บทบาทที่16
"ซินเอเเคร์ได้เเล้วนะ"ทรายยื่นกล่องเอเเคร์ให้กับผม
"โหยทำไมเยอะจัง"ผมมองกล่องเอเเคร์ประมาณสามกล่อง
"เผื่อซินจะเอาไปฝากที่ทำงาน เเต่กล่องนี้สำหรับเธอนะอย่าลืมเอาไปให้ใครละ"
"แล้วทำไมต้องเจาะจงล่ะ"ผมถามอย่างสงสัย
"เอาน่าเจ้าของร้านเขาสั่งมากล่องนี้ทำให้เป็นพิเศษ"ทรายพูดจบก็เดินหนีทันทีเพื่อไม่ให้ผมพูดหรือถามอะไรต่อ
ผมเอากล่องเอเเคร์ที่ทรายเจาะจงว่าเป็นของผมเเยกไว้และอีกสองกล่องคงเอาไปให้พี่ออมสินกับแซนดี้ เพราะคนอื่นๆคงไม่อยู่กันละตอนนี้ ผมนั่งอยู่ในห้องทำงานเเละศึกษาโปรแกรมบางอย่างที่ยังไม่เข้าใจดีนัก ถึงจะเปิดบริษัทได้เเต่นั่นก็เพราะทรายที่ให้ยืมเงิน เเละยังต้องพยุงให้มันเข้าที่เข้าทางกว่านี้
"พี่ซินวันนี้จะไปหาน้องดรีมไหมคะ เเซนดี้อยากไปหาน้องดรีม"แซนดี้โผล่หน้าเข้ามา
"ไปหาน้องดรีม หรือว่าไปหาหลิงกันเเน่เเซนดี้"ผมอดเเซวไม่ได้ เธอทำหน้าเหมือนจะรู้ทัน
"โถ่พี่ซิน นานๆแซนดี้จะเจอคนแบบพี่หลิงนะคะ"แซนดี้ทำหน้างอเเต่ก็น่ารักในแบบฉบับของเธอ
"อืมดูก่อน หลังเที่ยงค่อยไปละกัน"แซนดี้ยิ้มทันทีเเละเดินกลับออกไป
พอทำงานไปท้องมันก็เริ่มจะหิวขึ้นมาทันที พอมองไปเห็นกล่องเอเเคร์ที่ว่างอยู่ เอามาทานรองท้องซักหน่อยดีกว่า ร้านเอเเคร์ร้านนี้อร่อยมากเมื่อก่อนหลิงชอบเอามาให้ผมทานบ่อยๆ เเป้งนุ่มๆ ใส้ก็ไม่หวานจนเกินไปพอทานเเล้วมันเหมือนมันละลายอยู่ในปาก พอทานเเล้วมันทำให้ผมอารมณ์ดี ผมทานไปประมาณหกชิ้นจนชิ้นที่เจ็ด ผมรู้สึกว่ามันเหมือนมีเม็ดอะไรเเข็งๆ ดีนะที่ผมยั้งปากทันไม่งั้นคงเคี้ยวไปเต็มๆผมเอาเม็ดอะไรบางอย่างออกมาดูก็ถึงกับตกใจ
"อะไรเนี่ย"ผมหยิบทิชชู่เเละเอามาเช็ดเพื่อเเน่ใจว่านี่คือสิ่งที่ผมคุ้นมากที่สุด
"ไข่มุข.........ฮึ่ม"
ผมยิ้มให้ไข่มุกรูปหัวใจที่ผมคิดถึงเเละเอาเก็บไว้ในลิ้นชักในห้องของพี่ไนท์ ตัวเองยังรู้สึกเสียดายมาจนถึงตอนนี้ที่ไม่ได้เอาติดตัวไว้เเละพอเกิดเรื่องของสิ่งนั้นเลยไม่ได้ตามผมมา แล้วมันมาอยู่ในขนมนี่ได้ไง ถ้าไม่มีใครเอามาใส่ไว้ ขนมบ้าที่ไหนจะออกลูกเป็นไข่มุกกันล่ะ ผมจับกล่องเอเเคร์ดูเผื่อมันจะมีโลโก้ของทางร้าน เเต่มองมุมไหนมันก็เป็นกล่องเปล่าสีขาว ทำไมตัวเองไม่คิดเอะใจมาก่อนเลยนะว่าที่ทรายเอามาให้ทานบ่อยๆมันเป็นเอเเคร์ของร้านไหน
ผมยิ้มให้กับของๆสิ่งนี้ ผู้ชายคนนั้นไม่มีมุกอื่นเเล้วหรือไงถึงทำอะไรเเบบนี้นะ
"น้องซิน"ผมตกใจสะดุ้งทันทีที่ถูกขัดจังหวะของความคิด คุณโอมถือวิสาสะเข้ามาโดยที่ไม่เเจ้งให้ผมรู้เลย
"น้องซินตกใจหรอ พี่ขอโทษนะที่เสียมารยาท"คุณโอมยิ้มให้ผม
"อ่อครับไม่เป็นไร"ผมยิ้มเเหยๆให้ รู้สึกว่าเลขาผมคงจะไม่ได้อยู่หน้าห้องเเหงๆ ถึงปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เข้ามายิ้มทำหน้าตาระรื่นเเบบนี้
"วันนี้น้องซินไปไหนหรือเปล่าพี่กะว่าจะมาชวนน้องซินไปทานข้าวเที่ยงอยู่พอดี"คุณโอมนั่งลงหน้าโต๊ะเเล้วยิ้มหวานให้ผม
"พอดีผมทานขนมอิ่มเเล้วล่ะครับ เเล้วก็เที่ยงนี้คงไม่ว่างเดี๋ยวจะไปธุระ"คุณโอมทำหน้าเสียดาย จากนั้นก็เข้าโหมดปกติ
"แล้วคุณไม่มีงานทำหรอครับถึงได้มาหาผมถึงที่นี่"ผมถามกลับทันที คุณโอมทำหน้าเหวอเล็กน้อย
"ก็คนมันว่างไงครับ พี่เลยมีเวลามาหาน้องซิน ว่าเเต่ถ่ายโฆษณาไปถึงไหนครับ"ผมถอนหายดังเฮือก
"คุณเพิ่งจะอนุมัติเมื่อวานเองนะครับ ทางเราติดคิวอยู่คุณต้องรอ เเต่เราจะทำเสร็จกำหนดเเน่นอนครับ"ผมพูดพร้อมยิ้ม
"แล้วน้องซินว่างหรอ เดี๋ยวเราไปดูหนังกันไหม"ผมอยากจะว๊ากใส่หน้าจริงๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ฟังที่ผมบอกไปตอนเเรกเลยใช่ไหม
"ไปครับเดี๋ยวจะไปธุระกับเเซนดี้ อ่อ ผมว่าคงได้เวลาเเล้วละ ผมคงต้องลา"ผมทำเป็นมองนาฬิกาเพื่อดูเวลา คงต้องไปเร็วกว่าที่นัดกับเเซนดี้เเล้วล่ะ
"ให้พี่ไปส่งไหม"คุณโอมยังทำหน้าใส เเละยิ้ม ไม่รู้ว่าจะตื้อทำไมหนักหนา
"อ่อ ตามใจคุณละกัน"ผมบอกปัดไปแบบรำคาญสุดๆเเละรีบออกจากห้องเพื่อไปตามเเซนดี้
"พี่ซิน เเน่ใจหรอจะพาคุณโอมไปน่ะ"แซนดี้กระซิบถาม
"ก็เขาตื้อจนพี่รำคาญ อยากไปก็ไป เชื่อสิเจอคนบ้าบางคนเดี๋ยวก็เลิกเองเเหละ"แซนดี้ทำหน้างง ก่อนจะขึ้นรถตามมา
รู้สึกว่าคุณโอมจะอารมณ์ดีเกินเหตุที่ได้มากับผมที่โรงพยาบาล เเต่พอมาเจอใครบางคนที่ทำหน้าโหดอยู่ เขาก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
"ใครหรอน้องซิน"คุณโอมสะกิจเเละมองไปทางพี่ไนท์ที่ทำหน้าบูดอยู่ข้างๆน้องดรีม
"พ่อของน้องดรีมนะ เขาชื่อพี่ไนท์"ผมบอก เสียงเบาเพราะน้องดรีมกำลังหลับ
"ซิน วันนี้หลิงกะว่าจะไปทานข้าวบ้านซินน่ะ ได้ไหม"หลิงเข้ามาเเละเเทรกตัวระหว่างผมกับคุณโอม
"เเซนดี้ไปด้วย เห็นพี่หลิงบอกว่าเเม่พี่ซินทำอาหารอร่อย ขอไปฝากท้องด้วยคนได้ไหม"แซนดี้พูดอีกคน ผมทำหน้าเเปลกใจว่าทำไมสองคนนี้ถึงได้เข้าขากันนัก
"ไปก็ไปสิเเต่พี่ต้องโทรบอกเเม่ก่อน"ผมบอกเธอทั้งสอง ทั้งคู่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่กัน
"งั้นพี่ไปด้วยนะครับ"ผมมองไปยังพี่โอมที่ทำหน้าอยากไปด้วยเต็มที่
"แล้วคุณเป็นอะไรกับซินละคะถึงอยากจะไปทานข้าวกับเขาด้วยน่ะ"หลิงกอดอกถามดูท่าทางหลิงจะไม่ค่อยชอบเขาเท่าไรนัก
"เป็นลูกค้า เเละ เธอล่ะเป็นอะไรถึงจะไปบ้านเขา"คุณโอมทำหน้าล้อหลิง
"เป็นเพื่อน คุณนั่นแหละกลับไปทานข้าวที่บ้านกับเมียคุณเถอะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน"หลิงทำหน้ากวนๆใส่
"โอ้เเร๊ง บังเอิญว่ายังไม่มีเมียที่บ้านนะครับน้อง พี่เลยต้องมาตามหาว่าที่เมียในอนาคตเเบบนี้ ชัดไหมครับ"ชัดมากครับ ชัดเต็มๆหูผมเลย ผมถึงกับเหวอทันที
"ใครเป็นว่าที่เมียคุณมิทราบ"หลิงยังไม่ลดละที่จะเถียงต่อรู้สึกว่าเสียงมันจะดังขึ้นเรื่อยๆ
"เราว่าไม่ต้องไปทั้งหมดนี่เเหละ ไปแล้วมีปัญหา เอาไว้วันหลังเเล้วกัน"ผมพูดเเบบระอาเเล้วส่ายหัวไปมาให้พวกเขาที่ยังเถียงกันไม่เลิก ส่วนเเซนดี้ก็มองทั้งคู่เถียงกันไปมา ผมเดินเข้าไปหาน้องดรีมที่กำลังจะตื่นเพราะเสียงพวกเขา
"ไม่ยักกะรู้นะว่าจะเนื้อหอมขนาดนี้ เมื่อวานบอกเป็นเเฟนกับเเซนดี้วันนี้ก็มาเป็นว่าที่เมียไอ้นั่นเเล้ว"พี่ไนท์พูดเเขวะผมทันที ผมชำเลืองตามองแบบโมโห
"ช่วยไม่ได้ ก็คนมันมีเสน่ห์"ผมยักไหล่ เเละเบะปาก ดูท่าพี่ไนท์คงจะไม่สบอารมณ์น่าดู จ้องผมตาเเทบถลน
"หึ จริงเนอะ ใครเห็นใครก็รัก เเล้วตัวเองละคิดจะรักใครจริงๆหรือเปล่า"พี่ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงเเข็งๆ ผมยิ้มเเสยะ เเล้วประชันหน้ากัน
"มันก็อาจจะมีในเร็วๆนี้เเหละ ก็ในเมื่อผมยังโสดผมก็มีสิทธ์ที่จะเลือก"ผมพูดเนิบๆ เเละยั่วประสาทพี่ไนท์ พี่ไนท์กัดฟันเเน่น
"หรอ งั้นพี่ก็คงต้องประกาศให้ชาวบ้านเขารู้ซักทีว่าเราเป็นอะไรกันดีไหม......... หืม" พี่ไนท์กัดฟันยิ้มใส่ แต่ผมคงไม่กลัวหรอกนะ
"เชิญ เเล้วเเต่พี่ละกัน"ผมยักไหล่ไม่สน เเล้วกลับไปนั่งที่โซฟา
"ซินดูสิ ทำไมซินต้องให้ผู้ชายปากมากคนนี้มาด้วยอ่ะ"หลิงเข้ามาเเละเกาะเเขนผม
"เฮ้ ใครกันเเน่ปากมาก เธอนั่นเเหละยัยต๊อง"พี่โอมเเยกเขี้ยวใส่
"เอ่อ พี่ซินแซนดี้ว่าแซนดี้กลับก่อนดีกว่า"แซนดี้เข้ามาเเละกระซิบบอกผม
"เเซนดี้อย่าเพิ่งกลับนะมาช่วยหลิงรบกับไอ้บ้าคนนี้หน่อย"หลิงชี้นิ้วใส่หน้าคุณโอม
"ใครบ้ากันยัยต๊อง"ผมกุมขมับ
"นายนั่นเเหละบ้า วันๆไม่ทำอะไร ได้เเต่ชีกอ ไปวันๆ"
"อ้าวๆๆ พูดงี้เคยเห็นหรอจ๊ะเเม่สาวน้อย" ดูท่าสองคนนี้คงจะเลิกเถียงกันยาก
"หยุด!! ถ้าไม่เงียบเชิญออกไปให้หมด"พี่ไนท์ตะคอกใส่จนทั้งคู่เหวอ
"อื้อ พ่อขาเสียงดังอะไรกัน"น้องดรีมตื่นจนได้สินะ
"ได้ยินชัดไหม ถ้าไม่เลิกเถียงกันก็เชิญออกไป"พี่ไนท์ ชี้นิ้วไปทางประตู ทั้งคู่ทำหน้าเหวอ เเละเริ่มจะโทษกันว่าใครผิด
"ทั้งคู่หยุดเถอะครับ เด็กตื่นเเล้ว"ผมบอกทั้งสองคน
"แต่พี่ไม่ผิดนะ"คุณโอมยังยืนยันว่าตัวเองไม่ผิดอะไร
"นาย เลิกยุ่งกับเมียชาวบ้านเขาได้ละ"พี่ไนท์พูดเสียงดังจนคุณโอมหันไปมอง
"เมีย เมียไหน"คุณโอมมองผมและทุกๆไปมา
"อยากรู้หรอว่าเมียผมคนไหน"พี่ไนท์เดินเข้ามาใกล้และฉุดผมให้ยืน
"ก็คนนี้ไง"พูดจบ พี่ไนท์ก็จูบโชว์จนผมเหวอกิน
"อื้อๆ"ผมพยายามผลักพี่ไนท์ ทุกๆคนรู้สึกจะเหวอเเละอึ้งกับการกระทำที่พี่ไนท์เเละผมกำลังทำ จนไม่มีใครกล้าพูด
"แฮ่ก ๆ ไอ้ ไอ้พี่ไนท์บ้า"ผมผลักเต็มเเรงเเละชี้นิ้วใส่หน้า น้ำตาเริ่มปริ่มด้วยความโกรธ ทั้งโกรธทั้งอาย คุณโอมที่ยืนนิ่งมองผมเเละพี่ไนท์ตาค้าง ผมรีบออกจากห้องโดยที่ไม่สนใจใครอีก
"เดี๋ยวซิน"พี่ไนท์เรียกผม เเต่ผมไม่สนใจวิ่งหนีออกมา พี่ไนท์ชอบทำให้ผมขายหน้าอยู่เรื่อย รู้สึกว่าปากจะตรงกับใจมากไปไหมเกลียดนิสัยเห็นเเก่ตัวเเบบนี้ที่สุดไม่ไว้หน้าเราเลย คิดอะไรอยากให้มันเป็นเเบบนั้นใช่ไหม คอยดูนะจะไม่มาให้เห็นหน้าอีกเเล้ว ผมคิดด้วยอารมณ์โกรธสุดๆ ผมรีบเดินและเรียกแท๊กซี่กลับบ้านด้วยอารมณ์ที่โกรธและหงุดหงิดที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา
....................
สองสามวันมานี่ผมเเทบจะไม่ได้ไปเยี่ยมน้องดรีมเลย เเละเลือกที่จะไปถ่ายโฆษณากับพวกไอ้เสก แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะรู้ว่าผมหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา เลยไม่กล้าถามหรือให้ผมช่วยอะไรได้มากนัก
"ไอ้ซิน มึงเป็นอะไรวะดูหงุดหงิด...............หรือว่าใกล้สินเดือนมึงยังหาเงินใช้หนี้ไม่ได้วะ"ไอ้เสกที่ดูเหมือนจะเป็นห่วง เเต่มันห่วงได้ลึกเกินจริงๆ
"เปล่ากูไม่ได้หงุดหงิดเรื่องนั้นซักหน่อย"ผมตอบมันห้วนๆ
"เอ๊าเเล้วเป็นส้นตีนอะไรวะ กูเห็นมึงวีนเเตกตั้งเเต่นางเเบบแอ๊กท่าไม่ดีละนะ กินยาผิดสำแดงหรอมึง"ไอ้เสกหลอกด่าได้เนียนมาก
"กูไม่เป็นอะไร อย่าใส่ใจเลย มึงรีบๆปิดกล้องเลยนะ"ผมสั่งมัน ไอ้เสกทำท่าส่ายหัวให้ผมก่อนจะเดินไปทำงานของมันต่อ
สงสัยผมจะหงุดหงิดมากเกินไปจริงๆ เเละเป็นถึงสามวันมานี่มันคงจะเกินธรรมดาสำหรับผมเเล้วละมั้งเนี่ย ผมถอนหายใจก่อนจะฟุบไปกับโต๊ะ ไม่ได้ไปหาน้องดรีมเลย อาทิตย์หน้าน้องดรีมก็จะได้กลับมาพักฟื้นที่บ้านเเล้ว ใจจริงผมอยากจะดูเเลน้องดรีม เเต่พอมาถลำตัวเข้ามาเปิดบริษัทกับไอ้เสกเเล้ว มันทำให้ผมมีเวลาน้อยนักที่จะดูเเลใคร
"ไอ้ซินมึงกลับบ้านมึงก่อนก็ดีนะเดี๋ยวกูให้ไอ้ทิมไปส่งมึง"ไอ้เสกที่ยังห่วงผมไม่เลิกมาเซ้าซี้ผมให้กลับ
"ไอ้ห่านี่เราอยู่เมืองกาญนะ จะให้กูกลับตอนนี้จะถึงกี่ทุ่มวะ"ผมด่ามันที่ดูเหมือนมันจะไม่ได้คิด ถึงจะตามมาช่วยมันถ่ายทำโฆษณา เเละอยากจะพักผ่อนไปในตัวเเต่เรื่องไม่กี่วันที่ผ่านมามันยังสุมอยู่เต็มอก
"เอ๊า ก็กูเห็นมึงทำหน้าอยากกลับบ้านซะขนาดนั้นกูก็เลยจะสงเคราะห์มึง"กูขอบใจมึงมากเลยไอ้เพื่อนเลิฟ
"ว่าแต่มึงจะกลับไหม"ไอ้เสกถามย้ำ
"กลับ"ผมตอบมันนิ่งๆเเละเดินกลับเข้าบ้านพักเเละเตรียมเก็บเสื้อผ้าเเค่ไม่กี่ชิ้นทันที
.......................
ผมออกเดินทางจากเมืองกาญตอนหกโมงเย็นเเละมาถึงที่บ้านก็เกือบๆสองทุ่ม แม่ดูแปลกใจที่เห็นผมกลับมาก่อนกำหนดหนึ่งวันที่ผมบอกไว้
"ทำไมกลับเร็วจังลูก"แม่ถามทัน
"ปิดกล้องวันนี้เเล้วน่ะเเม่ พอดีเบื่อๆเลยให้ทิมมาส่ง"ผมพูดเเบบเหนื่อยๆ
"ออๆ ไปอาบน้ำอาบท่าจะได้มาทานข้าวทานน้ำ"
"ไม่เอาอ่ะเเม่ทานมาก่อนออกเดินทางเเล้วเดี๋ยวซินนอนเลย"พูดเสร็จผมก็เดินขึ้นห้องทันที
ผมนอนเเผ่ไปบนที่นอนนุ่มๆที่คุ้นเคย เปิดลิ้นชักเเละหยิบของสำคัญขึ้นมาดู จากนั้นก็ถอนใจดังเฮือกใหญ่
"รักเหมือนกันนะ เเต่ไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อเจ้านายเเกเป็นคนเเบบนี้"ผมพูดบ่นกับตัวเองจากนั้นก็เอาไปเก็บไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม
..............................
"พี่ซินคะ น้องดรีมจะออกจากโรงพยาบาลเเล้ว"น้องดรีมโทรมาบอกผมเสียงใส
"ครับ ดีใจด้วยนะน้องซิน"
"พี่ซินต้องมารับน้องดรีมด้วยนะคะ น้องดรีมอยากให้พี่ซินมารับกลับบ้าน นะคะพี่ซิน"ผมลังเล แต่น้องดรีมทำเสียงออดอ้อนจนผมใจอ่อน
"ครับ เดี๋ยวพี่ซินจะไปรับ"
"เย้"น้องดรีมทำเสียงดีใจผ่านเสียงโทรศัพท์
"ซิน"ผมเงียบทันทีที่ได้ยินเสียงใครบางคน
"ไม่อยากคุยเเค่นี้นะ"พูดเสร็จผมก็จะวางสายทิ้งแต่พี่ไนท์ยั้งไว้ก่อน
"เดี๋ยว พี่ พี่ขอโทษ รู้ไหมพี่รู้สึกไม่ดีเลยที่ซินยังโกรธพี่เเบบนี้"
"หรอผมนึกว่าพี่สนุกซะอีก"ผมพูดเสียงเรียบๆ
"ก็..............พี่หึง ขอโทษนะซิน..........พี่ไม่เคยง้อใคร พี่ไม่รู้ต้องทำยังไง"ผมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
"งั้น........พี่ก็ไปศึกษามาใหม่ก็เเล้วกัน"
ผมตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ ผมรู้ดีที่พี่ไนท์ง้อใครไม่เป็นเพราะตั้งเเต่ที่ได้รู้จักกันมา พี่เขาเคยง้อหรือทำดีกับใครซะที่ไหนนอกจากลูกตัวเอง ผมอาจจะถูกทำดีบ้างในบางครั้งเเต่ส่วนมากจะถูกบังคับซะมากกว่าถึงเเม้ว่ามันจะทางอ้อมก็เถอะ เเต่ตัวเองก็เริ่มจะอ่อนลงบ้างเเล้ว เพราะถึงจะงอลต่อไป ตัวผมเองก็จะทุกข์เองซะมากกว่า เเต่พอเห็นหน้าพี่เขาที่ชอบเก๊กทีไรมันชอบทำให้หมั่นใส่ทุกที
............................
คุณโอมยังคอยมาที่บริษัทผมเเละยังทำตัวเหมือนเดิมทั้งๆที่ถูกเห็นแบบนั้น ผมเองก็ทั้งอายไม่กล้าจะสู้หน้าเท่าไรเเต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเลย
"วันนี้น้องซินไม่ไปเยี่ยมน้องดรีมหรอ"คุณโอมถามผมอีกครั้งหลังจากที่ผมหายหน้าไป เเละกลับเข้ามาดูงานในบริษัท
"ผมไม่ว่างน่ะครับ"แล้วผมก็หันไปสนใจเอกสารต่อ
"ว้าเเย่จังพี่อุตส่าห์เอาขนมมากะจะไปฝากน้องเขานะเนี่ย"คุณโอมทำหน้าเสียดายเเละถอนหายใจ
"คุณโอม มาแปลกนะครับ"ผมหลี่ตามองเเละถาม
"หืมพี่แปลกยังไง"คุณโอมชี้นิ้วใส่ตัวเอง
"แอบชอบนางพยาบาลที่นั่นหรือเปล่าน่ะครับ เห็นคุณกระตือรื้อร้นดีจัง"ผมเเซวใส่ คุณโอมทำตาโต
"เปล่าๆ พี่จะไปชอบใครได้ละ ก็เห็นน้องดรีมน่ารักยกเว้น...............อาไม่น่ารักเอาซะเลย"คุณโอมเหมือนจะบ่นกับตัวเอง ผมอมยิ้มให้กับเขาก็พอจะรู้ว่าเพราะอะไรทำไมถึงอยากไปที่นั่นอีก ทั้งๆที่ต้องเจอพ่อสุดโหดอย่างพี่ไนท์
"เอาไว้รอตอนน้องดรีมออกจากโรงพยาบาลก็ได้นี่ครับ"ผมบอก คุณโอมทำปากมุ่ยเหมือนเสียดาย
"หรือพี่จะไปเยี่ยมเธอเองก็ได้นะผมมีเบอร์หลิง เผื่อพี่จะโทรไปบอกก่อนว่าจะไป"ผมแอบเปิดทางให้ดูเหมือนคุณโอมจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
"เอาสิๆ พี่อยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำ สู้ไปเล่นกับน้องเขาดีกว่า"คุณโอมยิ้ม
"แต่ พี่โอมครับ พ่อของหลิงดุนะระวังไว้ด้วยละ"ผมพูดใส่ คุณโอมทำหน้าเหวอเล็กน้อยเเล้วหัวเราะแบบปกติ
................................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 387875 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก