หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[greenboy2012]

รอกันหน่อยนะจ๊ะ พักใหญ่ๆ คงมา กำลังปั่นอยู่เลยอ่ะ ฮิฮิ

[หมอตัวเปียก]

รออยู่นะคร้าบ 

ปล. พี่เสือที่ไม่น่าเชียร์ก็พี่เสือแบบตอนแรกไงครับ อะไรไม่รู้ ใส่อารมณ์กะน้องอยู่ได้ 

[greenboy2012]

ตอนที่ 19 ป่วยกาย

   เช้าวันใหม่ หลังจากผมอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้ว ผมก็ลงมาที่ห้องรับแขกข้างล่าง ผมเห็นเขานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหาร พอเขาเห็นผมเดินลงมาก็ลดหนังสือพิมพ์ลงมาแล้วก็ถามผมขึ้นก่อน
   “วันนี้มีเรียนกี่โมง” เขาถามนิ่งๆ
   “เก้าโมงครับ” ผมตอบ
   “.....” เขานิ่งไม่ว่าอะไร
   “ทานอะไรรึยังครับ มีข้าวต้มอยู่ในตู้เย็นกล่องนึง จะให้ผมเวฟให้ไหม” ผมถามเขา ไม่ว่ายังไงเขาก็ถือว่าเป็นแขกของบ้านนี้ ต้องดูแลบ้างตามสมควร
   “ไม่ต้องหรอก ไม่กินที่มหา’ลัยก็ได้มั้ง ยังเช้าอยู่เลย น่าจะทัน” เขาหันไปมองนาฬิกาที่เรือนใหญ่ที่ผนังห้องแล้วก็หันมาพูดกับผม
   “อะไรนะครับ” ผมงง ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
   “ก็ไปกินที่มหา’ลัยไง เดี๋ยวพี่จะไปส่ง พร้อมแล้วใช่ไหม” เขาตอบพร้อมกับลุกขึ้นยืน พับหนังสือพิมพ์แล้วก็เดินนำผมออกไปที่จอดรถหน้าบ้าน ผมยืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ต้องรีบเดินตามเขาออกไปอย่างงงงง
      /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////         
   ในที่สุดผมก็นั่งรถมากับเขาจนได้ เขาพาผมมาส่งถึงหน้าคณะ แม้จะแปลกใจที่อยู่ๆ เขาก็พาผมมาส่งแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรออกไป รู้สึกว่าก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์ให้เหนื่อย
   “ถึงแล้ว ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณขณะกำลังจะก้าวลงจากรถของเขา ผมคิดว่าเขาจะขับรถออกไป แต่เขากลับดับเครื่อง ลงมาจากรถแล้วก็มายืนอยู่ข้างๆ ผม
   “อ้าว คุณไม่ไปทำงานเหรอครับ” ผมถามด้วยความแปลกใจ
   “ก็บอกแล้วไง ว่าจะมากินข้าว ช่วยพาไปหน่อยซิ หิวแล้ว” เขาตอบหน้าตาเฉย หมายความว่าผมต้องพาเขาไปกินข้าวที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยด้วยเหรอเนี่ย งงจริงๆ
   “คุณจะกินข้าวที่นี่เหรอ” ผมถาม ก็ยังสงสัยไม่หาย
   “ใช่ จะไปกันได้รึยัง” เขาเร่ง
   “ครับ” ผมไม่รู้จะว่าอย่างไรได้อีก ได้แต่เดินพาเขาไปที่โรงอาหารของคณะ คนไม่เยอะมากเพราะยังเช้าอยู่ ผมถามเขาว่าจะกินอะไรผมจะไปซื้อให้ แต่เขาบอกว่าไม่เป็นไรซื้อเองได้ ก็เลยต่างคนต่างไปซื้อแล้วก็มานั่งกินด้วยกันที่โต๊ะอาหารริมทางออก
   “เฮ้ย ภัทมาแต่เช้าเชียว” เสียงไอ้สุทัตดังมาแต่ไกล ก่อนที่ผมจะเห็นตัวมันซะอีก ผมหันไปมองมันก็เห็นมันกำลังเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาหาผม แต่มันไม่ได้มาคนเดียว ข้างๆ มันคือพี่คม! พี่คมก็กำลังเดินเข้ามาหาผมพร้อมๆ กับมัน เมื่อทั้งสองคนมาถีงโต๊ะ ถึงได้เห็นว่าคนที่นั่งอยู่กับผมก่อนแล้วคือใคร ไอ้สุทัตถึงกับอึ้งอ้าปากค้าง ส่วนพี่คมก็ดูจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย
   “สะ...สวัสดีครับ พี่เสือ” ไอ้สุทัตถึงกับพูดตะกุกตะกัก มันเคยบอกผมหลายครั้งว่า มันกลัวเขา ทำไมไม่รู้มันบอกว่ามันเห็นตาดุๆ ของเขาแล้วมันใจสั่นๆ
   “สวัสดีครับ แหมไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่ด้วยนะครับ” พี่คมยิ้มแย้มทักทายเขา
   “กินข้าวด้วยกันเลยนะ” ผมหันไปบอกทั้งสองคน พอสองคนนั้นไปซื้อข้าวได้เดี๋ยวเดียวก็กลับมานั่งที่โต๊ะด้วยกัน
   “นี่ครับ ผลไม้ พี่ซื้อมาให้ครับ เห็นทานข้าวกันใกล้อิ่มแล้ว จะได้ทานผลไม้ต่อได้เลยครับ” พี่คมว่าพลางวางจานใส่สัปปะรดกับแตงโมลงแล้วก็ยิ้มกว้างให้ผม
   “ขอบคุณครับ” ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูกเหมือนกันที่พี่คมมาเอาใจผมต่อหน้าเขาขนาดนี้ พอเห็นสายตาที่เขามองมาด้วยแล้วยิ่งรู้สึกตัวผมมันเล็กลงยังไงก็ไม่รู้
   “เอ่อ น้องภัทครับเย็นนี้ว่างไหมครับ ตอนหลังเลิกเรียนน่ะครับ” พี่คมถามขึ้นหลังจากเรานั่งกินข้าวกันไปได้ซักพัก
   “ทำไมเหรอครับ” ผมถามขึ้น
   “พอดีพี่อยากจะชวนน้องภัทไปดูหนังกันน่ะครับ สุทัตก็ว่างพอดี ไปด้วยกันเลยนะครับ” พี่คมตอบยิ้มๆ
   “เอ่อ” ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร หันไปมองไอ้สุทัตมันก็ทำท่าพยักหน้าหลายๆ ทีเป็นเชิงบอกว่าให้ตกลง
   “ขอโทษทีนะ พอดีวันนี้ภัทไม่ว่างน่ะ พี่สาวภัทที่ใต้สั่งมาว่าให้ไปซื้อของฝากให้หน่อยน่ะ วันนี้คงต้องขอตัวภัทนะ” อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมา
   “อะไรนะครับ” ผมงงเพราะไม่เห็นรู้มาก่อนเลย พี่สาเหรอให้ซื้อของฝาก ฝากใคร ยังไง พี่สาไม่เห็นได้บอกเลย
   “ลืมอีกแล้วนะภัท เอาเถอะ วันนี้เลิกเรียนกี่โมง” เขาหันมาถามผม
   “บ่ายสามครับ” ผมตอบพร้อมกับมองหน้าเขา ยังสงสัยอยู่ว่าเขาจะมาไม้ไหนกันแน่
   “งั้นรอพี่ที่หน้าคณะแล้วกัน พี่จะมารับ ขอตัวก่อนนะ” เขาตอบพร้อมกับลุกขึ้นและเดินออกไปจากโรงอาหารหน้าตาเฉย! ทั้งพี่คมและไอ้สุทัตก็งงไม่ต่างกัน นี่ผมไปตกลงกับเขาตอนไหนเนี่ย!
   แล้วเมื่อถึงเวลาบ่ายสามโมง เขาก็มารอผมอยู่ที่หน้าคณะแล้วจริงๆ เขาขับรถพาผมไปห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งแล้วก็ซื้อของใช้ในบ้านหลายอย่าง และแวะซื้ออาหารที่ปรุงสำเร็จในร้านอาหารสองสามอย่างใส่ถุงมาเป็นอาหารเย็นสำหรับผมกับเขา
   “แล้วตกลงพี่สาฝากให้ซื้อของอะไรครับ ไม่เห็นคุณซื้อของฝากอะไรซักอย่างเลย” ผมถามขึ้นหลังจากที่เห็นเขากำลังจะกลับแล้ว
   “อ๋อ พอดีสาโทรมาบอกว่าไม่ต้องซื้อแล้ว ของที่บ้านเยอะแยะ!” เขาตอบผมหน้าตาเฉย พร้อมกับเดินนำลิ่วๆ ไปที่ลานจอดรถของห้าง นี่มันอะไรของเขานี่!
         //////////////////////////////////////////////////////////////////
   ช่วงเวลาสามวันที่เขามาพักอยู่ที่บ้าน เขาไปส่งผมที่มหาวิทยาลัยทุกเช้า แล้วก็ไปรับในตอนเย็น ส่วนตอนกลางวันเขาบอกว่าไปคุยธุระกับลูกค้า ผมเองก็ไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านั้น หลังจากที่เขาถึงกำหนดต้องกลับไปใต้แล้ว เขาก็จะบอกผมทุกครั้งว่าคราวหน้าเขาจะมาอีกเมื่อไหร่ ซึ่งเขาจะทุกเดือน เดือนละครั้ง แต่ก็มีบางเดือนที่มาสองครั้งถ้าเขามีลูกค้าเพิ่มขึ้น ทุกครั้งที่เขามาเขาจะเอาของจากใต้มาฝากด้วยทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นผลไม้ที่สวน ซึ่งเขาเอามาทีครั้งละเป็นสิบๆ กิโล มันเยอะมากจนผมกินคนเดียวไม่หมด เขาก็บอกให้ผมเอาไปฝากเพื่อนหรือคนรู้จักก็ได้ หรือบางครั้งเขาเอาเสื้อผ้ามา เขาบอกว่าพี่สาซื้อให้ผมแล้วฝากเขามาให้ ผมรู้สึกเกรงใจพี่สามากเพราะว่ามันเยอะแยะเหลือเกิน และแต่ละตัวก็ราคาแพงๆ ทั้งนั้น คงจะเป็นเสื้อผ้าที่ขายในห้างของครอบครัว ผมต้องฝากเขาขอบคุณพี่สาแทนทุกครั้ง ช่วงนี้พี่สาไม่ค่อยได้โทรมาเหมือนปีที่แล้ว คงเห็นว่าผมปรับตัวได้แล้วหรือไม่ก็คงงานยุ่งมากกว่า
      //////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   หลังจากสอบปลายภาคของภาคเรียนที่หนึ่งเสร็จได้ไม่กี่วัน ผมก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย เป็นไข้และหนาวๆ ร้อนๆ อยู่ตลอดเวลา แต่บางครั้งอยู่มันก็หายไปและกลับมาเป็นใหม่อีกสลับกันไปอยู่สองสามวัน ผมก็กินยาพาราตลอดแต่มันก็ไม่หายซะที จนในที่สุดเข้าวันที่สามผมก็เป็นไข้หนักมาก รู้สึกหนาวสั่น และไม่มีเรี่ยวแรงเลย จนผมต้องโทรบอกไอ้สุทัตให้ช่วยมาพาผมไปหาหมอ เพราะผมไม่มีแรงแม้แต่จะลุกเดินไปไหนไหว มันพาผมมาส่งโรงพยาบาล ตอนนั้นผมรู้สึกเบลอๆ ไปหมด รู้สึกแต่ว่าอ่อนเพลีย ไม่มีแรงแล้วก็หนาวสั่นตลอดเวลา
   “ภัท หมอเค้าบอกว่ามึงเป็นไข้หวัดใหญ่ว่ะ เป็นหนักเหมือนกัน คงต้องนอนโรง’บาลอีกหลายวันเลย” ไอ้สุทัตบอกผม หลังจากที่ผมอยู่โรงพยาบาลมาได้หลายชั่วโมงแล้ว
   “อืม” ผมตอบรับแต่เหมือนคนไม่มีแรง
   “จะให้กรูโทรบอกพี่เสือหรือพี่สาเปล่า” มันถามผม
   “ไม่ต้องหรอก” ผมตอบเสียงเบามาก มันเหมือนปากไม่มีแรงจะขยับ   
   “เอางั้นเหรอ เออ แต่มึงก็ไม่ต้องห่วงนะ กรูอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง เดี๋ยวไอ้ชาติก็จะมา” ไอ้สุทัตว่าแล้วมันก็ลูบหัวผมเบาๆ
   “มึงนอนพักไปนะ กรูจะนอนอยู่โซฟาข้างเตียงมีไรก็เรียกกรูนะ” มันว่า แต่ผมก็ฟังมันอย่างเดียวไม่ได้ตอบอะไร
   ผมรู้สึกเหมือนง่วงนอนตลอดเวลา บางทีก็หนาวสั่น จนต้องห่มผ้าห่มอยู่ตลอดเวลา ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พยาบาลเอาข้าวมาให้ผมกิน หรือปลุกให้ผมตื่นมากินยา แล้วก็วนเวียนเข้ามาเปลี่ยนสายน้ำเกลือบ้าง วัดไข้บ้าง เจาะเลือดบ้างสลับกันไปมาตลอดทั้งวันทั้งคืน ไอ้สุทัตมันจะสลับกันเฝ้ากับไอ้ชาติถึงแม้ผมจะบอกว่าไม่ต้องก็ตาม
   “ทำไมไม่โทรไปบอกฮะ ปล่อยไว้ได้ยังไงตั้งสามสี่วัน เรานี่มันไม่ได้เรื่องเลยนะ!” จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงดังโวยวายขึ้นในห้อง เสียงเข้มๆ ที่คุ้ยเคย เสียงดุๆ แบบนี้ น่าจะมีคนเดียว เขา  เขา นั่นเอง
   ผมลืมตาขึ้นมอง แล้วผมก็เห็นว่าเป็นเขาจริงๆ ด้วย ผมรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อวันแรกๆ เหมือนไข้จะลดลงแล้ว อาการหนาวสั่นก็หายไป แต่ผมยังคงรู้สึกอ่อนเพลียมาก เหมือนไม่มีเรี่ยวแรงคงเพราะกินแต่ข้าวต้ม หรือบางมือก็ไม่ได้กิน กินไม่ลงก็ได้แต่น้ำเกลือช่วยอีกทาง
   “ขอโทษครับ ผมถามภัทแล้วว่าจะให้บอกพี่รึเปล่าแต่ภัทบอกว่าไม่ต้อง” ไอ้สุทัตเสียงอ่อน ผมเห็นมันยืนตัวลีบอยู่ต่อหน้าเขา
   “ถามคนป่วย นอนซม ไม่มีแรงเนี่ยนะ คิดได้ยังไง” เขายังคงดุมันต่อ
   “....”
   “คราวหน้าจำไว้เลยนะ ภัทเป็นอะไรให้บอกและต้องบอกทันทีด้วย ไม่ใช่ให้มารู้เองทีหลังแบบคราวนี้อีก”
   “ครับ”
   “ถ้าเป็นแบบนี้อีกล่ะก็น่าดู” เสียงเขาขู่มันดุมาก ไอ้สุทัตมันคงกลัวน่าดู ผมรู้สึกสะลึมสะลือได้ยินเสียงเขาแว่วๆ แล้วผมก็หลับไปอีก มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆ มาสัมผัสเนื้อตัวผม ผมลืมตาขึ้นมอง หนังตาหนักจัง!
   ผมเห็นเขากำลังเช็ดตัวให้ผมอยู่! ผ้าขนหนูผืนนุ่มหมาดๆ กำลังลูบไล้ไปตามหน้าอกผม แล้วก็เลื่อนลงมาที่หน้าท้อง เขาหันมาเห็นว่าผมลืมตามองเขาอยู่
   “ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง พี่เช็ดตัวให้อยู่” เขาว่าพร้อมกับเลื่อนผ้ามาเช็ดที่ซอกคอและหัวไหล่ เสื้อชุดโรงพยาบาลของผมถูกแกะกระดุมออกด้านหน้า แต่ยังใส่ติดตัวอยู่ ไม่ได้ถอดออกทั้งตัว ผมมองมือของเขาที่ถือผ้าขนหนูลูบไล้และเช็ดไปตามส่วนต่างๆ ของตัวผมแล้วผมรู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนไข้มันจะกลับมาอีกครั้ง!
   ผ่านไปอีกหนึ่งวัน ผมได้ยินเขาบอกไอ้สุทัตว่าตอนกลางคืนเขาจะเฝ้าผมเอง ให้มันกับไอ้ชาติกลับไปนอนบ้านได้ เพราะผลัดกันเฝ้าผมมาหลายวันแล้ว แล้วเขาก็ขอบใจมันด้วย ไอ้สุทัตตอนแรกมีทีท่าไม่อยากไป จนผมบอกว่าให้มันกลับไปเถอะ เหนื่อยมาหลายวันแล้ว มันถึงได้ยอมกลับไป
   คืนนั้นผมรุ้สึกหลับสนิทเป็นพิเศษคงเพราะอาการของผมดีขึ้นมาก และผมก็เห็นเขานอนอยู่ที่โซฟาข้างเตียงเฝ้าผมตลอดคืน จนกระทั่งตอนเช้า ในขณะที่ผมกำลังสะลืมสะลือ ผมรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรแข็งๆ แต่อุ่นและชื้นมาสัมผัสที่ริมฝีปากผมเบาๆ ผมรู้สึกว่าสัมผัสมันแผ่วเบาเหมือนผมอยู่ในความฝัน....
ผมลืมตาขึ้นมามองอย่างช้าๆ ผมก็เห็นว่า เขา....เขา....เขากำลังก้มหน้าจูบผมอยู่! ใบหน้าเขาอยู่แนบชิดกับผม นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? แต่ทันทีที่เขาเห็นว่าผมตื่นแล้ว เขาก็ชะงักไปนิดนึงและรีบเงยหน้าขึ้น เขามองผมอยู่ครู่หนึ่งแล้วเขาก็หันไปทางหัวเตียงแล้วก็หยิบแก้วน้ำยื่นมาทางผม
   “ตื่นแล้วเหรอ ภัทหลับไปนานเลย หิวน้ำรึเปล่า ปากแห้งมากเลยนะ!” ผมได้ยินแล้วรู้สึกแก้มผมมันร้อนวูบขึ้นมากระทันหัน!
      ________________________________________________
[พูดคุย]
           มาแล้วจ้าสดๆ ร้อนๆ เลยนะคะ ปั่นสุดๆ เลย 
           comment ให้กำลังใจกันเยอะๆ นะคะ 
           พรุ่งนี้ค่อยมาตรวจแก้คำผิดอีกที นอนหลับฝันดีกันทุกคนนะคะ  

[bulldog17]

คืบหน้าเว้ย!มีแอบลักหลับด้วย

[jimmyFG]

อ้าวพี่เสือแอบจูบน้องภัทหรอ
อ๊ายเขินแทน

[hotladyanyavee]

พี่เสือจะทำไรอะ จะจูบน้องหรือลักหลับตอนป่วยอะ น้องภัทรมาแน่ตื่นเลย
แกล้งหลับต่อเลย เพราะไงก็ได้จูบจากคนที่ชอบ แต่บางทีก็ดีที่ไว้ตัวนะค่ะน้อง
เพราะหากพี่เสือไม่ชัดเจน ก็อย่าได้เผลอใจเผลอตัว เดี๋ยวเจ็บทีหลัง ต้องกั๊กไว้เยอะ
ดูทีท่าพี่เสือไปก่อน
แต่คราวนี้จิ้มบวกให้กับอาการลมหึงของพี่เสือ และความน่ารักของพี่แก

[หมอตัวเปียก]

หึง หวง ห่วง มาครบเลยทีนี้ 

[ruby]

ตอนนี้พี่เสือเค้าออกอาการแรงดีนะชอบจัง
 ::น่ารัก

[honeystar]

เอาเเล้ว อีตาพี่เสื้อเอาเเล้ววววว
ไหนบอกว่าไม่ชอบเกย์ไง !
เเล้วทีทำนี่หมายความว่าไง

[IRIS]

แหม..พี่เสือเริ่มน่ารักแล้วน๊า..

มีแอบจุ๊บด้วย เดี๋ยวคนป่วยหัวใจวายทำไงเนี่ย..

[hello_lovestory]

  อ๊ากกก พี่เสือ แอบลักหลับ น้องภัท ได้ไง ได้ไง ปากไม่ตรงกับใจอ่ะเพ่ 

[PetitDragon]

แน่จริงอย่าทำทีเผลอดิพี่เสือ 

[Pupay]

แหมมมม พี่เสือขา จะทำเป็นกลบเกลื่อนทั้งทีเนี่ย ไม่เนียนเลยยย 
ตอนนี้พี่เสือน่ารักมากค่ะ อยากรู้จังไปแอบชอบน้องภัทตอนไหน
จะรอติดตามค่ะ

  นะคะ

[Vesi]

ทำอะไรไม่ค่อยกลัวไก่ตื่นเลยนะ ตาพี่เสือเนี่ย แต่ก็ดีละ ดูแลน้องเค้าบ้าง

[naiin]

แสดงว่ามีใจให้แล้วสิ แต่มาดเยอะ แบบนี้ต้องปั่นหัวให้เข็ด ให้สารภาพความจริงซะเลย

[HISY]

กันท่าใหญ่เลยนะ
แหม่ น้องป่วยก็ไม่เว้น อิอิ

[tuek]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆๆ
ชอบเรื่องนี้อะ
เมื่อไหร่จะรักกันอยากอ่านตอนหวานๆอะ
+1 นะคะ

[i-love-you]

เริ่ม  มีออร่าความอบอุ่น 

[GAZESL]

พี่เสืออออ เนียนนะ   ฮ่าๆๆ

[quiicheh.]

ชอบทำอะไรตอนหลับตลอดนะ

[KMprince]

อะอะอา   พี่เสือแอบฉวยโอกาสนิน่า
ส่วนคนป่วยไข้จะกลับเอา อิอิ

[greenboy2012]

ตอนที่ 20 รักของแก้ว

   หลังจากผมหายป่วยและออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขาก็พาผมไปพักผ่อนที่บ้านสองสามวัน พอร่างกายผมฟื้นตัวกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง เขาก็พาผมกลับใต้พร้อมกับเขา เมื่อผมมาถึงพี่สากับแก้วก็มารอรับผมอยู่แล้วที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของเขา พี่สาบ่นผมใหญ่ว่าเป็นอะไรทำไมไม่ยอมบอก ผมก็ได้แต่ยิ้มรับ ช่วงเวลาที่ผมอยู่ใต้คราวนี้ส่วนใหญ่เข้าไปขลุกอยู่แต่ในสวนผลไม้ วันหนึ่งผมนึกสนุกจึงขอลุงหัวหน้าคนงานขับรถไปส่งผลไม้ในเมืองเอง โดยไปกับแก้ว แต่ด้วยความชักช้าของผมที่มัวแต่แวะเข้าไปคุยกับพี่สาและคุณป้าในเมืองจนเพลิน ทำให้ไปส่งผลไม้ให้พ่อค้าไม่ทัน จึงต้องกลับมาพร้อมกับผลไม้เต็มรถและเก็บเงินไม่ได้ซักบาท!
   “ใครอนุญาตให้เข้าไปในเมืองกันเอง!” พอเขารู้เรื่องเข้าก็ดุเสียงดัง
   “ผมขอลุงเก่งเข้าไปส่งผลไม้แทนเองครับ” ผมยอมรับแต่โดยดี
   “แล้วทำไมไปส่งของไม่ทัน มัวแต่ไปทำอะไรกันอยู่”
   “พอดีแวะไปหาพี่สาแล้วก็คุณป้าชวนคุยจนเพลินไปหน่อยครับ” ผมเสียงอ่อย
   “อย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหนฮะ รับผิดชอบงานไปแล้ว ยังไปเถลไถลอีก ทีหลังถ้าคิดว่าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องอาสาไปทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนแบบนี้” เขายังคงดุผมเสียงดัง
   “ขอโทษครับ”
   “แก้วก็เหมือนกันอยู่มาก่อนก็น่าจะรู้ว่าลูกค้าต้องมาก่อน แทนที่จะช่วยกันเตือนกลับพากันไปเที่ยวเล่น ไว้ใจไม่ได้ซักคน” เขาหันไปว่าแก้วอีกคน แก้วได้แต่ทำหน้าจ๋อย
   “แก้วไม่ผิดนะครับ ผมผิดเอง ผมเป็นคนชวนแก้วไป แก้วไม่เกี่ยว” ผมยังคงออกรับแทน
   “ฮึ ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนกันหรอก พอกันทั้งสองคนนั่นแหละ ไม่ได้เรื่องทั้งคู่!” เขายังดุหน้าเครียด พอว่าจนสมใจแล้วเขาก็เดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้พวกผมยืนคอตกอยู่หน้าบ้าน ก็แค่เรื่องเล็กน้อยไม่รู้จะดุอะไรกันนักหนา!
         /////////////////////////////////////////////////////////////
   “แก้ว โดนดุแค่นี้เครียดเหรอ” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นแก้วนั่งหน้าเครียด พวกเรามานั่งห้อยเท้าเล่นอยู่ที่บันไดไม้ที่ทอดยาวไปยังริมสระบัวที่อยู่หลังบ้าน
   “เปล่าครับ” แก้วหันมายิ้มให้ผม
   “อ้าวก็เห็นนั่งก้มหน้าดูเครียดจัง”
   “โอ๊ย ผมไม่ได้เครียดเรื่องโดนดุหรอกครับ ก็เราผิดจริงๆ นี่ นายก็เป็นอย่างนี้แหละ ดุไปงั้นแหละ จริงๆ ไม่มีไรหรอกครับ ผมชินซะแล้ว” แก้วตอบยิ้มๆ
   “รู้สึกว่าแก้วจะรู้จักนายดีจังนะ” เขาแกล้งเรียกเขาว่านายตามแก้ว
   “แหม ก็ต้องรู้บ้างซิครับ ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว นายก็เป็นคนดุอย่างนี้แหละครับ เหมือนนายใหญ่ เอ่อ หมายถึงพ่อนายน่ะครับ นายใหญ่เสียตั้งแต่นายยังเรียนไม่จบ นายก็ต้องรับผิดชอบดูแลน้องๆ และคนงานอีกเป็นร้อยคน ก็เลยทำให้ต้องเป็นคนจริงจังหรือดูดุบ้าง แต่จริงๆ แล้วนายใจดีและดีกับพวกเรามาก ใครๆ ก็รักนาย” แก้วสาธยายยืดยาวดูท่าทางชื่นชมเขามากจริงๆ
   “ฮึ ใจดีเหรอ ไม่เคยจะเห็น” ผมพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ
   “ฮ่ะฮ่ะ คุณภัท คุณน่ะควรจะเห็นมากกว่าใครๆ เค้าเลยนะครับ รู้รึเปล่า” แก้วตอบแล้วก็ยิ้มให้ผม   “แก้วพูดอะไร ไม่เห็นเข้าใจเลย” ผมแปลกใจว่าแก้วหมายถึงอะไรกันแน่
   “ช่างเถอะครับ ซักวันคุณก็รู้เองแหละ” แก้วยังคงไม่ตอบคำถามผมอยู่ดี
   “อืม แล้วตกลงแก้วเครียดเรื่องอะไรล่ะ” ผมถามต่อ
   “คุณภัท ผมถามอะไรหน่อยซิครับ ระหว่างได้อยู่ใกล้ๆ คนที่เรารัก แต่เขาไม่รักเราเลย กับการตัดใจแล้วยอมอยู่คนเดียวดีกว่า ถ้าเป็นคุณภัท คุณภัทจะเลือกแบบไหน” แก้วหันมาถามผมและจ้องหน้าผมจริงจัง
   “ทำไมอยู่ๆ แก้วถามแบบนี้ล่ะ” ผมสงสัยว่าแก้วหมายถึงอะไรกันแน่
   “ก็ถามเผื่อๆ ไว้น่ะครับ ถ้าเป็นคุณภัท คุณภัทจะเลือกแบบไหนครับ”
   “เออ มันก็ตอบยากนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนยังเด็กๆ กว่านี้ ก็คงเลือกอยากอยู่ใกล้ๆ คนที่เรารักมั้ง แต่ถ้าเป็นตอนนี้คงยอมตัดใจดีกว่า ไม่อยากเจ็บปวดไปตลอด ไม่รู้ซิ ตอบยากนะ ถึงเวลาจริงๆ ก็ไม่รู้จะทำได้อย่างที่พูดรึเปล่า” ผมพยายามตอบและทบทวนสิ่งที่อยู่ในใจของตัวเองไปด้วย
   “คุณภัทเข้มแข็งจังเลยนะครับ ผมว่าคุณภัทคงทำได้แน่ๆ” แก้วหันมามองผมด้วยแววตาใสซื่อและจริงใจ
   “ฮ่ะฮ่ะ ทำไมแก้วมั่นใจขนาดนั้น ผมเองยังไม่มั่นใจในตัวเองเลย” ผมขำกับทีท่าจริงจังของแก้ว
   “ก็ตาคุณมันบอกนี่ครับ” แก้วตอบ
   “ตาผมน่ะเหรอ บอกยังไง ไม่เห็นรู้เลย” ผมงง
   “ก็คุณน่ะ ถึงจะดูเฉยๆ ดูเรียบร้อย แต่จริงๆ แล้วคุณน่ะดื้อมาก แววตาคุณมันดูรั้นๆ น่ะครับ” แก้วตอบ
   “ตลกน่า ตาผมมันบอกขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมยิ้มขำๆ
   “จริงๆ ครับ”
   พวกผมต่างคนต่างนั่งเงียบมองดูปลายเท้าของตัวเองที่หย่อนลงในน้ำใสๆ ของสระบัว
   “แก้ว แก้วคบกับพี่ศักดิ์มานานแล้วเหรอ” ในที่สุดผมก็ถามคำถามเพื่อทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน แก้วนิ่งเงียบกับคำถามของผมไปพักใหญ่ แต่ในที่สุดแก้วก็ยอมเอ่ยตอบผม
   “ระหว่างผมกับคุณศักดิ์ คงเรียกว่าคบกันไม่ได้หรอกครับ คำว่า ‘คบกัน’ มันน่าจะเอาไว้ใช้กับคนรักกันมากกว่า” แก้วหันมามองผมแล้วตอบเสียงเศร้า
   “แล้วแก้วกับพี่ศักดิ์ เอ่อ...” ผมอยากจะรู้รายละเอียดให้มากกว่านี้แต่ก็ไม่รู้จะถามยังไงดี
   “ผมก็แค่เด็กคนนึงของคุณศักดิ์ คุณศักดิ์ไม่เคยรักใคร ไม่เคยคบกับใครจริงจัง ที่ผ่านมาส่วนใหญ่ก็แค่ครั้งคราวแล้วก็จบกันไป แต่ผมเองที่เป็นฝ่ายขอร้องคุณศักดิ์ว่าอย่าทิ้งผมจะได้ไหม ผมยอมที่จะอยู่ในฐานะอะไรก็ได้ และจะไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น ผมโง่มากไหมครับคุณภัท” แก้วตอบเสียงสั่น ผมรู้สึกว่าตาแก้วเริ่มแดงๆ ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาแก้วแล้วรู้สึกสงสารแก้วเหลือเกิน ดวงตาของแก้วมันกำลังร้องไห้!
   “แก้ว แล้วทำไมแก้วต้องทนขนาดนี้ด้วยล่ะ” ผมถาม
   “ไม่รู้ซิครับ เมื่อก่อนผมเป็นเด็กขี้แย โดนแกล้งบ่อยๆ ยิ่งพอแม่ผมตายใครๆ ก็ล้อผมว่าเป็นลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ ก็มีแต่นายแหละครับที่เอาไม้เรียวฟาดเด็กที่ล้อผมทุกคนจนไม่มีใครกล้าล้อผมอีก แล้วก็คุณศักดิ์ที่ชอบเอาขนมอร่อยๆ มาให้ผมแล้วก็แหย่ผมไม่ให้ผมร้องไห้ทุกครั้งเลย ตอนนั้นผมรู้สึกว่าคุณศักดิ์ใจดีแล้วก็ช่างเอาใจ ผม... ผมก็เลยชอบคุณศักดิ์ตั้งแต่นั้นมา แล้วก็ยอมคุณศักดิ์มาโดยตลอด”
   “แก้ว” ผมรู้สงสารแก้วมาก
   “คุณศักดิ์เป็นคนพูดเพราะ ยิ้มง่ายแล้วก็ชอบพูดเล่นจนใครๆ ที่ได้อยู่ใกล้ก็จะหลงรักทุกคน คุณศักดิ์ก็บอกผมตลอดนะว่าเรื่องของผมกับคุณศักดิ์เป็นแค่ความสัมพันธ์ทางกาย หวังว่าผมจะเข้าใจ ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะครับ แต่พอหลังๆ ผมเห็นคุณศักดิ์กับเด็กผู้ชายคนอื่นๆ บ่อยเข้าผมก็รู้สึกว่าผมอิจฉาและไม่ชอบใจพวกเขา ผมรู้สึกเจ็บปวดใจทุกครั้งที่ผมเห็นคุณศักดิ์อยู่กับคนอื่น แต่ผมก็ทำใจให้เลิกรักคุณศักดิ์ไม่ได้ครับคุณภัท” แก้วพูดเสียงสั่นต่อไป ผมรู้สึกว่าเริ่มแก้วร้องไห้แล้ว เห็นน้ำตาของแก้วไหลออกมาจากดวงตาเศร้าสร้อยของแก้ว
   “แก้ว” ผมไม่รู้จะปลอบแก้วยังไง จึงได้แต่เอามือโอบไหล่แก้วแล้วดึงตัวแก้วเข้ามาชิดไหล่ผม
   “ยังไงแก้วก็มีผมนะ เราเป็นเพื่อนกันนะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก ผมจะอยู่ข้างๆ แก้วนะ” ผมพูดและรู้สึกว่าตัวเองก็เริ่มจะขอบตาร้อนผ่าวแล้วเหมือนกัน
   “ขอบคุณครับ ผมดีใจนะครับที่ได้มารู้จักคุณ คุณก็เป็นอีกคนนึงที่รักและหวังดีกับผมจริงๆ” แก้วเอามือปาดน้ำตาแล้วก็ยิ้มเศร้าๆ ให้ผม
      /////////////////////////////////////////////////////////////////

[BBChin JungBB]

ความรักเป็นเรื่องเข้าใจยากจริงๆ

[Vesi]

ภัทจับแก้วใส่พานแล้วประเคนให้เพื่อนเลยดีมั้ย 5555

[หมอตัวเปียก]

สงสารแก้วอะ คงกดดัน คงเครียดมาก เห็นคนที่ตัวเองรักไปมีสัมพันธ์กับคนอื่นไปทั่ว แต่ทำอะไรไม่ได้ 

ภัทรพาแก้วไปอยู่ด้วยเลย แล้วหาหนุ่มๆให้แก้วสักคน เผื่อบางคนมันจะได้สำนึก โกรธ 

[หมวยลำเค็ญ]

เพิ่งได้ตามอ่าน เริ่มจะติดงอมแงม
รอติดตามนะคะ 

[bulldog17]

วันไหนแก้วหายไปแล้วจะเสียใจ ไอ้พี่ศักดิ์

[-west-]

พี่ศักดิ์ไม่เห็นค่าแก้วเบยยย  ระวังจะเสียใจทีหลัง  ฮึ!

[♠DekDoy♠]

ทำใจแล้วเลิกซะ ตัวเราไม่ได้มีค่าเป็นแค่คู่นอนของใคร

[kny]

"...ก็แค่เรื่องเล็กน้อยไม่รู้จะดุอะไรกันนักหนา!" อย่าคิดอย่างคนไม่มีความรับผิดชอบซิภัท
สงสารแก้วนะ