ด้ายสีเเดง...........
................
บรีส.......
"อึ๊บ ไอ้เทียนมึงยืนตรงๆได้ไหมวะ"ผมขยับไอ้หมอขี้เมาที่มันไม่ค่อยจะล็อกคอผมเเน่นเท่าไร ใจคออยากจะทุ่มเเม่งลงที่พื้นถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนนะผมจะทำอย่างที่คิดจริงๆ
"ตัวก็หนัก เเดกควายมาหรือไงวะเนี่ย"มันยิ้มไม่รู้สึกรู้สา พยักหน้ารับหงึกๆ ไอ้หน้าด้านเอ๊ย ผมพาไอ้เทียนเข้าห้องด้วยความทุลักทุเล ไอ้นี่มันไม่ได้ให้ความร่วมมือเเถมโถมน้ำหนักใส่ผมอีก ทุกครั้งที่ดื่มทีไรมันมักจะเต็มที่เเละเมาเละทุกครั้ง ก็มีเเต่ผมนี่แหละที่ต้องมาดูเเลมัน มันยังมีหน้ามาบอกผมด้วยนะว่า
"แดกกับมึง อุ่นใจกว่าแดกกับคนอื่น"ไม่รู้มันจะอุ่นใจตรงไหน หรือไอ้ที่ว่าอุ่นใจนี่คือ ผมต้องมาคอยลากมันเข้าห้องนอนใช่ไหม
"เฮ้อ กว่าจะถึง กูเเทบตาย"จะให้ผมดื่มหนักเเค่ไหน จะเมาเละยังไง เเต่สุดท้ายก็ต้องมาแบกไอ้ห่านี่ มันเป็นการสร่างเมาดีๆนี่เอง ผมจึงไม่อยากที่จะดื่มเยอะ เเต่ส่วนมากจะเเกล้งเมาเพื่อให้ได้อรรถรสมากกว่า
"ไอ้เทียน มึงอย่านอนเน่า ไปอาบน้ำก่อนดิเฮ้ย"ผมตบเเก้มมันเบาๆเพื่อเรียกสติให้ตื่น รู้ทั้งรู้ว่าไม่เป็นผล อย่างน้อยก็ขอให้มันทำตามที่ผมบอกก็ยังดีเพราะกลิ่นเหล้าหึ่งมาก
"ไม่อาว จะนอนนนน"มันปัดมือทำท่าไล่ผม
"เออดี เดี๋ยวกูถีบไปนอนข้างล่างเลย"ผมด่ามันและกะจะทำจริงๆ เเต่จู่ๆไอ้เทียนมันก็ฉุดเเขนผมตอนที่กำลังเผลอจนตัวเองกระเเทกใส่มันดังอัก เเต่มันไม่ยักจะทำท่าเจ็บ
"กูไม่ใช่มะปรางนะเฮ้ย!"ผมตกใจเเละพยายามยันตัวเองขึ้น
"ก็ไม่ได้คิดว่าเป็นมะปราง"ผมหยุดนิ่งชั่วครู่ เอิ่มทำไมเสียงมันใสเเจ๋วจังเลยวะ ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้ก็ยังหลับตาอยู่
"มึงเมาจริงป้ะเนี่ย"ผมถามมัน และพยายามจะยันตัวเองขึ้นอีกครั้ง แต่ไอ้เทียนมันกลับกอดเเน่นยิ่งกว่าเดิม หน้าผมเเนบเข้ากับหน้าอกจนให้ยินเสียงหัวใจ ไอ้เทียนมันเป็นอะไรวะ หรือว่ามันเหงา มันคงจะเหงาสินะมันถึงได้ทำแบบนี้มันคงจะเมาเเละไม่รู้ตัว
"กูไม่ได้เมา"น้ำเสียงมันดูอ้อเเอ้ เเต่กลับชัดทุกๆคำหลังจากที่ผมถามเเละมันเงียบไปพักหนึ่ง
"1กับ1 เท่ากับเท่าไร"ผมลองเชิงมัน ถ้ามันไม่ได้เมาจริงๆมันต้องตอบถูก
"เท่ากับสอง"มันตอบอย่างมั่นใจ
"มึงอ่ะเมา 1กับ1 เท่ากับ 1ดิ่ กูไม่ได้ให้บวกถุย ปล่อยกูอึดอัด"ผมดิ้นขลุกๆอยู่ในอ้อมกอดมัน เเต่ดูเหมือนไอ้นี่มันไม่ยอมเเพ้ผมเลย
"ปล่อยกูดิ่ กูจะไปอาบน้ำ"ผมโวยวาย
"ขอกอดก่อนเเล้วจะปล่อย" (-*-) มันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย เกิดอยากกลับไปเป็นเด็กหรือไง เมื่อก่อนมันก็เป็นเเบบนี้ตอนเด็กผมกับมันจะติดกันเเจ ตอนผม12ปี ผมกับมันเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ตอนนั้นพ่อเเม่ผมไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร ท่านจึงฝากผมไว้กับญาติ เเละให้ผมเข้าโรงเรียนประจำ คนแรกที่ผมได้รู้จักคือไอ้ไนท์ จากนั้นไอ้ไนท์ก็แนะนำให้รู้จักมัน เเรกๆผมนึกว่ามันหยิ่งหรือเปล่าเพราะส่วนมากมันไม่ค่อยได้คุยกับผมเลย มันชอบทำตัวนิ่งๆยิ้มน้อยเเละไม่ค่อยสุงสิงกับใคร หลังจากที่คบกับมันซักพักผมเพิ่งรู้ว่ามันขี้เหงา ผมเลยไปเซ้าซี้เเละชวนมันคุยจนมันเปิดใจขึ้นมาบ้าง เเละหลังจากนั้นมันก็ติดผมมากกว่าติดไอ้ไนท์ซะอีก
"1 2 3 4.............."ผมนับในใจจนครบนาที เลยยันตัวเองขึ้น ไอ้เทียนปล่อยผม ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้ตามันลืมขึ้นมาเเล้ว
"เป็นอะไรวะ"มันยังจ้องตาผมนิ่ง
"มึง.............เคยมีความรักหรือเปล่าวะ"คำถามนี้มันทำให้ผมถึงกับสะอึก มันถามว่าผมเคยมีความรักไหมอย่างนั้นหรอ ความรักของผมมันตายไปพร้อมๆกับตอนที่ผมสูญเสียครั้งใหญ่ แฟนผม พ่อเเม่ผมพวกท่านได้จากไปพร้อมๆกันจนไม่เหลือใครเมื่อ10ปีก่อนเเล้ว หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยที่จะรักใครอีกเลย
"มึงก็น่าจะรู้"ผมตอบมันกลับ ผมลุกขึ้นมานั่งหันหลังให้มัน มันจับเเขนผมไว้ไม่ยอมปล่อน
"เมื่อก่อน กูคิดว่ามะปราง คือรักเเท้ของกู...................เเต่ตอนนี้ไม่เเล้วว่ะ"ผมไม่รู้ว่าไอ้เทียนมันต้องการที่จะสื่ออะไร ผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าไอ้เทียนมันคิดยังไงกับผม บางครั้งผมเคยคิดว่าไอ้เทียนเป็นเกย์เหมือนไอ้ไนท์ เเต่พอมะปรางเข้ามาในชีวิตพวกผม ความคิดที่คิดว่ามันเป็นเกย์เปลี่ยนไป เเต่มาตอนนี้ผมกลับไม่มั่นใจมัน เเละตัวผมเอง เวลาอยู่ใกล้ๆมันกลับอุ่นใจพิลึก
"เเล้วใครล่ะคือรักเเท้ของมึง"ผมถามมันกลับ เเละก้มหน้างุด รู้สึกจี้ใจดำตัวเองชอบกล เวลาที่คิดว่าไอ้เทียนอาจจะมีคนรักมันทำให้หัวใจผมกระตุก ความกลัววนเวียนเข้ามาเเละกลัวว่าทุกๆคนจะห่างผมไปเหมือนไอ้ต้นกับไอ้ไนท์
"มึงยังจะถามอีกหรอ"ไอ้เทียนลุกขึ้นนั่งตอนนี้หน้าอกมันชิดกับไหล่ผมเเล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ถ้ากูรู้ เเล้วกูจะถามไหม"ผมตอบมันเสียงไม่พอใจนิดๆ ไอ้เทียนหัวเราะเเล้วทิ้งตัวลงบนที่นอน
"ก็ไอ้คนที่มัน ช่วยปฐมพยาบาลตอนเข้าค่ายม.2ไง ครั้งเเรกเลยนะที่มีคนเจ็บเเทนกู เเถมยังร้องไห้ไปทำแผลไปอีกต่างหาก"ผมถึงกับหน้าชาขึ้นมาทันที เรื่องนี้ไอ้เทียนมันยังจำได้อีกหรอ นี่มันตั้งหลายปีมาเเล้วนะ
ตอนนี้ที่ผมจำได้ลางๆคือ ตอนเข้าค่ายม.2 ตอนที่เดินทางไกลที่ค่ายไหนซักที่นี่แหละผมลืมไปเเล้ว ตอนนั้นเราดินทางไกลข้ามภูเขาผมเเกล้งมันจนไถลไปกับหินจนเลือดไหลผมตกใจเลยเอากล่องพยาบาลมาปฐมพยาบาลให้มันก่อน ตอนนั้นตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเพราะเพื่อนๆที่เหลือมันก็มัวเเต่ทึ่ง มีเเต่ผมที่ทำแผลเบื้องต้น เเละร้องไห้ออกมาเพราะรูสึกว่าไอ้เทียนต้องเจ็บเเน่ๆ
"มึงบ้าหรือเปล่า เพ้อเจ้ออะไร"ผมทำเป็นไม่สนใจเเละลุกไปอาบน้ำ ไอ้เทียนหัวเราะเหมือนว่ามันจะสนุกที่ได้เเกล้งเเหย่ผม
ผมเหมือนกำลังเข้าข้างตัวเองว่าไอ้เทียนมันบอกรักผม มันชอบพูดเย้าเเหย่เเบบนี้กับผมทุกๆครั้ง เเต่มันไม่เคยพูดคำว่ารักจนผมไม่เเน่ใจในตัวมันเลยว่ามันแกล้งผมหรือสิ่งที่ผมกำลังรู้สึกมันใช่จริงๆ
ผมออกมาก็เจอไอ้เทียนในสภาพที่ดูไม่ได้ มันนอนเเผ่โดยที่ไม่สนใจว่าจะมีที่ให้ผมนอนไหม ผมจับมันกลิ้งไปข้างๆเเละนอนลงข้างๆมัน กลิ่นเหล้าอ่อนๆโชยเตะจมูกจนรู้สึกหงุดหงิด
"มึงไม่คิดจะอาบน้ำจริงๆใช่ไหมวะ"ผมลองถามมันเผื่อมันจะยังไม่หลับ เเต่มันก็ยังเงียบกริบไม่มีเเม้เเต่เสียงหืออือตอบกลับมา ผมเลยต้องจำใจนอนเหม็นเหล้าหึ่ง จนเผลอหลับไป
.....................................
เทียน.......
ไม่รู้ทำไมไอ้บรีสมันถึงได้ขี้บ่นขนาดนี้ ตั้งเเต่เมื่อไรกันที่ไอ้บรีสมันคอยดูเเลผมตลอดมา ครั้งสุดท้ายที่ผมตัดสินใจขอพ่อมาประจำอยู่ภาคใต้ มันทำให้ผมได้มาอยู่กับไอ้บรีสที่นี่ ผมกับมันเราพักอยู่เดียวกัน ผมดีใจที่มันไม่ไล่ผมไปนอนห้องบังกะโล หรือไม่ก็ในโรงเเรม ไม่งั้นความตั้งใจของผมมันก็ไม่สมหวังน่ะสิ เเต่ไอ้หน้าโง่ที่มันนอนอยู่ข้างๆกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเขาเลย ทั้งๆที่ผมเปิดเผยโจ่งเเจ้งขนาดนี้ว่ามันสำคัญขนาดไหนกับผม
"มึงชอบไอ้บรีสหรอ"ไอ้ไนท์ถามผมด้วยความแปลกใจ มันเป็นคนเเรกที่ดูผมออก
"ทำไมมึงถึงรู้"ผมถามมันกลับ ไอ้ไนท์ยิ้มเเล้วหลิ่วตา
"ก็เวลามึงยิ้มให้ไอ้บรีส มันไม่เหมือนรอยยิ้มที่มีให้กับคนอื่นๆ มึงมีรอยยิ้มเเบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไรวะ"ใช่สิผมยิ้มเเบบนี้ได้ตั้งเเต่เมื่อไร ยิ้มอย่างมีความสุขจริงๆ ไม่ใช่การฉีกยิ้มเหมือนอย่างเคยๆ ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมาเป็นเเต่เป็นมานานเเล้วต่างหาก เเละยิ่งเฉพาะเวลาที่อยู่ใกล้ๆมัน มันกลับทำให้ผมอบอุ่นใจอย่างเเปลกประหลาด ผมเคยคิดว่ามะปรางคือคนที่ใช่ เเต่เเท้ที่จริงเเล้วคนที่ใช่ คนที่ผมจะมอบหัวใจ ให้มันอยู่ใกล้ตัวเพียงเเค่ปลายนิ้วก้อยนี่เอง
"นั่นสินะ คงจะอย่างนั้นมั้ง มึงก็ก็น่าจะรู้ดีกว่าใคร"ผมหัวเราะเบาๆให้มัน ไอ้ไนท์ถอนหายใจเเล้วตบบ่า
"กูสงสารมึงว่ะ ที่ไปหลงรักคนหน้ามึนอย่างไอ้บรีส มันจะรู้ไหมวะว่ามึงรักมันเข้าเเล้ว" บทสนทาบทสุดท้ายสำหรับเพื่อนสนิทอย่างไอ้ไนท์ ที่ดูเหมือนจะปลอบใจ เเต่ดูมันจะดีใจมากกว่าที่เห็นเพื่อนมันอีกคนไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป
ผมขยับตัวเมื่อรู้สึกได้ว่าคนข้างๆได้หลับไปแล้ว จึงลุกไปเปิดไฟเเละไปอาบน้ำเพราะรู้ดีว่าไอ้บรีสมันอนามัย มันคงไม่ชอบให้ใครมานอนกับมันเพราะไม่ยอมอาบน้ำหรอก เเต่เพราะว่ามันเป็นผมไงมันถึงยอม
ผมออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จเเละนั่งลงข้างๆไอ้คนที่มันกำลังหลับสนิท ปอยผมที่ปรกอยู่ที่หน้า ผมเขี่ยออกเพื่อให้เห็นใบหน้ามันชัดขึ้น ไอ้บรีสมันไม่ใช่คนที่จัดว่าหน้าตาดีหรือว่าหน้าตามันดูมีเสน่ห์อะไร เเต่เพราะนิสัยที่มันมักจะทำดีกับใครไปทั่วต่างหากทำให้มันมีเสน่ห์เเละทำให้ใครๆก็รักมัน เเต่มันกลับไม่รู้ตัวเเละมักบ่นว่าน้อยใจเสมอที่ไม่มีใครคิดถึงมัน ช่วงที่ไอ้ไนท์ไปง้อซินมันก็มักจะโทรมาหาผมเเละบ่นว่าเหงาเสมอ เเละผมเองก็เป็นคนที่คุยกับมันจากเเบตมือถือที่เต็มคุยกระทั่งจนหมด เพราะผมเองก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นกับมัน มันยิ่งทำให้ผมคิดถึงมันอยู่ตลอดเวลา
"หลับเเล้วหรอ"ผมถามมันทั้งๆที่รู้ว่าหลับ ใช้นิ้วเกลี่ยใบหน้ามันเล่น ถึงเเม้ว่าจะ30เเล้วก็เถอะเเต่มันก็ไม่ได้ดูเเก่หรือโทรมไปเลย มันยังเป็นไอ้บรีสคนเดิมตั้งเเต่ครั้งเเรกที่พบกัน
"มึงคิดกับกูยังไงวะ"ไอ้บรีสมันยิ้มเเละเอามือมันมาจับมือผม ผมชะงักเเละให้มันเอาเเขนผมไปกอด
"มึงรู้ไหม ว่ามึงอ่ะชอบทำตัวน่ารัก จนกูเเทบจะอดใจไม่ไหวเลย"ผมกระซิบไปที่หู ไอ้บรีสหัวเราะหึหึเเละบ่นงึมงำจนผมจับใจความไม่ได้ มันทำให้ผมต้องส่ายหัวเเละยิ้มให้กับความน่ารักของมัน
"กูรักมึงนะ"ผมประทับจูบเบาๆไปที่ปากสีเเดง เเละล้มตัวลงนอนข้างๆมัน ถึงเเม้ว่าตอนนี้จะยังทำอะไรไม่ได้เเต่ขอให้ผมนอนกอดอยู่อย่างนี้ก็พอเเล้ว ไอ้คุณชายบรีสขยับตัวทันทีที่ผมโอบกอดจากทางด้านข้าง มันขยับตัวมาทางผมเเละกอดตอบจนผมแปลกใจ ก่อนจะยิ้มเเละส่ายหัวให้มันเป็นครั้งสุดท้าย
"กู...........ก็.............ร๊า..........ก...............เมิง"
ขนาดหลับเเล้วยังจะทำตัวน่าฟัดอีกนะไอ้บรีสเอ๊ย
......................................................
บรีส.............
ผมฝันล่ะ มันเป็นฝันที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุด ผมฝันว่าผมกับไอ้เทียนเราเดินเล่นกันที่ชาดหาด มันจูงมือผมเดินเเละยิ้มให้ผม มันพูดอะไรบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจนัก เเต่มันทำให้ผมรู้สึกดีชอบกล เราหยุดเดินหลังจากที่เดินมาซักพัก ไอ้เทียนกุมมือผมไว้ทั้งสองข้างเเละบอกสิ่งที่ผมอยากได้ยินที่สุด
"กูรักมึงนะ"คำบอกรักที่ทำให้หัวใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ผมเองรู้สึกตื้นตันจนเเทบน้ำตาเล็ด
"กูก็รักมึง"ผมตอบมันเบาๆด้วยความเขิน จากนั้นไอ้เทียนมันก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดนั่นคือจูบ จูบเบาๆที่ริมฝีปาก ร่างกายของผมมันเหมือนอยู่ในปุยเมฆนุ่มๆทันทีที่สัมผัส จากนั้นมันก็ผละจูบจากผมเเละกอดผมอีกครั้ง เราเดินกอดกันไปตามชายหาด
ที่นี่ไม่มีใคร มีเเค่เราสองคนเท่านั้น ผมอยากจะหยุดเวลานี้ไปนานๆ ไม่อยากให้ฝันนี้มลายหายไป ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจริง ผมอยาก ผมอยากเป็นคนรักไอ้เทียน เพราะตอนนี้หัวใจผมต้องการมันจริงๆ
"รักนะเทียน"
........................................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 387516 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก