หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[maruko]

น้องภัทจะกลับกรุงเทพ .. แล้วพี่เสือจะยังไงต่อละทีนี้?
ปล.แอบอยากรู้เรื่องแก้วกับพี่ศักดิ์นิดๆ อิๆ >.<

[BBChin JungBB]

มีผลต่ออนาคต แสดงว่า พระเอก ต้องมาอ่านแน่เลย

[janamanza]

รักคนเขียนจังเลย จุ๊บๆ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ   น้องภัทนี่น่าสงสาร  รักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง
มาต่อเร็วๆอีกนะคะ

[JS13elieve]

ภัทรคิดว่าจะรอดจากพี่เสือจริงเหรอ ?

ยากเลยนะนั่น !  สู้ๆ นะภัทร

[indy❣zaka]

อิพี่เสือจะแอบมาอ่านล่ะสิ  ตานี่มันยิ่งจ้องจับผิดภัทไปทั่วอยู่ด้วย 

ถ้ามันจะมาจีบ เล่นตัวเยอะๆเลยนะน้องภัท     

หมั่นไส้พี่เสือมันอ่ะ ขี้เก๊กมากกกกกก 

[andear]

 

[Guill]

มาต่อเร็วๆนะ

[poyza33333]

น่าสนใจจัง

[hello_lovestory]

พี่เสือดุสมชื่ออะ แถมสุขุมด้วยนะ

[Onlymin]

โอ้...ภัทรแอบรักพี่เสือมาเนิ่นนานเลย...น่าสงสารจัง

อยากอ่านต่อแล้ว..อยากรู้ว่าเสือจะไปอยู่กับภัทรึเปล่า...กลัวเสือไม่สนใจอ่ะ 

[greenboy2012]

แวะมาทักเฉยๆ ค่ะ ทำงานกลับมาเหนื่อยแล้วอ่ะค่ะ ไม่มีเวลาเลย ขอบคุณทุก comment นะคะ
แต่ถ้าได้ comment เยอะๆ อาจจะพอมีแรงเขียนได้บ้าง ฮิฮิ
ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ เขียนเป็นอย่างไร ตัวละครสมจริงไหม บทสนทนาน่าเบื่อหรือเปล่า
บทบรรยายเยอะไปไหม หรือว่าภาษาที่ใช้เป็นอย่างไร จะขอบคุณมากเลยค่ะ
 

[quiicheh.]

พี่เสืออย่าให้รู้อย่าให้เห็นว่าตามภัทมานะ
ผู้ชายใจร้ายผู้ชายใจดำจะมาส่งเค้าสักนิดก็ไม่มี
หึ้ยยยยยยยยยยคิดละแค้น5555555555555555555

ชอบคนอื่นไปเลยคะน้องภัททท *-*

[greenboy2012]

ตอนพิเศษ 3 คนบ้า
   “ภัท! ภัท! ภัท! เปิดประตูให้พี่เดี๋ยวนี้นะ” เสียงทุบประตูปังปังและร้องโวยวายอยู่หน้าห้องผม
   “............” ผมได้แต่แอบฟังอยู่เงียบๆ
   “ภัท พี่บอกให้เปิดไง หรือว่าจะให้พี่พังประตูเขาไป พี่รู้นะว่าเรายังไม่นอน” เขาร้องตะโกนต่อไป ทั้งๆ ที่ผมปิดไฟในห้องแล้ว
   “............”
   “ได้ จะเอาอย่างงี้ก็ได้ อยากลองดีกับพี่นักใช่ไหมฮะ” ว่าแล้วเขาก็เงียบไป แล้วสักพักก็มีเสียงโลหะแข็งกระทุ้งประตูดัง “ปัง” “ปัง” บ้าไปแล้ว! เขาบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมอดทนไม่ไหวแล้ว ขีนปล่อยให้เขากระทุ้งประตูต่อไปประตูห้องผมต้องพังแน่ๆ จึงตัดสินใจเดินไปเปิดไฟแล้วก็เปิดประตูห้อง เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน
   “ไง กว่าจะเปิดได้นะ” เขาพูดพร้อมกับเขามือดันประตูให้เปิดกว้างพอที่เขาจะแทรกตัวเขามาได้ ผมรีบขยับตัวออกห่าง เพราะได้ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คลุ้งจากตัวเขา
   “ทำไมรังเกียจพี่นักเหรอ” เขาเห็นผมขยับตัวออกห่างจึงรีบจับคว้าจับแขนผมเอาไว้
   “เปล่า คุณเมาแล้วก็ไปนอนเถอะ” ผมตอบพร้อมกับพยายามแกะมือของเขาออก แต่เขากลับยิ่งบีบแน่น
   “พี่ไม่ไปจนกว่าเราจะพูดกันให้รู้เรื่อง” เขาว่า ดวงตาแดงกล่ำจากฤทธิ์เหล้า
   “ผมไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ”
   “แต่พี่มี”
   “งั้นมีอะไรก็รีบพูดมาซิครับ ผมง่วงแล้วอยากจะรีบนอน” ผมพูดตัดบทเพราะรู้สึกว่าเขาเมามากผิดปกติ
   “คิดว่าทำประชดพี่แล้วจะได้อะไร ฮึ”
   “คุณหมายความว่ายังไง ผมประชดอะไร”
   “อย่ามาแกล้งตีหน้าซื่อหน่อยเลยภัท เดี๋ยวนี้จะเปลี่ยนรสนิยมหันไปคบกับเด็กแล้วรึไง”
   “คุณพูดบ้าอะไร ผมคบกับใคร” ผมเริ่มโมโห เขาพูดหาเรื่องอะไรผมอีกเนี่ย
   “พี่บอกว่าอย่ามาหลอกพี่ไง คิดว่าพี่โง่นักรึไง” เขาเริ่มพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ แถมยังกระชากแขนผมเข้าหาเขาอีก ตัวผมประทะเข้ากับหน้าอกของเขา
   “ผมไปหลอกอะไรคุณ คุณบ้าไปแล้ว” ผมร้อง พยายามดันตัวเขาออก
   “ใช่ บ้า วันนี้พี่คงบ้าจริงๆ แหละ” แล้วเขาก็ดันตัวผมให้ถอยหลังไปเรื่อยๆ ถอยไปทางเตียงนอน
   “คุณจะทำอะไรอ่ะ” ผมตกใจเมื่อขาผมชนของบตียง แล้วผมก็ล้มลงหลังกระแทกปลายเตียง
   “ก็ทำในสิ่งที่พี่ควรจะทำตั้งนานแล้วไง” เขายิ้มเหี้ยม พร้อมกับเริ่มดึงเนคไทออกจากคอเสื้อ
   “คะ...คุณบ้าไปแล้วเหรอ” ผมเริ่มกลัวเขาตอนนี้จริงๆ ผมหดขาขึ้นเขถิบถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังผมชิดผนังหัวเตียงอีกด้านนึง เขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดทีละเม็ดช้าๆ แล้วก็ขึ้นมาคล่อมตัวผมไว้ ขณะที่ผมชันเข่าขึ้นเพื่อถอยหนีเขา กางเกงบ๊อกเซอร์ที่ผมใส่ไว้ก็ร่นขึ้นมาตามจนมองเห็นอะไรต่อมิอะไรหมด เขาไล่มองตั้งแต่ปลายเท้าจนขึ้นมาถึงต้นขาของผม สายตาของเขาที่มองมันแปลกไป มันเหมือนจะโล้มเลียผมด้วยสายตาไปทั้งตัว เขาไม่เคยมองผมด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน ผมเริ่มรู้สึกว่าหัวใจผมเต้นแรง แล้วมือเขาข้างหนึ่งก็จับต้นขาผมไว้ มืออีกข้างหนึ่งก็เริ่มลูบไล้โคนขาอ่อนด้านในของผมเบาๆ  ผมรู้สึกเสียววูบอย่างบอกไม่ถูก
   “คุณจะทำอะไรน่ะ ปะ...ปล่อยผมนะ” ผมร้องเมื่อมือไม้เขาเริ่มอยู่ไม่สุข เริ่มลูบไล้สูงขึ้นเรื่อยๆ ผมถีบขาเขาแต่เขาเอามือจับข้อเท้าผมไว้ พร้อมกับดันตัวขึ้นคล่อมและทับขาทับตัวผมไว้ เขาเริ่มซุกหน้าเข้ากับซอกคอผม ผมเบือนหน้าหลบเขา แต่เขาก็ไม่สนใจยังคงซุกไซร้ไปทั่วซอกคอ ข้างแก้ม และหน้าอกผม
   “ถ้าภัทไม่อยู่กับพี่ ก็อย่าหวังเลยว่าพี่จะยอมให้ภัทไปอยู่กับคนอื่น!” เขาตอบเสียงเย็นชาแล้วก็เริ่มจูบที่ริมฝีปากผมอย่างหนักหน่วง ผมพยายามดิ้นและร้องแต่ร้องไม่ออก มือไม้ผมทั้งผลักทั้งดันหน้าอกเขาแต่เขาก็เหมือนจะไม่รู้สึกอะไรเลย ยังคงรุกรานผมต่อไปเหมือนคนบ้า!_____________________________________________________________________________________________
[พูดคุย]
            รู้สึกว่าตอนพิเศษเนื้อเรื่องจะออกทะเลไปเรื่อยๆ แล้วอ่ะ จนวนกลับมาที่เดิมได้ไหมเนี่ย ฮิฮิ

[jimmyFG]

นีี่คือครั้งแรกหรอ

[JS13elieve]

มาปล่อยระเบิดให้อยากแล้วจากไป 

[Vesi]

แว้กกกกกก อีกกี่ปีตามเนื้อเรื่องจริงกว่าพี่เสือจะได้กินน้องภัทรอ่าเนี่ย

[hello_lovestory]

อ๊ากก มาปล่อยให้กันค้างแบบนี้ อยากรู้แล้วนะว่าตอนหน้าจะมาไม้ไหน รออย่างมีความหวัง

[หมอตัวเปียก]

ระวัง timeline มันจะวุ่นวายนะครับ

[jimmyFG]

ระวัง timeline มันจะวุ่นวายนะครับ

แอบเห็นด้วยนะ

[Onlymin]

ระวัง timeline มันจะวุ่นวายนะครับ

เห็นด้วย ๆ

อ่านไปอ่านมาชักกระโดดหน้ากระโดดหลัง

ไอ้ตอนพิเศษที่หึงหวงกันแล้วเนี่ย มันไม่เข้ากับ ตอนปัจจุบันที่อะไร ๆ ยังไม่ชัดเจนสักอย่างเล้ย

แอบคิดมาตั้งแต่ตอนพิเศษแรกแล้วนะ

[greenboy2012]

[พูดคุย]
           ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณบางท่านได้ท้วงติงมาเรื่อง timeline ว่ามันกระโดดไปกระโดดมา ก็ยอมรับว่ามันกระโดดไปกระโดดมาจริงๆ ค่ะ คือเราหยิบบางส่วนของเรื่องมาเขียนตามใจฉันไปหน่อย ทำให้คนอ่านเกิดความสับสนก็ต้องขอรับไว้ปรับปรุงในคราวหน้าต่อไปค่ะ แต่ก็ขอชี้แจงลำดับของเวลาแต่ละตอนดังนี้ค่ะ
         ตอนพิเศษ 1 ก็หึงน่ะซิ เป็นตอนหลังเรื่องจบแล้ว อย่างที่น่าจะเรียกว่าตอนพิเศษจริงๆ
         ตอนพิเศษ 2-3 อย่าประชดและคนบ้าเป็นส่วนหนึ่งของตอนหลัก ก่อนเรื่องใกล้จบ
         ส่วนที่ว่าไม่เข้ากับเนื้อเรื่องหลัก เราไม่แน่ใจว่าหมายถึงอย่างไรค่ะ แต่บอกกันได้นะคะ แต่เท่าที่เราวาง plot ก็เขียนไปตามนั้นนะคะ ไม่ได้หลุดจาก plot หลัก ซึ่งไม่ทราบว่าเป็นเรื่องคำเรียก (สรรพนาม) หรือเปล่า แต่มันจะมีเหตุผลของมันอยู่นะคะ
ว่าทำไมถึงเรียกไม่เหมือนกัน (มีแค่ตอนที่ 1 เท่านั้นที่ยังแก้สรรพนามไม่หมด)
        ช่วงนี้ยังไม่ได้เขียนตอนใหม่เลยค่ะ เพราะไม่ค่อยสบายตลอดเลยค่ะ แบบว่าเหนื่อยจากการเดินทางมากๆ เลยค่ะ
        ขอบคุณมากนะคะที่ติดตาม 

[bulldog17]

หึงหื่นนี่หว่า

มาต่อเร็วตัวเอง

[Onlymin]

รับทราบค่ะ

รออ่านตอนต่อนะ

[Vesi]

หายไวไวนะครับ

[kny]

พึ่งอ่าน และมันน่าอ่านดี แต่พอเจอตอนพิเศษแล้วมันให้อารมณ์เหมือน เวลาอ่านหนังสือ แล้ว เรื่องมันจะยังไงนะ จากนั้นก็ขอแอบเปิดไปดูหน้าอื่นเลยละกัน ประมาณเปิดเดาๆหน้าเอา แล้วก็ อะไรแบบนี้
มันน่าลุ้นดี

[quiicheh.]

ขออ่านแต่ตอนพิเศษได้มั้ย
ตอนจริงๆมันเจ็บปวดดดดดดดด55555555555

[jimmyFG]

รักษาสุขภาพด้วย อย่าหักโหมๆ
ขอให้หายไว้ๆ พร้อมเมื่อไหร่ก็มาต่อ
รจะรอติดตามนะๆ

เราเข้าใจนะบ้างทีเนื้อเรื่องหลักมันแต่ไม่ออก
สมองมันคิดไปไกล อะไรทำนองนั้น เลยแต่งตอนพิเศษ

แต่เป็นห่วงนะตรงที่ว่า ถ้าแต่งตอนหลักต่อๆไปเรื่อยๆ
พอถึงช่วง ของตอนพิเศษ ที่อยู่ในเนื้อเรื่องหลักซึ่งคือตอนพิเศษล่าสุดแน่นอน ก็อาจจะลืมตอน
พิเศษที่เคยลงไปแล้วก็ได้ พอมาถึงเนื้อเรื่องหลักเขียนทับอาจทำให้สับสน จนเขียนพลาด แต่แค่ตอนพิเศษเดียวก็ไม่เป็นไร
เพราะคนเขียนอาจจำได้ แต่ถ้ามันเยอะเกิน มีตอนพิเศษที่มีในช่วงเนื่อเรื่องหลัก เยอะ คงทำให้เกิดการสับสนแน่ๆ
ทำให้ผิด timeline

เวลาจะแต่งทีคนแต่งก็ต้องย้อนกับไปตอนพิเศษที่แล้ว ต้องย้อนกลับไปกลับมา มันยุ่งยากนะ  ทางดีอยากให้ช่วงเวลาดำเนินไปจนจบดีกว่า
ถ้าจะแต่งก็เอาหยับช่วงหลังจบ มาแต่งตอนพิเศษดีกว่านะ

คือนี่คือข้อแนะนำนะ แอบเป็นห่วงนะจ๊ะ

[iforgive]

มันโดดไปโดดมาจริง ๆ นั่นแหละ  ถึงแม้เรื่องจะยังสนุกเหมือนเดิม
แต่อาการลุ้นไปกับตัวละครต่าง ๆ ของคนอ่านหายไปพอสมควร
ส่วนตัวแล้วพี่ชอบให้มีตอนพิเศษในช่วงที่นิยายใกล้จบหรือจบแล้วมากกว่า

[greenboy2012]

ตอนที่ 12 ห่างเหิน?
   
              หลังจากผมกลับมาถึงกรุงเทพฯ ยังไม่ทันได้ถึงสองสามชั่วโมงพี่สาก็โทรมาถามว่าผมกลับถึงบ้านปลอดภัยดีหรือเปล่า อยู่ได้ไหมและเรื่องอื่นๆ อีกหลายเรื่อง และหลังจากนั้นที่ผมจัดการติดต่อเรื่องเข้าเรียนกับทางมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว พี่สาก็โทรศัพท์มาถามข่าวคราวชีวิตความเป็นอยู่ประจำวันของผมเกือบทุกวัน นานๆ เข้าก็กลายเป็นอาทิตย์ละครั้งแต่ก็เป็นในวันและเวลาเดิมๆ เหมือนกันทุกครั้ง ช่วงแรกผมแปลกใจที่พี่สาโทรศัพท์มาหาผมบ่อยเกินไป เพราะผมเองก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้ว แต่การที่ผมสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่และหวังดีกับผมส่งมาทางสายโทรศัพท์ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่รับโทรศัพท์พี่สา จนในที่สุดกลายเป็นความเคยชินที่ผมต้องคอยรับโทรศัพท์และรายงานข่าวคราวและชีวิตประจำวันของผมให้พี่สาฟังทุกสัปดาห์
                                                       
   “ภัท มึงอยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอวะ” ไอ้สุทัตถามผมขึ้นมา ขณะที่พวกเราคือผม ไอ้ชาติและไอ้สุทัตกำลังกินข้าวเที่ยงอยู่ในโรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย ผมเจอไอ้สุทัตทุกวันเพราะมันอยู่เอกเดียวกับผม ส่วนไอ้ชาติถึงจะอยู่คนละเอกแต่มันก็หาเวลามากินข้าวกับผมอยู่เป็นประจำ
   “ใช่ ภัท จริงๆ มึงมาอยู่กับกรูก็ได้นะ บ้านกรูมีห้องเยอะแยะให้มึงเลือกอยู่ตามใจชอบเลย พ่อแม่กรูก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านด้วย” ไอ้ชาติเสนอ ฐานะทางบ้านมันรวย
   “เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก กรูอยู่ได้ พวกมึงไม่ต้องเป็นห่วงกรูหรอก” ผมตอบ รู้สึกซึ้งกับความหวังดีของพวกมันเหมือนกัน
   “เออ แล้วพี่เสือของมึงเค้าไม่มาเยี่ยมมึงมั่งเหรอวะ ไหนว่าตอนแรกจะเอามึงไปอยู่ใต้ให้ได้ แล้วอยู่ๆ ทำไม่เค้าถึงยอมให้มึงมาอยู่กรุงเทพฯ คนเดียวได้วะ” ไอ้สุทัตถามคำถามที่ผมเองก็ไม่มีคำตอบ   
             “ก็ตัวกรู บ้านกรู เค้าจะมาห้ามไม่ให้กรูมาอยู่ได้ยังไงวะ” ผมตอบ รู้สึกปวดแปลบๆ ในใจอยู่เหมือนกัน
             “ใช่ มึงก็พูดไป ไอ้ภัทมันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะโว้ย ที่ต้องมีผู้ปกครองคอยดูแลรับส่ง ตั้งแต่กลับจากใต้มันก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย ไม่ทำตัวปัญญาอ่อนไร้สาระแบบมึงหรอก” ไอ้ชาติแอบด่าไอ้สุทัต พวกมันสองคนก็ยังคงเป็นคู่กัดกันได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
             “เรื่องอะไรมึงมาด่ากรูวะ ไอ้เวรนี่ เออๆ ภัทมึงสังเกตุพี่คมมะ กรูว่าเค้าชอบมองมึงแปลกๆ ว่ะ แม่งคิดอะไรกับมึงเปล่าวะ” ไอ้สุทัตพูดขึ้น
              “ใครวะพี่คม” ไอ้ชาติถาม
              “ก็รุ่นพี่ที่เอกไง เค้าเป็นพี่ปีสาม กรูว่าเค้าชอบมองไอ้ภัทมันบ่อยๆ กรูว่ามันชักยังไงๆ แล้วว่ะ”
              “เฮ้ยจริงเหรอวะ ไอ้ภัทมึงนี่เสน่ห์แรงว่ะ” ไอ้ชาติก็เออออห่อหมกไปกันมันด้วย
              “มึงก็พูดมั่วไป พี่เค้าดูออกจะแมน เค้าไม่น่าจะใช่หรอก มึงอย่าไปพูดส่งเดชนะโว้ย เดี๋ยวก็โดนต่อยปากแตกหรอก” ผมว่า แต่ในใจผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่าเค้ามองผมแปลกๆ ผมสะดุดตาเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเพราะว่าพี่คมหน้าตาคล้าย ‘เขา’ มาก ทั้งรูปร่าง ส่วนสูงและสีผิว แวบแรกที่ผมเห็นใบหน้าด้านข้างของเขาผมเองถึงกับตกใจเพราะมันคล้าย ‘เขา’ มาก เพียงแต่ว่าดูอ่อนวัยกว่า ถึงแม้ผมจะยังไม่เคยคุยกับเขา แต่จากการที่เคยเห็นเขาคุยกับเพื่อนๆ พี่คมดูจะเป็นอัธยาศัยดี สุภาพและพูดจาน่าฟังกว่า ‘เขา’ ดูแล้วนิสัยน่าจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
                                ///////////////////////////////////////////
               “ฮัลโหล สวัสดีครับ” ผมรับสายโทรศัพท์มือถือเบอร์แปลกๆ ที่โทรเข้ามาเย็นวันหนึ่งหลังจากเวลาผ่านไปได้เกือบหนึ่งภาคการศึกษาแล้ว ผมสอบปลายภาคเสร็จแล้วและกำลังรอเวลาปิดเทอม
              “จะปิดเทอมเมื่อไหร่” เสียงเข้มๆ ที่เคยคุ้นเคย เสียงที่ผมไม่เคยได้ยินอีกเลยตั้งแต่ผมกลับจากใต้มาเอ่ยขึ้น ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าจะเป็น ‘เขา’
              “เอ่อ...อ่ะ...อีก...อาทิตย์นึงครับ” ผมตอบตะกุกตะกักเพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัว
              “แล้วจะกลับเมื่อไหร่ จะได้ให้คนไปรับ” เขาถามขึ้นเรียบๆ
              “เอ่อ ไม่แน่ใจครับ” ผมว่า
         “หมายความว่ายังไงไม่แน่ใจ!” เขาทำเสียงเข้มมาตามสาย
   “ก็ยังเหลือรายงานที่ต้องส่งอีกวิชานึง แล้วก็ต้องไปช่วยเค้าเตรียมค่ายอาสาด้วย ผมว่าจะไปเข้าค่ายด้วย แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะได้ไปรึเปล่า” ผมรายงานยืดยาว
   “แล้วไง ตกลงสรุปว่ายังไง จะกลับหรือไม่กลับ” เขาพูดเสียงเริ่มดุขึ้นเรื่อยๆ
   “ผมยังไม่แน่ใจครับ เพราะเค้าขอตัวไปช่วยงานค่ายถ้าหาคนได้ไม่พอ แต่ถ้าพอแล้วก็ไม่ต้องไปก็ได้ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้คุยกับพี่ที่ชมรมเพราะเค้าติดสอบกันอยู่ ก็เลยยังไม่ทราบว่าจะยังไงครับ” ผมอธิบายอย่างใจเย็นเพราะรู้ว่าเขาเริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว ยังหงุดหงิดง่ายไม่เปลี่ยนแปลงเลย
   “สรุปว่า ป่านนี้ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกลับหรือไม่กลับ! เอาเถอะ จะกลับหรือไม่กลับก็ตามใจ! แต่ถ้าจะกลับก็โทรบอกสาเค้าด้วยแล้วกัน เค้าจะได้ไม่ต้องรอ!” เขาว่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แกมประชดประชดแล้วก็วางโทรศัพท์ไปเสียเฉยๆ บ้าชะมัดเลย ทำไมแค่นี้ก็ต้องมาใส่อารมณ์กับผมด้วย!
                                          ///////////////////////////////////////////////////
   เวลาในชีวิตการศึกษาปีที่หนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่มีอะไรพิเศษแตกต่างจากคนอื่น เรียน ทำกิจกรรม ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี พี่สาก็ยังคงโทรหาผมทุกอาทิตย์เหมือนเดิม ส่วนผมก็ยังคงคิดถึงเขาบ้างบางเวลาที่อยู่บ้านคนเดียว ที่ๆ เคยเห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้นตรงนี้ก็ยังคงจำได้ไม่เปลี่ยนแปลง แต่ผมพยายามจะใช้เวลาให้ผ่านไปอย่างคุ้มค่าที่สุดและพยายามจะอยู่กับเพื่อนให้มาก ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะไม่พ้นไอ้ชาติกับไอ้สุทัต ทำให้ผมไม่ต้องคิดถึงเขามากนัก
   “ภัท จ๊ะ เป็นยังไงบ้าง สอบเสร็จแล้วนี่” เสียงพี่สาทักทายขึ้นมาตามสายเหมือนเดิม ผ่านไปหนึ่งปีแต่พี่สาก็ยังโทรหาผมเหมือนเดิมทุกอาทิตย์เวลาเดิมเหมือนทุกครั้ง
   “ครับ กว่าจะสอบเสร็จก็แทบแย่เหมือนกัน สองสามวันที่ผ่านมานอนไม่เต็มอิ่มเลยอ่ะครับ” ผมเล่าให้ฟังอย่างคุ้นเคยเหมือนทุกที
   “แล้วจะกลับมาหาพี่วันไหนล่ะ คราวนี้ไม่กลับไม่ได้แล้วนะ ปิดเทอมคราวที่แล้วก็ไม่ยอมกลับทีนึงแล้ว คราวนี้พี่ไม่ยอมแล้วนะ” พี่สาแกล้งตัดพ้อ
   “โธ่ ก็คราวที่แล้วผมไม่ว่างจริงๆ นี่ครับ”
   “ถ้างั้นคราวนี้ต้องกลับนะ พี่คิดถึง คุณป้าก็คิดถึง แก้ว แล้วก็ลุงบุญอีกบ่นคิดถึงกันทุกคนเลยนะ” ผมฟังรายชื่อยาวเหยียดแต่ก็ไม่มีคนที่ผมอยากได้ยินเป็นพิเศษ
   “เอ่อ แล้ว....” ผมอยากจะถามถึงเขาเหมือนกันว่าเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก็ตัดสินใจไม่พูดออกไป
   “มีอะไรเหรอจ๊ะ จะถามถึงใครรึเปล่า” พี่สาพูดเหมือนจะรู้เลย
   “ปะ...เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
   “แล้วตกลงจะกลับวันไหนจ๊ะ พี่จะได้ให้คนขับรถไปรับ” พี่สาถามยิกๆ
   “ก็คงอาทิตย์หน้าอ่ะครับ แต่ไม่ต้องให้คนมารับถึงที่นี่นะครับ ผมไปรถทัวร์เองได้ มารับแค่ที่ท่ารถก็พอนะครับ” ผมต่อรองกลัวลุงบุญจะต้องลำบากมารับ
   “จ้า รีบมาไวๆ นะจ๊ะ พี่คิดถึง” พี่สาทิ้งท้าย
                             ////////////////////////////////////////////////////////////////
   หลังจากสาวิตรีวางสายโทรศัพท์ลง เสียงลำโพงที่เปิดดังตลอดการสนทนาให้ชายหนุ่มรูปร่างสูงฟังก็เงียบลง
   “ได้ยินแล้วใช่ไหมคะ พี่เสือ ภัทจะกลับมาอาทิตย์หน้าแล้ว” สาวิตรีหันไปพูดกับสุรสิงห์ยิ้มๆ
   “อืม” ชายหนุ่มตอบรับพร้อมกับยกมือข้างที่คีบบุหรี่ไว้ขึ้นมาสูบ
   “ถ้าขืนปล่อยให้พี่โทรไปตามให้ภัทกลับบ้านแบบคราวที่แล้วอีก ภัทคงไม่กลับมาหรอก พูดจาไม่ได้น่ากลับเลย ทีสาพูดเห็นไหมคะง่ายจะตาย ภัทยอมกลับไม่เห็นว่าอะไรซักคำ” สาวิตรีพูดเยาะๆ
   “พูดมากน่า” ชายหนุ่มแกล้งพูดอย่างรำคาญ
   “แหม ทำเป็นรำคาญ พอหมดประโยชน์แล้วก็งี้แหละ รู้งี้ไม่โทรไปหาภัทให้หรอก บ้าชะมัด! ให้สาโทรไปอยู่ได้ทุกอาทิตย์ เป็นปีๆ กลัวน้องรำคาญจะแย่ ทำไมไม่โทรเองก็ไม่รู้ คราวนี้เจ้าตัวเค้าจะมาแล้วมีอะไรก็พูดกันเองนะคะ แล้วก็เตรียมตัวไปรับภัทเค้าด้วยอาทิตย์หน้านะ พ่อคนขับรถ!” สาวิตรีพูดแล้วก็รีบเดินออกจากห้องไป ทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้าที่ทำตาดุใส่!
    -----------------------------------------------------------------------------------------------------
   
[พูดคุย]
            มาต่อแล้วค่ะ ชอบไม่ชอบยังไงช่วยกัน comment ติชมหน่อยนะคะ
            คงไม่เขียนตอนพิเศษเพิ่มแล้ว (ในตอนนี้) เพื่อป้องกันความสับสนนะคะ แอบเศร้านิดๆ ฮิฮิ 
            ขอบคุณมากค่ะ   

[BBChin JungBB]

อั่นแน่ เริ่มเห็นเค้าลางแปลกๆแล้ว ฮ่าๆๆๆ