My love
Part 35
[Ver. Butus] นอนไม่หลับเลย คิดเรื่องน้องทั้งคืน ทุกอย่างที่บอลลูนแสดงออก
เป็นความรู้สึกหวงแบบ
‘คู่รัก’ ผมดีใจนะ..ที่น้องให้ความรู้สึกแบบนี้
ย้อนนึกวันที่มอบ
‘จูบ’ เป็นรางวัล จูบเงอะงะของผมกลายเป็นเด็กอนุบาลไปทันที
หลังน้องเปลี่ยนเป็นสอดลิ้นเข้ามากวาดต้อน ดุนลิ้นผมอย่างเชี่ยวชาญ ตอนแรกตกใจ พอสัมผัสความอ่อนโยน
ที่น้องส่งผ่านมาทางจูบแตกต่างครั้งแรกที่บังคับขืนใจ ทำให้ใจสั่นหวิวอย่างหมดแรง กว่ามีสติคืนมา
ลมหายใจแทบหมดจากปอดนั่นแหละ
“บู..หวานจัง” บอลลูนจ้องตาวาวหวาน เหมือนเด็กถูกใจของรางวัล
“อืม..” ไปไม่เป็น ได้แต่หลุบตาหลบขานรับในคอ รู้สึกหน้าระอุจนแทบระเบิด
มือไปเกาะไหล่น้องตอนไหน บอลลูนกำลังกอดผมทั้งตัว แนบชิดแทบไม่มีช่องว่าง
มันอยู่ท่านี้ได้ยังไงเล่าเนี่ย..อรึ้ย!!..เขิลลล!!!
“เออ..หายใจไม่ออก” ผมอาย พยายามดิ้นเบี่ยงออกจากอ้อมแขน
“บู..ขอรางวัลอีกทีนะ” น้องจ้องอย่างคาดหวัง ตาไม่กะพริบรอผมอนุญาต
จะรู้ไหมรางวัลจูบไม่ใช่ขนม ขอเหมือนเด็กๆเลยอ่ะ
“บอล..คะ..คือรางวัลไม่ใช่ขนมนะ” แก้เก้อปฏิเสธแบบเลี่ยงๆ
“ใครบอก หวานกว่าขนมเค้กอีก” น้องเถียงตาซื่อ
“หา..เกี่ยวอะไรกับเค้ก” ผมงง?
“ลิ้นบูนุ่มเหมือนเค้ก หวานด้วย มีมันๆเหมือนวิปครีม อร่อยกว่าเค้กอีกนะ”
ง่ะ!จูบรสเค้กเหรอ กลอกตาคิดมีส่วนคล้ายอยู่นะ หวานลิ้นของบอลลูนต่างหากใช่ลิ้นผมที่ไหน
ยังเผลอดูดลิ้นน้อง ดุนรัดอีกต่างหาก นุ่มๆหวานมัน อร๊ากกก!!!...
“อืม...” พยักหน้าอายๆ ไม่กล้าสบตาเทาอมฟ้า น้องค่อยจับคางเชยขึ้น
เห็นหน้าบอลลูนเคลื่อนต่ำรีบหลับตาลง อายมาก..ใจเต้นตึกตัก
สัมผัสนุ่มชื้นก่อนลิ้นอุ่นจะแทรกดันเข้ามา แล้วค่อยม้วนเกี่ยวรั้งลิ้นผมดูดเบาๆ
ก่อนผ่อนเป็นตวัดรัด แล้วดุนไปมาสลับแบบนี้จนในหัวเบาโหวงเหวง หวาน..นุ่ม..รู้สึกดีจัง...อ้าห์!!!
เวลาผ่านไปเหมือนตัวลอยได้ บอลลูนค่อยปล่อยเป็นอิสระ หน้าน้องแดงแปร๊ด ตาปรือเหมือนคนมึนๆ
“หวานมากเลยบู..เหมือนเค้ก” น้องเพ้อแบบเดิม
“จริงเหรอ..” ถามพราะไม่รู้ จะพูดอะไร
“จริงสิ..แต่เค้กกินแล้วจู๋ไม่ตั้ง” เกี่ยวอะไรกับจู๋
“ห๊ะ!..” เผลออุทานอย่างลืมตัว..งงหนัก?
“กินเค้กไม่ปวดจู๋ แต่กินลิ้นบู จู๋ตั้งด้วยล่ะ” อึ้งตาแตก
น้องคลายกอดก้มมองเป้ากางเกง แม่เจ้า!..ตุงเป็นลำเลย อร๊ายยยย!!!
“เออ..บอลคงปวดฉี่ ไปเลย..รีบไปฉี่ซะ” ดันหลังให้ไปยืนตรงโถฉี่
ก่อนจะหนีออกมาจากห้องน้ำอย่างไว
“เร็วนะ พี่รอข้างนอก” ไม่ไหวหน้าจะระเบิด..
ความสุขวันนั้นจำฝังใจ ในทางกลับกันแอบกังวลลึกๆ ความคิดอ่านบอลลูนเป็นเด็ก
หุนหันพลันแล่น มักเป็นบ่อเกิดปัญหา หากน้องไม่หัดไว้ใจเชื่อใจผมบ้าง ต้องมีปัญหาตามมาบ่อยแน่
พี่คนนี้จะรักใครได้อีก สายตาไม่สามารถมองใครด้วยความรู้สึกพิเศษ
ทั้งในอดีตปัจจุบันรวมถึงอนาคต มีแต่บอลลูนที่ผมจะ ‘รัก’ ตลอดไป
วางความคิดลง ลุกมาทำของว่างมื้อเช้าง่ายๆ เตรียมให้น้องด้วย
ไม่แน่ใจร้องจนหลับหรือเปล่า เคาะห้องก็ไม่ยอมออกมา ทางเดียวคือ ‘ง้อ’
เตรียมเสร็จแปะโพสอิทไว้ให้เรียบร้อย จัดการอาบน้ำแต่งตัว
สำรวจตัวเอง เหอะ! ดูไม่ได้เลยลูกตาบวมเป่ง หยิบโทรศัพท์กดเบอร์กนก
[ว่าไง] ปลายสายรับ
“มึงออกมายัง”
[กำลังตรงไปบ้านมึงเนี่ยะ] เร็วดีจัง เพิ่งแปดโมงมันมาแล้ว
“มึงไม่ไปแวะรับแฟนก่อนเหรอ” เน้นความสัมพันธ์มันบ่อยๆ
[เหี้ย!..พูดชื่อมันก็พอเสือกย้ำฐานะกูจริง เออ!อยู่ด้วยกันนี่แหละ]
อมยิ้มเลย อย่างน้อยได้แหย่เพื่อนก็ทำให้จิตใจหายห่อเหี่ยวได้บ้าง
“ยอมรับเหอะน่า ทำมาเขิน” แกล้งมันต่อ
[มึงอย่ามา..บูตัส กวนกูแบบนี้ สบายใจขึ้นแล้วสิ]
“ยังหรอก น้องไม่ยอมเปิดประตูคุยกูเลย..มึง”
[เอาน่า..พวกกูกำลังไป ใช้แผนง้อด้วยของกำนัลพิเศษ ได้ผลแน่]
“ขอบใจพวกมึงมากว่ะ กูสร้างภาระให้ตลอด” ซึ้งใจพวกมันจริงๆ
[ภาระห่าไรเล่า คิดเยอะแล้ว ต่อให้มึงไม่ชวน ห่าโจ๊กมันยอมให้กูอยู่ติดบ้านที่ไหน
เร่งกูไปดูหนังยิกๆ..อุ๊บ!] เหมือนมันหลุดปาก รีบตะครุบคำพูดทันควัน
“อ้าวเหรอ!..ตายเลย กูทำให้มึงกับแฟนไม่ได้ไปเดท”
ไม่คิดว่าโจ๊กมันจะเดินหน้าเร็วปานนี้ พอออกสตาร์ทลุยยาวเลยวุ้ย!
[พูดห่าไร..ก่อนนี้พวกกูก็ไปดูกันเหอะ ไม่เกี่ยวแฟนเฟินสักหน่อย
แค่นี้ก่อน กูกำลังเลี้ยวรถเข้าปากซอยบ้านมึงแล้ว] ถึงปากซอยแล้วเหรอ
“เออๆ..กูรอหน้าบ้าน” วางสายเสร็จ เอาโพสอิทอีกแผ่นไปแปะหน้าประตูห้องบอลลูน
บอกให้รู้ผมไปข้างนอกกับกนก โจ๊ก ตั้งใจกลับก่อนเที่ยงซื้อข้าวกลางวันมาด้วย มีอะไรโทรหาผมได้
ขืนไม่บอกมีหวังนอยด์ยาว กลัวทำอะไรบ้าๆเตลิดแบบเมื่อคืนอีก ใจหายใจคว่ำหมด
ไม่ชอบเลยเวลาเกิดเรื่องแบบนี้กับน้อง
ลงมายืนรอไม่ถึงห้านาที เล็กซัสสีขาวของกนกก็เข้ามาจอด กดกระจกเลื่อนลงครึ่ง บอกทันที
“กูกลับรถแป๊บ มึงยืนรอตรงนี้แหละ” พอมันพูด รีบเรียกไว้ก่อน
“ไม่ต้องหนก มึงกลับบ้านกูเลย ไปวนข้างในอีกตั้งไกล” มันพยักหน้ารับ
เลยรีบเปิดประตูรั้วให้มันกลับรถ ขึ้นนั่งเรียบร้อย โจ๊กยื่นซาลาเปาร้อนๆ ให้พร้อมชาเขียว
“อ่ะ..เสบียง” สงสัยแวะเซเว่นกันมา
“ขอแค่ชาเขียว ซาลาเปามึงไว้กินเถอะ รองท้องขนมปังปิ้งแล้ว”
ผมปิ้งหนมปังทาเนย จัดไว้ให้บอลลูนชุด เพิ่มฮอทดอกกับแฮมชีสให้ด้วย
นมร้อนตั้งอีกแก้ว เกิดเย็นน้องเวฟเป็น เคยทบทวนให้แล้ว
“ตาบวมนะมึง” ตุ๊ดปลอมไม่สิต้องเรียกใหม่ มันเลิกแอ๊บแต๋วแล้ว เพื่อนชายสุดหล่อทักลูกกะตา
“กูดูกระจกยังตกใจ บวมน่าเกลียดอ่ะ” ผมตาโตกว่าปกติด้วย
พอบวมยิ่งดูเหมือนตัวประหลาดเข้าไปใหญ่ สงสัยงานนี้มีคนมองเยอะแน่ๆ ไปจตุจักรวันหยุดราชการด้วยสิ
“ไม่น่าเกลียดหรอก เหมือนตัวเกมลิน ถ้าหูแหลมใช่เลย
แก้มมึงป่องอยู่แล้ว ไหนลองทำหน้าตกใจดูดิ” มันแกล้งแซวอย่างสนุก
“ห่าโจ๊ก อย่ามาล้อกู” เหวี่ยงซะ มีน่าสั่งทำตลกให้ดูอีก
“มึงคล้ายจริงบูตัส ตัวเล็กป้อมๆหน่อย กูอุ้มไปเลี้ยงที่บ้านแหละ”
ทอมแสบเสริม ก่อนหันไปหัวเราะให้แฟนมันเฉย ทีงี้เข้าขากันดีนัก
“เออ..รุมกูนะ” ค้อนไม่จริงจัง อย่างน้อยก็ทำให้ไม่เศร้า
เพื่อนดีๆทำให้เราไม่โดดเดี่ยว ขอบคุณที่มีพวกมันเป็นเพื่อน
เรามาถึงตลาดนัดจตุจักรราวสิบโมง ออกมากันเช้าไม่อย่างนั้นรถติดคงสายกว่านี้
กนกวนรถไปจอดบนเจเจมอลล์เรียบร้อย เราพากันดิ่งไปยังโซนสัตว์เลี้ยงทันที
“ตัวนั่นก็น่ารัก ตัวนี้ก็ด้วย..โอ้ย!!! ตัวนั่นยิ่งแล้วใหญ่ บลาๆๆ”
เสียงกนกฟังตื่นเต้น ชี้ให้ดูกระต่ายในกรง อาการทอมหายหมด กลายเป็นแบ๋วแตกไปเรียบร้อย
ตั้งใจมาซื้อกระต่ายไปเซอร์ไพรส์บอลลูน วิธีเลี้ยงไม่ใช่ปัญหา ศึกษาขอมูลมาแล้ว
น้องชอบกระต่ายมาก ตอนนี้เราโตพอจะรับผิดชอบสัตว์เลี้ยงได้แล้ว ของขวัญ ‘ง้อ’ ชิ้นนี้ของผม
คงทำให้น้องหายโกรธสำเร็จ
ผมเป็นคนมาซื้อ แต่คนที่ออกอาการคือทอมแสบ ดี๊ด๊าช่วยเลือกใหญ่
โจ๊กถามเอาด้วยไหมจะซื้อให้ มันปฏิเสธส่ายหัวพรืด! เหตุผลคือบ้านมันเลี้ยงหมาไม่อยากมีปัญหา
ไว้อยากเล่นเมื่อไหร่ มาแย่งบอลลูนเล่นเอา
ช่วยกันเลือกได้สองตัว เป็นกระต่ายแคระพันธุ์ Holland Lop ตาสีดำตัว สีแดงตัว
บอลลูนเคยบอกหน้าผมเหมือนกระต่าย แต่ลูกตาสีดำ เลยอยากให้เป็นตัวแทนตัวเอง..อิอิ
รูปน้องต่าย
เลือกตัวผู้ไม่อยากเป็นภาระทำหมัน หากเป็นตัวผู้กับตัวเมียมันจะปี้กันทั้งวัน
กลัวท้องแล้วดูแลลูกกระต่ายไม่ได้ ถ้ามันตายคง ‘เศร้า’ มากๆ ตัดสินใจซื้อตัวผู้มาคู่
เท่าที่รู้กระต่ายตัวผู้มันปี้กันด้วย..มันเป็นเกย์แหละ?
พอได้กระต่ายฝากร้านเขาไว้ก่อน พวกผมเดินซื้ออุปกรณ์จำเป็นไว้เลี้ยง
อาหาร แปรงทำความสะอาดขน กรงน่ารักๆ กระเป๋าตังค์แฟบเลย ความจริงที่ร้านเค้าก็มีขาย
ดูแล้วไม่ค่อยถูกใจเรื่องคุณภาพสักเท่าไหร่
พอได้ทุกอย่างครบ พากันแวะทานไอติมโบราณ ก่อนเป็นเพื่อนกนกกับโจ๊กช้อปเสื้อ
กางเกง รองเท้า หิ้วของเต็มมือ
โจ๊กได้รองเท้าถูกใจมาสองคู่ เกงยีนส์อีกตัว กนกได้เชิ้ตแขนสั้น เสื้อยืด กับรองเท้าอีกคู่
เพื่อนรูปหล่อร่างยักษ์เป็นป๋าใจป้ำ ควักตังค์ออกให้แฟนทอม
กนกไม่ยอมรับ แต่โจ๊กมันขึงตาใส่ ถ้าไม่ให้มันจ่ายมีเฮ! ไม่รู้เฮของมันหมายความยังไง
กนกหน้าแดงแปร๊ดหุบปากนิ่ง คงมีลับลมคมนัยที่ผมไม่รู้ ไว้มีโอกาสค่อยล้วงคอถามเอา
ผมได้เสื้อยืดรูปกระต่ายพันธุ์ที่ซื้อ ยืมตัวโจ๊กเป็นมาตรฐานวัดไซส์ของบอลลูน
ของผมรู้ไซส์ตัวเองดี แวะซื้อหมวกแก็ปหูกระต่ายอีกสองอัน มีหูด้านบนสีชมพูกับน้ำตาล
จัดหนักครบเซ็ทกระต่ายฟีเว่อร์..งานนี้
ซ้อปจนลืมเวลาจะเที่ยงแล้ว รีบชวนพวกมันไปเอากระต่าย ก่อนพากันกลับ
ไม่ลืมแวะร้านขาหมูเจ้าอร่อย กับเป็ดพะโล้ซื้อไปกินมื้อเที่ยง
พอเที่ยงสิบรีบโทรเข้าเบอร์น้อง ไม่อยากโดนว่าผิดเวลา บางครั้งเราควบคุมลำบาก
บอลลูนไม่ยอมรับสาย คงไม่หายโกรธ ใช้วิธีส่งข้อความไปแทน อย่างน้อยน้องน่าจะเปิดอ่าน
มาถึงบ้านบ่ายเศษๆ กนกจอดรถเรียบร้อย พวกเราช่วยกันคลุมผ้าซ่อนกรงกระต่าย
พร้อมติดริบบิ้นผูกโบว์ ค่อยขนเข้าบ้าน
เงียบสนิท อาหารเช้าบนโต๊ะยังอยู่สภาพเดิม รู้สึกกังวลรีบดิ่งไปห้องน้อง
โจ๊กกับกนกตามมาติดๆ ของทุกอย่างวางไว้ที่โต๊ะ
“ก๊อกๆ!!..บอล..บอลครับ เปิดประตูให้พี่หน่อย” เคาะเรียกเงียบ!
ลองขยับลูกบิดดู เปิดได้แล้ว ผลักเข้าไปสายตาจ้องจับร่างน้องที่หลับบนเตียง
ไม่รู้ด้วยซ้ำพวกผมรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว
“ดูแปลกนะมึง” โจ๊กมันพูดเสียงเบา ผมก็ว่าแปลก ค่อยก้มมองหน้าดูแดงก่ำ
คราบน้ำตาเขรอะเต็มแก้ม เห็นแล้วกระบอกตาร้อนผ่าว น้องร้องจนผล็อยหลับเลยเหรอ
ลองเอามือไปแตะหน้าผาก สะดุ้งวาบ..ตัวน้องร้อนจี๋ เป็นไข้แน่ๆ
“โจ๊ก..บอลตัวร้อนว่ะมึง” ชักรนแล้ว
“ใจเย็นมึง เมื่อวานตากฝนด้วย น้องมึงเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือเปล่า” ค่อยคลี่ผ้าห่มดู
ก่อนส่ายหน้าให้โจ๊ก บอลลูนยังอยู่ในชุดเดิมอยู่เลย
“ไม่อ่ะ..หลับไปทั้งอย่างนั้น เอาไงดี..มึง” ตัวร้อนมาก กินยาคงเอาไม่อยู่ หน้าน้องแดงก่ำ
“ลองเรียกดูสิ” โจ๊กแนะ ผมค่อยก้มเอามือลูบแก้มเบาๆ
“บอล..บอลครับ” น้องปรือตาสะลึมสะลือ ลูกตาเทาอมฟ้ามีเส้นเลือดฝอยให้เห็น
น้ำตาผมร่วงแผละ ทำให้น้องร้องจนตาจ้ำเลือดเลยเชียว
“บู..บอลขอโทษนะ” เสียงน้องเครือแหบ ไม่สนใจแล้ว ซุกหน้าบนอกน้องร้องโฮเลย
ไม่อายหรอก กนกกับโจ๊กมันรู้เรื่องทุกอย่างดีอยู่แล้ว
“ฮือออ!!..ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร พี่ขอโทษหายโกรธกันนะ”
น้องยกมือกอดรัดตัวผมเอาไว้แน่น เหมือนกลัวผมจะหนีไปไหนเสียอย่างนั้น
“บอลไม่โกรธหรอก แล้วเต่าล่ะ มันตายไหม” ผมสะดุดหูหยุดกึก
รีบดันหน้าออกจากอก บอลยอมคลายอ้อมแขน ปล่อยผมห้อยขาบนเตียง
ชำเลืองดูโจ๊กกับกนก มันบิดหน้าหนีกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น
“เออ..ไม่มีเต่าหรอก” หันไปจ้องตอบ อธิบายช้าๆ
“ทำไมล่ะ พี่เขมกับหนุ่ยบอกบูร้องไห้ มีเต่าโดนเผาด้วย”
เห็นแววตาใสซื่อมองอย่างไม่เข้าใจ อดเอ็นดูจนต้องเอามือลูบหัว
“พี่เขมมันล้อเล่นหนะ อยากให้บอลกลับบ้าน ไม่มีเต่าโดนเผาหรอกครับ” น้องคิ้วขมวด
“แล้วบูจูบ..พี่โชค” มาแล้วคำถามปัญหา
“ไม่ได้จูบ พี่โชคช่วยเขี่ยแมงออกจากตา” จ้องตาตอบไม่มีหลบ ให้น้องรู้ผมไม่ได้โกหก
“แมงเข้าตาเหรอ” ย้ำเสียงอ่อย
“ใช่ครับ แมงบินเข้าตาบู คราวหลังบอลต้องถามนะ ห้ามคิดไปเองแล้ววิ่งหนีไปแบบนี้อีก” ได้ทีอบรมไปด้วย
“อืม..ดูเหมือนกำลังจูบ” ยังจะมีอีก
“บอกไม่ได้จูบ ไม่เคยจูบคนอื่นเหอะ” ยืนยันหนักแน่น
“เหรอ..ดีจัง” ยิ้มกว้างเลยคราวนี้
“รู้สึกปวดหัวไหม” พยักหน้ารับ
“ลุกไหวเปล่า เช็ดตัวก่อนค่อยทานข้าวกินยา”
“อือ..” น้องค่อยยันตัวลุกนั่ง มีโงนเงนไปมา ผมต้องจับยึดไว้
“โจ๊ก..ไม่ไหวหรอก น้องกูมีไข้” หันไปขอความช่วยเหลือ
“เอางี้..มึงเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าไปพลางๆ กูโทรหาลุงหมอให้มาดูอาการที่นี่เลยดีกว่า” มันบอก
“ได้เหรอโจ๊ก ลุงหมอมึงยอมมาเหรอ”
“มาสิ..หมอประจำครอบครัวกู มึงทำตามที่บอกเถอะ ที่เหลือกูจัดการเอง
ป่ะหนกออกไปรอข้างล่าง” พูดจบมันคว้าข้อมือแฟน ลากออกห้องหลุนๆ ก่อนปิดประตูให้ด้วย
“บอลถอดเสื้อผ้าออกนะ เดี๋ยวบูเช็ดตัวให้ หมอมาตรวจบอลที่นี่” บอลลูนมองหน้าผม แววตาหวาดวิตกฉายชัด
“ฉีดยาหรือเปล่า” คงกังวลกลัวโดนฉีดยา ตอนพยาบาลถอดเข็มน้ำเกลือออก หน้าน้องซีดเป็นกระดาษไปทีนึงแล้ว
“ไม่รู้ครับ แล้วแต่หมอตรวจไข้สูงแค่ไหน ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ทั้งคน” ผมลูบหัวปลอบเบาๆ ให้น้องคลายกังวล
“จริงนะ..บูอยู่ด้วยนะ” น้องเหมือนเด็กขี้อ้อน พยักหน้าให้ ก่อนช่วยปลดกระดุมเสื้อ
ช่วยน้องถอดออก กางเกงให้บอลลูนจัดการเอง ไม่ต้องลุกยืน บอกให้นั่งห้อยขาบนเตียงเอา กลัวโงนเงนล้มหัวฟาด
จากนั้นเข้าไปเอาอ่างกับผ้า เปิดน้ำเย็นผสมน้ำร้อนพออุ่น กลับออกมาเช็ดตัว
บอลลูนลงไปนอนแผ่หรารอแล้ว ตามองปริบๆ
ผมหน้าร้อนแทบไหม้ น้องเล่นไม่มีอะไรติดตัวสักชิ้น ถอดหมดกางเกงในบ็อกเซอร์ไม่มีเหลือ
ไม่รู้มั้งตัวไม่ใช่เด็กแบบเดิมสักหน่อย
“เออ..พี่เช็ดนะ” ไอ้ครั้นไม่ทำก็ใช่ที่ ถึงประหม่าแต่ก็ลงมือบิดผ้าเช็ดตามใบหน้าให้ก่อน
พยายามเลี่ยงไม่ให้สายตาโฟกัสยังจุดล่อแหลม
สุดท้ายพยายามแค่ไหน ไม่พ้นอยู่ดี คนไข้ตัวโข่งให้ความร่วมมือยกแขนขยับขาช่วย
ให้ผมเช็ดตัวได้สะดวกขึ้น พอเป็นช่วงขานี่สิ
สายตาเจ้ากรรมพานมองท่อนเนื้อนวลขาวขนาดเขื่อง ที่ห้อยหัวพาดหน้าขาน้องอย่างช่วยไม่ได้
สิ่งนี้คือวัตถุที่เข้าไปในตัวผมมาแล้วสินะ
แม่เจ้า! สงสัยตูดคล้ายขากรรไกรงู ถ้าสามารถรับเข้าได้หมดล่ะก็ นี่ขนาดยังไม่ตื่น ยังดูใหญ่ยาวมากเลยอ่า
“บูมองอะไรเหรอ” เสียงทักทำให้ได้สติ
“เปล่าๆ..กำลังคิดเพลินๆ” แก้ตัวขุ่นๆ จังหวะพูด มือที่เช็ดท่อนขา ดันปัดผ่านเจ้าท่อนเนื้อเข้า
“อ่ะ!..บูเสียว ตั้งแล้วมันตั้งแล้ว” น้องหน้าเบี้ยว บุ้ยปากให้ผมดูตัวปัญหาที่ขยายพองทีละนิดๆ
จนผงกหัวยาวเหยียดพาดเป็นลำแนบหน้าท้องแบนเรียบ อร๊าย!!! อนาคอนด้าชัดๆ
“เออ..เออ.?” ไปไม่เป็นใบ้แดก ไม่คิดจะได้เห็นวิวัฒนาการเปลี่ยนสภาพตรงหน้า โดยไม่มีการเซ็นเซอร์
“บู..มันตั้งแล้วปวดอ่ะ” น้องบอกปัญหาที่กำลังเผชิญ
“เหรอ..เดี๋ยวมันก็หาย ทนเอานิดนะ ใส่เสื้อผ้าก่อนหมอกำลังมา”
หันเหเบนความสนใจ ส่งชุดใหม่ให้น้องใส่ทันควัน เลือกผ้าฝ้ายสบายตัวได้ไม่อึดอัด
บอลลูนว่าง่ายลุกนั่งหยิบมาสวมไม่อิดออด
ก่อนถืออ่างกลับเข้าไปในห้องน้ำ ชำเลืองมองท่อนเนื้อมหัศจรรย์
ตายๆ!!!..ส่วนหัวแดงระเรื่อแตะสะดือเลยอ่ะ อร๊าย!!..มุดหน้าเข้าห้องน้ำให้ไว ใจเต้นระส่ำรัวกระหน่ำแทบทะลุอก
ครั้งแรกที่เห็นของน้องเต็มตา ก่อนหน้าถึงมีอะไรกัน แต่ทุกครั้งผมถูกจับพลิกคว่ำ
รับรู้แค่ร่างกายถูกฉีกกระชากเจ็บปวดปานขาดใจ ไม่เจ็บคงประหลาดพิลึก ดูขนาดมันซิ..ใหญ่จัง?
เรียบร้อยแล้ว พาน้องเดินลงมาข้างล่าง พยายามควบคุมอาการทางสีหน้าให้ปกติที่สุด
แม้ในหัวมันจะเผลอผุดภาพติดตา แทรกเข้ามาเป็นระยะให้หน้าร้อนผะผ่าวก็ตาม
“ลุงหมอกำลังมา ไม่เกินครึ่งชั่วโมงคงถึง แกบอกให้ทานข้าวรองท้องก่อนเลย
ถ้าน้องมึงทานได้ ไม่ต้องลำบากเติมน้ำเกลือ” พอโจ๊กบอก บอลลูนกระตุกแขนเสื้อผมใหญ่
“ไม่เอานะ บอลไม่ใส่เข็ม” อาการงอแงมาทันที
“บอลต้องกินข้าว ถ้ากินได้ไม่ต้องใส่ ตกลงไหม” ผมต่อรอง
“อื้อ..กินๆ บอลกิน” น้องผงกหัวรัวใหญ่ ท่าทางกลัวเข็มขึ้นสมอง
น่ารักน่าเอ็นดูสำหรับเด็กตัวโตพอกับโจ๊ก มันพากันนั่งขำอาการบอลลูน
น้องทานข้าวได้เยอะพอสมควร คงเพราะหิวด้วย ดีไม่น้อยถึงมีไข้
แต่กลับแข็งแรงไม่อ่อนแอ ทำให้ร่างกายมีภูมิคุ้มกันสูง
มาต่อให้เลย 50% พรุ่งนี้อัพที่เหลือก่อนเที่ยงค่ะ
ที่มาต่อ เพราะอยากขอบคุณทุกโพสฯ ทุกเม้นท์
ตามให้กำลังใจกันไม่หวาดไหว คนอ่านน่ารัก คนเขียนก็เลย
อดไม่ได้ที่จะตอบแทน โดยเฉพาพี่แวน กับพี่ jung_sng
ที่ช่วยน้องแก้ไขคำผิดแทบทุกตอน ทำให้ง่ายต่อการรวมเล่มขึ้นมาก
อย่างน้อยอีดิทไปขนาดนี้ ที่เหลือก็ไม่ต้องเหนื่อยหนัก
ขอบคุณจากใจอีกครั้งค่ะ
Luk.
ปล.ไม่ได้บอกซักหน่อย ว่ามาม่าจะติดกันสามตอนรวด บอกมาม่ามีสามตอน อิอิ
เว้นตอนนี้ หวานคืนเศร้า ตอนหน้ามาม่ารสขลุกขลิก ก่อนจะเจอรสต้มยำแซบ
ไปก่อนนะคะ พรุ่งนี้จะกดบวกให้กับนักอ่านนักเม้นท์ที่น่ารัก 1 แต้มค่ะ วันนี้ยังกดให้ไม่ได้
ต้องรอครบ 24 ชั่วโมงก่อน นอนหลับฝันดี
ปล.เอาอิพี่เขมไปเก็บก่อน รู้สึกจะแย่งซีนไปหมดแหละ แฟนคลับล้ำหน้ากระจาย
โพลล์
หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล (อ่าน 1209748 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก