หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[♠DekDoy♠]

พี่เสียเลยหันมาหาน้องรึเปล่า ??
ไม่ไหวนะแบบนี้ -*-

[bulldog17]

 

[janamanza]

ดราม่ามาแล้ว  พี่ภา T^T ไว้อาลัยให้กับผู้หญิงคนนี้
ไปสู่สุคตินะค่ะ

[whipcream]

  แย๊ก พล็อตนี้จนได้ ภัทเอ๋ยโดนเค้าประนามแน่นอน

[hotladyanyavee]

ภาตายหรือเปล่า เสือเลยแค้นโทษว่าเป็นเพราะภัทร

[greenboy2012]

ตอนที่ 6 สั่งลา

   ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่อยลอยอยู่ในห้วงอวกาศ ที่มีแต่ความมืดมิดอยู่รอบๆ ตัว แต่ฉับพลันทันใด ความมืดมิดค่อยๆ จางหายไปและแทนที่ด้วยความสว่างไสว ผมมองเห็นพี่ภากำลังเดินอยู่ในสวนที่เขียวขจี เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดสีสันสดใส พี่ภาในชุดสีขาวกระจ่างตาทั้งชุดหันมายิ้มให้ผม ผมร้องเรียกพี่ด้วยความดีใจ

   “พี่ภา พี่ภา พี่ภาครับ” ผมร้องเรียกแต่พี่ภาไม่ตอบรับ พี่ได้แต่ยิ้ม ยิ้มที่สวยงามที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาในชีวิตนี้! แล้วร่างพี่ภาก็ค่อยๆ เลือนหายไป สวนดอกไม้ก็จางหายไปเช่นกัน ผมรู้สึกว่ากลับมาอยู่ท่ามกลางความมืดมิดอีกครั้ง
   “ภัท ภัท ไอ้ภัท ตื่นซิวะ มึงได้ยินกรูไหมวะ ฮือฮือ มึงอย่านิ่งเงียบอย่างนี้ซิวะ” ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงใครร้องเรียกผม เหมือนมีแรงเขย่าที่แขนผมอย่างแรง ผมพยายามฝืนหนังตาที่หนักอึ้งลืมตาขึ้น
   “เฮ้ย ไอ้ภัท ฟื้นแล้ว”
   “เฮ้ย จริงๆ ด้วยว่ะ ไอ้ภัท ไอ้ภัท”
   “มึงกดปุ่มเรียกพยาบาลซิวะ” ผมได้ยินเสียงพูดจอแจ เมื่อผมลืมตาขึ้นก็พบว่าไอ้สุทัตยืนเกาะแขนผมอยู่ ขณะที่ไอ้ชาติก็ยืนมองผมอยู่ข้างๆ เตียง
   “ภัท มึงเป็นไงบ้างวะ” ไอ้ชาติถามขึ้น
   “ปวดหัวว่ะ” ผมตอบความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาคือศีรษะที่หนักอึ้ง
   “เออ มึงหัวแตก เลือดไหลเต็มเลย แล้วก็มีรอยช้ำที่แขนนิดหน่อย แต่หมอบอกว่ามึงปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นอะไรมากนะเพื่อน” ไอ้ชาติเข้ามาจับหัวผมเบาๆ
   “พี่ภา พี่ภาล่ะ” ผมถามขึ้นทันทีที่รู้สึกสติสัมปชัญญะคืนกลับมา
   “..........” ไอ้ชาติกับไอ้สุทัตหันไปมองหน้ากันแล้วพวกมันก็ทำหน้าแปลกๆ
   “พี่ภาอยู่ไหน พวกมึงบอกกรูซิวะ” ผมลุกขึ้นนั่ง ตะโกนถามพวกมันเสียงดัง แล้วจู่ๆ พยาบาลสองคนก็วิ่งเข้ามาในห้อง
   “คนไข้ฟื้นแล้วเหรอคะ” หนึ่งในสองคนนั้นถามขึ้น พร้อมกับเขามาตรวจดูอาการผมอย่างใกล้ชิด ขณะที่อีกคนหันมาพูดกับผม
   “คุณภัทคะ คุณทำใจดีๆ นะคะตอนนี้พี่สาวคุณอยู่ในห้องไอซียู”
   “อะไรนะครับ! พี่ภาเป็นอะไร พาผมไปหาพี่ภาหน่อย” ผมร้องอย่างตกใจพร้อมกับพยามยามจะกระโดดลงจากเตียง
   “มึงใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวพวกกรูพามึงไปเอง” แล้วมันทั้งสองคนก็เขามาพยุงแขนผมไว้
   
              ผมร้องถามว่าพี่ภาเป็นยังไงบ้างก็ไม่มีใครตอบผมซักคน จนมันพยุงพาผมมาจนถึงห้องไอซียู ผมเห็นเขายืนหน้าเครียดอยู่หน้าห้อง ชายเสื้อหลุดลุ่ย เสื้อผ้าเขาเต็มไปด้วยเลือด! เลือด! เลือดเต็มไปหมด ผมรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก เขาหันมาเห็นผมแล้ว เขาก็มองผมนิ่งๆ ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แล้วทันใดนั้นก็มีหมอท่านหนึ่งเดินเปิดประตูห้องไอซียูออกมา

   “ใครเป็นญาติคุณภาวิดาครับ” หมอวัยกลางคนถามขึ้น
   “ผมครับ” ผมรีบตอบรับ พร้อมกับเขาที่เดินตรงไปหาหมอที่หน้าห้องไอซียู
   “คนไข้ต้องการพบน้องภัทกับคุณเสือเท่านั้นนะครับ ให้เข้าได้แค่สองท่านเท่านั้น คนไข้กำลังจะไปแล้วนะครับ ขอให้คุณทั้งสองคนทำใจด้วยนะครับ มีเวลาแค่สั้นๆ เท่านั้นนะครับ รีบเข้าไปเถอะ!” ขณะที่ผมฟังหมอพูด น้ำตาผมมันก็เริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเองก็ใบหน้าเศร้าหมอง ขอบตาคล้ำ สภาพเหมือนคนหมดอาลัยเช่นกัน เราสองคนเดินเข้าไปในห้องไอซียูทันทีที่หมอพูดจบ

   ผมเห็นพี่ภายิ้มให้ตอนที่ผมกับเขาเดินเข้าไปในห้อง สีหน้าพี่ภาดูซีดเซียวมาก แขนเต็มไปด้วยสายยางระโยงระยาง ใบหน้าและตามลำตัวเต็มไปด้วยรอยช้ำ เลือดซึม หมอคงถอดเครื่องช่วยหายใจออกแล้ว ผมเห็นพยาบาลคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง เธอรีบเดินเข้ามากระซิบพวกผมว่า “เร็วเข้าค่ะ” แล้วพวกเราก็ถลาเข้าจับมือพี่ภาไว้คนละฟากฝั่งเตียง พี่ภาหันมามองเขาและผมอย่างช้าๆ สลับกัน

   “เสือคะ ภาฝาก...น้อง...ด้วย...นะคะ” พี่ภัทพูดกับเขาด้วยเสียงอ่อนแรง เบาจนแทนไม่ได้ยิน พวกเราขยับเข้าไปใกล้พี่ภาให้มากที่สุด
   “สัญญา...กับภา...นะคะ ว่าจะ...ไม่ทิ้งภัท” พี่ภาพูดราวกับกระซิบ น้ำตาพี่ภาไหลออกมาอาบแก้ม
   “ไม่ต้องห่วง พี่สัญญา” เขาพูดพร้อมกับพยักหน้าให้พี่ภาช้าๆ มือเขาจับมือพี่ภาไว้พร้อมกับบีบแน่น
   “ภัท...พี่รัก...ภัทนะ... ต่อไป...ตั้งใจเรียน....และ...เชื่อ...ฟัง.....พี่เสือ...นะ สัญญาซิ” พี่ภาหันมาพูดกับผม เสียงพี่ภาเริ่มขาดช่วงและหายเข้าไปในลำคอ
   “พี่ภา พี่ภาครับ ฮือๆ อย่าทิ้งผมนะครับ ผมรักพี่นะ” ผมร้องไห้อย่างไม่อายใคร มือก็เขย่าแขนพี่ภาไม่หยุด จนพยาบาลคนนั้นเดินมาจบแขนผมเบาๆ พร้อมกับเอามือเตะไหล่ผม
   “สัญญา...นะภัท” พี่ภาย้ำ  ผมได้แต่พยักหน้าพร้อมกับร้องไห้ไม่หยุด
   “เสือ..คะ ภา...รักเสือ...นะ” พี่ภาหันไปพูดกับเขา พร้อมกับบีบมือเขาไว้แน่น ผมเห็นเขาน้ำตาคลอ พวกเราคงอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน ทันทีที่พี่ภาบอก ‘รัก’ เขาแล้วพี่ภาก็หันหน้ามามองผม ผมเห็นพี่ภายิ้มให้ผม ยิ้มที่คงจะติดตาผมไปตลอดชั่วชีวิต แล้วพี่ภาก็หลับตาลงช้าๆ  พร้อมกับเสียงตะโกนของเราสองคนที่ร้องเรียกชื่อพี่ภาที่ดังขึ้นพร้อมๆ กัน
   “พี่ภา พี่ภาฮือฮือ อย่าทิ้งผมไปนะ พี่ภา” ผมเขย่าแขนพี่ภาจนเตียงสั่นและร้องไห้ราวกับจะขาดใจตายตามไปให้ได้ พยาบาลต้องเข้ามาดึงตัวผมออก
   “ภา” เสียงเขาร้องเบาๆ เขาฟุบหน้าลงกับแขนพี่ภา แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นจูบหน้าผากพี่ภาอย่างแผ่วเบา จูบด้วยความรักและทะนุทนอมเป็นครั้งสุดท้าย!
            ////////////////////////////////////
   
[พูดคุย]
            ฉากเศร้าๆ รู้สึกว่าเขียนยากจังค่ะ อาจจะออกมาไม่เศร้าเท่าที่ต้องการ   
            จากนี้ไปคง drama ขึ้นอีกหน่อย ฮิฮิ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ  

[Lovecartoon1996]

อ่าวว.........
รอตอนต่อไปนะคะ

[Vesi]

ยังโชคดีนะ ที่มีโอกาสได้ลา ผมน่ะไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้กล่าวคำลา

[honeystar]

ตอนต่อไปมาดราม่าแน่เลยอ่ะ
ไม่รู้ว่าภัทรจะเป็นไงบ้าง อีตาพี่เสือเล่นหนักแน่นอน

[janamanza]

โอ้ยยยย ทำไมดราม่าขนาดนี้   T^T
ภาไปสู่สุคตินะค่ะ 

[หมอตัวเปียก]

อย่างน้อยก็ยังได้ร่ำลากัน ผมไม่มีแม้โอกาสนั้นเลย 

[greenboy2012]

ตอนที่ 7 รอยร้าว (ครึ่งแรก)

   งานศพพี่ภาถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย สวดศพสามคืนและเผาเลย เพราะผมและพี่ภาไม่มีญาติสนิทที่ไหนเหลืออยู่อีกแล้ว พี่แต่เพียงญาติผู้ใหญ่ที่เป็นเพื่อนพ่อแม่ไม่กี่ท่าน ที่เหลือก็เป็นเพื่อนที่ทำงานของพี่ภา เพื่อนของผม และน้องๆ ของเขาสามคนที่มาจากทางใต้ ผมจำอะไรไม่ค่อยได้ รู้แต่เพียงว่าเขาเป็นคนจัดการงานศพและธุระต่างๆ ผมได้แต่เพียงร้องไห้หรือไม่ก็ยืนเหม่อลอย ผมเห็นเขาหน้าเครียดและเศร้าอยู่ตลอดตั้งแต่งานวันแรกจนกระทั่งวันเผาศพ ผมไม่เห็นเขาร้องไห้ แต่ผมรู้ว่าเขาคงทุกข์มาก
 
   “พี่เสือคะ สากับสินคงต้องกลับใต้ก่อนนะคะ” น้องสาวเขาเอ่ยขึ้น เมื่องานศพผ่านไปแล้ว พี่สากับพี่สินเป็นน้องสาวคนสุดท้องและน้องชายคนที่สามของเขาที่มาช่วยงานตั้งแต่วันแรก
   “อืม ขอบใจมากนะ เดี๋ยวอีกอาทิตย์นึงพี่คงกลับไป ฝากงานด้วยนะ” เขาเอ่ยขึ้น
   “ภัทจ๊ะ พี่สาไปก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆ นะ รักษาตัวให้หายไวๆ แล้วไปอยู่ที่ใต้กับพวกพี่นะ” พี่สาหันมาพูดกับผม พร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน พี่สาดูแลผมอย่างดีมาตลอดช่วงเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมยกมือไหว้ลาน้องของเขาทั้งสองคนก่อนพวกเขากลับใต้
   หลังจากไปทุกคนกลับไปแล้ว เขาหันมาพูดกับผม
   “อาทิตย์หน้าเราต้องกลับใต้ เตรียมตัวเก็บข้าวของไว้แล้วกัน” เขาพูดนิ่งๆ เหมือนเคย
   “ผมไม่ไปครับ” ผมตอบเสียงเบา
   “ไม่ได้!” เขาดุเสียงดัง
   “ผมไม่อยากไป ผมอยากอยู่กรุงเทพฯ อยากอยู่บ้านนี้ ไม่อยากจากพี่ภาไปไหน” ผมพูดเสียงเริ่มสั่น นึกถึงตอนวางดอกไม้จันทร์ในโลงศพและเห็นหน้าพี่ภาครั้งสุดท้ายตอนปิดฝาโลง ผมไม่อยากจากพี่ภาไป
   “ไม่ได้ จะอยู่คนเดียวได้ยังไง พี่ภาสั่งว่าให้เชื่อฟังจำไม่ได้รึไง”
   “ก็ผมไม่อยากไป ผมไม่อยากทิ้งพี่ภาไป”
   “ภาเค้าไปสบายแล้ว ยังไงเราก็ต้องกลับใต้เข้าใจไหม”
   “ผมไม่ไป บอกว่าไม่ไป!” ผมเสียงดัง
   “บอกว่ากลับก็คือต้องกลับ พูดไม่รู้เรื่องรึไง” เขาเริ่มเสียงดัง คงเริ่มโมโหแล้ว แต่ตอนนั้นผมเองก็ไม่ฟังอะไรเหมือนกัน
   “คุณเองก็ไม่ได้อยากให้ผมไปอยู่ด้วย ผมรู้ ไม่ต้องมาทำเป็นดีกับผมหรอก” ผมมองหน้าเขา จ้องแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน เขามองมาหน้าบึ้ง
   “มึงจะดื้อด้านไปไหนวะ อย่าให้กรูต้องโมโหนะ พูดไม่รู้เรื่องรึไงว่าต้องกลับก็คือต้องกลับ!” เขาเดือดจัด ผมตกใจที่เขาขึ้นมึงกรูกับผม เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยิน ผมเริ่มกลัวเขาขึ้นมา ดวงตาที่มองมาน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกแต่ผมอยากเอาชนะเขาในตอนนั้น ทำให้ผมข่มใจเถียงเขาอย่างไม่เกรงกลัว
   “ผมไม่กลับ คุณไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะบอกพี่ภาเองว่าผมไม่อยากไปเอง คุณจะได้ไม่ผิดสัญญาไงล่ะ” ผมร้องตะโกนแข่งกับเขา
   “พูดดีๆ กับมึงมันคงไม่รู้เรื่องซินะ อย่าให้กรูต้องใช้กำลังกับมึงนะ” เขาเริ่มเดินเข้ามาประชิดตัวผม
   “ก็ไม่ต้องทำมาเป็นเสแสร้งพูดดีกับผมหรอก คุณเองก็เกลียดผมอยู่แล้วนี่ ผมรู้หรอก” เสียงผมเริ่มสั่น
   “เออ กรูเกลียดมึง ก็ไม่ใช่เพราะมึงหรอกเหรอ ภาถึงต้องตาย ถ้าไม่ใช่เพราะความดื้อด้านของมึง พากันไปแดกเหล้าแล้วก็หาเรื่องต่อยตีกันในผับ จนขึ้นโรงพัก ภาก็คงไม่ต้องไปตามมึงจนรถคว่ำอีก” เขาผลักผมจนชิดผนังห้องนั่งเล่น
   “ฮือฮือ” ผมรู้สึกเจ็บที่เขาผลักผมจนหลังผมกระแทกผนังห้อง
   “เพราะมึงคนเดียว ภาหักรถฝั่งตัวเองเข้าหารถสิบล้อ เพราะต้องการปกป้องมึง จนวินาทีสุดท้าย ไม่ใช่เพราะมึงเหรอ ภาถึงต้องตาย” เขาเอามือมาบีบแขนผมไว้อย่างแรก ผมตกใจกับคำพูดของเขาเพราะไม่รู้มาก่อนว่าพี่ภาปกป้องผมขนาดนี้ ผมเสียใจร้องไห้ไม่หยุด
   “ถ้างั้นคุณคงอยากให้คนที่ตายเป็นผมแทนซินะครับ เอาเลยซิครับฆ่าผมเลย ผมเองก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหมือนกัน” ผมจับมือเขามาวางที่คอของผม ตั้งใจจะให้เขาบีบคอผมให้ตายไปเลย แต่เขาสะบัดมือออก
   “มึงอย่าบ้าให้มากนักนะ อย่าให้กรูหมดความอดทนกับมึงนะ มึงมานี่เลย” แล้วเขาก็ลากผมขึ้นบันไดไปยังห้องนอนผมที่อยู่ชั้นสอง ผมทั้งขืนตัว ทั้งทุบทั้งเตะขาเขาแต่เขาก็ไม่สะทกสะท้าน เขาลากผมจนผมล้มขากระแทกกับพื้น เขาก็ไม่สนใจ กระชากลากผมจนมาถึงหน้าประตูห้อง แล้วเขาก็ผลักผมเข้าไปในห้อง !!!!!!!!!!!

                                      _____________________________________________

[พูดคุย]
                ขอแถมให้อีกหน่อย ไว้มาต่อที่เหลือพรุ่งนี้นะคะ ฮิฮิ 

[Guill]

ค้างสิจ้ะ

[Tiamo_jamsai]

    จำเลยรักซะแรวววววววว.   สงสารภัทอะ พี่เสือใจเย็นๆ

[bulldog17]

อย่างน้อยก็ได้บอกลา

อิพี่เสือจะเกิดบ้าเลือดอะไรรึเปล่าเนี่ย

[nong PeePee]

  อยากรู้อ่ะพาเข้าไปทำไรขังรึเปล่า

[ชะรอยน้อย]

เอิ่ม มาต่อให้ค้างหรอคะ T T

[honeystar]

คะ ... คะ  .... ค้างงงงงงงงง อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
T^T มาต่อเร็วๆ นะคะ

[jimmyFG]

   อย่าทำอะไรน้องนะ

[hotladyanyavee]

มาแบบนี้ สงสารน้องภัทรอะนะ มันคืออุบัติเหตุ แต่เรื่องคงเศร้า เตรียม
ผ้าเช็ดหน้าสงสารน้องภัทรค่ะ

[indy❣zaka]

เมียเพิ่งเผาไปแป๊ปๆ  ถ้ามันยังกล้า มาทำอะไรกับคนน้องนี่
เลวแบบไม่ต้องมีคำบรรยายเลยนะ    

[gohong]

ค้างเลย รีบมาต่อเน้อ รออยู่

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ปัญญาแกอ่อนไม่ก็นิ่มนะภัท - -*
เป็นเรื่องแรกที่หมั้นไส้นางเอก ;P

[AGALIGO]

พี่น้องต้องมาแย่งผู้ชายคนเดียวกันแน่เลย

ไหนจะเพื่อนใหม่กับรุ่นพี่ในมหาลัยอีก


ไม่ต้องแย่งกันค่ะ---ได้ทุกคน 555

[Lovecartoon1996]

อะเอ๊อ!!!!ถึงห้องแล้วววคร้าบบบผ้มมมม

[greenboy2012]

อย่างน้อยก็ได้บอกลา

อิพี่เสือจะเกิดบ้าเลือดอะไรรึเปล่าเนี่ย

พี่เสือเค้าไม่บ้าง่ายๆ หรอกค่ะ ฮิฮิ

[greenboy2012]

ปัญญาแกอ่อนไม่ก็นิ่มนะภัท - -*
เป็นเรื่องแรกที่หมั้นไส้นางเอก ;P

แหมไม่คิดว่าจะมีคนหมั่นไส้น้องภัทด้วย 

[greenboy2012]

พี่น้องต้องมาแย่งผู้ชายคนเดียวกันแน่เลย

ไหนจะเพื่อนใหม่กับรุ่นพี่ในมหาลัยอีก


ไม่ต้องแย่งกันค่ะ---ได้ทุกคน 555

ขอบคุณสำหรับ plot นะคะ แต่เรื่องนี้คงไม่ยุ่งเหยิงขนาดนั้นหรอกค่ะ ฮิฮิ

ขอบคุณสำหรับทุก comment นะคะ
เรื่องนี้ย้ำว่าไม่มี ตบจูบ SM นะคะ เพราะฉะนั้นอาจจะไม่ถูกใจชาว hardcore เท่าไหร่
มีดราม่าเล็กน้อย ออกแนวเรื่อยๆ มากกว่าค่ะ ยังไงก็ติดตามกันต่อนะคะ

[greenboy2012]

ตอนที่ 7 (ต่อ)

             “อยู่ในห้องนี้แหละ ให้หายบ้าก่อนค่อยออกมา!”  เขาตวาดผมเสียงดัง หลังจากผลักผมเข้าไปในห้องแล้ว เขาก็ปิดประตู ผมได้ยินเสียงกุกกักหน้าประตู ผมพยายามดันประตูออกแต่มันเปิดไม่ออก เขาคงจะหาอะไรมาขัดที่ประตูด้านนอกไว้ นี่จะขังกันจริงๆ เหรอวะเนี่ย!
   “ปล่อยนะ! ปล่อยนะครับ! ปล่อยผมออกไป ปล่อยซิเว้ย!” ผมร้องตะโกนพร้อมกับทุบประตูปังปังจนเจ็บมือ บ้าจริงๆ ทำไมต้องมาขังผมด้วย บ้านนี้เป็นบ้านผม ผมแค่ไม่อยากไปอยู่ที่อื่นก็เท่านั้นเอง ใครจะอยากไปอยู่กับคนที่ญาติรึก็ไม่ใช่ แถมยังไม่เคยพูดกันดีๆ อีก ช่วงนี้ผมรู้สึกจิตใจย่ำแย่มากพออยู่แล้ว จะพูดกับผมดีๆ ก็ไม่ได้ เอาแต่ออกคำสั่งอย่างเดียว!
   ผมเดินไปนั่งที่เตียงนอน ผมคิดเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ผมคิดถึงพี่ภาแล้วน้ำตาไหล หลังจากพ่อแม่เสียก็มีแต่พี่ภาที่อยู่ด้วยกันมาตลอด พี่ภารักและดีกับผมมาก แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว พี่สาวที่แสนดีของผม ผมควรจะทำอย่างไรดี ผมนั่งซึมอยู่นานจนพลบค่ำ รู้สึกหิวข้าว ผมเดินไปที่ประตูพยายามดันมันออก แต่มันก็ปิดตายอยู่เหมือนเดิม เขายังขังผมอยู่! ผมไม่อยากจะไปร้องเรียกเขา ผมจึงตัดสินใจโทรหาไอ้ชาติ บอกว่าจะไปหามันที่บ้าน แล้วผมก็ตัดสินใจปีนลงจากหน้าต่างห้อง ใกล้หน้าต่างพอมีระเบียงให้ผมเกาะ และถ้าปีนออกไปได้ เดินลัดสนามไปนิดเดียวก็จะถึงประตูหน้าบ้าน โดยที่ไม่ต้องผ่านห้องนั่งเล่น เขาคงไม่มีทางเห็นแน่ๆ ขณะที่ผมกำลังปีนหน้าต่างอยู่ ขากางเกงผมดันไปเกี่ยวกับตะปูที่โผล่ยื่นออกมาจากขอบระเบียงไม้ บ้าชะมัด
สะบัดขากางเกงไม่หลุด
   “ทำอะไรน่ะ” เสียงเขาดังขึ้นด้านล่าง ผมสะดุ้งตกใจ
   “เฮ้ยยยยยยยยยย!” แล้วตัวผมก็ร่วงตุบลงกับพื้น ความรู้สึกแรกเลยคือเจ็บขามาก โชคดีที่ผมร่วงลงตรงสนามหญ้า และมือผมที่จับปลายระเบียงไว้อยู่เหนือห้องครัวซึ่งก็สูงประมาณเมตรกว่าๆ เท่ากับเป็นชั้นเดียว พอร่วงลงมาจึงไม่ถึงกับสาหัส
   ผมเห็นเขาตกใจรีบวิ่งเขามาดูผม เขาเข้ามาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้น แต่ขาข้างซ้ายผมเจ็บมาก แม้จะมีเลือดซึมแค่เล็กน้อย แต่มันเจ็บจนขยับไม่ได้ เขามองขาผมและเตะเบาๆ
   “สงสัยจะขาหัก ลุกไหวไหม” เขาถามเสียงเครียด ผมไม่ตอบได้แต่ส่ายหน้า มันเจ็บจนน้ำตาเล็ด เขาจึงอุ้มช้อนผมทั้งตัว ผมตกใจได้แต่นิ่งตัวเกร็ง!  เขาอุ้มผมวางลงที่เก้าอี้ไม้ข้างประตูรั้วหน้าบ้าน เขารีบเดินเข้าไปในบ้าน เพียงแวบเดียวก็กิ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาพร้อมกับกุญแจรถ เขาเดินไปเปิดประตูก่อนจะเดินมาอุ้มผมอีกรอบขึ้นรถยนต์ของเขา แล้วขับรถออกไปอย่างเร็ว โดยที่ไม่ได้เดินกลับไปปิดประตูรั้วและประตูบ้านเลยด้วยซ้ำ!
                                    ////////////////////////////////////
   ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง หลังจากที่หมอเข้าเฝือกที่ขาให้ผมพร้อมกับฉีดยาให้หนึ่งเข็ม ผมก็หลับไปเพราะความอ่อนเพลีย หลังจากตื่นมาก็พบว่านอกจากขาซ้ายจะเข้าเฝือกยาวถึงต้นขาแล้วก็ยังมีสายน้ำเกลือด้วย
ผมมองออกไปนอกระเบียงก็เห็นเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ประตูระเบียงเปิดอยู่และห้องพักผู้ป่วยก็ไม่ได้กว้างนัก จึงได้ยินเสียงเขาคุยโทรศัพท์อย่างชัดเจน
   “อืม สารีบมาหน่อยนะ”
   “................”
   “ไม่เป็นไรหรอกน่า คงต้องใช้ไม้อ่อนแล้วแหละ สาทำได้อยู่แล้ว ช่วยพี่หน่อยแล้วกันนะ”
   “.............”
   “ขอบใจมาก โอเค แค่นี้แหละ” ผมได้ยินเสียงเขาเงียบลง เขาคงคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว ผมก็เลยรีบทำเป็นแกล้งหลับตา ผมได้ยินเสียงเขาปิดประตูระเบียงห้องแล้วเสียงฝีเท้าเดินมาที่ข้างเตียงแล้วก็เสียงฝีเท้าก็เงียบไป
                                                     /////////////////////////////////
[พูดคุย]
            สวัสดีค่ะ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะทำให้หลายๆ คนผิดหวังรึเปล่านะคะ ฮิฮิ   
บอกแล้วว่าเรื่องนี้ NO SM แต่เรื่อยๆ มาเรียงๆ 
วันหยุดแล้วดีใจจัง คงมาต่อได้อีกหลายตอนเลย เสาร์-อาทิตย์นี้ ติดตามกันต่อไปนะคะ 

[honeystar]

ดีนะเนี่ยอีตาพี่เสือมันไม่ได้ทำไรอ่ะ =='