หัวข้อ: ☼เติมรักใส..ใส่หัวใจ2ดวง♥♥ บทส่งท้าย +จบบริบูรณ์ (20/11/12)

[arisa_sa]

ว่าแล้วเชียวต้องอีหรอบนี้ ทำไมซื้อหวยไม่ถูกหว่า อินจัด สงสารอะ นั่นก็เพื่อน วุ้ย  ทำกันได้ลงเนอะ
  อีตาลิฟท์อีกคน ก็รู้ว่าเจ้าชู้อะแต่ไม่น่า  สาบส่งอีตาลิฟท์อีกคนโทษฐานทำฟ้าใสเสียใจ

รอ ร้อ รอ บทสรุปว่าฟ้าใสจะสมหวังกะใครเนอะ

เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า สู้ๆ 

ขอบคุณมากๆ ค่ะ  +

[Raspberry complex]

(ต่อ)

เมื่อเนื้อไปอยู่หน้าเสือ  รอดไปเสือคงไม่ใช่เสือ

“วันนั้น ใครๆก็เมา แชมพูก็เมา” ลิฟต์นึกย้อนถึงคืนวันนั้น

วันที่ใครก็เมา แต่ความที่เขาเป็นเจ้าบ้านเลยต้องคอยยั้งไม่ดื่มไปด้วย แชมพูก็คอแข็งดื่มมากกว่าพวกเด็กรุ่นน้องผู้ชายซะอีก
แต่ก็เมาเหมือนกัน เมาแล้วก็เลยพูดคร่ำครวญ ปัญหาหัวใจ ไอ้เด็กป๋องนั่นก็อีกคน เพ้อแต่เรื่อง ให้ของกำนัลสาว สาวก็รับแต่ของ
หมดไปเยอะ แต่ก็แห้ว ส่วนแชมพู มันก็ดันไปมีอะไรกับไอ้ครูฝรั่งสอนภาษาที่มันเรียนด้วย พอได้แล้ว ครูฝรั่งมันก็หายจ๋อยไปเลย
 
แต่ตอนนี้ เขาก็รู้สาเหตุแล้ว ก็แชมพูมันเล่นนอนยังกะท่อนซุง ไม่ค่อยหือค่อยอือ ฝรั่งมันเลยเผ่น คนอย่างเขามันก็คงเลวจริง
ฉวยโอกาส ตามสายตาของใครๆ แต่ก็ไม่เคยข่มขืนใคร มีแต่สมยอมโอนอ่อน ทั้งนั้น อย่างแชมพู ที่เขาเห็นว่าเมาแล้วก็ให้ค้าง
 
พอดึกก็ต้องตรวจตามแบบเจ้าภาพที่ดี แต่ผู้หญิงมาอยู่ตรงหน้าไม่ลองชิมหน่อยก็อย่างไงอยู่ จูบไปแล้ว ล้วงไปจับนมแล้ว
ก็ไม่มีท่าทางปฏิเสธ เขาลงมือบริการให้ความอบอุ่นต่อ ผิดกับไอ้ไข่ซะอีกที่ปัดป้องห่อตูดซะแน่นหนาเวลาต้องไปค้างที่ไหนด้วยกัน
  ขนาดเขาให้ลองบุหรี่ไส้กัญชา เมาจนเคลิ้ม มันก็ยังปฏิเสธเขา
 

พอลิฟต์พูดเท่านี้ฟ้าใสก็พอเข้าใจ เพราะก็รู้จักแชมพูดี มันเป็นก็นับว่านิสัยดี ดูแล เทคแคร์เพื่อน แม้ว่าจะมีแนวดื้อๆรั้นๆ
 จะทำ จะทำบ้าง เรื่องที่มันไปนอนกับฝรั่ง นั่นฟ้าใสก็รู้ มันเล่าให้ฟัง ก็เพราะมันว้อนอยากลองเอง ถึงหน้าตามันไม่สวยจน
ไปทำตามาแล้ว ดัดฟันก็แล้ว ถ้าดูแลดีๆก็ยังโอ ล่ะน่า แต่เรื่องนิสัยจุกจิก กับไอ้เรื่องอะไรเล็กน้อย คงทำให้บางครั้งมันก็กลายเป็นคนน่าเบื่อไปได้

นี่ ขาดอีกแค่4เดือน ก็ครบปีแล้วสินะ ที่เขาเป็นควายให้เพื่อนตีหน้าใสซื่อใส่ ต่อให้ไอ้หมูแฮมมันหาเหตุผลมาอ้างว่ามันไม่บอก
เพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจฟ้าใส แต่มันก็เกินไปที่มาใช้ของร่วมกันกับเพื่อนกันเองแบบนี้ แถมระยะเวลาก็ต่อเนื่อง
ไม่ใช่แค่เมาและขี่ จับ ปรับ จบ ก็ยังคงจับ ปรับ กับต่อๆไปอีก ฟ้าใสก็รู้ว่านี่คงเป็นกรรมที่เขาต้องรับ ที่เขาทำกับเมียพี่ลิฟต์
รู้ทั้งรู้ แต่ถ้อยคำที่ร่างสูงใหญ่พร่ำออดอ้อนขอมีอะไรกับฟ้าใสว่า พี่ไม่ได้นอนกับพลอยเขานานแล้ว เพราะพอมีอะไร
ฝ่ายนั้นก็ทำท่าเจ็บ จนเหมือนพี่จะไปข่มขืนเขา มิน่า พี่ลิฟต์ถึงได้ใช้ปากใช้ลิ้นใช้นิ้ว  เก่งมาก

จากที่คิดว่ามีพี่ลิฟต์เป็นเพื่อน เพื่อนกันธรรมดา กันเพื่อนที่นอนด้วยได้ ก็อุ่นใจพูดคุยกันสนิทกว่า พี่ลิฟต์ก็สอนฟ้าใสหลายเรื่อง
ทั้งเรื่องงาน และเซ็กซ์ที่เปิดกว้าง หยอกล้อ เล่นท่าพลิกแพลง อิ่ม และเติมเต็มในชีวิตที่มีส่วนขาดหายไป

ฟ้าใสก็กั้นขอบเขตกับพี่ลิฟต์แค่เพื่อนกินเพื่อนนอนจริงๆ ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรที่จะไปมีใครๆ และยังต้องรับฟัง
รู้สึกไหม ก็ต้องมีบ้างห่วงหวง แต่ไม่อาจทำอะไรได้ ฟ้าใสป็นผู้ชาย เป็นคนที่มาทีหลังเมียที่จดทะเบียน
ทางบ้านฟ้าใสเอง  เขาก็ไม่เคยบอก แนะนำให้รู้จัก จนวันหนึ่งที่พี่ลิฟต์ คงอยากเข้าไปบ้านฟ้าใสมาก
เดินดุ่มๆไปหาถึงบ้าน จนโดนไอ้เบบี๋กัด ดีว่าไอ้ดอลล่ามันไม่ใช่พวกปากไว ไอ้เบบี๋มันตัวเล็กตีนๆแมนๆอย่างแกเลยไม่เป็นไร
ฟ้าใสก็นึกสมน้ำหน้าพี่ลิฟต์หน่อยหนึ่ง เคยห้ามแล้วไม่ให้เข้ามา ก็ยังอยากมาโชว์ตัว ทำเอาฟ้าใสโดนแม่พรรณเตือน
ว่าต่อไปจะคบใครให้ดูให้ดีๆ

แม่จ๋า แม่จะรู้ไหมว่า ฟ้าใสโตและผ่านอะไรมาจนทำให้มุมมองในชีวิตมันเปลี่ยนไปแค่ไหน  ป่วยการจะทำดี
ฟ้าใสขอแค่มีชีวิตอยู่เป็นปกติ ให้ความสุขกับตัวเอง ขนาดฟ้าใสไม่ได้ต้องการเป็นเจ้าของใครเพื่อให้ใครมาแย่ง
ขอแค่มีความสุขด้วยกันแค่บางเวลา ก็ยังมีเรื่องให้ฟ้าใสต้องตัดความสุขนั้นไปอีก

รักพี่ลิฟต์ไหม ถ้าจะถาม  ตอนที่มีพี่ลิฟต์คอยตามตอแยอยู่ตลอด ตอนนั้นบอกได้เลยว่ารำคราญสุดๆ ผู้ชายบ้าขี้เอา
อัธยาศัยดีกับขี้หลี มันห่างกันนี๊ดเดียว แต่เมื่อสนิทขึ้น แม้รำคราญและไม่ถูกใจบางอย่าง แต่ก็รู้สึกดีที่มีคนเอาใจแทคแคร์ดูแล
หวีผม เสียบดอกไม้ สารพัดเอาใจ แบบสาวน้อยเลยทีเดียว พี่ลิฟต์คุยเก่ง มีเรื่องเล่ามากมายเพราะคบเพื่อนเยอะที่แวะเวียน
มาหาทั้งไทยและต่างประเทศ ที่ฟ้าใสยอมพี่ลิฟต์ที่อยุธยา ใจหนึ่งก็เพื่อแก้แค้นไอ้โภชน์ด้วย
ในเมื่อจุดเริ่มที่นี่ ที่ใจฟ้าใสเริ่มให้ใจมันไป ฟ้าใสก็ตัดมันทิ้งให้คนอื่นบ้าง

เวลาที่ล่วงผ่านเลยไป ความผูกพัน ย่อมเกิดขึ้น จะว่ารัก ก็ไม่เต็มปาก ที่ผ่านมาคงไม่กล้าให้ใจใครอีก ความรู้สึกที่บีบคั้น ว่าเราคบกัน
เพื่อมีอะไร เวลาที่ต่างคนต่างมีบ้านของตัวเอง ฟ้าใสก็กลัวเกินกว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับใครอีก เคยอยากผลักไสให้พี่ลิฟต์ออกไปจากชีวิต
 แต่พอเวลานี้มาถึง ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมานั่งร้องไห้เสียน้ำตาอีก

แต่พอฟังคำที่บอกกล่าว น้ำตามาจากไหน ฟ้าใสเองยังแปลกใจ  ไม่อยากคิดว่ารัก ไม่เคยคิดจะรักผู้ชายแบบนี้ พี่ลิฟต์เอง
ก็ทำลายชีวิตครอบครัวที่ฟ้าใสสร้างมากับไอ้โภชน์

หรือจะแค่เสียใจที่ตัวเองไม่มีค่าสำหรับเพื่อนอย่างแชมพู คบกันมา 9ปี สู้ พี่ลิฟต์เพื่อนใหม่แต่ให้ความสุขแชมพูได้
ฟ้าใสเคยโดดน้ำไปช่วยแชมพู เคยเสี่ยงทั้งที่รู้ว่าเป็นเรื่องบ้างี่เง่า ยอมว่ายจากฝั่งเป็นเพื่อนเพราะแชมพูดื้อจะไปเล่นน้ำข้างเรือ
ที่จอดห่างฝั่งแบบคนอื่นบ้าง เมื่อเห็นตรงน้ำตื้นขุ่น ทั้งที่เพียรบอกย้ำว่ามันไกล ถึงสายตาเรามองจากฝั่งว่าใกล้ ก็จะไปคนเดียว ถ้าฟ้าใสไม่ไป
จนฟ้าใสต้องยอมเสี่ยงอันตราย ไปเป็นเพื่อน และว่ายไปไม่ถึง เพราะตอนนั้นเราไม่ได้ใส่ตีนกบ ดีว่ามีเรือเล็กจอดอยู่ครึ่งทาง
เลยตัดสินใช้แรงที่เหลือ ว่ายไปเกาะได้อยู่

แม้คำสัญญาที่พี่ลิฟต์จะพูดในทันทีว่าจะเลิกติดต่อกับแชมพูในทันที ทำให้ฟ้าใสรู้สึกว่าตัวเองมีค่า พี่ลิฟต์เห็นความสำคัญของเขา
มากกว่าอีกฝ่ายอย่างทันทีไม่ต้องคิดให้มากความ ก็พิสูจน์ใจที่มีให้ต่อฟ้าใส

ใช่...มันต่างจากอีกคน ที่เมื่อต้องเลือกระหว่างฟ้าใสกับอีกคน มันไม่เลือกฟ้าใส เขาไม่สำคัญ
ฟ้าใสทำร้ายเพื่อนไม่ได้  จะบอก จะเตือน แชมพู ก็คงต้องปล่อยแชมพูเอง แชมพูกล้าทำก็คงต้องกล้ารับผล พี่ลิฟต์เองฟ้าใสก็รู้จักดี
สาวที่มีอะไรด้วยจะมีระยะแค่2เดือน พี่ลิฟต์ก็จะหายเห่อ จากนั้นไป ฝ่ายสาวๆพวกนั้นไล่ตามจับพี่แกเอาเอง ใครเบื่อ ก็หายกันไป
เหมือนพักหลังๆ ที่ พี่ลิฟต์เอาเวลาช่วงเย็นวันศุกร์ที่เคยใช้กับฟ้าใสไปให้แชมพู เพราะมันทำงานประจำ
วันอาทิตย์ก็ต้องกลับบ้านพ่อแม่มัน พอตอนวันอาทิตย์ฟ้าใสไม่ว่าง วันอื่นๆไม่ว่าง พอฟ้าใสได้เจอเฮียแก
ก็ถึงได้เห็นว่ามีการโทรศัพท์อะไร ดูแปลกๆวุ่นวายๆ วันที่เจอกันก็ไม่ค่อยแน่นอน แต่ตอนนี้ทุกอย่างคงจบลงแล้ว

น้ำตาบ้าจะไหลมาทำไม รักหรือไม่รัก มันก็เจ็บทั้งนั้น



โปรดติดตามตอนต่อไป
 

[arisa_sa]

 

ขอบคุณมากค่ะ  +

[yayee2]

เมื่ออ่านทุกๆอย่างในสองหน้าสุดท้ายจบ
ก็สรุปตามความรู้สึกนึกคิดของตัเองได้ว่า
มุมมองของแต่ละคนนั้นต่างกัน แต่ละคนต่างก็มีเหตุผลสนับสนุนมุมมองของตัวเอง
วันนี้เลยไม่ขอเม้นท์เรื่องราวของฟ้าใสล่ะนะ

[mentholss]

บทสรุปเป็นประการใดล่ะทีนี้

[fuku]

อ่านแล้ว..... อืมโอเคนะ

แต่เปลี่ยนชื่อเรื่องเถอะค่ะ มันทำให้คนกดเข้ามาอ่านมีความคาดหวังต่อเนื้อเรื่อง
พอเจอว่ามันไม่ใช่ทำให้รู้สึกว่าโดนหลอก นอยด์เล็กๆ หรือมากก็ว่ากันไป

ถึงจะหงุดหงิดกับฟ้าใสบางเรื่อง แต่ก็เข้าใจว่าเป็นคนแบบนี้เองแหละ
เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับมาตีก้นซักที แล้วบอกว่ารักตัวเองให้มากกว่านี้หน่อย

และอยากขาคู่ใส่ไอ้พวกสามีทั้งหลายมากๆ -*- 
ไม่ใช่เข้าข้างฟ้าใสหรอกนะ แต่ที่พวกแกทำอ่ะ ก็คือการแย่งฟ้าใสมาจากคนก่อนหน้านี้
แล้วก็ทิ้งๆขว้างๆ มันน่านัก

[goonglovenut]

เอาเป็นว่าไม่ว่าฟ้าใสดีกว่า ขอให้เจอรักแท้เร็วๆ ขอให้เป็นพี่โม่งแล้วกันนะ สู้ๆๆๆ 

ว่าแต่ตอนสปอยด์จะใช่พี่โม่งหรือเปล่านะ

[Raspberry complex]

ขออนุญาตแปะสั้นๆ ของบทส่งท้าย Season 3 และบทนำ Season 4 The Final Love Sai เลยล่ะกันฮัฟ


Ch.5

ฟ้าใสเข้ามาหลบอยู่ที่บ้านแม่ ไม่รับโทรศัพท์ ที่พี่ลิฟต์พยายามโทรมาหา นึกอยากเปลี่ยนเบอร์ ก็เสียดาย
เด็กอุ๊ที่ไปเฝ้าร้านก็บอกว่า มีเพื่อนมาหา เพื่อนที่ชื่อพี่ลิฟต์ ฟ้าใสได้แต่ถอนหายใจ
ถ้าเจ็บเรื่องพี่ลิฟต์ ดูว่าเจ็บเรื่องแชมพูมากกว่า ว่าแชมพูเลือกพี่ลิฟต์มากกว่านึกถึงฟ้าใส
ซุกตัวอยู่ในบ้าน เป็นที่พึ่ง พี่ลิฟต์เคยมาตามถึงในบ้าน แต่ก็เจอป้านวลไล่ทางอ้อมกลับบ้านไป
ป้านวลของฟ้าใสนี่ก็ร้ายเป็นกับเขาด้วย เมื่อฟ้าใสบอกว่าไม่อยากเจอ ป้านวลเลยทั้งกระทบกระแทกแดกดัน ไล่ไอ้ดอลล่าประชดคน

ออกไปร้านก็ต้องคอยดูเวลาว่าเป็นเวลาที่พี่ลิฟต์ต้องอยู่บ้านกับเมีย
ปิดร้านเรียบร้อย  เช็คของในร้าน ป๋าเรนโทรมาให้มาเอาของ ของเหลือในโรงงานเยอะมาก
ไม่เอาตังอีกต่างหาก ขอแต่ค่าขนมให้เด็กคนงานค่าคัดของ  แพคของ  และค่ากล่องใส่ เพราะป๋าต้องซื้อกล่อง
เสียงแกร๊ก ที่ประตูหลัง ข้าวโอ๊ตหรือเปล่า ไม่น่าใช่อีกคนนะ ไม่มีเสียงมอไชต์บึ้มๆนี่นา

“ข้าวโอ๊ต!!!” ฟ้าใสตะโกน

“.....”
เสียงฝีเท้า ใกล้เข้ามา จังหวะก้าวเดิน ฟ้าใสรู้แล้วว่าใคร จะซ่อนหลังโต๊ะดีไหม เดี๋ยวก็กลายเป็นชวนเล่นซ่อนหา

“ไข...” เสียงทุ้มนุ่มราวพระเอกละครช่อง 3

“เอ่อ...พี่”

ร่างสูงเข้ามาใกล้....


Season 4 The Final Love Sai


ฟ้าใสมารอขึ้นเครื่องที่ สนามบินสุวรรณภูมิ
อยากมีใครที่รู้ใจปรึกษา อยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่น ไม่อยากให้ที่บ้านต้องทุกข์ใจไปด้วย
ไม่ต้องพูดคุยก็ได้ ขอแค่นั่งด้วยกันเท่านั้น
คิดอยู่นาน โทร ไม่โทร ไม่โทร อยากโทร
ฟ้าใสโทรไปหาพี่โม่ง ขอขึ้นไปเที่ยวที่ลำปาง และแวะไปหา

“มาได้เลยนะ แล้วถ้ามีเรื่องอะไรต้องบอกพี่นะ”

“ฮะ....”ร่างเล็กทอดเสียงอย่างอ่อนแรง

“.....” หลังจากนิ่งเงียบ พี่โม่งก็พูดต่อ “พี่จะไปรับ” เสียงกล่าวต่ออย่างหนักแน่น...


TBC....
ตอนต่อไปขอเวลาหน่อยนะฮะ

 

[kasune]

สงสารฟ้าใสมากอะ ....
คบใครก็ไม่ยืด(อีกแล้ว) โดนหักหลัง(อีกแล้ว)
ไหนจะยัยแชมพู... เธอมันเลว ยอมหัักหลังเพื่อนสนิทที่คบมานับ10ปีได้
เลือกผู้ชายและเลือกที่จะหักหลังฟ้าใส
แล้วก็ผิดหวังกับลิฟต์นิดหน่อยนะ เฮ้อนายนี่มัน..
สุดท้ายคือพี่โม่งนั่นแหละที่ดีที่สุดแล้ว T____T

[arisa_sa]

สมหวังซักทีเถอะพ่อคุณพ่อทูลกระหม่อง ลุ้นจะแย่อยู่แล้ว พี่โมงออกโรงซักกะที
หายไปทำลูก มีเมียซะไม่มีบทเลย แล้วหนุ่มแว่นอีกคนอะครายยยย จะมีผลอะไรมั่งเนี่ย รอติดตามตอนต่อไป อิอิ

เป็นกำลังใจให้จ้า ตามฟ้าใสตล๊อดดดดด เลยเนี่ย รักมากมาย

ขอบคุณมากค่ะ  +

[mentholss]

เอาSeason 4มาเดียวนี้น้าาาาาาาา   

[DIIK]

รักสุดท้ายแล้วววววววววววววววววววววววว
พี่โมงขาาาาา (ขอให้เป้นพี่แกเหอะ *กอดขาคนแต่ง)

เรื่องนี้เป้นเรื่องที่รออ่านทุกวันมากๆ ค่ะ
คือเหมือนตามติดชีวิตคนธรรมดาจริงๆ 555 (ถึงจะมีเวอร์ไปมั่ง แต่อินจัด!)
ฟ้าใสเป็นเด็กหัวอ่อนต้องการความรัก ไม่แปลกที่จะเป็นแบบนี้ถึงจะขัดใจหลายๆอย่าง
แต่ก็เข้าใจแล้วก็อดลุ้นให้เจอรักดีๆ ไมได้ทุกที

ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ ให้ได้นั่งลุ้นทุกวี่ทุกวันนะคะ ><

*ปูเสื่อรอ S4

[timvasabi]

เอาเหอะ รอ s.4 ค่ะ อยากดูว่าจะเป็นไงต่อไป

[lunar]

ฟ้าใสก็ยังคงเป็นฟ้าใสที่วิ่งหาความรัก ความอบอุ่น ที่พึ่งพิง
อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยต่อไป ไล่ไปเรื่อยๆจนเกือบจะรอบวง
คราวนี้หวยออกที่โม่ง

ฟ้าใส โม่งแต่งานแล้วนะ ทำอะไรก็คิดให้ดีๆก็แล้วกัน
ขอสักครั้งที่ฟ้าใส ใช้ใจใสๆจริงๆ จะน่ารักมากเลย


รออ่านตอนต่อไป

 

[Raspberry complex]

Ch.1

“ไอ้มาย!!! เมริงมาถึงหรือยัง” เสียงไอ้เป้เอ็ดตะโรลั่น ทันทีที่เขาเปิดโทรศัพท์ แมร่งบอกแล้วพวกมันก็ยังจะมาคอยทำซากอะไร

“เฮ้ย...เมริงนี่ กูก็เพิ่งมาถึงนี่แหล่ะ บอกว่าไม่ต้องมารอ กรูกลับของกรูเองเองได้ มีรถเมล์ รถตู้เยอะแยะ ห่าน ข้าวของกรูก็ไม่มีอะไร
อย่ามาหวังของฝากนะเมริง มีแต่ไส้อั่วของแม่กรู” มายพูดไปก็โดนอีกฝ่ายสวนกลับ

“เชรี่ยนี่ เมริงจะบ่นอะไรของเมริงว่ะ กรูแค่ถามว่าเมริงมาถึงยังแค่เนี่ยะ” ทันใดก็มีอีกมือมาคว้ามือถือไปพูดเอง

“ไอ้มาย เมริงช่วยกรุณามาที่ร้านตาบัก ชั้น4ด่วน แดกกาแฟรอเมริงจนจะทำดีท็อกซ์ทางปากแล้ว” เป้เร่งมายเพราะรอมาเป็นชั่วโมงแล้ว

“อ้าว แล้วเมริงจะไปรอกรูชั้น4ทำไมว่ะ กรูมากรูก็ออกชั้น2 ถ้าเมริงรอกรูชั้น 2 เมริงกับกรูก็ได้กลับแล้ว”

“โอย พวกเมริงไม่ต้องพูดมากแล้ว เมริงก็รีบเดินมา” เคนรีบตัดบท เพราะรู้ว่าไอ้มาย เพื่อนกลุ่มเดียวกันจะกลับจากเชียงรายวันนี้
และเขาเองก็ต้องมาส่งแม่กลับอุบล เห็นว่าเวลาใกล้เคียงกัน เลยรอรับเพื่อนเพื่อเอาตัวไปกินต่อกันซะเลย


มายหนุ่มน้อย ร่างสูง186 เซ็นต์ วัย21ปี เพิ่งกลับมาจากเชียงราย ขณะที่เดินผ่านบริเวณที่นั่งรอของผู้โดยสารขาออกในประเทศ
เขาสังเกตเห็น...ตอนแรกไม่แน่ใจคิดว่าเป็นผู้หญิงที่ดูทอมๆทะมัดทะแมง เจ้าตัวซึ่งอยู่ในอารมณ์เศร้า นั่งเหม่อ มีนิตยสาร
เกี่ยวหนังและดนตรีตรงหน้ากางเอาไว้เฉยๆ คงอกหักมาหรือเปล่า

ไอ้ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาคมขนตางอนเป็นแพ มีน้ำตาคลอ จะหยดมิหยดแหล่  ดึงดูดให้เขาอยากเข้ามาใกล้  อยากช่วยปลอบโยน
ประโลมใจให้หายเศร้า  อื้อ...แรกเห็น แค่มองห่างๆก็เหมือนกับได้กลิ่นกายของคนหน้าสวย เพื่อนเอ๊ย..ไอ้เป้ ไอ้เคน เมริงรอไปก่อน
 คนตรงหน้า นี่น่าสนใจกว่าเยอะ
มายแอบถ่ายรูปคนน่าสนใจไว้หลายภาพ ริมฝีปากอิ่มแดงเรื่อ ขบเม้มอย่างอดกลั้นความรู้สึก น้ำตาที่คลอปริ่ม หยดไหลตามร่องแก้ม
หยดลงที่นิตยสารที่กางอยู่ เจ้าตัวค่อยๆใช้นิ้วเรียวกรีดน้ำตา มือเล็กๆเท่ามือเด็กป.6ซะละมั๊ง พอเช็ดน้ำตาไปที ก็สูดหายใจลึกๆที
แต่พอแอบมานั่งข้างหลังดูใกล้ๆ ก็รู้ว่าเป็นผู้ชายหน้าสวย

ตรืดดดดด ตรืดดดดดด

อ้าวเสียงโทรศัพท์ดัง ห่าน ไอ้เพื่อนเวร เชรี่ย สาวน้อยเอ๊ยพ่อหนุ่มน้อยของกรู เลยหันมามองกรูเลย  ทำไงดีว่ะ ยิ้มให้
อื้อ... น้ำตายังคลออยู่เลย เหมือนต้องมนต์ มายส่งผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้....
ร่างเล็กก้มหน้างุด ปาดน้ำตาด้วยมือตัวเอง  พึมพำ ขอบคุณ ส่ายหัวปฏิเสธ

ตรืดดดด ตรืดดดดด เสียงโทรศัพท์แมร่งก็บ้าดังอยู่ได้ เดี๋ยวกรูหนีกลับเองให้พวกมันแดกกาแฟทำดีท็อกทางปาก ทั้งคืนเลย
.
.
.
.
ฟ้าใสเห็นแล้ว พี่โม่ง มายืนรอรับ ดีใจจนน้ำตาพาลไหลออกมาอีก รีบกระพริบไล่ให้มันย้อนกลับไป ตอนขามาก็อายจะแย่
นั่งร้องไห้ที่สนามบิน จนมีคนส่งผ้าเช็ดหน้าให้ อายเด็กนั่นจริงๆ ดีว่าได้เวลาให้เช็คอิน เลยเดินหนีมา
พี่โม่งคงมากับลูกชาย นั่นคงเป็น เจ้าหนูมะนาว อายุน้อยกว่าอิ๊กคิวหลานเขา

“สวัสดีฮะ พี่โม่ง” ฟ้าใสยกมือไหว้ รุ่นพี่ผู้ที่เป็นส่วนหนึ่งในหัวใจเขาตลอดมา

โม่งจูงลูกชายเดินเข้ามาหาหนุ่มรุ่นน้อง โอบไหล่ร่างเล็กอย่างปลอบโยน รู้ว่าคงมีเรื่องทุกข์ใจ ถึงได้ยอมมาหาเขาถึงที่นี่
เคยออกปากคะยั้นคะยอให้มา ตั้งแต่ได้ข่าวว่าเลิกกับเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ชื่อโภชน์  เวลาคุยกันก็ไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังสักที
บอกแต่ว่าสบายดี  เห็นหน้าคนตัวเล็กก็ใจหายอยู่ลึกๆ ถ้าทำได้โดยไม่มีใครต้องเจ็บปวด เขาคงอยากพาคนตรงหน้า
ไปอยู่ด้วยกันที่ไหนให้หมดเรื่องราวทุกข์ใจ
.
.
.
“หวัดดีครับ ชื่ออะไร ครับ อาชื่อฟ้าใสครับ เรียกว่า อาไขก็ได้ครับ” ฟ้าใสพูดชื่อตัวเองไปแล้วก็สะท้อนใจ  ชื่อของเขาฟังดูแล้ว
ชีวิตน่าจะมีแต่โลกที่สดใส แต่ทำไมความเป็นจริง ต้องเจอแต่ต้องเสียน้ำตา ผิงผิงเคยชวนแอบเพื่อนๆไปดูหมอ คำทำนายทายทัก
ว่าชีวิตที่เลขวันเกิดตรงกับเดือนกับข้างขึ้นข้างแรม อย่างเขา ชีวิตจะเจอเรื่องวุ่นวายเป็นช่วงๆ 3ปีดี3ปีร้าย หมดเรื่องวุ่นก็จะดี
พอดีไปได้อีก 3 ปีจะเจอเรื่องวุ่นอีกฟ้าใสก็ว่าฟังดูคลุมเครือ  ก็ชีวิตคน ใครมันจะเลิศเลอเพอเฟ็กต์ล่ะ ค่าดูตั้ง400
ส่วนผิงผิงน่ะเหรอ อาจารย์หมอดูบอกว่า ดวงเป็นหญิงเหล็ก ต้องทำทุกอย่างเอง ซึ่งก็ดูแล้วก็เหมาะกับผิงผิงมาก
เพราะไม่เห็นเคยเรียกใช้ใคร ผิดกับสาวฝ้าย ที่ของห่างมันแค่ 2ก้าว มันก็วานคนอื่นหยิบให้

“ซาหวัดดีครับ มานาว ชื่อมานาวครับ” หนูน้อย แกะมือออกจากมือพ่อ ยกมือสวัสดี พร้อมแนะนำตัวเอง เด็กน้อยหน้าตาน่ารักตาโต
จมูกโด่ง มีส่วนเหมือนพี่โม่งอยู่มากโข โดยเฉพาะรูปคิ้วนี่ เหมือนจนฟ้าใสอยากหัวเราะ ก็คิ้วพี่โม่งน่ะ มันก็ดูหนานะแล้วก็ดูยุ่งๆ เจ้าตัวก็ชอบขมวดคิ้วด้วย

ฟ้าใสเลยแกะมือพี่โม่งออกมั่ง ทรุดตัวนั่งทักหนูน้อย  หลังจากโม่งโอบไหล่ปลอบใจคนร่างเล็ก ก็รับเอากระเป๋าสะพายใบย่อม
มาสะพายไว้เอง หลังจากนั้นก็จับมือหนุ่มหน้าหวานไว้ไม่ยอมปล่อย

“คร้าบ หวัดดีครับ มานาวน่ารักจังเลย ขออาไขหอมหน่อยได้เปล่า” ฟ้าใสอดไม่ได้เห็นเด็กๆ ต้องขอหอม

“ได้ฮะ งั้นมานาวก็ขอหอมอาไขด้วยนะฮับ ตัวอาไขหอมจัง” สิ้นเสียงเด็กน้อย ฟ้าใสก็ต้องหัวเราะคิก หลังจากแลกกันหอมแก้มคนละที ฟ้าใสก็แอบกอดเจ้าตัวเล็กด้วย

“ฮื่อ ตัวมานาวก็อุ่นดี อาไขเพิ่งลงจากเครื่องอ่ะ อากาศเย๊นเย็น”

“งั้นอาไขก็กอดมานาวไว้ก็ได้ แม่บอกมานาวตัวอุ่น”

โม่งมองดูหนุ่มรุ่นน้อง มองทีไรก็ยังคงคิดว่าเป็นเด็กหนุ่มน้อยเมื่อวานซืนอยู่ดี ต่อให้วันเวลาผ่านไปสักเท่าใด
ฟ้าใสมาที่นี่ก็ดี อยู่พอให้เขาได้ช่วยปลอบใจประคับประคองให้เจ้าตัวได้มีกำลังใจ ที่มีเจ้ามะนาวลูกชายตัวน้อย
คงพอเป็นเพื่อนเล่นให้คลายเหงา และคงป่วนจนทำให้เจ้าตัวไม่มีเวลาคิดมากเรื่องต่างๆนัก


  ขอบคุณทุกเม้นท์ทุกกำลังใจฮะ

[arisa_sa]

เจอพี่โมงซักกะที กว่าจะโครจรมาพบกันได้ผ่านมากี่ปีแล้วหว่า ใหนจะน้องมายอีก ต้องมีบทบาทสำคัญแน่ ๆ เลย อิอิ หยังงี้ต้องรอตอนต่อไป

ขอบคุณมากๆๆค่ะ

  +

[yayee2]

เฮ้อ..เสียดายพีโม่่งจัง
เมื่อไรชีวิตฟ้าใสจะสมกับชื่อตัวเองซะทีนะ

[kasune]

พี่โม่งจ๋า คนดีที่สุดของฉัน TT"
แต่ตอนนี้คงต้องขอเล็งมาย พระเอกตัวจริง(รึเปล่า)ไว้ก่อนนะคะ 
หวังว่าคนนี้จะเป็นคนที่ดีที่สุดนะคะ...

[sinyou]

เมื่อไหร่ไขจะมีความสุขกับเขาสักที ยิ่งอ่านยิ่งแย่ ไขเศร้าตลอดเลย 

[Raspberry complex]

(ต่อ)

ฟ้าใสเลียบเคียง ถามว่าสะดวกจริงหรือเปล่าที่พี่โม่งพยายามตื้อให้ค้างที่บ้าน ก็เกรงใจนี่นา ถามย้ำแล้วย้ำอีกจนโดนดุจนได้
ฟ้าใสอายุจะ25แล้วนะ ถึงยังไม่เต็มก็เหอะ  พอโดนอ้างว่าจะให้ช่วยเลี้ยง มะนาวด้วย ทำเอาฟ้าใสปฏิเสธไม่ได้

อาจารย์เบญภรรยาพี่โม่งเข้าบ้านมาตอน 6 โมงครึ่ง ฟ้าใส สวัสดีทักทายกันได้แป็บหนึ่ง ก็ออกไปอีก บอกว่าเข้ามาเปลี่ยนชุด
แล้วต้องไปงานศพญาติผู้ใหญ่ของเพื่อนกลับมาแล้วจะมาร่วมวงคุยด้วย ฟ้าใสว่าอาจารย์เบญก็ดีออก ไม่เห็นเหมือนพี่จุ๋ยว่าเลย
หาว่าหน้าเหมือนคนที่เล่นปอบหยิบบ้างล่ะ ผอมไป หน้าไม่ค่อยยิ้ม ใครเขาจะเหมือนพี่จุ๋ย ร่าเริงบันเทิงตลอดล่ะ
นี่ขนาดมีธุระ ยังอุตส่าห์เข้ามาดูอาหารการกินในบ้านก่อน อีกทั้งยังซื้อเข้ามาพร้อมสั่งเด็กแม่บ้านให้เตรียมให้อีกด้วย

พี่โม่งก็ถามเรื่องร้าน เรื่องเพื่อนๆ พอฟ้าใสบอกเล่าถึงเพื่อนคนนั้นคนนี้ พอจะพูดถึงแชมพูที่ทำเกี่ยวกับออกแบบเสื้อผ้า
ก็สลดใจถึงความเป็นเพื่อนของตัวเองที่ไม่มีค่าเอาซะเลย โม่งเห็นหน้าคนตัวเล็กเปลี่ยนไปเลยเปลี่ยนพูดใหม่

“เรานี่โชคดีเชียวนะ ทำร้านแทบไม่มีต้นทุนเลยล่ะสิ” ร่างสูงพูดแซวยิ้มๆ

“555 พี่แหมมันก็ไม่ใช่อย่างงั้น” ปฏิเสธไป คิดดูก็แทบจะจริง บิลค่าน้ำค่าไฟก็ส่งเข้าบ้านข้างใน ค่าเช่าร้านก็ไม่มี
ของที่เข้าร้าน ก็ได้มาฟรีบ้าง เพื่อนกันก็ส่งมาให้ขายถูกกว่าราคาขายส่งให้ตลาดขายส่งจตุจักรซะอีก คนที่พอชอบซื้อของแบบนี้
พอมาเห็นมีขายที่ร้าน ราคาก็ถูกกว่าทั่วไป ก็จะซื้อกันไปทีละหลายชิ้น ยิ่งช่วงหน้าเทศกาล แทบจะกวาดกันไปจนเกลี้ยงร้าน
ข้าราชการหรือคนทำงานมักจะมาเอาไปทีละเยอะเพื่อไปให้เป็นของขวัญ

“อ้าว...มะนาวฟังอาไขโม้เพลินจนหลับคาตักอาไขเลย” ฟ้าใสรู้สึกว่าคนตัวเล็กที่นอนหนุนตักตัวเองเริ่มนิ่งเฉยผิดปกติ
มองดูอีกทีเลยพบว่าหลับไปซะแล้ว

โม่งลุกขึ้นก้มช้อนร่างลูกชายตัวน้อย ความจริงก็อยากรวบจับอุ้มซะทั้งสองคนน่ะแหล่ะ กลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็กที่ทั้งคู่ใช้
ผิวเนียนละเอียดที่ขาวกว่าผิวเจ้าหนูมะนาวลูกชายเขาซะอีก สายตาที่เงยสบตา บอกความรู้สึกถึงความรักที่ร่างเล็กมีต่อเขา
อยากสัมผัสให้มากกว่าแค่โอบไหล่

หลังจากส่งเจ้าตัวเล็กเข้าห้องนอน โม่งชวนฟ้าใสมานั่งหน้าบ้าน

“เบียร์นะ” โม่งบอกเดินหยิบมาส่งให้ พร้อมจุดบุหรี่สูบ

“โห พี่ยังไม่เลิกสูบอีก”ฟ้าใสแกล้งโวยวาย “เพื่อนไขนะ พอมีลูกเขาก็เลิกสูบแล้ว”

“เฮ้ย เรื่องนี้ต้องขอว่ะ อดไม่ไหวจริงๆ” โม่งหัวเราะ เอามือขยี้หัวรุ่นหนุ่มน้อง “ว่าแต่เราน่ะมีเรื่องอะไรจะคุยให้พี่ฟังรึเปล่า”

ฟ้าใสไม่ยอมสบตา เสไปมองฟ้า มองดาว นึกแล้วเหมือนคืนพร่างพราวดาวที่ริมทะเล ได้นั่งคู่กัน แม้ไม่ต้องเอ่ย แต่หัวใจก็อบอุ่น
โม่งรั้งหัวทุยที่มีผมนุ่มสลวยซบลงที่อกอุ่น ไม่นานหยาดน้ำตาก็ทำเอาเสื้อเขาเปียกจนเย็นลึกเข้าไปในอก
.
.
.
.
“นั่นไง ดูบานประตูสิ ฝีมืออาจารย์สุเมธเชียวนะ นั่นๆนะฝีมือพี่จุ๋ย” ร่างสูงชี้มือขึ้นไปบริเวณภาพพุทธประวัติเหนือบานหน้าต่างทางซ้ายมือ
ฟ้าใสดูตามมือคนร่างสูง มากับอาจารย์ศิลปะ โดยเฉพาะกับพี่โม่งยิ่งแล้วใหญ่ เหมือนพาทัวร์ดูงานจิตรกรรมไทยฝาผนัง
แถมท้ายด้วยความรู้ทางสถาปัตยกรรมไทย แบบเจาะลึกพิเศษอีกต่างหาก

“อ้าว แล้วไหนฝีมือพี่โม่งล่ะฮะ” ฟ้าใสถาม เมื่อเห็นคนตัวโตไม่พูดถึงงานตัวเองเลย

“พี่น่ะเหรอ อาจารย์ให้ไปซ่อมหอพระไตรปิฎกกับพี่เซียนกันสองคนนะสิ นั่งทำกันแค่สองคน คนอื่นเขาได้เฮฮาพูดแหย่กัน
พี่กับไอ้เซียน ทำไปจะหลับไป” โม่งเล่าไปก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกวันวาน

ระหว่างที่พี่โม่งพาเดิน ก็จะมีคนรู้จักทักทายบ้าง มะนาวเดินจนเหนื่อยก็ให้ฟ้าใสอุ้ม
แม้ว่าพี่โม่งจะบอกว่า “พ่ออุ้มเอง” มะนาวก็ไม่ยอม เรื่องเด็กกับฟ้าใสนี่ ต้องยกให้ เด็กคงสื่อรับรู้ความรักความจริงใจได้ล่ะมั๊ง
ขนาดตอนที่พี่ส้มโอกลับมาเยี่ยมบ้านเดือนหนึ่ง เอาลูกสาวหนูดีน่ามาด้วย ตอนที่อายุเพิ่งขวบเดียวหลับหูหลับตาร้องไห้ไม่หยุด
เป็นชั่วโมงๆ ส่งให้อุ้มกันรอบวงทั้งป้าๆ ป้านวล แม่พรรณ  จนเอามาให้ฟ้าใสอุ้มแป็บเดียว เงียบหลับสนิท ตั้งแต่นั้นมา
พอไปทานข้าวนอกบ้านกัน ฟ้าใสเลยต้องมีหน้าที่ดูแลเด็กๆลูกหลานของใครต่อใคร
อากาศร้อน และคงเพลียแดด แปบเดียวหนูน้อยก็หลับคาบ่าพ่อหนุ่มหน้าสวย โม่งรับตัวลูกชายมาอุ้มต่อ พากันไปหาที่นั่งคุยใต้เงาร่มรื่นของต้นไม้

“แล้วเราไม่คิดเรียนต่อบ้างเหรอ”

“โหย...พี่โม่งนี่สมกับเป็นครูจริงๆเลย” ร่างเล็กแกล้งว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“ก็แล้วไงล่ะ ทำไมเป็นครูแล้วไง ห๊ะ เรา”

“ก็ไม่ไงอ่ะ แม่ไขก็ครู เกษียณแล้วก็ยังไปจับลูกคนงานมาหนังสือวันเสาร์อาทิตย์ อีก ฟ้าใสเห็นแล้วสยองแทน
แถมยังจะมีไอ้ดอลล่าเฝ้าไม่ให้เด็กลุกจากเก้าอี้อีก อีกหน่อยพี่โม่งแก่แล้ว ก็คงจับลูกชาวบ้านมานั่งเพ้นส์นั่งดรออิ้งแน่เลย อิอิ”
คนตัวเล็กพูดไปก็หัวเราะคิกคักล้อเลียนคนแก่กว่า

“หนอย ว่าอาจารย์เหรอ” โม่งจิ้มเอวอย่างหมั่นไส้เจ้าคนตัวเล็กที่ทำหน้าเป็น ทำเอาเจ้าตัวยกมือยอมแพ้เพราะขยับตัวไม่ได้
เนื่องจากมีคนตัวเล็กกว่านอนหนุนตักอยู่


ความสุขเล็กๆน้อยๆ ที่ได้รับ เป็นเหมือนน้ำทิพย์หล่อเลี้ยงให้มีแรงเดินก้าวต่อ
โลกไม่ได้โหดร้ายเกินไปนัก ฟ้าใสอาจโชคร้ายในเรื่องความรักกับชีวิตคู่ แต่ปัญหาด้านอื่นๆ เขาก็ไม่ได้มีอะไรนี่นา
การงาน การเงิน คนที่รักเขายังมีมากมาย


TBC....

[arisa_sa]

เข้มแข็งไวๆนะจ๊ะ ฟ้าใส สู้ๆ

ขอบคุณมากค่ะ  +

[goonglovenut]

พี่โม่งก็ยังเป็นพี่ที่แสนดีเหมือนเดิม ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะกลับมาอยู่กับฟ้าใสได้หรือเปล่า แถมยังมีมายเพิ่มเข้ามา  :เฮ้อ:แต่ก็ขอให้ฟ้าใสเจอคนที่ใช่และรักด้วยใจจริงแล้วกันนะ 


ปล.ขึ้นอยู่กับคนเขียนใช่ไหม ฮ่าๆๆๆๆ

[yayee2]

คนเรามันจะโชคร้ายเรื่องคู่ไปตลอดชีวิตรึไงเนาะฟ้าใส
ก็ขอบ้างเหอะเจ้าโชคชะตา เจ้ากรรมนายเวร ขอฟ้าใสเจอใครซักคนที่เป็นของฟ้าใสจริงๆเหอะ
ขอเป็นคนที่มาร่วมแชร์ทุกเรื่องทุกสิ่งในชีวิตของฟ้าใสตลอดไปบ้างเหอะ

[mentholss]

พ่อหนุ่มน้อยที่ชื่อ "มาย" จะมีบทบาทอะไรในภายหลังอ่ะป่าวนิ

[Raspberry complex]

((ต่อ))

“ไม่ไหวอ่ะ พี่โม่ง ไขขอห่างพวกศิลปะไปก่อนล่ะ” ฟ้าใสตอบ

หลังจากพักอยู่บ้านพี่โม่งผ่านมาแล้วสองคืน คนตัวโตยังแนะนำให้ไปเรียนต่อโท จะในหรือต่างประเทศ
เขาน่ะเลิกขอตังแม่มาตั้งแต่อายุ 19 ที่เริ่มรับงานทำกับเพื่อนๆ ค่าเทอมค่าเรียนอะไร ก็ออกเองบ้าง ถ้าแม่หรือป้าอยากให้
ก็รับไว้ แต่ไม่เคยออกบอกขอเอง ถ้าจะเรียนที่ต่างประเทศ คงต้องรอให้ตัวเองมีเงินเก็บมากพออยู่ก่อน ถึงจะกล้า

“หรือมาคอยช่วยพี่ดูแลเวลางานพี่ต้องไปแสดงงานตามประเทศต่างๆ”

“อื๋อ!!! ฟ้าใสไม่เก่งภาษานะพี่ ข้าวปั้นมันยังเก่งกว่าไขเลย ม่ะไหวล่ะมั๊ง อย่าจ้างไขเลย” ขืนให้ไขอยู่ใกล้พี่โม่งมากกว่านี้
 ฟ้าใสคงได้ไปขอให้แม่มดช่วยเสกคาถาแปลงร่างให้กลายเป็นหมอนข้างไปนอนให้พี่โม่งกอดทุกคืนแน่
คนอย่างฟ้าใสไม่เคยคิดอิจฉาใคร ใครจะรวย ขับเบนซ์อย่างไอ้ป๋าแก้ม ป๋าเรน ใครจะมีแฟน หล่อ รวย ช่างเอาใจ อย่างไอ้ฝ้าย
 ใครจะไม่มีญาติพี่น้องกวนใจอย่างไอ้นุ้ย ใครจะฝีมือดีจนได้เป็นมือขวาของอาจารย์เจนคนดังแห่งวงการศิลปะ
 ใครจะมีคนรักจนยอมเป็นเบี้ยล่างทุกอย่าง อย่างผิงผิง

ฟ้าใสก็ไม่เคยอิจฉา แต่ถ้าฟ้าใสอยู่ที่นี่นานกว่านี้ ใกล้ชิดพี่โม่งกว่านี้ ฟ้าใสคงต้องขออิจฉาอาจารย์เบญล่ะ
ทั้งที่รู้ หากฟ้าใสดูแลงานให้พี่โม่งนะ รับรอง จะขายให้หมดทุกชิ้น ตั้งแต่เปิดแสดงวันแรกเลย 555 ก็ฟ้าใสโม้เก่งจะตาย
เล่านิทานเล่าตำนานเป็นตุเป็นตะ ระดับข้าวปั้นตลึงตาค้าง ตอนขายงานที่แกลลอรี่ของขวัญก็ยังขายได้ตั้งเยอะ
นอกจากท่าทางคนมาดูมันจะไม่สมควรได้งาน ฟ้าใสก็ไม่เชียร์ให้หรอก

“เราก็เคยไปเรียนการจัดการการแสดงนิทรรศการศิลปะและวัฒนธรรมนี่นา จะได้เอามาใช้”

หื้อ...พี่โม่งนี่ไม่รู้ตัวหรือไง ว่าฟ้าใสน่ะอยู่ใกล้พี่โม่งได้ซะเมื่อไหร่ มันมีแต่คำว่ารัก รัก รัก จนเต็มหัวอก หัวใจไปหมด
มาอยู่แค่ 2 วันนี้ ออร่าความรักของฟ้าใสจะแสดงจนอาจารย์เบญเขารู้หรือเปล่า ดีนะที่นัดขวัญไว้เรียบร้อยจนบิดพลิ้วไม่ได้
โม่งเห็นคนตัวเล็กไม่ตอบ เอ้า...ไม่ตื้อก็ได้

“แล้วนี่ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยหรือ มาแปบเดียวเอง พี่ยังพาเที่ยวไม่หมดเลย”

“555 โอ๊ย...อย่างพี่โม่งพาไขเที่ยวนะ เดือนหนึ่งก็ไม่หมด เล่นบอกประวัติละเอียดยิบตั้งแต่คนสร้างยันปฏิสังขรณ์
จนอนาคตว่าจะทำใหม่ น่าๆเดี๋ยวไขมาเที่ยวใหม่ แล้วถ้าพี่โม่งลงกรุงเทพฯ เอามะนาวไปเที่ยวด้วยก็ได้นะพี่ ไขเลี้ยงให้เอง”

ฟ้าใสพูดไปก็ยังคิดไม่ตก สาเหตุที่เขาขึ้นมาที่ลำปางบ้านพี่โม่ง ก็เพื่อหนีจิตใจที่จะพาลอ่อนแอ ยอมให้ความต้องการ
ทางอารมณ์ เหนือความรู้สึกผิดชอบชั่วดี และความคิดที่อยากหลุดจากวังวนความสัมพันธ์กับพี่ลิฟต์

“อาจารย์ ครับ อาจารย์” เสียงคนตะโกนที่หน้าบ้าน เรียก ทำให้โม่งออกไปดู 

ฟ้าใสนั่งมองรอบตัวเพลินๆ มะนาวสนุกกับการตั้งใจดูการ์ตูนสกูบี้ ดู ผจญภัยดินแดนฟาโรห์ โดยมี พี่เลี้ยงคอยป้อนข้าวให้
พอเห็นพี่โม่งหายไปนาน ฟ้าใสเลยหยิบหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊คนำเที่ยวจังหวัดเชียงราย ที่วางอยู่แถวนั้นมาอ่าน 
พลิกๆไปเจอโบร์ชัวร์ เปิดรับสมัคร เรียนทำอาหารหลักสูตรครบเครื่อง ปูทางสู่เชฟ ฟรี โดย ร.ร.การอาหารนานาชาติ ร่วมกับ
สถาบันพัฒนาสังคม จังหวัดเชียงราย  ฟ้าใสอ่านรายละเอียดอย่างสนใจ

“อื้อ...น่าสนใจแห๊ะ ไอ้พิงค์มันก็เคยชวนฟ้าใสไปช่วยมันกับสามี ทำร้านอาหารที่ฟิชชิ่งคลับที่นิวซีแลนด์นี่นา
 เรียนก็เรียนฟรีไม่เสียเงินสอนทั้งทำอาหารไทย ฝรั่ง ญี่ปุ่น อิตาเลี่ยน เบเกอรี่ด้วย ฟ้าใสเรียนแล้วเอาไปสอนป้านวลให้ทำให้กินก็ได้ เข้าท่า เข้าท่า”

ฟ้าใสคิดเองเออเอง เสร็จสรรพ ได้เจอเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ ไม่ต้องอยู่บ้านคอยวิ่งหนีพี่ลิฟต์ไล่ปล้ำเอาด้วย วันนั้นโชคดีนะ
เกือบใจอ่อน ดีว่าข้าวโอ๊ตรู้ว่าฟ้าใสอยู่ที่ร้าน พอเลี้ยวรถเข้าซอย จอดแวบมาตามฟ้าใสเข้าไปกินคิดแคทชาเขียว

 ฟ้าใสนึกไปถึงวันก่อน วันที่ทำให้ฟ้าใสตัดสินมาหาพี่โม่ง มาหาที่พึ่งพิง ที่เหมือนเป็นต้นไม้ใหญ่ให้เขาเกาะยึด


ฟ้าใสยกมือลูบเบาที่ต้นคอเมื่อระลึกคนที่ฝากรอยไว้ แม้เมื่อเวลาผ่านรอยนั้นจะจางหาย

สัมผัสพี่ลิฟต์รุนแรงเร่าร้อน บทจูบที่ทำให้วิญญาณล่องลอย สติฟ้าใสหายไปทุกครั้งกับสัมผัสจากร่างสูงที่เต็มด้วยกล้ามเนื้อสมชาย
ที่ผ่านประสบการณ์ช่ำชอง ร่างกายที่ตอบสนองราวกับม้าเชื่องๆที่ยอมทุกอย่างให้กับเจ้าของได้ขึ้นขี่บังคับไปทิศทางใดตามใจปรารถนา
ทางเดียวที่ฟ้าใสจะช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นจากเยื่อใยกิเลสตัณหาแรงกระตุ้น คือต้องหนีห่าง จนกว่าจิตใจเขาจะเข้มแข็งพอ

วันที่...ร่างสูงเดินเข้ามาหา... สายตาที่มองมาที่ฟ้าใส มีแววทั้งตัดเพ้อต่อว่า เว้าวอนเหมือนเช่นครั้งแรกที่ร่างสูงนั้นไม่ยอมกลับบ้าน
และขอค้างคืนที่บ้านของแชทกับขวัญ ที่เป็นคืนแรกที่ฟ้าใสต้องนอนร่วมห้องกับพี่ลิฟต์
แขนเล็กๆ ร่างบางๆมีหรือจะทนทานแรงกอดรัดจากกายแกร่งที่แข็งแรงได้

“พี่กลับไปเหอะ”

“ทำไมล่ะ เรามาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอไข พี่จะเลิกกับแชมพู แล้วพี่ก็จะไม่มีใครอีก”

ฟ้าใสไม่อยากเชื่อ เสือมันก็ต้องเป็นเสืออยู่วันยันค่ำ พี่ลิฟต์หยุดได้วันนี้  อีก1เดือน 3 เดือน 6เดือน หรือ 1ปี
 ฟ้าใสไม่อยากผูกพันกับใครอีกแล้ว  ต่อให้ไม่เป็นเจ้าของ  คิดว่าตัวเองจะแน่พอ แข็งแกร่งพอ แต่สุดท้ายก็ยังรู้สึกเสียใจ


TBC...

[yayee2]

อ่านมาถึงตอนนี้ขอพูดในใจไม่ให้ใครได้ยินว่า อิพี่ลิฟท์เลวว่ะ รู้จุดอ่อนของฟ้าใส
เลยจะใช้จุดอ่อนตรงนี้จากฟ้าใสหาประโยชน์ใส่ตน ชิชะ คิดจะผูกฟ้าใสไว้กับตนด้วยเล่ห์เสน่หานะซี
เป็นกำลังใจให้ฟ้าใสเข้มแข็ง ทำใจแข็งๆเอาไว้ เอาชนะอำนาจฝ่ายที่จะดึงเราลงต่ำให้ได้นะลูก
ในความคิดของคนอ่านอย่างเราคิดว่า เป็นชู้ทางใจยังไงก็ผิดน้อยกว่าเป็นชู้ทางกายนะฟ้าใส
ฟ้าใสคิดถูกแล้วล่ะที่จะทำตัวเองให้ห่างทั้งจากพี่โม่งและอิพี่ลิฟท์น่ะ

[benzdekba]

 

[kasune]

อยากอ่านมายแล้ว 

[Raspberry complex]

S4 Ch.2

ฟ้าใสบอกลาที่บ้านเรียบร้อย
สั่งงานข้าวโอ๊ต เคยพาไปเอาของที่โรงงานป๋าเรน ป๋าแก้ม ข้าวโอ๊ตตื่นเต้นใหญ่  ฟ้าใสมาเอาของที ไอ้หลงถึงกับอัดแน่นเต็มคันรถ
 ข้าวโอ๊ตกับพวกป๋าๆเข้ากันได้ดีเชียว เฮอะ!!!ไอ้พวกหลีสาว  ฟ้าใสทิ้งไอ้หลงไว้ให้ข้าวปั้นดูแล ข้าวปั้นดีใจหน้าบาน
รายได้จากร้านฟ้าใสก็ยกให้น้องๆเอาไปแบ่งกันเอง ข้าวโอ๊ตมันรักข้าวปั้นมันก็คงให้ตามสมควร แล้วฟ้าใสก็จะพยายามลงมาบ่อยๆ

เอาล่ะ ฟ้าใสจะขึ้นไปอยู่เชียงรายแล้วนะ.......




ที่สถาบันพัฒนาสังคม จังหวัดเชียงราย ซึ่งตั้งอยู่ในศูนย์ราชการสร้างใหม่ มีหน่วยงานหลายหน่วยงาน
รวมทั้ง สถานที่ฝึกอบรม ด้านช่าง คอมพิวเตอร์ การท่องเที่ยวและการโรงแรม อบรม สปา และงาน เกี่ยวกับ หัตถกรรมและภูมิปัญญาไทย


มายนั่งอยู่ท่ามกลางผู้เข้าอบรมที่มาลงทะเบียน รายงานตัว คอร์สนี้ รับเพียง 25 คน
เขามองดูแล้ว คนที่มาเรียนคละเคล้ากันไปมีตั้งแต่อายุ 18 ปี จนถึง50 ปีเลยทีเดียว แล้วก็มาจากหลากหลายสถานที่

ตรืด ตรืดดดดด
มาอีกแล้วโทรศัพท์  ตั้งแต่น้าโทรไปบอกแม่ ว่าเขาจะมาอบรมที่นี่

“ฮัลโหล ฮะ เฮีย”

“ไอ้มาย ว่าไงเรา หนอยดรอปเรียนเหรอ จะจบอยู่แล้ว จะมาดรอปได้ไงว่ะ หือ จะทำอะไรก็ต้องเอาเรื่องเรียนให้จบก่อนสิ อย่าหาเรื่องให้แม่เราปวดหัวนักเลย....”

“โอ๊ย...เฮีย เล่นบ่นเป็นชุดเลย ฟังก่อนดิ”

“อ๊ะ ว่ามา มีอะไรก็ว่ามา ถ้าเหตุผลฟังไม่ขึ้น จะให้ไอ้ม่อนขึ้นไปจัดการ”

“โหย โหย เฮีย ไม่ต้องไปบอกไอ้ม่อนนะเฮีย ไอ้พวกใช้ความรุนแรง  เฮียน่ะฟังความข้างเดียว
หูเฮียนะหัดเอาทองมาถ่วงไว้หนักๆหน่อย พอถ่วงแล้วก็เอามาให้ผมก็ได้ 555”

“ยังจะมาหัวเราะอีกนะเอ็ง ไอ้มาย แม่เราเค้าวิตกกังวลจะแย่อยู่แล้ว ตั้งแต่น้าแอ็ตโทรมารายงาน”

“โถ่ เฮียอ่ะ ผมก็บอกแม่แล้วเป็น 10หนว่า ผมน่ะเรียนจบแล้วจริงๆ เหลือแค่ส่ง โปรเจ็คเท่านั้น แล้วนี่ผมก็ทำไปได้ตั้งครึ่งหนึ่งแล้ว
 วิชาเรียนอะไรๆ ผมก็เก็บหมดทุกหน่วยกิต แล้วน่าเฮีย เชื่อผมเต๊อะถ้าไม่เชื่อเอารหัสไปเช็คหน่วยกิตผมได้เลย”

“ให้มันแน่นะ” พี่ชายของพ่อตัวดีขู่สำทับ

“โห เฮียไม่เชื่อผมเลย เดี๋ยวลงไปให้เลี้ยงข้าวเลยนี่”

“เออ เออ มาดิ เลี้ยงข้าวเสร็จจะได้เตะโด่งส่งกลับบ้าน ไหนว่าเรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอไง แล้วเราไปอยู่บ้านน้าแอ็ตทำอะไรล่ะ
เดี๋ยวนี้แอบทำอะไรไม่ปรึกษาพี่เชื้อนะเอ็งน่ะไอ้มาย ห้ามไปก่อเรื่องอะไรนะ แม่เขาเป็นห่วง”

พี่ชายกล่าวอย่างเป็นห่วง ถึงจะเป็นพี่น้องคนละแม่ก็ตาม แม่ของเขาเสียตั้งแต่เขายังเล็ก พอมาแต่งใหม่ ก็มีลูกติดมาคน
ก็ตามประสาคนจีน ถือว่าช่วยกันทำมาหากิน แม่ไอ้มายก็สามีตาย ญาติกันเป็นฝ่ายแนะนำทั้งสองฝ่าย อยู่กันกับพ่อเขาจนมีไอ้มาย
 เขาเองที่ถือว่าเป็นพี่คนโต ลูกของพ่อ และลูกเมียคนแรก  แม่ไอ้มายเลยเกรงใจถึงจะรักไอ้น้องคนสุดท้องนี่มาก
แต่ก็มักให้สิทธิพิเศษกับเขาเสมอ  เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไรกับน้องสองคน เห็นว่าพ่อแม่ทำงาน
เลยรับดูแลน้องๆให้ ทั้งเรื่องเรียนเคี่ยวเข็ญเรื่องการบ้าน จนน้องทุกคนนับถือเชื่อฟังมากกว่าพ่อแม่

“เฮีย เฮีย ปีนี้ขอขวัญวันเกิดเป็นกล้องสักตัวได้เปล่า อ่ะ อ่ะ เป็นเลนส์ก็ได้”

“โว้ย ไอ้นี่ จะให้เลี้ยงข้าว ไปมากลายเป็นของขวัญเว้ย ยัง ยัง ดูเกรดจบก่อน ไม่มี 4 สักตัว อด”

“โห โหด อ่ะ เฮีย  มีดี๊ พละไง เตะบอลเก่งระดับนี้ จารย์ไม่ให้ 4 ได้ไง”

“เฮ้ย วิชานี้ไม่นับโว้ย ไอ้มาย”

“อ้าว เฮีย น่า น่า เด๋วเรียนจบแล้ว ตามไปช่วยงานเฮียทุกงานเลย”

“อ้าว อะไรว่ะ เรียนจบแล้วเราจะไม่ทำงานหรือไง ไอ้นี่พูดไปพูดมาชักปวดหัวกับเอ็ง”

“เฮียก็เป็นไรมากไปเปล่า เรียนจบแล้วมันก็ต้องมีช่วงลองของดิ เอ๊ยไม่ใช่ ช่วงเก็บเกี่ยวประสบการณ์ ดิ เฮีย”

“เออ เออ น้าแอ๊ตบอกเอ็งไปลงเรียนอะไรที่เชียงราย ไปอยู่กับเขาก็อย่ารบกวนเขามากนะ มีอะไรก็โทรมาบอก มาขอที่นี่”

“คร้าบ คร้าบ เฮีย เฮียก็บอกแม่เขานะ ผมจบแล้วจริงๆ ปลายปีหน้า ผมก็รับพร้อมเพื่อนนั่นแหล่ะ เฮียก้อ.....”

“แหมเว้ยทวงจริงนเอ็ง เออ เออ ให้แน่ ไม่ต้องห่วง”

“แหะ แหะ ขอบคุณครับเฮีย รักนะ จุ๊ฟ จุ๊ฟ”

“55 ไม่ต้องทำน่ารักกะเขาหร็อกไอ้มาย ตัวโตยังกะพ่อควาย อยากน่ารัก ต้องไปเกิดยุคไดโนเสาร์โน่น
เออ เออ รู้ว่าจบแน่ เด๋วจะโทรไปบอกแม่เราให้เอง งั้นก็แค่นี้แหล่ะ ดูแลตัวเองดีด้วยล่ะ”

“ครับ ครับ” มายรับปาก
เขาเองถึงเรียนทางเกษตรมา แต่ก็รู้สึกสนใจเรื่องอาหารการกิน ทั้งพิถีพิถัน อาจเป็นเพราะที่บ้านก็เป็นร้านอาหารด้วยล่ะมัง
พอมาเจอว่าที่เชียงรายมีเปิดอบรมฟรี การเรียนการสอนก็ใช้บุคลากรระดับมืออาชีพจากโรงแรมดัง ตัวเขาเองก็มีญาติอยู่
และสนิทกับทางบ้านจนเคยมาพักอยู่เป็นเดือนๆยามปิดเทอม จึงแอบมาสมัคร จนพอถึงวันที่ต้องมาจริงๆจึงค่อยบอกพ่อกับแม่
ด้วยเกรงถูกด่า โชคดีที่เขาเรียนเก็บหน่วยกิตจนครบไว้ตลอดช่วงซัมเมอร์ ก็พวกวิชาที่เปิดตอนซัมเมอร์มักเป็นวิชาง่ายๆ
ปล่อยเกรดนะสิ กำขี้ดีกว่ากำตดละว่ะ เปื้อนมือดี 555
.
.
.
“คุยกะใครว่ะ” เต้ถาม

“พี่ว่ะ แม่หาว่ากรูไม่จบเลยไปฟ้องพี่ เลยเจอกรูไถเลนส์รับขวัญเลย 555”

“เมริงยังดี มีพี่...”

“เหอะน่า เมริงก็มีกรูไง เมริงลงทะเบียนเสร็จยัง เขาสัมภาษณ์เมริงหรือเปล่า” มายถามเต้ อย่างเป็นห่วง

เต้ ฐานะไม่ค่อยดี ขอทุนของมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ เพราะเกรดไม่สวย ก็มันต้องทำงานพิเศษ สู้คนที่รวยมีตัง ไม่ต้องทำงานพิเศษ
อะไรแต่งก จนสามารถขอทุน เอาเงินไปซื้อของแบรนด์เนมมาใช้ แล้วพอไอ้เต้มันก็ไม่ค่อยชอบท่องหนังสือหนังหาสักเท่าไหร่
ทีการ์ตูนเสือกอ่านได้อ่านดี ทั้งซ่อม ทั้งเวลาไม่พอ เงินทองก็ติดขัด เทอมนี้มันเลยขอดรอปไว้ก่อน

มายเลยถือโอกาสนี้ชวนไอ้เต้มาเรียนด้วย เผื่อมันมีหัวทางนี้ฝีมือดีจะได้มีงานทำที่ได้ค่าแรงดีขึ้น

มายและเต้ รู้จักกันเมื่อมาเรียนคณะเกษตรที่มหาวิทยาลัยในจังหวัดเชียงใหม่ มายมาจากกรุงเทพฯเพราะนึกอยากเปลี่ยนบรรยากาศ
พอเอ็นท์ติดก็ตัดสินมาเรียน ส่วนเต้เป็นคนเชียงราย มาสนิทรู้จักกันเพราะอยู่ในมอที่เชียงใหม่ด้วย
เต้ฐานะไม่ดี เลยไม่มีแม้แต่มอไซต์ใช้ มายเลยต้องคอยชวนไปไหนรับส่งให้เสมอ พักหลังที่เต้มันมีแฟนผู้หญิง เลยได้อาศัยรถแฟนใช้บ้าง

“เรียบร้อย โอเช” เต้พยักหน้ายิ้มให้ มายก็ดีใจด้วย ตอนแรกนึกว่าไอ้เต้จะสมัครไม่ได้ ก็เห็นว่ามีคนมาสมัครเยอะแยะ
พอเอาเข้าจริง คนคงคิดว่า เรียนตั้งปี หากใครที่มีอะไรทำอยู่แล้วก็ต้องหยุดทำงาน คงต้องเป็นพวกมีเงินเก็บ ไม่ก็พ่อแม่ยังส่งเสียให้อยู่
บรรดาพวกตัวสำรอง และมาสมัครใหม่อย่างไอ้เต้ แต่เป็นคนเชียงรายเลยได้รับการพิจารณา
.
.
.
.
ฟ้าใสหอบข้าวของมานิดเดียวก่อน เอาแค่พออยู่ได้สักอาทิตย์หนึ่ง หากต้องใช้อะไรเพิ่มค่อยให้ข้าวโอ๊ตส่งตามขึ้นมา

เครื่องบินที่ควรมาถึง7โมงเช้า กลับเลท จนปาเข้าไป9.00น.แล้ว แม้มีรถรับจ้างที่มาส่งให้ถึงที่ในศูนย์ราชการ จนแทบเกยตึก
ที่ใช้อบรม ก็ปาเข้าไป10.30 แล้ว ถามหา ห้องเรียนจนเจอ มาตอนแรก วันนี้ก็วันแรกมันควรจะมีการลงทะเบียน วุ่นวายคึกคัก
ยืนกันกวักไกว่ มิใช่หรือ ทำไม มันเงียบเชียบอย่างงี้ แม่บ้านของโรงแรมเป็นคนเดินนำพาฟ้าใสมาที่ห้องประชุม1
ห้องกระจกใสที่จัดเป็นเหมือนล็อบบี้ตามโรงแรม ถูกนำโต๊ะมาต่อกันใช้เป็นที่ประชุมแนะนำตัว ดูท่าทางเริ่มกันไปนานแล้ว

คุณเชฟที่นั่งหัวโต๊ะและทุกคนมองมาที่ฟ้าใสผู้หิ้วกระเป๋าเดินทางมาด้วย....
   


TBC....

[Raspberry complex]

(ต่อ)

อายมั่กมาก นี่คือความรู้สึกเมื่อเดินเข้าไป
ทุกสายตาจับจ้อง เราโตแล้ว แก่แล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว รักษามาด รักษามาด ฟ้าใสพยายามรักษามาดตัวเอง

“สวัสดีครับ” ฟ้าใสยกมือไหว้คุณเชฟที่นั่งหัวโต๊ะ

“สวัสดีครับ อ้า!!!เรามีเพื่อนมาใหม่นะทุก ทุกคน” คุณเชฟรับไหว้ พยักหน้า หันกลับไปมองผู้เข้าอบรม พลางชี้มือให้ฟ้าใสมานั่งที่เก้าอี้ว่างขวามือ
คุณเชฟ ท่าจะเห็นมาดดูดีของฟ้าใส หรือออร่าฟ้าใสมีแววผู้ช่วยเชฟ ได้นั่งขวามือเลยเฟ้ย
คุณเชฟเอื้อมมือมาหยิบ หนังสือที่วางบนเก้าอี้ออก

อ๋อ!!! เก้าอี้ว่างอย่างงี้นี่ คุณเชฟเก็บไว้ให้ฟ้าใส ฮา!!!! มุกน่า

“เด๋ว คุณเอากระเป๋าไปวางตรงโน้น ก่อนก็ได้นะครับ” คุณเชฟจัดแจงบอก นั่นสิ ฟ้าใสก็เก้เก้กังกัง แบกกระเป๋าเดินทางทะเล่อทะล่า
ทำไมไม่เห็นใครมีกระเป๋าอะไรกันเลยว้า เค้าเอาไปวางไว้ไหนกันหมด ก็ไหนตอนสัมภาษณ์ บอกให้มาวันเปิดเรียนได้เลย
ส่วนที่พักถ้าจะพักที่หอในศูนย์ก็แจ้งไว้ ไม่มีค่าใช้จ่าย แถมยังมีเบี้ยเลี้ยงให้เดือนละ1500 อีก โครงการนี้ สุโค่ยจริงๆ

“ขอโทษด้วยนะครับ เครื่องบินมันดีเลย์  ควรจะมาถึง 7 โมง แต่กลับมา9.30 นะครับ”ฟ้าใสรีบกล่าวขอโทษกับคุณเชฟ

“ยังไม่ต้องนั่งครับ” คุณเชฟกล่าว เมื่อเห็นฟ้าใสขยับเก้าอี้ อ้าว!!!ตรูจะโดนยืนทำโทษเหรอ

“ตอนนี้ทุกคนเขาแนะนำตัวกันไปแล้ว ขอเชิญคุณ...ชื่ออะไรนะครับ”

“ฟ้าใส ครับ”

“งั้นขอเชิญคุณฟ้าใสแนะนำให้เพื่อนได้รู้จักด้วยนะครับ ชื่อ นามสกุล ชื่อเล่น อายุ มาจากที่ไหน เคยทำงานอะไรมาก่อน เชิญเลยครับ”
.
.
.
.
.
ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่อยากจะเชื่อเลย มายได้แต่มีคำนี้อยู่ในหัว
  
อร๊าค!!!!!!!อยากจะกู่ร้องตะโกนให้ก้องฟ้า อื้อ อื้อ ฟ้าใส ฟ้าใส ฟ้าใส ฟ้าใส หน้าก็งาม นามก็เพราะ ว๊าก ว๊าก ว๊าก
พรหมลิขิต))))  พรหมลิขิต))))) พรหมลิขิต ))))))) พรหมลิขิต )))))) พรหมลิขิต))))) เสียงนี้ดังสะท้อน กึกก้อง
ปานไปร้องตะโกนในโอ่ง หัวใจเต้นตึบตับ ลอบยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู กลัวไอ้เต้ที่นั่งข้างๆ หาว่าเป็นอะไร ต้องเสก้มมอง
มือที่แอบหยิบตัวเอง ใต้โต๊ะ ว่า ไม่ได้ฝัน เน้อ ไม่ได้ฝันไป

พรหมลิขิต บันดาล ชัก พา

ดลให้มาพบกัน ทัน ใด

ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล พรหมลิขิตดลจิต ใจ

ฉันจึงได้มาใกล้ กับ เธอ

เออชะรอยจะเป็น เนื้อ คู่

ควรอุ้มชูเลี้ยงดู บำเรอ

แต่ครั้งแรกเมื่อพบ เธอ ใจนึกเชื่อว่าแรกเจอ

ฉันและเธอคือ คู่ สร้าง มา....



TBC....