หัวข้อ: ☼เติมรักใส..ใส่หัวใจ2ดวง♥♥ บทส่งท้าย +จบบริบูรณ์ (20/11/12)

[Raspberry complex]

8.2

ที่ร้านชาบูชิ เซ็นทรัล

 “นั่นไงโต๊ะนั้นว่าง ไปนั่งกันเหอะ” แพงเอ่ยชวนขวัญไปนั่งที่โต๊ะในร้านชาบูชิ

ขณะที่กำลังสนทนาเรื่องราวทั่วไป แต่เสียงพูดคุยที่กระดิ๊กกระดี๊หัวเราะคิกคักเกินเสียงบุคคลปกติ

“เสียงอิกะเทยโต๊ะหลังเรานี่มันตอแหลสิ้นดีเลยนะแพง”

“เฮ้ยช่างมันเหอะแก กินกินไปเหอะ นึกว่าเป็นคราวซวยในรอบหนึ่งพุทธกาลแล้วกัน”

((แหม๊ แกน่าจะเห็นสีหน้าผัวแกนะ ตกใจสะอึกหน้าเบี้ยวหน้าบูดเป็นตูดลิงเลย ฮิฮิ))
((อิชาช่า อย่ามาว่าผัวกรูนะ กรูไม่ยอม))
((ชิ อิอาย แหมผัวเมริงนี่แตะไม่ได้เลยนะ ก็มันเหมือนจริงนี่หว่าเมริงไม่เห็น  แดงกร่ำ ควันจะออกหูเลยนะเมริง))
((เมริงก็พูด กรูจะไปเห็นได้ไง ก็กรูต้องจูบกับเพื่อนมันอยู่นี่หว่า))
((งั้นกูน่าจะถ่ายรูปมาให้เมริงดู))
((อิบ้า อยู่ดีๆจะไปถ่ายได้ไง ถ้าผัวกรูยังโกรธอยู่ก็แสดงว่ายังรักอินั่นอยู่นะสิ ถึงได้ยังหึงหวงอยู่)) อายทำหน้าม่อย ชาช่าเลยปลอบ
((แหมแก ผู้ชายมันก็ยังเงี๊ยะแหล่ะ หวงของไม่เข้าเรื่องต่อให้ตัวเองทิ้งแล้ว หรือไม่ใช้แล้วก็ตาม))

บทสนทนาที่ขวัญได้ยินเข้าเริ่มดึงความสนใจ เมื่อได้ยินชื่อ ที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นคนที่คุณคิด จนบอกให้เพื่อนเดินไปดูหน้าให้หน่อยว่าใช่ อิอายไหม

แพงเดินไปขอตะเกียบใหม่พร้อมกับแอบมองหน้า หนุ่มน้อยหน้าสวย ที่พูดคุยกันที่โต๊ะเบื้องหลังเธอ
ขากลับเธอสบตาขวัญและพยักหน้า เป็นสัญญาณว่า ใช่ ลักษณะอย่างที่ขวัญบรรยาย
ขวัญย้ายที่นั่งตรงข้ามมานั่งหันหลังชนเพื่อได้ยินได้ถนัดขึ้น

((แหม เพื่อนผัวแก ก็หล่อ เป๊ะ เชียวนะแก๊  แล้วนี่อิอาย ที่แกไปจูบกับเขานะเป็นไง อร่อยไหม อิอิ อุตส่าห์ให้เวลาตั้งนาน อิอิ))
((หนอย อิเพื่อนเลว ที่เมริงไม่ตี๊ดมาหากรูซะที เพราะแกล้งกรูเหรอ กรูเขย่งซะเมื่อย อิเชรี่ยเนี่ย อิเลว อิชาช่า))
((555 กรูให้เมริงจูบแทนกรูไง ขอเบอร์เฮียคนนี้กรูด้วยสิ))
((โห อิแร่ด เฮียลิฟต์ แกไม่สนกระเทยเว้ย))
((อ้าว แล้ว ไหนเมริงบอกว่าไอ้เพื่อนผัวเมริงก็ดูชอบไอ้อิพี่ไข่อะไรนั่น))
((ก็ไม่รู้เว้ย บางทีกรูก็กระแซะกระแซะเขานะเว้ย แต่เขาก็ไม่เล่นด้วย))
((เมริงทำอะไรก็ระวัง อย่าให้จับได้ ถ้าจับได้ก็อย่าสารภาพ ถ้าสารภาพก็แค่ครึ่งหนึ่ง555))

ขวัญแอบฟังการสนทนาอย่างไม่ยอมปล่อยให้เล็ดลอดราวกับสิ่งมีค่าหรือรหัสเปิดตู้เซฟ

((แล้วแกเอาเสื้ออีพี่ไข่ไปเก็บคืนหรือยัง))
((ยัง ยังเลย วันนี้แหล่ะมั๊ง ผัวกรูอาจจะเข้าบ้านโน้น เพราะเมื่อวานมันคุยกันแล้ว ไอ้นั่นร้องไห้น้ำตาไหล
เป็นท่อประปาแตกเลยเมริง  กลับไปเก็บของกลับกรุงเทพไปแล้ว  กรูถึงได้ชวนเมริงมากิน ))
อายทำหน้าเจื่อนๆ แต่ก็เบะปาก อย่างคนที่อยากได้ กรูก็จะเอา
((อย่าไปพูดถึงมันเลย เสียอารมณ์))

“เด๋วเราค่อยบอกนะ ตัวเอง” ขวัญกระซิบบอกเพื่อน

หลังจากนั่งพักใหญ่ ขวัญก็พอสรุปได้ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ผุดขึ้นในใจ ไม่ใช่ขวัญคงคิดไม่ได้


เมื่อได้ยินคนที่โต๊ะเบื้องหลังสั่งคิดเงิน แพงสั่งให้ขวัญหลบเมื่อ ทั้งสองจะเดินผ่านโต๊ะ
พอสองร่างอ้อนแอ้นพ้นสายตา ขวัญจึงบอกเรื่องราวคร่าวๆว่าเกี่ยวข้องกับเพื่อนของเธอ

“แต่แก อย่าไปใส่ใจเลย เรื่องของครอบครัวคนอื่น แล้วแกก็ไม่ต้องไปเม้าท์ด้วยล่ะ”

“โอ๊ยใครจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นย่ะ แค่เรื่องตัวชั้นเองก็ปวดหัวแล้ว” แพงรู้นิสัยเพื่อนตัวเองดี คิดเหรอว่าขวัญ
จะปล่อยเรื่องให้ผ่านไปเฉยๆ




ขวัญโทรไปตามให้ฟ้าใสขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากวันที่ฟ้าใสเจอไอ้โภชน์เป็นครั้งสุดท้าย
ผ่านมาแล้ว1 อาทิตย์ ที่ฟ้าใสกลับไปอยู่บ้านแม่ วันที่ขนของกลับ ฟ้าใสได้ลิฟต์คอยช่วยจัดการ
ขึ้นมาคราวนี้ ขวัญโทรมาให้ฟ้าใสจัดการเคลียร์ของที่ฝากขาย อยากให้มาคุยกับฝรั่งที่สนใจจะเหมารูปสีน้ำของฟ้าใสทั้งชุด
แน่นอน พี่ลิฟต์ตามฟ้าใสขึ้นมาด้วย

“ไปเอารถที่บ้านน้าพี่ก่อนนะ จะได้ไปไหนกันสะดวก”

เมื่ออยู่ที่บ้านน้าของลิฟต์

“อาบน้ำก่อนไหม” เอ๊ะแปลก นั่งเครื่องกันมาไม่ได้เหนื่อยอะไรไม่ใช่หรือพี่

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ ไปบ้านขวัญก่อนดีกว่า” ตอบไปแต่ก็รู้สึกเหมือนกันว่าตัวเองไปสนิทกับไอ้พี่ลิฟต์ตั้งแต่ตอนไหน
โทรหาอ็อต อ็อตเข้าไซต์งาน ไอ้โภชน์ไม่อยู่เพิ่งไปฮันนีมูนที่ภูเก็ตได้เมื่อ2วันก่อน บอกไว้ อาทิตย์หนึ่งหรือ15วัน  ตอนนี้คุณคิดส์ก็อยู่


ตอนเย็นเลยตกลงว่าจะทานข้าวมื้อใหญ่กันที่บ้านแชท

“อ็อต พี่ขอเข้าไปเอาของที่บ้านหน่อยนะ”

“โห พี่ไข่อ่ะ ไม่ต้องมาขอผมหรอก พี่เข้าไปเหอะตามสบาย กุญแจก็ยังอยู่ที่เดิม”

“ฮื่อ ขอบใจ อ็อตอย่าลืมบอกพี่คิดส์นะ เย็นนี้มากินข้าวบ้านพี่แชท อ็อตก็ด้วยล่ะ”


“ขวัญ เด๋วขอไข่ไปเอาของที่บ้านเก่าหน่อยนะ จะไปดูว่าลืมอะไรหรือเปล่า ทิ้งไว้ก็เท่านั้นน่ะ” ฟ้าใสยิ้มแห้งๆ


ไอ้พี่ลิฟต์นั่งสูบคอยที่เทอเรสหน้าบ้าน ปล่อยฟ้าใสเข้าไปคนเดียว
ฟ้าใสสำรวจดูข้าวของ พอทำใจได้แล้วว่าไอ้อายมันคงมาอยู่แล้ว แม้เจ็บแปลบๆ แต่ก็น้อยกว่าเมื่อรู้แรกๆมากนัก

ที่สุดแล้ว มันก็คือที่สุดแล้ว

ฟ้าใสเดินสำรวจรอบบ้าน เห็นกองเศษขยะเผาทิ้ง อยู่หลังบ้าน กล่องใส่ของกระจุกกระจิกที่เขาทิ้งไว้
เพราะคิดว่าไอ้คนคุ้นเคยกัน มันคงต้องใช้อยู่ นี่เสื้อวอร์ม กางเกงยีนส์ของเขา

เสื้อวอร์มที่เก่าแสนเก่ามีเบดจ์อเมริกันฟุตบอลทีมโปรดที่เขาเย็บเองกับมือ เสื้อที่เขาเก็บไว้ระลึกถึงคนไกลตัว
มันเผาของ ของเขาทิ้งเลยเชียวเหรอ

ฟ้าใสอยากเผาบ้านนี้ทิ้งบ้าง  ถ้าเผาไปแล้ว มีเรื่องอะไรทางบ้านก็พอมีเส้นสาย มีเงินทองพอรับผิดชอบได้
แต่ต้องเอาความเดือดร้อนมาใส่ตัวเพื่อแลกกับความรู้สึกที่มีต่อมันเหรอ คุณค่าของผู้ชายคนนี้มากพอให้ฟ้าใส
ต้องทำให้ตัวเองเดือดร้อนขนาดนั้นเหรอ
บ้านก็ไม่ได้ผิด คนเลวๆอย่างมัน ทำไมเขาถึงรักมัน ทำไมเขาให้ใจมันไป



บรรยากาศมื้อเย็นเป็นไปอย่างสนุกสนาน พูดคุยเฮฮา ขวัญคอยแซวคนโน้นคนนี่ตลอดเวลา ฟ้าใสก็คอยตบมุกบ้าง
คุณคิดส์พูดมากกว่าแต่ก่อน ไอ้พี่ลิฟต์ก็เล่าเรื่องที่บุกป่าฝ่าดง เรื่องผีบ้าง ทำเอา ไอ้แชทกับไอ้ขวัญเหลียวซ้ายมองขวา
อ็อตก็โดนหยอก อำบ้าง หัวเราะตลอด

ดึกแล้ว
“พี่ไข่ไม่ไปนอนบ้านเหรอ”อ็อตชวน

“ไม่เอาอ่ะ นอนที่นี่แหล่ะ ขับรถดีๆน๊าคุณคิดส์”

ถึงจะดูเมาๆเบียร์หน่อย แต่ก็ไม่ลืมตบหัวปลอบใจฟ้าใส

“ถ้าไข่อยู่ถึงวันเสาร์ก็ไปเที่ยวน้ำพุร้อนกัน” ขวัญชวน

ได้เวลาเข้านอน ขวัญจัดให้ฟ้าใสนอนห้องแขกตามปกติ แต่มีคนไม่ยอมกลับ ขอนอนค้างที่นี่ด้วย
ไอ้แชทก็ดูห่วงๆฟ้าใสว่ะ น่าไอ้พี่ลิฟต์มันอาจไม่ทำอะไรหรอก
.
.
.
.
เช้าตื่นขึ้นมา

ก้นฟ้าใสยังอยู่ดี แม้จะมีของแข็งๆแปะอยู่ รีบลุกไปอาบน้ำจัดการธุระส่วนตัว

เมื่อคืนนะเหรอ ไอ้พี่ลิฟต์ มือมันก็ยุ่มย่ามบ้าง แต่ก็ปัดออกและโดนนอนกอดเฉยๆจนถึงเช้า พยายามคิดว่ามันเมา
ไม่ได้คิดว่าตัวเองมีดี พอที่จะมีใครมาสนใจ ก็ฟ้าใสเป็นแค่คนถูกทิ้ง มีเสียงงึมงำ และโดนซอกคอบ้าง
แต่ก็รักษาเนื้อรักษาตัวรอดได้อยู่



เสร็จธุระแล้วกลับเลยดีกว่า เสื้อของเขาที่ว่าจะขึ้นมาดูเพราะหาที่บ้านไม่เจอ ก็ได้รู้คำตอบแล้ว...

ENDING SEASON 2



TBC…SEASON 3

[fuku]

สาปแช่งให้เป็นเอดส์ตายนะโภชน์


เลวว่ะเมิง

[arisa_sa]

รอ S.3 จ้า ขอนู๋ฟ้าใส สมหวังมั่งเน้อ 

อย่าลืมลงโทษให้โภชน์เน๊อะ ให้มันกระอักเลือดตายไปเลย เชอะเกลียดมัน

ขอบคุณมากๆๆๆ จ้า รอเสมอมาหลายๆ ซีซันส์เน๊อะ กำลังเพลินเลย

 

[timvasabi]

ขอให้นู๋ฟ้าเจอคนจริงใจจริงจังด้วยนะค่ะ

สงสารอะ ทำไมต้องมาเจอคนไม่ดีด้วย อ้ายโพดคอดเล...วอะ
ยิมไม่ได้ มาทำนู๋ฟ้าใสแบบนี้ได้ไง เซ็ง!!

[mentholss]

กรรมใคร ก็กรรมมัน ติดตามผลาญด้วยกงกรรม
รออ่านวันที่บักโภชน์มันโดนกรรมสนอง
อยากเห็นตอนที่มันรับกรรม อิอายด้วย
สาธุ ขอให้มันเป็นฮิสทีเรีย(โรคขาดผู้ชายไม่ได้)

[yayee2]

ไอ้โภชน์งี่เง่าหูเบา กับของเน่าๆแบบนังอาย ก็เหมาะสมกันแล้วล่ะ
อีกไม่นานจนเกินไป คงได้เห็นความหายนะของมันสองคน
สิ่งใดก็ตามที่เกิดจาก หรือได้มาด้วยความไม่ชอบธรรม สิ่งนั้นก็มักจะอยู่ได้ไม่นาน

[Raspberry complex]

SEASON 3

หัวใจที่ถูกทิ้งขว้าง แต่ก็ยังมีคนที่เห็นคุณค่า
จะเป็นเช่นนั้นจริง...หรือเป็นแค่เพียงของเล่น


 “อิ๊กคิวมาเล่นกับอาไขเหรอครับบบบ” เสียงป้าพัชตะโกนทักลูกชายของพี่ต่อ

“ลออ พาขึ้นมาเหอะ ไขไม่ยุ่งอะไร” ฟ้าใสชะโงกหน้าออกมานอกหน้าต่าง ตะโกนบอกกับพี่เลี้ยงหนูน้อยหน้าใส


ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าเล็กๆ วิ่งมาหาทันทีที่พี่เลี้ยงปล่อยมือ

“55 วันนี้มีอะไรมาอวดอาไข ได้อะไรมาใหม่ล่ะ”

“นี่ นี่ นะอาไข อาไขทำไม่เป็นหรอก พี่ลออก็ยังทำไม่เป็นเลย ต้องกดปุ่มนี้ แล้วเดี๋ยว เจ้าสวอมป์ไฟร์ มันก็จะโผ่ลมาฮะ”

“อู๋!!! แล้ว มี เจ้า ฮิวมังกาซอร์ ไหมอ่ะอิ๊กคิว อาชอบตัวนี้”

“มีสิอาไข นี่ไง นี่ไง” เจ้าตัวเล็กรีบหันไปคว้าถุงใส่อุปกรณ์นานาชนิดจากลออ มากองบนเตียงนอนอาไข แล้วทำการสาธิต

ป๊ะป๋าต่อของเจ้าหนูอิ๊กคิว เป็นลูกชายของลุงชาญ พี่ชายแม่พรรณ   บ้านลุงชาญจะเป็นบ้านแรกที่เข้าในเขตของ
บ้าน และบ้านพี่ต่อจะอยู่ถัดจากบ้านลุงชาญและห่างจาก บ้านเรือนไทย20เมตรเห็นจะได้

บ้านฟ้าใสเพิ่งมีเด็กๆมาวิ่งเล่นก็เมื่อไม่นานมานี้เอง พี่ต่อ ย้ายจากนิคมอุตสาหกรรมกลับมาอยู่บ้าน
เลิกกับภรรยาด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้  เพราะต่างฝ่ายอาจโทษกันเอง ถ้าบอกอ่ะน่ะ

เหมือนเช่นที่ ไอ้โภชน์ บอกทางบ้านมัน เมื่อ ฟ้าใสบังเอิญ เจอแม่ ไอ้โภชน์ที่งานแสดงสินค้า

“เอ่อ...สวัสดีครับ คุณแม่”

“อ้าว หวัดดีจ๊ะ” แม่ยิ้มให้ “ฮื่อ...ทำไมเราเลิกกับโพดเขาล่ะ แม่ก็เสียดาย โพดเขาบอกว่า เราใช้เงินเปลืองเหรอ”

ฟ้าใสอึ้งเหมือนโดนทุบหัวเป็นรอบสอง ป่วยการที่เหลือสิ่งดีๆให้กัน


จบเรื่องต้องมาเสียน้ำตา 
พี่ส้มโอเคยถามว่าฟ้าใสไม่อดทนหรือเปล่า  ขนาดพี่ส้มโอที่เคยเข้าข้างฟ้าใสทุกอย่าง แต่เมื่อเป็นเรื่องชีวิตคู่
พี่โอก็พยายามคิดอย่างยุติธรรม จนฟ้าใสต้องบอกความจริง ว่ามันมีคนอื่น เมื่อฟ้าใสกลับมาอยู่บ้าน
มีข้าวของกลับมา เมื่ออยู่เกินอาทิตย์ พอใครๆถามว่าจะกลับไปเมื่อไหร่ พอฟ้าใสบอกว่า ไม่กลับไปแล้ว
ทุกคนดูจะรับรู้ ไม่มีการถามถึงเหตุผล

บ้านฟ้าใสก็ไม่มีใครเอ่ยชื่อคำว่า “โภชน์” ให้ฟ้าใสได้ยินอีกเลย แม้แต่ป้านวลหรือแม่ และโชคดีของฟ้าใส
ที่ไม่มีใครตอกย้ำ ซ้ำเติม บ่นว่า ราวกับว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่เคยเกิดขึ้น


ป้าๆยกตึกแถว 4ชั้น 2ห้องให้ฟ้าใส เมื่อคนเช่าไม่ต่อสัญญาเพราะคงหนีหนี้ก้อนโต แถมทิ้งบิลค่าไฟเป็นแสน
ที่แอบโกงมิเตอร์มาหลายปี และการไฟฟ้ามาเรียกเก็บกับป้า จนป้าๆโมโห ไม่ให้ใครเช่าอีก


ตรืดดด ตรืดดด

“คุณคิดส์ มาแล้วเหรอ เดี๋ยวออกไป รอแป๊บ”

[arisa_sa]

ฟ้าหลังฝนคงจะสวยงามสมชื่อฟ้าใสนะจ๊ะ
สมหวังสักทีเถอะพ่อคุณ ลุ้นจนตัวโก่งหมดแล้วเนี่ย
ให้เนื้อหอมใครเห็นใครรัก ใครเห็นใครหลงเลย ไม่ต้องไปแลไอ้โภชน์มัน
ให้กรรมตามสนองมันเลย  ติดจรวดเลยนะ

ขอบคุณมากๆๆค่ะ เย้ๆ S .3 มาแล้น ดีใจเป็นที่สุด เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ สู้ๆๆๆๆ
 

[fuku]

ว่าจะให้จบๆ กันไป เจอประโยคที่แม่ถามฟ้าใส

ตรูขอสาปแช่งทั้งบ้านโภชน์เลยได้มั้ย?

[kasune]

ได้โปรดเอาโภชน์ออกไปจากชีวิตฟ้าใส TT
เรื่องพี่โม้งแต่งงานแล้วเนี่ยช็อคเลยค่ะฮือ
ทำไมชีวิตฟ้าใสอาภัพเยี่ยงนี้ รักใครก็รักได้ไม่ยืดตลอด

[Raspberry complex]

Ch.1

(ต่อ)


ฟ้าใสนัดคุณคิดส์มาช่วยฟ้าใสตกแต่งร้าน ต้องทำประตูและอีกหลายอย่าง
คุณคิดส์บอกจะมาตอนเย็นๆ

“จะเปิดร้านอะไร” คุณคิดส์ถามพลางหัวเราะ มองหน้าเหมือนหาว่าฟ้าใสจะเล่นขายของหรือไง

“อ่ะ ก็มีร้านอยู่ ค่าเช่าก็ไม่เสีย จะปล่อยไว้ทำไมล่ะ ขายของแต่งบ้านนี่แหล่ะ สินค้าOTOP ของเพื่อนกันนี่แหล่ะ”

“ดี สิ จะได้มาอุดหนุน” เสียงไอ้คุณพี่ลิฟต์กล่าวสนับสนุน

ใช่แล้ว ฟ้าใสก็ยังคบหา คุยทางเอ็ม กับกลุ่มเพื่อนของไอ้โพด ทั้งแชท และขวัญ คุณคิดส์ ส่วนพี่ลิฟต์ ฟ้าใสไม่เคยโทรหา

แต่พี่แกจะโทรมาทุกวัน จะมีบ้างที่หายไปวัน หรือ2วันเป็นอย่างมาก และฟ้าใสไม่เคยถามถึงไอ้โพดเลย

บรรยากาศที่เริ่มกลับมาเหมือนเดิม เพื่อนฝูงของฟ้าใส จะมีอะไร ทำงาน อันนั้นแน่นอน แต่ก็ต้องมีเที่ยวด้วย
คุณคิดส์น่ะมาช่วยทำร้าน วิธีน่ะเหรอ สั่งให้ฟ้าใสไปเอาของเหลือใช้ของบ้านฟ้าใสมากองๆ เก้าอี้ หน้าต่าง
ชั้นวางของในครัวที่เลิกใช้แล้ว โดนจับทาสี ขนาดพี่ลิฟต์ ที่แกออกจะเป็นคุณหนูสำหรับงานกรรมกร ยังนึกสนุกร่วมแจม
มีลูกมือเป็นช่างที่จ้างมาอีก 2คน ไม่นานร้านฟ้าใสก็เสร็จ พร้อมรับสินค้าเหลือในสต๊อก
จากบรรดาโรงงานของเหล่าเพื่อนฝูง โดยเฉพาะของไอ้ป๋าเรน 555


ฟ้าใสโทรบอกพี่โม่ง ว่าฟ้าใสเปิดร้านแล้ว พี่โม่งแสดงความยินดี

“กลายเป็นเถ้าแก่น้อยแล้วเหรอ” ถึงแม้พี่โม่งจะมีการแซวเล่น แต่เสียงไม่เห็นจะสดชื่นสดใสเลย

“ไขต้องรอขายงานพี่อ่ะ ถึงจะได้เป็นนะสิ ว่าจะไปขอลายเซ็นศิลปินดังที่จังหวัดกาญจน์นะพี่ พี่รู้จักเปล่า”

“555 รู้จัก เจอกันบ่อย เดินผ่านกระจกก็เห็นกันทุกที”

“แหม...”

“จะมาที่กาญจน์ก็มานะ พี่กำลังทำเรื่องย้ายไปที่ลำปาง บ้านเดิมของอาจารย์เบญ น่ะ พักหลัง
งานพี่กับพวกอาจารย์ท่านอื่น ไปแสดงที่ต่างประเทศบ่อย พี่เลยต้องเดินทางบ่อย บางทีก็ไปเป็นเดือน
อาจารย์เบญ เขาจะได้มีคนช่วยดูแลลูก” โม่งเว้นช่วง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ จึงพูดต่อ

“ไขก็ไปเยี่ยมพี่ก็ได้นะ พี่จะพาเที่ยว เคยนั่งรถม้าหรือยัง”

“ยังเลยฮะ ถ้าไขมีโอกาสไปได้ ไขก็จะไปนะฮะ”

“ได้ มาได้เลย”

เสียงพี่โม่งก็แหบแห้งเหมือนเขา พี่โม่งดูทำงานหนัก สีหน้ามักเคร่งเครียด ตอนที่ฟ้าใสเห็นในทีวี แม้ว่าพยายามยิ้ม
พี่โม่ง เป็นศิลปินที่มีคนรู้จักมากขึ้น ผลงานได้รับรางวัลในระดับประเทศ

จนบางครั้งต้องตัดสินใจอยู่นานกว่าจะกล้าโทรหา เวลาคุยกับพี่โม่ง ฟ้าใสรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งเข้าเรียนที่อาร์ต อาร์ทุกที
แต่พี่โม่งนี่สิ ดูแก่ไปไกล ยังกับจะเป็นรองผู้อำนวยการโรงเรียน



“ฮัลโหล” เสียงไอ้แชมพู ทักมาตามสาย

“ฮัลโหล เออ ว่างายแชมพู” ฟ้าใสรับสายเนือย ตามประสาคนนอนดึก

“แก ไอ้หมูแฮมมันไปไม่ได้ว่ะ พ่อมันต้องผ่าเข่าว่ะ”

“โห ไรว่ะ บ้านมันก็พี่น้องเยอะนี่หว่า กลัวไม่ได้มอดกเหรอไงว้า”

“เออมั๊ง มันละอายต่อบาปโว้ยแก พ่อมันเข้าโรงบาลมั๊ง มันเลยไม่กล้าไปเที่ยวว่ะ”

“แกหาคนมาเที่ยวแทนมันหน่อยดิ ตังก็จ่ายค่าทัวร์แล้วด้วยแก”

“โห...แล้วจะหาใครว่ะ วันมะรืนเองด้วยว่ะ แล้วมันจะเอาตังคืนเปล่า”

“ไม่รู้ดิ ไอ้หมูแฮมมันได้ตังคืนก็ดีอ่ะนะแก”

“เออ เออ เดี๋ยวโทรไปหามันเอง แล้วเดี๋ยวจะถามใครดูให้” พอวางสายจากไอ้แชมพูเสร็จฟ้าใสก็โทรหาไอ้หมูแฮมทันที
 เลยได้เรื่องว่า หมอที่นัดผ่าเข่าพ่อมันจะต้องบินไปประชุมที่อเมริกา เลยเลื่อนนัดจับพ่อมันขึ้นเขียงเร็วขึ้น
ส่วนให้หาคนมาเที่ยวแทนก็เพราะมันเสียดายจะปล่อยไปเปล่าๆก็เสียดาย หาคนมาเที่ยวแทนดีกว่า ส่วนเงินค่าทัวร์
จะให้มันหรือไม่ให้ก็ได้ มันไม่คิดไร แต่ได้ก็ดี ฟ้าใสก็เลยรับปากว่าโอเค เดี๋ยวจัดให้  ฟ้าใสเลยนึกว่าจะชวนใครไปได้มั่ง
 ทริปนี้ก็ดันเป็นทริปดำน้ำอีก เพื่อนแต่ละคนถึงจะพอเล่นน้ำได้ในสระ แต่ในทะเล มีแต่ป็อดทั้งนั้น เหลือช้อยสุดท้าย

“ฮัลโหล หวัดดี พี่ลิฟต์ นี่ฟ้าใสเองครับ”ย้ำปลุกจิตสำนึกตรูลูกผู้ชาย

“หวัดดีครับ กำลังคิดถึง” เสียงโคตรระริกระรี้เต็มที่เลยนะพี่

555 พี่แกช่างเป็นตัวของตัวเองจริง กรูว่ากรูต้องคิดผิดจริงๆที่ชวน

“พี่สนใจไปเที่ยวสมุยไหมพี่ คือเพื่อนมันจองทริปดำน้ำกันไว้ แล้วคนหนึ่งมันเกิดไปไม่ได้ พ่อเข้าโรงบาลอ่ะ”

“โอย ได้สิ ไปได้ แหมมีไปเที่ยวกัน ไม่ชวนกันเลยนะ นี่ถ้าเพื่อนไปได้พี่ก็ไม่ได้ไปแล้วสิ”

“น่า พี่ อันนี้มันเพื่อนคนละกลุ่มน่ะพี่ ไข่นี่เพื่อนมันก็ชวนมาอีก ไม่ได้คุ้นกับกลุ่มนี้หรอก ไปวันมะรืนนี้นะพี่ ไปได้เปล่า”

ฟ้าใสรีบแก้ตัว เดี๋ยวหาว่าพอจวนตัวก็มานึกถึงแกเป็นที่สุดท้าย โธ่ ถ้าไม่เสียดายเงินแทนไอ้หมูแฮม
 ฟ้าใสก็ไม่อยากชวนแกไปด้วยหรอก ก็มันเสี่ยงภัยน้อยซะที่ไหน ก็รู้อยู่ นี่ก็ต้องไปแล้วต้องนอนเต้นท์กัน2คน

ไอ้แชมพูมันนอนกะไอ้อิ๊ง เพื่อนรุ่นน้องที่ทำงาน  เจ้าของกลุ่มเพื่อนทริปนี้ เพราะไอ้แชมพูเป็นคนชวนไอ้หมูแฮม
ไอ้หมูแฮมมันเอาฟ้าใสไปเป็นเพื่อนมันอีกที กลุ่มเล่นกีฬาทางน้ำนี่จะมีฟ้าใส หมูแฮม โอลีฟ และไอ้แชมพู

จะชวนโอลีฟคงไปไม่ได้ เพราะท่านเทพโอลีฟไปเป็นหัวหน้าแก๊งนักเรียน ก็ เป็นอาจารย์นะแหล่ะ ที่ต่างจังหวัดแล้ว การเรียงลำดับ
คนเล่นน้ำนั่นก็เรียงตามความเก่งเชียวนะ เพราะตอนไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่ต่างจังหวัดมีคลองเหมือนจะเล็ก
ว่ายข้ามกันไปๆมา ปรากฏน้ำลง เริ่มไหลเชี่ยว ลอยคอกันอยู่กลางคลอง รีบว่ายกันขึ้น

ฟ้าใสรอดปีนขึ้นแล้วมานั่งหอบ ไอ้หมูแฮม ขึ้นต่อมาแบบแฮ่กๆ ไอ้แชมพู ว่ายเท่าไหร่ไม่ถึง มองหน้ากัน
โยนห่วงยางของหลานเพื่อน มันก็คว้าไม่ได้ ฟ้าใสมองไอ้หมูแฮม “เมริงไหวเปล่า” ตอนนั้นปี2เอง
 ฟ้าใสตัวเล็กกว่าพวกมันนะ ไอ้หมูแฮมก็สั่นหน้า ทำหน้าเบ้ ยกให้ว่า ฟ้าใสว่ายน้ำเก่งกว่ามัน
โหยย...ฟ้าใสจะทำไงได้ ก็ต้องโดดลงไปช่วยมันอ่ะดิ
โชคดี ไม่ตายกันทั้งคู่ ตั้งแต่นั้นมา จะลงน้ำก็สังเกตน้ำขึ้นน้ำลงตลอด


อย่างพี่ลิฟต์นี้น่ะก็ยังไม่ค่อยรู้จักเพื่อนฟ้าใสกลุ่มนี้ด้วย จะเคยเจอก็แค่ที่แกมาที่ร้านแล้วเจอกับไอ้แชมพู
ที่มันพาแม่มาหาเพื่อนแถวร้านฟ้าใสแล้วระหว่างรอแม่ แชมพูมันก็มานั่งเล่นร้านฟ้าใส
แต่ โอ๊ย..ระดับพี่ลิฟต์แกเข้าได้ทุกกลุ่มอยู่แล้ว เนียนขั้นเทพ

“แล้วเย็นนี้ไปกินกาแฟที่ร้านได้เปล่า ว่าจะหาของขวัญให้วันเกิดเพื่อน แล้วเดี๋ยวจะได้เอาค่าทัวร์ให้ฟ้าใสด้วย”

กาแฟร้านฟ้าใสก็ยี่ห้อธรรมดาไม่ได้อร่อยเลิศเลอหรอกพี่ แต่เอาตังมาให้ก็ยินดีต้อนรับ

“โห พี่ ได้เลย เดี๋ยวเลี้ยงกาแฟเลย” ฟ้าใสก็งกสิ เพราะฟ้าใสก็บอกแค่ ถ้าแกจะให้ค่าทริปไอ้หมูแฮมก็หรือจะให้มันครึ่งก็ได้
พอ เห็นเพื่อนจะไม่ต้องเสียตังฟรีก็ดีใจแทนละครับ


พอตอนเย็นแดดร่มลมตก มีคนหนีเมียมาร่อนมอไซต์บิ๊กบรึ้ม เขาว่ามันคือฮาเล่ย์ แต่ที่แน่ๆ หนวกหูชาวบ้าน จอดหน้าร้านฟ้าใส

กุ๊งกิ๊ง ๆ เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้น

“หวัดดีพี่ เลือกซื้อของได้เลยพี่ เหมาหมดเลยก็ได้นะพี่” ฟ้าใสก็มุกหาเงินเข้าร้าน 555

“รวมเจ้าของด้วยเปล่า”

“555 ...” ฟ้าใสไม่ตอบดีกว่า เดี๋ยวยิ่งเข้าตัว “กาแฟนะพี่” ฟ้าใสถามแบบรวบรัด พลางจะเดินไปชงให้

ฟ้าใสไม่ได้ขายกาแฟแค่มีไว้ชงกินเอง หลังร้าน แล้วก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย พี่ลิฟต์ก็เอาเงินมาฝากให้ไอ้หมูแฮม
ค่าทริปเต็มจำนวน ไอ้หมูแฮมเอ๋ย...ดีใจแทนด้วยว่ะ อย่างงี้ฟ้าใสมีสิทธิ์ได้กินเสต็ก ฟรีจากหมูแฮมแน่ 555

“แล้วพรุ่งนี้พี่มาค้างบ้านฟ้าใสเลยแล้วพอเช้าเราจะได้ไปพร้อมกัน” พี่ลิฟต์จัดแจงวางแผนการเดินทาง

ฟ้าใสก็GETโดยฉับพลัน อ้า!!! พี่ลิฟต์ กู๊ด ไอเดีย สำหรับบ้านพี่แกสิ เดี๋ยวก็พาลตกทริปกันทั้งสองคน

“ไม่เอาอ่ะพี่ ไข่ต้องจัดเป๋าอ่ะ ต้องตั้งใจใช้สมาธิมากอ่ะ ต้องเข้าไปบอกแม่ด้วย เผื่อเค้าจะใช้ทำอะไร
ตอนเช้าไขไปรับพี่ที่บ้านก็ได้” จะได้ลาเมียพี่ไง

“งั้นก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวนัดกันเอาตามสะดวกแล้วกัน” พี่ลิฟต์รีบตอบ กลัวเมียรู้อ่ะดิ เฮอะ

หลังคุยไป พี่ลิฟต์ก็อุดหนุนแก้วกาแฟงานป๋าเรนนี่ไป2ใบ ฟ้าใสเลยถามว่าจะทานอะไรหรือเปล่า
แกเลยชวนฟ้าใสไปทานอาหารเวียดนามที่ มอลล์ใกล้ๆ

“เลี้ยงเปล่าพี่” ไม่งกเลยไอ้ไข ถาม

“เลี้ยงสิ ก็ตั้งใจมาชวนไปกินนี่แหล่ะ”

“ได้เลยพี่ หิวยัง เดี๋ยวปิดร้านแป็บหนึ่งนะพี่” ฟ้าใสจัดแจงเก็บๆของหน้าร้าน ป้าย ปิดไฟ แล้วซ้อนมอไซต์พี่ลิฟต์ไปทานมื้อเย็น
พอทานเสร็จแกก็มาส่งฟ้าใสที่ร้าน พอลงมายืนได้ ฟ้าใสก็จัดแจงจะบ๋ายบายส่งแกกลับบ้าน โดยไม่ยอมที่จะมีท่าที
จะชวนแกเข้าร้านต่อ พี่ลิฟต์แกก็พยายามส่งสายวิ๊งๆใส่

“เดี๋ยวถ้านัดกันอย่างไง จะโทรหาแล้วกันนะพี่” ฟ้าใสก็ไม่ยอมใจอ่อนยืนส่งแกอยู่อย่างงั้น แหะ แหะ จนแกก็ออกรถ

การที่ฟ้าใสมีพี่ลิฟต์มาวนเวียนรอบตัวทั้งโทรศัพท์ ทั้งพยายามแวะมาหา
ทั้งยังพยายามที่ดูท่าว่าอยากจะกินฟ้าใส
มันก็ช่วยทำให้ฟ้าใสไม่รู้สึกเหงา หรือตัวเองไร้ค่าไม่มีใครต้องการ เศร้ากับเรื่องของไอ้โภชน์เท่าไหร่


คืนแรกเราพักที่บังกะโล ที่แบ่งเป็น2ห้อง แน่นอน ฟ้าใสก็ต้องนอนกับพี่ลิฟต์ ฟ้าใสก็ใจสั่นๆเหมือนกัน
แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ นอนก็นอนคนละที่นอน

“ไข” เอาแล้วเสียงพี่ลิฟต์กระซิบเบาๆที่ข้างหู ฟ้าใสรู้สึกถึงไอร้อนจากตัวแก มือที่ลูบไล้สะโพกฟ้าใสอย่างแผ่วเบา

“อื้อ...” ฟ้าใสครางในลำคอรับรู้ “พี่อย่าเลย” ฟ้าใสพูดบอกค่อยๆ แต่อีกฝ่ายกลับรุกประชิดติดตัวเบียดฟ้าใส
ที่ด้านหลังสนิทแนบแน่น ฟ้าใสจัดแจงตรึงผ้าห่มห่อตัวเองหนีบแข้งหนีบขาห่อไข่แน่น แต่อีกฝ่ายก็พยายาม
กดแก่นกายที่แข็งเบียดเร้า
 ฟ้าใสเลยบอก
 “พี่เรามาเที่ยวด้วยกันเฉยๆเถอะนะ  ไขขอล่ะ”



TBC...

[arisa_sa]

 

ใขสู้ๆ สงวนตัวไว้ให้พี่โมงนะ อย่าไปยอม  เราต้องสู้คนบ้างเน๊อะ หรือเปล่าหว่า
 
ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ 

[mentholss]

พี่ลิฟต์นี่ยังไงกันแน่หว่า ได้ข่าวว่าเมียพี่แกก็อยู่ที่บ้านมิใช่เหรอ
หรือว่าต้องการแค่ "รักสนุกแต่ไม่ผูกพัน"

กดเป็ดให้จ้ะ

[benzdekba]

 

น่ายอมนะ

[yayee2]

อิพี่ลิฟต์นี่ป้อไม่หยุดเลยนะ เมียก็มีเป็นตัวเป็นตน ยังมาป้อฟ้าใสอีก
ใจแข็งเข้มแข็งนะฟ้าใส

[timvasabi]

 เจ้า s.3 เนี่ย ฟ้าใสจะตกเป็นของคนไม่รักจริงอีกรึป่าวค่ะ

ม่ายอยากให้เป็นงั้นอะ อยากให้ฟ้าใสเจอคนดีๆมั้ง
พี่โม่งก็นะ ไปมีลูกซะแล้ว อดเลย ฮึ่มๆๆๆ

[Raspberry complex]

((ต่อ))

“ไม่รบกวนไข จริงๆนะ”พี่ต่อถามฟ้าใสด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

“โอ๊ยยย...ไม่รบกวนหรอก พี่ต่อ โรงเรียนนี้ไขก็เรียนตั้งแต่เด็ก คุ้นแล้ว มีเพื่อนเป็นอาจารย์อยู่ที่นี่ด้วย จะได้ไปนั่งคุยกับเขา”

ฟ้าใสก็อ้างไปงั้น พี่ต่อจะได้ไม่เกรงใจมาก ลุงชาญเข้าโรงพยาบาล ต้องพักฟื้น ในโรงพยาบาล พี่ต่อก็ต้องไปช่วยดู
อิ๊กคิวที่พอย้ายมา แม่ฟ้าใสก็ฝากให้เข้าที่ โรงเรียนสาธิตZ ฟ้าใสเลยบอก ไปรับให้ก็ได้

“อ้าวร้านเราล่ะ”

“มีไอ้อุ๊ เฝ้าให้อยู่แล้วพี่ ร้านไขก็ไม่ค่อยมีลูกค้ามากมายอะไร”

ก็จริง ถึงตึกแถวร้านฟ้าใสจะอยู่ริมถนนใหญ่ แต่ก็ไม่ใช่ถนนที่คนพลุกพล่าน แล้วก็อยู่ใกล้ๆบ้าน
 ยายใช้ส่วนของที่ดินที่ติดถนนทำเป็นอาคารพาณิชย์ให้คนเช่า มีอยู่ 25ห้อง
ของฟ้าใสนี่เป็นห้องหัวมุม ด้านหลังเลยเข้าออกได้ จอดรถในซอยก็ได้ ฟ้าใสเลยมีสวนเล็กๆหลังตึก พอให้นั่งพักผ่อนชิลๆ
และใกล้พอคนในบ้านก็เดินออกมา หรือขี่จักรยานมาเฝ้าร้าน  ฟ้าใสได้เด็กอุ๊ที่เป็นหลานของป้านวลมาคอยเฝ้าร้าน ทำความสะอาด
หากมีเพื่อนฝูงมาคุย และอยากอยู่เฝ้าเอง ฟ้าใสก็ให้เด็กอุ๊เข้าบ้านไปช่วยป้านวลทำงานในบ้าน

ฟ้าใสอาสารับอิ๊กคิวที่สนิทสนมกับบ้านฟ้าใส ก็มีบ้านฟ้าใสนี่แหล่ะที่ยังอ่านการ์ตูนดูการ์ตูนกันอยู่



ฟ้าใสเดินมาเกาะรั้วที่กั้นระเบียงทางเดินของชั้นป.1/2 มองหาหลานชาย

ฮ่า ฮ่า พรหมลิขิตคงมีจริง

“ไข” เสียงคุ้นมากมาย ก็เล่นโทรหาตรูทุกวัน

ฟ้าใสยู่หน้า

“อ้า..พี่ลิฟต์...มาได้ไงเนี่ย” งงจริงๆ

“น้าลิฟต์ น้าลิฟต์” เสียงตะโกนจากเด็กท่าทางร่าเริงที่กำลังวิ่งออกมาจากห้องเดียวที่ฟ้าใสคอยอิ๊กคิว

“นี่ไงมารับไอ้ตัวนี้ เดี๋ยวยังมีไอ้ตัวพี่ที่อยู่ป.4 อีกตัว ไขมารับลูกเหรอ” ร่างสูงพูดแหย่

“บ้าสิพี่ หลานไขน่ะ พ่อเขายุ่งๆอ่ะช่วงนี้ ต้องดูลุงไขเข้าโรงพยาบาล ไขเลยช่วยมารับให้ ที่นี่โรงเรียนเก่าไขเองอ่ะ”

“น้าลิฟต์ น้าลิฟต์ พี่เนียซยังไม่มาเหรอ” เสียงหลานพี่ลิฟต์ถามขึ้นพร้อมสะกิดน้าชาย

“น้าลิฟต์ น้าลิฟต์ พี่เนียซมาแล้ว” เสียงเด็กท่าทางซนทีเดียวตะโกนส่งเสียงนำมาก่อนตัวที่วิ่งกระหือกระหอบสะพายเป้ห้อยร่องแร่งมา
เด็กๆเริ่มทยอยออกมาเดินกวักไกว่ เอ๊ะ...อิ๊กคิวของฟ้าใสยังไม่ออก พี่ลิฟต์เห็นฟ้าใสชะเง้อ

“หลานไขชื่ออะไรล่ะ”

“อิ๊กคิว พี่”

“เจอาร์ไปดูเพื่อนให้น้าหน่อยสิ ชื่ออิ๊กคิวนะ บอกอาเขามารับแล้ว”

“มา มา พี่เนียซไปดูให้” ว่าแล้ว คนพี่ก็วิ่งนำคนน้องที่วิ่งตามเข้าไปในห้องของน้องชาย

สักพัก คนพี่เดินจูงอิ๊กคิวมาส่งฟ้าใส

“สวัสดีครับอาไข” อิ๊กคิวยกมือไหว้

“ขอบคุณ ชื่อพี่เนียซใช่ไหมครับ อิ๊กคิวนี่คุณน้าของพี่เนียซกับเจอาร์ หวัดดีคุณน้าด้วยครับ”

อิ๊กคิวยกมือสวัสดีพี่ลิฟต์ พี่ลิฟต์ก็เด็กๆแนะนำว่า “นี่น้าไข เพื่อนน้า” เด็กทั้งสองก็หวัดดีฟ้าใส

พี่ลิฟต์นั้นมารับลูกของพี่สาว  เดิมคนเล็กก็อยู่อนุบาลใกล้บ้าน คนพี่ป.4 ถึงแม่ไม่มีเวลามารับ ก็พอขึ้นรถตู้รับส่งได้
พอมีคนเล็กที่มาเข้าป.1ก็เลยต้องมาคนมาช่วยรับกลับ
บ้านพี่ลิฟต์จะอยู่ใกล้โรงเรียนกว่าฟ้าใส แต่ก็ทางเดียวกัน หลังจากเจอกันบ่อยๆ เด็กๆก็สนิทกัน


นอกจากเสาร์-อาทิตย์ ที่มาชวนฟ้าใสไปเที่ยวดูโน่นดูนี่ ไปตลาดน้ำแล้ว เด็กๆจัดแจงนัดกันไปว่ายน้ำ ทั้งฟ้าใสและพี่ลิฟต์
ก็เลยว่ายด้วยเพื่อคุมเด็กๆ

ขณะที่เราเล่นน้ำเด็กๆก็ชวนเล่นไล่จับ  โอน้อยออกกัน ปรากฏเจ้าอิ๊กคิว แพ้ เป็นคนไล่ ฟ้าใสก็เลยต้องยอมให้โดนจับ
ฟ้าใสก็เล็งหลานพี่ลิฟต์ แต่พอดูเด็กๆหนีก็สงสาร ฟ้าใสเลยมาไล่จับพี่ลิฟต์แทน  แกก็ช่างไม่ยอม หนีเอาจริงเอาจัง
จนฟ้าใสต้องออกแรง ว่ายจับแกจริงๆ จนคว้าจับแขนล่ำกล้าม พอได้จับตัวแก ฟ้าใสก็เริ่มเขินหน่อยแล้วล่ะ

ท่ามกลางเสียงเด็กๆที่ตะโกนดีใจ ว่าฟ้าใสปราบยักษ์พี่ลิฟต์ได้ ฟ้าใสก็รีบเผ่นก่อนแกจะนับ10จบ ฟ้าใสรีบกลับมารวมกับพวกเด็กๆ
 แล้วฟ้าใสก็รีบฉุดอิ๊กคิวหนีไปหลบแอบหลังคน แต่พี่แกก็ใช้ลูกไม้ดำน้ำซ่อนตัว  ทำเอาเด็กๆเลิกลั่ก

“มาแล้ว มาแล้ว” เสียงเด็กๆกรี๊ดก๊าด

  ฟ้าใสกำลังเดินไปส่องมองใต้น้ำไป

 “อุ!!!” ฟ้าใสโดนรวบตัวจากข้างหลัง พี่ลิฟต์ใช้แขนกอดฟ้าใสไว้กับอก
แถมยังเตะเท้าลากให้ออกไปทางน้ำลึกอีก พลางตะโกนบอกเด็กๆว่าจะจับยักษ์ตัวใหม่ไปปล่อยน้ำลึกให้
ฟ้าใสได้แต่ใจเต้น ตึก ตั้ก ก็ไอ้ที่แกทำอยู่มัน....

ท่อนขาที่สะบัดใต้น้ำมันทำให้ทั้งขาพี่ลิฟต์กับฟ้าใสเสียดสีกัน แล้วไอ้ที่มันตั้งแข็งติดกับบั้นท้ายฟ้าใส ฟ้าใสไม่รู้ว่าหน้าจะแดง
หรือเปล่าที่แน่ๆหูฟ้าใสคงแดงเพราะฟ้าใสรู้สึกว่าทั้งหน้าจนถึงหูร้อนไปหมด อาจจะรวมถึงตัวด้วย

 “พี่ลิฟต์ ปล่อยเหอะ เดี๋ยวว่ายเอง”

“ไม่เป็นไร ยินดีบริการ”

ฟ้าใสเลยพยายามทิ้งตัวดำลงน้ำเพื่อจะหลุด ฮือๆ พอทรุดตัวลงน้ำ ด้านหลังก็ยิ่งสัมผัสกับไอ้ท่อนแข็งอีก ฟ้าใสรีบพลิกตัว
ให้ออกห่างจากพี่ลิฟต์แกให้ได้ แล้วโผล่หน้าขึ้นมาฮับอากาศ  เชอะ ไอ้คนตัวการทำหน้ายิ้มใส่ ฟ้าใสต้องขมุบขมิบปากด่า

ฟ้าใสมองหาเด็กๆ ทำเป็นนับ1-10แล้วโผออกไปไล่จับเจ้าเจอาร์ กะเจ้าเนียซแทน โดยมีพี่ลิฟต์ ตามหลังฟ้าใสมา
แต่ดูท่าเกมนี้ฟ้าใสจะขาดทุนแน่ๆ เพราะถ้าเจ้า เจอาร์ เจ้าเนียซ เป็นยักษ์ พี่ลิฟต์แกยอมให้จับ แกก็มาไล่จับฟ้าใสอีก
ไอ้กอดกันมีเสื้อผ้าก็พอว่า แต่นี่มันทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือติดตัวแค่กางเกงว่ายน้ำแนบเนื้อนี่นะ ฟ้าใสจับเจ้าเนียซ คนพี่ได้ แล้ว
 เจ้าคนพี่มันเลยจับคนน้อง นั่นไง เจ้าเจอาร์จับใครไม่ได้ พี่ลิฟต์ทำตาวาวใส่ฟ้าใสอีกแล้ว แล้วทำเป็นเผลอให้เจ้าเจอาร์จับ

“เปลี่ยนเล่นโยนบอลกันเหอะ” ฟ้าใสรีบพูดชวน ถ้าไม่เปลี่ยนฟ้าใสขึ้นจากสระจริงๆด้วย ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์น่าหวาดเสียว
เด็กคงหนีกันพอเหนื่อยแล้วมั๊ง เลยเปลี่ยน ตั้งวงโยนรับส่งลูกบอลซึ่งตอนหลังเปลี่ยนเป็นขว้างอัดใส่กันแทน
ซึ่งเป็นฟ้าใสที่เริ่มขว้างอัดใส่พี่ลิฟต์ก่อน ร่างควายๆบึกๆแบบนั้น โดนไปก็ไม่รู้สึกหรอก

เล่นกันจนเกือบ3ชม.ฟ้าใสเลยชวนเด็กๆขึ้น เดี๋ยวมือเปื่อยหมด ฟ้าใสต้อนเด็กไปอาบน้ำ สระผมล้างคลอรีน
เด็กเล่นสบู่เหลวแชมพูอีก ฟ้าใสก็ล้างตัวมั่ง  ห้องอาบน้ำจะมีแค่ม่านพลาสติกกั้น

“อาบด้วยคน” เสียงตัวหน้าด้านทุ้มนุ่มกระซิบข้างหู

“พี่ไม่ต้องตลกเลยอ่ะ ออกไปเลย” ฟ้าใสก็พยายามเอามุกทำตลกสู้ไอ้ของแข็งที่แกเบียดมาชนหน้าต่อหน้าลำตัวต่อลำตัว
ฟ้าใสรีบเอื้อมแขนไปเปิดม่านให้เปิดคาไว้

“ชอบโชว์เหรอ ไม่รู้นะเนี่ย” คนหน้าด้านยังมีแก่ใจแซวฟ้าใส

“จะบ้านะสิ” ฟ้าใสรีบเบี่ยงตัว ด้านได้จริงพี่แก ฟ้าใสเดินมาดูห้องเด็กๆ

“เล่นพอยัง...ไปได้แล้ว” ฟ้าใสยืนสั่งเด็กที่ปากประตู ดูมันเล่นกัน เจ้าเจอาร์กะเจ้าเนียซอวดหนอนแข่งกัน

โอยบ้านนี้ เลี้ยงไม่เหมือนบ้านฟ้าใสนะโว้ย อ่ะ ไอ้ด้านตัวพ่อมาอีก
ไอ้พี่ลิฟต์มายืนข้างฟ้าใส เห็นเจ้าเจอาร์เจ้าเนียซอวดหนอนกัน เจ้าอิ๊กคิวแกไม่ต้องไปยุ่งของเค้านะเฟ้ย

“ของน้าใหญ่กว่า” อ๊าค!!! ไอ้หน้าด้าน สิ้นเสียง ไอ้เจ้าเนียซตัวพี่มันห้าวทะลึ่งอยู่แล้วรีบเอามือมาเหนี่ยวกางเกงพี่ลิฟต์ 

ฟ้าใสเลยรีบคว้าอิ๊กคิวออกมาพาไปแต่งตัว ท่ามกลางเสียงฮือฮา โอ้โฮ ของเจ้าเจอาร์เจ้าเนียซ
โดยมีเสียงหัวเราะหึ หึ ของคนหน้าด้านตามหลัง


TBC...

[whipcream]

พี่สาวคนเก่งของไขหายไปเลยอ่ะ เห็นตอนแรกก็ขยันกันท่า ปกป้องน้องชาย นี่ซมซานกลับมาบ้านพี่สาวก็ไม่มีบทบาทใดๆอีกเลย เหมือนโตแล้วก็ชีวิตใครชีวิตมันเหรอ สนุกค่ะเรื่องนี้ เลยอินมากไปหน่อย เกลียดโพดชั่วกับเด็กไร้ยางอาย น่ารังเกียจ ลิฟท์น่าขยะแขยงที่สุด ขวัญก็เสื่อม  รู้ความเลวร้ายแต่ไม่ไยดี อยากให้ไขไปเมืองนอกซัก 3 ปี กลับมาเริ่ดๆมั่นๆ เข้มแข็งกว่าเดิม คอยดูความหายนะของคนไร้มโนสำนึก 

[mentholss]

อยากเห็นหนอนน้าลิฟต์ด้วยคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
 

[arisa_sa]

งืม ๆ เหมือนไขเริ่มมีใจให้ลิฟท์เลยอะ 
พี่โมงของนู๋อยู่ใหน 

ขอบคุณมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้   

[yayee2]

คนเขียนเจ้าคะ ไม่เอาลิฟต์นะคะ
ลิฟต์บ้ามีลูกมีเมียแล้วยังมาตอดเล็กตอดน้อยฟ้าใสอยู่ได้
เราเกลียดคนไม่ซื่อสัตย์กับคู่ครองเป็นที่สุด คุณจะได้เขามาแบบไหนโดยวิธีใด
คุณก็ต้องรับผิดชอบเขา ให้เกียรติเขา และซื่อสัตย์ต่อเขาดิ แบบลิฟต์นี่ไม่ไหว ไม่ชอบ
ถ้าฟ้าใสจะมีคู่ขอแบบมีคุณสมบัติดีๆแบบพี่โม่ง
แต่ไม่มีพันธะใดๆกับใคร แบบโสดสนิทนะเจ้าคะ(555อินเกิ๊น ยังกับว่าในชีวิตจริงทุกอย่างเราเลือกได้เนอะ)

[Raspberry complex]

((ต่อ))

งานที่เชียงใหม่เสร็จแล้ว

พ่อของโภชน์ขึ้นมาตรวจงาน รู้สึกพอใจ ถึงแม้หลายอย่างในการดำเนินชีวิตของลูกชาย จะไม่ใช่อย่างที่คาดหวัง
แต่นั่นหากเป็นทางเลือกของเจ้าตัว พ่ออย่างเขาจะทำอย่างไรได้ เพราะตัวเขาเองก็แอบมีบ้านเล็กที่แม่ของโภชน์ยังไม่รู้
โดยที่ลูกชายของบ้านเล็กนั้นก็มีอายุเพียง10ขวบ ที่แม่โภชน์จับได้นั่นเป็นเพียงคนใหม่ๆน้องๆหนูๆที่ช่วยสนับสนุนการศึกษาเท่านั้น
เรื่องที่ลูกชายขอลองทำกิจการที่เชียงใหม่ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร คงต้องให้น้องชายของภรรยามาช่วยงานแทน

“แชท เมริงว่าบ้านที่นั่นโอเคไหม” โภชน์เอ่ยถามแชท เกี่ยวกับบ้านเช่าที่ลิฟต์แนะนำให้สำหรับทำเป็นสตูดิโอของตัวเองบ้าง

“ฮื่อ...” คนตอบคำถาม คิด ถ้าตอบอย่างอื่นแล้วเมริงจะฟังกรูไหม เขาเองก็รู้นิสัยมัน ถือความคิดตัวเองเป็นใหญ่

เดี๋ยวนี้รอบตัวดูวุ่นวาย ทั้งที่ดูด้วยสายตามันก็เหมือนไม่มีอะไร ขวัญเมียเขาก็ดูเหมือนเข้ากันได้กับครอบครัวใหม่ของไอ้โภชน์
มีการชวนไอ้อายไปเที่ยวผับดังในเชียงใหม่ ไอ้อายที่อายุไม่ถึงน่ะเหรอ ก็ไม่ใช่ปัญหา เจ้าของร้านส่วนใหญ่ก็เป็นคนรู้จักกันทั้งนั้น

แต่เขารู้จักเมียตัวเองดี ขวัญไม่ชอบคนทั้งคู่อย่างไรก็ยังเป็นอย่างนั้น
ไอ้โภชน์ที่มันลองมาอยู่ที่นี่ก็เพราะขวัญไปพูดทำนองท้าทายมัน ถ้าไม่มีพ่อมันบ้างล่ะ ต้องทำอะไรเอง
 มันเลยอยากโชว์พาวเวอร์ตัวเอง

 ส่วนเด็กอ็อตนั่นคงเสียความรู้สึกกับอามันที่เอาไอ้อายเลยกลับบ้านไปเป็นทหาร


โภชน์ตัดสินอยู่ทำงานที่เชียงใหม่ต่อ ทั้งอยากทำงานศิลปะให้ใครๆประจักษ์ในฝีมือ ทั้งไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับทางบ้านมากเท่าไหร่
ที่บ้านเขาดูไม่ค่อยมีใครชอบไอ้อายนัก ด้วยมันถือว่าเป็นคนของเขา ทานอาหารที่บ้านก็ไม่ช่วยหยิบจับอะไรเลย ทั้งที่ตอนที่อยู่ที่เกาะ
เขาก็เห็นมันทำโน่นทำนี่ได้ อยู่ที่กรุงเทพ ก็มีเพื่อนโทรมาชวนไปเที่ยวจนเที่ยงคืนตีหนึ่งทุกวัน ไอ้พีม ไอ้แพรว แขวะได้ก็แขวะ
ใช้ไอ้อายหยิบของ ไอ้อายมันก็ไม่ยอมหยิบให้อีก กรูละเบื่อพวกมัน จะแอนตี้อะไรนักหนาว่ะ ดีว่าอย่างน้อยก็มีแม่ที่อย่างไงก็เข้าข้างเขา
.
.
.
.
หลังจากฟ้าใสกลับมาอยู่ที่กรุงเทพฯ ญาติทางพ่อที่ทำพวกหนังก็เลยติดต่อมาอีก ชวนไปช่วยดูแลจัดของประกอบฉาก
และช่วยเทคแคร์พวกนักแสดง โดยเฉพาะช่วยกันแม่นางเอกดาราวัยรุ่นไม่ให้จุ้นจ้านนัก  หนังเรื่องนั้นน่ะทำงานกันไปจนเสร็จแล้ว
แต่ก็มีถ่ายซ่อม ตอนทำงานจริงทุกอย่างก็ดี จะเบื่อตรงไอ้นักข่าวที่มันชอบแต๊ะอั๋ง จับโน่นเบียดนี่ น้องช่างผมช่างหน้า
ทั้งกระเทย ผู้หญิงโดนหมด ไม่เลือกจริงๆ

“ฮัลโหล พี่ลิฟต์เปล่าครับ” ฟ้าใสโทรหาพี่ลิฟต์เค้าเองอ่ะ มันก็มีเหตุอ่ะ ก็เพราะฟ้าใสต้องไปอยุธยาตอนตี2นะสิ
เพราะพี่เขานัดกองไว้ ตี 4-5 พี่ก็ชวนมาด้วยกันตั้ง 4-5ทุ่ม แต่ฟ้าใสไม่เอาดีกว่า ไม่งั้นเลิกงานก็ต้องแกร่วรอเก็บฉากเก็บไฟ
หลังจากเสร็จงานบ่าย ขามาฟ้าใสขับรถเอง พอขากลับ พี่ลิฟต์แกขับรถให้

“ไข ง่วงก็หลับไปได้นะ”

“ฮื่อ...งั้นขอไขพักสายตาหน่อยนะพี่ เดี๋ยวพอใกล้ถึงกรุงเทพฯ ไขขับเองก็ได้” วันนี้วันธรรมดา ช่วงกลางวันรถราไม่มากมาย
ฟ้าใสเอนปรับเบาะ ผ่านไปจนรู้สึกตัว ว่ามีอะไรมายุ่งอยู่กับกับหน้าตัวเอง

“อื้อ..อื้อ..”ฟ้าใสครางอู้อี้ เมื่อทั้งปากทั้งจมูกสูดดมนัวเนียบนใบหน้า เมื่อลืมตาตื่น ใบหน้าได้รูป ส่งยิ้มมาให้

“ตื่นแล้วเหรอ พี่ก็ไม่อยากปลุกหรอก แต่ ตากับยาย เขาถามว่าทานอาหารมาหรือยัง เขาจะได้ทำให้ทาน”
ลิฟต์พูดไปก็ยิ้มไป ฟ้าใสก็งงเป็นไก่ตาแตก  ตากับยายไหนว่ะ ไอ้พี่ลิฟต์ไปเอาญาติอะไรมา
อย่าบอกนะว่าฟ้าใสเกี่ยวข้องกับคนที่มีญาติอยู่ที่อยุธยาอีกแล้ว



TBC...

เดี๋ยวมาต่ออีกฮะ ขอเป็นช่วงเย็นค่ำ
พรุ่งนี้จะไปเที่ยวต่างจังหวัด คงหายไปหลายวันนะครับ

[benzdekba]

 :haun4


มาต่อนะ

[yayee2]

เอ๊า..ฟ้าใสจะหนีลิฟต์ไม่พ้นหรอเนี่ย ไม่เอานะจ๊ะคุณคนเขียน
แบบลิฟต์นี่ขอให้เป็นแค่พี่ชายได้ปะ ในส่วนที่ดูแลเทคแคร์ฟ้าใสดีก็โอล่ะนะ(หรือทำเพราะหวังผลหว่า)
แต่นี่มันเจ้าเล่ห์นี่นา ฉวยโอกาสตอนฟ้าใสหลับพาแว่บไปไหนต่อละเนี่ย (หรือทำเพราะหวังผลหว่า)

ปล. รักตายเลยคนเขียนขยันอัพแบบนี้น่ะ

[arisa_sa]

ไขเอ้ยไปไหนกะเฮียลิฟท์บ่อยจัดอะ จะรอดมะเนี่ย 

ขอบคุณมากค่ะ ขยันเป็นที่สุด ชอบอะ ไปเที่ยวเดินทางปลอดภัยจ้า 

[Raspberry complex]

CH.2

ฟ้าใสมองดูรอบตัว มีหมู่ของบ้านเรือนไทย 6-7หลังท่ามกลางแมกไม้ สไตล์รีสอร์ท  เรียงราย ซ้ายขวา รถมินิฟ้าใส
มันคงสมชื่อ เมื่อไอ้พี่ลิฟต์อธิบายสั้นๆว่า “หลง” ป้ายที่อ่านออกใกล้กับที่รถจอดอยู่ “บึงบัว โฮมสเตย์”

“พี่ เราอยู่ไหนกันน่ะ พี่ขับทะลุกระจกทวิภพ มาเหรอ” ฟ้าใสมองหน้า พูดประชด

 คนตัวโตทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่ม
พอมองรอบตัว ข้างหน้า มองไปก็เห็นบึงบัวสมชื่อ
รอบข้างซ้าย ขวาก็เป็นบรรยากาศธรรมชาติ ต้นไม้น้อยใหญ่ ส่งกลิ่นหอม ทั้งต้นปีป พิกุล แก้ว กระดังงา สลับ
หมู่เรือนไทยภาคกลาง หลังใหญ่บ้าง ขนาดกะทัดรัด พักแบบครอบครัวเล็กๆบ้าง
มองไปก็ไม่เห็นทางไปถนนใหญ่เลย

“นี่คือการลักพาตัวมา แต่ไม่มีเรียกค่าไถ่ มีแต่จะยอมจ่ายค่าสินสอด ฮ่า ฮ่า พี่ไม่ได้เจตนาลักพาตัวมาหรอก” คนพูดแววตาแพรวพราว ก้มบอกที่ข้างหู

“ไม่ต้องพูดเล่นเลยพี่ เราอยู่ที่ไหนเนี่ย”

“ดูเหมือนว่าเราอยู่กันแถว บางปะหันน่ะ พี่เห็นป้ายบอกทางว่าอีก4 กิโลจะถึงอ่างทอง พอเห็นป้ายของที่นี่ เลยแวะเข้ามาจะถามทาง”

ฟ้าใสได้ยิน เลยค้อนตาคว่ำ

“โห พี่ เดิมเราอยู่แค่ เสนานะพี่  พี่ไม่รอออกลพบุรีเลยล่ะ จงใจเปล่าเนี่ยะ”

“55 ลงมาเหอะ งานก็เสร็จแล้วเที่ยวต่ออีกหน่อยจะเป็นไรล่ะ น่า น่า” ร่างสูงเปิดประตู ทำท่าจะรวบตัวคนนั่งขมวดคิ้ว
อุ้มออกมา ทำให้ฟ้าใสรีบลุกออกมาเอง

“แล้วตายายอะไรนั่นที่พี่ถามล่ะ”

“อ๋อ แกเป็นเจ้าของที่นี่ ลูกสาวแกเป็นคนทำ เสาร์ อาทิตย์ถึงจะมา แกก็อยู่เฝ้าดูแล เห็นมีเด็กคอยช่วยอีก2คนแน่ะ
ไขก็ไปเดินดูสิ มีพายเรือเล่นด้วย” ลิฟต์จูงมือหนุ่มร่างบางให้เดินตามตัวเองไป ฟ้าใสมัวแต่มองรอบตัวจนลืมว่าโดนจับมืออยู่


“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ” เสียงทักจากคุณยาย ที่ยืนสั่งเด็กให้เอาของที่เก็บจากสวนไปวางในครัว ทำเอาฟ้าใสต้องยิ้มอายๆ

“เอ่อ ครับ”

ฟ้าใสกับลิฟต์ ตกลงทานอาหารง่ายๆกัน

พอคุยได้ความว่าลูกสาวแกทำไว้ แต่ลูกสาวแกทำงานที่กรุงเทพ แกก็ชวนให้พัก พร้อมกับแนะนำที่ท่องเที่ยว
ถ้าอยากนั่งเรือเที่ยวชมวิถีชีวิต แกก็จะจองให้ แล้วก็แนะนำที่เที่ยววัดโบสถ์ ตลาดน้ำ วัดตาลเอน ที่มีค้างคาวแม่ไก่เป็นร้อยๆตัว

 ซึ่งพี่ลิฟต์สนใจอยากไปดู ไหนๆก็ไหน พี่ลิฟต์เลยบอกเอางี้เราค้างที่นี่สักคืน แล้วพรุ่งนี้จะได้เที่ยวที่อยุธยาต่อ ฟ้าใสดูบ้านแล้ว
ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ก็อาจไม่ได้มาอีก เพราะที่เราขับมา เราก็ไม่รู้ทาง  แล้วก็ช่วยอุดหนุนตายาย ที่ชวนเรากินเม็ดบัวด้วย

เอาก็เอาว่ะ ค่าที่พักก็โคตรถูกเลยอ่ะ คืนละ350 มีแอร์ ก็500 พอถามเรื่องอาหาร ยายจะเป็นคนทำเอง อยากทานอะไรก็สั่งได้
ถ้าเราขับรถไปดูค้างคาวเสร็จ กลับมาเย็นๆค่ำๆแกจะเตรียมอาหารมื้อเย็นไว้ให้ พี่ลิฟต์เลยตกลงตามนั้น

ตอนไปดูค้างคาวกันก็มองหา ฮู้ เต็มไปหมดจนนึกว่าไม่ใช่ เป็นหมื่นๆแสนๆตัวเปล่าเนี่ย พอพลบค่ำ มันก็บินไปหากินดำพรืดเป็นสาย

เมื่อกลับมาถึงตายายเตรียมเมนูไว้ให้เป็น ต้มยำปลาม้า ไข่เจียวฟูปู กุ้งทอดกระเทียม  ผัดดอกขจร หอยแมลงภู่ผัดฉ่า
ถามว่าจะทานเลยไหม พี่ลิฟต์เลยบอกขออาบน้ำก่อนดีกว่า ดีว่าโฮมสเตย์มีทั้งเสื้อยืดที่ระลึกและกางเกงเลขาย

พี่ลิฟต์ให้ฟ้าใสอาบก่อน ขณะที่ฟ้าใสนุ่งผ้าเช็ดตัวพันเอวเดินเข้ามาในห้อง ด้วยว่าความเป็นบ้านไทย ประตูที่อาจมีช่อง
ถึงจะเป็นห้องแอร์ก็เถอะ  ปรากฏว่ามีแมลงสาบบินมาเกาะที่ผ้าเช็ดตัวฟ้าใส แล้วมันก็เตรียมตัวออกไต่ แค่พอมันเกาะปุ๊บ
ฟ้าใสก็จะช็อคตายอยู่แล้ว ก็กลัวแมลงสาบที่สุดเลย งูยังไม่กลัวนี้ ฟ้าใสเลยรีบสะบัดผ้าเช็ดตัวออกทิ้งไว้ที่พื้น
แน่นอนฟ้าใสก็ล่อนจ้อนน่ะสิ พี่ลิฟต์แกก็หันมาจ้องฟ้าใส หลังจากสะบัดผ้าขนหนูทิ้ง ฟ้าใสเลยรีบกระโดดดึ๋งดึ๋ง เผ่น 
หนีแมลงสาบขึ้นเตียงรีบดึงผ้าห่มมาปิดคลุมโปง พี่ลิฟต์แกเลยอ้าปากตาค้างแล้วปล่อยหัวเราะ
ฟ้าใสเลยบอก พี่พี่ตีแมลงสาบทีดิ ลิฟต์เลยเดินไปจัดการ ไอ้แมลงสาบตัวดีซะบี้แบน หลังจากทิ้งศพมันไปแล้ว

“เอ้า ออกมาได้แล้ว พี่จัดการมันเรียบร้อยแล้ว” เหลือแต่ยังไม่ได้จัดการคนกลัวแมลงสาบเท่านั้นร่างใหญ่แอบคิดในใจ

ลิฟต์ยืนคอยคนตัวเล็กค่อยๆโผล่จากผ้าห่ม รายการอาหารที่คุณยายเจ้าของโฮมสเตย์เตรียมไว้ อยากจะขอละไว้ก่อน
ขอกินร่างบางที่มุดอยู่บนเตียงก่อนได้ไหม

“พี่ทิ้งไปแล้วล่ะ” ลิฟต์ยืนถือชุดสำหรับเปลี่ยนให้ แน่นอน โนอันเดอร์แวร์
สายตาที่ลามเลียสำรวจผิวเนียน ทำเอาฟ้าใสรีบสวมเสื้ออย่างรวดเร็ว

“พี่ก็รีบไปอาบน้ำดิ”

คนตัวโตหยิบผ้าเช็ดตัว  ฟ้าใสเห็นยิ้มแกแล้ว เริ่มหนาวอีกแล้วโว้ย


TBC....


 

[timvasabi]

ท่าจะไม่รอดนะฟ้าใส นู๋อย่าใจง่ายนะ ม่ายเอานะ

อยากได้คนรักจริงให้ฟ้าใสจัง

[Raspberry complex]

((ต่อ))

หลังจากเราทานข้าวใต้แสงตะเกียง โรแมนติกโคตร ใครเป็นแฟนกันนี่ กลิ่นดอกไม้สารพัด ยิ่งต้นแก้ว
ที่ปลูกได้รับการดูแลอย่างดี ส่งกลิ่นหอมขจรขจาย  พี่ลิฟต์เด็ดมาวางไว้ที่หมอนของฟ้าใสด้วย
เวลาอยู่กะแกเนี่ย ฟ้าใสรู้สึกเหมือนตัวเองได้อารมณ์สาวน้อยโดนจีบ แม้ว่าพยายามทำตัวปืนเกลียว
ว่ากรูรุ่นเดียวกันบ้างนิดๆหน่อยๆนะ แต่ว่าสู้อะไรเค้าไม่ได้สักอย่าง โดยเฉพาะหุ่นล่ำๆ

พอ3ทุ่มกว่าเราก็ขึ้นเรือนเข้านอนเพราะเกรงใจตายายที่ต้องมานั่งคุยเป็นเพื่อน ทั้งที่ก็อยากนั่งเล่นซึมซับกลิ่นอายธรรมชาติ
 
ตายายและคนอื่นจะพักเรือนอีกเรือน ที่เรานอนจะเป็นเรือนไทยหลังใหญ่ ที่แบ่งเป็น4ห้อง

ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ทอแสงผ่านหน้าต่าง

ฟ้าใสนอนตะแคงหันหลังให้พี่ลิฟต์ ฟ้าใสนอนไม่หลับ ใจก็เต้นตุบตับอย่างรู้ชะตา แกก็ตื้อมา
แทบจะทั่วทุกภาคประเทศไทยแล้วนะ พี่ลิฟต์ขยับมากอดฟ้าใส ร่างที่มีมัดกล้ามแข็งแกร่งโอบกอดฟ้าใสไว้

“ฟ้าใส ให้พี่ได้ไหม” เสียงนุ่มกระซิบข้างหู ริมฝีปากเริ่มคลอเคลียที่ซอกคอ มือที่ลูบไล้ใต้เสื้อยืดเนื้อบางของฟ้าใส

ฟ้าใสไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันก็กร่อน ใช่ไหม ก็คงเหมือนฟ้าใส เคยมีคนนอนกอด เคยมีคนเคียงข้าง
ให้อบอุ่นใจ พูดคุย หยอกล้อเล่น มีริมฝีปากหนากระซิบสัมผัสชักชวนไปเที่ยวเล่นแดนสวรรค์ หลายเดือนที่ขาดหาย
 หลายเดือนที่มีคนเพียรพยายามจะเข้ามาเติมเต็ม ไม่เคยใช้กำลังบังคับทั้งที่สามารถทำได้

พี่ลิฟต์รั้งร่างฟ้าใสให้แนบสนิทกับลำตัวเขาแน่นมากขึ้น ท่อนแขนหนาโอบรอบเอวบางรัดตรึงกับท้องน้อยของกายแกร่ง
ฟ้าใสรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของพี่ลิฟต์ที่แข็งขืนเบียดก้นกลมของฟ้าใส  ปลายลิ้นที่เริ่มไล้เลียนัวเนียที่หู
ทำให้ฟ้าใสเสียวซ่านสะท้าน มือที่บดขยี้ติ่งเม็ดยอดอก ทำให้ฟ้าใสต้องส่งเสียงครางในลำคอจนต้องเอามือตัวเองปิดปากไว้

 พี่ลิฟต์เริ่มจับตัวฟ้าใสให้เอียงหน้าแล้วกดจูบอย่างแผ่วเบาและเริ่มหนักขึ้นส่งลิ้นรุกระราน ร่างกายที่เคยรับสัมผัส
เริ่มตอบสนอง ความต้องการในธรรมชาติของมนุษย์ปุถุชน ลิ้นเล็กเข้าพัวพันเกาะเกี่ยวลิ้นใหญ่
มือที่ลูบไล้เนื้อเนียนตามกายของร่างบาง ลูบผ่านสะโพกมน สอดเข้าในกางเกง ค่อยๆคลายมัดปม ปลดรูดลง

พี่ลิฟต์ใช้ทั้งปากทั้งจมูกจูบไล่ดอมดม ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อ ซอกคอขาวเนียน ทุกส่วนทุกสัมผัส แวะวนที่ยอดอก ระเรื่อยไล่ลง
หน้าท้อง อ้า...พี่ลิฟต์ใช้ริมฝีปากจูบสัมผัสที่ฟ้าใสน้อยค่อยใช้ปลายลิ้นแลบเลียจนมันสั่นระริกเยิ้มฉ่ำ ยังไม่เคยมีใครใช้ปาก
ทำให้ฟ้าใสเลย ฟ้าใสจับหัวพี่ลิฟต์ไว้ ทั้งอายทั้งเสียว ยิ่งเมื่อพี่ลิฟต์เข้ายึดฟ้าใสน้อยไว้ในปากจนมิด ลิ้นหนาไล่ตวัดไล้
จนปวดเกร็งอยากระเบิดออก แต่จังหวะที่ผ่อนหนักเบาพยายามดึงเกมส์เอาไว้ ปากหนารูดขึ้นลงดูดดุน ฟ้าใสได้แต่ครวญคราง
ทั้งทรมานปวดหน่วง แอ่นกายรับ ความรู้สึกต้องการไปให้ถึงฝั่งฝัน ทำให้ฟ้าใสต้องผงกตัวกระซิบบอก

 “ทำให้ฟ้าใสด้วย ได้โปรด พี่ลิฟต์” สีหน้าแววตาที่แสดงความปรารถนาราวถูกดูดวิญญาณ

ลิฟต์ใช้ปากทำให้ฟ้าใสจนเสียวซ่านอย่างมากด้วยความชำนาญในเชิงชาย แม้ยังไม่เคยลองกับหนอนน้อยของใครมาก่อน

 ด้วยประสบการณ์เซ็กซ์อย่างโชกโชนของตัวเอง และเคยแอบลักหลับฟ้าใสมาก่อนถึง 2ครั้ง แต่ในครั้งที่ 3 เกือบถูกจับได้
ดีว่าเขาอาศัยความระแวดระวังตัวเป็นนิจ ประสาทสัมผัสที่ไวในยามที่ทำตัวเป็นแมวขโมยปลาย่างจากเจ้าของร้าน
ที่มันละเลยปลาย่างของมัน แต่ก็ยังไม่วายปล่อยมือ วันนั้นดีว่าเขาสังเกตและเตรียมมองลุ่ทางไว้แล้ว เพียงแค่กระโดดลง
จากหน้าต่างก็สามารถอ้างได้ว่าเข้าห้องน้ำด้านหลังบ้าน ประกอบความใสซื่อของเจ้าตัวที่นอนหลับลึกไม่รู้เรื่อง ทำให้เขารอดตัว

ลิฟต์กระแทกปากรูดเร้นดูดเจ้าตัวเล็กอีกไม่กี่ครั้ง ฟ้าใสก็ปลดปล่อยความอัดอั้นอย่างกลั้นไม่อยู่ ของเหลวขาวข้นถูกปล่อยออก
พี่ลิฟต์ยังมีแก่ใจใช้ปลายลิ้น กวาดเลีย หยอกเล่นกับส่วนปลายของฟ้าใสอีก โดยไม่ได้รังเกียจ
ฟ้าใสเสียวสะท้านจนต้องจิกหัวพี่ลิฟต์ประคองหน้าขึ้นมาดูดปาก พร้อมกับเบียดให้ใสน้อยของเขานอนสงบ
ใกล้กับยักษ์ที่รอออกมาอาละวาด

เมื่ออาภรณ์ทั้งหมดถูกปลดเปลื้อง ร่างกำยำล่ำด้วยมัดกล้ามเฉกเช่นผู้ที่ชอบออกกำลังกายผงาดเหนือร่างบางผิวกาย
ขาวเนียนนุ่ม แม้ร่างบางก็เป็นเช่นชายหนุ่มน้อยทั่วไป หากใบหน้าหวานสวยโดยเฉพาะยามที่สติเตลิดด้วยแรงปรารถนา
ตาที่ฉ่ำปรือ ริมฝีปากที่เว้าวอนด้วยเสียงครางจากความรัญจวน

“...อา...อู...อา...” ความร้อนรุ่มพลุ่งพล่าน

ลิฟต์ถอนนิ้วออกทีละนิ้วอย่างช้าช้า...เจลหล่อลื่นที่เตรียมไว้
ลิฟต์ค่อยๆจ่อกดเปิดทาง

“เจ็บหรือเปล่า” ลิฟต์ถามพร้อมคอยสังเกตท่าทางของคนตัวเล็ก เสียงเขาเองค่อนข้างสั่นด้วยความตื่นเต้น
นี่ก็เป็นครั้งแรกของเขาด้วยที่เพิ่งเคยทำแบบนี้กับผู้ชายด้วยกัน

มายก็อด!!! ฟ้าใสได้เปิดซิงพี่ลิฟต์ ฟ้าใสต้องรับผิดชอบพี่เค้านะ

ความรู้สึกที่แน่นคับ ช่องภายในที่ตอดรัด แทบอยากกดกระแทก จะช้าหรือเร็วต่างก็สร้างความเสียวซ่านดีจนอยากหลั่งออกมาทันที
จะจอดคาก็ยิ่งคันเนื้อคันตัว คนตัวเล็กน่าจะปรับตัวเข้ากับขนาดของเขาได้แล้ว
ลิฟต์ขยับตัวดันเข้าไปอย่างช้าๆจนมิดลำแท่ง เสียงผ่อนลมหายใจค่อยจากทั้งสองร่าง
สนิทแนบแน่น ร่างกำยำเริ่มกดเน้นถอนออกช้าดูท่าที สะโพกแกร่งเริ่มจังหวะเข้าออก ฝ่ามือใหญ่กอบกุมแก่นกายเล็ก

“อือ...อ๊ะ..อา..” ฟ้าใสหอบสะท้าน หายใจติดขัด

ลิฟต์กดจนลึก ถอนออก กระแทกซ้ำ ความสุขสมอยู่ไม่ไกล
เสียงเนื้อกระทบเนื้อ สะโพกแกร่งไหวร่อนกระแทกเข้าออกมิรู้เหน็ดเหนื่อย

ฟ้าใสตื่นเอาเกือบเที่ยง ก็พี่ลิฟต์ที่ไม่ยอมปล่อยตัวฟ้าใสเลย ทั้งคืน คนไม่เคยเจอของฟิตๆก็อย่างงี้แหล่ะ
ฟ้าใสเดินออกมาอาบน้ำ แต่งตัวเดินลงมาข้างล่าง ก็เจอพี่ลิฟต์นั่งคุยกะคุณตา แกรีบเดินมารับฟ้าใสที่เชิงบันได

ถ้าอุ้มฟ้าใสได้แกคงทำ แต่ฟ้าใสก็เขินคุณตามาก จึงบอกว่าเดินได้เดินเอง แกเลยไปชงกาแฟมาให้ ฟ้าใสนั่งจิบกาแฟไป
ก็ก้มหน้าไม่ค่อยสบสายตาคุณตาเท่าไหร่  ก็ฟ้าใสก็ไม่ล่ะว่าเมื่อจะมีเสียงลอดออกหรือเปล่า แล้วไหนยังเรือนไทยอีก
แค่เวลาเราเดินพื้นยังสะเทือนมีเสียงบ้าง ดีที่เมื่อคืนไม่มีแขกอื่นพักด้วยมีแค่เราห้องเดียว

พี่ลิฟต์ถามว่า “คุณยายเค้าทำข้าวต้ม จะทานสักหน่อยไหม หรือจะเอาขนมปังปิ้ง”

เค้าจะมีเช็ตบริการตัวเองวางไว้ทั้งขนมปัง
เครื่องปิ้ง ขวดแยมต่างๆ พร้อมกาแฟ
ฟ้าใสก็เห็นว่า เอาข้าวต้มหน่อยก็ดี ทั้งก็ไม่ค่อยได้ชอบพวกข้าวตัมเครื่องเท่าไหร่ แต่ยายเค้าทำไว้ ก็เอาก็ได้
คุณตาเลยลุกเดินไปบอกเด็กให้ยกมาให้
ไอ้สายตาคนที่มันหลงอะไรมันเป็นอย่างงี้เอง ฟ้าใสมองหน้าพี่ลิฟต์ ก็สายตาที่แกมองฟ้าใส

“พี่แล้วเดี๋ยวมีโปรแกรมอะไรต่ออ่ะ” ว่าแล้วฟ้าใสก็หยิบพวกโบรชัวร์ที่วางๆอยู่บนโต๊ะ คุณตาคงเอามาให้พี่ลิฟต์ดู

“เอ๊ย!!!อยากขี่ช้างอ่ะ” ฟ้าใสก็พูดขึ้นแต่เมื่อนึกได้ ว่า... คงปวดสะโพกแน่เลยอ่ะ เลยบอก “เอ่อ..ไม่เอาดีกว่า”

เราไม่ได้มาวันเสาร์อาทิตย์ ฉะนั้นตัวเลือกเลยไม่มีมากนัก
พี่ลิฟต์บอกตาบอกว่า ร้านอาหารอร่อยอยู่หน้าวัดไชยแน่ะ หอยจ๊อ ปูจ๋า เค้าอร่อย เดี๋ยวพาไปกิน ฟ้าใสก็ตาลุกกระหยิ่มยิ้มย่อง

“แล้วคืนนี้ค้างต่ออีกคืนไหม” หนุ่มหุ่นกำยำทำไก๋ถาม

“โอ่ย...ไม่ได้อ่ะ ไม่ได้บอกที่บ้านนะพี่ กลับดีกว่า” คนชะตาขาดไปแล้วตอบอย่างพวกห่วงบ้าน

“แหม น่าเสียดาย เห็นคุณตาบอกว่าหลานแกจะเอาปลาม้ากับกุ้งแม่น้ำมา ให้อีก”

อ๊าค ไอ้พี่ลิฟต์บ้า เอาของกินมาล่อ แต่ในใจฟ้าใสก็เห็นภาพต้มยำน้ำใสมีเนื้อปลาม้าใสกิ๊ง มะนาวพริกเม็ดเดียว สดๆหอมจะตาย
 เวลากินอะไรที่ต่างจังหวัดเนี่ยะแหล่ะ แค่แตงกวาก็สดเหลือล้ำ

ฟ้าใสมองหน้าคนที่เอาของกินมายั่ว แล้วก็ตัดใจ ก็อยากอุดหนุนตายายอ่ะให้มีรายได้เยอะกว่านี้นอกจากค่าที่พักแค่คืนเดียวเอง
กับเสื้อยืดกางเกงเล แต่ทำไงได้ พักแค่คืนเดียวก็นอกโปรแกรมแล้ว

คุณตาเลยบอกให้เราต้องรีบไปนะถ้าจะไปกินร้านหน้าวัด เพราะของเค้าจะหมดเร็ว บางทีเลยบ่าย2แล้ว ปูจ๋าอาจหมดแล้ว
ฟ้าใสเลยรีบโซ้ยข้าวต้มให้หมด จะได้ขึ้นไปเก็บกระเป๋าที่ก็ไม่มีอะไร เพราะเราก็ไม่ได้เตรียมอะไรมา

ฟ้าใสขึ้นไปหยิบกระเป๋า เลยหันไปถามพี่ลิฟต์ว่า “เดี๋ยวเก็บของแล้วเอากระเป๋าพี่ลิฟต์ลงมาเลยล่ะกันนะ”
ก็พี่ลิฟต์จะได้ถามทางไปวัดไชย เพราะเมื่อวานพี่แกก็ขับหลง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทางไหนเข้าเมืองออกเมืองหรือกลับกรุงเทพฯ
ฟ้าใสเก็บเสื้อที่วางผึ่งไว้ ทั้งของพี่ลิฟต์กับฟ้าใส เก็บพวกของกระจุกกระจิกยัดใส่เป้ เตรียมคว้าเป้พี่ลิฟต์สะพายบ่า
ปรากฏ พี่ลิฟต์ก็เดินขึ้นมา แล้วก็เข้ามากอด เอาปากมาแปะซอกคอ

“โอ่ยๆ...เดี๋ยวก่อนพี่” ฟ้าใสรีบบอก โธ่...เฮียใจเย็นๆเดี๋ยวร้านปิด เอ๊ยไม่ได้ห่วงกินขนาดนั้น – แหะ แหะ แต่ใจจริงห่วงครับ
 กลัวไม่ได้กินหอยจ๊อ กะปูจ๋า จริงๆ

“ขอกอดหน่อยนะ...ฟ้าใส ไม่ค้างต่ออีกคืนเหรอ” พูดไปพี่แกก็ไม่เสียเวลาเปล่า มือก็สอดในขอบกางเกงฟ้าใสต่อ

“เอ๊ย...พี่ รีบไปกันเหอะ น่า น่า นะ...อุ..” ปากหนาตามมาปิดปากฟ้าใสที่กำลังเร่งให้รีบไปกันเหอะ อื้อ  อือ

พี่ลิฟต์พยายามจูบรุกหนักขึ้น จนฟ้าใสต้องยอมโอนอ่อน จูบตอบ เพื่อจะหาโอกาสชิ่งถอนออก จนฟ้าใสถอนปากออกมาได้
เลยจูบตอบแกที่แก้มไปที ซอกคออีกที

“นะไปกันเหอะ เดี๋ยวกลับบ้านไปค่อยว่ากันนะนะ” ฟ้าใสรีบหามุกมาเอาตัวพี่แกออกจากตัวฟ้าใสแล้วก็ห้องนี้ก่อน
ก็คุณตาแกก็นั่งอยู่ข้างล่าง ขืนทำอะไรแซ่บๆซี๊ดๆ ลงไปได้จะเอาหน้าไปไว้ไหน

พี่ลิฟต์มองหน้าฟ้าใส ไอ้พี่ลิฟต์เอ๊ย บอกก่อนนะ ฟ้าใสไม่ได้เล่นของใส่แกเลยนะ แกทำหน้าเหมือนตายอดตายอยากมาจากไหนว่ะ

“อ่ะ พี่” ฟ้าใสส่งกระเป๋าให้ลิฟต์ถือเอง ซึ่งเจ้าตัวก็รับไปโดยดี

[timvasabi]

น่านนนนนนนน ไปซะแล้ว

[lunar]

ภาคแรกฟ้าใสได้ผัว 2 คน คนแรกโดนข่มขืน คนที่ 2 เต็มใจ

ภาค 2 ต่อเนื่องจากภาคแรก ได้มาอีก 1 คน ฟ้าใสบอกโดนข่มขืน
และยอมให้เค้าข่มขืนต่อมาเรื่อยๆ จนโดนโละ

ภาค 3 ได้มาอีก 1 คนโปรยมาตั้งแต่ภาค 2
คนนี้ฟ้าใสยินยอมพร้อมใจหลังจากเล่นตัวนิดหน่อย

ไม่เข้าใจว่าคนแต่งจะสื่ออะไรให้เข้าถึงชื่อเรื่อง
ทั้งๆที่เนื้อหาตรงกันข้าม

ติดตามต่อไปว่าภาคที่ 4 5 6 7....ว่าใครจะมาเป็นผัวฟ้าใส
ถึงตอนนั้นฟ้าใสยังจะฟิตอย่างที่คุยไว้หรือเปล่าและหวังว่า
ฟ้าใสคงจะเติมรักใสใส่หัวใจสองดวงได้สำเร็จ
และหวังอีกว่าหัวใจดวงที่สองที่ฟ้าใสจะเติมรักใสใส่ให้นั้น
เค้าจะเห็นความใสในตัวฟ้าใส มองข้ามอดีตของฟ้าใสไป

เอาใจช่วยฟ้าใสให้หาหัวใจดวงนั้นเจอเร็วๆ ก่อนจะเปลืองตัว
เปลืองใจไปมากกว่านี้

ฟ้าใส สู้ สู้ ไฟต์ติ้ง