หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[jimmyFG]

แหม๋พี่เสือปากแข็งเนอะๆรอติดตามว่าภัทจะทำอะไร
ให้พี่เสือยอมพูด

[PetitDragon]

จะรอดูว่าแผนของภัทจะทำให้พี่เสือปากแข็งยอมพูดอะไรรึเปล่า

 

[hello_lovestory]

รีบทำให้พี่เสือพูดออกมมานะภัท ตอนนีพี่เสือยังปากแข็งอยู่

[หมอตัวเปียก]

อยากรู้ว่าพี่เสือจะพูดยังไง

[Pakbung Mazo]

เขินเลยมั้ยละภัทจ๋า 555

[IRIS]

ความลับไม่ลับซะแล้ว..

ป้ายไฟพร้อม..ภัทสู้ๆ

[♠DekDoy♠]

งงว่า มารักน้องตอนไหน ??

[Vesi]

เป็นกำลังใจให้ทั้งภัท แก้ว และคนเขียนครับ ฮิฮิ

[HISY]

พี่เสือเราก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
แก้วหาคนใหม่เถอะ

[tuek]

ภัทได้รู้ความจริงแล้ว
พี่เสือปากแข็งสุดๆ

[naiin]

                  กลัวจัง กลัวจะกลายเป็นฝันลมๆแล้ง สุดท้ายจะกลายเป็นขุดหลุมฝังตัวเองเหมือนแก้ว

[JS13elieve]

ภัทรเริ่มจะมีหวังแล้วใช่มั้ยละ ? คึคึคึคึ

ตอนนี้น่ารักมาก  ถ้าเป็นพี่เสือมาพูดด้วยตัวเองนะ จะน่ารักกว่านี้อีก -//-

[dahlia]

พี่เสือจะกล้าพูดเหรอ ท่าพี่แกเยอะซะแบบนั้น
สงสารแก้ว จังเลย

คนแต่ง จะแต่งตอนหลักให้จบก่อนก็ได้นะ จะได้ไม่ปวดหัวถ้าจะสลับคู่ไปมา

[greenboy2012]

ตอนที่ 24 คนรัก?

   วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเพื่อไปบ้านพี่สา ผมบอกพี่สาว่าเช้านี้ผมจะทำอาหารเช้าให้เขาเอง ไม่ต้องให้แม่บ้านทำ พี่สาก็แปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ผมใช้ครัวบ้านพี่สาเพราะมีอุปกรณ์และของสดพร้อมกว่า 
   “ทำเสร็จแล้วเหรอภัท ข้าวต้มอะไรเอ่ย แหม หอมน่าทานจังเลยนะ” พี่สาเดินเข้ามาทักผมในครัว
   “ข้าวต้มกุ้งครับ ผมทำเผื่อพี่สาด้วยนะครับ จะทานเลยไหมครับ ผมจะตักให้” ผมถามขณะที่มือก็บิดปุ่มปิดเตาแก๊สและยกหม้อข้าวต้มวางบนโต๊ะตัวใหญ่ในห้อง   
   “ก็ดีเหมือนกันจ้า ขอพี่ซักถ้วยนะ รีบทานแล้วต้องรีบไปร้านด้วยวันนี้คุณป้าไม่อยู่” พี่สาพูดพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้
   “นี่ครับ” ผมตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้พี่สา และยกเครื่องปรุงมาวางให้
   “ขอบใจจ้า อร่อยจัง ไม่คิดว่าภัทจะทำกับข้าวเป็นด้วย” พี่สาตักชิมแล้วก็เอ่ยชม
   “ก็พอทำได้เป็นบางอย่างครับ แต่ไม่เก่งหรอกครับ” ผมออกตัว   
   “อืม นี่เห็นว่าตอนนี้คุณพลอยอะไรนั่นมาป้วนเปี้ยนที่นี่บ่อยเลยเหรอจ๊ะ” พี่สาถาม
   “ผมเคยเห็นแค่ครั้งเดียวครับ”
   “ฮึ บอกว่ามาติดต่อเรื่องงาน แต่เห็นคนที่บ้านบอกว่ามาหาพี่เสือบ่อย ไม่รู้มาติดต่อเรื่องอะไรกันแน่ เป็นแค่เพื่อนห่างๆ สมัยเรียน ไม่น่าเข้ามาวุ่นวายที่นี่เลย พี่เสือก็นะ ตามใจทำไมก็ไม่รู้ ภัทก็เหมือนกันนะจ๊ะ พี่ไม่อยู่ต้องคอยดูพี่เสือแทนพี่ไว้รู้ไหม พี่ไม่อยากได้คุณพลอยอะไรนั่นมาเป็นพี่สะใภ้หรอกนะ” พี่สาพูด
   “อ่ะ ครับ” ผมรับคำ ใช่สิ ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน เรื่องอะไรจะให้ใครมาแย่งเขาไปจากผมได้!
   “ดีมากจ้า พี่ไม่อยู่ต้องเป็นหูเป็นตาแทนพี่รู้ไหมจ๊ะ เอาล่ะ พี่ไปก่อนนะ” พี่สากินข้าวต้มเสร็จแล้วก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมก่อนเดินออกจากบ้านไป
   พอพี่สาไปแล้ว ผมก็รีบยกหม้อข้าวต้มไปที่บ้านหลังใหญ่ แปดโมงกว่าแล้ว เขาน่าจะลงมากินข้าวเช้าพอดี ไปถึงก็เจอเขากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหาร ผมเดินเข้าไปหา วางหม้อข้าวต้มลงบนโต๊ะอาหาร เขาเงยหน้าขึ้นมามอง
   “อ้าว ทำไมยกมาเองล่ะ ให้แม่บ้านเขายกมาก็ได้นี่” เขาถามขึ้น
   “วันนี้ผมทำข้าวต้มให้คุณทานเองครับ ไปทำที่บ้านโน้น ก็เลยยกมาเอง กินเลยนะครับ เดี๋ยวผมตักให้” ผมพูดพร้อมกับเดินไปในห้องครัว หยิบถ้วยมาสองสามใบพร้อมกับช้อน แล้วเดินมาตักข้าวต้มจากหม้อสองถ้วยสำหรับผมกับเขา
   “อืม น่ากินดีนะ แล้วนี่นึกครึ้มอะไรถึงมาทำกับข้าวให้พี่กิน” เขาถามตาก็มองที่ถ้วยข้าวต้ม
   “ไม่ได้ครึ้มอะไรครับ ก็แค่อยากทำอะไรให้คุณบ้าง เมื่อวันก่อนผมก่อเรื่องไว้” ผมพูดยิ้มอายๆ
   “รู้ด้วยเหรอ” เขาพูดพร้อมกับมองตาผม
   “ครับ” ผมตอบแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มในถ้วยของตัวเองต่อไป
   “เสือคะ แหม มาทันพอดีเลย กำลังทานอะไรกันอยู่คะ ขอพลอยทานด้วยคนนะคะ” เสียงแหลมปรี๊ดดังมาจากหน้าบ้าน ผมเห็นคุณพลอยในชุดกางเกงขายาวลายเสือกับเสื้อยืดผ่าร่องอกคอลึกมาก มีผ้าพันคอบางๆ ปิดไว้พอเป็นพิธีเดินเข้ามาถึงโต๊ะ พร้อมกับยิ้มกว้างให้เราสองคน
   “ทำไมมาแต่เช้าเลย” เขาเอ่ยถามขึ้นก่อน
   “ตายแล้ว เสือคะ ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะคะ พลอยก็มาหาเสือไงคะ วันนี้วันหยุดว่าจะชวนเสือไปเที่ยวน่ะคะ เลยมาหาแต่เช้า นี่ยังไม่ได้ทานอะไรเลยค่ะ แหมข้าวต้มอะไรคะนี่น่าทานจัง ขอให้พี่ซักถ้วยนะจ๊ะน้องภัท”คุณพลอยยังคงจีบปากจีบคอพูดเสียงแหลมใส่ ผมจำต้องตักข้าวต้มให้เธอถ้วยนึง
   “อร่อยจังค่ะ คนใช้บ้านเสือนี่ทำกับข้าวอร่อยใช้ได้เลยนะคะ” คุณพลอยเอ่ยปากชม แต่ผมได้ฟังแล้วถึงกับสะอึกกับคำพูดของเธอ
   “ไม่ใช่คนใช้หรอกครับ นี่ผมทำเอง” ผมตอบอดหมั่นไส้เธอไม่ได้ พูดจาไม่น่าฟังเอาซะเลย
   “แหม ตายจริง ไม่คิดว่าน้องภัทจะทำเอง อร่อยใช้ได้เลยนะจ๊ะ” เธอตักข้าวต้มเข้าปากพร้อมกับยิ้มให้ผม
   “อืม แล้วเรื่องสัญญาพลอยว่าไง โอเครึเปล่า จะให้พี่เริ่มส่งของได้เมื่อไหร่” เขาถามนิ่งๆ ตัดบท
   “แหม เสือคะ นี่วันหยุดนะคะ ใจคอเสือจะคุยแต่เรื่องงานรึไงคะ พลอยว่าก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอกค่ะ แต่สัญญาอะไรนั่นพลอยยังไม่ได้อ่านหรอกค่ะ เอาไว้วันจันทร์ก่อนได้ไหมคะ ตอนนี้ขอทานข้าวก่อนนะคะ หิวจะแย่แล้ว” คุณพลอยพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะแขนเขา
   “อืม ที่ถามเพราะเห็นว่ามันก็หลายวันแล้ว” เขายังคงพูดหน้านิ่ง
   “ค่ะ ไว้วันจันทร์พลอยจะดูให้นะคะ” คุณพลอยพูดเสียงออดอ้อนอย่างเอาใจ
   “จะเติมข้าวอีกไหมครับ หรือว่าจะทานกาแฟ เดี๋ยวผมจะไปชงให้” ผมหันไปถามเขา เมื่อเห็นว่าเขากินข้าวต้มหมดแล้ว
   “ข้าวพอแล้วแหละ ขอกาแฟให้พี่ถ้วยนึงแล้วกัน” เขาตอบ
   “น้องภัทจ๊ะ ขอให้พี่ซักแก้วนะจ๊ะ” คุณพลอยหันมาสั่งผม
   “ได้ครับ” ผมเดินออกไปชงกาแฟมาให้ทั้งสองคน ผมเดินมาวางกาแฟให้เขาก่อน แล้วก็เดินมาใกล้คุณพลอยเพื่อจะเอากาแฟมายื่นให้เธอ แต่เธอกลับกระตุกแก้วกาแฟมาทางผมเบาๆ ขณะที่ผมกำลังจะส่งให้เธอ ทำให้กาแฟร้อนๆ บางส่วนหกรดเสื้อผม
   “โอ๊ย” ผมร้องเพราะกาแฟร้อนๆ ราดลงบนเอวผมไหลลงไปในเสื้อและกางเกง
   “ว้าย! ตายจริง น้องภัท ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้ล่ะคะ มานี่มาพี่ช่วยเช็ดให้นะจ๊ะ” คุณพลอยรีบเอาผ้าบนโต๊ะมาจะช่วยเช็ดให้ผม แต่กลายเป็นว่ามาดันแก้วกาแฟที่ผมยังถืออยู่ให้หกใส่ผมเข้าไปอีก บ้าชะมัดเธอแกล้งผมชัดๆ
   “พอ พอ พลอย ถอยออกมาก่อน หกเลอะไปกันใหญ่แล้ว” เขาเข้ามาดึงตัวคุณพลอยออก แล้วก็เอาแก้วกาแฟไปถือไว้เอง
   “ภัท เข้าไปล้างเนื้อล้างตัว เปลี่ยนเสื้อใหม่ก่อนไป เฮ้อ!” เขาหันมาพูดกับผม พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
   
   ผมเดินไปล้างเนื้อตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ชั้นบน แล้วก็ลงมาใหม่อีกรอบ ก็ยังเห็นเขาและคุณพลอยนั่งอยู่ที่เดิม แต่กินข้าวเรียบร้อยแล้ว เขากำลังยกกาแฟขึ้นจิบ ขณะที่คุณพลอยก็พูดคุยพร้อมกับหัวเราะคิกคัก ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจชะมัด ทำอย่างกับนางอิจฉาในละคร ผมไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้มาเจอจริงๆ
   “อ้าวน้องภัทมาแล้วเหรอจ๊ะ พี่กับพี่เสือกำลังรออยู่พอดีเลยจ้า พี่เสือชวนพี่ไปเที่ยวทะเลแถวใกล้ๆ นี่ ตั้งแต่พี่มาใต้คราวนี้ยังไม่ได้ไปเที่ยวทะเลเลย น้องภัทไปด้วยกันไหมจ๊ะ แต่ความจริงน้องภัทมาอยู่ใต้นานแล้วนี่ น่าจะเคยไปแล้วนะจ๊ะพี่ว่า” คุณพลอยหันมายิ้มถามผม แต่สายตาเธอนี่ซิ ดูจิกผมน่าดู คงไม่อยากจะให้ผมไปเป็นก้างขวางคอแน่ๆ
   “ภัท ไปด้วยกันซิ ตั้งแต่กลับมานี่ยังไม่ได้ออกไปไหนเลยนี่” เขาพูดขัดขึ้น คงอยากให้ผมไปด้วย เขาคงไม่อยากอยู่กับคุณพลอยนี่ตามลำพังหรอกนะ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความจริงใจเอาซะเลย!
   “ครับ ผมอยากไปอยู่เหมือนกัน ขอไปด้วยนะครับคุณพลอย” ผมหันไปพูดกับคุณพลอย
   “ได้ซิจ๊ะ ไปกันหลายๆ คนสนุกดีนะ งั้นไปกันเลยดีไหมจ๊ะ”
   แล้วเราสามคนก็ตกลงจะเดินทางไปยังทะเลซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านสวนมากนักเพราะอยากไปแบบไปเช้าเย็นกลับ คุณพลอยรีบเข้าไปนั่งด้านหน้าคู่กับเขาซึ่งเป็นคนขับ ส่วนผมต้องระเห็จมานั่งหลังแทน เมื่อเช้าเธอแกล้งผม คอยดูเถอะรู้จักผมน้อยไปซะแล้ว ในเมื่อแรงมา ผมก็คงต้องแรงกลับ!
   
   “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! คนจมน้ำ” เสียงโวยวายดังขึ้นรอบตัวผม ผมกำลังจมลงใต้ผิวน้ำ แล้วก็โผล่ขึ้นมาสลับกัน
   “ภัท ภัท เป็นยังไงบ้าง” เขาถามผม หลังจากที่วิ่งมายังปลายหาดที่ผมกำลังเล่นน้ำอยู่ เขาเห็นผมกำลังจะจมน้ำ เขาก็รีบว่ายลงมาแล้วช้อนตัวผมอุ้มขึ้นมาวางบนพื้นทราย
   “ภัท ได้ยินพี่รึเปล่า” เขาเขย่าตัวผม แล้วก็จับหน้าผมหันไปมาสักพัก
   “ตายแล้ว เสือคะ จะตายไหมคะเนี่ย นอนแน่นิ่งไปแล้ว” เสียงแหลมสูงของคุณพลอยแว๊ดๆ อยู่ข้างหูผม
   “อืม” แล้วผมก็รู้สึกถึงสัมผัสที่ริมฝีปาก มือเขาจับปากผมบีบให้เปิดออก แล้วปากเขาก็เข้าประกบปากผมและเป่าลมเข้าไปในปากผมอย่างต่อเนื่อง
   “ตายแล้ว เสือ ทำอะไรคะเนี่ย” เสียงคุณพลอยยังกรี๊ดกร๊าดไม่หยุด
   “คุณเงียบๆ หน่อยซิ เขาผายปอดอยู่ไม่เห็นรึไง” เสียงใครสักคนพูดขึ้น ตอนนี้คงมีคนเริ่มมามุงดูกันแล้ว
   “แฮ่ก แฮ่ก” ผมลืมตาขึ้นแล้วก็ไอหนักๆ สองสามที ผมเห็นเขาประคองผมขึ้น มองมาด้วยความห่วงใย
   “ไม่เป็นไรแล้วครับ” ผมตอบยิ้มๆ หันไปมองรอบๆ ตัวก็เห็นว่ามีคนเข้ามามุงดูกันเต็ม ส่วนคุณพลอยยืนหน้าบึ้งมองผมอย่างไม่พอใจ
   “งั้นก็กลับกันเถอะ” แล้วเขาก็อุ้มผมเดินไปที่รถ เปิดประตูแล้วให้ผมไปนั่งข้างหน้าแทน
   “เสือคะ จะรีบกลับไปไหนคะ นี่พลอยยังไม่ทันได้สั่งอะไรดื่มเลยนะคะ น้ำทะเลก็ยังไม่ได้เล่นเลย” คุณพลอยร้องตะโกนแล้วรีบวิ่งตามมา เธอต้องไปนั่งหลังแทนผม เขาปิดประตูรถเมื่อเห็นเธอเข้ามานั่งเรียบร้อยแล้ว ไม่พูดอะไรซักคำ รีบขับรถออกไปทันที
      //////////////////////////////////////////////////////////////////////
   เมื่อเขาขับรถมาถึงบ้านแล้ว ผมก็ลงมาจากรถ เห็นคุณพลอยรีบเดินลงมาดักหน้าผมแล้วกระซิบที่ใกล้ๆ หูผม
   “ชั้นรู้นะว่าแกแกล้งจมน้ำ มารยาจริงนะแก” เธอพูดเสียงแข็งแล้วก็หันมามองผมด้วยดวงตาโกรธจัด ผมมองเธอยิ้มๆ ไม่พูดอะไร เขาดับเครื่องยนต์แล้วก็ลงจากรถกำลังจะเดินเข้าบ้าน
   “เสือคะ พลอยมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ” คุณพลอยพูดขึ้น
   “มีอะไรเหรอ งั้นก็เข้าไปคุยในบ้าน” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
   “พลอยขอคุยตรงนี้แล้วกันค่ะ ขอคุยเป็นการส่วนตัวนะคะ!” เธอเน้นเสียงแล้วหันมาทางผม ผมรู้ว่าเธอต้องการไล่ผม
   “งั้น ภัท เข้าไปในบ้านก่อนแล้วกัน” เขาหันมาทางผม ผมรีบเดินเข้าไปในบ้าน ปิดประตูแล้วเดินอ้อมออกมาทางห้องครัวและเดินเลาะข้างบ้านมายังรั้วบ้าน กลับมายืนหลบมุมรั้วด้านหนึ้ง แอบดูพวกเขาทั้งสองคน อยากจะรู้นักว่าจะฟ้องอะไรเขาบ้าง!
   “เสือ น้องภัทของเสือน่ะ แกล้งจมน้ำรู้ไหมคะ” คุณพลอยเอ่ยขึ้นก่อน เธอจับไต๋ผมได้จนได้ แต่ก็ช่างเถอะ ไม่สนใจหรอก
   “พลอยพูดอะไร ภัทจะทำอย่างนั้นทำไม” เขาพูดเสียงเรียบ ไม่ได้แสดงอาการแปลกใจอะไรเลย
   “ก็มันจะแกล้งพลอยไงคะ เมื่อเช้าพลอยทำกาแฟหกใส่มัน” คุณพลอยเปลี่ยนสรรพนามผมจากน้องภัทเป็นมัน คงโกรธผมมาก
   “นี่พลอยแกล้งภัทเหรอเมื่อเช้า” เขาถาม
   “เปล่านะคะ พลอยหมายถึงมันเป็นอุบัติเหตุ” เธอปฏิเสธพัลวัล
   “งั้นภัท คงไม่ได้แกล้งจมน้ำหรอกพี่ว่า อย่าเอาเรื่องพวกนี้มารกสมองดีกว่า” เขาตัดบทจะเดินเข้าบ้าน
   “พลอยสงสัยว่า เสือกับเด็กนั่นเป็นอะไรกันแน่!” คุณพลอยถามเสียงดัง เขาชะงักฝีเท้าหันกลับมา ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน
   “พลอยหมายความว่ายังไง”
   “พลอยว่าเสือกับมันคงไม่ได้เป็นแค่พี่น้องกันหรอกมั้งคะ พลอยมองตามันพลอยก็รู้แล้วว่ามันหวงเสือ มันคงไม่ใช่แค่น้องเมียเก่าเสือใช่ไหมคะ ไอ้เด็กนั่นมันแกล้งมารยาหลอกเสือรู้ไหมคะวันนี้” คุณพลอยเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ พูดจาหยาบคาย ทีท่าต่างจากที่เจอกันวันแรกโดยสิ้นเชิง
   “พลอยจะพูดอะไรก็ให้เกียรติคนอื่นหน่อยนะ” เขาว่า
   “เสือไม่ต้องมาปกป้องมันหรอกค่ะ ไม่คิดเลยนะคะว่าผู้ชายแมนๆ อย่างเสือจะเปลี่ยนรสนิยมไปได้ รู้ไปถึงไหนอายเค้าตายเลย มิน่าทำท่าเหมือนไม่สนใจพลอย แต่พอเห็นมันจมน้ำรีบวิ่งถลาเข้าไปช่วย เป็นห่วงเป็นใยกันเหลือเกิน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง นี่เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ สมัยเรียนดูไม่ออกเลยนะคะ หรือว่ามันเป็นกรรมพันธุ์!” คุณพลอยเริ่มพูดจาดูถูกเขาและลามมาถึงพี่ศักดิ์ด้วย
   “พลอย! พูดเกินไปแล้วนะ” เขาโมโหจัด
   “เชอะ ไม่เกินไปหรอกค่ะ นี่ได้กับมันรึยังคะ คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าทำกันไปได้ยังไง มีใครรู้เรื่องบ้างคะเนี่ย หรือว่าแอบลักกินขโมยกิน”  เธอพูดแล้วเบะปาก
   “พี่กับภัทไม่ได้เป็นอะไรกัน เป็นแค่พี่น้อง! พลอยจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ พี่ว่าวันนี้พลอยกลับไปก่อนเถอะ” เขาพูดเสียงเครียด พยายามข่มอารมณ์โกรธ
   “ไม่ต้องมาไล่หรอกค่ะ พลอยไปเองได้ เชอะ บอกให้รู้ไว้เลยนะคะว่าพลอยก็ไม่คิดจะกลับมาเหยียบที่นี่อีกเหมือนกัน ลากันแค่นี้แหละค่ะ!” เธอพูดแล้วก็เชิดหน้าเดินไปขึ้นรถยุโรปคันหรูของตัวเองที่ขับมาเมื่อเช้า เปิดปิดประตูดังปัง! แล้วขับออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว!

   “ภัท ไม่ต้องแอบฟังหรอก ออกมาได้แล้ว!” เสียงเย็นยะเยือกของเขาดังมาแต่ไกล ผมได้ยินก็รู้ได้เองว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่ต้องพูดกันอย่างเปิดอกซะที!
   
                                  _______________________________________

[พูดคุย]
           เขียนบทตอนนี้ให้ยัยคุณพลอยแล้วรู้สึกเหมือนดูละครทีวีอยู่เลยอ่ะ 
           ใกล้ถึงตอนสำคัญแล้วเอาใจช่วยน้องภัทกับน้องแก้วกันหน่อยนะคะ 

[BBChin JungBB]

จะเป็นยังไงต่อไปหนอ 

[jimmyFG]

รอติดตามตอนต่อไปจร้า
พี่เสือมีอะไรก็พูดๆไปเลย
ไม่บอกแล้วน้องจะรู้ไหม

[honeystar]

พี่เสือแกมันบ้า

[hotladyanyavee]

พี่เสือต้องรู้แน่ว่าน้องภัทรคิดไรอยู่ เอาเลยเคลียร์กันซะ จะออกก้อยหรือหัวรอลุ้นค่ะ

[PetitDragon]

ให้ตายเถอะพี่เสือ


ภัทไปหาหนุ่มกรุงเทพดีกว่า 

[Vesi]

สงสัยคุณเธอจะดูละครมากไปนะ ไม่เห็นหรอนางร้ายไม่มีใครจบสวยซักคน
พี่เสือจะเอายังไงกันแน่ ฮึ ครั้งก่อนยังบอกว่าเป็นคนพิเศษอยู่เลย

[greenboy2012]

ตอนที่ 25 จบแล้ว!

ผมเดินออกจากจากมุมรั้วบ้าน แล้วค่อยๆ เดินเข้ามาหาเขาที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างรถ
“ขึ้นไปคุยกับพี่ที่ห้องทำงานข้างบน” เขาพูดหน้านิ่งอย่างที่ไม่สามารถอ่านความรู้สึกภายในใจได้ เขาเดินนำเข้าบ้านไปก่อน ส่วนผมเดินตามไปอย่างช้าๆ รู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
“ทำไมวันนี้ทำแบบนี้ ทำตัวไม่น่ารักเลยนะ” เขาเอ่ยขึ้นก่อนเมื่อเราสองคนเข้ามาในห้องทำงานของเขาแล้ว ต่างคนต่างยืนกันอยู่คนละฝั่ง
“เรื่องอะไรครับ” ผมถามออกไปทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องการจะพูดเรื่องอะไร
“พี่รู้ว่าภัทแกล้งทำเป็นจมน้ำ ทำแบบนี้ทำไม” เขาเอ่ยเสียงดุๆ
“ผมไม่ได้แกล้ง คุณเชื่อคุณพลอยเหรอ” ผมปฏิเสธรู้สึกน้อยใจที่เขาเชื่อคนอื่นมากกว่า
“อย่าโกหกพี่นะ พี่ไม่ได้เชื่อใครทั้งนั้น พี่เห็นภัทจมน้ำแต่ไม่มีน้ำสำลักออกมาซักหยด คิดจะหลอกพี่เหรอ” เขาพูดเสียงดัง
“ฮึ คือ ผม...ผมไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่อยากแกล้งคุณพลอยกลับ ตอนเช้าเธอแกล้งทำกาแฟหกใส่ผม” ผมจำต้องสารภาพความจริง
“ทำไมถึงทำอะไรแบบนี้หะ คิดอะไรเป็นเด็ก ไม่เข้าท่า” เขาว่า
“ก็แล้วทีเธอแกล้งผมล่ะ คุณไม่เห็นว่าอะไรเลย ทำไมต้องเข้าข้างเธอด้วย” ผมรู้สึกน้อยใจขึ้นมา
“แต่แกล้งจมน้ำแบบนี้มันเกินไป เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง สนุกมากไหม”
“คุณเป็นห่วงผมเหรอ” ผมเสียงอ่อนลง
“ห่วงซิ ทำไมจะไม่ห่วง”
“แล้วที่คุณพลอยถามว่าเราเป็นอะไรกัน...” ผมถามในสิ่งที่ยังคงสงสัย
“....” เขายืนนิ่งไม่พูดอะไรซักคำ
“เราเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆ เหรอครับ” ผมถามเสียงเบาพร้อมกับเดินเข้าไปชิดตัวเขา เอื้อมมือไปแตะแขนเขา ตอนนี้ผมรู้สึกอยากทำอะไรสักอย่างให้เขาสารภาพความในใจออกมา
“ที่ผ่านมาผมเพิ่งรู้ว่าคุณเป็นห่วงผมมาก ทำอะไรเพื่อผมตั้งหลายอย่าง ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ผมดีใจมากเลยนะครับ คุณดีกับผมจริงๆ” ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้เขาพร้อมกับค่อยๆ เอนศีรษะลงซบกับแผ่นอกของเขา รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน แล้วผมก็โอบแขนทั้งสองข้างกอดเอวเขาไว้ มือข้างหนึ่งของผมลูบเบาๆ ที่แผ่นหลังของเขา ผมค่อยๆ ดึงชายเสื้อด้านหลังของเขาออก แล้วก็ล้วงเข้าไปในเสื้อเขา ลูบไล้แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยเหงื่อและกล้ามเนื้อแข็งแรงนั่นเบาๆ
“ภัท! จะทำอะไรน่ะ” เขาร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อผมเริ่มใช้มืออีกข้างหนึ่งลูบไล้ไปที่เอวหนาของเขา เขาดึงมือทั้งสองข้างของผมออกอย่างเร็ว รวบมือผมไว้แล้วก็ดันตัวผมออกห่าง
“คุณเป็นอะไร” ผมรู้สึกตกใจกับทีท่าของเขา
“พี่ถามว่าภัทจะทำบ้าอะไร!” เขาตวาดผมเสียงดัง
“ผมก็แค่...กอดคุณ ทำไมเหรอครับ ทำไมคุณต้องทำท่าตกใจขนาดนี้ ผมกอดคุณบ้างไม่ได้เหรอครับ” ผมถามด้วยแปลกใจ ก็ในเมื่อเขาก็น่าจะ ‘ชอบ’ ผมอยู่เหมือนกันนี่นา
“....” เขายังคงยืนนิ่งไม่ตอบอะไร
“ทำไมครับ ผมไม่มีสิทธิ์กอดคุณเหรอครับ ตกลงเราเป็นอะไรกันแน่ครับ” ผมเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทวงถามความรักจากคนรักอยู่ เขาไม่ตอบ เขายืนนิ่งอยู่นาน นานซะจนผมรู้สึกจะทนไม่ไหว แต่ในที่สุดเขาก็เอ่ยออกมา

“ภัท...เป็น...น้องพี่!” เขาเอ่ยตอบอย่างช้าๆ พร้อมกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแต่ก็เพียงแค่แวบเดียว เขาก็กลับมามองหน้าผม
ผมอึ้งกับคำตอบที่ได้รับ เป็นน้องอย่างนั้นเหรอ เป็นแค่พี่น้องจริงๆ อย่างที่เขาพูดกับคุณพลอยอย่างนั้นเหรอ ไม่จริง! ผมไม่เชื่อ! เขาโกหก!
“ไม่จริง! คุณโกหก แล้วที่ผ่านมา คุณมาทำดีกับผมทำไม คุณให้พี่สาโทรศัพท์หาผม ซื้อเสื้อผ้าให้ผม ไปรับไปส่งผม พาผมไปดูหนัง  คุณแกล้งทำทั้งหมดเลยเหรอ แกล้งรักผม แกล้งเป็นห่วงผมเหรอ คุณทำแบบนี้ทำไมกัน!” ผมร้องตะโกน รู้สึกเหมือนเสียงผมมันสั่นมาก ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้ว
“พี่ไม่ได้แกล้งพี่รักและเป็นห่วงภัทจริงๆ” เขาตอบ
“แล้วทำไมถึงบอกว่า...ฮือ ฮือ” ผมสะอึกสะอื้น
“แต่พี่รักและเป็นห่วงภัท...ในฐานะ...น้องชาย” เขาพูดช้าๆ กว่าจะเอ่ยมาแต่ละคำช่างยากเย็น
“น้องชายงั้นเหรอ แล้วคุณมากอดผม มาจูบผมทำไม ที่โรงพยาบาลนั่น ทำไม ทำแบบนี้ทำไมกัน” ผมร้องไห้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า ผมเอามือทุบตีเขาที่หน้าอก “นี่แน่ะ นี่ ทำแบนนี้ทำไม” เขายืนนิ่งให้ผมทุบไปไม่ตอบโต้ จนผมหอบตัวโยน
“พี่ขอโทษ...พี่ไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด” เขาตอบสีหน้ามีแววเจ็บปวด
   “ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ ไอ้คนบ้า ไอ้คนเลว ผมเกลียดคุณ เกลียด เกลียด เกลียดที่สุด” ผมทั้งร้องไห้ ทั้งร้องด่า ทุบอกและ เตะขา ถีบขาเขาเป็นพัลวัล รู้สึกเหนื่อยเหมือนจะขาดใจ จนในที่สุดผมหยุด ผมมองหน้าเขาทั้งน้ำตา ผมรู้สึกว่าร้องไห้จนไม่มีอะไรจะร้องอีกแล้ว
   เขาเคยกอดผม...จูบผม...จับมือผม นั่นเป็นแค่ความผิดพลาดอย่างนั้นเหรอ ไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นเหรอ ที่ผ่านมามันคืออะไร ผมคิดไปเองทั้งนั้นเลยเหรอ
   ผมก้มลงมองสร้อยคอของผม ผมดึงสายสร้อยให้สูงขึ้นแล้วหยิบแหวนที่ซ่อนอยู่ภายในเสื้อออกมา แหวนสีเงินกลมเกลี้ยงที่เขาให้ผมในวันเกิด ยังจำได้ดี วันนั้นเขากระซิบว่า
   ‘มันเป็นของมีค่ามากเลยรู้ไหม แต่มันก็ยังมีค่าน้อยกว่าคนที่เป็นเจ้าของมัน’
   ‘แหวนนี้พี่สั่งทำเป็นพิเศษ ให้สำหรับคนพิเศษเท่านั้น’
   เสียงหวานกระซิบแผ่วเบา ‘คนพิเศษ’ ผมเป็นคนพิเศษใช่ไหม ผมนึกถึงวันนั้นแล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาอีก ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่มีอีกแล้ว คนพิเศษอย่างผม
   ผมก้มศีรษะลงแล้วค่อยๆ ถอดสร้อยร้อยแหวนวงนั้นออกมา ผมเงยหน้าขึ้น ผมกำสร้อยเส้นนั้นไว้ในมือ ผมยื่นมันคืนให้เขา
   “เอาสร้อยนี้คืนไปเถอะ ผมคงไม่ใช่คนพิเศษของคุณอีกแล้ว” ผมพูดพยายามข่มน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล
   “พี่ตั้งใจซื้อให้ภัทจริงๆ ไม่เคยคิดจะเอาคืนนะ เก็บไว้เถอะนะ” เขาพูดพร้อมกับมองหน้าผม สีหน้าเขาก็ไม่สู้ดีนักเหมือนกัน แต่ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกอะไรกันแน่ ไม่รู้ว่าเขามีความรู้สึกอะไรบ้างรึเปล่าด้วยซ้ำ เขากลายเป็นคนแปลกหน้าที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนแล้วในตอนนี้
   “ผมไม่ต้องการ เอาคืนไป” ผมพยายามยัดสร้อยเส้นนั้นใส่มือเขาแต่เขาปัดป้อง ไม่ยอมรับคืน
   “พี่ไม่เอา ภัทเก็บไว้เถอะ พี่ให้ภัท” เขายังคงไม่ยอมรับ
   “ได้ ไม่เอางั้นเหรอ งั้นก็โยนทิ้งมันไปซะเลย ไม่ได้มีค่าอะไรอยู่แล้ว” ผมพูดพร้อมกับเขวี้ยงสร้อยเส้นนั้นลงพื้นไปอย่างแรง จริงๆ อยากปาใส่หน้าเขาด้วยซ้ำ ผมมองสร้อยที่กระเด็นไปไกล แหวนกระทบพื้นดัง ‘กริ้ง’ หัวใจของผมมันก็แทบจะตกแตกสลายไปพร้อมกับสร้อยเส้นนั้นด้วย ผมหันไปมองเขาทั้งน้ำตา ตาผมเริ่มพร่าไปหมด ผมเห็นเขาก็มองตามมือที่ผมเขวี้ยงสร้อยออกไปเหมือนกัน สีหน้าของเขาเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด เจ็บปวดเหรอ คงไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่ผมได้รับหรอก!

   ผมนึกถึงสิ่งที่ผมทำในวันนี้...แกล้งจมน้ำก็แค่อยากแกล้งคุณพลอย เขาผายปอดให้ผม ปากประกบปากยังจำสัมผัสร้อนที่อบอุ่นนั้นได้ดี
   ผมกอดเขา...ซบลงกับอกเขา...ลูบไล้เนื้อตัวเขา แผ่นหลัง เอวหนา
   ช่างน่าอายสิ้นดี นี่ผมทำอะไรลงไป ทำในสิ่งที่เขาคงไม่ต้องการ ไม่เห็นค่า
   ผมรู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน ผมมันโง่ โง่จริงๆ...น้ำตา น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว
   “ผมเข้าใจแล้ว”
   “ภัท...พี่”
   “ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว”
   “....”  เขานิ่งไม่พูดอะไรเลย
   “ไม่ต้องห่วงนะครับ ต่อไปผมจะไม่ทำอะไรให้คุณลำบากใจอีก ขอโทษด้วยถ้าผมทำอะไรที่น่าละอายออกไปในวันนี้” ผมข่มใจพูดมันออกไป
เขาจะรู้ไหมว่ามันคือ ‘คำบอกลา’ ของผม ผมจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว พอกันที จบสิ้นกันซะที ระหว่างผมกับเขา ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว...ความหวัง ความฝันของผม...มันจบลงแล้ว

   ผมมองหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของเขา ผมเดินเข้าห้องของตัวเอง ปิดประตูแล้วเอาหลังพิงประตูไว้ร้องไห้...เจ็บเหลือเกิน...เจ็บปวดที่สุด...หัวใจผมคงแตกสลายไปแล้วในตอนนี้...น้ำตาไหลรินออกมา...ขอร้องไห้แค่วันนี้ ตอนนี้เท่านั้น ต่อไปจะไม่ร้องอีกแล้ว...
         /////////////////////////////////////////////////////////////////
   ผมนั่งพิงประตูร้องไห้จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือดอยู่นาน เวลาไม่รู้ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว ผมรู้แต่ว่าคงมืดแล้ว ผมต้องไปจากที่นี่ ใช่ ผมต้องไป ไปแล้วจะไม่กลับมาอีก...ผมคว้ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือ พร้อมกับของใช้ส่วนตัวสองสามอย่างที่วางอยู่บนหัวเตียง ยัดใส่กระเป๋าเป้ใบโปรด...ใบที่ห้อยพวงกุญแจเรือใบสีฟ้า ผมหยิบเป้สะพายหลังแล้วเปิดประตูออกจากห้องออกมา ไฟในบ้านมืดสนิท เขาคงออกไปแล้ว ไปไหนไม่รู้ แต่ไม่อยู่ในบ้านนี้แล้ว...
   ผมไม่ได้เปิดไฟ ผมค่อยๆ เดินลงบันไดช้าๆ ท่ามกลางความมืด แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อชนเข้ากับใครบางคนตรงกลางบันได
   “เฮ้ย! แก้ว”
   “คุณภัท” ต่างคนต่างร้องอุทานออกมาเมื่อสายตาปรับมองอีกคนในความมืดได้แล้ว
   “แก้วมาทำอะไร”
   “คุณภัทล่ะ จะไปไหน” แก้วถามคงเห็นผมสะพายเป้
   “ผมจะกลับกรุงเทพ” ผมบอก
   “ผมขอไปด้วย” แก้วตอบ ผมงงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ตอนนี้ผมรู้ว่าเราคงต้องการสิ่งเดียวกันคือไปให้พ้นจากที่นี่
   “อืม งั้นก็ไปกันเถอะ เดี่ยวค่อยคุยกัน” ผมชวนให้รีบไปก่อนที่ใครจะมาเห็น
   “เดี่ยวครับ ผมขอไปทำธุระก่อน คุณภัทมากับผมหน่อยครับ” แก้วเดินนำผมขึ้นไปในห้องทำงานของเขา แก้วเปิดประตูห้องเข้าไป ในห้องมืดสนิท แก้วเปิดไฟ ทำให้ทั้งห้องสว่างจ้า ผมเห็นแก้วตาบวมแดงคงร้องไห้มาอย่างหนัก เราต่างมองกันและกัน ผมยิ้มบางๆ
   แก้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป่าสะพายใบโต แก้ววางมันไว้บนโต๊ะของเขา เมื่อผมมองดูก็พบว่ามันเป็นสมุดบัญชีธนาคาร ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เวลานี้คงไม่ใช่เวลาที่จะมาถามอะไร
   “ขอผมเขียนบอกลานายเดี๋ยวนะครับ” แก้วบอกผมเบาๆ แล้วก็หยิบกระดาษกับปากกาบนโต๊ะเขามาเขียนข้อความยืดยาวอยู่พักใหญ่ ผมยืนรอด้วยความกังวล พอแก้วเขียนเสร็จก็วางไว้บนโต๊ะแล้วเอาสมุดบัญชีธนาคารเล่มนั้นวางไว้ด้านบน พร้อมกับเอาที่เขี่ยบุหรี่วางทับไว้อีกที แก้วหันหน้ามามองผม เป็นอันรู้กันว่าธุระของแก้วเสร็จแล้ว ผมปิดไฟในห้องแล้วเดินออกมา ค่อยๆ ลงบันไดมาท่ามกลางความมืด
   มอเตอร์ไซล์ของแก้วจอดแอบอยู่หน้ารั้วบ้านอยู่แล้ว แก้วคงตั้งใจจะไปเหมือนผม ช่างบังเอิญจริงๆ แก้วเดินไปลากมอเตอร์ไซค์ออกมาแล้วก็สตาร์ทรถ แก้วขึ้นขี่ ผมตามขึ้นมาซ้อนท้าย เราหันหน้ามามองกันอีกครั้ง เป็นสัญญาณว่าเราทั้งคู่พร้อมแล้ว...
พร้อมที่จะไปจากที่นี่และจะไม่กลับมาอีก!      
                                     ---------------------------------------------------------------------
[พูดคุย]
           กว่าจะเขียนตอนนี้จบรู้สึกเศร้าจับจิต 
           เครียดจนปวดหัวตึบๆ เลย นี่เราอินเกินไปเปล่าอ่ะ 
           จากนี้คงต้องขอพักหลายวันหน่อยนะคะ
           ช่วย comment กันเยอะนะคะ ขอบคณมากค่ะ 
           

[nunnan]

เศร้าาาาา

[iforgive]

อืม  ค้างอ่ะ  พักหลายวันเลยเหรอ
ถ้าภัทรกับแก้วอยากหนีก็อย่าลืมย้ายที่อยู่ด้วยนะ
ไม่งั้นก็จะกลับมาเหมือนเดิมอีกแหละ
หนีจริง ๆ เลยก็ดีเหมือนกัน  ดูซิสองคนพี่น้องมันจะรู้สึกอะไรบ้างมั๊ย

[goonglovenut]

รู้สึกปวดตับเลยอ่านจบ น่าสงสารทั้งคู่ ภัทรยังดีที่เสือใส่ใจ เป็นห่วงถึงแม้จะปากแข็งไปหน่อย ส่วนแก้วเหมือนไม่มีใครเลยศักดิ์ก็ไม่จริงจังด้วย ช่วยส่งบทเรียนให้ศักดิ์หน่อยสิ นะ 

[Vesi]

ตอนแรกก็ตกใจ นึกว่า ตอนจบ - -
ถ้าจะหนี ต้องหนีให้สุดนะ เปลี่ยนที่อยู่ เปลี่ยนเบอร์โทร เอาให้รู้สึก

[GAZESL]

พี่เสือ ใจร้ายยยยย   ผู้ชายบ้านนี้ใจร้ายกันจริงๆ เลย
แก้วก็คงมีชะตากรรมเดียวกัน หนีไปให้ไกลเลยนะ ไปหาคนใหม่ดีกว่า เช๊อะะส์!!

[naiin]

                   จงโบยบินไปให้ไกล สู่ฟ้าใหม่โลกใบใหม่ อย่าทนทรมาณกับคนไม่รู้ค่าอีกเลย

[jimmyFG]

   ไมเป็นเงี้ย


กลับมาต่อด่วน อย่าเพิ่งหายไป

อารมณ์มันค้างนะเออ แล้วจะทิ้งคนอ่านไปจริงๆหรอ

[gumrai3]

อยากอ่านต่อแล้ว ไปสู่อิสระสักที

[honeystar]

เห็นชื่อตอนนึกว่าจบเเล้ว =='

อ่า อีตาพี่เสือนี่มันจริงๆ เลยนะ
ขอสักทีเถอะ