฟที่ยืนอยู่หน้าประตู
“เรียบร้อยไหมมึง” ผมถามเสียงเครียด
“เละเป็นโจ๊ก แล้วน้องล่ะเป็นไงบ้าง” มันถามอย่างเป็นห่วง ทำท่าจะเดินเข้าไปดูแต่ผมดันตัวมันไว้ไม่ให้เขา มันมองหน้าผมอย่างงๆ งงห่าอะไรของแม่ง ใครจะให้แม่งเข้าไปดูต้นหอมในสภาพนั้นกันวะ
“โดนยาปลุกเซ็กส์” ผมบอกเสียงเรียบ แต่ในใจนี่ร้อนรุมไปหมด เรื่องไม่จบแค่นี้แน่ ผมจะเอาคืนแม่งให้ถึงที่สุด!
“ไอ้เหี้ยเอ้ย แม่งเลวระยำจริง!” ไอ้เวฟว่าอย่างหัวเสีย
“กูฝากเก็บซากก่อน แล้วเดี๋ยวกูจะตามไปเก็บมันทีหลัง” ผมสั่ง หูแว่วๆได้ยินเสียงครางดังออกมาจากในห้องน้ำ บ้าเอ้ย!
“ได้ มึงก็ช่วยน้องมันแล้วกัน เดี๋ยวกูจัดการให้” เหมือนว่าไอ้เวฟจะได้ยิน มันตบบ่าผมก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง
“ฝากล็อกบ้านให้ด้วย” ผมตะโกนบอก ได้ยินมันตะโกนตอบรับกลับมา เมื่อจัดการเรื่องไอ้เหี้ยเฟรมเสร็จผมก็ถอนหายใจออกมา ยังเหลือเรื่องคนในห้องน้ำอีกที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย เรื่องนี้สิเครียดยิ่งกว่ากระทืบไอ้เฟรมเสียอีก
“เฮ้ย!” ผมร้องออกมาอย่างตกใจเพราะตอนนี้คนตัวเล็กถอดกางเกงในออกและเริ่มช่วยตัวเอง ดวงตาหวานที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์จ้องมาที่ผมราวกับเรียกร้อง ทำเอาผมเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิง แต่ไม่เคยมีใครเซ็กซี่เท่าคนตรงหน้ามาก่อนทั้งที่เขาเป็นผู้ชาย
บ้าเอ้ย! นี่ผมมีอารมณ์กับผู้ชายหรือวะเนี่ย!
ผมเดินเข้าไปหาต้นหอมที่หลับตาพริ้ม มือก็รูดต้นหอมน้อยในมืออย่างเร็ว ริมฝีปากน่ารักส่งเสียงครางไม่หยุดจนปลดปล่อยออกมา ต้นหอมหอบหายใจแรงก่อนจะลืมตามองผม ร่างเล็กนิ่งไปแค่แปบเดียวเท่านั้นก็ร้องครางอื้อในคอออกมาอีก ดวงตากลมโตสั่นไหวตามมาด้วยน้ำตาใสๆกลิ้งออกจากตา
“อื้ออ มันมาอีก อึก แล้ว พี่ปืน...มัน อื้ออ มาอีกแล้ว ฮือ” ต้นหอมบอกปนเสียงสะอื้น ผมกัดฟันแน่น มองร่างกายที่บิดเร้าด้วยความทรมานด้วยความสงสารและโกรธแค้นที่ไอ้เวรนั่นทำกับคนตัวเล็กเช่นนี้ ผมขยับเข้าไปดึงแขนเล็กๆนั่นเข้าหาตัว ต้นหอมเองก็ผุดลุกขึ้นมากอดเอวผมเอาไว้เหมือนกัน
ผมดึงร่างบางเข้ามาแนบอกรับรู้ถึงผิวกายที่ร้อนผ่าวของต้นหอม ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจจากเขาเมื่อผมโอบกอดเขาไว้แบบนี้
“พี่ปืน...ชะ...ช่วยผมหน่อย” ต้นหอมหายใจหอบ ตาเยิ้มๆที่คลอไปด้วยน้ำตามองหน้าผมอย่างขอความช่วยเหลือ เห็นอย่างนี้อารมณ์ผมก็พุ่งเหมือนกันนะ ผมตัดสินใจโน้มหน้าไปจูบพร้อมกับเลื่อนมือลงไปจับต้นหอมน้อยเอาไว้ ก่อนจะขยับขึ้นลงตามจังหวะเพื่อช่วยให้คนตัวเล็กหายทรมาน จนปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง
คิดไม่ออกเลยว่าถ้าผมมาไม่ทันจะเป็นยังไง
ผมจูบที่หน้าผากของต้นหอมแผ่วเบา เนื้อตัวผมเปียกปอนไปหมดเพราะฝีมือเด็กนี่ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจถอดเสื้อออก แต่มือซนๆของต้นหอม เริ่มเลื้อยลงไปปลดกางเกงผมออก ผมจับมือของต้นหอมเอาไว้ แต่เจ้าตัวกับสบัดมือผมออกแล้วลงมือปลดกางเกงผม ทั้งดึงทั้งรั้ง ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะลุกขึ้นถอดเอง
สติและความยับยั้งชั่งใจของผมเริ่มหมดลง อารมณ์ความต้องการของผมพรุ่งพร่านจนยากจะระงับได้ แต่ผมไม่อยากจะฉวยโอกาสจากคนตัวเล็ก ถึงผมกับต้นหอมจะแฟนกัน การมีเซ็กส์คงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่มันต้องไม่ใช่ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้เจ้าตัวไม่ได้สติและเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดอย่างนี้ =_=
“ไหวไหม” ถามกระซิบถามชิดใบหูเล็กๆน่ารัก ขบลงไปทีหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว ความรู้สึกชอบในตัวเด็กคนนี้เริ่มมีมากขึ้น แต่สิ่งที่ตามมาคือความขัดแย้งในใจก็มากขึ้นเช่นกัน จนในบ้างครั้งผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไร ก้าวไปข้างหน้า หรือถอยหลังกลับดี
เพราะเขา...ผมถึงได้สับสนอย่างนี้
คิดแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้ จัดการก้มหน้าลงไปจูบต้นหอมที่นั่งผิงอกผมอย่างเหนื่อยอ่อนแรงๆ แต่ดูเหมือนเขาจะพอใจมากกว่าที่คิด และดูเหมือนว่าความต้องการของเขาจะมาอีกรอบหนึ่งแล้ว
“กอดผม...กอดผมที”
“รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา” ผมถาม ลูบหน้าลูกตาต้นหอม เสยผมที่เปียกขึ้นเผยให้เห็นดวงหน้าเนียนใสน่ารัก น่ารักจนไม่น่าเป็นเด็กผู้ชายได้
“ผม...ร้อน...พี่ปืน...กอดผมสิ” เจ้าตัวดูจะนิ่ง แต่กลับเรียกร้องอย่างเดิม ดูเหมือนจะหนักกว่าเดิมเมื่อมือเขาเลื่อนลงไปจับน้องชายผม มือนิ่มๆนั่นทำเอาผมเสียววาบ ขนลุกไปทั้งตัว หาเรื่องใส่ตัวแล้วยังมีหน้ามาเงยหน้ามองผมพร้อมกับเลียที่ริมฝีปากช้าๆ
“อย่ายั่วจะได้มั้ย” ผมว่าพลางจับมือนุ่มนิ่มให้หยุด ต้นหอมครางอย่างขัดใจ มองผมด้วยสายตาเว้าวอน
“พี่ปืน...ฮือออ” แล้วเขาก็ร้องไห้ออกมา สีหน้าดูเจ็บปวดและดูหวาดกลัวจนผมสงสาร ก้มลงไปจูบเบาเป็นการปลอบ
“พี่จะช่วย แต่พี่จะไม่ทำมากกว่านี้...เราต้องอดทนเข้าใจไหม” ผมบอกอย่างใจเย็น มือก็ลูบผิวที่ทั้งนิ่มและลื่นมือไปด้วย
“ทำไม...” ต้นหอมมองหน้าผมเหมือนไม่เข้าใจปนหวาดกลัว
“เคยนอนกับใครมาบ้างไหม” ผมถามกลับ
“ไม่ ฮึก” เขาส่ายหน้าพัลวัล นั่นไง แล้วอย่างนี้จะให้ผมกอดได้ยังไง
“ตอนนี้เราต้องการพี่ แต่ถ้ายาหมดฤทธิ์แล้วนายจะเสียใจ พี่ไม่อยากทำร้ายต้นหอม เข้าใจไหม” ผมบอกแล้วกดจูบที่จมูกเล็กๆที่แดงอย่างกับลูกแมวน้อยแผ่วเบา
“อื้อ อ๊า” ต้นหอมเชิดหน้าครางดังลั่นห้องน้ำอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเมื่อผมลงมือจัดการกับต้นหอมน้อยในมือให้สงบลงอีกครั้ง มืออีกข้างก็บี้ยอดอกสีชมพูพร้อมกับก้มลงไปไล้เลียจนเจ้าของแอ่นตัวขึ้นด้วยความเสียวซ่าน ผมขบเม้มจนเกิดรอยแดง อีกข้างก็บีบเบาเป็นการกระตุ้นไม่ให้น้อยหน้ากัน จนต้นหอมปลดปล่อยออกมาอีกรอบ ก่อนจะจัดการของตัวเองที่เด็กน้อยนี่ปลุกมันขึ้นมา ดูเหมือนต้นหอมจะรู้ว่าผมต้องการอะไร จึงลงมือช่วยผมด้วยท่าทีเงอะๆงะๆจนเสร็จ ผมจับคนตัวเล็กขึ้นมากดจูบก่อนจะปล่อย
“พอใจรึยัง” ผมกระซิบกับเขาด้วยน้ำเสียงล้อๆ ต้นหอมซบที่อกผมแล้วหายใจหอบ มือเล็กนั่นทุบลงที่หน้าอกผมเบาๆ เขานั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพัก ทำท่าเหมือนจะหลับ ผมไม่รู้ว่ายาหมดฤทธิ์หรือยัง แต่ดูเหมือนคนบนอกผมจะไม่ไหวแล้ว แต่อยู่เขาก็สะดุ้งก่อนจะครางอื้อในคอเหมือนขัดใจ
“ฮึก แต่ผมไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว เหมือนไหร่...มันจะ...ฮึก หมด” เขาบอกอย่างน่าสงสาร น้ำตาไหลพราก ขยับเข้ามากอดผมแน่นกว่าเดิมเหมือนจะหาที่พึ่ง
“ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว ยานี่มันจะคลายลงเป็นพักๆหลังจากที่ได้ปลดปล่อยแล้ว แต่จะเป็นขึ้นอีกจนกว่ายาจะหมดฤทธิ์”
“ผมจะต้องตายแน่ๆเลย” ต้นหอมเบ้ปากร้องไห้ ผมขำกับสีหน้าตลกๆนั่น
“ไม่ตายหรอก” ผมพูดยิ้มๆ ก่อนจะช่วยคนตัวเล็กปลดปล่อยความร้อนรุ่มอีกครั้งและ...อีกครั้ง จนกว่ายาจะหมดฤทธิ์
ไม่อยากจะเชื่อว่าจะรอดปากเหยี่ยวปากกามาได้จนถึงทุกวันนี้
น่าหนักใจจริงๆ
“พี่ปืน! พี่อยู่ไหน ฮือออ” เสียงร้องของต้นหอมดังลั่นบ้าน ผมที่กำลังเทโจ๊กใส่ถ้วยต้องวางมือแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที พอเขาเห็นผมก็วิ่งเข้ามากอดผม เนื้อตัวสั่นไปหมด
“เป็นอะไร ชู่ เงียบก่อน” ผมลูบหัวลูบหลังปลอบคนที่เสียขวัญ
กะไว้แล้วว่าถ้าตื่นมาไม่เจอใครต้องร้องแน่ๆ
“ผมฝันร้าย ฮึก ตื่นมาก็ไม่เจอพี่ปืน ฮืออ พี่ปืนไปไหนมา” ต้นหอมถามละล่ำละลัก น้ำหูน้ำตาไหลพรากอย่างกับเด็ก
“อยู่ข้างล่าง ไม่ได้ไปไหน ไม่ต้องร้องแล้ว” ผมโยกตัวคนขี้แยไปด้วย เป็นผู้ชายที่ร้องไห้เก่งกว่าผู้หญิงเสียอีก
“อย่าทิ้งผมนะ อย่าปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว” ต้นหอมขอร้องผมทั้งน้ำตา
“...”
“...”
“ไปล้างหน้าก่อน เดี่ยวจะได้ลงไปกินข้าว” ผมไม่ตอบ ดันตัวต้นหอมเข้าห้องน้ำ เขามองผมเหมือนจะไม่ยอมแต่สุดท้ายก็ยอม ผมก็แค่ยังไม่อยากรับปากถ้าไม่แน่ใจจริงๆ
พอต้นหอมเข้าไปล้างหน้าล้างตา ผมก็จัดการพับผ้าห่มให้ ในห้องนอนต้นหอมมีหนังสือเยอะแยะเต็มไปหมด คงเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมาก ผมเดินไปดูตรงชั้นหนังสือ สายตากวาดมองไปที่รายชื่อหนังสือก่อนจะหยิบหนังสือเรื่องหนึ่งออกมา มันเคยเป็นเรื่องโปรดของผมเมื่อตอนเด็กๆ
Tuck Everlasting
ผมหยิบหนังสือออกมามาดู ฉบับที่ผมเคยอ่านเป็นภาษาไทย แต่หนังสือเล่นนี้เป็นภาษาอังกฤษ หลายครั้งที่ผมนึกสงสัยว่าทำไมต้นหอมถึงดูเก่งเกินตัว มีความสามารถเยอะ และมันจะทำทุกสิ่งอย่างที่ตั้งใจได้ดี เก่งในด้านไอคิว แต่กับการดูคน เด็กนี่ไม่ได้เรื่องเลยสักนิด
ผมกรีดหน้าหนังสือดู ก่อนจะไปสะดุดเอาที่หน้าหนึ่ง ในหน้านั้นไม่มีอะไร เพียงแต่สิ่งที่สอดเก็บไว้ในหน้านั้นต่างหากที่ผมสนใจ
รูปถ่ายเก่าๆใบหนึ่ง ที่มีเด็กผู้ชายสองคนอยู่ในรูป ภาพนี้เหมือนถูกแบบถ่ายเพราะเด็กทั้งสองไม่มีใครมองกล้อง ใบหน้าของเด็กคนหนึ่งที่คุ้นตา กับอีกคนที่ลางเลือน
...คิรากร จารุโรจน์...
“พี่ปืนครับ”
ปึก!
ผมรีบปิดหนังสือลงเมื่อได้ยินเสียงเรียก ผมหันไปมองต้นหอมที่ยื่นเช็ดหน้ามองผมก่อนจะยิ้มแล้วเดินเข้ามาหา
“เรื่องนี้สนุกมากๆเลยนะครับ เป็นเรื่องที่ผมชอบมากๆ พี่ปืนเคยอ่านหรือยัง” ต้นหอมดึงหนังสือในมือผมไปดู ผมจ้องหน้าต้นหอมที่ยิ้มมีความสุขนิ่งๆ
“อ่านแล้ว” ผมตอบ
“จริงเหรอครับ แล้วพี่ปืนชอบไหม”
“อืม”
“ทีแรกผมก็ไม่เคยอ่านหรอก แต่มีพี่คนหนึ่งคนแนะนำให้ผมอ่านตอนเด็กๆ อืม เด็กมากแล้วล่ะครับ ผมก็เลยลองอ่านดู แล้วก็สนุกจริงๆด้วย เสียดาย ผมยังไม่ได้ขอบคุณพี่คนนั้นเลยที่แนะนำเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้ผมอ่าน”
“...”
“พี่ปืนครับ”
“...”
“พี่ปืน!”
“หืม” ผมสะดุ้งเมื่อถูกเขย่าแขน ต้นหอมมองผมงงๆ ที่เอาแต่จ้องหน้าเขา
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ต้นหอมถาม
“เปล่า ลงไปกินข้าวเถอะ” ผมบอกแล้วก็หมุนตัวเดินออกจากห้องทันที ไม่รอคนที่วิ่งตามมาข้างหลัง
---------
---------
(ต่อด้านล่าง)
-
(ต่อ)
“ขอบคุณนะครับที่เมื่อคืนพี่ปืนมาช่วยผม” ต้นหอมเอ่ยหลังจากที่เราทั้งสองปล่อยให้บรรยากาศเงียบมานาน
หลังจากให้ต้นหอมกินข้าวเสร็จ เขาก็ชวนผมมานั่งเล่นหลังบ้าน ที่ตกแต่งให้เป็นที่นั่งเล่น มีร่มเงาของต้นไม้ใหญ่สองต้นให้ความร่มรื่น มีโต๊ะและเก้าอี้สำหรับนั่งเล่น มีเปลที่อยู่ตรงกลางต้นไหมสองต้น ไหนจะดอกไม้หลายชนิด บ่งบอกนิสัยของคนจัดได้เป็นอย่างดี
“ไม่เป็นไร แค่นายปลอดภัยก็ดีแล้ว” ผมลูบหัวคนที่นอนหนุนตักผมเบาๆ ต้นหอมเอาผ้ามาปูกับพื้นหญ้าให้ผมนั่งและเขาจะได้นอน แทนที่จะไปนอนบนเปล
“ผมโง่มากเลยใช่ไหม” เขาถาม น้ำเสียงฟังดูเศร้า”
“...” ผมไม่ได้ตอบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ผมยังไม่รู้ว่าทำไมเมื่อวานไอ้เฟรมถึงมาอยู่ที่บ้านต้นหอมได้
“ผมคงคิดน้อยเกินไป ว่ามันคงไม่เป็นไร ผมไม่คิดว่าเขาจะทำร้ายผมแบบนี้ ในเมื่อเขาทิ้งผมไป ทำไมต้องกลับมาทำร้ายผมอีก ทั้งๆที่ผมใจดีขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ทำไมเขาจะต้องใจร้ายกันผมด้วย...ทำไมกัน” ต้นหอมพูดเหมือนจะพูดกับตัวเอง ตั้งคำถามกับตัวเอง ความเย็นชื้นที่ต้นขาตรงตำแหน่งที่เขานอนหนุนทำให้ผมรู้ว่าเขาร้องไห้อยู่
“ช่างมันเถอะ ต่อไปนี้มันก็จะทำร้ายนายไม่ได้อีกแล้ว”
“ผมเสียใจ ฮึก”
“นายยังรักมัน?” มันไม่ใช่คำถามที่ยากเย็น แต่ทำไมผมถึงพูดมันออกไปอย่างยากลำบาก
“ไม่! ผมไม่ได้รักพี่เฟรมแล้ว” ต้นหอมผุดลุกขึ้นนั่ง มองหน้าผมแล้วก็ส่ายหน้าสนับสนุนคำพูดของตัวเอง
“...”
“ผมก็แค่เสียใจ เสียใจที่เคยรู้สึกดีๆกับคนแบบนั้น เสียใจที่ผมโง่ให้เขาเข้ามาทำร้ายผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมก็แค่เสียใจ แต่ไม่ได้รัก”
“ลืมมันไปให้หมด ไม่มีใครไม่เคยโง่หรอกนะ อย่างน้อย วันนี้นายก็ได้บทเรียน จริงไหม” ผมยอมรับว่าผมปลอบใจคนไม่เก่ง ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรให้คนฟังรู้สึกสบายใจ มันเป็นเรื่องที่ยากสำหรับผมจริงๆ
“ผมเลิกกับเขาตอนที่ผมอยู่มอหก ตอนนั้นใกล้จะจบแล้ว วันสอบวันสุดท้ายเขาเข้ามาบอกเลิกผม ทีจริงผมพอรู้มาสักพักแล้วว่าเขามีคนใหม่ ผมก็แค่รอวันที่เขาจะพูดมันออกมา ผมไม่ถามว่าทำไมเขาถึงทำกับผมแบบนั้น ในเมื่อคนจะไม่อยู่ ห้ามไปก็คงเท่านั้น แต่ถึงอย่านั้นผมก็เจ็บมากๆ ผมร้องไห้เป็นเดือน แมทจากที่ชอบบ่นก็ไม่ค่อยบ่น ตามใจผมทุกอย่างเลยล่ะ”
“...”
“กว่าผมจะทำใจได้ก็ตอนที่เข้ามหาลัยแล้ว แต่ก็ยังมีบ้าง ถ้าผมฝันถึงพี่เฟรม ฝันถึงเรื่องเก่าๆ ผมก็จะเจ็บทุกครั้ง จนผมเจอกับพี่ปืน ผมก็ไม่เคยฝันร้ายอีกเลย”
“...” ผมนั่งฟังเงียบๆ ปล่อยให้ต้นหอมได้ระบายความในใจออกมาจนกว่าจะพอใจ
“ผมเลิกสนใจเรื่องของพี่เฟรม ไม่รับรู้ว่าเขาเป็นตายร้ายดียังไง แต่มันคงเป็นวิธีที่ผิด ที่ผมไม่รู้ว่าพี่เขาเรียนที่นี่ ถ้าผมรู้ผมคงไม่เลือกเรียนที่นี้ แต่พอคิดอีกแง่หนึ่ง เพราะผมเรียนที่นี่ ผมถึงได้เจอกับพี่ปืน”
“อืม” ผมรับคำสั้นๆ การมานั่งฟังคนๆหนึ่งพร่ำเพ้อเรื่องการรักใครสักคน มันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยน่ายินดีเท่าไหร่ ใครก็บอกว่าผมต่อต้านความรัก แต่ผมเปล่า..ผมแค่...ไม่ชอบ ก็เท่านั้น
“พี่ปืน”
“...” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ทำไม...ทำไมเมื่อคืนพี่ปืนถึงไม่...” เขาพูดไปหน้าก็แดงไป ยังไม่ทันจะรู้เรื่องก็หยุดพูดไปซะดื้อๆ แถมยังก้มหน้าลงจะคางจะชิดติดหน้าอกอยู่แล้ว
“อะไร พูดให้จบสิ”
“ก็เมื่อคืน พี่ปืนไม่ทำอะไรผม” เขาพูดเสียงเบา แต่คราวนี้ผมเข้าใจแล้วว่าเด็กนี่หมายถึงอะไร
“ทำไม อยากให้ฉันทำอะไรหรือไง” ผมถามเย้าแหย่ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมรู้พอใจกับการทำให้คนตรงหน้าเขิน
“ปะ เปล่า...แต่ถ้าเป็นคนอื่น...”
“อย่าเอาฉันไปเปรียบกับคนอื่น ฉันเป็นฉัน ไม่ใช่ใคร!” ผมพูดเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ
“พี่ปืน...ผมขอโทษ” ต้นหอมดูตกใจไม่น้อยที่โดนผมตวาดไปแบบนั้น ก่อนจะทำหน้าสำนึกผิด ผมไม่ชอบที่ใครมาบอกว่า ทำไมผมไม่เป็นแบบคนนั้น ไม่เหมือนกันคนนี้ จะในแง่ดีหรือไม่ดีผมก็ไม่ชอบทั้งนั้น ผมก็คือผม ผมเป็นของผมแบบนี้ พอใจก็ดี ไม่พอใจก็ช่าง ผมไม่เคยจะสนใจ
แต่ผมไม่อยากให้ต้นหอมเปรียบเทียบผมกับใคร
น่าหงุดหงิดจริงๆ!
“เฮ้ออ ที่หลังอย่าพูดอีก ไม่ชอบ” ผมบอกนิ่งๆ
“ครับ” ต้นหอมรับเสียงอ่อย
“ที่นายถามว่าทำไมฉันไม่ทำอะไรนาย ถามหน่อย ถ้าฉันทำจริงๆนายจะรู้สึกยังไง” ผมไม่ตอบแต่ตั้งคำถามกลับแทน
“...”เขาไม่ตอบ แต่คงกำลังคิดตามอยู่
“จะดีใจหรือเปล่าถ้าฉันทำแบบนั้น”
“...” เขาส่ายหน้า
“คิดให้ดี นายอายุแค่สิบเจ็ด นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ไม่ทำอะไรนาย แล้วการที่นายโดนยาแบบนั้น ตอนนั้นในเวลานั้น ความต้องการของนายมันสูงจนไม่สามารถคิดแล้วก็ไตรตรองได้ ถ้าฉันทำจริงๆ ตอนนี้นายจะเสียใจไหมล่ะ เพราะยังไงฉันก็ไม่เสียหายอยู่แล้ว ว่าไง อยากให้ฉันทำไม” นี่คงเป็นประโยคที่ยาวมากๆเท่าที่ผมเคยพูดมา ต้นหอมฟังแล้วก็นิ่งไป ก่อนจะค่อยๆกระเถิบตัวเข้ามากอดผม
“ผมขอบคุณนะ ขอบคุณพี่ปืนมากจริงๆ”
“ไม่เป็นไร ที่ฉันไม่ทำ เพราะฉันอยากให้นายยินยอมด้วยตัวเองมากกว่าด้วยยา”
“>///<”
“ที่นี้ยังสงสัยอะไรอีกไหม” ผมดันตัวต้นหอมที่กอดผมแน่นออก
“ไม่แล้วครับ”
“งั้นฉันถาม”
“ถามอะไรครับ”
“นายน่ะ จีบไอ้เฟรมนั่นเหมือนที่จีบฉันหรือเปล่า”
ทีแรกผมก็ไม่สงสัยหรอกครับเพราะตอนแรกๆผมไม่รู้ว่าเด็กนี่เคยมีแฟนมาก่อน ถึงจะใจกล้าเข้ามาจีบผม แต่หลายครั้งที่ผมสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนที่ใสซื่อเอามากๆ เหมือนเด็กไร้เดียงสา แต่บางทีก็กลายเป็นเด็กร้ายเดียงเอา ดื้อจนเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
“O_O”
“ว่าไง”
“เอ่อ...ผม...จีบพี่ปืนคนแรกครับ” ต้นหอมตอบกลับมาด้วยท่าทีเขินๆ
“แน่ใจ” ผมถามย้ำ
“แย่ใจสิครับ พี่เป็นคนแรกเลยนะที่ผมจีบน่ะ รู้ไว้ด้วย ผมไม่เคยต้องจีบใครเลยด้วยซ้ำ” ดูทำหน้าทำตาเข้า เหมือนจะบอกว่าเป็นบุญของผมแล้วที่เขามาจีบ
“งั้นเหรอ นายจะบอกว่าตัวเองเสน่ห์แรงมาก แล้วฉันก็โชคดีมากอย่างนั้นสินะที่นายมาจีบ” ผมแกล้งถามกลับอย่างเอาเรื่อง ต้นหอมทำหน้าตาเลิ่กลักทันที
“เปล่านะ ผมก็แค่พูดเฉยๆหรอก” เหมือนจะกลัวแต่ก็ยังเชิดหน้าไม่ยอมแพ้
“หึหึ” ผมขำออกมา จี้ชะมัดเลย
“พี่ปืน ผมขออะไรอย่างได้ไหม” เขาถามทำสีหน้าลำบากใจ
“อะไร”
“ผม...อยากให้พี่ปืนแทนตัวเองว่ามี แล้วก็เรียนผมว่าต้นหอม ผมไม่ชอบฉันกับนายอ่ะ” ต้นหอมพูดเสียงเบาเหมือนกลัวจะถูดดุ
“ทำไมต้องทำแบบนั้น” ผมถามกลับ
“ก็...ทีเมื่อคืนพี่ปืนยังแทนตัวเองว่าพี่เลย” ผมเลิกคิ้วสูงมองต้นหอมอย่างแปลกใจ
“จำได้ด้วยเหรอไง”
“ก็...คลับคลายคลับคลา” ต้นหอมตอบอ้อมแอ้ม
“งั้นนายก็ควรจะจำได้ว่าเมื่อคืนนายยั่วฉันขนาดไหน” ผมพูด หรี่ตามองคนที่ก้มหน้างุดๆ
“ผมไม่รู้”
เมื่อคืนนี้ กว่าคนตัวเล็กจะสลบไปเพราะความเหนื่อย ผมก็ต้องจัดการตัวเองในห้องน้ำอยู่นาน ดีแค่ไหนที่ผมควบคุนตัวเองอยู่ทั้งที่อยากจะจับต้นหอมกดหลายต่อหลายครั้ง บอกไว้เลยว่าถ้ามีอีกครั้งผมไม่อดทนเหมือนคราวนี้แน่ๆ
“ก็ได้ พี่จะเรียกนายว่าต้นหอม พอใจไหม”
“ครับ ^_^”
เฮ้อ เหมือนมีลูกกมากกว่ามีแฟนเสียอีก
แล้วผมก็นั่งเล่นอยู่ที่หลังบ้านแบบนั้น พอเที่ยงป้าแม่บ้านของต้นหอมก็ยกอาการมาให้ ก็เลยนั่งกินที่กลังบ้าน พอกินเสร็จผมก็ยกจานไปเก็บในครัว พอดีกับที่ไอ้เวฟโทรมา
“ว่าไงมึง”
[เรื่องไอ้เหี้ยเฟรมมึงจะเอายังไง]
“ตอนนี้มันอยู่ไหน” ผมถาม มองไปทางด้านหลังบ้าน ก็เห็นต้นยังนอนเล่นอ่านหนังสืออยู่ก็เบาใจ เลือกเดินไปคุยที่หน้าบ้านแทน
[อยู่ที่โกดัง กูให้ลูกน้องดูให้อยู่] มันตอบ ได้ยินเสียงตุ๊บตั๊บและเสียงกร่นด่าของไอ้เฟรมดังลอเข้ามา
“ดูมันดีๆล่ะมึง เดี๋ยวมันตายก่อนแล้วจะไม่สนุก” ผมบอก ผมเคยเตือนมันแล้วนะ แต่มันอยากจะลองดี ผมก็จะจัดให้ ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อวานผมยิ่งโมโห
[มึงนี่จริงๆเลย ถ้าน้องมันรู้ว่ามึงเป็นคนแบบนี้ไม่กลัวแย่เหรอวะ] ไอ้เวฟพูดขำๆ
“คงไม่หรอกมั้ง” ถ้ากลัวก็คงไม่เข้ามาหาผมแบบนี้หรอก มีใครกล้าทำบ้าง ขนาดดุขนาดว่ายังไม่ยอมไปไหนเลย คิดดูเอาเองแล้วกัน =_=;
[เออไอ้ห่า ปากดีไปเถอะ ยังไงมึงก็พาน้องมันไปผ่อนคลายหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวทางนี้กูดูเอง]
“อืม...ขอบใจ” ผมบอกแล้วก็กดตัดสาย
พาไปผ่อนคลายอย่างนั้นเหรอ
ผมเดินกลับไปที่หลังบ้าน ต้นหอมเงยหน้ามองก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆคนที่นอนคว่ำอยู่ เสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นที่ใส่ทำให้เห็นรูปร่างที่เล็กกว่าผม ยังดีที่บริเวณต้นแขนมีกล้ามน้อยๆให้เห็นที่คงได้มาจากการเต้นบีบอยนั่นล่ะ ไม่งั้นผมต้องคิดร่างกายนี้เป็นผู้หญิงแน่ๆ
ผมละสายตาจากคนตัวเล็ก นับวันเริ่มทำตัวเหมือนคนโรตจิดเข้าไปทุกที
“ต้นหอม อยากไปไหนไหม” ผมถาม
“ครับ” ต้นหอมละลายตาจากหนังสือหันมามองผม
“อยากไปไหนไหม” ผมถามย้ำอีกครั้ง ต้นหอมทำหน้าคิดก่อนจะฉีกยิ้มกว้างพร้อมกันลุกขึ้นนั่ง
“ผมอยากไปทะเล”
“ทะเล?”
“ครับ”
แล้วผมก็พาคนอยากไปทะเลมาที่ทะเล กว่าจะมาถึงทะเลก็บ่ายคล้อย ทำให้แดดไม่แรง มีลมพัดเย็นสบาย ครั้งล่าสุดที่ได้มาทะเลก็เมื่อตอนที่ชมรมจัดทริป
“ทำไมถึงอยากมาทะเล” ผมถาม ตอนนี้ผมกับต้นหอมนั่งอยู่บนพื้นทราย มองวิวทะเลตรงหน้าเงียบๆ
“ไม่รู้สิครับ คงเป็นเพราะมันเป็นสถานที่ยอดฮิตมั้ง” ต้นหอมตอบ เขาใช้กิ่งหมายเล็กๆวาดรูปลงบนทราย วาดแล้วก็ลบอยู่แบบนั้น
ก็อาจจะจริงอย่างที่เขาบอก เวลาใครมีปัญหาอะไร ก็มักจะเลิกมาที่ทะเล จะว่าไปภาพทะเลยยามเย็นแบบนี้มันก็ทำห้สบายใจดี
“ที่ผมอยากมา ก็เป็นเพราะว่า ผมได้เป็นแฟนกับพี่ปืนที่ทะเล ผมก็เลยอยากมา”
ผมหันไปมองคนที่ก้มหน้าพูดออกมา แก้มใสขึ้นสีแดง คงจะเขินกับคำพูดของตัวเอง รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของต้นหอมทำให้ผมยิ้มตาม
บางทีผมอาจจะ...
ผมแย่งไม้ในมือต้นหอมมา ก่อนจะเขียนบางอย่างลงไป บางอย่างที่ผมเองก็คิดไม่ถึงว่าผมจะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
- I think I like you –
เขียนเสร็จผมก็ลุกขึ้นเดินกลับมาทีรถ ไม่สนใจว่าคนที่อ่านจะมีอาการอย่างไร แต่ตอนนี้ใจผมเต้นแรงชะมัดเลยวะ
โครตบ้าเลยให้ตายสิ!
=========================================
หึหึ ใครที่อ่านแล้วหวังว่าน้องต้นหอมต้องเสร็จพี่ปืนแน่คงจะขัดใจใช่ม้า อย่ารีบร้อน ยังไงน้องก็ต้องเสร็จพี่ปืนอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ขอบอกว่าเหนื่อยมากกับการแต่งตอนนี้ ไม่ใช่อะไรนะ แต่ริริแต่งฉากNC ไม่เก่งอะ กว่าจะคิดได้แต่ละบรรทัดแต่ละฉาก เรียกกว่านั่งจินตนาการนานมาก ถ้าอ่านแล้วไม่ค่อยดีก็อย่าถือโทษนะ เค้าทำสุดความสามารถแล้วจริงๆ ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมนิยายริริไม่ค่อยจะมีฉากอย่างว่า :sad2:
เอาล่ะ พูดถึงเนื้อเรื่องกันหน่อย อีพี่ปืนมันบอกชอบต้นหอมแล้ว วู้วววว แต่นี่มันเพิ่งจะผ่านมาครึ่งเรื่องเท่านั้น ตามที่ได้ร่างพล็อตไว้ หลังจากนนี้จะค่อยๆเผยปมทีละปม มันอาจจะดูยืดยาดไปนิด แต่อย่างเพิ่งเบื่อนกันนะคะ อยากให้ติดตามอ่านไปเรื่อยๆก่อนจนกว่าจะจบ เอาง่ายๆ ต้องอ่านให้จบนั่นแหละค่ะ :katai2-1:
หวังว่าตอนนี้คงไม่ค้างเนอะ
อีกเรื่อง โดยส่วนมากริริจะแจ้งข่าวสารเรื่องนิยายในแฟนเพจ ถ้าใครที่ไม่ได้กดไลค์ไว้แล้วอยากจะรู้ว่าคนเขียนมันหายหัวไปไหนในช่วงที่ไม่ได้อัฟนิยายเกินห้าวันขึ้นไป ก็แวะไปเช็คดูได้ในเฟส แต่ทางทีดีกดไลค์ไว้น่าจะสะดวกกว่า เพราะริริจะอัฟเดตสถานนะตัวเองบ่อยว่าทำอะไรอยู่ จะหายหัวไปไหนหรือเปล่า หรือว่าวันไหนจะมาอัพนิยาย จะได้ไม่ได้ต้องแบบไม่มีจุดหมาย แบบนี้น่าจะดีกับทั้งสองฝ่ายมากที่สุด :mew1:
เอาล่ะ วันนี้เวิ้นเว้อมากไปแล้ว ไปนอนดูการ์ตูนต่อดีกว่า
ตัวแทนแห่งดวงจันทร์ จะลงทันฑ์แกเอง! :laugh:
(https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/59738_453497931402426_1572063399_n.jpg)
เป็นไงล่ะ เจอหุ่นพี่ปืนเข้าไป เลือดกำเดาจะพุ่ง อ๊ากกกก หนูจะเอา!
-
อ๊างงงงง เม้นท์แรก กระซวกหนึ่งทีเบาๆ ด้วยรัก ^^ ดีจังพี่ปืนมาทันเวลา ( ยังไม่ได้อ่านครึ่งหลัง แต่มาเม้ทน์ก่อน อิอิ )
-
คาดว่าคนที่แนะนำให้ต้นหอมอ่านหนังสือนั่น คือพี่ปืน
น่าจะเคยรู้จักกันมาก่อน :mew4:
-
โล่งอกมากที่พี่ปืนมาทัน
เอาไอ้พี่เฟรมให้หนักเลยนะพี่ปืน
บังอาจมากมารังแกต้นหอม
ว่าแต่คนในรูปคือใครอ่ะ ใช่พี่ปืนป่าว หรือคนอื่น
ไม่เป็นไรรอเฉลย 55555
แล้วก็ชอบตอนสุดท้ายมาก
พี่ปืนเขียนงี้เขินแทนต้นหอมเลย
น่ารักมากกกกกกก
-
มาอ่านทีเดียวสองตอนติดกัน จะได้ไม่ทรมานใจ
ในที่สุดพี่ปืนก็หวั่นไหวจนกลายเป็นชอบแล้ว
แบบนี้อีกหน่อยก็ไม่รอด
-
พี่ปืนแมนโครตตต ^^ ในที่สุดก็ชอบต้นหอมซ่ะที
-
>>>โห่ อดจิ้นแบบเต็นMaxเลยอ่ะ ริริ :hao5: :hao5:
>>>พี่ปืนนนน เค้าขอไปกระทืบไอ้ชั่วเฟรมด้วยยยย จะตืบไห้หน้าเละเป็นโจ๊กเลย
เสร็จเเล้วจะจ้างคนมาซัก 5-6P ปล้ำมันแม่มเลย กรอกยาปลุกเซ็กที่มันไห้น้องกินด้วย
จัดไปแบบSM มีเทียนไข มีเเส้ ถ่ายคลิปประจาน เสร็จสัพครบสูตร เอาไห้อายไปยังชาติหน้าเลย
////แลดูเค้าเเค้นมาก มากกว่าแฟนตัวจิงอย่างพี่ปืนอ่ะ 55555 เค้าเป็นแฟนน้องต้นหอม
(โดนพี่ปืนต่อย)หรือพี่ปืนเป็น เเค้นซ้า 5555 เอาซะไม่มีพื้นที่ไห้พี่ปืนเเค้นเรย :katai3: :katai3:
>>>ตอนท้ายๆนี่หวานซ้า โดยเฉพาะตอนไปทะเล
I think I like you
อะแฮ่มๆ ขอเปลี่ยนเป็น
I think I love you
ได้เปล่า///ฟินฝุดๆ :hao7:
-
ดีใจที่น้องยังไม่เสร็จพี่ปืน ตัวเบนเองก็คิดแบบพี่ปืนนั้นแหละ ครั้งแรกอยากให้ดีที่สุด อย่าหวั่นไหวเพราะอารมณ์พาไปเลย
-
ปืนชอบต้นหอมซะแล้ว
555555
-
อยากรู้คนในรูปคือใคร
-
ต้นหอมน่ารักน่ากินขนาดนี้ พี่ปืนจะไม่ชอบได้ไงเล่า คิๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ดีมากพี่ปืน สุภาพบุรุษจุฑาเทพ เอ้ย ไม่ใช่แระ 5555
เยี่ยมมากที่อดใจตัวเองไว้ได้ ยอดเยี่ยมๆ o13 o13 o13
รีบๆ รักน้องต้นหอมได้แล้วนะ
อิอิดีใจที่เริ่มชอบน้องแย้วววว :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่ปืนเท่ห์อ่ะ เจนเทิ้ลแมนมาก ๆ คุณค่าที่ต้นหอมคู่ควรจ๊ะ เอ...เหมือนเค้ามีอดีตต่อกัน รูปที่เห็น
เป็นตัวพี่ปืนเองหรือเป็นคนอื่นนะ แต่ชอบพี่ปืนอ่ะ ที่ทำอ่ะถูกแล้ว ได้กันแบบไม่มีสติจะมีความสุขได้ไงล่ะ
ยังไงต้นหอมก็เป็นของพี่ปืนอยู่แล้น ยินดีต้อนรับเข้าสู่วงการค่ะพี่เห็นน้องแล้วของขึ้น
แหม่ เมื่อคืนน้องก็ยั่วซะขนาดนั้น ทนได้นี่นับว่าเก่งมาก
เรื่องกับไอ้เฟรม พระเอกเราก็ขาโหดสุด ๆ ด้านมืดสินะ ๆ แต่โคตรเท่ห์เลย ยกความเท่ห์ให้พี่เวฟด้วยอีกคน
จัดหนักจัดเต็มให้กระอักเลือด ทำแบบนี้เลวสุด ๆ เลย ดีนะที่มาช่วยน้องทันเกือบไม่รอดแล้ว
ฮั่นแน่่ เค้ามีบอกชอบกันแผ่ว ๆ ที่ผืนทราย ปลื้มแทนต้นหอมอ่ะใกล้แล้วอีกนิดเท่านั้น
ส่วนพี่ปืนกับคนอื่นแกคงไม่เคยเขินแบบนี้เนอะ ปกติน้ำแข็งมากนะ น่าร้กกกกกกกกกกก :mew1:
ขอบคุณค่ะ
-
โอ๊ะๆๆ ใจระลาย
-
คนที่แนะนำหนังสือเรื่องนั้นให้กับต้นหอมใช่พี่ปืนหรือเปล่าอ่ะ
นับถือพี่แกจริงๆ มีความอดทนสูงมาก ถ้าหากเป็นคนอื่นป่านนี้ต้นหอมคงไม่เหลือแล้วแหละ
-
พี่ปืนโคตรสุภาพบุรุษอ่ะถ้าเป็นคนอื่นเจอยั่วขนาดนี้รับรองต้นหอมไม่รอดชัวร์ชื่อในหนังสืออ่ะชื่อพี่ปืนอะป่าว
-
อ้ายยยยยยยยยยย ไม่ไหวแล้ว ไอ้พี่ปืนมันหวานว้อยยยยย ขอกริ๊ดแปบบบบบ
-
ตอนนี้พี่ปืนเท่มาก!!!!!!!!! อิอิ
ในหนังสือหรือว่ารู้จักกันมาก่อน
ตอนสุดท้ายมัน :hao7: :-[
-
ถ้าเป็นต้นหอมจะควักโทรศัพท์มาถ่ายรูปแล้วเก็บไว้แบล็คเมล์พี่ปืนตอนงี่เง่า 555
-
กรี๊ดดดด พี่ปืนน่ารักน้าาาาา บอกรักแล้วด้วย ตอนบอกพี่ปืนเขินแน่ๆ ถึงรีบเดินหนี คึๆ :mew3:
-
ต้นหอมน่ารัก :hao6: พี่ปืนก็อย่างเท่อ่ะ :katai5:
คลั่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: ทำไมมันน่ารักแบบนี้ :katai1:
-
:mc4: "I think I like you." น่ารัก >.<
-
พี่ปืนนนนน :กอด1: :กอด1: น่ารักที่สุดอ่ะ ซุเปอร์ฮีโร่ของน้องต้นหอม เย้ ๆ :a9: โหดจริงอะไรจริงมากจ้า สะใจจัง กระทืบอิพี่เฟรมให้จมดินไปเลย พี่ปืนพี่เวฟอย่างกับมาเฟียเลยอ่ะ แอบมีด้านมืดนะเนี่ย เพื่อนพี่ปืนคนอื่น ๆ จะเป็นอย่างนี้เหมือนกันมั้ยนะ
ชอบมากที่พี่ปืนเป็นสุภาพบุรุษในสามโลกจริง ๆ ไม่ฉวยโอกาสกับน้อง ทั้งที่เกือบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วเนี่ย ชอบที่บอกรอน้องยินยอมเอง อิ ๆ เขินแทนต้นหอม :-[
มีปมมาให้คิดอีกแล้ว รูปถ่ายเด็ก 2 คนในหนังสือนี่ใครกันนะ ต้นหอมกับพี่ปืนรึเปล่า พอพี่ปืนพูดชื่อ คิรากร จารุโรจน์ ก็ย้อนไปอ่านตอนแรก ๆ เอ้ะ ชื่อต้นหอมนี่นา แล้วตอนนี้พี่ปืนก็บอกชื่อคุ้น ๆ เหมือนเคยรู้จัก แสดงว่าเด็กคนนั้นคือต้นหอมกับพี่ปืนแน่เลยอ่ะ (เดาเอาเองมั่วไปเหอะ)
ชอบที่น้องขอให้พี่ปืนแทนตัวเองว่าพี่จังเลย น่ารักกว่า ฉัน นาย เห็น ๆ :katai2-1: แต่ต้นหอม ก็ต้องเรียกแทนตัวเองว่า
ต้นหอมด้วยสิจ้ะ มันถึงจะฟิน :m3:
พี่ปืนเริ่มชอบน้องแล้วสิน้า เย้ ๆ ทำโรแมนติคเขียนบอกบนทรายด้วย หวานเวอร์ แต่ขี้อายจังเนาะรีบเดินหนีน้องเลยเชียว กลัว
น้องได้ยินเสียงหัวใจเหรอจ้ะ :m12:
มามอบดอกไม้ให้คุณริริ จ้า :L2: :3123:
-
พี่ปืนน่ารักมากๆๆๆๆ ^^" ชอบอ่าาาา :hao7: :mew1:
-
:z1: :z1: พี่ปืนเป็นพระเอกชิมิ....
-
:jul1: ริริจ๋า ตอนแรกเค้าคิดว่าจะเจอ nc เลือดท่วมซะแล้ว หึๆ
อิพี่ปืนเป็นคนดีมากอ่ะ น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
กอดริริจ้า :กอด1: :กอด1:
-
ดีที่พี่ปืนมาทันอะ เย้เย้ พี่ปืนชอบต้นหอมแล้ว ว่าแต่รูปน่ะรูปใครหว่า
-
สุภาพบุรุษสุดๆ :katai2-1:
-
พี่ปืน กะ ต้นหอม รู้จักกานมาก่อนนนนนนนนนน....หรือป่าว :hao7:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขินอ่ะ :hao7:
ไอ้พี่ปืนทำแค่นี้ก็เขินบ้านแทบแตกละ *ทึ้งจอคอมฯ*
I think I like you.
>.<
-
พี่ปืนช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ ไม่ถือโอกาสกับน้องต้นหอมตอนที่ไม่รู้ตัว
สะใจมากที่กระทืบไอ้เฟรมต้องเล่นงานมันไม่ให้มาทำร้ายต้นหอมได้อีก
-
- I think I like you – แอ๊~~ :-[ กล้าบอกล่ะหรออออ :m12:
รอนะฮะ :')
-
ก็คิดอยู่ว่ายังไงก็ต้องมาช่วยทัน แต่ก็อดลุ้นไม่ได้ :เฮ้อ:
สงสัยกลุ่มพี่ปืนจะโหดกันทุกคน แม้แต่พี่เวฟยังขนาดนี้
เฟรมโดนอย่างนี้มันก็สมควรแล้วล่ะกับสิ่งที่ทำกับต้นหอม
พี่ปืนโหดและร้ายกับคนอื่นได้ แต่กับต้นหอมอ่อนโยนที่สุด
แล้วก็เป็นสุภาพบุรุษมากด้วย ไม่คิดฉวยโอกาสตอนน้องลำบาก
อย่างนี้จะไม่ให้น้องต้นหอมชอบพี่ปืนได้ยังไงกันล่ะเนาะ
อย่าว่าแต่น้องเลยพี่ปืนก็ชอบน้องเหมือนกันใช่ไหมล่ะ
ไม่งั้นคงไม่เขียนอย่างนี้หรอก คิดแล้วก็เขินแทนน้อง :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เด็กในรูปอีกคนคือพี่ปืนรึเปล่า
-
โอ้ย ไอ่เฟลม แกเลวมากกกกก :'(
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ ชอบต้นหอมกะพี่ปืนมากๆ สองคนนี้น่าจะมีความหลังตอนเด็กกันอยู่
พี่ปืนทำต้นหอมเขินได้อีกนะต้อนท้าย ตัวพี่ปืนก็เขินเอง น่ารักกันไปไหนคู่นี้
ส่วนแมทเนื้อคู่ตัวเองคงมาแบ้วมั้ง เริ่มจากกัดกัน เสร็จมาหลายคู่แล้ว 555
หวานกันหลายๆตอนก่อนค่อยต้มมาม่า เอาซองเดียวพอกินเยอะเดี๋ยวท้องอืด
-
นี่ง่วงมาก เปิดมาเจอเรื่องนี้อัพตั้งแต่เมื่อวาน กะเปิดลิ้งไว้จะมาอ่านพรุ่งนี้
แต่เพิ่งนึกขึ้นได้!!!ว่าหนูต้นหอมกำลังไม่รอด!!!
รีบอ่านโดยด่วน ไม่คิดว่าอินังพี่เฟรมจะทำอะไรน้องได้
แต่รอดูพี่ปืนมากกว่าว่ามาเจอน้องสภาพนี้จะทำไง
และก็พบความเป็นสุภาพบุรุษ อ๊ายยยย พี่ปืนใจเธอหล่อโครต
นีี่ถ้าพี่ปืนทำไรน้องนะก้ไม่โกระหรอก แต่จะปลื้มน้อยกว่าตอนนี้ ฮ่าๆ
ว่าแต่รูปคืออะไรรรรร แล้วคืออะไรกับประดยคที่พี่ปืนเขียน อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
-
โชกเลือดเพราะหุ่นพี่ปืน :m25:
-
ปืนนายเท่ห์มาก o13
-
ดันดัน :3059:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 20
Got a Message
บทเรียนในครั้งนี้สอนให้รู้ว่าผมรู้ว่า คนที่ทำร้ายเราได้ครั้งหนึ่งแล้ว เขาจะไม่ลังเลที่จะทำร้ายเราอีกครั้ง...และอีกครั้ง เพราะถ้าเขากล้าที่จะทำร้ายเรา แสดงว่าเขาไม่รักหรือห่วงเราเลยด้วยซ้ำว่าเราจะเป็นยังไง เจ็บปวดแค่ไหน เพราะอย่างนั้น ถ้าเขามีโอกาสได้ทำร้ายเราอีกครั้ง เขาก็จะไม่ลังเลและไม่สนใจว่าวิธีที่เขาใช้มันจะเลวทรามแค่ไหน
และมันยังสอนให้รู้อีกว่าผมไม่ควรไว้ใจคนง่ายๆ
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพี่ปืนมาช่วยผมไม่ทัน คืนนั้นผมจะเป็นยังไง จะตายแบบสิ้นลม หรือจะตายทั้งเป็น
แต่เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ผมจะเอามันกลบฝังดินซะ
แต่เรื่องร้ายๆก็แทบจะหลุดออกจากหัวสมองผมเพียงแค่ประโยคเดียวของพี่ปืน...
‘I think I like you’
แค่ประโยคสั้นๆ แค่คำเพียงไม่กี่คำ กับทำเอาหัวใจผมแทบจะหยุดเต้น
คิดไม่ผิดจริงๆที่ผมเลือกที่จะรักผู้ชายคนนี้
แมทรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับผมแล้ว เพราะผมเล่าให้แมทฟัง แมทนี่ถึงกับของขึ้นจะออกไปตามล่าหาตัวไอ้พี่เฟรมให้ได้ แต่พอดีพี่ปืนมาที่บ้านแล้วก็เรียกแมทออกไปคุย พอกลับเข้ามาแมทก็ดูสงบลง สงสัยพี่ปืนคงออกไปเล่าเรื่องที่พี่เวฟกระทืบไอ้พี่เฟรมซะเละ ผมเห็นภาพด้วยนะ พี่เวฟถ่ายไว้ให้ดู อย่างสยองอ่ะ เละเป็นโจ๊กเลยก็ว่าได้
อีกอย่าง พอแมทรู้ว่าผมโดนยาแล้วได้พี่ปืนช่วยไว้ โดยที่พี่ปืนไม่ได้ทำอะไรผม แมทก็ดูจะญาติดีกับพี่ปืนเพิ่มมากขึ้น ทำเอาผมยิ้มแก้มแทบแตกแหนะ ^o^
นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ผมไม่เจอพี่ปืน เห็นว่าพี่ปืนต้องออกไปนอกสถานที่กับอาจารย์ จะไปด้วยก็คงจะไม่เหมาะ ผมเลยต้องนั่งหง่าวคนเดียวอยู่บ้านแบบนี้ แมทก็ออกไปทำงานกับคุณลุง หรือพ่อแมททุกวัน
“เฮ้อ น่าเบื่อ” ผมลุกขึ้นเดินรอบบ้านอีกหนึ่งรอบก่อนจะกลับมานั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่นตามเดิม ผมกลับมาอยู่ที่บ้านแมทแลhว พี่ปืนบอกว่าช่วงนี้ผมไม่ควรอยู่ที่บ้านตัวเองสักพัก แน่นอนว่าผมยอมเชื่อและทำตามแต่โดยดี ก็แหงละ เจอวันนั้นเข้าไปทำเอาผมไม่กล้าอยู่บ้านคนเดียว แม้แต่ตอนนี้ก็เถอะ
“อ่า...” เพิ่งนึกขึ้นได้ ผมยังไม่ได้ทำของขวัญให้พี่ปืนเลย แต่จะเหลือเวลาอีกเกือบเดือนก็เถอะ แต่ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรให้พี่ปืนดี
หรือว่าจะซื้อดี ถ้าซื้อแล้วจะซื้ออะไรล่ะ พี่ปืนดูไม่ค่อยจะสนใจอะไรนอกจากกล้องเสียด้วย จะมีก็แต่...
เออใช่!
ขนมไง ^^
ในวันเกิดพี่ปืน ผมลงมือทำเค้กให้พี่ปืนดีกว่า แต่ถึงจะทำเค้กก็ต้องมีของขวัญสักชิ้น...อืมมมม ทำอะไรดีนะ
[Krrrr Krrrr]
พี่ปืนโทรมา!
ผมรีบกดรับทันที
“พี่ปืนนนนน” ผมลากเสียงเรียกชื่อพี่ปืนยาว
[ดีใจขนาดนั้น] พี่ปืนถาม
“ดีใจสิ เมื่อวานพี่ไม่โทรหาผมเลยนะ รู้ไหมผมเหงา!” ผมกระแทกเสียงที่คำว่า ‘เหงา’ แรงๆ ให้รู้ว่าผมเหงามากจริงๆ
พี่ปืนก็หนีไปเที่ยว ส่วนแมทก็อยู่ไม่ติดบ้าน พอถามก็บอกไปธุระตลอด ดูผมสิ อยู่บ้านคนเดียวกินข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียว แบบนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!
[เมื่อวานมันไม่มีสัญญาณ แล้วไอ้แมทไปไหน]
เห็นไหม ผมบอกแล้วว่าเดี๋ยวนี้สองคนนี้เขาญาติดีกันแล้ว มีถามหากันด้วย
“ไปทำงาน เห็นว่าวันนี้จะไม่กลับบ้าน พี่ปืนนนน พี่จะกลับมาเมื่อไหร่อ่ะ” ผมถามอ้อนๆ ก่อนหน้านี้ผมไม่ค่อยอ้อนเท่าไหร่นะ...หรือเปล่า? แต่ช่างเถอะ หลังจากที่พี่ปืนบอกว่าชอบผม ผมก็รู้สึกใจชื้นที่จะแสดงออกมากขึ้น แบบว่าแรกๆมันยังเกรงๆอยู่ว่าพี่เขาจะรำคาญหรือเปล่า แต่ที่ผ่านมาพี่ปืนก็ปกติดี ถึงจะดุไปมาก แต่ก็ใจดีมากๆเหมือนกัน
[ตอนนี้อยู่บ้านใช่ไหม] พี่ปืนไม่ตอบแต่ถามกลับแทน
“เอ่อ ครับ”
[อืม แค่นี้แหละ] ว่าแล้วก็วางสายไป ผมเอามือถือออกจากหู จ้องหน้าจออย่างงงๆ อะไรของเขากัน ยังไม่ทันได้คุยอะไรเลย ต้นหอมถอนหายใจออกมาอีกรอบก่อนจะเอนตัวเลื้อยลงนอนบนโซฟา
เล่นเกมส์ก็ได้!
บรื๊นนน
เสียงรถคุ้นหูดังขึ้น ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่ง นั่นมันเสียงรถพี่ปืนนี่น่าผมจำได้ แต่พี่ปืนไปต่างจังหวัดนี่น่า เอ๊ะ...หรือว่า
ผมลุกขึ้นก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไปที่ประตูรั้ว พอเปิดประตูเท่านั้นแหละ
“พี่ปืน!”
ผมวิ่งเข้าไปกอดพี่ปืนเต็มๆ พี่ปืนเซนิดหน่อยแต่ก็กอดตอบผม ฮืออ คิดถึงจังเลย
“ถ้าพี่ล้มไปจะทำยังไง” พี่ปืนดุขำๆ แต่ก็ยังอุ้มผมที่กอดพี่ปืนแน่นไม่ปล่อย
“อื้ออ ผมคิดถึงพี่” ผมซุกหน้าที่ซอกคอพี่ปืนพูดเสียงอู้อี้
ป๊าบ!
“ลงได้แล้ว ตัวหนัก” พี่ปืนบ่นพร้อมกับตีที่ก้นผมก่อนจะปล่อยตัวผมลง ชิ จะหวานสักนิดละก็ไม่ แล้วดูสิ เดินนำเข้าไปในบ้านผมแล้ว ไม่รอผมสักนิด
“พี่ปืน รอผมด้วยสิ” ผมตะโกนไล่หลังก่อนจะวิ่งตามพี่ปืนเข้าไป
พี่ปืนเดินตรงดิ่งเข้าไปในครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นเอาน้ำออกมาดื่ม ดื่มเสร็จพี่ปืนก็หันมามองหน้าผมก่อนจะกวักมือเรียกให้เข้าไปหา ผมก็เดินเข้าไปหาแต่โดยดี
หมับ!
“อ๊ะ...” ผมร้องเบาๆ แอบตกใจนิดๆที่อยู่พี่ปืนก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น แรงกดจูบหนักที่ต้นคอของผมไล่ขึ้นมาเรื่อยๆมาที่แก้ม และสุดท้ายก็จบลงที่ริมฝีปาก พี่ปืนจูบคลึงเคล้าเบาๆที่ปากผม ผมหลับตาลงแล้วก็จูบตอบกลับไป มือสองข้างของผมก็ยกขึ้นคล้องบนลำคอแกร่ง
“คิดถึง” พี่ปืนพูดกระซิบชิดริมฝีปากผมก่อนจะบดเบียบจูบผมอีกครั้ง ลิ้นร้อนๆของพี่ปืนสอดเข้ามาเกี่ยวกระหวัดเนิ่นนานจนหน้าผมร้อนไปหมด
“ผมก็คิดถึงพี่” ผมบอกหลังจากที่พี่ปืนถอนจูบออกแล้ว พี่ปืนก้มหน้าลงมาหอมแก้มผมแรงๆก่อนจะปล่อยตัวผม
“ไปเก็บของไป เอาเสื้อผ้าไปหลายๆชุดหน่อยก็ดี”พี่ปืนบอกก่อนจะเดินออกไป ผมเดินตามพี่ปืนไปที่ห้องนังเล่น พี่ปืนนั่งลงบนโซฟาก่อนจะหันมามองผมที่ยืนทำหน้างงอยู่
“เก็บของ เก็บไปไหน” ผมถาม
“ไปนอนคอนโดพี่ไง ทำไม หรือจะอยู่คนเดียว”
“มะ ไม่เอาอ่ะ งั้นพี่ปืนรอแปบหนึ่งนะ” ผมรีบวิ่งขึ้นไปเก็บข้าวห้องบนห้องด้วยความดีใจ เย้! คืนนี้ผมไม่ต้องนอนคนเดียวแล้ว
เก็บเสื้อผ้าข้างของที่จำเป็นเสร็จผมก็เดินลงมาหาพี่ปืนข้างล่าง พี่ปืนหันมามองผมก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน
“จะย้ายบ้านเหรอไง”
“อะไร ย้ายบ้านที่ไหน นี่ของใช้จำเป็นหมดเลยนะ” ผมบอก พี่ปืนส่ายหน้าเอือมๆก่อนจะเดินเข้ามาดึงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่อยู่บนหลังผมไปถือให้ ซึ่งผมก็ไม่อิดออด มันหนักนี่นา
“ไปได้แล้ว ของเยอะขนาดนี้คงไม่ลืมอะไรแล้วนะ” พี่ปืนพูดก่อนจะเดินนำออกจากบ้าน แต่พอพี่ปืนพูดนั่นแหละ ผมเลยนึกขึ้นได้ว่าลืมของสำคัญบางอย่าง!
“พี่ปืน รอแปบหนึ่ง ต้นหอมลืมของ” ผมตะโกนบอกพี่ปืนก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องอีกครั้งแล้วคว้าของสำคัญติดมือมาอย่างว่องไว
“อย่าบอกนะว่าที่ลืมคือไอ้ตุ๊กตาหมีนี่” พี่ปืนปรายตามองตุ๊กหมีน้อยในอ้อมกอดผม
“ใช่ครับ ^^” ผมบอกแล้วก็ยิ้มตาหยี
“อายุเท่าไหร่แล้วห๊ะ ยังจะเล่นตุ๊กตาเป็นเด็กๆ” พี่ปืนบ่นก่อนจะเปิดประตูหลังเอากระเป๋าผมวาง
“อายุ17 ต้นหอมยังเด็กนะ เล่นได้อยู่” ผมเถียงกลับ แต่ต่อให้อายุมากกว่านี้ผมก็จะเล่นตุ๊กตาน้องหมี ก็ตัวนี่น่ะ พ่อกับแม่ซื้อให้ผมตั้งแต่ผมยังเด็กๆ เด็กมากๆ น้องหมีเลยหลายเป็นเสมือนตัวแทนของพ่อและแม่ก็แค่นั้น
“เอาเถอะๆ ขึ้นรถได้แล้ว” พี่ปืนพูดแล้วก็เดินอ้อมไปขึ้นรถ ผมก็เปิดประตูขึ้นรถเช่นกัน
ก่อนจะกลับคอนโดพี่ปืนก็แวะซื้อของกินเข้าไปด้วย ทีแรกผมเสนอให้ไปหาอะไรกินทีห้าง แต่พี่ปืนบ่นว่าเหนื่อย เพราะเมื่อเช้าพี่ปืนขับรถตรงดิ่งมาจากต่างจังหวัดแล้วก็แวะมาหาผมที่บ้านก่อน ฟังแล้วรู้สึกเป็นปลื้มขึ้นมาทันตาเห็น
พอกลับถึงคอนโด กินข้าวเช้าและข้าวเที่ยงรวมกันเสร็จ พี่ปืนคนเดียวนะ ผมกินข้าวเช้าไปแล้ว พี่ปืนก็เข้าไปนอนในห้อง ผมไม่รู้จะทำอะไรก็เลยรื้อของในห้องพี่ปืนเล่นจนเย็น
อ๊อดดดด
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ผมมองไปที่ห้องนอนพี่ปืนก่อนจะเดินไปดู ยังหลับอยู่เลย เสียงออดดังขึ้นอีกครั้ง แต่พี่ปืนก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ผมเลยตัดสินใจเดินไปเปิดประตูเสียเอง
“อ้าวต้นหอม มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย” พี่เวฟนั่นเองครับที่เป็นคนมา
“สวัสดีครับพี่เวฟ มาคนเดียวหรือครับ” ผมถามพร้อมกับเปิดประตูออกหว้างให้พี่เขาเข้ามาในห้อง
“เปล่าหรอก เดี๋ยวไอ้เหนือกับไอ้ก้องก็มา แล้วเราไง ไอ้ปืนไปลากมาใช่ไหมเนี่ย” พี่เวฟยิ้มล้อๆ เดินถือข้าวของไปไว้ในครัว ผมก็เดินตามเข้าไปช่วย
“พอดีผมอยู่บ้านคนเดียว แมทไปอยู่ พี่ปืนเลยไปรับมาอยู่ด้วย” ผมบอก มือก็ช่วยพี่เวฟเอาอาหารและเครื่องดื่มเข้าตู้เย็น สงสัยวันนี้พวกพี่เขาคงจะจัดปาร์ตี้กันแน่ๆ
“งั้นเหรอ” พี่เวฟทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เหมือนพี่เขาจะรู้อะไรบางอย่างที่ผมไม่รู้จะ ไอ้สีหน้าเจ้าเล่ห์แบบนั้นมันฟ้องชัดๆ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามพี่เวฟที่ส่งยิ้มกริ่มมาให้ผม
“หึหึ พี่แค่กำลังคิดว่ามีคนปากแข็งอยู่ในห้องนี่น่ะ” พี่เวฟพูดแล้วก็เอาเนื้อหมูออกมาหั่นใส่กล่อง
“คนปากแข็ง ใครเหรอครับ” ผมถาม มือก็หยิบเบียร์เรียงเข้าตู้เย็น ซื้อมาเยอะขนาดนี้นี่กะเอามาอาบกันเลยหรือไง
“ไม่รู้สิ” อ้าว มาทำให้อยากแล้วจากไปนี่ แต่เดินไปยืนข้างพี่เวฟทำสีหน้าแบบเอาเรื่อง แต่พี่เวฟกลับหัวเราะแล้วก็ขยี้หัวผมแทนที่จะบอก
“อะแฮ่ม!” เสียงกระแฮ่มในลำคอดังขัดขึ้นมา ผมกับพี่เวฟหันไปมองพร้อมกันก็เจอพี่ปืนยืนพิงเคาร์เตอร์หน้าบึ้งอยู่
“ตื่นแล้วเหรอครับ” ผมเดินเข้าไปหา ดูสิ หัวยังฟูอยู่เลย ผมเขย่งตัวขึ้นนิดหนึ่งก่อนจะจัดทรงผมของพี่ปืนให้เข้าที่เข้าทาง พี่ปืนก้มมองหน้าผมเหมือนคนถูกขัดใจ ผมนี่ก็งงสิ เราทำอะไรผิดหือเปล่าหว่า
“มึงมาทำไมไอ้เวฟ” พี่ปืนกระแทกเสียงถามพี่เวฟ ผมได้ยินแค่เสียงพี่เวฟหัวเราะ ไม่ได้หันไปมอง
“ทำไม กูมาไม่ได้หรือไง แค่นี้ทำเป็นหวงนะมึง” พี่เวฟพูดขำๆ
“เรื่องของกู” พี่ปืนว่าก่อนจะตวัดตากลับมามองที่ผม
“อะ...อะไรครับ” แอบกลัวนิดหนึ่ง ก็ดูสิ ทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนั้นด้วย
“เดี๋ยวนี้กล้าอ่อยคนอื่นเหรอ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” พี่ปืนพูดกระซิบรอดไรฟัน แถมยังขยี้หัวผมแรงๆอีก พอทำร้ายหัวผมอย่างพอใจแล้วก็เดินหน้าบึ้งจากไป ได้ยินเสียงประตูห้องนอนปิดดังปัง เป็นอะไรของเขานะ นอนไม่พอหรือยังไง
“พี่เวฟว่าพี่ปืนเข้าเป็นอะไรครับ” ผมหันไปถามพี่เวฟที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“หึ มันหึงนะ” พี่เวฟพูดเสียงเบา เบาจนผมคิดว่าตัวเองอาจจะหูฝาด
“อะไรนะครับ”
“มันหึงเรากับพี่น่ะ เด็กชะมัดเลย” พี่เวฟส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะหันกลับไปหั่นหมูตามเดิม ทิ้งให้ผมอึ้งอยู่คนเดียว
พี่ปืนเนี่ยนะหึงผม!
>//<!
หลังจากสงบจิตสงบใจที่มันเต้นแรงเพราะคำพูดของพี่เวฟ ผมก็เดินเข้าไปหาพี่ปืนในห้อง พี่ปืนที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียงหันมามองผมก่อนจะหันหน้ากลับ
“เป็นอะไรครับ” ผมเดินเข้าไปถาม แม้ว่าจะรู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้ก็เถอะ
“เปล่า มันมาทำไมไอ้เวฟน่ะ” พี่ปืนถามผมก่อนจะดึงผมให้นั่งลงบนตัก ผมเกร็งตัวนิดๆก่อนจะผ่อนคลายลง หน้านี่ร้อนผ่าวไปหมด วันนี้พี่ปืนดูแปลกมากๆ
“คงมาทำอะไรกินมั้งครับ พี่ไม่ได้นัดกันไว้เหรอ เห็นบอกว่าเดี๋ยวพี่เหนือกับพี่ก้องจะตามมา” ผมบอก ตาก็จ้องหน้าพี่ปืนไปด้วย หน้าใสเหมือนกันนะเนี่ย จมูกก็โด่งมากๆ ไปทำมาหรือเปล่าเนี่ย ว่าแล้วเพื่อเป็นการพิสูจน์ผมก็เอามือบีบที่จมูกพี่ปืนทันที
“โอ๊ย! ทำอะไรเนี่ย” พี่ปืนร้องแล้วก็ปัดมือผมออก ผมหัวเราะขำทันที ของจริงนี่น่า โด่งเกินไปแล้ว ทำไมจมูกผมไม่โด่งแบบนี้มั่งนะ อิจฉาๆ
“พี่ปืนไปทำจมูกมาป่ะเนี่ย โด่งไปนะ เห็นแล้วอิจฉา ผมอยากได้บ้างอ่ะ พาไปทำหน่อยสิ” ผมพูดอ้อนๆ แต่ที่จริงแค่พูดเล่นเท่านั้น ผมไม่คิดจะทำหรอก กลัวเจ็บ!
“ตลกแล้ว นี่ของแท้” พี่ปืนพูดจาทำหน้าหาเรื่อง
“ก็มันจริงๆ ของผมไม่เห็นโด่งแบบพี่ปืนบ้างเลย” ผมว่า
“แบบนี้ดีแล้ว เหมาะกับหน้าเราดี โด่งกว่านี้ก็ตลกตาย”
“จริงเหรอ”
“จริง เล็กๆน่ารักแบบนี้น่ะดีแล้ว” พี่ปืนเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะกัดลงบนจมูกผมเบาๆ แต่ก็เล่นเอาสะดุ้ง เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเปรียบ ผมก็กัดลงบนจมูกพี่ปืนบ้างๆ พี่ปืนทำตาโตก่อนจะกัดที่จมูกผมอีกที แต่คราวนี้เลื่อนลงมากัดปาดผมด้วย >_<
“พี่ปืน”
“ยั่วนักนะ”
“ต้นหอมยั่วที่ไหน พี่ปืนมั่ว” ผมบ่นอุบ หลบสายตาที่ระยิบระยับนั่น
“หึ เวลาเราเขินนี่มันน่า...” พี่ปืนพูดแล้วก็หยุด
“น่าอะไร” ผมหันไปถามด้วยความอยากรู้ พี่ปืนเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นจนหน้าผากเราติดกัน แต่ยังไม่ทันที่พี่ปืนจะพูดอะไรประตูห้องพี่ปืนก็เปิดออกก่อน
พะ...พี่เหนือ!
“นี่พวกคุณ เลิกสวีทกันก่อนแล้วออกมาช่วยกันหน่อยดิ จะแดกไหมไอ้ปืน” พี่เหนือบ่นหน้านิ่งก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ผมนั่งอับอายอยู่บนตักพี่ปืนด้วยท่าทางที่ล่อแหลมสุดๆ
อ๊ากกกกก
ผมอายอ่ะ...ใครก็ได้เอาน้ำมาดับไฟที่หน้าผมที่!
“จิ๊แม่ง ขัดจังหวะจริงๆ” พี่ปืนบ่น แต่ผมไม่ได้สนใจฟัง เพราะผมก็กำลังช็อคซีนีม่าแบบสุดๆ ดีนะที่ยังไม่ได้ทำอะไร (แล้วหนูจะทำอะไรล่ะลูก) ถ้าพี่เวฟเข้ามาช้าอีกนิดหนึ่งละก็...ฮืออ
ยังไม่ทันรวบรวมสติดีพี่ปืนก็ลากผมออกมาจากห้อง เท่านั้นแหละ พี่ก้องกับพี่เวฟก็เอ่ยปากแซวทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่เหนือคงเล่าใหฟังหมดแล้ว เห็นพี่เหนือเงียบๆอึนๆแบบนั้นเหอะ แต่เรื่องไหนที่พี่เหนือรู้ คนทั้งโลกก็รู้นั่นแหละ ฮันนี้พี่ก้องบอกมา >-<!
กว่าผมจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หรือพูดง่ายๆก็คือทำหน้าให้ด้านต่อคำแซวทั้งหลายของพวกพี่นั่นเอง วันนี้พวกพี่เขาทำเนื้อย่างหมูย่างกินกันในห้อง พี่ปืนนี่ด่ากระจายเลยตอนแรก บอกว่าเหม็นห้อง แต่พี่อีกสามคนไม่ฟังไม่สนใจเสียงด่าเสียงสาปแช่ง(?) ของพี่ปืน สุดท้ายทุกคนก็นั่งกินสารพัดเนื้อสัตว์ย่างในห้องนั่งเล่น ที่พี่เหนือและพี่ก้องเลื่อนโซฟาและย้ายพรมไปที่อื่นแทน
“ขอบคุณครับ” ผมบอกพี่ปืนที่คีบกุ้งกับเบคอนมาใส่ไว้ที่จานผม ผมใช้ตะเกียบคีบเบคอนร้อนๆจิ้มน้ำจิ้มก่อนจะเอาเข้าปาก อร่อยมากๆ
“ไอ้ปืน น้ำแข็งหมดแล้วลงไปซื้อหน่อยดิวะ” พี่ก้องบอกพี่ปืน
“ทำไมต้องกู” พี่ปืนพูดหน้าตาย
“อ้าวไอ้นี่ ของหมดนี่พวกกูก็ซื้อมาทั้งของสดทั้งเบียร์ทั้งเหล้า ช่วยไปซื้อน้ำแข็งแค่นี้ไม่ได้เหรอไงวะครับ คุณชาย” พี่ก้องประชดประชัด พี่ปืนปรายตาขึ้นมองพี่ก้องก่อนจะยื่นขาออกไปถีบพี่ก้องหนึ่งทีแล้วลุกขึ้น
“ผมไปด้วย” ผมบอกแล้วก็ลุกขึ้นเดินตามพี่ปืนไปซื้อน้ำแข็งข้างล่าง
“ไม่อยู่กิน เดี๋ยวไอ้พวกนั้นมันก็แย่งกินหมดหรอก” พี่ปืนพูดกับผมตอนที่อยู่ในลิฟต์แล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ต้นหอมเริ่มอิ่มแล้วแหละ กินไปตั้งเยอะ เพราะพี่ปืนนั่นแหละเอาแต่คีบให้ผม” จริงๆนะครับ จานผมนี่ไม่เคยว่างเลยและไม่ต้องปิ้งเองด้วย ประมาณว่าผมมีหน้าที่กินอย่างเดียว
“แล้วไม่ดีหรือไง กินๆเข้าไปเถอะ จะได้โตสักที” พี่ปืนพูดทิ้งท้ายแล้วก็เดินออกจากลิฟต์ไปหน้าตาเฉย จิ๊! เบื่อคนที่โตแล้วจริงๆ
ผมเดินตามเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต พี่ปืนแยกไปซื้อน้ำแข็ง ส่วนผมก็แยกไปดูนมและขนม
“มันอร่อยเหรอไง”
“ครับ”
พี่ปืนมองจ้องไปที่ขวดนมรสกล้วยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบนมมาขวดนึงแล้วเดินออกไปเลย ผมมองอย่างอึ้งๆ อย่าบอกนะว่าพี่เขาจะซื้อไปกินเอง เป็นไปไม่ได้น่า คนอย่างพี่ปืนเนี่ยนะกินนม
“ยืนบื้อทำไม เดินตามมาได้แล้ว”
“ครับ บ่นจัง ยังไม่แก่สักหน่อย”
“ลามปาม”
ผมทำปากขมุบขมิบใส่หลังพี่ปืนก่อนจะรีบกวาดขนมที่อยู่ใกล้มือแล้วรีบเอาไปให้พี่ปืนจ่ายตังค์ เดี๋ยวนี้ผมใช้เงินวันหนึ่งไม่ถึงร้อยเลย มีป๋าเลี้ยงตลอด ทั้งป๋าแมทและป๋าปืน สองคนนี้ไม่เคยให้ผมเสียเงินเองเลยสักครั้งไม่ว่าอยากได้อะไรก็ตาม เงินที่พ่อแม่ส่งมาให้ผมเลยเหลือเต็มอื้อบัญชีไปเลย
มันมีความสุขก็ตรงนี้แหละ ฮ่าๆๆ
ซื้อของเสร็จแล้วก็กลับขึ้นห้อง ไม่น่าเชื่อไปแค่แปบเดียวกลับมาพวกพี่เขาซัดหมูเห็ดเป็ดไก่ไปเกือบหมด
พอได้น้ำแข็งความครื้นเครงก็กลับมา พี่ก้องเอากีตาร์มาดีดและพี่เวฟก็เป็นคนร้องเพลง พี่เหนือก็เคาะชามเคาะไหไปตามเรื่องราว ส่วนพี่ปืนก็กระดกเหล้าอย่างเดียว ผมก้มมองแก้วเหล้าในมือของตัวเองก่อนจะยกขึ้นจิบ นี่แก้วที่สองแล้วที่ผมกิน เวลาอยู่กับพี่ปืนผมมักจะได้ทำอะไรที่แมทไม่เคยให้ทำ แต่พี่ปืนก็สั่งว่าไม่ให้ไปกินเหล้าที่อื่นถ้าหากไม่มีพี่เขาอยู่ด้วย
เวลาผ่านไปเข้าวันใหม่ แต่ละคนนี่เมาปริ้นกันเลยทีเดียว ผมที่ยังสติดีอยู่นิดหน่อย แอบมึนเล็กๆ เพราะหลังจากหมดแวที่สองพี่ปืนก็ผสมแก้วที่สามสี่ห้าให้ผมและแน่นอนว่ามันเข้มกว่าแก้วก่อนๆ
“ไม่ต้องเก็บ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้แม่บ้านมาเก็บทีเดี๋ยว” พี่ปืนรีบห้ามเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเก็บจานชามที่วางอยู่กลางห้อง
“แล้วพี่ๆเขาละครับ” ผมถาม มือก็ชี้ไปที่ผู้ชายทั้งสามคนที่นอนหลับคาวงเหล้ากันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ปล่อยแม่งไว้งั้นแหละ มานอนได้แล้ว”
ผมเดินตามพี่ปืนเข้าห้องไปแต่โดยดี พี่ปืนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ส่วนผมก็อาบก่อนหน้านี้เรียบร้อยแล้ว ผมคลานขึ้นเตียง แต่นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินนมเลยลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องอีกรอบ พอได้นมกล่องที่ผมซื้อมาผมก็เดินเข้าห้อง พี่ปืนนอนพิงหัวเตียงรออยู่แล้ว
“กินเสร็จแล้วก็มานอนได้แล้ว”
“ครับ” ผมดูดนมจากกล่องเสร็จก็เอาไปทิ้งที่ถังขยะเล็กๆในห้องก่อนจะเดินขึ้นเตียงอีกรอบหนึ่ง
ผมแทรกตัวในผ้าห่มผืนหน้า อ่า...อุ่นจัง พี่ปืนขยับตังลงนอนก่อนจะปิดไฟหัวเตียง ผมหยิบน้องหมีมากอดแล้วก็เขยิบเข้าไปหาพี่ปืน พี่ปืนหันนอนตะแคงมากอดผมก่อนจะกดริมฝีปากลงที่หน้าผากผมเบาๆ ผมเลยเคลื่อนหน้าขึ้นไปจูบที่ปลายคางพี่ปืน ตามด้วยแก้ม ผมอยากอยู่แบบนี้ไปตลอดจัง
“เมาแล้วชอบยั่วจริงๆนะ” พี่ปืนว่าครับ
“ไม่ได้ยั่วสักหน่อย” ผมยิ้มแล้วก็จุ๊บที่แก้มพี่ปืนอีกที
“หึหึ ยั่วแบบนี้มากๆ ตื่นขึ้นมาอย่าร้องแล้วกัน”
“ไม่ร้องหรอกน่า”
“ปากดี ไหนดูสิว่าจะปากเก่งได้สักกี่น้ำ” พี่ปืนพูดก่อนจะจูบผม ผมขยับตัวเบียดเข้าหาพี่ปืน เงยหน้าให้พี่ปืนจูบแต่โดยดี ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าหรือเพราะจูบของพี่ปืนกันแน่ผมถึงได้หัวหมุนขนาดนี้ หรือบางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่างก็ได้
“อื้ม...”
จูบร้อนๆนี่มันช่าง....
แล้วผมก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
(ต่อด้านล่าง)
-
[Puen talks]
ผมหยิบโทรศัพท์มาดูเมื่อมีเสียงเตือนข้อความเข้า ผมเปิดอ่านแล้วก็อยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง จะส่งมาทำไมนักหนาวะ ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ต้นหอมยังหลับสนิทอยู่ ผมปัดผมที่ตกลงปากปรกหน้าใส่ออก เผยให้เห็นหน้าผากเนียนๆ ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากนั่นทีก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเด็กบนเตียงลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาง่วงๆ
“ตื่นแล้ว จะนอนต่อก็ได้” ผมบอก ถึงแม้ว่านี่จะสายแล้วก็เถอะ
“หิวข้าว”
หึ ตื่นมาก็ร้องจะกินข้าวเลย
“เดี๋ยวออกไปซื้อให้กิน ไปล้างหน้าไป”
ต้นหอมพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินตัวเอียงๆเข้าห้องน้ำไป อยากจะถามจริงๆว่าเวลาอยู่ที่บ้านนั่นกับไอ้แมทต้นหอมแต่งตัวแบบนี้นอนหรือเปล่า ว่าจะถามหลายครั้งแล้วก็ลืม ไอ้เสื้อกล้ามสีขาวที่ทั้งบางและหลวมโพรกกับกางเกงใส่นอนขาสั้นตัวเล็กนั่น ทำเอาผมแทบบ้า อยากจะถามว่ามันเอ็กซ์เกินไปไหม =_=
ผมเดินออกไปดูข้างนอก ไอ้พวกนั้นกลับไปแล้ว ดีนะพวกมันเก็บจานชามเรียบร้อย แต่เดี๋ยวยังไงก็ต้องให้แม่บ้านมาทำความสะอาดอยู่ดี ผมเดินออกจากในครัว เห็นต้นหอมนั่งดูการ์ตูนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมเลยออกไปซื้อข้าวข้างนอก ที่จริงโทรไปสั่งก็ได้ แต่ผมอยากไปเลือกเองมากกว่า
พอได้ของกินแล้วผมก็กลับเข้าห้อง ผมเดินเอากับข้าวไปเทใส่จานในครัว สาบานเถอะว่าผมไม่เคยดูแลใครแบบนี้มาก่อน แต่พอเปิดตู้เย็นเท่านั้นแหละ!
“เฮ้ย!” ผมอุทานด้วยความตกใจ ที่อยู่ๆเปิดช่องฟรีซออกก็เจอกับตุ๊กตาหมีตัวขนาดกลางขดอยู่ข้างในนั้น ใครแม่งเล่นพิเรนธ์เอาตุ๊กตาบ้านี่มาใส่ในตู้เย็นวะ
แต่คงจะไม่มีใครอื่น นอกจาก...
“ต้นหอม!” ผมตะโกนเรียกต้นหอม แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ เงียบกริบ คิ้วผมเริ่มกระตุก ลองเรียกอีกครั้ง แต่ก็ยังเงียบเหมือนเดิม เลยตัดสินใจเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น ก่อนผมออกไปยังเห็นเด็กนั่นนั่งอยู่ที่โซฟา ตอนกลับเข้ามาก็ไม่ทันได้สังเกตุ
"ต้นหอม” ผมลองเรียกอีกที แล้วก็เหมือนเดิม
ไปไหน หรือว่าจะอยู่ในห้องนอน ผมเดินไปเปิดประตูห้องนอน แค่แง้มนิดเดียวไอเย็นก็แผ่ออกมาจนผมชะงักไปเล็กน้อย ทำไมเปิดแอร์เย็นขนาดนี้ ปกติต้นหอมเป็นคนขี้หนาว ผมเดินเข้าไปในห้องเจอคนตัวเล็กนอนคว่ำหน้าอยู่ หน้าเล็กๆนั่นกดลงไปกับหมอน ทำบ้าอะไรอีกเนี่ย
“ต้นหอม ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้” ผมเดินเข้าไปยืนด้านข้างของเตียง แต่ไม่มีทีท่าว่าต้นหอมจะลุกขึ้น เพียงแค่ขยับตัวสองสามทีก่อนจะนิ่งไป หลับเหรอ เพิ่งจะตื่นเองเนี่ยนะ
ผมนั่งลงข้างๆต้นหอมก่อนจะจับตัวต้นหอมพลิกตัวนอนหงาย แต่คนตัวเล็กดันขืนตัวเอาไว้ ทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่ได้หลับ
“จะลุกดีๆไหม อย่าให้พี่โมโหนะ”
“...” เงียบ
“ต้นหอม” ผมกดเสียงต่ำให้รู้ว่าผมเอาจริง ไม่ตลกหรอกนะแบบนี้ ผมไม่ชอบ
“...” ผมชักจะหมดความอดทน
“จะลุกขึ้นมาพูดดีๆไหม” ผมพูดเสียงนิ่งให้รู้ว่าผมเอาจริง และถ้ายังดื้อก็คงได้มีเรื่องกันแน่ๆ
“อะไร ผมจะนอน” เสียงอู้อี้ดังลอดหมอนใบโตออกมา
“ลุกขึ้นมา” ผมพูดอย่างใจเย็น ต้นหอมค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่ยอมหันหน้ามาทางผม
“...” แต่ก็ยังเงียบ ผมเลยดึงต้นหอมขึ้นมานั่งบตักผม เขาดิ้นจะหนีแต่ผมกอดไว้ งอนอะไรวะเนี่ย
“เป็นอะไร ไหนบอกพี่สิ” ผมเปลี่ยนมาใช้น้ำเสียงที่นุ่มขึ้น จากที่ทำหน้าบึ้งก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“พี่ปืนมีคนใหม่ใช่ไหม” เขาถามเสียงเบา
“ห๊า! อะไรนะ”
“พี่ปืนน่ะ พี่คนใหม่ใช่ไหม!” คราวนี้พูดเสียงดังแล้วก็ทำหน้าบึ้งตึงใส่ผม มันเรื่องอะไรวะเนี่ย ออกไปซื้อข้าวมาแปบเดียวเด็กนี่ถึงกับคิดว่าผมมีคนใหม่
“พูดบ้าอะไรของเรา แล้วเอาไอ้ตุ๊กตาหมีนั่นไปใส่ไว้ในตู้เย็นทำไม” ผมถามอย่างใจเย็น พยายามจะใจเย็นให้มากที่สุด
“ร้อน น้องหมีร้อน ร้อนรุ่มไปหมด พี่ปืนไม่เข้าใจหรอก พี่ปืนไม่เข้าใจสักอย่าง!”
“ก็บอกพี่สิว่าเป็นอะไร” ไม่ตลกหรอกนะครับ อยู่ดีๆก็มาโกรธผมแบบนี้ เดี๋ยวนี้พอตามใจแล้วชักเอาใหญ่
“ก็นี่ๆๆๆ ดูสิดู” เขากระแทกโทรศัพท์ผมในมือ ผมกดดูก็รู้ทันทีเลยครับว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้
“อ่อ หึหึ หึงหรือไง” ผมถามแหย่ๆ
“ก็หึงไง ทำไมอ่ะ! พี่เป็นของผมนะ” พูดแล้วก็ทำหน้าจะร้องไห้ คิดเองเออเองทั้งนั้น
“ก็ใช่ไง แล้วจะโวยวายทำไม” ผมถามกลับ ทั้งๆที่ผมก็คบเขาอยู่คนเดียวตอนนี้ จะไปมีคนอื่นได้ยังไงกันวะครับ
“ก็ข้อความนั่น...คนที่ส่งมาเขามาจีบพี่ปืนใช่ไหมล่ะ แล้วพี่ปืนให้เบอร์เขาไปทำไม พี่ปืนจะทิ้งต้นหอมหรอ”
เฮ้อ ไปกันใหญ่แล้ว ถ้าไม่อธิบายคงไม่จบสินะ
“ไม่ได้ให้ มันไปหามาเอง แล้วเรื่องที่มันจะจีบหรือไม่จีบพี่ไม่ได้สนใจ เราก็ไม่ต้องไปสนใจ” ผมบอกพลางกอดคนบนตักแน่น ไอ้เด็กหวงของเอ้ย! (แกก็เป็นไอ้พี่ปืน!)
ไอ้คนที่ส่งข้อความมามันเป็นรุ่นน้องในคณะผมแต่คนละเอก มันเข้ามาตามจีบผมได้สักพักแล้วแต่ผมไม่สนใจ มันคงรู้ว่าผมคบกับต้นหอมที่เป้นผู้ชาย มันเลยกล้าเข้ามาจีบ แต่ขอบอกไว้เลยว่า...ฝันไปเถอะมึง ผมไม่เคยพิศวาสผู้ชายคนไหนอยู่แล้ว จะมีก็อยู่คนเดียวนี่แหละที่ผมยังงงๆอยู่ว่าทำไมผมถึงชอบต้นหอม
ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าผมชอบ ชอบที่จะอยู่ใกล้ๆ ชอบทีได้กอดไดหอมได้จูบ ชอบที่เขามาออดอ้อน มันดูเป็นธรรมชาติแบบเด็กๆ ดูไม่ปรุงแต่งดี ไม่ใช่แบบไอ้อิชนั่นที่แต่งหน้ายังกับผู้หญิง ผมว่าบางทีมันอาจจะสับสน
“ไม่สนใจได้ไง เขามาจีบพี่ปืนนะ” เด็กบนตักยังบ่นไม่เลิก
“ก็ปล่อยมันไป เดี๋ยวมันเหนื่อยมันก็หยุดเองนั่นแหละ”
“แล้วถ้าเขาไม่หยุดละ” พูดแล้วหน้าก็งอเข้าไปอีก
“ถ้ามันไม่หยุดเดี๋ยวพี่ต่อยมันเอง พอใจไหม” ผมก้มหน้าลงไปซบตาต้นหอมที่ทำหน้าไม่ไว้ใจ แต่ก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี
“ผมรักพี่ปืนนะ อย่าทิ้งผมหล่ะ” เขาพูดแล้วก็กอดผมแน่น แถมยังเงยหน้าขึ้นมาจุ๊บปากผมอีกด้วย บอกได้เลยว่าเด็กนี่มันชอบยั่วผมเหลือเกิน ถ้าผมไม่ทนขึ้นมานี่จะมาร้องไห้ทีหลังไมได้นะบอกไว้ก่อนเลย แต่สงสัยผมต้องไปจัดการไอ้เด็กที่ชื่ออิชก่อนแล้ว ไม่งั้นเรื่องวุ่นวายคงตามมาอีกแน่ๆ
:o8:
=====================
หวานพอไหม เอาไปเท่านี้ก่อนแล้วกันนะความหวานน่ะ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ไม่ต้องห่วงนะคะ อิน้องอิชเขาไม่มีบทบาทมากเท่าไหร่ ความดราม่าไม่ได้เกิดจากนาง แต่เกิดจากพี่ปืน หึหึ :katai2-1:
บอกไว้แค่นี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวไม่ลุ้น เฮ้อออ ไม่น่าเชื่อว่าปิดเทอมแล้วก็ยุ่งได้ เหลืออีกเดือนก็จะเปิดเทอมแล้ว การบ้านปิดเทอมยังไม่ได้ทำเลยให้ตายเถอะพระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง! :serius2:
ฝากเรื่องใหม่หน่อยนะคะ เรื่องนี้จะออกแนวดาร์ก หล่อ โหด โฉด แล้วก็เถื่อน ตัวละครเลวนิดๆถึงปานกลาง ตอนนี้เปิดเรื่องไว้ก่อน จะมาลงอีกทีก็ตอนเปิดเทอม ปิดเทอมนี้นอกจากสองเรื่องที่แต่งคาอยู่ ยังต้องเคลียร์การบ้านและรายงานตอนปิดเทอมให้เสร็จก่อน แล้วหลังจากนั่นจะเริ่มละเลงเรื่องใหม่ รับประกันได้ว่าเรื่องใหม่นี่ฮอตสุดๆ ฮ่าๆๆ :hao6:
◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37702.0)
:L1:
:กอด1:
:bye2:
-
ต้นหอมจะยั่วมากไปไหมจ้ะ <3
-
เห็นพี่ปืนในโหมดนี้แล้วอยากบอกว่าน่าร๊ากอ่ะ
-
โอ๊ะ พี่ปืนจะทำรัยล่ะนั่น
-
:o8: :-[ :impress2: :man1: :z1:
พี่ปืน น้องต้นหอม น่ารักขึ้นทุกวัน
แมทมาแต่ชื่อ ตัวไปกกสาวที่ไหนเนี่ย
-
พี่ปืนน่ารักน้าาเนี่ย :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย รออ่านตอนต่อไป
-
ต้นหอมน่ารักไม่ทน!!! คนอ่านบอกตรง ซึ่งพี่ปืนเองก็ไม่ทน กลับมาปุ๊บรีบมาหามาหอมซุกซอกคอกันไป
อั๊ยยะ ชักจะหวานขึ้นทุกวัน มีบอกคิดถึงน้องด้วย ชอบตอนพี่ปิืนหึงน้อง หน้าหงิกกันเลยค้าบ
เพื่อนๆเป็นอันรู้กันเนอะ
ต้นหอมขยันยั่วมากระวังพีีปืนทนไม่ไหวนะลูก แค่ชุดนอนแกก็ต้องหักห้ามใจแล้ว คาดว่าควอีกไม่นานมีตบะแตก
คนน่ารักบทจะหึงยังน่ารัก เอาน้องหมีไปแช่เย็น กร๊ากกกก อยากลงไปนอนขำ น้องหมีมันร้อนรุ่ม พี่ปืนไม่เข้าใจเลย น่ารักอ่ะ
เอาจริงนะ ถ้าอิชมาวุ่นวายมากพี่ปืนต่อยเลยนะ อย่าให้มาเกะกะระรานน้อง คนมีเจ้าของเห็นอยู่ยังมาจีบ ฮุ้ว คนอะไร
เอิ่ม จะดราม่าเรื่องพี่ปืนนี่มาจากความไม่เชื่อในรักแกหรือดีกรีความหึงกันนะ อยากรู้~
ขอบคุณค่ะ
-
อิพี่ปืน ไปสะสางด่วนเลย ถ้าทำน้องไห้ จะโดนดีนะ หึๆๆๆ
ปล.คุณริริ แต่งดาร์คขึ้นไปเรื่อยๆหรือเปล่าเนี่ย(เรื่องใหม่นะ ไม่ใช่เรื่องนี้ อิอิ) อยากจะติดตามทุกเรื่องของริริ แต่กลัวเรื่องเสแสร้งแกล้งรักจะทำร้ายจิตใจจนมิกล้าอ่านง่า(อ่านดราม่าไม่ค่อยได้555)
-
อ่า หวานอ้ะ :hao7:
พี่ปืน. จัดการยัยอิทนั่นไห้เคลียไปเลย :hao3:
-
อิพี่ปืน ไปสะสางด่วนเลย ถ้าทำน้องไห้ จะโดนดีนะ หึๆๆๆ
ปล.คุณริริ แต่งดาร์คขึ้นไปเรื่อยๆหรือเปล่าเนี่ย(เรื่องใหม่นะ ไม่ใช่เรื่องนี้ อิอิ) อยากจะติดตามทุกเรื่องของริริ แต่กลัวเรื่องเสแสร้งแกล้งรักจะทำร้ายจิตใจจนมิกล้าอ่านง่า(อ่านดราม่าไม่ค่อยได้555)
ดาร์กจริง แต่จบแฮปปี้นะ แต่อย่างว่าแหละว่ามันจะมีดราม่าแน่นอน 555
ก็เลยกะว่าจะแต่งเก็บเป็นสต็อคก่อนสักหน่อย เวลาเอาลงจะได้ไม่คาดตอน :katai2-1:
-
:katai2-1: นุ้งหมีในตู้เย็น ต้นหอมช่างคิดได้ว่าน้องหมีร้อนรุ่ม 555 :mew3:
-
ช่างอ้อนช่างยั่วขนาดนี้ น่าฟัดจริงๆ
-
หวานมากกกกกกกกก :-[
อยากได้หวานกว่านี้ :hao6:
-
ขี้หึงทั้งคู่เลย
ขำน้องต้นหอม เอาตุ๊กตาแช่เย็น ดับร้อน
สมเป็นต้นหอมจริงๆ
ปล.riri มีสปอยว่า มีมาม่าทางพี่ปืน เตรียมต้มน้ำร้อนรอ
อย่าอืดมากนะ ทามจายลำบาก
-
:laugh: แอบฮาตรงที่ต้นหอมเอาหมีไปแช่ช่องฟรีซนี่แหละ555555 เด็กหนอเด็ก
ตั้งแต่อ่านมาชอบตอนนี้ที่สุดแล้วอ่าาา พี่ปืนหวานจนเราละลายเลยยย >_<
เดี๋ยวหวงเดี๋ยวจูบ เราชอบให้พี่ปืนลวนลามหอมเยอะๆน้องมันน่าฟัดมากกกก
สุดท้ายอย่าลืมไปจัดการไอ้เด็กอิซอะไรนั้นด้วยนะ เดี๋ยวมาระรานต้นหอมแม่ยกไม่ยอมนะเออ!
-
พี่ปืนน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ เลย
-
หวานมากพี่ปืน ต้นหอมก็น่ารัก น่ารักขนาดนี้ไม่มีทางมองคนอื่นหรอกเนาะพี่ปืน :hao3:
-
ต้นหอมน่ารักมากอ่ะตอนนี้ ... จะเกิดไรขึ้นกับพี่ปืนอ่ะ ความดราม่านั้นมันคืออะไร !! :katai4:
-
เอาตุ๊กตาหมีแช่ตู้เย็น ต้นหอมน่ารักก :mew1:
-
:mew1: :mew1:
น้องต้นหอมยั่วจังริริ อรั๊ยยยยเค้าชอบ
คนที่มาจีบปืนขออย่าให้มันมาแรงใส่น้องต้นหอมเลยนะ เด๋วดราม่า :mew4: :mew4:
-
พอพี่ปืนเปิดใจแล้วหวานอ่ะ มีหึงกันด้วย ฮ่า ฮ่า
-
อั๊ยย๊ะ ต้นหอมนะระอะ ^-^
-
รอเวลาที่พี่ปืนหมดความอดทน
-
:hao6: ชอบหวานๆ เอาอีกเยอะเลย
-
จัดการเอาให้มันเด็ดขาดสมกับนิสัยพี่ปืนหน่อยนะ
น้องน่ารักน่าหลงใช่มั๊ยล่า พี่ปืน :mew1: :mew2:
-
น่ารักอ่ะ! ตอนนี้น่ารักและหวานมากกกกกกกกกกกกกกกก
โอ๊ยยย มดขึ้น คึๆ
แต่ชอบนะ เอาอีกๆ ค่ะ เอาให้มดขึ้นเต็มบ้านเลยนะคะ ฮาาาาาาา
:-[
-
หมีมันร้อนรุ่ม หรือต้นหอมร้อนกันแน่จ้ะ
-
อิพี่ปืนจะมาดราม่าอะไรอีกนี่ :katai1:
-
ต้นหอมในโหมดนี้น่ารัก
ปืนมันจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
รออ่านเรื่องใหม่อยู่นะค่ะ
-
หวานกันจังเลยยยยยย
ผลัดกันหึงอีกด้วย น่ารักจริงๆ
พี่ปืนก็ฎ้าน้องยั่วมากๆก็จัดไปเลย
น้องพร้อมอยู่แล้วล่ะ 55555
ว่าแต่ต้นหอมคิดได้ไงเนี่ย เอาหมีไปแช่ตู้เย็นเพราะหมีร้อนเนี่ย 5555
-
:angry2: :angry2:
จัดการมันก่อนที่จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ดีมากเลยพี่ปืน
ส่วนต้นหอมขอขำก่อนนน เอาน้องหมีไปแช่ตู้เพราะมันร้อนรุ่ม กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: คิดได้ไงลูก อิอิ น่ารักชะมัด ตอนนี้เค้าก็ค่อยๆข้าใจเรียนรู้ ขึ้นเรื่อยๆ เนอะ ดีมากก :mew1:
-
ตอนนี้เหมือนกับไอศครีมที่โดนความร้อนจนละลาย
หวานๆเย็นๆแล้วก็ร้อนไปพร้อมๆกันด้วยล่ะ
น้องต้นหอมคือไอศครีมทีี่โดนพี่ปืนละลาย >////<
อ่านแล้วเขินไปกับการที่พี่ปืนแสดงออกถึงความชอบ
มันเกินคำว่าชอบไปมากแล้วล่ะพี่ปืน นัวเนียซะขนาดนี้
หึงแม้กระทั่งกับเพื่อนสนิท เค้าทำอะไรก็น่ารักไปหมด
ไม่รู้ว่าพี่ปืนจะคิดเหมือนเราไหมนะ ว่าน้องต้นหอมน่าฟัดเนาะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ไม่เอามาม่าอ่าาาาาา
ยิ่งมาม่าจากพี่ปืนยิ่งไม่ชอบเลยยยย
ชอบของหวาน ไม่ชอบมาม่า
ปล.ตอนนี้ต่างคนต่างหึง แต่อีกคนดันหึงแล้วปากแข็ง
-
ยิ้มแก้มแทบแตกกับตอนนี้
มันหวานได้ใจจริงๆๆ :mew1:
+1และเป็ด
-
ใช่ ปืนต้องจัดการเด็กนั่นก่อน มาทำให้ต้นหอมงอนเพราะหึง แต่พี่ปืนชอบบบบบบบ
-
พี่ปืนเริ่มรักเริ่มหลงน้องแล้วชิมิ :m12:
-
พี่ปืนน่ารักอ่าา แหมๆทำปากแข็งหวงต้นหอมก็ไม่บอก 55 :-[
-
พี่ปืนน่ารัก
น้องก็น่ารัก
น่ารักหมดเลยยยยยย
:กอด1:
+1 +เป็ดให้กับความน่ารักจ้า
-
:katai1:
-
ต้นหอมเอาน้องหมีแช่ตู้เย็นเลยรึ
-
หวานกันซะ :-[
รีบๆจัดการเลยพี่ปืน ไม่งั้นจะให้น้องจัดการซะเลยนิ :laugh:
รอนะฮะ :')
-
กรี๊ดดดดดดด. โดนมดกัดตายยยยยยยยยย :-[
-
พี่ปืนหนนี้ แสดงความรู้สึกออกมาชัดเจนมาก น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
อยากบอกว่าต้นหอมน่ารักมากกกกกก
พี่ปืนก้โคตรน่ารักเลยยยยยย
ชอบมากเลยค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
บวกค่าาาาาาาาาาา
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อ่านแล้วยิ้มตลอดเลยหละ
เนื้อเรื่องสนุก ตัวละครก็น่ารัก
ชอบต้นหอมกับพี่ปืนมากเลย น่ารักสุดๆ :กอด1: :กอด1: อิอิ
แต่ก็อยากอ่านคู่แมทกับมินนะ 555 :hao3: :hao3: :hao3:
-
ชอบตอนนี้มากๆเรยย
พี่ปืนหวานมว้ากกกก อร้ายยยดีใจกับน้องต้นหอมด้วย :-[
ว่าแต่นายอิชส่งข้อคสามมาว่าไง มาต่อเร็วๆนะ เค้ารอๆๆ :katai2-1:
-
หวานกว่านี้!!! จะเอาหวานกว่านี้!!! เอาให้มดทั้งรังมาตายอยู่หน้าจอไปเลย!!!
-
พี่ปืนนนนน ว้าย ๆ น่ารักมาก ๆ เลยอ่ะคนอะไรเนี่ย :impress2: :impress2: ตอนนี้พี่ปืนหวานเวอร์จริง ๆ ตั้งแต่ยอมรับว่าตัวเองชอบต้นหอมแล้ว รู้สึกว่าพี่ปืนจอมซึนจะเปลี่ยนไปจากเดิมเยอะเลยน้า คิดถึงน้องก็บอกว่าคิดถึงออกมาตรง ๆ ทั้งห่วง หวง และหึงนี่แสดงออกมาแบบเต็ม ๆ ไม่ต้องคาดเดาเอาเองเหมือนเมื่อก่อน เจอหน้าน้องนี่ก็เป็นต้องเดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม เดี๋ยวจูบตลอดเลยนะจ้ะ อิ ๆ :o8: ส่วนน้องต้นหอมพอพี่ปืนบอกว่าชอบก็กลายเป็นเด็กน้อยขี้อ้อนขึ้นมาทันทีเลยนะจ้ะ แถมยังขึ้หึงไม่แพ้พี่ปืนเลยเชียวน้า :hao3: แต่ต้นหอมติดใจสงสัยเรื่องอะไรก็ควรคุยกับพี่ปืนให้รู้เรื่องกันไปนะ การทำตัวประชดประชันแถมไม่ยอมพูดด้วยเนี่ยมันจะทำให้เกิดปัญหา ดีที่คราวนี้พี่ปืนเป็นฝ่ายใจเย็นค่อย ๆ ถามแล้วก็ค่อย ๆ อธิบายกันไป ถ้าเป็นพี่ปืนก่อนหน้านี้คงไม่สนใจจะง้อต้นหอมแบบนี้หรอก แต่ตอนนี้เพราะต้นหอมเป็นคนความสำคัญพี่ปืนถึงใจเย็นแล้วค่อย ๆ อธิบายให้ต้นหอมฟังไงล่ะ
พออ่านที่ ริริ บอกเอาไว้ว่ามาม่าไม่ได้เกิดจากนายอิช แต่เกิดจากพี่ปืน อ้าาาา :serius2: ทำไมเป็นงี้ล่ะพี่ปืนห้ามทำให้ต้นหอมเสียใจอีกน้าาา ไม่ยอม ๆ
ปล. ชอบเพื่อนพี่ปืนแต่ละคนจังดูเท้เท้ห์อ่ะ ออกมาบ่อย ๆ ก็ดีเนอะ แล้วแมทนี่หายตัวไปบ่อย ๆ ตามจีบน้องรามินอยู่รึเปล่าจ้า ฮุ ๆ :eiei1:
รัก ๆ คนเขียนนะจ้ะ :L1: :pig4:
-
ดีกันแล้ว อย่าลืมเอาพี่หมีออกจากตู้เย็นนะ หนาวออกน่าสงสาร
-
ตอนนี้พี่ปืนน่าร้ากกก มาก^^" รอตอนต่อไปนะครับ :hao6: :hao6:
-
:a5:
ใครมันไปสะกิดต่อมซึนของพี่ปืนหลุดฟะ
ไอ้พี่ปืนถึงได้แสดงออกขนาดนี้
อ๊ากกกกกกกก ทั้งช็อก ทั้งเขิน :hao7:
แต่อิเด็กอิชนี่วอนอยากโดนของ เดี๋ยวก็เจอดีหรอก :z6:
-
น้องหมีคงหายร้อนแล้วมั้งจ๊ะต้นหอม
ถ้าเป็นเรามาเปิดเจอคงกรี๊ดลั่นบ้านแน่ๆ
พี่ปืนน่ารักอ่ะ ซึนจริงๆ ดีนะที่เริ่มแสดงออกแล้วอ่ะ อิอิ
-
:mew1:
-
อ่านรอบสอง.... ปืนนิ่งแบบน่ารักมาก แอบหวาน
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 21
Done and done
“วันนี้จะไปไหนหรือเปล่า” ผมกลิ้งตัวหันไปมองพี่ปืนที่นั่งเล่นแมคบุ๊คที่เพิ่งถอยมาใหม่อยู่บนโซฟา ส่วนผมก็นอนกลิ้งดูหนังอยู่ข้างล่างบนพื้นพรม ที่จริงมันก็นอนกลิ้งไม่ได้หรอก แต่ว่าพี่ปืนยกโต๊ะรับแขกออกไปให้ ผมเลยนอนกลิ้งดูหนังได้สบายใจ
ผมมาอยู่กับพี่ปืนได้สามวันแล้ว แต่เดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมต้องกลับบ้านเพราะแมทโทรมาบ่นว่าผมทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว ทั้งๆที่แมทเป็นฝ่ายทิ้งผมก่อนนะ อย่านะ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าที่ไม่อยู่บ้านบ่อยๆเนี่ยไม่ใช่ว่าไปทำงานหรอก ติดเด็กชัวร์!
“เดี๋ยวตอนเย็นต้นหอมต้องไปบ้านคุณน้า เห็นว่ามีเรื่องจะคุยด้วย”
“แล้วจะไปยังไง”
“เดี๋ยวแมทมารับที่นี่ แล้วพี่ปืนล่ะ ไปไหนหรือเปล่า”
“กลับบ้านน่ะ” แลดูประจวบเหมาะเอามากๆเลย เพราะถ้าผมไม่ต้องกลับบ้าน ผมก็คงต้องนอนคงเดียว
“งั้นคืนนี้พี่ปืนก็นอนที่บ้าน ใช่ไหม” แม้จะรู้อยู่แล้วแต่ก็อยากถาม ทุกครั้งที่พี่ปืนกลับบ้านก็มักจะค้างที่บ้านตลอด
“ก็คงงั้น”
“ผมก็ต้องนอนที่บ้านเหมือนกัน” ใจจริงแล้วผมอยากจะนอนกับพี่ปืนมากกว่า >.<;
“บ้านไหน บ้านเรา บ้านไอ้แมท หรือบ้านน้าสาว” เออเนอะ ทำไมผมมีหลายบ้านจังเลยวะ น่าสับสนได้อีก แทบสลับกันไปอยู่ไม่ถูกเลย บ้านผมกับบ้านแมทน่ะ ผมนะอยู่บ้าน ส่วนบ้านน้าสาวก็นานๆครั้ง นานนนนจริงๆ ปีหนึ่งแค่สองสามครั้งเองมั้ง ยังมีบ้านใหญ่ของคุณย่าอีก ไหนตอนนี้ที่ผมจะเริ่มมีบ้านหลังที่ห้า ทะแด่ม! คอนโดนพี่ปืนไงล่ะ ^o^
พอๆ เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้วเรา เข้าเรื่องๆ
“บ้านแมทนั่นแหละ เมื่อคืนก็โทรมางอแงว่าต้นหอมไม่ยอมกลับบ้าน ฮะๆ” ผมพูดไปก็หัวเราะไป แต่เอ๋...ทำไมเงียบๆ อ่อ หนังจบแผ่นแล้วนี่เอง อะไรอ่ะ เผลอคุยกับพี่ปืนแปบเดียวจบแผ่นซะล่ะ ยังดูไม่รู้เรื่องเลยว่าตอนจบเป็นยังไง
ผมเลื้อยตัวขึ้นนั่งด้วยความขี้เกียจ ก่อนจะคว้ารีโมตมากดกรอย้อนหลังเพื่อดูใหม่
“ต้นหอม”
“ครับ” ผมขานรับแต่ตาก็จ้องที่ทีวี โอ้ นางเองจะตายเหรอ ไม่นะ ทำไมไม่พาไปโรงพยาบาลเล่า อย่ามัวแต่สั่งเสียกันสิ โอ๊ยยย ขัดใจ!
“อยากกินพาย” ห๊ะ??? อะไรนะ อะไรพายๆ ผมเลยหันไปหาพี่ปืนก่อนจะถามแล้วรีบกลับมาดูหนังต่อ นั่นไง นางเอกตายแล้ว! บั๊ดโธ่! พระเอกทำไมโง่อย่างนี้นะ ไม่ได้เรื่องเลย!!!
สุดท้ายนางเอกก็ตาย เพราะแกนั่นแหละไอ้พระเอก มัวแต่คุย เกิดมาไม่เคยคุยหรือไงห๊ะ!!
“เฮ้อ เซ็ง อ่ะ...เมื่อกี้พี่ปืนว่าอะไรนะครับ” มัวแต่ใส่อารมณ์กับหนัง ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้พี่ปืนเรียกผมเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง
“อยากกินพาย ทำให้กินหน่อย”
“พายเหรอ ได้สิครับ!”
เมื่อพี่ปืนบอกว่าอยากกินพาย ผมก็สนอง เราเลยต้องมาเดินซื้อของกันที่ห้าง เพราะที่คอนโดพี่ปืนไม่มีอะไรสักอย่างที่จะใช้ทำพายได้ ยังดีที่มีเตาอบ ไม่งั้นพี่ปืนได้อดแน่ๆ
“พี่ปืนจะเอาพายสตรอเบอร์รี่หรือบลูเบอร์รี่” ผมหยิบสตรอเบอร์รี่กับบลูเบอร์รี่กระป๋องที่ใช้ทำหน้าพายให้พี่ปืนดู พี่ปืนมองอย่างชั่งใจก่อนจะชี้ที่บลูเบอร์รี่ หว้า...ผมแอบอยากกินสตรอเบอร์รี่แหะ
“อยากกินสตรอเบอร์รี่ก็เอาไปทั้งสองอันนั้นแหละ” ผมเลยยิ้มแป้นใส่พี่ปืนก่อนจะวางของใส่รถเขนที่พี่ปืนเป็นคนเข็น
“นี่ จะลงไปนั่งแบบนั้นไหม” แบบไหนอ่ะ ผมมองตามมือพี่ปืนที่ชี้ไปที่เด็กอ้วนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในรถเข็นและกำลังโดนแม่ดุโทษฐานวิ่งซนไปทั่วห้าง
“ไม่เอาหรอก ต้นหอมโตแล้วจะนั่งแบบนั้นได้ไง” แต่ในใจผมแอบอยากนั่งนะ แต่ก็อายคนอื่นเขาอ่ะ
“หึหึ พี่ว่าเราสับสนในตัวเองนะ วันหนึ่งบอกว่าตัวเองเด็ก อีกวันบอกโตแล้ว สรุปแล้วโตหรือยังไม่โต” แหม ความจำดีจริงๆเลยนะ นิดหน่อยก็ขอให้ได้แขวะเถอะ
“ผมเป็นเด็กที่โตแล้วต่างหาก” พูดเสร็จผมก็เดินหนีไปดูของอย่างอื่น ไม่สนใจเสียงหัวเราะที่ดังตามหลังมา
ว่าแต่...ตกลงผมโตหรือยังวะ?
ผมเป็นคนเลือกของ พี่ปืนเป็นคนเข็นรถเข็นตาม แต่พอหันมาอีกที อ้าว! หายไปไหนแล้วล่ะ ผมเดินย้อนกลับไปหาพี่ปืน หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอ นี่ผมคงไม่หลงกับพี่ปืนในซุปเปอร์มาร์เก็ตใช่ไหม มันเป็นอะไรที่รับไม่ได้สุดๆเลยถ้าเป็นแบบนั้น แต่สุดท้ายผมก็เจอพี่ปืนยืนอยู่ที่มุมหนึ่ง และจากที่ดูแล้ว มุมนั่นท่าจะเป็นมุมโปรดของพี่ปืนด้วย เพราะมีแต่...เหล้า!
จึก!
“สวัสดีต้นหอม มาทำอะไร” หืม??? ใครกัน อยู่ดีๆก็มาทักผม แถมยังรู้ชื่อผมด้วย
“เรา...รู้จักกันเหรอครับ” ผมถาม ไม่แน่ใจว่ารู้จักผู้ชายตัวโตแบบนี้ที่ไหน แต่มองๆไปแล้วก็คุ้นๆแหะ
“อ้าว ไหงงั้นล่ะเนี่ย พี่เป็นพี่รหัสปีสี่ของไอ้ก้านอ่ะ” อ่า....จำไม่เห็นได้แหะ >_<!
“อ่อ สวัสดีครับ” แต่ผมก็ต้องทำเป็นจำได้แล้วยกขึ้นไหว้อย่างสวยงามไถ่โทษที่จำพี่เขาไม่ได้
“ไม่ต้องไหว้ขนาดนั้นก็ได้ ไอ้ก้านมันยังไม่เคยจะไหว้พี่เลย” แหมะ ก็มันคนล่ะคนกันนี่ครับ
“พี่ชื่ออะไรเหรอครับ” ไหนๆก็ปล่อยไก่ไปตัวแล้ว ปล่อยอีกตัวก็คงไม่เป็นอะไรหรอก(มั้ง)
“ฮ่าๆๆ นี่เราจำพี่ไม่ได้จริงๆสินะ อย่างว่าแหละ ปีสี่แล้วพี่มีเรียนน้อยเลยไม่ค่อยได้เข้าคณะเท่าไหร่ พี่ชื่อหมั่นโถวน่ะ”
หวังว่าแม่พี่คงไม่ได้ชื่อซาลาเปานะ =_=
อุ้ย! ผมหยาบคายไปไหมที่แอบนินทาในใจ คงไม่หรอกมั้ง เนอะ!
“ว่าแต่เราเถอะ มากับใครล่ะ” พี่หมั่นโถวพูดต่อขัดความคิดที่กำลังเพ้อเจ้อของผม
“มากะ...”
“ต้มหอม!”
อู้ยยยยย เสียงเขียวแบบนี้ งานเข้าแน่ๆ
“งั้นที่เขาพูดกันเป็นความจริงสินะ”
“ห๊ะ พี่ว่าอะไรนะครับ” ผมถามพี่หมั่นโถวที่พึมพำอะไรเสียงเบาจนฟังไม่รู้เรื่อง อะไรพูดๆกันสักอย่าง
“ทำอะไร” พี่ปืนถามเสียงเข้มพร้อมกับโอบไหล่ผมหมับ ผมเงยหน้าหันไปมองพี่ปืนก็เห็นหน้าพี่เขาหงิกงอมองพี่หมั่นโถวอย่างไม่พอใจ
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะต้นหอม ไว้เจอกัน” พี่หมั่นโถวลาเสร็จแล้วก็ไป ปล่อยให้ผมยืนงง อะไรของเขามาเร็วไปเร็วจริงๆ
“คุยอะไรกัน รู้จักกันเหรอไง” พี่ปืนมองตามหลังพี่หมั่นโถวเขม่ง เล่นเอาผมแอบเสียงสันหลัววาบ
“เอ่อ ก็...รู้จักมั้งครับ” หรือจะไม่รู้จักก็ไม่รู้ จำไม่ได้นี่น่า ให้ทำไงล่ะ
“หมายความว่าไง ตกลงรู้จักหรือไม่รู้จัก” คราวนี้พี่ปืนหันมาเท้าเอวชักสีหน้าใส่ผม >< แอบกลัวเบาๆ
“พี่ปืนอย่าดุสิ พี่เขาบอกว่าเป็นพี่รหัสก้านอ่ะ” ผมอธิบายเสียงอ่อน แต่ก็ทำให้พี่ปืนมีสีหน้าดีขึ้น
“พี่รหัสไอ้ก้านไม่ใช่พี่รหัสเรา ทำไมต้องคุยกับมันด้วย”
“พี่เขามาทัก ผมเปล่าคุยนะ” อย่างน้อยผมก็ไม่ใช่คนเริ่มก่อนนะ ทุกคนเป็นพยานได้ ใช่ไหมๆ
“เหอะ! ซื้อของเสร็จหรือยัง” พี่ปืนเงยหน้าขึ้น พ่นลมออกจากปากก่อนจะก้มลงมาถามผม บางทีเราก็คุยกันลำบากเกินไป ผมสัญญานะว่าผมจะกินนมเยอะๆ ผมจะได้สูงขึ้นกว่านี้ ผมยังมีโอกาสสูงอีกใช่ไหม เกิดมาเตี้ยนี่ลำบากจริงๆ
“ยังครับ เหลืออีกสองสามอย่าง” ผมวางของในมือใส่รถเข็น ดูเหมือนสถานการณ์จะเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว ค่อยยังชัวร์
“งั้นก็รีบไปซื้อให้เสร็จๆ จะได้กลับ” พูดแล้วก็เข็นรถหนีผมไปเลย อ้าว ตกลงสถานการณ์ยังไม่ดีขึ้นหรือเนี่ย
“พี่ปืน” ผมรั้งแขนพี่ปืนไว้”
“อะไรอีก”
“โกรธผมเหรอ” ผมถาม ไม่รู้ครับว่าทำไมพี่ปืนถึงได้ดูหงุดหงิดแบบนี้
“เปล่า” พี่ปืนพูดเสียงอ่อนลง สีหน้าก็ดีขึ้นด้วย แต่ผมก็ยังไม่สบายใจ
“จริงนะ” ไม่กล้าซักไซ้มากหรอกครับ พี่ปืนยิ่งเป็นคนขี้รำคาญอยู่
“อืม ช่างเถอะ พี่แค่หงุดหงิดนิดหน่อย ไม่ได้โกรธเราหรอก ไปสิ ซื้อของเสร็จจะได้กลับคอนโดกัน” ส่ายหน้าหน่าย ๆก่อนจะยิ้มบางๆ
“ครับ” ^^ ค่อยยังชัวร์ แต่ผมอยากรู้จังว่าพี่ปืนหงุดหงิดเรื่องอะไร แต่ไม่กล้าถาม คงต้องปล่อยเลยตามเลย เพราะไม่อยากให้รอนยิ้มของพี่ปืนหาย พี่ปืนเป็นคนยิ้มยากมากๆๆๆ มากถึงมากที่สุด ทั้งๆที่ยิ้มแล้วดูดีมากๆเลยแท้ แต่คิดอีกที ไม่ยิ้มก็ดี จะได้ไม่มีคนมาชอบพี่ปืนมาก อิอิ
ซื้อของเสร็จแล้วก็ขับรถกลับมาที่คอนโดเพื่อทำพายให้คุณชายสุดหล่อกิน ผมมีหน้าที่ทำอยู่ในครัว ส่วนพี่ปืนก็ไปนอนรออู่ที่โซฟา ผมบอกให้ช่วยกันพี่ปืนก็ไม่ยอมช่วย เชอะๆ ทำคนเดียวก็ได้
ผมเอาแครกเกอร์ออกมาบดก่อนจะละลายเนยแล้วเอามาผสมกับแครกเกอร์เพื่อให้มันเกาะตัวกัน จากนั้นก็กรุส่พิมพ์แล้วเอาไปเข้าเตาอบสักสิบห้านาที ที่จริงมันมีเป็นแบบสำเร็จรูปขายด้วย แต่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ไปมันไม่มีขายเลยต้องทำเอง ต่อไปก็ทำครีมชีส ดีที่พี่ปืนเป็นคนกินหวาน กินรสชาติเดียวกับผมเลย จึงไม่ลำบากในการกะปริมาณความหวาน พอทำครีมชีสเสร็จผมก็เทครีมชีสใส่ในถาดแครกเกอร์ก่อนจะนำเข้าตู้เย็น
“อืมมม อร่อย” ผมใช้นิ้วจิ้มครีมชีสแล้วเอาเข้าปากเพื่อชิม ระหว่างรอครีมชีสแข็งตัวผมก็เอาสตรอเบอร์รี่กับบลูเบอร์รี่กระป๋องมาจัดการ ว่าแต่ ที่เปิดอยู่ไหนนะ
ผมเปิดลิ้นชักดูก็ไม่มี ในตู้ด้านบนก็ไม่มี หรือว่าพี่ปืนจะไม่มีที่เปิด เป็นไปได้หรอก ว่าแล้วผมก็ตะโกนถามพี่ปืน ขี้เกียจเดินออกไปถาม
“พี่ปืน มีที่เปิดกระป๋องไหม!”
“อยู่ในลิ้นชักที่สอง!”พี่ปืนตะโกนกลับมา พอผมเปิดดูก็ไม่มี แต่พอก้มลงไปดูลึกๆถึงได้เจอ
“อ่า...ไม่ฉลาดเลยนะต้นหอม” ผมบ่นตัวเองเบาๆก่อนจะลงมือจัดการเปิดกระป๋อง ผมจะทำสตรอเบอร์รี่ชีสพายถาดแล้วก็บลูเบอร์รี่ชีสพายถาด จะได้แช่เก็บไว้ในตู้เย็นเผื่อพี่ปืนจะได้กินพรุ่งนี้
เปิดกระป๋องเสร็จแล้วผมก็เอามันไปแช่ในตู้เย็นด้วยเลย มันจะได้เย็นๆ เวลากินจะได้สดชื่น เข้าก๊านเข้ากัน ^_^
“เสร็จแล้วเหรอ” พี่ปืนถามเมื่อผมนั่งลงที่โซฟาข้างๆพี่ปืน
“ใกล้แล้วครับ รอครีมแข็งตัวก็กินได้แล้ว” ผมยิ้มตอบ จะว่าไป ตั้งแต่คบกับพี่ปืนผมก็เพิ่งทำขนมให้พี่ปืนกิน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นทำบ่อย คิดๆแล้วก็ตลกดี
“พี่ปืน ถามไรหน่อยสิ”
“อะไร”
“พี่ปืนจำวันมีตติ้งชมรมได้ไหม ทำไมพี่ปืนถึงรู้ว่าผมเป็นคนทำขนมไปให้ล่ะ” เรื่องนี้ผมยังสงสัยอยู่ และวันนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้
“หึหึ เพิ่งจะมาถามเอาป่านนี้นะ”
“นั่นแหละ บอกหน่อยสิ รู้ได้ไง” ผมเข้าไปเกาะแขนพี่ปืนแล้วก็เขย่าๆนิดๆ
“ก็เห็นน่ะสิ” พี่ปืนตอบแบบไม่ใส่ใจ แต่ผมกลับรู้สึกแปลกใจเข้าไปใหญ่
“เห็นได้ไงอ่ะ” ผมว่าผมดูดีทางหนีทีไล่แล้วนะ
“ก็พี่นั่งอยู่ในรถ เห็นเราเดินถือถุงอยู่ มองซ้ายมองขวา ทีแรกก็ไม่เอะใจหรอก ถ้าไม่เห็นลายกล่องในถุงนั่นน่ะ”
โธ่ หมดกัน ผมอุตส่าห์ทำการว่าจ้างเด็กน้อยแถวนั้น คิดว่าจะปิดได้ รู้งี้เอาไปให้เองก็ดี
“หืม” ผมครางในคอเบาๆ หันไปมองพี่ปืนที่ดึงแขนผมให้เข้าไปใกล้แล้วพี่เขาก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เหมือนจะดมอะไรแถวๆหน้าผม
“กลิ่นครีม” พี่เขาพึมพำเบาๆ
“ก็ผมเพิ่งทำครีมชีสมา”
“อืม...”
“พี่ปืน พอได้แล้ว” ผมรีบห้ามพี่ปืนขณะที่พี่เขาก้มต่ำลงไปที่ซอกคอ และเล่นซนอยู่แถวนั้น ทั้งขบทั้งเม้นจนผมเจ็บจี๊ด
“เงียบหน่า”
“พี่ปืน...”
“อย่าขัดใจสิ” อะไรเล่า อื้ออ แล้วมือน่ะอย่าเอาเข้ามาในเสื้อผมมมม!
ผมรีบจับมือพี่ปืนให้อยู่นิ่งๆ พี่เขาก็ยอมแต่โดยดี แต่ไม่ยอมเงยหน้าออกจากคอจากหน้าผมเสียที ผมก็เลยปล่อยให้พี่เขาเล่นได้ตามใจ ตราบใดที่ยังไม่มากกว่านี้ผมก็โอเค
แหม...ก็ผมยังไม่พร้อมนี่น่า มันออกจะน่ากลัว และคงจะเจ็บมากแน่ๆ
“พี่ปืน ปล่อยก่อน โทรศัพท์ดัง” ผมดันตัวพี่ปืนออก พี่ปืนอิดออดนิดหน่อยก่อนจะยอมปล่อยตัวผม ผมเดินกลับไปที่ครัวเพราะวางโทรศัพท์ไว้ตอนทำขนม
“ฮัลโหล”
[พี่ถึงข้างล่างคอนโดแล้ว] แมทเองครับ
“อ่อ งั้นรอแปบหนึ่งนะ เดี๋ยวลงไป” ผมบอกก่อนจะวางสาย
ดีที่ครีมชีสแข็งตัวพอดี ผมหยิบออกมาเทสตรอเบอร์รี่กับบลูเบอร์รี่ลงไปอย่างละถาด แล้วก็ตัดเป็นชิ้นๆก่อนจะตักใส่จากอย่างละชิ้นเอาออกไปให้พี่ปืน ที่เหลือก็ซีนให้เรียบร้อยเอาเข้าตู้เย็นตามเดิม
“พี่ปืน เสร็จแล้ว” ผมวางส่งจานขนมให้พี่ปืน พี่ปืนรับไปกินเงียบๆ ผมเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเอากระเป๋า
“ไม่กินเหรอ” พี่ปืนถามหลังจากที่จัดการเสร็จไปหนึ่งชิ้น
“ไม่ครับ แมทมารอแล้ว ต้นหอมไปก่อนนะ แล้วจะโทรหานะครับ” พี่ปืนเงยหน้ามองผมก่อนจะวางจานขนมลงบนโซฟา ผมเดินเข้าไปหาพี่ปืนก่อนจะกอดพี่ปืนทีหนึ่ง
“เดี๋ยวลงไปส่ง” พี่ปืนกอดตอบก่อนจะลุกขึ้นหยิบคีย์การ์ดเดินออกจากห้อง
ระหว่างที่ลงไปข้างๆพี่ปืนก็จับมือผมตลอด ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะจับมือกับพี่ปืนแบบนี้ไปเรื่อยๆ
พอลงมาถึงข้างๆผมก็โบกมือลาพี่ปืนก่อจะวิ่งไปขึ้นรถแมทที่จอดรออยู่ พี่ปืนยืนรอส่งจนแมทขับรถออก ถึงจะเดินกลับเข้าไปในคอนโด
“ไง ไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่อง” ขึ้นรถปุ๊บแมทก็เริ่มสวดทันที ให้มันได้อย่างนี้สิ
“อื้อหือ ว่าแต่เค้า ตัวก็ไม่ค่อยอยู่บ้านเหมือนกันนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นเขาจะออกมาอยู่นอกบ้านทำไม”
“เหมือนกันที่ไหน แมทต้องทำงาน”
“แล้วก็ยังติดเด็กด้วยใช่ไหมล่ะ” ผมเสริมต่อให้ทันที แมทนี่หันมามองขวับ
“เด็กที่ไหน! ไม่มี อย่ามามั่วนะต้นหอม” แมททำหน้าเหลอหลา ใครมันจะไปเชื่อกัน ปิดได้ก็ปิดไปเถอะ รู้จักต้นหอมน้อยไปซะแล้ว
“เด็กที่คุยโทรศัพท์ด้วยไง อย่าคิดว่าน้องไม่รู้นะ” ที่จริงก็ไม่รู้หรอก เดาไปเรื่อง แหะๆ แบบว่าข่มก่อนได้เปรียบอะไรประมาณนี้ (มั้ง?)
“.....ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” แมทเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบ แต่ตานี่หลุกหลิกไปมา
“เหรอออออ” ไม่อยากจะเชื่อ
“แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา” แมทผลักหัวผมไปกระแทกกับกระจกรถเบาๆ ไม่เจ็บแต่ก็จี๊ดนะ แล้วดูสิ แทนที่จะขอโทษกลับหัวเราะเยาะผมแล้วพูดว่า...
“สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ”
ฝากไว้ก่อนเถอะ งานนี้ได้เห็นดีกันแน่!
ก่อนจะไปถึงบ้านคุณน้าผมก็แวะซื้อของไปฝากสักหน่อย ไปมือเปล่าคงไม่ดีแน่ๆ แล้วก็ได้เค้กมากล่องหนึ่ง อันนี้เป็นความชอบส่วนตัวล้วนๆ ฮ่าๆๆ แต่ผมเชื่อว่าผมซื้ออะไรไปคุณน้าก็ต้องชอบทั้งนั้นแหละ ^_^
กว่าจะมาถึงบ้านคุณน้าเย็นย่ำ คิดว่าจะได้นอนบนถนนแล้ว รถติดมากกกกกกก แล้วตอนนี้ผมก็หิวมากแล้วด้วย
“คุณน้า! ต้นหอมมาแล้ว” ผมวิ่งนำแมทเข้าไปในบ้านคุณน้า คุณน้าที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นหันมายิ้มให้ผม ผมเข้าไปนั่งข้างๆแล้วก็กอดคุณน้าไว้แน่น
“มาแล้วเหรอเจ้าตัวแสบ คิดว่าลืมน้าไปซะแล้ว” คุณน้าย่นจมูกใส่ผม ผมเลยยืดตัวขึ้นหอมแก้มนิ่มๆที่มีกลิ่นเหมือนแม่สองฟอดใหญ่
“จะลืมได้ยังไง ต้นหอมเรียนหนักต่างหาก” ที่จริงแล้วก็ลืมนั่นแหละ แต่เพื่อให้ทุกคนสบายใจ โกหกนิดหน่อยคงไม่เป็นไรเนอะ
“สวัสดีครับน้าฝน” แมทเดินถือของตามเข้ามาทีหลังยกมือไหว้คุณน้า คุณน้าชื่อว่าน้าฝน แต่ใครๆก็เรียกน้าฝน ผมไม่อยากซ้ำใครเลยเรียกว่าคุณน้าแทน คุณน้าใจดีมากถึงมากที่สุด ขออะไรได้ทุกอย่าง ^^
“สวัสดีจ๊ะ รถติดมาเลยละสิ”
“ครับ”
“น้องดื้อหรือเปล่า” คุณน้าถามแมทก่อนจะเหล่ตามามองผม ผมส่ายหน้าทันที ผมไม่ดื้อนะ
“จะเหลือเหรอครับ” แมทตอบขำๆ ซึ่งไม่ไปเป็นความจริงเลยสักนิด
“น้องดื้อตรงไหน น้องไม่ดื้อนะคุณน้า พี่แมทดื้อกว่าน้องอีก” ผมโวยวายทันที ทั้งแมทและคุณน้าก็เลยหัวเราะผมกันใหญ่
“งั้นเหรอครับ น้าไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่เลย” ผมยู่หน้าใส่คุณน้าก่อนจะยิ้มประจบและกอดคุณน้าอีกรอบ
“ต้นหอมซื้อเค้กมาฝากคุณน้าด้วย” ผมเอื้อมตัวไปหยิบกล่องเค้กที่แมทวางไว้บนโต๊ะรับเค้กส่งให้คุณน้า
“น้าไดเอทอยู่นะ แน่ใจว่าซื้อมาฝากน้าไม่ใช่ซื้อมากินเอง” โห...เบื่อคนรู้ทัน ผมเลยได้แต่หัวเราะที่โดนจับได้
“เดี๋ยวต้นหอมไปเอาช้อนกับจานนะ” ผมวิ่งเข้าไปหาช้อนและจานในครัว เพื่อลงมือจัดการกับเค้กก้อนโต
ที่บ้านหลังนี้คุณน้าอยู่กับสามีแล้วก็ลูกชายตัวเล็กที่เพิ่งคลอดได้ไม่นาน ช่วงนี้คุณน้าเลยหยุดงานปล่อยให้ลูกน้องดูแลที่ร้านและคุณอาไปดูแลที่บริษัทคนเดียวเผื่อออกมาดูแลน้องพูห์ ‘หมีพูห์’ แต่ตั้งแต่เข้ามาในบ้านผมยังไม่เจอน้องพูห์กับคุณอาเลย
พอกลับมาที่ห้องนั่งเล่นคุณน้ากับแมทก็กำลังคุยกันอยู่
“ช่วงนี้ผมก็ช่วยคุณพ่อดูงานน่ะครับ”
“ดีแล้ว ขยันๆแบบนี้มีแต่เจริญก้าวหน้า แล้วเราล่ะต้นหอม สนใจไปดูงานที่บริษัทกับคุณอาบ้างไหม”
“อ่ะ ไม่เอาอ่ะ ต้นหอมไปช่วยมีแต่จะทำให้ยุ่งปล่าวๆ”
“รู้ตัวด้วยเหรอเรา”
“คุณน้าอ่ะ!”
“น้าล้อเล่นน่า ไหนชิมหน่อยสิว่าเค้กอร่อยไหม” ผมส่งส้อมให้คุณน้าแล้วก็แมทคนล่ะเล่ม เค้กอร่อยมากครับ กินแล้วนึกถึงพี่ปืนเลย เค้กนมสดแบบนี้พี่ปืนน่าจะชอบ ไว้วันหลังผมทำให้พี่ปืนกินดีกว่า
“ต้นหอม ได้คุยกับแม่บ้างไหม” ผมเงยหน้าขึ้นจากเค้กมองหน้าคุณน้าก่อนจะตอบ
“คุยเมื่อาทิตย์ที่แล้วครับ แต่คุยแปบเดียวเอง คุณแม่ยุ่ง”
“อย่าโกรธแม่เขาเลย เขาทำเพื่อเรานั่นแหละ” คุณน้าลูบหัวผมเบาๆ ผมเลยยิ้มให้เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร แต่ในใจนี่สิมันไม่ใช่อย่างที่ปากยิ้มเลย
ถ้าทำเพื่อผม แค่กลับมาบ้านสักครั้งก็พอแล้ว ผมขอมากไปหรือเปล่า
“พอดีเมื่อว่าแม่เราโทรมาบอกน้าว่าจะให้น้าไปดูงานที่โน่น แล้วก็ให้เราไปด้วย” อะไรนะ! O_O!
“ไปหาแม่เหรอครับ” ผมถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง หันไปมองแมทที่นั่งกินเค้กเงียบๆไม่พูดไม่จา
“ใช่ครับ เราจะไปหาแม่ของต้นหอมกัน ดีไหม”
“ดีครับ!”
เรียกได้ว่านี่เป็นข่าวดีในรอบปีเลยก็ว่าได้ถ้าไม่นับเรื่องที่พี่ปืนยอมคบกับผมและบอกว่าชอบผมน่ะ นี่เป็นข่าวดีที่ยิ่งกว่าดีเสียอีก
มื้อเย็นผมเจริญอาหารมากกว่าปกติ กินข้าวเย็นเสร็จก็นั่งคุยกับคุณน้าสักพักก่อนจะขอตัวกลับบ้าน ผมนั่งยิ้มมาตลอดทางจนแมทอดแขวะผมไม่ได้ แต่ผมไม่สนใจเพราะตอนนี้ผมกำลังมีความสุข ผมกำลังจะได้ไปเจอพ่อกับแม่ ถ้าไปถึงผมจะกอดทั้งสองคนให้แน่นๆเลย
กลับมาถึงบ้านแมทแล้วเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน เพราะดูท่าแมทก็คงจะเหนื่อย ดูได้จากสีหน้าที่อ่อนล้า เห็นแมทเป็นแบบนี้แล้วผมไม่อยากทำงานเลย เรียนไปเรื่อยๆแบบนี้ได้ไหม มันน่าจะสบายกว่ากันเยอะ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วผมก็กระโดดขึ้นเตียงคว้าโทรศัพท์มากดหาพี่ปืน
[ว่าไง]
“พี่ปืนนนนนน มีข่าวดีมาบอก” ผมบอกเสียงใส
[ข่าวดี?]
“ใช่ครับ อีกสองอาทิตย์ต้นหอมจะได้บินไปหาพ่อกับแม่ที่ฝรั่งเศสแหละ ต้นหอมดีใจมากเลย”
[หึหึ ขนาดนั้น ดีใจด้วยแล้วกัน] พี่ปืนตอบกลับมา ทำเอาผมยิ้มแป้น แต่คิดไปคิดมาผมกลับลืมอะไรไปอย่าง ถ้าผมไปหาแม่ ผมก็ต้องห่างกับพี่ปืนน่ะสิ จะเป็นอะไรไหมนะ
“พี่ปืน”
[มีอะไร ทำไมทำเสียงหงอยๆ] เหมือนพี่ปืนจะจับน้ำเสียงของผมได้ ผมสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ
“พี่ปืนไปด้วยกันไหม” ถ้าแยกร่างได้ผมคงไม่คิดมากแบบนี้หรอก ผมอยากไปหาพ่อกับแม่มากๆ แต่ว่าผมก็อยากอยู่กับพี่ปืน ดูเหมือนจะไม่หนักหนาอะไร เพราะยังไงผมก็ต้องกลับมาไทยอยู่แล้ว แต่มันรู้สึกใจหายแบบแปลก อีกอย่าง ถ้าผมไป ก็ไม่แน่ว่าจะกลับมาทันวันเกิดของพี่ปืนหรือเปล่า
[ไปไม่ได้หรอกติดงาน]
“งานอะไร”
[พอดีต้องสอนถ่ายภาพให้ลูกสาวเพื่อนแม่ พี่รับปากไปแล้ว]
“งั้นเหรอ” แย่จัง ถ้าพี่ปืนไปด้วยคงจะดีกว่านี้
[...] พี่ปืนเงียบไป ผมได้ยินเสียงคนเรียกพี่ปืน แล้วก็คุยอะไรกันสักอย่าง
“พี่ปืน พรุ่งนี้ว่างไหม” ผมถามเมื่อพี่ปืนเรียกผม
[ว่าง ทำไม]
“ผมจะออกไปซ้อมเต้น มารับหน่อยสิ” ตอนที่กำลังกลับบ้านซันโทรมาถามเพราะผมไม่ได้ไปซ้อมมาเป็นอาทิตย์แล้ว ผมเลยรับปากว่าพรุ่งนี้จะไปซ้อมด้วยทั้งวัน ก็ดีเหมือนกัน อยู่บ้านไม่มีอะไรทำมันช่างน่าเบื่อ
[กี่โมง] แสดงว่าพี่ปืนว่าง
“สิบโมงเช้าครับ”
[ได้]
ผมกับพี่ปืนคุยเล่นกันเรื่อยเปื่อย ที่แรกก็นอนคุยบอกห้อง สักพักก็ลงไปคุยข้างล่าง ที่จริงคือลงไปกินนมก่อนจะกลับขึ้นมาบนห้องอีกรอบ เป็นครั้งแรกที่คุยโทรศัพท์กันยาวนานขนาดนี้ นี่ก็ปาไปเที่ยงคืนหน่อยๆแล้ว
[วางได้แล้วและไปนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับ] พี่ปืนเอ่ยก่อน ง่วงก็ง่วง แต่ไม่อยากวาง มันเหมือนขาดอะไรไปอย่าง สงสัยผมจะเคยตัว พอกลับมานอนคนเดียวแล้วมันเหวงๆพิกล
“ต้นหอมนอนไม่หลับ” ผมบอก
[ไปกินนมไป] พี่ปืนไล่
“กินไปแล้ว กินไปสองกล่องกับอีกหนึ่งขวดแล้วด้วย” ผมกำลังเร่งโตครับ อยากจะสูงกว่านี้เลยกินนมเยอะกว่าปกติ
[งั้นก็นอนได้แล้ว หรือจะต้องให้เล่านิทานก่อนนอนไหม] โหยย นี่ก็แรงไป
“ไม่ต้อง! ต้นหอมไม่ได้เด็กขนาดนั้นสักหน่อย ไปนอนแล้วก็ได้ ฝันดีนะครับ”
[อือ ฝันดีนะไอ้ตัวป่วน]
ว่าผมอีกแล้ว ผมป่วนตรงไหนกัน!
สุดท้ายผมก็นอนไม่หลับอยู่ดี เลยไปนอนห้องแมท ทีแรกเจ้าตัวไม่ยอม แต่ผมก็อ้อนจนได้นอนจนได้ ก็เลยหลับสบายจนถึงเช้า แมทปลุกผมก่อนจะออกไปทำงาน ผมเลยลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว
เก้าโมงกว่าๆพี่ปืนก็มารับผมไปส่งที่สตูกิโอที่หนึ่งที่ซันเป็นคนหาและส่งแผนที่มาให้ผม เห็นว่าต้องเช่าเป็นอาทิตย์ไป ค่าเชjาค่อนข้างสูง แต่สำหรับซ้อมเต้น ถึงค่าเช่าห้องจะแพง เราก็ต้องจ่ายครับ เพราะห้องซ้อมเก็บเสียง ติดแอร์และมีกระจกเป็นอะไรที่สำคัญมากๆ
เมื่อส่งผมถึงที่พี่ปืนก็ขอตัวไปทำธุระก่อนแล้วจะมารับตอนเย็น ผมก็ซ้อมอยู่ที่นั่นทั้งวันจนบ่ายสามก็เลิก พี่ปืนยังติดธุระอยู่ ผมกับซันแล้วก็บีมเลยไปหาอะไรกินกันในห้าง
ในระหว่างที่กำลังกิน จู่ก็มีคนมายืนที่โต๊ะพวกผม เป็นผู้ชายที่ดูก็รู้ว่าเป็นเหมือนผม เพราะดูสาวหน่อยๆ แถมยังแต่งหน้าอีก คงไม่ได้มาขอเบอร์ซันกับบีมหรอกนะ จะว่าไปสองคนนี้ก็หน้าตาดีเหมือนกัน
“มีอะไรหรือเปล่า” เป็นซันที่ถามขึ้น แต่คนที่มากลับจ้องหน้าผมแบบไม่พอใจ
“นายสินะที่ชื่อต้นหอม” ผมถึงกับอึ้ง นี่เขามาหาผมงั้นเหรอ แถมรู้ชื่อด้วย ทำไมเดี๋ยวนี้ผมเจอแต่คนรู้จักผม แต่ผมไม่รู้จักพวกเขากันนะ ตั้งแต่พี่หมั่นโถวนั่นแล้ว
“ใช่ มีอะไรงั้นเหรอ” ผมถามงงๆ
“หึหึ ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ พี่ปืนน่ะ ฉันจะแย่งเขามา”
“...!”
“คนอย่างอิช อยากได้อะไรก็ต้องได้ ”
แล้วเขาก็เดินจากไป
คนที่มาคือคนที่ส่งข้อความมาให้พี่ปืนเมื่อสองวันก่อน
‘ผมคิดถึงพี่ปืนจัง เลิกกับแฟนพี่เถอะ เขามีดีไม่เท่าผมหรอก’
ผมหันไปมองตามแผ่นหลังของอิชที่เดินหน้าเชิดจากไป พร้อมกับพูดในใจว่า
‘ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู!’
====================================
โอ๊ยยย เมารถจะอ้วก!!! :oak:
ถ้ามีคำผิดอย่าถือสานะคะ ไว้จะมาแก้ทีหลัง :sad2:
ตอนนี้ซอฟๆเนอะ ตอนหน้ามีเสียเลือด แต่จะเป้นเลือดใครก็ต้องติดตาม
:กอด1:
:mew1:
-
อีช นี่ไม่เห็นโลงไม่หลั่งน้ำตา :hao3: ว่าแต่ ใครจะเสียเลือดน๊าาาาาาาา
-
อย่ามาม่าชามโตน๊าาา หอมปากหอมคอก็พอเนอะะ :mew1:
-
นังอิชกล้ามากกกก กล้าหน้าด้านเกินไปหรือเปล่ายะ :z6:
ต้นหอมอย่าไปยอมลูก มันสู้หนูไม่ได้หรอก :m16:
บอกพี่ปืนๆ ให้พี่ปืนไปกระทืบให้มันจบๆดีกว่า
ไม่เอาอะ เปลี่ยนเป็นให้แมทไปกระทืบแทน
แค่ตีนพี่ปืนก้อย่าไปยอมให้มันได้สัมผัส :fire:
-
ต้นหอมสู้ๆ :ped149: :ped149:
-
จัดการเลยน้องต้นหอม ใครมาแย่งของเรา เราต้องป้องกันตีแมวขโมย
ถ้าไม่ไหวก็ใช้ตัวช่วย จัดไป
-
น้องอิชค่ะ ช่วยไปไกลๆจากพี่ปืนทีนะค่ะ
ต้นหอมสู้ๆอย่าไปยอมนะจ๊ะ
-
โห ต้มหอมหนูอย่าไปยิมอิชมันนะลูก หื่มๆๆๆ :fire: :fire: :fire:
-
:z6: :z6: นี่แนะนังอิชช
-
นังอิชแกอย่ามาแย่งพี่ปืนไจากต้นหอมนะ ต้นหอมสู้ ๆ
-
เราหวั่นๆกับลูกสาวเพื่อนแม่นางนั้นจัง
แอบกังวลดราม่าไปก่อนละ55555
-
ตอนหน้าคนอ่านได้เสียเลือดรึเปล่า 555+
เค้าชอบตอนที่แล้วมากๆเรย อ่านไปสองรอบแล้ว อิอิ เดี๋ยวจะกลับไปอ่านอีกรอบ มีความสุข ^^
:-[
-
ต้นหอมจัดการอีอิชเลย
-
ไม่-มี-ทาง!!!
-
ไม่มีใครแย่งพี่ปืไปจากต้นหอมไปได้หรอก เชื่อดิ แม้กระทั้งชะนี :katai5:
-
เลือดอะไรอ่ะที่จะเสียตอนต่อไป อยากรู้ :mew5:
:katai4: :katai4: :katai4:
-
น้องต้นหอมน่ารักขนาดนี้พี่ปืนจะนอกใจได้ยังไง
-
ต้นหอม สู้สู้ อย่ายอมแพ้ คนของเราอย่ายกให้ใครนะ
-
:katai3: :katai3:
น้องอิชคะ ถามพี่ปืนยังคะลูกขรา แหม่ สวยมากนะคะลูก
-
ต้นหอมสู้ๆนะ อย่าไปยอม!
อิช อย่าให้รู้นะว่าบ้านอยู่ไหน จะดักตีหัวเลย คอยดู! :z6: :z6: (ค่อนข้างอิน 555)
-
เริ่ดมากกก น้องหอม จัดเต็มเลย o18
-
อิช...ไม่มีปัญญาหาแฟนเองหรือไงถึงได้มาแย่งแฟนคนอื่นเค้าชิส์
ต้นหอมอย่ายอมนะไฟท์ทิง!!
-
กรื้ดดดต้นหอมจะได้เจอพ่อแม่แล้ว
อิชไม่จบเนอะคนเรา!
-
อิชไม่เหมือนหนูหรอกลูก นางเป็นกทม.จ้ะ
นางหลงตัวเองเนอะ ทำยังกะพี่ปืนเค้าจะมองนาง สาวแตกซะขนาดนั้น
-
อินังอิชออกตัวแรงอ่ะ
หลังจากนี้มีแววมาม่าหรือป่าวเนี่ย :mew2: :mew2: :mew2:
กอดริริ :กอด1:
-
จัดการเลยน้องต้นหอม อย่าปล่อยมันเอาไว้นังอิชเนี่ย
มันน่าหมั่นไส้จริงๆ พวกชอบแย่งแฟนชาวบ้านเนี่ย
:m16: :m16: :m16:
-
หนอยยย นังอิชชะเบลล่า เดี๊ยะๆๆๆ พี่ปืนเค้าชอบหวานใสแสบซนอย่างต้นหอมต่างหาก อย่านะๆ :ling1:
ให้พี่ปืนหวานกับต้นหอมนานๆ น้า ไม่เอามาม่า กินมาม่าทีไร น้ำตาไหลทุกที :sad4:
-
โอ๊ย อิช หล่อนมั่นหน้ามากกกกกกกกก พี่ปืนเค้าไม่สนหล่อนซักนิดย่ะ แถมบอกว่าถ้ามายุ่งอีกครั้งจะโดนจัดการด้วย
รู้จักพี่ปืนน้อยไปซะแล้ว น้ำแข็งเรียกพี่นะคนนั้น (พี่ปืนขรา...ช่วยอย่าทำให้คนอ่านผิดหวังกับเรื่องนี้เด็ดขาดค่ะ)
ใครจะมาน่ารักสู้น้องต้นหอมของเราได้ พี่ปืนเค้าชอบน้องแล้ว แค่คนอื่นมาคุยรีบเดินมากันซีนเลย ขี้หึงฝุด ๆ
นี่ขนาดแกว่าแกยังไม่เต็มตัวนะ ถ้าเต็มตัวล่ะคิดดู๊... อืม พี่ปืนจะกินน้องแล้วตอนน้องทำขนมเสร็จ
ต้นหอมนี่น่ากินจริง ๆ ซร้วบๆ
ขอบคุณค่ะ
-
นางออกตัวซะ ทำฉันเกลียดเลย
อย่าไปยอมนะต้นหอม จัดแม่ง!
-
อิชออกตัวแรงไปนะ
อย่าหวังเลยว่าจะแย่งได้
ต้นหอมอย่าไปยอมลูก ของของเราต้องรักษาไว้ให้ดี
-
เสียเลือดไม่ว่า แต่อย่าเสียน้ำตาก็พอออออ~~ :mew6:
-
ต้นหอมแรงอ่ะ จัดไปแบบฟลูออฟชั่นเลยลูก หนับหนุน 555+ :katai4:
-
ต้นหอมสู้เค้าลูก ^^" :z6:
-
แรว๊งอ่ะ คนชื่ออิช
นางมั่นสุดๆว่านางจะแย่งพี่ปืนมาได้
ต้นหอมสู้ๆ
-
ต้นหอมสู้สู้ จัดการเลย
-
ตอนนี้หวานๆเบาๆ ชอบจังเวลาที่เดินซื้อของด้วยกันเนี่ย :-[
พี่ปืนมีหึง นี่แค่น้ำจิ้มนะน้องต้นหอมน่ะเนื้อหอมจะตาย
จะว่าไปพี่ปืนก็ใช่เล่น ถึงขนาดอิชเปิดศึกซึ่งหน้ากับต้นหอมเลย
สู้ๆเค้านะต้นหอม ยังไงพี่ปืนก็ไม่มีทางมองอิชหรอกน่า
แต่ก็ต้องทำให้รู้กันไปเลยว่าพี่ปืนน่ะของเรา คนอื่นไม่มีสิทธิ์
ตอนหน้าเสียเลือด เลือดใครแล้วเหตุการณ์แบบไหนกันนะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อิชต้องโดนสักที
ถึงจะรูสึกตัวนะว่า
พี่ปืนนะของใคร :hao7:
-
ตันหอมสู้ๆ พี่ปืนไม่น่าหวั่นหรอก ออกจะไม่แคร์โลกขนาดนั้น
ยิ่งถ้าได้บอกว่าชอบแล้วยิ่งสบายใจได้
-
หึหึ อิชออกมาแล้วๆๆๆ
ต้นหอมจะมีฤทธิ์เดชก็คราวนี้แหละ อิอิ
-
รอต่อ อยากรู้ว่าว่ามันจะเป็นยังไง
ลุ้นๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
'ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู!'
ดีมากต้นหอม!
พี่ปืนเป็นแฟนเรา ยังไงก็ต้องรักษาเอาไว้ อย่าให้ใครแย่งไปได้!
-
:hao6:
เหมือนจะมีมาม่ารึป่าว
-
คำผิดไม่ว่ากันจ้า แต่ตอนนี้คำผิดเยอะมวกกกกจริงๆแหละ 555+ :laugh:
ต้นหอม อ้อนได้น่ารักมาก
น่ารักแบบนี้ดีแล้ว ไม่ต้องไปแรดแบบนังอิช แค่นี้พี่ปืนก็หลงหัวปักหัวปำแล้วเนอะหนู :o8:
-
โอ้ ไม่น้ะอิช ฝันอยู่เหรอที่จะแย่งพี่ปืนไปจากต้นหอมน้ะ :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
เห้อะ !!!
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
นังอิชต้องเจอพี่ปืนเอาจริงสินะถึงจะเลิก
-
:mew1: :mew1:
ตอนหน้าคงมันน่าดู55555555 อยากรู้จังต้นหอมจะจัดการกับอิชอย่างไร
-
อุ้ย นางเปิดตัวแรงนะค่ะ :ruready
ต้นหอมจัดหนักเล๊ย :laugh:
รอนะฮะ :')
-
ต้นหอมสู้ๆ :laugh5:
พี่ปืนแอบน่ารักนะ :mew1:
***
“น้องดื้อหรือเปล่า” คุณน้าถามพี่ปืนก่อนจะเหล่ตามามองผม ผมส่ายหน้าทันที ผมไม่ดื้อนะ
“จะเหลือเหรอครับ” ผมตอบขำๆ ซึ่งไม่ไปเป็นความจริงเลยสักนิด
2จุดนี้ น่าจะเปลี่ยนเป็น แมท มากกว่านะครับ :confuse:
-
นางอิช นางน่าตบมากค่ะ !!!
:m31: :m31: :m31:
สู้เค้าต้นหอม :angry2: :angry2:
-
และแล้วก็ตามอ่านเรื่องนี้จนทัน ฮุฮุ
ความจริงเป็นคนที่ไม่ชอบอ่านเรื่องที่ยังไม่จบ
เพราะเวลาอ่านแล้วคนเขียนมาต่อช้ามันทำให้เราลืมเนื้อหาแรกๆ
ความจริงคือเป็นคนขี้ลืมนั้นเอง555 แต่เรื่องนี้สนุกมากอดอ่านก่อนไม่ได้จริงๆๆ
ชอบแนวนี้มากอ่ะ มาต่อเร็วๆนะค่ะ :mew1: :mew1:
-
อื้อหือ นังอิช เเรดนะ แย่งแฟนน้องต้นหอม แถมมาขู่งี้ ถ้าพี่ปืนรู้แกเจอเท้าพี่แกแน่ๆ :angry2:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 22
Kick it off
“อะไรนะ!!! มันกล้าพูดกับแกอย่างนี้เลยเหรอต้นหอม!!!”
“นี่! เบาๆหน่อย” ผมรีบปราบแชมป์ที่แหกปากตะโกนลั่นร้านอาหารเมื่อได้ฟังเรื่องที่ผมเล่าเกี่ยวกับอิช
วันนี้ก๊วนแก๊งผมนัดกันออกมาเที่ยวช่วงปิดเทอม โปรแกรมก็ไม่มีอะไรมากนอกไปกินข้าว พูดคุยและดูหนัง วันนี้มาครบองค์ประชุม และตอนนี้พวกผมก็นั่งกันอยู่ในร้านพิซซ่า โดยที่ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่ได้รับข้อความจากอิชที่ส่งเข้าโทรศัพท์พี่ปืนจนถึงวันที่เขาเดินมาประกาศเปิดศึกกับผมซึ่งๆหน้า
“กูอยากจะเจอหน้าสักทีวะ” อาร์มพูดอย่างหมั่นไส้
“กูเคยเจอแล้ว งั้นๆแหละ ใช่ว่าจะดูดี” ถ้าอิชมันมาได้ยินที่ก้านดาผมว่าผมได้ช็อคกันมั่งแหละ
“แล้วต้นหอมไม่ได้พูดอะไรเลยเหรอ” ไข่ดาวถามผมอย่างใครรู้
“ไม่ได้พูดอะไร กำลังงงอยู่ เขาก็เดินไปแล้ว เลยไม่ทันได้พูดอะไร” ผมยกแก้มน้ำขึ้นดื่ม ทำไม่พิซซ่ามาเสริฟช้าอย่างนี้นะ ไหนบอกว่าสิบหน้านาที นี่จะครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว และตอนนี้ผมก็หิวมากๆเลยด้วย
“นี่ต้นหอม แกจำไว้นะ อย่าไปยอมให้มันแย่งพี่ปืนไปได้เด็ดขาด เสียทองท่วมหัว...” แชมป์ยังพูดไม่ทันจบไข่ดาวก็แทรกทันที
“เอาผัวกูไปเลย”
ป๊าบ!
“โอ๊ยย เจ็บนะ!” ไข่ดาวที่โดนตีที่แขนอย่างแรงโดยฝีมือของแชมป์บ่นกระปอดกระแปดทำหน้ายู่
“ทำเป็นเล่นไป เสียงทองท่วมหัว อย่ายอมเสียผัวให้ใคร!” สีหน้าแบบว่ามุ่งมั่นในอุดมการณ์มากๆ”
แต่พี่ปืนยังไม่ใช่...เอ่อ...ผัวนี่น่า >//<!
“นี่ ถ้าเป็นฉันนะ จะจับจิกหัวแล้วตบสักทีสองที กล้ามากที่จะแย่งผู้ชายของเพื่อนฉัน!” ปลาพูดพร้อมกับทำมือประกอบโดยมีแชมป์พยักหน้าเห็นด้วยสุดฤทธิ์
“ตบใครเป็นด้วยเหรอไง” อาร์มที่นั่งข้างๆปลาหันหน้าไปเลิกคิ้วใส่ปลาอย่างยียวน
“อยากลองไหมล่ะ” ปลายกมือขึ้นจะตบอาร์มทันที
“ไม่ล่ะจ๊ะที่รัก” แต่อาร์มก็จับมือที่กำลังจะฟาดลงบนหน้าตัวเองได้ทันท่วงที
ว่าแต่เมื่อกี้...ห๊ะ!
“ที่รัก!!?/อะไรนะ!!!” ผมและแชมป์อุทานเสียงดังก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเองเมื่อมีสายตาหลายคู่จับจ้องมา ผมก้มหัวสองสามทีเป็นการขอโทษก่อนจะกลับมาจ้องหน้าเพื่อนสองคนที่ไม่รู้ไปตกลงปรงใจคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“หมายความว่าไงวะ” ก้านถามอาร์มงงๆ ตอนนี้กลายเป็นว่าประเด็นผมตกเป็นรอง เพราะได้มีประเด็กที่ร้อนฉ่ามากกว่าเข้ามาแทน แต่ก็ดี ไอ้ประเด็กเสียทองไม่เสียทอง เสียผัวหรือไม่จะได้ลืมๆกันไป >.<
กลับเข้ามาที่คู่พระนางกันต่อ
“เอ่อ...” ปลาทำท่าอึกอักก่อนจะก้มหน้าลง แต่ก็ไม่อาจซ่อนใบหน้าขาวๆที่ขึ้นสีได้
“พวกกูสองคนคบกันพวกมึงจะตกใจอะไรกันวะครับ” อาร์มพูดยิ้มๆ อ่อ มิน่าล่ะ วันนี้มันดูเอาใจปลาเป็นพิเศษ ทั้งๆที่ปกติจะต้องคอยแหย่คอยแกล้ง ทีแท้เป็นแบบนี้นี่เองสินะ
“กูจะไม่ตกใจได้ไง พวกกูก็อยู่กับพวกมึงตลอด อยู่ๆก็มาบอกว่าเป็นแฟนกัน ถามจริงเถอะ พวกมึงไปจีบกันตอนไหนวะ ทำไมกูไม่รู้” แชมป์มองทั้งสองคนอย่างคาดคั้น ถ้าลองใครได้โดนมันทักนะ ไม่รอดสักราย อย่างน้อยๆผมก็เคยมีประสบการณ์มาแล้ว
แล้วหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ช่วยกันเล่า แต่โดยส่วนมากอาร์มจะเป็นคนเล่าส่วนปลาจะเป็นคนคอยขัดเพราะเขินอาย สรุปได้ว่าแหย่กันไปแหย่กันมาก็ตกหลุมรักกันเอง เห็นเพื่อนมีความสุขแบบนี้ผมกีใจ
“ไข่ดาว แกอย่างอนฉันสิวะ ไม่ได้จะปิดบังนะเว้ย แต่มันไม่รู้จะบอกยังไง” ปลาเกาะแขนไข่ดาวที่นั่งทำหน้ามุ่ย เพราะงอนเพื่อนที่ปิดบังทั้งๆที่ทั้งคู่สนิทกันยังกะอะไรดี เรียกได้ว่ามีไข่ดาวที่ไหนปลานั่น จนได้ฉายาว่า ‘คู่หูดูโอ้ไข่ปลาคาเวียร์’ เพราะเกาะติดกันเป็นตังเม จนหลายคนแอบคิดว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักเลสเบี้ยน คนเราก็คิดกันไปได้ เพราะไข่ดาวไม่เคยเก็บอาการกรี๊ดกร๊าดเวลาเจอผู้ชายหล่อเลยสักครั้ง - -“
“...” ไม่ว่าปลาจะง้อยังไง แต่ไข่ดาวก็ยังคงเงียบจนอาหารมาเสริฟ พวกผมถึงจะได้ลงมือกิน พิซซ่าสามถาดใหญ่ สปาเก็ตตี้อีกสองจาก และอย่างอื่นอีกสองสามอย่างก็พร่องไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือสวาปามของพวกผมทั้งหกคน ระหว่างที่กินปลาก็เอาอกเอาใจไข่ดาวจนชนิดที่ว่าแทบจะป้อนกันเลยทีเดียว สุดท้ายไข่ดาวก็หายงอน แต่คนที่งอนแทนคืออาร์ม ที่ทำหน้าบึ้งบ่นว่าแฟนไม่สนใจ เลยโดนปลาจับยัดพิซซ่าแบบเต็มปากเต็มคำ พวกผมนี่ได้แต่หัวเราะด้วยความสะใจ
กินเสร็จก็ได้เวลาหนังฉายพอดี พวกผมเลยแห่ขบวนยกทัพกันเข้าโรงหนัง อย่าแปลกใจที่วันนี้พี่ปืนไมได้มาด้วย เพราะพี่ปืนต้องไปสอนลูกสาวเพื่อนแม่พี่ปืนถ่ายภาพ เพราะเห็นว่าจะสอบเข้าคณะเดียวสาขาเดียวกับพี่ปืน วันนี้ผมเลยออกมาเที่ยวกับเพื่อนแบบตัวเปล่าๆ
ดูหนังเสร็จเราก็ไปเดินเล่นกันต่อ โดนที่ก้านขอตัวกลับก่อนเพราะโดนพี่ชายโทรตาม พวกผมที่เหลือห้าคนก็เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ เรียกได้ว่าได้ของเต็มไม้ต็มมือ
“ฮัลโหล” ผมรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้ดูชื่อคนที่โทรเข้าม ก่อนจะใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์ไว้กับหู ส่วนมือก็เลือกเสื้อไปด้วย ตัวนี้สวยดีแหะ พี่ปืนน่าจะใส่ได้
[อยู่ที่ไหน]
“พี่ปืน! เลิกสอนแล้วเหรอ ต้นหอมอยู่ที่ห้าง...”
[เลิกแล้ว รออยู่ที่นั่นแหละ เดี๋ยวไปรับ]
“ครับ ขับรถดีๆนะ” ผมอวยพรก่อนจะวางสายยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม ผมกลับมาสนใจเสื้อในราวแขวนต่อ ตัวนี้ก็เท่ นี่ก็ดูดี อะๆ ตัวนี้สวยมาก!
“พี่ครับ ตัวนี้มีไซต์ใหญ่กว่านี้หรือเปล่าครับ” ผมถามพี่พนักงานขาย เพราะตัวที่อยู่ในราวมันเบอร์เอ็มซึ่งเป็นไซต์ผม ถ้าพี่ปืนใส่ก็น่าจะแอล
“รอสักครู่นนะคะ เดี๋ยวพี่ไปดูให้” พี่พนักงานบอกยิ้มๆก่อนจะเดินหายไปด้านในของร้าน ผมหนีบเสื้อแจ็คเก็ตใส่เอ็มไว้ที่แขนก่อนจะเลือกเสื้อยืดอีกสองสามตัวและเสื้อโปโลสีน้ำเงินเข้มอีกตัว ผมว่าพี่ปืนเหมาะกับสีน้ำเงินเข้มมาก ทั้งบุคลิกแล้วก็นิสัย
“นี่ค่ะ โชคดีมากๆเลย เหลือตัวสุดท้ายพอดี” ได้มาแล้วครับ แจ็คเก็ตคู่ ผมจะซื้อไปใส่กับพี่ปืนสองคน แต่เอ๋ มีให้พี่ปืนแต่ไม่มีให้แมท เดี๋ยวรายนั้นจะน้อยใจแย่ แต่ว่ามันไม่มีตัวอื่นที่สวยแล้ว ผมก็เลยเดินไปจ่ายเงิน ไว้ค่อยไปดูร้านอื่นให้แมท
“ซื้ออะไรเยอะแยะวะ” แชมป์ถามพร้อมกับก้มมองถุงในมือผม
“ซื้อไปให้พี่ปืน” ผมตอบยิ้มๆ
“แหมะ อิจฉาคนมีคู่เว้ย อยากซื้อของให้คนอื่นบ้าง!” แชมป์เบ้หน้าบ่นใส่ผมก่อนจะโวยวายแบบเบาๆ
“ซื้อให้ฉันดิแก ฉันอยากได้เครื่องสำอาง เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า แล้วก็...”
“พอ!!! หยุดเลย!” แชมป์รีบยกมือห้ามไข่ดาวที่ร่ายรายการของที่อยากได้ยอกใหญ่ แต่เหมือนจะแค่แกล้งเท่านั้นเพราะไข่ดาวหัวเพราะทันทีหลังจากที่แชมป์ส่งเสียงห้ามและทำหน้าเหนื่อยอกเหนื่อยใจ
“หึหึ แล้วนี่ต้นหอมกลับยังไง” ไข่ดาวหันมาถามผมแทน
“เดี๋ยวพี่ปืนมารับ” แล้วทั้งสองคนก็หันไปมองหน้ากันประมาณว่า ‘ว่าแล้วเชียว’
คุยกันต่ออีกสองสามคำเราก็แยกกัน ผมเดินไปเรื่อยๆแวะเข้าร้านเสื้อผ้าบ้างก็ได้ของติดไม้ติดมือไปให้แมท เดี๋ยวนี้แมทใส่สูทด้วย ผมเลยซื้อเนคไทไปให้สองเส้นและเสื้อแจ็คเก็ตที่คล้ายกับที่ผมซื้อมาอีกตัว หลังจากที่ไม่ได้ใช้เงินตัวเองมานาน วันนี้เรียกว่าอิ่มใจกันไปข้างหนึ่ง เพราะผมได้ใช้เงินซื้อของให้คนที่ผมรักทั้งสองคน พี่ปืนกับแมทจะต้องชอบแน่ๆเลย
ซื้อของเสร็จจนเป็นที่หน้าพอใจผมก็แวะเข้าห้องน้ำ เมื่อกี้พี่ปืนส่งข้อความมาบอกว่าจอดรถที่ลานจอดรถแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าชั้นไหน ผมก็เลยส่งตอบกลับไปว่าจะรออยู่ที่ห้องน้ำชั้นสี่พร้อมกับบอกรายละเอียดอีกนิดหน่อยพี่ปืนจะได้หาเจอ
“ไง” แต่ไม่คิดว่าจะเจอคนที่ไม่อยากเจอ
‘อิช’
ผมเดินไปล้างมือ ไม่อยากสนใจหรือยุ่งวุ่นวายกับคนแบบนี้ คนที่นิสัยแย่ๆชอบมายุ่งกับคนของคนอื่น สงสัยจะท่องศีลห้าไม่เป็นถึงได้ไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร
“ทำเป็นเดินหนี ไม่กล้าสู้กับฉันล่ะสิ หึ”
“...” ผมก็ยังคงเงียบ ใครอยากเห่าอยากหอนผมก็จะปล่อยให้มันเห่าหอนไป แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดจะสู้หรืออะไร เพราะความอดทนของคนเรามันก็มีขีดจำกัด ถ้าคนๆนี้ยังไม่เลิกยุ่งกับพี่ปืน ผมไม่ปล่อยเอาไว้แน่
“เงียบทำไม แกคิดว่าคนอย่างแกจะทำให้พี่ปืนหยุดอยู่ที่แกได้หรือไง มันต้องคนอย่างฉันนี่”
“คนอย่างนายมีอะไรดีงั้นเหรอ” ผมหันไปประจันหน้ากับอิชตรงๆ บางทีถ้าไม่เตือนซะบ้างก็คงไม่รู้
“มีดีกว่าแก่แล้วกัน เพราะคนอย่างฉันสามารถทำให้พี่ปืนพอใจ และให้ความสุขพี่ปืนได้มากกว่าคนอย่างแก้เยอะ” มันเยาะยิ้มใส่ผม แต่ผมกลับไม่โกรธเลย ท่าทางแบบนั้นมันน่าสมเพชมากกว่าเสียอีก ดีที่ห้องน้ำชั้นนี้ไม่มีคน คนอื่นจะได้ไม่ต้องได้รับมรพิษทางเสียงของผู้ชายคนนี้
หรือบางทีก็คงเรียกว่าผู้ชายไม่ได้หรอก
“ความพอใจที่นายว่า นายถามพี่ปืนแล้วหรือยัง”
“...!!!”
“ถ้าไม่รู้อะไรก็อยากพูด อีกอย่างพี่ปืนเขาก็ไม่เอานายไม่ใช่หรือไง ตามตื้อทั้งๆที่เขาไม่สนใจ นี่น่ะนะที่นายบอกว่านายมีดีกว่าฉัน” ผมตอกกลับ ไม่ต้องบอกว่าคนตรงหน้าจะโกรธแค้นขนาดไหนที่ผมพูดไปแบบนั้น แต่ผมก็ไม่แคร์หรอก ไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีกับคนไม่ดี ถึงผมจะดูไม่ค่อยยุ่งไม่ค่อยมีเรื่องกับใคร แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหาเรื่องใครไม่เป็น
คนเรามีสิทธิ์เท่าเทียมกัน ใครจะยอมให้มันด่าได้อยู่ฝ่ายเดียวล่ะ
“แก!!!”
ผมหันหลังจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงตามมาด้วยฝ่ามือที่กระทบลงบนหน้าผมอย่างแรง
เพี๊ยะ!!!
“หึหึ ปากดีมัก็ต้องเจอแบบนี้” มันหัวเราะเยาะผม ผมยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะเงยหน้ามองมันที่ยืนเยาะเย้ยผมอยู่ จะเอาอย่างนี้ใช่ไหม ได้!!!
ถ้าอยากได้จมูกใหม่มากก็จะช่วยสงเคราะห์ให้!
พลั๊ก!!!
“โอ๊ย!!!” เสียงร้องด้วยความเจ็บก่อนที่ร่างอิชจะเซหงายหลัง เพราะผมปล่อยหมัดที่กลางหน้าปลอมๆนั่นอย่างแรง และแน่นอนว่ามันแรงพอที่จะทำให้จมูกของคนตรงหน้าเสียรูป มันร้องโอดโอยก้มหน้าลงก่อนจะกรี๊ดออกมาลั่นห้องน้ำเมื่อเห็นว่าเลือกไหลออกมาจากจมูก
เลือดก็ต้องแลกด้วยเลือด!
“ต้นหอม!” ผมหันไปด้านหลังก็เจอพี่ปืน พี่เขามองหน้าผมก่อนจะมองไปที่อิชที่ตอนนี้เหมือนจะรู้ตัวว่าพี่ปืนอยู่ตรงนี้ก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปกอดพี่ปืนทันที ทำเอาผมเลือดขึ้นหน้า แต่ไม่ทันที่จะเข้าไปกระชากมันออกมา พี่ปืนก็จัดการผลักอิชอย่างแรงจนมันล้มลงไปกับพื้นอีกรอบ หน้าตาอิชตอนนี้เหวอแบบสุดๆ
มีคนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำ แต่เห็นสถานการณ์ไม่ดีก็รีบเดินออกไป พี่ปืนเดินเข้ามาหาผมก่อนจะลงมือสำรวจตามร่างกายผม ก่อนจะแตะลงที่มุมปากผมเบาๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บไหม” พี่ปืนถามเสียงนิ่ง แววตาฉายแววกังวลและห่วงใย
“ไม่..”
“พี่ปืน มันทำผมนะ! ไปถามมันทำไม! พี่ต้องมาดูผมสิ!” อิชตะโกนแหวใส่พี่ปืน สีหน้าเดือดดานจ้องเขม่งมาที่ผมราวกับจะฆ่าผมให้ตาย
“ทำไมกูต้องดูมึงห๊ะ! คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่ารอยเลือดที่ปากแฟนกูมันมาจากใครถ้าไม่ใช่มึงน่ะ!!!” พี่ปืนตะวาดใส่อิชเสียงดังจนมันสะดุ้งอ้าปากค้าง ผมเองก็แอบตกใจเหมือนกัน
“แต่มันก็ทำผมเหมือนกัน!!! พี่เห็นหน้าผมไหมเนี่ย ผมเจ็บกว่ามันตั้งเยอะ!!!” มันยังคงไม่ยอมแพ้ ยังไงก็จะโยนความผิดมาให้ผมให้ได้
“ใครจะเจ็บกว่ากูไม่สน และกูไม่สนด้วยความใครเริ่มก่อน กูสนอย่างเดียวคือมึงทำให้แฟนกูเจ็บ!” พี่ปืนทำท่าจะปรี่เข้าไปหาอิช ผมรีบดึงห้ามไว้ เพราะถ้าพี่ปืนเข้าไปซ้ำ ผมว่ามันต้องตายแน่ๆ
“พี่ปืน ช่างเถอะ” ผมรีบห้าม อิชกระเถิบตัวไปข้างหลังอย่างหวาดกลัว บอกได้เลยว่าสีหน้าพี่ปืนตอนนี้มันน่ากลัวสุด ผมไม่เคยเห็นพี่เขาเป็นแบบนี้มาก่อน
“ทำไม มันทำเรานะ” พี่ปืนหันมาถามผมเสียงนุ่มก่อนจะตวัดแววตาแข็งกร้าวมองไปยังอิช
“นิดหน่อยเอง เขาเจ็บกว่าผมตั้งเยอะ” ผมยิ้มให้พี่ปืน พี่ปืนหลุบตาจ้องที่ริมฝีปากผมก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบที่รอยแตกที่มุมปากผมเบาๆหลายๆครั้ง ก่อนจะแลบลิ้นเพื่อเลียเลือดที่ซึมออกมาให้อย่างแผ่วเบา เล่นเอาผมหน้าร้อนซู่ขึ้นมาทันที หัวใจเต้นระรัวเหมือนจะหลุดออกมานอกอก
ถ้ารู้ว่าโดนตบแล้วพี่ปืนจะอ่อนโยนขนาดนี้ผมจะยื่นหน้าให้อิชมันตบอีกสักทีสองทีเลย =_=;
“กูขอเตือนไว้ก่อนนะ ถ้ามึงยังมายุ่งกับกูและแฟนกูอีก คราวหน้ามึงได้เจอกูแน่”
“...!!!”
“และอย่าคิดจะลองดี คนอย่างกูไม่เคยขู่ ถ้ามึงอยากจะยกเครื่องใหม่ทั้งตัวจะลองดูก็ได้ กูไม่เคยเห็นใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องในชีวิตกูอย่างมึงอยู่แล้ว! จำใส่หัวไว้ด้วยล่ะ!!!” พี่ปืนชี้หน้าคาดโทษไอ้อิชก่อนจะลากผมออกจากห้าง แล้วขับรถกลับคอนโดพี่ปืนทันที
ทีแรกพี่ปืนจะพาผมไปโรงพยาบาล แต่แค่ปากแตกแค่นี้คงไม่ต้องถึงมือหมอหรอกมั้ง พี่ปืนเลยยอมขับรถกลับคอนโดแต่โดนดี หลายครั้งที่พี่ปืนหันมามองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้วแน่น ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจเหมือนกับว่าเป็นคนเจ็บเสียเอง
“มานั่งนี่ พี่จะทำแผลให้” พี่ปืนเรียก ผมเลยเดินไปนั่งข้างๆพี่ปืนแล้วปล่อยให้เข้าทำแผลที่ปากให้ผม มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอก จริงๆแล้วอิชมันไม่ได้ตบผมจนเลือดออกหรอก แต่ผมดันกัดปากตัวเองต่างหาก =.=
“เจ็บไหม” พี่ปืนถามเสียงแผ่ว
“นิดหน่อย ต้นหอมทนได้น่า” ผมยืนมือไปนวดที่หว่างคิ้วให้คลายปมออก
“คราวหลังอย่าไปมีเรื่องแบบนี้อีกนะพี่ไม่ชอบ”
“ไม่ได้อยากมีซะหน่อย กิ๊กพี่เข้ามาหาเรื่องผมก่อนต่างหาก” ผมพูดหยอกเล่นๆ แต่พี่ปืนกลับตีหน้าดุใส่ผม
“มันไม่ใช่กิ๊ก!”
“เอ่อ...ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ กอดผมหน่อยสิ” ผมรีบเอาใจพี่ปืนครับ กลัวโดนดุ
หมับ
พี่ปืนดึงผมเข้าไปกอดพร้อมกับกดจูบที่ขมับผมเบาๆ
“บอกหน่อยสิว่าทำอะไรไอ้อิชมัน หน้ามันถึงได้โชกเลือดขนาดนั้น”
“ทำไม เป็นห่วงเขาเหรอ”
“...” นั่น ปากหาเรื่องอีกแล้วต้นหอม
“โอ๋ๆ ต้นหอมล้อเล่นนเอง ก็แค่ต่อยไปทีเดียวเอง แต่คงจะใส่แรงเยอะไปหน่อย หึหึ ได้ไปทำดั้งใหม่แน่ๆ” ผมพูดขำๆ ไม่มีหรอกครับสำนึกผิดอ่ะ เพราะเขาทำผมก่อน ผมก็แค่ให้เขาได้ชดใช้ก็เท่านั้น ถือว่าหายกัน
“ขำเข้าไป ถึงมันจะเจ็บมากกว่า แต่พี่ไม่อยากให้เราเจ็บ รู้ไหม” พี่ปืนกระซิบที่ใบหูผมแผ่วเบาก่อนจะขบเม้มที่ใบหูทำเอาผมสะดุ้ง
“ครับ คราวหน้าผมจะระวัง” ผมเลื่อนหน้าไปจุ๊บพี่ปืนที่ปากเบาๆเป็นการขอบคุณ พี่ปืนหรี่ตามองผมก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ทำไมชอบยั่ว อยากเจอดีใช่ไหม”
“ปล่าวสักหน่อย ผมก็แค่แสดงความรักกับคนที่ผมรักก็แค่นั้นเอง ผมจูบพี่ไม่ได้เหรอ ” เอาตรงๆผมก็ไม่ใช่คนใจกล้าหน้าด้านหรอก แต่ผมเพียงแค่ชอบที่จะแสดงความรักกับคนที่รัก ผมชอบกอดชอบหอมพ่อกับแม่ กับแมทก็ทำ แต่ผมก็เลือกทำกับคนที่รักเท่านั้น กับคนอื่นนี่ไม่ได้เลย ผมไม่ชอบสกินชิพกับคนไม่สนิท สักนิดก็ไม่โอเค
“ทำกับใครบ้าง” พี่ปืนถามนิ่งๆ แต่มือก็เลื้อยมากอดเอวผมไว้ก่อนจะดันตัวผมให้เขาไปชิดอีก
“ก็ พ่อกับแม่ แล้วก็คุณน้า แล้วก็แมท”
“ไอ้แมทด้วยเหรอ!!!” พี่ปืนตะโกนลั่นห้อง ผมก็ตกใจสิครับ แต่พี่ปืนนี่สิจ้องหน้าผมเขม่งเลย
“พี่...อื้ออ”
ริมฝีปากร้อนๆของพื่ปืนบดเบียดแนบนาบลงบนริมฝีปากผมแบบไม่ทันตั้งตัว พี่ปืนจงใจกดจูบบนริมฝีปากผมหนักๆ แถมยังขบกัดเบาๆแต่ก็แอบเจ็บอยู่เหมือนกัน ผมว่าปากผมต้องช้ำแน่ๆ พี่ปืนทั้งดูดทั้งดึงริมฝีปากผมทั้งขด้านบนและล่าง มือของพี่ปืนที่โอบเอวดึงร่างผมให้เข้าไปใกล้มากขึ้นอีกจนลำตัวเราแนบชิดติดกัน สัมผัสที่ร้อนแรงแทบจะแผดเผาให้ละลายกันไปข้าง!
ผมหายใจหอบเพราะหายใจไม่ทันจนต้องส่งเสียงครางในลำคอและทุบที่ไหล่พี่ปืนเบาๆ พี่ปืนถึงได้ยอมถอนริมฝีปากออก แต่หน้าผากของเรายังติดกัน
“อย่าจูบกับใครแบบนี้ แล้วก็อย่าให้ใครจูบด้วย หอมแก้มก็ไม่ได้ เข้าใจไหม” พี่ปืนสั่งเสียงดุก่อนจะหอมแก้มผมแรงๆอีกที
“ครับ” ผมได้แต่รับคำเสียงแผ่วเบา
“กับไอ้แมทก็ไม่ได้ ถ้าพี่รู้เราโดนหนักแน่ จำไว้!”
ผมมีแฟนขี้หึงใช่ไหมเนี่ย
ชอบจัง ^_^
:-[
====================================
บางทีน้องต้นหอมของเราอาจจะเป็นมาโซ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
หึหึ แต่งแบบไม่หลับไม่นอนยันเช้า ตอนนี้สั้นไปหน่อย(หรือเปล่า?) แต่มันจบประเด็นแล้ว ก็พอแค่นี้แหละ :katai3:
ฮ้าวววว ไปนอนดีกว่า ไว้จะตื่นมาแก้คำผิดให้ทีหลังนะคะ :katai4:
ป.ล. ตอนหน้าน้องต้นหอมจะบินไปหาพ่อแม่แล้วววว มารอดูกันสิว่าพี่ปืนจะหวานก่อนน้องไปไหม คึคึ :hao6:
:กอด1:
:L1:
-
อย่างนั้นแหละต้นหอม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
อย่ายอมเสียผัว เอ้ย พี่ปืนให้ใครง่าย ๆ โฮะ ๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
อ๊ากกก ก ก ก ก ก ก ก ก กกก พี่ปืนน่าร๊ากกก ก ก ก ก ก ปกป้องเมีย เอ้ย แฟนด้วย :hao6: :hao6: :hao6:
พี่ปืนมีหึงด้วย แหม ๆ เขินแทน :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
คนเขียน ไฟติ้ง !!!!!
:z12: :z12: :z12:
-
ตอนนี้ชอบพี่ปืนปกป้องแฟน :m3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พีปืนเริ่มแสดงความรู้สึกย้างแล้ว รออ่านตอนหน้า หวานๆ รอคอยคะ
-
พี่ปืนหลงรักน้องขนาดนี้จะไปไหนได้
-
สมน้ำหน้าอิช :hao3: :m20: :m20:
-
น้องต้นหอมจะไม่อยู่พี่ปืนจะทนคิดถึงไหวเหรอ
-
สมน้ำหน้าอิชเป็นยังไงไปหาเรื่องคนอื่นก่อน เจ็บกว่าเค้าและสุดท้ายก็ไม่มีใครเข้าข้าง งานนี้ได้ไปทำจมูกใหม่แน่
ตอนนี้ต้นหอมของเราสู้ไม่ถอยดั่งคำเพื่อนว่าเสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัว เอ้ย! เสียพี่ปืนให้ใคร
ส่วนพี่ปืนโหดได้อีกถ้าต้นหอมไม่รั้งไว้กะจะทำให้อิชมันได้ทำยกเครื่องใหม่ทั้งตัวเลยเหรอเนี่ย
แต่ชอบสุดก็ตอนหึงเนี่ยแหละ ฮุฮุ ดุได้อีกอ่ะพี่ปืนนนนน
คนเขียนสู้ๆ รอตอนต่อไปค่า
-
ต้นหอมน่ารักอ่ะ
คิดแต่ละอย่าง มันน่าจับมาฟัดจริงๆ 5555
ส่วนอิชย์เจอไปอย่างงี้แล้วก็อย่ากลับมาอีกล่ะ
ไม่งั้นคราวนี้คงไม่โดนแค่ทำจมูกใหม่อย่างเดียวแน่ๆ
แล้วก็พี่ปืน เอาใจไปเลยตอนนี้
ทั้งหึงทั้งหวงทั้งห่วง มาครบเลย
แต่ชอบบบบบบ อิอิ
-
เริ่ดจ้าหนูต้นหอม :katai2-1:
-
ปืน จุ้บๆไม่ได้ เเต่ทำมากกว่านั้นได้ใช่ม้ะ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่ปืนหึงอีกๆ ต้นหอมชอบแต่คนอ่านชอบมากกก :katai2-1:
-
โอ๊ยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
ยิ่งอ่าน ยิ่งอยากได้พี่ปืน อิจฉาต้นหอมโว้ยยยยยย
สะใจมาก สมน้ำหน้านังอิช :laugh: :laugh: :laugh:
และประทับใจแบบฟุดๆกับการปกป้องแฟนของพี่ปืน
เอาใจไปเลยค่าาาาาา o13 o13 o13
-
อิอิ พี่ปืนขี้หึงอย่างแรง
-
ต้นหอม........ เราขอพี่ปืนได้ไหม :hao6: :hao6: อยากได้อ่ะ
ต้นหอมนี่ก็ชอบยั่วอย่างที่พี่ปืนบอกอะไรจะยั่วได้ยั่วดี พี่ปืนไม่น่าทนนะ :hao6:
ต้นหอมสุดยอมมาก o13 สมน้ำหน้าอิชมัน
มาต่อเร็วๆนะะะะะคะะะะะะะ :hao5:
-
พี่ปืน น่ารักจุงเบย.....ต้นหอมสู้ๆ นะ จัดไปซ่ะบ้างมันจะได้รู้ว่าของใครเป็นของใคร อิอิ ^^" :katai2-1: :katai2-1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: ขี้หึงมั่กมาก ฮ่าๆๆๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: พี่ปืนเริศมากค่ะ มันต้องอย่างงี้
-
สมน้ำหน้าอิชมาก สะใจสุด ๆ เลย :z2:
พี่ปืนขี้หึง น่ารักอ่า :hao7:
-
อิชเอ่ยหาเหาใส่หัวแท้ๆๆ :laugh:
-
เหมือนมันจะสั้นไปเนาะ
-
ชอบนายเอกแบบนี้มากเลยอ่ะ พี่ปืนเด็ดขาดมากค่ะ สุดยอดดดด
ต้นหอมน่ารักอ่ะ แต่แอบโหดเหมือนกันนะเนี่ย ที่จริงเชียร์ให้พี่ปืนจัดการซ้ำอีกสักทีสองที 555
-
ต้นหอมน่าจะอัดมันให้เยอะกว่านี้หมันไส้มันนัก
-
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
น่านน โดนต้นหอมจัดไปหนึ่งที ได้ทำจมูกใหม่แน่เลย :m20:
รอนะฮะ :')
-
กรี๊ด...ชอบพระเอกแบบพี่ปืนอ่ะ สุดยอด ไม่โง่ไม่ทำตัวเป็นควาย ใครผิดไม่สน สนแต่ใครห้ามทำนายเอกเจ็บ แอร๊ยยย ปกป้องสุดๆประทับใจ ฮุๆๆๆๆๆ
-
ว้ายยย ตื่นมาดีใจ ริริอัพถี่มากเดี๋ยวนี้ ชอบค่ะ
พี่ปืนไม่ปากแข็งเลย น่ารักมาก รักเดียวใจเดียว เะราัต้นหอมน่ารักน่าเอ็นดูละสิ ถึงได้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลย55
-
พี่ปืนสุดยอดดดดดด :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เขิลที่สู้ดดดดดดดดดดดดด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่ปืนขี้หึงดี ชอบอ่ะ :hao7: ต :ling2: :ling2: หอมน่ารัก :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เจอแบบนี้ไปอิชคงเลิกยุ่งได้ซะทีนะ
-
พีปืนขี้หึงงงงงงงงงงงงงง :mc4: :mc4: :mc4:
-
ต้นหอมแร๊ง ดีมากต่อยซะดั้งเบี้ยวเลย
พี่ปืนหึงน่ารัก
-
พี่ปืนกับต้นหอมน่ารักมากกกกกกกก :-[
ต้นหอมน่าจะซัดหน้ามันอีกสักสองสามที
หมั่นไส้ ปากดี ตัวเองดีตายแหละ :z6:
-
พี่ปืนขี้หึงสุดยอดดดดดดด
สมน้ำหน้าอิชค่ะ!! :z6:
-
เจอแล้ววววว ผู้ชายแบบนี้แหละที่ตามหา ฮือๆๆๆ :monkeysad: (ร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ)
ไม่ชอบผู้ชายหูเบา แล้วก็ชอบที่พี่ปืนบอกว่าไม่สนที่ใครจะเริ่มก่อน แต่สนที่ทำแฟนเจ็บ อั๊ยย่ะ ซึ้งสุดใจ
บอกได้เลยว่า...
ฉัน รัก พี่ ปืน และ อยาก ได้ พี่ ปืน มาก :hao5:
-
โอ้ววว กรี๊ดดดด ต้นหอม นู๋เริ่ดมากลูก ไม่ตบแต่ต่อยสวนแบบนี้ เริ่ดคร้าาาา
ต้นหอมแอบมาโซนิดๆ ชัวร์ หึหึ
-
อิชคงไม่กล้ามายุ่งกะพี่ปืนแล้วละกล้าก็บ้าแล้ว
พี่ปืนโหดซะขี้หึงด้วยแต่น่าร๊ากกกกก
-
ชนะเลิศตบมือให้พี่ปืนรัวๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปืนน่ารักอ่ะ
ต้นหอมเยี่ยมเลย สมน้ำหน้าอิช
-
แน่ะ ต้นหอมดีใจที่พี่ปืนหึงชิมิล่ะ อิอิ เก็บอาการหน่อยลูก :laugh:
-
จะรอน้า เหอๆๆๆๆๆ :hao6: :hao6:
-
อั๊ยหยะ :o8: :o8:
พี่ปืนชัดเจนนะเดี๋ยวนี้ o18
-
โอ๊ย สะใจนังอิชอยากลงไปนอนขำ โดนน้องต้นหอมต่อยดั้งปลอมยังไม่เหวอเท่าเจอพี่ปืน
“ใครจะเจ็บกว่ากูไม่สน และกูไม่สนด้วยความใครเริ่มก่อน กูสนอย่างเดียวคือมึงทำให้แฟนกูเจ็บ!” ประโยคนี้เอาใจไปพี่
พระเอกแห่งปีในดวงใจเค้าเลย ใครเริ่มก่อนไม่สน แต่แฟนกูเจ็บ เพราะฉะนั้นมึงผิด เครป่ะนังอิช!!! สะใจมาก
ที่จริงก็น่าให้โดนพี่ปืนอีกซักดอกได้หลาบจำ แต่ก็นะแค่นี้มันก็เหวอแดรกมากแล้ว เข็ดมั้ยนาง อย่าคิดลองดี
ข้อดีของพระเอกเย็นชาเป็นแบบนี้เอง กับคนที่เค้ารักเค้าจะเต็มที่มาก แต่คนอื่นไม่อยู่ในสายตา รักพี่ปืนอ่า
น้องต้นหอมก็น่ารักนะไม่หาเรื่องใครก่อน แต่ถ้าใครทำก่อนมันก็ต้องมีสู้่ ต่อยหนัก ๆ ด้วยไม่ใช่ตบ เริ่ดอ่านายเอกเรา
พี่ปืนห่วงน้องม้ากมากน่ารักอีกแล้ว เอาไปสิบคะแนนเต็มเลยตอนนี้ แค่เจ็บมุมปากนี่แบบทำหน้าห่วงใยสุด ๆ
อย่าแหย่เรื่องอิชด้วยนะมีหน้าบึ้ง อิอิ ต้นหอมก็ขยันยั่วพี่เค้าน้า ที่จริงน้องทำตามธรรมชาติแต่พี่คิดเองว่ายั่ว
ฮาตอนหึงกันลั่นห้อง น้องคงหมายถึงหอมหรือกอดกับแมทพอมั้งพี่ปืน ไม่ถึงขั้นจูบหรอก แต่แกสั่งไว้แล้วหนัก ๆ
น้องก็ไม่ควรฝืนนะคะ ตอนขี้หึงยิ่งน่ารัก
ขอบคุณค่า
-
พี่ปืนขี้หึงอะ 555555
โอ้ตอนในห้องน้ำพี่ปืนอย่างโหดดดด
-
แฟนกูถูกเสมอ กรี๊ดดดดดพี่ปืนเท่อ่ะ
-
ต้นหอมเก่งอะ พี่ปืนขี้หวงขี้หึงสุดๆ
-
พี่ปืนแสดงความรู้สึกแล้วน๊ะ ต้นหอม ♥
-
อยากมีแฟนแบบ พี่ปืน บ้างอ่ะ แบบนี้แหละ มันเร้าใจดี ... :katai4:
-
หน้าหงายไปเลยอินังอิช ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
ริริจ๋า เค้าชอบพี่ปืนตอนนี้มากเลย ขึ้หึงแบบน่ารักอ่ะ กี๊สสสสสส
:impress2: :impress2:
-
มันต้องอย่างนี้ต้นหอม
อย่าไปยอม
ตบมา ก็ต่อยกลับแม่งเลย
ตีเข่า ศอกด้วย!!
:angry2:
(อะไรนะ .. เยอะไป?)
ตอนนี้พี่ปืนน่ารัก
ออกตัวล้อฟรีเลย
ปกป้องน้องงง :-[
-
ต้นหอม...หนูเริ่มแรงอ่ะ ฮ่าๆๆ ชอบจัง
-
เจอเข้าไปแบบนี้อิชคงไม่กล้ามายุ่มย่ามกับพี่ปืนและต้นหอมแล้วล่ะ
เจอต้นหอมก็เจ็บตัว เจอพี่ปืนก็เจ็บใจ สรุปคืออย่ายุ่งกับคู่นี้ดีที่สุด
งานนี้คุ้มนะได้เห็นพี่ปืนแสดงความรักและห่วงใยน้องต้นหอมสุดๆ
แม้จะออกน่ากลัวแต่ก็น่าปลื้ม~ น้องต้นหอมน่าจะให้รางวัลเนาะ
หรือว่าจะเป็นตอนหน้ากันนะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่ปืนได้ใจมากเลยตอนอิชที่ทำร้ายต้นหอม
แถมยังเป็นคนขี้หึงและหวงมากด้วย
-
สะใจอิพวกชอบยัดเยียดตัวเองให้คนอื่นจริงๆ หึหึ
-
อิอิชโดนด่าได้สะใจมากกกกกกกกกกก 55555555 :laugh: :laugh: :laugh:
ตอนนี้น่ารักมากกกก พี่ปืนขี้หึงสุดๆ ต้นหอมชอบ คนอ่านก็ชอบ :impress2: :-[ :impress2: :-[
-
:mew1: ตายแล้วฉันหลงรักพระนายคู่นี้แล้ว อยากบอกว่าน่ารักอะ :mew3:
-
:hao3: ขี้หึงมากกกกกกเลยหละต้นหอม หึหึ!
-
พี่ปืนโคตรขี้หึง ฮ่าาาาาาาาาาา :hao7:
-
อ่านทันแล้วจ้า โฮกกกกก สนุกมาก
ชอบอะไรแนวเนี่ยแหละ
พี่ปืนเริ่มแสดงออกว่ารักต้นหอมมากขึ้นเรื่อยๆแล้วสินะ
ตอนหน้าขอหวานๆอีกนะคะ อิอิ
-
อ่านทีเดียว 2 ตอนรวดจ้า พี่ปืน น้องต้นหอม สุดยอดมั่กๆ o13 o13 พี่ปืนน่ะโหดอยู่แล้วอันนี้ไม่แปลกใจเท่าไหร่แต่น้องต้นหอมของเรานี่สิ โอ้ โหดสุด ๆ อ่ะ เล่นซัดตรงกลางหน้าเลยเรอะ ตอนแรกที่บอกว่าจะมีเสียเลือดไอ้เราก็นึกว่าเป็นพี่ปืนซัดนายอิชนี่ซะอีก กลายเป็นพี่ปืนไม่ต้องต้นหอมจัดการเองซะงั้นอ่ะ ฮะ ๆ :laugh: เยี่ยมมากต้นหอม น้องไม่ใช่นางเอกละครน้ำเน่าที่ต้องโดนรังแกอยู่ฝ่ายเดียว คนแบบนี้ต้องเอาคืนซะบ้างจะได้ไม่มาตอแยกับเราอีก ส่วนพี่ปืน ขอบอกเลยว่าตอนนี้เราชอบพี่ปืนมากที่สุดตั้งแต่อ่านมาเลย คำว่า "แฟนกู" ที่พี่ปืนใช้เรียกตัวต้นหอม เป็นครั้งแรกเลยที่เราเห็นพี่ปืนใช้คำนี้แสดงสถานะของต้นหอมว่าเป็นแฟนของพี่ปืนจริง ๆ มันให้ความรู้สึกดีกว่าคำว่า " คนของกู" ที่พี่ปืนเคยใช้เป็นไหน ๆ แล้วที่สุด ๆเลยก็คือ จูบซับเลือดให้น้องต้นหอมต่อหน้าต่อตานายอิชเนี่ยแหละจ้า อ่อย พี่ปืนอ่ะ หวานไม่ดูสถานที่เลยน้า คิคิ เขินแทนน้อง :impress2: แต่แอบฮาความคิดต้นหอมอ่ะ ถึงกับยอมแลกให้ถูกตบเลยเหรอจ้ะแหม ๆ ไม่ต้องยอมถูกตบพี่ปืนก็จุ๊บ ๆ หนูได้เสมออยู่แล้วล่ะจ้า ชอบจังเวลาพี่ปืนหึง หวง ห่วงน้องจนออกนอกหน้าน่ะ เดี๋ยวแทะ เดี๋ยวเล็ม น้องตลอด ๆ เลยน้า พี่ปืนรู้ตัวมั้ยว่านับวันจะยิ่งหลงใหลน้องต้นหอม มากขึ้น ๆ ทุกวันแล้วนะจ้ะ
นายอิชไม่ใช่ตัวก่อดราม่าจริง ๆ ด้วย ตัวร้ายแบบอิชที่ร้ายก็ร้ายโจ่งแจ้งน่ะรับมือได้ไม่ยาก แทบไม่ต้องให้ความสนใจเลยด้วยซ้ำ และนายอิชก็เป็นผู้ชาย ต้นหอมกับพี่ปืนสามารถตอกกลับไปแรง ๆ ได้โดยไม่มีใครตำหนิ แต่ถ้าตัวร้ายกลายเป็นผู้หญิงขึ้นมาล่ะ นั่นต่างหากที่น่ากังวล จะพูดรุนแรงมากๆ ใส่อย่างที่พูดกับนายอิชก็ไม่ได้ ยิ่งลงไม้ลงมือยิ่งไม่ได้เข้าไปใหญ่ ทีนี้แหละได้มีดราม่าของจริงแน่ ๆ แล้วไม่รู้คิดเอาเองรึเปล่า ลูกสาวเพื่อนแม่พี่ปืนเนี่ย ยังไม่ถ่ายแต่กลับรู้สึกว่าจะมามีบทบาทในอนาคตยังไงไม่รู้ เล่นจะมาสอบเข้าที่เดียว คณะเดียวกับพี่ปืนอย่างนี้เนี่ย ต้องแอบคิดอะไรกับพี่ปืนแน่ ๆ ถ้าเป็นคนดีก็ดีไป แต่ถ้าร้ายเหมือนหรือยิ่งกว่านายอิชเนี่ย ต้นหอมเราแย่แน่ ๆ โอย ๆ นี่เราจะคิดล่วงหน้าไปทำไมเนี่ย แหะ ๆ ขอโทษนะคะ ยังไงก็รอคนเขียนมาต่ออยู่น้า จุ๊บ ๆ :mew1: :mew1:
-
หลงน้องใหญ่แล้วนะพี่ปืน
-
อ้าว...จบละ ฮ่าๆ สั้นไปปปปปT^T
ตอนนี้พี่ปืนน่ารักจริงจัง
นี่หึงน้องได้ตลอดพเวลา
แต่น้องอิชนี่ตี้องมาอีกแน่ๆ
ต้นหอมระวังไว้นะลูก
-
รอรอรอรอ :mew1:
-
นี่่น้องต้นหอมไม่ใช่ง่ายๆนะเว่ย สวนอ่ะเอาดิ :katai2-1:
พี่ปืนเท่ห์มาก มีหึงด้วยอ่ะน่ารักเหมือนกันนะ :hao3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเี่นี่ย น่ารักทั้งคู่เลย
ชอบหนุ่มซึนแบบพี่ปืนอ่า :impress2:
-
พี่ปืนหึงโหดดดดด:D
-
พี่ืนเนี่ย หลงต้นหอมสุดขีดเลยนะเนี่ย
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 23
Go to France
รู้ไหม วันเวลาผ่านไปเร็วเสมอ เผลอแปบๆก็จะถึงวันที่ผมต้องบินไปหาพ่อและแม่ที่ฝรั่งเศสแล้ว เมืองแห่งแฟชั่น เมืองแห่งน้ำหอม ไปหอบน้ำหอมมาขายที่เมืองไทยดีไหม ถ้าจะได้เงินดี อ่า อันนั้นไปใช่ประเด็นที่จะต้องถกกัน เรื่องที่หนักอกผมตอนนี้คือ ผมต้องไปที่นู่นคนเดียว!
ไม่นับรวมคุณน้าและคุณอานะ รวมถึงพ่อแม่ด้วย พวกท่านนัดกันไปทำงาน แน่นอนว่าพวกท่านมีอะไรทำกัน ส่วนผม...
“พี่จะไม่ไปกับน้องจริงๆเหรอ” ผมถามแมทเป็นรอบที่ร้อยเห็นจะได้ในเรื่องที่จะไปฝรั่งเศส แต่แมทก็ยืนยันว่าจะไม่ไป ปัญหาก็ไม่ใช่อะไร แต่แมทติดงาน ถ้าไม่มีงานแมทก็คงบินไปกับผมแล้ว
นี่ผมต้องไปเที่ยวฝรั่งเศสคนเดียวใช่ไหม
โอเค คือผมไปหาพ่อแม่นะ แต่คิดว่าท่านทั้งสองจะมีเวลาอยู่กับผมสักเท่าไหร่ เวลาที่พ่อแม่ไปทำงานผมก็ไม่อยากไปรบกวน แต่ไปถึงฝรั่งเศสแล้วจะให้นอนอยู่บ้านก็คงไม่ใช่เรื่อง มันก็ต้องออกไปเที่ยวกันบ้าง เฮ้อ หวังว่าคนฝรั่งเศสจะพูดภาษาอังกฤษกันได้ และสำเนียงคงไม่ยากจนฟังไม่ออก
“พี่ติดงาน น้องไม่งอแงนะ” แมทดึงตัวผมให้นั่งตักก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
“น้องรู้ แต่มันก็...ช่างมันเถอะ” ผมเลือกที่จะเลิกคิดมันซะ ผมก็เข้าใจแมท แต่มันก็อดเซ็งไม่ได้
“น้องเก่งอยู่แล้วพี่รู้ แค่ฝรั่งเศสเอง อย่าคิดมาก” อื้อหือ บอกผมสิว่านี่คือแมท ไม่ใช่คนอื่น ใครเอาแมทตัวจริงไปเอามาคืนผมเดียวนี้นะ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะไม่เคยปล่อยให้ผมคลาดสายตา จำวันปฐมนิเทศได้ไหม แมทยังไม่ยอมให้ผมเดินไปคณะคนเดียวเลยทั้งๆที่ก็อยู่ในรั้วมหาลัยเดียวกัน อยู่ในประเทศไทยแผ่นดินบ้านเกิด แต่ดูวันนี้สิ ผมว่าหิมะต้องตกในประเทศไทยแน่ๆ -_-;
“เดี๋ยวนี้พอมีแฟนแล้วก็ไม่ห่วงน้องเลยนะ ใช่สิ เรามันไม่สำคัญแล้วนี่นา” ผมแกล้งตัดพ้อ แค่อยากดูปฏิกริยาของแมทเท่านั้น และมันทำให้ผมรู้ว่าผมมาถูกทางเพราะแมทหน้าเปลี่ยนสีแทบจะทันที
“เอาอะไรมาพูด พี่มีแฟนที่ไหน” พูดแล้วก็เบนหน้าหนี ผมชะโงกหน้าตามแต่แมทก็เบี่ยงหนีอีก จิ๊ปากในลำคออย่างรำคาญ แต่วันนี้ผมจะต้องง้างปากแมทให้ได้
“กิ๊วๆ ไม่ต้องอายหรอกน่า มีก็บอกมาเถอะ” ผมยังคงแกล้งแมทต่อ แล้วมันก็ทำให้เขาค่อยข้างอารมณ์เสีย แต่ใครจะคน ยังไงแมทก็ทำอะไรผมไม่ได้อยู่แล้ว
“มันไม่มีอะไรทั้งนั้น!” แมทใส่อารมณ์ แต่เหมือนจะใส่อารมณ์กับตัวเองมากกว่า ผมขยับตัวลงนั่งข้างๆก่อนจะจับหน้าแมทให้หันมาหา แมทจ้องตาผมก่อนจะถอยหายใจออกมาราวกับมีเรื่องหนักอก
“ทะเลาะกันเหรอ”
“...”
“กับรามินน่ะ ทะเลาะกันหรือไง”
“...รู้ได้ไง!!!” ตาจะถลนออกมาจากเบ้าแล้วมั้งนั้น ตกใจขนาดนี้คงไม่ต้องบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แค่ชื่อคนๆเดียวทำเอาแมทหลุดเก็กได้นี่ถือว่าสุดยอดแล้ว
“หึหึ นี่ใครครับ ต้นหอมน่ะ มีอะไรที่ต้นหอมไม่รู้บ้าง” ขออวยตัวเองหน่อยหนึ่ง คือเอาจริงๆผมไม่รู้หรอก แค่เดาเอา เพราะเมื่อวันก่อนผมไม่เดินเล่นในห้างกับพี่ปืนแล้วเผลอไปเจอแมทเข้า ทีแรกว่าจะเข้าไปทัก แต่พอเห็นอีกคนที่ยืนทะเลาะกับแมทอยู่ก็เลยเลือกไม่เข้าไป แล้วคอยดูสถานการณ์อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆแทน มันจะไม่มีอะไรถ้าผมไม่เห็นว่ารามินเดินหนีแล้วแมทก็เดินตาม
คนอย่างแมทเนี่ยนะเดินตามใคร
โอ้วพระเจ้า โลกแตกแน่ๆ
“เฮ้อ อย่าไปสนใจเลย” ทำหน้าเครียดแบบนี้เนี่ยนะจะไม่ให้สนใจ
“น้องไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องมันเป็นยังไง แต่ยังไงพี่ก็ยังมีต้นหอมนะ น้องมีความสุขน้องก็อยากให้พี่แมทมีความสุขด้วย” ผมคิดว่ามันถึงเวลาที่แมทจะต้องมีใครบ้างเสียที เพราะก่อนหน้านั้นมัวแต่ดูแลผมจนไม่ได้มองใคร ตอนนี้ผมเจอคนที่สามารถดูแลผมได้แล้ว ผมก็อยากให้มีคนมาดูแลแมทบ้าง ไม่ว่าจะเป็นใคร เพศไหน ขอแค่เป็นคนดีผมก็ยอมรับทั้งนั้น
“ขอบคุณครับ ไม่ต้องเครียดเรื่องพี่หรอก มันก็คงจะมีสักทางนั่นแหละ” ประท้ายท้ายแมทเหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า
แล้วตกลงนี่คือแมทกับมินนี่มีซัมติงต่อกันใช่ไหม
จะว่าดีมันก็ดีนะ ไม่รู้สิ ผมว่ามินก็น่ารักดี แต่มันติดอยู่อย่างก็คือ คนอารมณ์ร้อนทั้งคู่แบบนี้ อยู่ด้วยกันบ้านไม่ไหม้เป็นจุณก่อนเหรอครับ ผมว่าผมเตรียมหาสถาปนิกไว้ซ่อมบ้านเลยดีกว่า เพื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้รับมือทัน
ผมจ้องหน้าแมทหวังจะได้คำตอบ แต่แมทก็ยังคงเงียบ ในเมื่อแมทไม่อยากบอก ผมก็ไม่เซ้าซี้ คิดว่าพร้อมเมื่อไหร่เขาก็คงบอกเองแหละ บางทีคนเราก็ต้องการช่องความที่เรียกว่าความเป็นส่วนตัวบ้าง แม้ว่าที่ผ่านมามันจะไม่เคยเกิดขึ้นระหว่างเราก็เถอะ แต่ตอนนี้คงต้องคิดใหม่ทำใหม่เสียแล้ว
ปรี๊นนนน
มาแล้ววววว
พี่ปืนมาแล้ว!
ผมวิ่งออกไปเปิดประตูรั้วให้พี่ปืนขับรถเข้ามาจอดในบ้าน ปกติพี่ปืนจะจอดข้างนอกถ้าหากว่ามาแค่แปบเดียว แต่วันนี้พี่ปืนจะค้างที่นี่ เพราะพรุ่งนี้ผมจะต้องไปฝรั่งเศสแล้ว แม้จะไปไม่นานแต่ก็แอบใจหายเหมือนกัน ผมเคยไปไหนห่างไกลบ้านที่ไหนกัน
“เหนื่อยไหมครับ” เป็นคำแรกที่ผมถามพี่ปืน เพราะก่อนมาพี่ปืนต้องไปสอนถ่ายภาพมาก่อน ผมเดินควงแขนพี่ปืนเข้าบ้าน
“นิดหน่อย อ่ะ พี่ซื้อมาให้” พี่ส่งถุงใบหนึ่งมาให้ผม ผมเปิดออกู มันเป็นหมวกครับ สวยมากเลย
“ขอบคุณครับ”
แมทเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มองพี่ปืน สองคนจ้องสบตากันโดยไม่พูดไม่จา ขอร้องล่ะ อย่ามาสปาร์คกันนะ มันคงไม่ดีแน่ๆ >_<
“หิว หาอะไรให้กินหน่อย” พี่ปืนพูดเรียบๆ
“แล้วไม่หาแดกมาจากข้างนอกวะ” แมทแขวะ พี่ปืนปรายตามองแล้วก็กระตุกยิ้ม
“อย่าเสือก ไม่งั้นกูจะสั่งให้ไอ้ก้องเก็บไอ้มินซะ”
“อย่านะมึง!”
“หึหึ”
เอ่อ บอกผมทีสิว่าสองคนนี้พูดอะไรกัน หลายครั้งแล้วนะที่พี่ปืนกับแมทมีลับลมคมใน พูดในเรื่องที่เข้าใจกันอยู่สองคน และไม่คิดจะอธิบายหรือเล่าอะไรให้ผมฟังเลย มันจะเกินไปแล้ว!
แต่จะทำการใหญ่ต้องวางแผน คุณรู้ใช่ไหม ^^
ผมเดินเข้าครัวมาทำอะไรง่ายๆให้พี่ปืนกิน เพราะนี่มันก็บ่ายกว่าแล้ว อีกไม่นานก็เย็น เดี๋ยวจะอดมื้อเย็นที่แสนอรอยเสียก่อน เพราะว่าวันนี้เราจะออกไปกินข้าวนอกบ้านกัน มีผม แมท พี่ปืน และเพื่อนพี่ปืนทั้งสามคน
“พี่ปืน ถ้าผมไปแล้ว พี่ปืนจะคิดถึงไหม” ผมท้างคางลงกับเคาน์เตอร์ครัวมองพี่ปืนที่นั่งกินข้าวอยู่
“คิดว่าไง” เหอะ จะให้คิดว่าไงล่ะ
“บอกหน่อยสิ พี่จะไม่คิดถึงผมเหรอ” คิดดูสิ กว่าผมจะได้กลับมาก็เปิดเทอมอ่ะ ตั้งเกือบเดือนแน่ะ
“...” พี่ปืนหันมาหาผมทั้งตัวหลังจากกินข้าวหมดจานแล้ว มือหนายกแก้มน้ำขึ้นดื่มก่อนจะเอาแก้วน้ำนั่นแตะที่แก้มผมเบาๆเหมือนหยอกล้อ ผมทำหน้าบึ้งใส่ รู้อยู่ว่าพี่ปืนเป็นคนไม่พูดอะไรพร่ำเพื่อ แต่ผมก็ยังอยากได้ยิน
“เอาๆ คิดถึงสิ พี่ต้องคิดถึงเราแน่ๆ” พี่ปืนยอมพูดในที่สุด
“จริงๆนะ” ผมยิ้มออก คิดว่าไม่ได้ยินเสียแล้ว
“อืม เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว จากที่หน้าสั้นก็เลยยิ่งสั้นเข้าไปอีก”
ห๊า! อะไรนะ หน้าผมสั้นเหรอ
“ไม่จริงอ่ะ” ผมเอามือจับหน้าตัวเอง หรือว่าจริง พี่ปืนจ้องหน้าผมอย่างพิจารณา ก่อนจะพูดออกมา
“อืม ไม่รู้หรอว่าหน้านายสั้นมากอ่ะ” ไม่พูดเปล่าแต่เอานิ้วมาลากบนหน้าผมตั้งแต่หน้าผากจนถึงปรายคาง แต่ดูเหมือนจะหลุดค้างที่ริมฝีปากนานกว่าที่อื่น แค่เล็กๆน้อยๆก็ทำผมเขินได้
“ผมไปทำคางเพิ่มดีไหม” ยอมรับว่าแอบวิตกกังวลนิดหนึ่ง
“ดูเหมือนนายจะเชื่อคนง่ายนะ” พี่ปืนดึงผมเข้าหาตัว ให้ผมยืนอยู่ตรงระหว่างขาทั้งสองข้างของพี่ปืน
“ผมอาจจะดูเหมือนคนที่เชื่อคนง่าย แต่ที่จริงผมเชื่อทุกอย่างที่พี่พูด”
!!!
ใช่ ถ้าเป็นคนอื่นพูดผมคงไม่เชื่อหรอก
“อย่าน่ารักเกินไป มันจะทำให้พี่ทนไม่ไหว” พี่ปืนดุแบบไม่จริงจัง
“แล้วก็อีกอย่างนะ ทุกอย่างบนตัวเรามันดีที่สุดแล้ว ไม่ต้องคิดจะไปทำอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นตาของเรา จมูก ปาก คาง ใบหน้า หรือทั้งตัว พี่พอใจแล้วที่เราเป็นแบบนี้”
ให้ตายเถอะ! ผู้ชายคนนี้จะทำให้ผมตกหลุมรักเขาอีกกี่รอบถึงจะพอใจเขากันนะ ไม่รู้หรือไงว่าแค่นี้ผมก็ถอนตัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว
“ผมจะต้องคิดถึงพี่มากแน่ๆ” ผมซบใบหน้าลงกับแผงอกของพี่ปืน หลับตาซึมซับความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้เพื่อจำสัมผัสของพี่ปืนไว้ให้เต็มความรู้สึก และริมฝีปากนั้นก็ประทับมาบนหน้าปากอย่างแผ่วเบา ไม่เคยมีครั้งไหนที่ถูกกอดแล้วอยากร้องไห้เท่านี้มาก่อนเลย
มันเป็นเวลาที่ไม่นานที่ผมได้รู้จักกับพี่ปืน ผมไม่เคยคิดเลยว่าเราจะมีช่วงเวลาแบบนี้อยูด้วยกัน จริงๆนะ ตอนแรกนี่ผมแอบท้อบ่อยครั้ง ก็พี่ปืนนิ่งขนาดนั้น แถมยังชอบผู้หญิง กว่าผมจะทำหน้าหนาเหมือนถูกฉาบด้วยปูนซเม้นต์แล้วบากหน้าเข้าไปจีบพี่ปืนนี่ก็ทำใจพอตัวเลยนะ
มันคงเรียกได้ว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น
“มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น ได้ไปฝรั่งเศสทั้งที เที่ยวให้สนุกก็พออ อย่าคิดอะไรมาก”
“ครับ ต้นหอมจะถ่ายรูปส่งมาให้พี่ปืนดูเยอะๆเลย พี่ปืนจะต้องอิจฉาตาร้อนที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับผม คอยดู!”
“หึหึ ก็เอาสิ”
เมื่อได้เวลาเราก็ออกจากบ้านเพื่อมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารที่ได้จองเอาไว้ โดยที่พี่ปืนเป็นคนขับ ผมนั่งข้างคนขับ และมทนั่งข้างหลัง ที่แรกแมทจะขับรถไปเอง แต่ผมห้ามไว้ จะทำให้โลกร้อนเพิ่มทำไม ไปทางเดียวกัน แล้วเดียวก็ต้องกลับมาที่นี้พร้อมกันอีกอยู่ดี แถมยังไม่ต้องลำบากหาที่จอดรถสำหรับสองคันด้วย ก็รู้ๆกันอยู่ว่าสมัยนี้หาที่จอดรถยากจะตายไป
กลายเป็นว่าพอมาถึงที่ร้าน ทุกคนมาถึงก่อนแล้ว นั่นหมายถึงพี่เวฟ พี่เหนือและพี่ก้อง ที่จริงมันควรจะมีสมาชิกแค่นั้น แต่เปล่าเลย มีอีกคนที่นั่งอยู่และเขาหันหลังให้ผมสามคนที่กำลังเดินเข้าไปหา ใครน่ะ
“มึง!! มาไงวะ!!” เป็นแมทที่เอ่ยเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าคนที่ผมไม่รู้ว่าใคร แต่พอหันไปเท่านั้นแหละก็รู้เลย
“ทำไมกูจะมาไม่ได้!” อีกฝ่ายก็สวนกลับ สีหน้าบ่งบอกถึงอาการเซ็งแบบที่สุด แต่ก็มีอีกสามคนที่ทำหน้าชอบอกชอบใจ คงไม่ต้องบอกนะว่าใคร ไม่ใช่ผมและพี่ปืนแน่นอน
“เอ้า นั่งกันก่อน จะยืนคุยกันทำไมวะครับ” พี่เหนือพูดขึ้นก่อนที่ทั้งแมทและรามินจะฆ่ากันทางสายตา พี่เวฟหัวโต๊ะโดยที่พี่เหนือ พี่ก้อง และรามินนั่งถัดไปทางขวามือ พวกผมเลยเดินไปนั่งอีกฝั่ง พื่ปนนั่งติดกับพี่เวฟ ต่อมาเป็นผม แล้วก็แมท ซึ่งแมทนั่งตรงข้ามกับรามิน
“พี่ปืน ให้สองคนนั้นนั่งใกล้กันมันจะดีเหรอ” ผมกระซิบกระซาบกับพี่ปืน แอบกลัวนิดๆครับว่าจะเกินการตีกันก่อนได้กินข้าว เพราะพอแมทนั่งปุ๊บทั้งสองก็เริ่มฟาดฟันกันทางสายตาทันที
“ปล่อยมันไปเถอะ” พี่ปืนว่าแค่นั้นก่อนจะเรียกพนักงานให้เอาเมนูมาให้
“พี่ก้อง ผมกลับนะ” อ้าว ผมเงยหน้าจากเมนูมองมินที่พูดขึ้น
“เฮ้ย รีบกลับไปไหน กินข้าวก่อน” พี่ก้องรีบดึงแขนห้ามไม่ให้รามินลุกขึ้น
“ผมกินไม่ลงหรอก” พูดแล้วก็ตวัดสายตามองแมทแบบเคืองๆ
“ทำไม เห็นหน้ากูแล้วมันจะตายถึงกับกินข้าวไม่ลงหรือไง” นี่ก็ไม่ยอม และอย่าคิดว่าผมจะช่วยอะไรได้มากนะ แมทในโหมดนี้ผมไม่ค่อยเถอะ แล้วก็ไม่รู้วิธีรับมือด้วย
“เออ มึงยังไม่รู้ตัวอีกนะ!”
“เฮ้ย! เงียบ กูรำคาญ!!!” พี่ปืนด่าเสียงดัง ทำเรารอบข้างหันมามอง ที่จริงต้องบอกว่าเขาหันมามองตั้งแต่แรกแล้ว
“นั่งลงมิน กินเสร็จเดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่ก้องลูบแขนมินให้สงบลง แต่มันกลายเป็นการปรุกอารมณ์คนที่นั่งข้างๆผมมากกว่า
“พี่ทำไรวะ!!!” แมทเอื้อมไปปัดมือพี่ก้องออกจากแขนรามินอย่างแรง ทำเอาพี่ก้องเอ๋ออ้าปากค้าง
“อะไรของมึงไอ้แมท” พี่ก้องส่ายหัวถาม
“...” แมทไม่ตอบเอาแต่จ้องหน้ารามินที่หันหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะนั่งลง แมทก็เลยนั่งลงบ้าง ดูเหมือนแมทจะอารมณ์เสียไม่น้อย นี่เป็นมื้ออาหารก่อนที่ผมจะบินนะ ทำไมบรรยากาศมันอึมครึ่มอย่างนี้วะเนี่ย
“พี่ก้อง ผมจะกลับ ต้นหอม พี่ขอโทษนะที่ทำให้บรรยากาศเสีย” พูดจบรามินก็เลือนโต๊ะแล้วก็ลุกเดินออกไปเลย ผมได้แต่มองตามงงๆ มาเร็วไปเร็วจริง แต่ดูเหมือนจะมีคนที่เร็วกว่าเพราะแมทดันลุกออกจากโต๊ะแล้วก็วิ่งตามไป
อะไรกันครับเนี่ย คือผมไม่โทษรามินนะ แต่ที่สงสัยก็คือ ตรงลงแมทกับรามินมันยังไงกันแน่ ทำพ่อแง่แม่งอนกันซะ
“แผนมึงนะไอ้ปืน รับผิดชอบเลย” พี่ก้องชี้หน้าพี่ปืนพร้อมแยกเขี้ยวใส่
“...” พี่ปืนแค่ปรายตามองเท่านั้น ทำเอาพี่เวฟถึงกับผลักหัวพี่ปืน แต่ดันผลักมาโดนหัวผมเต็มๆนี่สิ เจ็บครับ หัวพี่ปืนแข็งมาก T^T
“ไอ้เชี่ยเวฟ! เจ็บไหม” พี่ปืนหันไปด่าพี่เวฟพร้อมตบหัวหนึ่งทีก่อนจะหันมาดูหัวผม
“นิดหน่อยครับ ไม่เป็นไร” ผมตอบ พี่ปืนลูบบริเวณที่เจ็บเบาๆด้วยความอ่อนโยน
จากนั้นเราก็เริ่มสั่งอาหาร แมทที่เดินกลับมานั่งที่ตามเดิมนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ไม่รู้ว่าออกไปคุยอะไรกันถึงได้กลับมาดูหงุดหงิดแบบอึมครึมอย่างนี้
“พี่โอเคนะ” ผมถามแมทในที่สุด เป็นห่วงนี่ครับ ปกติแมทไม่ค่อนน็อตหลุดแบบนี้ นอกเสียจากว่าเรื่องนั้นมันจะสาหัสถึงขั้นที่เขารับมือไม่ไหว
“พี่โอเค มีมีอะไรหรอก” แมทยิ้มแห้งๆให้ผม พอได้ยินแบบนั้นผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
รอจนอาหารมาเสริฟแมทก็ยังนั่งเงียบ แต่ดีที่พี่คนอื่นๆชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเลยไม่แย่มาก ผมคอยตักนู่นตักนี่ให้แมท บางทีก็ป้อนเพราะแมทเอาแต่นั่งเขี่ยข้าว ถ้าจะเป็นเอามาก
“ไม่ต้องไปสนใจมันมากได้ไหม มันไม่กินก็ไม่ต้องกิน” พี่ปืนกัดฟันพูดกับผม ผมเลยหันไปบู้หน้าใส่
“ได้ไงล่ะ นี่พี่ชายต้นหอมนะ”
หลังจากประเด็นที่ว่าผมชอบแสดงความรักกับความในครอบครัวด้วยการสกินชิพ พี่ปืนเลยเริ่มกลับมาเขม่นแมทอีกรอบ ทั้งที่ผมอธิบายแล้วก็เถอะว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ ผมกับแมทเป็นพี่น้องกัน แต่พี่ปืนก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี
“จิ๊!” พี่ปืนพึมพำในลำคอเมื่อถูกขัดใจ ผมก็เลยตักกับข้าวให้พี่ปืนบ้าง เดี๋ยวจะน้อยหน้ากัน
ขากลับผมกลับบ้านกับพี่ปืนสองคนส่วนแมทแยกไปทำธุระ เขาบอกแบบนั้น แต่คิดว่าผมจะเชื่อไหมล่ะ แต่จะยอมเชื่อแล้วกัน ผมหวังว่าจะได้พี่สะใภ้ในเร็ววันนะ คึคึ
(ต่อข้างล่าง)
-
(ต่อ)
ผมมายืนรับลมอยู่นอกระเบียงในห้องนอนรอพี่ปืนอาบน้ำ ส่วนผมอาบไปก่อนแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็ต้องบินไปฝรั่งเศส ความอยากไปและไม่อยากไปตีรวนอยู่ในอก อยากไปเพราะผมคิดถึงพ่อและแม่มาก ไม่อยากไปเพราะผมไม่อยากห่างจากพี่ปืน ดูเป็นความคิดที่อกตัญญูจริงๆ
ไหนจะเรื่องแมทอีก ผมอยากรู้นะไม่ใช่ไม่อยาก แต่ผมเคารพในตัวแมท ถ้าแมทพร้อมเมื่อไหร่คงจะบอกเอง แม้จะรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างเพราะเราไม่เคยมีความลับต่อกัน อย่างน้อยๆแมทก็มักต้องให้ผมจนมุมเผยความลับออกหมด แต่ผมไม่เคยง้างปากแมทได้เลย โลกนี้มีความยุติธรรมอยู่ตรงไหนกัน
“อ๊ะ! ทำไมไม่ใส่เสื้อก่อนล่ะครับ” ความเย็นจากร่างกายคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จทำให้ผมสะดุ้ง พี่ปืนกอดผมไว้จากด้านหลัง จมูกโด่งกดลงที่ลำคอไล้ไปที่หัวไหล่ ริมฝีปากร้อนแนบพรมจูบแผ่วเบา
“คิดอะไรอยู่ เสียงนิ่งถามมา ปากก็จูบย้ำๆที่ลำคอมาที่ใบหูตามด้วยขบกัดเบาๆพอให้ผมหวาบหวิวในท้องเล่น
“ก็คิดเรื่องพรุ่งนี้แล้วก็เรื่องของแมท”
“อยู่กับพี่ยังจะคิดถึงผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ” เสียงเข้มเลยครับ แต่น่ารักดีใช่ไหมล่ะ ^o^
“ผู้ชายอื่นที่ไหน แมทเป็นพี่ต้นหอมนะ” ผมแย้ง
“ไม่ใช่พี่แท้ๆสักหน่อย”
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่แหละน่า พี่ปืน เล่าให้ฟังหน่อยสิ”
บางทีผมว่าพี่ปืนอาจจะไขข้อข้องใจให้ผมได้ ถ้าเป็นจริงอย่างที่พี่ก้องพูดว่าเรื่องเมื่อเย็นเป็นแผนของพี่ปืน ถึงจะไม่รู้ว่ายังไงก็เถอะ แต่พี่ปืนจะต้องรู้เรื่องของแมทไม่มากก็น้อย
“เรื่องอะไร” พี่ปืนถามกลับแต่เหมือนจะไม่ได้ให้ความสนใจต่อคำถามของผมสักเท่าไหร่ เพราะพี่ปืนคงจะสนใจลำคอผมมากกว่า =_=!
“เรื่องแมทกับรามินไง อื้ออ” ผมร้องเบาๆที่ถูกพี่ปืนกัดที่คอเน้นๆ
“ไอ้มินมันเป็นพี่เรานะ” พี่ปืนพูดลอยๆ
“อ้าวเหรอ” ดูไม่เห็นเหมือนเลยแหะ
“อืม มันอยู่ปีสอง” อ่า แสดงว่าอายุ 19 ไม่ก็ยี่สิบสินะ พอๆกับแมทเลย
“นั่นแหละ เล่าให้ฟังหน่อยสิ น้องอยากรู้” ผมไม่เคยแทนตัวเองว่าน้องกับพี่ปืน แต่จะลองดู เหมือนพี่ปืนจะตามใจแบบแมทบ้าง
“อะ อะไรนะ?” ดูพี่ปืนจะงงไม่น้อยที่ผมแทนตัวเองแบบนั้น ซ้ำยังจับตัวผมหันกลับไปหาแล้วก็จ้องหน้าผมอึ้งๆ คงจะตกใจมากสินะ
“น้องอยากรู้” ผมทวนประโยคซ้ำอีกครั้งพร้อมกับยิ้มหวานไปให้ พี่ปืนนิ่งไปก่อนที่แก้มจะเป็นสีแดง อย่าบอกนะว่าพี่ปืน...เขิน
“...”
“อื้อ อย่านะ” ผมรีบห้ามพร้อมเบี่ยงหน้าหนีไม่ให้พี่ปืนจูบ
“ทำไม” พี่ปืนถามเสียงนิ่งที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจนิดที่ผมไม่ยอมให้จูบ
“บอกน้องก่อนสิ ไม่บอกไม่ให้จูบ” ผมต่อรอง ได้ผลหรือไม่ได้ผลอันนี้ไม่รู้ แต่ลองดูก็ไม่เสียหาย
“...”พี่ปืนหรี่ตามองผมก่อนจะฉกจูบลงมา ผมเบี่ยงหนีเกือบไม่ทัน ริมฝีปากพี่ปืนเลยประทับผมแก้มผมแทน ก่อนจะนิ่งไป
“...”
“ตามใจนะ” ผมดันตัวพี่ปืนออกเบาๆ ที่จริงแค่แกล้งเท่านั้นแหละ ถึงพี่เขาจะจูบโดยไม่บอกอะไรผมก็ยอมอยู่ดี แลดูเป็นคนใจง่ายชะมัดเลยผมเนี่ย
“เฮ้ออ โอเค พี่ยอม” พี่ปืนปล่อยมือออกจาตัวผมแล้วยกขึ้นแบบว่ายอมแล้ว
“เย้!” พี่ปืนมองผมอย่างหมั่นไส้ก่อนจะลากผมเข้าห้อง เราทิ้งตัวนั่งขัดสมาธิลงบนเตียงหันหน้าเข้าหากัน แต่ผมว่าก่อนคุยกันพี่ปืนควรจะไปใส่เสื้อก่อนนะผมว่า ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ผ้าขนหนูพันเอวอยู่ผืนเดียว ผมเคยบอกไหมว่าหุ่นพี่ปืนน่าฟัดมากกกกกกก
ผมเปล่าหื่นนะ ผมแค่พูดความจริงเฉยๆ >///<
“พี่ปืนไปใส่เสื้อก่อนไหม” ผมพยายามไม่จ้องต่ำกว่าใบหน้าพี่ปืน ไม่ไหวครับ ซิกแพกนั่นน่าดูเกินไป
“จะฟังไหม” นั่น ได้ทีทำเป็นต่อรองเลยนะ =_=
“ฟังครับฟัง”
เอาล่ะ ถึงจะทรมานใจไปสักหน่อยที่ต้องนั่งมองหุ่นที่เรียกได้ว่าเป็นเซ็กซี่บอดี้ใกล้ๆแบบนี้ แต่เพื่อแลกกับความลับของแมท ผมยอม!
“พี่ก็ไม่รู้อะไรมากหรอก ก็แค่ไอ้แมทมันไปหาไอ้มินที่คณะบ่อยๆ แต่เจอกันทีไรก็กัดกันทุกที ไอ้มินมันเป็นน้องเทคไอ้ก้องน่ะ พี่ก็เลยให้มันลากไอ้มินมากินข้าวเมื่อเย็นด้วย กะปั่นหัวไอ้แมทเล่น” พี่ปืนยกยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์
“แค่นี้อ่ะนะ” ผมถาม
“ก็แค่นี้แหละ มากกว่านั้นคงต้องไปถามมันเอง” พี่ปืนยักไหล่ไม่ใส่ใจ แต่ก็ไม่แปลกที่พี่ปืนจะรู้แค่นี้ รู้ๆกันอยู่ว่าพี่ปืนไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ขนาดเรื่องของพี่เหนือที่ทะเลาะกับแฟนบ่อยๆพี่ปืนยังไม่ยุ่งเลย
สรุปว่าผมก็ได้คำตอบมาแค่นี้แหละ เมื่อได้เวลานอนผมก็ทิ้งตัวลงนอนกับเตียง พี่ปืนลงไปกินน้ำข้างล่างแล้วก็หยิบนมมาให้ผมด้วย เดี๋ยวนี้ผมไม่ต้องไปหยิบนมกินเองถ้าหากว่าไปนอนกับพี่ปืนที่คอนโด พี่เขาจะเตรียมไว้ให้ตลอดเพราะรู้ว่ายังไงผมก็ต้องกิน อดที่จะปลื้มใจไม่ได้ เพราะขนาดผมเองที่กินอยู่ทุกวัน แต่บางวันหัวถึงหมอนแล้วค่อยนึกขึ้นได้ว่าลืม ผมหวังว่าพี่ปืนจะดูแลเอาใจใส่แบบนี้ไปตลอด
ผมขยับเข้ากอดเอวพี่ปืนทันทีที่พี่ปืนทิ้งตัวลงนอนข้างๆผม
“แมทกลับมาหรือยังไม่รู้” ผมผลิกตัวหันหลังแทน ทำให้พี่ปืนขยับเข้าหาผมมากขึ้นจนแผ่นหลังผมติดชิดกับพี่ปืน มือหน้าที่พาดผ่านเอวเอื้อมลงมาประสานลงบนมือผม พี่ปืนหอมแก้มผมดังฟอด ก่อนเสียงเข้มๆจะพูดเหตุผลที่ที่ให้ผมหัวเราะออกมา
“มันไม่กลับมาหรอก มันไปนอนบ้านเมียมันแล้วมั้ง”
ถ้าแมทมาได้ยินคงได้วางมวยกันสักยกสองยกแหละนะ
คิดว่าจะได้นอนเลย แต่เปล่า พี่ปืนซุกหน้าเข้าที่คอของผมก่อนที่จะพรมจูบไปมาตั้งแต่หัวไหล่ไปจนถึงใบหู ผมเกร็งหน้าท้องและสะดุ้งน้อยๆเมื่อพี่ปืนเลื้อยมือเข้ามา มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิม มือของพี่ปืนบีบคลึงอยู่ที่เอวของผมก่อนจะใช้นิ้วหยอกล้อไปมาสร้างความรู้สึกปั่นป่วนให้ผมไม่น้อย
“พี่ปืน...” ผมเรียกพี่ปืนเสียงเบา แต่พีเขาดูไม่สนใจเสียงผมเท่าไหร่ ริมฝีปากร้อนๆประทับลงบนริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบาก่อนจะใช้ลิ้นเลียช้าๆราวกับกำลังละเลียดชิมครีมแบบนั้น แล้วจูบที่ลึกซึ้งก็เกิดขึ้น เป็นจูบที่นุ่มนวลและร้อนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา บางทีมันอาจจะเป็นเพราะบรรยากาศด้วยก็ได้ แต่ตอนนี้ผมคิดว่าตัวผมลอยได้ มันเป็นสัมผัสที่ชวนเคลิบเคลิ้มให้หลงใหล เมื่อได้แล้วก็อยากได้อีก ราวกับถอนตัวไม่ขึ้น
กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกแล้วเปลี่ยนไปซุกไซ้ที่ข้างแก้มและใบหูแทน รับรู้ได้เลยว่าผมหายใจแรงมาก พี่ปืนก็เช่นกัน
“อ๊ะ” ผมสะดุ้งร้องด้วยความตกใจเมื่อมือของพี่ปืนที่ลูบเล่นอยู่ที่หน้าท้องเลื่อนขึ้นมาเล่นกับหน้าอกผม ความรู้สึกในวันนั้นที่ผมโดนยาย้อนกลับเข้ามา แม้จะเลือนลางแต่ก็พอนึกภาพได้ แต่มันไม่เหมือนกันเลย ทั้งๆที่คราวนั้นพี่ปืนทำมากกว่านี้ แต่ครั้งนี้มันยิ่งกว่า คงเป็นเพราะผมรู้สึกตัวไม่ได้โดนยาหรือเมามาย สติในการรับรู้รสสัมผัสถึงได้ชัดแจ้งขนาดนี้
“ขอชิมนะ” พูดจบพี่ปืนก็เลื่อนใบหน้าลงต่ำก่อนจะตวัดลิ้นที่ยอดอกผม ความเสียววิ่งผล่านไปทั่วร่าง เสียงครางหลุดออกมาจากปากผมอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว รู้ตัวอีกทีเสื้อกล้ามผมก็หลุดออกจากตัวไปแล้ว ผมไม่รู้ว่ามันจะไปหยุดที่ตรงไหน ทั้งริมฝีปากร้อนๆ ลิ้นที่ซุกซนและมือที่คอยปั่นปวนอารมณ์ผมทำงานพร้อมกันไม่หยุด ผมได้แต่บิดตัวไปมาด้วยความเสียว ปากก็ส่งเสียงร้องน่าอายเป็นระรอกออกมา
“พี่ปืน อย่า” ผมจับมือพี่ปืนที่กำลังจะดึงกางเกงผมลง
“ชู่ อย่ากลัว พี่ไม่ทำหรอก นะครับ”
คงต้องโทษน้ำเสียงที่อ่อนนุ่มนั่น หรือไม่ก็โทษคำว่า ‘ครับ’ ผมถึงได้ปล่อยตัวปล่อยใจให้พี่ปืนรั้งรูดกางเกงลง พี่หนาจับทีของสำคัญของผมเบาๆแต่เล่นเอาผมสะดุ้งเฮือกตัวลอยแผ่นหลังไม่ติดเตียง เสียงหัวเราะในลำคอเหมือนพึงพอใจทำให้ผมอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
แต่มันคงไม่น่าอายเท่ากับที่พี่ปืนกำลังทำตอนนี้ จากที่ใช้มือพี่ปืนก็เปลี่ยนมาใช้ริมฝีปากของเขาเอง มันร้อนไปหมดจนตัวผมแทบไหม้ ความทรมานปนความสุขสม ผมไม่คิดเลยว่าตัวเองจะรู้สึกได้มากขนาดนี้ ร่างกายผมไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงเพราะพี่ปืนกำลังสูบวิญญาณออกจากร่างผม สมองเบลอขาวโพลนไปหมด ความต้องการพุ่งถึงขีดสุด ความวูบวาบในร่างกายค่อยๆเอ้อล้นก่อนจะปลดปล่อยออกมา
“พี่ปืน” เสียงผมเบาเหลือเกิน
“ครับเด็กดี” พี่ปืนขยับขึ้นมากอดผมไว้ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากผมเบาๆ ผมทำให้แค่ยิ้มบางๆก่อนจะหลับไปเพราะความเหนื่อย
เช้าวันต่อมาผมแทบจะมองหน้าพี่ปืนไม่ติดเพราะเหตุการณ์เมื่อคืน แต่พี่ปืนดูจะไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่ ผมหมายถึงอย่างน้อยพี่เขาก็ไม่ล้อ และยังทำตัวปกติดี
พี่ปืนช่วยผมยกกระเป๋าลงมาข้างล่าง คุณน้าและคุณอามารออยู่แล้ว และแมทก็กลับมาบ้านแล้วด้วย ผมเข้าไปถามแมทว่าเมื่อคืนนอนไหน แมทบอกว่ากลับมานอนบ้าน ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่จริง แต่ก็ช่างมันเถอะ แต่สาบานได้ว่าหลังจากกลับมาจากฝรั่งเศสแล้วผมจะต้องง้างปากแมทและล้วงความลับมาให้จงได้
เมื่อได้เวลาเราก็มุ่งหน้ามาที่สนามบิน วันนี้ผมใส่หมวกที่พี่ปืนซื้อมาให้ด้วย อีกชั่วโมงจะได้เวลาขึ้นเครื่อง แต่เราคงต้องไปในเกทก่อนเวลานั้น ผมเดินเข้าไปกอดแมทแน่น
“เดินทางดีๆนะต้นหอม อย่าไปดื้อกับคุณพ่อคุณแม่นะ” แมทกอดตอบผมแล้วพูด
“ครับ น้องไม่ดื้อหรอก” ผมพูดเสียงสั่นเพราะน้ำตามันจะไหลลงมาให้ได้
“ดีมาก อย่าลืมหานางแบบสวยๆมาฝากพี่สักคนนะ” แมทพูดขำๆ แต่ผมรู้ว่าเขาไม่อยากให้ผมเศร้า
“หึหึ เดี๋ยวต้นหอมจะไปฟ้องพี่มิน” ผมแกล้งขู่ แต่ได้ผลเพราะแมทเขกหัวผมก่อนจะชี้หน้าคาดโทษ ผมหัวเราะดังลั่นด้วยความสะใจก่อนจะเดินไปหาพี่ปืนแล้วก็กอดมับ พี่ปืนขำในลำคอ
“เดินทางดีๆล่ะเด็กดื้อ”
“ผมไม่ดื้อสักหน่อย”
“แน่ใจ ไปถึงแล้วโทรหาพี่ด้วย แล้วอย่าไปซนจนเจ็บเนื้อเจ็บตัวล่ะ” พี่ปืนสั่งเหมือนผมเป็นเด็กๆ
“ครับคุณพ่อ” ผมประชดนิดๆ เลยถูกพี่ปืนรัดตัวแน่นกว่าเดิม
“ดูแลตัวเองให้พี่ด้วยนะ” ถึงจะงงๆกับคำพูดนั่นแต่ผมก็พยักหน้ารับกับอกพี่ปืน
“ผมจะคิดถึงพี่นะ”
ไม่มีใครเดาได้ว่าการต้องห่างไกลกันในครั้งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ความสัมพันธ์ของเราจะดีขึ้นหรือแย่ลง แต่วินาทีนี้ผมมีเขาอยู่ข้างๆ มีคนที่ผมรัก มีอ้อมกอดที่อบอุ่นมันก็เพียงพอแล้ว เรื่องของวันพรุ่งนี้ก็คงต้องให้เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ หวังว่าระยะเวลาหนึ่งเดือนวันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วนะ
ลาก่อนเมืองไทย อีกหนึ่งเดือนเจอกันนะครับ ^^
=====================================================
หวานพอไหม อยากได้อีกหรือเปล่า กักตุนความหวานไว้เยอะๆนะ หึหึ :hao7:
ตอนหน้าแมทจะมา แอบสปอยนิดหนึ่ง :impress2:
"กลับไป กูไม่อยากเห็นหน้ามึง"
"เปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้มิน หรือมึงจะให้กูปีนเข้าไปห๊ะ!!!"
อยากรู้ว่าเรื่องราวของสองคนนี้เป็นยังไง อยากอ่านกันไหม ติดตามได้ในตอนหน้าเลยจ้าาาาา ^^
:กอด1:
:pig4:
-
แอร๊ยยยยย ย ย ย ย พี่ปืนต่อมความหื่นทำงาน :hao6:
เรื่องของแมทกับรามินน่าอ่าน จะรอน้ะ ค้าบบบ :katai3:
คนเขียน ไฟติ้ง!!!!
:ped149: :ped149: :ped149:
-
ไปฝรั่งเศส น้องต้นหอมจะเจออะไรบ้างเนี่ย
จะเหงาไหมน้ออ
-
ปืนปังปัง
นายควรแอบตามไปนะ
หนุ่มฟรั่ง มันหล่อนะเออ
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
ปืนปังปัง
นายควรแอบตามไปนะ
หนุ่มฟรั่ง มันหล่อนะเออ
:m4: :m4: :m4: :m4:
เรื่องจริง ตอนนี้คลั่งหนุ่มฝรั่งมากจนไม่เป้นอันทำอะไร
อ๊ายยยยยย เขิน! :-[
-
คู่นี้หวาจนมดขึ้นปัดไม่ทันละ
รอเชียร์คู่แมทมินดีกว่าาาา ฮิๆ
-
อยากรู้เรื่องของแมท มิน :katai1:
-
ถูกต้อง นายควรจะไปเซอไพรส์น้องหน่อยนะ :z1:
-
ชักอยากรู้เรื่อง แมทกับมินแล้วจิ ช่วงที่น้องต้นหอมไม่อยู่เนี่ย พักคู่หลักมาเล่าคู่รองก่อนก็ดีนะ :hao7:
-
รอตอนต่อไปครับ......น่ารักอ่าพี่ปืนกะต้นหอม รอติดตามเรื่องราวของแมทกับมินอยู่นะครับ :hao6:
-
เวลาที่น้องต้นหอมแทนตัวว่าน้องกับแมท มันดูน่ารักมากกกกกแบบน่ากอดอ่า น่าเอ็นดู
แต่เวลาแทนกับพี่ปืนไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกเขิน555555555555555
ตอนหน้านี่ยกป้ายไฟเชียร์แมทกับน้องมินนะ ฮ่าๆ
คู่นี้ดูฮาร์ดคอกันมาก
-
พี่ปืนจะไม่ตามต้นหอมไปจิงหรอแต่อย่างว่านะหนุ่มไทยดีกว่าหนุ่มเทศยุแล้ว>>อนุรักษ์ของไทยค๊า(เกี่ยว!?)
คู่ของแมทกะมินคงร้อนแรงน่าดูเลยอะ'So Hot'
-
พี่ปืนหื่นส่งท้ายน้องไปฝรั่งเศสเลยนะ
น่ารักมากเลยยยยยย ><
รอต่อหน้าๆ อยากอ่านคู่แมทกับรามินด้วย
-
:katai1: :katai1:
แสดงว่ามาม่ากำลังมา เห้ออออออ
แมทก็อยากรู้ ต้นหอมก็อยากอ่านปั่นไว เลยยยย :katai5: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ต้นหอมมมมม
ไปแล้วอย่าลืมพี่ปืนนะลูก
ตกลงพี่ปืนจะไม่ไปแนะนำตัวกับ
พ่อตาแม่ยายหน่อยหรอ?
-
กรี๊ดดดดดด พี่ปืนนนนนทนได้งายยยยย :katai1:
-
หวานจริงจริงน้องต้นหอมกะพี่ปืน ส่วนอีกคู่ก้อร้อนไม่แพ้กัน อิอิ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่ปืนหื่น ทำต้นหอมใจแตกเลย
อยากอ่านคู่แมทมินแล้ว รอรอ
-
แอร๊ยยยย o18
อ่านตอนนี้แล้วเขิลมากกกกก//ดับอนาถหน้าจอคอม :jul1:
รออ่านตอนของแมทนะ ฮุฮิ
-
อยากอ่านแมทกับมิน รอตอนหน้านะ
-
น้องอ้อนพี่ปืนสุด ๆ :hao5:
แมท กับ รามินนี้ยังไง :hao7:
-
พี่ปืนจะทนคิดถึงต้นหอมไหวเร้อออ?
ไม่ใช่ผ่านไปไม่กี่วันแอบบินตามไปนะเออ
ต้นหอมน่ารักน่าหยิกดีจริงๆ
อยากรู้เรื่องแมทกับมินจังเลยค่ะ รอตอนหน้านะ >.<
-
รอรอเรื่องแมทกับมิน
ถ้าจะมันส์ :mew1:
ต้นหอมกับพี่ปืน
ก็หวานเวอร์ :impress2:
+1และเป็ด
-
กลับมาคราวหน้าหวังว่าต้นหอมของเราคงไม่มีหนุ่มฝรั่งผิวเผือกตามมาด้วยหรอกนะ
ไม่อย่างนั้นมีหวังพี่ปืนของเราฟิวส์ขาดเป็นแน่
ว่าแต่เรื่องแมทจะซาดิสไหมเนี่ย ดูจากรูปการณ์แล้วร้อนกับร้อนมาเจอกัน มีหวัง
บึ้ม!
กลายเป็นโกโก้ครั้น (เกี่ยว) ฮุฮุ
-
พี่ปืนกับน้องต้นหอมนับวันยิ่งจะหวานกันขึ้นทุกวัน
พี่ปืนชักจะหลงน้องต้นหอมแล้วใช่ไหมล่ะ :z1:
ในขณะที่น้องก็แอบอยากฟัดพี่ปืนเหมือนกันนะ :laugh:
คู่หลักดูเหมือนจะเข้าที่เข้าทางแล้ว มาลุ้นคู่รองต่อ
คู่นี้ก็น่าสนใจไม่แพ้กัน ไม่ได้หวานอย่างคู่หลักเค้าหรอก
ออกจะโหดซะด้วยซ้ำ แต่เรากลับชอบนะ :-[
ตอนหน้ารอพี่แมทมาเปิดเผยชีวิต(รัก)ส่วนตัว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ตามอ่านทันแล้ววว :katai2-1:
น้องต้นหอมน่ารักขนาดนี้จะโดนหนุ่มที่นู้นขายขนมจีบมั้ยเนี่ย :confuse:
พี่ปืนตามไปดูน้องซิ :m12:
-
หวานนนนนนนนนนนน จนมดขึ้น น่ารัก :impress2: :-[ :impress2: :-[
แอบหวังว่าจะมีตามไปเซอร์ไพร อิอิ :mew3:
รอลุ้นกันนนน ทั้ง 2 คู่เลย :hao6: :hao6:
-
แมท รามิน รอคู่นี้ คู่โหดเอาเลือดแน่ๆ คึคึ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[น้ำตาลจะขึ้นคอมน้องต้นหอมน่ารักอะเล่นเอาพี่ปืนใจสั่นเลย :mew3: :mew3: :mew3:
จะรอตอนหน้าแมทกับมิน :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ไม่มีดราม่าหรอกเนาะ คู่พี่ปืนอ่ะ
-
น่าย้ากกกกกกกกกกกก
:katai1: (<<< หือ?)
-
หวังว่าลูกสาวเพื่อนแม่จะไม่กลายเป็นปัญหาในอนาคตนะ
-
พี่ของน้อง น้องของพี่ อิอิ
หวานเบาๆ พี่ปืนน่ารักอ่ะ
แมทกับมินนี่ยังไงๆ อยากรู้แหละ คิกคิก
-
สนุกมาก รอตอนต่อไป กลัวน้องกลับจากฝรั่งเศสอาจมีมาม่าชามใหญ่
-
ไปฝรั่งเศส เดินดีๆนะจ๊ะ ขี้หมาเยอะมวกๆ :laugh:
-
พี่ปืนทำขนาดนี้ ไม่บอกรักน้องซะที
ส่วนคู่แมทมิน ร้อนแรงไม่เบา อยากอ่านแล้ว
-
ดูแลตัวเองให้พี่ด้วยนะ.................. กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส พี่ปืน ทำไมน่ารักแบบนี้
พูดแบบนี้ก็เหมือนร่างกายต้นหอมเป็นของพี่ปืนแล้วอ่ะสิ ต้นหอมยังงง แต่คนอ่านฟินมากค่ะ
ผู้ชายเย็นชาคนนี้ชักจะหลงแฟนขึ้นทุกวันเจอเป็นฟัดเป็นหอม ไม่่ให้หอมให้จูบก็โมโหอีก
เอาแต่ใจสุด ๆ แต่น่ารักชะมัด ขี้หึงด้วย ชอบตอนพี่ปืนเขินตอนต้นหอมแทนตัวเองว่าน้อง
แต่มันน่าเอ็นดูจริง ๆ คำนั้น ทำบ่อย ๆ พี่แกไปไม่รอดแน่ ตอนเห็นต้นหอมผลักออกคิดว่าแกจะโมโห
กลายเป็นยอม อร๊าย ต้นหอมจ๊ะหนูเริ่มจะมีอิทธิพลเหนือพี่ปืนแล้ว สงสารเด็กน้อยต้องห่างแฟนตั้งเดือน
เชื่อเถอะว่าพี่ปืนก็คิดถึงจะแย่ไม่ต่างกัน กลับมาเร็วๆนะลูก
พี่ปืนพยายามจับคู่ให้แมทใหญ่เลยนะ จะแยกสองคนนี้ล่ะสิคนขี้หวงคนอ่านเค้ารู้หรอก
แต่เรื่องของรามินกับแมทน่าสนใจดี รามินดื้อ ๆ แบบนี้ท่าทางจะปราบยากน่าดู เร้าใจแท้
แมทเท่ห์จะตาย อยากเห็นคนที่แมทชอบว่าเป็นแบบไหน เค้าไปสปาร์คกันยังไง
ขอบคุณค่ะ
-
:impress2: :impress2: แอร๊ยยยยยยยยแมทมินดูเหมือนคู่ที่น่าติดตามมากอ่ะริริ
เค้าอยากอ่านคู่นี้บ้าง :mew1: :mew1:
-
คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก
-
หวานซ้าาาาาา :hao5:
อยากรู้คู่แมทมินแล้วสิ
ไม่เอามาม่าได้ไหมคะ ใจไม่แข็งแรง :ling1:
-
แมทได้ออกโรงกับเค้าชะทีนะ อยากอ่านแมทแล้วอ่ะ คู่ของพี่ปืนกับต้นหอมก็หวานเกินแต่ก็ชอบที่พี่ปืนหึงนะน่ารักดีอยากมีแฟนแบบนี้อ่ะ
"อย่าลืมดีตัวเองให้พี่ด้วยนะ"อ๊ายประโยคนี้ได้ใจเลยอ่ะ มาต่อเร็วๆนะ คุณริริ เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
แมทกับมินจะโหดร้ายมั้ยมีมาม่าหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=post;topic=35404.745;wap2
-
อยากเรื่องระหว่างรู้แมทกับมินม๊ากมากกกกกกก
-
แมทมิน แมทมิน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ้ายยยยย พี่ปืนนน ร้อนแรงอ่ะ เอิ๊ก ๆ :pighaun: ชิมน้องแล้วเป็นไงมั่งอ่ะ บอกมั่งสิ อิๆ นี่ขนาดยังไม่เต็มขั้นน้า ถ้าเต็มขั้นจะขนาดไหนน้อ :z1: พี่ปืนหลงน้องหัวปักหัวปำแล้วนะเนี่ย มีเขินซะด้วย หนุ่มซึนหายไปไหนแล้วจ้ะ ชอบจังพี่ปืนขี้หึงอย่างนี้เราช้อบชอบน้า ที่พี่ปืนพูด "ดูแลตัวเองให้พี่ด้วย" เราชอบมากเลยอ่ะความหมายดีจัง ถึงต้นหอมจะงงก็เถอะ ฮะๆ :laugh: แต่แหม น่าจะไปกับต้นหอมด้วย ตั้งเดือนนึง น้องไปอยู่คนเดียวเหงาแย่สิ ริริ ยังหวานไม่พอเราอยากได้อีก ขอกักตุนอีกเยอะๆเลยได้รึเปล่า จะให้ดีพี่ปืนบินไปเซอร์ไพรส์น้องเลยก็ดีนะ แบบทนคิดถึงน้องไม่ไหวอะไรเงี้ย :-[
พี่แมทกับน้องมิน โอ้ะ ๆ แมทตามจีบน้องมินอยู่รึเนี่ยไม่น่าเชื่อ บังเอิญจริงที่เป็นรุ่นน้องพี่ก้องพอดีเลยพี่ปืนได้ทีปั่นหัวแมทเลยนะร้ายจริงเชียว น้องมินท่าทางจะปราบแมทซะอยู่หมัดนะ แมทของเราอนาคตเป็นโรคเกลียมัว ชัวร์ป๊าบ อิ ๆ :m2: รอตอนหน้าของพี่แมทกับน้องมินนะ ท่าทางจะดุเด็ดเผ็ดมันส์น่าดู คิคิ ชอบ ๆ :hao7: :hao7:
ให้ริริ น้า :3123:
-
พี่ปืนนนน :hao7:
-
อ่า น้องบินไปตั้งหนึ่งเดือนแน่ะ :hao5:
รอนะฮะ :')
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามอ่านมา 2วัน ฟินสุดๆ อิๆๆๆ
น่ารักทุกคนเลย :-[
-
ต้นหอม ไปฝรั่งเศส อย่าลืมเอาน้ำหอมมาฝากบ้างน้า
อิอิ
จะรออ่านเรื่องของ แมท จ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาต่อเถอะค่ะรอนานแล้วนะคะ
น้องต้นหอมคิดถึงพี่ปืนจะแย่อยู่แล้วเนี่ย
คุณริริมัวทำอะไรอยู่หรอคะอย่าทรมานคนอ่านมากสิคะ รอรอรอรอ
-
ต้นหอมน่ารัก
ตอน 22 ชอบจังของต้นหอมบ่งบอกความเป็นมาโซมาก อิอิ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 24
What the hell happened to you?
Special Matt & Ramin# part 1
[Matt talks]
หลายครั้งที่ผมเฝ้าถามตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมจะต้องทำแบบนี้ แต่ผมก็ไม่เคยหาคำตอบให้ตัวเองได้สักที ยิ่งพยายามยิ่งไม่รู้ ไม่ทำอะไรเลยก็ค้างคา ความซับซ้อนพวกนี้มันน่าโมโหจนผมอยากจะอาละวาดให้รู้แล้วรู้รอด
ผมทิ้งบุหรี่ที่เพิ่งสูบหมดมวนลงกับพื้นก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้มันแรงๆตามอารมณ์ในขณะนี้ บ้านสองชั้นขนาดกลางตรงหน้าเป็นบ้านของคนที่ทำให้ผมทะเลาะกับตัวเองบ่อยครั้ง มันน่าหงุดหงิดใช่ไหมล่ะ ทะเลาะกับคนอื่นยังหาที่ลงได้ แต่ทะเลาะกับตัวเอง ผมคงไม่โรคจิตถึงขนาดชกตัวเองหรอก แม้ว่าในบางครั้งจะอยากทำก็ตาม -_-;
ผมกดกริ่งที่หน้าบ้านของมินหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็ไม่ยอมออกมา มันเป็นอะไรของมันอีกวะ เมื่อวันก่อนยังดีๆอยู่เลย ผมเตะเข้าที่ประตูรั้วบ้านมันอย่างแรงเพราะความโมโห แต่แม่งเอ้ย! เจ็บเชี่ยๆเลย!
“มึงจะกดกริ่งบ้านกูให้มันพังเลยไหม” มันยอมออกมาแล้วครับ หน้ามันยับได้อีก ทำไมมันเป็นคนแบบนี้วะ ถ้ามันน่ารักเหมือนเมื่อก่อนผมคงไม่รู้สึกอยากจะต่อยมันวันละหลายๆครั้งแบบนี้หรอก
และก่อนจะต่อยมัน ผมคงต่อยตัวเองอีกครั้งและอีกหลายๆครั้ง
ผมคิดว่าเป็นเพราะผม มันถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ไม่ค่อยแน่ใจนัก ผมอยากรู้ทั้งหมดว่าสาเหตุที่มันเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้มันเพราะอะไรกันแน่
“ก็มึงไม่ยอมมาเปิดประตูบ้านให้กู เปิดประตูบ้านเดี๋ยวนี้มิน!”
"กลับไป กูไม่อยากเห็นหน้ามึง" มันชอบกวนประสาท ตัวก็เท่ากลับลูกหมาแต่ชอบกวนตีนคนอื่นไปทั่ว พนันได้เลยว่ามันต้องเคยโดนยำตีนมาแล้วแน่ๆ เพราะขนาดผมยังรู้สึกอยากจะซัดมันเลยเวลาที่มันทำหน้ากวนประสาทใส่
"เปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้มิน หรือมึงจะให้กูปีนเข้าไปห๊ะ!!!" ความอดทนของผมใกล้จะหมดลงทุกที
คิ้วไอ้มินตีย่นอย่างเห็นได้ชัด แต่แทนที่มันจะเปิดประตูให้ผม มันกลับหันหลังเดินเข้าบ้านโดยไม่สนใจผมที่ยืนโวยวายให้ชาวบ้านเข้าด่าเลยสักนิด นี่ผมเป็นใครวะ ผมไม่เคยต้องง้อใครอย่างมันเลย แล้วมันเป็นใครวะกล้าหันหลังให้ผมแบบนี้!!!
เดี๋ยวมึงเจอกุแน่ เดี๋ยวก่อน!!!
ผมปีนเข้าไปในบ้านมันทันที มันคงคิดว่าผมไม่กล้าถึงได้ท้าทาย เดี๋ยวมันจะได้รู้ว่าคนอย่างผม อยากได้อะไรก็ต้องได้!
“มึง!!! เข้ามาทำไม!!” มันตกใจมากครับที่ผมเดินเข้ามาในบ้านมัน
“กูบอกแล้วไงว่าถ้ามึงไม่เปิดประตูให้กู กูจะปีนเข้ามา” ผมเดินย่างสามขุมไปหสมันที่ยืนจ้องหน้าผมด้วยแววตาเกลียดชัง และมันทำให้ผมหัวเสียที่มันมองผมแบบนั้น
“มึงรีบออกไปจากบ้านกู ก่อนที่กูจะแจ้งตำรวจ” มันผลักอกผมให้ถอยห่ายจากตัว แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน ตัวมันเล็ก สู้แรงผมไมได้หรอก
“มึงคิดว่ากูกลัว หึหึ” ผมเดินเข้าประชิดตัวมันที่หลังติดผนังบ้าน ไม่สามารถถอยหลังไปได้ ใบหน้าเล็กๆที่ดูดีไม่แพ้ใครจ้องผมไม่วางตา สายตาของมันบอกให้รู้ว่าตอนนี้มันเกลีดผมมากขนาดนั้น ทำยังกับผมจะสนงั้นแหละ
“ออกไปจากบ้านกู ออกไปจากชีวิตกู!!!” ไอ้มินตวาดใส่หน้าผม ริมฝีปากมันเม้มแน่น แววตามันสั่นระริกด้วยความโกรธ
“กูไม่ออก ถ้ามึงไล่กูอีกครั้งเดี๋ยวกูจะปล้ำมึง”
“ไอ้..!!!”
“กูเตือนแล้วนะ แต่ถ้ามึงต้องการให้กูปล้ำมึง จะลองไล่ดูก็ได้” ผมพูดชิดริมฝีปากที่เม้มแน่นของมัน ชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะแนบริมฝีปากของผมลงบนริมฝีปากของมัน สองมือของไอ้มินตัดตัวผมให้ออกห่างแทบจะทันที ดวงตาของมันเบิกกว้าง และแน่นอนว่ามันขัดขืน
“ปล่อย!” ผมโวยลั่น
“อย่าดื้อ” ผมพูดเสียงเข้มนิ่งๆ มันหยุดและผมก็จูบมันอีกครั้ง มันเม้มปากแน่นไม่ให้ผมลุกล้ำเข้าไปในปากมัน หึหึ ด็กชะมัด คิดว่าแค่นี้จะห้ามผมได้เหรอ
ผมเบียดจูบที่ริมปากของไอ้มิน มือข้างซ้ายรวบแขนทั้งสองข้างของมันไขว้ไว้ข้างหลัง ตัวผมดันแนบชิดกับมันทำให้มันดิ้นหนีผมไม่ได้ และมือข้างขวาของผมก็ลูบไล้ที่เอวมันช้าๆ ไล้นิ้ววนที่รอบสะดือผ่านเนื้อผ้าจนตัวมันสะดุ้ง หน้าท้องเกร็งขืนพร้อมกับริมฝีปากมันที่เผยอออก เมื่อมันเปิดทางผมก็ใช้ลิ้นตัวเองล้วงล้ำเข้าไปในปากมัน ไอ้มินครางอื้ออยู่ในคอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ผมจูบมันอยู่เนิ่นนาน จนสัมผัสได้ถึงรสความเค็มแปร่งๆ เสียงสะอื้นเบาๆในลำคอคนที่ผมจูบทำให้ผมผละออก ไอ้มินกัดปากตัวเองแน่นเมื่อผมถอนจูบ มันหอบนิดๆ ท่าทางตอนนี้มันดูน่าสงสาร แต่จะโทษใคร โทษตัวมันนั่นแหละที่ยั่วโมโหผม ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าดื้อกับผมแล้วมันจะต้องเป็นยังไงก็ยังจะทำ
“ปล่อย” มันพูด ผมเลยปล่อยตัวมันแต่โดยดี มันเดินหนีผมไม่นั่งที่โซฟา ผมเดินตามมันไป ไมได้ทิ้งตัวลงนั่ง เพียงแค่ยืนจ้องหน้ามันเท่านั้น ใบหน้าที่มีครามน้ำตาหลงเหลือไว้เป็นหลักฐานว่ามันร้องไห้หันหน้าหนีผมไปทางอื่น มันไม่ได้ร้องไห้ต่อ ผมรู้ว่าคนอย่างมันเข้มแข็งและไม่ร้องไห้ง่ายๆ
แต่ไม่กี่ครั้งต่อกี่ครั้งทีมันร้องไห้ให้คนอย่างผม แต่ไม่ว่ามันจะต้องร้องไห้ให้ผมอีกสักกี่ครั้ง ผมก็จะไม่หยุดจนกว่าผมจะหาคำตอบให้กับตัวเองให้ได้ คำตอบที่ว่าทำไมผมถึงรู้สึกหน่วงในอกเหมือนพี่หินก้อนใหญ่ยักษ์มาถ่วงไว้
มันเป็นความรู้สึกที่ติดค้างมานาน
นานจนทำให้คนๆหนึ่งเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้
ผมกับไอ้มินเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร มันนั่งหันหน้าหนีผมเป้นเวลานานจนผมอดคิดไม่ได้ว่ามันจะหันคอกลับมาทางเดิมได้ไหม ไม่ใช่ว่าเส้นเอ็นยึดไปแล้วล่ะ
“มึงเป็นอะไร” แล้วผมก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆมัน ยืนนานๆมันก็เมื่อยครับ
“เป็นคน” ดูครับ ดูความกวนตีนของมัน ผมพูดีด้วยมันก็กวน ผมถึงไม่เคยพูดดีๆกับมันได้เลยไง ผมไม่ชอบคนดื้อ ไม่ชอบเอามากๆ เวลาเห็นแล้วมันขัดหูขัดตา แต่สำหรับต้นหอม ต้องเว้นไว้หนึ่งคน เพราะรายนั้นดื้อก็จริง แต่ดื้อแบบน่ารัก เขาจะรู้ว่าตัวเองดื้อแบบไหนและจะทำให้ผมใจอ่อน ไม่ได้ดื้อรั้นหัวชนฝาและทำตัวแข็งแบบไอ้มิน
เรียกได้ว่าผมบอกขวามันไปซ้าย บอกซ้ายมันไปขวา หนักๆหน่อยมันก็เดินหันหลังให้ผมนั่นแหละ
“อย่ากวนกูได้ไหมมิน กูความอดทนต่ำมึงก็รู้” ผมบอกมันอย่างเหนื่อยใจ ตีกับมันบ่อยๆมันเหนื่อยนะครับ
“...” ผมนิ่ง ผมได้แต่ถอนหายใจ
“ถ้าเหนื่อยนักมึงก็กลับไปเลยไป” มันหันมามองผมตาขวาง นี่ผมทำอะไรขัดใจมันอีกเนี่ย เอาใจยากจริงแม่ง!
“กูบอกมึงว่าไง” ผมย้ำให้มันคิด
“แล้วมึงถอนหายใจทำไมเล่า” เอ้อ ดีเว้ย แค่ถอนหายใจกูก็ผิด
“เออ กูไม่ถอนหายใจแล้ว ทีนี้จะบอกได้ยังว่ามึงเป็นอะไร” ผมย้อนกลับมาเข้าเรื่องเดิม รู้สึกเหมือนตัวเองโดนดูดพลังงานไปหมดจนแทบไม่มีเรี่ยวแรง
“กูไม่ได้เป็นอะไร”
หลังจากมันบอกมาแบบนั้น คุณคิดว่าผมจะทำยังไง ผมไม่คิดว่าตัวเองจะได้คำตอบที่งี่เง่าแบบนี้หรอกนะ
“มึงเป็น อย่ากวน”
“กูไม่ได้กวน กูไม่ได้เป็นอะไร กูก็เป็นกู มึงต่างหากต้องการอะไร” มันจ้องหน้าผมนิ่งไม่ต่างกัน
“แต่ก่อนมึงไม่เป็นแบบนี้” มันว่าง่ายแบบนี้เยอะ
“เหอะ คนอย่างมังจะมารู้อะไร มึงคิดว่ามึงจักกูดีหรือไง”
“ก็พอตัว” ผมว่าผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ผมรู้ว่ามันเป็นคนแบบไหน
“มึงควรจะต้องรู้ไว้ว่ามึงคิดผิด นี่แหละกู” มันจิ้มนิ้วที่หน้าอกตัวเองแรงๆ
“มึงจะไม่บอกใช่ไหมว่ามึงเป็นอะไร”
“...”
“โอเค วันนี้กุจะกลับก่อน แต่อย่าคิดว่ากูจะหยุด ยังไงก็ก็ต้องได้คำตอบว่าทำไมมึงถึงเป็นแบบนี้ กูอยากรู้ว่าไอ้มินที่พูดง่ายใจดีคนนั้นหายไปไหน หวังว่ามึงจะหาคำตอบให้กูได้” ผมสั่งใส่หน้ามันทิ้งท้ายแล้วเดินออกมา
“เพราะมึงไง กูถึงเป็นแบบนี้”
---------
---------
วันนี้ผมมาสั่งต้นหอมไปฝรั่งเศส แอบอดเป็นห่วงไมได้ ถึงรู้ทั้งรู้ว่าไปอยู่กับพ่อแม่ แต่ผมก็ยังกังวล ถามดูกันตามความจริงแล้ว ผมต่างหากที่เลี้ยงต้นหอมมา ตอนกลางวันเขาก็อยู่กับผม เล่นกับผม ข้าวปลาก็เป็นผมที่หาให้กิน เวลาอยู่โรงเรียนผมก็คอยไปดูแลเขา เพราะเขาตัวเล็ก บางทีก็โดนแกล้ง ไม่ใช่ว่ารายนั้นจะยอมให้โดนแกล้งนะ แต่เพราะไม่ยอมนั่นแหละ ผมเลยต้องเข้าไปห้ามตลอด ก่อนนอนถ้าเขาไม่มานอนที่บ้านผม ผมก็จะไปนอนบ้านเขา จนผมรู้ว่าต้นหอมติดนมมากๆ เรื่องนี้ผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ต้นหอมรู้หรือเปล่า แต่เรื่องของต้นหอมผมรู้ทุกเรื่อง บางทีผมก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองมีลูกหรือเปล่า
ผมอยากมีน้อง แต่เพราะไม่มี ผมเลยรักและห่วงต้นหอมมาก ทุกคนผมโอ๋เขาเกินไป แต่ผมกลับไม่คิดแบบนั้น ผมก็แค่คิดอยากจะดูแลเขาให้ดีที่สุด อะไรที่ต้นหอมอยากได้ ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงผมก็จะหามาให้ตลอด อีกอย่างต้นหอมก็เป็นเด็กดี ไม่เกเร แล้วมันจะมีเหตุผลอะไรที่ผมจะไม่ใส่ใจเขากันล่ะ
ก่อนขึ้นเครื่องต้นหอมเดินเข้าไปกอดผมแน่น ถ้าผมไม่ติดงานผมคงจะบินตามไปด้วยอยู่หรอก แต่บางทีปล่อยให้เขาไปเจอโลกกว้างด้วยตัวเองก็คงดีไม่น้อย
บางทีการแกล้งไอ้เด็กดื้อนี่ก็เป็นเรื่องที่สนุกเหมือนกัน ยิ่งเวลาร้องไห้เนี่ย ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
“เดินทางดีๆนะต้นหอม อย่าไปดื้อกับคุณพ่อคุณแม่นะ” ผมกอดตอบต้นหอมแน่น ผมคงต้องคิดถึงเขาแน่ๆ
“ครับ น้องไม่ดื้อหรอก” เสียงติดสั่นของต้นหอมทำให้ผมเป็นห่วงนิดๆ คงไม่ไปร้องไห้ที่นู่นหรอกนะ ยิ่งขี้เหงาอยู่ด้วย
“ดีมาก อย่าลืมหานางแบบสวยๆมาฝากพี่สักคนนะ” แมทหยอกเล่นไม่อยากให้เขาเศร้า
“หึหึ เดี๋ยวต้นหอมจะไปฟ้องพี่มิน” ผมเขกหัวต้นหอมก่อนจะชี้หน้าคาดโทษ แก่แดดนักนะ ผมไม่ได้คิดจะปิดบังหรอก แต่อะไรหลายๆอย่างมันยังไม่ลงตัว เลยยังไม่อยากบอก
ผมยืนมองต้นหอมเดินไปหาไอ้ปืน กอดกันที่บ้านนี่ไม่พอใช่ไหม จะต้องให้ผมบอกไหมว่าตั้งแต่ต้นหอมไปคบกันมัน ผมก็ถูกทิ้งบ่อยครั้ง มันชอบเอาน้องผมไปกกกอดที่คอนโด ผมเลยต้องอยู่บ้านคนเดียวในบ้างครั้ง ถึงจะรู้ว่าต้นหอมกับมันยังไม่ได้เกินเลยไปถึงขั้นนั้น ในจุดนี้ผมพอใจเล็กๆ แต่ถึงจะยังไม่มีอะไรกัน แต่ผมก็อารมณ์เสียทุกครั้งที่ต้นหอมกลับบ้านมาในสภาพที่ปากเจ่อคอแดง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคงจับต้นหอมฟัดไม่ยั้งแน่ๆ
ผมเกลียดมันก็ตรงนี้แหละ
คิดดูว่าผมเลี้ยงดูต้นหอมมาดีขนาดไหน ถึงจะปล่อยให้น้องพี่แฟน แต่ผมก็คุมทุกอย่างให้อยู่ในสายตา และต้นหอมก็ไม่เคยปล่อยตัวกับแฟนคนก่อนๆเหมือนเวลาอยู่กับไอ้ปืนด้วย
คิดแล้วแค้นครับ!
หลังจากต้นหอมเข้าไปในเกท ผมก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงไปที่รถไอ้ปืน ที่แรกผมจะขับของตัวเองมา แต่เข้าเด็กรักษ์โลกเขาห้ามผมไว้ ผมเลยต้องติดรถไอ้ปืนมาด้วย
“เดี๋ยวกูกลับแท็กซี่เอง มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ” ผมหันไปบอกไอ้ปืน ผมไม่คิดจะให้มันไปส่งที่บ้านหรอกนะ มันคงตลกตายถ้าทำแบบนั้น
“ตามใจมึง” ผมบอกนิ่งๆก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
“ต้นหอมไม่ชอบบุหรี่ น้องรู้หรือเปล่า” ผมถามมัน
“ไม่รู้สิ”
“ถ้าจะให้ดีมึงก็เลิกซะ” ผมสั่ง มันแค่กระตุกยิ้มมุมปาก
ผมกังวลจริงๆนะเรื่องไอ้ปืนกับต้นหอมเนี่ย มันเป็นคนที่เดาอารมณ์อยากมาก แถมยังดูยากอีกด้วย แทบมองไม่ออกเลยว่ามันคิดอะไรอยู่ แม้บางครั้งในแววตาของมันจะฟ้องก็เถอะว่ามันรักต้นหอม แต่ผมไม่รู้ว่ามันรักมากแค่ไหน รักมากพอที่จะไม่ทำให้คนที่ผมรักเจ็บไหม
“น้องกูไม่อยู่ ถ้ามึงนอกใจมัน กูฆ่ามึงแน่”
นี่เป็นเรื่องที่ผมกังวล หน้าตาแม่งดึงดูดทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
“ไม่ใช่เรื่องของมึงนิ เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” มันย้อนผมหน้าตาย หน้าแม่งนิ่งได้ใจจริงๆ บางทีผมคิดว่าแม่งเป็นรูปปั้น
“งั้นเรื่องของกูมึงก็อย่าเสือก บอกพี่ก้องด้วยว่าอย่ามายุ่งกับไอ้มิน”
“ไม่ว่ะ กูไม่ชอบยุ่งกับเรื่องของคนอื่น เว้นแต่ว่ามันจะมีผลประโยชน์กับกู” พูดจบมันก็กระโดนขึ้นรถแล้วขับออกไป ทิ้งให้ผมยืนหัวเสียอยู่คนเดียว เพราะแม่งกวนตีนอย่างนี้ไงผมถึงไม่ชอบหน้ามัน แต่ทำไงได้ ต้นหอมรักมันไปแล้วนี่ แถมยังรักมากเสียด้วย ผมจะไปห้ามได้ยังไง ถ้าผมสั่งห้ามต้นหอมไม่ให้คบกับไอ้ปืนอย่างใจนึกนะ เชื่อเถอะว่าผมคงโดนโกรธแบบงอสามเดือนก็คงไม่หาย =_=
เป็นแบบนี้คงไม่น่าอภิรมณ์แน่ๆ
ผมนั่งแท็กซี่กลับไปที่บ้านก่อนจะขับออกไปทำงาน ผมยังไม่ได้ทำอะไรเต็มตัวหรอกครับ แต่แค่เข้าไปศึกษางานมากกว่า บ้านผมทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ กว่าจะเสร็จงานก็ปาเข้าไปทุ่มกว่าแล้ว
[ไอ้แมท มากินเหล้ากัน]
อีกแล้วเหรอวะ
“ที่ไหน เมื่อไหร่” แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธครับ
[ที่เดิมเลยมึง สักสามทุ่มแล้วกัน คืนนี้พวกกูอาจจะไปต่อ] ไอ้ธาม เพื่อนสนิทในคณะของผม นอกจากไอ้ธามผมก็ยังมีเพื่อนอีกสี่คน คือ ไอ้ฟ้า ไอ้ไทม์ ไอ้จิวและไอ้หมอก
เหนื่อยขนาดนี้ผมไม่ได้มีอารมณ์อยากจะไปกินเหล้าหรอก แต่พอมันบอกว่า ‘ที่เดิม’ ผมก็ไม่ลังเลที่จะตอบตกลง เพราะร้านนั้นเป็นร้านที่ไอ้มินมันทำงานอยู่
คืนนี้แหละ มันเสร็จผมแน่!
“ได้ แล้วเจอกัน” ผมวางสายแล้วขับรถกลับบ้าน
ถ้าวันนี้ผมไม่ได้คำตอบจากมันล่ะก็ ผมปล้ำแม่ง!
--------------------------------------------------
ตอนนี้สั้นๆนะคะ เพราะยาวกว่านี้มันจะเป็นพาทที่น้องมินเล่าแล้ว คู่นี้ดุเดือดดีใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆๆ :laugh:
ไม่แน่ใจว่าเคยบอกไปหรือยังว่าบ้านแมททำอะไร เพราะไม่มีเวลากลับไปเช็คของเก่าเลย เดี๋ยวต้องออกไปทำรายงานกับเพื่อนอีก ถ้าเคยบอกไปแล้วแล้วไม่ตรงกับตอนนี้ก็บอกด้วยนะคะ จะแก้ไขให้ ^^ :serius2::katai4:
เม้นด้วยนะที่รัก :mew1:
คิดถึงทุกคนเลย กอดๆ
:กอด1:
-
คู่พี่แมทนี่ยังไงงงงงง :z13:
-
ยังไม่บอกเลยแมททำไรมา รออยู่น้าาา
-
แบบนี้มันต้องจัดการขั้นเด็ดขาด :katai5:
-
เกิดอะไรขึ้นกับมินอยากรู้เหมือนกัน แมทไปทำไรให้หรอ บอกแมทไปเลยสิ
-
เอิ่ม...คู่นี้มันอึมครึม สลับซับซ้อน เดาใจยาก
แต่ก็จะอ่าน อยากรู้ว่าตกลงมินเป็นอะไรกันแน่
-
อยากรู้ใจจะขาด ว่าแมทมินมีปัญหาอะไรกัน
-
เอิ๊บบบบบบ. แมทหื่นอ่ะ หื่นแบบน่ากลัวด้วย :katai5:
-
คู่นี้ของเค้าแรงจิงไรจิงยิ่งกว่าคู่พี่ครามกะริชอีกอะหุหุ
-
อ้าว จะเจอฉาก NC แมทxมิน ก่อน ต้นหอมxปืน หรอเนี่ย :katai4:
-
กรี๊ดเหอะ เดี๊ยนอยากอ่าน แมทมินนนนนนนนน :hao7:
-
คึคึ จะรอน้าาาาา พี่แมท
-
ปล้ำเลย เอ๊ย เคลียร์กันเลยพี่แมทเอาให้รู้เรื่อง
แต่เราว่าพี่แมทเคลียร์เรื่องความรู้สึกตัวเองก่อนไหม
คนอื่นเค้าดูออกหมดแล้ว แต่พี่แมทดูเหมือนยังไม่เข้าใจ
สงสัยต้องให้มินเอ่ยปากก่อนว่ารู้สึกยังไง เป็นอะไร
พี่แมทถึงจะยอมเปิดปาก เราว่าพี่ปืนซึนแล้วนะ :เฮ้อ:
หวังว่าการเจรจาครั้งนี้จะจบลงด้วยดีนะ ขอให้โชคดี
กว่าจะดีกันได้เกรงว่าจะตีกันตายซะก่อนน่ะสิ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อรั๊ยยยยยยย แมทมินมาแล้ววววว
กอดริริ :กอด1: :กอด1:
-
ได้กลิ่นมาม่าชามโต o22
-
แมทมิน แมทมิน
พี่แมทเถื่อน หื่นของแท้
:-[
-
อื่มคู่แมทกับมินนี่ถ้าทางจะรักกันดุเดือดน่าดูอิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คู่นี้ยังไงเนี่ย
ดูเหมือนรู้จักกันมาก่อนเลย
ว่าแต่จะตีกันตายมั้ยเนี่ย
ไม่ยอมคนทั้งคู่เลย
-
ถ้ายังปากแข็งก็ปล้ำเลยจ่ะ โหะๆๆๆๆ
-
:hao5: ค้างอ่ะ ค้างมากมาย
-
พี่แมทที่ปกติดูมีเหตุผลก็เป็นคนงี่เง่าซะง่ายๆ เมื่อจะมีความรัก บางทีมินก็อาจคิดมาก
เรื่องต้นหอมบ้างเหมือนกันนะ เหมือนที่พี่ปืนคิดเรื่องแมทกับต้นหอม คือสองคนนี้สนิทกันมาก
จนคนอื่นเข้ามาแทรกยากเลยอ่ะ รอติดตามต่อไป รามินน่ารักอ่ะ แมทดี ๆ กับเค้าสิถ้าชอบเค้าอ่ะ
อร๊ายยยยยยยย ชอบอารมณ์พี่แมทหวงน้องชายมาก กลับบ้านมาปากเจ่อคอแดงโดนแฟนฟัดมา
แถมแฟนน้องก็ดูยากอีก อารมณ์พี่ชายก็คิดมากเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
รอตอนมินมาเล่าท่าทางจะมัน
-
โอ้ พี่แมทมาแว้ว เกิดรัยขึ้นกันแน่
-
คู่นี้มันดุเดือดเหมือนที่เขาว่าจริงๆ
แมทไปทำอะไรมิน มินถึงได้เปลี่ยนไป
เกี่ยวกับต้นหอมหรือเปล่า
รอพาร์ทมินอยู่นะ
-
แมทเคลียร์ด่วน :hao6:
-
มินเป็นอะไรไปอ่า เค้าก็อยากรู้เหมือนกับแมท อะไรทำให้เปลี่ยนไปขนาดนี้
แมทน่าจะเย็นลงหน่อยนะ ใช่แมทคนเดียวกับพี่ต้นหอมป่ะเนี่ย :a5:
-
คู่แมทนี่จะเลือดอาบตัวก่อนจะท่วมจอรึเปล่าเนี่ย เหอๆๆ
-
บอกรักมินก่อนปล้ำด้วยนะแมท :hao6:
-
ฮ่า ๆ :m4: จะบอกว่า อ่านตอนท้ายตอนที่แล้วยังแอบคิดเลยนะว่า ต้นหอมขึ้นเครื่องไปแล้ว แมท กับพี่ปืนจะตีกันตายรึเปล่า ตีจังที่ริริ มาต่อตอนนั้นให้อ่าน ชอบเวลาสองคนนี้เค้าคุยกันนะ แมน ๆ ดี แต่ท่าทางแมทจะแพ้พี่ปืนตรงหน้านิ่ง ๆ กับเรื่องมินเนี่ยแหละน้า ทั้งคู่นี้ต่างกับตอนอยู่กับน้องต้นหอมกันคนละคนทั้งคู่เลย อ้อ พี่ปืน ต้องเลิกบุหรี่นะ น้องไม่ชอบรู้มั้ย :angry2: ชอบแมทที่รักและเอ็นดูต้นหอมมาก ๆ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนแมทไม่ใช่พี่ละ เหมือนเป็นพ่อน้องซะมากกว่านะนั่นน่ะ ฮะ ๆ :laugh: แต่ก็นะแมท อ่อนโยนกับต้นหอมได้ขนาดนั้น ทำไมถึงร้ายกับน้องมินนักนะ :เฮ้อ: ทั้งคู่รู้จักกันมาก่อน ท่าทางจะนานมากแล้วด้วยก่อนที่น้องมินจะเก็บสมุดต้นหอมได้แน่นอน แมทเป็นคนทำให้น้องมินเปลี่ยนไปงั้นเหรอ จากคนพูดง่าย ใจดี กลายเป็นคนอารมณ์ร้าย มันก็ต้องมีสาเหตุสำคัญแน่ ๆ ล่ะ ถ้าให้เดา คงมาจากการกระทำที่คลุมเครือของแมท สิ่งที่แมททำกับน้องมินทั้งจูบ กอด ลูบ คลำ มันเป็นสิ่งที่ต้องทำกับคนเป็นแฟนกัน แต่ดูแล้วแมทเองยังไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองเลย ที่บอกว่ายังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เหมือนยังไม่แน่ใจว่าตัวเองรักน้องมินรึเปล่า อาจจะไม่เคยบอกอะไร แต่กลับทำกับน้องมินอย่างนั้น น้องมินจะไม่รู้สึกอะไรก็แปลกแล้ว อาจจะคิดว่าแมทเห็นตัวเองเป็นแค่ที่ระบายด้วยซ้ำไป แล้วตอนท้ายแมทอยากได้คำตอบอะไรจากมิน ตัวเองตอบใจตัวเองได้แล้วเหรอถึงไปคาดคั้นเอาคำตอบจากคนอื่นเนี่ย แล้วจะปล้ำน้องอีก น่าโมโหนัก ชิๆ :m16:
คู่นี้ดุเด็ดเผ็ดมันส์จริง ๆ นั่นแหละ แต่เราเชียร์น้องมิน ตอนนี้โมโหแมทแล้ว ต้องหัดรู้ใจตัวเองเร็ว ๆ แล้วปรับปรุงตัวนะ เราถึงจะให้อภัย แล้วเชียร์แมทต่อ อ่านไปอ่านมา ท่าทางแมทจะเป็นหนุ่มซึนซะยิ่งกว่าพี่ปืนรึเปล่าเนี่ย :z3:
รอพาทน้องมินนะจ้ะ อยากรู้ว่าที่เดา ๆ ไว้ถูกบ้างรึเปล่า แหะ ๆ เขียนซะยาวเลย ให้ริริ น้า :3123: :L2:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 25
I love you, and it’s killing me
Special Matt & Ramin# part 2
[Ramin talks]
มันออกจากบ้านผมไปแล้ว
แต่ทำไมน้ำตาผมถึงไหล ผมควรจะดีใจ ใช่สิ...มันน่าดีใจจะตายไป
แต่ทำไมผมถึงเจ็บหัวใจอย่างนี้นะ
ถ้าวันนั้นผมไปเจอสมุดเล่นนั้น ถ้าผมไม่โทรไปที่เบอร์ที่เขียนไว้ ถ้าผมไม่เอาสมุดเล่มนั้นไปคืนเจ้าของ ผมคงไม่ต้องเจอมัน เจอครั้งเดียวว่าแย่แล้ว หลังจากวันนั้นผมก็เจอมันอีกหลายๆครั้ง ทั้งที่คิดว่าจะต่างคนต่างอยู่อย่างที่มันต้องการ แต่กลับเป็นมันที่เข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตผม มันกลับเข้ามามีบทบาทในชีวิตผมอีกครั้ง
‘แมท’ คนที่ทำร้ายผม คนที่ทิ้งผมไว้ข้างหลัง
คนที่ทำให้ผมเจ็บปวดมาจนถึงวันนี้
ผมยังจำวันนั้นได้ วันที่มันบอกกับผมว่า
‘กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงแล้ว’
คราวนี้มันก็จะกลับมาทำร้ายผมอีกใช่ไหม
มันเคยรู้ไหมว่าคำพูดของตัวเองทำร้ายผมขนาดไหน มันเคยรู้บ้างหรือเปล่า
สองปีก่อน
ตุ๊บ!
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้งตกใจที่อยู่ดีๆก็มีอะไรลอยมาตกลงบนโต๊ะม้าหินที่ผมนั่งอยู่ พอตั้งสติได้ผมก็เห็นลูกบาสกลิ้งหลุนๆไปกับพื้น ใครวะแม่ง เล่นไม่ระวังเลย
“ขอโทษนะ” เสียงทุ่มดังเหนือหัวผม ผมเลยเงยหน้ามองมัน
เชี่ย! หล่อโครต!
เคยเห็นมันไกลๆเหมือนกันนะ แต่พอมาเห็นใกล้ๆแบบนี้แล้วคนละเรื่องเลย
“เออ ไม่เป็นไร” ผมตอบอ้อมแอ้ม มันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินกลับไปที่สนามบาสกลางแจ้งของโรงเรียนต่อ
วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมได้คุยกับมัน และก็ได้คุยกับมันมาเรื่อยๆ
“ไงมึง โดดเรียนเหรอ” เสียงไอ้แมทดังขึ้น ผมค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นมันก้มหัวลงมามองก่อนที่มันจะเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้าข้างๆผม แถวนี้เป็นหลังโรงเรียน ไม่ค่อยมีคนมาหรอกเพราะมีเรื่องเล่าไม่ดีเกี่ยวกับบริเวณนี้ แถวนี้มีสระบัวอยู่ หลายคนบอกว่ามีคนตกไปตายและผีตนนั้นก็วนเวียนอยู่แถวนี้ไม่ไปไหน ผมไม่กลัวเรื่องผีก็เลยชอบมานอนเล่นที่นี่เพราะสงบดี
“กูเปล่าโดด อาจารย์ไม่สอนต่างหาก” ผมบอก
“แต่กูโดด” ผมสารภาพแต่โดยดี ทำเอาผมหัวเราะออกมา แม่งหน้าด้านโครต
“กูจะไปฟ้องอาจารย์” ผมแกล้งขู่มัน มันเอื้อมมือมาขยี้หัวผมจนยุ่งก่อนจะหัวเราะออกมา
“มึงแม่ง หัวกูยุ่งทุกวันเพราะมึงเนี่ย หมดหล่อเลยแม่ง” ผมบ่นมันมือก็ลูบผมให้เข้าทีเข้าทาง
“มึงไม่ต้องหล่อหรอก กูหล่อคนเดียวพอ”
“ถุย มึงมันหลงตัวเองวะ”
“มึงน่ะ แค่น่ารักก็พอ”
“...” ค้างเลยครับ
แม่งเล่นเอาผมไปไม่เป็นเลย
ไม่มีใครสั่งใครสอนมันหรือไงว่ะว่าห้ามชมผู้ชายว่าน่ารัก
“น่าแดงวะ เขินหรือไง” มันพูดยิ้มๆ
“หุบปากไปเลยมึง” ผมตีเข้าที่อกมันแรงๆ มันตัวงอด้วยความเจ็บก่อนจะเข้ามาจี้เอวผม ดิ้นสิครับงานนี้ ผมยิ่งบ้าจี้ขั้นรุนแรงอยู่ด้วย
“ตีกูเหรอมึง ตาย!”
“ฮ่าๆๆ ไอ้แมท อะ ฮ่าๆๆ อื้ออ กะ กู ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะร่าดิ้นพล่านไปมาบนพื้นหญ้าเพื่อหวังให้มันปล่อย แต่มันกลับล็อตัวผมแล้วก็ลงมือกระทำชำเราเอวผมไม่มีชิ้นดี จนผมนอนหอบเป็นหมาโดยมีมันคล่อมอยู่ด้านบน ไม่ไหวครับ เหนื่อยแทบขาดใจ
“เป็นไง จะกล้าตีกูอีกไม” ไอ้แมทยิ้มเจ้าเล่หืใส่ผม ผมได้แต่ส่ายหน้าเพราะหมดเรี่ยวแรง
อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะมึง!!
“พรุ่งนี้มึงว่างไหม” หลังจากหยุดเล่นกันแล้วไอ้แมทก็ถามผม ผมที่ยังนอนหอบนิดๆคิดถึงโปรแกรมในวันพรุ่งนี้ก่อนจะตอบ
“ว่าง ทำไม” ผมถามมัน พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ หรือว่ามันจะชวนผมไปไหน
“ไปซื้อของเป็นเพื่อนกูหน่อย”
“เออ ได้ แต่มึงต้องเลี้ยงข้าวกูนะ”
“ได้เลย”
ช่วงเวลาเหล่านั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด เราเป็นเพื่อนต่างกลุ่มกัน แต่ผมกับมันก็สนิทกันได้ไม่อยาก วันต่อมามันพาผมไปเดินซื้อของให้เป็นของขวัญวันเกิดน้องชายมัน ผมงงครับ เพราะเท่าที่ได้ยินจากคนนู่นคนนี้มา มันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง แล้วนี่น้องมันโผล่มากจากไหน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมที่จะถาม เลยได้แต่เดินเลือกของเป็นเพื่อนมัน
ปกติแล้วเวลาเราเลือกซื้อของให้ใครสักคนเราก็มักจะซื้อของขวัญแค่ชิ้นเดียวใช่ไหม แต่นี่มันเล่นซื้อมาหกอย่าง ผมถามมันตั้งแต่ชิ้นที่สองแล้วแหละเพราะแปลกใจ แต่มันกลับตอบกลับมาว่า
“น้องกูบอกว่าอยากได้ ของที่มันอยากได้กูจะซื้อให้หมดทุกอย่างเลย” มันพูดยิ้มๆ รอยยิ้มของมันสวยมากๆครับ คนที่อยู่บริเวณใกล้ๆหันมาเห็นก็ยิ้มตามมัน ผมเองก็ชอบรอยยิ้มของมันมากเช่นกัน
ที่ผมคบมันเป็นเพื่อนเนี่ย ก็เพราะรอยยิ้มของมันเลยนะ
รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ชวนให้หลงใหล
แม่งหล่อจริงๆนั่นแหละครับ
อิจฉาโว้ย!!!
“ทำไมวะ ไม่ให้พ่อแม่ซื้อให้ล่ะ แบบนี้มึงก็จ่ายคนเดียวดิ” ผมถามกลับ ผมมีน้องสาวนะ แต่ก็ไม่ได้ซื้อให้ทุกอย่างแบบมัน อาจจะเพราะบ้านผมไม่ได้ร่ำรวยอะไร พอกินพอใช้ แค่ซื้อของที่ตัวเองต้องใช้ผมก็เงินแทบไม่เหลือแล้ว ปกติเวลาที่น้องสาวอยากได้อะไรก็จะขอพ่อกับแม่มากกว่า แต่บางครั้งผมก็ซื้อให้ถ้าหากว่ามีเงินพอหรือเห็นว่าเหมาะกับน้องสาวผมจริงๆ
“พ่อกับแม่น้องกูไม่ค่อยอยู่ให้มันอ้อนหรอก กูเลยต้องเป็นคนจัดการทั้งหมดนี่ไง”
พ่อกับแม่น้องกู? แล้วไม่ใช่พ่อกับแม่มันหรือไง งงสิครับ
แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรมันมากนัก ถ้ามันพอใจจะเล่าก็คงเล่าเอง แม้อยากจะถามใจจะขาดก็เถอะ
“มึงนี่เป็นพี่ที่ดีจังนะ มาเป็นพี่กูบ้างดิ กูกำลังหาคนเลี้ยงอยู่” ผมแกล้งแซวมันเล่น ผมหันมายิ้มให้ผมก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้
“ถ้าน้องเป็นเด็กดี พี่จะเลี้ยงน้องเอง”
ไอ้ห่า!
มันเล่นผมซะหน้าร้อนผ่าวเลย
หลังจากวันนั้นผมก็ใช้เวลาอยู่กับมันพอๆกับเพื่อนในกลุ่ม ผมเพิ่งรู้ว่ามันเรียนมอห้า ส่วนผมอยู่มอหก ในตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นน้อง แต่มันบอกว่าผมหยุดเรียนไปปีหนึ่ง สรุปคือมันอายุเท่าผม
ในช่วงตอนกลางวันหลังกินข้าวเที่ยงผมจะปลีกตัวไปที่สระบัวหลังโรงเรียน เราต่างแบ่งปันเรื่องราวของกันแหละกัน เห็นมันเกเรเห้วๆแบบนี้ แต่ยางมุมมันก็สุขุมเป็นผู้ใหญเอามากๆ หลายครั้งที่ผมคิดว่ามันเป็นพี่ชายเลยแหละ มันสอนผมหลายอย่างและผมก็ดันเชื่อฟังมันยิ่งกว่าพอแม่อีกนะ เรียกได้ว่ามันบอกอันไหนดี อันไหนควรผมก็ทำตามที่มันบอกทุกอย่าง
“มิน มึงหนักเท่าไหร่เนี่ย” ไอ้แมทมันจับหมับเข้าที่เอวผมด้วยมือทั้งสองก่อนจะเลิกเสื้อผมขึ้นดู
“มึงทำอะไรของมึงเนี่ย!” ผมโวยครับ หันซ้ายหันขวาว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่า ถึงบริเวณสระบัวจะไม่ค่อยมีคนมาแต่ไม่ใช่ว่าไม่มี
“อย่าดิ้นดิ ขอดูหน่อย”
มึงจะดูอะไรเล่า!
ไปดูพุงมึงนู้น!!!
ดูไม่พอมึงอย่าลูบหน้าท้องกูได้ไหม! มันสยิวนะเว้ย!!!
>_<!
“เอวมึงเล็กเหมือนน้องกูเลย กูว่ามึงควรกินเยอะๆแล้วก็ออกกำลังกายนะ มึงจะได้มีเหมือนกูไง” แล้วมันก็ดึงเสื้อนักเรียกออกนอกกางเกงให้ผมดู หน้าท้องมันสวยมากครับ เป็นลอนเลยอ่ะ ผมเผลอตัวเอื้อมมือไปแตะ
“สวยอ่ะ” ผมชมมันเบาๆ
“ชอบล่ะสิ” มันพูด ผมรู้สึกหน้าร้อนแปลกๆเลยชักมือกลับ
“มึงทำไงถึงได้แบบนี้อ่ะ”
“ก็ออกกำลังกายไง แล้วก็กินโปรตีนเยอะๆ”
มันบอกว่าผมตัวเล็กไปควรจะต้องออกกำลังกาย แล้วมันก็ลากผมไปเล่นบาสด้วยทุกเย็น แถมมันยังขุนผมจนน้ำหนักขึ้นมาเกือบสี่กิโล นอกจากนั้นมันยังยัดเยียดให้ผมกินนมเยอะๆเพื่อที่ผมจะได้สูงขึ้น ผมอยากจะบอกนะว่าที่กูไม่สูงเนี่ย คือพ่อแม่กูตัวเล็ก =_= คือผมไม่ค่อยถูกกับนมเท่าไหร่ กินได้แต่ไม่เยอะ ไม่กินจะดีกว่า แต่มันคงคิดว่าผมเป็นน้องมันมั้ง บังครับซะ แต่ผมก็กินทุกครั้งที่มันบอกนั่นแหละ
จนร่างกายผมเริ่มจะมีกล้ามเนื้อแล้วก็สูงขึ้นด้วย แต่ก็ยังสูงตามมันไม่ทันอยู่ดี บางทีผมคิดว่ามันต้องกั๊กสูตรเด็ดเร่งความสูงแน่ๆ แค่ปีเดียวมันสูงขึ้นสิบสองเซ็น บ้าไปแล้ว แต่ผมสูงขึ้นแต่ห้าเซ็น ความยุติธรรมมันอยู่ที่ไหนวะ
เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆจนเพื่อนผมล้อ แต่ผมก็ปฏิเสธพวกมันว่าไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไรจริงๆนี่หว่า ผมกับไอ้แมทเป็นเพื่อนกัน แต่จะมีใครรู้ไหมว่าบางครั้งเวลาที่อยู่ใกล้มันใจผมเต้นแรงมาก
ความคิดที่ว่าผมรู้สึกดีที่มีมันคอยดูแล เวลาใครมาหาเรื่องมันก็จะจัดการให้ ทั้งทีผมก็เอาตัวรอดเองได้ แต่อาจจะสาหัสก็เถอะ แต่มันก็ไม่ค่อยปล่อยให้ผมเจ็บตัว มันเพียงแต่พูดว่าให้ผมปากหมาน่อยลงหน่อย ซึ่งผมก็ทำตามที่มันบอก แต่มันเป็นนิสัยนี่ครับ ยากที่จะแกล้ง แต่ผมก็พยายามสงบปากสงบคำให้มากที่สุด
เวลาที่ผมทำตามที่มันพูดมันก็จะมีรางวัลมาให้ผมทุกครั้ง ขนมบ้าง ตุ๊กตาบ้าง อันนี้มันอิงมาจากน้องมัน อยากจะบอกเหลือเกินว่ากูไม่เล่นตุ๊กตาครับ! แต่ทำไงได้ มันให้มาแล้วนี่ ผมก็รับๆมาเดี๋ยวมันเสียน้ำใจ
แต่อย่าคิดว่าที่ผมทำดีเพราะหวังจะเอาของจากมันหรอกนะ ทีแรกผมปฏิเสธทุกอย่าง ยืนยันที่จะไม่รับของจากมัน แล้วมันทำไงรู้ไหม มันเอาของทั้งหมดไปโยนทิ้งถังขยะ ผมรีบตามไปเก็บกลับมาแทบไม่ทัน หลังจากนั้นผมเลยต้องรับของทุกอย่างที่มันให้มาไง
เรียกได้ว่าของที่ผมใช้เกือบทุกอย่างแม้กระทั่งเสื้อผ้าก็เป็นของมันเกือบทั้งนั้น เวลาห้ามมันมันก็ชอบพูดว่า
“กูพอใจ!!”
โอเค ถ้ามึงพอใจกูก็ไม่ขัด เงินมันไม่ใช่เงินผม ปล่อยแม่ง!
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เก็บของทุกอย่างที่มันให้อย่างดี บางอย่างแทบไม่เอาออกมาใช้เลย เสื้อผ้าตัวไหนที่ใส่ไม่ได้ผมก็พับเก็บในชั้นอย่างดีทุกตัดไม่ขาดหายไปสักตัวเดียว และไม่มีใครได้แตะของๆมันที่เป็นของผมด้วย
ผมหวงทุกอย่างที่มันให้
จนในที่สุดผมก็ไม่ได้แค่หวงของที่มันให้ แต่ผมถึงขั้นหวงคนให้เลยแหละ
ผมกับไอ้แมทเคยไปม้อสาวด้วยกัน แต่พอหลังจากที่ผมมีความรู้สึกแปลกๆกับมัน ผมก็เลิกมองผู้หญิง จะมองก็แต่มันคนเดียว แม่งโครตทรมานเลยครับ ผมด่าตัวเองอยู่ทุกวัน ผมมันเป็นเพื่อนที่แย่ที่แอบชอบเพื่อนตัวเอง แล้วยิ่งมันเป็นผู้ชายเหมือนผมแล้วมันยิ่งแย่ไปใหญ่ ผมไม่รู้จะทำยังไง ถ้ามันรู้ว่าผมคิดไม่ซื่อกับมันมันต้องเกลียดผมแน่ๆ แล้วก่อนที่อะไรจะแย่ยิ่งกว่าเดิม ผมคิดว่าผมควรจะต้องถอยออกมา
ถอยเพื่อตัวเอง
และ...เพื่อมัน ไอ้แมท...เพื่อนที่ผมรัก
“มึงเป็นอะไรไอ้มิน มึงหลบหน้ากูทำไม” ไอ้แมทตีหน้าโหดใส่ผม มันคงโมโหเอามากๆที่อยู่ๆผมก็หลบหน้ามันมาครึ่งเดือนได้แล้ว ผมหาทางหลีกเลี่ยงมันตลอดโดยมีเพื่อนของผม ไอ้บลูเป็นคนช่วย ผมตัดสินใจเล่าให้ไอ้บลูฟังเพราะผมไม่รู้จะไประบายให้ใครฟังดี เก็บไว้กับตัวผมต้องเป็นบ้าแน่ๆ
ดีที่ไอ้บลูมันเข้าใจและไม่รังเกียจที่ผมรู้สึกชอบผู้ชายด้วยกัน และมันก็ช่วยเหลือผมอย่างเต็มที
แต่ผมก็ลืมไปว่าคนอย่างไอ้แมทมันไม่โง่ และอะไรที่มันอยากรู้ มันต้องรู้ให้ได้
“กูไม่ได้หลบหน้ามึง กูขอตัว กูจะรีบกลับบ้าน” ผมก้มหน้าแล้วเดินหนีมัน ได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาผมก็ยิ่งเร่งเดินให้เร็วขึ้น แต่คนที่ขาสั้นอย่างผมจะไม่สู้คนขายาวเป็นเสาไฟฟ้าอย่างไอ้แมทได้ยังไง สุดท้ายผมก็จับตัวผมได้ในที่สุด
“กูไม่ให้มึงกลับ มึงต้องไปกับกู” พูดจับมันก็ลากผมไปที่บ้านมันทันที ไม่ว่าจะร้องห้ามยังไงมันก็ไม่ยอม แค่มันหันมาถลึงตาใส่ผมที่ดิ้นไปมาผมก็หงอแล้วอ่ะ ไม่รู้ทำไม ผมไม่อยากขัดใจมัน ผมยังจำสีหน้าเวลาที่ผมเชื่อฟังมันได้ มันจะยิ้มอย่างมีความสุข
และผมไม่อยากให้ความสุขมันหายไป
ผมเลยยอมให้มันลากผมไปที่บ้านมัน
แม่บ้านมันดูจะงงไม่น้อยแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาห้ามมันที่ลากผมเข้าบ้าน มันทำหน้าเหมือนใครไปฆ่าพ่อแม่มัน และคนที่ทำให้มันโกรธก็ผมเนี่ยแหละ มันคงไม่ฆ่าผมหมกส้วมใช่ไหมวะ
ชักรู้สึกกลัวขึ้นมาตะงิดๆแล้วครับ
“แมท เอ่อ มึง...”
“เงียบ!” ผมหันมาชี้หน้าสั่งผม ตอนนี้มันหยุดยืนหอบอยู่กลางห้องนอนที่โครตจะกว้าง จะไม่ให้มันหอบได้ไงครับ มันเล่นลากผมขึ้นรถกลับบ้านแบบไม่เว้นช่วงให้พักหายใจเลย มันหอบผมนี่ลิ้นห้อยเลยแหละครับ
“...” เมื่อมันสั่งให้เงียบผมก็เงียบ แรงบีบที่แขนเพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกเหมือนกระดูกจะร้าว แต่ผมก็ไม่ปริปากบ่นแม้จะเจ็บมากก็ตาม
“มึงเป็นอะไรของมึง มึงหลบหน้ากูทำไม!”
ถามมาแบบนี้จะให้ผมตอบว่าไงล่ะ ตอบว่า เพราะกูชอบมึงกูเลยไม่อยากเจอหน้ามึง ผมคงได้โดนหมัดมันสวนกลับมาหน้าแหกแน่ๆ แต่พอผมนิ่งไม่ตอบหน้ามันยิ่งเหี้ยมเข้าไปอีก ผมว่าตอบไม่ตอบมันคงตะบันหน้าผมไม่ต่างกันหรอก คงทำได้แค่...
“ก็เปล่า” ปฏิเสธออกไป แก้ตัวไปทั้งที่รู้ว่ามันไม่เชื่อแน่ๆ แต่ผมไม่มีทางเลือก ผมบอกมันไม่ได้หรอกว่าผมชอบมัน และ ผมอาจจะรักมันก็ได้
“มึงอย่ามาโกหกกู เห็นกูเป็นคนโง่หรือไง!!” มันตวาดเสียงดังไม่กลัวเลยว่าใครจะได้ยิน
“ก็ไม่ได้เห็นว่ามึงเป็นคนโง่ แต่มันไม่มีอะไรจริง” ผมพยายามที่จะเย็นเพื่อดับร้อนให้อีกคน ผมไม่โกรธหรอกที่มันเหวี่ยงใส่ผมแบบนี้ เพราะผมผิดเต็มๆ
“กูไม่เชื่อ บอกกูเถอะว่ามึงเป็นอะไร โกรธอะไรกู” ไอ้แมทขยับเข้ามายืนใลก้ผมมากขึ้น ผมสบตากับดวงตาของมัน มันจ้องผมราวกับจะค้นหาคำตอบออกจากดวงตาเพราะมันเป็นจุดอ่อนของผม ผมเบนสายตาหนีไม่อยากให้มันรับรู้ว่าผมกำลังหวั่นไหว
“มองหน้ากู” มันจับปลายคางผมให้หันไปมองมัน ผมเม้นริมฝีปากที่สั่นระริกทันทีที่เห็นความเจ็บปวดออกมาจากดวงตาของมัน ผมเจ็บ แต่ผมเจ็บยิ่งกว่า
“...” ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่าห้ามไม่อยู่ ผมแม่งโครตน่าสมเพชเลยวะ
“ร้องไห้ทำไม กูทำอะไรผิด มึงบอกกูสิ” มันเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบา น้ำเสียงมันดูอ่อนลงแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความดื้อดึงเพื่อจะเอาคำตอบจากปากผม
“ฮึก...” ผมเงียบ ผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วตอนนี้ ทำไมมันต้องโทษตัวเองด้วยทั้งที่มันไม่ผิดอะไรเลย
ผมต่างหากที่ทำเลวกับมัน คิดเลวๆกับมัน
“กู...ขอโทษ” ผมบอกมันเสียงแผ่ว ยิ่งมันกดจูบที่แก้มผมเพื่อซับน้ำตาไหล น้ำตาผมก็ยิ่งไหลออกมา ผมคงทนไม่ได้ถ้าทุกอย่างจะหายไป ความเป็นเพื่อนของเรา ความอ่อนโยนและความหวังดีที่มันมีให้ผม
ถ้ามันรู้ มันต้องเกลียดผมมากแน่ๆ
ผมยอมให้มันโกรธผมไปจนตาย แต่ผมทนไม่ได้ถ้ามันจะเกลียดผม
“ร้องไห้ทำไม บอกกูได้ไหม” ไอ้แมทยังคงพยายามจะเอาคำตอบจากปากผมให้ได้
“กู...บอกไม่ได้” บอกได้ผมคงบอกไปนานแล้ว
“ทำไม” มันทำส่ายหน้าไม่เข้าใจ
“ถ้ามึงรู้ มึงต้องเกลียดกูแน่ๆ”
“...”
“...”
“เฮ้อ มึงโกรธกูหรือเปล่า” มันเปลี่ยนเรื่องถามพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบมันแน่น
“กูไม่ได้โกรธมึง” และเคยคิดจะโกรธมันด้วยซ้ำ
“กูจะไม่ถามว่าที่ผ่านมามึงหลบหน้ากูทำไม แต่ต่อจากนี้มึงห้ามหนีกูอีกเด็ดขาดเข้าใจไหม” ผมสั่งผมเสียงเด็ดขาด ใบหน้ามันเอาจริงๆเอาจังมาก
“...”
“มิน!” มันกดเสียงต่ำเรียกชื่อผมพร้อมกับกอดผมแน่น
“อืม กูจะไม่หนีมึง” ผมรับปาก ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างที่ปากพูดไหม การอยู่ใกล้ๆมันแบบนี้ มันทั้งสุขและทุกข์ เป็นความทรมานที่แสนหวาน ถ้ายังใกล้มันอยู่แบบนี้ แทนที่ผมจะตัดใจได้ ผมอาจจะถลำลึกมากกว่าเดิม
และสุดท้ายก็คงถอนตัวไม่ขึ้น
คืนนั้นผมถูกมันบังคับให้นอนค้างที่บ้านมัน เป็นครั้งแรกที่ผมตื่นมาแล้วนอนอยู่ในอ้อมกอดของมัน มันอาจจะไม่ได้ตั้งใจที่จะนอนกอดผม แต่มันก็ทำให้ผมมีความสุขมาก ผมยืดตัวขึ้นจูบที่ริมฝีปากมันแผ่วเบาเพราะกลัวว่ามันจะตื่น ก่อนจะกระซิบบอกสิ่งที่มันอยากรู้ในใจ
‘กูรักมึง กูขอโทษ’
หลังจากวันนั้นผมก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ คือเข้าหามันปกติบ้างในบางทีแล้วก็หาทางเลี่ยงมันแบบปกติในบางที ผมเกาะติดไอ้บลูมากขึ้น มันก็ดีครับ เข้าในผม เวลาทีไอ้แมทจะเข้ามาหาผมมันก็จะชิงตัดหน้าชวนผมไปนู่นไปนี่ แม้ไอ้แมทจะทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะไอ้บลูมันเป็นเพื่อนในกลุ่มผมที่คบกันมานาน
จนกระทั่งถึงวันนั้น วันที่เราแตกหักกัน เพราะมันบอกว่ามันไม่ต้องการเป็นเพื่อนผม
หึหึ ผมก็อยากบอกมันเหมือนกันว่าผมก็ไม่อยากเป็นเพื่อนมันเหมือนกันนั่นแหละ!!!
----------
----------
“พี่มิน วันนี้ไปทำงานหรือเปล่า” ยัยมุก น้องสาวขอผมถามเมื่อผมเดินลงมาจากห้อง นี่มันกลับมาแล้วเหรอเนี่ย แล้วพ่อกับแม่ไปไหนล่ะ
“กลับมาแล้วเหรอ พ่อกับแม่ล่ะ” ผมถามก่อนจะเดินงัวเงียเข้าครัวหาอะไรกิน ที่จริงนี่มันบ่ายกว่าแล้ว แต่เมื่อคืนผมนอนไม่หลับบวกกับร้องไห้อีกนิดหน่อย เลยตาบวมลืมไม่ขึ้น
“ไปสระบุรีแล้ว เห็นว่าเพื่อนโทรมาตามกระทันหันให้ไปงานแต่งหรือบวชเนี่ยแหละ ไม่ได้ฟังเหมือนกัน” มันตอบก่อนจะช่วยจัดแจงหาอะไรให้ผมกิน ตอนนี้ยัยมุกเรียนมอหกแล้วครับ มุกเป็นเด็กดี หน้าตาสวย แต่ออกจะแก่นไปสักนิด แถมเรื่องเรียนนี่ยังฉลาดกว่าผมที่เป็นพี่เสียอีก ผมเลยค่อนข้างวางใจว่ามันจะจัดการชีวิตตัวเองได้ดี
“แล้วเมื่อกี้ถามพี่ว่าอะไรนะ” ลืมไปแล้วครับว่าทีแรกมันถามว่าอะไร
“ถามว่าพี่จะไปทำงานหรือเปล่า”
“ไป ทำไมอ่ะ” ผมถามก่อนจะตักข้าวมันไก่เข้าปาก แสดงว่าก่อนเข้าบ้านมาแม่แวะซื้อเข้ามาด้วย
“พอดีวันนี้จะไปนอนบ้านไอ้จี๊บมัน ว่าจะไปอ่าหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยด้วย”
“อืม” ผมรับคำแค่นั้น ผมค่อนข้างไว้ใจน้องตัวเองนะ ผมอยู่กับมันมาแต่เด็ก ทำไมจะไม่รู้ว่าน้องตัวเองเป็นยังไง อีกอย่างไม่ใช่พี่ที่โอ๋น้องเท่าไหร่ ผมคิดว่าบางอย่างเขาอาจจะอยากเรียนรู้ด้วยตัวเองโดยที่เราไม่ต้องไปขีดเส้นให้เขาว่าอะไรที่เขาควรรู้หรืออะไรที่ไม่ควรรู้ แต่ไม่ใช่ผมไม่ห่วงนะ ผมห่วงมันมาก แต่แค่ยืนมองอยู่ห่างๆเท่านั้น
ช่วงบ่ายผมกับมันช่วยกันทำงานบ้านก่อนที่มันจะออกไปบ้านน้องจี๊บ ส่วนผมก็นอนเล่นฆ่าเวลาจนกระทั้งได้เวลาไปทำงานที่ร้านเหล้า
ปกติผมชอบทำที่ร้านนี้นะ พี่ๆในร้านใจดี ยิ่งพี่เจ้าของร้านยิ่งใจดีเข้าไปใหญ่ แต่ช่วงหลังมานี้ผมไม่อยากไปทำไปทำเลย เพราะบ่อยครั้งที่ผมเจอไอ้แมทที่นั่น เหมือนร้านนี้จะเป็นร้านโปรดของพวกมัน ยิ่งหลังจากวันที่เจอมันครั้งแรกตอนเอาสมุดของต้นหอมไปคืน ผมก็เจอมันบ่อยขึ้น พอมันรู้ว่าผมทำงานที่นั่นมันก็ชอบไปหาเรื่องผมที่ร้านตลอด
พูดจากวนตีนใส่บ้างล่ะ แกล้งผมบ้างล่ะ สารพัดที่มันจะทำ ยิ่งผมด่ามันมันก็ยิ่งแกล้ง พอผมไม่ด่าไม่ว่าทำเงียบมันก็ยิ่งไม่พอใจ ทั้งๆที่มันเป็นคนบอกให้ผมออกไปจากชีวิตมันแท้ๆ แล้วมันจะมาเอาอะไรจากคนอย่างผมอีก
ถ้าวันนี้ผมไปเจอมันอีก มันจะต้องเค้นคอเอาคำตอบมันจากปากผมแน่ๆ
คำตอบที่มันนั่นแหละที่รู้ดีกว่าใครว่าทำไมผมเป็นแบบนี้
เพราะมันที่ทำให้ผมรัก!
และก็เพราะมันอีกเช่นกันที่ทำให้ผมเกลียด!!!
---------------------------------------------------------
วันนี้ริริใจดีไหม ฮ่าๆๆๆ :laugh: ทำตัวเหมือนคนว่างที่จริงไม่ใช่เลย นิสัยเสียทั้งนั้น งานการไม่ทำ :katai1:
คนอ่านค้างไม่ค้างไม่รู้ รู้แต่ว่าคนเขียนค้าง ค้างจนไม่เป็นอันทำอะไร จัดการพับปิดรายงานแล้วมานั่งแต่ง :katai4:
ใครที่กลัวดราม่าไม่ต้องกลัวนะคะ มีแค่น้ำจิ้มรสเผ็ดนิดหน่อยพอเป็นกระสัย :m4: พี่แมทกับน้องมินเราจะออกแนวพ่อแง่แม่งอนเสียมากกว่า :m3:
แต่ละคนมีเหตุผลส่วนตัวค่ะ พี่แมทเองก็อาจจะดูใจร้ายไปนิด แต่เดียวหลังๆก็จะได้รู้แล้วว่าทำไม แกถึงเป็นเยี่ยงนี้
เอาล่ะ หลังจากตอนนี้คงต้องเว้นไปสักหลายๆวันหน่อย เพราะต้องเคลียร์รายงานให้เสร็จก่อนเปิดเทอม คืออีกสิบวัน!
นี่ก็เกเรมากพอแล้ว ฮืออ :sad2: อาจารย์กลัวจะไม่ได้สั่งรายงานใช่ไหมค่ะ! ยังไม่ทันจะเรียนก็สั่งเสียแล้ว :oak:
ป.ล. เหมือนเดิมค่ะ มีคำผิดจะมาแก้ทีหลังนะตัว :katai2-1:
:mew1:
:กอด1:
-
:hao5: :hao5:
สงสารมินอ้ะ เก็บความรู้สึกมาตลอด :serius2: :serius2:
:katai2-1: :katai2-1:
มิน รู้ได้ไงว่าแมทไม่ได้ตั้งใจจะกอด :hao6: :hao6:
คนเขียน สู้ ๆ :ped149: :ped149: :ped149:
-
อย่าเว้นนานเลยยยยย :katai2-1: ยังค้างคานะแมทกับมินเนี่ย
สรุปเค้าเ็ป็นอดีตของกันและกันมาก่อน เข้ากันได้ดีมากด้วย แล้วต้องแอบรักกันกันและกันแน่ ๆ
ไม่งั้นพี่แมทจะโมโหมากเวลาเค้าหายไปเหรอ ส่วนมินก็อารมณ์แบบรักเพื่อนสนิทกลัวเค้าเกลียด
ต้องตีตัวออกห่าง เศร้าว่ะ คืนนั้นมันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ พี่แมททำไมเป็นแบบนี้คนอ่านก็อยากรู้อีกอ่า :katai1: :katai1:
ขอบคุณค่า แกรกๆๆ
-
พี่แมทที่ไม่อยากเป็นเพื่อนเพราะอยากเป็นมากกว่าเพื่อนใช่ป่ะละ
-
อยากรู้ว่าแตกหักกันเพราะอะไร มันค้างเน้อ :ling1:
-
คนแต่งค้าง ก็แต่งต่อ ลงต่อเลยค่ะ :katai4:
-
น่าสงสารน้องมินน้อย :monkeysad:
แต่ที่แมทบอกไม่อยากเป็นเพื่อนเนี่ย เพราะอยากเป็นแฟนหรือเปล่า มีจูบซับน้ำตาด้วยอ่ะ :hao5:
-
:hao3:รอคืนนี้
-
ที่แมทไม่อยากเป็นเพื่อน เพราะอยากเป็นมากกว่าเพื่อน
ทำไมไม่บอกให้เคลียร์ สงสารมินจัง ทนมานาน สมน้ำหน้าแมท
มาจัดการเรื่องให้จบนะแมท
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
กอดริริๆๆๆ
เข้าใจความรู้สึกมินนะ รอตอนต่อไปจ้ะ
-
มันมีเบื้องหลังอย่างงี้นี่เอง
แมทนี่ก็หลงรักมินไปแล้วป้ะถึงได้ไม่อยากเป็นเพื่อน
ไม่เดาล่ะ รอแมทมาเฉลย 55555
-
แมทเอ้ย แกล้งคนที่ชอบละสิ แบบนี้เด็กทำกันนะยะ!!!
คิดถึงน้องต้นหอมสุดใจจจจจจจจจ พี่ปื๊นนนนนน
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ว่าละว่าต้องเคยรู้จักกันมาก่อน :mew5: :mew5: :mew5:
-
คนอ่านก็ค้างอ่ะริริ แง ๆ :o7: น้องรามินจะถูกแมทปล้ำรึเปล่าเนี่ย :ling1: อ่านแล้วสงสารน้องมินจังเลย หลงรักเพื่อนแล้วกลัวเพื่อนรังเกียจ อุตส่าห์ตีตัวออกห่างแล้วยังถูกลากกลับไปอีก แล้วไหงแมทมาพูดทำร้ายจิตใจอย่างนั้นล่ะ เป็นเราเป็นน้องมินก็คงโกรธแมทเหมือนกันนั่นแหละ แต่ท่าทางแมทก็คงจะรักน้องมินมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะ มีจูบซับน้ำตา นอนกอดกันขนาดนั้นน่ะ แต่ก็คงเป็นหนุ่มซึนยิ่งกว่าพี่ปืนจริง ๆ นั่นแหละ ไม่รู้ใจตัวเอง ขณะที่น้องมินรู้ใจตัวเองแต่ก็ยอมที่จะเป็นแค่เพื่อน ตอนนี้ที่อยากรู้ที่สุดเลยก็คือ ตอนที่บอกไม่อยากเป็นเพื่อนกับน้องมินแล้วนี่หมายความว่ายังไง แล้วตอนนี้รู้ตัวรึยังว่าตัวเองรักน้องมินน่ะ ถ้ายังไม่รู้ตัวก็อย่ามาทำร้ายน้องมินนะพี่แมท :m31: เดี๋ยวให้ต้นหอมมาจัดการเลยนะ :m16:
ริริ จะหายไปหลายวัน ฮือ ๆ ขอให้ริริทำรายงานเสร็จเร็ว ๆ น้า อยากลุ้นต่อแล้ววว :impress: :impress: ให้ ริริ :3123:
-
มินน่าสงสารมากเลยนะ จะมีอะไรทรมานเท่าแอบรักเพื่อนอีกไหม :mew6:
บางทีถ้าสองคนนี้เขาคุยกันดีๆ อาจจะมีข่าวดีก็ได้นะ ใช่ไหม :mew2:
-
ตบจูบ ตบจูบ :m4: :m4: :m4: :m4:
-
แมทอาจจะหมายถึงไม่อยากเป็นเพื่อน แต่อยากเป็นแฟนหรือเปล่ามิน
หันหน้าเข้ามาคุยกันสิ เรื่องจะได้เคลียร์กันไป
-
อยากรู้จังว่าแมททำอะไรให้มินเกลียด
แล้วสิ่งที่ทำให้ทั้งคู่แตกหักคืออะไร
-
มินยิ่งหนีแมทก็ยิ่งตามนะ บอกเหตุผลไปเลยจะได้รู้ว่าควรวางตัวยังไง
-
ค้างๆๆๆๆๆๆ แมทอธิบายให้เคลียร์ ทำไมไม่อยากเป็นเพื่อนห๊ะ ไม่งั้นอยากเป็นอะไรรร
มินน่าสงสารอ่ะ เข้าใจความรู้สึกเลย :mew2:
-
ไม่อยากเป็นเพื่อนแต่อยากเป็นแฟนยังไงละจ๊ะน้องมิน
-
จะสงสารใครดีล่ะ
-
สงสารมินก็สงสาร จะสงสารแมทก็สงสารเหมือนกันแต่สงสารมินมากกว่าอ่ะ ช้ำเพราะรักมันเรื่องธรรมดา ดอกกุหลาบมันต้องมีหนาม หรือไม่จริง
-
แมทไม่อยากเป็นเพื่อน
แต่อยากเป็นแฟนใช่ป่าว
แล้วไม่รีบพูดให้จบห๊ะ
เห็นมั๊ยมินเข้าใจผิดแล้ว
เข้าข้างแมทสุดๆ :mew1:
+1และเป็ด
-
มินน่าสงสาร โอ๋ๆๆๆๆ คนเราพอเริ่มไม่มั่นคง ก็พยายามผลักไสไล่ส่งกันแบบนี้แหละ........
แมท...ถ้าคิดจะรักกัน....ทำไมถึงไม่พูดกันตรงๆนะ หรือยอมรับตัวเองไม่ได้
-
ก็รู้อ่ะนะว่าคนอย่างพี่แมททำอะไรต้องมีเหตุผลเสมอ แต่มันคืออะไร :serius2:
สงสารมินก็สงสาร จะเข้าข้างพี่แมทก็ใช่ที่ รอเค้าเคลียร์กันแล้วกันเนาะ
จะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร จะกลับมาเป็นเพื่อนหรือมากกว่าเพื่อนก็ว่ากันไป
มากกว่าเพื่อนเถอะชีวิตพี่แมทจะได้มีสีสัน ได้พูดเยอะกว่าเก่าแน่ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ถึงจะนานแต่ก็จะรอค่ะ :กอด1:
-
อยากลากแมทเข้าพงหญ้าจริงๆ ..... 55555
-
คุยกันเถอะนะ :mew2:
สงสารทั้งมินทั้งแมท :hao5: :hao5:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลยอะ สงสารน้องมิน แต่เราว่าเพราะปากแข็งทั้งคู่เลเป็นแบบนี้
ไงก็เปิดใจคุยจะดีเอง แต่คู่น้องต้นหอมพี่ปืนอะ เขาอิจฉาอะ
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ดึบ ดึบ เข้ามาอ่าน :katai5: ทั้งมิน ทั้งแมท นี่ ไม่มีคัยยอมบอกกันก่อนเลยว่าชอบ เลยเข้าใจผินมันทั้ง 2 คน เฮ้อออออ :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มารอพี่แมท น้องมิน จ้า :myeye: พี่ปืนกับต้นหอมไม่ต้องน้อยใจเค้าก็รอตัวเองนะแต่ตอนนี้ขอพี่แมทกับน้องมินก่อน มันค้างงงง อ่ะ ริริ :m7:
-
เอาอีก เอาอีก คนเขียนน่าร้ากกกก
-
มาต่อไวๆ น๊า :call:i
-
ขอเข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อ่านแล้วติดใจ :hao7:
-
แมทโง่ !! จบ~
แม่ม มิน หนูรุกก่อนเลยลูก 555+
-
มารอจ้า <(^_^)\
-
:กอด1: :mew1:
-
รอมาหลายต่อหลายวันแล้วนะคะ คุณริริ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 26
It doesn't matter where you are, you'll be mine again
มันไม่สำคัญว่าคุณอยู่ที่ไหน คุณจะกลับมาเป็นของผมอีกครั้ง
Special Matt & Ramin # part 3 :
[Matt talks]
“ไงมึง มาสายเลยนะไอ้แมท” ไอ้ไทม์ทักผมเป็นคนแรกเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ แต่ผมไม่ค่อยเรียกมันว่าไทม์หรอก จะเรียกวันว่าไอ้เวมากกว่า เวที่มาจากเวลาเพราะชื่อมันแปลอย่างนั้น เพราะถ้าหากเรียกมันว่าไทม์ เสียงมันจะไปคลายชื่อไอ้ธามนะสิ
“กูก็มาแล้วไง มึงจะบ่นเพื่อ” ผมนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่าง ทั้งโต๊ะก็มีแค่กลุ่มผม ถ้าไม่ได้ไปกับรุ่นพี่พวกผมก็ไม่ชอบพาใครที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มมาด้วยและก็ไม่ไปกับกลุ่มอื่นด้วย คบคนมากก็มาเรื่อง ไอ้จิวของว่าผมว่าเป็นพวกปลีกวิเวก =_=”
“เอ้าๆ อย่าเสียเวลาเลย ไอ้ฟ้ามึงชกเหล้าให้ไอ้แมทดิ” ไอ้หมอกสั่งไอ้ฟ้าที่นั่งใกล้ถึงน้ำแข็งและขวดเหล้ามากที่สุด และจะเป็นอย่างนี้ประจำคือไอ้ฟ้ามีหน้าที่มาชงเหล้าไม่ได้มากินเหล้า เพราะไอ้จิวผัวมันไม่ยอมให้กิน
“ไอ้จิวไปไหนวะ” ผมถามไอ้ธามที่นั่งจ้องจอฟุตบอลอยู่
“ออกไปคุยโทรศัพท์” ไอ้ธามพูด ตามันยังคงจับจ้องไปที่ถ่ายทอดสดฟุตบอลแมทสำคัญ ไม่น่าล่ะวันนี้มันถึงเรียกทุกคนออกมากินเหล้า ปกติผมก็ชอบดูอยู่แล้ว แต่วันนี้ไม่ใช่ทีมที่ผมเชียร์อยู่ แต่ก็ไม่มีปัญหา ดูได้หมดอยู่แล้ว
ผมกวาดสายตามองไปทั่วร้านเพื่อหาตัวไอ้มิน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
หรือว่าวันนี้มันจะไม่มาทำงาน
ไม่น่าเป็นไปได้
“ตกลงน้องมึงไปฝรั่งเศสแล้วเหรอวะไอ้แมท” ไอ้ไทม์ที่นั่งข้างผมถามขึ้น
มันชอบต้นหอมครับ แต่ผมกีดกันมันทุกวิถีทาง ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีหรอก แต่ถ้าปล่อยให้มันไปยุ่งกับต้นหอมทั้งๆที่น้องชอบไอ้ปืนอยู่ และต้นหอมไม่ใช่คนใจง่ายที่ชอบใครไปเรื่อย ไอ้ปืนนี่รายแรกเลยนะที่ต้นหอมเข้าหา ปกติไอ้คนก่อนๆมันเข้าหาต้นหอมก่อนทั้งนั้น ผมก็เลยไม่อยากให้เพื่อนตัวเองเข้าไปทำให้เรื่องมันวุ่นวาย อีกอย่าง ถ้าไอ้ไทม์เข้าไปจีบต้นหอมจริงๆ คนที่จะเจ็บก็คือมันเนี่ยแหละ
เพราะน้องผมเป็นคนที่ยึดมั่นในความรู้สึกตัวเองเอามากๆ ก็อย่างที่เห็นกันนั่นแหละ
“อืม กุเพิ่งไปส่งที่สนามบินเมื่อเช้า” ผมตอบแล้วยกแก้วเหล้าเข้าปาก อื้อหือ ไอ้ฟ้ามันใส่เหล้าให้ผมหรือเปล่าวะเนี่ย ยังกับกินโซดาเปล่า แต่ช่างมันเถอะ แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีแรงจัดการเด็กดื้อ
“ตกลงน้องมึงคบกับไอ้พี่ปืนจริงๆใช่ไหมเนี่ย โอ๊ยยยย น้องต้นหอมของกู” มันยังเพ้อไม่เลิก ผมตวัดสายตามองมัน ก่อนที่มันจะยิ้มแห้งๆให้
“ของกู ไม่ใช่ของมึง” ผมพูดย้ำช้าๆชัดๆ ไอพวกนี้ชอบคิดว่าต้นหอมเป็นของมัน
นั่นมันน้องผมนะเว้ย!!!
น้องผม...ของผม!!!
“อ้าว ไม่ใช่ของไอ้พี่ปืนเหรอวะ” ไอ้ธามที่นั่งเงียบมานานกระโดดเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย แต่พอเข้ามามันก็กวนตีนเลย
“มึงหุบปากไปไอ้ธาม กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”
“หึหึ มีงอย่าไปแหย่พ่อเสือดิวะ แค่ลูกเสือถูกล่ออกจากถ้ำมันก็คลั่งพออยู่แล้ว ฮ่าๆๆ” ปากหมาแบบนี้มีไอ้หมอกคนเดียว
บอกเลยว่าเรื่องนี้ทำผมเซ็งหลายครั้ง เหมือนต้องแบบของรักของหวงไปให้คนอื่นอ่ะ แต่ทำไงได้ ความสุขของน้อง ผมเลยต้องยอมทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ในบางครั้งเพื่อระงับไม่ให้เท้ากระตุกไปโดยตัวไอ้ปืนเวลามันแย่งต้นหอมไปจากผม
ต้นหอมชอบว่าผมว่าเรียกไอ้ปืนไม่เพราะ เรื่องอะไรผมจะเรียกมันว่าพี่ ฝันไปเหอะ!
“มึงนี่ห่วงน้องเกินไป แต่เอาเถอะ ไอ้พี่ปืนแม่งหล่อขนาดนั้น กูไม่มีอะไรไปสู้หรอก” ไอ้ไทม์พูดเหมือนทำใจได้ แต่ผมรู้ว่ามันทำใจไม่ได้หรอก ไม่งั้นมันจะกระดกเอาๆแบบนี้เหรอ แต่ลุกมันเหมือนพระรองในหนังเกาหลีไง ดูดีแต่ไม่มีใครเอา นั่นแหละไอ้ไทม์ =_=!
“ไงวะมึง” ไอ้จิวที่เดินกลับมาที่โต๊ะตบที่บ่าผใก่อนที่มันจะพาตัวเองไม่นั่งข้างไอ้ฟ้า
“ก็ดี” ผมตอบส่งๆ
“กูไม่อยู่มึงคงไม่ได้แอบกินเหล้าใช่ไหมครับฟ้า” ไอ้จิวมาถึงมันก็เล่นงามเมียมันเลย ไอ้ฟ้าส่ายหน้าแสร้งทำเป็นหยิบแก้วโค้กขึ้นดื่ม ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วกันว่าไอ้ฟ้ามันแอกกินไปก่อนแก้วหนึ่งก่อนจะรินโค้กใส่แก้วแทน
น่าสงสารมันครับที่ได้กินแต่น้ำอัดลม ดีแค่ไหนที่ไอ้จิวมันไม่สั่งนมมาให้ดื่ม แต่ไอ้ฟ้าไม่ดื่มก็ดีแล้ว เพราะเวลาเมาไอ้ฟ้ามันชอบเรื้อน ทุเรศโครตๆ ไม่เหมือนต้นหอมที่เวลาเมาแล้วน่ารักโครตๆ ผมเลยไม่ยอมให้ต้นหอมดื่มเบียร์กินเหล้าไง - -
“สั่งกับแกล้มเพิ่มไหมมึง” ไอ้จิวถามผม บนโต๊ะมีแค่แกล้วเหล้ากับจานเฟรนฟรายเท่านั้น
“เออ ก็ดี” ผมตอบก่อนจะสอดสายตามองหาพนักงาน แล้วพอดีกับพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านโต๊ะผมเตรียมจะเข้าไปด้านในของร้าน
“พี่ สั่งอาหารหน่อย” ผมบอกพี่เขาพยักหน้ารับก่อนจะพูดอย่างเร่งรีบ
“รอแบบนะน้อง เดี๋ยวพี่ไปตามเด็กมาให้” พี่แกว่าเสร็จก็รีบเดินเข้าไปในร้านทันที แต่ครู่เดียวพนักงานก็เดินมาที่โต๊ะ
และโครตจะแจ็คพล็อต เพราะคนมี่มารับออเดอร์โต๊ะผมคือไอ้มิน!
“ระ รับอะไร” ดูมันจะตกใจไม่น้อยที่เห็นผม
หึหึ แล้วคืนนี้มินนี่จะหนีพี่ไปไหนรอดครับ ^_^
“เลิกงานกี่โมง” ผมถามในสิ่งที่อยากรู้แทนที่จะสั่งอาหาร
“จะรับอะไร” เสียงมันห้วนเล็กน้อย แววตาสื่อออกมาว่าไม่พอใจเล็กน้อย แต่ผมเป็นลูกค้า มันเลยออกอาการมากไม่ได้
“บอกมาก่อนว่าเลิกกี่โมงแล้วจะสั่ง” ไอ้มินกรอกตาไปมาก่อนจะตอบ
“ตีหนึ่ง”
“งั้นเดี๋ยวรอ” ตอนนี้สี่ทุ่มกว่า ก็อีกสองชั่วโมงหน่อย ยังไงพวกผมก็คงกลับเวลานั้นอยู่แล้ว
“...” ไอ้มินมันเงียบ ไม่อื้อไม่อือไม่อออะไรทั้งสิ้น ผมเลยไม่รู้ว่ามันเข้าใจที่ผมพูดไหม แต่มันคงเข้าใจแหละ แต่จะยอมทำตามที่บอกหรือเปล่ามันก็อีกเรื่อง
“อ้าวเฮ้ย! สั่งอาหารดิวะ มัวแต่จ้องตากันอยู่ได้ เป็นปลากัดนี่พี่มินเขาคงท้องไปแล้ว” ไอ้หมอกแซวขำๆ แต่ทำให้มินหน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม ผมยกยิ้มมุมปากนิดๆ หน้าตาเวลามันโกรธมันตลกดี แต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน
อ่อ ไอ้พวกเพื่อนผมมันเรียกไอ้มินว่าพี่ เพราะไอ้มินแก่กว่าพวกมันปีหนึ่ง ที่จริงผมก็ด้วย แต่มันไม่เรียกผมว่าพี่ ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว สังคมหนึ่งปีไม่มีความต่างในความคิดผม
“จะเอาอะไร” มันเริ่งหงุดหงิดครับที่ถูกเพื่อนผมแซว
“เอาหมูมะนาว เอ็นไก่ทอด ข้าวผัด กุ้งแช่น้ำปลา แล้วก็ปีกไก่ทอดกระเทียม” ผมสั่งรัว พอดียังไม่ได้กินข้าวเย็น
“...” ไอ้มินก้มหน้าก้มตาจดแล้วมันก็เดินไปเลย ไม่คิดจะทวนหรือถามสั่งนิดว่าผมอยากได้อะไรอีกไหม
เฮ้อ ผมต้องทำยังไงวะ ถึงได้ได้ไอ้หนูมินที่ว่านอนสอนง่ายคนเดิมกลับมา
“นี่ไอ้แมท กูถามจริงๆเลยนะ เอาแบบจริงๆเลยนะ แล้วมึงก็ต้องตอบตามจริงด้วย” ไอ้ธามขมวดคิ้วเหมือนมีปัญหาโลกแตกที่มันแก้ไม่ได้อยู่ในหัว
และปัญหาโลกแตกของมันคงไม่พ้นเป็นเรื่องของผม
“อะไร” ผมเสมองมันแวบก่อนจะมองตามไอ้มินที่เดินไปรับออเดอร์โต๊ะอื่น
ถ้าผมขอให้มันเลิกทำงานที่นี่....มันจะ...
เหอะ! แม่งไม่ยอมชัวร์ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเลย =_=^
“มึงกับพี่มินเป็นอะไรกันวะ แบบว่ามึงจีบพี่เขาอยู่เหรอกูเห็นมึงตามพี่เขาต้อยๆๆ” ไอ้ธามมุงจะพูดเกินจริงไปแล้วไอ้นี่นิ ผมเดินตามมันต้อยๆตรงไหนกันวะ และเพื่อนคนอื่นก็จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว บ่งบอกว่าพวกมันก็อยากรู้ไม่แพ้กัน
“เปล่า กูไม่ได้จีบ” ก็จริงนี่ครับ ผมจีบไอ้มินที่ไหน ก็แค่...
“ปากแข็งไอ้ห่า มึงชอบพี่เขาก็บอกมาเถอะ” ไอ้ธามยังคงซักไซ้ไล่เลี่ยผมไม่เลิก ผมถอนหายใจออกมา ยกแก้วเหล้าที่น้ำแข็งเริ่มละลายจนเหล้าที่มีอยู่น้อยนิดอยู่แล้วเจือจางแทบไม่เหลือขึ้นดื่มจนหมด
“ไอ้ฟ้า ชงดิ ขอแรงๆด้วย” ผมสั่งมัน ไอ้ฟ้ารับแก้วผมไปแบบงงๆ
“เล่าเร็วๆเลยมึง อย่ามายึกยัก” คราวนี้เป็นไอ้ไทม์ หน้าแม่งเหมือนสะใจอะไรสักอย่าง ผมว่าในคงอกหักจากต้นหอมจนสติไม่ดีแล้วแน่ๆ
“เฮ้อ เออ สอดรู้จริงๆพวกมึง” ผมด่ามันไปทีก่อนจะเริ่มเล่า
“กูกับมินเป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่ก่อนกูกับมันสนิทกัน แต่มันก็มีเรื่องให้ทะเลาะกัน ตอนนั้นพอเรียนจบมอหกแล้วไอ้มินมันก็ไปต่อมหาลัย ก็ที่เนี่ยแหละ กูเพื่งขึ้นมอหกเพราะเรียนช้าไปปี แต่กูไม่รู้เพราะหลังจากที่ทะเลาะก็ไม่ได้ติดต่อ มันคงโกรธกูมากนั่นแหละ แต่ตอนนี้กูอยากกลับไปเป็นแบบเดิมก็เท่านั้น” ผมรวบรัดตัดตอนแบบสุดๆ แต่พวกมันก็พนักหน้าเข้าใจที่ผมเล่า
สงสัยผมคงเล่าได้เนียนมาก เลยไม่ถามต่อ หรือเปล่ามันอาจจะรู้ว่าถึงถามมากกว่านี้ผมก็คงไม่เล่าเลยไม่ถาม
“สู้ๆมึง กูก็ไม่รู้จะปลอบไง ไม่เคยเจอกับตัวเองด้วย” ไอ้จิวและคนอื่นๆทำหน้าเห็นใจผม ผมเลยยิ้มให้มันนิดๆ อย่างน้อยๆผมก็มีเพื่อนที่ดี
“ไม่เป็นไร กูจัดการได้เรื่องแค่นั้” ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ แต่ก็แอบหวั่นใจว่าจะจัดการได้จริงหรือเปล่า
ผมอยากจะขอโทษมันนะ แต่พอเจอมันทีไร มันชอบทำหน้าเหมือนรังเกียจผมมากๆ ซึ่งทำให้ผมไม่พอใจจนลืมเรื่องที่อยากจะขอโทษไปเสียทุกครั้ง
ผมอยากจะขอโทษมันที่เคยบอกกับมันไปว่าเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ
ผมไม่ได้อยากพูดออกไปแบบนั้นเลยสักนิด แต่ผมจะไม่บอกว่าผมมตั้งใจ เพราะที่จริงผมตั้งใจ
ในตอนนั้น ผมกับมันเป็นเพื่อนที่สนิทพอๆกับเพื่อนในกลุ่มที่ตอนนี้แยกย้ายกันไปหมด แต่ก็ติดต่อกันบ้างในบางที มีอยู่ช่วงหนึ่งไอ้มินมันก็เปลี่ยนไป มันหลบหน้าผมเป็นอาทิตย์ ไม่พูดไม่คุย ไม่ไปเล่นบาสกับผม ทุกครั้งที่ผมเห็นมัน พอจะเดินเข้าไปหามันก็เดินหนีผม ชวนไปไหนมันก็ไม่ไป จนผมหมดความอดทนลากมันไปคุยที่บ้าน สุดท้ายผมก็ไม่ได้คำตอบเพราะมันร้องไห้ออกมา ผมไม่อยากซักไซ้มันเพราะถ้ามันพร้อมเดียวมันก็คงบอกผมเอง
หลังจากนั้นก็เหมือนจะดีขึ้น แต่ก็เปล่าเลย ผมยังรู้สึกได้ว่ามันไม่อยากอยู่กับผมเล่นกับผม หลายครั้งมันทำหน้าเศร้า แต่พอถามมันก็ไม่บอก ผมเลยปล่อยมันไป
แต่แล้วเย็นวันหนึ่ง ผมกำลังเดินหาไอ้มินเพื่อที่จะกลับบ้านด้วยกัน ช่วงนั้นผมลากมันไปนอนที่บ้านบ่อยครับ ผมเดินไปที่ห้องน้ำเพราะคิดว่าบางทีมันอาจจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็จริง มันอยู่ในห้องน้ำ แต่อยู่กับใครไม่รู้
“มึงน่ะ เป็นเกย์หรือวะ” เสียงของใครสักคนที่ไม่ใช่ไอ้มินเอ่ยขึ้น ขาทั้งสองข้างผมชะงักค้าง
“เปล่า” ไอ้มินตอบเสียงนิ่ง
“กูไม่เชื่อ กูเห็นมึงไปไหนมาไหนกับไอ้แมท แถมยังกอดกันอีก พวกมึงเอากันก็บอกมาเถอะ! เหอะ! ไอ้พวกวิปริต!”
“กูไม่ได้เป็นเกย์ แล้วก็ไม่ได้ทำอย่างที่มึงพูดด้วย!!!” ไอ้มินตวาดเสียงลั่น ผมเผลอกำหมัดตัวเองแน่น
“เหอะ! กูไม่เชื่อมึงหรอกมิน กูไม่คิดเลยว่ากูจะมีเพื่อนผิดเพศแบบนี้ แล้วก็แมทนั่นอีก เชี่ย! ขยะแขยงหว่ะ”
ตอนนี้ผมอยากจะเข้าไปต่อยไอ้คนที่พูดมาก ถ้าไม่ติดว่าได้ยินประโยคต่อมาของไอ้มิน
“กูจะบอกอีกทีนะไอ้เกมส์!!! กูไม่ได้เป็นอะไรกับมัน!!! แล้วก็ไม่ได้ชอบมันด้วย!! ไอ้สัดเอ้ย!!!”
พลั๊ก!!
“ไอ้สัด! มึงต่อยกูเหรอไอ้ตุ๊ด!”
ตอนนั้นผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองแม่งโครตขี้ขลาด แค่คำว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่คำที่มันบอกว่าไม่ชอบผม แค่นั้นก็ทำให้ผมไปไม่เป็น ผมเดินถอยหลังจากมา กลับถึงบ้านแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว รู้อีกทีก็ตอนที่ผมนอนคว่ำหน้าลงกับที่นอนแล้วปล่อยให้น้ำตาไหล
นี่หรือเปล่าที่มันพยายามเลี่ยงผม หลบหน้าผม เพราะมันไม่อยากเป็นเพื่อนผมใช่ไหม ผมได้แต่คิดว่าทำอะไรให้มันไม่พอใจหรืออึดอัดใจหรือเปล่า แต่ก็คิดไม่ออก ผมเสียใจครับที่ทำให้มันถูกเพื่อนด่าว่าเสียๆหายๆแบบนั้น แค่ตัวผมโดนด่าผมไม่คิดอะไรอยู่แล้ว เพราะไอ้พวกนั้นไม่เคยให้ผมกินและไม่ได้ทำให้ผมเกิดมา แต่ไอ้มินมันเป็นคนแคร์เพื่อน ผมคงรู้สึกแย่มากๆ
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเดินไปบอกมัน
‘กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงแล้ว’
พูดจบก็เดินหนีมัน ไม่อยากให้มันเห็นว่าผมกำลังจะร้องไห้
ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงบ้าง แต่หลายครั้งที่ผมเห็นมันเวลาอยู่ไกลๆในโรงเรียน สีหน้าและแววตามันเศร้ามาก มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ แล้วยิ่งมารู้ว่าไอ้พวกเพื่อนเหี้ยนั่นที่เป็นเพื่อนในห้องมันชอบเอาเรื่องผมกับมินมาพูดเป็นเรื่องสนุกปาก แต่พวกมันไม่ได้พูดในแง่ดีไง ไอ้มินเลยมีเรื่องชกต่อยบ่อยครั้ง ผมพยายามไม่เข้าไปใกล้มิน อยู่ให้ห่างมันมากที่สุด ไม่อยากให้มันถูกเพื่อนรังเกียจ จนไอ้พวกนั้นเลิกพูดและเลิกสนใจมิน แต่ก็เป็นตอนนี้พวกมันจบมอหกกันแล้ว
และผมกับมินก็แยกจากกันอย่างสมบูรณ์แบบ
จนได้มาเจอมันอีกครั้งตอนที่มันเอาสมุดของต้นหอมมาคืน ตอนนั้นผมดีใจมากๆ แต่ก็เสียใจมากๆเช่นกันจนกลายเป็นความโมโฆ
สีหน้าและแววตามันในวันนั้นทำเอาผมเดือดมากในรอบปีเลยก็ว่าได้ เหมือนมันทั้งเกลียดแล้วก็รังเกียจผมมาก ทั้งที่มันสามารถยิ้มแย้มให้คนอื่นได้ แต่ไม่ใช่กับผม
และมันก็เป็นตัวที่ทำให้ความอดทนผมหมดลง ต่อให้มันจะไม่อยากเป็นเพื่อนผมไม่ว่ามันจะโกรธอะไรมากมายแค่ไหน หรืออะไรที่เมื่อผมทำให้มันไม่พอใจ ผมจะต้องรู้ให้ได้ และผมจะต้องได้มันกลับมา!!
ผมสัญญากับตัวเองแบบนั้น
แต่การเข้าหามันอีกครั้งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมเข้าหามันหนี ผมตามมันผลักไส ผมกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลเพราะเพียงแค่เป็นเรื่องของมัน ผมไม่ใช่คนที่ชอบถามซักไซ้ แต่ผมก็ทั้งซักทั้งถามมันหลายต่อหลายรอบ ถ้ากับต้นหอม ถ้าน้องพร้อมเมื่อไหร่ก็จะเดินมาบอกผมเอง ซึ่งบางทีก็มีกดดันบ้างเล็กน้อย แต่กับมินมันคงละเรื่องเลย ถ้าผมไม่ถามผมก็ไม่มีวันได้รู้คำตอบ มันน่าหงุดหงิดนะครับที่ต้องมานั่นทำอะไรที่ผมไม่ชอบเนี่ย แต่พอถามออกไปมันก็ไม่บอก
ผมเหนื่อยมากนะครับ แต่ผมจะไม่ท้อ ผมรู้จักมันดี มันไม่ได้เป็นคนไม่มีเหตุผลโดยสันดาร ยังไงมันก็ยังเป็นคนที่น่ารักสำหรับผมเสมอ ยิ่งนึกย้อนเวลาที่มันนั่งฟังผมสอนเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างตั้งอกตั้งใจ บอกอะไรก็ฟังก็เชื่อ มันไม่ได้หัวอ่อนเชื่อใครไปเสียหมด แต่มันก็เชื่อทุกอย่างที่ผมพูด ผมชอบที่มันเป็นแบบนั้น และผมก็อยากได้มินน้อยคนนั้นกลับคืนมา
ผมชอบมัน...และอาจจะชอบมากกว่าเดิมด้วย
ตอนนี้ไกลจะได้เวลาเลิกงานของไอ้มินแล้ว ไอ้จิวกับไอ้ฟ้ากลับไปได้สักพักแล้ว ส่วนไอ้ธามและไอ้หมอกมันก็เดินไปนั่งกับผู้หญิงโต๊ะหนึ่ง เหลือผมกับไอ้ไทม์นั่งอยู่กันแค่สองคน วงดนตรีสุดหยุดเล่นชั่วคราว มีเพียงเสียงคนคุยกันในร้ายเท่านั้น
[Krrrr Krrrr]
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ไม่ขึ้นเบอร์ขึ้นชื่อ ผมขมวดคิ้วนิดๆแต่ก็กดรับสาย
“พี่แมท!!!”
หึหึ คิดว่าใคร ไอ้ตัวแสบแสนซนของผมนั่นเอง
“ว่าไงครับ ถึงแล้วเหรอ” ต้องพูดเพราะๆหน่อยครับ เอาใจเขาหน่อย ผมไม่ได้ไปด้วยคงน้อยใจไม่น้อย
[ถึงแล้วครับ ที่นี้หนาวมากเลยอ่ะ น้องจะแข็งตายอยู่แล้ว] ต้นหอมพูดเสียงสั่น ผมหัวเราะ ที่เซ็งๆมาทั้งวันหายหมด
“ใครวะ ต้นหอมเหรอ” ไอ้ไทม์ที่เหมือนจะได้ยินเสียงของต้นหอมดังเล็ดลอดออกมายืนหน้ามาถามผมเสียงระริกระรี้ แทบมันยังเอาหูตัวเองมาแนบกับโทรศัพท์ผมอีก ผมเลยจัดการผลักหัวมันไปทีก่อนจะเดินออกไปคุยนอกร้าน
“หนาวก็ใส่เสื้อหนาๆรู้ไหม เดี๋ยวไม่สบายจะอดเที่ยวนะ” ต้นหอมเป็นคนขี้หนาว อยู่ในที่หนาวๆไม่ได้หรอกเพราะเขาเป็นภูมิแพ้อ่อนๆ จะมีก็แค่หายใจไม่ออกแล้วก็แสบจมูกนั้น เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นแต่แข็งแรงไม่ใช่เล่น คงเพราะซนตั้งแต่เด็กจนยันโต หรืออาจจะยังไม่โตเต็มที่ก็ไม่รู้
[โห ต้นหอมใส่สามชั้นแล้วเนี่ย ใส่โค้ตอีกตัวได้ใส่ไปแล้ว คึคึ น้องตัวอย่างกลมเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ] พูดแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี แอบได้ยินเสียงคุณลุงกับคุณป้าพ่อแม่ต้นหอมเอ่ยแซวลูกชายคนเก่ง
[ตัวเรากลมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง สงสัยพี่แมทจะเลี้ยงดี ดูสิอ้วนเชี่ยว]
เหอะๆ ใช่ผมที่ไหนล่ะ ไอ้ปืนนู่น! ปากต้นหอมวางเป็นไม่ได้มันต้องหาอะไรยัดใส่ตลอด แม่งคิดว่าปากน้องผมเป็นที่เก็บอาหารหรือไงวะ
[อ้วนที่ไหนกันแม่ ต้นหอมไม่อ้วนสักหน่อย] ต้นหอมโวยเสียงเล็กเสียงน้อย ผมคุยกับน้องต่ออีกหน่อยก่อนจะวางสาย แล้วก็เดินกลับไปในร้าน
อารมณ์ดีๆหายไปในพริบตาเลยครับเมื่อเห็นไอ้มินกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนคุยอะไรกันสักอย่าง แต่แค่คุยทำไมมึงต้องโอบกันด้วยว่ะ!!!
ผมสาวเท้าเข้าไปหาไอ้มินทันที ไอ้มินหันมามองหน้าผมเหมือนตกใจแต่ก็แวบเดียว
“จะกลับแล้ว ขอตัวก่อน” ไอ้มินเบี่ยงตัวออกจากแขนไอ้หน้าปลาไหลนั่น ผมรีบดึงไอ้มินเข้ามาหาตัวก่อนจะโอบไหล่มันไว้แน่น
ผมยื่นจ้องหน้าไอ้หน้าปลาไหลอย่างดุดัน มันดูเกรงๆไม่น้อย หึหึ มันคนละชั้นกันน้อง ขู่มันทางสายตาจนพอใจผมก็ลากไอ้มินออกมาจากลานตรงไปที่รถที่จอดอยู่ด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่ ไอ้เวรเอ้ย น้องชายกูอุตว่าห์ทำให้กูอารมณ์ดีแล้วแท้ๆ ถ้าเจอแม่งวอนตีนอีกครั้งหน้าผมจะตะบันหน้ามันให้แย่ยิ่งกว่าเดิมอีก!!!
“เดินช้าๆได้ไหมวะ มึงจะรีบไปตามควายที่ไหน! แล้วก็ปล่อยแขนกูด้วย กูเจ็บ!!!” ไอ้มินโวยที่ผมลากมันให้เดินตามเร็วๆ แถมยังบีบข้อมือมันอีก
“ทำไมมึงต้องให้มันกอดด้วยห๊ะ!!!” เส้นความอดทนผมขาดผึง
มึงชักจะเอาใหญ่เกินไปแล้วไอ้มินที่ทำให้กูเป็นบ้าได้ขนาดนี้!!!
[ Ramin talks]
“ทำไมมึงต้องให้มันกอดด้วยห๊ะ!!!” ไอ้แมทแผดเสียงเข้มใส่ผม แรงบีบที่แขนเพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกเหมือนกระดูกจะร้าว แต่ผมก็ยังเชิดหน้าใสมันอย่าไม่ยอม แม่งเมาหรือไงวะเนี่ย
“ถ้ามึงเมาก็กลับไปเถอะ เดี๋ยวจะพากูไปตายซะเปล่าๆ” ผมบิดข้อมือตัวเองออกจากมือมัน แต่มันยิ่งบีบแน่นเข้าไปอีก
“กูไม่พามึงไปตายหรอก แต่กูจะพามึงไปสวรรค์แทน!” ไอ้แมทยิ้มร้าย ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนห้อเลือดด้วยความโมโห
หงุดหงิดโว้ยยยย!!!
อย่าไอ้มินอย่า มึงอย่าไปยอมแพ้มัน
“แน่ใจเหรอว่ามึงเจ๋งพอพากูขึ้นสวรรค์ได้ เหอะ!” ผมแค่นยิ้ม มองมันเหยียดๆ คิ้วไอ้แมทกระตุกก่อนที่มันจะโน้มหน้าเข้ามากใกล้ผม
“อย่าท้าทายกูที่รัก เดี๋ยวมึงจะได้ขึ้นสวรรค์จนกลับลงมาบนโลกไม่ได้ถ้ายังปากดี”
“...!!!”
“ไปขึ้นรถ!”มันสั่งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แต่ผมไม่สน สะบัดแขนแรงๆจนมือมันหลุด หันหลังหวังจะเดินเข้าไปในร้านอีกรอบ แต่มันก็คว้าแขนผมได้อีกแล้วก็ลากผมไปขึ้นรถมันทันที
มันขับรถเร็วมากแถมยังปาดซ้ายปากขวาอีก นี่มึงจะพากูไปตายแล้วได้ขึ้นสวรรค์จริงๆใช่ไหมไอ้เวรนี่ แต่ผมไม่ได้โวยวายอะไรออกไป เพราะไอ้แมทมันกัดฟันแน่นเหมือนพยายามอดอนอดกลั้นอะไรสักอย่าง
ถ้าขืนโวยวายออกไปแล้วมันฆ่าผมจะทำยังไง ผมยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่เลย ปล่อยมันไปก่อนแล้วกัน
“ทำไมไม่มีใครอยู่บ้าน”
ในที่สุดผมก็มาถึงบ้านอย่างปลอดภัยครับ คิดว่าจะได้จูบกับเสาไฟฟ้าตนใดต้นหนึ่งแล้วเสียอีก
“เสือก” ผมด่ามันก่อนจะกดเปิดไฟในบ้าน แล้วทั้งบ้านก็ส่างวาบ ผมอยู่บ้านคนเดียวชินแล้วแหละ ออกจะชอบด้วยซ้ำไป สบายดี
“มิน” ไอ้แมทเสียงเชื่อผมนิ่ง ฟังดูก็รู้ว่ามันไม่พอใจที่ผมกวนมัน
“...”ผมเสยผมไปด้านหลังอย่างหงุดหงิด ส่วนหนึ่งคือหงุดหงิดมัน อีกส่วนคือหงุดหงิดตัวเองที่เผลอไปใจเต้นแรงเพราะคิดว่ามันเป็นห่วง
“ทำไมต้องกวนด้วยวะ ตอบดีๆได้ไหม” ไอ้แมทเดินตามผมเข้ามาในครัว เมื่อตอนเย็นกินข้าวไปแล้ว แต่รู้สึกหิวอีก คงได่ต้มมาม่ากินอีกแน่ๆ
“พ่อแม่ไปต่างจังหวัด น้องไปนอนบ้านเพื่อน” ตัดความรำคาญ วันนี้เหนื่อยที่จะทะเลาะกับมันแล้วครับ
“บ่อยไหม” มันถามมาอีก
“ก็เกือบทุกวัน”
“อยู่คนเดียวเนี่ยนะ! แล้วถ้าใครบุกเข้ามาทำร้ายมึงจะว่าไง”
“ใครมันจะมาทำร้ายกู” นี่บ้านผมนะครับ อยู่มาตั้งแต่เด็กไม่เคยมีอะไรสักที
“กูเห็นพวกจิ๊กโก๋แถวหน้าปากซอยมันมองมึง มึงไม่ควรประมาทมิน ไม่รู้แหละ คืนนี้กูจะนอนนี่” มันคงหมายถึงตอนที่ผมบอกให้มันจอดรถเพื่อลงไปซื้อของในเซเว่น แต่ผมไม่ทันสังเกตุเลยไม่รู้
“เฮ้ย นอนทำไม กลับบ้านมึงไปโน่น” ตกใจสิครับ อยู่ดีๆจะมานอนค้างบ้านคนอื่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงต้อนรับให้มันเข้ามานอนกลิ้งไปทั่วบ้านด้วยความยินดีปรีดา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่
ตอนที่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว
“ไม่รู้แหละ กูจะนอน เดี๋ยวใครบุกมาทำร้ายมึงจะว่ายังไง”
“คงไม่ตายหรอกน่า - -” อยากมากผมก็คงถูกซ้อม
“มึงไม่ตายแต่กูนี่จะตายก่อน กูจะอยู่ยังไงถ้ามึงเป็นอะไรไป”
ไอ้ห่า! กูจะตายเพราะคำพูดมึงเนี่ยแหละ!!!
สุดท้ายผมก็ต้องยอมให้มันนอนที่บ้านผม ก็ไอ้แมทมันโครตจะหน้าด้านหน้าทน ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปจนผมเหนื่อย กินมาม่ากับไอ้แมทเสร็จผมก็เดินขึ้นห้อง โดยมีร่างของหมีความยเดินตามมาด้วย
“มึงนอนห้องกูไปแล้วกัน เดี๋ยวกูไปนอนห้องน้อง” ผมชี้นิ้วไปที่ห้องตัวเองแล้วเดินไปทางห้องไอ้มุกแทน แต่ก็โดนดึงแขนไว้
“ไม่เอา นอนกับกูดิ” มันพูดเหมือนอ้อน
“ไม่ ทำไมกูต้องนอนกับมึงด้วย”
“นอนกับกูเถอะนะครับ กูอยากนอนกอดมึงอ่ะ” ไอ้หน้าด้าน!!!
“ไม่นอนเว้ย!”
“ไม่ได้ครับ มึงต้องนอนกับกู!!!” ทีแรกมันขอร้อง แต่คราวนี้มันบังคับ เพราะมันลากผมเข้าห้องเลย
ผมละเกลียดแม่งนัก!
เกลียดหัวใจตัวเองด้วย มึงจะเต้นแรงทำไมวะครับ!!!
“กูเกลียดมึงไอ้แมท!!!” ทำอะไรไม่ได้ก็ด่ามันอย่างเดียวครับ!
“เขาว่ากันว่าผู้ชายด่าแสดงว่าผู้ชายรัก มึงคงรักกูมากสินะ”
พ่องเถอะไอ้หน้ามึน!!!
ผมเกลียดมันจริงๆนะ มีใครเชื่อผมไหม
T^T
……………………
# เอาล่ะ รู้ความในใจของทั้งสองฝ่ายแล้วนะ เหลือแต่ว่าเขาจะเคลียน์กันเมื่อไหร่ ยังไง ท่าไหน :oo1: เฮ้ย! อันหลังไม่ใช่แระ :hao7:
# จริงๆแล้วพี่แมทเป็นปะป๋าที่ห่วงลูกชายนายต้นหอมเอามากๆ ฮ่าๆๆ น่ารักเวอร์ๆ :impress2:
# สังคมหนึ่งปี เหมือนจะได้ยินคำนี้มาจากไหนเนี่ยแหละ แต่มันติดในหัว คงมาจากหนังสักเรื่องหนึ่งมั้ง ความหมายประมาณว่า "ในความต่างแค่หนึ่งปี" อะไรทำนองเนี่ย แหะๆ :mew5:
# แมทมินดราม่าไม่มีแล้วนะ รอเวลาเค้าง้องอนกันเท่านั้น ^^ :haun4:
# ที่หายไปหลายวันเพราะภารกิจเยอะ ทำรายงาน สอนพิเศษ ทะยอยแต่งนิยายแต่ละเรื่อง ช้าไปนิดเดียว ไม่โกรธกันเนอะๆ ^^ :mew1:
# อ่อ บทที่ 25 พาทของมิน มีเพิ่มรายละเอียดนิดหน่อย คือใส่เพิ่มไปว่าตอนนั้นมินเรียนมอหกแล้วแมทเรียนมอห้า ^^ แค่นั่นแหละค่ะ
# อ่านตรงไหนไม่เข้าใจไปถามได้ในแฟนเพจเน้อ บางทีริริก็หลงๆลืมๆรายละเอียดของเรื่องหรือไม่ได้อธิบายในบางส่วน เท่าไหร่นัก เพราะรายละเอียดในแต่ละตอนก็มากอยู่แล้ว :hao4:
# สุดท้าย รักทุกคนค่ะ กอดๆ :กอด1:
ทิ้งท้าย
(http://image.ohozaa.com/i/8cf/IZEI1a.gif)
พี่แมทขา หน้าตาเซ้กซี่มากกกกก 555
:L1:
-
:กอด1:
-
เอ่อ.... ต้นหอม กลับมาเหอะลูก
เบื่อมาม่าคู่รองมากๆเลยอ่ะ อ่านข้ามตลอด o22
-
อ่าห์ ใจตรงกันทำไมไม่บอกกันละ แมทมินนนนน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แมทปากแข็ง แอบหึงมิน ทำไมไม่บอกเขา
ต่างคนต่างห่วงกัน มาเคลียร์เร็วๆ บนเตียงนี่ไวสุดๆ รีบเลยแมท
-
อ๊ากกกกกกกกกก .พี่แมทหล่อโฮกกก :hao6:
รีบๆปรับความเข้าใจกันนา รู้อยู่ :hao6:
-
คู่แมทมินคงง้องอนกันอีกนาน
-
รอดูต่อไปว่า ว่าท่า(ยาก) ง้อมิน ของเเมทจิเปนไง :hao6:
-
รอแมทพามินไปขึ้นสวรรค์ :hao6:
-
นั่นไง แกสองคนนี่ เคลียกันให้รู้เรื่องเลย
ไม่คุยกันซึ่งๆหน้า นี่หง่ะ แกถึงไม่ลงเอยกันซักที ห๊าาา
จับกดแม่งเลย เดี๋ยวก้อเคลียกันได้ ฮ่าๆๆๆ ทฤษฏีกรูเอง คิคิ
-
แมทมึนมาก
:hao3:
-
คิดถึงปืนต้นหอมจัง ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างหนอ
-
คู่นี้เค้าจะเคลียร์กันยังไงเนีืย เดาไม่ ออกเลยจริงๆ
คิดถึงต้นหอมและพี่ปืน :impress2:
-
โอ๊ยยยยย แมทร้องไห้ด้วยอ่ะ จะร้องตาม ฮือๆๆๆๆ :o12:
“อย่าท้าทายกูที่รัก เดี๋ยวมึงจะได้ขึ้นสวรรค์จนกลับลงมาบนโลกไม่ได้ถ้ายังปากดี” :hao5:
^
ประโยคนี้มันฟินเหลือจะเอ่ย :heaven
เคลียร์กันไวๆ นะจ๊ะ แมทมิน ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์ :z1:
-
แมทง้อมินท่าไหนอะถึงจะไปสวรรค์คึคึพ่อแง่แม่งอนจิงๆ
-
รอตอนต่อไป :hao6: อิอิ
อยากให้ปรับความเข้าใจกันได้เร็วๆ :hao3:
-
มาม่าหมดแล้ว เหลือแค่รอเค้าเคลียร์กัน
จากนั้นก็พากันไปสวรรค์สินะ 555555
-
พี่แมทในพาทต้นหอมนี่เป็นผู้ใหญ่มาก ๆ เลยนะเนี่ย แต่นี่คือตัวตนที่แท้จริงสินะ พี่แมทที่มีครบทุกอารมณ์จริง ๆ
ทำไมเรายังไม่เคลียร์กับความรู้สึกพี่แมทเลยอ่ะ ตกลงพี่แมทกลับมาตามตื้อมินนี่เพราะรู้สึกกับมินแบบไหนกันแน่ บอกว่าชอบ แล้วก็ชอบมากขึ้น แต่รู้ตัวรึยังว่าชอบมินแบบไหนน่ะ เหมือนพี่แมทจะคิดว่าตัวเองแค่อยากได้เพื่อนที่แสนดี ว่านอนสอนง่ายกลับมาเท่านั้นเอง แต่อารมณ์หึง หวงมิน คำพูด และการกระทำ มันไม่ใช่สิ่งที่แสดงกับเพื่อนเลยนะ มินชัดเจนว่ารู้ตัวว่าชอบพี่แมทแบบนั้น แต่พี่แมทล่ะยังไม่รู้สึกเลยว่าจะรู้ตัวว่าชอบมินแบบนั้นน่ะ แต่ถ้าพี่แมทรู้ตัวแล้วน่าจะบอกความในใจกับมินก่อนดีกว่ามั้ยที่จะมาทำทั้งจูบ กอด หึง หวง มิน โดยที่ไม่บอกอะไรเจ้าตัวเลยน่ะ มันไม่ยุติธรรมกับมินเลยน้า โอย อึดอัดแทนมิน :katai1: :katai1:
-
อ่ะโด่ว พี่แมท ที่แท้ก็รักเค้าพอรู้ว่าเค้าไม่รักถึงกับหมอนเปียกเลย ไอ้เกมส์กับพวกชอบล้อ
ขอแช่งให้ไม่ได้เจอรักแท้ คนจะรักกันมายุ่งกับเค้าทำไม ปล่อยไปมันคืออดีต
เริ่มใหม่ได้ ตอนนี้พี่แมทดูน่ารักมากขึ้น พูดอะไรอย่างที่ใจคิด ขี้หึงดั้ว น่ารักอ่ะ
พี่มินทั้งน่ารักและน่าสงสารเลย ใกล้ถึงเวลาสมหวังในรักแระ ฮึบๆ คนพูดน้อยนี่ง้อยากจัง
คิดถึงต้นหอมกับพี่ปืนโคตรๆ แกเหี่ยวตายเพราะคิดถึงน้องไปรึยังเนี่ย
ตอนพี่แมทคุยกับต้นหอมน่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
^^" รอตอนต่อไปนะครับ แมทหล่อมากๆ แอบคิดถึงพี่ปืนอยู่นะ :mew1:
-
เย้ๆๆ จะไม่มีมาม่าคู่รองแล้วววว~ :katai2-1:
>
>
>
>
เอ๋ :confuse: อย่าบอกนะว่าต่อไปคู่หลัก.... :a5:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจร้า มาต่อไวไวนะจร้า
-
รอแมทพามินไปขึ้นสวรรค์ :hao6:
อ๊ายย เหมือนกานนนน :haun4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่แหละอีกดานของพี่แมท ด้านกวนๆมึนๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:แมทกับมินรีบทำความเข้าใจกันเร็วๆเน้อ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นั่นไง พี่แมทเริ่มแล้วไง จริงๆน่าจะเริ่มตั้งนานแล้วนะ
ไม่พูด ไม่คุย ไม่บอก แล้วจะรู้ใจกันได้ยังไง :เฮ้อ:
ถ้าทำแบบน้องต้นหอมนะเข้าใจกันไปนานแล้ว
ชอบก็บอกชอบ ไม่ใช่รอที่จะให้เค้าเข้ามาพูดมาบอก
หลายคนที่เสียโอกาสก็เพราะคำว่ารอนี่แหละ
น้องต้นหอมไม่อยู่พี่แมทก็รีบๆเคลียร์ซะให้เรียบร้อย
หวังว่าคราวนี้ทั้งคู่จะเข้าใจตรงกันสักทีนะ เอาใจช่วยอีกแรง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ยังไงก็นอนกอดกันก็เคลียร์กันไปเลย ว่ารักกันหรือเปล่า :katai3:
-
สู้ค่ะน้องแมท เชียร์ให้คืนดีเคลียร์กับมินไวๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รีบเคลียร์เลยแมท
จะได้หวานกับเค้าบ้าง :z2:
-
แมท! เเกมึนมากอ้ะ 555555 อร๊ายยยยยย ตามทันเเล้วๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านรวดเร็วจบเลยนะ! กรี๊ดดดดดด คือทำไมเพิ่งมาอ่านว่ะ
เเต่ยังไงก็อ่านเเล้วเนอะ เย้ ตามต่อไปติดๆเลย กว่าต้นหอมจะมา
คงจะคืนดีกันเเล้วมั้ง ถ้าพวกนายพูดกันก็คงจะคืนดีกันเเล้วล่ะเว้ย!!!
-
อยากให้คู่นี้ปรับความเข้าใจกันเร็วๆจังเลย
-
เพิ่งเข้ามาติดตาม!!!!!!!ชอบมากกกกกกกเลยอ่านตั้งแต่เมื่อวานละวันนี้ตามทันแล้วอยากจะบอกว่าต้นหอมน่ารักมากกกกกปืนก็นะเท่อ่ะเหมาะกันมากๆชอบๆๆปืนหวานกับต้นหอมตลอดเลย//ส่วนแมทกับมินสงสัยจะเข้าใจผิดกันนะแต่ก็เป็นกำลังใจให้สู้ๆแมทอย่าปากแข็งบอกไปเลยว่าชอบมิน//
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่ค่าสนุกมากมาต่อไวๆนะคะ
-
รีบง้อ มิน ให้ได้เร็วๆ น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แมทปรับความเข้าใจกับมินสักที ลองคุยกันดีๆนะจ๊ะ
ต้นหอมโผล่มาแวบๆ น่ารักอ่ะ อิอิ
-
คู่นี้ไม่มีมาม่าแล้ว เย่ๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
เข้าใจกันซักทีเถอะเจ็บกันมาเยอะแล้ว
-
จะครบอาทิตย์แล้วนะคะ มาต่อเถอะค่ะ รอนานแล้วนะคะ พี่แมทกับมินพอจะเริ่มกล่อยๆแล้วคะ อย่ารอให้เค็มเลยนะ เดี๋ยวจะไม่อร่อยกันพอดี
-
จะครบอาทิตย์แล้วนะคะ มาต่อเถอะค่ะ รอนานแล้วนะคะ พี่แมทกับมินพอจะเริ่มกล่อยๆแล้วคะ อย่ารอให้เค็มเลยนะ เดี๋ยวจะไม่อร่อยกันพอดี
อีกสักสองสามวันนะคะ พอดีตอนหน้าที่ 27 มันมีมาม่าอ่ะ เลยอยากจะแต่งให้ถึง 28 จะได้ไม่ทิ้งช่วงอัฟนาน คนอ่านจะได้ไม่เครียดนานเกินไป ถ้ายังไงมั่นแวะเข้าไปในแฟนเพจได้นะคะ ริริอัฟข่าวอัฟนิยายทุกวัน ขอบคุณที่ยังรอน้า เค้าขอโทษที่มาช้า งานมันยุ่งอ่ะ :katai1:
:กอด1:
-
อีกสักสองสามวันนะคะ พอดีตอนหน้าที่ 27 มันมีมาม่าอ่ะ เลยอยากจะแต่งให้ถึง 28 จะได้ไม่ทิ้งช่วงอัฟนาน คนอ่านจะได้ไม่เครียดนานเกินไป ถ้ายังไงมั่นแวะเข้าไปในแฟนเพจได้นะคะ ริริอัฟข่าวอัฟนิยายทุกวัน ขอบคุณที่ยังรอน้า เค้าขอโทษที่มาช้า งานมันยุ่งอ่ะ :katai1:
:กอด1:
อ้า ริริ :sad4: :sad4: ตอนหน้าจะมีดราม่า น้องต้นหอมเหรอ ฮือ กลัวจังเลยอ่ะ แงงงง :ling3: ตอนที่ 28 จะหมดมาม่าใช่มั้ย ดีแล้ว อย่านานเลย สงสารต้นหอม เค้าชอบกินข้าวไม่ชอบกินมาม่าน้า ฮึก ๆ :monkeysad: :monkeysad:
-
น่ารักมากค่ะริริ ถ้ามาม่าตอนหน้า ต้องรีบลงอีกตอนเลยนะ ไม่งั้นจะตามไปกัดแก้มถึงบ้านริริเลยเชียว5555
สู้ๆค่ะ รักน้องต้นหอมเน้
-
:mew1:
-
รอคอยการง้องอนที่แสนฟิน!!!!!!!!!
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 27
If hurt is missing your baby, I’ve done too much of it lately
ถ้าความเจ็บปวกคือการคิดถึงเธอ ที่รัก ฉันก็เจ็บแล้วเจ็บอีกมามากแล้ว
“ต้นหอม ไปกับแม่ไหมลูก” แม่เดินเข้ามาในห้องนอน ผมกำลังนอนคว่ำอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ผมหยุดอ่านหนังสือพลางคิดไปด้วยก่อนจะตอบตกลง
“ไปก็ได้ครับ เดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” ผมลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดใส่ ช่วงนี้ที่นี่เป็นช่วงที่หนาวมากๆ ถ้าเมืองไทยในเดือนตุลาก็คงยังร้อนและมีฝนตกอยู่บ้างนิดหน่อย
ผมเลือกกางเกงขายาวสีดำ เสื้อยืดแขนยาวสีขาวที่ผ้าจะหนาหน่อย ตามด้วยเสื้อแจ็คเก็ตเบสบอลอีกตัวหนึ่ง อ่อ ต้องมีผ้าพักคอแล้วก็หมวกไหมพรมที่เข้าชุดกับถุงมือ ทุกอย่างนี้แม่ผมเตรียมไว้ให้หมด แทบไม่ต้องซื้อเสื้อผ้าเพิ่มเลย เพราะตอนมาผมเอามานิดเดียว ก่อนออกจากห้องนอนก็ไม่ลืมคว้ากล้องมาด้วยครับ
พี่ปืนเคยบ่นว่าผมมีของดีแต่ทิ้งไว้ให้เสียของเพราะไม่เคยเอาออกมาถ่าย ผมว่างที่ไหนกันเล่า แล้วมีใครบ้างที่จะหิ้วกล้องไปทุกที่เว้นแต่จะเรียนถ่ายภาพอย่างพี่ปืนน่ะ
อาทิตย์กว่าแล้วที่มาอยู่ที่กรุงปารีส ณ ประเทศฝรั่งเศส นอกจากจะออกไปกินข้าวข้างนอก ผมก็มักจะคลุกตัวอยู่ในบ้านเพราะไม่มีอะไรทำ เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆว่าคุณน้าและคุณอามาที่นี่เพื่อดูงานและทำงานอย่างเดียว พ่อกับแม่ยังหาเวลาพาผมไปเที่ยวไม่ได้เลย จะไปคนเดียวก็ดูเปล่าเปลี่ยวเกินไป ผมยังไงค่อยรู้จักถนนหนทางว่าต้องนั่งรถอะไรยังไง คงต้องรอกว่าพ่อและแม่จะทำงานเสร็จเท่านั้นถึงจะได้ออกไปเที่ยว
จะได้ออกจากบ้านบ้างก็ตอนที่ออกไปเดินเล่นแถวๆบ้านและร้านขายขนมปังในละแวกใกล้ๆ ที่ไกลมากกว่านี้ก็ต้องโบกมือบ๊ายบาย หลงในเมืองไทยว่าไม่ตลกแล้ว มาหลงที่นี่ยิ่งไม่ตลกเข้าไปใหญ่
เพราะฉะนั้น นอกจากกินนอนและอ่านหนังสือ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เปิดทีวีก็ฟังไม่รู้เรื่องเลยตัดใจไม่ดูมันซะ
ว่างๆแบบนี้ มันจะมีอะไรให้ทำนอกจากคิดถึงคนๆหนึ่งเหลือเกิน
พี่ปืน...
ตัวผมอยู่ที่ฝรั่งเศส แต่ใจผมอยู่ที่ไทยอย่างแรงเลยล่ะ ผมได้คุยกับพี่ปืนแค่สองสามครั้งเอง เพราะพี่ปืนยุ่งๆ แถมเวลาที่ไทยกับฝรั่งเศสก็ห่างกันหกชั่วโมง ในตอนเช้าที่ผมตื่นพี่ปืนก็ยังนอนอยู่ พอบ่ายหน่อยพี่ปืนก็ต้องออกไปสอนลูกสาวเพื่อนแม่ พอดึกๆพี่ปืนก็ไม่ค่อยว่าง จะว่างก็ตอนผมจะนอนแล้ว ซึ่งก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่
ส่วนมากผมจะไลน์ไปหาหรือไม่ก็ส่งรูปถ่ายในเฟสบุ๊คพี่ปืน แหะๆ ผมให้พี่เขาเล่นเองแหละ ไกลกันขนาดนี้ก็ต้องหาลู่ทางในการติดต่อกันบ้าง
อย่างรูปที่ผมส่งไปตอนที่ไปกินข้าวกับแม่ เป็นครั้งแรกที่ผมได้ลองกินอาหารฝรั่งเศส สำหรับผมมันวิเศษมากๆเลย นับว่าเป็นข้อดีที่ได้มา ผมได้ลองกิน
Poached Eggs ทีแรกผมก็ไม่กล้ากิน แต่แม่ก็อธิบายให้ฟังว่ามันเป็นไข่ที่ต้มในไวน์แดงปิโนต์นัวร์ นาน 1 ชั่วโมงต้มจนไข่ขาวสุกเนียนนุ่มแต่ไข่แดงยังเหนียวเป็นยางมะตูมอยู่ เวลากินต้องกินทั้งไข่กับซอสไวน์แดงไปพร้อมกันจะได้รสชาติความหวานหอมละมุน พอได้ลองกิน ขอบอกเลยว่าอร่อยมากครับ แต่พ่อไม่ให้กินเยอะ เพราะมันมีส่วนผสมของไวน์ด้วย
นอกจากนี้ยังมี เคอเนลล์ เดอ โบรเชอท์ เป็นอาหารที่ทำจากปลา แต่มองหน้าตาของมันแล้วดูแทบไม่ออกเลย ทีแรกผมคิดว่าทำมาจากเนื้อหมูเสียอีก กินเข้าไปแล้วก็รู้สึกเหมือนกินมูสที่เนียนลิ้น ให้รสชาติหอมมันไม่มีกลิ่นคาวปลาเลย
แต่ที่ผมชอบมากที่สุดเลยคงจะเป็นคีซ คือมันจะคล้ายกับทาร์ตเพราะแป้งด้านล่างเป็นแบบเดียวกัน แต่ต่างกันที่ไส้ มีทั้งเบคอนและหัวหอมที่เอาไปผัดจนสุข ได้ทั้งรสชาติของชีสชั้นดีแล้วก็ตัวคัสตาร์ต ผมบรรยายไม่ถูก แต่อร่อยมาก
อย่าเพิ่งตกใจ นี่ไม่ใช่รายการทำอาหาร แต่ผมอยากแบ่งปันประสบการณ์ให้ฟัง ก็นะ นอกจากเรื่องกินแล้วผมก็ไม่มีอะไรให้เล่าเลยนี่น่า นี่ถ้าพี่ปืนกับแมทมากับผมคงจะดีกว่านี้ไม่น้อย
ผมถ่ายรูปอาหารที่กินไปให้พี่ปืนดู พี่ปืนก็แซวกลับมาว่า
อ้วนเป็นหมูแน่ๆ หน้าคงจะสั้นยิ่งกว่าเดิม ไอ้ลูกหมู!
บอกทีสิครับว่านี่คือคำพูดของคนที่เป็นแฟนเขาพูดกัน ผมไม่อ้วนหรอก แค่พอมีน้ำมีนวลเท่านั้นเอง >_<
“เบื่อล่ะสิเจ้าตัวยุ่ง” พ่อขยี้หัวผมเบาๆ ผมหัวเราะก่อนจะเดินตามพ่อไปที่รถ
ก็มันเบื่อจริงๆนี่น่า
“ทนหน่อยนะลูก งานใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ หนูก็ไม่ต้องอยู่แต่ในบ้านแล้ว”
“ครับ ไม่เป็นไรหรอก หนูอยู่ได้”
ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วงเท่าไหร่ ถึงท่านทั้งสองจะไม่ค่อยมีเวลาให้ผม แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าพ่อกับแม่รักและเป็นห่วงผมมาก แม้ว่าข้างในลึกๆจะคอยประท้วงก็เถอะว่าผมไม่อยากได้เงินหรอก ไม่ต้องรวยไปมากกว่านี้ก็ได้ ผมอยากอยู่กับพ่อแม่มากกว่า แต่ช่างเถอะ เรื่องแค่นี้ ผมทนได้
ก็นะ ทนมาได้ตั้งนานแล้วนี่นา อีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป
คุณอาและคุณน้าที่นั่งข้างๆผมที่เบาะด้านหลังกอดผมด้วยกันทั้งคู่ ผมหัวเราะอย่างมีความสุข การได้อยู่กับครอบครัวมันทำให้ผมสุขจนหาที่เปรียบไม่ได้เลยแหละ
ไม่นานก็มาถึงออฟฟิศที่พ่อทำงานอยู่ เห็นว่าที่นี่เป็นตึกของผู้ร่วมหุ้นเลยไม่ต้องเสียค่าเช่า เป็นตึกขนาดสี่ชั้น ชั้นที่สองกับสามเป็นชั้นทำเพชร ทั้งออกแบบแล้วก็เจียระไน ชั้นที่สี่เป็นห้องทำงานและห้องประชุม ส่วนชั้นล่างก็ออกแบบให้เป็นร้านขายเพชรและวางตู้โชว์สร้อย แหวน และเครื่องประดับต่างๆ
“จะขึ้นไปข้างบนกับแม่ไหม หรือจะรออยู่ข้างล่าง พอดีพ่อกับแม่มีประชุมตอนเช้า” แม่หันมาถามผม เราเข้ามาทางด้านหลังเพราะที่จอดรถอยู่ทางด้านหลัง
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอข้างล่างดีกว่า” ผมบอก
“มีร้านขนมอยู่ข้างๆ แวะไปนั่งเล่นก็ได้นะลูก แล้วก็บอกเขาว่าลงบัญชีพ่อ พี่คนขายเขาเป็นคนไทย” พ่อพูดยิ้มๆ รอยยิ้มของพ่ออบอุ่นมาก บ้างครั้งพี่ปืนก็ยิ้มเหมือนพ่อ เวลาอยู่กับพี่ปืนผมเลยรู้สึกเหมือนได้อยู่กับพ่อเป็นบางครั้ง
“ครับ” ผมรับคำ พ่อกับแม่และคุณอาคุณน้าเดินเข้าไปในลิฟต์ ผมโบกมือหยอยๆให้ทุกคนแล้วประตูลิฟต์ก็ปิดลง รอยยิ้มกว้างค่อยๆลดลงจนเหลือแค่ยิ้มมุมปาก
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเบาๆแล้วก็เดินดูไปทั่วบริเวณ มีพนักงานเดินเข้ามาถามว่าต้องการอะไรไหม ผมยิ้มตอบนิดๆแล้วก็บอกไปว่ากับกับพ่อและแม่ พี่พนักงานสาวสวยคนฝรั่งเศสดูจะตกในนิดๆก่อนจะยิ้มแล้วก็เดินจากไป
ผมเดินจนทั่วบริเวณด้านล่างของออฟฟิศ แต่แล้วสายตาพลันไปสะดุดอยู่ที่แหวนวงหนึ่ง เป็นแหวนคู่ที่ไม่มีดีเทลอะไรมาก เรียบๆแต่ก็สวยสะดุดตา เพชรสีชมพูเม็ดเล็กตรงกลางเป็นตัวดึงดูดสายตาได้อย่างดี
จะว่าไป ผมยังไม่มีแหวนคู่กับพี่ปืนเลยนี่น่า ปกติถ้าเป็นคู่หญิงชาย ฝ่ายชายก็ต้องเป็นฝ่ายซื้อ แต่นี้ผมกับพี่ปืนเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ ถ้าผมซื้อก็คงไม่แปลกใช่ไหม
อืม...
O_O!!!
โครตแพงเลยอ่ะ!!!
แหวนคู่สองวงปาเข้าไปเกือบห้าหมื่น แล้วอย่างนี้ผมจะซื้อได้ยังไงกัน เงินในบัญชีก็มีหรอกนะ แต่...มันเสียดายอ่ะ T^T
หลังจากที่ยืนชั่งใจอยู่นาน ผมก็ตัดสินใจได้ว่า...ขอเก็บตังค์เพิ่มก่อนแล้วค่อยมาซื้อ ยังไงผมก็อยากได้ แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนซื้อตัดหน้าผมหรือเปล่า เรื่องนี้น่ากังวลกว่าเรื่องเงินอีก -_-!
งั้นบอกพ่อไว้ก่อนดีกว่า จองไว้ก่อน จะเรียกว่าใช้เส้นก็ได้ ผมอยากได้อ่ะ งือออออ >_<;
หลังจากเดินสำรวจจนพอใจ พูดง่ายๆคือเบื่อแล้ว ผมก็เดินไปร้านขนมปังข้างๆออฟฟิศ ร้านขนมปังที่นี่ไม่เหมือนที่เมืองไทยครับ เพราะเลย ร้านขนมปัง มักจะเปิดกันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า คนไปทำงานเช้าจะได้แวะซื้อกินเป็นอาหารเช้าได้ และจะหยุดพักในตอนเที่ยง หลังจากนั้นจะเปิดอีกครั้งจนถึงเวลาประมาณทุ่มนึงหรือบางวันก็เกินเกินกว่านั้น
“Bonjour” ‘สวัสดีตอนเช้าครับ’ พนักงานที่อยู่หลังเคาร์เตอร์คิดเงินเอ่ยทักทายเป็นภาษาฝรั่งเศส แต่หน้าตาเขาออกไปทางเอเชีย พ่อบอกว่าเขาเป็นคนไทย จะใช่หรือเปล่านะ
“Bonjour” ‘สวัสดีครับ’ผมทักกลับ คิดอยู่ว่าจะถามออกไปดีไหม
“I guess you’re Thai, right?” ผมไม่ต้องถามแล้วครับ คนขายเขาถามเองเลย แสดงว่าเขาก็สงสัยเหมือนกัน
“ครับ คุณก็คนไทยเหรอ” เจอคนไทยแล้วก็พูดไทยสิครับ ^^
“ครับ รับอะไรดีครับ เดินดูได้เลย” เขาถาม ผมเดินไปเลือกขนม แล้วพนักงานคนนั้นก็เอาไปใส่จานให้ ผมเลือกเครื่องดื่มเป็นช็อคโกแลตร้อน อากาศเย็นต้องทำร่างกายให้อบอุ่นเข้าไว้ เขาให้ผมไปนั่งรอที่โต๊ะ ผมเลือกโต๊ะที่ติดกับกระจกหน้าร้าน จะได้มองเห็นวิวข้างนอก
“ได้แล้วครับ” ขนมที่ผมเลือกพร้อมกับเครื่องดื่มมาเสริฟถึงที่
“ขอบคุณครับ”
“มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” พนักงานคนนั้นนั่งลงตรงข้ามผม
“มาหาพ่อกับแม่นะครับ พ่อผมเป็นเจ้าของร้านจิวเวรี่ข้างๆนี้” เขาดูท่าทางอัธยาสัยดี น่าจะพอเป็นเพื่อนกันได้ อย่างน้อยๆอยู่ที่นี่ผมจะได้มีเพื่อนคุยบ้างถ้าหากเหงาๆ
“อ่อ คุณกันน่ะเหรอครับ เห็นยังดูหนุ่มๆ ไม่คิดว่าจะมีลูกโตขนาดนี้ เรียนอยู่มออะไรแล้วล่ะ” เขามีสีหน้าตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าผมเป็นลูกพ่อ
“เรียนมหาลัยแล้วล่ะครับ” นี่หน้าผมเด็กขนาดนั้นเลยเหรอ
“อ้าว จริงเหรอ หน้าเด็กจัง อืม...แล้วชื่ออะไรล่ะ พี่ชื่อเซน” พี่เซนยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยว พี่ปืนก็มีเขี้ยวเหมือนกันนะ แต่เห็นไม่ชัดเพราะเขี้ยวพี่ปืนไม่ได้อยู่ด้านหน้าขนาดพี่บีม
“ชื่อต้นหอมครับ” ผมตักเค้กเข้าปาก ตามด้วยขนมอะไรสักอย่างที่ดูหน้ากินแต่ผมอ่านชื่อฝรั่งเศสไม่ออก
ผมน่าจะเรียกเอกฝรั่งเศสเนอะ แต่เรียนเอกภาษาอังกฤษก็ดี
“แม้แต่ชื่อยังน่ารักเหมือนกับหน้าตาเลยนะ”
“หืม อะไรนะครับ” มัวแต่ใส่ใจขนมตรงหน้าเลยไม่ทันฟังว่าพี่เซนพูดว่าอะไร
“เปล่าครับ อร่อยไหม” พี่เขาส่ายหน้าก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาถามนิดหน่อย ผมเคี้ยวให้หมดปากแล้วตอบ
“อร่อยครับ พี่เซนทำงานที่นี้เหรอ” ถ้าผมกลับไทยไปแล้วหางานพิเศษทำในร้านที่มีแต่กลิ่นหอมแบบนี้บ้างดีกว่า แต่คงได้แค่คิด แมทคงไม่มีทางยอม พี่ปืนยิ่งแล้วใหญ่ = =
“เปล่าครับพี่เป้นเจ้าของร้าน”
“จริงเหรอครับ ดีจัง! ผทอยากมีร้านแบบนี้บ้าง” มิน่าละ ถึงมานั่งกับลูกค้าได้
“ครับ แล้วนี่ได้ไปเที่ยวไหนมาบ้างเหรอยัง” พี่เซนยังคงชวนคุยต่อ คงเพราะยังไม่มีลูกค้าเยอะเลยมานั่งคุยกับผมได้ ก็ดีเลย ผมจะได้มีเพื่อนคุยในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
“ยังเลยครับ” ผมยกช็อคโกแลตร้อนขึ้นดื่ม
อ่า ~ มีความสุขจริงๆ
“หืม พลาดนะเรา มาถึงที่นี่ทั้งทีไม่เที่ยวได้ไง” พี่เซนขมวดคิ้วทำหน้าตกใจนิดๆ
“ก็พ่อกับแม่ไม่ว่าง ผมไม่กล้าออกไปคนเดียว” ผมยักไหล่นิดๆ
“อยากไปเที่ยวไหม เดี๋ยวพี่พาไป” พี่เซนเสนออย่างใจดี ผมนี่ตาลุกวาว
“จริงเหรอ แล้วพี่เซนว่างเหรอครับ” แอบเกรงใจ แต่ในใจภาวนาให้พี่เซนว่าง ผมจะได้ออกไปเที่ยวสักที ไม่ต้องทนอุดอู้อยู่แต่ในบ้านแล้ว
“ว่างสิครับ พี่เป็นเจ้าของร้านนะ”
“งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ”
ผมมีคนพาเที่ยวแล้วครับ!
^o^
…………………
“จะไปครับใครนะลูก” พ่อถาม ตอนนี้กลับมาบ้านแล้วครับ
“ไปกับพี่เซน เจ้าของร้านขนมข้างๆออฟฟิศพ่ออ่ะ ให้หนูไปนะ” ผมกอดแขนพ่ออ้อนๆ คุณอาและคุณน้าที่นั่งดูอัลบัมเครื่องเพชรหันมามองผมกับพ่อ
“ให้หลานไปก็ดีนะพี่ อยู่แต่บ้านคงเหงา” คุณน้าช่วยพูดอีกแรง
“นะครับพ่อ” ผมก็อ้อนอีกยก
“ก็ได้ แต่ต้องเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซนกับพี่เขานะ” พ่อกำชัฐอย่างกับผมเป็นเด็กๆ สาวนคุณอาก็หัวเราะ ผมได้แต่เบ้หน้าใส่
“หนูโตแล้วเธอ เคยดื้อที่ไหน”
“ฮ่าๆๆ ครับๆ ลูกพ่อไม่ดื้อเลยสักนิด” พ่อดึงผมไปกอด ผมหอมแก้มพ่อทีหนึ่งก่อนจะวิ่งเข้าไปช่วยแม่ทำอาหารเย็นในครัว
วันนี้ผมมีความสุขเป็นพิเศษเพราะพรุ่งนี้จะได้ออกไปเที่ยว กินข้าวเย็นเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำในห้อง แต่งตัวใส่เสื้อผ้าที่อหนาพอจะทำให้ร่างกายอุ่น ตอนนี้สามทุ่มแล้ว ที่เมืองไทยก็คงสักบ่ายสาม โทรไปหาพี่ปืนดีกว่า
ตู้ดด ตู้ดด ตู้ดด
พรุ่งนี้ผมจะใส่ชุดอะไรไปดีน้า คอยดูนะ ผมจะอวดพี่ปืนให้อิจฉาตาร้อนกันไปข้างหนึ่งเลย
ตู้ดด ตู้ดด ตู้ดด
เอ๋ ทำไมรับสายช้าจังนะ หรือว่าจะสอนอยู่ ก็ไหนพี่ปืนบอกว่าเลิกสอนตอนบ่ายสองนี่น่า
ตู้ดด ตู้ดด ตู้ดด
สุดท้ายสายก็ตัดไปเพราะไม่มีคนรับ ผมลองกดโทรอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม ผมโทรหาพี่ปืนเป็นสิบๆครั้งได้ แต่ก็ไม่มีคนรับและในที่สุดก็เหมือนพี่ปืนจะปิดเครื่องไป
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ???
“เป็นอะไรไปลูก หน้ามุ่ยเชียว” แม่เองครับ เดินถือแก้วนมอุ่นๆมาให้ผม ผมยิ้มให้แม่ก่อนจะรับแก้วนมมาจิบ
“พี่ปืนไม่รับสายหนูอ่ะ” ผมก้มหน้ามองนมในแก้ว
“พี่เขาคงติดธุระมั้งครับ เดี๋ยวถ้าพี่เขาเห็นพี่เขาก็โทรกลับมา อย่าคิดมาก” แม่เช็ดคราบนมบนริมฝีปากให้ผม ทำให้ผมอดคิดไปถึงพี่ปืนไม่ได้ เวลาที่ผมกินนมเลอะปากพี่ปืนจะชอบเลียนมที่ปากผม เขินนะครับ แต่ก็ชอบ >.<
ผมยังไม่อาจคิดไปเองได้ว่าพี่ปืนรักผมหรือเปล่า แม้การกระทำจะสื่อได้ว่าพี่ปืนรักแต่พี่ปืนก็ยังไม่เคยพูดสักครั้ง ผมอยากจะได้ยินพี่ปืนพูดออกมาจากปาก ผมจะได้แน่ใจว่าเราคิดเหมือนกันจริงๆ
“นอนครับ พรุ่งนี้จะไปเที่ยวนี่นา” แม่จูบที่หน้าผากผมเบาๆ ผมดื่มนมจนหมดแก้วก่อนจะส่งให้แม่ ก่อนแม่ออกจากห้อง ผมหอมแก้มแม่สองทีฟอดใหญ่ๆ
แม่ออกจากห้องไปแล้วพร้อมกับปิดไฟดวงใหญ่ เหลือแต่ไฟที่หัวเตียงเท่านั้น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะส่งไลน์ไปหาพี่ปืน หวังว่าพี่ปืนจะเห็น
ผมคิดถึงพี่จัง พี่ไม่รับสายผมเลย
พรุ่งนี้ผมจะออกไปเที่ยว แล้วผมจะถ่ายรูปมาให้ดูนะครับ...
ต้นหอมรักพี่นะ... ♥
อาจจะเป็นอย่างที่แม่บอกก็ได้ พี่ปืนคงจะยุ่งมาก เดี๋ยวพี่ปืนก็คงโทรกลับมาเอง มันคงไม่มีอะไรหรอก เพราะเมื่อวันก่อนที่คุยกับผมกับพี่ปืนก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลยสัดนิด ผมคงจะคิดมากไปเอง
เรื่องพี่ปืนผมบอกพ่อกับแม่แล้ว ทั้งสองไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็สอนอะไรผมหลายอย่างในเรื่องของการคบหากัน ผมเอารูปพี่ปืนให้พ่อกับแม่ดูด้วย แม่ชมใหญ่ว่าพี่ปืนหล่อ ชมจนพ่อคิ้วกระตุกมองรูปพี่ปืนต่าเขียวก่อนจะพูดเสียงดังว่า
‘เฮอะ! ผมสมัยหนุ่มๆหล่อกว่านี้เยอะ!’
เล่นเอาฮากันทั้งบ้าน พ่อยิ่งงอนเข้าไปใหญ่ เดือดร้อนแม่ต้องง้อกันใหญ่โต
ผมโชคดีนะครับ ที่มีพ่อแม่ที่ดีและรักผมมากขนาดนี้
วันต่อมาผมออกมาพร้อมพ่อกับแม่อีกเช่นเคย ผมเดินไปที่ร้านของพี่เซน พอเห็นผมพี่เซนก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปสั่งงานลูกน้อง จากนั้นก็เดินนำผมออกมานอกร้าน
“แต่งซะเต็มยศเลยนะครับ” พี่เซนแซวที่เห็นผมใส่อุปกรณ์กันหนามาเต็มสตรีม
“ผมขี้หนาวอ่ะ เดี๋ยวเที่ยวไม่สนุก”
“ฮะๆ แต่ก็น่ารักดี เราจะไม่เอารถไปนะครับ” พี่เซนบอก ผมทำหน้างง เพราะคิดว่าเราจะขับรถกันไปเองเสียอีก
“แล้วเราจะไปยังไงล่ะครับ” ผมสงสัย
“ไปรถ L'Open ทัวร์ครับ”
ทีแรกผมก็งงๆว่ามันคืออะไร แต่พอได้เห็นผมก็ต้องตาโตเลยครับ มันเป็นรถทัวร์ที่มีดาดฟ้าอยู่ข้างบน ขึ้นไปนั่งแล้วจะเห็นบ้านเมืองในกรุงปารีสแบบเต็มตาโดยไม่มีอะไรบดบัง ผมขึ้นไปนั่งแล้วก็ถ่ายรูปใหญ่ สวยไม่สวยถ่ายไว้ก่อนครับ กลับไปค่อยเอาไปให้พี่ปืนดู
“เป็นไงครับ ถ้าอยู่เมืองไทยไม่ได้นั่งอะไรแบบนี้หรอก จริงไหม”
“จริงครับ” ผมพยักหน้าเห็นด้วย
ที่เมืองไทยเราอากาศไม่ดีเท่านี้ แถมแดดยังแรงอีกต่างหาก ถ้ามีรถแบบโอเพ้นคงได้กลายเป็นไก่ย่างหมูย่างก่อนได้ทัวร์รอบกรุงเทพแน่ๆ
ที่พิเศษไปกว่านั้นคือจะมีหูฟังที่เราสามารถฟังคำบรรยายขณะที่นั่งรถผ่านจุดต่างๆด้วย จะมีแปดภาษาให้เลือก ผมเลือกฟังเป็นภาษาอังกฤษ เพราะเป็นภาษาเดียวในตัวเลือกที่ผมฟังออก - -
สถานที่แรกที่ไปก็หนีไม่พ้นไปหอไอเฟลครับ ผมไปยืนอยู่ใกล้ๆแล้วก็เงยหน้าถ่ายรูปขึ้นไป ใหญ่มากๆ พี่เซนแอบขำบ่อยๆที่เห็นผมดีใจออกนอกหน้า ผมเลยหันไปค้อนหลายต่อหลายที ก็คนมันเพิ่งได้ออกมาเที่ยวนี่นา คนที่อยู่มานานแล้วอย่างพี่เซนจะไปรู้อะไร
ผมซื้อบัตรที่บูธซึ่งอยู่บริเวณฐานของหอไอเฟล แล้วขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นต่าง ๆ ของหอไอเฟล วิวข้างบนสวยมากครับ เราใช้เวลาอยู่ที่หอไอเฟลนานพอสมควร
“อยากไปที่ไหนต่อไหมครับ” พี่เซนถามหลังจากที่เราลงมาจากหอไอเฟลแล้ว ผมทำท่าคิดก่อนจะตอบ
“ไม่รู้ครับ”
“แหม แล้วทำท่าคิดซะ” พี่เซนส่ายหน้าขำๆ
ก่อนจะออกเดินนำ เราแวะทานอาหารเที่ยงที่ร้านอาหารใกล้ๆก่อนจะไปเที่ยวต่อ โดยได้พี่เซนเป็นเจ้ามือ ทีแรกผมจะจ่ายเองแต่พี่เซนไม่ยอม เถียงกันไปมา สุดท้ายผมก็ไม่ชนะ ถ้าเป็นพ่อแม่ แมทหรือพี่ปืน ผมไม่ได้จ่ายเองก็ไม่รู้สึกไม่ดีอะไรหรอกครับ แต่นี่ผมเพิ่งรู้จักพี่เชนเอง จะมาให้เขาจ่ายให้ได้ยังไง ถึงพี่เซนจะอ้างว่าเป็นเจ้าบ้านก็เถอะ ไว้คราวหน้าผมจะต้องเป็นคนจ่ายให้ได้
ที่ต่อไปที่เราจะไปคือ สวนและพระราชวังลุกซ็องบูร์ ต่อด้วยไปที่พิพิธภัณฑ์ออร์แซ ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่อยู่ฝั่งเดียวกับหอไอเฟล พี่เซนบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปอีกฝั่งหนึ่ง
ระหว่างวันผมส่งรูปไปให้พี่ปืนดู แต่ก็ไม่มีปฏิกริยาตอบกลับ หลายครั้งเขาทำเอาผมหมดอารมณ์เที่ยว จนพี่เซนสังเกตุได้
“เหนื่อยแล้วเหรอครับ” พี่เซนถามอย่างเป็นห่วง
“นิดหน่อยครับ” ผมหมดอารมณ์เที่ยวแล้วต่างหาก พี่ปืนหายไปไหนของเขานะ โทรไปก็ไม่รับ ข้อความก็ไม่ตอบ
“งั้นเรากลับก่อนไหม พรุ่งนี้ค่อยมา”
“ครับ”
เที่ยวต่อก็คงไม่สนุกแล้ว พี่เซนก็เลยพาผมกลับมาส่งที่ออฟฟิศพ่อ ก่อนจากพี่เซนเข้าไปเอาขนมที่ร้านใส่กล่องมาให้ผมด้วย ผมได้แต่ขอบคุณ พี่เขาใจดีมากครับ ไว้คราวหน้าผมอารมณ์ดีกว่านี้เราคงจะไปเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน
ผมเข้าไปหาพ่อที่ห้องทำงาน พ่อกับแม่ก็ถามว่าเป็นยังไงบ้าง ผมก็บอกว่าสนุกดี แต่เหนื่อย แม่คงเห็นว่าผมสีหน้าไปดีเลยขับรถกลับมาส่งผมที่บ้านแล้วก็กลับไปทำงานเหมือนเดิม
ผมเดินเข้าไปในห้องนอน ทิ้งตัวนอนคว่ำหน้ากับหมอน น้ำตาไหลลงมาช้าๆ ถึงจะได้ไปเที่ยว แต่ผมกลับมีความสุขได้ไม่เท่ากับการได้คุยกับพี่ปืนเพียงประโยคเดียวด้วยซ้ำ
“พี่ปืน ฮืออ พี่ทำอะไรอยู่ ผมคิดถึงพี่”
ถ้าเพียงแต่พี่ปืนจะรับสายหรือส่งข้อความตอบกลับผมมาสักครั้ง ผมคงไม่คิดมากและกังวลแบบนี้
อยู่ที่นู่นพี่ปืนจะมีใครมาชอบหรือเปล่า จะมีคนมาจีบพี่ปืนเหมือนที่อิชทำไหม แล้วพี่ปืนล่ะจะไปชอบใครนอกจากผมหรือเปล่า ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา ผมคว้าโทรศัพท์กดหาพี่ปืนอีกรอบและอีกรอบ แต่ก็เหมือนเดิม เลยเปลี่ยนเป็นโทรหาแมทแทน
[ฮัลโหล] แมทรับสายงัวเงีย แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเสียงแมทเปลี่ยนไป สงสัยจะยังไม่ตื่น ทั้งๆที่ตอนนี้ที่ไทยก็คงสิบโมงเช้า
“ฮือออ แมทจ๋า” ผมร้องไห้เรียกแมท ที่แรกก็ว่าจะกลั้นน้ำตาอยู่หรอก แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
[เอ่อ นี่ไม่ใช่แมท แต่แปบหนึ่งนะ] คนปลายสายตอบกลับมา
“อ่อ อืม” ผมสะอื้นนิดๆ ลืมร้องไห้เพราะสงสัยว่าใครมารับสายแมท
[ไอ้แมท! รับโทรศัพท์!!! ตุ๊บ! โอ๊ยยย เจ็บนะไอ้มิน ถีบทำไมวะ...มีคนโทรมา!]
หืมมมม? มิน...หรือว่า...
[ฮัลโหล!] แมทรับสายเสียงดุมาเลย
“แมท” พอได้ยินเสียงแมทผมก็รู้สึกอยากร้องไห้อีกครั้ง
[ต้นหอม เฮ้ย...จะไปไหน แปบบนะต้นหอม] แมทรีบบอกก่อนจะได้ยินเสียงคนคุยกัน แต่เหมือนจะทะเลาะกันมากกว่า คนที่รับสายชื่อมิน...หรือจะเป็นพี่รามิน
จริงเหรอเนี่ย O-O!
[ห้ามหนีกลับ เดี๋ยวกูคุยกับน้องเสร็จแล้วจะลงไป…ฮัลโหล ว่าไงต้นหอม] ผมได้ยินเสียงแมทสั่งพี่มิน ก่อนจะกลับมาคุยสายกับผมตามเดิม
“แมท...แมทเจอพี่ปืนบ้างหรือเปล่า” ผมถามเสียงสั่น ไม่ได้ร้องแล้วครับ แต่มีสะอื้นนิดหน่อย
[เปล่า ไม่ได้เจอเลย ทำไม เกิดอะไรขึ้น! แล้วร้องไห้ทำไม] แมทถามเสียงนิ่ง เขาคงจับน้ำเสียงผมได้ว่ากำลังร้องไห้อยู่
“น้องติดต่อพี่ปืนไม่ได้เลย โทรไปพี่ปืนก็ไม่รับ ไม่โทรกลับมาด้วย น้องส่งข้อความไปแต่ก็ไม่ตอบกลับเหมือนกัน พี่...น้องรู้สึกไม่ดีเลย น้องกลัว”
กลัวว่าพี่ปืนจะไม่อยากชอบผม ไม่อยากคุยกับผม ถึงได้ไม่ยอมรับสายกันแบบนี้
[ใจเย็นนะ เดี๋ยวพี่จัดการให้ นะครับคนเก่ง ไม่ต้องร้อง]
“น้องจะไม่ร้อง ทำไมพี่ปืนไม่รับสายน้องเลยละ น้องทำอะไรผิดเหรอ” ผมถามแมททั้งที่รู้ว่าแมทก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน คนที่รู้มีพี่ปืนคนเดียวเท่านั้น
[น้องไม่ผิดนะครับ เชื่อพี่ เดี๋ยวพี่ไปหาตัวมันเอง] แมทพูดเสียงเข้ม ดูท่าแมทจะโกรธพีปืนเอามากๆ แต่พี่ปืนไม่ยอมรับสายผมนี่น่า ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมก็แค่อยากรู้ว่าพี่ปืนทำอะไรอยู่ที่ไหน หรืออยู่กับใครก็แค่นั้น
“พี่แมท น้องอยากกลับบ้าน ฮืออ” ผมงอแงเต็มที่ กลับพ่อแม่ผมยังไม่งอแงขนาดนี้เลยนะ
[ไม่เอาครับไม่ร้อง พี่สัญญาว่าพี่จะไปลากคอมันให้มารับสายน้องให้ได้ เชื่อพี่นะ]
“จริงนะ” ผมถามอย่างมีความหวัง ถ้าเมื่อไหร่ที่แมทสัญญา แมทก็จะทำให้ได้อย่างที่พูด แมทไม่เคยผิดสัญญากับผมเลยสักครั้ง
[จริงครับ เป็นเด็กดีอยู่ที่นู่นไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่โทรไปหา กินข้าวด้วยนะ อย่าอด รู้ไหม] แมทรู้ดีว่าเวลาที่ผมเครียดๆผมจะไม่อยากอาหาร และไม่แตะอะไรเลย
“ครับ น้องจะกินข้าว” ผมรับปาก ไม่อยากให้แมทเป็นห่วง
แมทวางสายไปแล้ว เหลือแค่ผมกับความเหงา
ถ้าความเจ็บปวดคือการคิดถึงใครสักคน ผมบอกได้เลยว่าตอนนี้ผมเจ็บมากๆ เพราะผมคิดถึงพี่ปืนยิ่งกว่าใครทั้งนั้น คิดถึงมากจนไม่น่าเชื่อว่าเราจะสามารถคิดถึงใครสักคนได้มากขนาดนี้
หรือผมจะต้องกลับไปเจ็บปวดกลับความรักอย่างเดิม
เป็นพี่ไม่ได้เหรอที่จะรักผมไม่ทิ้งผมไปเหมือนคนอื่นๆ
“พี่ปืน...พี่ไม่คิดถึงน้องเลยเหรอ พี่คิดถึงน้องบ้างไหม น้องคิดถึงพี่นะ”
ได้แต่หวังว่าคำคิดถึงของผมจะส่งไปถึงพี่ปืน
เพราะผมรักเขามากจริงๆ
……………………………………………………………….
#อาจจะดูงี่เง่านะคะที่น้องรักพี่ปืนมากขนาดนี้ทั้งที่ถ้ามองรอบตัวตัว ทั้งคนในครอบครัว พ่อแม่น้าอาและพี่แมท ทุกคนต่างรักน้องกันทั้งนั้น แต่เพราะน้องต้องอยู่คนเดียวบ่อยครั้ง เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ทำให้น้องมักจะวาดฝันว่าจะมีใครสักคนที่รักและอยู่กับน้องแทนพ่อและแม่ที่ไม่มีเวลาให้ และบางคนอาจจะคิดว่าแมทก็ยังอยู่ข้างต้นหอมตลอด แต่น้องรักพี่แมทเหมือนพี่คนหนึ่ง และสักวันพี่แมทต้องมีคนรักเป็นของตัวเอง จะให้มาอยู่กับน้องตลอดไม่ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมน้องต้นหอมของเราถึงได้ไขว้คว้าหาความรักนัก ^^
# ตอนหน้าจะเอามาต่อวันพรุ่งนี้นะ ประมาณบ่ายโมง จับตารอกันได้เลย
(http://image.ohozaa.com/i/9df/YCQXgD.gif)
P.S. เด็กน้อยถูกทิ้ง บ้านใครว่างรับไปเลี้ยงที ฮ่าๆๆๆ ดัดหลังพี่ปืน เชอะๆๆ!!!
:serius2:
-
สงสารน้องต้นหอมอะ พี่ปืนไปไหนนี่ ทำไมไม่รับสายน้อง น้องเลยคิดไปต่างๆนาๆ
พี่ปืนรีบรับสายด่วน และให้แมทไปตามตัวมาด่วน
-
พี่ปืนไปไหน???ทำเด็กร้องให้รู้มั๊ย
-
ครอบครัวน้องต้นหอม น่ารักมาก ๆ ทุกคนเลย พี่เซนหลงเสน่ห์น้องอีกคนแล้วสิน้า ว่าแต่ว่า ประเด็นสำคัญคือ พี่ปืน ทำอะไรเนี่ย :serius2: ทำไมไม่ติดต่อต้นหอมล่ะ เข้าใจนะที่ต้นหอมจะคิดมาก เพราะเป็นฝ่ายชอบพี่ปืนก่อน จีบพี่ปืนก่อน บอกชอบอยู่คนเดียว พี่ปืนไม่เคยบอกความรู้สึกให้ต้นหอมรู้เลย บางเรื่องแค่การกระทำมันก็ไม่พอหรอก แล้วนี่ต้องมาอยู่ห่างกันไกลเป็นเดือน แล้วยังขาดการติดต่อไปอีก คนเป็นแฟนกันเป็นใครจะไม่คิดมากล่ะ สงสารต้นหอมจังเลย :monkeysad: ติดต่อไม่ได้ จะไปหาก็ไม่ได้อีก จนน้องกลัวที่จะต้องถูกทิ้งอีกหน หวังว่าพี่ปืนจะมีเหตุผลที่ดี ๆ แล้วไม่ทำให้น้องเสียใจอีกน้า
ตอนหน้าจะหมดดราม่าใช่มั้ยคะ รอตอนต่อไปน้า :impress: :impress:
ปล. แมทมิน รักกันดุเดือดจริง ๆ แมทพามินเข้าบ้านแล้วเหรอเนี่ย แถมนอนค้างด้วยอ่ะ ฮุ ๆ :haun5:
-
พี่ปืนทำไรอยู่ เด็กงอแงแล้วววววว 555555
-
คนอ่านก็คิดมากเหมือนน้องต้นหอมเช่นกัน กลัวพี่ปืนจะเป็นอะไรไป
-
พี่ปืน อยู่ไหน มาด่วน น้องต้นหอมไม่ไหวแล้ว :mew6:
-
พี่ปืนหายไปไหนคะ เป็นอะไร ยังไง
ไม่ติดต่อน้องเลย....เค้าสงสารน้องอ่ะ
อ้าก........พี่ปืนนนนนนนนน
:m31:
อยากถึงพรุ่งนี้ไวๆ
-
:m16: :m16: :m16: :m16:พี่ปืนทำให้น้องร้องไห :m16: :m16: :m16: :m16:
-
สงสารต้นหอมอ่ะ อิพี่ปืนมันหายเฮดไปไหนห๊ะ!! :m31:
-
พี่ปืนไปไหน....ต้นหอมเหงานะพี่...หายไปนานๆ จะให้ต้นหอมไปหาหนุ่มฝรั่งเศสเลย ^^"
-
เอาต้นหอมมาอยู่บ้านเหมียวได้เลยค่ะพี่ริริ
ชิ้งo,Oหันไปทางซ้ายเจอสายตาพี่ปืนเหมียวเปลี่ยนใจแล้วค่ะ
-
โอ๊ย เห็นรูปแล้วแบบ มาๆ ป้ารับเลี้ยงเอง น่ารักน่าเลี้ยงมากๆ อ่ะค่ะต้นหอมของเรา
เข้าใจต้นหอมนะ คนเป็นแฟนกัน ยิ่งคนติดแฟนแบบต้นหอมพอจากกันก็ต้องคิดถึง
แต่ปัญหาคือพี่ปืนเงียบหายไปไหน เดาได้สองอย่างคือ ไม่เรื่องเด็กที่ไปสอนพิเศษ
นางอาจจะมาวุ่นกับพี่ปืนและโทรศัพท์หรือเปล่า หรือสองที่ติดต่อไม่ได้เนี่ย
พี่แกกำลังมาเซอร์ไพร์สหนูป่าวลูก ขอให้เป็นอย่างหลัง แต่เรื่องนอกใจไม่น่าใช่นะ
ตอนคุยกับพี่แมทน่ารักเว่อร์มาก พี่มินเข้าใจชิมิเรื่องต้นหอมกับแมท
เออ เข้าใจสินะ เพราะก็รู้จักกันหมด... ถามเองตอบเองจ้า 555
ขอบคุณค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
พี่ปืนกำลังไปหาน้องหรือเปล่า...??
-
พี่ปืนหายไปไหนเนี่ยยยยย
ทำน้องร้องไห้แล้วนะ
รีบมาอธิบายเลย
-
พี่ปืนทำอะไรเนี้ย ทำน้องร้องไห้เลย
-
พี่ปืนไปไหนทำไมไม่รับสายน้อง หรือว่ามีเรื่องไรเกี่ยวกับลูกสาวเพื่อนแม่หรือเปล่านะ เอ๊ะ!! หรือพี่ปืนจะบินมาหาน้องกันนะ อิอิ
พี่แมทยังไม่เคลียร์กับมินอีกหรอ เหอะๆ
ต้นหอมใจเย็นๆนะจ๊ะ
พี่เชนนี่แอบชอบน้องหรือเปล่า อย่านะน้องมีเจ้าของแล้วนะจ๊ะ
-
น้องไม่งีาเง่สค่ะ เราเข้าใจ เพราะเราเอฟซีต้นหอม กร้ากกก
เป็นใคร ใครก็ต้องกังวล อยู่ห่างกันอะนะ เฮ้อออออ อีพี่ปืน ถ้าไม่มีเหตุผลดีๆนะ เราจะไปต่อยหน้าแหกแทนต้นหอมเลย
-
คิดในทางที่ดีไว้
พี่ปืนอาจอยู่บนเครื่อง
กำลังมาหาน้อง :katai1:
+1และเป็ด
-
แล้วทำไมอิพี่ปืนถึงไม่ยอมรับสายน้องต้นหอม
ไม่ใช่โดนสาวกกอยู่ใช่ไหม
-
รอตอนต่อไปนะ
-
พี่ปืนทำอะไรอยู่เนี่ยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
เข้ามารอพี่ปืนอย่ามามาม่าตอนนี้น้า :ling3:
-
พี่ปืนหายไปไหน
-
พี่ปืนทำอะไรอยู่ทำไมไม่รับสายน้อง
-
:call: :call: :call: :call:
-
:serius2: เราพลาดไม่ได้อ่านไปหลายตอนเลยยยย
ทำไมพี่ปืนม่ายราบบบบบบบบบบ :katai4:
-
ลูกสาวเพื่อนแม่ชักไม่น่าไว้ใจ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 28
I constantly feel like I’m at war with myself.
[Puen talks]
“นี่ๆ นายเห็นอาร์ตไหม อาร์ตไปไหน ป่านรอนานแล้วนะ”
“...”
“แล้วนายเป็นใคร อาร์ตไปไหน ฮือออ อาร์ต อย่าไป!!!”
“ใจเย็นพี่ป่าน!” ผมกอดพี่สาวตัวเองไว้แน่นแนบอก เสียงกรีดร้องอย่างทุกทรมานราวจะขาดใจ ใครที่ได้ยินเป็นต้องเบือนหน้าหนีเพราะเวทนาหญิงสาวที่ร้องไห้ปานจะสิ้นใจเพราะผิดหวังในความรัก
“ฮือออ อาร์ตกลับมาหาป่านเถอะนะ อย่าทิ้งป่านไว้คนเดียว ฮือ!”
บุรุษพยาบาลของโรงพยาบาลมาช่วยกันจับตัวพี่สาวผมไว้แล้วพากลับเข้าไปในห้องคนไข้ ผมได้แต่ยืนมองภาพพี่สาวของตัวเองกรี๊ดร้องเสียงดังอย่างไร้สติ
เพราะความรักบ้าๆนั่น ที่ทำให้พี่สาวผมต้องกลายเป็นคนบ้าแบบนี้
จะต้องทำยังไงผมถึงจะได้พี่สาวที่แสนดีคนเดิมกลับมา
“ช่วงนี้คุณป่านเธอคลุ้มคลั่งแบบนี้บ่อยมากครับ เราได้แต่ฉีดยานอนหลับให้เธอ ช่วงนี้คงต้องมัดเธอไว้กับเตียงก่อน เพื่อความปลอดภัยต่อตัวเธอเอง” คุณหมอรักษาโรคประสาทบอกกับผม
“ครับ ขอบคุณคุณหมอมากครับ” ผมยกมือไหว้คุณหมอ ขนาดหมอยังทำอะไรไม่ได้ แล้วคนอย่างผมจะไปช่วยพี่สาวได้ยังไง
ถ้าจะโทษก็ต้องโทษไอ้เหี้ยอาร์ต คนที่มาหลอกให้พี่สาวผมรักมันหัวปักหัวปรำ สุดท้ายมันก็ทิ้งพี่สาวผมอย่างไม่ใยดี
ที่โดนไปครั้งก่อนสงสัยมันจะยังไม่เข็ด คงอยากจะได้แดกตีนผมอีกรอบ ในเมื่อมันไม่คิดจะเลิกยุ่งกับพี่สาวผมทั้งๆที่พี่ป่านเจ็บปวดมากจนเป็นบ้าขนาดนี้ ผมจะให้มันได้ลิ้มรสความเจ็บปวดไม่ต่างกัน!!!
“วานคุณหมอช่วยดูทีนะครับ ถ้าผู้ชายคนนั้นมาอีกช่วยกันเขาออกไปที”
“ได้ครับ หมอนะคอยดูให้”
“ขอบคุณครับ งั้นวันนี้ผมขอตัวก่อน”
ผมลาคุณหมอ ก่อนจะเดินไปที่หน้าห้องผู้ป่วย ห้องที่พี่สาวของผมนอนอยู่ สายตาผมมองผ่านกระจกบานเล็กที่ติดอยู่หน้าประตู ร่างบางนอนดิ้นทุรนทุรราย โวยวายไม่ยอมให้บุรุษพยายามจับมัดแขนขากับเตียง ใบหน้าสวยหวามเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากที่เคยพร่ำสอนผมตั้งแต่เด็กกรีดร้องสุดเสียงเหมือนจะระบายความอัดอั้นตันใจให้ใครต่อใครได้รับรู้ว่าเธอทรมานมากแค่ไหนกับสิ่งที่เป็นอยู่ ทำไมพี่สาวผมจะต้องมีชีวิตแบบนี้ด้วย
เพราะไอ้ชั่วนั่นคนเดียว ถ้าไม่มีมันทั้งคน พี่สาวผมก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้ ทั้งที่พี่สาวผมอาการดีขึ้นแล้วแท้ๆ แต่มันกลับมาหาเธอ ไม่ว่าจะหวังดีเพราะอยากมาเยี่ยมหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่มันรู้บ้างไหมว่าทำให้อาการพี่ผมทรุดหนักขนาดนี้
ผมจะไปเลือดหัวมันออก!!!
ผมขับรถกลับบ้านอย่างหงุดหงิด เมื่ออาทิตย์ก่อนหมอบอกว่าพี่สาวผมสามารถกลับมาอยู่บ้านได้ แต่หลังจากนี้คงต้องอยู่รักษาที่โรงพยาบาลตามเดิม ยิ่งคิดผมก็ยิ่งแค้น ถ้าผมฆ่ามันได้ผมทำไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่าจะทำให้ใครเสียใจ ผมจะไม่ลังเลที่จะฆ่าไอ้เศษสวะนั่นเลยสักนิด!
[Krrrr Krrrr]
ต้นหอม...
ผมมองชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ มือที่กำพวงมาลัยบีบแน่น ต้นหอมโทรมาหลายครั้งแล้ว แต่ผมไม่มีกระจิตกระใจจะรับเลยหลังจากที่พี่สาวผมอาการทรุดลง เรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวกับต้นหอมเลยสักนิด ผมรู้ แต่ยิ่งเห็นเขาโทรมา ผมก็ยิ่งไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจมันถูกหรือเปล่า ที่ผมคบกับเขามันดีแล้วใช่ไหม
ผมถามตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าผมรู้สึกยังไงกับต้นหอม ผมชอบเขา ชอบที่จะมีเขาอยู่ข้างๆ ชอบที่ได้มองรอยยิ้มใสซื่อ หรือแม้แต่ตอนที่เขาทำหน้าตลกๆผมก็ชอบ จากที่เป็นคนไม่ค่อยยิ้ม ผมก็ยิ้มบ่อยมากเมื่ออยู่กับเขา ความรู้สึกที่อยากคอยปกป้อง คอยมองดูว่าเขาจะคิดอะไรทำอะไรในแต่ละวันมันยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกที แบบนี้เรียกว่าผมรักเขาหรือเปล่า
แล้วถ้าผมรักต้นหอม...อะไรมันจะเกิดขึ้น ภายภาคหน้ามันจะมีอะไรเปลี่ยนไปไหม ถ้าเกิดวันหนึ่งที่เราต้องเลิกลากัน ใครกันที่จะเจ็บปวด
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นหลายต่อหลายครั้ง จนในที่สุดมันก็เงียบลง ผมได้แต่ถอนหายใจ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับต้นหอม
“พี่เป็นไงบ้างลูก” แม่ที่ออกยืนรออยู่หน้าบ้านหลังจากได้ยินเสียงรถผมเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“เฮ้อ อาการไม่ดีเลยครับ วันนี้ก็เอาแต่เรียกหาไอ้อาร์ต อาละวาดไม่ฟังใคร” ผมเดินเข้าไปในบ้านพร้อมแม่ คนรับใช้เอาน้ำเย็นมาให้ ผมยกดื่มจนหมด แต่ความเย็นของน้ำก็ไม่ช่วยดับความร้อนในหัวใจได้เลยสักนิด
“เวรกรรมแท้ๆ” แม่ผมส่ายหน้า คนทั้งบ้านเป็นทุกข์กันไปหมดตั้งแต่พี่ป่านเป็นแบบนี้
“ถ้าพี่ป่านไม่รักไอ้อาร์ตมากเกินไป พี่คงไม่เป็นแบบนี้”
เพราะมีตัวอย่างให้เห็น ผมถึงได้ไม่อยากมีความรัก มีรักที่ไหนมีทุกข์ที่นั่น ผมไม่เคยเห็นใครมีรักแล้วไม่ทุกข์สักคน อยู่ที่ทุกข์มากหรือน้อยก็แค่นั้น ก็ถ้ามีแล้วทุกข์จะมีไปทำไม ผมไม่เข้าใจ
“มันห้ามกันไม่ได้หรอกลูกเรื่องความรักน่ะ เราจะไม่รู้ตัวหรอกว่าเราจะรักเขาหรือไม่ เพราะรู้อีกทีมันก็รักไปแล้ว” ผมทิ้งตัวลงนอนหนุนตักแม่ ปล่อยให้แม่ลูบหัวผมเบาๆ
“ไม่เห็นจะมีเหตุผลเลย”
ถ้าความรักสามารถทำลายชีวิตคนๆหนึ่งได้ มันก็ไม่สิ่งที่ดีที่ถูกต้องเลยแม้แต่น้อย
“มันไม่ใช่เรื่องของเหตุผลหรอกลูก มันคือความรัก”
“ผมไม่เข้าใจ”
“เมื่อไหรที่ปืนมีความรัก ปืนจะเข้าใจ”
แล้วระหว่างผมกับต้นหอม มันจะใช่ความรักไหม
“แม่ครับ เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรารักเขาล่ะ” ผมถามเหม่อ สมองเอาแต่คิดถึงใบหน้าเล็กหน้ารักของต้นหอม ริมฝีปากที่ผมชอบพรมจูบ แก้มใสๆที่ขั้นสีเวลาที่ผมกอดเขา หอมเขาหรือจูบเขา ถึงจะเขินอาย แต่เขาก็ไม่เคยห้ามปราบผมเลยสักครั้ง คิดถึงท่าทางออดอ้อนให้ผมตามใจ
เฮ้อออ! ผมคิดถึงต้นหอมมากขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย!
“ก็เมื่อไหร่ที่ลูกคอยคิดถึงแต่เขา เป็นห่วงเขา อยากอยู่ใกล้ๆเขา อยากให้เขารักและมองลูกคนเดียว คนที่ลูกคอยห่วงหา นั่นแหละคนที่ลูกรัก ความรักมันจำกัดความไม่ได้หรอกลูก แต่ถ้าลูกรู้สึกดีๆกับเขา ต้องรีบบอกให้เขารู้”
“แล้วมันจะไม่เป็นไรเหรอครับ”
“อะไรกัน มีความรักแล้วหรือไงเรา” แม่เสยผมที่ปรกตรงหน้าผากผมขึ้น ผมหลบสายตาแม่ ถ้าเป็นอย่างที่แม่บอก ผมก็คงรักต้นหอมไปตั้งนานแล้วแหละ
ไม่อยากจะยอมรับเลยวะ!
คนอย่างผมเนี่ยนะมีความรัก
=_=^
“ก็...คงงั้นมั้งครับ” ผมตอบอ้อมแอ้ม
“ไม่คงงั้นหรอกมั้ง ท่าจะรักมาสิท่า คนที่ไม่เคยคิดอะไรอย่างปืน กลับคิดมากเรื่องนี้ ไปแอบชอบใครมาหรือไง” พี่ผมถามพลางยิ้มล้อๆ ผมปั้นหน้าไม่ถูก แค่พูดไม่กี่คำแม่กลับเข้าใจอะไรได้มากขนาดนี้ เซนส์ผู้หญิงนี่แรงจริงๆครับ
“ผมไม่ได้แอบชอบใครหรอก เขาเป็นแฟนผม” ผมตอบไปตรงๆ มาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่ต้องมีอะไรปิดบัง
“หืม ไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่บอกแม่มั้งเลย”
“ก็สักพักแล้วครับ ที่ไม่บอกเพราะผมยังไม่มั่นใจเท่าไหร่”
“หืม? คบกันแล้วแต่ยังไม่มั่นใจเนี่ยน่ะ”
“ครับ...ก็น้องเขามาจีบผมก่อน ผมก็เลยตกลงคบ ตอนนั้นยังไม่ได้รู้สึกชอบด้วยซ้ำ”
“ไม่จริงมั้ง คนอย่างลูกเนี่ย ถ้าไม่ชอบ ต่อให้ตามตื้อตามจีบแค่ไหนก็ไม่มีทางสนใจไม่ใช่เหรอไง”
“...” มันก็จริงครับ ผมถึงได้บอกไงว่าผมโคตรจะสับสน ต้นหอมทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่เรื่อย บางครั้งรู้สึกว่าเขาสามารถทำให้ผมเป็นไปในแบบที่เขาต้องการได้โดยไม่รู้ตัว
แม่งเหมือนโดนมนต์สะกดเลยวะ
ต้นหอมทำของใส่ผมหรือเปล่าวะเนี่ย!
“เฮ้ออ..” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลับตาหลง รู้สึกเหนื่อยๆยังไงไม่รู้
“แล้วตอนนี้ชอบน้องเขาบางหรือยังล่ะ”
“...” รักแล้วเลยครับ ไม่ใช่แค่ชอบหรอก -_-!
“อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้บอกชอบน้องน่ะ!” แม่ผมดุเสียงเขี้ยว
“...จำไม่ได้ว่าเคยบอกไปหรือยัง” ผมตอบความจริง แต่แม่คงรับไม่ได้ เลยตีผมซะแรงเลย
เพี๊ยะ!!!
“แม่! ผมเจ็บนะ!” ผมหยัดหัวขึ้นมาดูที่แขน รอยห้านิ้วขึ้นแดงเป็นปื้ดเลยครับ
“ระวังเถอะ เดี๋ยวน้องมันไปหาคนใหม่แล้วจะรู้สึก” แม่ชี้หน้าว่าผม เพราะผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน ไม่นับคนที่เคยควงหรือนอนด้วยนะ ผมไม่เคยมีแฟนเลย ต้นหอมนี่คนแรก
“เขาไปชอบใครหรอก เขาชอบผมคนเดียว” ผมไม่ได้พูดเกินจริงเลยแม้แต่น้อย
“ก็ไม่แน่ ถ้าลูกไม่บอกรักเขาแล้วเขาจะรู้ไหม คนเรามีความอดทนจำกัด วันนี้เขาอาจจะทนได้ แต่ถ้าเขาทนไม่ได้ขึ้นมา ไปเจอคนที่พร้อมจะรักเขามากกว่า ถึงวันนั้นแล้วอย่ามาเสียใจทีหลัง แม่จะซ้ำให้” บางทีแม่ผมก็ฮาร์ดคอไป มิน่าถึงเอาพ่อผมอยู่ =_=
“การกระทำมันสำคัญกว่าคำพูดนะแม่” ผมแย้งแม่อีกครั้ง ผมทำอะไรให้เขาตั้งหลายอย่าง ทั้งหวงทั้งห่วงขนาดนั้น เขาก็น่าจะรับรู้ได้บ้าง
“มันก็จริง แต่จะดีกว่าถ้าทำทั้งสองไม่ใช่หรือไง ถ้าเขาทิ้งแกไปอย่าร้องไห้กลับบ้านมาซบอกแม่นะ”
“ไม่มีทาง!” ผมสวนทันควัน แต่แอบหวั่นในใจไม่ได้ ถ้าเกิดต้นหอมเลิกรักผมขึ้นมา...
ไม่มีวัน!
ผมไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่!!!
“แม่...” ผมหันไปประจันหน้ากับแม่
“อะไร” แม่จ้องผมกลับเมื่อเห็นผมจริงจัง
“ผมมีอะไรจะบอก แต่แม่อย่าตกใจนะ”
“อืม ว่ามาเถอะ ถ้าลูกไม่ไปฆ่าใครตายแม่ก็ไม่ตกใจหรอก” พูดเป็นเล่นไปแม่ผม เชื่อเถอะว่าบอกไปแล้วแม่ต้องตกใจแน่ๆ
“แฟนผมเป็นผู้ชาย”
“...!!!”
เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าแม่ต้องตกใจ ผมพูดไปแล้วก็ได้แต่นั่งนิ่ง ส่วนแม่ก็นั่งตาโตอ้าปากค้างอยู่เป็นนานกว่าจะทำหน้าเครียด
“ผมขอโทษนะครับ ผมไม่โกรธถ้าแม่จะไม่พอใจหรือไม่ยอมรับ แต่ผมบอกไว้ก่อนว่าผมไม่เลิกกับเขาแน่นอน ขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวัง” ผมกราบลงที่อกแม่ แม่นั่งคงนิ่งค้างไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมา
“จริงเหรอ” แม่ถามเสียงแผ่ว
“ครับ”
“คือ...แม่...”
“...” ผมรอให้แม่ได้เรียบเรียงคำพูด สติแม่คงออกจากตัวไปแล้ว ก็สมควรแล้วที่แม่จะตกใจ เพราะผมไม่เคยมีท่าทีว่าชอบผู้ชายมาก่อน ทุกวันนี้ก็ไม่ได้ชอบนะ ก็แค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำระบบในตัวผมรวนไปหมด
“เฮ้อ! นึกไม่ถึงเลยแหะ ไม่ได้โกหกแม่ใช่ไหม” แม่ผมเบิกตาโตแล้วก็ถามย้ำอีกครั้ง
“ครับ”
“โอ้แม่เจ้า! เกือบช็อคไปแล้วฉัน”
“ผมขอโทษ” ผมคงพูดอะไรที่ดีกว่าขอโทษไม่ได้ ไปโทษคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้นู่นเถอะ -_-^
“ไม่ๆ ไม่ต้องขอโทษแม่หรอก แม่ไม่ได้โกรธหรือจะห้ามหรอกนะ แค่ตกใจเฉยๆอ่ะ” เท่านั้นผมก็เข้าไปกอดแม่แน่น
“ขอบคุณครับ” ผมไม่คิดว่าแม่จะรับได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว
“เขาดีกับลูกใช่ไหม”
“ครับ” ดีมากๆเลยล่ะ
“เอาเถอะ ลูกรักใครแม่ก็รักด้วย อยากรู้จริงๆว่าเด็กผู้ชายที่ไหนทำลูกของแม่เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ มีรูปไหม” แม่ถาม ผมพยักหน้าแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมากดหารูปต้นหอม หาไม่ยากหรอก ในมือถือผมมีแต่รูปต้นหอมคนเดียว รูปผมยังไม่มีเลย =_=;
“หืม?? แกไปล่อลวงลูกเขามาใช่ไหม น้องไม่น่าจะหลงผิดมาชอบเราได้เลยนะ” ดูแม่ผมพูดเขา ผมไปล่อลวงต้นหอมที่ไหน มีแต่เขานั่นแหละที่ล่อลวงผมสารพัด เห็นหน้าติ๋มๆอย่างนั้น แต่ร้ายใช่เล่นเลยนะบอกไว้ก่อน อย่าได้หลงกลเชียว ผมหลงคนเดียวพอ
“ใช่ที่ไหนเล่าแม่ เขามาชอบผมก่อนเถอะ” แม่ทำเบ้หน้าเหมือนไม่เชื่อ ตามใจครับ ผมไม่เคยโกหก คิดไงก็บอกอย่างนั้น แม่ผมดูรูปไปเรื่อยๆไม่หยุด รูปต้นหอมเยอะมากในเครื่องผม แต่เจ้าตัวไม่รู้หรอก ถ้ารู้คงมีช็อคกันบ้าง
รูปในโทรศัพท์มีแค่เบสิกเท่านั้น รูปเด็ดๆผมอยู่ในคอมฯหมด พอเปิดดูทีไรผมก็รู้สึกว่าตัวเองแม่งโรคจิตขึ้นทุกวันๆ
“ว่าแต่น้องชื่ออะไรล่ะลูก”
“ต้นหอมครับ”
“หืม แม่แต่ชื่อก็ยังน่ารัก พามาหาแม่หน่อยสิ” แม่ส่งโทรศัพท์คืนให้ผม
“ได้ครับ แต่คงเป็นเดือนหน้า ตอนนี้เขาอยู่ที่ฝรั่งเศส”
ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ผมไม่ได้รับสายต้นหอม ไม่ได้เข้าไปเช็คในเฟสหรือไลน์เลย ป่านนี้ไม่ร้องไห้ขี้มูกโป่งแย่แล้วเหรอ ยิ่งเป็นคนที่ชอบคิดเองเออเองอยู่ด้วย
ผมอยู่คุยกับแม่จนถึงเย็น จนยัยปิ่นกลับมาจากเรียนพิเศษ ผมก็กลับคอนโด เชื่อไหมว่าใครมายืนอยู่ที่หน้าห้องผม พอมันหันมาเห็นผมเข้า มันก็ปรี่เข้ามาหาผมด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
พลั๊ก!!!
แล้วมันก็ต่อยผม ผมก็สวนสิครับ เรื่องอะไรจะยอมให้มันต่อยผมอยู่ฝ่ายเดียว ไม่ใช่ไม่รู้นะว่ามันต่อยผมทำไม คงไม่พ้นเรื่องที่ผมไม่รับสายต้นหอม อันนั้นผมผิดเต็มๆ ผมให้มันต่อยได้ ไม่ว่ากัน แต่ที่ผมต่อยมันกลับนี่เป็นความหมั่นไส้ส่วนตัวล้วนๆ ใครใช้ให้มันชอบกอดชอบหอมแฟนผมวะ!!!
แม่ง! ของตัวเองมีก็ไม่ไปกอดไปหอม มายุ่งกับแฟนชาวบ้านอยู่ได้!
ถึงมันจะมาก่อนผมก็เถอะ แต่ใครจะไปยอมวะ! แฟนทั้งคน!!!
“มึงเป็นเหี้ยอะไร ทำไมไม่รับสายน้องกู!!!” เห็นไหม ผมเดาผิดที่ไหน
“แล้วมึงเสือกอะไรด้วย!!!” ผมตีรวนมัน ยิ่งเห็นหน้ามันเขียวคล้ำด้วยความโกรธก็ยิ่งสะใจ
“มึงไม่มีสิทธิ์ทำให้น้องกูร้องไห้ ถ้ามึงไม่รีบโทรไปหาต้นหอมนะ กูจะหาแฟนใหม่ให้มัน ไอ้สัดเอ้ย!!!” ไอ้แมทคำรามลั่นคอนโด แต่สงสัยไม่มีใครอยู่เลยไม่มีคนออกมาด่ามันผมและมันเสียงดัง
“ถ้ามึงทำแบบนั้นกูจะยุให้ไอ้ก้องจับไอ้มินซะ!!!” มันขู่ผมได้ผมก็ขู่มันได้เหมือนกัน
“ไอ้ปืน!!!”
มันกระโจนเข้ามาต่อยผมอีกรอบ ผมสวนกลับแล้วเตะมันไปที ต่อยกันจนน่วมผมและมันถึงได้หยุด แล้วก็พากันเข้ามาในห้องผม
“กูถามหน่อย มึงเบื่อน้องกูแล้วใช่ไหม!” มันยังไม่หยุดหาเรื่องผมครับ
“เปล่า” ผมตอบมัน แรงแม่เยอะฉิบหาย เล่นเอาผมปากแตก
“แล้วทำไมมึงเงียบหาย มึงรู้ไหมว่าต้นหอมร้องไห้”
“รู้”
“มึงนี่มัน!!!”
อะไรวะ พอผมพูดความจริงแม่งก็รับกันไปไม่ได้ ถ้าผมบอกว่าไม่รู้ก็คงจะตอแหลเกินไป ขนาดผมแกล้งนิดหน่อยต้นหอมยังร้องเลย นับประสาอะไรกับการที่ผมไม่รับสายเป็นสิบๆครั้ง นึกภาพออกเลยว่าตาจะต้องปวมเป็นปลาทองแน่ๆ คงน่ารักน่าดู
ผมคงโรคจิตจริงๆนั่นแหละ เพราะผมชอบเวลาต้นหอมร้องไห้
หน้าแบบนั่นน่าแกล้งให้ร้องจะตายไป พอร้องแล้วก็จมูกก็จะแดง
คิดแล้วก็อยากให้มาอยู่ใกล้ๆ จะฟัดให้หนำใจเลย!
“มึงอย่าพูดมากเลยวะ กูรำคาญเสียงมึง เดี๋ยวกูจัดการเอง” ผมบอกปัด ลุกขึ้นไปหาน้ำดื่ม แต่ไม่เอาไปให้แม่งหรอก ผมเกลียดมัน!!!
นั่งอมเลือดในปากไปเถอะมึง!
“เหอะ! กูไม่น่าปล่อยให้น้องกูไปคบกันมึงเลยจริงๆ” มันมองหน้าผมไม่พอใจ
“ช่วยไม่ได้วะ น้องมึงมาชอบกูเอง มึงกลับไปๆ” ผมไล่มัน เดี๋ยวต้องออกไปค้างนอกอีก แล้วดูสภาพผมตอนนี้ดิ แม่งเอ้ย! หน้ากูจะบวมไหมเนี่ย!
“เออ กูไปแน่ มึงคอยดูเถอะ กูจะไม่ให้มึงเข้าใกล้น้องกู!”
“ถ้ามึงคิดว่าทำได้ก็ลองดู”
“กูทำได้แน่ ต้นหอมเชื่อฟังกูกว่าใคร!” มันกระยิ่มยิ้มคิดว่าตัวเองเหนือกว่าผม ผมกอดอกไปโต้ตอบมันจนมันออกไปจากห้องผม
“เฮ้อ งานเข้าแล้วกู” ผมถอนหายใจ เดินเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัว ถ้าไม่ติดว่าผมนัดกันพวกไอ้เหนือไว้แล้วผมจะไม่ออกไปเด็ดขาด
ก่อนออกจากห้องผมกดโทรหาต้นหอม แต่เขาไม่รับ ผมกดโทรหาอีกหลายๆรอบก็เป็นเหมือนเดิม
เฮอะ!!! นี่กะจะดัดหลังผมสินะ
ผมโทรอีกหลายๆรอบ สุดท้ายก็ติดต่อไม่ได้ แต่ให้อภัยครับ ผมทำตัวเอง จะโทษใครได้ เอาเถอะ ไว้ตามไปสะสางทีเดียว
ผมออกจากคอนโดไปที่ผับประจำที่ไอ้ก้องทำงานเป็นอาร์เทนเดอร์อยู่ ไปถึงมันก็พร้อมหน้าพร้อมตากับเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ไอ้เหนือหนีบแฟนสาวสุดสวยของมันมาด้วย ส่วนไอ้เวฟก็นั่งม่อสาวไปเรื่อง วันนี้ไอ้ก้องไม่ต้องทำงานมันเลยมานั่งกับพวกผมได้
“หวัดดีปืน ไม่เจอกันนานเลย” โรส แฟนไอ้เหนือทักผม ผมผยักหน้าทักก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างไอ้เวฟ
“มึงไปฟัดกับใครมาวะ” ไอ้ก้องถามผม ตาแม่งดีเกิน มืดขนาดนี้มันยังมองเห็น
“ไอ้แมท” ผมตอบ รับแก้วเหล้าที่ไอ้เวฟชงมาให้ขึ้นดื่ม
“เฮอะๆ ไอ้เด็กนี่แม่งแสบจริง กูชอบ” ไอ้ก้องเอ่ยชม ถ้าไม่ติดว่าผมเกลียดมันนะ ไอ้แมทมันก็เป็นคนที่น่าชื่นชมคนหนึ่ง แค่รู้จักกันแปบๆ ผมยังรู้เลยว่ามันเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมาก สูงมากกว่าพวกผมเสียอีก แม่งทำงานไปเรียนไปเลี้ยงเด็ก(ต้นหอม)ไป มันทำตัวยังกะลุงวัยสามสิบยังไงอย่างงั้น
“เออ มึงรู้หรือเปล่าว่าสุดที่รักมึงแอบไปมีกิ๊ก” ไอ้เหนือพูดยิ้มๆ แต่รอยยิ้มแม่งร้ายชะมัด
“อะไรของมึง” ผมถามอย่างไม่สบอารมณ์ ต้นหอมเนี่ยนะจะไปมีกิ๊ก แต่ถึงจะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ผมก็ขึ้นนิดๆ ยิ่งตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ดีเพราะเพิ่งมีเรื่องกับไอ้แมทมา แถมต้นหอมยังงอนไม่ยอมรับสายผมอีก ผมเพิ่งได้อ่านข้อความที่ต้นหอมส่งมาให้ทั้งหมด
โคตรรู้สึกผิดเลยครับ งานนี้คงได้ง้อยาว
“อ้าว นี่มึงยังไม่เห็นรูปเหรอ” ไอ้เวฟกดโทรศัพท์แล้วก็ยื่นมาให้ผม รูปที่เห็นทำเอาผมของขึ้นสุดๆยิ่งกว่าตอนที่เห็นพี่ป่านอาละวาดเสียอีก
ไอ้หน้าจืดนี่มันเป็นใครวะ!!!
“ไงมึง ถึงกับอึ้งๆ” ไอ้ก้องทำหน้าสมน้ำหน้าผม ผมยื่นขาถีบมันไปเต็มแรง ก่อนจะกลับมาจ้องรูปต่อ
ท่าจะถ่ายใกล้กันขนาดนี้ไม่กอดกันไปเลยวะ!
แต่ถ้ากอดกันจริง ผมจะไปกระทืบไอ้หน้าจืดให้ถึงที่เลย แม่งเป็นใครวะ!
“ไอ้เวฟ! จองตั๋งเครื่องบินให้กูด่วยเลย ไปปารีส ไฟท์พรุ่งนี้เท่านั้น!!!”
เดี๋ยวก่อนเถอะ กล้ามากที่ปล่อยให้คนอื่นถูกเนื้อตัว คอยดูนะ ผมจะลงโทษซะให้เข็ดเลย!!!
“หึหึ จัดไปเพื่อนรัก^^”
-----------------------------------
# หึหึ ตอนหน้าเขาง้องอนกันแบบจัดหนัก ฟินตายกันไปข้าง ^^ :oo1: :impress2: :hao6: :m3: :m10:
# รู้กันแล้วนะว่าทำไมพี่ปืนถึงไม่อยากมีความรัก แต่ตอนนี้ก็หนีไม่พ้น เพราะรักน้องไปเป็นที่เรียบรอยแล้ว เย้!!! :a2: :m11:
# หลังจากนี้ดีกรีความหึงหวงของพี่ปืนจะเพิ่มมากขึ้น ลำบากน้องต้นหอมแล้วนะ คึคึ :m4:
# ใครรอแมทมิน รอกันไปก่อน หลังฉากเขาง้องอนกันอยู่ ^^ :laugh3:
# ทีแรกว่าจะมาบ่ายโมง แต่เพิ่งช่วยเพื่อนย้ายของที่หอเสร็จ คงไม่ว่ากันนะ :katai2-1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ รักกันๆ :mew1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
แม้อยู่ต่างแดนความน่ารักก็ไม่ได้ลดลงเลย
แถมยังได้พี่ชาย(หรือเปล่า)คนใหม่เพิ่มมาอีกคน
ร่าเริงได้ไม่นานก็มีเรื่องต้องเสียน้ำตาอีกแล้ว
งานนี้พี่ปืนจะมีเหตุผลอะไรให้น้องต้นหอมกันนะ
แต่ก่อนอื่นคงต้องให้เหตุผลกับพี่แมทซะก่อนล่ะ
บังอาจมาทำให้น้องสุดที่รักของพี่แมทร้องไห้ซะได้
ที่สำคัญทำให้การปรับความเข้าใจกับมินสะดุดนี่สิ
พี่ปืนโดนสองเด้งแน่ น้องต้นหอมอย่าร้องไห้นะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
พี่ปืนนนนนนนนนนนนนนน่ารักว่ะ//แมทหวงน้องมาก//เกลียดอิพี่อาร์ตว่ะ
-
ชอบแมทมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ตอนหน้า จงมา ๆ o11
-
พี่ปืนรีบไปเลยนะคึคึ
งอนมากๆเลยต้นหอมอยากแกล้งพี่ปืนมั้งคึคึ
-
ต้นหอมอย่าไปยอมอิพี่ปืนง่ายๆนะ หนูชอบใจอ่อน ป้าไม่ชอบเลย ต้องแข็งบ้างนะลูก หมั่นไส้มัน เห็นความในใจอิพีีปืนแล้วรำคาญตงิดๆ มึงจะสำคัญตัวเองไปไหมพี่ปืนนนน น้องต้นหอมเขาจะมีใหม่แล้วไม่รู้เหรอ หึ สะใจกร้าก
-
รีบตามไปเลยน้ะพี่ปืนนน นนนนนน :katai4:
น้องงอนแล้วเห็นไหม :hao5:
แล้วอย่าลืมลงโทษต้นหอมน้ะ 5555555
:hao6: :hao6:
คนเขียน สู้ ๆ
:110011: :110011:
-
:m3: :m3: :m3: อยากอ่านเค้าง้อกันแว้วววววว :m3: :m3: :m3:
-
กรี๊ดดดดดดดด
ขอตอนหน้าคืนนี้เลยได้มั้ยค๊าาาาาาาาาาาา :ling1: :ling1: :ling1:
เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ปืนกลัวความรัก น่าสงสารพี่ป่านอ่ะ ไอ้อาร์ตนั่นมันเลวจริงๆ ทำให้ผู้หญิงคนนึงเป็นได้ถึงขนาดนี้
แต่ที่แน่ๆ อยากอ่านตอนที่พี่ปืนไปปารีสแล้วอ๊าาาาาาาาา
รอๆๆๆ ตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ :hao5: :hao5: :hao5:
-
:-[ :-[ มาแล้น มาแล้น
พี่ปืนจะไปง้อต้นหอมหรือจะไปกระทืบคนหล่ะเนี่ย อิอิ
มาเร็วๆ นะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วหง่ะ
o9 o9 o9 o9
-
งานนี้ไม่ใช้แผนพี่แมทนะ หรือแผนน้องต้นหอมวะ แกล้งอัพรูปใกล้ๆให้พี่ปืนหึง
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: อร๊ายยยยรีบมากต่อนีาาา
-
อร๋าย พี่ปืนหึงอย่างแรงอิอิ ตามไปฝรั่งเศสแว้ว
-
:beat: รีบมาต่อไวๆ นะ :hao6:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกก 555 ณ ตอนนี้ขำพี่ปืนอย่างเดียวแล้ว ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ป่านน่าสงสารแฮะ แต่การรักษาง่ายนิดเดียว หารคนใหม่ให้ ให้ดีกว่างวคนเก่าด้วย รับรองหาย แต่คนที่มาใหม่ต้องอดทนโคตรๆ อ่ะ
-
อูยยยย อยากให้ถึงตอนหน้าเร็ว ๆ จัง :katai2-1:
แต่ไม่อยากจะบอกว่าสมน้ำหน้าพี่ปืนว่ะ นี่สินะดราม่า by พี่ปืน คนกลัวความรักเพราะพี่สาวเคยเจอเรื่องไม่ดีมา
แล้วไงอ่ะพี่ ครอบครัวพ่อแม่ก็อบอุ่นดีนี่ คิดมากไปเองมากกว่า กลัวรักเค้ามากกว่าเค้ารักตัวเองอ่ะเซ่
ไม่ยอมรับสายน้องน้องน่าสงสารออก แล้วทำแล้วก็รู้ด้วยว่าน้องจะร้องไห้ตาบวมแค่ไหน พระเอกชั้นนี่ออกแนวจิตนิด ๆ
แต่เอาเถอะ ปล่อยให้แกเข้าใจหัวใจตัวเอง คราวนี้หล่ะเต็มที่เต็มท่อแน่ ๆ ต้นหอมเอ๋ย จงเตรียมรับมือ
ลูกอ้อนมีกี่กระบวนงัดมาให้หมดลูก คนแต่งขา เอาแบบให้เห็นฉากเด็ด ๆ น้องจู๋จี๋ๆ กับพี่ชายคนนั้นเลยนะคะ
แล้วอยากให้น้องมีงอนอีกนิด เอาให้เจ็บ เอาให้จุก ทระนงดีนักว่าเค้ามาชอบตัวเองก่อน ตัวเองไม่รู้จะรักมั้ย
อ่ะโด่ว พี่ปืนอยู่ในกำมือต้นหอมชัด ๆ เลย
ฮาตอนต่อยกับแมท อารมณ์แบบแก้แค้นเรื่องอื่น อืม พี่แกก็ชัดเจนดี คือใครจะมาห้ามได้ถ้ากรูจะเอา
แต่ขอแก้แค้นที่ชอบกอดน้องหน่อย 555 พี่ปืนก็ฮาดีนะ อีกเรื่องก็เรื่องรูปในโทรศัพท์และคอมฯ แหม่...
หลงแฟนไม่เบานะพี่นะ แม่พี่ปืนน่ารักเนอะ
รอตอนหน้าจ้า คงจะสนุก
ขอบคุณค่า
-
สมน้ำหน้าอิพี่ปืน แบร่ :m14:
-
พี่ปืนอยู่โคตรน่าหมั่นไส้ชิบหาย :m16: แต่ก็รักนะ :กอด1:
-
พี่ปืน กะ แมท เนี่ยจะอยู่ร่วมกันได้มั้ยเนี่ย
ชักสงสาร ต้นหอม ที่ต้องคอยไกล่เกลี่ยเวลาที่สองคนนี่อยู่ด้วยกัน
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ปืนมันทั้งหวงและหึงน้องขนาดหนักเลยนะเนี่ย
-
ต้นหอมงอนยาวๆลูก
จะได้กดยาวๆ เอ้ยยย จะได้ดัดนิสัยพี่ปืนมั่ง :hao6:
-
เย้ๆ มาต่อเเว้ววว
พี่ปืนง้อยาวแน่ๆ
ต้นหอม หนูโดนเข้าใจผิดแหน่ะ!!!
พี่เซนจะรอดไหมน้อ
รอคู่แมทมิน ค่า
:katai4: :katai4: :katai4:
-
พี่ปืนซวยแว้ว!!! ต้นหอมงอนหนักแน่ หึหึ
แมทรีบไปเคลียร์กับมินสักทีสิ อยากเห็นตอนสวีทอ่ะ อิอิ
ต้นหอมโดนพี่ปืนหึงโหดแน่ๆ พี่เชนระวังตัวไว้ให้ดีเชียว
-
ชิชะ....เป็นไงหล่ะอิพี่ปืนอยู่ไม่ติดเลยสิ
ทีงี้ละรีบเลยเชียวนะยะ....ยังเคืองอยู่..เชอะๆ
รอตอนหน้ามาไวๆนะตะเอง...อิอิ o13
-
ต้นหอมเอาคืนหนักๆเลย
พี่ปืนงี่เง่าดีนัก
o18
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด พอจะเข้าใจพี่ปืนขึ้นมาแล้วค่าาา
แต่ตอนนี้รีบไปง้อต้นหอมด่วนๆๆๆเลยย
อยากอ่านตอนหน้าที่ง้องอนกันจริงๆเลยค่ะ
ขอบคุณคนแต่งนะค๊าาา รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่ออ คิคิ
-
อีพี่ปืนนิสัยเสีย
-
งอลหนักๆเลยต้นหอม ชอบแมทททททททททททท
-
รอเขาง้อกัน อิอิ
-
หึหึ น่าร้ากกก ไปหาน้องไวไวนะปืน
-
เค้าจะง้อกันยังไงเนี่ย รอดูๆ
ว่าแต่พี่ปืนทุนมากอ่ะ
ถึงกับบินตามไปหาเลยทีเดียว 55555
-
เป็นไงคะคุณปืน ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้าโดนน้องเอาคืนบ้างล่ะ :hao7: :hao7:
ตัวเองอยู่เฉยไม่ได้เลย เดือดจ้าเดือด ฮ่าๆๆ
รอติดตามตอนพี่ปืนไปหาน้องจ้า
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:สมน้ำหน้าโดนเอาคืน :laugh: :laugh: :laugh:
-
:call: :call: :call: :call:
-
รักคุณริริที่สุดเลยค่ะ ชอบๆตอนที่พี่ปืนหึง น่ารักมาก แสดงว่ารูปที่เห็นเป็นแผนของพี่แมทรึป่าวเรียกดีกรีความหึงจากพี่ปืนหรือลองใจพี่ปืนอะไรอย่างนี้
จะรอต่อไปนะคะ คุณริริ
ไม่ว่ากันค่ะที่มาช้า(ขอบคุณ)มากๆนะคะ
-
กรี๊ดๆ นั่งรอตอนหน้าค่ะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
โด่~ ทีนี้ล่ะทำมาเป็นโกรธ เห็นเย็นอยู่ได้ตั้งนาน
ได้หมัดพี่แมทและรูปน้องมาช่วยกระตุ้นให้ร้อนขึ้นหน่อย
เอาให้หนักเลยน้องต้นหอม ได้เวลาเอาคืนแล้ว
ไม่รู้ว่ารูปนี่จะเป็นแผนการณ์ของใครหรือเปล่า
หรือว่าน้องก็แค่ถ่ายไปตามปกติ แต่ผลลัพธ์ดีเกินคาด
คิดไปก็กังวลเหมือนกันว่าพี่ปืนจะลงโทษน้องยังไง
หรือว่าคนที่จะโดนจะเป็นพี่เซนกันนะ สยองแทน :ling3:
ไปหาน้องทั้งทีก็ถือโอกาสเปิดตัวกับว่าที่พ่อตาแม่ยายซะเลย
อะไรๆจะได้สะดวกขึ้น เป็นการสร้างความมั่นใจให้น้องด้วย
พี่กับน้องเขาจะง้องอนกันแบบไหนน้า~ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อืมเรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง
พี่ปืนจะตามไปง้อแล้ว :mew1:
-
ตามอ่านทันแล้ว :katai2-1:
ตอนต่อไปพี่ปืนหึงโหดแน่ๆ :hao7:
-
สมน้ำหน้าอิพี่ปืนแบบนี้ต้องให้ง้อนานๆนะ
-
น้องต้นหอมน่ารักมากๆๆ :mew1:
-
ต้นหอมน่ารัก :mew3:
-
รอต้นหอมและพี่ปืนที่กำลังบินไปง้อ
-
รวดเดียวยาวๆๆๆๆต้นหอมน่ารักสุดใจเลยอ๊าาาาาา
ง้อเค้าเลยๆๆๆ ทำตัวเองแท้ๆๆๆ ต้นหอมดัดหลังหนักๆๆๆเลยยยย
-
น่าสงสารพี่ป่านจังเลย :monkeysad: เรื่องพี่ป่านทำให้พี่ปืนไม่แน่ใจเรื่องต้นหอม ขยาดกลัวความรัก แต่ต้องยกความดีให้คุณแม่ คุณแม่ยอดมาก ที่ทำให้พี่ปืนรู้ใจตัวเองซะทีว่าหลงรักน้องไปตั้งนานแล้วเนี่ย แล้วยังไม่ยอมบอกรักน้องซะที สมน้ำหน้าโดนคุณแม่ตีเลย แต่ดีใจจังที่พี่ปืนบอกคุณแม่แล้วเรื่องมีแฟนเป็นผู้ชาย แถมยืนยันหนักแน่นว่าจะไม่เลิกกับน้องด้วย น่ารักมาอ่ะพี่ปืน :m1: คุณแม่น่ารักมาก ยอมรับเรื่องน้องได้แล้ว ได้รู้ความลับพี่ปืนรูปน้องในโทรศัพท์ไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องรูปในคอมเนี่ย แหม อยากเห็นจริง ๆ รูปอะไรทำให้พี่ปืนดูเป็นคนโรคจิตได้ละเนี่ย :z1: :z1: คุณแม่ แค่ได้ดูรูปก็ท่าทางจะหลงรักน้องต้นหอมซะแล้ว อย่างนี้เรื่องครอบครัวก็ไม่เป็นอุปสรรคกับคู่นี้แล้วสิน้า :m4: แต่พี่ปืน มาพูดกับแมทได้น่าหมั่นไส้มากเลยนะ เราเป็นแมทก็ต้องโมโห ต่อยให้ยับเหมือนกันนั่นแหละ หนอยท่าทางไม่สำนีกแล้วยังมาพูดว่าต้นหอมมาชอบเองอีก ฮึย หมั่นไส้ ๆ สมน้ำหน้าอีกรอบ ไงล่ะ ต้นหอมไม่รับโทรศัพท์ แล้วยังเห็นรูปต้นหอมถ่ายกับกิ๊ก(?) ดี จะได้รู้ว่าต้นหอมไม่ใช่ของตายนะขอบอก เฮอะ :a14: ตอนน้องชวนไม่ยอมไป แหม พอเห็นรูปนี่ไปได้เชียวนะพี่ปืน คืนนี้คงนอนไม่หลับแน่พี่ปืนเอ้ย ฮะ ๆ สะใจ ๆ :laugh3:
-
:m20: สมพี่ปืน
-
:mew1:รอตอนหน้า ถ้าจะมันแน่ 555
-
:catrun:
-
:-[ กรี๊ดดดดดดดดดดด ตามตันหอมไปแล้ววว
กว่าพี่ปืนรู้ตัวรู้ใจทีหนึ่งนี้ ทำเอาลุ้นซะ คาดว่าเคลียร์แล้วคงหวานนนนนนนนนน
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 29
You cast a spell on me, spell on me
เธอเสกคาถาใส่ฉัน ร่ายมนตร์ใส่ฉัน
ติ๊งต๊อง~
ใครมา?
ผมลุกออกจากเตียงอย่างเกียจคร้าน แทบไม่รู้สึกอยากทำอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน แม้แต่ขยับตัวก็ยังไม่อยาก ผมเปิดประตูหน้าบ้านเพื่อดูว่าใครมา
“ว่าไงเด็กน้อย^^”
เฮ้ย!!!
“แมท!!!” ผมตะโกนชื่ออีกฝ่ายดังลั้นด้วยความตกใจก่อนจะกระโดดกอดแมทเต็มรัก ฮือออ ผมคิดถึงแมทมากเลย คิดถึงพี่ปืนด้วย
จะมีสักวินาทีไหมที่ผมจะไม่คิดถึงเขา
ไม่มีหรอก ผมตอบเองเนี่ยแหละ >_<!
“อะไรเนี่ยไอ้หมู ตัวหนักขึ้นหรือเปล่า” แมทอุ้มผมต่อไม่ได้วางลง เขาเดินเข้าบ้านทั่งที่มีผมอยู่ในอ้อมแขนจนมาถึงที่โซฟา แมทถึงได้วางผมลง
“พี่มาได้ไง” ผมดีใจมากๆที่แมทมาหาผมถึงที่นี่ คิดว่าจะต้องเฉาตายอยู่คนเดียวที่นี่เสียแล้ว
“นั่งเครื่องบินมานะสิถามได้” ผมตีหน้ามุ่ยทันทีที่ได้ยินคำตอบ
“อย่ากวนนะพี่ ตกลงมาได้ไง ไม่ต้องทำงานแล้วเหรอ” พี่ตีแขนแมทไปที แมทยิ้มไม่ได้ว่าอะไร
“มีเด็กร้องไห้งอแงคนเดียวจะทำงานต่อได้ไง ทำไม พี่มาไม่ดีใจเหรอไง”
“ดีใจสิ ดีใจมากๆเลย” ผมกระโจนกอดแมทอีกทีหนึ่ง เสียงหัวเราะของแมททำให้ผมรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ซึมเศร้ามาหลายวันเรื่องที่พี่ปืนยอมรับสายผม เมื่อเช้ามืดพี่ปืนโทรมาด้วย แต่ผมขี้เกียจรับ งอนด้วยแหละ เลยไม่รับสายพี่ปืนซะเลย
“มีอะไรให้พี่กินบ้างเนี่ยหิวมากเลย” แมทดันตัวผมออก ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าที่หน้าประตูบ้าน ผมเดินนำขึ้นไปที่ห้อง เปิดประตูห้องนอนให้แมทเอาของเข้าไปเก็บ มีห้องเหลืออีกห้องหนึ่งเป็นห้องรับแขกแต่ผมอยากนอนกับแมทมากกว่า จะได้นอนคุยกันทั้งคืนเลย!
“มีมั้ง ไม่แน่ใจเหมือนกัน ยังไมได้เข้าครัวเลย” ผมพูดโดยไม่ทันได้คิดว่าพูดอะไรออกไป รู้อีกทีก็หายเกินไปเสียแล้ว โดยดุแน่ๆเลยผม T^T
“งั้นก็คงยังไม่ได้กินข้าวเลยใช่ไหม” แมทหรี่ตาลงอย่างจับผิด ผมยิ้มเจื่อนๆและพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี
“ก็...มันไม่หิวอ่ะ” ที่จริงคือไม่มีอารมณ์จะกินมากกว่า
“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยไอ้เด็กดื้อ ไปกินข้าวเลยนะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วฮะ!” แมทดุผมเสียงเขียว พร้อมกับลากผมเข้าไปในครัว แม่ทำกับข้าวไว้ให้หลายอย่าง ที่ต้องทำก็แค่เอาออกมาใส่ไมโคเวฟเท่านั้น แมทสั่งให้ผมนั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างสงบเสงียมเจียมตัว ส่วนแมทก็คอยบริการ ก็ดีครับ สบายดี ^^
“ที่จริงแมทไม่ต้องมาก็ได้นะ ต้นหอมอยู่ได้” ผมบอก ถึงจะดีใจที่มทมาหา แต่แมทก็ต้องเสียงานเพราะผม เดี๋ยวแมทจุถูกพ่อแมทดุเอา
“ไม่เป็นไร ทำมาเยอะแล้ว ให้คนอื่นมันเอาไปทำบ้าง”
แมทคงหมายถึงลูกพี่ลูกน้องคนอื่น ในบรรดาญาติพี่น้องของแมท ผมว่าแมทเป็นคนที่เอาอ่าวมากที่สุดแล้ว ที่เหลือก็ไม่ค่อยหยิบจับทำอะไรเท่าไหร่ แมทเลยกลายเป็นหลานรัก ขออะไรจะทำอะไรก็ไม่มีใครว่า ไม่งั้นพ่อแมทไม่ซื้อบ้านหลังที่อยู่ปัจจุบันให้แมทอยู่หรอก
“แล้วมานี่ พี่มินไม่โวยวายเหรอ” ผมลองถามดู เผื่อจะรู้อะไรเพิ่มมากขึ้น
“ก็ไม่ ถ้ามันโวยวายสักนิดก็คงดี” แมททำหน้าเครียด ผมก็ไม่รู้จะปลอบยังไง ปกติแมทเป็นคนคอยปลอบผมตลอด เพราะแมทไม่เคยที่จะทำท่าอ่อนแอให้เห็น ผมเลยได้แต่เงียบ กินข้าวจนหมดจากแล้วก็ส่งให้แมทเอาไปล้าง
“จ้องหน้าทำไม มีอะไร” สงสัยผมคงเผลอจ้องแมทนานเกินไป ก็มันอยากรู้นี่นา ทีเรื่องของผมผมยังเล่าให้แมทฟังเลย ทีเรื่องของตัวเองละปิดปากเงียบ
“ตกลงแมทกับพี่มินนี่เป็นอะไรกัน” ผมเปิดปากถาม แมทยื่นเช็ดจานนิ่งไม่ตอบกลับ ผมนั่งรอไม่รีบเร่ง ยังไงวันนี้ผมก็ต้องรู้เลยให้ได้ ว่าจะไม่ถามๆแล้วเชียว แต่ความอยากรู้มันบังคับกันได้ที่ไหน ใช่ไหม
ผมรอจนแมทล้างจานเสร็จ เขาหันหน้ากลับมาทางผม ร่างสูงของแมทยืนพิงเคาน์เตอร์ล้างจาน ดวงตากรอกไปมาอย่างครุ่นคิด เหมือนว่ากำลังเรียบเรียงคำพูดอยู่
“พี่กับมินเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว”
เรื่องราวต่างๆระหว่างแมทกับพี่มินถูกถ่ายทอดจากปากของจำเลย(?)โดยตรง ผมฟังไปก็อึ้งไปตกใจไป คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะเป็นในรูปแบบนี้ ทีแรกผมแอบคิดว่าแมทไปจีบพี่มินเสียอีก ที่ไหนได้ ทั้งคู่รู้จักกันมาก่อนนี่เอง
อารมณ์หนึ่งผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ผมกับแมทเรียนที่เดียวกัน ซึ่งก็ทีเดียวกับพี่มิน แต่ทำไมผมไม่เคยเจอหน้าพี่มินก็ไม่รู้ หรืออาจจะเป็นเพราะนอกจากห้องเรียนและห้องสมุดผมก็ไม่ได้ไปเล่นที่ไหนในโรงเรียน กลุ่มเพื่อนผมที่มีอยู่สองคน กับกลุ่มแมทก็คนละกลุ่ม ผมเจอแมททุกวันแต่โดยส่วนมากจะเป็นแมทที่คอยนั่งฟังผลเล่านั้นเล่านี่มากกว่าที่เขาจะเล่าเรื่องของตัวเอง
งั้นมีช่วงหนึ่งที่แมทดูซึมๆก็เรื่องนี้เองสินะ
ทำไมผมถึงเป็นเพื่อนเป็นน้องที่แย่แบบนี้นะ ในขณะที่แมทกำลังเป็นทุกข์ แต่ผมกลับมีความสุขโดยไม่ได้สนใจเลยว่าแมทจะเป็นยังไง และพอผมมีเรื่องทุกข์ก็เอาไประบายกับแมทตลอด
“น้องขอโทษที่ไม่รู้อะไรเลย แถมยังทำให้พี่ลำบากอีก” ผมพูดเสียงเศร้า ผมส่งสารแมทกับพี่มิน ทำไมคนพวกนั้นถึงใจร้ายนักนะ แล้วพี่มินในตอนนั้นล่ะ จะรู้สึกยังไง ถ้าเป็นผมคงทนไม่ได้แน่ๆ
“จะขอโทษทำไม ไม่ใช่ความผิดเราเสียหน่อย พี่เป็นพี่ พี่ก็ต้องดูแลและปกป้องน้องชายที่น่ารักคนนี้อยู่แล้ว คิดอะไรมากครับ หืม” แมทเดินเข้ามากอดคอผมโยกไปมา
“ต้นหอมรักพี่นะ” ผมกันไปกอดเอวแมทไว้ ซุกหน้าลงกับหน้าท้องแข็งๆของแมท ผมอยากมีหน้าท้องแข็งๆแบบนี้บ้าง!!!
โอเค ดูเหมือนผมจะผิดประเด็นสินะ >o<!
หลังจากที่ดราม่ากันเสร็จไปเรียบร้อยหนึ่งรอบ ผมกับแมทก็ย้ายมานั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่ โดยที่ผมมีไอติมติดไม้ติดมือมาด้วย ผมตักใส่ปากตัวเองคำแล้วก็ตักใส่ปากแมทคำ
“แอ้วแมทคิดยังไงกับอี้มินอ่ะ” ผมถามทั้งที่ไอติมยังเต็มปาก บางส่วนเลอะที่มุมปากแมทก็ใช้นิ้วโป่งเช็ดให้ ถ้าเป็นพี่ปืน...
โอ้ยพอ!!!
นี่ใจคอผมจะคิดถึงแต่พี่ปืนจอมใจร้ายนั่งทั้งวันใช่ไหม!
เครียดเว้ย!
“คิดยังไงคืออะไร” แมทถามงงๆ
“ก็ แบบรักแบบเพื่อนหรือรักแบบคนรักอ่ะ”
แต่ให้ผมเดานะ ผมว่าแมทรักพี่มินแบบคนรักแน่ๆ ผมว่าผมดูออก นอกจากผมแมทไม่เคยเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องของใครขนาดนี้มากก่อนถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว เพื่อนที่คบกันมานานแต่นิสัยแย่แมทก็ตัดได้อย่างง่ายๆ ไม่กลับไปสนใจเลย หรืแม้แต่ปรับความเข้าใจเลยด้วยซ้ำ แต่พี่มินนี่กลับพิเศษกว่าคนอื่น
และคนที่จะทำให้เรื่องนี้มันจบได้ก็อยู่ที่ตัวแมทกับพี่มินเอง
“คงรักแบบเพื่อนมั้ง” แมทตอบไม่เต็มเสียงนัก
“แน่ใจเหรอ โกหกเปล่าตัวเอง” ผมเลิกคิ้วถามกวนๆ
“...” แต่แมทกลับเงียบ ทำหน้าเหมือนแบบโลกไว้ทั้งใบ
“รักเขาล่ะสิ” ผมกระเซ้าเย้าแหย่แมทไม่หยุด เอาไหล่เล็กๆของตัวเอง T^Tไปดันไหล่แมทเบาๆ ช้อนไอติมล่วงใส่ตักแมทจนเลอะไปหมด แมทหันมาสาดสายตาน่ากลัวให้ผมทีก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ด
“เปล่าสักหน่อย” แมทว่าพลางเสมองไปทางอื่น
โกหก!!
“อะไรกันวะ พวกพี่เป็นแบบนี้หมดหรือไง พี่ปืนก็ปากแข็ง แมทก็ปากแข็ง แข็งจนน่าหาอะไรมานวดปากจริงๆ” ผมว่าเข้าให้ กับอีแค่บอกว่ารักมันจะตายหรือไง รักก็บอกว่ารักสิ ผมยังกล้าพูดเลย ไม่บอกแล้วเขาจะรู้ไหมวะอะ!!!
ตอนนี้เริ่มเข้าเรื่องส่วนตัวแล้วครับ โมโหอ่ะ!
พูดแล้วของมันขึ้น!
“นี่แมท ต้นหอมถามอะไรอย่างนะ ถ้าหากว่าพรุ่งนี้พี่แมทบอกว่ามีแฟนแมทจะทำยังไง” ของแบบนี้มันต้องกระตุ้นกันหน่อย ร้อยทั้งร้อยรู้ใจตัวเองหมด
“มันไม่มีหรอกน่า!” นั่งไง ขึ้นเสียงเชียว แต่แค่นี้มันยังน้อยไป ต้องยุแยงเข้าไปอีก ฮ่าๆๆๆ
“ใครจะไปรู้ พี่มินทั้งน่ารักทั้งดูดี ขาวด้วยนะ อืม...บางทีอาจจะมีคนมาชอบพี่มินก็ได้ เออใช่! พี่ก้องไง ต้นหอมว่าพี่ก้องต้นชอบพี่มินแน่ๆ”
“อะไรนะ!” เหอะๆ ทีอย่างนี้ล่ะตาลุกวาวเหมือนมีไฟสุมอยู่ข้างใน แมทดูนั่งไม่ติดเลยทีเดียวเชียว
“แล้วถ้าพี่ก้องคบกับพี่มินจริงๆแมทจะยอมไม่ล่ะ” ผมย้อนถามคนที่นั่งทำหน้าบึ้ง
“ไม่ยอม!!!” แมทตะโกนเต็มเสียงเหมือนอยากให้พี่มินได้ยิน
“ไม่ยอมแล้วไง พี่เป็นอะไรกับเขาล่ะถึงจะไปหาเขา แฟนเหรอ ก็ไม่ใช่ ถ้าพี่มินเขาก็ชอบพี่ก้อง เขาสองคนก็มีสิทธิ์จะรักกันไม่ใช่เหรอ” ผมยอมจี้ใจดำแมท เท่านั้นแหละคนปากแข็งก็หน้าเหี่ยวลงทันที ทีเรื่องอื่นน่ะเก่งนัก ที่เรื่องความรักนี่ตายสนิท =_=;
หวังว่าตอนอะจึกๆกันผมคงไม่ต้องไปสอนหรอกนะ
เอ่อ...แต่ผมก็คงสอนไม่ได้หรอก ผมทำไม่เป็นอ่ะ T^T
“ตกลงว่าไง ชอบเขารักเขาใช่ไหมล่ะ” ผมยิ้มล้อแมท
“รู้ดีจริงๆ” แมทเขกหัวผมอย่างแรง
“โอ๊ย! เจ็บนะ” ผมยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองปรอยๆ น้ำตาแทบเล็ดเลยอ่ะ
“เฮ้อ แล้วจะทำไงดีวะเนี่ย” แมทบ่นกับตัวเองเบาๆ
“ก็บอกเขาไปสิ พูดไปเลย” ผมบอก ก้มมองไอติมที่เริ่มละลาย เลยต้องรีบตักเข้าปาก
“แล้วถ้ามันไม่ได้คิดเหมือนพี่ละ” แมทถามอย่างเป็นกังวล ผมคิดว่าแมทยังคงฝังใจกับครั้งนั้น แต่เราก็ยังไม่รู้นี่นาว่าพี่มินคิดยังไงกับแมทกันแน่ แต่อย่างน้อยก็ต้องรู้สึกดีกันบ้างนั่นแหละ
บางทีการที่แมทมาหาผมและเขาสองคนต้องห่างกันอีกครั้ง อาจจะทำให้ต่างฝ่ายต่างคิดได้ว่าตัวเองต้องการอะไร
แล้วผมกับพี่ปืนละต้องการอะไร
แน่นอนว่าผมไม่ได้อยากห่าง แต่พี่ปืมผมไม่อาจเดาใจได้เลย
“บอกไปเถอะ ถ้าพี่มินไม่ได้รักพี่ อยากน้อยมันก็ทำให้พี่รู้ความจริงไม่ใช่เหรอไง บอกๆไปเถอะดีกว่ามานั่งเสียใจภายหลัง ถ้าพี่มินเขารักพี่เหมือนกันก็จะได้ปรับความเข้าใจกันไปเลยไง” ผมพูดอย่างที่คิด
ปัญหาของแมทกับของผมมันไม่เหมือนกัน ผมกับพี่ปืนไม่เคยมีปูมหลังกันมาก่อน แต่แมทกับพี่มินมันไม่ใช่ ถ้าจะเริ่งก็ต้องเริ่มจากปัญหาในครั้งก่อนว่าตกลงแล้วพี่มินคิดยังไง แล้วแมทก็ต้องบอกให้พี่มินรู้เหมือนกันว่าคิดยังไง
โห นี่ถ้าผมเปิดรับปรึกษาปัญหาหัวใจคงรวยเละ
แต่อย่าดีกว่า ตอนนี้ปัญหาของตัวเองยังแก้ไม่ได้เลย
ผมเริ่มคิดได้ว่า เราจะมองเห็นทางออกของปัญหาของคนอื่น แต่คนอื่นจะมองไม่เห็นปัญหาของตัวเอง เหมือนว่าเราจะเห็นในมุมที่กว้างกว่าเขาที่เขาเห็น เช่นกัน แมทมักจะมองเห็นปัญหาของผมได้มากกว่า และให้คำปรึกษาผมได้ ในขณะทีพอเป็นเรื่องของตัวเองกลับแก้ไขไม่ถูก คล้ายกับเราไม่มีทางเห็นขี้ตาตัวเอง แต่คนอื่นมองเห็น คงเป็นแบบนี้ละมั้ง
ผมคงไม่ได้เปรียบเทียบน่าเกลียดไปใช่ไหม >_<
ผมนั่งคุยเล่นกับแมทจนถึงตอนเย็นที่พ่อแม่และคุณอาคุณน้าต้องกลับมาบ้าน แต่ตกใจใหญ่เข้ามากอดแมท แมทอ่ะสนิทกับแม่ผมมากกว่าแม่ตัวเองเสียอีกนะก่อนที่แม่กับพ่อผมจะมาอยู่ที่ฝรั่งเศสอ่ะ
วันนี้เราสองคนเลยจัดงานเลี้ยงฉลองกันเสียหน่อย
“แล้วนี่จะกลับวันไหนจ๊ะ” แม่ผมถามแมท เรานั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“คงกลับพร้อมน้องแหละครับ” แมทลูบหัวผมที่นั่วข้างๆเบาๆ
“งั้นก็ดีเลย น้องงอแงมากเลยช่วงนี้ ข้าวไม่ค่อยกิน แถมชอบทำหน้าซึม” ดูแม่ผมสิ ทำไม้องฟ้องแมทด้วย สารภาพเลยครับว่าผมกลัวแมทมากกว่าพ่อแม่เสียอีก
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ แม่ไม่ต้องห่วง” ผมหันมายิ้มเหี้ยมใส่ผม
“ดีเลย ถ้าแมทกลับพร้อมน้อง อาจะได้กลับเลย คุณย่าโทรมาบอกว่าเจ้าตัวเล็กร้องไม่หยุด คงต้องกลับไปไทยก่อน” คุณน้าพูดถึงลูกชายตัวเล็กที่ฝากคุณย่าเลี้ยงไว้
“ครับ ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมดูแลน้องเอง”
“งั้นน้าจะได้สบายใจ”
จากนั้นแม่และคุณน้าก็แยกกันไปเข้าครัว เหลือหนุ่มๆสี่คนนั่งคุยเล่นกันที่ห้องนั่งเล่น ผมไม่ค่อยได้พูดอะไรหรอกครับ ได้แต่นั่งฟังเท่านั้น ส่วนแมทนี่ไม่ต้องเป็นห่วง เขาคุ้นเคยกับครอบครัวผมเป็นอย่างดี ยิ่งมีเบียร์เป็นตัวชักใยอยู่ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลังอย่างนี้ ยิ่งคุยกันถูกคอเข้าไปใหญ่
ติ๊งต๊อง~
เสียงกริ่งดังขึ้น ทุกคนมองหน้ากันก่อนที่พ่อผมจะพูดขึ้น
“ต้นหอม ลุกไปเปิดประตูสิลูก”
โธ่ ไอ้ผมก็คิดว่าพ่อจะบอกว่าจะไปเปิดเอง ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู ที่จริงมันก็มีตาแมวให้ส่องนะ แต่ผมไม่ชินเลยไม่ค่อยจะส่องเท่าไหร่ การเปิดไปเจอเลยแบบนี้มันก็ตื่นเต้นดี แต่คราวนี้คนที่มาคงจะทำให้ผมตื่นเต้นเกินไป
“พี่ปืน”
O^O!
มะ...มาได้ยังไง!
“จะไม่ให้พี่เขาไปเหรอ” พี่ปืนถามเสียงนิ่ง ใบหน้าดูอ่อนล้า ผมแอบเห็นเม็ดเหงื่อที่หน้าผากทั้งที่อากาศเย็นจัดขนาดนี้
“เอ่อ เชิญครับ” ผมที่ยังตกใจไม่หายกับการมาโดยไม่คาดคิดของพี่ปืน ตอนแมทว่าตกใจแล้วนะ พี่ปืนนี้ตกใจกว่าหลายเท่าเลย ถึงขนาดผมยินนิ่งอยู่ที่หน้าประตูยืนมองพี่ปืนลากกระเป๋าเข้าไปในบ้านของผม จนได้ยินเสียงโวยวายของแมทนั่นแหละผมถึงได้รู้สึกตัว
“มึงมาทำไมไอ้ปืน!!!”
พี่ปืนมาหาผมจริง!
นี่ผมไมได้ฝันไปใช่ไหม บอกผมที
“แล้วมึงยุ่งอะไรวะ!!!” เสียงพี่ปืนดังลั่นบ้าน ผมรีบวิ่งกลับเข้าไปดู เห็นแมทระชากคอเสื้อพี่ปืนอยู่ ส่วนพ่อแม่คุณน้าคุณอาก็ยืนมองงงๆ ในมือแม่ยังมีตะหลิวอยู่เลย
“แมทอย่า ใจเย็นๆ” ผมดึงมือแมทออกจากคอเสื้อพี่ปืน ทั้งคู่มองตากันเหมือนจะฆ่ากันให้ได้ ไปทะเลาะอะไรมาเนี่ยสองคนนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อนก็ไม่ค่อยจะญาตดีกันอยู่แล้ว นี่ยังจะมาทะเลาะกันอีกนะ
“มึงมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ!” แมทตะโกนใส่หน้าพี่ปืน
“กูไม่ไป มึงจะทำไม กูมาหาแฟนกู ไม่ได้มาหามึง! เสือกอะไรด้วย!!” พี่ปืนก็ด่ากลับ
พี่ปืนพูดแบบนี้ผมก็เขินนะ >//<
โอ๊ย นี่มันใช่เวลามาเขินไหม ผมต้องรีบแยกสองคนนี้ก่อนที่ทั้งคู่จะต่อยกัน แล้วนี่ทุกคนจะยืนมองสองคนนี้กัดกันจริงๆใช่ไหมเนี่ยถึงได้ไม่มีใครคิดห้าม ยืนมองยังกะยืนดูละครลิง =_=
“แมท ปล่อยก่อนนะ” ผมปรามแมทเบาๆ ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ แมทเบนสายตามามองหน้าผมอย่างขัดใจ คือผมก็ยังไม่อยากเป็นหม้ายแฟนตายหรอกนะ ><
“แล้วที่มันทำกับเราล่ะ!”
“เดี๋ยวน้องคุยกับพี่ปืนเองนะ พี่ปล่อยพี่ปืนเถอะ” พี่ปืนนี่ก็ยังไงนะ ยืนให้แมทกำคอเสื้ออยู่ได้
แต่แล้วแมทก็ยอมปล่อยพี่ปืนแต่โดยที แต่ก็ยังทำท่าทางฟึดฟัดเหมือนช่างตกมัน ผมเลยดึงพี่ปืนออกมาห่างๆ พี่ปืนยังคงจ้องแมทอย่างเอาเป็นเอาตาย หน้าตานิ่งๆกับสายตาดุดันของพี่ปืนทำให้ผมไม่กล้าปริปากถามอะไร รับรู้ได้เลยว่าในห้องมีไอสังหารออกมาจากตัวพี่ปืน
>0<!
“เอ่อ พ่อหนุ่มจ๊ะ เป็นแฟนต้นหอมเหรอลูก” แม่ที่ดูจะได้สติก่อนคนอื่นเข้ามาทักพี่ปืนอย่างไม่กลัวตาย ขนาดผมที่อยู่กับพี่ปืนมานานพอสมควรยังไม่กล้าเลย
พี่ปืน พี่อย่าทำอะไรแม่ผมนะ ผมยังไม่ได้เลี้ยงดูแม่ผมเลย T^T
“ครับ คุณน้าคงเป็นแม่ของต้นหอมสินะครับ” แต่ผิดคาด พี่ปืนพูดกับแม่ผมเสียงนุ่มกว่าที่พูดกับผมเสียอีก อะไรอ่ะ ผมอยากได้แบบนี้บ้าง!
“จ๊ะ แหม ตาถึงนะเนี่ย แล้วนี่มาหาน้องเหรอจ๊ะ”
สถานการณ์สงบลงแล้วล่ะครับ พ่อและคุณอาลากแมทไปนั่งกินเบียร์ตามเดิม ส่วนคุณน้าก็กลับเข้าครัวไป เพราะเคยเจอพี่ปืนก่อนหน้านี้แล้ววันที่ไปส่งผมที่สนามบิน
“ครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับน้องนิดหน่อย คุณน้าคงไม่ว่านะครับ” ผมพี่พูดอย่างนอบน้อม นี่ผมตาฝาดหูเฝื่อนหรือเปล่า บอกผมทีว่านี่คือพี่ปืนตัวจริง
อ๊ากกก! เสียงหล่ออ่ะ ><”
“ได้จ๊ะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าเรียกว่าแม่นะจ๊ะพ่อรูป ปรับความเข้าใจกันดีๆนะเด็กๆ เดี๋ยวแม่ไปทำอาหารต่อแล้ว” แม่ผมยิ้มหวานใส่พี่ปืนก่อนจะเดินลั้นลาเข้าครัวไป พี่ปืนมองตามหลังแม่ผมก่อนจะหันมามองผมหน้านิ่งไม่ยิ้มเหมือนตอนคุยกับแม่
“พี่จะนอนนี่ ห้องอยู่ไหน” พี่ปืนพูดเสียงเรียบ
“ข้างบนครับ” ผมเดินนำพี่ปืนขึ้นไปชั้นสอง ก่อนจะเปิดประตูที่ห้องรับแขก
“นี่ห้องใคร” พี่ปืนชะโงกหน้าเข้ามามองในห้อง แต่ไม่ยอมเดินตามเข้ามา
“ห้องรับแขก” ผมตอบ แต่ดูเหมือนว่าคำตอบของผมจะทำให้พี่ปืนไม่พอใจ หน้าบึ้งตึงทันที
“พี่ไม่นอนห้องรับแขก ห้องเราอยู่ไหน” เสียงขรึมถามกลับมา
“ห้องผมเต็มแล้ว ผมนอนกับแมท” ผมว่า เตียงผมไม่ใหญ่พอที่จะนอนได้สามคนหรอกนะ และก็คงไม่มีใครเสียสละลงไปนอนพื้นแน่ๆ อย่างน้องก็ผมเนี่ยแหละ นอนพื้นปวดหลังจะตายไป
“ให้มันมานอนห้องนี่ ยังไงพี่ก็จะนอนกับเรา” พี่ปืนสั่งเสียงเย็นชา สายตาดุจนผมไม่กล้าขัด แต่ผมก็ไม่กล้าไปบอกแมทอยู่ดี รายนั้นไม่ยอมแน่ๆ
“กูไม่ย้าย กูจะนอนกับน้องกู มึงมีปัญหาก็ไปนอนโรงแรมนู่น” ผมคงไม่ต้องพูดแล้ว เพราะแมทตามมาได้ยินถึงที่เลย แมทเดินแทรกพี่ปืนเข้ามาในห้องก่อนจะเดินมากอดคอผมไว้
ส่วนพี่ปืนพอได้ยินที่แมทพูดก็ขมวดคิ้วตึงจ้องหน้าแมทเขม่ง แต่แมทก็ยิ่งยั่วโมโหพี่ปืนเข้าไปใหญ่ด้วยการชะโงกหน้ามาหอมแก้มผมหนักๆ
“พี่ไม่ย้ายนะ พี่จะนอนกับน้อง” แมทพูดยั่วพี่ปืน พี่ปืนดูโมโหแมทมาก ร่างสูงๆเดินเข้ามาทางผมและแมทที่ยืนอยู่ด้วยกัน
“มึงเอามือออกเดี๋ยวนี้เลยไอ้แมท!” พี่ปืนพูดอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ เส้นเลือดที่คอปูดออกมาจนเห็นได้ชัด
“ทำไมกูต้องเชื่อมึง กูจะกอดจะหอมน้องกูยังไงก็ได้” ไม่พูดเปล่า แมททั้งกอดทั้งหอมผม ผมก็ได้แต่ยืนนิ่ง ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้แมทยั่งโมโหพี่ปืนแบบนี้ แต่อีกใจหนึ่งผมก็อยากให้พี่ปืนหึงผมบ้าง ก็เท่านั้น
“ต้นหอม มาหาพี่!” พี่ปืนสั่งผมเสียงเข้ม จ้องมาทางผมด้วยสายตาหน้ากลัว ผมจับมือแมทออกจากคอแต่แมทขืนเอาไว้
“มึงอย่ามาสั่งน้องกูต่อหน้ากูนะ มึงเป็นแค่แฟน ไม่จำเป็นต้องนอนห้องเดียวกับน้องกูหรอก” แมทมองพี่ปืนเหยียด
“เออ เดี๋ยวกูจะปล้ำน้องมึงทำเมีย!” พี่ปืนโวยลั่นบ้าน ผมที่เงิบรับประทาน ที่พูดมานี่คิดว่าผมจะอายไหม
“ห้ามมึงทำอะไรน้องกูนะ!!!” แมทตวาดพี่ปืนลั่น
“พี่ น้องขอคุยกับพี่ปืนก่อนนะ” ผมขอร้องก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้
“แต่...” แมททำหน้าไม่ไว้ใจพี่ปืน
“นะครับ” ผมขอร้อง แอบเห็นสายตาอาฆาตจากพี่ปืนแวบๆให้พอเสียวสันหลัง เกิดเป็นผมนี่ลำบากจริง ><!
“เฮ้อ ก็ได้ แต่อย่าเพิ่งใจอ่อนกับมัน เข้าใจไหม” แมทกระซิบที่ข้างหูผม ผมพยักหน้ารับเบาๆ ผมก็ว่าจะของอนสักหน่อยเหมือนกัน เพราะอยากให้พี่ปืนรู้ว่าผมก็รู้สึกถึงแม้จะไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูด
ผมเหนื่อยมามากพอแล้วกับการวิ่งตามหาความรัก ถ้าครั้งนี้ไม่สมหวังผมก็จะหยุดแล้ว ที่ผมทำไม่ใช่เพราะอยากจะแกล้งพี่ปืนหรืออะไร ที่จริงก็ส่วนหนึ่ง แต่ผมอยากรู้มากที่สุดคือ...ผมมีความหมายกับพี่เขาบ้างไหม พี่เขารักผมบ้างอย่างที่ผมรักเขาหรือเปล่า
และครั้งนี้แหละที่จะได้รู้กันไปว่าผมกับพี่ปืนจะไปต่อหรือหยุดอยู่แค่นี้ แต่ผมภาวนาๆ ภาวนาให้พี่ก็รักผมเหมือนกัน เพราะผมรักเขามากๆ
แมทยอมปล่อยตัวผมแล้วก็เดินกระแทกไหล่พี่ปืนออกไป พี่ปืนหันหลังไปมองแมท มือสองข้างกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะหันมามองหน้าผม แววตาอ่อนลงนิดหน่อยไม่เหมือนกับที่มองแมท แต่ก็ยังเป็นแววตาที่แข็งกระด้างอยู่ดี
“พี่นอนนี้แล้วกัน แมทไม่ยอมย้ายหรอก เชื่อผมเถอะ” ผมบอก
“งั้นเราก็มานอนกับพี่ที่ห้องนี้” พี่ปืนยอมลากระเป๋าเข้ามาในห้อง แต่ก็มีเงื่อนไข
“ไม่ ผมจะนอนห้องผม” ผมบอกเสียงนิ่ง พยายามระงับใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวง่ายๆ
“ทำไม” พี่ปืนถามเสียงแข็ง
“ก็ไม่ทำไม ผมจะนอนห้องผม” ผมทำหน้าหงิก พี่ปืนเมื่อเห็นว่าผมเริ่มไม่พอใจก็ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้ามากอดผม ผมปล่อยให้พี่ปืนกอดแต่ไม่ได้กอดตอบ ผมต้องจิกมือตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้ยกมือขึ้นกอดอีกฝ่าย ทรมานมากครับ
“จะไม่นอนกับพี่จริงเหรอ” ยิ่งมาทำเสียงอ่อยแบบนี้ มันยิ่งอดทนยาก
“ไม่ครับ” ผมกลั้นใจตอบในที่สุด ต้องยืดหยัดจนกว่าเราจะได้ในสิ่งที่ต้องการ
“เฮ้อ เอาเถอะ ไม่นอนก็ไม่นอน” พี่ปืนยอมแต่โดยดี แต่ยังกอดผมไว้อยู่ ริมฝีปากของพี่ปืนกดจูบที่ต้นหอผมเบาๆ ขนผมลุกซู่ ผมเอียงคอหนีแต่กลายเป็นเปิดโอกาสให้พี่ปืนซุกไซ้ได้มากขึ้น
“พี่ปืน อย่า” ผมร้องห้าม แต่พี่ปืนก็ไม่หยุด จนลากจูบขึ้นมาตามลำคอเรื่อยๆจนจะถึงริมฝีปาก ผมเม้นมากตัวเองแน่น มองพี่ปืนอย่างตัดพ้อ
“พี่จูบไม่ได้เหรอ” พี่เขาถามเสียงเครียด แต่ผมเครียดกว่านะ
“พี่มาทำไม” ผมถาม ไม่ตอบคำถามพี่ปืน
“แล้วพี่มาหาไม่ได้เหรอไง” พี่ปืนปล่อยตัวผม มือหนายกมือขึ้นเสยผมไปด้านหลัง
“ก็ดูเหมือนพี่จะยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่จะรับสายผมหรือส่งข้อความกลับมาเลยสักนิด!” ผมขึ้นเสียงใส่ พี่ปืนถอนหายใจเบาๆ ผมเลยตวัดสายตามองแบบไม่พอใจ
“เปล่า คือพี่ไม่ได้ยุ่ง เอ่อ คือมันก็ยุ่งแต่...คือแบบว่า พี่...โอ้ย!!! กุจะพูดอะไรวะเนี่ย” พี่ปืนดูเหมือนจะสติหลุดไปแล้ว พูดติดๆขัดๆ ผมกลั้นขำเพราะไม่เคยเห็นพี่ปืนหลุดมาดขนาดนี้
“เอาเถอะ พี่ก็จัดของไปแล้วกัน ผมลงไปข้างล่างก่อน” ผมรีบหันหลังหนีก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา แต่พี่ปืนกลับเข้ามากอดผมไว้ข้างหลัง ทำเอาเก็กหน้าขรึมแทบไม่ทัน ขอบอกว่าเมื่อยหน้ามาก อยากรู้จริงว่าพี่ปืนไม่เมื่อยบ้างหรือไง เห็นชอบทำหน้านิ่งตลอดเวลา
“พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสาย แต่พี่มีเรื่องยุ่งๆให้ต้องคิด” พี่ปืนพูดเสียงเศร้าอยู่ข้างใบหูผม ผมใจแทบอ่อนยวบ แต่แค่นี้มัยยังไม่พอ ผมเลยต้องทำใจแข็งให้ถึงที่สุด
“ครับ” ผมตอบกลับไปสั้นๆ พี่กอดรัดตัวผมแน่น จมูกโด่งกดลงที่แก้มผมยาวๆดังฟอดแล้วใช้ปลายจมูกเกลี่ยที่แกมไปมาที่เดียวกับที่ผมโดนแมทหอมก่อนหน้านี้
“ลบรอย พี่ไม่ชอบให้ใครกอดเราหอมเราเลยสักนิด พี่หวงของพี่ เข้าใจไหมครับ” น้ำเสียงทุ่มนุ่มเอ่อยกระซิบราวกับจะร่ายมนต์ใส่ผม ให้ผมยอมจำนนต่อเขาทุกสิ่งอย่าง ร้ายกาจเกินไปแล้วผู้ชายคนนี้
“พี่คิดถึงเรามากเลยรู้ไหมครับ”
อ๊ากกก!!!
ไม่ไหวแล้วครับ!!!
พี่ปืนต้องกินยาลืมเขย่าขวดมาแน่ๆ ใครสั่งใครสอนให่ทำตัวน่ารักขนาดนี้นะ
ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ!
T^T
===================
# ฮ่าๆๆ มาดูกันสิว่าใครจะทนไม่ได้ก่อนกันระหว่างน้องต้นหอมกับพี่ปืน :m4: :m19:
# คราวนี้ได้น้องต้นหอมมาช่วยพี่แมทให้ตาสว่าง เรื่องราวจะสดใสขึ้นเรื่อยๆแล้ว เด็กน้อยของเราน่ารักจริงเชียว :m1:
# พี่ก้องเรื่องนี้กับเรื่องน้องริชคนละคนนะ ความเบลอทำให้เราจำผิดจำถูก บ้าที่สุดเลย! :serius2:
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นบวกเป็ดบวกคะแนนให้นะคะ ซึ่งใจสุดๆ รักทุกคนเลยยยยย :mew1:
:กอด1: :L2: :pig4: :L1:
:bye2:
-
พี่ปืนลืมกินยาเขย่าขวดบ่อยๆนะจะได้หวานแบบนี้ตลอด>///<ฟินนนนนน
แมทรู้ใจตัวเองซะทีต้องขอบคุณต้นหอมนะเนี่ย^O^
-
ฮืออออออออออออออออ เอาอีกๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
นั่งรอมาทั้งวัน ในที่สุดก็มาแว๊ววววว :katai2-1: :katai2-1:
พี่ปืนนนนนนนนน ฟินไม่ไหวแล้ววววว :hao7: :hao7:
ไม่รู้นะว่าน้องต้นหอมจะทนไหวรึป่าว แต่ตอนนี้เจ้ไม่ทนค่ะลูกขาาาาาาา :ling1: :ling1:
พี่ปืนน่ารักเกินไปแล้ววววววว :hao5: :hao5:
+1 ให้กับความน่ารักของพี่ปืน :-[
อยากจะบอกว่า เอาตอนใหม่มาลงต่อเลยได้มั้ยค๊าาาา ใจจะขาดดดด
แต่ก็คงไม่ได้ใช่ป่าว เพราะแอบเข้าไปดูตารางการอัพในแฟนเพจแล้ว (กดไลค์แล้วด้วย ฮี่ฮี่)
คงต้องรอกันต่อไป แง่มๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
ไม่น่ะน้องต้นหอมของพี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
คิดว่าพี่ปืนคงได้นอนกอดต้นหอมเป็นแน่ :z1:
-
พี่ปืนคุยกับน้องต้นหอมให้เข้าใจ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งหื่น
จะได้หวานนานๆ
ปล.ขอบคุณคนเขียนเรียนหนัก ยังแวะมาลงนิยาย
เรียนหนักแล้วรักษาสุขภาพด้วย ฝนตกเกือบทุกวัน
-
กริ้ดดดดดดดรอมานานคู่นี้ ปืนเอ้ย โดนเข้าแล้วไงล่ะ ปากแข็งแบบนี้ต้องโดนซะบ้าง หึหึหึหึ
ชอบอะ ที่ปืนคอยตามตื้อตามหึงบ้าง เพราะปกติต้นหอมตามอย่างเดียว อิอิ น่ารักมากกกกก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[พี่ปืนพูดเพราะแบบนี้ต้นหอมก็ใจอ่อนอะดิแบบนี้อะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
แล้วตกลงว่า ทำไมไม่โทรไม่ติดต่อ???
-
:mew4: :mew4: ดีกันเร็วๆๆนะพี่ปืนต้นหอมรีบคุยกันนะ
-
แมทรู้ใจตัวเองแล้วนะ รีบไปจัดการเรื่องของตัวเองได้แล้ว เรื่องของต้นหอมน่ะให้พี่ปืนจัดการ อิอิ
-
:katai2-1:
-
โอ้ยยยยยขำแมทมันชอบกวนประสาทพี่ปืนฮ่าๆๆๆ
-
ลุ้นมินกับแมทจะแย่แล้ว ต้นหอมจัดการพี่ปืนเอาให้คลั่งตายกันไปข้างนึงเลย
-
มันค้างอ่ะ งือๆ เก๊กต่อไปนะต้นหอมอย่าเพิ่งยอมพี่ปืนเด็ดขาด
สงสารมินจังเลย แมทก้อปากแข็ง มินก้อปากแข็ง เฮ้อออออ
-
:pig4: :pig4:
-
:กอด1: :pig4:
-
จะรอดมั้ยเนี่ยต้นหอม
-
ท่าทางต้นหอมจะทนไม่ไหวและกดพี่ปืนซะก่อนนะเราว่า
-
ต้นหอมเข้มไว้ลูก อย่ายอมง่ายๆ :hao3:
-
ต่อด่วนกรี๊ดดดดดดด :impress2:
-
พี่น้องคู่นี้เค้ารักกันดีเนาะ พี่ช่วยน้อง น้องช่วยพี่
คราวที่แล้วพี่แมทช่วยน้องโดยการฉะกับพี่ปืนซะสะบักสะบอม
คราวนี้น้องต้นหอมช่วยให้พี่แมทตาสว่างเรื่องพี่มิน
น้องต้นหอมอย่าเพิ่งใจอ่อนนะ ขอเอาคืนอีกนิดเถอะ
ต่อไปพี่ปืนจะได้ไม่กล้าปล่อยน้องให้อยู่คนเดียวอีก
ให้รู้ไปเลยว่าเราไม่ใช่ของตาย (แม้จะใช่ก็เถอะ) :a14:
ครอบครัวน้องต้อนหอมน่ารักเนาะ โดยเฉพาะคุณแม่
ดูจะไม่ตกอกตกใจอะไรเลยตอนที่เห็นว่าที่ลูกเขย
แววอนาคตสดใส รอเค้าง้องอนกันต่อไป :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
ว๊่ยพี่ปืนมามุกไหนนี่ มาแบบน่ารักไม่เย็นชาที่แล้วมา สงสัยน้องคงใส่มนตร์ให้พี่ปืนจริงๆ
แต่พี่แมทนี่ร้ายนะที่แหย่เสือหลับที่เพิ่งตื่น แต่ตอนนี้ฉันยิ้มไปเลย
-
น้องต้นหอมมมมใจแข็งลูกกกใจแข็งไว้้~~~ พี่แมทเข้ามาขัดจัวหวะเร็วววว
แกล้งอิพี่ปืนอีกนิดให้หลาบจำ!!!!!
-
ตอนต่อไปอยู่ไหน :m31: :m31: :m31:
-
o13 o13
-
ท่าทางพี่ปืนจะขี้หึงนะ 555
-
น้องต้องดื้อกว่านี้อีกนิดนะ ค้นหอม พี่ปืนจะได้หายปากแข็ง
-
อร๋าย พี่ปืนแน่เลยอะที่จะทนไม่ไหว
-
เอาให้หนักกว่านี้อีกนะต้นหอมลูก :a14: :a2:
-
พี่ปืนเปลี่ยนไป๋ ปรับความเข้าใจกันได้กลับเมืองไทยครานี้ มดเต็มบ้าน
-
มันใกล้เข้ามาแว้วววว วันที่พี่ปืนจะอยู่ในกำมือของน้องต้นหอมโดนสมบูรณ์ หึๆๆๆ
รักล่ะสิ หวงล่ะสิ หึงล่ะสิ แต่ไม่พูดออกมาตรง ๆ เนอะ ทำเป็นเขินนนนนน ได้แต่บอกคิดถึงเอาหน้าซุกคอ
เฮ้ย คนอ่านเขินนะบอกตรง ต้นหอมใจแข็งอีกนิดลูก อย่าอ่อนให้ง่าย ๆ ต้องให้อยู่ในโอวาทเรา #ยุยงและส่งเสริม
ชอบตอนน้องแมทเจอต้นหอมน่ารักกันจริงพี่น้องคู่นี้ ส่วนพี่แมทก็สติลสับสน กลับไปรอบนี้ต้องเอาให้เคลียร์นะพี่
ต้นหอมช่วยพี่แมทเคลียร์หัวใจด้วย หนูนี่น่ารักจริงๆ ...ชอบตอนพี่แมทกับพี่ปืนปะหน้ากันด้วย เจอกันไม่ได้เชียว
คนอ่านชอบตอนพี่ปืนหึงที่ซู้ดดดดด
ขอบคุณค่ะ
-
อั๊ยย๊ะ พี่ปืนมุมนี้น้องต้นหอมไม่คุ้นนะคะ
มันอ้อนอะ เขินนนนน
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ต้นหอมอย่าพึ่งใจอ่อนนะ
เล่นตัวก่อนลูก
พี่แมทรีบกลับไปบอกรักมินเลยนะ
-
สงสาร ต้นหอม ต้องมาเปป็นกรรมการห้ามมวย
ระหว่าง พี่ปืน กะ แมท
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ต้นหอมอย่าเพิ่งใจอ่อนลูก แกล้งอิพี่ปืนให้ทรมานใจเล่นอีกหน่อย
เชอะเห็นต้นหอมเป็นของตายเหรอ :z6:
-
:-[ :-[
กี๊สสสสสส ริริจ๋า เราแพ้พี่ปืนโหมดนี้เลยอ่ะ
อ่านไปเขิลล์ไป ฟินแบบแปลกๆ555
-
ถ้าปืนเป็นแบบนี้บ่อยๆก็ดีสิ
ต้นหอมน่ารักอะ
-
คุณริริ รีบมาต่อนะคะ มารอรับแล้วค่ะ พร้อมเสริฟรึยังคะ จะเสริมของต้นหอมหรือของแมทดีคะ
-
:-[อ่านแล้วรักต้นหอมมากขึ้นอีก
-
จัดให้หนักๆเลย พี่ปืนอะ จะได้รู้ตัวว่าต้นหอมเป็นคนสำคัญ
-
คนอ่านหายไปเกือบเดือน กลับมาอีกทีคนเขียนอัพไปหลายตอนเลยยยย
ชอบตอนล่าสุดอ่าาา พี่จุบไม่ได้หรอ โอียยยพี่ปืนคะ อย่ามาอ้อนนะ
ไม่ใจอ่อนหรอกกกก ทำตัวเองนะเนี่ย
ต้นหอมน่ารีักมากกกกก น่ารักกกน่าเอ็นดู เวลาพี่ปืนกับแมทเขาเถียงๆกันนี่น่ารักไม่หยอกเลย
เป็นมวยที่สูสีนะ เพราะต่างคนต่างมีไม้ตายในมือ ก๊ากกกกก
แมท มิน แอบชอบคู่พ่อแง่แม่งอนจัง มินกับแมทนี่เพราะความเข้าใจผิดกันแท้ๆเลย
แต่รอวันที่เขารักกัน แล้วมารวมกลุ่มแม่บ้านกับน้องต้นหอมนะพี่มิน><
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฟินนน
-
ใจแข็งไว้ต้นหอม
-
โอ้ พี่แมทชิงตัดหน้ามาหาต้นหอมก่อนพี่ปืนซะได้ พี่ปืนมัวทำอะไรอยู่เนี่ย แต่ก็ดี สะใจเบา ๆ แฮะ ตอนพี่น้องเขาอยู่ด้วยกันนี่น่ารักสุด ๆ เลยอ่ะ ในที่สุดแมทก็ยอมเปิดปากเรื่องน้องมินให้ต้นหอมฟังซักที ต้นหอมถามได้ตรงประเด็นสุด ๆ แต่สรุปนี่แมทก็ยังไม่เคลียร์กับตัวเองซักทีว่ารักน้องมินแบบไหนเหรอนี่ ยังคิดว่าตัวเองรักแบบเพื่อนอยู่อีก เพื่อนที่ไหนเค้ากอด จูบ กันพี่แมท โอ้ย ชั้นอยากจะบ้า :katai1: ไอ้เราเห็นน้องมินไปค้างกับพี่แมท ก็คิดว่าคงคืบหน้าไปบ้าง ที่ไหนได้ พี่แมท!ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวแล้วเที่ยวไปทำอะไร ๆ เขา มันหน้าซัดซักเปรี้ยงจริง ๆ เลย ชิชิ :m16: ต้นหอมพูดถูกมาก แมทกับพี่ปืนนี่พวกซึน ปากแข็งจริง ๆ แต่ต้องบอกว่าแมทเป็นหนักกว่าพี่ปืนมากเลยนะเนี่ย น้องต้นหอมน่ารักสุดๆ เลย ไอ้ตรงยุแยงแมทเนี่ย ทำดีมาก สะใจ ๆ แต่เหมือนจะไปซวยที่พี่ก้องยังไงไม่รู้แฮะ :pigha2: แต่ในที่สุดก็ได้ผล ยอมรัมซะทีนะพี่แมท ว่ารักเขาน่ะ ต้องยกความดีให้น้องต้นหอมจริง ๆ ไม่งั้นคู่นี้คงได้ย่ำอยู่กับที่กันต่อไปแน่ ๆ อยากอ่านตอนพี่แมทสารภาพรักแล้วอ่ะ ว้าย ๆ :m3:
พี่ปืนในที่สุดก็มาถึงซะที ชอบเวลาที่สองหนุ่มเขาฉะกันจัง มันส์ดี อิอิ :hao7: ขำแม่น้องต้นหอม ยังอุตส่าห์ไปถามอีกนะ พี่ปืนเขาประกาศลั่นบ้านอย่างนั้นแล้วนะคุณแม่ จิ๊จิ๊ พี่ปืน มาง้อน้องแล้วยังมาทำเสียงนิ่งสั่งน้องอีกนะ เดี๋ยวเหอะ หมั่นไส้ ๆ ชอบจริงตอนพี่แมทแกล้งกอดหอมน้องยั่วพี่ปืน ดี เหมือนได้เอาคืนเวลาพี่ปืนขู่เรื่องน้องมิน ทีใครทีมันสินะคู่นี้เนี่ย พี่ปืนกล้ามากนะมาตะโกนจะปล้ำลูกเขาในบ้านเขาเนี่ย ดีมากต้นหอม อย่าเพิ่งใจอ่อนง่าย ๆ ต้องให้พี่ปืนง้อเรามากกว่านี้ซะก่อน เดี๋ยวพี่ปืนจะได้ใจ ต้องเอาให้อยู่หมัดรู้มั้ยต้นหอม ทนไว้ ๆ อย่าเพิ่งหายงอนพี่ปืนน้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักอ่าาา รอตอนต่อไปนะ ^^" :mew1: :mew1:
-
:-[ ต้นหอมเล่นตัวเข้าไว้ลูก เจอพี่ปืนโหมดนี้ :o8:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1: สุดยอดเลยน่ะ o13 o13 o13 ชอบงานทุกเรื่องของคุณริริ จริงๆ น่ะ :mew1: อ่านแล้วไม่เครียดดี สดใสน่ารัก ตัวละครทุกตัวมีเสน่ห์ทุกตัวเลยน่ะ ชอบจริง ๆ :impress3: ประทับใจมาก อ่านแล้วรู้สึกสดใส ซาบซ่า มาก ๆ จ้ะ :กอด1:
ปืน นายเป็นคนที่ขรึมได้ใจจริง ๆ ชอบน่ะ เท่มากกกกกกก ส่วนแมท ช่างเป็นชายที่อบอุ่นกับน้องจริง ๆ แต่ไหงกับคนที่ตัวเองรักถึงได้ตกม้าตายละ่จ้ะ ตอนนี้ก้อได้น้องต้นหอมมาชี้ทางสว่างให้แล้วน่ะ ขอแนะนำให้รีบกลับไทยด่วน ๆ น้องเขามีคนดูแลแล้วไม่ต้องห่วง ๆ เรื่องของตัวเองก่อนเห๊อะ :hao5: มาต่อเร็วๆ น่ะจ้ะ อยากอ่าน ๆ :mew2:
-
ตามมม
อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 30
Forgive me my weakness, but I don't know why.
ผมเดินลงมาจากห้องนอน รู้สึกว่าตัวเองยังเมาขี้ตาอยู่เลย ตื่นมาแล้วไม่เจอแมทผมก็เลยเดินลงมาข้างล่างเพราะท้องร้อง แมทนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ฟังออกหรือไงกัน แต่ช่างเถอะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน บ้านจะได้ไม่เงียบจนเกินไป
“ง่วงก็ขึ้นไปนอนต่อไป ตื่นลงมาทำไม” แมทลูบหัวผมที่ทิ้งลงบนตักแมทเบาๆ ผมส่ายหน้าช้าๆก่อนจะหลับตาลงและหลับไปอีกรอบ เมื่อคืนกว่าจะได้หลับก็เข้าเช้าวันใหม่เข้าไปแล้ว
เพราะอะไรนะเหรอ พี่ปืนพยายามจะลากผมไปนอนด้วยให้ได้ ส่วนแมทก็ไม่ยอม เถียงกันไปเถียงกันมา สุดท้ายพี่ปืนก็ยอมกระแทกเท้าเดินเข้าห้องนอนรับแขกไปแบบงอนๆ
ตื่นมาอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงคนคุยกัน เป็นเสียงเบาๆ แต่ก็พอจะจับน้ำเสียงได้ว่าคนสองคนกำลังเถียงกันอยู่ และถ้าทำไม่ผิด ตอนนี้ในบ้านมีแค่ผม แมท และ...พี่ปืน
“มึงจะลุกไหม” เสียงนี้เป็นเสียงพี่ปืนครับ
“กูลุกต้นหอมมันก็หล่นสิ โง่หรือไงมึง” นี่เสียงแมทแน่นอน ใกล้ซะขนาดนี้
“มึงจะกวนตีนกูอีกนานไหมวะ!” พี่ปืนขึ้นเสียงหน่อยๆ แต่ก็ปรับเสียงให้ต่ำลงเมื่อแมทส่งเสียงชู่เบาๆ แปลว่าอย่าเสียงดัง จากนั้นก็มีมือมาลูบที่หัวผมช้าเป็นการกล่อม
อยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ต้องกล่อมแล้ว เถียงกันขนาดนี้คงจะหลับต่อลงหรอกนะ -_-!
“มึงจะเสียงดังทำไมวะ เดี๋ยวต้นหอมตื่น” แมทตำหนิพี่ปืน ผมนอนหลับตาฟังสองคนเถียงกันไปมา ก็สนุกดีนะครับ แต่ให้แค่เถียงนะ อย่าต่อยกันเป็นพอ ><
เพราะแรงและขนาดตัวของสองคนนี้ผมคงห้ามไม่ไหวจริงๆ
“มึงอย่าให้กูหมดความอดทนนะ ทีใครทีมันมึง” เสียงพูดจบลงตามมาด้วยเสียงเท้ากระแทกพื้น พี่ปืนคงออกไปจากห้องนั่งเล่นแล้ว
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น กระพริบตาอยู่สองตามทีเพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสง แมทก้มมองผมยิ้มๆ ผมเองก็ยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
“นอนสบายไหม” แมทถาม
“สบายมากกกก”
“แต่พี่เมื่อยขาโครต” แมทหุบยิ้มฉับ ผมหันไปค้อนวงโตก่อนจะทุบไปที่ต้นขาแมทหลายๆที
“นวดให้แล้ว หายกัน!” แค่นี้ทำมาเป็นบ่น โธ่เอ้ย ลูกผู้ชายซะเปล่า
ผมลุกเดินขึ้นห้องนอนไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหนาๆ แต่พอเปิดประตูห้องจะลงไปข้างล่างก็เจอพี่ปืนยืนจังก้าทำหน้าโหดอยู่หน้าห้อง แมทไปไหนเนี่ย รีบมาช่วยน้องเร็ว! จะโดนฆ่าหมกห้องหรือเปล่าก็ไม่รู้
ฮืออ น่ากลัว T^T
“ต้นหอม” พี่ปืนเดินเข้ามาหาผมเรื่อย ผมเลยต้องเดินถอยหลังกลับเข้าห้องไปเรื่อยๆ
“คะ ครับ” ผมตอบรักตะกุกตะกัก ยื่มมือไปดันตัวพี่เขาไว้ไม่ให้เดินเข้ามาใกล้มากไปกว่านี้ ดวงตาเยวยาวจับจ้องผมไม่วางตา แฝงไปด้วยความจริงจังและดุดัน ผมหันไปมองทางอื่นไม่กล้าสบตา ยิ่งมองหัวใจก็ยิ่งเต้นแรง
แรงจนหน้ากลัว
“เมื่อไหร่จะหายงอน พี่ง้อแล้วไง” ไม่มีท่าทีเล่นๆเลยสักนิด ผมหลุบตาต่ำ จะบอกยังไง ผมน่ะไม่ได้โกรธพี่ปืนเขาแล้ว แค่พี่ตามมาหาถึงนี่ ความขุนเคืองทุกอย่างก็หายไปหมด แต่พี่ผมโกรธคือโกรธตัวเองมากกว่าที่ใจไม่แข็งพอ และผมก็แค่อยากให้พี่ปืนรู้ว่าผมไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
จริงอยู่ที่ว่าผมชอบพี่ปืนก่อน เป็นคนตามจีบตามตื้อให้พี่ปืนคบด้วย ผมเริ่มก่อนเองทั้งนั้น แต่เมื่อวันนี้เวลานี้ ผมคิดว่าเราใจตรงกัน ผมก็อยากจะรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย อยากรู้ว่าผมสำคัญกับเขาขนาดไหน รักมากไหม ถ้าพี่ปืนและผมคิดเหมือนกัน ผมก็อยากจะเป็นคนสำคัญที่สุดเหมือนที่พี่ปืนเป็นเช่นกัน ก็แค่นั้น
ผมก็แค่อยากรู้ว่าตอนนี้เราเดินด้วยกัน ไม่ได้มีใครคนใดคนหนึ่งเดินตามหน้าหรือถอยหลัง ก็เท่านั้นเอง
“ผมไม่ได้งอนเสียหน่อย”
“แต่ก็ไม่ยอมคุยกันดีๆ เมื่อคืนก็ให้พี่นอนคนเดียว” พี่ปืนทำหน้าบึ้ง ผมกลั้นยิ้มเอาไว้ ไม่บ่อยหรอกที่จะเห็นพี่ปืนทำสีหน้าอื่นๆ
แล้วนี่จะขยับเข้ามาใกล้อีกทำไมเนี่ย จะรวมร่างกันได้อยู่แล้วนะ
“ใจร้ายเกินไปแล้วนะ” พี่ปืนตัดพ้อ
“ใครกันแน่ที่ใจร้าย ต้นหอมหรือพี่” ผมแกล้งตีหน้าขรึม ยกมือขึ้นกอดอก
“พี่ก็ขอโทษแล้วไง” พี่ปืนว่าเสียงเบาเหมือนเด็กทำความผิด แต่ก็ไม่ยอมหยุดเดินเข้าหาผม นี่ตัวผมจะติดผนังแล้วนะ!
“ละ ลงไปข้างล่างกันเถอะครับ” ผมรีบปลีกตัวออกมาจากห้อง อันตรายเกินไปถ้าต้องอยู่กันสองคน ยิ่งพี่ปืนทำหน้าหงอยเดินตามต้อยๆแบบนี้ ผมนี่อยากจะหันไปกระโดดกอดให้แน่นเสียจริงๆ
แต่ไม่ได้ ตอนนี้ยังเร็วเกินไป ผมต้องอดทนให้มากกว่านี้
“แมท~”
เกาะติดแมทไว้ก่อนครับ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมสู้รบกับพี่ปืน ถ้าลองพี่แกมาออดอ้อนอีกสักหน่อย ผมจะต้องยอมหมดทุกอย่างไม่มีเหลือแน่ๆ เบื่อตัวเองจริงๆครับ คนอะไรช่างใจง่ายเสียจริง =_=^!
“มีอะไร” แมทเลิกคิ้วถาม ผมส่ายหน้าทันที
“เปล่าหรอก นี่ๆ ไปเที่ยวกันเถอะ ขี้เกียจอยู่บ้านอ่ะ”
หางตาผมแอบเห็นพี่ปืนลงมาจากบ้าน จากนั้นก็เดินกลับเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่น ผมกับแมทนั่งบนโซฟาตัวยาว ส่วนพี่ปืนนั่งที่โซฟาตัวเดียว นั่งลงปุ๊บพี่เขาก็เอาแต่จ้องผมไม่พูดไม่จา แมทเองก็มองพี่ปืนเหมือนกัน แอบเห็นแมทกระตุกยิ้มที่มุมปาก นี่ถ้าพี่ปืนน็อตรุดขึ้นมาผมไม่ช่วยนะ อยากหาเรื่องเองทำไม
ผมยังจำวันที่พี่ปืนกระทืบไอ้พี่เฟรมครั้งก่อน ผมยังสยองไม่หาย นี่ขนาดผมมีสติบ้างไม่มีสติบ้างยังจำได้ขนาดนี้ อีกอย่าง หลังจากวันนั้นพี่เวฟเคยเล่าให้ฟังว่าพี่ปืนซัดกับไอ้พี่เฟรมไปอีกหน แต่พี่ปืนเขาไม่ได้บอกอะไรผมเลยไม่ถาม เพราะในใจก็คิดว่าดีเหมือนกัน ไอ้พี่เฟรมมันจะได้ไม่ต้องมายุ่งกันผม
แล้วก็จริงกับ มันหายไปไม่กลับมาให้ผมเห็นอีกเลย
“เออ ว่าจะถามตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร” แมทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดก่อนจะส่งรูปที่ผมถ่ายคู่กับพี่เซนตอนไปเดินเที่ยวมาให้ดู ผมร้องอ๋อก่อนจะบอก
“พี่เซน เขาเป็นเจ้าของร้านขนมที่อยู่ข้างๆออฟฟิศพ่อ พอดีวันที่ผมแวะไปเล่นที่ออฟฟิศพ่อ ผมก็แวะไปกินขนม พี่เขาเห็นว่าต้นหอมยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนก็เลยอาสาพาไปเที่ยว แค่นี้แหละ” ต้องเล่าให้กระจ่างไว้ก่อนครับ ไม่งั้นแมทจะถามซักไซ้ไม่หยุด และดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแมทคนเดียวที่ให้ความสนใจเรื่องของพี่เซน แต่ยังมีพี่ปืนอีกคน
ผมเห็นพี่เขาขมวดคิ้วตอนผมเล่า ผมไม่ได้ตั้งใจจะลงรูปให้พี่ปืนเห็น แต่ว่าผมว่างจนไม่มีอะไรทำเลยลงรูปเล่นๆแค่นั้น
แต่ท่าทางแบบนีเขาเรียกว่าหึงหรือเปล่านะ >//<
“อืม แล้วตกลงจะไปเที่ยวไหน” แมทถาม ผมนิ่งคิด สายตาคอยมองพี่ปืนเป็นระยะๆ
“ไปสวนลุกชอมบูกร์ น้องอยากไป”
ที่นี่เป็นสวนสาธารณะที่เขาว่ากันว่าสวยงามมากๆ มาถึงที่แล้วผมก็อยากจะไปเที่ยวดูสักครั้ง
“อืม ก็ได้ งั้นรอก่อน ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแปบ” แมทลุกขึ้นเดินขึ้นห้องไป ห้องนั่งเล่นก็เลยเหลือแค่ผมกับพี่ปืนสองคน พี่ปืนย้ายมานั่งข้างๆผม ผมมองรายการอะไรสักอย่างในทีวีอย่างจดจ่อ ราวกับว่าฟังเข้าใจ แต่เปล่าเลย ผมแค่หาที่วางสายตาต่างหาก
“พี่ไปด้วยได้ไหม” พี่ปืนถาม ผมหัวขวับไปมอง ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักนิด
เมื่อกี้พี่เขาถามความเห็นผมเหรอ นี่ใช่ตัวจริงหรือเปล่า คนอย่าพี่ปืนถ้าอยากไปใครจะห้ามได้ ไม่มีความจำเป็นต้องขอเลยสักนิด
แต่อย่างว่า พี่ปืนมีความผิดอยู่ จะทำอะไรบุ่มบ่ามก็คงไม่เหมาะ ผมคิดว่างั้นนะ
“ตามใจพี่สิ พี่อยากไปก็ไป” ผมว่า พี่ปืนถอนหายใจออกมา แต่ก็ลุกขึ้นไปบนบ้าน
ผมขอโทษ พี่อย่าเพิ่งหมดความอดทนเลยนะ ผมแค่อยากแน่ใจจริงๆว่าผมก็เป็นคนสำคัญสำหรับพี่เหมือนกัน
หลังจากที่แต่ละคนแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็นั่งรถแท็กซี่มาที่สวนลุกชอมบูกร์ที่ล้อมรอบพระราชวังลุกซอมบูร์ก พี่เซนบอกว่าชาวปารีสคลั่งไคล้สวนสาธารณะใจกลางเมืองแห่งนี้มากๆ
ลานกว้างสุดลูกหูลูกตาเหมาะสำหรับนั่งดูผู้คนเดินไปเดินมา ผมเดินนำไป ผม พี่ปืนและแมท ต่างก็มีกล้องคนล่ะตัว พี่ปืนมาลงมาจากรถก็เหมือนจะลืมผมไปเสียสนิท เดินไปถ่ายรูปนู่นนี่นั่น แทบจะไม่สนใจใครสักนิดนอกจากกล้องในมือ
ถ้าเปรียบผมเป็นเมียหลวง ไอ้กล้องตัวนั้นก็คงเป็นเมียน้อยดีๆนี่เอง! =_=!!!
“ทำหน้าบึ้งๆ ไหนบอกอยากมาไง” แมทพลักหัวผมเบาๆ ก่อนจะกอดคอผมเดินเข้าไปข้างใน เราเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าพระราชวังลุกซอมบูร์ก เข้าไปเที่ยวชมหนึ่งรอบ ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะดูทั่ว แต่ถือว่าคุ้มค่ามากๆ
ออกมาจากตัวพระราชวังลุกซอมบูร์ก เราก็ไปเดินเล่นรอบๆบริเวณของที่นี่ เมื่อกี้ได้ยินไกด์นำเที่ยวของคณะนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งบอกมาว่า ถ้าในช่วงฤดูร้อน คนปารีสเองชอบนอนอาบแดดรอบทะเลสาบทรงแปดเหลี่ยมหรือไม่แล่นเรือใบลำเล็กในส่วนของหนองน้ำเล่น
แต่ตอนนี้คงไม่มีใครเอาตัวเองออกจาเสื้อโค๊ดตัวหนาที่แสนอบอุ่มมาอาบความเย็นของฤดูหนาวหรอก
กล้องในมือผมที่นานๆจะได้ออกมาทำหน้าที่ของมัน วันนี้ก็ถือว่าคุ้มค่าแหละครับ เพราะผมถ่ายเยอะมากๆ เจอมุมไหนสวยก็ถ่าย และที่สำคัญ ผมแอบถ่ายพี่ปืนด้วย อย่าไปบอกเขานะ เก็บไว้เป็นความลับ
ที่นี่เขาจะมีม้านั่งไว้ให้นั่งหลายจุด เพราะเขาจะไม่อนุญาตให้นั่งบนพื้นหญ้า มันก็ดีอย่างเสียอย่างนะผมว่า แต่ทุกคนก็ดูปฏิบัติตามกฏดี ผมเดินไปนั่งพักที่ม้านั่ง แมทอยู่มุมหนึ่ง พี่ปืนอยู่มุมหนึ่ง ผมยิ้มนิดๆ ถ้าตอนนี้ผมไม่งอนไม่น้อยใจพี่ปืน เราอาจจะมาเที่ยวอย่างมีความสุขมากกว่านี้
แต่ตอนนี้ก็มีความสุขนะ เห็นพี่ปืนแบบนี้ก็ขำดีเหมือนกัน แต่ก็แอบกังวว่าพี่ปืนจะอดทนมากพอหรือเปล่า
“ไปเดินกับพี่ไหม” ไม่รู้พี่ปืนมายืนอยู่ตรงหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ มือแกร่งที่ยื่นมา ผมมองอย่างชั่งใจ
“ก็เดินด้วยกันอยู่นี่ครับ” ผมทำหน้ามึน ส่วนพี่ปืนก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
“พี่อยากเดินแค่สองคน” ความหมายก็คือ ไม่อยากให้พี่แมทอยู่ด้วยนั่นเอง แต่เรื่องอะไรล่ะ แมทเป็นตัวช่วยของผมน่ะ
ผมไม่ตอบ แต่เดินไปหาแมทแทน หันกลับไปมองก็เห็นพี่ปืนกำลังยืนโมโหผมอยู่ ผมใจเสีย นี่ผมแกล้งพี่เขามากเกินไปหรือเปล่า ผมกลัวพี่เขาโกรธอ่ะ
แมทก็เหมือนจะรู้ว่าผมคิดว่าอะไร ปลอบเบาๆว่าไม่เป็นไร ทนอีกนิด ผมพยักหน้ารับเบาๆอนจะเดินไปดูจุดอื่นบ้าง จิตใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย อยากหันไปมองด้านหลังว่าพี่ปืนทำหน้ายังไงอยู่
กว่าสองชั่วโมงที่ผมเกาะติดแมทไม่ยอมให้พี่ปืนเข้าใกล้ พี่ปืนก็เว้นระยะห่าง แต่ยังคงจับจองมาที่ผมตลอดเวลา
“แปบนะ เดี๋ยวมา” แมทที่ยืนจ้องโทรศัพท์ตาเขม่งหันมาบอกผม
“ใครโทรมาเหรอ” ผมถาม
“เพื่อนน่ะ” แมทว่า ผมเลยปล่อยให้แมทไปคุยกับเพื่อนก่อน ส่วนตัวผมก็หาที่นั่ง แล้วนี่พี่ปืนหายไปไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้ยังเดินตามอยู่เลย
“เอ่อ...Excuse me, Are you Thai.” นั่งอยู่คนเดียวดีๆก็มีคนมาทักผม ผมเงยหน้ามองงๆ ก่อนจะพยักหน้า
“Yes, I’m Thai” อีกฝ่ายยิ้มกว้าง ทิ้งตัวลงนั่งข้างผมโดยไม่ถามความยินยอมของผมเสียก่อน
“ดีจังเลยครับ มาเที่ยวเหรอครับ”
“ครับ” ผมตอบสั้นๆ
“แล้วมาคนเดียวหรือมากับใครเหรอครับ ผมก็มาคนเดียว เราไปเที่ยวด้วยกันไหม” เขาเอ่ยชวนอย่างมีน้ำใจ ผมว่าผมดูออกว่าเขาต้องการอะไร กำลังจะปฏิเสธแต่มีเสียงใครบางคนแทรกเข้ามาก่อน
“ไม่ นี่แฟนกู มึงรีบไสหัวไปเลยนะ!” พี่ปืนตวาดใส่ผู้ชายที่นั่งข้างผมเสียงดัง ผมรีบหันมองรอบข้างกลัวว่าจะมีใครหันมามองหรือเปล่า
“เอ่อ แฟนเหรอครับ” ผมหันมาถามผม ผมพยักหน้ารับ
“รู้แล้วก็รีบไปก่อนที่กูจะโมโห!”
เอาล่ะ พี่ปืนน็อตหลุดเต็มขั้นแล้ว แล้วอย่างต่อไปที่จะหลุดก็คือหัวผม
“เอ่อ ครับๆ ขอโทษครับ” ผู้ชายคนนั้นรีบเดินออกไปจากบริเวณ มองตามไปก็เห็นเขาเดินไปหาเพื่อนกลุ่มใหญ่ที่อยู่อีกมุมหนึ่ง ในบอกว่ามาคนเดียวไง
“มานี่เลยไอ้ตัวดี!” พี่ปืนดึงแขนผมอย่างแรง จนตัวผมเซลุกขึ้นจากม้านั่ง ผมตกใจมาก พี่ปืนไม่เคยทำผมแรงๆแบบนี้มาก่อน
“พี่ปืน เจ็บ” ผมร้องบอก
“เจ็บเหรอ ที่กับฉันนี่ไม่อยากคุย ไปอยากอยู่ด้วย ที่กลับผู้ชายคนอื่นนี่คุยได้ ทำไม หรือว่าเบื่อฉันแล้ว!!”
“ไม่ใช่นะ!”
มันเริ่มไม่สนุกแล้ว พี่ปืนเปลี่ยนคำเรียกแทนตัวเอง แถมใบหน้าก็มองอย่างโกรธจัด ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยสักนิด
“ไม่ใช่แล้วไง ก็เห็นอยู่ทนโท่!” พี่ปืนตวาดใส่ผม ผมสะดุ้ง น้ำตาแทบร่วง
“...” ได้แต่เม้มปากไม่กล้าพูดอะไรออกไป
“ดี แล้วเดี๋ยวจะได้เห็นดีกัน!”
“พี่ปืน ปล่อยผมนะ ผมเจ็บ!” พี่เขาปืนบีบแขนผมแรงมากอ่ะ ผมไม่กล้าบิดมือตัวเองออกเพราะมันจะต้องเจ็บมากกว่าเดิมแน่ๆ
“ฉันจะไม่ทนแล้วนะ บอกก่อนเลย!!!” พี่ปืนตวาดกร้าว คนรอบข้างหันมามองกันอย่างสนอกสนใจ แต่ดีที่พี่ปืนพูดภาษาไทยเลยไม่มีใครเข้าใจกัน
“ทนอะไร ปล่อยผมเถอะ ไม่โกรธแล้วก็ได้” ผมยอมลงให้ก่อน เพราะกลัวพี่ปืนมากเลยตอนนี้อ่ะ
“หึ สายไปแล้วเด็กน้อย วันนี้นายโดนดีแน่ๆ” พี่ปืนหยุดเดิน ก้มหน้าลงมาจนจมูกโด่งๆของพี่ปืนชนกับปลายจมูกผม
เอาล่ะ ถ้าผมไม่ตายวันนี้ก็ไม่รู้จะตายวันไหนอีกแล้ว
“ไม่นะพี่ปืน พี่จะพาผมไม่ไหน!” ผมโวยวาย พยายามจะมองหาแมทว่าอยู่แถวนี้หรือเปล่า แต่ก็ไม่มีวี่แววแม้แต่น้อย อะไรกัน ห่วงคุยโทรศัพท์มากกว่าน้องใช่ไหม!
เดี๋ยวกลับไปจะไล่ออกจากบ้านเลยไอ้พี่บ้า!!!
“รู้ไหม ว่าเด็กดื้อจะต้องถูกลงโทษยังไงบ้าง เตรียมตัวเตรียใจไว้ได้เลยที่รัก”
ไม่เอา ผมไม่อยากเป็นที่รักแล้ว
พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยหนูด้วยยยย!!!
สุดท้ายก็ไม่มีใครช่วยผมได้ พี่ปืนลากผมขึ้นแท็กซี่ตรงกลับบ้านได้สำเร็จโดยไม่มีใครห้ามและห้ามได้ จ่ายเงินค่ารถเสร็จพี่ปืนก็ลากผมเข้ามาในบ้าน
“พี่ปืนจะทำอะไร” ผมถามเสียงสั่นเพราะความตกใจ
“ทำอะไร ทำให้นายเชื่องมั้ง!” พี่ปืนตอบกลับอย่างใส่อารมณ์
อยากจะบอกจังเลยว่าไม่ต้องทำหรอก แค่นี้ก็เชื่องจะตายอยุ่แล้ว =_=^
ตัวผมถูกดันจนหลังชนประตูบ้านก่อนมือทั้งสองข้างจะถูกตรึงไว้กับประตู ถ้าปากว่างผมก็อยากจะห้ามการกระทำอันอุกอาจของพี่ปืนอยู่หรอกนะ แต่ว่าปากผมถูกปากพี่ปืนปิดไว้เนี่ยสิ ผมจะทำยังไงดี
ริมฝีปากของผมถูกพี่ปืนเล็มเลียเหมือนกำลังละเลียดกินไอศกรีม ก่อนที่ลิ้นอุ่นๆ จะแทรกเข้ามาในปากเพื่อกอบโกยเอาความหวานไปเก็บไว้แต่เพียงผู้เดียว
แข้งขาผมอ่อนแรงไปหมด รสจูบที่ทั้งรุนแรงสลับยั่วยวน เร้าร้อนปนความอ่อนหวาน เรียกได้ว่าพี่ปืนงัดเอาทุกไม้ตายออกมาเพื่อลงโทษผมโดยเฉพาะ
“อื้ออ พะ...” ผมจะบอกว่าให้พอเพราะหายใจไม่ออก แต่พี่ปืนไม่สนใจเสียงทัดทานของผมเลย เอาแต่จูบผมลูกเดียว ผมก็เคลิ้มอยู่หรอก แต่ช่วยเว้นให้หายใจกันบ้าง เดี๋ยวขาดอากาศตาย
“พะ พี่จะ..จูบผมให้ตายเลยหรือไง!” เป็นนานกว่าพีเขาจะถอนริมฝีปากออก พูดได้ผมก็เลยต้องรีบพูด พูดไปก็สำลักอากาศไป ทุเรศตัวเองจริงๆ
“ไม่ได้จูบให้ตาย นายตายไปแล้วฉันจะจูบใคร”
เอิ่ม...ไปไม่เป็นเลยผม
พรึบ!
“เฮ้ย! ทำอะไรอ่ะพี่ปืน!” ผมร้องโวยเสียงหลง อยู่ดีๆพี่ปืนก็จับผมพาดบ่าแล้วก็เดินขึ้นชั้นสอง เออดี ไม่ประเจิดประเจ้อ...ใช่ที่ไหนกันเล่า!
พอผมดิ้นพี่ปืนก็ตีที่ก้นผมดังเพี๊ยะ ทีนี้ล่ะน้ำตาเล็ดจริง เจ็บอ่ะ ฮืออออT^T
“พี่ตีผมทำไมอ่ะ”
“ตีเด็กดื้อ!” พี่ปืนพูดเหวี่ยงๆ เปิดประตูห้องนอนผมก่อนจะโยนผมลงบนเตียงไม่แรงมากนักเลยไม่เจ็บ แล้วก็หันหลังเดินกลับไปที่ประตูก่อนจะกดล็อค
ล็อคทำไม!?
ดูท่าสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจ คงไม่ปลอดภัยถ้าผมยังอยู่บนเตียง กระเถิบๆตัวลงจากเตียงอีกฝั่ง แต่ขาผมถูกดึงไว้แล้วลากให้เข้าไปหาพี่ปืน กลายเป็นว่าตอนนี้ผมนอนคว่ำลงกับที่นอน
“พี่ปืน หนัก!” ตัวใหญ่กว่าผมตั้งเยอะยังจะมานอนทับผมอีก
“ทำไมเดี๋ยวนี้ดื้อนักนะ”
ผมดื้อมาตั้งนานแล้วเถอะ แต่แค่เก็บอาการเท่านั้นหรอก
“ผมก็เป็นอย่างนี้แหละ พี่ไม่พอใจก็เรื่องของพี่สิ” ปากเก่งไปก่อนครับ แต่ในใจนี่อีกเรื่องหนึ่งเลย
งับ!
“เจ็บนะ!”
กัดเข้ามาได้ที่หลังคอผม จะพลิกตัวหนีก็พลิกไม่ได้ พี่ปืนทั้งกัดทั้งขบเม้มไปทั่วบริเวณด้านหลังขอผม
“อ่ะ...พี่ปืน ผมหนัก” ตอนนี้อะไรก็ได้ครับ แต่ไม่ไหวแล้ว ตัวจะแบน!
“เรียกแทนตัวเองว่าหนูก่อนสิ แล้วจะลุก”
ห๊า!!!
“ไม่เอา” น่าอายจะตายไป ผมแค่แทนเวลาอยู่กับพ่อแม่บางครั้งเท่านั้น แล้วแต่อารมณ์ แต่กับคนอื่นผมยังไม่เคยแทนตัวเองว่าหนูเลยนะ ไม่เอาหรอก
“งั้นเหรอ” พี่ปืนพูดว่างั้นก่อนจะลุกออกจากตัวผม ผมทั้งถอดเสื้อโค้ทออกให้ด้วย ดีเหมือนกัน ก็ว่าทำไมอึดอัด ตอนนี้ผมเหลือแค่กางเกงยีนส์แล้วก็เมื้อแขนยาวผ้าหนาติดตัว
เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย รู้สึกโล่งขึ้นเยอะ แต่ยังไม่ทันได้หายใจหายคอ พี่ปืนก็พลิกตัวผมนอนหงาย แล้วถลกเสื้อที่ผมใส่อยู่ออกทั้งที ผมก็ได้แต่อึ้งนอนอ้าปากค้างมองพี่ปืนชำแระผม
“อย่านะ!” พี่เขาทำท่าจะแกะกระดุมกางเกงผม ผมก็ดิ้นหนีสิ จะอยู่เฉยๆทำไม
“อยู่เฉยๆ อย่าให้ฉันใช้กำลังนะ” พี่ปืนพูดขู่
“แล้วพี่จะถอดกางเกงผมทำไมล่ะ” หวิวเลยครับ เหลือแต่กางเกง
“แทนตัวเองว่าหนูสิ” พี่ปืนยังคงจะให้ผมเรียกแทนตัวเองว่าหนูให้ได้
“ทีพี่ปืนยังแทนตัวเองว่าฉันเลย” ผมย้อนบ้าง ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าไม่มีอะไรจะไปต่อรองกับพี่ปืนเขา มือซนๆของพี่ปืนลูบที่สีข้างผมแผ่วเบาๆ ผมสะดุ้งโหยง กัดฟันกั้นเสียงคราง
“ก็อย่าดื้อกับพี่สิครับ” ร่างหนาๆของพี่ปืนเคลื่อนขึ้นมาจนใบหน้าพี่เขาเสมอกับผม
“พี่...” คำพูดของผมก็ถูกกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อริมฝีปากร้อนๆจูบผมอีกครั้ง
จูบซ้ำๆ บดเบียดความหอมหวานไปทั่วโพรงปากอย่างเชี่ยวชาญ ผมเหมือนเป็นก้อนน้ำตาลที่กำลังละลายเพราะจูบที่เร่าร้อนนี่ นี่ผมเป็นอะไรไป ทำไมถึงรู้สึกต้องการมากๆขึ้นแหละมากขึ้นไปอีก พอพี่ปืนละริมฝีปากออกผมก็เด้งตัวเข้าหาอย่างลืมตัว ได้ยินเสียงพี่ปืนหัวเราะเบาๆ แต่ผมไม่อยากสนใจอะไรแล้ว ผมอยากได้...จูบ
“ใจเย็นสิเด็กดื้อ” พี่ปืนเอ็ดขำๆก่อนจะพรมจูบที่ใบหน้าและเลื่อนลงมาที่คอ ผมสะดุ้งเมื่อคอถูกขบเม้มและดูดอย่างแรงจนแสบสะท้าน สันจมูกโด่งซุกไซ้และสูดดมกลิ่นกายเข้าปอดก่อนมือเย็นๆจะลูบไล้ปลุกเร้าอารมณ์บนตัวผม ผมแหงนหน้าขึ้นสูงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพราะผมรู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้อง
และไม่รู้เมื่อไหร่ที่ตัวผมไม่เหลืออะไรติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว โดยที่อีกฝ่ายยังมีเสื้อและกางเกงครบ ขาดแต่เสื้อโค๊ตตัวใหญ่ที่หลุดออกไปตั้งนานแล้ว
“อ๊ะ!” ผมหลุดครางออกมาอย่างน่าอายเมื่อพี่ปืนใช้นิ้วสะกิดที่หัวนมผมเบาๆข้างหนึ่ง อีกข้างก็ใช้ปากทั้งเลียทั้งขบเม้ม จากเบาๆเริ่มหนักขึ้น ตัวผมร้อนวูบวาบในหัวสมองขาวโพลนไปหมด ได้แต่ปล่อยให้พี่ปืนสัมผัสจับต้องอย่างที่ไม่อาจห้ามปรามได้
พี่ปืนค่อยๆละหน้าจากหน้าอกก่อนจะจูบไล่ลงมาจนถึงสะดือ กดจูบลงบริเวณนั้นย้ำๆ ผมเกร็งท้องแขม่วด้วยความเสียว บางอย่างของผมตื่นตัวจนรู้สึกเจ็บและทุกข์ทรมาน ความรู้สึกบอกกับผมว่าผมต้องปลดปล่อยมัน ผมยกหัวขึ้นมอง ภาพตรงหน้าทำเอาผมอยากจะแทรกแผ่นดินหนี พี่ปืนเงยหน้าสบตาผม ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะใช้มือประคองน้องชายตัวเล็กๆของผมไว้ในมือ
“อ๊ะ อ๊า!” ผมครางเสียงกระเส่า มือหนาขยับเบาๆ ผมเสียวจี๊ดไปถึงสมอง อ้าปากหายใจหอบเพราะรู้สึกหายใจหายคอไม่ทัน ยิ่งพี่ปืนเร่งเร้ามากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งจะขาดใจตายเสียให้ได้ มันทั้งทรมานทั้งรู้สึกสุขสมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ดีไหม” เสียงเข้มถามกระซิบข้างหู ผมนิ่งเงียบไม่ต้องเพราะอาย แค่นี้ก็อายจะแย่
ความเสียวซ่านวิ่งพล่านไปทั่วร่าง และสูงขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบจะแตะขีดสูงสุด แต่พี่ปืนดันหยุดมือเสียก่อน
“พี่...” ผมเรียกพี่ปืนเสียงระโหย ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ส่งสายตาอ้อนวอนให้พี่ปืนช่วยผมที แต่พี่เขากลับลุกออกจากเตียงไปยืนมองผมนิ่ง อายก็อายแต่ผมไม่มีแรงจะคว้าอะไรมาปิดตัวเอง คือผมไม่ได้ต้องการอะไรแบบนั้น แต่ผมไม่อยากทรมาน
“อย่าไป...” พี่ปืนทำท่าจะเดินออกจากห้อง ผมผุดลุกขึ้นนั่งทันที น้ำตาค่อยๆไหลออกมาเพราะร่างกายยังไม่ได้ปลดปล่อย ร่างกายร้อนรุ่มไปหมด
“ไม่ให้พี่ไป ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่อยากให้พี่อยู่เนี่ยนะ”
อารมณ์ไหนของพี่ปืนกันนะ มันใช่เวลาไหมเนี่ย ฮือออ ผมทรมานจะตายอยู่แล้ว ผมลากผ้าห่มมาคลุมท่อนล่างไว้กันอนาจารก่อนจะลุกไปหาพี่ปืน รู้สึกหน่วงๆที่ท้องน้อยจนเดินลำบาก
“ใครบอกไม่อยากให้อยู่” ผมกอดพี่ปืน แต่พี่เขาไม่กอดตอบ
“แล้วที่ไม่คุยกับพี่มันหมายความว่ายังไง พี่เข้าใกล้ก็หนี” ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาดุๆของพี่ปืน
“พี่ปืน ผมเจ็บ ช่วยผมหน่อย” ผมร้องขอเหมือนคนหน้าไม่อาย แต่ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“...” แต่พี่ปืนยังนิ่ง ผมเงยหน้าสบตาก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“แมท!!!” ผมตะโกนเรียกชื่อแมทดังลั่นบ้าน ไม่รู้กลับมาหรือยัง แต่เรียกไว้ก่อน
“เรียกมันทำไม!!!” พี่ปืนจับตัวผมเขย่าไปมา
“ก็พี่ไม่ช่วยผม ผมไปให้แมทช่วยก็ได้!” ผมว่าประชด พี่ปืนกัดกรามแน่นด้วยความโมโห และคราวนี้เป็นอีกครั้งที่ผมคิดผิดที่ไปยั่วอารมณ์โมโหของพี่ปืน เพราะหลังจากนั้นพี่ปืนก็ทรมานผมหนักกว่าเก่า จับผมทุ่มลงเตียง ประกบจูบอย่างรุนแรง ลูบไล้ร่างกายผมทุกพื้นที่ อากาศหนาวเย็นแต่ผมกลับเหงื่อออกชุ่มไปทั้งตัว
มือหนาช่วยปลดปล่อยให้ผมไปถึงปลายทาง แต่พี่ปืนไม่หยุดอยู่แค่นั้น ยังสัมผัสผมอย่างต่อเนื่อง พี่เขาเล่นกับร่างกายผมทุกอย่างยกเว้นอย่างเดียวคือพี่เขาไม่ได้เข้ามาในตัวผม ผมได้แต่นอนตัวล้อนจ่อนให้พี่ปืนแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ อารมณ์พุ่งขึ้นสูงและดิ่งต่ำลงจนเสียวหวิวไปทั้งร่างหลายต่อหลายครั้ง
“จำไว้ ว่าถ้าดื้อจะต้องเจอแบบนี้ อยู่กับพี่อย่านึกถึงผู้ชายคนอื่น เข้าใจไหมครับ”
จนพี่ปืนพอใจถึงได้หยุด
“แฮกๆ” ผมนอนหอบพิงอกพี่ปืนโดยมีพี่ปืนกอดไว้ข้างหลัง รู้สึกเพลียจนอยากจะหลับ
“อย่าทำกับพี่แบบนี้อีกนะ พี่ไม่ชอบ อย่าเมินพี่ หายโกรธพี่ได้ไหมครับ” เสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนทำให้ผมใจอ่อนยวบ พี่ปืนจูบที่หน้าผากผมเบาๆ รู้สึกอบอุ่นไปทั้งใจ
“ผมไม่ได้โกรธพี่หรอกนะ ไม่ได้งอนด้วย ผมก็แค่น้อยใจ บางทีผมอาจจะไม่สำคัญมากพอที่พี่จะนึกถึง ช่วงเวลาที่พี่ไม่ยอมแม้แต่จะรับสายผม รู้ไหมว่าผมเจ็บแค่ไหน ถึงเรื่องมันจะผ่านมาแล้ว แต่แค่นึกถึงผมก็รู้สึกแย่ขึ้นมาอีก พี่ปืนคิดว่าผมควรจะทำยังไงดี”
ผมบอกความในใจออกไปทั้งหมด มันก็แค่ความน้อยใจเท่านั้น ยังไงผมก็รักพี่ปืนมาก มากจนเกินจะถอนตัวแล้ว
“พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ทำอีกแล้ว พี่สัญญา” พีปืนเอ่ยชิดใบหูผมแล้วก็จูบซับฝังคำพูดบนใบหูผมเบาๆ
“....”
“ยกโทษให้กับความอ่อนแอของพี่ได้ไหม ให้อภัยพี่ได้หรือเปล่า” น้ำเสียงวิงวอนที่ฟังแล้วเศร้าจับใจทำให้ผมใจอ่อน พยักหน้ากับอกพี่ปืน
ยอม...ผมยอมทุกอย่างแล้ว
“หนูง่วง” ผมบอกเบาๆ มือที่ลูบหลังผมหยุดกึก ไม่รู้ว่าพี่ปืนจะทำหน้ายังไง แต่ผมอายโครตๆเลย
“อยากอาบน้ำก่อนไหมครับ” พี่ปืนถามอย่างใจดี ผมส่ายหน้า ไม่ไหวแล้วครับ แรงไม่มี
“หนูอยากนอน” ผมซุกหน้าลงกับหน้าอกพี่ปืน สติค่อยๆเลยเลือนหายทีละนิดๆ
“รักนะครับเด็กดื้อ”
“รักพี่ปืนเหมือนกัน”
อ่านข้างล่างด้วยนะคะ เดี๋ยวตกข่าวสารอะไรๆ
-
# ต่อไปจะไม่แต่งฉาก NC แล้ววววว :katai1: แต่งยากโคตรๆเลย ฮือออ :serius2: หนูไร้ประสบการณ์ แค่NC สองหน้าล่อไปเกือบสามชั่วโมง อยากจะบ้า!!! ตอนหน้าริริตายอีกแน่ๆ เพราะตอนหน้าหนูต้นหอมของเราจะตกเป็นของพี่ปืนโดยสมบูรณ์แบบ ฮ่าๆๆ :haun4:
# แอบบอกหลังไมค์ ที่พี่แมทไปรับโทรศัพท์ เป็นฝีมือพี่ปืน แต่ด้วยแผนการอะไร คงต้องรอกันตอนหน้าถึงจะเฉลย หึหึ :hao7:
# ที่จริงยังรู้สึกว่าตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ไปขัดใจไปกับความไม่ไหลลื่น คงเพราะริริเรียนหนักมากและมีสอนทุกวันจนสมองล้า เลยคิดอะไรไม่ค่อยออก แต่ก็ไม่ลื่นไหล แถมเพื่อนยังคอยป่วยจะอยากจะพ่นไฟ ไว้ถ้าว่างจะมารีไรท์ตอนนี้ไหม เฮ้อออ เหนื่อยจุง!!! :ling1:
# กระซิบอีกรอบ ริริลงโปสเตอร์และรายละเอียดของนิยายเรื่องใหม่ในเพจ แวะไปดูได้นะคะสำหรับคนที่ไม่ได้กดไลค์ก็จะไม่เห็น :katai2-1:
# ตอนนี้ริริยังไม่ได้ตรวจคำผิดสักนิด รีบมากกกกกก เพราะมีสอนต่อตอนบ่ายสาม ได้ข่าวว่านี่บ่ายสองห้าสิบ สายแล้ววววว T^T เสร็จธุระของวันนี้เมื่อไหร่จะกลับแก้คำผิด มากดโหวตกดเป็ดให้นะ :mew1:
ขอบคุณทุกคนค่า :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
:hao7: :hao7:
อ๊ายยยยย มีนงมีหนูด้วยอะ
แอบมีโมเม้นพี่ปืนอ้อนด้วย (รึเปล่า?)
-
พี่ปืนเอาแต่ใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่ชอบ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:katai2-1: :katai2-1: อดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว พี่ปืนกับน้องต้นหอมน่ารักมาก (เป็นกำลังใจให้คุณ ริริ นะค่ะ :L2:)
-
งอนน้องต้นหอมเหรอพี่ปืน เป็นไงล่ะโดนเมินบ้าง
แต่สุดท้ายยังแอบหวานกันจนได้ เขินแทนต้นหอม
เตรียมอุปกรณ์ซับเลือดไว้รอตินต่อไป
-
หึ หักแกล้งพี่ปืนบ่อยๆบ้างเนอะน้องต้นหอม หมั่นไส้ กว่าจะพูดว่ารักสักทีมันยากเหลือเกินนะ หึ!!!
บวกเป็ดค่ะ
-
ต่อตอนนี้เลยมั้ย แบบว่า :hao6:
-
พี่ปืนเค้าแอบชอบโชตะค่อนนี่หน่า มีนงมีหนูด้วย ต้นหอมเค้ามหาวิทยาลัยแล้วนะยะ :z13:
-
พี่ปืนจ้าวแผนการณ์เนอะ มารอการที่น้องต้นหอมจะเป็นของพี่ปืน :katai2-1: :katai2-1:
-
ในที่สุดก้อได้เจอพี่ปืนกับน้องต้นหอมแล้ว :katai2-1: ชอบพี่ปืนโหมดนี้จัง ได้ใจมาก :hao6: เป็นกำลังใจให้คุณริริในการแต่ง NC น่ะจ้ะ แต่งบ่อย ๆ จะได้คล่อง ๆ ไง รักษาสุขภาพด้วยน่ะจ้ะ :mew1:
มารอตอนต่อไป อีกไม่นานเกินรอแหละ มีตารางบอกก้อดีน่ะ ไม่ต้องรอแบบไร้จุดหมายดีน่ะ o13
-
o13 o13 o13 o13 o13
:-[ :-[ :-[ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
:hao7: :hao7: :hao7:
-
แมทถึงกับทิ้งต้นหอมเลยเรื่องมินนี่ชัวร์พี่ปืนร้ายนะ
-
อ๊ากกกกกก พี่ปืนนนนนนนนน :hao7: :hao7:
สมกับที่รอคอยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1:
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อค่าาาา :hao6: :hao6:
กด+เป็ดรัวๆๆๆๆ :katai4: :katai4:
-
:mew3:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: หนูต้นหอม
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ เอิ๊กๆ :mew1:
-
แล้วมีนกะแมทอ่ะ
-
โหดจังเลยนะอิพี่ปืน
หนูต้นหอมช้ำกันพอดี :hao6:
-
แล้วมีนกะแมทอ่ะ
แมทมินเป็นตอนหลังจากตอนหน้าค่ะ ได้เจอกันแบบจุใจแน่ๆ ^^ :katai2-1:
-
อร๊ายยยย...หนูของพี่ปืน
:hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่ปืนนนนน ถนอมน้องหน่อยสิ :hao7:
-
แค่น้องพี่ปืนก็ฟินล่ะ นี่พี่ปื่นให้แทนตัวเองว่าหนู ไม่โดนกดได้ยังไง
-
พี่ปืนโหดดดดด :hao6:
-
สงสารพีืปืนนะ แต่ก้อเข้าใจต้นหอมที่น้อยใจพี่ปืนน
แต่ตอนหน้าจะมีncป่าวอ่ะ >< :impress2:
-
:pig4:
-
รอตอนหน้าคึคึ
-
อร๊ายยย ย ย ย ฟิน :mew1: :mew1:
ต้นหอมจะน่ารัเกินไปและ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
คู่นี้เค้างอนเค้าง้อกันโหดไปไหมเนี่ย o18 พี่ปืนหึงโหดไปแล้ว จากเป็นฝ่ายง้อ กลายมาเป็นฝ่ายโกรธน้องแทนซะงั้นอ่ะ เบา ๆ กับน้องหน่อยสิพี่ปืน น้องตัวจึ่งเดียวเองนะ เอะอะจับทุ่มเตียงท่าเดียวเลยอะ โถ ๆ ต้นหอม ช้ำในกันพอดี :ling1: ต้นหอมคงต้องจำไว้เป็นบทเรียนใช่มั้ยเนี่ย งอนพี่ปืนได้แต่อย่าให้ง้อนานเกินไป เพราะพี่ปืนจะเปลี่ยนเป็นง้อด้วยร่างกายแทน เอ้ะ รึว่าอย่างนี้แล้วต้นหอมจะงอนพี่ปืนบ่อย ๆ ดีอ่ะ อิอิ :hao6:
แอบเคืองที่พี่ปืนที่ตัวเองมาพูดแทนตัวฉัน นาย กับน้อง แล้วยังจะมาให้น้องเรียกแทนตัวเองว่าหนูอีก หนอย ๆ แต่อภัยให้เพราะตอนท้ายเลยนะนั่น แหม พอได้ลิ้มรส (?) น้อง :m25: จนอิ่มหนำสำราญแล้วอารมณ์กลับมาคงที่เชียวนะพี่ปืน กลับมาง้อน้องตามเดิมได้ซะที ทำให้ต้นหอมอารมณ์ดียอมเรียกตัวเองหนูให้พี่ปืนจนได้ ฟินมั้ยล่ะพี่ปืนนนน แหม ถูกอก ถูกใจ จนยอมบอกรักน้องได้ซะที ว่าแต่มาบอกตอนนี้ ต้นหอม กำลังจะสลบแล้วเนี่ย ตื่นมาจะคิดว่าฝันไปรึเปล่า โธ่ :heaven
งานนี้พี่แมท เล่นงานพี่ปืนไว้เยอะ กลับมาไทยเมื่อไหร่ โดนเอาคืนเรื่องน้องมินแน่เลยอ่ะพี่แมท ฮึ่ย ๆ มาเจอข้างล่าง ตอนหน้า น้องต้นหอมจะเป็นของพี่ปืนโดยสมบูรณ์แล้วเหรอ อ่อก :pighaun: จินตนาการล่วงหน้าไปแล้วววว
รอตอนต่อไป ยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ เลยจ้า
-
รอตอนหน้า ลุ้นอะนะ
แล้วคู่แมทอะ?
-
กีสสสส พี่ปืนบอกรักน้องแล้วอ่ะ~~~~ กว่าจะพูดได้เนอะพ่อเอ๊ย โดนเมินบ้างเป็นไงล่ะ
แต่ที่ทนไม่ได้มากสุดคือตอนน้องคิดถึงคนอื่นมากกว่า หรือโดนคนอื่นมาจีบนี่แหละ
หึงโหดพ่อกันเลยทีเดียว ดีที่แกไม่ปล้ำ แต่ก็ช้ำไปทั้งตัวแระลูก
พี่แมทไปรับโทรศัพทฺมินแน่เลย
ขอบคุณค่า
-
อ้าว ทำไมไม่ถามไปเลยต้นหอม ยังงี้ก็ไม่รู้อยู่ดีอ่ะสิ ว่าทำไมพี่ปืนมันไม่รับสาย
ช่วงหลังๆมานี่ คำผิดเยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะRiRi
แรกๆยังไม่เยอะขนาดนี้นะเราว่า แต่หลังๆเนี่ย อ่านเจอย่อหน้าละคำได้เลยอ่ะจ้ะ คำแทนตัวอีกอย่างที่ใช้ผิดค่อนข้างบ่อย
บางคำ บางประโยค อ่านแล้วก็ค่อนข้างจะงงด้วยค่ะ
:กอด1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:พี่ปืนร้ายกาจมากมายอะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
:man1:
-
เค้าฟินงะ><
-
หนูน่ารักอะ
-
น้องต้นหอมโหมดใจแข็งก็น่ารักดีนะ แม้จะฝืนใจก็ตาม :laugh:
แต่สุดท้ายก็โดนพี่ปืนเอาคืนจนได้ ช่างเป็นการเอาคืนที่แสนหวาน
ตอนหน้าสงสัยจะหวานกว่านี้อีกแน่ น้องต้นหอมจะโดนกินแล้ว :o8:
พี่แมทเองก็คงจะยุ่งอยู่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นไม่ปล่อยน้องอย่างนี้หรอก
กลับมาอีกทีคงได้น้องเขยแบบเต็มตัว พี่แมทคงพ่นไฟได้เลยล่ะ
พี่ปืนอย่าลืมไถ่โทษด้วยการช่วยพี่แมทกับพี่มินด้วยนะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
หนูต้นหอมน่ารัก พี่ปืนก็หึงรุนแรงมาก แต่แอบดีใจที่พี่ปืนยังไม่มีอะไรกับน้องทั้งๆที่โมโห ชอบในความอดทนมั๊กมากเลย 555
-
:hao6: :hao6: :hao6:อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกรอตอนหน้าาาาาาต้นหอมจะเป็นของพี่ปืนแล้ววววว :haun4: :haun4: :haun4:
-
แอ๊ น้องโดนทำโทษล่ะ :z1:
รอนะฮะ :')
-
อยากให้ถึงตอนหน้าไวๆจัง
-
กรี๊ดดดดดดพี่ปืนร้ายมากกกกกกก (ฟินหลุดโลกกกกกก) :pighaun: :haun4:
-
ก็ไปแกล้งพี่ปืนเขา โดนเองเลยไง
น้องต้นหอมน่ารักกกกกกกกกกกกก
ชอบพี่ปืนโหมดง้อแล้วน้องไม่สน แล้วโกรธกลับนี่
มันเท่มากกกกก
ว่าแต่แมทนี่มั่วคุยกับพี่มินอยู่หรือเปล่า เลยไม่รู้ว่านอ้งจะโดนกินแล้ว
-
:katai2-1: :katai2-1:
ตามทันแล้ว ๆ ต้นหอมน่ารักมาก ๆ เลย
-
รอมินแมท
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:hao7: :hao7: :hao6:
-
:pig4:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 31
You don't have to be jealous baby, because you have something she doesn't, you know, my heart.
คุณไม่จำเป็นต้องหึง ที่รัก เพราะคุณมีบางอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นไม่มี รู้มั้ย, หัวใจฉันไง
(Puen talks)
เมื่อคืนผมจำได้ว่านอนกอดต้นหอมเอาไว้ แต่ตื่นมาเขาหายไปไหน ผมลุกเดินเข้าห้องน้ำก่อนจะลงไปข้างล่าง ต้นหอมนั่งอยู่กับแม่เขา มองหน้าผมแล้วก็หลบสายตา แอบเห็นต้นหอมแก้มแดงขึ้น สงสัยจะอายที่เมื่อคืนโดนผมแกล้ง อยากเมินผมดีนักก็ต้องโดนทำโทษแบบนี้แหละ
“อ้าวปืน ตื่นแล้วเหรอลูก ป่ะ จะได้กินข้าวกัน ต้นหอม หนูไปปลุกพี่แมทหน่อยสิลูก” แม่ของต้นหอมลูบหัวลูกชายเบาๆ ต้นหอมพยักหน้าก่อนจะเดินผ่านผมขึ้นไปชั้นสองของบ้าน
ผมเดินไปช่วยแม่ของต้นหอมในครัว จากนั้นทุกคนก็ทะยอยกันมานั่งที่โต๊ะกินข้าว ผมนั่งข้างต้นหอม ส่วนไอ้แมทนั่งตรงข้ามผม มันจ้องหน้าผมเขม็ง ผมยกยิ้มมุมปากกวนโมโหมัน คิดจะหาเรื่องผม พอโดนผมเอาคืนบ้างถึงกับนั่งไม่ติด ทีใครทีมันวะ!
และจะมีใครที่ทำให้มันคลั่งจะเป็นจะตายได้ถ้าไม่ใช่ไอ้มิน
เดี๋ยวผมจะแกล้งให้มันกลับเมืองไทยไม่ทันเลยคอยดู!
อยากรู้เหรอว่าผมทำอะไรมัน ก็แค่ให้คนรู้จักไปก้อร้อก้อติดไอ้มิน แต่ยังมีไอ้ก้องตามไปคุมอยู่นะครับ ยังไงไอ้มินมันก็ยังเป็นน้องรหัสเพื่อนผมอยู่ ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นอันตราย แค่อยากทำให้คนบางคนมันทุรนทุรายที่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆคนที่รักเหมือนที่มันทำกับผมบ้างก็แค่นั้น
พอมันได้เห็นรูปที่ผมให้ไอ้ก้องถ่ายตอนที่คนของผมเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับไอ้มินให้ไอ้แมทดูมันก็เลยงุ่นง่านอยู่แบบนี้ไง สะใจชะมัด
กินข้าวเช้าเสร็จพ่อกับแม่ต้นหอมก็ออกไปทำงาน ต้นหอมทำหน้าหงอยตอนที่พ่อแม่ออกจากบ้าน คงอยากจะอยู่กับพ่อและแม่สินะ ผมอดสงสารไม่ได้เลยเดินเข้าไปกอด
“เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็กลับ” ผมบอก เขายิ้มนิดๆ แต่นัยน์ตากลับดูเศร้าสร้อย
เพราะไม่อยากให้ต้นหอมนั่งหน้าเศร้าอยู่ที่บ้าน เวลากลางวันผมแอบลากต้นหอมออกไปเที่ยวกันสองต่อสอง ตอนที่ไอ้แมทมันแอบไปโทรศัพท์บนห้อง ต้นหอมร่าเริงขึ้นมาก เห็นอะไรตื่นตาตื่นใจก็ทำตาวาวไปเสียหมด ผมยกกล้องขึ้นถ่ายรูปตามจุดต่างๆที่น่าสนใจในปารีส และไม่ลืมเก็บภาพคนที่มาด้วยโดยไม่ให้เขารู้ตัว
แน่ล่ะ ถ้ารู้ก็คงรู้ไปนานแล้วว่าผมแอบถ่ายรูปต้นหอมไปแล้วเป็นร้อยๆรูป
“หนาวไหม” ผมถาม จับมือของต้นหอมยัดใส่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวใหญ่ของผม
“ไม่เลย มือพี่ปืนอุ้นอุ่น” ต้นหอมพูดแล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง ผมชอบแววตาที่สดใสมากกว่าแววตาเศร้าๆเมื่อเช้านั่น แบบนี้เข้ากับต้นหอมมากกว่าเยอะ
ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆ กินบรรยากาศเอาเพราะไม่รีบเร่ง ผมอยากใช้เวลากับต้นหอมให้มากที่สุด และต้นหอมเองก็ดูจะชอบใจ ไม่บ่นสักคำที่ผมพาเดินระยะไกล เพราะจะได้ซึบซับเอาภาพต่างๆไว้ได้ดีกว่าขึ้นนั่งรถ
“พี่ปืน พี่บอกต้นหอมได้ไหมว่าทำไมถึงไม่รับสายต้นหอม คือต้นหอมไม่ได้โกรธแล้วนะ แต่แค่อยากรู้อ่ะ” ผมยิ้มขำให้กับท่าทางของเขาที่กลัวผมจะว่า ถึงไม่ถามผมก็ว่าจะบอกอยู่แล้ว
“พี่มีพี่สาวคนหนึ่งน้องสาวคน น้องสาวต้นหอมก็เคยเจอแล้ว ส่วนพี่สาวพี่ ชื่อพี่ป่าน ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลบ้า” ผมเล่าเสียงเรียบๆ
“ทำไมล่ะ!” ต้นหอมถามเสียงดังด้วยความตกใจ
“เพราะความรัก ความรักทำให้พี่สาวพี่ต้องเป็นแบบนั้น”
ผมเล่าเรื่องของพี่ป่านให้ต้นหอมฟัง เจ้าเด็กแสบน้ำตาคลอ ฟังไปก็บีมมือผมไปเหมือนต้องการจะให้กำลังใจ แต่เขาก็เข้มแข็ง พยายามที่จะไม่ร้องไห้ออกมา จนผมเล่าจบต้นหอมก็กอดผม ดีที่นี้เป็นเมืองฝรั่ง เลยไม่มีใครสนใจเราสองคนมากนัก แต่ต่อให้เป็นเมืองไทยผมก็ไม่สนอยู่ดี ผมสนก็แค่คนในอ้อมกอดผมคนนี้เท่านั้นแหละ
“พี่สาวของพี่ปืนคงเจ็บมากสินะครับ” ต้นหอมพูดเศร้า ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่เขาก็ยังห่วงใยพี่สาวของผม ต่างจากไอ้ผู้ชายเลวๆที่ไม่เคยจะนึกถึงจิตใจของพี่สาวผมเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น
“ครับ คงต้องให้เวลาช่วยรักษา” ผมก็ได้แต่หวังว่าพี่ป่านผมจะอาการดีขึ้น
“เฮ้อ ความรักหนอความรัก ถ้าพี่ปืนไม่รักผม ผมก็อาจจะเป็นอย่างพี่ป่านก็ได้” ผมตกใจที่เขาพูดแบบนั้น
“อย่าพูดอะไรแบบนี้อีกต้นหอม พี่ไม่ชอบ!” ผมดุเขาเสียงเครียด แต่ต้นหอมกลับยิ้มหวาน ไม่ได้ดูอารมณ์ผมเลย
“ต้นหอมล้อเล่น ไม่เอาแล้วไม่คุยเรื่องเครียดแล้ว เราไปกินโกโก้ร้อนๆกันดีกว่าพี่ปืน” ต้นหอมพูดเสียงใสลากผมเข้าร้านขายเครื่องดื่ม
วันทั้งวันผมเดินเล่นกับต้นหอมจนลืมเวลา ฟ้ามืดแล้วผมกับต้นหอมยังเดินเที่ยวในกรุงปารีสอยู่เลย แสงไฟตอนกลางคืนยิ่งทำให้ปารีสดูมีเสน่ห์มากขึ้น ต้นหอมแวะช็อปได้ของมาหลายอย่าง ผมรับของมาถือให้แล้วปล่อยให้เขาเลือกของได้ตามใจชอบ
บอกเลยว่าต้นหอมเป็นเด็กที่แต่งตัวเก่งมาก ไม่มีวันไหนที่จะแต่งตัวธรรมดา ต่อให้เป็นแค่เสื้อยืดกางเกงยีสต์แต่เขาก็แต่งให้ออกมาดูดีได้ เสื้อผ้าร้องเท้ากระเป๋าของต้นหอมมีเยอะมากๆ ตอนที่ผมได้เข้าไปในห้องนอนของต้นหอมผมตกใจมากๆ ไม่คิดว่าเสื้อผ้าต้นหอมจะเยอะขนาดนั้น แค่แจ็คเก็ตก็เกือบยี่สิบตัวได้แล้ว ผมชอบที่เขาแต่งตัวน่ารักๆ แต่บางทีก็รำคาญไอ้พวกที่มองไม่วางตา ไม่รู้ว่าแม่งจะมามองแฟนคนอื่นทำไมนักหนา
“ไฮ รับอะไรค่ะ” พนักงานสาวถามเป็นภาษาอังกฤษ เธอจ้องหน้าผม แววตาฉายชัดเลยว่าเธอสนใจผม ผมก้มมองต้นหอมที่มองพนักงานสาวคิ้วขมวดก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ผมเดินตามโดยที่มีพนักงานสาวคนนั้นเดินตามผมอีกทีและคอยแนะนำนู่นนี่ไม่หยุด
“ผมไม่ได้จะซื้อ คุณไปคอยบริการเขาเถอะ” ผมชี้ไปที่ต้นหอมเพื่อให้เธอไปให้บริการเด็กแสบของผมที่ยืนเลือกร้องเท้าหน้าหงิก แต่เธอก็ไม่สนใจ เอาแต่แนะนำสินค้าให้ผม
“ต้นหอมไม่ซื้อแล้ว น่ารำคาญ!” ต้นหอมพูดเป็นภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาไทย พนักงานสาวหน้าเหวอเล็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้น
“งั้นก็กลับ” ผมบอกพร้อมกับโอบตัวคนตัวเล็กเข้ามาใกล้แล้วเดินออกจากร้าน ต้นหอมหายใจฟึดฟัดก่อนจะบ่นออกมา
“มองๆๆ มองอยู่ได้ พี่เป็นแฟนผมนะ อ่อยซะเหมือนจะเอาให้ได้” ดูต้นหอมพูดจานะครับ ถ้าพนักงานคนนั้นมาได้ยินจะต้องกรี๊ดลั่นแน่ๆ ไม่ได้รู้สึกไม่ดีนะครับที่ต้นหอมโวยวายแบบนี้ ขำๆมากกว่า มันก็จริงอย่างที่ต้นหอมพูดนั่นแหละ เธออ่อยจนรู้สึกได้
“หึงเหรอ” ผมถาม
“...” ต้นหอมปรายตามองผม มองแบบนี้มันน่าจับตีก้นเสียให้เข็ด
“หึงก็บอกมาเถอะ”
“ก็หึงไง แล้วไงล่ะ!” ผมขำท่าทางที่เหมือนกับลูกแมวขู่ฟ่อๆ มันไม่ได้น่ากลัวสักนิด
“เราไม่จำเป็นต้องหึงเลยสักนิดต้นหอม เพราะเรามีบางอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นไม่มี รู้ไหมอะไร” ผมกระซิบถาม
“...” ต้นหอมส่ายหัวว่าไม่รู้
“หัวใจของพี่ไง”
“...!”
“อะไรนะแม่ พี่แมทกลับไปแล้ว!” ต้นหอมโวยลั่นบ้าน วิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองส่งเสียงตึงตังก่อนจะวิ่งกลับลงมา ผมยกยิ้มอย่างพอใจ ถือว่าไอ้ก้องทำงานได้ดี ไว้กลับไปค่อยตบรางวัลให้มันอย่างงาม
“ดูๆนะ เดี๋ยวก็ล้มหัวแตกหน้าแหกกันพอดีไอ้ตัวเล็ก” พ่อต้นหอมบ่นไม่จริงจัง เจ้าเด็กแสบทำหน้ายุ่ง
“พี่แมทหนีหนูกลับไปก่อนทำไมอะแม่ อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันบ้างสิ พี่แมทเห็นหนูเป็นอะไรอ่ะ ทำไมต้องกลับโดยที่ไม่บอกหนูด้วย!” ต้นหอมเขย่าแขนแม่ตัวเอง งอแงหัวฟัดหัวเหวี่ยง น้ำตาคลอจะร้องไห้ ดูแล้วก็น่าสงสาร แต่...แล้วจะร้องไปทำไม มันกลับไปได้ก็ดีแล้ว ผมจะได้ไม่มีก้างขวางคอ
“พี่เขาบอกว่ามีธุระ คงเป็นงานของที่บ้านน่ะลูก พี่เขามีการมีงานต้องทำนะ ไม่ใช่หนูสักหน่อย” แม่ต้นหอมว่ายิ้มๆ
“แม่อ่ะ ต้นหอมก็ทำเหอะ ไม่ได้ว่างเลย” ต้นหอมหน้างอ ผมนั่งมองพ่อแม่ลูกเขาหลอกล้อกันจนพ่อกับแม่ขอแยกตัวไปนอนกเพราะพรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า
“คิดอะไรอยู่” ต้นหอมเอาแต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ผมก็แค่คิดถึงแมทน่ะ” ผมถึงกับเลือดขึ้นหน้า
“ทำไมต้องคิดถึงคนอื่น คิดถึงแต่พี่คนเดียวไม่ได้หรือไงหะ!” ขนาดตัวไม่อยู่มันยังเป็นมารหัวใจผมได้เลย ต้นหอมก็อีกคน เดี๋ยวก่อนเถอะ เดี๋ยวคืนนี้ได้รู้กันว่าใครที่เขาควรจะคิดถึง
“แมทเป็นพี่ชาย พี่เป็นแฟน มีแต่พี่ที่เข้ามาอยู่ในความคิดผมตลอดเวลา แค่นี้ไม่พอเหรอไง แบ่งให้คนอื่นบ้างสิ” เขาว่าหน้ามุ่ย
“ไม่ได้ ของๆพี่ พี่ไม่ชอบแบ่งกับใคร” ผมตีหน้านิ่ง
“นายเป็นของฉัน จำไว้ด้วย” ผมพูดกับอีกฝ่ายเสียงเขียว ต้นหอมหน้าบึ้ง
“ผมไม่ใช่ของนะ” เสียงนี่แข็งเป้นไม้หน้าสามมาเลย
“คิดเพ้อเจ้อ” ผมว่า ชอบคิดเองเออเองตลอดเวลา
“แล้วผมเป็นอะไร”
“คนรัก”
“หืม?!”
“ต้นหอมเป็นคนรักของพี่ พอใจไหมครับ” ผมบอกย้ำอีกครั้งหนึ่งไม่ได้ประชดนะครับ แต่อยากให้เขารู้สถานะของตัวเองบ้าง ไม่ใช่เอาแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เมื่อได้เวลานอนผมกับต้นหอมก็ขึ้นมาบนห้องนอน ผมให้ต้นหอมอาบน้ำก่อน ส่วนผมก็ค่อยอาบทีหลัง ผมเปิดกระเป๋าตัวเองออกหยิบของสำคัญที่ต้องใช้ในค่ำคืนนี้ออกมาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง คืนนี้ต้นหอมจะต้องเป็นของผมทั้งตัวและหัวใจ และอย่าหวังว่าใครจะแย่งเขาไปจากผมได้
ถ้าใครกล้าก็ลองดู!
พอต้นหอมอาบน้ำเสร็จผมก็เข้าไปอาบต่อ อยากรู้จริงว่าถ้าเขารู้ว่าคืนนี้จะต้องเจออะไรจะทำหน้ายังไง หน้าต้นหอมตอนเอ๋อจะน่ารักมากและเขาก็มันจะทำมันบ่อยๆโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว และก็คงไปทำใส่คนอื่น จนมีแต่คนมาตามติดไม่เว้นแต่ละวัน
ผมออกจากห้องน้ำ ใช้ผ้าเช็ดผมที่เปียก ต้นหอมสะดุ้งหันมามองผมหน้าตื่น เขากรอกตาไปมา มือไม้ก็กวัดแกว่งไปมา ผมมองตามสายตาต้นหอมที่มองของที่ผมวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อนจะเบนสายตาหนี ผมยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ คงรู้แล้วสิว่าคืออะไรถึงได้เขินแบบนี้
“เอ่อ เดี๋ยว...เดี๋ยวต้นหอมลงไปกินนมก่อนนะ” เขาพูดไม่สบตาผม ก้มหน้างุดๆจนคางจะชิดติดกับอกอยู่แล้ว
“อืม” ผมตอบรับสั้นๆ ต้นหอมรีบออกไปจากห้อง ผมส่ายหน้าให้กับความไร้เดียงสาของต้นหอม
ไม่นานต้นหอมก็กลับขึ้นมา ที่ริมฝีปากยังมีคราบนมอยู่เลย คงตื่นตกใจใม่น้อย ผมนั่งอยู่ที่ปลายเตียงและยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิม จะใส่ทำไม ยังไงก็ต้องถอด
ต้นหอมเงอะๆงะๆอยู่ที่หน้าประตู หันมองโน่นมองนี่ไม่ยอมเดินเข้ามา ผมเลยต้องเดินเข้าไปหา ไม่อย่างนั้นต้นหอมคงได้ยืนอยู่ที่หน้าประตูทั้งคืนแน่
“กินเลอะเทอะเป็นเด็กๆ” ผมพูดแล้วก็ก้มลงไปเลียนมที่ริมฝีปากบาง ต้นหอมตัวเกร็ง ผมไล้เลียช้าๆ ช้อนตาขึ้นสบตากับดวงตากลมโต
น่ารักเป็นบ้าเลยวะ
ผมรั้งเอวต้นหอมเข้ามาใกล้ตัว ก้มหน้าลงประทับจูบบนริมฝีปากต้นหอมแผ่วเบาๆ ต้นหอมตัวสั่นน้อยๆแต่ก็ไม่ได้ผลักไสออก ผมยิ่งได้ใจ กดจูบย้ำๆอย่างรักใคร่ ริมฝีปากสีอ่อนค่อยๆเผยอออกเพียงนิดเดียว ผมแลบลิ้นออกเลียเบาๆ กอดกระชับคนตัวเล็กกว่าแนบร่างจนชิดสนิท
ต้นหอมตัวสั่นสะท้าน วางมือทั้งสองข้างไว้ที่ไหล่ผม ผมยกหน้าออกจ้องใบหน้าน่ารักอย่างพอใจ ดวงตาที่เคยกลมโตปรือลงเล็กน้อย เห็นแล้วอยากจะฟัดให้ร้องไห้ชะมัด
“พี่ปืน” คือนี่จะยั่วใช่ไหม ถึงได้เรียกเสียวอ่อนเสียงหวานขนาดนี้
“ครับ” ใจดีกับเขาหน่อย เดี๋ยวต่อไปผมคงจะใจร้ายจนอีกฝ่ายต้องร้องไห้ก็ได้
“...” ต้นหอมเงียบ หัวคิ้วขมวดวุ่น ผมยิ้มมุมปากก่อนจะจูบอีกฝ่ายอย่างที่ใจอยาก ผมเริ่มขยับริมฝีปาก ต้นหอมก็ขยับริมฝีปากตอบรับ ยิ่งบดเบียดแนบชิด ใบหน้าเล็กก็แหงนตอบรับจูบอย่างเต็มใจ ต้นหอมเป็นผู้ตามที่ดี และผมรู้สึกดีที่เขาไม่เคยห้ามเวลาที่ผมแสดงความรักกับเขาไม่ว่าจะหอมกอดหรือจูบ แม้จะอายแต่ก็ต้อนรับขับสู้ผมอย่างดี
เคยคิดว่าถ้าต้นหอมไปทำแบบนี้กลับคนอื่น ไม่ว่ามันจะเป็นใครผมจะตามไปกระทืมมันให้จมดิน!
“อืม” เสียงครางหวานหูดังแผ่ว เร่งให้ผมบดขยี้ริมฝีปากต้นหอมหนักขึ้น แลกลมหายใจกันครั้งแล้วครั้งเล่า
ความวาบหวิววิ่งพล่านไปทั่วร่าง ผมเลื่อนมือซ้ายทาบแก้มใสที่ขึ้นสีแดงไว้ ดันเบา ๆ ให้ต้นหอมแหงนหน้าตอบรับมากขึ้น เขาตาปรอยจ้องตาผมกลับ
“อ๊ะ!”
ผมอุ้มต้นหอมเข้าเอว ท่อนแขนขาวเกี่ยวคอผมแน่นทำหน้าแตกตื่น ผมจูบอีกฝ่ายอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้นุ่มนวลอย่างทีแรก ผมเร่งเร้าอีกฝ่ายอย่างเอาแต่ใจ เดินไปที่เตียงก่อนจะนั่งลง โดยที่ต้นหอมนั่งคล่อมตักผมอยู่ ทำให้ส่วนล่างของเราแนบชิดกันมากยิ่งขึ้นแม้จะมีเนื้อผ้าขวางกั้นก็ตาม
“อ๊า...” เสียงครางของต้นหอมของมันกระตุกอารมณ์ผมวูบ จูบย้ำๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคนตัวเล็กกว่าอ่อนระทวยทิ้งน้ำหนักตัวลงบนตัวผม
ผมสอดมือเข้าลูบไล้หน้าท้องที่มีลอนเพียงนิดจากการซ้อมเต้น เอวบางสะดุ้งพลางแอ่นรับสัมผัสจากผม เลื่อนไปที่แผ่นหลังเนียน ลูบช้าให้ต้นหอมสั่นสะท้านครางเสียงเครือ
“พะ พี่ปืน...” ต้นพยายามดันแขนผมออก แต่แรงมีอยู่แค่นี้จะทำอะไรผมได้ เมื่อจูบซับความหวานจากริมฝีปากอ่อนนุ่มจนพอใจ ผมก็พรมจูบไปตามแก้มใสอย่างลุ่มหลง เป็นเด็กที่ร้ายกาจที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ร้ายมากที่ทำให้ผมทั้งรักทั้งหลงได้มากขนาดนี้
เสื้อยืดถูกผมถอดออกจากตัวต้นหอม ก้มหน้าลงซุกซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้นจนเกิดรอยแดงแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไปทั่วไม่ว่าจะเป็นจุดไหนที่ริมฝีปากผมพรมจูบผ่าน ก็ไม่ลืมจะสร้างรอยรักเอาไว้ มือก็ไม่ได้หยุดนิ่ง ลูบไล้ไปทั่ว สกิดที่ยอดอกสีชมพู ต้นหอมสะดุ้งหลุดครางเสียงดัง
“ชู่ อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็ได้ยินหรอก” ผมเอ่ยแซวชิดติดไปหู หน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงกล่ำเข้าไปใหญ่
“พี่ปืนก็อย่าสกิดสิ” ต้นหอมพูดหน้างอเสียงสั่นนิดๆ
“แบบนี้น่ะเหรอ” ผมสกิดที่ยอดอกเม็ดเล็กนั่นอีกรอบ ต้นหอมสะดุ้งแอ่นอกแต่ไม่ยอมส่งเสียง กัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“อยากกัดปากสิ พี่กัดได้คนเดียว” ผมบอกอย่างถือสิทธิ์ทั้งกัดริมฝีปากที่เย้ายวนนั่นเบาๆหนึ่งที ผมรู้สึกได้ว่าบางอย่างของต้นหอมตื่นตัว หึหึ ความรู้สึกเร็วเหมือนกันนี่
“พี่ปืน” อีกฝ่ายเรียกชื่อผมเบาๆ
“ครับ ลุกขึ้นยืนซิ” ผมสั่ง ต้นหอมก็บ้าจี้ทำตาม ผมเงยหน้ามองต้นหอมก่อนจะดึงทั้งกางเกงขายาวและกางเกงชั้นในออกทีเดียวรวด
“เฮ้ย!” ต้นหอมร้องตกใจรีบทรุดตัวลงนั่ง ผมหัวเราะเสียงดังกับท่าทางของต้นหอมเลยโดนเขาซัดที่หัวไหล่หนึ่งที หมัดหนักเหมือนกันนี่หว่า มิน่าล่ะตอนที่ต่อยไอ้อิชถึงได้เลือดอาบหน้าดั้งหักขนาดนั้น
“ร้องทำไม” ผมถามขำๆ ดวงตากลมถลึงใส่ผม นั่งคุดคู้หดตัวกลม ตอนนี้ต้นหอมไม่มีอะไรติดตัวสักอย่าง เหลือแต่ตัวล่อนจ้อน
“แล้วพี่ถอดกางเกงผมทำไมเล่า! เอ๋...ทำอะไรน่ะ!” ต้นหอมหน้าเหวอเมื่อผมอุ้มเขาขึ้นนั่งคล่อมตัก มือกร้านของผมลูบที่หลังบางอย่างเผลิดเผลิน เด็กแสบไม่ยอมสบตาผม ก้มหน้างุดๆ
“ให้พี่กอดได้ไหม” ผมถามชิดใบหูขาว ผมเม้นและเลียจนคนบนตักตัวสั่นสะท้าน เสียงครางผะแผ่วดังขึ้นใกล้ใบหูผม ฟังแล้วเพราะยิ่งกว่าเสียงของใครที่เคยได้ยินมา
“ได้ไหมครับ ให้พี่รักไหม” ผมถามเสียงออดอ้อน(?) มองจ้องเขาไม่กระพริบตา รอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ที่ผ่านมาผมไม่อยากล่วงล้ำต้นหอมไปถึงขั้นเกินเลยเพราะรู้ว่าเขาไม่เคยและคงมีประสบการณ์ที่ไม่ดีกับแฟนคนเก่าเลยไม่อยากเร่งรัด
แต่เวลานี้ผมอยากจะครอบครองเขาเอาไว้คนเดียว อยากจะรักให้สมใจอยาก ถ้ากลืนกินต้นหอมได้ผมก็จะทำ ผมบ้าหรือเปล่าวะเนี่ย
“น้องกลัวเจ็บ” เขาพูดเสียงเบา ช้อนตาขึ้นมองอย่างกล้าๆกลัวๆ
“มันก็ต้องเจ็บสิ” ผมพูดความจริง ต้นหอมเบิกตาโต ผมจะพูดได้ไงว่าไม่เจ็บ แบบนั้นมันหลอกลวงชัดๆ เพราะผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง ขนาดผู้หญิงที่โดนครั้งแรกยังเจ็บ นับประสาอะไรกับผู้ชายอย่างต้นหอม มันก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดา
“แต่พี่จะทำให้เบาที่สุดนะ สัญญา” ผมพูดจริงจัง ต้นหอมนั่งนิ่งเหมือนกำลังคิด ผมก็หาเศษหาเลยกับร่างกายต้นหอมไปเรื่อยระหว่างรอ กัดขบที่ต้นแขนของต้นหอมเบาๆ แต่เพราะแขนเขาเล็กเลยมีกล้ามไม่เยอะเท่าผม แลดูน่ารักดี
“ว่าไงครับ” ผมเร่งเร้า ร่างกายผมตื่นตัวจนเจ็บไปปหมด ยังไงๆคืนนี้ผมก็จะต้องได้ ‘กอด’
“ก็ได้ ถ้าพี่ปืนสัญญาว่าจะทำเบาๆ” ต้นหอมอายๆ พอได้คำตอบที่ถูกใจผมก็จับอีกฝ่ายนอนหงายลงกับเตียงและผมลุกขึ้นคล่อม
ผมเบียดร่างกายลงแนบสนิทกับร่างกายของต้นหอมจนแทบไม่เหลือช่องหว่างระหว่างกัน ริมฝีปากประกบแนบลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างโหยหา มือลูบไล้เรียวขาเนียนขึ้นมาที่ต้นขา ลูบช้าๆเพื่อสร้างความสยิวให้อีกฝ่าย
ต้นหอมครางอึกอักในลำคอเมื่อผมบดจูบเร่าร้อนควานลิ้นไปทั่วริมฝีปากเล็กกว่าอย่างร้อนแรง ผมก้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอขาวอีกครั้ง
“อะ อึก พี่ปืนอย่า”
ต้นหอมครางแผ่วเมื่อผมก้มลงเลียที่ยอดอกสีชมพูด มาห้ามกันด้วยน้ำเสียงแบบนี้มันเหมือนยั่วกันชัดๆ ผมดูดกลืนรุนแรงเร่งเร้าจังหวะจนอีกฝ่ายแอนอกรับอย่างเผลอไผล มืออีกข้างก็ทั้งบีบและสกิดยอดอกอีกข้างไม่ให้น้อยหน้าจนต้นหอมบิดตัวเร่าๆด้วยความเสียวซ่าน ผมจัดการขบกัดดูดดุนยอดอกที่ชูชันแข็งสู้ลิ้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว
น่าฟัดฉิบหาย!
“อะ อ๊า พี่ปืน...เสียว” ต้นหอมจิกมือลงที่หลังผมเพื่อระบายความเสียวสยิวที่ผมสร้างให้ เสียงครวญครางรัญจวนใจทำให้ผมซุกไซร้ใบหน้าตามผิวกายขาวอมชมพูจนมาถึงหน้าท้องแบนราบ พรมจูบและแยงลิ้นลงที่หลุมสะดือ คนใต้ร่างเกร็งท้องหนีลิ้นผม เสียงถอดถอนหายใจสลับกับเสียงสูดหายใจเข้าอย่างหนักหน่วง
เรียวขาขาวที่ไม่ยาวแต่ก็สมตัวของแยกออกจากันด้วยฝีมือผม ผมค่อยๆลามเลียความร้อนระอุกับร่างกายต้นหอม สัมผัสตรงไหนก็ลื่นนุ่มมือไปหมดแทบจะทำให้ผมเป็นบ้า ถ้ารู้ว่าต้นหอมทั้งน่ารักแหละเอ็กซ์ได้ขนาดนี้ ผมจัดการไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้รอดมานานขนาดนี้หรอก!
รสชาติของอีกฝ่ายช่างหอมหวานจนผมกู่ตัวเองไม่กลับ ก้มหน้าปรนเปรออีกฝ่าย ลิ้มรสลำลึกจนต้นหอมต้องหัวหมุนตามรสสัมผัส เสียงหวานครวญครางอย่างไม่กลัวเลยว่าใครจะได้ยิน ร่างที่บิดไปมาแลดูเซ็กซี่สุดๆ ในที่สุดต้นหอมก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมา ผมกลืนกินอย่างไม่รังเกียจ
ผมลุกขึ้นมองคนที่นอนระทวยไร้เรี่ยวแรง ตาหวานปรือลงนอนหอยหายใจแผ่ว ผมลุกไปหยิบเจลที่หัวนอนก่อนจะกลับมาคล่อมร่างต้นหอมตามเดิม จูบที่ริมฝีปากที่อ้าเผยออยู่ก่อนแล้วเบาๆพลางพูดปลอบประโลม
“พี่จะทำเบาๆนะครับ เพราะฉะนั้นพี่บอกอะไรต้องเชื่อฟังรู้ไหม”
“ครับ” ต้นหอมพยักหน้ารับ น่ารักจริงๆแฟนใครวะเนี่ย! อดไม่ต้องจนต้องหอมแก้มใสอีกหลายฟอดใหญ่
ผมจับขาต้นหอมแยกกว้าง ชะโลมเจลหล่อลื่นช่องทางคับแคบและบนตัวตนของผม ต้นหอมชะโงกหน้าขึ้นดูก่อนจะทำตาโตที่เห้นขนาดของผม ผมยิ้มขำใบหน้าแดง ต้นหอมทิ้งหัวลงกับเตียงยกมือขึ้นปิดหน้า ไร้เดียวสากว่านี้มีอีกไหม
นิ้วแรกของผมค่อยๆกดเข้าไปในช่องทางรัก ขยับขยายเตรียมความพร้อมให้ต้นหอมอย่างไม่เร่งเร้า จากนิ้วหนึ่งเป็นสองนิ้ว เสียงครางดังขึ้นอีกครั้ง มือเล็กๆกำผ้าปูที่นอนแน่น แต่พอจะใส่นิ้วที่สามต้นหอมก็ร้องด้วยความเจ็บ
“จะ เจ็บ พี่ปืน” ผมรั้งนิ้วเข้าออกช้าๆ โน้มหน้าลงไปจูบปลอบอีกฝ่าย
“ผ่อนลมหายใจ ถ้าเกร็งก็จะเจ็บ” ผมกระซิบบอก ต้นหอมหยุดร้องแล้วทำตามอย่างแข็งขัน เป็นนักเรียนที่ตั้งใจเรียนดีจริงๆ น่ารักอย่างนี้ผมจะจัดครอสติวเข้มให้ทุกวันเลยจะได้ชิน
เล้าโลมจนช่องทางด้านหลังหดเกร็งนิดๆตอบรับนิ้วผมกลับมา กดนิ้วควานหาจุดกระสัน ต้นหอมสะดุ้งเฮือกบิดกายไปมา จนช่องทางรักพร้อมผมก็ถอดนิ้วออกก่อนจะจับของตัวเองแทรกเข้าไปช้าๆ ทีแรกต้นหอมเกร็ง ร้องเจ็บเสียงดัง แต่สักผักเขาก็ผ่อนตัวเองไม่ให้เกร็งจนผมเข้าไปไม่ได้
“เก่งมากคนเก่ง” ผมชม โน้มตัวไปจูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ค่อยๆดันตัวเองเข้าไป แม้จะยากเย็นแต่ผมก็ไม่หยุด ใบหน้าหวานแสดงความเจ็บปวด หยาดน้ำตาใสไหลลงมาอย่างสงสารปนน่าเอ็นดู แต่จะถึงจะร้องไห้ผมก็หยุดไม่ได้แล้วครับ ผมมาไกลเกินไปแล้ว
ต้นหอมกอดคอผมแน่นตอนที่ผมเข้าไปได้จนสุดตัว เมื่อต้นหอมเลิกเกร็งผมถึงได้เริ่มขยับตัว ขยับช้าๆเริ่มจากจังหวะเนิบนาบแต่สามารถทำให้อีกฝ่ายเพลิดเพลิน จากนั้นก็เร่งความเร็วและหนักหน่วงมากขึ้น ผมไม่เคยนอนกับใครแล้วรู้สึกดีขนาดนี้ นี่ไม่ใช่ ‘เซ็กซ์’ แต่เป็นการ ‘เมคเลิฟ’
“ดีไหม” ผมกระซิบถาม จับเอวบางเอาไว้มั่น ขยับเข้าออกไม่หยุด บางครั้งเผลอไปโดนจุดด้านในทำให้ต้นหอมตัวสั่นระริกครางเสียงหวานออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้นได้
“พี่ปืน...” เขาไม่ตอบ เพียงแต่เรียกชื่อผมเท่านั้น สายตาปรือยั่วอารมณ์ผมให้พุ่งพร่าน
สายตาแบบนี้ผมอยากให้ต้นหอมมองผมคนเดียว ถ้อยคำหวานก็อยากให้มีเพื่อผมเพียงคนเดียว และเสียงครางเรียกชื่อผมแบบนี้ ก็จะต้องเป็นผมคนเดียวเท่านั้น เป็นชื่อผมคนเดียวที่จะเล็ดลอดออกจากริมฝีปากของเจ้าเด็กจิ้มลิ้มนี่คนเดียวเท่านั้น!
เสียงลมหายใจของเราสองคนดังไปทั่วห้องนอน ร่างกายของต้นหอมตอบรับกลืนกินร่างผมจนแทบคลั่ง ผมขยับหนักๆ โหมจังหวะใส่รุนแรงขึ้นเพราะท่าทางเอ็กซ์ๆนั่นทำให้ผมขาดความยับยั้งชั่งใจ ต้นหอมหอบหายใจแรงแอ่นร่างกับแรงกระแทกจากผมจนในที่สุดเขาก็ปลดปล่อยออกมาทั้งที่ผมไม่ได้แตะต้องสักนิด และผมก็ตามไปติดๆ
ผมทิ้งตัวลงทับร่างของต้นหอม เสียงหายใจหอบหนักๆของต้นหอมดังข้างหู ผมยกใบหน้าจูบที่ริมฝีปากอย่างไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยสักครั้ง มีแต่ต้องการและต้องการมากขึ้นไปอีก
“เก่งที่สุดเลยครับ” ผมชมจากใจจริง
“...” ต้นหอมเอาแต่หอบ แต่ก็ยิ้มให้ผมนิดๆ
“พี่รักต้นหอมนะ” ผมบอกเขาอีกครั้ง อยากให้ต้นหอมมั่นใจในตัวผมว่าถ้าผมรักใครแล้วผมรักจริงและจะไม่มีทางเปลี่ยนใจเด็ดขาด
“ต้นหอมก็รักพี่” ไม่ว่าจะฟังกี่ครั้งผมก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ ผมลูบไล้แก้มขาวอมชมพูเบาๆ
“พูดใหม่สิ แทนตัวเองว่าหนูด้วย” ผมแกล้งต้นหอม ตอนที่ได้ยินต้นหอมแทนตัวเองว่าหนูกับพ่อแม่เขา มันน่ารักมาๆจนผมอยากจะอุ้มมาฟัดแรงๆสักทีสองที
“พี่...” ต้นหอมลังเล
“พูดสิ” ผมยังแหย่ต่อ เริ่มพรมจูบไปทั่วร่างที่มีรอยรักจากผมประปรายทั่วตัวอีกครั้ง
“นะ หนู...รักพี่ปืน”
โอ๊ยยย! กูอยากจะคลั่ง!
เมื่อต้นหอมเป็นเด็กดีก็ต้องให้รางวัล ผมเลยจัดการมอบความรักให้อีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้งอย่างเร่าร้อน กว่าจะได้นอนกันก็เกือบเช้า
“ฝันดีนะหนู”
...........................................
# อ๊ากกกกกก พี่ปืนทำหนูฟิน!!!! 555 :m1: :m3: สมใจทุกคนแล้วล่ะสิ :laugh:
# ตอนหน้าใครรอแมทมิน มาแน่ๆ กิ๊วๆๆ :hao7: :hao6:
# ฝากหน่อยคะ :katai2-1: ใครที่อ่านเรื่อง Pretty Boy แล้วยังไม่ได้เข้าไปลงชื่อจองหนังสือในเพจ ก็แวะเข้าไปลงชื่อก่อนนะคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880)
-
อ๊ากกก มาแล้วๆๆ จิ้มก่อนค่อยอ่านนน :hao6:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
กริ้ดดดดดดดต้นหอมมา กริ้้ดดดดดดดพีีปืนมาาาาาา
-
ต้นหอมเสร็จพี่ปืนเรียบร้อยแล้ว
เลือดจะหมดตัวววว
-
หึงอีกๆ 5555
-
กรี๊ดๆๆๆๆ พี่ปืนกับน้องต้นหอมมาแว๊ววววววว :hao6: :hao6:
ตอนนี้จัดเต็มเลยนะเค๊อะเพ่ปืนนนนนนนน :z1: :haun4:
“ฝันดีนะหนู” เห็นประโยคนี้แล้ว อยากเรียกพี่ปืนว่า ป๋าปืนกันเลยทีเดียว เอิ้ววววว :z2:
กด +เป็ดอย่างเร็วเลยจ้าาาา :3123: :3123: :3123:
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกเขินนนนนนนนพี่ปืนหวานอ่ะต้นหอมเป็นของพี่ปืนแล้ววววว ฮ่าๆแต่พี่ปืนชอบแกล้งแมทง่าสงสารแมทนะนี่
-
:haun4: :haun4:
-
:impress2:
รอ รอ รอ แมทมิน
-
พี่ปืนนนนน โคดคลั่งต้นหอมอ้ะ
อ๊ายยย เค้าเป็นของกันและกันแล้ววววว ฟินนนมากตอนนี้
อ่านไปเขินไป 5555
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :mew3: :mew3: :heaven :heaven :ruready :hao6: :hao7: :hao6: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :mew1: :mew1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
พี่ปืนนนนนน
-
:z3: :z3: :z3: :pig4: :katai2-1:
-
พี่ปืนจัดหนักน้องต้นหอมเลยนะจ๊ะ ถนอมน้องหน่อย แหมๆ
-
ต้นหอมเสร็จปืนจนได้ :hao6: :oo1:
-
เรียกเลือดก่อนไป รร อ๊ากฟินนนนน
-
ทำตัวเปงป๋าเชียวอีพี่ปืน มีนงมีนู๋ 555
-
ฟิน ค่า >.<
-
พี่ปืนจัดหนักเลย.,,โว้ววววว
:pighaun:
-
กรี๊ดกับตอนนี้สุดๆ. น้องต้นหอมเสร็จพี่ปืนแล้ว. อิอิ. อ่านไปเขินไปเลยจ้า
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เลือดกำเดาจะไหล :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
แทนตัวว่าหนูอย่างนี้พี่ปืนก็เป็นป๋าละสิ ^^ :hao7:
-
โอ้ยยย จะเป็นลม หนูน้อยที่น่ารักของเราโดนหมาป่ากินซะแล้ว
อย่างนี้น้องต้นหอมก็โตเป็นสาวแล้วสิ มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว
หล่อและหื่น :z1: อ่านพาร์ทพี่ปืนแล้วเข้าใจลึกซึ้งเลยล่ะ
ว่าพี่ปืนนั้นหลงน้องขนาดไหน อย่าว่าเด็กมันยั่วนะตัวเองนั่นแหละหื่น
ได้น้องแล้วก็ทะนุถนอมน้องหน่อยนะ ถึงน้องจะน่ารักมากๆก็เหอะ
พี่แมทจะว่ายังไงนะถ้ารู้ว่าน้องต้นหอมโดนพี่ปืนกิน :hao3:
แต่คงต้องให้พี่แมทเคลียร์เรื่องตัวเองก่อนค่อยมาว่าเรื่องน้อง :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ให้แทนตัวเองว่าหนูเหมือนเฮียปืนเป็นอาเสี่ยหลอกอ็อฟเด็กอ่ะ 555555555 :hao7:
-
:m25: พี่ปืนนนนนนนนนนน
หนูต้นหอม :กอด1:
-
โห อิพี่ปืน ทำไมทีแบบนี้ไม่ซึนเหมือนตอนแรกนะ อร๊ายยยยย ฟิน :haun4: :haun4: :haun4:
-
:pighaun: พี่ปืนเหมือนอาเสี่ยแก่ๆหลอกเด็กเลยอ่ะ :hao6:
-
อิพี่ปืนหลอกล่อสำเร็จจนได้ :m25:
-
พี่ปืนหื่น :hao6:
-
โอ้ยยยยยยยยยย อ่านแล้วอยากจะกรี๊ด
พี่ปืนแบบชอบอ่ะ ยิ่งไอ้คำสุดท้าย
ฝันดีนะหนู เล่นเอาแทบกรี๊ด
ส่วนต้นหอมก็น่ารักมากกกกกก
พี่ปืนก็ทะนุถนอมน้องหน่อยน้า
-
:pighaun: พี่ปืนหื่นว่ะ หลายรอบมาก ต้นหอมเป็นไงมั้ง
พี่ปืนดูแลน้องต้นหอมดีๆนะ
-
:impress3: น่ารักมากมายจ้า nc ของคุณริริก้อน่ารักดีน่ะ อาจจะไม่เร่าร้อนแบบเลือดออกหมดตัว แต่ก้อเหมาะสมกับตัวเรื่องดีจ้ะ ชอบบทสนทนาในเรื่องมากกกกกกกกกกกกกกกก จ้ะ น่ารักดีน่ะ :mew1: รอตอนต่อไปน่ะจ้ะ
-
:haun4: :pighaun: :jul1:
-
ป๋าปืนจัดหนักหนูต้นหอมของเราซะได้ ครั้งแรกของน้องแท้ๆ :m25:
รอแมทกับมิน :mew1:
-
:-[ :-[ :-[
ต้นหอมมาแบบนี้ ฉันก็ตายสิคะ
โอ๊ยยยยย ฟิน หนูของพี่ปืน
-
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก "เงียบแล้วใช้ทิชชู่ซับเลือดต่อไป"
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
อร๋าย พี่ปืนกินต้นหอมแว้ว อิอิ
-
:haun4: :haun4:
-
:call: :call: :call: :call:
-
ไอ้พี่ปืนมันกินน้องแล้ว กว๊ากกกกก :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: คนอ่านจะเป็นลม
คนอย่างแกอยากได้ต้องได้ด้วย แกรักแกหวงของแกเนอะ ต้นหอมก็น่ารักแบบขั้นสุดอ่ะ
ไม่ไหวจะทานทนกันน้องจริง ๆ จากนี้ไปจากที่หวงคงกลายเป็นโคตรหวง 555
ขอบคุณค่า
-
:jul1: :ling1: :jul1: :jul1: :jul1: :- :-[ :-[ :-[ :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
หนูต้นหอมโดน(ปืน)ยิง หุๆ :haun4:
-
หนูต้นหอมโดนเสี่ยออฟซะแล้ววววววว
-
ปืนแกวางแผนจะกินต้นหอมแต่แรกล่ะสิ ถึงได้แกล้งแมทให้รีบกลับ
-
อิพี่ปืนแผนร้ายกาจมาก กำจัดแมทให้พ้นทางแล้วรีบกลืนกินน้องต้นหอมเชียว
กรี๊ดดด!! ต้นหอมเป็นสาวแล้ว อิอิ
-
ปืนใหญ่แตกละ
-
:jul1:
ปล.รอแมทมินด้วยยน้าาาา
-
และแล้ว ต้นหอม ก็เสร็จ พี่ปืน จนได้
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:jul1: :jul1: ต้นหอมเสร็จพี่ปืนจนได้ ^^"
-
พี่ปืนร้ายนัก เล่นเอาพี่แมททุรนทุราย ใจคงลอยกลับไทยไปตั้งแต่เห็นภาพแล้ว แหม แต่เราก็แอบสะใจตามพี่ปืนล่ะ อยากไม่ชัดเจนกับน้องมินดีนัก สม อิอิ ถึงกับหนีน้องกลับไปหาสุดที่รักทันทีเลย ฮามากพี่แมททำเอาต้นหอมงอนตุ๊บป๋อง ๆ
พี่ปืนกับน้องต้นหอมพอเค้าดีกันแล้วก็หวานสุด ๆ ไปเลย พี่ปืนอ่อนโยนมาก ๆ :o8: ผลัดกันหึง หึงกันไปหึุงกันมา ฝ่ายถูกหึงก็ยิ้มอารมณ์ดี พอกันทั้งคู่เลย ฮะ ๆ คำพูดสุดเด็ดสาระตี่ของพี่ปืน "ต้นหอมมีหัวใจของพี่" ว้ายๆ เขินยิ่งกว่าตอนบอกรักอีกอ่ะ :impress2:
และแล้วก็ถึงคืนวันส่งตัวน้องต้นหอมให้พี่ปืน :haun5: แหมมมมม มันเขินจริงอะไรจริง ต้นหอมน่ารักมาก พี่ปืนก็หลงน้องหัวปักหัวปำเลย ชอบที่พี่ปืนทำเสียงออดอ้อน ขอต้นหอมก่อนจริง ๆ เลย (แม้ใจจะคิดว่ายังไงก็ต้องกอดน้องให้ได้ก็เหอะนะ) แล้วพอน้องยอมก็... อ่อก :pighaun: :pighaun: พี่ปืน เร่าร้อนสุด ๆ ไปเลยอ่ะ น้องว่าง่ายมากทำตามที่พี่ปืนบอกทุกอย่าง แล้วอย่างนี้พี่ปืนจะไปไหนรอด ว่าแต่ แค่น้องพูดว่า หนูรักพี่ปืน เลยโดนจัดเต็มไปอีกหลายรอบ โถ น้องต้นหอม แค่ครั้้งแรกก็โดนพี่ปืนรักซะเกือบเช้าเลย ตื่นมาคงระบม แต่ก็รู้สึกดีสินะ ฝันดีนะหนูของพี่ปืน :hao6:
ในที่สุดคู่นี้ก็สมรสสมรักเรียบร้อบโรงเรียนพี่ปืนไปแล้ว รอคู่พี่แมทน้องมินนี่แหละ เมื่อไหร่่จะได้สุขสมอารมณ์หมายอย่างคู่หลักเค้าบ้างน้า พี่แมทรีบ ๆ หน่อยเื้ท้อ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:jul1: :jul1: ตายคะตายยยย น้องหอมน่ารักมากกกก
-
หนู....แอร๊ยยยยย :z1: :hao6:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 32
Are we falling in love or just along for the ride? It’s time to decide
เรากำลังตกหลุมรักกันแหละกัน หรือแค่เล่นสนุกกันเท่านั้น? ถึงเวลาตัดสินใจแล้ว
Special Matt & Ramin # part 4:
[Ramin talks]
มันต้องมีอะไรที่แปลกไปแน่ๆในช่วงวันสองสามวันมานี้ ผมไปทำงานที่ร้านเหล้าตามปกติ พี่ๆทุกคนปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือมักจะมีคนมองตามผมตลอดเวลา และที่มากไปกว่านั้นคือมีผู้ชายมาจีบผม!
แปบนึงนะ ผมว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ โลกอาจจะร้องเกินไป พวกนั้นถึงได้มาจีบผมแทนที่จะไปจีบคนที่น่ารักๆ แต่ผมนี่แมนโครตๆเลยนะ(เหรอออ) คิดยังไงกันวะ ถ้าจะประสาท นี่ดีนะที่ไอ้แมทไม่อยู่ ถ้าอยู่คงได้มีเรื่องกันแน่ๆ
เอ๊ะ! แล้วนี่ผมจะไปคิดถึงมันทำไมวะ กูนี่ก็ประสาทไม่ต่างจากคนอื่นหรอก
“คืนนี้ไม่กลับบ้านนะแม่ ทำงานเสร็จแล้วเดี๋ยวออกไปจะไปนอนบ้านไอ้แน๊ก” ผมตะโกนบอกแม่ที่อยู่ในครัว แม่ตะโกนกลับมาว่าโอเค ผมก้มลงใส่รองเท้าหน้าบ้าน พอลุกขึ้นยืนก็แทบผงะ
“มึง....มาได้ไงวะ”
ไอ้แมทมันยืนอยู่ตรงหน้าผม แถมยังทำหน้าเหี้ยมเหมือนโกรธแค้นใครมา แต่ว่ามันมาอยู่ที่หน้าบ้านผมได้ยังไง มันไปหาน้องมันที่ฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอ อะไรยังไงวะผมงง
“มึงจะไปไหน” มันถามเสียงนิ่ง ผมก็ได้แต่ยืนงง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าสายแล้วผมก็รีบจะออกจากบ้าน
“กูไปล่ะ รีบ” ผมโบกมือลามันแล้วรีบเดินไปหน้าปากซอยเพื่อขึ้นรถไปทำงาน
“เดี๋ยว” มันดึงแขนผมไว้
“มีอะไร เดี๋ยวกูไปทำงานสาย” ผมบอกมัน
“เดี๋ยวกูไปส่ง” ผมพูดแล้วก็ลากผมไปขึ้นรถมันที่จอดอยู่ไม่ไกล เออดี จะได้ไม่ต้องเสียตังค์ค่ารถ
ระหว่างทางไปร้าน ไอ้แมทขับรถไปเงียบ ผมก็นั่งเงียบไม่พูดไม่ถามอะไรมัน ก่อนหน้าที่มันจะไปฝรั่งเศสผมกับมันก็ไม่ได้ทะเลาะกันหรอก แต่พอมาวันนี้ผมกับมันไม่ต่างกับคนแปลกหน้าเลย ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกับมันตอนนี้อยู่ในสถานะไหน
เพื่อนเหรอ....
คงเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้นแหละ
มาถึงร้านผมก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้าน เหมือนมันจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่รอฟัง ไม่ได้บอกขอบคุณมันหรือร่ำลา คงไม่จำเป็น ไม่รู้ว่ามันจะอยู่รอหรือกลับไปเลย แต่มันจะมีเหตุผลอะไรที่มันต้องอยู่รอผมด้วย แม้ว่าลึกๆแล้วผมอยากให้มันรอก็เถอะ เป็นคนที่เจ็บไม่จำเลยจริงๆวะ
ผมเข้าไปดูงานในร้าน พี่พนักงานคนหนึ่งเรียกให้ผมเอากับแกล้มไปเสริฟ ผมเลยยกจานอาหารออกไปให้ลูกค้า จังหวะที่เดินกลับเข้าไปข้างใน ก็เจอกับไอ้แมทนั่งกระดกเบียร์อยู่
มันรอผม...หรือมานั่งกินเบียร์เฉยๆ
“น้องๆ โซดาห้าขวด ขอแก้วเพิ่มอีกสองใบ” ลูกค้าโต๊ะใกล้ๆตะโกนเรียกผมพร้อมกับสั่งของ ผมพยักหน้ารับแล้วก็เดินเข้าไปหยิบโซดากับแก้วออกไปเสริฟ
ผมทำงานไปก็คอยมองไอ้แมทไป เวลาหันไปมองมันมันจะมองผมอยู่ก่อนแล้ว จนบางทีผมก็รู้สึกประหม่าทำแก้วตก เดินชนโต๊ะบ้าง
“เป็นไรมิน ไม่สบายหรือเปล่า” พี่เจ้าของร้านถาม
“เปล่าครับ ขอโทษครับพี่”
“ไม่เป็นไรๆ แต่เราก็ระวังหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวเจ็บตัวแล้วจะยุ่ง แล้วก็ไปเก็บบิลโต๊ะสิบให้ทีนะ” พี่เจ้าของร้านยิ้มให้อย่างใจดีแล้วก็เดินเข้าไปข้างใน คิดว่าจะโดนดุเสียแล้ว ผมเดินไปเอาบิลค่าเหล้าไปให้โต๊ะสิบ แต่ถ้าเลือกได้นะ ผมจะไม่มาที่โต๊ะสิบเด็ดขาด
“อ้าว น้องมิน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมพี่ไม่เห็น นั่งกับพี่ก่อนสิ” ไอ้พี่ที่ชื่ออะไรสักอย่าง ผมจำไม่ได้ แต่มันมาจีบผมเมื่อวันก่อน ไม่คิดว่าจะเจอมันอีก แถมโต๊ะมันกับโต๊ะแมทก็อยู่ใกล้ๆกัน
ผมเหลือบสายตามองไปทางไอ้แมท แล้วก็รีบเบนสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว มันจ้องผมอยู่ แถมหน้ามันยังโหดยังกับจะไปฆ่าใคร
“ไม่ดีกว่าครับ ทั้งหมดแปดร้อยสี่สิบบาท” ผมลงบิลให้พี่แกดู พร้อมกับปลดมือที่จับข้อมือผมอยู่ออกด้วย แต่พี่แกจับแน่นมาก ผมก็ไม่อยากออกแรงกับลูกค้ามากเท่าไหร่เลยแกะเท่าไหร่ก็ไม่หลุด
“งั้นเลิกงานแล้วไปไหนต่อหรือเปล่า ไปกับพี่ไหม” พี่แกยังถามไม่เลิก แต่เพื่อนของพี่เขาเอาบิลไปดูพร้อมกับส่งเงินให้ผม
“ไม่ดีกว่าครับ” ผมปฏิเสธ
“งั้นวันนี้พี่ไปส่งที่บ้านนะ เดี๋ยวรอ” พี่เขายอมปล่อยมือผมแต่โดยดี ผมไม่ได้พูดอะไรรีบเดินเอาเงินและบิลไปให้พี่ที่ทำหน้าที่เก็บเงินทอนเงิน แล้วให้คนอื่นเอาเงินไปทอนให้พวกพี่ที่นั่งโต๊ะสิบแทน
จนถึงเวลาเลิกงานผมเดินออกมาก็ไม่เจอไอ้แมทนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว สงสัยมันจะกลับไปแล้วมั้ง แล้วก็ไม่เจอพี่คนนั้นด้วย ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถึงผมจะรักไอ้แมท แต่ว่าสำหรับผมการมีผู้ชายมาจีบมันไม่ใช่เรื่องปกติอ่ะ น่าขนลุกเสียมากกว่า
ผมเดินออกมาจากหน้าร้าน แต่จู่ๆก็มีคนมาดึงแขนผมไว้ พอหันไปมองก็เป็นพี่ก้อง พี่รหัสผมเอง
“ให้พี่ไปส่งไหม” พี่ก้องถาม ผมหันซ้ายหันขวามองอีกรอบว่าแมทมันอยู่แถวๆนี้หรือเปล่า แต่พอหาไม่เจอแล้วก็เลยตอบตกลง
“ก็ดีพี่ ไปส่งผมที่บ้านไอ้แน๊กหน่อย” ผมบอก พี่ก้องพยักหน้าแล้วก็เดินนำไปที่รถ
“ไอ้มิน!!!” เสียงคุ้นหูดังลั่นบริเวณด้านหลังร้านที่ไว้ใช้จอดรถ
“แมท?!” มันยังไม่ได้กลับไปหรอกเหรอ แล้วมันจะทำหน้ายักษ์แบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ ไม่เมื่อยหน้าบ้างเหรอไง แล้วแก้มมันไปโดนอะไรมาวะ เขียวเหมือนถูกใครต่อยมา
“มึงจะไปไหน ทำไมไม่รอกู!” มันเข้ามากระชากแขนผมเข้าหาตัวมันอย่างแรง ดีนะยกมือดันหน้าอกมันไว้มัน ไม่งั้นหน้าผมกระแทกหน้าอกมันจังๆแน่ๆ
“แล้วกูจะรู้ไหมล่ะ มึงไม่ได้บอกว่าให้กูกลับกับมึงนี่” มันพูดอะไรที่ไหน ดีแต่ด่าแล้วก็กระชาก แม่ง!
“มึงอยู่ให้กูพูดไหม มาถึงก็ลงจากรถไม่ฟังอะไรกูสักคำ แล้วที่กูนั่งอยู่ในร้านนี่มึงคิดว่ากูนั่งแดกเบียร์เฉยๆหรือไง!”
“เออ!” ผมกระแทกเสียงใส่มัน แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองผิดนิดหนึ่งที่ไม่คิดจะฟังอะไรจากมันในตอนแรก
“มึงนี่นะไอ้มิน!” มันบีบไหล่ผมอย่างแรง
“พอๆๆ พวกมึงจะทะเลาะกันทำไมวะ แล้วมึงอะไอ้แมท ปล่อยมินเลย มึงทำมันเจ็บเห็นไหมเนี่ย” พี่ก้องเข้ามาห้ามทัพไม่ให้ผมกับไอ้แมทฆ่ากันตาย ไอ้แมททำหน้าสลดลง แรงบีบที่หัวไหล่ผ่อนลงแต่ไม่ถึงกลับปล่อย
“มึงกลับไปสงบสติอารมณ์ก่อนไปแมท เดี๋ยวพี่ไปส่งไอ้มินเอง” พี่ก้องดึงผมเข้าไปหา คิ้วเข้มๆของไอ้แมทขมวดเข้าหากันเป็นปม
“ไม่ต้องหรอกพี่ มันมากับผมก็ต้องกลับกับผม” แมทพูดนิ่งๆ ไม่ได้ตวาดตะคอกอย่างในทีแรก
“จะเอาไงเรา” พี่ก้องถามผม ผมมองหน้าแมทก่อนจะตอบ
“เดี๋ยวผมกลับกับมันก็ได้พี่ ขอบคุณมากนะครับ” พี่ก้องเป็นพี่รหัสที่ดีมากครับ พี่เขาช่วยเหลือผมทุกอย่าง
“ไม่เป็นไร มีอะไรก็โทรหาพี่” พี่ก้องพูดยิ้มๆก่อนเดินไปขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไป
หลังร้านตอนนี้เหลือแค่ผมกับแมท มันถอนหายใจยาวพรืดแล้วเดินนำไปที่รถมัน ผมเดินตามไปขึ้นรถเงียบๆ ขับออกมาสักพักผมถึงได้นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกมันว่าให้ไปส่งที่บ้านไอ้แน็คเพื่อนผม
“มึง เดี๋ยวไปส่งกูที่บ้านเพื่อนตรงถนนสาย....ทีดิ หมู่บ้านดังๆอ่ะ มึงรูจักใช่ป่ะ” ผมบอกมัน
“ทำไม?” มันหันมามองหน้าผมก่อนจะหันกลับไปจ้องถนน
“ไม่ทำไม คืนนี้กูจะไปนอนกับเพื่อนกู” ผมตอบ
พอดีคืนนี้ไอ้แน็คมันอยู่บ้านคนเดียว และไอ้นี้แม่งเป็นโรคกลัวผีเข้าขั้น เลยต้องหาใครไปนอนด้วยเสมอถ้าไม่มีใครอยู่บ้าน เป็นผมผมก็กลัววะ บ้านหลังใหญ่โตแม่งอยู่ไปได้ไงคนเดียว น่ากลัวฉิบหาย
“ไม่! คืนนี้มึงต้องไปนอนกับกู” ไอ้แมทพูดอย่างเอาแต่ใจ ผมตวัดสายตาไปมองมันแบบเคืองๆ อะไรผมก็ต้องทำตามความต้องการของมันทุกอย่างเลยหรือไงวะ สั่งๆๆ สั่งได้สั่งดี มันคิดว่ามันเป็นใครวะ!
“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกูนะไอ้แมท กูกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกัน” ผมพูดจริงจัง
“เหอะ! กูไม่มีสิทธิ์ แล้วที่กูได้กอดได้จูบมึงมันหมายความว่าไงวะ” มันยกยิ้มหยัน ฟังคำพูดมันแล้วจะอยากชกหน้าแม่งสักที
“กูถือทำบุญให้หมามัน!” ผมตอกกลับใส่หน้ามัน ไอ้แมทขบกรามตัวเอง มองหน้าผมอย่างไม่พอ มันเร่งความเร็วรถยิ่งกว่าเดิม มือที่กำพวงมาลัยเกร็งจนขึ้นเส้นเลือด
“เฮ้ย!” แม่งเอ้ย ขับรถเหี้ยไรเนี่ย ใจผมแทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะไอ้แมทเล่นขับรถปาดหน้ารถคันอื่นโดยที่ไม่ได้ลดความเร็วเลยแม้แต่น้อย ได้ยินเสียงบีบแตรดังลั่นไปหมด
“มึงขับช้าๆไม่เป็นเหรอไงวะ เดี๋ยวก็ได้ตายห่าก่อนหรอก!” ผมโวยวายใส่มัน
“มึงไม่ต้องห่วง ตราบใดที่กูยังไม่ได้มึง กูไม่ยอมให้มึงตายหรอก”
ผมควรดีใจไหมวะ แล้วได้ผมนี่มันหมายความว่ายังไง ไอ้นี่ชอบพูดอะไรแปลกๆตั้งแต่ก่อนไปฝรั่งเศสแล้ว แล้วตกลงมันได้ไปหาน้องมันมาหรือเปล่าวะ แล้วมันใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ไหม ตอนนี้ผมจะเหลือชีวิตรอดกลับบ้านหรือเปล่ายังไม่รู้เลย
จะจำให้ขึ้นใจเลยว่าเวลาไอ้แมทขับรถห้ามไปกวนประสาทมันเด็ดขาด เพราะผมอาจจะชะตาขาดแบบไม่รู้ตัวได้
สุดท้ายผมก็สามารถลงมายืนบนพื้นดินด้วยร่างกายที่ครบสามสิบสองประการ ไม่มีส่วนใดบุบสลายเสียหายแม้แต่น้อย นอกจากหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุดด้วยความกลัว
“เข้าบ้านสิ จะยืนอีกนานไหม” ไอ้แมทเลิกคิ้วถามผมแล้วก็เปิดประตูเข้าไปในบ้านมัน
ไอ้ห่า! ขากูสั่นขนาดนี้จะให้ก้าวยังไง!
เพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ผมมาอยู่ที่บ้านมัน เพราะมันแต่กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุไม่เลยไม่ได้สังเกตุว่าสุดท้ายแล้วมันก็พาผมมาที่บ้านมัน แล้วเรื่องอะไรผมต้องนอนกับมันด้วย มีแต่เสียเปรียบกับเสียเปรียบ
ผมหันหลังกะว่าจะเดินออกจากบ้านมันเงียบๆไม่ให้เจ้าของบ้านรู้ แต่ก็ไม่ทันเพราะไอ้แมทออกมาเห็นก่อน
“มึงจะไปไหน กูบอกให้เข้าบ้าน!” มันตะโกนสั่งแบบไม่เกรงใจบ้านข้างๆเลยสักนิด
“กูจะไปบ้านเพื่อนกู!” ผมก็ตะโกนตอบมันกลับเช่นกัน
“ใครใช้ให้ไปห๊ะ!”
“โอ๊ย! มึงจะกระชากอะไรหนักหนาวะ กูเจ็บนะ!” ผมเบื่อมันที่ชอบกระชากลากถูผมจริง มันชอบทำให้ผมเจ็บอยู่ตลอดเวลา ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่อยากอยู่ใกล้ๆมัน นอกจากจะเจ็บตัวแล้วยังเจ็บที่ใจอีก
“มึงก็อย่าดื้อสิมิน กูเหนื่อยนะ กลับมาจากฝรั่งเศสยังไม่ได้พักก็ต้องมาทะเลาะกับมึงอีก มึงคิดว่ากูสนุกหรือไง” ไอ้แมททำหน้าเหนื่อยใจ ดวงหน้าสื่อออกมาว่าเหนื่อยล้า
“กูดื้อตรงไหน กูต้องไปนอนบ้านเพื่อนกู แต่มึงกลับลากกูมาบ้านมึงเนี่ย” ผมยืนท้าวเอว รู้สึกปวดขามาหลายวันแล้วเพราะเวลาทำงานก็เดินอย่างเดียวไม่ค่อยได้นั่งพัก
“แล้วทำไมมึงต้องไปนอนบ้านเพื่อนมึงด้วย นี่กูยังไม่ได้สะสางเรื่องที่มึงก่อไว้เลยนะ” มันว่า แล้วเรื่องอะไรวะที่ผมไปก่อไว้
“กูทำอะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย มึงนั่นแหละอย่างมาหาเรื่อง” ทั้งที่มันเองก็พูดว่าไม่อยากจะทะเลาะกับผม แต่มันก็หาเรื่องผม สรุปคือมึงจะเอายังไงวะ!
“ก็เรื่องที่มึงไปอ่อยผู้ชายไง พอกูไม่อยู่แล้วเอาใหญ่เลยนะ!”
“มึงพูดอะไรของมึง กูไปอ่อยใครที่ไหน! พูดแบบนี้จะต่อยกับกูไหมไอ้สัด!!!” ผมด่าแม่ง โมโหมากๆครับ แม่งปรักปรำกันชัดๆ
“นี่บ้านกู มึงอย่ามาทำจองหองนะไอ้มิน!” ไอ้แมทชี้หน้าผม
“เออ งั้นกูท้าให้มึงไปที่บ้านกู เอาไหมล่ะ!” ผมพูดอย่างไม่ยอมแพ้ เรื่องอะไรจะให่มันมาข่มได้วะ
“มึงนี่มัน! เข้าบ้าน!” มันเดินมาดึงแขนผมพร้อมออกแรงลากให้ผมเข้าไปในบ้านมัน แต่ผมขืนตัวไว้ไม่ให้ลอยไม่ตามแรงดึงของมัน
“ปล่อยกู!” ผมโวยเสียงสูง ไอ้แมทหยุดลาก หันมามองผมก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวแล้วก็ตวัดตัวผมขึ้นพาดบ่า
“เหวออ!” ผมร้องเสียงหลง รู้สึกเหมือนตัวจะไหลลงทิ่มลงพื้นแต่ดีที่มันรัดต้นขาผมไว้แน่น ผมเลยไม่ไหลลงไปกับพื้น
ตุบ!
แล้วมันก็โยนผมลงที่โซฟา ห่าเอ้ย! หลังกู!
ไอ้แมทยืนหายใจฟึดฟัดจ้องผมตาแข็งๆ ผมลุกขึ้นยืนขึ้นอย่างทุลักทุเลน เพราะจุกตอนมันเหวี่ยงผมลงกับโซฟา
“มึงจะมากไปแล้วนะไอ้แมท ไม่ทำกูเจ็บตัวสักวันมึงคงนอนไม่หลับใช่ไหม” ผมถามมันเสียงสั่น ทำไมผมต้องน้อยใจมันด้วย ผมเกลียดทีมันเป็นแบบนี้ แมทแบบนี้ผมไม่รู้จักมันสักนิด
“...” มันเงียบไม่พูดอะไร ผมกัดปากตัวเองแน่นก่อนจะกลับตัวหันหลังให้มัน เงยหน้าขึ้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมาประจารความอ่อนแอของผม
“ทำไมมึงต้องหันหลังให้กูด้วย กูไม่ชอบ” แรงกอดรัดจากด้านหลังทำให้น้ำตาผมหยดลงมาหยดนึง มันก็อย่างนี้ตลอด ชอบตบหัวแล้วลูบหลัง ชอบทำแรงๆให้ผมเจ็บแล้วก็มากอดปลอบ ผมเกลียดมันพอๆกับที่เกลียดตัวเอง เกลียดที่ยังรักมันไม่เจือจางลงแม้แต่นิด
“แล้วมึงคิดว่ากูชอบเหรอ มึงก็เคยทำเหมือนกันไม่ใช่หรือไง!”
“กูขอโทษ กูจะไม่ทำอีกแล้ว” ไอ้แมทกระซิบกับใบหูผม พรมจูบเบาๆ
มันทำแบบนี้ทำไม เพราะอยากให้ผมกลับไปเป็นเพื่อนมันเหมือนเดิมอย่างนั้นเหรอ มันไม่มากเกินเหรอไงที่เพื่อนจะมากอดมาจูบกันแบบนี้ มันคิดยังไงมันไม่เคยบอกให้ผมรู้เลย แล้วทำไมผมต้องบอกมันด้วยว่ามผมคิดยังไง แค่นี้ระหว่างผมกับมันก็ย่ำแย่พออยู่แล้ว
ผมไม่กล้าคิดว่ามันเองก็รักผมเหมือนกันหรอก เพราะถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมก็อาจจะคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันเองก็รักผมเหมือนกัน แต่นี่มันไม่ใช่
“มึงทำแบบนี้ทำไมวะ มึงเห็นกูเป็นอะไร” ผมถามมันเสียงสั่น ปล่อยให้ไอ้แมทพรมจูบไปทั่วลำคอ
“กูขอโทษ” มันบอกเสียงเศร้าแล้วจับตัวผมหมุนให้หันไปหามัน
“มึงว่ากูมันใจง่ายใช่ไหม ที่ยอมให้มึงทำแบบนี้” มันคงไร้ค่าที่ผมยอมให้มันทำทุกอย่างโดยที่แทบจะไม่ขัดขืน ถึงตัวจะดิ้นรน แต่ผมก็รู้ดีว่าหัวใจตัวเองยิมยอมให้มันแตะต้องทุกอย่างอย่างน่าไม่อาย
“เปล่าเลย มึงไม่ได้ใจง่าย มึงน่ะใจแข็งมากๆ เมื่อไหร่มึงจะยกโทษให้กูสักที” มันขมวดคิ้วถามผม
“กูไม่ได้โกรธอะไรมึง แต่กูไม่เข้าใจวะ มึงไม่อยากเป็นเพื่อนกับกู แล้วมึงมายุ่งกับกูทำไม มึงทิ้งกูแล้วมึงกลับมาทำไม” แล้วผมก็ร้องไห้ต่อหน้ามันจนได้ แมทค่อยๆเช็ดหยาดน้ำตาให้ผม ยิ่งทำให้ผมสะอื้นหนักเข้าไปใหญ่ มันดึงผมเข้าไปกอด
“กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ”
“ถ้ามึงจะพูดแค่นี้มึงก็กลับไปเถอะวะ กูว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว”
ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไร ผมไม่อยากรับรู้ทั้งนั้น ผมเจ็บมามากเกินกว่าที่จะยอมรับความเจ็บปวดได้อีก ยิ่งเป็นมัน คนที่ผมรัก ผมยังอยากจะจดจำความรู้สึกดีๆที่ได้ทำร่วมกับมันเอาไว้ ไม่ใช่นึกถึงมันเมื่อไหร่ก็สัมผัสได้แค่ความเจ็บปวดอย่างตอนนี้
“มีสิวะ เรามีอะไรต้องพูดกัน”
“ไม่เอา กูขอเถอะ กูไม่อยากฟัง” ผมส่ายหน้า แต่มันจับหน้าผมให้อยู่นิ่งแล้วก้มลงมาประทับจูบเบาๆเพียงผ่านนอกไม่ได้จูบแบบล้ำลึก ก่อนจะเลื่อนมาจูบที่แก้มและดวงตาของผม
“เดี๋ยว มึงฟังกูก่อนมิน กูไม่ได้อยากจะทิ้งมึง แต่กูทนไม่ได้ที่คนอื่นว่าและมองมึงด้วยสายตารังเกียจเพราะพวกมันคิดว่ากูกับมึงคบกัน หาว่ามึงเป็นเกย์ กูไม่อยากเห็นมึงเศร้าที่ถูกใครต่อใครว่า กูเลยออกห่างเหมือนเลิกคบมึง แต่รู้ไหมว่ากูเจ็บแค่ไหน กูแคร์มึงมาก ไม่รู้มึงจะเข้าใจกูไหม แต่กูทนเห็นคนที่กูรักเจ็บและเสียใจไม่ได้หรอกวะ”
“...!”
ผมเบิกตากว้าง ตกใจไม่น้อยเมื่อได้รู้ ผมเจ็บมากที่มันไม่ยอมพูดกับผม เจอหน้าก็หลบหนี ผมคิดว่ามันไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม คิดว่ามันจะรังเกียจที่เป็นข่าวเสียๆหายๆกับผมแบบนั้น เลยไม่อยากจะคบกับผมอีกต่อไป แต่ทั้งหมดคือผมคิดผิดมาโดยตลอดอย่างนั้นเหรอ
“กูคิดว่ามึงไม่อยากเป็นเพื่อนกับกูเสียอีก” ผมพูดเสียงเบา มันเลื่อนมือมาโอบเอวผมไว้แล้วดึงเข้าหาตัวจนแทบจะแนบชิดกัน พอมันอ่อนโยนแบบนี้ผมก็รู้สึกไม่ชิน นี่ตกลงผมต้องการอะไรกันวะ
“ก็ใช่ กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึง” ไอ้แมทพูดหน้าตาเฉย แต่ผมนี่หน้าหงิกทันทีที่มันพูดจบ
“ไอ้แมท! ไอ้เชี่ย! ปล่อยกูเลย” ผมพลักตัวมันออก แต่มันก็กลับมากอดผมไว้อย่างเดิม
“โอ๋ๆๆ อย่าเพิ่งโวยวายสิวะ กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึง เพราะกูอยากเป็นมากกว่านั้น เข้าใจหรือยัง” ไอ้แมทจ้องผมตาวิบวับไม่น่าไว้ใจ พริบตามันก็หอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว
“มึงอย่ามาล้อเล่นกับกูนะ กูไม่ตลกไอ้แมท ไม่อยากจะเล่นอะไรกับมึงมั้งนั้น”
“ก็ไม่ได้ล้อเล่น กูจริงจัง”
“มึงรู้ตัวไหมไอ้ว่ามึงแม่งโครตงี่เง่าเลยวะ”
“เออ กูรู้ตัว กูขอโทษที่งี่เง่าและเอาแต่ใจ แต่กูเป็นกับมึงคนเดียวนะ” นี่ผมควรดีใจใช่ไหมวะเนี่ย
“...”
“กูไม่รู้หรอกว่าสิ่งนี้เรียกว่าอะไร ตั้งแต่โตมากูก็มีแค่น้อง นอกจากคนในครอบครัวก็ก็รักแค่ต้นหอม ถึงน้องจะเป็นผู้ชายแต่กูก็อยากดูแลให้ดีที่สุด แต่พอมีมึงเข้ามา กูก็รู้สึกอยากจะดูแลมึงอีกคนทั้งๆที่มึงอาจจะไม่ต้องการ” ไม่เลย ผมต้องการมากๆเลยต่างหาก
“กูอยากอยู่กับมึง อยากให้มึงอยู่ข้างๆกู อยากเห็นมึงยิ้ม ไม่อยากให้มึงเห็นใครดีกว่ากู ไม่อยากให้ใครหน้าไหนมามองมึง มึงว่ากูเป็นอะไร มันเรียกว่ารักหรือเปล่าวะ”
“...!”
“ถ้าแบบนี้เรียกว่ารัก กูก็คงรักมึงนั่นแหละ เพราะคนที่กูก็คิดถึงแค่มึง”
“แมท” ผมครางเรียกชื่อมัน สติหลุดลอยออกไปจากร่าง มันบอกว่ามันรักผม นี่เป็นเรื่องจริงใชไหม ผมฝันไปหรือเปล่าวะ กูต้องฝันแน่ๆ
“แล้วมึงล่ะ คิดยังไงกับกู คิดเหมือนกูหรือเปล่า” มันพูดสีหน้ากลัดกลุ้ม ผมจ้องเข้าไปในดวงตามัน อยากมองให้ลึกไปถึงหัวใจของมันว่ามันพูดความจริง มันรักผมจริงๆอย่างที่ผมรักมัน
“รัก กูรักมึง รักมึงมาตลอด แต่มึงมันโง่ ไม่เคยรู้อะไรเลย ฮืออ” ผมร้องไห้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเพราะผมดีใจมากๆ ดีใจที่มันรักผม ดีใจที่ผมไม่ได้คิดไปคนเดียว
“ครับ กูมันโง่เอง กูขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้เจ็บ” มันลูบไหล่ผมตรงที่มันเคยบีบแผ่วเบา
“ไม่เป็นไร” ถ้าเจ็บแล้วมีวันนี้ ความเจ็บภายนอกมันก็น้อยนิดเมื่อเทียบกับความเจ็บที่ผ่านมา
คบกับกูไหม เป็นแฟนกูนะ” ไอ้แมทใช้น้ำเสียงที่ฟังแล้วหวานหูที่สุดเท่าที่มันเคยพูดกับผมถามผม
“อืม” ผมพยักหน้ากับอกมัน กอดตอบมันแน่น ดีใจอย่างที่ไม่คิดว่าจะดีใจได้มากขนาดนี้มาก่อน
วันนี้สิ่งที่ผมรอคอยมาทั้งชีวิตก็เป็นจริง ผมได้กอดคนที่ผมรักและเขาก็รักผมเช่นกัน ไม่ได้เก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้เพียงคนเดียว แต่ตอนนี้ผมมีอีกคนมาแบ่งปันความรู้สึกร่วมกัน
“รักนะครับ ไอ้ดื้อของกู”
“กูก็รักมึงไอ้โง่!” ได้ทีขอด่าหน่อยมันครับ ไอ้แมทหัวเราะ กอดผมโยกไปมา
ไม่ใช่มันคนเดียวหรอกที่โง่ ผมเองก็โง่เหมือนกัน แต่ผมรักมันมากจริงๆ
“เป็นแฟนกันแล้ว คืนนี้กูก็พามึงไปท่องสวรรค์ได้แล้วสิที่รัก ชั้นไหนดี ชั้นเจ็ดพอไหม” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของมันทำให้ผมขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
“ชั้นเจ็ดพ่อง ฝันไปเถอะมึง!” ผมแหวใส่มัน แต่ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ ผมก็คงยอมมันนั่นแหละ รักขนาดนี้แล้วไม่ยอได้ไงวะ
เฮ้ออ ทำใจเลย ไอ้ห่านี่แม่งหื่น!
.........................................................
# ไม่รู้จะพูดอะไร รู้แค่ว่าฟิน นิยายก็ฟิน ชีวิตก็ฟิน ฮ่าๆๆ มีความสุข :m1: :m3:
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอนเม้นและกดบวกคะแนนให้ รักเลยยยย :mew1: :กอด1: :L1:
-
น่ารักอะ... :hao6: :hao6: :-[ :-[ :hao3: :hao3:
-
อ๊ากกกกกกกก ก ก ก กก ก กกก :katai4:
ทำคนอ่านน้ำตาไหล แล้วมาสวีตกันเนี่ยน้าาาา :hao7: :hao7: :hao7:
ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที เฮ้อออออ อ ออ ออ :katai2-1: :katai2-1:
คนเขียนสู้สู้ค้าาาาาาา าาาา :z12: :z12: :z12:
-
กว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ เหนื่อยลุ้น :mew4:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:ในที่สุดก็สมหวังกันซะทีคู่นี้ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
แหม แมทไม่ค่อยจะหื่นเลยนะ :hao6:
-
ฮาร์ดคอร์มากมาย พี่แมท ไปอยู่กับเฮียครามเหอะ นิสัยพอกัน
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
กริ้ดดดด ฟินเหมือนกันจ้าาาา ไม่ไหวนะถ้าจะหวานกันขนาดนี้!!!!
นี่ขนาดชอบพี่ปืนน้องต้นหอมมากกว่าคู่รอง แต่พอมาอ่านสเปเชียลชวนฟินแบบนี้แล้วมัน...!!!!!
-
:impress2:
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันสักที...โอ้วววว
สวรค์ชั้น 7 เอิ้ววววววว
:hao6:
-
รักกันซะทีนะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
พี่ปืน-น้องต้นหอมเรียบร้อยไปแล้ว
พี่แมทกับพี่มินก็ต้องสมหวังสิ....
-
หวานเกินไปแล้วนะแมทมิน ต้นหอมลูกอย่ายอมแพ้คู่นี้นะลูก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แง่วๆๆๆเป็นแฟนกันแล้วววววมินน่ารักจังเลยพี่แมทขี้หึงงงงง
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :mew3:
:call:
-
:heaven อั๊ยย่ะ! เป็นแฟนกันไม่ถึงสิบวิ แมทจะพามินไปเที่ยวสวรรค์แล้วเรอะ
ขอชั้นสิบเลยค่ะ ชั้นเจ็ดเดี๋ยวฟินไม่พอ 5555555 :haun4:
-
มินน่ารักอ่ะ รักแล้วต้องยอมถูกแล้วล่ะจ๊ะ อิอิ
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้วววววดีใจจนน้ำตาจะไหลกระซิกๆๆๆT_T
-
เย้ๆ ฮูเร่ๆ :katai2-1: :katai2-1:
ในที่สึดแมทก้สารภาพออกมาซะที ลุ้นจนเหนื่อย กลัวมินจะช้ำในไปซะก่อน แมทก้อนะ รุนแรงกับมินซะเหลือเกิน
ต่อไปคู่นี้เขาก็จะหวานกันแล้วใช่มะๆ :impress2: :impress2:
-
:hao6: :hao6:
-
เป็นแฟนกันสักที ^^" รอตอนต่อไปนะครับ :mew1: :mew1:
-
อ๊าย...ฟินสุดๆเขาเป็นแฟนกันแล้ว
-
:hao3:
ตอนต่อไปมินไม่รอดแน่555
-
และแล้วก็ดีกัน 55555
รามิน แมทนี่หมาป่าห่มหนังแกะเลยล่ะ หุหุ
-
น่ารักมากอ่านี่พูดเลออออ :hao7:
-
แมทมิน คืนดีกันแล้วอะ ในที่สุดก็เคลียร์กันแล้ว
-
เห็นไหม แค่พูดแค่บอกทุกอย่างก็เรียบร้อย
ต่างคนต่างคิดเรื่องมันก็เลยอิรุงตุงนังมาเรื่อย
พี่แมทต้องให้รางวัลน้องต้นหอมด้วยนะเนี่ย
ที่ชี้ทางสว่างให้ ไม่อย่างนั้นคงอีกนานกว่าจะเข้าใจกัน
แอบสงสัยว่าพี่แมทกับพี่ปืนจะคล้ายกันอีกเรื่อง
เห็นเงียบๆขรึมๆอย่างนี้ อาจจะหื่นไม่เบาเหมือนกัน :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1: ตอนนี้น่ารักมาก
-
อ้ากกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ฟินอ่า
-
เย้เข้าใจกันแล้วว ลุ้นกับคู่นี้สุดๆในที่สุดก็หวานกันได้ซะที :katai2-1:
-
ฟินตามคะ :hao6: :hao6:
-
สรุปก็ลงตัวแล้วทั้งสองคู่สินะ :n1: :o8:
-
เข้าใจกันสักที
รอบทต่อไป :hao6:
-
กว่าจะเคลียร์กันได้จะแมทมิน ^^
-
:hao3: :hao3: :mew3:
-
อยากบอกว่าดีใจมาก ลุ้นพี่แมทมากว่าจะพูดออกไปได้มั้ย เพราะมินน่าสงสารมามากพอแล้ว
มีีผ่านมามันกำกวมไปหมด ดีใจที่มินเองก็บอกแมทไปเลยว่ารักมากเหมือนกัน คือไม่ไปตั้งแง่กับความรัก
แล้วก็จะมีความสุขแบบนี้ไง คนอ่านฟินมากจ้า คุณผู้ชายเรื่องนี้รักจริงและขี้หึงทุกคน ชอบๆ
สรุปเพื่อนจะนอนกลัวผีก็ปล่อยไปเนอะมินเนอะ นอนกอดแฟนดีฝ่า ฮี่ๆๆ
ขอบคุณค่าา
-
สงสารแน็ค จะนอนหลับมั้ยเนี่ย :hao3:
-
คบกันแล้วววววววววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
น่ารักอ่ะ ฉายาคู่นี้ "ไอ้โง่กับไอ้ดื้อ" สมหวังไปแล้วอีกหนึ่งคู่ ^^
-
เข้าใจกันแล้ว
-
พี่แมทหึงโหดสุด ๆ อ่ะ แต่เราชอบ :o8: คู่นี้รักกันรุนแรงดีจัง มันส์ดี แต่สงสารมินเจ็บตัวตลอด ๆ เลย เหมือนจำเลยรักเลยอ่ะ อิอิ
น้องมินร้องไห้โฮเลย พี่แมท ร้ายแค่ไหนก็แพ้น้ำตาน้องมินอยู่ดี แต่ดีแล้วคุยกันให้เคลียร์ ๆ ซะที จะได้หายอึดอัด
สารภาพรักกันไป ก็ยังด่ากันไปอีกนะคู่นี้ ฮะๆ และแล้วในที่สุด เค้าก็เป็นแฟนกันซะที :m3: ดีใจเหมือนเป็นตัวเองเลยอ่ะ
ชอบคำนี้ของพี่แมทจัง “รักนะครับ ไอ้ดื้อของกู” เนี่ย มันหวาน ๆ ปนเอ็นดูน้องมินดีจังเลย :m1:
เป็นแฟนกันไม่กี่วิ พี่แมทจะพาน้องมินขึ้นสวรรค์แล้วเรอะ น้อย ๆ หน่อยพี่แมท ทำน้องมินเจ็บมาตั้งนาน รอไปก่อนเหอะ ชิชิ
ยังอยากอ่านคู่นี้อีกจังเลยอ่ะ มันยังไม่พอ ตอนหน้าจะเป็นพาทของพี่แมทบ้างรึเปล่านะ อยากได้แบบหวาน ๆ อ่ะ ริริ :impress:
-
:-[
-
เข้าใจกันสักที :katai2-1: ต่อไปความสัมพันธ์ก้อคงจะหวานแหว๋ว แน่ๆ :mew1: รอต่อไปน่ะจ้ะ :katai5:
-
:mew1:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอน้องต้นหอมกับพี่อยู่นะพี่รีรี :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อร้ายยยยยย
-
คู่นี้กว่าจะลงตัว ลุ้นจนเมื่อย
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 33
I don’t love you forever, I just love you always
Special Matt & Ramin # part 5:
[Matt talks]
“มึงจะเดินไปเดินมาอีกนานไหม กูเวียนหัว” ไอ้มินที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลบ่นผมเป็นรอบเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
“กูกำลังเครียดน่ามิน ต้นหอมไม่ยอมรับสายกูเลย”
ผมกดโทรออกเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง ท่าทางว่าจะงอนหนักที่ผมหนีกลับมาก่อน แต่จะทำไงได้ ตอนนั้นพอเห็นรูปที่ไอ้มินมันถูกใครไม่รู้กอด แถมมุมกล้องที่ถ่ายก็ทำให้ดูเหมือนว่ากำลังถูกหอมแก้ม ผมก็โมโหดิ เลยต้องรีบตีตั๋วกลับมา ผมหมดค่าตั๋วเครื่องบินไปบานเลยเดือนนี้ โดนพ่อด่ายับแน่
หลังจากที่ผมเคลียร์กับไอ้มินจนรู้เรื่องรู้ราว และกลายมาเป็นแฟนกันในตอนนี้ ผมก็เพิ่งตระหนักได้ว่าผมยังไม่ได้โทรไปบอกต้นหอมเลยว่าผมมาถึงเมืองไทยแล้ว แต่พอตอนนี้ต้นหอมไม่รับสายผมเลย โทรติดนะ แต่ไม่มีคนรับ
ตอนนี้ที่นู่นก็น่าจะเย็นๆ ไม่มีทางที่ต้นหอมจะไม่รับสาย เว้นแต่เขาไม่อยากรับ โดนโกรธแน่เลยผม
“แล้วมึงรีบกลับมาทำไมล่ะ ไม่รอบอกต้นหอมก่อน ก็สมควรที่จะโดนโกรธ” ไอ้มินพูดเหมือนไม่รู้ว่าสาเหตุที่ผมรีบกลับมาเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะมัน
“ก็รีบกลับมาดูมึงไงครับ ปล่อยไว้แปบเดี๋ยวมีหมาจ้องจะคาบไปแดก” ขนาดวันนี้ผมไปนั่งเฝ้ายังมีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ว่าจับมือถือแขนมัน ไม่รู้ว่าวันก่อนๆมันเจออะไรมาบ้าง เดี๋ยวผมจะไม่ให้มันทำงานที่นี่แหละ
“มะเหงกสิมึง กูเป็นผู้ชายครับ กูดูแลตัวเองได้” ไอ้มินทำหน้าหงิก
“เหรอ แล้วที่ถูกเขากอดเขาจับมือที่ดูตัวเองได้มากว่างั้น”
“มึงอย่าหาเรื่องกูน่าแมท ก็บอกแล้วไงว่ามันเลี่ยงไม่ได้ แค่นี้ไม่เสียหายหรอกน่า” คิดได้ไงวะว่าไม่เสียหาย
“ไม่เสียหายได้ไงวะ มึงเป็นของกูนะ กูแตะกูจับกูกอดกูจูบได้คนเดียว จำไว้!” คงไม่มีใครอยากให้คนอื่นมาใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองรักหรอกครับ แม่งน่าโมโหจริงๆ ผมน่าจะอัดมันให้เละยิ่งกว่านี้
“เออ!”
“น่ารักมาก ไหนมาจูบทีดี” ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆมันแล้วก็คว้ามันเข้ามาจูบ
“เฮ้ยไอ้แมท ปล่อย อื้อออ” ปากดีนัก จูบแม่งซะเลย
แรกๆมันก็ไม่ยอมให้ผมจูบแต่โดยดี แต่ผมก็มีวิธีทำให้มันยอม และในที่สุดมันก็มัวเมาไปกับรสจูบของผม ผมสงสัยอยู่อย่างตั้งแต่ที่ได้จูบมันครั้งแรกตอนที่เจอมันอีกครั้งแล้ว ทำไมมันจูบเป็นวะ มันไปจูบกับใครมา
“อื้อ” ไอ้มินครางอย่างขัดใจที่ผมถอนจูบออก ทีแรกว่าจะถาม แต่ไว้ก่อนแล้วกัน ที่รักผมกำลังต้องการผม แล้วผมจะปล่อยให้มันรอเก้อได้ยังไง
ผมจูบมันอยู่หลายนาทีจนมันอ่อนระทวยพิงอกผม จูบมันย้ำๆอีกสองสามทีก่อนจะปล่อยให้ไอ้มินได้หายใจหายคอ ใบหน้าแดงระเรื่องเพราะพิษจูบยิ่งทำให้มันน่ารักน่าฟัดเข้าไปใหญ่
แบบมันนี่สเป็คเกย์ชัดๆ ตัวไม่เล็กไม่โต กำลังพอดีมือ มีมัดกล้ามนิดๆที่พอให้รู้ว่าเล่นกีฬามาบ้าง ใบหน้าก็ออกหวานนิดๆ แถมยังขาวใส ต้นหอมจะขาวอมชมพู แต่ไอ้มินจะออกขาวซีดๆหน่อย แต่เวลามันโกรธหรือโมโหหน้ามันจะแดง ดูแล้วมันน่ารักดี ถึงจะไม่น่ารักแบบต้นหอม แต่ถ้าเทียบกับผู้ชายทั่วไปมันก็น่ารักกว่าอยู่ดี
เฮ้อ ที่ผ่านมามีใครมาจีบมันบ้างหรือเปล่าวะ แล้วมันเคบคบใครมาก่อนไหม
“ไอ้มิน ก่อนหน้านี้มึงมีแฟนหรือเปล่า มึงเคยคบกับใครไหม” ผมถาม โอบตัวมันเข้ามาใกล้ให้หัวมันพิงไหล่ผม ลูบที่หัวไหล่ผ่านเสื้อแขนสั้นมันเบาๆ
“ไม่มี” มันตอบสั้น
“ทั้งหญิงแล้วก็ชาย?” ผมถามอีก
“อืม กูไม่เคยคบใคร เพราะมึงนั่นแหละ” มันพูดเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน แต่เพราะผมอยู่ใกล้มันมากเลยได้ยิน มาพูดแบบนี้เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอกที่รัก
“เพราะมึงรักกูใช่ไหมล่ะ” ผมกระเซ้าถามมัน ไอ้มินช้อนตาขึ้นมองผมเคืองๆ ผมเลยก้มลงไปหอมแก้มมันอีกฟอดใหญ่ก่อนจะเอนตัวมันลงนอนกับโซฟาแล้วขึ้นคร่อมมัน
“มึงจะทำอะไรไอ้แมท! ลุกออกไปเลยนะ!” ไอ้มินโวยวายหน้าตาแตกตื่น ผมขึงมือสองข้างของมันไว้ ขาก็กดทันขามันไม่ให้ดิ้น ก้มหน้าลงไปจูบที่แก้มมันเบาๆ รู้สึกได้เลยว่าไอ้มินตัวสั่น มันจ้องตาผมตื่นๆ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นอะไรบ้าง แค่ขยับเบาๆ คงเพราะอึดอัด
“กูขอโทษนะ” ไม่รู้ว่าขอโทษมันเรื่องอะไร รู้แต่ว่าผมอยากบอกมัน ในความรู้สึกผม ผมว่ามันน่าจะเจ็บปวดกว่าผมหลายเท่า เพราะงั้นผมเลยอยากจะชดเชยให้มันเยอะๆ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้มันมาอยู่กับผม ผมจะได้ดูแลมันให้เต็มที ไม่รู้เจ้าตัวเขาจะยอมหรือเปล่า ยิ่งดื้อๆอยู่ด้วย
ผิวกายของมันหอมแบบธรรมชาติ ผมสูดดมความหอมของมันที่ซอกคอพร้อมกับกดจูบขบเม้นจนเกิดรอยแดง ประกาศให้ใครต่อใครได้รู้ว่ามันเป็นของผม เป็นแฟนผม ใครหน้าไหนก็ห้ามมายุ่ง
ผมเคลื่อนใบหน้าขึ้นสบตากับไอ้มิน ก่อนจะจูบมันอีกครั้งอย่างนุ่มนวล ผมปล่อยมือมันให้เป็นอิสระแล้วจับคล้องที่คอผมไว้ ไอ้มินจูบตอบผมอย่างน่ารัก ผมดูดลิ้นมันเบาๆ ได้ยินเสียงมันครางอื้อในลำคอ
มือก็ลูบที่เอวมัน มันสะดุ้งน้อยๆเพราะรู้สึกวาบหวิว ค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อ ลูบที่หน้าท้องแบบราบของมันเบาๆก่อนจะเลื่อนขึ้นไปที่หน้าอกของมัน ปัดผ่านที่ยอดอกจนมันสะดุ้งรีบตะครุบมือผมไว้ ผมเลยเบียดจูบมันให้หนักหน่วงร้อนแรงขึ้น จากเสียงร้องห้ามในคอก็กลายเป็นเสียงครางกระเซ่าเบาๆ แม่งเร้าอารมณ์ผมโคตรๆเลย
มีบางอย่างตื่นตัว ผมเลื่อนมือผมไปสัมผัสเบาๆ ตื่นแล้วนี่หว่า มันได้เอาออกบ้างไหมเนี่ยถึงได้รู้สึกไวขนาดนี้
“อยากก็ไม่บอก” ผมกระซิบที่ข้างหูมัน มือก็ปลดกระดุมกางเกงมันออก ผมหยัดตัวขึ้นแล้วดึงกางเกงมันออกทีเดียวทั้งตัวนอกและตัวใน ไอ้มินรีบกระถดตัวหนี
“ไม่เอานะมึง” มันส่ายหน้าพัลวัน เอามือผิดส่วนกลางของตัวเองไม่ให้ผมเห็น
“ก็มันตื่นแล้วก็ต้องเอาลงดิ” ผมแกล้งกวนมัน ออกแรงดึงขามันที่หนีบเข้าหาตัวกลับเข้าหาตัวผม
“ที่ไหนเล่า มึงนั่นแหละปลุกมันไอ้เวร!” ไอ้มินคว้าหมอนแล้วโยนกระแทกใส่หน้าผม
“งั้นเหรอ งั้นในเมื่อกูปลุกมัน เดี๋ยวกูจะกล่อมให้มันหลับเอง” ผมขบเม้นที่ใบหูของมัน จับมือมันออกจากส่วนกลางแล้วแทนที่ด้วยมือของตัวเอง ไอ้มินดิ้นหนี ผมเลยประกบจูบมันอีกครั้ง สอดลิ้นเข้าไปเล่นกับลิ้นของมัน มือก็ขยับเบาๆจนไอ้มินหมดเรี่ยวแรงจะต่อต้าน
“อื้อ อ๊า...” ไอ้มินครางเสียงหวานแบบไม่รู้ตัว ผมยกยิ้มมุมปาก จ้องมองไปใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความต้องการของมัน
“ไม่ต้องกลัว กูไม่ทำอะไรหรอก” ผมบอกเพราะรู้สึกว่ามันยังเกร็งๆ ไอ้มินค่อยๆผ่อนคลายตัวลง ผมก็ป้อนความสุขให้มันทั้งมือและปาก จนมันปลดปล่อยออกมา
“รักกูไหม” ผมกระซิบถามไอ้มินที่นอนหอบอยู่
“...” มันเงียบไม่ตอบ ผมใช้นิ้วเขี่ยที่ปากมันเล่น มันคงรำคาญเลยงับนิ้วผม
“บอกกูก่อน รักกูไหม”
“เออ กูรักมึง พอใจยัง!” มันพูดเสียงดัง ผมยิ้มขำกับท่าทางของมัน ก่อนจะก้มลงไปกระซิบคำรักที่ข้างหู
“กูก็รักมึง แต่กูจะไม่รักมึงตลอดไปหรอกนะ”
“...!” ผมทำหน้าตกใจเสียขวัญที่ผมพูดแบบนั้น แต่ผมไม่รอให้มันคิดไปใกล้ก็พูดต่อ
“I don’t love you forever, I just love you always”
“...!”
“ได้ยินแล้วก็จำให้ขึ้นใจด้วย กูไม่ชอบพูดบ่อยหรอกนะ”
คืนนี้ผมได้นอนกอดมันสมใจ ถ้ารู้ว่าพูดความรู้สึกออกไปแล้วมันทั้งโล่งใจแล้วได้กอดมันโดยที่มันก็เต็มใจจะมีความสุขขนาดนี้ ผมคงเคลียร์กับมันไปนานแล้ว
วันต่อมามันก็ต้องไปทำงานที่ร้านนั่นอีก ผมห้ามไม่ให้ไปมันก็ยังจะไปทำ ผมเลยต้องขับรถมาส่งมันแล้วก็นั่งเฝ้ามันอีก มันไม่หนักหนาหรอกครับกะอีกแค่นั่งมองมันทำงาน เพลินตาเสียมากกว่า แต่ที่ผมไม่พอใจก็เพราะว่ามีแค่คมองมันทั้งหญิงและชาย กูอยากจะตะโกนออกไปเหลือเกินว่านี่แฟนกูครับ! อย่ายุ่ง!
ไอ้มินเดินรับบิล เก็บเงิน ส่งอาหารและเหล้า มันมองมาที่ผมบ้างแล้วก็กลับไปทำงานตามเดิม วันนี้มีถ่ายทอดสดบอล ปกติผมดูนะ แต่วันนี้ผมไม่มีอารมณ์จะดูเลย เพราะมีผู้ชายคนหนึ่งมองตามไอ้มินไม่วางตา ผมผู้ชายด้วยกันดูออกว่าแม่งคิดอะไร แต่ไม่รู้ว่าไอ้มินจะดูออกหรือเปล่า
แต่ถึงดูออกมันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะนั่นเป็นลูกค้า เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่อยากให้มันทำงานที่นี่ต่อ
“ขอโทษนะคะ มาคนเดียวเหรอค่ะ” มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาทักผมถึงโต๊ะ ผมละสายตาจากไอ้มินเพื่อมองเธอ ก็สวยดี
“เปล่าครับ” ผมตอบสั้นๆ
“แต่ฟ้าเห็นคุณนั่งคนเดียวมาต่างนานแล้วนะ” เธอขยับเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม ผมแค่มองแต่ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเดี๋ยวเธอก็ต้องกลับไปที่โต๊ะแล้ว
“เปล่าครับ ผมมากับแฟน” ผมบอก เธอทำตาโตอย่างแปลกใจ หันซ้ายขวาเพื่อมองหาแฟนผม
“ใครเหรอคะ” เธอถาม
“จะอยากรู้ไปทำไมล่ะครับ” ผมตอบกลับ เธอหน้าเสียแล้วก็ลุกออกจากโต๊ะไป ผมยกเบียร์ขึ้นจิบ สายตาก็มองหาไอ้มิน มันจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว หน้านี่หงิกได้อีก คงเห็นหมดแล้วสินะ มันจะโกรธกูไหมเนี่ย แต่ดูจากหน้ามันที่สะบัดหนีแล้วเดินเข้าไปในร้านแล้ว
กูโดนโกรธชัวร์!
ผมนั่งรอจนร้านใกล้จะปิด ไอ้มินเดินออกมาจามาหาผม แต่ดันมีคนยกมือเรียกมันให้เก็บเงิน ผมเลยโบกมือให้มันไปจัดการงานก่อน แล้วก็เกิดเรื่องเมื่อไอ้ผู้ชายโต๊ะที่เรียกเก็บเงินมันพยายามจะคะยั้ยคะยอให้ไอ้มินดื่มเหล้าให้ได้ แถมมันยังดึงไอ้มินนั่งข้างๆมันอย่างแรงแล้วก้โอบ
เดี๋ยวมึงไม่ตายดีแน่ๆไอ้เวร!!!
ผมลุกออกจาโต๊ะเดินตรงปรี่เข้าไปหาไอ้มิน ดึงตัวมันขึ้นแล้วดันมันไว้ข้างหลัง
“มึงจะทำอะไร” ผมถามไอ้เวรนั้น
“อะไรของมึง ยุ่งอะไรด้วยวะ!” มันลุกขึ้นยืนตอบกลับอย่างไม่กลัว คนอื่นเริ่มมองกันมากขึ้น
“นี่น้องกู อย่ามาทำรุ่มร่ามไม่งั้นมึงโดนตีนกูแน่” ผมชี้หน้าคาดโทษมัน ความจริงอยากจะเข้าไปซัดหน้ามันสักที แต่ติดที่ว่าพี่เจ้าของร้านเดินมาก่อน
“มีอะไรกัน” พี่เจ้าของร้านเดินมา ไอ้มินเกาะแขนผมแน่น ผมเลยหันไปคุยกับพี่เจ้าของร้านแทนมัน
“ไอ้นี่มันลวนลามไอ้มินพี่ ผมขอพามันกลับเลยแล้วกัน” ผมบอก พี่เจ้าของร้านพยักหน้ารับแบบงงๆ ผมเลยลากไอ้มินออกมาจากตรงนั้น
ที่จริงผมจะซัดไอ้เวรนั่นก็ได้นะ อยากมากด้วย แต่ผมไม่อยากทำให้ไอ้มินเดือดร้อน
มาถึงรถผมก็จับไอ้มินเข้าไปนั่งในรถ แล้วผมอ้อมไปที่ฝั่งคนขับ ไอ้มินนั่งก้มหน้านิ่ง
“พรุ่งนี้มึงมาลาออกจากที่ร้านเลยนะ ไม่ต้องทำแล้ว” ผมพูด ขับรถออกจากร้านตรงกลับบ้าน ยังไงผมก็จะไม่ให้มันทำที่นี่ต่อ
“ได้ไงมึง กูยังต้องกินต้องใช้นะ” มันแย้ง คิ้วเรียวเล็กขมวดกันเป็นปมอย่างขัดใจ
“พ่อแม่มึงไม่ให้ใช่เหรอไง” ผมถามมัน บ้านมันก็ไม่ได้ยากจนอะไร ถึงจะไม่รวยแต่ก็พอมีพอใช้
“ให้ แต่บางอย่างก็ก็ไม่อยากรบกวนเขา เขายังต้องส่งยัยมุกเรียน”
ผมชอบที่มันคิดแบบนี้นะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่มาเลือกมาทำงานที่ร้านเหล้า ขนาดมันโดนขนาดนี้มันยังดื้อที่จะทำต่อเลย ถ้าเกิดผมไม่อยู่ด้วยแล้วมันจำทำยังไง
“งั้นก็มารบกวนกูแทน ไม่ต้องไปทำ กูไม่ชอบเวลาที่มีคนมาอ้อล้อมึง” ผมหาทางออกให้มัน แต่เหมือนมันจะไม่ชอบใจ ทำหน้ายุ่งใส่ผม
“มีที่ไหนเล่า มึงก็พูดไปนั่น ทีมึงยังมีผู้หญิงมาติดเลย”
“แต่กูสนมึงคนเดียว” ไอ้มินทำหน้าไปไม่เป็นเมื่อผมพูดแบบนั้น
“ไม่รู้แหละ กูจะทำ ยังไงๆกูก็ไม่ออก” มันพูดอย่างไม่ยอม ผมหักเลี้ยวรถจอดข้างทาง จะได้คุยสะดวกๆ เดี๋ยวเกิดผมโมโหสติหลุดขึ้นมาจะเกิดอุบัติเหตุได้ ไอ้ตัวดีของผมนี่ยิ่งดื้อไม่เหมือนใครอยู่
“มิน อย่าดื้อดิวะ” ผมหันหน้าเข้าหามัน คราวนี้ผมซีเรียสจริงๆนะ มันอันตราย ไหนจะตอนไปที่ร้าน ไหนจะขากลับ มันกลับรถประจำทางแล้วถ้าเกิดโดนจี้โดนทำร้ายขึ้นมาจะว่าไง สังคมสมัยนี้ใช่ว่าจะน่าพิศมัย เดี๋ยวก็ได้ลงไปอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์
“กูไม่ได้ดื้อ แต่กูแค่อยากทำงานหาเงินใช้ กูผิดตรงไหนเนี่ย” มันพูดเซ็งๆ ผมก็เข้าใจมันนะ แต่จะให้ทำไงวะ คนเป็นห่วงแม่งเข้าใจบ้างไหมเนี่ย
“เดี๋ยวกูเลี้ยงมึงเอง แฟนคนเดียวกูเลี้ยงได้”
“มึงจะบ้า กูเป็นแฟนมึงไม่ใช่เมียถึงจะได้มาเลี้ยงกู”
“งั้นมาเป็นเมียกูสิ เดี๋ยวกูเลี้ยงตลอดชีวิตเลย”
“อย่ามาพูดเล่นนะมึง กูเป็นผู้ชาย จะให้คนอื่นมาหาเลี้ยงได้ไง กูต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้ ไม่ใช่งอมืองอเท้าเกาะมึงกิน!” ไอ้มินเริ่มขึ้นเสียง มันหายใจเข้าออกแรงๆ ผมถอนหายใจ ยกมือขึ้ยเสยผมอย่างหงุดหงิด นั่นก็ไม่เอานี่ก็ไม่เอา แล้วมันจะเอาไงวะ
“มึงอย่าคิดมากขนาดนั้นได้ไหม กูเต็มใจ ที่กูไม่ให้มึงไปทำเพราะกูเป็นห่วงมึง กูไปเฝ้ามึงมาสองวันยังมีคนมาเกาะแกะมึงทั้งสองวัน ถามจริงเหรอ มึงเจอแบบนี้ทุกวันเลยเหรอวะ”
ผมแทบไม่อยากนึกภาพเลยว่าก่อนหน้านี้ที่ผมยังไม่เจอมัน มันต้องเจอกับอะไรบ้าง
“เปล่า เพิ่งมีช่วงนี้นี่แหละ กูก็สงสัยอยู่” มันขมวดคิ้วคิด จะว่าไปช่วงนี้มันดูผ่องๆขึ้น หน้าก็ใสขึ้นด้วย เจอกันแรกๆหน้าแม่งอย่างโทรม แต่ก็ยังดูดีอยู่
“เห็นไหมล่ะ เพราะกูเป็นห่วงมึงกูถึงไม่อยากให้ทำ แฟนกูทั้งคน มึงคิดว่ากูชอบหรือไงเวลาที่มีคนมาหม้อแฟนกู แตะเหนือต้องตัวแฟนกู เป็นมึงมึงชอบเหรอไง” ผมย้อนถามมัน
“ไม่ชอบ” มันตอบกลับทันที แล้วก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก ไม่ทันแล้วที่รัก มึงเสร็จกูแหละ
“แล้วทำไมยังทำ ก็ตามไปดูแลมึงทุกวันไม่ได้หรอกนะมิน” ผมพูดจริงจัง
“ก็...”
“กูไม่รักกูไม่หวงหรอกนะ”
หน้าไอ้เริ่มแดง มันไม่ยอมสบตาผม เบนสายตามองไปทางอื่น มือมันก็พันกันมั่วไปหมด หึหึ เขินแล้วน่ารักวะ
“แต่กูแค่อยากทำงานเอง ให้กูทำเถอะ กูจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก อย่าคิดมาดิมึง เดี๋ยวแก่ไวนะ” มันจับมือผมเขย่าๆเหมือนเด็กร้องจะเอาของเล่น แต่ถ้ามันร้องจะเอาของเล่นหรืออะไรผมจะประเคณให้ถึงที่เลยนะ แต่ที่มันขอนี่ผมให้ไม่ได้จริงๆอ่ะ
“ไม่ให้กูคิดมากได้ไง วันนี้ไม่เกิดแล้วถ้าพรุ่งนี้มันเกิดล่ะ ถ้ากูไม่อยู่มึงจะทำยังไง มึงจะรอให้เรื่องมันเกิดก่อนหรือไง เดี๋ยวนี้แม่งสำคัญที่ไหนวะว่าจะหญิงหรือชาย แม่งก็อันตรายด้วยกันทั้งนั้นแหละ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไงล่ะ ให้มึงเลี้ยงอ่ะกูไม่เอาหรอกนะ” มันบู้ปากส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“ทำไม กูทำงานแล้ว กูมีเงินเดือน ทำไมกูจะเลี้ยงมึงไม่ได้” มันคงคิดว่าสิ่งที่ผมเสนอเป็นการเอาเปรียบผม แต่ผมไม่อยากให้มันมองว่ามันเป้นผู้ชาย แต่อยากให้มันมองว่ามันเป็นคนรักของผม คนรักกันก็ต้องดูแลกัน เกี่ยวอะไรกับหญิงชายวะ
“กูไม่อยากเอาเปรียบมึง” นั่นไง ผมว่าแล้ว
“ไม่ต้องห่วง เพราะกูมีเรื่องที่ต้องเอาเปรียบมึงอีกเยอะ” ผมยักคิ้วเจ้าเล่ห์
“ไอ้แมท!” ไอ้มินโวยเสียงดัง
“จ๋า” ผมรับคำมันยิ้มๆ หน้ามันแดงแปร๊ด ถลึงตาโตมองผมแบบปรามๆ หึหึ โมโหกลบเกลื่อนนี่หว่า
“...”
“...”
ผมเงียบมันเงียบ เหมือนมันกำลังคิดอะไรอยู่ ผมรอฟังว่ามันจะว่ายังไง แต่พนันไหม ยังไงมันก็ไม่ยอมหรอก เฮ้อ เดี๋ยวค่อยหาทางแก้แล้วกัน แต่ถึงไม่ออกวันนี้พรุ่งนี้ แต่ผมก็ไม่ให้มันทำงานที่นั่นนานหรอก ถ้าเปิดเทอมผมก็ต้องเรียนต้องทำงาน ไม่ว่างตามดูมันได้บ่อยๆเหมือนปิดเทอม ซึ่งก็เหลือแค่ไม่กี่วันแล้ว
“ขอกูทำต่ออีกนิดได้ไหม ถ้ามีปัญหาอย่างที่มึงกังวลจริงๆกูจะยอมออกก็ได้” ไอ้มินทำหน้าอ้อนผม นี่ผมตาฝาดเปล่าวะ มือมันลูบที่แขนผมเบาๆ นี่ถ้าอยู่ที่บ้านจะดึงมาฟัดเสียให้เข็ด
“มิน” ผมเรียกชื่อมัน มันทำหน้าเสียคิดว่าผมจะไม่ยอม
“นะมึงนะ ให้กูทำเถอะนะ” มันพูดเสียงเบา
“พูดเพราะๆดิ แล้วกูจะอนุญาติ” ผมต่อรอง มันทำหน้าปูเลี่ยนทันที
“อะไรของมึง” มันว่า อะไรวะ แค่พูดเพราะๆกับผมนี่มันยากมากหรือไง
“พูดดิพูด พูดเพราะๆอะเป็นไหมครับมินนี่ที่รัก” ผมเย้าแหย่มันด้วยการเรียกมันว่ามินนี่ แล้วก็มันขว้างค้อนทางสายตาใส่ผม
“...” เงียบครับเงียบ ปิดปากแน่นไม่ยอมมองหน้าผมด้วย
“เร็วสิ” ผมเร่ง โน้มหน้าเข้าไปใกล้หน้าขาวๆที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“หะ ให้มินไปทำงานนะ” มันพูดเสียงเบามา จนผมต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆปากมัน
“...”
“นะแมทนะ” เสียงแม่งโคตรอ้อนเลยให้ตายเถอะ ผมฉีกยิ้มแล้วก็หอมแก้มมันแรงๆ
“หึหึ ก็ได้ครับ” ผมตอบตกลงแล้วก็หอมแก้มมันอีกรอบ
ฟอดดดด
“ชื่นใจจัง คืนนี้นอนกับกูอีกคืนนะ”
.................................................................
# เดี๋ยวมาแก้คำผิดทีหลังนะคะ จะรีบออกไปทำกินกรรมในมหาลัย กลับคงห้าทุ่มเที่ยงคืน เดี๋ยวคนอ่านจะรอเลยเอามาลงก่อน ไม่ได้เช็คอะไรเลยยยย
# ขอบคุณทุกคนค่าที่เข้ามาอ่านแล้วก็คอมเม้น บวกเป็ดบวกคะแนนให้ กอดๆๆๆๆ
-
เขินนนนนนนนนนนนน :katai1:
ชอบที่แมทหวงมินอ้ะ น่ารักกก ก ก ก ก :katai4: :katai4:
และชอบที่มินแทนตัวเองด้วยชื่ออ่าาาาา าา าา าาาาา :m1: :m1:
แมทเอาเปรียบมินเยอะๆ เลยน้าาาาาา :hao6: :hao6:
ริ ริ ไฟติ้ง !
:m18: :m18:
-
อยากจะบอกแมทจริงๆ ว่าที่น้องต้นหอมไม่รับโทรศัพท์ท่าทางเพราะยังลุกไม่ขึ้นแน่ๆ 55
-
แอร๊ยยยย
น่ารักอ่ะ เขินแทนมิน >////<
อยากบอกแมทว่า ที่ช่วงนี้มีคนมาอ้อล้อมินอ่ะ อยากรู้อะไรให้ไปถามน้องเขยเอานะ
และที่ต้นหอมไม่ยอมรับโทรศัพท์ก็ให้ไปถามน้องเขยเอานะ ฮ่าๆๆๆๆ
และอยากบอกคุณริริว่า คิดถึงพี่ปืนนนนนนน(ของต้นหอม) ฮี่ฮี่ ><
-
+เป็ดให้แล้วนะจ๊ะ
-
พี่แมททททททททททททททททททททททหวานแซงทางโค้งมาก :mew1: :mew1:
-
แมทมินน่ารักอะ
-
พี่แมทหวงขนาดนี้ ก็หางานอื่นให้ทำสิ
แบบที่ไว้ใจได้
ต้นหอมไม่รับโทรศัพท์พี่แมท สงสัยพี่ปืนแกล้ง
จะสวีทกะน้องล่ะซิ
-
ทำไมต้องรอให้มีปัญหาก็แล้วค่อยออกล่ะมิน มันอันตรายนะ
แมทนี่หื่นเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ
-
ถ้ารู้ว่าเป็นแผนพี่ปืนแมทคงจะเครียดแค้นน่าดู
-
บร้ะๆ...คู่เน้ออกตัวแรงแซงทางโค้งเลย
หวานมากมาย
o13
-
กะแล้วพี่แมทไม่ให้มินทำงานร้านนี้แน่ ๆ ทั้งรักทั้งหวงขนาดนี้ใครจะยอม
แต่ก็อันตรายจริงแหละเนอะ ไปทำพวกร้านไอติมดีกว่ามะ ใสๆ น่ารักๆ
ต้นหอมเค้าเพลียอยู่ป่าวพี่แมท ไม่ได้งอนไรมากมายหรอก ฮี่ๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
คู่แมทมิน. ก็หวานเหมือนกันนะเนี่ยย อยากอ่านต้นหอม
-
ชอบคู่นี้มากกว่าคู่พี่ปืนแล้ว :impress2:
-
:hao3: พอเคลียร์กันได้พี่แมทก็หวานเชียว
แต่อยากเห็นพี่ปืนหวานมั่งมากๆ :กอด1:
-
หวานเลี่ยนได้ใจเค้าซะจิงจิ๊ง :hao7:
-
:heaven :heaven :heaven :heavenโอ้ยยยยยยยยยยเขินแทนมินเลยอะ :mew3: :mew3: :mew3:
-
เอิ่มแมทมดเดินขบวนเต็มบ้านละหวานไม่แคร์สื่อจิงๆ
กอดๆๆๆพี่ริริ
-
น่ารักอ่ะ คู่นี้ :hao7: :hao7: :hao7:
-
คู่นี้พอเป็นแฟนกันแล้วมันหวานหยดจริง ๆ :-[
พี่แมทแป๊บ ๆ เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม ไม่หยุดเลยน้า อย่างกับพวกเก็บกด
แถมทำรอยแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของอีก ขึ้หวงมาก ๆ อ่ะ
ชอบที่พี่แมททำเย็นชากับผู้หญิงที่เข้ามาหา แล้วมองหาแต่มินอ่ะ
น้องมินอ้อนได้น่ารักที่สุด โดยเฉพาะตอนขอทำงานต่อยิ่งหน้าฟัดๆๆๆ จริงเลย
-
+1 :pig4:
-
หวานๆๆๆ เขินๆๆๆๆ กริ๊วๆๆๆๆ :-[ :m1: :m3:
-
:hao6: แมทน่ารักอ่า
-
น่ารักกกกกกกกก
-
มินน่ารักจังเลยยยอร้ายยยยยยพีแมทก็นะที่สุดอ่ะแต่ต้นหอมงอนพี่แมทหรอ??หรือพี่ปืนไม่ยอมให้รับโทรศัพท์อ่ะ
-
:mew3:
-
แมททั้งหวง ห่วงและหึงมินเหลือเกินนะ
-
น่ารักมากเลยอ่า
เขินแทน
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
แมทน่าจะให้มินมาเป็นเลขาส่วนตัว
-
แมททำหน้าที่แฟนได้สมบูรณ์แบบจริงๆ
ทั้งรัก ทั้งหวง ไม่ยอมให้คลาดสายตาเลยเชียว
แมทก็หางานให้มินทำสิ จะได้อยู่ในสายตาด้วย
มินได้เงิน แมทก็ไม่ต้องเป็นห่วง วินวิน :hao3:
แต่ก่อนอื่นพี่แมทง้อน้องต้นหอมให้ได้ก่อนไหม
ไม่อย่างนั้นงานจะเข้าหนักกว่านี้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
หวานนนนนน :heaven :heaven
-
คนอ่านฟินตายเลยยยยยยยยยยย
ขออีกนะๆ ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ฟินมากค่าาาาา :hao6:
-
เบาหวานขึ้นตา
:-[ :-[ :-[
-
มินเจ้าเล่ห์
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 34
The most memorable moments in life are the ones we never took the time to plan.
ช่วงเวลาที่น่าจดจำที่สุดในชีวิต เป็นช่วงเวลาที่เราไม่ได้ใช้เวลาในการวางแผน
[Tonhom talk]
ขอสามคำให้กับตอนนี้
เจ็บ ระ บม!!!
ฮือออ ผมจะตายไหม ตั้งแต่เอวลงไป...ไม่สิ ตั้งแต่คอลงไปเลยต่างหาก จนถึงปลายขา ไม่มีส่วนใดเลยที่จะไม่เจ็บไม่ปวดไม่ระบม
คอก็เจ็บ หน้าอกก็เจ็บ ก็พี่ปืนอะดิ ไม่รู้จะหมั่นเขี้ยวผมอะไรหนักหนา กัดเอาๆ ยิ่งร้องห้ามก็ยิ่งดูดยิ่งกัด ลงมาก็ปวดเอว เมื่อยขบไปทั้งตัว แต่ที่หนักสุดก็คือก้นผม!!!
ทั้งเจ็บ ปวด แสบ ระบม มาครบทุกสูตรเลยทีเดียว T^T
ก้นจ๋า...ทำใจดีๆไว้นะ ฮือออ
“ตื่นแล้วเหรอ” เตียงยวบลงตามน้ำหนักของพี่ปืน ผมที่นอนคว่ำหันคอไปทางพี่ปืนที่ลูบหัวผมเบาๆ ผมหลุดยิ้มเพราะความอ่อนโยนของพี่ปืน
“พี่ปืนไปไหนมา กี่โมงแล้ว”
นี่เสียงผมจริงๆเหรอ ทำไมมันแหบอย่างนี้เนี่ย แถมยังรู้สึกขอบตาร้อนๆ คั่นเนื้อคั่นตัวเหมือนจะไม่สบาย
“จะเที่ยงแล้ว หิวไหม”
“หิว” ผมตอบสั้นๆ ไม่อยากใช้คอมาก
“งั้นก็ไปอาบน้ำ จะได้ลงไปกินข้าว”
ผมนอนนิ่งๆแปบหนึ่งก่อนจะค่อยๆพลิกตัวนอนหงาย
“อู้ยย” เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดเลยครับ พี่ปืนมองมาอย่างเป็นห่วง ทำท่าจะเข้ามาช่วย แต่ผมส่ายหน้าห้าม ให้ผมลุกเองจะดีกว่า จะได้กะน้ำหนักถูกว่าควรใช้ส่วนไหนในร่างกายพยุกตัวเองดี เพราะผมระบบไปทั้งตัว เมื่อคืนนี้พี่ปืนรุนแรงชะมัดเลย แต่ก็ไม่ทุกครั้งไปหรอก บางทีพี่ปืนก็อ่อนโยนจนผมแทบละลายหายไปกับเตียง แต่บางทีที่พี่ปืนลืมตัวก็ชอบทำแรงๆ
“โอ๊ยย! เจ็บ!” พอผมลุกจากที่นอนเท่านั้นแหละ ตัวผมก็ทรุดฮวบลงไปกับพื้น ก้มผมกระแทกพื้นเต็มๆเพราะขาไม่มีแรงจะพยุงตัวเอาไว้ พี่ปืนรีบถลาลงมาดูผมด้วยความตกใจ จากที่น้ำตาแทบเล็ด ตอนนี้น้ำตาผมทะลักราวกับเขื่อนพัง
“ต้นหอม! ไหวไหมครับ เจ็บมากไหม” ไม่น่าถามเลยนะพี่ปืน ไม่เจ็บเลยมั้งเนี่ย
พี่ปืนค่อยๆประคองตัวผมให้นั่งลงกับพื้นดีๆ เพราะผมนั่งคุกเข่ากอดขอบเตียงอยู่ ผมขืนตัวเอาไว้ไม่กล้านั่งลงเพราะกลัวเจ็บ
“ไม่เอาไม่นั่ง มันเจ็บ” ผมบอก น้ำตาไหลนองหน้า ไม่ได้อยากร้องเลยนะ มันไหลเองโดยอัตโนมัติ เมื่อคืนไม่ได้รู้สึกเจ็บขนาดนี้ สงสัยคงเพราะมันเสียวมากกว่า >_<!
“ไหนดูหน่อยดิ”
“เฮ้ย! พี่จะทำอะไรอ่ะ!!!” ผมร้องเสียงหลง หนีบขาชิดเข้าหากันหลังจากที่พี่ปืนดึงกางเกงขาสั้นตัวเดียวที่ติดตัวผมลง ตอนนี้ผมจึงอยู่ในท่านั่งคุกเข่ากอดเตียงหันหลังให้พี่ปืนอยู่ แบบนี้พี่เขาก็ต้องเห็นก้มผมหมดดิ ภาพเมื่อคืนที่ผมอยู่ในท่าแบบนี้โดยมีพี่ปืนกอดซ้อนหลังผมแล่นแวบเข้ามาในหัว อายแทบแทรกจักรวาลหนี แทรกแผ่นดินหนีคงน้อยไปกับสถานการณ์ในตอนนี้
“จะดูแผลให้ไง อย่าดิ้นสิ”
“อย่าดู ไม่เอา ผมอาย” ผมคู้ตัวลงไม่ยอมให้พี่ปืนดู
“จะอายอะไร เห็นหมดทั้งตัวแล้ว ไม่ต้องอายหรอกน่า” ยัง ยังจะมีหน้ามาพูด
พี่ปืนคว้าสะโพกของผมยกขึ้น ผมกดหน้าตัวเองลงกับเตียงด้วยความอายขั้นแอดวานซ์ อย่าไปพูดถึงเมื่อคืน อารมณ์มันพาไปผมเลยไม่รู้สึกอายเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมสติดีร้อยเปอร์เซ็นต์ จะให้ผมหน้าหนาโก่งก้นให้พี่ปืนดูหน้าตาเฉยได้ไง
“อ๊ะ!” ผมอุทานตกใจเมื่อนิ้วพี่ปืนแตะลงที่ช่องทางด้านหลัง แม้จะเบามือแต่มันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆอยู่ดี
“ทั้งบวมและแดง อักเสบแน่ๆแบบนี้” พี่ปืนวินิจฉัยบาดแผลของผมอย่างกับหมอ แต่ไม่ต้องพูดก็ได้มั้ง หน้าผมร้อนฉ่าจะแทบจะระเบิดเป็นผุยผงอยู่แล้ว
แล้วก็โล่งใจได้สักทีตอนที่พี่ปืนดึงกางเกงผมขึ้นกลับตามเดิม มือหนารั้งเอวผมเข้าหาตัว พอก้นผมแตะลงบนตักพี่ปืน ตัวผมก็ยกหนีตามสัญชาติญาน แตะสัมผัสแผ่วเบาที่ลูบปลอบอยู่ที่เอว ผมเลยยอมทิ้งตัวลงนั่งบนตักพี่ปืนแต่โดยดี เจ็บนะ แต่ก็ทนได้
“ไหวไหม ไปหาหมอหรือเปล่า” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงทำให้หัวใจผมพองโตขึ้น แต่มันปกติเหรอที่ผมจะไปหาหมอเพราะเจ็บก้นเพราะถูกพี่ปืนกอดน่ะ
มันใช่แล้วเหรอ!?
คิดดีแล้วใช่ไหมถึงได้ถามแบบนี้
“พี่จะบ้าเหรอ ให้ไปหาหมอเพราะเจ็บก้นเนี่ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก” อายหมอตายเลยแบบนั้น
“แล้วจะให้ทำไงล่ะ เจ็บไม่ใช่เหรอ ปล่อยไว้แบบนี้มันจะหายไหม” พี่ปืนเลื่อนมาโอบเอวผมเอาไว้ ถามด้วยความร้อนรนและทำให้ผมจิตตกตามไปด้วย
ก็ไม่แปลกที่พี่ปืนจะทำอะไรไม่ถูก เพราะพี่ปืนคงไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน ถึงได้ไม่รู้ ผมก็ไม่เคยเลยไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไง แต่น่าแปลกอยู่อย่าง...
พี่ปืนไม่เคย แต่ทำไมเมื่อคืนดูพี่ปืนคล่องจังทั้งๆที่เป็นครั้งแรก
“ลุกแปบ พี่จะหยิบโทรศัพท์” ผมยกตัวขึ้นให้พี่ปืนล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ พอหยิบได้แล้วผมก็นั่งลงตามเดิม แต่เปลี่ยนเป็นหันหน้าเข้าหาพี่ปืนแล้วก็เอาหัวซบหลังที่ไหล่พี่ปืน ด้วยความเพลียบวกกับจะไม่สบาย ผมเลยรู้สึกง่วงขึ้นมาอีกรอบ
“ไอ้ก้อง กูถามอะไรหน่อย” พี่ปืนพูดกับคนปลายสาย ผมได้ยินเสียงพี่ก้องแว่วๆ แต่จับใจความไม่ได้ว่าพี่เขาพูดว่าอะไรบ้าง
“ตอนมึงเอากับผู้ชายอ่ะต้องทำไง กูไม่ได้ถามวิธีทำไอ้สัด เรื่องนั้นกูรู้อยู่แล้ว กูถามว่าต้องทำยังไงถ้าด้านหลังมันบวมแล้วก็แดง”
ผมหน้าแดงที่พี่ปืนถามพี่ก้องไปแบบนั้น แล้วแบบนี้พี่ก้องก็ต้องรู้ดิว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับพี่ปืน
“หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ เออๆๆ มึงจะถามอะไรมาก กูทำกับใครมึงยังจะถามอีกเนอะ เออ! แค่นี้แหละ” พี่ปืนวางสายแล้วก็อุ้มผมขึ้นทั้งๆที่ผมยังนั่งตักพี่ปืนอยู่ จะแข็งแรงเกินไปแล้ว ตัวผมก็ไม่ใช่จะเบาๆ
พี่ปืนพาผมข้าห้องน้ำล้างหน้าอาบน้ำ ผมให้พี่ปืนจัดการให้ทุกอย่างอย่างไม่อิดออดเพราะไม่มีแรง เสร็จแล้วก็อุ้มผมลงไปข้างล่าง เกรงใจนะ แต่ผมก็ไม่อยากเดินเองให้สะเทือนเลยปล่อยให้พี่ปืนเอาผมขี่หลังลงบันไดแต่โดนดี
ไม่มีใครอยู่บ้าน พ่อกับแม่คงออกไปทำงานแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่ผมรู้สึกดีที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ให้มาเห็นสภาพนี้ทั้งสองคนคงหัวใจวายตายแน่ๆ ไม่อยากจะบอกว่าตัวผมมีแต่รอยแดงที่พี่ปืนทำไว้ ดีที่อากาศที่นี้หนาว เลยไม่แปลกที่ผมจะหยิบเสื้อแขนยาวมาใส่ปิดรอย
พี่ปืนให้ผมนั่งรอที่โซฟา พร้อมกับเปิดช่องการ์ตูนให้ผมดูด้วยก่อนที่พี่ปืนจะเข้าไปหาอะไรให้ผมกินในครัว แหม ใจดีจริงๆ แต่ยังดีที่การ์ตูนดูเข้าใจไม่ยาก อาศัยดูภาพก็พอเข้าใจ ฟังภาษาฝรั่งเศสไม่ออกก็พอเข้าใจได้ กลับไทยผมไปหาที่เรียนภาษาฝรั่งเศสดีกว่า
ผมกินข้าวได้ไม่กี่คำก็รู้สึกอิ่ม กินอะไรก็ไม่รู้รสชาติมันก็พาลให้ไม่อยากอาหาร กินข้าวเสร็จก็กินยาที่พี่ปืนยังอุตห่าส์หาเจอว่ามันอยู่ตรงส่วนไหนของบ้าน แล้วผมก็หลับอยู่ที่โซฟาเพราะฤทธิ์ยา ตื่นมาอีกทีก็ไม่เห็นพี่ปืน
จะลุกเดินแต่ละทีก็ลำบากซะ เดินหาพี่ปืนรอบบ้านแล้วก็ไม่เจอ หายไปไหนของเขา จนเริ่มเดินไปไม่ไหวผมเลยเดินกลับมาที่โซฟา นอนคว่ำหน้าคู่เขาโก่งก้นขึ้น ท่านี้ทำให้รู้สึกสบายหน่อยจนเผลอหลับไปอีก
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมายุ่งกับก้นผม
“พี่ปืนทำอะไร!” พี่ปืนถอดกางเกงผมออกอีกแล้ว แถมยังเอาอะไรสักอย่างที่เย็นๆทาเข้าไปในก้นผมอีกด้วย
“ทายาให้ จะได้หายเจ็บ แปบเดียวก็เสร็จแล้ว เจ็บเหรอ” พี่ปืนถามด้วยความเป็นห่วง จากที่จะห้ามผมเลยปล่อยให้พี่เขาดูแลผมเต็มที รู้สึกดีจนตัวแทบจะลอยได้ที่พี่ปืนเป็นห่วงผมขนาดนี้ ที่หายไปคงออกไปซื้อยามาแน่ๆ
ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ต้องดีกับผมมากขนาดนี้ก็ได้ แค่นี้ก็รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว
ทายาเสร็จ พี่ปืนก็เปิดหนังที่ซื้อมาเมื่อกี้ให้ผมดู เพราะคิดว่าผมคงเบื่อ และหนังที่ซื้อมาก็เลือกให้เป็นภาษาอังกฤษได้ ผมเลยฟังเข้าใจ ดูหนังเพลินๆไปสามเรื่องแม่กับพ่อก็กลับมา
“ไงเจ้าตัวเล็ก ไม่สบายดีขึ้นหรือยัง แล้วทำไมนอนแบบนั้นหืม” แม่เดินเข้ามานั่งแทนที่พี่ปืนที่ไปช่วยพ่อขนของเข้าบ้าน ผมยกหัวขึ้นหนุนตักแม่
“ก็ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วครับ” ผมตอบอ้อแอ้ม กลัวแม่จะรู้ว่าผมเป็นอะไร ว่าแต่แม่รู้ได้ไงว่าผมไม่สบาย
“พอดีเมื่อเช้าพี่ปืนบอกแม่ว่าหนุไม่สบายเพราะเมื่อคืนเดินเล่นตากหิมะนานไปหน่อย คราวหลังต้องระวังนะลูก ออกข้างนอกต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆ ไม่งั้นจะป่วยอีก” แม่พูดเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
ผมค่อยโล่งใจหน่อยที่พี่ปืนไม่ได้บอกความจริงว่าทำไมผมถึงป่วย ผมยิ้มรับแห้งๆ ผมไปทางพี่ปืนที่ยิ้มล้อผมอยู่ไม่ไกล
เฮอะ! ไม่ใช่คนเจ็บมั้งให้มันรู้ไป
อีกไม่กี่วันผมก็ต้องกลับประเทศไทยแล้ว วันนี้ผมกับพี่ปืนเลยมาที่บริษัทพ่อกับแม่พร้อมกัน พี่ปืนบอกว่าจะหาซื้อเครื่องประดับไปฝากแม่พี่ปืนสักหน่อย
“เลือกได้ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวแม่คิดราคาให้เป็นพิเศษ” แม่พูดอย่างใจดีก่อนจะแยกไปทำงาน ผมเดินดูเครื่องประดับกับพี่ปืน แต่นึกขึ้นได้ว่าแหวนที่ผมเล็งไว้ยังไม่ได้บอกพ่อเลยว่าจะจอง เลยแอบแวบจากพี่ปืนไปดูคนเดียว เรื่องนี้ต้องเป็นความลับ ผมกะทำเซอร์ไพส์
“เฮ้อ คิดว่ามีคนซื้อไปแล้วเสียอีก” ผมลูบอกตัวเองด้วยความโล่งอกที่แหวนที่ผมจ้องเอาไว้ยังไม่มีใครมาซื้อไป ผมหันซ้ายหันขวาเล็งดูว่าพี่ปืนมองอยู่หรือเปล่า โชคดีที่พี่ปืนหันหลังคุยกับพนักงานขายอยู่ ผมจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาพ่อ
[ไงไอ้ลูกชาย] พ่อทักผมอย่างอารมณ์ดี
“พ่อ หนูอยากได้แหวนอ่ะ จองไว้ก่อนได้ป่าว ขอเก็บตังค์ก่อน” ผมกระซิบบอกพ่อ
[วงไหนล่ะ เอาไปเลย จะจ่ายทำไมครับคุณลูก] พ่อผมพูดขำๆ
“ไม่เอาอ่ะ มันเป็นแหวนคู่ ต้นหอมจะซื้อไปใส่กับพี่ปืน” ผมบอกเขินๆ
[แหมะ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ เอ้า วงไหนล่ะ]
“แหวนคู่รหัส 0769 อ่ะพ่อ” ผมบอกรหัสสินค้ากับพ่อ
[แปบนะ หืม..สองวงนั้นเกือบห้าหมื่นเลยนะ]
“ก็ใช่ไงพ่อ ถึงบอกว่าจองไว้ก่อน ขอเก็บเงินก่อน”
[เอาแบบนั้นเหรอ]
“ครับ นะพ่อนะ” ผมอ้อนพ่อ ก็รู้ว่ามันแพงไป แต่ผมอยากได้ อยากให้ผมกับพี่ปืนใส่แหวนคู่อันนี้ด้วยกัน
[ก็ได้ จะเก็บไว้ให้แล้วกันนะ แต่รีบๆล่ะ ถ้ามีคนมาซื้อตัดหน้าก่อนพ่อไม่รับประกันนะ]
“ไม่เอาแบบนั้นดิพ่อ พ่อ...!”
ดูพ่อผมสิ พูดแล้วก็วางสายไป แถมยังบอกว่าถ้ามีคนมาซื้อก่อนจะขายให้เขาอีก เป็นพ่อที่ใช่ไม่ได้เลย งอนครับงอน!
“พี่ปืน เดี๋ยวผมมานะ” ผมเดินหน้ายู่ไปหาพี่ปืนที่ยืนเลือกสร้อยอยู่
“จะไปไหน” พี่ปืนหันมาถาม
“ไปซื้อโกโก้ เดี๋ยวต้นหอมมา ร้านอยู่ข้างๆนี่เอง” ผมชี้ออกไปนอกกระจกใสที่มองเห็นร้านของพี่เซน พี่ปืนมองตามแล้วพยักหน้า
“ซื้อกาแฟมาฝากพี่ด้วยแก้วหนึ่ง” พี่ปืนทำท่าจะหยิบกระเป๋าตังต์ ผมจับมือพี่ปืนไว้แล้วส่ายหน้า
“เดี๋ยวผมซื้อให้” ผมฉีกยิ้มแล้วเดินไปที่ร้านพี่เซน
“พี่เซน สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่เซน พี่เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นผม
“ไงเรา ไม่เจอกันเลยนะ”
“ยุ่งนิดหน่อยนะครับ ผมเอาโกโก้แก้วหนึ่งแล้วก็กาแฟอีกแก้วหนึ่ง” ผมสั่ง พี่เซนพยักหน้าแล้วลงมือทำให้
“กลับไทยเมื่อไหร่ เรายังไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกตั้งหลายที”
“อีกสามสี่วันก็กลับแล้วครับ ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว”
“จริงเหรอ แย่จัง”
ตั้งแต่พี่ปืนกับแมทมาผมก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหนกับพี่เซนอีก แอบรู้สึกผิดเหมือนกันที่พอตัวเองมีเพื่อนอยู่ด้วยก็ไม่ได้สนใจพี่เขา แต่ระหว่างพี่เซนกับพี่ปืน คงไม่ต้องถามหรอกมั้งว่าผมจะเลือกใคร >.<
“ได้แล้วครับหนุ่มน้อย” พี่เซนวางแก้วโกโก้และแก้วกาแฟตรงหน้าผม
“เท่าไหร่ครับ” ผมหยิบเงินออกจากกระเป๋าตังค์
“ไม่เป็นไรครับ พี่เลี้ยง” พี่เซนปฏิเสธที่จะรับเงินจากผม
“ได้ไงอ่ะ ของซื้อของขาย” ผมพูด รู้สึกเกรงใจที่จะรับของฟรีๆ
“ไม่ต้องๆ ไว้พี่ไปเมืองไทยเราค่อยเลี้ยงพี่แล้วกัน”
“พี่จะกลับเมืองไทยเหรอ”
“อืม ไม่ได้กลับนานแล้ว กลับสักหน่อยคงดี”
“อ่า งั้นก็ได้ครับ” ผมพยักหน้าและเก็บเงินลงกระเปาตามเดิม ก่อนจะขอตัวกลับเข้าบริษัท พี่ปืนนั่งรออยู่ที่โซฟา ผมเดินไปนั่งข้างๆแล้วก็ยื่นแก้วกาแฟส่งให้
“ทำไมไปซื้อนาน” พี่ปืนถามแล้วก็รับกาแฟไปดูด
“ผมคุยกับพี่เซนอยู่ เลยนานไม่หน่อย” ผมบอกแบบไม่คิดอะไร แต่พี่ปืนเงียบไป พอมองก็เห็นพี่ปืนขมวดคิ้วมองผมอยู่
“อะไรเหรอครับ” ผมถาม
“เซน...คนที่ถ่ายรูปกับเราน่ะนะ” พี่ปืนถามเสียงนิ่งๆ แต่ดูน่ากลัวยังไงชอบกล
“ครับ”
“อย่าไปยุ่งกับมันอีก พี่ไม่ชอบ” พี่ปืนพูดแล้วก็นั่งทำหน้านิ่ง ผมแต่พยักหน้างงๆไม่ได้พูดอะไร เป็นอะไรของเขาน่ะ ก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลย
วันต่อมาพ่อและแม่ผมหยุดงานทั้งคู่แล้วพาผมกับพี่ปืนไปเที่ยวรอบกรุงปารีส วันต่อมาเราก็ไปเที่ยวที่มิลานกันก่อยที่ผมจะกลับไทย นับว่าเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดตั้งแต่ได้มาอยู่ที่ฝรั่งเศส ที่ก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ผมเอาแต่ทำงานเพราะต้องการเคลียร์งานให้เสร็จ จะได้พาผมเที่ยวได้เต็มที่
หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆโดยที่ผมไม่ได้ตั้งตัว แต่กลับเป็นความทรงจำที่น่าประทับใจที่สุด ทั้งเรื่องที่ผมงอนพี่ปืน พี่ปืนตามมาง้อ แล้วสุดท้ายเราก็กลายเป็นคนๆเดียวกัน ไหนจะพ่อกับแม่หยุดงานเพื่อพาผมไปเที่ยว แถมผมยังได้นอนกอดพ่อกับแม่ตั้งก่อนกลับด้วย พี่ปืนเหมือนจะเซ็งๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ชีวิตคนเรามันจะมีเรื่องที่ไม่ได้วางแผนเกิดขึ้นเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี แต่ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มักจะทิ้งความทรงจำเอาไว้ในชีวิตเราเสมอ
และผมจะเก็บความทรงจำที่นี่เอาไว้
ขอบคุณนะปารีส ที่ทำให้ผมมีความสุขมากๆในช่วงเวลาหนึ่งขอชีวิต
และผมก็ได้กลับมาเหยียบที่เมืองไทยอีกครั้ง แทบจะปรับร่างกายไม่ได้ จากหนาวจัดมาเจอร้อนจัด นี่มันอะไรกัน ร้อนๆโฮก!
ผมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อแถวๆลำคอ ไปตัดผมดีกว่า ผมยาวแล้วรู้สึกรำคาญ ยิ่งเหงื่อออกยิ่งรำคาญยิ่งกว่าเดิม
“ทำไมบ้างเงียบจัง” พี่บ่นเบาๆ ลากกระเป๋าเข้าบ้านที่เงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่ พี่ปืนที่ลากกระเป๋าตามเข้ามาวางกระเป๋าไว้ที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่านให้แสงส่องเข้ามาในห้อง
ผมยกกระเป๋าขึ้นห้องใบหนึ่ง พี่ปืนช่วยยกอีกใบ มีแต่ของฝากทั้งนั้นแหละครับ ปลา ไข่ดาวแล้วก็แชมป์ฝากซื้อของเยอะแยะ ทั้งเครื่องสำอาง กระเป๋าและน้ำหอม ดีที่แม่ผมวางพาไปซื้อให้ ไม่งั้นผมก็เลือกไม่ถูกหรอก เครื่องสำอางของผู้หญิงเยอะเกินจนตาลาย
หลังจากที่เอากระเป๋าเข้ามาเก็บไว้ที่ห้องแล้วผมก็แอบย่องไปที่ห้องแมท ตอนเข้ามาผมเห็นรถแมทจอดอยู่ แสดงว่าแมทต้องอยู่บ้านแน่ๆ รายนี้ไม่เคยออกไปไหนโดยที่ไม่ขับรถออกไป สงสัยจะยังนอนอยู่ไม่ตื่น
ผมหยุดที่หน้าประตูห้องแมท จับที่ลูกบิดเบาๆแล้วลองบิดดู
ไม่ได้ล็อคด้วย!
ผมค่อยเปิดประตูออก แต่อยู่ๆมีมือมาวางบนบ่า ผมสะดุ้งตกใจเฮือกใหญ่ หันไปก็เจอพี่ปืน ผมถอนหายใจเบาๆ เฮ้อ ตกใจหมดเลย
“ทำอะไร” พี่ปืนถามเสียงเบา
“จุ๊ๆ” ผมใช้นิ้วจุ๊ที่ปากว่าให้พี่ปืนเงียบไว้ แล้วค่อยๆเปิดกระตู พอประตูอ้าออกกว้างพอให้มองเห็นด้านใน
ภาพที่เห็นทำเอาผมช็อค
“เอ่อ...”
แมทกับพี่มินนอนกอดกันกลม ท่อนบนไม่ได้สวมอะไรทั้งคู่ ท่อนล่างไม่รู้เพราะมีผ้าห่มคลุมไว้อยู่ เกิดอะไรขึ้น ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า แล้วพี่มินมานอนที่นี่ได้ยังไง ไม่สิ สองคนนี้เป็นอะไรกัน ผมอยากรู้!
“อย่าไปยุ่งกับมันเลย” พี่ปืนดึงตัวผมที่ยืนค้างเติ่งมองคนสองคนที่นอนกอดกันกลมยังไม่ตื่น แล้วก็ปิดประตูลงตามเดิม ผมชี้มือไปที่ประตูแล้วก็อ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดี อึ้งครับอึ้ง ก็คิดอยู่แหละว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ แต่ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นรูปแบบนี้
“เรื่องของพวกมันน่า อย่าไปยุ่งเลย วันนี้ไปนอนที่ห้องพี่แล้วกัน” พี่ปืนสรุปให้เสร็จสรรพ จับมือผมเดินเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้า แล้วก็พาไปที่คอนโดพี่ปืน
ผมที่กำลังงงๆกับความสัมพันธ์ระหว่างแมทกับพี่มิน เลยตามพี่ปืนกลับมาที่คอนโดแบบไม่รู้ตัว รู้อีกทีก็ตอนที่มานั่งอยู่ในห้องนอนพี่ปืนแล้วเรียบร้อย
ผมหยิบโทรศัพท์มาส่งข้อความหาแมทว่ากลับมาแล้วและจะนอนค้างที่คอนโดพี่ปืน ไว้กลับไปคอยถามแล้วกัน
“พี่ปืน ผมลงไปตัดผมข้างล่างนะ” ผมจำได้ว่าข้างล่างหอพี่ปืนมีร้านทำผมอยู่ ลงไปตัดผมหน่อยดีกว่า
“ตัดทำไม” พี่ปืนที่เก็บของอยู่หันมามอง
“มันร้อนอะ ผมรำคาญ”
“อืม ลงไปคนเดียวได้นะ”
“ผมโตแล้วน่า ไปได้อยู่แล้ว” ผมเข้าไปหอมแก้มพี่ปืนทีหนึ่งแล้วก็วิ่งลงไปตัดผมข้างล่าง โชคดีที่ร้านไม่มีคนผมเลยได้ตัดเลยโดยที่ไม่ต้องรอคิว
“เอาทรงไหนดีจ๊ะสุดหล่อ” พี่ช่างตัดผมสาวประเภทสองถามเสียงหวาน ผมยิ้มให้พี่เขาอย่างปลื้มใจที่มีคนชมว่าผมหล่อ
“ไม่รู้ครับ ผมอยากตัดให้มันสั้นกว่าหน่อย ยาวระต้นคอแบบนี้พอเวลาเหงื่อออกแล้วผมรู้สึกรำคาญ คันด้วย” ผมบอกพี่คนสวย พี่เขาเดินอ้อมมาข้างหน้าก่อนจะเชยคางผมให้เอียงซ้ายเอียงขวาอย่างพิจารณา พี่เขาดูจ้องหน้าผมสักพักก่อนจะยิ้มกว้าง
“พี่รู้แล้วว่าจะตัดแบบไหนดี รับรองค่าว่าเลิศแน่นอน ดูดีสุดๆ ย้อมสีด้วยไหม”
ผมนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้า ก็ดีเหมือนกัน เดี๋ยวเอาให้พี่ปืนอึ้งไปเลย ^o^
[Puen talks]
สองชั่วโมงผ่านไปแล้วต้นหอมก็ยังไม่ขึ้นมา ไปตัดผมถึงลอนดอนเหรอไงวะ ช้าชะมัด ผมเก็บของเสร็จแล้วเลยลงไปดูข้างล่างเสียหน่อยว่าตัดไปถึงไหนแล้ว
เดินลงมาถึงข้างล่าง ก็เห็นเด็กหัวแดงยืนอยู่หน้าร้านทำผม ผมจ้องพิจารณาดูดีถึงได้รู้ว่าเป็นต้นหอม ใครสั่งให้ทำผมสีนี้วะ แถมยังตัดผมสั้นแบบนี้อีก ไม่ใช่ว่าไม่ดูดีนะ แต่มันดูดีมากไปต่างหาก
บ้าเอ้ย! ทำไมน่ารักแบบนี้วะ
พอตัดผมสั่นแล้วยิ่งทำให้หน้าต้นหอมดูเด็กลงไปกว่าเดิมอีก แค่ปัจจุบันก็เด็กจนผมคิดว่าตัวเองกำลังพรากผู้เยาว์แล้วนะ ตัดทรงนี้นี่ยังกับเด็กมอต้น ไหนจะผมสีน้ำตาลแดงที่ยิ่งขับให้ดวงหน้าขาวใสยิ่งพ่องเข้าไปอีก ผมว่าผมดูไม่ผิดนะ หลังจากผมได้กินต้นหอมเข้าไปแล้ว ก็ดูเหมือนต้นหอมจะเปร่งประกายมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า แบบนี้จะปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ไหมวะเนี่ย
แต่ต้นหอมไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว เขากำลังยืนคุยกับตัวปัญหาอยู่ ไอ้อิช...มันมาทำอะไรที่นี่วะ แล้วดูหน้าต้นหอมนะ หงิกได้อีก สงสัยมันจะยังไม่เข็ดอยากโดนหมัดเมียผมอีกรอบ
ผมเดินเข้าไปใกล้ ต้นหอมหันมาเห็นผมแล้วก็ทำหน้าบึ้ง
“มีอะไร” ผมเดินไปยืนข้างต้นหอมแล้วเอ่ยถาม ปรายตามองไอ้อิชที่ยืนกัดปากตัวเองแน่น
“พี่ปืน ผมชอบพี่ ได้ยินไหม!” ไอ้อิชพูดเสียงดังจนบางคนที่อยู่ใกล้ๆหันมามองอย่างสนใจ
“แล้วไง” ผมถามเรียบๆ
“คนแบบนี้มีอะไรดี ทำไมพี่ต้องไปชอบมันด้วย” มันมองจิกต้นหอมแบบไม่พอใจ
เฮ้อ มันเคยส่งกระจกบ้างไหมเนี่ย ไม่น่าถามนะว่าต้นหอมมีอะไรดี ก็เห็นๆกันอยู่
“ขึ้นห้องเถอะ” ผมโอบเอวต้นหอมพาเดินกลับขึ้นห้อง พูดไปก็เท่านั้น คนแบบนี้มันยิ่งกว่าน่ารำคาญเสียอีก
“ทำไมพี่ปืนไม่ชอบผมล่ะ ถ้าพี่ต้องการเซ็กซ์นะ ผมว่าผมทำได้ดีกว่ามัน!” ไอ้อิชดึงแขนผมให้หันไปหามัน
ขาสองข้างผมหยุดชะงัก หันไปมองมันตาขวาง แต่ก่อนที่ผมจะได้ด่าอะไรมันออกไป ก็มีคนพูดแทนเสียแล้ว
“ทำตัวแบบนี้แม่ไม่ว่าเหรอ ปรึกษาผู้ปกครองหรือยัง” ต้นหอมย้อมไอ้อิชหน้าตาย แต่ผมถึงกับกลั้นขำไม่อยู่ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆ” คิดได้ไงวะแฟนผม เข้าใจด่าดีเว้ย น่ารักแบบนี้เดี๋ยวก็จัดรางวัลให้ชุดใหญ่เสียหรอก
“ไอ้ต้นหอม!”
“เงียบปากไป” ผมหุบยิ้มที่ไอ้อิชมันเรียกต้นหอมแบบนั้น
“พี่ปืน พี่ปกป้องมันเหรอ!” มันทำหน้าจะร้องไห้ เออ ร้องไปเลย ช่างหัวมัน
“เออดิ กูต้องปกป้องแฟนกูอยู่แล้ว ไม่ใช่สิ กูต้องปกป้องเมียกูอยู่แล้ว แล้วก็นะ เซ็กซ์น่ะ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าใครทำได้ดีกว่า มันอยู่ที่ว่ากูทำกับใครต่างหาก ถ้าไม่ใช่ต้นหอม กูก็ไม่มีวันนอนกับมึงหรอก เพราะคนที่ทำให้กูมีความสุขได้ไม่ใช่มึง เพราะกูไม่ได้รักมึง จบนะ อย่ายุ่งกับกูอีกอย่าหาว่าไม่เตือน ถ้าอยากมากนักบอกกันดีๆ เดี๋ยวกูหาให้ รุ่นน้องกูเยอะแยะ รับรองว่ามึงได้ผัวสมใจอยากแน่!”
ผมไม่สนใจว่าไอ้อิชจะโวยวายจะเป็นจะตายยังไง เพราะพูดจบผมก็ลากต้นหอมขึ้นคอนโดทันที ต้นหอมเงียบจนมาถึงห้อง
“พูดแบบนั้นไปจะดีเหรอพี่ปืน” ต้นหอมทำหน้าไม่สบายใจ
“ไม่พูดแบบนั้นแล้วมันจะเลิกยุ่งหรือไง” ผมถาม แล้วก็จับผมต้นหอมเล่น ถ้าหน้าตาไม่ดีจริงทำผมสีนี้ไม่ได้นะ
“ดูดีไหม” ต้นหอมลูบผมตัวเองแล้วก็ยิ้มอย่างน่ารัก
“ดูดีจนไม่น่าให้อภัยเลยแหละ” ผมชมอย่างไม่อิดออด ต้นหอมทำตาโตหน้าแดงที่ถูกผมชมตรงๆ ก่อนจะทำหน้าเครียด
“แล้วถ้าอิชเขาไม่ยอมเลิกยุ่งกับพี่ปืนล่ะ” คงคิดมากเหมือนกันสินะ
“ไม่ต้องห่วง พี่มีวิธีจัดการ” คนแบบนี้ต้องเล่นไว้แข็ง ถ้ามันอยากได้ผู้ชายนักผมจะจัดให้แล้วกัน แต่ไม่ต้องห่วง ผมไม่ใจร้ายขนาดจะเอาคนไม่รุมโทรมมันหรอก มันก็แค่เด็กขาดความอบอุ่น ส่งผู้ชายไปทำหมันหายเหงาสักคน ทำให้มันยุ่งจนไม่มีเวลามายุ่งกับผมก็เป็นวิธีที่ไม่เลว ยังไงๆมันก็ยังเป็นรุ่นน้องในคณะ เมตตามันสักหน่อยก็ไม่ลำบากเท่าไหร่หรอก ขี้ค้านมันจะมาขอบใจผมไม่ทัน หึหึ
แต่ที่น่าหนักใจคือผมจะทำยังไงกับเด็กตรงหน้าดี ต้นหอมทำผมทรงนี้แล้วผมไม่อยากให้เขาออกจากห้องเลย แม่งเอ้ย! น่ารักน่าฟัดฉิบหาย ไม่น่าปล่อยให้ไปตัดผมเลย จัดเต็มซะผมคิดว่าเป็นดารา
เปิดเทอมนี้เหนื่อยแน่กู -_-^
................................................................
# ทำใจนะพี่ปืน น้องต้นหอมเขาน่ารักขนาด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :hao6:
# เรารู้จะว่าทุกคนอยากรู้เรื่องของพี่แมทกับน้องมิน หึหึ :laugh3:
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้น กดบวก กดเป็ดให้นะจ๊ะ จุ๊บๆ :mew1: กอดๆ :กอด1:
:L1:
-
โอ้ ต้นหอมน่ารักจนพี่ปืนแทบจะขังไว้แล้วนา อิอิ
-
ช่ายช่าย พี่ปืนงานหนักแน่ น้องต้นหอมน่ารักน่าฟัดขนาดนี้
:mew1: :mew3:
-
อยากเห็นต้นหอมกะทรงผมใหม่จัง พี่ปืนแย่แน่ :hao6: :mew1:
-
อยากเห็นต้นหอมกะทรงผมใหม่จัง พี่ปืนแย่แน่ :hao6: :mew1:
ทรงนี้เลยยยย น่ารักไฉไล สดใสซาบซ่า :hao7:
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/p480x480/1011200_485054804913405_727045789_n.jpg)
-
น่ารักมากกกกกกกก :impress2: รอแมทมิน
-
ปกติพี่ปืนก็เหนื่อยอยู่ละแต่สงสัยงานนี้เหนื่อยเป็น2เท่าแน่ๆต้นหอมเล่นน่าฟัดซะขนาดนั้นนิเนอะ
แมททททท&มินนนนนน
-
ฮูๆๆๆๆๆๆๆ ต้นหอมของเราเล่นพี่ปืนเราแล้ววววววววววววว เป็นไงละพี่ปืน
-
มีแฟนน่ารักก็เหนื่อยหน่อยนะพี่ปืนนนน :hao6: :hao6:
-
โถๆๆ น้องต้นหอม ระบมไปหมดเลย น่าสงสารจัง แต่พี่ปืนก็ดูแลดีมาก ๆ เลย
พี่ก้องนี่มีประสบการณ์ช่ำชองกับผู้ชายเหรอเนี่ย ชี้แนะพี่ปืนได้เชียวนะ
ต้นหอมน่ารักจัง มีจะแอบเซอร์ไพรส์ด้วยแหวนคู่ซะด้วย หวานจริงเชียว
ในที่สุดก็กลับเมืองไทยซะที กลับมาก็เจอเซอร์ไพรส์เลย
พี่แมท น้องมิน โอ้ นอนกอดกันกลมแถมไม่ใส่เสื้อ อะไร ยังไง ตอนไหน ตอนที่แล้วยังไม่...นี่ ใช่มั้ยอ่ะ
นายอิช ยังไม่เข็ดอีกเหรอเนี่ย เชื่อเขาเลย รึจริง ๆ เป็นพวกมาโซฯ ถึงยิ่งติดใจรึเปล่า
พูดเรื่องแบบนั้นออกมาได้เสียงดัง ไม่อายบ้างรึไงเนี่ย :เฮ้อ: สมน้ำหน้า เจอพี่ปืนตอกใส่หน้าซะตรงขนาดนั้น ได้ใจมากพี่ปืน
เปิดเทอม ไม่ต้องห่วง เหนื่อยแน่ ๆ ต้นหอมน่ารักซะขนาดนี้ พี่ปืนคงต้องเฝ้าไม่ให้ห่างตัวซะแล้ว น่าสงสาร อิอิ
อยากอ่านพี่แมทน้องมิน ตอนนั้น อ่ะ ตอนนั้น ฮุฮุ :hao6: รอนะจ้ะ :L2: :3123:
-
เหนื่อยแน่พี่ปืน ต่อไปต้นหอมฮอตแน่ๆ แล้วพี่เซนก็จะกลับไทยด้วย ว้ายยย
-
:pig4: :L2:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
น่ารักมากกกกกกกกก
เปิดเทอมพี่ปืนปวดหัวแน่เลย :mew1:
-
เปิดเทอมมา น้องงานงอก พี่งานเข้าน่ะค่ะ
เจ๊ ฟันธง!!
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
กรรมของคนมีแฟนน่ารัก :laugh: :laugh:
เปิดเทอมงานเข้าชุดใหญ่แน่เตรียมตัวไว้ให้ดี :hao7:
-
อิอิ แมท มิน ไปไวนะ ถึงคราวพี่ปืนต้อคอยหวงต้นหอมบ้างหล่ะ
-
แหมๆๆๆ พี่ปืนคะ คำก็เมีย สองคำก็เมียนะคะ หมั่นไส้ๆๆ :katai5:
สมน้ำหน้า+สงสารอิชอยู่นะ สมน้ำหน้าเพราะโดนพี่ปืนตอกได้เจ็บมาก ส่วนสงสารนี่ก็เพราะหัวอกเดียวกันไง
คือ รักพี่ปืนเหมือนกัน แต่ต้องก็เข้าใจนะว่า พี่ปืนเค้าเกิดมาเพื่อเป็นสามีน้องต้นหอม ไม่ใช่สามีของพวกเรา ฮ่าๆๆ :laugh:
รอๆๆ รอตอนหน้าดีกว่า จะคอยดูว่าพี่ปืนจะปวดหัวกับความน่ารักของน้องต้นหอมขนาดไหน ยิ่งขี้หึงๆอยู่ ฮี่ฮี่ :hao3:
+ เป็ด เป็นกำลังใจให้คุณริรินะคะ :3123: :3123: :3123:
-
ต้องอย่างนี้สิพี่ปืนเด็ดขาดไปเลย :katai2-1: :katai2-1:
หึงน่ารักอ้ะ ฮิ ฮิ
ทะนุถนอมต้นหอมหน่อยน้ะ พี่ปืนนนนน :hao6: :hao6:
คนเขียนสู้ ๆ :5779: :5779:
-
สงสารพี่ปืนเปิดเทอมสู้ๆๆนะ ฮ่าๆๆๆ สะใจต้นหอมด่าอิช"ทำตัวแบบนี้แม่ไม่ว่าหรอ"คิดได้ไงต้นหอม
-
กร๊ากกกก....ต่อไปพี่ปืนคงต้องตามหึงตามหวงต้นหอมแน่ๆ :m20: :m20: :m20:
-
ถึงไม่ตัดผมต้นหอมก็น่ารักอยู่แล้ว
-
ต้นหอมอัพเลเวลความน่ารัก :hao7: :hao7: :hao7:
-
อิชเธอยังไม่จบนะ
ผมทรงใหม่
ต้นหอมต้องน่ารักแน่ๆ
อยากเห็น!!!
-
ต้นหอมน่ารักมากลูกก :hao6:
เอาให้พี่ปืนไม่ไปไหนเลยนะลูก(แค่นี้ก้ไปไหนไม่รอดละ :hao6:)
-
ท่าทางพี่ปืนจะเหนื่อยจริง ๆ น่ารักขนาด~
-
ต้นหอมน่าร้ากกกกกอ้า :hao7:
เปิดเทอมอิพี่ปืนมีเรื่องยุ่งไม้เว้นวันแน่ 5555
(*☻-☻*)
-
มีแฟนน่ารักอย่างต้นหอม ทำใจอย่างเดียวพี่ปืนเอ๋ย 555
-
อยากตีพี่ปืน จัดหนักเกิ้น น้องระบี้ระบมไปหมด แต่พี่แกก็ดูแลดีเนอะ
ต้นหอมจะน่่ารักไปถึึงไหนแค่นี้พี่แกก็หวงแฟนจนจะบ้าอยู่แระ
อิชนี่ไม่เข็ดเนอะ ดูนางจะมั่นหนาตัวเองมาก ชริๆ สู้ต้นหอมก็ไม่ได้
พี่ปืนพูดตรงดีไม่ต้องรักษาน้ำใจหรอกคนแบบนี้หน้าด้านจะตาย
เดี๋ยวพี่ปืนจัดให้
ยังสติวอยากอ่านต้นหอมพี่ปืนอยู่เลยค่า คิดถึงๆ เอ..อย่าบอกว่าอาซ้อมิน
ย้ายเข้าบ้านพี่แมทแล้วนะต้นหอมม555
ขอบคุณค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ต้นหอมจะน่ารักไปถึงไหนแค่นี้พี่ปืนก็ไปไหนไม่รอดแล้ว :o8: :o8: :o8:
-
จับขังดิพี่ปืนนนน555555 :hao6:
-
:pig4:
-
ชอบเรื่องนี้จัง อ่านแล้วยิ้มตลอด
ที่แปลกคือยิ้มไม่รู้ตัวนี่แหละ :)
-
งานงอกแล้วพี่ปืนเอ้ย มีแฟนน่ารักก็งี้แหละ
ดูแลน้องดีๆหล่ะ..เคนะ
:mew1:
-
ว้าวววววว ต้นหอมน่ารักมากกก
-
อ่านรวดเดียวเลย น่ารักมาก ชอบน้องต้นหอมกับพี่แมทมาก ให้อารมณ์ประมาณไม่ทิ้งกัน น่ารักที่สุด ขอบคุณคุณริริมากนะคะ
-
มีแฟนน่ารักก็ต้องทำใจนะพี่ปืน
-
พี่ปืนขี้หวงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เปิดเทอมพี่ปืนงานเข้าเยอะแน่
เพราะต้นหมอเค้าฮอต :laugh:
-
น้องต้นหอมน่ารักขึ้นทุกวันเลยน่ะ :mew1: หยั่งงี้พี่ปืนหนีไม่รอด เปิดเทอมงานนี้พี่ปืนเหนื่อยแน่ๆ เด็กน่ารักออกขนาดนี้น่ะ :mew4: คู่ของแมทก้อน่ารักจังดูเป็นผู้ใหญ่นิดนึง ชอบจ้า :mew1:
-
พี่ปืนจะงานเข้าไหมเนี่ย ต้นหอมในลุคใหม่น่ารักกว่าเดิม :katai2-1:
-
โทษฐานที่ทำน้องต้นหอมป่วย เปิดเทอมเตรียมตัวปวดหัวได้เลย
มันก็เป็นวิธีที่ทำให้พี่ปืนหัวหมุนได้โดยที่น้องต้นหอมไม่รู้ตัวเลยล่ะ
ยิ่งได้กินน้องไปแล้วยิ่งหึงและหวงมากกว่าเดิมอ่ะดิ :z1:
ก่อนอื่นคงต้องหาคนให้อิชก่อนดีกว่า จะได้ไม่มีเวลาอย่างพี่ปืนว่า
เดี๋ยวได้มาหาเรื่องน้องอีกอ่ะ คราวนี้พี่ได้ปวดหัวขั้นสุดแน่ๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ปกติก็เหนื่อยแล้วนะพี่ปืน
แต่น่ารักขึ้นแบบคงต้องเอาติดตัวไว้แล้วล่ะ
ส่วนแมทมินนี่ยังไงๆ มาเฉลยหน่อยค่าา
-
ปืนได้เหนื่อยแน่เพราะต้นหอมจะยิ่งฮอต
-
พี่ปืนเหนื่อยหนักกว่าเดิมแน่ๆ ต้นหอมน่ารักขึ้นเปล่งประกาย 555
อิชตัดใจเถอะ เพื่อตัวเองนะ
-
มาต่อเร็วๆ นะครับ รอจัดหนักเปิดเทอม
-
อ๊ายยยย น่ารักกกกกกกกกกกก
-
น่ารักอ่าาาา ^^" รอตอนต่อไปนะครับ :ling1: :ling1:
-
วู้ววววววววว
อ่านทันแว้~
โหย ต้นหอมจะน่ารักไปไหนคะลูก อยากฟัด //โดนพี่ปืนถีบขาคู่
ปอลอ. หวังว่าคงจะมี NC พี่ปืนต้นหอมอีกนะ อย่าเพิ่งถอดใจสิ RiRi
-
:3059:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 35
The past will be coming back to hurt my present, what should I do?
[Tonhom talks]
เปิดเทอมแล้วครับ!
แค่เดือนหนึ่งที่ผ่านมา ดูเหมือนจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่กลับเกิดเหตุการณ์ขึ้นมากมายอย่างที่ผมคาดไม่ถึง พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยมีความสุขมากเท่านี้มาก่อน
เรื่องที่ทำให้ผมมีความสุขไม่ใช่แค่ว่าผมมีความรัก แต่เพราะผมได้ไปหาพ่อแม่ ได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างที่ใจอยาก ได้กินข้าว พูดคุย ได้กอดได้หอมพ่อกับแม่ นับได้ว่าเป็นช่วงเวาลาที่ผมมีความสุขมากๆในรอบสองสามปีที่ผ่านมาที่ต้องอยู่ห่างจากพ่อแม่เลยก็ว่าได้
ผมมีความสุขที่ผมกับพี่ปืนเราใจตรงกันแล้ว ไม่ใช่ผมรักที่พี่ปืนแค่ฝ่ายเดียว แต่พี่ปืนก็รักผมเช่นกัน เหมือนฝันเลยใช่ไหม คงไม่แปลกที่เพื่อนผมจะแขวะผมตั้งแต่เช้าว่าผมยิ้มยังกับคนบ้า ไม่มีอะไรก็ยิ้ม ก็คนมันมีความสุขนี่นา สุขแล้วก็ต้องยิ้ม
แล้วมีอีกเรื่องนะที่ทำให้ผมมีความสุขนั่นก็คือ แมทกับมินเป็นแฟนกันแล้ว!!!
ตื่นเต้นไหมครับ ตกใจหรือเปล่า!
ห๊ะ! อะไรนะ ไม่ตื่นเต้นเลยเพราะรู้กันก่อนหน้านี้แล้ว
เฮ้ย! ได้ไงอ่ะ ทำไมผมรู้ช้ากว่าใครเพื่อนเลยล่ะ น้อยใจนะบอกเลย!
แต่เอาเถอะ ตอนนี้ดูเหมือนว่าแมทจะมีความสุขดี ผมมีความรัก แมทก็มีความรัก เรามีความสุข ช่วงเวลานี้มันช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนวิเศษจริงๆ
“ต้นหอม ตกลงจะไม่เอาค่าของจริงๆเหรอ” ปลาและไข่ดาวยังคงคะยั้นคะยอจะจ่ายเงินค่าของที่พวกเธอฝากผมซื้อที่ฝรั่งเศสให้ได้ แต่ผมจะไปเก็บเงินค่าของได้ยังไง ในเมื่อแม่ผมเป็นคนจ่ายทั้งหมด แล้วฝากให้มาบอกเพื่อนๆผมว่าไม่เก็บตังค์ ให้เป็นของขวัญ
“นั่นดิ มันหลายบาทนะเว้ย” อาร์มพูดเสียงสูง มันฝากซื้อน้ำหอมครับ ราคาถ้าตีเป็นเงินไทยก็เกือบห้าพันอยู่
“เกรงใจวะ” ก้านพูดเบาๆ
“ไม่เป็นไรจริงๆ แม่ฉันรวย เอาไปเถอะ เดี๋ยวเสียน้ำใจแม่” ผมพูดให้เพื่อนๆคล้ายความกังวลลง เงินแค่นี้ขนหน้าแข้งแม่ผมไม่ร่วงหรอก เพราะแม่ผมไม่มีขนหน้าแข้งไง ฮ่าๆๆๆ
“ฝากไปขอบคุณแม่แกด้วยนะ แต่คราวหลังต้องเก็บเงินนะ ไม่งั้นฉันจะไม่ฝากแกซื้อของอีก” แชมป์ยอมในที่สุด เพื่อนแต่ละคนถึงได้เก็บของที่ฝากผมซื้อลงใส่กระเป๋า
“รามๆ มานี้หน่อย!” ผมตะโกนเรียกรามที่เดินผ่านมา รามกับเพื่อนกลุ่มเขาหยุดเดิน แล้วก็พูดอะไรสักอย่างกับเพื่อนเขาแล้วก็เดินแยกออกมาหาผม
“ว่าไงวะ ได้ข่าวว่ามึงไปฝรั่งเศสมานี่” อย่าแปลกใจที่รามพูดกับผมด้วยภาษาพ่อขุนแบบนี้ ผมก็ทำใจชินแล้วล่ะ เพราะผู้ชายคนนี้ดิบเถื่อนเกินกว่าจะแก้ไขได้ ยิ่งไปตัดผมทรงสกินเฮดมา ความหล่อปนเลวยิ่งพุ่งกระฉูด เนื้อหอมยิ่งกว่าเดิม ทั้งผู้หญิง ตุ๊ด เกย์ กระเทย หรือแม้แต่ทอมยังตามติดมันเลย อันนี้ก้านเล่าให้ผมฟัง
“อืม อ่ะนี่ของฝาก” ผมส่งถุงของฝากที่มีหลายๆอย่างรวมกัน ตั้งแต่ขนมยันของฝากกระจุกกระจิก ซึ่งแน่นอนว่าแม่ผมเป็นคนจ่าย นี่ผมแจกจ่ายเพื่อนไปหลายคนแล้วนะ เหลือของฝากอีกนิดหน่อยเพราะเพื่อนบางคนก็ยังไม่เห็นหน้า
“เออ ขอบใจมากมึง กูไปล่ะ จะรีบไปกินข้าว หิวฉิบหาย” รามโบกมือลาแล้วก็เดินจากไป
“ไอ้ห่านี่แม่งหล่อเกิน ยืนใกล้ๆกูนี่กูดับไปเลย” ก้านบ่นไม่จริงจังนัก อย่างว่าแหละ แค่ขนาดตัวกับส่วนสูงก็ต่างกันแล้ว
นั่งพูดคุยกับพอหอมปากหอมคอกันอยู่สักพัก ก็ได้เวลาเข้าเรียน เปิดเทอมใหม่มาดูหลายๆคนเปลี่ยนไป ซึ่งผมเองก็เช่นกัน เพราะเพิ่งไปตัดผมกับทำสีใหม่มา
“กูว่ากูไปตัดผมบ้างดีกว่าวะ” อาร์มลูบหัวตัวเองไปมา ผมที่นั่งจดเลคเชอร์อยู่ปรายตาขึ้นมองหัวอาร์มนิ่งๆ
“มันมีให้ตัวด้วยเหรอไง แทบจะโล้นอยู่แล้ว” ผมพูดเรียบๆ แต่ทำเอาไข่ดาวกับปลาหัวเราะคิกคัก จะไม่หัวเราะได้ไง ก็ไอ้อาร์มมันเพิ่งไปบวชมาเมื่อตอนปิดเทอมใหม่ๆ นี่ผมมันก็เพิ่งขึ้น ยังคิดได้ว่าจะไปตัด
“ปากดีอย่างนี้ เจอกับพี่สักทีไหมน้อง”
“ลามปาม”
“อย่างงี้มันต้องเจอ!” ไอ้อาร์มใช้แขนล็อคคอผมแล้วก็กดคอผมลง
“อื้ออ! ปล่อยนะเว้ย!” ผมร้องเบาๆเพราะกลัวอาจารย์ได้ยิน
เพี๊ยะ!
“อย่าแกล้งต้นหอมได้ไหมอาร์ม ไม่เรียนก็นั่งเฉยๆเลย!” เสียงปลาที่นั่งข้างๆอาร์มดังขัดพร้อมกับประเคณฝ่ามือลงบนหัวเหม่งของของมันไปที ผมพลักมันออกจากตัว สายตาจ้องมองมันแบบเคืองๆ เล่นแรงชะมัด เพื่อนที่อยู่ใกล้ๆหัวเราะขำกับคิดคัก แต่ดีที่ผมนั่งกันด้านหลังหอประชุมอาจารย์ที่กำลังบรรยายวิชาปรัชญาเลยไม่ทันสังเกตุ
“โธ่ที่รักจ้า เค้าแค่ล้อเล่นกับต้นหอมมันเอง” ไอ้อาร์มทำเสียงออดอ้อนปลา เลยได้ของแถมเป็นยางลบที่ลอยมาโดนหน้าผากมันอีกทีด้วยฝีมือการเขวี้ยงอันแม่นยำของปลา
“เงียบๆ จะเรียน!”
อาร์มมันก็เลยต้องหุบปากฉับ นั่งหน้าเจือน แต่ก็ยังไม่วายจะแย่ปลาให้โดนค้อนแล้วค้อนอีก
“ต้นหอม ยางลบหน่อย” ก้านที่นั่งข้างๆผมขออนุญาตแล้วก็หยิบยางลบผมไปลบ
เรียนเสร็จแล้วก็ตกลงกันว่าจะไปหาอะไรกินที่ห้าง ผมโทรศัพท์หาพี่ปืน ไม่รู้ว่าออกมาจากคอนโดหรือยัง เมื่อเช้าพี่ปืนพาผมไปเอาของฝากที่บ้านแล้วก็พามาส่งที่มหาวิทยาลัย แล้วก็กลับไปนอนต่อ เห็นว่ามีเรียนตอนเย็น
[ฮัลโหล] เสียงงัวเงียแบบนี้แสดงว่ายังไม่ตื่น เมื่อคืนมีบอล พี่ปืนเลยนอนดึก ส่วนผมนอนแต่หัวค่ำเพราะมีเรียนเช้า อันที่จริงคือผมจะดูบอลกับพี่ปืนนั่นแหละ ที่พี่เขาไล่ให้ผมไปนอน บอกว่าถ้าผมไม่นอนที่เขาจะปล้ำผม! ผมนี่รีบวิ่งเข้าห้องนอนแทบไม่ทัน
“ยังไม่ตื่นเหรอครับ” ผมถาม ขาก็เดินตามก้านไปขึ้นรถ วันนี้ก้านเอารถมาเลยสะดวกที่จะออกไปหาอะไรกินข้างนอก
[อืม...ตื่นแล้ว] ความหมายก็คือ เมื่อกี้ยังไม่ตื่น แต่ตอนนี้ตื่นแล้ว ผมเข้าใจถูกใช่ไหม
“กินข้าวหรือยัง ต้นหอมกำลังจะออกไปหาอะไรกินกับเพื่อนที่ห้าง T มาไหมครับ” ผมถาม ใจจริงก็อยากกินข้าวกับพี่ปืนด้วยแหละ
[ตามสบายเถอะ เดี๋ยวพี่สั่งอะไรขึ้นมากินที่ห้องเอง]
“งั้นก็ได้ครับ”
[เลิกเรียนกี่โมงนะ] พี่ปืนถามอีกรอบ เมื่อเช้าถามไปครั้งหนึ่ง แต่พี่เขาคงเบลอๆเพราะเพิ่งจะตื่นถึงได้จำไม่ได้
“บ่ายสองสี่สิบห้า” ผมบอก ก็เหลืออีกแค่คาบเดียว แต่เป็นวิชาภาษาอังกฤษ วิชาเอกของผมเลยล่ะ ผมนี่อยากเรียนใจจะขาดแล้ว
[เลิกเรียนแล้วก็รอ เดี๋ยวไปรับ] พี่ปืนบอก ผมก้าวขึ้นด้านหลังรถ นั่งกันสี่คน แต่ดีที่พวกผมตัวไม่ใหญ่มากเลยยัดกันหมด ส่วนอาร์มก็นั่งข้างหน้าคู่คนขับ
“ต้นหอมกลับบ้านเองก็ได้นะ คือว่า...” ผมว่าวันนี้จะกลับไปนอนที่บ้าน คิดถึงเตียงตัวเองเหมือนกัน ข้าวของเครื่องใช่ส่วนใหญ่ก็อยู่ที่บ้านทั้งนั้น
[มีอะไรหรือไง] พี่ปืนถาม น้ำเสียงสดใสขึ้นกว่าเมื่อกี้ คงจะตื่นเต็มตาแล้ว ผมน่ะชอบพี่ปืนตอนตื่นนอนที่สุด เพราะพี่เขาจะน่ารักแล้วก็อ่อนโยนกว่าปกติ ไม่รู้ทำไม สงสัยจะเมาขี้ตา ฮ่าๆๆ
“คืนนี้ต้นหอมจะกลับไปนอนที่บ้านอ่ะ” ผมบอก รอลุ้นว่าพี่ปืนจะยอมหรือเปล่า
[อืม ตามใจ] พี่ปืนตอบนิ่งๆ ผมยิ้มดีใจที่พี่ปืนยอมง่ายๆ เดาใจไม่ค่อยถูกหรอกครับคนนี้ เดี๋ยวใจดีเดี๋ยวก็ใจร้าย ชอบขัดใจผมตลอด
อย่างเรื่องผมนี่ ตอนผมขอก็ไม่ว่าอะไร พอทำเสร็จแล้วมาสั่งให้ผมไปย้อมผมให้เป็นสีดำ ผมเสียค่าทำผมไปสองพันกว่าบาทเพื่อหล่อวันเดียวเนี่ยนะ ตลกเกินไปหน่อยแล้ว กว่าจะคุยกับรู้เรื่องผมก็ถูกจูบซะเจ็บปากไปหมด เสร็จแล้วพี่ปืนเขาว่าไงรู้ไหมครับ
‘ชอบเถียงดีนัก คราวหลังถ้าเถียงจะจูบให้ขาดใจตายไปเลย!’
อยากจะบอกว่า...กลัวตายล่ะ!
“งั้นต้นหอมกลับเองนะ” ผมบอก พี่เขามีเรียนเย็น ถ้าไปส่งผมก็ต้องเสียเวลาขับรถย้อนไปย้อนมา เปลืองทั้งน้ำมันและเวลา
[ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปรับ แค่นี้ก่อนนะ จะไปอาบน้ำ]
“ครับ บ๊ายบาย”
[อืม กินข้าวเยอะๆล่ะ]
“ครับผม” ผมรับปากแล้วก็กดวางสาย
“อ่อ แบบนี้เองสินะที่แกชอบทำหน้าเหมือนคนบ้า ยิ้มทั้งวัน เพราะมีสามีนี่เอง” แชมป์เริ่มเอ่ยปากแซวทันที ผมหันไปมองค้อนขวับ
“สามีอะไร พูดดีๆนะ” ผมเลิกคิ้มถามอย่างหาเรื่อง แม้จะเป็นเรื่องจริง แต่พวกนี้ยังไม่รู้ เรื่องอะไรจะบอกล่ะครับ อายตายเลย
ผมไม่ได้อายที่ตกเป็นของพี่ปืนหรอกนะ แต่เรื่องแบบนี้มัน...นั่นแหละ มันดูน่าอายถ้าจะพูดกับคนอื่น ยังไงมันก็เป็นการแสดงความรักของคนสองคน จำเป็นหรือครับที่ต้องให้คนรับรู้ไปด้วย เก็บไว้เป็นความลับดีกว่า
“อะไร อย่าบอกนะว่าแกยังไม่เคยมีอะไรกับพี่ปืนน่ะ!” แชมป์ทำตาโต อาร์มถึงกับเอี้ยวตัวมามองผมอึ้งๆ ปลากับไข่ดาวก็ยื่นหน้ายื่นตาเข้ามา
โอ๊ย! จะอยากรู้อะไรกันขนาดนั้น
“ทำไม ยุ่งอะไรเนี่ย” ผมบ่นเบาๆ ยังไงๆก็ไม่บอกหรอก
“เหอะๆ ระวังเถอะ หมาจะคาบไปแดก” แชมป์พูดเน้นๆใส่หน้าผม
เฮอะ! หมาไม่ทันแดกแล้วบ้างเหอะ!
“ใครจะไปเหมือนมึงวะแชมป์ ผัวเยอะกว่านางวันทองเสียอีก” ก้านที่เงียบมาตลอดทางพูดขึ้นมาขำๆ
“ก็ฉันฮอต ฉันดูดี ไม่แปลกถ้าจะมีแต่ผู้ชายมารุมชอบ” แชมป์พูดอย่างมันใจ ปลากับไข่ดาวเบ้หน้าหนี ส่วนผมก็กลั้นขำแทบไม่อยู่
“เปล่า กูไม่ได้บอกว่ามึงหน้าตาดี แต่ก็จะบอกว่ามึงนะร่าน ฮ่าๆๆ!”
“อีก้าน มึงอยากเป็นผัวกูนักใช่ไหมถึงปากหมาแบบนี้!!!”
แล้วเสียงหัวเราะก็ครืนลั่นรถ นี่สิบรรยากาศในกลุ่มเพื่อน ทั้งเฮฮาและสนุกสนาน
ไม่นานก็มาถึงห้าง เพราะเป็นตอนเที่ยงเลยหาที่จอดรถยากไปหน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับหาไม่ได้ หาที่จอดรถได้แล้วเราก็มุ่งหน้าไปที่ร้านสุกกี้ทันที เพราะคนหมู่มากซึ่งก็รวมผมด้วยอยากจะกิน คนหมู่น้อยอย่างก้านอาร์มที่บอกว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยวเลยต้องยอมตามใจพวกผมสี่คน
กินกันไปเถียงกันไปตีกันไปอย่างสนุกสนาน เป็ดย่างจานที่สี่หมดไป จานที่ห้ากำลังมา ไม่รู้ว่าตกลงแล้วมากินสุกี้หรือมากินเป็ดย่างกันแน่ แต่อร่อยมากๆครับมื้อนี้ เป็นไหมที่ว่าถ้ากินคนเดียวต่อให้อาหารอร่อยแต่ไหนรสชาติมันจะไม่อร่อยทันที แต่ถ้ากินกับเพื่อน ยิ่งแย่งกันกินแล้วเนี่ยนะ ต่อให้ไม่อร่อยก็กลายเป็นของอร่อยล้ำค่าขึ้นมาทันที
สำหรับผมแล้ว กินอะไรไม่สำคัญหรอกครับ แต่อยู่ที่ว่าเรากินกับใครต่างหาก จริงไหม
ผมอิ่มก่อนเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน เพราะว่าเลยเวลาไม่มาก บ่ายโมงก็ต้องเข้าเรียน ส่วนคนอื่นไม่ปวด ผมเลยต้องมาเข้าคนเดียว แต่ห้องน้ำไม่ได้อยู่ไกลหรอกครับ เดินไม่ถึงห้านาทีก็ถึง
เข้าห้องน้ำเสร็จผมก็เดินกลับ แต่พอดีสะดุดตากับร้องเท้ากีฬาคู่หนึ่ง สวยมากๆ ผมอยากได้ จึงได้แวะเข้าไปดู เมื่อวานผมโทรไปหาซันเพราะว่าจะกลับไปเริ่มซ้อมเต้นไหมอีกครั้งหลังจากไม่ได้ไปมาเกือบเดิน ทุกคนในทีมก็ยังต้อนรับผมอย่างดี ไม่มีใครว่าที่ผมไม่ยอมไปซ้อม
เรานัดกันว่าวันเสาร์นี้ผมจะไปซ้อมเต้นทั้งวัน จะได้ถือโอกาสเอาของฝากไปให้เพื่อนๆด้วย
“ขอโทษนะครับ”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก คนที่เรียกผมเป็นผู้ชายในชุดนักศึกษา หน้าตาเขาก็จัดได้ว่าดูดี แต่ไม่เท่าแมทกับพี่ปืน และที่ไม่เหมือนกันอีกอย่างคือ แววตาเขาไม่น่าไว้ใจ มันดูเจ้าเล่ห์แปลกๆ
“ครับ” ผมขานรับ เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยว่าคนๆนี้มีธุระอะไรกับผม
“ชื่ออะไรเหรอครับ”
“...” ผมนิ่งแล้วก็หันกลับมาดูรองเท้าอย่างเดิม ซื้อดีกว่า อยากได้
“เดี๋ยวสิครับ นายยังไม่บอกชื่อเราเลย” เขาเดินตามผมมาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน
“ขอโทษครับ แต่ผมไม่สะดวก” ผมบอกปัด ผมเคยเจอแบบนี้มาบ้าง เลยพอจะเดาได้ว่าเขาเข้ามาหาผมทำไม ถึงผมไม่มีพี่ปืน ผมก็ไม่คิดจะยุ่งกับคนที่แววตาร้ายกาจแบบนี้หรอก
ผมควักเงินสดจ่างค่ารองเท้า รับถุงจากพนักงานแล้วก็เดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว เหลือบหางตามองก็เห็นเขาเดินตามมา
“เดี๋ยวสิครับ เราอยากรู้จักนายจริงๆนะ” เขาคว้าแขนผมไว้ ผมรีบสบัดออก เขาหน้าเสียเล็กน้อยที่ผมมีปฏิกริยาแบบนี้ แต่ผมไม่ชอบให้ใครโดนตัวถ้าไม่ใช่คนสนิทชิดเชื้อ
“แกสนใจคนนี้หรือไงวะไอ้บาส” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่ตัวเขาจะปรากฎสู่สายตาผม ผมเพ่งมองแล้วก็รู้สึกว่าคุ้นๆ
“อืม” คนชื่อบาสส่งเสียงรับขำ
“คนนี้ชื่อต้นหอม เนื้อหอมใช่ย่อยนะ กิตติศัพท์เรื่องผู้ชายนี่โชคโชน ถ้าเล่นๆฉันก็ไม่ขัดหรอก แต่ถ้าคิดจริงจังก็อย่าเลยวะ เน่าในหรือเปล่าก็ไม่รู้” ผมพูดดูถูกต่ำช้าออกมาจากปากคนมาใหม่ ผมโมโหเลือดขึ้นหน้า น้ำเสียงและสีหน้าแววตาแบบนี้ ผมรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร เขาเป็นหนึ่งในคู่ควงของพี่เฟรม
“อย่ามากล่าวหาคนอื่นด้วยถ้อยคำต่ำๆ” ผมกัดฟันพูดโกรธๆ ผมไม่เคยไปทำอะไรให้ทำไมต้องมาว่าผมด้วย!
“นายจะบอกว่าฉันพูดผิดงั้นเหรอ หึหึ อย่ามาทำเป็นใสซื่อเลย ผ่านมากี่คนแล้วล่ะ วันก่อนยังขึ้นคอนโดกับผู้ชายอยู่เลยนี่ ไอ้บาส ไปหาคนอื่นเถอะมึง คนนี้กูไม่แนะนำว่า” พูดจบมันก็เดินจากไป ผมได้แต่กำหมัดแน่น รู้สึกตาร้อนผ่าว ไม่ได้เสียใจที่มันด่า แต่เสียใจทีผมยอมให้มันด่าโดนที่ไม่ได้ทำอะคืนบ้างเพราะมันแต่ตกใจอยู่
“ใครกันแน่ที่เน่า” ผมบ่นหับตัวเองเบาๆ ผมมีแฟนหลายคนแต่ผมก็ไม่เคยนอนกับใคร พี่ปืนคนแรก คนพวกนี้ไม่รู้แล้วยังจะมาพูดว่าผมเสียๆหายๆ ผมเกลียดที่สุด!
เกลียดไอ้พวกผู้ชายเฮงซวยพวกนั้นด้วย ไม่ได้นอนกับผมแต่ก็เอาไปโพทนาว่านอนกับผม ไอ้ชาติชั่วเอ้ย!
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองหรือนี่”
แล้วผมก็เริ่มที่จะเบื่อกับทฤษฎีโลกกลมเข้าแล้วจริงๆ เพิ่งมีเรื่องกันไปไม่กี่วันที่ผ่านมา วันนี้ต้องมาเจอกันอีกแล้ว แถมดูท่าว่าไอ้อิชจะได้ยินเรื่องของผมหมดแล้ว มันและกลุ่มเพื่อนมองหน้าผมอย่างเยาะเย้ย ผมไม่คิดจะสุภาพกับมันแล้ว คนแบบนี้พูดจาภาษาดีๆคงฟังไม่เข้าใจหรอก
“ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่ายุ่ง!” ผมบอกเตรียมจะเดินกลับไปที่ร้าน ผมกำลังหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หงุดหงิดจนอยากจะอาละวาดทุกอย่าง
“อืม มันก็จริง แต่เรื่องของนายมันไม่ยุติธรรมกับพี่ปืนเลยว่าไหม ถ้าพี่เขารู้ พี่เขาคงจะเสียใจมาก” ไอ้อิชพูดแล้วก็ยิ้มไปมา ผมกำหมัดตัวเองแน่น พยายามคุมสติไม่ให้ต่อยหน้ามันอีกครั้ง
“ฉันจะเตือนนายอีกครั้ง ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่ามายุ่ง!!!” ผมกัดฟันพูดใส่หน้ามัน ตัวผมสั่นเทาเพราะความโกรธ
“ทีแรกฉันว่าจะเลิกยุ่งกับพี่ปืนหรอกนะ แต่พอมารู้เรื่อคาวๆของนายแล้ว ฉันว่านายไม่มีคุณสมบัติดีพอที่จะเป็นแฟนกับพี่ปืนเลยสักนิด สกปรก! อ่อยผู้ชายไปทั่ว คิดว่าตัวเองฮอตงั้นสิ คิดว่าพี่ปืนเขาจะรักนายจริงเหรอไง จะบอกให้นะว่าฉันนะฮอตกว่านายอีก สักวันพี่ปืนเขาต้องตาสว่างแล้วหันมาสนใจฉัน”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จ้องมองไอ้อิชตาเขม็ง ผมค่อยๆเดินเข้าไปหามัน จากที่ยิ้มเยาะผมมันก็เริ่มหน้าเสีย ก้าถอยหลังสองสามก้าว มองผมอย่างหวาดๆ
“นายอาจจะฮอตนะ ฉันไม่เถียงหรอก” ผมพูดนิ่งๆ ไอ้อิชทำตาเลิกลัก ผมยกมือว้าคอเสื้อมันเข้าหาตัว มันรีบเอามือกุมจมูกตัวเองทันที เฮอะ! เดี๋ยวก็ได้จัดจมูกอันใหม่ให้อีกทีหรอก คนยิ่งหงุดหงิดๆอยู่
“แกจะทำอะไร!!”
“You’re so hot…but I’m on fire” ผมพูดกระซิบบอกมัน ไอ้อิชทำหน้าเหวอ ผมปล่อยมือที่กำคอเสื้อมันออก ก่อนจะยกยิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ
“ทำไม แปลไม่ออกเหรอ แปลให้ไหม เมื่อกี้ฉันพูดว่า นายอาจจะร้องแรงเหลือเกิน แต่ฉันน่ะอยู่บนกองไฟเลยล่ะ”
“...!!!”
“ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับฉัน นายได้จมูกใหม่แน่ จำเอาไว้!” ผมขู่ทิ้งท้ายแล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที หลับหลังพวกนั้น ผมหุบยิ้ม ในใจหวั่นวิตกว่าไอ้อิชจะเอาเรื่องที่ได้ยินวันนี้ไปบอกพี่ปืนหรือเปล่า ผมกังวลไปหมดจนเพื่อนถามเมื่อผมกลับมาที่ร้าน ผมไม่ตอบอะไรได้แต่นั่งเงียบจนกลับมาถึงมหาวิทยาลับ
ถ้าพี่ปืนรู้ พี่เขาจะรู้สึกยังไง จะฟังความจริงจากปากผมไหมว่ามันไม่ใช่
ผมไม่เคยนอนกับใคร ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คนพวกนั้นพูดกัน
ทำไมอดีตที่แสนเลวร้าย อดีตที่ผมโยนทิ้งไปแล้วจะต้องกลับมาทำร้ายผมด้วย ทำไมกัน!
เลิกเรียนผมเดินลงมาจากตึก เห็นพี่ปืนกำลังคุยกับไม่รู้สองนที่หน้าคณะ เพื่อนผมโบกมือละและแยกย้ายกับกลับบ้าน ผมยิ้มลาเพื่อนนิดก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่ปืน
“พี่ปืน ผมกับไอ้จีนใครน่ารักกว่า” ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูก็รู้ว่าเป็นเกย์ถามพี่ปืน ผมยืนอยู่ข้างหลังผู้ชายสองคนนั้น ระยะห่างพอสมวรแต่ก็พอจะได้ยินเพราะพูดกันดังเหลือเกิน ส่วนพี่ปืนหันหน้ามาทางผม แต่ตอนนี้พี่ปืนยังไม่เห็นผม
“พี่ปืนก็บอกมันไปว่าผมน่ารักกว่า” อีกคนถามความเห็นพี่ปืนอย่างไม่ยอมแพ้
“พี่ปืน”
“ผมน่ารักกว่าอยู่แล้ว”
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่ปืนเนื้อหอมแบบนี้นะ ผมรู้แหละว่าคนหน้าตาดีอย่างพี่ปืนต้องมีคนชอบอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าที่ผ่านมามีผู้ชายมาจีบพี่ปืนมากไหน พี่เขาไม่เคยบอก และผมก็ไม่เคยเห็น จนกระทั่งผมคบกับพี่ปืน ก็เริ่มมีผู้ชายเข้ามาจีบพี่ปืนมากขึ้น อย่างไอ้อิชไง แล้วนี่ใครอีกวะเนี่ย!
นี่สินะที่เขาเรียกว่าความวัวไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก แต่นี่ทั้งวัวทั้งควายเลย เพลียครับ!!!
ผมเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น พี่ปืนสังเกตุเห็นผม จากที่ทำหน้าบึ้งก็ยกยิ้มนิดๆ
“พวกมึงฟังนะ” พี่ปืนพูด สองคนนั้นหยุดนิ่งทันที
“...”
“...”
“แฟนกูน่ารักสุด จบนะ”
“พี่ปืน!/พี่ปืน!” ทั้งสองคนประสานเสียงพร้อมกัน ผมเดินเข้าไปหาพี่ปืนแล้วจับมือพี่เขาไว้ สองคนนั้นมองผมอย่างไม่พอใจก่อนจะสบัดหน้าเดินจากไป แต่พี่ปืนเรียกเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยว”
ทั้งสองคนหันกลับมา แต่ทำหน้าเหมือนมีความหวังกับเสียงเรียกของพี่ปืน ผมเองก็รอฟังว่าพี่ปืนจะพูดอะไร
“กูไม่รู้หรอกนะว่าพวกมึงคิดยังไงถึงมาจีบกู แต่กูไม่ได้เป็นเกย์ แฟนกูเป็นผู้ชายแต่กูไม่ได้ชอบผู้ชายทุนน ก็ชอบแค่แฟนกู จบนะ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก ไม่งั้นพวกมึงซวย!” พี่ปืนชี้หน้าว่า ผมยื่นนิ่งไร้ความคิดเห็นและความรู้สึกกับเหตุการณ์ตรงหน้า จะว่าดีใจก็ดีใจนะที่พี่ปืนปฏิเสธทุกคนที่เขาหาตรงๆแบบนี้ แต่เพราะผมกำลังเครียดเลยทำให้ทุกอย่างดูขัดหูขัดตาไปหมด
พี่ปืนพาผมมาส่งที่บ้าน ระหว่างทางผมนั่งเงียบตลอดทาง พี่ปืนถามอะไรผมก็ตอบแค่สั้นๆ เหม่อลอยจนพี่ปืนต้องเรียกหลายครั้งหลายครา
“เดี๋ยว เป็นอะไร” พี่ปืนจับแขนผมไว้ไม่ให้ผมลงจากรถ
“เปล่าครับ พี่ปืนรีบไปเรียนเถอะ เดี๋ยวสาย” ผมบอก แต่พี่ปืนก็ยังไม่ยอมปล่อยมืออกจากแขนผม
“บอกพี่มา เป็นอะไร” พี่ปืนใช้น้ำเสียเข้าข่มขู่ผม ผมส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร
“ต้นหอมแค่ปวดหัว ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกปัด ไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่อยากให้พี่ปืนรู้อะไรทั้งนั้น
“เฮ้อ งั้นก็รีบเข้าไปนอนพัก เรียนเสร็จเดี๋ยวมาหา คืนนี้พี่จะนอนนี้” พี่ปืนปล่อยแขนผม ผมพยักหน้ารับนิดหน่อย พื่ปืนโน้มหน้าเข้าไปใกล้ผมมากขึ้น ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากผมแผ่วเบาๆ แตะนิดๆแล้วก็กดย้ำให้หนักขึ้น แต่ไม่ได้ลุกล้ำมากกว่านั้น จมูกโด่งๆของพี่ปืนคลอเคลียอยู่ที่แก้มผมเบาๆราวกับจะปลอบโยน
“รอพี่นะครับ แล้วจะรีบกลับมา”
............................................................
# เฮ้อออ พูดอะไรไม่ออกเลย เหนื่อยยยยย :เฮ้อ: มาคอยดูกันดีกว่าว่าพี่ปืนจะรักน้องต้นหอมของเราขนาดไหน นี่แหละมันคือข้อพิสูจน์รักแท้ 555555 :hao6: :katai2-1:
:mew1: :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
ขอแค่มาม่าหมูสับห่อเดียวเเต่ใส่น้ำครึ่งโอ่งเลยนะ มันจะได้ไม่เข้มข้นแล้วตบท้ายด้วยทองหยิบทองหยอดฝอยทองเพิ่มน้ำตาลพิเศษด้วข พี่ปื้นนนนนต้องเชื่อใจต้นหอมนะ เพราะพี่เปิดซิงไปคงไม่อัลไซเมอร์น้า :katai4:
-
อดีตที่แสนเลวร้าย นั่นมันอะไรอาคะ น้องต้นหอม เจ๊อยากรู้ :ling1:
-
ต้นหอมอย่าเครียดดิ :katai5: :katai5: :katai5:
-
หูยยยยย ริริ มาโซ อ๊าาาาาาาา :katai4:
-
:monkeysad: :monkeysad: หวังว่าคงไม่มีดราม่ามาอีกน้า
สงสารน้องต้นหอมจัง โดนว่าร้ายเสีย ๆ หาย ๆ แฟนเก่าต้นหอมเหมือนไม่มีใครดีเลยนะ
นายอิชนี่ก็ไม่เคยเข็ดซะที ยังตามก่อกวนต้นหอมอยู่ได้ ทั้ง ๆ ที่กลัวทั้งต้นหอมทั้งพี่ปืนแท้ ๆ นะ
ที่จริงอยากให้ต้นหอมเปิดใจคุยกับพี่ปืนไปเลยว่าเครียดเรื่องอะไร ไม่งั้นพี่ปืนก็จะรู้สึกอยู่นั่นว่าต้นหอมมีเรื่องปิดบัง
ในเมื่อเรารู้ตัวเราดีอยู่แล้วว่าเราไม่ได้ทำอะไรเสียหายอย่างที่คนมันลือกัน ต้นหอมก็ไม่ต้องกลัวพี่ปืนจะรู้เรื่องข่าวลือหรอก
ยังไงก็มั่นใจ ว่าพี่ปืนต้องเชื่อใจต้นหอมแน่ ๆ ว่าต้นหอมมีอะไรกับพี่ปืนเป็นคนแรก เรื่องแบบนี้พี่ปืนรู้อยู่แล้วล่ะ
เพราะงั้นต้นหอมอย่าเครียดเลยน้า พี่ปืนรักต้นหอมมากกว่าที่ต้นหอมคิดแน่ ๆจ้า
-
เชื่อว่าพี่ปืนจะไม่เอนเอียงเพราะแกได้ต้นหอมคนแรกแกต้องรู้สึกได้อยู่แล้ว แต่ถ้าไม่เป็นงั้นมีงอน 555
พี่ปืนเป็นพระเอกที่ถูกในคนอ่านมากนะ คือพอรู้ว่ารักแล้วเค้าชัดเจนไม่มีลังเลโลเล
กับคนที่มาวอแวก็ซัดกลับไปแรง ๆ เลยไม่ต้องมารักษาน้ำใจกัน สงสารตอนต้นหอมโดนรุม
อยากให้พี่ปืนเอาพวกไปจัดการมาก ๆ นังอิชนี่ไม่เข็ด
ต้นหอมว่าแต่พี่ปืนเสน่ห์แรง ตัวเองก็ใช่ย่อยซะที่ไหน น่ารักน่าหลงจะตาย
ขอบคุณค่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:เครียดแทนต้นหอม :katai1: :katai1: :katai1:
-
ต้มน้ำรอ
-
ต้นหอมไม่ต้องเครียดหรอก
เรามั่นใจว่าพี่ปืนไม่ใช่พระเอกโง่ๆ
จำพวกมีเขาอยู่บนหัว เชื่อแต่ขี้ปากคนอื่นหรอก
ออกจะเป็นคนตรงๆไม่สนใจใครซะด้วยซ้ำ ไม่ต้องคิดมาก
อีพวกนี้ก็ได้แต่ผายลมเน่าๆออกมา
เพราะอิจฉาที่ตัวเองไม่มีดี หาไม่ได้แบบเค้านั่นแหละ :z6:
-
พี่ปืนคงฉลาดพอที่จะไม่หวั่นไหวง่ายๆหรอกมั้งเนอะ :katai5:
-
กระดาษทิชชู่พร้อม!โอ่งพร้อม!แต่เหมียวไม่พร้อม!!
มาม่าครั้งนี้คาดว่าจะชามใหญ่น่าดู
อดีตต้นหอมจะเป็นยังไงนะลุ้นๆ
-
อยากได้แฟนแบบพี่ปืน จะไปหาได้จากที่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนน :ling1:
อยากรู้เรื่องคู่แมทมิน อุอิ :hao6: :o8:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ปืนนนนน เลิฟยู เลิฟยู
-
พี่ปืนคงหนักแน่นพอนะ...ต้นหอมก็อย่าเพิ่งเครียด
เรื่องยังไม่ทันเกิด แล้วมีปัญหามีเรื่องไม่สบายใจก็พูดออกมาบ้าง ปรึกษากันช่วยกันคิด น่าจะดีกว่านั่งวิตกคนเดียวแล้วจินตนาการแทนอีกคนซะน่ากลัว
-
พี่ปืนจะรู้แล้วจะเป็นงัยนะ จะเชื่อต้นหอมรึป่าวนะ
-
ในเมื่อไม่ใช่ คุยไปส่ะก็จบ
-
พวกที่ชอบพูดว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองก่อนมาน่านัก เป็นห่วงต้นหอมนะพี่ปืนรักและหวงต้นหอมคนเดียวพี่ปืนต้องเข้าใจต้นหอม สู้!!
-
ชัดเจนแจ่มแจ้ง...เคนะ รักแฟนคนเดียว
โหยพี่ปืนได้ใจเลยอ่ะ...อิอิอิ :L1:
-
แอบกลัวนะนี่
-
คิดมากไปเองนะต้นหอม
-
:m16: :sad11:
-
:m31: ไอ้พวกขี้อิจฉาต้องโดนหนักๆ :z6: :z6:
-
จะมีมาม่าป่ะเนี่ย จะได้ต้มน้ำรอ :serius2:
อย่าเครียดเลยนะต้นหอม เดี๋ยวไม่น่ารักน้า
พี่ปืนคงไม่หูเบาและเชื่อคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนตัวเองหรอกนะ มั่นใจว่าอย่างงั้น
-
พี่ปืนน่ารักมากเลย
ตั้งแต่เป็นแฟนกันนี่น่ารักขึ้นเยอะเลยนะพี่
แต่จะน่ารักกว่านี้มั้ยต้องรอดูต่อไป
ว่าถ้าอิชมันมาตอแหลใส่จะเชื่อมั้ย
-
บททดสอบ กำลังเดินทางมา
เอาแค่เบา ๆ พอนะ
-
ต้นหอมสู้ๆ อย่ายอมแพ้มัน!!!
:katai2-1:
-
น้องต้นหอมสู้ ๆ น่ะจ้ะ :L2: ถึงแม้จะเป็นเรื่องจริง มันก้อคืออดีตของคนที่เรารักน่ะ พี่ปืน ดังนั้นมองแค่ปัจจุบันอนาคตให้อดีตเป็นสิ่งที่ต้องปล่อยผ่านไปน่ะจ้ะ อย่าทำให้ต้นหอมผิดหวังน่ะ ไม่งั้นโดน :z6:
มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ ชอบ ๆ :mew1:
-
อ๊ายยยยยยยย กลิ่นมาม่าหมูสับลอยตามลม...
รีบบอกพี่ปืนก่อนเลยลูก อย่าให้รู้จากคนอื่นเล้ย
-
หนทางรักของน้องต้นหอมกับพี่ปืนช่างมีมารหลายคนซะจริง
แต่ละคนก็แรงๆกันทั้งนั้น เห็นแล้วก็เพลียแทนเลย :เฮ้อ:
อย่าเพิ่งกังวลไปเลยพี่ปืนคงไม่หูเบาเชื่อคนพวกนั้นหรอก
เพราะพี่ปืนพิสูจน์แล้ว :z1:น้องต้นหอมไม่ได้เป็นอย่างนั้นแน่
ถ้าพี่ปืนจะรู้เรื่องก็ดีนะ จะได้จัดการพวกนั้นให้เลิกพูดกันสักที
ว่าแต่พี่ปืนจะมานอนค้างกับน้องเหรอจ๊ะ :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
เรื่องทีควรพูดก็ไม่พูด เฮ้อ
-
พี่ปืนสงสัยเป็นสเป็คของเกย์อะนะแบบนี้นะ แต่สงสารน้องต้นหอมนะ มันไม่ยุติธรรมเลย
บางครั้งการเป็นเกย์ เป็นกระเทยอะไรแล้วแต่ ทำไมใครต้องตราหน้าว่าเท่าที่ผ่านมา
ต้องผ่านเรื่องบนเตียงมาทุกครั้งนะ บางคนอาจแรง แต่บางทีคุณไม่เป็นพวกเขา คุณไม่รู้หรอก
บางคนหวงตัว ไว้ตัวมากกว่าผู้หญิงซะอีก อาจจะหยอกล้อ แต่จริงจังไม่เคยคิด เอ่อไม่ยุติผธรรมเนอะ
สงสสาน้องต้นหอม มีแฟนหลายคนใช่ว่า ฉันจะยอมพลีร่างบนเตียงทุกคน และน้องไม่ต้องคิดมาก
บอกพี่ปืนไปเถอะ ถ้าเขารักเรา เขาต้องเชื่อใจ และเลดี้ว่าพี่ปืนรู้ว่าน้องนะมีพี่ปืนคนแรกคนเดียว
-
หึหึ เหนื่อยแน่แน่ปืนนนนน
-
หืมมมม จะมีม่ามาไหมหน๋อ
-
อิ๊นั่นมันคือใคร มันสิเน่าใน
ชิชะ :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
ไม่ต้องเครียดน้า ต้นหอม
ถ้า พี่ปืน เขารักเราจริง เขาก็ต้องฟังความจริงจากปากเราสิ
คนรักกันถ้าฟังความจากปากคนอื่นมากกว่าที่จะฟังความจากปากเรา
ก็อย่าไปคบมันต่อเลย
เสียดายความรู้สึกที่มีให้และเวลาที่มีร่วมกัน
สู้ๆ น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ต้นหอมกับพี่ปืนนี่เป็นคู่รักสุดฮอตจริงๆ
กลับไปอยู่ในที่ควรอยู่ได้แล้วอิช เลิกยุ่งกับสองคนนี้ได้แล้ว
ต้นหอมต้องเชื่อมั่นในตัวพี่ปืนนะ
-
ต้นหอมสู้ ๆๆๆ :mew1:
-
มาม่าไม่ต้องน้ำข้นได้มั้ยคะขอใส่ๆ :o12:
สู้ๆนะต้นหอม :mew2:
-
ตามอ่านค่ะ
-
โอยยย หอมเว้ยยยยย กลิ่นมาม่าหอมทำน้ำตาไหล :hao5:
-
อย่าคิดไปเองต้นหอม
-
คิดถึงเรื่องนี้แล้วนะ
อยากรู้ว่าพี่ปืนจะทำอย่างไรกับเหตุการ์ณแบบนี้
สู้ๆ
-
:z2: :z2: :z2:
-
มารออ่าน มาต่อเถอะค่ะ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 36
I have such a wonderful life because of you, darling!
ผมมีชีวิตที่สวยงามเช่นนี้ก็เพราะคุณที่รัก
[Tonhom]
“เอิ่ม ต้นหอมเป็นอะไรอ่ะ”
“ไม่รู้ คงเครียดมั้ง”
ผมได้ยินเสียงแมทกับพี่มินคุยกันแว่วๆ แต่ตอนนี้ในหัวผมมีแต่เสียงเพลง จังหวะและท่าเต้น ตั้งแต่กลับมาผมก็เปิดเพลงแล้วซ้อมเต้น ทั้งบีบอย ป๊อปปิ้ง สารพัดท่าที่ผมจะนำออกมาวาดลวดลาย ไม่ใช่ว่าอยากเต้น แต่ผมกำลังเครียดสุดๆ และผมต้องการที่จะระบาย
คนพวกนั้นมันน่ารักเกียจ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะชกมันให้หน้าหงาย เอาให้เลือดกลบปากไปเลย แต่ผมมันซื้อบื้อเกินไป แต่โดนด่าก็อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก ว่าจะรู้สึกตัวไอ้คนที่ด่าผมมันก็เดินไปใกล้แล้ว
“ต้นหอม พอได้แล้ว ไม่เจ็บหรือไง”
แมทเดินมาปิดเพลง ผมที่อยู่ในท่าใช้มือข้างเดียวยันพื้นและเท้าที่ขึ้นนิ่งค้างเติ่งก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นแรงๆ เจ็บนะครับ แต่มันไม่เจ็บเท่าที่ใจผมหรอก
แมททิ้งตัวนั่งลงกับพื้นข้างๆผมที่นอนแผ่หราอยู่ ผมสบตาแมทก่อนจะหลบหนี ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมมีเรื่องเครียด ไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นกังวล มันก็แค่ความอึดอัดไม่พอใจ แต่เดี๋ยวมันก็หายไป คำพูดคนไม่นานมันก็จางหาย แต่ในระหว่างที่มันยังไม่หาย ผมก็คงจะเจ็บจี๊ดๆไปอีกสักพัก
“เป็นไร บอกพี่ได้ไหม”
แต่ถ้าผมคิดจะปกปิดแมทก็คงจะเร็วไปอีกสามสิบชาติ คนๆนี้ดูผมออกทุกอย่างว่าผมรู้สึกยังไง มือของแมทที่ลูบหัวผมเบาๆ ทำให้ผมขยับตัวเข้าหาแล้วกอดเอวแมทเอาไว้แน่น
ผมจะต้องแคร์คนอื่นทำไม ในเมื่อผมมีคนที่รักผมตั้งหลายคน
“ไม่มีอะไรหรอก น้องแค่เจอคนแย่ๆ นิสัยแย่ๆมา ก็เลยเซ็งๆ” จะให้เล่าทั้งหมดก็คงไม่ดี ผมไม่อยากจะทำตัวเป็นเด็กขี้ฟ้องหรอก ผมโตแล้วผมควรจะดูแลตัวเองให้ได้ ไม่ใช่อยู่คอยให้แต่แมทหรือพี่ปืนดูแล
“ถ้าคนมันไม่ดีก็อย่าไปเก็บมาใส่ใจ”
“อืม ก็ดีขึ้นแล้วแหละ”
พอได้ออกกำลังอารมณ์ผมก็ดีขึ้น สามทุ่มกว่าๆผมแยกตัวขึ้นห้องมาอาบน้ำ เห็นว่าแมทจะไปส่งพี่มินที่ทำงาน พอรู้ว่าพี่มินทำงานผมก็อยากทำบ้าง แต่ไม่รู้จะทำอะไร ผมอยากได้ประสบการณ์ อยากไปทำงานที่ร้านกาแฟหรือร้านเบเกอรี่ แบบนั้นคงจะมีความสุขไม่น้อย ไว้ผมออกไปหางานทำบ้างดีกว่า
“เฮ้อ เบื่อจัง” ผมคว่ำตัวนอนบนเตียงหลังอาบน้ำเสร็จ ยังไม่ได้เช็ดตัวใส่เสื้อผ้าเลย ผมรู้สึกขี้เกียจ เหมือนมันเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจจนไม่อยากจะทำอะไร อากาศเย็นๆจากแอร์กระทบกับหยดน้ำบนแผ่งหลังของผมทำให้รู้สึกหนาว แต่ก็ขี้เกียจที่จะลุกไปเปิดแอร์หรือแม้แต่จะขยับผ้าห่มมาคลุมตัว มีเพียงกางเกงนอนขาสั้นตัวเดียวเท่านั้นที่ปกปิดร่างกายผม แต่ก็ไม่ช่วยให้อบอุ่นแม้แต่น้อย
“เมื่อไหร่พี่ปืนจะมา” ผมคลำหาโทรศัพท์บนเตียงจนเจอก่อนจะเปิดดู ไม่มีสายโทรเข้ามาไม่มีข้อความ สงสัยจะขับรถมาอยู่ เลยตัดสินใจไม่โทรไปเพราะคุยโทรศัพท์ระหว่างขับรถอาจจะเกิดอันตรายได้ ตอนกลางวันนี่ไม่เท่าไหร่ แต่ตอนกลางคืนแบบนี้มันอันตราย ผมเลยนอนค่ำหน้าเล่นตุ๊กตารอพี่ปืนไปพลางๆจนผล่อยหลับไป
“อื้อ” ผมรู้สึกตัวเมื่อมีอะไรเย็นๆมาแตะที่หัวไหล่ จะลืมตามองแต่แสงไฟในห้องแยงตาเลยต้องปิดตาลง
“พี่ปืน” ผมเรียกชื่อดูว่าใช่หรือเปล่า
“หืม?” พี่เขาตอบกลับ ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจ คิดว่าใครเสียอีก
พอปรับสายตาได้ผมก็ผลิกตัวนอนหงาย แต่พี่ปืนกดหลังผมไว้ ก่อนจะเอาอะไรสักอย่างมาทาที่หัวไหล่และข้อศอกผม
“ไปทำอะไรมา ตัวเขียวช้ำไปหมด” พี่ปืนถามเหมือนจะดุ
“เมื่อเย็นต้นหอมซ้อมเต้นนิดหน่อย” ผมบอก
“แต่ปกติไม่เป็นขนาดนี้นี่” พี่ปืนถามอีก
“ก็...ไม่รู้สิ” ผมไม่กล้าบอกความจริงว่าท่าที่ผมเลือกเต้นมีแต่ท่ายากๆที่ต้องใช้ไหลและศอกกระแทกพื้น ไม่แปลกหรอกที่ตัวผมมีรอยฟกช้ำ ช่วงฝึกใหม่ๆที่เขียวช้ำไปทั้งตัว
“คราวหลังไม่ต้องเต้นแล้วนะ ถ้าเต้นแล้วตัวช้ำแบบนี้” พี่ปืนพูดน้ำเสียงไม่พอใจ ผมพลิกตัวลุกขึ้นนั่งหลังจากที่พี่ปืนทาเสร็จ
“คราวหน้าไม่เป็นหรอก แค่ผิดพลาดทางเทคนิคเฉยๆ” ผมรีบบอก ถ้าผมไม่ได้เต้นมันต้องแย่แน่ๆ ผมอาจจะไม่ตายหรอกครับ แต่มันคือสิ่งที่ผมรักคือสิ่งที่ผมอยากทำ ผมเคยถูกพ่อห้ามมาแล้วครั้งหนึ่ง นี่ก็เพิ่งจะได้กลับมาเต้นอีกไม่เท่าไหร่เอง ยังไงๆผมก็ไม่ยอมหรอก
พี่ปืนจ้องผมเขม็ง ผมรีบยิ้มประจบว่าไม่เป็นไร แหม เป็นผู้ชายมีรอยฟกช้ำแค่นี้จิ๊บๆครับ เท่ดีออก
“แล้วทำไมนอนไม่ใส่เสื้อผ้า ไม่สบายไปจะว่ายังไง” หมดเรื่องนั้นพี่ปืนก็ดุเรื่องนี้ต่อ ผมเบ้หน้าใส่ ยิ่งกว่าแมทอีกนะเนี่ย โหดจริงๆ
“ก็มันขี้เกียจ” ผมบอก แต่พอเห็นสายตาที่เริ่มจะลุกเป็นไฟของพี่ปืนก็รีบลงจากเตียงไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อมาใส่ทันที
“พี่ปืนกินข้าวมายัง” หลังจากใส่เสื้อเสร็จแล้วผมก็เดินมายืนตรงหน้าพี่ปืน
“ยัง เราล่ะกินยัง” พี่ปืนย้อนถาม ผมยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า เท่านั้นแหละพี่ปืนก็เตรียมจะกลายร่างเป็นยักษ์ฮกครั้งหนึ่ง
“นี่! ทำไม...”
“ก็ต้นหอมรอกินพร้อมพี่ปืนไง” ผมแย่งพี่ปืนพูด ไม่อยากถูกดุอีก
“บอกว่าไม่ให้ดื้อไง ฟังที่พูดรู้เรื่องบ้างไหมเนี่ย” พี่ปืนทำหน้าเหนื่อยใจ ผมหน้าเสียทันที
“อย่าดุได้ไหมเล่า ไม่ได้ดื้อสักหน่อย” แต่ก็ยังไม่วายจะเถียง พี่ปืนถลึงตาใส่ผมก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงไปข้างล่าง ผมเดินตามไปติดๆ โกรธเหรอ
“พี่ปืน ต้นหอมไม่ได้ดื้อเลยนะ ก็แค่อยากกินข้าวพร้อมพี่ก็แค่นั้น” ผมรีบง้อ เพราะไม่อยากจะทะเลาะกับพี่ปืนอีก แค่นี้ชีวิตก็ยุ่งยากมากพออยู่แล้ว ถ้าต้องมาทะเลาะกับพี่ปืนอีกผมต้องเป็นบ้าแน่ๆ
“ไม่ดื้อแค่หน่อยเดียวไง เหอะ! ถ้าพี่กินข้าวมาก่อนจะทำไง เดี๋ยวถ้าเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาจะสมน้ำหน้าให้ดู” พี่ปืนหยุดเดินแล้วหันมามองผม แววตาดุดันจนผมเริ่มกลัว
“ไม่เป็นหรอก” ผมตอบเสียงเบา เริ่มเห็นเค้ารางความผิดของตัวเอง
“พี่ไม่ว่างดูแลเราตลอดหรอกนะ ช่วยดูแลตัวเองหน่อย อย่าให้พี่เป็นห่วงนักเลยต้นหอม มันไม่สนุกหรอกเชื่อสิ” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง ทำให้ผมรู้สึกผิดเอามากๆที่ทำให้พี่ปืนต้องเป็นห่วงขนาดนี้
“ต้นหอมขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก แต่ดูแลตัวเองบ้างก็พอ เข้าใจไหม”
“ครับ”
เมื่อผมรับปากพี่ปืนก็มีสีหน้าดีขึ้น พี่เขาเดินนำไปในครัว ผมก็ได้แต่เดินตามต้อยๆ มื้อเย็นหรือจะเรียกอีกอย่างว่ามื้อดึกเพราะมันสี่ทุ่มกว่าแล้ว พี่ปืนบังคับให้ผมกินข้างถึงสามจาน โอ๊ย! อิ่มจะแย่แล้ว! แถมนอกจากกินข้าวไปสามจานแล้วพี่ปืนยังบังคับให้ผมกินขนมปังที่พี่เขาแวะซื้อมาให้อีก
ตัวจะแตก!!!
ถ้าใครยังไม่เคยเห็นปลาพยูนเกยตื้นล่ะก็มองมาที่ผมได้ สภาพไม่ต่างกัน
“นอนดีๆได้ไหม ลงไปนอนอะไรกับพื้น” พี่ปืนที่เพิ่งเอาห่อขนมไปทิ้งบ่นผมเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ พี่เขานั่งลงที่โซฟา ส่วนผมก็เกลือกกลิ้งอยู่ไม่ไกลจากเท้าพี่เขาหรอก ผมไม่ถืออ่ะ เพราะผมขยับตัวไม่ได้ มันอึดอัดโครตๆ
“ต้นหอม ลุกขึ้นมานั่งดีๆ”
“ไม่เอา ผมจุก”
ท้องผมถึงกับป่องอ่ะ ปกติจะแบบราบ ผมดึงเสื้อขึ้นแล้วก็ใช้มือลูบท้องตัวเองไปมาหวังว่าจะบรรเทาให้มันหายอึดอัดลง คราวหน้าผมจะไม่อดข้าวอีกแล้ว ไม่งั้นผมจะต้องโดนลงโทษแบบวันนี้อีกแน่ๆ คงจะแน่นไปถึงเช้าวันพรุ่งนี้เลยล่ะ
“งั้นก็นอนไปข้างล่างแล้วกัน พี่จะขึ้นไปอาบน้ำนอนแล้ว” พี่ปืนพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินขึ้นบ้าง ทิ้งให้ผมอ้าปากค้างสมองวิ่งตามคำพูดพี่ปืนไม่ทัน
“พี่ปืน รอด้วย!”
ผมรีบลุกขึ้นไปปิดบ้านปิดไฟแล้วก็รีบวิ่งขึ้นห้อง พี่ปืนเข้าไปอาบน้ำแล้ว ผมยิ้มขำแล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียง ไม่คิดว่าวันนี้พี่ปืนจะมานอนกับผมน่ะ ดีใจจัง ผมคว้าตุ๊กตามากอดแน่นๆ ซุกหน้าลงกับพุงน้องหมีเพื่อปกปิดรอยยิ้มที่น่าอาย
พี่ปืนอาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวแล้วลงไปข้างล่าง พอขึ้นมาในมือพี่ปืนก็มีนมขวดหนึ่ง ถ้าเป็นวันหนึ่งผมคงจะดีใจกระโดดกอดพี่ปืนตามด้วยหอมแก้มเป็นรางวัลอีกสักหนึ่งทีที่รู้ใจผมว่าผมต้องกินนมก่อนนอนไม่งั้นจะนอนไม่หลับ แต่วันนี้ผมอยากจะโกรธมาก แค่นี้ก็อิ่มจะตายอยู่แล้ว
นี่เขาอยากให้ผมท้องแตกตายใช่ไหม!!!
“ไม่เอาแล้ว ต้นหอมอิ่ม” ผมส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อพี่ปืนยื่นขวดนมมาตรงหน้า แหละแหม เอาขวดไหนไม่เอามา เอาขวดขนาด 400 มล. นี่กะฆ่ากันชัดๆ
“อย่าดื้อ กินๆเข้า เดี๋ยวก็ร้องให้พี่ลงไปเอาให้อีก” พี่ปืนขมวดคิ้วว่า แต่ผมก็ยังไม่ยอมรับนมมากิน ชอบบังคับตลอด อิ่มจนจะอ้วกอยู่แล้วยังจะบังคับกันอยู่ได้
ผมทิ้งตัวลงนอนกับเตียงอีกครั้ง นอนคว่ำหน้าไม่สนใจพี่ปืน
“ตกลงจะไม่กินใช่ไหม”
“ใช่!”
“ตามใจ ถ้ามาบ่นให้พี่ลงไปเอาให้นะจะตีให้” แล้วพี่ปืนก้ลงเอานมไปเก็บ ผมไม่สนใจ
พอพี่ปืนขึ้นมาอีกรอบพี่เขาก็ปิดไฟแล้วเดินมานอนข้างๆผม ผมหันหน้าเข้าหาพี่ปืนก่อนจะกอดเอวซุกหน้าลงกับไหล่พี่ปืนเหมือนทุกวัน
“ฝันดีเด็กดื้อ”
“ฝันดีคนแก่ขี้บ่น โอ๊ย!” ผมร้องเพราะพี่ปืนหยิกปากผม ไม่ถึงกับเจ็บหรอก แต่ก็สะดุ้ง
ผ่านไปเกือบชั่วโมงผมก็ยังนอนไม่หลับ แต่พี่ปืนหลับไปแล้ว พอเวลาผ่านไปท้องผมก็เหมือนจะว่างขึ้น แล้วยังไง ผมก้นอนไม่หลับไงเพราะยังไม่ได้กินนม
เอาไงดี ถ้าผมลงไปเอาเองคงจะไม่มีปัญหา แต่ถ้าให้พี่ปืนลงไปเอาให้นี่ได้เป็นเรื่องแน่ๆ
ผมค่อยขยับตัวให้เบาที่สุดเพราะพี่ปืนเป็นคนตื่นง่ายมาก แค่ผมขยับตัวพี่เขาก็รู้สึกตัวตื่น ผมค่อยๆหย่อนขาลงจากเตียงทีละข้าง แต่สวรรค์ช่างไม่เป็นใจให้ผมก้าวพลาดตกเตียงเสียงดัง...
ตุ๊บ!!!
“โอ๊ยยย”
สะโพกผม!
“เป็นอะไรต้นหอม!”
นั่นไง พี่ปืนตื่นจนได้! T^T
ไฟหัวเตียงสว่างขึ้น พี่ปืนงังเงียลุกขึ้นนั่งก่อนจะลืมตามองผมที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างเตียง
“คือว่า...”
“อะไร” พี่ปืนถามอีก ใบหน้าสลึมสะลือเพราะความง่วง
“คือต้นหอมจะลงไปกินนม” ผมตอบเสียงเบา ก้มหน้าไม่กล้ามองตาพี่ปืน โดนดุแน่ๆผม
“เฮ้อ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยเลย ลุกขึ้นมาบนเตียง” พี่ปืนสั่ง ผมรีบลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงแต่โดยดี พี่ปืนดึงตัวผมให้เข้าไปใกล้ก่อนจะลูบคลำตามแขนขาผม
“เจ็บตรงไหนไหม”
“เจ็บสะโพกนิดหน่อย” ผมตอบ พี่ปืนเลื่อนมือลงไปลูบที่สะโพกผมเบาๆ เล่นเอาผมเขิน
“รออยู่นี่ เดี๋ยวลงไปเอาให้ จะเอานมอะไร” พี่ปืนถาม
“เอานมเปรี้ยว ขวดเล็กพอนะ เดี๋ยวน้องกินไม่หมด” ผมอ้อน
“ไม่ต้องมาอ้อน เดี๋ยวโดนดีแน่ๆ”
ฮืออ คราวนี้ไม่ได้ผลอ่ะ
แล้วพี่ปืนก็กลับเข้ามาในห้องอีกรอบพร้อมกับนมเปรี้ยวที่เจาะหลอดไว้เรียบร้อย ผมรีบรับมาดูดๆจนหมดขวดก่อนจะส่งขวดเปล่าคืนให้พี่ปืนเอาไปทิ้งที่ถังขยะตรงมุมห้อง เสร็จแล้วพี่ปืนก็กลับมานอนที่เดิม
“อ๊ะ!” ผมอุทานด้วยความตกใจ อยู่ดีๆพี่ปืนก็ลากตัวผมให้ขึ้นไปนอนเกยอยู่บนตัวเขา
“บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าร้องจะกินนมพี่จะตี” พี่ปืนทำหน้าดุ ผมทำปากจู่ใส่
“ก็ตอนนั้นมันอิ่มนี่”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย นี่แน่ะ!”
เพี๊ยะ!!!
“โอ๊ยย! เจ็บนะ!” ผมร้องแล้วก็ดิ้นจะลงจากตัวพี่ปืน พี่เขาตีก้นผมอย่างแรงเลยอ่ะ น้ำตานี่ถึงกับเล็ด
“ดื้อดีนัก”
“เจ็บนะ!” ผมยังคงโวยวายใส่พี่ปืน และใช้หัวโขกกับหน้าอกแข็งๆของเขา แต่กลายเป็นผมเองที่เจ็บหน้าผาก คนอะไรหนังเหนียวชะมัด
“ก็ตีให้เจ็บ คราวหลังจะได้ไม่ดื้ออีก” ปากก็ว่าแต่มือก็ลูบก้นผมไปมา
“น้องไม่ดื้อสักหน่อย” ผมว่าก่อนจะยืนตัวขึ้นจุ๊บที่ปากพี่ปืนเบาๆ ถึงพี่ปืนจะดุ แต่พี่เขาก็ดุเพราะเป็นห่วงผมทั้งนั้น ก็เคยมีครั้งหนึ่งที่ผมไม่ยอมกินนมเพราะอิ่มมากแบบนี้ พอตกกลางดึกนอนไม่หลับเลยลงไปหานมกินเอง แล้วไง ผมตกบันไดไปเกือบสิบขั้น พี่ปืนเลยไม่ยอมให้ผมลงไปข้างล่างตอนกลางคืนอีก
“หึหึ ยั่วหรือไง ไม่อยากนอนใช่ไหม” พี่ปืนกระตุกยิ้มถาม น้ำหนักมือของพี่ปืนที่ลูบก้นผมอยู่กดหนักมากขึ้นก่อนจะตบเบาๆอย่างหยอกเย้า
“บ้า! จะนอนบ้างเถอะ” ผมรีบปีนลงจากตัวพี่ปืนทันที ไม่ได้เลยนะครับ เห็นเงียบๆแต่ความหื่นเพียบนะครับ -_-^
“ฮ่าๆๆ ก็นอนสิ” พี่ปืนหัวเราะเยาะผม
ฮึ่ย! ขัดใจที่สุด!
“กลับแล้วเหรอวะ” ซันเช็ดเหงื่อไปพลางถามผมไปพลาง
“อืม พี่ปืนรออยู่ที่ร้านแล้ว” ผมบอกซันก่อนจะถอดเสื้อแจ็กเก็ตออกเหลือแต่เสื้อกล้ามตัวโคร่งข้างใน ร้อนมากครับ ยิ่งมาซ้อมเต้นแบบนี้ยิ่งทำให้ร้อนเข้าไปใหญ่ เหงื่อออกทั่วตัวจนผมแขยงตัวเอง อยากกลับไปอาบน้ำ
“เออ เดินไปดีๆล่ะ เดี๋ยวโดนใครฉุดไป” ซันล้อผม แล้วเพื่อนผมอื่นก็หัวเราะ ผมเลยเตะก้นมันไปทีก่อนจะโบกมือลาเพื่อน
ทีแรกพี่ปืนจะเดินมารับที่จุดซ้อมเต้น แต่ยังไงผมก็ต้องเดินออกไปอยู่แล้ว เลยให้พี่ปืนนั่งรอที่ร้านแมคในห้างใกล้ๆแทน
ผมเดินไปเรื่อยๆ มือข้างหนึ่งจับสายกระเป๋าเป้ที่คล้องอยู่ที่ไหล่ มืออีกข้างก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อตามใบหน้าและลำคอ เดินมาจนถึงห้างดัง ผมเข้าไปข้างใน เห็นร้านแมคอยู่ไม่ไกลเลยรีบเร่งฝีเท้า แต่เพราะไม่ทันระวังเลยเดินเช้าเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ถือถาดอาหารจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ ผมคือถาดในมือเขาร่วงกระจัดกระจายหกใส่ผมทั้งน้ำทั้งอาหาร
“นี่! เดินไม่เป็นหรือไง! แก!” คนที่ผมเดินชนคือคนๆเดียวกับที่ผมเจอที่ห้างเมื่อหลายวันก่อน คนที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกับผม และเป็นคนเดียวกับที่เคยด่าผมหลายครั้งหลายครา
“ผมขอโทษ แล้วจะซื้อให้ใหม่” ผมพูดแล้วเตรียมจะเดินไปต่อคิวซื้อของให้เขาใหม่ทั้งที่ตัวผมเองก็เลอะเทอะไปหมด ต่างกับเขาที่ไม่เปรอะเปื้อนเลยแม้แต่น้อย ถ้าพูดกันความจริงแล้วผมไม่ได้ผิดคนเดียว เพราะเขาก็เดินไม่มองทางเหมือนกัน
แต่ช่างมันเถอะ คิดซะว่าเป็นการตัดปัญหา ผมไม่อยากจะมีเรื่อง แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่คิดแบบผม เขากระชากแขนผมอย่างแรงจนรู้สึกว่ากระดูกลั่น รู้สึกเจ็บจี๊ดที่แขน
“ไม่ต้อง ฉันมีปัญญาซื้อเองได้ แล้วนายคิดว่าแค่ขอโทษมันหายหรือไง รู้ไหมว่าฉันต้องต่อคิวนายแค่ไหน ถ้าไม่มีตาไว้มองก็ควักออกมาเถอะ ทำไม หรือมีตาไว้มองผู้ชายอย่างเดียว เฮอะ สกปรก!!!” เขาว่าผมเสียงดังและมองผมเหยียด คนในร้านเริ่มหันมาสนใจผมกันมากขึ้น ผมกำมือตัวเองแน่น พยายามปั้นหน้าให้เรียบเฉยเข้าไว้
“มันจะไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ ผมก็บอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ จะโวยวายหาอะไร” ผมว่ากลับนิ่งๆ ผู้ชายที่ดูแล้วออกสาวยิ่งกว่าผมถลึงตาใส่ผม ผมไม่รู้จักชื่อเขาหรอก สมัยเรียนมัธยมผมเจอเขากี่ครั้งกันเชียว ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะรกับเขา แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเกลียดผมด้วย
แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะเกลียดเขาแล้ว
“มีอะไร” พี่ปืนเดินเข้ามาหาผม ผมแทบอยากจะร้องไห้ ผู้ชายคนที่ผมชนมองพี่ปืนตาวาวก่อนจะมองผมเหยียดๆ
“คุณเป็นอะไรกับคนนี้เหรอ” เขาชี้หน้าผมอย่างไร้มารยาท พี่ปืนปรายตามองเขาก่อนจะปัดมือเขาอย่างแรง ทำเอาคนที่ชี้หน้าผมหน้าเสีย
“อย่ามีชี้หน้าคนอื่น ไร้มายาทสิ้นดี!” พี่ปืนด่าอย่างไม่ไว้หน้า
“ไม่มีอะไรหรอกกพี่ปืน กลับกันเถอะ!” ผมรีบดึงมือพี่ปืนออกจากร้าน ผมไม่อยากให้พี่ปืนได้ยินอะไรจากคนๆนี้ทั้งนั้น
“เฮอะ! ผัวใหม่สินะ นี่รายที่เท่าไหร่ละ ใช่คนเดียวกับที่กกกันที่คอนโดหรือเปล่า”
“...” ช่างมัน นั่นก็แค่เสียงหมาเห่า
“ระวังนะคุณ มันมั่วจะตายไป จะเป็นโรคร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าติดโรคไปอย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน”
ขาของผมหยุดชะงัก ก่อนจะปล่อยมือที่ปืนแล้วเดินกลับไปจุดเกิดเสียงพร้อมกันเหวี่ยงหมัดใส่หน้าคนปากเสียทีหนึ่งแรงๆ ความอดทนของผมมันได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว
พอกันที ทำไมผมต้องทนให้พวกมันว่าผมด้วย!!!
“ถ้าปากว่างมากนักก็หาอะไรยัดซะนะ เพราะพูดทีมีแต่สิ่งสกปรก อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนตัวเอง คุณสะอาดตายหนักแหละ ให้ผมพูดบ้างไหมล่ะว่าคุณนอนกับใครบ้างตอนที่เรียนอยู่มอปลายน่ะ!” ผมตะโกนลั่นด้วยความโมโหแล้วก็เดินออกจากร้าน ไม่สนใจว่าพี่ปืนจะเดินตามมาไหม ผมไม่อยากอยู่ตรงนั้น ผมไม่อยากรับรู้ว่าพี่ปืนจะมองผมยังไงหลังจากที่ได้ยินเรื่องแย่ๆ
ถ้าพี่ปืนเชื่อคำพูดของมันผมจะทำยังไง
“ต้นหอม หยุดก่อน!”
“ปล่อยผม!” ผมสะบัดมือพี่ปืนออก ขาก็เดินออกจากห้าง รีบจ้ำๆเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย เร็วขึ้นๆจนกลายเป็นวิ่ง ผมวิ่งผ่าผู้คนอย่างบ้าคลั่ง!
ชีวิตจะมีความสุขไม่ได้เลยหรือไง ทำไมต้องมีมารตลอด!
“ฮือออ” ผมร้องไห้ออกมา หยุดวิ่งก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยองๆกอดเข่าตัวเอง
ตึกๆๆ
“ต้นหอม!” เสียงพี่ปืนดังขึ้น พี่เขาคงวิ่งตามมา แรงกอดจากด้านหลังทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้น
พี่ปืนประคองตัวผมให้เดินไปนั่งที่ม้านั่งในสวนเล็กๆที่อยู่ไม่ไกล ผมนั่งลงบนม้านั่ง ส่วนพี่ปืนก็มานั่งบนส้นเท้าตรงหน้าผม มือหน้าเช็ดน้ำตาให้ผมแผ่วเบา
“ร้องทำไม เป็นอะไรบอกพี่สิ วิ่งมาแบบนี้หกล้มไปจะทำยังไง” น้ำเสียงอ่อโยนไม่ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้
“พี่ ฮึก ผิดหวังใหม่” ผมถามเสียงสั่น
“ผิดหวังเรื่องอะไร ทำไมพี่ต้องผิดหวัง” พี่ปืนถาม จับมือผมไปกุมไว้แล้วบีบเบาๆ
“ผมทำตัวเหมือนอันธพาล ชกคนนู้นคนนี้ไปทั่ว” ผมบอก
“ดีแล้ว ถ้าต้นหอมไม่ทำพี่นี่แหละจะชกมันเอง แค่นี้เอง จะคิดมากทำไม”
“คิดมากสิ ก็ผมแคร์พี่คนเดียว”
“...”
“พี่ปืน เรื่องที่คนนั้นพูด...” ผมจะพูดเรื่องที่คนๆนั้นพูดที่ร้าน ผมกลัวว่าพี่ปืนจะเข้าใจผิด นอกจากพี่ปืนผมก็ไม่เคยนอนกับใคร ไม่เคยไปกกกับใครด้วย
“ไม่ต้องพูด!” พี่ปืนว่าเสียงเข้มแล้วทำหน้าโหด
“ฮึก...ผมขอโทษ” ผมร้องไห้หนัก พี่ปืนต้องโกรธผมแน่ๆ พี่ปืนก็ต้องเสียที่มีแฟนแบบผม
“บอกว่าไม่ต้องพูดไง!” คราวนี้พี่ปืนตวาดผมเสียงดัง ผมตัวสั่นด้วยความกลัว ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ผมทนไม่ดุถ้าพี่ปืนจะเกลียดผม
“ผม ฮึก ไม่พูดไม่ได้หรอก” ผมอยากอธิบาย ต่อให้พี่เขาจะไปอยากฟังก็ตาม
“ต้นหอม!” พี่ปืนเรียกชื่อผมเสียงแข็ง
“พี่คงรับไม่ได้ ถ้าผมเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ มันแย่ใช่ไหมกับผมที่เป็นแบบนั้น! ฮืออ”
“บอกให้เงียบไง!”
“...!”
“ถ้านายไมได้ทำผิดก็อย่าแก้ตัว”
“ผมทำผิด” ผมพูดเบาๆ ถ้าก่อนหน้านี้ผมไม่คบใครไปเรื่อย ไม่มีแฟนเยอะ ผมคงไม่ถูกใครต่อใครมองไม่ดีแบบนี้
“ฉันบอกให้พูดได้แล้วเหรอไง!” พี่ปืนเปลี่ยนคำเรียกแทนตัวเอง นั่นหมายความว่าพี่ปืนโกรธผมมากๆ
“...”
“นายมันดื้อจริงให้ตายสิ ในสมองนี่คิดแต่เรื่องบ้าๆ”
“...”
“โครตดื้อเลยให้ตายสิ ฉันไม่ชอบให้ใครขัดใจฉัน รู้ไว้ด้วย”
กี่ครั้งแล้วนะที่ผมทำให้พี่ปืนต้องอารมณ์เสีย ผมมันแย่จริงๆ
“ผมขอโทษ”
“จะขอโทษทำไม ทำเหมือนที่ไอ้เวรนั่นบอกหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่ได้ทำก็ไม่ต้องร้องไห้ จำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลยนะ ว่าไม่มีบาดแผลไหนของนายที่จะทำให้ฉันรักนายน้อยลงได้”
“พี่ปืน...” ผมหยุดร้องไห้ เบิกตามองพี่ปืนอย่างไม่เชื่อสายตา พี่ปืนไม่เชื่อคำพูดของผู้ชายคนนั้น ทั้งที่ผมยังไม่อธิบายแต่พี่ปืนก็ยังจะเชื่อใจผม
“รู้แล้วก็เลิกแก้ตัวสักที น่ารำคาญ คิดว่าฉันโง่หรือไงว่านายไม่เคยผ่านมือใคร อย่าทำตัวโง่ทั้งๆที่ก็ฉลาดจะตายไปหน่อยเลยนา”
“ฮึก...”
ทำไมต้องดีขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องทำให้ผมรักแล้วรักอีก
“อย่าร้องนะ” พี่ปืนตวาดผมอีกครั้ง แต่ผมไม่สามารถห้ามน้ำตาตัวเองได้ ก็คนมันดีใจอ่ะ!
“ฮืออออออ”
“เฮ้ย! บอกว่าไม่ให้ร้องไง”
“ฮึก ฮืออออ”
จะไม่ให้ร้องได้ไงล่ะคนบ้า ผมรักเขาจริงๆนะ ผมรักพี่ปืนที่สุด ชั่วชีวิตนี้ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว
..............................................................................
# อ๊ากกกกก พี่ปืน เอาใจหนูไปเลยค่าาาาาาาาา :m3: ^_^ โอ๊ยตายๆ เขียนเองฟินเอง :heaven อยากได้พระเอกเอง ทุกคนคิดว่าไง หลงรักพี่ปืนเหมือนเค้าไหม :m11: ขอกรี๊ดอีกรอบ อ๊ายยยยยยยยยย!!! :m1:
:กอด1: :L2: :L1:
-
นั่นซิต้นหอมพี่ปืนเค้าเทพจะตาย อิอิ
-
พี่ปืน น่ารักนะ :mew1:
-
พี่ปืนโหดอ่ะ นี่ปลอบน้องหรอ เป็นฉันฉันก็ร้องร้องเหมือนต้นหอมนะ ตะคอกขนาดนนี้ พี่ปืยเอ๊ยพี่ปืนนนนนนนนนนนนนนน :jul3: :jul3: :jul3:
-
โถถถถ อย่าตวาดน้องซี่ น้องถูกคนอื่นมองแบบนั้น น่าสงสารออก >.<
พี่ปืนนี่ก็ดี เข้าใจอะไรง่ายๆ อิอิ
-
เลิฟพี่ปืนทึ่ไม่โง่ค่ะ อย่างนี้แหละพระเอกที่โลกตัองการ หุๆๆๆ :impress2:
ถ้าไม่ได้รู้ความจริงนี่อยากจะบอกว่าคำแก้ตัวต้นหอมนี่พูดเหมือนเคยผ่านมาจริงๆเลยค่ะ หรือเราคิดมากไปคนเดียว 55555555
-
ฟินกับพี่ปืน กะแล้วว่าแกไม่เข้าใจผิดน้องแน่ๆ เพราะแกสัมผัสน้องมาเองกับมือจะไม่รู้เชัยวหรือ
อยากให้แกไปสั่งสอนอีแก๊งค์ปากเสียนี่จริงๆ ปากเลวมาก ดีแล้วที่เคลียร์กันได้เร็ว
สงสารตอนต้นหอมคิดมาก พี่ปืนเค้าดูแลน้องดีเนอะแต่พี่แกจะขุนน้องป่ะนั่น น่าร๊ากกกก
-
พี่ปืนเท่ห์อะ ต้นหอมยอดอะ
-
เกือบจะอินตามต้นหอมแล้วค่ะถ้าไม่เจอคำผิดซะก่อน
มอปราย >>> มอปลาย
บ้าครั่ง >>> บ้าคลั่ง นะคะ
-
:m1: :m1: :m1: :m1:
-
เกือบจะอินตามต้นหอมแล้วค่ะถ้าไม่เจอคำผิดซะก่อน
มอปราย >>> มอปลาย
บ้าครั่ง >>> บ้าคลั่ง นะคะ
อุ้ย! :a5:
ขอบคุณค่าที่ช่วยดูให้ :mew1:
-
เฮ้ย รักคู่นี้อะ หวานซะ พี่ปืนก็สุดจะเชื่อใจเลย เราชอบอะ ไม่งี่เง่าดี
ส่วนต้นหอม น่ารักมาก น่าเอ็นดู เอากลับไปเลี้ยงที่บ้านได้ไหมเนี่ยยย ขี้อ้อนเชียว5555
-
พี่ปืนค่ะ ฝากเตะอิ๊ปลวกป่วยสามทีจะเป็นพระคุณอย่างสูงค่ะ
หมั่นไส้ค่ะ บังอาจมาก ที่มาว่าน้องต้นหอมของฉันได้
:z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
สรุปต้นหอมจุดจุดจุดกับพี่ปืนคนแรกใช่มั้ยอะ ทำไมเราอ่านเเล้วมึนๆ
-
รักพี่ปืนเลยตอนนี้
-
พี่ปืนฉลาดจัง.....
ว่าแต่เป็น "น้อง" เหรอ ไม่ใช่ "หนู" อ่ะ
-
พี่ปืน สุดยอด o13 o13 o13
:L2:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
ชอบพี่ปืนตอนนี้อ่ะ ไม่งี่เง่า ไม่เอะอะหึงวีนเหวี่ยง ชอบๆๆ
-
ชกเลยต้นหอมน้อยไปด้วยซ้ำ!!!พี่ปืนนนนนนนนนนนน่ารักกกกกกกกกกกเขินนนนน
-
หมั่นไส้พวกปากเสีย น่าจัดให้เลือดกลบปากซักดอกสองดอกจะได้
เลิกพูดจาสุนัขไม่รับประทาน
-
น่าจะกระทืบให้จมดินไปเลยคนปากงี้อะ
รักพี่ปืนเลย
-
พระเอกแบบนี้แหละที่จะไม่ทำให้พวกเราและต้นหอมผิดหวัง :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
โอ้ยยย!! แมนอะอยากได้
-
โหดแท้หลาว พี่ปืน แต่ว่าตัวเองไม่ผิด ทำไมถึงยอมให้คนอื่นมาว่าล่ะ
แบบนี้ต้องด่าสวน ประจานให้เจ็บ ๆ เลย
-
ก็บอกแล้วว่าพี่ปืนเขารู้ ว่าน้องต้นหอมน่ะเป็นยังไง
แต่ก็ดีแล้วที่พี่ปืนรู้เรื่องซะที น้องต้นหอมจะได้ไม่ต้องกังวลอีก
ถ้ามัวแต่สนใจปากคนอื่น ชีวิตก็ไม่มีความสุขหรอกนะ
แค่รู้ว่ายังมีคนที่รักเราและคนที่คอยอยู่ข้างๆเราเสมอก็พอ
บางคนถ้าเราไม่สนใจเขาก็จะเบื่อและเลิกไปเองในที่สุด
แต่กับบางคนอาจจะต้องใช้กำลังกันบ้าง เหมือนที่ต้นหอมทำ
และหวังว่าจะไม่มีมารมาผจญพี่ปืนกับต้นหอมอย่างนี้อีกนะ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ปืนสุดยอดไปเลย
จากที่ต้นหอมรักมากแล้วนะคราวนี้คงจะรักมากขึ้นไปอีก
-
ต่อยไปแค่ทีเดียวนี่ไม่สะใจนะต้นหอม ทีหลังกระทืบมันอีกสักหน่อย
แต่ปากคนนี่ทำเอาเราเจ็บใจเหมือนกันนะ
-
พี่ปืนน่ารักที่สุดเลยยยยยย
แต่ดุไปนิดนะพี่นะ 55555
-
พี่ปืนฉลาดอยู่แล้ว น้องต้นหอมไม่ต้องกลัว
อย่าร้องไห้บ่อยนะพี่ปืนไม่ชอบ เดี๋ยวโดนพี่ปืนดุ
พี่ปืนไปจัดการคนที่ทำให้ต้นหอมร้องไห้ เอาให้เข็ดไปเลย
-
ปลวกพวกนี้ต้องจัดการให้สิ้นซาก :z6: :z6:
-
ปืนโคตรเท่!!!!!! :กอด1:
-
พี่ปลอบแบบฮาร์ดคอมากอะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
:mew1:พี่ปืนเท่ห์มากกกกกก เลยน่ะ ต้นหอมอย่าคิดมากเลยน่ะ ตัวเองไม่ได้ทำจริงจะแคร์ทำไมล่ะ อย่างว่ารักมากก้อคิดมากเน๊อะ ตอนนี้ก้อผ่านไปแล้ว ตอนหน้าคงมีแต่ความสุขหวานแหว๋ว แน่ ๆ :mew1: มาต่อน่ะจ้ะ
-
พี่ปืน พี่แม่งโคตรเท่คร่าาา
ส่วนคุนน้องผู้ชายปากมอม น่าจะโดนสักหมัดนะ
-
ชอบแบบนี้แหละน้องต้นหอม เราควรใช้ความเงียบ สติกับการด่าว่าที่บางครั้งหลุดเพราะโกรธ
แต่อย่าอดทน กับคนที่ด่าทั้งที่ไม่มีอะไรจริง คนที่หวังทำลายเราแบบนั้นแหละเอาให้หนัก
ส่วนพี่ปืนอารมณ์แรงเนอะถ้าเป็นเรื่องของน้องต้นหอม ร้ายขี้โมโห แต่เรื่องน้องทั้งนั้น
และอย่างที่พี่ปืนบอก เราไม่ผิด ก็ไม่ต้องแก้ตัวให้น่ารำคาญ ใจเรารู้ดี หากพี่ปืนไม่เชื่อก็
แคปล่อยไป แต่ดีแล้วที่เป็นพี่ปืน คนที่รักเราจริง อดีตไม่ต้องสนใจ สนใจปัจจุบันอย่างเดียว
-
แค่ต่อยทีเดียวมันน้อยไปนะต้นหอม
-
พี่ปืน ปลอบ ต้นหอม แบบได้ใจมากอ่ะ
ปลอบแบบนี้น้องเค้าจะหยุดร้องมั้ยล่ะค้า
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่ปืนนนนนนนนนนนนนน
พระเอกผู้แสนดี
ไม่หูเบา ไม่เชื่อคนง่าย
อย่างงี้ต้นหอมและคนอ่านรักสุดใจขาดดิ้นนนนนนนนน
ปอลอ. แอบฮาตรงที่พี่เค้าบังคับน้องให้กินข้าวจนตัวเกือบแตก
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:พี่ปืนน่ารักที่สุดอะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
อร๊ายยยย...พี่ปืนขา
:กอด1:
-
หมัดเดียวมันไม่สาสมหรอกนะพี่ปืน
-
พี่ปืนน่ารักที่ซู๊ดดดดดด อิอิ คิดไว้แล้วล่ะว่าปืนจะต้องเชื่อมั่นในตัวน้องแน่ๆ
สะใจจริงๆที่ต้นหอมต่อยไอ้คนนั้นที่จริงอยากให้โดนอีกสัก2-3 ที หึหึ
-
พี่ปืน น่ารักอ่ะ ^^"
-
ต้นหอมน่าสงสารอ่ะ
พี่ปืนจัดไปทีสิ
-
พี่ปืนเท่มาก เอาใจไปเลย อิอิ
จัดการไอ้พวกนั้นไปเลย สงสารต้นหอม
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอตอนต่อไป เย้ๆ
-
พี่ปืนแสนดีที่หนึ่ง :L1:
-
ปลื้มพี่ปืนมากกกกกก เป็นพระเอกที่ฉลาดมาก!
ส่วนน้องก็น่ารักเว่อออออออ
โอ๊ยยยยยยยย ละลายค่ะ!
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 37
Maybe I’m too busy being yours to fall for someone new
บางทีฉันอาจจะวุ่นวายอยู่กับการเป็นของเธอ จนไม่มีเวลาไปตกหลุมรักใคร
Special Matt & Ramin # part 6:
[Ramin talks]
“มินตื่น”
“zzz”
“มิน ตื่นสิวะ”
“งืมๆ อืม”
“อืมก็ตื่น อย่าต้องให้ลงไม้ลงมือนะ”
“อื้อออ กูจะนอน!!”
อะไรของไอ้แมทมันวะครับ คนจะหลับจะนอนแม่งก็เรียกอยู่ได้ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึก แถมยังเหนื่อยเพราะทำงาน หวังจะตื่นนอนสายๆหน่อย แต่แม่งดันปลุกผมอยู่ได้
“เช้าแล้ว ลุกขึ้น ตื่นได้แล้ว จะได้ออกไปวิ่งกับกู” ไอ้แมทบอก ผมไม่สนใจ ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ สติเริ่มกลับไปสู่จุดเริ่มต้น กำลังเคลิ้มๆได้ที่เลยแต่ไอ้แมทก็ยังไม่เลิกกวนผม
พรึบ!
“อื้อ เอาผ้าห่มกูมา!” ผมร้องหาผ้าห่มที่ไอ้แมทมันกระชากออกจากตัวผม ผมผลิกตัวนอนหงายอย่างรำคาญ ปกติผมเป็นคนชอบนอนคว่ำแล้วต้องห่อตัวเองอยู่ในผ้าห่ม ไม่งั้นนอนไม่หลับ
“ผ้าห่มของกูบ้างเถอะ แล้วก็ตื่นได้แล้วไม่ต้องนอนแล้ว ลุกขึ้นเลย” ไอ้แมทสั่ง ผมหยีตามองหน้ามันเคืองๆ ก่อนจะหันข้างนอนตะแคงแทน กูไม่เอาผ้าห่มก็ได้ คิดว่ากูจะนอนไม่ได้หรือไง เคยได้ยินไหมครับ ความง่วงชนะทุกอย่าง!!!
และความง่วงชนะมึงด้วย!!!
“มึงจะเอาแบบนี้ใช่ไหมที่รัก แล้วอย่ามาร้องนะ”
ผมไม่สนใจมัน ยังคงมุ่งหน้าที่จะนอนต่อให้ได้ คนเราต้องการการผักผ่อนครับ กินให้อิ่มนอนหลับให้พอ ชีวิตจะได้สดใสกระปรี้กระเปร่า จากที่ท่านอนตะแคงผมก็ค่อยๆขยับตัวจนกลายเป็นนอนคว่ำหน้าในที่สุด
อ่า สวรรค์น้อยๆของผม ท่านี้ดีสุดแล้ว
“เฮ้ย!! ไอ้แมท ลุกออกไปนะ กูหนัก!!!”
แม่ง! คนนอนอยู่ดีๆเสือกทับมาได้ ตัวมันเล็กๆที่ไหน น้องๆควายเลยก็ว่าได้ ผมดิ้นขลุกขลุกหนีตัวหนักๆของไอ้แมทที่นอนทับตัวผม แต่เหมือนมันจะยิ่งออกแรงบี้ตัวผมลงกับเตียง ผมเลยหยุดดิ้นเพราะเหนื่อยและจุก
“กูบอกให้ตื่นก็ไม่ยอมตื่น” ไอ้แมทพูดที่ข้างหูผมก่อนจะแลบลิ้นเลีย ผมรีบหันหน้าหนีปากมัน แต่ไอ้แมทก็ไม่ละความพยายาม มันกดจูบที่ต้นคอผมหนักๆ แม่งทำรอยอีกแล้วแน่ๆ
“อย่าทำรอยได้ไหมไอ้ห่า คนอื่นเข้าคิดว่ากูมีผัวหมดแล้ว” ผมไม่ได้พูดเกินจริงเลยแม้แต่น้อย เดี๋ยวนี้พี่ที่ร้านเหล้าหลายคนชอบมองที่ต้นคอผม เพราะมีรอยจูบที่ไอ้แมททิ้งไว้ ผมยังไม่เคยมีอะไรกับมันนะ ก็แค่ข้างนอกเท่านั้น แต่ตอนนี้บอกไปใครจะเชื่อ รอยจูบแม่งพร้อยเต็มตัวผมเลย
“ก็มีจริงๆนี่น่า กูไม่ใช่ผัวมึงหรือไง” ไอ้แมทถาม มือมันเริ่มยุ่มย่ามอยู่ที่เอวผม ดีที่มันยกตัวขึ้นไม่ทับผมเต็มๆแบบที่แรก ห่าเอ้ย แทบไส้ปลิ้น!
“ไม่ใช่ มึงยังไม่ใช่ผัวกู!” ผมผลิกตัวนอนหงายหันไปประจันหน้ากับมัน แต่กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าตัวผมเองทำพลาดสุดๆก็สายไปเสียแล้ว
“อ่อ ยังไม่ครบสูตรสินะ มึงจะเอาเลยไหมล่ะ เดี๋ยวกูจัดให้ จะได้ไม่ต้องไปออกกำลังกายข้างนอก ออกแม่งบนเตียงเนี่ยแหละเร้าใจดี” เร้าใจพ่อง!!! ไอ้แมทยกยิ้มเจ้าเล่ห์ มันก้มหน้าลงมาใช้จมูกและปากไล้แก้มผมไปมา
“ไม่เอา ลุกออกไปเลยนะมึง” ผมดันตัวมัน แต่ไอ้แมทกลับคว้าข้อมือผมทั้งสองกดลงกับเตียง
“กูจะลุกทำไม ในเมื่อกูบอกให้มึงลุกจากเตียงมึงก็ไม่ยอม แสดงว่ามึงคงอยากออกกำลังกายบนเตียงมากกว่า นี่กูก็กำลังจะจัดให้ไงครับ” ไอ้แมทจ้องตาผมยิ้มๆ มันซุกหน้าลงกับซอกคอผม ผมหนีบคอเข้าหากันเพราะความสยิว แต่ยิ่งทำให้ไอ้แมทสัมผัสผมได้มากขึ้น
“ตื่นแล้วลุกแล้ว” ผมบอกเสียงสั่นเมื่อมือไอ้แมทล้วงเข้ามาในสื้อผมแล้วเขี่ยยอดอกผมไปมา
“สายไปแล้วครับที่รัก” มันว่า ผมอยากจะบ้า
“อื้ม” จากลำคอไอ้แมทก็เลื่อนริมฝีปากมาจูบผมจนหัวผมหมุนไปหมด ได้แต่ร้องครางในลำคอเบาๆ มันเชี่ยวมากเลยเรื่องจูบ จนผมอดหงุดหงิดไม่ได้ มันไปจูบใครมาบ้างแล้วก็ไม่รู้
“อ๊ะ! อย่า..” ผมร้องห้ามขณะที่ไอ้แมทรูดกางเกงนอนของผมลงก่อนจะตามด้วยชั้นใน มือมันแตะเข้าที่ส่วนอ่อนไหวของผมจนไม่ไม่อ่อนอีกต่อไป
“อย่าอะไร ขืนมือซะขนาดนี้” ไอ้แมทยิ้มขำๆ
“ไม่เอานะมึง ไม่ทำนะ” ผมขอร้องมันเสียงอ่อน คือผมก็เข้าใจนะว่ามันต้องการ แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมอ่ะ
“อืม” มันส่งเสียงรับในลำคอ หน้ามันซุกอยู่ที่ซอกคอผม มือมันก็ขยับไม่หยุดจนผมทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมา
“ทำให้กูบ้างสิ” มันว่า ผมหน้าแดงได้แต่ข่มอาการเขินอาย เอื้อมมือล้วงเข้าไปในกางเกงมัน คงเพราะเห็นว่าผมลำบาก แมทเลยทิ้งตัวลงนอนแล้วก็จัดการถอดกางเกงขายาวที่มันใส่ไปวิ่งประจำออก เผยให้เห็นแมทน้อยที่ตอนนี้ไม่น้อยเลยสักนิด
ผมใช้มือจับเบาๆ มันกระตุกรับมือผม พอรูดเบาๆไอ้แมทก็ซีดปาก มองผมด้วยแววตาเซ็กซี่
“มิน” มันเรียกชื่อผม
“หืม” ผมกำลังตั้งใจช่วยมันอยู่
“ใช้ปากให้หน่อยดิ” มันพูด ผมมองหน้ามันทันที มันเคยให้ผมทำให้มันครั้งหนึ่งแล้ว และคราวนี้มันกำลังร้องขออีก
“นะที่รัก ทำให้กูหน่อย” มันว่า ผมนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้า ก้มหน้าลงไป อ้าริมฝีปากออกเพื่อกลืนกินตัวตนของไอ้แมทมัน ถ้าถามว่ารังเกียจไม่ ผมไม่รัเกียจหรอก อะไรที่เป็นมันผมก็รักหมด แต่บางทีที่ไม่ยอมก็เพราะเขิน ไอ้แมทมันชอบทำหน้ากระลิ้มกระเลี่ยใส่ผมจนบางทีผมก็วางหน้าไม่ถูก
ผมใช้ปากช่วยมันจนมันเสร็จในที่สุด มันปล่อยในปากผม บางส่วนผมก็กลืนลงไป แต่บางส่วนก็ไหลออกมาจากปากเพราะมันเยอะครับ
“ขอบคุณครับ”
ฟอดดด
ไอ้แมทขยับมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ผมยิ้มกว้างให้ผม ผมเลยยิ้มตอบมันก่อนจะลุกเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำโดยมีไอ้แมทเข้ามาช่วย และก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเราช่วยกันอีกคนล่ะครั้ง
ถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่ผมจะยอมมันแล้วกัน แต่ตอนนี้คงได้แค่นี้ก่อน
“แฮกๆๆ แมท กูไม่ไหวแล้ว” ผมหอบหายใจเหนื่อยพูดไปจะสำลักอากาศไปด้วย เหนื่อกว่านี้มีอีกไหม!
“อะไรวะ แค่นี้เหนื่อย ไม่ต้องหยุดเลย วิ่งต่อไป” ไอ้แมทที่วิ่งนำหน้าผมผ่อนฝีเท้าจนวิ่งเสมอกันกับผม มันก็พูดได้นี่ คนเคยวิ่งเกือบทุกวัน จะไปเหนื่อยอะไรกับการวิ่งรอบหมู่บ้านสองรอบสามรอบ แต่ผมนี่แค่ครึ่งรอบก็หอบจะแดกแล้ว และยิ่งก่อนออกมาผมใช้พลังงานไปไม่น้อย ไม่แปลกที่ผมจะหมดแรง
“กู กูไม่ไหว แฮก ไม่ไหวแล้ว” ผมหยุดวิ่งแล้วก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่สนามหญ้าที่เป็นสนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน ผมรีบโกยอากาศเข้าปอด ไอ้แมทหยุดวิ่งเดินมาดูผมที่นอนแผ่หราสภาพดูไม่ได้
“เฮ้อ มึงนี่นะ ตั้งแต่ตอนนั้นมึงก็ไม่ได้ออกกำลังกายบางเลยใช่ไหม” มันยืนเท้าเอวถามผม ตอนนั้นของมันคงหมายถึงตอนที่ผมกับมันเลิกคุยกัน
“อืม” ผมรับคำ ดีนะแสงแดดไม่เข้าตาเพราะไอ้แมทยืนบังให้ ผมเลยมองเห็นหน้ามันไม่ชัด
“ต่อไปนี้มึงต้องตื่นมาวิ่งกับกูทุกเช้า เพราะแบบนี้ไงร่างกายมึงถึงได้เตี้ยแคระแกรนขนาดนี้แล้วก็อ่อนแอ” ไอ้แมทบ่น มันพูดซะผมดูเหมือนไม่ใช่คนเลย ‘เตี้ยแคระแกรน’
“พูดยังกับกูจะมานอนกับมึงทุกวัน เดี๋ยววันนี้กูก็กลับบ้านแล้ว” ผมบอกมัน ไม่ได้กลับไปนอนบ้านมาสามวันแล้ว ไอ้แน็คก็โทรมาบ่นที่ผมไม่ยอมไปนอนกับมัน ไอ้ห่านี่ก็ขี้กลัวจริงๆ แล้วพ่อแม่มันก็ออกไปทำงานนอกสถานที่บ่อยเกิน เขารู้บ้างไหมว่าลูกชายกลัวผีขึ้นสมอง
“ไม่เอาดิ นอนกับกู” ไอ้แมทเปลี่ยนมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมที่นอน ผมรีบตะแคงตัวเพราะแสงแดดส่องเข้าตา
“ไม่ได้มึง เดี๋ยวแม่กูบ่น กูไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว ไหนจะชุดนักศึกษาและหนังสือเรียนที่อยู่บ้านกูอีก” เมื่อคืนตอนทำงานแม่ผมก็ถามว่าทำไมผมไม่กลับไปนอนบ้าน ผมอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่บอกแม่ไปว่ามานอนกับเพื่อน แต่แท้ที่จริงแล้วผมมานอนกับแฟน แถมเป็นผู้ชายด้วย
“งั้นกูไปนอนบ้านมึงก็ได้”
“เฮ้ย! มึงจะบ้าเหรอ ไม่ได้ๆ มึงนอนบ้านมึงแหละดีแล้ว” มันใช้อะไรคิดวะว่าจะไปนอนบ้านผม พ่อแม่ผมยังไม่มีใครรู้นะว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ถ้ารู้ล่ะก็บ้านแตกแน่ ยิ่งผมเป็นลูกชายคนโตคนเดียวของบ้านแล้วด้วย
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเซ็งๆ
“เป็นไรอีก คิดอะไรอยู่” ไอ้แมทถามด้วยความเป็นห่วง ผมซึ้งใจมันนะบางที ถ้าผมมีอาการไม่ดีมันจะถามไถ่ผมตลอด จากที่เคยคิดว่าผมรักมันมากๆ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกได้เลยว่า เมื่อก่อนผมรักมันไม่ได้เท่านี้เลย
“กูกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าพ่อแม่กูรู้จะเป็นยังไง” ผมจ้องตามัน ไอ้แมทดูเครียดขึ้นจนเห็นได้ชัด
“มึงเสียใจไหมที่รักกู” ไอ้แมทถามผม ผมยิ้มให้มันก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่เลย กูไม่เคยเสียใจที่รักมึง”
ผมพูดจริงๆนะ ผมไม่เคยเสียใจที่รักมัน แต่ทุกครั้งที่เสียใจก็คือผมเสียใจที่ไม่เคยบอกมัน เสียใจที่คิดว่ามันรังเกียจผม มันไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม แต่ผมไม่เคยเสียใจที่รักมันเลยสักครั้ง
วันนี้ไอ้แมทต้องไปทำงานที่บริษัทพ่อมัน ผมได้ฟังเรื่องราวของมันว่ามันทำอะไรบ้างก็อดทึ้งไม่ได้ มันอายุเท่าผมเลยนะ แต่มันใช้ชีวิตยิ่งกว่าผมอีก ถึงผมจะหางานพิเศษทำแต่ก็เป็นงานที่ไม่ได้ใช้สมองมาก ก็แค่ใช่แรงเดินรับออกเดอร์ เสริฟเหล้า นู่นนี่อีกนิดหน่อย ก็เหนื่อยจะตายแล้วเพราะต้องเรียนด้วย แล้วนี่มันทั้งเรียนแหละเข้าไปช่วยงานที่บริษัท ไหนจะต้องดูแลน้องมันอีก นี่มันคนหรือว่าหุ่นยนต์ผมก็ไม่รู้
“วันนี้ก็ไปรับไม่ได้นะ ต้องกลับบ้าน” ไอ้แมทโทรมาบอกผม ผมไม่ได้เจอหน้ามันมาสองวันแล้ว เห็นว่ายุ่งๆกับงาน
“อืม ไม่เป็นไร พักผ่อนนะมึง เดี๋ยวป่วยแล้วจะแย่” ผมสั่งมัน ผมรู้ว่ามันเป็นคนที่พ่อมันหวังพึ่งพาให้ดูแลกิจการ ไหนมันจะเป็นพี่ที่ต้องดูแลน้อง มันเลยมีความรับผิดชอบสูง ป่วยก็ไม่ค่อยจะบอกหรอก
“อืม กลับดีๆนะ อย่าให้ใครฉุดมึงไปล่ะ”
“ใครจะมาฉุดกู แค่นี้นะกูจะทำงานต่อ”
“อืม คิดถึงกูด้วยนะ” เดี๋ยวนี้มันเลี่ยนกับผมบ่อยเหลือเกิน
“เออ มึงก็คิดถึงกูด้วย แค่นี้แหละ บาย” ผมรีบวางสาย พูดเองก็เขินเอง บ้าหรือเปล่าวะผมเนี่ย
ไม่บ่อยหรอกครับที่ไอ้แมทจะไม่มารับผมไปทำงานอย่างวันนี้ บางทีผมทำงานอยู่แล้วมันโทรมาบอกว่าจะมารับช้าเพราะเผลอหลับเพราะเหนื่อยจากงาน ผมก็ต้องบอกมันว่าไม่ต้องมารับ แต่มันก็ยังดื้อแพ่งที่จะมารับผมให้ได้ ที่จริงมันไม่ต้องมารับผมเลยก็ได้ เพราะผมกลับเองได้สบายมาก เพราะมันต้องไปเรียนและไปทำงาน ผมสงสารมัน แทนที่จะได้พักแต่ก็ต้องมารับดึกๆดื่นๆ
ผมทำงานเสร็จก็เตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่โทรศัพท์ดังขึ้นก่อน
“ไงมึง” ผมรับสายไอ้แน็ก มองซ้ายมองขวาก่อนจะข้ามถนนไม่รอรถฝั่งตรงข้าม
[มึง มาหากูที่บ้านหน่อยดิ กูไม่อยากนอนคนเดียวอ่ะ ถ้าคืนนี้มึงไม่มากูตัดขาดความเป็นเพื่อนกับมึงจริงๆด้วย]
เอาแล้วไงไอ้เด็กขี้แย ผมละเบื่อมันจริงๆ
“เรียกร้องกูทุกวันขนาดนี้ให้กูไปรับมึงมาเลี้ยงที่บ้านเลยไหมห๊ะ” ผมถามมันขำๆ รถเมล์สายที่ผ่านบ้านไอ้แน๊กมาพอดี ผมเลยกระโดดขึ้น ดึกๆแบบนี้ที่นั่งโล่งครับ ผมเลือกนั่งใกล้ๆประตูจะได้ลงง่ายๆ
[รีบๆมานะมึง หมาข้างบ้านแม่งจะหอนทำไมก็ไม่รู้ ไอ้เชี่ย! กูกลัว!]
“เออๆ กูขึ้นรถแล้ว เจอกัน” ผมวางสายไอ้แน็ก จะว่ารำคาญก็รำคาญนะ แต่ก็สงสารมันเหมือนกัน เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นแถมยังกลัวผีแบบสุดๆอีก
ถึงหน้าปากซอยบ้านไอ้แน็กผมก็ลงจากรถเมล์ บ้านมันอยู่ไม่ลึกเท่าไหร่ เดินแปบเดียวก็ถึง ผมล้วงกุญแจบ้านมันจากในกระเป๋ามาไขประตูรั้วบ้านมัน มันเป็นคนไปปั้มกุญแจสำรองตั้งแต่ประตูรั้ว ประตูในบ้าน และห้องนอนของมันมาให้ผม พ่อแม่มันก็รู้นะครับ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่มีคนมาดูแลลูกชายเขาแทนถึงที่
“มึงมาช้า” ไอ้แน๊กวิ่งเข้ามาหาผมเหมือนเด็กๆ ผมขยี้หัวมันไปที แม่ง ยังกับกูเป็นแม่ลูกอ่อน
“ช้าอะไร สิบนาทีเอง”
“ไปยัง กูเก็บของแล้ว” มันพูด ผมเพิ่งสังเกตุเห็นว่าที่หลังมันมีกระเป๋าเป้สะพายแล้ว
“จะไปไหนของมึงเนี่ย” ผมถามมัน มันเรียกผมให้มานอนกับมันแล้วมันจะไปไหนของมันอีกเนี่ย
“ไปนอนบ้านมึงไง เมื่อกี้มึงบอกว่าจะเอากูไปเลี้ยงที่บ้านอ่ะ” มันเบ้หน้าไม่พอใจใส่ผม แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่พอใจผมหรอก คงจะน้อยใจพ่อแม่มันตามเคย อันที่จริงพ่อแม่ผมก็ไม่ค่อยอยู่บ้านนะ แต่ดีที่ผมมีน้องสาวไง เลยไม่เหงา เพราะงี้แหละผมถึงได้มานอนกับมันบ่อยๆ เพราะสงสารมันครับ
“เดี๋ยวพ่อแม่มึงก็มาว่ากูว่าขโมยลูกเขา” ผมพูดยิ้มๆ
“ขโมยไปเลย เข้าไปสนใจกูอยู่แล้ว ไปได้ยังเนี่ย กูง่วง” ผมล่ะขำกับคำพูดมันจริงไ
“เออ ไปก็ไป”
มันเป็นเด็กอนามัยครับไอ้แน็คเนี่ย สี่ทุ่มมันก็นอนแล้ว แต่ถ้าวันไหนมันอยู่คนเดียวมันต้องนั่งถ่างตารอผมถึงจะยอมนอน
ผมขับรถไอ้แน๊กกลับบ้าน บ้านมันรวยครับ แต่ถึงมันจะมีรถขับแต่มันไม่ชอบขับ ชอบใช้ให้ผมขับให้มัน ผมเลยกลายเป็นคนขับรถของมันไปโดยปริยาย
“อ้าวลูกแน๊ก เป็นไงบ้างลูก เดี๋ยวนี้ไม่เจอเลย” แม่ผมเข้ามากอดไอ้แน๊ก ลูกชายสุดรักสุดหวงของเขาเลยละครับรายนี้ ส่วนผมก็คงเป็นได้แค่เด็กเก็บมาเลี้ยงเท่านั้น ผมไม่คิดอะไรมากหรอกครับ ขำๆมากกว่า
“ผมคิดถึงแม่ที่สุดเลย” ดูมันประจบแม่ผมนะครับ
“แม่ก็คืดถึงหนูลูก”
อืม นี่ผมไม่ใช่ลูกบ้านนี้แล้วใช่ป่ะ
“คืนนี้แน๊กนอนด้วยคนนะแม่นะพ่อ ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย” มันยังคงอ้อนพ่อแม่ผมไม่เลิก เอาพ่อแม่กูไปเลยคร้าบ กูยกให้ ผมส่ายหน้าหน่ายๆก่อนจะเดินขึ้นไปอาบน้ำบนห้องนอน
อาบน้ำเสร็จก็เห็นเด็กหลงบ้านนอนอยู่บนเตียง มันทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นผมออกมาจากห้องน้ำโดยใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ตลกชิบ แม่งโคตรไร้เดียงสาอ่ะ
“นอนที่กูอีกแล้วนะมึง” ผมว่ามัน ชอบจริงๆเลยมานอนฝั่งผม
“ไม่เอา กูจะนอนฝั่งนี้” มันพูดอย่างไม่ยอม ผมยืนเท้าเอวจ้องหน้ามัน
“มึงจะย้ายไหม ไม่ย้ายก็กลับบ้านไปเลย”
พอผมขู่มัน ไอ้แน๊กก็รีบกระเถิบตัวเองไปนอนติดริมกำแพงทันที ผมไม่ชอบนอนในครับ เพราะลุกไปเข้าห้องน้ำลำบาก ถ้านอนคนเดียวก็ได้อยู่หรอก
“ทำไมมึงไม่ใส่เสื้อนอน” ไอ้แน๊กถามหลังจากที่ผมปิดไฟแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างมัน
“ร้อน” ผมตอบสั้นๆ หลับตาลง ได้ยินไอ้แน๊กพึมพำอะไรสักอย่างก่อนที่มันจะเงียบไป
ความเหนื่อยล้าทั้งสมองและร่างกายทำให้ผมหลับไปอย่างรวดเร็ว
“ไอ้มิน!!!”
“เฮ้ย!” ผมสะดุ้งตื่นสุดตัวกับเสียงที่ดังจนบ้านแทบแตก อะไรวะ เกิดอะไรขึ้น อ้าว แล้วไอ้แมทมาที่นี่ได้ยังไงวะ
“อืม อย่าเสียดังดิ” ไอ้แน๊กบ่นพึมพำแล้วก็กระชับกอดเอวผมแน่น ผมหันไปมองไอ้แมทที่ทำหน้ายักษ์เหมือนไปโกรธใครมา
“มาได้ไงเนี่ยมึง” ผมถามมันงัวเงียๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อ ไอ้แน๊กขยับมากอดผมเมื่อจะหาท่าที่สบายที่สุด ผมเหลือบมองหัวเตียง ไอ้ห่าเอ้ย หกโมงเช้า ผมมีเรียนตั้งสิบโมง กูสมควรนอนต่อไหมเนี่ย
“มึงเอาไอ้เวรนั้นออกจากตัวมึงเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้มิน ก่อนที่กูจะเข้าไปต่อยมัน” ไอ้แมทกัดฟันพูด ผมขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
“นี่เพื่อนกู” ผมบอกมัน
“มิน ลุกขึ้นมา!!” มันตะคอมผ สีหน้ามันแย่มาก ผมเลยรีบลุกออกจากเตียง ไอ้แน๊กปรือตาตื่นก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นเมื่อเห็นไอ้แมทที่ยืนจ้องมันราวกับจะฆ่าจะแกง
“มึงไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวกูคุยกับเพื่อนกูก่อน” ผมบอกไอ้แน๊ก มันพยักหน้ารับแบบง่วงๆ แต่ก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ
“มึงเป็นอะไร” ผมหันไปถามไอ้แมท ผมดึงผมเข้าไปกอดแล้วก็บดเบียดจูบลงมา ไม่มีความอ่อยโยนเลยสักนิด มีแต่ความรุนแรง ผมไม่ได้ต่อต้านหรือห้ามมัน ปล่อยให้มันทำไป ไม่รู้แม่งไปกิรังแตนมาจากไหน
“จูบกูแบบนี้หาไม้มาตีปากกูเถอะวะ” ผมว่ามันตอนที่มันถอนจูบออก นัยน์ตามันแข็งกร้าวจ้องผมอย่างไม่พอใจ
“ทำไมมึงต้องให้ไอ้เหี้ยนั่นนอนกอดมึงด้วย กูไม่อยู่เดี๋ยวนี้มึงเอาผู้ชายมานอนด้วยแล้วเหรอ” ไอ้แมทพูดเสียงแข็ง ผมรู้สึกไม่พอใจในคำพูดของมัน
“นั่นมันเพื่อนกู แล้วก็กับมันก็นอนกอดกันแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ถึงกูจะรักมึงที่เป็นผู้ชาย แต่กูก็ไม่ได้ง่ายกับใครก็ได้นะไอ้แมท” ไอ้แมทหน้าเสียนิดๆกับคำพูดของผม
“แค่เพื่อนแน่นะ” มันถาม
“เออ เพื่อนกันแค่นั้น ลงไปถามพ่อแม่กูได้” ผมบอกมัน ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ไอ้แมทเดินมานั่งข้างๆพร้อมโอบเอวผมเข้าหาตัวมัน
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงกูก็ไม่ชอบ คราวหลังห้ามไปให้มันกอดอีก กูกอดมึงได้คนเดียว!” ไอ้แมทพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ทำไมวะ ก็มันเป็นเพื่อนไง” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“กูไม่อยากให้ใครชอบมึง แล้วกูก็ไม่อยากให้มึงไปชอบคนอื่นนอกจากกูด้วย! ผิดหรือไงที่กูจะหึง!”
ผมถึงกับเงิบเมื่อได้ยินคำพูดมัน ที่มันอาละวาดตั้งแต่เช้านี่คือมันหึงผมกับไอ้แน๊ก! โอ๊ยย กูอยากจะขำ คิดได้ไงวะ ผมกับไอ้แน๊กเนี่ยนะ นรกแตกเหอะ
“ขำอะไรของมึง กูไม่ขำด้วยนะ” ไอ้แมทไม่พอใจที่ผมหัวเราะใส่มัน
“จะไม่ให้กูขำได้ไง ฮะๆๆ จี้วะแม่ง กูกับไอ้แน๊กเนี่ยนะ มึงเอาอะไรคิดวะ” ผมถามมันขำๆ มันน่ารักนะเนี่ย
“คิดว่ากูดูไม่ออกหรือไงว่าเพื่อนมึงชอบมึง” ไอ้แมทยังคงยืนยันที่จะจับคู่ผมกับไอ้แน๊กให้ได้ เดี๋ยวผมก็ทำจริงเสียหรอก
“ผมมั่วแล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั่นแหละ แค่มึงคนเดียวกูก็ไม่มีเวลาไปรักใครที่ไหนแล้ว” ผมพูดให้มันสบายใจ
“แน่นะ” ผมทำหน้าระแวง
“เออสิ”
ไอ้แมทยิ้มออก ก่อนที่มันจะจูบผม ประตูห้องน้ำในห้องก็เปิดออก ผมดีดตัวออกห่างจากไอ้แมทแทบไม่ทัน ไอ้แน๊คมองผมสองคนอย่างสงสัยแต่มันก็ไม่ได้ถามอะไร
เฮ้อ เกือบไปแล้ว
.................................................
# แมทน่ารัก ชอบๆ มินน่ารัก ชอบๆ แน๊กก็น่ารัก ชอบๆ ชอบทุกคนเลยยยย 5555 :m1:
# แต่รักคนอ่านค่ะ กอดๆ :กอด1: :กอด1: :L1:
-
:z13:
-
แมทขี้หึงสุดๆ อีกไม่นานมินคงไม่รอด
อย่าลืมหาคู่ให้แน็ก
-
แน๊กชอบมินหรอ :mew4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[จะน่ารักกันไปถึงไหนอะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
แต่กลัวแน็กจังเลย หวังว่าแน็กคงไม่ได้คิดอะไรกับมินหรอกนะ
คนเจียนสุดยอดเลย วันนี้ลงตั้งสองเรื่องแน่ะ ขยันฝุดๆ ร้ากกกกคนเขียน ^^ :กอด1:
-
ยอมรับกับแน๊กไปเถ้อออ ว่าเป้นอะไรกันน อิอิ
-
:-[ :-[ :impress2: :o8: :-[ :impress2:
:mew3: :mew3: :mew3:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอิ่มมมมรู้สึกว่าอยากหาคู่ให้น้องแน๊กอ่ะ น่ารักง่ะเด็กน้อยกลัวผี!!!!!
-
555555 แมทไปเจอฉากกอดถึงกับอารมณ์ขึ้นเลย
น่ารักจริงๆ ><
-
แน็กนี้เคะมั้ยคะ นิสัยน่ารักเชียว :impress2:
-
พี่แมทนี่ขี้หึงไม่เบาเลยนะ :katai5: :katai5:
-
พี่แมท น้องมิน หวาน ๆ หื่น ๆ กันได้ตลอด ๆ เลยน้า ชอบจัง :m3:
น้องแน็ก น่ารักจังเลยอ่ะ โห ปั้มกุญแจทั้งบ้านให้น้องมินเลยเหรอเนี่ย ไว้ใจสุด ๆ
นอนกอดกันแถมน้องมินไม่ใส่เสื้ออย่างนั้น พี่แมทหึงบ้านแตกนี่ไม่แปลกใจเลยนะ
ยังดีที่เคลียร์กันรู้เรื่อง เดี๋ยวนี้พี่แมทยอมน้องมินบ่อยขึ้นนะ น่ารักมาก
น้องแน็ก น่ารักขึ้อ้อน นิสัยคุณหนูอย่างนี้ อยากให้มีอีกซักคู่จังเลยอ่ะ ชอบน้องแน็ก
พี่แมทน้องมิน จะมาอีกมั้ยน้า ชอบคู่นี้จังเลย
ขอบคุณริริจ้า :L2: :3123:
-
มิน ยอมๆแมทไปเหอะ แต่ก็ไม่แน่ถ้าได้กันแล้วนี่อาจจะหึงเพิ่มเป็นเท่าตัว :laugh:
-
แมทหึงโหดอะชอบๆๆๆน่ารักๆๆๆๆ
-
ปากพาซวยเน้ออ :hao6: :hao6:
-
อาจจะจิงก้อได้ที่แอบชอบ
-
แมทขี้หึงสุดๆเลยอ่ะ
-
ต้องหาคู่ให้น้องแน็คซะแล้วว :hao6:
มินกะแมทน่ารักจุงง
-
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ :z2:
แมทมิน เค้าเปิดประตูสวรรค์รอนะ อิๆ :heaven
-
แมทขี้หึงอะนะ แต่แน็กอย่าชอบน้องมินนะ เพราะงานนี้พี่แมทไม่ยอมแน่
และรอคู่นี้ว่าเมื่อไหรจงร่วมหอสักที
-
แมทหึงโหดจริง ๆ เลย หื่นอีกต่างหาก มินไม่รอดแน่ ๆ :katai2-1:
-
แมทหึงโหดดดดดดดดดดดดด :hao7: :hao7: :hao7:
-
โถ น้องแน็กน่าสงสารเชียว
หาคู่ให้สักคนเถอะ 555 :mew4:
-
หาคู่ให้แน็กสิ
-
มินยอมๆไปเถอะ
จะได้ชินเร็วๆ :z1:
แน็กนี่ก็น่ารักเชียว :mew1:
-
แมทหึงน่ารักอ่ะ...อิอิ
-
:กอด1:
-
กิ๊วๆๆ พี่แมทขี้หึงจริง ๆ ก็นะ เค้ารักของเค้านี่ กว่าจะได้มารักกันก็ไม่ใช่ง่าย ๆ เนอะ
มินก็ทำตัวสบายเกิ้น เกิดเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อจริง ๆ จะเดือนร้อนนะ มินน่ารักจัง
ขอบคุณค่ะ
-
แมทนี่เวลาหึงก้น่ารักใช่เล่นเหมือนกันนะเนี่ยยยย
-
ตั้งแต่คบกันนี่แมทขยันหยอดขยันหึงเหลือเกินนะ
นั่นเขาก็เพื่อนกัน แน๊คคงไม่คิดเกินเลยกว่านั้นหรอกเนาะ
ทางที่ดีคนเขียนหาคู่ให้เด็กน้อยกลัวผีคนนี้ดีกว่า
เพื่อเป็นการตัดไฟเสียแต่ต้นลม แมทจะได้สบายใจ :laugh:
ไม่อย่างนั้นความดันคงขึ้น มินกับแน๊คนอนด้วยกันบ่อยด้วย
ถ้าเห็นอีกครั้งมินคงโดนจับลงโทษเป็นแน่ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้กับคนขยัน
-
แมท นี่ก็ซึนจริงๆ เลย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แน๊กแอบชอบมินอยู่ช่ะ ^^"
-
ขี้หึงนะเราตาแมท 55555
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 38
Love has no rules
[Tonhom]
เพิ่งเปิดเทอมไม่เท่าไหร่ แต่ผมก็มีสอบเสียแล้ว แต่ดีที่เป้นสอบย่อย พักกลางวันเราก็เลยหาที่นั่งเล่นร่มๆอ่านหนังสือกัน ที่จริงคงมีแค่ผมคนเดียวที่อ่าน เพราะคนอื่นกำลัง...
“ฮู้ยยยย หล่ออ่ะแก” ปลาทำตาโตมองตาเดือนคณะเภสัชฯที่เดินผ่านโต๊ธพวกผมไปทางโรงอาหาร
“นั่นดิ สูงยาวเขาดี สเป็กฉันเลยอ่ะ” ไข่ดาวก็มองตามตาลอยๆ ผมเงยหน้าจากหนังสือมองบ้าง เห็นแต่ด้านหลัง แต่แค่ด้านหลังก็ดูดีแล้ว
“ได้สักครั้ง ฉันจะตั้งใจเรียน! ฮ่าๆๆๆ” แชมป์พูดเสียงดังก่อนจะหัวเราะแบบจิตๆ
“ถุ้ย หน้ามึงอย่างมึงได้สักสิบครั้งมึงก็ไม่มีทางตั้งใจเรียกหรอกไอ้แชมป์ แต่อย่าว่าแต่ได้สักครั้งเลย หน้ามึงเขาก็คงไม่มองหรอก” ก้านเบ้หน้าหมั่นไส้แชมป์ แชมป์เลยยกเท้าขึ้นทำท่าจะถีบ แต่ก้ามกระโดดมานั่งข้างผมเสียก่อน
“ปากเสียนะมึง หุบปากไปเลย เดี๋ยวกูปัจับทำผัวซะนี่” แชมป์แทบจะพ่นไฟใส่ก้านอยู่แล้ว เล่นกันแรงจริงๆ แต่ผมรู้ว่าแชมป์มันไม่โกรธก้านหรอก เพราะมันชอบคุยกันแบบนี้
“ปลาจะมองไอ้หน้าลิงนั้นทำไมนักหนาฮะ!” อาร์มเริ่มหน้างิดหน้างอเพราะแฟนตัวเองชมผู้ชายคนอื่นแถมยังมองตามแทบเหลียวหลังอีกต่างหาก
ผมว่าผมเคยเห็นเดือนเภสัชนะ ก็หล่อดี ก็หล่อกว่าไอ้อาร์มนั่นแหละ แต่ถ้าเทียบกับพี่ปืน พี่ปืนหล่อกว่า เกี่ยวกันป่ะให้ทาย ไม่เกี่ยวเหรอ โอเคครับ งั้นก็ข้ามมันไป
“แค่มองเองนะ อย่าบ่นนักเลย” ปลาพูดปัดแบบไม่ใส่ใจ แต่อาร์มยังคงไม่ยอม ทั้งคู่เลยนั่งเถียงกันเบาๆ แต่ดูแล้วก็น่ารักดี
อ่านเรื่องที่จะสอบจบแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์มาเล่น เปิดไลน์พี่ปืนก่อนจะส่งข้อความไปหาว่า ‘คิดถึงพี่ปืน เย็นนี้ต้นหอมกลับบ้านกับพี่แมทนะ’ ส่งเสร็จผมก็ส่งข้อความหาแมทต่อว่า ‘มารับที่คณะนะ ขี้เกียจเดินไปวิศวะ’ เพราะเมื่อเช้าแมทบอกว่าจะมารับ เพราะช่วงหลังๆมานี้ผมกลับกับพี่ปืนตลอด บางทีเราก็รู้สึกโหยหาช่วงเวลาของเราสองคนพี่น้องที่เคยมี เพราะผมก็อยู่กับพี่ปืนเสียส่วนใหญ่ ส่วนแมทพอคบกับพี่มินแล้วก็ไม่ค่อยมีเวลาหนักเข้าไปอีก
พี่ปืนส่งข้อความกลับมาว่า ‘อืม’ แค่นั้นสั้นๆ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่แฟนส่งข้อความมาแค่ว่า ‘อืม’ หรืออาจเป็นเพราะว่าคนนั้นคือพี่ปืน มันเลยดูเป็นเรื่องปกติไปเลย
“หืม?” ผมอุทานเบาในลำคอเมื่อมีคนทักไลน์มา พอเปิดเข้าไปดูก็รู้ว่าเป็นพี่เซน จำพี่เซนกันได้ไหม พี่เจ้าของร้านเบเกอรี่ข้างๆบริษัทพ่อผมในปารีสอ่ะ พี่เขาทักมาว่า
‘สวัสดีน้องชาย พี่เซนเองนะ’
ผมอ่านก่อนจะพิมม์ตอบ พี่เขาก็ถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง ผมก็บอกไปว่าสบายดีแล้วก็ถามพี่เขากลับ พอทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้วพี่เขาก็บอกว่าจะมาเมืองไทยอาทิตย์หน้า
‘ถ้าพี่ไปต้นหอมพาพี่เที่ยวได้ไหม’ อ่านแล้วผมก็นิ่งคิด เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะว่างพาพี่เขาไปเที่ยวหรือเปล่าเพราะต้องเรียน
‘ก็ถามต้นหอมว่างต้นหอมจะพาไปนะ เสาร์อาทิตย์คงได้อยู่ แต่วันธรรมดาผมมีเรียน’ ผมพิมพ์ตอบกลับไป ตอนที่ผมไปฝรั่งเศสพี่เขายังสละเวลาพาผมซึ่งเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ไปเที่ยว แถมยังดูแลอำนวยความสะดวกให้ผมอย่างดี พอคราวที่พี่เขากลับมาเมืองไทย ผมจะไม่ทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีได้ยังไง ถึงแม้ว่าพี่เขาก็เป็นคนไทยเหมือนกันก็เถอะ
‘ขอบใจครับ งั้นพี่ขอเบอร์เราไว้ได้ไหม ถึงเมืองไทยแล้วพี่จะโทรหา’
ผมพิมพ์เบอร์โทรศัพท์ตัวเองกลับไป คุยกันต่ออีกนิดหน่อยพี่เขาก็ขอตัวไปเตรียมเปิดร้าน ผมเก็บมือถือลงกระเป๋า มองเพื่อนๆรอบโต๊ะก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นดู ใกล้ได้เวลาสอบแล้วนี่นา
“ไปกันเถอะ” ผมเอ่ยชวน พวกเราก็เลยเก็บข้าวของย้ายไปที่ห้องเรียน
สอบเสร็จเรียนเสร็จผมก็แยกย้ายกับเพื่อน เพราะคนอื่นจะไปเดินเที่ยวในห้าง แต่ผมอยากกลับบ้านมากกว่า ลงมาก็เจอแมทนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นผมเขาก็ลุกขึ้นยืน
“พี่มินล่ะ” ผมถาม เพราะคิดว่าพี่มินจะกลับด้วย พี่มินไปนอนที่บ้านบ่อยครับ แต่หลังๆมานี่ไม่ค่อยบ่อยเท่าไหร่ เลยกลายเป็นแมทที่ย้ายไปนอนกับพี่มินเอง เห็นบอกว่ามีเพื่อนคิดไม่ซื่อกับพี่มินอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ผมก็ฟังมาไม่ถนัด
“มันยังไม่เลิกเรียนน่ะ วันนี้มันจะกลับไปนอนที่บ้าน” แมทบอก เราสองคนเดินไปที่รถ
“อ้าว แล้วแมทจะนอนบ้านไหม” ผมถาม เพราะถ้าแมทไปนอนบ้านพี่มิน นั่นหมายความว่าผมต้องนอนบ้านคนเดียว ไม่เอานะ
“ไม่อ่ะ นอนที่บ้านเนี่ยแหละ” แมทบอก ค่อยยังชั่วหน่อย
พอถึงบ้านผมก็รีบไปหยิบไอติมในตู้เย็นมากิน วันก่อนคุณอาแวะเอามาให้ เป็นไอติมแบบโฮมเมด ขอบอกว่าแพงมาก ขนาดแค่สกูปเดียวก็ห้าสิบหกสิบแล้วอ่ะ นี่ซื้อมาให้ผมเป็นกล่องๆ มีทั้งหมดสามรส
ได้ของหวานแล้วผมก็มานอนดูหนังที่ห้องนั่งเล่น แมทที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วหิ้วการบ้านลงมาทำข้างๆผม ผมก็กินไอติมไปดูหนังไปและป้อนแมทไปจนไอติมเกือบหมดกล่อง
“แมท อาทิตย์หน้าใช่รถป่ะ ขอยืมหน่อยดิ” ผมถามหลังจากที่หนังจบแล้ว แมทเงยหน้าจากหนังสือมองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้วคิด
“ไม่แน่ใจ ทำไม จะใช้เหรอ” แมทถาม ผมพยักหน้า
“อืม อาทิตย์หน้าพี่เซนเขาจะมาไทยอ่ะ แล้วเขาให้ต้นหอมพาไปเที่ยว เลยว่าจะยืมรถหน่อย น่าจะสะดวกกว่านั่งรถประจำทาง”
“ไม่แน่ใจ แต่เอาไปใช้ก็ได้ เดี๋ยวกลับไปเอารถที่บ้านมาใช้แทน” แมทบอก รถคันที่อยู่ที่บ้านเป็นคันที่พ่อแมทซื้อให้ แต่คันที่ขับอยู่นี่แมทซื้อเอง
“ขอบใจนะ” ผมบอก
“แล้วบอกไอ้ปืนหรือยัง” ผมถามในสิ่งที่ผมลืมไปเลย ผมยังไม่ได้บอกพี่ปืนเลยว่าพี่เซนจะมา แต่ต้องบอกด้วยเหรอ ผมต้องบอกใช่ป่ะ
“ฮึ ยังไม่ได้บอกเลย”
“เดี๋ยวก็เป็นเรื่องใหญ่หรอก ไปขอมันก่อนไป” แมทเอนหลังพิงโซฟา แมทนั่งที่พื้น ส่วนผมนอนอยู่บนโซฟา ผมรวบผมข้างหน้าแมทขึ้นแล้วก็สั่งให้แมทเอื้อมหยิบหนังยางบนโต๊ะกระจกมาเส้นเพื่อมันผมข้างหน้าให้แมท ผมจะได้ไม่ทิ่มตาเวลาก้มอ่านหนังสือ
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” ผมยักไหล่ตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
“หึ ตามใจแล้วกัน ถือว่าเตือนแล้วนะ”
แมทพูดแบบนี้ผมก็กังวลสิครับ ก่อนนอนผมคุยโทรศัพท์กับพี่ปืน แต่ก็ยังหาจังหวะบอกเรื่องพี่เซนไม่ได้ เลยกะไว้ว่าเจอหน้ากันเมื่อไหร่ค่อยบอกแล้วกัน น่าจะสื่อสารง่ายกว่าคุยทางโทรศัพท์
เช้าวันต่อมาเป็นวันเสาร์ ผมมีนัดไปซ้อมเต้น วันนี้ซันโทรมาบอกแต่เช้าว่าจองห้องซ้อมได้ เป็นอะไรที่พวกเรารู้สึกดีมากๆ เพราะถ้าได้ห้องซ้อมเราจะมีกระจกให้ดูลายท่าของแต่ละคนว่าเป็นยังไง
ผมโทรให้พี่ปืนมารับ พี่ปืนก็ไม่ได้ว่าอะไร ที่จริงผมนั่งรถไปเองก็ได้นะ แต่ขี้เกียจอ่ะ ใช้พี่ปืนสบายกว่า
ก่อนไปซ้อมเต้นเราก็แวะกินโจ๊กเจ้าเด็ด เช้าวันนี้พี่ปืนดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ ผมเลยยังไม่กล้าบอกเรื่องพี่เซน ไม่รู้ทำไม แต่ผมรู้กลัวที่จะบอกอ่ะ แต่ยังไงก็คงต้องบอกแหละ บางทีพี่ปืนอาจจะว่าไปเป็นเพื่อนผมก็ได้ ผมจะได้ไม่ต้องขับรถเอง ถึงผมจะขับรถเป็น แต่เพราะไม่ได้จับรถบ่อยเลยไม่มั่นใจที่จะขับรถในกรุงเทพเท่าไหร่
“พี่ปืนเมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ” ผมเป่าโจ๊กในช้อนก่อนจะตักเข้าปาก
“นิดหน่อย พอดีทำงานส่งอาจารย์น่ะ”
“เหรอ” ผมพยักหน้าเข้าใจ ผมเริ่มจะชินแล้วกับพวกที่เรียนอะไรเกี่ยวกับอาร์ตๆ พวกนี้เขาจะทำงานไม่เป็นเวลา คือมีอารมณ์ทำตอนไหนก็ทำตอนนั้น บางทีพี่ปืนยังตื่นมานั่งทำรูปส่งงานตอนดึกๆยังมีเลย
“กินตับไหม” พี่ปืนถามผม ผมมองจับในช้อนพี่ปืนก่อนจะฉีกยิ้มพยักหน้า พี่ปืนเลยตักตับมาใส่ในจานผม
“แล้วพี่ปืนไม่กินเหรอ” ผมถาม แต่ก็ตักตับเข้าปากไปแล้ว ถ้าพี่ปืนบอกว่ากินก็ไม่ทันแล้วล่ะ
“เคยกินแล้ว กินเถอะ”
“หือออ” ผมย่นจมูกใส่พี่ปืนนิดๆ ทำเป็นพูด เคยกินแล้ว ผมก็เคยกินบ้างเถอะ
กินโจ๊กเสร็จพี่ปืนก็ขับรถพาผมไปที่สตูดิโอ แถมยังลงมาส่งผมถึงห้องด้วย ผมบอกว่าเข้าไปเองด้วย แต่พี่ปืนไม่ยอม ผมก็เลยไม่ได้ว่าอะไร
“อ้าวพี่หวัดดี” ซันที่รู้จักกับพี่ปืนยกมือไหว้ เพื่อนคนอื่นๆเลยยกมือไหว้ตาม
“อืม ฝากด้วย” พี่ปืนพูดกับซันแล้วก็เอามือแตะที่เอวผมด้านหลังเบาๆ
“ได้พี่ ผมจะดูแลให้ ไม่ให้มันไปอ่อยหนุ่มที่ไหนแน่นอน” ไอ้ซันพูดแล้วก็หันมายักคิ้วกวนๆใส่ผม
“ไอ้บ้าซัน ไม่จริงนะพี่ปืน ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้น” ผมหันไปบอกพี่ปืน แต่พี่ปืนแค่กระตุกยิ้มเบาๆก่อนจะพูดตบท้าย เล่นเอาขนลุกขนชัน
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร จะทำก็ได้ แต่อย่าให้จับได้เป็นพอ”
“ฮู้ยยย หาเรื่อง”
“เดี๋ยวมารับ จะเลิกแล้วก็โทรมา”
“ครับ ขับรถกลับดีๆนะ” ผมบอกด้วยความเป็นห่วง ดูเหมือนพี่ปืนจะง่วงไม่น้อย ถ้ารู้ว่าพี่เขาไม่ได้นอนเมื่อคืนผมไม่มีทางให้พี่ปืนมาส่งผมแน่ๆ เกิดหลับในรถชนคงไม่ใช่เรื่องดี
“แฟนเหรอ” บอส เพื่อนในทีมถามผม
“อืม” ผมตอบสั้นๆ
“ผู้ชายอ่ะนะ” บอสทำหน้าตกใจ ผมพยักหน้าอีกทีก่อนจะยิ้มนิดๆ
“อืม ทำไมเหรอ หรือว่ารับไม่ได้” ผมถาม ถ้าเพื่อนรับไม่ได้ผมก็ไม่รู้จะทำไงนะ
“ก็...เปล่าหรอก แค่แบบ มันแปลกๆอ่ะ”
“ความรักมันไม่มีกฏหรอกนะไอ้บอส คนที่วันๆไม่สนใจใครนอกจากเรื่องเต้นอย่างมึงจะไปเข้าใจอะไร” โนพูดแทนผม บอสตวัดสายตาไปมองโนแบบเคืองๆ
แต่ผมยิ้มให้กับคำพูดของโนนะ ‘ความรักไม่มีกฏ’ จะมีก็แค่คนสองคนที่รักกัน
ผมซ้อมเต้นตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายสาม เป็นอะไรที่ทรหดมาก แต่ก็สนุกดี พอได้ขยับแข็งขยับขาก็รู้ว่าตอนนี้ร่างกายผมคล่องตัวมากขึ้น แถมยังได้ท่าใหม่ๆและแนวการเต้นแบบที่ไม่เคยเต้นมาก่อนด้วย เพื่อนแต่ละคนก็มีทักษะที่ดี ช่วงพักซ้อมผมออกมาหาซื้อน้ำกิน ก็เดินสวนกับกลุ่มเต้นกลุ่มอื่น เขามองผมกันเกือบทุกคน ทีแรกผมไม่คิดว่าเขาจะมองผมหรอก แต่เผอิญว่ามีผมยืนซื้อน้ำอยู่คนเดียวไง พอซื้อเสร็จผมก็เดินไปที่ห้องซ้อมของตัวเอง แอบเห็นว่าเขาเข้าไปในห้องซ้อมห้องถัดจากห้องที่ผมซ้อมไปสองห้อง
“มาเร็วๆต้นหอม มีอะไรจะบอก” พี่ต้า หัวหน้ากลุ่มกวักมือเรียกผม ผมรีบวิ่งเข้าไปในข้างๆซันที่เว้นที่ไว้ให้ผม เรานั่งหันหน้ากันเป็นวงกลม ข้างๆผมเป็นโน
“อะไรเหรอ” พี่นิค สมาชิกในทีมอีกคนถาม ในกลุ่มเต้นผมตอนนี้มีเจ็ดคนครับ ค่อยทำความรู้จักกันไปเดี๋ยวก็คุ้นครับ
“อีกสามเดือนจะมีประกวดเต้นระดับประเทศ เป็นรายการใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในไทยอ่ะ กูเลยว่าจะข้าร่วม พวกมึงคิดว่าไง” ต้าพูดพร้อมกับหยิบโปสเตอร์ในกระเป๋าเป้ให้พวกผมดู ผมรับมาดูด้วยความสนใจ ผมยังไม่เคยไปประกวดที่ไหนเลย แต่เต้นกับเพื่อนและเต้นคนเดียวอยู่บ้านเท่านั้น
“เอาดิพี่ ผมอยากเต้น” ผมบอก แค่คิดก็รู้สึกตื่นตัวจนอยากจะซ้อมทุกวันแล้วครับ
“อืม กูก็เอาด้วย” ซันพูด เพื่อนคนอื่นๆก็พยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นสรุปว่าลงแข่งนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยมาคิดธีมว่าจะเต้นแนวไหน ใช้เพลงอะไรแล้วกัน” พี่ต้าบอก พวกเรานั่งฟังเงียบๆด้วยความสนใจ
“มึงว่าทีมไอ้ไมล์มันจะลงไหม” พี่นิคเพื่อนพี่ต้าถามขึ้น สองคนนี้เขาอายุมากที่สุดครับ แต่ก็ห่างจากซันและโนไม่เท่าไหร่ ยังไงผมก็ยังเป็นน้องเล็กสุดในวงอยู่ดี ผมยังสิบเจ็ดอยู่เลย ผมกำลังภาวนาให้ถึงปีหน้าเร็วๆเสียที ผมจะได้สิบแปดสักที!
“ลง เพราะตอนกูไปเอาโปสเตอร์มันก็ไปเอาด้วย” พี่ต้าว่าหน้าเครียด ผมกระซิบถามซันว่าใครคือ ‘ไมล์’
“ไมล์คือศัตรูของพี่ต้า รู้สึกว่าวันนี้มันจะมาซ้อมที่นี้ด้วย อยู่ห้องที่สองถัดจากเราอ่ะ ตอนมาจองห้องเห็นชื่อมันจองไว้” พอซันพูด ผมถึงได้รู้ว่ากลุ่มที่มองผมตอนออกไปซื้อน้ำเป็นกลุ่มเดียวกับกลุ่มของไมล์
“พวกนั้นเต้นเก่งไหม” ผมถาม เพราะถ้าถึงขนาดที่พี่ต้ากับพี่นิคยกให้เป็นศัตรู ก็แสดงว่าต้องเก่งพอตัว
“มากเลยล่ะ ไอ้ไมล์มันเคยอยู่ที่อเมริกาตอนเด็กๆ ตอนอยู่ที่นิวยอร์คมันก็อยู่ในกลุ่มเต้น แถมมันยังเคยแข่งมาแล้วหลายเวที ทีมมันได้รางวัลมากมาย เรียกได้ว่ามันเป็นเทพตัวหนึ่งเลยล่ะ” ซันพูดเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์ สงสัยมันคงจะไม่ชอบไมล์ กูดูมันพูดสิครับ เอาคำว่า ‘เทพ’ กับคำว่า ‘ตัว’ มาใช่ร่วมกัน บอกได้ดีเลยว่ามันปลื้มอีกฝ่ายมากแค่ไหน
หลังจากคุยรายละเอียดกันเสร็จแล้วผมก็ออกไปนั่งรอพี่ปืนที่หน้าสตูดิโอ พอดีตื่นเต้นกับเรื่องที่จะได้ไปประกวดเต้นเลยลืมโทรไปบอกพี่ปืนล่วงหน้า แต่ก็ไม่เป็นไร ผมนั่งเล่นเกมส์รอก็ได้ เพราะวันนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว
ในตอนแรกผมว่าผมนั่งอยู่คนเดียวนะ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้นั่งคนเดียว เพราะผมได้กลิ่นบุหรี่ พอหันไปมองก็เจอผู้ชายคนหนึ่ง เขาตัดผมทรงสกินเฮด ใบหน้าเรียวดูคมแบบชายไทย แต่ผิวเขาขาว หูเขาเจาะหลายรู
“ถ้าจะกรุณากันบ้านน่ะนะ ก็ดับบุหรี่ซะ” ผมบอกเสียงนิ่ง ช่างเป็นคนที่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย แต่อีกผ่ายเพียงแค่เหลือบตามามองผมก่อนจะพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าผม ผมรีบยกมือปัดแล้วเอามือปิดจมูกทันที
“นิสัยเสีย” ผมว่าเขา ไม่รู้จักกันแล้วจะมาทำแบบนี้
“หึหึ นายอายุเท่าไหร่วะ ไม่สูบหรือไง เอาไว้” เขาล้วงบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อส่งให้ผม ผมแค่ปรายตามองเท่านั้น
“ไม่ล่ะ ยังไม่อยากตาย” ผมตอบ ทำหน้าไม่พอใจให้เขาเห็น เขายักไหล่สองสามทีก่อนลุกขึ้นเอาบุหรี่ไปทิ้ง แล้วก็เดินกลับมานั่งข้างผมเหมือนเดิม
“นายน่ะ อยู่ทีมเดียวกับไอ้ต้าเหรอ” เขาถามผม ผมหันไปมองหน้าเขาก่อนจะกลับมาสนใจเกมส์ในโทรศัพท์ต่อ
“มีอะไร” ผมถามเขา การที่เข้ามาหาผมมันต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ
“ฉันชื่อไมล์ นายอยากย้ายมาอยู่ทีมฉันไหม” ผมนิ่งค้างหลังจากได้ฟังสิ่งที่เขาพูด ‘ไมล์’ คนนี้เองสินะ ผมนิ่งคิดก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรออกไป
“ไม่ล่ะ ขอบใจ”
“ทำไม ทีมฉันดีกว่าตั้งเยอะ ถ้านายมาอยู่ทีมฉัน รับรองได้เลยว่านายจะได้สัมผัสกับคำว่าชนะ แต่ถ้ายังอยู่กับไอ้ต้าอยู่ ชาตินี้จะมีหวังหรือเปล่าก็ไม่รู้” เขาพูดแล้วก็ยกยิ้มหยันที่มุมปาก
“ไม่รู้สึกอะไรบางเหรอ บางทีนายก็ควรจะมีศักดิ์ศรีบ้างนะ การกระทำแบบนี้มันทุกเรศอ่ะ” การที่ต้องการแย่งชิงคนของทีมอื่น ผมว่ามันเป็นอะไรที่น่ารังเกียจมากๆ
“ฉันจะให้เวลา...”
“ขอตัวก่อนนะ” ผมบอกพร้อมกันลุกขึ้น หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายแล้วเดินออกจากสตูดิโอซ้อมเต้นทันทีที่พี่ปืนส่งข้อความมาบอกว่าอยู่ที่หน้าสตูดิโอแล้ว ผมรู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ คงจะให้ผมกลับไปคิดสินะ แต่ผมว่าผมไม่ต้องคิดหรอก ยังไงผมก็ไม่ย้ายทีม ต่อให้แข่งไปทั้งชาติแล้วไม่ชนะ แต่ผมก็ไม่คิดจะหลักหลังเพื่อนเด็ดขาด
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมไม่ได้นอนบ้าน เพราะพี่ปืนบอกให้ผมไปนอนเป็นเพื่อนเขา ผมก็ไม่ได้ค้านอะไร ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพียงแค่ให้พี่ปืนพาไปที่บ้านก่อน เพราะผมมีการบ้านต้องทำส่งวันจันทร์ ผมโทรบอกแมทเรียบร้อย แมทก็ไม่ได้ว่าอะไร แน่อยู่แล้วครับ เดี๋ยวนี้เขาไม่ต้องการผมแล้ว ก็เขามีสุดที่รักเป็นของตัวเองแล้วนี่ จริงไหม
“พี่ปืน” ผมเรียกพี่ปืนที่นั่งดูนิตยสารเกี่ยวกับกล้องอะไรสักอย่าง ผมว่ามันถึงเวลาที่ต้องพูดความจริงแหละ
“หืม” พี่ปืนพึมพำเสียงในลำคอ แต่ไม่ได้สนใจผม ผมกลั้นใจแล้วก็ค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
“พี่ปืน” ผมเรียกพี่ปืนอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้พี่ปืนยอมละสายตาจากนิตยสารนั่นมามองหน้าผม
“มีอะไรก็พูดมา”
“คือว่า...อาทิตย์หน้าอ่ะ พี่เซนเขาจะมาไทย แล้วเขาก็ให้ผมพาเขาไปที่ยว พี่ปืนว่างไหม” ผมถามช้าๆ กลัวพี่ปืนฟังไม่เข้าใจ พี่ปืนนิ่งไปก่อนจะตอบ
“ไม่ว่าง แล้วก็ไม่ให้เราไปด้วย” พี่ปืนตอบเสียงแข็ง ผมอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมอ่ะ ต้นหอมแค่พาพี่เซนไปเที่ยวเอง ทำไมไปไม่ได้อ่ะ” ผมถาม ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ปืนถึงห้ามไม่ให้ผมไป
“ไม่ให้ไปก็คือไม่ให้ไป ให้มันไปหาคนอื่นพาเที่ยว” พี่ปืนพูด มองหน้าผมเขม็ง
“แต่ตอนที่ต้นหอมอยู่ที่ฝรั่งเศสพี่เขายังพาต้นหอมไปเที่ยวเลย ตอนที่พี่ทิ้งผมอ่ะ” ผมท้าวความถึงตอนปิดเทอมที่ผ่านมา พี่ปืนคิ้วกระตุกทันที ทำหน้าไม่พอใจผม
“พี่ทิ้งนายเมื่อไหร่ พูดให้ดีๆนะ” พี่ปืนหาเรื่องผม
“ก็ทิ้งจริงๆนิ แต่ช่างมันเถอะ ยังไงๆต้นหอมก็ต้องพาพี่เซนไปเที่ยวอ่ะ” ผมบอก พี่เขาเคยช่วยเหลือผม ถึงคราวที่ผมต้องตอบแทนเขาคือบ้าง มันผิดตรงไหนเนี่ย
“เฮอะ! ให้พี่ทายไหมล่ะ” พี่ปืนโยนหนังสือนิตยสารลงกับโต๊ะ
“ทายอะไร” ผมถามงงๆ
“ไอ้เซนนั่นนะ จีบนายอยู่”
“บ้า พี่ปืนมั่วแล้ว!” ผมปฏิเสธเสียงสูง จีบเจิบอะไร แค่พี่น้องกันเท่านั้น
“พนันกันไหมล่ะ” พี่ปืนท้า ผมมองพี่ปืนอย่างไม่ไว้ใจ ทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบนั้น พี่ปืนต้องคิดอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ
“พนันอะไร” ผมถาม
“ถ้าไอ้เซนนั่นไม่ชอบนาย นายอยากได้อะไรอยากให้ฉันทำอะไรฉันจะให้ แต่ถ้ามันชอบนายจริงๆ นายต้องทำตามที่ฉันต้องการ ตกลงไหม” พี่ปืนยื่นข้อเสนอ ผมยิ้มออกก่อนจะตอบตกลง
“ก็ได้ ตามนั่นก็ได้ เพราะยังไงผมกับพี่เซนก็พี่น้องกันอยู่แล้ว” ผมบอกด้วยความมั่นใจ
“ฮึ ให้มันจริงก็แล้วกัน ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ” พี่ปืนตีหน้านิ่งก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา
“เดี๋ยวสิพี่ปืน” ผมรีบเรียกพี่เขาไว้เพราะเรื่องที่จะพาพี่เซนเที่ยวยังไม่เคลียร์เลย
“อะไรอีก” พี่ปืนหันมาท้าวเอวถามผม
“ตกลงพี่ให้ผมพาพี่เซนไปเที่ยวนะ”
“ไม่ ถ้าขัดคำสั่งโดนดีแน่”
“พี่ปืนใจร้ายอ่ะ!” ผมว่หน้างอ พี่ปืนแค่กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้ามาหาผม แล้วก็ก้มลงจูบที่ปากผมเบาๆหนึ่งที
“เรื่องนั้นนายก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันนะ...ใจร้าย” ล้อเลียนผมเสร็จพี่ปืนก็เดินอารมณ์ดีเข้าห้องนอนไป
ฮึ่ย! ไอ้พี่ปืนบ้า! แล้วผมจะเอายังไงเรื่องพี่เซนดีเนี่ย เครียด!!!
……………………………………………
# หึหึ คิดว่าไง น้องต้นหอมเราจะขัดคำสั่งพี่ปืนไหม :katai3:
# เบื่อเรื่องนี้กันหรือยัง แต่ถึงเบื่อเราก็ไม่จบให้ง่ายหรอกนะ ฮ่าๆๆ เป็นเรื่องที่เนื้อหายาวดีจริง :hao7: :katai2-1: :katai4:
:กอด1: :L2: :mew1:
-
พี่ปืนน่ารัก ขับรถรับส่งแฟนตลอด
ชอบโมเม้นทืที่น้องต้นหอมมัดผมให้แมท น่ารัก><
-
ต้นหอมเวลามีอะไรแล้วชอบเงียบ ปืนก็เหมือนกัน ทำแบบนี้จะมีแฟนกันไปทำไมจ๊ะ เอาไว้แค่จู๋จี๋ดู๋ดี๋แค่นั้นหรอ
ดูห่างกันจังสองคนนี้ คุยกันบ้าง อะไรบ้าง ให้มันมากกว่านี้หน่อยเนอะ
-
ไม่เอามาม่าาาาาา อยู่หอกินมาม่าเบื่อแล้วค่าาาาาา :ling1:
-
เหมือนพ่อกับลูก....5555
-
หุหุ ต้นหอมแพ้พนันะปืนแน่แน่อะ
-
จะน่ารักไปหนีายยยยยยยยยยย อิอิ
-
พี่เซนจะมาให้พี่ปืนได้ตามหึงถึงไทยเลยเหรอเนี่ย
ที่จริงต้นหอมก็ไม่ผิดหรอกนะที่จะตอบแทนโดยการพาพี่เซนเที่ยวบ้าง
แต่ก็อย่างที่แมทเตือน ยังไงก็ต้องบอกพี่ปืนสิ ทำไมต้นหอมคิดว่าไปต้องบอกก็ได้ล่ะ
พี่ปืนขี้หึง ต้นหอมก็รู้ ถึงจะคิดว่าพี่เซนไม่ได้คิดอะไรกับต้นหอม
แต่เป็นผู้ชายคนอื่น ยังไงพี่ปืนก็ต้องหึงอยู่ดี ขนาดแมทยังหึงซะขนาดนั้น
แล้วไปสัญญากับพี่ปืนอย่างนั้น เสร็จแน่ๆต้นหอม พี่ปืนหึงแล้วยังแอบเจ้าเล่ห์อีกนะ
แต่ให้เดา ถึงพี่ปืนยื่นคำขาดอย่างนั้น ดื้ออย่างต้นหอม ต้องแอบขัดคำสั่งแน่เลย
เดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่อง บอกพี่เซนไปตรง ๆ ว่าแฟนหวงดีกว่านะต้นหอม
ถึงจะสงสารพี่เซน แต่ถ้าพี่ปืนโกรธขึ้นมา จะสงสารต้นหอมมากกว่าน่ะสิ
พี่แมทน้องมิน มีโผล่มาแวบ ๆ เอง รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณนะคะ :L2: :3123:
-
อยากเห็นพี่ปืนหึง5555555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่ปืนหึงงงงงงงงงงง
-
ต้นหอมแน่ใจนะที่พนันไปแบบนั้นอะดูแล้วจะไม่รอดเงื้อมือพี่ปืนชัวร์
-ไม่เบื่อหรอกค่ะจะเบื่อได้ไงต้นหอมน่ารักขนาดนี้อะ
-
พี่ปืนขี้หวงจัง งานนี้มีหวังต้นหอมแอบไปแน่
-
ต้นหอมน่ารักตลอด
ไมล์นี่ยังไง ทำนิสัย =0=
-
ไม่ๆๆเราไม่เบื่อ
ต้นหอมต้องไปแน่ๆเลยเพราะไม่รู้จะทำยังไง
(เดา 555) :mew3:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:ต้นหอมเค้าว่าอย่าพนันดีกว่านะมันแพ้แน่นอนอะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
ผิดปากพี่แมทซะที่ไหน เหมือนไม่ถูกกันแต่ก็รู้ใจผู้ชายด้วยกันดี
พี่ปืนใจกว้างหน่อยสิ พี่เขามีน้ำใจกับน้องเราก็ควรตอบแทนบ้างสิ
แล้วคิดว่าเด็กดื้ออย่างน้องต้นหอมจะกล้าขัดใจพี่ปืนไหมล่ะ :laugh:
ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องพี่ปืนก็แค่ไปกับน้องก็สิ้นเรื่อง อยู่ในสายตาตลอด
นี่ดีนะที่น้องบอกก่อน เดี๋ยวต่อไปน้องไม่บอกมารู้เองแล้วจะยิ่งกว่านี้ :hao3:
มัวแต่มาหวงพี่เซน เราว่าคนชื่อไมล์ดูจะน่ากลัวกว่าอีกนะเนี่ย
ถ้าเกิดเขาสนใจน้องต้นหอมขึ้นมา พี่ปืนคงไม่ต้องทำอะไรกันแล้วล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ต้นหอม ควรเชื่อพี่ปืนน้า ถ้าแอบหนีเจอพี่ปืนโหมดดาร์กแน่นอน
-
ถ้าต้นหอมดื้อไม่ฟังปืนล่ะก็ ระวังจะโดนลงโทษนะ
-
พี่ปืนเด็ดขาดตลอด
-
พี่ปืนใจร้าย
-
o16 o16 o16
-
พี่ปืนน่ะ...ใจร้ายนะจ๊ะต้นหอมมมมมมม อิอิ
อยากรู้จริงๆว่าพี่ปืนจะทำอะไรเมื่อชนะพนันอ่ะ
-
ต้นหอมดื้อคงจะเชื่อหรอก
รอดูต้นหอมแพ้พนัน :laugh:
-
พี่ปืนขี้หวงว่ะ ขี้หึงด้วย :z13: :z13:
-
พนันครั้งนี้พี่ปืนชนะชัวๆต้นหอมเอ้ยย และของรางวัลเป็นหนูชัวๆจ้ะ ต้นหอม :hao7: :hao7:
-
ต้นหอมขัดคำสั่งปืนแน่ๆ
-
น้องต้นหอมจ๋า อย่ามาทำตัวแบบนี้นะน้อง เดี๋ยวพี่ปืนโกรธเอา
-
ชอบๆให้พี่ปืนหวงๆ แล้วอยากจะรู้จริงว่าพี่ปืนจะจัดการยังไง
น้องต้นหอมจะใช้กลวิธีไหน มีงอนมีง้อหวงกันสนุกแน่ๆ :mew1:
-
รอดูกันต่อปาย :hao6: :hao6: :hao6:
-
ต้นหอมเอ้ย ลางแพ้พี่ปืนมาแต่ไกลเลยนะ
ส่วนพี่ปืนก็เจอศึกสองด้านเลยป้ะเนี่ย
ทั้งพี่เซนทั้งไมล์
คือไมล์นี่รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลยอ่ะ
หรือเราระแวงไปเอง รอดูละกันเนอะ
-
พี่ปืนอดาถูกแน่นอน
พี่เซนจีบชัวร์
-
พี่ปืนหนวดกระดิกกิ๊กๆๆ เลยจ้า แฟนน่ารักก็งี้แหละพี่ แต่จะไม่ให้พาเที่ยวเลยก็ดูใจร้าย
ให้ดีพี่ปืนก็คงต้องฝืนพาไปด้วยกันนั่นแหละ ตาไมล์อะไรนั่นก็ดูสนใจต้นหอมนะ
พี่ปืนขรา...ดูแลแฟนดี ๆ ด้วยจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
ต้นหอม เสน่ห์แรงตลอด เอาละสิ...งานนี้ใครจะอยู่ ใครจะไป :hao3: :hao3: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่ปืนนี่หึงโหดนะเนี่ย
ปล.ช่วงนี่เราไม่ค่อยได้เข้านะกำลังสอบมิสเทอมอยู่หลังจากสอบเดี๋ยวจัดหนักแน่นอน
-
ต้นหอมดื้อแน่นอน o13
แล้วก็ต้องกินมาม่าต่อแน่ๆ :hao5:
-
อ่านเรื่องนี้ทันและ นั้งอมยิ้มตลอดเลย
น่ารักอ่า
-
งานนี้มีหวังต้องเสียอะไรๆให้พี่ปืนชัวร์!!!!
-
ต้นหอมแพ้พนันแน่ๆ
แต่จะโดนอะไรน้า ติ๊กต่อกๆ
เอ๊ะๆ หรือว่า โดนพี่ปืนจับออนท้อป (บ่งบอกว่าไม่ค่อยหื่น กร๊าก)
-
พี่เซนมันคนไทยให้มันหาคนอื่นพาไปเถอะ คงไม่ต้องมีล่ามหรอก
อย่าหาเหาใส่หัวเลยต้นหอม
-
พี่ปืนร้ายตลอด
แต่ถึงร้ายก็รักนะ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 39
The falling rain can bring a change
สายฝนที่โปรยปราย สามารถนำพาโชคชะตา
[Puen talks]
ผมว่าผมต้องทำอะไรสักอย่าง ปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ดีแน่ๆ ผมไม่เคยเจอไอ้เซนอะไรนั่นหรอก แต่เซ้นส์ผมมันบอกว่ามันต้องไม่ได้คิดกับต้นหอมแค่พี่น้องแน่ๆ ที่ผมสั่งต้นหอมไปก็ไม่รู้ว่าเขาจะฟังผมมากแค่ไหน ก็รู้หรอกนะว่ายังไงต้นหอมก็คงไม่ชอบมันแน่ๆ แต่ผมไม่อยากให้คนรักของผมไปไกลผู้ชายคนไหน ต้นหอมไม่คิดแต่ถ้ามันคิด นั่นผมก็ถือว่าร้ายแรงแล้วแหละ
ผมเป็นคนขี้หึงมากๆนะ ผมเริ่มจะพอรู้ตัวแล้วล่ะ และผมก็พยายามจะนิ่งที่สุดเท่าที่จะนิ่งได้ หนึ่งก็เพื่อตัวต้นหอมเองด้วยเขาจะได้ไม่อึดอัดใจกับการอาการหึงหวงของผม ผมจึงไม่ค่อยอยากแสดงอาการออกมากถ้าหากว่าไม่จำเป็น แต่ผมว่ากรณีของไอ้เซนอะไรนี่ เขาก็ควรจะต้องระวังตัวเองบ้างนะ
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ เหมือนกับแฟนเก่าต้นหอมไง ถ้าเกิดมันคิดไม่ดีกับต้นหอมขึ้นมา ผมจะทำไง ถ้าผมไปช่วยไม่ทันเหมือนครั้งที่แล้ว ต้นหอมจะเป็นยังไง เพราะสำหรับผมแล้วไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงผมก็รับได้ ผมห่วงก็แค่ความรู้สึกของต้นหอม แต่เหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยรู้เท่าไหร่หรอก ไม่เป็นไร ผมจะพยายามใจเย็น เพราะต้นหอมเองก็ยังเด็ก ยังไม่สิบแปดดี บางทีให้เขาลองตัดสินใจอะไรที่พลาดพลั้งไปบ้างเขาจะได้โตขึ้น ไม่ใช่ไว้ใจใครไปเรื่อยแบบนี้
ผมไม่ได้บอกว่าเขาโง่หรือซื้อบื้อตามคนไม่ทันหรอกนะ ต้นหอมน่ะฉลาดเป็นกรด แต่ความใจดีของเขานั่นแหละ ที่ทำให้เขามองไม่เห็นความเลวของคนอื่น
“พี่ปืน มานอนได้แล้ว” ต้นหอมง่วงเงียเดินออกมาจากห้องนอน พอดีผมยังมีงานที่ต้องทำเลยให้ต้นหอมนอนไปก่อน นี่สงสัยคงตื่นแล้วไม่เจอผมถึงได้ออกมาตาม
“ไปนอนก่อนไป” ผมบอกคนท่มายืนอยู่ข้างๆ ทั้งที่ตาก็ลืมไม่ขึ้นแต่ก็ยังดื้อไม่ยอมไปนอน กลับไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผม
“น้องจะรอพี่ปืน” หึหึ เวลาง่วงนอนจะอ้อนเป็นพิเศษครับเด็กคนนี้
“นานนะ” ผมแกล้งบอก แต่ที่จริงคือกำลังปิดคอมอยู่ ใครจะไปทำงานต่อไหวครับ เจอเด็กมานั่งเฝ้าขนาดนี้
“อือ นานก็จะรอ” ต้นหอมพูดเสียงยานๆ ปากก็บอกว่ารอ แต่ผมว่าทนไม่เกินสองนาทีหรอก นี่ก็เหมือนจะหลับไปแล้ว
“อะไร ไหนบอกจะรอ” ผมกระซิบที่ข้างหูต้นหอม เขาสะดุ้งนิดๆก่อนจะงัวเงียมองหน้าผม
“เสร็จแล้วเหรอ” เขาถาม พยายามจะลืมตา แต่ก็คงลืมตาไม่ขึ้น ผมเลยแตะที่เปลือกตาต้นหอมเบาๆ
“ยังหรอก แต่สงสารเด็กแถวนี้” ผมบอก ต้นหอมยิ้มนิดก่อนจะดึงตัวลุกขึ้นนั่งดีๆเพราะเมื่อกี้เขาฟุบกับโต๊ะทำงานของผม ก่อนจะอ้าแขนสองข้างออก ผมเลิกคิ้วสูง
“อุ้มหน่อย” ต้นหอมทำหน้าอ้อน ผมยืนนิ่ง
“ไม่เอา ตัวหนัก” ผมแกล้งพูดไปแบบนั้น ต้นหอมหน้างอทันที
“อุ้มหน่อยนะพี่ปืน”
“...”
“อุ้มน้องหน่อย นะๆๆ”
“หนู...” ผมแกล้งให้เขาแทนตัวเองว่าหนูอีกครั้ง ผมชอบนะ มันน่าเอ็นดูดี
“อุ้มหนูหน่อย” แล้วต้นหอมก็ยอม ถ้าไม่ใช่เพราะง่วงก็คงพูดหรอก
“หึหึ เอาแต่ใจตัวเองนะเรา” ผมบ่นไม่จริงจัง แต่ก็เข้าไปอุ้มเด็กดื้อเข้าห้องนอน ผมก็พูดไปงั้นแหละที่ว่าเขาเอาแต่ใจ แม้จะเป็นความจริงก็ตาม แต่ส่วนมากเขาจะเอาแต่ใจในเรื่องที่ผมสามารถทำให้ได้ ไม่เคยงี่เง่าจนไม่มีเหตุผลมากเกินความจำเป็น
ผมวางต้นหอมลงกับเตียง แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนตาม ผมดึงตัวต้นหอมที่ขยับเข้าหาผมมากอดไว้แนบอก จูบที่หน้าผากเบาๆหนึ่งที
“นอนซะ ฝันดี” ผมพูด
“ครับ” แล้วเจ้าตัวยุ่งก็หลับไป
“ไอ้ปืน คืนนี้ไปกินเหล้ากัน” ไอ้ก้องชวนผม
“ไม่เอาวะ ขี้เกียจ” ผมบอกมัน มือก็กดโทรศัพท์หาต้นหอม ผมมีเรียนแค่ตอนเช้าถึงสิบโมงครึ่ง ตอนนี้พวกผมเลยมาคลุกตัวอยู่ที่ห้องชมรม เพราะเป็นที่เดียวที่เย็น
“อะไรวะ มึงไม่ได้ออกไปเที่ยวกับพวกกูมาหลายวันแล้วนะ” หลายวันของมันคือไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เอง แม่งไปทุกวันเลยไอ้ก้อง
“แค่หลายวัน ไว้กูไม่ไปเป็นเดือนแล้วค่อยเรียกกู ฮัลโหล” ผมพูดกับไอ้ก้องก่อนจะพูดกับต้นหอมเมื่อเขารับสาย
[ต้นหอมเรียนอยู่ เดี๋ยวโทรกับนะครับ] ต้นหอมกระซิบกระซาบแล้วก็กดตัดสายไป ผมเลยส่งข้อความไปว่าเลิกเรียนแล้วให้มาหาผมที่ห้องชมรมแทน
“เออ แล้วเดี๋ยวเดือนหน้าจะมีโครงการประกวดภาพถ่าย” ไอ้เวฟพูดขึ้น หูผมฟังไอ้เวฟแต่ตาก็อ่านข้อความที่ส่งกลับมา ด้วยความอยากแกล้งเด็กผมก็เลยส่งสติกเกอร์ไปให้ต้นหอมหลายอัน ปกติผมใช้อะไรแบบนี้ที่ไหน เขานั่นแหละเอาโทรศัพท์ผมไปเล่นแล้วจัดการทำโน่นทำนี่เองเสร็จสรรพ และสงสัยว่าผมจะกวนเขามาเกินไปเขาเลยส่งข้อความมาว่าผม
~ พี่ปืน!!! ถ้าส่งมาอีกผมจะโกรธแล้วนะ!!! ~
“ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะเมื่อต้นหอมโวยวายกลับมาแบบนั้น หึหึ ผมว่าถ้าเขาโทรมาด่าผมได้คงโทรมาแล้วล่ะ
“เป็นอะไรของมึงไอ้ปืน” ไอ้เวฟถามผมหน้าเหวอ ผมปรับสีหน้าตามเดิมก่อนจะยักไหล่ใส่พวกมัน
“มาแปลกนะมึง หัวเราะก็เป็นนี่ว่า” ไอ้ก้องพูดแดกดันผมเรื่องที่ผมไม่ค่อยยิ้มหรือหัวเราะ ใครจะไปเหมือนมันที่ยิ้มเรี่ยราดแบบมันกันล่ะ
“เสือก” ผมด่ามันกลับ ไอ้ก้องแยกเขี้ยวใส่ผมก่อนจะปาถุงขนมที่หมดแล้วใส่ผม ผมเบี่ยงตัวหลบก่อนจะเหล่มองมันแบบไม่พอใจนิดๆ แต่คนอย่างไอ้ก้องหรือจะรู้สึกรู้สากับการกระทำของตัวเอง ไม่มีทางหรอก
“ของมหาวิทยาลัยเหรอวะ” ไอ้เหนือถามไอ้เวฟ แล้วทุกคนก็เลิกใส่ใจเรื่องของผม ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะนั่งฟังไอ้เวฟต่อ
งานประกวดภาพถ่าย ปีที่แล้วผมก็กะว่าจะส่งประกวด แต่ดันจำวันผิดเลยไม่ได้ส่ง แต่ปีนี้คงไม่พลาด
ผมนอนอ่านหนังสืออยู่ในห้องชมรม ไอ้เหนือกลับไปแล้ว ไปรับแฟน ส่วนไอ้ก้องก็ออกไปทำธุระอะไรสักอย่าง ในห้องก็เลยเหลือผมกับไอ้เวฟสองคน
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะค่อยๆเปิดออก ต้นหอมเดินหน้าบึ้งเข้ามาในห้อง ในมือเขามีแก้วชาเขียวนมสดแก้วหนึ่ง
“อ๊ะ ผมซื้อมาฝาก” ต้นหอมยื่นแก้วน้ำมาให้ผม แต่ก็ยังไม่หายหน้างอ ผมรับมาดูดงงๆ ไอ้เวฟมองผมเหมือนจะถามว่าต้นหอมเป็นอะไร ผมได้แต่ส่ายหน้าเพราะไม่รู้
“เป็นอะไร” ผมถามพลางจับหน้าต้นหอมมาดู
“อู้ยย เบาๆสิ” ต้นหอมร้อง ผมเลยใช้นิ้วจิ้มลงไปที่รอยแดง ต้นหอมสะดุ้งมองผมตาขวาง ไปมีเรื่องกับใครมาอีกวะเนี่ยแฟนผม นี่เด็กมหาลัยหรือเด็กช่างกันแน่วะ
“ไปมีเรื่องกับใครมา” ผมถาม ต้นหอมกรอกตาไปมา ไอ้เวฟก็คอยมองอยู่ มันคงสงสัยไม่น้อยเหมือนกันว่าต้นหอมไปมีเรื่องกับใครมา
“พอดีไปเจอพวกปากไม่ดีเฉยๆ ชอบปล่อยหมาในปากมากัดชาวบ้าน เฮอะ! น่าเบื่อ! ดีแต่ปาก” อืม ถ้าจะอารมณ์ไม่ดี ไอ้เวฟขำกับคำพูดของต้นหอม แต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าตกลงแล้วไปมีเรื่องกับใครมา ต้นหอมไม่ใช่เด็กอันธพาลชอบต่อยตีกับคนอื่น ออกจะเป็นพวกรักศงบเกินไปด้วยซ้ำถ้าหากว่าไม่โดนแย่ ซึ้งเขาไม่ลังเลที่จะโต้ตอบกลับ เพราะฉะนั้นบางทีมันอาจจะมีอะไรมากกว่าที่เห็น
“ต้นหอม” ผมกดเสียงเรียกชื่ออีกฝ่าย ต้นหอมทำเจื่อนลง
“ไม่รู้ ต้นหอมไม่รู้จักพวกมันอ่ะ อยู่ดีๆก็เดินมาว่าผมเรื่อง...พี่ พี่ปืนนั่นแหละ ไม่รู้จะหล่ออะไรนักหนา มีแต่คนมาติด! เซ็ง!” ต้นหอมทำหน้าเหมือนเด็กถูกขัดใจ ไอ้เวฟหัวเราะไม่หยุดตั้งแต่ต้นหอมมา ไอ้ห่า นี่มันไม่ใช่เรื่องตลก ใครมายุ่งกับแฟนกูอีกวะเนี่ย
“เออ มึงลดความหล่อบ้างได้แล้วไอ้ปืน” ไอ้เวฟแซวผม ผมขึงตาใส่มัน
“ใช่ๆพี่เวฟ เบื่อคนหน้าตาดี จิ๊” ต้นหอมจิ๊ปากทำหน้างอใส่ผม
“เฮ้อ ผู้หญิงหรือผู้ชาย” ผมถาม เริ่มจะรำคาญคนพวกนี้แล้วเหมือนกัน ทำไมจะต้องมายุ่งวุ่นวายชีวิตผมกับต้นหอมกันหนักกันหนาด้วยวะ
“ผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชายต้นหอมไม่หงุดหงิดขนาดนี้หรอก ตบมาก็ต่อยกลับ แต่นี้เป็นผู้หญิงไง ทำอะไรไม่ได้ เดี๋ยวหาว่ารังแก” ต้นหอมจีบปากจีบคอพูด เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวสุดๆ
“หึหึ เก่งจริง” ผมหัวเราะขำๆบีบจมูกต้นหอมเบาด้วยความหมั่นเขี้ยว แต่มีเรื่องบ่อยๆแบบนี้ผมคงได้หัวใจวายตายสักวันแน่ๆ อย่าให้ผมรู้นะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ผมไม่ปล่อยให้อยู่ดีกินดีแน่ๆ
จะว่าไป ช่วงนี้ไอ้อิชหายไปเลย แต่ก็ดีแล้วที่มันไม่มายุ่งกับผม แค่นี้ชีวิตก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว ไหนจะเรื่องไอ้เซนนั่นอีก ผมกำลังรอดูว่าต้นหอมจะทำยังไง ที่จริงเสาร์อาทิตย์หน้าผมกะว่าจะพาเขาไปดูหลัง แต่เขามาขอผมพาไอ้เซนไปเที่ยว ถึงผมจะห้าม แต่ผมไม่คิดว่าคนอย่างเขาจฟังหรอก ก็ต้องคอยดูกันต่อไป
“พี่ปืน กลับบ้านกันเถอะ” ต้นหอมขยับมากอดแขนผมแบ้วก็เอาหน้าถูกับต้นแขนผมไปมาเหมือนลูกแมว แต่เด็กนี่น่าจะเป็นแมวปีศาจมากกว่า
“อืม กลับก็กลับ ไอ้เวฟ กูกลับก่อนนะ” ผมหันไปบอกไอ้เวฟ
“อืม ไปเถอะ แล้วเจอกันนะต้นหอม” ไอ้เวฟลาต้นหอม
“ครับพี่ สวัสดีครับ” ต้นหอมยกมือไว้ไอ้เวฟ ก่อนจะเดินออกจากห้องชมรม
ระหว่างทางเดินไปที่จอดรถ หลายคนมองมาที่ผมกับต้นหอม เขาทำหน้าไม่สบอารมณ์ ผมยกมือขึ้นคล้องคออีกผ่าย ต้นหอมเงยหน้ามองผมงงๆ
“ไม่ต้องไปใส่ใจหรอกน่า” ผมบอก ถ้าคนเรามัวแต่มานั่งแคร์สายตาชาวบ้าน ชีวิตก็ไม่มีวันมีความสุขหรอกครับ
“ครับ” ต้นหอมยิ้มบางๆให้ผม แบบนี้สิถึงจะดูดีมากกว่าตอนที่ทำหน้าบึ้ง
วันต่อมาต้นหอมชี้ให้ผมดูว่าผู้หญิงคนไหนที่มาหาเรื่องเขา ผมเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นโดยที่จับมือต้นหอมให้เดินไปด้วยเขา เธอมองหน้าผมแบบงงๆ ผมก็งง เพราะไม่คุ้นหน้าเธอเลย คุยกันไปคุยกันมาถึงได้รู้ว่าแฟนเธอไม่ใช่ผม แต่เป็นคนอื่น และแฟนเธอนั่นแหละที่มาชอบต้นหอมเลยขอเลิกกับเธอ เธอก็เลยคิดว่าคนของผมไปแย่งแฟนเธอเลยตามมาหาเรื่อง
“ขอโทษนะคะ คือเราไม่รู้” เธอขอโทษต้นหอมกับผม
“อืมไม่เป็นไรหรอก” ต้นหอมบอกแล้วก็ยิ้มอย่างไม่เอาความ แต่ผมนี่เดือดสุดๆ ใครแม่งมาหลงเสน่ห์แฟนกูอีกวะเนี่ย!!!
“พี่ปืน!!!” ต้นหอมวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้อง แถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“เป็นอะไรอีกหืม”ผมรวบเอวต้นหอมลงมานั่งบนตัก วันนี้เป็นอะไรทั้งวันก็ไม่รู้ งอแงตั้งแต่เช้าแล้ว ไอ้นู่นก็ไม่เอาไอ้นี่ก็ไม่เอา ผมรู้สึกว่าเขาจะไม่สบายแน่ๆ ส่วนหนึ่งมาจากช่วงนี้เขาซ้อมเต้นหนักไปเลยปวดเมื่อยเนื้อตัว เป็นผมที่ต้องนวดให้เขาเกือบทุกวัน
“ต้นหอมลืม” ต้นหอมพูดเสียงสั่น ผมเลิกคิ้วงงๆ ลืมอะไรของเขา
“ลืมอะไร” ผมถาม
“ลืม...ลืม...พี่ปืน ถ้าต้นหอมบอกแล้วอย่าโกรธนะ อย่าเกลียดต้นหอมนะ” ต้นหอมพูดมาแบบนั้นผมก็ใจไม่ดี อยู่กับต้นหอมมากๆผมว่าสักวันผมได้หัวใจวายตายแน่ๆ มีเรื่องให้ตื่นเต้นได้ไม่เว้นแต่ละวันเลยให้ตายสิ
“เรื่องอะไรล่ะ บอกมาก่อนสิ” ผมลูบต้นแขนเล็กๆขึ้นลงเบาๆ
“ต้นหอมลืมวัน...”
“ห๊ะ อะไรนะ พูดดังๆสิ” ต้นหอมพูดเบามากจนผมไม่ได้ยิน ขนาดเขานั่งอยู่บนตักผมผมยังไม่ได้ยินเลย
“ต้นหอมลืมวันเกิดพี่ปืนอ่ะ!!” ทีนี้เขาเลยตะโกนใส่หูผมแทน
“...” ผมนั่งนิ่ง ไม่คิดว่าเรื่องที่ทำให้เขาตื่นตกใจจนหน้าเสียจะเป็นเรื่องนี้
“น้องขอโทษนะ อย่าโกรธน้องเลยนะ น้องไม่ได้ตั้งใจจะลืม แต่...ฮึก” อืม ร้องจนได้ ผมกอดต้นหอมเบาๆ แต่เขากับคว้าหมับกอดผมแน่น
“ชู่ๆ ไม่เป็นไรน่า จะร้องทำไมเนี่ย” ผมพูดเสียงอ่อนลง นี่ใช่เด็กที่ชอบไปมีเรื่องบ่อยๆหรือเปล่าเนี่ย ขี้แยชะมัด
“ก็ผมลืมวันเกิดพี่ปืนอ่ะ ลืมได้ไงอ่ะ บ้าๆ ต้นหอมแย่ที่สุดเลย” เขาด่าว่าตัวเอง ผมได้แต่ยิ้มขำ
“ช่างมันเถอะน่า แค่งานวันเกิดเอง” ผมบอก ที่จริงผมไม่ได้ใส่ใจอะไรกับวันเกิดขนาดนั้น วันเกิดที่ผ่านมาอาทิตย์ที่แล้วผมก็แค่กลับไปกินข้าวกับแม่เท่านั้น แถมวันนี้ต้นหอมก็ติดธุระต้องไปอาคุณน้าเขา ช่วงเปิดเทอมเป็นช่วงที่ยุ่งยกาวุ่นวาย ถ้าเขาจะลืมก็ไม่แปลก แต่ที่จริงต่อให้ไม่รู้ก็ไม่แปลก เพราะผมว่าผมไม่เคยบอกต้นหอมนะว่าผมเกิดวันไหน
“ไม่ช่างมันสิ วันเกิดพี่ปืนทั้งทีนะ ต้นหอมยังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดพี่ปืนเลย”ต้นหอมพูดเสียงห้วนแบบว่าไม่ยอม
“แล้วจะให้พี่ทำไง” ผมถาม ก็วันเกิดผมเลยมาแล้วนี่นา
“...” ต้นหอมส่ายหน้าว่าไม่รู้ ผมเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา ต้นหอมขยับนั่งคล่อมตักผมในท่าที่นั่งสบายกว่าเก่า แต่ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่าอย่าขยับมากนัก เดี๋ยวอะไรๆมันจะตื่นแล้วเขาจะแย่เอา
“พี่ปืน ผมขอโทษนะ” ต้นหอมพูดสีหน้าเศร้า
“ไม่เป็นไร” ผมบอกอย่างที่คิด
“แต่ต้นหอมเสียใจ” เขายังคงพูดอย่างไม่ยอม
“ไว้ปีหน้าก็ได้” ผมบอก ไม่ได้จะตายวันนี้พรุ่งนี้ซะเมื่อไหร่ ผมยังอยู่ให้เขาฉลองวันเกิดให้ผมได้อีกนาน ต้นหอมซบหน้าลงบนไหล่ผม เขาเงียบไปนานก่อนจะพึมพำในลำคอว่าตกลง มันก็แหงล่ะ ผมคงย้อมเวลากลับไปให่เขาไม่ได้หรอก
ช่วงกลางวันผมพาต้นหอมออกไปเดินเล่นที่ห้าง เพราะทนเห็นต้นหอมทำหน้าหงอยๆไม่ได้ ไม่รู้จะรู้สึกผิดอะไรขนาดนั้น พอผมถามว่ารู้ได้ยังไงและรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาก็บอกว่ารู้ตั้งนานแล้วก่อนจะปิดเทอม ตอนที่ผมใช้ให้เขาไปซื้อน้ำในวันที่ผมมีเล่นดนตรี และพอเล่าจบก็ทำหน้าเศร้าอีก แถมยังว่าตัวเองว่าไม่เอาไหน ที่รู้วันเกิดผมตั้งนานแต่ก็ยังลืม ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ยังดีที่ต้นหอมไม่ทำหน้าเศร้าทั้งวัน เพราะแปบเดียวก็ดีขึ้น ผมพาเขาไปที่ร้านหนังสือที่เป็นร้านหนังสือต่างประเทศ ต้นหอมนั่งเลือกหนังสืออย่างมีความสุข รอยยิ้มตอนที่ได้เห็นหนังสือของเขานั้นทำให้ผมนึกไปถึงเด็กผู้ชายค้นหนึ่ง
...ด.ช. คิรากร จารุโรจน์...
วันนั้นฝนตกหนัก ผมที่กำลังจะเดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อรอคนขับรถมารับ ก็เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ที่ร้องเรียนเงียๆคนเดียว ปกติผมไม่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน แต่ไม่รู้ทำไม สองเท้าของผมถึงได้เดินเข้าไปหาเขา รู้ตัวอีกทีก็ไปหยุดยืนที่ตรงหน้าอีกฝ่ายแล้ว
“ฮึก นาย...นายจะมาแกล้งเราอีกแล้วใช่ไหม” ใบหน้าเล็กขาวผ่องที่แดงกล่ำไปทั้งหน้าเพราะร้องไห้ จมูกกับริมฝีปากเล็กๆนั่นทำเอาหัวใวของผมเต้นแรง ความรู้สึกแล้วเลยที่ได้เห็นใบหน้าน่ารักๆนั่น
ผมอยากเอาเจ้าเด็กนี่ใส่กระเป๋ากลับบ้าน!!! เอากลับไปนอนกอดเล่น!
นี่มันตุ๊กตาชัดๆ
“เปล่า ไม่ได้จะมาแกล้ง” ผมบอกเสียงนิ่งๆ เพื่อนๆชอบบอกว่าผมเสียงดุ แล้วก็คงจริง เพราะเด็กตรงหน้าทำหน้าเหมือนหวาดกลัว
“เคยอ่านหนังสือไหม” ผมถาม แต่พอมาคิดอีกที ผมรู้สึกว่าประโยคของตัวเองมันแปลกๆ แต่จะเอาอะไรมากกับเด็กจริงไหมครับ
“เคยสิ อ่านทุกวันเลย ชอบอ่าน แต่คนพวกนั้นชอบแกล้ง เอาหนังสือเราไปซ่อน” แล้วเขาก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง ปากเล็กๆนั่นก็พูดบ่นอะไรออกมาอีกยาวยืด ฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง บางประโยคพูดก็บ่นเป็นภาษาอังกฤษ แต่ผมฟังไม่ออก ผมตัดสินใจหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา มันเป็นวรรณกรรมแปลไทย และผมอ่านฉบับภาษาไทย
“เคยอ่านเรื่องนี้ไหม” ผมยื่นหนังสือไปตรงหน้าเขา เด็กน้อยปราดน้ำตาตัวเองออกช้า ทุกท่วงท่าช่างดูน่ารัก มือเล็กๆขาวๆที่แค่ดูก็รู้ว่าคงนิ่มมากเอื้อมมาหยิบหนังสืออกไปจากมือผม ยิ่งมองมือนั่นใกล้ๆ ผมก็รู้เลยว่ามือของผมใหญ่กว่ามือเขามากนัก และคงจะกำมือเขาได้มิด
“ไม่เคยอ่านเลย มันเป็นยังไงเหรอ” ดวงตากลมโต ตาดำของเขาใหญ่มาก แต่ดูสุกใสแวววาวดีจนไม่อยากละสายตา เขาจะผิดไหมถ้าจะบอกว่าเด็กผู้ชายตรงหน้าน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงในชั้นเขาเสียอีก เด็กผู้หญิงที่ผู้ชายทั้งชั้นต่างบอกว่าหน้ารักแล้วก็แย่งกันจีบ ยังหน้ารักได้ไม่เท่าคนตรงหน้าเขาเลย
“เอาไปอ่านดูสิ ถ้าให้เล่าไม่เล่าหรอกนะ แต่สนุกมากๆเลยล่ะ” ผมบอก เขายิ้มกว้างทันที
“จริงเหรอ เอาไปอ่านได้จริงเหรอ” เขาลุกขึ้นขึ้นจากเก้าอี้กระโดดดึ้งๆด้วยความดีใจ ตัวเขาเล็กมาก สูงยังไม่ถึงหน้าอกผมเลยด้วยซ้ำ ผมอยู่ปอหก เด็กนี่น่าจะประมาณปอหนึ่งหรือว่าปอสองหรือเปล่า นี่ถ้าไม่ติดว่าใส่กางเกงน้ำเงินนะ เขาคงคิดว่าอีกฝ่ายอยู่อนุบาลแน่ๆ
“จริงสิ แต่เอามาคืนด้วยแล้วกัน” ผมบอก
“ได้ๆ เดี๋ยวเอาไปคืนนะ อยู่ห้องอะไรล่ะ” เขาถามผมเสียงใส
“ห้องปอ 6/1” ผมบอก เขาเบิกตากว้าง แต่ผมไม่ได้สนใจ ฝนข้างนอกเริ่มซา และผมเริ่มตระหนักได้ว่าคนขับรถรออยู่ ผมเลยหันไปหาเด็กน้อยอย่างเร่งรีบ
“ฉันกลับก่อนนะ” ผมบอกแล้วก็รีบเดินออกจากห้องเรียนห้องนั้น ถ้าผมรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าว่าผมจะไม่ได้เจอเขาอีก ผมคงจะถามชื่อหรืออะไรสักอย่างที่ติดต่อเขาได้
เพราะหลังจากวันนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์ คุณครูก็เอาหนังสือของผมมาคืน ผมถามครูว่าเอาหนังสือของผมมาจากไหน ครูก็บอกว่าผู้ปกครองของนักเรียนปอสามคนหนึ่งเอามาฝากคือนให้เจ้าของ เห็นว่าลูกชายโดนเพื่อนแกล้งทุกวัน ร้องไห้กลับบ้านเนื้อตัวมีแผลทุกวัน คนเป็นพ่อแม่ทนไม่ได้เลยให้ลูกย้ายโรงเรียน ตอนนั้นผมโกรธมาก โกรธคนที่รังแกเด็กตัวเล็กๆ เพราะพวกมันทำให้ผมไม่ได้เจอเด็กนั่นอีก
แต่พอวันเวลาผ่านไป ความทรงจำระหว่างเด็กคนนั้นก็ค่อยๆเลือนลาง ยิ่งโตขึ้นชีวิตยิ่งเจอเรื่องราวมากมายทำให้ความทรงจำที่น้อยนิดอยู่แล้วยิ่งเจือจางเบาบางเข้าไปอีก จนในที่สุดผมก็ลืมไปเลยว่าช่วงเวลานั้นผมได้เจอใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรง
“พี่ปืน ต้นหอมเอาหมดนี่ได้ไหม” เสียงหวานๆดังขึ้นเรียกผมออกจากความคิด ผมมองกองหนังสือกองโตในอ้อมแขนเขาก่อนจะพยักหน้าแล้วก็หยิบกระเป๋าตังค์ส่งไปให้ ต้นหอมหันซ้ายหันขวาก่อนจะหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณครับ” พูดจบก็วิ่งไปจ่ายเงิน เฮ้ออ ใครจะไปคิดว่าผมจะได้เจอเขาอีกครั้ง แถมยังได้ต้นหอมมาเป็นแฟนอีกด้วย เชื่อเถอะว่าเรื่องนี้เขาไม่รู้ ถ้ารู้ล่ะก็ มีหวังช็อคตาเหลือกแน่ๆ เพราะขนาดผมเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย
......................................................................
# พี่ปืนหวานๆแบบนี้ชอบไหม เอ๊ะ หรือยังไม่หวานหว่า 55555555555 :hao7: :mew1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
อะโห... รักมาตั้งแต่ประถม... :hao3: :hao3:
เป็นกำลังใจให้นักเขียนจ้า... :mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[หวานกว่านี้ก็ยังได้นะอิอิชอบอะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
บอกเลยว่าโคตรชอบเหอะ
หวานน่ารักได้อี๊กกกกกกก
คุณริริแต่งน่ารักมากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอน้า
-
พรหมลิขิตชัดๆเลยนะเนี่ย
-
:m1: :m1: :m1:
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
รักแรกพบ ฉบับประถม
เหมือนจะเคยเกริ่นไว้ตอนแรกๆ ที่ต้นหอมคุยกะแมทหรือป่าว
เดี๋ยววกกลับไปอ่านใหม่
-
อร๊ายยยย หวานเวอร์ !!!!!!! :-[ :-[ :katai4:
-
น้ำตาลในเลือดค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละนิดหวานเบาๆ
-
อั๊ยยะ เค้ามีอดีตต่อกันด้วย ใจเต้นแรงก็แปลว่าปิ๊งเค้ามาตั้งนานแล้วดิพี่ปืน
ชอบตอนต้นหอมงอแงและอ้อนน่ารักมากกกกกกกกก
ชะนีนางนั้นมาตบต้นหอมเฉย แล้วสาเหตุนี่ทำเอาพี่ปืนยิ่งหึงเลย
เรื่องพี่เซนคาดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ช่วงนั้นต้นหอมคงอยู่ไม่สงบ 555
ขอบคุณค่ะ
-
อดีตที่แสนหวานรักแรกพบ
น่ารักที่สุด :mew1:
:call:
-
ต้นหอมคือเด็กชายคนนั้นใช่มั้ยเนี่ยย
อยากให้พี่ปืนเล่าเรื่องนี้ให้ต้นหอมฟังจังเลย อยากรุ้ว่าต้รหอมจะรู้สึกยังไง
แล้วเรื่องพี่เซนอีกเค้าอยากรู้ๆๆๆ
-
แหม่ๆๆๆๆ หวานๆมันๆเข้ากันพอดิบพอดี อั้ยย่ะ ต้นหอมน่ารักเฟ้อออออออออ :hao7: :hao7: :hao7:
ขอเอาไปกอดที่บ้านสักคืนได้ม้าาา (โดนพี่ปืน) :z6: :z6:
-
พรหมลิขิตสินะ
:o8:
-
อร๊ายยยย..,พี่ปืน หวานๆ น่ารักอ่ะ
:-[
-
พี่ปืนน่ารักไปเปล่า....แต่ชอบค่ะ
-
อั๊ยย่ะ ! ขอให้พี่ปืนหลุดปากเรื่องนี้ได้มั้ย
คนอ่านเขินแล้ว อยากเห็นน้องต้นหอมเขินมั่ง 55555555 -////-
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
ปืนบอกต้นหอมไปสิ
อยากรู้ว่าต้นหอมจะ
จำวันนั้นได้หรือเปล่า
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
ต้นหอมก็ยังคงความน่ารักใสๆเหมือนเดิม ส่วนพี่ปืนก็นะหวานกับแฟนตลอดเลย
-
อั้ยย้ะ เนื้อคู่ พรหมลิขิต โชคชะตาาาาา ชัดๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วฟินตามเห็นภาพ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อย่างนี้เค้าเรียกว่าพรหมลิขิตนะพี่ปืน
-
หวานแบบนี้บ่อยๆก็ดีนะพี่ปืน
หนูต้นหอมจะเนื้อหอมไปไหนเนี่ย
-
หวานกันจังเลย
พี่ปืนแบบว่าน่ารักมาก
ขอได้มั้ยต้นหอมมม 55555555
พี่ปืตอนแรกๆกับตอนนี้แบบคนละคนเลย
ต้นหอมก็ขี้อ้อน น่ารัก โอ้ยยยย ชอบหมดเลย
-
ว้าวๆๆ พี่ปืนแอบรักน้องมานาน >.<
-
รักในวัยเด็ก...ไม่น่าเชื่อว่าพี่ปืนก็มีมุมอย่างนี้ด้วย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[
-
นึกภาพพี่ปืนตอนเจอกันใหม่ๆไม่ออกเลยล่ะ :hao3:
เพราะตอนนี้เป็นพี่ปืนนี่แหละที่คอยตามใจน้องต้นหอม
หวงอย่างกับอะไรดี ไม่อยากให้ห่างตัวห่างตา
น้องจะรู้ไหมว่าพี่ปืนน่ะงุ่นง่านขนาดไหนกับคนที่เข้ามาหาน้อง
จริงๆก็มีคนเข้าหาทั้งสองคน มีเสน่ห์ทั้งคู่ก็อย่างนี้แหละ
น้องต้นหอมน่ะสู้ซึ่งๆหน้า แต่พี่ปืนนี่สิได้แต่จิตตก
กลายเป็นตาแก่มีเมียเด็กไปแล้ว ต้องทำใจนะพี่ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่ปืนแอบรักน้องต้นหอมมาตั้งแต่ช้นประถมเหรอเนี่ย
แก่แดดแก่ลมมิใช่น้อยนะคะๆ พี่ปืน XD
-
ห้ะ อะไรนะ ประถม!!!! o22
รีบมั้ยพี่ปืนนนน จะเอาน้องกลับบ้านตั้งแต่ประถมเลย :-[
-
เค้าเรียกว่าพรหมลิขิตค่ะพี่ปืน แอร๊ยยยยย :impress2:
แต่แหมๆๆๆ รักแรกพบตั้งแต่สมัยประถมเลยนะเนี่ย
แล้วตอนที่ต้นหอมตามจีบก็เล่นตัวนะคะ พี่ปืนนนนนนนน :hao3:
หมั่นไส้ๆๆๆ
ตอนนี้มีแต่เรื่องน่าหมั่นไส้พี่ปืนยังไงไม่รู้ ไหนจะเรื่องเพิ่งจะมาเก็ตว่าตัวเองขี้หึงอีก กล้าพูดนะคะพี่ปืนนนนน
กด + 1 ด้วยความหมั่นไส้พี่ปืน ฮ่าๆๆๆ
-
หวาน หวาน น่ารัก มากกกก
-
น่ารักที่สุด
-
ปืนนี่หลงต้นหอมน่าดูนะเนี่ย
-
ถ้าต้นหอมรู้จะว่าไงนะ
-
อ๊ายยยย อยากให้ต้นหอมรู้จัง พรมลิขิตชัดๆ :heaven
-
นี่มันอะไรกัน พี่ปืน !!! ชอบต้นหอมตั้งแต่เด็กแล้ว
พลัดพลากแล้วมาเจอกันอีก
-
น่ารักอ่ะ
พี่ปืนชอบน้องก่อนสินะ เพราะชอบตั้งแต่ประถม :hao7: :hao7: :hao7:
-
กรี๊ดดดดดด น่ารักอ่ะ><
-
มันคือ พรหมลิขิตอะ โคจรให้กลับมาเจอกันอีก
-
โอ้ เจอกัน ตั้งแต่ประถมเหรอเนี้ย บุพเพอาละวาดนะเเนี้ย
-
อือออหืออ พี่ปืน เล่นหลงรักแต่เด็กเลยเรอะ :katai2-1:
-
ขอบคุณนะคะ
ว๊าว ว๊าว ^^ แบบนี้ต้นหอมน่าจะนึกออกบ้างนะ
อะไรจะหวานเวอร์ขนาดนี้ พี่ปืนไม่น่าเชื่อ
**ถ้าหึงก็บอกน้องต้นหอมไปสักนิดก็ดีน้าพี่ปืน
ต้นหอมจะได้รู้ว่า พี่ปืนทั้งรักทั้งหวงงงงง.....
-
น่ารักที่สุด :mew1: พี่ปืนหวานจริง ๆ เลยน่ะ รักแรกที่ได้เจอกันอีกครั้ง โรแมนติกมากกกกกกกกกกกก :mew1: ถ้าต้นหอมรู้คงช็อกไปเลยแน่ ๆ :mew3: มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ :katai2-1:
-
แหง่ะ...ทำไมเรารู้สึกไม่ชอบต้นหอมในบางอย่างงบางการกระทำเลย ._.
คือก็มีมุมที่เขาน่ารัก แต่บางอย่างทำให้กลายเป็นเด็กงี่เง่าไปเลยไรงี้
อย่างบอกว่าไม่หวังแต่นี่คือหวังไปขั้นสุดแล้ว ง่าาา คือก็เข้าใจความที่โดนเอาใจมาตลอดอยู่แล้วนะ
แต่ก็นั่นแหละ ปมหลังของน้องต้นหอมอาจมีบางอย่างที่เราไม่รู้
แต่เนื้อเรื่องสนุกมากเลยค่าาา ชอบๆๆ ติดบางทีแอบหงุดหงิดน้องต้นหอมเล็กน้อย
-..- อ่า ถ้าเราพูดแรงไปก็ขอโทษด้วยนะคะ .__. ไม่ใช่ไม่ชอบแล้วฝืนอ่านน๊าาา แฮ่ๆๆๆ .__.)/
-
ฮาพี่ปืน นี่พี่เพิ่งจะเริ่มรู้ตัวเหรอนี่ว่าตัวเองขี้หึงขนาดไหนอ่ะ โห ไม่น่าเชื่อ
เข้าใจความรู้สึกพี่ปืนนะ แฟนเก่าต้นหอม(ลืมชื่อไปแล้ว) คงทำให้พี่ปืนฝังใจ
ไม่ไว้ใจทุกคนที่เข้าใกล้ต้นหอมแหละ แต่ถ้าอย่างนั้น พี่ปืนก็ไปกับน้องก็หมดเรื่องนิ
น้องต้นหอมอ้อนน่ารัก น่าฟัดจริงเลย แต่น้องนี่รู้สึกมีเรื่องเข้าหาไม่เว้นแต่ละวันเลยนะ
ตั้งแต่เป็นแฟนพี่ปืนเนี่ย พอเป็นผู้หญิง น้องเลยเจ็บตัวฟรีเลย น่าสงสาร
แต่ชอบจริง ที่พี่ปืน แม้จะรู้ว่าเป็นผู้หญิงก็ไม่สนใจ ขนาดจะไม่ให้อยู่ดีกินดีเลยเชียว
เกือบลืมเรื่องอดีตของต้นห้องกับพี่ปืนไปแล้วนะเนี่ย มาเฉลยเอาตอนนี้นี่เอง
พี่ปืน ปิ๊งน้องตั้งแต่แรกเจอ โห ป.6 กับ ป.3 น่าเสียดายที่ต้องแยกกัน
แต่พี่ปืนจำน้องได้ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ อยากรู้จัง เพราะแรก ๆ เย็นชากับน้องมาก ๆ
แล้วจะมีตอนที่ต้นหอมจำเรื่องนี้ได้มั้ยนะ คงซึ้งน่าดู
ตอนต่อไปเรื่องพี่เซนจะมาทำให้พี่ปืนปั่นป่วนวุ่นวายอีกรึเปล่าเนี่ย
ยังไงก็อย่าโกรธน้องนะพี่ปืน น้องดื้อแต่น่ารักนะ้จ้ะ
คิดถึงพี่แมทน้องมินเบา ๆ ขอบคุณริริค่ะ :L2: :L1:
-
:hao3:
น้องต้นหอมน่ารัก
-
ต้นหอมนรักกกำ :m1: :m1: :m3: :m3:
-
ต้นหอมมมมม น่ารักอีักแว๊วววว
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 40
This was out of my control, so I fell into your hands
มันอยู่เหนือการควบคุมของฉันไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงตกอยู่ในกำมือของคุณ
[Tonhom talks]
“เฮ้ย! ทำไร”
“แมท! ตกใจหมด” ผมอุทานเสียงดัง อยู่ๆแมทก็ตะโกนใส่หูผมแบบไม่ทันตั้งตัว ผมก้มลงไปเสียบสายยางกับก๊อกน้ำตามเดิม
“ตกลงทำอะไร” แมทถามอีกรอบ
“จะล้างรถ” ผมบอกแล้วก็ลากสายยางไปที่รถพี่ปืน น้องบีเอ็มของพี่ปืนไม่ได้อาบน้ำมาจะสองอาทิตย์ได้แล้ว ฝุ่นเกาะเต็มรถไปหมด
“อืมดี ฝากล้างด้วยคันหนึ่งนะ” แมทยืนกอดอกบอก ผมยืดตัวตรงมองหน้าแมทนิ่งๆ
“ล้างเองสิ” ผมพูด แต่ที่จริงแค่อยากตีรวนเฉยๆ วันนี้ผมว่างไม่มีเรียน ล้างได้สบายอยู่แล้ว
“ไม่ล่ะขี้เกียจ ล้างให้ด้วย ไม่เคยได้ยินเหรอไง อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่นน่ะ” พูดแบบนี้ไม่น่าทำให้เลยสักนิด
“เข้าบ้านไปเลยป่ะ กวนประสาทจริงๆ” ผมไล่แมท เดินไปหยิบน้ำยาล้างรถและฟองน้ำออกมา
“เอาสะอาดๆนะ ไม่งั้นไม่จ่ายเงินเดือน ฮ่าๆๆ” กวนผมเสร็จก็หัวเราะเดินกลับเข้าบ้านไป ผมได้แต่มองค้อนตามหลัง มีความสุขเสียจริงนะ
เพราะผมไม่มีอะไรทำเลยออกมาล้างรถ พี่ปืนนอนอยู่บนห้องผม เมื่อคืนพี่ปืนทำงานส่งอาจารย์ถึงเช้า แล้วก็นอนหลับยาวจนตอนนี้ก็ยังไม่ตื่น ผมไม่อยากปลุกเพราะกลัวพี่ปืนนอนไม่พอ แต่ก็เป็นห่วงเพราะพี่ปืนยังไม่ได้กินข้าว ผมเรียกแล้วนะ แต่พี่ปืนไม่ตื่น ผมเลยลงมาล้างรถแทน
ปกติพี่ทั้งพี่ปืนทั้งแมทจะเอารถไปล้างที่ร้าน แต่ผมเห็นว่าล้างเองก็ได้วันนี้เลยจัดการล้างให้เสียเลย เพราะที่บ้านก็มีเครื่องดูดฝุ่นสำหรับรถอยู่แล้ว ผมเคยช่วยแมทล้างรถอยู่สองสามครั้ง แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ยุ่งจนไม่มีเวลาล้างรถเอง
ตอนแรกๆอากาศก็ดีหรอก เมฆเยอะ แต่พอล้างรถพี่ปืนไปได้ครึ่งคันแดดก็เปรี้ยง ผมต้องทนล้างรถกลางแดดจ้า พอเดินเข้ามาเปิดก๊อกน้ำในที่ร่มเล่นเอาหน้าเกือบมืด มองอะไรก็มืดดำไปหมด แต่พอล้างไปนานๆก็เริ่มจะชิน พอมันร้อนผมก็เอาน้ำรดตัวเองเลย เย็นดี คิดซะว่าเป็นวันสงกรานต์ล่ะกัน
ล้างรถพี่ปืนเสร็จแล้ว พี่ปืนก็ยังไม่ลงมา ผมก็เลยจัดการล้างรถแมทต่อ แต่อยู่ๆฟ้าก็ครึ้มทำท่าเหมือนจะตก ไม่เอานะ! อย่าเพิ่งตก ขอล้างรถเสร็จก่อน! ผมไม่อยากเหนื่อยฟรีนะ
ผมรีบๆล้างรถแมทให้เสร็จ อาจจะไม่สะอาดเท่ารถพี่ปืน แต่ก็สะอาดและ แล้วก็รีบไช้ผ้าเช็ดให้แห้ง ตอนขึ้นไปเช็ดบนหลังคานี่ถึงกับต้องปีนเก้าอี้ช่วย เกิดมาตัวเตี้ยเนี่ยลำบากแท้
แต่ก็ไม่ทัน ฝนตกก่อน ผมรีบขับรถพี่ปืนเข้าไปจอดที่โรงรถ แล้วก็วิ่งไปขับรถแมทมาจอดที่โรงรถ จากนั้นผมก็ซู่ลงมาห่าใหญ่ เฮ้อ ดีนะที่ขับมาเก็บทันก่อนที่จะตกหนัก ไม่งั้นได้ล้างใหม่อีกรอบ เนื้อตัวผมเปียกไปหมด พอฝนตกมันก็รู้สึกหนาวๆ แต่ไม่อยากปล่อยรถทิ้งไว้แบบนี้ เลยว่าจะเช็ดต่อให้เสร็จ
“ต้นหอม ฝนตกแล้ว เข้าบ้าน!” แมทตะโกนโผล่หน้าออกมาจกาหน้าต่าง
“แปบ” ผมตะโกนกลับแล้วก็ลงมือเช็ดรถต่อ
“ไม่ต้องทำแล้ว เข้าบ้านเดี๋ยวนี้ ฝนตกเดี๋ยวไม่สบาย!”แมทยังคงตะโกนเรียก
“จะเสร็จแล้ว!” ผมบอก ก็มันจริงนี่ครับ ทำมาตั้งนาน แค่เช็ดน้ำฝนออกอีกนิดหน่อยก็เสร็จแล้ว แต่แมทถึงกับเดินถือร่มออกมารับผม
“ไม่ต้องทำแล้ว เข้าบ้าน นี่เปียกฝนใช่ไหม!”แมททำหน้าโหดใส่ผม ผมเลยจำปากจู๋ใส่แล้วก็ยอมวางมือแต่โดยดี ก่อนที่พี่ท่านจะพิโรธเอา ผมเดินอยู่ใต้ร่มที่แมทกางให้เข้าบ้าน เห็นพี่ปืนเดินหน้าบวมลงมาพอดี สงสัยเพิ่งจะตื่น ผมยังชี้โด่ชี้เด่อยู่เลย น่ารักดี
“เปียกฝนจนได้นะต้นหอม น่าตีจริงๆ” แมทยังคงบ่นไม่หยุด
“นิดหน่อยเองน่า” ผมพูด
“ไปเลย ขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย” แมทสั่งเสียงดุ ผมเลยเดินขึ้นห้องมาอาบน้ำ โดยมีพี่ปืนเดินตามขึ้นมา
“ไปทำอะไรมาถึงตัวเปียก” พี่ปืนถาม มือก็จับชายเสื้อยืดผมดึงออกจากหัว
“ไปล้างรถมาแล้วฝนมันตก” ผมบอก พี่ปืนทำท่าจะดึงกางเกงผมลง แต่ผมจับเอาไว้
“ไม่เอา เดี๋ยวต้นหอมถอดเอง” ผมบอก แล้วหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำ แต่พี่ปืนเดินตามเข้ามาด้วย
“อาบด้วย” พี่ปืนพูดหน้านิ่ง แต่ผมหน้าร้อนฉ่า
“ไม่เอา ต้นหอมจะอาบคนเดียว” ผมบอก ไม่อาบกับพี่ปืนหรอก หื่นจะตาย ใครไม่อยู่ด้วยไม่มีทางรู้หรอก
“เสียเวลา หิวข้าวแล้วด้วย” พี่ปืนพูดแล้วจัดการล็อกประตูห้องน้ำเสร็จสรรพ ดันตัวผมให้เข้าไปยืนใต้ฝักบัว ผมขืนตัวไว้นิดๆ พี่ปืนถอดเสื้อออก ผมก้มมองต่ำเห็นหน้าท้องสวยเป็นลอนของพี่ปืนเลยเอื้อมมือไปแตะ ผมไม่ได้หื่นนะ แค่..อยากสัมผัสเฉยๆ
“ชอบไหม” พี่ปืนกระซิบถาม
“ชอบ ต้นหอมอยากมีบ้าง” ผมบอก
“ไม่ต้องมีหรอก แบบนี้ดีแล้ว” พี่ปืนลูบหน้าท้องผมบ้าง แต่น้ำหนักมือที่เบาเป็นพิเศษ พอมาลูบวนแบบนี้มันก็หวิวเหมือนกันนะครับ ผมเลยต้องเกร็งหน้าท้องหนีมือพี่ปืน
กว่าจะอาบน้ำเสร็จผมก็หวิดเสียตัวให้พี่ปืน แต่ผมขอไว้ พรุ่งนี้มีเรียนทั้งวันยังไม่อยากระบมไปเรียน แถมยังรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้อีก ถ้าแมทรู้แมทต้องดุแน่ๆ
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมกับพี่ปืนก็เดินลงมาข้างล่าง แมทนอนดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น พอเห็นผมก็ลุกขึ้นมาหา เอามือแตะหน้าผากและลำคอ
“เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยาเลยนะ” แมทบอก ผมพยักหน้า เพราะเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วเหมือนกัน
พี่ปืนตักกับข้าวที่ผมทำไว้เมื่อเช้าใส่ถ้วยสำหรับกลางวันนี้ ผมเดินไปคดข้าวใส่จาน
“ต้นหอม ทอดไข่เจียวให้หน่อย” พี่ปืนเดินมากอดเอวผมพร้อมกับจุ๊บที่คอผมไปมา
“อยากกินเหรอครับ” ผมถาม พี่ปืนส่งเสียงอื้อในคอ
“อะแฮ่ม!”
ผมสะดุ้งหันไปมอง แมทมองพี่ปืนตาขวาง พี่ปืนก็จ้องแมทตอบไม่ต่างกันก่อนจะหัวเราะหึในคอ ไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวผมแถมยังก้มหน้าลงมาจุ๊บปากผมแรงๆเน้นๆอีก
“ไอ้ปืน! อย่ารุ่มร่ามกับน้องกูให้มากนัก”แมทพูดหน้าบึ้ง นั่งลงที่โต๊ะกินข้าวอย่างไม่สบอารมณ์
“โทษทีวะ น้องมึงกูไม่เถียง แต่นี่เมียกูว่ะ” นี่ก็ๆไม่ยอม ผมอายจะอยากจะเอาหัวจุ่มลงไปในหม้อหุงข้าวอยู่แล้ว พี่ปืนยอมปล่อยแขนจากเอวผมแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ ผมจัดการเจียวไข่ให้พี่ปืน เสร็จแล้วก็เอาไปเสริฟ ทั้งคู่ยังคงฟาดฟันกันทางสายตาไม่เลิก จ้องตากันขนาดนี้ผมแอบหึงนะ!
“นี่ยา กินซะ” แมทส่งยาให้ผมสี่เม็ดหลังจากกินข้าวเสร็จ ยาอะไรบ้างเนี่ย ทำไมมันเยอะขนาดนี้
“เม็ดเดียวไม่ได้เหรอ” ผมต่อรอง พี่ปืนมองยาในมือแมทกับหน้าผมสลับกัน
“เป็นอะไร” พี่ปืนถามผม แต่มองหน้าแมทเพื่อหาคำตอบ
“ไปตากฝนล้างรถมาไง กินกันไว้เลย เป็นไข้แล้วชอบหายช้า เดี๋ยวก็มางอแงอีก” แมทบ่น
“ไม่ได้ชอบหายช้าสักหน่อย มันหายช้าเองต่างหาก” ผมแย้งเบาๆ แมทแยกเขี้ยวใส่ผม พี่ปืนลุกขึ้นเก็บจานชาม ส่วนผมก็จำใจกินยาสี่เม็ดนั่นแต่โดยดี ผมก็ไม่ชอบตอนตัวเองป่วยเหมือนกัน ผมไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดเดี๋ยวป่วยๆ แต่ถ้าเป็นก็หายช้า
สามชั่วโมงผ่านไป
ไม่รอดแล้วครับผม ไข้หวัดรับประทาน! ไม่สบายจนได้ แม่ขึ้นมาสวดผมถึงบนห้องไปยกหนึ่ง ดีที่พี่ปืนไม่ดุอีกคน แค่ลูบหัวผมเบาๆเท่านั้น แต่ผมไม่โกรธแมทหรอก ผมรู้ว่าแมทเป็นห่วง
“ปวดหัวไหม” พี่ปืนขึ้นมานอนบนห้องเป็นเพื่อนผม ฝนข้างนอกหยุดตกแล้ว แมทออกไปรับมิน ผมเลยอยู่กับพี่ปืนสองคนในบ้าน
“นิดหน่อยครับ” ผมบอก เริ่มปวดหัวตุบๆ ปวดเมื่อยเนื้อตัว ขอบตาร้อนผ่าว เวลาหายใจออกมารู้สึกได้เลยว่าไอร้อนที่ออกจากตัวร้อนจนน่าใจหาย คงเป็นเพราะก่อนที่จะโนฝนผมยืนตาแดดเปรี้ยงๆล้างรถเป็นเวลานาน พอโดนฝนร่างกายเลยปรับตัวไม่ทัน ช่วงนี้อากาศแปรปรวนมากจนน่าแปลก
“นอนซะ แล้วทีหลังไม่ต้องออกไปล้างรถเลยนะ”
“ต้นหอมแค่อยากทำให้”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวเอาไปล้างที่ร้านเอา จะล้างเองทำไมให้เหนื่อย” พี่ปืนนอนกอดผมไว้ ผมเบี่ยงตัวหนี
“ทำไม?” พี่ปืนขมวดคิ้วถาม
“เดี๋ยวพี่ติดไข้” ผมบอก ไม่อยากให้พี่ปืนไม่สบายไปด้วย
“พี่แข็งแรงกว่าเราเยอะน่า ขยับเข้ามา” พี่ปืนอ้าแขนออก ผมชั่งใจก่อนจะขยับเข้าไปหาพี่ปืน รักจังคนนี้ เหมือนฝันเลยจริงๆที่ได้อยู่ในอ้อมกอดพี่ปืนแบบนี้
“พี่ปืนอย่าไปไหนนะ” ผมบอก เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา เป็นเพราะยาแน่ๆ
“ครับ นอนซะ”
ชอบจัง ผมชอบให้พี่ปืนพูด ‘ครับ’
วันทั้งวันผมนอนซม เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ทรมานสุดๆ เหงื่อไหลออกโซมกายจะรู้สึกรำคาญ น้ำตาผมไหลลงมาแล้วก็สะอื้นตามมาติดๆ ผมลืมตามองไม่มีใครอยู่ในห้อง พี่ปืนไปไหน
ผมพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ทำได้ยาก ร่างกายผมไม่มีแรงเลย แค่จะผลิกตัวยังทำไมได้เลย ผมคงไม่ได้เป็นอัมพาตใช่ไหม
“ฮึก พี่ปืนนน แค่กๆ”
เจ็บคอ...ลอคอแหกผากจนเจ็บไปหมด ผมกลืนน้ำลายลงคอหวังให้ดีขึ้นแต่กลับยิ่งเจ็บ ผมสะอื้นเบาๆแทบจะไม่มีเสียง
ครืนนนนน
โทรศัพท์สั่นสองสามที แต่ผมไม่สนใจ ได้แต่กวาดสายตามองไปรอบๆห้องและจ้องที่ประตู พื่ปืนไปไหน ทำไมไม่อยู่กับผม เสียงโทรศัพท์สั่นอีก พอคิดว่าอาจจะเป็นพี่ปืนผมก็ฮึดแรงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ พอหยิบได้รู้ตัวเลยว่าแขนสั่นไปทั้งแขน เหนื่อยแทบขาดใจกะอีกแค่หยิบของ ผมเกลียดเวลาไม่สบายที่สุด
ผมมองข้อความที่ส่งเข้ามา...ไม่ใช่พี่ปืน แต่เป็นพี่เซน
-พี่มาถึงเมืองไทยแล้วน้า เดี๋ยวไว้พี่โทรหาเราอีกที คิดถึงเราจะแย่ ไว้พี่จัดการธุระเสร็จเราไปเที่ยวกันนะ-
ลืมไปเลย! ลืมไปสนิทว่าวันนี้พี่เซนมาไทย แล้วผมจะทำยังไงดี พี่ปืนไม่ให้ไปกับพี่เซนอ่ะ แถมผมยังมาป่วยอีก ไปไม่ได้แน่ๆ แล้วผมจะบอกพี่เซนยังไงดีให้พี่เขาไม่เสียใจอ่ะ
แกร๊ก!
“พี่ปืน ฮึกก”
น้ำตาไหลลงมาทันทีที่พี่ปืนเปิดประตูเข้ามาในห้อง พอเห็นผมร้องไห้พี่ปืนก็รีบเดินมาหา ผมกอดเอวพี่ปืนแน่น พี่ปืนขยับตัวนั่งให้ผมกอดได้สะดวกขึ้น
“ร้องทำไม” พี่ปืนลูบศีรษะผมเบาๆ
“พี่ไปไหนมา ฮึก ไหนบอกจะไม่ไปไหนไง”
น้ำตาไหลไม่หยุด พี่ปืนช้อนหน้าผมขึ้นแล้วเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ แต่มันก็ไหลออกมาอีกจนพี่ปืนขมวดคิ้วเข้าหากัน มันไหลเองนะ ผมไม่ได้สั่งเลย
“หยุดร้องได้แล้ว หน้าแดงตาแดงหมด” พี่ปืนจูบซับน้ำตาให้ น้ำตาผมก็ยิ่งไห้ พยายามจะหยุดร้องแต่ก็ทำไม่ได้
“พี่ไปไหนมา แค่กๆ” ผมยังคงถามคำถามเดิม
“พี่ออกไปซื้อข้าวต้มมาให้ หิวไหม” ผมส่ายหน้า เหลือบไปมองนาฬิกา จะทุ่มหนึ่งแล้วเหรอเนี่ย
“หนูคิดว่าพี่ปืนหนีกลับไปแล้ว” ผมบอกเสียงแหบเสียงแห้ง พี่ปืนต้องก้มหน้าลงมาใกล้ปากผมเพื่อฟังว่าผมพูดอะไร
“แล้วถ้าพี่หนีกลับไปต้นหอมจะทำไง” พี่ปืนพูดนิ่งๆ ทำเอาผมร้องไห้อีกรอบ
“พอๆ หยุดร้องได้แล้ว ล้อเล่นน่า”
ผมกัดปากกลั้นสะอื้น ล้อเล่นก็ไม่เอา ผมไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากให้พี่ปืนย้ายไปไหนด้วย
“อยู่กับหนูนะ อย่าทิ้งหนูไป” ผมไม่ชอบอยู่คนเดียว ผมเคยป่วยแล้วต้องอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีพ่อไม่มีแม่อยู่ใกล้ๆ แมทก็ไม่รู้ ผมอยู่บ้านคนเดียว ร้องไห้ก็ไม่มีใครมา บ้านเงียบจนรู้สึกกลัว
“หึหึ ป่วยแล้วอ้อนนะ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” พี่ปืนก้มลงหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ก่อนจะลุกออกจากเตียง ผมรีบคว้าชายเสื้อพี่ปืนเอาไว้
“เดี๋ยวมา จะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้”
“ขออาบน้ำได้ไหม” มันเหนียวตัวมากๆเลย ผมรู้สึกขยะแขยงตัวเองเต็มทน
“ไม่ได้ อยากช็อคตายหรือไง ตัวร้อนขนาดนี้” พี่ปืนเอ็ด น้ำตาไหลทันที
“แต่หนูเหนียวตัว ฮึก” ผมอ้อน
“ก็เดี๋ยวจะเช็ดตัวให้นี่ไง” พี่ปืนพูดเสียงอ่อนลง ผมก็เลยต้องอยมปล่อยชายเสื้อพี่ปืน นอนรอไม่นานพี่ปืนก็ถือกะละมังใบเล็กออกมาจากห้องน้ำ
“ถอดเสื้อก่อน ลุกไหวไหม” พี่ปืนถาม ผมพยักหน้า ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง พี่ปืนก็ช่วยประคองตัวผม ก่อนจะถอดเสื้อยืดออกจากตัวผม พี่ปืนตวัดผ้าห่มออกแล้วก็ถอดกางเกงผมออก
“ไม่ถอดได้ไหม” ผมรีบจับมือพี่ปืนที่กำลังจะดึงชั้นในออก ผมอายอ่ะ
“ไม่ถอดแล้วจะทำความสะอาดยังไง” พี่ปืนพูดหน้าตาเฉย แต่ผมอายจะตายอยู่แล้ว
“ไม่เอา” ผมส่ายหน้าไม่ยอม
“อายเหรอ หึหึ”
คนบ้า ขี้แกล้ง!
“ไม่ต้องอายหรอก ทำยังกับพี่ไม่เคยเห็น” ชอบพูดให้อายตลอด พี่ปืนดึงมือผมออกแล้วก็จัดการรูดชั้นในตัวจิ๋วออกจากตัว ผมยกมือขึ้นปิดหน้าทันที พี่ปืนหัวเราะเสียงดัง ผมตีแขนพี่ปืนที่กำลังเช็ดหน้าอยู่เบาๆ ที่จริงอยากจะตีแรงกว่านี้แต่ไม่มีแรง อนาถตัวเอง
พี่ปืนดึงแขนผมออกจากหน้า แล้วใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดให้ สายตาหวานเชื่อมที่น้อยครั้งจะได้เห็นจ้องเข้ามาในตาผม ผมเบนหน้าหนีเพราะรู้สึกเขิน น้ำหนักมือหนักสลับเบาหวิวที่เช็ตตามตัวเร่งให้อุณหภูมิในตัวผมสูงขึ้น วนเช็ดอยู่ที่หน้าท้องเหมือนจะแกล้ง ผมเลยตวัดสายตามองแบบเคืองๆ แต่พี่ปืนกลับยิ้มกลับมาแทน ชอบทำให้ผมเขินอยู่เรื่อย
จนเมื่อพี่ปืนเช็ดในส่วนสงวนตัวน้อยๆของผม ผมงี้เอาต้องหยิบหมอนขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ แกล้งผมอยู่สักพักจนพอใจถึงได้เลื่อนลงไปเช็ดขาจนเสร็จ พี่ปืนลุกออกไปจากที่นอนแต่ผมยังไม่ยอมเอาหมอนออกจากหน้า อายจะแย่อยู่แล้ว!
แชะ!
สะ เสียงอะไรอะ!
แชะๆๆๆ
“พี่ปืน งื้อออ!”
ผมผลิกตัวนอนคว่ำทันที ไอ้พี่บ้าถ่ายรูปผมตอนโป๊ โป๊แบบโป๊จริงๆอ่ะ ไม่มีอะไรติดตัวสักชิด แล้วนี่ยังไม่หยุดถ่ายอีก ผมคลำมือควานหาผ้าห่มมาปิดร่างกายตัวเองแทบไม่ทัน
“ปิดทำไม” พี่ปืนพูดขำๆ มันไม่ตลกนะ ฮืออ
“ฮึก ไม่เอา ไม่ถ่ายนะ ฮืออ” ร้องไห้เลยครับ ทำไมต้องแกล้งผมด้วย
“โอ๋ๆ ขี้แยจังหืม” พี่ปืนดึงผ้าห่มออก แต่ผมจับไว้แน่น ขดตัวอยู่ในผ้าห่มจนไม่มีส่วนไหนของร่างกายโผล่ออกมาจากผ้าห่ม
“ปล่อยผ้าห่ม พี่จะใส่เสื้อผ้าให้” พี่ปืนเกลี่ยกล่อม
“ไม่เอา พี่ชอบแกล้งหนู ฮืออ” ผมร้องไห้เมื่อนึกถึงรูปที่พี่ปืนถ่ายเมื่อกี้
“ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้ว เร็วครับ ใส่เสื้อผ้าแล้วจะได้ลงไปกินข้าว”
“ฮึก”
“ต้นหอมครับ”
ไม่ต้องมาค้งมาครับเลย! เสียงพี่ปืนนิ่งไปนาน ผมหยุดร้องไหเ ในห้องเงียบมากเหมือนไม่มีใครอยู่นอกจากผม พี่ปืนไปไหนอีกแล้วอ่ะ
ด้วยความสงสัยผมเลยโผล่หัวออกมากจากผ้าห่ม
พรึบ!
“พี่ปืน!!! แค่กๆๆ” ผมร้องลั่นทั้งๆที่ไม่มีเสียง พี่ปืนกระชากผ้าห่มออกจากตัวผมแล้วโยนทิ้งไปที่พื้น ผมงอตัวเข้าหากัน พี่ปืนดึงขาผมทั้งสองข้างออก ผมไม่มีแรงเลยเกร็งขาเอาไว้ไม่ได้
“ใส่เสื้อผ้าครับ” พี่ปืนบอก แล้วก็ใส่ชั้นในกับกางเกงนอนขายาวให้ผม จากนั้นก็ช้อนตัวผมขึ้นนั่งบนตักพี่ปืน ผมกดหน้าลงที่ไหล่หนาของพี่ปืน แต่พี่ปืนจับตัวผมออก ผมก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าพี่ปืน พี่ปืนก็ไม่แซวอะไรให้ผมอาย ปะแป้งเด็กให้ผมทั่วตัวก่อนจะใส่เสื้อให้ผม เสร็จแล้วก็จุ๊บที่หน้าผาก แก้มทั้งสองข้างก่อนจะจบที่ริมฝีปากเบาๆ
“น่ารัก” พี่ปืนพูดกระซิบเบาๆ
“ลบ...” ผมพูดอยู่กับอกพี่ปืน รู้สึกเหนื่อยจนไร้เรี่ยวแรง
“อะไรนะ” พี่ปืนถาม
“ลบรูบเมื่อกี้เลยนะ” ผมสั่ง
“ไม่ลบ”
“ฮึก ลบนะ หนูอาย”
“อายทำไม น่ารักจะตาย ตัวแดงอย่างกับลูกหนู”
“ไม่เอา ลบๆๆๆ เดี๋ยวคนอื่นเห็น” ผมยังคงไม่ยอม ถ่ายรูปผมตอนอื่นจะไม่ว่าเลย จะยิ้มใส่กล้องให้ด้วย แต่นี่มัน...ผมโป๊นะ! ปวดหัวไปหมดแล้ว ไม่สบายยังจะแกล้งกันอีก ไม่รักแล้ว ไม่รักพี่ปืนแล้ว!
“ไม่หลุดหรอกน่า” พี่ปืนพูดจริงจัง
“...” ผมงอน
จุ๊บ
“ไม่หลุดแน่นอน พี่สัญญา” พี่ปืนจุ๊บที่ปากผมพร้อมกับพูดกระซิบติดริมฝีปาก ผมไม่พูดอะไรทั้งนั้น เหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรแล้ว ผมซบอยู่กับไหล่พี่ปืนจนหลับไปอีกครั้ง
ไว้ผมหายดีก่อนนะ ผมจะต้องลบรูปพวกนั้นให้ได้!
สี่วันผ่านไป ผมก็ยังไม่หายดี แต่ก็ดีมากกว่าวันแรกๆ ยังมีไข้อยู่บ้าง ปวดหัวบ้าง แต่ก็พอไหว ที่ไม่หายเพราะผมดื้อจะไปเรียนให้ได้ ผมไม่อยากขาดเรียน พอไปเรียนกลับมาไข้ผมก็ขึ้น ลำบากทั้งพี่ปืนแล้วแมทที่ต้องคอยดูแล อ่อ มีพี่มินอีกคนนะ แต่แมทไม่ค่อยให้พี่มินเข้าใกล้ผม เพราะกลัวติดไข้จากผม แต่แมทกับพี่ปืนไม่เป็นอะไรเลย ร่างกายทำจากเหล็กกันหรือยังไงนะ น่าอิจฉาเป็นบ้า แล้วนี่เมื่อไหร่ผมจะหายเนี่ย
“เฮ้อ จะหายทันไหมเนี่ย” ผมบ่นกับตัวเองพลางมองข้อความในโทรศัพท์ พี่เซนบอกว่าว่างวันเสาร์นี้ พรุ่งนี้วันศุกร์แล้วด้วย ที่สำคัญผมยังไม่ได้คุยกับพี่ปืนอีกรอบ
“ทำไร” ผมกดปิดข้อความที่คุยกับพี่เซนทันที
“เปล่าครับ พี่ปืน...” ผมเรียกพี่ปืนเสียงอ่อน
“อะไร”
“วันเสาร์นี้ พี่ปืนว่างไหม” ผมกะว่าจะชวนพี่ปืนไปด้วย พี่ปืนจะได้ไม่เป็นห่วง
“ไม่ว่าง ทำไม” พี่ปืนตอบ เดินไปเปิดตูเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุด ตั้งแต่ผมไม่สบายพี่ปืนก็มานอนที่นี่กับผมทุกวัน แมทบ่นพี่ปืนแต่พี่ปืนก็ไม่ใส่ใจ แต่ผมดีใจที่พี่ปืนมาอยู่ดูแลผม
“งั้นเหรอ แล้วพี่ปืนไปไหนเหรอ” ผมถามเสียงบา พี่ปืนหันมามองก่อนจะหันไปหยิบเสื้อยืดที่ผมซื้อให้มาใส่
“ไปทำงานกับไอ้ก้อง มีอะไรหรือเปล่า” พี่ปืนเดินมานั่งข้างๆผมบนเตียง ผมส่ายหน้าแล้วยิ้มบางๆ
“งานต้องส่งอาจารย์เหรอครับ” ผมถาม พี่ปืนพยักหน้า งั้นแสดงว่าจำเป็นต้องไป
“ต้องไปต่างจังหวัด ทีแรกว่าจะพาไปด้วย แต่ไม่ยอมหายไข้เสียที” พี่ปืนบ่นผมแบบไม่จริงจัง ผมทำปากจู๋ใส่
“ก็มันไม่หายเองนี่นา”
“ก็ดื้อนี่” พี่ปืนบีบจมูกผมเหมือนหมั่นเขี้ยว พี่ปืนชอบเล่นแรงๆ จมูกเบี้ยวหรือเปล่าก็ไม่รู้
“พี่ปืน...” ผมเรียกอีก ว่าจะพูดแต่ก็ไม่กล้า พี่ปืนเลิกคิ้วถาม ผมเลยได้แต่ส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร พี่ปืนไม่อยู่ ถ้าแอบไป พี่ปืนจะรู้ไหม แค่วันเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง ผมไม่อยากให้พี่ปืนหงุดหงิดอ่ะ แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธพี่เซน พี่เขาดีกับผม ผมก็อยากตอบแทนน้ำใจพี่เซนบ้าง แต่ถ้าขอพี่ปืน พี่เขาคงไม่ให้แน่ๆ แถมจะให้ไปด้วยพี่ปืนก็ไม่ว่างอีก
ผมจะทำยังไงดี!
............................................................
# เจอเด็กอ้อนเข้าไป อิพี่ปืนไม่เก็บความหื่นเลย 555555 :laugh: มีใครสนใจอยากรับเด็กขี้่อ้อนไปเลี้ยงบ้าง เพราะตอนหน้าเด็กขี้อ้อนจะถูกทำโทษ :hao6: คึคึ ไม่ดราม่านะ ไม่ต้องกังวล :katai2-1:
:กอด1: :L2: :L1: :mew1:
-
จิ้มก่อนๆๆ ๆ ๆ
-
ต้นหอมอ้อนน่ารักจังงงงงง :katai1: :katai1:
แล้วถ้าต้นหอมแอบไปแล้วพี่ปืนมารู้ทีหลังล้ะต้นหอมมมมมมมมมมมมมมม :mew4:
ริริ สู้ สู้
-
เข้าใจอารมณ์พี่ปืนแล้วววว เวลาผู้ชายเรียกตัวเองว่าหนูมันน่ารักมากจริงๆ นะ :heaven
พี่ปืนจัดหนักเลยค่าาาา ทำโทษๆ :hao5:
-
ต้นหอมนะ ถ้าแอบไปพี่ปืนรู้โดนดีแน่ๆ :hao6: :hao6:
-
ต้นหอมจ๋าถ้าพี่ปืนรู้ทีหลัง เป็นเรื่องเลยนะ
ยังไม่หายดีด้วย เรื่องใหญ่มากๆ
-
อ๊ากกกกก (เกิดอาการคุ้มคลั่ง) :ling1: :ling1: :ling1:
หนูต้นหอมมมม โอ๊ยยย... มาหอมทีดิ มาให้ฟัดแก้มหน่อยดิ *โดนพี่ปืนถีบ* :z6:
หนูต้นหอมน่ารักไม่ทนนนนนน :hao7: :hao7: :hao7:
ตายๆๆๆ อันที่จริงกรี๊ดลั่นห้องตั้งแต่เห็นในหน้าเฟสละ
"Maybe...# 40
เมื้่อต้นหอมแทนตัวเองว่า 'หนู' มาดูกันสิว่าเกิดอะไรขึ้น 55555 "
เท่านั้นแหละ กรี๊ดดดดดดดด เลยจ้าาาาา ฮ่าๆๆๆ
กด + แรงๆๆๆให้กับหนูต้นหอม ฮี่ฮี่ :o8:
ปอลิง. ปกติจะคลั่งพี่ปืนนะ แต่ตอนนี้หนูต้นหอมน่ารักเกินไปแล้วววว และก็ไม่ใช่แค่พี่ปืนนะที่ชอบเวลาต้นหอมแทนตัวเองว่าหนู ฮี่ฮี่ :-[
-
เราไม่ชอบคนที่ ถ่ายรูปถ่ายคลิป ของตัวเองกับคนรัก ที่มันไม่ควรถ่ายอ่ะ
คิดกับคนประเภทนี้ตลอดว่า การศึกษามี แต่ไม่ช่วยอะไรเลย
คิดกันไม่ได้ คิดกันไม่เป็นหรอ ว่ามันไม่ควรถ่ายอะไรแบบนี้เลยสักนิด
ณ จุดนี้ คะแนนปืน ติดลบ1000 เลย ไม่พอใจอย่างแรง
-
ต้นหอมอย่าเกเรลูกกกกกกเดี๋ยวพี่ปืนพิโรธเอา
-
ต้นหอมไม่บอกพี่ปืน เด๋วก็งานงอกหรอก :ruready
-
ดีที่ไม่ดราม่านี่แหละคุณริริ อิอิ
-
ต้นหอมอ้อน น่าร๊ากกกกก
จะแอบไปนี่พี่ปืนรู้ทีหลังแย่นาต้นหอม
:hao4:
-
เอาต้นหอม เคลียร์ด่วนเลย
เดี๋ยวงานเข้า
-
ต้นหอมระวังโดนจับได้จะแย่นะ ^^" :pig4: :pig4:
-
คิดให้ดีๆนะต้องหอมอย่าหนีไปนะ
รับรองพี่ปืนรู้เข้าบ้านแตกแน่ๆ :ling3:
-
น่าร๊าก ต้นหอมน่ารัก
-
ต้นหอมจะพาเซนไปเที่ยวเนี่ยแล้วพี่ปืนรู้โดนทำโทษจะคุ้มป่ะ
-
หน้ารักอะ อยากมีแบบนี้ซักคนเอาไว้ดูเล่น
-
:m20: :m20: อ้อนเข้าไปนะต้นหอม น่ารักมากๆเลย
ต้นหอมต้องหนีพี่ปืนไปแน่ๆ
-
ง่าา ไม่ชอบที่พี่ปืนถ่ายรูปต้นหอม เดี๋ยวรูปก็หลุดหรอก
ต้นหอมม แอบไปเลยลูก อิอิ อยากเห็นต้นหอมโดนทำโทษ ><
-
แอบไปนี่งานเข้าแน่นอน
-
ทั้งอ้อนทั้งดื้อนะต้นหอม :L1:
-
ดีใจที่บอกจะไม่ดราม่าค่ะ สงสารต้นหอม น้องน่ารักเจตนาดีไม่อยากให้โดนพี่ปืนทำโทษ
แล้วพี่ปืนตอนโกรธก็น่ากลัวโพด แต่มันก็ต้องมีเรื่องแน่ๆหล่ะงานนี้
อีพี่ปืนบ้า ถ่ายรูปน้องตอนโป๊ แต่แกดูแลต้นหอมดีจังเลยเนอะ น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
ต้นหอมอย่าทำอะไรลับหลังพี่ปืนนะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้คิดอะไรก็ตาม แต่ความไว้วางใจของคนที่รักเราอาจจะสั่นคลอนก็ได้นะ
พี่ปืนน่ารักดีอ่ะ
-
อยากเป็นต้นหอมจัง พี่ปืนดูแลดีขนาดนี้
เห็นแบบนี้แล้วใครจะเชื่อว่าพี่ปืนน่ะโหด
หื่นซะมากกว่า แต่เป็นกับต้นหอมคนเดียวนะ :hao6:
ลองคนเขียนบอกมาว่าตอนหน้าน้องโดนลงโทษ
คงไม่ต้องเดาหรอกมั้งว่าจะไปกับพี่เซนหรือเปล่า
สงสารก็สงสารนะแต่อยากเห็นเด็กโดนลงโทษอ่ะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เด็กจะแอบหนีเที่ยวล่ะสิ
-
อ้อนซะน่ากด
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โดนจัดหนักไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแน่ๆ
-
:o8 :o8: :o8: :o8: :o8:ป่วยแล้วอ้อนขนาดนี้หูนต้นหอมป่วยบ่อยะเค้าชอบอะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เด่วก่อเปงเรื่องอีกก
-
เห๋อออ ไม่บอกตอนนี้เดี๋ยวก็เกิดเรื่อง
-
พอเป็นหวัดแล้วต้นหอมขี้อ้อนน่าดูอะ
-
หนับหนุนให้ต้นหอมไปกับพี่เซน
เพราะอยากดูตอนพี่ปืนลงโทษเด็กจอมดื้อ หึหึ
-
รีบไปลบรูปด่วนเลยต้นหอม อนาคตไม่แน่นอนรูปพวกนี้ไม่ควรมีไว้เป็นดีที่สุด พี่ปืนก็ไม่น่าเล่นอะไรแบบนี้เลย เฮ้อ
-
ก็บอกตรงๆ ไปเลย ไม่บอกแล้วแอบไปทั้งที่ห้ามแล้วแถมไม่สบายอยู่ด้วย
ดื้อระวังจะโดนปืนโกรธนะต้นหอม
-
ต้นหอมน่ารักจริง ๆ แต่ยังต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่มากกว่านี้น่ะ ไม่งั้นต้องโดนทำโทษในตอนหน้า :hao5: อยากเจอคู่แมทบ้างอ่ะ คิดถึง :mew2:
-
ต้นหอมอยากเห็นฟ้าเป็นสีเหลืองใช่ป่ะจ้ะ 5555
-
ชอบเวลาแมทกับพี่ปืนอยู่ด้วยกันจัง ถึงจะฉะกันตลอด ๆ แต่มันให้ความรู้สึกสนิทกันดียังไงไม่รู้
ต้นหอมเอ้ย ไม่สบายจนได้สิน้า เพราะดื้อแท้ ๆ เชียว สมควรแล้วที่แมทจะโกรธ
พอไม่สบายแล้วพี่ปืนอ่อนโยนจริงเลย น้องก็ขี้อ้อนกว่าเดิมเข้าไปอีก
พี่ปืนเล่นอะไรพิเรนทร์เนี่ย ถ่ายรูปน้องตอนโป๊ได้ไงกัน อันตรายนะเกิดรูปหลุดไปทำไงล่ะ
เรื่องพาพี่เซนเที่ยวนี่ ยังไงตอนนี้ต้นหอมก็ไม่สบายอยู่ ก็น่าใช้เป็นเหตุผลที่ไม่ต้องพาพี่เซนเที่ยวก็ได้นี่
ถึงจะอยากตอนแทนน้ำใจพี่เซน ก็น่าจะตอบแทนวิธีอื่นก็ได้นี่ ในเมื่อพี่ปืนไม่อยากให้ต้นหอมพาพี่เซนเที่ยว
แล้วพี่ปืนก็ไม่ว่างไปเป็นเพื่อนด้วย ก็ควรตอบแทนด้วยวิธีอื่น บอกว่าไม่สบาย
น่าจะเป็นการรักษาน้ำใจพี่เซน แล้วก็ไม่ทำให้พี่ปืนโกรธด้วยนะ
ถ้ายังขืนดื้อ แอบพาพี่เซนไปเที่ยวตอนพี่ปืนไม่อยู่ ได้โดนพี่ปืนโกรธเอาแน่ ๆ
แล้วก็น่าจะปรึกษาแมทดูด้วยก็ได้นี่นา ยังไงก็ขอให้ต้นหอมอย่าดื้อจนทะเลาะกับพี่ปืนอีกก็แล้วกัน
ขอบคุณริริค่ะ :L2: :3123:
-
ขนาดน้องป่วยยังแกล้งได้ลงคอ..ไม่กลัวน้องไข้ขึ้นบ้างเลย..
เค้าอุตส่าห์ช่วยล้างรถให้...T_T
พี่ปืนน่าจะจำได้นะว่าใกล้วันแล้ว..แกล้งทำเป็นลืมหรือเปล่าเนี่ย
แต่ไปทำงานก็ดีอะ..ไปไกลๆคงกลับมาไม่ทันดุต้นหอมหรอก..55+
-
:-[
-
โอ้โห ต้นหอมอย่าทำเลยนะ เกิดพี่ปืนรู้ เป็นเรื่องเลยนะ
-
เดี๋ยวพี่ปืนรู้ก็จะโกรธนะ :hao4: :hao4: :hao4:
-
ระวังหนูจะโดนพี่ปืน"ทำโทษ"เอานะลูกกกก
:hao7:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 41
I’m sorry for making you mad
[Tonhom talks]
“อยู่บ้านแล้วก็เป็นเด็กดีล่ะ กินข้าวกินยาด้วย” พี่ปืนสั่งผมเป็นรอบที่สิบได้แล้ว วันนี้พี่ปืนต้องไปทำงานส่งอาจารย์ข้างนอก นี่ก็จะได้เวลานัดแล้วด้วย แต่พี่ปืนยังไม่ออกจากบ้าน
“ครับๆ ต้นหอมรู้แล้ว โตแล้วน่าไม่ใช่เด็กๆ” ผมบ่นหมุบหมิบ พี่ปืนเขกหัวผมเบาๆ
“งั้นพี่ไปแล้วนะ” พี่ปืนบอก แต่ก็มองผมเหมือนจะกังวล ก็แน่ล่ะ อาทิตย์หนึ่งมาแล้วผมยังไม่หายป่วยเลย ตอนนี้ไม่ได้เป็นหนักมากแต่ก็ยังมีไข้นิดๆ ไอบ้างปวดหัวบ้าง บอกแล้วว่าถ้าผมไม่สบายผมจะเป็นยาว นานมากกว่าจะหาย ผมเคยไม่สบายอยู่ครึ่งเดือนได้ ตอนนั้นเป็นหนักมาก ทรมานสุดๆไปเลย
“ครับ ขับรถดีๆนะ” ผมโบกมือลานิดๆ พี่ปืนเดินเข้ามาใกล้ผม โอบเอวผมพร้อมกับก้มหน้าลงมาหอมแก้มผมทั้งซ้ายและขวาก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากผมเบาๆ แค่จูบเบาๆเท่านั้นไม่ได้รุกล้ำมากกว่านี้ แต่ก็ทำให้ผมใจเต้นแรงได้
“พี่ไปนะ แล้วจะโทรหา”
“ครับ”
หลังจากพี่ปืนขับรถออกจากบ้านไป ผมก็เดินขึ้นห้อง แมทเดินสวนลงมาหน้าตัวงัวเงียสุดๆ เมื่อคืนพี่มินมานอนค้างที่นี่ด้วย
“มันไปแล้วเหรอ” แมทคงหมายถึงพี่ปืน
“อืม พี่มินล่ะ” ผมถาม แมทอังมือที่หน้าผากผม
“ยังไม่ตื่น เดี๋ยวกินยาอีกวันหนึ่งก็คงหายแล้ว กินข้าวยัง” แมทเดินลงไปข้างล่าง ผมเดินตามหลังแมทที่เดินเข้าครัว
“กินแล้วพร้อมพี่ปืน ลงไปกินสิ” ผมบอก
“ทำเองเหรอ?” แมทหยุดเดินหันมาถาม วันก่อนๆที่ผ่านมาแมทโทรให้แม่บ้านที่บ้านใหญ่เอากับข้าวมาส่งให้ในตอนเช้า ส่วนตอนเย็นไม่แมทก็พี่ปืนจะเป็นคนซื้อเข้ามา
“อืม ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว”
อยู่เฉยๆผมก็เบื่อเป็นนะ นี่ก็ถูกพี่ปืนห้ามไม่ให้ไปซ้อมเต้น ผมก็ต้องโทรไปบอกคนอื่นๆ รู้สึกไม่สบายใจมากเหมือนกันที่ไม่ได้ไปซ้อม เพราะเราตัดสินใจกันแล้วว่าจะลงแข่งขันประกวดเต้น ผมก็อยากจะซ้อมให้ทันเพื่อน การทำงานร่วมกันเป็นทีมไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องมาซ้อมร่วมกัน ถึงแต่ละคนจะต่างคนต่างเก่งอยู่แล้ว แต่ทีมก็คือทีม ไม่ได้เต้นคนเดียวที่จะซ้อมเมื่อไหร่ก็ได้ ผมกลัวว่าผมจะทำให้คนอื่นลำบากที่ผมหยุดซ้อมยาวขนาดนี้ แม้ว่าทุกคนจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ แต่ผมคิดไว้แล้วนะว่าวันจันทร์นี้ผมจะกลับไปซ้อมตามเดิม เพราะฉะนั้นเสาร์อาทิตย์นี้ผมจะต้องหายไข้เสียที
“แมท หิววะ” พี่มินเดินขยี้ตาเข้ามาในครัว ผมยิ้มให้พี่มินที่เดินไปนั่งฟุบหลับกับโต๊ะกินข้าว
“ตื่นมาล้างหน้ายังเนี่ย” แมทจับหัวพี่มินขึ้นจากโต๊ะพี่มินส่ายหน้าไม่ยอมลืมตา ผมเดินไปอุ่นข้าวต้มให้ทั้งสองคน
“ไปเลยนะมึง ไปล้างหน้าก่อนเลยค่อยมากินข้าว” แมทดุพี่มิน
“กินก่อนไม่ได้เหรอวะ ขี้เกียจเดินอ่ะ”
“ไม่ได้ อย่ามากซกมกแถวนี้นะมึง”
“เมื่อคืนกูแปรงแล้ว ไม่เป็นไรหรอก” พี่มินยังไม่ยอม
“จะขึ้นไปล้างหน้าแหรงฟันเองหรือจะให้กูอุ้มขึ้นไปครับ” แมทยืนคำขาดเสียงเข้ม
“เออ!” แล้วพี่มินก็เดินกระแทกเท้าขึ้นบ้านไป ผมแอบขำเบาๆ คู่นี้เขาน่ารักดีนะผมว่า
“ขำอะไร”
“เปล่า” ผมยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้ ตัดข้าวต้มใส่จานให้ทั้งคู่ วางไว้บนโต๊ะ แล้วพี่มินก็วิ่งเข้าครัวมา นั่งลงที่โต๊ะกินข้าวได้ก็ตักเข้าต้มเข้าปากทันที ผมกับแมทได้แต่มองดูแบบอึ้งๆ ท่าจะหิวมากจริงๆ
“ค่อยๆกินดิวะ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก” แมทปราม พี่มินเงยหน้ามองแมทแล้วขึงตาใส่ก่อนจะก้มหน้ากินต่อ
“อร่อยมากต้นหอม ไปเปิดร้านขายอาหารเหอะ” พี่มินชม ผมยิ้มรับนิดๆ
ผมเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ เมื่อเช้าผมตื่นสายเลยแค่ล้างหน้าแล้วลงมาทำอาหารเช้าให้พี่ปืน แม้ว่าพี่ปืนจะบอกว่าไม่ต้องก็เถอะ แต่ผมอยากทำให้ อยากดูแลพี่ปืนให้ดีเหมือนที่พี่ปืนดูแลผมบ้าง ถึงแม้บางครั้งพี่ปืนจะดูโหด แต่พี่ปืนก็เป็นคนที่อบอุ่นมากคนหนึ่งเลยล่ะ
ผมนอนเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อยู่บนเตียงแก้เบื่อ แล้วจู่ๆก็มีคนโทรเข้ามา...พี่เซน
“ครับพี่เซน”
[ฮัลโหลต้นหอม วันนี้ว่างไหม]
“อืม ก็ว่างนะครับ” ผมตอบ อย่าบอกนะว่าพี่เซนจะโทรมาชวนผมไปเที่ยวจริงๆ
[ดีเลย วันนี้ไปเที่ยวกันเถอะ พี่อยากไปเยาวราชน่ะ อยากไปเดินหาอะไรกิน แต่จะไปเองก็งงๆเพราะไม่ได้ไปนาน ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ]
นั่นไง ชวนไปเที่ยวจริงๆด้วย เอาไงดีวะ ผมก็อยากไปนะ คือว่าผมอยากพาพี่เซนไปเที่ยวจะได้ตอบแทนพี่เขา แต่ถ้าผมไปแล้วพี่ปืนรู้ล่ะ พี่ปืนต้องโกรธแน่ๆเลย
“เอ่อ คือว่า...” ผมอึกอักๆไม่รู้ว่าจะตอบตกลงหรือพูดปฏิเสธดี
[ต้นหอมไม่อยากไปกับพี่เหรอ] พี่เซนพูดเสียงเบาเหมือนกำลังเสียใจ ผมยิ่งรู้สึกไม่ดี
“เปล่าครับ แต่คือว่า...” ผมจะบอกออกไปยังไงดี ลำบากใจอ่ะ
[ไม่เป็นไรครับ ถ้าต้นหอมลำบากใจที่จะไปกับพี่ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปคนเดียวได้]
“ไปได้ครับไปได้” ผมรีบตอบตกลง ก็พูดมาแบบนั้นจะให้ผมทำยังไงอ่ะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ถ้าจะเป็นก็...เดี๋ยวก็คงรู้แหละ ฮืออ
[ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่อยากบังคับใจต้นหอม]
โธ่ พี่หยุดพูดให้ผมรู้สึกผิดเถอะ ผมจะบ้าตายแล้ว!
“ไม่ได้บังคับครับ ต้นหอมอยากไป แล้วเราจะเจอกันที่ไหนดี” ผมทำน้ำเสียงให้ดูกระตือรือร้นว่าอยากไปมากที่สุด พี่เขาจะได้ไม่ต้องคิดมากว่าผมไม่อยากไป แม้ว่าผมจะรู้สึกไปอยากไปนิดๆก็เถอะ
[บ้านต้นหอมอยู่แถวไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปรับ] พี่เซนอาสา
“ผมอยู่หมู่บ้าน...ตรงถนน...อ่ะครับ” ผมบอก แต่บอกไปแล้วพี่เซนเข้าจะรู้เหรอ
[อ่อ หมู่บ้านเดียวกับเพื่อนพี่เลย เดี๋ยวพี่ไปรับหน้าหมู่บ้านแล้วกัน เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงต้นหอมออกมารอพี่นะ]
“ครับ” ผมรับคำ ที่รู้สึกโล่งใจไปอีกเปราะที่พี่เซนมีรถ เลยไม่ต้องขับรถไปเอง
[แล้วเจอกันครับ] พี่เซนวางสายไป ผมเอามือถือออกจากหูแล้วมองหน้าจองงๆ
ว่าแต่...พี่เซนเอารถที่ไหนมาขับ
คงเป็นรถเพื่อเขามั้ง
ผมใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็เสร็จ แดดร้อนก็เลยใส่กางเกงขายาวและเสื้อยืดไหมพรมลายทางแดงดำ ตัวนี้พี่ปืนซื้อให้ผม ผมชอบมากเพราะว่าเนื้อผ้าใส่สบาย ถึงจะเป็นเสื้อไหมพรมแต่ก็บางจนใส่แล้วไม่ร้อน แถมสียังสวยอีกต่างหาก พี่ปืนบอกว่าผิวผมขาว ใส่สีแดงแล้วขึ้น เป็นปลื้มเลยครับ
“จะไปไหน”
เอี๊ยดด!
โดนจับได้จนได้ ผมอุตส่าห์จะแอบออกไปเสียหน่อย ผมค่อยๆหันไปหาแมทและพี่มินที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น แมทกวักมือเรียกผมให้ไปหาหน้านิ่ง ผมเลยต้องเดินเข้าไปหาอย่างช่วยไม่ได้
“ว่าไง จะออกไปไหน ยังไม่หายดีเลยนะ”
“หายแล้ว แค่จะออกไปเที่ยวเฉยๆ”
“ไปกับใคร”
“เอ่อ กับรุ่นพี่”
“กับใคร อย่ามาโกหกพี่นะ”
“กับพี่เซน” ผมบอกคอตก ทำไมผมไม่เคยโกหกแมทได้เลยอ่ะ ที่จริงเมื้อกี้ผมก็ไม่ได้โกหกนะ แค่บอกไม่หมดเฉยๆ
“ตกลงคือจะไปให้ได้” แมทถามเสียงดุ ผมเดินไปนั่งข้างแมทแล้วกอดแขนอ้อนๆ
“ก็พี่เขาชวน ไม่ไปมันก็น่าเกลียด” ผมเงยหน้ามองตาแมทแล้วทำตาปริบๆ แมทเลยดีดหน้าผากผมเข้าให้
เจ็บนะ!
“จะไปก็ได้ แต่บอกไอ้ปืนหรือยัง” ถามแบบนี้แล้วจะให้ผมตอบว่าไงเนี่ย โกหกก็ไม่ได้ ยังไงแมทก็จับได้อยู่ดี
“ยังอ่ะ” ผมบอกเสียงอ่อย แมทส่ายหน้าทันที
“ถ้าทะเลาะกัน อย่ามาหาว่าพี่ไม่เตือนนะ” แมทจิ้วหน้าผากผมอย่างแรงจนแทบจะหงายหลัง
“พี่อยากบอกพี่ปืนนะ เดี๋ยวน้องรีบไปรีบกลับ สัญญาเลย” ผมทำตาเว้าวอนแมทให้แมทยอมช่วยผม ถ้าไม่บอกพี่ปืนก็ไม่รู้ใช่ไหมล่ะ ถึงมันจะเป็นวิธีที่ผิด แต่ถ้าผมโทรไปบอก พี่ปืนก็จะทำงานอย่างไม่สบายใจ แล้วอาจจะทำงานออกมาไม่ดีก็ได้
“พี่จะไม่ยุ่งด้วยนะ จะไปก็ไป” แมทพูดนิ่งๆแล้วก็หันหน้ากลับไปดูโทรทัศน์ ผมทำหน้ามุ่ยที่แมทพูดเหมือนจะไม่ใส่ใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ได้แต่เดินออกมาหน้าหมู่บ้านด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีนัก
“ปล่อยไปแบบนั้นจะดีเหรอวะ” รามินถามคนรัก หันไปมองต้นหอมที่เดินออกจากบ้าน
“อืม เดี๋ยวไอ้ปืนมันก็จัดการเองนั่นแหละ ต้นหอมค่อนข้างเอาแต่ใจ บางทีก็ต้องดัดนิสัยบ้าง” เสียงทุ้มบอก แต่เขาเองก็รู้สึกกังวลเหมือนกันที่ปล่อยต้นหอมให้ออกไปเที่ยวกับรุ่นพี่แบบนั้น
“แล้วใครวะที่ตามใจน้องจนเป็นแบบนี้” มินอดไม่ได้ที่จะแขวะคนข้างๆ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าโอ๋น้องขนาดไหน ถึงจะชอบแกล้งน้องแต่ก็ไม่เคยขัดใจ
“ก็รักนี่นา”
เพราะรักน้องเลยอยากตามใจน้อง สำหรับแมทแล้วไม่ว่าต้นหอมจะทำอะไรเขาไม่คิดจะห้าม ถึงบางทีจะดุแต่ก็ยอมให้ต้นหอมทำตามใจตัวเองทุกครั้ง เพราะอย่างนั้นเขาเลยปล่อยให้ปืนจัดการความดื้อของต้นหองเอา เรื่องอะไรที่เขาจะต้องทำให้ต้นหอมโกรธเขาด้วย โยนไปให้ไอ้ปืนดีกว่าเป้นไหนๆ
ปี้นนน!
“ต้นหอม พี่เอง ขึ้นรถครับ” พี่เซนเลืเอนกระจกรถยนต์ลงแล้วตะโกนเรียกผมที่ยืนเหม่ออยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้าน ผมตกใจหน้าเหรอหราก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถเพราะมีรถคันหลังจ่อตูดรถพี่เซนอยู่
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้
“ไม่ต้องไหว้ก็ได้ครับ สบายๆ” พี่เซนพูดยิ้มๆ ยังเป็นคนที่ยิ้มง่ายเหมือนเดิม ผมแค่ยิ้มตอบเท่านั้น เพราะยังรู้สึกไม่ดีที่ออกมาเที่ยวกับพี่เซนเลยไม่ได้พูดอะไรมาก ระหว่างทางพี่เซนชวนผมคุยนู่นนี่หลายเรื่อง ผมก็ตอบกลับและถามกลับบ้างเพื่อไม่ให้พี่เขาผิดสังเกตุกับอาการของผม
มาถึงเยาวราช ในตอนกลางวันของกินจะขายไม่เยอะเท่าตอนกลางคืน แต่ก็ถือว่าเยอะอยู่ดี พี่เซนยังไม่ได้กินข้าวเช้าข้าวเที่ยว ผมกินแต่ข้าวเช้าและตอนนี้ก็จะเที่ยงแล้ว เราเลยเลือกมานั่งกินข้าวมันไก่ร้านดังในซอยแปลงนาม ผมว่าข้าวเขาหอมมาก ผมมาเสริฟผมกับพี่เซนก็ลงมือกินจนลืมคุย
“อร่อยมาก อยู่นู่นหาอะไรแบบนี้กินไม่ได้เลย ว่าแล้วก็อยากกลับมาอยู่เมืองไทย” พี่เซนพูดขึ้นหลังจากฟาดข้าวมันไก่หมดไปสองจาน ส่วนผมกินจานเดียว เพราะว่าจะเก็บท้องไปกินอย่างอื่น
จากนั้นผมกับพี่เซนก็เดินเล่นย่อยอาหาร เพิ่งรู้ว่ารถที่พี่เซนขับมาเป็นรถของเพื่อน แต่เพื่อนพี่เซนไม่ว่างกันและพรุ่งนี้พี่เซนจะไปทะเลกับเพื่อน เลยชวนผมมาเที่ยววันนี้แทน
เดินเที่ยวไปเรื่อยๆ เจอร้านขายขนมหน้ากินก็แวะซื้อแวะกิน จนมาถึงวัดเล่งเล่ยี่ เลยแวะเข้าไปกราบไหว้ก่อน ควันธูปจำนวนมากทำให้ตาผมแดง แสบตาจนต้องร้องไห้ น้ำมูกก็ไหลออกมา พี่เซนเห็นหน้าผมแล้วก็หัวเราะไม่หยุด
“พี่เซนอย่าหัวเราะผมสิ” ผมพูดแล้วก็รีบเดินออกจากวัดทันทีที่ไหว้เสร็จ ผมกระพริบตาถี่แล้วใช้มือเช็ดน้ำตาออก
“ฮ่ะๆๆ ครับๆ โทษที มาพี่เช็ดให้” พี่เซนหยุดขำแต่ก็ยังยิ้มไม่เลิก พี่เขาล้วงผ้าเช็ดหน้าเช็ดที่หางตาและจมูกผมให้ผม ผมยินนิ่ง รู้สึกแปลกทื่พี่เขาทำแบบนี้ให้ แต่กว่าจะรู้ตัวพี่เซนก็ลงไปนอนกับพื้นแล้ว
พลั๊ก!
"พะ พี่ปืน!!! มะ มาได้ยังไงอ่ะ"
"คิดว่าพี่โง่หรือไงถึงจะได้ไม่รู้ว่าเราคิดจะทำอะไร" พี่ปืนกัดฟัดพูด เสียงน่ากลัวจนผมใจไม่ดี
"พี่ปืนรู้...!?" ผมอ้าปากค้างเบิกตาโพรง งั้นหมายความว่าพี่ปืนรู้อยู่แล้ว รู้ได้ไงอ่ะ ใครก็ได้บอกผมที!
"เฮอะ! กลับห้องก่อนเถอะ พี่จะเอาให้ตายคาอกเลยคอยดู!" พี่ปืนกระซิบเสียงเหี้ยมให้ได้ยินกันสองคน
ตายแน่ผม!!!
“อะไรวะ!” พี่เซนลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเข้ามาหาเรื่องพี่ปืน แต่พี่ปืนก็พลักอกพี่เซนอย่างแรง ผมตกใจได้แต่ยืนอ้าปากค้าง พอรู้ตัวก็รีบเข้าไปแยกพี่ปืนที่ทำท่าจะเข้าไปชกพี่เซนอีกรอบ
“พี่ปืนอย่าครับ” ผมรีบเกาะแขนพี่ปืนทันที พี่ปืนหันมาตวัดตาดุๆมองผม ใจผมล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตายแน่ต้นหอม งานนี้ตายลูกเดียว
พี่ปืน หนูผิดไปแล้ววว!
“ต้นหอมรู้จักมันด้วยเหรอ” พี่เซนถามผมหน้าเครียด ผมพนักหน้าหงึกหงัก
“ครับ นี่พี่ปืน แฟนต้นหอมเอง” ผมบอกพี่เซนเบิกตากว้างเหมือนเห็นผี
“แฟนต้นหอมเหรอ!” พี่เซนถามเสียงหลง ผมพยักหน้าอีกรอบ
“หึ รู้แล้วก็เลิกยุ่งกับแฟนคนอื่นได้แล้ว!” พี่ปืนกระชากเสียงพูดใส่หน้าพี่เซนแล้วก็ลากผมมาที่รถ แรงบีบที่ข้อมือแรงจนผมรู้สึกเจ็บ แต่ไม่กล้าร้องออกไป เพราะรู้ว่าตอนนี่พี่ปืนคงโกรธผมมาก มาถึงรถพี่ปืนก็จับผมยัดใส่รถ ปิดประตูอย่างแรงจนผมสะดุ้ง ปกติพี่ปืนไม่เคยโมโหรุนแรงขนาดนี้มาก่อน คราวนี้ผมคงทำให้พี่ปืนโมโหมาจริงๆ
พี่ปืนขับรถเร็วมาก ผมแทบไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ เกร็งตัวมาตลอดทางจนมาถึงคอนโด พี่ปืนลากผมขึ้นมาบนห้อง ผมได้แต่รีบสาวเท้าเดินตามให้ทัน เจ็บราวที่ข้อมือที่ปืนบีบไปหมด ผมกลัวพี่ปืนตอนนี้มาก
พอมาถึงห้องพี่ปืนก็พลักผมลงกับเตียงนอน จ้องผมไม่วางตา สายตาของพี่ปืนแข็งกร้าว ผมได้แต่เบนสายตามองไม่ที่อื่น พี่ปืนถอดเสื้ออกแล้วขึ้นมาคล่อมผมไว้ ผมใช้มือดันหน้าอกพี่ปืน แต่พี่ปืนกลับจับข้อมือผมไว้ทั้งสองข้างและกดผมลงกับเตียง
“กล้ามากนะที่ขัดคำสั่งพี่”
พี่ปืนจูบปิดปากผมไม่รอให้ผมได้พูดหรืออธิบายอะไร จูบของพี่ปืนไร้ซึ้งความอ่อนโยน ผมร้องไห้ออกมา รู้สึกเจ็บไปหมด ทั้งปากและก็มือ ที่สำคัญเจ็บที่ใจด้วย ผมกลัวว่าพี่ปืนจะโกรธแล้วจะไม่รักผมแล้ว
ผมดื้อมากใช่ไหม พี่ปืนต้องไม่พอใจผมมากแน่ๆ ผมนอนให้พี่ปืนทำอะไรตามใจเข้า แม้ว่าพี่ปืนจะสัมผัสแบบรุนแรงก็เถอะ
“พี่ปืน ฮึก น้องขอโทษ อ๊ะ...” ผมสะอื้นไปครางไป พี่ปืนเร่งเร้าจนผมไปไม่เป็น อยากจะห้ามก็ทำไม่ได้เพราะหมดแรงตามแรงกระตุ้นของพี่ปืน
“จะทำอีกไหม จะปิดพี่อีกไหมต้นหอม...” พี่ปืนคำรามเสียงต่ำบ่งบอกถึงอาการหงุดหงิด ผมหัวหมุนไปหมด สมองผมเบลอจนคิออะไรไม่ออก
“พะ พี่...” ผมไม่ไหวแล้ว เหมือนตัวเองจะระเบิดเสียให้ได้
“ว่าไง” พี่ปืนถามแต่ก็ไม่หยุดเคลื่อนไหวบนตัวผม ซ้ำยังทำแรงกว่าเดิมจนผมรู้สึกเสียงจี๊ดไปทั่วทั้งตัว
“ไม่ อื้ออ ไม่แล้ว” ผมบอกเสียงขาดๆหายๆ
แล้วผมก็ไม่มีโอกาสได้พูดอีก ผมแทบจะบ้าตายเพราะความเร่าร้อนที่อีกฝ่ายมอบให้ แทบจะขาดอากาศหายใจ ได้แต่ส่งเสียงครางร้องเรียกพี่ปืนอยู่ใต้ร่างให้พี่เขาหยุดความทรมานนี้เสียที แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมไม่สามารถหยุดพี่ปืนได้ และที่สำคัญคือผมไม่สามารถบังคับตัวเองได้ด้วย ได้แต่โอนอ่อนผ่อนตามการชักนำของพี่ปืน ทั้งร่างกายของผมสั่นสะท้านและแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงทุกครั้งที่ถูกพี่ปืนมอบความหวาบหวามอันแสนทรมานนี้ให้อย่างหนักหน่วงราวกับจะลงโทษกันให้สาสมกับความผิดของผม และผมก็แทบจะขาดใจทุกครั้งไป ไม่แน่ใจว่าพร่ำบอกรักพี่ปืนไปกี่ครั้งแค่กี่ครั้งเพื่อให้คนที่กอดผมอยู่พึงพอใจ
“พี่ปืน อย่าแกล้งผมสิ พอได้แล้วนะ...” ผมออดอ้อนเสียงหวาน
“ไม่ พี่บอกไว้ว่าไง”
‘กลับห้องก่อนเถอะ พี่จะเอาให้ตายคาอกเลยคอยดู!’
โฮ! ไม่จริงใช่ไหม ผมจะตายอยู่แล้วนะ...นี่มันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว ผมรู้สึกดีเวลาที่พี่ปืนกอดผมก็จริง แต่ไม่ใช่กอดไม่หยุดแบบนี้ ผมหยัดร่างขึ้นถอยหนีแต่พี่ปืนใช้มือทั้งสองจับเอวผมไว้แน่นก่อนจะมอบความทรมานปนความหวานมาให้ผมอย่างรุนแรง ผมพยายามส่งสายตาอ้อนวอนเท่าที่จะพอมีแรงอย่างสุดแสนที่จะสำนึกผิด แต่พี่ปืนก็ไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ
เหมือนร่างกายมันไม่ใช่ของผม เพราะพี่ปืนดูจะรู้ดีว่าต้องทำยังไงบ้างผมถึงจะยอมสยบแทบเท้าพี่เขาทุกอย่าง รู้ว่าจะต้องทำยังไงจึงจะเปลี่ยนคำปฏิเสธของผมให้กลายเป็นคำขอร้องให้เขาปลดปล่อยผมจากความทรมานนี่
และสุดท้ายพี่ปืนก็ทำสำเร็จ ตอนนี้ผมได้แต่นอนหายใจโรยรินหมดเรี่ยวหมดแรงบนหน้าอกของพี่ปืน มือหนาลูบไล่ไปทั่วร่างผมเบาๆ เสียงหัวเราะในลำคอแกร่งบ่งบอกให้รู้ว่าพี่ปืนพอใจในผลงานของตัวเองมากแค่ไหนที่ทำให้ผมแทบจะตายคาอกเขาได้แบบนี้
“ถ้ายังดื้อ คราวหน้าจะโดนหนักยิ่งกว่านี้อีก รู้ไว้ด้วย”
ไม่กล้าแล้วครับ ผมยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง!!!
เพราะถ้ามากกว่านี้ ผมคงตายจริงๆนั่นแหละ มันคงไม่หล่อแน่ถ้าผมต้องตกเป็นข่าวหน้าถึงว่า ‘เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดตายอนาถคาอกแฟนหนุ่มขี้หึง ดับคาคอนโด’ >_<!!!
“พี่ปืน หนูขอโทษ” ผมพูดอยู่กับอกพี่ปืนแล้วก็อ้อนพี่ปืนด้วยการแทนตัวเองว่าหนู คิดว่าผมอายไหมที่แทนตัวเองแบบนั้น อายนะ
ตัวผมนอนอยู่บนตัวพี่ปืนทั้งตัว มือหนาๆลูบที่หลังผมแผ่วเบาพลางกับจูบที่ศีรษะผม
“ทำไมถึงดื้อกับพี่ห๊ะ ทำไมต้องไปกับมันด้วย ถ้าพี่ไม่เห็นข้อความพี่ก็คงเป็นคนโง่ใช่ไหม” ดูเหมือนพี่ปืนเริ่มจะอารมณ์ไม่ดีอีกครั้ง ผมรีบผงกหน้าขึ้นส่ายหน้าไปมา
“เปล่านะ พี่ปืนไม่ได้โง่ แต่หนูไม่อยากให้พี่ปืนไม่สบายใจ” ผมพูดเสียงอ่อย น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง
“แล้วคิดว่าตอนนี้พี่สบายใจหรือไง มีอะไรทำไมต้องปิดบังกัน” พี่ปืนดุผม ผมได้แต่รับฟังอย่างสำนึกผิด
“หนูผิดไปแล้ว หนูจะไม่ทำอีก อย่าโกรธเลยนะพี่ปืน นะๆๆ”
“ไม่ต้องมาอ้อน! คนเป็นแฟนกันต้องไม่มีอะไรปิดบัง พี่เคยไม่บอกอะไรเราด้วยเหรอ” ยิ่งพูดผมยิ่งรู้สึกผิด ยืดตัวไปจูบพี่ปืนเบาๆ น้ำตาหยดลงบนแก้มพี่ปืน ผมสะอื้นเบาๆ
“หนูจะไม่ทำแล้ว ไม่ทำแล้ว จริงๆนะ”
ผมรู้แล้ว ผมยอมรับผิดแล้ว ต่อไปนี้ผมจะไม่ดื้ออีกแล้ว ไม่เอาแล้วจริง ผมไม่อยากให้พี่ปืนโกรธผมแบบนี้
“ถ้าทำอีกได้โดนหนักกว่านี้แน่ต้นหอม!”
........................................................................
# ยังไม่ได้แก้คำผิดนะคะ พอดีจะออกไปงานวันเกิดเพื่อนแล้ว เดี๋ยวกลับมาแก้ให้ทีหลังน้าาาา รีบอ่ะ :katai1:
-
ในที่สุดก็มา
ูู^^
-
ต้นหอมจะเข็ดจิงๆนะหรอ
-
ต้นหอมจะมีไข้กลับม้ายยพี่ปืน :katai1:
-
อัลไลกันพี่ปืน
แค่ไปข้างนอกกับปู้จายคนอื่นเอง :hao7: :hao7:
-
พี่ปืนหึงโหดดดดดด คราวหน้าถ้าต้นหอมดื้ออีก คงสลบเลยล่ะ :hao5: :heaven
-
พี่แกซ้อนแผนจับผิดน้องจนได้ แต่ลงโทษน้องแรงไปมั้ยพี่ น้องเพิ่งหายป่วยนะ ถ้าไข้ฟื้นต้องรับผิดชอบนะ :katai1:
พี่เซนแกคงชอบต้นหอมจริงแหละถึงตกใจมาก
สรุปว่าไอ้พี่ปืนขี้หึงและหื่นมาก จบค่าาา
-
อยากให้ต้นหอมทำผิดอีกจัง :mew4:
-
ลงโทษน้องเอาแต่พอดีนะปืน
น้องเค้าพึ่งหายไข้ เอิ๊กๆๆๆ
-
พี่ปืนถ้าต้นหอมโดนหนักกว่านี้ คงตายคาอกพี่ปืนจิงๆ
ถนอมน้องหน่อยสิ น้องยังเด็กนะ ;(
:mew2:
-
และแล้วต้นหอมก็ไม่รอด
-
อื้อหือ ปืนหึงโหด ต้นหอมเอ้ย เจอดีเข้าแล้วไหมละหนู :katai5: :katai5:
-
เหอะๆ.....พี่ปืน
-
น่ารักไปไหนเรื่องนี้ ต้นหอมนี่น่าเอามาจับฟัดจริงๆฮะ55555
:hao6: :hao6: :hao6:
-
หึงโหดมาก 5555
-
ปืนหื่นนนนนนนนนนนนนน!!ต้อนหอมก็ยังน่ารักตลอดเลย
-
หนูรักพี่ปืน :-[ :-[ :-[
-
พี่ปืนหึงโหด :hao7: :hao7: :hao7:
-
:m10: :m10: :m3: :m3:
:a9: :a9: :a9: :a9: :a9: :a9:
:confuse: :confuse: :confuse: :confuse: :confuse:
:z9: :z9: :z9: :z9:
-
น้องยังไม่ทันหายดี เดี๋ยวไข้กลับหรอกกกก โถววววว รอให้หายก่อนแล้วค่อยจัดหนักกว่านี่ซี่(ห๊ะ?!)
-
พี่ปืนหึงโหดมากกกกกกกกกก :ling3:
-
พี่ปืนน้องพึ่งหายไข้เองนะ
ไข้กลับพอดี...หึงโหดมากอ่ะ
:mew5:
-
พี่ปืนนี่แผนสูงจริงๆ ทำทีว่ามีงาน ที่แท้ก็แอบตามน้องนี่เอง
จะว่าช่วยก็ไม่ใช่ คือพี่เซนเค้ายังไม่ได้ทำอะไรเกินเลยมากมาย
แต่ด้วยความหีงหวง แค่เขามองหน้าน้องพี่ปืนก็แทบระเบิดแล้ว
นี่ถึงเนื้อถึงตัวก็เลยเจ็บตัวไปตามระเบียบ ทั้งพี่เซนและน้องต้นหอม
น้องเพิ่งจะฟื้นไข้เองนะ โดนจัดหนักไปไม่รู้ว่าจะหายหรือเป็นหนักกว่าเดิม
แต่ไม่ว่าจะหายหรือไม่พี่ปืนก็ดูแลอยู่แล้วล่ะเนอะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ปืนแกหึงโหดมากๆ
-
:hao5:พี่ปืนหึงโหดมากกกกก แมทคิดถูกจริง ๆ ว่าต้องให้โดนเองจะได้เข็ด :hao6: ต่อไปต้นหอมคงไม่กล้าไปอีกนานแน่ ๆ :mew4: ต้นหอมยังน่ารักเสมอแบบนี้พี่ปืนจะอดใจไหวได้ไงล่ะ อยากดูตอนต้นหอมแข่งเต้นน่ะ คงมันดีน่ะ :mew1:
-
นี่แหละบทลงโทษของเด็กดื้อ
-
พี่ปืนหึงโหดดดดดเ
-
ยืดเวลาป่วยให้ต้นหอม พี่ปืนรุนแรงชะมัด
-
เล่นเอาต้นหอมเกือบตาย
หึงโหดชะมัด อีตาปืนเนี่ย
ถนอมต้นหอมบ้างสิเออ เดี๋ยวก็ยกให้พี่เซนซะหรอก (โดนพี่ปืนถีบ)
-
จนได้นะต้นหอม พี่ปืนขี้หึงสุดๆ
ลงโทษน้องแทบขาดใจ สมใจคนหื่น
:hao6: :hao7:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
พี่ปืน แม่งหื่นว่ะ
ต้นหอม เพิ่งหายไข้เองน้า
เด๋วน้องก็ไข้ขึ้นอีกหรอบหรอก
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:หนูต้นหอมจะดื้อแบบนี้บ่อยนะพี่ชอบ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:impress2: :-[ หึงโหด
-
จะสงสารต้นหอมดีมั้ยเนี่ย :z1: :z1:
-
พี่แมทน้องมิน น่ารักจังเลยอ่ะ ชอบ ๆ แต่น้องมิน เอ่อ ไม่ล้างหน้า แปรงฟันหน่อยก็ดีนะจ้ะ
ทำไมต้นหอม ถึงไม่กล้าบอกพี่เซนไปตรง ๆ นะไม่เข้าใจ แค่บอกว่าไม่สบายอยู่ก็หมดเรื่องแล้ว
แค่ไม่บอกพี่ปืนทั้งที่กำชับนักหนาก็หน้าตีแล้ว ยังจะแอบแมทอีก ทั้งที่แมทเตือนขนาดนี้แล้วแท้ ๆ
บางทีต้นหอมก็ดื้อเกินไปน้า ถ้าพี่ปืนแอบไปเที่ยวกับคนอื่นอย่างนี้บ้างต้นหอมจะชอบเหรอ
ถูกของแมท ต้องให้พี่ปืนดัดนิสัยบ้าง โดนพี่ปืนจับได้จนได้ ก็สงสารต้นหอมหรอกนะ
พี่ปืนเล่นซะน้องหมดเรี่ยวแรงเลย แต่ก็ไม่ยักโกรธพี่ปืนแฮะ ดีแล้ว
ต่อไปต้นหอมจะได้จำ ว่าเป็นแฟนกัน มีอะไรก็ควรคุยกันตรง ๆ ไม่ใช่แอบทำแบบนี้
แต่ยังไงก็ควรขอโทษพี่เซนด้วยนะ ยังไงก็เพราะพี่เซนไม่ได้ทำอะไรไม่ดีต้นหอมนินะ
อยากอ่านแมทมินบ้างจังเลยอ่ะ ขอบคุณริรินะคะ :3123: :L1:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 42
Told ya, being with me, don’t ever think about anyone else.
อยู่กับฉัน อย่าแม้แต่คิดถึงผู้ชายอื่น บอกแล้วไง
[Tonhom]
ท้องฟ้าช่างสดใสยิ่งนัก เป็นสีเหลืองเชียว!
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คำสั่งคุณแฟนถือเป็นสำคัญ ห้ามฝ่าฝืนโดยเด็ดขาด ไม่งั้นจะชีวิจไม่สดใสอีกต่อไป
เจ็บครับ เจ็บระบมไปทั้งตัว ปกติพี่ปืนจะไม่ค่อยทำรุนแรงเท่าไหร่ แต่เมื่อวานบอกได้เลยว่าไม่ยั้ง ห้ามก็ไม่ฟังจะทำๆลูกเดียว แล้วเป็นไงล่ะ น้องไข้ที่กำลังจะจากไปยูเทรินกลับมาหาผมแบบรวดเร็วทันใจ อนาถตัวเองชะมัด แทนที่วันอาทิตย์ผมจะได้ไปเดินเที่ยวเล่น แต่กลับต้องมานอนซมอยู่บนเตียง โดยมีตัวการนอนหายใจเข้าออกอย่างสบาย
ผมขยับตะแคงตัวเข้าหาพี่ปืนอย่างอยากลำบาก เจ็บร้าวตั้งแต่เอวลงไปขนถึงปรายเท้า รู้สึกเหมือนเอวตัวเองจะเคล็ด ขอโทษเถอะครับ ผมซ้อมเต้นยังไม่ระบมขนาดนี้เลย
“พี่ปืน” ผมเรียกพี่ปืนเบาๆ ความจริงคือเสียงไม่มี ผมรู้สึกปวดหัวกับปวดตัวเหมือนว่าเป็นไข้ แต่ตัวไม่ร้อนมากเท่าไหร่เพราะถ้าผมตัวร้อนมาก ลมหายใจที่ออกมาจากจมูกจะร้อนตาม แต่นี่แค่อุ่นๆ คงเป็นเพราะเมื่อคืนพี่ปืนกรอกยาใส่ปากผมไปเยอะและทายาที่ด้านหลังให้ผมด้วย
ผมมองไปรอบๆห้องพี่ปืน นั่นมันกล้องพี่ปืนนี่นา
รูป!!!
ใช่แล้ว วันนั้นที่พี่ปืนถ่ายผมไดว้ตอนโป๊ผมยังไม่เห็นเลย ไม่ได้การแล้ว ผมต้องลบมันเดี๋ยวนี้ ยิ่งตอนนี้ยิ่งเป็นเวลาดีพี่ปืนยังไม่ตื่นนอนเพราะฉะนั้นพี่ปืนก็จะห้ามผมไม่ได้ถ้าผมจะลบรูปพวกนั้น
ผมเหลือบมองคนตัวโตข้างๆอีกครั้งหนึ่ง โบกมือไปมาตรงหน้าพี่ปืน นิ่งสนิท สงสัยจะหลับลึกมาๆ ผมวางใจค่อยๆลุกออกจากที่นอน
“อูยยย” ผมร้องเบาๆ ขาสั้นไปหมด ผมค่อยๆพาตัวเองที่หากล้องตัวการ พอได้มาไว้ในมือแล้วผมกทิ้งตัวนั่งลงกับพื้น ไม่ไหวครับ เจ็บร้าวจนไม่อยากจะยืน ผมเคลื่อนตัวถอยหลังนั่งพิงที่ปรายเตียงเอาไว้ เปิดกล้องดูรูป รูปเยอะชะมัด อ๊ะๆ รูปนี้สวยอ่ะ พี่ปืนไปถ่ายมาเมื่อไหร่นะไม่เห็นบอกกันบ้างเลย
โดยส่วนตัวแล้วผมชอบถ่ายภาพน่ารักๆ เจออะไรที่ดูแล้วน่ารักก็จะถ่าย เช่นพวกร้านเครื่องดื่ม ร้านเค้ก หรืออะไรที่มันสวยๆงามๆ แต่พี่ปืนเรียนด้านนี้ก็เลยมีรูปหลายแบบหลายสไตล์ ดูแล้วก็สวยทุกรูปนะครับ แต่ให้ถ่ายเองผมคงทำไม่ได้แบบนี้ แต่เดี๋ยวนะ...นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมต้องหารูปตัวเองสิ!
ผมรัวนิ้วก่อนเลือนรูปไปเรื่อยๆ ในกล้องนี้มันมีกี่รูปกันนะ ทำไมมันเยอะจัง ผมกดดูไปเรื่อยๆ เสียวพี่ปืนตื่นมาก่อน ผมกดหาภาพจนมาหยุดอยู่ที่ภาพๆหนึ่ง
รูปผม...
หน้าผมแดงแปร๊ดทันทีที่ได้เห็น คือมันไม่ใช่รูปวันนั้น ผมเองก็ไม่รู้ว่าวันไหน แต่ว่ารูปนี้มัน...เป็นรูปที่ผมนอนหลับไม่รู้เรื่อง พี่ปืนถ่ายไว้แค่ช่วงบน ที่สำคัญคือผมไม่ได้ใส่เสื้อ ผมรู้ว่าตัวเองขาวนะ แต่พอมองจากกล้องแล้วมัน...อายอ่ะ ไหนจะรอยจูบตรงไหปลาร้าและบนหน้าอกอีกหลายๆที่อีก ถึงจะเห็นแค่ด้านบนแต่มันก็ดูเอ็กซ์เกินจนผมอายตัวเอง ผมกดย้อนไปดูอีกภาพเพื่อว่าจะมีภาพอีก แต่ก็ไม่มี มีภาพเดียว
“อย่าลบนะ!” พี่ปืนพูดเสียงดังตอนที่ผมกำลังจะกดลบ ผมสะดุ้งตกใจเกือบจะทำกล้องของพี่ปืนหลุดมือรีบปิดกล้องแทบไม่ทัน
ผมนั่งตัวแข็งค้างอยู่กับพื้น มือที่ถือกล้องสั่นน้อยๆ โดนจับได้จนได้ว่ามาแอบดูกล้องพี่ปืน ผมรู้ว่าพี่เขาเป็นคนหวงกล้องมาก เพราะกล้องพี่ปืนราคาแพง เลนส์ที่ใช้ก็หลักแสนทั้งนั้น จะรวยไปไหน เพราะอย่างนั้นพี่ปืนเลยไม่ชอบให้ใครจับกล้องนอกจากตัวพี่เขาเอง
“เด็กไม่ดีแอบดูของๆคนอื่น” พี่ปืนว่า ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิมท่าเดิมเป๊ะ ไม่กล้าขยับ พี่ปืนไถลตัวลงมานั่งซ้อมด้านหลังผมก่อนจะจับเอวผมอุ้มขึ้นนั่งบนตักพี่ปืนแทน ท่อนแขนแกร่งโอวเอวผมไว้แล้วเอาคางมาเกยผมบ่าผม ยิ่งทำแบบนี้ผมก็ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่
พี่ปืนจับกล้องทับมือผมที่ถือกล้องไว้อยู่ แล้วพี่เขาก็กดเปิดรูปเมื่อกี้ขึ้นมา ยิ่งมองผมยิ่งอายเลยเบนหน้าหนี แต่ดันหันไปทางที่พี่ปืนเอาคางเกยไหล่ผมไว้ พี่ปืนเลยจูบแก้มผมหนักๆ
จะมาหวานอะไรแต่เช้า!
บทจะโหดก็ทำเอาผมเกือบตาย แต่พอบทจะหวานก็ทำเอาผมแทบละลายเสียให้ได้
“น่ารักไหม” พี่ปืนกระซิบถามแล้วก็หอมแก้มผมอีกรอบ
“...”ถามแบบนี้จะให้ผมตอบว่าไงกัน เขินอ่ะ
“น่ารักเนอะ”
อ๊ากกกก ไม่ไหวแล้ว ผมจะระเบิดตัวเองเดี๋ยวนี้แหละ!
“ละ ลบเลยนะ” ผมพูดตะกุกตะกัก พี่ปืนรีบปิดกล้องแล้วเอาออกจากมือผม ผมหันไปหาพี่ปืนเพื่อจะแย้งกล้องกลับมา นี่จะไม่ลบจริงๆใช่ไหม ถึงมันจะไม่ได้โป๊อะไรมาก แต่มันก็...ก็โป๊นิดๆนะ
“ไม่ลบ” พี่ปืนพูดหน้าตาย กวาดมือที่ถือกล้องไปด้านหลังแล้ววางลงบนเตียงให้ไกลมือผมมากที่สุด ผมมองตามกล้องตาปรอยๆ
“พี่ปืนขี้แกล้ง” ผมว่าพี่เขาหน้างอ พี่ปืนยิ้มมุมปากนิดๆ เลื่อนมือทั้งสองข้างลงมาจับเอวผมไว้
“พอใจ จะทำไม” สีหน้าเมือนจะสนุกมากที่ทำให้ผมอารมณ์บูดได้ ก็ไม่ได้โกรธอะไรมากหรอกครับ มันก็แค่กลัวคนอื่นเห็น...ขนาดผมยังเปิดไปเจอได้เลย แล้วคนอื่นล่ะ
“ลบเถอะ เดี๋ยวคนอื่นเห็น” ผมร้องขอ อายจริงๆนะถ้าจะให้คนเห็นภาพนั้นนะ พี่ปืนขมวดคิ้วมองจ้องผมนิ่งๆ ผมเพิ่มออฟชั่นเสริมด้วยการกอดคอพี่ปืนเอาไว้แล้วซบหน้าลงกับไหล่กว้างอ้อนๆ
“นะพี่ปืนนะ ลบเถอะ”
“ไม่ พี่ชอบรูปนี้” พี่ปืนพูดนิ่งๆ อะไรอ่ะ นี่ผมอ้อนแล้วนะ ยังไม่ยอมอีก ว่าแล้วผมก็กัดลงที่ไหล่พี่ปืนอย่างแรง!
“โอ๊ย!” พี่ปืนร้องแล้วก็จับหน้าผมออกจากไหล่ พี่ปืนไม่ได้ใส่เสื้อครับเป็นปกติของพี่เขา แต่ไม่ค่อยจะปกติสำหรับผมสักเท่าไหร่
“ลบๆๆ ลบเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ผมร้องโวยวายอยู่บนตักพี่ปืน แต่พอบางอย่างข้างใต้มันตื่นเท่านั้นแหละ ผมหยุดดิ้นทันที พี่ปืนหื่นอ่ะทุกคน!
“กลัวอะไร เคยมีใครจับก้องพี่ได้หรือไง มีแต่เรานั่นแหละ”
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แต่...”
“ไม่มีแต่ สัญญาเลยว่ารูปนี้ไม่หลุดแน่ๆ” พี่ปืนทำหน้าจริงๆ ผมครุ่งคิดก่อนจะพยักหน้า มันก็จริงิย่างที่พี่ปืนว่านั่นแหละ ไม่มีใครจับกล้องพี่ปืนได้ แม้แต่เพื่อนก็เถอะ เพราะกล้องตัวนี้พี่ปืนไม่เคยเอาออกไปไหนด้วยซ้ำ แต่ถ้าอีกตัวอันนั้นคนอื่นจับได้ แต่ตัวนี้เหมือนเป็นของต้องห้าม และเพื่อนพี่ปืนทุกคนก็ดูจะเข้าใจดี ขนาดผมยังเพิ่งได้แตะวันนี้เป็นวันแรกเลย
“จะเครียดอะไรขนาดนั้น บอกว่าไม่หลุดก็ไม่หลุดหรอกนา ถึงหลุดแล้วยังไง พี่รับผิดชอบเอง ดีไหม” พูดเฉยๆก็ได้มั้ง ไม่ต้องทำตากริ่มกริ่มใส่ผมหรอก หน้าจะไหม้แล้ว
“แล้ว...รูปวันนั้นล่ะ” ผมถามเสียงเบา ผมไม่รู้หรอกว่าวันนั้นพี่ปืนใช้กล้องไหนถ่าย พี่ปืนหัวเราะเบาๆก่อนจะตอบ
“อยู่ในมือถือ” พูดแล้วก็ชี้ไปทีโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงหัวเตียง ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบโดยที่ลืมไปเลยว่าเจ็บตัวอยู่ พอได้โทรศัพท์พี่ปืนแล้วก็เดินไปหาพี่ปืนอีกครั้งก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนตักพี่ปืน ซึ่งพี่เขาก็โอบเอวผมไว้
“อยู่ในไหน” ผมเงยหน้าถาม
“หาเอาเอง”
“จิ๊!”
ผมเปิดมันทุกโฟลเดอร์ พี่ปืนมือม้เริ่มจะอยู่ไม่สุข ลูบไล้ที่หน้าท้องผมเบาๆ
“อ๊ะ!” เจอแล้วครับ!
แต่...ไม่เห็นอะไรเลยอ่ะ มีแต่ส่วนหัวของผมที่กดหน้าลงกับหมอน แล้วก็เห็นลาดไหล่แวบๆเท่านั้น ผมีอกสองสามภาพก็เหมือนกัน แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ
“ทำไมพี่ชอบแกล้งผมนัก” ผมทำหน้าบึ้งใส่พี่ปืน พี่เขาจะรู้บ้างไหมว่าทำผมเครียดไปหลายวัน ส่วนหนึ่งที่ไม่หายป่วยสักทีก็เพราะเครียดเรื่องนี้ด้วยแหละ
“ก็อยากทำตัวให้น่าแกล้งทำไมล่ะ” โยนความผิดกันแบบนี้เลยเหรอ
“ผมโกรธแล้วนะ”
“งั้นเหรอ ไม่ง้อนะ” พี่ปืนพูดขำๆ ผมจะงอนจริงๆแล้วนะ ง้อก้จะไม่หายงอนด้วย
แต่เอาเข้าจริง ผมก็หายงอนอยู่ดี เซ็งตัวเอง แต่ผมก็โล่งใจนะที่พี่ปืนไม่ได้ถ่ายรูปผมตอนโป๊ไว้จริงๆ แต่ฟังเหตุผลพี่แกแล้วอยากจะบ้า
“มองจากรูปมันไม่เร้าใจเท่าเห็นของจริงหรอก”
เหตุผลนี้...ซึ้งจนน้ำตาจะไหลเลยล่ะครับ!
แฮกๆๆ เหนื่อยๆ เหนื่อยได้อีก ผมทิ้งตัวนอนลงกับพื้นอย่างหมดแรง กี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย ตั้งแต่สี่โมงเย็น ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว
“วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน ไงวะ หอบแดกเลยดิ” ไอ้ซันเอาขาเขี่ยผมเบาๆ เดี๋ยวนี้ยิ่งสนิทยิ่งหยาบคายใส่กันมากขึ้น อยู่กับพวกมันผมก็เลยติดไปด้วย แต่ถ้าอยู่บ้านกับแมทหรืออยู่กับพี่ปืนผมต้องพูดเพราะๆเข้าไว้ พูดคำหยาบไม่ได้ เดี๋ยวโดนดุ
“ไปก่อนนะทุกคน แล้วเจอกัน” โนกับบีมพูดแล้วโบกมือลากลับบ้าน ทีแรกบีมบอกว่าจะขอหยุดซ้อมเพราะเครียดเรื่องเรียน แต่ไปๆมาๆก็กลับมาร่วมทีมต่อ ซึ่งผมกดีใจมาก เพราะในทีมผมจะสนิทกับซันและบีมมากว่าคนอื่น
“กลับไงเนี่ยเรา ให้พี่ไปส่งไหม” พี่ต้าถามผมพลางเก็บของไปด้วย ผมลุกขึ้นเก็บของๆตัวเองลงกระเป๋าบ้าง
“พี่ปืนมารับครับ” ผมบอก พี่เขาพยักหน้าเข้าใจ
ก๊อกๆ
ทุกคนที่อยูในห้องซ้อมหันไปมองที่ประตู พี่ปืนเปิดประตูห้องซ้อมเข้ามา ผมยิ้มกว้างให้พี่ปืนที่เดินมาหาผม ในมือมีแก้วชานมไข่มุขเจ้าโปรดของผม
“อยากกิน” ผมร้องบอก พี่ปืนส่งให้ผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ จัดการเก็บของให้ผมแทน ผมรู้สึกหัวใจพองโตคับอกทุกครั้งที่พี่ปืนทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้
“กลับยัง” พี่ปืนถามผม
“ครับ กลับเลย ต้นหอมหิวมากกกกก” ผมลากเสียงยาวให้รู้ว่าหิวจริงๆ ปกติผมต้องกินข้าวตั้งแต่หกโมงเย็นแล้ว แต่นี่สองทุ่มกว่าผมยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย แถมยังใช้พลังงานในการซ้อมไปเยอะ
“งั้นก็แวะกินหาอะไรกินก่อนแล้วกัน” พี่ปืนบอก
“พี่ๆ ผมกลับก่อนนะ กลับก่อนนะซัน” ผมเอ่ยลาทุกคนแล้วยกมือไหว้พี่ๆ ไอ้ซันยิ้มล้อผมที่ผมพูดกับมันซะเพราะ ผมเลยขึ้งตาใส่มันไปทีก่อนจะเดินตามพี่ปืนลงไปข้างล่างสตูดิโอ แต่ดันเดินสวนทางกับไมล์ เขามองหน้าผมก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก ผมรีบเดินไปเกาะแขนพี่ปืนทันที ผมไม่ชอบเวลาที่ไมล์มองผม มันน่ากลัวแบบไม่น่าเข้าใกล้ เหมือนตัวเขาจะแผ่ไปอันตรายออกมาตลอดเวลา
วันนี้พี่ปืนใจดีมาก พาผมไปกินจิ้มจุ่ม ผมอยากกินมาหลายวันแล้ว แต่ไม่มีเวลา วันนี้พี่ปืนเลยพาผมไปกิน อร่อยมาก ผมกินจนพุงกางจนแทบจะเดินไม่ไหว ทั้งอร่อยและฟรี คึคึ อิ่มจังตังค์อยู่ครบ
ผมแทบไม่เคยได้ใช้เงินตัวเองเลย ไปมหาวิทยาลัยก็ไปพร้อกกับพี่ปืนทุกวัน เดี๋ยวนี้ผมนอนกับพี่ปืนทุกคืน ผมไปนอนกับพี่ปืนที่คอนโดบ้างหรือไม่ก็พี่ปืนมานอนกับผมที่บ้านสลับกันจนผมรู้สึกว่าผมชินเสียแล้ว ถ้าต้องนอนคนเดียวผมต้องนอนไม่หลับแน่ๆ ส่วนค่าข้าว นอกจากค่าข้าวเที่ยงที่ต้องออกเองแล้วผมก็ไม่เสียค่าอย่างอื่นเลย ป๋าปืนเขาออกไปทุกอย่าง
กลับมาถึงบ้านผมรีบอาบน้ำก่อนเพราะตัวมีแต่เหงื่อ อาบเสร็จก็ลงไปข้างล่าง พี่ปืนอาบน้ำต่อจากผม ผมใช้โทรศัพท์บ้านโทรหาแมท
[ฮัลโหล]
“พี่มินเหรอ?” ผมถามเพราะเสียงไม่ใช่แมท
[อืม ต้นหอมเหรอ] พี่มินถามกลับมา
“ครับ แมทล่ะครับ” ผมถาม ได้ยินเสียงดนตรีจากปรายสาย แสดงว่าวันนี้แมทไปนั่งเฝ้าพี่มินทำงานอีกแน่ๆ
[มันนั่งรอพี่ทำงานอยู่ พอดีมันเอามือถือมาฝากพี่ไว้น่ะ มีอะไรไหม เดี๋ยวพี่เอาโทรศัพท์ไปให่มัน]
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมแค่จะโทรมาถามว่าจะกลับมานอนบ้านไหม”
[ไม่รู้มัน เดี๋ยวคุยกับมันเองนะ มึงๆ ต้นหอมโทรมา]
ผมรอจนแมทพูดขึ้น
[ว่าไง]
“กลับมานอนบ้านไหม” ผมถามไปทันที
[ไม่กลับ ล็อคบ้านไปเลย]
“แหม จะนอนกับพี่มินล่ะสิ” ผมแซวขำๆ
[แก่แดด แค่นี้นะ]
“อืม ดูแลพี่มินดีๆนะ” ผมบอกทิ้งท้ายแล้วก็วางหู พี่ปืนอาบน้ำเสร็จแล้ว พี่ปืนเดินเข้าไปในครัวคงจะไปกินน้ำ ส่วนผมก็เดินออกไปล็อครั้วและปิดประตูในบ้าน ตรวจเช็คทุกอย่างจนแน่ใจว่าเรียบร้อย พี่ปืนเดินออกมาจากครัวส่งนมให้ผมกล่องหนึ่ง ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นจุบแก้มพี่ปืนไปที
ขึ้นมาบนห้องผมก้นั่งทำการบ้าน รู้สึขี้เกียจเพราะเพลีย แต่ก็ต้องทำให้เสร็จ ส่วนพี่ปืนน่ะเหรอ นอนดูหนังสบายใจอยู่บนเตียง ผมเลยเผลอดูบ้างไม่ดูบ้าง การบ้านก็เลยไม่เสร็จสักที
[Krrrr Krrrr]
ผมหยิบโทรศัทพ์ที่วางอยู่ใกล้ๆมือขึ้นมาดู เป็นเบอร์ไม่คุ้นและไม่ได้เซฟชื่อเอาไว้ ผมกดรับ
“สวัสดีครับ”
[ต้นหอม พี่เองนะ]
“พี่เซน” ผมหลุดเรียกชื่อคนที่โทรมาก ก่อนจะรู้สึกตัว เมื่อกี้พี่ปืนจะได้ยินหรือเปล่านะ ผมเลยหันไปมองพี่ปืน อุ้ย! มองอยู่จริงๆด้วย ผมรีบหันหน้ากลับมาตามเดิม
[ยุ่งอยู่หรือเปล่า พี่คุยด้วยได้ไหม]
“ครับ คุยได้” ผมบอกเบาๆ ยังรู้สึกผิดไม่หายเรื่องวันนั้นที่พี่ปืนต่อยพี่เซน ผมยังไม่ได้ขอโทษพี่เขาเลยด้วยซ้ะที่ทำให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะผม
[สบายดีนะ] พี่เซนถามเสียงเรียบ แต่ทำไมผมฟังแล้วมันแลดูเศร้าๆยังไงไม่รู้
“ครับ พี่ล่ะครับ เรื่องวันนั้น ผมขอโทษด้วยนะครับ” ผมถามกลับแล้วก็เอ่ยขอโทษพี่เซน แต่ก็แอบหวั่นว่าพี่ปืนจะรู้ และดูท่าพี่ปืนจะอายุยาว นึกถึงปุบก็มาปับ
“ใครโทรมา” พี่ปืนถามเสียงดุเลยครับ ผมหันไปยิ้มแหยะๆให้พี่ปืน อย่าทำหน้าดุสิ ผมกลัวนะ!
[อยู่กับ...แฟนเหรอครับ] พี่เซนถามกลับมาเสียงเบา ผมที่โดยพี่ปืนจ้องอยู่ถึงกับสะดุ้งนิดๆ
“ว่างเดี๋ยวนี้!” พี่ปืนยืดกอดอกสั่งผม แถมยังส่งสายตามากดดันผมอีก
“เอ่อ พี่ปืน...” ผมเรียกชื่อพี่เสียงเบาๆ
“ว่างซะก่อนที่พี่จะโมโห” พี่ปืนพูดแค่นั้นก่อนจะเดินกลับไปทิ้งตัวนอนที่เตียง
[งั้นก็แค่นี้แล้วกันนะต้นหอม พี่แค่จะโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้พี่จะกลับปารีสแล้ว แล้วกํ...] พี่เซนหยุดพูดไปนาน ผมรอแต่ตาก็มองพี่ปืนด้วยความไม่สบายใจ
[พี่ชอบเรานะ...]
สายตัดไปแล้ว แต่ผมยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้น
เมื่อกี้พี่เซนเขาบอกว่า...ชอบผมงั้นเหรอ
ชอบผมเนี่ยนะ!!!
ผมเดินไปหาพี่ปืนก่อนจะกอดพี่ปืนเอาไว้แน่น พี่ปืนกอดตอบผม ผมใจชื้นขึ้นมานิดหนึ่ง แสดงว่าพี่ปืนคงจะไม่ได้โกรธอะไรผมมาก แต่ผมก็รู้สึกไม่สบายใจ เพราะแบบนี้หรือเปล่า พี่ปืนถึงได้ไม่พอใจที่ผมออกไปเที่ยวกับพี่เซน เพราะพี่ปืนเคยอบกไว้แล้วว่าพี่เซนจะจีบผม พี่เซนชอบผมแต่ผมไม่เชื่อ
“คิดอะไรอยู่” พี่ปืนถามตอนที่หนังจบ ผมมานอนกอดพี่ปืนอยู่นาน ในหัวก็คิดแต่เรื่องของพี่เซน
“พี่ปืน พี่เซนเขา...”
“อยู่กับพี่ยังจะคิดถึงผู้ชายคนอื่นอีกเหรอไง!!!” พี่ปืนตวาดใส่ผมก่อนที่ผมจะพูดจบ ร่างผมแทบแหลกเพราะพี่ปืนรัดตัวผมแน่น
“พี่ปืน ต้นหอมเจ็บ” ผมร้องบอก พี่ปืนทำหน้าไม่พอใจใส่ผม
“เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอยู่กันพี่อย่าคิดถึงผู้ชายคนอื่น!”
“ต้นหอมเปล่านะ ก็แค่...ต้นหอมขอโทษ”
“...”
“ขอโทษที่ไม่เชื่อพี่”
“เรื่องอะไร” พี่ปืนถามเสียงเข้ม ผมซบหน้าลงกับอกพี่ปืน
“เรื่องที่พี่บอกว่าพี่เซนชอบต้นหอม เมื่อกี้พี่เขาโทรมาบอกว่าจะกลับปารีสพรุ่งนี้...แล้วก็บอกว่าชอบผม” ผมบอกพี่ปืน ไม่อยากปิดบังอะไร ก็พี่ปืนบอกผมว่าคนรักกันต้องไม่มีเรื่องปิดบังกัน ผมเลยบอกพี่เขาซะ จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง
“ถ้ามันไม่พูดก็ไม่คิดจะเชื่อพี่ใช่ไหม”
“ก็...ใครจะไปรู้ล่ะ”
“ต่อไปนี้ห้ามติดต่อกับมันอีก ถ้ามีอีกครั้งเจอดีแบบวันนั้นแน่!”
โหดเกิน!!! แค่ครั้งนั้นครั้งเดียวก็เกินพอแล้วครับ จะตายเอา!
แต่ผมก็ได้รู้อย่างหนึ่งแล้วว่า การที่เราพูดความจริงออกไป มันสบายใจแบบนี้นี่เอง
……………………..
# ขอติดแก้คำผิดไว้ก่อนนะ ง่วงมากกกก :katai1:
# ตอนหน้าจะเป็นของแมทมินนะ ใครที่รออยู่สมใจอยากแน่ๆ :katai2-1:
-
ู^
^
จิ้ม
รออ่าน ในที่สุดก็ได้อ่าน
:hao7: :hao5:
-
จิ้มๆ เจิ้มๆ
กิ๊บ กิ๊วววว ล่อซ่ะฟ้าเหลืองเลยน่ะพรี๊!!!ปืนนนนน
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่ปืนโหดเกิน ขี้แกล้งด้วย
ต้นหอมน่ารักอ่าใสๆ
-
พี่ปืนจะโหดไปไหน
หวงต้นหอมสุดๆ
ตอนหน้า แมทมิน :mew1: :o8:
-
ทำไมพี่ปืนโหดจัง เพิ่งรู้ตัว อิอิ
พี่ปืนถนอมต้นหอมบ้างซี่ :z10:
-
ต้นหอมเข็ดแล้ว แต่คนอ่านอยากให้พี่ปืนหาเรื่องลงโทษอีกจัง :mew4:
-
พี่ปืนหึงโหดมากกก :katai2-1: :katai2-1:
-
; รอ รอ รอ แมท มิน :hao3: :hao3: :hao3:
-
เอิ่มพี่ปืนบทจะหวานก็หวานหยดย้อย บทจะโหดก็เหี้ยมซะ
บทลงโทษพี่นี่ได้กำไรชัดๆ
-
สุขสันต์วันฟ้าเหลืองงนะจ๊ะน้อวต้นหอมที่น่ารักกกกก :hao7:
-
พี่ปืนโหดจริงๆดั่งคำขู่ เล่นเอาซะน้องไข้กลับเลย
แต่หลังจากนั้นก็หวานให้น้องได้ชื่นใจ :o8:
ถ้าพี่ปืนไม่รักก็คงไม่หวงหรอก อีกอย่างที่พูดก็เรื่องจริง
แอบสงสารพี่เซนเล็กๆ คือพี่แกไม่ได้ร้ายอะไรเลย
แค่ชอบคนที่เขามีแฟนแล้วเท่านั้นเอง :เฮ้อ:
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะไม่รู้ หวังว่าจะเป็นพี่น้องกันได้นะ
น้องต้นหอมคงเป็นเด็กดีของพี่ปืนไปอีกพักใหญ่ล่ะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
แหมๆพี่ปืนโหดนะ
ยังไงถนอมน้องเข้ามั้งนะ
ก็รักนี่เนอะเลยโหด
-
:mew1: :mew1:
-
ดีแล้วต้นหอมที่ไม่มีธไรปิดบังพี่ปืน ที่หลังก็อย่าทำอีกเพราะไม่งั้นหนูอาจจะไม่ได้ออกไปจากห้องแน่
-
ทำดีมากลูก มีอะไรก็ต้องบอกสามีด้วยความซื่ิอสัตย์นะ อิอิ
-
อิตาปืนโหดเกิ๊น :z3:
-
พี่ปืนน่าจะประมาณนี้นะ"ไม่รักก็คงไม่ห่วงอย่างนี้ที่ต้องห่วงก็เพราะว่ามีแค่คนเดียว"
แมท&มินนนนนน
-
ต้นหอมต้องหัดเชื่อที่พี่ปืนบอกนะ อย่าดื้อรู้มั้ย
-
สงสารพี่เซนเบา ๆ แต่ทำใจเถอะพี่ น้องเขามีเจ้าของแล้ว หวงและดุมากด้วย หื่นด้วยไรด้วย 555
พี่ปืนนี่ชักจะหื่นใหญ่ ชอบแอบถ่ายรูปน้องตอนเอ็กซ์ ๆ อีก อร๊ายยย เขินแทนหนูต้นหอม
เรื่องพี่เซนจบ แต่เรื่องไมล์ยังรออยู่ มีแต่หนุ่ม ๆ มาพัวพันนะหนูเนี่ย คนน่ารักก็งี้
ขอบคุณค่ะ
-
ต้นหอมน่ารักกกกกก :impress2:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :L2:
-
ชอบอะ น่ารัก หวานจังเลยยยย เข้าอกเข้าใจกันดีจัง ส่วนตัวใหม่ ไมล์นี้ นิสัยไม่ดีใช่มั้ย -_-
-
หึงโหดๆ กิ๊วๆๆๆ
-
ต้นหอมทำไมหนูน่ารักอย่างนี้ :katai2-1:
:call:
-
โหดมากอ่ะ พี่ปืน
-
จำไว้นะหนูต้นหอม
คราวหน้าคราวหลัง พี่ปืนบอกอะไรก็ต้องเชื่อฟังพี่ปืนนะรู้มั้ย
ท่องไว้ "รักผัว ต้องเชื่อผัว ,,, ผัวพูดอะไร ต้องฟังผัว" 555555555555+
-
พี่ปืนหื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เล่นสะฟ้าเหลืองเลย ลงโทษได้โหด หื่น มาก
ต้นหอมคงเข็ด ไม่กล้ากับพี่ปืนแล้วเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาส
-
พี่ปืนอย่างโหดอะ แต่เราชอบ อิอิ
สงสารน้อง(หรา) 55555555
มาต่อไวๆนะค้าบบบบบ :3123:
-
พี่ปืนหวงกล้องเพราะในนั้นมีแต่รูปต้นหอมใช่ม้าาาาาา
คราวหน้าต้นหอมดื้ออีกนะ จะได้ฟ้าชมพูบ้าง เบื่อฟ้าเหลืองละ คึคึ :hao5:
-
แหม่ปี่ปืน ล่อสะฟ้าเหลืองเลย :hao6: :hao6:
-
:mew1:
-
5555....ชอบพี่ปืน
-
พี่ปืนโหด... :hao7: :hao7:
-
ตอนรูปเราคิดถึงคู่พี่กิวพี่ต้าร์มากกกกกกกก :heaven
เหมือนมากกกทำให้จินตนาการสมจริง555555555
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:เป็นคำขู่ที่น้องต้นหอมกลัวแต่เค้าชอบบบบบบ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ต้นหอมไม่รอด ฮ่าๆๆๆ
-
:hao6: ท้องฟ้าวันนั้นของต้นหอมเป็นสีเหลืองเลย :hao7: พี่ปืนหึงโหดดีแท้ :mew3: ต้นหอมน่ารักเสมอ อยากอ่านตอนประกวดเต้นน่ะ :katai2-1: ตอนหน้าได้อ่านแมทมินแล้วดีใจจัง :mew1:
-
อ่าครับแอบมาอ่านหลายตอนแล้ว
เพิ่งมาเม้น อิอิ ชอบมากๆเลยครับผม
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
คุณแต่งได้ น่าลุ้น และสนุกมากๆเลย
-
แบ๋วววววววววววววววว อิอิ
-
ตามมาติดๆยังอ่านไม่ทัน
สู้ๆๆ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 43
How many times I compromised
กี่ครั้งแล้วนะที่ฉันใจอ่อน
Special Matt & Ramin # part 7:
[Matt talks]
ตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาผมยุ่งมากๆ ทั้งเรียนและงานถาโถมเข้าใส่ผมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ช่วงนี้ยอมรับเลยว่าแทบจะไม่ได้ใส่ใจใครแม้แต่ตัวเอง ต้นหอมนี่ห่วงบ้างเล็กๆเพราะยังมีไอ้ปืนดูแลชนิดที่เรียกได้ว่าไม่ปล่อยให้คลาดสายตา
ตั้งแต่คราวก่อนที่ต้นหอมหนีไปเที่ยวกับไอ้เซนอะไรนั่นแล้วมันวางแผนตลบหลังเด็กน้อย มันก็ตามติดต้นหอมไม่ให้ห่าง มันคงหึงต้นหอมไม่น้อย เพราะผมคิดว่าผมก็เป็น กับไอ้มินไง แต่ดูเหมือนว่าน้องผมจะชอบนะที่ถูกแฟนหึง ไม่รู้ว่าต้นหอมเป็นพวกมาโซหรือเปล่าถึงได้ดูเหมือนจะชอบความรุนแรง -_-^
หมู่นี่ผมไปนอนบ้านมันบ่อย เพราะมันไม่ค่อยยอมมานอนกับผมเท่าไหร่ถ้าไม่ถูกมัดมือชกเวลาที่ผมไปรับมันที่ร้านเหล้าแล้วก็ขับตรงกัลบ้านตัวเองเลย บ้านผมกับบ้านมันอยู่ไกลกันมากครับ ถ้าผมพามันมาบ้านแล้วมันก็จะปล่อยเลยตามเลย แต่ก็มีด่าบ้างงอนบ้างตามประสามัน
เมื่อก่อนไม่เห็นมันจะเป็นคนขี้งอนแบบนี้ แต่ไม่ใช่ว่าผมรับพฤติกรรมมันไม่ได้หรอกนะ ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงผมก็รักมันอยู่ดี
“เฮ้อ มันเป็นไงบ้างวะเนี่ย”
ผมยืดแขนบิดขี้เกียจไปมาไล่ความเมื่อยขบ งานที่ขนมาจากบริษัทยังทำไมเสร็จ นี่ก็ปาเข้าไปจะที่ยงคืนอยู่แล้ว วันนี้คงเป้นอีกวันที่ผมไม่ได้ไปรับไอ้มิน ไม่งั้นงานผมไม่เสร็จแน่ๆ
บางทีผมถามตัวเองนะว่ากูอายุเท่าไหร่วะเนี่ย ทำไมชีวิตแม่งเหนื่อยขนาดนี้ ทั้งเรียนทั้งทำงาน ทั้งต้องดูแลน้อง ไหนจะต้องดูแลไอ้มินอีก เรื่องหลังสองเรื่องนี่ไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับผม ผมเต็มใจที่จะเอามาเป็นภาระ
ตั้งแต่วันนั้นที่ผมเห็นเด็กตัวเล็กๆนั่นเล่นคนเดียวแล้วก็พูดคนเดียวเพราะพ่อแม่ไม่มีเวลาให้ เล่นกับเพื่อนแถวบ้านก็โดนแกล้งเพราะตัวเล็กว่าใครเขา แถมยังโดนแย่งของเล่นประจำ ร้องไห้ไม่เว้นแต่ละวัน ผมก็บอกตัวเองว่าผมจะต้องดูแลต้นหอมให้ดีที่สุด
แต่กับมิน ไม่รู้สอว่าทำไมผมถึงอยากดูแลมัน แต่ยิ่งได้คุยยิ่งได้เจอหน้า ผมอยากจะเป็นคนที่ดูแลมัน อยากให้มันมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับผม ความรู้สึกพวกนี้เกิดขึ้นมาโดยที่ผมเองก็ไม่ทันตั้งตัว
“พี่ปืน! น้องจะกิน!”
“ดึกแล้ว เดี๋ยวปวดท้อง”
“แต่น้องจะกินอ่ะ ไม่ปวดหรอก สัญญาเลย”
“ไม่ได้ กินเยอะแล้ว จะอร่อยอะไรหนักหนาหืม”
ผมเดินลงมาหาน้ำกินข้างล่างเจอต้นหอมกับไอ้ปืนกำลังตีกันอยู่ ผมเดินเข้าไปกินน้ำในครัวก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างๆต้นหอมบนโซฟาตัวยาว ต้นหอมหันมาหาผมทำหน้างอ ผมเลิกคิ้วสงสัยเพราะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เถียงเรื่องอะไรกันอยู่
“แมท น้องอยากกินไข่อีก” ต้นหอมหันมาอ้อนผม
“อย่านะมึง อย่าให้ท้ายน้อง กินไปแล้วห้าฟอง พอได้แล้ว” ไอ้ปืนถลึงตาใส่ผมก่อนที่ผมจะพูดอะไรเสียอีก แต่พอได้ฟังที่ไอ้ปืนพูดแล้วผมมองหน้าต้นหอมทันที เมื่อเช้าก็กินไปสองฟองแล้วนี่นา ผมจำได้ นี่ยังจะกินอีกห้าฟองเลยเหรอ จะโดปอะไรขนาดนี้วะเนี่ย
“ก็มันอร่อยอ่ะ ซื้อมาแล้วด้วย เสียดาย เก็บไว้พรุ่งนี้มันจะเสียนะพี่ปืน”
“ไม่ต้องเลย อย่ามาดื้อนะ”
“ทำไมมึงไม่ช่วยมันกินวะ”
“กูกินไปแล้วสี่ฟอง”
ผมแหวกถุงใส่ไข่ทรงเครื่องออกดู เหลืออยู่อีกหกฟอง ไอ้ปืนกินไปสี่ ต้นหอมกินไปห้า...สิบห้าฟอง!!! น้องกูซื้อไข่มากินเยอะไปไหมวะเนี่ย นี่กะเอาให้ไข่มันอุดตันเส้นเลือดตายเลยใช่ป่ะ
“ซื้อมาทำไมเยอะแยะต้นหอม” ผมถาม ต้นหอมกระพริบตาปริบๆก่อนจะตอบ
“ที่จริงต้นหอมจะซื้อแค่สิบฟอง แต่อีกห้าฟองคนขายแถมมา”
“แถมมา?” ไอ้ปืนทวนคำเสียงสูง ผมเองฟังแล้งก็งงๆ ทำไมคนขายมันใจดีจังวะ แถมเยอะไปป่ะ แค่ซื้อสิบฟองนี่นะ ถ้าซื้อสักห้าสิบฟองแล้วแถมก็ว่าไปอย่าง
“เดี๋ยวนะ ใช่ร้านที่อยู่หน้าหมู่บ้านป่ะ” ผมถามเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าหน้าหมู่บ้านมีร้านขายไข่ปิ้ง เคยซื้อกินแต่ไม่บ่อย นานๆที ร้านนี้เขาขายดึก ปกติกลับบ้านเย็นเขายังไม่ขายเลยไม่ได้ค่อยได้ซื้อกินเท่าไหร่
“ใช่แล้ว ร้านนั้นแหละ” ต้นหอมกระดิกนิ้วชี้ไปมาตรงหน้าผมเมื่อผมเดาถูกว่าร้านไหน ผมว่าผมรุ้แล้วว่าทำไมต้นหอมถึงได้ไข่ปิ้งมากินเยอะ
“ไปอาบน้ำได้แล้วต้นหอม ดึกแล้ว” ไอ้ปืนเอ่ยปากไล่ต้นหอมที่ยังอยู่ในชุดซ้อมเต้นไปอาบน้ำ
“ก็ได้ แล้ว...” ต้นหอมปรายตามองที่ถุงไข่
“เดี๋ยวพี่กินเอง” ผมบอก ต้นหอมไม่ได้อยากกินต่อหรอกผมว่า แต่เพราะเขาเสียดายของ เขาไม่ใช่คนกินทิ้งกินขว้าง จะพยายามกินให้หมดไม่ให้เหลือ นี่ก็คงกินเพราะเสียดายมากกว่า
“ดีเลย กินให้หมดนะพี่แมท” เจ้าเด็กดื้อยิ้มกว้างแล้วก็วิ่งขึ้นไปบนบ้าน ไอ้ปืนถอนหายใจออกมา ผมเอื้อมมือไปหยิบไข่มากิน รสชาติอร่อยดี ไม่รู้ป่านนี้ไอ้มินมันจะกินข้าวหรอกยัง
“เดี๋ยวมึง” ผมเรียกไอ้ปืนที่ลุกขึ้นเตรียมเดินขึ้นบ้าน เดี๋ยวนี้มันมานอนที่นี่บ่อยยังกับที่นี่เป็นบ้านของมัน แต่บางวันมันก็หิ้วต้นหอมไปนอนที่คอนโดมัน นานๆครั้งจริงๆถึงจะแยกกันนอน ไม่รู้ว่าใครติดใครกันแน่
“อะไร” ไอ้ปืนถามสีหน้านิ่ง ที่ผมมองทีไรก็รู้สึกมันไส้ทุกที ไม่รู้ว่าแม่งจะเก็กไปไหนวะ
“กูจะเตือนนะ ไอ้คนขายไข่ปิ้งนะ จีบต้นหอมแน่ๆ” ผมบอกมัน ไอ้ปืนจ้องผมนิ่งเลยทีนี้
“มึงรู้ได้ไง” ไอ้ปืนมันถามผม แต่เชื่อเถอะว่ามันเชื่อคำพูดผมไปแล้ว
“อย่าโง่ดิมึง มีใครขายไข่แล้วแถมห้าฟองบ้าง ไอ้คนขายมันเป็นผู้ชายวัยรุ่นเนี่ยแหละ กูเคยซื้อ มันมาช่วยแม่มันขาย” ตอนผมไปซื้อผมเคยเห็นมันหม้อใส่เด็กผู้ชายน่ารักๆทีไปซื้ออยู่ แต่มันก็ดูไม่มีพิษมีภัยหรอกครับ ดูเป้นคนที่ร่างเริงช่างพูดช่างจามากกว่า
“เออ ขอบใจ” ไอ้ปืนว่าแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นบนบ้านไป ผมไม่ได้จะทำให้ครอบครัวมันร้าวฉานหรอกนะ แต่เรื่องพวกนี้ต้นหอมตามคนอื่นไม่ค่อยทันเท่าไหร่ เป็นเด็กหัวดีที่เก่งแต่ในหนังสือกับกิจกรรมเท่านั้น ไม่ค่อยจะทันคนเท่าไหร่หรอกถ้าหากว่าคนนั้นมาทำดีด้วย
นั่งกินไข่ห้าฟองหมดแล้วผมก็ปิดไฟล็อคบ้าน ขึ้นมาโทรศัพท์หาไอ้มินบนห้องนอน
[ฮัลโหลมึง แปบนะ พี่ๆ เอานี้ไปเสริฟโต๊ะห้าทีดิ มึงๆ มีไรเปล่าวะ วันนี้ร้านยุ่งมาก] ไอ้มินรับสายผม เสียงดังจอแจได้อีก
“วันนี้กูคงไม่ได้ไปรับนะ กลับเองได้ใช่ไหม” ผมถามมัน เสียงรอบข้างไอ้มินเบาลงจนเงียบ มันคงเดินเลี่ยงอออกมาหาที่คุยกับผม
[ได้ๆ มึงไม่ต้องห่วง]
ผมอยากจะบอกมันเหลือเกินว่า ‘ห่วงสิวะ!’ แฟนทั้งคนจะไม่ห่วงได้ไง กว่าจะได้มันมาอยู่ข้างกายนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ คิดดูสิว่าเวลาตั้งเป็นปีๆที่ผมกับมันห่างกันแบบเจ็บๆ พอวันนี้ได้สุขสมหวังกับเขาเสียที ผมก็ไม่อยากจะเสียมันไปหรอกนะ
“ถึงบ้านแล้วโทรหากูด้วยนะ ดูแลตัวเองดีๆ”
[ครับพ่อ แค่นี้นะ กูต้องไปทำงานต่อแล้ว] มันรีบกวนประสาทผมแล้วก็รีบวางสายไป ผมยกมือถืออกจากหู มองดูรูปหน้าจอที่เป็นรูปมันพลางส่ายหน้าแบบเอือมๆ
รูปในมือถือผมมันเป็นคนตั้งเอง เห็นแบบนั้นเถอะ ขี้หึงใช่ย่อย แต่ผมก็ไม่แพ้มันเหมือนกัน ยิ่งเพื่อนมันที่ชื่ออะไรนะ...อ่อ ไอ้แน๊ก หน้าตามันก้น่ารักอยู่หรอกนะ แต่ผมโคตรจะไม่ชอบหน้ามันเลย เพราะมันบังอาจมากที่มานอนกอดแฟนผม อย่าให้กูรู้นะว่ามึงคิดไม่ซื้อกับแฟนกู กูเอาตายครับ!
ผมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายอีกรอบ ผมอาบไปแล้วรอบหนึ่ง แต่เหมือนสมองมันจะตื้อๆเลยว่าอาบอีกรอบดีกว่า ผมยังต้องทำงานต่อให้เสร็จภายในคืนนี้
อาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งทำงานต่อจนกระทั่งไอ้มินโทรมา ผมมองนาฬิกา จะตีสามแล้วเหรอวะเนี่ย พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย ไอ้มินเองก็มีเรียนเช้า ไม่รู้ว่ามันทนง่วงนอนได้ยังไง ทำงานกว่าจะเลิกก็ดึกดื่น ให้เลิกทำก็ไม่ยอม กลายเป็นผมที่ต้องยอมตามใจมันทั้งที่ห่วงจะตายห่าอยู่แล้ว
“ถึงบ้านแล้วใช่ไหมมึง” ผมถามมันทันทีที่กดรับสาย
[อืม ก็ถึงบ้านอ่ะ แต่ไม่ใช่บ้านกู]
“ไม่ใช่บ้านมึงแล้วมึงอยู่บ้านไหน”
[เอ่อ กูอยู่บ้านไอ้แน๊ก]
ไอ้แน๊กอีกแล้ว! อะไรกันหนักหนาวะ ผมได้ยินชื่อนี้มากกี่ครั้งแล้ววะเนี่ย แล้วทุกครั้งก็ต้องเป็นเรื่องที่ไอ้มินต้องไปนอนกับมัน แม่งนอนคนเดียวไม่ได้เหรอไงวะ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว
“มึงไปบ้านมันทำไม กลับบ้านเดี่ยวนี้เลย หรือจะให้กูไปรับ” ผมใช้เสียงแข็งๆเข้าช่วยหวังว่ามันจะฟังผมบ้าง
[อะไรของมึง กุแค่มานอนกับเพื่อนเอง เรื่องเล้กแค่นี้อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ดิวะ]
“เรื่องเล็กของมึงแต่ไม่เล็กสำหรับกูนะครับมิน” ผมไม่ตลกนะเอาจริงๆ
[มันไม่มีอะไรสักหน่อย] ไอ้มินพูดเสียงเบา
[ไอ้มิน จะไม่อาบน้ำเหรอไง] อันนี้คงจะเป็นเสียงไอ้แน๊ก ยังไงๆผมก็ยอมไม่ได้ที่จะให้มันไปนอนค้างกับเพื่อนมัน
“มิน กูบอกให้กลับบ้าน”
[ไม่เอา กูขี้เกียจแล้ว ดึกแล้วเนี่ยมึงไม่ดูนาฬิกาบ้างเหรอไง แค่นอนเองน่า ไม่มีอะไรหรอก นี่เพื่อนกูนะ] มันเอกก็รู้นะครับที่ผมไม่ยอมให้มันนอนกับไอ้แน็กเพราอะไร แต่มันไม่ยอมเชื่อผมเรื่องที่ว่าไอ้แน็กชอบมัน ผมว่าผมดูออก เรื่องอะไรจะยอมให้ว่าที่เมียในอนาคตไปเป็นผัวมันล่ะครับ ยอมก็บ้าแล้วแหละ
แล้วบางทีมันก็อาจจะลืมไปว่า แค่นอนคืนเดียวก็เสียวได้...เดี๋ยวก็ได้มีเมียไม่รู้ตัวหรอกมึง
“ตกลงคือมึงจะนอนนั่น” ผมถามมัน เริ่มหงุดหงิดไม่มีอารมณ์จะทำงานต่อล่ะ
[เออ ดึกแล้วอ่ะ มึงก็ไม่ต้องมารับหรอก เพราะถึงมึงมารับกูก็ต้องหนีบมันกลับไปนอนบ้านอยู่ดี]
“ทำไมวะ มันโตแล้วนะเว้ย” ผมพูดอย่างมีอารมณ์ แต่เป็นอารมณโมโหนะครับ ที่ผมให้มันมานอนกับผม มันทำอิดออด ที่ไปนอนกับไอ้เพื่อนหน้าติ่มนั่นไปนอนได้
กูหึงเนี่ย รู้บ้างไหม!!!
[มันโตแล้วก็จริงมึง แต่มันน่าสงสาร มันไม่ชอบอยู่คนเดียว มันก็เหมือนกับต้นหอมนั่นแหละ อย่าคิดมากดิมึง เดี๋ยวแก่ก่อนกูนะ] มันพูดตลกๆเพื่อให้ผมขำ แต่ขอโทษเถอะวะ กูขำไม่ออกจริงๆ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ยอมครับยอม
กูยอมมึงก็ได้ครับที่รัก!
“เออ ตามใจมึงแล้วกัน แต่พรุ่งนี้กูจะไปรับมึงที่บ้านมันแต่เช้า บอกที่อยู่บ้านเพื่อนมึงมา”
แล้วก็เถียงกันหนึ่งยกกว่ามันจะให้ที่อยู่มาได้ บอกว่าไม่ต้องไปรับมัน มันกลับบ้านเองได้ แต่ไม่ได้ครับ อย่างน้อยไปรู้จักบ้านไอ้แน็กไว้ก่อนก็ดี เกิดเรื่องอะไรมาจะได้ตามไปเผาบ้านมันถูก
กว่าผมจะข่มตานอนกหลับได้ก็เกือบเช้าได้นอนไม่ถึงสามชั่มโมงดีก็ต้องรีบตื่นไปรับคุณชายมินแต่เช้า ผมแวะซื้อกาแฟเพราะไม่ให้หลับในระหว่างขับรถ เพลียมากครับ แต่เรื่องไอ้มินสำคัญกว่าที่ผมจะปล่อยผ่านได้
พอเห็นบ้านไอ้แน็คแล้วก็ต้องตะลึงนิดหนึ่ง บ้านแม่งหลังใหญานี่หว่า แสดงว่าบ้านมันต้องรวยมาก ผมกดกริ่งหน้าบ้าน สักพักก้มีคนรับใช้วิ่งออกมา
“มาหาใครค่ะ” เปิดประตูออกมาถามผม
“มาหาแน็กกับมินครับ” ผมบอก เธอยิ้มให้ผมก่อนจะหลีกให้ผมเดินเข้าไป บ้านมันใหญ่เกือบจะพอๆกับผมเลย แต่ตัวบ้านดูจะกระทัดรัดกว่า แต่ก็ยังเล็กกว่าบ้านผมอยู่ดี บ้านผมในที่นี่ไม่ใช้บ้านที่ผมอยู่กับต้นหอมนะ แต่หมายถึงบ้านของพ่อผมต่างหาก
“คุณหนูอยู่ข้างบนค่ะ ยังไม่ตื่น จะให้ปลุกไหมค่ะ” สาวรับใช่ถามผมอย่างสุภาพ คงถูกฝึกมาดี
“ไม่ต้องครับ แค่บอกว่ามันอยู่ห้องไหนก็พอ”
“เดินขึ้นบันไดไปเลี้ยงซ้ายห้องในสุดค่ะ”
“ครับ”
ผมเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน เดินไปตามทางที่สาวใช้บอกจนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง ผมจัดการเคาะประตูแต่ก็ไม่มีคนมาเปิด เลยลองเปิดดู
แกร๊ก
ไม่ได้ล็อค
ผมเปิดประตูเข้าไปดูในห้อง บนเตียงหลังใหญ่มีคนสองคนนอนกอดกันอยู่ แล้วมันก็เหมือนกับวันนั่นไม่มีผิด
มันนอนกอดกันอีกแล้ว!!!
เลือดวิ่งขึ้นหน้าผมทันที ไอ้มินมันนอนคว่ำอยู่ในผ้าอย่างปกติที่ชอบ แต่มันไม่ปกติที่ภายในผ้ากอดผ้าห่มสองคน แถมหน้าไอ้แน็กก็ใกล้หน้าไอ้มินจนปากแทบจะติดกันอยู่แล้ว คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าภายในผ้าห่มนั่นมันจะแนบชิดกันขนาไหน
กูขึ้นกูขึ้น!!!
ผมเดินไปกระชากผ้าห่มออกจากตัวมันสองคน พวกมันขยับเหมือนจะรู้สึกตัว ผมจับแขนไอ้แน็กกี่พาดกอดเอวไอ้มินออกอย่างแรงตามด้วยกระชากไอ้ตัวดีขึ้นมา
“อื้ออ! อะไรวะ”!” ไอ้มินงัวเงียตื่นขึ้นมา มันทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม แต่กูกำลังโกรธมึงอยู่นะครับที่รัก
“กลับบ้านกับกูเดี่ยวนี้” ผมลากมันลุกขึ้นจากเตียง ไม่สนใจเจ้าของบ้านที่ลุกขึ้นมานั่งมองสถานการณ์แบบงงๆ
“โอ๊ย! เจ็บนะไอ้แมท ลากกูทำไมเนี่ย ปล่อยกูนะไอ้แมท!!!” เสียงง่วงเงียเพราะมันยังไม่ตื่นดีดังประท้วง ผมลากไปมันหบิยกระเป๋าแล้วก็ข้าวของของมันออกจากบ้านไอ้แน็ก พอถึงรถผมก็จับมันยัดเข้าไปในรถทันที ก่อนจะเดินอ้อมมาที่ฝั่งคนขับ ไอ้มินนั่งหน้าบึ้งขั้นแอดวานซ์ใส่ผมรออยู่แล้ว มันคงตื่นเต้นตาแล้วแหละครับ แต่ผมก็ตื่นเต็มตาเหมือนกันตั้งแต่ที่ได้เห็นภาพบาดตาจะๆแบบนั้น
“ไม่ต้องทำหน้าใส่กูแบบนั้น กูบอกแล้วใช่ไหมว่านอกจากกูห้ามให้ใครกอด!!!” ผมตะคอกใส่มัน เหยียบคันเร่งเกือบมิด เช้าๆแบบนี้ถนนดล่งพอให้ผมระบายอารมณ์บนท้องถนนได้ (?)
“กอดที่ไหน” มันถามหน้างง ผมปรายตามองมันด้วยความเย็นชา ไอ้แมทนั่งนิ่งไปก่อนจะสะบัดหน้าหนีเหมือนงอ ผมพามันกลับมาที่บ้านของมัน
“ขึ้นไปเอาชุดนักศึกษามึงมาพอ ไว้ค่อยไปอาบน้ำที่บ้านกู” ผมสั่งมัน ไอ้มินมองหน้าผมอย่างไม่พอใจ
“ทำไมกูต้องทำแบบนั้นด้วย!” มันขึ้เนสียงหงุดหงิด
“มิน อย่าให้ต้องโมโหนะ” แววตาของผมที่ส่งไปให้มันทำให้มันชะงักอ้าปากค้างแทนที่จะเถียงผม แต่ความพยศของมันไม่หมดง่ายๆ มันทุกไหล่ผมอย่างแรงทีหนึ่งก่อนจะลงจากรถแล้วปิดประตูใส่ผมดังปัง
ผมมองตามหลังมันที่เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในบ้าน สักพักมันก็เดินออกมา บนหลังมีกระเป่าเป้ใบโปรด ขึ้นรถมาได้มันก้นั่งหน้างอไม่พูดไม่จา ผมแวะซื้อโจ๊กเข้าบ้าน ถามว่าจะเอาอะไรก็ไม่ตอบ
สรุปคือมันโกรธผม มันควรเป็นผมที่จะต้องโกรธไม่ใช่เหรอวะ ผมผิดเหรอไงที่ผมหวงมันขนาดนี้ ถ้าเป็นมันมาเห็นผมนอนกอดกับคนอื่นบ้าง ผมว่ามันก็คงรู้สึกแย่ไม่ต่างจากผมหรอก
ถึงบ้านปุบมันก้ลงจากรถเดินกระแทกเท้าเข้าบ้านทันที ต้นหอมที่นั่งดุข่าวเช้าอยู่ในห้องเล่นกับไอ้ปืนมองพวกผมงงๆ ผมเดินเอาถุงโจ๊กไปให้ต้นหอม
“กินก่อนเลย เดี๋ยวพี่ขึ้นไปอาบน้ำก่อน” ผมบอกต้นหอมก่อนจะตามไอ้มินขึ้นไปบนบ้าน
มันหันมามองผม มือก็รื้อของในกระเป๋าออกมาอย่างหัวเสีย มันเดินเข้ามาหผมแล้วยัดเสื้อนักศึกษใส่มือผม หน้ามันบูดบึ้งจนดูไม่ได้
“รีดให้กูด้วย!” มันสั่ง แต่พอมันจะเดินหลังเข้าห้องน้ำผมก็ตามไปกอดมันจากก้านหลัง
“โกรธอะไรกูเนี่ยห๊ะ กูต่างหากที่ควรโกรธมึง” ผมถามผม จูบที่ขมับมันเบาๆไปที ไอ้มินหายใจเข้าออกแรงๆ พยายามจะแกะมือผมที่กอดเอวมันออก แต่โทษทีนะที่รัก มือกูเหนียวมาก
“ปล่อยกู กูจะไปอาบน้ำ”
“มิน...” ผมเรียกชื่อมัน มันเงียบ
“กูไม่ชอบ กูบอกแล้วไง แค่มึงไปนอนกับมันกูก็จะบ้าตายอยู่แล้ว แล้วมันอะไรวะ สองครั้งแล้วนะที่มึงกับมันนอนกอดกัน ลองคนที่ไปนอนกอดกับคนอื่นเป็นกูบ้างมึงจะยอมไหม เอาบ้างไหมห๊ะให้กูไปนอนกอดกับคนอื่นเนี่ย จะเอาไหม!” ผมถามมันเสียงเข็ม ไอ้มินนิ่งงัน
“แต่ไอ้แน็กมันเพื่อนกู” มันตอบเสียงเบา
“ทำไมมึงไม่เชื่อกู มันชอบมึง ทำไมกูจะดูไม่ออก มันอยากได้มึงไปเป็นผัวนะครับ!” จะต้องให้ผมย้ำอีกกี่รอบวะ ยิ่งย้ำยิ่งปวดใจ
“มึงก็...คิดมากไป” ไอ้มันตอบไม่เต็มเสียง
“เฮ้อ แล้วแต่มึงแล้วกัน แต่กูจะเตือนครั้งสุดท้ายนะ ถ้ามีอีกครั้งหนึ่ง มึงกับเพื่อนเละแน่” ผมไม่ได้ขู่นะ แต่ผมจะทำจริงๆ ถ้ามีอีกครั้งหนึ่งผมจับมันปล้ำแน่ก่อนที่มันจะเสร็จคนอื่น
“มึงมันบ้า โอ๊ย! กัดทำไมวะ!” พอมันด่าผม ผมเลยกัดหูมันซะเลย
“ทำไมมึงชอบขัดใจกูจังวะ” ผมถามันแล้วก็ไล่จูบตามท้ายทอยและซอกคอมัน ไอ้มินขยับตัวหนี ผมเลยกอดมันให้แน่นขึ้น
“อื้อ อย่าจูบ” มันห้ามเสียงสั่น แหม ตอบสนองการกระทำของกูแล้วมาทำเป็นห้าม แบบนี้ใครจะไปหยุดล่ะครับ คิดดูสิว่าผมต้องอดทนแค่ไหนที่จะไม่ทำอะไรมัน ขนาดไอ้ปืนยังได้กินน้องผมไปแล้วเลย คงสงสัยสินะว่าผมรู้ได้ไง จะไม่รู้ได้ไงวะ รอยแดงเถือกเต็มตัวขนาดนั้น อยากจะด่าแม่งแต่ก็นะ...เรื่องนี้มันพูดอยาก แต่ถ้าเมื่อไหร่มันทำน้องผมเสียใจล่ะก็ เตรียมจองโลงไว้ได้เลยมึง
“ทีนี้จะบอกกูได้ยังว่ามึงโกรธอะไรกู” ผมยัคงถามเพราะยังอยากรู้
“ก็มึงอ่ะ ทำกูเจ็บ!” มันว่าผม ผมเงยหน้าจากคอมัน เอี้ยวหน้ามองหน้ามัน
“ก็มึงทำกูอารมณ์ไม่ดี” ผมไม่ยอมรับผิดแน่ๆ แกล้งมันครับ ไอ้มินหันมาถลึงตาใส่ผม ผมเลยหอมแก้มมันเข้าให้ กลิ่นแป้งเด็กยังติดอยู่บนแก้มมันอยู่เลย
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย กูไม่ได้กอดไอ้แน็กสักหน่อย มันมากอดกูเอง มันเป้นพวกที่ติดการนอนกอดคนอื่น”
อื้อหือไอ้แน็ก นิสัยมึงเหมาะแก่การเสียตัวมากนะ กูบอกเลย
“แถมมึงยังดูกูอีก” ไอ้มินพูดเสียงงอนๆ ผมยิ้มบางๆโดยที่มันไม่เห็น
“ถ้าไม่รักกูจะหวงไหม” หยอกเข้าไปหนึ่งที ถึงกับหน้าแดงเลยทีเดียว อย่าทำตัวน่ารักมากจะได้ไหมวะ แค่นี้ก็เกินจะอดทนแล้ว
“แต่มันไม่มีอะไรจริงนะ” เสียงไอ่มินเริ่มอ่อนลง ผมก็รู้ว่ามันไม่ได้คิดอะไร แต่มันก็อดหวงไม่ได้นี่หว่า
“มึงไม่เชื่อใจกูเหรอ” ไอ้มินถามผมเสียงเศร้า
“กูเชื่อใจมึง แต่กูไม่ไว้ใจมัน กูเหนื่อยนะทุกวันนี้ทั้งเรียนทั้งงาน อย่าให้กุต้องเป็นห่วงมึงไปมากกว่านี้เลย” อย่าที่บอกครับ แค่เรื่องที่มันไปทำงานที่ร้านเหล้าผมก็แทบไม่เป็นอันจะทำอะไรอยู่แล้ว ไหนจะเรื่องเพื่อนมันอีก ผมรู้ว่ามันไม่คิดอะไรกับไอ้แน็กหรอก แต่อีกฝ่ายมันคิด แค่แม่งคิดเกินเลยกับแฟนผมผมก็รู้สึกไม่ดีแล้วครับ แล้วนี่แม่งนอนกอดไอ้มินทั้งคืน ใครจะไปทนวะผมถามหน่อย
แต่ผมคนหนึ่งแหละที่จะไม่ทน บอกเลย!!!
“กูทำให้มึงเหนื่อยเหรอ” แต่ดูเหมือนคำพูดของผมจะทำให้ไอ้ต้วดีเข้าใจผิด ผมจับมันหันหน้ามาหาก่อนจะจูบมันที่หน้าผากแล้วก็จูบที่ริมฝีปากมัน ไอ้มินขยับอ้าปากให้ผมลอดลิ้นข้าไปเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นของมัน ผมจูบมันช้าๆและแผ่วเบา อยากให้มันซึมซับความรู้สึกของผมให้ได้มากที่สุดผ่านจูบนี้
“ต่อให้ต้องเหนื่อยเพื่อมึงกูก็ยอม แต่ที่กูพูดเพราะกูเป็นห่วงมึง ทั้งหวงทั้งห่วง ช่วยอย่าทำให้กูกลายเป็นหมาบ้าบ่อยๆได้ไหมครับ นอกจากกูจะเหนื่อยแล้วมึงนั่นแหละที่จะเจ็บตัว” ผมกระซิบบอกมันเบาๆ ไอ้มินหน้าแดงก้มหน้าหลบตาผม แต่มันก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี
“งั้นก็ไปอาบน้ำกันแล้ว เดี๋ยวสาย” ผมลากมันเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน กูขอลบสัมผัสเพื่อนมึงหน่อยเถอะ ถึงจะแค่กอดแต่กูก็หวง!
กว่าจะอาบน้ำกันเสร็จไอ้มินก็เกือบจะฆาตกรรมผมในห้องน้ำเพราะผมดันไปกวนมัน อะไรวะ แค่ทำภายนอกนิดๆหน่อยแม่งจะเอาขวดแชมพูปาใส่หัวผม อย่าให้ถึงทีกูนะ จะเอาไม่ให้ลุกจากเตียงเลยคอยดู!
...............................................
# ตอนนี้เรื่อยๆมาเรียงๆ กำลังเตรียมเครื่องเคียงไว้สำหรับ... (จงเติมคำลงในช่องว่างให้ถูกต้อง) 5555 :katai2-1:
# พรุ่งนี้เช้าจะตื่นมาแก้คำผิดให้นะจ๊ะ :katai5:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นให้ค่ะ รักหลายๆ :mew1: :กอด1: :L1:
-
อั๊ยย้าาาา รอวันนั้น จะมาถึงงงงงงง :hao5:
ไปก่อนแล้วจ้า พรุ่งนี้มีสอบ แย้กกกก
-
มินต้องเข้าใจน่ะว่า.....
ได้แฟนแสนจะ ขี้หึง ขี้หวง ขี้ห่วง....
อิอิ ขี้เอาด้วย.....
-
คู่นี้ก็น่ารักดีนะคะ แต่ชอยต้นหอมอ้าาา เอฟซีเลย อยากเอากลับไปกอด ถ้าไม่ติดอิพี่ปืนขี้หวงนะ 555555
ติดตามอยู่ตลอดค่ะ ^^
-
ต้นหอมน่าร๊ากกกกกกกกก ส่วนพี่มินนี่ นี่ก็น่ารักแบบมึนๆชอบอ้าาาาาา :m3: :m3: :give2: :give2:
-
เย้ยยย ใครคิดจะเอามินทำผ. นึกภาพมินรุกไม่ออกจิงๆ
แต่แมทชอบรุนแรงกับมินจังเลย
-
ไม่น่าเลย ของกิน หิวเลย
ม้่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1:
-
เผด็จศึกเลยยย
-
แมทหึง~เว่อออออมินน่ารักมากๆเลยส่วนแน๊กหาแฟนให้แน๊กที ฮ่าๆ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:มีทิ้งท้ายให้คืดอีกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
น่าเป็นห่วงนะ ว่าที่ภรรยา มีคนต้องการไปเป็นสามีเนี่ย :m16:
-
:hao6: :hao7: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
น่ารักๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เมื่อไหร่พี่แมทจะเผด็จศึกซะทีเนี่ย
-
แมทควรจับมินกินได้แล้วนะ
ระวังเหอะ เดี๋ยวว่าที่เมียเราจะไปเป็นผัวคนอื่น เอิ๊กๆ
แล้วจะหาว่าไม่เตือน (ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะอยากอ่าน NC 55555)
-
มิน+แมท ยังไม่ถึงขั้นนั้นเลยเร๊อะ :hao5: แมทเรานับถือนายจริง ๆ น่ะ o13 เชียร์สุดใจขาดดิ้นให้แมทสมรักสักทีน่ะจ้ะ :mc4: มาต่อไว ๆ เน้อ :mew1:
-
มินดื้อจริงๆ
-
อ่านตั้งแต่ตอนที่สามสิบเก้ายันตอนที่สี่สิบสาม เฮ่อ พี่ปืนสุดยอด
-
เดี๋ยวแนะวิธีจัดการปัญหาให้นะแมท หาหนุ่มให้แน๊คสักคนสิ จบ :laugh:
แน๊คนิสัยขี้อ้อน หน้าตาน่ารักอย่างนี้อยากให้มีคนดูแลจังเลย
แมทจะได้เลิกเป็นหมาบ้าอย่างนี้สักที แต่ที่บ้าก็เพราะรักหรอกเนาะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
แมทควรกินมินได้แล้วนะ :oo1:
-
ก็แมทเค้าหวง เนาะมินเนาะ
-
ก็เพราะรักไงถึงหวงไม่รักก็ไม่หวงไม่ห่วงหรอก
-
แมทหึงโหดพอๆกับปืนเลย
แต่ปืนได้กินต้นหอมเเล้ว แมทยังไม่ได้กิรมินเนี่ยสิ หึหึ
ไซโคแมท ไห้คนแต่งเขียนฉาก nc ไว้หุหุ :hao7: :hao7:
-
แมทปล่อยให้มินรอดมาได้ไงเนี่ย :z2:
ต้นหอมก็น่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม
-
คู่นี้รักกันด้วยลำแข้งจริงๆ 55555
แต่บทจะหวานก็น่ารักนะ
ว่าแต่เมื่อไหร่จะมาเสิร์ฟสักทีน้า
เครื่องเคียงพร้อมแล้วนะ 55555
-
น่ารักอ่ะ.....ชอบแมทกะมิน ^^" :mew1: :mew1:
-
โอ้ ไม่คิดว่าเลยว่า แมท จะปล่อยให้ พี่ปืน แซงหน้าเรื่องนั่นนะ
หุหุ
-
ขอให้มีครั้งที่ 3 ทีเถอะ มินจะได้เจอแมทจัดการ :katai3:
-
ครับผม ชอบมากๆ
มารออ่านครับ
-
พี่แมท หึงโหดไม่น้อยหน้าพี่ปืนเลยเชียว ขนาดไปตามลากน้องมินจากเตียงนอนแน็คเลย
ตกลงแน็ค ชอบน้องมินจริง ๆ เหรอเนี่ย คิดว่ารักแบบเพื่อนซะอีก แต่น้องแน็กก็น่ารักนะ ดูไม่ได้ร้ายอะไร
เข้าใจที่พี่แมทจะหึง จะหวง หรอกนะ แต่ก็เข้าใจน้องมินด้วย อีกคนก็แฟน อีกคนก็เพื่อนสนิท
จะให้ตามใจพี่แมท แล้วห่างจากแน็คมันก็ไม่สมควรนี่นะ
ชอบที่พี่แมท พยายามง้อน้องมิน แม้จะง้อแบบเถื่อน ๆ โหด ไปหน่อย แต่ก็ง้อแหละนะ แค่นี้น้องมินก็ใจอ่อนแล้ว
พอดีกัน ก็หวานจนมดไต่เชียวน้า แหม ๆ อาบน้าด้วยกันซะด้วย พี่แมทหื่น ตลอด ๆ อีกแล้ว
คู่นี้อย่าให้มีคราม่ามากเลยน้า แค่นี้กว่าจะรักกันได้ก็แทบกระอักแล้ว อยากให้หวาน ๆ กันเยอะ ๆ บ้างจัง
ชอบพี่แมทน้องมิน รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่า :pig4: :L1:
-
มารออ่านวันที่มินเสียตัว....555555
-
แมท..............ไม่ค่อยเลยนะ
-
โอ้! แมทหึงสุดยอดมาก แต่เป็นใครเจอภาพแบบนี้ก็ต้องอารมณ์ขึ้นกันบ้างเป็นธรรมดา
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 44
I’m so crazy because of you, just only you can make me crazy baby
Special Matt & Ramin # part 8:
[Ramin talks]
“มิน...” มันเรียกชื่อผมแล้วก็ยกมือค้างกลางอากาศ เห็นแบบนั้นผมก็เลยทำหน้าไม่ถูก เพราะรู้ว่ามันจะให้ผมนอนกอดมัน
“มิน...เร็ว” ไอ้แมทเร่งอีก เวลาที่มันง่วงแล้วดูมึนๆบอกตามตรงเลยว่ามันดูน่ารักปนเซ็กซี่มากอ่ะ ผมเลยต้องปิดโน๊ตบุ๊คของมันแล้วเดินไปล้างเท้าในห้องน้ำก่อนจะขึ้นเตียงไปนอนกอดไอ้แมทไว้
“ง่วงแล้วทำไมไม่นอนวะ” ผมบ่นมัน ดูก็รู้ว่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ แต่ก็ยังจะฝืนตั้งแต่สี่ทุ่มนี่ก็เถียงคืน ผมรู้แหละว่ามันรอผม แต่ผมทำงานอยู่ ถึงกำหนดส่งจะไม่ใช่ใกล้ๆนี้ แต่ถ้าว่าผมก็จะทะยอยทำสะสมไปเรื่อยๆ เพราะผมต้องทำงานพิเศษด้วย เลยไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ วันไหนไปทำงานวันนี้ก็ตัดออกไปได้เลย ไม่มีแรงจะทำอะไรหรอกครับ หัวถึงหมอนก็สลบเหมือบแทบจะทันที
“กูรอมึง” มันพูดเสียงยานๆ ผมกอดมันเอาไว้จนไม่นานมันก็หลับไป ผมลูบหัวไอ้แมทเบาๆ ผมมันนุ่มมือมาก เพราะไม่เคยไปทำอะไรกับผมเลย
“ที่หลังไม่ต้องรอกูก็ได้ กูไม่หนีไปไหนหรอกน่า” ผมกระซิบบอกคนที่หลับไปแล้วก่อนจะหอมแก้มมันเบาๆ ไอ้แมทขยับตัวนิดๆแล้วก็นิ่งไปเหมือนเดิม
ไม่มีวันไหนที่มันไม่เหนื่อย ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรเยอะแยะ หรือจะพูดให้ถูกก็คือ พ่อมันสั่งงานอะไรเยอะแยะมากมายขนาดนั้นกันก็ไม่รู้ สงสารมันเหมือนกันนะครับ แต่ผมก็ภูมิใจในตัวมัน ไม่น่าเชื่อว่าผมจะมีแฟนเก่งขนาดนี้
กูโคตรรักมึงเลยว่ะแมท!
วันต่อมามันไปส่งผมที่คณะแล้วมันก็ขับรถไปที่คณะมัน ผมเดินไปยังโต๊ะประจำใต้ต้นไม้ใหญ่ มีเพื่อนของผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ใครมาส่งมึงวะ” เกรซ เพื่อนผู้หญิงหนุ่งเดียวในกลุ่มถามตั้งแต่ผมยังไม่ทันหย่อนตูดนั่งเลยด้วยซ้ำ
“เพื่อนกู”
ผมเลือกที่จะบอกไปแบบนั้น ไม่ใช่ว่าผมอายที่จะคบมันหรอก แต่ผมไม่รุ้ว่าคนอื่นจะมองผมยังไง ยิ่งถ้าเป็นเพื่อนสนิทแล้วด้วย ผมกลัวว่ามันจะเป็นเหมือนคราวนั้น ผมไม่อยากเสียเพื่อนไป เลยเลือกที่จะเก็บเรื่องผมกับไอ้แมทไว้เป็นความลับ น้องจากต้นหอม พี่ปืนและเพื่อนพี่เขาก็ไม่มีใครรู้เรื่องที่ผมคบกับไอ้แมท พี่ที่ร้านก็ไม่รู้ เพราะเวลามันไปรับผมมันจะรออยู่ในรถ ผมก็แค่บอกทุกคนไปว่าเพื่อนมารับ เหมือนจะมีคนสงสัย แต่ผมก็วางตัวเนียนไม่หลุดพิรุธออกไปให้ใครจับได้ บวกกับหลังๆมานี่ไอ้แมทไม่ค่อยไปรับผมที่ร้านเท่าไหร่เพราะมันยุ่งมาก ทั้งเรื่องเรียน งานในคณะมันและงานที่บ้านมัน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจมัน
จะไปว่ามันได้ยังไงล่ะครับ มันเคยบอกให้ผมเลิกทำงานเพราะมันจะไม่มีเวลามารับส่งผม แต่ผมก็ยังดื้อแพ่งจะทำให้ได้ ผมไม่คิดอะไรมากอยู่แล้ว ผมเป็นผู้ชาย กับอีแค่ทำงานดึกดื่นๆมันไม่ใช่ปัญหาหรอก ก่อนจะเจอมันก่อนจะเป็นแฟนกันผมก็มาทำงานที่ร้านนี้อยู่ก่อนแล้ว ไปกลับเองตลอดโดยที่ไม่มีใครไปรับไปส่งก็ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้น
“เพื่อนคนไหนว่ะ ว่างๆพามารู้จักบ้างดิ เห็นมาส่งมึงหลายรอบแล้ว” เกรซมันยังทำหน้าสงสัยไม่หาย ส่วนไอ้แน๊กก็มองหน้าผมแล้วก็หลบตา ทำแบบนี้ตั้งแต่ผมมาแล้ว มันเป็นอะไรของมัน หรือว่ามันจะรู้เรื่องผมกับไอ้แมทแล้ว คิดแล้วผมก็ยิ่งร้อนรนสิครับ
“เออ เดี๋ยววันหลังกูจะพามันมาให้รู้จัก มันเป็นเพื่อนกูตอนมอปลายน่ะ สนิทกัน แต่มันเรียนช้ากว่ากูปีหนึ่งเลยห่างกันไปพัก”
“เออ เรียนคณะอะไรวะ” เกรซถามต่อ คราวนี้มันดูไม่สงสัยอะไรแล้ว ดูเหมือนว่าผมจะมาถูกทาง ถ้ายิ่งทำเปมือนปกปิดไม่อยากให้พวกมันเจอกัน มันจะยิ่งสงสัย ผมเลยบอกไปว่าเดี๋ยวพามาให้รู้จัก มันจะได้รู้สึกว่าไม่มีอะไรจริงๆ
“วิศวะ” ผมตอบสั้นๆ แย่งขนมในมือไอ้แน็กมากิน มันไม่ได้ว่าอะไร มองหน้าผมเหมือนงอน อ๊ะ ไอ้นี่ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย เดี๋ยวหลับตาเดี๋ยวงอน ผมไปทำอะไรให้มันวะ
“หึ มิน่าล่ะ ดุอย่างกับหมา” ไอ้แน็กมันพูดเหมือนไม่ชอบไอ้แมท แต่ก็คงไม่แปลก เจอไอ้แมทกี่ครั้งๆ ไอ้นั้นก็ทำหน้าโหดตลอด ไม่แปลกที่ไอ้แน๊กจะกลัว
“มึงเคยเจอเหรออิแน๊ก!” เกรซทำหน้าตกใจ ไอ้แน๊กพยักหน้าแล้วหันมาทำตาขวางใส่ผม หรือมันจะงอนเรื่องเมื่อคืนวะ มันบอกว่าให้ผมไปรับมันที่บ้านด้วย พ่อแม่มันกลับมาบ้านได้ไม่กี่วันก็บินไปทำงานอีกแล้ว มันไม่อยากนอนคนเดียวเลยจะมานอนบ้านผม แต่ไอ้แมทบอกไว้แล้วว่าจะให้ผมไปนอนบ้านมัน ผมเลยไม่ไปรับไอ้แน๊กมานอนด้วย แต่ผมบอกมันแล้วนะ ไม่ใช่ปล่อยให้รอเก้อเสียเมื่อไหร่
“ไอ้แน๊ก เป็นอะไรของมึง โกรธกูหรือไง” ผมถามเมื่อทนไม่ไหวกับอาการของไอ้แน๊ก
“เปล่า กูจะไปโกรธอะไรมึง” มันไม่ยอมสบตาแถมยังทำปากยื่นปากยาว นี่ขนาดไม่โกรธนะหน้ามึงยังงอขนาดนี้ ถ้ามึงโกธรกูหน้ามึงไม่งอเป็นม้วนฟิมล์เลยหรือไงไอ้ห่า
“ดีๆไอ้แน๊ก เมื่อคืนกูไม่ว่างไปรับมึง หัดนอนคนเดียวบ้างเถอะมึง”
“เออ กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ”
“เหรอ แต่หน้ามึงนี่งอยิ่งกว่าจวักคดข้าวเสียอีก” ผมเหน็บแนมมัน ไอ้แน๊กเลยยื่มมือมากระชากหนังหัวผมจนเกือบหงายหลัง
“พอเลยพวกมึง ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้ มึงยังไมเลิกกลัวผีอีกเหรอวะไอ้แน๊ก”
“มันเลิกกลัวได้ที่ไหนวะ มึงเลิกกลัวไส้เดือนได้ไหมล่ะ” ไอ้แน๊กย้อนกลับบ้าง
“อย่าพูด! แค่ชื่อกูก็ขยะแขยงแล้ว!!”
“เห็นไหมล่ะ ที่มึงยังเลิกกลัวไม่ได้เลย แล้วนับอะไรกับกูวะ”
หลังเลิกเรียนวันนี้ผมไม่ต้องไปทำงานที่ร้าน แต่ไอ้แน๊กให้ผมมาซื้อของเป็นเพื่อนมัน ไอ้แมทยังไม่เลิกเรียน เห็นว่าวันนี้มันเลิกดึก
“มึงจะซื้ออะไร” ผมถามไอ้แน๊ก เดินวนมาหลายรอบแล้วแต่มันยังตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าจะซื้อของขวัญอะไรให้แม่ พอไอ้แน๊กพูดถึงวันเกิด ผมก็เลยฉุกคิดขึ้นได้ว่าไอ้แมทเกิดวันที่เท่าไหร่
ตายห่า! ใกล้แล้วนี่ว่า อาทิตย์หน้านี่เอง
หรือจะพูดให้ถูกคือวันนี้วันพฤหัส วันเกิดไอ้แมทวันอังคาร อีกกี่วันว่ะ...อีกห้าวัน! โอ๊ยย ดีนะนึกเร็ว ไม่งั้นมันงอนผมแน่ๆ ผมจะซื้ออะไรให้มันดีวะเนี่ย
“กูไม่รู้วะ มึงช่วยคิดหน่อยดิ” ไอ้แน๊กพูดเสียงเหนื่อยๆ ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ ผมนั่งลงข้างๆมัน ของกูเองยังคิดไม่ได้เลย แล้วผมจะรู้ไหมว่ามันควรจะซื้ออะไรดี
“แม่มึงชอบอะไรล่ะ” ผมถามมัน เดินมาจะร่วมสองชั่วโมงแล้วยังไม่ได้อะไรสักอย่าง
“ไม่รู้ดิ กูไม่ค่อยได้คุยกับแม่หรอก เลยไม่รู้ว่าเขาชอบอะไร”
ไม่รู้ว่าคนพูดคิดอะไรกับประโยคนั้นหรือเปล่า แต่คนฟังอย่างผมถึงกับสะอึก รู้สึกผิดที่เมื่อคืนปล่อยให้มันอยู่บ้านคนเดียว ผมรู้แค่ว่ามันกลัวผีมาก ไม่ชอบอยู่คนเดียว แต่ไม่รู้ว่ามันมีปมอะไรนอกจากนี้หรือเปล่า ถึงทำให้มันไม่กล้าที่จะอยู่คนเดียวเลย ขอบตาดำคล้ำและอิดโรยของมันทำให้รู้ว่าเมื่อคืนมันคงไม่ได้นอน ผมแย่เกินไปหรือเปล่าที่เมื่อคืนผมนอนหลับอย่างมีความสุข แต่กลับปล่อยให้มันทรมานทั้งคืนน่ะ
“ทำการ์ดดิ เขียนการ์ดให้แม่มึงก็พอแล้วมั้ง อยากบอกอะไรเขาก็บอก เขาคงดีใจที่ได้เห็น” ผมคิดว่าคงมีอหลายอย่างที่มันอยากจะบอกแม่มันบ้างแหละ
“งั้นเหรอวะ แต่กูทำไม่เป็น” มันพูดสีหน้าดีขึ้น
“อืม เดี๋ยวกูช่วยทำ คืนนี้ไปนอนกับกูไหมล่ะ” ผมเอ่ยชวนโดยที่ไม่ต้องรอให้มันขอ สงสารมันครับ ไอ้เด็กน้อยเอ้ย
“จริงนะ กูไปนอนได้จริงนะ”
“แหม ดีใจขึ้นมาทันตาเลยนะมึง”
“ก็มึงอ่ะ ได้เพื่อนเก่าแล้วลืมเพื่อนใหม่อย่างกู”
“ฮ่าๆๆ ใครจะลืมมึงลงครับลูกชาย” ผมขยี้หัวมันก่อนจะลุกไปที่ร้ายขายเครื่องเขียนชั้นนำ หาซื้อของไปทำการ์ดให้แม่ไอ้แน๊ก ผมเองก็จะซื้อไปทำให้ไอ้แมทเหมือนกัน และจะทำเสื้อให้มันด้วย ผมเรียนนิเทศฯ เรื่องออกแบบไม่เป็นสองรองใครอยู่แล้ว
ได้ของที่ต้องการเสร็จเราก็กลับไปเอาของที่บ้านไอ้แน๊ก ทีนี้เลยเอารถมันออกมาขับด้วย แล้วก็เหมือนเดิม ผมเป็นคนขับ ส่วนเจ้าของรถนั่งมองวิวข้างทางสบายอารมณ์ นี่ตกลงผมเป็นเพื่อนมัน เป็นพ่อมันหรือเป็นคนขับรถของมันกันแน่วะ
พอถึงบ้านผมก็ตามสเต็ปเดิมครับ มันวิ่งลงจากรถเข้าบ้าน ไม่แม้แต่จะช่วยผมขนของที่ซื้อมา เดินเข้าบ้านก็เห็นมันอ้อนแม่ผมอยู่
“ให้มันน้อยๆหน่อยนะมึง นั่นแม่กู” ผมแขวะมัน แต่มันกลับหน้าทำกวนใส่ผม
“ไปว่าเพื่อน ออกจะน่ารักขนาดนี้ มาเป็นลูกแม่เลยไหม” แม่ผมก็ไอ้ท้ายมันตลอด ไอ้ผมก็หมาหัวเน่าไปสิครับ
“เป็นครับแม่ แน็กไม่ดื้อไม่ซนด้วย!”
เอาเข้าไป พอกันทั้งแม่ทั้งเพื่อน ผมขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไอ้แน๊กวิ่งตามาติดๆ ผมยังไม่ได้โทรหาไอ้แมทเลยนี่ว่า ว่าแล้วก็โทรหามันหน่อย เดี๋ยวมันจะเป็นห่วงแล้วมาอาละวาดถึงบ้าน
“มึง กูถึงบ้านแล้วนะ”
[อืม กินข้าวยัง] มันถามเสียงเบา คาดว่าคงเรียนอยู่
“ยังไม่ได้กิน เดี๋ยวลงไปกิน มึงเรียนอยู่ใช่ไหม งั้นแค่นี้แล้วกัน กูไม่กวนแล้ว” ผมรีบบอก
[อืม เรียนเสร็จจะโทรหา] มันบอกแล้วสายก็ตัดไป
ไอ้แน๊กที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วมองผมเหมือนสงสัย ผมโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงแล้วก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำบ้าง ออกมาเจอไอ้แน๊กกำลังดูโทรศัพท์ผมอยู่
“มึงทำอะไร” ผมรีบเข้าไปแย่งโทรศัพท์จากมือมัน ไอ้แน๊กหน้าเสีย
“กะ กู...คือ...กูแค่เห็นมันสั่นเลยหยิบขึ้นมาดู แต่ยังไม่ได้ดูเลยนะ!” มันอธิบายหน้าตื่น ผมกดดู ข้อความยังไม่ได้ถูกอ่าน เป็นไอ้แมทส่งมา ผมกดอ่านทันที
-ขี้เกียจเรียนโคตรๆ แต่ดูคิดถึงมึงโคตรๆ-
ไอ้เลี่ยนเอ้ย!
ผมยิ้มให้กับข้อความก่อนจะเงยหน้ามองไอ้แน๊กที่ยืนหน้าซีดก้มหน้าอยู่
“แล้วมึงเป็นอะไร กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” ผมพูดขำๆ สงสัยจะกลัวผมด่าเรื่องที่มันหยิบโทรศัพท์ผมมาดู ผมยัดมือถือลงในกระเป๋ากางเกงขาสั้น ลงไปกินข้าวข้างล่าง
“อันนี้ต้องแปะตรงไหนวะ” ไอ้แน๊กยื่นกระดาษรูปเค้กมาผมดู เราซื้ออุปกรณ์ทำการ์ดมาหลายอย่าง จนคิดว่าไม่น่าจะใช้หมดในครั้งเดียว
“ติดตรงไหนก็ติดไปเถอะ เอาที่มึงชอบอ่ะ” ผมบอก แล้วก็ลงมือทำของตัวเอง มันปลายตามองการ์ดในมือผมนิดๆ
“มึงทำให้ใคร ให้แม่กูเหรอ” มันถาม
“เปล่า ทำให้เพื่อนกู” ผมบอกมัน กะว่าทำคร่าวๆไว้ก่อน เพราะอยากจะเอารูปผมกับมันมาติดด้วย แต่ยังไม่ได้ไปล้างเลย เห็นผมแมนๆแบบนี้ แต่ผมก็มีมุมหวานเหมือนกันนะจะบอกให้
“แมทอ่ะนะ”
“อืม”
ผมกับไอ้แน๊กนั่งทำการ์ดต่อ เหลือบไปมองมันก็เห็นมันกำลังตั้งใจทำการ์ดอยู่ ผมยิ้มเอ็นดู ทำไมพ่อแม่มันถึงใจร้ายนักนะ ถึงจะรู้ว่าที่ทำไปก็เพื่อหาเงินให้ไอ้แน๊กใช้อย่างสุขสบาย แต่พวกเขาจะรู้ไหมว่ามันต้องการคำว่าครอบครัวมากที่สุด ไม่ใช่เงินทอง
[Krrr Krrr]
ผมลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ที่ชาร์ตไว้ตรงหัวเตียง ไอ้แมทโทรมา ผมหันไปมองไอ้แน๊กที่มองผมอยู่ แต่มันก็หันกลับไปทำการ์ดตามเดิมไม่ได้สนใจอะไร
“ฮัลโหลมึง ถึงบ้านแล้วเหรอ” ผมถามเสียงเบา ปกติจะคุยเสียงดังกว่านี้ แต่คราวนี้ผมหรี่เสียงตัวเองให้เบาลง
[อืม มึงทำอะไรอยู่] มันถาม ผมค่อยโล่งอกหน่อยทั่นถึงบ้านอย่างปลอดภัย ก็ไม่ใช่มันคนเดียวหรอกครับที่เป็นห่วงผม ผมก็เป็นห่วงมันเหมือนกัน
“ทำการบ้าน” ผมโกหกมัน เรื่องอะไรจะบอกมันล่ะว่าทำของขวัญวันเกิดให้มันอยู่ งานนี้ต้องมีเซอร์ไพส์ครับ
[อืม มึงอยู่บ้านแน่ใช่ไหม]
“เออดิ ไม่ให้กูอยู่บ้านตัวเองแล้วจะให้กูไปอยู่ไหนวะ”
[เผื่อมึงจะไปนอนบ้านเพื่อนมึงไง]
“กวนตีน” ผมด่ามัน แต่ก็นะ ผมไม่ได้อยู่บ้านไอ้แน๊กหรอก แต่ไอ้แน๊กมันมาอยู่บ้านผมต่างหาก ถ้ามันรู้จะว่าไงบ้างวะ บอกมันดีไหม แต่บอกมันไปดีกว่า เดี๋ยวพี่ท่านมารู้ทีหลังเอาแล้วจะองค์ลง ยิ่งไม่ปกติเหมือนคนอื่นอยู่ด้วย
“มึง กูมีอะไรจะบอก” ที่ตัดสินใจพูดนี่ไม่ใช่ว่าไม่หวั่นนะครับ แต่ผมไม่อยากปิดบังมัน ขี้เกียจทะเลาะกัน เวลามันโมโหก็หมาบ้าดีๆนี่เอง
[อะไร] เสียงแม่งดุมาเชียว!
“คือว่าตอนนี้ กูอยู่กับ...”
“ไอ้มิน กูขอใช้อันนี้หน่อยนะ”
จบกันไอ้ห่าดก!!!
ผมตวัดสายตามองไอ้แน๊กดุๆ รอให้กูพูดก่อนไม่ได้หรือไงวะ มึงจะพูดแทรกกูทำไมไม่ทราบ! แต่มันไม่สนใจก้มหน้าก้มตาทำการ์ดต่อไป เดี๋ยวปั๊ดไล่กลับบ้านเลยนิ!
[มึงอยู่กับใคร อยู่กับมันใช่ไหม!]
เอาแล้วไง พ่อกูอาละวาดแล้วครับ! T^T
“เออ ก็เมื่อกี้กูจะบอกมึงอยู่” นี่เสียงผมเหรอวะ หงอได้อีก แอบลอบถอนหายใจเบาๆ มันสวดผมยาวแน่ๆ เตรียมหูชาได้เลย
[ไหนมึงบอกว่าอยู่บ้านไง] เสียงไอ้แมทติดจะหงุดหงิดมากถึงมากที่สุด
“ก็อยู่บ้านไง แต่คืนนี้ไอ้แน๊กมานอนที่บ้านด้วย”
เพื่อนไม่ให้เป็นการรบกวนเพื่อนที่มาอยู่ร่วมห้อง ผมจึงเดินออกจากห้องเงียบๆลงไปคุยข้างล่างจะได้คุยสะดวกมากขึ้น แม่ผมกับยัยมุขขึ้นนอนกันหมดแล้ว
[แล้วทำไมมันต้องไปนอนบ้านมึงด้วย!]
“บ้านมันไม่มีใครอยู่เลยสักคน”
[…]
“แมท ไม่ไว้ใจกูเหรอ ไม่มีอะไรหรอกน่า กูกับมันเพื่อนกันนะ”
[รอกู เดี๋ยวกูไปหา]
“แมท! เดี๋ยว!”
ตู้ดดๆๆ
เชี่ยเอ้ย! วางไปแล้ว!
ผมกระแทกตัวลงกับโซฟา ก่อนมันจะวางสายผมได้ยินเสียงสตาร์ทรถ มันต้องมาหาผมแน่ๆ บ้านผมจะแตกไม่วะเนี่ย มันยิ่งโมโหร้ายอยู่ด้วย แต่ก่อนมันไม่เป็นแบบนี้นี่น่า ผมเคยคิดว่ามันเป็นคนใจเย็นนะ แต่วันนี้คงต้องคิดไหม ไอ้แมทมันเป็นคนเย็นนอกร้อนใน
มันน่ะ...ข้างในร้อนยิ่งกว่าลาวาเสียอีก!
เอี๊ยดดด!
ติ๊งต๋อง
มันมาแล้วครับ ผมเดินออกไปหามันที่หน้าบ้าน พอเปิดประตูให้มันเท่านั้นแหละ มันกระชากผมเข้าไปจูบทันที ตั้งตัวได้ผมก็ดิ้น นี่มันหน้าบ้านนะเว้ย! เดี๋ยวใครมาเห็นจะทำไง
“อื้อ..แมท พอ!” ผมทั้งร้องทั้งห้ามแล้วก็ทบไหล่มันแรงๆ แต่มันก็ไม่หยุด ยังระดมจูบผมไปเรื่อยจนผมต้องยอมมัน มันถึงได้ลดความบ้าลงจนจูบของมันอ่อนโยนลงจนรู้สึกได้
จุ๊บ~!
“ไอ้บ้า!” ผมด่ามันทันทีที่หยุดจูบผม แต่สีหน้าของมันยังเหมือนไม่พอใจ
“ก็บ้าก็เพราะมึงนั่นแหละ มีมึงคนเดียวที่ทำให้กูบ้าได้ขนาดนี้ รู้ไว้ด้วย!”
พูดมานี่คิดบ้างไหมว่ากูจะเขิน! >_<
“เฮ้อ กูหวงมึงมากนะมิน รู้ใช่ไหมครับ” มันดึงผมเข้าไปกอด คราวนี้ผมไม่ว่าอะไรมัน หนำซ้ำยังยกมือขึ้นกอดตอบมันด้วย
“อืม กูรู้”
“ห้ามนอนกอดมันเหมือนที่กอดกู ห้ามให้มันกิดมึงด้วย เข้าใจไหม!” ไอ้แมทกำชับเสียงเข้ม
“อืม รู้แล้วน่า”
“รู้แล้วๆ แต่มึงก็ยอมให้มันกอดทุกที”
อ้าว! ไอ้นี่...แล้วผมจะรู้ไหมครับว่าไอ้แน๊กมันจะกอดผมตอนไหน ตื่นมาอีกทีก็อยู่ในสภาพนั้นแล้ว ใช่ว่าผมเชิญชวนให้ไอ้แน๊กมากอดผมเสียเมื่อไหร่ล่ะ
“คืนนี้กูจะไม่ให้มันกอดแล้ว กูสัญญา” แต่ตามใจพี่เขาหน่อยครับ เดี๋ยวจะงอนเข้าไปใหญ่
“ไม่ใช่แค่คืนนี้ คืนต่อไปด้วย ทางที่ดีมึงอย่านอนกับมันดีกว่า”
ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ
“ครับพ่อ สั่งจังวะ”
“กูไม่ใช่พ่อครับ กูจะเป็นผัวมึง โอเคนะ”
แม่งพูดออกมาได้หน้าตาเฉยไม่อายปากเลยสักนิด แต่คนฟังอย่างผมนี่หน้าร้อนฉ่าไปหมดแล้ว ผมพลักมันออกจากตัว ส่งสายตาคมกริบปรามมัน
“หึหึ มึงรู้อะไรไหม วันอังคารหน้าวันเกิดกู”
ผมมองมันงงๆปนตกใจเล็กน้อย แน่นอนว่าผมรู้ แต่ผมไม่บอกมัน เพราะผมกะจะทำเซอร์ไพส์ให้มัน แต่ผมไม่เข้าใจว่ามันจะมาบอกผมทำไมในตอนนี้
“ทำไม” ผมถามมัน ในใจนึกระแวงไปกับสีหน้าเจ้าเล่ห์ของมัน
“หึหึ ไม่ต้องหาของขวัญให้กูนะ เพราะของขวัญจากมึง กูมีอยู่แล้ว”
ยะ อย่าบอกนะว่ามันรู้แล้วว่าผมจะให้อะไรมัน! ไม่จริงใช่ป่ะ มันรู้ได้ไงอ่ะ!
“ขะ ของขวัญอะไร” ผมถามตะกุกตะกัก
“มึงไง”
“...!!!”
“เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย กูปล่อยมึงลอยนวลมานานแล้ว”
“เตรียมตัวอะไร!” ผมขึ้นเสียงกลบเกลื่อนความอาย เสียงหัวเราะเบาๆของไอ้แมทยิ่งทำให้ผมตื่นเต้นจนไม่เป็นตัวของตัวเอง มือไม้ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน อะไรๆก็ดูเกะกะไม่เป็นที่เป็นทาง
“เตรียมตัวเป็นของกูทั้งตัวและหัวใจไงล่ะที่รัก”
จุ๊บ!
มันจูบปากผมและดูดเน้นๆอย่างรวดเร็ว ความร้อนวิ่งพล่านไปทั่วใบหน้าผม
“คืนนี้นอนกับชู้รักมึงให้เต็มที่นะครับ ถึงทีของผมเมื่อไหร่ ผมจะ “เอา” คือให้สาสมเลย”
ไอ้แมทพูดทิ้งท้ายให้ผมได้อาย มันลวนลามผมต่ออีกนิดหน่อย แล้วมันก็กลับไป เป็นนานสองนานที่ผมได้แต่ยืนเอ๋อแดกอยู่หน้าบ้านคนเดียว มันว่าอะไรนะ...ชู้เหรอ?
เดี๋ยวเถอะมึง! ถ้ากูมีชู้จริงๆแล้วมึงจะหนาว!
ผมกลับขึ้นห้องหลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้แล้ว ข้าวของเศษกระดาษสำหรับทำการ์ดวันเกิดเกลื่อนกระจายอยู่บนพื้นห้อง การ์ดยังทำไม่เสร็จดีแต่ไอ้คนทำกระโดดขึ้นเตียงนอนไปแล้ว นี่มันเพิ่งจะสามทุ่มกว่าเอง นอนเร็วไปไหมไอ้เด็กน้อย
“จะนอนแล้วทำไมไม่เก็บของให้เรียบร้อยวะ เห็นกูเป็นคนใช้เหรอไง” ผมบ่นไม่จริงจังนัก ลงมือเก็บซากของๆผมและของไอ้แน๊กที่ทำทิ้งไว้ให้เป็นที่เป็นทาง
ผมเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนนอน ยืนมองคนที่นอนเรียบร้อยหันหลังให้ผมในที่ของตัวเอง แปลกจังวะ...ปกติมันจะต้องกวนตีนผมด้วยการนอนตรงที่ผม แต่วันนี้ไม่ต้องรอให้ด่ามันก็นอนเป็นที่เป็นทางเรียบร้อย
แต่พอผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ไอ้คนที่นอนหลับอยู่ข้างๆก็ขยับตัวออกห่าง ด้วยความสงสัยผมเลยลุกขึ้นชะโงกหน้าไปดู
มันนอนร้องไห้!
“ไอ้แน๊ก เป็นอะไรวะ ร้องไห้ทำไม”
นี่คงไม่ใช่ว่าทำการ์ดให้แม่แล้วเกิดอาการดราม่าขึ้นมาหรอกนะ
“ฮึกฮืออ”
เยี่ยม! ยิ่งถามมันก็ยิ่งร้องไห้หนัก ผมลุกไปเปิดไฟ มันรีบเอาผ้าห่มคลุมโปงทันที ผมยื้อแย่งผ่าห่มกับมันแล้วผมก็เป็นฝ่ายชนะ เพราะไอ้แน๊กมันแรงน้อยกว่าผม ถึงผมจะไม่สูงเท่าไอ้แมท แต่ถ้าเทียบกับไอ้แน๊ก ผมดูแมนสมชายชาตรีขึ้นมาทันตา
“มึงอะไร บอกกูสิ”
ผมดึงตัวมันให้ลุกขึ้นนั่งคุยกันดีๆ ไอ้แน๊กปาดน้ำตาออกลวกๆ สะอื้นฮักอย่างน่าสงสาร น้ำตามันไหลออกมายิ่งกว่าเขื่อนแตกเสียอีก มันเป็นอะไรวะ ผมเริ่มใจไม่ดีแล้วนะ
ผมปล่อยให้มันร้องไห้รอมันพร้อมที่จะเล่า แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่พูดไม่เล่าอะไรสักที จนผมเริ่มโมโห แม่งเป็นอะไรอีกวะ มีอะไรก็ไม่ค่อยจะพูด แล้วมันจะมีเพื่อนไว้ทำซากอะไร!
“แน๊ก กูเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ! บอกมาว่ามึงเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม!”
“บะ บอกไม่ได้ ฮึก อืออ” มันส่ายหน้ายืนกรานที่จะไม่พูด
“โอเค กูไม่ดุมึงล่ะ ไหนบอกกูสิ เกิดอะไรขึ้น มีอะไรที่บอกกูไม่ได้” ต้องพูดดีๆกับมันครับ เหมือนตัวเองกำลังหลอกล่อเด็กยังไงยังงั้น
“กูอยากบอก ฮึก แต่...” มันเบะปากเตรียมจะปล่อยโฮอีกรอบ
“แต่อะไร” ผมยังคงคาดคั้นเอากับมัน ถ้าไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร ผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ
“ถ้ากูพูด...ฮึก มึง...มึงต้องไม่เกลียดกูนะ” มันดูหวาดกลัวที่จะพูดมากๆ
“อืม กูไม่เกลียดมึงหรอก พูดมาสิ”
“จะไม่เลิกคบกูด้วยนะ” มันร้องขออย่างน่าสงสาร
“ครับ”
“กู...กูขอโทษ กูรักมึง”
“...!!!”
“ฮือออ กูรักมึง อย่าเกลียดกูนะ กูขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจ”
บอกผมทีว่ามันไม่จริง!!!
.............................
# เอาแล้วไงล่ะ เป็นไงหนูมิน อยากรู้นัก นอนไม่หลับยิ่งกว่าเก่าอีก 5555 :laugh:
# อยู่กับแม่มีความสุขกันแล้ว ก็อ่านนิยายอย่างมีความสุขด้วยเนอะๆ :mew1:
:กอด1:
-
ยุ่งละสิที่นี้ 55555 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จริงคะลูกเค้ารู้กันหมดแล้ว
เหลือแต่เราที่ยังไม่รู้ เตรียมตัวเป็นของขวัญให้แมทซะ
-
พี่มินดื้อฟุดๆ
-
รักสามเศร้า เราสามคน เอิงงงงงง เอ๋ยยยยย
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
-
เว้ยเห้ยยยย!!เอาแล้วไงแน๊กต้องเห็นมินกับแมทแน่ๆเลย//สงสารแน๊กนะนี่หาคนปลอบแน๊กที555555
-
ยุ่งละมินเอ้ยยยยย. บอกไปตรงๆเลยว่ามีแฟนแล้ว. ที่ร้องนั่นอาจจะเห็นฉากสวีทหวานก็ได้นาาาา
เอาเป็นว่า.ไปนอนกับแมทเหอะแก . หนับหนุนๆ
-
มินจะทำไงดีละทีนี้เเน็กไปหาคนอื่นเถอะหรือจะให้พี่ริริหาให้ก็ได้นะ
อย่างไรก็ช่างแต่อย่าให้แมทรู้เป็นพอไม่งั้นได้ฉลองวันเกิดก่อนแน่
-
ไงล่ะรู้แล้วนะมินว่าที่แมทมันเป็นหมาบ้าบ่อยๆเพราะอะไร
-
เสียใจด้วยนะมิน อยากไม่เชื่อแมทเองหนิ เจอความจริงจากปากไปจังๆเลย55555
-
นั่นไง แม็ทเซ้นท์ดีนะเนี่ย
-
ถึงกับอึ้งเลยนะ มิน
เชื่อที่ แมท บอกก็ดีแล้ว จะได้ทำใจไว้ก่อน
เฮ้อ แน๊ก ก็น่าสงสาร แต่ตัดใจซะน้า
-
แหล่ว แหล่ว แล้ว..,.มินเอ๊ย แมทบอกกะไม่เชื่อเห็นมั้ย
:katai5:
-
ยุ่งล่ะทีนี้
-
มินจ๋าาาา อยากถามว่าช็อคมั้ย :katai1:
แมทบอกไม่เคยจะเชื่อ ต้องรู้เอง
-
งานเข้าล่ะหนูมิน เหอะๆ
แมทช่างมีสายตาที่แหลมคมมากกกก
-
งานเข้าแล้วไหมละมิน :m29: :m29:
แมทบอกก็ไม่ยอมเชื่อ :try2: :try2:
-
บ๊ะแล้ว เห็นไหมละ มินเอ้ยยยย !!
-
; ยุ่งละสิมิน งานนี้ :katai1: แต่ยังงัยมินก็ต้องเลือก แมท อยู่แล้ว ใช่ป่ะ ใช่ปะ :hao3:
-
งานเข้า....
-
ชอบโดนมินเขินน่ารักโพด จริงของพี่แมทถ้าไม่รักจะหวงมั้ย เพื่อนมินก็ไม่น่าไว้ใจจริงแหละ
อะไรจะอ้อนเพื่อนขนาดนั้น พี่แมทจะคลั่งแล้วนะมินนนนน
ขอบคุณค่ะ
-
มินแน็ก ก็โอเคนะเตงงงง 5555555555555
แต่แมทมินมันก็โอเคกว่าละเนอะะะะ 55555555
มาไวๆนะคะริริ จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
มินจัดการปัญหาเองเลย เอาให้พ้นตัวนะ :hao3:
-
แมทมันก็บอกแกแล้วนะมินว่า
แน๊กมันต้องชอบแกแน่ๆ
รู้จากปากแน๊กเองแล้วอึ้งเลยละสิ
รอให้ถึงวันเกิดแมทเร็วๆจังเลย...555555
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:งานงอกแล้วมิน :mew2: :mew2: :mew2:
-
3P ดีมั้ย อิอิ
เป็นทางเลือกใหม่ที่เหมือนจะดี 55555
ถ้าเฮียแมทยอมอ่ะนะ กร๊ากๆ
-
มินเอ้ยรู้แล้วจะจัดการ
กับปัญหานี่อย่างไงล่ะเนี่ย :mew2:
-
:a5:
-
นั่นไง พี่แมทดูไม่เคยผิด ก็ดีพูดกันไปให้จบ ๆ มินอย่าใจอ่อนมากนะ
ยังไงก็มีแฟนแล้ว เพื่อนก็คือเพื่อน ขีดเส้นให้ชัดเจน รอวันมินเสียตัว 5555
-
แน๊กนี่น่าเป็นเคะเนอะ หุหุ หาคู่ให้แน๊กทีจ้าา ร้องไห้น่าสงสาร
-
เข้ามาปักหมุดเริ่มต้นอ่าน... :L2:
-
เห้อ!! บอกเลยกูขอโทด กูอยากมีผัว กูไม่อยากมีเมีย 5555
-
จะทำยังไงละทีนี้มิน
-
พี่แมท อ้อนน่ารักจังน้า ง่วงแต่ก็ยังรอนอนกอดน้องมิน หวานจริงเลยอ่ะ
นี่น้องมิน ยังคิดว่าแน็ก ไม่รู้อยู่เหรอเนี่ย พี่แมทไปกระชากตัวออกมาจากเตียงซะขนาดนั้น ไม่รู้สิแปลก
น้องแน็ก ก็น่าสงสารนะ พ่อแม่ทิ้งให้อยู่คนเดียวเรื่อยเลย แต่ก็เข้าใจความหวงของแมทล่ะ
ตอนแรก ก็คิดว่าน้องแน็ก เป็นแค่เพื่อนติดเพื่อน เท่านั้น แบบ พี่แมทเข้าใจผิดไปเองเพราะความหึงซะอีก
แต่กลายเป็นน้องแน็ก ชอบน้องมินจริง ๆ เหรอเนี่ย มีแต่คนรุมรักอย่างน้องมิน ก็น่ากลุ้มนะเนี่ย
พี่แมท หึงโหด ไม่แพ้พี่ปืนเลย แต่ก็ยังอ่อนโยนกับน้องมินอยู่ดีอ่ะนะ ขอของขวัญวันเกิด เป็นน้องมิน โห ตรงมากพี่แมท :-[
แต่ก็สงสารน้องแน็กอยู่ดีอ่ะ ตอนร้องไห้ แล้วพร่ำขอโทษที่รักน้องมิน เรื่องหัวใจมันห้ามกันไม่ได้นินะ
อยากใ้ห้มีใครมาดามใจให้น้องแมทจังเลย :monkeysad:
รอตอนต่อไป ขอบคุณริริค่ะ :กอด1: :L2:
-
แมทเตือนแล้วไม่เชื่อ :hao7: :hao7: เป็นไงล่ะ อึ้งล่ะสิ :mew4: เพื่อนอะไรมานอนกอดได้ทุกวี่วันน่ะ ผิดปกติน่ะเนี่ย :hao6: นอนไม่หลับเลยล่ะสิ จะรอดูตอนวันเกิดน่ะจ้ะ ได้เกิดใหม่แน่ ๆเลยมินจ้า :hao6:
-
เป็นไงหล่ะมิน.....ไม่ยอมเชื่อแมท ^__^ :mew3: :mew3:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 45
You know, I can take you straight to heaven if you let me
รู้ไหม ฉันจะพาเธอไปถึงสวรรค์เลย หากเธอยอม
Special Matt & Ramin # part 9:
[Matt talks]
ในเช้าวันเกิดของผม ต้นหอมตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้ผมใส่บาตรที่หน้าบ้าน เราออกมาใส่กันสองคน ไอ้ปืนยังนอนหลับอยู่ เมื่อคืนมันมาที่บ้านผมตอนตีสามกว่าๆ เห็นว่าเพิ่งกลับจากต่างจังหวัดเลยตื่นมาด้วยไม่ไหว อันนี้ต้นหอมบอกมา แต่ผมไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว ดีเสียอีก ไม่ต้องทำบุญร่วมกันเผื่อชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเจอมันอีก
“สุขสรรค์วันเกิดนะพี่แมท มีความสุขมากๆ ขอให้รักกับพี่มินไปจนแก่เลยนะ” ต้นหอมอวยพรวันเกิดให้ผมหลังจากใส่บาตรเสร็จแล้ว ผมขยี้ผมสีม่วงอ่อนที่เพิ่งไปทำมาใหม่ของต้นหอมอย่างหมันเขี้ยว แล้วก็กอดคอกันเดินเข้าบ้าน แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักศึกษา
“อะไรเล่าพี่ปืน แค่นี้เอง ไม่เห็นต้องบ่นเลย”
“เฮอะ! เอาเถอะ อยากทำอะไรทำไป”
“โหยย ไม่เอาดิ ต้นหอมแค่ย้อมผมสีใหม่เอง ไม่เห็นต้องโกรธเลย”
“เฮ้อ เอาเถอะ พี่ไม่ได้โกรธหรอก พี่บ้าไปเอง”
ผมที่เพิ่งเดินลงมาข้างล่างมองสบตากับต้นหอมที่หันมาเห็นผมแล้วมองไปทางไอ้ปืนในครัว ต้นหอมแอบไปทำสีผมตอนที่ไอ้ปืนไม่อยู่ ที่ไอ้ปืนมันโมโหคงไม่ได้เป็นเพราะว่าต้นหอมแอบไปย้อมผมมาโดยที่ไม่ได้บอกมันหรอก แต่เพราะว่าต้นหอมย้อมผมสีนี้แล้วยิ่งทำให้ใบหน้าดูสว่างแล้วก็ดูเหมือนตุ๊กตาสุดๆ เรียกง่ายๆว่าน่ารักมากครับ มันก็เลยของขึ้นอย่างที่เห็น
มื้อเช้าจบด้วยการคืนดีกันของต้นหอมและไอ้ปืน ผมขับตัวเองไปเรียน ส่วนต้นหอมไปกับไอ้ปืน มาถึงโต๊ะประจำใต้คณะที่เพื่อนผมก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา และบนโต๊ะมีกองของขวัญมากมาย มาจากไหนวะ
“ไงวะ มาสายนะวันนี้” ไอ้เวทักผมคนแรก
“อ่ะนี่ของขวัญของกูกับไอ้จิว” ไอ้ฟ้ายื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กๆให้ผม ผมรับมาเขย่าเบาๆก่อนจะแกะดู เป็นนาฬิกาเรือนที่ผมเคยบ่นว่าอยากได้
“ขอบใจ” ผมบอกแล้วก็เก็บนาฬิกาใส่กล่องตามเดิม
“อันนี้ของกู รับรองมึงต้องชอบ” ไอ้ธามมันยักคิ้วกวนๆใส่ผม ผมรับมาแกะออก เป็นเสื้อครับ มีสองตัว พอคลี่ดูเท่านั้นแหละ
“...!!!”
สวยโครต!
“เป็นไง ชอบไหมมึง”
“ชอบ” ผมมองลายเสื้อที่ไอ้ธามมันเพ้นท์ให้อึ้งๆ เสื้อตัวใหญ่กว่ามันวาดเป็นภาพล้อเลียนรูปไอ้มิน แล้วเขียนข้างใต้ว่า คนนี้ของผม เหมือนกัน เสื้อตัวที่เล็กกว่าวาดเป็นรูปผมแล้วเขียนข้างล่างว่าคนนี้ของผมเหมือนกัน ถ้าผมเอาไปให้ไอ้มินมันจะกล้าใส่ไหมเนี่ย แฟนผมมันหน้าบางจะตายไป
“แล้วอันนี้ของกู” ไอ้เวยื่นกล่องของขวัญให้ผม ตาแม่งโคตรเจ้าเล่ห์เลย คงไม่ได้เอาอะไรพิเรนๆมาให้ผมหรอกนะ พอแกะกล่องออกปุ๊บ ผมเงยหน้ามองหน้าไอ้เวที่หัวเราะก๊ากออกมาทันที
ไอ้เวรนี่!
“ไหนกูดูดิ มันให้อะไรมึง” ไอ้ธามยื่นมามาแกะกล่องบนตักผม พอมันเห็นเท่านั้นแหละ มันก็หัวเราะออกมาอีกคน ไอ้ฟ้ากับไอ้จิวเลยยื่นหน้าเข้ามาดูด้วย
“ไอ้เหี้ยเว มึงแม่งสุดยอดว่ะ กูขออันนี้ได้ไหมเนี่ย เอาไหมจิว” ไอ้ฟ้ามันยกนิ้วโป้งให้ไอ้เวก่อนจะหยิบเซ็กซ์ทอยที่เป็นของผู้ชายปลอมให้ไอ้จิวดู ไอ้นี่หน้าแดงกล่ำรีบผลักมือไอ้ฟ้าออกห่าง
“ไม่เอา! ไอ้บ้านี่!”
“ฮ่าๆๆ เขินเหรอที่รัก ฮ่าๆๆ” มันโยนของในมือลงใส่กล่องตามเดิมแล้วหันไปหยอกล้อแฟนมันแทน
“เอ้า มองกูทำไมแบบนั้น กูหวังดีนะ มึงคบกับพี่มินแล้วจำเป็นต้องใช้ของพวกนี้” มันยังไม่สะทกสะท้านกับการเอาถุงยางหลายสิบกล่อง เจลหล่อลื่นอีกหลายขวดพร้อมกับเซ็กซ์ทอยอีกบางจำนวนมาให้ผม
“กูหาซื้อเองก็ได้ไอ้ห่า” ผมปิดกล่องให้เรียบร้อยแล้วเอาสก๊อตเทปที่ไอ้ธามส่งมาให้ปิดทับให้มิดชิดอีกที คนอื่นจะได้ไม่มาเห็นแล้วหาว่าผมเป็นพวกโรคจิตเสียก่อน แต่จะว่าไปก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ดี เพราะวันนี้แหละผมจะเผด็กศึกไอ้มินไอ้ได้! หลังจากที่ให้เวลามันทำใจมาสักพักแล้ว
“อ่อ นี่ก็ของมึงด้วย สาวๆเอามาให้” ไอ้ธามดันของขวัญอันอื่นมาตรงหน้าผม ดูคราวๆก็เกือบสิบกล่องอยู่
“ใครเอามาให้วะ” ผมหยิบมาดูอย่างไม่ใส่ใจ
“ก็สาวๆที่ชอบมึงไง พวกผู้หญิงนี่ยังไม่รู้เหรอวะว่ามึงมีแฟนแล้ว” ไอ้เวถามผม
“ไม่รู้ดิ” ผมตอบ ผมก็ไม่ได้ปิดใครนะว่าผมคบกับไอ้มิน ไปรับมันที่คณะ บางทีก็เดินจับมือมัน แม้ว่ามันจะไม่ค่อยยอมให้ผมจับถ้าหากว่าคนเยอะก็เถอะ ผมอยากทำอะไรก็ทำ ไม่ค่อยจะแคร์สายตาใครเท่าไหร่
ผมแกะของขวัญของใครก็ไม่รู้ที่เอามาให้ผมออกดู มีช็อกโกแลตอยู่สี่กล่อง ผมให้ไอ้จิวไปกล่องแล้วอีกสามกล่องเก็บไว้ให้ต้นหอม ส่วนอย่างอื่นก็หิ้วเอาไปเก็บไว้ที่รถ ไว้ค่อยหาทางกำจัดอีกทีหนึ่ง จะว่าใจร้ายก็ได้ แต่ผมไม่รู้จักทำไมต้องเก็บของๆพวกเธอเอาไว้ด้วย
เลิกเรียนผมก็ไปรับไอ้แมทที่คณะกลับบ้านผม วันนี้มันมีเวรเข้าร้าน แต่เมื่อคืนผมบอกมันแล้วว่าไอ้โทรไปลาซะ เพราะวันนี้ที่บ้านผมจะจัดงานเลี้ยง ก็มีเพื่อนผมแล้วก็ต้นหอมไอ้ปืนแค่นั้นแหละ
ผมเดินไปนั่งรอไอ้มินที่ใต้คณะ สักพักมันก็เดินลงมาพร้อมกับเพื่อนของมัน ผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อเกรซ ไอ้มินเคยเล่าให้ฟัง แต่ยังไม่เคยเจอตัวเป็นๆ แล้วอีกคนก็ไอ้แน๊ก ไอ้มินทำหน้าแปลกๆ มันมองไอ้แน๊กแล้วก็มองผมหน้าตาตื่น ผมเริ่มเกิดความสงสัย เลยมองหน้าไอ้แน๊ก มันหลบตาผม เป็นอะไรวะ ปกติไอ้แน๊กทำท่าเหมือนกลัวผมก็จริง แต่มันไม่เคยหลบตาแบบผิดสังเกตุขนาดนี้ แถมไอ้มินยังทำสีหน้าแปลกๆด้วย
“เอ่อเกรซ นี่แมทเพื่อนกู แมทนี่เกรซ” มันแนะนำผมให้รู้จักเพื่อนมัน เธอยิ้มให้ผมนิดๆ ผมเลยยิ้มตอบ
“โหย มีเพื่อนหล่อก็ไม่บอกกันบ้างเลยวะไอ้มิน” เธอหันไปกระแซะไอ้มินแล้วก็หัวเราะออกมา
“รักนวลหน่อย” ไอ้มินเหล่เพื่อนตัวเอง
“ว่าแต่กู มึงก็เหมือนกัน รักนวลสงวนตูดเอาไว้บ้าง ผู้ชายตามเป็นกระพรวนเลย” เกรซพูดขึ้นเสียงกับไอ้มินอย่างหมันไส้ ผมตวัดสายตาคมมองไอ้มินทันที มีผู้ชายตามงั้นเหรอ
“มีที่ไหนวะ มันมาตามไอ้แน๊กต่างหาก” มินแก้ต่าง ไอ้คนถูกพาดพิงสะดุ้งโหยง มึงจะขวัญอ่อนอะไรขนาดนั้นว่ะ
“กูเหรอ เปล่าสักหน่อย” ไอ้แน๊กโบกมือแก้ตัว พวกมันเป็นอะไรกันวะครับ โลกมันร้อนมากขึ้นหรือไง พวกมันถึงได้ทำตัวแปลกๆกัน
“พอกันทั้งคู่แหละ มีมึงสองตัวเป็นเพื่อน ชาตินี้กูคงหาผัวไม่ได้” เกรซกรีดนิ้วชี้หน้าทั้งไอ้มินและไอ้แน๊ก เธอก็สวยนะครับ สวยมากด้วยแหละ แต่ติดห้าวไปหน่อย แต่แบบนี้ก็ดีนะครับ ดูลุยๆดี ถึงไหนถึงกันได้
“เวอร์แล้วมึง ไอ้พวกนั้นมันมาตามมึงนั่นแหละ ชอบโยนขี้มาให้กู กูไปแหละ ขี้เกียจคุยกับมึง” มินเดินมายืนข้างๆผม
“อะ ไอ้แน๊ก...กลับไงวะ” มินมันถามไอ้แน๊ก ไอ้นี่ก็สะดุ้งได้สะดุ้งดี มันทำหน้าเหรอหราก่อนจะตอบ
“กลับ...เอ่อ เดี๋ยวคนที่บ้านมารับ” มันตอบเสียงเบา
“อืม กูไปล่ะ เจอกัน”
ผมกับไอ้มินเดินคู่กันมาที่รถ ผมลอบสังเกตุมันหลายครั้ง มันจะทำหน้าคิดหนักเหมือนคนมีอะไรในใจ คิ้วมันขมวดเข้าหากัน ผมหยุดเดิมแต่มันกลับเดินตรงไปข้างหน้าเหมือนไม่รู้ว่าผมหยุดเดินแล้ว ใจมันลอยไปถึงไหนก็ไม่รู้ กว่าจะรู้ตัวมันก็เดินนำผมไปไกลพอสมควร แล้วหันมาทำหน้าเหวอๆใส่ผม มันรีบเดินกลับมาหาผมที่ยืนอยู่ที่เดิม
“มึงหยุดเดินทำไมอ่ะ” มันถามงงๆ
“มึงเป็นอะไร” พอผมถาม ไอ้มินก็กรอกตาไปมาเหมือนไม่กล้าสบตาผม ผมลยต้องจับคางมันเอาไว้ให้จ้องตาผมกลับ
“มึงเป็นอะไร ทำตัวแปลกนะ”
“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร” มันทั้งส่ายหน้าแล้วก็โบกมือ แต่ผมไม่เชื่อเด็ดขาด มันไม่เคยผิดปกติขนาดนี้ ถึงจะมีเวลาที่รั่วบ้าง แต่ก็ไม่หนักขนาดนี้ ผมว่ามันต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับมันแน่ๆ
“แต่กูว่ามี” ผมไล่ต้อนมัน เดินเข้าหามันเรื่อยๆ ไอ้มินเดินถอยหลัง สายตาหลอกแหลกมองซ้ายมองขวา จนผมชักหงุดหงิด
“ถ้ามึงไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร บางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องของกู”
ผมหยุดพูด ไอ้มินหน้าเสียทันที มันอ้ำๆอึ้งๆ แต่ผมไม่รอให้มันพูดอะไร เดินนำมาที่รอ นั่งรอจนมันเดินตามมาขึ้นรถ ผมถึงได้ขับรถกลับบ้าน
“คือ...กูขอเวลาหน่อยนะ แล้วกูจะบอก” มันพูดเสียงเบา
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องบอกกูก็ได้”
“ไม่ได้! เอ่อ เดี๋ยวกูบอกนะ ขอเวลาแปบ”
ยิ่งมันพูดแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมอยากรู้เข้าไปอีก แต่ในเมื่อมันบอกให้ผมรอ ผมก็จะรอ รอจนกว่ามันจะพูดว่าอาการผิดปกติของวันนี้คืออะไร แต่เรื่องที่ผมจะจัดการมันในคืนนี้ ผมจะไม่รั้งรออีกต่อไปเป็นอันขาด ฝนตกฟ้าถล่มผมก็จะทำ!!!
“เฮ้ยๆ ไอ้แมท ขอยำเพิ่มหน่อย” ไอ้เวมันตะโกนบอกผมที่กำลังจะเดินเข้าบ้าน ปาร์ตี้งานวันเกิดผมกำลังดำเนินอย่างสนุกสนาน
“ลุกไปเอาเอง กูจะออกไปซื้อน้ำแข็ง” ผมบอกมันแล้วขับรถออกไปซื้อน้ำแข็งที่หน้าปากซอย พอกลับมาถึงบ้านอีกรอบทุกคนก็นั่งล้อมวงกันที่สนามหญ้าหน้าบ้านแล้ว ต้นไม้มีไฟและสายรุ้งประดับอย่างกันงานปีใหม่ ต้นหอมกับไอ้ปืนทำ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าต้นหอมลากไอ้ปืนมาช่วยทำมากกว่า
ผมจัดการแกะน้ำแข็งใส่กระติก ก่อนจะเดินไปนั่งที่ที่เว้นไว้ เป็นตรงกลางระหว่างไอ้มินกับต้นหอม ข้างๆต้นหอมก็ไอ้ปืน ผมมองไอ้มินที่กระดกเหล้าเอาๆ ผมรีบรั้งมือมันเอาไว้ก่อนที่จะหมดแล้ว นี่มึงจะรีบไปป่ะวะ
“กินข้าวหรือยัง” ผมถามมัน ตั้งแต่เย็นมันก็เข้าไปช่วยงานต้นหอมในครัว ไม่รู้ว่ากินข้าวหรือยัง แต่ตัวผมยังไม่ได้กิน
“กินอย่างอื่นไปแล้ว” มันว่า พยายามจะยกเหล้าขึ้นดื่มอีก แต่ผมยื้อเอาไว้ มันทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม
“อย่างอื่นนี่อะไร ตกลงกินข้าวหรือยัง” ผมถามมันเพราะความเป็นห่วง มันส่ายหน้า ผมเลยลุกขึ้นไปตั้งข้าวผัดให้มัน กลับมามันชงแก้มใหม่แล้วครับ ไวจริงๆไอ้ลิงนี่!
“พี่ปืน กินบ้าง” ผมหันไปมองต้นหอมที่ขอไอ้ปืนกินเหล้า
“ห้ามกินนะต้นหอม ไอ้มิน!”
เผลอแปบเดียวแม่งกระดกหมดอีกแก้วแล้วครับ นี่มึงไม่ตายอดตายอยากมาจากไหนวะเนี่ย
“อย่าบ่นน่า กินๆ” ไอ้มินจัดการชงเหล้าให้ผม เพื่อนๆคุยกับเสียงเจี้ยวจ้าว ไอ้เวเอาเรื่องนู่นเรื่องนี้มาเล่า โดยมีไอ้ฟ้ากับไอ้จิวช่วยผสมลงโลง ส่วนไอ้ธามก็พูดบ้างตามประสาคนพูดน้อย แต่ไอ้คนที่ไม่ค่อยจะพูดเลยคือไอ้ปืน มันแต่คุยกับต้นหอมบ้างเท่านั้น นานๆจะได้ยินเสียงมัน ส่วนต้นหอมกับไอ้มินก็เอาแต่หัวเราะ แต่ผมจับสังเกตุได้อีกอย่าง ถึงแม้มันจะหัวเราะ แต่เวลาเผลอมันก็ทำหน้าหน้าอมทุกข์
ผมอยากรู้ว่ามันคิดเรื่องอะไรอยู่
“เฮ้ย! ใครสั่งให้กินต้นหอม” ผมแหวเสียงดังลั่นวง ในมือต้นหอมมีแก้วเหล้าอยู่ เกือบจะหมดแก้วแล้วด้วย ผมรีบแย่งออกมาจากมือทันที
“กูเองทำไม” ไอ้ปืนทำหน้านิ่งๆกวนตีนใส่ผม
“กูไม่ให้กิน ห้ามให้น้องกินเลยนะ”
“อะไรวะ น้องมึงโตแล้วนะ หัดมันไว้บ้าง มึงคงไม่รู้ใช่ไหมว่ามันเคยจะโดนมอมเหล้า”
ผมตาโตทันทีกับคำพูดไอ้ปืน เลยซักไซ้ตันหอมไปรอบ ได้ความว่าโดนรุ่นพี่ในขณะสั่งให้กิน ผมเลยยอมให้ต้นหอมกินเหล้า แต่ไม่ลืมกำชับไอ้ปืนว่าอย่าให้ต้นหอมกินเยอะมาก ไม่รู้สิ ผมไม่อยากให้ต้นหอมกินเท่าไหร่ ผมรู้สึกว่าเขาไม่เหมาะกับอะไรพวกนี้
“แฮบปี้เบิร์ดเดย์ทูยู เย้! สุขสรรค์วันเกิด น้องของให้พี่มีความสุขมากนะ รักพี่แมทที่สุดเลย” ต้นหอมเอาของขวัญมาให้ผม ผมดึงน้องชายสุดที่รักมากอดแน่น ไอ้มินหยิบของขวัญมาให้ผม มันห่ออย่างดี แต่เดี๋ยวไว้ค่อยแกะดู เพราะของขวัญที่ผมจะเอาจากมันในคืนนี้มันน่าสนใจมากกว่าเสียอีก
พอทุกคนแยกย้านกันกลับบ้าน ผมกับไอ้ปืนช่วยกับเก็บของบางอย่างที่เก็บได้ จานชามเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยล้าง เสร็จแล้วไอ้ปืนก็พาต้นหอมที่เมาไปเป็นที่เรียบร้อนขึ้นห้องนอน ไอ้น้องผมก็อ้อนจริง เกาะแกะปีนป่ายไอ้ปืนจนแทบจะรวมร่างกัน ผมต้องทำใจเย็นไว้ ไม่งั้นมีจับแยกครับ น้องใครๆก็หวงวะ!
แต่ยังเหลืออีกคนครับที่ยังต้องจัดการ ไอ้มินนอคุดคู้อยู่บนโซฟา ผมแบกมันขึ้นหลังพาขึ้นห้อง
“คราวหลังกูจะไม่ให้กินแล้วนะ ถ้าจะเมาเป็นหมาแบบนี้” ผมบ่นมันไปก็แบกมันขึ้นห้องไป มันพึมพำเสียงอู้อี้ในลำคอ บ่นอะไรของมันก็ไม่รู้ ฟังไม่ค่อยจะได้ศัพท์เท่าไหร่
ถึงห้องผมก็โยนมันลงกับเตียง ไอ้มินสะดุ้งหน้าเหยเกสงสัยจะจุก มันปรือตามองผมก่อนจะเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมยืดท้าวเอวสูดลมหายใจเข้าลุกๆ เห็นตัวบางๆ แม่งหนักเหมือนกันครับ
“ลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย” ผมสั่งมัน มันส่ายหน้าไปมาบ่นเตียง พูดเบาๆว่าไม่เอา
“ไม่เอางั้นกูอาบให้นะ”
“อ๊ะ! กูอาบเอง”
แหมะ ที่อย่างนี้ล่ะรู้สึกตัวขึ้นมาเชียว ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูให้มัน ผมไม่รีบร้อนครับ ยังไงราตรีนี้ก็ยังอีกยาวไกล ให้มันไปอาบน้ำก่อนจะได้สร่างเมาบ้าง ขืนดันทุรังทำไปทั้งที่มันยังเมาปลิ้นแบบนี้ มันได้หลับกลางคันแน่ๆ
พอไอ้มินเข้าไปอาบน้ำ ผมก็แอบไปหยิบกล่องของขวัญของไอ้เวออกมา ผมเลือกเอาถุงยางแล้วก็เจลออกมาอย่างละหนึ่ง ไอ้พวกของเล่นเก็บไว้ก่อนครับ ผมรู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของมัน เอาแบบซอฟต์ๆแต่ถึงใจด้วยตัวเองดีกว่า ไว้มันชินกับการร่วมรักทางด้านหลังเมื่อไหร่ค่อยเอาของเล่นมารังแกมัน
ผมวางของที่จำเป็นต้องใช้ในคืนนี้บนโต๊ะหัวเตียง แล้วก็ถอดเสื้อผ้าออกเปลี่ยนเป็นนุ่งผ้าพันเอวผืนเดียวพอ นั่งรอที่ปลายเตียงจนไอ้มินอาบน้ำเสร็จ มันออกมาในสถาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอว แถมผืนที่ผมหยิบให้มันไปค่อนข้างเล็ก นุ่งแล้วยาวแค่ครึ่งต้นขามันเอง ขาเรียวสมส่วนของมันทำเอาผมใจเต้นเร็ว ตัวมันพรมไปด้วยหยดน้ำ มันเดินหน้ามึนหลับตาครึ่งไม่หลับครึ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ผมลุกเดินไปยืนซ้อนด้านหลังมัน กอดเอวมันไว้
“อืม แมท จะแต่งตัว” มันพูดเบี่ยงคอนี้ริมฝีปากผมที่กดจูบต้นคอมัน
“หอมจัง” ตัวมันหอมกลิ่นครีมอาบน้ำมาก
“อืมมม เดี๋ยวค่อยดม ขอแต่งตัวก่อน หนาว” มันว่า นี่คือมันพูดจากใจจริงหรือเพราะความเมาวะ
จุ๊บ!
ผมเอี้ยวหน้าไปจูบปากมันแรงๆทีหนึ่ง
“งั้นรอกูก่อนนะ อย่าเพิ่งนอน เข้าใจไหมครับ” เวลามันทำตัวน่ารักผมก็อยากจะพูดเพราะๆกับมันบ้าง และดูท่ามันจะชอบใจ เอามือจับหน้าผมแล้วก็จูบตอบเบาๆ
“เร็วนะ!”
โอ๊ย! อย่าน่ารักมากได้ไหมวะ เดี๋ยวกูปล้ำแม่งตอนนี้เลยนิ
ผมวิ่งเข้าห้องน้ำอาบน้ำด้วยความไวแสงสุดเท่าที่เคยทำมา แต่รับรองว่าสะอาดทุกซอกทุกมุมแน่นอน เพราะเมื่อตอนเย็นที่กลับมาผมอาบไปแล้วรอบหนึ่ง ออกมาจากห้องน้ำเห็นมันนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง มันนั่งพับเพียบอย่างน่ารัก แต่แม่งหลับครับ นั่งตัวเอนไปเอนมา มองแล้วตลกดี
ผมขึ้นนั่งบนเตียงข้างๆมัน ค่อยประคองมันขึ้นมานั่งบนตักผม มันรู้สึกตัวแล้วก็เอนตัวมาซุกที่คอผมไว้ ผมลูบหลังมันผ่านเสื้อยืดตัวบางที่ใส่จนนิ่มไปหมดของมันเบาๆ จูบที่ขมับมันไปที ผมรักมันมากเลยนะ มันจะรู้บ้างไหมเนี่ย ผมไม่ได้อยากจะทำอารมณ์ร้ายใส่มันหรอก แต่บางทีผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้ เพราะรักมันมากก็เลยทั้งหวงทั้งห่วงมันมาก
“อืม แมท” มันเรียกชื่อผมเบาๆอยู่ที่ไหล่ผม
“ครับ” ผมลูบเนื้อตัวมันเบาๆ
“กูมีเรื่องจะบอก” เสียงมันค่อนข้างอ้อแอ้นิดๆ แต่พอฟังรู้เรื่อง
“อะไร” ผมไล้จมูกตัวเองที่แก้มของมัน หอมแก้มแป้งเด็กจนไม่อยากหยุด จูบแก้มมันไปมาเบาๆ มันเคลิ้มนิดๆ แต่ก็ไม่ลืมว่าตัวเองจะพูดอะไร
“ที่มึงอ่ะ....ที่มึงถามกูเมื่อเย็น”
ผมหยุดหอมแก้มมัน ดึงหน้าออกมาจ้องตาที่ปรือลงอย่างเย้ายวนของมัน มันเบ้ปากนิดๆเหมือนจะขัดใจอะไรสักอย่าง
“เล่ามาสิ” ผมบอกมันเสียงนุ่ม คงเป็นเรื่องที่หนักพอดูมันถึงได้เครียดขนาดนี้
“กูขอโทษ” มันเริ่มต้นด้วยการขอโทษครับ นี่ตกลงแล้วมันไปทำอะไรผิดมาวะ
“ขอโทษเรื่อง” ผมถามมันอย่างใจเย็น
“เรื่องที่กูไม่เชื่อมึง กูไม่ได้จะไม่เชื่อนะ แต่กูไม่คิดว่าไอ้แน็กจะชอบกูจริงๆ”
“...!!!” นั่นไง กูว่าแล้ว!
“มันบอกกูวันที่มันมานอนกับกูครั้งล่าสุดอ่ะ กูไม่ได้ให้มันกอดด้วยนะ กูลงไปนอนที่พื้น” มันพูดเร็วเหมือนจะกลัวผมโกรธ
“แล้วมึงคิดยังไงกับมัน บอกมันไปว่าไง” ยังดีครับที่มันยอมบอก ยกความดีความชอบให้มันโดยที่ผมจะไม่ดุมันวันหนึ่งแล้วกัน
“กูคิดกับมันแค่เพื่อน บอกมันไปแล้วด้วย มันบอกว่าเข้าใจ ไม่ได้ขออะไร แล้วก็...กูบอกมันไปแล้วว่ากูคบกับมึง” มันพูดเสียงอ่อยๆ อย่างน่าสงสาร ผมเชื่อว่ามันต้องรู้สึกอะไรบ้างแหละที่เพื่อนมันมาสารภาพกับมันแบบนี้ มันเป็นคนรักเพื่อนมากครับ แคร์เพื่อนมากเรื่องนี้ผมรู้ดี แต่ผมเชื่อมันนะที่มันบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับไอ้แน๊กอ่ะ
“แล้วไม่กลัวแล้วหรือไง ถึงได้บอกไอ้แน๊กว่าคบกับกู” ผมไม่โกรธมันนะที่มันไม่ค่อยอยากให้คนอื่นรู้เรื่องผมกับมันเท่าไหร่ เพราะมันกลัวเรื่องผมกับมันรู้ถึงหูพ่อแม่มัน แต่ก็ไม่ใช่ว่ารู้สึกเลย แต่พยายามที่จะมองข้ามมากกว่า
“ไม่ กูกลัวมึงโกรธแทน”
อื้อหือ ทำตัวน่ารักขนาดนี้ก็เป็นของกูเลยเถอะ
“มิน คืนนี้ให้กูได้ไหม เป็นของกูนะ” ผมขอมันโจ้งๆเลยครับ ลูกผู้ชายด้านได้อายอด ไอ้มินเบิกตาโต หน้าแดงแปร๊ด มันทำท่าจะปีนลงจากตักผม แต่ผมกอดเอวมันเอาไว้
“แต่...”
“ไม่แต่นะครับ กูรอมึงมานานแล้วรู้ไหม เชื่อกูไหมครับ กูพามึงขึ้นสวรรค์ได้นะ แค่ไว้ใจกู”
“...”
“ได้ไหม” ผมพูดอ้อนๆไอ้มินอายจนหน้าแดงไปหมด แล้วมันก็พยักหน้าแต่โดยดี ผมก็ลงมือทันที!
ผมเลื่อนหน้าเข้ากดริมฝีปากจูบมันเบาๆ ก่อนจะกดเน้นๆแล้วส่งลิ้นของตนเองไปดูดดันกวาดชิมความหวานที่อยู่ในนั้น มือที่กอดเอวมันก็อยู่ลูบไล้สีข้างมันไปมา รู้สึกได้เลยว่าตัวมันสั่นสะท้าน จากจูบเบาๆเริ่มเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นในห้องแทบไม่รู้สึก ความร้อนจากในร่างกายของเราสองคนมันมีอานุภาพมากกว่าสิ่งอื่นใด มันเป็นของผม เป็นของผมมาตั้งแต่แรกแล้ว และผมจะไม่ยอมเสียมันไปให้ใครเด็กขาด
“อื้อ อื้ม” มินครางเสียงหวาน ผมได้ใจยิ่งขึ้นรุกเร้ามันเข้าไปอีก มือก็เริ่มสอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางแล้ว สัมผัสมันด้วยความรัก คนบนตักดันแผ่นอกเข้าหามือผม ผมจัดการถอดเสื้อมันออกจากตัว ละริมฝีปากจากปากมันก้มลงงับที่ยอดอกสีชมพูตรงหน้า ทั้งดูด ขบเม้ม จนเป็นรอย เสียงครางอื้ออึง มือของมันที่กดหัวผมเอาไว้เบาๆเพราะความเสียวซ่าน ผมจึงไม่รอช้าจัดการปลดกางเกงของมันออกจากตัว จนมินเหลือแต่ตัวเปลือยเปล่า ผมเอนตัวมันลงนอน แล้วขึ้นทาบทับบนตัวมัน
ร่างกายของคนข้างใต้บิดเร้าทุกครั้งที่ผมสัมผัมมัน ผมพรมจูบมันตั้งแต่ใบหน้า ริมฝีปาก หน้าอก ไล่ลงมากเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องสวยของมัน ทุกจุดที่ผมลากริมฝีปากผ่าน ผมได้ทำรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้ ใครทุกคนรู้ว่ามันมีเจ้าของ มันเป็นของผมคนเดียว
จนกระทั่งมาถึงจุดสำคัญ ใครจะรังเกียจยังไงก็ช่าง แต่สำหรับผมแล้ว มันน่ารักไปทุกสัดส่วน และมันดูสะอาดในสายตาผม ทันทีที่ผมครอบปากลงบนความเป็นชายของมัน มันก็สะดุ้งสุดตัว เกร็งเท้าจิกเตียงระบายความเสียวซ่าน
“อื้อ อ๊า แมท...” ผมชอบเวลาที่มันเรียกชื่อผม ผมไม่เคยทำให้ใครแบบนี้ ผมทำให้มันคนแรกด้วยความรัก จนมันสุขสมถึงที่หมายในที่สุด
“ทำให้กูบ้างได้ไหม” ผมเลื่อนตัวขึ้นจนใบหน้าเราเสมอกัน ใช้จมูกตัวเองเกลี่ยแก้มของมันไปมา เสียงหอบเบาๆฟังดูแล้วเซ็กซี่ชะมัด พาลเอาผมตื่นตัวจนเจ็บปวดไปหมด มันอายกับคำขอของผม แต่ก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี ผมทิ้งตัวลงนอน มินค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น ผมจับตัวมันให้หันหน้าไปคนละทางกับผมโดยที่มันคล่อมผมไว้อยู่ บั้นท้ายงามงอนพอเหมาะมือของมันลอยเด่นอยู่ตรงหน้าผม มันขืนตัวเหมือนจะไม่ยอมอยู่ในท่านี้ ผมเลยต้องปลอบมัน
“ไม่เป็นไร ทำให้แมททีนะ”
“แต่...”
“นะครับ”
“อืม”
แล้วมันก็เริ่มจับของผม นิ่งไปสักพักมันก็ใช้ริมฝีปากของมันรักผมทั้งตัว ผมเองก็ปลุกเร้ามันทางด้านหลังเช่นกัน มันครางเบาๆไปทำให้ผมไป ผมไม่เคยคิดว่าเซ็กซ์จะช่วยให้รู้สึกดีได้ขนาดนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะผมทำกับคนที่รัก ทำกับมิน แฟนผม...ถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้
เราต่างสร้างความสุขปลุกเร้าอารมณ์ของกันและกันจนเกือบจะถึงขีดสุด ผมจับตัวมันนอนลงกับเตียง เอื้อมมือไปหยิบเจลที่หัวเตียงมาทาที่ด้านหลังของมัน เตรียมความพร้อมให้มัน แม้จะร้องว่าเจ็บแต่มันก็ไม่ได้ห้ามปรามผม แต่พอผมพาร่างของตัวเองเข้าไปในตัวมันเท่านั้น มันก็ร้องพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมา
“แมท เจ็บ...”
“อย่าเกร็งสิ ขยับไม่ได้” ผมพูดแล้วจูบปากมันไปด้วย มันส่ายหน้าไปมา ผมรอสักพักจนมันเริ่มผ่อยคลาย แล้วค่อยๆกดตัวเองเข้าหาตัวมันเรื่อยๆ ใบหน้าแหยๆของมันบ่งบอกถึงความเจ็บ แต่มันก็เก่งมากครับที่อดทนได้
สงสัยต้องทำทุกวันแล้วมั้ง มันจะได้ชิน เพราะเอาจริงๆผมไม่ได้อยากจะนุ่มนวลขนาดนี้แหละ ผมอยากจะรักมันแรงๆด้วยซ้ำ แต่เพราะว่านี้เป็นครั้งแรก ผมอยากให้มันประทับใจ แม้จะต้องแรกกับการที่ผมต้องทรมานแบบนี้ ก็โอเคนะครับ
“ยะ อย่าเพิ่งขยับนะ” มันบอกผมเสียงแหบ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกหลังจากที่ผมเข้าไปในตัวมันจนสุดตัว ผมเริ่มขยับช้าๆ เสียงครางเบาๆลุดออกมาให้ยิน เจ้าตัวคงอายเลยปิดปากฉับ ผมก้มหน้าลงไปจูบมัน จากเชื่องช้าก็เร็วขึ้น ร้อนแรงขึ้น จนไม่มีอะไรที่จะหยุดยั้งผมและมันได้แล้วในตอนนี้
ร่างกายของเราสองคนเชื่อมเข้าหากัน บอกว่าเราเป็นของกันและกันแล้ว ความต้องการไต่ขึ้นสูงขึ้นสูงๆ ผมโถมกายเข้าออกใส่มันไม่ยั้ง
“เบาหน่อย อื้อ” แต่คำร้องห้ามของมันไม่สามารถทำอะไรผมได้ ช่องทางของมันบีบตัดตัวผมจนแทบทนไม่ไหว เสียงครางกระเส่าที่เจ้าตัวไม่อาจห้ามได้ดังไปทั่วห้อง ยิ่งฟังยิ่งเกิดอารมณ์ จนเมื่อทุกอย่างมันพุ่งจนถึงขีดสุด ความสุขสมก็ระเบิดตัววิ่งพร่านไปทั่วร่าง
มันเป็นของผมแล้ว...
“แมทรักมินนะครับ” ผมกระซิบบอกมัน ถอนตัวเองออกมา เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้ใช้ถุงยาง แต่ไม่ต้องห่วง ก่อนคบกับมันผมไปหาหมอตรวจเรียบร้อย
“จะไปไหน” มันถามเมื่อผมลุกขึ้นจากเตียง โดยที่ัมันนอนแผ่สามสลึงค์อย่างไร้เรี่ยวแรง
“จะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้” ผมบอก ลุกขึ้นไปหาผ้าชุบน้ำมาทำความสะอาดตัวมัน แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันเสร็จสรรพเรียบร้อย ผมอุ้มมันออกจากเตียงแล้ววางตัวมันลงที่เก้าอี้เบาะนุ่ม เพื่อที่จะเปลี่ยนผ้าปูที่นอน หันมาอีกทีมันก็ฟุบหลับกับโต๊ะเขียนหนังสือของผมไปแล้ว
พอผมอุ้มมันกลับมานอน มันก็รู้สึกตัว ผมลุกไปปิดไฟที่หน้าประตูแล้วกลับไปนอนกอดมันไว้
“มึงยังไม่บอกรักกูเลยนะ” ผมทวงครับ อยากได้ยินจากปากมันบ้าง
“กูรักมึง” มันบอกเขินๆ ผมจูบมันก่อนนอนอีกที ซึ่งมันก็ตอบสนองผมได้อย่างเร้าร้อนจะอยากจะกดมันอีกรอบ
“เมียพี่ร้อนแรงจะเลยนะ” ผมแซวมันนิดๆ ไอ้มินทุบอกผมดังปั้ก
“ไอ้บ้า!”
ฮ่าๆๆๆ เป็นไงครับ เมียผมน่ารักไหม
………………………………………………..
# NC แบบนี้โอเคไหม ก่อนหน้านี้บางทีมันไม่ค่อยนุ่มนวลอ่ะ พอดีมันมีปัญหาเรื่องที่ว่านิยายวายในเด็กดีชอบโดนแบบเพราะมีฉากเอ็นซี คือมันก็ลงไม่ได้เลยแหละ แต่ริริรู้สึกว่าอยากจะพยายามแต่งเอ็นซีที่มันให้ความรู้สึกว่าสวยงามและอ่อนโยน ไม่รู้ว่าจะได้เรื่องหรือเปล่า (ไม่มีประสบการณ์นี่น่า) ยังไงก็บอกกันหน่อยนะคะว่าดีไม่ดียังไง จะพยายามปรับปรุงภาษาให้สละสลวยยิ่งขึ้น :katai2-1:
ป.ล. ยังไม่ได้แก้คำผิดนะคะ ง่วงมาก ไม่ไหวแล้ว วันนี้มีสอบไฟนอล เมื่อคืนได้นอนไปแค่ไม่ถึงสีชั่วโมง วันนี้ก็ตื่นแต่เช้ามาอ่านจนถึงเวลาสอบตอนเย็น ร่างจะดับแล้ว :katai1:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ^_^ :mew1: :กอด1:
-
สุขสันต์นะจ๊ะ ไม่ใช่สุขสรรค์
เราชอบอ่าน nc แบบนี้มากกว่าแบบโจ่งครึ่ม(ศัพท์โบราณแท้555)
โดยรวมถือว่าดี อ่านละมุนๆ ไม่ติดขัดอะไร สรุปว่าชอบคะ คุคึ
-
:z1: :z1: :z1: เสร็จแมทจนได้ :oo1: :oo1: :haun4: :haun4: :haun4:
-
สุขสันต์วันเกิดนะแมทททททท !!! :katai2-1:
-
โอ้ยยยยยยยยย ทำไมเรารู้สึกว่ามินน่ารักขึ้น 55555555
แมทคงหลงมินตายยยยย :pighaun:
ริริสู้ๆน๊าาาาาาาา :L2: :กอด1:
-
คิมูจิ เด๊ะซึก๊ะ
:haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
อิ๊ไต๊โย๊ะ!!!!!!
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :m25: :m25: :z1:
:pighaun: :haun4: :jul1: :jul1: :oo1: :oo1:
:m20: :m20: :jul3:
-
นึกว่้าจะตีกันเรื่องแน๊กซะอีกกก เหนทำหน้าไม่ดีมาตอนต้น
-
:hao6: :hao6:
-
น่ารักกกกกกกกก :impress2:
เสร็จแมทจนได้ :hao6:
:call:
-
เสร็จแมทจนได้....
-
สุดท้ายแล้ว มิน!!!ก็เรียบร้อยยยยยยยโรงเรียนแมท!!!
-
ในที่สุดมินก็เป็นของแมทอย่างเต็มตัว
-
ถึงวันเกิดพี่แมทแล้ว ฮาตรงพี่แมทดีใจที่ไม่ต้องทำบุญร่วมกับพี่ปืน จะได้ไม่ต้องมาเจอกันอีก :laugh: อะไรจะขนาดน้าน
แต่พี่ปืนนี่มานอนบ้านนี้บ่อยจนเหมือนเป็นบ้านอีกหลังไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย ต้นหอมกับพี่ปืน เดี๋ยวเถียงกันเดี๋ยวดีกัน น่ารักนะเนี่ย
เพื่อน ๆ พี่แมท น่ารักนะเนี่ย ผู้ชายก็มีมุมนี้กันเนาะ ไม่ค่อยเห็นเพื่อนผู้ชาย ให้ของขวัญกุ๊กกิ๊ก ๆ กันอย่างนี้เท่าไหร่ น่ารักดี
โดยเฉพาะพี่ธาม ของขวัญถูกใจพี่แมทสุด ๆ เลยสิเนี่ย เข้าใจคิดจริง ๆ เสื้อคู่น่ารักมากอ่ะ :o8:
แต่พี่เวนี่สิ โห เซ็กซ์ทอย รู้ได้ไงว่าพี่แมทหื่น เอ้ย ไม่ใช่ แหม แต่เพราะพี่เว หวังดีอ่ะเนอะ อยากให้รักกันสุขสันต์ อิอิ
ขนาดตั้งใจเผด็จศึกน้องมินให้ได้ในวันเกิด ถึงจะฝนตกฟ้าถล่ม สุดยอดความตั้งใจ โถ ๆ ว่าแต่น้องมิน ทำใจได้รึยังจ้ะเนี่ย
พี่แมท สงสัยซะแล้ว แต่ในเมื่อน้องมินบริสุทธิ์ใจ ก็ไม่เห็นต้องกังวลเลยน้า ทำอย่างนี้สิพี่แมทเลยยิ่งคิดมาก
สารภาพกับพี่แมท ตรง ๆ อย่างนี้สิดี จะได้เคลียร์ ๆ กันไปให้สบายใจ พี่แมทน่ารักนะเนี่ยที่ไม่ดุน้องมินด้วย
เล่น ขอ กันโจ้ง ๆ เขินแทนน้องมินจริงเลยอ่ะ จะพาน้องมินขึ้นสวรรค์ แหม๊ แค่น้องพยักหน้าเท่านั้นก็... :m1:
พี่แมท รักน้องมิน ได้ร้อนแรง สุด ๆ ไปเลย โดยเฉพาะท่านั้นอ่ะ โห สุดยอด ครั้งแรกก็ท่านี้ซะแล้ว เขินแทนน้องมินเลย
แต่พี่แมท อ่อนโยนกับน้องมินอย่างนี้ดีแล้วนะ อย่ารักแบบแรง ๆ เลย ไม่ว่าครั้งแรกหรือครั้งไหนอ่ะ สงสารน้องมินน้า
ตอนนี้เรียกเมียพี่ได้เต็มปากเต็มคำเชียวน้า แต่ยืนยันได้ เมียพี่แมท น่ารักที่สุดจ้า
ืNC แบบนี้ดีแล้วค่ะ ดู Soft ดี น่ารัก ชอบคู่นี้มาก ๆ เลย เอาคู่นี้มาโชว์ความหวานบ่อย ๆ น้า
ขอบคุณริริ ค่ะ :L2: :3123:
-
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง มินเป็นสาว(?)เต็มตัวแล้ว
เป็นของแมททั้งตัวและใจ แมทไม่หลงแย่เหรอเนี่ย
เมาแล้วขี้อ้อนอย่างนี้แมทคงไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ
พูดให้ถูกคือไม่ไปไหนมากกว่า ก็รักขนาดนี้นี่นะ
ผลของความอดทนมันก็หอมหวานอย่างนี้แหละเนาะ
โล่งอกไปทีเรื่องแน๊ค นึกว่าจะมีเรื่องซะแล้ว
แอบสงสารแน๊คนิดหน่อย ขอให้แน๊คเจอคนที่ใช่เร็วๆนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
จะยากอะไร
ในเด็กดี ก็ตัดเข้าโฆษณา
ในเล้าก็จัดเต็มไปเลยยย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เรียบร้อยโรงเรียนแมทไปซะแล้วน้องมิน
เป็นของขวัญที่พิเศษสุดเลยใช่ป่ะแมท
ลุ้นอยู่กลัวแมทจะโกรธมินเรื่องแน็กซะอีก
โล่งใจที่ไม่โกรธกันเนอะ
NC ก็โอเคน๊าริริ ได้อยู่จ้ะ ละมุนได้อยู่ แอบร้อนแรงนิดๆ ด้วย 555555
-
สมใจที่รอคอยเลยสิแมท
-
:z1:
-
ของขวัญเพื่อนแมทแต่ละคนน่ารักดีนะแต่ชอบของเวอะโดนใจเลยอิอิ^___<
Ncน่ารักใสๆ อ่านง่ายดีค่ะชอบๆๆๆ
-
เป็นวันที่เกิดดีจริงนะแมท :z1:
สู้สู้จ้าริริขอให้สอบได้น้า :L2:
-
ไม่รู้จะบอกว่าใครน่ารักกว่ากันดี เอาไปทั้งคู่เลย
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด
ฟินนนนนนนนนนนนน
:hao6: :hao6: :hao6:
:m25: :m25: :m25:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:ในที่สุดมินก็โดนจนได้ :hao6: :hao6: :hao6: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อ๊าก.......เขินอ่ะ หวานๆเนอะ
-
ชอบแมทเวลาเอ่ยถึงต้นหอม
มันทำให้รู้สึกว่าน้องมันน่ารักมาก มาก มาก><
แอบพิมพ์ผิดเยอะอยู่นะคะ><
-
:haun4: :haun4: :haun4:
มินเรียบร้อยแล้วว :jul1: :jul1:
-
:mc4: เย้ ๆ ดีใจด้วยแมท+มินเป็นของกันและกันแล้ว ลุ้นมาตั้งนานแน่ะ น่ารักเน๊อะคู่นี้น่ะ อาจจะดูไม่หวานแหววเท่ากับคู่พี่ปืน+ต้นหอม แต่ก้อน่ารักมากกกกกกก น่ะ :mew1:
ส่วน NC ของเรื่องน่ะ ก้อกำลังดีจ้ะ อาจจะไม่ดูดุเดือดร้อนแรงเลือดพล่านอย่างที่ใจต้องการ :hao6: :hao6: (หื่นไปไหม) แต่ก้อกำลังกลมกล่อมจ้ะ :mew4: เราว่าเอาแบบสบาย ๆ ให้เป็นธรรมชาติดีกว่าจ้ะ อย่าไปเครียดกับมันมากว่าจะออกมาดูน่าเกลียดน่ะ ถ้าเริ่มต้นด้วยรักอะไร ๆ มันก้อดูดีแหละ เราว่าน่ะ :katai2-1: ในเด็กดีต้องเว้นให้เขาหน่อยน่ะ เพราะเราอ่านหลายเรื่องก้อแบนตลอดน่ะ :hao5:
-
:mew1:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 46
Cause I remember every word that you said
เพราะฉันจดจำทุกถ้อยคำที่คุณพูด
Special Matt & Ramin # part 10:
[Ramin talks]
“จะไปไหน” ไอ้แมทที่เดินเข้ามาในห้องนอนของมันถามผมที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าจะไปทำงาน แต่ค่อนข้างทุลักทุเลเนื่องจากผมมีอาการบาดเจ็บที่สะโพกเนื่องจากความเมาของเมื่อวาน ทำให้ผมเผลอตัวเผลอใจเผลอไผลไปกับไอ้แมท แล้วเป็นไงครับ ผมกลายเป็นของมันเต็มตัวไปแล้วไง ไม่คิดเลยว่าแค่โดนมันกอดไปทีเดียวเท่านั้น ผมจะถึงขนาดไข้ขึ้นนอนซม แต่โชคดีที่เป็นคนค่อนข้างแข็งแรง(หรือเปล่า) ก็เลยหายไว ได้นอนพักวันหนึ่งเต็มๆ บวกกับขาดเรียนไปสองวัน ผมเลยรู้สึกดีขึ้น
เพราะวันนี้มันก็ไม่ให้ผมไปเรียนอีก เมื่อเช้ามันบอกว่าผมยังตัวอุ่นๆอยู่ เลยให้ผมนอนพักอีกวัน คนเคยทำนู่นทำนี่ พอไม่ได้ทำมันก็รู้สึกแปลกๆครับ ผมเลยกะว่าจะออกไปทำงานสักหน่อย แม้ว่าข้างหลังจะรู้สึกเจ็บจี๊ดอยู่บ้างเวลาเดินหรือนั่ง แต่ก็ไม่ถึงกับทำอะไรไม่ได้ครับ แค่นี้ผมทนได้
แต่ตอนนี้ เท่าที่ดูหน้าไอ้แมทแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองจะไม่มีทางได้ออกไปไหนแน่ๆ เพราะมันคงไม่ยอม
“กูจะไปทำงาน” ผมสวมกางเกงได้ก็รูดซิปติดกระดุมกางเกง ไอ้แมทเดินมาทำหน้าเข้มข้างๆผม
“หายดีแล้วเหรอไงจะไปทำงานเนี่ย” มันพูดเสียงจริงจัง แต่ผมก็จริงจังเหมือนกัน ผมต้องซื้อเลนส์กล้องตัวใหม่ ราคามันแพงระยับเลยครับ แล้วเงินเก็บผมไม่พอ ไม่อยากขอพ่อแม่ด้วย พอทำงานหาเงินเองได้ผมก็ไม่อยากจะขอเงินพ่อแม่ใช้เท่าไหร่ ทุกวันนี้ก็ให้พ่อแม่จ่ายค่าเรียนที่ก็แพงมหาแพงให้แค่อย่างเดียว
อย่าได้สงสัยว่าทำไมผมเรียนถ่ายภาพแต่ไม่ค่อยจับกล้อง ถ้าไม่ทำงานส่งอาจารย์ผมก็ไม่ค่อยเล่นมันหรอกครับ หนึ่งคือผมไม่ค่อยว่าง แค่ทำงานกับไปเรียนก็เหนื่อยมากแล้วไม่มีอารมณ์จะไปเดินถ่ายรูปหรอก
อีกอย่าง ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองเลือกเรียนผิดคณะ นับเป็นความผิดพลาดเลยครับ ผมชอบถ่ายภาพนะ แต่พอมาเรียนแล้วมันกดดันอ่ะ พอเครียดมากๆมันก็เลยทำให้ความอยากที่จะถ่ายรูปหมดไป ถ้าไม่จับเป็นผมจะไม่แตะกล้องเลย เพราะผมแขยงยังไงไม่รู้ แต่ทำไงล่ะครับ เลือกเรียนแล้วก็ต้องเรียนต่อไป ที่ต้องซื้อเลนซ์นี่ก็เพื่อการเรียนและอนาคตด้วย
ผมบอกทุกคนเลยนะ คิดให้ดีก่อนตัดสินใจเลือกว่าจะเรียนคณะอะไร เพราะบางทีอาจจะเป็นการตัดสินใจผิดแบบผมก็ได้ เรื่องนี้มันสอนให้ผมได้รู้ว่า เรื่องบางเรื่องที่เราชอบ อย่าเอามันมาจริงจังกับชีวิตมากนัก ไม่งั้นมันจะทำให้เราไม่มีความสุขก็ได้
“หายแล้ว” ผมหันไปหน้าไปคุยกับมันจริงจังหลังจากแต่งตัวเสร็จ
“แน่ใจ” มันไม่เชื่อผม เดินเข้ามาจับหน้าจับคอผมเช็คว่าตัวร้อนไหม
“กูหายแล้วน่า”
“ตัวมึงยังอุ่นๆอยู่เลย” มันบ่นหน้าเครียด แค่นี้เอง มันจะอะไรนักหนา ผมรู้หรอกนะว่ามันห่วง แต่ผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ
“อากาศมันร้อนต่างหาก” ผมบอกมัน
“แถไปเรื่อยนะมึง ไม่ต้องไปทำเลย กูว่านะ มึงไปลาออกแล้ว ไม่ต้องทำแล้ว”
แล้วมันก็วกเข้ามาเรื่องนี้จนได้ มันเข้าใจผมบ้างไหมเนี่ย ผมแค่อยากทำงานทำไมต้องห้ามด้วย
“มึงอย่าพูดไม่รู้เรื่องน่าแมท ถอยไป กูจะไปทำงาน” ผมดันตัวมันให้หลบ เดินไปยังไม่ทันถึงประตูผมก็ถูกมันกระชากกลับ
“มึงนั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง กูไม่อยากให้ไปทำ กูเป็นห่วง!” ไอ้แมทขึ้นเสียงใส่ผมเล็กน้อย ผมเริ่มหงุดหงิดที่มันเอาแต่สั่งให้ผมเลิกทำงาน
“ไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า กูโตแล้วนะ แล้วกูก็ไม่ได้เพิ่งไปทำแค่วันสองวันด้วย กูทำมาจะเป็นปีแล้ว ยังไม่เห็นมีอะไรเลย” ผมอธิบายให้มันฟัง บางทีผมก็อยากให้มันเข้าใจผมบ้าง ถามหน่อยว่าถ้าบ้านผมรวยเหมือนมันผมจะมานั่งทำงานเหรอ บางทีก็เหนื่อยนะครับ ทั้งเรียนทั้งงาน บางทีก็อยากจะงอแงไม่ไปทำ แต่ก็ทำไม่ได้ ถึงบ้านผมจะไม่ยากจนค้นแค้น ที่จริงก็พอมีพอกิน ไม่ลำบาก บ้านไม่มีหนี้สิ้น พ่อแม่ก็หาเงินได้พอสมควร พอที่จะเลี้ยงผมกับยัยมุกได้สบายๆ แต่ผมเป็นลูกชายคนโตของบ้าน เวลาเห็นพ่อแม่ทำงานเหนื่อยๆ ผมก็รู้สึกระอายที่จะต้องแบมือของเงินเขาอยู่ อะไรที่ช่วยเหลือตัวเองได้ผมก็อยากจะพยายามทำให้เต็มที่ และผมก็รู้สึกดี เพราะเหมือนว่าชีวิตผมมีค่า
คนเรามันก็ต้องกินต้องใช้เงิน มีของที่อยากได้ รายจ่ายในชีวิตประจำวันก็มี แล้วการที่มันไม่ให้ผมทำงาน แล้วผมจะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้ล่ะครับ
“มึงจะบ้าเหรอไง ไม่ให้กูเป็นห่วง เมียกูทั้งคนไม่ให้ห่วงได้ไงวะ!”
“...!” ผมเถียงอะไรมันไม่ออกเลยครับพอมันพูดมาแบบนี้ ผมไม่ได้เสียใม่ใจอะไรที่ตอนนี้ผมต้องอยู่ในสถานะ ‘เมีย’ อย่างที่ปากมันพูดน่ะ แต่ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไงไม่รู้ แบบนี้เหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้มันเป็นเจ้าของผมเต็มที แล้วอย่างนี้ชีวิตผมยังจะหาอิสระได้อีกไหมวะเนี่ย!
“ตกลงคือมึงจะไปให้ได้ใช่ไหม” มันโคลงหัวไปมาอย่างหงุดหงิด เพราะผมยังดื้อแพ่งที่จะไปทำงานให้ได้ ก็ผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆนี่นา
“เออ”
“กูห้ามก็จะไม่ฟังใช่ไหม”
“เออ”
“ถ้าเกิดเรื่องอย่ามาร้องหากูนะ”
“เออ!!!” ผมตะคอกใส่หน้ามันเสียงดังแล้วก็เดินกระแทกเท้าลงไปข้างล่าง ต้นหอมที่กำลังให้พี่ปืนนวดหลังให้หันมามองผมแบบงงๆ
“อ้าว พี่มินจะไปไหน” ต้นหอมถาม ผมหยุดยืนสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะฉีกยิ้มให้ต้นหอม ไม่อยากให้น้องรู้ว่าผมทะเลาะกับไอ้แมทมา เดี๋ยวน้องจะไม่สบายใจ
“ไปทำงานน่ะ พี่ไปนะ” ผมบอกแล้วก็รีบเดินออกจากบ้านไอ้แมท ก่อนที่มันจะตามลงมาแล้วลากผมขึ้นห้อง ไว้ใจไม่ได้ครับ มันยิ่งเป็นคนโมโหร้ายอยู่ ถ้ามันไม่พอใจล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลยครับ ว่าผมจะอยู่ในสภาพไหน -_-^
ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าปากซอยบ้านมัน ที่จริงผมกะจะให้มันไปส่งสักหน่อย แต่ทะเลาะกันแบบนี้อย่าไปใช้มันดีกว่า เดี๋ยวมันยกมาเป็นข้ออ้างให้ผมเลิกทำงานอีก
ที่ผมไม่อยากเลิกไม่ใช่ว่าชอบทำงานในร้านหล้าหรอกนะ แต่มันได้เงินดี นอกจากค่าจ้างที่ได้เป็นชั่วโมงแล้ว ยังได้ทิปอีกต่างหาก งานก็ไม่ได้หนักอะไรมาก แค่ต้องเดินไปเดินมา คนก็ไม่ค่อยตีกัน เพราะคนที่มาเที่ยวก็เด็กมหาลัยทั้งนั้น เหมือนว่าเราได้ทำงานกับคนที่ค่อนข้างจะคุ้นเคยเลยไม่รู้สึกเกร็งหรือลำบากใจเวลาที่ทำ ผมเลยไม่อยากจะลาออก อีกอย่างเกรงใจพี่เจ้าของร้านด้วย ตอนที่ผมมาสมัครงานที่ร้านคือพนักงานก็เต็มแล้วนะ แต่พี่เขาก็ใจดีรับผมทำงานทั้งๆที่มันก็เกินจำนวน ถ้าผมออกผมก็ไม่รู้จะเอาข้ออ้างอะไรไปพูด
ผมนั่งรถมาถึงร้านที่ยังไม่มีลูกค้าเพราะร้านยังไม่เปิด ผมเดินเข้าไปช่วยพี่คนอื่นๆทำงาน เตรียมนู่นเตรียมนี่ จนกระทั่งร้านเปิด คนก็เริ่มทะยอยมานั่ง ร้านที่ผมทำงานขึ้นชื่อเรื่องกับแกล้มมาก เกือบครึ่งของคนที่มาคือมากินข้าว บางทีก็มาเป็นครอบครัวก็มี ผมเองก็ชอบอาหารที่นี่เหมือนกัน ถ้ามาทำงานเร็วกว่าเวลางานมากๆก็จะได้กินอาหารที่พ่อครับเป็นคนทำให้อย่างวันนี้ที่ผมมาเร็ว ก็ได้กินฟรีไป
“มิน ออกไปรับบิลให้พี่ที” พี่บัน พนักงานในร้านรุ่นเดอะบอก ผมเดินถือเมนูอาหารแล้วก็เครื่องดื่มออกไปรับแขก แล้วก็ยืนรอลูกค้าสั่ง เรียบร้อยแล้วผมก็เดินเอารายการอาหารไปให้พี่บันที่จะเอาไปให้พ่อครับอีกที ส่วนผมก็แยกไปหยิบเบียร์ น้ำแข็ง แล้วก็แก้วเอาไปเสริฟลูกค้า
วันนี้คนไม่เยอะมากครับ เพราะเป็นช่วงสอบด้วยแหละ นักศึกษาเลยไม่ค่อยมา แต่ก็มีบ้างประปราย ผมเจอเพื่อนในคณะที่คุ้นหน้ากันดี แต่คนล่ะกลุ่ม
“เมื่อวานทำไมมึงไม่เข้าเรียนวะ” มันถามผม
“กูไม่สบายนิดหน่อย” ผมตอบ
“เออๆ เดี๋ยวเขาจะมีไปค่ายรับน้องเอกอีกสองอาทิตย์ข้างหน้านะ มึงรู้ยัง”
“หืม...เหอะ ยังไม่รู้ลยวะ” ค่ายรับน้องเอกจะจัดหลังสอบมิดเทอมเสร็จ ปีที่แล้วผมก็ไปเพราะเป็นน้อง แต่ปีนี้ผมต้องไปในฐานะพี่ที่จัดงาน แต่ผมไม่ได้ช่วยงานอะไรเลยสักอย่างเดียว เป็นคนดีใช่ไหมล่ะครับ
“มึงไปไหมวะ” มันถามผม
“ไปดิ ไปอยู่แล้ว” ปีที่แล้วพวกพี่เล่นพวกผมไว้แสบมากครับ ปีนี้จะเอาไปลงกับรุ่นน้อง ฮ่าๆๆ
คุยกับพอได้เรื่องได้ราวมันก็สั่งเหล้ามากินพร้อมกับแกล้มอีกสองสามอย่าง ผมเดินไปทำงาน แต่เชื่อไหมครับ ระหว่างที่ผมทำงานตลอดคืน ผมค่อยแต่จะมองว่าไอ้แมทมันจะมาหาผมไหม มันจะมารอรับผมกลับบ้านหรือเปล่า แต่มันก็ไม่มา คิดแล้วก็น้อยใจครับ ถึงผมจะไม่เชื่อฟังมัน แต่ผมเป็นเมียมันนะ!
แม่งเอ้ย!
คิดแล้วหงุดหงิดครับ
ห้าทุ่มก็แล้ว เที่ยงคืนก็แล้ว นี่ก็จะตีหนึ่งเขาไปแล้ว ไอ้แมทก็ไม่โผล่หัวมา ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ก็ไม่มีสายเรียกเข้าเลย ผมเองก็ไม่กล้าโทรไปหามันด้วย ทำไมกลายเป็นผมที่รู้สึกผิดแบบนี้วะ ที่อยากจะมาทำงานเนี่ย
“เป็นไรหรือเปล่ามิน ไม่สบายเหรอไงหน้าซีดๆ” พี่เจ้าของร้านเดินมาถาม ผมส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“เปล่าครับ แค่...เพลียนิดหน่อย”
ไม่รู้ว่าผมเครียดเรื่องไอ้แมทหรือความจริงแล้วผมยังไม่หายดีกันแน่ เลยรู้สึกเพลียและเหนื่อยขนาดนี้
“งั้นก็นั่งพักก่อน ใกล้จะเลิกงานแล้ว หรือจะกลับเลยไหม” พี่เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ยิ่งทำให้ผมนึกถึงไอ้แมท
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไหว”
อีกแค่ชั่วโมงกว่าเอง ตอนนี้คนก็ไม่ค่อยมีมาเพิ่มเท่าไหร่แล้ว ทนๆทำให้มันจบวันไป เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านไปนอนให้สมใจอยาก
“ไม่ไหวก็บอก นั่งพักไปก่อน ใหคนอื่นมันทำไป ชอบอู้ดีนัก ไอ้น้ำ! ไปรับลูกค้าดี มัวแต่คุยกับสาวอยู่ได้”
ผมหัวเราะขำๆที่พี่เขาตะโกนด่าไอ้น้ำที่เอาแต่คุยกับโต๊ะลูกค้าผู้หญิง บริการอยู่โต๊ะเดี๋ยว มันบ่นหมุบหมิบแต่ก็ยอมไปทำงานแต่โดยดี ผมนั่งพักอยู่สักพัก มองแต่หน้าจอมือถือของตัวเอง แอบหวังว่าไอ้แมทจะโทรมา แต่ก็ไม่
นี่มันจะเอาอย่างนี้จริงๆใช่ไหมเนี่ย แค่ผมอยากมาทำงานผมผิดมากเหรอไงวะ คิดแล้วเครียดโว้ย!!!
“ไม่โทรก็ไม่ต้องโทรเลยมาเลยนะมึง” ผมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแบบโมโห ลุกขึ้นไปทำงานจนร้านปิด เก็บกวาดทำความสะอาดร้านนิดหน่อยจนถึงเวลากลับบ้าน วันนี้ผมกับไอ้น้ำเดินกลับด้วยกัน แต่ไอ้น้ำหอพักมันอยู่แถวๆนี้ แต่ผมยังต้องเดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์
“ไว้เจอกันมึง กูกลับแหละ” ไอ้น้ำบอกมือลาแล้วก็เดินเข้าซอยหอมันไป
มันเรียนอยู่วิศวะครับ หน้าตามันดีนะครับ สูงด้วย สาวๆที่มาร้านก็เป็นพวกที่แอบปลื้มมันนั่นแหละ ไอ้น้ำถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีเลยครับ แต่มันทำงานน้อยวันกว่าผม มันทำแค่สองวันต่อสัปดาห์เท่านั้น เพราะมันมีทำงานที่อื่นในวันอื่น
ผมนั่งรถกลับบ้านตัวเอง มันไม่โทรมา ผมก็ไม่โทรไป ทำไมผมกับมันต้องมาทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วยวะ ผมไม่รู้ว่าทำไมมันไม่โทรมา มันอาจจะโกรธและโมโหผมมาก แต่ที่ผมไม่โทรไปเพราะผมไม่อยากจะทะเลาะกับมันมากไปกว่านี้ถ้าหากว่ามันบังคับให้ผมเลิกทำงานอีก
ผมนอนกำสร้อยคอที่มันให้ผมในวันเกิดของมัน เช้าวันถัดมาจากวันเกิดของมัน ตื่นมาผมก็เจอสร้อยเส้นนี้อยู่ที่คอตัวเองแล้ว มันเป็นสร้อยรูปปลาโลมาคู่ที่ประดับด้วยพลอยหรือเพชรไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเป็นสีน้ำเงิน ผมชอบมาก คืนนี้ผมก็ได้แต่สัมผัสสร้อยแทนที่จะได้กอดคนให้
กูคิดถึงมึงนะไอ้แมท
กูผิดมากเหรอ ผิดมากใช่ไหมวะ
ผ่านไปสองวันแล้วที่ผมกับมันไม่คุยกัน ไม่เจอกัน ยิ่งนานผมยิ่งไม่กล้าโทรหามัน ข้อความสักนิดมันก็ไม่ส่งหาผมอย่างเคย จนผมเริ่มสงสัยแล้วว่า เรื่องนี้ใครเป็นคนผิดกันแน่
วันนี้ผมต้องไปทำงานที่ร้านอีก แต่ผมกะว่าวันนี้จะขอทำถึงแค่เที่ยงคืนพอ เพราะวันมะรืนผมมีสอบ อยากกลับบ้านอ่านหนังสือเร็วๆ
ผมทำงานแบบเอื่อยๆ ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย แต่พอเห็นลูกค้ามานั่งผมก็ต้องทำหน้าที่เดินไปรับออเดอร์ พอเดินไปถึงโต๊ะลูกค้าที่มาผม ผมตกใจที่เจอกับไอ้แมทและเพื่อนของมัน เพื่อนๆมันยิ้มให้ผมแล้วก็ยกมือไหว้ ผมรับไหว้แบบงงๆ มองหน้ามันที่จ้องหน้าผมนิ่งๆ อาการแม่งยังไม่ดีขึ้นอีกหรือไงวะ
“เอาอะไรบ้าง” ผมถาม ก้มหน้ามองกระดาษและปากกาในมือ ไม่อยากมองหน้ามันครับ เดี๋ยวร้องไห้ เพราะผมคิดถึงมันมาก อยากกอดมัน
“เอาเรดขวดพี่ โซดาสิบขวด แล้วก็เป็บซี่สองขวด”
ผมจดรายการที่มันสั่ง เป็บซี่นี่คงเป็นของน้องจิว ที่ถูกไอ้ฟ้าแฟนมันห้ามไม่ให้กิน
“แล้วกับแกล้มล่ะ เอาอะไรไหม” ผมถาม พยายามไม่มองหน้าไอ้แมท
“เอาข้าวผัดพี่ ไอ้จิวมันยังไม่ได้กินข้าว แล้วก็เอา...” พวกมันสั่งอีกสองสามอย่าง
“แค่นี้นะ รอแปบหนึ่ง” ผมรีบบอกแล้วก็รีบหันหลังเดินเข้าไปในร้าน รู้สึกขอบตาร้อนๆยังไงไม่รู้ ที่เห็นไอ้แมททำเมินเฉยไม่พูดกับผมสักคำ หรือไม่ก็อาจเป็นผมที่ผิดที่ไม่ยอมพูดกับมัน จะให้ผมทำไงล่ะ หน้ามันน่ากลัวจะตายไป ใครมันจะไปกล้าพูดด้วยวะถามหน่อย
ผมเดินทำงานในร้าน สบตากับไอ้แมทที่เหมือนมันจะนั่งมองผมนิ่งๆอยู่ตลอดเวลา ใกล้ถึงเวลาที่ผมจะกลับเต็มที ผมเข้ามาเก็บข้าวของข้างในเตรียมจะกลับบ้าน ไอ้แมทมันมาที่นี่แค่กินเหล้ากับเพื่อนหรือว่ามันมารับผมด้วยกันแน่ๆ แต่จะให้ผมบากหน้าไปบอกให้มันไปส่งผมเหรอ เจ้าตัวเขายังไม่พูดกับผมเลย แล้วผมจะไปพูดอะไรได้
เจ็บนะครับไม่ใช่ไม่เจ็บที่เราเป็นกันอยู่ตอนนี้
“พี่ครับ ผมกลับแล้วนะ” ผมยกมือไหว้พี่เจ้าของร้านแล้วก็เดินออกจากด้านหลังร้าน เดินเตะฝุ่นไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ก่อนมาคิดไว้ว่าเพราะเลิกงานเสร็จจะรีกลับบ้านไปอ่านหนังสือ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากกลับบ้านเลย
ตึกๆๆๆ
นี่ตกลงแล้วผมกับมันจะเป็นกันอย่างนี้ใช่ไหม ผมไม่อยากจะทนแล้วนะ ผมคิดถึงมันอ่ะ! แต่ทำไมผมจะต้องง้อมันก่อนด้วย ผมไม่ได้ทำอะไรผิด คอยดูนะ ถ้าพ้นวันสอบวันมะรืนแล้วมันยังไม่ยอมโทรหาไม่พูดกับผม ผมจะตามไปชกแม่งถึงที่บ้านเลย!
ตึกๆๆๆ
ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินตามอยู่ข้างหลัง หรือจะเป็นไอ้แมทเดินตามผมมา ผมไม่ได้หันไปมอง ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ
แต่เสียงฝีเท้าดังใกล้ขึ้นมาก และดังถี่จนเหมือนคนวิ่ง ผมหันกลับไปดูแต่ไอ้คนที่เดินตามมาข้างหลังมันเข้ามาประชิดตัวผมแล้ว
มันไม่ใช่ไอ้แมท!!!
“เฮ้ย! ทำไรวะ!”
มันกระชากกระเป๋าสะพายผม ทำให้ผมปลิวไปตามแรงมันวิ่ง แต่สายสะพายมันยังติดอยู่ที่หลังผมไม่หลุด ผมตกใจมากจนกระทั่งตัวผมหงายหลังลงไปกับพื้น ไอ้โจรชั่วมันพยายามที่จะกระชากกระเป๋าผมได้ให้ ผมยื้อแย่งกับมัน มันเลยถีบผมอย่างแรงทันที
“ปล่อย! ไม่งั้นกูแทงแน่!!!” มันควักมีดออกมา ผมชะงักค้างเบิกตาโต แต่ผมให้มันไม่ได้ ในกระเป๋ามีของสำคัญ มีสร้อยที่ไอ้แมทให้ผมอยู่
“มึงนั่นแหละปล่อย!” ผมกระชากกระเป๋ากระมา มันก็ยื้อยุดด้วยแรงความทำเอาตัวผมปลิว มันตวัดมีดใส่ผม ผมพยายามจะหลบแต่ไม่พ้น มีดกรัดเข้าที่ต้นแขนขวาของผมจนรู้สึกเจ็บแปล๊บ แต่ผมไม่ยอมปล่อยกระเป๋าตัวเองเด็ดขาด
“มึงจะปล่อยไหม!!!” ไอ้โจรชั่วมันบันดารโทสะแล้วทำท่าจะแทงผมจริงๆ หน้ามันเหี้ยมโหดมากจนทำเกือบจะปล่อยมืออกจากกระเป๋าแล้วจริงๆถ้าไม่ติดว่า...
พลั๊ก!!!
มีใครบางคนถีบไอ้โจรเลวนั่นจนมันปล่อยมือจากประเป๋าผม ตัวมันหงายท้องลงไปนอนกับพื้น ผมกอดกระเป๋าตัวเองแน่น ร้องไห้ออกมาเงียบๆ มองไอ้แมทที่ตามมาต่อยไอ้ชั่วนั่นไม่ยั้ง แล้วเพื่อนของไอ้แมทก็วิ่งตามมาสมทบ
“พอๆแล้วไอ้แมท เดี๋ยวแม่งตายก่อน กูโทรเรียกตำรวจแล้ว” ไอ้ธามเพื่อนไอ้แมทบอกและดึงตัวไอ้แมทที่ไม่หยุดกระทืบไอ้ขโมยไม่ยั้ง ไอ้แมทเตะเข้าที่ชายโครงไอ้นั่นอีกทีก่อนจะเดินมาหาผม มันจับแขนผมข้างที่เป็นแผลขึ้นดู หน้ามันน่ากลัวจนผมไม่กล้ามองหน้ามัน ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ
ผมกลัวมาก แต่ผมก็หวงสร้อยที่มันให้
“กูกลับก่อนจะพามินไปโรงพยาบาล ฝากทางนี้ด้วย” เสียงไอ้แมทเย็นชาจนทำตาผมไหลลงมายิ่งกว่าเดิม ผมกลั้นเสียงไม่ให้ตัวเองสะอื้น มันลากผมกลับไปที่รถของมัน มือของมันจับมือผมไว้ ผมได้แต่มองมือของเราที่สัมผัสมัน พอมาถึงรถ ผมก็สวมกอดมันจากด้านหลัง ร้องไห้กับหลังมันเงียบๆ
“ขอโทษ” ผมบอกมันเบาๆ ไอ้แมทตัวแข็งเกร็ง ได้ยินเสียงมันถอนหายใจออกมา มันแกะมือผมที่กอดมันอยู่ออก แล้วหันมากอดผมไว้
“ทำไมมึงทำแบบนี้วะ คิดบ้างไหมว่ากูแทบจะขาดใจอยู่แล้วที่เห็นมึงโดนทำร้ายเนี่ย” มันพูดเสียงสั่น
“ขอโทษ” ผมไม่มีคำอื่นที่จะพูดแล้วนอกจากขอโทษมันเท่านั้น
“ขึ้นรถไป เลือดมึงไหลไม่หยุดเลย” ไอ้แมทจับผมยัดใส่รถมัน ผมยกแขนขึ้นดู ทั้งปวดทั้งแสบแผล ไอ้แมทขึ้นรถมาได้ก็จ้องแผลผมด้วยดวงตาแข็งกร้าว มันขบกรามเข้าหากันแน่น
“กูอยากจะกระไปกระทืบแม่งอีกจริงๆ”
ยังไม่ทันหายตกใจเรื่องที่เจอโจรวิ่งราว ผมก็ต้องมาเผชิญกับอันตรายเพราะไอ้แมทมันขับรถไวมากๆ ไวโคตรๆ พอผมบอกให้มันขับช้าๆมันก็ตวัดสายตามองผมอย่างไม่พอใจ
“ขับช้าแล้วปล่อยให้เลือดมึงหมดตัวนะเหรอ นั่งเงียบๆไป จะถึงแล้ว!”
แต่ดีที่มันพาผมมาถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย แทบไม่มีใครเข้าใกล้มันเพราะเอาแต่ทำหน้าทมึงทึงน่ากลัว พ่อพยาบาททำงานช้า ไม่ยอมพาผมไปทำแผลทันที มันก็ด่ากราดไปทั้งโรงพยาบาลจนทั้งหมอและพยาบาลถลาพาผมไปทำแผลแทบไม่ทัน
“เจ็บ...” ผมสะดุ้งทันทีที่หมอล้างแผล มันแสบมากครับ ผมไม่กล้ามองแผลตัวไอ้ ได้แต่มองหน้าโหดๆของไอ้แมทตาละห้อยแทน
แผลผมลึกพอสมควรเลยต้องเย็บทั้งหมดยี่สิบหกเข็ม เล่นเอาน้ำตาผมเล็ดออกมาอีกรอบ ทำแผลเสร็จก็ออกไปรับยา ระหว่างนั้นไอ้แมทมันไม่พูดอะไรเลย ผมรู้ว่าอารมณ์มันกำลังไม่ดีแบบขีดสุดเลยไม่ได้เซ้าซี้มัน คงต้องรอให้มันอารมณ์เย็นกว่านี้ก่อน
มันขับรถพาผมกลับบ้านมัน ผมก็โอเค เพราะถ้ากลับบ้านสภาพนี้แม่ต้องตกใจแน่ๆ ถ้าเช้ามาเจอผมเป็นแผลแบบนี้
“เข้าไปอาบน้ำ อย่าให้โดนแผล” มันสั่งเสียงนิ่งหน้านิ่ง ผมก็ได้แต่ทำตามคำสั่งของมันแต่โดยดี
ค่อนข้างลำบากที่จะพยายามไม่ให้แผลโดนน้ำ กว่าจะอาบเสร็จก็ร่วมชั่วโมง ผมออกมาโดยที่ยังไม่แต่งตัว ไอ้แมทที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียง มันพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอวเตรียมจะอาบน้ำ แต่แทนที่มันจะเดินเข้าห้องน้ำ มันกลับเดินมาเช็ดตัวให้ผมอย่างเบามือ ขัดกับหน้าตามันในตอนนี้มากๆ แล้วมันก็จัดการใส่เสื้อผ้าแล้วก็กางเกงให้ผม เพราะผมรู้สึกตึงแผลจนแทบจะขยับแขนไม่ได้
ทำเสร็จมันก็เดินเข้าไปอาบน้ำเงียบๆ ผมได้แต่เดินหงอยๆไปนั่งลงที่เตียง รอมันอาบน้ำ
“กินยาซะ” มันยื่นยาแล้วก็แก้วน้ำที่ลงไปเอามาจากข้างล่างให้ผมหลังจากที่มันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมรับมากินแล้วส่งคืนมัน มันเอาไปวางไว้ที่โตะเขียนหนังสือ แล้วกับมายืนท้าวเอวจ้องหน้าผม ผมกำลังรู้สึกว่าตัวไอ้แมทมันใหญ่ขึ้นๆ แล้วตัวผมก็หดเล็กลงๆ
ฮืออ แม่จ๋า หนูกลัวมันอ่ะ!!!
“เฮ้ออ ทำไมมึงไม่บอกกูว่าจะกลับ” มันเริ่มพูดกับผม หรือเริ่มหาเรื่องก็ไม่รู้
“ก็...มึงไม่พูดกับกู” ผมตอบอ้อมแอ้มเสียงเบา
“มันใช่เรื่องไหมวะ!” แล้วมันก็ตะคอกใส่ผม
“กูจะบ้าตายอยู่แล้วนะ!” มันโวยวายลั่นห้อง เสียงแม่งทำเอาผมหัวหดหมดแล้ว!
“แล้วทำไมมึงไม่โทรหากูล่ะ มึงไม่โทรหากูเลยนะ!” ผมทำใจดีสู้เสือ เถียงมันกลับบ้าง มันถลึงตาใส่ผม
“กูยุ่ง กูทำงาน แล้วก็ก็โมโหมึงมาก!!!”
ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่ามันโมโหผมเรื่องอะไร
“มึงคิดว่ากูไปทำไมที่ร้านถ้าไม่ได้ไปหามึง แต่มึงกลับหนีกลับจนไปเจอเรื่องเจอราวเจ็บตัวมาแบบนี้ ทำไมวะมิน ทำไมมึงทำตัวแบบนี้เนี่ย!”
“แล้วมึงมาว่ากูทำไมอ่ะ ฮึก” ผมร้องไห้แม่งเลยครับ ด่ากูจัง กูยังตกใจเรื่องนั้นไม่หายเลยนะ!
“วันนั้นอ่ะ มึงว่ากู มึงบอกว่าถ้ามีเรื่องห้ามกูร้องหามึง แล้วไง กูทำตัวแบบนี้อ่ะ ไม่พอใจก็ไม่ต้องมายุ่ง จะมาช่วยกูทำไมล่ะ!!!” ผมไม่สนใจว่าตัวเองจะเถียงในเรื่องที่เข้าท่าไหม แต่ขอให้ได้เถียงได้ด่ามันกลับบ้างเป็นพอครับ ไม่ปลอบกูแล้วยังจะด่าซ้ำเติมกูอีก
“กูพูดประชด มึงจะคิดมากจะใส่ใจทำไมวะ” เสียงมันอ่อนลงแต่ยังติดหงุดหงิดอยู่
“จะไม่ให้กูคิดมากได้ไง กูมึงพูด...เพราะมึงสำคัญกูถึงได้คิดไง ไอ้เวร! ฮึก กูจำคำพูดมึงได้หมดแหละ!” ผมร้องไห้ใส่มันหนักขึ้น มันนั่งลงข้างๆผมแล้วดึงผมไปกอด ผมขืนตัวเอาไว้จนรู้สึกเจ็บแผล เลยปล่อยให้มันลากไปกอดอย่างช่วยไม่ได้
“โอเค กูผิดเองที่พูดแบบนั้น แต่มึงก็ผิดที่ไม่ฟังกู แล้วเป็นไง ไม่เกิดเรื่องของมึงน่ะ เกิดแบบนี้แล้วยังจะไม่เชื่อกูอีกไหม”
“อึก ฮือ”
“หยุดร้องเถอะ กูไม่ชอบ”
“ฮึก” กูก็ไม่ชอบ แต่มันหยุดไม่ได้ ผมซบหน้าลงกับไหล่มัน ร้องไห้เพราะยังกลัวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แล้วก็ร้องไห้เพราะไอ้คนที่กอดผมอยู่ ผมจูบใบหูผมเบาๆ แระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกนิด
“ทีนี้เลิกทำงานที่นั่นได้หรือยัง จะต้องรอให้เจอหนักกว่านี้ไหม หรือรอให้กูขาดใจตายก่อนหืม”
“กู...ขอโทษ”
“กูขอนะ กูไม่อยากให้มึงเป็นอันตรายอีกแล้ว มันเสี่ยงเกินไปที่ไปทำงานที่นั่น เห็นใจกูบ้างเถอะ กูเป็นห่วงมึงมากนะ รู้ไหม”
“รู้”
“รู้แล้วยังไง จะฟังที่กูบอกไหม”
“แต่กูต้องหาเงิน” ผมบอกมันเสียงเบา ตอนนี้ความรู้สึกเกินกว่าครึ่งของผมก็ไม่อยากกลับไปทำงานแล้วครับ หนึ่งเลยเพราะตัวเอง และก็เพราะไอ้แมทด้วย
“เดี๋ยวกูเลี้ยงมึงเอง เมียตัวเล็กๆคนเดียวกูเลี้ยงได้” มันพูดทีเล่นทีจริง ขยับใบหน้าหอมแก้มผมทั้งซ้ายและขวา
“ไม่เอา กูอยากหาเงินเอง” ผมบอก ผมไม่อยากให้มันเลี้ยงผม ผมอยากจะพึ่งพาตัวเอง แต่พอผมบอกแบบนั้นมันก็ทำหน้าบึ้ง
“นี่ฟังที่กูพูดบ้างไหมเนี่ย”
“ก็ฟัง กูไม่ทำงานที่ร้านเหล้าแล้ว แต่กูจะไปหางานอื่น” ผมบอกมัน ยังไงมันก็จะทำงานครับ
“เฮ้อ ดื้อจังวะมึง เออๆ ไม่ต้องมาทำหน้าหงอย เดี๋ยวกูหางานให้เอง” มันพูดยอมๆ ผมยิ้มให้มันทันที มันเหล่ตามองผมแบบไม่พอใจนิดๆ
“แล้วทำไมมึงไม่ให้กระเป๋ามันไป หวงไว้ทำไมจนตัวเองเจ็บตัว” มันเริ่มดุผมอีกแล้วครับ เออ เอาเข้าไป คืนนี้มันจะแดกหัวผมให้ได้เลยสินะ
“ก็มันมีของสำคัญ” ผมบอกมัน
“ของอะไร” มันถามเสียงคาดคั้น
“ก็...มีสร้อยมึง” พูดแล้วก็รู้สึกเขินครับ
“แค่สร้อย มึงจะห่วงทำไม ห่วงชีวิตตัวเองดีกว่าไหม”
“แต่มึงให้กูนะ!” ผมรีบแย้งมัน
“เพราะมึงให้กู มันถึงสำคัญ”
“ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ามึง จำไว้นะครับ”
...............................
# ตอนนี้ดราม่านะ แต่ไม่ค้าง สงสารคนอ่าน ^^ :katai2-1:
:mew1: :กอด1:
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
น้ำตาเกือบไหลแน่ะ
-
ซึ้งอ่ะ ดีนะที่มาช่วยไว้ทัน สงสัยคงตามปกป้องอยู่ห่างๆ ระหว่างที่ไม่คุยกัน
-
มินแม่งดื้อจริง ๆ ฮ่า ฮ่า ขำ แม่จ๋าหนูกลัว
-
แมทโหดเอะ มินเลิกดื้อได้แล้วนี่ต้นหอมสอง
-
น่ารักไปไหมมมมม มินดื้ออ่ะ สงสารแมทนะเนี่ย555
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:เข้าใจไหมว่าเป็นห่วง :hao3: :hao3: :hao3:
-
เหมือนจะดราม่าแต่ไม่นะเออ
-
ซึ้งอะรู้เลยว่าแมททั้งห่วง หวง และรักมินมากๆๆ
-
มินดื้อจนได้เรื่องงงง
แต่ก็น่าเอ็นดู :mew1:
-
เข้าใจกันก็ดีแล้ววว น้องมินทำงานเป็นเลขาส่วนตัวให้น้องแมทสิคะ อิอิ
-
เข้าใจมินน่ะ...
เพราะตัวแมทก็ทำงานเหมือนกัน
เพียงแต่ คนล่ะแบบเท่านั้นเอง
แมทน่าจะเข้าใจมินมากกว่านี้...
-
ต่างคนต่างทำงานนะแมท
เข้าใจมินหน่อย
-
แมทนี่น่ารักจริงๆ
-
ทำไมแมทโหดแล้วน่ารักจัง 55555555
มินหายดื้อสักทีนะ~
-
แมทอย่าเย็นชากะมินอีกนะสงสารอะ :sad4: :sad4:
มินก็อย่าดื้อให้มากนักสิจร๊ :hao4:
-
เป็นมินก็ลำบากใจเหมือนกันนะ
-
แล้วก็เกิดเรื่องจนได้ แต่ก็เข้าใจทั้งสองคนนะ
โล่งอกที่มินไม่เป็นอะไรมาก แต่ก็หวาดเสียวอยู่ดี
ทีนี้มินคงต้องเชื่อฟังแมทอย่างจริงจังแล้วล่ะ
เพราะไม่ใช่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่แมทพูดแล้วเป็นจริง
ให้แมทหางานให้ก็ดีเหมือนกันนะแมทจะได้หมดห่วง
แต่แมทคงคิดว่าไม่ต้องทำเลยจะดีมาก :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
มิน ดื้อจนได้เรื่องเลยน่ะ :hao5: แต่อย่างว่าคนเราถ้าไม่มีเรื่องก้อไม่เชื่อกันหรอกเน๊อะ แมทนายก้อใจเย็น ๆ หน่อยเถอะ มินไม่ใช่สาวน่ะจ้ะ :mew4: ยังไงพบกันครึ่งทางน่ะดีสุดแล้วล่ะ ดีจังที่คุณริริไม่ปล่อยให้ค้างเน๊อะ ตอนหน้าขอต้นหอมน่ะ คิดถึง :mew1:
-
เขิลอ่ะ เพราะให้ถึงสำคัญ และไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคนให้ เห้ยยย!!
-
ทำไมแมทโหดจังเลยอ่า เค้าอ่านไปยัวกลัวเลย บรื๋อ อออ
ชอบจังเลยคำว่า เมียตัวเล็กๆเนี่ย น่ารักกุ๊กกิ้ก ><
-
มินนี่น่าสงสารเง้อ โดนแมทดุซะหงอยเชียว
นึกว่าจะดราม่ายาวเคล้าน้ำตา แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกขัดใจนิสัยมินจริงๆ ตอนช่วงเถียงปนแถนี่อยากตบให้หัวพุ่ง -"-
-
ขอบคุณนะคะ
มินเจอประโยคนี้ “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ามึง จำไว้นะครับ” ตายสนิท
แบบว่าใช่เลยนะ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคนที่เรารักอีกแล้ว
ของหายไปยังไงเราก็หาใหม่ได้ แต่ถ้าคนที่เรารักหายไป มีอันตรายเกิดขึ้น
เราก็หามาใหม่ ทดแทนไม่ได้อย่างแน่นอน...
-
แมทเอามินไปทำงานด้วยสิ
-
อ๊ายยยตอนนี้ดราม่าเบาๆให้กิ๊วก๊าวหัวใจ
ชอบบบ อ่านแล้วแอบเจ็บหัวใจเบาๆ
แมทนี่นะเหลือเกินนน พูดประชดขนาดนั้น เป็นเราก็ไม่กล้าคุยด้วยอ่า
แต่ก็รู้นะว่าห่วงเมีย ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนนี้ทำไมรู้สึกมินน่ารักน่าปกป้องจัง><
-
ยิ่งทะเลาะยิ่งรักกันน๊อออออออออออ
-
น้องมิน แมนเกิน ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอ แถมหยิ่งในศักดิ์ศรีสูงมาก แต่เพราะอย่างนั้น พี่แมทถึงยิ่งเป็นห่วง
แต่ก็เข้าใจน้องมินนะ ดูจากทั้งหมดแล้ว บ้านน้องมินฐานะปานกลางที่สุด ไม่ได้รวยเหมือนคนอื่น ๆ นินะ
แต่ที่พี่แมทห่วง ก็ไม่ผิดอีก ทางที่ดี หางานที่ปลอดภัยทำน่าจะดีกว่า พี่แมทงอนไปซะแล้ว
พี่แมท มีแอบให้สร้อยจองน้องมินด้วย น่ารักจัง โรแมนติกนะเนี่ย :o8: แต่โกรธกัน ไม่มีใครยอมพูดก่อนก็ยิ่งอึดอัดนะ
แล้วก็เกิดเรื่องจนได้ น่ากลัวจัง น้องมินบาดเจ็บด้วย น่าสงสารอ่ะ แต่ก็เพราะสร้อยของแมทนั่นแหละนะ
ดีนะที่แมท ตามมาช่วยทัน เกือบไปแล้ว น้องมินรู้ตัวว่าผิดแล้วที่ดื้อ พี่แมทก็อย่าโหดมากเลย น้องมินน่าสงสารออก :monkeysad:
สรุปได้ซะที น้องมินอยากทำงาน หาเงินเอง พี่แมท ก็หางานที่ไม่เป็นอันตราย อยู่ในสายตาให้น้องทำ ก็หมดเรื่องได้ซะที
คนอ่านก็ลุ้นไปด้วย กลัวโกรธกันยาวจริง ๆ คู่นี้ ทิฐิแรงทั้งคู่ซะด้วย แต่พูดปิดท้ายได้ซาบซิ้งมากพี่แมทจ๋า
“ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ามึง จำไว้นะครับ” :m1: พี่แมทน้องมิน ชอบที่ซู้ด
ขอบคุณ ริริ ค่า :L1: :3123:
-
ถึงแมทจะโหดไปหน่อย แต่แอบหวานนะจ๊ะๆ
ชอบอ่ะ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ามึง จำไว้นะครับ
จบป่ะจ๊ะน้องมิน ^[++++]^
-
มินคงเข็ดไปอีกนาน
แมทก็นะโหดเกิ๊น :laugh:
-
ชอบอ่ะ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เพิ่งมาอ่านสนุกสุุดๆ :mew1:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 47
Liking you is a good thing, is there any reason to hide it?
การชอบคุณเป็นเรื่องที่ดี มีเหตุผลอะไรที่ต้องปกปิดมันไว้ด้วยเหรอ
[Puen talks]
รู้สึกตัวตื่นในตอนเช้า กวาดมือหาตัวคนที่ผมนอนกอดอยู่ทุกคืน แต่เช้านี้ผมกลับตื่นขึ้นมาแล้วในอ้อมอกมีแต่ความว่างเปล่า ข้างตัวก็ไม่มี ผมลืมตาขึ้นมองอย่างยากเย็นเพราะความง่วง เมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนเพราะมีงาน แถมเด็กยังงอแงอีก
เมื่อวานไม่รู้ไปกินข้าวกับเพื่อนอีท่าไหน กลับมาท้องเสียปวดท้อง วิ่งเข้าวิ่งออกห้องน้ำอยู่หลายรอบจนผมสงสาร ดีที่ไม่รุนแรงมาก แต่ก็ร้องไห้เกือบทั้งคืน ผมต้องนอนลูบท้องต้นหอมกล่อมจนเขาหลับไป ผมถึงจะได้นอน
แถมวันนี้เรายังมีนัดกันด้วย ผมบอกต้นหอมไว้แล้วว่าจะพาเขาไปหาแม่ผม เพราะแม่ผมโทรมาถามว่าเมื่อไหร่ผมจะพาแฟนไปเปิดตัวเสียที วันนี้ว่างเลยถือโอกาสพาเจ้าตัวแสบไปหาแม่ผมสักหน่อย แล้วนี่หายไปไหนแต่เช้าก็ไม่รู้
ตึกๆๆ
แอ๊ดดด
ต้นหอมวิ่งเข้ามาในห้อง เขาคงไม่ได้สังเกตุว่าผมตื่นแล้ว ต้นหอมที่มีเพียงผ้าขนหนูพันเอวอยู่ตัวเดียวเดินไปยืนที่หน้าตู้เสื้อผ้า ผมนอนเอามือรองศีรษะมองแผ่นหลังขาวไล่ลงมาจนถึงเอวคอด เลื่อนสายตาผ่านก้นงามงอนแต่พอดีที่อยู่ภายใต้ผ้าขนหนู เรียวขาที่พอจะมีกล้ามเนื้อบ้าง แต่ก็จัดว่ายังเล็กอยู่ดีเมื่อเทียบกับขาผม
“โอ๊ย! เลือกไม่ถูกเลยอ่ะ” ต้นหอมบ่นเบาๆ สะบัดให้ไปมาเหมือนคนถูกขัดใจ มือก็หยิบเสื้อตัวนั้นตัวนี้ออกมาทาบกับตัวเอง เปลี่ยนไปมาจนผมที่นอนมองเริ่มจะเวียนหัวแทน แต่ดูเหมือนจะไม่มีชุดไหนถูกใจเขาสักตัว ผมลุกออกจากเตียงไปยืนซ้อนข้างหลังต้นหอม โอบเอวบางเข้าชิดตัว
“พี่ปืน! ตื่นแล้วเหรอครับ” ต้นหอมสะดุ้งนิดๆ เขาเงยหน้าขึ้นถามผมด้วยรอยยิ้มหวานๆสำหรับเช้าวันใหม่ ผมเกลี่ยแก้มใสเบาๆ
“อืม แล้วจะเลือกเสื้อผ้าอีกนานไหม พี่เวียนหัว”
“ก็ต้นหอมเลือกไม่ได้นี่”
“ใส่อะไรก็ใส่ไปเถอะน่า อย่าคิดมาก แค่ไปบ้านพี่เอง”
“ก็นั่นแหละ ต้นหอมอยากให้แม่พี่ปืนประทับใจ”
“แค่เป็นตัวของตัวเองก็พอแล้ว” ผมบอก ต้นหอมทำหน้ามุ่ยนิดๆ แต่ก็พยักหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าเข้าใจในคำพูดผม
“แต่ มันก็เลือกไม่ได้อยู่ดี”
ผมเข้าใจครับ ต้นหอมเป็นคนที่ค่อนข้างใส่ใจกับการแต่งตัว รู้จักกาลเทศะในการเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ไปในที่ต่างๆ บางชุดแต่งแล้วดูน่ารัก แต่เดียวนี้ออกแนวอาร์ตเกินไป ทั้งสีผมแล้วก็การแต่งตัว มันล้ำเสียจนผมตามไม่ทัน ถ้าคนอื่นใส่คงเป็นอะไรที่ทุเรศ แต่พอต้นหอมใส่กลับกลายเป็นดูดีแล้วก็น่ารักแทนซะอย่างงั้น บางทีเสื้อผ้าก็ไม่ได้ทำให้คนดูดีหรอกนะผมว่า แต่คนต่างหากที่ทำให้เสื้อผ้าดูดี
“อาบน้ำแล้วใช่ไหม เดี๋ยวเลือกให้” ผมดันตัวต้นหอมออกจากตู้เสื้อผ้า แล้วไปยืนเลือกชุดให้เขาแทน
“งั้นต้นหอมเลือกให้พี่ปืนบ้างดีกว่า” ต้นหอมเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าอีกบาน ซึ่งเป็นฝั่งเสื้อผ้าผม ทั้งหมดนี่เขาเป็นคนจัดเองทั้งหมดว่าอะไรต้องวางตรงไหนแขวนไว้ตรงไหนถึงจะทำให้ง่ายต่อการหยิบหา ผมที่ไม่ได้ใส่ใจในเรื่องพวกนี้ก็สบายไปครับ
ผมหยิบกางเกงขาสั้นเหนือเข่านิดๆสีชมผูแบบพาสเทส แล้วก็หยิบเสื้อยืดลายการ์ตูนน่ารักสีขาว แล้วตรงลายเป็นสีชมพูเหมือนกับกางเกงออกมา ยื่นให้ต้นหอม เขามองๆแล้วก็ยิ้มกว้างด้วยความถูกใจ แล้วก็หันไปหยิบเสื้อของผมที่เป็นสีขาวเหมือนกัน ก่อนจะหยิบกางเกงขาสั้นแบบเดียวกับที่ผมเลือกให้เขาออกมา แต่ของผมจะเป็นสีกรมท่า
“ใส่แบบเดียวกันนะพี่ปืน จะได้เป็นคู่แฝด” ต้นหอมพูดอ้อนๆ
“อืม เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน แต่งตัวซะ”
ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำไปนาน ออกมาต้นหอมก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ยังเซตผมไม่เสร็จ ผมเองก็แต่งตัวบ้าง
“พี่ปืนนั่งลง เดี๋ยวต้นหอมเช็ดผมให้”
ผมไม่ขัดศรัทธา นั่งให้ต้นหอมปรนนิบัติแต่โดยดี ผมชอบเวลาที่อยู่กับเขานะ ถ้ามองจากมุมอื่น หลายคนคงจะมองว่าผมต้องคอยดูแลต้นหอมทุกอย่าง หนึ่งเพราะเขาเป็นแฟนผม อายุน้อยกว่า เด็กกว่า หรือจะเพราะอะไรก็ตามแต่ จริงครับที่ผมคอยดูแลเขา แต่ต้นหอมก็ไม่ใช่คนที่จะรับเป็นอย่างเดียว เขาชอบที่ผมคอยดูแล และเขาก็ชอบที่จะดูแลผมด้วย ซึ่งผมมองว่ามันเป็นข้อดีของคนที่คบกัน ต่างฝ่ายต่างให้ต่างรับ ก็คบกันยืดครับ แต่ถึงเขาจะไม่ให้ผมก็ไม่แคร์นะ เพราะผมก็พอใจที่จะเป็นฝ่ายให้เขาอยู่แล้ว แค่ต้นหอมคนเดียวนะ คนอื่นผมกล้าพูดได้เลยว่าช่างหัวมัน เราไม่จำเป็นต้องให้กับทุกคนหรอกครับ ให้คนที่เรารักก็พอแล้ว
“พี่ปืน หิวข้าวแล้วอ่ะ” ต้นหอมพูดเบาๆ มือก็เช็ดผมของผมไปด้วย เขาเดินไปหยิบไดร์มาเป่าจนผมแห้ง ใช้เจลเซตผมของผมให้ได้ทรงคล้ายกับของตัวเอง แล้วก็ยืนยิ้มมองหน้าผมผ่านกระจกเงา
“แม่พี่คงทำกับข้าวไว้แล้ว เสร็จแล้วใช่ไหม จะได้ไปกันเลย”
“ครับผม ต้นหอมพร้อมแล้ว”
“กระเป๋าเสื้อผ้าล่ะ” ผมถาม
“นี่ครับ” ต้นหอมชี้กระเป๋าที่วางอยู่บนเตียงให้ผมดู ผมเดินไปหยิบมาถือไว้เองแล้วเดินออกจากห้อง
ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมง แม่ผมบอกไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าจะทำอาหารเช้ารอ ผมขนงานที่ต้องทำขึ้นรถมาด้วย ปีสี่แล้วโปรเจคงานที่ต้องทำส่งมีเยอะมาก ผมยังแต่งรูปที่ต้องส่งอาจารย์ภายในวันนี้ไม่เสร็จดี เลยกะว่าจะหิ้วกลับไปทำที่บ้าน เพราะคืนนี้คงค้างที่บ้านสักคืน
“แม่พี่ปืนดุไหม” ต้นหอมถาม ผมละสายตาจากถนนมองเขาแวบหนึ่ง
“ไม่ แม่พี่ใจดี”
“แล้ว...พ่อพี่ปืนล่ะ”
คำถามนี้ทำให้ผมนิ่งไปชั่วขณะ ต้นหอมมองหน้าผมสงสัย ผมยิ้มบางๆก่อนจะตอบ
“พ่อพี่เสียไปแล้ว” ผมตอบน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้รู้สึกอะไรแต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกไม่ดีรีบขอโทษผม
“ขอโทษครับ ต้นหอมไม่รู้” เขารีบละล่ำละลัก แววตาสั่นระริกเหมือนกลัวว่าผมจะโกรธ ผมเลี้ยวรถเข้าบ้านที่แม่ผมคงสั่งให้คนมาเปิดประตูรั้วรออยู่แล้ว ผมขับรถเข้าไปจอดที่โรงรถ ก่อนจะหันไปมองต้นหอมที่มองผมตาละห้อย
“อย่าคิดมาก พี่ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรแล้ว เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วล่ะ” ผมพูดให้เขาสบายใจ เพราะผมเองก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“แต่...ต้นหอมก็ไม่ควรถาม” ต้นหอมพูดเหมือนจะว่าตัวเอง ผมขำเบาๆด้วยความเอ็นดู เป็นเด็กที่แปลกดีครับ คนบางคนต้องรอให้คนอื่นด่าถึงจะรู้สึกตัวว่าตัวเองทำผิด แต่นี่อะไร ด่าตัวเองก็เป็นคนเรา
“เรื่องของพี่ ถ้าอยากรู้อะไรอยากถามอะไร ก็ถามได้หมดไม่ต้องกลัว ถ้าไม่สมควรพี่จะบอกเอง”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าคนเราคบกันไม่ควรมีความลับต่อกัน พี่เองก็ไม่รู้หรอกนะว่าบอกเราหมดทุกเรื่องหรือเปล่า ถ้าสงสัยก็ถาม เพราะพี่เองถ้าสงสัย พี่ก็จะถามต้นหอมเหมือนกัน โอเคไหม”
บางทีเขาก็เด็กเกินไป แน่ล่ะ...สิบเจ็ดปีก็ใช่ว่าจะโตแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างเขายังต้องเรียนรู้อีกเยอะสำหรับโลกของผู้ใหญ่ และผมจะเป็นคนที่คอยสอนให้เขาเติบโตเอง
“โอเคครับ” ต้นหอมรับปาก ผมโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มใสที่ยั่วยวนผมให้เข้าไปคลอเคลียตั้งแต่เช้าแล้ว แต่เพราะรีบเนื่องจากต้นหอมหิว ผมเลยไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอะไรกับเขามากนัก ไว้ค่อยจัดการคืนนี้ก็แล้วกัน
มือต้นหอมที่อยู่ในมือผมเย็นนิดๆด้วยความตื่นเต้น ผมบีบมือเล็กๆนั่นเบาๆให้กำลังใจ พาต้นหอมเข้าไปในบ้าน เวลานี้แม่ผมคงจะอยู่ในครัว แล้วก็จริงครับ แม่ผมกำลังทำอาหารเช้าอยู่เลย
“แม่ครับ” ผมเรียก แม่หันมามองก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้ต้นหอม ต้นหอมยกมือไหว้แม่ผมก่อนจะยิ้มหวานตอบ
“ไหน นี่นะเหรอน้องต้นหอม น่ารักนะเนี่ย” แม่ผมเดินเข้ามาหาต้นหอมก่อนจะดึงเข้าไปพินิจพิจารณาใกล้ๆ ต้นหอมที่ตอนแรกดูเกร็งๆ ตอนนี้ก็คงจะรู้สึกดีมากขึ้น เพราะสีหน้าเขาดูผ่อนคลาย กล้ามเนื้อก็ไม่เครียดเกร็งจนเกินไปนัก
“คุณแม่ก็สวยครับ” ต้นหอมชม แม่ผมตาวาวด้วยความพอใจ
“ปากหวาน น่ารักแบบนี้รักตายเลย” แม่ผมกอดต้นหอมเบาๆ เขาก็กอดตอบ แม่ผมส่งสายตาเป็นนัยให้ผม แม่ลูกกันดูกันออกครับว่าผมต้องการสื่ออะไร คงจะถูกใจแม่ไม่น้อยเลย
“ปืนบอกว่าต้นหอมทำกับข้าวอร่อย จริงหรือเปล่า”
ต้นหอมหันมามองตาผมก่อนจะหันหลับไปตอบแม่ผม
“ครับ ก็พอทำได้”
แค่พอทำได้ที่ไหนล่ะครับ ต้นหอมทำอร่อยมากเลยต่างหาก
“งั้นมาช่วยแม่ทำอาหารเช้าหน่อยดีกว่า” แม่ผมลากต้นหอมไปช่วยทำอาหารเช้า แม่หยิบผ้ากันเปื้อนลายลูกหมูผืนสีชมพูหวานแหววส่งให้ต้นหอมใส่ ต้นหอมหันมาทำหน้าปูเลี่ยนใส่ผม เพราะสีมันหวานมาก แต่ผมกลับมองว่ามันเข้ากับต้นหอมดีนะ ไม่จำเป็นว่าสีชมพูดจะต้องเป็นสีของผู้หญิงน่ารักๆหรอก ผู้ชายน่ารักๆอย่างต้นหอมก็เหมาะกับสีชมพูเหมือนกัน
ผมกวักมือเรียกต้นหอมให้เดินมาหาผมที่นั่งรออยู่บนเคาร์เตอร์ ต้นหอมเดินมาหา ผมจับตัวเขาหมุนตัวยืนหันหลังให้ผม แล้วจัดการผูกปมผ้ากันเปื้อนให้
“สีน่ารักเวอร์” ต้นหอมบ่นเบาๆเหมือนไม่อยากให้แม่ได้ยิน
“น่ารักดี” ผมชมจากใจ ทำให้คนตัวเล็กเกิดอาการเคอะเขินเล็กน้อย เขาตีที่ต้นขาผมทีหนึ่งก่อนจะเดินไปช่วยแม่ผมทำอาหารง่ายๆสำหรับเช้าวันนี้
“แม่อยากจะไปเปลี่ยนสีผมบ้าง หนูว่าสีไหนเหมาะกับแม่” แม่ผมจับผมตัวเองขึ้นดู ผมที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆคอยเหลือบมองแม่กับต้นหอมที่คุยกับเรื่องแฟชั่นอย่างออกรสออกชาติหลังจากกินข้าวเสร็จ
“แม่อยากทำสีอะไรอ่ะ” ต้นหอมที่ตอนนี้ซี้กับแม่ผมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาน่ารัก อยู่ใกล้ใครก็มีแต่คนรักทั้งนั้น
“แม่คิดไม่ออก อยากทำอะไรที่ไม่เหมือนใครบ้างอ่ะ”
“ใช่ๆ หนูก็คิดแบบแม่เลย เลยไปย้อมสีม่วง แต่ตอนนี้สีมันจางแล้ว ว่าจะไปทำสีใหม่อยู่”
ผมถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมอง นี่ยังคิดจะไปทำสีใหม่อีกเหรอ แค่นี้ผมก็ถามยุ่งเกินพอกับการที่จะต้องกันไอ้พวกที่จะเข้าหาต้นหอมจะแย่ ตอนนี้ผมแทบอยากจะขอร้องให้เขาเลิกทำอะไรที่ทำให้ตัวเองดูดีเสียทีเหอะ ผมหึงจะตายห่าอยู่แล้ว เด็กนี่เคยรู้อะไรบ้างไหม!
“หนูจะไปทำสีอะไรครับ”
“หนูว่าจะทำสีเทาอมฟ้า เดี๋ยวนะแม่ หนูมีรูปให้ดูด้วย”
ทีกับแม่ผมสามารถแทนตัวเองว่า ‘หนู’ ได้เต็มปากเต็มคำ ทีกับผมนะ ถ้าไม่บอกก็ไม่ค่อยจะพูดหรอก ไม่รู้ทำไม แต่ผมชอบเวลาต้นหอมแทนตัวเองว่าหนูมาก แลดูน่ารักน่าเอ็นดูดี และผมก็แพ้ทุกครั้งที่เขาพูด ถึงแม้ว่าผมจะสั่งก็ตาม
ผมอยากให้เขามาอ้อนผมคนเดียว ไม่อยากให้ไปอ้อนคนอื่น โดยเฉพาะไอ้แมท!
เห็นแล้วมันหมั่นไส้!
“สวยดีลูก ทำเลย แม่สนับสนุน”
“แม่ๆ ทำสีแบบนี้สิ หนูชอบอ่ะ”
“ไหนๆ”
“นี่เลยแม่ ผมแม่ดำอยู่แล้ว แล้วก็ไปย้อมขาวตัดเฉียงตั้งแต่ตรงกลางจนถึงปลายผมแบบนี้ รับรองว่าเลิศ!”
“อุ้ย ถูกใจแม่ โอเค พรุ่งนี้หลังจากไปเยี่ยมพี่ป่านแล้วเราไปทำกันเลยดีกว่า”
ผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยไป ไม่เป็นไร ขอแค่ใจเขาอยู่ที่ผมก็พอ ไม่ว่าใครก็เอาต้นหอมไปจากผมไม่ได้หรอก แต่ว่านะแม่ผมนี่ก็...สี่สิบหน่อยๆแล้วนะ แต่ไม่เป็นไร แม่ผมสวย ผมให้อภัย
“ปืน พรุ่งนี้แม่จะแวะไปเยี่ยมยัยป่านก่อน จะไปด้วยกันไหม” แม่ผมเริ่มหันมาสนใจผมบ้างแล้ว หลังจากที่นั่งพูดคุยกับลูกชายคนใหม่อยู่นานสองนาน
“ไปครับ ไปไหม” ผมหันไปถามต้นหอมที่นอนคว่ำหน้าดูนิตยสารอยู่
“ไปครับ”
เป็นอันว่าพรุ่งนี้ผมแม่และต้นหอมจะไปเยี่ยมพี่ป่าน ส่วนยัยปิ่นน้องสาวผมวันนี้ไปนอนหอเพื่อนเพราะติดทำรายงาน แม่ผมเลยให้ผมโทรไปชวน แต่พอดีน้องติดงานเลยไปไม่ได้ ผมวางสายแล้วทำงานต่อ ปล่อยให้แม่กับต้นหอมคุยกันไป ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ก็พอรู้ว่าแม่จะให้ต้นหอมช่วยออกแบบเสื้อแจ๊กเก็ตให้
แม่ผมเป็นหุ้นส่วนของบริษัทผลิตเสื้อผ้านักกีฬา พอเห็นว่าต้นหอมมีเซ้นส์ด้านแฟชั้นเลยจะให้ต้นหอมช่วย ซึ่งเขาก็รับปากด้วยท่าทางตื่นเต้น ชอบนักล่ะรายนี้ ขอให้มีอะไรให้ทำเถอะ ซนได้ซนดี
ก่อนหน้านี้ผมสงสัยนะ ว่าคนที่ทำกิจกรรมเยอะ วันๆก็อ่านแต่นิยายกับดูหนัง ทำไมถึงทำทุกอย่างออกมาได้ดีแถมเรื่องเรียนก็เก่งสุดๆ แต่ตอนนี้ผมไม่สงสัยแล้ว เพราะไอ้แมทเคยหลุดปากบอกมาว่าต้นหอมเป็นเด็กที่มีไอคิวสูงกว่าคนอื่น หรือเรียกง่ายๆว่าเด็กอัจฉริยะก็ได้ แต่ก็ไม่ถึงว่าอัจฉริยะมากมาย เพราะพ่อแม่ต้นหอมไม่ต้องการให้ลูกตัวเองรู้สึกแตกต่างจากคนอื่น เลยให้ต้นหอมเรียนไปกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน สมองเขาก็เลยได้พัฒนาแบบช้าๆ ทั้งที่สมองของเขาสามารถรับอะไรได้รวดเร็วกว่าเด็กคนอื่น
ผมเคยถามเขาเรื่องนี้ ต้นหอมก็ยอมรับ ถ้าเป็นเด็กอัจฉริยะคนอื่นคงจะพยายามฝึกฝนตัวเองอยู่ตลอดเวลา แต่ต้นหอมบอกว่าเขาไม่ต้องการทำแบบนั้น ที่เป็นอยู่ก็พอแล้ว เขาสามารถจดจำอะไรได้รวดเร็ว ฟังครั้งเดียวก็จำได้ เขาไม่คิดจะฝึกฝนตัวเองให้หนักเกินไป เพราะมันจะกลายเป็นความทุกข์ถ้าหากว่าวันหนึ่งเขาได้ค้นพบว่าความสามารถของตัวเองมาถึงทางตัน หมดขีดจำกัด และมันอาจจะส่งผลให้คนรอบข้างที่เคยชื่นชมก็จะหมดความศรัทธาในตัวเขา เขาถึงได้ทำตัวเกเรบ้างในบางที
และแทนที่จะคลุกอยู่แต่กับตำรา เขาก็เอาเวลาไปทำกิจกรรมอย่างอื่นแทน
ตกดึก...ผมกับต้นหอมขึ้นมาอยู่ในห้องนอน ส่วนแม่เข้านอนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม่ผมสุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ท่านค่อนข้างใส่ใจสุขภาพตัวเองโดยที่ไม่ต้องให้ใครมาคอยดูแล ผมจึงไม่ค่อยห่วงนักที่ท่านต้องอยู่บ้านกับยัยปิ่นหรือแม่บ้านและคนใช้อีกสองสามคนเท่าไหร่
“พี่ปืน...ต้นหอมอ่านหนังสือได้ป่ะ” เสียงต้นหอมเรียกผม ผมนั่งอยู่ที่พื้น เอาโต๊ะตัวเล็กๆมาตั้งกับพื้นเพื่อทำงาน ขี้เกียจนั่งกับโต๊ะเขียนหนังสือ ขาผมยาว บางทีมันก็เมื่อย
“อ่านได้ ตามสบายเลย” ผมเอ่ยอนุญาต ต้นหอมจึงหันกลับไปเลือกหนังสือที่ชั้นวางหนังสือต่อ ผมกลับมาทำงานตามเดิม ต้องแต่งภาพส่งอาจารย์หลายสิบภาพ ไหนจะโปรเจคอีกสามงานที่ตอนนี้นี้คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรดี กะว่าเคลียร์งานชิ้นเล็กๆเสร็จผมจะออกไปเที่ยวต่างจังหวัดเพื่อหาแรงบันดาลใจ
ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องเมื่อผมและต้นหอมต่างแยกย้ายกันอยู่ในโลกของตัวเอง เรามันเป็นแบบนี้เสมอ เพียงแค่หันกลับไปมองก็จะเห็นต้นหอมนอนอ่านหนังสือ แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผมคือหนังสือที่อยู่ในมือเขา ผมจ้องอยู่อย่างนั้น ต้นหอมที่อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็ก็หยุดอ่าน มือที่ถือหนังสือสั่นไหวเล็กน้อย
เขาคงจะรู้แล้วสินะ
ดวงตากลมตาเคลื่อนออกจากหน้าหนังสือเพื่อสบตากับผม ก่อนที่น้ำใสๆจะกลิ้งออกจากดวงตา ไหลลงมาตามแก้มใสแล้วหยดลงบนที่นอน ผมยิ้มให้ต้นหอมอย่างอ่อนโยน
“พี่ปืน...”
“จำได้แล้วเหรอ” ผมถาม เขาพยักหน้า
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่รู้” เขาถามเสียงสั่น ขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ผมลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆ จับมือนุ่มนิ่มไว้ในมือแล้วยกขึ้นจูบเบาๆ
“แทนตัวเองหว่าหนูก่อน แล้วจะบอก” ผมต่อรอง ผมอยากให้เขาแทนตัวเองว่าหนูกับผม ผมชอบ
“บอกหนูหน่อย” ต้นหอมยอมพูด
“ไม่ใช่แค่วันนี้ ตลอดไป ได้ไหม” ผมอ้อนขอ ต้นหอมทำหน้าอายๆ แต่ก็ยอมพยักหน้า ผมเลยให้รางวัลด้วยการหอมแก้มต้นหอมข้างละสองที
“ตอนที่พี่ไปช่วยหนูจากไอ้เฟรม เช้าวันนั้นที่หนูเล่าให้พี่ฟังว่าทำไมถึงชอบอ่านหนังสือเล่มนี้ จำได้ไหม” ผมถามกลับ ต้นหอมพยักหน้า น้ำตานองหน้าจนผมต้องเช็ดให้
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกหนู”
“เพราะคงตกใจมั้ง”
“หนูคิดถึงพี่มากเลย” ต้นหอมเข้ามากอดผมไว้ ผมเองก็กอดผมไว้ทั้งตัว น่ารักซะผมอยากจะเก็บเขาไว้กับตัวคนเดียว ผมชักจะเป็นเอามาก แต่ผมไม่อยากขาดเขาไปเลยแม้แต่นาทีเดียว
เมื่อก่อนเขาตามติดผมแจ แต่ตอนนี้สิ ผมตามติดต้นหอมแจเลยก็ว่าได้ ขนาดเพื่อนผมมันยังแซวเลย
“หึหึ เด็กขี้แย” ผมโยกตัวต้นหอมไปมา
“พี่ปืน หนูขอหนังสือเล่มนี้นะ” ผมแปลกใจนิดๆ เพราะเขาเองก็มีแล้วเล่มหนึ่ง แถมเล่มของผมมันก็เก่ามากแล้วด้วย แต่ถ้าเขาอยากได้ผมก็ให้ได้
“ได้สิ อยากได้ก็เอาไป ว่าแต่....ทำไมถึงอ่านแต่เรื่องเดิมๆล่ะ”
ที่บ้านต้นหอมมีหนังสือเยอะก็จริงนะครับ แต่เขาจะอ่านวนเวียนอยู่หลายรอถ้าหากว่าชอบเล่มไหนมากๆ แต่ผมไม่ค่อยได้กลับไปอ่านหนังสือเล่มเก่าเท่าไหร่ เพราะรู้สึกว่ามันเสียเวลา เพราะยังไงเราก็เคยอ่านแล้ว เอาเวลาไปอ่านเล่มใหม่จะดีกว่า
“หนูชอบจะอ่านหนังสือเล่มเดิม เพราะหนูรู้ว่าสุดท้ายมันจะจบยังไง หนูสามารถรู้ได้ว่า หนูจะมีความสุขกับมันตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้าย หนังสือเล่มเดิม หยิบมาอ่านไหมก็จบแบบเดิม”
“...” ผมนิ่งคิดตามกับคำพูดของต้นหอม
“แล้วตอนนี้หนูก็คิดว่า ถ้าชาติหน้าหนูได้เกิดมา หนูก็อยากจะรักพี่แบบนี้ รักแค่พี่คนเดียว เพราะหนูสามารถรู้ได้ว่า หนูจะมีความสุขที่สุดถ้าได้อยู่กับพี่”
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาเพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยคของต้นหอม แต่ก็ต้องกระพริบตาไล่น้ำตาให้เหือดหายไป บางทีผมอาจจะรักต้นหอมได้ไม่เท่ากับที่เขารักผมด้วยซ้ำ แต่วันนี้ต่อไป ผมขอสัญญากับตัวเองว่า ผมจะรักเขาให้เท่ากับที่เขารักผม
“หนูดีใจ ฮึก คิดไม่ถึงว่าพี่ปืนกับพี่ใจดีคนนั้นจะเป็นคนเดียวกัน ฮึก...หนูรักพี่ปืน”
“รู้แล้ว หยุดร้องไห้ได้แล้ว” ผมกระซิบบอกทั้งต้นหอมและบอกตัวเอง ผมจะไม่ร้องไห้ ผมจะเข้มแข็งเพื่อปกป้องเขาให้ดีที่สุด
น้ำตาที่ไม่ว่าจะเช็กยังไงก็ไม่หายไปสักที ก็รู้หรอกนะว่าร้องไห้เพราะความดีใจ แต่ผมก็ไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่ ผมชอบให้เขายิ้มหรือหัวเราะมากกว่าร้องไห้ แม้ว่ามันจะเป็นการร้องไห้เพราะดีใจก็ตาม
ต้นหอมยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง ก่อนจะขยับมานั่งบนตักผม สองแขนเรียวคล้องคอผมเอาไว้พร้อมกับใบหน้าน่ารักขยับเข้าใกล้จนริมฝีปากเขาประทับกับริมฝีปากผม ผมปล่อยให้เขาจูบผมจนพอใจ แต่ดูแล้วเขาคงไม่พอใจที่ผมไม่ได้ทำอะไร ไม่ใช่ไม่อยาก แค่อยากแกล้งเด็กเท่านั้น
“พี่ปืน” เสียงเรียกอ้อนๆ ฟังแล้วมีความสุขจริงๆ
“ขอบใจนะ ที่เป็นฝ่ายเข้ามาหาพี่ ตอนนั้นพี่ถามตัวเองว่า อะไรทำให้หนูใจกล้าถึงขนาดมาจีบพี่ได้”
“การชอบพี่เป็นเรื่องที่ดี มีอะไรจะต้องปกปิดมันไว้ด้วยล่ะ”
อื้อหือ ตรงเกินไปแล้วเด็กคนนี้
จะบอกอะไรให้นะ เด็กน้อยที่น่ารักของพวกคุณน่ะ เป็นแมวน้อยยั่วสวาทดีๆนี่เองล่ะ เรื่องแสดงความรักต่อกัน เดี๋ยวนี้ผมไม่ต้องเริ่มเองแล้วนะ เพราะบางทีต้นหอมก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน ผมรักที่ต้นหอมไม่เคยเขินอายที่จะแสดงความรักกับผมเวลาอยู่ด้วยกันสองคน
ชอบเขามากอดมาอ้อน ชอบหอมแก้มผมไม่ต่างกับที่ผมก็ชอบหอมแก้มเขา หรือบางทีเขาก็เป็นฝ่ายจูบผมเองอย่างตอนนี้
“พี่ต้องทำงานก่อน อีกนิดก็จะเสร็จแล้ว” ผมบอก คืองานมันเร่งจริงๆ ผมต้องส่งก่อนเที่ยงคืน นี้ก็จะสี่ทุ่มแล้ว
“อืม” ต้นหอมรับคำอย่างเข้าใจ ผมเลยก้มลงไปจูบเขา หยอกล้อคลอเคลียชิมความหวานจากอีกฝ่ายพอเป็นกำลังใจในการทำงานต่อ
“มัดจำไว้ก่อน นอนรอพี่ไปก่อนนะหนู” ผมแซวให้ต้นหอมได้อาย แก้มใสๆก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ แถมปากอวบอิ่มเพราะถูกผมจูบก็ขยับด่าผมเบาๆว่า ‘บ้า’
ผมปล่อยให้ต้นหอมนอนอ่านหนังสือไป แล้วตัวเองก็ลงไปนั่งทำงานข้างล่างตามเดิม ผมเพ่งสมาธิของตัวเองกับงานตรงหน้า รีบทำให้เสร็จจะได้ขึ้นไปนอนกอดเด็กแสบบนเตียงเร็วๆ
เวลาผมทุ่มเทสมาธิให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ผมก็มันจะลืมสิ่งอื่นๆรอบข้าง รู้ตัวอีกทีก็มีลูกหมูมาเกาะอยู่ข้างหลัง ตัวต้นหอมกับผมมีหมอนหนุนกั้นอยู่ตรงกลาง ที่คงจะง่วงมากแล้วสินะ พอดีกับที่ผมทำงานเสร็จพอดี
“ง่วงแล้วเหรอ” ผมถาม คลิกเมาส์ส่งไฟล์งานให้อาจารย์ทางอีเมล ส่งทันก่อนจะเข้าวันใหม่พอดี
“ง่วงแล้วครับ” เสียงยานๆบ่งบองอาการของค้นที่เกาะหลังผมไว้เป็นอย่างดี ผมหันหน้าไปมองใบหน้าของต้นหอมที่ซบอยูกับไหล่ผม ดวงตาใสหลับพริ้ม
“หนูรอพี่ตั้งนานแหนะ” เขาบ่นเสียงอู้อี้
“ครับๆ” ผมส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู ขยับช้อนลูกหมูไว้ในอ้อมแขนพาไปนอนบนเตียง ส่งสัยจะง่วงจัด ไม่ร้องกินนมเหมือนทุกคืน เหมือนผมเลี้ยงลูกไหม บางทีผมก็ไม่ต้องมีลูกแล้วแหละในอนาคต เพราะทุกวันนี้ก็เหมือนเลี้ยงลูกอยู่แล้ว
“พี่ปืน จูบหน่อย” ต้นหอมเป็นฝ่ายเรียกร้อง คงง่วงมากแล้วจริงๆนั่นแหละ ผมเลยตอบสนองเด็กมันหน่อย ไม่คิดจะทำอะไรมากกว่านี้อยู่แล้วครับ ไม่งั้นคงเป็นการลักหลับแน่ๆ เพราะต้นหอมพร้อมจะสลบได้ตลอดเวลา
เขาจะรู้ไหมว่าปากตัวเองหวานมาก หวานจนผมอยากจะจูบต้นหอมแบบนี้ไปตลอดทั้งค่ำคืน ที่ผ่านมาผมไม่เคยจูบใครด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจโดนแผดเผาด้วยไฟร้อนๆแบบนี้มาก่อน แต่ตั้งแต่ที่ผมได้สัมผัสกับริมฝีปากนี้ ผมบอกได้เลยว่ามันวิเศษที่สุด จนในบ้างครั้งผมคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่รู้สึกอยากจะจูบริปฝีปากหวานฉ่ำนี่อยู่ตลอดเวลา แค่ครั้งสองครั้งมันไม่เคยพอสำหรับผม มากเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
“ต้นหอม หนูเอาแพนเค้กใส่กล่องให้แม่ทีสิลูก”
“ครับผม”
ผมเดินลงมาจากบนบ้านได้ยินเสียงแม่ลูกคู่ใหม่คุยกันลั่นครัว
“ป้าจ๋า หนูอยากได้น้ำหวานอ่ะ ป้าจ๋าทำให้หน่อยสิ หนูไม่ว่าง”
ป้าจ๋าคือป้าแม่บ้านผมเองครับ ผมเดินเข้าไปในครัว ต้นหอมหันมาเห็นรีบเดินเข้ามาหาผมทันที
“พี่ปืนๆมากินข้าวเร็ว วันนี้หนูทำข้าวอบสับปะรดเองเลย แม่สอน” ต้นหอมลากแขนผมพาไปนั่งที่โต๊ะในครัว ก่อนจะจัดแจงตักข้าวอบสับปะรดให้ผม แล้วก็ยืนรอลุ้นอยู่ข้างๆ ผมตักข้าวผัดสับปะรดขึ้นชิมพลางจ้องตาต้นหอมที่ลุ่นจนตัวโก่งไปด้วย ตลกดีแหะ
“เป็นไงพี่ปืน อร่อยไหม”
“...” ผมเงียบ เคี้ยวข้าวต่อไปเรื่อยๆไม่ตอบ จนต้นหอมหน้ามุ่ยลงเพราะรู้ว่าโดนผมแกล้ง
“หึหึ อร่อยสิ” ผมบอก นั่นแหละต้นหอมถึงได้ยิ้มกว้าง แล้วก็กลับไปจัดอาหารสำหรับเอาไปเยี่ยมพี่ป่านต่อ
ผมอยากให้พี่ป่าน พี่สาวที่ผมรักได้รู้จักกับคนรักของผม ผมเชื่อนะว่าพี่ป่านจะต้องชอบต้นหอม และผมยังเชื่อว่า ต้นหอมจะต้องช่วยให้พี่ป่านอาการดีขึ้นจากความน่ารักของเขา
.................................................
หลังจากที่หายตัวไปเป็นอาทิตย์เพราะติดสอบและทำรายงาน พอได้กลับมาแต่งหนูต้นหอมอีกครั้งก็เลยดีใจจนน้ำตาจะไหล :hao5: (เวอร์!) ตอนนี้เลยจัดความหวานให้แบบเต็มสตรีม ชดเชยกับหนึ่งอาทิตย์ที่สูยเสียไป หวังว่าคงจะชอบและถูกใจนักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ :m1:
อีกไม่กี่ตอนเรื่องนี้ก็จะจบแล้วนะคะ คาดไม่ถึงกันเลยล่ะสิ ที่จริงวางโครงเรื่องไว้ที่ห้าสิบตอนด้วยซ้ำ แต่พอแต่งไปแต่งมาแล้วลืมนั่นลืมนี้ เลยใส่เสริมเติมแต่งจนมันทะลุ 50 ตอน ยังบอกไม่ได้ว่าจะจบตอนที่เท่าไหร่ แต่ที่แน่ๆคือไม่เยอะแล้วค่ะ ไม่ถึงสิบตอนหรอกบอกเลย!!! :katai3:
ใจจริงก็ไม่อยากให้เรื่องนี้จบหรอก รักหนูต้นหอม แต่ไม่จบไม่ได้ ต้องจบนะ 555 กลัวคนอ่านเบื่อด้วยแหละ ^^ :katai5:
ขอบคุณนักอ่านหน้าปัจจุบันที่ตามอ่านกันมาจนถึงตอนนี้ (ทำยังกะว่าจบเรื่องแล้ว) แล้วก็ขอบคุณนักอ่านหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ของริริด้วย :mew1:
ขอบคุณมากค่าาาา ^_^ (ไม่มีอะไร อยากบอกเฉยๆ อิอิ)
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
ต้นหอมน่ารักอ่ะ :impress2: :impress2:
-
:-[ น่ารักมากลูก
-
ต้นหอมจำพี่ปืนตอนเด็กได้แล้ว
ต้นหอมอ้อนพี่ปืนน่ารักดี แค่นี้พี่ปืนก็รักมากแล้ว
-
มีความสุขจัง ขอยคุณค่า
:pig4:
-
ต้นหอมน่ารัก :katai1:
-
น้ำตาไหลไปด้วย ดีใจๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ต้นหอมน่ารักอ่ะ
อยากได้กลับบ้านอยากได้ๆๆๆๆๆ
-
:-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :o8: :o8:
-
น่ารัก ต้นหอมน่ารัก :กอด1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: หนูต้นหอมน่ารักที่สุด
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:ต้นหอมจะน่ารักไปถึงไหนกัน :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
หวานกันจริง แถมต้นหอมยังแถมแทนตัวว่าหนูอีก ช่างน่ารัก
-
หบัวจากรอมานาน ในที่สุดก็มาแล้ว หวานกันฝุด ๆ เลย :katai4:
-
เก็บตัง เก็บตัง ใกล้จบแล้ว เดี๋ยวตังไม่พอไปสู่ขอพี่ปืนกะต้นหอม :hao7:
-
ตอนนี้หวานมากๆ น่ารักจริงๆ ทั้งพี่ปืนทั้งน้องตนหอม
คุณแม่พี่ปืน นี่น่ารักจริงๆนะ ท่าทางจะชอบต้นหอม ลูกคนใหม่ มากๆแน่ๆ อ่ะ
-
ต้นหอมนายจะน่ารักมากไปแล้วนะ
-
ต้นหอมน่ารักจังเลยน่ะ :mew1: :mew1: :impress3: เราชอบตอนนี้จังเลย ได้อ่านในมุมของพี่ปืนบ้าง ซึ้งมากตอนที่ต้นหอมได้รู้แล้วว่าพี่ชายคนนี้คือพี่ปืนนี่เองน่ะ :mew3: มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ :mew1:
-
ระดับน้ำตาลพุ่งสูง ตอนนี้ทั้งพี่ปืนและน้องต้นหอมน่ารักมากๆ
ในที่สุดก็ได้รู้ว่าพี่ปืนเป็นใคร ยิ่งรักมากขึ้นไปอีกเลยเนาะ
กับครอบครัวพี่ปืนก็เข้ากันได้ดี เรียกว่าดีมากเลยล่ะ :hao3:
หวังว่าความน่ารักของน้องจะทำให้พี่ป่านลืมความเจ็บปวดได้นะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ต้นหอมน่ารัก พี่ปืนก็เริ่มน่ารักเหมือนกัน
-
ชอบต้นหอมสุด อยากรู้ว่าจะตีพิมพ์ไหมคะเรื่องนี้ ชอบๆ ติดตามมานานละ^^
-
ต้นหอมเวลาแทนตัวว่าหนู มันน่ารักมากๆ นั่นแหละ -////-
-
ต้นหอมหนูน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าต้นหอมน่าร๊ากกกกก
-
หนู...น่ารัก...
พี่ปืน...วันนี้หวานน่ะ
-
ไม่เบื่อหรอก ไม่เคยเบื่อแล้วก็ไม่มีวันเบื่อด้วย ต้นหอมน่ารักมากๆ ซื่อตรงและซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองตลอด แล้วหลังจากที่จบแล้วมีการวางแผนจะรวมเล่มมั้ยคะ
-
ตามอ่านทันแล้ว ชอบคะ อ่านแล้วมีความสุขจัง :mew1:
ตกหลุมรักมากหนูต้นหอม :-[
-
ต้นหอมน่ารักอ่ะ
ขยันอ้อนแบบนี้พี่ปืนจะไปไหนรอดมั้ยเนี่ย 555555
-
ชอบเรื่องนี้ตลอดเลย เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนด้วนะก๊ะ
-
หวานกันเหลือเกิน หวานกันมากๆ หวานจนน่าอิจฉา (ตาลุกเป็นไฟด้วยความอิชชี่)
ต้นหอมน่ารักเว่อร์ๆ แบบน่ารักน่าฟัด อะไรทำนองนี้ อ๊าซซซซซ~
พี่ปืนช่างโชคดีอะไรเยี่ยงนี้
-
หนูต้นหอมน่ารักจริงๆ
-
ต้นหอมน่ารักขึ้นทุกวันเลย
พี่ปืนรักน้องมากๆนะจ๊ะ
คุณแม่น่ารักสุดๆ
-
ต้นหอมน่ารักก :jul1:
-
ว้าว พี่ปืน พาลูกสะใภ้ ไปเปิดตัวกับคุณแม่แล้ว แหม ใส่ชุดคู่แฝดซะด้วย น่ารักจัง
คุณแม่กับน้องต้นหอม เข้ากันดี๊ดี แป๊บเดียวสนิทกันแล้ว แม่พี่ปืนวัยสะรุ่นดีจัง
ในที่สุด ต้นหอมก็รู้ซะที ว่าพี่ปืนเป็นคนเดียวกับรุ่นพี่ใจดีที่ให้หนังสือตอนนั้น ซึ้ง ๆ
น้องน่ารักขี้อ้อนซะขนาดนี้ ทำพี่ปืนยิ่งรักมากขึ้น ๆ นึกตอนน้องตามจีบพี่ปืนไม่ออกเลยนะเนี่ย
และเชื่อว่าความน่ารัก ช่างเอาใจของน้อง ต้องทำให้พี่ป่านรู้สึกดีขึ้นมากแน่ ๆ
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณมากค่ะ :L2: :3123:
-
น่ารักจังเลยน้าน้องต้นหอมเนี่ย อยู่ใกล้ใครเค้าก็หลงรักหนูไปหมด พี่ปืนก็โคตรปลื้มแฟนเลยอ่ะ
ดีใจที่สองคนได้มาเจอกันรักกัน นึกถึงตอนแรก ๆ คิดว่าต้นหอมจะไม่เข้าถึงพี่ปืนซะแล้ว
อย่าน่ารักไปกว่านี้เลยอีหนูเอ๊ย แค่นี้แฟนก็หวงจะแย่แล้วเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
ต้นหอม น่ารักมากอ่ะ อยากได้เป็นน้องชายจัง
พี่ปืน เองก็มีมุมน่ารักกับเค้าเหมือนกันนะเนี่ย
คู่แมทกะมิน ก็น่ารักดี
เอาใจช่าวยพี่สาว พี่ปืน ด้วยนะ ขอให้หายไวไว น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 48
You are a mistake I am willing to make over again
คุณเป็นความผิดพลาด ที่ผมยินดีจะสร้าง...ครั้งแล้วครั้งเล่า
[Tonhom talks]
ผมไม่รู้ว่าจะคิดจะพูดยังไงดีกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า แต่หัวใจของผมมันบีบรัดจนเจ็บ เป็นความเจ็บปวดที่ถึงแม้จะไม่เกิดกับตัวผม แต่มันก็ทำให้รู้สึกเจ็บตามไปด้วย
พี่ป่าน...พี่สาวของพี่ปืน ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะสวยมากขนาดนี้ แต่ความสวยของเธอได้เลือนหายไปพร้อมกับความสุข พี่ป่านดูไม่มีความสุขเลย ดวงตาที่เหม่อลอยเหมือนเหมือนว่าพี่ป่านกำลังอยู่ในโลกอีกโลกที่เราไม่รู้ เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็ทำหน้าเศร้าโดยที่ยังนั่งนิ่งๆ ขนาดแม่พี่ปืนจัดแจงแกะกล่องอาหารอยู่ใกล้ๆ พี่ป่านยังไม่สนใจใครเลย นอกจากอยู่ในโลกของตัวเอง
โลกที่ไม่มีใครเข้าถึงได้
โลกที่พี่ป่านกักขังตัวเองจนต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้
ผมไม่รู้ว่าโลกที่พี่ป่านอยู่มันโหดร้ายมากแค่ไหน แต่ทำไมพี่ป่านถึงได้เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในโลกสีดำแบบนั้นนะ
แล้วในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว หลั่งน้ำตาออกมา พี่ปืนดูจะตกใจไม่น้อยที่อยู่ดีๆผมก็ร้องไห้ พี่ปืนยกแขนขึ้นโอบผมไว้หลวมๆ ผมหันหน้าเข้าซุกอกพี่ปืน ให้อ้อมกอดของพี่ปืนช่วยเช็ดน้ำตาและความทุกข์
“อย่าร้องไห้สิ ไม่มีอะไรหนักหนาขนาดนั้นหรอก”
ไม่รู้ว่าพี่ปืนกำลังพูดปลอบผมหรือปลอบตัวเองอยู่ ผมรู้แล้วว่าพี่ปืนรู้สึกยังไง ตอนที่ผมไปฝรั่งเศสแล้วพี่เขาไม่ติดต่อผมเลยเพราะต้องคอยดูแลพี่ป่าน พี่ปืนคงจะทรมานมากๆ เพราะขนาดไม่ใช่พี่สาวของผม แต่แค่ได้เห็น ผมยังรู้สึกเศร้าใจตามเลย นับประสาอะไรกับพี่ปืน ที่พี่สาวอันเป็นที่รักต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้
“พี่ปืนทนได้ยังไง” ผมถามเสียงสะอื้น
“อ้าว ต้นหอมลูก เป็นอะไรไปครับ” เสียงแม่พี่ปืนถามผม
“เด็กขี้แยอ่ะแม่” พี่ปืนพูดขำๆ ผมหมั่นไส้เลยกัดหน้าอกพี่ปืนผ่านเสื้อเชิ้ตไปที แต่หนังพี่ปืนหนา จึงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไว้ตอนไม่ใส่เสื้อผมจะกัดให้จมเขี้ยวเลย คนกำลังเศร้าๆอยู่
“แกล้งน้องล่ะสิเรา” แต่แม่ไม่เข้าข้างพี่ปืน จับแขนผมให้นั่งลงข้างๆ บนโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่มีอาหารมากมายวางเต็มโต๊ะ พี่ปืนนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอีกตัวข้างๆผม
“ป่าน แม่ทำของโปรดของลูกมาให้เยอะแยะเลย กินหน่อยนะลูกนะ” แม่พี่ปืนย้ายไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดียวกับพี่ป่าน สองมือของแม่ประคองใบหน้าสวยหวานแต่ไร้ร่องรอยแห่งความสุขให้หันกลับมาหาแม่ เมื่อพี่ป่านรู้สึกตัวและมองจ้องหน้าแม่ น้ำตาหยดหนึ่งก็ไหลออกมา ริมฝีปากสีซีดเม้มแน่น ร้องไห้ออกมาโดยไร้เสียงสะอื้น ภาพตรงหน้าสะเทือนใจผมจนร้องไห้ตาม พี่ปืนเลยขยับมานั่งข้างๆผม โอบเอวผมพลางลูบเบาๆ
“อย่าร้องไห้สิลูกแม่ ไม่สวยเลยนะ คิดถึงแม่ไหม แม่คิดถึงหนูมากเลยนะ”
“...แม่”
“แม่เองลูก มาแม่ป้อน หนูอยากกินอะไร เอาไข่ตุ๋นเนอะ ของโปรดของหนูเลย” แม่พี่ปืนพูดเสียงสั่น น้ำในตาสั่นระริก แต่แม่ก็พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา คงไม่มีแม่คนไหนจะทนเห็นลูกตัวเองทุกข์ทรมานได้หรอก
ผมนั่งมองแม่ป้อนข้าวพี่ป่าน บางครั้งที่พี่ป่านหันมามองผม ผมยิ้มให้พี่ป่านกว้างๆ ยิ้มแบบที่เรียกได้ว่าจริงใจที่สุด ดูดีที่สุดท่าที่จะยิ้มได้ แล้วพี่ป่านก็ยิ้มให้ผม ทำเอาแม่และพี่ปืนมองตาค้างเพราะเป็นรอยยิ้มอย่างกับคนปกติ
“น่ารัก” พี่ป่านพูดเสียงเบาๆ ดวงตาจับจ้องที่ใบหน้าผม พอถูกชมผมก็รู้สึกเขินจนหน้าร้อน
“ฮ่าๆๆ ท่าทางยัยป่านจะชอบหนูนะลูก มานั่งใกล้ๆพี่เขามา” แม่พี่ปืนกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งใกล้ๆพี่ปืน ผมแหงนหน้ามองพี่ปืน พี่เขาพยักหน้าให้ ผมจึงลุกย้ายไปนั่งใกล้ๆพี่ป่าน
“...” พี่ป่านหันหน้ามามองผมเงียบๆ ก่อนจะหันกลับไปมองอาหารบนโต๊ะ ใช้มือจับช้อนส้อมจิ้มลงบนเกี๊ยวปลานึ่งจากนั้นก็จิ้มในน้ำจิ้มรสเด็ด ผมเป็นคนทำเองนะ ไม่อยากจะคุย
“หืม?” แล้วอยู่ๆเกี๊ยวปลาก็มาจ่ออยู่ที่ปากผม ผมมองตามมือพี่ป่านที่ถือส้อมจ่อที่ปากผมไปจนถึงใบหน้าสวยที่นิ่งจนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
“กินสิกิน จะได้โตไวๆ” พี่ป่านพูดแล้วก็ยิ้ม ยิ้มสวยมากจนผมเผลอมองตาค้าง พี่ปืนจึงต้องสะกิดผม นั่นแหละผมถึงได้อ้าปากกินเกี๊ยวตรงหน้าแบบเอ๋อๆ
แล้วหลังจากนั้นพี่ป่านก็จิ้มนู่นจิ้มนี่ป้อนผมไม่หยุด แม่พี่ปืนถึงกับหัวเราะด้วยความฮา พี่ป่านคงไม่ได้เห็นผมเป็นที่เก็บอาหารหรอกนะ ยัดเอายัดๆ หันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่ปืนก็ถูกเมินกลับมา ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“ต้นหอมอิ่มแล้วพี่ป่าน” ผมจับมือพี่ป่านไม่ให้จิ้มอาหารป้อนผมอีก พี่ป่านขมวดคิ้วมองผมงงๆ ผมเลยต้องบอกอีกครั้ง
“ต้นหอมอิ่มแล้ว”
“ต้นหอม?” พี่ป่านทวนชื่อผม
“น้องชื่อต้นหอมลูก เป็นแฟนตาปืนเขา” แม่แนะนำ แต่ทำผมเขินนะ ถึงพี่ป่านจะไม่ปกติดี แต่พี่เขาก็คงไม่ได้ปัญญาอ่อนจนไม่รู้ความหมายนี่นา
“แฟนปืน?” พี่ป่านถามเสียงลอยๆ มองหน้าพี่ปืนงงๆ พี่ปืนพยักหน้ารับ
“ต้นหอมแฟนปืน...แล้ว...แฟนป่านไปไหน อาร์ตไปไหน!”
พี่ป่านเริ่มคุ้มคลั่ง โวยวายหาคนที่ชื่อว่าอาร์ต มือก็กวาดอาหารบนโต๊ะจนกระจายเต็มพื้น ผมลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ พี่ปืนรีบเข้าไปล็อคตัวพี่ป่านเอาไว้ไม่ให้อาละวาดมากไปกว่านี้ ส่งนผมก็ได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก
“ป่านลูก ใจเย็นๆ มองหน้าแม่” แม่พยายามกล่อมพี่ป่าน แต่ดูเหมือนพี่ป่านจะสติหลุดไปไกลแล้ว
“อาร์ต! ฮือออ อาร์ตไปไหน ปล่อยเซ่! ฮืออ”
มือไม้ผมสั่นไปหมด พี่ปืนมีสีหน้าเจ็บปวดจนผมรู้สึกสงสาร ขยับเข้าไปหาแล้วกอดทั้งพี่ปืนและพี่ป่านเอาไว้
“พี่ป่าน อย่าร้องไห้เลยนะครับ ฮึก” ผมบอกพี่ป่าน แต่ตัวเองกลับร้อง ยิ่งได้ยินเสียงพี่ป่านร้องไห้ ผมก็ยิ่งร้องตามหนัก เพราะความรักพี่ป่านถึงได้ทรมานแบบนี้ หลายครั้งที่ผมผิดหวังกับความรัก เอาแต่ตามหาความรักที่ไม่รู้ว่ามีจริงไหม แต่ผมเชื่อว่ามีจริงและผมก็ได้เจอ ถามว่าถ้าผมไม่เจอพี่ปืน ผมจะเป็นยังไง จะเป็นแบบนี้หรือเปล่า ความรักเป็นสิ่งสวยงาม แต่อีกด้านก็เปรียบเสมือนมีดแหลมที่สามารถย้อนกลับมาทิ่มแทงและทำร้ายคนที่อ่อนแอได้
“ฮึก อย่าร้องเลยนะครับ ทุกคนรักพี่ป่านนะ อย่าไปรักผู้ชายคนนั้นอีกเลย”
ผมไม่รู้ว่าโรคที่พี่ป่านเป็นอยู่จะมีทางรักษาหายไหม แต่ผมอยากให้พี่ป่านหาย ผมไม่อยากให้พี่ป่านต้องมีสภาพแบบนี้ไปจนตาย มันทรมานเกินไป
“ฮึก ต้นหอม..ร้องทำไม” พี่ป่านสะอื้นเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีคนกำลังลูบหัวผมอยู่ พี่ป่านหยุดร้องไห้แล้ว มือที่อาละวาดทุบตีตัวพี่ปืนเมื่อครู่ลูบหัวผมเบาๆ พี่ปืนขยับตัวออกแล้วพี่ป่านก็กอดผมแทน
“อย่าร้องนะอย่าร้อง โอ๋ๆๆ”
แล้วก็กลายเป็นว่าพี่ป่านต้องมาปลอบผมแทน มันใช่เรื่องไหม แทนที่ผมจะปลอบพี่ป่าน แต่กลับให้คนป่วยมาปลอบผมแทน
“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว” แม่พี่ปืนถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมสะอื้นเบาๆ สูดน้ำมูกฟึดฟัดอย่างรำคาญ
“ร้องจนน้ำหมดตัวแล้วไอ้ลูกหมูเอ้ย” พี่ปืนขยี้หัวผมไปมา พี่ป่านเห็นแบบนั้นเลยทำบ้าง
“จิ๊! อย่ามาล้อหนูนะ!” ผมแหวใส่พี่ปืนที่ทำหน้าล้อเลียนใส่ผม ถ้าไม่ได้เพราะผมพี่ป่านคงไม่หยุดอาละวาดง่ายๆหรอก เห็นไหมว่าผมมีประโยชน์แค่ไหน เชอะ!
“สวย...” พี่ป่านเอาดอกลีลาวดีมาทัดหูผมก่อนจะยิ้มหวานชมผม มีสาวสวยๆมายิ้มให้ผมแบบนี้ ผมก็เขินนะครับ
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมมาเยี่ยมพี่ป่านกับพี่ปืน ส่วนแม่ต้องไปทำงานเลยไม่ได้มาด้วย แล้วตอนนี้พี่ปืนก็ไปหาหมอประจำตัวพี่ป่าน ผมเลยมานั่งเล่นที่สวนดอกไม้ในโรงพยาบาลกับพี่ป่านสองคน รอบๆข้างเป็นคนป่วยทางจิต บางคนก็ร้องเพลง บางคนก็วิ่งไล่คนนู่นคนนี้ บรรยากาศเหมือนกับในละครที่เคยเห็นๆกัน ไม่นึกว่าจะมีโอกาสได้มาสัมผัสได้ตัวเอง
“พอแล้วพี่ป่าน ดอกไม้เต็มหัวผมแล้ว” ผมได้แต่ร้องห้าม แต่กล้าหักหาญน้ำใจดึงดอกไม้หลายสีบนหัวออกเพราะกลัวพี่ป่านจะเสียใจ ผมรู้สึกว่าตัวเองช่างกลมกลืนไปกับคนป่วยทั้งหลาย ถ้าใครไม่รู้จักคงคิดว่าผมเป็นคนบ้าแน่ๆ เพราะดอกไม้เต็มหัวผมอย่างกับสวนพฤกษชาติ!
“หนูดอกไม้...สวยจัง” พี่ป่านเอียงคอน่ารักมองผม ผมยื่นปากใส่พี่ป่าน หนูดอกไม้อะไรกัน ผมชื่อต้นหอมต่างหาก
“พี่ป่านต้องชมผมว่าหล่อสิ สวยที่ไหนกัน ผมเป็นผู้ชายนะ” พี่ป่านเอาแต่ชมผมว่าสวย พี่เขากำลังเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า
“หล่อที่ไหน ไม่หล่อเลย หนูดอกไม้ไม่หล่อสักนิด!” พี่ป่านส่ายหน้าไปมาแถมยังขึ้นเสียงใส่ผมอีก แต่นั้นไม่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บได้เท่ากับที่พี่ป่านบอกว่าผมไม่หล่อ!
สะเทือนใจไปจนถึงตับเลยทีเดียว T^T
“ไม่หล่อแต่สวย สวยแล้วก็น่ารัก” ยังไงๆพี่ป่านก็ยืนยันจะให้ผมสวยให้ได้ โอเค สวยก็สวย นี่ผมเห็นแก่พี่ป่านหรอกนะบอกเลย
“งั้น...ถ้าผมไม่หล่อ แล้วใครหล่อ” อยากรู้ครับว่าผู้ชายแบบไหนในสายตาพี่ป่านถึงจะเรียกว่าหล่อ
“แบบนั้นไง หล่อ” พี่ป่านชี้นิ้วไปข้างหลังผม เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินมาทางนี้ ผมไม่รู้จักเขา แต่เดาไม่ยากว่าเป็นหมอ เพราะอยู่ในชุดกาวน์สีขาวสะอาดสะอ้าน
“เมื่อกี้หมอได้ยินว่าอะไรหล่อๆนะครับ” คุณหมอนั่นลงข้างๆผม พร้อมกันหันมายิ้มหล่อใส่ผม อื้อหือ ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนแล้วผมคงลงไปดิ้นกับพื้นแล้วนะครับ แต่เผอิญผมมีแฟนแล้ว จึงสามารถทนต่อความหล่อของคุณหมอได้
“อย่ามองนะ หวง!” พี่ป่านดึงตัวผมไปกอด ผมเอนตัวเข้าหาพี่ป่านแบบไม่ได้ตั้งตัว คุณหมอหนุ่มหัวเราะขำๆ
“ไม่แย่งหรอกครับคุณคนไข้ ได้เวลากินยาแล้ว หมอเอายามาให้” คุณหมอแบมือออก มียาหลายเม็ดอยู่ในมือ มืออีกข้างก็ยื่นขวดน้ำให้พี่ป่าน
“ไม่เอา ไม่ชอบกินยา” พี่ป่านสะบัดหน้าหนีอย่างแง่งอน แต่แลดูน่ารักมากๆ ผมเชื่อว่าถ้าพี่ป่านหายดี คงมีผู้ชายมาตามจีบเยอะแน่ แต่น่าเสียดายที่พี่ป่านเอาแต่จมปรักกับความเจ็บปวดแบบนี้
“ไม่กินไม่ได้ ไม่กินก็จะไม่หาย พอไม่หายก็ไม่มีใครัก” คุณหมอพูด ผมถึงกับตกตะลึงในคำพูดของหมอ หมอที่ไหนพูดกับคนไข้แบบนี้เนี่ย บ้าไปแล้ว!
“ไม่จริง!” พี่ป่านแย้งเสียงสูง เบ้หน้าจะร้องไห้ หันมามองหน้าผมอ้อนๆ
“ผมรักพี่ป่านนะ” ผมรีบบอกก่อนที่พี่ป่านจะร้องไห้ออกมา เวลาพี่ป่านร้องไห้ไม่สนุกเลยสักนิดครับผม ตอนพี่ป่านอาละวาดแรงเยอะยิ่งกว่าผู้ชายเสียอีก ขนาดพี่ปืนยังเอาไม่อยู่เลย
“เห็นไหม นี่ไงคนรัก เหอะ! หมอปากไม่ดี! หล่อแต่ไม่น่ารัก ยี้!!!” พี่ป่านว่าคุณหมอแล้วเชิดหน้าขึ้นไม่ใส่ใจ แต่คุณหมอไม่ว่าอะไร เอาแต่ยิ้มหล่อเหมือนจะเอ็นดูคนป่วยยังไงยังงั้น
แปลกไปหน่อยนะผมว่า...
“มีคนรักคนเดียวจะไปพออะไร ถ้ากินยาจะมีคนรักมากขึ้นนะ” หมอพูดเสียงนุ่มด้วยความใจเย็น พี่ป่านเหลือบตามองคุณหมอนิดๆเหมือนจะลังเล
“ใครจะรัก คนไหน” พี่ป่านถามเสียงเบา พี่ป่านคงอยากให้คนรักเธอเยอะๆ เพราะคนที่เธอรักไม่รักเธอ เธอเลยกลัวว่าจะไม่มีใครรัก
“ถ้าคนไข้กินยา หมอคนหนึ่งแหละที่จะรัก” คุณหมอพูด ผมคิดตามพร้อมกับสงสัยในคำพูดของคุณหมอ พูดเพียงเพราะต้องการกล่อมพี่ป่านหรือมีอะไรมากกว่านั้น สายตาที่มองพี่ป่านก็ไม่ธรรมดา ผมคิดมากไปไหมเนี่ย บางทีอาจจะไม่มีอะไร ผมคงเพ้อเจ้อมากไปหน่อย
“โกหก”
“ไม่โกหกหรอก หมอพูดจริง”
“ไม่โกหกแน่นะ”
“ครับ”
“งั้น...กินก็ได้”
ในที่สุดพี่ป่านก็ยอมกินยา ผมได้แต่มองคนสวยกินยาด้วยท่าทางพะอืดพะอมขำๆ อย่างกับเด็กๆเลยฮะ วันนี้พี่ป่านสวยกว่าครั้งแรกที่เจอกันมาก ใบหน้าขึ้นสีชมพูระเรื่อไม่ซีดเซียวอย่างครั้งก่อน ริมฝีปากสีชมพูก่อนเบ้นิดๆก่อนจะอ้าปากกินยาแล้วดื่มน้ำตามอย่างรวดเร็ว
“หมดแล้ว” พี่ป่านพูดดีใจ คุณหมอยังไม่มีทีท่าว่าจะหุบยิ้มเอื้อมไปหยิบขวดน้ำในมือพี่ป่านมาปิดฝา
“เก่งมากครับคนป่วย” คุณหมอชม พี่ป่านยิ้มกว้างทำเอาผมยิ้มตามแบบไม่รู้ตัว
“กินยาแล้วรักไหม ต้องรักนะ!” พี่ป่านทวงรักจากคุณหมอ
“รักสิครับ”
เอิ่ม...นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมเป็นกอขอคออยู่หรือเปล่า ทำไมรู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างมันกลายเป็นสีชมพูหวานแหววแบบนี้ล่ะ
เมื่อได้ยินคำตอบที่ถูกใจพี่ป่านก็ยิ้มกว้างโผเขากอดคุณหมอ ผมตกใจจะห้าม แต่คุณหมอยกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไร ผมเลยนั่งดูเงียบๆ คุณหมอหนุ่มหน้าตาดีพูดอะไรกับพี่ป่านสักอย่างแล้วก็ป่านก็ปล่อยตัวคุณหมอ จากนั้นคุณหมอก็ขอตัวไปดูแลคนป่วยคนอื่นต่อ
อะไรยังไงครับ...ผมงง!
ผมอยู่เล่นกับพี่ป่านจนบ่ายคล้อย ได้เวล่ที่พี่ป่านต้องพักป่อน เลยลากลับ ก่อนกลับพี่ป่านร้องไห้ไม่ยอมให้ผมกลับ จะให้ผมนอนด้วยให้ได้ ผมสงสารแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี สุดท้ายเลยต้องโกหกว่าเดี๋ยวจะมาหาไหม ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าจะว่างมาหาอีกเมื่อไหร่ เพราะผมต้องเรียนต้องซ้อมเต้น งานเยอะแยะ ได้แต่หวังว่าพี่ป่านจะลืมไปซะ ผมไม่อยากให้พี่ป่านรอ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นพี่ป่านต้องร้องไห้แน่ๆ
“เป็นอะไรไป” พี่ปืนถามเมื่อผมเงียบตั้งแต่ขึ้นรถออกมากจาโรงพยาบาล
“หนูสงสารพี่ป่านอ่ะพี่ปืน เมื่อไหร่พี่ป่านจะหาย”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้นะ อย่าให้ต้นหอมเจอหน้าไอ้คนชื่ออาร์ตนะ จะต่อยหน้าเละเลย!” ผมพูดด้วยความคับแค้นใจแทน มันจะรู้บ้างไหมว่าทำให้ใครต้องตายทั้งเป็น
“หึหึ ตัวแค่นี้จะไปทำอะไรเขาได้”
“เห็นหนูแบบนี้แต่หนูแรงเยอะมากนะ ขอบอก”
“เหรอ แรงเยอะแบบนี้คืนนี้ขอหลายรอบได้ป่ะ” พี่ปืนทำหน้ากรุ่มกริ่ม ทีแรกผมก็ไม่เข้าใจหรอก แต่สายตาพี่ปืนที่สื่อความหมายแบบไม่ปกปิดทำให้ผมหน้าร้อนลามไปทั้วทั้งใบหูและลำคอ
“บ้า! ไม่ให้หรอก” ผมว่าอายๆ
“หึหึ งั้นเหรอ งั้นคืนนี้อย่ามาสะกิดพี่แล้วกัน”
“หนูไม่เคยทำแบบนั้นบ้างเถอะ!”
“เหรอ แน่ใจเหรอ”
งื้อออ...ไม่แน่ใจอ่ะ ผมจำไม่ได้!
พอโดนแกล้งผมก็เลยหันหน้าหนีไม่พูดกับพี่ปืน ได้ยินแต่เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆจากพี่ปืนเท่านั้น ผมแกล้งผมให้อายตลอดเวลา โรคจิตจริงๆ มันน่าเจ็บใจนัก ต่อไปผมจะไม่ทำตัวน่าอายแบบนั้นอีกแล้ว จะได้ไม่ถูกล้ออีก
“พี่ปืน...” ผมเรียกพี่ปืนหลังจากนั่งเงียบมาเป็นเวลานาน
“หืม?”
“เพราะพี่ป่านเป็นแบบนี้ พี่ปืนถึงได้ไม่อยากรักหนูใช่ไหม” ผมหันไปถามจริงจัง พี่ปืนเลิกคิ้วสูงก่อนจะทำหน้าเครียด
“พี่บอกเมื่อไหร่ว่าไม่รัก”
“ไม่ๆ หนูหมายถึงก่อนหน้านี้อ่ะ” ผมรีบอธิบายต่อเมื่อพี่ปืนทำหน้าหงิกงอใส่ผม
“อ่อ ก็ประมาณนั้น” พี่ปืนตอบครึ่งเสียงอย่างคนไม่มั่นใจ ซึ้งน้อยครั้งที่จะได้เห็นความประหม่าจากพี่ปืน
“พี่ก็แค่ไม่คิดว่าถ้าตัวเองมีความรักแล้วจะโชคดี บทเรียนมีให้เห็น พี่คงอ่อนแอมากจนไม่อยากเจ็บปวด ถ้ารักแล้วจะต้องทุกข์ จะมีมันทำไม อยู่คนเดียวคงจะดีกว่ามีคนเข้ามาทำให้ทุกข์” แววตาแน่นแน่ในความคิดของตนเองมองสบตาผม ดีที่รถติดไฟแดง เราจึงสบตากันได้นาน ผมขยับตัวซบหน้าลงกับท่อนแขนพี่ปืน พี่ปืนไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิด พี่ปืนเข้มแข็งมากต่างหาก
“แล้วพี่เสียใจไหมที่รักหนู”
“รู้ไหม ว่าหนูคือความผิดพลาดของพี่”
“...!!!”
“เป็นความผิดพลาดที่พี่ยินดีจะสร้างครั้งแล้วครั้งเล่า”
หัวใจผมที่ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มลอยขึ้นกลับมาอยู่ที่เดิมอย่างรวดเร็ว ผมแปลความหมายว่าพี่ปืนรู้สึกดีที่รักผมใช่ไหม ผมเงยหน้าสบตาพี่ปืนด้วยความรู้สึกที่ผมมี
“หนูโชคดีที่รักพี่”
“พี่ก็โชคดีเหมือนกัน”
“หนูอยากให้พี่ป่านโชคดีบ้าง”
“อาจจะต้องรอปาฏิหาริย์” พี่ปืนละสายตามองถนน เคลื่อนรถออกหลังจากสัญญาณไฟเขียวสว่างขึ้น
ผมว่าบางทีอาจจะไม่ต้องรอปาฏิหาริย์หรอก ผมว่าคุณหมอรูปหล่ออาจจะช่วยพี่ป่านได้
............................................
# ชอบไหมแบบนี้ แต่ริริชอบมากกกกก ตินนี้แต่งไปยิ้มไป มีน้ำตาคลอบ้างตอนแต่งฉากพี่ป่าน หนูต้นหอมน่ารัก พี่ปืนน่ารัก คุณแม่น่ารัก พี่ป่านน่ารัก และคุณหมอหล่อน่ารัก อ๊ายยยย รักทุกคนเลย! :m3:
# เพราะเรื่องพี่มาโคกับหนูพริกกำลังดราม่าอยู่ เลยเอาความหวานมาเติมให้กับทุกคนแทน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ :mew3:
ท้ายที่สุด...รักคนอ่านที่สุดเลย!!! :mew1:
:กอด1: :L1:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คลายเครียดที่สุดละ
ต้นหอมน่ารักมากๆเลย
สงสารพี่ป่านอะคุณหมอต้องช่วยทำให้พี่ป่านหายไวไวนะ
-
ขอให้พี่ป่านหายไวๆ น๊าา :mew1:
-
อร๊ายยยยยย พี่ปืนกับหนู น่ารัก
-
อร๊ายยยยยย...หนู น่ารักมากๆๆ
ขอให้พี่ป่านหายไวๆนะคะ
:L2:
-
หนูต้นหอมน่ารักน่า(กด)กอดชะมัด :hao7: :hao7:////โดนเฮียปืนฮุกใส่ อ๊อก :z6: :z6:
ขอไห้พี่ป่านหายไวๆนะคะ ///มีคุณหมอมาดามใจต้องหายไวอยู่แล้ว หึหึหึ o18 o18
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:ขอให้พี่ป่านหายไวๆๆๆน๊า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ต้นหอม น่ารักมากอ่ะ
พี่ป่าน หายไวไวไน้า ลุ้นว่าหมอหล่อคนนั้นจะมีซัมธิงอะไรกับ พี่ป่าน หรือเปล่า
รอลุ้นๆ
-
ต้นหอมอยู่ไหนก็ไมีแต่คนรัก :mew1:
-
:กอด1:
-
น่ารักอ่ะ แต่สั้นไปนิดนึงนะไรท์เตอร์
-
ต้นหอมน่ารักมากกกกพี่ป่านก็น่ารัก หายดีคงไม่แคล้วคู่กับคุณหมอแน่ๆ :o8:
-
หนูต้นหอมน่ารัก พี่ป่านน่ารัก ....คุณหมอน่าจะเป็นคนที่ช่วยพี่ป่านได้จริงๆนั่นแหล่ะ
แลคุณหมอจะเอ็นดูพี่ป่าน แบบไม่ธรรมดานะนั่น ค่อนข้างจะพิเศษเลยทีเดียว เพราะการให้ยาคนไข้ส่วนมากแล้ว จะเป็นพยาบาลมากกว่า และการที่หมอเป็นคนเอาออกมาให้เองแบบนี้นั้น ส่วนมากที่เจอจะต้องเป็นคนไข้พิเศษ แน่ๆอ่ะ
แอบอยากรู้ว่าคุณหมอหล่อพูดอะไรกับพี่ป่านน๊าาาาาาา
-
ขอให้คุณหมอรักษาพี่ป่านให้หายทีนะ
-
น้ำตาไหลลTT หวังว่าใจอันบริสุทธิ์ของต้นหอมจะรักษาพี่ป่านได้บ้าง
ความรักจากคุณหมอสุดหล่อด้วยนะ อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1: ต้นหอมไปเยี่ยมบ่อยๆเด่วพี่ป่านก็หาย
-
พี่ป่านน่าสงสารจัง พี่ป่านหายเร็วๆ ยังมีคุณหมอดูแลและเป็นกำลังใจให้อีกด้วย
-
หมอแบบนี้ก็มีด้วย
ว่าแต่มีอีกมั๊ยคะ อยู่ที่ไหนเอ่ย
-
ต้นหอมน่ารักมาก
พี่ป่านน่าสงสาร ขอให้หายไวๆ เน้อ ให้คุณหมอช่วยรักษา อิอิ
-
น้ำตาคลอเหมือนกัน แต่ก็ยิ้มได้ แล้วความน่ารักของต้นหอมก็มีประโยชน์ :hao3:
แต่เราเชื่อว่าปาฏิหารย์กำลังจะเกิด อาจจะต้องฝากความหวังไว้กับคุณหมอ(รูปหล่อ)
ขอให้พี่ป่านดีขึ้นในเร็ววัน เป็นกำลังใจให้อีกแรง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
สงสารป่านจังเลย แต่ต้นหอมก็น่ารักนะ ไปเยี่ยมคนป่วยกับต้องให้คนดูแลมาโอ๋ 5555
-
หวานๆ ชอบอ่าาน่ารักกกกก
-
เห็นด้วยกับคนเขียนจ้ะว่าให้เรื่องนี้หวาน ๆ มาบรรเทาความขมของมาโค+พริกน่ะ ไม่งั้นเครียด :hao5: เรื่องนี้อ่านทีไรก้อต้องอมยิ้มน่ะ เพราะน่ารักมากกกกกกกก :mew1: :mew1: อ่านแล้วก้อคิดถึงเรื่อง Pretty Boy น่ะ น่ารักเหมือนกัน :mew3: อยากให้คุณหมอรักกับป่านเหมือนกัน แต่ขอแบบจริงใจไม่หลอกน่ะจ้ะ แต่อยากให้ป่านเข้มแข็งด้วยตัวเองน่ะ เพราะถ้าตัวเองยังไม่รักอย่าหวังให้คนอื่นมารักเลยน่ะ เข้มแข็งเร็ว ๆ น่ะ มีพร้อมทุกอย่างจะกลัวอะไรล่ะ :mew6:
-
สงสารป่าน :katai1:
-
:กอด1:
-
พี่ป่านเหมือน เจ้าหญิงนิทรา ที่ต้องรอเจ้าชายมาจุมพิต
แต่ดูท่าคงอีกไม่นานคุณหมอหนุ่มรูปงาม
ก็คงเปิดตัวเป็นเจ้าชายมาช่วยเจ้าหญิงล่ะมั้ง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารพี่ป่านอ่ะ ไอ้อาร์ตไปตายซะ คุณหมอช่วยรักษาพี่ป่านให้หายทีและหวังว่าคุณหมอจะไม่ทำร้ายจิตใจพี่ป่านอีก
ต้นหอมน่ารักที่สุด คำพูดของพี่ปืนอ่านแล้วรู้สึกดีชะมัด
-
หล่อน่ารักกันทุกคน :mew1:
-
ขอบคุณคนเขียน :กอด1:
ชอบตอนนี้คะ น้องต้นหอมน่ารักเหมือนเดิม พี่ปืนก็มีมุมอบอุ่น อ่านแล้วมีความสุขจัง :heaven
-
แอร๊ยยยยยย...ต้นหอมน่ารักเสมอ
พี่ปืนดูอ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆ เลยเนอะ
-
ต้นหอมน่ารักมากๆอะ
ป่านหายเร็วๆนะ
-
สงสารพี่ป่านอ่า
หายเร็วๆนะพี่ป่านนนนน
แต่คิดว่าไม่นานพี่ป่านคงหายแล้วล่ะ
มีตัวช่วยเป็นต้นหอมและคุณหมอสุดหล่อแบบนี้ 55555
-
ต้นหอมน่ารักอ่ะลูก ^^" :mew3:
-
หวังว่าคุณหมอคงทำให้ป่านหายได้นะ :mew1:
-
เข้ามา+1 :z2:
-
พี่ป่านน่าสงสารจัง :monkeysad: ความน่ารักและอ่อนโยนของต้นหอม ทำให้พี่ป่านยิ้มได้ ดีจริง ๆ
คุณหมอสุดหล่อ จะมาเป็นผู้เยียวยาหัวใจที่เจ็บช้ำของพี่ป่านใช่มั้ยเนี่ย โชคดีจัง
อยากให้พี่ป่านหายเร็ว ๆ ขนาดเป็นอย่างนี้ ยังรู้สึกได้เลยว่าพี่ป่านน่ารักมากๆ ตอนปรกติจะยิ่งน่ารักขนาดไหน
ให้คุณหมอสุดหล่อ ทำให้พี่ป่านลืมไอ้เจ้าอาร์ตไปให้หมด แล้วทำให้พี่ป่านมีความสุขกับรักครั้งใหม่ซะทีเถอะ
ขอบคุณ ริริ ค่ะ :L2: :3123:
-
คิดถึงต้นหอมกับพี่ปืนจังค่ะ
กดบวกให้คุณริริรอการมาต่อค่ะ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 49
But everything means nothing If I ain't got you
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่มีความหมาย ถ้าฉันไม่มีเธอ
Special Matt & Ramin # part 11:
[Matt talks]
ผมกับต้นหอมแข่งจ้องตากันยอย่างไม่มีใครยอมใคร ต้นหอมมองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจ เดี๋ยวนี้ชักจะดื้อขึ้นทุกวัน ผมพูดอะไรไม่เคยฟังแล้ว เอาแต่ร้องหาไอ้ปืน ก่อนหน้านั้นมันว่าผมว่าตามใจต้นหอมเสียจนเคยตัว แล้วตอนนี้ล่ะ มันตามใจต้นหอมยิ่งกว่าผมอีก จากที่แต่ก่อนมีอะไรต้นหอมก็จะโผเข้าหาผมเป็นคนแรก แต่ตอนนี้เขาไม่เคยเห็นหัวผมแล้วครับ
มันน่าน้อยใจดีไหมวะเนี่ย!!!
“แมท!” แล้วยังไง พอไม่ได้ดั่งใจก็ขึ้นเสียงใส่ผม ผมใช้สายตาปราม ต้นหอมมุ่ยหน้าลง ทำหน้าบึ้งตึงใส่ผม
“จะไปทำไม อยู่บ้านเนี่ยแหละ แค่จะพาไอ้มินไปคุยเรื่องงานเท่านั้นเอง” ถ้าแค่ต้นหอมร้องตามจะไปกับผม ผมคงไม่ห้ามหรอก แต่นี่ทำท่าว่าจะไปทำงานกับไอ้มินด้วย ผมไม่ยอมเด็ดขาด แม่ผมกับแม่ต้นหอมรู้เข้าตายเลย
“ก็อยากไปด้วย อยากทำงานบ้างอ่ะ ทีตัวเองยังทำได้เลย!”
คนเรานะ อยู่ดีไม่ว่าดีชอบให้ตัวเองลำบาก
“ไม่ต้องมางอนเลยต้นหอม ที่ไม่ให้ไปทำเพราะเป็นห่วง ตั้งใจเรียนแล้วก็ซ้อมเต้นพอแล้ว จะทำอะไรนักหนา ว่างนักเหรอไง”
ต้นหอมก็แค่เห่ออยากจะทำเท่านั้นแหละ ทุกวันนี้ว่างที่ไหน เลิกเรียนเสร็จก็ไปซ้อมเต้นเกือบทุกวัน กลับมาก็สองทุ่มสามทุ่มแล้ว ไหนจะทำการบ้านอ่านหนังสือ วันๆหนึ่งเวลาก็หมดแล้ว แล้วแบบนี้จะไปทำงานได้ยังไง อีกอย่างต้นหอมเพิ่งจะสิบเจ็ด ผมคิดว่าเขายังไม่ควรต้องทำงานในตอนนี้
“ก็อยากทำอ่ะ” เหมือนจะคิดได้ สีหน้าดีขึ้นนิดหน่อย ไม่บูดเท่ากับทีแรก
“ไว้โตก่อนค่อยทำ ทำไมถึงอยากทำ พี่เลี้ยงไม่ดีเหรอไง”
เรื่องนี้ผมซีเรียสมากนะ ผมเอาต้นหอมมาอยู่ในปกครองของตัวเอง นั่นหมายความว่าผมต้องรับผิดชอบชีวิตเขาให้ดีที่สุด ต้องเป็นทุกอย่างให้เขา ทั้งพ่อ แม่ เพื่อนและพี่ ผมอยากเลี้ยงต้นหอมให้ดีที่สุด แต่พอเขาเร้าๆอยากจะทำงาน ผมก็คิดมากว่าตัวเองเลี้ยงต้นหอมไม่ดีหรือเปล่า
“เปล่า พี่เลี้ยงดี แต่แค่อยากทำอ่ะ อยากหาเงินใช้เองบ้าง”
“ทำไม เงินที่ให้ไม่พอใช้เหรอไง”
“โอ้ย พอจนเหลือเฟือ ต้นหอมไม่ได้ใช้เลยเถอะ พี่ปืนจ่ายให้ตลอด”
นี่ก็อีกเรื่องครับ ผมให้เงินต้นหอมเป็นรายเดือน ไม่นับรวมที่พ่อแม่ต้นหอมส่งให้นะ ทั้งที่ผมไม่มีความจำเป็นต้องให้ก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกอยากให้ แต่พอตอนนี้ต้นหอมคบกับไอ้ปืน ไอ้นั่นก็ทำตัวป๋ามาก จ่ายทุกอย่างที่ขวางหน้าให้ต้นหอม ผมว่าเดือนนี้จะให้มันจ่ายค่าน้ำค่าไฟที่บ้านบ้างล่ะ แม่งมานอนบ่อยเกิน บางทีมันควรจะต้องเกรงใจผมที่เป็นเจ้าของบ้านบ้างนะ แต่เปล่าเลย คนอย่างไอ้ปืนไม่เคยมีความเกรงใจ ไม่ให้มันนอนที่นี่มันก็จะลากต้นหอมไปอยู่ด้วย แล้วผมจะทำไงล่ะ อยากอยู่กับน้องนี่หว่า เลยต้องยอมให้มันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านด้วยอีกคน
“แล้วจะไปทำงานทำไม มีหน้าทีเรียนกับเล่นก็ทำไป อยากซ้อมเต้นอยากทำอะไรก็ทำไปไม่ว่า ไว้โตกว่านี้แล้วอยากทำงานก็จะไม่ห้ามสักคำ โอเคไหม”
สิ่งที่ต้นหอมคิดก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องครับ คนเราไม่ควรนั่งนิ่งดูดาย ถ้าทำงานทำการหาเลี้ยงตัวเองได้ก็ควรทำ แต่ผมไม่อยากให้น้องลำบากไง ใครจะว่าสปอยหรือทำให้ต้นหอมนิสัยเสียก็เถอะ แต่ผมรักของผมอ่ะ ใครจะทำไม
“ก็ได้ครับ งั้น...จะไปไหนก็ไปเถอะ เบื่อขี้หน้าล่ะ”
อ้าว ทีอย่างนี้ล่ะมาทำเป็นไล่
“ปากดี แล้วนี่จะออกไปซ้อมเต้นตอนนกี่โมง”
“บ่ายโมง เดี๋ยวพี่ปืนมารับ”
“อืม ดูแลตัวเองด้วย พี่ไปล่ะ”
ผมต้องรีบไปรับไอ้มินที่บ้านมัน ช่วงนี้แยกย้ายกันนอน มันนอนบ้านมัน ผมนอนบ้านผมตั้งแต่สอบมิดเทอมที่ผ่านมา อีกอย่างมันก็ไปค่ายรับน้องเอกอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ สองวันหนึ่งคืนหลังสอบเสร็จ ผมเลยไม่ได้เจอมัน พอเมื่อวานมันกลับมาตอนเย็นก็โทรรบเร้าให้พามันไปหางานทำ พอดีกับว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมเลยเลือกพามันไปสมัครงานวันนี้ ก็เรียกว่าสมัครงานไม่ได้หรอก เรียกว่าพาไปฝากดีกว่า
มาถึงไอ้มินก็ยืนรออยู่หน้าบ้านแล้ว มันเปิดประตูรถขึ้นมา มองสังเกตุใบหน้ามันเป็นอันดับแรก ปากมันเป็นแผล ผมจับคางมันเอียงดูให้เห็นชัดๆ
“ไปทำอะไรมา”
“อ่อ ไม่มีอะไร อุบัติเหตุเฉยๆ”
กล้ามากที่โกหกผม นี่มันรอยโดนต่อยชัดๆ ช้ำเป็นวงกว้างขนาดนี้ยังจะพูดมาได้ว่าอุบัติเหตุ
“ไปโดนใครต่อยมา” คราวนี้ผมกดเสียงต่ำ พอถูกจับได้ไอ้มินก็ทำเป็นยิ้มประจบผม
“แหะๆ มีเรื่องนิดหน่อย แต่ไม่มีอะไรมาก สบายๆขำๆ” มันขำแต่ผมไม่ขำครับ ใครทำอะไรเมียกูวะเนี่ย!
“เล่ามา อยากรู้”
“เอ่อ...มันไม่มีอะไรจริงๆนะมึง”
“...” ผมเงียบ เลือกที่จะจ้องหน้ากดดันมันแทน จนมันไร้ซึ้งทางไป เลยถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ก็ได้ กูมีเรื่องกับรุ่นน้อง แม่งมาจีบไอ้แน๊ก แต่ไอ้แน๊กไม่ชอบ มันเลยมาเกาะติดอยู่กับกู เพราะไอ้เด็กห่านั่นรุกมันเหลือเกิน พอไอ้แน๊กไม่สนใจมันก็ทำปากหมาหาว่ากูกับไอ้แน๊กได้กันเอง กูเลยต้องแม่งไป แล้วมันก็สวนมา แค่นี้”
“อืม” ผมออกรถจากหน้าบ้านมัน ไปที่ร้านอาหารที่ผมจะพาไอ้มินไปทำงาน
“อืมอะไร มึงโกรธเหรอ”
“เปล่า”
ผมไม่ได้โกรธจริงๆนะ แต่ไม่รุ้จะพูดอะไรดี ก็เข้าใจอยู่หรอกที่มันเล่านะ แต่ก็แค่ไม่รู้สึกอะไรเท่านั้น
“แน่ใจ”
“เออ กูไม่โกรธ แล้วเรื่องเป็นไงต่อ” ผมถาม เพราะเหมือนว่ามันยังเล่าไม่ถึงตอนจบ
“ก็ไม่ไง กูก็บอกไปว่ากูกับไอ้แน๊กเป็นเพื่อนกัน มันจะคิดอะไรก็เรื่องของมัน แต่ในเมื่อไอ้แน๊กไม่ชอบมัน มันก็ไม่ควรมายุ่งกับเพื่อนกู” มันพูดไปใส่อารมณ์ไปอย่างโกรธแค้นไอ้คนที่มาจีบไอ้แน๊ก
“หึงเหรอไง?”ผมแกล้งถามมันไปงั้น แต่ไอ้มันกับมองผมเหวี่ยงๆ
“หึงพ่องสิ อย่ามาหาเรื่องกูนะไอ้แมท กูไม่ได้คิดอะไรกับไอ้แน๊ก สักนิดก็ไม่!”
ชัดถ้อยชัดคำมาก! ดีใจโคตรเลยวะ!
“ครับๆ กูเปล่าหาเรื่องสักหน่อย แต่ได้ยินแบบนี้แล้วชื่นใจวะ”
“อะ ไอ้บ้า”
ฮ่าๆๆ มันเขินหน้าแดงเลยครับ น่ารักโคตรๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าผมต้องพามันไปฝากงานนะ จะเลี้ยวรถกลับบ้านพามันไปจู๋จี๋สักยกสองยกให้หายคิดถึงเสียหน่อย
ร้านอาหารน่ารักๆสไตล์วินเทจขนาดเล็กตรงหน้าดึงดูดสายตาให้อยากจะเดินเข้าไป เป็นร้านเดียวกับที่ผมจะให้ไอ้มินทำงาน ร้านนี้อยู่ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยมากนัก เดินทางง่ายและสะดวก ผมเลยไว้วางใจที่จะให้ไอ้มินมาทำ อีกอย่าง ที่นี่เป็นร้านของญาติผม เจ้าของร้านเป็นผู้หญิงที่ผมสามารถฝากฝังมันได้
“ร้านนี้เหรอที่มึงจะให้กูมาทำอ่ะ” ไอ้มินมองสำรวจร้านนัยน์ตาวิบวับ
“ชอบไหม” ผมถาม ทำงานร้านแบบนี้ดีกว่าไปทำงานที่ร้านเหล้าเป็นไหนๆ
“ชอบว่ะ บรรยากาศสบายหูสบายตาดี” มันพูดยิ้มๆ ดีหน่อยที่มันชอบ เพราะทีแรกก็กังวลอยู่ว่ามันจะตกลงไหม ถ้ามันไม่ตกลงผมก็ไม่รู้จะให้มันไปทำงานที่ไหนเหมือนกัน
“เข้าไปข้างในเถอะ” ผมแตะไหล่มันนิดๆเดินเข้าร้าน พี่เอิงที่เป็นเจ้าของร้านและเป็นญาติผม พอเห็นผมก็ยิ้มกว้างและออกจากเคาน์เตอร์ตรงมาหาผม
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ ไอ้มินยกมือไหว้ตาม พี่เอิงยิ้มให้ผมกับไอ้มินอีกครั้ง
“กำลังรออยู่เลย ไปนั่งก่อนเถอะ จะดื่มน้ำอะไรดี” พี่เอิงพาผมกับมินมานั่งที่โต๊ะๆหนึ่งที่อยู่มุมในๆของร้าน แต่เป็นมุมที่เชื่อมต่อกับสวนดอกไม้ข้างๆร้าน มีลมเย็นพัดสบายๆ ริมรั้วก็มีต้นไม้ใหญ่ปลูกเรียงกันเป็นแนวให้ความร่มรื่น ถึงร้านจะไม่เปิดแอร์ แต่อากาศก็เย็นสบายมากเพราะมีลมพัดโกรกตลอด แถมกลิ่นหอมๆของดอกไม้และกลิ่นเครื่องดื่มกับขนมยังช่วยให้บรรยากาศในร้านน่านั่งเป็นอีกเท่าตัว
“ผมขอกาแฟแล้วกันครับ เอาอะไร” ผมสั่งแล้วถามไอ้มินบ้าง
“เอาโกโก้แล้วกันครับ”
“งั้นรอแปบนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปทำให้ นั่งชมบรรยากาศร้านไปก่อน” พี่เอิงพูดแล้วก็เดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ ผมหันกลับมามองคนที่นั่งข้างๆ ที่หันซ้ายหันขวามองสำรวจร้านอย่างละเอียด
“ชอบวะ แต่งร้านสวยมาก แบบนี้ต้นหอมต้องชอบแน่เลย” ตอนนี้ใบหน้าไอ้มินมันสดใสมากครับ แม้หน้ามันจะออกคล้ำกว่าเดิมเพราะมันเพิ่งไปทะเลมาก็ตาม แต่ความสดใสมันแสดงออกมาจนผมรู้สึกได้
“อืม ไว้ค่อยพามาวันหลัง”
พนักงานของร้านที่เป็นผู้หญิงยกน้ำกับขนมมาเสริฟ เป็นฮันนี่โทรสต์ ไอ้มินทำตาโตบ่งบอกว่าอยากกินมาก
“กินเลยนะ” น้ำเสียงของมันร่าเริงอย่างกับเด็กๆ ผมพยักหน้าให้ มันก็ลองชิมทันที
“อร่อย!” มันยิ้มตาหยีใส่ผม พี่เอิงเดินมาพอดี มันรีบเอ่ยชมพี่เอิงทันที ผมยิ้มขำให้กับความน่ารักของมัน
“คนนี้นะเหรอที่จะฝากทำงานกับพี่” พี่เอิงเริ่มต้นคุยกับผม ไอ้มินเงยหน้าขึ้นจากจานขนมมองผมทีสลับกับพี่เอิง
“ครับ นี่แฟนผม” ผมพูดตามความจริง พี่เอิงดูจะอึ้งๆ แต่คนที่เป็นแฟนผมมันช็อคตาเหลือกเลยครับ มันไอเหมือนจะสำลักขนมปังที่กินไป ผมต้องช่วยตบหลังมันเบาๆ พอหายเท่านั้นแหละ มันจะเหยียบเท้าผมสองสองสามที ผมรีบชักเท้ากลับไม่ให้มันเหยียบได้อีก ผมไม่จำเป็นต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอย่างมันอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไร
“นี่แมทพูดจริงเหรอเนี่ย”
“ครับ” ผมตอบเสียงหนักแน่น
“แล้วที่บ้านรู้หรือยัง”
“ยังครับ”
“อืม...” พี่เอิงหันไปมองหน้าไอ้มิน มันสะดุ้งนิดๆก่อนจะยิ้มแห้งๆ หลบสายตาไม่ยอมมองหน้าใคร
“เคยทำงานที่อื่นมาก่อนใช่ไหม งั้นก็คงฝึกไม่ยากหรอก ทำได้ใช่ไหม” พี่เอิงถามไอ้มินน้ำเสียงปกติ ผมรู้อยู่แล้วแหละครับว่าพี่เอิงจะต้องเช้าใจ เพราะผมเคยเจอเพื่อนพี่เอิงที่เป็นเกย์ในกลุ่มสองคนและทั้งคู่ก็คบกัน ผมเลยไม่คิดจะปิดบัง เพราะยังไงถ้าไอ้มินได้ทำงานที่นี่ ผมอาจจะแวะมารับบ้าง และการกระทำของผมก็อาจทำให้พี่เอิงสงสัยได้ สู้ๆบอกไปเลยดีกว่า
คนอย่างผมรักก็บอกว่ารัก ชัดเจนไปเลยง่ายกว่า
สรุปว่าไอ้มินจะมาทำงานที่ร้านนี้เย็นวันจันทร์อังคาร ศุกร์และเสาร์ทั้งวัน เริ่งงานได้วันพรุ่งนี้เลย ไอ้มินดูจะดีใจยกใหญ่ที่จะได้ทำงาน อะไรจะรักการทำงานขนาดนั้น
“ดีใจขนาดนั้นเลยหรือไง”
“แน่นอน”
ผมขยี้หัวมันไปที ไอ้มินเบี่ยงตัวหนีแล้วผลักหัวผม แต่ท่ามันโคตรตลกเพราะตัวมันเตี้ยเลยต้องเขย่งถึงจะผลักหัวผมได้ ไอ้เตี้ยเอ้ย!
“ขอบคุณนะมึง” มันพูด ผมยิ้มให้มัน
“ด้วยความเต็มใจครับ”
หึหึ ไอ้แสบถึงกับเขิน น่ารักโว้ย!
“ขอโทษครับ” ผมเปิดประตูร้านพี่เอิงเข้ามาก็เจอไอ้มินกำลังขอโทษลูกค้าอยู่พอดี จากที่ดูแล้วมันคงจะเสริฟอาหารผิดโต๊ะ พี่เอิงที่พอเห็นผมก็เดินเข้ามาหา
“นี่ แมทกับมินทะเลาะกันหรือเปล่าอ่ะ” พี่เอิงถามกระซิบกระซาบ ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าพี่เอิงพูดเรื่องอะไร ผมไปทะเลาะกับไอ้มินตอนไหน
“เปล่านี่พี่”
“งั้นเหรอ วันนี้มินเหม่อลอยทั้งวันเลย เหมือนคนกำลังมีเรื่องกลุ้มใจอ่ะ”
ผมนั่งมองไอ้มินทำงานที่เหมือนจะไม่ได้ทำเพราะมันเอาแต่เหม่อ มันทำงานที่ร้านพี่เอิงจะได้เดือนหนึ่งล่ะ ปกติดูมันจะมีความสุขมากที่ได้ทำงานที่ๆ แต่วันนี้มันดูแปลกไป สีหน้ากลัดกลุ้มเหมือนคนมีปัญหาจนผมอยากจะลากมันมาคุยให้รู้แล้วรู้รอดว่ามันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า แต่ผมก็ได้แต่ทนรอจนถึงเวลาเลิกงาน
“หิวไหม” ผมถามมัน กำลังขับรถพามันไปส่งที่บ้าน ที่จริงอยากเอามันไปนอนที่บ้านด้วยมากกว่า
“ไม่” มันตอบสั้นๆ มองออกไปนอกกระจก ผมหักเลี้ยวรถเข้าจอดที่ข้างทาง ไอ้คนข้างๆผมก็ยังคงนั่งเงียบ ไม่รู้ว่าใจมันลอยไปถึงไหนต่อไหน
“มิน”
“...”
“มิน”
“...”
“ไอ้มิน!” ผมขึ้นเสียงจนมันหันมามองผม
“อะไรวะ จะเสียงดังทำไม” มันถามกลับมา น้ำเสียงติดเหนื่อยผ ผมยกมือแตะที่หน้าผากมัน ตัวก็ไม่ร้อน แสดงว่าไม่ได้เป็นไข้
“กูเรียกมึงหลายครั้งล่ะ เป็นอะไร รู้ตัวไหมว่าวันนี้มึงทำหน้าเครียดทั้งวันเลย” มันแปลกไปแบบนี้ผมก็เป็นห่วงนะครับ
“เปล่า” ผมตอบเสียงเบา แต่ผมไม่มีทางเชื่อมันเด็ดขาด
“มีอะไรทำไมไม่บอกกู กูพึ่งพาไม่ได้เหรอ” ผมไม่ใช่คนขี้น้อยใจหรอกนะ แต่กับมันต้องเว้นไว้คน ผมอยากเป็นคนสำคัญที่มันพูดคุยกับผมได้ทุกเรื่อง
“เปล่า...คือ...ไม่มีอะไรหรอก กูแค่เหนื่อยน่ะ” มันยิ้มให้ผม แต่มันจะรู้ตัวไหมว่ารอยยิ้มของมันแห้งจนไม่น่ามอง สภาพมันเหมือนต้นไม้ที่ไม่ได้รับน้ำ ดูเหี่ยวเฉาไม่มีชีวิตชีวา เมียผมที่กวนประสาทหายไปไหนวะ ใครขโมยไปเอากลับมาคืนผมด่วนๆเลย
“ถ้ามึงไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แต่เสียใจนะ” ที่ผมพูดไม่ใช่เพราะจะกดดันมัน แต่ผมพูดเพราะอยากให้มันเข้าใจความรู้สึกของผมบ้าง
“ไม่มีอะไรจริง”
ไม่เป็นไร ตอนนี้มันยังไม่อยากบอกผมก็ไม่เป็นไร ผมจะรอจนกว่ามันพร้อม ถ้าผมสำคัญจริงมันคงจะบอกผมถึงสาเหตุที่ทำให้มันดูหงอยและเศร้าแบบนี้
ผมขับรถไปส่งมันที่บ้าน มันลงจากรถแล้วหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้าน นหันกลับมามองผมผ่านกระจกรถ รอยยิ้มเศร้าๆของมันทำให้ผมใจหายก่อนที่มันจะเดินเข้าไปในบ้าน ผมจอดรถอยู่หน้าบ้านมันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง
ไอ้ตัวแสบของผมเป็นไรวะ
จิตใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันค่อยแต่จะคิดถึงเรื่องไอ้มิน รู้ตัวอีกทีผมก็ขับรถกลับมาถึงบ้านแล้ว เดินเข้าบ้านแล้วผมก็งงตัวเองมากลับมาได้ไงวะ ดีไม่รถชนตาย เฮ้อออ บ้านเงียบจังวะ ต้นหอมคงออกไปซ้อมเต้นแล้ว
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีข้อความเข้าผมเปิดอ่าน ต้นหอมส่งมาบอกว่าวันนี้ไม่กลับบ้าน จะไปค้างที่บ้านไอ้ปืน สรุปคือวันนี้ผมต้องอยู่คนเดียวใช่ไหมเนี่ย
เซ็งโว้ย!
อาทิตย์หนึ่งแล้วนะที่ไอ้มินมันเป็นแบบนี้ เป็นอะไรทำไมไม่บอกทำไมไม่พูดวะ ผมไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนที่ให้ความช่วยเหลือใครไม่ได้นะ และที่สำคัญผมเป็นแฟนมันนะ เป็นผัวมันด้วย มันเห็นผมเป็นไม้หลักไม้ตอหรือไง
อาทิตย์ที่ผ่านมาผมแทบไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย มันตื้อไปหมด ผมต้องข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ถามไอ้มินออกไป ครั้งนี้ผมว่าผมจะไม่ถามมัน ผมจะรอให้มันเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมบ้าง ผมอยากรู้ว่าผมยังเป็นคนสำคัญสำหรับมันไหม มันถึงได้ทำกับผมแบบนี้
เราไม่ค่อยได้เจอกัน ผมยุ่งมันก็คงยุ่ง...มั้ง ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันทำอะไร รู้แค่ว่ามันไปเรียนแหละไปทำงานที่ร้านพี่เอิง โทรไปถามพี่เอิงก็บอกว่ามันไม่ปกติ ผมไม่รู้จะทำยังไง แต่ที่แน่ๆผมไม่ได้ทำอะไรให้มันโกรธแน่ๆ ผมคิดว่างั้น
แถมวันๆหนึ่งถ้าผมไม่โทรหามันเราก็จะไม่ได้คุยกัน เพราะไม่ไม่โทรหาผมก่อนเลย ผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วตอนนี้ หรือผมควรจะถามมันดี แต่ถ้ามันไม่อยากบอก ถามไปก็คงเท่านั้น
“เฮ้ออ” ถอนหายใจรอบที่ร้อยของวัน
“ถ้าไม่อยากทำงานก็กลับไป ทำตัวไร้ประโยขน์” พ่อผมเองก็คงหมดความอดทนกับความเหม่อลอยไม่ใส่ใจงานของผมช่วงนี้
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจใส่พ่อ ม้วนแปลนโครงการสร้างคอนโดที่พ่อเอามาให้ผมช่วยดูเก็บ ดูไปก็ดูไม่รู้เรื่องหรอกครับถ้าใจผมยังไม่สงบแบบบนี้
“เป็นอะไร” พ่อผมวางปากกาแล้วเดินมาหาผมที่นั่งอยู่ที่โซฟา
“เปล่า แค่เซ็งๆ”
“เรื่องอะไร เรื่องต้นหอม?”
เหอะๆ ไม่แปลกใจที่พ่อจะคิดว่าผมเครียดเรื่องต้นหอม เพราะก่อนหน้านี้ชีวิตผมผูดติดกับต้นหอมทุกอย่าง เพาะต้นหอมคือคนสำคัญของผม
“เปล่า...”
“อืม แต่ตอนนี้ช่วยทำงานด้วย แยกให้ออกระหว่างเรื่องส่วนตัวและเรื่องงาน” พอพ่อพูดมาแบบนี้ผมเลยต้องการแปลนงานเพื่อดูอีกรอบ
ถึงแม้ว่าผมจะเรียนวิศวะโยธา ไม่ได้เรียนสถาปัตฯ แต่เพราะเข้าทำงานกับพ่อเร็ว ได้พี่ๆอาๆหลายคนสอนงานและเทรนงานอย่างหนักตั้งแต่ผมจบมัธยมปลาย ทุกวันนี้ผมเหมือนทำงานเต็มตัว เรียนช่วงกลางวันและทำงานในช่วงเย็น เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ค่อยได้หยุดเหมือนชาวบ้านเขา ถามว่าทำไมผมต้องทำแบบนี้ ทำไมไม่รอให้เรียนจบแล้วค่อยทำงาน
คำตอบของความยากลำบากของผมทั้งหมดในตอนนี้ก็เพราะไอ้มิน
เป็นแบบนี้ผมรู้สึกว่าชีวิตตัวเองแม่งไม่มีความหมายอะไรเลย
คิดถึงมันโคตรๆเลยเว้ย!
ตกเย็นผมแวะไปหามันที่ร้านพี่เอิง ปรากฏว่ามันกลับไปแล้ว ผมยิ่งหัวเสียไปกันใหญ่ ขับรถไปหามันที่บ้าน ผมเจอกับน้องสาวมัน มุกบอกว่ามันยังไม่กลับบ้าน แล้วมันไปใหญ่ ผมกโทรศัพท์หามันก็ไม่ติด มันปิดเครื่อง ผมยิ่งร้อนรน แต่ต้องทำเป็นนิ่งเอาไว้ไม่อยากให้น้องสาวมันเป็นห่วง ผมรีบขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางก็คอยมองหามันไปด้วย แต่พอมาถึงหน้าบ้าน บางสิ่งบางอย่างที่หนักอึ้งอยู่ในอกเหมือนลอยหายไป
หน้าบ้านตรงรั้วมีคนนั่งกอดเข่าก้มหน้าอยู่ พอแสงไฟจากรถผมสาดไปที่มัน ไอ้มินมันก็เงยหน้าขึ้น ใบหน้ามันซีดแล้วก็ซูบผอม ดวงตามันก็โหลจนเห็นได้ชัด ผมลงจากรถเดินไปหามัน ในใจอยากจะดึงมันเข้ามากอดให้หายกระวนการวาย
“มึง...”
แต่กลับเป็นมันที่เข้ามากอดผมเอง
“อืม...กูเอง”
ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตอนนี้ตัวมันหดเล็กลงจนน่าใจหาย ยิ่งสวมกอดแน่นขึ้นเท่าไรยิ่งรู้สึกเหมือนว่ามันจะหายไปจากอ้อมกอดผมทุกที
“มึงกลับมาช้า กูนั่งรอตั้งนาน”
ความเปียกชื้นบนอกทำให้ผมรู้ว่ามันร้องไห้
“ชู่ ขอโทษครับ อย่าร้องนะ กูกลับมาแล้วนี่ไง”
..........................................................
อย่าเพิ่งโวยวายที่มันดูเหมือนจะดราม่านะ มินมินของเรามีเหตุผลที่เป็นแบบนี้นะ อย่าเพิ่งด่าว่ามินมิน ตอนหน้าจะได้รู้แน่ๆว่ามินเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว เบื่ออ่านหนังสือสอบไฟนอลมากมาย จะตายแล้ว!!! :z3: :katai1: :serius2:
:mew1: :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
พี่แมทน้องมิน มาแล้ว ๆ :m3:
พี่แมท หางานใหม่ให้น้องมินได้แล้ว ชอบจังเลย "นี่แฟนผม" เปิดเผยดีมากพี่แมท
ว่าแต่น้องมินเป็นอะไร มีเรื่องอะไรที่ทำให้เครียดได้ขนาดนี้ ตอนแรกคิดว่าเป็นเรื่องที่บ้าน
แต่น้องสาวน้องมิน เจอพี่แมทแล้วก็ไม่เห็นพูดอะไรเลยนี่นา แต่ท่าทางปัญหาหนักน่าดู
แล้วน้องมิน ก็ไม่ยอมพูดกับพี่แมทซะอีก ทำให้พี่แมทน้อยใจเลย เจอกันก็ไม่ค่อยได้เจอ
คุยก็ไม่ค่อยได้คุย ได้ข่าวแต่ว่าแฟนตัวเองไม่ปรกติ พี่แมทจะเครียดตามไปด้วยก็ไม่แปลกเลย
แต่ตอนนี้ รู้สึกดีที่พี่แมท ใจเย็นมากขึ้น พยายามจะรับฟังเหตุผลน้องมินมากขึ้น ไม่ค่อยโวยวายใส่
แต่มาติดอยู่ที่น้องมินไม่ยอมพูดออกมานี่แหละ แต่ขนาดร้องไห้หนัก มันเป็นเรื่องอะไรร้ายแรงรึเปล่า
จะเครียดอยู่แล้วเชียว มาเจอตรงทอร์ค ที่ว่ามันดูเหมือนจะดราม่า แสดงว่าไม่ดราม่าใช่มั้ยจ้ะ
ไม่ด่าว่าน้องมินแน่นอน เพราะชอบน้องมินที่สุดเลย อะไร ๆ ก็เข้าข้างน้องมินนี่แหละ
รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้แล้วว่าน้องมินเป็นอะไรนะ ขอบคุณ ริริ ค่ะ :3123: :L2:
ปล. เป็นกำลังใจให้เรื่องสอบด้วยน้า
-
มินเป็นไรอ่ะ??
-
สู้สู้ทั้งริริและมินมินเน้อ :L2:
-
เรื่องเริ่มจะดีขึ้นแต่มินเป็นอะไรไปซะแล้วล่ะเรื่องครอบครัวแมทหรือว่างานหรือนอยด์เรื่องอะไรกันแน่เครียดแทนเลยรอตอนหน้าดีกว่าอยากรู้ว่ามินเป็นอะไร..?
สู้ๆนะค่ะพี่ริริ Fighting!!!
-
มันเรื่องอาร๊ายยยย แรกๆก็เหมือนจะดีอยู่นา
หลังๆไหงเป็นอย่างนี้ล่ะ ไม่เอานะ :serius2:
หรือจะเป็นเรื่องเพื่อนแน๊คกันหนอ
รอคนเขียนมาคลี่คลายนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ สู้ๆเรื่องสอบนะ :กอด1:
-
เชดเข้ล่ะ
มินเป็นอะไรอ่ะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เป็นไรทำไมไม่ยอมบอกกันเลย
-
มินเป็นไรรรรรรรรรรรรร :hao5: :hao5: :hao5:
-
ค่าฉันให้ตายเสียยังดีกว่า ให้ทรมานT^T มานค้างนะนี่ แง๊ๆ
-
น้องมินทำคนอ่านเครียดไปด้วย เพราะสงสารแมทน่ะ เสียต้นหอมไปแล้วไม่อยากให้เสียมินไปน่ะ :katai1: น้องมินน่าจะเปิดเผยกับแมทมากกว่านี้น่ะ เราเดาเอาว่าน่าจะเครียดเรื่องแน๊กมากกว่าน่ะ เลยทำให้ไม่อยากบอกแมท มินนายรักแมทมานานอย่าทำแบบนี้สิอุตส่าห์ใจตรงกันแล้วน่ะ
ต้นหอมยังน่ารักเสมอจ้ะ :mew3:
คุณริริสู้ ๆ น่ะจ้ะ สอบผ่านไปก้อสบายแล้วล่ะ และอย่าลืมมาอัพบ่อยขึ้นน่ะจ้ะ :mew1:
-
ใครทำมิน มินเป็นอะไร กอดดดดดด
-
มินเป็นอะไร บอกแมทไปดิ แมทช่วยได้
-
มินนี่เป็นอะไรอ่ะ
รอตอนหน้าค่ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1:เกิดอะไรขึ้น :hao5: :hao5: :hao5:รอออออออออตอนต่อไป :katai1: :katai1: :katai1:
-
มินเป็นอะไรขนาดนั้น.....
-
o13
-
:katai4: สู้ค่ะ สอบผ่านทุกตัวเลยย
-
น้องริริสู้ๆๆๆ
มินเป็นอาร๊ายยยย เครียดอ่ะ ค้างด้วย อิอิ
-
ใครทำอะไรมินมินจ๊ะ?
เดี๋ยวส่งพี่แมทไปอัด(?) กร๊ากกกก
//โดนน้องมินตบ
ชอบแมทจัง แฟนก็บอกว่าแฟน ผัวก็บอกว่าผัว ห๊ะ!!!
เป็น กลจ.ในการสอบให้น้องริรินะจ๊ะ ไฟล์ทติ้งงงงงงงง
-
:seng2ped:
ค้างงงงงงงงงง
-
น้องเ็นอะไรร รอฟังเหตุผลน้องนะคะ :3123:
-
มิน เป็นอะไรอ่ะ
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักเสมอเลยนะเรื่องนี้ ชอบมาก
มินเป็นอะไรหรือป่าว ดูน่าเป็นห่วงนะ อย่าร้องๆ
-
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆ
:hao7: :hao7:
-
มินเป็นอะไรอ่า
แมทหาสาเหตุด่วนๆเลย
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 50
Turn the lights out now babe, I'll take you by the hand
ปิดไฟซะที่รัก และผมจะจับมือคุณไว้เอง
Special Matt & Ramin # part 12:
[Ramin talks]
“กินข้าวหรือยัง” ไอ้แมทถาม ทั้งที่ผมเป็นแบบนี้ แต่มันก็ยังมีใจคิดเป็นห่วงผม ผมร้องไห้อีกรอบ เงยหน้ามองมันที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วก็กอดเอวมันไว้แน่น
“ยัง ฮึก”
ไอ้แมทลูบหัวผมไปมาเบาๆ น้ำหนักมือมันเบามาก แต่ก็อบอุ่นมากเช่นกัน ได้ยินเสียงมันถอนหายใจผมก็ยิ่งร้อง แค่กลัวว่ามันจะโกรธ แค่กลัวว่ามันจะไม่รักผม ผมก็ร้องไห้จนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“เป็นอะไร มีอะไรทำไมไม่บอกกู”
พอมันถาม ผมก็เงียบ ผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ผมกลัว ผมกังวลไปหมดทุกอย่าง ผมกระชับกอดเอวมันแน่นขึ้น กลัวว่ามันจะหายไป ไม่เอาอีกแล้ว ชีวิตที่ไม่มีมันทรมานเกินไป ผมทนไม่ได้ถ้าจะต้องจากมันอีกครั้ง
“กูทำผิดอ่ะ กูทำผิด กูขอโทษ ฮืออ”
“มึงทำอะไรผิด บอกกูสิ” เสียงมันนิ่ง ไม่โวยวายเหมือนแต่ก่อน เหมือนจะดี แต่ผมอยากให้มันตะคอกโวยวายกับผมเหมือนเดิมมากกว่า ผมรักมันที่เป็นแบบนั้น รักมัน รักมันคนเดียว
“ไม่เอา มึงจะเกลียดกู มึงจะต้องไม่รักกูแล้วแน่ๆ ฮึก” ผมไม่กล้าบอก มันร้ายแรงไป ไอ้แมทจะต้องเสียใจแน่ๆ ผมไม่อยากให้มันเสียใจ
“กูไม่เกลียดมึงหรอกน่า บอกกูมาเถอะ”
ไอ้แมทแกะมือผมออกจากเอวมัน แต่ผมไม่ยอม มันเลยบอกว่าจะนั่งลงที่โซฟาข้างๆผม ผมเลยปล่อยมือ แต่พอมันนั่งลงผมก็โผเข้ากอดมันทันที ผมอยากกอดมัน และผมไม่อยากมองหน้ามัน ผมไม่อยากเห็นสีหน้าและแววตาที่เจ็บปวดของมัน ผมคงทำใจไม่ได้แน่ๆ
“มึง ฮึก มึงจะต้องเกลียดกูแน่ๆ” ผมสะอื้นจนพูดแทบไม่เป็นคำ ไอ้แมทยังคงลูบหลังผมเรื่อยๆ
“มึงจะมารู้ใจกูดีกว่าตัวกูได้ยังไงครับ กูบอกว่าไม่เกลียดก็ไม่เกลียดสิ”
ยิ่งมันพูดดีด้วย ทำดีด้วย ผมยิ่งรู้สึกแย่ แย่จนอยากจะตายหายไปเลย
“บอกกูเถอะ มึงเป็นแบบนี้กูจะขาดใจแล้วนะ” น้ำเสียงของไอ้แมทแหบระโหยเหมือนคนหมดแรง มันดันตัวผมออก ค่อยๆบรรจงเช็ดน้ำตาที่ไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าออกให้ผม ผมเม้นปากที่สั่นระริกของตัวเองแน่น ค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปหามันจนริมฝีปากเราสัมผัสกัน มันนิ่งอึ้งไป ผมค่อยๆถอนออกมา
“จูบกูที จูบกูหน่อย” ผมร้องของวิงวอน ไม่รอช้ามันจูบผมตามคำขอทันที จูบนี้ที่ผมอยากได้ อยากให้แค่มันเท่านั้นที่จูบผม แค่ไอ้แมทคนเดียวที่ผมจะยอม
วงแขนกว้างของไอ้แมทกอดกระชับร่างกายให้แนบติดกันรับรู้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้นของอีกฝ่าย ลิ้นอุ่นจ้วงเข้ามาในปากก่อนจะดูดดุนลิ้นของผมอย่างเชี่ยวชาญ จูบของมันราวกับต้องการส่งต่อความรู้สึกทั้งหมดที่มีผ่านปลายลิ้นนี้ ให้ผมได้รับรู้ความรู้สึกของมัน ผมเองก็โต้ตอบมันกลับเช่นกัน ถ่ายทอดความรักของผมส่งไปให้มัน ไม่รู้ว่ามันจะรู้ไหม แต่ผมรักมันมาก
จุ๊บ
ก่อนที่ผมจะหมดลมหายใจ ไอ้แมทก็ถอนจูบออก ทิ้งท้ายด้วยการจุ๊บที่แก้มผมแรงๆ ถ้าเป็นอารมณ์ปกติผมคงจะเขิน แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่ผมกำลังเครียดแบบสุดๆ ปวดหัวจะแทบจะระเบิ
“ทีนี่ก็บอกกูมาได้แล้ว ถ้าอิดออดกูจับปล้ำแน่” ไอ้แมทขู่จริงจัง
“ก็ปล้ำเลยดิ” แล้วผมก็ตอบมันไปอย่างจริงจัง ผมพูดจริง ถ้าเป็นมัน จะทำอะไรผมก็ยอม
“อย่ามาท้ากูนะ กูทำจริง”
“อยากทำก็ทำดิ”
แต่ถึงผมจะพูดไปอย่างนั้น แต่ไอ้แมทก็ยังนิ่ง มันเงียบรอให้ผมพูด รอให้ผมเล่าออกมา ผมใจสั่นด้วยความกลัว ใจนึงก็อยากที่จะพูดออกไป แต่ใจหนึ่งก็ไม่กล้า ยิ่งสายตากดดันของมันผมยิ่งคิดอะไรไม่ถูก ผมนั่งเงียบนานมาก มันก็ทำใจเย็นรอจนผมพร้อมที่จะเล่าให้มันฟัง
“สัญญานะ ว่ามึงจะไม่เกลียดกู ไม่เลิกรักกู”
“อืม”
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วก็เริ่มเล่าโดยที่ไม่มองหน้ามัน
“มีวันหนึ่งก่อนหน้านี้กูไปกินเหล้ากับพี่ๆในคณะที่คอนโดพี่คนหนึ่ง เพื่อนๆกูก็ไปด้วย กูก็ไม่คิดอะไรเพราะเป็นเพื่อนเป็นพี่ที่รู้จักกัน คืนนั้นกูดื่มเมามาก ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ส่งแก้วให้กูตลอด กูก็ไม่คิดอะไรจนรู้สึกง่วง กูอยากกลับบ้าน แต่กูไม่อยากรบกวนมึง พอดีพี่เจ้าของห้องบอกว่าให้กูไปนอนที่ห้องเล็กได้ กูก็เลยเข้าไปนอนแบบมึนๆ รู้ตัวอีกทีก็มีคนกำลังจูบกูอยู่...แล้วมันก็...ฮึก” ผมเล่าถึงตรงนี้ก็รู้สึกน้ำลายฟืดคอไปหมด แค่จะออกเสียงยังรู้สึกว่ายาก
“ใคร! แล้วมึงโดนใครทำอะไรไหม!!! เชี่ยเอ้ย!!! มึงบอกกูสิ” ไอ้แมทที่ควบอุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เขย่าตัวผมจนหัวสั่นหัคลอนไปหมด ผมร้องไห้ออกม มันยิ่งทวีความบ้าคลั่งให้ไอ้แมท มันดึกผมเข้าไปกอดแน่นจนรู้สึกเหมือนกระดูกจะแตก
“ไม่ มันยังไม่ได้ทำอะไรกู แต่ก็เกือบ ฮืออ กูขอโทษ กูไม่สะอาดแล้ว” ผมโดนคนอื่นที่ไม่ใช้มันกอดจูบ แตะต้องสัมผัสเนื้อตัวจนขนาดผมเองยังรู้สึกขยะแขยงตัวเองเลย แล้วมันล่ะ มันจะรับได้เหรอ มันต้องโกรธต้องเกลียดผมแน่ๆ
“ไอ้เชี่ยเอ้ย!!! มันไม่ได้ทำอะไรมึงจริงๆชาไหม มันทำอะไรบ้าง” ไอ้แมทถามร้อนรุ่ม ผมประคองแก้มทั้งสองข้างของผมเอาไว้ ในดวงตาของมันมีน้ำตาคลอ แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ผมทำให้มันเสียใจ
“มันกำลังจะเอาเข้ามา แต่กูขัดขืนจนมีคนเพื่อนเข้ามาช่วย ฮืออ”
“มันเป็นใคร” เสียงกดต่ำกับแนวสันกรามที่ขบเข้าหากันแน่นบ่งบอกว่าไอ้แมทมันโกรธมากแค่ไหน แต่ผมส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่ามันเป็นใคร แต่ผมไม่อยากบอก ไม่ใช่อยากปกป้องไอ้รุ่นพี่เหี้ยนั่น แต่ผมไม่อยากให้ไอ้แมทไปมีเรื่อง
“มึงจะบอกกูหรือจะให้กูไปสืบเองห๊ะ!!!” แมทตะคอกใส่ผมเสียงดังลั่นบ้าน
“ไม่เอา กูไม่อยากให่มึงไปมีเรื่องกับใคร”
“แต่มันทำเมียกูนะ! มันทำกับคนที่กูรัก มึงจะให้กูทนเหรอไง!!!”
“ไม่เป็นไร แค่มึงไม่รังเกียจกูก็พอแล้ว กูคงทนไม่ได้ถ้าต้องเลิก...อื้อออ”
ไอ้แมทบดเบียดจูบก่อนที่ผมจะพูดจบ ผมปล่อยให้มันจูบแม้ว่าตัวเองจะเจ็บปาก เพราะมันทั้งกัดขบดูดดึงและเม้มแรงๆ จนอารมณ์มันสงบลง แต่ยังมีแววคลุกรุ่นในดวงตาอยู่
“เจ็บ” ผมบอกมัน ไอ้แมทไล้หัวแม่โป้งที่ริมฝีปากผมเบาๆ เพราะมันแตกจนได้เลือด ไอ้แมทเลยก้มลงจูบแผ่วเบาอย่างปลอบประโลม
“อย่าพูดว่าเลิก ยังไงกูไม่มีทางเลิกกับมึงแน่นอน” ผมได้สบดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงจัง มือไม้สั่น ประคองหน้ามันไว้เช่นกัน แนบหน้าผากกับหน้าผากมัน
“กูรักมึงนะ กูขอโทษที่ไม่ระวังตัว กูกลัวมาก กลัวมึงจะโกรธและเกลียดกูถ้าหากรู้เรื่อง”
ตั้งแต่เกิดเรื่องผมก็คิดเรื่องนี้มาตลอด ผมไม่พูดกับใคร เอาแต่กังวลว่าจะทำยังไงถ้าไอ้แมทรู้เรื่องแล้วจะไม่เกลียดผม เอาแต่คิดว่าถ้าวันนั้นผมไม่ไปดื่มเหล้า มันคงไม่เป็นแบบนี้ ทำไมความรักของผมอุปสรรคมันถึงได้เยอะขนาดนี้วะ!
“ตกลงคือมึงจะไม่บอกกูใช่ไหมว่าใครเป็นคนทำ”
“กูขอโทษ แต่พวกพี่คนอื่นก็รุมกระทืบมันไปแล้วล่ะ นี่ก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่กี่วัน มันบอกทำไปเพราะเมา” และมันก็ชอบผมด้วย มันมาขอโทษผมแล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วผมก็อยากให้ผ่านไป แต่ผมกังวลเรื่องไอ้แมทที่สุด
“เฮ้ออ ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะมิน มึงรู้ไหมว่ากูกังวลมากแค่ไหนที่มึงเป็นแบบนี้ ไม่พูดไม่คุยกับกู ไม่บอกว่ามึงเป็นอะไร กูรอให้มึงพูดแต่มึงก็ไม่ยอมบอกกูเลย” ไอ้แมทตัดพ้อผม ตอกย้ำความผิดของผมให้เด่นชัดขึ้นไปอีก
“กูขอโทษ แต่อย่าเกลียดกูนะ แค่นี้กูก็เกลียดตัวเองจะแย่แล้ว” ผมซบหน้าลงกับไหล่มันอ้อนๆ
“กูไม่เกลียดมึงหรอก แต่กูโมโหมึงเข้าใจไหม ต่อไปนี้มึงจะเชื่อฟังกูได้หรือยัง ต่อไปนี้จะดื้อกับกูไหม” มันดูผมครับ กลับมาแล้ว ไอ้แมทคนเดิมของผม ผมชอบที่มันคอยดุคอยเป็นห่วงผมแบบนี้
ยอมรับเลยว่าหลังจากที่เกิดเรื่องแล้วมันไม่ใส่ใจผมแบบเดิม ผมคิดไปเองต่างๆนาๆว่ามันรู้เรื่องแล้วก็ไม่อยากคุยไม่อยากเจอผมไปซะแล้ว ทำให้ผมยิ่งไม่กล้าคุยกับมันเข้าไปใหญ่
“ไม่ดื้อแล้ว แต่ไปนี้กูจะฟังมึงทุกอย่าง”
ผมไม่ได้พูดเพื่อเอาใจมัน แต่ผมเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ผมจะเป็นเด็กดีของมัน มันจะได้รักผมเยอะๆ
“แมท...”
“หืม” มันกอดตัวผมโยกไปมา จูบที่ขมับผมอยู่หลายที
“กอดกูที กอดกูนะ...” ผมเงยหน้ามองมันยั่วๆ ผมต้องการมันมากในตอนนี้ ให้มันเข้ามาลบร้างทุกสิ่งทุกอย่างบนร่างกายและจิตใจ
“ไม่บอกกูก็คิดจะกอดอยู่แล้ว คืนนี้กูจะจับมือมึงไว้เอง”
หลังผมค่อยๆเอนลงกับโซฟา ทุกวินาทีที่มีมันช่างมีค่าสำคัญผมมาก รอยสัมผัสของมันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใคร ทุกทีทุกจุดที่เคยมีใครได้แตะต้อง ไอ้แมทเป็นคนที่ลบล้างมันออกไปจนเหลือเพียงสัมผัสของมันเท่านั้น มันรักผมจนผมแทบสำลักคความสุขตลอดทั้งค่ำคืน
ขอบคุณที่รักกูนะไอ้แมท
“มินรักแมทนะ”
“มิน ขึ้นไปเอาคอมมาให้หน่อยดิ”
“อืม แปบ” ผมตะโกนบอกไอ้แมทที่อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ส่วนผมอยู่ในห้องน้ำ ขึ้นไปชั้นสองเอาคอมให้มัน ทุกก้าวย่างต้องเดินอย่างระมัดระมังเพื่อไม่ให้ประตูหลังเกิดการเสียดสีมากนัก
เมื่อคืนมันกระทำผมไม่ยั้งเลยจริงๆ แม้จะดีใจที่มันยังรักผม แต่พอผมบอกให้มันหยุดตอนใกล้จะเช้า แต่มันก็ไม่ยอมหยุด บอกว่ามันลบล้างรอยไม่เสร็จ สุดท้ายไม่รู้ว่ากี่ท่าต่อกี่ท่า ที่ไหนบริเวณไหนของบ้านที่ผมโดนมันจัดการ ตื่นมาอีกทีก็บ่ายกว่า ดีที่ว่ามันทำกับข้าวไว้ให้ผมกินแบบเต็มอิ่ม แต่พอกินเสร็จมันก็ใช้งานผมต่อ โดยให้ผมขึ้นมาหยิบของให้มัน ทั้งที่มันควรจะรู้ว่าผมเดินโคตรจะลำบาก!!!
“อูยยย” ขึ้นมาถึงห้องได้ ขาผมก็สั่นไปหมด ต้องนั่งพักสักแปบถึงจะหิ้วคอมลงไปให้มันได้
“ช้าจังวะ” นั่น ยังมีมาบ่นอีก ผมทิ้งตัวลงข้างๆมัน แย่งรีโมตมาถือไว้เอง วันนี้อาการดี แดดไม่ค่อยออก ลมหนาวพัดเข้ามาในบ้านเพราะไอ้แมทเปิดหน้าต่างเกือบทุกบาน ผมเอื้อมหยิบผ้าห่มผืนบางมาห่อตัว เอนตัวดูหนัง
“มินมิน ลุกไปหยิบแตงโมมาให้หน่อยดิ” ไอ้หล่อใจร้ายมันสั่งผมอีกแล้วครับ แต่ผมเห็นมันจดจ้องอยู่ที่คอมด้วยความเคร่งเครียดเลยยอมลุกขึ้นไปหยิบให้ แต่ทำไมมันต้องเรียกผมว่ามินๆด้วยวะ ยังกับชื่อผู้หญิง
“อ๊ะ” ผมส่งจานห้มัน มันรับไปกิน ผมอยากกินบ้างเลยเอื้อมมือไปหยิบ
เพี๊ยะ!
“เอ๋! ตีกูทำไม กูจะกิน” ผมแหวใส่มัน อยู่ๆก็ตีมือผม ทำเหมือนจะไม่ให้กิน
“เดี๋ยวมือเลอะ มากูป้อน” มันจ่อแตงโมมาที่ปากผม ผมเลยงับไปคำ ไม่หมดชิ้น แล้วก็ได้แต่มองส่วนที่เหลือบินเข้าปากมันไป มันหยักคิ้วกวนๆผมทีหนึ่ง ผมเลยเอาหมอนฟาดมันไปทีด้วยความหมั่นไส้
อย่าคิดว่ามันปล่อยให้ผมนอนพักอย่างสบายใจนะ เพราะมันแกล้งผมทั้งวัน เดี๋ยวให้ไปหยิบน้ำ มีจดหมายมาส่งก็ให้ผมออกไปหยิบ ผมนี่แทบจะคลานไป ถ้าไม่ติดว่ามันรักผมนะ ผมคงคิดว่ามันเกลียดผมแน่ๆ ถึงได้ทำร้ายผมขนาดนี้
“มินมิน...”
“ไม่เอาแล้ว ไม่ทำแล้วโว้ย!!!” ผมร้องโวยวายอย่างเหลืออด แม่งจะให้ผมทำอะไรอีกแน่ๆเลย ผมไม่ไหวแล้ว ผมลุกเดินไม่ไหวแล้วนะ!!!
“ไหนบอกจะเชื่อฟังกูไง” มันหันมาย้อนหน้าตาย ผมได้แต่เข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันไปกับความกวนตีนของมัน
“แต่กูเจ็บตัวอยู่นะแม่ง!” ผมพลิกตัวนอนหันหลังให้มัน งอนครับ แต๋วแตกก็ยอม แต่ไม่ไหวจริงๆ ปวดร้าวไปหมดทั้งตัว
“โอ๋ๆ กูแค่ลงโทษนิดหน่อยเอง อะไรวะ” มันพูดกลั้วขำ ผมละอยากจะต่อยหน้ามันจริงๆ
ไอ้ผัวเชี่ย! แกล้งกูได้ลงคอ!!!
“ลองมาเป็นคนโดนบ้างไหมล่ะ!” ผมหันไปมองหน้ามันเคืองๆ
“ไม่ล่ะ มึงเป็นเมียกูนิ มึงทำหน้าที่นี่ก็ถูกแล้ว” มันยิ้มหล่อใส่ผม ไอ้ที่โกรธอยู่แทบหายหมด แม่งร้าย
“แล้วกูเจ็บเนี่ย ไม่สงสารกูหรือไง ถึงได้แกล้งกูนะ” ผมตัดพ้อมันบ้าง มันทำหน้าสำนึกผิดแวบเดียวก็ทำหน้าเข้มใส่ผมแทน
“คราวหลังถ้าไม่มีกูไปกินเหล้าด้วย ห้ามไปกินเองโดยพลการ เข้าใจไหม ถ้ารู้ว่ามึงฝ่าฝืนคำสั่งละก็ กูเอาตาย!” มีขู่อีกแม่ง ดุขนาดนี้ใครจะไปกล้าวะครับ
“เออ กูไม่ไปแล้ว”
ไม่ต้องให้มันมาเตือนมาบอก ผมก็คิดได้ครับว่าต่อไปนี้จะไม่แตะเหล้ากับคนที่ไม่รู้จักดีอีกเด็ดขาด เข็ดแล้วครับ
“ดีมาก เชื่อฟังแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย ไหนน้องมินเจ็บตรงไหนครับ ให้พี่แมทดูหน่อยสิ” ไอ้แมททำท่าจะถลกกางเกงผมลง แต่ผมคว้าหมับเอาได้ มันมองหน้าผมอย่างมาดร้าย ไม่ทันได้ตั้งตัวผมก็กระโจนขึ้นมาหาผมบนโซฟา แล้วมันก็
“อื้อออ ไม่เอา อ๊ะ...”
“กูจะเอาอ่ะ มึงจะทำไมครับมินมิน”
แล้วผมก็...เรียบร้อยโรงเรียนมันไปอีกรอบครับ
เจ็บจนน้ำตาจะไหล!
“พรุ่งนี้กูพาไปทำบุญนะ เอาไหม”
“อืม” ผมพยักหน้า นอนผิงอกมันอยู่ในอ่าบอาบน้ำ โดยมีมันทำหน้าที่อาบน้ำให้ผม แรงมือที่ลูบไล้ตัวผมขับกล่อมให้ผมเคลิ้มจนหลับคาอกมันไป
วันต่อมาไอ้แมทปลุกผมแต่เช้าไปทำบุญที่วัดใกล้ๆบ้าน ผมให้มันแวะเซเว่นแล้วก็ซื้อของที่จำเป็นจัดเป็นชุดสังฆทานเอง ชุดหนึ่งชุดใหญ่ๆ ทำแบบนี้เราเลือกของเองได้ครับ ของใช้ของกินอย่างน้ำผมไม้หรือชาอะไรพวกนี้แยกออกจากของใช้พวกผงซักฟอกได้ ถ้าไปซื้อที่เขาจัดไว้ใส่ถังแล้ว มันไม่ค่อยได้ประโยชน์และเอาอะไรไปใช้ได้จริง แบบนี้ดีกว่าครับ
เสร็จแล้วก็ไปซื้อจีวรพระ และของที่จำเป็นเอาไปถวายพระ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดทีแรกไอ้แมทจะเป็นคนออก แต่ผมไม่ยอม มาทำบุญผมก็อยากจะช่วย ให้มันออกคนเดียวผมก็ไม่ได้บุญนะสิ แต่ดีที่ครั้งนี้มันยอมผม ผมกับมันเลยออกกันคนล่ะครึ่ง
“หลวงพ่ออยู่ไหมครับ” ไอ้แมทถามลุงแก่ๆคนหนึ่ง ผมยกมือไหว้ตามมัน
“อยู่ข้างในล่ะพ่อหนุ่ม เข้าไปเลย”
“ขอบคุณครับ”
ไอ้แมทเดินนำผมไปที่กุฏิของหลวงพ่อ ดูมันทำอะไรทะมัดทะแมง รู้ว่าถาดอยู่ตรงไหน อะไรอยู่ตรงไหน
“ไปนั่งรอไป เดี๋ยวกูจัดการเอง” มันไล่ผม ผมเลยเดินไปนั่งตรงหน้าหลวงพ่อที่ดูนิ่งสงบ บริเวณวัดก็สงบร่มเย็น จิตใจที่ว่าวุ่นมานานก็สงบลงอย่างไม่น่าเชื่อ
ไอ้แมทวางของที่เราทำมาถวาย ทั้งชุดสังฆทานและอาหาร ก่อนจะประเคณส่งให้หลวงพ่อ ช่วงที่หลวงพ่อให้พร ผมก็ประนมมือรับผมด้วยจิตใจที่สงบและอิ่มเอิบ
“ว่าไงเรา เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้มา น้องชายไปไหนล่ะ” หลวงพ่อถามไอ้แมท ท่านคงหมายถึงต้นหอม
“เขาไม่ว่างนะครับ วันนี้ผมเลยพาเพื่อนมา อยากจะให้หลวงพ่อให้พรมันหน่อย ช่วงนี้เจอแต่เรื่องไม่ดี”
หลวงพ่อมองหน้าผมก่อนจะกวักมือให้ผมเข้าไปหาใกล้ๆ ผมค่อยๆคลานเข้าไปหาท่าน ประนมมือแล้วท่างก็ให้พรก่อนจะเป่าหัวให้ผม
“เอาเถอะ ทุกสิ่งอย่างในชีวิตทั้งดีและไม่ดีเป็นบทเรียนอันล้ำค่า ต่อไปนี้ชีวิตของลูกก็จะเจอแต่สิ่งที่ดีๆแล้วนะ ขอให้ทำดี อยู่ในศีลในธรรม ใช้ชีวิตอย่างมีสติ ไม่ว่าอะไรก็ทำร้ายเราไม่ได้หรอกลูกเอ้ย”
ผมจะเก็บเอาทุกคำสอนของหลวงพ่อมาใช้ในการดำเนินชีวิต จริงอย่างที่หลวงพ่อบอก ถ้าผมไม่ประมาท เรื่องร้ายก็คงไม่เกิดขึ้น
“สบายใจแล้วสิ”
“อืม ขอบใจนะที่อยู่เคียงข้างกู” ผมมองสบตามัน มันยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น ผมหันกลับไปมองบ่อปลาอีกครั้ง
ฉีกขนมปังโยนลงไปในบ่อน้ำที่มีปลาสวายและปลานิลแหวกว่ายแย่งกินขนมปังกัน เห็นแล้วน่ารักดีครับ แต่ละตัวก็อ้วนๆกันทั้งนั้นเลย สงสัยวันๆจะเอาแต่กิน
“หมดแล้ว เอาอีกไหม” ไอ้แมทถาม แต่ผมส่ายหน้า หมดไปห้าก้อนได้แล้วครับ พอแล้ว
ก่อนกลับผมเจอยายแก่ๆนั่งอยู่หน้าวัด ผมให้ไอ้แมทจอดรถ ผมลงไปยืนอยู่ตรงหน้ายาย นั่งยองๆแล้วล้วงเงินในกระเป๋าใส่แก้วให้ยาย มองแล้วสะท้อนใจว่าลูกหลายยายหายไปใน ผมไม่รุ้ว่าเงินที่ให้ไปยายจะเอาไปทำอะไร แต่ผมทำแล้วผมสะบายใจก็เพียงพอแล้วครับ
และผมก็บอกกับตัวเองไว้ว่า ผมจะดูแลพ่อกับแม่ตัวเองให้ดีที่สุดในยามที่ท่านแก่เฒ่า จะเลี้ยงดูให้ท่านสุขสบาย เพราะพ่อแม่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่มาจนถึงวันนี้ ถ้าผมไม่ได้เกิดมา ผมก็คงไม่ได้เจอไอ้แมท และคงไม่มีความสุขมากขนาดนี้
...............................
ผ่านแล้วนะ หมดแล้วนะเรื่องราวที่เลวร้าย ตอนนี้ก็มานับเวลาถอยหลังที่เรื่องนี้จะจบ อีกไม่กี่ตอนเท่านั้น เฮ้ออ ใจหาย :เฮ้อ:^_^ :mew1: :กอด1: :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
หมดทุกข์หมดโศกไปซะทีนะมิน
ยังไงๆแมทก็รักมินอยู่แล้ว มินนะคิดมาก
-
หวานๆ มั่งก็ดีคู่นี้ มินดื้อตลอดด :hao6:
-
พอเคลียร์เรื่องมินแล้ว ก็หื่นลบรอยกันยันเช้า อึดจริงๆ
-
หมดทุกข์นะมินนะพี่แมทด็นะจัดหนักมินแล้วยังใช้ตลอดสงสารมิน??
-
:katai1: :katai1: :katai1:ไอ้ห่าทำให้มินมินต้องเศร้าอยู่หลายวันมันน่าให้แม็กจัดการนัก :katai1: :katai1:
-
แม็ทจะปล่อยมันไปจริงๆหรอ :m16:
หมดทุกข์หมดโศกนะมินมิน :กอด1:
-
มินมิน น่ารักมากค่ะลูก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai3: :katai3: :katai3:
-
พี่แมทก็น่ะ....จัดหนักเชี่ยว
แถมยังแกล้งใช้มินมินอีก.....
-
มินมิน ^^" แมทโหดจุงเล่นมินซ่ะเดินแทบไม่ไหวเลย :mew3: :mew3:
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
ชอบๆ
-
:hao6: แมทจะไม่ให้มินพักมั่งเหรอ
-
อะไรที่มันไม่ดีเราก็ปล่อยทิ้งไป ต่อไปนี้ก็ขอให้
มินมินเจอแต่เรื่องดีๆรักกับแมทตลอดไปนะจ้ะ
-
พอหมดเรื่องเศร้าก็กลับมาหวานแล้วววว
แมทให้มินพักมั่งอะไรมั่งนะ
อย่าหักโหม 555555
-
มันเป็นเช่นนี้เอง มินก็ดื้อนะเก็บเรื่องมาได้ตั้งหลายวัน :เฮ้อ:
นี่คงทนไม่ไหวแล้วก็เลยต้องบอกให้ผู้ปกครองทราบ
เรื่องร้ายหมดแล้ว ต่อไปก็คงจะหวานและสุขเหมือนคู่โน้นเนาะ
ใกล้จบแล้วก็ใจหาย :ling1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
หมดมาม่า ก้อมาสงสารช่วงล่างมินต่อ ฮ่าฮ่าฮ่า :pighaun:
-
ดีนะที่แมทเข้าใจ ต่อไปมีอะไรมินก็ปรึกษาแมทบ้างสิ
จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดอะไรเองแบบนี้ ดีนะที่ไอ้คนนั้นมันโดนกระทืบไปแล้ว
ไม่งั้นมันคงต้องโดนแมทจัดชุดใหญ่แน่
-
รอดไปนะมิน
-
ไอ้เจี๊ยนั้น มันน่า เจี๊ยนนนนนนน
กระเจียว ให้เป็ด กิน แล้วกระทืบไข่ให้พัง
ต่อด้วย เอามีดกรีด ตามแขน ตามขา เอาน้ำเกลือราด อีกที
มันถึงจะดี!!!!!!!
:mew5: :mew5: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มินเป็นพวกชอบคิดไปเองอีกล่ะแต่ก็ดีนะที่ไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไรจะจบแล้วหรอเนี่ยT^TT
-
น้องมินมินเอ๊ย เกือบไปละ เกือบเสร็จไอ้รุ่นพี่เชี่ยๆ
รอดจากรุ่นพี่ แต่ก็ต้องมาเสียตัว(หลายรอบ) ให้คนใกล้ตัว เอิ๊กๆ
ต่อจากนี้ไปก็ไม่มีอุปสรรคอะไรอีกแล้ว รักกันหวานชื่นๆ
-
มิน อย่าเก็บไว้เองสิ คนรักกันยังไงก้อให้อภัยกันได้อยู่แล้ว และพอสารภาพไปก้อสบายใจกันทั้งสองฝ่ายด้วยน่ะ :mew1:
มาอัพต่อไว ๆ น่ะจ้ะ งวดหน้าขอต้นหอมน่ะ คิดถึง :mew3:
-
หมดเรื่องหมดราวสักทีนะมิน :กอด1:
+1และเป็ด
-
โล่งใจที่ได้คุยและเข้าใจกันแล้ว :เฮ้อ:
ตอนแรกนึกว่าจะมาม่าดราม่าชามโตกว่านี้ซะอีก สงสารมินอะ :monkeysad:
-
มิน มิน เค้าอยากรู้ว่ามีท่าไรมั่งอ่ะ หุหุหุ :hao6: :hao6:
-
ตกอกตกใจ บ้าจิง!! แต่ผ่านไปได้ก้อดีล้า
-
อยากอ่านเรื่องพี่ปานกับคุณหมออ่ะ ท่าจะน่ารัก เรื่องนี้มีแต่คนน่ารัก :impress2:
-
ไม่อยากนับถอยหลังให้เรื่องนี้จบเลย อยากอ่านต่อ อยากอ่านต้นหอมกับพี่ปืนจังเลยค่ะ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 51
I wish this moment could last forever
ผมหวังว่าเวลาชั่วขณะนี้จะคงอยู่ตลอดไป
[Tonhom talks]
ในชีวิตผมไม่เคยโหยหาการพักผ่อนขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต ร่างจะแหลก ผมทั้งเรียน ทั้งทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัย ไหนจะซ้อมเต้น ทำรายงานการบ้าน ไหนจะสอบมิดเทอมที่เพิ่งผ่านพ้นไป ถ้ารู้ว่าโตแล้วเหนื่อยขนาดนี้ ผมก็ไม่อยากจะโตหรอก
แต่ไม่เป็นไร เหนื่อยก็พักได้ เพราะวันมะรืนนี้เป็นวันปีใหม่!!!
ยะฮู้ววว ผมจะได้ไปเที่ยวแล้วววว!
ปีใหม่ปีนี้เป็นอีกปีที่ผมไม่ได้อยู่ร่วมฉลองกับพ่อและแม่ ผมรู้สึกเศร้าแต่ก็ต้องเข้าใจว่าพ่อกับแม่ไม่ว่าง ไม่เป็นไร เพราะพี่ปืนได้จัดทริปสำหรับครอบครัวเราแล้ว เราจะไปเชียงคานกัน!!!
ว่าแต่ ไปเชียงคานแล้วจะขึ้นคานป่ะ?
คงไม่หรอกมั้ง เพราะผมคงขึ้นคานไม่ได้ ผมมีสามีแล้ว >_<!
ปึก!
“หืม?” ผมที่นอนเอนกายบนโซฟาสะดุ้งกับเสียงประตูที่ดังสนั่น แมทกลับมาแล้วเหรอ เอ่อ...หน้าเยินมาเชียว ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย
“เฮ้อออ”
มีถอนหายใจยาวอีกด้วย ผมขยับเข้าไปใกล้แมทที่นั่งหมดท่าหน้าเยินอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน เอานิ้วไปแตะที่แผล แมทถึงกับสะดุ้ง ท่าจะเจ็บ ^^
“ทำอะไรเนี่ย ไปเอายามาทำแผลให้หน่อย” แมทพูดติดหงุดหงิด อยากรู้จังว่าไปมีเรื่องกับใครมา
“บอกมาก่อนว่าไปทำอะไรมา” ผมนั่งยองๆกอดเข่าจ้องแมท แมทเหลือบตามองผมแวบหนึ่งก่อนจะเบนหน้าหนีแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่
“บอกแล้วอย่าไปบอกใครโดยเฉพาะไอ้มิน เข้าใจไหม”
มีการต่อลองครับ ผมนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้า แต่ก็เริ่มเครียดตามเพราะดูแล้วน่าจะร้ายแรงพอตัว
“ไปจัดการคนที่ทำร้ายพี่สะใภ้เรานิดหน่อย” แววตาของแมทดูเครียดแค้นไม่น้อย แล้วพี่สะใภ้ที่แมทว่า...พี่มินเหรอ? แล้วใครทำร้ายพี่มินอ่ะ!
ผมไม่ซักไซ้ต่อ เดินไปหยิบกล่องพยาบาลมาทำแผลให้แมท ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับแต่ปากแตกกับแก้มช้ำหน่อยเดียวเอง แต่ระดับแมทแล้ว ผมว่าอีกฝ่ายน่าจะเละนะ เพราะแมทเตะต่อยเก่งมาก แต่ก่อนแมทเคยเรียนศิลปะป้องกันตัว ผมเคยไปเรียนด้วยอยู่ไม่นานก็เลิกเรียน
คืนนี้แทบจะเป็นคืนแรกในรอบเดือนได้มั้งที่ผมต้องนอนคนเดียว พี่ปืนต้องไปกินเลี้ยงกับน้องในคณะ คงจะอยู่กับเกือบเช้า ทีแรกพี่ปืนชวน แต่ผมขี้กียจไปไหนเพราะอยากพักผ่อนมากกว่า
“พี่ปืน อยู่ไหน” ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน สูดดมเอากลิ่นพี่ปืนที่ยังหลงเหลืออยู่เขาปอด พอต้องนอนคนเดียวเตียงมันก็กว้างจนน่าใจหาย
[อยู่ร้านเหล้าไง ดึกป่านนี้แล้วทำไมไม่นอน] พี่ปืนดุผม ก็นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้ว แต่ผมนอนไม่หลับ เลยต้องโทรหาพี่ปืน
“หนูคิดถึงอ่ะ” ผมอ้อน อยากให้พี่ปืนกลับมานอนด้วย แต่ก็นะ พี่เขาแทบจะไม่ได้ออกไปสังสรรกับเพื่อนเลย เพราะอยู่กับผมตลอด บางทีพี่เขาควรจะได้มีเวลาว่างไปทำอย่างอื่นบ้าง เหมือนกับผมที่บางทีต้องการเวลาส่วนตัวในการทำสิ่งที่ตัวงเองรักเหมือนกัน แต่มันก็เหงานี่น่า บ้าบอ! ผมนี่แหละบ้าบอ ไม่ได้ด่าใครหรอก ด่าตัวเองนี่แหละ
[นอนได้แล้ว กินนมหรือยัง]
“กินแล้วครับ พี่ปืนเมาหรือเปล่า อย่าเมานะ”
[อืม ไม่เมาหรอกน่า]
“หนูเป็นห่วง ห้ามแอบมองสาวๆด้วย!”
ไว้ใจได้ที่ไหน พอเห็นสาวสวยไม่ได้มองตามจนเหลียวหลัง บางครั้งมีการยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเขาอีก เขาว่าพวกที่เรียนวาดภาพภ่ายภาพชอบของสวยๆงามนี่น่าจะจริง แต่ผมก็แอบหึงนะ แม้จะรู้ว่าพี่ปืนไม่ได้คิดอะไรด้วยก็เถอะ
เหอะ! ทีผมบอกให้ถ่ายผมล่ะอิดออด ชอบแอบถ่ายตอนผมดูไม่ดี ตอนโป๊บ้างล่ะ ตอนผมหล่อๆดูดีๆล่ะไม่ยอมถ่าย ขี้แกล้ง!
[แล้วถ้าสาวมองพี่ล่ะ]
“พี่ปืนนน ไม่เอานะ!” ผมสะบัดเสียงใส่
[ไปๆ ไปนอน]
“อื้ออ! อย่าวางนะ คุยกับหนูจนกว่าหนูจะหลับ” อย่างน้อยผมก็เบาใจว่ามีพี่ปืนอยู่ใกล้ๆ
[อืม ฝันดี]
เสียงเฮฮาจากฝั่งพี่ปืนค่อยๆกล่อมให้ผมหลับ ผมได้ยินเสียงพี่ปืนคุยกับเพื่อน แต่ก็ฟังไม่ชัดเพราะเสียงรอบด้านดังแทรกเข้ามา ในที่สุดผมก็ข่มความง่วงไม่ไหว เผลอหลับไปคาโทรศัพท์ รู้สึกตัวอีกทีตอนที่เหมือนโดนกอด
“อื้ออ”
จุ๊บ!
“นอนซะนอน”
“พี่ปืน...กลับมาแล้วเหรอ” ผมเปร่มเสียงถาม ง่วงจัดตาลืมไม่ขึ้น
“ครับ จุ๊บๆๆ”
พี่ปืนกลับมาแล้ว ดีใจจัง
วันที่ 30 ธันวาคม
พรุ่งนี้แล้วที่ผมจะได้ไปเที่ยวปีใหม่! ดีใจที่สุดเลย! ครั้งนี้เป็นปีใหม่แรกด้วยที่ผมจะได้อยู่กับพี่ปืน ผมเห่อจัดกระเป๋าตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้ยังจัดไม่เสร็จเพราะพี่ปืนไม่ยอมให้ความช่วยเหลือผมเลย
“พี่ปืน หนูจะเลือกชุดให้เองแล้วนะ” ผมยืนเท้าเอวตรงหน้าพี่ปืน แต่เพราะมีหนังสือขั้นกลางระหว่างเรา พี่ปืนถึงได้มองไม่เห็นผม ผมฉกหนังสือยึดไว้ พี่ปืนขมวดคิ้วมองผมดุๆ
“เอามา”
“ไม่เอา พี่ปืนไม่สนใจหนูเลยอ่ะ” ผมกระแทกตัวนั่งลงกับเตียง พี่ปืนลุกขึ้นนั่งซ้อนหลังผม ก่อนจะฉกหนังสือคืนไปอย่างไม่บอกกล่าวผมเลย
“ก็เราจัดจะเสร็จไม่ใช่หรือไง จะให้พี่ช่วยอะไร” พดเสร็จก็ล้มตัวนอนอย่างเดิม
“ค่อยดู หนูจะทำเป็นลืมหยิบกางเกงในพี่ปืนใส่กระเป๋า!”
“ไม่เป็นไร ไม่ใส่ก็ได้”
ฮึ่ย!!! โรคจิตที่สุดอ่ะ!
เมื่อพี่ปืนไม่สนใจผม ผมเลยต้องกลับไปจัดกระเป๋าคนเดียว เลือกทุกอย่างให้พี่ปืนเองหมดเลย ดี! เสื้อผ้าไม่ถูกใจอย่างมาว่าผมก็แล้วกัน หงุดหงิดๆ ไอ้หนังสือนั่นมันน่าสนใจกว่าผมหรือยังไงกัน ถึงผมจะรักการอ่านรักหนังสือมากแค่ไหน แต่วินาทีนี้ผมเกลียดมันมาก!!!
วันทั้งวันผมไม่พูดกับพี่ปืน งอนครับ พี่ปืนก็ไม่ยอมง้อผม แกล้งทำเป็นเฉย ทำไมขี้แกล้งก็ไม่รู้ เดี๋ยวนี้พี่ปืนไม่น่ารักเลย
กลางดึกก็นอนไม่หลับเพราะตื่นเต้น ผมพลิกตัวหาพี่ปืน เอาว่ะ ผมง้อก่อนก็ได้ กอดๆ
“พี่ปืนจ๋า”
“อืม” พี่ปืนหลับตาสนิท ไม่ยอมลืมตามองผม หลับไปแล้วเหรอ ทำไมผมเป็นคนเดียวที่นอนไม่หลับล่ะ
“พี่ปืน หนูนอนไม่หลับ” ผมเบียดๆพี่ปืนอีก กอดพี่ปืนแน่น ถูหน้าลงกับอกเปลือยเปล่าของพี่ปืน ชอบนอนไม่ใส่เสื้อ แต่ตัวพี่ปืนอุ่นดี บางทีอุ่นจนร้อนเลย หรือว่าพี่ปืนจะเป็นหมาป่าแบบเจคอบนะ คึคึ
“หลับตาสิ เดี๋ยวก็หลับ” พี่ปืนพูดเสียงเบาๆ โธ่ พูดนะมันพูดง่าย ผมข่มตาหลับมาตั้งนานล่ะ ยังไม่หลับเลย
“พี่ปืนจ๋า” คราวนี้ผมแกล้งเฉยๆ พี่ปืนอยากแกล้งผมดีนัก เอาคืนซะบ้าง
“เอ๋ อย่ากวนพี่ได้ไหม ต้องออกตอนตีสามนะต้นหอม!” คราวนี้พี่ปืนขึ้นเสียงชักสีหน้าใส่ผมเลยครับ ผมทำปากจู่แต่ก็ยอมเงียบแต่โดยดี
ผมนอนเล่นอยู่คนเดียว ด้วยความหมั่นไส้เลยกัดนมพี่ปืนเข้าให้เลย พี่ปืนสะดุ้งครับ ก้มหน้าเหลือบตาลงมองผมคาดโทษ
“ฝากไว้ก่อนนะ ถึงเวลาโดนดีแน่”
อุ๊ย! กลัวตายล่ะ 555
กว่าจะหลับได้ ก็ได้เวลาตื่นพอดี พี่ปืนปลุกผมหลายรอบมาก แต่ผมพึ่งจะนอน เลยไม่ตื่น จนวินาทีสุดท้ายพี่ปืนอุ้มผมพาเข้าไปอาบน้ำเองเลย ผมเลยต้องยอมตื่น แต่งตัวเสร็จก็เดินตัวปลิวไปที่รถ ปล่อยให้คนอื่นเก็บของไป ผมจะนอน!
แต่พอเปิดประตูรถเท่านั้นแหละ...
“พ่อ!!! แม่!!!”
มะ มาได้ยังไง
“ฮ่าๆๆ ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ ตาจะถลนออกมาแล้ว” พ่อผมหัวเราะดังลั่น แม่เองก็เช่นกัน ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กระโดดขึ้นรถกอดพ่อกับแม่ทันทีแล้วก็ร้องไห้ออกมา
“ฮืออ หนูคิดว่าพ่อกับแม่จะลืมหนูซะแล้ว”
ฮือออ ดีใจจังที่ได้อยู่ด้วยกัน
“ตายล่ะลูกแม่ โตจนมีแฟนแล้วยังจะร้องไห้เป็นเด็กๆอีก” ผมกอดแม่แน่น หอมแก้มแม่กับพ่ออีกคนล่ะสองที จากที่ง่วงๆอยู่ ตาสว่างเลยครับ
“แม่มาเมื่อไหร่อ่ะ” ผมถาม พี่ปืนกับแมทและพี่มินช่วยขนของขึ้นรถอยู่ ปล่อยไปครับ งานหนักๆต้องให้พวกถึกๆทำ หึหึ
“มาเมื่อคืน ตอนที่หนูขึ้นนอนแล้ว อยากทำเซอร์ไพส์เลยไม่ได้ปลุก” แม่ผมยิ้มหวานให้ผม ผมเลยหอมแก้มแม่อีกฟอดหนึ่ง พ่อผมมองตาเขม็ง สงสัยจะอิจฉา ผมเลยหอมพ่อด้วย เท่าเทียมกันแล้วนะทีนี้
“หนูคิดถึงพ่อกับแม่ที่สุด” ได้ทีผมขออ้อนหน่อยครับ นานๆทีจะได้กอดตัวเป็นๆแบบนี้
“พ่อกับแม่ก็คิดถึงหนูนะลูก”
เก็บของขึ้นรถเสร็จแล้ว ก็เกิดปัญหาเรื่องที่นั่ง เพราะพ่อกับแม่ผมไปกับแมท มีพี่มินด้วย ผมอยากนั่งกับพ่อแม่ แต่นั่นหมายความว่าพี่ปืนจะต้องขับรถไปคนเดียว เพราะพี่มินจะย้ายไปนั่งกับพี่ปืน แต่แมทไม่ยอม ผมเลยยอมห่างจากแม่ไปนั่งเป็นเพื่อนพี่ปืนแทน
ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวถึงที่หมายก็ได้เจอกันอยู่ดี
ขึ้นรถได้ผมก็หลับยาวครับ แทบไม่ได้ทำหน้าที่ ‘เป็นเพื่อน’ พี่ปืนตอนขับรถเลย ตื่นอีกทีก็ตอนหกโมงเช้า พี่ปืนบอกว่าถึงเพชรบูรณ์แล้ว ดวงอาทิตย์ยามเช้าที่กำลังจะโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า เกิดเป็นแสงสีทองนวล มันช่างสีสวยซะเหลือเกิน จนต้องจอดรถเพื่อยืนชื่นชมความงาม พี่ปืนกับพี่ปืนหยิบกล่องขึ้นมาถ่ายรูปกับใหญ่ ผมยืนกอดแม่มองดูความสวยงามของธรรมชาติยามเช้า
แสงยามเช้าของวันสุดท้ายของปีเป็นเช้าที่สดใสที่สุดในชีวิตผม ที่ผมได้อยู่กับคนที่ผมรักทุกคน พ่อแม่ พี่แมทและคนรักอย่างพี่ปืน นี่ถือเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่สำหรับผมแล้ว ในชีวิตนี้ผมไม่ขออะไรมาก ขอให้ได้อยู่กับคนรัก ผมก็พอใจแล้ว จะต้องขวนขวายหาความสุขที่อยู่ไกลตัวทำไม การที่ได้ดื่มด่ำกับความสุขใกล้ตัวผมว่ามันมีค่ายิ่งกว่า สุขยิ่งกว่า ความสุขก็คือความสุข แค่สุขก็พอแล้ว
หลังจากดื่มด่ำกับพระอาทิตย์ยามเช้าแล้ว เราก็มุ่งหน้าไปเชียงคานต่อ ระหว่างทานก็แวะกินขนมจีนที่หล่มเก่า เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่จะไปภูทับเบิกได้ครับ ผมไม่รู้เรื่องหรอก พี่ปืนเขาบอกมา เห็นว่าอยากไปถ่ายรูปอะไรนี่แหละ
ก่อนจะเดินทางต่อ พอหนังท้องตึงหลังตาก็หย่อน ผมก็หลับไปอีก ผมไม่ได้ตั้งใจจะหลับเลยนะ พยายามที่จะอยู่เป็นเพื่อนพี่ปืนแล้ว แต่พระอินทร์กวักมือเรียกผมยิกๆให้ไปเข้าเฝ้า ผมเลยต้องไปครับ >_<!
ประมาณเที่ยงๆเราก็มาถึงพระธาตุศรีสองรัก เลยแวะไหว้พระกันก่อน ผมไหว้พระเสร็จก็อธิฐาน เหลือบมองพี่ปืนที่นั่งไหว้พระอยู่ข้างๆกัน ผมภาวนาต่อหลาวงพ่อว่า
ขอให้ชีวิตผมมีแต่ความสุข พบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ คนที่ดีๆ ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ขอให้พ่อกับแม่ผมสุขภาพร่างกายแข็งไร้โรคภัยไข้เจ็บ ให้อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ผมไปนานนะครับ แล้วผมก็ขอให้พี่ชายของผมมีความสุข สมหวังในทุกเรื่อง สุดท้ายผมขอให้ชีวิตผมได้อยู่คู่กับพี่ปืน ขอให้ความรักของเรามั่นคงไม่เสื่อมคลาย
กราบ
“ขอนานจังนะ” พี่ปืนแซวครับ ผมอมยิ้มนิดๆ ลุกขึ้นเดินเกาะแขนพี่ปืนไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่ ผมไม่ขออะไรให้ตัวเองมากหรอกครับ เพราะอย่างที่ผมบอก ถ้าคนที่รักมีความสุข ชีวิตผมก็มีความสุขแล้วครับ
เชียงคานเป็นเมืองเล็กที่เก่าแก่ แต่ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ทั้งวิถีชีวิตและประเพณีไว้อยู่ครับ เราที่พักที่เลือกเป็นโฮมสเตย์ที่อยู่ในตัวหมู่บ้าน พ่อนอนกับแม่ ผมนอนกับพี่ปืน และพี่มินนอนกับแมท แหมะ! ลงตัว ฮ่าๆๆ
ถึงจะเป็นโรงแรมเล็กๆ แต่ก็ตกแต่งได้น่าอยู่มากครับ ผมเปิดหน้าต่างออกไปมอง เบื้องล่างเป็นวิวบริเวณหมู่บ้าน มองเห็นร้านค้าขายของ คนที่เดินขวักไขว่กันไปมาทั้งชาวบ้านและนักท่องเที่ยว เด็กน้องวิ่งไล่กันดูน่าสนุกสนาน
“ชอบไหม” พี่ปืนกอดผมจากด้านหลัง
“ชอบครับ” ผมยิ้มกว้าง พี่ปืนเป็นคนเสนอให้มาที่นี่ แล้วก็ไม่ผิดหวังเลยครับ ผมชอบมากๆ เหมือนได้หลีกหนีความวุ่นวายจากเมืองกรุงมาหาความสงบที่นี่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนจะน้อยนะครับ เพราะนี่เป็นวันปีใหม่ แต่ถ้าเทียบกับสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆอย่างปาย พัทยาอะไรพวกนั้น ที่นี่ก็ถือว่าสงบกว่ามาก
“ไว้เรามากันสองคนบ้างนะพี่ปืน” ผมบอก อยากมากับพี่ปืนสองคน
“ได้สิ ที่จริงแล้วที่นี่จะสวยมากในหน้าฝน ฝนตกพรำๆ ไอหมอกจางๆ ถ้าได้นอนอยู่บนเปลริมแม่น้ำโขลง มีหนังสือสักเล่ม กับกล้องอีกตัว บวกกับกาแฟร้อนๆ ที่นี้ก็คือสวรรค์บนดินเลยล่ะ”
“ว้าววว” ผมร้องอุทานด้วยความทึ่ง พี่ปืนหัวเราในลำคอเบาๆ พอพี่ปืนพูดแบบนี้แล้ว ผมอยากให้ถึงหน้าฝนเร็วๆจัง บรรยากาศแบบที่พี่ปืนว่า คงโรแมนติกไม่น้อยเลย
ช่วงบ่ายเราเดินเที่ยวเล่นในเชียงคาน พี่ปืนกับพี่มินถ่ายรูปกันเพลินไปเลย เห็นว่าจะเอาไปส่งอาจารย์ด้วย คราวนี้พี่ปืนยอมถ่ายรูปผมด้วยแหละ ที่จริงก็คือถ่ายทุกคน ตากล้องก็พี่มินสลับกับพี่ปืน
“พี่ปืน ถ่ายคู่กับหน่อย พี่มิน ถ่ายให้ผมหน่อยสิครับ” ผมลากพี่ปืนมาถ่ายรูปคู่ด้วย
แชะ!
“เอาอีกๆ”
ผมได้รูปคู่พี่ปืนมาหลายรูปมาก วันนี้พี่ปืนของผมหล่อสุดไปเลย
“แม่จ๋าพ่อจ๋า ถ่ายรูปกัน”
ผมลากพ่อกับแม่มาถ่ายรูป ผมอยู่ตรงกลาง พี่ปืนเป็นคนถ่ายให้ผม ฉากที่ใช้ก็ตามบ้านเรือนของชาวบ้านนี่แหละครับ เป็นเอกลักษณ์ดี ก่อนจะเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆจนถึงริมโขง บรรยากาศยามเย็นดีมากๆ ลมพัดเย็นๆกับแสงแดดอ่อนๆ น้ำโขงเป็นสีแดงเพราะเงาสะท้อนของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า
ตกเย็นก็หาอะไรแถวนั้นกิน เราได้ร้านอาหารเพื่อสุขภาพที่มีคนค่อนข้างเยอะ ดูท่าจะอร่อย
“เอาอะไรลูก” แม่ผมถามอย่างเอาใจ วันนี้พ่อกับแม่ผมเป็นเจ้ามือตลอดทริปครับ เย้ ปรบมือ!
“หนูอยากกินแหนมเนือง” กินไม่เป็นหรอกครับ แต่อยากลอง
“งั้นเอาแหนมเนืองสองชุดครับ” พ่อผมเป็นคนสั่ง และอีกหลายๆอย่างที่ผมกับพ่อช่วยกันสั่ง ส่วนคนอื่นก็นั่งเงียบ ไม่เป็นไร ผมจัดให้ทุกคนเรียบร้อยล่ะ จัดเต็มทุกรายการ ^^
ไม่นานอาหารก็มาเสริฟ เราลงมือกินกันทันที อาหารอร่อยมากๆครับ ปอเปี๊ยะทอด แม้จะเป็นของกินพื้นๆ แต่อร่อยมากครับ
“กินเยอะๆนะไอ้มิน เดี๋ยวโดนต้นหอมแย่งกินหมดไม่รู้นะเว้ย” แมทตักกับข้าวให้พี่มิน
“เออน่า” พี่มินส่ายหัวขำๆ
“กินเก่งจังเลยลูก อ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ย” แม่ผมเอามือมาลูบที่เอวผม อยากจะบอกว่าผมไม่มีทางอ้วนหรอก ผมออกกำลังกายทุกวัน จะอ้วนได้ยังไง
“หนูกำลังโตน่ะแม่” ผมตักข้าวเข้าปาก ปอเปี๊ยะทอดหมด พี่ปืนเลยสั่งให้ผมใหม่ มีความสุขที่สุด!
“ไงปืน น้องไม่ดื้อใช้ไหม” พ่อมผมถามพี่ปืน ผมมองหน้าพี่ปืนทันที
“ดื้อครับ”
ตรงครับ ตรงมาก
“แต่ผมเอาอยู่” พี่ปืนเสริม แล้วก็ยักคิ้วให้ผม
“แล้วเราลูกหนูมิน คบกับตาแมทเมื่อไหร่เนี่ย แม่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย” แม่ผมชวนพี่มินคุย
“ก็ จะสามเดือนได้แล้วครับ” พี่มินตอบ
“งั้นก็หลังจากที่เรากลับจาฝรั่งเศสน่ะสิ” แม่ผมถามต่อ แมทพยักหน้า
“ที่จริงผมกับไอ้มินเป็นเพื่อนกันมาก่อนน่ะครับ” แมทอธิบายเพิ่งเติม คราวนี้พ่อกับแม่ผมก็เลยหันไปซักไซ้เรื่องแมทกับพี่มินใหญ่ ดีเลย จะได้ไม่มีคนแย้งผมกิน
“หมูอ้วน กินเยอะไปแล้วนะ เดี๋ยวก็ปวดท้อง” พี่ปืนกระซิบบอกผม แต่คำพูดกับการกระทำสวนทางกันเหลือเกิน ปากบอกว่าผมกินเยอะ แต่มือนี่ไม่หยุดตักกับข้าวให้ผมเลย แบบนี้มันหมายความว่าไงกันแน่
กินข้าวเสร็จเราก็ไปนั่งเล่นกันต่อที่ร้านกาแฟ เป็นการพักผ่อนแบบชิวๆ กินกาแฟกินนมไปคุยกันไป ผมได้คุยกับแม่หลายอย่าง ช็อตเด็ดของเรื่องมันอยู่ที่ว่า
“ต้นหอม ประกวดเต้นวันไหนนะ พี่ลืม” พี่มินถามขึ้นมากลางวงสนทนา ผมนี่ตัวเย็บวาบไปทั้งร่าง แมทที่กำลังจิบกาแฟถึงกับสำลัก ส่วนแม่และพ่อผมนิ่งไปเลย พี่มินคงจับความรู้สึกได้ว่า บรรยากาศมันแปลกไป ผมมองจ้องแก้วกาแฟตัวเองไม่ยอมเงยหน้ามองพ่อกับแม่ที่นั่งตรงข้าม ข้างๆผมเป็นพี่ปืน แขนที่โอวเอวผมไว้กระชับกอดแน่นขึ้น
“มินว่าไงนะ ประกวดเต้นอะไร” พ่อถามพี่มิน แต่คราวนี้พี่มินไม่ได้ตอบ จึงเกิดความเงียบในหมู่พวกเราแทน
“ต้นหอม อธิบายเรื่องนี้ให้แม่ฟังหน่อยสิลูก” แม่พูดเสียงเข้ม ผมก้มหน้าชิดอกยิ่งกว่าเดิม เม้นปากแน่นไม่พูดไม่จา
“ต้นหอม” คราวนี้เป็นพ่อที่ดุผม
“ฮึก” ผมร้องไห้ออกมาเบาๆ แต่เชื่อว่าทุกคนคงได้ยิน ผมรีบปาดน้ำตา แต่ยิ่งเช็ดมันยิ่งไหล่ พี่ปืนดึงผมไปกอดเอาไว้
“ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาพ่อเลย พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เต้น” น้ำเสียงนิ่งๆของพ่อ ผมรู้ดีว่าอารมณ์พ่อในตอนนี้เป็นยังไง ถ้าพ่อโกรธมาก พ่อจะนิ่งแบบนี้
“ฮึก ฮืออ”
“ปืน ปล่อยน้อง อย่าได้โอ๋กันเชียว แมทก็อีกคน ไม่คิดจะบอกพ่อกับแม่ใช่ไหม” แม่เปลี่ยนไปดุแมทบ้าง ดีที่พี่ปืนไม่ปล่อยผมออกจากอ้อมกอด ไม่งั้นผมแย่แน่ๆ
“ต้นหอม จะร้องอีกนานไหม โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ”
“ก็หนูอยากเต้นอ่ะ ฮึก หนูอยาก อึก อยากเต้น หนูรักมันอ่ะ ฮืออ”
ผมกอดพี่ปืนแน่น ไม่รู้ว่าใครต่อใครจะสนใจเราหรือเปล่า ผมบี้หน้าลงกับอกพี่ปืน พ่อกับแม่เงียบไปจนผมใจไม่ดี กลัวว่าพ่อกับแม่จะบอกให้เลิกทำ แต่ผมทำมาขนาดนี้แล้ว อีกเดือนเดียวก็จะประกวดแล้วด้วย ผมไม่ล้มเลิกแน่ๆ
ผมก็แค่เคยแขนหักเพราะซ้อมเต้นแค่นั้นเอง แต่หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็ห้ามไม่ให้ผมเต้นอีก มีครั้งหนึ่งผมแอบหนีไปซ้อมเต้นอย่างเดิม กลับมาเนื้อตัวเขียวเป็นจ้ำ ทีแรกพ่อกับแม่คิดว่าผมไปมีเรื่องกับใครมา แต่พอซักไปซักมาผมหลุดปากว่าไปซ้อมเต้น แม่ตีผมเลยครับ แล้วก็ถูกสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้เต้น จนกระทั่งตอนนี้ที่ผมก็แอบทำอีกตามเคย มันเป็นสิ่งที่ผมรัก ผมเลิกไม่ได้หรอก
“พ่อครับ แม่ครับ ใจเย็นก่อนนะครับ น้องก็แค่ทำในสิ่งที่น้องรักเท่านั้น ต้นหอมมีความสุขมากเวลาได้เต้น ผมเข้าใจว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงต้นหอม แต่มันคือความสุขของเขา ผมเลยไม่ได้ห้าม แต่ผมก็คอยดูแลอยู่” แมทช่วยพูดกับพ่อแม่ผม ผมหยุดร้องแล้ว แต่ยังสะอื้นอยู่
“ถ้าหนูบอกพ่อกับแม่ พ่อกับแม่ก็คงไม่ยอม อึก ไม่ยอมให้หนูทำใช่ไหมล่ะ” ผมพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าใคร แต่รู้ว่าพ่อกับแม่ฟังผมอยู่
“ทีแม่กับพ่อไปทำงานที่ปารีสเพราะพ่อกับแม่รัก หนูยังไม่ห้ามเลย ทั้งที่หนูอยากอยู่กับพ่อกับแม่แทบตาย แต่ทำไมต้องมาห้ามไม่ให้หนูทำสิ่งที่หนูรักด้วยอ่ะ ไม่ยุติธรรมเลย ฮืออ”
พอได้พูดผมก็พูดออกไปหมดเปลือก ร้องไห้ออกมาอีกรอบ พี่ปืนทำท่าจะดึงตัวผมออก แต่ผมกอดไว้แน่น แต่พอมีใครอีกคนกอดผมจากด้านหลัง ผมก็ปล่อยตัวพี่ปืนแล้วหันไปกอดแม่แทน
“โอเคๆ แม่ขอโทษลูก แม่ขอโทษ ไม่ต้องร้องแล้วนะคนเก่งของแม่ แม่ไม่ห้ามแล้วลูก แม่ขอโทษที่ไม่ได้อยู่กับหนูนะ ที่ทิ้งให้หนูเหงาแบบนี้”
“ขี้แยจังเลยไอ้ตัวแสบของพ่อ” แล้วพ่อก็มากอดผมอีกคน ผมกอดพ่อบ้าง พี่ปืนลุกหายไปไหนแล้วไม่รู้ ไม่ได้ดู
“หนู อึก หนูก็ขอโทษพ่อกับแม่ที่เป็นเด็กไม่ดี ไม่เชื่อฟัง แต่หนูอยากทำจริงๆ”
“ครับๆ แม่รู้แล้ว แม่ไม่ว่าแล้วลูก พ่อกับแม่แค่แหย่เล่นเท่านั้นเอง ไม่ได้จะว่าหนูจริงๆสักหน่อย ไม่งอนนะคนดีของแม่”
“ไม่โกรธพ่อนะลูก พ่อเป็นห่วงหนู ไม่อยากให้หนูเจ็บตัวอีก”
“หนูไม่เป็นไรแล้ว หนูแข็งแรงจะตาย อึก”
“ครับ ลูกพ่อเก่งที่สุด พ่อรักหนูนะ
“แม่ก็รักหนู”
“หนูก็รักพ่อกับแม่มากที่สุด”
เราสามคนพ่อแม่ลูกกอดกันในร้ากาแฟอย่างไม่อายใคร ไม่เป็นไร มาครั้งเดียว เดี๋ยวเขาก็จำเราไม่ได้แล้ว ฮา
เรื่องที่ผมกังวลมานาน วันนี้ผมสบายใจแล้วที่พ่อแม่ได้รู้ความจริง ถึงจะทะเลาะกัน แต่ก็จบลงด้วยดี พี่มินเข้ามาขอโทษผมที่พูดถามออกไปโดยที่ไม่รู้ ผมไม่โกรธพี่มินอยู่แล้ว เพราะพี่มินไม่ผิด คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด อีกอย่าง ถึงไม่รู้ว่านี้วันหน้าพ่อกับแม่ผมก็ต้องรู้อยู่ดี ก็เขาว่าความลับไม่มีในโลกนี่นา
พอถึงช่วงเวลาเคาน์คาวน์ เราทุกคนเคาน์ดาวน์ที่ห้องพ่อกับแม่กัน พ่อเป็นตัวตั้งตัวตีไปซื้อเหล้ามากินกัน แต่ก็เอาพอสนุกๆ
พอได้เวลานับถอยหลัง เสียงคนอื่นๆที่ร่วมกันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ก็ดังแว่วๆมาให้ได้ยิน ห้า สี่ สาม สอง....หนึ่ง...
ศูนย์
“แฮปปี้นิวเยียร์!!!”
“เย้!!!”
เสียงจุดพลุดัง ผมรีบเปิดหน้าต่างออกดู สวยจังเลย
“ปีใหม่ปีนี้ พ่อกับแม่ขอให้หนูมีความสุข คิดสิ่งใดขอให้สมความปรารถนา พบเจอแต่สิ่งดีๆ ไปที่ไหนมีแต่คนรักคนชอบ สิ่งร้ายๆของให้มันพ่ายแพ้ไป และเป็นลูกชายที่น่ารักของพ่อกับแม่ตลอดไป พ่อกับแม่รักหนูนะลูก”
“ครับแม่”
เป็นคำอวยพรที่ดีที่สุดที่ผมต้องการแล้วครับ คำอวยพรจากพ่อและแม่
“โตไวๆนะเด็กดื้อ” แมทขยี้หัวผมจนฟูไปหมดเลยครับ ก่อนที่เราทุกคนจะหัวเราะกันอย่างมีความสุข พลุที่พราวกระจายสวยงามอยู่บนฟ้า ผมจะจดจำวันนี้เอาไว้เป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ดี ที่ผมจะไม่มีวันลืม
“พี่ปืน” ผมเรียกพี่ปืน กอดพี่ปืนไว้ตอนที่เรากลับมานอนที่ห้องแล้ว
“ครับ”
“อยู่กับหนูไปนานๆนะ อย่าทิ้งหนูนะ” ผมบอก
“ไม่ทิ้งหรอก”
“หนูรักพี่ปืนนะ”
“พี่ก็รักหนู”
หืม? บอกรักแล้วทำไมต้องขึ้นคล่อมผมด้วย พี่ปืนจ้องตาผมเขม็ง แล้วก็ก้มลงมาจูบ ผมจูบตอบอย่างไม่ยอม เรียวลิ้นร้อนค่อยๆชำแลกเข้ามาในปากของผม คลึงเคล้าให้หวามไหว สั่นสะท้านไปทั้งตัว เราแลกความหวานกันไปมาอยู่หลายนาทีก่อนพี่ปืนจะถอนจูบออก กระซิบเสียงแหบพร่าชิดติดริมฝีปากผม
“เมื่อคืนนี่กวนพี่นักใช่ไหม คืนนี้พี่จะกวนไม่ให้ได้นอนเลยต้นหอม!”
ผมนิ่งอึ้งตะลึงงันไปเกือบห้าวินาทีก่อนจะยกยิ้มหวาน ยกมือขึ้นคล้องคอพี่ปืนเอาไว้
“กลัวที่ไหนล่ะ!”
……………….
คึคึ ตัดฉับ! :m20: อยากได้เอ็นซีป่ะ 555 :laugh:
ที่จริงก็ไม่ใช่ปีใหม่หรอกนะ แต่อยากแต่งอ่ะ จบข่าว กร๊ากกก เป็นไงตอนนี้ ไม่ดราม่าเนอะๆ มานับถอยหลังกันดีกว่า อีกสี่ตอนก็จะจบแล้วน้า ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ รักนะ จุ๊บๆ :mew1: :กอด1: :L1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:o8: :o8: :-[ :-[ :impress2: :impress2:
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
o22 o22 o22 :mew5: :mew5: :mew5:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
[attachment deleted by admin]
-
จะเคาท์ดาวน์ รอ Happy Ending นะคะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบที่พี่ปืนไปดริ๊งค์แต่ยังกลับมานอนกับน้อง ติดแฟนซะจริงเชียว ก็ต้นหอมขี้อ้อนน่ารักซะขนาดนี้นี่
ดีแล้วที่พ่อแม่รู้เรื่องจะได้เคลียร์ไป แหม ใครจะชนะน้ำตาต้นหอมได้ ร้องไห้ซะขนาดนั้นน่ะหนู
ขอบคุณค่า
-
โปรดอย่าถาม.....
-
ง้า....ตัดฉับได้ไง >_<
ไม่ยอมๆ จะดูน้องต้นหอมโดนเอาคืน
-
ต้นหอมน่ารักมากขึ้นทุกวันเลยนะ
อย่างนี้นี่เองพี่ปืนถึงได้รักได้หลง
อ่า...เราก็หลงเหมือนกันเลยน่ารักที่ซู้ดดดดด
นับถอยหลังจาก50ลงไปไม่ได้หรออิอิ(ว่าไปนั่น^^)
-
งะ ตับ ฉับๆเลยอ่าๆๆๆ
แต่ไม่เป็นครับรอได้ๆ ฮ่าๆ
ต้นหอมยังคงความน่ารักไว้เช่นเดิม
เอิ๊กๆ แต่ตอนหน้าจะรอดูต้นหอมโดนพี่ปืนทำโทษ ฮ่าๆ
-
:ling1: ฉับเลย!!
-
ต้นหอม นู่น่ารักมากลูกเอ้ยยยย :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: ตัดเลย ต้นหอมโดนแกล้งยังไวน้า :z6:
-
มันตัดฉับๆเลยอ่าาา
ไม่ยอมมมมม
รีบมาต่อเลยนะ :ling1:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค๊าา
-
:impress2:
-
บรรยากาศสุข สดชื่นเหมือนใกล้จบเลยอ่ะ
-
น่ารักมากเหอะให้ตายสิ :-[
-
ต้นหอมน่ารักไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
-
น่าร๊ากกกกก ต้นหอมหนูกล้ามากไม่กลัวลุกไม่ขึ้นชิมิ :haun4: :haun4:
แต่งอนริริ ตัดฉับเค้าาาาาา :ling1:
-
ต้นหอมแทนตัวเองว่า หนู บ่อยๆ
อ่านไปแล้วนึกถึงตัวละครในนิยายอีกเรื่องนึงตลอดเลย
สับสนได้อีก 5555+
-
อ้ากๆ :fire: ชอบพี่ปืน รักน้องต้นหอม น่ารักอ่ะ :serius2: :o8:
-
อบอุ่นจัง :กอด1:
-
หนูน้อยต้นหอมถูกห้อมล้อมไปด้วยคนที่รัก น่าอิจฉานะเนี่ย
เป็นน้องเล็กและลูกคนเดียว จึงได้รับความรักอย่างท่วมท้น
นี่ยังไม่นับรวมความรักจากพี่ปืนอีกนะ อันนั้นเยอะเวอร์ :o8:
ต่อไปก็ต้องเอาใจช่วยต้นหอมให้ชนะการเต้นใช่ไหมเนี่ย
โดนแกล้งจนเสียน้ำตากันไป แต่สงสัยปิดท้ายน่าจะหวานนะ :z1:
เดี๋ยวนี้น้องเราไม่กลัวอะไรแล้ว ท้าทายพี่ปืนซะอย่างนั้น
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
น่ารักเชียวตอนนนี้ ยังว่าเลยว่าทำไมอยู่ดี ๆ ปีใหม่ งง แต่ชอบจ้ะ
โอ๊ย จะจบแล้วเร๊อะไม่อยากให้จบเลยน่ะ ยังไงเปิดให้จองอีกน่ะ อยากได้เป็นเล่มจ้า :mew1: แล้วเรื่องใหม่ใกล้เปิดหรือยังจ้ะ
-
พี่ปืนสุดยอด ดื้อ แต่เอาอยู่ เอาแบบไหนอ่า
-
พี่ปืน น้องต้นหอม เป็นอะไรที่ลงตัว น่ารักมากกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อ่านไป ยิ้มไป เขินตามตลอดดดดดดดดด :-[ :-[ :-[ :-[
จะจบแล้วเหรอออออ เร็วจังเลยอ่ะ :m15: :m15:
-
เราก็ไม่ใช่คนหื่นอะไรนะ ออกจะน่ารักเรียบร้อย ที่ถามว่าอยากได้เอ็นซีมั้ย บอกได้เลยว่าไม่!
... ไม่อยากได้น้อยๆ อยากได้เยอะๆ ขอทั้งตอนเลยได้มั้ยค้าาาา ฮ่าๆๆๆๆ :hao5:
จะจบแล้วเหรอ แอบใจหายเบาๆ อิๆ
-
ต้นหอม!!หนูน่ารักขี้อ้อนมากกกกกกกกกกกกกก
-
:katai1: :katai1: :katai1:ทำร้ายจิตใจกันอย่าแรงเลยอะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ต้นหอมเวลาอ้อนพี่ปืนแล้วน่าฟัดอ่ะ
รู้สึกว่าความหื่นของพี่ปืนจะออสมาถึงต้นหอมเลยนะ
สู้แค่ขาดใจ น้องต้นหอมสู้ๆ
-
น่ารักนะ นู๋ต้นหอม
อิจฉาจัง
-
พี่ปืนน่ารักอ่าาาา ^^
-
น้องต้นหอม น่ากอดจัง อ่าๆๆ
ชอบตอนที่พี่ปืนกอดน้องตอนโโนแม่กับพ่อดุอ่ะ
แบบให้อารมณ์ พี่ปืนนี่เหมือนจะดุน้อง
แต่เอาจริงๆก็โครตโอ่น้องไม่แพ้ใครเลย 555555555555555555
-
ถ้าจัดให้จะดีใจมากคะ ขอเยอะๆ5555555555555
-
มาแจ้งค่ะ
ขอลาหยุดสัก 2-3 วัน จะกลับมาวันที่8 นะคะ แล้วจะมาลงให้ ^_^
[/size][/color]
-
โอเคค้า
-
รับแซ่บค่า
-
รับทราบค่ะ
-
รับทราบค่ะ
-
แล้วจะรออออออออออออออจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
นั้นๆเด่วนี้นางเปรี้ยวนะ555
พี่เสนอนู๋สนอง
-
มาแจ้งค่ะ
ขอลาหยุดสัก 2-3 วัน จะกลับมาวันที่8 นะคะ แล้วจะมาลงให้ ^_^
[/size][/color]
รับทราบฮับ รอได้ซาเสมอ อิอิ
-
รอรอ :z2:
-
รอได้จ้า ให้นักเขียนไปพักผ่อน :mew1:
-
กลับมาเมนท์ต่อ :katai4:
-
ต้นหอมหนูน่ารักมากนะคะลูก
โอยย อยากเป็นพี่ปืน พูดเลอ
รอน้องริริได้เสมอค่ะ
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 52
Here I am, forever with you
ผมอยู่ตรงนี้ ตลอดไปพร้อมกับคุณ
[Tonhom talks]
“เมื่อคืนนี่กวนพี่นักใช่ไหม คืนนี้พี่จะกวนไม่ให้ได้นอนเลยต้นหอม!”
“กลัวที่ไหนล่ะ!”
ถึงจะทำใจกล้าพูดไปแบบนั้น แต่ก็แอบหวั่นอยู่ไม่น้อยกับสายตาราวกับหมาป่าล่าเหยื่อของพี่ปืน สายตาที่มองกันราวกับจะกืนลงท้องเสียให้ได้ มันทำให้ผมตัวร้อนผ่าวแม้ว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ทันได้ทำอะไรผมเลยก็เถอะ
พี่ปืนจ้องมองผมเงียบๆ แม้เสียงข้างนอกจะดังมาให้ได้ยินบ้าง แต่เสียงหัวใจผมที่เต้นระรัวกับดังยิ่งกว่า คิดว่าพี่ปืนจะต้องได้ยินแน่ๆ ถึงได้เลื่อนมือมาวางผมหน้าอกผม ออกแรงกดเบาๆแล้วลูบไปมา ลมหายใจผมเริ่มกระชั้นแรงมากขึ้น มือที่คล้องคอพี่ปืนอยู่ลูบที่สันคอพี่ปืนเบาๆ ผมยอมทั้งนั้นแหละไม่ว่าพี่ปืนจะทำอะไร เพราะถ้าพี่ปืนทำเพราะความรัก ผมก็จะน้อมรับด้วยความยินดี
“อย่ามาบอกให้หยุดที่หลังแล้วกัน” พี่ปืนยกยิ้มก่อนจะจูบที่หน้าผากผม ไล่ลงมาที่ปลายจมูก ดวงตาเรียวแลดุดันที่ผมเคยตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบจดจ้องตาผมแทบไม่กระพริบ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดริมฝีปากผมสร้างความหวาบหวิวในอก มือทั้งสองข้างของพี่ปืนสอดกระชับกับมือของผม ริมฝีปากหยักได้รูปค่อยๆบรรจงทาบทับลงมา แผ่วเบาราวกับกลีบดอกไม้ วนเวียคลอเคลียอยู่เพียงครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นจูบที่ลึกซึ้งจนตัวผมแทบลอย ถ้าไม่ติดว่าคนตัวโตคล่อมร่างผมไว้อยู่
พี่ปืนจูบผมเร็วขึ้นและดุดันเร่าร้อนขึ้น ลิ้นร้อนๆสอดลึกเข้ามาในริมฝีปากของผม เกี่ยวกระหวัดกับลิ้มผม หยอกล้อไปมาจนผมต้องตอบรับกลับไปด้วยวิธีการที่ไม่ต่างกัน จนผมรู้สึกหายใจติดขัดเพราะจูบมาราธอนที่พี่ปืนไม่เว้นช่วงให้ผมได้หยุดพักหายใจ แต่อย่างน้อยยังมีความปราณี ถอนริมฝีปากออกให้ผมได้สูดลมหายใจเขา สายตาที่มองมาอย่างพอใจทำเอาผมนึกเขิน ยังไม่ทันหายใจเป็นปกติดี พี่ปืนก็กดจูบลงมาอีกรอบ กดย้ำพร้อมขบเม้นริมฝีปากผมราวกับหมั่นเขี้ยวหนักหนา
จุ๊บ
แถมมีการจุ๊บปากผมเน้นๆส่งท้าย
เขินอ่ะ!
มือหนาจับชายเสื้อนอนแขนยาวผมแล้วดึงมันออกจากหัวผมอย่างง่ายดาย ผมเองก็ถอดเสื้ออกให้พี่ปืนเหมือนกัน ใบหน้าหล่อก้มลงมาจูบที่แก้มผมไปที่ใบหู แลบลิ้นเลีบเบาๆจนผมร้อนผ่าวไปทั้งตัว รู้สึกได้ว่าขนทั่วร่างลุกชัน ในท้องน้อยเหมือนมีคลื่นลูกเล็กๆตีวนอย่างบ้าคลั่ง ผมหอบหายใจแรงขึ้นตามการปลุกปั่นอารมณ์จากคนบนตัว
“อืม อ๊า” ผมครางเสียงเบา ทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนค่อยๆสัมผัสผิวกาย ตัวผมจะร้อนวูบวาบเหมือนถูกไฟลามเลีย มันไม่ได้ร้อนจนทนไม่ไหม แต่มันอุ่นไปทั้งใจต่างหาก รอยสีแดงที่ขึ้นสีอวดกันอยู่บนผิวของผม ผมไม่เคยห้ามถ้าพี่ปืนจะทำให้เป็นรอย ขอแค่อย่าโจ้งแจ้งพอ เพราะผมอายเวลาที่โดยเพื่อนล้อ พี่ปืนเหมือนจะเข้าใจผมทุกอย่าง เพราะพี่เขาไม่ค่อยทิ้งรอยไว้ที่ลำคอของผม แต่ก็มีบ้างถ้าเผลอ แต่ถ้าเป็นในร่มผ้าละก็ เรียกได้ว่าลายพร้อยไปทั้งตัวเลย
“พี่ปืน...จูบหน่อย” ผมเรียกหาพี่ปืนที่สาละวนอยู่กับซอกคอผมไม่เลิก พี่ปืนยกหน้าขึ้นมาจูบผมอย่างเอาใจ ผมเคลิบเคลิ้มไปอีกรสจูบของอีกฝ่าย ลุ่มหลงจนไม่อยากถอนตัว ไม่อยากให้พี่ปืนไปจูบใครอื่นแบบนี้ ผมคงไม่ยอมแน่ๆ
ผมอยากให้พี่ปืนจูบผม รักผมคนเดียวเท่านั้น!
อุณหภูมิในตัวผมเหมือนจะพุ่งสูงขึ้นทันทีที่พี่ปืนเริ่มหยอกล้อกับยอดอกของผม ร่างกายเหมือนถูกไฟช็อต แอ่นอกรับสัมผัสของร่างสูงด้วยความเผลอไผล เรียวลิ้นร้อนๆมอบความทรมานปนสุขให้ผมไม่รู้เหนื่อย ไล้เลียลงไปเรื่อๆจึงถึงหน้าท้อง ผมแขว่มท้องหนีตามสัญชาติญาณ รู้สึกเสียววาบไปถึงแกนกลางสมอง ดวงตาคมกริมปรายตาขึ้นมองผมอย่างมีความหมาย
“ไม่มีเจลกับถุงยางนะ เพราะหนูไม่ยอมเอาใส่กระเป๋ามา” พี่ปืนพูดก่อนจะดึงกางเกงนอนขายาวเนื้อนิ่มที่ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายผมออกพร้อมกางเกงในตัวจิ๋วลายโดเลมอนที่พี่ปืนเป็นคนซื้อให้เอง ผมแทบจะหมุดหน้าลงกับเตียง
“มะ ไม่ต้องใช้ก็ได้”
ก็ใครจะไปนึกล่ะครับว่าต้องเอามาด้วย
“หึหึ พี่ล้อเล่น” พี่ปืนลุกขึ้นไปหยิบของบางอย่างที่กระเป๋าตัวเอง เป็นของสำคัญที่เขาบอกว่าผมไม่ยอมหยิบมานั่นแหละ ผมผลิกตัวหนีสายตาร้อนแรงของพี่ปืนที่ยืนจ้องผมอยู่ปลายเตียง
“พี่ปืน” ผมส่งสายตาเว้าวอน ยังไงผมก็ยังมียางอายนะ มายืนจ้องกันแบบนี้ได้ยังไงในตอนที่ผมนอนเปลือยไร้เสื้อผ้าแบบนี้
พี่ปืนหัวเราะชอบใจทุกครั้งที่ผมอาย มือซุกซนของพี่ปืนลูบขาผมแผ่วเบาตั้งแต่เท้า ตามมาด้วยริมฝีปากที่จูบซับต้นขาด้านใน ผมสะดุ้งเฮือก กัดปากตัวเองกลั้นเสียงคราง เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพ่อกับแม่นอนอยู่ห้องข้างๆ ถ้าผมร้องดังพ่อกับแม่อาจจะได้ยิน คราวนี้ผมเลยไม่ปล่อยเสียงร้องออกมา แม้ว่าพี่ปืนจะกำลังกลืนกินต้นหอมต้นน้อยของผมอยู่ก็ตาม
“อย่าเงียบสิ ครางให้ฟังหน่อย”
พะ พูดอะไรเนี่ย!
“อื้อ ไม่เอา อะ...เดี๋ยวพ่อกับแม่ ดะ...ได้ยิน” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นเปร่งออกไป ผมหายใจสะท้าน หอบแฮ่กๆอย่างหมดเรี่ยวแรง สมองพร่าเลือนไปหมดทุกอย่างเมื่อถูกริมฝีปากร้อนครอบครองทั้งตัว เหมือนกำลังเล่นรถไฟเหาะที่พุ่งทะยานขึ้นสู่ที่สูงด้วยความเร็วเกินกว่ากำหมด หัวใจหวาบหวิวสั่นสะท้าน สูงขึ้นอีก สูงขึ้นเรื่อยๆจนถึงจุดยอดของฝั่งฝัน ร่างทั้งร่างสะท้ายเฮือกกระตุกถี่ๆ แล้วรถไปเหาะก็ดำดิ่งลงสู่พื้นดินอย่างสวยงาม
“แฮกๆๆ” เหนื่อยราวจะขาดใจ
“จุ๊บ” เอวของผมถูกท่อนแขนของพี่ปืนรัดเข้าหาตัว พรมจูบผมทั่วไปหน้า ผมเผยอปากรอรับความหวานล้ำจากอีกฝ่ายจนลมหายใจเริ่มกลับมาเป็นปกติ
“อย่าเพิ่งเหนื่อย นี่เพิ่งเริ่มเท่านั้นเองนะหนู” พี่ปืนพูดล้อๆ ผมมองค้อน ผลักพี่ปืนลงนอนกับเตียง แบบนี้มันดูถูกกันเกินไปแล้ว ผมน่ะ ซ้อมเต้นเป็นสิบชั่วโมงยังไม่หวั่นเลย นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ!
กางเกงนอนตัวหนาถูกผมถอดออกหมดไม่เว้นแม้แต่ตัวใน บางสิ่งบางอย่างที่มีขนาดใหญ่กว่าผมเยอะชูชันอยู่ตรงหน้า พี่ปืนที่นอนเอามือรองต้นคอมองผมอย่างเฝ้ารอคอย ผมคอยๆจับที่ปืนกระบอกใหญ่ช้าๆ
“เร็วๆสิ” พี่ปืนเร่ง ผมเริ่มขยับมือและเพิ่มความเร็วขึ้น เหลือบมองพี่ปืนที่หลับตาพริมอยู่ ได้ยินเสียงครางต่ำจากลำคอแกร่ง ผมก้มหน้าลงไปคลอเคลียกับปืนใหญ่อย่างที่พี่ปืนทำให้ผม ทำทุกอย่างตามที่พี่ปืนเคยสอน มือหนาลูบแก้มผมแผ่วเบา ยิ่งได้ยินเสียงครางเหมือนสุขสมของพี่ปืน ผมก็งัดเอาทุกอย่างที่ร่ำเรียนมาจากคนตรงหน้าปรนเปรอพี่ปืนให้ไม่ต่างน จนกระทั่งพี่ปืนเหมือนจะทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมา หยาดน้ำรักไหลลงคอผมแต่บางส่วนผมไหลออมมานอกปาก ผมยกมือเช็ด แต่พี่ปืนกลับลุกขึ้นมาคว้าผมเข้าไปจูบ ทำให้ผมต้องเขยิบตัวขึ้นนั่งบนหน้าท้องที่มีซิกแพ็คอย่างสวยงาม
“น่ารัก” พี่ปืนชม ไม่ว่ากี่ครั้งก็ไม่ชินเสียที
“อ๊ะ!” พี่ปืนใช้นิ้วที่ชุ่มด้วยเจลสำรวจที่ด้านหลังของผม ผมวางมือไว้บนไหลพี่ปืน ผ่อนคลายตัวเองไม่ให้เกร็งเครียดจนเกินไป ในที่สุดก็เข้ามาได้ทั้งสามนิ้ว แรงเสียงสีขยับเข้าของปลุกปั่นบางอย่างในตัวผมให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง ผมเผลอขยับสะโพกตามการชักนำของพี่ปืน ผมหายใจเร็วขึ้นและครางออกมาเบาๆ
“พี่ปืน...อื้ออ” อยู่ๆก็เอามือออก ปล่อยให้ผมทรมาน
“เอามันเข้าไปสิครับ” พี่ปืนจับมือผมให้จับที่ปืนลำใหญ่ ผมเข้าใจความหมายและรู้ว่าพี่ปืนแกล้ง แต่ผมไม่สน คว้าของร้อนได้ก็ขยับเร็วๆให้มันได้ที่ ก่อนจะยกตัวเองขึ้นเพื่อให้ได้องศา ทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของพี่ปืน ผมเลี่ยงไม่มองหน้า ค่อยๆครอบครองปืนใหญ่ช้าๆ ใบหน้าบิดเบียวพราะมันทั้งเสียวและเจ็บปนกันไป กว่าจะกลืนกินได้หมดผมก็แทบหมดแรง ขาสั่นระริกจากอาการเกร็งเมื่อครู่ พี่ปืนสะกิดยอดอกเบาๆ ผมสะดุ้งนิดๆ ยังคงนิ่งค้างเพราะจุกอยู่ มือหนาเลื่อนลงมาที่เอวผม ลูบเบาๆให้เกิดความสยิว
“ขยับสิ ชักช้าก็เช้ากับพอดี” พี่ปืนพูดขำๆ ผมทุกอกหนาไปที เช้าอะไรกัน นี่เพิ่งจะเที่ยงคืนกว่าเอง!
เหมือนว่าผมจะทำมาทันใจ พี่ปืนถึงได้จับเอวผมขยับเป็นบทนำแทน จากนั้นผมก็เริ่มเคลิ้มแล้วเป็นฝ่ายขับเคลื่อนเสียงเอง ทุกจังหวะจะโคนสอดรับกันอย่างดี เมื่อพี่ปืนขยับสวนขึ้นมา ผมก็หัวหมุนได้แต่กรีดร้องระบายความเสียว ลืมเลือนทุกอย่างแทบหมดสิ้น ลืมไปว่าไม่ควรส่งเสียงดัง เพราะพ่อกับแม่อยู่ห้องข้างๆ ลืมเลือนว่าจะต้องอาย จากเนิบข้ากลายเป็นเร่งเร้าบทรักให้ร้อนแรงขึ้น ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ทำไป อาจเพราะเป็นพี่ปืน เป็นคนที่ผมรักและเป็นคนที่รักผม เพราะทุกสิ่งที่อย่างที่พี่ปืนทำให้ ผมจึงโยนความอายทิ้งแล้วปล่อยตัวปล่อยใจทุกอย่าง อยากทำให้พี่ปืนมีความสุข ผมจะรักพี่ปืนให้มากกว่านี้ อยากให้พี่ปืนรู้ว่าผมรักเขามากๆ มากที่สุดในโลก
“อ๊ะ! อาาาาาาาา” เมื่อมาถึงขีดจำกัด ผมก็ปลดปล่อยออกมาอีกรอบเต็มหน้าท้องสวยของพี่ปืน พี่ปืนเร่งกระแทกกระทันสวนขึ้นมาไม่กี่ครั้งก็ฉีดสายธารร้อนๆเข้ามาในตัวผม ผมไม่ได้แคร์ว่าพี่ปืนจะใส่ถุงยางหรือไม่ เพราะผมเชื่อใจว่าพี่ปืนมีผมคนเดียว แต่มารู้ตัวอีกทีว่าบางทีก็ควรจะทักท้วงพี่ปืนบ้างก็ตอนที่น้ำรักหยดเปรอะลงบนที่นอน
“พี่ปืน...เตียงมันเปื้อนอะ”
ผมขยับลุกขึ้นนั่ง มองพี่ปืนตาปรอย ไม่กล้าถอนปืนใหญ่ออกเพราะกลัวเขื่อนแตกและน้ำไหลทะลักออกมาทำให้เตียงเปรอะเปื้อนมากกว่าเดิม
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่จัดการเอง” พี่ปืนปลอบ จับตัวผมให้นอนลงกับเตียงส่วนพี่ปืนก็ขยับคล่อมผมแทน ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาจูบผมหนักหน่วง ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นอีกครั้ง ไฟที่คิดว่าดับลงไปตั้งแต่เมื่อตะกี้กลับลุกโชดช่วง ราวกับว่าในโลกนี้ไม่สามารถมีอะไรดับไฟรักของเราได้ ไม่ว่าพี่ปืนจะทำทางอย่างไร ผมก็ทำตัวเป็นผู้ตามที่ดี ไม่ต้องรอให้ผม ผมเรียนรู้เองเป็น จนพี่ปืนเอ่ยปากชม
“คนดี คนเก่งของพี่”
ผมอยากเป็นคนเก่งของพี่ปืน...จริงๆนะ
ความอุ่นร้อนที่แข็งแกร่งภายในตัวผมขยับเสียดสีไปกับช่องทางเบื้องล่าง ส่งถ่ายความร้อนมาให้พร้อมแรงกระแทกที่พาให้ร่างผมสั่นไหว เวลาเดินไปตามครรลองของมันไป ไม่ช้าไม่เร็ว ผมกับพี่ปืนก็เช่นกัน พี่ปืนทำทุกอย่างไม่รีบร้อนแต่ก็ร้อนแรง กอดผมอย่างค่อยเป็นค่อยไปแต่ก็หวานล้ำจนผมแทบสำรักความหวานตาย ความสุขที่ได้รับไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่มันล้นอกล้นใจชนิดที่ว่า ถ้าปริแตกได้ตัวผมก็คงปริแตกไปแล้ว
“พี่รักหนูนะ อยู่กับพี่แบบนี้ไปนานๆนะ” พี่ปืนพูดเสียงแหบพร่าในยามที่เราสองคนต่างพากันทะยานขึ้นแตะขอบฟ้ากันเป็นรอบที่สามของคืน
“หนูก็รักพี่ปืน อย่าทิ้งหนูนะ” ผมกระซิบเสียงพร่าไม่ต่างกัน ผมชอบยามที่พี่ปืนคลอเคลียจูบผมแบบนี้ เพราะผมสามารถรับรู้ได้ว่าพี่ปืนรักและเอ็นดูผมมาขนาดไหน
“ไม่ทิ้งหรอก น่ารักขนาดนี้ ใครจะทิ้งได้ลง”
ผมยิ้มหวานจนตาหยี ได้จูบหนักเป็นของรางวัล แต่แล้วผมเสียววาบและวูบโหวงเมื่อปืนลำใหญ่ถอนออกจากตัว ผมผวาคว้าไล่พี่ปืนเอาไว้ ยังไม่ทันตั้งตัวผมก็ถูกพลิกคว่ำ สะโพกถูกยกขึ้นและแท่นร้อนก็กระโจนเข้าสู่ตัวผมอย่างแรงในครั้งเดียว ดีที่ผ่านมาหลายรอบเลยไม่เจ็บมากนัก แต่ก็เจ็บและจุกอยู่ดี
“ไม่ต้องกลัวเด็กดื้อ บอกแล้วว่าคืนนี้พี่จะกวนเราทั้งคืนจน...เช้า” น้ำเสียงเอาจริงเอาจังบอกเป็นนัยว่าผมจะไม่มีโอกาสได้นอนยันเช้าจริงๆ แต่พี่ปืนอาจจะลืมไปว่าผมพูดตอบกลับไปว่ายังไง
“ก็บอกเหมือนกันว่า...กลัวที่ไหน! อ๊า!!”
“ไม่กลัวก็เตรียมรับมือให้ดี ต้นหอมน้อยๆของพี่”
โอเค...บางทีผมไม่ควรไปท้าพี่ปืน เพราะความจริงพี่ปืนก็เป็นคนที่หื่นมากอยู่แล้ว ยิ่งผมท้า ความหื่นของพี่ปืนยิ่งมากขึ้นคูณสิบ ผมหัวสั่นหัวคลอนทั้งคืน ทำได้แค่บิดตัวเร่าๆใต้ร่างหนาที่ขัยมอบความรักให้ผมไม่ขาดสายจนผมเกือบจะขาดใจ หนักหน่อยก็แกล้งผมด้วยการหยุดเอาเสียดื้อๆ จนผมต้องเป็นคนจัดการพี่ปืนเสียเอง
“ต้นหอม อืม..." เสียงครางคำรามต้ำราวกับสัตว์ป่าของพี่ปืนทำให้ผมได้ใจ ขย่มตัวเองลงกับความแข็งแกร่ง มือสองข้างเท้าลงกับอกพี่ปืน ร่างกายที่สุดแสนจะเพอร์เฟคของพี่ปืนมีเหงื่อออกทั่วกาย ผมเองก็ไม่ต่างกัน ความหนาวเหน็บในวันปีใหม่ไม่สามารถทำอะไรผมได้อีกต่อไป เพราะตอนนี้ผมร้อนจนแทบจะลุกไหม้ แทบหลอมละลายร่างผมและกลืนกินจนหมดสิ้น!
เป็นเวลายาวนานตลอดค่ำคืนที่ผมถูกกอด ร่างกายที่โลมรันพักกันของผมและพี่ปืนหยุดนิ่งเหมือนบทรักครั้งสุดท้ายจบลง สติผมน้อยลงเต็มทีเพราะความง่วงและอ่อนเพลียจากบทรักที่นับครั้งไม่ถ้วน เยอะยิ่งกว่าครั้งไหนๆ จนผมเองคิดว่าอาจจะตายคาอกพี่ปืนไปแล้วถ้าหากเขาไม่ค่อยแต่จะเล้าโลมให้ผมรู้สึกร่วมอยู่ตลอดเวลา
“เหนื่อยไหม” พี่ปืนถาม
“ไม่เหนื่อยมั้ง” ผมย้อน เหนื่อยขนาดที่ว่าตาพร่าเลือนเห็นท้องฟ้าของนอกเป็นสีเหลือง
“ถ้าไม่เหนื่อยงั้นเอาใหม่นะ”
ห๊า!!!!
ไม่ไหวแล้วที่รัก พอเถอะ จะตายแล้วจริงๆ!!!
“ไว้พรุ่งนี้นะ คืนนี้หนูไม่ไหวแล้ว” ผมอ้อนขอความเห็นใจ อยากจะนอนเต็มแก่ พี่ปืนถอนตัวเองออกจากตัวผม ผมครางเบาๆ นอนนิ่งอยู่บนเตียงท่าไหนก็ท่านั้นไม่มีแรงขยับ อ้อนเปลี้ยเพลียแรงจนคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นอัมพาตก็ได้ พี่ปืนลุกออกจากห้องไป ผมไม่ได้หันไปมองว่าไปไหน ผมเลือกที่จะหลับตาลงเพื่อพักผ่อนจากการออกกำลังมาค่อนคืน
“ต้นหอม” พี่ปืนปลุกผมที่เพิ่งหลับไปได้ไม่นาน
“หืม?”
“ข้างนอกมีใส่บาตรข้าวเหนียว ออกไปใส่ก่อนไหมแล้วค่อยกลับมานอนต่อ”
ลืมไปเลย!!!
แต่ทำยังไงดี ผมไม่ไหวแล้วอ่ะ
“พี่ปืนจ๋า หนูลุกไม่ไหว”
“มาพี่อุ้ม ไปอาบน้ำก่อนนะ”
พี่ปืนอุ้มผมออกจากเตียง ห้องน้ำอยู่ข้างนอก ผมร้องห้ามเพราะกลัวคนอื่นเห็น แต่พี่ปืนบอกว่าไม่มีใคร คนอื่นออกไปซื้อของใส่บาตร เข้าห้องน้ำได้พี่ปืนก็อาบน้ำให้ผมด้วยความรีบเร่ง แต่สะอาดแน่นอน วัดได้จากการที่พี่ปืนหอมแก้มผมไม่เลิก
ผมแทบไม่ต้องทำอะไรเอง พี่ปืนจับผมแต่งตัวเป็นเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวเข้าชุดกัน ก่อนจะรีบดึงผ้าปูที่นอนออกจากเตียง ม้วนเอาไว้ที่มุมหนึ่งของห้อง ก่อนจะแต่งตัวบ้าง ผมนั่งหลับอยู่ที่พื้น ฟุบหน้ากับเตียงจนพี่ปืนมาปลุก ผมขอขี่หลัง พี่ปืนก็ยอม ทำไมอึดขนาดนี้นะ ไปเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน ขนาดคนโดนทำอย่างผมยังเหนื่อยเลย แล้วพี่ปืนไม่เหนื่อยได้ยังไง
“ไงลูกรักของแม่ ไม่สบายหรือเปล่าลูกหน้าตาเพลียๆ” แม่ลูบหัวผมที่ยังอยู่บนหลังพี่ปืน
“เปล่าครับ” ผมไม่ได้ป่วย แต่ผมใช้แรงเยอะเกินไปต่างหาก
“แล้วทำไมหนูไม่ลงยืนดีๆล่ะลูก พี่เขาหนักนะ ตัวก็ใช่ว่าจะเล็กๆ” พ่อพูด ผมก็อยากจะยืนเองอยู่หรอกแต่ถ้าผมยืนเองตัวผมต้องลงไปกองอยู่ที่พื้นแน่ๆ
เราขับรถไปที่วัดท่าคก ผู้คนจำนวนมากต่างมารอทำบุญใส่บาตรในวันปีใหม่เพื่อความเป็นสิริมงคลแก่ชีวิต มีชุดใส่บาตรจัดวางไว้บนเสื่อที่ปูตามแนวถนนเรียงเป็นแถวยาว เราต่างจ่ายใครจ่ายมันเพราะจะได้ๆบุญเป็นของตัวเอง
“ไปนั่งบนเสื่อรอพระกันดีกว่าลูก” แม่บอก พี่ปืนพาผมไปนั่งบนเสื้อ วางผมลงเบาๆ ทันที่ที่ก้นสัมผัสกับความแข็งของพื้นผมก็สะดุ้งด้วยความปวดร้าว ถึงมีเสื่อปูก็ไม่ช่วยอะไรจริงๆ
“ไอ้ปืน มึงใช้งานน้อยกูหนักไปล่ะ” แมทชะโงกหน้าผ่านผมที่นั่งตรงกลางไปกระซิบกับพี่ปืนไม่ให้พ่อกับแม่ได้ยิน แต่ผมได้ยินเต็มๆ หน้าร้อนฉ่าเพราะแมทดันรู้เรื่องที่เกิดขึ้น
“แล้วไง มึงก็ไปใช้งานเมียมึงสิ” พี่ปืนย้อมหน้าตาย จับตัวผมเอนพิงตัวพี่ปืนไว้ น้ำหนักจะได้ไม่ลงที่ก้นผมมากนัก
“ไอ้มิน!” แมทเริ่มหันไปหาเรื่องพี่มินแทน แล้วสองคนก็เถียงกับเบาๆชนิดที่ผมไม่ได้ยิน ผมหลับรอพระจนกระทั่งพี่ปืนปลุก
พอได้ทำบุญก็รู้สึกดี ผมได้กลับมานอนซะที พี่ปืนนอนกอดและลูบหลังผมจนผมหลับไป ตื่นมาอีกทีก็สาวยโด่งเพราะความหิว พี่ปืนนอนอยู่ข้างๆ ผมไล้นิ้วกับจมูกโด่งๆของพี่ปืน ดวงตาที่ปิดสนิท แต่ก่อนนี้ทั้งแสนเย็นชาและไม่เป็นมิตร มักมองผมด้วยแววตาที่ไม่สบอารมณ์ มองว่าผมเป็นตัวสร้างปัญหา แต่มาวันนี้ สายตาคู่นี้กลับมองผมด้วยความอบอุ่น ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ดวงตาคู่นี้เปลี่ยนไป แต่ผมหาความเย็นชาไม่เจออีกแล้ว ซ้ำยังไม่เคยเจอคำว่าน่ารำคาญในตาคู่นี้อีกเลย ไหนจะริมฝีปากหยักได้รูปนี่อีก ที่ชอบพูดให้ผมเสียใจในตอนแรก
ผมจำได้ คืนแรกที่ผมได้ไปนอนกับพี่ปืนที่คอนโด วันนั้นพี่ปืนพูดเสียงหนักแน่นว่า...
‘แต่ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย’
ผมรู้ว่าพี่ปืนไม่ได้ชอบผู้ชาย จนถึงวันนี้ก็ไม่ได้ชอบ แต่พี่ปืนชอบผมคนเดียว มันทำให้ผมดีใจมากจนอยากจะตะโกนใหทุกคนบนโลกรู้ว่าผมโชคดีแค่ไหนที่มีพี่ปืนเป็นแฟน
‘ไม่ต้องเลือกแล้ว กินมันให้หมดนี่เนี่ยล่ะ ถ้ากินไม่หมดฉันจะเอากรอกปากนายเอง’
ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่คืนนั้นผมก็กินนมไปแค่กล่องเดียว ที่เหลือก็ไปนอนอยู่ในตู้เย็นพี่ปืน ไม่เห็นจะจับผมกรอกปากอย่างที่พูดเลย
ไหนจะว่าผมว่าหน้าตาไม่ดีอีก...
‘เรื่อง...ฉันไม่ถ่ายนายหรอก นายหน้าตาไม่ดี’
แต่เดี๋ยวนี้ชอบบอกว่าผมน่ารัก ถึงแม้ว่าผมจะอยากให้ชมว่าผมหล่อก็เถอะ เหอะๆ
ทุกอย่างที่เคยเป็นพี่ปืน ตอนนี้เหมือนไม่ใช่ แต่ความจริงมันก็คือตัวตนของพี่เขา ด้านที่ผมเคยเจอ คงเป็นเนื้อนอกที่ แต่เนื้อในพี่ปืนเป็นคนที่ใจดีแล้วก็อบอุ่นมากๆจนใครหลายคนขาดไม่ถึงเลยล่ะ
ขอให้ผมได้มีช่วงเวลาดีๆกับพี่ปืนในวันปีใหม่ วันดีๆแบบนี้ทุกปีนะครับ
-
เพลงได้ดำเนินมาจนถึงท่องสุดท้าย ผมมูฟตัวเองไปข้างหน้าเต้นตามเสต็ปที่ได้วางเอาไว้แล้วเพลงก็จบลงในท่างที่สวยงาม
“เฮ้อ จบแล้ว” ผมพ่นลมหายใจออกมา ความพยายามหลายเดือนที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ มันเกือบจะสมบูรณ์แบบแล้วจริงๆ เหนื่อยทั้งแรงกายแรงใจในการฝึกซ้อม ต้องทำการบ้านในการออกแบบท่าเต้น โปรแกรมการฝึกซ้อมอย่างหนัก จนแทบไม่ได้หยุดพัก ว่างเมื่อไหร่ก็ต้องลุกขึ้นมาซ้อม จนวันนี้วันที่เรามีซาวน์เพลงที่เจ๋ง ท่าเต็นที่สมบูรณ์ ผมกล้าพูดได้ว่ามันเพอร์เฟคสำหรับผม แต่ไม่รู้ว่าจะเพอร์เฟคพอให้ชนะการประกวดได้หรือเปล่า แต่ไม่ว่ายังไงผมก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองมากๆแล้ว
“เหลืออีกอาทิตย์หนึ่งที่เราจะมีเวลาซ้อม พยายามรักษาศุขภาพตัวเอง อย่าหักโหมซ้อมจนได้รับบาดเจ็บ ไม่งั้นวันแข่งคงจบเห่” พี่ต้าบอกกับทุกคน คนที่เหนื่อยที่สุดก็พี่ต้านี่แหละ วิ่งเต้นทำทุกอย่างเรื่องการประกวด และคอยดูแลเราทุกคนอย่างดี เป็นพี่ที่ดีที่ให้คำปรึกษาในทุกเรื่อง
“แล้วก็ระวังตัวด้วย อย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีกับตัวเอง” พี่นิคพูดหน้าเครียด แต่ละคนเริ่มสงสัยว่าเพราะอะไรถึงต้องระวังตัว
“ทำไมเหรอครับ” ไอ้ซันเป็นคนเปิดปากถาม คนอื่นพยักหน้าอยากรู้ด้วย
“มันเคยมีเรื่องนะ พวกไม่แน่จริงมันซุ่มทำร้ายคนในทีมพี่ก่อนวันแข่งวันหนึ่ง ทำให้เราขาดคน บล๊อกกิ้งเสีย การแข่งขันเลยออกมาไม่สวยเท่าไหร่ สุดท้ายเราก็ไม่ชนะ” พี่ต้าเล่า ผมแอบจับได้ว่าในสายตาของพี่ต้ามีความเจ็บปวดซ่อนอยู่
“พวกคนชื่อไมล์หรือเปล่าครับ” ผมถามไปตามที่สมองคิด พี่ต้ากับพี่นิกมองผมนิ่งๆก่อนจะพยักหน้า
“ไม่ต้องเป็นห่วงพี่ พวกผมจะดูแลตัวเองให้ดี” โนพูดให้พี่ๆสบายใจ
“ใช่ครับ แต่ถ้าจะมีเรื่องจริงๆ ผมจะพยายามหาทางหลีกเลี่ยง ไม่คิดเลยนะครับว่าเก่งขนาดนั้นจะทำเรื่องแบบนี้ได้ เหมือนพวกไร้ความสามารถยังไงยังงั้น”
ผมคิดเหมือนที่บีมพูดนะครับ ถ้าคิดว่าตัวเองแน่จริงก็ไม่เห็นต้องกลัวแล้วทำเรื่องเลวๆแบบนั้นเลย แต่ถ้าคนที่ชื่อไมล์คิดจะทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ เราจะรู้ได้ยังไง นอกจากคอยป้องกันตัวเองให้ดี
“งั้นวันนี้ก็ซ้อมแค่นี้พอ แยกย้ายกันไปพักได้”
“เย้!!!” ทุกคนดูจะมีความสุขกันมาก ต่างแยกย้ายกันรีบเก็บของ ที่ห้องซ้อมเต้นที่นี่มีห้องให้อาบน้ำด้วย แต่ผมไม่เคยอาบที่นี่ พี่ปืนบอกให้กลับไปอาบที่บ้านดีกว่า
ผมแยกกลับเพราะคนอื่นจะไปเดินเล่นกันต่อ แต่ผมขอตัวกลับเลย ตอนลงมาจากห้องซ้อม เจอคนชื่อไมล์อยู่ข้างหน้าตึก เขากำลังสูบบุหรี่อย่างเคย ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นผมแล้ว ผมเดินเลี้ยวไปอีกทางไม่สนใจ โบกแท็กซี้ได้ก็ขึ้นรถทันที เรื่องที่เขาเคยบอกไว้ ผมไม่ได้บอกใครเพราะกลัวเป็นเรื่อง ยังไงผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนทีมอยู่แล้ว ไมล์ไม่มีทางทำอะไรได้หรอก
วันนี้เลิกก่อนเวลาตั้งสองชั่วโมงแหนะ ผมส่งข้อความไปบอกพี่ปืนว่าไม่ต้องมารับ เดี๋ยวกลับเอง พี่เขาเองก็เหนื่อยกับการทำโปรเจคจบครับ ผมไม่อยากกวนเท่าไหร่ ปล่อยให้พักผ่อนไปดีกว่า อีกอย่างผมจะแวะซื้อของทำขนมนิดหน่อยด้วย เมื่อวานพี่ปืนบ่นว่าอยากกินเครปเค้ก
ผมแวะซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆคอนโดพี่ปืน ซื้อของทำเครปเค้กผลไม้ราดช็อกโกแลต ผมเลือกผมไม้ที่ตัวเองอยากกินและที่พี่ปืนชอบ พวกผลไม้ตะกูลเบอรืรี่ที่มีประโยชน์ ส้ม กีวี่ เอาองุ่นด้วยเพราะพี่ปืนชอบ ยังมีอะไรอีกนะ...อ่อ แคนตาลูป ผมเข็นรถเข็นไปที่มีแคนตาลูป เลือกลูกที่ไม่ใหญ่มาก ไม่ไกลมีเชอร์รี่สดวางขายอยู่ ช่วงนี้พี่ปืนบ่นว่านอนไม่ค่อยหลับ ซื้อกลับไปทำน้ำเชอร์รี่ให้พี่ปืนดื่มดีกว่า ผมเคยอ่านเจอในหนังสือ เขาว่าน้ำเชอร์รี่จะช่วยให้นอนหลับสบาย แถมยังไม่ง่วงตอนกลางวันอีกด้วย
สารพัดของที่กินแล้วสุขภาพดีผมซื้อมาหมด ต้องบำรุงพี่ปืนหน่อยจะได้แข็งแรง ปึ๋งปั๋งๆ ฮ่าๆๆ
ได้ของครบแล้วผมก็โบกแท็กซี่กลับคอนโดพี่ปืน ตอนซื้อผมไม่คิดอะไร แต่ตอนจะหิ้วขึ้นห้องนี่สิ ผมหิ้วคนเดียวไม่หมด แถมยังมีของหนักพวกแตงโม แคนตาลูป นมอะไรพวกนี้อีก
“เดี๋ยวผมช่วยครับ” มีผู้ใจดีอาสาช่วยผม
“เอ่อ ขอบคุณครับ” ผมพยักหน้าให้เขาสองที เดินเข้าลิฟต์แล้วพี่ผู้ชายใจดีก็ขนของๆผมที่เหลือตามเข้ามา ผมวางของลงกับพื้น จิ้มเลขชั้นของตัวเอง หันไปมองคนข้างๆ เขามองผมด้วยสายตายิ้มๆ
“ชั้นอะไรเหรอครับ” ผมถาม
“ชั้นเดียวกันแหละครับ”
“อ่อ” ทำไมไม่เห็นเคยเห็นเลยนะ
ผมยืนนิ่ง รู้สึกเขินกับสายตาของผู้ชายข้างๆ คือตาเขาหวานมากอ่ะ ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น คาดว่าคงทำงานแล้วเพราะชุดที่เขาใส่เป็นเสื้อเชิ๊ตผูกไท ใส่กางเกงแสล็ลและรองเท้าหนังเป็นมันเงา
ลิฟต์ขึ้นมาถึงที่ก็เปิดออก ผมก้มลงหิ้วของเดินนำมาที่หน้าห้องพี่ปืน วางของลงอีกครั้ง ล้วงเอาคีย์การ์ดออกมารูด ประตูห้องเปิดออก
“อยู่กับพี่ชายเหรอครับ” คนที่ช่วยผมถาม ผมเดินเข้าห้องวางของที่หน้าประตู แล้วหันไปรับของที่เหลือ
“ปล่าวครับ ผมอยู่กับแฟน” ผมบอก รับของมาถือ ผู้ชายตรงหน้าอึ้งกับสิ่งที่ผมบอก ผมคิดว่าเขาต้องรู้ว่านี่ห้องใคร คือผมหมายถึงอย่างน้อยๆก็ต้องรู้ว่าเจ้าของห้องเป็นผู้ชายรวมไปถึงอาจจะเคยเห็นหน้า เพราะไม่อยากนั้นเขาไม่ถามผมหรอกว่าผมอยู่กับพี่ชายหรือเปล่า
“เหรอครับ เหมาะกันดีนะครับ พี่อยู่ถัดจากห้องนี้ไปสองห้อง มีอะไรก็แวะไปหาได้นะ พี่ชื่อต้อง”
“ครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วย”
“ไม่เป็นไร พี่เต็มใจ”
ผมปิดประตูหลังจากพี่ต้องเดินกลับไปที่ห้อง หิ้วของที่ซื้อมาเข้าครัว ต้องเดินถึงสามรอบกว่าจะขนหมด ผมวางของกองๆเอาไว้ตรงเคาน์เตอร์ก่อนยังไม่เก็บ เดินเข้าห้องนอน พี่ปืนหลับอยู่พอดี ผมปีนขึ้นเตียงช้าๆแล้วขโมยหอมแก้มพี่ปืนฟอดใหญ่
ชื่นใจ!
แต่แปลกที่ไม่ตื่น ทั้งที่เป็นคนนอนระวังตัวอยู่ตลอดเวลาแท้ๆ เห็นหน้าตอนหลับของพี่ปืนแล้วอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้ นอนไม่ใส่เสื้อด้วย แต่ด้านล่างไม่รู้เพราะมีผ้าห่มคลุมเอาไว้อยู่ ผมลุกขึ้นยืนคล่อมตัวพี่ปืน เอามือถือออกมากดถ่ายรูปพี่ปืน ก้มตัวลงไปใกล้ๆ ถ่ายให้ชัดๆ ถ้าเอารูปพี่ปืนตอนหลับที่ดูแล้วเซ็กซี่เรียกเลือดแบบนี้ไปขาย จะได้เท่าไหร่นะ คึคึ
“หวา! พี่ปืน!”
ตัวผมหล่นตุบทับอกพี่ปืนแบบไม่ทันตั้งตัว เพราะที่คนหลับกระตุกขาผมทั้งสองขา พี่ปืนลืมตาโพลง ไม่มีแววง่วงแม้แต่น้อย อย่าบอกนะว่าแกล้งหลับ เจ้าเล่ห์ชะมัดเลย
“จะถ่ายต้องจ่ายเงินนะ” พี่ปืนว่า ผมขยับตังจะลงจากอกพี่ปืน แต่ถูกรั้งเอาไว้ มือหนาคล้องเข้ากับเอวผม กอดไว้เบาๆ ผมทำปากจู๋ใส่ นี่แฟนนะ ยังจะเก็บเงินอีก เดี๋ยวผมก็เรียกเก็บบ้างหรอก
“ไม่หนักเหรอ” ผมถาม ถ้านั่งทับท้องคงไม่เท่าไหร่ แต่เป็นช่วงหน้าอก เป็นผมคงมีจุก และตอนที่ผมทรุดตัวลงก็ลงอย่างแรงด้วย
“หนัก แต่ไม่เป็นไร”
“หิวไหม วันนี้หนูซื้อของมาทำเครปเค้กให้ด้วยนะ”
“นิดหน่อย แล้วทำไมไม่โทรมาจะได้ไปรับ”
“หนูส่งข้อความมาบอกแล้วนะ ไม่เห็นเหรอ” ผมเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ตรงหัวเตียงให้พี่ปืน ยังไม่ได้เปิดอ่านเลย คงเพราะหลับ ผมส่งให้พี่ปืนดู ผมปืนเพียงกดปิดก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ตัวผมเลยไหลลงนั่งบนตักพี่ปืนแทน
“เหนื่อยไหม”
“นิดหน่อยครับ แต่อาทิตย์หน้าหนูก็จะแข่งแล้ว กลัวพลาด”
ความกดดันมีมากขึ้นเมื่อใกล้ได้เวลาแข่งขัน ผมกลัวว่าจะทำพลาด กลัวว่าจะลืมจังหวะหรือลืมท่า เลยพยายามซ้อมอย่างหนัก เอาให้มั่นใจที่สุดว่าผมจะทำมันออกมาให้ดี
“ไม่ต้องกังวลหรือกดดันตัวเอง หนูทำได้อยู่แล้ว” พี่ปืนบีบมือผมให้กำลังใจ
“ลุกเถอะ เดี๋ยวหนูไปทำเครปเค้กให้”
กะว่าทำเค้กเสร็จจะทำกับข้าวต่อ ผมเป็นพ่อบ้านที่ดีไหมครับ ^_^
“เดี๋ยวก่อน” พี่ปืนรั้งแขนผมเอาไว้ ผมก้าวลงจากเตียงแล้วหันกลับมามองพี่ปืน ชี้นิ้วของพี่เขาแตะที่ปากตัวเอง แก้มผมแดงขึ้น รู้ในทันทีว่าพี่ปืนต้องการอะไร ผมโน้มหน้าลงไปจูบพี่ปืน แล้วก็ถูกรัดเข้าไปกอด พี่ปืนกลายเป็นผู้นำให้ผมเป็นผู้ตาม
“เหม็นเหงื่อ” พี่ปืนดมฟุดฟิดอยู่แถวๆคอผม
“เหม็นแล้วหอมทำไม”
“หึหึ ไปๆ” พี่ปืนตบสะโพกผมแรงๆ มันเจ็บนะเนี่ย!
.............................................................
ที่จริงจะแต่ง NC แบบเบาๆ แต่เพราะหายหน้าไปหลายวัน บวกกับทำให้ค้างในตอนที่แล้ว เลยจัดเต็มมาให้ในตอนนี้เลย คึคึ :hao6:
-
หวังว่าน้องต้นหอมไม่มีเรื่องอะไรก่อนแข่งนะ :mew2:
-
กลัวมีคนมาทำร้ายน้องต้นหอมจัง
ต้นหอมหนูดูแลตัวเองดีๆนะลูก
:กอด1:
-
:pighaun: ทั้งหื่นและน่ารัร
-
:m25: แหมะ...เปิดมาก็ nc กระจายยยย
ไม่ได้ทำใจมาก่อน เสียเลือดไปเพียบเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เจอะคนเนี้ยฟินเลย :hao6:
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
ยาวมากๆเลว ยาวฝุดๆ กลัวคนชื่อไมล์จังเลย หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องก่อนแข่งเต้นนะ
รุสึกเสียวๆไงมะรุ แล้วพี่ต้องเค้าจะมีบทอีกมั้ยอ่า มาดีหรือมาร้ายกันแน่ ระแวงอ่ะ เพราะตอนนี้เป็นที่ทั้งคู่กำลังมีความสุขกันเลย
ไม่อยากให้มีเรื่องร้ายโผล่มา ><
-
ต้นหอมน่ารักสุดๆ อิอิ เป็นเด็กที่เรียนรู้เก่งจริงๆ เอ๊ะ..หรือได้ครูดีน่ะ อิอิ
-
:impress2:
-
:-[ :-[
-
นอนจมกองเลือดกันเลยทีเดียว^.,^
-
อย่าให้เจอเรื่องไม่ดีนะจะได้แข่งแล้ว
-
มาทีอกอีแป้นคนอ่านแทบแตก หื่น หวาน กริ๊ด ฟิน แอร้ยยยยยยยยย ครบสูตรมากค่ะ :katai1:
ขอบคุณมากค่ะ>< :-[
-
ขอบพระคุณมากๆ สำหรับฉาก nc แสนหื่น และหวานฉ่ำ จนเยิ้ม 55555555 :hao7:
-
ร้อนแรงมากข่าทั้งต้นหอมและพี่ปืน น้องต้นหอมนี่ช่างเป็นเด็กดีของพี่ปืนจริง ๆ เลยน้า
ให้ทำอะไรก็ทำน่ารักที่สุด เซ็กซี่เว่อร์ ๆ อีกด้วย.........หมดแรงกันเลยจ้า
คู่นี้หวานกันมากจริง ๆ พี่ต้องมีบทบาทมั้ยคะ หรือผ่านมา เอ้อเอย ผ่านไป
ห่วงต้นหอมยังไงบอกไม่ถูกพักนี้
ขอบคุณค่ะ
-
พีปืนต้นหอมร้อนแรงมากกกกกกกก
:haun4: :haun4:
ใกล้แข่งแล้วต้นหอมดูแลตัวเองด้วยนะ
กลัวเกิดเรื่องจริงๆ
-
น่ารักอ่า :mew1:
-
:m25: โอ๊ะปีใหม่เลือดสาด
-
:haun4: อะไรมันจะร้อนแรงขนาดนี้
เลือดจะหมดตัววววว
-
ต้นหอมน่ารักสุดๆเลยนะตอนนี้
-
เลือดกระจาย
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
ต้นหอมมมมมมมมมม :m25:
-
:haun4: :pighaun: โอย ดิช้านเลือดหมดตัวแล้นนนน
-
น่ารักจัง ชอบต้นหอมจังเลยน่ะ :mew1: ตอนหน้าคงได้ดูต้นหอมเต้นแหละ หวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นน่ะ แล้วต้องจะเข้ามาสร้างความปั่นป่วนให้กับพี่ปืนหรือเปล่าเอ่ย :hao6:
-
:o8:พี่ปืนนนนนนนนนนนน :oo1: หนูต้นหอมก็นะไม่ยอมแพ้พี่ปืนเลย :impress2: :impress2:
-
โว๊ะ มีตบก้นด้วย :-[
-
รักพี่ปืน กิกิ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
พี่ปืนก็น่าใคร่ น้องต้นหอมก็น่ารัก :impress2: หวานกระจาย :-[ เลือดกระเซ็นค่ะ :pighaun: เอิ๊กๆๆ
-
หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ
-
เอิ่มม!! อ่านตอนตีสามตีสี่มันจะฟินเกินไปนะ555
-
งานนี้น้องต้นหอมจัดเต็ม พี่ปืนก็สบายไป :hao6:
ใช้งานน้องหนักอย่างนี้อย่าลืมมีรางวัลปลอบใจด้วยล่ะ
เอาไว้รวบยอดฉลองชัยชนะให้น้องเลยก็ได้เนาะต้นหอม
ระหว่างนี้พี่ปืนต้องดูแลอย่างใกล้ชิด กลัวเกิดเรื่องจังเลย
ยิ่งใกล้แข่งยิ่งต้องระวัง เต็มที่นะต้นหอม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล.ถ้าพี่แมทมาได้ยินต้นหอมแทนตัวเองว่าหนู พี่ปืนคงโดนเกลียดขี้หน้าอ่ะ :laugh:
-
อ๊ายยยยยยยย
เลือดหมดตัวแล้ว
ขอเลือดสำรองด่วนๆ
NC ตอนนี้ จัดเต็มมว้ากกกกกกก
เร่าร้อน ร้อนแรง
พี่ปืนแรงดีไม่มีตกอ่ะ
สงสารน้องต้นหอมสุดแสนน่ารัก ก้นคงช้ำระบมไปอีกนาน 55555555
ลืมนับไป ว่าได้กันกี่ยกว่ะ กร๊ากกก (นับยกไม่ไหว)
แล้วตอนหน้าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับต้นหอมป่าวเนี่ยยย ขอร้องล่ะ อย่าดราม่าเล๊ยยยยย
-
น่ารักมากกก :mew1:
-
ต้นหอมน่ารักขนาดนี้ เป็นเราก็ไม่ทน :-[ ไม่ทนปล่ำพี่ปืน...5555555
ขอให้แคล้วคลาดน่ะต้นหอม เพี้ยงงง :hao4:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 53
It's a state of bliss, you think you're dreaming
มันคือช่วงเวลาแห่งความสำราญ เหมือนกับฝันไปเลยล่ะ
[Tonhom talks]
ผมยืนจ้องตัวเองในกระจกบานใหญ่ในห้องนอน บอกกับตัวเองว่าผมจะต้องทำให้ได้ ผมต้องมั่นใจในตัวเองและมั่นใจในพี่ๆและเพื่อนๆร่วมทีม ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆหวังให้คลายความตื่นเต้น แต่ก็เหมือนเดิม หัวใจผมสั่นระรัวจนกลัวว่ามันจะกระเด็นออกมาด้านนอก
“แต่งตัวเสร็จหรือยัง” พี่ปืนเข้ามาตามผม ผมหันไปกอดพี่ปืนขอกำลังใจ
“หนูตื่นเต้นอ่ะ ทำยังไงดี” ผมเงยหน้ามองสบตาดำสนิทอ้อนๆพร้อมเขย่งเท้าขึ้นจูบปากพี่ปืนแผ่วเบา แตะนิ่งค้างเอาไว้ไม่ขยับ แต่พอพี่ปืนกดจูบลงมาหนักขึ้นผมก็ถอยออก ยักคิ้วให้พี่ปืนที แล้วก็แกล้งทำปากจูจุ๊บส่งให้พี่ปืน
“ไม่เคยเข็ดสินะ” พี่ปืนพูดเอือมๆ มือทั้งสองข้างจับเอวผมเบาๆก่อนจะเลื่อนลงไปที่ก้นผม...แล้วบีบอย่างแรง
“เจ็บนะ” ผมค้อนนิดๆ
“ก็นึกว่าอยากเจ็บตัว” พี่ปืนพูดหน้านิ่ง ผมหมั่นไส้เลยกัดคางพี่ปืนไปที
“พร้อมหรือยัง” พี่ปืนถาม ผมพยักหน้ารับ ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมครับ อีกสามชั่วโมงกว่าๆผมก็ต้องแข่งแล้ว
นัดกับคนอื่นในทีมว่าจะไปเจอกันที่งานตอนเก้าโมงครึ่งเพื่อเตรียมตัวแข่งขัน ไม่อยากให้อะไรผิดพลาดเลยนัดเจอกันก่อนเวลา ผมแข่งตอนสิบเอ็ดโมงใช้เวลาในการแข่งยี่สิบห้านาที นี่เป็นเวลาที่ทางผู้จัดงานเขาให้มา พวกผมก็จัดเต็มไปเลยยี่สิบห้านาทีเต็ม
“หัวใจเต้นแรงไปไหม หืม” พี่ปืนวางมือขวาลงบนตำแหน่งหัวใจของผม มันเต้นแรงมากจริงๆเพราะตื่นเต้นเรื่องการแข่งขันและตื่นเต้นกับสายตารักใคร่ของพี่ปืน คนที่คอยดูแลและอยู่เคียงข้างผมตลอดตั้งแต่ที่เราคบกัน
“ตื่นเต้นมากเลย” ผมอ้อนอีกรอบ กอดพี่ปืนแน่น ซบหน้าลงกับแผงอกของพี่ปืน สูดกลิ่นกายเย็นๆเข้าปอดลึกๆ มันช่วยให้ผมสงบลงได้เยอะ
“ทำให้เต็มที่ พี่เชื่อว่าหนูทำได้ พี่คอยเป็นกำลังใจให้อยู่นะครับ”
ผมชอบเวลาพี่ปืนพูด ‘ครับ’ มันฟังดูอบอุ่นมากอย่าบอกไม่ถูก
“ขอบคุณนะที่อยู่กับอยู่ รักหนู คอยดูแลหนู”
“อืม พี่ก็รักหนู”
วันนี้ผมต้องชนะแน่ๆครับ เพราะพี่ปืนบอกรักผมแทนคำอวยพร เพื่อเป็นการตอบแทนความรักของพี่ปืน ผมเลยเป็นฝ่ายจูบพี่ปืนก่อน สอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากของพี่ปืนและดูดเม้มปลายลิ้นพี่ปืนเบาๆ ได้ยินเสียงครางฮึมๆจากลำคอพี่ปืน อ้อมกอดที่กอดผมอยู่กระชับแน่น ผมเลื่อนมือขึ้นคล้องคอพี่ปืน แหงนหน้ารับจูบจากคนตัวโต เปิดปากให้ปลายลิ้นร้อนชำแรกเข้ามาในปากผม เอื้อมมือขึ้นประคองใบหน้าของผมเอาไว้ไม่ให้ห่างจากเขา
“สู้ๆนะครับคนเก่งของพี่” คำพูดนั้นดังขึ้นเมื่อริมฝีปากของพี่ปืนเคลื่อนออกห่างจากริมฝีปากผมเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะประกบลงมาใหม่อีกหนด้วยความร้อนแรงที่ทวีมากขึ้นกว่าเก่า ถ้าไม่ติดว่ามือแข็งแรงของพี่ปืนยังคงโอบประคองหลังของผมเอาไว้แบบนี้ ผมก็คงเป็นน้ำแข็งที่กำลังค่อยๆไหลลงไปอยู่บนพื้นแน่ๆ
บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความคึกครื้น ผู้เข้าประกวดมีเยอะมาก บางทีมก็หามุมซ้อมกันเบาๆ บางทีมก็กำลังแต่งตัวแต่งหน้ากันอยู่ ผมกับพี่ปืน แมทและพี่มินเดินไปหาทีมผมที่อยู่มุมหนึ่งของห้องโถงที่จัดเอาไว้ให้ผู้เข้าแข่งขันได้เตรียมตัว
ผมหันมองรอบข้าง เห็นทีมของคนชื่อไมล์อยู่ไม่ไกล ผมและไมล์สบตากัน เขาแสยะยิ้มใส่ผมเหมือนจะดูถูก ผมไม่สนใจก็แค่คนพาลที่ชอบหาเรื่องคนอื่นเขาไปทั่วแค่นั้น
“มองอะไร” พี่ปืนถาม
“เปล่าครับ” ผมตอบแล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนๆพี่ๆที่นั่งรออยู่
ย้อนไปเมื่อสองวันก่อน
“ฉันตื่นเต้นแทนแกจริงๆวะต้นหอม” แชมป์พูดขึ้น สีหน้าตื่นเต้นอย่างที่ปากว่า
“ประกวดกี่โมงนะ” อาร์มถามมือก็จับชุดในร้านตัวเสื้อที่ผมสั่งตัดชุดเต้นเอาไว้ วันมะรืนผมก็ลงแข่งแล้ว วันนี้ทางร้านนัดให้มารับเสื้อหลังจากแก้แบบเป็นรอบที่สาม แชมป์กับอาร์มว่าเลยมาเป็นเพื่อนผม เดี๋ยวต้องแวะไปเจอคนอื่นๆอีกที่ห้องซ้อม
“สิบโมงครึ่ง แต่ว่าฉันได้รอบตอนสิบเอ็ดโมง” ผมบอก
“ได้แล้วจ๊ะ ลองดูนะว่าต้องแก้อะไรอีกไหม” พี่เจ้าของร้านตัดเสื้อส่งถุงใส่เสื้อผ้าทั้งหมดมาให้ผม แยกถุงชัดเจนว่าของใครเป็นของใคร
ชุดที่ผมสั่งตัดสำหรับใส่ประกวดเป็นชุดที่เน้นความแข็งแกร่งทั้งโทนสีและรูปทรง ใช้สีดำเป็นหลังและสีรองเป็นสีเทา ผมรับมาเช็คแบบและดูความเรียบร้อยของงาน ทุกอย่างเรียบร้อยดี ผมจ่ายเงินค่าเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็กลับไปที่รถของพี่ปืน วันนี้ผมยืมมาใช้ทั้งวัน เพราะต้องตระเวณทำนู่นทำนี่ ส่วนพี่ปืนอยู่ที่มหาวิทยาลัย มีเรียนจนถึงเย็น พี่ปืนบอกว่าถ้าผมทำธุระเสร็จให้ไปรับที่มอด้วย
ผมขับรถไปส่งอาร์มและแชมป์กลับหอซึ่งเป็นทางผ่านก่อนจะขับไปที่สตูดิโอ แต่อยู่ดีๆก็มีรถขับมาแซงหน้าผมกระทันหัน ผมรีบเหยียบเบรคทันที รถหยุดชะงักกึก ผมรีบหันไปดูข้างหลังว่ามีรถตามมาไหม ดีที่ถนนโล่ง ส่วนรถคันข้างหน้าขับไปไกลแล้ว ผมออกรถทันที นึกโมโหพวกที่ขับรถไม่เคารพกฏจราจร เพราะแบบนี้ไง ถึงได้มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นบ่อยหนัก ผมมองเห็นป้ายทะเบียนรถคันข้างหน้าเลือนรางก่อนจะรถคันนั้นจะเลี้ยวไปอีกทาง
“เฮ้ออ เกือบไปแล้วไม่ล่ะ” ถ้าเมื่อกี้ผมเบรคไม่ทันได้เป็นเรื่องแน่ๆ
ผมจอดรถไว้ที่หน้าสตูดิโอ หอบหิ้วของลงจากรถขึ้นไปข้างบน ทุกคนรออยู่ก่อนแล้ว ผมแจกจ่ายถุงเสื้อให้แต่ละคน บางคนก็ลองชุดมันเดี๋ยวนั้นเลยเผื่อว่าต้องแก้อีก แต่สุดท้ายก็ไม่มีชุดไหนต้องแก้
“เก็บรักษาชุดให้ดี อยากเอาไปวางลืมไว้ที่ไหน เราไม่รู้ว่าใครคิดจะทำอะไร จะมีพวกไหนที่ไม่หวังดีหรือเปล่า อย่าให้ชุดเสียหายหรือหายไป” พี่ต้าพูด
“ส่วนวันแข่งเจอกันตอนเก้าโมงครึ่งที่งาน ดูแลสุขภาพของตัวเองด้วย” พี่นิกบอก พวกเราทุกคนพยักหน้า
“ถ้ามีเรื่องอะไรให้รีบบอกพี่ เข้าใจไหม”
“ครับ”
พี่ต้าคงจะกังวลและระแวงไม่น้อย ซึ่งก็ไม่แปลกถ้าหากว่ามันเคยเกิดเหตุการณ์ตัดกำลังคู่แข่งอย่างที่พี่ต้าเคยบอก เป็นใครก็ต้องกังวลเป็นธรรมดา ผมเองยังเครียดไปด้วยเลย แล้วเหตุการณ์ที่เกือบทำให้ผมรถชนเมื่อตะกี้นี้ล่ะ จะเกี่ยวข้องด้วยหรือเปล่า
ได้เวลาพี่ปืนจะเลิกเรียนผมก็ขอตัวกลับก่อน ลงมาที่รถ มีรถคันหนึ่งจอดอยู่ข้างหน้ารถผม ก่อนหน้านี้ไม่มีใครจอด มันคงจะเป็นอะไรที่บังเอิญมากเพราะรถคันข้างหน้าเป็นคันเดียวกับรถคันที่ขับปาดหน้าผม อยากรู้นักว่าเจ้าของรถมันเป็นใคร ผมขึ้นรถแต่ยังไม่สตาร์ทเครื่อง อยากจะรอดูว่าใครเป็นเจ้าของรถ แต่ว่ารออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก็ไม่เห็น
อย่าให้เจอตัวนะ ผมจะด่าให้!!!
จนถึงวันที่ผมก็ไม่คิดว่าเรื่องวันนั้นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่ในเมื่อเรายังไม่เจอหลักฐานก็ไม่อยากจะปรักปรำใคร
“พี่ปืน ถ่ายรูปกัน” ผมเรียกพี่ปืน ส่งมือถือให้ซัน ผมกับพี่ปืนยืนขึ้นคู่กัน พี่ปืนกอดคอผมเอาไว้ ซันถ่ายรูปคู่ผมกับพี่ปืนให้อยู่สองสามรูป ผมก็นั่งลงตามเดิมโดยนั่งซ้อนข้างหน้าพี่ปืน ยกโทรศัพท์ขึ้น พี่ปืนยื่นหน้าเข้ามาถ่ายคู่กับผม
หล่อชะมัดเลย...แฟนใครก็ไม่รู้
“นี่ มีอะไรจะให้ดู” แมทสะกิด
“อะไรเหรอ” ผมกระซิบกระซาบเพราะแมททำก่อน
“มานี่สิ” แมทจับแขนผมให้ลุกขึ้น ผมบอกพี่ปืนเบาๆว่าเดี๋ยวมา
แมทพาผมออกจากห้องเตรียมตัว เดินไปตามทางจนมาถึงตรงที่เป็นที่นั่งสำหรับคนดู คนสองคนที่ยิ้มให้ผมทำผมน้ำตาร่วง
“พ่อ! แม่!” ผมวิ่งเข้าไปกอดพ่อกัแม่คนละที ไม่สนใจว่าคนรอบข้างจะมองยังไงที่ผมยังอ้อนพ่อกับแม่เป็นลูกแหงแบบนี้ ผมดีใจจนบอกไม่ถูก คิดไม่ถึงว่าพ่อกับแม่จะบินมาดูการประกวดของผม จากที่ไม่เคยชอบให้ผมเต้น ตอนนี้พ่อกับแม่ยอมรักสิ่งที่ผมรักได้แล้ว
“โอ๋ๆ ร้องไห้เป็นเด็กๆเลยลูกชายแม่”
“หนูยังเด็กอยู่เลย” ผมบอก แม่เช็ดน้ำตาให้
“ผ่านเข้ารอบให้ได้นะลูก พ่อเป็นกำลังใจให้”
ต่อให้วันนี้ไม่ได้ผ่านเข้ารอบ ผมก็ดีใจที่สุดแล้วครับ
อีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะเป็นทีมของผมที่ขึ้นไปเต้น ทีมของผมเต้นของทีมของไมล์ ผมพยายามไม่หันไปมอง แต่ก็รู้ว่าพวกนั้นจ้องมาที่พวกเรา พี่ปืน แมทและพี่มินออกไปรอดูอยู่ข้างนอกแล้ว เมื่อการแสดงของทีมก่อนหน้าผมจบลง เราก็ล้อมวงเป็นวงกลม วางมือไว้ตรงกลางแล้ว...
“เฮ้!!!”
การแข่งขันมันเริ่มขึ้นแล้วจริงๆ
ผมพยายามอย่างเต็มที่ ใส่อารมณ์ในทุกท่วงท่าของการเต้นและสีหน้าที่สอดคล้องกับเพลง ตาผมจับจ้องที่ครอบครัวของผม พ่อ แม่ พี่ปืน แมท และพี่มินทั้งที่ยังเคลื่อนไหว จังหวะเพลงทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย ความตื่นเต้นการเป็นความสนุกสนาน เราส่งยิ้มให้กันกับเพื่อนในทีม และผมเห็นรอยยิ้มของพี่ปืน
ผมสังเกตุเห็นใบหน้าพึงพอใจของคณะกรรมการ พอถึงท่อนที่ผมและพี่ต้าต้องเต็นบีบอยกันสองคนข้างหน้า และคนอื่นเต้นอยู่ทางด้านหลัง ผมทำเต็มที่ จับจังหวะเพลงไม่ให้เต้นพลาด เสียงเชียร์ดังอยุ่เนืองๆ ผมหมุนตัวลุกขึ้นพร้อมกับตีลังกากลางอาศเป็นการจบท่อน จากนั้นก็เปลี่ยนบล๊อกกิ้งเพื่อเต้นในจังหวะใหม่
ยี่สิบห้านาทีผ่านไปไวมากเมื่อเทียบกับหลายเดือนที่ฝึกซ้อมกันมา เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดดังสนั่นทั่วสตูดิโอ แฟนคลับที่เป็นเพื่อนๆของผมและเพื่อนๆของสมาชิกคนอื่นๆมาเชียร์กับอย่างอุ่นหนาฝาคลั่ง และการแข่งขันนี้ก็ถ่ายทอดสดไปทั่วประเทศด้วย
“ทำดีมากทุกคน!” พี่ต้าบอก เรากอดกันก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง จังหวะที่เดินสวนกับทีมของไมล์ เขามองผมและหยุดเดิน ผมเองก็หยุด คนอื่นๆมองผมกับไมล์ด้วยสายตาสงสัย
“ดูเหมือนนายจะทำได้ดีนะ” ไมล์พูดก่อน
“ก็คงจะอย่างนั้น” ผมตอบแบบไม่ถ่อมตัว กับคนแบบนี้คงไม่ต้องหรอก
“หึหึ มั่นใจจังนะ แต่ยังไงฉันก็ต้องชนะ”
“เหรอ พยายามเข้าล่ะ” ผมตบบ่าอีกฝ่ายแล้วยกยิ้มมุมปากให้
คำว่าพยายามของผม ไม่มีทางที่คนอย่างไมล์จะไม่เข้าใจ เพราะแววตาที่สะท้อนออกมามันมีความไม่พอใจและข่มขู่แฝงอยู่ เอาเลย สติแตกให้พอ เพราะถ้าจิตใจไม่สงบการแสดงก็จะออกมาไม่ดี
“หวังว่าฉันจะได้ยินชื่อทีมนายตอนประกาศผลนะ”
มันก็แค่จิตวิทยาเล็กๆน้อยๆเท่านั้น
ผมไม่หวังว่าคำพูดของผมจะทำให้เขาไม่ผ่านเข้ารอบหรอกนะ แต่อยากจะกวนประสาทกลับไปบ้างก็แค่นั้น ผมจะไม่ยุ่งถ้าเขาไม่มายุ่งกับผมก่อน แต่ถ้ามองกันตามฝีมือ ผมว่าพวกเขาผ่านเข้ารอบแน่ๆ ซึ่งถ้าเขาผ่านเข้ารอบผมก็ยินดี เพราะในรอบชิงเราจะได้มีคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อหน่อย การแข่งขันมันถึงจะสนุก
“มีอะไรหรือเปล่าต้นหอม” พี่ต้ากับพี่นิคเดินมาหาผม
“เปล่าครับ” ผมบอกไปแค่นั้น แต่ดูเหมือนพี่เขาจะยังไม่สบายใจ ผมเลยยิ้มให้พี่ต้ากับพี่นิคและเพื่อนคนอื่นๆ
“ไม่มีอะไรจริงๆ เขาก็แค่พูดว่าเขาจะต้องเอาชนะเราให้ได้ ผมก็เลยบอกไปว่าให้เขาพยายามแค่นั้นเอง”
“อยู่ห่างๆมันไว้นะต้นหอม มันอัตรายกว่าที่เราคิด” พี่ต้าเตือน ผมพยักหน้ารับ
“ครับ”
เหลือแค่รอประกาศผลว่าผมจะผ่านรอบแรกหรือไม่ ผมเดินไปหาเพื่อนๆข้างนอก ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผมทำได้ดีมาก ได้ยินแบบนั้นก็เป็นปลื้มสิครับ
ผมมองการแสดงบนเวที ทีมของไมล์น่าทึ่งมาก เขาเต้นได้ดี แต่ละคนมีทักษะการเต้นที่แตกต่างกัน ทั้งๆที่ตัวเองก็เจ๋งขนาดนี้แล้วยังจะกลัวอะไรไม่เข้าท่า
“แกสุดยอดมากต้นหอม ไม่คิดเลยว่าแกจะแมนได้ขนาดนี้!” ไอ้แชมป์กอดผมแน่น ผมหัวเราะกับท่าทางตลกๆของมัน
“แมนอยู่แล้วบ้างเถอะ” ผมพูดติดตลก
“เหรอออ” ไข่ดาวกับปลาพูดพร้อมกัน มีการจิกหน้าใส่ผมด้วย
“เหลืออีกกี่ทีมวะ” ก้านถาม
“สี่ทีม รอบนี้คัดให้เหลือห้าทีมจากทั้งหมดสิบเอ็ดทีม” ผมบอกก่อนจะขอตัวเพื่อนเดินกลับไปที่ห้องเตรียมตัว จนกระทั่งถึงเวลาประกาศผลการแข่งขัน ทุกทีมจะต้องออกไปยืนบนเวที ผมจับมือซันเอาไว้ ไอ้ตอนเต้นก็ไม่ตื่นเต้นหรอก แต่ตอนนี้มือผมเย็นไปหมดแล้ว
สายตามองไปที่พี่ปืน สายตามั่นคงตรงให้ผมไม่สามารถละสายตาจากไปได้ พี่ปืนยิ้มให้ผมบางๆ ผมยิ้มตอบด้วยความเขิน
“เอาล่ะคะ ทุกทีมก็ได้แสดงฝีไม้ลายมือกันครับแล้ว ขอบอกเลยนะคะว่าน่าทึ่งมาก เหมือนกับว่าดิฉันกำลังดูภาพยนต์เรื่องสเต็ปอัพอยู่ยังไงยังงั้นเลย เวทีแทบลุกเป็นไฟ” พิธีก่อนสาวชื่อดังพูดขึ้นด้วยร้ำเสียงที่ตื่นเต้นไม่แพ้คนประกวดอย่างพวกผม
“นั่นสิครับ เห็นแล้วผมอยากจะลงไปกลิ้งบนพื้นให้ได้เหมือนพวกเขาบ้าง” พิธีกรหนุ่มสำทับทำเอาหลายคนฮาไปด้วย
“คณะกรรมการของเราบอกว่า ตัดสินยากมากจริงๆ เพราะแต่ละทีมเด็ดพอๆกัน ไม่มีใครน้อยหน้าใครเลยทีเดียว”
“จริงครับ ถ้าให้ผมเลือกคงลำบากใจแน่ๆ แต่ถึงยังไงเราก็ต้องมาประกาศกันแล้วครับว่าห้าทีมใดจะได้ผ่านเข้ารอบ”
แล้วซาวน์ดนตรีอันแสนตื่นเต้นก็ดังขึ้น เรามองหน้าก่อนกับเพื่อนในทีม แทบเกือบลืมหายใจ เรียกได้ว่าลุ้นจนตัวเกร็ง
“ทีมที่ผ่านเข้ารอบคือทีมดังต่อไปนี้...” พิธีกรชายหยุดไปนาน เสียงซาวน์เอ็ฟเฟคยังดังอยู่ต่อเนื่อง หัวใจผมเต้นแรงมาก แอบกลัวว่าจะไม่มีชื่อทีมติดหนึ่งในห้า
“ทีมแรกคือ...ทีมลูซิเฟอร์!” ทีมที่อยู่ข้างๆผมกระโดดตัวลอย ส่งเสียงดีใจดังลั่น ผมปรบมือให้กับพวกเขา มีบางคนเข้ามากอดผมผมก็ให้กอดแบบงงๆ เอ่อ สงสัยเขาคงคิดว่าผมเป็นเพื่อนเขามั่ง
“ทีมที่สองคือ...ทีมเดอะลีดด!”
ดะ...เดอะ...ลีด
ทีมผม
“เย้!!!!”
ผมกระโดดกอดซันแน่น ทั้งหัวเราะและร้องไห้ หูผมแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ไม่รู้ว่าประกาศทีมไหนไปบ้างแล้ว แต่ผมดีใจมาก ผ่านแล้ว ผ่านเข้ารอบแล้ว ผมทำได้แล้ว
“และทีมสุดท้ายที่ได้ผ่านเข้ารอบคือทีม...มิสเตอร์แบล็ค!”
ผมว่าแล้วว่ายังไงทีมของไมล์ก็ต้องได้เข้ารอบ คณะกรรมการวิจารณ์ข้อดีข้อเสียขอแต่ละทีม ซึ่งทีมผมไม่มีข้อติอะไรเลย มหัศจรรย์มาก ทีมของไมล์ก็เช่นกัน เหลือเวลาแค่อาทิตย์เดียวที่เราจะต้องฝึกซ้อมสำหรับรอบไฟนอล รอบนี้แหละหนักเพราะเราจะมีเวลาเตรียมตัวน้อย แต่ดีที่พวกผมคิดงานทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว
ลงจากเวทีได้ผมวิ่งเข้าหาพ่อกับแม่ก่อน แม่กับพ่อรุมหอมแก้มผมเสียยกใหญ่
“เก่งมากลูกแม่ เก่งที่สุด!”
“หนูทำได้แล้วพ่อจ๋าแม่จ๋า หนูทำได้แล้ว” ผมกระโดดดีใจน้ำตาไหลพราก พี่ปืนยืนอยู่ข้างหลังแม่ผม เราสบตากัน ไม่ต้องพูดอะไรแต่เราก็รู้ความหมาย
“มากอดทีสิไอ้ตัวยุ่ง” ผมผละจากแม่กอดแมทแน่น หอมแก้มแมททั้งซ้ายแหละขวา แมทก็หอมแก้มผม แอบเห็นพี่ปืนขมวดคิ้ว แต่ขอวันหนึ่งน่า เดี๋ยวนี้ผมไมได้กอดไม่ได้หอมแก้มพี่ชายสุดที่รักของผมเลย
“หนู ไปบอกเพื่อนนะๆลูกว่าเย็นนี้แม่จะเลี้ยงฉลอง ให้เขามาที่บ้านนะลูก”
“บ้านเราหรือบ้านพี่แมทอ่ะแม่” ผมถาม ไม่ได้กลับบ้านมานานมากแล้ว ลืมไปเลยว่าเคยมีบ้าน ฮ่าๆๆ
“บ้านเราสิลูก” แม่ลูบหัวผมเบาๆ
ผมผละไปหาเพื่อนๆในทีม บอกกับทุกคนว่าแม่ผมจะเลี้ยงฉลองที่บ้านผมเย็นนี้ ทุกคนตบปากรับคำว่าจะมา เราถ่ายรูปรวมกับเพื่อนของผมและเพื่อนของอื่นๆอยู่นานสองนาน กลับมาอีกทีแม่กับพ่อกลับไปเตรียมงานที่บ้านก่อน เหลือแค่พี่ปืนคนเดียว เพราะแมทเป็นคนขับรถพาพ่อกับแม่กลับ
“ให้” พี่ปืนยื่นดอกไม้ที่ไม่รู้ไปซื้อมาจากไหนให้ผม เป็นดอกกุหลาบขาวทั้งหมด ผมยิ้มกว้างแก้มแทบแตก รับดอกไม้มาถือ อยากจะจุ๊บพี่ปืนสักฟอด แต่แถวนี้คนเยอะ เกรงใจ
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มเขิน เดินตามพี่ปืนกลับมาที่รถ พอขึ้นรถได้ผมก็ประคองใบหน้าหล่อๆของพี่ปืนให้มองที่ผมคนเดียว แต่ก็ถูกสายตากรุ่มกริ่มมองตอบกลับมาจนอยากจะเบือนหน้าหนี
“แฟนใครครับ เก่งจัง”
โอ๊ยยยยย
วันนี้พี่ปืนจะน่ารักเกินไปแล้วนะ ผมจะละลายกับพี่ปืนเวอร์ชั่นนี้
เจอแบบนี้ หนูจะไม่ทน!!!
ผมทำใจแข็งกลบความอายแล้วหอมแก้มพี่ปืนไปที ปล่อยมือที่ประคองใบหน้าพี่ปืนลง กลับมานั่งก้มหน้ากับที่ไม่กล้ามองหน้าพี่ปืน ไม่งั้นผมต้องเป็นลมแน่ๆ
ในหัวผมนึกเพลงๆหนึ่งขึ้นมา เป็นเพลงของ avril lavigne ที่ชื่อว่า innocence ผมนั่งเงียบอยู่สักพักก่อนหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่ปืน พี่ปืนเหมือนจะรู้ว่าผมมองอยู่เลยหันมา มือหนาเอื้อมมาจับมือผมไว้ ผมสบตากับพี่ปืนก่อนจะร้องเพลงออกมา อยากให้พี่ปืนเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ ว่าผมมีความสุขมากแค่ไหน
Waking up I see that everything is OK (ตื่นขึ้นมา แล้วก็ได้เห็นว่าทุกๆอย่างนั้นยังปกติดี)
The first time in my life and now it's so great (เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉัน และมันยอดเยี่ยมจริงๆ)
Slowing down I look around and I am so amazed (ฉันมองไปรอบๆอย่างช้าๆ และฉันก็ตื่นเต้นไปหมด)
I think about the little things that make life great (ฉันคิดถึงเรื่องเล็กๆที่ทำให้ชีวิตนี้น่าจดจำ)
I wouldn't change a thing about it (ฉันไม่อยากจะเปลี่ยนแปลงอะไรไปเลย)
This is the best feeling (มันคือความรู้สึกที่ดีที่สุดเลยนะ)
ไม่เคยมีความรักครั้งไหนที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวลอยอยู่บนปุยเมฆได้แบบนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะรักผมได้เท่าพี่ปืน ความรู้สึกในวันแรกที่ผมได้เจอกับพี่ปืนเป็นยังไง วันนี้มันไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ
This innocence is brilliant (ความไร้เดียงสานี้มันงดงามจริงๆนะ)
I hope that it will stay (ฉันหวังว่ามันจะคงอยู่อย่างนี้ตลอดไป)
This moment is perfect (ช่วงเวลานี้มันสมบูรณ์แบบจริงๆ)
Please don't go away (ได้โปรดอย่าจากฉันไปเลย)
I need you now (ฉันต้องการเธอนะ ในตอนนี้)
And I'll hold on to it (และฉันจะยึดติดกับมันไปตลอดกาล)
Don't you let it pass you by (อย่าปล่อยให้มันหลุดมือเธอไปล่ะ)
มือของเราที่จับกันกระชับแน่นขึ้น เหมือนเป็นคำสัญญาจากพี่ปืนว่าจะไม่มีวันปล่อยมือผม จะอยู่กับผมแบบนี้ไม่เรื่อยๆ และผมก็จะไม่ปล่อยมือจากพี่ปืนเช่นกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
It's a state of bliss, you think you're dreaming (มันคือช่วงเวลาแห่งความสำราญ เหมือนกับฝันไปเลยล่ะ)
It's the happiness inside that you're feeling (มันคือความสุขภายในที่เธอกำลังรู้สึก)
It's so beautiful it makes you wanna cry (มันงดงามจนแทบทำให้ร้องไห้ได้เลยแหละ)
น้ำตาผมไหลลงมา ขยับริมฝีปากร้องเพลงที่เจือด้วยเสียงสะอื้นนิดๆ พี่ปืนหันมาสบตากับผมบ่อยครั้งสลับกับมองถนน ใบหน้าที่มันจะเรียบนิ่ง แต่ทว่าตอนนี้พี่ปืนยิ้มไม่หุบ ผมดีใจที่เป็นคนที่ทำให้พี่ปืนยิ้ม มือที่จับมือผมละออกเช็ดน้ำตาให้ผมแผ่วเบาก่อนจะจับมือผมไว้ไม่ห่าง
This innocence is brilliant (ความไร้เดียงสานี้มันงดงามจริงๆนะ)
I hope that it will stay (ฉันหวังว่ามันจะคงอยู่อย่างนี้ตลอดไป)
This moment is perfect (ช่วงเวลานี้มันสมบูรณ์แบบจริงๆ)
Please don't go away (ได้โปรดอย่าจากฉันไปเลย)
I need you now (ฉันต้องการเธอนะ ในตอนนี้)
And I'll hold on to it (และฉันจะยึดติดกับมันไปตลอดกาล)
Don't you let it pass you by (อย่าปล่อยให้มันหลุดมือเธอไปล่ะ)
มือที่แสนอบอุ่นของผู้ชายตรงหน้านี้ ผมจะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือ
“I love you”
“I love you too”
กลับมาถึงบ้านแมท ผมก็เก็บของเตรียมไปนอนที่บ้านตัวเอง ก่อนจะขับรถไปที่บ้านของผม ระหว่างทางผมให้พี่ปืนแวะซื้อเค้กเพราะอยากกิน ถึงร้านผมลงไปซื้อคนเดียว พี่ปืนรออยู่บนรถ ได้เค้กนมสดมาก้อนหนึ่งและเครปเค้กอีกก่อน ที่จริงทำเองก็ได้ แต่ผมขี้เกียจ
ตอนเดินออกจากร้านขายเค้ก ผมเห็นไมล์ยืนคุยกับใครไม่รู้ แล้วเขาก็เดินขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไป รถคันที่ไมล์ขับ...มันคันเดียวกับคันที่ขับรถปาดหน้าผม ผมจำป้ายทะเบียน สีและทรงของรถได้แม้ว่าจะเห็นแค่แวบเดียวก็ตาม ผมความจำดีมาแต่ไหนแต่ไร เห็นอะไรแค่แวบเดียวก็จำได้แล้ว ไม่มีทางพลาดแน่ๆ
มือที่ถือถุงเค้กกำแน่น ทำไมต้องเล่นวิธีสกปรกด้วย แบบนี้มันเกินไปแล้ว
ผมสาบานกับตัวเอง...ผมจะต้องชนะมันให้ได้!!!
…………………………….
เอาแล้ววววๆๆๆ :katai1:
แต่ตอนนี้ทำเอาเขินมาก อ๊ากกกก :m3:
-
ต้นหอมเก่งมากกกกกกก><
พี่ปืนหว๊าน หวาน โครตจะโรแมนติกกับน้องเลย
-
อย่ามีเรื่องอะไรร้ายๆกะน้องตอนโค้งสุดท้ายเลยน้าาา
-
นั่นดิ ตัวเองก็เก่งทำไมต้องเล่นสกปรกด้วย
ว่าแต่ต้นหอมน้อยน่ารักจังเลยยยยย...พี่ปืนก็น่ารักขึ้นเรื่อยๆ แอร๊ยยยย
-
ไมล์น่ากลัวนะเนี่ย! :m16:
-
ดราม่าอย่ามาเลยนะ ไม่นะ :mew3:
-
เย้เย้ น้องต้นหอมเข้ารอบ
พักนี้สวีทหวานกับพี่ปืนเหลือเกิน
ไมล์มันร้ายว่ะ แกล้งต้นหอม
-
ขอให้ไมล์มันแพ้ภัยตัวเอง :z6:
-
ฮู้ววววว โล่งไปเปาะหนึ่ง เหลือตอนแข่งรอบไฟนอลอีกสินะ
อ่าานตอนนี้แล้วเขินจุง อิอิ :o8:
-
ขอให้น้องต้นหอมปลอดภัยนะ ไมล์นี่เล่นสกปรกจริง ๆ ต้นหอมน่าจะบอกคนอื่นบ้างนะเรื่องนี้
พี่ปืนทำไมน่ารักจัง น่ารักขึ้นเพราะมีแฟนน่ารักสินะ ยังมีอารมณ์หึงแมทเบา ๆ อยู่นะ 555
ขอบคุณค่ะ
-
ต้นหอมของขึ้นแล้ว
ยังไงก็ต้องระวังตัวด้วยนะ อย่าไปไหนคนเดียว
ไมล์น่ากลัวจริงๆ ลอบกัดชัดๆ ลูกผู้ชายป่ะ ??
:fire: :m31: :fire: :m31:
-
พี่ปืนน่ารักขึ้นเยอะเลยนะ ^^ น้องต้นหอมด้วย :mew1:
-
หวานอ่ะเหมือนน้ำตาลในเลือดจะเพิ่มสูงขึ้นยังไงก็ไม่รู้ฟินนนนนน>///<
ไมล์นิสัยอ่ะน่าจะจับถ่วงน้ำซะจริงๆถ้าต้นหอมเป็นอะไรไปนะจะให้พี่ปืนตื้บซะเลยฮึ้ยๆๆๆ-_-!!
-เดือนที่อัพผิดเปล่าค่ะ
-
ไมล์ ไอ้คนโสโครก แกกล้าขับรถเชี่ยวน้องหอมเลยเรอะ ไอ้เลว เดี๋ยวแกจะโดนฉันกระทืบไห้จมกองตีน :angry2: :angry2:
-
ไมล์คงไม่อยากตายดีสิน่ะ ถึงกล้าทำกับน้อง อย่างนี้
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
:o8: พี่ปืนน่ารักกกกกกก :-[
-
ทำให้ได้นะต้นหอมม
-
พี่ปืนน่ารักสุดๆเลยอ่ะ
ต้นหอมสู้ๆ ชนะให้ได้นะจ๊ะ
-
สำเร็จไปอีกก้าว ดีใจกับต้นหอมและเพื่อนๆด้วย
ความสำเร็จที่นอกจากฝึกซ้อมอย่างเข้มข้นแล้ว
ต้นหอมยังได้กำลังใจที่ดีเยี่ยมจากครอบครัวอีกด้วย
โดยเฉพาะพี่ปืน คนนี้สำคัญสำหรับต้นหอมมากๆ
ระหว่างนี้ต้นหอมก็ต้องระวังตัวด้วยนะ ไมล์ร้ายจริงๆ
ถ้าเกิดอุบัติเหตุไปจะว่ายังไงกัน :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อั๊ยย้าาาา หวานมากกกกกกก :hao5:
ไมล์นี่ยังไงน้าาาา เค้าดันตะหงิดๆ กับคนที่ช่วยต้นหอมถือของด้วยอ่ะ :ling1:
-
เอาเลยต้นหอมเอาชนะให้ได้
เชียร์ต้นหอมขาดใจเลย
-
เดี๋ยวไมล์เจอพี่ปืน หึหึ
-
ต้นหอมนายเท่และเก่งมากกกกกกกกก ยอดเยี่ยมจ้ะ o13 รอตอนนี้มานานและก้อสมใจจริง ๆ เป็นตอนที่ทั้งน่ารักและน่าทึ่งเลยแหละ ชอบ ๆ :mew3: :mew3: หวังว่าคงไม่มีดราม่าน่ะ กลัวใจคนแต่งน่ะ :mew2:
-
ไมล์ ชอบต้นหอม อะป่าวววววว
-
พี่ปืนพักนี้ทำตัวน่ารักนะ
คิดจะแข่งแบ๊วกับต้นหอมหรือไง 55555
ส่วนไมล์จะเอาไงกันแน่
อยากศพไม่สวยใช่ป่ะ กร๊ากก
รอบชิงหวังว่าทีมต้นหอมคงจะชนะนะ
-
ต้นหอม บอกพี่ปืน แล้วก็พี่ๆในทีมด้วยนะลูก
-
พี่ปืนหวานเกิ๊น :impress2:
-
:m31: :m31: :m31:ไมล์เลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มีเหตุจำเป็น ทำให้ไม่ได้เข้าเล้าฯ ช่วงนึงค่ะ เลยไม่ได้มาอ่านเลย เลยไม่ได้เมนท์เลย ขอโทษค่ะ :m17:
ตอนนี้เลยขอมาตามอ่าน ตามเมนท์ 4 ตอนเลยจ้ะ 50 - 53
..............................................................
ตอนที่ 50 (แมทมิน)
้ค้างมาจากตอนที่ 49 ว่าน้องมินของพี่แมท มีปัญหาอะไร ถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนั้น ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริง ๆ ทั้งที่รู้จักกันแท้ ๆ ยังทำกันได้ โชคดีที่รู้สึกตัวทัน และเพื่อน ๆ เข้ามาช่วนทัน ไม่อย่างนั้น...
เฮ้อ เข้าใจน้องมินนะ ที่จะกลัว และเครียดขนาดนี้ แต่การไม่พูดแล้วคิดเองไปไกล ว่าแมทจะต้องรังเกียจ ต้องหมดรัก
มันก็ยิ่งทำให้เครียดกว่าเดิม แถมทำให้คนที่เรารักกังวล และคิดมากไปด้วย มีอะไรก็ควรคุยกัน เคลียร์กันไปตรง ๆ ดีกว่า
พี่แมทก็ช่างแสนดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่มีทางหมดรักน้องมิน แถมตอกย้ำว่ารักมากมายด้วยการ...จนใกล้เช้า โห พี่แมท อิอิ
ชีวิตน้องมิน ก็จะหมดเคราะห์หมดโศกกันซะที ค่อยยังชั่วหน่อย ต่อไปพี่แมทน้องมิน ก็จะมีแต่สวีทหวานแล้วสิน้า
...............................................
ตอนที่ 51
ต้นหอม อ้อนน่ารักที่สุด แต่เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าพี่ปืน มีการมองตามสาวสวยจนเหลียวหลัง แถมแอบถ่ายรูปอีก มันน่าหึงนะเนี่ย
แหม เป็นฝ่ายงอนพี่ปืนก่อน ก็ต้องมาเป็นฝ่ายง้อก่อนซะอีก ต้นหอมเอ้ย ง้อได้น่ารักสุด ๆ "พี่ปืนจ๋า" แถมกัดนมพี่ปืน ฮะ ๆ
นี่ถ้าอีกวันไม่ต้องเดินทาง มีหวังต้นหอม โดนพี่ปืนเอาคืนยันเช้าแน่เลยนะ อิอิ ไปเที่ยวปีใหม่ทั้งครอบครัว อบอุ่นจังเลย
พ่อกับแม่ แอบมาเซอร์ไพรส์ซะด้วย ครอบครัวสุขสันต์จริง ๆ ฮาพี่ปืน ตอบพ่อกับแม่จัง "ต้นหอมดื้อ แต่ผมเอาอยู่" สุดยอดมั่ก ๆ
โอย คิดจะมีดราม่าซะแล้ว ดีแล้วที่คุณพ่อคุณแม่เข้าใจ ยอมให้ต้นหอมทำสิ่งที่รักต่อไป อย่างนี้ต้องแข่งให้ชนะนะต้นหอม
จบท้ายด้วยค่ำคืนแสนหวาน พี่ปืนเอาคืน แต่ต้นหอม ก็ยอมคืนให้ทั้งต้นทั้งดอก ด้วยความเต็มใจเลยสิน้า
............................................................................
ตอนที่ 52
แน่ะ คิดว่าตอนที่แล้วจบแค่นั้น มีต่อซะด้วยอ่ะ อิอิ :hao6: เล่นเอา อ่อก :pighaun: เลือดกระฉูดรับปีใหม่
นึกถึงวันเก่า ๆ ตามต้นหอมไปด้วย ตอนแรก ๆ หมั่นไส้พี่ปืนจริง ๆ นั่นแหละ เย็นชากับน้องตลอด ๆ
แต่พอมาวันนี้ พี่ปืนคือคนรัก ที่แสนดี อบอุ่น เป็นผู้ใหญ่ และเป็นคนที่มั่นใจได้แน่ ๆ ว่าไม่มีวันทำให้ต้นหอมเสียใจเด็ดขาด
คิดว่า หนุ่มต้อง จะโผล่มาเป็นตัวเรียกความหึงพี่ปืนอีกแล้ว ดีนะที่น้องพูดให้ฟังชัดเจนไปเลย อยู่กับแฟน ชัดเจน แจ่มแจ้ง
จะได้ไม่มีใครกล้ามาแหย่หนวดพี่ปืนให้กระตุกอีกเนอะ ทำดีมากต้นหอม กลับมาห้อง ก็หวานสุด ๆ หยุดไม่อยู่อีกละ
แต่กังวลเรื่องไอ่ไมล์จริง ๆ เหมือนคอยดักรอต้นหอมเลย จะเกิดเรื่องไม่ดีรึเปล่านะ
................................................................................................
ตอนที่ 53
ถึงวันแข่งแล้ว ได้กำลังใจชั้นดีอย่างพี่ปืนคอยเชียร์ แถมพ่อแม่ยังมาให้กำลังใจ อย่างนี้ต้นหอมต้องชนะแน่ ๆ
ตอนนี้ ผ่านรอบคัดเลือกมาได้แล้ว ดีใจกับทีมต้นหอมด้วย แต่น่าเบื่อตรงไอ่ไมล์ก็ติดมาด้วยเนี่ยสิ ชิชิ รำคาญไอ่ไมล์จริง ๆ
ทุกคนร่วมยินดีกันใหญ่ แต่พี่ปืนน่ารักที่สุด แหม มาพร้อมกุหลาบสีขาวซะด้วย :o8: หวานหยดจริง ๆ
เพลงที่ต้นหอมร้องให้พี่ปืน ซึ้งที่สุดเลย ทำเอาพี่ปืนยิ้มแก้มปริ หวานอยู่ดี ๆ เจอไอ่ไมล์อีกล่ะ คิดแล้วว่ารถที่ขับปาดต้นหอม
ต้องเป็นฝีมือไอ่ไมล์แน่ ๆ ดีแต่ใช้วิธีสกปรก ทั้งที่ทีมตัวเองก็มีความสามารถแท้ ๆ อย่างนี้ต้นหอมยิ่งต้องเอาชนะคนแบบนี้ให้ได้
เพียงแต่กังวลว่า กว่าจะถึงรอบตัดสิน ระหว่างนั้น ต้นหอมและคนอื่น ๆ ในทีม จะปลอดภัยรึเปล่านี่สิ แต่ยังไงก็เชื่อ
ว่าพี่ปืน ต้องปกป้องน้องได้แน่ ๆ เอาใจช่วยน้องต้นหอม และทีมเดอะลีด ให้ชนะ เพี้ยง ๆๆๆ
............................................................................
เมนท์ซะยาว แหะ ๆ อีกไม่กี่ตอนจะจบซะแล้ว ต้องคิดถึงน้องแน่เลยอ่ะ :monkeysad:
ขอบคุณ ริริ ค่ะ :L2: :L1:
-
อ่านทันแล้ววววว :m4:
หลังๆมานี่หวานกันม๊วกกกกกเลย :m1:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 55
I want to live like every breath matters
ผมอยากจะใช้ชีวิตทุกลมหายใจให้คุ้มค่า
[Puen talks]
“พี่ปืน” ต้นหอมเดินออกมาจากห้องนอน ตายังลืมไม่ขึ้นเลย มือเกาพุงจนขึ้นรอยแดง ทั้งร่างมีแต่กางเกงนอนขาสั้นเท่านั้น ผมตื่นตั้งแต่เช้ามานั่งทำงานส่ง เห็นว่าเมื่อคืนต้นหอมนอนดึกเพราะมัวแต่ซ้อมเต้นเลยไม่ได้ปลุก ที่ตื่นนี่คงจะหิว เดินมาถึงก็แทรกตัวนั่งลงบนตักผม สองแขนกอดเอวผมไว้แน่นและซบหน้ากับไหล่เหมือนแมวน้อยขี้เซา
“จะตื่นหรือจะนอน” ผมถามด้วยความเอ็นดู ดูท่าว่าจะหลับอีกรอบ ตัวเย็นเฉียบเพราะตากแอร์ในห้อง เมื่อคืนไม่ยอมใส่เสื้อนอน บอกว่าร้อน คงเป็นเพราะซ้อมเต้นแล้วเหงื่อออกเยอะมาก อาบน้ำเสร็จก็กระโจนลงเตียงนอนทั้งอย่างนั้น เป็นผมที่จับต้นหอมปะแป้งใส่กางเกง พอจะใส่เสื้อก็ร้องว่าไม่เอาลูกเดียว
“ขอนอนอีกแปบนะ” ต้นหอมพูดเสียงยานๆ ผมดันโต๊ะกระจกที่มีโน๊ตบุ๊ควางอยู่ออกห่างจากตัว ยืดขาข้างหนึ่งออก โอบเอวเด็กบนตักกันไว้ไม่ให้หล่นลงไปกับพื้น ปล่อยให้นอนไปอีกสักแปบ นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่าเอง เขามีนัดซ้อมเต้นตอนสิบโมง กว่าจะซ้อมเสร็จก็สองสามทุ่มนู่นแหละ เป็นอย่างนี้ทุกวัน ยิ่งใกล้วันแข่งรอบชิงยิ่งซ้อมหนักชนิดว่าไม่พักผ่อน ช่วงนี้ต้นหอมโดดเรียนบ่อยด้วย แต่เขาไปแจ้งอาจารย์เอาไว้แล้วว่ามีเหตุจำเป็น ก็ไม่เห็นว่าจะมีอาจารย์คนไหนว่าอะไร จะว่าได้ยังไงล่ะครับ เทอมที่แล้วได้เอมาทุกวิชา เต็มร้อยเกือบทุกวิชาด้วย ที่ไม่เต็มก็อยู่ที่ เก้าสิบแปด เก้าสิบเก้า ไม่รู้ว่าเรียนยังไง ฉลาดเหลือเกิน เพราะงั้นเลยไม่มีอาจารย์คนไหนว่าที่เขาขาดเรียน
พอประมาณแปดโมงกว่าๆผมก็ปลุกต้นหอมให้ไปอาบน้ำ อิดออดทำท่าจะไม่ยอมตื่น สงสารเหมือนกันครับ ตัวแค่นี้แต่อึดใช่เล่น แน่นอนว่าผมรู้ดีกว่าเด็กคนนี้อึดแค่ไหน
“จะไม่ไปซ้อมหรือไง” ผมถาม หยิบขี้ตาออกให้อย่างเบามือ ผมฟูไปหมด ไม่อยากจะบอกว่าต้นหอมไปทำสีผมสีใหม่มาอีกแล้ว ผมล่ะกลัวผมเขาร่วงหมดหัวเสียจริง คราวนี้ไปทำสีเทาอมฟ้าอย่างที่บอกว่าอยากจะทำ หน้าเลยยิ่งดูขาวเข้าไปใหญ่
“ไป...แต่เหนื่อยอ่ะ”
“หยุดไหม”
“ไม่เอา อื้อออออ ขี้เกียจ!” ต้นหอมบิดขี้เกียจจนผมกลัวเขาจะเอวเคร็ด ก่อนจะลุกจากตักผมเจ้าตัวก็หอมแก้มผมทั้งสองข้าง พอผมจะจูบก็ส่ายหน้าหนี
“ไม่เอา ยังไม่ได้แปรงฟัน” ยิ้มแป้นแล้วก็เดินเข้าห้องไปอาบน้ำ พูดเหมือนผมไม่เคยจูบเขาตอนที่ยังไม่ได้แปรงฟันอย่างนั้นแหละ ออกจะบ่อยไปที่ผมแอบจูบตอนต้นหอมยังไม่ตื่น ก็ขี้เซาซะขนาดนั้นจะไปรู้สึกตัวอะไร
ผมลุกขึ้นไปทำอาหารเช้าง่ายๆให้ต้นหอมกิน ปกติเขาจะเป็นคนทำ แต่ช่วงนี้เห็นเขาเหนื่อยแล้วสงสาร ผมเลยเป็นคนทำเอง จัดการปิ้งขนมปัง ทอดไข่ดาว ไส้กรอก แฮมและเบคอน ทำไข่ลวกให้อีกฟอง แรกๆไม่ยอมกิน ต้นหอมไม่ค่อยชอบกินอะไรไม่สุก แต่เจอผมบังคับเข้าหน่อย เดี๋ยวนี้เลยกินได้
“หิวแล้วๆๆ” แต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งเข้ามาในครัว ผมวางจานอาหารเช้าไว้ที่ตรงหน้าเขา รินนมกับน้ำส้มให้อีกอย่างละแก้ว ต้นหอมยิ้มตาหยี ชอบนักล่ะให้ผมคอยเอาใจ ผมนั่งลงข้างๆต้นหอม ปริมาณอาหารในจานผมน้อยกว่าต้นหอม เพราะผมไม่ต้องการพลังงานมากนัก ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยกินข้าวเช้า ตั้งแต่คบกับต้นหอมเขาก็บังคับให้ผมกินข้าวเช้าด้วยตลอด สำหรับผม กาแฟแก้วเดียวก็อยู่แล้ว
“เหนื่อยไหม” ผมถามด้วยความเป็นห่วง วันก่อนไม่รู้ซ้อมกันอีท่าไหน ตรงเอวเขียวเป็นจ้ำเลยวงใหญ่ เข้าใจเลยว่าทำไมก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ต้นหอมไม่ยอมให้เต็น ก็เล่นตัวเขียวเป็นจ้ำกลับมาทุกวัน
“เหนื่อย แต่หนูทนได้ อีกไม่กี่วันก็จะแข่งแล้ว ถึงเหนื่อยยังไงก็อยากจะทำให้ดีที่สุด”
ผมเชื่อว่าเขาจะต้องทำได้ ไม่มีอะไรที่คนอย่างต้นหอมทำไมได้ เด็กคนนี้มีความมั่นใจเต็มร้อย เผลอๆก็เกินร้อยด้วยซ้ำ ถ้าลองตั้งใจจะทำอะไรแล้ว ก็ไม่มีทางพลาด ขนาดผมยังตกหลุมพลางที่เขาขุดไว้เลย ทั้งที่ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าตัวเองจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วนี่ยังไง ตอนนี้ผมหลงเขาหัวปรักหัวปรำแล้ว แต่ผมไม่บอกเขาหรอก เก็บไว้แบบนี้แหละ แค่นี้ก็ดื้อจะแย่ล่ะ ขืนรู้มากจะได้ใจไปกันใหญ่
เก้าโมงกว่าผมก็ขับรถไปส่งต้นหอมที่สตูดิโอซ้อมเต้น ไปส่งเสร็จกะว่าจะกลับไปทำงานต่อที่ห้อง รอเวลาต้นหอมเลิกซ้อมแล้วค่อยไปรับ แต่คิดอีกที ผมแวะซื้ออาหารเที่ยงเข้าไปให้เขาก่อนดีกว่า เด็กพวกนี้ชอบซ้อมจนลืมเวลากินข้าว และก็ขี้เกียจไปหาอะไรกิน ก็มักจะกินข้าวที่เซเว่นเพื่อไม่ให้เสียเวลามากเกินไป
ผมซื้อไปเผื่อคนอื่นในทีมต้นหอมด้วย จากนั้นก็ขับรถกลับมาที่สตูดิโอ ก่อนขึ้นไปหาต้นหอมผมแวะเซเว่นซื้อขนมและเครื่องดื่มอีกนิดหน่อย
“การแข่งรอบหน้าเอาไงวะ”
“ช่างมัน ยังไงเราก็ชนะ”
“แล้วไอ้เด็กที่ชื่อต้นหอมล่ะ”
ผมกำลังจะไปจ่ายเงิน แต่ดันได้ยินชื่อของต้นหอมออกจากปากใครบางคนเสียก่อน ผมยืนนิ่งอยู่ที่เดิม รอฟังว่าพวกมันจะพูดว่าอะไร แล้วพวกมันเกี่ยวอะไรกับต้นหอม
“ในเมื่อบอกให้มาอยู่ทีมเดียวกันดีๆก็ไม่ยอม ขู่ด้วยการขับรถตัดหน้าแล้วก็ยังไม่เลิกอวดดี เห็นทีต้องเอาให้หนักขึ้น”
ขับรถตัดหน้า?
ทำไมผมไม่รู้...หรือว่าจะเป็นก่อนหน้าการแข่งรอบที่แล้วที่ต้นหอมยืมรถผมไปใช้ แต่ทำไมเขาไม่บอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น หรือว่าไม่รู้ว่ามีคนคิดไม่ดีด้วย
“จะดีเหรอวะไอ้ไมล์ กูว่าอย่าดีกว่า...เล่นกันตามกติกาเถอะวะ”
“หึหึ กูก็ไม่ได้จะทำอะไร แค่จะสั่งสอนว่าอย่ามาทำเป็นเก่งคนอย่างกู”
“งั้นมึงมาเจอกับกูก่อนไหม” ผมเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับไอ้คนที่ชื่อไมล์ มันมองหน้าผมอย่างหาเรื่อง ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างยียวน ผมกระชากคอเสื้อมันออกมาจากเซเว่น ผู้คนที่เห็นต่างมองมาด้วยความอยากรู้ ผมพามันไปที่ซอกตึกลับสายตาคน เพื่อนมันเดินตามมาด้วย
“มึงเป็นใคร อ่อ...แฟนไอ้เด็กนั่นสินะ” ไอ้ไมล์พูดแล้วยิ้มกวนตีน ผมหมดความอดทนชกหน้ามันไปแรงๆหนึ่งที
“เฮ้ยพี่! ใจเย็นก่อน!” เพื่อนมันรั้งแขนผมที่จะชกหน้าไอ้ไมล์อีกครั้งเอาไว้ ผมยกขาถีบเพื่อนมันเต็มแรงจนไอ้เด็กนั่นหงายหลังลงไปกับพื้น
“อย่ามายุ่ง ไม่งั้นจะเป็นมึงที่เจ็บตัว” ผมพูดก่อนจะหันมามองหน้าไอ้ไมล์ที่ผมกำรอบคอมันเอาไว้อยู่ มันตัวโตกว่าต้นหอมก็จริง แต่มันก็ชื่อว่าตัวเล็กกว่าผมอยู่ดี ในกระชากแขนผมออกจากคอมัน แล้วทำท่าจะยกเท้าเตะผม แต่ผมชิงเตะที่หัวเขามันก่อน มันทรุดลงกับพื้นแล้วสบถไม่เป็นคำ ผมชกหน้ามันอีกรอบโทษฐานที่มันเกือบทำให้ต้นหอมรถชน ผมไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ถ้ามันทำอย่างที่พูดแล้วต้นหอมเป็นอะไรขึ้นมา ผมฆ่ามันแน่รับรองได้!
“มึงมันสวะ! กลัวแข่งแพ้หรือไงถึงได้เล่นสกปรกอย่างนี้ แล้วต้นหอมไปทำอะไรให้มึง ทำไมต้องทำร้ายแฟนกูด้วยฮะ!!!” ผมเตะมันอีกที กระชากคอเสื้อมันเข้ามา เพื่อนมันจะเข้ามาห้าม ผมเลยชกเพื่อนมันไปอีกที แม่งเลวพอกัน ไม่คิดจะห้ามเพื่อน เล่นสกปรกเพราะอยากจะเอาชนะ มันจะไปทำกับใครผมไม่ว่าหรอกนะ แต่มันมาทำกับแฟนผม เรื่องนี้ยอมไม่ได้!
“เรื่องของกู ไม่เกี่ยวกับมึง!” ไอ้ไมล์มันตะโกนเดือดดาน ทั้งที่ตอนนี้มันก็แทบเอาตัวไม่รอด ผมชกมันไม่ยั้งจนเพื่อนมันร้องไห้ขอให้ผมปล่อยไอ้ไมล์ไป ผมเลยกระทืบเข้าที่หัวเข่ามันอีกที
“นี่สำหรับที่มึงขับรถตัดหน้าแฟนกู ถ้าเกิดอะไรกับแฟนกูหรือคนในทีมอีกล่ะก็ กูไม่เอามึงไหวแน่ และอย่าคิดว่าคนอย่างกูไม่กล้า เพราะคนอย่างกูชอบซึ่งๆหน้า ไม่ใช่หมาลอบกัดแบบมึง ถ้าคิดว่าแน่จริงก็เอาชนะในวันแข่งให้ได้ ถ้าพวกมึงเล่นตุกติดหรือเล่นสกปรกเมื่อไหร่ กูจะทำให้มึงกลับไปเต้นไม่ได้อีกตลอดชีวิต!!!”
พลั๊ก!
“เข้าใจที่กูพูดไหม!!!”
“...” มันเม้นปากจ้องผมจนตาจะถลนออกมา ผมต่อยมันอีกที มันไอออกมาเป็นเลือด ผมจะไม่ใช้ความรุนแรงถ้ามันไม่คิดจะทำร้ายคนที่ผมรักก่อน
“กูถามว่าเข้าใจไหม!”
“เออ!” มันยอมในที่สุด ผมหันไปหาเพื่อนมันที่ตัวสั่นงกๆ
“ดูเพื่อนมึงด้วย ถ้าคิดจะเล่นสกปรกอีกล่ะก็ กูเอาตาย!”
ผมเตะมันจนตัวงออีกทีทิ้งท้าย คิดแล้วโมโหอยากจะฆ่าแม่งจริงๆ ผมเดินกลับไปที่เซเว่น ตะกร้าของๆผมยังวางอยู่ที่เดิม ผมหยิบไปจ่ายตังค์แล้วเดินขึ้นสตูดิโอ ต้นหอมที่กำลังซ้อมเต้นอยู่หันมาเหลือบมองผมนิดหน่อย แต่ก็ยังเต้นต่อไปจนกระทั่งจบเพลง
“พี่ปืน...เอ๊ะ! มือพี่ไปโดนอะไรมา” ต้นหอมคว้ามือผมไปดู เมื่อกี้ผมแวะล้างมือแล้ว แต่ยังมีรอยแดงอยู่
“ไม่มีอะไรหรอก พี่ซื้ออาหารกลางวัน เครื่องดื่มและขนมมาไว้ให้ จะได้ไม่ต้องออกไปหาอะไรกินข้างนอก” ผมส่งของให้ต้นหอม เขายิ้มให้ผมพร้อมกับรับของในมือเอาไปวางไว้ที่มุมห้อง
“ไม่เห็นต้องลำบากเลย หนูซื้อข้าวเซเว่นกินก็ได้” ถึงปากจะบอกว่าได้ แต่ผมรู้ว่าต้นหอมไม่ชอบกินอาหารกล่อง
“ไม่ลำบากสักนิด ไปซ้อมต่อเถอะ เดี๋ยวพี่รอ” ผมเดินไปนั่งที่มุมห้อง ต้นหอมมองตามผมงงๆ แต่ผมคงไม่กลับห้องแล้ววันนี้ เป็นห่วงกลัวว่าต้นหอมจะโดนทำร้าย เหตุการณ์เมื่อกี้ทำเอาผมกลัวจนใจสั่น กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรจนไม่กล้าให้อยู่ห่างสายตา
“รอทำไมอ่ะ หนูซ้อมเต้นนานนะ งานพี่ปืนยังไม่เสร็จเลย กลับไปก่อนก็ได้ พอเลิกแล้วเดี๋ยวหนูโทรหา” ต้นหอมนั่งยองๆตรงหน้าผม คนอื่นยังคนซ้อมเต้นกันอยู่
“ไปซ้อมเถอะ พี่รอได้ ส่วนงานก็ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ” ยังไงผมก็ไม่กลับหรอกครับ ไม่ไว้ใจใครทั้งหน้าตอนนี้
“เอางั้นเหรอ หนูเกรงใจ” ต้นหอมจับมือผมเขย่าเบาๆ
“จะเกรงใจทำไม ไปซ้อมได้แล้ว เพื่อนรอ” ผมบีบมือนุ่มเบาๆ ต้นหอมถึงได้ยอมกลับไปซ้อม แต่ก็ไม่วายหันมามองผมเหมือนเป็นห่วง จะห่วงทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย ก็แค่นั่งรอ ไม่ได้ไปรบ
อยากจะถามเหมือนกันเรื่องที่ไอ้ไมล์มันขับรถตัดหน้า ต้นหอมรู้หรือเปล่า และอยากถามว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกผม แต่ถึงไม่บอกก็พอเดาได้ว่าทำไมเขาไม่เล่าให้ผมฟัง คงกลัวว่าผมจะเป็นห่วง แต่ตอนนี้คงไม่ทันล่ะ
มาคิดๆดูแล้ว ผมเองก็แย่ที่ไม่ดูแลต้นหอมให้ดีพอ คราวหน้าคงปล่อยให้ขับรถเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าไอ้เด็กไมล์มันจะย้อนกลับมาเล่นงานต้นหอมไหม แต่ผมจะปกป้องเขาเอง จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรต้นหอมได้อีกเป็นอันขาด ตัวก็เล็กแค่นี้จะไม่สู้อะไรใครได้ ใจหนึ่งก็นึกโมโหต้นหอมที่มีอะไรไม่ยอมพูด แต่อีกใจก็เป็นห่วงเหลือเกิน บอกตัวเองว่าเขายังเด็กนัก คงต้องค่อยๆสอนกันไป ไม่เป็นไร ผมมีเวลาทั้งชีวิตที่จะคอยสอนและดูแลเขา
แล้ววันที่ต้นหอมแข่งเต้นรอบชิงก็มาถึง คราวนี้ได้เต้นเป็นทีมแรก ทุกคนดูตื่นเต้นกันมาก รอบนี้พ่อกับแม่ต้นหอมไม่ได้มาเชียร์ด้วยตนเองเพราะติดงานกระทันหัน แต่เมื่อคืนก็เฟสไทม์คุยกันแล้ว ต้นหอมก็ไม่งอแงเข้าใจดี
“ตื่นเต้นๆๆๆ” ต้นหอมกระโดดไปอยู่อยู่ข้างๆผม อีกครึ่งชั่วโมงก็ได้เวลาแข่งแล้ว ผมเหลือบเห็นไอ้ไมล์อยู่ไม่ไกล มันมองหน้าผมด้วยความเครียดแค้น ยังดีที่มันไม่กล้ามายุ่งกับต้นหอมอีก ไมงั้นไม่จะไม่มีโอกาสได้โผล่หน้าเข้ามาในงานนี้แน่ๆ เรื่องนี้ผมบอกไอ้แมทและพวกไอ้เวฟไว้ด้วย พวกมันจะได้ช่วยดูแลเด็กน้อยของผม ต้นหอมเองก็ดูจะแปลกใจไม่น้อยที่ผมดูแลเขาดีกว่าปกติเกินไป เพราะผมแทบไม่ปล่อยให้คลาดสายตา ถ้าผมไม่ว่าง ไอ้แมทก็จะเป็นคนดูแลต้นหอมแทน
ผมพาต้นหอมไปห้องน้ำ ต้นหอมดูจะงงไม่น้อย บอกว่าตัวเองไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำ ผมก็ไม่ได้พามาเข้าห้องน้ำเสียหน่อย แค่อยากให้กำลังใจก็แค่นั้น
“เอ๋ พี่ปืนจะเข้าห้องน้ำเหรอ ให้หนูออกไปรอข้างนอกไหม” ต้นหอมทำหน้าฉงนเมื่อเห็นผมล็อคประตูห้องน้ำ ผมเชยคางต้นหอมขึ้นสบตา วันนี้เจ้าเด็กดื้อน่ารักและก็หล่อมาก ผมสีเทาอมฟ้าตัดกับชุดเต้นสีน้ำเงินเข้ม ผมถูกเซตอย่างดี เปิดหน้าผากและใบหน้า ขับเน้นวงหน้าให้ดูโดดเด่น ไหนจะกรีดตาแบบเชี่ยวๆนั่นอีก ลุคแบบนี้เท่าเอาผมแทบคลั่ง อยากจะกักตัวเอาไว้ในห้องไม่ให้ใครเห็น
ผมจรดริมฝีปากลงบนปากต้นหอม มือประคองใบหน้าเล็กเอาไว้แผ่วเบา ผมไม่ได้จูบล้ำลึก แค่แตะเบาๆแต่ย้ำอยู่หลายครั้ง แนบชิดค้างเอาไว้ ต้นหอมวางมือบนบ่าผม เราผลัดกับจูบไปมาไม่หยุดสลับกับหอมแก้มใส คลอเคลียใกล้ชิดพอให้รู้สึกดี
จุ๊บ ~
“หายตื่นเต้นไหม” ผมกระซิบถามชิดริมฝีปากอิ่มฉ่ำน้ำ
“หายอะไรเล่า ตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิมอีก” ต้นหอมอมยิ้มบ่นงุงงิบ
“ทำให้ดีที่สุดนะ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ต้นหอมก็เก่งที่สุด”
“ครับ หนูจะทำให้ดีที่สุด” ยิ้มหวานๆที่ผมแสนหวงนักหวงหนา แต่ก็ไม่เคยเอ่ยปากห้ามให้ยิ้มกับใครที่ไหน เพราะมันคือความสดใสของเจ้าตัว เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เขาทำหน้าบึ้งตึง ถึงหลายคนจะได้เห็น แต่คงไม่มีใครได้ครอบครองอย่างผม
ห้ามใจไม่ไว้เลยต้องก้มลงไปชิมความหวานอีกครั้ง เด็กในอ้อมแขนก็ไม่เคยห้ามปรามผมเลยสักครั้ง มีแต่ร่วมมืออย่างขยันขันแข็ง แค่คิดว่าก่อนหน้านี้จะมีใครบ้างที่เคยได้ลิ้มลองความหวานนี้ ก็แทบอยากจะวิ่งเข้าไปกระทืมบนแล้ว แต่อดีตก็คืออดีต ไม่มีอะไรต้องใส่ใจ แต่ปัจจุบันนี้ต้นหอมเป็นของผมก็พอ
ได้เวลาการแข่งขัน ผมปล่อยให้ต้นหอมไปรวมอยู่กับเพื่อนๆ ส่วนผมไอ้แมทและมินก็ไปนั่งรอดูการแข่งขันที่หน้าเวที ได้ที่หลังแถวหน้าสุด มินทำหน้าที่อัดวีดีโอเอาไว้
“ไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหมวะ” ไอ้แมทก้มลงกระซิบกับผม
“อืม ไม่มี” ผมกับมันเป็นห่วงว่าไอ้ไมล์จะเล่นตุกติกในช่วงนาทีสุดท้าย แต่เท่าที่ดูก็ไม่มีอะไร เพื่อนไอ้ไมล์อีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ดูจะเกรงๆผมไม่น้อย
การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น ทีมต้นหอมเต้นทีมแรก ผมอดภูมิใจในตัวเขาไม่ได้ ตอนเด็กๆพ่อกับแม่เลี้ยงยังไงนะ โตมาถึงได้เป็นเด็กที่เก่งแล้วก็น่ารักแบบนี้ ถึงแม้ว่าไอ้แมทเองก็เลี้ยงต้นหอมมาเหมือนกัน แต่ผมไม่คิดจะขอบใจมันหรอก ผมยังคงรู้สึกตงิดๆทุกครั้งที่ต้นหอมเข้าไปอ้อนไอ้แมท ทั้งที่อ้อมผมก็ได้ อยากได้อะไรก็ให้หมด ไม่เห็นจะต้องไปอ้อนไอ้แมทเลย
วันนี้ต้นหอมทำได้ดีมาก ตลอดเวลาที่ผมไปเฝ้าตอนที่ต้นหอมซ้อมเต้น เขาดูกังวลจนเต้นผิดเต้นถูก แต่วันนี้ใบหน้าเขามีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ทุกท่วงท่าแข็งแกร่งและดุดัน ผมเคยคิดว่าคนอย่างต้นหอมไม่น่าทำอะไรแบบนี้ได้ เพราะภายนอกดูบอบบางถึงเพียงนั้น แต่ภายใต้ความบอบบางที่ดูเหมือนจะอ่อนแอ กลับซ่อนความเข้มแข็งเอาไว้
ผมมองดูต้นหอมตาแทบไม่กระพริบ ไม่อยากพลาดอะไรไปแม้สักวินาทีเดียว จนกระทั่งการแสดงจบ ทุกคนต่างปรบมือให้ทีมของต้นหอม ผมยิ้มอ่อนๆ ทำได้ดีมากๆ สมกับที่พยายามมาหลายวัน ผมนั่งดูการแสดงจนกระทั่งถึงทีมไอ้ไมล์ แรกๆก็ดี เพราะพวกมันก็มีฝีมือกันอยู่แล้ว แต่พอถึงจังหวะที่มันต้องโชว์เดี่ยวกับพลาด หลายคนตื่นตกใจ แต่การแสดงก็ดำเนินต่อไปได้ ผมเห็นแววตาที่เครียดแค้นของมัน แต่ใครจะไปสนใจ มันทำคนที่ผมรักก่อน ก็สมแล้วที่มันจะโดนเล่นงานกลับบ้าง
แล้วก็ไม่ผิดหวัง ทีมต้นหอมชนะ เขาวิ่งเข้ามากอดผม ร้องไห้เสียใหญ่โต
“ฮืออออ พี่ปืน หนูชนะแล้ว ชนะแล้ว!”
“พี่รู้ๆ” ผมลูบหลังปลอบเด็กขี้แยจนหยุดร้อง ก่อนจะปล่อยตัวต้นหอมให้ไปรวมกับเพื่อนๆในทีม ผมเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ ยืนมองความสำเร็จ และเป็นคนที่จะคอยสนับสนุนทุกอย่าง เขามีความสุข ผมก็มีความสุข ไม่ว่าต่อจากนี้เขาจะทำอะไร ผมก็จะเป็นอีกหนึ่งแรงที่คอยช่วยเหลือ ในเมื่อพ่อและแม่ต้นหอมไว้วางใจให้ผมดูแลเขา ก็ไม่อยากจะทำให้ผิดหวัง
ตกกลางคืนผมก็ให้รางวันคนเก่งของผมตลอดทั้งคืน กอดเอาไว้แนบอดอย่างทะนุถนอมด้วยความรัก ไม่ยอมให้ห่างกายไปไหน เฝ้าแสดงให้ต้นหอมเห็นว่าผมรักเขามากจนไม่ไหนไม่รอด ไม่แคล้วคงได้อยู่กับเด็กคนนี้จนตาย
ความรักคงไม่ดีขนาดนี้....ถ้าผมไม่มีต้นหอม
คนรักของผม
การแข่งขันจบลงแล้ว แต่ต้นหอมก็ยังไงไปซ้อมเต้นกับเพื่อนเหมือนเดิม ช่วงนี้เขาดูสดใสกว่าเดิมมาก ทำเอาทั้งผู้หญิงและผู้ชายมาก้อล้อก้อติดจนน่าหงุดหงิด ต้นหอมฉลาดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้ ดูไม่ออกว่าใครเข้าหาด้วยจุดประสงค์อะไร เอาแต่พูดว่าเพื่อนกันๆจนผมเลิกใส่ใจ
เพื่อนก็เพื่อน!
วันหยุดสุดสับดาห์นี้ผมเลยพาต้นหอมออกเที่ยวต่างจังหวัด พาไปปีนป่าหลักหนีความวุ่นวาย ผมขับรถมาเอง แวะเที่ยวในหลายๆที่ตลอดเส้นทาง ไม่มีจุดหมาย แวะไปเรื่อย สาเหตุหนึ่งคือผมมาถ่ายภาพส่งโปรเจคจบ รุ่นผมมีจบอยู่เกือบยี่สิบคน ถ้าส่งงานชิ้นนี้ผ่านก็เป็น และผลงานของคนที่ผ่านจำนวนห้าคนจะได้ขึ้นแสดงโชว์ที่หอศิลป์ของมหาวิทยาลัย
พักนี้ต้นหอมเริ่มแต่งนวนิยาย เพราะเจ้าตัวชอบอ่านหนังสือและดูหนัง คงไม่ยากที่จะทำ และผมเห็นว่าเขามีความสุขดี การมาเที่ยวในครั้งนี้ ต้นหอมก็ถือได้ว่าเปลี่ยนบรรยากาศไปด้วย
“พี่จะเดินเข้าไปในป่าหน่อย ไปด้วยกันไหม” ผมถาม ที่นี่เป็นอุทยานแห่งชาติ มีบ้านพักให้พักเพราะแม่ผมรู้จักกับคนที่ดูแล เลยได้บ้านพักแบบง่ายๆ
“ไม่ครับ ตอนนี้สมองแล่นมาก อยากแต่งให้จบตอนก่อน” ต้นหอมนั่งเขียนนิยายอยู่ตรงโต๊ะริมชานระเบียงของบ้านพักในอุทยาน
“ก็ได้ เดี๋ยวพี่มานะ”
ผมเดินเข้าไปในป่าคนเดียว หัวข้อที่ได้คือ ‘เหมือนฝัน’ ผมเดินห่างออกมาจากบ้านพัก หันหลังกลับมองต้นหอมที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มือก็เขียนนิยายไม่หยุด ผมยกกล้องขึ้นก่อนจะกดชัตเตอร์หลายๆครั้ง ยกยิ้มมุมปากแล้วก็หันหลังเข้าป่า
บ่ายคล้อยผมกลับมาที่พัก ต้นหอมฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะ ผมค่อยๆหยิบสมุดที่เขานอนทับมาเปิดอ่าน ก่อนจะยกยิ้ม ภาษาและสำนวนที่เขาเขียนจัดได้ว่าดี ถ้าเขารู้ว่าผมแอบอ่านจะต้องงอนแน่ๆ เพราะเจ้าตัวไม่ยอมให้ผมได้อ่านเลย เก็บไว้เป็นความลับนะครับทุกคน
“ต้นหอม...” ผมเรียกต้นหอมจนเขารู้สึกตัว
“หืม?” ท่าทางงัวเงียเพราะยังตื่นไม่เต็มตา
“ไปดูพระอาทิตย์ตกดินกันไหม” ผมถาม ต้นหอมตาสว่างทันที พยักหน้าหงึกหงัก ผมเลยไล่ให้ไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น
เส้นทางในป่าค่อนข้างเดินลำบาก ผมกระชับมือต้นหอมเอาไว้ให้มั่น ผมที่เดินมาก่อนแล้วย่อมชินทาง ต้นหอมดูจะตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเมื่อเห็นน้ำตก แต่ช่วงนี้ไม่ใช่หน้าน้ำ เลยไม่ค่อยมีน้ำเยอะมากนัก แต่ความเป็นธรรมชาติก็ยังสายงาม ปีนขึ้นไปอีกสักพักก็มาถึงลานกว้าง ผมพาต้นหอมเดินไปที่จุดชมวิวพระอาทิตย์ตก แต่เมื่อตะกี้ผมเดินไปสำรวจที่ใกล้ๆ มีอีกมุมที่เห็นพระอาทิตย์ตกเหมือนกัน และเงียบกว่า วิวสวยกว่า
“ถ้าตกลงไปจะทำยังไงเนี่ย” ต้นหอมเกาะแขนผมแน่นเพราะกลัวตกลงไป
“อย่ามองไปข้างล่างสิ มองไปข้างหน้า” ผมชี้นิ้วไปที่เส้นขอบฟ้า พาต้นหอมไปยืนอยู่ตรงพื้นเรียบๆ ผมยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังต้นหอม ถือกล้องถ่ายภาพไปเรื่อยๆ รอจนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มตกดิน มีนักท่องเที่ยวคนอื่นมาดูพระอาทิตย์ตกดินเหมือนกัน แต่อยู่ห่างออกไป ไม่มีใครมาตรงจุดที่ผมยืน เพราะมันมีพื้นที่น้อยและค่อนข้างอันตราย เพราะอย่างนั้นเจ้าหน้าที่เลยไม่ได้ใช้ตรงนี้เป็นจุดชมวิว
“สวยจังเลยพี่ปืน พระอาทิตย์กลมโตยังกับไข่แดงแหน่ะ” ต้นหอมทำหน้าเคลิ้มไปกับบรรยากาศ ผมยกกล้องขึ้นถ่าย ยามประอาทิตย์จะหลับขอบฟ้า แสงที่ทองอ่อนๆกระจายอยู่ทั่วผืนฟ้าแต่งแต้มสีสันที่สวยงาม ขับเกลาให้บรรยากาศดูอบอุ่น
ภาพของเด็กผู้ชายที่กำลังจะเติบโตเป็นผู้ใหญที่ดีในวันข้างหน้ากำลังจ้องมองพระอาทิตย์ดวงสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง งดงามราวกับเทวดาตัวน้อยๆ อดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นถ่าย
‘เหมือนฝัน’ ที่เราได้อยู่ตรงนี้ด้วยกัน
ผมหยุดถ่ายรูป กอดเข้าที่เอวบางของต้นหอม มองดูพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า เพื่อจะโผล่ขึ้นมาในเช้าวันใหม่
“ครั้งหน้าเรามากันอีกนะครับพี่ปืน”
“อืม...เราจะมาด้วยกัน”
เราพักที่อุทยานคืนหนึ่ง วันต่อมาก็ขับรถไปเที่ยวที่อื่น บนเส้นทางตามต่างจังหวัดจะมีรถน้อย บางเส้นก็ถนนโล่งมาก ผมหยุดรถที่ข้างทาง ต้นหอมหลับไม่รู้เรื่อง ผมลงถ่ายรูปข้างทาง คราวนี้ที่มาเที่ยว ผมไม่ได้เอารถของตัวเองมา แต่เอารถของแม่มาแทน มันเป็นรถเก่า กระจกไม่ได้ติดฟิมล์ มองจากข้างนอกเห็นภายในชัดแจ๋ว บนท้องฟ้ามีเมฆมากช่วยบดบังแสงแดดได้เยอะ ผมถ่ายรูปอีกสองสามใบก่อนจะขึ้นรถขับไปตามทางเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ไม่ห่วงว่าจะกลับไปทันเรียนในวันจันทร์ไหม ผมก็แค่อยากใช้เวลากับคนที่ผมรักแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่รีบร้อน ไม่เร่งเร้า ค่อยๆเก็บทุกความทรงจำดีๆระหว่างทาง เก็บทุกวินาทีทุกลมหายใจที่ได้อยู่ด้วยกัน
ถ้าเราขับรถด้วยความเร็วสูง มันอาจจะทำให้ถึงที่หมายเร็ว แต่เราอาจจะพลาดอะไรที่สำคัญในชีวิตไป...
…………………………………..
มีคนถามมาเรื่องรวมเล่มหนังสือเรื่องนี้ ถ้ามีคนอยากได้ ริริก็จะรวมเล่มนะคะ แต่คงจะหลังจากที่พิมพ์เรื่อง Pretty Boy เสร็จแล้ว :katai2-1:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ
:mew1:
-
ต้นหอมน่ารักๆ
ไมล์นี่จะมีปัญหาอะไรอีกเปล่าเนี่ย
ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย :m21:
-
อยากมีแฟนแบบพี่ปืนมั้งจัง :-[ ดูแลดีจริงๆ
-
ดีนะที่ปืนมาได้ยินก่อน เลยจัดการพวกเล่นไม่ซื่อ สะใจมาก
และดีใจกับต้นหอมที่ชนะเต้น
-
:heaven
พี่ปืนกับต้นหอมหวานกันมากๆ เลยยยยย :hao5:
แอบตะหงิดๆ กับไมล์ เลิกแล้วต่อกันเถอะนะ :เฮ้อ:
-
ขอไปเลี้ยงเองได้มั้ย น้องต้นหอม น่ารักน่าหลง อยากเป็นม่าม๊าน้อง แต่กลัวโดนลูกเขยเตะ :mew1:
-
:ling1: :ling1:
-
ต้นหอมเก่งมากๆเลย อยากได้หนังสือเรื่องนี้เหมือนกันนะคะ แต่ต้องเก็บตังก่อน >_< ปัญหาย๊ายยยใหญ่!!!
-
หวานมากกกกกกกก แต่ชอบ 5555555
หนูต้นหอมน่ารักจังงงงงง :กอด1:
-
ต้นหอมน่ารักงุงิมากกก :katai2-1:
-
อยากได้ค่า รวมเถอะค่าคงมีคนอยากได้เหมือนเราเยอะ :hao7:
-
คงไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรง ตามมานะ
-
พี่ปืน เท่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบอ่าาา :mew1:
-
ชอบอ่านมุมพี่ปืนมาก ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่คิดว่าจะรักใครได้ขนาดนี้ รักแบบหัวปักหัวปำด้วย อร๊ายยยย :mew1:
คนอ่านมีความสุขมากค่ะ ดีใจที่พี่ปืนได้รู้เรื่องไอ้ไมล์นั่น ไอ้นี่คิดเลวทำเลวจริง ๆ ขอให้มันเข็ดให้จริงนะ
พี่ปืนเจ๋งอ่ะ ทางนั้นทำไรไม่ได้เลย คุณค่าที่ต้นหอมคู่ควร ต้นหอมก็น่ารักขึ้นทุกวั๊นทุกวัน
ชอบความคิดพี่ปืนที่ไม่อยากให้น้องเลิกยิ้มเพราะมันเป็นสิ่งที่สดใสของเค้า สนับสนุนน้องให้ทำสิ่งที่รัก
เพราะเค้าทำแล้วเค้าก็มีความสุข รักพี่ปืนจัง
ขอบคุณค่ะ
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heavenมีความสุขกับต้นหอมด้วย :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านไปก้อกังวลไมล์ไป กลัวจะไม่เลิกอ่ะ
-
พี่ปืน ผู้ชายคนนี้อบอุ่นเหลือเกิน
น่าอิจฉาน้องต้นหอมมากๆเลย :mew2: :mew2: :mew2:
อ่านกี่ตอนก็รู้สึกว่าอิ่มจริงๆกับเรื่องนี้
ยิ้มได้เสมอเลยทีเดียว o13 :mew1: o13 :mew1:
-
ไอ้ไมล์มันจะมาอะไรอีกมั้ยเนี่ย
ดูท่าทางแค้นฝังหุ่นน่าดู
:3125:
-
คู่นี้หวานเหมือนเดิม :impress2:
-
น่ารักอะต้นหอม ดีที่พี่ปืนได้ยินนะนี่ไม่งั้นไม่รู้จะเกิดอะไรกับต้นหอมมั้ง
-
ใจจริงก็อยากให้ไมล์โดนหนักกว่านี้นะเนี่ยหวังว่าคงจะไม่ยุ่งกับต้นหอมอีกแล้วนะ......ถ้ายุ่งอีกคราวนี้คงได้ไปเกิดใหม่แน่ๆพี่ปืนคงไม่ปราณีหึหึ
-
พี่ปืนสุดยอดอ่าาาาาา
คู่นี้หวานตลอด น่ารักเนอะ
-
:mew1: อยากได้แฟนแบบพี่ปืน :-[
-
:mew1: :mew1:พี่ปืนดูแลต้นหอมดีมากกก อยากเป็นต้นหอม
-
เหมือนฝันจริงๆด้วย
น่ารักมากๆเลย :กอด1:
-
หาผู้ชายแบบปืนสักคนคดี เอิ๊กๆ (ฝันไปและ)
-
ปืนเล่นงานไมล์ แล้วยังงี้ไมล์จะทำให้มีปัญหาภายหลังอีกหรือเปล่า
-
ไอ้ไมล์มันคงไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ๆ
ปืนระวังต้นหอมด้วยนะ
-
หาคำพูดไม่ถูก ฉันเขิน พี่ปืนนนนนนนนน
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ :กอด1:
:fire: พยายามกลั้นใจไม่ให้กระทืบไอไมล์
-
:กอด1:
:L2: :pig4:
-
ไมล์ :fire: :fire:
-
สอบถามหน่อยค่ะ ว่าใครอยากได้หนังสือเรื่องนี้บ้าง
ถ้ามีคนสนใจรบกวนเข้าไปที่ลิ้งนี้แล้วกดไลค์ทีนะคะ
สนใจหนังสือ Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย (https://www.facebook.com/RiRiWorld143/posts/537098866375665)
ริริจะดูจำนวนยอดคร่าวๆนะคะ ว่าควรจัดทำดีไหม
รบกวนทีนะคะ
:pig4:
:กอด1:
:mew1:
:L1:
-
ในที่สุดต้นหอมก็ทำสำเร็จ หลังจากทีี่เหน็ดเหนื่อยมานาน
คงต้องยกความดีความชอบให้พี่ปืน ที่ดูแลอย่างดีไม่ห่าง
ส่วนเรื่องของไมล์ดีที่ยอมวางมือแต่ก็ใช่ว่าเจ้าตัวจะพอใจ
ทั้งๆที่ถ้าทำตัวดีอาจจะได้เพื่อนดีๆเพิ่มขึ้นอีกแท้ๆ ไม่น่าเลย
ดีนะพี่ปืนไม่เล่นเอาถึงขั้นแข่งขันไม่ได้ไม่อย่างนั้นเสียใจแย่
เพราะไมล์เองก็ทุ่มเทกับการแข่งเหมือนกัน แต่ดันเล่นสกปรกนี่สิ
หวังว่าจะไม่มีการมาเอาคืนย้อนหลังหรอกนะ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
พี่ปืน ผู้ชายที่แสนดีที่สุดสำหรับต้นหอม
ต้นหอม ก็คือเด็กน้อยอันเป็นที่รักของพี่ปืนมากที่สุดเช่นกัน
สองคนนี้ เหมาะสมกันที่สุดแล้ว ต่างเกิดมาเพื่อกันและกัน
มันจะหวาน จะน่ารักไปไหนกันนะ อิจฉาแล้วนะเว้ยยยย
ฝากพี่ปืนหอมแก้มต้นหอมหน่อยนะ ถ้าเราเป็นผู้ชายก็อยากมีแฟนน่ารักขี้อ้อนแบบต้นหอมนี่แหละ
ปล.เรื่องนี้ดราม่าน้อยมาก ตั้งแต่อ่านนิยายมา อิอิ
-
อยากได้จ้ะ รวมเถอะ ๆ เรื่องน่ารักออกแบบนี้ไม่เก็บได้ไง แต่ยังไงขอให้เปิดโอนเงินช้าหน่อยน่ะจ้ะ เพราะช่วงนี้กรอบสุด ๆ :katai1: :katai1:
ยินดีกับต้นหอมด้วยน่ะ :mc4: น่ารักจริงๆ เลยน่ะ คู่พี่ปืน+ต้นหอมน่ะ พี่ปืนดูเป็นผู้ใหญ่ดีน่ะชอบ ส่วนต้นหอมก้อน่ารักสมวัยจริง ๆ ไมล์หวังว่านายคงจะหันไปมองตัวเองมากขึ้นน่ะ ว่ามัวแต่คิดร้ายกับคนอื่นมันก้อทำให้เราไม่สมหวังหรอก :mew2:
-
เหมือนฝัน ชั่งงดงามม!!
-
สะใจมากเลยที่พี่ปืนจัดการไอ้ไมล์ให้ต้นหอม
หวังว่ามันจะไม่มาตามล้างแค้นตามหลังนะ
-
หนูต้นหอมน่ารักไปนะลูก! :m17: อ๊ากกกกกก!อยากฟัดเด็ก!!!! :haun5: :laugh3:
-
♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 55
Heaven is a place on earth ‘with you’
The end
[Tonhom talks]
จบแล้วสำหรับการเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง หนึ่งปีที่ผ่านมา ผมมีความสุขมาก มีหลายอย่างผ่านเข้ามาในชีวิต บางอย่างผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่บางอย่างก็ยังคงตราตรึงอยู่ในใจ
ผมได้เรียนในคณะที่อยากจะเรียน มีเพื่อนที่น่ารัก คอยช่วยเหลือผมในทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องเรียนที่ผมจะต้องคอยช่วยทุกคน ซึ่งผมก็เต็มใจที่จะช่วย สอบไฟนอลที่ผ่านมาทุกคนแทบจะย้ายมาอยู่บ้านผมเพื่อให้ผมติวให้ พี่ปืนกับแมทก็คอยดูแลเรื่องอาหารการกินและของบำรุงสมองสำหรับทุกคน ส่วนพี่มิน พี่ปืนช่วยติวเรื่องสอบให้ เพราะเรียนสาขาเดียวกัน
เวลาที่พี่มินออกไปถ่ายรูปตามต่างจังหวัดแมทก็จะตามไปด้วยถ้าว่าง เพราะในหมู่พวกเรา แมทเป็นคนที่ยุ่งที่สุดแล้ว ช่วงสอบที่ผ่านมาผมเลยเลือกที่จะนอนที่บ้าน จะได้ดูแลแมทด้วย พี่ปืนก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่หอบเสื้อผ้ามาอยู่กับผมเท่านั้นเอง
ก็แหม...ถ้าพี่ปืนไม่มานอนกับผมผมคงนอนไม่หลับ ชินซะแล้วที่ต้องนอนในอ้อมกอดของพี่ปืน
นอกจากนั้น ผมยังได้เต้นได้ทำในสิ่งที่ผมรักโดยที่พ่อกับแม่ไม่ว่า ด้วยความพยายามทั้งหมด ผมก็ชนะการแข่งขัน แต่ผมและทีมจะไม่หยุดอยู่แค่นี้ เรายังคงนัดกันซ้อมค่อนข้างบ่อย เตรียมการเอาไว้เผื่อว่ามีการแข่งขันอีก ไม่ว่าจะในประเทศหรือนอกประเทศ ผมอยากเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในช่วงวัยรุ่นให้มากที่สุด เพราะถ้าเรียนจบทำงานไปแล้วก็คงไม่มีโอกาสที่จะได้ทำอะไรแบบนี้
อีกอย่างเลยนะ นอกจากผมจะเป็นนักศึกษา เป็นนักเต้น ผมยังเป็นนักเขียนมือสมัครเล่นด้วย เพราะผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือ ผมเลยรู้สึกอยากจะเขียนหนังสือของตัวเองสักเล่ม เรื่องที่ผมเขียน....ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับผมกับพี่ปืนเนี่ยแหละ พูดแล้วเขิน!
และสิ่งที่สำคัญที่สุดในหนึ่งปีที่ผ่านมา ผมได้พบกับคนๆหนึ่ง คนที่ทำให้ผมใจเต้นแรงเพียงแค่ได้สบตา คนที่ทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง เดินออกจากกรอบที่เคยอยู่เพื่อตามจีบผู้ชายคนหนึ่ง มานึกย้อนดูแล้ว ผมยังตลกตัวเองเลยว่าทำไปได้ยังไง ผมมีความกล้าขนาดนั้นได้ยังไง บ้าดีเดือดดีแท้...แต่ถ้าผมไม่ได้ทำแบบนั้น วันนี้ผมอาจจะต้องมานั่งเสียใจก็ได้
เพราะคนอย่างพี่ปืน ไม่ควรปล่อยให้หลุดมือเลยสักนิด
ผมคิดว่าตัวเองน่าอิจฉา....
วันนี้พี่ปืนไปมหาวิทยาลัยเพื่อทำโปรเจคให้เสร็จ คาดว่าคงจะกลับดึกเหมือนหลายๆวันที่ผ่านมา พี่ปืนทุ่มเทกับงานนี้มาก ช่วงนี้ผมเลยไม่ดื้อและไม่ซน ไม่อยากทำให้พี่ปืนเหนื่อยเพิ่มอีก
โปรเจคของพี่ปืนเป็นงานแสดงภาพถ่ายในคอนเซ็ป ‘เหมือนฝัน’ ผมไม่เคยเห็นรูปที่พี่ปืนส่งอาจารย์เลยสักรูป พี่ปืนไม่ยอมให้ดู ผมเคยแอบค้นในคอมของพี่ปืนนะตอนที่พี่ปืนออกไปข้างนอก แต่ผมก็หาไม่เจอ ซ่อนเก่งจริงๆ แต่พี่ปืนชวนผมไปดูที่งานแล้ว ผมรับปากว่าจะไปแน่นอน เพราะงานนี้เป็นโปรเจคจบ
ไม่มีรูปไหนที่ผ่านมือพี่ปืนแล้วจะออกมาไม่สวย ผมว่างานนี้ต้องสุดยอดมากแน่ๆ อีกสี่วันก็จะถึงวันงานแล้ว ผมยังไม่มีชุดเลย ไหนๆตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำ ไปหาซื้อชุดดีกว่า อย่าหาว่าผมเวอร์เลย งานของคนสำคัญอย่างพี่ปืนทั้งที ผมอยากดูดีที่สุด ^_^
ผมขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ผมอยู่คนเดียว เสร็จแล้วผมก็โทรหาแชมป์ ชวนให้ออกไปสยามเป็นเพื่อน ซึ่งแชมป์ว่างพอดี เราเลยไปเลือกซื้อเสื้อผ้าด้วยกัน
“แกอยากได้ชุดแบบไหนอ่ะ” แชมป์ถามผม เราเดินเข้าออกมาหลายร้านแล้ว แต่ผมยังไม่ได้เสื้อผ้าสักตัว
“ไม่รู้สิ แกว่าฉันแต่งแบบไหนดี” ผมถาม ที่จริงผมเป็นคนที่ชอบแต่งตัวมากเลยนะ แต่งานนี้คิดหนักชะมัด
“มันก็ไม่ใช่งานใหญ่อะไร ไม่ต้องใส่สูทหรอก” แชมป์ว่า
“เหอะ ก็ไม่คิดจะใส่อยู่แล้ว” ใครจะไปใส่สูทไปดูงานแสดงภาพถ่ายกัน ไม่ใช่งานราตรีซะหน่อย
“แต่งยังไงก็แต่งไปเถอะ เบ้าหน้าแกดีอยู่แล้วต้นหอม คิดมากทำไมวะ”
“ก็...นะ”
ผมเดินเข้าร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง ผมเคยมาซื้อหลายครั้งแล้ว เสื้อผ้าร้านพี่เขาสวยดี ราคาก็ค่อนข้างสูง แต่แบบเสื้อผ้าไม่ค่อยซ้ำใคร ผมเลยชอบซื้อ ซึ่งก็เดือนล่ะครั้ง ผมไม่ใช่คนติดแบรนด์เท่าไหร่ เสื้อผ้าตามตลาดนักก็ซื้อใส่บ่อยไป แฟชั่นเปลี่ยนไปเรื่อยครับ ไม่ต้องซื้อแพงมากหรอก เพราะใส่ไม่ถึงสามครั้งก็เบื่อแล้ว
เดินเลือกซื้อเสื้อผ้าอยู่ค่อนวัน ปรากฏว่าผมได้ของเต็มไม้เต็มมือ ทั้งเสื้อและกางเกง ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจแล้วว่าจะซื้อไปใส่งานไหน ชอบตัวไหนผมก็ซื้อ ทั้งเสื้อ กางเกง รองเท้า กระเป๋า ผมซื้อเยอะมากๆ มีของพี่ปืน ของแมทแล้วก็ของพี่มินด้วย พวกเขาไม่ค่อยว่างมาซื้อ ไม่เป็นไร วันนี้ผมซื้อไปเผื่อทุกคนแล้ว
“โอ๊ยเหนื่อย!” แชมป์ทิ้งตัวนั่งลงกับเก้าอี้ในร้านกาแฟ แต่เราสั่งชาเขียวมากินแทน
“เออ เมื่อยโคตรๆ” ตอนเดินซื้อก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกครับ แต่ตอนนี้ล้ามากๆเลย ขี้เกียจเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าแล้ว
“แกโทรตามให้พี่ปืนมารับดิ” แชมป์ว่า ผมยกแก้วชาเขียวขึ้นดื่ม หยิบโทรศัพท์ออกมา ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ปืนยุ่งอยู่หรือเปล่า แต่ผมก็ลองโทรไปดู เผื่อว่าพี่ปืนจะว่าง
[ฮัลโหล]
“พี่ปืน ทำอะไรอยู่อ่ะ” ผมถาม
[นั่งรอรูปมาส่ง] พี่ปืนตอบกลับมา
“แล้วอีกนานไหมกว่ารูปจะมาส่ง” ผมถาม เริ่มรู้สึกไม่อยากกวนพี่ปืน ผมว่าผมกลับเองดีกว่า
[ก็สักพักใหญ่ๆ มีอะไรหรือเปล่า]
“เปล่าครับ ตอนนี้หนูอยู่ที่สยาม ออกมาเดินเล่นกับแชมป์ คิดว่าพี่ปืนว่าง เลยจะให้มารับหน่อย แต่ไม่เป็นไร หนูกลับเองดีกว่า” ผมบอกยาวรวดเดียว พี่ปืนชอบตามใจผมขัดกับบุคลิคและนิสัยมากๆ ถ้าผมขอพี่ปืนต้องมารับอยู่แล้ว จะแสนดีไปไหนก็ไม่รู้ วันไหนขาดพี่ปืนไปผมแย่แน่ๆ
[จะให้พี่ไปรับไหมล่ะ] เห็นไหมล่ะครับ ว่าแล้ววววว
“ไม่เป็นไร หนูกลับเองดีกว่า พี่ปืนกลับดึกไหมวันนี้” ผมถาม แชมป์ทำหน้าเนือยๆที่ผมปฏิเสธพี่ปืน แต่มันก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะพอมีผู้ชายหน้าตาดีเดินเข้าไปในร้าน มันก็แทบไม่สนใจผมแล้ว -_-
[ไม่ดึก รอรับรูปก็กลับแล้ว กลับเองได้ใช่ไหม] พี่ปืนยังคงเป็นห่วงผม
“กลับได้ครับ แค่นี้นะ เจอกันที่บ้านครับผม”
[อืม ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วย]
คุยกับพี่ปืนเสร็จผมก็นั่งจ้องไอ้แชมป์ที่นั่งเหม่อมองผู้ชายโต๊ะใกล้ๆ ผมมองตามสายตามัน ผู้ชายบางคนในกลุ่มนั้นมองผมกับไอ้แชมป์แล้วก็หัวเราะ ไม่รู้ว่าหัวเราะผมหรือหัวเราะคนบ้าที่นั่งทำหน้าเพ้อกันแน่
“แชมป์ จะกลับกันยัง” ผมสะกิดแรงๆ มันถึงได้รู้สึกตัว
“จะกลับแล้วเหรอ ขออยู่ต่ออีกหน่อยได้ป่ะ” แชมป์ทำหน้าอ้อนใส่ผม แต่มันน่าหมั่นไส้มากกว่า
“ได้ แต่อยู่ไปคนเดียวนะ จะกลับแล้ว” ผมบอก หยิบถุงของขึ้นมาถือ
“โหย ทำไมต้องรีบกลับด้วยว่ะ” แชมป์บ่นเบาๆ แต่ก็ยอมเดินตามผมออกมาจากร้าน
“จะรับกลับไปทำกับข้าวให้พี่ปืนกับแมท” ผมบอก เหนื่อยๆกันแบบนี้ ผมอยากจะทำอะไรให้เขาสองคนบ้าง เพราะเขาทั้งสองดูแลผมเป็นอย่างดี ผมก็อยากดูแลคนที่ผมรักบ้าง
“อื้อหือ แม่ศรีเรือนซะ แบบนี้สินะที่พี่ปืนทั้งรักทั้งหลง สอนฉันทำอาหารบ้างสิวะ เผื่อจะได้หาผัวได้กับเขาสักที”
แรง!!!
“ก็ให้แม่แกสอนสิ ยากอะไร” ผมบอก ผมก็หัดมาจากแม่ทั้งนั้นแหละ
“เออๆ งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ กลับดีๆล่ะ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกด้วย”
“อืม บาย” ทำไมทุกคนต้องมองว่าผมเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย ผมโตแล้วนะ
ผมกลับมาถึงบ้านก็ยังไม่มีใครกลับมา ผมเลยโทรบอกพี่ปืนและเอาของขึ้นไปเก็บ ของที่ซื้อมาฝากแมทกับพี่มินก็เอาไปไว้ในห้องแมท เขียนโพสอิทน่ารักๆติดไว้ให้ด้วยอีกแผ่น
-ซื้อมาฝากคุณพี่ชายกับคุณพี่สะใภ้ หาเวลาพักผ่อนกันบ้างน้า รักนะจุ๊บๆ-
ผมยิ้มให้กับข้อความก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง วันนี้พี่มินคงมานอนที่นี่ด้วย เมื่อเช้าเหมือนได้ยินแมทโทรคุยกับพี่มิน วันนี้ผมกะว่าจะทำอาหารเยอะหน่อย ไม่มีเนื่องในโอกาสอะไร อยากทำก็ทำ ผมคิดว่า การที่เรายังมีคนที่เรารักอยู่ข้างๆ ทุกๆวันก็คือวันพิเศษที่สามารถฉลองได้ ทำไมเราต้องรอให้ถึงเทศกาลถึงจะค่อยทำ เวลาผ่านไปเร็ว ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต รีบทำก่อนจะได้ไม่เสียใจภายหลัง
พี่ปืนชอบกินยำผักบุ้งกรอบ ผมเอาไว้ทำทีหลัง ผักบุ้งจะได้ไม่เหี่ยว กินตอนกรอบๆร้อนๆถึงจะอร่อย งั้นผมทำต้มข่าไก่ของชอบแมทก่อน ต่อด้วยไข่ยัดไส้ อันนี้พี่มินชอบ ทุกเมนูเป็นเมนูพื้นๆ แต่ผมทำมาจากใจ มันต้องอร่อยและพิเศษสุดๆอยู่แล้ว
ไม่นานพี่ปืนก็กลับมา เหมือนพี่ปืนจะรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน เดินเข้ามาหาผมในครัวก่อนเลย
“ทำอะไรอยู่” พี่ปืนเดินมายืนข้างๆผม ผมหันไปมองก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มพี่ปืนทีหนึ่งด้วยความคิดถึง
“วันนี้ยำผักบุ้งกรอบของโปรดพี่ปืนด้วย อยากได้อะไรอีกไหม หนูจะทำให้” ผมถาม พี่ปืนส่ายหน้า
“อะไรก็ได้ หนูทำอะไรพี่ก็กินทั้งนั้นล่ะ” คำพูดธรรมดาไม่ได้หวานอะไรมากมาย แต่ทำไมถึงทำให้ผมเขินได้ก็ไม่รู้
“ถ้างั้นพี่ขึ้นไปอาบน้ำก่อน ลงมาจะได้กินข้าว”
พี่ปืนขึ้นไปอาบน้ำแล้ว สักพักแมทกับพี่มินก็กลับมาบ้าน พี่มินเดินมาหาผม ร้องว้าวทำหน้าดีใจที่เห็นอาหารมื้อนี้บนโต๊ะ ผมทำเพิ่มอีกหลายอย่างนอกจากสามเมนูก่อนหน้า มีผัดกะเพราปลาหมึกรสจัด หมูทอดกระเทียมหอมๆแล้วก็หน่อไม้ฝรั่งผัดน้ำมันหอย
“พี่หิวแล้ว กินเลยได้ไหม” พี่มินว่า ผมขำกับท่าทางของพี่มินเบาๆ
“ได้เลยครับ พี่มินไปตามพี่แมทหน่อยสิ ผมจะไปตามพี่ปืน” ผมบอก พี่มินรีบวิ่งขึ้นห้องไปตามแมท เห็นว่าจะขึ้นไปอาบน้ำก่อน ส่วนพี่ปืนเดินสวนกับพี่มินลงมาพอดี พี่ปืนเลยช่วยผมจัดโต๊ะอาหารในขณะที่ผมลงมือทอดผักบุ้ง พอแมทลงมาก็เสร็จพอดี
“ซื้อของอะไรมาเยอะแยะต้นหอม” แมทถามขึ้นกลางโต๊ะอาหาร แสดงว่าเห็นของแล้วแน่ๆ
“ชอบไหม” ผมถาม แมทพยักหน้า
“ที่จริงไม่ต้องซื้อมาให้พี่ก็ได้ พี่เกรงใจ” พี่มินก็เป็นแบบนี้ทุกที ชอบคิดมากแบบที่แมทบอก
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกพี่มิน เราเป็นพี่น้องกันนะ”
“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พี่ไม่เคยซื้ออะไรให้ต้นหอมเลย” พี่มินทำหน้าหนักใจ
“พี่มินคิดมาก กินซะๆ ของโปรดพี่มินนี่น่า” ผมตักไข่ยัดไส้ใส่จานพี่มิน พอได้ขอโปรดพี่มินก็ลืมเรื่องของฝากไปเลย ครั้งหน้าผมต้องระวังเวลาซื้อของฝากให้พี่มินซะแล้ว ผมเข้าใจความรู้สึกพี่มินนะ แต่ผมก็แค่อยากให้คนที่ผมรักเท่านั้นเอง ไม่ได้อยากได้อะไรตอบแทนเลย แค่ทุกวันนี้พี่มินทำให้แมทมีความสุข ผมก็ดีใจสุดๆแล้ว
จบมื้ออาหารเราก็มานั่งเล่นเกมส์กันในห้องนั่งเล่น ส่วนมากพี่มินกับแมทเล่นกัน ส่วนพี่ปืนนั่งอ่านหนังสือที่โซฟาตัวยาว พี่ปืนเพิ่งซื้อเข้าบ้านมาไม่กี่วันเพราะตีกับพี่แมทเรื่องโซฟา ดีที่พื้นที่ห้องนั่งเล่นค่อนข้างกว้าง เลยสามารถจุโซฟาของพี่ปืนอีกชุดหนึ่งได้ แถมยังซื้อมาเข้าชุดกับของเก่าจนดูลงตัวไม่แตกแยก ส่วนผมทำอะไรเหรอ ผมกำลังนวดไหล่ให้พี่ปืนอยู่
“สบายไหม” ผมถาม มือก็นวดๆบีบๆบนไหล่กว้าง
“อืม” พี่ปืนแค่อือออในลำคอ ผมทำปากจู๋ลับหลังก่อนจะถามอีกรอบ
“หนูทำแบบนี้พี่ปืนชอบไหม” แค่อยากอ้อนครับ ไม่มีอะไร อารมณ์อยากเรียกร้องความสนใจอะไรงี้
“ไอ้แมท!!! มึงชนะมาหกตาแล้วนะ แพ้ให้กูบ้างดิ” พี่มินเริ่มโวยวายแล้วครับ แมทก็หัวเราะชอบใจใหญ่ที่ทำให้พี่มินหัวเสียได้
“มึงมันอ่อนเองมิน”
“มึงอ่ะ! ยอมให้กูชนะเลยนะ”
“ถ้ากูยอมแล้วมึงจะให้อะไร”
“ไม่ให้ แต่มึงต้องยอม!”
“เรื่อง!”
“งั้นกูกลับไปนอนบ้านนะ!” พี่มินทำท่าจะลุก แมทรีบคว้าตัวพี่มินไว้
“เออๆ กูยอมให้กูได้ มึงนี่ งอนทีไรเอะอะจะกลับบ้านตลอด”
ส่วนแมทก็แพ้ทางพี่มินตลอด ว่างั้นไหมครับ
กลับมาที่เรื่องของผมกลับพี่ปืนต่อ
“พี่ปืน...หนูนวดให้ชอบไหม”
“ชอบครับ” พี่ปืนมีปฏิกริยาตอบโต้กลับมาบ้างแล้ว แม้ว่าสายตาจะยังคงสนใจหนังสือในมือมากกว่าผมก็ตาม ผมยังคงนวดไปแล้วก็กวนพี่ปืนยามอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ บ้างครั้งพี่ปืนก็ทำเสียงขัดใจที่ผมแกล้ง ตลกดีครับ
“ถ้ากวนพี่อีกครั้งหนึ่งนะต้นหอม คืนนี้ไม่ต้องนอน!”
อุ้ย!
กลัวจังเลยยยยย!
เวลาเดินมาถึงวันงานแสดงภาพถ่ายของพี่ปืน สุดหล่อของผมออกจากบ้านไปแต่เช้าเพราะต้องไปเตรียมงาน ส่วนผมก็ค่อยออกไปดูที่งานเปิดตอนสิบโมงเช้าที่ห้องแสดงนิทรรศการของคณะนิเทศศาสตร์ คณะนี้เขาหรูมากครับ บอกเลย
“แมท แต่งตัวเสร็จหรือยัง” วันนี้ผมชวนแมทไปด้วย พี่มินไม่ได้มานอนบ้าน เพราะเมื่อคืนต้องไปช่วยจัดการบางส่วนในฐานะรุ่นน้องของเอก เขาก็ไม่ได้ใช้ให้น้องไปทำหรอกครับ แต่เห็นว่าพวกพี่มินเขาอาสาเอง เพราะพี่ก้องเพื่อนพี่ปืนพี่รหัสพี่มินก็ทำโปรเจคจบเหมือนกัน
“เสร็จแล้ว” แมทออกมาจากห้องด้วยออร่าความหล่อ
วันนี้ผมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ติดโบว์ที่คอสีแดงเลือดหมู กางเกงเป็นสีเดียวกับสีโบว์ และรองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้ม แค่นี้ผมก็พร้อมไปดูงานพี่ปืนแล้ว ส่วนแมท รายนี้ใส่อะไรก็หล่อไปหมด แค่ใส่เสื้อเชิ้ตสีส้มกับเดฟสีดำก็เท่บาดตาบาดใจแล้ว ผมดูดร็อปไปเลยเมื่อยืนข้างๆแมท -_-^
มาถึงหน้าหอนิทรรศการผมก็โทรหาพี่ปืน ใกล้ได้เวลาเปิดงานแล้ว พี่ปืนออกมารับผมกับแมท พี่มินก็เดินตามมาสมทบที่หลัง พี่ปืนหาเก้าอี้ให้ผมนั่งใกล้หน้าเวทีตอนพิธีเปิด ทำไมมันดูอลังการแบบนี้นะ สมแล้วที่เป็นมหาลัยชื่อดังของประเทศ ทำอะไรก็ดูยิ่งใหญ่ไปเสียหมด
พิธีเปิดงานจบลง ก็ได้เวลาที่นักศึกษาแต่ล่ะคน ออกมาพรีเซ้นโปรเจคของตัวเอง แต่ล่ะโปรเจคหน้าทึ่งมาก โดยบนจอโปรเจคเตอร์ จะฉายภาพแต่ๆละภาพของแต่ละคนไปเรื่อยๆจนกระทั่งทำเสนอโปรเจคเสร็จ จนมาถึงของพี่ปืน แค่เดินขึ้นเวทีทุกคนก็ปรบมือให้พี่ปืนแล้ว
“สวัสดีครับอาจารย์ที่เคารพและแขกที่มาในงานทุกคน ผมจะมานำเสนอโปรเจคของผม นั่นก็คือ ‘เหมือนฝัน’ครับ” ทันทีที่พี่ปืนพูดจบ บนโปรเจคเตอร์ก็ฉายๆภาพหนึ่ง เป็นภาพที่ทำให้ทั้งห้องจัดการเงียบกริบ ส่วนผมก็ทำได้แค่อ้าปากค้าง ลมหายใจหยุดเหมือนถูกหยุดเวลาเอาไว้
รูปผมตอนที่กำลังจ้องมองพระอาทิตย์ตกตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกัน
“ทุกคนคงสงสัยว่าเด็กผู้ชายในภาพนี้คือใคร อาจจะไม่เข้าใจว่ามันตรงกับคำว่า ‘เหมือนฝัน’ ตรงไหน แล้วทำไมผมถึงเลือกเขาเพื่อถ่ายทอดความหมายของคำๆนี้ออกมา” พี่ปืนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่มั่นคง สายตาเด็ดเดี่ยวไร้ความกังวล ดวงตาคมเข้มที่สบตากับผมขณะที่พูด หลายคนหันมามองผมสลับกับภาพด้านหน้า
“คนในภาพนี้คือคนสำคัญสำหรับผม...” ขณะที่พี่ปืนพูด ภาพก็เปลี่ยนไปช้าๆ และทุกภาพก็มีผมเป็นตัวเอกหลักอยู่ในนั้น เหตุการณ์เก่าๆย้อนขึ้นมา ทั้งตอนที่ผมไปเที่ยวกับชมรมถ่ายภาพ ตอนที่ผมเต้น ตอนที่เราไปเที่ยวเชียงคานในวันปีใหม่ด้วยกัน และรูปตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกันไปนานมานี้
“ตั้งแต่ที่มีเขาเข้ามาในชีวิต ผมก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ และผมไม่คิดอยากจะตื่น ทุกวินาทีเหมือนฝันที่สวยงาม ผมคิดอยู่นานว่าจะทำงานนี้ออกมายังไง จะถ่ายทอดคำๆนี้ผ่านอะไรดีถึงจะสื่อความหมายที่ชัดเจนที่สุด และผมก็คิดได้ว่า ผมควรจะหาความหมายของมันผ่านหัวใจของผมเอง และวันนี้ผมก็เจอแล้ว...คนที่ทำให้ชีวิตผมสวยงามดั่งความฝัน ขอบคุณครับ” การนำเสนอของพี่ปืนจบลง พร้อมกับภาพสุดท้ายที่นิ่งค้างอยู่บนจอภาพ ภาพที่ผมไม่รุ้ตัวว่าถูกแอบถ่ายเมื่อไหร่ ภาพที่ผมหลับอยู่บนรถคันเก่าแต่คลาสสิคที่จอดอยู่บนถนน แสงในภาพดูอ่อนโยนและอบอุ่น ฉากหลังเป็นพระอาทิตย์ดวงโตยามเย็น บนท้องฟ้ามีฝูงนกจำนวนมากบินผ่านจนมองเห็นได้ชัด
ผมร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้อีกทีตอนที่พี่ปืนเดินมานั่งลงข้างๆผม ผมมองพี่ปืนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา มันตื้นตันใจไปหมดจนพูดไม่ถูก ผมไม่คิดว่าตัวเองจะสำคัญขนาดนี้
แบบนี้มันเกินไปแล้วจริงๆ
“พี่ปืน...”
“ขอบคุณนะ ถ้าไม่ได้หนู พี่คงเรียนไม่จบแน่ๆ” พี่ปืนลูบหัวผมพลางยิ้มขำ ผมไมได้ยินเสียงรอบข้างแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าใครนำเสนองานตัวเองไปถึงไหน ผมรู้แค่ว่า...ผมดีใจ
ในขณะที่คนอื่นกำลังเสนอผลงาน พี่ปืนพาผมเดินออกจากงาน เดินเลี้ยวทางนุ้นทางนี่จนมาถึงโซนที่เป็นภาพของพี่ปืน ภาพของผมขนาดใหญ่ถูกแขวนเอาไว้บนผนัง ผมน้ำตาไหลเพียงแค่ได้เห็น
“พี่อยากให้หนูเห็นก่อนใคร” พี่ปืนบอก ผมกอดพี่ปืนแน่นทันที ร้องไห้อยู่กับอกพี่ปืนเพราะอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ มือหนากอดตอบพลางลูบหลังผมเบาๆ
“ขี้แยจังหืม ตาบวมเดี๋ยวก็ไม่หล่อหรอก” พี่ปืนดันตัวผมออกเล็กน้อย เช็ดน้ำตาให้ผมแผ่วเบาๆก่อนจะก้มลงมาประทับจูบที่ริมฝีปากผมแผ่วเบาราวกับผีเสื้อเกาะอบู่บนกลีบดอกไม้
“พี่ปืน...ไม่เห็นบอกหนูเลย” ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี มันเต็มตื้นอยู่ในอก เป็นความรู้สึกที่เอ่อล้นจนไม่สามารถกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดได้ ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่าวันนี้ผมมีความสุขที่สุด
“ถ้าบอกแล้วจะเรียกว่าเซอรไพส์เหรอ” พี่ปืนยิ้มหวานอบอุ่นที่สุด อบอุ่นยิ่งกว่าอาทิตย์ดวงไหนๆ
“หนูเกือบหัวใจวายตายแล้ว” ตอนนั้นผมช็อคมากเลย ไม่คิดว่าผมจะมีค่ามากมายขนาดนั้น ถึงขนาดขึ้นไปอยู่บนจอภาพใหญ่ขนาดนั้น
“พี่มีของจะให้”
พี่ปืนล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง เป็นกล่องกำมะหยีเล็กๆ ไม่ต้องบอกผมก็พอเดาได้ว่ามันคืออะไร หัวใจผมเต้นแรง และทันทีที่พี่ปืนเปิดกล่องออก ผมก็ร้องไห้โฮอีกครั้ง
แหวน...
แหวนที่ผมเคยบอกพ่อว่าอยากได้...
แหวนคู่ที่ผมอยากจะซื้อให้พี่ปืน เลยขอให้พ่อเก็บเอาไว้รอวันที่ผมเอาเงินไปซื้อ
แต่ตอนนี้มันกลับอยู่ในมือของพี่ปืน ผมจะต้องตกใจอีกกี่รอบถึงจะพอ ทำไมแหวนวงนี้ถึงไปอยู่กับพี่ปืนได้ ทำไมพี่ปืนถึงรู้...
“ขอมือหน่อยสิครับ” พี่ปืนพูดเสียงทุ้มนุ่ม ผมส่งมือให้พี่ปืน แหวนค่อยๆถูกบรรจงสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม มันพอดีกับนิ้วของผมราวกับมันถูกออกแบบมาเพื่อผมโดยเฉพาะ พี่ปืนยกมือผมขึ้นบรรจงจูบ
“พี่หมั้นเอาไว้ก่อนนะ หนูเรียบจบเมื่อไหร่พี่จะเปลี่ยนเป็นแหวนแต่งงานให้”
“พี่ปืน...”
“สวมให้พี่บ้างสิ” พี่ปืนยื่นแหวนอีกวงให้ผม ผมยื่นมือที่สั่นเทาไปรับมาถือไว้ ก่อนจะสวมให้พี่ปืนเช่นกัน ผมเม้มปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้น จังหวะที่พี่ปืนเช็ดน้ำตาให้ผม ผมได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ ปรากฏว่ารอบตัวเราไม่ได้มีแค่ผมกับพี่ปืน แต่มีคนที่มารร่วมงานยืนมองพวกเราด้วยสายตาปลาบปลื้มและต่างก็ยกกล้องขึ้นมาถ่าย แมทที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ
จากที่เคยคิดว่าผมเองไม่มีค่าพอให้ใครรัก ที่ผ่านมาถึงได้ไม่มีใครจริงใจกับผมสักคน
แต่วันนี้...ผู้ชายคนนี้บอกกับผมว่าผมทำให้ชีวิตเขาเป็นเหมือนความฝัน และเขามองเห็นคุณค่าในตัวผม
ผมอยากจะบอกพี่ปืนเหลือเกินว่า...
“พี่ปืนเองก็เป็นดั่งฝันที่สวยงามของหนูเหมือนกัน”
“Doubt thou the stars are fire. Doubt that the sun doth move. Doubt truth to be a liar. But never doubt I love”
“หืม?” พี่ปืนที่นอนหนุนตักผมเลิกคิ้วถาม ในมือของเราทั้งคู่ต่างมีหนังสือกันคนละเล่ม
วันนี้เรามาเยี่ยมพี่ป่านที่โรงพยาบาล นั่งเล่นกับพี่ป่านอยู่ครึ่งค่อนวัน จนพี่ปืนได้เวลาไปเช็คสุขภาพ ผมกับพี่ปืนเลยหาที่นั่งอ่านหนังสือรอฆ่าเวลา พี่ป่านอาการดีขึ้นมากเพราะได้คุณหมอสุดหล่อคนเดิมดูแลอย่างใกล้ชิด
“จงกังขา ไฉนหมู่ดาวเจิดจำรัส ไฉนสุริยัน ยังเคลื่อนคล้อย ไฉนความจริง กลายเป็นเท็จ หากแต่อย่าได้กังขาใน...รักข้า” ผมแปลประโยคที่ผมพูดก่อนหน้านี้ให้พี่ปืนฟัง
“หึหึ อะไร” พี่ปืนยิ้มขำ กุมมือผมที่วางอยู่นอกพี่ปืนไปจูบเบาๆ
“มันเป็นกลอนรักของแฮมเลตที่มอบให้โอฟิเลียในนิยายเรื่องแฮมเลตของวิลเลียม เชคสเปียร์ หนูอ่านเจอมาแล้วชอบ ที่หนูพูด ไม่ได้แค่ท่องให้ฟังเฉยๆ แต่อยากให้พี่รู้ความหมายของมัน อยากให้พี่ปืนรู้ความรู้สึกของหนู” อยู่ๆผมก็นึกถึงบทกลอนบทนี้ขึ้นมา
“ขอใหม่อีกรอบสิ” พี่ปืนว่า ไม่ยอมเลิกจูบมือสักที ดีนะที่ตรงนี้ไม่มีคนอื่น แต่ถึงมีใครจะมาสนใจ คนไข้ที่นี้คงไม่รู้เรื่องอะไรหรอกมั้ง
“Doubt thou the stars are fire. Doubt that the sun doth move. Doubt truth to be a liar. But never doubt I love จงกังขา ไฉนหมู่ดาวเจิดจำรัส ไฉนสุริยัน ยังเคลื่อนคล้อย ไฉนความจริง กลายเป็นเท็จ หากแต่อย่าได้กังขาใน...รักข้า”
“แล้วหนูรู้ไหม วิลเลียม เชคสเปียร์ ยังกล่าวไว้ว่า Love looks not with the eyes but with the mind; And therefore is winged Cupid painted blind.”
ความรักไม่ได้ดูด้วยดวงตา แต่ดูที่ใจ นั่นเองที่กามเทพคิวปิดยิงศรรักให้คนตาบอด
“หนูรู้”
-
40ปีต่อมา
“พ่อจ๋า ไม่เข้าไปนั่งในบ้าน มันหนาวนะ” ของขวัญ...ลูกชายของผมกับพี่ปืนเดินออกมาตาม ทำหน้ายู่ไม่พอใจที่ผมออกมานั่งเล่นนอกบ้าน
“พ่อจ๋าอยากนั่งดูวิวพักสายตาน่ะลูก” ผมบอก ของขวัญเดินมานั่งข้างๆผมก่อนจะกอดผมเอาไว้
“ปาป๊าสั่งเอาไว้ว่าให้ของขวัญดูแลพ่อจ๋าให้ดี ถ้าพ่อจ๋าไม่สบาย ของขวัญจะไปเจอหน้าปาป๊าได้ยังไงล่ะ”
“พ่อจ๋าไม่เป็นอะไรหรอกลูก แล้ววันนี้หนูไม่ไปช่วยพี่ขุนปลูกดอกไม้เหรอ” ผมถามลูกชายคนเก่งของผม ขุนพลเป็นแฟนของของขวัญ เป็นเจ้าของสวนดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของผม บ้านที่ผมกับพี่ปืนช่วยกันสร้าง เราย้ายมาอยู่ที่กาญจนบุรี เพื่อหลีกหนีความวุ่นวายในเมือง
“พี่ขุนบอกว่าจะมารับตอนบ่ายๆ เอ๊ะ เสียงรถนี่น่า...พี่ขุนมาแล้ว” เจ้าตัวเล็กวิ่งออกไปรับแฟนสุดหล่อที่หน้าบ้าน ก่อนจะพากันเดินเข้ามาหาผม
“สวัสดีครับพ่อ” ขุนพลยกมือไหว้ผม ผมพยักหน้ารับพลางยิ้มให้
“มารับน้องหรือลูก”
“ครับ”
“พ่อฝากดูน้องด้วยนะ ดูแลน้องแทนพ่อที” ผมบอก ขุนพลทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมรับปากผม
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลน้องเอง”
“ไม่เอา!” เจ้าตัวแสบแย้งขึ้นเสียงดัง ผมและขันพลหันไปมองเด็กน้อยที่ทำหน้าขึงขัง
“พี่ขุนดูแลของขวัญคนเดียวไม่ได้หรอก พ่อจ๋าต้องดูแลของขวัญด้วย”
“ฮ่าๆๆ พ่อจ๋าต้องดูแลหนุอยู่แล้วสิลูก ไปได้แล้ว สายมากแล้วนะวันนี้”
“ของขวัญหอมแก้มพ่อจ๋าก่อน” เด็กน้อยเข้ามาหอมแก้มผมก่อนจะเดินออกไปกับขุนพล ผมมองตามหลังลูกชายด้วยความสุข
ของขวัญ...เป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตผมที่ปืนนำมาให้ ถึงแม้น้องจะเป็นเด็กที่ไม่ปกติเหมือนคนอื่นเท่าไหร่ แต่เขาคือของผมขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตผมกับพี่ปืน
“พี่ปืน...ตอนนี้มีคนดูแลของขวัญแล้วนะ ถึงเวลาแล้วที่ผมจะไปอยู่กับพี่ พี่จะได้ไม่เหงาอีก”
ก้อนเมฆลอยเคลื่อนไป เผยให้เห็นแสงแดดที่ทำให้ฤดูหนาวมีความอบอุ่นขึ้นมาบ้าง เป็นสัญญาณว่าพี่ปืนรับฟังคำพูดของผม
ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ เรื่องราวมากมาย ผ่านมาผ่านไป
บางครั้งก็อยากกลับไปอยู่ในช่วงเวลาเก่าๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าแบบนั้นจะดีรึป่าว จะได้อะไรขึ้นมา
หลายครั้งด้วยความจำเป็นและเหตุผลหลายอย่าง
ทำให้ใครหลายคน หรือของหลายอย่าง ค่อยๆหายไปจากชีวิต
แม้แต่ความทรงจำ มันก็เลือนลางจนแทบจำไม่ได้
แต่ผมก็ยังคงเชื่ออยู่เสมอว่า
เวลา ระยะทาง ความจำเป็น และเหตุผลต่างๆที่ทำให้เราเจอกัน ทำให้เรารักกัน และทำให้เราต้องห่างกั
จะนำทางให้เรากลับมาพบกันในวันข้างหน้า
เพราะความรักไม่ได้สิ้นสุดอยู่ที่การจากลา และความรักจะนำทางให้เราได้เจอกันอีกครั้ง
“ผมรักพี่นะ รอก่อน ผมกำลังจะไปหาพี่แล้ว....”
ผมค่อยๆหลับตาลง...ไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว
จบบริบูรณ์
* เหตุการณ์ในฉากที่พี่ปืนนำเสนอโปรเจค ริริสมมุติเอาทุกอย่าง ไม่รู้ว่างานจริงๆเป็นแบบไหน แต่ในตามท้องเรื่องริริอยากให้เป็นแบบนี้ หยวนๆกันไปนะคะ ^^
จบแล้วกับนิยายเรื่องนี้ 1ปีกับอีก6วันที่อยู่กับทุกคนมาตั้งแต่เปิดเรื่องในเล้าเป็ด :mc4:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมากค่ะ บางคนอยู่ด้วยกันจนจบเรื่อง บางคนแวะมาแล้วหายไป บางคนเพิ่งเข้ามาอ่าน ริริอ่านทุกคอมเม้นนะคะ อาจจะไม่ได้ตอบเม้น แต่ริริไม่ได้มองข้ามข้อความของทุกคนไป อาจจะมีบางอย่างที่ผิดพลาดไปบางก็ขออภัย ริริตั้งใจแต่งเรื่องนี้ไม่แพ้เรื่องที่ผ่านมาเลย พยายามที่จะทำออกมาให้ดีที่สุด และวันนี้ความรักของต้นหอมพี่ปืนก็ปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์แบบ ใจหายเหมือนกัน เพราะทุกครั้งที่แต่งเรื่องนี้ริริมีความสุขมาก มากจนไม่อยากจะหยุด แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
หวังว่าทุกคนจะรักเรื่องนี้เหมือนที่ริริรักนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยผลักดันให้นิยายเรื่องนี้ดำเนินมาจนถึงจุบจบ
สำหรับหนังสือ ตอนพิเศษในเล่มจะเป็นเรื่องราวที่มาของน้องของขวัญนะคะ สเปเชียลมากๆ หาอ่านที่ไหนไม่ได้ ใครสนใจสั่งได้จนถึงวันที่ 31 มีนาคม 2557 นะคะ
สวัสดีค่ะ
:pig4:
...........................
7-11-13
โปรดอ่านให้ละเอียดนะคะ
มีนักอ่านสงสัยว่าทำไมพี่ปืนกับน้องต้นหอมถึงตายไวจัง!!! เอาทีละประเด็นแล้วกันนะ
1.พี่ปืนตอนเป็นหนุ่มที่เรารู้ๆกันอายุประมาณ 22 บวกไปอีก 40 ปี ก็ประมาณ 62 ตายเมื่อไหร่ไม่บอก แต่จะสมมุติว่าตายตอน 60 บางคนอาจจะคิดว่ามันไวไป ไม่เป็นไร ประเด็นแรกเก็บไว้ก่อน
2. ต้นหอมตอน 40 ปีต่อมาก็คือ 57-58 ประมาณนี้ ในตอนจบมันสามารถคิดได้สองแง่ก็คือ ต้นหอมตายกับไม่ตาย เพราะริริไม่ได้ระบุชัดเจน ถูกไหมค่ะ แต่สิ่งที่มองได้เลยก็คือ ต้นหอมไม่มีห่วงอะไรรั้งเอาไว้ เพราะมีคนดูแลน้องของขวัญแล้ว ถ้าหากตอนนี้จะต้องตายไป ก็ยินดีและเต็มใจ ถ้ามีชีวิตอยู่ก็อยู่เพื่อลูก ถ้าตายก็ได้ไปเจอกับคนที่รักอีกครั้ง ต้นหอมอาจจะตายหรือไม่ตายก็ได้ เราจะไม่พูดถึง เพราะมันเป็นเรื่องของธรรมชาติ เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา
3. ทีนี้ก็เอาประเด็นที่1กับ2มารวมกัน คือทั้งคู่ตายไวไป บางคนอาจมองว่าอายุแค่นี้ทำไมตายไวจัง แต่ความตายเราระบุไม่ได้นะคะว่าอยากให้ตายตอนอายุเท่าไหร่ บางคนเกิดมาอายุยืน บางคนเกิดมาอายุสั้น สามสิบกว่าก็ตายแล้ว ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุไหนก็ตาม ฆ่าตัวตาย ถูกฆ่าตาย อุบัติเหตุหรือไหลตายเพราะหมดเวรหมดกรรม ไม่มีใครล่วงรู้อนาคต คนแก่ๆมันพูดเสมอว่า จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่กำหนดไม่ได้และล่วงรู้ไม่ได้ เราก็ยับยั้งมันไม่ได้ ที่จริงแต่งให้อายุยืนก็ได้ แต่สิ่งที่ริริต้องการให้บอกผ่านประเด็นนี้ก็คือ ชีวิตคนเราสั้นนัก ไม่ว่าเท่าไหร่ก็ไม่พอ ถ้าเราไม่รู้จักพอ ต่อให้100ปีหรือ200ปีก็คงไม่พอ ชีวิตตั้งอยู่บนความไม่แน่นอน ขอเพียงวันนี้เราทำทุกอย่างให้ดีที่สุด อยากทำอะไรทำ เหมือนที่น้องต้นหอมทำมาตลอดเรื่อง และพี่ปืนเองก็เช่นกัน ทั้งคู่กอบโกยเอาความสุขเข้าใส่ตัว ทำเพื่อตัวเอง เพื่อคนที่รัก ถ้าวันนี้จะต้องตายก็คงไม่เสียใจ เพราะได้ทำในสิ่งที่อยากทำ และมีในสิ่งที่อยากมี ช่วงเวลาสี่สิบปีที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน มันอัดแน่นไปด้วยความหมายของชีวิตและความหมายของความรัก ถ้าเราทำวันนี้ดีแล้ว พรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ นี่คือสิ่งที่ริริอยากบอก ไม่รู้ว่ามันล้ำลึกไปหรือเปล่า แต่เราก็มารู้วันนี้เลยแล้วกันเนอะ เห็นริริเหมือนจะเป็นคนไร้สาระ แต่ก็ยังพอมีสาระบ้างนะเอ้ออออ 555 ถ้ามีประเด็นไหนที่สงสัยก็ถามได้นะคะ ยินดีตอบทุกคำถาม แต่ถ้าถามในเฟสจะตอบง่ายกว่านะ
สวัสดีค่ะ
-
รอการจัดทำหนังสือนะค่ะ ^^
เราเข้ามาอ่านตั้งแต่พึ่งลง แต่ไม่ค่อยจะคอมเมนต์เท่าไร ^^
-
น้ำตาซึมเลยจ้าตอนพี่ปืนพรีเซนต์โปรเจ็ค ซึ้งมากเลยค่ะ น้องต้นหอมคือความฝันที่เป็นความจริง
โอ๊ย อิจฉาคู่นี้ค่ะ มาหนูมาพี่อะไรกันตลอดๆๆๆๆ พี่ปืนก็รักและตามใจน้องมาก ส่วนน้องก็น่ารักเกินทน
เป็นนิยายที่อ่านแล้วมีความสุขมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
รอติดตามผลงานเรื่องใหม่ของริรินะคะ :L2: :L2: :L2:
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:จบแล้วเหรอแอบใจหายเหมือนกันนะ :mew4: :mew4: :mew4:
-
:ling1: จบแล้วเหรอออ...ทำไมตอนพิเศษมันเศ้ราเยี่ยงนี้อ่ะ
-
มันไม่มีอะไรแน่นอนเลยจิงๆ มันยากมากสินะที่จะสร้างความแน่นอน
สุดท้ายทำให้ดีที่สุดก่อนจะไม่มีโอกาสทำมัน ขอบคุณที่ทำให้มันสวยงาม งดงามเหมือนฝันแม้ความจิงอาจเจ็บปวด
ขอบคุณที่ทำให้มีน้ำตา ทั้งสุขและทุกข์ ขอบคุณคับ
-
จบแบบซึ้งๆ ตามสัจธรรมชีวิต
-
ขอบคุณนะคะ จะติดตามผลงานต่อไป
ตอนสุดท้ายน้ำตาคลอเลยอ่ะ....แง
:กอด1:
:pig4:
-
ทำไมต้องทำให้เศร้าด้วย :hao5:
-
จบแล้วอะสนุกมากๆ
40 ปีต่อมามันเศร้ามากๆอ่ะน้ำตาซึมเลยอ่ะ
รอเรื่องใหม่นะค่ะ
-
ตอนจบเศร้าอ่ะ แต่ซึ้งมากกกก
อยากเรื่องของของขวัญอ่ะ
ขอบคุนมากนะคะสำหรับนิยายดีดี
-
แอบน้ำตาคลอ จบได้ซึ้งมาก ขอบคุณนะคะ จะรอรวมเล่มนะคะ :mew1:
-
มาอ่านคอมเม้น ตกใจเลย อะไรกันเนี่ยย ทำไมจบเศร้าละค้าบบคุณริริ >_< จิ้มไว้ก่อน เดี๋ยวไปเรียนก่อนแล้วจะมาอ่านนะคะ
-
พี่ปืนเสียแล้วหรอเนี่ยย แอบเศร้าเล็กๆอ้่ะ
ต่อไปจะมีตอนพิเศษของขวัญกับขุนพลมั้ยคะ อยากอ่านจังเลย
หรือน้องของขวัญเป็นลูกของพี่ป่านกับคุณหมอคนนั้นใช่มั้ยย
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านกันนะคะ อ่านแล้วมีความสุข ชอบสุดๆเลย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ริริ
มันเป็นความทรงจำที่ดีมากๆเลยค่ะ
"การจากลา ไม่ได้หมายถึงจุดจบเพียงอย่างเดียว
หากแต่ หมายถึง สิ่งที่กำลังเริ่มต้นไหม่ อีกด้วย"
เค้ารอ เรื่องที่ ริริ จะเริ่มต้นใหม่ อยู่นะ :bye2:
ปล. ตอนจบเศร้าจัง :hao5:
-
:กอด1: :L2:
-
น้ำตาคลอ :mew2:
จบแล้วสินะขอบคุณริริมากนะคะที่แต่งเรื่องดีดีมาให้อ่าน :กอด1: :pig4:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew6: :mew6: :mew6:
-
จบได้ครบรสมาก ทั้งซึ้ง และซึม หลับให้สบายทั้งคู่นะ :L2:
-
ซึ้งมากเลยกับความรักของปืน
+1 ขอบคุณคุณริริค่ะ
:กอด1: :L2:
-
โฮฮฮฮฮ ตอนจบทำเสียน้ำตาค่ะ จบได้ซึ้งตรึงใจมาก
กะไว้แล้วว่าพี่ปืนจะต้องเอารูปต้นหอมไปทำโปรเจคจบ อัยยะ
ต้นหอม คือสิ่งที่เป็นความจริงสำหรับพี่ปืน
เรื่องราวทุกอย่างระหว่างพี่ปืนกับต้นหอม มัน "เหมือนฝัน" อย่างที่พี่ปืนบอกนั่นแหละ
แต่ในความเป็นจริง เรื่องทุกอย่าง เหตุการณ์ทุกเหตุการณ์ มันก็คือ "ความจริง"
เป็นอีกเรื่องนึงที่ชอบมากๆ มีแต่ความรักความอบอุ่น ละมุนละไมเหลือเกิน
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีดีมาให้ได้อ่านกันนะคะ
คิดเหมือนกันว่า ของขวัญน่าจะเป็นลูกของพี่ป่านกับหมอคนนั้น เพราะสะดุดกับคำว่าเป็นเด็กไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
ส่วนเรื่องจองหนังสือ ขอพี่คิดดูก่อนนะคะ แล้วจะส่ง PM ไปหา (กลัวซ้อนกับนิยายเรื่องอื่นที่จอง กลัวเก็บเงินไม่ทันค่ะ)
-
โอยยยย ตอนพี่ปืนพรีเซนท์งาน น้ำตาจะไหล ซึ้งมากๆ
อยากให้มีใครรักได้เท่าพี่ปืน หรือได้ครึ่งของพี่ปืนก็ยังดี T^T
บอกเลยว่าเรื่องนี้ทำให้เราสัมผัสถึงความรักที่อบอุ่นได้ ขอบคุณค่ะ ปลื้มมากๆ :heaven
-
พี่ปืนพูดซะน้ำตาซึมเลยอ่ะซึ้งมากๆโดยเฉพาะตอนใกล้จบอ่ะซึ้งที่สุดไม่คิดว่าพี่ปืนจะตายก่อนแต่ไม่เป็นไรยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะค่ะติดตามผลงานของพี่ต่อไปค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะจ๊ะ
จบได้สมบูรณ์บริบูรณ์ซึ้งมากเลยเลยทีเดียว
จะคอยเป็นกำลังใจติดตามนิยายของริริในเรื่องอื่นต่อไปนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค๊าาาาาา
o7 o7 o7 o7 o7 o7 o7 o7
-
เป็นตอนจบที่ซึ้งมากอ่ะ
ขอบคุณ ริริ มากจ้า ที่เขียนเรื่องน้องต้นหอมให้ได้อ่านกัน
รอเรื่องใหม่นะค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนจบซึ้งจังเลย น้ำตาไหลเลยทีเดียว ขอบคุณนะค่ะ :กอด1:
-
จบแล้ววววว หนึ่งปีเลยหรอเนี่ยที่อยู่กับเรื่องนี้มา
เหมือนเราค่อยๆมาด้วยกันเลย
นานจังแต่กลับไม่รู้สึกว่านานเลย
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกแต่ชอบความรัก มิตรภาพตอนที่กินข้าวด้วยกันจัง
แต่อีก40ปีต่อมานี่สะเทิอนใจ โอ้ววววว พี่ปืนของน้อ T^T
มีเรื่องของคุณน้องของขวัญต่อใช่ไหมคะนี่><
-
ขอปาดน้ำตาก่อนแล้วค่อยเม้นท์นะ :sad11:
มันก็เศร้านะที่ได้รู้ว่าพี่ปืนไม่อยู่แล้ว และต้นหอมกำลังตามไป
แต่ที่มากกว่าคือซาบซึ้งไปกับความรักของทั้งสองคน
ผ่านเรื่องราวมากมายทั้งสุขและทุกข์ เราก็พลอยเป็นไปด้วย
ส่วนน้องของขวัญ เราว่าต้องน่ารักเหมือนต้นหอมแน่เลย
เห็นอย่างนี้แล้วก็คิดถึงต้นหอมและพี่ปืนตอนรักกันใหม่ๆ
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ สำหรับเรื่องราวสนุกๆเรื่องนี้
จะรอติดตามและเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่นะคะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนิยายดีๆคับ รอติดตามผลงานต่อไปเรื่อยคับ
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย ร้องไห้ ซึ้งจริงๆ
:mew4: :mew4: :mew4:
ขอบคุณริริที่แต่งเรื่องให้เราอ่านได้สนุกมากๆ
เรายังจำอารมณ์ตั้งแต่ตอนแรกได้ ติดใจและติดตามทุกตอน
ไม่คิดว่าจะดำเนินมาถึงตอนจบเลย
สนุกสุดๆ หลากหลายอารมณ์ แต่ชอบทุกตอนเลยนะ
o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกจ้ะ แต่ตอนจบก็ทำนำ้ตามซึมเหมือนกัน จะรอเรื่องต่อๆไปนะ๊จ๊ะ :กอด1: :L2:
-
บางครั้งจบเรื่องที่สุดท้ายแล้วก้อแต่งงานกันคงเป็นการจบที่ดูแล้วมีความสุขคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพราะมันทำให้เราไม่ต้องคิดถึงความจริงในชีวิตที่ว่าสุดท้ายแล้วมันก้อคือการจากลา :hao5: แม้มันจะเศร้าแต่มันก้อซาบซึ้งตรึงใจมาก ๆ เราชอบตอนลงท้ายของเรื่องที่ว่าวันนี้เราต้องจากกันแต่วันหน้าเราต้องได้พบกันอีก (คงเป็นไปตามกรรมเน๊อะ โลกหลังความตายเราจะรู้ได้อย่างไร)
แต่จบแบบนี้ทำให้เรารู้สึกอยากอ่านเรื่องของของขวัญมาก ๆ น่ะ หรือว่าจะเปิดเรื่องใหม่เลย ยังไงถ้าพิมพ์เป็นเล่มอยากให้มีตอนช่วงพี่ปืนรับเด็กน้อยนี้มาเป็นลูกจังเลยน่ะ :mew3: ดูตัวละครในเรื่องจะอายุสั้นจังเลยน่ะ :katai1:
ขอบคุณผู้เขียนสำหรับเรื่องดี ๆ น่ารัก ๆ เรื่องนี้น่ะจ้ะ ยังไงจะรอทำเป็นหนังสือจ้ะ จองแน่นอน :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :L2: :L2:
-
พี่ปืนเป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดในโลกเลยอ่ะ
ต้นหอมเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก
อยากอ่านเรื่องของของขวัญจังเลยอ่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอีกเรื่องค่ะ
-
ตอนจบทำน้ำตาซึม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกมากค่ะ แต่งได้ดีจริงๆ
-
จบได้ซึ้งจริงๆ :L1:
-
ทำไมตอนจบเป็นแบบนี้ล่ะ
มันซึ้งนะแต่เศร้าอ่าาาาา
น้ำตาคลอเลย
:o12:
-
มันจบแล้วววววว อยากอ่านอีกอะ
คงคิดถึงพี่ปืน และ ต้นหอมมากๆเลยนะ
ก็ทั้งสองคนน่ารักมากๆ
-
ขอบคุณค่ะ อ่านจบแล้วนะ อารมณ์มันไต่ขึ้นไปเรื่อยๆเป็นความรักแบบค่อยเป็นค่อยไปสำหรับปืนเลยทีเดียว ถือว่าคุมคาแรกเตอร์ปืนอยู่เลยทีเดียวค่ะ ส่วนต้นหอมเหมือนจะเด็กลงๆๆเรื่อยๆนะ
ขอนิดเดียวค่ะ คือบทส่งท้าย ต้นหอมตายตอนอายุ 57 เหรอคะ? ถือว่าหนุ่มมากนะ ยังไม่แก่เลยอะ จากตอนจบเหมือนกับจะเป็นโรคชราอะค่ะ คือ ถ้าขยายความว่าป่วยเป็นโรคที่ค่อนข้างร้ายแรง จะโอเคกว่านี้นะคะ
อ่านแบบรวดเดียวจบเลยค่ะ เพลินๆ สนุกค่ะ
ขอบคุณมาก^^
-
มันเป็นสัจธรรมสินะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่นำมาแบ่งปันกันนะฮ๊าฟฟฟ
ต้นหอมกับพี่ีปืนน่ารักมากกก
^^"
-
วันนี้วันเกิดพี่ปืนนนนนน :mc4: :mc4: :mc4:
-
เรื่องนี้ไม่มีดราม่าเลยแต่น้ำตาคลอๆตอนจบ ชอบๆๆๆ น่ารักดี ขอบคุณนะคะ o22
-
ตอนจบซึ้งจนน้ำตาคลอเลยค่ะ พี่ปืนกับน้องต้นหอมเป็นคู่ที่น่ารักมากๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆ นะค่ะ
-
ตัวละครน่ารักทุกตัวเลยค่ะ
พี่ปืนเป็นผู้ชายในแบบที่ใคร ๆ ก็ไฝ่หา
น้องต้นหอมก็น่ารัก ขี้อ้อน อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ
แมทก็เป็นพี่ชายที่รักและแพ้ทางให้กับน้องชายตลอด
แต่ในบทของคนรักแล้ว เป็นผู้ชายที่รักและดูแลแฟนดีมาก
และมินมินเองก็เป็นคนที่มั่นคงต่อความรักมากๆ ไม่เคยคาดหวัง แต่ก็ยังรัก
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ
-
เป็นนิยายที่ดีมากๆ
ขอบคุณค่ะ
:L1:
-
จบแล้ว....ซึ้งสนุกมากเลย
ต้นหอมน่ารักมาก
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากกกกกก
น้องต้นหอมกะพี่ปืนน่ารักกก~~
-
สนุกมากเลย ต้นหอมน่ารักมาก ๆ อ่ะ
พี่ปืนก็น่ารัก มากกกกก
อ่านเพลินจนลืมนอนเลย
ริริ เขียนสนุกมากเลย ขอบคุณนะคะ :กอด1:
จะตามไปอ่านเรื่องอื่นของริริ ด้วยนะ
ท่าทางจะสนุกทุกเรื่อง :mew1:
-
สนุกมากกกก!! รักทุกคน ชอบทุกคนจริงๆนะ
ชอบต้นหอมอ่ะ น้องน่ารัก เก่งแบบใสๆ เป็นใครได้อยู่ใกล้น้อง
ก็ต้องเป็นหลงรักจริงๆนะ (จะโดนพี่ปืนไซคิ้กมั้
)
ขอบคุณมากๆนะค่ะ ที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านกัน เราม
ความสุขจริงๆนะ บอกเลย
จะตามอ่านนิยายของริริ ไปเรื่อยๆนะค่ะ ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้!!
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกค่ะ :pig4:
-
ชอบต้นหอมมากกกกกกกก >>>> ต้นหอมนิสัยดีเกินไปและมองโลกในแง่ดี ดูน่ารักและใสใส :mew1: :o8: :-[
ชอบพี่ปืน >>ที่รักเดียงใจเดียวและมั่นคง :mew1:
ชอบแมทและมิน คู่นี้ก็ดูเหมาะสมกันดี แมทเป็นพี่ชายที่ดีมากกกกกกกกกก :mew1:
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะและก็ชอบทุกตัวละครที่มีในเรื่องนี้ ไม่ดราม่า่ สนุกและมีตลกบ้าง 555+ :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆๆๆๆเรื่องนี้นะคะที่ผู้แต่งได้แต่งมาให้เราได้อ่าน น่ารักและสนุกมากเลยค่ะ :pig4: :L1: :3123:
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ ต้นหอมน่ารักมากๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่ปืนถึงรักถึงหลงได้มากขนาดนี้
-
:mew4:
เป็นเรื่องที่สนุกมากค่ะ ตามอ่านมานานและ
แต่ไม่ได้เข้ามานาน เลยเพิ่งจะมารีพาย
ตอนจบสนุกมากค่ะ แต่แอบเศร้านิดๆ
-
:sad11: :กอด1:
-
สนุกมากเลยค่ะ มีดราม่านิดๆสะกิดต่อมน้ำตา :hao5:
ชอบมาก ชอบพี่ปืนอ่ะ ดูเป็นคนมีเหตุผล รักเดียวใจเดียว :m3:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ โรแมนติกสุดๆ ขอขอบคุณพี่ริริที่ให้กำเนิดนิยายเรื่องนี้ออกมานะครับ :heaven o13 :bye2:
-
แวะมาแจ้งข่าวเรื่องหนังสือเรื่องนี้ Maybe รักนี้อาจเป็นนาย
ที่จริงเปิดกระทู้ไว้ในห้องซื้อขายมาสักพัก แต่ลืมแวะมาบอก บางคนอาจเห็นแล้ว บางคนอาจไม่เห็น ถ้าใครสนใจก็แวะไปดูรายละเอียดได้นะคะ ริริเปิดจองนาน น่าจะยาวพอทุกคนเก็บเงินนะ ^^
เปิดจอง-โอนนิยายเรื่อง <Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย> (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40420.0)
ใครสนใจก็อย่าลังเลนะ เพราะอาจจะตีพิมพ์แค่ครั้งเดียว
ขอบคุณค่า ^_^
:mew1: :mew1:
-
:laugh: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
มาเจอเรื่องนี้ตอนจบซะแล้ว
ขอบอกเลยว่า
ต้นหอมน่ารักมากกกกก
แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งหลงรักพี่ปืนกับพี่แมท
ดูแลต้นหอมดีมากๆเลย
ยิ่งกว่าต้นหอมเป็นลูกซะอีก
55555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
อ่านแล้วมีความสุขแบบนี้นะคะ
-
เอาหน้าปกมาให้ได้ดูกัน ชอบไหมมมมม ริริชอบมากเลยนะ
ใครสนใจยังมีเวลาสั่งได้นะคะ
(https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc1/t1/p370x247/1013301_591586857593532_1271839818_n.jpg)
คิดถึงทุกคนมากๆ :mew1:
-
ชอบมาก ๆ เลยจ้ะ คิดถึงคุณริริเช่นกัน :mew1:รอเปิดเรื่องใหม่จ้ะ :mew3:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
น้ำตาไหลเลย จบแนวนี้แล้วแบบรู้สึกใจแป้วอ่ะ T_T
-
อ่านจบแล้ว :a5: อึ้ง (คือมันจะเศร้าก็ไม่เศร้าจะสุขก็ไม่สุข) น้ำตาไหลไม่หยุด คือมันใช่อ่ะ มันโดนมากเรื่องนี้
แต่โดยรวมแล้วก็ดีนะ ชอบนิสียพระอกอ่ะหายาก รักแล้วรักจริงไม่วอกแวกแลย
ขี้หึงอีก ชอบนิสัยพระเอกแบบนี้ ดูแล้วจิ้นอนาคตนี่ไม่มีมาม่าเลย
แถมมาม่าก็ไม่เยอะ พระเอกมั่นคงไม่รู้สึกสงสัยอะไรในตัวพระเอกเลย
และทำให้เชื่อมั่นว่าพี่ปืนจะไม่ทำให้น้องต้นหอมเสียใจเลย พระเอกในดวงใจแสนอบอุ่น
เนื่อเรื่องก็ อ่านเรื่อยๆไม่หน้าเบื่อสนุกดี ไม่อยากให้จบ อยากให้แต่งตอนพิเศษออกมาอีกจัง คิดถึง สงสัยต้องวนอ่านอีกหลายรอบจน
เป็นนิยายในดวงใจเลย เหมือนชีวิตจริงๆ ค่อยๆดำเนินเนื่อเรื่องไป ตั้งแต่จีบ รักกัน และตายจากกัน
ซึ้งมากๆ ต้นหอมเป็นที่น่าอิจฉามาก มีพี่ปืนที่รัก และมีแมทเป็นพี่ชายๆ น่าอิจฉามากๆ
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะครับ ที่แต่งนิยายดีๆมาให้ได้อ่านกัน ขอบคุณจริงๆ สำหรับตัวละครที่น่ารัก ของพี่ปืนกับน้องต้นหอม
ทั้งคู่และตัวละครทุกตัวในเรื่อง ความรักของพวกเขาที่จดจำ จะอยู่ในใจของเราตลอดไปนะครับ รู้สึกผูกพันธ์จัง
-
นั่งอ่านรวดเดียวจบ ขอรวบยอด ment ทีเดียวเลยละกัน
คบกัน รักกันอยู่ด้วยกันจนวินาทีสุดท้ายเลยอ่ะ ซึ้งมาก น้องต้นหอมกับพี่ปืน
ไม่อยากให้จบเลย TT
อยู่ต่อเลยได้ไหมมมมมมมมมมมมมมมมม .. +1
-
o13 o13
-
จบลงแล้วสำหรับความรักของทั้งคู่
ขอบคุณค่ะ สำหรับเรื่องราวดีๆของพี่ปืนกับต้นหอม
อ่านแล้วสนุกมาก ต้นหอมน่ารัก พี่ปืนก้อช่างดูแล
เป็นเรื่องราวความรักดีๆของทั้งคู่ ตั้งแต่ต้นหอมตามจีบพี่ปืน
จนมาถึงช่วงสุดท้ายของชิวิต ตอนจบจะว่าไม่เศร้าก้อไม่ได้ เราน้ำตาไหลเลย
อยู่ๆ40ปีผ่านไป พี่ปืนก้อไม่อยู่กะน้องแล้ว :m15:
แต่ต้นหอมก้อมีของขวัญอยู่ด้วยแล้ว น้องคงเป็นที่รักของทั้งต้นหอมทั้งพี่ปืนแน่ๆ
อยากอ่านตอนทั้งคู่รับของขวัญมาเสี้ยงจังค่ะ อยากรู้ว่าทั้งคู่จะเลี้ยงเด็กเก่งไหม
ว่างๆริริคิดถึงพี่ปืนกับต้นหอม ไว้มาเขียนเรื่องของขวัญให้อ่านบ้างนะค่ะ :impress3:
-
:impress2:
ตามระเบียบไปอีกเรื่อง
น่ารัก มากมาย
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ นะคับ
:-[
:-[
-
ชอบมากๆๆๆเลยอ่ะ
ชอบทุกคู่เลย
แต่สงสัยอยู่ว่าน้องของขวัญเป็นลูกใคร
ใช่ลูกของพี่ป่านกับหมอคนนั้นรึป่าว
อยากอ่านตอนพิเศษของน้องของขวัญกับขุนพลจัง
น่าจะหวานพอๆกับคู่อื่น
เป็นเรื่องในดวงใจเรื่องนึงเลย
-
คิดถึงจัง :L2:
-
ปกสวยดีค่ะ
พี่ชอบนะ
-
รบกวนคนที่โอนเงินเรื่อง Maybe แล้วเข้ามาเช็คหน่อยค่ะ ว่ามีรายชื่อไหม พอดีมาคนหนึ่งที่ยังไม่แจ้งโอน หรือแจ้งแล้วแต่ริริพลาด เพราะเข้าไปเช็คในเมลแล้วหาเมลของลำดับการโอนที่27ไม่เจอเลย ใครที่โอนแล้วยังไม่มีรายชื่อแจ้งทีนะคะ พร้อมทั้งหลักฐานการโอน หรือถ้าส่งเมลมาแล้ว ก็ส่งมาใหม่ให้ทีนะคะ ริริรออยู่
1 .MB009 อมรรัตน์ ประดับศรี
2 .MB004 เยาวเรศ จุติกุลทรัพย์
3 .MB013 กมลธร วรโชติพงศ์พันธ์
4 .MB019 อินทิรา โรจน์สุวณิชกร
5 .MB028 ศุภัชฌา ภาดานุพงศ์
6 .MB021 อัจฉรีย์ สีตะพันธุ์
7 .MB030 เสาวนีย์ ณ เชียงใหม่
8 .MB029 สุมาลี รินริโก
9 .MB033 มลวิภา ถวิลครบุรี
10. MB027 เยาวลักษณ์ ชิตสีทรง
11 .MB036 สิทธิกาจ อังคสุวรรณศิริ
12 .MB003 รัตนาวดี ศรีดวงจันทร์
13 .MB031 มุทิตา เจริญพร
14 .MB039 ธัญชนก ศุภสวัสดิ์
15 .MB039 ปาริชาติ สุขสวัสดิ์ (อย่าตกใจที่รหัสซ้ำกัน เกิดความผิดพลาดเล็กน้อย แต่ไม่มีปัญหาค่ะ ><)
16 .MB041 บุณฑริกา เดชะวงค์
17 .MB043 พิมพ์ชนก จุลละนันทน์
18 .MB051 นางสาวณัฏฐณิชา เมฆขุนทด
19 .MB047 สุชาวลี อินทศร
20 .MB053 สุภาภรณ์ ขวัญยืน
21 .MB016 ชญาน์นันท์ นิธิปรีดาวัฒน์
22 .MB011 ด.ญ.มนัสวีร์ ดิษฐาพร
23 .MB045 เกษรา ไชยชนะ
24 .MB059 น.ส.ศิริเพ็ญ แย้มพราย
25. MB056 อนุวัฒน์ พรเจษฎา
26 .MB058 มัลลิกา นุชเจริญ
27.MB0
28 .MB055 สุกัญญา ลาภกระโทก
29 .MB022 คุณรุจรตา อุ๋ม
30 .MB061 จุรีรัตน์ ศรีรัตนโชติ
31 .MB007 นายพงค์ธวัช ชัยจีน (โดนัท)
32 .MB023 น.ส. ลักษณารีย์ ศรีดี
33 .MB063 สุอารี ตรีทศ
34 .MB065 นางสาวนิดานุช โพธิ์ธัญญา
35 .MB012 สิริกานดา ไชยโคตร์
36 .MB042 นันทวัน อรุณวรรณ
37 .MB054 ปัทมพร ชุ่มชื่น
38 .MB020 เบญจภัทร์ แอ่งขุมทรัพย์
39 .MB008 นางสาวนภาพงษ์ นันทะเสนา
40 .MB067 ศุภวดี หงษ์วิเศษ
41. MB037 ธนพร เรืองวุฒิสาร
42 .MB075 วิมลมาศ เครือสุวรรณ
43. MB035 คุณอรทัย ไกรสิทธิ์
44 .MB048 สิริพร อารมย์ดี
45 .MB014 ชมพูนุช จันทรา
46 .MB076 ธิดารัตน์ จั่นศิริ
47 .MB073 ศุภกร พิษณุทะนงศักดิ์
48. MB064 ภัครดา สุทธิรุ่งภัทรา
49 .MB024 วราภรณ์ ณรงค์วิโรจน์
50 .MB080 นายวีรพงศ์ วงศ์ภู
51 .MB044 กอบกุล สระทองพลอย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีรายชื่อค่ะ
คนที่35 :L1:
-
มีชื่อแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค๊า
-
เป็นคู่ที่น่ารักมากคู่หนึ่งเลย แต่ตอนพี่ปืนชกไมล์ จะบอกว่าไมล์จะพาลว่าพลาดเพราะถูกพี่ปืนซ้อม ร่างกายเลยไม่สมบูรณ์ จึงพลาดก็มีความเป็นไปได้นะ
อีกอย่างตัวละครประกอบที่โผล่มาแว่บๆ มาชอนน้องแล้วหายไปเนี้ย รู้สึกว่ามีเยอะไปหน่อย และรู้สึกว่ามาแล้วหายไปเร็วมาก จนเหมือนไม่ค่อยมีวัตถุประสงค์ในการโผล่เข้ามาสักเท่าไร ข้อดีคือดราม่าน้อย แต่ข้อเสียคือใช้ตัวละครเปลืองและเยอะไป บทบาทของเพื่อนในคณะก็เหมือนกัน ตอนแรกๆ เหมือนจะมีเยอะ แต่แล้วก็ค่อยๆ เลือนไปเรื่อยๆ จนเหมือนไม่มีบทบาทอะไร
โดยรวมก็เป็นเรื่องน่ารักมากเรื่องหนึ่ง ขอบคุณนะคับที่มาลงแบ่งปันให้อ่าน
-
เป็นเรื่องที่อ่านจบแล้วบอกได้เลยว่า"ประทับใจ"
**ปรบมือ**
-
ชอบมากเลย ขอบคุณนะครับสำหรับนิยายดีๆ ประทับใจมาก
-
จิงๆไม่น่าจบแบบนี้เลย มันดูเหมือนทำใหัเศร้าตอนจบ บีบหัวใจมาก อิอิ แต่ก็ไม่เปนไร ขอบคุณทีแต่งนิยายเรื่องนี้ :)
-
o13
-
สาธุ อย่าให้แมทรักน้องแบบชู้สาวเลย ขอให้รักน้องแบบน้องจริงๆด้วยเถอะเพี้ยง :call: :call: :call: :call: งั้นอิชั้นจะสงสารคุณพี่แมทมากมาย
-
ต้นหอมน้องหมีเค้าหนาวอ่ะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: ต้นหอมนางน่ารักจริงรัยจริง :o8: :o8:
-
พี่ปืน นายแน่มากเราชอบนายอ่ะ สุดยอดพระเอกในดวงใจ o13 o13 แน่ชั้นข้ามเรื่องนี้ไปตั้งนานเพื่ออะไรเนี้ย :ling1:
-
ถึงกับเลือดเยิ้มกันเลยทีเดียวพี่ปื๊น :haun4: :haun4: :m25: :m25:
-
จบได้ยอดเยี่ยมและสวยงามน่าประทับใจที่สุดค่ะ o13 o13 o13
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณริริมากๆ ที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่าน
ชอบมาตั้งแต่น้องเค้ก เลยตามอ่านมาเรื่อยๆ
น้องต้นหอมน่ารักน่าเอ็นดูมาก พี่ปืนก็แมนสุดๆ
แล้วก็ชอบแมทมากด้วย รักน้องดูแลน้องทุกอย่าง
สรุปว่าชอบทุกอย่างเลย :mew1:
-
ตอนจบซึ้งมากค่ะ :mew4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
ไม่มีเรื่องของ40ปีต่อมาจะดีกว่านะ
ใส่มาทำไมให้รู้สึกนอยด์
แค่ย่อหน้าเดียว แต่ทำให้เซ็งไปเลย
-
:m3: support P' Puen forever :m3:
เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจ ขอบคุณค่ะ :m1:
-
จบซะแล้ว
ก็ซึ้งดีนะ แต่เรารู้สึกเศร้าจังเลย
:m15:
ขอบคุฯสำหรับเรื่องๆ ดีๆ ค่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุก ซึ้ง แต่ไม่ดราม่า ชอบมากๆๆๆ
น้องต้นหอมกับพี่ปืนน่ารักมากๆ :impress2:
-
:mew1: :mew1: กลับมาอ่านอีกครั้งงง รอบ3แล้วมั้งนิ55
-
จะกลับมาอ่านนะพี่ปืนต้นหอม
-
ขอบคุณนะค่ะ :pig4:
-
เพิ่งมาตามอ่าน สนุกมากเลยคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งในเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ :mew1:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วรู้สึกมามีความสุขมาก
มันมีครบทุกความรู้สึกจริงๆ
น้องต้นหอมน่ารักมากก
อยากจะเอากลับไปเลี้ยงที่บ้านจริงๆ
พี่ปืนนี้ตอนแรกปากแข็งมาก
แต่หลังๆมานีพี่อบอุ่นมากก
สนุกๆมากเลยคะ อยากจะบอกว่า
ขอบคุณที่เเต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
:pig4:
-
รักนี้ ชั่วนิจนิรันดร์ ซึ้งมากกับความรักของต้นหอม :L1: พี่ปืน
ขอบคุณนักเขียนครับ :pig4:
-
ซึ้งงงงงงงง
-
เราชอบตั้งแต่ตอนแรกที่ต้นหอมเริ่มเข้าเรียน
แล้วได้พบเจอคนใหม่ ๆ ที่ทำให้เราต้องลุ้นว่าใครจะคือพระเอกกันแน่
คนที่เรามั่นใจที่สุดก่อนที่บทของพี่ปืนจะโผล่มา คือ ราม
แต่ไฉนต่อมาถึงได้เป็นแค่ตัวประกอบอยู่ห่าง ๆ 5 5
แต่พอเจอพี่ปืนที่ร้านข้าวหน้าเป็ดเท่านั้นแหละ คนนี้แหละสเป็ค
เลยจับเป็นพระเอกซะเลย แล้วก็ใช่จริง ๆ
เราภาวนาตลอดว่าขออย่าให้แมทแอบชอบต้นหอมเลย
เพราะมันต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ ที่ต้องคอยเฝ้ามองคนที่ตัวเองรักวิ่งหาความรักจากคนอื่น
ขอบคุณที่เป็นพี่ชายที่แสนดีเสมอมา
ในชีวิตถ้าไม่ได้คู่ชีวิตแบบพี่ปืน ก็ขอมีพี่ชายที่แสนดีอย่างแมทสักคนก็พอแล้ว
ชอบนิสัยปืนตั้งแต่แรกที่รู้จัก
ภาพลักษณ์ที่ติดในความทรงจำคือผู้ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำนั่งเช็ดกล้องในห้องชมรม
โคตรเท่อะ (ทำอย่างกับได้เห็นจริงๆ)
ชอบที่กล้ายอมรับความรู้สึกตัวเองแม้ตอนแรกจะซึนก็เถอะ
แต่ก็ไม่เคยดูถูกความรู้สึกต้นหอมเลย แล้วจะให้ต้นหอมตัดใจได้ไงล่ะ
เป็นเราถ้าไม่ได้มีโอกาสได้เป็นแฟนกับผู้ชายคนนี้ เขาก็คงเป็นคนที่เราแอบชอบตลอดไป
อยากอ่านเรื่องราวของของขวัญกับขุนพลนะ
แต่ก็ไม่อยากรับรู้เรื่องราวของพี่ปืนและต้นหอมแล้ว
มันเป็นความทรงจำที่ดีที่ไม่อยากแตะต้องอีก
...พอแล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ...
-
:hao5: :hao5: ตอนจบเรื่องนี้ทำเราร้องไห้ตลอด
ขนาดว่าอ่านไม่รู้กี่รอบแล้ว มันเต็มมันแน่นไปหมดค่ะ
40ปีที่คนเรารักกันมาจะขนาไหนนะ แล้วตอนที่พี่ปืนเสียต้นหอมจะร้องไห้แค่ไหน
แค่คิดก็น้ำตาไหลตาม ประทับใจไม่เปลี่ยนจริงๆเรื่องนี้ รัก รัก :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวของความรักที่น่าประทับใจ
ทุกเรื่องราวทุกตอนเต็มไปด้วยชีวิต ความอบอุ่น และรัก
อ่านแล้วมีความสุขมากเลยคะ
ทั้งการดำเนินเรื่อง ตัวละคร รักหนูต้นหอม หลงพี่ปืน มีความสุขที่ได้อ่านจริงๆคะ
จะขอเป็นกำลังใจ และจะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :mew1: o13
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ครับ
พี่ปืนน่ารักมากเลยดูแลต้นหอมอย่างดี
คอยเป็นกำลังใจติดตามนิยายของริริในเรื่องอื่นต่อไปครับ
-
กลับมาอ่านรอบที่3 :mew1:น้องต้นหอมก้อยังน่าร้ากกกกกกกก
-
:mew1:
-
ชอบพี่ปืนนนนอ่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคร๊าาา
-
น่ารักอ่ะ ชอบๆๆคู่นี้ แมทมินก็ชอบน๊าาา :ling1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกและน่ารักมากค่ะ เราอ่านไปยิ้มไปตลอดเลย
o13
ขอบคุณนะคะ :hao3:
-
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ชอบต้นหอม พี่ปืนและทุกๆๆคนมากคะ :pig4:
-
น้องต้องเสร็จพี่ปืนสักครั้งจะตายตาหลับ เจอปืนใหญ่..
-
กรี๊ดดดดด โอ๊ยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m25: :m25: :m25:
-
ต้นหอมน่ารักมากๆๆๆๆๆเลย
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
:katai2-1:ชอบมากกกกกกกกกกกก
-
ไม่นะ น้ำตาจะไหลกับฉากจบ
ฮือ~~~
ห้ามไหลนะ เดี๋ยวเขาหาว่าเราบ้า ดันมานั่งอ่านตอนรอรถตู้ออก
โฮ~~~~~
-
:pig4: เรื่องนี้สนุกดีค่ะ มีทุกความรู้สึก ทั้งเศร้า ฮา และสุข
-
ต้นหอม&พี่ป่น น่ารักม๊ากกกกค่ะ ขอบคุณ RiRi นะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ต้นหอมน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ อยากจะขอห่อกลับบ้านมาก :impress2: นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่ารัก ทำให้เวลาอ่านแล้วยิ้มเกือบทุกตอนเลย เห็นว่ากำลังเปิดจองรอบรีปริ้นท์อยู่ด้วย ดีใจมากที่มาทัน ..ขอบคุณสำหรับเรื่องที่อบอุ่นและน่ารักมากๆเรื่องนี้นะคะ #อยากอ่านตอนพิเศษของพี่ป่านกับคุณหมอในเล่มจะแย่แล้ว~~ :กอด1:
-
น่ารัก โรแมนติก อบอุ่นมาก ๆ ครับ ทั้ง ปืน-ต้นหอม และ แมท-มิน
ขอบคุณครับ
-
พึ่งได้มาอ่านนนน สนุกมากเลยค่ะ
พี่ปืนน่ารักกก ><
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากกก น่ารัก ลมุนละไม ต้นหอมน่ารักพี่ปืนก็เท๊ห๋เท่ห์ เอารางวัลพระเอกดีเดนไปเลย
รักจริงเเถมไม่ใจดีเรี่ยราด ไม่ชอบก็ด่ากราด 55555
....เเต่ตอนจบเธอช่างทำร้ายเราเหลือเกิน กาซิกๆ :a5:
-
ต้นหอมสู้ๆๆๆนะ :katai1: :katai1:
-
อ๊ากๆๆๆตนหอมพี่ปืน อ๊ากกกกกกกกกกก ครบรส อ่านไปน้ำตาซึมยิ้มไปเขินไป บ้าแล้วฉันนนนนนนนน
-
จบด้วย....40ปีต่อมา แบบว่า....กระชากอารมณ์มากๆๆๆๆๆ นึกว่าจะแบบแฮปปี้ๆๆ แต่มาแบบน้ำตาซึมสงสารต้นหอมมม....คงจะเหงามากกกกำกำก :mew6:
-
จบด้วย....40ปีต่อมา แบบว่า....กระชากอารมณ์มากๆๆๆๆๆ นึกว่าจะแบบแฮปปี้ๆๆ แต่มาแบบน้ำตาซึมสงสารต้นหอมมม....คงจะเหงามากกกกำกำก :mew6:
-
:z3: :z3: :z3: ไม่เอาตอนจบแบบนี้
-
น้องต้นหอมน่ารักมากกกกกกก อ่านจบแล้วฟินนนนน
-
ต้นหอมน่าร้ากกกกกมาก พี่ปืนพอได้รักต้นหอมก็หลงเด็ก....555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
:pig4:
-
:sad4: ต้นหอมน่ารักกกกก พี่ปืนหล่อโคตรๆๆๆๆๆ
มินแมทกลมกล่อมมมมม นิยายสนุกมากค่า :katai2-1:
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีๆๆ :mew1:
-
ต้นหอมน่ารักมากกกกก อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ พี่ปืนก็น่าร๊ากกกกก
-
ขอบคุณค่ะ
อ่านแล้วรักพี่ปืนกะหนูต้นหอมมาก
ดราม่าน้อยด้วย ชอบๆ ^^
-
น้องต้นหอมต้องคู่กับพี่ปืนเเน่เลย ถึงจะเเอบเชัยร์เเมท เเต่เพื่อนก็คือเพื่อนละมั้ง :ruready
-
เข้ามาอ่านรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้
อ่านกี่ครั้งก็ยังอินเหมือนเดิม
คิดถึงจังเลย
-
:sad4:
ชอบมากเรื่องนี้สนุกกกกกกด
:pig4: :pig4: o13
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
ยังซาบซึ้งไปกับความรักของพี่ปืนกับต้นหอมเหมือนเดิมค่ะ ^^
-
โอ๊ยยย ฉากจบน้ำตาไหลค่ะ
ทำไมพี่ปืนจากน้องไปก่อนล่ะ
ต้นหอมน่ารัก พี่ปืนก็โคตรเท่อ่ะ และแมทก็เป็นพี่ชายที่แสนดีมากๆ
ผช แบบพี่ปืนหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีกบ้างคะ ดูแล เทคแคร์น้องดีมากๆ
-
:man1: :man1: :man1: :man1:
หวานมากเลย เพิ่งมาไล่อ่านหมด
-
สนุกดีจ้า ตอนจบก็ซึ้้งมาก อยากรู้เรื่องราวของน้องของขวัญจังเลย
-
ชอบๆๆๆ ตอนสุดท้ายนี่ร้องไห้ไม่หยุดเลย :mew2: :mew2: ขอบคุณที่มีนิยายดีๆมาให้อ่าน
-
อ่านถึงตอนจบแทบจะร้องไห้เลย
-
o13 สนุกมากเลยค่ะติดงอมแงม ครบทุกรสชาติ
หลงรัก ต้นหอม อยากได้มาไว้ที่บ้าน. 555 :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ที่ได้อ่าน แม้ว่าจะทำให้ต่อมน้ำตาแตกตอนจบก็ตาม :monkeysad:
-
:กอด1:
-
:กอด1:
-
ถึงอ่านมาหลายรอบ ตอนจบก็จะร้องไห้ทุกที
-
อ่าาา ของขวัญ ลูกใครหว่าา
อ่านตาแหกเลยจ้าาาาา
ขอบคุณมากครับ :L2:
-
ขอบคุณค่ะที่แต่งนิยายสนุกๆและดีๆให้อ่าน
-
สนุกจ้า :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮึก... พี่ปืนทิ่งหนูก่อนทำไมอ่ะ ฮึก..
:sad4: :sad4:
-
ต้นหอมมมม หนูน่ารักมากมายค่ะลูก แม่อยากเลี้ยงหนูบ้าง
พี่ปืนนนน หล่อ เพอร์เฟคจริงค่ะพ่อคุณ
เป็นคู่ที่น่ารักมากจริงๆ
แมทมินนี่เสียเวลาเพราะเข้าใจผิดกันไปเยอะเลย ดีนะที่สามารถปรับความเข้าใจกันได้
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ สนุกและประทับใจมากๆเลยค่า
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ^^
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: รักพี่ปืนกับน้องต้นหอมมาก เป็นเรื่องที่ละมุนมากๆค่ะ เขียนได้ดีมากๆๆ
-
เป็นเรื่องราวที่อบอุ่นมากค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:sad4: กินใจมาก ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีน่ารัก....กินใจ...สวยงามทุกบท
หลงรักพี่ปืนไปด้วยอีกคน...ให้ใจไปเลยค่ะ.... :mew1:
-
กลับมาอ่านอีกแล้วค่ะ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากๆเลยค่ะ :mew1:
มีน้ำตาซึมตอนท้ายด้วย :mew6:
-
สนุกมากครับ ฟีลอินเลิฟสุดๆครับ
ทำไม พี่ปืนไปสวรรค์ ไว้อ่าาาา
-
เป็นเรื่องหนึ่งที่น่ารักมาก พี่ปืนกับน้องต้นหอมก็น่ารัก แมทกับมินก็ดี อ่านไปยิ้มไปมาได้ทั้งเรื่อง มาเศร้าเอาตอนจบนี่เอง ทำไมพี่ปืนกับต้นหอมจากกันไวจัง :mew4:
-
:-[
-
:hao5:เ
-
นิยายเรื่องนี้คำผิดเยอะ แถมนายเอกเอะอะร้องไห้
คือร้องไห้พร่ำเพรื่อเกิน บางตอนก็เข้าใจตามบริบท แต่บางตอนคืออีหยังวะ
ฉากที่ไม่ชอบคือ นายเอกอยากรู้พระเอกรักไหม แต่ก็ไม่ถามเขา เขามาหาถึง ตปท. ยังทำเป็นเมิน
ใจอยากให้พระเอกบอกเลิกแล้วกลับบ้านเหลือเกิน
แต่ชอบฉากจบนะ ซึ้งดี แล้วก็ตัวละครที่ชอบที่สุดคือแมท ดูมีเสน่ห์ดี
:pig4: :pig4:
-
สนุก ครบรส ร้องไก้ตาแตกกกขอบคุณค่า^^
-
ขอบคุณค่ะ ^^