^
^
โดดกอดคุณ CarToonMiZa ที่น่ารัก ขอบคุณที่ช่วยดันกระทู้ให้บ่อยๆค่ะ 
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (24) อุ้มรัก
ช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงในชีวิตวัยเรียนของเหล่าเด็กมัธยมตอนปลายเริ่มใกล้เข้ามา เมื่อทั้งไทม์และน้ำที่อยู่ม.6 กันแล้วนั้นต่างต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย ทำให้ต้องงดกิจกรรมทุกอย่างลงไป ทั้งกีฬาและกิจกรรมอื่นๆภายในโรงเรียน รวมไปถึงงานพิเศษที่ทั้งสองคนไปทำที่ร้านลุงไทยด้วย ทำให้เวลาในการพบกันของน้องแฝดกับพี่ๆลดน้อยลงตาม แต่น้ำก็ยังแบ่งเวลามาให้น้องอุ้มน้อยที่น่ารัก เด็กหนุ่มขออนุญาตพาแฝดคนน้องอย่างอุ้มรักไปเที่ยวที่บ้านสักครึ่งวัน พ่อกับแม่ก็อนุญาตเมื่อเห็นว่าน้ำเองก็ไว้ใจได้ว่าจะไม่พาน้องเถลไถลที่ไหน เพราะจากวันแรกที่น้องแฝดกับพี่ๆได้รู้จักกันนั้นมันก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว ความเสมอต้นเสมอปลายของพี่ไทม์กับพี่น้ำที่คอยรับส่งน้องแฝดก็ไม่ได้หายไปไหน สร้างพื้นฐานความมั่นใจให้พ่อแม่น้องได้ระดับหนึ่ง
การได้มีเวลาอยู่กับน้องในครั้งนี้น้ำก็อยากจะกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้น น้ำเคยพาน้องอุ้มมาที่บ้านของตนเองแล้ว บ้านของน้ำมีน้ำเป็นหัวหน้าครอบครัว เพราะแม่แต่งงานใหม่และพ่อก็เสียชีวิตไปด้วยโรคภัยนานแล้ว ทำให้น้ำต้องรับผิดชอบดูแลน้องสาวที่ตอนนี้อยู่มัธยมต้นปีที่ 3 แล้ว และน้องชายที่ยังเล็กอยู่ เพิ่งเข้าชั้นประถมปีที่ 5 เท่านั้นเอง แต่ทุกคนในบ้านก็ต่างรักและช่วยเหลือกันดี ร่มโพธิ์ของบ้านอย่างคุณย่าวัยเจ็ดสิบที่ยังดูแข็งแรงดีก็ทำให้พี่น้องทั้งสามคนไม่กระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทาง มีผู้ใหญ่คอยพร่ำสอนให้เป็นคนดีและดูแลเกื้อกูลกัน
เพราะฉะนั้นแล้วเมื่อมีเวลาว่างและเห็นลู่ทางที่จะทำมาหาเลี้ยงคนในบ้านได้น้ำก็จะทำมัน ถึงแม้ว่าจะมีเงินประกันชีวิตที่พ่อของเขาทำไว้ให้ แต่นั่นมันก็ครอบคลุมเพียงเรื่องค่าเล่าเรียนเท่านั้น เก็บไว้ใช้ยามที่จำเป็นจริงๆ ส่วนค่ากินอยู่ค่าใช้จ่ายภายในบ้านก็ต้องช่วยๆกัน
คุณย่ามีร้านขนมไทยเล็กๆ แต่กิจการก็ไปได้สวยเมื่อมีหลานๆคอยช่วยคิดสูตรแปลกใหม่มาเรียกลูกค้า หลังเลิกเรียนน้ำกับน้องๆก็จะมาช่วยกันขาย เสาร์-อาทิตย์น้องที่ยังเด็กกันอยู่ก็อยู่ช่วยคุณย่าขายของ ส่วนน้ำก็ไปทำงานพิเศษที่ร้านลุงไทยเป็นการหารายได้อีกทางด้วย อุ้มรักเคยมาที่บ้านและเข้ากับคนในครอบครัวเขาได้เป็นอย่างดี เพราะความน่ารักของน้องที่เป็นธรรมชาติทำให้คนมองรู้สึกเอ็นดู และการที่เข้ากับคนง่ายทำให้น้องสาวกับน้องชายของน้ำก็สนิทกับอุ้มรวดเร็วพอกัน
“พี่น้ำ ซื้ออะไรไปฝากที่บ้านอีกไหมอ่ะ?”
อุ้มรักเอ่ยถามเมื่อนั่งรถมาด้วยกัน คุณแม่ของอุ้มเตรียมผลไม้และของทานเล่นให้อุ้มรักเอามาฝากครอบครัวน้ำด้วยถุงใหญ่ แต่อุ้มรักก็ยังกังวลว่ามันจะไม่พอ
“พอแล้วครับน้องอุ้ม แค่นี้ก็เยอะแยะแล้ว กินไม่หมดหรอก นี่ย่าพี่ก็เตรียมทำอาหารไว้ต้อนรับหลานอุ้มอีกเยอะเลย ท้องแตกแน่”
พี่น้ำบอกก่อนเอ่ยเย้าน้องตบท้าย อุ้มรักหัวเราะอารมณ์ดี รถของน้ำมาถึงบ้าน น้องชายของน้ำก็รออยู่แล้ว วิ่งออกมารับของจากพี่อุ้มก่อนเดินคุยกันเข้าบ้านไป คุณย่ากำลังทำอาหารกลางวันอยู่เลย อุ้มรักจึงเข้าไปช่วย พอช่วยกันทำเสร็จ นั่งคุยเล่นกันอยู่สักพักถึงได้ลงมือทานข้าวกัน
หลังจากทานข้าวและเก็บล้างกันเรียบร้อยอุ้มรักก็ออกมาคุยกับคุณย่าของพี่น้ำที่หน้าบ้าน คอยบีบนวดเอาใจคนแก่ วันนี้ไม่มีใครออกไปไหนเพราะคุณย่าหยุดทำขนมหนึ่งวันให้หลานๆได้พักผ่อนกัน น้องชายของน้ำที่ชอบออกไปเล่นกับเพื่อนก็ยังอยู่บ้านเพราะพี่อุ้มมา
ขณะที่นั่งเล่นกันอยู่หน้าบ้าน นาขวัญก็แวะเข้ามาขอความช่วยเหลือจากน้ำ บ้านของเธอที่อยู่ใกล้ๆกันกำลังจะจัดงานทำบุญบ้านจึงมาขอแรงน้ำให้ไปช่วยขนข้าวของเครื่องใช้จำพวกโต๊ะเก้าอี้จานชามจากที่วัดหน่อย น้ำจึงบอกให้อุ้มรักคุยเล่นกับคุณย่าและน้องๆของเขาไปก่อนเดี๋ยวกลับมาแล้วค่อยไปดูหนังกัน
พอน้ำเดินออกไปเพื่อนคุณย่าก็แวะมาหา เด็กๆจึงย้ายที่เข้าไปเล่นกันในบ้านแทน น้องสาวของน้ำเอารายงานกองพะเนินมาทำ อุ้มรักเลยถามอย่างสงสัยว่าม.ต้นนี่รายงานเยอะขนาดนี้เลยหรือ น้องสาวน้ำจึงบอกว่าลำไพ่พิเศษ รับทำรายงานทั่วทุกสารทิศหาเงินค่าขนม เห็นน้องเขาจะทำรายงานอุ้มรักจึงเลี่ยงไปนั่งที่โซฟารับแขกแทน น้องชายของน้ำเลยเปิดทีวีให้พี่อุ้มดูแก้เบื่อ นาขวัญที่เมื่อครู่ไม่ได้ไปกับน้ำด้วยจึงเข้ามานั่งข้างกัน ก่อนชวนน้องอุ้มคุย
“น้องอุ้มนี่น่ารักนะ น้ำชอบเล่าเรื่องน้องอุ้มให้พี่ฟังบ่อยๆ”
นาขวัญที่เอาแต่มองจนอุ้มชักจะอึดอัดพูดขึ้นมา อุ้มรักเลยเอ่ยถามกลับไปยิ้มๆ
“เล่าว่ายังไงเหรอครับ?”
“อืม น้ำเคยเล่าเรื่องตอนเจอน้องอุ้มครั้งแรกน่ะ”
“ครับ”
อุ้มรักยังยิ้มให้พี่นาขวัญอยู่ ตอนที่เจอพี่น้ำครั้งแรก... ก็ต้องที่หน้าร้านลุงไทยสิเนาะ พี่น้ำทักอุ้มผิดเป็นนีออนด้วย ฮะๆ
“อย่างที่รู้กันน่ะนะว่าน้ำน่ะเป็นพวกหลงตัวเองเข้าขั้นเพ้อ”
นาขวัญแอบนินทาเพื่อน อุ้มรักหลุดขำเมื่อเห็นตามนั้นด้วย
“ตอนแรกที่น้ำบอกว่ามีน้องน่ารักคนหนึ่งแอบมองเขาอยู่บ่อยๆพี่ก็ไม่ค่อยจะเชื่อเขาเท่าไหร่หรอก ยิ่งบอกว่าเป็นเด็กผู้ชายด้วยยิ่งไปกันใหญ่”
นาขวัญพูดไปก็สังเกตอาการเด็กน้อยไป อุ้มรักเองก็เพียงแต่ยิ้มเฉย แม้จะรู้สึกแปลกๆแล้วก็ตาม เขาชอบแอบมองพี่น้ำหรือ? ไม่เห็นเคยรู้ตัวเลย
“นึกไม่ถึงเลยว่าเด็กริมหน้าต่างคนนั้นจะเป็นน้องอุ้มนี่เอง”
นาขวัญพูดไปเหมือนไม่มีอะไร แต่คำบอกเล่าเหล่านั้นกลับทำให้อุ้มรักชะงัก เรื่องนี้เขาเคยได้ยินมาแล้ว เรื่องที่นีออนแอบมองพี่ไทม์ริมหน้าต่าง ไม่อยากด่วนสรุปว่าเป็นเรื่องเดียวกัน แต่สถานการณ์ที่พี่นาขวัญยกมามันกลับใช่ทุกอย่าง
“เด็กริมหน้าต่าง?” อุ้มรักทวนคำ
“จ้ะ ก็น้ำเคยบอกน่ะว่าชอบเด็กน่ารักที่นั่งริมหน้าต่างแล้วมองเขาทุกวัน ก่อนหน้านี้พี่ไม่คิดว่าน้ำจะจริงจังกับเด็กคนนั้นเลยนะ จนวันนี้นี่ล่ะ…” นาขวัญยังคงเจื้อยแจ้วขณะที่อุ้มเริ่มจะเครียดขึ้นมา
“พี่น้ำชอบเด็กคนนั้นเหรอครับ?”
อุ้มน้อยเอ่ยถามเสียงเบา นาขวัญลอบยิ้มนิดๆก่อนตอบคำถามราวไม่รับรู้และไม่เห็นว่าน้องแฝดแปลกไป
“อื้อ น้ำเขาชอบอุ้มมาตั้งนานแล้วนะ ตั้งแต่ที่เห็นว่าน้องอุ้มชอบมองเขาจากหน้าต่างห้องเรียนน่ะ เขาก็เอาแต่เพ้อกับพี่ว่าน้องอุ้มน่ะน่ารัก อยากรู้จัก เรื่องของทั้งสองคนนี่น่ารักดีเนอะ”
“ไม่ใช่…”
“หือ?”
“ผมไม่ใช่เด็กคนนั้น ผมไม่เคยแอบมองพี่น้ำจากริมหน้าต่าง ไม่เคย…”
ยิ่งพูดอุ้มรักยิ่งจะร้องไห้ พี่น้ำชอบเด็กริมหน้าต่าง เด็กคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้หรอกนอกจากนีออน
“อุ๊ย! ตายจริง นี่พี่... เอ่อ... พี่ขอโทษนะคะน้องอุ้ม ตายแล้วปากพาซวยจริงๆเลย”
นาขวัญตีปากตนเองเบาๆสีหน้าดูกังวลใจ อุ้มรักยิ้มให้บอกว่าไม่เป็นไรเพราะพี่ขวัญไม่รู้นี่นา อุ้มรักพยายามที่จะปรับสีหน้าให้ดูดีขึ้น แต่เพราะเป็นคนเสแสร้งไม่เป็นจึงทำให้ดูอย่างไรมันก็ยังเศร้าอยู่ จนพี่น้ำกลับมาอุ้มเลยขอกลับบ้าน น้ำมองน้องที่เอาแต่ก้มหน้าอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นตอนเขาไม่อยู่กัน
“ทำไมครับอุ้ม เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“เปล่า อุ้มแค่อยากกลับบ้าน” อุ้มรักยังย้ำคำเดิม ไม่มีการอธิบายอะไรเพิ่มเติม
“อุ้ม เงยหน้ามาคุยกับพี่สิครับ เป็นอะไร หือ?”
“อุ้มอยากกลับบ้านอ่ะ”
เสียงเริ่มออกจะง้องแง้งงอแง น้ำยิ่งแปลกใจ หัวคิ้วเข้มขมวดปมที่น้องเอาแต่พูดว่าจะกลับบ้าน นัดกันว่าจะไปดูหนังนี่นา แล้วนี่มันอะไรกัน
“คือ... เราคุยกันเรื่องเด็กริมหน้าต่างน่ะน้ำ ฉันขอโทษนะ ไม่คิดว่าจะไม่ใช่คนนี้” นาขวัญเอ่ยแทรกเสียงอ่อย เก็บซ่อนสีหน้าแย้มยิ้มไว้ภายใต้หน้ากากเพื่อนที่แสนดี
น้ำถอนใจอย่างหนักอก มองหน้าเพื่อนโกรธๆ นาขวัญนะนาขวัญ ทำกันได้ น้ำอยากอธิบายแต่น้องคงไม่พร้อมรับฟัง น้ำจึงพาน้องไปลาคุณย่าที่หน้าบ้าน ก่อนพาไปที่รถเพื่อจะไปส่งน้องตามที่น้องต้องการ แต่ก่อนที่อุ้มรักจะก้าวขึ้นนั่งบนรถเพื่อกลับบ้านกันน้ำก็รวบจับมือน้องเอาไว้ บังคับกลายๆให้อุ้มรักเงยหน้ามามอง
“พี่ชอบอุ้ม ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเป็นยังไง แต่วันนี้คนที่อยู่ตรงหน้าพี่ตอนนี้ก็สำคัญที่สุด”
น้ำบอกกับน้องอย่างจริงจัง เขาเจอนีออนก่อนเจออุ้มรักก็จริง แต่เพราะเจอนีออนถึงทำให้เขาเจออุ้มไม่ใช่หรือ
“บางที... พี่อาจจะเห็นอุ้มเหมือนใคร” อุ้มเอ่ยแย้ง แต่พอพูดไปแบบนั้นแล้วก็เจ็บเสียเอง
“ไม่หรอก อุ้มไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือนอุ้ม”
นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่น้ำพูดได้ในตอนนี้ เขาไม่เคยเห็นว่าน้องเหมือนใคร และยิ่งไม่เคยคิดที่จะใช้เป็นตัวแทนใครทั้งนั้นด้วย เพราะอุ้มรักคืออุ้มรัก เพราะน้องเป็นแบบนั้นเขาถึงได้ชอบ ถึงได้รัก อยากจะให้น้องเข้าใจมันสักนิด
น้ำพาน้องอุ้มกลับมาส่งบ้าน ระหว่างทางไม่มีการพูดคุยหยอกล้อเหมือนเคย แต่อย่างน้อยการที่อุ้มรักยังกอดเอวและซบหลังเขาอยู่เงียบๆแบบนั้น น้ำก็พอจะเบาใจได้ว่าน้องไม่ได้โกรธจนไม่อยากที่จะอยู่ใกล้เขาแล้ว อาจจะเพียงแค่กำลังสับสนอยู่เท่านั้น
เมื่อมาถึงบ้าน อุ้มรักลงจากรถ ถอดหมวกคืนพี่แล้วเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินเข้าบ้านไป น้ำคว้ามือน้องไว้ อยากจะพูดอยากจะอธิบายแต่ก็รู้ว่าตอนนี้น้องคงยังไม่ต้องการจะฟังมัน เวลา คงเป็นสิ่งที่น้องต้องการมากที่สุดในตอนนี้
“พี่ชอบอุ้มนะ”
“...........”
คำพูดนั้นไม่ได้รับการตอบรับจากน้อง อุ้มรักยังคงเงียบอยู่เช่นนั้น น้ำก็ยังจับมือน้องไม่ปล่อย จนเมื่อเห็นว่าคุณแม่ของน้องเดินมาน้ำจึงปล่อยมือน้องอุ้มแล้วก้าวลงจากรถที่ตนเองนั่งคร่อมอยู่ลงมาไหว้สวัสดีคุณแม่น้อง ทำให้อุ้มรักก้าวเร็วๆเข้าบ้านไปโดยที่น้ำรั้งไว้ไม่ได้อีก ได้แต่มองตามหลังน้องไปด้วยสายตาละห้อยโหยจนคุณแม่จับสังเกตได้
“มีอะไรกันหรือเปล่าน้ำ?”
“ค... ครับ?” น้ำตะกุกตะกักเล็กน้อยเมื่อคุณแม่น้องแฝดเอ่ยทัก
“ทะเลาะกับน้องเหรอ?”
“เอ่อ... ก็มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย... ครับ”
น้ำอ้อมแอ้มบอก ไม่กล้าที่จะโกหกคุณแม่ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่มันก็จะทำให้ความเชื่อใจที่ครอบครัวน้องมีอยู่มันลดลง
“ตอนกำลังร้อนมักคุยกันไม่รู้เรื่อง รังแต่จะทะเลาะกันใหญ่โตไปเสียเปล่า ปล่อยให้เย็นลงสักพักแล้วคุยกันด้วยเหตุผลน่าจะดีกว่านะ ว่าไหม?”
“ครับ”
น้ำรับคำ ก่อนไหว้ขอบคุณแม่น้องที่ให้คำแนะนำมา ท่านช่างใจดีและให้ความเมตตาเอ็นดูเขา หากเป็นคนอื่นเขาคงถูกไล่ตะเพิดตั้งแต่ก้าวเข้ามาที่บ้านนี้ด้วยจุดประสงค์ว่าจะมาจีบลูกชายของท่านแล้ว แต่นี่ท่านกลับเข้าอกเข้าใจ เขาไม่ควรนำเรื่องร้อนใจมาให้พ่อแม่น้อง เขาโตกว่า มีวุฒิภาวะที่มากกว่า ควรจะดูแลน้องให้ได้ดีกว่านี้
น้ำเอ่ยลาคุณแม่น้องแฝดก่อนขับรถออกจากบ้านไป ยังมีคดีต้องเคลียร์กับอีกคนอยู่ นาขวัญ
อุ้มรักขึ้นบ้านมา นีออนก็กำลังนั่งทำรายงานอยู่ที่โต๊ะเล็กๆที่เอามากางหน้าทีวี หันมาเห็นน้องกลับมาแล้วว่าจะทักแต่น้องก็เดินลิ่วเข้าห้องไปไม่พูดไม่จา นีออนเอียงคอมองตามอย่างสงสัย ก่อนปิดหนังสือที่นำมาหาข้อมูลทำรายงานลงแล้วเดินตามน้องเข้าไปในห้องนอน
คุณแม่ที่ได้พูดคุยกับพี่น้ำแล้วขึ้นมาบนบ้าน เห็นแฝดพี่เดินตามแฝดน้องไปในห้องแล้วก็เลยกลับลงไปด้านล่าง ปล่อยให้พี่น้องเขาคุยกันไปก่อน เวลามีปัญหาเด็กส่วนมากไม่ค่อยจะอยากคุยกับพ่อแม่ด้วยเหตุผลนานัปการที่พวกเขานึกได้ และมักคิดว่าเพื่อนหรือพี่น้องที่อายุใกล้เคียงกันนั้นน่าจะเข้าใจเขามากกว่า จึงเลือกจะคุยกันเองและตัดสินใจกันเอง โดยที่ไม่นึกถึงว่าผู้ใหญ่ที่เกิดและเติบโตมาก่อนนั้นจะมีหนทางที่ถูกต้องในการแก้ปัญหาให้พวกเขา และแน่นอนว่าผู้ใหญ่เองก็ต้องทำให้เด็กๆเชื่อใจและรู้สึกว่าเป็นพวกเดียวกันกับเขาไม่ใช่เอาแต่ดุด่าไม่ฟังเหตุและผลที่เกิดขึ้นกับเด็ก และคุณแม่น้องแฝดท่านก็เลี้ยงลูกมาแบบนั้น ให้ลูกได้คิดและตัดสินใจด้วยตนเอง แต่หากมันเหนือบ่ากว่าแรงก็ปรึกษาพ่อแม่ได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะถูกดุ
นีออนเข้าไปหาแฝดน้องในห้อง เอ่ยถามว่าเป็นอะไร เห็นน้องดูเศร้าๆ อุ้มรักพอเห็นนีออนก็เกิดอาการของคนพาลพาโล ทั้งที่นีออนไม่เกี่ยวอะไรสักนิด แต่ยังไม่พร้อมจะเห็นหน้าแฝดพี่ตอนนี้จึงบอกอยากอยู่คนเดียว แต่นีออนไม่ยอมไป
“อุ้มบอกอยากอยู่คนเดียวไงออน” อุ้มรักบอกซ้ำเมื่อนีออนยังไม่ออกไปไหน
“ทำไมต้องไล่ออนด้วยล่ะ ออนเป็นห่วงนี่นา” นีออนเอ่ยแย้งน้อง รู้สึกไม่ดีที่ถูกน้องไล่
“อุ้มไม่ได้ไล่ แต่อุ้มยังไม่พร้อมคุยออนเข้าใจไหม?”
“ไม่เห็นเข้าใจ เราคุยกันได้ทุกเรื่องไม่ใช่เหรอ?”
“นีออน!”
อุ้มรักเสียงดังทำให้นีออนชะงัก พอเห็นพี่ชายหน้าเสียอุ้มรักถึงเพิ่งรู้สึกตัว แต่จะขอโทษก็ไม่ทันแล้วเมื่อนีออนน้อยใจไปแล้ว
“ถ้าให้ออนไป ต่อไปไม่ต้องมาคุยกับออนอีกเลยนะ”
นีออนพ้อน้องแล้วจะเดินออกจากห้องไป อุ้มรักรีบดึงแขนพี่ชายเอาไว้แล้วละล่ำละลักเรียก
“ออน... นีออน”
“………”
“อุ้มไม่รู้จะทำยังไงอ่ะ ออนอย่าโกรธอุ้มไปอีกคนสิ” อุ้มรักบอก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว
“เพราะอุ้มไม่รู้จะทำยังไงไง ออนถึงได้อยากอยู่ใกล้ๆเผื่อช่วยกันคิดอ่ะ”
นีออนพอเห็นน้องจะร้องไห้ก็พาลใจอ่อน จูงมือน้องมานั่งที่เตียงแล้วให้น้องเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ไหนว่าจะไปเที่ยวบ้านพี่น้ำ แล้วทำไมเป็นแบบนี้ อุ้มรักจึงเล่าเรื่องราวให้ฟังคร่าวๆก่อนสรุปใจความสำคัญของเรื่อง
“พี่น้ำชอบออน”
“หา พี่น้ำบอกแบบนั้นเหรอ?” นีออนร้องออกมาเมื่อน้องเล่าจบแถมสรุปให้เสร็จสรรพ พี่น้ำนี่นะชอบเขา
“เปล่า พี่นาขวัญ...”
“อีกละ พี่นาขวัญอีกละ”
เด็กตัวเล็กหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินชื่อพี่นาขวัญ ว่าแล้วว่าพี่คนนี้ไม่น่าไว้ใจ ทำน้องของเขาเสียใจจนได้เลยเห็นไหม นีออนปลอบน้องว่าไม่มีอะไร เล่าเรื่องก่อนหน้านี้ให้น้องฟังให้หมดเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่มีทางที่พี่น้ำจะชอบตนเองได้หรอก แล้วบอกให้เชื่อพี่น้ำที่อุ้มรักรู้จักกันมานาน ดีกว่าเชื่อใครไม่รู้แบบนั้น
“ถึงพี่น้ำจะไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่ แต่ออนว่าก็เชื่อได้มากกว่าพี่นาขวัญแน่ๆ”
อุ้มรักทำหน้าแปลกๆเมื่อฟังพี่ชายพูด ตกลงจะเชียร์พี่น้ำหรืออะไรกันน่ะ แต่พอได้คุยกับนีออนแล้วอุ้มรักก็ใจเย็นลงพอที่จะคิดและทบทวนตามที่พี่ชายบอก เขากับพี่น้ำรู้จักกันมานานนับปี แต่พี่นาขวัญเองก็รู้จักพี่น้ำมามากกว่าเขาเสียอีกนี่นา ความกังวลใจไม่ได้หายไป แต่ความเชื่อใจที่มีต่อพี่น้ำก็เพิ่มขึ้นมาเหมือนกัน ในเมื่อพี่บอกว่าตอนนี้เขาคือคนที่สำคัญที่สุด ถ้าหากอุ้มรักจะเชื่อใจพี่น้ำมันก็คงไม่ผิดอะไรใช่ไหม
ฝ่ายน้ำที่กลับมาถึงบ้านก็ทะเลาะกับนาขวัญเรื่องที่นาขวัญไปพูดให้น้องอุ้มเข้าใจเขาผิดไป
“ก็ใครจะไปรู้!” นาขวัญกระแทกเสียงใส่เพื่อน ความน้อยใจแล่นขึ้นมาในอก
“เธอรู้ขวัญ รู้ดีด้วย”
“รู้แล้วไง มันช่วยไม่ได้นี่ก็ฉันหมั่นไส้!”
“ขวัญไปหมั่นไส้น้องอุ้มเรื่องอะไร?”
“ฉันไม่ได้หมั่นไส้อุ้มรัก แต่หมั่นไส้นายนั่นแหละน้ำ ไอ้คนซื่อบื้อ!”
“ขวัญ…” น้ำดูอึ้งไปเมื่อเพื่อนพูดแบบนั้นออกมา
“ฉันชอบนาย เคยรู้บ้างไหม?”
นาขวัญถามเพื่อน หน่วยตาคลอคลองด้วยหยาดน้ำตาที่พร้อมจะร่วงลงมาได้ทุกเมื่อ น้ำมองเพื่อนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเพื่อนรู้สึกอย่างไรกับตนเอง แต่เพราะมันยังอยู่ในกรอบของความเป็นเพื่อนมาตลอดน้ำจึงไม่เคยไปสะกิดสะเกาให้เพื่อนต้องรู้สึกไม่ดี แต่ในเวลานี้ที่นาขวัญพูดมันออกมาเองเขาก็จำเป็นที่จะต้องทำอะไรให้มันชัดเจนลงไปเช่นกัน
“น้ำไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น ...ขวัญคือเพื่อนที่ดีที่สุดของน้ำนะ”
นาขวัญมองเพื่อนอย่างเสียใจ ถึงแม้จะพูดให้ดูดีสักแค่ไหน แต่มันก็ยังคงเป็นคำปฏิเสธอยู่ดี น้ำตาเม็ดโตรินไหลให้น้ำสะเทือนใจเล่น ก่อนที่นาขวัญจะวิ่งออกจากบ้านของน้ำไป เด็กหนุ่มมองตามเพื่อนแล้วถอนหายใจอย่างหนักอก สำหรับเขาแล้ว เพื่อน... ไม่ว่าอย่างไรก็คือเพื่อน เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้
-----------------
หน้าโรงเรียนมัธยม น้ำยืนรอน้องอุ้มอยู่หน้าประตูโรงเรียนด้วยความกระวนกระวายใจ เวลาสองวันที่ไม่ได้คุยกับน้องเลยนอกจากส่งข้อความหาน้องตามความเคยชินที่ทำมาในทุกๆวัน หลังจากที่ไปส่งน้องกลับบ้านในวันนั้นน้ำก็แทบจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้ น้องๆของเขาต้องคอยสะกิดอยู่เรื่อยๆให้มีสติสตังครบถ้วน รถยนต์ของพี่ไอรักเข้ามาจอดหน้าโรงเรียน อุ้มรักกับนีออนน้อยก้าวลงมาจากรถ พอรถพี่ไอรักออกตัวไปแล้วน้ำจึงเดินเข้าไปหาน้องแฝด อุ้มรักชะงักเมื่อเจอพี่น้ำ นีออนมองสองคนสลับกันไปมาก่อนเดินลั้นลาเข้าโรงเรียนไป ปล่อยให้น้องพูดคุยกันกับพี่น้ำเอง
พอนีออนเดินออกไปแล้วอุ้มรักกับน้ำก็ยังไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาก่อน เด็กน้อยจึงค่อยก้าวเดินเข้าโรงเรียนไปบ้าง น้ำเองก็ก้าวตามน้องมาติดๆ อยากบอกว่าคิดถึงก็กลัวน้องจะหาว่าโอเวอร์ เลยได้แต่เดินข้างน้องไปเงียบๆจนถึงห้องเรียนของน้อง อุ้มรักหยุดเท้าที่หน้าห้อง นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะหันมาหาพี่น้ำที่ยังยืนอยู่ไม่ไปไหน
“วันนี้พี่น้ำจะมารับอุ้มกลับบ้านด้วยหรือเปล่า?”
จู่ๆอุ้มรักก็พูดขึ้นมาทำให้น้ำออกจะงงงัน ก่อนจะเปิดยิ้มกว้างเมื่อเห็นสัญญาณที่ดีในคำถามนั้น รีบตอบรับอย่างเร็วไว
“อ... อื้ม กลับพร้อมกันนะ”
น้องพยักหน้ารับ ตั้งแต่เจอหน้ากันน้ำยังไม่เห็นน้องยิ้มเลย แต่กลับรู้สึกไปเองว่าน้องไม่ได้โกรธตนเองแล้ว
“งั้นพี่กลับห้องเรียนนะ”
“ครับ”
อุ้มรักตอบรับก่อนจะก้าวเข้าห้องเรียนไป พร้อมกับไทม์ที่มาหานีออนน้อยเดินสวนออกมา อุ้มก็ส่งยิ้มทักทายพี่ไทม์ไป เมื่อออกมาด้านนอกแล้วไทม์ก็เดินกอดคอน้ำเพื่อนรักเพื่อกลับตึกเรียนด้วยกัน
“เฮ้ย! ได้ข่าวว่าทำน้องอุ้มงอนเหรอวะ?” ไทม์เปิดประเด็นร้อน น้ำยิ้มมุมปากก่อนประชดกลับเล็กๆ
“ข่าวไปไวนะมึง”
ไทม์ยักคิ้วให้เพื่อน รู้เสียบ้างนะ หน่วยข่าวกรองพิเศษอยู่ใกล้ตัวเขาแค่นี้เองเว้ย
“แล้วเป็นไง ดีกันยัง?”
“กำลัง” น้ำตอบสั้นๆ แต่รอยยิ้มกริ่มนั้นทำให้ไทม์หมั่นไส้เหลือหลาย
“เหรอ คิดไปเองเปล่า?” เพอร์เฟคแมนยังล้อเลียนเพื่อน
“เชี่ยไทม์”
น้ำชกท้องเพื่อนแบบแกล้งกัน ไทม์ก็โดดหลบแล้วหัวเราะ ก่อนจะคว้าคอเพื่อนน้ำมาล็อคเอาไว้เหมือนเดิม
“เออ แล้วนี่มึงรู้ยังว่าไอ้วินเซนต์มันจะกลับมาแล้วนะ”
ไทม์เอ่ยถามถึงเรื่องที่เพื่อนสมัยเด็กชื่อวินเซนต์กำลังจะกลับมา หลังจากไปเล่าเรียนถึงเมืองนอกเมืองนามาเสียหลายปี
“กูนึกว่ามันตายไปแล้วนะน่ะ หายหัวไปไม่ส่งข่าวเพื่อนเลย”
น้ำประชดเพื่อนขำๆ ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปตึกเรียนของตนเอง การกลับมาของวินเซนต์ทำให้เพื่อนๆมีเรื่องพูดคุยกันไม่ได้ขาด วีรกรรมแสบซ่าของเพื่อนสมัยเด็กคนนี้มีมากมายสาธยายไม่หมดกันเลยทีเดียว
หลังเลิกเรียน น้ำพาน้องอุ้มมาที่บ้านตนเองก่อนที่จะไปส่งน้องกลับบ้านเช่นทุกที เพราะเรื่องที่เกิดวันก่อนนั้นทำให้คุณย่าของน้ำกังวลใจ เห็นตอนขากลับน้องอุ้มท่าทางไม่ดีเลย แถมน้ำยังมีท่าทีแปลกๆอีก น้ำจึงพาน้องมาหาย่าให้ย่าคลายกังวลว่าไม่ได้โกรธอะไรกันแล้ว
นาขวัญที่รู้ว่าน้องอุ้มรักมาที่บ้านของน้ำก็แวะเข้ามาหา แต่มาอีกมาดหนึ่งที่อุ้มไม่เคยเห็น คราวนี้อุ้มจำต้องรับมือด้วยตนเอง เพราะหากเขายังอ่อนแอก็คงจะถูกกระตุ้นให้ทะเลาะกับพี่น้ำอยู่เรื่อยๆเป็นแน่
“ทั้งที่รู้ว่าน้ำชอบฝาแฝดของตัวเอง น้องยังจะคบกับน้ำต่ออีกเหรอ ไม่ตะขิดตะขวงใจเลยรึไง?”
“ก่อนนี้พี่น้ำจะชอบใครมาอุ้มไม่รู้ แต่ตอนนี้คนที่พี่น้ำชอบคืออุ้ม... ไม่ใช่คนอื่น”
อุ้มรักบอกเสียงนิ่ง เน้นชัดทุกถ้อยคำ พยายามแล้วมันก็ได้เท่านี้ล่ะ ถ้าเป็นนีออนคงกวนโมโหได้มากกว่านี้อีก นาขวัญมองน้องแฝดด้วยความขัดเคือง ก่อนจะหันมาส่งสายตาขัดเคืองให้น้ำบ้าง แต่มันกลับดูเศร้าในสายตาน้ำจนน้ำต้องเบือนหน้าหนี นาขวัญยิ่งน้อยใจที่เพื่อนทำแบบนั้นจึงผลุนผลันออกจากบ้านน้ำไป
“ขอบคุณนะอุ้มรัก ที่เชื่อใจและไม่โกรธพี่” น้ำเอ่ยบอกกับน้องเมื่อนาขวัญออกจากบ้านไปแล้ว
“อุ้มเชื่อนีออนต่างหากล่ะ”
“ห๊ะ!”
พอน้องบอกว่าเชื่อนีออนไม่ใช่ตนเองน้ำก็ร้องอุทานออกมาก่อนที่จะมีสีหน้าสลดลง น้องไม่ได้เชื่อใจเขาอ่ะ อุ้มรักยิ้มขำก่อนจะเอ่ยแก้ทำให้น้ำหูตั้งหางกระดิกได้เหมือนเดิม
“อุ้มล้อเล่นน่ะ อุ้มเชื่อพี่น้ำนะ เพราะที่ผ่านมาพี่น้ำไม่เคยทำอะไรให้อุ้มเสียใจสักครั้ง ไม่เคยหักหาญน้ำใจหรือบังคับในสิ่งที่อุ้มไม่อยากทำ ดูแลเอาใจใส่ตามสมควร และที่สำคัญ...” เด็กน้อยอมยิ้มตาพราวก่อนพูดต่อ
“รักอุ้มด้วยใช่ไหม?”
น้ำหัวเราะเบาๆที่ตอนนี้น้องชักจะตามเขาทันแล้ว รั้งตัวกลมมากอดแล้วหอมแก้มเบาๆ
“ครับ ทั้งรักทั้งหลงเลยคนนี้”
เมื่อปัญหาผ่านพ้นไปทั้งคู่ก็ยิ้มให้กันด้วยความโล่งใจ พร้อมๆกันนั้นความสัมพันธ์ที่มีก็ดูจะดีขึ้นกว่าเดิม อยากขอบคุณนาขวัญเหมือนกันที่ทำให้ได้เคลียร์ใจกัน ถ้าไม่เกิดปัญหาก็คงจะมองไม่เห็นถึงสิ่งสำคัญ
นาขวัญเดินออกมาจากบ้านของเพื่อนสนิทอย่างน้ำด้วยความรู้สึกมัวหม่น น้ำตาพาลจะไหลเสียให้ได้ แม้จะทำใจแข็งสักเท่าไหร่มันก็ยังไม่มากพอ ทั้งที่เธอควรจะได้อยู่ตรงนั้น... ข้างกายของน้ำ
“ว๊าย!!”
เพราะมัวแต่เดินใจลอยตัวของนาขวัญเลยปลิวหวือตามแรงกระแทกโครมใหญ่ลงไปนั่งแหมะอยู่บนพื้น
“ขอโทษครับผมไม่ทันระวัง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
เสียงทุ้มห้าวละล่ำละลักถามนาขวัญพร้อมกับช่วยฉุดให้ลุกขึ้น เด็กสาวปัดฝุ่นผงออกจากเสื้อผ้าด้วยความหงุดหงิด ตวัดสายตามองคนต้นเหตุอย่างเอาเรื่อง ก่อนดวงตากลมโตจะเบิกกว้างอย่างตกใจ ริมฝีปากสวยอ้าค้าง นิ้วเรียวถูกยกขึ้นมาชี้บุคคลตรงหน้าสั่นระริก
“น... นาย นาย!”
เหมือนว่านาขวัญจะพูดเป็นอยู่เพียงแค่นั้น เพราะนอกจากคำว่า ‘นาย’ แล้วก็ไม่มีคำใดหลุดลอดออกมาอีก มือของคนตรงหน้าคว้านิ้วเรียวที่ชี้มาที่ตนเองค้างอยู่ ก่อนมุมปากจะยกยิ้มราวจะเยาะ
“ผม นายวินเซนต์ คนที่หล่อที่สุดในภูมิภาคนี้ เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศวันนี้เองครับ ช่างเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณนาขวัญยังจำผมได้”
รอยยิ้มร้ายกาจที่แตะแต้มบนใบหน้าของคนที่บอกว่าตนเองหล่อเหลาเอาการนั้นยิ่งทำให้นาขวัญแทบจะกรีดร้อง ความทรงจำแสนร้ายย้อนกลับเข้ามาในสมองราวกับการฉายภาพซ้ำจากหนังเรื่องดังก็ไม่ปาน และทุกฉากทุกตอนก็มีนายวินเซนต์คนนี้เป็นคนก่อเหตุแทบทั้งนั้น
‘ไม่จริ๊ง คืนวันอันสงบสุขของฉ้านนนน come back please!!!’
TBC
ขอบคุณทุกท่าน จัดบวกกันไปค่ะ 
วันนี้ไม่เวิ่น หมดแรง ฮะๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
