[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[30]
“อ้าว เอก วันนี้กลับบ้านเหรอลูก”
“หวัดดีครับ ม้า เห็นเล็กไหม?”
“เล็กเหรอ ออกไปข้างนอกตั้งแต่เที่ยงแล้วยังไม่กลับมาเลย มีอะไรกับน้องเหรอ?”
“มีครับม้า แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวเอกรอ ม้าเป็นไงบ้าง?”
“ก็เหมือนเดิมแหละ เหงาๆเศร้าๆตามประสาคนแก่ไม่มีใครสนใจ”
“โห ม้า มีเอกสนใจอยู่ไง”
ธนกรหัวเราะในลำคอเมื่อผู้เป็นมารดาออกอาการงอนให้ตามง้อ เรื่องง้อสาวน่ะถนัดนักแหละ จะสาวเล็กสาวใหญ่ก็ยอมอ่อนให้ลูกอ้อนของเขาทุกที
“ลูกชายที่ไม่เห็นจะกลับบ้านนั่นน่ะเหรอสนใจม้า?”
“ก็กลับมาแล้วไงครับม้า กลับมาเพราะคิดถึงม้าเลยนะเนี่ย”
“กว่าจะคิดถึงกันได้ หายไปร่วมครึ่งเดือน หายไปไหนมายอมบอกมาซะดีๆ”
“เอกทำงานน่ะสิม้า งานเยอะมากเลย วันนี้พอมีเวลาถึงได้ปลีกตัวออกมาหาม้าไง”
“ปากหวานให้ได้ตลอดรอดฝั่งเถอะ ว่าแต่กินอะไรมารึยัง?”
ร่างสูงของหญิงวัยกลางคนเดินตรงไปทางห้องครัว ปกติแล้วแม่บ้านเป็นผู้ทำกับข้าวเตรียมไว้ แต่วันนี้ขอลากลับไปต่างจังหวัด เจ้าหล่อนจึงได้เข้าครัวอีกครั้งในรอบปีทีเดียว
“วันนี้ม้าทำกับข้าวเองเหรอ? ป้ามนล่ะครับ?”
“กลับบ้านน่ะ เห็นว่าแม่ไม่สบาย ม้าเลยช่วยเรื่องค่ารักษาไป ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง”
“เหรอ นี่ม้า เอกถามหน่อย พักนี้เล็กกลับบ้านตามปกติรึเปล่า?”
“ก็ดึกบ้างบางวันตามประสาน้องนั่นแหละ ถามทำไมล่ะ?”
“เอกสงสัยน่ะ ยัยเล็กใกล้สอบแล้วยังกลับดึก ม้าต้องคอยปรามหน่อยนะ เดี๋ยวสอบตกขึ้นมาจะยุ่งอีก”
“โอ๊ย รายนั้นน่ะเจ้ากี้เจ้าการมากไปก็วีนแตกอีก ม้าไม่อยากจะไปวุ่นวายด้วยมาก ปล่อยน้องไปเถอะ น้องโตแล้ว รู้อะไรถูกอะไรผิด แค่เรื่องสอบจัดการตัวเองได้น่ะ หญิงกับเอกม้าก็ไม่เห็นจะต้องยุ่งด้วยเลย”
“ม้า เอกห่วงน้อง ฝากดูน้องหน่อยเถอะ ถือว่าเอกขอ”
น้ำเสียงจริงจังแกมเศร้าของบุตรชายส่งผลให้ร่างที่กำลังคดข้าวใส่จานเงยหน้ามองด้วยสายตาประหลาดใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นธนกรขอร้องเรื่องแบบนี้ ลางสังหรณ์ของผู้เป็นมารดาสามารถจับพิรุธในแววตาคู่นั้นได้
“เกิดอะไรขึ้น?”
ใครจะไปกล้าพูด ว่าลูกสาวคนเล็กของตระกูลเพิ่งสั่งฆ่าคนบริสุทธิ์ไปหมาดๆ แม่ที่ไหนเขาจะเชื่อ ยิ่งเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่ใครต่อใครพะเน้าพะนอด้วยแล้ว มีหวังเขานั่นแหละที่ถูกมองว่าใส่ร้ายน้องแท้ๆของตัวเองเสียอีก
“ไม่มีอะไรหรอกม้า เอกแค่ไม่อยากให้น้อง... ก้าวพลาด”
“ก้าวพลาดอะไร? บอกม้ามา”
“เอกหมายถึง... ติดเอฟน่ะ”
“โธ่ ม้าก็นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าเรื่องเรียนไม่เป็นไรหรอก... แต่ถ้าห่วงขนาดนั้นเดี๋ยวม้าจะช่วยดูให้ละกัน เอกตั้งใจทำงานเถอะ เรื่องน้องม้าจัดการเองไม่ต้องห่วงนะ”
“ขอบคุณนะม้า กินข้าวดีกว่า คิดถึงอาหารฝีมือม้าจะแย่แล้ว ไม่ได้กินมาตั้งนาน”
“โชคดีจริงนะ กลับมาวันนี้พอดี อย่างกับมีญาณพิเศษแน่ะ”
เสียงหัวเราะของสองแม่ลูกดังก้องห้องครัว ก่อนจะย้ายไปที่ห้องอาหาร คุยกันไปคุยกันมาจวบจนพลบค่ำ หญิงสูงวัยจึงได้ผละจากโต๊ะเพื่อไปเตรียมอาหารให้สามีที่ใกล้จะกลับถึงบ้าน ในขณะที่ธนกรเลื่อนสายตามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังอย่างไม่สบายใจนัก เขาไม่อยากทิ้งให้นิชาอยู่ตามลำพังนานๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไล่ให้ไปทำงานตลอด แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะอยู่ข้างๆเสมอ ในเมื่อเขาสัญญาไว้แล้ว
หากนิชาเพียงได้รับบาดเจ็บภายนอก เขาก็คงไม่ห่วงนักหนาขนาดนี้ แต่นี่สมองได้รับการกระทบกระเทือน เขากลัวเหลือเกินว่า นอกจากความทรงจำบางส่วนที่ขาดหายไปแล้ว ด้านในลึกๆจะเป็นอะไรด้วยรึเปล่า
และอีกเหตุผลที่ทำให้เขากระสับกระส่ายจนนอนหลับไม่เต็มตาทุกค่ำคืนก็คือ หวั่นใจ ว่าเมื่อไหร่นิชาจะจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ แล้วถึงวันนั้น พวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป
คิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกว่าตนเองนั้นโง่นัก ในเมื่อวันหนึ่งวันใดความทรงจำของนิชาก็ต้องกลับมา แต่ทำไมในวันนั้นถึงได้ตอบคำถามไปแบบนั้น ---
รู้ทั้งรู้ว่ามันผิด ความสุขที่เกิดขึ้นทั้งมวลนั้นล้วนเป็นเพียงภาพลวงตาที่เขาสร้างขึ้นเอง นิชาไม่ได้รักเขาจริง เขาต่างหากที่สร้างนิชาตัวปลอมที่รักเขาขึ้นมา แบบนี้จะไปมีความสุขจริงๆได้อย่างไรกัน?
พลบค่ำพ้นไป ความมืดเริ่มมาเยือน ธนกรทอดถอนใจเมื่อทุกคนขึ้นไปอาบน้ำอยู่บนห้องนอนกันหมดแล้ว แต่เขากลับต้องมานั่งรอน้องสาวตัวดีที่ไม่ยอมกลับบ้านเสียที ครั้นจะโทรไปตาม เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก เขาจึงได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาเล่นบนโซฟา ก่อนจะเด้งตัวขึ้นเมื่อได้ยินเสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดในบ้าน
“มาได้ซะที”
“อ้าว พี่เอก กลับบ้านได้แล้วเหรอ”
เจ้าของนามปรายสายตามองร่างเล็กสมชื่อของเด็กสาวที่แม้จะผ่านไปทั้งวันแล้ว แต่ใบหน้าก็ยังสวยปิ๊งครบสูตร นับว่าเป็นโชคดีของน้องสาวคนนี้ที่มีหน้าตาดีกว่าใครเพื่อน ไม่ว่าจะทำอะไร อ้อนใครก็มักมีแต่คนยอมอ่อนข้อให้ทั้งนั้น ก็เพราะตัวเล็กๆกับหน้าตาสะสวยแบบนี้เนี่ยล่ะ จะว่าเป็นข้อดีก็ดีอยู่ แต่ก็เป็นเพราะเรื่องนี้เหมือนกันที่ทำให้ร่างตรงหน้ากลายเป็นคนแบบนี้ ไม่ว่าอยากได้อะไรก็ต้องได้อยู่ร่ำไป
“เล็ก มานั่งนี่ก่อน พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“เอ๋ ไม่เอาหรอก ร้อนจะตาย อยากอาบน้ำ”
“แป๊บเดียว”
“พี่เอกมีอะไรก็ว่ามาสิ ไม่ก็รอพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้เหนื่อยแล้ว”
“เล็ก พี่บอกให้มานั่งตรงนี้ไง”
เสียงทุ้มที่เข้มและห้วนขึ้นทำให้เจ้าของร่างบางชักสีหน้าในทันที ด้วยความที่คนในบ้านไม่มีใครกล้าสั่งเจ้าหล่อน เมื่อได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้ลลดาจึงหงุดหงิดทุกครั้ง
“อย่ามาสั่งเล็กนะ”
“พี่จะสั่ง พี่เป็นพี่มีสิทธิ์สั่งเล็กได้ ตอนนี้พี่สั่งให้เล็กมานั่งตรงนี้เดี๋ยวนี้”
ธนกรเองก็เริ่มรำคาญแล้วเหมือนกัน น้องสาวของเขาไม่ใช่เด็กเล็กๆอีกต่อไปแล้ว ขืนตามใจแบบนี้จะเสียคนมากไปกว่านี้ เขาตบที่โซฟาข้างตัวค่อนข้างแรง และนั่นเองที่ทำให้เด็กสาวสะบัดหน้าหนีแล้วเดินขึ้นบันไดไปในทันที
“ไม่ฟังซะอย่าง บ้ารึเปล่าจู่ๆมาสั่ง เป็นน้องไม่ใช่ทาสนะ มีปัญหาก็ตามมาละกัน!”
“เล็ก อย่าท้าพี่นะ!”
“ไม่ได้ท้า ก็เล็กไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนั้นนี่ พี่เอกมีอะไรก็ตามมาเองสิ!”
ร่างสูงกระโจนขึ้นบันไดตามไปในทันที มือใหญ่คว้าเอาข้อมือเล็กได้อย่างรวดเร็ว แน่นอนอยู่แล้วว่าลลดาไม่ได้คาดการณ์ว่าจู่ๆผู้เป็นพี่ชายจะหุนหันกระชากตัวเธอเอาแบบนี้ เพราะการพูดจาทิ้งท้ายแล้วหนีเข้าห้องก็เป็นวิสัยที่เธอทำอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว ทำไมจู่ๆถึงมาเอาเรื่องรุนแรงกันเช่นนี้
“ว้าย! ปล่อยนะ!”
“กรี๊ดทำไม ก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ตามมา! ลงมานี่เลยนะเล็ก วันนี้พี่ไม่ยอมแน่!”
“ไม่เอา! ปล่อยเล็กนะ!”
“เสียงดังอะไรกันน่ะ?!”
เสียงเข้มที่ดังขึ้นจากด้านล่าง ส่งผลให้ทั้งสองหยุดชะงักในทันที
“อากง”
“ลื้อสองคนโวยวายอะไรกัน?! เอก ทำไมจับน้องอย่างนั้น ลื้อเป็นผู้ชายนะ จับน้องรุนแรงแบบนั้นถูกที่ไหน! แล้วเล็ก นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เป็นสาวเป็นนางกลับดึกใช่ได้ที่ไหน! รีบๆเข้าห้องไปเลยนะทั้งสองคนเลย”
“ครับ อากง”
ทั้งสองหันมามองหน้ากัน ดวงตาคมเพ่งพินิจดวงหน้างามที่แดงระเรื่อเล็กๆด้วยความโกรธของน้องสาวแล้วก็อดปลงไม่ได้ อายุเพียงเท่านี้แต่กล้าสั่งปลิดชีวิตของคนอื่น หากปล่อยไว้เป็นแบบนี้ต่อไป อากงอาจจะได้หลานที่มีอุปนิสัยเหมาะสมกับธุรกิจ เพราะไม่ว่าจะเป็นเขาหรือนภิสา ต่างก็ไม่มีใครปรารถนาจะสืบทอดกิจการนี้ เหลือก็แต่ลลดาเท่านั้น
แต่ในวงการของมาเฟีย ไม่ใช่จะมีแค่ความโหดเหี้ยมเท่านั้นที่ทำให้โลกหมุนต่อไปได้ หากลลดาจะก้าวเข้าสู่วงการนี้จริง ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องเรียนรู้ และเขาก็ไม่คิดว่าเด็กสาวตรงหน้านี้จะสามารถทำได้ด้วย
“เล็ก”
“อะไร?”
“โลกนี้ไม่ได้หมุนโดยมีเราเป็นศูนย์กลาง ถ้าเล็กยังทำตัวแบบนี้ต่อไป วันหนึ่งเล็กจะไม่เหลือใครเลย จำคำของพี่ไว้นะ”
“เพ้อเจ้ออะไรของพี่ วันนี้เมามารึเปล่าน่ะ?”
“พี่มีเรื่องจะพูดแค่นี้แหละ” เอ่ยพลางเดินลงบันไดไปทางหน้าประตู ก่อนจะหันกลับมามองร่างเล็กที่ยังคงหยุดยืนอยู่ที่เดิมด้วยสายตาเรียบเฉย “แล้วขอเตือนไว้ อย่าแตะต้องนทอีก”
“... นี่พี่รู้เรื่องได้ยังไง?”
“... เลิกนิสัยแบบนี้ซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพี่ใจร้ายล่ะ”
“ไม่มีทาง! พี่เอกจำคำของเล็กไว้เลยนะ ใครก็ตามที่มายุ่งกับพี่ชิน ไม่ว่ามันจะสูงส่งมาจากไหน เล็กก็จะดึงมันลงสู่ที่ต่ำสุดให้ได้! ไม่มันก็เล็กที่ต้องตาย ถ้าพี่เอกจะมาเป็นศัตรูกับเล็กก็เอาเลย เล็กไม่กลัวหรอก!”
ธนกรถอนหายใจพลางสั่นศีรษะให้กับพฤติกรรมของน้องสาว เตือนให้ตายก็คงไม่มีวันเข้าใจ จะเอาน้ำร้อนเข้าสาดหรือเอาน้ำเย็นเข้าลูบก็ไร้ประโยชน์ ความน่าลำบากใจมีเพียงเรื่องเดียวคือสายเลือดที่ข้นยิ่งกว่าน้ำ พี่ชายสติดีๆที่ไหนจะทำร้ายน้องสาวที่คลานตามกันมาได้ลงคอ ถึงจะมีอยู่บ้างตามข่าวก็เถอะ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่หนึ่งในนั้นละกัน
“ตามใจ”
“สรุปว่าผู้ชายคนนั้นยังอยู่ล่ะสิ นี่อย่าบอกนะว่าพี่ชอบมันอีกคน?!”
ร่างสูงก้าวเดินต่อไปราวกับไม่ได้ยินเสียงโวยวายที่เริ่มจะแหลมสูงขึ้นทุกที นึกเห็นใจข้างบ้านที่ต้องทนรับฟังเสียงแปดหลอดของเด็กคนนี้ และโชคดีที่พ่อกับแม่ของเขาถ้าหลับแล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย ไม่อย่างนั้นคงได้แตกตื่นวิ่งมาดูกันแล้ว
“เดี๋ยวสิพี่เอก ตอบมาก่อน! นี่จะไปไหน?!”
“ไปไหนก็ได้ ที่ไม่มีคนใจร้ายอย่างเธอ ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้อง พี่เอาเธอตายไปแล้ว เล็ก”
เด็กสาวชะงัก เธอไม่ได้สนใจเนื้อความที่เอ่ยออกมา แต่เธอรู้สึกสะท้านวาบกับความเย็นชาในน้ำเสียง น้ำเสียงเรียบเฉยราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่เธอกลับรับรู้ได้ถึงความโกรธอย่างรุนแรงราวกับภูเขาไฟเตรียมปะทุในน้ำเสียงนั้น
โชคดีเป็นของเธอที่ไม่ได้เผชิญหน้ากับชายหนุ่มตรงๆ เพราะหากธนกรหันหน้ามาตามต้นเสียง เธอคงได้พบกับแววอำมหิตในนัยน์ตาคมดวงนั้นด้วย และถึงตอนนั้นเธอคงจะได้รู้ซึ้งว่า การเป็นน้องสาวที่ถูกพี่ชายชังนั้นเป็นอย่างไร
อะไรกันนักหนา ทำไมใครต่อใครก็ต้องเข้าข้างผู้ชายคนนั้น มีดีอะไรถึงกับทำให้พี่ชายที่ปกติยอมอ่อนให้เธอมาตลอดโกรธเคืองเธอได้ถึงขนาดนี้ แม้ว่าคราวนี้เธอจะเล่นแรงไปหน่อยก็เถอะ แต่ไม่ว่าใครๆก็ใช้วิธีสกปรกกันทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
“นท มีคนมาเยี่ยมแน่ะ”
“เอ๊ะ? ใครเหรอครับ?”
“พี่นท”
ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา และกางเกงสีน้ำตาลเข้มดูนุ่มนวล ขับให้บุคลิกของร่างตรงหน้าดูสง่างามแบบเรียบๆ เหมือนกับลูกผู้ดีที่รู้จักถ่อมตนไม่ถือตัว
“อา... สวัสดีครับ ขอโทษนะ ผม... จำคุณไม่ได้เลย”
น้ำเสียงและถ้อยคำที่สุภาพทำให้มนุเชษฐ์ขมวดคิ้วมุ่นพลางถอนหายใจอย่างไม่สบายใจ แม้ได้รับคำเตือนมาจากผู้ชายที่ไปรับเขามาจากร้านล่วงหน้าแล้วก็ตาม แต่ใครจะไปคิดว่าจะถึงกับจำอะไรไม่ได้ขนาดนี้ ต่อให้บอกว่าสักวันก็หายก็เถอะ
“ผมชื่อเชษฐ์ครับ เป็น... คนที่พี่เคยช่วยเอาไว้”
“จริงเหรอ ผมช่วยอะไรคุณเหรอครับ?”
เด็กหนุ่มยิ้มบาง สายตาที่ทอดมองร่างตรงหน้านั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและโหยหา คิดถึงจนอยากจะเข้าไปกอด ร่างเล็กที่เหมือนจะไม่สูงขึ้นเลย แต่ผิวหน้าก็เปล่งปลั่งขึ้นอย่างคนที่มีความสุขดี เขาไม่ได้พบกับนิชามาหลายเดือนเนื่องจากไม่มีเวลาละจากงานเลย ในตอนนี้ร้านเริ่มมีคนอุ่นหนาฝาคั่งจนต้องจ้างพนักงานเพิ่ม หนำซ้ำตัวนิชาเองตั้งแต่เริ่มงานใหม่ก็ยุ่งเสียจนแทบไม่ได้ติดต่อกัน อย่างมากก็แค่คุยโทรศัพท์กันเท่านั้น แต่นี่ห่างหายจากการติดต่อไปร่วมเดือน จนทำให้เขาสงสัยและเดินทางมาถึงร้าน Aphrodite ในคืนที่ผ่านมานั่นเอง
“เป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วครับ?”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อนิชาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ขณะปรายสายตามองผู้ที่สูงวัยกว่าอย่างร้อนใจ แม้จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้นิชาฟังทั้งหมด แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะจำอะไรได้เลย แบบนี้จะมีวันที่หายจากอาการนี้ได้จริงๆหรือ เขาไม่มั่นใจเอาเสียเลย
“ตั้งแต่ต้นเดือนน่ะ”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ? พี่นทไม่ได้ถูกรถชนธรรมดาใช่ไหม?”
--- เด็กนี่ฉลาด แค่มองสีหน้าของเขาเพียงปราดเดียวก็บอกได้ทันทีว่าไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาๆ
“ใช่ จริงๆก็ต้องโทษพี่เองล่ะที่นทต้องเจ็บตัวแบบนี้”
ธนกรตัดสินใจเล่าเรื่องให้ฟังอย่างคร่าวๆ ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นอันหยุดเรื่องราวเอาไว้ก่อน และเขาก็เล่าต่อจนจบขณะขับรถไปส่งมนุเชษฐ์ที่ร้านกาแฟในตอนค่ำวันนั้น
“ขอบคุณมากครับที่เป็นธุระให้ ส่วนเรื่องนั้น ผมจะเก็บเป็นความลับ พี่ไม่ต้องห่วง”
“ขอบใจมากนะ”
อย่างไรเสีย เขาก็ยังไม่อยากให้น้องสาวไปลิ้มรสชาติของคนที่ทำความผิดในคุก ซึ่งประวัตินั้นจะเป็นเสมือนรอยด่างไปตลอดชีวิต
“หมอบอกว่าอาทิตย์หน้าก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว พี่คงจะพานทไปอยู่ด้วยก่อน หายดีเป็นปกติเมื่อไหร่ถึงจะวางใจได้... เชษฐ์จะไปเยี่ยมก็ได้นะ ที่คอนโดนั่นล่ะ”
“ขอบคุณครับ... ผมฝากดูแลพี่นทด้วยนะครับ”
เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมกับปิดประตูรถหรูที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมีโอกาสได้นั่ง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้เขาวางใจผู้ชายคนนี้มากเพียงพอที่จะฝากคนที่เขารักเอาไว้ด้วยได้ แต่เพราะได้เห็นแววตาและได้ฟังน้ำเสียงของธนกรในยามที่อยู่กับนิชา แม้ว่าจะมีเขายืนอยู่ตรงนั้น แต่เขาสามารถดูออกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้รักนิชามากจริงๆ และพร้อมจะปกป้องดูแลความสุขของนิชาได้อย่างดีที่สุด
ดีกว่าเขา ที่ได้แต่อารมณ์ร้อน เก่งแต่ปาก ดูแลตัวเองยังไม่รอดเลยด้วยซ้ำ ได้แต่พึ่งคนอื่นอยู่ทุกวี่วัน จะเอาอะไรไปปกป้องคนที่รักได้นอกจากความรู้สึก ที่ไม่เพียงพอสำหรับโลกที่เต็มไปด้วยกิเลสตัณหาอย่างปัจจุบัน
รัก แต่ไม่มีอำนาจ มันก็เท่านั้น ความจริงมันโหดร้ายแบบนี้เสมอ แต่เขาก็ยอมรับมัน และจะยังรักนิชาต่อไป แม้ว่าจะไม่มีวันที่คนคนนั้นจะหวนกลับมาสู่อ้อมแขนของ ‘น้องชายที่แสนดี’ อย่างเขาแล้วก็ตาม
รถคันงามจอดสนิทอยู่ในลานจอดรถของคอนโดใหญ่ เขาดับเครื่อง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ขณะดวงตาทอดมองจอโทรศัพท์อีกเครื่องอย่างตั้งใจ
“ฉันเอง เรื่องนั้นเป็นไงบ้าง?”
เสียงเข้มจากปลายสายรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากได้รับคำสั่ง ธนกรนิ่งฟังอย่างตั้งใจ นัยน์ตายังคงมองภาพเคลื่อนไหวในจอโทรศัพท์อย่างไม่วางตา
“ดี ทำแบบนั้นต่อไป อย่าให้มันรู้ตัวล่ะ”
มือใหญ่กดปุ่มวางสาย พลางผ่อนลมหายใจยาวและเอนกายพิงเบาะอย่างเหนื่อยอ่อน ทุกวันนี้เขาแทบไม่ได้พักผ่อน ไม่ว่าจะงานที่ร้าน แล้วยังงานที่บ้าน อีกทั้งการเฝ้าดูแลนิชาที่เขาไม่อาจละทิ้งได้แม้เพียงเสี้ยววัน ขนาดออกมาจากโรงพยาบาลแล้วยังต้องเปิดดูกล้องที่ติดตั้งเอาไว้ในห้องพักของนิชาดูความปลอดภัยอีก เพราะแม้เขาจะส่งคนไปเฝ้าระวังอยู่รอบๆแล้ว เขาก็ยังวางใจไม่ได้ว่าน้องสาวตัวดีของเขาจะมาไม้ไหนอีก
ทุกวันนี้รู้สึกว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น หนำซ้ำยังเป็นเรื่องที่ไม่สามารถคาดเดาได้ และไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นทั้งนั้น ต้นเหตุอยู่ที่ไหนกันแน่นะ? ใช่แค่ผู้ชายคนนั้นจริงๆหรือ? หรือจะเป็นที่ครอบครัวของเขาตั้งแต่แรกกันแน่?
เขาถอนหายใจพลางก้าวออกจากรถ มุ่งหน้าขึ้นสู่ที่พัก แม้ในใจจะรู้ชัดว่า คืนนี้คงเป็นอีกคืน ที่เขาไม่สามารถนอนหลับได้ลงก็ตาม
“พี่ชิน พักนี้เราไม่ได้เจอกันเลยนะคะ เล็กคิดถึงพี่ชินนะ”
เจ้าของนามเพียงลอบถอนหายใจ ก่อนจะกรอกเสียงผ่านสายโทรศัพท์ลงไป แม้ในใจจะไม่ได้มีอารมณ์ตามนั้นเลยก็ตาม
“พี่ก็คิดถึงเล็กครับ แต่ว่างานยุ่งมากจริงๆ ตอนนี้สถานการณ์ของบริษัทไม่ค่อยดี เล็กก็รู้ดีนี่ครับ”
“เล็กรู้ค่ะ เป็นห่วงพี่ชินด้วย อากงน่ะโยนภาระให้พี่ชินแท้ๆเลย”
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ อากงไว้ใจพี่ถึงได้ให้พี่ทำงานนี้ เราน่าจะดีใจนะครับ เพราะมันหมายความว่า...”
“บริษัทใกล้จะเป็นของพี่ชินเต็มตัวแล้วใช่ไหมคะ?”
“ใช่ครับ...”
เขาหวังอย่างนั้น แต่ลึกๆก็ยังนึกระแวง เขาไม่คิดหรอกว่าจิ้งจอกเฒ่านั่นจะยอมให้เขาฮุบบริษัทได้โดยง่าย เพียงแค่พิสูจน์ความรักที่มีต่อหลานสาวคนเล็ก บริษัทขนาดใหญ่ที่มีพนักงานเป็นพันคนจะมาอยู่ในมือเขาด้วยเหตุผลเพียงแค่นั้นก็ออกจะดูไร้ความมั่นคงอยู่ มาเฟียสูงวัยคนนั้นคงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก
“ดีใจจัง เล็กอยากแต่งงานกับพี่ชินเร็วๆจังค่ะ”
“พี่ก็เหมือนกันครับ”
“แต่เล็กก็อยากเจอนะคะ พี่ชินหาวันเข้ามาหาเล็กที่บ้านไม่ได้เหรอ?”
“เอาไว้... ประมาณวันอาทิตย์หน้าละกันครับ เดี๋ยวพี่จะเข้าไปทานอาหารค่ำด้วยกัน”
“จริงนะ สัญญานะคะ เล็กจะให้ป้ามนทำอาหารสุดฝีมือเลย”
“ครับ ไว้เจอกันครับ”
เตชินท์ระบายลมหายใจยาวเมื่ออีกฝ่ายยอมวางสายไปเสียได้ นับวันแผนการของเขายิ่งใกล้วันสำเร็จเข้าไปทุกที แต่ไม่รู้เหตุใดในใจถึงไม่รู้สึกยินดีหรือลิงโลดอย่างที่เคยเป็นเลยแม้แต่น้อย
แว่บหนึ่งที่คิดไปถึงนภิสาว่า หากรายนั้นทราบเรื่องนี้เข้าจะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ได้นึกเกรงกลัวอยู่แล้ว ทว่าก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ในใจเริ่มรู้สึกเจ็บอย่างคนที่กำลังจะหลอกใช้คนที่ดีกับตัวเขา แม้ว่านภิสาจะไม่ได้ยินยอมปลอบโยนเขาในทุกครั้งที่ร้องขอ และสุดท้ายก็ไม่ได้ยอมรับคำขอร้องไร้เหตุผลของเขา แต่เธอก็ยอมอยู่เคียงข้างเขา เจ้าบ่าวที่เธอไม่ได้รัก ไม่เคยนึกรักเธอ และตอนนี้กำลังจะหลอกใช้เธอให้เป็นสะพานนำไปสู่ธุรกิจอีกต่างหาก
เป็นแบบนี้จะดีจริงๆหรือ?
ดีสิ ความมั่นคงและอำนาจที่ยิ่งใหญ่คือสิ่งที่เขาต้องการที่สุดมาแต่ไหนแต่ไร แต่ลึกๆในใจกลับรู้สึกอยากหนีหายไปจากวงการนี้เสียที เขาไม่ได้เกิดมาในวงการนี้ตั้งแต่แรก เพียงแค่ถูกดึงเข้ามาเท่านั้น และนับวันความเป็นตัวเองก็ยิ่งถูกความโหดร้ายในสังคมกัดกร่อนจนไม่เหลือแล้วซึ่งความเห็นใจผู้อื่น หากไม่สู้เราก็จะแพ้ บิดาของเขาสอนมาเช่นนั้นตั้งแต่วันแรกที่รับเขามาเลี้ยง
มาถึงขั้นนี้แล้ว ถอยหลังไม่ได้ เหลือแต่ก้าวต่อไปเท่านั้น
เตชินท์แค่นยิ้มกับตนเอง ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่เขาไม่แน่ใจว่าต้องทำอย่างไรต่อไป เมื่อไม่มีนิชาอยู่เคียงกาย พอไม่มีเด็กคนนั้นอยู่ข้างกายแล้ว ก็ไม่รู้ว่าทุกสิ่งที่ทำลงไปนั้นเพื่อใครอีกต่อไป ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงนี้ --- จะลุกขึ้นสู้อีกครั้งยังไง เขาเองก็ยังไม่รู้เลย
“วันนี้นทจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วจริงๆเหรอ?”
“อืม ใช่ ลุงหมอก็พูดแบบนั้นไงครับ”
“จริงนะ พี่เอกไม่ได้โกหกใช่ไหม?”
“ไม่โกหกสิ เนี่ย ข้าวของก็เก็บพร้อมขนาดนี้แล้ว เราอาการดีขนาดนี้จะมานอนแกร่วอยู่ได้ยังไง ออกไปช่วยพี่ที่ร้านได้แล้ว คนที่ร้านเหงาแย่ที่ไม่มีนทรู้ไหม”
“นทจะทำได้รึเปล่าก็ไม่รู้ กังวลเหมือนกันนะครับ”
“ไม่ต้องกลัวหรอก มีพี่อยู่ด้วยนทจะกลัวอะไรล่ะครับ?”
เจ้าของนามยิ้มร่าให้กับคำพูดนั้น เขาชอบที่อีกฝ่ายลูบศีรษะของเขาเบาๆเหมือนกับว่าเขาเป็นเด็ก ไม่รู้ทำไม เวลาเห็นดวงตาอ่อนโยนที่มองมาพร้อมกับฝ่ามืออุ่นๆที่สัมผัสผิวกาย เขาจะรู้สึกสบายใจและวางใจ ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งใดเขาก็ไม่กลัว
“ขอบคุณลุงหมอมากๆนะครับ”
นิชายกมือไหว้ร่างที่ไม่สูงไปกว่าเขานัก แต่ฝีมือมากล้นตามประสบการณ์และช่วงวัยที่แตกต่าง เขารู้สึกขอบคุณทั้งแพทย์และพยาบาลที่ดูแลเขาเป็นอย่างดี อีกทั้งคอยชวนคุยและสอนในเรื่องต่างๆมากมายในระยะเวลาร่วมเดือนที่ผ่านมา
“ดูแลตัวเองดีๆนะครับ จากนี้อาจต้องใช้เวลาหน่อยในการกระตุ้นในความทรงจำกลับมา แต่ผมคิดว่า อยู่กับคุณเอก... คุณนทคงไม่เป็นไร”
“ขอบคุณครับพ่อ ผมไปก่อนนะครับ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
ทั้งสองออกจากตึกสูงสีขาวในโรงพยาบาลใหญ่ นิชาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองอีกครั้งอย่างอาลัยอาวรณ์ เขารู้สึกเหมือนเกิดใหม่ที่นี่ พบเจอแต่เรื่องน่าตกใจราวกับฝันไป แต่สิ่งรอบข้างทั้งมวลบ่งชัดว่านี่ไม่ใช่ฝัน แต่เป็นความจริงที่เขาต้องยอมรับมันให้ได้
“นท ไปบ้านพี่ก่อนนะ”
“บ้านเหรอ? บ้านจริงๆของพี่เอกน่ะเหรอ?”
“ใช่ครับ ปกติเราจะอยู่คอนโดกัน แต่ว่าเย็นนี้อยากแวะเข้าไปหน่อย จะแนะนำนทให้ทุกคนรู้จักไงครับ”
“เอ๋? กะทันหันแบบนี้จะดีเหรอครับ? พ่อแม่พี่เอกไม่ว่าอะไรเหรอ?”
“จริงๆแล้วพ่อกับแม่รู้จักนทแล้วนะ แต่นทจำไม่ได้ พี่เลยอยากพาไปให้รู้จักพวกท่านอีกครั้ง นทไม่ต้องพูดอะไรหรอก เดี๋ยวพี่คุยเอง นะ?”
“ได้ครับ นทไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
ติดจะตื่นเต้นนิดหน่อยเท่านั้น จู่ๆจะได้พบกับพ่อแม่ของผู้ชายตรงหน้า ต่อให้บอกว่าเคยรู้จักกันมาก่อนแล้วก็ตามที แต่เขาจำอะไรไม่ได้เลยนี่นา จู่ๆจะให้พบกันก็ออกจะกังวลอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
เพียงไม่นาน รถยนต์คันงามก็มาจอดเทียบรั้วบ้านใหญ่ ประตูอัลลอยด์เปิดออกด้วยระบบไฟฟ้า ธนกรขับรถเข้าไปจอดในตัวบ้าน ก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบกับเฟอรารี่สีดำที่คงไม่ใช่ของใครอื่นนอกเสียจากพี่เขยของเขา
จะมาวันไหนไม่มา ดันมาวันที่เขากับนิชามาบ้านพอดี
แต่ถึงอย่างไรวันหนึ่งก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ไม่มีอะไรจะต้องปิดบังหรือหวาดกลัว
ธนกรจูงมือเล็กให้เดินตามเข้าไปภายในบ้าน เขาทักทายแม่บ้านและเอ่ยถามถึงบิดามารดา เมื่อได้รู้ว่าทุกคนรวมอยู่ในห้องนั่งเล่นจึงได้เดินเข้าไป
“สวัสดีครับ ป๊า ม้า... อ้าว พี่หญิง พี่เขย แล้วก็เล็กด้วย พร้อมหน้ากันพอดีเลยนะ”
“เอก แปลกจริงวันนี้มากันครบพอดี” ร่างท้วมเล็กน้อยตามวัยที่มากขึ้นของผู้เป็นมารดาลุกขึ้นจะมาสวมกอดบุตรชายหัวแก้วหัวแหวน จึงได้สังเกตเห็นร่างเพรียวที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง “อ้าว หนูนท มาด้วยหรือจ๊ะ ดีเลย ไม่ได้พบกันซะนาน สบายดีไหมลูก มานั่งในนี้สิ”
“สวัสดีครับ”
นิชายกมือไหว้ ก่อนจะหันไปมองใบหน้าดูดีเป็นเชิงถาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้าจึงได้เดินตามเข้าไปโดยมีร่างสูงตามมาติดๆ เขาหันไปยกมือไหว้ร่างของชายสูงอายุในชุดอยู่บ้านสบายๆที่ดูปราดเดียวก็เดาได้ว่าเป็นบิดาของธนกร ก่อนจะหันไปมองทางอีกสามร่างที่นั่งมองมาด้วยสายตาตื่นตะลึงไม่ต่างกัน
คนหนึ่งประหลาดใจที่จู่ๆได้พบกับคนคุ้นหน้าที่เห็นในร้านเหล้าของน้องชายในวันนั้นแต่ไม่ได้ทัก การพบกันในวันนี้ฉายชัดว่าที่เธอเข้าใจนั้นไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย
คนหนึ่งคับแค้นใจที่ต้องมาพบกับคนที่ไม่อยากเห็นหน้าและปรารถนาให้หายไปจากโลกนี้มากที่สุดในวินาทีนี้
อีกคนหนึ่ง ทั้งตกใจที่จู่ๆก็ได้พบกับคนคนนี้โดยไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ทั้งเจ็บใจที่ได้เห็นมือใหญ่กอบกุมมือบอบบางอันแสนนุ่มนั้นเอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ทั้งดีใจที่ได้เห็นใบหน้าน่ารักและดวงตาที่ฉายแววไร้เดียงสาคู่นั้นอย่างเต็มตาอีกครั้ง
เขาคิดถึงเด็กคนนี้มากเหลือเกิน นัยน์ตาคมทอดมองเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม นึกอยากจะลุกไปคว้าร่างงดงามนั้นมากอดเอาไว้ และสูดดมกลิ่นหอมสะอาดจากร่างนั้นให้เต็มปอด แต่ในตอนนี้ไม่อาจทำได้ ทั้งๆที่นิชาอยู่แค่เอื้อมแล้วแท้ๆ
“ม้าครับ ป๊าครับ เอกมีเรื่องจะบอก...”
ชายหนุ่มนิ่งอึ้งอย่างตกตะลึง เมื่อเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยอย่างเรียบๆดังขัดความคิดของเขา เป็นคำพูดสั้นๆที่มีอิทธิพลกับความรู้สึกของเขาเสียจนดวงตาคมที่จ้องมองร่างเล็กอยู่นั้นถึงกับพร่ามัว
“เอกกับนท... เราคบกันอยู่ครับ”
Talk: สวัสดีค่ะ วันนี้วันหยุดวันสุดท้ายของชานมแล้ว
จากนี้เดินสายงานยาว เสาร์อาทิตย์ไม่ได้หยุดจนถึงสิ้นปี
ช่วงหลังจากนี้เป็นช่วงนับสต๊อกน่ะค่ะ ชานมต้องไปต่างจังหวัดทุกเสาร์เลย (มีใครทำอาชีพเดียวกันบ้างมั้ยเนี่ย?)
ระหว่างนี้จะพยายามอัพตอนใหม่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
อย่าเพิ่งถอดใจกันนะคะ!
ป.ล. ขอบคุณมากสำหรับทุกความคิดเห็นนะคะ
ชานมน้อมรับฟัง และจะนำไปปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นค่ะ
หัวข้อ: [[THE CAGE]] . . . กรงรัก . . . ** รวมเล่มแล้วค่า p.59 ** (อ่าน 558297 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก