หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38

[cavalli]

 


ลีลา ท่าเยอะ เหมือนที่หลิงว่าจริงๆ555

อดเปรี้ยวกินหวาน สู้

[goosongta]

พี่ไนท์จะทำอะไรวิธีไหนก็ขอให้ซินหายโกรธ มารักมาหวานกันดีกว่า

[myapril]

ซินจ้ะ นิสัยผู้หญิงไปเปล่า ^^
อย่าลืมสิว่าตัวเองเป็น ผู้ชาย น๊าาา

[Pakbung Mazo]

ซินงอนนานนะ เล่นตัวยาวยาว

[fay 13]

 

[inspirer_bear]

ถ้าอยากมีความสุข เราก็ต้องหันมาคุยกันนะ

แล้วเมื่อไหร่ พี่ไนท์จะไปหาซิน

แล้วเมื่อไหร่ ซินจะหายงอน

โตแล้วนะเรา 5555

[Rafael]

ฮ่าๆ งอนนานไม่ดีนะน้องซิน
รีบๆเคลียร์กันเข้า

[loveview]

พยายามกันหน่อยนะ

[SaJung13]

อ๊ากกก มะไรจะไปง้อซินซักที
สงสารซินอ่ะ

[Ju]

ยัยปรายตายแล้วใช่มั้ย ?


เยส ๆ 

[aoaer]

  ท่าเยอะจริงเชียวพี่ไนท์ ระวังน๊าแห้วจะมารอท่า แล้วจะสมน้ำน่าเลยคอยดู   

[Satang_P]

น้องดรีมหายแล้ว ดีจัง 

[nunnuns]

อย่าแกล้งซินอีกนะ ซินเล่นตัวหน่อยเลย

หมันไส้พี่ไนท์

[HISY]

ไม่ได้อ่านวันสองวันตามเก็บกันเลยทีเดียว
ขยันอัพจังเลยค่ะ น่ารักอ่า อิอิ
เอาใจช่วยพี่ไนท์
แหม่ พี่บรีสเขาเทรนน้องดรีมมาดีจริงๆ

[♠DekDoy♠]

คนนึงก็สาวเชียว คนนึงก็ท่าเยอะ

[aoihimeko]

รอลุ้น ซินยกทษห้ถอศร้กันมยอเเล้ว

[Lemon_Tea]

รู้สึกเหนื่อย กับซิน และพี่ไนท์

[mystery Y]

พี่ไนท์รีบไปง้อซินนะ จะได้แฮปปี้ๆกันซะที

[taroni]

พี่ไนท์ไปง้อน้องซินได้แล้ว

[YounIn]

 บทบาทที่14

"พ่อบวชพระดีไหมทราย" จะพิมพ์ว่า แพร รึเปล่า??

แล้วก็ คำว่า ฆ่าตัวตายด้วยนะ


ลุ้นๆๆๆ จะ ง้อ ยังไง เอ่ย

มาต่อๆๆๆๆ

[choijiin]

จะว่าไปพี่ไนท์แหละทำไมถูก
 
บอกว่ารักน้องซินแต่ทำไมไม่สนใจความรู้สึกน้อง
บอกว่าแต่งงานแล้วแต่ทำไมไม่ให้น้องเป็นคู่คิด
มีอะไรก็ไม่บอก เอาแต่พูดว่าทุกอย่างทำเพื่อซิน
แค่รักษาน้ำใจซิน พี่ยังทำไม่ได้เล้ย
นับประสาอะไรจะมาปกป้องดูแล เชอะ!!!
 

[tumz007]

 

[roseen]

 

[¡ииσcэиτ]

แอบหมันไส้ไนท์เบาๆ
แช่งให้แห้วดีไหมเนี้ย(?)

[puppyluv]

ไนท์ทุ่มทุนเยอะนะนี่
ซินจ๋า เข้ามาหวานๆ กันเถอะ
กดบวกปล่อยเป็ดรอซิน

[Theznux]

พี่ไนท์รีบกลับไปง้อซินเร็วเลยยย

[MimicClub]

บทบาทที่15








"ทรายเมื่อไรเธอจะเอาเอแคร์ร้านนั้นมาให้ทานบ้างอ่ะนานเเล้วนะ"ผมถามทรายขณะที่ทานข้าวเช้ากัน วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องไปบริษัท

"อยากทานหรอ เดี๋ยวสั่งให้ก็ได้อยากทานเหมือนกัน  ก็รออยู่เนี่ยว่าจะอยากเมื่อไร"

"อ้าวเเล้วทำไมไม่ไปซื้อจะรอซินทำไม"ทรายทำหน้าลอกเเลก หลายวันมานี่ ความรู้สึกโกรธทรายเริ่มเบาบางลง เพราะยังไงทรายก็ยังเป็นพี่สาว ผมก้มหน้าทานข้าวต่อเเละไม่สนใจอะไรมาก

"เดี๋ยวจะโทรไปสั่งมาให้น่ะ    ดูทำหน้าเข้าสิ"ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำหน้าเเบบไหน

"เปล่าก็เเค่รู้สึกเซ็ง เพราะเดี๋ยวต้องไปเจอลูกค้า"ผมพูดไปตามความจริง

"ลูกค้า? ทำไมทรายไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ"ทรายทำหน้าเเปลกใจ

"จริงๆ เเล้วพี่ออมสินเขาต้องไปน่ะ เเต่แกไม่สบายเลยวานให้ซินไปแทน"ผมนึกถึงพี่สินเมื่อวานที่ใบหน้าเเดงก่ำด้วยพิษไข้ เเละผมเองที่เป็นคนแบกเเกกลับบ้านด้วยความยากลำบาก

"เเล้วลูกค้าคนไหนล่ะซิน ใช่คุณไอซ์หรือเปล่า"ผมส่ายหัว

"เปล่า คุณโอม"ผมพูดเสียงเรียบ

"คุณโอม! แกไม่ต้องไปเลยซิน เดี๋ยวหาคนอื่นไปแทน"ทรายทำหน้าตกใจ ผมหัวเราะ

"บ้าหรือเปล่า ถ้าไม่ไปเองเเล้วซินจะอธิบายให้ลูกค้าได้ไง เเบบ  ซินกับพี่ออมเป็นคนคิดกันนะ ให้คนอื่นอธิบายมันจะเข้าใจอะไร ไปละอิ่ม"ผมลุกเเละเดินหนีออกมาทันที

"อ้าวรอด้วยซิ ขี้เกียจขับรถนะ"ทรายบ่นมาตามหลัง  ผมขับรถไปส่งทรายที่บริษัทใหญ่ ส่วนตัวผมก็ขับรถต่อไปที่บริษัทลูกที่ผม เเละไอ้เสกเพิ่งจะร่วมกันเปิดได้ไม่นานมานี่เอง เเต่รู้สึกมันจะประสบผลสำเร็จได้มากกว่าที่คิด





"ซินมาช้าว่ะ ลูกค้ามึงรออยู่นานละ"ไอ้เสกโบ้ยหน้าไปทางห้องประชุมผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา

"กูว่ากูมาเร็วเเล้วนะ"ผมถามไอ้เสก มันยักไหล่

"ไม่รู้ว่ะ    มึงเข้าไปเหอะรอนานละ"ผมพยักหน้า

"ออ ลืมเดี๋ยววันนี้กูต้อง ไปจัดเตรียมดูสถานที่ คงไม่เข้าซักสองสามวัน ถ้าเขาอนุมัติ มึงก็โทรมาบอกกูเเล้วกัน"

"เออ จะไปเที่ยวรอก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องเอางานมาอ้าง"ผมเเอบเน็บมัน ไอ้เสกหัวเราะเเละเดินเข้าห้องประจำตำเเหน่งของมัน



"สวัสดีครับคุณโอม"ผมยกมือไหว้ทักทาย คุณโอมที่เห็นผมก็รีบรับไหว้เเละยิ้มให้ผม เเบบออกนอกหน้า

"สวัสดีครับน้องซิน พี่มาเร็วไป   ขอโทษนะครับ ว่าเเต่น้องซินทานข้าวหรือยัง"

"เรียบร้อยเเล้วละครับ เเต่คุณมาซะเร็วเเบบนี้มันทำให้ผมเสียหน้านะครับ"ผมพูดไปตามความรู้สึก เพราะไม่ชอบให้ลูกค้ามารอเท่าไรนักเพราะมันเป็นการเสียมารยาท

"โอย ไม่ต้องคิดมากหรอกน้องซิน พี่คนกันเองที่พี่มาเร็วพี่อยากเห็นหน้าน้องซิน เอ้ยไม่ใช่อยากเห็นตัวอย่างโฆษณาที่พี่ต้องการนะครับ"คุณโอมยิ้มหวานใส่ผมจนผมขนลุก ผมได้เเต่ยิ้มเเหยๆ

"เอ่อ งั้นผมจะอธิบายเเล้วนะครับ"คุณโอมพยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับยิ้มจนตาหยีใส่ผม ผมหยิบบอร์ดที่เลขาส่งให้ก่อนจะเริ่มอธิบาย ฉากที่จะให้ทำโฆษาณา หัวข้อก็คือ บ้านในฝัน  ผมอธิบายให้เขาฟังเเละบรรยายสถานที่ๆจะต้องใช้หลักๆนั่นก็คือบ้านของลูกค้า คุณโอมทำธุระกิจเกี่ยวกับบ้านจัดสรร ที่เพิ่งจะสร้างเสร็จเเละต้องการให้ผมทำโฆษาณาให้เพื่อโปรโมท ทันทีที่ผมอธิบายเสร็จสรรพ

"อนุมัติ น้องซินนี่เก่งจริงๆ อธิบายให้พี่ฟังจนพี่เห็นภาพขึ้นมาเลย"คุณโอมตบมือให้เเละกล่าวชมจนผมหน้าเเดง

"ขอบคุณครับ" ปกติจะมีพี่ออมสินมาช่วยด้วยเเต่พอมาวันนี้ต้องเจอกับลูกค้าตามลำพังเเละทำให้รู้สึกเกร็ง เเล้วยิ่งเป็นคุณโอม ที่ได้ฉายาว่า หัวงูเเบบนั้น มันยิ่งทำให้ผมประหม่าเเละไม่กล้าสบตาเชื่อมที่กำลังส่งให้ผม  พอเสร็จเเละได้รับการอนุมัติเเบบนี้ ผมถึงกับโล่งอก

"ถ้าอย่างนั้น เราไปกินข้าวเที่ยงกันนะครับน้องซิน"มาเเล้วลูกตื้อ  ผมยกนาฬิกาขึ้นมอง

"นี่มันยังเช้าอยู่นะครับ"ผมทำหน้าซื่อ แต่ดูท่าคนๆนี้จะไม่เลิกเอาง่ายๆ

"ถ้้างั้นก็ไปทานขนมกัน พี่รู้จักร้านอร่อยๆดังๆ เชื่อเลยว่าน้องซินต้องชอบ ขนมหวานต้องเหมาะกับหน้าหวานๆจริงไหมครับ"

"บังเอิญว่าผมไม่ชอบทานขนมหวาน"คุณโอมหุบปากลงเเละทำหน้าเจื่อนทันที

"ว้าเเย่จัง พี่อยากคุยกับน้องซินให้นานกว่านี้นะเนี่ย แต่ช่างเถอะเอาไว้วันหลังพี่จะชวนน้องซินนะครับ"คุณโอมยิ้มหวานใส่ผมอีกครั้ง

"คะครับ"ผมยิ้มเเหยๆ

"ถ้างั้น พี่กลับเเล้วน้องซินดูเเลตัวเองด้วยนะครับ"คุณโอมทำเสียงหล่อ จนผมขมวดคิ้วเเละยิ้มส่งท้ายกลับไป


ทำไมตัวเองต้องเจอลูกค้าประเภทนี้ด้วยนะเนี่ย ไม่ชอบเเต่ก็ยังจะเจอ    สู้เจอลูกค้าผู้หญิงอย่างคุณไอซ์ซะยังจะดีกว่า พูดถึงคุณไอซ์ โฆษาที่เธอสั่งทำก็ใกล้จะเสร็จเเล้ว เเละคิวต่อไปคงเป็นคิวของคุณโอม คงต้องให้ไอ้เสกจัดการ และคุณโอมคงจะป้วนเปี้ยนมาที่บริษัทจนกว่าโฆษณาจะเสร็จ

วันนี้ผมเรียกประชุม เเละจ่ายงานให้ลูกน้องไปจัดการหานางเเบบเเละนายเเบบ ทุกคนเเบ่งหน้าที่กันเหมือนรู้งาน คนหกคน เพียงเเค่ดูงานก็เข้าใจเเละรับคำสั่งจากผมอย่างดี

"พี่ซิน หนูอยากได้เด็กน่ารักๆนะคะ พี่ซินพอจะหาให้หนูได้ไหมคะ"เเซนดี้สาวมั่นถามผมทันทีที่เเจงงานเสร็จ

"มีไหม มันก็น่าจะมีนะ เเต่ถ้าจะให้สมจริงพี่ว่า เราน่าเอายกครอบครัวมาเลยดีกว่า พี่ว่าความสัมพันธ์มันจะสื่อออกมาได้ดีกว่าที่ ที่เอานางเเบบนายเเบบ เเยกมา"เเซนดี้พยักหน้า

"บ้านคุณพิทักษ์ดีไหมคะ รู้สึกว่าบ้านหลังนั้นเขาดูดีกันทั้งบ้านเลยเเล้วก็ไม่เรืองมากด้วย"ผมนึกถึงคุณพิทักษ์ ที่เป็นลูกค้าของทราย คุณพิทักษ์เป็นคนอัธยาศัยดีเมื่อก่อนผมก็เคยเจอเขาในงานสังคมบ่อยๆ ดูเขาเป็นคนง่ายๆเเละไม่เรื่องมากอย่างที่เเซนดี้ว่า

"เดี๋ยวพี่จะให้พี่สาวพี่ไปดิวงานให้อีกที"เเซนดี้ยิ้มพอใจในความเห็นของตัวเอง

"คนอื่นไม่มีอะไรสงสัยใช่ไหม"ทุกคนส่ายหน้า

"โอเคงั้นเรา เเยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองก็เเล้วกัน"ผมบอกลาทุกคนก่อนจะเเยกย้ายกันออกไป เเต่ผมรั้งเเซนดี้ไว้

"มีอะไรคะพี่ซิน" เเซนดีทำหน้าเเปลกใจ

"วันนี้พี่มีอะไรจะขอให้ช่วยน่ะนะ"ผมยิ้มให้เธอ


............................


ผมรู้เรื่องว่าน้องดรีมได้รับการผ่าตัดเเละประสบผลสำเร็จเมื่อไม่กี่วันมานี่เองหลิงโทรคุยกับผมและบอกข่าวดีกับผมจนผมดีใจเเทบเนื้อเต้น

"ฮัลโหล หลิงน้องดรีมเป็นยังไงบ้าง"ผมโทรไปถามทันทีที่เลิกการประชุม

"น้องดรีมเเข็งเเรงขึ้นเยอะเเล้ว บ่นถึงซินด้วยนะ ซินจะมาเยี่ยมน้องดรีมไหม"

"ไปๆ ว่าเเต่....................คงไม่มีคนบ้าอยู่ที่นั่นใช่ไหม"

"บร้า ซินที่โรงพยาบาลธรรมดาไม่ใช่โรงพยาบาลบ้านะ"หลิงพูดกลั้วหัวเราะ

"ซินยังไม่อยากเจอคนบ้าบางคนอ่ะหลิง แต่ก็อยากไปหาน้องดรีม"

"โหยไม่ต้องกลัวหรอกเดี๋ยวหลิงจัดการให้"

"อืมงั้นเดี๋ยวอีกซักชม.กว่าๆก็คงถึง"

"จ้าๆ เเค่นี้ละกันเดี๋ยวหลิงต้องไปตรวจผู้ป่วยก่อน" พอผมวางโทรศัพท์ ผมก็ช่างใจอยู่ครู่ว่าจะไปดีไหม เเต่ความรู้สึกคิดถึงน้องดรีมนั้นมีมากกว่า

"พี่ซินจะไปหรือยัง เดี๋ยวเย็นนี้แฟนเเซนดี้ จะพาไปกินข้าวข้างนอกด้วย"แซนดี้เก็บของๆเธอเสร็จเเล้วเดินมาหาผม

"ปะ ไปเถอะเดี๋ยวพี่จะกลับมาส่งเเซนให้ไอ้เท็นไม่ทัน"พูดเสร็จผมก็นำหน้าเเละให้เเซนดีขึ้นรถ เเละผมก็ขับรถตรงมาที่ๆ โรงพยาบาลที่น้องดรีมพักฟื้น

.......................

"พี่ซิน พี่ซินจริงด้วย น้องดรีมคิดถึงพี่ซินจังเลย"น้องดรีมกอดผมเเน่นทันทีที่เห็นผม

"เป็นยังไงบ้างน้องดรีม"ผมลูบหัวเธออย่างเอ็นดู น้องดรีมยิ้มเเป้น

"น้องดรีมคิดถึงพี่ซินทุกวันเลย อยากเจอพี่ซินเร็วๆน้องดรีมเหงาค่ะไม่มีใครเล่นกับน้องดรีม ว่าเเต่พี่ซินตัดผมหรอคะ"น้องดรีมสำรวจผมใหญ่

"คร้าบ   หล่อไหมละน้องดรีม"น้องดรีมพยักหน้าหงึกหงัก

"หล่อค่ะ  เเล้วพี่คนสวยๆข้างหลังนั่นใครคะ"น้องดรีมชี้ไปที่เเซนดี้จังหวะเดียวกัน หลิงกับพี่ไนท์ก็เข้ามาพอดี ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็นเเล้วดึงเเซนดี้เข้ามาใกล้

"นี่พี่เเซนดี้ครับสวยไหม"น้องดรีมพยักหน้า

"สวัสดีค่ะ นี่สำหรับน้องดรีมค่ะ"เเซนดี้หยิบตุ๊กตาหมีที่เธอเเวะซื้อฝาก    พอเธอรู้ว่าผมจะพาเธอมาเยี่ยมเด็ก

"ขอบคุณค่ะ"น้องดรีมรับตุ๊กตาเเละยิ้มแป้นใส่

"น้องดรีมน่ารักจังเลยเนอะพี่ซิน ถ้าเธอไม่ป่วยแซนดี้คงเอามาเป็นนางเเบบเด็กเเล้วนะคะเนี่ย"ผมพยักหน้าเห็นด้วย

"ซิน มาไวจัง หลิงนึกว่าจะมาช้ากว่านี้ซะอีก"หลิงพูดเเทรกขึ้นมาทันที เธอเดินเข้ามาใกล้ผม ผมมองไปทางพี่ไนท์ที่กำลังทำหน้ายุ่ง ไม่กล้าสบตาผมเลยทำเป็นไม่สนใจ

"พอดีรถไม่ติดนะหลิง ว่าเเต่ทานข้าวเที่ยงหรือยัง ซินกับเเซนดี้กำลังจะไปหาซื้ออะไรทานอยู่พอดี"หลิงมองแซนดี้เเบบเหวอนิดๆ เเซนดี้ยิ้มหวานและพยักหน้าทักทาย

"ออ ไปสิไป เเล้วจะลงไปทานที่โรงอาหารใช่ไหม งั้นพี่ไนท์เฝ้าน้องดรีมนะ"หลิงหันไปสั่งพี่ไนท์ที่ยืนกอดอกมองผมเขม็ง

"ไม่เฝ้า  น้องดรีมอยู่กับพยาบาลก็ได้ ใช่ไหมลูก"พี่ไนท์หันไปถามน้องดรีม น้องดรีมพยักหน้าหงึกๆ เเละกำลังเล่นกับตุ๊กตาหมีของเธอที่ได้มาหมาดๆ คงจะไม่สนใจอะไรเเล้วล่ะตอนนี้

"เห็นไหมดรีมอยู่ได้  จะไปทานข้าวก็ไปเดี๋ยวจะเลี้ยง"

"โอ้ว้าว นานๆทีจะเลี้ยงนะเนี่ยบุญจริงๆ"หลิงอุทานเสียงเบากลัวพี่ไนท์จะได้ยินผมหัวเราะนิดหน่อย หลิงยิ้มเขินๆให้กับเเซนดี้เพราะเธอทำหน้าตลกจนแซนดี้ขำไปด้วย

"ระหว่างที่ลงจากลิฟเเซนดี้กับหลิงก็คุยกันตามประสาผู้หญิงด้วยกัน เเต่หลิงมันจะซักถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวซะมากกว่า ส่วนผมกับพี่ไนท์ยืนคู่กัน ผมหันหน้าไปอีกทางเเละสนใจเเต่เลขที่ไล่ลงเรื่อยๆ  พอลิฟเปิดผมที่กำลังจะก้าวขาเดินจู่ๆ พี่ไนท์จะจับมือผมไว้เเน่น ผมตกใจเล็กน้อยเเละพยายามจะเอาออก

"พี่ทำอะไร"ผมถามเสียงเเข็ง พี่ไนท์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"แซนดี้ แซนดี้ หลิงรู้จักร้านเค๊ก อยู่ร้านนึงอร่อยมาก................หลิงพาไปทานนะ นะ"หลิงกอดเเขนเเซนดี้เเละรั้งไว้

"เอ่อ แซนดี้ก็อยากไปค่ะเเต่พี่ ซิน"แซนดี้หันมาเหมือนจะขอผม

"โอ๊ย พวกผู้ชายเขาไม่ชอบหรอกเเซนดี้ เดี๋ยวเราเเยกไปทานเค๊กเเล้วค่อยกลับมาเจอกันก็ได้ปะ ปะ"

"ค่ะ  ๆ ๆ"แซนดี้หันมาทางผมเเล้วทำท่าเหมือนโบกมือลาก่อน อุตส่าห์เอามาเป็นไม้กับหมาซักหน่อยนะเเซนดี้ หลิงลากเเขนเเซนดี้ไปอย่างจำยอม

"เดี๋ยว  อ๊ะ"ผมที่กำลังจะค้าน เเละรีบตามจู่ๆพี่ไนท์ก็ฉุดไว้

"จะไปไหน"พี่ไนท์ถามเสียงดุ ผมหันมามองตาเขม็ง เเล้วสะบัดมือจนหลุด

"ยุ่งอะไรด้วยล่ะ" เเล้วผมก็เดินหนี ไปกินข้าวคนเดียวก็ได้วะ เซ็งจริงๆ

"หึ ไหนว่าหิวข้าวไง"

"ใครบอกหิวละ  เเล้วพี่เดินตามมาทำไม"ผมถามเสียงหงุดหงิด แต่ดูเขาจะไม่รับรู้เลยว่าผมรู้สึกโกรธเเค่ไหน

"เดินมาตาม  หัวใจ"ผมหยุดเดินทันทีเเล้วมองพี่ไนท์ด้วยหางตา  หึ จะเล่นไม้ไหนอีกละ ไอ้ซินคนนี้ไม่หลงกลง่ายๆหรอก

"เอาไว้พูดกับผู้หญิงของพี่เถอะ"ผมรีบเดินหนีทันที พี่ไนท์เดินตามมาเเละจับมือผมไว้เเน่น ทำให้ผมหยุดเดิน

"ทำยังไงดีละ พี่คงชอบผู้หญิงไม่ได้เเล้ว เเล้วพี่จะตามหาหัวใจพี่ได้ที่ไหน ซินช่วยบอกพี่ทีสิ"พี่ไนท์ยิ้มเเละยื่นหน้าเข้ามาถาม จากอารมณ์หงุดหงิด    กลายเป็นผมหน้าเเดงขึ้นมาทันที จะเขิลทำไมเนี่ย

"ทำตัวเอง ช่วยตัวเอง"ผมผลักพี่เขาเบาๆ เพื่อให้ออกจากตัวรู้สึกว่าพวกผมจะโดนมองเเล้ว

"จะไปทานข้าวที่ไหน"พี่ไนท์ยิ้ม

"ไม่รู้ ไม่คุ้นที่   พาไปสิ"ผมตอบเสียงห้วนใส่ เเละทำท่าจะดึงผมให้เดินตาม

"ปล่อย"พี่ไนท์หันมามองเลิกคิ้ว

"ปล่อยสิ................คนอื่นเขามองผมอาย"ผมบอกเเละก้มหน้างุด พี่ไนท์หัวเราะ เเต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือผมอยู่ดี.....




....................




ผมนั่งอยู่ในร้านอาหารเเห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก ผมสั่งอาหารเเละทานโดยที่ไม่สนใจคนที่กำลังมองอยู่ตลอดเวลา

"หิวขนาดนี้เลยหรอ"พี่ไนท์ถามเเละจ้องอยู่เเบบนี้

"ก็เห็นอยู่เเล้วไม่ทานหรือไงละ รีบๆทานสิ"ผมว่าใส่พี่ไนท์หัวเราะ เเต่ก็ยังละเลียดทานอยู่ได้

"ถ้าผมทานหมดก่อนผมไม่รอนะ"ผมขู่ เเต่พี่ไนท์ทำหน้าตาลอยเหมือนไม่ได้ฟัง

"ก็พี่อยากอยู่กับซินนานๆ"พี่ไนท์พูดจนผมค้าง

"ไม่เชื่อ"ผมตอบเสียงห้วน

"ทำไมละ"พี่ไนท์ถามอีก เเต่ผมได้เเต่เงียบ ทำไม? ยังจะถามอีกหรอ ไม่มาหาเป็นเดือนๆ โกหกอะไรผมไว้ต่างนาๆ จะให้ผมเชื่อได้ไง

"พี่ทำอะไร ให้ผมเชื่อใจพี่ได้บ้างล่ะ"ผมถามกลับพี่ไนท์ยิ้ม นิดหน่อย

"ไม่มี"ตอบหน้าตายมาก ผมเสหน้าไปอีกทางไม่อยากมองหน้าเลยจริงๆ

"พี่ขอโทษ............."    คำขอโทษของพี่ไนท์ เป็นน้ำเสียงที่อ่อนมาก ทำให้ผมรู้ว่าเขายอมรับผิดจริงๆ เเต่พี่เขาสมควรโดนบ้าง

"ถึงพี่ขอโทษตอนนี้ก็สายไปละ"ผมรวบช้อนเเละมองหน้าพี่ไนท์ตรงๆ

"ผมกับเเซนดี้เราเป็นเเฟนกัน ชัดเเมะ"ผมยิ้มเลิกตาทำหน้ากวนๆใส่    พี่ไนท์ทำหน้ายุ่งเเละมองผมนิ่ง

"พี่ไม่เชื่อหรอก"พี่ไนท์พูดเสียงเเข็ง

"ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่เสียใจที่ผมไม่ได้ระ.........."............................เหมือนชีวิตถูกโดนสูบ โลกเหมือนกลับด้าน หน้าผมมืดเเละชาขึ้นมาทันที เหมือนอะไรบางอย่างมันถูกตรึงเอาไว้อยู่กับที่ พี่ไนท์ผละริมฝีปากที่ประกบจูบผมเมื่อครู่เเล้วยิ้ม

"เห็นไหม เนี่ยน่ะหรอจะบอกไม่ได้รัก"พี่ไนท์ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผมจนผมหน้าเเดงเเละอาย คนทั้งร้านที่กำลังมองพวกผมอย่างเหวอๆเเละเริ่มซุบซิบกัน

"พะ  พี่  ฮึ่ย นิสัยเเย่ที่สุด"ผมชกเข้าดั้งพี่ไนท์ทันที ความรู้สึกชั่ววูบเหมือนมีอะไรบางอย่างมันเเว๊บเข้าสู้สมอง เเล้วมันก็หายไป พี่ไนท์เอามือกุมจมูกจนทำให้ผมนึกถึงใครบางคน

"สมน้ำหน้า"แล้วผมก็เดินหนีออกจากร้าน

"ดะ เดี๋ยว" ผมไม่รอให้พี่ไนท์ตามผมทัน ผมรีบโบกรถเเท๊กซี่เเละกลับโรงพยาบาลทันที

ไม่จริงน่า มันไม่น่าใช่ มันต้องไม่ใช่ ผมกัดฟันเพื่อใช้ความคิดๆเรื่องบางอย่างในสมัยเด็ก ซึ่งมันนานมากจนผมลืมไปแล้ว พี่ไนท์..............เหมือนไอ้บ้าคนนั้นจริงๆ.............


.............................




"พี่ซินขา ทำไมกลับเร็วจังคะ"น้องดรีมเห็นผมก็ถามผมด้วยใบหน้ายิ้มเเย้ม น้องดรีมกำลังทานข้าวอยู่พอดี

"พอดีพี่ซินคิดถึงน้องดรีมนะครับ"ผมยิ้มให้เธอ

"คุณครับเดี๋ยวผมจัดการเอง"ผมบอกพยาบาลที่กำลังเตรียมข้าวให้น้องดรีม เธอพยักหน้าเเละหลีกให้ผมทันที

"พี่ซินเป็นอะไรคะหน้าเเดงๆ"น้องดรีมย่นหน้าถามผม

"หน้าพี่เเดงหรอน้องดรีม"ผมถาม  ไม่รู้ตัวเองเลยจริงๆ

"แดงคะ แดงแป๊ดเลย พี่ซินไปทำอะไรมาคะ"น้องดรีมยังซักไม่เลิก

"เอ่อ  พี่ซินร้อนน่ะน้องดรีมหน้าก็เลยแดงเดี๋ยวพี่ซินเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่าน้องดรีมทานไปก่อนนะ"  ผมตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำเเละสำรวจตัวเอง   หน้าผมเเดงจริงๆเเดงอย่างที่น้องดรีมว่า พอยิ่งคิดถึงพี่ไนท์ในฉากนั้นมันยิ่งทำให้ผมหน้าเเดงเข้าไปใหญ่   คนบ้าอะไรเอาเเต่ใจตัวเอง ทำอะไรไม่อายชาวบ้านเลย เเล้วจูบตอนนั้นมันน่าจูบซะที่ไหน   ผมสะบัดหัวเเละพยายามสงบสติอารมณ์ ที่มันคุอยู่ในใจเเละพยายามทำตัวเองให้เป็นปกติเพราะถ้าหลิงเห็นคงได้ล้อผมแน่ๆ


"นี่ไงคะพ่อ หน้าพี่ซินเเดงแป๊ดเลยไม่สบายหรือเปล่าก็ไม่รู้"ผมถึงกับชะงักทันทีที่เห็นพี่ไนท์น้องดรีมเขย่าเเขนพ่อของเธอเเละชี้มาทางผม พี่ไนท์ทำหน้ายิ้มเเล้วเดินมาทางผม

"อายถึงขนาดต้องหนีหรือเลยหรอ"พี่ไนท์เข้ามาใกล้เเละยิ้มเจ้าเลห์ใส่

"อ้า เค๊กร้านนี้อร่อยจริงๆค่ะคุณหลิง วันหลังเราต้องมาทานกันใหม่นะคะ"แซนดี้เปิดประตูพรวดเข้ามาจนผมตกใจรีบผลักพี่ไนท์ให้ไกลตัว

"อ้าว พวกพี่ทำไมทานเร็วจัง"หลิงทำหน้าเเปลกใจหรือว่ารู้อะไรอยู่ในใจไม่รู้เเล้วถามแบบงงๆ

"ก็ไม่ได้ไปทานไกล พวกเธอน่ะเเหละรู้สึกจะดี๊ด๊าเหลือเกินนะ"พูดเสร็จพี่ไนท์ก็เดินกลับไปหาน้องดรีมเเละ เข้าไปป้อนข้าวน้องดรีมเอง

"อาหลิงคะ พี่ซินไม่สบายอาหลิงตรวจพี่ซินให้หน่อยค่ะ"โถน้องดรีมที่เเสนน่ารัก ห่วงพี่ซินน้อยกว่านี้หน่อยก็ได้นะเนี่ย

"เอ๋พี่ซินไม่สบายหรอคะ เมื่อซักพักเเซนดี้เห็นพี่ยังดีๆอยู่เลย................หรือว่าติดไข้พี่ออมสินเเน่ๆ"แซนดี้ทำหน้าคิดออกเเละตามน้ำเขาไปจนผมกุมขมับ พี่ไนท์ยังมีหน้ามานั่งหัวเราะผมอีก  หลิงก็นึกว่าผมเป็นไข้จริงๆรีบลากผมไปตรวจ

"หลิง  นี่เธอแกล้งเราใช่ไหม"ผมถามหลิงแบบงอลๆ

"เปล่าน๊าหลิงไม่รู้เรื่อง"หลิงทำหน้าตาย

"เหอะให้มันจริง ไม่งั้นซินงอลจริงๆด้วย"หลิงทำหน้าตกใจเเล้วเกาะเเขนผม

"เราเปล่าน๊า เราไม่ได้เเกล้งซินน่าจะรู้จักหลิงดีนี่นา ว่าหลิงเป็นคนยังไง ฮึก ซินใจร้ายไม่เชื่อใจหลิง"หลิงทำหน้าเบะเหมือนจะร้อง ผมส่ายหัวเเละเคาะหัวเธอเบาๆ

"ยัยต๊อง"



.................



ในช่วงเวลาที่กำลังเยี่ยมน้องดรีมผมพยายามเอาตัวเองให้ออกห่างพี่ไนท์เเละพยายามทำให้ตัวเองอยู่ใกล้เเซนดี้ที่สุด เเซนดี้ก็เหมือนรู้งาน เธอติดผมเเจเเละพยายามคุยเล่นกับหลิงจนพี่ไนท์เหมือนเป็นบุคคลที่ถูกลืม รู้สึกว่าเเซนดี้จะชอบน้องดรีมมากๆเธอ ให้กำลังใจน้องดรีมว่าถ้าขาหายเธอจะเอาน้องดรีมมาเป็นนางเเบบของเธอ น้องดรีมก็มีกำลังใจฮึดสู้เเละสัญญาไว้กับพวกผมว่าเธอจะหายดีในเร็วๆนี้ พอสายๆผมก็ลาหลิงเเละน้องดรีมกลับเพื่อพาเเซนดี้ไปส่งบ้านเพราะผมเองก็กลัวเเฟนเเซนดี้เขม่นเอา

"พี่ซินคนนี้น่ะหรอ ที่เขากำลังจีบพี่ซินน่ะ"แซนดี้ถามผมในขากลับ

"อืม"ผมพยักหน้า

"เเต่เเซนดูเหมือนเขาไม่เห็นจะทำท่าจีบพี่ซินตรงไหนเลยนี่คะ  ออกจะขี้เก๊กเเล้วก็วางท่ามากๆเลย ตาดุด้วยอ่ะเวลาที่เขามองมา"แซนดี้ทำหน้าสยองเวลาที่ตัวเองถูกมองด้วยสายตาเเบบนั้น ซึ่งผมเองก็เคยเป็น

"เเต่เขาก็หล่อดีนะคะ พี่ซิน หล่อกว่าคุณโอมอีก เเต่รายนั้นน่ากลัวกว่าเพราะรู้สึกว่าจะเจ้าชู้สุดเหวี่ยง เเซนว่าท่าจะให้ดีพี่ไนท์ก็หล่อเหมาะกับพี่ซินนะคะ"แซนดี้พูดเองเออเองเสร็จสรรพ

"เหมาะตรงไหนเเซนดี้ไม่เห็นจะเหมาะ"ผมพูดเเบบไม่เข้าข้างตัวเองเท่าไรนัก

"โถ่พี่ซินก็ ตัวเองก็หน้าตาดีเเท้ๆ พี่รู้ไหมสาวๆเขาไม่กล้าจีบพี่ก็เพราะเขาไม่อยากเอาพี่มาเปรียบกับตัวเองน่ะสิ ใครเขาจะกล้าควงกับคนที่หน้าสวยกว่ากันละ"

"ยัยเเซน เดี๊ยะโดนหักเงินเดือน"ผมพูดขู่ แซนดี้ยิ้มแหย

"เเซนดี้เเค่ล้อเล่นเอง ก็มันเรื่องจริงอ่ะ"แซนดี้บ่นกับตัวเอง แต่ผมได้ยินชัดเเจ๋วจนหน้าหมั่นใส้  ยัยเด็กนี่จริงๆ คิดถูกหรือคิดผิดนะที่พามันมา


.................




พอไปส่งเเซนดี้เสร็จ ผมก็รีบตรงดิ่งกลับบ้านทันที และรีบขึ้นห้องเก็บของเเละรื้ออัลบั้มรูปต่างๆในสมัยเด็กซึ่งมีเป็นสิบๆเล่ม หนาๆที่พ่อผมชอบถ่ายไว้ เอาไวดูในยามคิดถึงวันเวลาเก่าๆ

"ซินทำอะไรน่ะลูก"เเม่เข้ามาถามผม ตอนที่เดินผ่านห้องพอดี

"ซินหารูปตอนเด็กอยู่น่ะเเม่"ผมพูดพลางเปิดหน้าดูรูปตอนเด็กๆ

"ตอนไหนละเผื่อแม่จะรู้"แม่เข้ามาถามเเละมองๆ

"ตอนประมาณเก้าขวบสิบขวบอ่ะเเม่ ตอนที่ซินถ่ายแบบโฆษณาอ่ะ"

"ออๆ  นี่อัลบั้มนี้"แม่หยิบอัลบั้มสีแดงมาให้ผม ผมรีบรับเเละเปิดดูทันที

"ออ ใช่ๆขอบคุณครับ"พูดเสร็จผมก็หยิบเอาเข้าห้องตัวเองทันที

"อ้าวเเล้วไม่เก็บเข้าที่ เอ้ จริงๆเลยตาลูกคนนี้"เสียงเเม่บ่นตามหลังเเต่ผมไม่สนใจ พอเข้าห้องมาเสร็จเเละรีบเปิดดูทันที

ผมไล่หน้ารูปไปเรื่อยๆ ภาพพวกนี้เป็นภาพที่พ่อถ่ายเองกับมือ   ตอนที่ผมถ่ายเเบบครั้งเเรกแทนทรายที่ป่วย เเละให้ผมเป็นตัวเเทนเธอ มีรูปผมใส่กระโปรงเเละทำหน้าบึ้งใส่รู้อยู่หลายรูป ตอนนั้นเข้าใจตัวเองดีว่าถูกบังคับขนาดไหนกว่าจะยอมใส่ชุดๆนี้ มีรูปยืนคู่กับเจ้าบ่าวเจ้าสาวๆที่เป็นนางเเบบนายเเบบ เเละอีกรูปหนึ่งถ่ายคู่กับผู้ชายอีกคนที่คู่กับผม ผมทำหน้าบึ้งเเละเหล่ตาใส่ส่วนเขายิ้มให้กับกล้องเเละดูว่าตัวเองหล่อเหลือเกิน ยิ้มเเบบนี้มันทำให้ผมคุ้นขึ้นมาทันที หัวใจผมเต้นเเรงเรื่อยๆ   เมื่อมองภาพตั้งเเต่ตอนถ่าย ทุกๆฉากทุกๆตอน พ่อผมนี่ไม่พลาดเลยจริงๆ เเละผมมาสะดุดที่ภาพสุดท้าย เป็นภาพที่ผมอยากจะลืมที่สุดในตอนเด็กๆ จำได้ว่าตัวเองถูกผู้ชายคนนี้จูบ เเล้วผมโมโหเลยต่อยเข้าหน้าเต็มๆจนผู้ชายคนนี้เลือดกำเดาไหล เเละเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเกือบจะตีไอ้เด็กที่โตกว่าผมตั้งหลายปีคนนี้ให้ได้  พ่อถ่ายรูปเก็บไว้เเละเอามาล้อผมหลังจากนั้นไม่กี่วันทำให้ผมโกรธเเละอายไม่กล้ารับงานถ่ายเเบบที่ไหนอีกเลย เเถมยังเเค้นคนๆนี้ไม่หาย

"บ้าน่า"ผมอุทาน เเละหัวใจยังเต้นไม่หยุด มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ดูเหมือนจะบังเอิญจริงๆ เเสดงว่าพี่ไนท์รู้ว่าผมเป็นใครมาตั้งเเต่เเรก ผมยิ้มที่มุมปาก

"สงสัยต้องเอาคืนบ้างจริงๆ"ผมหัวเราะก่อนจะล้มตัวลงนอนไปบนที่นอน  และรู้สึกว่าตัวเองจะกระจ่างใจขึ้นมาทันที..............



........................................................

[roseen]

 :3123:เอาคืนบ้างก็ดี

[BBChin JungBB]

จะเป็นไรมั้ย ถ้าผมจะบอกว่า เริ่มเบื่อ "ซิน" อย่างบอกไม่ถูก 

[inspirer_bear]

อ่าาา ซินสู้ๆๆ รอฉากเอาคืนพี่ไนท์

หุหุ พี่ไนท์เสร็จแน่