ตอนพิเศษ
ด้ายสีเเดง
.................................................
เทียน
"คุณเทียนคิดว่าเป็นยังไงบ้างคะ"
"ก็ดีนะครับ เเต่ยังไม่ถูกใจเท่าไร ผมอยากให้คุณตกเเต่งส่วนนี้ให้ผมหน่อย ขออย่าให้รกจนเกินไป"พูดพร้อมชี้นิ้วไปทางสวนที่ดูมันจะรกเกินไปหน่อย
"เดี๋ยวทางเราจะจัดการให้ใหม่นะคะคุณเทียน"ผมพยักหน้าให้เธอ เเละเดินสำรวจรอบๆบ้าน รอยยิ้มผุดขึ้นมาทันทีที่คิดถึงคนบางคนที่อยากจะเซอร์ไพรส์ ถ้ารู้ว่าผมซื้อบ้านสำหรับ"เรา"สองคนมันจะตกใจเเค่ไหนกันนะ
ข้าวของเครื่องใช้ที่เเอบซื้อมาเตรียมไว้ เเละตกเเต่งบ้านจนเกือบจะเสร็จ เหลือเพียงเเค่สวนทางด้านนอกเท่านั้นที่ยังไม่เสร็จดี หวังว่ามันคงจะเสร็จทันวันเกิดของไอ้บรีสละกัน
"เออตกเเต่งใช้ได้เหมือนกันนี่หว่า"ไอ้ไนท์เดินเข้ามา เเละทำหน้าพึงพอใจไม่ต่างจากผม มันเป็นคนเจียดพื้นที่ของมันให้ผมซึ่งไม่ห่างจากบ้านมันมากนัก
"เออ ดูดีใช่ไหม ไอ้บรีสมันคงจะชอบเนอะ"ผมถามไอ้ไนท์ ไอ้ไนท์ยิ้มที่มุมปากเเละพยักหน้า
"มันชอบเเน่ถ้ารู้ว่ามึงทำเพื่อมัน ว่าเเต่มึงสองคนตกลงคบกันเเล้วใช่ไหม"คำถามจี้ใจดำชอบกล ผมยิ้มเเละส่ายหัวหน่อยๆ
"อ้าวกูก็นึกว่า....."ไม่เเปลกที่มันจะคิดว่าผมกับไอ้บรีสคบกันเเล้ว เพราะพวกผมอยู่กินด้วยกันซะขนาดนี้เเถมตัวติดกันเเทบจะทุกเวลาถ้าไม่ติดว่าต้องเเยกกันทำงาน ผมกลับไม่เคยขอไอ้บรีสคบจริงๆจังๆเสียที ถึงเเม้ว่าทุกวันนี้มันก็เหมือนจะแฟนกันเเล้วก็เถอะ
"แล้วไอ้บรีสมันเคยขอมึงคบไหมล่ะ"ผมส่ายหัวอีก ไอ้ไนท์หัวเราะร่วนทันทีจนผมต้องมองค้อนมันอย่างไม่พอใจ
"สงสัยมันต้องกระตุ้นไอ้บรีสหน่อยเเล้วมั้ง"ไอ้ไนท์มันเหมือนจะพูดกับตัวเอง อดเเปลกใจไม่ได้ว่ามันหมายความว่าอะไร เเต่ผมไม่ได้สนใจมันมากนัก มองดูเวลาที่เเอบโดดงานออกมา ถ้าพ่อรู้ว่าตัวเองเกเรเเละหนีงานมาเเบบนี้คงได้โดนสั่งย้ายกลับบ้านเเน่ๆ
"กูไปทำงานก่อนนะ เเล้วอย่าลืมอย่าบอกใครเรื่องนี้นะเว้ย"ผมบอกมันเป็นครั้งสุดท้าย เเละรีบกลับไปที่โรงพยาบาลทันที เเต่ในใจก็ยังคิดว่าไอ้ไนท์มันมีแผนพิเรนอะไรอีกหรือเปล่า เเต่เอาน่ะ มันไม่เคยเเกล้งผมเลยนี่มันคงไม่มีอะไรหรอกผมอาจจะคิดไปเอง
........................
ไนท์
เห็นไอ้สองคนนี้เเล้วมันรู้สึกหมั่นไส้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเเต่มันรู้สึกขวางหูขวางตาสำหรับความรู้สึกของเพื่อนเลิฟทั้งสองคน ทั้งๆที่มันอยูากินด้วยกันเเท้ๆเเต่มันกลับไม่มีอะไรเกินกว่านั้นเลย มันไม่เท่าเทียมกัน หึ นึกเเล้วก็น่าสนุกดีถ้าได้เเกล้งไอ้บรีส เเละเอาคืนที่มันกวนผมไว้มาก
ไอ้เทียนก็เหมือนกัน ใส่ใจไอ้บรีสมากขนาดนี้ เเต่มันกลับไม่บอกความรู้สึกจริงๆของมันซักที เห็นเเล้วมันหงุดหงิดลูกตา
"ซิน"ผมเรียกซินเบาๆ หลังจากที่ดูเอกสาร ที่เกี่ยวกับธุรกิจของตัวเองจนเสร็จ
"ครับ"ซินขานรับเบาๆ เเละละจากงานบัญชีตรงหน้า หันมายิ้มให้ผมเชิงถามว่าผมเรียกทำไม
"ซินคิดยังไง กับ ไอ้เทียน เเล้วก็ ไอ้บรีส"ซินเลิกคิ้วเเละทำหน้าคิด
"ก็ดีนะครับ พวกพี่ๆนิสัยดี ยิ่งพี่บรีสยิ่งเป็นคน อัธยาศัยดี ก็ดูน่ารักดีนะครับ ส่วนพี่เทียน ดูภูมิฐานอยู่ใกล้ๆเเล้วรู้สึกอบอุ่น"คำตอบที่ได้รับรู้สึกมันจะเยอะเกินไปนะ ซินทำหน้าเหมือนเพ้อฝันทันทีที่พูดถึงพวกมัน จนรู้สึกน้อยใจ
"เเล้วพี่ไม่ดีหรือไง ชมพวกนั้นได้เต็มปากเลยนะ"ผมเเอบทำน้ำเสียงน้อยใจ เเต่ซินกลับหัวเราะเเล้วส่ายหัว
"เปล่าซักหน่อย ก็พี่ถามว่าพวกเขาเป็นยังไง เเต่สำหรับซินพี่ไนท์ก็ต้องดีกว่าอยู่เเล้วสิครับ"คำพูดเเต่ละคำที่ดูเหมือนจะยอผม เเต่ผมรู้ว่าซินพูดออกมาจากความคิดเเละใจจริง ผมเดินเข้าไปหาเเละนั่งลงข้างๆซึ่งเป็นโซฟายาว ข้างหน้าเป็นโต๊ะที่ซินใช้ทำบัญชี ผมกอดซินเเละหอมเเก้มซินเบาๆ
"พี่ไนท์ ที่นี่มันที่ทำงานนะครับ"ซินปรามผมเบาๆ
"ใครจะสน"ซินมองค้อนผมซะน่ารัก อดไม่ได้ที่จะประทับจูบเบาๆไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มของซิน.........
.......................
บรีส
เฮ้อเบื่อ วันๆไม่ได้ทำอะไร ได้เเต่นั่งอยู่ในห้องทำงาน ถึงเเม้ว่าจะเดินสำรวจโรงเเรมบ้างหรือได้คุยกับลูกค้าบ้าง มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้ผมคลายความเบื่อได้เลย ทำงานที่นี่มาเป็นสิบๆปี จะมาเบื่อก็ช่วงๆนี้น่ะนะ เมื่อก่อนทำงานอย่างสนุกเเท้ๆ เเต่ทำไมตอนนี้มันกลับรู้สึกเหงาเเละเบื่อหน่ายกับงานจริงๆ
ไอ้เทียนก็รู้สึกเเปลกๆชอบกล พักนี้มันไม่ค่อยจะนอนกอดผมเลย ทั้งๆที่ผมรู้สึกดีเเท้ๆ ที่บ่นมันเช้าๆเรื่องมันกอดก็เพราะอายหรอก ใช่สิมันตื่นมามองหน้าผมทุกเช้าเลยนี่นา จะไม่ทำให้ผมอายได้ยังไงกันล่ะ!
เเต่พอไม่ได้รับอ้อมกอดนั้นมันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลย เทียนมันเหมือนจะห่างๆผมชอบกล มันมักจะกลับบ้านเกินเวลา เเละดูเหมือนมันจะเหนื่อยทุกครั้งที่กลับมาบ้าน มาถึงก็นอนหลับสนิทจนผมเป็นห่วงมัน กลัวว่ามันจะโหมงานจนไม่ได้ดูเเลตัวเอง เมื่อก่อนมันคอยดูเเลผม เเต่มาตอนนี้ตัวเองต้องเป็นคนดูเเลตัวเองมันทำให้รู้สึกแปลกๆจริงๆ
"ไอ้บรีส!"ผมสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันทีที่ไอ้ไนท์เรียกผม ผมเงยหน้ามองมันที่ตอนนี้กำลังหัวเราะกับท่าทางของผมที่ทำไปเมื่อกี้
"เป็นอะไรวะเหม่อเลย"ไอ้ไนท์เดินเข้ามาเเละนั่งอยู่ข้างหน้า ผมส่ายหัวเเละก้มหน้าก้มตาดูเอกสาร
"ไม่ได้ไปกินข้าวกับไอ้เทียนหรอ"ผมส่ายหัวอีกครั้ง พอใครพูดถึงไอ้เทียนทำไมใจผมมันฝ่อๆนักนะ
"เป็นอะไรวะ ใบ้แดกไม่พูดไม่จาหรอมึง"ผมพยักหน้า เเต่ดูเหมือนผมกำลังจะกวนอารมณ์ไอ้ไนท์มันทำหน้าตาเริ่มไม่พอใจ ให้ทำไงได้ก็ผมไม่มีอารมณ์คุยกับใครเลย
"เปล่ากูเเค่กำลังคิดว่า ไอ้เทียนมันไม่สบายหรือเปล่า"ผมห่วงมันจริงๆนะเนี่ยไม่ใช่เล่นๆเลย
"ทำไมวะ"ไอ้ไนท์ทำหน้าตื่นๆ
"เฮ้อ พักนี้มันไม่ค่อยได้กินข้าวกับกูเท่าไร แถมกลับมาก็หลับเป็นตายอีก ดูมันเหนื่อยๆ เเล้วก็ไม่สนใจกูเท่าไร"ผมตอบมันในสิ่งที่กำลังคิด เเต่ดูเหมือนว่าผมจะคุยกับตัวเองซะมากกว่า
"หรอ..........................กูพอจะรู้ละว่ามันเป็นอะไร"ผมมองหน้าไอ้ไนท์ด้วยความอยากรู้เต็มที่
"หรอ มันเป็นอะไรวะ"ผมถามมันด้วยอาการตื่นเต้นจนลืมตัว ไอ้ไนท์เลิกคิ้วที่ผมเป็นแบบนี้เลยต้องสงบสติเเละทำตัวให้ปกติ
"ก็ กูก็ห่วงเพื่อนเป็นธรรมดา สำหรับบัดดี้ เห็นมันเป็นเเบบนั้นกูก็ห่วง"
"เเค่.............บัดดี้เองหรอวะ"ผมพยักหน้า
"เเล้วมึงจะบอกกูได้ยังว่ามันเป็นอะไร"ผมพยายามพูดเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้ไอ้ไนท์เซ้าซี้อีก มันอมยิ้มเเละหลิ่วตามองผม
"ก็กู สงสัยว่ามันจะติดเด็กอ่ะดิ่"
"เด็ก? เด็กที่ไหนวะ"ร้อยวันพันปีไม่เห็นมันควงใครซักคน เเล้วไหงทำไมหัวใจผมมันสั่นเเบบนี้ละเนี่ย
"ไม่รู้นะเห็นมันเคยบอกว่าเเอบชอบใครซักคนนี่เเหละ เห็นบอกว่าทำงานที่โรงเเรมด้วย ได้ข่าวเเว่วๆมาว่ามันกำลังสร้างบ้านเพื่อจะไปอยู่กินกับคนๆนั้น ไอ้เทียนนี่มันโครตจะโรเเมนติกจังเลยวะ เห็นบอกว่ามันจะสารภาพรักกับคนนั้นด้วยนะ รู้สึกว่าน่าจะเป็นวันพฤหัสนี้ละว่ะ" ไอ้ไนท์พูดมาซะยาวยืด เเต่ทุกสิ่งที่มันบอกไม่ได้เข้าสู้สมองผมเท่าไร เพราะทันทีที่รู้ว่าไอ้เทียนชอบใคร สติผมมันก็หลุดทันที เเล้วใครกันละคือคนโชคดีคนนั้น รู้สึกน้ำตามันพาลอยากจะไหล ไอ้ไนท์มันก็พล่ามไม่เลิกจนผมสุดจะทน
ปัง ! ผมทุบโต๊ะเเรงๆเหมือนคนขาดสติ ไอ้ไนท์ทำหน้าเหวอเเละมองผมว่าผมเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก
"กูขอโทษวะ กูปวดขี้!" ผมลุกเเละเดินเข้าห้องน้ำทันที ไอ้ไนท์มองผมตาปริบๆ มันคงอยากจะถามผมว่าผมเป็นอะไรเเต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะคุยอะไรกับมันเลย ข้ออ้างโง่ๆที่ไม่เเม้เเต่จะคิดก่อนที่จะพูดออกมา เเต่มันก็เป็นข้อเเก้ตัวที่ดีที่สุดเเล้ว เพราะไม่อยากให้ไอ้ไนท์รู้ว่าผมเป็นอะไร
ทันทีที่ปิดประตู น้ำตาของผมมันก็ไหลทันที
"บ้าเอ๊ย! ทั้งๆที่ไม่ได้ร้องมานานเเล้วเเท้ๆ"ผมสบถกับตัวเอง นานเเค่ไหนเเล้วนะที่ผมไม่ได้ร้องไห้เเบบนี้ รู้ตัวอีกทีผมกลายเป็นคนอ่อนเเอไปเสียเเล้ว พฤหัสนี้หรอ พฤหัสนี้มันเป็นวันเกิดของผมนะ! ไอ้เทียนมันจะไปบอกรักใครทำไมมันต้องเลือกวันนี้ด้วย รู้สึกไม่ชอบใจเลย ทันทีที่รู้ว่ามันกำลังจะคบหรือบอกรักใครที่ไม่ใช่ผม!
.....................
ไนท์
ผมไม่รู้ว่าผมเเหย่ไอ้บรีสเเรงไปไหม เเต่ผมว่าผมก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่ มันอยากคิดเองเออเองไปเองทำไมล่ะ ผมบอกหรอว่าคนที่มันกำลังจะบอกรักเป็นคนอื่นไม่ใช่มัน ทันทีที่พูดออกไป ไอ้บรีสมันสติเเตกอย่างเห็นได้ชัด มันคงจะรู้สึกเจ็บสินะทันทีที่รู้ว่าไอ้เทียนกำลังจะมีใครที่ไม่ใช่มัน ดี! อย่างนี้สิดีมันจะได้รู้ตัวไวๆ เเละเลิกทำตัวไร้สาระเสียที ฮ้ารู้สึกอารมณ์ดีจริงๆที่ได้เเกล้งคนอื่นเขาเนี่ย
.....................
ซิน
แปลกคน............................พอกลับมาที่บ้าน หลังจากที่ไปหาพี่บรีส พี่ไนท์ก็ทำตัวเเปลกๆ ยืนหัวเราะอยู่ได้คนเดียวเเละดูอารมณ์ดีจนผิดสังเกตุ ผมเดินเข้ามาใกล้ยังไม่รู้ตัวเลยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่คนเดียว
"พี่ไนท์"ผมเรียกพี่ไนท์เบาๆ พี่ไนท์หันมาเเละยิ้มให้ผมก่อนจะเดินเข้ามาเเละหอมฟอดใหญ่
"คิดถึงจัง"พี่ไนท์กอดผมเเน่นเเละบอกคิดถึงทั้งๆที่ไม่เจอกันเเค่สามชั่วโมง
"เว่อร์ละครับ เเล้วเป็นอะไรผมเห็นพี่ยืนยิ้มอยู่คนเดียว"ผมดันพี่ไนท์ออกเเละถามในสิ่งที่อยากรู้ พี่ไนท์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ยิ่งเพิ่มความสงสัยขึ้นมาอีก ไม่คิดจะเเกล้งคน ไม่ก็ได้เเกล้งใครมาเเน่ๆ เเต่ขออย่าให้เป็นผมก็พอเเล้ว ไม่อยากรับมือพี่ไนท์เวอร์ชั่นเด็กหรอกนะ
"ก็พี่มีความสุขนี่"
"เเล้วอะไรละครับที่ทำให้พี่มีความสุข"ผมถามกลับทันที เพราะรู้ว่าพี่ไนท์คงไม่ยอมบอก พี่ไนท์ยิ้มเเละกลอกตาไปมา
"อยู่กับซินเเล้วมีความสุขไง"สุดท้ายก็เฉไฉไปเรื่อย เเละก็ไม่ยอมบอกซักทีว่าเป็นอะไร หึ ไปหาสืบเองก็ได้
...........................
เทียน
พอกลับมาที่บ้านพัก เห็นไอ้บรีสนั่งตัวลีบอยู่ที่มุมมืดของห้อง ใจผมเเทบวายเพราะนึกว่าผีหลอก ไอ้บ้านี่ก็แแปลกคน ไฟไม่ยอมเปิดเเถมนั่งทะมึนอยู่ได้ในที่แบบนั้น
"เป็นอะไร" ผมเดินเข้าไปถาม ไอ้บรีสสะดุ้งโหยง มันยิ่งทำให้ผมเเปลกใจหนักกว่าเดิม ขนาดเดินเข้ามาหามันยังไม่รู้เรื่องเลย
"ปะ เปล่า"น้ำเสียงฟังดูมีพิรุธจนน่าเเปลกใจ ผมฉุดเเขนมันขึ้นเเละพาไปนั่งที่โซฟา เดินไปเปิดไฟ ไอ้บรีสมันรีบก้มหน้างุดไม่ยอมให้ผมมองหน้ามัน
"ไหนบอกว่าไม่เป็นอะไรไง ทำไมถึงทำเเบบนั้น"ผมเข้าไปนั่งข้างๆ เเละพยายามมองหน้ามันที่ตอนนี้หลบสายตาผมไปแล้ว
"ก็กู เห็นหน้ามึงจนเบื่อ"ทำไมเสียงฟังดูอู้อี้จังวะ ผมเชยคางมันมาตอนเผลอ ไอ้บรีสตกใจเเละรีบหันหน้ากลับ
มัน.....................ร้องไห้หรอ มันไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นมานานเท่าไรเเล้วนะ นานเท่าไรเเล้วที่มันไม่ได้ร้องไห้ให้ผมเห็นเเล้ว.............ใครกันที่ทำให้มันทุกข์เเบบนี้
"ใครทำอะไรมึง"ผมถามด้วยความตกใจ ไอ้บรีสส่ายหัวไปมารัวๆ คงจะเชื่อหรอก
"มีคนเเกล้งมึงใช่ไหม บอกกูมาเดี๋ยวจะไปกระทืบมัน"ผมยืนขึ้นทำท่าทุกข์ร้อน ขอเเค่ไอ้บรีสบอกผมจะไปจัดการมันจริงๆ
"อย่า ไม่มีใครทำกูหรอก ไม่มีจริงๆ"ไอ้บรีสยืนยัน เเต่น้ำตามันกลับไหลพราก ยิ่งกว่าเดิม ผมถอนหายใจเเละนั่งลง เอามันมากอดเพื่อปลอบใจ ไอ้บรีสมันให้ผมกอดเเละอยู่เฉยๆ ไม่พูดไม่จา ไม่มีแม้เเต่เสียงสะอื้น ผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร เเต่ผมอยากให้มันรู้มันยังมีผมคอยปกป้องมันอยู่เสมอ
"ทำไม มึงกลับมาเร็วจัง"ไอ้บรีสถามเสียงเครือ
"งานกู เสร็จเร็วน่ะ กูอยากมาอยู่กับมึงกลัวมึงจะเหงา"รู้สึกถึงการไหวตัวของมันนิดหน่อยไอ้บรีสผละจากผมเเละนั่งตัวตรง
"มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก"
"กูดูเเละตัวเองได้.............."
"อีกหน่อย....................ถ้ามึงมีใคร เดี๋ยวกูก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่ดี"ผมขมวดคิ้วไม่พอใจกับคำพูดที่ไอ้บรีสพูดออกมา มันเกิดบ้าอะไรอีกถึงได้พูดเเบบนั้น เเต่หน้าตามันเศร้าน่าดู มันไปรู้อะไรมา
"เพ้อเจ้อใหญ่ละมึง มึงจะไล่กูไปอยู่กับใคร"ผมพูดน้ำเสียงเคืองๆ ไอ้บรีสเงียบเเละไม่ยอมตอบอะไร
"ช่างเถอะ ใช่สิกูมันคนไม่สำคัญเท่าไร งั้นกูไปก็ได้"ผมพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ทั้งๆที่ ต้องไปดูเค้าสร้างบ้าน คุมด้วยตัวเองเพื่อมัน ทั้งเหนื่อยทั้งร้อน ไหนจะต้องไปที่โรงพยาบาลอีก มันคิดว่าผมวิ่งเล่นไปวันๆหรือไง อยากกลับมานอนกอดมันใจจะขาด เเต่มันกลับมาพูดเเบบนี้ไม่ให้ผมน้อยใจได้ยังไง
ผมปิดประตูประชดมัน ทันทีที่ออกมา เเล้ว...............ผมจะนอนไหน หึ ช่างเถอะนอนข้างนอกก็ได้ ตากยุงตากน้ำค้างบ้างก็ดี ไอ้คนในบ้านมันใจดำเเบบนี้ ผมไม่อยากจะเห็นหน้านักหรอก...............
..............................
บรีส
โกรธเเล้ว............................ไอ้เทียนโกรธผมเเล้ว ทั้งๆที่ตั้งใจจะพูดถามมันเรื่องที่มันหายไป เเต่ทำไมผมกลับไปพูดเหมือนไล่มันนะ ไม่เข้าใจเลย อาจเป็นเพราะความน้อยใจงั้นหรอ หรือว่าผมกำลังโกรธมันเรื่องใครบางคนที่ไอ้ไนท์พูดถึง นี่ผมกำลังหึงมันหรือเนี่ย ไม่นะผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ผมส่ายหัวไปมาเพื่อเรียกสติตัวเอง เเล้วคืนนี้ไอ้เทียนมันจะไปนอนไหน ขาผมมันไม่มีเรี่ยวเเรงเเม้เเต่จะลุก อยากจะลุกไปฉุดไปกอดมันไว้ เเต่ก็กลัว กลัวหัวใจตัวเองถ้ามันมีใครเเล้วผมจะฉุดรั้งมันไปทำไมกัน
................................
ซิน
ทะมึน......................ความทะมึน ที่แผ่ซ่านมาจากตัวพี่บรีสนี่มันคืออะไรกัน ผมมองพี่บรีสที่ทำหน้าเหมือนคนอกหัก เเละเหม่อจนไม่รับรู้ว่าผมเดินเข้ามา น้องดรีมสะกิดผมเเล้วถาม ผมก็ไม่อาจจะอธิบายได้ ถามเลขาไอ้บรีส เค้าก็บอกว่ามันเป็นแบบนี้มาได้สองวันเเล้วตั้งเเต่ที่พี่ไนท์มาหา หึ สงสัยจะแทงหวยไม่ถูก ก็นะไม่เคยเเทงจะถูกได้ไงเนี่ยเรา
"พี่บรีส"เเววตาสั่นไหวเล็กน้อยเหมือนจะได้สติ พี่บรีสหันมาเเละยิ้มไม่สดใสนัก
"มีอะไรครับน้องซิน"พี่บรีสพูดเนิบๆเหมือนคนกำลังป่วย มันยิ่งทำให้ผมอดห่วงไม่ได้ พี่บรีสที่แสนร่าเริงคนนั้นหายไปไหน
"ทำไมดูอิดโรยจังครับ"ผมถามด้วยความห่วง
"อาบรีสทำไมหน้าเศร้าจังเลยคะ"น้องดรีมถามขึ้นมาบ้าง เพราะเธอก็คงห่วงอาของเธอเหมือนกัน
"อาไม่เป็นอะไรหรอกน้องดรีม อาสบายดีเเค่เหนื่อยๆ"ผมกับน้องดรีมมองหน้ากัน
"ว่าเเต่มาหาพี่มีอะไรครับ"
"ผมกะว่าจะมาชวนพี่ไปที่โรงพยาบาล พาน้องดรีมไปหาหมอนะครับ"เเววตาพี่บรีสสั่นไหวอีกครั้งเเละหลูบต่ำลง ทำไมพูดถึงโรงพยาบาลเเล้วพี่บรีสมีการตอบสนองเเปลกๆ ทั้งๆที่ทุกทีจะเป็นคนขันอาสาไปด้วยเสมอ
"พี่ไม่ว่างนะครับ ที่ห้องอาหารของโรงเเรม มีปัญหานิดหน่อย อ่าพี่ต้องไปดูใหม่เเล้วขอโทษนะครับน้องซิน น้องดรีม"แล้วพี่บรีสก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้ผมสองคนยืนงง อยู่
"อาบรีสเเปลกๆนะคะ"น้องดรีมถาม ทำหน้าไม่เข้าใจ ผมเองก็เหมือนกัน
..........................
ทะมึน.......................ไม่ต่างอะไรกับคนที่เพิ่งเจอมา พี่เทียนตรวจอาการไปเหม่อไปจนผมกับน้องดรีมเเปลกใจ
"ลุงเทียนคะ"น้องดรีมเรียกเบาๆ จนเจ้าตัวสะดุ้งเเละหันมายิ้ม
"ดื่มนมเยอะๆนะน้องดรีม ถึงจะเดินได้เเต่ก็อย่าเพิ่งวิ่ง เดี๋ยวลุงจัดเเคลเซี่ยมให้ เเล้วไปตรวจสุขภาพกับหมอยุภาด้วยล่ะ"ผมกับน้องดรีม มองหน้ากันอีกครั้ง ตกลงพวกเขาเป็นอะไรกัน
"พี่เทียนสบายดีนะครับ"ผมถามด้วยความเป็นห่วง พี่เทียนยิ้มเหนื่อยเเละพยักหน้า
"ครับ เเค่ช่วงนี้เพลียๆ" คำตอบไม่ต่างจากพี่บรีสเท่าไร
"ไม่ใช่ว่ามีปัญหากับพี่บรีสนะครับ"พี่เทียนมองผมนิ่งเเละหันหน้าไปทางอื่น
"พี่ไม่มีปัญหาอะไรกับเขาหรอกครับ มีเเต่เขานั่นเเหละที่เอาปัญหามาให้พี่"พี่เทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจะไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
เป๊ะๆ ชัวๆ มีเรื่องกันเเน่ๆ
............................
"พี่ไนท์"ผมพาน้องดรีมเขาบริษัทเพื่อไปหาตัวการ ที่นั่งจิบกาแฟสบายใจเฉิบ พี่ไนท์เห็นพวกผมเเละยิ้มให้
"อ้าว น้องดรีมมาด้วยหรอลูก"พี่ไนท์ทักน้องดรีมเเละกวักมือให้น้องดรีมเดินไปหา
"พี่ไนท์ไปทำอะไรกับสองคนนั้นหรือเปล่าครับ"ผมเดินเข้าไปถาม เเละตอนนี้ต้องการคำตอบด้วย
"สองคนไหน"ยังจะทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรอีก
"ก็พี่บรีส กับพี่เทียน วันนี้ผมไปเจอพวกเขาทำไมพวกเขาเหมือนกำลังทะเลาะกัน"ผมถามเสียงขุ่น พี่ไนท์ทำหน้านึกเเล้วหันมายิ้มเมื่อคิดออก
"พี่เปล่านา เเค่พี่ไปกระตุ้นให้ไอ้พวกนั้นมันคิดได้เร็วๆเเค่นั้น"หึ จริงๆด้วย
"เเล้วพี่ไปทำอะไรล่ะ ทำไมพวกเขาถึงดูเเปลกเเบบนั้น"
"ก็เเค่พูดเเหย่ไอ้บรีสนิดเดียวเอง มันอยากคิดเองเออเองทำไมละ ว่าเเต่ซินห่วงพวกมันเกินไปเเล้วนะ"พี่ไนท์ทำน้ำเสียงน้อยใจ ผมถอนหายใจเเละส่ายหัว
"ยังจะมาพูดอีก ถ้าพวกเขาทะเลาะกันจนไม่คืนดีกันนะ ผมนี่แหละจะจัดการพี่คนเเรก!!"
..............................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 387578 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก