Merry christmas and Happy new year 
ต้อนรับคริสมาสต์ กับตอนหวานๆ 50% ที่เหลือค่ะPs. บวก 1 แต้ม ฉลองคริสมาสต์ ให้นักเม้นท์ทุกท่านค๊า!!!!My love
Part 35...100%
[Ver. Butus] ของเซอร์ไพรส์ยังไม่ได้นำมาง้อตามที่ตั้งใจ แอบซ่อนไว้ตรงประตูครัว
ความจริงไม่ต้องง้อแล้วด้วย น้องหายโกรธคืนดีกันแล้ว แต่ผมตั้งใจซื้อมาให้ ไม่เกี่ยวกับเรื่องง้อน้องแล้วตอนนี้
ลุงหมอมาตรวจ พร้อมจัดยาให้ทาน บอกเป็นไข้หวัดธรรมดา ทานยาพักผ่อนก็หาย
ไม่ลืมขอบคุณที่อุตส่าห์เสียเวลามาดูน้องให้
หลังลุงหมอกลับ บอลลูนไม่มีง่วงนั่งตาใสตรงโซฟา ผมถามโจ๊ก
“โจ๊ก..โปรแกรมเข้าบริษัทฯพี่วิชญ์เอาไง” วันนี้วันจันทร์ ไม่เกี่ยววันหยุดราชการ
บริษัทฯพี่วิชญ์ทำการปกติ นัดพวกผมเข้าไปฟิตร่างกายตามตาราง แต่น้องมาป่วยแบบนี้ ชักไม่สะดวก
“กูคงเข้าปกติ เออ..พูดถึงนึกขึ้นได้ กูซื้ออาหารเสริมที่พี่พลัสแนะนำมาเผื่อบอลแล้วนะ
รอแป๊บอยู่ท้ายรถ กุญแจดิ” มันแบมือกระดิกนิ้วขอกุญแจกนก ทอมแสบยื่นให้
ก่อนร่างสูงใหญ่จะเดินโยกไหล่อย่าเท่..หายออกประตูไป
“มึงจะไม่เข้าไป” กนกถาม
“น้องกูไม่สบาย ทิ้งไปได้ยังไง” ผมบอก แอบรู้สึกผิดไปด้วย
มักมีเหตุให้ขาดตารางของพี่วิชญ์ประจำ ทั้งที่รับเงินส่วนนี้มาแล้ว
“อืม..เดี๋ยวพวกกูบอกพี่เค้าให้” คงไม่มีทางอื่น
“ไปสิ..บอลไปด้วย” น้องแทรกพูด หลังนั่งฟังพวกผมคุยเงียบๆ
“ไปไหวเหรอ” ถามเพราะกังวลจริงๆ
“ไหวสิ..นี่กี่โมง” พอน้องถาม ผมดูนาฬิกาจากโทรศัพท์ ยังไม่บ่ายสามโมงเลย
“บ่ายสองโมงกว่า”
“เราไปตั้งหกโมง บอลหลับก็หายแล้ว” น้องยิ้มร่าเหมือนการหายป่วยไม่ใช่เรื่องใหญ่
แต่ก็ไม่แน่ดูจากตอนนี้ไข้น้องแค่รุมๆ ตัวไม่ร้อนเท่าก่อนเช็ดตัวกินยา
“อืม..ถ้างั้นรอดูอีกที” จังหวะโจ๊กเดินถือถุงเข้ามาพอดี เลยพากันหันไปสนใจของในมือมัน
“อ่ะอาหารเสริม ช่วยให้กล้ามเนื้อที่ฟิตสมบูรณ์ได้สัดส่วนเร็วกว่าปกติ ระยะเวลาที่เหลือ
พี่พลัสบอกกูกับน้องมึงจะเพอร์เฟคเป๊ะทันงาน” มันมียืดอกอย่างเท่ประกอบท่าทาง
“แหวะ..เพอร์เฟคตายห่า” กนกแหวะปากใส่ เบรกทันควัน
“อะไรสาวน้อย มีแฟนหล่อแบบพี่น่าภูมิใจออก” มันหลิ่วตาล้อ
“สาวน้อยพ่องมึง..อย่าล้อกูแบบนี้ห่า..โจ๊ก” ปกติต้องเป็นห่า..ตุ๊ด นี่มันเลิกเรียกได้จริงๆ ไม่มีหลุดเลยเหะ
“จร้า..กูมีแฟนเป็นทอม..ฮ่ะฮ่าๆๆ” นอกจากไม่สะทกสะท้าน ยังแหงนหน้าหัวเราะสนุกสนาน
กนกหมดคำพูดได้แต่หน้าคว่ำมองตาเขียว ตัวมันเองดันไม่ยอมรับเป็นสาวน้อย เลยเถียงไม่ออก
“เท่าไหร่” ผมถามราคาอาหารเสริม
“สามพัน” ควักแบ็งค์พันยื่นให้มันไป
“กินยังไง”
“อ่านคู่มือวิธีกินดูดิ ที่รู้คือสามเวลาก่อนอาหาร ครั้งละ 5 เม็ด”
เยอะเนอะ ดีที่เป็นอาหารเสริม ไม่ใช่ยา ไม่งั้นตายกันไปข้าง
“มึงไม่เซอร์ไพรส์แล้วเหรอ” ทอมหันมากระซิบถามเบาๆ พานนึกถึงกระต่ายขึ้นได้
“จริงซิ เอาเลยไหม” มันพยักหน้า เลยเริ่มแผนเซอร์ไพรส์เด็กโข่ง
ที่นั่งยิ้มกริ่มดูการ์ตูนในโทรทัศน์ไม่รู้อิโหน่อิเหน่
“บอลครับ..” ผมเรียก น้องค่อยหันมาสนใจ ปากยังยิ้มกว้างไม่หุบ
“บอลหลับตาแป๊บนะ”
“หลับตาเหรอ ทำไมล่ะ” ถามอย่างสงสัย คงงงผมจะเล่นอะไร
“หลับเถอะ บูมีของขวัญจะให้” ต้องล่อหน่อย
“ของขวัญเหรอ ของขวัญจูบหรือเปล่า ไม่ต้องหลับได้ไหม จูบเลยนะ ตอนหลังบูเป็นคนหลับนี่นา”
เวร! ความลับไขกระจ่างกลางพยานที่ไม่มีส่วนรู้เห็น ไม่มีโอกาสปิดพวกมันแล้ว สายตาสองคู่จ้องตาค้างไปเรียบร้อย
“เออ...ไม่ใช่จูบหรอก หลับเถอะนะ ไม่งั้นไม่ให้” แถเอาตัวรอด คงไร้ประโยชน์
ถึงจะพูดกับน้อง บอลลูนยอมหลับตาลงแล้วก็ตาม สายตาสองคู่กับคาดคั้นให้อธิบายสิ่งที่ได้ยิน
“ไม่มีอะไรจะพูด โจ๊กมึงไปเอาของออกมาสิ เร็วเลย” แถรอบสอง กูจะบ้าตาย
น้องเป็นแบบนี้ จึงไม่รู้ว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด เฮ้อ!
“ได้..กูไปเอามา แต่เรื่องนี้มีเคลียร์” มันคาดโทษอีก ไว้ถึงทีกูเหอะ
พวกมึงยังเสือกมีความลับ อะไรมีเฮ..ต้องได้รู้เหมือนกัน
โจ๊กมันหิ้วกรงกระต่ายน้อยวางโต๊ะกลาง ตรงหน้าโซฟาบอลลูน น้องยังซื่อหลับตานิ่ง
แอบเห็นหนังตาขยุกขยิก คงอดทนไม่น้อยที่ปล่อยให้รอนาน ยังไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงใดๆ
“เอาล่ะของขวัญมาแล้ว ลืมตาช้าๆครับ” ไม่ช้าแล้ว พรึ่บทีเดียว
จ้องเป๋งที่ผ้าสีฟ้าคลุมปิดบางอย่างอยู่ ลักษณะสี่เหลี่ยมใหญ่พอสมควร
“อะไรหนะ” น้องถามปนงง หันมองรอคำตอบ
“อยากรู้ เปิดดูเองสิครับ” บอกพร้อมกับลุ้นไปด้วย กนก โจ๊กมันก็ลุ้นไม่ต่างกัน
ชำเลืองดูโจ๊กเห็นมันหยิบโทรศัทพ์กดยิกๆ ก่อนถ่ายคลิปวีดีโอไปด้วย ดาราจำเป็นยังคงไม่รู้ตัว
กำลังถูกแอบถ่ายอิริยาบทเรียบร้อย
มือเรียวใหญ่ค่อยเอื้อมไปจับผ้า เปิดช้าๆไม่ผลุนผลันเหมือนตอนลืมตาเหะ
พอเห็นเป็นตัวขาวๆ ขนปุยวิ่งดุกๆไล่กันไปมาในกรง
“บู..กระต่าย กระต่ายบู..ว้าว!..กระต่ายอ่ะ..เอิ้กๆๆ!!” หัวเราะชอบใจใหญ่
ออกอาการยกก้นลอยจากโซฟาเลยเชียว เห็นหน้าน้องบานยิ้มแก้มแตกแบบนั้น อดยิ้มตามไม่ได้
ท่าก้มมอง ก่อนยื่นหน้าไปแนบกรง จ้องตาแป๋วเห็นแล้วน่ารักน่าเอ็นดูมากๆ
น้องชอบกระต่ายเป็นชีวิตจิตใจเลยล่ะ
“บู..ซื้อให้เหรอ” ถามรัวเลย
“อืม..เป็นของขวัญ” ผมยิ้มแก้มปริ กนกกับโจ๊กอมยิ้มตามเช่นกัน
อาการดีใจเว่อร์ของบอลลูน ตอนเห็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดมันน่าเอ็นดูจริงๆ
น้องไม่มีกั๊กไม่มีมาดแม้แต่น้อย ปล่อยหลุดมาจนหมด
“อุ้มได้ไหม บูเอามันออกมาอุ้มได้เปล่า” ถามผมอย่างไม่แน่ใจ
“ได้สิ..ลองอุ้มดู แต่เบามือหน่อยนะ ตัวมันเล็กต้องระวัง”
“ฟ๊อดดด!!!..ขอบคุณครับ” เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด
น้องรวบผมกอดกดจมูกหอมแก้มฟ๊อดใหญ่ เล่นเอาเขินทำอะไรไม่ถูกไปเลย
อายกนกที่อ้าปากเหวอ ส่วนโจ๊กมันกดถ่ายรูปช็อตนี้แล้ว เดาจากแฟลชกระแทกตาไปเต็มๆ
“ไว้จะส่งเข้าเครื่องให้ น่ารักเว่อร์มึง” ยิ้มแซว คิดไว้แล้วมันคงถ่าย
บอลลูนหลังหอมแก้มขอบคุณเสร็จ ค่อยเปิดกรงกระต่าย ยื่นมือไปช้อนอุ้มมันออกมา
มือข้างเดียวสามารถอุ้มกระต่ายไว้ได้สบาย ตัวมันกระติ๊ดนึง น่ารักมากๆ
“น่ารักจัง..เอาอีกตัวมาอุ้มด้วยสิบู มันเป็นแฟนกันเหรอ” น้องถาม เล่นเอาหน้าร้อนยิ้มแหยๆ
“มันเป็นตัวผู้ทั้งคู่ครับ” ตอบแก้เก้อ กนกกับโจ๊กกลั้นหัวเราะท้องแข็งไปแล้ว
เด็กโข่งตาแป๋วยังไม่รู้ตัวอีก ว่าพูดอะไรไป
“ไม่เป็นไรสักหน่อย พี่แบมกับพี่ต้นยังเป็นแฟนกันเลย บูก็เป็นแฟนบอลนี่นา ทำไมกระต่ายตัวผู้เป็นแฟนกันไม่ได้ล่ะ”
ไอ้หย๋า! แบมกับพี่ต้นไม่แปลกใจหรอก แต่ผมกับน้องไปเป็นแฟนกันตอนไหน
สองเพื่อนซี้มันพากันลุกไปปล่อยก๊ากหน้าบ้านแล้ว เสียงหัวเราะเล็ดรอดให้ได้ยินอยู่
ตายไม่คิดเลย ต้องมาตอบคำถามอะไรแบบนี้
“เออ..เราเป็นแฟนกันแล้วเหรอ” นึกไม่ออก ขอปัญญาอ่อนก่อน
“เป็นสิ บอลรักบู แล้วบูก็บอกรักบอล ยังให้รางวัลจูบด้วย เราเป็นแฟนกัน อุ้มออกมาสิ ให้มันจูบกัน”
งานนี้ไม่มีข้อแก้ตัว น้องเคยถามผมบอกรักจริง แต่ไม่คิดว่าบอลลูนจะเหมาแบบนี้
ตกลงน้องนิสัยเด็กหรือเจ้าเล่ห์ก็ไม่รู้ เอาก็เอาเป็นก็เป็น..ลองเป็นบอลลูนภาคปกติ
จะยอมเป็นแฟนผมหรือเปล่ายังไม่รู้ด้วยซ้ำ
“ขอบคุณบูนะ เอามันมาจูบกันเลย” พอกระต่ายอีกตัวอยู่มือผม น้องก็ยื่นหน้าอีกตัวเข้ามาใกล้
แล้วกระต่ายก็เสือกบ้าจี้ตาม ดันทำจมูกยุบยิบๆ ยื่นไปดมกันเฉย
“อ้าห์..มันจูบกันแล้ว” คนเชียร์ออกอาการตาโตดีใจในผลงาน
แต่ผมหน้าร้อนแทบอยากลุกไปสาดน้ำให้มันเย็นลง
ชำเลืองทางประตูบ้าน คู่รักสะท้านภพยืนหัวเราะกันใหญ่
ให้ตาย นี่พวกมันคิดว่าผมโชว์ขำให้ดูฟรีหรือไง งานนี้ต้องมีคิดบัญชีคืน
“ตั้งชื่อให้มันไหม” เปลี่ยนเรื่องให้ไว
“อืม..เอาสิ” น้องพยักหน้างึกๆ เห็นด้วยใหญ่
“ชื่ออะไรล่ะ บอลตั้งสิ” ยกหน้าที่ให้เค้าเลย ซื้อมาเป็นของขวัญนี่
“ตัวตาสีดำ หน้าเหมือนบู..ชื่อบรีส” อ่าห๊ะ! ว่าแล้วน้องเห็นตาดำบ้องแบ๊วต้องเปรียบเป็นผม
ชื่อบรีสเหรอ ก็โออยู่นะ
“แล้วอีกตัวล่ะ” ยังเหลือตัวตาสีแดง
“ตัวนี้ชื่อ..บ็อบ” ตระกูลบอใบไม้กันยกครอบครัว อุ้ยตาย! เป็นครอบครัวไปแล้วเรา
“อืม..ก็ดีนะ เรียกง่ายดี บรีสกับบ็อบ” ยิ้มให้กับชื่อน่ารักๆ ที่น้องเป็นคนตั้งให้กระต่ายน้อย
“พอก่อนเนอะ เดี๋ยวมันจะเฉามือ เพิ่งมาให้มันพักผ่อนอยู่ในกรง เลี้ยงไว้ตรงมุมบันไดนะ” ผมบอกน้อง
“อืม..บอลเลี้ยงเอง” พูดง่ายมาก ค่อยนำกระต่ายใส่กลับเข้ากรง วางอย่างเบามือ
เห็นแล้วอดยิ้มตาม ผมส่งอีกตัวเข้าไป ระหว่างบอลลูนปิดกรงล็อก กระต่ายเกิดบ้าหื่นไม่มีปี่มีขลุ่ย
ตัวหนึ่งวิ่งไล่ตะครุบหลังอีกตัวแล้วกระเด้ารัวยิบ...
“ตักๆๆๆๆๆ!!!!” อายแทบอยากเอาหัวมุดพื้น บอลลูนจ้องตาแป๋วคงกำลังสงสัย
มันทำอะไรกัน ก่อนจะยิ้มหล่อหันมาทางผม
“บู..มันทำอะไรอ่ะ ตลกจัง” กรรม!..ตอบยังไงดีล่ะทีนี้
โจ๊กกับกนกมันลงไปกุมท้องบิดตัวงอเรียบร้อยไปแล้ว
“มัน...มัน ออกกำลังกายให้แข็งแรง” ทางเลือกสุดท้าย บอกไปแบบนี้แหละ
“เหรอ..แข็งแรงก็ไม่ป่วยสิ งั้นบอลเล่นแบบนี้กับบูดีกว่า ออกกำลังกายจะได้แข็งแรง”
ตอนนี้หน้าผมแตกดังโพล๊ะ! กระจายเป็นชิ้นเนื้อไปเรียบร้อย ไม่คิดว่าเลี่ยงบอกไปแล้ว บอลลูนยังตามมาฆ่าอีก
สองคู่รักวิปโยค เห็นแล้วอย่างเขวี้ยงกล่องอาหารเสริมใส่ชะมัด ขอให้หัวเราะท้องแตกตายเลยทั้งคู่
ไม่ช่วยยังจะพาให้อายอีก..เพื่อนระยำ
“บอล..อ่ะนี่เสื้อน้องต่าย” เปลี่ยนเรื่องๆ ขืนไม่เบนความสนใจ สงสัยคำถามจะวนอยู่ไม่พ้นเรื่องนี้
“เสื้อน้องต่ายเหรอ” น้องตาวาวแบ๊วทันที หลังผมยื่นเสื้อยืดสกรีนรูปกระต่ายตาดำ Holland Lop
เหมือนในกรงเด๊ะ เอาใหม่..เหมือนเจ้าบรีส
“แล้วของบูล่ะ มีไหม” ห่วงผมอีก
“นี่ไง ของบูตาสีแดงเหมือนเจ้าบ็อบ” รีบชูให้ดู น้องหยิบไปกางก่อนทำหน้าตาครุ่นคิด
“เสียดายเนอะ กระต่ายไม่มีตาสีเดียวกับบอล” เห็นหน้าเศร้านิดๆ อดไม่ได้ต้องเอามือลูบหัวเบาๆ
“ไม่มีหรอก ตาสีของบอลเป็นสีหายากที่สุดในโลก ขืนกระต่ายมีตัวคงเป็นล้าน”
ไม่เว่อร์ไปหรอกมั้ง กระต่ายที่ไหนตาสีเทาอมฟ้า มีก็คงฮือฮาฉงนราคาประมูลกันบ้าคลั่ง
“เหรอ..ตาสีนี้แพงเหรอ” น้องจ้องตาแป๋วขอความมั่นใจ
“แพงสิ แพงมากๆ” ยืนยันทั้งที่ไม่รู้หรอก คาดเดาเอา
“แพงมากครับ..บอล” โจ๊กเดินยิ้มกริ่มเข้ามากับกนกแทรกเสริม
“เหรอพี่โจ๊ก” น้องยิ้มกว้าง หลังมีคนสนับสนุนเรื่องราคาสีลูกตา
“ครับ..” โจ๊กมันขานรับเสียงอ่อนโยน ทุกคนคงเอ็นดูบอลลูนมาก
ท่าทางน้องไม่ประสาจริงๆ คำพูดคำจาย้ำคิดย้ำถามแบบเด็กๆ
“ยังมีนี่อีกนะ” ผมหันไปเปิดถุง หยิบหมวกแก็ปหูกระต่ายออกมา
“ว้าว!!..บอลสีน้ำตาล ของบูสีชมพู” เลือกให้เสร็จสรรพ กะไว้แล้วสีชมพูน้องคงไม่ใส่หรอก
เผอิญตอนไปซื้อมันมีแค่สองสี
“ครับ..ลองใส่ดูสิ น่ารักไหม” ผมหยิบหมวกมาถือในมือ น้องก้มหัวยื่นให้สวมลงไป
“โห้!!!..น่ารักเว่อร์ๆ” กนกตาโต อ้าปากชมใหญ่ หมวกกระต่ายพออยู่บนหัวรองทรงของบอลลูนแล้ว
น่ารักจริงๆ หนุ่มลูกครึ่งตาเรียว จมูกโด่ง คิ้วเข้ม หน้าหล่อผิวขาวใส สาวเห็นได้กรี๊ดกระจายแน่ๆ
“จริงเหรอครับพี่หนก ขอบอลดูหน่อย” พูดจบ ไม่รอช้าลุกวิ่งตึงตังไปในห้องน้ำทันควัน
ก่อนจะได้ยินเสียงน้องดังขึ้น
“คิคิ..หล่อจังเลย..บู” ชมตัวเองด้วย ไม่ยอมน่ารักแต่เลือกจะหล่อ
“ไหนออกมาให้ดูหน้าคนหล่อหน่อยสิ” กนกแซว น้องโผล่หัวยิ้มแป้นโชว์เขี้ยว
พร้อมลักยิ้มตาวาวระยับอย่างมีความสุข เห็นแล้วปลื้มมาก ของรางวัลที่เลือกทุกชิ้นบอลลูนถูกใจแบบนี้ พานหุบยิ้มไม่ลงเลยผม
“ว้าว! หล่อจริงด้วย ฮะฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะอย่างมีความสุข ซึ่งห่างหายนานเท่าไหร่แล้วในบ้าน
ผมน้ำตาซึม ไม่ใช่เสียใจหรือเจ็บปวด ตรงข้ามซึมด้วยความอิ่มสุข แม้ไม่มีพ่อกับแม่ร่วมหัวเราะไปกับเรา
แต่การหัวเราะเต็มเสียง บ่งบอกถึงอารมณ์สดใสไร้ความหมองเศร้า ทำให้บรรยากาศเก่าๆ หวนคืนให้ได้สัมผัสอีกครั้ง
มาจากคนๆเดียวที่นำความสุขนี้สู่หัวใจผม ขอบคุณมากนะครับ
‘บอลลูน’ ที่เกิดมาเป็นน้องของพี่..?
สองทุ่มครึ่ง เลิกจากตารางฟิตเนสของพี่พลัส แถมเทคนิคแอ็คติ้งถ่ายรูปนิดหน่อย ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
พี่วิชญ์กับทีมงานแอบขำ หลังเห็นน้องใส่หมวกหูกระต่ายไม่ยอมถอด แถมมีผมที่โดนบังคับใส่เป็นเพื่อนด้วย
ส่วนเสื้อผมบอกต้องเอาไปซักก่อน ไว้ค่อยใส่วันหลัง
ถามว่าอายไหม ที่ต้องทำอะไรแบบนี้ ไม่อายหรอก ทำแล้วมีความสุขจะอายทำไม
ดีกว่ามัวแต่อายแล้วไม่ได้สัมผัสความสุขจากรอยยิ้ม ที่มีติดหน้าหล่อตลอดเวลาของบอลลูน ผมมองเพลินเลยแหละ
เสร็จจากภารกิจบริษัทฯพี่วิชญ์ เราพากันมาแวะกินเย็นตาโฟตลาดโต้รุ่ง ทางผ่านก่อนถึงบ้านผม
“หนก กูว่าจะหัดขับรถ” ผมปรึกษา
“ทำไม” โจ๊กเป็นฝ่ายชิงถาม
“อาทิตย์หน้าทางศูนย์ให้ไปรับรถน้อง บอกซ่อมเรียบร้อยแล้ว ระหว่างรอขาย กูจะหัดขับ
คล่องแล้วจะซื้อสักคัน ไว้ไปไหนมาไหนไม่ต้องรบกวนพวกมึง” คิดแบบนี้จริงๆนะ
“คิดมากน่า รบกวนห่าไรหึ” กนกมันชิงตัดบท
“ยังไงกูก็คิดจะหัด ที่ไหนเขารับสอนแนะนำหน่อย เรียนแล้วพาสอบใบขับขี่เลยหนะ
อย่างที่มึงไปเรียนมาไง” มันเคยเล่าให้ฟัง
“อืม..ถ้ามึงยืนยันแบบนั้น เดี๋ยวกูพาไป ค่าสอนไม่เท่าไหร่หรอกดูแลดีนะมึง” พอมันพูดมา ผมพยักหน้ารับ
“เรื่องค่าเรียนไม่มีปัญหาหรอก ตารางเรียนนี่สิ ยุ่งยากไหมวะมึง” ห่วงกลัวชนนั่นนี่โน้นไปหมด
แค่นี้ก็แทบแน่นเอี๊ยดแล้ว
“เอางี้ดิ หลังเลิกเรียน อาทิตย์เดียวก็ขับปร๋อแล้ว”
“ติดซ้อมละครอีกล่ะ” กลัวแบ่งเวลาไม่ถูก
“แหม..บูตัส ทำอย่างกับบทมึงเยอะเนอะ เข้าฉากแทบไม่มีบทพูด
เหอะน่า..เรื่องนั้นพวกกูจัดการเอง เอาเป็นว่าพรุ่งนี้มึงเริ่มเลย แต่พวกกูคงไปอยู่เป็นเพื่อนไม่ได้
มึงเรียนเองได้ไหม ติดซ้อมละคร” เข้าใจพวกมันเป็นตัวหลัก โดดซ้อมไม่ได้หรอก
“กูไม่เป็นไร ว่าแต่ไกลไหม” ห่วงเรื่องการเดินทาง
“ไม่ไกลหรอก แถวบ้านกู เขาพาขับในค่ายทหาร” โจ๊กมันชิงบอก
“มึงก็รู้จักเหรอ” สงสัย
“ก็กูเป็นคนพาไอ้หนกมันไปเรียน ไม่รู้ได้ไง กูก็เรียนจากที่นี่”
“อ้าว..กูไม่รู้นิ”
“เดี๋ยวกูให้ลูกน้องพ่อมารับมึงไปเรียนเอง ตกลงตามนี้” เฮ้อ! ลำบากมันอีกแล้ว
“เกรงใจว่ะโจ๊ก ใช้ลูกน้องพ่อมึงจะดีเหรอ”
“เขามีหน้าที่บริการกูอยู่แล้ว ช่วงนี้ว่างตายชัก กูตัวติดไอ้หนก มีงานทำที่ไหนกัน”
พอมันพูดจบ ได้รับค้อนจากทอมไปที
“ก็ได้ ถ้ามึงพูดแบบนี้กูหมดห่วง” ค่อยสบายใจหน่อย
“ว่าแต่มึงเพิ่งคิดจะหัดเอาตอนนี้” มันคงแปลกใจ ก่อนหน้าพวกมันคะยั้นคะยอผมส่ายหัวปฏิเสธลูกเดียว
หวาดเรื่องอุบัติเหตุหลังพ่อแม่จากไปตอนนั้น เลยไม่ค่อยกล้า เวลานี้ถ้าไม่ปกป้องดูแลน้อง คงแย่มาก
“ช่วงนี้บอลลูนไม่พร้อมจะขับรถ อาศัยพวกมึงตลอดคงไม่สะดวก ดึงเวลาส่วนตัวพวกมึงมาแบบนี้
กูรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ที่จริงก็มีอีกเรื่อง ตอนนี้กูกับน้องเลี้ยงกระต่ายด้วย บางทีขับรถไปไหนยังเอาติดรถไปด้วยได้
ปล่อยทิ้งไว้เป็นห่วงมัน” เรื่องนี้ก็อีกเรื่อง ดูอย่างเมื่อตอนเย็น กว่าบอลลูนจะตัดใจออกมาฟิตเนสได้
มองกระต่ายตาปรอยเลย ใส่น้ำใส่อาหารไว้ให้ กันมันหิว หายกังวลได้ไม่น้อย ตามข้อมูลที่ศึกษามา
“อืมเข้าใจล่ะ ดีเนอะน้องมึงโคตรแข็งแรง หลับตื่นไข้หายเลยวะ
โชคดีมึงไม่ต้องได้ออกกำลังกายแบบกระต่าย..ฮ่ะฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะในโต๊ะถูกอกถูกใจคนพูดหน้าหล่อ
ผสมโรงจากทอมแสบผู้น่ารัก
ส่วนคนสร้างกระแส กลับก้มหน้าก้มตาดูดเส้นก๋วยเตี๋ยวอย่างเอร็ดอร่อย
ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวกับเขาเลย..ให้ตายเหอะบอลลูนนนนน!!!!
กนกมาส่งถึงบ้าน พวกมันก็กลับกันไปเลย ตอนนี้ก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าแล้ว
ดีที่ครอบครัวกนกไม่ห่วง ปล่อยมันตะลอนๆกับโจ๊กได้
หลังเข้าบ้าน น้องตรงไปดูลูกชายก่อนเลย เจ้าบ๊อบกับเจ้าบรีส มันหลับอุตุเป็นที่เรียบร้อย
พอเห็นลูกชายสู่นิทรารมณ์ นั่งอมยิ้มแก้มตุ่ย ผมต้องไล่ให้ขึ้นห้องไปอาบน้ำ กินยานอน ไม่งั้นไข้กลับ
พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า กนกมารับไปเรียน ส่วนเย็นลูกน้องทหารของโจ๊กจะมารับผมไปเรียนขับรถที่ค่าย
แน่นอนต้องติดบอลลูนไปด้วย ปล่อยห่างหูห่างตาไม่ได้เด็ดขาด
วันนี้ผ่านไปด้วยดี หลังจากเมื่อคืนวาน มีเรื่องให้ต้องเสียน้ำตา แต่สุดท้ายเราก็เข้าใจกัน
คิดว่าต่อไปนี้จะพยายามทำความเข้าใจ พูดคุยให้น้องมั่นใจในตัวผมมากกว่าเดิม คิดว่าเราคงจะเติมเต็มให้กันได้ไม่ยาก
คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ผมหลับสนิท อย่างน้อยเจ้าเด็กโข่งขี้อ้อนก็ตะโกนโหวกเหวก
เรียกให้ไปเตรียมตัวนอนเป็นเพื่อนในห้องเขาแล้วครับ
เฮ้อ! ได้น้องที่น่ารักกลับมา ถึงจะเหนื่อยกว่านี้อีกสิบเท่าผมก็ยอม
ขอแค่วันนี้เรามีกันและกัน ผมพอใจที่สุดแล้ว...?
รูปน้อง บรีส ลูกชายบอลลูน ตัวนี้เหมือน 'บูตัส'
รูปน้องบ็อบ ลูกชายบอลลูน
มาลงตอนหวานต้อนรับคริสมาสต์ให้แล้วนะคะ
อยากบอกว่าตอนหน้า ดราม่ารสเข้มข้น รสจัดที่สุดแล้วของบอลลูน
อยากอัพให้มันผ่านๆ เหลืออีกดราม่า แค่กรุ้งกริ้งไม่เข้มเท่าตอนหน้า
ใครที่เป็นแฟนคลับน้อง ทนอ่านกันนิดนะคะ แต่เรื่องของคนเขียน
ไม่เคยจะไม่แฮปปี้ค่ะ ทุกอย่างมีเหตุนำไปสู่อีกผลของมันเสมอ
รักคนอ่าน คนเม้นท์ นักโพส และพี่ VAN กับพี่ jing_sng ที่ช่วยแก้ไขคำผิด
ให้ทุกตอนเลยนะคะ พอบอกมา จะเข้าไปอีดิทแก้เลยค่ะ กลัวลืม ฮ่ะฮ่าๆๆๆ
Luk.
ปล.ตอนหน้า 36 ดราม่าขออัพวัน 27/12/55 นะคะ เป็นวันพฤหัสไปเลยทีเดียวจบตอน
โพลล์
หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล (อ่าน 1273239 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก