พิมพ์หน้านี้ - ☆☆รักใสปิ๊ง☆☆
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: wanmai ที่ 12-06-2012 19:36:31
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++++++++++++++++++++
☆☆รักใสปิ๊ง☆☆ : )
ตอนที่ (1)
ไม่รู้จัก...แต่รักแล้ว
ช่วงเวลาเช้าของโรงเรียนมัธยมปลายประจำจังหวัด หลังจากที่ผ่านกิจกรรมก่อนเข้าห้องเรียนแล้ว ความสงบจึงมาเยือนอีกครั้ง เสียงจ้อกแจ้กจอแจที่ดังมาตั้งแต่เช้าเบาลง เมื่อแต่ละห้องได้ทำการเรียนการสอนแล้ว
โต๊ะเรียนข้างหน้าต่างตัวเดิมถูกจับจองโดยเด็กผู้ชายตัวเล็ก นีออน เด็กชายวัยรุ่นผิวขาวสว่างเหมือนชื่อ หน้าตาออกตี๋นิดๆ ดูจิ้มลิ้มพริ้มเพรากว่าเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกัน เจ้าตัวเขาบอกว่าเป็นเพราะตนเองยังไม่แตกเนื้อหนุ่มเลยดูตัวเล็กบางเช่นนี้ หน้าตาที่ดูจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยนั่น อีกหน่อยพอเป็นผู้ใหญ่ก็ดูแมนขึ้นเอง เขาว่าอย่างนั้นนะ
เมื่อเรียนวิชาสุดท้ายของคาบเช้าเสร็จจะเป็นช่วงเวลาที่นีออนน้อยรอคอยอยู่เสมอ ช่วงเวลานั้นตรงจุดที่เขานั่งจะมองเห็นพื้นที่ด้านล่างนอกอาคารเรียนได้ชัดเจน คนๆนั้นที่เขารอมักจะเดินผ่านตรงจุดนี้เสมอ แม้ไม่อยากยอมรับว่ารอ แต่ทุกครั้งที่ถึงเวลา เด็กชายตัวเล็กก็คอยแต่จะหันไปมองทุกทีไป
เสียงกรีดร้องแหลมเล็กของเพื่อนนักเรียนหญิงในห้องบ่งบอกการมาถึงของคนๆนั้น พี่ไทม์ รุ่นพี่ม.5 หนุ่มหล่อแสนเพอร์เฟคของโรงเรียนนี้ ที่ไม่ได้มีดีเพียงหน้าตาที่หล่อเหลา และรูปร่างที่สูงสมาร์ท ด้านการเรียนและกีฬาก็ไม่เป็นรองใครที่ไหนเช่นกัน
ดวงตาเรียวรีจับจ้องมองคนที่เดินแจกยิ้มอยู่ด้านล่างแล้วก็นึกอิจฉาในความสมบูรณ์แบบที่คนนั้นมี ทำไมเขาถึงไม่มีอะไรที่ได้เศษเสี้ยวของคนนั้นบ้างนะ ตัวก็เล็กจ้อย หน้าตาก็จืดๆธรรมดาๆ เห็นได้โดยทั่วไป แล้วดวงตาที่เวลายิ้มเป็นสระอิแบบนี้ก็ไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่ ถึงใครจะบอกว่ามันดูจริงใจและน่ารัก แต่เด็กชายตัวเล็กก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่ดีพอ อยากจะเป็นแบบคนที่อยู่ด้านล่างนั่นมากกว่า
และอาจจะเป็นด้วยว่าตนเองมองเพลิน ทำให้เมื่อบุคคลที่อยู่ในความสนใจนั้นเงยหน้าขึ้นมามองแล้วจึงหลบไม่ทัน ประสานสายตาเข้ากับแววตาเจ้าชู้นั่นเสียเต็มเปา รุ่นพี่ไทม์ยิ้มและโบกมือให้ เด็กตัวเล็กชะงักกับสิ่งที่เกิดขึ้น สีหน้าตกใจและมึนงงเล็กๆ หันซ้ายแลขวาเลิ่กลั่ก แต่พอเห็นว่าข้างกายตนเองนั้นมีเด็กสาวแสนน่ารักคนหนึ่งยืนอยู่ และโบกมือตอบคนด้านล่างพร้อมรอยยิ้มสวย ตัวเล็กจึงถอนหายใจให้กับความเพ้อฝันของตนเอง เขาจะทักทายเราทำไมไม่ได้รู้จักกันเสียหน่อย
พอมองทั้งสองคนสลับกันไปมาแล้ว เด็กชายก็ผละออกมาจากกรอบหน้าต่าง โดยที่ไม่ได้สังเกตรอบกายเลยว่าเหล่านักเรียนหญิงรอบๆนั้นกำลังถกเถียงกันเรื่องที่รุ่นพี่ไทม์โบกมือให้ใคร และคิดเข้าข้างตัวเองกันยกใหญ่
“เขายิ้มให้ฉัน!” สาวน้อยนางหนึ่งเถียงกับเพื่อนอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ทักทายฉันต่างหาก” อีกคนก็ไม่ยอมกัน ก็เธอสวยกว่ายัยนี่เป็นไหนๆ
“ฉัน!”
“ต้องเป็นฉันสิ!”
เสียงถกเถียงกันนั้นต้องหยุดลงเมื่อสาวน้อยคนที่ยืนอยู่ข้างเด็กหนุ่มตัวเล็กก่อนหน้านี้ เอ่ยขึ้นมาอย่างมั่นใจ
“เขามองฉันต่างหาก”
สองสาวที่เถียงกันเมื่อครู่มองคนพูดแล้วเบ้หน้า ก่อนจะกอดอกแล้วสะบัดบ็อบใส่ยัยน่ารักนั่น เชอะ!
-----------------
บนทางเดินเข้าตึกเรียน เด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของหัวข้อสนทนาของนักเรียนหญิงรุ่นน้องกำลังยืนยิ้มค้าง ในทุกๆวันที่เขาเดินผ่านที่ตรงนี้ จุดที่ต้องมองขึ้นไปแทบทุกครั้งคือหน้าต่างห้องเรียนของชั้น 3 บานเดิมที่เห็นทุกวันว่ามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมักมานั่งอยู่ตรงนั้น เขาไม่รู้ว่าเป็นใคร ไม่ได้รู้จักมักจี่แม้แต่น้อย แต่สายตาที่คอยมองมา ที่เขารู้สึกไปเองว่าเด็กคนนั้นเหมือนต้องการจะบอกอะไรสักอย่าง ทำให้วันนี้ไทม์ตัดสินใจหยุดและเงยหน้าขึ้นมองตรงๆ ก่อนจะส่งยิ้มและโบกมือทักทาย
ในทีแรกเจ้าตัวเขาดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นว่าไทม์ทำเช่นนั้น แต่พอหันซ้ายหันขวาสักพัก สีหน้าที่ตื่นตกใจนั้นก็เปลี่ยนเป็นสลดลงไป คิ้วเข้มของไทม์ขมวดเมื่อคนตัวเล็กเดินผละจากหน้าต่างบานนั้นไป แต่เมื่อสังเกตได้จากเสียงทะเลาะกันเองของนักเรียนสาวน้อยที่ว่าเขาโบกมือทักทายใคร ถึงได้เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร หัวคิ้วเข้มที่ขมวดปมเริ่มคลาย ริมฝีปากสวยยกยิ้มเมื่อนึกถึงคนตัวเล็ก
เด็กคนนั้นจะรู้ไหมว่า คนที่เขาอยากทักคือเจ้าตัวเขาเอง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ยืนข้างๆ
----------------
หลังเลิกเรียน
เด็กหนุ่มตัวสูงผิวออกแทน ผมตัดซอยสั้น ท่าทางมาดมั่นดูมั่นใจในตนเองเหลือแสน ดีกรีหนุ่มฮอตของห้อง และเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของเพอร์เฟคแมนอย่างไทม์ ที่เวลาไปไหนก็จะไปด้วยกันอยู่เสมอ
“พี่น้ำมารอใครคะนี่?”
นักเรียนหญิงรุ่นน้องที่เดินผ่านหนุ่มฮอตเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่มายืนทำเท่อยู่ข้างรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดของเจ้าตัว เป็นรถรุ่นยอดนิยมในปัจจุบัน ใครขับเป็นต้องเท่ทุกรายไป
น้ำเพียงแต่ยิ้มละลายใจให้สาวๆที่เดินผ่าน ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป เพราะคนที่เขารอยังไม่ออกมาจากโรงเรียน นี่ลงทุนมารอหน้าโรงเรียนเลยนะ ยังไงก็ไม่พลาดแน่ๆ ไทม์ที่ยืนกอดอกพิงกำแพงรั้วโรงเรียนอยู่มองเพื่อนสนิทขำๆ เวลาจะทำอะไรทีนี่ดูเอาจริงเอาจังจนน่าเป็นห่วง มั่นใจในตัวเองสุดๆแล้วคนนี้
นีออนน้อยเดินก้มหน้าก้มตาออกมาพ้นจากประตูหน้าโรงเรียน เท้าเรียวต้องหยุดลงเมื่อมีใครบางคนมายืนขวางทางตรงหน้า ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะออกอาการตกใจเล็กๆเมื่อเห็นว่าคนนั้นเป็นใคร
‘พี่น้ำ เพื่อนสนิทพี่ไทม์’
หนุ่มน้ำมองหน้าตาตื่นๆของเด็กตัวเล็กอย่างชอบใจ ความมั่นใจที่มีอยู่ยิ่งเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว ขณะที่ไทม์ดีดตัวขึ้นยืนตรงทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่เพื่อนมารอเป็นใคร เขารู้แค่ว่าคนที่น้ำมารอเป็นคนที่มาแอบชอบน้ำ และเพื่อนน้ำก็เห็นว่าเด็กคนนั้นน่ารักดีเลยจะลองคบด้วย พอถามว่าใครเพื่อนก็แค่ยิ้มตอบกลับมา และบอกว่าถ้าไทม์เห็นไทม์ต้องอึ้ง
ใช่ ตอนนี้เขาอึ้งจริงๆอย่างที่น้ำบอก ไม่ได้อึ้งเพราะคนที่เพื่อนจะคบด้วยเป็นผู้ชาย แต่ที่อึ้งนั่นเป็นเพราะคนๆนั้นคือเด็กคนนี้ต่างหากเล่า ไอ้น้ำ มึงแย่งแฟน(ในอนาคต)กู!!!
“สวัสดี”
น้ำทักทายคนตัวเล็กที่เอาแต่มองเขาตาปริบๆ พอทักออกไปก็ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะสะดุ้งเล็กๆ น้ำมองยิ้มๆแล้วพูดต่อ
“พี่ชื่อน้ำนะ แต่พี่ว่าพี่ไม่ต้องแนะนำตัวหรอกมั้ง เพราะเหมือนว่านายจะรู้จักพี่แล้ว”
นีออนมองหน้ารุ่นพี่อย่างแปลกใจ รู้จักเขาก็รู้จักนะ เพราะพี่น้ำเป็นเพื่อนพี่ไทม์ แต่ทำไมต้องทำหน้าตาแปลกๆใส่เขาด้วยอ่ะ
“เมื่อเช้าพี่เห็นนายแอบมองพี่ที่หน้าต่างนะ”
น้ำหรี่ตามองเหมือนรู้ทันนะว่าตัวเล็กคิดอะไรอยู่ คราวนี้นีออนยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เขามองพี่น้ำหรือ ตอนไหนกัน????
ตัวเล็กคิดแบบนั้น แต่เด็กหนุ่มอีกคนกลับคิดไปในทางเข้าข้างตัวเองเต็มที่ว่าน้องเขาคงตกใจที่ถูกจับได้ มันจะไปกันใหญ่แล้วไหมนี่
“ชอบพี่เหรอ?”
ในที่สุดคำถามตรงประเด็นก็ถูกยิงตูมมาในครั้งเดียวจบ นีออนแทบร้องอุทานออกมาแล้ว แต่พอมองหน้าพี่เขาแล้วท่าทางจะไม่ดีเท่าไหร่ ตัวเล็กจึงพยายามที่จะหาคำตอบที่มันจะไม่เป็นการทำร้ายน้ำใจกันมากเกินไปนัก หัวคิ้วเรียวเริ่มจะขมวดเมื่อความลำบากใจมาเยือน
“เอ่อ... คือผม…”
“ไม่ต้องอายหรอก พูดออกมาเลย พี่รู้ว่าเราแอบชอบพี่อยู่” น้ำยังลุ้นให้น้องตัวเล็กพูดออกมา พี่ใจดีนะ ไม่กัดหรอก
“คือว่าที่จริงแล้ว…”
“..........”
“ผมไม่ได้มองพี่ครับ”
“ห๊ะ!!”
คราวนี้คนที่ตกใจกลายเป็นหนุ่มมั่นอย่างน้ำเสียเอง อะไรกันนี่ เด็กคนนี้ทำเขาหน้าแตกแหลกละเอียดไปหมดแล้ว เขาไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าเขาจะคิดไปเองหรอกน่า ก็...
“แต่นายมานั่งอยู่ตรงนั้นทุกวัน แล้วเวลาที่ฉันเดินผ่านนายก็ต้องจ้องมองตลอด”
คำสรรพนามเปลี่ยนจากพี่กลายเป็นฉันไปเสียแล้วพี่น้ำ แถมเสียงยังดังขึ้นมาอีกระดับด้วย ไทม์ที่มองอยู่ห่างๆเริ่มเป็นกังวลว่าทั้งสองคนจะมีเรื่องกัน จึงเดินเข้ามาหาทั้งคู่ช้าๆ ดูสถานการณ์ไปด้วย ก่อนหน้านี้ยังดีกันอยู่เลยไม่ใช่หรือ?
“พี่รู้ได้ไงว่าผมมอง ถ้าพี่ไม่ได้มองผมอยู่”
เด็กตัวเล็กย้อนเข้าให้ เขาไม่ชอบน้ำเสียงที่เพื่อนพี่ไทม์พูดเลย แต่ต้นก็ทำเป็นพูดดี แต่พอไม่ได้ดังหวังกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไร้ความจริงใจสิ้นดี!
“นี่! ก็นายเล่นจ้องซะขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องรู้ทั้งนั้นล่ะ” น้ำชี้หน้าเด็กยอกย้อนอย่างเดือดดาล เห็นหงิมๆนี่ร้ายไม่เบานะ ดูสินั่น คนมองเขากับเด็กนี่กันใหญ่แล้ว
“แล้วพี่ไม่คิดบ้างล่ะครับว่าผมมองคนอื่น” ตัวเล็กพริกขี้หนูลอยหน้าถาม
“ใคร?” น้ำขมวดคิ้วก่อนจะถามเสียงห้วน ยังจะมีใครที่น่าสนใจนอกจากเขาอีกหรือไร เขาคือที่สุดของที่สุดแล้วเถอะ
“แล้วใครที่เดินมากับพี่ล่ะ?” นีออนยังย้อนถามอีก พี่น้ำถึงกับนิ่ง คนที่เดินมาด้วยกันมัน…
“นี่อย่าบอกนะ…”
“ผมมองพี่ไทม์ ... ไม่ใช่พี่”
ตัวเล็กพูดให้พี่น้ำเข้าใจ เดี๋ยวจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาแอบมอง แอบชอบอีก เด็กหนุ่มสุดฮอตทำหน้าไม่ถูก นี่มันแย่เสียยิ่งกว่าแย่อีกนะแบบนี้
“ฮืมมม ดีนี่ มองไอ้ไทม์งั้นเหรอ?” พูดเหมือนรำพึงกับตนเองเสียมากกว่า แต่น้องนีออนดันตอบกลับมาด้วยนี่สิ
“ครับ”
“ไม่ได้ถาม!”
นีออนยักไหล่ คลอนศีรษะไปมา น้ำมองเด็กกวนแล้วของขึ้น อยากขย้ำหัวเด็กเฟร้ยยย
“มีเรื่องอะไรกันน่ะ?”
เสียงทุ้มที่เอ่ยถามจากทางด้านหลังทำให้นีออนสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันไปมองคนที่เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงหน้าตื่น เขาตกใจง่ายอะไรขนาดนี้นะ
‘น...นี่มัน พี่...’
“จัดการให้กูทีไทม์” น้ำรีบโยนลูกต่อ เขาเสียหน้าที่สุดแล้วตอนนี้ รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น
“อะไรของมึง โยนมาให้กูเลยนะ”
ไทม์ว่าเพื่อนไม่จริงจังนัก น้ำยักไหล่ แล้วพยักพเยิดไปทางเด็กตัวเล็กที่ทำหน้าตาตื่นอยู่ในตอนนี้ เป็นไงล่ะ เจอตัวจริงเขาแล้วจะเก่งออกอีกไหม
“น้อง อืม... น้องชื่ออะไรครับ?”
ไทม์หันมาถามน้องตัวเล็กเสียงนุ่ม บรรยากาศรอบตัวพี่ไทม์ต่างจากพี่น้ำโดยสิ้นเชิง ไม่มีแววคุกคาม ไม่มีสายตากรุ้มกริ่ม และท่าทางมั่นใจจนเกินพอดี นีออนก้มหน้าลงอีกนิดก่อนจะตอบคำถามไทม์ตะกุกตะกักจนอยากจะตบปากตัวเองสักผลัวะที่มาติดอ่างอะไรเอาตอนนี้
“อ...ออน ออนครับ”
“อร เฮ้ย! ชื่อบังอรเหรอวะ?” น้ำยังไม่วายยื่นหน้ามาแซว เด็กน้อยชักสีหน้าใส่ทันที ยังไม่เข็ดนะ!
“น้ำ” ไทม์ปรามเพื่อนที่ตั้งท่าจะทะเลาะกับเด็ก
“เขาชื่อนีออนหรอก ตาลุงปากเสีย!!”
นีออนย้อนเกล็ดรุ่นพี่อีกที น้ำทำท่าจะเข้าคลุกวงในเถียงกับเด็กน้อยอีก ไทม์จึงต้องหยุดเพื่อนเอาไว้เสียก่อน แล้วหันไปพูดกับน้องนีออน
“พี่ต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะ ถ้าเขาทำให้เรารู้สึกไม่ดี”
ตัวเล็กส่ายหน้าหวือท่าทางเก้อเขินจนเห็นได้ชัด ไทม์ยิ้มกับท่าทีที่น้องตัวเล็กมีให้ ก่อนจะนำเสนอแนวทาง
“แล้วนี่จะกลับบ้านแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่ให้น้ำมันไปส่ง”
“ไม่เอา!!”
ทั้งตัวเล็กตัวใหญ่ร้องค้านพร้อมกัน ก่อนจะหันมามองหน้ากันเอง ส่งสายตาชิ้งชั้งใส่อีกฝ่าย แล้วสะบัดหน้าไปคนละทาง ไทม์เกาท้ายทอยมึนกับสถานการณ์ ดูก็เข้ากันดีนี่ ทำอะไรเหมือนๆกันเสียด้วย น้ำปรายตามองน้องนีออนตัวจ้อยที่ยืนกอดอกเชิดหน้าไม่ต่างกับตนเอง ก่อนจะโยนกุญแจรถให้เพื่อนไทม์
“ไปจัดการให้กูหน่อย กูหมดธุระกับเด็กคนนี้แล้ว”
น้ำมองเด็กตัวเล็กด้วยหางตา ก่อนจะเดินเท่ไปรอเพื่อนไทม์ที่ร้านข้าวใกล้ๆนั่น นีออนแลบลิ้นไล่หลังพี่น้ำ ส่วนไทม์มองเพื่อนแล้วส่ายหน้า เรื่องเสียหน้านี่เรื่องใหญ่เลยนะนั่น ก่อนที่ไทม์จะหันกลับมามองเด็กตัวเล็กที่ก็ชะงักกึกทันทีเมื่อเขาหันมามองเช่นกัน หน้าตาทะเล้นเมื่อครู่เปลี่ยนไปฉับพลัน จะเกร็งอะไรขนาดนั้นครับน้อง
“ป่ะ ขึ้นรถเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ไทม์ชวนน้องไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของน้ำ แต่ตัวเล็กกลับอิดออด จะให้ไปด้วยได้ไง แค่อยู่ใกล้แค่นี้ยังตื่นเต้นไม่พออีกหรือ
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ออ..น คือผมกลับเองได้จริงๆ” ตัวเล็กยังยืนยันเจตนารมณ์ว่าจะกลับเอง
“แต่พี่อยากไปส่ง มีอะไรไหม?”
ไทม์ยักคิ้วกวนๆ ดึงแขนเล็กให้มาที่รถ ใส่หมวกนิรภัยให้ ก่อนที่ตนเองจะขึ้นคร่อมรถสตาร์ทรอ ตบเบาะด้านหลังให้น้องนีออนขึ้นมานั่ง เด็กน้อยดูจะละล้าละลังไทม์จึงทำหน้าดุใส่ เท่านั้นล่ะ รีบขึ้นมานั่งอย่างเร็วไวโดยไม่ต้องบอกซ้ำกันอีก
พอน้องนั่งแล้วไทม์ก็จับมือเรียวให้อ้อมมากอดเอวตนเองเอาไว้ แขนเล็กดูจะขัดขืนไว้ไม่ยอมกอดเอวเขาง่ายๆ แต่มีหรือจะสู้นายไทม์แสนเจ้าเล่ห์ได้
“ถ้าไม่กอด พี่จะโกรธ”
ก็ไม่ได้คิดหรอกว่ามันจะได้ผล แต่แค่ลองเสี่ยงดูน้องนีออนกลับยอมทำตามที่เขาบอกจริงๆ นี่กลัวเขาโกรธจริงๆหรือนี่ พอแขนน้องกอดเอวตนเองอย่างที่ต้องการแล้วไทม์ก็ออกรถ ระหว่างทางที่รถเคลื่อนตัวไปก็ถามทางน้องนีออนตัวเล็กไปด้วย ท่าทางน้องจะเกร็งกับการได้อยู่ใกล้ชิดเขาแบบนี้ ก็น่ารักดี
“คือว่า... พี่ไทม์ครับ”
“หืม?”
ไทม์ทำเสียงในลำคอเป็นคำถาม ยังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่ แต่หูก็ฟังตัวเล็กเขาพูดไปด้วย
“ที่ผมบอกพี่น้ำไปเมื่อกี้…” นีออนพูดแล้วก็หยุดอยู่แค่นั้น ไม่แน่ใจว่าพี่ไทม์มาทันได้ยินที่ตนเองพูดตอนไหนบ้าง ถ้ามาได้ยินตอนชอตเด็ดล่ะนีออนเอ้ย แย่แน่ๆ
“บอกอะไรเหรอ?”
“เอ๊ะ!?”
ตัวเล็กร้องอุทานงงๆ ตกลงพี่เขาไม่ได้ยินหรือ? แต่อาจจะไม่ได้ยินจริงๆก็ได้นะ ก็เขาเพิ่งเดินเข้ามานี่นะ ใช่ไหม?
“เปล่าครับ”
ตัวเล็กบอกปฏิเสธ ได้ยินเสียงพี่ไทม์หัวเราะเบาๆด้วยอ่า หรือพี่เขาจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินให้เราปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มออกมาเนี่ย งื้อออ
‘พระพุทธเจ้า พระโพธิสัตว์ เจ้าแม่กวนอิม(?) ออนขอโทษนะครับ ออนผิดศีลข้อมุสาไปซะแล้วล่ะ’
TBC
เรื่องใหม่มาแล้วค่ะ ตามชื่อเรื่องเลย ใสๆ :m13:
วันใหม่นะคะ ยินดีต้อนรับทุกท่านเช่นเคย :pig2:
แนะนำติชมกันได้ค่ะ เพื่อการพัฒนาการเขียนที่ดีขึ้น o1
ผลงานที่ผ่านมาค่ะ
(เรื่องสั้น) Show Me Now!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31887.0)
5 ตอนสั้นๆจบค่ะ บวกตอนพิเศษอีก 3 ตอน
(เรื่องสั้น) HEY! STOP ME BABY!! รักกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32746.0)
8 ตอนจบค่ะ บวกตอนพิเศษอีก 6 ตอน
[เรื่องสั้น] ใกล้ใจ｡◕‿◕｡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31909.0)
เรื่องนี้ยาวสุดค่ะ 19 ตอนจบ บวกตอนพิเศษอีก 2 ตอนค่ะ
It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32769.0)
23 ตอนจบ บวกตอนพิเศษอีก 6 ตอนค่ะ
✽เล่ห์พรางรัก✽ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33815.0)
จบบริบูรณ์แล้วค่ะ^^
Flower KisS Series ✽Sugar Flower✽ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35855.0)
เรื่องใหม่ค่ะ เป็นซีรี่ย์แนวน่ารัก ใสๆ ^^
☆Magica Café☆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35851.0)
เรื่องใหม่อีกเรื่องค่ะ กึ่งแฟนตาซีนิดๆ (นิดเดียว ฮ่าาา) น่ารักอีกแล้ว แนวถนัดค่ะ ^^
-
เย้ๆๆๆๆๆ
:m4:
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ของวันใหม่นะจ้ะ
(หลายใหม่เหลือเกิน :really2:)
นีออนน่ารักเน้อ
เก่งๆแบบนี้แหละคนแก่ เอ้ย คนอ่านชอบบบบบ
:impress2:
-
ใสๆอีกแล้ว
-
:z13:
จิ้มทะลุทุกรี
:L2:
ขอบคุณที่ติดตามเจ้าค่ะ
-
จิ้มต่อบ้าง ฮิฮิ
นีออนแอบปากจัดอยู่
-
ติดตาม :L2:
-
รอติดตามจร้า เรื่องน่ารักจริงๆ
-
:กอด1:
-
ยินดีต้อนรับน้องนีออน
น้องคนสุดท้องของพี่ใหม่
ชอบตรงที่น้องยิ้ม ตาเป็นสระอิ น่ารักดี^^
น้องแค่อยากเป็นแบบพี่ไทม์ ไม่ได้รักเนาะ
แต่คนพี่ ท่าจะคิดไปไกลแล้ว
-
อ๊ายยย เห็นชื่อผู้แต่งแล้วจิ้มจอแทบทะลุ(เผลอเอานิ้วจิ้มจอเฉย -o-"!!) อ๊ากก เรื่องใหม่ ><!!
น้องนีออนน่ารักมากกกกกก แสบแบบเบาๆด้วย
-
น้องนีออนน่าร๊ากกกกก
-
อ่าา >< "
น่ารักๆ
ขอยคุณนักเขียนน่ะครับ :mc4:
-
ฮาน้ำที่หน้าแตก
-
o13ชอบมากเลยค่ะรีบมาต่อนะค่ะ แอบนึกพิเรนอยากให้สามพีไปเลย :impress2:แหะๆๆความบ้าส่วนตัว
เปนกำลังใจค่ะน่ารักกันทุกคนเลย :กอด1:
-
ชื่อเหมือนการ์ตูนในการ์ตูน เอ๊ะ?งง 555
นีออนน่ารักจัง :o8:
-
“ถ้าไม่กอด พี่จะโกรธ” ฮิ้ว........... :-[
ปล. เพื่อนน้ำหน้าแตกไปเลย :jul3:
-
ใครจะเป็นพระเอกหนอ?
ชอบไทม์ดูเท่ห์ดี ชอบน้ำท่าทางจะเข้ากันได้ดีกับออน
กรี๊ดๆๆ สับสนๆๆ จะเลือกใครดี >_<~
-
ฉลองเรื่องใหม่นะ :mc4: :mc4: :mc4:
ยังไม่ได้อ่านตอน 1 เลยอ่ะ แต่ขอเม้นก่อน พรุ่งนี้จะมาอ่านนะ
วันนี้ง่วงนอนแล้ว ไปแระ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารัก ใสๆ(?) ป่ะคะ
ติดตามค่ะ
-
เราตามมาหลอกหลอน คอมเม้นท์อะไรหื่นๆให้เรื่องนี้อีกแล้ว
แต่น้องนีออนเพิ่งจะอยู่ม.3เอง งั้นตอนหน้าเราข้ามไปมหาลัยกันเลยดีมะ :z1:
+1 เจิมตอนแรกให้ค่าาา
-
มาต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
นีออนน้อย น่ารักจริงจัง :impress2: :impress2:
พี่ไทม์เป็นพระเอก??
รอติดตามนะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
รอตอนต่อไปจ้า :call:
-
เรื่องนี้น่ารักมาก ฟิลคล้ายๆได้ดูสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักเลย >.<
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:z2: :t3:
-
^
^
มาแล้วค่าาา
คุณCarToonMiZa ถึงกับมานอนรอเลย555
ขอเวลาจัดหน้า 10 นาทีค่ะ
เน็ตเต่าต้องเข้าใจ :m15:
กดบวกขอบคุณทุกท่านแล้วนะคะ :L2:
-
รักใสปิ๊ง > <
ตอนที่ 2 เพราะโลกกลมหรือพรหมลิขิต
ไทม์ขับรถมาส่งน้องนีออนถึงหน้าบ้าน บ้านของเด็กตัวเล็กเป็นเรือนไทยหลังใหญ่ทีเดียว อายุน่าจะเก่าแก่พอดู นีออนลงจากรถแล้วจะถอดหมวกนิรภัยออกแต่ก็แกะไม่ได้ ไทม์เห็นน้องงมอยู่นานเลยขยับเข้าไปช่วย น้องก็ดูจะให้ความร่วมมือดีเพราะเห็นยืนนิ่งทันทีที่เขาเข้าใกล้ หรือจะไม่ใช่?
“ทำไมเราต้องเกร็งขนาดนั้นล่ะนีออน กลัวพี่กัดเหรอ?”
ไทม์พูดติดตลกขณะปลดหมวกนิรภัยออกให้น้องตัวเล็กแล้ว พอโดนทักตัวเล็กก็ยิ่งเกร็งเข้าไปอีก ก่อนจะก้มหน้าบอกพี่ไทม์เสียงเบา
“ผมก็ไม่รู้ มันเป็นไปเอง”
ไทม์ยิ้มกับท่าทางนั้นของน้อง ก่อนจะถามกลับไปอีกครั้ง “กลัวพี่?”
“ไม่ใช่” นีออนยังปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้อธิบายต่อว่าเป็นเพราะอะไร
“ถ้าอย่างนั้น…”
“กลับมาแล้วเหรอนีออน แม่ว่าอยู่ว่าได้ยินเสียงรถ”
ก่อนที่ไทม์จะได้ถามอะไรอีก คุณแม่ของเด็กตัวเล็กก็ก้าวลงบันไดบ้านมา ไทม์ยกมือไหว้คุณแม่น้อง ท่านรับไหว้แล้วจึงถาม
“ใครกันล่ะนี่?”
พอแม่เอ่ยถามนีออนจึงได้แนะนำพี่ไทม์ให้แม่รู้จัก “รุ่นพี่ที่โรงเรียนครับแม่ ชื่อพี่ไทม์”
ไทม์ไหว้ท่านอีกครั้งเมื่อน้องตัวเล็กแนะนำ
“อ๋อ แล้วนี่ไปยังไงมายังไงถึงได้มาส่งเจ้าตัวป่วนได้ล่ะ” คุณแม่ถามไถ่กึ่งกระเซ้าหยอกลูกชาย
“พี่เขามีน้ำใจไงแม่” คนนี้ก็ตอบแทนพี่ไทม์ตลอด คนที่ถูกถามตัวจริงเลยได้แต่ยิ้มขำ
“แม่ถามเราหรือไง ฮึ?”
“แม่อ่ะ” นีออนทำเสียงออด กอดเอวแม่อ้อนๆ คุณแม่จึงพยักพเยิดกับพี่ไทม์ให้ดูเด็กที่ทำเป็นอ้อน ไทม์ก็มองน้องตัวเล็กยิ้มๆเช่นเคย ช่างไร้บทพูดจังนะคนนี้
“ออน กลับมาแล้วเหรอ กลับช้าจัง อุ้มกลับมาก่อนตั้งนาน”
เสียงเด็กผู้ชายอีกคนดังมาจากบนบ้านตั้งแต่ตัวยังไม่พ้นมุมบันไดด้วยซ้ำ เด็กชายตัวอวบหน้าตาละม้ายคล้ายนีออนอยู่มาก ทำให้ไทม์มองหน้าน้องนีออนสลับกับเด็กที่เพิ่งเดินเข้ามางงๆ
“นี่อุ้มรัก น้องชายฝาแฝดของผมครับ”
เด็กชายอุ้มรักสวัสดีรุ่นพี่หน้าหล่อเมื่อนีออนแนะนำให้พี่คนนั้นรู้จักตนเอง ก่อนจะกระซิบกับนีออนเบาๆ
“ใครอ่ะ?”
“รุ่นพี่ที่โรงเรียน” นีออนก็กระซิบบอกแฝดผู้น้องเบาๆกันอยู่สองคน
“แค่นั้นเหรอ?”
นีออนเขม้นมองเมื่ออุ้มรักถามคำถามแปลกๆ “แล้วจะให้แค่ไหนล่ะ?”
“เปล่า ก็เห็นมาส่งถึงบ้าน”
เด็กตัวอวบแก้ตัวเบาๆ และหลังจากที่ได้แนะนำตัวกันไปแล้ว คุณแม่ของนีออนน้อยก็ชวนไทม์ขึ้นบ้านไปดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนกลับ ไทม์เองก็ไม่ได้ปฏิเสธคำชวนนั้น ท่าทางคงจะลืมไปแล้วสิว่า เพื่อนน้ำ หนุ่มสุดฮอตเขากำลังรออยู่
‘ไอ้ไทม์ มึงทิ้งกู!!!!’
เสียงคร่ำครวญจากหนุ่มน้ำสุดหล่อผู้อาภัพรัก
----------------
โรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดแห่งเดิม ที่ที่นีออนเรียนอยู่ วันนี้ยังคงดำเนินไปอย่างเป็นปรกติเช่นทุกที เมื่อใกล้คาบสุดท้ายของช่วงเช้า นีออนก็ยังคงมานั่งอยู่ริมหน้าต่างที่เดิมเช่นทุกวัน และ พี่ไทม์ก็ยังคงเดินผ่านจุดนี้เช่นทุกวันเหมือนกัน แต่ที่ต่างออกไปคงเป็นการที่พี่เขาเงยหน้ามายิ้มและโบกมือให้นี่ล่ะ
นีออนก็ยังคงมองรอบตัวอยู่เหมือนเดิมกลัวว่าหากเข้าใจว่าพี่ไทม์ทักทายตนเองก็จะหน้าแตกเอาได้เกิดมันไม่ใช่ขึ้นมา ไทม์เห็นว่าน้องตัวเล็กมองรอบๆตัวก็เลยชี้นิ้วให้น้องหยุดมอง แล้วชี้ย้ำๆตรงที่นีออนนั่งอยู่ว่ามองคนนี้ไม่ใช่คนอื่น เด็กตัวเล็กกะพริบตาปริบ ก่อนนิ้วเรียวจะชี้ที่ตนเองเป็นการถามพี่ไทม์ว่าทักเขาหรือ?
ไทม์พยักหน้าตอบมานีออนน้อยจึงได้ยิ้มตอบพี่ไป ไทม์โบกมือให้น้องอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าอาคารเรียน รอยยิ้มเล็กๆยังติดบนริมฝีปากของตัวเล็ก แต่มันก็ต้องหุบลงเมื่อเพื่อนพี่ไทม์เดินเข้ามาอยู่ในระดับสายตา นีออนแลบลิ้นใส่ก่อนลุกเดินออกไปจากโต๊ะข้างหน้าต่าง
น้ำที่เงยหน้ามองน้องนีออนจากด้านล่าง ถึงกับออกอาการเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เจ็บใจจริงจังที่โดนเด็กปีนเกลียวอีกแล้ววว
----------------
เช้าวันเสาร์
บ้านเรือนไทยหลังใหญ่ รอบๆบริเวณบ้านปลูกไม้ผลไม้ยืนต้นเรียงราย พื้นที่ว่างก็ปลูกไม้ดอกประดับประดาสวยงาม ตรงริมรั้วไม้ระแนงยังปลูกผักสวนครัวไว้ใช้ยามจำเป็นอีกด้วย บรรยากาศภายในบริเวณบ้านดูร่มรื่นเย็นสบาย ด้านหลังรั้วบ้านติดกับคูคลองท้องร่อง ที่อีกฝั่งเป็นสวนผลไม้เล็กๆของครอบครัว
บนยกพื้นของตัวเรือน เด็กชายตัวเล็กกำลังนอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเสื่ออย่างสบายอารมณ์ โดยข้างกันนั้นมีเด็กผู้ชายหน้าตาคล้ายกันมากกำลังนั่งทานขนมขบเคี้ยวดูโทรทัศน์ช่องการ์ตูนอยู่ ทั้งคู่คงมีจุดที่ต่างกันตรงดวงตา และที่เห็นเด่นชัดคงเป็นรูปร่าง ที่คนหนึ่งผอมบาง ส่วนอีกคนออกตุ้ยนุ้ยแก้มป่องน่าหยิก
“อุ้ม เบาเสียงทีวีหน่อย ออนอ่านการ์ตูนไม่รู้เรื่อง”
นีออน หรือเด็กชายออมรัก ที่นอนอ่านหนังสือการ์ตูนเอ่ยบอกอีกคนที่ก็กำลังเปิดการ์ตูนดูอยู่เช่นกัน ก็ไม่รู้ว่าทำไมไม่เลือกที่จะดูด้วยกันไปเสีย มันก็การ์ตูนเหมือนๆกันนั่นล่ะ
“แล้วออนจะมาอ่านการ์ตูนตรงนี้ทำไม อุ้มกำลังดูทีวี”
อีกคนที่หน้าตาถอดพิมพ์เดียวกันเอ่ยแย้ง กอดอกหน้างอที่พี่ชายฝาแฝดมากวนใจเวลาแห่งความสุข น้องอุ้ม หรือเด็กชายอุ้มรัก เด็กผู้ชายที่เป็นฝาแฝดกับนีออนน้อย หน้าตาของทั้งคู่ดูคล้าย แต่ไม่ถึงกับเหมือนกันทั้งหมด เพราะอุ้มรักตาโตกว่า ในขณะที่นีออนตาชั้นเดียว ไม่ถึงกับตี่จนหยิบหยี แต่ก็ไม่โตเท่าคนน้อง และอุ้มยังมีตัวที่อวบอ้วนกว่าแฝดผู้พี่ ถ้าไม่นับรูปร่างก็คงมีจุดสังเกตแค่ดวงตาที่ไม่เหมือนกัน
“ก็ตรงนี้มันมีที่นอนนี่นา ถ้าไม่อยากให้ออนกวนอุ้มก็ย้ายไปนั่งที่อื่นเลยไป” นีออนสะบัดมือไล่แฝดคนน้อง
“เอ๊ะ! อุ้มมาก่อนนะ อยู่ดีๆมาไล่อุ้มได้ไง”
พอสองคนนี้เริ่มจะเถียงกันจากเรื่องเล็กๆก็จะลุกลามไปอีกหลายๆเรื่องที่ไร้สาระมากๆ คุณแม่จึงต้องเข้ามาห้ามเด็กแฝดทั้งสองหน่อ
“พอๆๆ สองคนนี้มันยังไงกัน ฮึ เป็นแฝดกันเสียเปล่าทำไมความคิดมันไม่ลงรอยกันสักที”
“ก็อุ้มอ่ะเปิดทีวีเสียงดัง” นีออนรีบฟ้องก่อน
“ออนไล่อุ้มอ่ะแม่” อุ้มรักก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“หยุด หยุดเลย ถ้ายังไม่หยุดเถียงกันนะ วันหยุดแม่จะให้ไปช่วยงานร้านลุงไทย”
“ไม่เอานะ!!”
นีออนกับน้องอุ้มรีบปฏิเสธทันที ให้ไปช่วยงานร้านลุงไทย ฆ่าเราให้ตายเสียดีกว่าาา
“อาทิตย์หน้าไปเลยดีกว่า”
“แม่!!!!”
ฝาแฝดตัวป่วนร้องพร้อมกันราวนัดไว้ คุณแม่ทำหูทวนลมไม่สนใจเสียงลูกนกตาดำๆทั้งสอง เดินฮัมเพลงอารมณ์ดีจากไปเมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าจะให้สองฝาแฝดเขาไปช่วยงานลุงไทย ซึ่งก็คือพี่ชายของตนเอง
เด็กชายทั้งสองมองหน้ากันแล้วเบ้หน้าทำท่าขนลุกขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง พวกเขาไม่อยากไป ลุงไทยน่ากลัวอ่า~
---------------------
น้องอุ้มตัวอวบนั่งห้อยขา เอนกายไปด้านหลังแล้วเท้าแขนอยู่บนเตียงนอน สองฝาแฝดเขานอนห้องเดียวกันมาตั้งแต่จำความได้แล้ว ห้องในบ้านมีไม่มากก็แบ่งๆกันไปกับพี่ชายและพี่สาว อุ้มรักมองดูพี่ชายฝาแฝดเดินวนไปวนมาคิดหาทางออกกับสถานการณ์นี้อย่างหนักใจ ต้องเป็นความลับด้วยเดี๋ยวแม่จับได้จะเพิ่มโทษให้ไม่รู้ตัว
“ออน ออนว่าเราจะทำยังไงดีอ่ะ จะได้ไม่ต้องไปช่วยงานร้านลุงไทย อุ้มนะไม่อยากไปเลย อุ้มไม่ชอบพนักงานเสิร์ฟร้านลุงไทย ชอบมาวุ่นวายกับอุ้ม”
“ฟ้องแม่ดิ” คนเป็นพี่เสนอทางออกอย่างเร็วไว
“เฮ้ย! ไม่ได้ แม่ไม่เชื่อเราหรอก ต้องคิดว่าเราปั้นน้ำเป็นตัวมาหลอกแม่เพราะเราไม่อยากไปร้านลุงไทยแน่ๆ”
นีออนพยักหน้าหงึกหงักคิดตาม มันก็จริงนะ คำพูดของเด็กหรือจะน่าเชื่อถือเท่าคำพูดผู้ใหญ่
“แล้วเอาไงดี”
สองแฝดกอดอกจับคางทำท่าคิด หัวคิ้วขมวดปมจนแทบจะผูกกันแล้ว ก่อนที่อุ้มรักจะโพล่งขึ้นมาเมื่อนึกได้
“เออ เราบอกให้พี่ไอไปคุยกับแม่ให้ไหม?” อุ้มถามความเห็นนีออนน้อยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“พี่ไอเนี่ยนะ?”
นีออนถาม ไอ หรือไอรัก พี่ชายคนโตของนีออนและอุ้ม อุ้มรักก็พยักหน้ารับคำถามนีออน อีกฝ่ายเลยถามกลับมาอีก
“ขอถาม ในบ้านนี้ใครใหญ่สุด”
“แม่…” อุ้มรักนิ่งไปก่อนจะอ้อมแอ้มบอก
“เห็นมะ แล้วพี่ไอจะช่วยอะไรเราได้”
เด็กชายทั้งสองถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะมีใครช่วยพวกเขาได้บ้างเนี่ย คิดไปคิดมาก็เครียด เครียดแล้วอุ้มก็เริ่มหิว เลยลุกออกไปจากห้องนอนเพื่อหาอะไรมารองท้องสักหน่อย ปล่อยให้นีออนคิดหาทางต่อไป
“โอ๊ย คิดไม่ออกอ่ะ”
สุดท้ายตัวเล็กก็จนปัญญากับปัญหานี้ ได้แต่ยอมรับชะตากรรม จะต่อกรกับแม่บังเกิดเกล้า เร็วไปร้อยปีแล้วนีออนเอ๋ย
----------------
สัปดาห์ต่อมาคุณแม่ก็พาแฝดป่วนทั้งสองมาหาลุงไทย ร้านลุงไทยก็เปิดขายอาหารไทยตามชื่อแกนั่นล่ะ เช่าด้านล่างของตึกแถวเปิดร้านขายมาหลายปี จนตอนนี้ขยายร้านออกไปถึงสามห้อง แต่คงไม่ขยายไปมากกว่านี้เพราะถือว่าตอนนี้อยู่ตัวแล้ว ภรรยาลุงไทยชื่อป้าน้อย น่ารักใจดีดั่งนางฟ้า แต่ลุงไทยนี่สิ จะหน้าโหดไปไหนคร้าบบบ แฝดกลัว
“มาช่วยงานก็ดี เจ้าแฝดนี่มันจะได้มีอะไรทำบ้าง”
คุณลุงไทยวางมาดโหดใส่หลานชายทั้งสอง พวกนี้นี่กลัวอะไรนักไม่รู้ คนมันหน้าตาแบบนี้จะให้ทำอย่างไรได้ แต่ก็ดีที่หน้าตาแบบนี้ใช้ข่มขู่เวลาสองแฝดเขาดื้อได้ชะงัดนัก
หลังจากฝากฝังกันเป็นที่เรียบร้อย คุณแม่ก็อยู่คุยกับลุงไทยและภรรยาต่อไป ขณะที่นีออนและอุ้ม สองแฝดจอมป่วนปลีกตัวออกมาเดินเล่นหน้าร้านอาหารของลุง อุ้มรู้สึกหิวน้ำจึงแวะเข้าไปในร้าน พอเดินเข้าไปจะหาน้ำดื่มสักหน่อยกลับไปจ๊ะเอ๋กับพี่ผู้ชายผิวแทนที่กำลังจะเดินออกมาพอดี อุ้มชะงักเมื่อเกือบชนกับพี่เขา
“เฮ้ย! น้องบังอร มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย ว่าแต่... ไม่เจอกันวันเดียว เปลี่ยนไปเยอะนะเรา”
“หา?”
อุ้มรักถึงกับมึน อะไรอ่ะ อุ้มงง????? เราเคยรู้จักกันด้วยหรือ แล้วเขาไม่ได้ชื่อบังอรนะ เขาชื่ออุ้มรักต่างหากล่ะ
“เอ๊า ทำไมทำหน้าเหมือนหมางงแบบนี้ล่ะตัวแสบ”
เง้อออ ท่าทางเหมือนรู้จักกันดีด้วยอ่า หรือพี่เขาจะทักคนผิด แล้วอุ้มจะทำไงดีล่ะ เดี๋ยวพี่เขาจะโกรธหรือเปล่าถ้าทำให้พี่เขาหน้าแตกอ่ะ
“คือ... เรารู้จักกันเหรอครับ”
อุ้มน้อยพยายามใช้น้ำเสียงเกรงอกเกรงใจเป็นอย่างมาก อย่าโกรธอุ้มนะ><
พี่ผู้ชายคนนั้นทำหน้าเหมือนจะช็อคกับการถามคำถามเบาๆของอุ้ม ก่อนจะหรี่ตามอง แล้วถามกลับมา
“ว่าไงนะ ขอใหม่อีกที”
“อ่า…” ขอใหม่อุ้มก็พูดไม่ออกแล้วล่ะครับ พี่อย่ามองอุ้มแบบนั้นสิ อุ้มไม่รู้จักพี่จริงๆนะ
“อุ้ม!”
เสียงเรียกชื่ออุ้มดังมาทำให้เจ้าของชื่อใจชื้นขึ้นเป็นกอง เมื่อรู้ว่านีออนกำลังมา พี่ผิวแทนหันไปมองที่มาของเสียง ก่อนจะเบิกตาโต
“เฮ้ย! น้องบังอร!!”
นีออนเมื่อเห็นว่าน้องชายฝาแฝดยืนอยู่กับพี่น้ำปากเสียจึงรีบเอาตัวบางๆของตนเองไปบังน้องอุ้มเอาไว้ หลังจากวันที่ปะทะคารมกันนั้นพี่น้ำก็ชอบเรียกเขาว่าบังอรอยู่เรื่อย แล้วยังบังเอิญเจอกันบ่อยๆอีก แม้แต่พี่ไทม์เองนีออนก็ยังได้เจอแทบทุกวันนอกจากที่ริมหน้าต่างแล้ว โลกมันกลมดีจริงๆนะนี่
“จะทำอะไรน้องผมน่ะ”
“เฮ้ย ถามแบบนี้หาเรื่องกันเหรอฮ๊ะ!”
น้ำเท้าสะเอว ตั้งท่าหาเรื่องเจ้าเด็กแสบ นีออนกลับไม่รับลูก เปลี่ยนไปถามคำถามใหม่เมื่อนึกขึ้นมาได้
“พี่ทำงานที่ร้านนี้เหรอ?” ที่ต้องถามไปแบบนั้นเพราะการแต่งตัวของพี่เขา นี่มันชุดพนักงานเสิร์ฟร้านลุงไทย
“เปลี่ยนอารมณ์ไวนะ เออ ทำอยู่ที่นี่แหละ เสาร์อาทิตย์ว่างๆน่ะ”
นีออนพยักหน้ารับรู้ น้ำมองเด็กแสบกับเด็กอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง หน้าตาคล้ายกันน่าจะเป็นพี่น้องของเด็กนี่ล่ะมั้งนะ
“แล้วเรามาทำอะไรที่นี่ล่ะ จะมาทานข้าวเหรอ เชิญด้านในเลยไหม?”
“ทำไมไม่เชิญตอนผมจะกลับเลยล่ะครับ” นีออนถามเสียงนิ่ง ก็อยากกวนอ่ะ ใครจะทำไม
“โอ้~ มีประชดประชัน”
น้ำเขกกะโหลกเด็กแสบ อุ้มตกใจนิดๆกับการหยอกล้อกันแรงๆของนีออนกับพี่คนนี้ นีออนน้อยที่ถูกเขกหัวก็ร้องดังเสียจนเกินจริง
“โอ๊ยยย ผู้ใหญ่ชอบใช้ความรุนแรง!”
มองคนทำตาเขียวขุ่น หนุ่มน้ำที่หมั่นไส้เด็กแสบเมื่อครู่ ตอนนี้กลับอยากหัวเราะ ตัวเล็กแต่ใจใหญ่หรือไง ดูทำท่าเข้า ไม่กลัวเขาเลยสินะ
“ตกลงว่าไง จะมาทานข้าวหรือแค่ผ่านมา?”
“เราจะมาทำงานที่นี่ครับ”
อุ้มรักที่มองสถานการณ์เงียบๆมานานยิ้มบอก เพราะนีออนไม่มีทางพูดแน่ ดูจากสีหน้าที่เริ่มงอง้ำแล้วคงจะระเบิดลงอีกไม่นานนี้ล่ะ น้ำมองน้องของเด็กแสบแล้วก็ยิ้มตอบ แหมะ แก้มป่องได้อีกนะน้องนะ น่าฟัดจริงๆ เด็กคนนี้ หวังว่าคงไม่แสบเหมือนแฝดตัวพี่นี่นะ
‘แย่ชะมัดที่มาเจอพี่น้ำที่นี่ แล้วแบบนี้ถ้าเขากับน้องมาทำงานที่ร้านก็ต้องเจอพี่น้ำทุกสัปดาห์เลยสิ เซ็งจัง’
ตัวเล็กแอบบ่นในใจ แต่ที่น่าจะแย่ยิ่งกว่าก็คงเป็นเพราะคนที่กำลังเดินออกจากร้านมาตรงนี้นั่นต่างหาก ผู้ชายตัวสูง หน้าตาหล่อเหลา ผูกผ้ากันเปื้อนครึ่งเอว อ๋าา ทำไมถึงเท่แบบนี้อ่า นีออนแอบเพ้อเบาๆเมื่อเห็นคนนั้น
‘เฮ้ย! ไม่ใช่สิ ทำไมพี่ไทม์ถึงมาอยู่ที่ร้านนี้ได้ล่ะ?’
เรียกสติตัวเองกลับมาเร็วไวเมื่อพี่ไทม์เดินมาใกล้แล้ว ไทม์เลิกคิ้วแปลกใจที่เห็นนีออนน้อยที่นี่ เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกว่า ทำไมเวลาน้องเจอเขาถึงได้ต้องทำหน้าตาตื่นอยู่ตลอด
“สวัสดีครับน้องนีออน น้องอุ้ม”
อุ้มรักยิ้มทักทายพี่ไทม์ แต่นีออนกลับอยากหันหน้าหนีมากกว่า ใจเอ๋ยใจ อย่าเต้นดังนักนะ เดี๋ยวพี่ไทม์ได้ยิน
“ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระ ขอตัวนะครับ”
ตัวเล็กบอกรัวเร็ว ก่อนจะจับมืออุ้มรักดึงออกเดินไปจากหน้าร้าน แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อน้ำเสียงกวนๆของรุ่นพี่ผิวเข้มเอ่ยดักขึ้นมาก่อน
“เด็กนี่จะมาสมัครงานที่ร้านนี้น่ะ ใช่ไหม?”
นีออนหันมามองคนพูดช้าๆ ถลึงตาใส่คนพูดที่กอดอกยักคิ้วกวนๆมาให้ ก่อนจะหันไปมองพี่ไทม์ที่ยังยิ้มใจดีอยู่เช่นเคย
“น้องนีออนอยากทำงานที่ร้านนี้หรือครับ?”
“คือ ออน…”
“ใช่ครับ”
ก่อนที่คนอ้ำอึ้งจะได้คิดหาคำตอบอะไรออกไป อุ้มรักก็ตอบรับกลับไปเสียก่อน นีออนหันมาเรียกน้องชายฝาแฝดเสียงหนัก
“อุ้ม!”
“ทำไมล่ะ ก็เรามาที่นี่เพราะเราจะมาทำงานกันไม่ใช่เหรอ ออน?”
น้องอุ้มเอียงคอมองแฝดผู้พี่งงๆ ก็แม่บอกว่าจะให้มาทำงานที่ร้านลุงไทยอาทิตย์หน้า อุ้มก็พูดความจริง แล้วมันผิดตรงไหนเนี่ย นีออนมองหน้าอุ้มรักแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเองตาย อย่ามาทำใสซื่อบ้องแบ๊วนะอุ้มรัก
‘ช่างไม่เข้าใจหัวอกของนีออนเลยแม้แต่น้อย ดูหน่อยสิว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั่นคือใคร หรือสนใจแค่อาหารของร้านนี้จนไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว จะฆ่าออนให้ตายใช่ไหมอุ้มรักกกกก’
TBC
• ผ่านไปอีกหนึ่งตอนกับการทำความรู้จักน้องอุ้มรักอีกหนึ่งคน
• ขอบคุณทุกท่านนะคะที่ให้การต้อนรับน้องนีออนอย่างอบอุ่น
• เป็นครั้งแรกเลยที่คอมเม้นต์ตอนแรกพุ่งไปที่ 20 คอมเม้นต์ อั๊ยยะ :impress2:
• เราจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปกันนะคะทุกท่าน :กอด1:
-
:pig4:
ชื่อน่ารักจัง สนใจพี่ชายอะไอรักหรอ :z1: ตอนนี้เฮียไม่มาเลยแอบนึกในใจพอจะมองทิศทางออกนิดๆแต่ไม่รุ้จะเปนยังไง
ยังไงก้อติดตามค่าาาา. เป็นกำลังใจให้
-
สองคู่ชู้ชื่น หรือเปล่า
ชอบน้ำ อ่ะ
-
ดีมากกกกกค่ะน้องอุ้ม
-
โลกจะกลมมมมมมไปไหนนนน
-
น้ำคู่กะอุ้มป่าว :oni2:
-
น่ารักดี
-
น้องนีออนกับพี่น้ำ แอบมีโมเม้นท์น่ารักๆนะ
เหมือนพี่ชายจอมกวนกะน้องชายจอมแสบเลย
ส่วนน้องอุ้มที่เพิ่งเปิดตัวนี่น่ารักมาก ดูจากที่บรรยายแล้ว
น่าจับเอามาเลี้ยง(?)ดีเนอะ :z1: <<< (ใช้อีโมชั่นนี้บ่อยมากในนิยายของwanmai)
-
ท่าทางน้องอุ้มจะได้คู่กับพี่น้ำนะเนี่ย
-
หมันเขี้ยวน้องอุ้ม
-
ใครจะคู่ใครหนอ รอลุ้นๆ
-
น่าจะมี 2 คู่ละ แต่ใครคู่ใครยังไม่ค่อยแน่ใจ น้องอุ้มแก้มยุ้ยน่าหยิกคู่พี่น้ำรึเปล่าน๊าาา..?? :myeye: :myeye: :myeye:
เดี๋ยวคงได้รู้ นอกจากจะเจอพี่ๆที่โรงเรียนแล้วยังได้เจอที่ร้านลุงไทยอีกทั้งเสาร์อาทิตย์ >< อ๊าา รักใสๆจะเกิดขึ้นแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ ใสๆสมชื่อเรื่องเลยค่ะ
บวกหนึ่งบวกเป็ด ขอบคุณค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
เหมือนคุณแม่จะรู้ ว่าเนื้อคู่ลูกๆอยู่ร้านลุงไทย
น้องออมรัก น้องอุ้มรัก ใครคู่ใครน้อ
-
มีการคาดเดาล่วงหน้าเลย
ว่าน้องอุ้มน้อยคอยรักของพี่
จะต้องมีแฟนชื่อพี่น้ำ(เน่า)เป็นแน่แท้
ส่วนพี่ไอรักจะมีคู่กะเค้ามั้ยน้า อิอิ
:-[
-
นีออนและอุ้มรักช่างโมเอ้
แต่เราชอบพี่น้ำนะ ชอบผู้ชายกวนๆ
-
น้องอุ้มน่ารักอ่ะ เป็นฝาแฝดอย่างนี้ต้องสองคู่สินะ
น้ำกวนดีจริง นีออนตอนอยู่กับไทม์นี่่พูดน้อยจัง
+1แจกเป็ดเหมือนเดิม
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (3) ต้นรัก
เพล้ง!!
“นีออนนนนน”
“ออนเปล่าน้าาา”
เสียงวัตถุบางอย่างที่หล่นกระทบพื้นจนแตก ดังมาพร้อมเสียงเรียกชื่อคนต้นเหตุและคำปฏิเสธของคนที่ถูกกล่าวหาก็ตามมาเร็วไวพอกัน ช่วงเช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ ร้านลายไทย ร้านอาหารของลุงไทยมักจะวุ่นวายเช่นนี้เสมอ ตั้งแต่ฝาแฝดออมรักและอุ้มรักมาช่วยงานที่นี่ ก็ดูเหมือนว่าจะคึกคักกว่าเดิมเยอะ เพราะเสียงถกเถียงของเจ้าของร้านและหลานชายฝาแฝด
ภายในห้องครัว บนพื้นห้องปรากฏสภาพของสิ่งที่เคยเรียกว่าจานนอนนิ่งเป็นเสี่ยงๆ ไม่ไกลจากนั้นเด็กผู้ชายตัวอวบก็ยืนมองสิ่งนั้นตาปริบๆ โดยมีแฝดผู้พี่จับต้นแขนไว้ ลุงไทยมองหลานแฝดหน้าดุ
“เราจะมาช่วยงานร้านลุง หรือจะมาพังร้านลุงกันแน่นีออน”
“อะไรอ่ะ ออนไม่ได้ทำนะ” นีออนปฏิเสธเสียงแข็ง เขาโดนปรักปรำ!!
“ไม่ต้องมาปฏิเสธ”
ลุงไทยยังเชื่อมั่นว่าต้องเป็นนีออนนี่ล่ะที่เป็นคนทำ ทีแรกลุงแกให้สองแฝดช่วยล้างผักหั่นหมูไปเรื่อย ไม่ให้ยกอาหารไปเสิร์ฟ เดี๋ยวซุ่มซ่ามไปได้ทำน้ำแกงรดหัวแขกเข้า แต่พอให้หั่นหมูหั่นผักอะไรไปก็ทำมีดบาดมืออีก เลยเปลี่ยนมาให้ล้างจาน คราวนี้อย่าให้พูด แตกไม่เว้นแต่ละวัน กลัวว่าจานร้านลุงมันจะเก่าใช่ไหมเจ้าแฝดจอมป่วน
“ไม่ปฏิเสธได้ไง ออนแพ้น้ำยาล้างจานเนี่ยดูสิ มือลอกแดงไปหมดแล้ว ออนไม่ได้ล้าง!!”
เด็กชายออมรักเถียงขาดใจ มียื่นมือแดงๆให้ลุงไทยดูด้วย พอเห็นว่าหลานมือลอกจริงๆ ลุงไทยจึงมองกราดไปทั่วห้องครัว ทุกคนที่อยู่ในนี้ต่างพากันหลบตา ถึงไม่ได้เป็นคนทำแต่ก็เกรงสายตาลุงแกทั้งนั้น
“อุ้มเป็นคนทำจานแตกเองครับ อุ้มขอโทษ”
อุ้มรักไหว้ขอโทษลุงอย่างรู้สึกผิด เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้ แต่มันก็พลาดอ่ะ ลุงไทยมองหน้าเจ้าแฝดคนน้องแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ว่าไม่ลง ถ้าเป็นเจ้าแสบอย่างนีออนก็ว่าไปอย่าง ไม่ใช่รักหลานไม่เท่ากันหรอก แต่อุ้มรักอ่อนไหวกว่านีออน ถ้าว่ากันตามจริงระหว่างอุ้มรักถูกดุ กับนีออนถูกดุ ผลลัพธ์มันต่างกันแน่ๆ
ป้าน้อยที่กล่าวขอโทษลูกค้าถึงเรื่องเสียงดังโครมครามที่มันดังไปถึงด้านนอกแล้วเดินเข้ามาในห้องครัวที่กำลังเกิดเหตุ เข้าไปถามไถ่หลานชายของสามีอย่างเป็นห่วง
“นีออน อุ้ม ไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก ไม่โดนบาดตรงไหนใช่ไหม?”
ป้าน้อยสำรวจเนื้อตัวสองแฝด นีออนกับอุ้มส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร เข้าไปกอดเอวอ้อนป้าน้อยคนละข้าง
“น้อย ผมกำลังจะสั่งสอนเจ้าแฝดนี่ คุณกลับไปเข้าข้างมันอีกนะ อย่างนี้มันถึงได้ใจ”
ลุงไทยเท้าสะเอวทำหน้าหน่ายใจกับการเอาอกเอาใจกันของป้าหลาน มีคนคอยหนุนอย่างนี้สิ เจ้าแฝดมันถึงได้ดื้อแบบนี้
“ไทยก็อย่าดุหลานนักเลย พวกเขายังเด็กนะ”
ป้าน้อยปรามสามีเบาๆ นีออนกับอุ้มพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับป้า เรายังเด็กนะครับลุง ป้าน้อยหันไปพยักหน้าสั่งพนักงานในครัวให้ไปทำหน้าที่ของตนเองได้แล้ว และบอกให้น้ำที่เดินเข้ามาพอดีเอาไม้กวาดกับที่โกยขยะมาจัดการเก็บกวาดจานที่แตกไป เด็กน้อยทั้งสองมองป้าน้อยสั่งงานอย่างฉับไวแล้วก็ทึ่ง หญิงเก่งแห่งสยาม ว่าไปนั่น
“ที่จานชามมันแตกแบบนี้ แทนที่คุณจะดุเด็ก น่าจะดูก่อนนะว่าเขาโดนเศษมันบาดเอารึเปล่า หรืออะไร เรื่องอื่นมันค่อยๆสอนกันไปก็ได้ เอาแต่ดุอย่างเดียว หลานมันกลัว แต่มันจะไม่รักรู้ไหม”
เด็กน้อยจอมป่วนพากันพยักหน้ารัวๆว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆนะเออ ลุงไทยมองแล้วก็หมั่นไส้ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะภรรยาสุดที่รักอยู่ตรงนี้ด้วย
“นีออน”
ป้าน้อยเรียกนีออนที่ทำหน้าตาทะเล้นใส่ผู้เป็นลุงที่ก็แยกเขี้ยวกลับมาให้หลานตัวแสบ อุ้มรักแอบหัวเราะพี่ชายเบาๆ พอถูกเรียกเด็กชายออมรักจึงหันมาให้ความสนใจป้าอีกครั้ง
“ครับ”
“แพ้น้ำยาล้างจานใช่ไหมลูก ทำไมไม่ใส่ถุงมือล่ะครับ?”
“ออนเคยใส่แล้ว แต่ออนก็แพ้ถุงมือด้วยอ่ะครับ มันกัดมือออนเป็นรูเลย” นีออนอธิบายที่มาที่ไป
“มากไปๆ” ลุงไทยรีบแย้งทันที อะไรมันจะบอบบางขนาดนั้นหลานตู
“จริงๆนะ ไม่เชื่อลุงดู ยังมีรอยอยู่เลย”
นีออนยื่นมือให้ลุงดูอีก ไม่ใช่ว่าเขาขี้เกียจไม่อยากทำถึงได้อ้างโน่นอ้างนี่นะ ถึงความจริงมันจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ พอเห็นว่ามือหลานแพ้อย่างที่ว่าจริงๆลุงไทยก็ถอนหายใจ บอบบางจริงๆนั่นล่ะ แล้วจึงไม่ได้เอ่ยแย้งอะไรออกไปอีก
“เอาอย่างนี้ ป้าว่านีออนกับน้องอุ้มไปอยู่หน้าร้านดีกว่า ไปขายไก่ทอดเหมือนทุกทีที่มาแหละดีแล้ว ถ้าว่างๆจะได้มีเวลาทำการบ้านด้วยดีไหม?”
ป้าน้อยเสนอทางออกให้สองแฝด ทุกทีที่มาช่วยก็ให้อยู่หน้าร้าน แต่นี่ลุงไทยนึกยังไงไม่รู้ให้มาอยู่หลังครัวแบบนี้ จะแกล้งหลานงานเข้าตัวเองเสียอย่างนั้น
“มันต้องอย่างนี้สิครับป้าน้อย คนหน้าตาดีมันต้องอยู่หน้าร้านเนอะ ให้มาทำอะไรไม่รู้ในครัวเนี่ย ไม่ไหวๆ โอ๊ย!”
ด้วยความหมั่นไส้เกินจะทน ลุงไทยเลยเขกหัวแฝดตัวพี่ไปที แล้วหันไปพูดกับหลานแฝดคนน้อง
“อย่าเอาอย่างพี่แกนะอุ้มรัก หนอย ยอกย้อนล่ะที่หนึ่ง เดี๋ยวจะใช้งานให้หนักเลย”
“ง่า ป้าน้อยยย” เด็กป่วนรีบหาพวกทันที ป้าน้อยกับอุ้มหัวเราะ ก่อนที่ป้าจะติงสามีกลั้วหัวเราะอีกหน
“ไปแกล้งหลาน เอ้อ”
จากนั้นป้าน้อยก็พาเด็กป่วนออกไปหน้าร้าน ที่ร้านลายไทยนี้ขายไก่ทอดสูตรเด็ดที่หน้าร้านด้วย เผื่อคนที่เขาไม่ได้เข้ามาทานในร้านอยากซื้อกลับไปทานที่บ้านจะได้สะดวก ทำเป็นล็อคไม่ใหญ่มาก ตกแต่งให้ดึงดูดลูกค้าเล็กน้อย ลูกค้าในย่านนี้ส่วนมากก็จะรู้จักร้านลายไทยเป็นอย่างดี แวะเวียนมาซื้อมาหากันอยู่บ่อยๆ บางทีกลับมาจากที่ทำงานแล้วหิวก็สั่งเมนูง่ายๆทานกัน หรือไม่ก็ไก่ทอดสูตรเด็ดกับน้ำจิ้มและข้าวเหนียวก็พอได้อยู่ รวดเร็วทันใจดี
ลุงไทยยืนดูเขาเก็บกวาดเศษจานที่หลานแฝดทำแตกไว้ ให้พวกนั้นไปอยู่หน้าร้านก็ดี ข้าวของจะได้ไม่แตกเสียหายอีก ปวดหัวกับตัวป่วนนี่จริงๆ
--------------------
“นี่ น้องบังอร ถามจริงว่าชื่อนีออนนี่ได้มายังไง ทำไมน้องอุ้มถึงได้ชื่อไท้ไทย”
ช่วงพักกลางวัน น้ำ ไทม์ และสองแฝดที่เริ่มสนิทกันขึ้นมาอีกนิดกำลังทานข้าวกันอยู่ในครัว ต้องสลับกับพี่คนอื่นในร้าน เพราะลูกค้าเข้าร้านอยู่เกือบตลอด ตอนนี้ถึงเวลาทานข้าวของกลุ่มนี้แล้ว น้ำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับนีออนน้อยเอ่ยถามด้วยความแคลงใจ ก่อนจะตอบ แทนที่นีออนจะมองคนถามอย่างน้ำกลับเหลือบมองพี่ไทม์ที่นั่งอยู่ข้างพี่น้ำก่อนเสียอย่างนั้น
“ผมก็ชื่อไทยนะ”
“บังอรอ่ะเหรอ?” น้ำยังไม่เลิกกวน ยักคิ้วจึ้กๆให้เด็กตัวเล็กที่ทำหน้าหน่ายใจส่งมาให้ด้วย
“ชื่อ ออมรัก”
นีออนบอกออกไปแล้วน้ำก็พยักหน้า ส่วนไทม์แค่แอบอมยิ้มแล้วตักข้าวทานต่อ
“ทำไมไม่ชื่อว่าออมล่ะ?” คนนี้ก็ยังสงสัยไม่เลิก จะเอาอะไรกับชื่อผมนักหนาครับพี่
“ไม่เอาอ่ะ ชื่อมันเหมือนคนข้างบ้าน ผมไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่าไหร่”
คราวนี้ไทม์แทบจะหัวเราะออกมากับเหตุผลของน้องตัวเล็ก แต่น้ำนี่ขำไปแล้ว เหตุผลเกรียนมากอ่ะนีออน
“เลยเปลี่ยนมาเป็นนีออน?”
“เปล่า ทีแรกแม่จะให้ชื่ออ้อน” พอถามตอบกันไปมาก็ชักจะสนุกตามพี่น้ำไปเสียแล้ว นีออนเลยไม่อิดออดที่จะเล่าให้ฟัง
“ก็น่ารักดีนี่ น้องอ้อน”
ไทม์เปรยขึ้นมาเบาๆ แต่คนตัวเล็กก็ยังได้ยินแล้วแอบเขิน น้ำกระแอมขัดจังหวะความเขินของนีออน ใช้มือโบกปัดอากาศไล่ความหวานแถวๆนี้ นีออนจึงกลับมาให้ความสนใจพี่น้ำสุดฮอตต่อ
“ชื่อมันเหมือนผู้หญิงไปไง ผมเลยไม่เอา”
“เรื่องมากจังวะ”
“อะไรเล่า”
น้ำแกล้งว่า เด็กตัวเล็กก็ชักสีหน้าใส่ อุตส่าห์เล่าให้ฟัง
“แล้วเมื่อไหร่มันจะถึงชื่อนีออนสักที?”
“ก็กำลังจะเล่าอยู่นี่ไง พี่น้ำนี่ชอบขัดจัง”
“อ้าว ผิดอีก”
นีออนน้อยกับพี่ๆนั่งคุยกันอยู่สักพัก เด็กตัวเล็กก็มองหาน้อง บอกจะไปเข้าห้องน้ำยังไม่กลับมาอีก แต่พอคิดว่าจะลุกไปตามอุ้มรักก็วิ่งเข้ามาหาพอดี หน้าตาตื่นๆนั่นทำให้นีออนขยับลุก เกิดเรื่องแล้วใช่ไหม
อุ้มรักเข้าไปกระซิบกับพี่ชาย ไทม์กับน้ำมองพี่น้องเขางงๆว่ามีอะไรเกิดขึ้น เพราะพออุ้มกระซิบบอกนีออนก็มองน้องสีหน้าเครียด เด็กชายตัวอวบพยักหน้าให้พี่ สีหน้าเครียดไม่แพ้กัน นีออนคว้าแขนน้องแล้วพาเดินออกไปด้านหลังร้านในทันที น้ำกับไทม์มองหน้ากันก่อนจะลุกตามฝาแฝดเขาไปด้วย
เมื่อออกมาหลังร้านที่เป็นพื้นที่โล่งกว้างพอสมควร นีออนดึงแขนอุ้มรักให้เดินตรงไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่แถวนั้น เข้าไปหยุดในระดับสายตาแต่ไม่ใกล้เกินไปนัก เหม็นบุหรี่จะแย่ หน้าตาแย่แล้วยังสูบบุหรี่อีก เจริญล่ะ
“อ้าว ว่ายังไงครับน้องออน น้องอุ้ม?”
ผู้ชายคนนั้นเอ่ยทัก โยนก้นบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าบี้เพื่อดับไฟ หน้าตาออกจะกะลิ้มกะเหลี่ยไม่น้อย แค่เห็นก็ทำให้นีออนขนลุกได้แล้ว อี๋
“เมื่อกี้พี่ลวนลามน้องผมในห้องน้ำใช่ไหม?”
นีออนยิงตรงคำถามอย่างไม่ต้องอ้อมค้อมรักษาหน้าใคร เพราะตรงนี้ก็มีพี่พนักงานคนอื่นอยู่ ถึงจะแค่เอาขยะมาวางรอทิ้งก็เถอะ แต่คำพูดของนีออนน้อยก็ทำให้พี่คนนั้นหยุดเท้าไม่เดินเข้าไปด้านในร้าน แม้แต่ไทม์กับน้ำที่วิ่งตามสองแฝดออกมาก็ถึงกับชะงักกับคำถามของนีออน สองหนุ่มมองหน้าพี่ผู้ชายคนที่ถูกกล่าวหาทันที
“พูดเรื่องอะไรกันครับน้องนีออน พี่น่ะหรือจะทำอะไรแบบนั้นกับน้องอุ้มได้ เข้าใจผิดแล้วมั้ง”
นายคนนั้นยังปฏิเสธหน้าตาย มองน้องอุ้มที่ยืนอยู่ข้างนีออนยิ้มๆ ท่าทางกับคำพูดต่างกันขนาดนี้ ถ้าเชื่อคงโง่มากอ่ะ
“เข้าใจไม่ผิดหรอกครับ ใช่ไหมอุ้ม?”
“อือ” อุ้มรักตอบรับเบาๆ ไม่กล้ามองหน้าพี่ผู้ชายคนนั้น มันรู้สึกรังเกียจมากกว่าอย่างอื่น
“เขาทำอะไรอุ้มบ้าง พูดออกมาสิ”
อุ้มเงยหน้ามองพี่ชายฝาแฝดทันที ขมวดคิ้วเป็นเชิงถามว่าจะเอาจริงหรือ นีออนก็พยักหน้าให้พูด ตอนนี้มีพยานถึง3คน เราไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ไทม์กับน้ำนิ่งรอฟังที่น้องอุ้มจะพูด พี่คนที่มาทิ้งขยะก็ยังยืนกอดอกดูสถานการณ์อยู่ที่เดิม มันไม่น่าเอ่ยถึงเท่าไหร่ แต่นีออนก็บีบมือให้ความมั่นใจ อุ้มจึงอ้อมแอ้มบอก
“เขา... บีบก้นอุ้มอ่ะ แล้วก็…”
“เฮ้ย! น้ำ ฟังน้องพูดก่อน”
พอได้ยินน้องอุ้มบอกแบบนั้น น้ำก็จะพุ่งเข้าใส่คนทำทันที ไทม์ต้องรีบดึงเพื่อนไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่องมากไปกว่านี้
“แค่นี้ก็พอแล้วเว้ย ยังจะให้น้องอุ้มพูดมากกว่านี้อีกเหรอว่าไอ้เหี้ยนี่มันทำอะไรน้องบ้าง!”
น้ำฮึดฮัดสะบัดตัวออกจากการจับกุมของเพื่อน มองผู้ชายคนนั้นตาขวาง เขาเชื่อแน่ว่าอุ้มพูดจริง แค่ดูลักษณะภายนอกก็รู้แล้วว่าใครถูกใครผิด
“เด็กน้อเด็ก เชื่ออะไรกับคำพูดของเด็กน่ะฮึ นี่น้องอุ้ม มาปรักปรำพี่โดยไม่มีหลักฐานไม่ได้นะครับ แม้แต่พยานสักคนน้องก็ไม่มี แบบนี้พี่เสียหายนา”
“ไอ้…” น้ำอยากจะด่าอะไรที่มันแรงๆแต่ก็นึกคำด่าไม่ออก คำไหนก็คงไม่ทำให้ไอ้คนนั้นมันเจ็บหรอก
ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาอุ้มรักกับนีออน นีออนดันน้องให้หลบหลัง แล้วปัดมือของมันที่ยื่นมาจะแตะต้องน้องของตนเอง รอยยิ้มเยาะหยันน่ารังเกียจปรากฏบนริมฝีปากชายคนนั้น จนน้ำแทบจะทนไม่ไหว เท้ากระตุกอยากเอาไปนาบหน้ามันจริงๆ
“ผมว่าถ้าพี่เป็นผู้ใหญ่พอ พี่คงไม่ทำแบบนี้หรอกครับ ไม่ยอมรับความผิดของตัวเองแถมยังโยนความผิดนั้นให้ผู้เสียหายอีก มันเป็นพฤติกรรมที่ต่ำมากครับ”
ไทม์เข้าไปยืนข้างนีออนแล้วพูดเสียงนิ่ง น้ำเสียงมันฟังดูธรรมดา แต่กะจะด่าเต็มๆ
“นี่น้อง มาใหม่ก็อย่าทำเป็นซ่า เดี๋ยวจะได้กระเด็นออกจากร้านนี้ไม่รู้ตัว!”
“ผมรู้ครับว่าพี่ใหญ่คับร้าน แต่คงไม่ใหญ่เท่าเจ้าของร้านอย่างลุงไทยหรอกมั้งครับ?”
ไทม์ยังคงพูดนิ่งๆตามเดิม ตอนเข้ามาที่ร้านนี้ทีแรกเขาก็โดนพี่ผู้ชายคนนี้เขม่น ทำเหมือนว่าตัวเองใหญ่สุดในร้าน ทุกคนต้องเชื่อฟัง แต่เผอิญว่าน้ำเพื่อนของเขาเป็นพวกมุทะลุ จนเคยเกือบมีเรื่องกันมาแล้ว ถ้าครั้งนี้เลี่ยงได้เขาก็อยากให้น้ำอดทนอีกนิด ให้ผู้ใหญ่ด้วยกันจัดการน่าจะดีกว่า
“เฮอะ! นี่แหละเด็ก ขี้ฟ้อง” ผู้ชายคนนั้นทำเสียงเยาะ เขาล่ะเกลียดไอ้เด็กหน้าหล่อนี่จริงๆ
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ ถ้าพี่ไม่ได้ทำก็ไม่จำเป็นต้องกลัวนี่ ลุงไทยคงมีเหตุผลมากพอ”
“หาหลักฐานมายืนยันให้ได้ก่อนดีไหม ร่องรอยที่ถูกกระทำมีหรือเปล่าเถอะ”
ทางนั้นร้องท้า อุ้มรักถึงกับอึ้ง ร่องรอยมันจะไปมีได้ยังไง หรือถึงมีจริงอุ้มไม่ต้องแก้ผ้าพิสูจน์เลยหรือ นีออนดึงตัวกลมมากอด มองหน้าไอ้พี่คนพูดอย่างโกรธจัด ก่อนที่ทั้งหมดจะหันเหสายตาไปยังคนที่ก้าวออกมาบังด้านหน้างงๆ
“พี่ครับ”
น้ำเอ่ยเรียกผู้ชายคนนั้นที่มองมาที่เขาอย่างงงงันไม่แพ้กัน ใจจริงไม่อยากเสียปากเรียกมันว่าพี่เลยให้ตายเถอะ ไทม์ดึงแขนเพื่อนไว้แต่น้ำสะบัดออก ก้าวเข้าไปหาชายคนนั้นด้วยใบหน้าท่าทางกวนอารมณ์
“พี่อยากได้ร่องรอย อยากได้หลักฐานใช่ไหม ได้... ไอ้น้ำจัดให้!!”
ผลัวะ!!
“พี่น้ำ/น้ำ!!!!!”
-----------------
ภายในห้องทำงานที่บ้านลุงไทย ที่อยู่ไม่ไกลจากร้านนัก ด้านหน้าโต๊ะมีน้ำและพี่คนนั้นยืนอยู่ สภาพใบหน้าที่ฟกช้ำและปากแตกคงฟ้องอาการของพี่ผู้ชายได้ดี พอลุงไทยได้รับแจ้งจากพนักงานของร้านที่เอาขยะไปทิ้งด้านหลังร้านว่าเกิดเรื่องจึงได้รีบไประงับเหตุ และพาบรรดาตัวต้นเหตุทุกคนมาที่บ้านเพื่อสอบสวนกัน
นายยศ พนักงานเก่าแก่ของร้าน อยู่ที่ร้านลายไทยมาหลายปี มีประวัติเรื่องยกตนข่มท่านมาให้ได้ยินบ่อย ลุงไทยแกก็ตักเตือนไปก็ดูจะดีขึ้นไม่มีใครมาร้องเรียนเรื่องนั้นอีก หรือที่จริงมีแต่ไม่กล้าพูดก็ไม่รู้ จนวันนี้ล่ะ ที่เรื่องมันเกิดกับหลานชายของลุง ลุงไทยซึ่งเป็นคนกลางก็ต้องให้ความยุติธรรมกับทั้งสองฝ่าย หากผิดก็ว่ากันไปตามผิด
“ลุงต้องจัดการเด็กพวกนี้ให้ผมนะ”
นายยศฟ้องให้เอาผิดกับพวกน้ำ ตั้งแต่เข้ามาในบ้าน คนที่เอาแต่พูดอยู่คนเดียวก็มีแต่ยศเท่านั้นล่ะ พวกเด็กขี้ฟ้องยังไม่ได้พูดสักแอะเดียว น้ำทำลอยหน้าไม่สนใจต่อเสียงนกกา เขาสะใจเสียอย่าง เรื่องอื่นไม่สนอยู่แล้ว
“ว่ายังไงนีออน อุ้ม เรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบที่ยศเขาพูดมาไหม เราสองคนยุให้น้ำทำร้ายเขาจริงหรือเปล่า?”
“เห็นไหม บอกแล้วว่าลุงต้องไม่เชื่อเรา” นีออนกอดอกทำปากยื่นแก้มพอง ไม่พอใจในสถานการณ์สุดๆ
“ก็แกยังไม่ได้พูดเลยนีออน”
“อ้าว? ออนก็ว่า ตั้งแต่เข้ามานี่เหมือนออนจะลืมปากไว้ที่บ้าน”
พอนีออนพูดกึ่งประชด บรรดาพรรคพวกเลยแอบหัวเราะ ลุงไทยมองเด็กหน้าเป็นดุๆ แต่นีออนน้อยกลับทำเป็นไม่เห็นยังยิ้มเฉย ลุงแกเลยต้องยอมแพ้กับลูกเล่นตัวแสบ
“เอ้า มีอะไรจะบอก จะอธิบายว่ามาเลย แล้วลุงจะตัดสินเองว่าใครผิด ใครถูก”
พอลุงเปิดโอกาสให้พูด อุ้มจึงเป็นคนอธิบายเรื่องความเป็นมาเป็นไปทุกอย่าง โดยมีนีออนคอยเสริมในบางช่วง อุ้มบอกว่าพี่ยศคนนี้เคยทำคล้ายๆกันนี้กับอุ้มมาหลายครั้ง เรียกได้ว่าทุกครั้งที่อุ้มมาที่ร้านต้องคอยหลีกเลี่ยงพี่คนนี้ตลอด ก่อนนี้อุ้มยังเด็กก็ได้แค่กลัวและไม่บอกใคร แต่พอทำอย่างนั้นมันกลับทำให้อุ้มต้องระแวงอยู่ตลอดเพราะไม่มีใครรู้เห็น จนมาวันนี้ที่มันมากขึ้นกว่าก่อนที่แค่แอบแตะ แอบสัมผัสเหมือนไม่ตั้งใจ คราวนี้มันตั้งใจที่จะทำมากๆ ถ้าวิ่งออกมาไม่ทันอุ้มอาจจะ...
“พอก่อนอุ้ม”
ลุงยกมือห้ามอุ้มไม่ให้พูดต่อ นวดขมับเบาๆเมื่อฟังที่หลานบอก เรื่องมันเกิดขึ้นใต้จมูกลุงแกแท้ๆ แต่ลุงกลับไม่เคยรู้ ลุงไทยกวักมือเรียกไทม์ให้มาหา
“ไทม์ ไปตามป้าน้อยมาที่นี่หน่อย”
“ครับ”
ไทม์รับคำก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ลุงไทยหันกลับมามองนายยศ
“ยศ…”
“มันไม่จริงนะลุง ถึงผมอาจจะไม่ใช่คนดีนัก แต่นี่มันหลานชายลุงแท้ๆ ผมไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก ลุงต้องเชื่อผมนะ” ยศละล่ำละลักบอก ก่อนที่ลุงไทยจะทันได้พูดอะไร
“อะไรวะ ทีเมื่อกี้แม่งโทษว่าหลานลุงยุยงให้กูต่อยปากมึง ไหงกลับคำง่ายขนาดนี้วะไอ้...”
น้ำหยุดปากไว้แค่นั้นเมื่อลุงไทยมองหน้า พูดคำหยาบต่อหน้าผู้ใหญ่ไม่ดี แถมด่ากันข้ามหัวผู้ใหญ่ยิ่งไม่ดี
หลังจากรออยู่ชั่วครู่ไทม์ก็พาป้าน้อยมาที่บ้าน ลุงไทยจึงบอกกับป้าให้ทำเรื่องจ่ายค่าจ้างของเดือนนี้ให้ยศ ไม่ต้องหักสักบาท และจ่ายค่าทดแทนและค่าทำขวัญไปด้วย ยศรีบโวยว่าลุงลำเอียงเข้าข้างหลานตัวเองโดยไม่มีความยุติธรรมให้กับเขา
“หลังจากนี้ เธอคงต้องหางานใหม่ ที่ที่เขาจะไม่เล่นพรรคเล่นพวกเหมือนร้านนี้ หลานฉัน ฉันก็รัก ใครหน้าไหนที่มันกล้ามาแตะ ฉันก็คงไม่เอาไว้ทำยาหรอก เชิญ”
ลุงไทยเอ่ยเสียงเรียบ สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกว่ากราดเกรี้ยวหรืออะไร ยศมองทุกคนรอบห้องอย่างแค้นเคือง ก่อนจะโวยวายออกมา
“โธ่เอ๊ย! ร้านซังกะบ๊วยนี่ไม่อยู่ก็ได้ มีร้านหรูๆดีๆที่เขายังต้องการคนอย่างกูอยู่ตั้งเยอะ ไม่ง้อหรอกโว้ย!”
“ขอให้ไปดี” นีออนตะโกนไล่หลัง ไม่รู้อวยพรหรือแช่งกันแน่
ลุงไทยถึงกับต้องกุมขมับ มองเด็กทั้งหลายในห้องแล้วถอนหายใจ มีพวกนี้อยู่ แก่ลงอีกหลายปีเลยมั้งกู
------------------
เรื่องที่นายยศถูกให้ออกจากร้านนี้สะพัดทั่วร้านในเวลาต่อมา มีแต่คนโล่งใจที่นายคนนั้นไปจากที่นี่เสียได้ อยู่ไปก็คอยแต่จะรังแกคนอื่น มือไวล่ะที่หนึ่ง ไม่มีใครเอาเรื่องเพราะพูดไปก็เหมือนสายลมพัดผ่าน มันยังเกิดซ้ำๆจนเป็นเรื่องจำเจ แต่วันนี้ไม่ใช่ เพราะมีน้องฝาแฝดมาเลยทำให้นายยศกระเด็นออกจากร้านไปได้ น่าขอบใจน้องสองคนนี้จริงๆ
หลังเลิกงาน น้ำกับไทม์ก็เตรียมตัวกลับบ้าน รถของไทม์ออกตัวไปก่อน น้ำถึงได้ก้าวขึ้นนั่งรถของตนเอง ขณะที่กำลังจะใส่หมวกนิรภัย เสียงของอุ้มรักก็เรียกเอาไว้เสียก่อน
“พี่น้ำครับ”
น้ำหันไปมองน้องอุ้มวิ่งมาหา ลดหมวกในมือลง มองน้องที่มาหยุดยืนใกล้ๆ
“ขอบคุณมากนะครับ”
เด็กชายเอ่ยบอกกับพี่น้ำอย่างขอบคุณจริงๆ ถ้าแค่คำพูดของตนเองกับนีออนลุงอาจจะไม่เชื่อก็ได้ ยังดีที่มีพี่น้ำกับพี่ไทม์อยู่ด้วย โดยเฉพาะพี่น้ำที่ชกหน้าพี่คนนั้นไป อุ้มรักก็แอบสะใจเบาๆ
น้ำยิ้มให้น้องอุ้ม ขยี้ผมนิ่มของน้อง “มีอะไรก็บอกผู้ใหญ่ให้รู้ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวอีกนะรู้ไหม?”
พี่น้ำกลายร่างเป็นพี่น้ำที่แสนใจดี สั่งสอนน้องน้อยให้ได้รู้
“ก็อุ้มกลัวผู้ใหญ่ไม่เชื่อ” อุ้มรักบอกเสียงเบา น้ำยื่นหน้าเข้าไปในระดับเดียวกับน้องแล้วยิ้มบอกอย่างมั่นใจ
“เชื่อสิ ถ้าอุ้มพูดแต่ความจริง ใครก็ต้องเชื่ออยู่แล้ว คราวหลังต้องลองพูดดูก่อนนะ”
“ครับ”
อุ้มรักตอบรับและยิ้มให้ พอได้รอยยิ้มหวานๆกลับมาน้ำก็แอบคิด แหมะ เรานี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ย ก่อนจะใส่หมวกนิรภัยที่ถือค้างไว้เมื่อครู่ อุ้มถอยออกมาเล็กน้อยเมื่อพี่สตาร์ทรถ น้ำยกมือเป็นเชิงลา อุ้มก็โบกมือตอบ
“ขับรถดีๆนะครับ”
“ครับ เจอกันเสาร์หน้า” น้ำหันมาบอกน้องอีก ก่อนจะเคลื่อนรถออกไป
“ครับ เจอกัน”
รถมอเตอร์ไซค์ของน้ำขับออกไปแล้ว อุ้มรักมองตามแล้วก็ยิ้ม นีออนน้อยยืนกอดอกมองน้องชายฝาแฝดอยู่หน้าร้าน แล้วหัวเราะคึคึอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินลั้นลาเข้าร้านไป
‘ดูออกง่ายชะมัดเลยอุ้มรัก’
ว่าคนอื่นดูออกง่าย ตัวเองดูยากมากเลยนีออน
TBC
• ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนมาค่ะ จัดบวกตอบแทนน้ำใจไปทุกบวก :L2:
• ขอบคุณที่ชอบน้องอุ้มด้วยค่ะ :กอด1:
-
น้องนีออนแสบซ่าน่ารักมากอ่ะ
ส่วนน้องอุ้มก็น่าฟัดชะมัด
ถ้าพี่ไทม์พี่น้ำไม่ชอบก็ไม่รู้ว่าไงแล้ววววว
-
พี่น้ำขับรถดีๆนะ
อย่ามัวแต่เมา...ความน่ารักของหนูอุ้ม 555
-
สองตัวป่วน
นี่น่ารักจริงๆ :z2:
-
น้องออนตัวซน ตัวแค่นี้เก่งจริงๆ ยกนิ้วให้เลย
แมนสุดๆน้องเอ้ยยย
ถ้าน้องอุ้มได้คู่กับพี่น้ำคงดีเนาะ พี่น้ำต้องดูแลอย่างดีแน่ๆ
พี่น้ำเท่ห์ชะมัด อิอิ
-
o13 o13
-
แหม่
แฝดนี่น่ารักกันซะจิง ง
:man1: :man1:
-
แฝดน้องน่ารักสุโค่ย
แฝดพี่ก็น่าลากกกเหมือนกัน
แอบดีใจที่พี่น้ำมีบทบาทมากขึ้น
-
รอตินต่อไปนุ
-
อ่านแล้วอยากฟัดแก้มน้องอุ้ม
ท่าทางจะยุ้ยเต็มมือน่าดู
:-[
สะใจพี่น้ำต่อยมันให้ฟันร่วงเลย
เดี๋ยวตบท้ายด้วยทุเรียนอีกสักลูกมั้ย ไอ้ยศ
จะได้อิ่มปากไปถึงชาติหน้าเลย
o18
-
แหมมมมมนีออนน้อย เก่ง ซ่า เหลือเกินนะ
แต่พอพี่ไทม์อยู่ต่อหน้านี่กลายเป็นแมวเซื่อง ๆ เลยน๊าา
-
น้ำ นายหล่อมากกกกกกก คึคึ
-
ชอบเรื่องนี้จัง
อ่านง่าย สบายๆ เด็กๆก็น่าร๊ากกกกน่ารัก
โดยเฉพาะเจ้านีออนนี่หมั่นเขี้ยวจัง
-
อีกคนเรียบร้อย ส่วนอีกคนก็ก๋ากั่น ช่างเป็นฝาแฝดที่นิสัยต่างกันสุดขั้ว เป็นแฝดกันจริงๆหรอเนี่ย :laugh:
แต่ที่มีเหมือนกันคงจะเป็นความน่ารักน่าเอ็นดู อ่านแล้วรู้สึกหมันเขี้ยวอ่ะ
(ถ้าน้้องอุ้ม น้องออนอยู่ใกล้ๆจะขอไปหยิกแก้มเล่นให้หนำใจ)
หลังจากที่โดนบีมแอทแท็คจากรอยยิ้มน้องอุ้มเข้าไป พี่น้ำหลงความน่ารักใสๆของน้องอุ้มบ้างรึยังน๊าาา.... :impress2: :impress2:
ขอบคุณค่ะ
บวกๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารักกันทั้งคู่เลย
-
ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนนน!! มันบังอาจจับก้นเคะน้อยๆของเรา~!!
-
คึคึ เรื่องนี้น่ารักอ่ะ :z1:
-
น้องนีออนบอกอย่างนี้แสดงว่าน้องอุ้มชอบพี่น้ำล่ะสิ
แต่ตัวน้องนีออนพอพี่ไทม์พูดด้วยหน่อยก็เงียบแล้ว อิอิ
+1+เป็ดให้จ้า
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (4) แปลกตรงหัวใจ
หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอน เด็กชายอุ้มรักในชุดลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ยืนหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่หน้ากระจกแล้วถอนหายใจ ส่วนนีออนน้อยในชุดพละศึกษาของอีกโรงเรียนกำลังตรวจความเรียบร้อยข้าวของในกระเป๋านักเรียนของตนเอง ก่อนจะสะพายขึ้นบ่าทั้งสองข้าง
“ออน”
“หือ?” หันมาเลิกคิ้วมองน้องชาย
“อุ้มจะลดความอ้วนแล้วนะ”
“อือ” นีออนตอบรับแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง อุ้มมองตามแฝดพี่อย่างขัดใจ
“ช่วยตื่นเต้นให้มากกว่านี้หน่อยสิ”
“ก็เห็นพูดอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ แต่ก็ทำไม่ได้สักที”
นีออนลอยหน้าตอบแฝดน้อง แล้วกวักมือเรียกให้ออกมาจากห้องนอนเตรียมไปโรงเรียน อุ้มรักเดินออกมานีออนถึงปิดประตู แฝดน้องมองแฝดพี่เคืองๆ เขาอุตส่าห์ตั้งใจจะทำ ไม่ให้กำลังใจกันบ้างเลยนีออนเนี่ย
“อุ้ม ออน เสร็จรึยัง พี่ไอกับพี่อุ่นเขารออยู่นะลูก” เสียงคุณแม่เอ่ยเรียก ทำให้สองพี่น้องต้องรีบเดิน
“ครับ”
พี่ไอรัก พี่ชายคนโต ตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว แม่จึงซื้อรถให้ขับ แต่มีข้อแม้ว่าต้องไปส่งน้องๆในทุกๆวัน ทุกเช้าไอรักต้องไปส่งน้องทั้งสามคนที่โรงเรียน ถึงแม้ว่าวันนั้นตนเองจะมีเรียนหรือไม่มีก็ตาม แต่ขากลับน้องต้องกลับเอง เพราะทั้งสามคนกลับไม่พร้อมกันสักคนขี้เกียจไปรับ
พี่คนที่สองเป็นผู้หญิง ชื่ออุ่นรัก เรียนโรงเรียนเดียวกับนีออน แต่อยู่ระดับมัธยมตอนปลายปีสุดท้ายแล้ว มีเพียงอุ้มรักเท่านั้นที่เรียนโรงเรียนเดิมตั้งแต่ประถม โรงเรียนที่อุ้มเรียนมีจนถึงมัธยมปีที่3 หากจะต่อมัธยมตอนปลายต้องไปสอบเข้าที่ใหม่
นีออนพอเรียนจบชั้นประถมจึงเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมในปัจจุบันนี้ จะได้มีพื้นฐานและมีเพื่อนด้วย อุ้มก็น่าจะได้เรียนที่เดียวกัน แต่เด็กชายติดเพื่อนจึงไม่ได้ไปเข้าโรงเรียนเดียวกับนีออนและอุ่นรัก นีออนจึงถือว่าตนเองไปเรียนก่อนเป็นการเบิกทางให้น้อง เวลาน้องมาเรียนจะได้ไม่หาเพื่อนยาก
เมื่อเด็กชายฝาแฝดทั้งสองคนลงมาแล้ว สี่คนพี่น้องจึงไหว้คุณแม่แล้วไปขึ้นรถ แวะส่งอุ้มรักก่อนเพราะอยู่ใกล้สุด ก่อนจะส่งนีออนกับอุ่นเป็นรายถัดไป รถยนต์ของไอรักมาจอดหน้าโรงเรียน อุ่นกับนีออนไหว้ขอบคุณพี่ก่อนจะลงจากรถและเดินเข้าโรงเรียนไป ไอรักมองส่งน้องกำลังจะเตรียมเลี้ยวรถเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ไม่จำเป็นต้องหยิบขึ้นมาดูเบอร์ก็รู้ว่าใครโทรมา ก็ตั้งเสียงพิเศษไว้นี่นะ ไอรักเสียบหูฟังสมอลทอล์คแล้วกดรับ พร้อมเคลื่อนรถออกจากหน้าโรงเรียนของน้อง
“ว่าไงไอ้คุณชาย” ไอรักเอ่ยทักปลายสายกวนๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อทางนั้นให้พรชุดใหญ่
“น่าๆ กำลังถึงแล้วเนี่ย แวะส่งน้องหน่อยเดียว มึงรอไม่ได้เหรอวะ คิดถึงกูงั้นสิ?”
ชายหนุ่มยังเล่นไม่เลิก จึงได้รับเสียงโวยวายมาอีก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ไอรักอารมณ์เสีย กลับรู้สึกสนุกด้วยซ้ำที่ได้แกล้งคนปลายสาย หรือเขาจะเป็นโรคจิตกันนะ ไม่หรอกมั้ง ถามเองตอบเองแล้วก็ขับรถไปมหาวิทยาลัยอย่างอารมณ์ดี แค่นึกถึงสีหน้าของไอ้คุณชายมันในตอนนี้ก็สนุกแล้ว หึหึ
---------------
นีออนที่เข้ามาภายในโรงเรียนกับพี่สาวเดินแยกกันไปคนละตึก ขณะที่นีออนกำลังจะไปตึกเรียนของตนเองก็มีคนเข้ามาทักทาย
“นีออน”
เด็กชายตัวเล็กหันไปตามเสียงเรียก เห็นพี่ไทม์เดินมากับเพื่อนกลุ่มใหญ่ เมื่อพี่เขาทักนีออนเลยต้องหยุดรอ พี่ไทม์หันไปพูดอะไรไม่รู้กับเพื่อนแล้วเดินยิ้มเข้ามาหา
“มาแต่เช้าเลยนะ”
“ครับ พี่ก็เหมือนกัน” นีออนตอบยิ้มๆ
ไทม์มองรอยยิ้มนั้นอยู่ครู่หนึ่ง จนคนถูกมองต้องขยับตัวยุกยิกไปมา มันเขินอ่ะ
“อืม เราแวะโรงอาหารหน่อยไหม?”
เอ่ยชวนน้องออกไปอย่างคาดหวังกับคำตอบ คนน้องก็ซื่อดันตอบออกมาเสียตรงเผง
“ผมทานข้าวมาจากบ้านแล้วครับ”
“งั้นเหรอ... ว่าจะชวนไปเป็นเพื่อนหน่อย ไม่เป็นไรครับ งั้นนีออนขึ้นตึกเรียนเถอะ พี่จะแยกไปโรงอาหารสักหน่อย”
ไทม์เกือบแสดงความผิดหวังออกมาทางสีหน้าแล้ว ยังดีที่รู้สึกตัวเลยเอารอยยิ้มเข้ากลบไว้ทัน แต่น้ำเสียงมันคงปิดไม่มิดน้องเลยมองเขาอย่างรู้สึกกระอักกระอ่วนแบบนี้ แย่ชะมัด
“พี่ไทม์ยังไม่ทานข้าวเช้าอีกเหรอครับ?” ตัวเล็กคิ้วขมวด
“อืม พี่รีบน่ะ”
“ถึงรีบแค่ไหนก็ต้องทานนะครับ เดี๋ยวเสียสุขภาพแย่”
เผลอไปสอนพี่เข้าแล้วนีออนถึงได้รู้ตัวยิ้มเขินๆส่งไปให้ ตัวไทม์กลับรู้สึกดีที่น้องแสดงความเป็นห่วง ถึงเวลาอยู่ใกล้เขาน้องนีออนจะชอบเกร็ง แต่ที่จริงก็ไม่ได้กลัวเขาหรอกใช่ไหม ไทม์จ้องหน้าเด็กตัวเล็กแล้วบอก
“พี่ถึงชวนนีออนอยู่นี่ไงครับ”
“เอ่อ…” เล่นเอาไปไม่เป็นเลยอ่ะ
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ” ไทม์บอกน้องตัวเล็กแล้วจะเดินออกมา
“พี่ไทม์”
นีออนเรียกพี่ไทม์ไว้ แต่พอพี่เขาหยุดจริงๆกลับหาคำพูดดีๆไม่ได้ เลยเฉไฉไปง่ายๆ
“คือ... ผมก็กำลังคอแห้งเลย ขอไปด้วยคนครับ”
ไทม์ยิ้มให้คนที่บอกว่าเกิดคอแห้งขึ้นมากะทันหัน หยุดรอน้องเดินมาหาแล้วก้าวเดินไปพร้อมกัน เรื่องเล็กแค่นี้กลับทำให้ไทม์รู้สึกดีมาก ท่าจะแปลกขึ้นทุกวันแล้วนะเรา
หลังเลิกเรียน กลุ่มหนุ่มสุดฮอตนำโดยพี่น้ำสุดหล่อแวะมาเดินเตร่แถวร้านค้าใกล้โรงเรียน แหล่งประจำคงเป็นร้านเกม ปรกติทุกวันที่เดินผ่านร้านขายขนมก็ไม่เคยมีใครจะหยุดเพราะต่างไม่ค่อยชอบขนมหวานอยู่แล้ว แต่วันนี้น้ำกลับหยุดเท้าแล้วมองเข้าไปในร้าน เพื่อนในกลุ่มที่เดินเลยไปจึงต้องเดินย้อนกลับมาหา
“อะไรวะ?” หนึ่งในนั้นเข้ามากอดคอแล้วถาม ไทม์กอดอกมองเพื่อนสนิทที่วันนี้มาแปลก
“เปล่า แค่คิดว่ามันน่ากินดี” น้ำพูดเหมือนจะแค่เปรยขึ้นมา เพื่อนๆมองหน้ากันงงๆ อย่างไอ้น้ำนี่นะบอกว่าขนมเค้กน่ากิน
“มึงชอบกินอะไรแบบนี้ด้วย?”
น้ำแค่หัวเราะในลำคอเบาๆไม่ตอบคำถามเพื่อน มองขนมน่ารักน่าทานในตู้กระจกหน้าร้านแล้วก็ยิ้มเมื่อนึกถึงใครบางคน เขาไม่ได้จะซื้อไปกินเอง แต่จะเอาไปฝากคนอื่นต่างหาก
---------------
ทุกวันหยุดฝาแฝดออมรักกับอุ้มรักยังคงมาช่วยงานร้านลุงไทยอยู่ แต่ถ้าใกล้สอบคงไม่ได้มาช่วยแล้วเพราะต้องเตรียมตัวขนานใหญ่ โดยเฉพาะอุ้มที่ต้องสอบเข้าที่อื่น ช่วงพักกลางวันขณะที่อุ้มทานข้าวเสร็จแล้ว น้ำก็เดินไปหยิบกล่องน่ารักในตู้เย็นของร้านพร้อมจานใบเล็กกับช้อนมาหาน้องอุ้มที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
“พี่มีนี่มาฝาก แทแด้ม~”
น้ำวางกล่องเค้กลงตรงหน้าน้องอุ้ม แล้วเปิดออกให้เห็นเค้กแสนน่ากินข้างใน เด็กชายทำตาโตร้องอุทานอย่างถูกใจ
“โห~ เค้กอ่ะ น่ากินจัง”
“อะแฮ่ม!”
เสียงกระแอมของแฝดพี่ดังขึ้นมาทำให้อุ้มรักนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลดความอ้วนอยู่ จึงไม่ได้แตะเค้กที่พี่น้ำซื้อมาให้ มองหน้าพี่น้ำอย่างเกรงใจ น้ำเองเห็นน้องที่ทำท่าว่าจะชอบเค้กที่ตนเองซื้อมาก็รู้สึกดีแบบแปลกๆ แต่ต่อมาสีหน้าน้องอุ้มกลับเปลี่ยนจากตื่นเต้นเป็นยิ้มเจื่อนๆ น้ำจึงต้องถาม
“ไม่ทานล่ะครับ เจ้านี้อร่อยนะ พี่ว่าน้องอุ้มต้องชอบแน่”
น้ำช้อนเอาเค้กออกจากกล่องใส่จานที่เตรียมมา แล้วเลื่อนจานกับช้อนไปตรงหน้าอุ้ม นำเสนอความอร่อยของเค้กอย่างเต็มที่ อุ้มรักยิ่งเกรงใจเข้าไปใหญ่ บอกกับพี่น้ำเสียงอ่อย
“คืออุ้มกำลังลดน้ำหนักอยู่อ่ะครับ เอ่อ…”
พอเห็นว่าพี่หน้าเสียไปอุ้มก็พูดไม่ออก เขาไม่ได้ตั้งใจนะ ถ้าพี่น้ำซื้อมาก่อนหน้านี้อุ้มก็จะกินหรอก แต่ว่าตอนนี้...
น้ำถึงกับเก้อเมื่อน้องบอกแบบนั้น นี่แสดงว่าน้องปฏิเสธที่จะกินมันสินะ เขาไปยืนต่อคิวเพื่อซื้อมันมาทำไมกัน เพียงเพื่ออยากเห็นอุ้มรักดีใจเท่านั้นหรือ อุ้มมองพี่น้ำที่นิ่งไปแล้วก็ใจไม่ดี จึงอ้อมแอ้มบอกออกไปไม่อยากทำร้ายน้ำใจพี่
“อุ้มกินก็ได้”
“ไม่ต้อง!”
“….!!”
น้ำเผลอใช้เสียงดังกับน้องอุ้ม ดึงจานเค้กหนีมือเด็กน้อยที่กำลังจะเอื้อมมาหยิบ พอเห็นน้องทำหน้าอึ้งๆน้ำถึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองทำน้องตกใจ จึงปรับอารมณ์และเปลี่ยนสีหน้าเสียใหม่ แต่มันก็ยังดูฝืนอยู่ดี
“อุ้มลดน้ำหนักอยู่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพี่เอาไปทิ้งดีกว่านะ” น้ำยิ้มให้น้องอย่างฝืดเฝื่อน ขยับลุกจะเอาเค้กไปทิ้งจริงๆ ก็คนที่เขาซื้อมาให้ไม่กินนี่นะ จะเก็บไว้ทำไมกัน
“พี่น้ำ!” อุ้มรีบเรียกพี่น้ำไว้ก่อนที่พี่เขาจะเอาเค้กไปทิ้ง ทำอะไรไม่รู้แบบนี้ น่าเสียดายแย่
“……….”
“ไม่ต้องทิ้ง อุ้มจะกิน”
เด็กชายตัวอวบจ้ำม่ำบอก ไม่สนแล้วว่าจะกำลังลดน้ำหนักอยู่หรืออะไร ก็พี่น้ำอยากทำหน้าแบบนั้นทำไมล่ะ อุ้มใจไม่ดีอ่ะ น้ำมองหน้าน้องอย่างแปลกใจก่อนจะพูด
“แต่อุ้ม…”
“อุ้มจะกิน”
อุ้มรักย้ำคำอีกครั้ง น้ำจึงวางจานเค้กเจ้าปัญหานั้นลงบนโต๊ะ อุ้มรักเลื่อนจานมาตรงหน้าแล้วลงมือทานเค้กเจ้าอร่อยที่พี่น้ำอุตส่าห์ซื้อมาฝาก พอได้ลิ้มรสชาติหอมหวานของเค้กก็ทำให้อุ้มรักอมยิ้มออกมา น้ำมองเด็กน้อยตรงหน้าทานเค้กอย่างมีความสุขแล้วก็พลอยสุขไปด้วย มันปลื้มนะที่ของที่ตนเองซื้อมาแล้วคนรับเขาแสดงให้รู้ว่าต้องการมันและดีใจที่ได้รับ อุ้มทานเค้กไปเงียบๆน้ำก็เท้าคางมองน้องเงียบๆ เอื้อมมือไปเช็ดมุมปากที่เลอะเค้กให้น้องอุ้ม
“อร่อยไหม?”
น้ำเอ่ยถามคนที่ตั้งหน้าตั้งตาทานเค้กยิ้มๆ อุ้มลูบๆปัดๆมุมปากตนเองเพราะกลัวว่ามันจะเลอะอีก ก่อนจะยิ้มตอบคำถามพี่น้ำ
“อื้อ”
“น้องอุ้มไม่เห็นต้องไปลดน้ำหนักเลย แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
น้ำชวนน้องคุย ปรกติอุ้มจะไม่ค่อยพูด ต่างจากแฝดคนพี่ที่ยอกย้อนได้ทุกสถานการณ์ ถ้ายังไม่สนิทนี่อุ้มจะไม่พูดด้วยเลยนอกจากยิ้ม กับเขาก็ดีหน่อยที่น้องยอมพูดด้วยบ้าง ยิ่งหลังจากกรณีของไอ้พี่ยศนั่นมันทำให้น้องอุ้มวางใจและให้ความสนิทสนมกับน้ำมากขึ้น
“ดีตรงไหน อ้วนก็อ้วนอ่ะ โอ๊ย พูดคำว่าอ้วนแล้วมันแสลงใจ”
อุ้มรักเน้นเสียงตรงคำว่าโอ๊ยแล้วจิ้มช้อนลงไปในจานเค้กประกอบคำพูด น้ำมองแล้วก็ยิ้ม ถ้านีออนทำคงกวนกว่านี้ แต่พอเป็นน้องอุ้มแล้วมันน่ารักดี ดูเป็นการเผลอแสดงอารมณ์มากกว่า
“มีใครว่าอะไรมาหรือไง?” น้ำเอ่ยถามอีกเมื่อน้องอุ้มเริ่มตักเค้กคำใหม่ มองน้องทานแล้วเพลินอ่ะ
“เพื่อนในห้องอ่ะ เขาไม่ค่อยชอบอุ้มเท่าไหร่มั้ง หาเรื่องว่าอุ้มตลอดเลยนะ ตั้งแต่ ม.1 จนตอนนี้จะจบ ม.3 แล้วเนี่ย” แอบบ่นเพื่อนอีก
“แล้วไม่ถามเขาล่ะว่าเขาไม่ชอบอุ้มตรงไหน”
“เคยถาม แล้วเขาบอกว่าแค่หมั่นไส้ ไร้เหตุผลมากอ่ะเนอะ” เด็กตัวอวบทำพยักพเยิด น้ำก็อือออตามยิ้มๆ
“อือ ไร้เหตุผลมาก น้องอุ้มออกจะน่ารักขนาดนี้ มาหมั่นไส้กันได้”
อุ้มรักที่เพิ่งตักเค้กเข้าปากไปอีกคำถึงกับถือช้อนค้างกับคำชมซึ่งหน้า เขินสายตาพี่น้ำเบาๆ บรรยากาศรอบกายทั้งคู่ดูลอยๆ ก่อนจะถูกขัดโดยเสียงของนีออนน้อยจอมป่วนที่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงตามเคย
“ไหนใครบอกว่าจะลดน้ำหนักไง?”
นีออนชะโงกหน้าเข้ามาถาม แอบตักเค้กในจานกินแล้วพยักหน้าหงึกหงักเมื่อชิมแล้วมันอร่อยดี น้ำเหลือบมองคนทำเนียนแล้วก็ขำ
“ก็…” พอโดนทักอุ้มรักก็หยุดกิน แต่ไม่กล้าวางช้อนลงในทันทีกลัวพี่น้ำเสียใจ
“อะไรน้องบังอร อิจฉาน้องเหรอที่น่ารักกว่าอ่ะ” น้ำแกล้งว่าเย้ยๆ นีออนทำห่อปากถลึงตาใส่คนพูดทันที
“โห~ เต็มปากเต็มคำ”
เมื่อทั้งสองคนเริ่มตั้งท่าจะเถียงกันไม่จบ อุ้มรักจึงรีบเอ่ยแทรก “ทำไมชอบเถียงกันนักนะ อุ้มไปดีกว่า”
อุ้มรักบ่นให้ ก่อนจะยกจานเค้กแล้วเดินหนีไปหน้าร้าน น้ำจึงลุกแล้วเดินตามอุ้มไป นีออนกอดอกเกาคางมองตามน้องชายกับรุ่นพี่ทำท่าครุ่นคิด ไทม์ที่เดินผ่านมาเห็นนีออนตัวป่วนทำท่าแปลกๆ จึงเดินเข้ามาทัก
“มาป่วนอะไรตรงนี้ครับ นีออน?”
ไทม์ก้มกระซิบถามเด็กป่วน นีออนสะดุ้งแล้วถอยหนี มองพี่ไทม์อย่างกระดากอายนิดๆ ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
“ผมเปล่า... ไปทำงานดีกว่า”
ไทม์ส่ายหน้าขำตัวป่วนที่วิ่งออกไปหน้าร้าน ก่อนที่ไทม์จะเดินออกไปทำงานของตนเองเช่นกัน
TBC
ลงใหม่อีกรอบหลังจากหายวับไปกับตา o17
ต้องขอบคุณทีมงานเล้าที่กู้เล้ากลับมาให้เรา!! (เหมือนกู้ชาติยังไงไม่รู้ เอิ้ก!)
ลงใหม่ก็บวกให้ใหม่อีกรอบเช่นกันค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :กอด1:
-
:L2:ขอบคุณที่ลงให้ใหม่ค่าาา
-
น่ารักมาก
-
พี่ไอรัก... ใครคือไอ้คุณชายของพี่ค่ะ มีแกล้งยั่วเย้าเค้าทางโทรศัพท์ด้วย มีอีกคู่แน่ๆ ??? :impress2: :impress2:
หากเป็นจริง...แล้วอย่างนี้คุณแม่จะมีทายาทสืบสกุลรึเปล่า?? แต่ไม่เป็นไรเน๊อะ ลดประชากรโลก ลดโลกร้อน หนับหนุนๆๆๆ :yeb:
พี่น้ำกะน้องอุ้มเค้ากุ๊กกิ๊กกันน่ารักเชียว พี่น้ำหลงเสน่ห์น้องอุ้มแก้มยุ้ยแน่แล้วววว..... :-[ :-[
บวก1บวกเป็ด ขอบคุณค่ะ
:L2: :L2: :L2:
ปล. ขาดเล้า เหมือนขาดใจจริงๆ :กอด1: :กอด1:
ตอนที่ 4 เห็นแว๊บๆว่าคุณวันใหม่ลงแล้ว กำลังจะอ่าน เล้าล่มซะก่อน งื้อ.... :sad4: :o12:
-
น้องอุ้มจะไม่หล่อเพราะพี่น้ำนี่แหล่ะ
น้องลดความอ้วนอยู่นะ แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว
พี่น้ำบอกกอดอุ่นดี(คนอ่านคิดแทนพี่น้ำ 555)
พี่ไทม์กับนีออนตัวซน ยังหวานเรื่อยๆ
พี่ตัวโตเนียนชวนน้องกินข้าว
น้องตัวซนเนียนหิวน้ำไปกับพี่
น่ารักเนาะ
-
น่ารัก :m3:
-
น้องอุ้มน่ารักมาก อย่างนี้น้องอุ้มต้องคู่พี่น้ำล่ะสิ น่ารักกกกกกกกกก
-
มีแต่คนบอกว่านีออนเป็นตัวป่วนนะเนี่ย อิอิ
-
คู่หนึ่งก็แสบซน
อีกคู่ก็หวานซ๊า :m1:
-
เอามาลงใหม่แล้วววววววววว รอตอนใหม่อย่างจดจ่อ >_<
-
น้องอุ้มดูเป็นเด็กๆ นีออนจะดูเป็นพี่คอยแกล้งน้อง
พี่น้ำก็น่ารักปกป้องดูแลน้องอุ้มดีจัง
-
น่ารักดี
-
กรี้ดดดดดดด น้องอุ้มกับน้องออนน่ารักง่าา
-
รักใสปิ๊ง ^^
ตอนที่ (5) ความใกล้ชิด
เช้าวันจันทร์
วันเริ่มต้นการทำงานของใครหลายคน และเป็นวันที่ต้องไปโรงเรียนวันแรกของสัปดาห์สำหรับนักเรียนตัวน้อยอย่างนีออนและอุ้มรักด้วย เช้านี้คุณแม่ของนีออนกำลังสาละวนอยู่กับการเตรียมข้าวของไปทำงานในสวนผลไม้หลังบ้านกับคุณพ่อที่นำไปก่อนแล้ว ส่วนลูกๆทั้งสี่คนก็กำลังจะไปเรียนตามปรกติ พยากรณ์อากาศในวันนี้มีทีท่าว่าฝนจะตก คุณแม่จึงเตรียมร่มให้ทุกคนติดตัวไปด้วย กำชับนีออนด้วยว่าอย่าไปลืมไว้ที่ไหนอีก เด็กตัวเล็กยู่หน้าแอบบ่นเบาๆว่าตนเองไม่ได้ขี้ลืมขนาดนั้นเสียหน่อย
ไอรักมาส่งน้องที่โรงเรียนแล้วก็ตรงไปมหาวิทยาลัยเช่นทุกที หลังลงจากรถไปแล้วพักนี้นีออนมักจะเผลอเหลียวมองรอบกายบ่อยๆ ก็หลังๆมาพี่ไทม์จะชอบบังเอิญมาเจอนีออนอยู่เรื่อยเลยน่ะสิ แต่วันนี้พี่เขาไม่มา บางทีมันคงเป็นความบังเอิญจริงๆก็ได้ที่ได้เจอพี่เขาแทบทุกเช้า แม้ในใจลึกๆจะแอบคาดหวังให้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ตาม
เสียงออดดังบ่งบอกเวลาหมดคาบเรียนของวัน ก่อนเวลากลับบ้านนักเรียนแต่ละห้องที่เป็นเวรทำความสะอาดของวันนั้นต้องทำความสะอาดห้องอีกหนึ่งรอบหลังจากที่ทำไปแล้วในช่วงเช้า เป็นการหัดให้เด็กมีวินัยและรักความสะอาด และวันนี้นีออนน้อยก็มีหน้าที่ทำเวรประจำวัน เพื่อนๆรับหน้าที่ปัด กวาด เช็ด ถู ลบกระดานไปแล้ว นีออนกับเพื่อนผู้หญิงอีกคนจึงเอาขยะไปทิ้งที่ถังแยกขยะหลังโรงเรียน
ช่วงเวลาแบบนี้ แถวนี้มักจะเป็นจุดยอดนิยมในการใช้สารภาพรักของนักเรียนในโรงเรียน นีออนก็แอบแปลกใจอยู่เล็กน้อยว่าใกล้ที่ทิ้งขยะแบบนี้มันโรแมนติกตรงไหน? แต่คนเขาก็นิยมกันนี่นะ และวันนี้ก็ยังยืนยันได้ดีว่าเป็นที่นิยมจริงๆ เพราะเสียงพูดคุยที่ดังแว่วมา
“นีออนๆ มานี่เร็ว”
เพื่อนผู้หญิงที่มาด้วยกันกวักมือเรียกเด็กตัวเล็กให้มาแอบซุ่มกับตนเอง นีออนส่ายหน้าหวือ ต่อมยุ่งเรื่องชาวบ้านของเขาไม่ทำงานอ่ะวันนี้ แต่ดูท่าว่าเพื่อนจะไม่ยอม เข้ามาดึงมือตัวเล็กให้มาแอบดูด้วยกัน นีออนขืนตัวไว้แต่ก็สู้แรงดึงของเพื่อนไม่ได้ ตกลงใครเป็นผู้หญิงใครเป็นผู้ชายกันแน่เนี่ย
“ไม่เอา”
เด็กตัวเล็กกระซิบบอกเพื่อนก่อนจะผละหนี แต่เพราะเสียงที่คุ้นเคยในระยะหลังมานี้ทำให้ขาที่เตรียมก้าวหยุดชะงัก
“ขอโทษนะครับ พี่คงคบกับบิวตี้ไม่ได้ เพราะพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“เขาเป็นใครคะพี่ไทม์?”
บทสนทนาเหล่านั้นทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระทึก พี่ไทม์ นั่นมันเสียงพี่ไทม์ใช่ไหม พี่ไทม์มีคนที่ชอบแล้วอย่างนั้นหรือ มันแค่ข้ออ้างหรือเรื่องจริงกันนะ
“พี่คงบอกไม่ได้ครับ เดี๋ยวเขาจะเดือดร้อนเอา”
เสียงของไทม์ยังดังแว่วมาให้ได้ยิน นีออนไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ไทม์มีสีหน้าแบบไหน เพราะยังอยู่ในท่าจะก้าวหนีเมื่อครู่ เลยกลายเป็นการหันหลังให้พี่ไทม์กับผู้หญิงคนนั้นโดยปริยาย
“พี่ไทม์กลัวบิวตี้ทำอะไรเขาเหรอคะ พี่เห็นบิวตี้ร้ายกาจขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” สาวน้อยบิวตี้ตัดพ้อต่อว่าหนุ่มในดวงใจ
“เปล่าครับ เพียงแต่เขายังไม่รู้ว่าพี่แอบชอบ พี่เลยไม่อยากให้เป็นเรื่องวุ่นวายน่ะ”
ไทม์ยังอธิบายเสียงนุ่ม ไม่ได้มีแววรำคาญหรือโกรธเคืองในน้ำเสียงแม้แต่น้อย เป็นกฎของเพอร์เฟคแมนหรืออย่างไรที่ต้องใส่ใจความรู้สึกของทุกคน
“พี่ไทม์โกหก ถ้าคนนั้นมีอยู่จริงพี่ต้องบอกได้สิคะว่าเขาคือใคร!” น้องบิวตี้ว่าอย่างไม่ยอม อยากจะรู้ให้ได้ว่าคนนั้นเป็นใครกัน
“แล้วแต่บิวตี้จะเชื่อเถอะครับ เพราะพี่ก็อยากปกป้องคนของพี่เหมือนกัน”
บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น โดยที่นีออนไม่รู้ว่าต่อจากนั้นแล้วมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ ก็ไม่กล้าหันไปมองอ่ะ มันหน่วงในอกอย่างไรไม่รู้ ที่รู้ว่าพี่ไทม์มีคนที่ชอบ แปลกจัง
“โหย~ หล่อมากอ่ะ ‘เพราะพี่ก็อยากปกป้องคนของพี่เหมือนกัน’ อั้ยยะ! ”
เพื่อนหญิงของนีออนเลียนคำพูดประโยคสุดท้ายของไทม์อย่างเพ้อๆ เมื่อเฝ้าดูสถานการณ์จนจบ ก่อนจะหันมาสะกิดนีออนที่นิ่งไปแล้วพากันกลับห้องเรียน แต่ขณะที่เดินพ้นมุมตึกพี่ไทม์กลับมายืนดักอยู่ก่อนแล้ว นีออนกับเพื่อนมองหน้ากันแล้วหันไปยิ้มเจื่อนให้รุ่นพี่ หรือพี่เขาจะรู้ว่าเราแอบดู
“พี่ขอคุยกับเพื่อนน้องเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหมครับ?”
ไทม์มองนีออนตัวน้อยนิ่ง ขณะที่ปากก็เอ่ยถามเพื่อนของนีออน เด็กหญิงมองหน้าเพื่อนสลับกับรุ่นพี่สุดหล่อแล้วจึงตอบรับ
“ช...เชิญเลยค่ะ”
ผายมือไปทางนีออน เด็กตัวเล็กหันขวับมามองเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดในทันที แต่เพื่อนก็ไวพอกัน คว้าถังขยะในมือนีออนแล้วรีบชิ่งในบัดดล
“นีออน เดี๋ยวเราไปก่อนนะ”
“เดี๋ยว…”
นีออนจะร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเพื่อนโบกมือหยอยๆ แล้วทำท่าปาดน้ำตาไว้อาลัยส่งมาให้ พอหมดตัวช่วยนีออนก็ค่อยหันมามองพี่ไทม์ที่ยืนกอดอกเลิกคิ้วมองมาล้อๆ
“ถ้ำมองเหรอตัวเล็ก?”
ไทม์เปิดฉากถาม แอบขำสีหน้าตื่นๆของน้องนีออน กับคนอื่นนี่เก่งจัง แต่พออยู่ต่อหน้าเขาทำไมเป็นคนละคนไม่รู้สิน่า
“เอ๊ะ! ออน เอ่อ... ผมเปล่านะ ผมเพิ่งผ่านมาไม่เห็นอะไรเลย” นีออนรีบโบกมือแล้วส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ อย่าจ้องออนสิ เขากลัวน้า~
“จริงน่ะ?” ไทม์หรี่ตามอง
“อือ”
“ไม่เห็นเลย?” ถามย้ำอีก
“ครับ”
“ไม่ได้ยินอะไรเลยด้วย?”
“...ครับ”
อันหลังนี่ขอเว้นจังหวะสักนิด จะบอกว่าไม่ได้ยินก็ไม่ถูกเท่าไหร่ ก็แอบได้ยินนิดๆเหมือนกัน ไทม์ตีสีหน้าจริงจังจนนีออนตัวน้อยถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก เชื่อออนเถอะนะพี่ไทม์~
“พี่ไม่เชื่อ”
“อ้าว?” ตัวเล็กเผลออุทานออกมา อุตส่าห์ภาวนาให้เชื่อแล้วนะ ทำไมไม่เชื่อกันเลยล่ะพี่ไทม์นี่
“เพื่อไม่ให้ความลับของพี่รั่วไหล พี่จะจับตามองเราทุกฝีก้าว”
“หา!?”
จบคำนีออนก็ร้องออกมาอย่างตกใจ หน้าตาเหรอหราได้ที่จนไทม์แทบหลุดขำ สีหน้านี่แสดงอารมณ์ได้ดีเกินไปนะนีออน
“ต... แต่คนเมื่อกี้ก็ได้ยินนะ” ไม่รู้จะแถไปทางไหนก็จับโยนไปให้เพื่อนด้วย แต่รู้ไหมนีออนว่ามันเป็นการสารภาพว่าตัวเองรู้เห็นนะน่ะ
“งั้นจับตามองเพื่อนนีออนด้วย”
ไทม์ยิ้มมุมปากเมื่อเด็กตัวเล็กหาทางแถไปไหนไม่ได้แล้ว นีออนทำหน้าตากระอักกระอ่วน ไม่อยากบอกพี่ไทม์เลยว่า...
‘จะจับตามองเพื่อนของออน ป่านนี้คงไม่ทันแล้วล่ะครับ’
และมันก็จริงดังที่นีออนคาด เพราะเพียงแค่นีออนเดินกลับมาพร้อมพี่ไทม์ก็มีคำถามเซ็งแซ่จากเหล่านักเรียนหญิงผู้กล้าถึงเรื่องคนที่ไทม์ชอบมาในทันที ไทม์แค่ยิ้มแล้วแตะปากบอกว่าความลับเท่านั้น แต่มีหรือที่เหล่าสาวน้อยทั้งหลายจะหยุดค้นหา ยิ่งเป็นความลับนี่ล่ะยิ่งท้าทายเข้าไปใหญ่ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน จงปรากฏตัวออกมาเสียดีๆ
---------------
“พี่ไทม์ ไม่ต้องทุกฝีก้าวขนาดนี้ก็ได้นะ”
นีออนประชดคนที่เอาแต่เดินตามตนเองอยู่นานแล้ว ตั้งแต่กลับมาที่ห้องเรียนเพื่อช่วยเพื่อนทำความสะอาดต่อให้เสร็จจะได้กลับบ้าน พี่ไทม์เดินมาส่งที่ห้องแล้วหายไปแค่ไม่กี่นาทีก็กลับมาพร้อมกระเป๋าสะพาย มายืนหล่ออยู่หน้าห้องให้เพื่อนนีออนกรี๊ดเล่น จนตอนนี้ออกจากโรงเรียนมาก็ยังมาเดินทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆนี่อีก ถ้าแน่จริงสิงร่างเขาเลยเถอะพี่ไทม์บ้า!
“พูดแล้วยังมาทำมึนอีก” นีออนแอบบ่นอุบอิบงุบงิบอยู่คนเดียว
ไทม์ทำไม่สนใจแต่สายตาก็ยังคอยมองเวลาน้องเผลอ ชอบเวลานี้ที่นีออนแสดงสีหน้าท่าทางต่างๆ ดูเป็นธรรมชาติมากกว่าเวลาที่อยู่ใกล้เขาดังเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา นีออนเดินไปเรื่อยเพื่อจะไปนั่งรอรถประจำทางที่ศาลาที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก แต่ยังไม่ทันจะถึงเม็ดฝนก็ตกมากระทบผิว ไทม์กับนีออนหยุดชะงักเท้าก่อนจะเงยขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มอึมครึมมากขึ้น
“ฝนตก”
นีออนพึมพำเบาๆ ออกก้าวเดินทั้งค้นกระเป๋าหาร่มที่แม่ให้มาเมื่อเช้า แต่หาอย่างไรก็ไม่เจอจนตัวเล็กหน้าเสีย ไทม์ที่เห็นว่าฝนลงเม็ดหนักขึ้นรีบคว้ามือน้องมาจับ แล้วพาวิ่งไปที่ศาลารอรถประจำทาง พอก้าวเข้ามาพ้นหลังคาเท่านั้นฝนก็เทกระหน่ำลงมาทันที ไทม์กับนีออนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ เกือบไปแล้ว
คนเริ่มทยอยเข้าศาลามาเรื่อยๆ ไทม์ดึงมือน้องให้มายืนชิดตนเองที่ด้านในสุดของศาลาหลังเล็ก กันตัวนีออนไม่ให้ไปโดนคนอื่นที่ตัวเปียกมา รออยู่ครู่ใหญ่ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ก็ผ่อนแรงลงบ้างจนบางคนกล้าที่จะวิ่งไปขึ้นรถประจำทางที่มาจอดรับ อากาศรอบๆเย็นลงเรื่อยๆจากไอฝนนีออนลูบแขนตนเองเพื่อคลายความเย็นชื้น ถ้าเขาไม่ลืมร่มไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ก็ดีสิ ทั้งที่แม่เตือนแล้วแท้ๆยังลืมอีก แย่ชะมัดเลย
นีออนขยับไปชิดพี่ไทม์มากขึ้นอีก ไทม์ที่เห็นว่าน้องออกอาการสั่นเล็กๆจึงต้องตัดสินใจที่จะทำอะไรสักอย่าง ปล่อยไว้แบบนี้นีออนอาจจะเป็นหวัดได้ง่ายๆ เด็กหนุ่มจึงปลดกระเป๋ามาให้น้องช่วยถือไว้
“นีออน”
“ครับ” นีออนรับกระเป๋าของพี่ไทม์มาถืองงๆ
“รอพี่ตรงนี้แป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่มา”
ไทม์บอกแค่นั้นก่อนจะเบียดคนในศาลาขอทางไปด้านนอก วิ่งฝ่าฝนไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ฝั่งตรงข้าม นีออนมองพี่ไทม์อึ้งๆ ไม่คิดว่าพี่จะฝ่าฝนออกไปแบบนี้ ตัวเล็กชะเง้อคอรอพี่อยู่ชั่วครู่ ไทม์ก็ข้ามถนนกลับมาพร้อมร่มและเสื้อกันฝนมาให้น้องใส่ เด็กตัวเล็กมองถุงในมือพี่ไทม์แล้วถาม
“แล้วของพี่ไทม์ล่ะ ดูสิ ตัวเปียกไปหมดแล้ว”
นีออนหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยหยดน้ำฝนอย่างเบามือ ไทม์มองการกระทำของน้องตัวเล็กเงียบๆ ดวงตาเรียวรีสบกับพี่โดยไม่ตั้งใจ นีออนชะงักมือแล้วจะดึงกลับ แต่ไทม์จับมือที่ถือผ้าเช็ดหน้านั้นไว้ แล้วเอ่ยถามน้อง
“ถ้าไม่รังเกียจ บ้านพี่อยู่ใกล้ๆนี่ ถ้ายังไง... ไปนั่งเล่นรอฝนหยุดตกก่อนไหม?”
เป็นคำถามที่ไทม์คาดหวังคำตอบรับอย่างเต็มที่ นีออนก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับพี่ไทม์ ก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำชวนเบาๆ
“อือ”
ไทม์ยิ้มกับคำตอบที่น่าพอใจนั้น หยิบเสื้อกันฝนมาแกะแล้วกางให้น้องใส่ สะพายกระเป๋าที่ตนเองฝากน้องเอาไว้รวมทั้งถือให้น้องด้วย จูงมือเล็กให้เดินออกมาหน้าศาลา เกี่ยวเอวน้องเข้ามาชิดก่อนจะกางร่มที่ซื้อมาแล้วพาน้องไปที่บ้านของตนเอง
บ้านปูนสองชั้นหลังไม่ใหญ่มาก ล้อมรอบด้วยรั้วไม้กั้นอาณาเขต ไทม์เปิดประตูรั้วพานีออนเข้าไปด้านในบ้านหลังดังกล่าว เมื่อเข้ามาอยู่ภายใต้หลังคาบ้านถึงได้เก็บร่มแล้วเอากระเป๋าไปวางตรงโต๊ะหินอ่อน พากันถอดรองเท้านักเรียนที่เปียกโชกไว้ข้างประตู ก่อนที่ไทม์จะจูงมือน้องเปิดประตูเข้าไปด้านใน
“กลับมาแล้วครับ”
ไทม์ส่งเสียงนำไปก่อน คุณแม่ที่ปรุงอาหารอยู่ในครัวโผล่หน้ามาดู เห็นว่าเป็นไทม์จึงปิดแก๊สแล้วเดินออกมาหาลูกชาย ก่อนจะอุทานเบาๆเมื่อเห็นสภาพเปียกปอนของลูก
“อ้าว ตายจริง นี่ฝ่าฝนมาเหรอไทม์ เดี๋ยวได้เป็นหวัดหรอก แล้วนี่…?” คุณแม่ไทม์มองนีออนน้อยที่ยืนตาแป๋วอยู่ใกล้ๆแล้วถาม ลูกเต้าเหล่าใครกันล่ะนี่ น่าเอ็นดู๊
“นีออนครับ รุ่นน้องที่โรงเรียน ผมให้น้องมาหลบฝนบ้านเราหน่อยนะครับแม่”
ไทม์แนะนำน้องตัวเล็กกับแม่ เด็กชายยกมือไหว้แม่พี่ไทม์ ท่านก็รับไหว้และส่งยิ้มมาให้ นีออนออกจะเขินเล็กๆที่ได้เจอคุณแม่ของพี่ไทม์
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะลูก เปียกมะล่อกมะแล่กเป็นลูกหมาตกน้ำเชียว”
เอ่อ... เปรียบได้น่ารักจริงๆครับคุณแม่ ลูกหมาตกน้ำ เหอๆ
คุณแม่มองสำรวจเด็กชายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกไทม์ให้พาน้องตัวเล็กไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
“พาน้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าไทม์ อืม... น้องนีออนใช่ไหมจ๊ะ?”
“ครับ”
“นีออนไปอาบน้ำกับพี่เขาก่อนนะ แล้วเอาชุดนักเรียนนี่มาให้แม่ แม่จะซักแล้วอบให้ จะได้ใส่กลับบ้านตอนฝนหยุด”
“ขอบคุณครับ”
คุณแม่บอกกล่าวอย่างอารี ตัวเล็กยิ้มตอบแล้วไหว้ขอบคุณแม่พี่ไทม์อีกครั้ง นั่นยิ่งทำให้คุณแม่ปลื้มที่เด็กชายมีสัมมาคารวะ ก่อนจะบอกอีกอย่างเมื่อนึกได้
“เดี๋ยวเอาเบอร์โทรของที่บ้านมาให้แม่ด้วยนะนีออน แม่จะโทรไปบอกที่บ้านหนูให้ จะได้ไม่เป็นห่วงกัน”
“ครับ”
พอนีออนตอบรับคุณแม่พี่ไทม์จึงกลับเข้าครัวไปทำอาหารที่ทำค้างไว้ต่อ ไทม์แตะข้อศอกน้องให้เดินตามตนเองขึ้นไปบนบ้าน
“ป่ะ นีออน”
นีออนขึ้นไปบนบ้านกับพี่ไทม์ ขณะที่กำลังเดินขึ้นบันไดก็สวนกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับนีออน แต่ตัวโตกว่ามาก นีออนรู้ว่าคนนี้เป็นน้องพี่ไทม์ชื่อทิม เพราะใครที่อยู่รอบตัวพี่ไทม์นีออนก็รู้จักหมดนั่นล่ะ ดังนั้นเด็กชายตัวเล็กจึงส่งยิ้มทักทายไปให้ แต่ฝ่ายนั้นกลับแค่ปรายตามองแล้วเดินลงบันไดไปเท่านั้น นีออนยิ้มเก้อ ก่อนจะหุบยิ้มแล้วเม้มปาก ชำเลืองมองคนที่เดินผ่านไปเมื่อครู่ก็เห็นว่าอีกฝ่ายมองกลับมาเหมือนกัน แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรให้รู้ว่าอยู่ในอารมณ์ไหนหรือรู้สึกอย่างไร ก็แค่มองเฉยๆแล้วเดินจากไป อะไรของเขาน่ะ?
นีออนน้อยส่ายศีรษะไปมาเลิกสนใจน้องพี่ไทม์ แต่พอหันกลับมาพี่ไทม์ก็ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว ไทม์เลิกคิ้วข้างหนึ่งเป็นเชิงถามที่น้องหยุดเดินตั้งแต่นายทิมน้องชายของเขาเดินผ่านไป รู้จักกันหรือไงนะ
เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรนีออนจึงยิ้มแล้วส่ายหน้า ไทม์เองก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว เพราะตอนนี้ที่สำคัญคือพาน้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ จึงพาน้องออกเดินต่อไปอีกนิดก็ถึงหน้าห้องของตนเอง ไทม์หันมาหาน้องก็เห็นบ่นอะไรไม่รู้พึมพำๆอยู่คนเดียว
พอปัดเรื่องน้องของไทม์ออกไปนีออนก็เพิ่งนึกได้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังจะเข้าห้องพี่ไทม์เลยนะ หัวใจดวงน้อยเกิดเต้นแรงขึ้นมาจนน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกอก เด็กน้อยผ่อนลมหายใจยาว บอกตนเองให้ใจเย็นๆไว้นีออนเอ๋ย
“...ออน นีออน นีออนครับ”
“ห๊ะ! ครับ!!”
นีออนที่มัวแต่ปลุกปลอบใจตนเองให้มันเต้นเป็นปรกติอย่าตื่นเต้นให้มากนัก กลับสะดุ้งสุดตัวเมื่อพี่ไทม์เอ่ยเรียก โก๊ะอีกแล้วอ่ะนีออนนนน
“ถึงแล้วครับ” ไทม์บอก มองน้องนีออนงงๆ
“อ๋อ ครับ”
ตัวเล็กยิ้มแหย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเมื่อพี่ไทม์เปิดประตูให้ ไทม์เดินตามน้องเข้ามา มองน้องที่ยืนเคว้งแล้วก็ยิ้ม เข้าไปค้นหาเสื้อผ้าในตู้หาตัวที่คิดว่าน้องน่าจะใส่ได้ พอได้แล้วก็เดินมาหานีออนน้อยที่กำลังมองสำรวจห้องนอนของเขาอยู่
“เอ้า ใส่ชุดพี่ไปก่อนนะ ตัวใหญ่หน่อยคงไม่เป็นไรใช่ไหม?” ไทม์ยื่นชุดเปลี่ยนให้น้องพร้อมผ้าเช็ดตัว นีออนรับมาถือไว้ก่อนบอกขอบคุณพี่
“ผมใส่ได้ครับ ขอบคุณนะครับพี่ไทม์”
นีออนออกจากห้องไทม์มาเข้าห้องอาบน้ำที่อยู่มุมสุดของชั้น ห้องอาบน้ำจะแบ่งออกเป็นคนละห้องจากห้องส้วมแต่อยู่ติดกัน มีทั้งส่วนของชั้นล่างและชั้นบน ซึ่งทุกคนในบ้านจะใช้ร่วมกัน เมื่อนีออนเข้าไปอาบน้ำแล้วไทม์ถึงได้เข้าห้องไปเอาชุดเปลี่ยนแล้วลงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นล่าง ก่อนจะออกมาเช็ดหยดน้ำที่เลอะพื้นยาวไปตามรอยเท้าที่เขากับน้องเดิน ปล่อยไว้ให้แม่ทำไม่ได้หรอก ทำเลอะเองก็เช็ดเองได้เรื่องแค่นี้
หลังจากที่นีออนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ออกจากห้องน้ำมาด้วยชุดของพี่ไทม์ที่หลวมโคร่งก็มาเจอทิมน้องพี่ไทม์ยืนอยู่แถวหน้าห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพาดบ่า คงมารอเข้าห้องน้ำมั้ง นีออนเดินเลี่ยงไปไม่มองหน้าเพราะไม่อยากหน้าแตกเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว แต่หมอนั่นดันกวนประสาทเล่นมองนีออนตั้งแต่หัวจรดเท้าโดยไม่พูดอะไร ตัวเล็กหน้าร้อนวูบ ไม่ใช่เพราะอาย แต่เป็นเพราะโกรธ นีออนหันขวับไปจะเอาเรื่อง แต่ทิมกลับเดินผิวปากอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำไปก่อน อ... ไอ้บ้า!!
วันนั้นกว่าที่ฝนจะหยุดตกก็กินเวลานาน นีออนจึงได้ร่วมทานอาหารเย็นกับบ้านพี่ไทม์ด้วย คุณแม่พี่ไทม์ใจดี คุณพ่อพี่ไทม์ที่เพิ่งกลับมาก็เป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีมาก พูดคุยกับนีออนเหมือนรู้จักกันมานานมากแล้ว นีออนกับคุณพ่อเลยกลายเป็นคู่ซี้ต่างวัยกันไป เพราะนีออนตัวป่วนก็พูดเก่งไม่แพ้กัน เก่งเฉพาะกับคนอื่นนะ เพราะกับพี่ไทม์ก็ยังพูดน้อยอยู่เหมือนเดิม
บนถนนที่ยังเปียกชื้นด้วยน้ำฝน ไทม์ขับรถมาส่งน้องนีออนที่บ้านด้วยความระมัดระวังเต็มที่ แขนเล็กกอดเอวเขาโดยไม่ต้องบอกย้ำหลายครั้งทำให้คนเป็นพี่พอใจไม่น้อย ยิ่งรถวิ่งอยู่แบบนี้ลมที่พัดผ่านหลังฝนตกยิ่งหนาวยะเยือก นีออนซุกหน้ากับแผ่นหลังพี่ไทม์ กอดพี่แน่นเข้าไปอีก หนาวอ่ะ
ไทม์รู้สึกว่าตนเองคิดผิดที่ไม่ให้น้องใส่เสื้อแขนยาวมาด้วย จะเร่งรถให้เร็วกว่านี้ก็ไม่ได้จะยิ่งหนาวเข้าไปใหญ่ ไหนจะถนนลื่นด้วย
“นีออน หนาวไหม?”
“อือ” ตัวเล็กตอบกลับมาเพราะรู้สึกหนาวอยู่เหมือนกัน
“พี่อนุญาตให้กอดพี่แน่นๆ”
“มันจะหายหนาวเหรอ?” นีออนน้อยพาซื่อ ผละจากแผ่นหลังพี่ที่อิงแอบอยู่มาเอียงคอถาม
“อาจจะ”
คำตอบของไทม์ทำให้เด็กตัวเล็กหัวเราะเบาๆ แอบเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างว่าพี่ไทม์กำลังยิ้ม รู้สึกเหมือนได้เข้าใกล้พี่ไทม์ขึ้นมาอีกนิด ก่อนจะชวนพี่คุยไปเรื่อยเบี่ยงเบนจุดสนใจ จะได้ไม่มุ่งตรงไปที่ความหนาวที่เกิดขึ้นตอนนี้
“ครอบครัวพี่ไทม์น่ารักจังนะ แม่พี่ไทม์ใจดีมากๆเลย”
“เหรอ ครอบครัวนีออนก็น่ารัก นีออนก็...”
“หือ?”
นีออนทำเสียงในลำคออย่างสงสัย เมื่อท้ายประโยคไทม์แอบพูดในใจไม่ให้น้องรู้ พอพี่ไม่ได้พูดต่อนีออนเลยเลิกให้ความสนใจ รถมอเตอร์ไซค์ของไทม์แล่นเข้าใกล้เขตบ้านของนีออนแล้ว เด็กหนุ่มอยากจะยืดเวลาออกไปอีกหน่อย แต่มันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าน้องจะกลับบ้านช้ากว่านี้
“นีออน”
“ครับ?” ตัวเล็กขานรับเมื่ออยู่ๆพี่ไทม์ก็เรียกขึ้นมา
“เปล่า แค่เรียกดูเฉยๆ”
“เอ๋?”
นีออนอุทานงงๆ ขณะที่คนเรียกกลับหัวเราะ ก็ไม่มีอะไรจริงๆนี่ แค่อยู่ๆก็อยากเรียกขึ้นมาเฉยๆน่ะ ท่าจะเป็นเอามากอยู่เหมือนกันนะไทม์
ไทม์ขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านเรือนไทยหลังเดิมที่เคยมาส่งน้องครั้งก่อน เมื่อรถจอดสนิทแล้วนีออนก็ก้าวลงจากรถ ถอดหมวกนิรภัยส่งคืนให้พี่
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
ไทม์รับหมวกไปแขวนที่แฮนด์รถแล้วหันมายิ้มกับน้อง ส่งถุงที่ใส่เสื้อผ้าชุดนักเรียนของน้องคืนให้พร้อมกระเป๋า นีออนใส่ชุดของพี่ไทม์กลับมาด้วยเพราะจะได้เอามาซักให้ก่อนส่งคืน ไทม์ก็ไม่ได้ขัดเพราะจะว่าไปแล้วก็ดีเหมือนกันที่จะได้หาเรื่องเจอน้องบ่อยๆด้วย เขาไม่ร้ายนะ แค่วางแผนเป็นขั้นตอน
“เดี๋ยวชุดนี่ออนจะซักไปคืนให้วันหลังนะ” นีออนบอก
“ครับ”
ไทม์รับคำยิ้มๆ เด็กตัวเล็กก็มองพื้นมองหญ้าไปเรื่อยไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหน เพราะไม่กล้าที่จะสบตากับพี่ไทม์ตรงๆ ใจมันเต้นแรง มันคิดหาคำพูดดีๆไม่ออก ไม่เหมือนตัวเองในเวลาปรกติเลยสักนิด
“อืม... ออนเข้าบ้านนะครับ”
“ครับ พี่กลับเลยละกัน”
รู้สึกว่าถ้าอยู่นานกว่านี้นีออนคงตกหลุมรักไส้เดือนตัวน้อยในพื้นดิน ก็เล่นจ้องเสียขนาดนั้น ท่าทางไส้เดือนมันหล่อกว่าไทม์เสียกระมัง ไทม์สวมหมวกนิรภัยแล้วสตร์าทรถ หันมามองน้องอีกครั้งก่อนไป ยิ้มให้ตัวเล็กที่ตอนนี้หันมาให้ความสนใจตนเองแล้ว นีออนโบกมือลาพี่ไทม์ก่อนที่รถพี่จะเคลื่อนตัวออกไป
“ฮั่นแน่”
“เฮ้ย!”
นีออนสะดุ้งตกใจเมื่ออุ้มรักแอบย่องมาด้านหลัง นีออนมองน้องหน้าตาตื่น มันตกใจจริงๆนะ กำลังคิดอะไรเพลินๆเล่นมาไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้หัวใจจะวาย
“ตกใจหมดเลยอุ้ม” นีออนว่าน้อง ลูบอกตัวเองคลายอาการตกใจเมื่อครู่
“โอ๋ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะ” อุ้มรักทำหน้าเป็น แกล้งเข้าไปโอบตัวเล็กบางของแฝดพี่อย่างล้อเลียน
“เล่นอะไรไม่รู้” ยังมีเสียงบ่นอุบอิบมาเบาๆ อุ้มรักยิ้มขำหน้าตางอง้ำของพี่ชาย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปประเด็นอื่น
“แล้วออนน่ะ หายไปไหนมา?”
“ไปไหน ฝนตกไม่เห็นเหรอ?” ตัวเล็กตีหน้าซื่อบอกออกไป
“เห็น แล้วไปหลบฝนที่ไหนมา?”
อุ้มเปลี่ยนมากอดอกตั้งท่าซัก นีออนกลอกตามองสูง ก่อนจะลากเสียงยาวตอบ
“ก็... แถวๆนี้แหละ”
“แถวๆนี้ มันแถวไหนอ่ะ?”
“โอ๊ยยย ถามมากจัง ไม่พูดด้วยแล้ว”
พอหาทางไปไม่ได้นีออนน้อยก็แกล้งโวยวายแล้วเดินลิ่วๆขึ้นบ้านไป อุ้มรักรีบตามในทันที มีพิรุธแบบนี้ปล่อยไปไม่ได้แล้ว
“อะไรๆ จะหนีง่ายๆเลยเหรอ”
นีออนเดินเร็วๆหนีอุ้มรักขึ้นไปบนบ้าน ไม่กล้าวิ่งกลัวแม่ว่า เพราะแม่ไม่ให้วิ่งบนบ้านมันแสดงให้เห็นว่าเป็นคนไม่มีมารยาท อุ้มรักตามมาทันก็รีบซักต่อในทันที
“นี่ เมื่อกี้พี่ไทม์ใช่ป่ะที่มาส่งอ่ะ?”
“อือ” ตอบไปด้วยหนีไปด้วย จะอยากรู้อะไรนักนะอุ้มนี่ล่ะก็
“ออนชอบพี่ไทม์เหรอ?”
นีออนชะงักกึก ตาเรียวรีเบิกมองน้องอึ้งๆ กะพริบตาปริบๆก่อนจะตอบปฏิเสธเสียงสูง
“เปล๊า”
“เปล่าแล้วทำไมต้องหน้าแดง?” อุ้มรักจิ้มแก้มแดงๆของพี่ชายแล้วหรี่ตาล้อๆ
“ก็... โดนฝนมาจะเป็นหวัดแล้วเนี่ย ไปหายากินดีกว่า อุ้มอ่ะมาทำให้ออนเสียเวลา ถ้าเป็นหวัดนะจะโทษว่าเป็นเพราะอุ้มเลย”
นีออนน้อยบ่นไปตามทาง เปิดประตูเข้าห้องเพื่อหลบฉากและคำถามแปลกๆจากอุ้มรัก อุ้มรักตัวกลมกอดอกมองตามหลังพี่ชายฝาแฝดที่เฉไฉไปได้เรื่อยๆ ยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหน้าไปมา
“ไม่เนียนเลยอ่ะ” อุ้มรักว่า ก่อนจะแกล้งป้องปากร้องบอกแม่เสียงดัง “แม่ นีออนกลับมาแล้วนะ ไม่บุบสลายแม้แต่ปลายก้อยเลยล่ะ”
“อุ้มรัก!!”
เสียงนีออนตะโกนมาจากในห้อง อุ้มรักหัวเราะคิกคัก ไม่สนใจเสียงวีนของพี่ชายฝาแฝดแม้แต่น้อย
TBC
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ บวกๆ :L2:
ขอบคุณที่ชอบน้องนีออนและอุ้มรักด้วยค่ะ
พบกันตอนหน้า เราจะลั้นลากันต่อไป
-
คนที่แอบชอบคือออนหรือเปล่า
-
นีออนนนนนนนนนนนนนนน
:o8:
เดี๋ยวนี้พี่ไทม์ปั๊ดตะนาแล้ว
มีการพาน้องไปเปิดตัวกับที่บ้านแบบอ้อมๆซะด้วยน้า
ว่าแต่ไอ้เจ้าทิมนี่ท่าทางจะรู้อะไรดีๆนะเนี่ย
เดี๋ยวปั๊ดเอามีดจี้คอบังคับให้พูดหรอกนี่ อิอิ
o18
-
นีออนกับอุ้ม อยู่กันคนละโรงเรียนหรอ แอบสงสัย
-
เพิ่งไปซื้อข้าวมา ทานข้าวด้วยกันไหมคะ?
v
v
นีออนกับอุ้ม อยู่กันคนละโรงเรียนหรอ แอบสงสัย
ตอบคุณgupalz นีออนกับอุ้มรักเรียนคนละโรงเรียนค่ะ
ใหม่ลงตอนที่4 อีกครั้งเมื่อวานนี้ มันอยู่ในตอนนั้นล่ะค่ะ รีสุดท้ายของหน้า2
พอดีว่าลงไปครั้งหนึ่งวันที่18ตอนเช้าแล้วเล้าล่ม ข้อมูลมันเลยหายไปหมด รู้สึกจะมีคนได้อ่านอยู่5คน
มีคุณhimecrazy คุณlove2y คุณroseen คุณPakbung Mazo และ คุณพี่choijiin คุณMc_maก็เกือบได้อ่านเนาะ
สรุปคือนีออนกับอุ้มรักเรียนคนละโรงเรียนค่ะ
-
น้องชายพี่ไทม์นี่แปลกๆนะ -.,-
-
บร๊ะ!! เพอร์เฟคแมนหลอกน้องนีออนเข้าบ้านเว้ย
พี่ไทม์เจ๋งที่สุด
นีออนน้อย แพ้ทางพี่ไทม์คนหล่อเห็นๆ 555+
-
ทิมจะมาดี หรือร้ายล่ะ
-
:z13: :z13:เน็ตกากมากเดวมาอ่านขอเปลี่ยนคอมก่อน
-
น้องทิมมาแนวนี้
ไม่ชอบเลยนะ
มาดีก็แล้วไป
มาร้ายโดนแน่ o18
-
พี่ไทม์ประกาศไปเลยว่ากำลังจับตามองคนที่แอบรักอยู่น่ะ หุหุ
-
ยิ่งอ่านไปยิ่งรักน้องออน น้องอุ้มขึ้นทุกวั้นทุกวัน
ทิมกวนๆดี ชอบเด็กกวนอีกแล้ว(ขนาดเพิ่งเปิดตัวนะนี่)
-
เรื่องนี้ก็น่ารักอีกแล้วววว :o8:
น้องออนน้องอุ้มน่ารักมากมายเลยค่ะ
ปล. ทิมแปลกๆนะ???
-
นีออนน้อยปิดน้องอุ้มไม่มิดนะจ๊ะ ๆ อิอิ
-
แฝดน่ารักเหลือเกิน งุงงิง ๆ ดีแท้ o18
-
ทิมนี่ยังไงหว่า :confuse:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ่ารักดี อุ้มรักกะนีออน พี่ไทม์ และพี่น้ำ
-
พี่ไทม์พาน้องเข้าบ้านแล้ว พาเข้าห้องด้วย :impress2: :impress2:
ที่พี่เค้าทำทุกอย่างเนี่ย เป็นแผนอยากเข้าใกล้ล้วนๆ นีออนน้อยก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย พี่เค้าหลงหนูจะแย่แล้วนะนั่น :myeye: :myeye:
ใสๆ น่ารักตลอดอ่ะ แฝดคู่นี้ :yeb:
+1และเป็ด ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1:น่ารักมาก
-
ชอบมากกก
ดูน่ารัก ใสๆดีค่ะ : )
-
น่ารักมากเลย ใสๆ จริงๆヾ(＠⌒ー⌒＠)ノ♥
-
น่ารักจังเรยยเรื่องนี้
ขอให้ใสๆเหมือนชื่อเรื่องนะ
รอ รอ มาต่อเร็วๆนะ o13
-
สมกับชื่อตอนเลย น้องนีออนได้ใกล้ชิดกับพี่ไทม์
แต่ว่าน้องยังเขินอยู่ถึงได้ไม่กล้าจะพูดกับไทม์เลย
+1+เป็ดให้น้องอุ้มกับน้องออน
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (6) ตัวป่วนกวนหัวใจ
รถยนต์ของไอรักแล่นมาจอดหน้าโรงเรียนของอุ้มรัก เด็กตัวอวบไหว้ขอบคุณพี่ชายก่อนก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปสวัสดีคุณครูที่เป็นเวรตอนเช้าก่อนจะเข้าไปในโรงเรียน แต่แล้วจู่ๆตัวกลมก็แทบเซล้มเมื่อโดนแรงปะทะจากด้านหลังเต็มแรง อุ้มรักที่เซไปด้านหน้าหยุดตัวเองไว้ทันหันกลับมามองคนทำอย่างเอาเรื่อง แต่กลับโดนสวนมาเสียก่อนจะทันได้พูดอะไร
“นี่อ้วน เดินยังไงไม่ดูทางฮะ หรือเพราะตัวมันอวบอ้วนมากไปเลยคับเต็มทางเดินไปหมดแบบนี้ เดือดร้อนชาวบ้านเขารู้เปล่า”
คนที่วิ่งมาชนคนอื่นเขาจนเกือบล้มกลับเป็นฝ่ายว่าคนอื่นผิดเสียอย่างนั้น อุ้มรักมองหน้าเด็กผู้ชายที่กอดอกยิ้มกวนๆนั้นอย่างเคืองขุ่น
“นายอีกแล้วนะนายแต้ม”
“เฮ้ย! ก็บอกว่าแสตมป์ๆ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?” นายแต้มที่อุ้มรักเรียกรีบแย้ง คนเขาชื่อออกจะดูดีมาเรียกซะเสีย
“ก็เราจะเรียกแบบนี้อ่ะ”
ไม่บ่อยนักที่อุ้มรักจะยอกย้อน ก็ไม่อยากวุ่นวาย อยากอยู่อย่างสงบจึงปล่อยมาตลอด แต่ตอนนี้ยอมไม่ได้แล้ว นายแสตมป์ผลักไหล่อุ้มรักอย่างหาเรื่อง ท่าทางกร่างเก๋าน่าดู โดยไม่คาดคิดว่าอุ้มรักจะกล้าผลักคืน แสตมป์มองลูกแมวตัวอ้วนกลมที่กำลังขู่ฟ่ออึ้งๆ
“ต่อไปนี้นะเราจะไม่ยอมนายอีกแล้ว แล้วรู้เอาไว้เลยว่าเราเกลียดคนอย่างนายที่สุด”
อุ้มรักว่าอย่างมาดมั่น ก่อนจะเดินลิ่วขึ้นตึกเรียนไป แสตมป์มองตามเด็กอ้วนของตนเองด้วยความอึ้ง ที่ต้องเรียกว่าอึ้งกิมกี่ อยู่ๆทำไมอุ้มรักที่แสนซื่อถึงกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ก่อนนี้เขาจะแกล้ง เขาจะว่าอย่างไรเด็กอ้วนของเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะต่อต้าน มีแสดงสีหน้าไม่พอใจแล้วก็แล้วกันไป แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้นหว่า?
แสตมป์กอดอกหรี่ตานึก ต้องมีใครมาเป่าหูอุ้มรักแน่ แล้วใครกันล่ะที่ทำให้อ้วนน้อยของเขาเปลี่ยนไป!!?
---------------
“อุ้มทำแบบที่พี่น้ำบอกแล้วนะ นายแต้มอึ้งไปเลยแหละ”
เมื่อช่วงพักกลางวันมาถึงอุ้มรักก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่น้ำจอมวางแผน โดยที่ไม่รู้ว่าที่ตนเองทำตามแผนพี่น้ำไปนั้นมันคือการสกัดดาวรุ่งคู่แข่งของพี่เขาล้วนๆ เด็กน้อยยังใสซื่อรึจะรู้ทันเล่ห์หนุ่มสุดฮอตอย่างพี่น้ำ
พักนี้อุ้มรักได้คุยกับพี่น้ำมากขึ้น ในวันหยุดที่ไปทำงานที่ร้านลุงไทยเลยปรึกษาปัญหาหลายอย่าง ส่วนมากก็เรื่องการเรียน เพราะใกล้เวลาที่ต้องเตรียมตัวสอบเข้ามัธยมปลายแล้ว ถึงแม้ว่าการแข่งขันในการสอบเข้าโรงเรียนในครั้งนี้จะไม่โหดหินมากนัก พี่น้ำก็มีคำแนะนำดีๆให้มามากมาย เคยบ่นเรื่องถูกเพื่อนล้อ พี่น้ำจึงเสนอทางแก้ปัญหาให้ อุ้มรักก็เลยลองทำดู และผลที่ได้ก็เป็นอย่างที่เห็นไปเมื่อเช้านี้เลย
“อือ แต่ไม่รู้นะว่าเขาจะเลิกวุ่นวายกับอุ้มหรือเปล่า อาจจะแกล้งอุ้มหนักขึ้นก็ได้” อุ้มรักยังคงคุยโทรศัพท์โดยไม่สังเกตว่ามีคนแอบตีเนียนมาร่วมฟังใกล้ๆ
“ไม่ลำบากพี่น้ำดีกว่าครับ เรื่องแค่นี้เองอุ้มจัดการได้”
ยิ่งได้ยินอุ้มรักเรียกชื่อพี่น้ำบ่อยๆคนที่แอบฟังก็ยิ่งอยากรู้ ขยับเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
“ขอบคุณพี่น้ำนะครับที่เป็นห่วงอุ้ม”
อุ้มรักบอกปลายสายยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับมา โดยไม่ตั้งตัวทำให้คนที่แอบฟังเพลินหลบไม่ทัน อุ้มน้อยหน้างอทันทีที่รู้ว่าโดนแอบฟังตอนคุยโทรศัพท์ มือรีบคว้าดึงชายเสื้อด้านหลังของคนที่กำลังจะหนีเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยบอกพี่น้ำ
“พี่น้ำครับ เดี๋ยวอุ้มไปเรียนแล้วนะ... ครับ สวัสดีครับ”
อุ้มรักกดปิดโทรศัพท์แล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง จ้องหน้าคนทำไม่รู้ไม่ชี้อย่างไม่ค่อยพอใจ วุ่นวายจริงนายคนนี้
“มาแอบฟังเราคุยโทรศัพท์ทำไมแต้ม?”
“ใครแอบฟัง หลงตัวเองชะมัดเลยอ้วน คนจะไปกินข้าวมายืนขวางทาง วู้วว”
นายแต้ม หรือแสตมป์ทำเฉไฉ ปัดมืออุ้มรักให้ปล่อยมือจากเสื้อของตนเอง ส่ายหน้าราวกับเหนื่อยหน่ายกับอุ้มรักเสียเหลือเกินแล้ว ก่อนจะเดินกร่างจากไป แต่หูยังทันได้ยินเด็กตัวอวบบ่นเบาๆ
“ไม่มีมารยาท”
ฮึ่ม แสตมป์แสนเจ็บปวดดด แต่อย่าได้ใส่ใจ ยังคงไว้ซึ่งมาดนักเลงใหญ่ของเรา ว่าแต่ ... น้ำนี่ใครกันวะ?
---------------
ห้องม.5/6
น้ำที่เพิ่งวางสายจากน้องอุ้มรักนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนเพื่อนพากันขนลุก พอหันมาเห็นเพื่อนทำท่าขนลุกใส่น้ำกลับยักไหล่ไม่สนใจ คนมันอารมณ์ดีน่ะนะ คึคึ
“มึงไปขอเบอร์น้องอุ้มตั้งแต่ตอนไหนวะ?”
ไทม์หัวเราะขำเพื่อนก่อนจะถามด้วยความสงสัย ที่จริงก็เห็นว่าเพื่อนน้ำเริ่มสนิทกับน้องอุ้ม แต่ถึงขั้นขอเบอร์น้องแล้วหรือ?
“อะแฮ่ม ของอย่างนี้นะครับ มันต้องมีการพัฒนา”
น้ำกระแอมกระไอ วางมาดเท่ทำเสียงหล่อจนเพื่อนหมั่นไส้โบกกบาลคนหล่อไปที น้ำมองเพื่อนเคืองๆ ก่อนจะสะบัดมือเบาๆแล้วลูบผมให้เข้าทรงเหมือนเดิม เคยนึกกันบ้างไหมว่าคนหล่อก็เจ็บเป็นนะเฟ้ยเฮ้ย!
“น่ารักป่ะวะ?”
หนุ่มแอมจอมเจ้าชู้ เพื่อนในกลุ่มของน้ำกับไทม์เดินอ้อมมาวางแขนพาดไหล่คนหล่อแล้วถามอย่างรู้กัน น้ำยกนิ้วโป้งให้รู้ว่ามันใช่อ่ะ น่ารักมากเลยเถอะเพื่อนเอ๋ย
“หาให้คนดิ” แอมยักคิ้วแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“มันหาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ?” เพื่อนอีกคนเอ่ยถามกลั้วหัวเราะ น้ำขยับนั่งตัวตรง เอนตัวไปด้านหน้ากระซิบกระซาบออกท่าออกทางดั่งว่ามันคือความลับขั้นสุดยอด
“มีอยู่คน น่าสนใจมาก น่ารักเหมือนน้องอุ้มของกูเด๊ะๆ” เน้นคำลงท้ายอย่างชัดเจนจนไทม์ต้องหันมามอง
“จริงดิ แนะนำๆเลย เชี่ยน้ำ”
แหม เพื่อนน้ำช่างเอ่ยถูกใจ ของน่ารักๆอย่างนี้พี่แอมชอบ จัดมาให้ไวอย่าได้อุบอิบเก็บไว้แต่ผู้เดียวเชียวนะเออ แต่แล้วแอมก็ได้กระดี๊กระด๊าหางกระดิกได้ไม่นานเพราะคำพูดต่อมาของเพื่อนน้ำสุดฮอต
“ขอไอ้ไทม์เอาละกัน”
“โห่~”
ไม่ใช่แค่แอมที่โห่ แต่พากันโห่รอบวงเลยด้วย เหมือนจะไม่สนใจแต่ก็แอบฟังอยู่นี่หว่า ทุกสายตาหันไปมองจุดหมายเดียวคือไทม์แล้วทำท่าหมดหวัง ใครจะไปสู้ได้ว้า ไทม์มองเพื่อนๆที่ออกอาการหมดหวังเสียเกินจริงแล้วส่ายหน้า ก่อนจะวกกลับมาถามน้ำเรื่องที่พูดค้างไว้อีกรอบ
“ตกลงมึงขอเบอร์น้องยังไงน้องถึงยอมให้มาวะ นี่ถ้านีออนรู้มึงโดนแหกอกชัวร์”
“ยอมให้แหกเว้ย แหกแล้วจะเข้ามาอยู่เลยยังได้”
น้ำยักคิ้วกวนๆให้เพื่อน ไทม์ชักสีหน้าทันทีที่เพื่อนน้ำพูดแบบนั้น เพื่อนเราจะเผาเรือนหรือเปล่าวะ
“กูล้อเล่นน่า ทำหน้าซีเรียส”
ตบบ่าเพื่อนปุๆ ไทม์หรี่ตามอง น้ำก็ทำเมินไป มันล้อเล่นแน่หรือเปล่าวะนี่ แต่ก่อนที่ไทม์จะได้จับผิดเพื่อนสุดฮอต เพื่อนผู้หญิงในห้องก็มาเรียกเขาเสียก่อน เด็กหนุ่มหันกลับไปมอง รวมทั้งเพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆด้วย ไม่ค่อยจะอยากรู้อยากเห็นกันเลยพวกนี้
“ไทม์ มีน้องม.ต้นมาหาแหนะ”
“หือ?” น้องม.ต้น?
ไทม์ขมวดคิ้วงงๆ ก่อนจะยิ้มแล้วบอกขอบใจเพื่อน ลุกออกไปหาน้องม.ต้นที่ว่า แอบถอนหายใจเบาๆ ทั้งที่บอกว่ามีคนที่ชอบแล้วก็ยังมีคนมาหาอีกนะ แต่บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ บางทีน้องเขาอาจจะ ... อาจจะ...
ความคิดไทม์เหมือนแผ่นเสียงตกร่องเมื่อออกมาเจอว่ามีใครรออยู่หน้าห้องเรียน น้องม.ต้น เอ่อ... น้องม.ต้นจริงๆด้วยนะ ฮะๆ
“พี่ไทม์ พี่ไทม์ครับ”
น้องม.ต้นเขย่าแขนพี่ไทม์เบาๆเมื่อพี่เขาเอาแต่จ้องหน้าตนเองค้างอยู่แบบนั้น เป็นอะไรหรือเปล่านี่?
“นี...”
“อ้าววว น้องบังอร มาทำอะไรแถวนี้วะครับ?”
ก่อนที่ไทม์จะได้เอ่ยทักน้องม.ต้นตรงหน้า เพื่อนน้ำก็โผล่มาทักทายน้องก่อน ไทม์ส่งสายตาเชือดเฉือนไปให้เพื่อนที่ยืนซ้อนหลังตนเองอยู่ น้ำก็ยังคงทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่ตามเดิม กวนอารมณ์ไทม์ เพอร์เฟคแมนได้นี่ดีจะตาย
นีออนมองพี่ไทม์กับพี่น้ำที่คุยกันผ่านสายตาแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยแทรกดีไหม แต่ให้อยู่นานกว่านี้ตัวเล็กก็อาย ก็เขาเป็นเด็กมัธยมต้นแต่ขึ้นมาตึกมัธยมปลายแบบนี้ก็แอบเขินอยู่ ถึงต้องพาเพื่อนมาด้วย เด็กตัวเล็กหันไปมองเพื่อนที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลแล้วจึงเอ่ยแทรกการสนทนาผ่านสายตาของพี่ไทม์กับพี่น้ำ
“เอ่อ... พี่ไทม์ครับ”
“หือ?” ไทม์หันมาสนใจน้องอีกครั้งหลังจากเสียเวลาอันมีค่าไปกับการมองหน้าเพื่อนน้ำสุดฮอต
“ออนเอาชุดที่ยืมไปมาคืนน่ะครับ ที่จริงกะว่าจะคืนตอนเลิกเรียน แต่ออนไม่รู้ว่าจะเจอพี่ไทม์หรือเปล่า เลยเอามาคืนก่อนน่ะ”
นีออนยื่นถุงที่ใส่ชุดของไทม์คืนให้ ไทม์รับมาแล้วยิ้มให้น้องที่ก้มหน้าน้อยๆซ่อนความเขินอาย ก่อนที่พี่น้ำสุดฮอตจะเอ่ยแทรกความหวานของทั้งคู่ขึ้นมาอีก
“นี่ถึงขนาดให้ยืมชุดใส่เลยเหรอวะ นี่แสดงว่า...น้องบังอรเสร็จไอ้ไทม์ไปแล้วดิ!”
“ปากเสีย!!”
นีออนน้อยฟาดมือใส่พี่น้ำที่รีบโดดหลบทันทีเหมือนกัน หน้ามุ่ยที่พี่น้ำพูดจาหยาบคายใส่ ไทม์ส่ายหน้ากับการกวนอารมณ์ของเพื่อน ท่าทางวันนี้จะคึกจัด
“โดนเด็กด่าเลยเห็นไหม”
ถึงจะว่าอะไรยังไงน้ำก็ไม่สะเทือน ยังคงปักหลักก่อกวนอยู่อย่างนั้น นีออนมองพี่น้ำเคืองๆแล้วจึงหันกลับมาสนใจพี่ไทม์ต่อ เคืองพี่น้ำอ่ะ
“หน้างอ” ไทม์ทัก ทำให้เด็กหน้างอปรับสีหน้าใหม่ให้ดีขึ้น แยกเขี้ยวใส่พี่น้ำไปทีก่อนจะพูดกับพี่ไทม์
“แม่ออนทำขนมมาให้พี่ไทม์กับที่บ้านพี่ไทม์ด้วย เป็นการขอบคุณที่ช่วยดูแลออนเมื่อวานนี้”
“ทำไมไม่ทำเองวะนีออน?”
นีออนทำหน้าเซ็งโลกใส่พี่น้ำสุดฮอต ยังกวนไม่เลิกนะ นึกว่าจะไปแล้วเสียอีก
“ถ้าผมทำผมจะให้พี่น้ำกินคนแรกเลยเอาไหมล่ะ?” ตัวเล็กลอยหน้าท้าทาย
“เก็บไว้กินเองเหอะ คิดจะฆาตกรรมฉันทางอ้อมเรอะตัวแสบ”
น้ำเอื้อมมือไปขยี้ผมน้องอย่างหมั่นเขี้ยว นีออนรีบกุมหัวตัวเองไว้ดิ้นไปดิ้นมา เสียงโวยวายของทั้งคู่ทำให้เพื่อนนักเรียนทั้งในห้องและนอกห้องหันมาสนใจกันใหญ่
“อ๊ากกก พี่น้ำอย่าจับผม เดี๋ยวผมยุ่งหมด”
“โห อะไรวะ กลัวผมยุ่งเหรอ หื้อออ” ยิ่งน้องบอกกลัวผมยุ่งน้ำยิ่งขยี้อย่างมันมือ
“พี่น้ำ!!”
นีออนเรียกชื่อพี่น้ำเสียงดัง ไทม์ถอนหายใจอีกรอบกับการเล่นเป็นเด็กของเพื่อนน้ำ ดึงตัวน้องออกมาจากการแกล้งเล่นของเพื่อน นีออนเงยหน้ามองพี่ ยังรู้สึกมึนๆ
“หวงว่ะ”
“เออ”
น้ำอึ้งๆกับการยอมรับของเพื่อนไทม์ หัวเราะเหอะๆแล้วเดินเข้าห้องไป นีออนมองตามพี่น้ำงงๆ อยู่ดีๆก็ยอมจากไปง่ายๆอย่างนั้นน่ะ อะไรของเขานะ เด็กตัวเล็กขยับมายืนตรงๆหลังจากที่ยืนพิงพี่ไทม์อยู่เมื่อครู่ ก่อนจะบ่นงุ้งงิ้ง
“พี่น้ำบ้าอ่ะ ออนอุตส่าห์เซตผมมาอย่างดี ยุ่งหมดแล้ว”
นีออนจับผมตัวเองแล้วทำหน้ามุ่ย ไทม์มองกิริยานั้นของน้องแล้วหัวเราะในลำคอ ไม่ใช่ตลกหรอก แต่น่ารักดี
“หึหึ”
“พี่ไทม์”
เด็กตัวเล็กเรียกพี่เสียงงอน หัวเราะออนทำไมอ่ะ ไทม์วางถุงในมือลงก่อนจะเข้าไปใกล้น้องตัวเล็ก จับๆจัดๆผมน้องให้เข้าทรง นีออนช้อนสายตามองพี่ที่ช่างเอาใจใส่ แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว ไม่ได้สนใจเลยว่ารอบข้างจะมีใครมองไหมที่ตนเองมายืนอยู่กับหนุ่มหล่ออย่างพี่ไทม์
“หล่อแล้ว” ไทม์บอกน้องยิ้มๆ นีออนที่มองพี่เพลินยิ้มเขิน ก่อนจะขอบคุณพี่เสียงเบา
“นีออน”
เสียงเรียกชื่อนีออนดังมาจากด้านหลัง ไทม์มองเด็กชายผู้มาใหม่อย่างแปลกใจ นีออนหันไปมองคนเรียกแล้วหันกลับมาหาพี่เมื่อคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ไทม์เลิกคิ้วมองน้อง นีออนจึงบอก
“เพื่อนออนน่ะครับ”
ไทม์พยักหน้ารับรู้ นีออนมองหน้าเพื่อนที่ท่าทางจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่จึงเอ่ยขอตัวกับพี่ไทม์
“เดี๋ยวออนกลับห้องเรียนเลยดีกว่านะ”
“ครับ เออ แล้วนีออนทานข้าวกลางวันยังเนี่ย พี่ก็ลืมถามมัวแต่…”
ไทม์ยังคงเว้นช่องว่างเอาไว้ให้น้องคิดเองเหมือนเคย เพื่อนนีออนส่งสายตาเคืองขุ่นมาให้ไทม์ก็ทำไม่สนใจ ขอลอกเพื่อนน้ำมาใช้บ้างเถอะท่าทางกวนๆนี่
“ออนทานแล้ว ไปเรียนแล้วครับ เดี๋ยวไม่ทัน”
“ครับ”
นีออนยิ้มให้พี่อีกครั้งก่อนจะเดินตามแรงดึงของเพื่อน เด็กตัวเล็กโวยเพื่อนที่ใส่อารมณ์กับตนเอง เพื่อนคนนั้นเอ่ยขอโทษก่อนจะเปลี่ยนมากอดคอตัวเล็กให้เดินไปด้วยกัน ไทม์มองแล้วไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ นั่น ยังมีหันมาส่งสายตาเยาะเย้ยให้อีก มากเกินไปแล้วไอ้น้อง คิดว่าพี่เป็นเพอร์เฟคแมนแล้วจะแกล้งคนไม่เป็นหรือไง?
“นีออน”
“ครับ?”
นีออนหันกลับมาหาพี่อีกครั้ง เพื่อนของนีออนก็หันมามองด้วย ไทม์มองข้ามสายตาไม่เป็นมิตรของเพื่อนน้องไป ก่อนจะพูดกับน้อง
“เย็นนี้กลับบ้านด้วยกันนะ”
TBC
ขอบคุณทุกกำลังใจ จัดบวกไปทุกบวกค่ะ :L2:
ลงเรื่องน้องออนน้องอุ้มเสร็จก็ไปปั่นตอนพิเศษตอนที่ 5 ของน้องข้าวตังต่อ นี่มันผ่านมาเกือบ20วันแล้วนะนี่!! o22 ว่าแล้วก็ไปละค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ
ปล. อันนี้ขออนุญาตขำ
น้องอุ้มจะไม่หล่อเพราะพี่น้ำนี่แหล่ะ
น้องลดความอ้วนอยู่นะ แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว
พี่น้ำบอกกอดอุ่นดี(คนอ่านคิดแทนพี่น้ำ 555)
พี่ไทม์กับนีออนตัวซน ยังหวานเรื่อยๆ
พี่ตัวโตเนียนชวนน้องกินข้าว
น้องตัวซนเนียนหิวน้ำไปกับพี่
น่ารักเนาะ
น่ารัก :m3:
อ่านทีไรก็ยิ้มอ่ะ ต่อกันพอดิบพอดีเลย (> <)
-
สงสัยทั้งน้ำทั้งไทม์จะมีคู่แข่งรุ่นเล็กล่ะ หึ หึ
แบบนี้ก็ได้รสชาติเข้มขึ้นอีกนะซี
-
น้องอุ้มกับนีออนนี่เนื้อหอมแท้ๆ
มีเพื่อนคิดไม่ซื่อทั้งคู่เลยนะลูก
พี่ไทม์กับพี่น้ำก็ขยันทำคะแนนกันหน่อยนะ
:a2:
-
เหมือนมี่พระรองทังคู่นะ 5555
เสน่แรงจริงอะไรจริง
-
จะมีพลิกล็อคบ้างมั้ยเนี่ย :z2:
-
:-[ :-[ :-[ อ่านไปยิ้มไปจนแก้มจะแตกล่ะ น่ารักทั้ง ออน ทั้ง อุ้มเลย
-
น้องแต้มขี้ตู่ชะมัด
น้องอุ้มของพี่น้ำ ไม่ใช่น้องอ้วนน้อยของตัวเองซะหน่อย
นีออนน้อยก็ยังน่ารักเสมอ
เด็กน่ารักห่วงหล่อให้พี่ไทม์เอ็นดูอีกแล้ว
ว่าแต่ เพื่อนที่มาด้วยนี่ใครอ่ะ!!
เอาใจช่วยพี่ๆรุ่นใหญ่นะ เพอร์เฟคแมนสู้ๆ
-
ไม่หวงสิแปลกกก อี๊ววววว~
พี่น้ำสอนอุ้มดีเจงเจงงงงงงงงงงงง
-
น้องอุ้มต้องคู่พี่น้ำเท่านั้นอะ นายแต้มอย่ามาแหยม
พี่ไทมกับน้องนีออนหวานข้ามขั้นจัง แต่พี่น้ำก็คอยกวนอะ
-
อยากฟัดแฝดน้อยคู่นี้จังงงงง :man1: :man1: :man1:
-
น้องอุ้มนี่น่าหมันเขี้ยวมาก อวบๆ น่ารักๆ
-
แผนสกัดคู่แข่งของพี่น้ำนี่เด็ดจริงๆ แสดงว่าเอาจริงแล้วใช่มั้ยว่าชอบน้องอุ้มแก้มยุ้ยเนี่ย คริคริ :kikkik:
พี่ไทม์เองก็ดูเหมือนจะมีคู่แข่งหัวใจเหมือนกันนะ เริ่มวางแผนสกัดดาวรุ่งแบบเพื่อนน้ำแล้วใช่ป่าว :impress2:
สองฝาแฝดเค้า Hot นะเนี่ย ก็น้องๆเค้าน่ารัก แถมใสๆแบบว่าไม่รู้ตัวว่ามีเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะด้วย
+1+เป็ด ขอบคุณค่ัะ รอตอนต่อไปนะคะ
:กอด1: กอดน้องออน :กอด1: กอดน้องอุ้ม
-
:laugh:เจ๋งมากพี่
-
น้องอุ้มเดี๋ยวนี้มีน้ำเป็นที่ปรึกษาชั้นดีแล้วล่ะสิ
ไทม์เริ่มแสดงออกแล้วว่าน้องออนเป็นคนพิเศษ
แจกเป็ดค่ะ
-
น่ารักกันจริงๆเลย :m18:
-
คู่แข่งหัวใจปรากฎตัวแล้วววว
-
นีออนกับอุ้มรัก น่ารักจังเลยค่ะ :L1: :L1: :L1:
-
แผนพี่น้ำสำเร็จ แถมเป็นต้นแบบให้พี่ไทม์อีกตะหาก 555
-
คึคึ พี่ไทม์กวนว่ะ :z1:
-
ใครว่าเพอร์เฟคแมนกวนไม่เป็น 555
-
แอร๊ยยยยยยยยยยส์ น่ารัก เขียนน่ารักทุกเรื่องเลยอ่ะ
-
มาแปะโป้งรอไว้ก่อนได้ไหมคะ
กำลังตามอ่านผลงานคนนักเขียนอยู่ ><
จะไล่ตามทันแล้ว อิอิ o18 o13
-
..
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านขอเม้นท์ทีเดียวเลยนะคะ :o8:
อยากบอกว่าอ่านเรื่องนี้แล้วมันกระชุ่มกระชวยหัวใจชอบกล
ฟากตัวเล็กทั้งสองก็น่ารัก ฟากตัวโตสุดหล่อก็น่าหลงใหล
เป็นการจับคู่ที่ลงตัวจริงๆ บอกได้แค่ว่ามันน่ารักมากๆเลยค่ะ :m3:
น้องนีออนนี่สมกับเป็นตัวป่วนจริงๆนะ ชอบอ่ะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ นิยายสนุกและน่ารักมากเลย :L2:
-
เขินอ่ะ >///<
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (7) เริ่มรุก!!
นีออนถูกเพื่อนล็อคคอลงมาจากตึกเรียนมัธยมปลาย อย่าเรียกว่ากอดเลย เรียกว่าล็อคดีกว่า ก็เล่นรัดแน่นเสียขนาดนี้จะหายใจไม่ออกแล้วนะ!
“ปล่อยได้แล้วเซียน เราหายใจไม่ออก!”
นีออนประท้วงเพื่อน แกะแขนเพื่อนออก เซียน เพื่อนนีออน เด็กผู้ชายตัวโตกว่านีออน แต่ไม่สูงเท่าพี่ไทม์ เพอร์เฟคแมน หน้าตาจัดได้ว่าดูดีในระดับหนึ่ง แม้จะไม่ใช่หนุ่มฮอตอะไร แต่ก็ทำให้สาวๆสนใจได้มากพอดู ท่าทางเป็นเด็กที่ดื้อรั้นไม่ฟังใคร ยิ่งตอนนี้ทำหน้าตาบึ้งตึงยิ่งดูเป็นเด็กเอาแต่ใจเข้าไปอีก นีออนตัวเล็กเลยกอดอกหน้าบึ้งตามเพื่อนแล้วถาม
“เป็นอะไร?”
เซียนปรายตามองแล้วไม่ตอบ กิริยานั้นกระตุ้นต่อมโมโหของตัวเล็กได้ดีมาก ไม่พูดก็อย่าพูด อยู่ดีๆมางอนเขาเรื่องอะไรก็ไม่รู้แบบนี้ไม่ง้อหรอกนะ เขายังไม่ทันจะได้ทำอะไรผิดสักอย่าง แค่ชวนมาตึกม.ปลายเป็นเพื่อนแค่นี้เอง บ้าจริง
นีออนจ้องเพื่อนที่ทำเมินเขม็ง ก่อนจะสะบัดหน้าเดินปึงปังออกไป เซียนรีบหันขวับมามองคนที่เดินหนีไปแล้วทันที จะไม่ง้อกันเลยสินะ เด็กชายตัวโตรีบเดินตามเพื่อนตัวเล็ก ตกลงใครงอนใครวะเนี่ย!?
ในห้องม.5/6 หลังจากที่ไทม์เอ่ยชวนน้องให้กลับบ้านด้วยกันไป นีออนก็ตอบตกลงกลับมา เป็นเรื่องน่ายินดี แต่มันจะไม่ดีเพราะเพื่อนที่มาด้วยนี่ล่ะที่รีบดึงนีออนน้อยจากไป ไทม์เข้าห้องเรียนเอาของที่นีออนให้มาเก็บไว้ในโต๊ะ เตรียมตัวจะไปเรียนวิชาถัดไปที่อีกตึกหนึ่ง น้ำที่นั่งอยู่ด้านหลังชะโงกหน้ามากระซิบกระซาบกวนอารมณ์
“ท่าทางจะมีคู่แข่งแล้วว่ะเพื่อน”
ยังมีหน้ามาหัวเราะให้เขาอีก ไทม์วาดแขนไปด้านหลัง รัดคอเพื่อนน้ำให้ยืดตัวมาใกล้ๆ น้ำรีบใช้มือค้ำโต๊ะของไทม์ไว้ทันที เกือบหัวทิ่มแล้ว
“หน้ากูเกือบทิ่มแล้วเมื่อกี้อ่ะ มึงกลัวกูหล่อกว่าใช่ไหมถึงได้จะประทุษร้ายกู เพื่อนเลว”
น้ำทำโวยเพื่อน ไทม์เลยรัดคอแน่นขึ้นอีก เพื่อนน้ำดิ้นขลุกขลักทำท่าจะขาดอากาศหายใจ อยากให้สาวน้อยทั้งหลายมาเห็นพี่น้ำสุดฮอตในตอนนี้จริงๆ ทำไมเพื่อนเขามันไร้สาระขนาดนี้นะ
“น้ำ มึงต้องช่วยกู” ไทม์บอกกับเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง น้ำหยุดเล่นแล้วถามเพื่อนไทม์กลับมาสั้นๆ
“คำสั่งหรือคำขอร้อง?”
“ขอร้องแกมสั่ง”
ไทม์ตอบกลับกวนพอกัน น้ำทำท่าคิดก่อนจะบอกเมื่อตัดสินใจได้แล้ว
“งั้นกูขอสั่งมึงก่อนเลย ปล่อยคอกูได้แล้ว มึงจะรักอะไรกูนักหนาวะ กอดอยู่ได้”
ไทม์คลายแขนที่รัดคอเพื่อนไว้ออก พอคอเป็นอิสระแล้วน้ำก็จับๆลูบๆราวหาร่องรอยความเสียหาย ขยับไปนั่งที่เก้าอี้ของตนเอง งานนี้ทั้งเขาและไทม์ท่าจะมีศึกหนัก ตัวน้ำเองไม่ได้อยู่ใกล้ชิดอุ้มรักเท่ากับเพื่อนที่ชื่อแสตมป์คนนั้นที่เจอกันที่โรงเรียนทุกวัน ส่วนน้ำแค่สองวันหยุดสุดสัปดาห์ น้อยไปไหม?
เพราะฉะนั้นแล้วน้ำจึงต้องวางแผนให้รัดกุมสักเล็กน้อย แผนที่จะไม่ทำให้น้องอุ้มรู้ตัวแตกตื่นไปก่อนว่าตนเองกำลังสร้างความสัมพันธ์แบบไหนกับน้อง ที่สำคัญต้องสำรองแผนเอาไว้สกัดคู่แข่งที่เข้ามาด้วย ไม่ได้อยู่ด้วยจึงไม่รู้ว่ามีใครบ้างที่เข้ามาวุ่นวายกับน้องอุ้มของเขา แต่การสร้างความมั่นใจให้น้อง คอยเป็นที่ปรึกษาให้ ทำให้น้องวางใจที่จะพูดเรื่องส่วนตัวมากขึ้น ง่ายต่อการต่อกรกับคนที่มองไม่เห็นนักแล
ส่วนของไทม์นี่ดีกว่าเขาเสียอีก ได้ใกล้ชิดนีออนทั้งเจ็ดวันต่อสัปดาห์เลย เมื่อไหร่อุ้มรักจะเรียนจบมัธยมต้นสักที พี่จะรอไม่ไหวแล้วนะ
ไทม์มองเพื่อนที่เริ่มเพ้อแล้วส่ายหน้า อย่าอะไรเลย คนอื่นเห็นน้ำมั่นใจในตัวเอง ออกกวนๆสักหน่อย แต่ที่เห็นตอนนี้ต่างหากที่เป็นตัวจริง ไทม์เองก็เริ่มจะคิดหนักเรื่องนีออน ตัวเขาไม่อยากจะชี้นำน้องนีออนมากนักเพราะน้องยังเด็กเกินไปกับเรื่องแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยเพื่อนน้องคนนั้นต้องคาบไปรับประทานแน่ แค่มองตาก็รู้ว่าคิดอะไรกับนีออน แต่ก่อนอื่นเขาจำเป็นต้องทำให้น้องหายเกร็งเวลาอยู่ใกล้เขาก่อน ท่าจะยากแล้วนะแบบนี้
หลังเลิกเรียนไทม์ไปรอน้องหน้าห้องเรียนเช่นวันก่อน ไม่ได้สนใจว่าตนเองจะเป็นจุดสนใจแต่อย่างใด รุ่นน้องนักเรียนหญิงที่เดินผ่านไปมาเมียงมองแล้วซุบซิบกันยิ้มๆ บางทีไทม์หันไปเห็นก็ยิ้มให้รุ่นน้องแอบกรี๊ดเล่น
รออยู่ไม่นานนีออนก็สะพายกระเป๋าออกมาจากห้อง ไทม์ยิ้มทักน้องที่หยุดชะงักอยู่หน้าประตู คงไม่คิดว่าเขาจะมารอล่ะมั้ง เพื่อนของนีออนที่ไทม์เจอเมื่อกลางวันเดินตามนีออนออกมา มองมาที่ไทม์ด้วยสีหน้าและแววตาที่นิ่งกว่าเมื่อกลางวันนี้ เห็นพูดอะไรสักอย่างกับนีออนแล้วก็เดินออกมาก่อน เพื่อนนีออนเดินผ่านจุดที่ไทม์ยืนอยู่ เด็กคนนั้นชะลอฝีเท้าเมื่อมาใกล้ พูดกับไทม์เสียงเบาจงใจให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ของๆผม พี่อย่าคิดว่าจะแย่งไปได้ง่ายๆ”
พูดจบเด็กคนนั้นก็เดินผ่านไทม์ไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไทม์ยกยิ้มมุมปากกับคำท้าทายนั้น ของๆน้อง ยังไงก็ต้องเป็นของน้องอยู่แล้วล่ะครับ เว้นเสียแต่ว่า ... มันจะไม่ใช่ของน้องน่ะนะ หึ
นีออนก้าวมาหาพี่ไทม์ช้าๆ อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองรอบกายที่มีสายตาหลายคู่มองมาที่ตนเองและพี่ ไทม์ให้น้องเดินนำไปก่อนแล้วตนเองค่อยก้าวตาม ด้วยช่วงขาที่ยาวกว่าจึงต้องเดินให้ช้าลงอีก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ไทม์หงุดหงิดที่ต้องใช้เวลาในการเดินมากกว่าปรกติ เพราะตอนนี้เขาไม่รีบ ไม่รีบเลยสักนิด
เมื่อออกมาหน้าโรงเรียน ไทม์ให้น้องรออยู่ตรงศาลารอรถ ส่วนตนเองจะกลับไปเอารถที่บ้าน บ้านไทม์อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนทำให้เด็กหนุ่มใช้วิธีเดินมาโรงเรียนแทนการขับรถที่จะทำให้สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ นีออนน้อยขอตามพี่ไปที่บ้านด้วยเหตุผลที่ว่าพี่ไทม์จะได้ไม่ต้องวนรถไปมา ไทม์ก็ไม่ได้ขัดศรัทธาแต่อย่างใด ดีเสียอีกได้อยู่ใกล้น้องอีกนิด รู้สึกว่าอะไรๆก็เป็นใจให้เขาไปเสียหมดเลยนะวันนี้
ไทม์พาน้องมาที่บ้านเพื่อเอาของมาเก็บและจะเอารถไปส่งน้อง ขณะที่เดินมาด้วยกันนีออนก็ยังคงรักษาระยะห่างจากเขาอย่างรู้สึกได้ พอไทม์แกล้งเดินเฉเข้าไปใกล้ เด็กตัวเล็กก็ขยับห่างไปสองก้าวทุกที เฮ้อ ตกลงน้องเกร็งหรือกลัวกันล่ะนี่
พอมาถึงบ้านทิมน้องชายไทม์ก็กำลังเตรียมจะเอารถมอเตอร์ไซค์อีกคันออกไปข้างนอก มีเด็กผู้ชายอีกคนยืนรอขึ้นรถอยู่ข้างๆ ไทม์จึงเดินเข้าไปทัก
“จะไปไหนกันน่ะทิม?”
ทิมมองหน้านีออนที่เดินมากับพี่ชายตนเองนิดหน่อย ก่อนจะพยักพเยิดให้เด็กผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆเป็นคนตอบคำถามพี่ชาย ขณะที่ตนเองขึ้นคร่อมรถแล้วจัดการใส่หมวกนิรภัย ก่อนจะส่งอีกใบที่เป็นลายน่ารักให้เพื่อน
“เรากำลังจะไปซื้อของกันน่ะครับพี่ไทม์ พอดีอาจารย์สั่งงานมาเยอะเลย อุปกรณ์ที่มีอยู่มันไม่พอน่ะ”
เด็กชายที่เป็นเพื่อนทิมเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม รับหมวกจากทิมมาใส่ ส่วนไทม์ก็พยักหน้าเบาๆรับรู้ ดึงมือนีออนให้หลบมายืนใกล้ๆตนเองเมื่อทิมสตาร์ทรถ
“ขับรถดีๆล่ะทิม อย่าพาเพื่อนซิ่งนัก” ไทม์เตือนน้อง ทิมไม่ได้หันมาหาพี่ชายแต่ก็ตอบรับในลำคอกลับมา
“อืม”
นีออนออกจะแปลกใจที่น้องชายพี่ไทม์พูดน้อยขนาดนี้ หรือเขาจะพูดไม่ได้กันนะ แต่พอนีออนคิดแบบนั้นทิมกลับพูดขึ้นมาทำให้ข้อสันนิษฐานของตัวเล็กตกไป
“กร ขึ้นรถสักทีสิ” ทิมสั่งเพื่อนน้ำเสียงติดจะห้วน กร เพื่อนของทิมจึงรีบก้าวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
“มัวแต่มองอยู่ได้” ทิมยังแอบบ่นเพื่อนอีก
“เปล่าสักหน่อย” เพื่อนกรรีบปฏิเสธ แต่ดูเหมือนทิมจะไม่จบ
“ก็เห็น”
“เอ๊ รีบไปเลย พูดมาก”
นีออนมองคนสองคนเขาพูดกันแล้วออกอาการงง เขาคุยอะไรกันน่ะ?
กรทุบหลังเพื่อนเบาๆ บ่นอุบๆอิบๆ แล้วเร่งให้ออกรถ ทิมก็ยังหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์อยู่เหมือนเคย แต่พอรถเคลื่อนตัวแขนของคนด้านหลังอ้อมมากอดเอวไว้หลวมๆ นั่นกลับทำให้ริมฝีปากคนขับปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ บรรยากาศรอบกายต่างไปโดยสิ้นเชิง
ไทม์มองน้องที่ขับรถออกไปแล้วอย่างเป็นห่วง ไม่ได้ห่วงว่าจะไปล้มที่ไหน แต่ห่วงว่าทั้งคู่จะไปทะเลาะกันกลางทางหรือเปล่า ก่อนจะหันมามองคนข้างกายที่มองตามรถคันนั้นไปท่าทางเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่
“อะไรครับนีออน?”
“หะ... เอ๊ะ! อะไรครับ?”
พอถูกทักเด็กตัวเล็กก็หน้าตาตื่น ไม่รู้จะตอบคำถามหรือถามคำถามดี ไทม์มองน้องที่ทำหน้างงแล้วก็ไม่รู้จะขำหรืออะไรดีเหมือนกัน
“พี่ต่างหากที่ต้องถามนีออนว่ามีอะไรหรือเปล่า เห็นมองตามรถทิม มีอะไรกับทิมงั้นเหรอ?”
“เปล่า ออนอ่ะไม่มีหรอก แต่น้องชายพี่ไทม์น่ะไม่แน่”
“ทำไม?” ไทม์รีบถามทันทีที่น้องว่ามาแบบนั้น ทิมจะมีปัญหาอะไรกับนีออนอย่างนั้นหรือ?
“ก็เขามองออนแปลกๆอ่ะ เมื่อวานก็ครั้งนึงแล้วนะ” ตัวเล็กบอกพี่เหมือนจะฟ้อง
“หือ งั้นเหรอ?”
ไทม์เลิกคิ้วคิดตามที่น้องบอก อย่างทิมจะไปมีปัญหาอะไรกับใครเขา ขี้เบื่อก็เท่านั้น ยิ่งกับนีออนที่เพิ่งจะรู้จักยิ่งไม่น่าเป็นไปได้ บางทีท่าทางของทิมอาจจะทำให้นีออนเข้าใจผิดไปว่าน้องชายเขาหาเรื่องก็ได้
“ที่จริงพี่ว่ามันไม่ได้แปลกอะไรหรอกมั้ง ทิมก็เป็นแบบนี้แหละ มองแต่ไม่พูด” ไทม์อธิบายลักษณะนิสัยของน้องชาย นีออนพยักหน้าว่ามันเป็นแบบที่พี่ไทม์พูดมาเลย
“ทีแรกออนยังแอบคิดว่าเขาเป็นใบ้รึเปล่า” ตัวเล็กแอบกระซิบกระซาบราวกับว่าคนที่ตนเองพูดถึงอยู่แถวนี้แล้วอาจจะได้ยินเข้า
ไทม์หัวเราะความคิดตัวป่วน เด็กหนุ่มเอาของเข้าไปเก็บ นีออนก็เข้าบ้านไปสวัสดีคุณแม่พี่ไทม์ด้วย แม่พี่เขาทำงานบริษัท ไม่เน้นทำนอกเวลาเพราะต้องกลับบ้านมาดูแลลูกกับสามี จึงมักกลับมาถึงบ้านช่วงเดียวกับนักเรียนเลิกเรียนเสมอ พอเอาของเข้าไปเก็บแล้วไทม์ก็ไปจูงรถออกมาจากที่จอดข้างตัวบ้าน เข็นออกไปด้านนอกรั้ว ปิดประตูแล้วจึงสตาร์ทรถพานีออนน้อยกลับบ้าน
---------------
ตอนเย็นหลังเลิกเรียนของทุกวัน ไทม์ยังอาสาจะไปส่งนีออนกลับบ้านเช่นทุกที เด็กตัวเล็กอดแปลกใจไม่ได้ที่อยู่ๆพี่ก็รุกตนเองไม่ตั้งตัวเช่นนี้ แม้แต่เพื่อนอย่างเซียนก็แปลกไป ใช่ว่าจะเดาไม่ออก แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกไปว่ารู้ ก็พวกเขาสองคนคิดว่านีออนไม่รู้นี่ แล้วนีออนจะทำเป็นรู้ไปทำไม รอดูสถานการณ์เงียบๆจะดีกว่า
ใช่ว่าจะมีเพียงนีออนที่รอดูสถานการณ์อยู่เงียบๆ คงจะยังไม่ลืมกันว่าไทม์คือเพอร์เฟคแมนที่สาวๆหลายคนอยากเป็นแฟนด้วย และการที่ก่อนหน้านี้ไทม์บอกกับคนที่มาสารภาพรักกับตนเองไปว่ามีคนที่แอบชอบอยู่แล้ว เหล่าแฟนคลับหนุ่มหล่อก็ค้นหากันใหญ่ว่าคนๆนั้นคือใคร จนตอนนี้ก็คงเดาไม่ยาก เมื่อมีอยู่คนเดียวที่พี่ไทม์สนใจอยู่ในตอนนี้ แต่เหล่าสาวน้อยก็ยังไม่อยากปักใจเชื่อ ก็คนๆนั้นเป็นผู้ชายนี่นา!!
เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์มาถึง นีออนกับอุ้มรักก็ยังรับหน้าที่ขายไก่ทอดอยู่หน้าร้านลายไทยเช่นเดิม ลูกค้ามากหน้าหลายตาแวะเวียนมาซื้อแถมมาแซวพ่อค้าฝาแฝดตัวน้อยด้วย บางคนมาบ่อยจนจำกันได้แล้วก็มี เช่นพี่สาวนักศึกษากลุ่มนี้ที่กำลังเลือกซื้อไก่ทอดรสเด็ดอยู่ และเพื่อเป็นการสมนาคุณที่พี่สาวทั้งหลายมาอุดหนุน นีออนจึงจัดของแถมชุดใหญ่ให้พี่ๆโดยไม่ต้องปรึกษาเจ้าของร้านแม้แต่น้อย
“ซื้อไก่ทอดร้านลายไทยวันนี้ ซื้อชิ้นเล็กแถมน้ำจิ้มไก่ ซื้อชิ้นใหญ่แถมหัวใจพ่อค้าด้วยนะคร้าบ~”
เสียงใสของนีออนหยอดพี่สาวนักศึกษา อุ้มรักแอบขำพี่ชาย ไม่รู้ไปคึกอะไรมา เรียกลูกค้าแต่ละทีนี่ไม่มีซ้ำ
“โห~ แถมหัวใจจริงน่ะ แต่เดี๋ยวนะน้องนีออน น้ำจิ้มนี่มันแถมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ?”
พี่สาวก็เล่นด้วย มีถามแซวน้องตัวเล็กแถมมาด้วย นีออนลากเสียงอ้าวเสียยาวเหมือนผมไม่รู้เลยนะนี่
“อ้าว? เหรอครับ งั้นเอาใหม่”
นีออนน้อยตั้งท่าคิดสโลแกนใหม่ให้ร้าน ก่อนจะตีมือเมื่อนึกได้
“ซื้อไก่ทอดร้านเราวันนี้ แถมสับไก่ให้ฟรีๆไปเลยครับ!”
ลูกค้าสาวพากันหัวเราะคารมคมคายพ่อค้าตัวน้อย อยากเก็บกลับไปเลี้ยงดูที่บ้านจริงๆเลยเด็กคนนี้ เมื่อพี่สาวเลือกได้แล้วนีออนจึงส่งต่อให้พี่พนักงานร้านอีกคนที่นีออนแต่งตั้งให้เป็นพนักงานสับไก่มือฉมังช่วยสับให้ สับเองไม่เป็นเดี๋ยวได้สับมือตัวเองแทนไก่แน่ พี่เขาสับให้แล้วอุ้มรักจึงเป็นแผนกเอาใส่ถุงและเก็บเงินจากคุณลูกค้า
“ได้ยินใครพูดแว่วๆว่าซื้อไก่ทอดแถมหัวใจคนขายนะ?”
ไทม์ที่ยกไก่ทอดมาเพิ่มทันได้ยินเสียงแจ๋วๆของน้องตัวเล็กจึงเอ่ยแซวน้องยิ้มๆ คนพูดเสียงแจ๋วเมื่อครู่เขินหน้าแดงที่พี่ได้ยินด้วย ไทม์ส่งถาดที่ถือมาให้พี่พนักงานสับไก่มือฉมังของนีออน ก่อนจะเนียนก้มลงกระซิบหยอกน้อง
“ถ้าแถมจริง พี่จะเหมาหมดร้านเลย”
พอว่าให้น้องอายแล้วไทม์ก็เดินยิ้มเข้าร้านไป พี่สาวนักศึกษามองตามเด็กหนุ่มรูปหล่อ นีออนน้อยหันมาเห็นเลยรีบบอก
“แถมหัวใจคนนี้ แต่คนเมื่อกี้ไม่แถมนะคร้าบบบ”
“ฮิ้วววว”
ลูกค้าโห่ฮากันอย่างพร้อมเพรียงกับท่าทางกวนๆของพ่อค้าตัวน้อย แม้แต่อุ้มรักยังหัวเราะไม่หยุด นีออนเองก็ยังแอบขำตัวเอง
‘ทำไปได้นะเรา>///<’
TBC
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ มีนักอ่านหน้าใหม่เข้ามาเพียบ ขอบคุณมากๆค่ะที่ติดตามกัน :pig4:
บวกทุกบวกเมื่อบวกได้เช่นเคยค่ะ :กอด1:
ปล. ใหม่ลงตอนพิเศษน้องข้าวตังไปแล้วนะคะเมื่อวานนี้ เผื่อจะแวะไปอ่านกันก็จิ้มไปได้เลยค่ะ ยังไม่ตกหน้าแหละ
ขอบคุณนักอ่านที่ช่วยดันด้วยค่ะ o1
-
น้องนีออนน่ารักเนอะ น่ารักไม่เปลี่ยน แต่ที่ไม่เปลี่ยนคือยอมรับตัวเอง
แต่น้องไทม์ ดูท่างานนี้มีคู่แข่งแล้วซะ ท่าจะต้องปราบเซียน
-
คู่แข่งมาแล้ว พี่ไทม์ สงสัยว่าเรื่องนี้มี 3 คู่
-
:กอด1:อิๆๆๆถูกใจมั๊กๆ
-
น้องนีออนน่ารักจริงจริ๊ง
เตรียมใจไว้สงสารน้องเซียนด้วยแหละ
ไม่อยากให้เด็กหน้าตาดีต้องเสียใจเลยจ้ะวันใหม่
-
จะสู้เซียนได้ไหมไทม์
-
มีเพิ่มคู่ทิมกับกรด้วยไหมคะเนี่ย
-
นีออนน่ารักจริง ฮ่าๆๆๆ
-
"แถมหัวใจคนนี้ แต่คนเมื่อกี้ไม่แถมนะครับ"
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น้องนีออนช่างกล้า!!!
-
ชอบๆๆ น่ารักกๆๆๆ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
คู่แข่ง แง่มๆ :เฮ้อ:
-
น้องนีออนน้อย รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนเซียนกับพี่ไทม์คิดอะไร แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเรา
ประโยคเรียกลูกค้าตอนขายไก่ของน้องออนน้อยก็เด็ดไปเลย คิดได้ไงเนี่ย
แต่แหม มีหวงพี่เบาๆด้วยนะ “แถมหัวใจคนนี้ แต่คนเมื่อกี้ไม่แถมนะคร้าบบบ” น่ารักจริงๆ
ส่วนทิมกับกรนี่ อะไรยังไงคร๊าาาา มี Something ???
+1 ขอบคุณค่ะ
พี่น้ำเค้าจะรุกน้องอุ้มแบบพี่ไทม์บ้างมั้ย
รอติดตามนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
นีออนน้อยเลิกเขินพี่ไทม์ได้แล้วนะ
-
นีออนเอ๊ยยยยย อยากจับมาฟัดจริงๆ :man1: :man1: :man1:
-
พ่อค้าน่ารักเชียวนะ :-[
-
น้องนีออนน่ารัก ^^ พี่ไทม์สู้ๆ
-
มาแปะไว้ก่อน
-
ตอนนี้น้องนีออนน่ารักมาก ซื้อไก่แถมหัวใจคนขาย เดี๋ยวพี่จะไปซื้อบ้าง อิอิ
+1+เป็ดให้ค่ะ
-
เรื่องนี้นีออนน้อยนี่เจ้าเล่ห์ที่สุดแล้ว
ทำเป็นไม่รู้เรื่องนะเรา
แต่จริงๆนี่เก็บทุกรายละเอียดเลยน้า
:-[
-
เอาล่ะสิ นีออนโดนรุกอย่างเห็นได้ชัด
น่ารักอย่างนี้ปล่อยเอาไว้นานได้ที่ไหนกัน
จะเฉยอยู่ได้ยังไงคู่แข่งประกาศขนาดนั้น
แต่แค่นี้พี่ไทม์ไม่หวั่นหรอก :laugh:
แอบกรี๊ดคู่ทิมกับน้องกรด้วยแหละ
ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่าแต่จิ้นไปแล้วเรียบร้อย :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แวะมากด+1
เมื่อวานบวกได้หลังสี่ทุ่มครึ่ง แต่ดันหลับก่อน(= =)
เลยมาบวกวันนี้ :o8:
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
-
นีออนน่ารักตลอดเวลา :L1:
-
น้องอุ้ม เมื่อไหร่จะขึ้นม.ปลายซะที
พี่น้ำจะรอไม่ไหวแล้วนะ
เข้าใจพี่น้ำเป็นอย่างดีเลย อดทนไว้เพ่!!
น้องอุ้มคือของๆเรา ใจเย็นๆ ค่อยๆรุก
น้องยังเด็กนัก ฮ่าฮ่า
ส่วนพี่ไทม์ เป็นคนที่เห็นแก่ตัวมั่กมาก
คิดจะเหมาไก่ทอดนีออนน้อยหมดร้านได้ไง
เค้าก็อยากได้หัวใจน้องนีออนนะฮ้าบบ บ
[++++++++++]
-
:L2:อ่านแล้วมีความสุขจัง
-
:z2: เย้ ตามอ่านจนทันเรื่องนี้จนได้ อิอิ
ว่าแต่บ้านพี่ไทม์นี่ จะมีคู่เป็นหนุ่มน้อยหน้ามนทั้งคู่เลยมั้ยค่ะ :-[
แอบเห็นแวปๆ รวมถึงพี่ไอด้วย น่าจะมีคุณชายหนุ่ม(?) เป็นคู่ด้วยละมั้ง อิอิ
สนุกมากค่ะ รอติดตามต่อ รอด
ูว่า2หนุ่มน้ำ ไทม์ จะจัดการกับแมลง ที่มาตอมน้องยังไง อิอิ :impress2:
-
ฮิ๊วววววววว 'แถมหัวใจ' 'เหมาหมดร้าน'
-
ฮิ้วววว 555
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ 8 แฟนตัวจริง
วันอาทิตย์ สองฝาแฝดยังมาช่วยงานลุงที่ร้านลายไทยเช่นเดิม ว่างๆก็หยิบหนังสือมาอ่านบ้าง เบื่อๆก็เปิดเพลงฟังไปตามประสา แต่ดูท่าว่าวันนี้จะมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นเมื่อนีออนน้อยเขม่นตามาตั้งแต่เช้า ตัวเล็กแตะที่เปลือกตาตนเองลูบเบาๆแล้วบ่นพึมพำว่าให้มันหาย อุ้มรักมองพี่ชายที่ทำท่าแปลกๆแล้วถาม
“ยังไม่หายอีกเหรอออน?”
“อือ ท่าจะแย่แล้วแบบนี้” นีออนเริ่มจิตตกเมื่อทำอย่างไรมันก็ไม่ยอมหยุด
“อุ้มว่าเพราะออนอ่านหนังสือมากไป แบบใช้สายตาเยอะมันเลยมีอาการฟ้องขึ้นมามากกว่าอ่ะ”
อุ้มรักให้เหตุผลเชิงวิทยาศาสตร์เพื่อให้แฝดผู้พี่คลายกังวล นีออนนิ่งคิดตามที่น้องพูด อาจจะจริงก็ได้ล่ะมั้งนะ แต่ว่ามันก็ยังกังวลอยู่ดีนี่นา
“แต่โบราณเขาว่าไว้นี่ ว่าขวาร้ายซ้ายดีอ่ะ”
“เขาบอกว่าขวาโชคดี ซ้ายมีลาภต่างหาก” อุ้มรักแย้งด้วยท่าทางมั่นใจ
“จริงดิ?” นีออนหรี่ตาข้างหนึ่งแล้วถาม มันใช่หรือ ทำไมฟังดูแปลกๆ
“อื้อ เชื่ออุ้มสิ”
เด็กตัวกลมยืนยันว่าใช่แน่ นีออนพยักหน้าหงึกหงักยอมเชื่อที่น้องบอก ถึงมันจะใช่หรือไม่ใช่แต่ก็เป็นการปลอบใจตนเองไว้ก่อนก็ยังดี ตัวเล็กยกมือพนมแล้วไหว้ปลกๆ
“สาธุ ขอให้เป็นแบบที่อุ้มว่าด้วยเถิด”
อุ้มรักนั่งหัวเราะขำพี่ชายตัวเล็ก เป็นเอามากนะนี่
พักกลางวันสองพี่น้องฝาแฝดก็ยังคงได้ทานข้าวพร้อมพี่ไทม์กับพี่น้ำอยู่เช่นเดิม พูดคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย อีกไม่นานอุ้มรักกับนีออนก็ต้องไปเข้าค่ายลูกเสือของแต่ละโรงเรียน โรงเรียนของอุ้มรักมีเดินทางไกลในตอนเช้า พอตอนกลางคืนก็มีการแสดงรอบกองไฟ หมู่ลูกเสือของอุ้มรักก็ต้องคิดการแสดงหนึ่งอย่างไปร่วมในกิจกรรมครั้งนี้ด้วย เพราะฉะนั้นตั้งแต่สัปดาห์หน้าเป็นต้นไปอุ้มรักจะไม่ได้มาช่วยงานร้านลายไทยแล้ว เพราะต้องซ้อมบทละครกับเพื่อนอย่างจริงจังหลังจากที่ตกลงจะพากันซ้อมหลังเลิกเรียนแล้วมันไม่น่าจะพอ เพราะหมู่ลูกเสือของพวกตนมีแต่ผู้ชายวัยทะโมนทั้งนั้น ท่าทางจะจำบทได้อยู่หรอกมั้ง
ส่วนของนีออน ทางโรงเรียนจะพานักเรียนมัธยมปีที่3ทุกรุ่นไปเข้าค่ายที่ค่ายทหารของจังหวัดเช่นทุกปี รุ่นน้องมัธยม 1 และ 2 จะแค่ทำกิจกรรมเดินทางไกลแล้วฝ่าด่านต่างๆ เสร็จจากนั้นแล้วก็กลับบ้านใครบ้านมัน ไม่มีงานตอนกลางคืนเพราะทางผู้ปกครองกลัวว่าทางโรงเรียนจะดูแลเด็กหลายร้อยได้ไม่ทั่วถึง แต่ปีสุดท้ายเหมือนเป็นภาคบังคับที่ต้องไป นีออนกับอุ้มก็มีคุยกับพี่ๆเขาถึงเรื่องพวกนี้ด้วย พี่น้ำนี่มีวีรกรรมเยอะสุดในทุกๆปีตอนเรียนมัธยมต้น เรียกได้ว่าเป็นสีสันให้การเข้าค่ายเลยก็ว่าได้ จึงทำให้สาวๆชอบพี่น้ำเพราะเข้าถึงง่าย ถึงแม้จะออกมั่นใจในตนเองมากเกินไปนิดก็เถอะ แต่นั่นก็ไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องเสียหายอะไร สองแฝดคุยเล่นกับพี่ๆจนทานข้าวเสร็จก็กลับมาทำงานที่หน้าร้านต่อ
ไทม์กับน้ำหลังจากที่คุยกับน้องทั้งสองแล้วก็แอบกังวล ก็การไปเข้าค่ายครั้งนี้มันเป็นกิจกรรมเฉพาะของระดับมัธยมตอนต้น ไทม์กับน้ำที่เป็นรุ่นพี่มัธยมปลายจึงหมดสิทธิ์ กับอุ้มรักน่ะน้ำหมดสิทธิ์ที่จะตามเฝ้าอยู่แล้วล่ะ เพราะอย่างไรเสียก็คนละโรงเรียนกัน ส่วนนีออนถึงจะอยู่โรงเรียนเดียวกับไทม์แต่ก็คนละรุ่น แบบนี้ศัตรูหัวใจก็มีสิทธิ์ทำคะแนนน่ะสิ
“กูว่าท่าจะแย่” น้ำเปรยขึ้นมาหลังจากนั้น
“ของมึงอ่ะไม่แย่หรอกน้ำ ก็น้องอุ้มไม่ถูกกับเด็กคนนั้นไม่ใช่หรือไง กูนี่ที่แย่กว่า”
ที่ไทม์คิดว่ามันแย่เพราะการไปเข้าค่ายของนีออนต้องนอนค้างที่ค่ายทหาร และหนึ่งเต้นท์นอนสองถึงสามคน แล้วคนหวงของอย่างเด็กคนนั้นคงไม่ปล่อยให้นีออนไปนอนกับใครหรอกนอกจากตัวเอง แย่สุดๆเลยว่าไหม
“มึงคิดดูสิไทม์ น้องต้องไปเดินทางไกลกับเด็กนั่น อยู่กลุ่มเดียวกันมันต้องช่วยเหลือกันใช่ป่ะ นี่ล่ะจุดเริ่มต้นของหายนะในชีวิตไอ้น้ำ”
น้ำแทบอยากทึ้งหัวตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ เฮ้อ อย่างไรเสียก็เป็นความทรงจำอย่างหนึ่งในชีวิตรั้วโรงเรียนของเด็กม.ต้น รุ่นพี่อย่างสองหนุ่มก็ต้องทำใจ
---------------
สองแฝดออกมานั่งอยู่หน้าร้านสักพักก็มีเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับทั้งคู่ 2-3 คนมาด้อมๆมองๆใกล้ๆร้าน นีออนหันไปมองอุ้มรักกับพี่พนักงานสับไก่ของนีออน พี่พนักงานเขาดูอยู่สักพักก็ลุกไปหาเด็กหญิงเหล่านั้น คุยอะไรกันไม่รู้พี่เขาก็เดินกลับมา
“เขามาถามน่ะว่าไทม์กับน้ำทำงานที่นี่หรือเปล่า” พี่พนักงานบอก
“แฟนคลับพี่ไทม์เหรอ?”
อุ้มรักถามด้วยความสงสัย ออกแปลกใจเหมือนกันที่พี่ไทม์กับพี่น้ำมีแฟนคลับตามมาถึงที่นี่ เป็นดาราหรือเปล่านะ
“คงงั้นมั้ง”
นีออนตอบส่งๆไปแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก ที่โรงเรียนเห็นบ่อยแล้ว ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักเดี๋ยวหนึ่ง พอนีออนลุกออกไปไม่นานเด็กผู้หญิงกลุ่มนั้นก็เดินมาหาอุ้มรักที่นั่งอยู่หน้าร้าน
“เธอ”
หนึ่งในนั้นเอ่ยเรียก อุ้มรักเงยหน้ามามอง หันซ้ายหันขวาแล้วชี้ที่ตนเอง
“เรียกเราเหรอ?”
“ใช่ เธอนั่นแหละ”
อุ้มรักเอียงคอมองผู้มาใหม่งงๆ เรารู้จักกันหรือไงนะ
“เธอชื่อนีออนหรือเปล่าน่ะ?”
“ป... อือ เราชื่อนีออน มีอะไรเหรอ?”
อุ้มน้อยตอบรับกลับไปก่อน เพราะท่าทางฝ่ายนั้นน่าจะมีธุระกับนีออน แต่ตอนนี้นีออนไม่อยู่นี่นา
“พวกเราจะมาเตือนน่ะ”
“เตือน?”
ย้อนถามด้วยความสงสัย อีกคนในกลุ่มนั้นจึงเป็นคนตอบกลับมาแทนเพื่อน
“ใช่ ตอนนี้เรื่องของนายกับพี่ไทม์น่ะเขารู้กันไปทั่วแล้วนะ ระวังยัยบิวตี้เอาไว้ด้วยล่ะ”
“ใครอ่ะ?”
“ก็ยัยบิวตี้เด็กม.สามน่ะ ยัยนี่แรงนะ พี่ไทม์เขาไม่ชอบก็ยังจะหาทางไประรานแฟนพี่เขาอีก”
เด็กหญิงท่าทางไม่ค่อยพอใจคนที่ชื่อบิวตี้เท่าไหร่นัก เพื่อนๆของเธอก็พยักหน้าตามแล้วพูดต่อ
“ซึ่งแฟนพี่ไทม์คนนั้นก็คือเธอ”
“เอ๋?” อุ้มรักอุทานมึนยิ่งกว่าเดิม นี่นีออนกับพี่ไทม์คบกันแล้วหรือ? ไม่เห็นเคยบอกเลย
“เราแค่มาเตือนไว้น่ะ จะได้ระวังตัว”
กลุ่มเด็กหญิงอยู่คุยกับอุ้มรักอีกเล็กน้อยก่อนกลับไป พวกเธอบอกว่าแค่มาดูให้แน่ใจว่าพี่ไทม์กับนีออนทำงานอยู่ร้านนี้ด้วยกันจริงๆหรือเปล่า ส่วนเรื่องที่ทั้งคู่จะคบกันนั้นถือเป็นเรื่องส่วนตัวพี่ไทม์ เพราะพวกเธอปลื้มพี่ไทม์ที่เป็นพี่ไทม์ ไม่ได้ปลื้มที่พี่เขาโสดหรือไม่โสด เมื่อกลุ่มนั้นกลับไปแล้วนีออนก็ออกมาจากห้องน้ำได้สักที เดินอารมณ์ดีมาหาอุ้มรัก ตาหยุดเขม่นสักทีแล้ว ท่าจะเป็นเหมือนที่อุ้มรักบอกว่ามันเป็นเพราะอ่านหนังสือมากไปเลยทำให้เกิดอาการแบบนั้น แต่พอออกมาเจออุ้มรักมองมาแปลกๆอยู่ก่อนแล้วก็ชะงักแล้วถาม
“มีอะไรอ่ะ?”
“ออนคบกับพี่ไทม์แล้วเหรอ?”
“หา!? เปล่าสักหน่อย”
คำถามตรงประเด็นทำให้ตัวเล็กอุทานเสียงดัง ก่อนจะลดระดับเสียงให้เบาลงในตอนท้ายแล้วถามกลับ
“อุ้มเอาอะไรมาพูด?”
“เพื่อนที่โรงเรียนออนบอก”
“เพื่อนที่โรงเรียน ใครอ่ะ?” ตัวเล็กถามงงๆ เพื่อนเหรอ ใครหว่า?
“ไม่รู้ เขาบอกให้ระวังบิวตี้ด้วย”
อุ้มรักบอกตามที่เด็กผู้หญิงกลุ่มนั้นบอก นีออนกอดอกทำท่านึก ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินแต่ไม่รู้ว่าเคยได้ยินที่ไหน
“บิวตี้ ชื่อคุ้นๆ”
“แสดงว่ารู้จัก”
“ก็แค่คุ้นอ่ะ”
นีออนบอกแค่นั้นแล้วไม่ได้ใส่ใจอะไรอีก บิวตี้เป็นใครก็ไม่รู้ ไม่เห็นรู้จักเลย แต่ดูท่าว่านีออนจะได้รู้จักคนชื่อนี้ในเร็วๆนี้ล่ะนะ
-----------------
เช้าวันจันทร์ นีออนยังมาโรงเรียนเป็นปรกติ แต่กลับรู้สึกว่าบรรยากาศรอบกายไม่ค่อยปรกติเท่าไหร่ พอเอากระเป๋ามาเก็บในห้องเซียนก็มีท่าทีแปลกๆเหมือนจะโกรธหรืองอน พอนีออนเข้าไปทักก็ทำเป็นเดินหนี พักนี้ขยันงอนจริงนะ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้นีออนเอะใจไปมากกว่าที่เป็นอยู่ จนกลุ่มนักเรียนหญิงจากอีกห้องที่นีออนเคยเห็นว่าชอบรวมกลุ่มกันทำตัวใหญ่โตในหมู่นักเรียนมานานแล้วเดินมาที่ห้องแล้วตรงเข้ามาหานีออน เด็กตัวเล็กถึงได้รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรบรรยากาศถึงได้แปลกไปกว่าทุกที
“ขอคุยด้วยหน่อย”
----------------
ในสนามฟุตบอลก่อนเข้าแถวในช่วงเช้า ทิมและเพื่อนลงเล่นเรียกเหงื่อกันเล็กน้อย ฝ่ายของทิมส่งบอลมาให้ทิมยิงทำประตู ฝ่ายตรงข้ามก็ส่งกรมาสกัด ทั้งสองคนสับขาหลอกดูชั้นเชิงไปมา ก่อนทิมจะเล่นขี้โกงใช้ช่วงชุลมุนหอมแก้มเพื่อนให้เสียสมาธิแล้วเลี้ยงลูกหลบได้ฉับไว กรที่ตั้งตัวได้ก็ไม่ยอมกัน เข้าไปเสียบสกัดแล้วเตะบอลออกนอกสนามไปไกลสุดหล้าด้วยความสะใจ เพราะยังไงคนที่ต้องไปเก็บก็คือทิมอยู่ดี วะฮะฮ่า
“เฮ้ย! นายเตะยังไงวะกร ตาเหล่เหรอ ประตูมันอยู่ทางนี้!”
เพื่อนในทีมโวย กรลอยหน้าไม่รู้ไม่ชี้ฝ่ายนั้นจึงหันไปเล่นงานทิมแทน
“มึงไปเก็บเลยทิม เมียมึงเตะไปนี่” โยนให้ทิมแล้วยังเอ่ยกระทบคนทำไม่รู้เรื่องอีก ก็แซวกันเล่นอยู่เรื่อยล่ะ ก็สองคนนี้ตัวติดกันตลอดนี่นะ
“คราวหลังกูจะไม่เตะออกนอกสนาม แต่กูจะเตะใส่ปากมึงเลยฟลุค”
กรโวยคืนที่เพื่อนล้อเลียน แต่เพื่อนๆกลับพากันหัวเราะ ทิมที่ยืนดูสถานการณ์เงียบๆเดินเข้าไปดึงแขนคนโวยวายให้ไปหาลูกบอลที่เจ้าตัวเขาเตะไปไหนแล้วก็ไม่รู้ด้วยกัน เป็นคนทำนี่ ต้องไปเก็บเองสิถึงจะถูก
กรที่ต้องมาหาลูกฟุตบอลบ่นไปหาไป ทิมอมยิ้มกับการบ่นอะไรไม่รู้งุ้งๆงิ้งๆของเพื่อน ด้านที่กรเตะออกมามันยังมีพื้นที่ๆยังไม่ได้ถากถางไว้ใช้ประโยชน์ ไม่ค่อยมีใครอยากมาเท่าไหร่เพราะมันรกน่าดู ด้านหน้าโรงเรียนดูดีนะ แต่อย่ามาดูด้านหลังเชียว ป่าดีๆนี่แหละ
ทิมหาลูกฟุตบอลอยู่พักหนึ่งจนเจอ แต่พอเงยหน้ามามองอีกทีคนที่มาด้วยหายไปเสียแล้ว แอบหนีกลับไปก่อนหรือเปล่านี่ ทิมจึงต้องลองเดินหาเผื่อไปสะดุดรากไม้หกล้มอยู่แถวไหน จนได้ยินเสียงเหมือนคนเถียงกันดังมาแว่วๆ ทิมจึงรีบก้าวเดินไปยังจุดที่ได้ยินเสียงเร็วขึ้น
“เราว่าพวกเธอทำแบบนี้มันเกินไปนะ ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย แต่พวกเธอก็เยอะกว่า แถมคนนี้เขาก็มีคนเดียวด้วย”
เสียงกรดังแว่วมา ก่อนจะมีเสียงแหลมเล็กของผู้หญิงดังสวนมาอย่างเร็วไว
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย พวกฉันแค่เรียกนายคนนี้มาคุยเท่านั้นเอง”
ในสถานการณ์ปัจจุบันคือกรเพื่อนทิม เอาตัวบังนีออนน้อยเอาไว้ กรตัวสูงกว่านีออนอยู่มาก แม้จะไม่ได้ตัวโตจนคนอื่นต้องกลัวแต่ก็ดูเป็นที่พึ่งของเด็กตัวเล็กได้มากสุดแล้วในตอนนี้ นักเรียนหญิงพวกนั้นเรียกนีออนออกมาคุย ตอนแรกนีออนจะเรียกเซียนมาเป็นเพื่อน แต่เซียนไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แถมเพื่อนผู้หญิงในห้องดูจะเกรงๆนักเรียนกลุ่มนี้อยู่ไม่น้อย จึงแกล้งจัดกระเป๋าถ่วงเวลาทั้งที่จริงคือส่งข้อความหาเซียนให้รีบมาหาตนเอง แต่ทางนั้นดูจะใจร้อนจึงดึงนีออนออกมาด้วยเลย ทีแรกก็พูดคุยถามกันปรกติ แต่หลังๆฝ่ายนั้นชักใส่อารมณ์แล้ว ดีที่กรเข้ามาเห็น เกือบไปแล้วนะนี่ รู้แบบนี้ขอเบอร์พี่ไทม์ไว้ก็ดี ตัวต้นเหตุเลยนะนั่น
“จะคุยทำไมต้องมาคุยแถวนี้ มันไม่น่าสงสัยไปหน่อยเหรอ?”
กรยังคงต่อปากต่อคำ แต่เริ่มเสียงดังขึ้นมาหน่อย ทิมคงได้ยินแน่ แต่จะมาตอนไหนเท่านั้นล่ะ
“อย่าพูดมากความเลยบิวตี้ จัดการมันเลยเถอะ”
หนึ่งในนั้นจะพุ่งเข้าใส่นีออนกับกร แต่แล้วกลับต้องหยุดชะงักค้าง เมื่อมีคนโผล่เข้ามา
“จะทำอะไรแฟนฉันวะ!”
นักเรียนหญิงมองคนมาใหม่ที่ก้าวไปยืนบังกรกับนีออนเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ร้องออกมาพร้อมกันราวนัดกันไว้
“แฟนทิมงั้นเหรอ!!!?”
---------------
“ทิม นายเล่นไปพูดแบบนั้นคนเขาก็เข้าใจผิดไปใหญ่น่ะสิ”
นีออนเดินจูงมือเพื่อนใหม่อย่างทิวากรตามทิมออกมาที่โต๊ะนั่งเล่นในโรงเรียนหลังจากปะฉะดะกับกลุ่มบิวตี้ไปแล้ว และที่ทิมเข้ามาพูดแบบนั้นก็ทำให้กลุ่มนั้นเข้าใจไปว่าคนที่คบกับนีออนคือทิมไม่ใช่ไทม์ ถึงทิมจะมีคนปลื้มอยู่แต่ไม่มีใครอยากยุ่งวุ่นวายกับทิมนัก เพราะลักษณะที่เป็นคนไม่ค่อยพูดเท่าไหร่เลยดูเข้าถึงยากทำให้พากันปลื้มอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆมากกว่า
“ช่างหัวมันสิ”
ทิมนั่งลงที่ม้านั่งยาว ตามด้วยนีออนและกรที่นั่งลงข้างทิม ด้วยคำตอบที่ขอไปทีทำให้โดนคนข้างๆบิดเอวเข้าให้
“โอ๊ย~ เจ็บนะ! เดี๋ยวปั๊ดจับจูบเลยแม่ง”
นีออนตาโตกับการพูดจาของน้องพี่ไทม์ เมื่อกี้แค่ล้อเล่นหรืออะไรน่ะ แต่ท่าทางที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เหมือนจะทำจริงๆนั่นล่ะ
“น... นี่นายกับ…” เด็กตัวเล็กชี้ไปมาระหว่างทิมกับกร
“พวกนั้นอยากเข้าใจผิดเอง ช่วยไม่ได้” ทิมยักไหล่ไม่ใส่ใจ นีออนออกจะหมั่นไส้ท่าทางแบบนั้นจริงจัง ไม่พูดนี่ก็ว่ากวนอยู่แล้วนะ แต่พอพูดนี่ยิ่งกวนเข้าไปอีก ใช่น้องพี่ไทม์แน่หรือแบบนี้น่ะ
“กร นายคิดยังไงถึงได้เป็นแฟนกับคนแบบนี้เนี่ย”
ตัวเล็กแอบกระซิบกับเพื่อนใหม่ ไม่สนสายตาที่ปรายมามองของทิม กรหัวเราะน้อยๆกับคำถาม เห็นเขี้ยวเล็กๆกับรอยบุ๋มของลักยิ้มข้างแก้ม โอ๊ย น่ารักอ่ะ ท่าทางจะหลงเสน่ห์น้องทิวากรเข้าเสียแล้วล่ะนีออนน้อย
ข่าวการคบกันระหว่างทิม น้องชายของไทม์ เพอร์เฟคแมน กับนีออนน้อย ห้องม.3/2 กระจายไปอย่างรวดเร็วทั้งยังไม่ทันข้ามวันดี และแน่นอนว่ามันต้องเข้าหูไทม์จากการถามไถ่ของรุ่นน้องในโรงเรียน เพอร์เฟคแมนไม่มีคำตอบจะให้ เพราะแม้แต่ตนเองก็ยังไม่ทราบที่มาที่ไปว่ามันเป็นมาอย่างไรกันแน่
อุ่นรักที่ไม่ค่อยสนใจอะไรใครก็ยังต้องมาหาน้องที่ห้องเรียนด้วยความแตกตื่น ไม่ใช่ตื่นเต้นไปกับเหล่าแฟนคลับหนุ่มหล่ออะไรหรอก แต่นี่น้องชายตนเองมีข่าวลือว่าคบกับเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกัน เด็กผู้ชายนะ ตายแล้วนีออนของเจ้
“มันก็แค่ข่าวลือน่ะพี่อุ่น เชื่ออะไรมาก”
นีออนบอกปฏิเสธ เขายังไม่ได้บอกพี่สาวถึงสถานการณ์สุ่มเสี่ยงที่เกิดขึ้นกับตนเอง แต่ใช่ว่าจะไม่พูดหรอก ต้องรอไปพูดที่บ้านจะดีกว่า นีออนไม่เคยมีเรื่องปิดบังกับครอบครัว และสิ่งที่เกิดขึ้นก็ออกจะอันตรายอยู่ไม่น้อยจึงต้องหาทางป้องกันเอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้คงไม่มีใครมาวุ่นวายแล้วเพราะข่าวลือแปลกๆที่ออกไปนั่น
“ออนไม่ได้คบกันกับเด็กคนนั้นแน่นะ นี่ถ้าแม่รู้ว่าไม่ดูแลน้องพี่ต้องตายแน่เลยอ่ะ” อุ่นรักชักจะจิตตก
“ไม่หรอกน่า แม่ไม่ว่าหรอก เรื่องมันไม่จริงสักหน่อย”
พอน้องยืนยันมาแบบนั้นอุ่นรักก็ค่อยคลายใจหน่อย แต่ยังมีถามย้ำกับน้องอีกว่าใช่จริงๆนะ นีออนก็บอกย้ำไปอีกที ก็กับคนนี้ไม่ได้คบกันจริงๆนี่ แต่กับอีกคนไม่แน่นะพี่อุ่น ออนไม่ได้โกหก แต่แค่พูดไม่หมดเท่านั้นเองอ่ะ
เซียนที่อยู่ร่วมวงสนทนาได้ยินนีออนยืนยันมาก็โล่งอกที่มันเป็นแบบนั้น เด็กชายขอโทษเพื่อนที่ไปช่วยไม่ทัน เพราะตอนที่เห็นข้อความเป็นเวลาเดียวกับที่ตนเองกำลังมีเรื่องกับรุ่นพี่งี่เง่าอยู่พอดี พอสลัดหลุดแล้วขึ้นมาบนห้อง เพื่อนในห้องก็บอกว่านีออนออกไปกับผู้หญิงพวกนั้นแล้ว แรงมากนะพวกนี้
แต่อย่างน้อยนีออนก็ไม่ได้เจ็บตรงไหน และยืนยันว่าไม่ได้คบกับทิมด้วย แค่คนเป็นพี่อย่างไทม์ก็ว่าแย่แล้ว เพิ่มทิมมาอีกคงแย่ไปกันใหญ่
หลังเลิกเรียนวันนี้นีออนกลับบ้านพร้อมพี่สาวจึงบอกกับพี่ไทม์ว่าไม่ต้องมารับ ไทม์เลยว่างงาน แต่ดูท่าว่าเพื่อนน้ำจะไม่ว่าง เพราะเห็นรีบวิ่งจะไปไหนไม่รู้ตั้งแต่อาจารย์เพิ่งปล่อย ไทม์ร้องเรียกน้ำแต่น้ำกับวิ่งผ่านหน้าไปเฉย
“จะไปไหนวะ!”
น้ำแค่หันมาโบกมือให้เท่านั้น แต่ไม่มีคำตอบกลับมา เพื่อนในกลุ่มมองตามน้ำแล้วเอ่ยถามกันเอง
“ไปไหนของมันน่ะ?”
ทุกคนส่ายหน้าว่าไม่รู้เหมือนกันหมด
------------------
หน้าโรงเรียนขยายโอกาสแห่งหนึ่งของรัฐบาล น้ำขับมอเตอร์ไซค์คู่กายมาจอดที่หน้าโรงเรียน โทรศัพท์หาคนด้านในว่าจะออกมาหรือยัง รออยู่สักพักก็เห็นคนที่ตนเองรอเดินมา แต่ท่าทางกำลังเจอปัญหา ไอ้เด็กนั่นมันใครวะ?
“ให้พี่ไปส่งไหมน้องอ้วน เดินช้าแบบนี้ท่าทางกว่าจะถึงบ้านคงมืดค่ำ”
แสตมป์ปั่นจักรยานมาใกล้อุ้มรักแล้วเอ่ยเรียก ถ้าจะเรียกให้ดีกว่านี้เขาคงไปด้วยหรอกนะแสตมป์
“ไม่ต้อง ขอบคุณ”
อุ้มรักบอกสั้นๆแค่นั้นแล้วเดินต่อ แต่นายแต้มที่อุ้มเรียกก็ยังปั่นจักรยานช้าๆวนเวียนอยู่ไม่ไปไหน อะไรของเขาไม่รู้ กวนใจทุกวี่ทุกวัน แต่พอเดินไปไม่เท่าไหร่อุ้มรักก็หยุดเดิน เมื่อเห็นว่ามีใครมายืนรออยู่ด้านหน้า เพิ่งคุยกันไปเมื่อครู่นี่พี่น้ำมาถึงแล้วหรือ? มองพี่ด้วยความอึ้ง และยิ่งอึ้งกว่าเดิมเมื่อพี่น้ำยิ้มแล้วบอก
“พี่มารับกลับบ้านครับ”
น้ำบอกน้องแบบนั้นแล้วจับมือน้องให้เดินไปด้วยกันโดยไม่รอฟังคำปฏิเสธ ก่อนหน้านี้ที่โรงเรียนน้ำโทรหาน้องแล้วน้องบ่นว่าเพื่อนแต้มมาวุ่นวายกับน้องมากกว่าเดิมอีก น้ำจึงตัดสินใจใช้โอกาสนี้มาหาอุ้มรักเพื่อประกาศกร้าวถึงความใกล้ชิดระหว่างตนเองกับอุ้มรักให้ศัตรูหัวใจได้รู้ น้ำเหลียวมองกลับไปที่เด็กผู้ชายคนนั้น ยิ้มมุมปาก แล้วยักคิ้วกวนๆ ทางนั้นก็หยุดรถกอดอกท่าทางไม่พอใจ แต่ใครจะสน? ของแบบนี้ใครดีใครได้ว่ะครับน้อง
เมื่อมาถึงที่รถจอดอยู่ น้ำก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์แล้วส่งหมวกนิรภัยให้น้องใส่ อุ้มรักรับมาถือเอาไว้แต่ยังไม่ใส่ในทันที มองพี่น้ำก่อนจะถาม
“พี่นึกยังไงมารับอุ้ม?”
“ก็ไม่นึกยังไง แค่อยากมาไม่ได้เหรอ?” น้ำทำเสียงอ้อนกลัวน้องจะไม่พอใจที่ตนเองมาที่นี่ บางทีอุ้มรักอาจจะไม่อยากให้มาก็ได้มั้งนะ
“พี่น้ำ” อุ้มรักที่นิ่งไปครู่หนึ่งเอ่ยเรียกพี่อย่างจริงจัง
“ครับ”
“พี่ว่าอุ้มเป็นคนน่าสงสารไหม?”
พี่ชายตัวโตขมวดคิ้ว คำถามมันแปลกๆนะ เสียงคนถามก็แปลก
“ไม่นี่ ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ หรือนายแต้มอะไรนั่นมาว่าอะไรอุ้มอีก?”
“เปล่า อุ้มแค่... เออ ช่างเถอะครับ”
อุ้มรักยิ้มบอก ตอนแรกเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูด เด็กน้อยใส่หมวกเตรียมจะก้าวขึ้นรถ น้ำรั้งแขนน้องไว้ให้มายืนข้างๆ
“เดี๋ยวอุ้ม มีอะไรรึเปล่า?” เริ่มจะเครียดกับปฏิกิริยาอุ้มรักแล้ว มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“เปล่าครับ อุ้มคิดอะไรเลอะเทอะวุ่นวาย ที่จริงไม่มีอะไรหรอกครับ” เด็กตัวอวบยังยิ้ม ก่อนยิ้มนั้นจะเจื่อนลงเมื่อพี่น้ำไม่ยิ้มตอบมา
“พี่ไม่สบายใจ”
น้ำพูดเสียงนิ่ง อุ้มรักเม้มปากก้มหน้าลงมองปลายเท้าของตนเอง ก่อนจะตัดสินใจถามคำถามที่คาใจเสียงเบา
“ที่จริงแล้วพี่น้ำ... ชอบอุ้มไหม?”
น้ำถึงกับนิ่งไปกับคำถาม นี่มันคืออะไร เขาทำอะไรให้น้องไม่สบายใจหรือเปล่า?
“หรือแค่เห็นว่าอุ้มมีปัญหาเยอะเลยสงสารอุ้ม...”
“พี่ไม่เคยสงสารอุ้ม ถ้าทำให้อุ้มคิดไปแบบนั้นพี่ขอโทษ”
น้ำรีบแย้งก่อนที่อุ้มรักจะคิดอะไรไปกันใหญ่กว่านี้ ใครเอาความคิดนี้มาใส่หัวสวยๆของน้องเนี่ย อุ้มรักเหมือนจะชะงักไปกับคำพูดของพี่ แต่ยังไม่ยอมมองหน้า จนคำพูดต่อมาของน้ำถึงทำให้อุ้มรักเงยหน้ามามอง
“พี่ชอบอุ้ม”
“!!?”
“เรามาเริ่มต้นเรียนรู้กันดีไหมครับ?”
เหมือนสมองจะประมวลผลไม่ทัน หน้าตาน้องอุ้มถึงได้ดูเอ๋อขนาดนั้น น้ำจ้องน้องรอคำตอบ อุ้มรักท่าทางสับสน ก่อนจะถามพี่อย่างไม่แน่ใจ
“แบบ... แฟนเหรอ?”
“ครับ แบบแฟน”
น้ำเอื้อมแตะเพียงปลายนิ้วของน้อง ก่อนจะเลื่อนมือกุมเอาไว้หลวมๆ ยิ้มบางให้อย่างจริงใจและหวังว่าน้องจะเห็นมัน ก่อนรอยยิ้มที่มีนั้นจะกว้างขึ้นเมื่อน้องบีบมือเขาตอบ รอยยิ้มเขินอายแตะแต้มริมฝีปากเด็กน่ารักตรงหน้า นี่คือคำตอบของน้องใช่ไหมครับอุ้มรัก
TBC
ปล. เขียนเลข 8 ในวงเล็บแล้วมันกลายเป็นหน้าใส่แว่นอ่ะ เลยต้องถอดออก ตลกดี^^
-
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ จัดบวกไปทุกบวก :L2:
ขออนุญาตตอบคอมเม้นต์สักเล็กน้อย
hotladyanyavee ปราบเซียน โอ้ แม่นแท้หลาว
gupalz อาจจะมี 4 คู่ก็ได้นะคะ เอ๊ะ! หรือจะ 5 คู่? จะเยอะไปไหน (-*-)
yayee2 งั้นเรามาหาคู่ให้น้องเซียนกันดีไหมคะ รู้สึกคนนั้นจะได้ออกมาแล้วฉากนึงนะ ไม่รู้จะมีใครทันสังเกตเห็นไหมน้อ
(ใครเขาจะไปเห็นได้ไง ยังไม่เคยให้สองคนนี้เจอกันเลย ฮา)
PookPick คุณPookPick อ่านมาราธอนมากอ่ะ ขอบคุณนะคะที่ติดตามเรื่องนี้ด้วย^_^
ขอบคุณทุกท่านที่ไม่ได้ยกคอมเม้นต์มาตอบด้วยค่ะ เรื่องนี้คอมเม้นต์เยอะน่าชื่นใจจริงๆ :m1:
ปล. ขอนอกเรื่องสักเล็กน้อย พี่ nongrak คะ ชื่อพี่อ่านว่าน้องรักหรือเปล่าคะ? แบบว่าใหม่อ่านว่าน้องรักตลอดเลยอ่ะ ถ้าความจริง
อ่านว่านงลักษณ์นี่แย่เลยนะ เพราะเขียนชื่อพี่ว่าน้องรักไปแล้วด้วยล่ะค่ะ :o8:
-
:z13:
-
:o8:
-
ไทม์ชักช้าอะ ไม่เหมือนนำ้เลยอะเร่งเครื่องไปหมด จนตอนนี้รู้สึกจะข้ามขั้นไปแล้วอะ
ตอนนี้น้องอุ้มเหมือนจะตกลงเลย ส่วนพี่ไทม์นอกจากจะไม่เร่งเครื่องใดไทั้งสิ้น
ยังนิ่งเฉย เพิ่มปัญหาไปอีก คู่แข่งก็เยอะ ส่วนเซียน เชียร์ให้คู่กะน้องแต้ม หรือน้องสแตมป์ไปแล้วกัน
-
ชอบน้ำนะตอนนี้น่ะ ชัดเจนฉับไวไม่รั้งรอ ขอแสดงความเป็นเจ้าของ(อุ้ม)ไว้ให้เป็นที่ประจักษ์ก่อน
แบบนี้หนูอุ้มของเราต้องปลื้มแน่นอน
แล้วไทม์ล่ะ ชัดเจนแบบน้ำรึยังจ๊ะ มัวแต่วิตกกังวลในคู่แข่งรุ่นน้อง ของแบบนี้ต้อง "ชัดเจนฉับไวไม่รั้งรอ"นะจ๊ะไทม์
เพราะถ้าทำให้น้อง(นีออน)วางใจ มั่นใจในความรู้สึกของพี่แล้ว เรื่องคู่แข่งนี่น่าจะเบาใจได้นะ
-
จากอ่านๆคงจะมากกว่า 4 และอ่ะ 5555
-
:o8:พี่น้ำ จีบน้องเว้ยเฮ้ย
-
ขอบคุณค่ะ น้องน่ารักมากกกกกกกกกกก อยากได้มาอยู่ด้วยจัง :กอด1:
-
ยัยบิวตี้&พรรคพวกเป็น
โรคประสาท รึว่าโรคจิตอ่อนๆๆรึเปล่าครับ
มาาะรานคนอื่นซะงั้น
คิดว่าตัวเองเป็นใครกันห๊ะ!!
ยัยมารร้ายเอ๊ย ย
:m16: :m16:
-
ดูท่าตอนนี้พี่น้ำจะได้คะแนนนิยมไปเยอะเลย
ปุ๊บปั๊บฉับไว ไม่ทันไรขอน้องเป็นแฟนซะแล้ว
พี่ไทม์น่ะช้า รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนน้องเค้าคิดไม่ซื่ออยู่
ไหนจะคนที่คอยมาระรานอีกล่ะ ไม่ไหวๆ
และยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ทิมกับกรนี่ล่ะ
อยากจะกรี๊ด มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ :m3:
มิเสียแรงที่แอบเชียร์ ปลื้มมากๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดให้น้องน้อยที่น่ารักทั้งสามค่ะ
-
พี่น้ำเท่มากกกกกก อิอิ
-
อ๊ยยะ!!! พี่น้ำรุกเร็วมากกกกกกกกก เป็นแฟนกันแล้ววววววว
-
พี่ไทม์จะงอนนีออนน้อยมั้ยเนี่ย อย่ามัวแต่ชักช้าดิ
พี่น้ำแซงหน้าไปโลดแล้วววว
-
พี่ไทม์ให้ไวๆ :m16:
-
จับแต้มมาคู่กับเซียนก็จะดีนะ ^^
-
น้ำขอเป็นแฟนกับน้องอุ้มแล้ว แต่คู่น้องออนกับไทม์ยังไม่ไปไหนเลย
แถมยัยบิวตี้ยังจะมาหาเรื่องน้องออนอีก ดีนะที่กรกับทิมไปช่วยทัน
+1+เป็ดให้จ้า
ชื่อพี่อ่านว่า น้องรัก ถูกแล้วค่ะน้องใหม่
-
บอกไปแล้ว
อุกรี๊ดดดดดดดดดด :-[
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
:-[
แบบนี้เค้าเรียกมาทีหลังแต่หัวเราะดังกว่านะพี่ไทม์เอ๋ย
พี่น้ำมันใจร้อนปุบปับขอน้องอุ้มของพี่เป็นแฟนซะแล้ว
พี่ไทม์ล่ะเมื่อไหร่ดี หรือจะรอฤกษ์ก่อนจ้ะ
o17
แอบปิ๊งน้องกรอีกคนแล้วง่า น่ารักดี อิอิ
:o8:
-
:กอด1:
-
พี่น้ำไปรับน้องอุ้มแค่วันเดียว
บอกชอบน้องไปแล้ว สุดยอด~
แต่... พี่ไทม์ ไปส่งน้องทุกวันอยู่ด้วยกันเสาร์ อาทิตย์
ยังไม่มีอะไรคืบหน้า
กิ้วๆ พี่ไทม์ต้องรีบๆแล้วนะ ไม่งั้นอายพี่น้ำนะฮ้าบบบ บ
เพื่อนทิมน่ารัก เตะบอลอยู่แท้ๆยังหอมเพื่อนกร กวนได้อีก 555+
-
ไหงคู่พี่น้ำไปไวกว่าพี่ไทม์ได้ล่ะเนี่ย
พี่น้ำไวมว๊ากกกกกก..... ขอน้องอุ้มคบเป็นแฟนแล้ว :impress2: :impress2: :impress2:
พี่ไทม์ที่ออกตัวว่าจีบน้องออนก่อน ยังเอ่ยได้ไม่เต็มปากว่าเป็นแฟนกับน้องออนเลย
แถมน้องนีออนยังต้องสู้รบปรบมือกับยัยบิวตี้นั่นอีก
ไม่น่าเชื่อว่าอีกมุมนึงพี่น้ำจะเป็นคนสุภาพแบบนี้ ขนาดขอน้องคบ(เป็นแฟน)ยังใช้ประโยคที่สุภาพมากๆ
“เรามาเริ่มต้นเรียนรู้กันดีไหมครับ?” ทิ้งคราบพี่ชายตัวแสบไปเลยนะเนี่ย
+1 ค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่น้ำมั่นมาก เดินหน้าอย่างเดียว
ส่วนพี่ไทม์แกคงถือคติ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม
-
รอจ้ารอๆ :z2:
-
:laugh: นีออนถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนทิมแถมยังไม่ได้เคลียร์กะพีไทม์ แต่อุ้มกลับเข้าใจถูกแถมจะได้เป็น(?)แฟนกะพี่นำ้
-
:-[เขินจัง >//< ตอบเม้นท์ด้วย อิอิ :-[
ตอนนี้แบบว่า,,,,อ๊าก เขินคู่น้ำกับอุ้มรัก น่ารักได้อีก ตาแต้มกะ อดเจียะไป :m20:
ข้ามมาทางฝั่งนีออนกะพี่ไทม์มั่ง ยังกระดึ๊บๆเป็นตัวหนอนอยู่เลย :เฮ้อ:
ทีม ทีม ทีม อ๊ากกกก ได้ใจเลย :กอด1: แมนมาก ฮาๆ ว่าละเชียว ทีม♥กร แหม่ะๆ
:กอด1:เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ สู้ๆนะค่ะ ^^V
-
คู่น้ำกับอุ้ม มาทีหลังแต่ดังกว่าแฮะ 55+
พี่ไทม์มัวทำอะไรอยู่เนี้ย ไม่ได้ดั่งใจเลยนะ กร้ากกก
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (9) จังหวะหัวใจ
“ทิม เดี๋ยวก่อน มาอธิบายกับพี่เดี๋ยวนี้เลย”
เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เพอร์เฟคแมนของใครหลายคนเดินตามน้องชายลงมาจากบนบ้าน คนที่ถูกเรียกไม่ยอมหยุดอธิบายอะไรตามที่พี่ต้องการ เพียงหันกลับไปมองพี่ชายแล้วยักคิ้วกวนๆเท่านั้น ไทม์รู้สึกหมั่นไส้น้องชายจับจิต อยากโดดเข้าไปเขย่าน้องให้หัวสั่นหัวคลอนจะได้พูดในสิ่งที่เขาอยากรู้เสียที คุณแม่ที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกเดินเข้ามาถาม ทำให้สองพี่น้องเลิกกวนกันชั่วครู่
“อะไรกันไทม์?”
“ป…”
“อย่าบอกว่าเปล่าโดยไม่มีเหตุผลประกอบ เพราะแม่เห็นอยู่ว่ามันมี”
ยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูด คุณแม่ก็แย้งมาก่อน ไทม์ที่โดนแม่ดักทางเลยไปไม่เป็นเลยทีนี้ ทิมที่เห็นว่าพี่ชายถูกแม่สอบสวนอยู่ จึงเข้าไปหอมแก้มแม่ก่อนไปโรงเรียนเช่นทุกที แล้วแอบยักคิ้วจึ้กๆส่งให้พี่ชายที่ทำท่าเข่นเขี้ยวส่งมาให้เช่นกัน จากนั้นคนเป็นน้องก็เดินผิวปากออกจากบ้านไป
ไทม์มองตามน้องอย่างขัดใจที่ยังไม่ได้คำตอบแถมถูกกวนมาอีก แต่พอเห็นสายตาคมกริบของคุณแม่เพ่งเล็งก็แทบสะดุ้ง รีบเข้าไปกอดเอวประจบทันที
“มันเรื่องไร้สาระน่ะครับแม่”
“ไม่อยากบอกแม่ว่างั้นเถอะ” คุณแม่แกล้งทำงอน
“โธ่ แม่คร้าบ”
ไทม์รีบอ้อนก่อนแม่จะงอนจริงๆ คุณแม่ถอนหายใจยิ้มๆกับท่าทางขี้อ้อนของลูกชายคนโต
“เอาๆ เรื่องวุ่นๆของวัยรุ่นแม่จะไม่ยุ่งแล้วกัน”
คุณแม่ว่าง่าย คุณลูกเลยยิ้มแป้นเพราะไม่ต้องโดนซัก แต่ก็ยังถูกคุณแม่กำชับกำชามาอีกทีด้วยความเป็นห่วง
“อย่าทะเลาะกับน้องล่ะ”
“ครับผม” ไทม์ทำตะเบ๊ะรับคำ “ไทม์ไปเรียนก่อนนะครับ”
“ตั้งใจเรียนนะ”
“คร้าบ”
เด็กหนุ่มไหว้ลาคุณแม่ หอมแก้มเหมือนอย่างที่ทิมทำ ก่อนเดินออกจากบ้านไปโรงเรียนเช่นทุกที คุณพ่อออกจากบ้านแต่เช้าตรู่แล้ว เพื่อที่จะไปถึงที่ทำงานให้เร็ว ส่วนคุณแม่หลังจากรอส่งลูกๆไปโรงเรียนกันหมดเรียบร้อยแล้วจึงปิดบ้านแล้วขับรถออกไปทำงานเช่นกัน
หลังจากวันที่เกิดเหตุระทึก พอกลับไปบ้านนีออนก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดกับตนเองให้ครอบครัวฟัง พอได้ยินที่น้องเล่าอุ่นรักถึงกับหน้าซีดเพราะตนเองไม่ดูแลน้องถึงได้เกิดปัญหาขึ้นมา แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าให้ลูกสาวต้องรู้สึกไม่ดี เพราะอย่างไรเสียอุ่นรักกับนีออนก็เรียนคนละระดับชั้น ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าจะไม่รู้ว่ามีใครมาทำอะไรน้องถ้าน้องไม่บอก ท่านเพียงแต่กำชับให้ระวังตัวให้มาก เห็นว่าใครไม่ดีก็อย่าเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขา ปัญหานี้มันเป็นเรื่องของเด็ก ซึ่งพ่อแม่จะออกหน้าก็ลำบากใจ จะกลายเป็นทำให้เรื่องมันไม่จบกันสักที ยิ่งวัยนี้ยิ่งคิดไตร่ตรองได้น้อยมาก ขึ้นอยู่กับการสอนสั่งและสิ่งแวดล้อมรอบตัวที่จะทำให้เด็กเป็นไป การผูกมิตรย่อมดีกว่าการสร้างศัตรู เมื่อเขามาอย่างไม่เป็นมิตรเราก็ไม่จำเป็นจะต้องเป็นศัตรูกับเขา ต่างคนต่างอยู่ไม่ข้องเกี่ยวกัน
เด็กตัวเล็กก็คิดเอาไว้อยู่แล้วกับเรื่องนี้ จริงๆบิวตี้อาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ใครๆคิดก็ได้ แค่คิดน้อยไปหน่อย ไม่ได้ว่านะ แค่แสดงความเห็น อุ้มรักแอบหวั่นเมื่อรู้ว่าพี่ชายเจออะไรแบบนี้ ตอนนี้มันกลายเป็นกระแสนิยมหรืออย่างไรถึงได้ทำเหมือนๆกันไปหมด
ตอนเช้าอุ่นรักมาส่งน้องชายถึงห้อง กำชับว่ามีอะไรต้องรีบบอก และยังฝากเซียนให้ช่วยดูด้วย พอพี่สาวนีออนไปแล้วพี่ไทม์ก็มาหาที่ห้อง เด็กตัวเล็กจึงออกมาคุยกับพี่ที่มุมหนึ่งหน้าห้องเรียน โดยมีเซียนยืนกอดอกมองอยู่ไม่ไกล
“พี่เพิ่งรู้จากกร ว่าเมื่อวานนีออนโดนบิวตี้เรียกไปคุย”
ที่ไทม์ต้องบอกว่ารู้จากกร เพราะคนเป็นน้องอย่างทิมยังเฉยไม่ยอมพูดบอกอะไรกับเรื่องที่เป็นข่าวลือไปทั่วโรงเรียนนั้น ที่พึ่งสุดท้ายก็คงเป็นกรนี่ล่ะที่รู้ทุกเรื่องของทิม ที่แม้แต่พี่ชายอย่างเขายังไม่รู้เลยก็ว่าได้
“พี่ขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุให้นีออนต้องเจออะไรแบบนี้”
ไทม์รู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ ไม่นึกหรอกว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ และตอนที่เกิดปัญหาเขาก็กลับไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆเสียอีก
“พี่จะถอยห่างจากออนหรือเปล่า?” นีออนที่นิ่งฟังพี่อยู่ตลอดเอ่ยถามเสียงเบา
“หือ?”
“ถ้าพี่ทำแบบนั้นออนคง... แย่”
ท้ายประโยคน้ำเสียงไม่ดีนักจนไทม์รู้สึกได้ เด็กหนุ่มอยากขยับเข้าใกล้น้องอีกนิด แต่มันเป็นที่สะดุดตามากเกินไปหน่อย จึงยังยืนอยู่ที่เดิม
“พี่จะไม่ห่างไปไหน จะดูแลนีออนให้ดีกว่านี้ ถ้านีออนจะ…”
“นีออน ไปเข้าแถวเถอะ เสียงออดดังแล้ว”
เสียงของเซียนดังแทรกบทสนทนาของทั้งคู่ พร้อมทั้งเดินเข้ามายืนระหว่างทั้งสองคน ไทม์มองเพื่อนน้องแล้วไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ เซียนไม่สนรุ่นพี่ กอดคอนีออนให้เดินไปด้วยกันกับตนเอง นีออนยิ้มให้พี่ก่อนจะเดินตามแรงดึงของเซียนลงไปเข้าแถวหน้าเสาธงด้านล่าง ไทม์ถอนหายใจด้วยความเสียดายนิดๆ เกือบไปแล้วเชียว
ช่วงบ่ายของวัน เป็นเวลาที่ทางโรงเรียนจะคัดเลือกนักกีฬาตัวจริงชุดใหม่ของโรงเรียน ทำให้งดการเรียนการสอน นักเรียนส่วนมากก็ไปรวมตัวกันที่โรงยิมเพื่อดูแข่งคัดเลือกนักกีฬาแต่ละชนิดโดยอาจารย์และรุ่นพี่ม.6
นีออนกับเพื่อนก็ไปเชียร์พี่ๆที่โรงยิมด้วย ไทม์กับน้ำเล่นบาสเกตบอล ซ้อมด้วยกันมาตั้งแต่เทอมแรก เทอมสองนี้ก็ไปร่วมแข่งมาเหมือนกันเมื่อต้นเทอม จนตอนนี้พี่ๆม.6 กำลังจะจบจึงต้องจัดวางตัวนักกีฬากันใหม่หมด เหมือนเป็นการสานต่อเจตนารมณ์ประมาณนั้น
พอนักกีฬาลงสนามเสียงกรี๊ดก็ดังมาอย่างพร้อมเพรียง นีออนยกมือปิดหูเพราะเสียงที่ดังมาก กรกับทิมที่มาดูการคัดเลือกเดินเข้ามาหานีออนน้อย เพื่อนใหม่อย่างทิวากรขยับนั่งลงข้างๆนีออน กลายเป็นแทรกกลางระหว่างเซียนกับนีออนไป ตัวเล็กที่กำลังตื่นเต้นกับบรรยากาศในสนามก็ไม่ได้สนใจว่าจะมีใครกำลังเขม่นกับใครอยู่ กรแค่ปรายตามองเซียนเท่านั้นแล้วไม่สนใจอีก ทิมที่นั่งอยู่อีกด้านของนีออนเบือนหน้าไปแอบขำ เรื่องความมึนนี่อย่าให้พูด เพื่อนกรของเขามีเต็มเปี่ยมเชียวล่ะ
ภายในสนามการแข่งขันก็กำลังดำเนินไปอย่างดุเดือดได้ที่ ทีมของน้ำกับไทม์ได้คะแนนนำไปก่อน อีกฝ่ายก็เป็นตัวเก็งเหมือนกันจึงทำให้ยังไม่มีฝ่ายไหนทำคะแนนเพิ่มได้ สองเพื่อนซี้ไทม์น้ำก็เล่นเข้ากันได้ดี เพราะรู้จังหวะกันแล้ว ตอนนี้ลูกบาสอยู่ในมือฝั่งไทม์ แอมคือคนครองลูก เด็กหนุ่มเลี้ยงหลบทีมคู่แข่ง แอบมีส่งซิกให้น้ำกับไทม์เป็นอันรู้กัน ไทม์วิ่งมาด้านหน้าเหมือนจะรอรับลูกจากแอม ทำให้อีกฝั่งรีบมาประกบไว้ แต่แอมกลับส่งให้น้ำที่อยู่อีกทางทำให้ทีมคู่แข่งตั้งหลักไม่ทัน แต่ด่านหน้าของฝั่งนั้นก็เหนียวน่าดู เมื่อน้ำเลี้ยงลูกบาสไปใต้แป้นตัวหลักของอีกทีมก็เข้าขวางตอนที่น้ำกระโดดขึ้นตั้งท่าจะดั้งค์ แต่แล้วน้ำกลับส่งต่อลูกบาสให้ไทม์ที่วิ่งมาอย่างเร็วไว ไทม์สไลด์ตัวไปใต้แป้นชู้ตทำคะแนนไปได้อย่างสวยงาม
“กรี๊ดดดด พี่ไทม์ เท่มากกก”
เสียงนักเรียนสาวน้อยกรี๊ดดังยาวเหยียดเมื่อทีมที่ตนเองเชียร์ทำคะแนนได้ ภายในสนามน้ำตีมือกับไทม์และแอม ก่อนจะมองมาที่อัฒจันทร์ตรงนีออนกับเพื่อนนั่งอยู่ โบกมือให้นีออนน้อยตัวแสบ ซึ่งคราวนี้นีออนกลับโบกมือตอบ น้ำแอบระแวงจึงหันไปมองด้านหลัง เห็นว่าไทม์ไม่ได้อยู่ตรงนั้นจึงหันไปยิ้มให้คนบนอัฒจันทร์อีกครั้ง กันไว้ก่อนน่ะ เดี๋ยวหน้าแตกอีกล่ะแย่เลย
การแข่งขันจบลงด้วยคะแนนที่สูสีกันของทั้งสองทีม การคัดเลือกจะถูกตัดสินด้วยความสามารถของผู้เล่นในสนามเมื่อสักครู่นี้ ไทม์กับเพื่อนเดินออกจากโรงยิมมา ทิมกับกรไปที่อื่นแล้วตั้งแต่ที่ไทม์แข่งเสร็จ ส่วนนีออนยังยืนรั้งรออยู่แถวหน้าโรงยิม โดยมีเซียนคอยเฝ้าอยู่ด้วย ไทม์เห็นน้องยืนอยู่จึงตรงเข้ามาหา
“เมื่อกี้ดูอยู่หรือเปล่า?”
“อื้อ”
นีออนตอบรับยิ้มๆ ไม่มีคำพูดใดต่อจากนั้น มีเพียงการสื่อสารทางสายตาที่วาวหวานของรุ่นพี่เท่านั้นที่ส่งมา เซียนมองบรรยากาศหวานๆแล้วกอดอกทำหน้าเซ็งโลก เรามาอยู่ตรงนี้ทำไมวะ แย่ชะมัด
ความสัมพันธ์ระหว่างไทม์กับนีออนน้อยดูจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้น เรื่องน้องบิวตี้ไทม์ก็ได้คุยกับน้องเขาไปแล้ว ตัวน้องบิวตี้เองก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่บ่างช่างยุนี่สิที่น่าหนักใจ จะพูดอะไรกับน้องเขาแต่ละทีเพื่อนของน้องก็คอยแต่จะแทรก จนไทม์ต้องสวมบทโหด เห็นเขาใจดีด้วยหน่อยนี่เล่นไม่เห็นหัวกันเลยนะเด็กพวกนี้
พอพูดคุยกันแล้วบิวตี้ก็นิ่งฟัง แต่ไม่รู้จะเข้าใจตรงกันหรือเปล่า ไทม์คิดว่าอาจจะมีคลื่นใต้น้ำให้ต้องระวังอีกระลอกก็เป็นได้ แต่น้องบิวตี้กลับร้องไห้ออกมาจนไทม์ทำอะไรไม่ถูก กว่าจะปลอบใจกันจนหยุดร้องไห้ได้นี่เล่นเอาเหนื่อย เฮ้อ เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยันค่ำล่ะนะ
-------------------
วันหยุดสุดสัปดาห์ ณ ร้านลายไทย
“ชอบไทม์มันมานานรึยัง?”
ช่วงพักกลางวันหลังทานข้าวเสร็จ อุ้มรักออกไปทำงานต่อที่หน้าร้านแล้ว ส่วนนีออนมาเข้าห้องน้ำ พอออกมาเจอพี่น้ำแถวนั้นก็โดนกวนประสาทมาทันที อะไรของพี่เขานี่ เรื่องที่มาเกาะแกะอุ้มรักแปลกๆนั่นยังไม่ทันคิดบัญชีเลยนะ นี่มาถามคำถามอะไรไม่รู้เรื่องอีก
“ว่าไง?” น้ำยังคงตามถามคำถามกวนใจเด็กตัวเล็ก ต้องการคำตอบให้ได้
“ไม่ใช่เรื่องของพี่สักหน่อย” นีออนบอกปัด แต่น้ำยังตามติด
“ก็อยากจะรู้”
ตัวเล็กหยุดเดินแล้วหันมามองพี่น้ำที่ตามมากวนอารมณ์ ก่อนจะบอก “ผมแค่ปลื้มที่พี่เขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ อยากเป็นแบบนั้นบ้าง ก็เหมือนปลื้มดาราศิลปิน ไม่ได้ชอบแบบที่พี่คิด”
เรื่องอะไรต้องมาบอกความรู้สึกของตัวเองกับพี่น้ำด้วย ไว้รอพี่ไทม์มาถามเองสิ แล้วนีออนจะบอก
“กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าไอ้ไทม์ไหม?” น้ำหรี่ตาท้าทายเด็กแสบ
“ทำไมผมต้องพูด”
“เพื่อพิสูจน์ไง ว่าที่พูดมาเมื่อกี้น่ะ... จริง”
“จำเป็น?” เด็กตัวเล็กลอยหน้าถาม
“โธ่เอ๊ย! ที่จริงไม่กล้าใช่ไหมล่ะ?”
น้ำยังคงร้องท้ากวนๆ นีออนเบ้ปากไม่พูดด้วย ก่อนออกไปช่วยอุ้มขายของด้านนอก น้ำกอดอกมองตามยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วหัวเราะในลำคอ ก่อนจะถูกเบิ้ดกะโหลกด้วยมือมาร หนุ่มฮอตส่งสายตาเคืองขุ่นให้คนที่เดินผ่านไป หน็อยยย เพื่อนเลว
---------------
เช้าวันอาทิตย์
วันนี้อุ้มรักกับนีออนมาทำงานที่ร้านเป็นวันสุดท้ายแล้ว เพราะหลังจากนี้ต่างก็มีกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกับเพื่อนๆ ทำให้เวลาที่จะมาที่ร้านไม่มีตามไปด้วย หลังจากนั่งอยู่หน้าร้านสักพัก รถไอติมก็แล่นผ่านมา สองฝาแฝดเลยเรียกให้จอดแล้วซื้อไอติมทานกัน ซื้อเผื่อลุงไทยกับป้าน้อยด้วย นีออนฝากไอติมที่ยังทานไม่หมดไว้กับอุ้มรักที่หน้าร้านแล้วถืออันที่ซื้อฝากป้ากับลุงเข้าร้านไป พอจัดการธุระเสร็จเด็กตัวเล็กจึงแวะเข้าไปล้างมือเหนียวๆในครัว
วันนี้ทั้งวัน นีออนรู้สึกว่าตนเองถูกหลบหน้าจากพี่ไทม์ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เขาต้องทำแบบนั้น อยากจะพูดคุยกันให้เข้าใจ แต่ดูเหมือนจะมีแต่ตนเองที่อยากทำแบบนั้น ก็พี่เขาไม่เห็นสนใจเราเลยนี่ เด็กตัวเล็กถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะชะงักเมื่อมีเสียงคนพูดดังมาจากด้านหลัง
“ถอนหายใจบ่อยๆเดี๋ยวความสุขก็ปลิวหายหรอก”
นีออนหันกลับมามองคนพูดที่เข้ามายืนล้างจานอยู่ใกล้ๆที่ตนเองล้างมืออยู่ เขาไม่เห็นจะสนใจเราเลยนี่ ท่าทางจะหูฝาด ตัวเล็กส่ายหน้าให้ความฟุ้งซ่านของตนเอง จัดการปิดน้ำหลังจากล้างมือเสร็จแล้ว จะเดินผ่านไปก็ยังได้ยินเสียงแว่วมาอีก
“อยากอยู่ใกล้ๆนะ”
“………….”
“แต่ทำไม่ได้”
นีออนหันมาจ้องแผ่นหลังของคนทำไม่รู้ไม่ชี้ เท้าสะเอวอย่างเริ่มจะไม่พอใจเท่าไหร่แล้ว จะพูดกันทำไมไม่หันมาพูดดีๆ
“ถ้าพี่จะคุยกับจานอยู่แบบนี้บอกออนด้วย ออนจะได้เดินออกไปก่อน จะได้ไม่คิดว่าพี่คุยกับออน”
ไทม์ยังนิ่ง ไม่ยอมหันมาหาน้อง เหมือนไม่ได้ยินที่น้องพูดด้วยซ้ำ เด็กตัวเล็กเม้มปาก ปล่อยมือที่เท้าเอวลงแล้วบอก
“ถ้าพี่ไม่หันมา ต่อไปออนจะไม่คุยกับพี่อีก”
ตัวเล็กบอกแบบนั้นแล้วก็ยังรอ แต่พี่ไทม์กลับยืนนิ่งไม่ยอมหันมาหา พอเป็นแบบนั้นนีออนก็ชักจะน้อยใจ กำปั้นเล็กๆนั้นจึงทุบเข้ากลางหลังคนทำนิ่งอย่างไม่ออมแรง
“คนบ้า พี่ไทม์บ้า จะไม่คุยกับออนแล้วจริงๆใช่ไหม!”
“นีออน!”
พอทุบพี่ไปแล้วก็วิ่งออกจากห้องครัวไป เกือบชนพี่พนักงานที่เดินสวนมา ไทม์เองก็รีบตามน้องไปทันที ขอโทษพี่พนักงานคนเดิมด้วยที่เกือบชนพี่เขา ท่าทางพี่จะมาไม่ถูกเวลาเองนะพี่
นีออนออกมาหลังร้าน เพราะไม่อยากให้อุ้มรักเห็นว่าตนเองกำลังแย่ เป็นฝาแฝดแบบนีออนกับอุ้มก็มีข้อเสียเหมือนกันที่รับรู้ความรู้สึกของอีกคนได้มากจนเกินไป ไทม์ตามน้องออกมาติดๆ หยุดยืนอยู่ข้างหลังเด็กตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหน้า ก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่อยากพูดออกไป
“ที่นีออนเกร็งตลอดเวลาที่เจอพี่ เพราะพี่เป็นคนที่นีออนปลื้ม เป็นเหมือนดาราในดวงใจสินะ”
พอได้ยินพี่พูดแบบนั้นนีออนก็หันกลับมามองพี่ทันทีด้วยความตกใจ
“พี่ไทม์ได้ยินเหรอ?”
ตัวเล็กถามเสียงเบา ไทม์เลือกที่จะไม่มองสีหน้าเจื่อนๆของน้อง และยังคงพูดต่อไป
“ถ้าเป็นแบบนั้น พี่อยากเป็นไอ้น้ำมากกว่า จะได้คุยกับนีออนได้ปรกติ นีออนจะได้แสดงสีหน้าต่างๆกับพี่มากกว่าการเกร็งแบบนี้”
พูดจบก็หันหลังให้จะเดินไปจากน้อง แต่เท้าที่เริ่มก้าวก็หยุดลงเมื่อเสียงเล็กนั้นตะโกนมา
“พี่จะเหมือนพี่น้ำได้ยังไง ทำยังไงพี่ก็เหมือนพี่น้ำไม่ได้หรอก!”
“............”
ไทม์นิ่งไปเพราะรู้สึกเจ็บหน่วงในหัวใจ เพราะอะไรเขาถึงเป็นแบบน้ำไม่ได้ ความรู้สึกที่ตีกันวุ่นวายทำให้ไทม์อยากเดินหนีไปให้ไกล แต่นีออนกลับไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้นได้
“ที่ออนเป็นแบบนั้น เพราะออนไม่ได้ชอบพี่น้ำ แต่ออนชอบพี่ไทม์!!”
“……!!” คำพูดนั้นทำให้ไทม์ชะงักกึก หัวใจที่เต้นช้าลงเมื่อครู่กลับเต้นแรงขึ้นมาเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของน้อง ขาของเขาเปลี่ยนเป้าหมายในการก้าวเดินในทันที
“ออนไม่รู้จะทำยังไงอ่ะ อยู่ใกล้พี่ไทม์ทีไรออนบังคับตัวเองไม่ได้ ใจออนมันเต้นแรงจนกลัวว่าพี่ไทม์จะได้ยิน ทำอะไรก็เงอะงะไม่ได้ดั่งใจอ่ะ ทำให้พี่ไทม์รำคาญด้วย ออนไม่รู้จะทำยังไง ออน...!”
ยังไม่ทันจะพูดจบคำดีตัวเล็กบางก็ถูกรวบกอดจากคนเป็นพี่ นีออนนิ่งอึ้งอยู่ในอ้อมแขนของพี่ไทม์ ความคิดที่วุ่นวายสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูกปลิวหายไปเสียสนิท ตัวเล็กยืนนิ่งให้พี่กอดอยู่แบบนั้น แก้มเนียนร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อรู้สึกอุ่นข้างแก้ม
จุ๊บ!
ไทม์หอมแก้มแดงอย่างห้ามใจไม่อยู่ เด็กตัวเล็กเม้มปาก ก้มหน้าลงด้วยความเขินอายเต็มที่
“ชอบพี่จริงๆเหรอ?”
ไทม์ถามเบา เด็กน้อยก็พยักหน้าตอบ เฉหลบสายตาคมวาวของพี่ไทม์ แก้มใสขึ้นสีระเรื่อน่ามอง
“ไม่ใช่แค่ปลื้มศิลปินดารานะ” ไทม์ยังถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ไม่อยากคิดไปเองอีกว่าน้องชอบตนเอง
“พี่ไทม์ไม่ใช่ดาราสักหน่อย” นีออนบอกเสียงอุบอิบ
“นั่นน่ะสิ”
ไทม์หัวเราะเบาๆเมื่อคิดตาม เขาไม่ใช่ดาราสักหน่อยนี่นะ ก่อนโน้มใบหน้าลงให้อยู่ระดับเดียวกันกับนีออน มองตาเรียวรีนั้นสะกดไม่ให้หลบไปที่ไหน
“รู้อะไรไหม”
นีออนเลิกคิ้วเอียงคอมองพี่งงๆ ไทม์ยิ้มแล้วกระซิบบอกข้างหูน้อง
“พี่เอง ก็แอบชอบนีออนมาตั้งนานแล้วนะ”
TBC
ขอบคุณทุกความเห็น ทุกกำลังใจ บวกไปทุกบวกค่า :L2:
พี่น้ำมั่นมาก เดินหน้าอย่างเดียว
ส่วนพี่ไทม์แกคงถือคติ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม
555 ชอบอ่ะ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม แต่ถ้าพี่ไทม์ช้ากว่านี้คงไม่ได้สักเล่ม o22
ชื่อพี่อ่านว่า น้องรัก ถูกแล้วค่ะน้องใหม่
ค่ะ ใหม่ก็กลัวว่าจะอ่านผิด>_<
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m3:
มันต้องจั่งซี้สิพี่ไทม์
อย่าให้เสียชื่อพระเอก
:laugh:
วันใหม่จ๋า พี่แอบสงสัยว่าเซียนน่ะ
มันจะได้คู่กับแต้มอะป่าว
ประมาณว่าอกหักมารักกันมั้ยอ่ะ
:impress2:
-
กระซิบบอกพี่choijiinเบาๆว่า... ตอนนี้คนๆนั้นก็ได้ออกมาด้วยล่ะค่ะ ครุคริ :m18:
-
บอกชอบกันสักที :L2:
-
:เฮ้อ:บอกกันซะที
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ต่างคนต่างรัก
-
บอกรักกันอีกคู่แล้วอ่า ><
-
บอกรักกันจนได้ :กอด1:
-
งานนี้ปรากฎว่าน้องนีออนแมนมากๆ เป็นคนบอกก่อนเชียวนะ
อยู่ดีๆพร้าก็หล่นมาใส่พี่ไทม์ :laugh:
-
เซียนกับเอก ??
ลุ้นมากกกกก กว่าจะเอ่ยออกมาได้ แต่ดีแล้วหล่ะจะได้เปิดเผยสักทีคนอ่านลุ้นค้าา
-
พี่ไทม์จุ๊บแก้มน้องได้ไง 555++
นอยด์อะไรไม่รู้ให้นีออนน้อยง้อ น้องบอกชอบก่อนด้วย
ดีนะเนี่ยที่ตามน้องไปเคลียร์ จนเข้าใจกันแล้ว
รีบๆขอเป็นนีออนแฟน กันเหนียวซะเลย
แฟนเซียนออกตอนนี้เหรอ (อืม..พี่แอมรึปล่าวน้อ)
-
เขินจัง... :o8:
เหมือนตัวเองเป็นนีออนแล้วโดนพี่ไทม์จุ๊บแก้ม :laugh:
อิอิ~
-
อะนะ คู่นี้ก็ตามมาติดๆ
-
อ๊าาาา ออนบอกชอบก่อนเลยวุ๊ย
-
อ่าโด่ว นึกว่าจะผิดใจอะไรกันอีก
คู่ นีออน นี่ อุปสรรคเยอะมากกกกกกกกกกกก :z3:
-
พี่ไทม์อ่ะ พลาดดดดดดดด ให้น้องบอกรักก่อนได้ไงอ่ะ >_<
-
มาแอบหวานอะไรกันเนี่ย
อิจฉาๆๆๆๆๆ :-[ :-[
-
อร๊ายๆ สารภาพกันแล้ว :o8: ต่อไปก็จะได้จี๋จ๋ากันโดยไม่แครสื่อได้ อิอิ :laugh:
-
:mc4: ชูป้ายไฟเชียร์พ่ีไทม์กะนีออน
-
อื้มมมมมมมมม................. :impress2: :impress2: :impress2:
เค้าบอกรักกันแล้ว ลุ้นตั้งนาน ว่าพี่ไทม์กับน้องนีออนจะบอกรักกันเมื่อไหร่
ตอนนี้พี่ไทม์แซงพี่น้ำไปแล้วนะ ว๊าวๆๆๆๆ มีจุ๊บแก้มน้องแล้วด้วย :-[ :-[ :-[ เขินแทนน้องออนจริงๆ
อ่านที่เค้าบอกรักกันไปมา คนอ่านก็ยิ้มจนเมื่อแก้มอย่างเดียวเลย
+1 รอตอนต่อไปนะคะ
เรื่องนี้มัน......น่ารัก ๆ ๆ ๆ ๆ :m1: :m1: :m1:
-
มันต้องอย่างนี้สิพี่ไทม์ เดี๋ยวตามเพื่อนน้ำไม่ทันหรอก
แต่ยังไงน้องนีออนก็บอกรักพี่ไทม์ก่อนอยู่ดีอ่ะ :laugh:
เป็นอันตกลงว่าเป็นแฟนกันแล้วนะ :m1:
เหมือนเซียนจะทำใจได้แล้วยังไงก็ไม่รูเนาะ
ที่ทำอยู่เหมือนทำหน้าที่เป็นองครักษ์นีออนอยู่เลย
ดีแล้วล่ะ เซียนเองก็ต้องมีคนของตัวเองด้วยนี่นา
ขอให้เจอคนนั้นเร็วๆนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. บวกเป็ดให้น้องๆที่น่ารัก
ป.ล.2 ชอบน้องกรจังเลยอ่ะ :o8:
-
อย่างนี้เท่ากับน้องออนสารภาพว่าชอบพี่ไทม์สิ
ตอนหน้าขอพี่น้ำกับน้องอุ้มบ้างนะ
+1+เป็ดจ้า
-
บอกรักไปแล้ว กีสสสสสส :-[
พี่ไทม์ขโมยหอมแก้มน้องด้วย :man1:
-
:a2:
มันต้องอย่างนี้สิพี่ไทม์
-
รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยที่บิวตี้โดนแค่ด่า น่าจะโดนอริเก่าๆ(คาดว่ามีแน่นอน)ดักตบให้ฟันร่วง อะไรอย่างงี้!!
-
รอจ้ารอ :t3:
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (10) คนใกล้ตัว
บ้านเรือนไทยหลังใหญ่ในเช้ามืดวันหนึ่ง ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอาหารหวานคาวหลากชนิด สมาชิกในบ้านแบ่งหน้าที่กันตามงานถนัด อุ่นรักเป็นลูกมือช่วยแม่ทำกับข้าวเพื่อจะไปทำบุญที่วัดในวันนี้ ขณะที่พ่อกับพี่ไอรักช่วยเก็บจานชามไปล้าง นีออนกับอุ้มรักแค่มายืนให้กำลังใจ เข้าไปใกล้เดี๋ยวเกะกะ
“นีออน ไปซื้อดอกไม้ร้านป้าทองทีลูก เดี๋ยวไปสายแล้วจะมีแต่ที่เหลือๆ ไม่สวย”
คุณแม่ร้องสั่งมาจากหน้าเตา นีออนอิดออดเล็กๆกับคำสั่ง ก็มันยังมืดอยู่เลยอ่ะ
“ออนขี้เกียจเดินอ่ะแม่” ถือเป็นคำปฏิเสธกลายๆ อยากจะโยนให้พี่ไอ แต่พี่ก็ช่วยแม่อยู่นี่นา
“จักรยานก็มีนี่นีออน”
คุณแม่เอ่ยดักทางเด็กขี้เกียจ นีออนจำต้องเดินไปจูงจักรยานคันน้อยมา ปากก็พูดบ่นไปด้วย
“แม่น่าจะซื้อมอเตอร์ไซค์ให้ออนสักคัน จะได้ไม่ต้องปั่นให้เมื่อย”
“ไม่ต้องเลยเราน่ะ ตัวขี้เกียจเกาะเต็มหลังแล้ว ไปร้านป้าทองใกล้ๆแค่นี้เดินเอายังได้”
พอถูกคุณแม่ว่ามาอย่างนั้นนีออนน้อยจึงจนด้วยคำพูด เข็นจักรยานมาจอด ขึ้นคร่อมนั่งอานด้านหลัง แล้วกวักมือเรียกแฝดน้องมาหา
“อุ้ม มานี่หน่อย”
อุ้มรักมองแฝดพี่งงๆ ก่อนจะเดินมาหา “อะไรอ่ะ?”
นีออนน้อยตบอานจักรยานด้านหน้าแล้วบอกสั้นๆ “ปั่น”
“ไม่เอา แม่ใช้ออนนะ” อุ้มรักรีบปฏิเสธเสียงหลง
“ฮือออ อุ้มรัก ไปเป็นเพื่อนออนหน่อยนะ นะ น้าอุ้มน้า~”
นีออนอ้อนผู้เป็นน้อง จับมืออุ้มรักเขย่าๆ อุ้มมองพี่ชายฝาแฝดที่ส่งสายตาปิ๊งๆมาให้แล้วถอนหายใจเฮือก ก่อนตอบตกลง
“ก็ได้”
“เย้~ ขึ้นมาเลย”
เด็กเจ้าเล่ห์ตบอานด้านหน้าเปาะแปะ ให้อุ้มรักขึ้นมานั่งจะได้ไปร้านป้าทองกันเสียที แฝดน้องปั่นจักรยานให้แฝดพี่อย่างนีออนนั่ง ออกจากบ้านขับเลี้ยวซิกแซกไปตามซอกซอย ร้านป้าทองแกขายของสารพัดอย่าง ทั้งข้าวของเครื่องใช้ ทั้งอาหารการกิน ในตอนเช้าร้านแกจะขายอาหารสำเร็จรูป พวกแกงถุงเอย ไก่ย่างเอย ไข่ต้ม ไข่เค็ม ไส้กรอก แหนมเหนิม เนื้อสด ผักสด โอ๊ย สารพัดสิ่งอย่าง สายหน่อยตั้งหม้อต้มน้ำก๋วยเตี๋ยว ยิ่งวันพระใหญ่จะเพิ่มดอกไม้บูชาพระมาขายด้วย เรียกได้ว่าอยากได้อะไรไปร้านป้าทองจบครบทุกสิ่งเลยทีเดียว
อุ้มรักกับนีออนไปถึงร้านป้าทองในเวลาอันรวดเร็ว เพราะจะว่าไปก็ไม่ได้ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่เลยอย่างที่คุณแม่ว่า เด็กน้อยส่งเสียงแจ๋วมาแต่ไกลตั้งแต่รถยังไม่ทันจอดดี
“ป้าทอง ซื้อดอกไม้หน่อยขอรับบบ”
นีออนเอ่ยเรียกป้าทองนำไปก่อน พออุ้มหยุดรถเด็กตัวเล็กก็ก้าวลงแล้วโดดดึ๋งๆเข้าร้านป้าทองไปยืนทำหน้าแป้นแล้นอยู่ตรงหน้าป้าแก อุ้มรักที่เอาขาตั้งรถลงแล้วเดินมาสมทบ
“เลือกเอาเลยลูก เพิ่งมาใหม่ๆเลย”
ป้าทองยิ้มบอก ชี้ไปที่ดอกไม้บูชาพระนานาชนิดที่แช่น้ำเอาไว้ในถัง นีออนกับอุ้มรักจึงตรงไปเลือกดอกไม้
“เอาดอกอะไรดีอ่ะ?” อุ้มรักถามทันทีเมื่อเห็นว่ามีดอกไม้สวยๆสามสี่ชนิด
“กล้วยไม้สิ จะได้ไม่เหี่ยวเร็ว สวยด้วย” นีออนเสนอความคิดเห็นพร้อมหยิบกล้วยไม้สีขาว กับสีม่วง และสีส้ม มาเทียบกันว่าควรเอาสีไหนดี
“ดอกบัวก็สวยนะออน สีขาวเหมาะกับการเอาไปวัด”
อุ้มรักหยิบดอกบัวสีขาวกลีบสวยมาหนึ่งกำทำให้ตัวเล็กชักจะลังเล มองดอกไม้สองชนิดแต่หลากสีไปมาก่อนตัดสินใจ
“งั้นอุ้มเอาดอกบัว ออนจะเอากล้วยไม้ละกัน”
“แล้วกุหลาบล่ะ?” อุ้มรักยังถามเผื่อไปยังดอกไม้อีกชนิดที่ชูช่อล่อสายตา
“เอาไปหมดเลยไหม?” ตัวเล็กว่าประชด เด็กตัวอวบบุ้ยปากแล้วพูดเสียงอุบอิบ
“ก็มันสวยดี”
นีออนน้อยส่ายหน้า ก่อนจะเลือกดอกกล้วยไม้สีขาวสวย กับดอกบัวของอุ้มรักแล้วไปจ่ายตังค์ เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยป้าแกใส่ถุงให้แล้ว อุ้มรักก็ถือถุงดอกไม้เดินมาที่รถ แล้วบอกให้นีออนเป็นคนปั่นบ้าง
“ขามาอุ้มปั่นแล้ว ขากลับออนต้องปั่น”
“ห๊ะ!! ตายแน่เลยอ่ะ ออนต้องหมดแรงก่อนถึงบ้านแน่ๆ” นีออนทำท่าว่าจะหมดแรงทั้งที่ยังไม่ได้ปั่นด้วยซ้ำ
“นีออน!” เด็กน้อยตัวอวบอ้วนเรียกพี่ชายฝาแฝดเสียงดัง หน้านี่งอแล้ว มาล้อเขาอ่ะ
“ฮ่าๆๆๆ”
นีออนตัวป่วนหัวเราะเฮฮา ก่อนจะก้าวคร่อมจักรยานแล้วเรียกอุ้มรักให้ขึ้นมาซ้อน แอบแกล้งน้องทำเป็นเซจนโดนน้องตีแขน เด็กตัวเล็กหัวเราะอารมณ์ดี ตั้งท่าจะออกตัวอย่างจริงจัง
“ขึ้นมาๆ จะพาซิ่งแล้วน้า”
พออุ้มรักขึ้นนั่งซ้อนนีออนก็ออกตัวปั่นทันทีไม่เสียเวลา แต่ยังขับเลี้ยวไปเลี้ยวมาแกล้งน้องอีก สองพี่น้องฝาแฝดจึงมีแต่เสียงหัวเราะเมื่อมุ่งหน้ากลับบ้านเพื่อเตรียมตัวไปวัดกันในเช้านี้
บรรยากาศแสนร่มรื่นน่าเย็นใจภายในวัดตอนเช้าตรู่ เสียงเทศนาทำวัตรเช้าดังไปทั่วอาณาบริเวณเมื่อพระท่านเทศน์ผ่านเครื่องขยายเสียง ครอบครัวของสองฝาแฝดตัวน้อยซึ่งประกอบไปด้วยคุณแม่และป้าน้อย ซึ่งเป็นผู้นำขบวนในการทำบุญครั้งนี้ นีออน อุ้มรัก ไอรัก และอุ่นรัก มาร่วมกันอย่างพร้อมหน้าในวันหยุดนักขัตฤกษ์วันนี้ ส่วนคุณพ่อและลุงไทยต่างก็มีหน้าที่เฝ้าสวนผลไม้และเฝ้าร้านลายไทยทั้งคู่ ทำให้ไม่ได้มาด้วย
นีออนกับอุ้มรักนั่งอยู่ข้างพี่ไอรักและเพื่อนสนิทของพี่ชื่อพี่ตันหยง พี่ตันหยงเป็นคนไทยเชื้อสายจีน แต่ก็แค่เสี้ยวๆจีน เพราะแม่เป็นไทยแท้แต่ดั้งเดิม มุมหนึ่งของศาลาการเปรียญที่พากันนั่งอยู่นี้ถูกตระเตรียมไว้สำหรับอุบาสก แบ่งพื้นที่ตามสมควรกับอุบาสิกา ไม่ได้นั่งรวมกันทำให้เด็กแฝดต้องมานั่งอยู่ข้างพี่ชายเช่นตอนนี้
สองแฝดพนมมือรับพรจากพระ เมื่อพระท่านเทศนาให้ศีลให้พร หลังจากจบไปบทหนึ่งมัคนายกก็เป็นคนกล่าวนำถวายภัตตาหารแล้วจึงยกไปถวายพระ เด็กน้อยทั้งสองช่วยยกจานขนมที่มันเบาๆ เพราะกลัวทำเปิ่นแล้วของเสียหายไป ส่วนถาดที่ใส่อาหารหวานคาวหนักๆปล่อยเป็นหน้าที่พี่ ๆ ลุง ๆ ที่มาทำบุญที่วัดไป วันนี้เป็นวันพระใหญ่คนจึงเยอะกว่าปรกติมาก พอถวายภัตตาหารหวานคาวเสร็จก็ทำการกรวดน้ำรับพร จากนั้นมัคนายกคนเดิมก็เป็นคนนำกล่าวคำลาเพื่อคนที่จำต้องกลับไปประกอบกิจต่างๆ
ครอบครัวนีออนยังอยู่รอล้างถ้วยล้างจานให้วัด นีออนจึงต้องอยู่กับแม่และป้าน้อยด้วย เด็กๆเอาน้ำที่ทำการกรวดน้ำรับพรเมื่อครู่ไปเทที่โคนต้นไม้ใหญ่ในวัดเพื่อุทิศส่วนกุศลผลบุญให้เจ้ากรรมนายเวรและญาติๆผู้ล่วงลับไปแล้ว เสร็จจากนั้นจึงนั่งเล่นแถวใต้ต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่ทางวัดปลูกเอาไว้รอพระท่านฉันอาหารเสร็จ คุณแม่ของนีออนกับป้าน้อยและคุณแม่พี่ตันหยงก็นั่งคุยกันกับบรรดาแม่ๆทั้งหลายในวัดไปพลางๆ
เมื่อพระฉันเสร็จ ชาวบ้านที่มาทำบุญจึงเรียกเด็กๆให้เข้าไปทานข้าวด้วยกัน แม่นีออนน้อยบอกว่าการทานอาหารที่เหลือจากพระได้บุญ นีออนเลยขอเอากลับบ้านด้วย
“จะเอาไปทำไมล่ะลูก”
“ออนจะเอาไปให้พ่อกับลุงไทยด้วย จะได้ได้บุญกันถ้วนหน้าเลยไง”
นีออนตัวป่วนอธิบายกับแม่ ก่อนจะเก็บขนมใส่ตะกร้า คุณแม่เลยเตือนให้ดูก่อนว่ามีคนทานอยู่ไหม เดี๋ยวจะเป็นการแย่งบุญคนอื่นเขา ไว้ให้คนทางนี้ทานเสร็จแล้วค่อยเก็บกลับก็ได้
“หอบอะไรมาเยอะแยะอุ้มรัก เกรงใจป้าเขาลูก”
คุณแม่เอ่ยท้วงลูกชายคนเล็กที่หอบขนมนมเนยกับจานผลไม้มาเต็มสองมือ อุ้มรักวางจานลงโดยมีนีออนช่วยรับ เด็กตัวกลมนั่งลงข้างแม่ ก่อนจะชี้ไปที่ป้าคนหนึ่งที่นั่งทานข้าวอยู่อีกกลุ่มหนึ่งแล้วบอก
“ป้าเขาให้อุ้มมาอ่ะแม่”
“เอาไปเถอะแม่ใจ เห็นเด็กๆกินแล้วมันน่าอร่อยดีนะ ของเยอะแยะ แบ่งๆกันไป” ป้าแกเห็นเด็กน้อยถูกแม่ติงจึงส่งเสียงมาช่วยเจ้าหนูอธิบาย
“ขอบคุณค่ะพี่” คุณแม่ของสองแฝดบอกขอบคุณอย่างเกรงใจ
“เอ้า! เจ้าแฝดน้อยนั่น มาเอานี่ไปกินอีกมา จะได้โตเร็วๆ”
คุณลุงอีกคนที่นั่งข้างคุณป้าคนเมื่อครู่เอ่ยเรียกแฝดน้อยให้ไปเอาของกินจากสำรับของแกอีก นีออนกับอุ้มรักจึงคลานเข่าเข้าไปหาลุง เด็กทั้งสองไหว้ขอบคุณผู้ใหญ่ที่ให้ของมา
“ขอบคุณครับ”
“ลุงครับ ผมขอเอากลับบ้านได้ไหม?” นีออนยังไม่วายขอเอากลับบ้าน แม่กับพี่ๆพากันขำ
“ตามสบายๆ”
ลุงแกบอกอย่างใจดี ท่าทางแล้วชาวบ้านคงเอ็นดูแฝดน้อยกันมากเลยให้ของมาเสียเยอะแยะมากมาย อย่างนี้ล่ะ ก็เด็กๆวัยรุ่นที่จะเข้าวัดเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีกันนัก พอมีมาสักทีก็อดเอ็นดูกันไม่ได้
หลังทานข้าวเสร็จก็พากันไปล้างจาน เด็กน้อยทั้งสองก็ได้แต่ให้กำลังใจเพราะกลัวทำจานวัดแตก แล้วนีออนก็แพ้น้ำยาล้างจานด้วย พี่อุ่นรักจึงช่วยพวกแม่ๆล้าง ส่วนพี่ตันหยงก็ช่วยยกตะกร้าใส่จานชามไปเก็บที่โรงทานกับพี่ไอ เป็นอันเสร็จพิธีแต่เพียงเท่านี้ ทั้งหมดกราบลาพระพุทธอีกครั้งก่อนออกจากวัดกลับบ้านกัน
ไอรักขับรถพาทุกคนกลับบ้าน รวมทั้งตันหยงกับแม่ด้วย ป้าน้อยมากับลูกสาวจึงกลับไปอีกทางแล้ว รถของไอรักแวะเข้าบ้านตนเองก่อนที่จะไปส่งตันหยงกับแม่ที่บ้าน แม่ของไอรักชวนตันหยงกับแม่ลงมานั่งเล่นที่บ้านก่อน เพราะเดี๋ยวจะให้เด็กๆไปเก็บผลไม้ในสวนเอาไปฝากเสี่ยย้งกับอาฟง พ่อกับพี่ชายตันหยงด้วย คุณแม่พี่ตันหยงก็ออกจะเกรงอกเกรงใจกันอยู่ แต่คุณแม่ใจของไอรักก็ยังยืนยันว่าจะให้ ท่านจึงลงมานั่งเล่นพูดคุยกับแม่ของไอรักไปพลางๆ ส่วนไอรักกับตันหยงและนีออนกับอุ้มรักก็เข้าสวนไปเก็บผลไม้
นีออนกับอุ้มรักเดินข้ามสะพานไม้ข้ามคลองลั้นลานำหน้าพี่ชาย ฮัมเพลงงุ้งงิ้งกันอยู่สองคน ก่อนจะหยุดเท้าเมื่อพี่มาไม่ถึงที่พวกตนเองอยู่สักที หันไปอีกทีก็เห็นยังอยู่กลางคลองกันอยู่เลย นีออนว่าถ้าให้พี่ตันหยงข้ามมาเองยังจะเร็วกว่าให้พี่ไอพยุงมาอีกนะ
“พี่ไอเว่อร์อ่ะ พี่หยงไม่ได้อ่อนขนาดนั้นสักหน่อย มาที่บ้านเราออกบ่อยเนอะ” คำท้ายประโยคเหมือนต้องการความคิดเห็น
“ช่าย” อุ้มรักกอดอกพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ทางด้านพี่ชายที่ไม่รู้ว่าตนเองกำลังถูกน้องนินทาก็ยังคอยจับมือเพื่อนพยุงไม่ให้เดินตกลงไปในคูคลอง พอข้ามมาถึงอีกฝั่งตันหยงก็สะบัดมือเพื่อนออก
“บางทีกูก็รำคาญนะที่มึงดูแลเหมือนกูเป็นง่อยแบบนี้อ่ะ”
ตันหยงว่าเสียงออกหงุดหงิดเล็กๆ ก่อนจะเดินไปหาอุ้มรักกับนีออนที่รออยู่ ไอรักถอนหายใจยิ้มๆ ไม่ได้โกรธอะไรกับท่าทางแบบนั้นของเพื่อน ก่อนเดินตามเพื่อนไป
“รอด้วยดิ ไอ้คุณชาย”
เด็กๆเอาผลไม้กลับมาที่บ้าน คุณพ่อก็ตามกลับมาด้วย เพราะให้สองแฝดหิ้วตะกร้าก็ยกแล้วยกอีกอยู่นั่น ไว้ว่างๆต้องให้ออกกำลังกายหนักๆบ้างแล้ว ไม่ไหวๆ
คุณแม่ไอรักเอาผลไม้ไปจัดการมัดแล้วใส่ถุงมาให้ตันหยงกับแม่ นีออนคุยกับแม่พี่ตันหยงเรื่องข้าวเม่า เพราะแม่พี่หยงบอกว่าที่หมู่บ้านของท่านทำข้าวเม่าเป็นกิจการในครัวเรือนเลยทีเดียว บอกว่าไว้ให้ถึงหน้าที่เขาทำกันเยอะๆแล้วจะเอามาให้ที่บ้านนีออนชิมบ้าง นีออนน้อยเลยอ้อนพ่อว่าอยากไปเที่ยวบ้านแม่พี่ตันหยงช่วงปิดเทอมนี้ด้วย แต่พ่อบอกว่าก่อนปิดเทอมโรงเรียนก็จะพาไปทัศนศึกษาอยู่แล้วยังจะไปไหนอีก เลยอดไปเลย
ไอรักไปส่งแม่ตันหยงกับตันหยงที่บ้าน ส่วนนีออนพี่ไทม์ก็โทรมาถามว่าไปไหนมาเพราะไม่เห็นรับโทรศัพท์ แอบหยอดหวานกันนิดหน่อย อุ้มรักก็ขออนุญาตพ่อกับแม่อีกรอบ เพราะต้องไปซ้อมละครบ้านเพื่อน บอกเดี๋ยวเพื่อนมารับ แต่คนที่มาดันเป็นนายแต้มเสียนี่
ก่อนไปอุ้มรักเลยโทรบอกพี่น้ำอีกที เดี๋ยวมารู้ทีหลังจะเป็นเรื่องเอา ท่าทางจะไม่ค่อยชอบแสตมป์เท่าไหร่ด้วย น้ำพอรู้ว่าน้องต้องไปซ้อมละครบ้านเพื่อนจึงบอกให้โทรมาหาเมื่อจะกลับบ้าน เพราะเดี๋ยวจะไปรับน้องเอง อุ้มรักก็รับปากแล้วนั่งซ้อนรถไปกับแสตมป์
อุ้มรักมาซ้อมละครที่บ้านปิง เหล่าเด็กทโมนต่างโอดครวญกับการท่องจำบทที่แสนจะน้อยนิด
“กูว่าเราเล่นเก้าอี้ดนตรียังง่ายกว่าเลยนะ ใครมันคิดให้เล่นละครวะเนี่ย!!”
หวิน หนึ่งในเพื่อนของอุ้มรัก และอยู่หมู่ลูกเสือเดียวกันทำท่าอยากจะตายให้ได้ ปีก่อนๆก็เล่นเก้าอี้ดนตรีบ้าง ร้องเพลงบ้างตามประสา ปีนี้ดันนึกอยากเล่นละครกันทำไมไม่รู้ กูเหนื่อยนะเฟร้ยยย
“มันง่ายไปไงเชี่ยหวิน เราจะจบม.3 แล้วนะเว้ย ทำอะไรให้น้องๆมันประทับใจบ้างดิ มึงดูรุ่นพี่ปีที่แล้ว แสดงละครเก่งซะพวกเราลืมไม่ลงเลย น้ำตางี้ไหลพรากๆ” ปัน เพื่อนอีกคนอธิบายอย่างได้อรรถรส
“ไม่ต้องแสดงน้ำตากูก็จะไหลไอ้เชี่ย”
หวินก็ยังคงความดราม่าของตนเองต่อไป เจ้าของบ้านและหัวหน้าหมู่อย่างปิงจึงต้องมาไกล่เกลี่ย
“เอาน่าพวกมึง นี่กูเลือกบทที่ง่ายที่สุดแล้วนะเว้ย เราไม่เน้นดราม่า แต่เราเอาความฮาเข้าว่าไง”
“กูฮาไม่ออก”
หวินเจ้าเก่าก็ยังคงอุดมการณ์เดิม อุ้มรักมองเพื่อนคนนั้นคนนี้แล้วก็ยิ้มขำ พวกนี้นี่ฮาเป็นปรกติอยู่แล้ว แค่พูดก็ขำอ่ะ แค่อุ้มรักที่ขำคนเดียวน่ะนะ
“กูแอบสงสัย” ปันเปิดประเด็น
“ว่า?”
“กลุ่มพวกผู้หญิงเวลาแสดงแค่ใส่หมวกก็กลายเป็นผู้ชายได้แล้ว แล้วเราล่ะวะ ใครจะเป็นผู้หญิงได้เนียนสุด”
พอจุดประเด็นขึ้นมา เหล่าลิงทโมนเลยมองหน้ากัน ก่อนจะมองไปที่อุ้มรักเป็นตาเดียว
“เฮ้ย! ไม่เอา เราไม่เป็นผู้หญิงนะ ปิงงงง”
เด็กตัวอวบรีบอ้อนหัวหน้าหมู่ลูกเสืออย่างปิงทันที ปิงยิ้มเอ็นดูเพื่อนอุ้มก่อนจะบอกปฏิเสธบทนี้ให้อุ้มรัก เด็กน้อยโยกหัวไปมายิ้มๆเมื่อได้ดังใจแล้ว แสตมป์ที่ทำไม่สนใจใครเพราะตนเองก็ไม่ได้สนิทกับกลุ่มนี้มากนัก แต่จับพลัดจับผลูมาอยู่หมู่เดียวกันเสียได้ แสตมป์แอบลอบมองความใกล้ชิดระหว่างน้องอ้วนน้อยของตนเองกับนายปิงหัวหน้าหมู่ลูกเสือนั่น ท่าทางสนิทกันเกินไปหน่อยนะ
“แล้วมึงจะให้อุ้มมันเล่นเป็นอะไร?”
เพื่อนหวินแอบสงสัย ทุกคนได้บทมาถือคนละใบสองใบ แต่อุ้มรักยังนั่งยิ้มเฉยอยู่เลย มันไม่ยุติธรรม!! ปิงเหลือบมองเพื่อนตัวกลมแล้วบอกอย่างเอาใจ
“แค่นั่งเฉยๆน่ารักๆก็พอแล้วเนอะ”
“ถูก” อุ้มรักทำท่าถูกของเกมโชว์ยอดฮิต
“โห่~~~~~”
การตอบแบบเอาใจอุ้มรักเต็มๆแบบนั้นเรียกเสียงโห่จากเพื่อนได้ขรม หลังจากนั้นเหล่าลิงทะโมนที่ตกลงและวางบทกันเรียบร้อย โดยที่บทผู้หญิงตกเป็นของหวินเพื่อนยากไปเป็นเอกฉันท์ เด็กๆซ้อมต่อบทกันจนบ่ายจึงไปหาอะไรแถวบ้านกินกัน เสร็จจากนั้นแล้วก็กลับมาที่บ้านปิงอีกครั้ง นัดแนะทำความเข้าใจอะไรกันเสร็จก็เตรียมตัวกลับบ้านใครบ้านมัน
อุ้มรักออกมารอพี่น้ำหน้าบ้านปิง เพราะก่อนมาพี่เขาบอกว่าถ้าจะกลับบ้านให้โทรไปบอกแล้วจะมารับ แสตมป์เห็นเด็กตัวอวบยืนรั้งรออยู่หน้าบ้านจึงเสนอจะไปส่งให้ แต่น้ำก็มารับอุ้มรักตัดหน้าเสียก่อน
“ขอบใจมากที่มีน้ำใจ แต่แฟนพี่ พี่ดูแลได้”
น้ำบอกกับเด็กรุ่นน้องเมื่ออุ้มรักขึ้นมานั่งบนมอเตอร์ไซค์ของตนเองแล้ว ไม่ได้อยากจะรังแกเด็กนะ แต่ของใครใครก็หวงทั้งนั้นล่ะ
แสตมป์ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับมา น้ำจึงออกรถจากไป อุ้มรักที่นั่งซ้อนท้ายเหลียวไปมองด้านหลังแล้วพูดกับพี่น้ำ
“พี่น้ำไปพูดแบบนั้นกับแต้มได้ไง”
“ทำไมล่ะ ก็เราเป็นแฟนกันจริงๆนี่” คนเป็นพี่ว่างอนๆ เด็กน้อยจึงแอบบ่นเบาๆ
“ก็...พี่ไปพูดแบบนั้นอุ้มก็โดนล้อแย่”
น้ำหัวเราะเบาๆกับเหตุผลของน้อง คุยกับอุ้มรักนี่จะนอยด์ไปก่อนไม่ได้นะ เพราะที่พูดบางทีน้องพูดอย่าง แต่พี่ดันแปลไปอีกทางเลยก็มี เช่นการเริ่มต้นบทสนทนาครั้งนี้เป็นต้น เริ่มมาเหมือนจะหาเรื่อง แต่จริงๆแล้วแค่เกริ่นนำเฉยๆ
ยังต้องปรับตัวอีกเยอะเลยนะน้ำ
“ตัดใจซะดีกว่ามั้ง”
เสียงพูดลอยลมมากระทบหูแสตมป์ที่มองตามท้ายรถของน้ำอยู่ เด็กชายหันมามองคนพูดอย่างไม่ใคร่จะพอใจสักเท่าไหร่ ปิงเข้ามายืนข้างๆแล้วยิ้มกวน
“บอกตัวนายเองก่อนเหอะ” แสตมป์ตอกกลับ หึ มันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอกว้า ทำเป็นเพื่อนที่แสนดี พี่ชายที่พึ่งพาได้ อะโธ่!
“ฉันน่ะ ตัดใจจนไม่รู้จะตัดยังไงมาตั้งนานแล้ว ก็คงเหลือแต่นาย…” เหล่ตามองคนข้างๆนิดๆ
“............”
“ของที่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเรา ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่ใช่”
แสตมป์มองคนพูดตาขวาง ทำเป็นมาสอน เดินไปเอารถออกมาจากที่จอด เตรียมจะกลับบ้าน ปิงก็เดินเข้ามาหาอีก
“ให้ไปส่งไหม?”
“ตาบอดเหรอ ฉันเอารถมาด้วย”
แสตมป์ลอยหน้าบอก แอบจิกกัดเล็กพอแสบๆคันๆ แต่ปิงกลับยังยิ้มกว้างอยู่ดังเดิม มันกินยาผิดหรือเปล่าวะ ยิ้มได้ยิ้มดี
“ก็กลัวว่าจะมองทางไม่เห็น เพราะน้ำตามันนองหน้าน่ะ”
“ไอ้…”
ยังไม่ทันที่แสตมป์จะเอ่ยปากด่า ปิงก็หันไปตะโกนแซวเพื่อนหวินกับปันที่กำลังกลับบ้านเช่นกัน
“หวิน เดินกลับบ้านระวังตกท่อด้วยนะเว้ย!”
“เชี่ยปิง กูไม่ได้ตาเหล่จะได้มองไม่เห็นฝาท่อ” เพื่อนสวนกลับขำๆ
“กูเปล่าบอกมึงตาเหล่ แต่กูกลัวมึงเหล่สาวจนไม่มองทางแล้วตกท่อไปน่ะ กูเป็นห่วง” ปิงยังแซวเพื่อนไม่เลิก เลยได้คำด่าจากเพื่อนมาด้วยความรักใคร่เอ็นดู
“ห่าปิง!”
ปิงหัวเราะเพื่อน ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นแสตมป์มองมาหน่ายๆ เด็กชายตัวโตเข้าไปใกล้อีกนิดก่อนเอ่ยถามเย้าหยอกเพื่อนใหม่
“เอ้า! กลับบ้านสิครับ รออะไรอยู่ล่ะ... หรือจะรอให้ผมไปส่ง?” หนุ่มปิงขยิบตาให้ มันช่างกวนเสียจริงนะไอ้ผู้ชายคนนี้
“เฮอะ!”
แสตมป์ทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะสตาร์ทแล้วออกรถ ปิงมองส่งเพื่อนใหม่ที่ไม่สนิทแล้วถอนใจ ก่อนจะเดินผิวปากอารมณ์ดีเข้าบ้านไป ไม่มีอะไรมาทำให้นายปิงคนนี้อารมณ์เสียได้ง่ายๆหรอก
ยกเว้น ... คนบางคนเท่านั้น
TBC
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
จัดบวกไปทุกบวก :L2:
iamnan>> ขอบคุณที่ลุ้นไปกับเรา ฮะๆ
Supermimt>> คู่นีออนมีอุปสรรคตอนนี้ ตอนหน้าจะได้หวานไงคะ
badcow>> แรง 555 ใจร่มๆค่ะ บิวตี้ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ เด็กขนาดนี้ยังไม่ค่อยนึกถึงอะไรเท่าไหร่หรอกค่ะ แค่อยากเป็น
จุดสนใจ เลยทำอะไรไปแบบนั้น ต้องให้เขาโตกว่านี้แล้วถึงจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น
ชักจะดราม่าเนอะ แบบเอามาจากประสบการณ์ตรง 55+
-
พี่น้ำออกตัวแรง :z2:
-
นีออนตัวแสบชอบแกล้งน้องอุ้มตลอด
แต่ ก็น่ารักกันจังน๊าาา
พี่น้ำข่มน้องแต้มใหญ่
พี่หวง..แต่น้องกลัวเพื่อนล้อ เค้าทำศึกกันอยู่ หนูอุ้มช่างไม่รู้อะไรเลย ^^
รู้สึกเราจะเดาผิดเรื่องคู่น้องแต้ม >////<
-
เรื่องนี้หลายคู่ให้เลือกสรรเหลือเกินวันใหม่ของพี่
:impress2:
ตอนนี้พี่เลือกไม่ถูกและ
ว่าจะรักคู่ไหนมากที่สุดดี
ฮริ้ววววววววววววววววววววว
:m11:
แถมตอนนี้ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ว่าเซียนจะคู่กับใคร
คนัมนเยอะเหลื้อเกิน
:really2:
-
สองแฝดน่ารักมากเลย :o8:
-
รอให้แฝดจบ ม.ต้นเร็วๆ >_<
-
โอววว พี่ไอ♥พี่ตันหยง อิอิ o18
เป็นแฟนกันแว้ววว ในที่สุด อิอิพี่ไทม์กะน้องออนกะ เป็นแฟนกัน อิอิ :-[
-
น้ำคู่อุ้มรัก
พี่ไทม์คู่นีออน
สแตมป์คู่ปิง
คนบคู่งานนี้ไม่มีศึก แพ่พี่นำ้นี่เราชอบนะ ตรงๆดีน่ารักไม่มีหยอก :o8: :-[
-
น้ำนี่ท่าจะคู่แข่งเยอะนะ ก็น้องอุ้มน่ารักหนิมีแต่คนชอบ
+1+เป็ดค่ะ
-
นีออนน้อยชอบแกล้งน้องอุ้มอ่ะ
พี่น้ำนี่ออกตัวแรงนะ 555
-
พี่น้ำแสดงความเป็นเจ้าของชัดเจน
ว่าแต่แสตมป์กับปิงหรือเปล่าคะ
-
:L1:
-
ออกตัวซ่ะแรงเลยนะพี่น้ำ
ถ้าปิงคู่กับแสตมก็ดีดิ
เหมาะกันดี
-
คู่แฝดน้อยน่ารักคู่นี้ เรียกรอยยิ้มทุกทีที่เข้ามา
งานนี้อดสงสารแสตมป์ไม่ได้แหละ
-
ดีมากพี่น้ำ o13
-
มาอีกคู่แล้วสินะ
(http://www.smileycodes.info/emo/cuterabbit/41.gif)
-
แอบชอบหนุ่มปิง 555
-
ปิงกับแต้มนี่ยังไงอยู่
-
กรี๊ดทิมกรและไอรักตันหยง
น้ำออกตัวแรงมากก
-
บรรยายบรรยากาศในวัดได้อบอุ่นมากเลยค่ะ
นึกถึงตอนที่ไปวัดกับครอบครัว เป็นแบบนี้เลย แต่อุบาสกกับอุบาสิกานั่งรวมกัน
พี่ตันหยงนี่ใช่เพื่อนสนิ๊ททท...สนิทคนนั้นของพี่ไอรักใช่มั้ย? เค้าเรียกกันว่า ไอ้คุณชาย นี่นะ
อ๊าาาา...... มีพยุงกันข้ามสะพานด้วย น่ารักอ่าาา..... :m1: :m1:
พี่น้ำนี่ก็อะโพสโตฟี่เอส.......ได้ใจจริงๆ ประกาศต่อหน้าคู่แข่งซะเลย ว่าของใคร :-[ :-[ :-[
ส่วนปิง กวนๆ น่ารักดีนะ ว่าแต่ตัดใจจากน้องอุ้มแล้ว ปิงคู่ใครล่ะ ??
+1 จ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องอุ้มเสน่ห์แรงวุ้ย
สงสัยหนุ่มๆจะแพ้ความอึ๋ม(?)ของอุ้มน้อย :laugh:
-
อ่านทันแล้วจ้า ^^
-
:L2:อ่านเรื่องนี้ทีไรมีความสุขจังเลย เหมือนกินไอติมหวานเย็น ค่อยเป็นค่อยไป
เพราะเรื่องนี้มีครอบครัว มีพ่อแม่ มีพี่น้อง และมีเพื่อน อบอุ่นค่ะ รู้สึกได้ว่าพวกเขามีผู้ใหญ่คอยดูแล
-
:z2: อ่านทันแล้ว ตั้งแต่ต้นจนพาร์ทล่าสุด
น่ารักอ่า 2 แฝด อุ้มรัก กับออมรัก
ชื่อลูกบ้านนี้เค้าน่ารักทุกคนเลยแฮะ
รอๆ ตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ XD
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (11) ออกเดินทาง
เช้าวันศุกร์
วันนี้เป็นวันที่สองแฝดตัวน้อยต้องไปเข้าค่ายลูกเสือ ทั้งสองคนจึงต้องตื่นมาเตรียมตัวกันแต่เช้าตรู่ โดยมีคุณแม่คอยตรวจดูข้าวของให้ว่ามีครบกันหมดหรือยัง ของนีออนต้องเตรียมข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋าไป เพราะต้องไปค้างคืนที่ค่ายทหาร เรื่องอาหารการกินทางโรงเรียนจัดการให้ไม่ต้องตระเตรียมไป เว้นแต่ขนมขบเคี้ยวกับน้ำที่จะเอาไว้ทานระหว่างทาง
ส่วนของอุ้มรักต้องเดินทางไกล จำต้องเอาอาหารกับน้ำดื่มใส่กระเป๋าไปด้วย เพราะต้องไปทานกลางวันกันที่จุดนัดพบ สถานที่นัดพบคือเขื่อนชลประทานที่เป็นที่รู้จักกันดี ต่อให้อ้อมไปไกลแค่ไหนไม่มีทางหลง หลังกลับจากเดินทางไกลแล้วก็มาอาบน้ำที่บ้านก่อนไปร่วมงานกลางคืนที่โรงเรียน โดยที่ทุกกลุ่มทุกหมู่ลูกเสือ เนตรนารี และยุวกาชาด จะต้องทำอาหารเย็นกันเองที่โรงเรียน และเอาไปให้ครูอาจารย์ชิมด้วย เป็นการเก็บคะแนนอีกทางหนึ่ง
เมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อมสรรพเรียบร้อยแล้วไอรักจึงไปส่งน้องๆที่โรงเรียนเหมือนเคย ระหว่างทางจำต้องแวะรับเพื่อนผู้หญิงชื่อระรินไปมหาวิทยาลัยด้วย เพราะเธอบอกว่ารถพี่ชายของเธอเสีย เข้าอู่ซ่อมอยู่ทำให้ไม่มีใครไปรับส่งจึงขอให้ไอรักแวะมารับ เด็กหนุ่มก็รับปากเพื่อนไป
“พี่ไอจะไปรับพี่รินก่อนเหรอ?”
อุ้มรักถามพี่ชายมาจากเบาะด้านหลัง เมื่อพี่วางสายจากเพื่อนคนดังกล่าวแล้ว อุ้มรักกับนีออนนั่งหลัง ส่วนอุ่นรักนั่งหน้าคู่กับพี่ชาย
“อืม รถพี่ชายรินเขาเสียน่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
คนเป็นพี่ถามน้องเพราะเกรงว่าน้องจะรู้สึกไม่ดีหรือเปล่าที่จะต้องไปรอคนอื่นอีก แต่เวลาไปรับตันหยงเด็กๆก็ไม่เคยว่าอะไรนี่นะ
“รถพี่เขาเสีย ไปรถประจำทางก็ได้นี่ บ้านเราอยู่คนละทางกัน ทำไมต้องให้วนไปวนมาด้วย” นีออนกอดอกหน้ามุ่ยที่ต้องวนไปรับเพื่อนพี่ชาย พี่ไอนี่ก็อะไร ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นแผน ทึ่มชะมัด
“ทีไปรับพี่หยงที่บ้านอยู่คนละซีกโลกเลยยังไม่เห็นบ่น” พี่ชายเอ่ยแย้ง
“มันเหมือนกันที่ไหนเล่า!!”
สามเสียงประสานราวนัดกันไว้ ไอรักเกือบยกมือขึ้นเกาหัวแล้ว ดีที่นึกได้ว่ากำลังขับรถอยู่ อะไรของเด็กพวกนี้นะ ถึงน้องๆจะไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ไอรักก็รับปากเพื่อนไปแล้วจึงจำต้องไปรับตามที่รับปากอยู่ดี
ไอรักแวะส่งอุ้มก่อนใคร เด็กน้อยลงจากรถพร้อมกระเป๋าเป้ใบใหญ่สะพายหลัง และไม้พองลูกเสือ ไหว้ขอบคุณพี่ชายก่อนเข้าโรงเรียนไปสมทบกับเพื่อนๆที่รออยู่ หัวหน้าหมู่อย่างปิงออกมารับอุ้มน้อยไปที่หมู่ของตนเอง หลังจากนั้นไม่นานก็ได้เวลารวมกองเพื่อที่จะออกเดินทางไกลไปตามจุดต่างๆ ให้ลูกเสือส่งตัวแทนมาชักธงขึ้นเสา ก่อนจะให้นั่งหมู่ใครหมู่มันเรียงแถวตามยาว เพื่อพูดคุยทำความเข้าใจเกี่ยวกับการเดินทางในครั้งนี้ ให้หัวหน้าแต่ละหมู่ออกมารับสมุดเล็กๆสำหรับให้คุณครูเซ็นรับรองการผ่านด่านแต่ละด่าน จากนั้นจึงปล่อยทีละกลุ่ม โดยเริ่มจากลูกเสือสามัญและเนตรนารีตัวน้อยก่อน เลือกจากการตอบคำถามง่ายๆที่ครูตั้งขึ้น กลุ่มไหนตอบได้ก่อนก็ได้ไปก่อน เรียงลำดับไปเรื่อยๆจนถึงกลุ่มสุดท้าย
โรงเรียนของอุ้มรักมีตั้งแต่ระดับอนุบาลไปจนถึงมัธยมต้น ทำให้วันนี้ลูกเสือสำรองตัวน้อยก็ได้มาทำกิจกรรมที่โรงเรียนด้วย เสียงท่องคำปฏิญาณตนใสแจ๋วดังไปทั่วบริเวณ ทำให้พี่ๆลูกเสือรุ่นใหญ่ยิ้มขำกันเป็นแถว
เมื่อส่งอุ้มรักเสร็จก็มาต่อที่นีออนและอุ่นรัก เมื่อทั้งสองลงจากรถแล้วอุ่นรักก็ตามน้องไปยังจุดนัดพบที่มีรถทัวร์คันใหญ่จอดรออยู่ นีออนตรงไปหาเพื่อนในกลุ่มของตนเอง ที่ตรงนั้นมีพี่น้ำกับพี่ไทม์รวมอยู่ด้วย ทั้งยังมีกรกับทิมอีก เด็กตัวเล็กเข้าไปทักทายเพื่อนและพี่ๆ เหลียวมองหาเซียนก็ไม่เห็นว่าอยู่ตรงไหน ไทม์กับน้ำทักทายพี่อุ่น พี่อุ่นก็ยิ้มตอบ เพราะรุ่นน้องทั้งสองคนก็เห็นกันบ่อยในพักหลังมานี้ น้ำที่เห็นนีออนน้อยมาถึงแล้วจึงเลี่ยงออกไปโทรศัพท์หาน้องอุ้มบ้าง เด็กตัวเล็กนั่งรอเพื่อนคนอื่นๆอยู่ที่หน้าตึกเอนกประสงค์ มีพี่ไทม์กับพี่อุ่นนั่งอยู่เป็นเพื่อน ทิมจะไปซื้อน้ำจึงถามเผื่อมาถึงนีออนด้วยว่าจะเอาอะไรไหม เด็กตัวเล็กส่ายหน้าทิมจึงเดินออกไป
“เตรียมตัวมาดีไหมวันนี้?”
ไทม์เอ่ยถามอย่างต้องการชวนคุยไม่ให้น้องตื่นเต้นกับกิจกรรมครั้งนี้มากไป ถ้าฟังจากปากรุ่นพี่คนอื่นๆก็พากันเป่าหูน้องสารพัดอย่างให้น้องกลัว แต่จริงๆมันก็แค่การฝึกร่างกายกับกิจกรรมต่างๆตามแบบลูกเสือธรรมดา
“มากอ่ะ พ่อออนนะให้ออนกับอุ้มออกกำลังกายทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเลย บอกว่าเป็นลูกเสือต้องเข้มแข็ง อยากบอกให้พ่อรู้ว่ามันเหนื่อยมากอ่ะ”
นีออนเน้นคำท้ายประโยคทีละคำให้รู้ว่ามันเหนื่อยอย่างจริงจัง ไทม์ยิ้มกับเสียงใสที่พูดคุยกันได้เป็นปรกติ บางทีน้องก็เผลอ แต่พอนึกได้ก็เขินอยู่เรื่อย ตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อยที่ไม่เกร็งเวลาอยู่ใกล้เขาแล้ว ทุกวันนี้ตอนเย็นหลังเลิกเรียนไทม์ยังรับอาสาไปส่งนีออนน้อยอยู่ ทำให้ได้พูดคุยทำความรู้จักครอบครัวน้องมากขึ้น พ่อน้องท่าทางออกจะขรึมๆหน่อย แต่ท่านก็ใจดี กับครอบครัวเขานีออนก็ออกจะสนิทกับแม่ของเขาแล้ว พอแม่เล่าให้พ่อฟังว่านีออนมาที่บ้านบ่อยๆ พ่อก็บ่นเสียดายที่กลับมาไม่ทันเจ้าเด็กตัวน้อยนั่นอยู่เรื่อย นั่งเล่นคุยกันไปสักพักน้ำก็เดินกลับมา
“น้องบังอร น้องอุ้มไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วยเหรอ?” น้ำส่งเสียงมาถามเมื่อโทรหาอุ้มรักแล้วน้องไม่รับสาย
“แม่กลัวน้องทำหายน่ะ เลยให้เก็บไว้ที่บ้าน เพราะเดี๋ยวสักบ่ายสี่ห้าโมงเย็น อุ้มก็กลับมาอาบน้ำที่บ้านอยู่แล้ว ค่อยโทรหาตอนนั้นก็ได้นะ”
อุ่นรักที่นั่งอยู่ข้างนีออนเป็นคนตอบคำถามนั้นแทน ไม่ได้มีแววตำหนิ แต่ออกจะขำกับท่าทางเก้อๆของรุ่นน้องอยู่หน่อย น้ำค้อมศีรษะให้รุ่นพี่นิดๆ ออกจะเก้อกระดากที่มาพูดต่อหน้าพี่เขาแบบนี้
ทิมกลับมาจากซื้อน้ำกับของทานเล่น นั่งลงข้างกร ก่อนจะยื่นถุงที่มีนมกล่องกับน้ำเปล่าและขนมอีกสองสามอย่างให้นีออน เด็กตัวเล็กมองถุงขนมที่ทิมยื่นมาให้งงๆ
“เราไม่ได้สั่งนี่”
“เสี่ยเขาสั่งให้”
ทิมพูดกวน กรมองเสี่ยที่นั่งข้างนีออนแล้วยิ้มขำ ทำให้ตัวเล็กหันไปมองตาม
“เอาไว้กินบนรถระหว่างทาง เดี๋ยวจะหิว”
“ขอบคุณครับ” นีออนยิ้มขอบคุณพี่ ก่อนจะรับถุงขนมจากทิมมาถือ
“ท่าทางอาจารย์จะเรียกแล้วนะออน”
อุ่นรักบอกน้องเมื่อเห็นอาจารย์เดินมาแล้วเป่านกหวีด ก่อนจะประกาศเรียกผ่านโทรโข่ง อุ่นรักลุกขึ้นจับมือน้องเดินไปที่รถ พอไปถึงนีออนถึงเห็นเพื่อนเซียนเดินหงุดหงิดมา เซียนใช้มือถูปากจนแดงไปหมด บ่นอะไรไม่รู้มุบมิบอยู่คนเดียว
“เป็นอะไรน่ะเซียน แพ้อะไรรึเปล่า?” นีออนเอ่ยทักเพื่อน เมื่อเห็นว่าเพื่อนเอาแต่ถูปากเหมือนจะคันหรืออะไรสักอย่าง
“เปล่า อย่าใส่ใจเลย” เซียนบอกปัดไม่ให้เด็กตัวเล็กสนใจ ก่อนจะพากันขึ้นรถเมื่ออาจารย์ขานชื่อ
ไทม์มายืนส่งน้องข้างๆพี่อุ่น เซียนกับนีออนขึ้นมานั่งบนรถโดยที่ให้นีออนนั่งติดหน้าต่าง ส่วนตนเองนั่งด้านนอก ตัวเล็กโบกมือให้พี่สาวกับพี่ไทม์ พี่น้ำ และ...
สายตาเซียนที่มองตามนีออนไปปะทะกับรุ่นพี่ที่ยืนข้างๆไทม์ รุ่นพี่คนนั้นยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่ามีใครมองมา ก่อนไล้ปลายลิ้นตามขอบปากอย่างยั่วเย้า เซียนรีบหันกลับแทบไม่ทัน หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่านีออนจะได้ยินไปด้วย นีออนตัวน้อยหันมามองเพื่อนงงๆ แต่ไม่ได้ถามอะไรออกไป เพราะท่าทางเซียนคงไม่อยากพูดอะไรกับใครเท่าไหร่
ด้านล่าง ไทม์ที่เห็นเพื่อนของน้องทำท่าแปลกๆจึงหันมามองคนใกล้ตัว ก่อนจะถาม “อะไรวะ?”
เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆยังยิ้ม ก่อนจะบอกกับไทม์ด้วยน้ำเสียงรื่นเริง “เปล่า กูแค่สั่งสอนเด็กปากดีนิดหน่อยน่ะ”
ไทม์มองเพื่อนแปลกๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อพอเข้าใจอะไรบางอย่าง “ชอบเหรอวะ?”
“หึ แค่หมั่นไส้เล็กน้อยถึงปานกลาง” เพื่อนยังตอบกวนไปเรื่อย
“แล้วมึงไปหมั่นไส้น้องมันเรื่องอะไร?”
“เรื่องของกู” เพื่อนคนนั้นบอก ยักคิ้วกวนๆ
“อ้าว? ไอ้เชี่ย!”
ไทม์ด่าเพื่อนขำๆ เพื่อนหัวเราะก่อนที่จะเดินออกไป น้ำขยับเข้ามากระซิบถามไทม์อย่างอยากรู้ว่าคุยเรื่องอะไรกัน
“มึงคุยอะไรกับเชี่ยแอมวะ ไม่ให้กูมีส่วนร่วมเลยนะ” แอบเคืองเพื่อนเบาๆที่ทำเป็นมีลับลมคมในกันอยู่สองคน
“อยากรู้มึงก็ไปถามไอ้แอมมันเอาเองดิ”
“มันคงบอกกูหรอก”
ไทม์เพียงแค่ยิ้มเฉย ไม่ได้บอกอะไรกับเพื่อนน้ำ และน้ำก็ไม่ได้ซักต่อ ถือว่าเพื่อนไม่พูดแล้วก็แล้วไป เพราะไม่ว่าจะอย่างไร สักวันไอ้น้ำก็ต้องรู้จนได้
รถของเหล่าลูกเสือเคลื่อนตัวออกไปจากโรงเรียน เมื่อสมาชิกที่ต้องไปทำกิจกรรมในครั้งนี้มาจนครบถ้วนแล้ว ไทม์มองตามรถที่น้องนั่งแล้วก็ได้แต่เอาใจช่วยให้ผ่านด่านต่างๆไปได้โดยง่ายดาย
TBC
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกบวกมากค่ะ จัดบวกคืนทุกท่านเมื่อบวกได้ค่ะ :กอด1:
ขอตอบคอมเม้นต์กันสักนิด
พี่ choijiin อย่าเพิ่งงงค่ะ ตัวประกอบเราตัดออกไปค่ะ *โดนเชี่ยหวินตบ*
ตอนนี้คนๆนั้นก็ออกมาแล้วนะเออ
เรื่องนี้คู่หลักมีแค่นีออนกับอุ้มรัก ส่วนคู่อื่นถือเป็นคู่แถมละกันค่ะ มาพอกรุบกริบ
น้อง zero3 คิดว่าเป็นใครอ่ะคะ นิยายพี่ไม่ต้องคิดเยอะค่ะ ไม่เคยมีความลับสักครั้ง เอิ้กๆ
คุณ yeyong เดาง่ายชิมิคะ >’’<
ขอบคุณทุกท่านทุกคอมเม้นต์ค่ะ :pig4:
-
:z13:
-
พี่แอมกับน้องเซียน หุหุ
ปล. ก่อนจะรับถุงขนมจกทิมมาถือ << ตกสระอาไปตัวนึงค่า~
-
พี่แอมกับน้องเซียน หุหุ
ปล. ก่อนจะรับถุงขนมจกทิมมาถือ << ตกสระอาไปตัวนึงค่า~
ขอบคุณค่า > < :pig4:
-
:laugh:ปราบเซียน
-
เซียนเพื่อนน้องออนมีคนปราบแล้ว จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับน้องออนของพี่ไทม์
-
เอ๊ยๆๆๆๆๆๆน้องวันใหม่
:a5:
พี่อ่ะพอเห็นว่าเป็นแอมเซียนแล้วมันเดจาวูมาก
เพราะตอนที่หนูใบ้ให้พี่แล้วพี่ไปนั่งไล่อ่านอีกรอบ
แล้วแบบว่าสะดุดตากับชื่อแอมคนแรกเลย
แต่ตอนนั้นตัวประกอบเค้าเยอะ
พี่เลยไม่แน่ใจว่าเป็นใครกันแน่
:m23:
บทสรุปออกมาแล้ว 5555+
พี่แอมนี่เองที่จะมาปราบพยศเด็กน้อย
สู้ๆนะพี่แอม แต่ดูท่าไม่ต้องเชียร์มาก
เพราะพี่แกออกตัวแรงกว่าเค้าเพื่อนเลยนิ
:z1: :laugh:
-
รอดูต่อไป
ว่าพี่แอมจะ
ปราบเซียน
ได้หรือป่าว :z2:
-
:L2:
-
เจอสกัดดาวรุก(?)แล้วเซียนเอ๋ยยยย :m20: :m20: :m20:
-
ที่แท้ก็คือพี่แอมนี่เองที่เป็นฮีโร่(?)
เด็กดื้อก็ต้องสั่งสอนสิเนาะพี่แอม :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ช่างเป็นแม่ค้าที่ใจดีมว๊ากกกก
คู่แถมเยอะจริง ชอบค่ะ
-
พี่แอม...ใครว่ะ?
ช่างเหอะ!กดเซียนเลยพี่ 555
-
พึ่งรู้จากทิมวันนี้เอง ว่าพี่ไทม์เป็นเสี่ยใหญ่ 5555+
โรงเรียนน้องอุ้มเข้าค่าย แค่เดินทางไกล
พี่น้ำไม่ต้องคิดมาก!!!!!
น้องอุ้มมีเพื่อนปิงอยู่เพื่อนแต้มทำอะไรไม่ได้หร๊อกกกก
พวกที่มาจีบน้องแฝดนี่กลายพันธ์ทุกคนเลยเนาะ
มาจีบน้องหวังรุกแต่โดนรุกแทน 5555++
+น้องเป็ดให้พี่ใหม่ นิยายของพี่ใหม่ทุกเรื่องน่ารักมากจริงๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอจ้ะ
-
แอมกับเซียนหรอ
-
แอมกับเซียน แน่ๆเลย
-
รุ่นพี่โรงเรียนนี้ชอบกินเด็กนะเนี่ย :z1:
-
ตอนนี้เป็นตอนเปิดตัวคู่แอมเซียนสิน่ะψ(｀∇´)ψ
-
กรี๊ดดด น้องเซียนโดนจูจุ๊บซะแล้ว
น่ารักอ่า อยากอ่านคู่รองทุกคู่
โรคจิตชอบคู่รองมากกว่าคู่หลัก
-
แอม♥เซียน
อิอิ คู่เซียนโผล่มาแว้ววว
-
พี่แอมปราบเซียน เอิ้ก ๆ
นีออนน้อยมีขนมหนุบหนับเต็มกระเป๋าแน่ ๆเลย ทั้งของตัวเองและของพี่อีก 555
น้องอุ้มต้องดูแลตัวเองดี ๆ แล้วหล่ะ เพราะพี่น้ำติดต่อน้องไม่ได้
-
ว๊าวๆๆๆ แสดงตัวออกมาอีกคู่แล้ว แถมรุกเร็วซะด้วยนะพี่คนนี้...
ที่เซียนถูปากจนแดงนี่แสดงว่าพี่แอมเค้า่.....จัดการปราบเซียนไปหนึ่งดอก ชิมิ?? :-[ :-[
:pig4: :pig4:
ใสๆและอบอุ่น อ่านแล้วมีความสุขจังค่ะ
-
น้องออนไปเข้าค่ายครั้งนี้พกกำลังไปไปเกินร้อยแน่
เพราะพี่ไทม์มาส่งถึงรถเลย แถมมีเสบียงกรังให้อีกด้วย
แต่น้องเซียนนี่ซีเข้าค่ายครั่งนี้คงหัวใจว้าวุ่นพิกลละ
พี่แอมนะพี่เอม ทำน้องปากเจ่อปากแดงซะ
-
รอน้องออน :z2:
-
^
^
^
ขอบคุณคุณCarToonMiZa ที่มารอน้องออนค่ะ :กอด1:
ขอเวลาจัดหน้าสักยี่สิบนาที
เผื่อไว้ :m23:
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (12) อย่าไว้ใจ
รถทัวร์ที่นีออนนั่งมุ่งสู่ค่ายทหารของจังหวัดด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ เด็กนักเรียนในรถต่างก็ครองไมค์ร้องเพลงเฮฮาไปตลอดทาง นีออนก็ตบมือตามเพื่อนไปด้วย เด็กตัวเล็กค้นกระเป๋าเอาขนมทานเล่นที่แม่เตรียมให้มาแบ่งเพื่อน ซึ่งวันนี้เพื่อนแบบเซียนมาแปลกไม่ค่อยพูดค่อยจา เซียนรับขนมไปแกะแล้วทาน ส่วนนีออนก็ดื่มนมที่พี่ไทม์ซื้อให้เพราะปล่อยไว้นานมันหายเย็นแล้วจะไม่อร่อย สักพักกรที่นั่งอยู่ด้านหน้าก็เดินมาหานีออนกับเซียน ตามติดมาด้วยทิมเจ้าเก่า
“นี่ นายไปนั่งตรงโน้นได้ไหม เราจะนั่งกับนีออน”
กรเอ่ยขอเปลี่ยนที่กับเซียน นิ้วเรียวชี้ไปยังที่นั่งของตนเองด้านหน้า เซียนมองตามมือชี้แล้วกอดอกส่ายหน้า กรหน้ามุ่ยหันไปมองทิมที่ยักไหล่อย่างช่วยอะไรไม่ได้ นีออนมองคนนั้นคนนี้เงียบๆ ไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ เมื่อไม่ได้อย่างใจกรจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปหาคนที่นั่งด้านหน้านีออนแทน เจรจาพาทีอยู่ไม่นานเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นก็ยอมลุกไปนั่งแทนที่กร เด็กชายยิ้มย่องอย่างพอใจเป็นอย่างยิ่ง
“เอาจนได้เลยนะ” ทิมค่อนแคะเพื่อนกร แต่กรก็ยังยิ้มอารมณ์ดี ก่อนจะยักคิ้วแล้วบอกอย่างภาคภูมิ
“แน่นอน”
ทิมส่ายหน้าขำเพื่อน ก่อนจะไปเอากระเป๋าของตนเองกับกรจากที่นั่งด้านหน้ามาไว้ที่นั่งปัจจุบัน ตลอดการเดินทางกรกับนีออนจึงได้พูดคุยงุ้งงิ้งกันโดยไม่มีใครมาขวาง เขากลายเป็นเพื่อนที่คุยกันถูกคอไปแล้วคู่นี้
รถแล่นไปสักพักก็มาถึงค่ายทหาร เมื่อรถจอดลงอาจารย์ก็ลงไปด้านล่างก่อน เพื่อทำการพูดคุยกับนายทหารที่รับผิดชอบในการเข้าค่ายของเหล่าลูกเสือถึงการมาในครั้งนี้ นีออนเกาะกระจกมองไปรอบๆบริเวณค่ายทหาร หาที่ที่ตนเองและเพื่อนจะได้ทำการฝึกแต่ก็ไม่เห็น ในการมาครั้งนี้ไม่ได้มีเพียงโรงเรียนของนีออนที่มา แต่ยังมีโรงเรียนอื่นอีก เมื่ออาจารย์คุยกับทางค่ายเสร็จก็บอกให้ลูกเสือกับยุวกาชาดทยอยลงไปได้
โรงเรียนของนีออนน้อยมาถึงเป็นโรงเรียนที่สาม อาจารย์ให้ไปทักทายทำความเคารพพี่ทหารที่จะมาช่วยฝึกตามแบบฉบับของลูกเสือ จากนั้นก็ไปนั่งรวมตัวกันตรงลานที่จัดเตรียมไว้ หัวหน้าทหารที่เป็นคนคุมการฝึกในครั้งนี้มากล่าวทักทายต้อนรับลูกเสือ ยุวกาชาดทุกคน อธิบายถึงฐานในการฝึกร่างกายต่างๆ ก่อนจะให้เหล่าลูกเสือไปเปลี่ยนเป็นชุดไปรเวทแล้วมาร่วมกิจกรรม
ทางด้านอุ้มรักที่ต้องออกเดินทางไกลก็ได้กระดาษนำทางแผ่นเล็กๆมาให้ตีความหมายกันว่าต้องเดินไปตรงจุดไหนบ้าง แต่ละจุดจะมีครูที่เป็นครูประจำฐานนั้นๆอยู่ ความสนุกมันอยู่ตรงที่คุณครูต้องปลอมเป็นคนในใบนำทางนั้นๆ เช่นว่าบอกให้เดินไปที่หนองน้ำสาธารณะแล้วจะเจอคนตกปลา ซึ่ง ณ จุดนั้นก็จะมีคนที่ตกปลาจริงๆอยู่ บางคนก็คิดว่าในใบนำทางนี้หมายถึงคนตกปลาจริงๆเลยไปขอลายเซ็นจากลุงที่ตกปลาอยู่ก็มี
หมู่ของอุ้มรักเดินมาเจอกับฐานแรก ฐานนี้ไม่ได้มีการปลอมตัวอะไรกัน เพราะถือเป็นฐานเริ่มต้นให้ลูกเสือตัวน้อยได้ท่องคำปฏิญาณตนให้ครบถ้วนและถูกต้อง ถ้าทำได้ก็จะผ่านฐานนี้ไปอย่างง่ายดาย ปิงพาหมู่ลูกเสือของตนเองเข้าไปหาครูที่รออยู่ จัดแถวเรียงหน้ากระดาน ทำความเคารพโดยพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะก้าวออกไปหนึ่งก้าวเพื่อส่งสมุดลงลายเซ็นให้คุณครูประจำฐาน ปิงก้าวกลับมายืนจุดเดิมก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด
“ข้าพเจ้า นายหมู่ลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ หมู่พระเอกาทศรถ ขออนุญาตนำกล่าวคำปฏิญาณตนอย่างพร้อมเพรียงครับ!”
เมื่อปิงขออนุญาตจบครูก็ให้เริ่มกล่าวคำปฏิญาณตน สมาชิกทุกคนในหมู่ทำการบ้านมาอย่างดีทำให้ผ่านฐานนี้ไปได้อย่างง่ายดาย ปิงรับสมุดลายเซ็นพร้อมใบนำทางอีกใบมา ก่อนจะกล่าวลา
“สมาชิกลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่หมู่พระเอกาทศรถทั้งหมดตรง! ทำความเคารพ!”
ทุกคนในหมู่ต่างทำท่าวันทยาวุธตามคำสั่งหัวหน้า
“ขอบคุณครับ!”
เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนความแล้ว ปิงก็พาสมาชิกลูกเสือเดินไปตามทางที่ใบนำทางบอกเอาไว้ ผ่านด่านนั้นฐานนี้ไปจนใกล้จะถึงจุดที่นัดพบ ลูกเสือตัวน้อยก็ออกอาการเหนื่อยล้าให้เห็น ชักจะเดินไม่ออกแล้ว แสตมป์ที่เดินตามหลังอุ้มรักเอ่ยเรียกหัวหน้าหมู่อย่างปิงเมื่อเห็นว่าน้องอ้วนน้อยของเขาท่าจะไม่ไหว
“หัวหน้า พักก่อนได้ไหม?”
ปิงหยุดเท้าแล้วหันกลับมามองคนเรียก ก่อนจะเบนสายตาไปที่รุ่นน้องคนอื่นๆที่เป็นสมาชิกในกลุ่ม และอุ้มรักที่ปาดเหงื่อออกจากใบหน้า แก้มขาวๆนั้นเริ่มแดงจากแดดและความเหนื่อย ปิงจึงให้ทุกคนได้พักกันสักเล็กน้อย
“พัก 5 นาที”
“โหย น้อยไปไหมวะ?” หวินโวยมาเมื่อได้ยินว่าเพื่อนให้พักแค่ 5 นาที หายใจ 2 เฮือกก็หมดเวลาแล้วมั้งน่ะ
“จะเอาไม่เอาเชี่ยหวิน พักนานยิ่งเหนื่อยมาก พอได้นั่งแล้วก็ไม่อยากจะลุก พอได้พักแล้วยิ่งไม่อยากจะเดินต่อ เพราะฉะนั้น 5 นาทีพอแล้ว”
คำพูดปิงถือเป็นอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ก็จริงอย่างที่ปิงว่า ยิ่งพักนานยิ่งไม่อยากเดิน และช่วงเวลาที่ตนเองพักอยู่ กลุ่มอื่นก็ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ถ้าไปถึงเป็นหมู่สุดท้ายนี่มีเฮ เมื่อตกลงกันได้แล้วสมาชิกในกลุ่มจึงหยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งข้างทาง อุ้มรักเปิดกระเป๋าเอาน้ำออกมาดื่ม ปิงรีบเตือนเพื่อน
“อย่าดื่มน้ำเยอะนะอุ้ม เดี๋ยวปวดท้อง”
“อื้อ”
อุ้มรักพยักหน้ารับ ก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่มเพียงเล็กน้อย ยังต้องเดินอีก ถ้าดื่มเยอะมีหวังจุกแน่ แสตมป์เดินเข้ามาหาเด็กตัวอวบ ก่อนจะส่งลูกอมให้ อุ้มรักมองแต่ยังไม่ได้รับไว้
“เขาว่าความหวานทำให้เรามีเรี่ยวแรงกระปรี้กระเปร่า เผื่อช่วยได้”
อุ้มรักแบมือไปตรงหน้าแสตมป์เพื่อรับน้ำใจนั้นมา ก่อนบอกขอบใจเพื่อน ปิงมองทั้งสองคนแล้วเหสายตาไปที่อื่น ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ
นีออนที่ต้องฝึกร่างกายที่ค่ายทหารก็ไม่ได้ต่างจากอุ้มรักนัก แต่คงโหดกว่าหน่อยเพราะนี่คือค่ายทหารหาญเชียวนะ ด่านแรกที่ต้องไปคือต้องมุดลอดอุโมงค์เพื่อที่จะเข้าไปยังฐานที่ตั้งด่านต่างๆเอาไว้ ทีแรกเหล่าลูกเสือนึกว่าจะฝึกอยู่ ณ บริเวณที่ตนเองยืนอยู่ แต่ไม่ใช่ เพราะพี่ทหารให้พากันทยอยมุดอุโมงค์ที่ทำจากโครงเหล็กคลุมด้วยผ้าพลาสติกใสต่อกันเป็นทางยาวและค่อนข้างลดเลี้ยว ปลายทางไปโผล่ที่ฐานฝึกที่ล้อมรอบด้วยป่า ป่า! และป่า!!
เพียงแค่เห็นสถานที่ฝึกเด็กตัวเล็กก็แทบเข่าอ่อน ยุวกาชาดหญิงทั้งหลายถึงกับหน้าซีด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ เมื่อมุดออกมาได้แล้วก็เดินตรงไปหาพี่ทหารอีกคนที่รออยู่ที่ฐานแรก ฐานนี้เป็นฐานวัดพละกำลังแขนขาด้วยการปีนขึ้นไปตามยางรถที่พี่ทหารผูกต่อกันกับต้นไม้แทนบันได เมื่อขึ้นไปถึงก็ให้โหนตัวลงมาด้วยเชือกที่ขมวดปมไว้ให้เท้าเหยียบ เหล่าลูกเสือที่ซนหน่อยคงง่ายสำหรับฐานนี้แต่ยุวกาชาดหญิงก็ร้องวี้ดว้ายกันพอสมควร
หมู่ของนีออนผ่านการทดสอบฐานต่างๆไปอย่างง่ายดาย จะติดหน่อยก็ตรงที่โหนเชือกสองเส้นข้ามหนองน้ำที่เรียกว่าสะพานแขวน เด็กตัวเล็กออกจะทุลักทุเล แขนก็จะไม่ถึงเชือกด้านบนคนที่เดินตามมาก็ทำเชือกสั่นโอนไปเอนมาจนเดินจะไม่ไหวเกือบตกน้ำที่สีสันใช้ได้ด้านล่างแล้ว ไม่อยากคิดว่าในน้ำนั่นมีอะไรปะปนอยู่บ้าง แต่พี่ทหารก็บอกอย่างเสร็จสรรพไม่ต้องคาดเดาว่ามันมีมูลสัตว์ผสมอยู่ อันนี้จริงไม่จริงไม่รู้ รู้แต่ว่ามันทำให้ไม่มีใครอยากจะพลาดสักคน
เมื่อโดดไปฐานนั้นฐานนี้จนเกือบครบ กลุ่มของนีออนก็ต้องย้อนวนมาที่อุโมงค์อีกครั้ง ก่อนถึงอุโมงค์ก็ยังมีด่านอีกสองด่านให้ผ่าน ก่อนจะไปถึงด่านต่อไปเด็กตัวเล็กก็สะดุดตากับคนที่นั่งทุบขาอย่างหงุดหงิดอยู่ที่ข้างทางเดิน นักเรียนคนอื่นที่เดินผ่านก็แค่ผ่านไป มีถามไถ่บ้างแต่ก็ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือนอกจากบอกว่าจะบอกพี่ทหารให้เท่านั้น นีออนจะเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น แต่เซียนรั้งแขนไว้แล้วส่ายหน้า แต่นีออนก็ใช้สายตาอ้อนเอาจนได้ เซียนยอมปล่อยมือแล้วเดินตามนีออนไปขณะที่สมาชิกในกลุ่มคนอื่นรอดูสถานการณ์อยู่ไม่ไกล
“เป็นอะไรน่ะบิวตี้?”
นีออนเอ่ยทัก บิวตี้ที่เห็นว่าเป็นใครเดินมาก็ชักสีหน้าใส่ทันที ไม่อยากได้ความเห็นใจจากนายคนนี้หรอกนะ เด็กหญิงยังเงียบไม่ตอบคำถาม ไม่แสดงความใส่ใจนีออนด้วยซ้ำ รีบไปไกลๆเลยยิ่งดี แต่นีออนน้อยก็ยังคงตื้ออยู่
“มีอะไรให้ช่วยไหม?”
“อย่ามายุ่ง!”
คำถามไถ่ถูกตอกกลับด้วยความหงุดหงิดของคนถูกถาม ใบหน้าน่ารักนั่นงอหงิกลดความน่ารักลงไปมากโข เซียนมองนีออนที่ไม่ยอมจะไปไหนแน่ถ้าไม่ช่วยยัยบิวตี้นี่ก่อน เซียนจึงนั่งยองลงแล้วจับขาของบิวตี้ขยับเบาๆ เด็กหญิงก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“โอ๊ยยย เจ็บนะไอ้บ้า!”
ยังไม่วายด่าแถมไปอีก เซียนขยับลุกเมื่อรู้แล้วซึ่งสาเหตุที่ทำให้ยัยบิวตี้นี่มานั่งแหมะอยู่ตรงนี้ ท่าทางจะขาแพลงแล้วโดนเพื่อนทิ้ง ก็นะ อยากทำตัวไม่ดีเองใครเขาจะอยากช่วยเหลือเวลาเดือดร้อน เซียนหันมาหานีออนก่อนจะชวนไปจากที่นี่
“เขาไม่อยากให้ช่วยก็ไปเถอะนีออน”
ถึงเซียนจะชวนไปแบบนั้น แต่นีออนก็ยังยื่นมือให้บิวตี้จับ เซียนจึงถอนหายใจกับความรั้นของเพื่อนเฮือกใหญ่ ดื้อจริงๆเลย
“ลุกขึ้นมาสิ” นีออนกระตุ้นเตือนเมื่อบิวตี้แค่ปรายตามองแล้วเฉย
“นีออนไปเถอะน่า อย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่ได้อยากได้ความช่วยเหลือจากเราเสียหน่อย” เซียนยังเอ่ยชวนซ้ำ แต่ดูเหมือนนีออนจะมุ่งมั่นเอาให้ได้อย่างใจ
“บิวตี้ลุกขึ้นมา”
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
เด็กหญิงยังย้ำคำเดิม นายคนนี้ท่าจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ยิ่งไม่อยากเห็นหน้ายิ่งไม่ยอมไปไหน บ้ารึเปล่า
“เธอจะนั่งอยู่ตรงนี้เหรอ จะยอมแพ้แค่นี้ใช่ไหม?”
“มันเรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันเกลียดนายได้ยินไหม ไปให้พ้นเลยไอ้บ้า!”
นีออนถอนหายใจเบาๆกับความทิฐิของบิวตี้ ก่อนจะเข้าไปพยุงบิวตี้ให้ลุกโดยไม่ต้องขออนุญาตเจ้าตัว เซียนจึงจำต้องเข้าไปช่วยด้วยอย่างเสียไม่ได้
“ฉันบอกว่าอย่ายุ่งไง!”
“ก็ฉันจะยุ่ง มีอะไรมะ?”
เด็กตัวเล็กลอยหน้าบอก บิวตี้ก็มองกลับอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ที่จะทำฮึดฮัดสะบัดออก เพราะตอนนี้ก็เริ่มจะเจ็บมากขึ้นแล้วจึงยอมที่จะให้นีออนกับเซียนพยุงไปหาพี่ทหาร เพื่อนในกลุ่มของนีออนมารับไม้พลองจากนีออนและเซียนไปช่วยถือให้ ก่อนจะเดินตามกันไปเป็นขบวน
พี่ทหารให้บิวตี้นั่งพัก แล้วเอากล่องยาออกมาหายาทาให้บิวตี้ ขณะที่นีออนกับเซียนไปทำกิจกรรมตามฐานกับเพื่อนต่อไป บิวตี้มองตามเด็กตัวเล็กหน้างอ ไม่ได้ขอให้มาช่วยสักหน่อย ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็อดไม่ได้หรอกที่ลึกๆแล้วจะรู้สึกดีที่นายคนนั้นไม่ทิ้งเธอเอาไว้เหมือนคนอื่นๆ
หมู่ลูกเสือของอุ้มรักมาถึงฐานที่มั่นคือจุดนัดพบทันเวลา ไม่ต้องเป็นที่โหล่ให้ใครเขาโห่เอา เมื่อมาถึงกันแล้วก็ไปรายงานตัวกับคุณครู ก่อนจะเอาไม้พลองมาตั้งเป็นกระโจมรวมกันไว้ แล้วไปพักทานข้าวและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นค่อยมาทำกิจกรรมกันต่อ ปิงพาสมาชิกในกลุ่มหามุมเหมาะๆในการนั่งทานอาหารกลางวันกัน ของที่ทุกคนตระเตรียมมาถูกวางลงกลางวง ก่อนที่จะเริ่มทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยเพราะความเหนื่อยและหิว
เมื่อพักทานข้าวกันเสร็จก็รวมกองอีกครั้ง การทำกิจกรรมต่อจากนี้ต้องอาศัยความสามัคคีและความจำกันสักหน่อย เมื่อมีทั้งฐานที่ต้องทดสอบความจำและฐานที่ต้องปิดตาเดินตามเชือกที่ครูขึงเอาไว้ไปจนถึงจุดหมาย ทุกคนในกลุ่มต้องคอยบอกกันว่ามีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง ให้หลบกิ่งไม้ ให้หลบหลุมบ่อ หรือทางลาดชัน คนที่โดนเยอะสุดคงเป็นหัวหน้า เพราะเดินนำคนอื่น
ส่วนฐานทดสอบความจำ โดยให้ลูกเสือแต่ละหมู่ตั้งแถวยาวเรียงหนึ่ง ให้คนที่ความจำดีสุดอยู่ท้ายแถวแล้วเรียงมาจนคนหน้าสุดพร้อมกระดาษและปากกา ครูให้คนท้ายแถวดูกระดาษต้นแบบที่วาดรูปเลขาคณิตซ้อนทับกันไปมา แล้วให้จำให้ได้ว่ารูปไหนอยู่ตำแหน่งใดแล้วบอกต่อๆกันไปจนถึงคนที่อยู่หัวแถว แล้วให้คนนั้นวาดออกมา แต่ก่อนที่จะไปถึงหัวแถวคำบอกเล่ามันก็เปลี่ยนไปเรื่อย จากที่สี่เหลี่ยมจะอยู่ในวงกลม มันก็จะกลายเป็นวงกลมอยู่ในสี่เหลี่ยม สลับที่กันไปมามั่วไปหมด คงมีน้อยมากที่จะถูกต้องตรงเป๊ะทุกประการ คะแนนฐานนี้ก็วัดจากรูปที่วาดออกมาว่ามีตรงกี่จุดบ้าง ก็ถือเป็นเรื่องที่เรียกเสียงหัวเราะได้ดีทีเดียว
การมาร่วมกิจกรรมในครั้งนี้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเพื่อนพ้องมากขึ้น คนที่ไม่ถูกกันพอได้มาช่วยเหลือกันก็ทำให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้นได้ เช่น อุ้มรักกับแสตมป์ที่ได้พูดคุยกันมากขึ้น ช่วยเหลือกันและกันมากขึ้น และได้เห็นอีกคนในมุมที่ไม่เคยเห็นอย่างใกล้ชิด บางทีเหตุการณ์ในวันนี้อาจจะเปลี่ยนความรู้สึกที่มีไปจากเดิม แต่จะเป็นความรู้สึกอะไรของใครนั้นก็คงมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้
หลังจากผ่านด่านต่างๆมาเรียบร้อยแล้ว นีออนกับผองเพื่อนก็ได้กลับมาที่ค่ายสักที พี่หัวหน้าทหารเรียกรวมกองก่อนจะบอกกล่าวถึงกิจกรรมถัดไปจากนี้ว่ามีอะไรบ้าง แล้วให้แยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่หลังจากคลุกดินคลุกทรายกันมา ก่อนจะมาทานข้าวเย็นกันหลังจากนั้น
ทิมกับกรจัดเตรียมข้าวของเครื่องใช้เพื่อจะไปอาบน้ำ โดยที่พอไปถึงที่อาบน้ำซึ่งเป็นอ่างอาบน้ำรวม ทิมก็ดันเพื่อนกรให้เข้าไปอาบน้ำให้ห้องน้ำทันที ก่อนที่ตนเองจะมาอาบรวมกับคนอื่น
“เข้าไปอาบในห้องน้ำเลยนีออน” เสียงบอกกึ่งบังคับของเซียนดังมา ก่อนที่คนถูกบังคับจะเอ่ยแย้งเสียงออด
“แต่นั่นมันส้วมนะ”
“ก็ยังดีกว่ามายืนโป๊ให้คนอื่นดู ถ้ากลัวมันไม่สะอาดก็เปิดน้ำก๊อกอาบเลย ไม่ต้องมาอาบรวมกับใครเข้าใจไหม?” เซียนไม่รอให้เพื่อนตัวเล็กได้เอ่ยแย้งอะไรอีก เมื่อดันตัวเพื่อนเข้าห้องน้ำไปแล้วปิดประตูตาม
“อาบแล้วใส่เสื้อผ้าออกมาเลยนะ ห้ามโป๊” เซียนยังคงสั่งการต่อ
“รู้แล้ว สั่งจัง”
เซียนหัวเราะกับเสียงบ่นที่ดังออกมาจากในห้องน้ำ ก่อนจะเดินอารมณ์ดีไปอาบน้ำร่วมกันเพื่อนคนอื่น
“หึหึ”
เสียงหัวเราะในลำคอกวนอารมณ์ดังมาจากคนที่ยืนข้างๆ เซียนหันไปมองหน้าคนที่ทำเป็นฟอกสบู่ไม่รู้ไม่ชี้ แล้วถามน้ำเสียงออกแนวหาเรื่อง
“หัวเราะอะไร?”
“เปล่า แค่คิดว่านายนี่ช่างเป็นคนดีจริงนะ” เจ้าของเสียงหัวเราะอย่างทิมเอ่ยเนิบนาบกวนอารมณ์
“หาเรื่องเหรอวะ!” เซียนชักจะของขึ้น หน้าตามันว่ากวนแล้ว นี่ยังมาทำเป็นคุยกับลมกับน้ำไปเรื่อยแบบนี้หาเรื่องกันชัดๆ
“เปล่า แค่อยากจะบอกน่ะว่า... ไม่ว่ายังไงนีออนก็ไม่ใช่ของนาย” ทิมหันมามองคู่สนทนา ก่อนพูดช้าๆแล้วยิ้มมุมปาก
“มันก็ไม่แน่หรอก” เซียนยังย้อนอย่างไม่ยอมแพ้
“หึ ฉันจะคอยดูละกัน”
พูดกวนประสาทคนอื่นไปแบบนั้นแล้วทิมก็อาบน้ำถูสบู่ต่ออย่างสบายอารมณ์ เซียนที่อารมณ์เริ่มกรุ่นจึงต้องตักน้ำในอ่างสาดใส่ตัวเองแรงๆเพื่อลดความหงุดหงิด เขามาก่อนแท้ๆ นี่มันของๆเขา!
ยามดึกที่แสงจากกองไฟที่พวยพุ่ง เคล้าคลอกับเสียงดนตรีและการละเล่นของบรรดาเหล่าลูกเสือ ภายในบริเวณลานกว้างของโรงเรียนอุ้มรักถูกใช้เป็นพื้นที่จัดงานรอบกองไฟ กลุ่มลูกเสือ เนตรนารี ยุวกาชาด ต่างเตรียมการละเล่นมาสร้างความบันเทิง สร้างสีสันให้กับกิจกรรมครั้งนี้ เก้าอี้ดนตรีเป็นอะไรที่ได้รับความนิยมชมชอบมากสุด ด้วยเพราะลีลาการเต้นของแต่ละคนก่อนดนตรีจะหยุดลงนี่มันกวนได้ใจมากๆ ยิ่งพอดนตรีหยุดแล้ววิ่งหาเก้าอี้กันแทบไม่ทันนี่เรียกเสียงหัวเราะไปทั่วบริเวณเลยทีเดียว
การแสดงของกลุ่มอื่นผ่านไปก็มาถึงหมู่ลูกเสือของอุ้มรักบ้าง ที่ได้จัดเตรียมละครสั้นๆ ที่เน้นความฮามากกว่าดราม่าอย่างที่ปิงเคยบอก พล็อตง่ายๆโดยให้จุดเริ่มต้นอยู่ที่เด็กนักเรียนที่ชอบตีกันแล้วถูกจับไปเกณฑ์ทหาร การฝึกทหารสุดฮาจึงเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนั้น ตอนจบก็แอบแฝงแง่คิดเล็กน้อยเกี่ยวกับการกลับตัวของเด็กนักเรียนเหล่านั้นและผลที่ได้จากการเป็นคนดี
เมื่อการแสดงทุกอย่างจบลงทุกคนก็ร่วมร้องเพลงปิดกิจกรรมเข้าค่ายลูกเสือในครั้งนี้ จากนั้นก็ช่วยกันเก็บกวาดพื้นที่ก่อนจะเข้านอน ที่นอนคือห้องเรียนที่ถูกแปรสภาพโดยการยกโต๊ะกับเก้าอี้ไปรวมไว้ที่มุมห้อง พื้นที่ว่างก็นำเสื่อมาปูแล้วนอนกัน อุ้มรักนอนตรงกลางระหว่างหวินกับปัน ต่อจากปันก็เป็นปิง แสตมป์ และน้องคนอื่นๆในกลุ่ม แต่กว่าจะนอนกันได้แสตมป์กับปิงก็ทะเลาะกันเรื่องที่นอนอยู่นั่นจนครูเดินมาตรวจถึงได้เงียบเสียงลงแล้วยอมนอนในที่สุด
นีออนที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วออกมารับอาหารกล่องจากอาจารย์ รายการอาหารวันนี้ก็มีกะเพราไข่ดาว หมูกระเทียม และไข่เจียว ทิมเลือกหมูกระเทียมกับกะเพรามาอย่างละกล่องแล้วผลัดกันทานกับกร ส่วนของนีออนก็ได้หมูกระเทียมจากเซียนแบ่งมาให้ด้วย ก่อนทานอาหารพี่ทหารก็ให้กล่าวขอบคุณข้าวที่จะทานก่อนแล้วจึงลงมือทานกันได้ เด็กตัวเล็กนั่งทานข้าวกับเพื่อนอยู่ก่อนจะโดนกรที่นั่งอยู่ข้างกันสะกิดบาๆ นีออนหันไปมองด้านหลังก็เห็นว่าบิวตี้เดินมาหาตนเอง เธอยังเดินไม่ถนัดเท่าไหร่ แต่ก็พอเดินได้ เด็กหญิงยื่นกล่องขนมให้นีออน เด็กตัวเล็กชี้ที่ตัวเองอย่างไม่แน่ใจ
“ให้เราเหรอ?”
“อือ ขอบใจที่ไม่ทิ้งฉันไว้ข้างทางนั่น” บิวตี้บอกทั้งยังหน้าเชิดคอตั้งไว้ฟอร์ม
“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกัน” นีออนบอกยิ้มๆ
“ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะเป็นเพื่อนกับนายสักหน่อย”
“ก็เป็นซะตั้งแต่ตอนนี้เลยสิ”
บิวตี้ออกจะอึ้งกับคำพูดของนีออนน้อย นี่มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ ที่ผ่านมานี่ไม่โกรธหรือไง เด็กหญิงไม่ได้ตอบรับอะไรไปเมื่อเดินออกมา กรมองตามแล้วเปรยขึ้นมาเบาๆ
“ให้อภัยง่ายจังนะ”
“เพื่อนกันนี่”
นีออนว่าอย่างนั้น ก่อนจะแกะขนมในกล่องออกมาแบ่งเพื่อน ทิมหัวเราะเบาๆกับการมองโลกในแง่ดีของคนของพี่ชาย
หลังจากทานข้าวกันเสร็จก็มาร่วมกิจกรรมตอนกลางคืนต่อ ใครที่เตรียมการละเล่นอะไรมาก็ออกมาแสดงให้เพื่อนชม โรงเรียนนีออนจัดการร้องเพลงประกอบท่าทางสร้างสีสันให้การเข้าค่ายครั้งนี้ จบจากนั้นก็ได้เวลาที่ต้องนอนกัน ต้องรีบนอนเพราะตอนเช้าต้องตื่นมาแย่งเข้าห้องน้ำกับคนอื่นอีก
ดึกสงัดในคืนนั้น ภายในเต้นท์นอนของนีออนที่ประกอบไปด้วยเซียนและเพื่อนอีกหนึ่งคน เพื่อนคนนั้นนอนหลับไปแล้ว นีออนน้อยก็หลับไปแล้วด้วย คงจะมีแต่เซียนที่ยังหลับไม่ลงเพราะคำพูดของทิมตอนอาบน้ำนั่น มันยากจะทำใจยอมรับได้ว่าคนที่ตนเองเฝ้ามองเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอยู่นี้ สุดท้ายแล้วก็ต้องกลายเป็นแค่มดแดงที่ไม่มีสิทธิ์จะได้ลิ้มรสมะม่วงนั้นว่ามันหวานปานใด คนที่มาทีหลังกลับเด็ดไปอย่างง่ายดายโดยที่มดแดงอย่างเขาไม่มีสิทธิ์จะโต้แย้ง
เซียนพลิกกายมามองหน้านีออนที่นอนตะแคงมาทางที่ตนเองนอนอยู่ ใจเกิดเต้นแรงขึ้นมาเมื่อคิดจะทำอะไรบางอย่างลงไป ลมหายใจที่มียังติดขัด หรือเพราะมันคือเรื่องที่ผิดเขาถึงได้มีอาการเช่นนี้ เซียนขยับยกกายขึ้น ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้คนหลับช้าๆ ช้าจนแทบเรียกได้ว่าไม่ได้ขยับเลยด้วยซ้ำ เพราะความกังวลที่เริ่มตีกันเองในหัว เด็กชายค่อยๆก้มลงหากลีบปากจิ้มลิ้มอมชมพูของเพื่อนตัวน้อย และก่อนที่จะทันได้แตะสัมผัสนีออนก็ขยับพลิกกายไปอีกด้าน
เซียนเกือบจะร้องออกมาด้วยความตกใจ หัวใจเต้นกระหน่ำกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ เขา... เกือบทำให้เสียเรื่องแล้ว เด็กชายปรับอารมณ์ตนเองชั่วครู่ มองแผ่นหลังของเพื่อนที่นอนนิ่ง กระซิบบอกเพื่อนให้หลับฝันดี ก่อนจะนอนลงที่เดิมทั้งที่ไม่สามารถหลับลงได้
คนที่แกล้งทำเป็นหลับลืมตาขึ้นช้าๆ ผ่อนลมหายใจยาว ก่อนจะบอกกับเพื่อนในใจอย่างรู้สึกผิด
‘ขอโทษนะเซียน แต่หัวใจเรายกให้ใครไม่ได้อีกแล้วล่ะ’
TBC
ตั้งชื่อตอนเพราะจะบอกว่าอย่าไว้ใจคนเขียน กร๊าก
เขียนเรื่องนี้แล้วเหมือนกำลังเฝ้าดูการเติบโตของลูกชายตัวเองยังไงยังงั้น
ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจค่ะ จัดบวกคืนทุกท่านคนละบวกเมื่อบวกได้ค่ะ :L2:
ปล. เขาถูกกดลบคะแนนล่ะ นี่เขาไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจเนี่ยยยย ฮืออออ :o12:
คะแนนบวกกินไม่ได้ แต่มันบอกเราได้ว่ามีคนชอบหรือไม่ชอบเรา ถึงขนาดถูกกดลบกันเลย นอยด์อ่ะT^T
-
อย่าเพิ่งนอยด์น๊า
กดบวกเพิ่มให้แล้ว
แถมเป็ดไปกินอีก1 :L1:
สู้สู้วันใหม่
อย่าน้อยใจ :ped149:
-
ลูกเสือน้อยเข้าค่าย
นีออนน้อยเป็นเด็กดีแท้ๆ แบบนี้น้องบิวตี้จะเอาอะไรไปสู้ล่ะเนี่ย
เพื่อนปิงก็ดี จัดที่นอนดีมาก พี่น้ำของน้องอุ้มสบายใจได้แล้ว
เห็นใจเซียน แต่ออนน้อยมีพี่ไทม์แล้วนี่เนอะ ^^
พี่แอมน้องออกค่ายรีบมาปลอบใจเซียนด่วน!!!!
กอดพี่ใหม่
โอ๋เอ๋ๆๆ ไม่น้อยใจนะ ซีกดบวกได้เมื่อไหร่ จะจิ้มให้พี่คนแรกเลย
-
อย่าคิดมากนะ เราบวกเพิ่มให้แหละ ^^
-
นึกถึงน้องอุ้มรักจ้ำม่ำ แก้มแดง แล้วอยากฟัดจัง :man1:
หวังว่าน้องแสตมป์กับน้องอุ้มรักจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ
สงสัยน้องแสตมป์จะได้คู่ปรับใหม่แล้วล่ะมั้งเนาะปิง :laugh:
ฟากนีออนน้อยก็มีกันชนให้อย่างดีเลยทั้งกรและทิม
เซียนเอ๊ย นีออนเค้ามีคนของเค้าอยู่แล้วอย่าไปยุ่งเลย
เดี๋ยวตัวเองก็มีคนของตัวเองแล้วแหละ (มั้ง) :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล. +1และเป็ดไปเบาๆ ปลอบใจวันใหม่ค่ะ อย่าคิดมากนะ
-
นึกว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่ดีกับน้องอุ้มกับน้องออน
ดีนะที่น้องออนรู้ตัวทำให้เซียนคิดได้
+1+เป็ดค่ะ
อย่าไปคิดมากเรื่องคะแนนเลยค่ะ เดี๋ยวพี่จะคอยกดให้นะ
-
จะนอยด์ไปใย อย่าคิดมากเลยจ้า
คนอื่นไม่ชอบ แต่เราชอบน้า
-
โถๆๆวันใหม่ของพี่
ไม่ต้องเสียใจเดี๋ยวพี่จัดให้ทั้งเป็ดทั้งบวกอย่างละโหลเลย(เยอะไปเหรอ?)
:laugh:
นีออนของพี่ไทม์นี่ก็ชอบรู้ทันคนอื่นอยู่เรื่อยเลยเนอะ
ไม่ยอมทำตัวซื่อๆไม่รู้เรื่องแบบน้องอุ้มมั่ง
แบบนี้หนุ่มๆที่เหลือเค้าก็หมดมุกกันพอดี
:laugh:
-
ทิมคอยดูแล(ว่าที่)พี่สะใภ้ให้ด้วยวุ้ย อิอิ :m12:
กดลบนี่ คิดในแง่ดีไว้จ้ะ ว่าเค้าอาจกดผิดก็ได้ เพราะเราก็เคยกดผิดเหมือนกัน หลายครั้งด้วย 555 :laugh: (แต่ลบอันนี้ไม่ใช่เค้าน๊า)
มันเคยชินไง ว่า - ต้องอยู่หน้า + เลยน่าจะมีคนแอบกดผิดมั่งนะ (แอบหาเพื่อนเอ๋อ 555)
-
เราบวกเพิ่มให้แล้วนะ
อย่านอยด์ไปเลยนะ ยังมีคนอื่นรวมทั้งเราคอยติดตามอยู่นะ
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
น้องนีออนน่ารักจัง ปฏิเสธอย่างนิ่มนวลดี (พลิกไปอีกด้าน) ส่สนอุ้มรักดูมีความเป็นเด็กมากกว่านีออนเนาะ นีออนจะดูมีความคิดเป็นผู้ใหญกว่า (ใช้ความดีปราบนางมารด้วย :laugh:)
-
หายโกรธง่ายจัง
-
กดบวกแทนให้แล้วจ้าา ไม่ต้องนอยด์นะคะ เมื่อก่อนเราก็โดนเข้าใจว่าเซ็ง 555 เพราะเราไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจ
แต่บางทีมานั่งคิด เออ ปุ่มมันอยู่ใกล้กันนะ เค้าอาจจะกดผิดก็ได้ (ผู้หญิงคิดบวก :laugh:)
นีออนเกือบไปแล้ววว
เก็บจุ๊ฟไว้ให้พี่ไทม์น้าาา น้องเซียนก็ตัดใจเถอะ พี่แอมเค้ารออยู่ หึหึ :o8:
-
มีทิมคอยขวางแบบนี้ พี่ไทม์คงสบายใจขึ้นเยอะ
-
อ่านแล้ว นึกไปถึงการเข้าค่ายลูกเสือที่แสนจะทรหดอดทน เลอะเทอะ แต่สนุกสุดๆเลยเนาะ
นีออนน้อยน่ารักจริงๆ :m1: เป็นเด็กดีมากๆ มองโลกดีสุดๆเลย (ก็พื้นฐานครอบครัวน้องเขาดีนี่นา)
ออกค่ายคราวนี้คิดว่านีออนคงได้บิวตี้มาเป็นเพื่อนสาวนะ
ข้างฝ่ายน้องอุ้มนี่ เพื่อนน้องอุ้มสองคนนั่น ปิงกับแสตมป์อาจเป็นคู่กัดที่รักก็ได้นะ
ปล หนูใหม่อย่านอยด์ไปเลยเรื่องถูกกดลบน่ะ คิดบวกไว้ว่า จริงๆเขาจะกดบวกให้เราแต่เขากดผิดมั้ง
วันนี้ให้หนูใหม่ทั้งบวกทั้งเป็ดเลยเน้อ
-
กดบวกให้ตลอดนะ ถึงไม่พิมพ์บอกก็กดให้จ้า ^^
-
ฟู่ววว เกือบบบ
-
คนกดผิดมั้งคะ เราก็เคยนะ แถมตอนนั้นแก้ไขไม่เปนอีก นั่งสำนึกผิดอยู่นาน :o8: :laugh:
-
พี่ไทม์นี่ โชคดีจริงๆเลยมีทิมกับกรคอยเป็นองครักษ์พิทักษ์ออนน้อยด้วย :z2: :z2:
เซียนก็ตัดใจซะเถอะนะ ของที่ไม่ใช่ของเรา ยังไงก็ไม่ใช่ของเราอยู่ดี
แต่แหม..ก่อนเซียนขึ้นรถก็เหมือนจะมีคนที่อาจจะเป็นของเซียนโผล่มาแล้วนะ :impress2:
ปลื้มกับนีออนน้อยจัง....ที่ได้เป็นเพื่อนกับบิวตี้แล้ว การให้อภัยนี่มันยิ่งใหญ่กว่าอะไรทั้งปวงจริงๆ o13
+1 ค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นีออนน้อยมองโลกในแง่ดีมาก
ทิมตามใจแฟน?อย่างกรน่าดูเชียว
น้องอุ้มเหนื่อยมั้ยคะ อวบน่ารักแบบนี้น่าจะเหนื่อยกว่าคนอื่นนะลูก
-
อ่านรวดเดียวจบบบบบ
สนุกมากก ~ ชอบนีออน แสบดี :m20:
-
พี่ไทม์รู้คงดีใจตาย :กอด1:
-
เพิ่งมาอ่านจ้า ชอบทั้งสองคู่เลย
นีออนน่ารัก ฉลาด กวนๆ
ไทม์หล่อ เท่ เก่ง ใจดี อย่างกับเจ้าชายเลย
อุ้มเรียบร้อยน่ารัก หุ่นน่ากอดน่าฟัด
น้ำตอนแรกหมั่นไส้นิดหน่อย แต่ต่อมาก็เท่ดีเหมือนกัน
+โหวต+เป็ดจ้า :L2:
-
:กอด1: :L1:
-
:3123:
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (13) จุดเริ่มต้นที่สวยงาม
การเข้าค่ายลูกเสือครั้งที่ผ่านมา พอกลับมาถึงบ้านนีออนน้อยก็เอาแต่พูดถึงได้ไม่มีหยุด ท่าทางจะสนุกเขาเลยล่ะนั่น อุ้มรักเองก็ไม่มียอมกัน มีการเกทับกันเองของสองพี่น้องเกิดขึ้นอยู่ตลอด พ่อแม่ก็ฟังได้ไม่เบื่อ เห็นสองแฝดตัวน้อยมีความสุขเวลาเล่าแล้วก็ไม่อยากขัด เพราะฟังๆไปมันก็ได้อรรถรสดี เพราะลูกเล่าด้วยความตื่นเต้นทำให้พ่อ แม่ กับพี่ๆ ฟังแล้วเห็นภาพไปด้วย
“ตอนที่อุ้มนอนนะ ปิงจัดให้อุ้มนอนตรงกลางระหว่างปันกับหวินใช่ปะ พอตื่นมาอีกทีอุ้มนึกว่าโดนผีอำ”
อุ้มรักเล่าไปก็ทำท่าทางประกอบการเล่าไปด้วย ช่วงเย็นหลังทานข้าวอาบน้ำแล้ว สมาชิกทุกคนจะมารวมตัวอยู่หน้าโทรทัศน์ คุยเล่นกัน เล่าเรื่องที่ได้เจอมาในแต่ละวัน ปรึกษาหารือกันบ้าง เช่นวันนี้ที่ตัวเอกของงานคือสองฝาแฝดที่มีเรื่องเล่าจากการเข้าค่ายลูกเสือมาเล่าให้ฟัง
“ทำไมอ่ะ?” นีออนที่นอนกลิ้งอยู่บนเสื่อเอ่ยถามน้องอุ้มถึงเรื่องที่น้องกำลังเล่า
“ก็แขนหวินกับขาปันนี่จะพาดคออุ้มอยู่แล้วน่ะสิ ดีนะที่อุ้มรู้สึกตัวตื่นก่อน เกือบแย่แหนะ”
พออุ้มเล่าจบนีออนก็หัวเราะก๊ากเมื่อนึกภาพตาม พ่อ แม่ กับพี่ๆก็พากันยิ้มขำ อุ้มรักหน้ามุ่ยที่ทุกคนพากันขำตนเอง
“มันไม่ขำนะ อุ้มต้องลุกขึ้นมาลากปันไปนอนข้างหวินเพราะปลุกยังไงปันก็ไม่ยอมตื่นอ่ะ”
ผู้ฟังพากันหัวเราะ ยิ่งนีออนนี่ยิ่งแล้วใหญ่ เรียกได้ว่าท้องคัดท้องแข็ง กว่าจะได้นอนอุ้มรักคงทุลักทุเลน่าดู พอดูข่าวจบแม่ก็ให้เด็กๆพากันไปนอนจะได้พักผ่อนให้เพียงพอ เพราะต้องตื่นแต่เช้ากันทุกวัน สองแฝดเข้าไปหอมแก้มราตรีสวัสดิ์คุณแม่ ก่อนจะหันไปกอดพ่อแน่นๆแล้วจึงเดินเข้าห้องไปนอนกัน พ่อลงไปตรวจความเรียบร้อยด้านล่างอีกที ส่วนแม่ก็ปิดโทรทัศน์ปิดไฟดวงที่ไม่ใช้รอพ่อขึ้นมาก่อนจะเข้านอนตามลูกๆไป
-------------------
วันต่อมา หลังเลิกเรียนกลับบ้านมาแม่ก็บอกว่าวันนี้ฝากพี่ไอรักซื้อวัตถุดิบมาทำเนื้อย่างหมูกระทะทานกัน สองฝาแฝดร้องเย้อย่างถูกใจ เพราะนานๆทีจะได้ทานอะไรที่พิเศษๆบ้าง นีออนกับอุ้มรักขึ้นบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเอาการบ้านออกมาทำให้เสร็จแต่หัววัน รอพี่ไอรักกลับมาจะได้ไปช่วยแม่ทำหมูกระทะกัน สองฝาแฝดทำการบ้านกันไปเงียบๆจนเสร็จก็มานั่งเล่นรอพี่ไอรักที่ชานบ้าน อุ้มรักบอกว่าเข้าค่ายเดินทางไกลครั้งนี้น้ำหนักท่าจะลด แถมพ่อยังให้ออกกำลังกายทุกวันเลยด้วย นีออนเลยให้ไปช่วยยกเครื่องชั่งน้ำหนักมาชั่งดู พอเอามาแล้วคุณแม่เลยให้แฝดพี่ชั่งก่อน ตัวเล็กจ้อยแบบนี้จะถึงสี่สิบกิโลฯไหมนี่ นีออนขึ้นไปบนเครื่องชั่งน้ำหนักพอเหยียบครบทั้งสองเท้าปุ๊บก็รีบนั่งลงปิดตัวเลขที่หน้าปัดทันที อุ้มรักมองพี่ชายอย่างสงสัยว่าทำอะไร
“อะไรอ่ะออน?”
“ออนกลัวอุ้มรับไม่ได้ถ้าเห็นน้ำหนักออนก่อนที่อุ้มจะชั่งอ่ะ” นีออนทำหน้าตาใสซื่อ เหมือนจะหวังดี แต่ฟังอย่างไรมันก็กำลังล้อเลียนน้องชัดๆ
“นีออน!”
แฝดน้องหน้างอที่ถูกแฝดพี่แกล้งเอา นีออนรีบลงมาจากเครื่องชั่งน้ำหนักแล้วกอดโอ๋น้องทั้งที่หัวเราะไปด้วย ไม่จริงใจเลยนีออนเนี่ย
“ออนล้อเล่นน่า ขึ้นชั่งเลยเร็ว”
เอ่ยเร่งน้องให้ขึ้นเหยียบเครื่องชั่งน้ำหนัก พออุ้มรักขึ้นไปยืนแล้วนีออนก็นั่งยองลงดูว่าตัวเลขมันคือเท่าไหร่ ก่อนจะอุทานออกมาท่าทางตื่นเต้น
“โห~ ลดลงตั้งสองขีดแหนะ~”
“งื้ออ สองโลต่างหาก แม่ ออนแกล้งอุ้มอ่ะ”
อุ้มรักฟ้องแม่ที่พี่ชายแกล้งอีกแล้ว แม่แค่ยิ้มขำคู่แฝดตัวป่วน อุ้มรักลงจากเครื่องชั่งมา แล้วเดินหนีนีออน งอนแล้ว
“ออนแค่ล้อเล่นเอง ไม่โกรธน้า ลงตั้งสองโลแหนะ... แต่พุงยังยื่นอยู่เลยอ่ะ”
“นีออนนนนน”
“ฮ่าๆๆๆ”
ประโยคแรกเหมือนจะดี แต่ประโยคหลังนี่ก็ยังไม่วายล้อน้องอีก คุณแม่เดินมาตีแขนเด็กป่วน แล้วทำหน้าดุไม่จริงจังนัก อุ้มรักกอดเอวอ้อนแม่ทันที
“ชอบแกล้งน้องนะเรานี่” คุณแม่ว่าแฝดพี่ แต่ทางนั้นกลับยิ้มกว้างแล้วบอกด้วยน้ำเสียงรื่นเริง
“ก็น้องมันน่ารักกก”
“อื๊อออ”
เด็กป่วนหยิกแก้มอุ้มน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว นีออนชอบที่จะทำตัวเป็นพี่ชายทั้งที่อายุเท่ากันกับอุ้มรัก เกิดห่างกันไม่กี่นาทีด้วยซ้ำ อยากปกป้องน้องทั้งที่ตัวเองก็ตัวเล็กนิดเดียว ไม่ยอมให้ใครแกล้งน้องได้ แต่ตัวเองน่ะแกล้งได้ไม่มีปัญหา ก็นะ น้องของเขาน่ารักนี่ ชอบแกล้งน้องมันผิดตรงไหน
“พี่ไอกลับมาแล้ว”
เสียงพี่อุ่นดังมาจากด้านล่างพร้อมกับเสียงรถของพี่ไอที่แล่นเข้ามาจอด พอแฝดน้อยได้ยินว่าพี่ไอรักกลับมาแล้วก็มีท่าทีตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที เพราะ...
“เนื้อย่างงง”
เด็กแฝดร้องออกมาพร้อมกันก่อนจะเตรียมวิ่งลงบันไดไปด้านล่าง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าแม่ห้ามวิ่งบนบ้านก็เลยชะงักแล้วหันไปยิ้มแหยให้แม่ ก่อนจะค่อยๆพากันย่องลงบันไดไป พอถึงด้านล่างก็วิ่งตื๋อในทันที
“พี่ไออออ ไหนเนื้อย่างอ่ะ เนื้อย่างงง”
เสียงเด็กแฝดสองเสียงตีกันมั่วไปหมด เมื่อพี่ชายเปิดประตูลงจากรถมา ถามหาของกินกันใหญ่ แต่พอเห็นว่าพี่ไม่ได้กลับมาคนเดียวก็ชะงัก ก่อนจะเอ่ยทักผู้ที่เปิดประตูรถตามลงมา
“อ้าว พี่หยงมาด้วย แม่ พี่หยงมา~”
นีออนทักพี่ตันหยงก่อนจะตะโกนบอกแม่ คุณแม่ที่เดินลงบันไดบ้านมาส่ายหน้ายิ้มๆ ถ้าอยู่นิ่งๆสงบเสงี่ยมนี่คงไม่ใช่นีออน
“แม่รู้แล้ว เสียงดังจริงเรานี่”
พอถูกว่านีออนก็ยิ้มแหย ก่อนจะหันไปชวนเพื่อนพี่ชายเข้าบ้าน ทั้งยังอาสาช่วยถือของให้ด้วย
“พี่หยง เข้าบ้านๆ มา ออนช่วยถือ”
ตันหยงแบ่งถุงในมือให้น้องชายเพื่อนทั้งสองคนช่วยถือ ยกมือไหว้พ่อกับแม่เพื่อน ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้านเรือนไทยที่ยกใต้ถุนสูง เอาของที่ถือมาไปวางที่โต๊ะในครัว ไอรักมองตามน้องกับตันหยงแล้วส่ายหน้าให้ความป่วนของน้อง ก่อนจะถือของตามเข้าบ้านไป
สมาชิกในบ้านช่วยกันจัดเตรียมของสำหรับทำเนื้อย่าง คุณพ่อยกกระทะไฟฟ้าสำหรับย่างเนื้อออกมาวางที่โต๊ะทานข้าว นีออนกับอุ้มรักช่วยยกถาดใส่เนื้อสัตว์ที่หมักไว้แล้วออกมาวาง เป็นของสำเร็จรูปที่ไอรักซื้อมาเพราะจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายทำใหม่ให้เสียเวลา ตันหยงกับอุ่นรักถือถ้วยน้ำจิ้มกับจานชามออกมาตามด้วยไอรักที่ยกหม้อน้ำซุปที่พ่อตั้งเตาเอาไว้ออกมาด้วย
เมื่อทุกอย่างครบถ้วนเรียบร้อยก็ลงมือทานข้าวกัน เด็กๆก็ทานเนื้อย่างกันไป ส่วนคุณพ่อก็เอาข้าวมาทานด้วย เห็นว่าแบบนี้มันไม่น่าจะอิ่มหรอก มีแต่เนื้อกับผัก แม่เลยเจียวไข่ใส่ไชโป๊หวานมาให้อีกสามฟอง นีออนก็ยังจะชอบแย่งน้องอุ้มกินบอกว่าหวังดีกลัวน้องอ้วน เพราะน้ำหนักน้องเพิ่งลด
“โอ๊ย!!”
เสียงร้องของตันหยงดังขึ้นมาทำให้ทุกคนชะงัก เพราะน้ำซุปในกระทะกระเด็นมาโดนแขนตันหยงที่กำลังคีบหมูที่อยู่ด้านบนกระทะ มันไม่ได้ร้อนมากเท่าไหร่ ออกจะตกใจมากกว่า แต่ไอรักก็รีบคว้าแขนเพื่อนมาดูทันที ลูบบริเวณที่โดนน้ำกระเด็นใส่ แล้วสีหน้าก็ยิ่งรู้สึกผิดมากมายเมื่อเห็นรอยแผลเป็นจางๆเป็นทางยาวบนแขนขวาเพื่อนที่ตนเองจับอยู่ นิ้วเรียวเกลี่ยไล้รอยแผลนั้นแผ่วเบา
“ไอ ถ้ามึงไม่เลิกทำหน้าเหมือนกูใกล้จะตายแล้วแบบนี้นะ กูจะกลับ!”
ตันหยงบอกเพื่อนแกมขู่ พ่อแม่กับน้องๆนั่งมองเงียบๆ แม้แต่ตัวป่วนอย่างนีออนยังไม่กล้าแม้จะขยับตัว ไอรักถอนหายใจยาวก่อนจะปล่อยแขนของเพื่อน ลุกไปปรับอารมณ์ตนเองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเดินกลับมา
“ขอโทษที่ทำให้งานกร่อยครับ”
เด็กหนุ่มยกมือไหว้พ่อแม่ แม่โบกมือว่าไม่เป็นไร ก่อนจะชวนเด็กๆทานข้าวกันต่อ พอไอรักนั่งลงข้างตันหยงพ่อจึงบอก
“เอาเถอะ ถ้าดีขึ้นแล้วก็กินต่อเลย ถ้ากลัวมันจะกระเด็นใส่เจ้าหยงมันอีก ก็คีบให้กันเองแล้วกัน”
พ่อว่าอย่างตัดปัญหา แต่ปัญหามันจะมาอยู่ที่หยงนี่สิครับพ่อ ดูหน้าลูกชายพ่อก่อนไหม ปากจะฉีกถึงใบหูแล้วน่ะ ตันหยงมองเพื่อนอย่างหมั่นไส้ รออยู่เลยล่ะสิคำนี้น่ะ
หลังจากดราม่าเล็กๆผ่านไปโดยไม่มีใครเอ่ยถึงมัน จากนั้นทุกคนก็กลับมาเฮฮา ทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนเดิม จนทานข้าวเสร็จช่วยกันเก็บล้าง ตันหยงเข้าไปช่วยแม่ในครัว คุณแม่บอกไม่ต้องช่วยหรอก แล้วบอกให้ไอรักพากลับบ้านเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน ตันหยงจึงลาพ่อ แม่ กับน้องๆของเพื่อนแล้วขึ้นรถกลับบ้านไป
พอพี่ชายขับรถพ้นหน้าบ้านไป สองฝาแฝดที่รับหน้าที่เช็ดโต๊ะทานข้าวก็แอบซุบซิบกันเบาๆ
“พี่ไอนี่ชอบทำให้พี่หยงโกรธจริงๆเลยเนาะ” อุ้มรักเริ่มประเด็นก่อน นีออนพยักหน้าอย่างเห็นตามนั้นด้วย
“ก็เขาเป็นแบบนี้ ถ้าเป็นเรื่องพี่หยงนะ จะรู้สึกมากกว่าปรกติคูณสิบ” นีออนว่าเสริม
“แต่เรื่องแผลนั่นพี่หยงเคยบอกแล้วว่าไม่ให้ใครมาสงสาร”
“ทำตัวเองเนอะ”
“อะแฮ่ม! แอบนินทาอะไรพี่ไออยู่น่ะสองคนนี้?”
“เฮ้ย!!”
เด็กแฝดสะดุ้งเฮือกที่พี่สาวโผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ก่อนจะมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะแก้ตัวไม่ทันแล้ว จนพี่สาวพูดต่อ
“แต่พี่ก็ว่าเหมือนกันแหละว่าพี่ไอน่ะ... พลาด” อุ่นรักเน้นคำสุดท้ายพร้อมทำท่าทางมั่นอกมั่นใจประกอบ
“อ้าววว”
เด็กแฝดร้องอ้าวพร้อมกัน นึกว่าจะถูกพี่อุ่นดุ ที่ไหนได้กลับมาร่วมวงด้วยเสียอย่างนั้น คราวนี้สามคนพี่น้องเลยพากันหัวเราะคิกคักกับการวิเคราะห์ผลลัพธ์ที่จะเกิดกับพี่ชายคนโตหลังจากนี้
----------------
พักหลังมานี้นีออนได้พูดคุยกับบิวตี้มากขึ้น ไทม์ที่เห็นว่าเป็นแบบนั้นก็ออกจะเบาใจที่น้องเข้ากับเพื่อนใหม่อย่างบิวตี้ได้ แต่เท่าที่นีออนสังเกต เพื่อนของบิวตี้กลับห่างหายไป ไม่เห็นมาเดินเป็นขบวนเหมือนก่อน พอถามบิวตี้ตอนที่มาทานข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน บิวตี้เลยบอกอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่
“ฉันเลิกคบกับพวกนั้นไปแล้วล่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
นีออนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามข้างๆพี่ไทม์เอ่ยถาม พักกลางวันมักจะเป็นเวลาที่ได้พูดคุยกันของกลุ่มพี่ไทม์กับกลุ่มของนีออน แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนเซียนของนีออนจะไม่อยากมาเข้ากลุ่มด้วยเท่าไหร่ เพราะที่ตรงนี้มีทั้งศัตรูหัวใจอย่างพี่ไทม์ และคู่ปรับใหม่อย่างพี่แอมอยู่ด้วย
“ก็ฉันรับไม่ได้ที่พวกนั้นทิ้งฉันที่ขาเจ็บเอาไว้ข้างทางโดยไม่สนใจฉันเลยน่ะสิ เพื่อนกันภาษาอะไร ฮึ้ย อย่าให้พูดเลย ของขึ้น!”
ปึ้ง!!
กำปั้นเล็กทุบลงบนโต๊ะอย่างลืมตัวจนเพื่อนๆพี่ๆสะดุ้ง ต่างก็รู้สึกตรงกันเลยว่า ... อย่าทำให้ผู้หญิงคนนี้โกรธ
ไม่นานต่อมา กลุ่มเพื่อนเก่าของบิวตี้ก็ไปก่อเรื่องจนกลายเป็นปัญหาใหญ่ เมื่อมีการตบตีกันจนโดนทัณฑ์บน ถูกเรียกผู้ปกครอง และเกือบต้องพักการเรียน นั่นทำให้บิวตี้รู้สึกว่าดีแล้วที่ตนเองถอยออกมาจากวงจรนั้นได้ เพื่อนแท้มันหาไม่ได้ง่ายๆ แต่บิวตี้ก็หวังว่าจะได้พบในเร็ววัน
เมื่อใกล้ช่วงสอบของทุกโรงเรียนแล้ว ไทม์กับน้ำจึงขอพ่อแม่ไปช่วยติวหนังสือให้น้อง และตนเองก็จะได้เอาเวลาที่สอนน้องนั้นทบทวนบทเรียนกันด้วย สถานที่คือบ้านของน้องแฝดเอง มีพี่อุ่นรักคอยช่วยด้วยอีกคน ส่วนพี่ไอพอถึงช่วงใกล้สอบก็ไปขลุกอยู่บ้านพี่ตันหยงเสียเป็นส่วนใหญ่
เพื่อนๆของนีออนกับอุ้มรักก็มาที่บ้านของสองแฝดเพื่อให้พี่ๆช่วยสอนกันด้วย ดีกว่าไปเสียตังค์เรียนพิเศษอีก แสตมป์คือหนึ่งในนั้นที่ถูกอุ้มรักชวนมา ระหว่างที่ติวให้น้อง น้ำก็ลอบมองความสนิทที่เกิดขึ้นระหว่างอุ้มกับแสตมป์อยู่บ่อยๆ น้องสนิทกับเพื่อนมันก็ดีอยู่หรอก แต่เพื่อนคนนี้ให้ห่างๆได้ไหมล่ะ อารมณ์ชักจะไม่ดี แต่พอน้องเงยหน้าจากหนังสือมายิ้มให้ก็พาลใจอ่อนยอมได้หมด แม้ออกจะแสลงใจนิดๆ แต่ก็นึกไปว่าน้องก็ต้องมีเพื่อนบ้างอะไรบ้างก็ชักจะใจเย็นลง
ส่วนเพื่อนของนีออนอย่างเซียนนั้น ไทม์ไม่ได้ห่วงถึงเรื่องนั้นแล้ว เมื่อรู้ว่าน้องก็ใจตรงกันกับตนเอง และไม่ได้คิดเกินเลยกับเพื่อนไปมากกว่าที่เป็นอยู่ แถมเพื่อนแอมของเขายังมีท่าทีว่าจะถูกใจน้องเซียนคนนี้เสียด้วย ถ้าแอมจองแล้วก็ไม่ต้องกังวลเลยว่าคนที่ถูกหมายตาจะได้แลใครอีก ก็ขออวยพรน้องเซียนแล้วกัน ให้เพื่อนแอมของเขาไม่ออกตัวแรงจนเกินไปนัก
พอติวหนังสือกันเสร็จ ทบทวนบทเรียนกันเป็นที่น่าพอใจแล้ว พักกลางวันคุณแม่จึงทำอาหารให้ทานกันจนอิ่มหนำ มีของหวานตบท้ายให้อีกด้วย คุณพ่อเองก็ออกจากสวนมาพร้อมผลไม้ตามฤดูกาลที่ปลูกไว้ เอามาให้เพื่อนๆพี่ๆของลูกชายได้ทานกัน เรียกได้ว่ามาบ้านน้องแฝดนี่ได้ความรู้แถมอิ่มท้องอีกต่างหาก
ทานข้าวกันเสร็จแล้วเด็กๆก็ขอตัวกลับบ้านกัน ต่างส่งเสียงสวัสดีคุณพ่อคุณแม่น้องแฝดกันเซ็งแซ่ เมื่อเพื่อนๆกลับไปแล้วนีออนกับอุ้มจึงเดินมาส่งพี่น้ำกับพี่ไทม์ที่รถ พี่สองคนเขามาด้วยกัน บอกว่าช่วยประหยัดน้ำมันรถ ไทม์กับน้ำไหว้ลาพ่อแม่น้อง ก่อนจะไปขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์เตรียมกลับบ้านกัน
“ขอบคุณนะครับพี่ไทม์ พี่น้ำ”
ไทม์กับน้ำยิ้มรับคำขอบคุณจากน้อง ที่จริงพวกเขาก็ไม่ได้เก่งอะไรนัก แต่ด้วยเพราะเคยผ่านการเรียนการสอบระดับมัธยมต้นมาแล้วจึงมีแนวทางอยู่บ้าง สอนน้องกับเพื่อนๆให้เข้าใจตรงกันได้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้วในตอนนี้ ก็หวังว่ามันจะมีประโยชน์กับน้องบ้างสักนิด
“น้ำ ไทม์ เอ้า! เอาผลไม้นี่ไปฝากที่บ้านด้วย ทั้งสองคนเลย ขอบใจมาก”
คุณพ่อของแฝดน้อยเดินมาหาไทม์กับน้ำพร้อมถุงผลไม้ สองหนุ่มไหว้ขอบคุณพ่อที่ตบบ่าพวกเขาอย่างขอบใจที่มาช่วยติวหนังสือให้เด็กๆ เห็นเด็กมันทำดีก็ต้องชื่นชมกันสักหน่อย
คุณพ่อเดินกลับเข้าบ้านไปแล้วไทม์กับน้ำจึงออกรถ นีออนกับอุ้มรักโบกมือลาพี่ๆ ก่อนจะกอดคอกันเดินเข้าบ้านตามพ่อไป อีกไม่นานก็สอบ หวังว่าทั้งนีออนและอุ้มจะสอบผ่านไปได้ด้วยดี และคราวนี้อุ้มรักก็จะได้มาอยู่โรงเรียนเดียวกับนีออนเสียที
TBC
ขอบคุณทุกๆกำลังใจในตอนที่ผ่านมามากๆค่ะ จัดบวกตอบแทนไปทุกบวกเช่นกันค่ะ :L2:
ตอนหน้าน้องแฝดสอบ เรามาคั่นเวลาด้วยการทำความรู้จักคู่แถมอย่างพี่ไอกับพี่หยงกันสักนิดนะคะทุกท่าน
ส่วนท่านที่รออ่านคริส&กาย ใหม่จะจัดน้องขิงกับพี่ซ่าเวอร์ชั่นหวานไปก่อนนะคะ แล้วค่อยไปคริส-กาย แต่ไม่รู้จะหวานได้แค่ไหน เพราะน้องขิงเขาเซะกุซี่นี่นา (รับประกันความเซ็กซี่โดยพี่ซ่า ฮา)
และที่สำคัญ... ไม่รู้ว่าระหว่างลูกแมวน้อยจอมยั่วอย่างน้องขิง กับ ลูกไก่น้อยในกำมือมิสเตอร์แอลอย่างน้องเปียว ใครจะได้ลงก่อนใคร แต่ที่แน่ๆได้อ่านน้องแฝดตัวน้อยกันแล้วเนาะ ฮะๆ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
วันใหม่ :L2:
-
:L2: อยากกินหมูย่างขึ้นมาทันทีเลย :z3:
-
ขยันเรียนกันจริงๆนะเด็กๆ
แบบนี้ต้องให้รางวัลวันใหม่(เกี่ยว?)
o13
ช่วงนี้วันใหม่หนูมีเด็กๆในสังกัดเยอะแยะยั้วเยี้ย
อย่าลืมจัดสรรปันส่วนให้ลงตัวนะจ้ะ
ระวังเด็กๆและก็แม่ยกเด็กๆจะตีกันนะ
:laugh: :กอด1:
-
เด็กๆที่อยู่ในครอบครัวเข้มแข็ง ครอบครัวอบอุ่นนี่ เขาน่ารักนะคะ
ทั้งน้องออนน้องอุ้ม จริงๆก็ทั้งครอบครัวแหละ
แถมคนแวดล้อมน้องๆเขาทุกคนก็น่ารักด้วย
พลอยทำให้คนอ่านอารมณ์ดีไปกับน้องออนน้องอุ้มทั้งวันเชียวล่ะ :m3:
ดีจัง จะได้อ่านคู่แถมไอกับหยงด้วย อิ อิ
-
นีออนน้อยแกล้งน้องอุ้มอีกแล้วเน้อ ระวังน้องอุ้มจะฟ้องพี่น้ำ แล้วพี่น้ำจะมาลับฝีปากกับน้องบังอรหรอกนะ :laugh:
-
กรี๊ดไอหยง
-
มาบ้านน้องแฝดนี่ได้ความรู้แถมอิ่มท้องอีกต่างหาก มันดีตรงนี้นี่ล่ะ พี่ไทม์กับพี่น้ำคงได้มาติวให้น้องๆบ่อยๆ
ครอบครัวน้องแฝดอบอุ่นและน่ารักมากๆ
อยากรู้ความเป็นมาของพี่ไอรักกับ(คุณชาย)ตันหยงและรอยแผลเป็นนั้น :myeye:
+1 ค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอน้องขิง และรอน้องเปียวด้วยนะคะ
-
:L1:
-
อ่านนีออนน้อยกับน้องอุ้มแล้วครึกครื้นหัวใจ
ถ้ามีลูกอย่างนี้คงจะไม่เงียบเหงาเป็นแน่
ส่วนพี่ไทม์กับพี่น้ำถือว่าทำได้ดีทีเดียว
ได้ใจน้องๆ แถมยังถูกใจพ่อกับแม่อีก :-[
หวังว่าน้องอุ้มจะได้ไปเรียนกับนีออนนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. ชอบทุกเรื่องที่กล่าวมา :กอด1:
-
นีออนน้อยแกล้งน้องอุ้มตลอด ^^
ไม่แปลกใจเลย ที่พี่น้ำจะชอบแกล้งนีออน(สงสัยเอาคืนให้แฟนแหงๆ)
อยากหยิกแก้มน้องออน หมั่นเขี้ยวว้อย 5555+++
พี่ไอกับพี่หยง...คู่นี้มันยังไงน้อ.??
-
น่ารักน่ากอดทั้งสองคนเลย
-
น่ารักไม่เปลี่ยนน้องออน น้องอุ้มอะ
-
จะได้แสบx2 แล้วชิมิเนี่ย :laugh: :laugh:
ปล.รีเควส คู่น้องทิมกับเพื่อนกร ด้วยจ้ะ :กอด1:
-
มาอ่านตอนค่ำแบบนี้แทบได้กลิ่นอาหารลอยมา
ดีใจที่จะมีตอนพิเศษของขิงกับซ่า ชอบคู่นี้ค่ะ
-
กรี๊ดคู่พี่ไอตันหยงอีกคน
เพิ่งเข้ามาอ่านเรืี่องนี้ค่ะน้องใหม่
ขอโทษที่ช้าไปหน่อย แต่มากดเป็ด กดบวกให้กำลังใจแล้วนะคะ
มารอตอนพิเศษ ซ่าขิงดีกว่า ท่าจะแซบบบ
-
นีออนนี่ขี้แกล้งจริงๆ
ไม่อยากจะบอกว่าหลง
มิสเตอร์แอลมากกกกกกกกก
-
ครอบครัวนี้น่ารักเนอะ ดูท่าทางพ่อแม่เข้าอกเข้าใจลูกมากเลยอ่ะ
-
:กอด1: ตอนนี้น่ารัก อบอุ่นดีจัง รอตอนพิเศษ พี่ไอ♥ตันหยง อิอิ
-
ซู้ด~ น้ำลายไหลอยากกินเนื้อย่างมั่ง 55
อุ้มลดได้สองโลแระ ดีใจด้วย หุ่นดีขึ้นแล้วระวังหนุ่มๆรุมตอมล่ะ
คู่ไอกับหยงนี่ น่าสนใจเนาะ
-
น้องออนชอบแกล้งน้องอุ้มนะ แต่น่ารักทั้งคู่เลย
+เป็ดให้นะ เพราะ+1 ให้น้องเปียวไปแล้ว
-
ครอบครัวนี้
เค้าน่ารักกันจริงๆ :L1:
-
สองแฝดขยันมาก
ว่าแต่เรื่องอื่นที่เอ่ยถึงมันเรื่องไหนน้อ จะได้ตามถูก อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ น่ารักมากกกก ชอบฝาแฝดมากเลย น่ารัด เอ๊ย น่ารัก น่าฟัดที่สุด :man1:
มีหลายคู่ให้ลุ้นด้วยนะคะ จะว่าไปก็ชอบทุกคู่เลยแหละ หวังว่าคุณพ่อคุณแม่จะไม่ว่าอะไรนะ ถ้าเด็กๆจะเป็นแฟนกัน :impress2:
รออ่านตอนต่อไปค่า :กอด1:
-
:3059:
-
^
^
จิ้มคุณCarToonMiZa มาช่วยดันกระทู้ให้ด้วย ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
ขออนุญาตตอบคอมเม้นต์กันสักนิด ก่อนพบกับตอนต่อไปในวันหน้า
ขยันเรียนกันจริงๆนะเด็กๆ
แบบนี้ต้องให้รางวัลวันใหม่(เกี่ยว?)
o13
ช่วงนี้วันใหม่หนูมีเด็กๆในสังกัดเยอะแยะยั้วเยี้ย
อย่าลืมจัดสรรปันส่วนให้ลงตัวนะจ้ะ
ระวังเด็กๆและก็แม่ยกเด็กๆจะตีกันนะ
:laugh: :กอด1:
อันนี้แบบว่าใช่เลยค่ะ มีลูกน้อยหลายคนสับสนว่าจะลงเรื่องไหนก่อนดี กร๊าก :laugh:
กรี๊ดไอหยง
คุณHISYท่าจะชอบคู่รองจริงๆนะคะเนี่ย งั้นสปอยส์คู่ต่อไป ตัวย่อ ซ.โซ่ กับ อ.อ่างค่ะ :m26:
จะได้แสบx2 แล้วชิมิเนี่ย :laugh: :laugh:
ปล.รีเควส คู่น้องทิมกับเพื่อนกร ด้วยจ้ะ :กอด1:
น้องทิมตามคิวค่ะ ให้เรื่องค่อยดำเนินไปบรรจบพบน้องทิมกับเพื่อนกรก่อนนะคะ :กอด1:
สองแฝดขยันมาก
ว่าแต่เรื่องอื่นที่เอ่ยถึงมันเรื่องไหนน้อ จะได้ตามถูก อิอิ
ใหม่เอาลิงค์เรื่องน้องเปียวมาลงไว้ที่หน้าแรกแล้วค่ะ เผื่ออยากส่องก็กดไปที่เล่ห์พรางรักเลยค่ะ
ส่วนน้องขิงเป็นคู่พิเศษจากเรื่องของน้องตาต้า It’s Real เดี๋ยวรักเลยค่ะ แอบโฆษณาแฝง ฮ่าๆ
ขอบคุณทุกๆท่านที่ไม่ได้ยกคอมเม้นต์มาตอบด้วยค่ะ อ่านทุกคอมเม้นต์ และรู้สึกขอบคุณทุกคอมเม้นต์เลยค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
-
อยาเห็นตอนหวานๆของน้องอุ้มกะพี่น้ำอะ หรือเอาเป็นว่าหึงงอนกันนะ
-
^
^
เดี๋ยวพอน้องเข้าม.ปลายกันแล้วความหวานและอะไรอื่นๆก็จะเยอะขึ้นตามวัยของน้องค่ะ
น้องอุ้มตอนเข้าม.ปลายจะทำให้ทุกคนต้อง :o
ส่วนน้องออน...
อุ๊บ! o17 อุบเอาไว้ก่อนเนอะ สปอยส์ไปเยอะแล้วนะวันนี้ ฮะๆ
ปล.อาการเคืองตาชักจะถามหาอีกแล้ว ขอไปหยอดตาแล้วนอนเลยดีกว่าค่ะทุกท่าน พรุ่งนี้ว่าจะไปหาหมอละ หวังว่ามันจะแค่เจ็บตาธรรมดา :call:
ราตรีสวัสดิ์ค่ะ :กอด1:
-
เพิ่งตามทัน ^^"
ชอบเวลานีออน แกล้ง อุ้มรักอ่ะ น่ารักดี
ชอบๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :L1:
-
อนาคตของชาติ ...ขยันจริงจริง
#อยากอ่านแอมกับเซียน TT ไปจูบกันอีท่าไหนหนออออ
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (14) ไอรักดอกพิกุล (ไอรัก&ตันหยง)
“ไอ โดดลงมาเด้ กลัวอะไรวะ ป๊อดเหรอ?”
“ไอ้ไอป๊อดว่ะ ฮ่าๆๆ”
เสียงโห่แซว เสียงหัวเราะของเด็กชายวัยทโมนหลายคนที่ลอยคออยู่ในแม่น้ำเย็นฉ่ำ ร้องท้าให้เด็กชายอีกคนที่ยืนอยู่บนเนินดินให้โดดตามลงมา เด็กชายไอรักที่ถูกท้าเหย็งๆมองเพื่อนที่เล่นน้ำกันแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ เขาไม่ได้จะมาเล่นน้ำหรอก แต่เขามาตามเฝ้าใครบางคนแถวนี้ต่างหาก
เด็กชายตัวผอมที่ลอยตัวไม่สนใจใครอยู่ในน้ำคือจุดสนใจของไอรัก เพื่อนเขาร้องโหวกเหวกแต่เจ้าตัวกลับตีมึนไม่สนใจเพื่อนเสียอย่างนั้น เพื่อนที่ร้องท้าไอรักเมื่อเห็นว่าไอรักไม่ลงมาแน่จึงพากันโห่เข้าให้ ก่อนจะเลิกสนใจแล้วไปว่ายน้ำเล่นกันต่อ วันหยุดของเด็กน้อยวัยมัธยมต้นเป็นต้องหาอะไรทำ หลังจากวิ่งเล่นโน่นนี่มาเสียทุกที่แล้วก็มาจบที่แม่น้ำสายน้อยนี้ เล่นน้ำกันพอหอมปากหอมคอ หนาวสั่นกันเล็กน้อยก็พากันขึ้นมาแล้วปั่นจักรยานกลับบ้านกัน แสงอาทิตย์ที่เริ่มโรยตัวเสกสรรให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มอมชมพู ดวงอาทิตย์ที่เริ่มคล้อยต่ำทำให้เด็กๆต้องรีบปั่นกันเร็วขึ้น กลับถึงบ้านช้ากว่านี้มีหวังโดนบ่นกันถ้วนทั่วทุกตัวคนแน่
“หนาวไหมหยง?”
ไอรักเอ่ยถามคนที่นั่งซ้อนท้าย แต่ก็ได้เพียงความเงียบตอบกลับมา เพื่อนคนนี้เป็นเช่นนี้ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั้นแล้ว อุบัติเหตุที่เขาเป็นคนทำให้มันเกิด…
เพราะความคะนองของเขาที่คิดว่าตนเองขับรถมอเตอร์ไซค์แข็งแล้วถึงได้พาเพื่อนนั่งซ้อนไปด้วย แต่แล้วมันก็เกิดเหตุขึ้นเมื่อเขาหักหลบรถที่แล่นตัดหน้ามากะทันหันแล้วพาตันหยงล้มไป เจ็บหนักด้วยกันทั้งคู่ แต่ที่มากสุดคือตันหยงที่รั้วไม้ข้างทางแทงไถลทำให้แขนข้างขวาของเพื่อนเป็นแผลยาว ไอรักที่ยังเด็กเห็นเพื่อนเลือดไหลทั้งยังร้องโอดโอยก็ทำอะไรไม่ถูก ทั้งยังตนเองที่เจ็บไม่แพ้กันด้วย ยังดีที่คนแถวนั้นเห็นเหตุการณ์แล้วพาส่งโรงพยาบาลทันท่วงที
ไอรักที่เจ็บน้อยกว่ารักษาตัวไม่นานก็หาย แต่ตันหยงที่แขนข้างที่ถนัดเป็นแผลกว้างจึงจำเป็นต้องงดใช้ชั่วระยะเวลาหนึ่งจนกว่าจะหายดี ทำให้เด็กชายทำอะไรก็ไม่สะดวก เรื่องที่เกิดขึ้นพ่อแม่ของไอรักรับผิดชอบทุกอย่างทั้งเรื่องค่าใช้จ่าย ค่าทำขวัญต่างๆ และดูแลตันหยงเป็นอย่างดี ในทีแรกเสี่ยย้งพ่อของตันหยงโกรธมากที่เกิดเหตุเช่นนี้กับลูกชายคนเล็ก ถึงขนาดจะให้เลิกคบกับไอรักกันเลย แต่พอฟังที่ลูกบอกว่าเป็นคนให้ไอรักพาไปเอง และแม่ของตันหยงช่วยพูดให้เสี่ยย้งจึงเย็นลงแล้วหันมาพูดคุยกันดีขึ้น
ตั้งแต่นั้นมาไอรักก็เหมือนเป็นแขนขวาให้ตันหยง คอยอยู่ช่วย ทำการบ้านให้ ทำโน่นนี่ให้จนเกิดเป็นความเคยชินที่จะทำ จนไม่มองว่ามันคือเรื่องแปลกแต่อย่างใดที่จะทำให้กัน ไอรักที่คิดเสมอว่าตนเองเป็นต้นเหตุให้เพื่อนเป็นเช่นนี้ก็ยังคอยดูแลช่วยเหลือไม่ห่าง ทำให้โดนเพื่อนๆที่โรงเรียนล้อบ่อยๆว่าเหมือนคุณชายกับเบ๊
ถึงจะถูกเพื่อนล้ออย่างไรไอรักก็ยังยิ้มรับ คนที่ทนไม่ได้เสียเองกลับเป็นตันหยงที่ลุกขึ้นมาต่อต้านไล่ไอรักให้อยู่ห่างๆไม่ต้องมาช่วยเหลือตนเองอีก แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะความหน้ามึนหรืออะไรทำให้ไอรักไม่ยอมไป บอกว่าตนเองต้องรับผิดชอบที่ทำให้เพื่อนเจ็บตัว นับแต่นั้นตันหยงเลยพูดกับไอรักน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย ก็รู้ว่าเพื่อนไม่พอใจ แต่ทิ้งไปไม่ได้นี่
จักรยานคันน้อยของไอรักปั่นมาจอดหน้าบ้านหลังค่อนข้างใหญ่ ตันหยงที่นั่งซ้อนท้ายมาโดดลงจากท้ายรถแล้วเดินลิ่วเข้าบ้านไป ก่อนจะหยุดแล้วหันกลับมา ไอรักเลิกคิ้วมองเพื่อนงงๆที่เดินย้อนกลับมาหาตนเอง หรือเพื่อนจะลืมของ?
“ลืมอะไรเหรอหยง...”
“ขอบใจ”
บอกสั้นๆแล้วเดินย้อนกลับเข้าบ้านไปจริงๆแล้วคราวนี้ ไอรักยังนิ่งอยู่กับคำขอบใจที่ได้ยินเมื่อครู่ ก่อนริมฝีปากจะเปิดยิ้ม
“ยินดี”
พึมพำกับตนเองแล้วปั่นจักรยานเลี้ยวกลับบ้านผิวปากด้วยความอารมณ์ดี นึกว่าจะไม่ยอมพูดกันเสียแล้วตันหยง
เมื่อถึงเวลาที่ใกล้จะสอบ ไอรักมักมานอนค้างที่บ้านตันหยง อยู่ช่วยกันติวหนังสือ เฮียฟงพี่ชายของตันหยงก็มาช่วยดูให้บ้าง พ่อของตันหยงจากที่ตอนแรกเขม่นเขา แต่พอผ่านมาจนตอนนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแล้ว ออกจะให้ความเอ็นดูเป็นลูกหลานอยู่ไม่น้อย แต่เวลาจะไปไหนมาไหนท่านก็จะกำชับให้ระมัดระวังอยู่ตลอด ใช่ว่าทุกคนจะลืมเหตุการณ์ครั้งนั้น เพียงแต่ไม่มีใครพูดถึงมากกว่า เวลาพาตันหยงไปไหนไอรักถึงได้ให้ซ้อนจักรยานมากกว่าจะนั่งมอเตอร์ไซค์
เพราะอยู่ด้วยกันมานานหรือเพราะอะไรไม่ทราบได้ ทำให้ไอรักมักจะเผลอมองหาตันหยงอยู่ตลอด รู้สึกตัวทีไรตันหยงก็อยู่ในสายตาอยู่เสมอจนเริ่มแปลกใจตัวเองแล้วว่า เพราะอะไรกัน ความเคยชินใช่ไหมนะ จากที่คิดว่ามันคือความเคยชิน พอมองไปมองมามันก็ชักจะเริ่มเห็นว่าเพื่อนคนนี้น่ารัก จนชักจะไปกันใหญ่เมื่อถึงขั้นแอบหอมแก้มเพื่อนตอนหลับอีก
ไอรักถึงกับเครียดหนัก ยิ่งก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นแบบนี้อารมณ์ความรู้สึกต่างๆมันยิ่งพุ่งพล่าน เลยเอาเรื่องนี้มาปรึกษาพ่อถึงความรู้สึกแปลกๆที่เกิดกับเพื่อน พอพ่อได้ฟังถึงกับถอนใจด้วยความหนักอก
“ลูกบอกว่ารู้สึกแปลกๆกับตันหยงหรือไอรัก?”
“ครับ ผมผิดปรกติใช่ไหมพ่อ?” ไอรักถามพ่อสีหน้าเครียด
“แล้วความรู้สึกที่ว่านั่นมันเป็นแบบไหนล่ะ?”
คุณพ่อยังค่อยตะล่อมถาม จะแก้ปัญหาให้เด็กวัยรุ่นนี่ต้องพยายามที่จะทำความเข้าใจกับเขาก่อน ตัดสินไปเองตามความคิดของผู้ใหญ่ก็คงไม่ถูกนัก ที่ไอรักกล้าที่จะมาถามมาปรึกษาก็เพราะคนเป็นพ่อเลี้ยงดูมาแบบเปิดใจ มีอะไรพูดคุยกันได้ไม่ดุด่าว่ากันไปก่อนแล้วค่อยถาม ลูกๆของท่านทุกคนจึงกล้าที่จะปรึกษาเมื่อเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา
“ก็... มันแปลกน่ะ แบบตอนนี้เวลานอนด้วยกันแล้วมันใจเต้นแปลกๆอ่ะพ่อ แล้วผมชอบเผลอมองตามมันทุกทีเวลามันไปไหน นั่งอยู่ใกล้ๆก็ชอบมองปากมัน รู้สึกตัวอีกทีก็โดนมันต่อยหน้าหงายแล้ว ผมท่าจะแย่แน่ๆแบบนี้ อ๊ากกก”
ไอรักยิ่งพูดก็ยิ่งสับสน คุณพ่อรอให้ลูกชายนิ่งลงก่อนแล้วถึงถามต่อ
“แล้วกับคนอื่นไม่เป็นแบบนี้หรือไง เวลาเห็นรุ่นน้องน่ารักๆน่ะ”
“ก็รู้สึกว่าเขาน่ารักดีนะ แต่ผมไม่ได้ชอบเขานี่”
ไอรักบอกตามความรู้สึก รุ่นน้องผู้หญิงที่โรงเรียนเขาก็น่ารักนะ เขาก็เห็นว่าน่ารัก แต่ก็แค่น่ารักอ่ะ ไม่ได้รู้สึกพิเศษด้วยสักหน่อยนี่
“แล้วกับตันหยงเราชอบเขาหรือไง?”
“เฮ้ย! ไม่สิพ่อ มันเป็นผู้ชายนะ” ไอรักรีบปฏิเสธพร้อมโบกมือไปมาก่อนจะชะงักเมื่อนึกขึ้นได้
“นั่นน่ะสิ”
คุณพ่อมองท่าทางลูกชายที่กลับมาสับสนอีกแล้วนิ่งๆ ไอรักเริ่มหูลู่หางตกเมื่อเริ่มจะเห็นเค้าลางความเป็นไป
“พ่อ ผมเป็นเหรอ ผมชอบผู้ชายด้วยกันอ่ะ ทำไงดี”
“ใจเย็นก่อนไอ้เสือ” คุณพ่อโอบบ่าลูกชายที่กำลังสับสนแล้วตบเบาๆ “บางทีเพราะเราอยู่ใกล้กับตันหยงมากไปหรือเปล่า ลองถอยห่างดูไหม แล้วมองเขาแบบเพื่อนธรรมดาทั่วไป แบบนายอ๊อด นายสาม แบบนั้นน่ะ”
คุณพ่อให้คำแนะนำ ไอรักคิ้วขมวดคิดตามแล้วยังถามอีกอย่างไม่แน่ใจตนเอง “แล้วถ้ามันยังเป็นแบบนี้อยู่อีกล่ะพ่อ?”
“จะเป็นอะไรยังไง ยังไงเราก็คือไอรัก คือลูกพ่อ จะไปกลัวอะไร”
ตบบ่าให้กำลังใจลูกอีกที แต่พ่อนี่สิที่คิดหนัก เป็นเอามากขนาดนี้ท่าจะแก้ยากเสียกระมัง และมันก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของคุณพ่อแม้แต่น้อย เพราะพอไอรักทำตามที่พ่อบอกได้ไม่กี่วันก็บอกพ่อว่ามันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ พอลองถอยห่างกลับยิ่งคิดถึง คราวนี้เลยตัวติดกันตลอด
คราวนี้คุณพ่อคงต้องเริ่มทำใจเสียตั้งแต่เนิ่นๆแล้วว่าจะได้สะใภ้ผู้ชาย ต้องไปสู่ขอกับเสี่ยย้งเขาไหมนี่ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจกันง่ายๆหรอก แต่เพราะเห็นอยู่ตลอด เลี้ยงลูกมากับมือทำไมจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ต่อให้อยากจะแยกสองคนนี้ให้ห่างกัน แต่สุดท้ายแล้วมันก็จะกลายเป็นทำร้ายลูกตัวเองไปเสียเปล่า คอยดูแลเขา ให้คำปรึกษาเท่าที่ทำได้คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วในตอนนี้
-----------------
“มึงชอบน้องกิป่ะไอ?”
ตันหยงถามไอรักขึ้นมาในวันหนึ่ง หลังจากที่ไอรักได้คำปรึกษาแนะนำจากพ่อแล้วก็ทำให้เขากล้าที่จะแสดงความรู้สึกพิเศษมากขึ้น บางทีอยากจะทำอะไรมากกว่านั้นก็โดนพ่อเขกกบาลเข้าให้ ท่านคงไม่ได้เห็นด้วยกับเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ก็ยังยินดีให้คำปรึกษาลูกคนนี้เสมอ เขาโชคดีมากที่มีครอบครัวที่เข้าใจเขามากขนาดนี้
“ถามทำไมวะ?”
ไอรักย้อนถามกลับ ตั้งแต่เข้าม.ปลายมาตันหยงก็คุยกับเขามากขึ้นกว่าเดิม เรียกได้ว่าเกือบเหมือนเดิมที่เคยเป็นมาในตอนเด็ก แต่มันก็ยังเหมือนมีอะไรบางอย่างกางกั้นเอาไว้ ทำให้เพื่อนของเขาไม่ค่อยจะให้ความสนิทใจกับเขาเท่าไหร่ หรือเพราะเขาชอบเผลอทำอะไรแปลกๆออกไปไม่รู้
“ก็... กูเล็งน้องเขาเอาไว้อยู่น่ะสิ ถ้ามึงชอบผู้หญิงคนเดียวกับกูนี่จบเห่เลยนะ”
ตันหยงว่า เพราะทุกทีที่เขาบอกว่าชอบใคร ไอรักจะไม่ชายตามองผู้หญิงคนนั้นแม้แต่หางตาน่ะสิ ต้องดักทางเอาไว้ก่อน เพราะถ้าเทียบกันแล้วระหว่างเขากับไอรัก ยังไงผู้หญิงก็ต้องชอบแบบไอรักมากกว่า แบบเขานี่ผู้หญิงคงชอบเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นคนรัก เพราะฉะนั้นแล้วเราจึงต้องกำจัดศัตรูให้พ้นทางของเราซะ!
“กูยังไม่รู้เลยว่าน้องกิของมึงเป็นใคร”
ไอรักอยากจะหัวเราะไอ้คุณชายตันหยงของเขาจริงๆ ชอบคิดว่าการที่เอาเรื่องที่ตัวเองชอบใครมาบอกเขาแล้วเขาจะไม่ไปยุ่งกับคนๆนั้น ถือเป็นการดักทางไม่ให้เขามาแข่งจีบสาวคนเดียวกับตัวเอง นั่นมันก็ถูกในส่วนหนึ่งที่เขาจะไม่ชายตามองผู้หญิงที่ตันหยงบอกว่าชอบ แต่ที่เป็นเช่นนั้นเพราะเขาไม่อยากมองคนที่ตันหยงชอบให้มันแสลงใจต่างหาก
“เดี๋ยวกูชี้ให้ดู มึงอย่ามาแย่งกูนะ”
นั่นไง ผิดจากที่คาดเสียที่ไหน แต่แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่ต้องงมหาว่าน้องกิที่ว่านี่คือใคร
ตันหยงบอกว่าชอบน้องกิและก็มักจะมาพูดให้ไอรักฟังว่าวันนี้พัฒนาไปถึงไหนบ้าง น้องกิน่ารักยังไงบ้าง ไอรักก็ปล่อยให้พูดไป เพราะก็เป็นแบบนี้เรื่อยล่ะรายนั้นน่ะ อีกหน่อยก็ชอบคนใหม่ไปเรื่อย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
และในวันหนึ่งที่ตันหยงตั้งใจจะนัดเดทกับน้องกิ ทุกอย่างก็น่าจะดูราบรื่นดี เพราะน้องเขาก็ไม่เคยมีทีท่าว่าจะรังเกียจรังงอนอะไร มันน่าจะเป็นเช่นนั้น หากว่าน้องกิไม่บอกกับเขาว่าชอบไอรัก แถมยังฝากของมาให้ไอรักอีกต่างหาก นี่เห็นเขาเป็นสะพานว่างั้น?
ไอรักกับเพื่อนคนอื่นที่นั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะประจำของกลุ่มถึงกับแตกฮือ เมื่อตันหยงที่บอกว่าจะไปหาน้องกิเดินกลับมาแล้วโยนของในมือใส่ไอรักท่าทางหาเรื่อง
“อะไรวะหยง อยู่ดีๆมาขว้างข้าวของใส่คนอื่นเขา”
เพื่อนหนึ่งในนั้นทักท้วง แต่ตันหยงไม่ได้ให้ความสนใจ จุดสนใจของเขาอยู่ที่ไอรักที่ลุกขึ้นยืนงงๆนั่นต่างหาก
“ทั้งที่กูบอกมึงแล้วว่ากูชอบน้องกิ” ตันหยงเปิดเรื่องน้ำเสียงไม่พอใจ
“กูก็รู้แล้วไงว่ามึงชอบน้องเขา กูก็ไม่ยุ่งด้วยแล้ว แล้วนี่มึงมาพาลอะไรกูอีกฮ๊ะ!”
พอรู้ว่าต้นเหตุที่ตนเองถูกพาลพาโลมาจากน้องกิอะไรนั่น ไอรักก็ชักจะไม่พอใจขึ้นมาบ้าง
“ก็น้องกิชอบมึงอ่ะ เพราะมึงเลยไอ้ไอ ถ้าไม่มีมึงน้องต้องชอบกูแน่!”
ตันหยงผลักอกไอรัก ทำให้เพื่อนๆต้องเข้ามากันแล้วช่วยไกล่เกลี่ย ขณะที่ไอรักมองแต่ตันหยงนิ่ง
“เฮ้ย! หยง มีเหตุผลหน่อยดิวะ น้องกิอะไรนั่นมันมาชอบไอ้ไอเองนะเว้ย ไอ้ไอมันไม่ได้ไปทำอะไรสักหน่อย”
“ทำสิ มันทำ เพราะมันอยู่ใกล้ชิดกูอยู่แบบนี้ไง น้องเขาถึงได้ใช้กูเป็นสะพานมาหามันเนี่ย!” ตันหยงว่าเพื่อนเสียงดัง
ไอรักมองเพื่อน แวบหนึ่งตันหยงเหมือนจะเห็นแววเสียใจ แต่ตันหยงก็มองข้ามมันไป เขากำลังโกรธ แต่โกรธใครมากกว่าใครไม่รู้ รู้แต่ว่าเขาต้องหาที่ระบาย และไอรักคือผู้โชคร้ายคนนั้น
“มึงอยากให้กูอยู่ห่างมึงเหรอหยง?” ไอรักเอ่ยถามเรียบนิ่ง
“เออ”
คนที่กำลังโกรธก็พาลประชดไปหมด ความผิดหวังแล่นปราดไปทั้งใจ ไอรักจึงถามย้ำกับเพื่อนอีกครั้ง
“มึงพูดเองนะหยง มึงพูดเองนะว่าอยากให้กูไป”
“เออ!”
“ดี ดีมาก งั้นมึงได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้เลย!”
ไอรักผลุนผลันออกไป เพื่อนๆเรียกตามด้วยความตกใจที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน ตันหยงมองตามเพื่อนสนิทน้ำตาคลอ ก็มันเจ็บใจนี่หว่า ทำไมน้องกิต้องมาชอบไอรักด้วย ผู้ชายคนอื่นมีเยอะแยะมากมาย ทำไมต้องมาชอบคนๆนี้ด้วย ทั้งที่เขาหาทางป้องกันไอรักแล้วแท้ๆ ใช่ ป้องกันไอรักไม่ให้ใครหน้าไหนมาเข้าใกล้เพื่อนของเขา ใครก็ตามที่มีทีท่าว่าจะชอบไอรัก เขามักจะเข้าไปจีบก่อนเสมอ ก็ไอรักคือคนของเขา ใครก็ห้ามแตะ
ไอรักเอาของไปคืนน้องกิ บอกขอบคุณที่น้องมีความรู้สึกดีๆให้ แต่ตนเองมีคนที่รักมากอยู่แล้ว และคนๆนั้นก็คือตันหยง เขาไม่อยากปิดบังอะไรทั้งนั้น ใครจะว่าอย่างไรก็ช่างแล้ว ความรู้สึกอึดอัดที่มีมันเกินทน แต่น้องกิก็ไม่ใช่คนที่จะเอาเรื่องใครไปโพนทะนา เธอชอบไอรักก็จริง แต่ก็แค่ชอบนี่ ถึงไม่ได้เป็นเจ้าของ แต่ก็มีสิทธิ์ที่จะชอบไม่ใช่หรือ เธออาจจะผิดที่ใช้พี่ตันหยงเป็นสะพาน แต่เธอจะไม่ทำผิดซ้ำอีกด้วยการเอาเรื่องของพี่ๆเขาไปบอกใคร
ไอรักได้แต่คิดว่าถ้าเขาชอบน้องกิได้ก็คงจะดี แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขายกหัวใจให้ใครคนหนึ่งมาตั้งนานแล้ว
ไอรักทำตามที่ได้บอกตันหยงเอาไว้ไม่มีขาด ไม่มาให้เห็นหน้าเลยทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมาจนตันหยงชักจะหงุดหงิดเสียเอง ไล่เขาแล้วก็ไม่พอใจที่เขาไม่มา ท่าจะบ้าแล้วตันหยง
สุดท้ายพอทนหงุดหงิดไม่ไหวก็เลยจะมาเอาเรื่องกับตัวต้นเหตุของความหงุดหงิดในครั้งนี้ ทั้งที่คนผิดคือตัวเอง แต่ตันหยงก็ยังจะโยนให้ไอรักอ่ะ ใครจะทำไม
“พ่อ ไออยู่ไหมครับ?”
คุณพ่อของไอรักที่นั่งเล่นอยู่ที่หน้าบ้านกับน้องๆของไอรักหันมาตามเสียง ตันหยงเดินเข้ามาไหว้พ่อกับแม่ของไอรัก คุณพ่อท่านเลยเรียกให้นั่งเพราะมีเรื่องจะคุยด้วยสักหน่อย คุณแม่พาน้องแฝดน้อยขึ้นบ้าน จะได้ไม่รบกวนพ่อกับพี่หยงคุยกัน เรื่องที่พ่อจะคุยนั้นคงไม่พ้นเรื่องของไอรักกับตันหยงนั่นล่ะ ปัญหาวัยรุ่นมีมาให้แก้ไม่เว้นแต่ละวัน
แม่น้ำที่ไหลเอื่อยถูกกระทบจากก้อนหินจนเป็นรอยคลื่นกระเพื่อมไหว ไอรักที่นั่งอยู่ที่ริมน้ำโยนหินลงไปในน้ำเล่น ในหัวเฝ้าคิดถึงเรื่องราวเก่าๆมากมายที่เกิดขึ้นกับตนเองและตันหยง มันมีมากจนเกินไป จนเขาคิดไปไกลเกินเพื่อน แต่กับอีกคนไม่ใช่ พอคิดไปเรื่อยก็เริ่มเหนื่อยใจ เหนื่อยที่ต้องคอยในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
“มานั่งทำเอ็มวีอกหักอะไรตรงนี้วะ กูเดินหาขาจะขวิด”
เสียงใสที่ดังมาทำให้ไอรักชะงักเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาจับเจ่าอยู่เช่นเดิม เพียงแค่เหล่มองคนที่นั่งลงข้างๆ ก้อนหินในมือถูกขว้างออกไปอีกครั้ง หินกระทบน้ำกระเด็นกระดอนไปไกล
“ก็กูมันคนอกหัก”
ว่าประชดเข้านั่น ตันหยงแอบเบ้ปากเล็กๆ ก่อนจะทำเนียนถามไปราวไม่รู้เรื่อง ก็เขารู้จากพ่อของไอรักมาแล้วนี่ว่าไอรักเป็นอะไร
“ใครทำมึงอกหักอ่ะ?”
“หมาแมวแถวนี้แหละ”
ไอรักปรายตามองคนถาม อดไม่ได้ที่จะประชดไปอีก มานั่งทำหน้าแป้นแล้นอะไรอยู่ตรงนี้วะ คนกำลังอกหักรักคุด
“เออนะ มีคนให้ชอบดีๆไม่ชอบ ดันไปชอบหมาชอบแมว”
“ก็คนแถวนี้มันใจร้าย ชอบไล่เรา”
ไอรักลุกขึ้นปัดกางเกง ก่อนจะเดินไปจูงจักรยานที่จอดไว้ใกล้ๆนั้นมาเพื่อจะกลับบ้าน ตันหยงลุกเดินตาม ก่อนจะเรียก
“นี่”
“............”
“ถ้าคนๆนั้นก็ชอบมึงเหมือนกันมึงจะว่าไง?” ตันหยงเดินอ้อมมาด้านหน้า จับแฮนด์จักรยานไว้ไม่ให้เพื่อนเข็นไปไหน
“คนนั้นน่ะใคร?”
ไอรักมองหน้าเพื่อนสนิทนิ่งๆ ดวงตากลมที่เขามองสบนั้นกลอกไปมา แล้วอมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ยั่วกันรึไงไอ้ตัวแสบ
“ก็คนที่ทำให้มึงอกหักอยู่ตอนนี้”
“กูบอกแล้วว่ากูมันคนอกหัก อกหักก็แสดงว่าเขาไม่รักไงไอ้คุณชาย สมองมึงกลับรึเปล่าวะ?”
ไอรักย้อนคนทำโยกโย้ ส่ายหัวไปมาหน่ายๆแล้วจะขึ้นคร่อมจักรยาน ตันหยงรีบพูดก่อนที่เพื่อนจะหนีเขาไปอีก
“ก็กูถามมึงว่า ‘ถ้าเขาก็ชอบมึงเหมือนกัน’ ไงล่ะไอ้นี่!!”
ไอรักถอนหายใจก่อนบอก “มันเป็นไปไม่ได้”
“ทำไม?” คิ้วขมวดกับน้ำเสียงเรียบๆของไอรัก
“ก็เขาชอบคนอื่นอยู่ เอ๊ นี่มึงจะหาเรื่องกูใช่ไหมเนี่ย!”
เสียงดังกลบความรู้สึกเจ็บในใจ จะหันเบี่ยงหน้าจักรยานไปทางอื่น แต่ตันหยงก็จับยึดเอาไว้
“เขาไม่ได้ชอบคนอื่น... แต่เขาชอบมึง”
“?”
“หึงมึง หวงมึง ไม่อยากให้ใครมาอยู่ใกล้ๆมึง แล้วก็ไม่อยากให้มึงมองใครนอกจากเขาด้วย”
“ล้อเล่น?” ถามเสียงสูง หน้าคนถามตอนนี้คงเอ๋อเหรอน่าดู
“แล้วแต่”
ตันหยงกอดอกหน้ามุ่ยที่เพื่อนเข้าใจอะไรยาก ก่อนจะยักไหล่แล้วหันกลับ เสียงรถล้มมาพร้อมกับอ้อมแขนที่รวบกอด และคำถามระรัว
“จริงเหรอ จริงเหรอหยง คนนั้นชอบกูแน่นะ”
“ยิ่งกว่าแช่แป้งอีกเห้อ”
คนในอ้อมกอดทำเสียงสูงกวนอารมณ์ แต่คนถูกกวนกลับรู้สึกยินดีมากกว่าจะอารมณ์เสีย เพราะรอยยิ้มยังเกลื่อนใบหน้า
“โคตรรักมึงเลยว่ะ”
“โห โคตรโรแมนติกเลยมึง”
คนตัวเล็กกว่าต่อว่า ไอรักฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหอมแก้มเพื่อนเร็วๆไม่ให้ทันได้ตั้งตัว ตันหยงตาโตกับการกระทำนั้น มือเรียวกุมแก้มข้างที่โดนหอม หน้าเนียนแดงแป๊ดขึ้นทันตา ก่อนที่จะเขินอายมากขึ้นไปอีกเมื่อไอรักกระซิบบอก
“รักมึงนะ ไอ้คุณชายของไอรัก”
จบพาร์ทพิเศษ
TBC
ตันหยง หมายถึง ดอกพิกุล
มาช้ามาก ต้องขออภัย o1
ขอบคุณทุกกำลังใจ จิ้มบวกไปคนละบวกสองบวก :z13:
ไปตรวจตามาแล้ว ผลปรากฎว่าได้ยาหยอดตากับแว่นสายตามาหนึ่งอัน
หมอบอกว่าไม่มีอะไรร้ายแรง เพียงแต่ที่เคืองตาแสบตาเพราะใช้สายตามากไป และที่ตามันมัวๆมองไม่ค่อยชัดเพราะสายตาสั้น
ไอ้เรื่องสายตาสั้นพอรู้ตัวอยู่นะ ตั้งแต่ตอนที่เรียนอยู่ก็มองกระดานดำไม่ชัดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่แบบมันไม่ค่อยมีผลกับการใช้
ชีวิตประจำวันเลยไม่ได้ตัดแว่นใส่ เมื่อวานไปตรวจเลยได้ตัดมาซะหนึ่งอัน เหอๆ
หมอบอกว่าถ้าไม่เคยใส่มาตั้งแต่เด็ก พอใส่แล้วมันจะมึนๆงงๆ ตอนนี้ใหม่ใส่แล้วเวียนหัวอ่ะ ใครใส่แว่นบ้าง มีอาการแบบเดียวกัน
ไหมอ่ะ? (รู้สึกจะไม่เกี่ยวกับนิยาย กร๊าก)
-
ว๊ายยย เขาเป็นแฟนกันแล้ววววววว :-[ :-[
ท่าทางจะจ่ายสินสอดแพงนะพี่ไอ เล่นจีบลูกชายคนเล็กเค้าเลยอ่ะนั่น :laugh:
ปล.ตาเคืองนี่ พยายามอย่าเปิดพัดลมจ่อใกล้หน้านานเกินไปนะคะ เพราะมันทำให้ตาแห้ง แล้วจะระคายเคืองอย่างมากอ่ะค่ะ เราเคยเป็นอยู่จ้ะ
-
คู่นี้ก็น่ารักนะเนี่ย :L1:
ปลล.ช่วงแรกๆมันก็เวียนหัว
แบบนี้แหละพอสักพักเดี๋ยวก็หาย
เพราะยังไม่ชินมากกว่าใส่บ่อยๆ
เดี๋ยวก็ชินเอง
-
o13 ขอบคุณมากๆนะครับ
-
น่ารักที่ซู้ดดด :-[
-
ไอกับตันหยงก็น่ารักนะ เอามาลงบ่อยๆนะ
+1+เป็ดค่ะ
คนไม่เคยใส่แว่นจะเป็นอย่างนี้ทุกคนค่ะ พี่ก็เป็นประมาณ 3-4 วันถึงจะหาย
-
บ้านนี้เห็นทีจะไม่มีหลานปู่ย่า 5555
-
ตันหยงน่ารัก :L2:
-
ว๊ากกก ตอนหลังหวานอ่าา เขิลลล
ปล.ปรกติเราก็ไม่ได้ใส่แว่นนะ เราจะใส่เฉพาะตอนนั่งเรียนหลังๆไกลอ่ะ ตอนใส่แรกๆก็ปวดหัว ปวดขมับนิดหน่อย แต่ใส่ไปเรื่อยๆตอนเรียนแล้วมันก็ชินเองอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณพ่อไม่ต้องน้อยใจนะ เพราะคู่แฝดหาเขยให้คุณพ่อแล้ว ^^
-
น่ารักกกก
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักที่สุดเลยค่า
เป็นมันเกือบทุกเรื่อง
ต้องชอบคู่รองมากกว่าคู่หลัก
-
ชอบคู่นี้จัง เรื่องราวที่ไอดูแลหยงตอนเป็นแผลเป็นมันโรแมนติกดี :o8:
คุณพ่อก็ใจกว้างและมีจิตวิทยาด้วยล่ะ o13
อยากรู้ว่าคุณพ่อบอกหยงยังไง ว่าไอชอบหยง
-
หนูตันหยงร้ายเหมือนกันนะเรา
:m12:
ทำเป็นโกรธไอรักเค้านะ
ที่แท้ก็หึงเค้านี่เอง อิอิ
:m11:
ชื่อหนูตันหยงนี่เหมือนสาวน้อยมากเลย
เคยอ่านในนิยายไทยสมัยก่อน
จำได้ว่าเคยมีตัวเอกผู้หญิงชื่อตันหยง
ไม่แปลกใจว่าทำไมน่ารักขนาดนี้
เนอะไอเนอะ
:m12: :m13:
หนูวันใหม่รักษาสุขภาพด้วยนะจ้ะ
:กอด1:
-
ใส่แรกๆไม่ชินก็มึนงี้ล่ะค่ะ พอชินแล้วก็หาย
คู่พี่ไอน่ารักเชีย
-
:-[ ไอรักดอกพิกุล คู่นี้มาแรงแซงเรทติ้งสองแฝดแบบเนียนๆ
พี่ก็ใส่แว่นคะสายตาสั้นเอียง จะมีอาการก็ตอนเราใช้สายตามากเกินไปหรือตอนสายตามันปรับอันนี้ต้องไปเช็คสายตาดีๆแล้วเรื่องเลนส์ก็มีส่วนมันเพี้ยนไปก็ทำให้มีอาการเหมือนกันคะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกก
ตอนที่ตันหยงไล่พี่ไอ แอบน้อยใจตามเลยอ่ะ แง้ๆ :monkeysad:
แต่ยังดีนะที่ตอนหลังมาง้อเลยให้อภัย 5555
คุณพ่อไอรักน่ารักมากๆ เข้าใจลูกสุดๆ
แล้วต่อไปคราวน้องอุ้มน้องออน คุณพ่อจะว่ายังไงล่ะเนี่ย?
ปล. แรกๆอาจยังมึนๆบ้าง แนะนำให้เวลาจะใส่ค่อยๆหลับตาก่อนพอใส่แล้วค่อยๆลืมตา สายตาจะได้ปรับทันค่ะ เวลาจะถอดก็เหมือนกันนะ :] แล้วถ้าสั้นน้อยๆ แนะนำให้ใส่เฉพาะเวลาต้องเพ่งสายตา เช่น ตอนอ่านหนังสือ เลคเชอร์ หรือใส่เล่นคอมค่ะ นอกนั้นให้พยายามใช้สายตาตัวเองนี่แหละ ค่อยๆฝึกไปเรื่อยๆ สายตาอาจจะสั้นน้อยลงได้นะคะ แต่ถ้าอีกสักพักไม่ใส่แว่นแล้วมึนหัว ก็เดาได้เลยว่าสายตาสั้นขึ้นอีกแน่ๆอะจ้าา 5555
-
คุณพ่อช่างเข้าใจลูกจริง ๆ
-
คุณพ่อน่ารักมากกกกกกกกกกก แต่พ่อคงแอบเศร้านะเนี่ย ลูกชายบ้านนี้ไม่มีใครมีหลานให้พ่อแน่ๆเลย >_<
-
555 น่ารักดี
"หึงมึง หวงมึง" ชอบประโยคนี้ โรแมนติกดี 5555555555
-
ไอกับหยงใจตรงกันสินะ รักกันๆๆๆๆ "ไอ้คุณชายของไอรัก" ชอบคำเรียกนี้จัง
คุณพ่อน่ารักอ่ะ ไอรักไปปรึกษาเรื่องตันหยงกับคุณพ่อได้ด้วย ครอบครัวน้องแฝดเค้าแสนอบอุ่นดีจริงๆ
+1 ขอบคุณค่ะ คุณวันใหม่
อาการเคืองตา หายไวๆนะคะ ช่วงแรกน่าจะพักการใช้สายตาก่อน
แม้จะอยากอ่านนิยายของคุณวันใหม่ แต่ก็รอได้เสมอค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฮึ่ย ตันหยงแอบซึนเดเระนะตอนแรก
-
ตอนกินเนื้อย่างกันน่ะคิดสงสัยอยู่ว่ารอยแผลเป็นที่แขนของตันหยงนี่
ต้องมีที่มาที่ไปแบบมาม่าแน่นอน อ๋อ ! อย่างนี้นี่เอง
รักและชื่นชมครอบครัวตัวอ.จัง เด็กๆทั้งเด็กเล็กเด็กโตของครอบครัวนี้ น่ารักกันทุกคน
เพราะพ่อแม่ของครอบครัวนี้เข้าใจลูก+เข้าใจโลกนั่นเอง ถึงได้หล่อหลอมให้ลูกๆน่ารักกันทุกคน
-
ที่มาของแผลเป็นแขนหยง เป็นแบบนี้นี่เอง
แปลว่าสองคนรู้ใจกันตั้งแต่ม.ปลายแล้วสิ ดีจัง.. >_<
คุณพ่อ ทำใจเรื่องลูกสะใภ้ ทำใจเรื่องลูกเขยแพคคู่ด้วยเลย
ความหวังหนึ่งเดียวของคุณพ่อคือน้องอุ่นรักเนาะ 55555++
-
แหมแหม กว่าดอกพิกุลจะรู้ตัว เกือบโรยราไปแล้ว สมหวังซะที่ ไอรัก
-
น่ารักมาก มากๆ เลย :L2:ร
-
:กอด1:เฉลยซะที
-
พี่ไอน่ารักมาก :กอด1:
-
พี่ไอรักกับพี่ตันหยงก็น่ารัก :o8:
บอกกันดีๆตั้งแต่แรกก็คงแฮปปี้ไปนานแล้วแหละเนอะ :impress2:
แต่เรื่องคุณพ่อคุณแม่ของเด็กๆไม่ห่วงแล้ว เพราะพี่ไอรักเปิดประเด็นก่อนใครเพื่อน สองแฝดน่าจะไม่มีอะไร :laugh:
คิดถึงเด็กๆจัง เป็นกำลังใจให้ก่อนสอบนะจ๊ะ ให้สองแฝดได้อยู่ด้วยกัน พี่ไทม์กับพี่น้ำได้มานั่งเฝ้าทั้งวันแน่เลย :z1:
กดบวกแล้วรอตอนต่อไปจ้า มาไวๆน้า :กอด1:
-
:กอด1: :z2:
-
ใสปิ๊งจริงๆ ค่ะ มีแต่เด็กมอต้นอ่ะ
เดี๋ยวป้าว่า ไปหาอ่านนิยายน้องวันใหม่ที่ตัวแสดงมันโตๆ หน่อยดีกว่า
+1 ให้นะจ๊ะ
-
วันนี้จะมามั้ยน้าา :]
:กอด1: :L2:
-
รักใสๆจริงๆด้วยค่ะ น่ารักทั้งตระกูล อ เลย
พี่น้ำ พี่ไทม์ และผองเพื่อนก็น่ารัก อ่านไปยิ้มไป มีความสุขจัง
รอน้อง 2 อ เข้าม.ปลายนะคะ
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (15) เสี่ยงทาย
เมื่อเข้าสู่ช่วงสอบของนักเรียนแต่ละโรงเรียน นีออนเพียงสอบปลายภาคเพื่อจบระดับมัธยมต้น และเลื่อนระดับชั้นเข้าสู่มัธยมปลายในรอบเดียว แต่ของอุ้มรักสอบเพื่อจบการศึกษาระดับมัธยมตอนต้นโรงเรียนของตนเอง แล้วไปสมัครสอบเข้าโรงเรียนของนีออนอีกที
หลังจากที่การสอบวัดผลของโรงเรียนอุ้มรักสิ้นสุดลง โรงเรียนของนีออนก็แจ้งวันรับสมัครสอบเข้ามัธยมปลายมา แต่ผลการสอบของอุ้มรักยังไม่ออกทำให้ผอ.ของโรงเรียนอุ้มรักต้องเซ็นใบรับรองให้ไปก่อน ตอนที่ไปสมัครก็มีปิงกับหวินไปสมัครด้วยกัน รวมทั้งแสตมป์เองก็ด้วย ส่วนปันสมัครเข้าโรงเรียนสายอาชีพ เพราะอยากเรียนจบแล้วทำงานเลยไม่ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ไหนอีก แต่ละคนก็ต่างเลือกหนทางที่เหมาะกับตนเองมากที่สุด
เมื่อวันสอบมาถึง คุณพ่อก็หยุดงานในสวนและเป็นคนพาอุ้มรักไปสอบ คุณแม่กับพี่ๆรออยู่ที่บ้าน นีออนบอกว่าตอนพักทานข้าวจะไปหาให้อุ้มรักตั้งใจทำเต็มที่ พอถึงโรงเรียนคุณพ่อก็ลงมาอยู่เป็นเพื่อนอุ้มรักก่อนเวลาสอบ อาจารย์คุมสอบมาหลังจากนั้นนานพอดู ยิ่งรอเวลาอุ้มรักยิ่งรู้สึกกดดัน ก่อนเข้าห้องสอบคุณพ่อจึงให้กำลังใจอุ้มรักอีกครั้ง
“ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้นนะอุ้มรัก ลูกแค่ทำให้เต็มที่เท่าที่ลูกจะทำได้ก็พอ นะ”
“ครับพ่อ”
อุ้มรักพยักหน้ารับ สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินเข้าห้องสอบไป คุณพ่อส่งอุ้มน้อยเข้าห้องสอบแล้วก็กลับบ้าน ถ้ารออุ้มรักสอบเสร็จก็กินเวลานาน จึงจะย้อนกลับมาอีกทีตอนใกล้เที่ยงพร้อมกับนีออน
นีออนกลับมาที่โรงเรียนพร้อมพ่ออีกครั้ง ซื้อขนมมานั่งกินรอเวลาน้องพักทานข้าว พอใกล้จะบ่ายโมงอาจารย์ถึงได้ปล่อยให้พักทานข้าวได้ และกลับมาสอบอีกสองวิชาที่เหลือหลังทานข้าวเสร็จ เด็กนักเรียนที่มาสอบทยอยออกมาจากห้องสอบ อุ้มรักและเพื่อนตรงมาหาคุณพ่อกับนีออน ก่อนเพื่อนๆจะพากันแยกไปทานข้าวกับผู้ปกครองของแต่ละคน อุ้มรักทรุดนั่งข้างๆนีออนราวหมดแรง คุณพ่อนั่งลงข้างๆลูบศีรษะกลมอย่างให้กำลังใจ
“เดี๋ยวก็ผ่านไปแล้วลูก ตอนนี้เราไปทานข้าวกันก่อนนะ เติมพลังแล้วค่อยกลับมาลุยใหม่”
สองแฝดยิ้มให้คุณพ่อก่อนจะลุกตามกันไปหาร้านอาหารใกล้ๆนี้เพื่อทานกลางวันกัน วันนี้วันอาทิตย์ร้านอาหารของโรงเรียนจึงไม่มีใครเปิดสักร้าน นีออนกับอุ้มรักและพ่อจึงต้องเดินข้ามถนนไปทานที่ร้านข้าวใกล้ๆโรงเรียนแทน
พอไปถึงร้านอุ้มรักก็เกิดทานไม่ลงขึ้นมาดื้อๆ มันรู้สึกตื้อไปหมด ทั้งที่หิวแต่ก็ทานไม่ได้ คุณพ่อเลยสั่งก๋วยเตี๋ยวที่น่าจะทานง่ายๆมาให้ นีออนตักลูกชิ้นจากชามของตนเองให้น้อง ก่อนจะคีบลูกหนึ่งยื่นให้น้องอ้าปากรับ
“อ่ะ ออนให้ เพื่ออุ้มเลยน้า อ้าปากเร็ว”
“อุ้มอยากกินนะ แต่อุ้มกินไม่ได้อ่ะ”
อุ้มรักบอกเสียงเริ่มเครือ นีออนรีบวางตะเกียบที่คีบลูกชิ้นลงอย่างเร็วไว แล้วโอบตัวกลมๆของแฝดน้องโยกเบาๆ
“โอ๋ ไม่เอาน่า ไม่เครียดนะอุ้มนะ เรื่องแค่นี้เอง จิ๊บๆ” นีออนลูบหลังปลอบน้องที่สูดจมูกเบาๆ ทำท่าจะร้องไห้แล้วนั่น
“ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยไหมอุ้ม เผื่อรู้สึกดีขึ้น” คุณพ่อเอ่ยแนะเมื่อเห็นลูกเครียด นีออนจึงรับหน้าที่ต่อ
“ป่ะ เดี๋ยวออนพาไป”
นีออนจูงมือน้องไปเข้าห้องน้ำของทางร้านอาหาร พอกลับออกมาอีกทีอุ้มรักก็แข็งใจทานไปได้ไม่กี่คำก็หยุด คุณพ่อไม่ได้ฝืนใจอีก เรียกเก็บตังค์แล้วพาลูกกลับเข้าโรงเรียนไปเพื่อทำการสอบวิชาที่เหลือ
กว่าอุ้มรักจะสอบเสร็จอีกทีก็เกือบสี่โมงเย็น นีออนก็นั่งเล่นนอนเล่นอยู่แถวนั้นกับพ่อรอน้อง พอหมดเวลาอาจารย์คุมสอบเก็บข้อสอบแล้วก็นัดวันประกาศผล และให้กลับบ้านได้ พออุ้มรักออกจากห้องสอบมามันเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยก็ว่าได้ คราวนี้เลยเดินยิ้มมาตั้งแต่หน้าห้องสอบจนมาถึงที่นีออนกับพ่อรออยู่ อุ้มรักลาเพื่อนๆแล้วขึ้นรถตรงกลับบ้านกัน ป่านนี้คุณแม่คงทำกับข้าวแสนอร่อยไว้รอแล้วล่ะ
------------------
หลังการสอบของอุ้มรักผ่านไป วันประกาศผลสอบนีออนกับอุ้มรักจึงให้พ่อพาไปทำบัตรประจำตัวประชาชนกันก่อน ผ่านวันเกิดของสองแฝดมาแล้ว แต่เพราะโรงเรียนยังไม่ปิดจึงทำให้ไม่สะดวกที่จะไปทำ วันประกาศผลตรงกับวันธรรมดาด้วยเลยได้ถือโอกาสไปทำพร้อมกัน
พอถ่ายบัตรประชาชนกันเรียบร้อยแล้วเอามาดูก็พากันขำหน้าตาตัวเอง ต่อจากนี้สองแฝดตัวน้อยก็มีคำนำหน้าว่านายกันแล้ว มันเหมือนก้าวเข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกขั้นหนึ่ง
“หน้าอุ้มตลกอ่ะ อย่าให้ใครดูนะ เดี๋ยวเขาหัวเราะเอา”
นีออนเอาบัตรน้องมาดูหลังจากเดินลงมาจากที่ว่าการอำเภอแล้วหัวเราะคิกคัก อุ้มรักเลยแย่งบัตรของนีออนมาดูบ้างแล้วว่า
“หน้าตัวเองไม่ตลกเลยเหอะ เหมือนบ้านนอกเพิ่งเข้าเมือง”
“ยังไงอ่ะ?”
“ก็มันดูตื่นๆ เอ๋อๆ ไง ดูดิ”
มีชี้ให้พี่ดูด้วย นีออนทำเสียงเหมือนคำรามในลำคอ ก่อนจะวิ่งไล่อุ้มรักที่ก็รีบวิ่งไปหลบหลังคุณพ่อ พอเล่นหยอกกันจนถึงรถก็เลิกเล่น กลับมาดีกันอย่างเร็วไว คุณพ่อเอารถของพี่ไอรักมา สองแฝดเลยนั่งเบาะหลังแล้วคุยกันไปเรื่อยเมื่อพ่อออกรถ
“นี่ ว่าแต่บัตรนี่เราต้องซ่อนดีๆนะ เดี๋ยวพี่ไอเห็นต้องล้อเราแน่เลยอ่ะ” นีออนว่าแล้วหาที่ซ่อนในกระเป๋าที่อุ้มรักหิ้วมาด้วย
“นั่นสิ ออนน่ะแหละไปหัวเราะบัตรพี่ไอ คราวนี้อุ้มเลยต้องลำบากไปด้วยเลย”
อุ้มรักโบ้ยให้พี่ชายฝาแฝด ก็คราวที่เห็นบัตรประชาชนของพี่ไอ สองแฝดก็พากันหัวเราะท่าทางเด๋อๆของพี่ชาย เลยโดนคาดโทษว่าอย่าให้ถึงเวลาของน้องแฝดบ้างแล้วกัน ถ้าออกมาเอ๋อล่ะก็จะหัวเราะให้ฟันหัก
“โหย~ โทษกันหน้าตาเฉย ตัวเองน่ะหัวเราะเสียงดังกว่าเขาอีกเหอะ”
สองแฝดเถียงกันไปเรื่อย คุณพ่อแค่มองยิ้มๆเพราะเห็นจนชินแล้ว เหมือนจะทะเลาะกันตลอด แต่ก็รักกันดี
ออกจากที่ว่าการอำเภอมาคุณพ่อก็พาแฝดน้อยไปดูผลสอบของอุ้มรัก ผลที่ออกมาเกินกว่าที่คาดไว้เสียอีกเมื่ออุ้มรักสอบได้คะแนนอันดับต้นๆกันเลย ดูผลสอบแล้วก็ไปลงชื่อรายงานตัวกับอาจารย์ที่ห้องธุรการ อาจารย์บอกวันปฐมนิเทศนักเรียนใหม่แล้วก็เป็นอันเสร็จพิธี
ตลอดช่วงปิดภาคเรียน นีออนกับอุ้มรักอยู่ช่วยงานพ่อในสวนผลไม้ แต่ส่วนใหญ่แล้วก็ไม่ค่อยได้ช่วยอะไรสักเท่าไหร่ พี่ไอรักเสียมากกว่าที่ช่วยพ่อเยอะเลย พอเข้าสู่ช่วงเทศกาลสงกรานต์คุณแม่ก็พาเข้าวัดเข้าวากัน ได้ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนและพี่ๆตอนสงกรานต์กันบ้าง แต่ส่วนมากแม่จะพาไปช่วยงานบุญที่วัดมากกว่า ไปช่วยร้อยเซียมซีไว้สำหรับสอยดาวกัน ได้ของแล้วยังได้บุญอีกด้วย
ตอนเช้าไปทำบุญตักบาตร ส่วนตอนเย็นก็พากันไปสรงน้ำพระขอพร วันผู้สูงอายุกับวันครอบครัวก็รดน้ำดำหัวพ่อแม่ พากันนั่งรถไปที่บ้านปู่ ย่า ตา ยายด้วย เป็นการใช้เวลาช่วงเทศกาลเช่นทุกปีที่ผ่านมา
วันที่สองของงานสงกรานต์ ที่วัดจัดงานเพื่อต้อนรับคณะผ้าป่าจากเมืองกรุง ก็เป็นลูกหลานของที่นี่ ที่สำนึกรักบ้านเกิดพากันจัดขบวนผ้าป่าสามัคคีมาถวายวัด งานตอนกลางคืนเป็นที่เฮฮาสนุกสนาน เมื่อมีวงดนตรีลูกทุ่งมาแสดง มีสอยดาว เสี่ยงเซียมซี ทำบุญตักบาตรวันเกิด และขายดอกไม้ประดับที่เป็นเข็มกลัดติดเสื้อทำจากริบบิ้นหลากสีสัน เพื่อนำเงินเข้าวัดด้วย
หน้าวัดก็มีการละเล่นต่างๆมาดึงดูดลูกค้าตัวน้อย ทั้งสไลเดอร์ที่เป็นปราสาทเป่าลม ก็เป็นที่สนุกของเด็กเล็ก แต่ไม่ค่อยสนุกสำหรับพ่อแม่ที่ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่ เด็กโตมาหน่อยก็ปาเป้า มีม้าหมุน มีขายอาหารการกินอีกมากมายด้วย
นีออนกับอุ้มรักได้รับมอบหมายหน้าที่ขายเข็มกลัดดอกไม้อีกหนึ่งปี เพราะคุณแม่เป็นหนึ่งในคณะกรรมการของหมู่บ้าน เด็กตัวน้อยโทรหาเพื่อนให้มาช่วยขาย ปิงกับเซียนและแสตมป์รีบมาช่วย ขณะที่หวินและปันขอฉายเดี่ยวแบบเด่นๆ ขายดอกไม้มันไม่เหมาะกับคนหล่อ ไปปาเป้าโชว์สาวจะดีกว่า พอเห็นเพื่อนจะไปหลีหญิงนีออนเลยประเดิมดอกไม้ให้ไปคนละดอกเสียเลย แถมงานนี้ยังมีพี่ไทม์กับพี่น้ำที่ตามมาเที่ยวงานอีกด้วย ทำให้สองแฝดน้อยได้ผู้ช่วยมาเสียหลายคน ก็ใช้กันให้คุ้ม
นีออนแบ่งดอกไม้คนละถุงกับอุ้มรัก แล้วแยกกันไปขายคนละทาง ขายหมดแล้วค่อยมารวมตัวกันที่ร้านปาเป้าหน้าทางเข้าวัด เมื่อตกลงกันได้ก็ออกปฏิบัติการทันที เพราะคนที่ขายดอกไม้นี้ไม่ได้มีแค่สองแฝด ก็แบ่งๆกันไป เหมือนเป็นการให้วัยรุ่นหนุ่มสาวมีส่วนช่วยงานวัดไปในตัว
“ทำบุญด้วยกันไหมครับ ดอกไม้สวยๆดอกละยี่สิบบาทเท่านั้นครับ จะให้มากกว่านี้ก็ไม่ขัดศรัทธา มีมากให้มาก มีน้อยให้มากก็ไม่ว่ากันครับ”
เสียงเรียกลูกค้าของนีออนออกจะแปลกไปสักหน่อย เรียกรอยยิ้มจากพี่ๆน้าๆที่เดินผ่านเพื่อจะเข้าไปเที่ยวงานวัดได้เป็นอย่างดี เด็กตัวเล็กเป็นคนขายและติดดอกไม้ ส่วนพี่ไทม์ถือกล่องใส่เงินทำบุญ เซียนรับหน้าที่สอดส่ายสายตาหาลูกค้าไป พอเห็นใครที่ยังไม่ได้ติดดอกไม้ก็ชี้ให้นีออนเข้าไปหาเขา
“พี่ครับทำบุญไหมครับ ทำเยอะได้เยอะ สวย ๆ รวย ๆ หล่อ ๆ กันทุกคนเลยนะครับผม”
นีออนเข้าไปหาพี่ที่เดินกันมาเป็นกลุ่ม ดูลักษณะแล้วน่าจะใจบุญมิใช่น้อย และทุกคนในนั้นก็ได้ดอกไม้ติดเสื้อไปคนละดอกสองดอกตามศรัทธา เด็กน้อยวัยขบเผาะดูจะเป็นที่ถูกตาพี่ๆสาวประเภทสองเป็นยิ่งนัก เมื่อถูกหยิกแก้มไปเสียหลายทีแล้ว
“ขอบคุณครับ”
นีออนไหว้ขอบคุณพี่ๆที่ช่วยทำบุญ พวกพี่เขาก็เดินเข้าไปเที่ยวงานวัดกันต่อไป
“เรียกลูกค้าเก่งนะเรานี่” ไทม์เอ่ยแซวน้องที่ท่าทางกระตือรือร้นน่าดู
“อยู่แล้ว นีออนซะอย่าง”
นีออนทำยืดอกแล้วบอกอย่างมั่นใจเต็มที่ พี่ไทม์หัวเราะเบาๆกับท่าทางกวนๆนั้น พอเห็นชาวบ้านผ่านมาเด็กตัวเล็กก็รีบนำเสนอบุญให้ทันที มัวแต่ขายของกันอยู่สองคนเลยไม่ทันสังเกตเลยว่าผู้ช่วยอีกคนหาย พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นผู้ช่วยเซียนถูกลากเข้าไปหน้าเวทีดนตรีเสียแล้ว
พอขายใกล้หมดแล้วนีออนกับอุ้มรักก็เอาเงินที่ขายได้ไปฝากแม่ไว้ก่อน ส่วนตัวเองก็ออกเที่ยว จุดแรกก็ไหว้พระทำบุญกันก่อน แล้วจึงไปแวะร้านนั้นออกร้านนี้กันสนุก น้ำโชว์หล่อปาเป้าเอาตุ๊กตามาให้น้องอุ้มรัก นีออนก็แอบแขวะเบาๆว่าเขาไม่เล่นตุ๊กตากันแล้ว เลยเกิดศึกพี่น้ำปะทะน้องบังอรขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะพากันมาเสี่ยงเซียมซีเป็นการปิดท้าย
นีออนกับอุ้มใส่เงินทำบุญในตู้บริจาค แล้วเขย่ากระบอกเซียมซีได้มาคนละอัน เอาไปให้สามเณรน้อยที่อยู่ประจำจุดนั้นให้หาใบเซียมซีหมายเลขดังกล่าวมาให้
“อุ้มได้ใบที่เท่าไหร่อ่ะ ดีไหม?”
นีออนถามน้องเมื่อเดินออกมาแล้ว เพื่อนๆพี่ๆก็ได้มาคนละใบ ดีมาก ดีน้อยก็ว่ากันไป
“ใบที่ 24 อ่ะ ดีอยู่นะ ของออนล่ะ?” อุ้มรักบอกแล้วให้นีออนดู ก่อนจะถามกลับ
“ใบที่ 19”
“อ่านดิ๊”
ใบสิบเก้า สิ้นทุกข์ สุขสุดยอด
จะอยู่รอด ปลอดภัย ดังคำขาน
ทุกทิวา ราตรี ล้วนเบิกบาน
ลาภและงาน พร้อมยศฐา พาสุขใจ
ทั้งคู่ครอง เป็นคนดี อย่างที่สุด
สามเดือนผุด เป็นเนื้อคู่ ร่วมอาศัย
หากพบแล้ว ได้เห็น เป็นบุญใจ
พูดกับใคร ก็อ่อนน้อม พร้อมไมตรี
ฯลฯ
เสี่ยงเซียมซีกันแล้วเด็กน้อยก็พากันขายดอกไม้ที่เหลือต่อ พอเหลือดอกสุดท้ายนีออนเลยว่าจะซื้อเอาไว้เอง
“ดอกสุดท้ายเขาว่าแฟนหล่อใช่ไหม?”
“เฮ้ย!”
ตัวเล็กถามขึ้นมาทำเอาเพื่อนถึงกับอุทานเสียงดังกับมุกที่นีออนเล่น ก่อนจะพากันหัวเราะ นีออนเอาเข็มกลัดดอกไม้ออกมาจากถุง แล้วเอาไปติดให้พี่ไทม์แทน
“ดอกสุดท้ายเขาว่าจะได้แฟนน่ารักนะ ชื่อขึ้นต้นด้วยตัวอ.อ่าง ตัวเล็กๆ ขาวๆ ตาชั้นเดียว อายุห่างกันสักสองปีกำลังดี ฟันเฟิร์ม!!”
“โห อาจารย์ออมรักมาเองเลย”
เพื่อนเอ่ยแซวแล้วหัวเราะอีก เมื่อนีออนเอาวลีเด็ดของอาจารย์ดังมารวมกันในคำเดียวแล้วทำนายทายทักให้พี่ไทม์เสร็จสรรพ
“แล้วตอนนี้ผมได้เจอคนนั้นรึยังครับอาจารย์?”
ไทม์เองก็เล่นด้วย นีออนอมยิ้มก่อนจะทำท่าทางเป็นการเป็นงานแล้วบอก
“เหมือนจะเจอแล้วนะ ดูแลเขาให้ดีๆล่ะ”
“ที่สุดเลยครับผม”
แอบหยอดกันเองจนโดนเพื่อนโห่ แต่นีออนก็ยังหัวเราะ พอขายดอกไม้หมดแล้วเด็กๆจึงไปดูวงดนตรีลูกทุ่งเขาร้องเพลงกัน เมื่อเริ่มดึกแล้วก็พากันกลับบ้าน โดยที่ไทม์กับน้ำก็กลับมาที่บ้านของน้องแฝดด้วยเพราะจอดรถไว้ที่นั่น ก่อนที่สองหนุ่มจะลากลับ
พี่ทั้งสองคนกลับไปแล้ว นีออนกับอุ้มก็ขึ้นบ้านไปอาบน้ำกันอีกรอบก่อนเข้านอน สองแฝดเอาเซียมซีมาเปลี่ยนกันอ่าน ก่อนที่จะปิดไฟนอน นีออนก็แย่งน้องตุ๊กตาตัวนุ่มที่อุ้มรักได้จากพี่น้ำมานอนกอด เลยถูกน้องว่าไหนบอกไม่เล่นตุ๊กตาไง เด็กตัวเล็กก็ยิ้มแล้วดึงทั้งคนทั้งน้องตุ๊กตามากอดด้วยกันซะเลย
ทั้งคู่ครอง เป็นคนดี อย่างที่สุด
สามเดือนผุด เป็นเนื้อคู่ ร่วมอาศัย
หากพบแล้ว ได้เห็น เป็นบุญใจ
พูดกับใคร ก็อ่อนน้อม พร้อมไมตรี
------------------
เมื่อความสุขจากงานเทศกาลจบลง ชีวิตวัยเรียนก็เริ่มต้นอีกครั้ง อุ้มรักไปปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ พร้อมทั้งมอบตัวในวันเดียวกันนั้นเลย งานนี้คุณแม่เป็นคนจัดการให้ รุ่นพี่คณะกรรมการนักเรียนและครูอาจารย์มากล่าวต้อนรับและแนะแนวทางการศึกษากันเล็กน้อย มีกิจกรรมบันเทิงเล็กๆร่วมกัน ก่อนจะให้ไปดูห้องเรียนของแต่ละคน ทางด้านคุณแม่ผู้ปกครองก็ทำเรื่องมอบตัวนักเรียนใหม่กันไป
อุ้มรักกลับมาบ้านก็มาเล่าให้นีออนฟัง เหมือนที่นีออนเคยเล่าให้ฟังตอนเข้าม.ต้นที่โรงเรียนนี้ครั้งแรก และที่สำคัญทั้งสองคนได้อยู่ห้องเดียวกันสมใจ ขณะที่ปิงกับแสตมป์ได้อยู่อีกห้อง ส่วนหวินกับเซียนแยกเดี่ยวทั้งสองคน เซียนนี่ถึงกับจะขออาจารย์เปลี่ยนห้องใหม่ เพราะห้องที่อยู่ในตอนนี้มันจะต้องอยู่ไปทั้งสามปีที่เรียนมัธยมปลายเลยน่ะสิ แล้วแบบนี้ใครจะดูแลน้องแฝดล่ะ แย่แน่ๆ
พอถึงวันที่ต้องไปโรงเรียนวันแรกสองแฝดก็ตื่นเต้นกันใหญ่ เพราะไม่ต้องแยกกันลงแล้ว และพี่ไอรักกับพี่อุ่นก็เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันด้วย แต่มหาวิทยาลัยของพี่ๆยังไม่เปิด พี่ไอจึงแค่ขับรถมาส่งวันเปิดเทอมเท่านั้น
เมื่อมาถึงโรงเรียน อุ้มกับออนไหว้ขอบคุณพี่ที่มาส่งก่อนลงรถไป หน้าประตูทางเข้าพี่ไทม์กับพี่น้ำและเพื่อนๆน้องแฝดมาถึงก่อนแล้ว พอสองแฝดไปถึงจึงพากันเดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมกันทั้งกลุ่ม ดูจะเป็นจุดสนใจอยู่มิใช่น้อย
น้ำที่เดินเกือบรั้งท้ายผ่อนฝีเท้าให้ช้าลงเพื่อจะเดินข้างๆน้องอุ้ม อุ้มรักเงยมองพี่แล้วยิ้มให้ ก่อนที่น้ำจะบอกกับน้อง คำพูดนั้นเรียกรอยยิ้มจากอุ้มรักได้เป็นอย่างดี
“ยินดีต้อนรับน้องอุ้มที่(น่า)รัก ครับผม”
TBC
จิ้มบวกขอบคุณทุกท่านค่า :กอด1:
ขอบคุณความคิดเห็นและคำแนะนำเรื่องการใส่แว่นกับเรื่องเคืองตาด้วยค่ะ
ไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรกับเขา ฮะๆ
หยอดตาก่อนนอนพอตื่นมาลืมตาไม่ขึ้นอ่ะ ต้องรอสักพัก มันคงเป็นกระบวนการรักษาของมันเนาะ แต่หลักๆก็ดีขึ้นกว่าเดิมแล้วค่ะ
สปอยส์ตอนหน้า มีแขกรับเชิญพิเศษมาด้วยนะเออ เมื่อวานมัวไปวิ่งเล่นทู้น้องเขาเลยไม่ได้มาหาน้องแฝดเลย
แอบกระซิบว่าเป็นคู่ลูกชายของคุณนายแม่เจ้าของตลาดและตึกแถว (จะมีใครจำได้ไหมล่ะเนี่ย อิอิ)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม :pig4:
วันใหม่ค่ะ
-
แหมะ น้องออน :impress3:
คู่แฝดน่ารักอ่ะ :impress2:
แขกรับเชิญ 555 ลืมไปแระ อย่าพาดราม่านะ :really2:
-
หนุ่มๆเปรมเลย
-
จะมีคู่แฝดที่ไหน
น่ารักไปกว่าคู่นี้
อีกเนี่ย :L1:
-
สองคู่ชู้ชื่น :n1:
มีเซียมซี กับดอกไม้ดอกสุดท้ายการันตีความสุข
+vote+duck
-
จะมีใครมาแอบแกล้งน้องแฝดมั๊ยนี่ ยิ่งไม่ค่อยทันคนกันทั้งคู่เลยนะนั่น โดยเฉพาะอุ่นน้อย ยิ่งขี้กลัวอยู่ด้วย
เดี๋ยวให้พี่ไทม์กับพี่น้ำ หาเบ๊ เอ๊ย!กองกำลังคุ้มกัน ให้แล้วกันเนอะ :เฮ้อ:
ปล.อาร์ต-ฟิว ชิมิ เพิ่งอ่านจบไปสองสามวันก่อนเองงับ :กอด1:
-
รอลุ้นแขกรับเชิญ
-
:mc4:เข้าสู่อ้อมกอดของพี่ไทม์ พี่น้ำแล้วนะน้องแฝด
-
ยินดีต้อนรับน้องอุ้มมมมม
นีออนน้อยซำบายเลยสิอยู่ใกล้น้องขนาดนี้ได้แกล้งน้องสมใจแน่ 555
-
ดีใจกับอุ้มน้อยของพี่
:m4:
เก่งมากเลยสอบติดแล้ว
อีกหน่อยพี่น้ำมันก็เปรมล่ะสิเนี่ย
หมั่นไส้จริ๊งงงงงงงงง
:m12:
-
น้องอุ้มมาอยู่โรงเรียนเดียวกับพี่น้ำแล้ว อย่างนี้ต้องมีหวานบ่อยๆนะ
ส่วนน้องออนตอนนี้เปิดเผยมาก มีหยอกล้อเล่นกับไทม์แล้ว
+1+เป็ดค่ะ
-
แฝดน่ารัก มาเรียนที่เดียวกันแล้ว แบบนี้ 2 หนุ่มค่อยดูแลได้ง่ายหน่อย ฮิๆๆๆ
-
น้องอุ้มสอบซะเครียดตามเลย ไม่เป็นไรเนาะน้องสอบเข้าได้แล้ว
ดีใจกับน้องอุ้มด้วย
นีออนน้อยยังแสบเหมือนเดิม
เด็กๆน่ารักสดใสแท้ๆ
-
อยู่โรงเรียนเดียวกันแล้ว สนุกล่ะทีนี้~~
-
น้องแฝดทั้งสองก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิม
อุ้มน้อยก็ได้เรียนที่เดียวกันกับนีออนสมใจแล้วสิ
กลายเป็นน่ารักคูณสองไปเลยงานนี้ :-[
แถมมีบอร์ดี้การ์ดส่วนตัวของใครของมันอีกด้วย
ชีวิตช่างสดใสอะไรอย่างนี้ :z2:
ขอเม้นท์ตอนของพี่ไอรักสักหน่อยนะคะ :o8:
ครอบครัวนี้เค้าน่ารักกันทั้งบ้านเลยหรือยังไงนะ
คู่นี้เค้าก็จองกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย จะไปไหนเสีย
และก็โชคดีที่คุณพ่อเข้าใจ คอยให้คำปรึกษา
น่ารักไม่แพ้คู่น้องแฝดเลยนะจ๊ะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. +1และเป็ด ตอบแทนคนเขียนเช่นกันค่ะ
ป.ล. 2 รักษาสุขภาพและดวงตามากๆนะคะ
-
แบบนี้พี่น้ำสบายใจขึ้นเยอะ น้องมาอยู่ในสายตาแล้ว
-
:กอด1:
-
เซียมซีตรงเว่อร์
-
ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันแล้ว น่าจะสนุกนะเนี่ย
-
:z1: :z1: :z1:
-
พี่นำ้มานิดๆ แต่ได้ฟิวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพราะความน่ารักของแฝดน้อยคู่นี้ วันนี้เลยกด+ให้ซะเลย
ถือว่าเป็นการประเดิมให้เด็กม.ปลาย(นาย)น้องออน(นาย)น้องอุ้มล่ะกัน อิ อิ เป็นนายแล้วน้าาา
-
อุ้มน้อยน่ากอดจังเลยน่ารักน่าหยิก
-
:o8: ชอบๆมาต่อไวๆน่ะค่ะ
-
เย้ๆ น้องแฝดขึ้นม.ปลายแล้ว.... พี่น้ำจะได้เจออุ้มบ่อยขึ้น สองคู่ชูชื่น :impress2:
ปลื้มแทนออนน้อยด้วยกับใบเซียมซี ใบเซียมซีเป๊ะมาก
รอแขกรับเชิญด้วยนะคะ พี่อาร์ตอยู่โรงเรียนเดียวกะน้องแฝด??
แล้วเป็นเพื่อนก๊วนไหนเอ่ย ก๊วนน้องแฝด หรือก๊วนพี่ไทม์พี่น้ำ หรือจะโผล่มาแค่แว๊บๆ
คิดถึ๊งงง....คิดถึง ทั้งน้องฟิว พี่อาร์ตเลย
+1 รอติดตามค่าาาา....
คุณวันใหม่หายไวๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
แอบเวิ่นเบาๆ
แอบไปส่องกระทู้ว่าด้วยเรื่อง คุณเบื่อนิยายแนวไหนมากที่สุด เรื่องของเรานี่โดนแทบทุกข้อ
1.อุตสาหกรรมเกย์ แบบพระ-นาย เป็นเกย์แล้วเพื่อนในกลุ่มก็เป็นตามๆกันไปหมด เกย์นะ ไม่ใช่โรคติดต่อ!!
2.พระเอกหล่อ แบบโคตรจะหล่ออ่ะ เกิดมาไม่รู้มันกินอะไร หล่อโคตรพ่อโคตรแม่เลย
3.นายเอกตัวเล็ก น่ารัก มันมีจริงๆเหรอผู้ชายแบบนี้ (มันมีจริงๆนะ เขาเคยเห็น) ถ้าจะอ่านแนวนี้ อ่านชายหญิงไม่ดีกว่าเหรอ นี่มันนิยายเกย์นะเฟร้ยเฮ้ย!
4.เนื้อเรื่องดำเนินไปแบบเรียบเรื่อยไร้ความน่าสนใจ สิบกว่าตอนแล้วยังไม่คืบหน้าไปไหนเลย อั๊ยยะ!
นี่มันโดนเรื่องน้องแฝดน้อยทั้งนั้นเลยนี่หว่า เอิ้กๆ :jul3:
รีบปรับปรุงอย่างด่วน :a6:
-
น่ารักทั้งสองคู่เลยอ่าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องน้องแฝดใสๆ น่ารักๆ แบบนี้ดีแล้วค่ะ เรื่องแบบนี้มันก็มีเสน่ห์ให้น่าติดตามอ่านนะ
ว่าแต่เมื่อไรน้องแฝดจะมา :serius2:
-
:กอด1: :L1:
-
จิ้มๆ ขอบคุณคุณ CarToonMiZa กับคุณ dahlia ที่มารอน้องแฝดค่ะ :pig4:
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (16) ก้าวไปอีกขั้น
เด็กแฝดน้อยไปโรงเรียนกันวันแรก นีออนก็ได้แนะนำเพื่อนของตัวเองให้น้องรู้จักด้วย เด็กเข้าใหม่มีเยอะก็ทำความรู้จักกันไป พอเข้าห้องมาสักพักถึงได้เห็นว่าบิวตี้ก็เรียนห้องเดียวกัน คนที่อยู่โรงเรียนนี้มาก่อนก็ไม่ค่อยอยากจะเข้าไปเสวนากับเธอเท่าไหร่ แต่คนที่เข้ามาใหม่ก็เข้าไปแนะนำตัวกับเธอ เพื่อนในห้องก็แอบเกร็งว่าเด็กที่เข้าไปหาบิวตี้จะโดนเหวี่ยงกลับหรือเปล่า แต่บิวตี้แค่พยักหน้ารับแล้วบอกชื่อมาเท่านั้น
นีออนพาอุ้มไปแนะนำตัวกับบิวตี้บ้าง พอเพื่อนคนอื่นเห็นมีคนเข้าไปคุยกับบิวตี้ได้โดยไม่โดนเหวี่ยง จึงได้คิดเห็นตรงกันว่าบิวตี้ก็คงไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่ได้ยินเสียงเล่าลือมานัก
วันแรกช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนวุ่นวาย ก่อนที่อาจารย์ที่ปรึกษาของแต่ละห้องจะมา เด็กนักเรียนก็โดดไปห้องนั้นห้องนี้เพื่อไปหาเพื่อนๆของตัวเองที่ได้อยู่ต่างห้อง กรกับทิมยังคงตัวติดกันเหมือนเคยเพราะได้อยู่ห้องเดียวกันอีกปี ทั้งสองคนที่อยู่ห้องข้างๆแวะมาหาน้องแฝด คุยเล่นกันสักพักอาจารย์มาเลยแยกย้ายห้องใครห้องมัน
พักกลางวัน กลุ่มนีออนก็ยังคงมาทานข้าวที่โรงอาหารด้วยกันเช่นทุกวันก่อนหน้านี้ ที่เพิ่มขึ้นมาคือเพื่อนๆจากโรงเรียนเดิมของนีออนกับอุ้มรัก คราวนี้เลยกลายเป็นกลุ่มใหญ่เลย บิวตี้ที่ได้เพื่อนใหม่ท่าทางใสซื่อมาเลยพาเพื่อนมาแนะนำตัวแล้วแยกนั่งอีกโต๊ะ ทุกคนต่างก็กำลังก้าวเดินไปข้างหน้า เริ่มต้นที่จะเรียนรู้และปรับตัว ค้นหาในสิ่งที่ใช่สำหรับตนเอง เพื่อเป็นผู้ใหญ่ที่มีมั่นคงในอนาคต
หลังเลิกเรียนนักเรียนมัธยมสี่ทุกห้องมีโฮมรูม น้ำกับไทม์เลยอยู่รอน้องแฝด ตัวน้ำเองได้ไปขออนุญาตพ่อแม่น้องแฝดเพื่อไปส่งน้องอุ้มหลังเลิกเรียน ส่วนไทม์ก็ยังทำหน้าที่ส่งนีออนน้อยอยู่เช่นเดิม พ่อกับแม่ของน้องก็เตือนให้ขับรถระวังๆกัน
พอเด็กทั้งสองเสร็จกิจกรรมโฮมรูม นีออนก็ตามพี่ไทม์มาที่บ้านเพื่อให้พี่ไทม์มาเอารถ เด็กตัวเล็กพาอุ้มรักมาด้วย น้ำจึงต้องตามมาโดยปริยาย คุณพ่อของพี่ไทม์ไม่สบายเลยไม่ได้ไปทำงานในวันนี้ถึงได้เจอนีออน นีออนบอกไม่ทราบว่าพ่อป่วยเลยไม่มีของเยี่ยมมาด้วย พ่อบอกไม่เป็นไร แค่มีน้ำใจถามไถ่พ่อก็ดีใจแล้ว คุณแม่เอาน้ำกับขนมมาให้น้องแฝดทานเล่น เด็กทั้งสองไหว้ขอบคุณคุณแม่ รู้สึกเกรงใจที่ต้องมารบกวน
ไทม์ปล่อยให้น้องคุยเล่นกับพ่อแม่ไป ส่วนตนเองก็เอาของไปเก็บบนห้อง ก่อนจะลงมาเอารถออกเพื่อพาน้องไปส่งบ้าน คุณพ่อบอกให้ไทม์รีบกลับเพราะมีเรื่องอยากคุยด้วยสักหน่อย ไทม์รับปากแล้วพาน้องขับรถออกไป
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ไทม์?” นีออนเอ่ยถามพี่เมื่อพี่ขับรถออกมาแล้ว แอบกังวลว่าจะมีอะไรที่ไม่ดีหรือเปล่า
“ไม่มีอะไรหรอกครับ กังวลอะไรน่ะเรา?”
“ออนก็ไม่รู้ แต่ออนรู้สึกแปลกๆอ่ะ อืม อะไรไม่รู้เนอะ”
ไทม์ขำน้องที่ออกจะสับสน เหมือนจะคิด แต่ก็ไม่อยากจะคิด ตัวไทม์เองก็ไม่อยากจะคิด แต่ก็คงต้องคิด ท่าทางจะสับสนไม่แพ้น้องแล้วตอนนี้
ไทม์กลับบ้านมาอีกครั้งหลังจากส่งน้องแล้วเรียบร้อย คุณพ่อรอที่จะพูดคุยอยู่แล้ว คุณแม่ทำอาหารเสร็จจึงเรียกให้ไปทานข้าวกันก่อนค่อยมาคุย พอทานข้าวเสร็จพ่อจึงให้ลูกๆทั้งสองคน ทั้งไทม์และทิม มานั่งรวมกันที่ห้องนั่งเล่นแล้วถามพี่ชายอย่างไทม์ก่อนว่าไปรับส่งนีออนทุกวันเลยหรือ ไทม์บอกขออนุญาตพ่อแม่น้องไปส่งตอนกลับจากโรงเรียน พ่อเลยถามว่าพ่อแม่น้องเขาอนุญาตหรือ ไทม์ก็ตอบตามจริงว่าครับ
“เราคิดกับน้องเขาแบบไหนไทม์?”
คุณพ่อเอ่ยถามตรงประเด็น ไทม์ออกจะอึ้งไปเล็กน้อยที่พ่อถามมาเช่นนั้น
“ผม... ชอบนีออนครับ”
“นานหรือยัง?”
“ครับ?” ขมวดคิ้วกับคำถามไร้รูปประโยคนั้น
“รู้ตัวนานหรือยังว่าตัวเองชอบผู้ชายด้วยกัน”
คุณพ่อขยายความในสิ่งที่ถามไปเมื่อครู่ สีหน้าท่าทางท่านนิ่งขรึมจนไทม์ไม่กล้าแม้จะกระดิกตัว เวลาท่านทำงานก็เป็นแบบนี้หรือเปล่านะ
“ก็ตั้งแต่ที่เจอน้องครับ มันก็เกือบครึ่งปีได้แล้ว”
ไทม์ตอบพ่อไปแล้วมองปฏิกิริยาตอบรับของพ่อ คุณพ่อถอนหายใจเบาๆทำให้ไทม์หน้าเสีย
“พ่อ... ผิดหวังในตัวผมใช่ไหมครับที่เป็นแบบนี้?”
“ใช่”
คำตอบของพ่อไม่เพียงทำให้ไทม์อึ้ง รวมทั้งทิมเองด้วย ความรู้สึกกดดันมันเริ่มคืบคลานเข้ามาหาสองพี่น้องเรื่อยๆ
“ถ้าพ่อบอกให้เลิกกับนีออน ไทม์จะทำให้พ่อได้ไหม?”
“พ่อ…”
คุณพ่อยังต่อประเด็นถามไทม์เสียงนิ่ง ไม่แสดงอาการว่าล้อเล่น ไม่เหมือนคุณพ่อผู้มีมนุษยสัมพันธ์อันดีที่นีออนเห็นแม้แต่น้อย ไทม์ครางเรียกพ่อแล้วก็นิ่งไปอย่างตัดสินใจไม่ได้ เด็กหนุ่มรู้สึกจุกจนเหมือนจะหายใจไม่ออก ความรักของเขาไม่ได้รับการยอมรับหรือ
“มันตัดสินใจยากขนาดนั้นเลยหรือไทม์?”
“ผมขอโทษครับ”
“..............”
“พ่อครับ ผมขอโทษ แต่ผมเลิกกับน้องไม่ได้จริงๆ”
ไทม์ยกมือไหว้คุณพ่อ เด็กหนุ่มยังย้ำคำเดิมคือทำไม่ได้ อยากจะอ้อนวอนพ่อ แต่มันก็ไม่ใช่วิสัยของตน
“ความรักความชอบแบบนี้มันไม่ยั่งยืน พ่อรู้ว่าเด็กๆก็วูบวาบกันไปเรื่อย เดี๋ยวก็เลิกรากันไปอยู่ดี”
“ผมอยากให้มันเป็นเรื่องของอนาคตครับพ่อ ตอนนี้ ขอแค่ตอนนี้ที่ผมกับน้องจะได้เรียนรู้กันและกัน ได้อยู่ข้างๆกัน”
คุณพ่อมองท่าทางมุ่งมั่นของลูกชายคนโตแล้วก็ถอนหายใจอีกหน ก่อนจะหันไปหาลูกชายคนเล็กที่นิ่งเงียบมาตลอดบทสนทนาระหว่างพ่อกับพี่ชาย
“ทิม”
“ครับ”
“แล้วเราล่ะ?”
“ครับ?”
ทิมยังไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อถาม หรือไม่มีสติมากพอจะเข้าใจก็ไม่ทราบ เพราะในใจมันพะวงนึกถึงเรื่องของตนเอง คุณพ่อจึงถามมาตามตรง
“เรื่องทิวากร”
“พ่อรู้…” ทิมออกจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่พ่อรู้ว่าเขากับกร...
“รู้สิ นี่พ่อใคร?”
“ทิม…”
คราวนี้กลายเป็นว่าทั้งทิมทั้งไทม์เลยที่ถูกพ่อต้อน คุณแม่เดินเข้ามาหาแล้วนั่งลงข้างๆคุณพ่อ ก่อนจะตบหลังมือคุณพ่อให้เพลาๆท่าทางขึงขังนั้นลงบ้าง
“พอเถอะพ่อ ลูกใจเสียกันไปหมดแล้ว วันนี้เล่นบทโหดไปนะ”
“แม่ อย่าเพิ่งขัดสิ พ่อกำลังซักลูกอยู่”
พอมีคุณแม่มานั่งข้าง คุณพ่อจึงลดอาการกดดันลูกๆลงไป ท่านมองหน้าลูกชายทั้งสองคน คนที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ คนที่ท่านจะฝากผีฝากไข้ในอนาคต ไม่อยากเลยที่จะทำให้ลูกต้องโศกเศร้าเสียใจไป แต่ท่านก็จำเป็นต้องพูด ต้องบอกกล่าวตักเตือน ในฐานะของคนเป็นพ่อ
“พ่อทำงานอยู่กับคนมากมาย มีทั้งคนเข้ามาและจากไป พบเห็นอะไรมาก็มากอยู่ ทั้งความรักความชัง”
คุณพ่อทำงานอยู่สำนักงานกฎหมาย ท่านเป็นคนจิตใจดีมีเมตตาก็จริง แต่เมื่อต้องสวมบทบาทหน้าที่การงานท่านก็ทำได้ไม่เคยขาดตกบกพร่อง เป็นทนายความที่ฝีมือดี เป็นที่ปรึกษาให้คนทั่วไป ได้รับความไว้วางใจให้ทำหน้าที่อยู่ไม่ขาด พบเจอกรณีพิพาทต่างๆมามากมาย ทั้งร้ายทั้งดี รู้และเห็นถึงความเป็นไปที่กว้างกว่าคนทั่วๆไปจะมองเห็น
“เพราะฉะนั้นพ่อถึงอยากให้ไทม์กับทิมคิด และไตร่ตรองให้ดีว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันใช่แน่หรือไม่ ลูกยังเป็นเด็กนักเรียน มีหน้าที่คือเรียนหนังสือ มันเป็นช่วงเวลาของการเป็นวัยรุ่นที่กำลังจะก้าวไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่ ความสับสน ความวุ่นวายมันเยอะ พ่อก็กลัวว่าจะก้าวผิดและพลาดพลั้งไป”
ท่านพูดไป ในขณะที่ลูกๆก็นิ่งฟัง รับรู้ในความหวังดีของผู้เป็นพ่อ และไม่เคยคิดจะโต้แย้งใดๆ
“เรื่องความรักของหนุ่มสาวมีได้พ่อไม่ได้ห้าม และพ่อรู้ว่าลูกของพ่อจะไม่พากันไถลไปนอกลู่ทาง แต่ที่ต้องคุยกันในวันนี้ เพราะอะไรลูกรู้ไหม?”
“............”
“เพราะคนรักของลูกทั้งสองคนคือคนเพศเดียวกัน”
“………..”
“พ่ออยากให้ลูกทั้งสองคนคิดให้ดี ให้แน่ใจว่ามันใช่หรือไม่ เพราะหากมัน ‘ไม่ใช่’ มันจะไม่ใช่แค่เราที่มีผลกระทบ... พอจะเข้าใจในสิ่งที่พ่ออยากจะบอกบ้างไหม?”
“ครับ” ไทม์และทิมพยักหน้า รับรู้กับสิ่งที่พ่อพูดมา
“เอาล่ะ พ่อมีเรื่องจะพูดเท่านี้ ถ้าเราคิดและตัดสินใจได้เมื่อไหร่ก็มาบอกพ่อว่าจะเอายังไง”
คุณพ่อจบการสนทนาลงเพียงเท่านี้ ก่อนที่ไทม์และทิมจะขยับมานั่งที่พื้นด้านหน้าของพ่อแม่
“คิดให้ดี พ่อกับแม่อยู่ข้างลูกเสมอ” คุณแม่ลูบหัวลูกชายทั้งสองอย่างให้กำลังใจ
“ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณครับแม่”
ไทม์และทิมเข้าไปกราบที่ตักพ่อกับแม่ด้วยความรู้สึกขอบคุณ บางทีครอบครัวอื่นอาจจะคิดกันว่าอายุขนาดพวกเขายังเด็กเกินไปนักที่จะพูดถึงเรื่องเหล่านี้ เพราะในอนาคตนั้นทุกสิ่งอย่างมันสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงกันไปได้เสมอ ตอนนี้เป็นเพียงช่วงสับสนของวัยรุ่นจึงไม่ได้คิดจะพูดคุยหรือห้ามปรามอะไร แต่กับพ่อแม่เขาแล้ว ท่านเข้าใจพวกเขามากกว่าที่ตัวพวกเขาเองเข้าใจเสียอีก ทั้งไทม์และทิมต้องการการยอมรับ และต้องการคนที่สามารถจะพูดคุยด้วยได้ในทุกๆเรื่อง และพ่อกับแม่คือคนๆนั้น คนที่พร้อมจะอยู่ข้างๆพวกเขาเสมอไม่ว่าจะพบเจอกับอะไร
-----------------
วันหยุดสุดสัปดาห์ สองแฝดได้รับหน้าที่ให้ไปช่วยงานที่ร้านลุงไทยเหมือนเคย ลุงไทยกุมศีรษะราวปวดหัวที่จะได้รบรากับหลานแฝดอีกครา แต่ที่จริงก็ดีใจอยู่หรอก นีออนไม่อยู่นี่เหงาปากขึ้นเยอะ ไม่มีใครมาปะทะคารมด้วย
ช่วงพักกลางวันนีออนอยากกินข้าวเฉโป เลยออกไปซื้อร้านอาแปะที่เป็นร้านขายข้าวกับบะหมี่เกี๊ยวอะไรพวกนี้มานานหลายปี เป็นที่รู้จักกันดีเพราะอร่อยและไม่หวงเครื่องด้วย พอเห็นหลานซื้อของนอกร้านมาทานลุงไทยเลยว่าอยู่ร้านอาหารไทยดันอยากกินอาหารจีน
“อยากกินอ่ะดิ๊ โอ๊ย!!”
นีออนกวนผู้เป็นลุง ลุงไทยเลยทุบหัวเด็กแสบเบาๆด้วยรักและเอ็นดูเป็นที่สุด เด็กแสบลูบหัวป้อยๆบ่นว่าเจ็บ ก่อนจะหยิบถุงที่ใส่ข้าวอีกสองห่อมาให้ลุง
“ออนซื้อมาฝาก”
ลุงไทยมองถุงข้าวในมือหลานแล้วทำหน้านิ่ง ก่อนจะรับมา
“ยังดีที่มีน้ำใจซื้อมาฝาก”
ลุงไทยยังทำเป็นเก๊ก พอลุงเดินออกจากห้องครัวไปแล้ว นีออนก็แอบซุบซิบลับหลังว่าที่จริงอ่ะ ลุงไทยก็อยากกินเหมือนกัน แต่ทำเก๊กไปอย่างนั้นเอง ลุงไทยเลยตะโกนบอกว่าได้ยินนะ พอลุงไทยโผล่หน้ากลับมานีออนเลยร้องขอให้ป้าน้อยช่วย อุ้มรักกับพี่ๆพากันขำใหญ่
ทานข้าวเสร็จออกมาหน้าร้านก็มีลูกค้าเดินเข้าร้านมา เป็นชายหนุ่มสองคนท่าทางน่าจะเป็นพี่น้องกันนะนีออนว่า แต่หน้าตากับสีผิวนี่คนละทางกันเลย เด็กแฝดมองหน้ากันเพราะรู้สึกคุ้นหน้าพี่ผู้ชายผิวแทนตัวโตคนที่เดินมานั้นจัง แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน พี่พนักงานสับไก่มือฉมังเลยบอกว่าเป็นลูกชายเจ้าของตึกแถวที่นี่ เด็กน้อยสองคนเลยร้องอ๋อ
ทั้งสองหนุ่มเดินผ่านนีออนกับอุ้มรักเข้าไปด้านใน แต่ขณะที่เดินผ่านพี่ผู้ชายผิวขาวก็หันมามอง พอเห็นว่านีออนมองอยู่ก่อนแล้วก็ยิ้มให้ เด็กตัวเล็กเลยเขินใหญ่ที่พี่เขายิ้มให้ด้วย นีออนแอบดูพี่สองคนนั้นแล้วบอกว่าพี่ผู้ชายที่ยิ้มให้ตนเองคนนั้นหล่อจัง อยากเป็นแบบพี่เขาบ้าง อุ้มรักเลยว่าถ้าพี่ไทม์ได้ยินมีเคืองแน่ๆ ตัวเล็กมุ่ยหน้าแล้วบ่นอุบอิบว่ามันไม่เหมือนกันหรอกน่า ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องมาซักน้องบ้าง
“ว่าแต่อุ้ม มีอะไรหรือเปล่า?”
“อะไร?” อุ้มรักถามกลับงงๆ
“ก็วันนี้ออนรู้สึกว่าอุ้มแปลกๆ ยุกๆยิกๆอยู่ไม่สุขยังไงไม่รู้”
“ไม่เห็นมีอะไรเลย”
อุ้มรักตาโตก่อนจะปรับสีหน้ามาเป็นปรกติอย่างเร็วไวแล้วเอ่ยปฏิเสธ แต่นีออนก็เห็นไปแล้วล่ะว่าน้องผิดปรกติ
“ให้มันจริง”
เด็กตัวเล็กว่า อุ้มรักทำซื่อไม่รู้เรื่อง แต่ไม่ยอมมองหน้านีออน นีออนน้อยเลยหันไปให้ความสนใจพี่ผิวขาวต่อ พอพี่ลูกค้าทานข้าวเสร็จก็เดินออกมา ก่อนจะแวะซื้อไก่ทอดของนีออนน้อย
“ยังชอบกินไก่ทอดไม่เปลี่ยนเลยนะ”
พี่ผู้ชายผิวเข้มเอ่ยแซวพี่สุดหล่อของนีออน ซึ่งพี่เขาก็แค่ยิ้มกวนไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป ก่อนจะหันมาถามนีออนน้อยที่กำลังแอบมองพี่เขาเพลิน
“ขายยังไงครับ?”
พอพี่เขาถามนีออนก็บอกราคาขายของแต่ละชิ้น แต่ละขนาดไป
“ถ้าพี่ซื้อเยอะนี่ แถมให้ด้วยไหมครับ?” พี่เขาถามยิ้มๆ คงเห็นแล้วว่านีออนทำตัวไม่ถูก
“ค... ครับ”
นีออนที่พูดแสนเก่ง กลับมาเป็นนีออนที่แสนเกร็งยิ่งกว่าอยู่ต่อหน้าพี่ไทม์อีก พี่สุดหล่อยิ้มให้ทีก็รู้สึกแก้มมันร้อนๆแล้วอ่ะ เขิน
“แม้แต่กับเด็กยังไม่เว้นนะฟิว”
พี่ผิวเข้มกระซิบกับพี่สุดหล่อของเขา นีออนแอบหูผึ่ง อืม ชื่อพี่ฟิวสินะ
“บ้า พี่อาร์ตคิดอะไรเนี่ย” ฟิวว่าคนข้างกายกลั้วหัวเราะ
“ซื้อเยอะไม่มีใครช่วยกิน” อาร์ตเอ่ยดักทางคนที่กำลังตั้งหน้าจะเลือกซื้อของโปรด
“ผมก็จะให้พี่อาร์ตนั่นแหละกิน”
ฟิวยักคิ้วกวนส่งให้พี่อาร์ต เลยถูกพี่เขาบีบจมูกเบาๆเหมือนหยอกล้อกัน ก่อนที่ฟิวจะหันมาหานีออน
“สิบชิ้นเลยครับ”
“สับด้วยไหมครับ?”
“จัดไปครับ”
นีออนส่งไก่ทอดให้พี่พนักงาน พอไม่มีอะไรทำแล้วก็ไม่รู้จะวางสายตาไว้ที่ไหน เลยกลายเป็นว่ามองพี่เขาอีกแล้ว เห็นพี่ฟิวเหงื่อออกเลยยื่นพัดให้พี่ผู้ชายผิวเข้มรูปหล่อที่ชื่ออาร์ต
“พัดครับ”
อาร์ตเลิกคิ้วมองนิดๆ พอเห็นเด็กน้อยมองฟิวเลยยิ้มแล้วรับพัดมา
“ขอบคุณครับ”
อาร์ตเอามาพัดให้ฟิวตามความประสงค์ของเจ้าของพัดเขา นีออนก็มองเพลิน อุ้มรักเห็นพี่ชายฝาแฝดมีจุดสนใจอื่นแล้วจึงแอบย่องออกไป
พอพี่ฟิวของนีออนกลับไปแล้ว นีออนถึงมองหาน้อง ถามพี่พนักงานก็บอกว่าเห็นเดินออกไปตั้งแต่ที่ลูกชายเจ้าของตึกยังอยู่แล้ว
“ไปไหนของเขานะ?”
นีออนเหลียวมองหาน้อง แล้วลุกออกไปเดินหา
หลังร้าน อุ้มรักดึงแขนพี่น้ำออกมาเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย ตอนนี้นีออนกำลังปลาบปลื้มกับพี่ฟิวอยู่ทางสะดวกโยธิน หามุมเหมาะแล้วกระตุกมือพี่น้ำให้นั่งลง ก่อนจะกระซิบบอกบางอย่างกับพี่น้ำ
“อะไรนะ!!”
น้ำร้องเสียงดังเมื่อได้ฟังสิ่งที่น้องอุ้มบอก ก่อนจะลุกพรวดขึ้นเร็วๆ อุ้มรักรีบจุ๊ปากบอกให้พี่น้ำเบาเสียงแล้วดึงมือให้นั่งลงเหมือนเดิม
“พี่น้ำอย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวนีออนได้ยินก็ไปอัดนายแต้มพอดีหรอก”
คนเป็นน้องกระซิบกระซาบ แต่คนเป็นพี่กลับกำหมัดออกท่าออกทาง
“ไม่ต้องถึงมือนีออนหรอก พี่นี่ พี่น้ำคนนี้จะจัดการมันเอง!”
“เง้ออออ” อุ้มรักผงะเล็กๆ อุทานเสียงแปลกๆแล้วกดมือที่กำหมัดแน่นของพี่น้ำลง
“ใจเย็นๆก่อน อุ้มกำลังปรึกษาพี่น้ำอยู่นะ จะได้เรื่องไหมเนี่ย”
“ได้สิ ได้แน่ๆ ฮึ่ม!” น้ำยังไม่วายออกอาการฮึ่มฮั่ม ราวกับว่านายแต้มอยู่แถวๆนี้อย่างนั้น
“พี่น้ำอ่ะ!” อุ้มรักเรียกพี่น้ำหน้าเริ่มงอ นี่เขามาปรึกษานะ ไม่ฟังกันเลยอ่ะ
“อะๆ ก็ได้ แล้วอุ้มจะปรึกษาอะไรล่ะ ... นี่อย่าบอกนะว่า .... อุ้มหวั่นไหว!”
“ชู่ววว”
พอเห็นน้องหน้างอแล้วน้ำจึงต้องตั้งใจให้คำปรึกษา แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะเสียงดังอีก เมื่อคิดไปไกลกับสิ่งที่น้องบอกมาเมื่อครู่ ทำให้อุ้มรักแตะปากให้เบาเสียงอีกรอบ
“อุ้มหวั่นไหวกับนายแต้มนั่นเหรอ!?” น้ำลดระดับเสียงลงแล้วเอ่ยถาม ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆกลัวคำตอบของน้อง
“ก็... เปล่า อุ้มตกใจอ่ะที่เขาทำแบบนั้นกับอุ้ม”
“แค่ตกใจใช่ไหม?”
“ก็…”
น้ำถามย้ำให้แน่ใจ แต่พออุ้มรักยิ่งแสดงอาการอึกอักแบบนี้ น้ำก็ยิ่งรู้สึกอยากจะคลั่ง
“อุ้มร้ากกก ฮืออ ไม่จริงใช่ไหม อุ้มหวั่นไหวจริงๆด้วยสินะ อ๊ากกก”
“พี่น้ำ จะบ้าไปใหญ่แล้ว!”
อุ้มรักลุกตามพี่น้ำ แล้วดึงแขนพี่ที่ตีอกชกหัวท่าทางจะไปกันใหญ่ น้ำดึงตัวน้องมากอดโดยที่น้องไม่ทันตั้งตัว อุ้มรักชะงักกึกที่พี่ทำแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ดันตัวพี่ออก เหมือนพี่น้ำกำลังปรับอารมณ์ตัวเองเพราะเสียงผ่อนลมหายใจช้าๆข้างหู เด็กตัวกลมลูบหลังพี่เบาๆ เหมือนเวลาที่นีออนชอบทำกับตนเองเมื่อต้องการปลอบโยน
“อุ้มชอบพี่ไหม?” อยู่ๆน้ำก็ถามขึ้นมาทำให้อุ้มรักตั้งตัวไม่ทัน
“เอ๋ เอ่อ... ก็... ชอบครับ”
พอได้คำตอบน้ำก็คลายอ้อมกอด อุ้มรักเงยมองหน้าพี่ ดวงตากลมนั้นฉายแววฉงนเล็กๆ
“ขอโทษนะ พี่บ้าไปหน่อย พอรู้ว่าแฟนตัวเองถูกใครขโมยจูบเข้าเลยคิดอะไรบ้าบอไปใหญ่เลย” น้ำยิ้มบอก แต่มันกลับเป็นยิ้มที่ไม่สดใสเสียเลย
“อุ้มขอโทษ” อุ้มรักบอกเสียงอ่อย ถึงพี่น้ำจะพูดเหมือนไม่คิดอะไร แต่สีหน้าพี่ก็บอกชัดเจนว่าไม่สบายใจ
“เปล่าๆ อุ้มไม่ผิดหรอก อย่าทำหน้าแบบนั้น…”
น้ำโบกมือรัวๆว่าไม่ใช่เพราะน้องที่เป็นฝ่ายผิด ก่อนจะชะงักเมื่อน้องยังจ๋อยอยู่ มือแตะแก้มป่องของน้องแผ่วเบา ค่อยโน้มใบหน้าลงหา เลื่อนเข้าไปใกล้อีก อุ้มรักเผลอเอนหน้าออกห่างเมื่อพี่น้ำใกล้เข้ามา พอหมดทางหลีกลี้แล้วอุ้มรักก็ได้แต่มองพี่น้ำตาไม่กะพริบ น้ำขยับเข้าใกล้น้องอีก ก่อนถามเบา
“รู้สึกยังไงบ้าง?”
“ใจอุ้ม... เต้นแรงมากเลยอ่ะพี่น้ำ” อุ้มรักตอบตามความรู้สึกที่เกิดกับตนเอง
“เหรอ แล้ว ... ระหว่างพี่กับแสตมป์ อุ้มรู้สึกใจเต้นแรงกับใครมากกว่ากัน?”
พอพี่ถามแบบนั้นอุ้มก็ขมวดคิ้วเล็กๆ หน้าตาดูจ๋อยลงไปอีกครั้ง
“พี่น้ำ โกรธเหรอ?”
“ตอบพี่ก่อน”
“เอ่อ... ก็…”
อุ้มรักอึกอักหน้าตาแดงก่ำขึ้นมาเมื่อพี่น้ำไม่ยอมผละห่าง แถมยังขยับเข้ามาใกล้อีก แต่ก่อนจะได้เอ่ยบอกอะไรออกไปก็มีวัตถุบางอย่างผ่านวูบมากั้นกลางระหว่างอุ้มรักกับพี่น้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนที่พี่น้ำจะเผลอใจทำอะไรน้องลงไปด้วยเช่นกัน
“อ๊ะ!!”
อุ้มรักอุทานผงะถอยห่าง น้ำถึงกับเสียศูนย์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นว่ามีเด็กน้อยหน้าตาราวพิมพ์เดียวกันกับน้องอุ้มมายืนจ้องเขม็งอยู่ และไอ้วัตถุที่ผ่านหน้าไปเมื่อครู่ก็เป็นกำปั้นของนีออนนั่นล่ะ นีออนมองหน้าทั้งสองคนที่ทำท่าแปลกๆสลับไปมา ก่อนจะถาม
“ทำอะไรกันน่ะ?”
อุ้มรักตาโตส่ายหน้าหวือ ก่อนจะหนีออกไปหน้าร้าน นีออนจึงหันมาหาพี่น้ำที่ก็กำลังจะหนีไปเหมือนกัน
“เดี๋ยว”
“อะไร้~” น้ำถามเสียงสูง นีออนกอดอกหรี่ตามอง
“เสียงสูงทำไม มีพิรุธนะ” นีออนว่าอย่างจับผิดเต็มที่
“พิรุธอะไร ถอยๆจะไปทำงานแล้ว”
พี่น้ำแกล้งทำเฉไฉแล้วรีบเดินหลบฉากไปไม่ให้นีออนน้อยซักไซ้ได้อีก เด็กตัวเล็กมองตามรุ่นพี่ที่มีพิรุธให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วครุ่นคิด
‘สองคนนี้ต้องแอบมีลับลมคมในอะไรแน่ๆเลย’
TBC
(http://i1064.photobucket.com/albums/u379/wanmai28/065f8d4b.jpg)
เครดิต openrice.com
เฉโป อยากกิน :z1:
แขกรับเชิญมาแว๊บๆ พี่อาร์ตกับน้องฟิว~ คิดถึงอ่ะ กอดๆ :กอด1:
เรื่องนี้รู้สึกจะมีแฟนพี่น้ำกับน้องอุ้มเยอะกว่านีออนกับพี่ไทม์นะนี่
แต่ ... คนเขียนเขียนบทนีออนเยอะกว่าคนอื่นทุกทีเลยอ่ะ เขียนแล้วเพลิน พอมาดูอีกที อ้าว? มีแต่นีออนซะงั้น เอิ้กๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆค่ะ จัดบวกไปทุกบวก :L2:
-
อ้าว ยังไงนิน้องแฝด
-
พี่ก็ชอบทั้งสองคนนะหนูวันใหม่
แต่แบบว่าน้องอุ้มกับพี่น้ำเค้ามีพัฒนาการเยอะกว่านีออนน้อยไง
เค้าเลยโกยคะแนนจากแฟนๆได้เยอะกว่า
แต่พี่อ่ะรักเท่าๆกันไม่มีลำเอียง อิอิ
:laugh:
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงน้องฟิว
:-[
-
นู๋อุ้มไหงตอบช้านักเล่า
พี่น้ำเข้าใจผิดแย่เลย
-
อ้าววววหนูอุ้ม อย่าก่อดราม่านะ
-
นีออนน้อยนอกใจพี่ไทม์เหรอ ระวังโดนพี่ไทม์จับตีก้นนะ :z1:
ส่วนน้องอุ้มรักเป็นเด็กดีจังเลยนะ มาบอกเรื่องไม่สบายใจให้พี่น้ำรู้ด้วย แสดงว่าไม่คิดปิดบังไง :man1:
-
กรี้ดดดดดดด ใจเต้นนนนน!!
-
น้องออนจะชอบคนอื่นเหรอ ถ้าพี่ไทม์รู้ต้องเสียใจแน่เลย
ส่วนน้ำจะบ้าไปแล้ว น้องอุ้มสงสัยจะยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้
+1 +เป็ดให้นะค่ะ
-
นีออน เธอปันใจ 5555
เรื่องโพล อย่าไปคิดมากค่ะ นานาจิตตัง
-
แขกรับเชิญทำเอานีออนน้อยเป๋แป่ดๆ หวั่นไหวซะงั้น
เสน่ห์ฟิวยังใช้ได้อยู่
-
ไอ้เราก็อ่านเพลินไม่รู้หรอกว่าใครมากกว่าน้อยกว่า
รู้แต่ว่ารักสองแฝดน้อยเท่ากัน :กอด1:
แล้วก็ขอให้คำตอบของพี่ไทม์และทิมเป็นอย่างที่่คิด
ฟากพี่น้ำกับอุ้มน้อยเกือบแล้ว :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกก สติแตกจะเม้นอะไรลืมหมดเลย เห็นรูปแล้วหิววววววววววว
ปล. พี่ชอบนายเอกตัวเล็กนะ >_<
-
เดาออกง่ายจะตายหนูออน ><
-
อ้าวน้องอุ้มเล่นเอาพี่น้ำคลั่งไปเลย
-
เป็นตอนที่กำกวมมาก อุ้มก็ลังเลไม่ตอบ ออนก็ไปปลื้มชายอื่นซะงั้น
-
ตั้งแต่อ่านมา เรื่องนี้เด็กสุดเลย ว่าไหม
พอดีว่า มันห่างอายุคนอ่านไปเย๊อะๆๆๆๆมากๆๆ
-
+1
ขอแปะตอนนี้ไว้ก่อนนะคะ ><
-
เปะไว้ก่อน เด๋วเค้ามาอ่านนะ ตอนนี้ไม่ไหวแระ
คิดถึงรักใสปิ๊งเว่อร์ เดะตื่นมาจะอ่านให้หนำใจ อิอิ
-
:กอด1:ขอเป็นชนกลุ่มหนึ่งที่ชอบนิยายสนุกแบบเรียบเรื่อยนะคะ
:mc4:สู้ต่อไป
น้องอุ้มน่ารักจริง เพื่อหอมแก้มยังมาบอกพี่น้ำ หึงหื่นนิดนึงกำลังพอดีเลยเชียว :m20:
-
:L2:ชอบเขาไปทั่วน้องออน
-
ชอบตอนนีออนเถียงกะลุงไท อ่ะ ฮามากก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นีออนน้อยหวงน้องเหรอหนู ฮ่าๆ
น่าร๊ากเชียวนะ ปลื้มผู้ชายอื่นได้ไง
ชอบพี่ฟิวไม่ได้เดี๋ยวฉิ่งฉาบนะ ^^
++++++++++++++++++++++
พี่ใหม่เค้าชอบนิยายแบบนี้นะ มันชิว อ่านแล้วไม่เครียด สบายใจดี
เป็นแฟนคลับพี่ใหม่ อย่าเครียดเลยนะ
กอดหน่อยมา ^^
-
แหม นีออนไม่น่ามาขัดเล้ย น้ำกำลังช่วยให้น้องอุ้มหายสับสนอยู่เนี่ย หุๆ
ไทม์ ทิม หาคำตอบให้คุณพ่อให้ได้นะ เพราะมันคือคำตอบของอนาคตตัวเอง
ป.ล. เรื่องกระทู้นั้นน่ะไม่ต้องคิดมากนะ คนเราจะไปทำอะไรให้ถูกใจทุกคนมันเป็นไปไม่ได้หรอกเนาะ ทำเพื่อคนที่พอใจเราให้เขาพอใจเราต่อไปก็ดีมากแล้ว แล้วแต่ละข้อที่ยกมา บางคนว่าเบื่อ แต่บางคนก็ชอบมากนะ ถ้าลองทำโพลอาจกลายเป็นว่าคนที่เบื่อมีแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นอ่ะ
บวกบวก
-
ทั้งพี่ไทม์กับพี่น้ำ ต้องคอยดูแลน้องแฝดให้มากกว่าเดิมนะเนี่ย
-
ข้าวน่ากินมว๊ากกกกก
หิวววว :o12:
-
ตามมาอ่านแล้วค่ะ หลังจากขอแปะไว้ :กอด1: :กอด1:
ครอบครัวพี่ไทม์ก็รู้เรื่องที่สองพี่น้องเค้าชอบเพศเดียวกันด้วย
พ่อกับแม่ดูจะเข้าอกเข้าใจลูกชายทั้งสองดี แต่ก็อาจอยากให้คิดตามคำที่พ่อสอน...ไปด้วย
คุณพ่อให้เหตุผลน่าคิดดีนะคะ ที่ว่าเรื่องแบบนี้ มีคนรัก..แต่ก็มีคนชังด้วย
และก็ไม่ใช่แค่เราที่ได้รับผล คนอื่นๆก็ได้รับผลกระทบไปด้วย จึงให้ลูกชายคิดให้ดีๆ อืมม..... o13
พี่อาร์ตน้องฟิวโผล่มาแว๊บๆ จากที่น้องฟิวมาเที่ยวบ้านสวนของพี่อาร์ตแล้วมาแวะซื้อไก่ทอดที่ร้านน้องออนนี่เอง
คิดถึงงงงงง.......ทั้งพี่อาร์ตและน้องฟิวเลย :กอด1: :กอด1:
น้องอุ้มโดนนายแต้มขโมยจูบ!!!!!!!! มีมาปรึกษาพี่น้ำด้วย แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดน้องอุ้มนี่นา
ถ้านีออนไม่มาซะก่อนนะ พี่น้ำเองก็เกือบเผลอจูบน้องอุ้มแล้วว....นั่นแน่ พี่น้ำอยากจะลบรอยที่น้องโดนขโมยจูบใช่มั้ยเนี่ย
เรื่องนี้น้องแฝดเค้าใสๆ อ่านแล้วรู้สึกเย็นๆ สบายๆ แต่ก็อุ่นๆในอกเบาๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ คุณวันใหม่
:pig4:
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (17) เคลียร์ใจ
“อุ้มคิดว่าอุ้มจะบอกออนเมื่อไหร่กัน?”
นีออนเดินกลับมาจากหลังร้านแล้วถามอุ้มรักถึงเรื่องที่น้องปิดบังตนเองอยู่ อุ้มรักมีสีหน้าลำบากใจ นั่นยิ่งทำให้นีออนรู้สึกไม่ดี เหมือนตนเองเป็นคนนอกที่น้องไม่ต้องการให้รู้
“เรากลับไปคุยกันที่บ้านนะออน นะ” อุ้มรักจับมือพี่ชายเขย่าเบาๆ อ้อนนีออนที่เริ่มจะหน้างอแล้ว
“ก็ได้ แต่กลับไปแล้วอุ้มต้องบอกออนทุกอย่างเลยนะ ห้ามปิดบังด้วย” เด็กตัวเล็กกำชับกำชา อุ้มรักยิ้มๆแล้วพยักหน้าบอก
“คร้าบ ไม่งอนนะ” หยอกล้อให้พี่ชายแสนงอนยิ้ม กระตุกมือให้มานั่งข้างๆกัน ทำหน้าที่ขายของกันต่อไปจนหมดวัน
พอกลับมาบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จแล้ว สองแฝดน้อยก็มานอนคุยกัน อุ้มรักบอกว่านายแต้มมาสารภาพรัก ทั้งที่อุ้มรักไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านายแต้มจะชอบตนเอง เพราะนายแต้มชอบล้อเรื่องอ้วนอยู่เรื่อยๆ
“แล้วอุ้มก็เอาเรื่องนี้ไปบอกพี่น้ำ?” นีออนคาดเดา
“อือ” อุ้มรักพยักหน้ารับ แต่นีออนรู้ว่ามันมีมากกว่านั้นอีก น้องเล่าไม่หมดแน่ๆถึงได้อึกๆอักๆ
“แค่นี้เหรอ?”
“ก็... ตอนที่อุ้มจะกลับมาหาพี่น้ำอ่ะ นายแต้มเขา ... เขาก็...”
“ก็อะไร?” นีออนเร่งเมื่อน้องไม่ยอมพูดออกมาเสียที อึกอักอยู่นั่นแหละอุ้มรัก ออนอยากรู้
“ก็... ดึงไปจุ๊บ”
“ห๊ะ!!” นีออนน้อยร้องอุทานเสียงดัง ตาเรียวรีนั้นเบิกโตขึ้นด้วยความตกใจ อุ้มรักเลยรีบอธิบาย
“คือมันปัดผ่านปากไปแค่นิดเดียว แต่อุ้มก็ตกใจมาก แบบมากๆเลยอ่ะ”
ยิ่งอธิบายดูเหมือนยิ่งไปกันใหญ่ นีออนกุมหัวแล้วกลิ้งไปมา อยากจะร้องออกมาแต่ไม่กล้าเดี๋ยวแม่ได้ยิน อุ้มรักที่เคยแต่หอมแก้มจุ๊บแก้มแม่กับพ่อ ยังไม่เคยโดนใครที่ไหนจูจุ๊บมาก่อน นอกจากนีออนที่ชอบมาฟัดแก้มเขา และความรู้สึกเวลาแสตมป์ทำมันไม่เหมือนกันกับที่นีออนทำ แถมพอมารู้ว่าแสตมป์ชอบตนเองอีกยิ่งรู้สึกแปลกเข้าไปใหญ่
“อุ้มบอกเรื่องนี้กับพี่น้ำด้วยหรือเปล่า?”
นีออนที่เหมือนจะตั้งสติได้แล้วเอ่ยถามน้องเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา อุ้มรักพยักหน้ากับคำถามของนีออน
“ตายแน่อุ้มรัก” นีออนว่าอย่างนั้นแฝดน้องเลยยิ่งจิตตก
“ฮือ อย่าพูดแบบนั้นสิ อุ้มไม่สบายใจเลยนะออน อุ้มรู้สึกผิดกับพี่น้ำอ่ะ”
“รู้สึกผิดเรื่องอะไร อุ้มไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย”
“อุ้มไม่สบายใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอ่ะ ตอนที่นั่งรถกลับบ้านกับพี่น้ำ พอถึงบ้านอุ้มไม่กล้าที่จะมองหน้าพี่เขาเลย เหมือนตัวเองทำความผิดมายังไงยังงั้น”
นีออนลุกขึ้นนั่งกอดอก อุ้มรักเลยลุกตาม พอฟังที่น้องพูดแล้วนีออนน้อยก็พยักหน้าหงึกหงัก อุ้มรักอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้
“อุ้มชอบแสตมป์ป่ะ?”
“อุ้มคิดกับนายแต้มแค่เพื่อน” อุ้มรักตอบกลับมาโดยไม่ต้องคิดนาน
“แล้วตอนโดนนายแต้มจุ๊บนั่นน่ะเป็นไง?” นีออนยังถามต่อราวกำลังเก็บข้อมูล
“มันตกใจ แล้วก็รู้สึกแปลกไปหมด อธิบายไม่ถูกหรอก”
อุ้มรักนั่งกอดอกท่าเดียวกับนีออน หัวคิ้วขมวดเมื่อคิดไม่ตก นีออนน้อยเคาะปลายคางเบาๆทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะบอกว่าเรื่องนี้ต้องปรึกษาผู้รู้เสียแล้วล่ะ อุ้มรักมองพี่ชายฝาแฝดงงๆ นีออนลุกลงจากเตียง ดึงอุ้มรักให้ลงมาด้วย
“จะไปไหนน่ะ?”
อุ้มรักถาม แต่นีออนไม่ตอบคำถามนั้น จูงมือน้องมาหาคุณแม่ที่ดูทีวีอยู่ข้างนอก อุ้มรักขืนตัวไว้บอกว่าไม่เอา อายแม่ แต่นีออนก็ดึงมาด้วยจนได้
“แม่ ออนมีเรื่องจะปรึกษาครับ”
คุณแม่เลิกคิ้วมองแฝดพี่ แล้วเบนสายตาไปยังแฝดน้องที่เดินก้มหน้าก้มตาตามแรงดึงของแฝดพี่มา ปัญหาของใครกันแน่ล่ะนี่?
--------------
ทางฝ่ายพี่น้ำที่จิตตกเพราะคิดว่าน้องอุ้มน้อยหวั่นไหวไปกับชายอื่นก็มานอนบ้านไทม์ อยากจะปรึกษาเพื่อนเรื่องน้องอุ้ม น้ำเล่าปัญหาหนักอกให้เพื่อนฟัง ไทม์ฟังแล้วก็บอกให้เชื่อใจน้องอุ้มหน่อย น้องอุ้มหัวอ่อนก็จริง แต่ใช่ว่าจะคิดไม่เป็นเสียเมื่อไหร่ บอกว่าน้ำน่ะคิดมากไป ตอนนี้น้องคงต้องการที่ปรึกษา แต่น้ำดันมากดดันน้องเข้าไปอีก แล้วแบบนี้น้องจะไปปรึกษาใคร
“ก็กูทำใจไม่ได้อ่ะ ถ้ามึงรู้ว่านีออนโดนชายอื่นจูบบ้าง มึงจะรู้สึกยังไงวะ” น้ำถามแกมประชดเพื่อน
“อ้าว ไอ้นี่ ชักจะลามเป็นขี้กลากแล้วมึง”
ไทม์ขว้างหมอนใส่เพื่อนที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง น่าหมั่นไส้สุดๆเลยเถอะแบบนี้น่ะ น้ำล้มตัวลงนอนแล้วก็พยายามคิดไปในแง่ที่ดี แต่ก็อดวนกลับมาที่เรื่องเดิมๆไม่ได้ เพราะน้องยังเด็ก และเขารวบรัดตัดตอนน้องทำให้ได้คบกัน ถ้าหากมีคนอื่นที่ทำให้น้องอุ้มหวั่นไหวขึ้นมาเขาจะทำเช่นไร ทำได้ดีที่สุดคือต้องรอให้น้องเลือกเท่านั้นใช่ไหม บางทีน้ำก็คิดว่าตนเองคิดอะไรไปไกลมาก สิ่งที่กังวลยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักอย่าง กลับเป็นตัวเขาเองที่หวาดระแวงและไม่มั่นใจ เขาควรเชื่อใจน้องให้มากกว่านี้อย่างที่ไทม์ว่า
หนุ่มสุดฮอตที่นอนคิดอะไรไปเงียบๆพลิกตัวกลับมาทางที่เพื่อนไทม์กำลังทำการบ้านอยู่บนโต๊ะ เพื่อนไม่สนใจเขาเลย น้ำจึงเอ่ยกวนสมาธิเพื่อนออกไปอย่างหาแนวร่วม
“กูจะบอกอะไรมึงให้นะไทม์เผื่อมึงไม่รู้”
“............” ไทม์หันมาหาคนเรียกร้องความสนใจ
“นีออนน่ะ แอบปลื้มเพื่อนลูกชายเจ้าของตึกแถวอยู่ อีกหน่อยมึงต้องตกกระป๋องแน่นอนเลยเชี่ยไทม์”
“ก็แค่ปลื้ม” ไทม์ยักไหล่ราวไม่ใส่ใจ แต่เพื่อนน้ำก็ยังกวนกลับมาอีก
“กับมึงนีออนก็ปลื้มเหมือนกันไม่ใช่รึไง?”
“มึงอยากตายเรอะ ไอ้น้ำเน่า!”
ไทม์โดดขึ้นไปล็อคคอคนบนเตียงที่ยุแยงตะแคงรั่ว หนอย นอยด์คนเดียวไม่พอ ดันมาเป่าหูเขาอีกนะไอ้น้ำ!
ไทม์เองก็พอรู้อยู่หรอกเรื่องที่นีออนปลื้มหนุ่มที่เป็นเพื่อนลูกชายเจ้าของตึกแถว ก็เขาเห็นมากับตานี่นะ แต่น้องก็แค่ปลื้มอย่างที่ว่า ใช่ว่าจะเข้าไปจีบแล้วขอเป็นแฟนเสียที่ไหน เขานี่ต่างหากแฟนน้อง อยู่ใกล้น้องมากกว่านายคนนั้นอีก ภาษีดีกว่าเห็นๆ
แต่จะว่าไปก็อดกังวลไม่ได้หรอกเรื่องนี้น่ะ เพราะเรื่องของเขากับทิมก็ยังไม่กระจ่าง ทุกวันที่ผ่านไปก็ได้แต่ขบคิดถึงสิ่งที่จะยืนยันความรู้สึกของตนเองที่มีต่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรัก เพื่อให้คุณพ่อได้รู้และเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาเป็นอยู่ ว่ามันไม่ใช่เพียงความสับสนหรือความรู้สึกชั่วครู่ชั่วยามที่มันเกิดขึ้นวูบวาบแล้วดับไป
-------------
เวลาต่อมา เมื่อสองพี่น้องไทม์กับทิมตัดสินใจเรื่องของตนเองได้แล้ว ก็ได้คุยกับคุณพ่อถึงสิ่งที่ตนเองตัดสินใจในวันหนึ่ง คุณพ่อรับฟังสิ่งที่ลูกบอกแล้วเงียบไป ก่อนจะถามย้ำถึงความรู้สึกของลูกๆว่าเอาแน่หรือ
“ผมมั่นใจว่านี่คือความรักครับ และผมอยากให้มันดำเนินไปด้วยความเข้าใจของพ่อกับแม่ มันอาจจะเป็นคำขอที่มากไป แต่มันก็คือสิ่งที่ผมต้องการที่สุดแล้วครับพ่อ”
ไทม์บอกอย่างหนักแน่น คุณพ่อจึงหันไปหาคนน้องอย่างทิมบ้าง
“ทิมกับกรรู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้ ทุกครั้งมักจะเห็นกรอยู่ข้างๆเสมอ ทิมไม่เคยที่จะมองกรเป็นอื่น แต่มันก็มารู้สึกแปลกตอนที่…” ทิมหน้านิ่วเมื่อนึกถึงเรื่องที่กำลังจะพูด คุณพ่อพยักหน้าให้พูดต่อ
“ตอนที่กรแอบชอบคนอื่น มันรู้สึกอิจฉา รู้สึกอยากทำลายความรู้สึกนั้นของกรให้หมดไป อยากได้ความรู้สึกนั้นมาครอบครองเสียเอง”
“มันอาจจะแค่หวงเพื่อน หรือไม่ก็อิจฉาที่เพื่อนมีคนที่ชอบแล้วเราไม่มี” คุณพ่อบอกในสิ่งที่น่าจะเป็น
“ถ้ามันง่ายแบบนั้นก็ดีน่ะสิครับพ่อ”
ทิมถอนหายใจเบา ถ้ามันเป็นแค่อาการหวงเพื่อน หรืออิจฉาเพื่อนก็คงดีหรอก คุณพ่อมองท่าทีเป็นกังวลของลูกชายคนเล็กแล้วก็พอเดาสถานการณ์ระหว่างลูกกับทิวากรได้ เด็กวัยรุ่นใจร้อนน่ะสิ
“สรุปแล้วเราสองคนเลือกแล้วใช่ไหมว่าจะให้มันเป็นไปแบบนี้”
“ครับ”
“ไม่เสียใจทีหลังแน่นะ”
“ครับ”
“ดี”
คุณพ่อบอกแบบนั้นแล้วมองหน้าลูกชายทั้งสองนิ่ง ก่อนพยักหน้าเนิบช้า แล้วลุกออกไปจากห้องนั่งเล่น สวนกับกรที่เดินเข้าบ้านมาพอดี ทิวากรไหว้คุณพ่อของเพื่อน คุณพ่อลูบหัวแล้วบอก
“เป็นเด็กดีนะ”
“ครับ?”
ทิวากรตอบรับงงๆ คุณพ่อก็เดินขึ้นบ้านไป เห็นทิมกับพี่ไทม์เดินมาเลยถามว่าพ่อเป็นอะไร ทิมบอกว่าไม่มีอะไรพ่อชมกรเฉยๆ
“อยู่ดีๆพ่อก็ชม มึงว่ามันไม่แปลกเหรอวะ?”
กรเอ่ยถามขณะที่หอบกระเป๋าเป้เดินตามทิมขึ้นมาบนห้อง ทุกทีก็มักจะมาทำงานที่อาจารย์สั่งด้วยกัน เพราะจะได้มีที่ปรึกษา
“หรือมึงอยากให้พ่อด่า?”
“เฮ้ย ไม่เอา พ่อชมน่ะดีแล้ว”
“ก็ดีแล้วไง”
ทิมขำสีหน้าตื่นๆของกรพอพูดถึงเรื่องพ่อด่า แน่ล่ะว่าพ่อของทิมไม่เคยด่า และกรก็คงไม่อยากเห็นพ่อทิมด่าด้วย
ไทม์มองตามน้องกับเพื่อนแล้วก็ถอนใจยาว มันเหมือนในใจมันโล่งๆโปร่งๆอย่างไรไม่รู้ พอได้บอกในสิ่งที่ตนเองคิด และคนที่รับฟังก็เข้าใจมัน และที่สำคัญคนๆนั้นคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
----------------
อุ้มรักที่ถูกนีออนพาไปปรึกษากับคุณแม่ โดยที่แฝดพี่อย่างนีออนสมมติเรื่องราวล้านแปดมาถาม แต่สุดท้ายแม่ก็รู้ว่าเป็นเรื่องของใครอยู่ดี อุ้มรักเลยต้องเล่าให้แม่ฟังว่ามีอะไรเกิดขึ้น แล้วตนเองควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์เช่นนี้ เพราะอุ้มรักไม่อยากเสียเพื่อนไปเพราะเรื่องนี้ แต่ก็ตอบรับความรู้สึกนั้นไม่ได้ แต่ไม่รู้จะพูดแบบไหนเพื่อนถึงจะไม่เสียใจ คุณแม่เลยแนะนำให้พูดในสิ่งที่คิดนั่นล่ะดีที่สุด ถ้ามัวแต่กลัวว่าเพื่อนจะเสียใจแล้วปล่อยนานไปเพื่อนอาจจะรู้สึกแย่มากกว่า ตอนนี้อุ้มรักกับนีออนยังเด็ก ซึ่งแม่รู้สึกว่าเด็กมากกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน แม่อยากให้ตั้งใจเรียนมากกว่ามาคิดเรื่องรักๆใคร่ๆ แต่ในเมื่อมันมีมาเช่นนี้ก็ควรทำความเข้าใจกับมัน ความรักมันมีหลายรูปแบบ ไม่ใช่แค่เพียงรักใคร่ชอบพอแบบหนุ่มสาว แต่มันยังมีรูปแบบของความรักและหวังดีในฐานะเพื่อน พี่ น้อง ครอบครัว ถึงรักชอบกันแบบคนรักไม่ได้ ใช่ว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่ได้ แสตมป์เขาต้องเข้าใจแน่ ถ้าน้องอุ้มพูดกับเขาอย่างจริงใจ
แม้อุ้มรักจะหวั่นใจที่ต้องคุยกับแสตมป์เรื่องนี้ แต่ก็ดีกว่าต้องหลบหน้าแสตมป์อยู่ตลอด และเพื่อความบริสุทธิ์ใจอุ้มรักเลยให้พี่น้ำไปเป็นเพื่อนด้วย หลังเลิกเรียนอุ้มรักจึงนัดแสตมป์มาคุย โดยที่พี่น้ำรออยู่ไม่ไกลจากที่ที่คุยกัน อุ้มรักบอกแสตมป์ว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว อยากเป็นเพื่อนกับแสตมป์มากกว่า
“เราขอบคุณนะที่แสตมป์รู้สึกดีๆด้วย เรายอมรับว่าตกใจที่รู้ว่าแสตมป์คิดกับเราแบบนั้น เพราะเราไม่เคยรู้หรือระแคะระคายมาก่อนเลย”
อุ้มรักรู้สึกเกร็งในทุกๆคำที่พูดออกไป กลัวว่ามันจะไปกระทบใจเพื่อนเข้า แต่ถึงจะใช้ถ้อยคำที่ดีเพียงใด สุดท้ายคำพูดเหล่านั้นมันก็คือคำปฏิเสธอยู่ดี
“ถ้าเราบอกอุ้มว่าเราชอบอุ้มก่อนหน้านี้ก็คงดีนะ”
“แสตมป์…”
“เราพลาดเองล่ะ ทั้งที่มีเวลาเหลือเฟือที่จะบอก แต่เราก็ปล่อยให้มันผ่านเลยไปจน... จนอุ้มเจอพี่คนนั้น”
ยิ่งแสตมป์พูดอุ้มรักยิ่งอยากร้องไห้ ก็แสตมป์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้น เห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บไปกับเพื่อนด้วย แสตมป์มองหน้าอุ้มรักตรงๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความคาดหวัง
“ถ้า... ย้อนเวลากลับไปได้ หรือถ้าตอนนี้อุ้มไม่มีใคร อุ้มจะชอบเราไหม?”
“เรา…”
เหมือนกระบอกตามันร้อนผ่าว คำพูดทุกคำมันไม่ยอมออกมาจากลำคอ เสียงที่เอ่ยบอกเพื่อนจึงแสนแผ่วเบา แต่คนฟังอย่างแสตมป์กลับได้ยินมันชัดเจน ชัดยิ่งกว่าชัดอีกว่าเขาคือคนที่ไม่ได้รับความรัก
“ขอโทษ”
ทุกสิ่งรอบกายเงียบลงไปเพียงเพราะคำขอโทษแสนสั้นนี้ ทั้งสองคนเงียบอยู่นานกว่าที่แสตมป์จะเอ่ยบอก
“ดีแล้วล่ะ รู้แบบนี้ก็ดีแล้ว แต่ตอนนี้ ... เรายังไม่พร้อมจะเป็นเพื่อนกับอุ้ม ขอโทษนะ”
แสตมป์บอกเช่นนั้นแล้วเดินจากไป อุ้มรักมองตามเพื่อนแล้วจะร้องไห้ เขาทำให้เพื่อนเสียใจ น้ำเดินเข้าไปหาน้องเมื่อเพื่อนน้องออกไปแล้ว รั้งตัวน้องมากอดปลอบแล้วบอกว่าทำดีแล้ว เพื่อนจะได้ไม่เจ็บกว่านี้ เพราะให้ความหวังเขา
“แต่แสตมป์เสียใจนะพี่น้ำ” อุ้มรักบอกพี่น้ำเสียงเครือ
“อุ้มก็เสียใจใช่ไหม?”
อุ้มรักพยักหน้าพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหล
“พี่เองก็เสียใจ ถ้าอุ้มเลือกที่จะไป”
“พี่น้ำ”
โผเข้ากอดพี่แล้วร้องไห้โฮ ทำไมความรักมันถึงทำให้คนเสียใจกันไปหมดแบบนี้ล่ะ อุ้มรักไม่เห็นจะเข้าใจมันเลย
ทุกคนต้องการเวลาปรับตัว แสตมป์เองก็เช่นกัน ถึงไม่อยากจะพบเจอ แต่ก็ต้องพบต้องเจอ แม้อยากหลีกลี้หนีไป แต่ก็ยังมีไอ้คนน่ารำคาญตามมาตอแย เหมือนต้องการปลอบใจ แต่ก็เหมือนกวนอารมณ์มากกว่า
ถึงแม้ในวันนี้เขาจะให้คำว่าเพื่อนกับอุ้มรักไม่ได้ แต่ในวันหน้าเขาก็คงจะทำมันได้ สักวันหนึ่ง ... คาดว่ามันน่าจะเร็วๆนี้ล่ะ
“ถ้าอยากจะร้องไห้ จะให้ยืมอกซบฟรีๆเอาไหม?”
ไม่อยากจะนึกถึงเลยว่าคำพูดนี้มันเป็นของใคร
---------------
นีออนออกจากห้องเรียนมาก็ตรงไปหาพี่ไทม์ที่โรงยิม เพราะวันนี้พี่ๆเขามีซ้อมบาสเกตบอล ส่วนอุ้มรักไปรออยู่หน้าโรงเรียนกับพวกบิวตี้แล้ว เพราะบิวตี้บอกอยากกินน้ำปั่นให้ไปซื้อด้วยกัน อุ้มรักเลยจะไปสั่งรอนีออนกับพี่ๆด้วย พอไทม์กับน้ำซ้อมบาสฯเสร็จก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถึงออกมาหานีออนน้อยที่รออยู่ นีออนที่นั่งดูพี่ซ้อมบอกว่าวันนี้พี่ไทม์ดูมีสมาธิมากกว่าวันก่อนๆ ไทม์เองก็รู้สึกได้ว่าเขาเล่นได้ดีขึ้น คงเพราะสะสางปัญหาคาใจทุกอย่างเรียบร้อยแล้วล่ะมั้งนะ
ออกมาหน้าโรงเรียน กินน้ำปั่นกันไปคนละแก้ว ไทม์ก็บอกให้นีออนรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวเขาจะกลับบ้านไปเอารถ วันนี้เพื่อนน้องอยู่กันเยอะเลยให้น้องอยู่คุยกับเพื่อนดีกว่า ไทม์ขับรถกมารับน้อง พาน้องกลับบ้านเช่นทุกที รถเคลื่อนตัวไปด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ไทม์เลี้ยวรถเข้าไปจอดแถวแม่น้ำที่อยู่ข้างทาง โบกมือบอกให้น้ำที่ขับรถตามมาให้พาน้องอุ้มกลับบ้านไปก่อน อุ้มรักเหลียวกลับมามองนีออนกับพี่ไทม์แล้วถามพี่น้ำด้วยความสงสัย
“พี่ไทม์เขาจอดรถทำไมอ่ะครับ?”
“คงมีเรื่องอยากคุยกับนีออนล่ะมั้ง”
คำตอบของพี่น้ำดูเหมือนจะไม่ทำให้น้องคลายกังวล เพราะเห็นน้องอุ้มเงียบไป น้ำเลยบอกมาอีก
“ไม่ต้องห่วงหรอก วันนี้ไทม์มันอารมณ์ดี”
“เกี่ยวกันตรงไหน?”
“ก็รับรองได้ว่ามันจะไม่ชวนนีออนทะเลาะน่ะสิ”
อุ้มรักหัวเราะเบาๆที่พี่น้ำรู้ความคิดของตนเอง ก็กลัวไปสารพัดอย่างนั่นล่ะ
ทางด้านนีออนออกจะงงที่อยู่ๆพี่ไทม์ก็จอดรถ แต่เห็นพี่ลงจากรถก็เลยลงตาม พี่ไทม์ยืนเกาะแนวรั้วเหล็กที่กั้นถนน ก่อนจะโดดข้ามไปแล้วนั่งบนขอบของมัน มองน้ำในแม่น้ำที่ทอดยาวไหลเอื่อยไปเรื่อยๆ นีออนมายืนข้างๆพี่ไทม์ที่ด้านในถนนไม่ได้ข้ามไปเหมือนพี่ ลมเย็นๆพัดมาให้รู้สึกดี นีออนไม่รู้ว่าพี่ไทม์กำลังคิดอะไรอยู่ แต่มันคงจะเป็นเรื่องที่ดีแน่ๆ เพราะพี่ไทม์กำลังยิ้ม
“นีออน”
“ครับ?”
นีออนที่มัวมองบรรยากาศรอบๆเพลินขานรับงงๆ ไทม์มองหน้าที่แสดงอาการฉงนนั้นแล้วยิ้มกว้างกว่าเคย เด็กตัวเล็กยิ่งงงว่ามีอะไร
“อะไรอ่ะครับ?”
ไทม์ยังยิ้ม นีออนเลยยิ้มตามงงๆ มือของพี่เลื่อนมากุมมือที่เกาะราวรั้วกั้นไว้ มองตาของน้องแล้วบอกทั้งรอยยิ้ม
“รักนะ”
นีออนชะงักเพราะอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มตาหยี แล้วบอกพี่กลับไป
“รักเหมือนกันครับ”
TBC
ขอบคุณทุกท่านนะคะสำหรับกำลังใจเรื่องกระทู้นั้นน่ะ จัดบวกไปทุกบวกเลยค่ะ :L2:
แบบเข้าไปอ่านแล้วมัน... ห๊ะ!!!!! :a5: แล้วก็ไม่รู้จะไประบายที่ไหนเลยแอบมาเวิ่นที่กระทู้นิยายตัวเองเบาๆ :o8:
ตอนที่เป็นแค่คนอ่านอย่างเดียวเคยสงสัยว่าทำไมนักเขียนเขาถึงอ่อนไหวง่ายกันจังนะ
พอได้มาเขียนเองแล้วถึงได้รู้ซึ้งเลยทีนี้
ส่วนตอนนี้ชิวละค่ะ แค่ทำในสิ่งที่ชอบให้ดีอย่างที่คุณ $VAN$ บอก
แคร์คนที่อยู่ข้างเราดีกว่าคนที่เขาไม่ได้อ่านเนาะ
พยายามคิดให้ได้เหมือนตอนครั้งแรกที่ลงเรื่องน้องมิน ตอนนั้นนี่ไม่มีอะไรเลยนอกจากอยากลงเฉยๆ
อยากให้คนได้เห็นถึงความน่ารักของลูกชายคนแรก เขียนไปยิ้มไปอะไรแบบนี้
พอได้รับผลตอบรับจากทุกคนนี่แบบดีใจโฮก เพราะพล็อตง่ายสุดติ่งจริงๆ
เรื่องที่สองอย่างใกล้ใจลงบทนำมีคุณ iamnan มาเม้นต์ให้คนเดียวด้วยซ้ำนะตอนนั้นน่ะ
แต่พอลงไปเรื่อยๆก็มีนักอ่านท่านอื่นๆเข้ามาเรื่อยๆเหมือนกัน ก็ต้องขอบคุณทุกท่านมากๆค่ะ
เพราะฉะนั้นแล้ว เราจะทำเรื่องน้องแฝดให้ดี ให้สมกับที่ทุกท่านคอยให้กำลังใจกันค่ะ
สู้ว้อย!! :a2: :fire:
-
คุณพ่อของ ทิม-ไทม์ แอบน่ากลัวอยู่นะ โหดอ่ะ
-
สู้ๆนะคะ จะคอยตามอ่าน ตามเป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่ไปเรื่อยๆ
เราดีใจที่มีนิยายน่ารักๆอ่านแบบนี้ ต้องขอบคุณคุณวันใหม่มากมายที่แต่งให้ได้อ่านกันด้วยนะคะ
:กอด1: :L2:
-
คู่รักตัวประกอบเยอะจริงๆ แต่เราก็ชอบอ่ะ
-
สองครอบครัวนี้ดีจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่าเอ็นดูเด็กๆ
:m1:
ความสัมพันธ์ค่อยๆเป็นค่อยๆไปทีละนิด
แบบนี้แหละเหมาะสมกับวัยของหนูๆที่สุดแล้วค่ะ
ดีใจกับพี่ไทม์กับนีออนน้อยด้วยนะลูก
ในที่สุดก็ตีตื้นตามคู่อื่นๆเค้าทันซะที
:laugh:
:กอด1: วันใหม่คนสวยด้วยความคิดถึง
-
ย๊ะฮู้ครอบครัว
เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย :L2:
-
นอกจากคู่เอก นีออน+ไทม์ คู่รองอุ้มรัก+น้ำแล้ว
จะมีคู่รองที่สองที่สามให้คนอ่านได้ยิ้มอีกใช่ไหมจ๊ะวันใหม่
ขอบอกว่าชอบจ้ะ เห็นเด็กๆเขารักเขาชอบกัน ใจมันให้กระชุ่มกระชวย
ถ้าเด็กๆทุกคนกล้าที่จะเข้าหาพ่อแม่
กล้าที่จะเข้าไปปรึกษาขอคำแนะนำจากพ่อแม่ เมื่อเจอเรื่องที่คิดไม่ตก
แบบเด็กๆในเรื่องนี่ จะดีไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ก็ขึ้นอยู่กับพ่อแม่ด้วยแหละเนาะว่า
ทำให้ลูกเกรง-เกร็ง หรือ กล้า-สบายใจ เวลาที่ลูกเข้าหาพ่อแม่
-
:L2:รักนะ
-
น่ารักกันจริงๆ
-
น้องอุ้ม...อวบเสน่ห์ :laugh:
ใครจะมาคู่กับแต้มหนอ???
-
ที่น้องอุ้มกลัวนีออนน้อยอาละวาด คงเป็นแบบนี้
ขำก๊ากตอนที่นีออนพาน้องไปหาคุณแม่ นีออนน่ารัก
พี่น้ำโล่งอกแล้วใช่ไหม น้องอุ้มคิดกับเพื่อนแต้มแค่เพื่อน
ตอนนั้นน้องอุ้มแค่ตกใจเองนะ เลยตอบพี่ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ
เพื่อนปิงปลอบใจเพื่อนแต้มด่วนนนน
-
น้องแฝดน่าร๊ากกกกก งืดดด
อ่านมาทุกเรื่องแล้ว ชอบทุกเรื่องเลย น่ารัก ไม่มาม่าจัด อ่านแล้วมีความสุขมากๆ สู้ต่อไปนะ o13
-
แฝดน้อยมาแล้ว :กอด1:
หายากนะเนี่ย ลูกๆมีปัญหาหัวใจก็ไปปรึกษาพ่อแม่ เด็กๆน่ารักจริงๆเลย คุณพ่อคุณแม่เลี้ยงมาดีมากๆ o13
เป็นนิยายที่ทำให้อ่านไปยิ้มไป มีความสุขมากเลยนะคะ เพราะเราเองก็ชอบอะไรใสๆน่ารักๆแบบนี้อยู่แล้ว
กอดพร้อมมอบกำลังใจให้คนเขียนนะ พาน้องแฝดมาหาบ่อยๆนะคะ :กอด1:
-
น่ารักอ่ะน่ารัก
คุณแม่ปลื้มมม
-
แฝดน่ารักจัง มีไรปรึกษากันแล้วไปปรึกษาผู้ใหญ่แบบนี้ดีแล้ว ว่าแต่พ่อพี่ไทม์แบบน่ากลัวนะเนี่ย เหอๆๆๆ
-
"รักนะ"
"รักเหมือนกันครับ"
อ่านไปยิ้มไป
-
สู้ๆนะนักเขียน เป็นกำลังใจให้ซำเหมอ ^^
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คู่นี้เค้าบอกรักกันแล้วแล้วคู่น้องอุ้มล่ะว่าไง
-
ณ ตอนนี้ นีออนและพี่ไทม์ น่ะ
-
:L2:ดีใจที่นักแต่ง ยังเห็นนักอ่านแบบเราๆอยู่
สู้ไปด้วยกันค่า :3123:
ตอนนี้น่ารักน่าหยิกนีออนนะเนี่ย
ใครให้ยืมอกหว่า?? :m28:
-
ละลายกับคำสุดท้ายของนีออนน้อย >..<
โอ๊ะโอ....มีชื่อเราด้วย ^^ น้องฟิว(เรื่องนู่น)แสบซ่ากว่านีออนน้อยอีกตั้งเยอะ แต่ก็น่ารักไม่แพ้กัน ว่าแล้วก็คิดถึงเจ้าหนูฟิวเนาะ
:กอด1: เป็นกำลังให้คุณวันใหม่ค่ะ
-
ตอนที่พี่ไทม์และทิมตัดสินใจที่จะบอกว่าเลือกอะไรแล้ว
ยังแอบเสียวแทน แต่ก็เข้าใจคุณพ่อนะ เพราะลูกทั้งสองคนชอบผู้ชายหมดเลย
-
แอบนับถือน้ำใจพ่อนะ ที่เป็นคนให้ลูกตัดสินใจเอง มากกว่าที่ตัวเองจะเป็นคนตัดสินใจให้ลูก ^^
-
กำลังน่ารัก :impress3:
-
ใสๆเพลินๆ อ่านแล้วสบายใจ
-
แล้วเรื่องหนักใจของอุ้มรักก็ผ่านไปอีกหนึ่งเรื่อง
มีเสียน้ำตากันบ้าง แต่เชื่อเถอะว่ามันจะต้องดีขึ้น
แล้วก็แสตมป์น่ะเค้าคงจะมีคนดามใจด้วยมั้ง :z2:
ไม่นานหรอกอุ้มรักจะได้เพื่อนคนเดิมกลับมา
ฟากพี่ไทม์กับทิมก็ต้องดีใจไปกับทั้งคู่ด้วยนะ
อย่างน้อยคนที่เราแคร์ที่สุดก็เข้าใจเรา
ต่อไปก็เป็นเรื่องของอนาคต ค่อยๆดูกันไปเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล.ชื่นชมกับนิยายทุกเรื่องที่คนเขียนสรรหามาให้อ่าน
ไม่ต้องกังวลหรือท้อใจนะคะ จะยังติดตามต่อไป สู้ๆ
-
คู่น้องออนกับพี่ไทม์นี่เขาเข้าใจกันดีนะ
น้องอุ้มยังเด็กอยู่ถึงได้ร้องไห้สงสารเพื่อน
แต่คู่ทิมกับกรนี่่ กรยังไม่รู้ใช่ไหมว่าทิมชอบ
+1 +เป็ดให้นะ
-
ชอบจังเรื่องน่ารักๆแบบนี้เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ชอบทั้งสองคู่เลยคะ
-
น่ารักจริงเชียว พี่ไทม์กับนีออน
พี่ไทม์ทำอะไรเนี่ย โรแมนติกไม่เบาเลยนะ มี "รักนะ" ด้วย
+เป็ด เป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่นะคะ สู้ๆค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เรื่องน่าีรักมากค่า
ขอถามหน่อย "เฉโป" นี่ข้าวอะไรคะ
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (18) เรื่องว้าวุ่น ของวัยรุ่น...วุ่นรัก
“แม่ ออนเจ็บคออ่ะ ทำไงดี?”
เสียงนีออนน้อยดังมาแต่เช้า เห็นบ่นๆว่าเสียงตัวเองแปลกๆตั้งแต่วันก่อนแล้ว นี่เจ็บคอเสียแล้วท่าจะเป็นหวัดเสียกระมัง เด็กตัวเล็กเดินลงมาใต้ถุนบ้าน อุ้มรักที่นอนอ่านการ์ตูนอยู่ลุกขึ้นมานั่งเมื่อพี่ชายมานั่งลงข้างๆ เด็กตัวกลมแตะหน้าผากพี่ชายดูก็ไม่รู้สึกว่ามันร้อนหรืออะไร เลยบอกว่าเดี๋ยวให้แม่มาดูดีกว่า
พอคุณแม่มาดูแล้วเห็นว่าไม่มีไข้ แต่นีออนเจ็บคอ เพื่อความแน่ใจคุณแม่จึงให้พี่ไอพาไปตรวจที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน หมอบอกว่าคออักเสบ บอกช่วงนี้งดใช้เสียงดัง พวกตะโกนอะไรพวกนี้ห้ามเลย ให้ยามาทานแล้วให้ทานน้ำอุ่นแทนน้ำเย็นจะได้ดีขึ้นโดยไว
“เพราะเราพูดเยอะไง เลยคออักเสบเลยทีนี้”
พี่ไอยิ้มล้อเลียนน้องนีออนที่นั่งพิงอุ้มรักอยู่เบาะหลังเงียบๆ เมื่อพี่ไอรักขับรถพาทุกคนออกจากโรงพยาบาล นีออนแยกเขี้ยวใส่พี่ชาย หมอบอกไม่ให้ใช้เสียงดัง ฝากไว้ก่อนเหอะพี่ไอ
ผ่านไปหลายวัน อาการเจ็บคอของนีออนหายไปแล้ว แต่เสียงยังคงแหบอยู่ ทำให้เด็กน้อยออกจะหงุดหงิดตัวเองที่จะพูดอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ คุณพ่อเลยบอกว่าอาจจะเป็นเพราะนีออนเริ่มเป็นหนุ่มแล้วเสียงเลยแตกหนุ่มก็ได้ รอให้เสียงมันคงที่ก็จะดีขึ้นกว่านี้
“อีกหน่อยออนก็จะมีหนวดขึ้น ไม่อยากจะคิดเลย นีออนมีหนวด ก๊ากก”
ไอรักทำท่าคิดแล้วทำหน้ารับไม่ได้ ก่อนจะหัวเราะน้อง นีออนเบ้หน้าพอนึกตามพี่ชาย
“เง้อ พี่ไออ่ะ!”
พอน้องงอนไอรักเลยเข้ามาโอ๋ บอกพี่แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง
“ถึงมีออนก็โกนออกดิ เหมือนที่พี่ไอทำไง รับรองใสกิ๊กเหมือนเดิม”
“อุ้มก็พูดได้ดิ อุ้มยังไม่เป็นนี่ ฮือออ”
“เดี๋ยวอุ้มก็เป็นเหมือนกัน เรื่องธรรมดาจะตาย เนอะ”
อุ้มรักปลอบพี่ชาย อีกหน่อยอุ้มก็คงเป็นเหมือนกันล่ะ อย่างพี่ไอกับพ่อนี่เสียงเริ่มแตกตั้งแต่ป.5-ป.6 แล้ว ถือว่านีออนกับอุ้มรักมีพัฒนาการช้ากว่าคนในบ้านเยอะเลย
พอวันหยุดน้องแฝดต้องไปร้านลุงไทย นีออนก็เอาผ้าปิดปากใส่ไปด้วย ตีเนียนว่าตัวเองเป็นหวัดจะได้ไม่มีใครมาคุยด้วย แต่พี่น้ำก็ยังรู้จนได้แล้วยังล้อน้องด้วย เลยถูกอุ้มรักตีเอา นีออนยิ่งนอยด์อยู่ อย่ามาล้อ
“ไม่เป็นไรหรอก ตอนแรกมันก็แปลกๆแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ดีขึ้นเอง” ไทม์บอกน้องที่ทำท่าว่าจะเครียดกับเรื่องนี้ไปเสียแล้ว แค่เสียงแตกเป็นปัญหาขนาดนี้เชียว
“แต่เสียงออนเหมือนเป็ดเลยอ่ะ” นีออนบอกเหตุผลที่ทำให้เครียด มันฟังดูตลกๆอย่างไรไม่รู้ ขนาดพี่น้ำยังขำเลยอ่ะ
“ไม่เห็นเป็นไร ยังไงพี่ก็เห็นว่าน่ารักอยู่ดี หรือแค่นี้ยังไม่ดีพอ?”
ยังแอบมีหวานใส่กันให้คนแถวนั้นอิจฉาเล่น น้ำทำท่าคนก๋วยเตี๋ยวในชามของตนเอง ตอนนี้พักทานข้าวกัน น้ำถึงได้รู้ว่านีออนเสียงแตกแล้วล้ออยู่เช่นนี้ไงล่ะ
“โอ๊ย รถน้ำตาลคว่ำแถวนี้เปล่าวะ หวานเกิ๊น”
มัวล้อคนอื่นเลยโดนน้องอุ้มตีไปอีกแปะ ชอบใช้ความรุนแรงนะเรา เดี๋ยวจับหอมแก้มโชว์ให้เข็ด น้ำก็ได้แค่คิดล่ะ แต่ไม่กล้าทำ กลัวน้องงอน
“อุ้มอ่ะ ทำไมเราไม่หวานแบบเขาบ้างล่ะครับ?”
“อยากหวานเหรอครับพี่น้ำ?” อุ้มรักเลิกคิ้วถามพี่น้ำ ท่าทางใสซื่อนั่นเล่นเอาพี่น้ำชักจะตาลอยละ น่ารักจริงอุ้มน้อยของพี่
“คร้าบ”
“งั้นเติมน้ำตาลลงไปอีก รับรองหวานเจี๊ยบ”
กว่าน้ำจะรู้ตัวช้อนที่ใช้ตักน้ำตาลในมือน้องอุ้มก็ว่างเปล่าแล้ว เพราะมันลงไปอยู่ในถ้วยก๋วยเตี๋ยวของพี่น้ำเป็นที่เรียบร้อย
“เย้ยยยย น้องบังอรสอนมาใช่ไหมเนี่ย?” น้ำอุทานเสียงหลง ก่อนจะโบ้ยความผิดให้นีออน
“อะไร อย่ามามั่ว พี่น้ำนี่มั่วจัง”
นีออนว่าให้ อุ้มรักเพียงแต่ยิ้มหวานให้พี่น้ำที่มองถ้วยก๋วยเตี๋ยวของตัวเองตาละห้อย ก่อนที่น้องอุ้มจะกระซิบบอกว่าไม่ได้ใส่ลงไปจริงๆหรอกน้ำตาลน่ะ ทานได้ น้ำเลยหันมามองน้องอุ้มที่ร้ายกาจเหมือนนีออนขึ้นทุกวันแล้วอย่างหมั่นเขี้ยว
‘ฝาแฝดตัวป่วน’
พอวันจันทร์ไปโรงเรียน วิชาการงานอาจารย์ก็สั่งให้ปลูกผักคนละอย่าง ทำให้พอกลับมาบ้านนีออนกับอุ้มรักก็มาปรึกษาพ่อถึงวิธีการปลูกและดูแลพืชผัก แล้ววันนี้อุ้มรักกับนีออนได้ทำความรู้จักเพื่อนๆของพี่ไทม์กับพี่น้ำมากขึ้น พี่น้ำมีเพื่อนผู้หญิงชื่อพี่นาขวัญ เป็นคนน่ารัก อัธยาศัยดี อุ้มรักก็ดูจะเป็นที่เอ็นดูของพี่เขาอยู่ แต่นีออนบอกว่าไม่ค่อยไว้ใจพี่เขาเท่าไหร่ เพราะยังไงผู้ชายก็ไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง
“นั่นมันชื่อเพลงหรือเปล่าน่ะออน?”
อุ้มรักถามพี่ชายที่ตอนนี้เข้านอนกันแล้ว แต่พี่ยังชวนคุยเรื่องเมื่อกลางวันอยู่ เรื่องพี่นาขวัญเพื่อนพี่น้ำ
“เพลงเขาก็แต่งมาจากเรื่องที่เกิดขึ้นจริงนั่นล่ะ ออนไม่ค่อยไว้ใจพี่ขวัญเท่าไหร่” นีออนยังเชื่อความรู้สึกตัวเอง
“พี่เขาก็น่ารักดีออกนะ” อุ้มรักว่าตามที่เห็น
“คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจนะอุ้มรัก” นีออนเตือนอีก แต่พอพูดแบบนี้แล้วมันเหมือนจะบอกว่าพี่เขาเป็นคนไม่ดีเลยแฮะ ไม่ไหวๆ
“คิดมาก”
“ก็ออนเป็นห่วง ... เออ ช่างเหอะ ออนคงคิดมากไปเองอ่ะ นอนดีกว่าเนอะ”
พอคิดไปคิดมาก็ชักจะรู้สึกว่ามันมากไป นีออนเลยชวนน้องนอน เดี๋ยวจะพากันเครียดไปเสียเปล่า พี่นาขวัญก็น่ารักอย่างที่อุ้มว่านั่นล่ะ ไม่มีอะไรหรอก นีออนคงแค่ห่วงน้องมากไปเท่านั้นเอง
-----------------
โรงเรียนของน้องแฝดหยุดวันนักขัตฤกษ์ ทำให้แฝดน้อยใช้เวลานี้ปลูกผักตามที่ได้งานจากอาจารย์มา โดยมีคุณพ่อคอยดูให้ทุกขั้นตอน เด็กน้อยตกลงกันว่าจะปลูกผักกาด มันจะได้โตเร็วๆ แถมยังใบใหญ่ดูสวยงามอีก ได้คะแนนเยอะชัวร์
พอจัดการปลูกผักเสร็จแล้วก็ตามพ่อเข้าไปในสวนผลไม้ พี่ไอรักไปรับพี่ตันหยงมาที่บ้านด้วยเลยได้เข้าสวนไปด้วยกัน ตอนนี้ผลไม้ก็เข้าสู่ฤดูกาลเก็บเกี่ยวผลผลิตได้บ้างแล้ว เพราะปลูกหลายอย่างเลยเก็บได้ตลอดทั้งปี นีออนทำเนียนไปหยิบผลไม้ในเข่งที่พี่ไอช่วยพ่อกับพี่ๆคนงานเก็บอยู่มาแบ่งน้องอุ้มกิน พี่ไอรักมองมาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินหนีไปปีนต้นมะม่วงที่แผ่กิ่งก้านราวมีคนจัดวาง เพราะมีกิ่งที่อยู่ต่ำสุดพาดผ่านตรงลำต้นที่แยกเป็นสองทางคล้ายง่ามกระสุนที่ใช้ยิงนก ทำให้มีที่สำหรับนั่งไม่กลัวตก ต้นนี้นีออนจองไว้แล้ว มันเป็นพันธุ์อะไรนีออนน้อยก็ไม่รู้ คิดว่าน่าจะเป็นลูกผสม เพราะลูกมันเล็กๆ แต่ยังคงรูปร่างความเป็นมะม่วงอยู่ แต่เนื้อในมันคล้ายมะปราง กลิ่นก็คล้าย แต่ก็ยังให้รสชาติความเป็นมะม่วงอยู่เหมือนกัน ออกจะมีเสี้ยนเยอะไปหน่อย แต่สุกแล้วก็อร่อยหวานหอมดี
นีออนนั่งบนกิ่งมะม่วงแล้วทานผลไม้ที่แอบหยิบมาเมื่อครู่อยู่บนต้นไม้ ขณะที่อุ้มรักนั่งอยู่บนโคนต้น แฝดพี่กินแล้วก็ทิ้งเปลือกลงมา โดนอุ้มรักบ้าง อุ้มรักก็โยนกลับไปใส่คนที่โยนลงมา พี่ไอรักเดินเข้ามาใต้ต้นมะม่วงที่เด็กตัวน้อยกำลังมีความสุขกับการกินไม่สนใจใคร เปลือกที่กินแล้วก็โยนไว้โคนต้นมะม่วงนั่นล่ะ เอาไว้ให้มันเป็นปุ๋ยน่ะ แต่มันโดนหัวน้องนะนีออน
“เฮ้ย ลิง!”
เสียงพี่ไอที่ทักดังมาทำให้นีออนน้อยสะดุ้ง เหลียวมองหาลิงที่ว่าเลิ่กลั่ก ในสวนมีลิงด้วยรึ?
“คนอยู่ข้างบนเป็นลิงเป็นค่าง คนอยู่ข้างล่างขว้างค้อนใส่ลิง”
พี่ไอขว้างเปลือกผลไม้ที่น้องกินใส่น้อง นีออนร้องโวยวายที่เสียรู้พี่ชายแล้ว ทำอะไรก็ไม่ถนัดเพราะอยู่บนต้นไม้ พี่อุ่นรักเข้ามาปรามพี่ไอที่ทำรุนแรงกับน้อง นีออนกำลังจะซึ้งแล้วเชียวถ้าพี่อุ่นไม่บอกว่าเล่นไม่ชวนแล้วช่วยกันแกล้งน้องต่อ เด็กตัวเล็กที่โดนพี่ๆรุมแกล้งร้องโวยวายลั่นสวน อุ้มรักก็ได้แต่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่เข้ามาช่วยกันเลย จนพี่ตันหยงต้องเป็นคนเข้ามาช่วยเสียเอง
“ลงมาข้างล่างมานีออน”
พี่ตันหยงปรามพี่ไอรักแล้วบอกให้นีออนลงมา พี่เขารอรับอยู่ข้างล่าง นีออนที่ปีนกลับลงมายื่นมือให้พี่ตันหยง แต่พี่ไอก็เข้ามาแทรกอุ้มตัวนีออนลงมาเสียเอง แล้วจับน้องเหวี่ยงจนนีออนน้อยร้องเสียงดังเพราะกลัวตก ทั้งแขนทั้งขากอดเกี่ยวพี่ชายแน่น คราวนี้เลยกลายเป็นไอรักต้องอุ้มลูกลิงไปจริงๆ เมื่อนีออนเอาคืนโดยเกาะพี่ชายไม่ยอมลง
“หนักว่ะออน ลงเลย”
“ไม่ พี่ไออยากมาแกล้งออนก่อนทำไม ออนจะอยู่แบบนี้แหละ”
เด็กน้อยว่าหน้าตาเฉย กอดพี่ไอแนบแน่นกันเลยทีเดียว พี่ไอเลยต้องกระเตงลูกลิงไปหาคุณพ่อ ขอตัวกลับบ้านกันไปก่อน เพราะต้องไปธุระกับตันหยงด้วย หอบหิ้วลูกลิงมาตามทางเดินไอรักก็ชักจะเมื่อย อุ้มรักกับตันหยงหิ้วตะกร้าผลไม้ใบใหญ่คนละข้าง ขณะที่อุ่นรักถือไม้สอยผลไม้เดินตามมา
“สูงขึ้นหรือเปล่าเนี่ย?”
ไอรักเอ่ยถามน้องเมื่อรู้สึกว่าแขนขาดูเก้งก้างกว่าเดิม นีออนเลยบอกกับพี่อย่างภูมิใจ
“สองเซนต์”
“แค่สองเซนต์ พูดยังกับสองเมตร”
พี่ไอล้อ นีออนเลยว่าอีกหน่อยก็เพิ่มเป็นห้าแล้ว พี่ไอเลยว่าอีกว่ามิน่าถึงได้หนัก บอกให้นีออนลง นีออนก็ชักเมื่อยแล้วเหมือนกันเลยลงเดิน เข้าไปช่วยพี่หยงกับอุ้มรักถือตะกร้าผลไม้ข้ามสะพานกลับบ้านกัน แอบบ่นเบาๆว่าน่าจะทำสะพานเหล็กไปเลยจะได้แข็งแรงทนทาน พี่ไอเลยว่ามันต้องใช้ทุนและใช้เวลา ถ้าของเดิมมันยังดีอยู่ก็ใช้ไปก่อน เด็กน้อยเลยพยักหน้าหงึกหงัก แต่ไม่วายเสนอความคิดอีก
“สวนเราน่าจะเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชมเหมือนในทีวีบ้างเนอะ”
“สารพัดความคิดจริงๆเลยเรานี่”
พี่ไอว่าอีก ส่วนคนอื่นพากันยิ้มขำสองพี่น้องเขาหยอกหรือทะเลาะกันไม่รู้
“ก็ไม่ดีหรือไง แบบเชิญชมและชิมผลไม้สวนลุงโด่ง อะไรแบบนี้อ่ะ”
“ลุงโด่งนี่ใครวะ?” ไอรักเหมือนจะคุ้นๆเลยถามน้องเพื่อความแน่ใจ
“ลุงโด่งก็พ่อพี่ไอน่ะแหละ คนอะไรจำชื่อพ่อตัวเองไม่ได้”
“โห~ ไอ้นี่ เล่นถึงพ่อ เดี๋ยวปั๊ด!”
พี่ไอตั้งท่าจะเบิ้ดกะโหลกนีออนตัวแสบ นีออนเลยรีบวิ่งหลบหลังพี่ตันหยง สถานที่ปลอดภัยจากไอรักอันดับหนึ่ง เอิ๊กๆ
--------------------
เช้าวันต่อมาที่โรงเรียนมัธยม ขณะที่ยังไม่เข้าแถวเซียนก็แวะมาหาน้องแฝดที่ห้อง นีออนออกจะแปลกใจอยู่เล็กน้อยที่วันนี้เซียนมาแปลก เหมือนกำลังหลบใครอยู่ พอนีออนถามเพื่อนเซียนก็บอกว่าไม่มีอะไร จนถึงช่วงพักกลางวัน กลุ่มน้องแฝดก็ไปทานข้าวกันตามปรกติ เซียนนั่งติดนีออนท่าทางหลุกหลิกได้ที่ จนพวกพี่ๆมาถึงโต๊ะที่น้องแฝดนั่ง พี่แอมที่เดินมาด้วยก็มาตามตัวเซียน
“คุยกับพี่หน่อยตัวแสบ”
เซียนส่ายหน้าหวือไม่ยอมไป นีออนก็มองเพื่อนที มองพี่แอมที ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆก็พากันงงกับสถานการณ์ว่ามีอะไรเกิดขึ้น พอเซียนตั้งท่าจะไม่ยอมไปด้วยท่าเดียวแอมเลยเข้าไปดึงแขนให้ลุก นีออนเห็นเพื่อนไม่อยากไปมือเรียวเล็กนั้นเลยช่วยดึงแขนเพื่อนไว้อีกทาง แอมชะงักแล้วมองหน้าน้องแฝดแฟนเพื่อนไทม์ที่แสดงสีหน้าแสนดื้อแล้วถอนใจ
“ไทม์ จัดการแฟนมึงหน่อยดิ๊”
โยนให้เพื่อนจัดการ แต่ไทม์เพียงยักไหล่เชิงบอกว่าช่วยไม่ได้หรอกเพื่อนเอ๋ย แอมจึงต้องจัดการด้วยตัวเอง พูดกับน้องแฝดน้อยด้วยความใจเย็นเป็นที่สุด
“นีออน พี่อยากคุยกับเพื่อนน้องสักนิดจะได้ไหมครับ?”
“คุยตรงนี้ก็ได้นี่ครับ”
นีออนยังดื้อ ก็เซียนไม่อยากไปอ่ะ ท่าทางพี่แอมก็ไม่น่าไว้ใจด้วย เกิดพี่เขาตีเซียนขึ้นมาทำไงล่ะ ไม่ได้ๆ เราต้องปกป้องเพื่อนเรา
“มัน... มันแบบเป็นเรื่องส่วนตัวน่ะครับ” แอมยังพยายามจะอธิบาย ทั้งที่ตอนนี้อยากบีบคอเด็กน้อยน่ารักนี่เต็มทนแล้ว พี่จะคุยกับเซียนเข้าใจไหมครับน้อง!
“แต่เซียนเขาไม่อยากไปนี่ครับพี่แอม”
นีออนไม่สนท่าทางของพี่แอม ยังคงปกป้องเพื่อนอยู่ ทำไมพี่ๆไม่ช่วยเขาเลยล่ะ นั่งยิ้มกันอยู่ได้ แล้งน้ำใจชะมัดเลย
แอมมองหน้าเซียนที่หลบสายตาเขาเฉไปมองทางอื่น แล้วจึงเอ่ยถาม “จะให้พี่พูดตรงนี้ใช่ไหมเซียน?”
นีออนมองเพื่อนที่เอาแต่เงียบ เซียนยังไม่มีการตอบรับและไม่ได้ปฏิเสธ เหมือนแอมกำลังพูดคนเดียวอย่างไรอย่างนั้น หนุ่มแอมก็ชักทนไม่ไหว คนมันความอดทนต่ำน่ะ เข้าใจไหม?
“ได้ เรื่องเบอร์โทรในเครื่องพี่ ... เซียนเป็นคนลบใช่ไหม?”
เหมือนจะเห็นเซียนแอบสะดุ้งเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบรับอะไรเหมือนเคย
“เซียน” แอมเน้นเสียงเรียกอีก
“ใช่แล้วไง?”
เซียนลอยหน้าตอบกวนๆ แอมยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะบอก
“เซียน นี่เซียนไม่รู้จริงๆน่ะว่าถ้า ‘ใช่’ แล้วมันจะเป็นยังไง?”
“ผมรู้หรอกน่าว่าพี่ไม่ได้มีแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวนี่หรอก ผมลบเครื่องนี้ พี่โทรเครื่องอื่นยังได้” ว่าอย่างมั่นใจ ออกจะหมั่นไส้คนเจ้าชู้อย่างพี่แอมนิดๆ
“ไม่มี”
แอมพูดแทรกทำให้เซียนชะงักกึก ไม่มีนี่มันหมายความว่าไงหว่า ชักจะไม่ค่อยดีแล้วแฮะ
“มีเครื่องเดียว แล้วเซียนก็ลบมันไปหมดแล้วด้วย”
แอมขยายความต่อ ขณะที่เซียนเริ่มมองหาลู่ทางเอาตัวรอดให้ปลอดภัย
“จะรับผิดชอบยังไง?”
แอมถามหาความรับผิดชอบ รอบบริเวณดูจะกลายเป็นเพียงอากาศ เพราะเหมือนคุยกันอยู่สองคนไปแล้ว
“รับผิดชอบ...”
“………”
“ไม่รู้เว้ย!”
พูดเท่านั้นแล้วเซียนก็ออกวิ่ง พอหาทางไปไม่ได้ก็วิ่งหนีมันเอาดื้อๆ แอมรีบวิ่งตามตัวแสบไปทันที
“เซียน!”
นีออนเรียกตามแต่เซียนก็ไม่ได้หันมาสนใจแล้ว แค่เอาตัวให้รอดยังยากเลยตอนนี้ เด็กตัวเล็กเลยหันมามองพี่ๆงงๆ
“อะไรกันน่ะพี่ไทม์?”
ไทม์ยิ้มแล้วกระตุกมือน้องให้นั่งลงข้างๆ
“เรื่องส่วนตัวเขา เราห้ามเข้าไปยุ่งรู้ไหมตัวป่วน” บีบจมูกเด็กตัวป่วนเบาๆ นีออนยู่หน้าแล้วถามพี่ไทม์
“พี่แอมจะตีเซียนเหรอ?”
“เฮ้ย! เพื่อนพี่ไม่โหดขนาดนั้นหรอกน่า”
น้ำรีบแย้งแทนเพื่อน แต่นีออนยังไม่คลายใจ
“ออนเป็นห่วง”
“เอางี้ ถ้าเป็นห่วงมากเดี๋ยวพี่บอกอะไรดีๆให้ เอียงหูมา”
“?”
นีออนเอียงหูให้พี่กระซิบ ตาเรียวๆโตขึ้นตามภาวะอารมณ์ ก่อนจะร้องอุทานออกมาเมื่อพี่พูดจบ
“ห๊ะ!!”
หันขวับไปมองหน้าพี่ไทม์ พี่พยักหน้ายืนยันให้ นีออนเหวอค้าง ตาที่เบิกโตกะพริบปริบๆ อุ้มรักเลยสะกิดถามบ้าง แต่นีออนยังคงอึ้งอยู่
‘ไม่จริงใช่ไหม เซียนกับพี่แอม ... อ๊ากกก :serius2:”
TBC
ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ย :กอด1:
ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ มาช้ามากเลยอ่ะ ต้องขออภัย
(http://i1064.photobucket.com/albums/u379/wanmai28/065f8d4b.jpg)
ตอบคุณ river
เฉโป หรือ เสียโป เป็นข้าวที่รวมของหลายอย่างไว้ในจานเดียว ซึ่งที่ใหม่เคยกินนี่ก็จะมีหมูแดง หมูกรอบ และเป็ดย่าง สามอย่าง
นี้ในจานเดียว แล้วราดด้วยน้ำจิ้มเป็ดย่าง มีซีอิ้วถ้วยเล็กๆคล้ายจิ๊กโฉ่วให้อีกหนึ่ง รสชาติออกหวานๆเปรี้ยวๆ ลอยพริกหั่น เผื่อใคร
ชอบก็ใส่มันจะได้อีกรสชาติหนึ่ง แบบกันเลี่ยน ประมาณนั้น อร่อยเว่อร์
ข้อมูลจากร้านอาเฮียหน้านิ่งในตลาดใกล้บ้าน เรียบเรียงโดยวันใหม่ กร๊าก :laugh:
จิ้มบวกขอบคุณทุกท่านค่ะ :pig4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:-[
นีออนหนูไปช่วยให้พี่แอมเค้าเปิดตัวแฟนทำไมล่ะลูก
แบบนี้เซียนก็เขินแย่อ่ะดิเนี่ย
:impress2:
อีกหน่อยนีออนกับน้องอุ้มก็โตเป็นหนุ่มแล้ว
แต่จากที่พี่เดาน่าจะไม่โตไปกว่านี้เท่าไหร่หรอกเด็กๆ
:laugh:
(โดนนีออนถีบ :z6:)
หนูวันใหม่ข้าวเฉโปนี่พี่ยังไม่เคยลองเลยแฮะ
ขนาดเราก็หน้าหมวยซะ
เอาไว้ต้องไปหาลองมั่งและ อิอิ
:o8:
-
เห็นแล้วอยากข้าว ไปกินข้าวก่อนดีกว่าสำหรับภาพตอนท้าย แต่เสียใจที่นี่ไม่มีหมู
เพราะเป็นเกาะอิสลาม ไปหาข้าวเที่ยงทานดีกว่า อ่านแล้วมีคู่รักเพิ่มอีกหลายคู่
หวานใจเป็นบ้า
-
น้องออนน้องอุ้ม ยังครองความน่ารักไม่มีตก
-
เดะๆจะเป็นหนุ่มกันแร้ว
แต่ไม่ว่ายังไงพี่ไทม์ก็รักออน ฮิ้ววว~ เจ้าชายลิเก :m20:
คู่น้ำกับอุ้มก็น่าร้าก อุอุ
-
น้องออนเป็นห่วงเพื่อนจริงๆ น้องอุ้มก็ยังคงความน่ารักไม่เปลี่ยนเลย
อยากอ่านแอมกับเซียนบ้างจัง
+1 +เป็ดจ้า
-
อยากรู้่ว่าเซียนจะเป็นไงต่อ
-
อุ้มน่ารักอ่ะ อิอิ
-
นีออนน้อยอย่าอึ้งนานค่ะหนู น้องอุ้มยังไม่รู้เรื่องเลยหาเพื่อนมาอึ้งด้วยเร็ว 555
-
เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ ท่าทางคู่แอมเซียนจะก้าวหน้ากว่าคู่ของแฝดรึเปล่านะ คึคึ
ยังแอบมีหวานใส่กันให้คนแถวนั้นออิจฉาเล่น <<< อ เกินมาตัวนึงค่ะ
วันนี้อุ้มรักกับนีออนได้ทำคามรู้จักเพื่อนๆของพี่ไทม์กับพี่น้ำ <<< ว หายไปตัวนึงค่ะ
แต่พี่ยังชวนคุยเรื่องเมอื่กลางวันอยู่ <<< สระ ื่ อยู่ผิดตำแหน่งจ้า ^^
-
:L2:อยากรู้จังว่าเรื่องอะไร
-
เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ ท่าทางคู่แอมเซียนจะก้าวหน้ากว่าคู่ของแฝดรึเปล่านะ คึคึ
ยังแอบมีหวานใส่กันให้คนแถวนั้นออิจฉาเล่น <<< อ เกินมาตัวนึงค่ะ
วันนี้อุ้มรักกับนีออนได้ทำคามรู้จักเพื่อนๆของพี่ไทม์กับพี่น้ำ <<< ว หายไปตัวนึงค่ะ
แต่พี่ยังชวนคุยเรื่องเมอื่กลางวันอยู่ <<< สระ ื่ อยู่ผิดตำแหน่งจ้า ^^
ผิดหลายที่เลย :o8:
ขอบคุณคุณlove2yมากเลยค่ะที่ช่วยดูให้ :กอด1: :pig4:
-
ฮ๊าา น่าร๊ากกกกก อ่านเพลินเลยย
-
นีออนน้อยเอามาจากใหนน้อ ผู้ชายไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง
อืม รึมันจะจริงอ่ะ
ยังไงน้องอุ้มต้องระวังนิดนึงนะ นีออนอุตส่าห์เตือน 555+
นีออนจะเป็นหนุ่มแล้ว สูงขึ้นตั้ง2เซนต์ ดีใจด้วยนะ ^^
คู่พี่แอมกับเซียน พี่แอมเจ้าชู้จริงๆเหรอ งั้นแค่ลบเบอร์คงไม่พอ 555++
-
นีออนน้อยโตเป็นหนุ่มแล้วสิ
-
มีเพิ่มอีกคู่แล้ว :laugh:
แล้วก็รอตอนต่อไป
ปล. ข้าวเฉโปแท้ๆไม่ใช่เฉพาะหมูแดง หมูกรอบและเป็ดครับ จริงๆใส่เครื่องหลายอย่างมากครับ
http://pimoo123.wordpress.com/2010/03/22/%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B9%80%E0%B8%89%E0%B9%82%E0%B8%9B-mini-series/
-
อ้าว แอมเซียนมาแรงนะเนี่ย
-
ด้วยความรักเพื่อน แต่ไม่ถูกสถานการณ์ กลับทำให้ได้รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเซียนกับแอม
คู่นี้จะออกมาแนวไหนน๊า
-
ขอบคุณค่ะที่บอก เห็นหน้าตาก็ว่าน่าจะเป็นข้าวหมูแดงหมูกรอบอยู่ ไหงเรียกเฉโป
แต่ก็มีที่แตกต่างไปนะ น่าลองกินจัง ไม่รู้ในกรุงเทพมีที่ไหนขายบ้างไหมนะ
-
น้องออนโดน
เซียนแย่งซีน
ซะแล้ว :laugh:
-
นีออนคงตกใจน่าดู 5555
-
เข้ามาฟัดแฝดน้อยทั้งสอง :man1: น่ารักทู้กกกกกวัน
ฉายาตัวป่วนนี่ไม่ได้จับฉลากได้มานะเออ :laugh:
ความจริงล้วนๆ คราวนี้มาวุ่นเรื่องเซียนเพื่อนรักละ
คงไม่ต้องถึงมือออนน้อยหรอกเพราะพี่แอมเอาอยู่ :jul3:
ลืมแซว ออนน้อยจะเป็นหนุ่มน้อยแล้วน๊าาาาาา
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
เอาเป็ดไปนอนกอดนะจ๊ะเด็กน้อย :กอด1:
-
เซียนไปลบเบอร์อะไรในโทรศัพท์ของแอม?
-
อ่านทันแล้ว เย่ :mc4:
อ่านไปยิ้มไป น่ารักอ่ะชอบ :m1:
-
คิดถึงตัวป่วน :กอด1:
-
นีออนน่ารัก เป็นห่วงทุกคนเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (19) เซียนรัก...กับดักคาสโนว่า (แอม*เซียน)
บ้านนายทหารชั้นผู้ใหญ่หลังหนึ่งในตัวจังหวัด เด็กหนุ่มหน้าตาดีออกไปทางตี๋เล็กน้อยกำลังยืนรอผู้เป็นแม่อยู่หน้าบ้าน
แอม เด็กหนุ่มนักเรียนชั้นมัธยมปีที่ 5 ผู้ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาดีเป็นทุน แถมยังมียศฐาของผู้เป็นพ่อมาคอยเสริม ทำให้หนุ่มแอมเป็นที่นิยมชมชอบของสาวน้อยใหญ่ คารมคมคายนี่ไม่มีใครเกิน เพื่อนในกลุ่มอย่างน้ำกับไทม์ยังไม่มีใครเทียบได้กับความเจ้าชู้ประตูดินของหนุ่มแอม แต่แอมไม่เรียกมันว่าความเจ้าชู้ เพราะเขาถือคติว่าตนเองเป็นคนหน้าตาดี ก็ต้องมีรักให้ทั่วถึง
คุณนายแม่ของแอมเป็นแม่บ้านนายทหาร ท่านเปิดศูนย์ทำงานฝีมือและอาหารประจำท้องถิ่นส่งขายเป็นรายได้ให้คนในชุมชน และวันนี้แอมต้องไปที่ศูนย์กับแม่ เด็กหนุ่มไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่เพราะที่นั่นอุดมไปด้วยสาวๆที่อายุคราวแม่ ถ้ามีสาวน้อยน่ารักก็ว่าไปอย่าง แต่ขัดแม่ไม่ได้จึงต้องไปเป็นเพื่อน บ้านแอมมีพี่น้องสามคน และแอมคือคนสุดท้อง แน่นอนว่าถูกตามใจมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว
คุณนายแม่ของแอมอยู่ดูงานที่ศูนย์อาชีพเสียครึ่งค่อนวัน ก่อนที่จะไปปิดท้ายที่ร้านเสริมสวยเจ้าประจำ ร้านนี้เป็นร้านที่คุณแม่ของแอมใช้บริการบ่อยที่สุด ทั้งที่ร้านที่อยู่ใกล้ๆบ้านก็ดีๆทั้งนั้น จะไปตัดที่ห้างสรรพสินค้าในเมืองก็ยังได้ แต่คุณนายแม่ก็ยังเจาะจงที่จะไปร้านนั้นเพราะเป็นร้านของเพื่อนเก่าแก่ ตัดไปคุยกันไปอะไรประมาณอย่างนั้น
--------------------
“เซียน ลูกค้ามา ลงมาช่วยพ่อสระผมลูกค้าหน่อย”
“คร้าบบบ”
ร้านทำผมเจ๊สวย สะบัดช่อ ในเช้านี้ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ วันหยุดทีกลับมีลูกค้ามากกว่าวันปรกติที่ผู้คนแสนเร่งรีบ ร้านเจ๊สวยนี้เป็นร้านทำผมของบ้านเซียน แม่ของเซียนออกจะเป็นคนห้าวๆ รับตัดผมทำผมให้ผู้ชาย เพราะบุคลิกสวยซ่าและฝีมือที่ดี เรียบร้อยสะอาดสะอ้านทำให้มีลูกค้าขาประจำเยอะทีเดียว ส่วนพ่อของเซียนกลับสลับบุคลิกกับคนเป็นแม่เลย เพราะออกหวานหน่อยๆ รับทำผมแต่งหน้าให้คุณผู้หญิง ทั้งสองคนอย่างกับสลับเพศกันอย่างไรอย่างนั้น
พี่สาวของเซียนชื่อพี่สา เป็นสาวเรียบร้อยเหมือนพ่อ ส่วนเซียนก็ห้าวเหมือนแม่ไปซะงั้น ลูกค้ามารอคิวทำผม เซียนเลยรับหน้าที่สระผมให้ก่อน เป็นงานประจำเลยก็ว่าได้ เซียนบอกแม่ว่าเวลาไม่ค่อยมีเพราะวันนี้จะไปบ้านนีออน แม่เลยให้อยู่ช่วยกันก่อนเพราะลูกค้าเยอะ
คุณนายแม่ของแอมมาถึงที่ร้านเจ๊สวยในเวลาต่อมา ลูกค้าก็เริ่มบางตาลงบ้างแล้ว คุณแม่ของเซียนเห็นเพื่อนเก่าแก่มาถึงก็ให้ลูกสาวไปหาน้ำหาท่ามาต้อนรับ แล้วให้นั่งเล่นรอไปพลางๆก่อน เพราะคุณแม่จะเป็นคนทำผมให้คุณนายแม่ของแอมเอง นี่ถือเป็นกรณีพิเศษ
พี่สานำน้ำมาให้คุณนายแม่ของแอม ท่านก็ถามไถ่เรื่องเรียนเรื่องอะไรไป พี่สาบอกว่าเรียนมหาวิทยาลัยปีที่สองแล้ว คุณนายแม่เลยบอกว่าพี่แชมป์พี่ชายของแอมก็กำลังเรียนอยู่ปีเดียวกันเลย คุยกันไปคุยกันมาจะจับคู่ให้ลูกเสียอย่างนั้น
แอมนั่งรอแม่อยู่ที่ม้านั่งนอกร้าน ดูๆไปร้านนี้ก็กว้างดี ความสะอาดนี่ยังไม่รู้ แต่แบ่งครึ่งเป็นตัดผมชายหญิงในร้านเดียวเก๋ดี แอมก็นั่งเล่นมือถือฟังเพลงอะไรไปเรื่อย ท่าทางแล้วคุณนายแม่ของเขาจะอยู่อีกนาน ถ้าเบื่อๆจะขอไปร้านเกมแถวนี้หน่อย ฆ่าเวลา
เซียนกำลังสระผมให้ลูกค้า พอเสร็จแล้วคุณแม่ของเซียนจึงให้คุณนายแม่ของแอมไปสระต่อ เซียนก็พูดจาเอาใจลูกค้าเต็มที่ พอสระให้คุณนายแม่เสร็จแล้ว ท่านออกมาด้านนอกก็เห็นว่าลูกชายยังไม่ยอมเข้ามาด้านในจึงเอ่ยเรียกให้เข้ามาแล้วบอกให้แอมไปสระผมด้วย
“แอมไม่ได้มาทำผมครับคุณหญิง”
“แหม ก็รอนานๆแม่กลัวแอมเบื่อไง ไปเถอะไป คนสระเขาฝีมือดีนะ”
“มีโฆษณาให้กันด้วย”
แอมว่าขำๆก่อนเดินเข้าไปหลังฉากกั้นที่กั้นไว้เป็นที่สระผมของร้าน เซียนที่กำลังเก็บล้างอ่างหันมาเห็นแอมยืนกอดอกมองอยู่ก็ตกใจเล็กน้อย มาไม่ให้สุ้มให้เสียง แต่พอดูหน้าดีๆนี่มันไอ้รุ่นพี่กวนประสาทคนนั้นนี่หว่า คนที่ทำให้เซียนไปช่วยนีออนตอนที่มีเรื่องกับบิวตี้ไม่ทัน ไอ้หมอนี่แหละ!
“หวัดดี”
แอมเอ่ยทักกวนๆ เซียนโผล่หน้าออกไปข้างนอกแล้วถามแม่ที่ทำผมให้คุณนายคนเมื่อกี้อยู่ ท่าทางจะพูดคุยกันอย่างเมามันเลยนะน่ะ
“แม่ หมอนี่ใครเนี่ย?”
“เรียกพี่เขาดีๆหน่อย ลูกค้านะลูกค้า ท่องไว้สิ”
คุณแม่ติงมาเซียนเลยหน้างอ ลูกค้าแบบนี้ไม่อยากได้เข้าใจป่ะ? หันมามองแอมที่ยังยืนกอดอกอยู่ที่เดิม แอมเลิกคิ้วมองเซียนเชิงถามว่าจะเอาไง
“ขึ้นไปสิ”
แอมอมยิ้มนิดๆ ก่อนขึ้นไปบนเตียงสระผม เซียนจัดการทุกอย่างรวดเร็วพร้อมสระผมให้คุณลูกค้าได้ทันที
“ไม่นึกว่าร้านนี้จะเป็นบ้านน้องนะ พี่เคยมากับแม่หลายทีไม่เห็นเคยเจอเลย”
แอมชวนคนหน้างอคุย แต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะไม่อยากคุยกับเขาเท่าไหร่นะ บึ้งเชียว
“อ้าว? เป็นใบ้ไปซะแล้ว” หนุ่มแอมเอ่ยล้อพร้อมหัวเราะเบาๆจึงได้คำโต้กลับจากเซียนมาสั้นๆ
“พูดมาก”
“หึหึ”
แอมหัวเราะในลำคออย่างครึ้มใจ เด็กนี่น่าแกล้งชะมัด ท่าทางไม่ยอมใครแบบนี้พี่ชอบนักล่ะ อยากจะปราบพยศให้ยอมสยบจริงเลยเชียว
ส่วนทางด้านเซียนกลับไม่ชอบใจไอ้รุ่นพี่คนนี้เท่าไหร่ แต่จะไม่ทำให้ก็ไม่ได้ จะแกล้งก็ไม่ได้อีกเพราะเดี๋ยวจะเสียชื่อร้านทำผมของบ้านตนเอง พอสระผมให้แอมเสร็จแล้วเซียนก็ขอออกไปหานีออนเลย แอมที่ได้ยินว่าเซียนจะไปข้างนอกเลยขอไปส่งเพราะรู้จักกันดี ทั้งแม่เซียนกับแม่แอมก็เห็นดีเห็นงามทำให้เซียนปฏิเสธไม่ได้
--------------------
“จอดรถ!”
เสียงของเซียนตะโกนแหวกอากาศมารอบที่ร้อยแปด แต่คนขับก็ยังคงทำเป็นไม่ได้ยินอยู่อย่างนั้น เซียนจึงจับไหล่ทั้งสองข้างของแอมเพื่อดันตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วตะโกนใส่ข้างหูดังๆ
“บอกให้จอดไงวะไอ้รุ่นพี่ชีกออออออออ”
“เฮ้ยยยยย”
คราวนี้แอมยอมจอดอย่างง่ายดายเพราะถูกตะโกนใส่หูแบบนั้น เซียนโดดลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์ของตนเองแล้วไล่แอมลงเดี๋ยวจะไปเอง
“เรื่อง? อยากไปเองก็ไป แต่รถนี่... พี่ขอนะ”
แอมยักคิ้วกวนๆก่อนขับรถออกไปแล้วทิ้งเซียนไว้กลางทางอย่างนั้น เซียนมองตามไอ้รุ่นพี่ชีกอแสนหน้าด้าน มันกล้าทิ้งเขาไว้ที่นี่ทั้งที่รถคันนั้นก็ของเขา อย่าให้เจอนะมึงงงง ไอ้พี่(เชี่ย)แอม!
วันต่อมาเป็นวันที่มัธยมปีที่3 ต้องไปเข้าค่ายฝึกร่างกายที่ค่ายทหาร เซียนไปโรงเรียนแล้วตรงไปหาหนุ่มรุ่นพี่ทันที ขอด่ามันบ้างเหอะ แม่ง วันก่อนเขาต้องโทรให้ปิงที่บ้านอยู่แถวนั้นเอารถออกมารับ บ้านเขากับบ้านนีออนมันห่างกันพอดู ถ้าเดินไปก็ใช้เวลานานขาแทบลาก มีรถแต่ไม่ได้ใช้รถเพราะถูกรุ่นพี่เชี่ยๆขโมยไปต่อหน้าต่อตา แถมยังมีหน้าเอารถไปคืนที่บ้านแล้วบอกว่าน้องเซียนจะให้เพื่อนมาส่งอีก พอเขากลับไปโดยที่มีปิงไปส่งก็ตรงกับที่รุ่นพี่ (ไอ้) แอมว่าเลยสิ คิดแล้วมันแค้นนนน
เซียนไปที่ห้องเรียนของแอม เตรียมจะด่าเต็มที่แต่ถูกแอมปิดปากแล้วลากออกมานอกห้อง จากนั้นคนที่สมควรโดนด่าก็เดินลิ่วๆหนีไปเฉย เซียนจึงจำต้องเดินตามด่ามัน อยากระบายน่ะเข้าใจป่ะ?
พอลงมาด้านล่างแล้วเลี้ยวหัวมุมตึกก็ถูกดึงตัวหลบมุม ตัวเซียนถูกดันติดกำแพงตึกนึกว่าจะโดนต่อยจึงเหวี่ยงหมัดออกไปก่อนโดยอัตโนมัติ แต่สิ่งที่ได้กลับมาไม่ใช่รอยช้ำบนใบหน้าอย่างที่คิด แต่กลับเป็นรอยจูบบนริมฝีปากของตนเอง
“ด่าเก่งนักนะ”
แอมกระซิบชิดเรียวปากของคนที่นิ่งอึ้งไปแล้ว ก่อนจะกดจูบซ้ำอีกทีแล้วปล่อย รอยยิ้มเย้ยติดริมฝีปากหนุ่มรุ่นพี่ เซียนกะพริบตาปริบยังมึนไม่หาย นี่เขาโดนจูบไปแล้ว โดนผู้ชายจูบ จูบแบบจูบจริงๆไม่ใช้ตัวแสดงแทนเลย เชี่ยเอ๊ย เอาจูบแรกกูคืนมา!!!
หลังจากกลับมาจากเข้าค่ายลูกเสือเซียนก็คอยหลบแอม แต่แอมกลับเป็นฝ่ายตามมาตอแยเสียเอง คงเห็นเขาเป็นของแปลกมั้ง บ้าชะมัด ตัวเองก็เที่ยวหลีหญิงไปทั่วอยู่แล้ว นึกว่าหล่อนักหรือไงวะ?
เซียนที่พยายามหลบ แต่แอมก็พยายามตามอยู่นั่น จนวันที่ใกล้จะสอบเลื่อนชั้นขึ้นมัธยมปลายของเด็กๆ ที่บ้านน้องแฝดมีติวก่อนสอบให้ด้วย โดยมีพี่น้ำกับพี่ไทม์มาช่วยติว นีออนโทรมาชวนเซียนให้ไปติวหนังสือด้วยกัน เซียนก็ได้ไปแค่วันแรกๆเท่านั้น เพราะไอ้พี่แอมพอรู้ว่าเซียนไปติวหนังสือที่บ้านน้องแฝดน้อยนีออนกับอุ้มรักก็มาที่บ้าน บอกกับพ่อแม่เซียนว่าจะช่วยติวให้เซียนเอง ขอพาไปที่บ้าน คุณแม่ก็เห็นว่าเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทท่าทางดูมีความรู้น่าจะติวให้กันได้ก็เลยอนุญาตไป
ณ บ้านแอม
เด็กหนุ่มพาน้องเซียนจอมพยศมาเพื่อที่จะติวหนังสือให้ เขาเป็นคนดีใช่ไหมล่ะ เซียนที่เพิ่งเคยมาที่บ้านหลังใหญ่แบบนี้เป็นครั้งแรกก็ออกจะเกร็ง แถมที่นี่ยังเป็นบ้านของนายทหารอีกนะ เพิ่มความน่าเกรงขามเข้าไปอีกเท่าตัว
วันแรกๆที่ติวหนังสือกันก็ดูไอ้พี่แอมจะจริงจังดี ท่าทางดูมีความรู้เหมือนที่แม่เซียนว่า แต่หลังๆมาชักลายออก มีมาเบียดมาตอดเล็กตอดน้อยจนเซียนชักรำคาญ แต่พอเจอกันทุกวันก็ดูว่าความสนิทสนมมันเป็นไปเอง พอมาที่ห้องแอมทีไรเซียนก็ไม่มีเกรงใจกันแล้ว ทำอย่างกับห้องของตนเองก็ไม่ปาน ก็เจ้าของห้องเขาไม่เห็นว่าอะไรเลยนี่นา
“พ่อพี่แอมโคตรเท่เลยว่ะ เดี๋ยวสักวันผมจะเป็นแบบนั้นบ้าง”
เซียนที่นั่งขัดสมาธิเล่นเกมมือถืออยู่บนเตียงของแอมว่าท่าทางมาดหมาย เขาเคยเจอพ่อพี่แอมแล้ว ดูมีอำนาจสุดๆอ่ะ
“หุ่นขี้ก้างแบบนี้เนี่ยนะ?”
แอมเอ่ยล้อน้องเซียน เดินมานั่งข้างแล้วก้มมองดูเกมที่น้องเล่นอย่างเมามันนั่น ทีแรกแอมนึกว่าน้องจะหยิ่งกว่านี้นะ นี่เข้ากับคนง่ายแบบ... ง่ายมากเลยเถอะ แบบนี้ชักน่าเป็นห่วงละ ต้องเก็บไว้ดูแลชิดใกล้ไม่ให้ห่างสายตา
“ก้างตรงไหน นี่ มีแต่กล้าม” เซียนตวัดสายตามามองคนพูด ก่อนเบ่งกล้ามให้ดูเป็นขวัญตาอีกต่างหาก ให้มันได้อย่างนี้
“เหรอ ไหนกล้าม อยู่ตรงไหน หืออออ?”
“พี่แอม ไอ้เชี่ยอย่า จั๊กจี้ว้อยยยย ฮ่าๆๆ ไอ้พี่เชี่ยยย อ๊ากกก”
แอมแกล้งจับเอวเซียนแล้วลูบหากล้ามที่ว่า เซียนที่ออกจะบ้าจี้เลยดิ้นไปมาเพราะจั๊กจี้ พอยิ่งแกล้งแอมก็ยิ่งมันมือ น้องยิ่งดิ้นก็ยิ่งกดตัวน้องเอาไว้จนกลายเป็นขึ้นไปคร่อมบนตัวน้องโดยไม่รู้ตัว แอมหยุดจี๋เอวเซียนเมื่อรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่มี สองมือของเขากำลังรวบข้อมือน้องเซียนเอาไว้เหนือหัว ใบหน้าอยู่ห่างกันเพียงนิด
แอมโน้มลงหาอีกนิดจมูกก็แตะแก้มของน้องแล้ว หอมแก้มเบาๆ เซียนนิ่งขึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ร่างกายหยุดนิ่งไม่ไหวติงสักนิด แอมยังคงคลอเคลียโดยไม่รับรู้ถึงปฏิกิริยาที่น้องเซียนแสดงออกมา จนน้องบอกออกมาเสียงเรียบนิ่ง แต่หนักแน่นในเนื้อเสียง
“ปล่อย”
แอมชะงักแต่ยังไม่ถอยออกไปไหน จนเซียนบอกย้ำคำเดิมอีกครั้งเขาถึงรู้สึกว่าพลาดมากกับสิ่งที่ทำลงไป
“ปล่อย”
แอมค่อยคลายมือที่จับแขนน้องทั้งสองข้างไว้ ก่อนขยับลุกถอยออกห่าง เซียนลุกขึ้นมานั่งนิ่งๆ
“เซียน…”
“อย่าจับ!”
เซียนตะคอกเสียงดังเมื่อแอมเอื้อมมือมาหา ก่อนจะบอกเร็วๆแล้วลุกลงจากเตียง
“ผมจะกลับแล้ว”
แอมดึงแขนไว้ให้หันกลับมาหาก่อนที่น้องจะกระโจนออกนอกห้องไป
“เซียน”
“จะกลับบ้าน”
เซียนยังย้ำคำเดิม ไม่ยอมหันมามองหน้าแอมเลยแม้แต่น้อย แอมถอนหายใจอย่างยอมแพ้
“โอเค กลับบ้าน เดี๋ยวพี่ไปส่ง…”
“ไม่! ไม่…”
เซียนสะบัดแขนออกแล้วถอยหนี ท่าทางน้องสับสนหนักจนแอมต้องยอมปล่อย เซียนเปิดประตูแล้ววิ่งลงไปด้านล่าง แอมถอยกลับมานั่งที่เตียงรู้สึกเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี แต่เขาก็มาทำให้เสียเรื่องจนได้ แย่ชะมัด
หลังเหตุการณ์วันนั้นเซียนก็เอาแต่หนีหน้า แอมพยายามตามง้อก็แล้ว เอาคารมเข้าล่อก็แล้วยังไม่ได้ผลอีก เซียนบอกเกลียดคนแบบแอมให้ไปไกลๆ จนแอมชักจะเริ่มทนไม่ไหวที่น้องเอาแต่ไล่
“เกลียดพี่มากนักรึไงเซียน?”
“เออ”
แอมเอ่ยถามกึ่งตัดพ้อ แต่เซียนกลับตอบรับหน้าตาเฉย
“เกลียดมากนักใช่ไหม?”
“ก็บอกว่าเออๆ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงวะ!?” ชักจะโมโหแล้ว ถามอะไรนักหนาวะเนี่ย
“แสดงว่าเกลียดมาก”
“เออ ผมโคตรเกลียดพี่เลย!”
“แต่พี่โคตรชอบเราเลยว่ะเซียน”
เซียนอึ้งไปกับสิ่งที่พี่แอมบอก เชื่อได้แค่ไหนไม่รู้ แต่ที่รู้คือเขาเชื่อไปแล้ว ทำไงดี อย่าหาว่าเขาใจง่ายสิ ก็พี่แอมมาทำหน้าตาจริงจังใส่เขาเองนะ
หลังจากนั้นทั้งคู่ดูเหมือนจะคบกัน แต่ก็ยังคงก้ำกึ่งอยู่แบบนั้นตลอดมา เวลาเซียนมาเที่ยวบ้านแอมก็จะชอบเล่นโทรศัพท์ บางทีก็กดดูเบอร์โทรบ้าง เห็นเบอร์สาวๆเต็มเครื่องก็ชักหมั่นไส้ แอมบอกจะลบออกก็ได้ถ้าเซียนจะยอมตกลงเป็นแฟนกัน เซียนเลยรีบโยนให้ห่างตัวในทันที แอมก็แค่หัวเราะท่าทางของน้องเซียนเท่านั้น
พอพี่แอมลับตาไปเซียนก็เอามือถือมาเล่นอีก นอนเล่นมือถือแล้วว่าจะแอบกดลบไปทีละเบอร์ แต่ดันกดลบเพลินรายชื่อของสาวๆเลยหายไปหมดเลย อั้ยยะ ซวยแล้วตู คนทำความผิดรีบหนีกลับบ้านอย่างเร็วไว หวังว่าพี่แอมจะไม่เห็นนะ สาธุ
วันต่อมาแอมก็มาตามน้องเซียนตัวแสบ แต่เพื่อนของน้องเซียนอย่างน้องแฝดนีออนตัวน้อยกลับเข้ามาขวาง แอมเลยพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ประกาศความสัมพันธ์มันกลางวงเลย แบบนี้น้องเซียนจะไปไหนเสีย อยากดื้อดีนัก
เซียนที่หาทางไปไม่เป็นแล้ววิ่งหนี ทำให้แอมต้องวิ่งตามไปเคลียร์ ถึงจะวิ่งเร็วแค่ไหนแต่สถานที่มันไม่อำนวย แถมช่วงขายังสั้นกว่านักกีฬาบาสอย่างพี่แอมอีกเลยทำให้เซียนถูกจับตัวได้ไม่ยาก
“พี่เหนื่อยนะเนี่ย” แอมพูดติดจะหอบนิดหน่อย วิ่งตอนเที่ยงแบบนี้ไม่เป็นลมแดดก็ดีแค่ไหนแล้ว
“ใครให้วิ่งตามวะ!”
“พูดไม่เพราะเลย”
แอมเอ่ยติงเด็กแสบที่ก็หอบเหนื่อยไม่แพ้กัน จะวิ่งหนีทำไมไม่รู้ แอมปล่อยน้องให้เป็นอิสระ เซียนเลยขยับออกห่างไปอีกนิด
“เซียน เบอร์โทรในเครื่องพี่เซียนก็ลบมันไปหมดแล้ว ทีนี้เราก็คบกันได้แล้วใช่ไหม?”
“ไม่ ผมไม่ไว้ใจพี่ เดี๋ยวพี่ก็เที่ยวหว่านเสน่ห์ใส่คนนั้นคนนี้อีก สันดานผู้ชายน่ะมันเลิกไม่ได้หรอก ผมก็ผู้ชายนะอย่าลืม” เซียนบอกอย่างจริงจัง
“ถ้างั้นเราดูกันไปก่อนไหม เซียนเชื่อว่าพี่เลิกเจ้าชู้ไม่ได้ แต่พี่จะทำให้เซียนเห็นว่าพี่ทำมันได้” แอมเสนอหนทางใหม่ แต่เซียนก็ยังแย้งมาอีก
“อย่าพูดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลยพี่แอม”
“งั้นเอาใหม่... ระหว่างที่เราคบกันพี่จะมีเซียนคนเดียว จะไม่วอกแวกไปหาใครที่ไหน แบบนี้โอเคขึ้นไหมครับ?”
เซียนเพียงแค่ใช้เวลาคิดไม่นานก็พยักหน้าตอบตกลงกับสิ่งที่พี่แอมเสนอมา
“ก็ลองดู”
เซียนตอบตกลงที่จะค่อยดูๆกันไปตามที่แอมบอก ถ้าความรักมันคือความเสี่ยง เขาก็อยากจะลองเสี่ยงดูสักครั้งเหมือนกัน
----------------
วันหยุดแอมพาน้องเซียนที่รักไปเที่ยวกัน อะไรๆมันคงจะดีกว่านี้ถ้าแอมไม่มัวแต่เหล่สาว เดินผ่านเป็นไม่ได้เลยมองเขาคอแทบเคล็ด มันน่าไหมนี่ พอมานั่งพักที่ม้านั่งที่เขาเตรียมไว้ให้นั่งพัก ไอ้พี่แอมก็เอาแต่มองสาว เซียนเลยลุกหนี พอแอมหันมาอีกทีเซียนก็หายไปแล้ว
แอมเดินตามมาง้อ เซียนว่าตัวเองไม่ได้งอนนะ แต่มันออกจะรำคาญลูกตาหน่อยๆ ลองคิดดูว่าคนที่บอกว่าชอบเรา มาเที่ยวกับเรา แต่เอาแต่มองคนอื่นแบบนี้มันก็ต้องรู้สึกอะไรกันบ้างถูกไหม? ถึงตอนนี้จะยังไม่ได้คบจริงจัง แต่ก็ควรมีความจริงใจให้กันบ้างสิ ไม่ใช่ว่าดีแต่ปาก
“แค่มองเฉยๆเอง” แอมเดินตีคู่ขึ้นมาก่อนเอ่ยประโยคแรกราวแก้ตัว
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร อย่าเพิ่งร้อนตัว”
เซียนว่าเสียงนิ่งเหมือนไม่ใส่ใจ แอมหัวเราะในลำคอน้อยๆ ดักกันทุกทางแบบนี้จะทำไงดีล่ะเรา เดินกันไปอีกนิดก็ถึงร้านอาหารแล้ว แอมจึงเอ่ยถามน้อง
“อยากกินอะไรไหม?”
“ไม่ กลับบ้านเหอะ”
เซียนยังคงตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเดิมจนแอมชักรู้สึกแปลกๆแล้ว ท่าทางจะไม่แค่งอนนะแบบนี้ มีสิทธิ์เป็นไปได้ถึงขั้นโกรธเลยทีเดียว
“เซียน”
แอมรั้งแขนเซียนให้หยุดเดิน เซียนขืนไว้เล็กน้อยก่อนจะปล่อยเลยตามเลย ยอมอยู่นิ่งแต่ไม่หันไปมองหน้า
“.............”
“ถึงพี่จะห้ามสายตาตัวเองไม่ให้มองคนอื่นไม่ได้ แต่พี่ห้ามหัวใจตัวเองได้นะ”
เซียนถอนหายใจเบาๆกับคำพูดของพี่แอม จะเป็นแฟนพี่แอมต้องอดทนใช่ไหมนี่ แล้วใครเขาจะทนกันล่ะ บ้าหรือเปล่า
“เซียน...”
“ผมจะจำไว้” เซียนเอ่ยตัดจบบทสนทนาแค่นั้น นี่เขายอมมากแล้วนะ
ถึงน้องจะบอกออกมาห้วนสั้น แต่นี่ก็ถือเป็นเรื่องดีที่น้องพยายามเข้าใจเขา ใช่ว่าคนเราจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ปุบปับรวดเร็วอะไรที่ไหน เขาคนหนึ่งล่ะที่เป็นเรื่องยากมากๆในการเปลี่ยนในสิ่งที่เคยทำ แต่ตอนนี้เขาก็กำลังพยายามจะทำมันให้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เพื่อคนๆเดียวคนนี้ล่ะ
“แวะกินข้าวก่อนเหอะ ค่อยกลับเนอะ เดี๋ยวซื้อไปฝากที่บ้านเซียนด้วย”
แอมเอ่ยชวนน้องอีกครั้งอย่างเอาใจ ส่งยิ้มจริงใจไปให้น้องที่เหลือบมามอง เซียนพยักหน้าตอบรับแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น แอมก็เดินตามน้องเข้าไปไม่รีรอ
‘ผมจะคอยดูนะพี่แอม ว่าพี่น่ะ... จะทำอย่างที่พูดไว้ได้แค่ไหน’
จบพาร์ทพิเศษ เซียนรัก...กับดักคาสโนว่า
TBC
เขียนพี่แอมยากอ่ะ ผู้ชายเจ้าชู้ เชอะ :a14:
จัดบวกขอบคุณทุกๆท่านเมื่อบวกได้ค่ะ :กอด1:
ปล. ขอบคุณคุณ Tumz สำหรับข้อมูลเรื่องข้าวเฉโปด้วยค่ะ เพิ่งจะรู้นี่แหละ ปรกติกินอย่างเดียวไม่เคยรู้ประวัติมัน แหะๆ
แบบว่าร้านที่ใหม่เคยทานน่ะเขาขายหมูแดง หมูกรอบ เป็ดย่าง ขนมจีบ แล้วก็หมี่เกี๊ยวอะไรพวกนี้ ส่วนมากจะกินข้าวหมูแดงหมูกรอบนะ อร่อยดี
แล้วทีนี้เห็นเขาเขียนว่าข้าวเฉโป สงสัยไงเลยลองซื้อดู ปรากฏว่าใส่เป็ดย่างด้วย ก็เลยเข้าใจว่ามันคือข้าวที่ใส่ของหลายอย่างอ่ะเนาะ แต่ร้านเฮียเขาขายอยู่สามอย่าง…
เอิ่ม... นี่เรากำลังเรียนเรื่องการทำข้าวเฉโปกันรึเปล่าคะนี่?
ขออภัยทุกท่านที่พาออกนอกเรื่อง แฮ่
-
สันดานมันขุดยาก เหอะๆ
-
แอมคงต้องทำตัวให้เซียนมันไว้ใจมากยิ่งขึ้นมากอ่ะ
-
คาสโนว่า ชิชิเชอะเชอะ! อย่าทำเซียนเสียใจก็แล้วกัน!
-
น่าร้ากกก
-
ทำให้ได้นะแอม ><''
-
ไม่เชียร์พี่แอมเลยนะจะบอกให้
:เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าใจความรู้สึกของเซียนนะ มาอยู่กับพี่แอมที่ดูเจ้าชู้ได็โล่ขนาดนั้น
จะเชื่อได้แค่ไหนว่าจะห้ามใจได้จริงๆ
แต่เอาเหอะไหนๆก็คบกันแล้วก็ต้องมีความเชื่อใจกันหละนะ
สู้ๆนะทั้งสองคน
-
นี่แหละน้าาา..ผู้ชายเจ้าชู้ แม้จะพยายามลบลายอย่างไรลายนั้นก็ไม่จาง
แต่การให้โอกาสคนนี่ก็เป็นอะไรที่ดีเหมือนกันนะเซียน
ลองดูก็แล้วกัน ลองให้โอกาสพี่แอมเขาดู ถ้าพี่แอมมันทำไม่ได้ หรือได้แต่ไม่ตลอดรอดฝั่ง ก็ฝังมันซะ หุ หุ หุ
-
โอ๊ยยยยยยยย ปลาบปลื้ม^^
ไม่รู้จะพูดถึงคู่ไหนก่อนดี
น่ารักทุกคู่เลยแล้วกัน
อุ้มรักกับนีออนน้อยก็น่ารักสุดๆ
แต่คู่เซียนกับพี่แอมนี้ซิถึงจะแลดูเป็นไปได้ยากแต่ก็เป็นไปแล้ว
พี่แกก็กล้าเนอะห้ามตาไม่ได้แต่ห้ามใจได้
ทำให้มันได้ตลอดรอดฝั่งเถอะพ่อคาสโนว่า
ถ้าเกิดเผลอห้ามใจตัวเองไม่ได้ขึ้นมาล่ะเป็นเรื่อง เจอน้องเซียนจัดแน่
^^
-
พี่แอมไม่ได้เจ้าชู้จริงๆเหรอ ไม่เจ้าชู้แต่เป็นแบบนี้เซียนก็แย่น่ะสิ
น่ารักอีกคู่ เซียนต้องจัดการพี่แอมให้อยู่หมัด 5555+++
-
เซียนอย่ายอมง่ายๆนะ ลบลายคาสโนว่าแอมให้หมดไปเลย :m1:
-
อั๊ยย่ะ!!!
พี่แอมนี่แซ่บจริงๆนะขอบอก
:z1:
แต่พี่เข้าใจน้องเซียนนะจ้ะ
ไอ้พี่แอมมันเจ้าชู้ซะขนาดนั้น
เป็นใครก็ต้องไม่ไว้ใจทั้งนั้นแหละ
แบบนี้ต้องเหนื่อยหน่อยนะไอ้พี่แอม
พิสูจน์ตัวเองให้ได้เด้อ
:z2:
-
ให้แอมกับเซียนหวานกว่านี้หน่อยได้ไหมอ่ะ
-
หมั่นไส้อีพี่แอม
-
แอมจะรอดมั้ยเนี่ย ตายังเหล่ๆสาวอยู่ มองเซียนคนเดียวดิ
-
ตอนแรกเราก็ว่าสงสัยจะเป็นแอมปราบเซียนนะ
แต่อ่านตอนนี้ต้องบอกว่าโดนเซียนปราบแล้วล่ะพี่แอม
เอ หรือว่าต่างคนต่างโดนปราบกันนะ :-[
อย่างว่าแหละนะจะให้เปลี่ยนปุบปับเลยมันก็ทำยาก
ดังนั้นน้องเซียนก็ต้องอดทนดูกันไปนะจ๊ะ อย่าใจร้อน
เชื่อว่าพี่แอมทำได้น่า เอาใจช่วยอีกคู่จ้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดคนเขียน ขยันหาคู่น่ารักมาให้อ่าน
-
แวะมาจิ้มบวก และขอแจ้งทุกท่านสักเล็กน้อย
เนื่องมาจากว่าวันนี้ใหม่ต้องไปเฝ้าไข้เจ้านายที่โรงพยาบาล และไม่ทราบว่าเขาจะต้องนอนโรงพยาบาลกี่วันเพราะเพิ่งไป
โรงพยาบาลเมื่อเที่ยงวันนี้เองน่ะค่ะ หมอกำลังตรวจอยู่
ด้วยเหตุข้างต้นนั้นใหม่จึงของดอัพเรื่องน้องแฝดและน้องเปียวเอาไว้ก่อนนะคะ ไว้กลับมาแล้วจะมาอัพให้ทันทีเลยค่ะ
ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยค่ะ o1
วันใหม่
ปล. เขาไม่ชอบโรงพยาบาลเลยอ่ะ แต่ไม่ไปไม่ได้ :m15:
ตอนกลางคืนจะมีอะไรโผล่มาเหมือนในละครไหมเนี่ย คงไม่มีหรอกเนาะเพราะเราเป็นคนดี (ปลอบใจตัวเอง o22)
-
น้องเซียนลองเอาคืนบ้างซิค่ะลูก
-
แอมสู้ๆ งดเจ้าชู้ให้ได้นะ ถ้าทำไม่สำเร็จจะให้นีออนจัดการเลย คึคึ
-
ร้ายไม่เบาน๊า
นู๋เซียนทำแอมยอม
ได้เนี่ย :z2:
รับทราบจ้า
รอได้ไม่เป็นไร :L1:
-
ดูเหมือนว่ายังไว้ใจไม่ได้ซักคู่เลยแฮะ
-
น่ารักดี แต่พี่แอมนี่เจ้าชู้ไมหยอก งานนี้น้องเซียคงต้องปราบกันอีกนาน
-
พี่แอมมองสาวๆได้แต่อย่าชอบ เพราะมันจะทำให้ใจน้องเซียนบอบช้ำ :monkeysad:
แล้วน้องเซียนก็น่ารักขนาดนี้ อีกหน่อยพี่แอมก็ไม่มีตาไปมองใครแล้ว :o8:
-
โหทำมัยไม่ไปเปลี่ยนพฤติกรรมซะก่อนแล้วค่อยมาจีบล่ะแล้วจะเชื่อได้งัยว่ารักน้องจริง
-
ในโรงบาลก็รู้ๆอยู่ว่ามีอะไร เตรียมตัวเตรียมใจซะนะ 5555555
-
ให้เวลาแอมมันสักหน่อยเนอะ สันดานคนเราไม่ได้แก้กันง่ายๆ
แต่ถ้ามันเลิกเจ้าชู้ไม่ได้ เจื๋อนมันโลดเลยน้องเซียน o18
-
สวดมนต์ขอให้เจ้าที่เจ้าทางคุ้มครอง จะได้สบายใจขึ้นจ้า ^^
-
อย่างแอมนี่มีเผลอแน่ เจ้าชู้สักขนาดนั้น มีหวังได้เลิกกันก่อนมาง้อใหม่แน่
-
คิดถึงน้องแฝดจังหนอ
ไม่รู้ต้องอยู่อีกกี่วัน เพราะเขาไม่ดีขึ้นเลยอ่ะ
ขอบคุณทุกท่านนะคะที่เป็นห่วงและยังรอน้องแฝดอยู่
คงจะอีกนานเลยล่ะค่ะกว่าจะได้กลับบ้าน
เหนื่อยอ่ะ T^T
-
ไม่เป็นไรจ้ารอได้
ยังไงก็รักษาสุขภาพ
ด้วยน๊าเดี๋ยวติดไข้เอา :L1:
-
คิดถึงน้องงงง
นีออนน้อยกับน้องอุ้มหายไปหลายวันมาก
รีบกลับเร็วๆนะ พี่คิดถึงจะแย่แล้ว
-
^
^
จิ้มน้องซี :z13:
ไม่เป็นไรจ้ารอได้
ยังไงก็รักษาสุขภาพ
ด้วยน๊าเดี๋ยวติดไข้เอา :L1:
ขอบคุณคุณ CarToonMiZa มากๆเลยค่ะ เห็นข้อความแล้วน้ำตาจะไหล
มันเหนื่อยจริงๆนะ แต่ก็ต้องสู้ต่อไปค่ะ^^
วันนี้กลับมาซักผ้า เดี๋ยวก็กลับโรง'บาลแล้ว เลยแวะมาลงน้องแฝดกับน้องเปียวด้วยความคิดถึง :man1:
ขอเวลาสักครู่
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (20) นีออน แอนด์ ไทม์
ร้านลายไทยในวันหยุดสุดสัปดาห์วันนี้กำลังวุ่นวายกันน่าดู เมื่อมีรายการทีวีมาถ่ายทำ เป็นรายการแนะนำอาหารอร่อยๆตามจังหวัดต่างๆที่ศิลปินดาราเคยทานแล้วถูกใจ
นีออนกับอุ้มรักก็ยังทำหน้าที่ขายไก่ทอดกันเช่นเคย พี่ๆที่มาซื้อก็พากันถามใหญ่ว่ามีอะไรเกิดขึ้น ท่าทางร้านจะคึกคักเป็นพิเศษ นีออนเลยบอกว่ามีรายการทีวีมา ถ้าอยากเป็นดาราหน้ากล้องก็เข้าไปสั่งอาหารทานด้านในเลย พี่ๆลูกค้าเลยแซวพ่อค้าไก่ทอดตัวน้อย
“หัวการค้าใหญ่แล้ว ซื้อไก่ทอดแล้วยังต้องไปนั่งทานข้าวข้างในอีก ประโยชน์เจ้าของร้านเลยสิเนี่ย”
“ลูกค้าก็ได้ประโยชน์ครับ อิ่มท้องแล้วแถมบางทีอาจถูกตาแมวมองแล้วได้เป็นซุป’ตาร์ก็ได้นะเออ”
นีออนนำเสนอสิทธิประโยชน์ที่ลูกค้าควรได้ พี่ลูกค้าสาวคนสวยเลยเอ่ยถามหยอกนีออน
“งั้นทำไมนีออนไม่เข้าไปล่ะจ๊ะ?”
“ผมกลัวดังไง แบบ... ยังไงแววมันก็ต้องออกจนเตะตาแมวมองแน่ๆอ่ะ”
“โห มั่นใจมากอ่ะน้องนีออน”
พี่ลูกค้าพากันยิ้มขำ ส่วนอุ้มรักก็ส่ายหน้าให้นีออนที่ยกยอตัวเอง จมูกยื่นไปโน่นแล้วน่ะเห็นไหม?
“รายการซุป’ตาร์พาอร่อยของเราในวันนี้ขอพาคุณผู้ชมทุกท่านมาที่ร้านลายไทยค่ะ เป็นร้านโปรดของแมวมองชื่อดัง เรียกได้ว่าเป็นนักปั้นมือทองเลยก็ว่าได้ ถ้าพูดชื่อเขาคนนี้ขึ้นมานี่รับรองว่าทุกท่านต้องรู้จักแน่นอนเลยค่ะ”
กล้องรายการโทรทัศน์เริ่มถ่าย พิธีกรสาวสวยประจำรายการก็เจื้อยแจ้วในทันที ขณะที่พิธีกรเอ่ยแนะนำอะไรไป กล้องก็ถ่ายไปบรรยากาศสดรอบๆร้าน ลูกค้าที่มาทานข้าวกันหันมาให้ความสนใจรายการที่กำลังถ่ายทำกันอยู่ นีออนกับอุ้มรักแอบโผล่หน้ามาดูกับเขาด้วย ก่อนที่กล้องจะเบนกลับมาหาพิธีกรอีกครั้งเมื่อเธอกล่าวเปิดตัวแขกรับเชิญ
“ขอต้อนรับพี่เอ๋ นักปั้นมือทองของเราค่า”
พี่เอ๋ ผู้มีร่างกายเป็นชายแต่ใจเป็นสาว แมวมองที่สายตาแหลมคมอย่างมาก ปลุกปั้นนักแสดงหน้าใหม่ฝีมือดีมาประดับวงการบันเทิงมาแล้วมากมาย พี่เอ๋เดินเข้ามาหน้ากล้องก่อนจะทักทายกันกับพิธีกรแล้วนั่งลงข้างกัน ยิ้มให้กล้องเสียหวานหยด
“พี่เอ๋มีเมนูเด็ดๆแนะนำไหมคะ?” พิธีกรสาวเอ่ยถามหลังพูดคุยทักทายกันพอหอมปากหอมคอ
“ที่พี่ชอบมากก็เป็นยำค่ะ มันแซ่บได้ใจจริงๆ ถึงเครื่องถึงรส มาทีไรเป็นต้องสั่งทุกทีไปค่ะคุณน้อง” คุณพี่เอ๋จีบปากจีบคอบอก คุณพิธีกรก็พยักหน้าตามที่พี่เอ๋พูด
“แล้วก็อีกอย่าง...เขียวหวานหนังไก่ทอด”
“มันเป็นยังไงค่ะคุณพี่เอ๋ น้องเคยทานแต่เขียวหวานไก่ เขียวหวานหมูอะไรพวกนี้น่ะค่ะ” คุณพิธีกรเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“อันนี้ก็เขียวหวานไก่นี่ล่ะค่ะ แต่เราเอามาทานร่วมกับหนังไก่ทอดกรุบกรอบ รสชาติกลมกล่อมกำลังดี เคี้ยวกรุบๆในปากนะคะ ฮู้ย อะไรก็สู้ไม่ได้เลยทีเดียวเชียวค่ะ”
“หูย พี่พูดซะน้องน้ำลายจะไหล”
คุณพิธีกรทำท่าเช็ดน้ำลายท่าทางอยากลองชิมเมนูที่พี่เอ๋บอกแล้ว พี่เอ๋เลยปิดปากหัวเราะโฮะๆ
“ตายแล้วหญิงไทย”
“เราสั่งมาทานเลยไหมคะ?”
“เดี๋ยวค่ะคุณน้อง คุณพี่ยังมีเมนูแนะนำอีกหลายอย่างเลย” พี่เอ๋รีบเบรคคุณพิธีกร
“ยังมีอีกเหรอคะ?”
“แน่นอนจ้ะ นี่แบบเรียกน้ำย่อยก่อนอะไรอย่างนี้ แต่ว่านะคะ ก่อนที่เราจะสั่งอะไรมาทานนั้น เรามาทำความรู้จักกับเจ้าของร้านกันก่อนดีไหมคะ?” คุณพี่เอ๋เสนอแนะยิ้มแย้ม
“ดีค่ะ คุณพี่ ถ้าอย่างนั้นเรามาพบกับ...คุณนิรชา หรือที่คนแถวนี้รู้จักกันในนามป้าน้อยค่า”
พิธีกรสาวเอ่ยแนะนำ ป้าน้อยเดินเข้ามาที่โต๊ะ ลุงไทยให้ป้าน้อยออกหน้าสื่อแทน เพราะน่าจะพูดคุยได้เก่งกว่าตนเอง พี่เอ๋กับพิธีกรสาวเอ่ยสวัสดีทักทายกันกับป้าน้อย พูดคุยถึงประวัติความเป็นมาของร้านและเมนูเด็ดที่ต้องลองกัน หลังจากนั้นพนักงานร้านก็นำอาหารมาวางเรียงราย ไทม์กับน้ำก็เป็นหนึ่งในคนนำอาหารมาเสิร์ฟ พี่เอ๋มองสองหนุ่มไม่วางตากันเลยทีเดียว
หลังจากอัดเทปรายการกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนกลับพี่เอ๋ก็เรียกไทม์กับน้ำมาหา บอกว่าเห็นแววที่จะเป็นดาวจึงอยากปลุกปั้น ให้นามบัตรของตนเองเอาไว้ ถ้าสนใจอยากเข้าวงการติดต่อได้ทันทีไม่ต้องรีรอ ไทม์กับน้ำเอ่ยขอบคุณพี่เขาแล้วผละออกมา
นามบัตรของพี่เอ๋มาอยู่ในมือนีออนน้อยในเวลาต่อมา ไทม์กับน้ำเลิกงานตอนหกโมงเย็น เพราะลุงไทยเห็นว่าทั้งคู่ต้องขับรถกลับบ้านเลยไม่อยากให้กลับกันมืดค่ำนักมันอันตราย พอพี่ทั้งสองได้เวลาเลิกงานแล้วจึงมานั่งคุยกับน้องแฝดที่หน้าร้านก่อนกลับ อุ้มรักที่นั่งอยู่ข้างกันกับนีออนเยี่ยมหน้าเข้าไปมองนามบัตรในมือพี่ชายท่าทางตื่นเต้น
“พี่น้ำกับพี่ไทม์จะได้เป็นดาราเหรอเนี่ย สุดยอดเลยอ่ะ อุ้มขอลายเซ็นหน่อยสิ” อุ้มรักหันมาพูดกับพี่ๆ ตื่นเต้นเหมือนพี่ๆเขาได้เป็นคนดังแล้วอย่างนั้น
“เร็วไปไหมครับน้องอุ้ม?”
ไทม์ยิ้มขำน้องอุ้มรัก อุ้มรักเกาแก้มเขินๆก่อนอ้อมแอ้มบอก
“อุ้มตื่นเต้นแทนอ่ะ”
น้ำหยิกแก้มป่องๆของน้องอย่างหมั่นเขี้ยว ไทม์มองสองคนนั้นหยอกกันแล้วก็หันมาหาเด็กตัวเล็กของตนเองบ้าง เห็นนั่งเงียบมาตั้งนานแล้ว
“แล้วนีออนล่ะ ไม่ตื่นเต้นบ้างเหรอ?”
ไทม์กระซิบถามน้องที่เอาแต่จ้องนามบัตรพี่เอ๋ ก่อนที่ทุกคนจะสะดุ้งตามๆกัน เมื่อนีออนแหกปากร้องขึ้นมาราวเกิดเหตุด่วนเหตุร้ายอะไร
“อ๊ากกก ทำไมเขาไม่ชวนออนบ้างเนี่ย คนหล่ออยู่ตรงนี้พี่เห็นไหมครับ!”
“หล่อตรงไหนวะ?”
น้ำก็ปากไวทำให้นีออนหันมาเถียงกับพี่น้ำทันที
“หล่อทุกตรงแหละ หล่อกว่าพี่น้ำอีกเหอะ” เด็กน้อยลอยหน้าบอก
“เหรอ~”
พอตอบโต้กันไปมาน้องนีออนกับพี่น้ำก็เถียงกันอีกเหมือนเคย คราวนี้ไม่มีใครห้าม เพราะมันไร้สาระมากๆ พอเถียงกันไปมาแล้วมันวนอยู่แต่เรื่องเดิมนีออนกับพี่น้ำก็เลิกเถียงกันไปเอง
“เขาคงกลัวว่าถ้าเอานีออนไปเป็นพระเอกแล้วนางเอกจะน่ารักสู้นีออนไม่ได้ล่ะมั้ง”
พี่ไทม์เสนอความคิดเห็นที่เข้าข้างน้องเป็นที่สุดจนน้ำแอบเบ้ปากใส่เพื่อน แต่ไทม์ก็ไม่สนใจนกกา
“ชมรึเปล่าอ่ะ?” นีออนเอียงคอมองพี่แล้วถามราวไม่แน่ใจว่ามันคือคำชมใช่ไหม ไอ้น่ารักกว่านางเอกนี่
“ชมสิครับ” ไทม์ยิ้มบอก นีออนยิ้มรับก่อนหันไปชวนพี่น้ำคุยต่อ
“นี่พี่น้ำ ถ้าดังแล้วอย่าลืมกันนะรู้เปล่า”
“เฮ้ย บอกผิดคนแล้วมั้งตัวแสบ ส่วนเรื่องดังแล้วลืมตัวนี่ไม่ต้องห่วงเลย เพราะพี่ไม่คิดจะเป็นดารา”
น้ำเหลือบมองเพื่อนไทม์เมื่อนีออนบอกตนเองว่าดังแล้วอย่าลืมกัน มันน่าจะบอกไอ้เพื่อนไทม์ของเขามากกว่าไหม เห็นไทม์ยังมองนีออนน้อยยิ้มๆน้ำก็แอบไม่เข้าใจคู่นี้เท่าไหร่ เล่นอะไรกันอยู่วะ
“อ้าว ทำไมอ่ะ?”
น้องอุ้มรักตัวกลมพอรู้ว่าพี่น้ำไม่คิดจะเป็นดาราก็ถาม สีหน้าดูผิดหวังที่จะไม่ได้ลายเซ็นคนดัง น้ำที่นั่งใกล้จึงเอียงตัวนิดๆให้เข้าใกล้น้องมากขึ้น ก่อนบอกน้องอุ้มน้อย
“ก็... ถ้าพี่เป็นดาราใช่ป่ะ พี่ก็จะต้องดังมากแน่ๆ แล้วทีนี้ก็จะมีคนเข้าหาพี่มากมายเพราะพี่มันฮอต นั่นอาจจะทำให้น้องอุ้มที่น่ารักของพี่เป็นกังวลใจ เพราะฉะนั้นพี่เลยจะตัดไฟแต่ต้นลมซะ เดี๋ยวไม่มีเวลาให้น้องอุ้มรักของพี่”
น้ำโชว์เลี่ยนจนไทม์ต้องเบือนหน้าหนี อุ้มรักที่ถูกพี่น้ำหวานใส่ก็เขินใหญ่ ส่วนนีออนก็ไม่พลาดที่จะ...
“แหวะ”
“อะไรน้องบังอร มาแหวะมาเหวอะอะไรหา?”
น้ำตวัดสายตาไปมองคนทำเป็นอ้วก นีออนทำไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนลุกขึ้นไปช่วยพี่พนักงานสับไก่ขายของ พอกลับมาอีกที อุ้มรักถึงเอ่ยถามพี่ไทม์บ้าง
“แล้วพี่ไทม์ล่ะครับ?”
น้องอุ้มถามมาแบบนั้นแต่ไทม์กลับหันมาหาน้องนีออนน้อยที่ทำเหมือนจะไม่สนใจ แต่ก็แอบตั้งใจฟังคำตอบอยู่นะเออ
“นีออนว่าไงครับ?”
ไทม์ถามน้อง เพราะอยากรู้ว่าน้องจะว่าอย่างไรถ้าหากเขาจะไปเป็นศิลปินดาราจริงๆ
“ถามออนได้ไง นี่มันเรื่องของพี่ไทม์นะ”
นีออนทำเป็นเรื่องขำขัน ทั้งที่ใจจริงหวงพี่ไทม์จะแย่ แค่แฟนคลับที่โรงเรียนนีออนยังไม่อยากให้เข้าใกล้พี่ไทม์เท่าไหร่เลย แต่เพราะเข้าใจว่าพวกเขาเหล่านั้นเพียงชื่นชอบและชื่นชม ไม่ได้คิดไกลเป็นอื่นก็พอทำใจให้มันยอมรับได้เมื่อพี่ไทม์ใจดีกับใครๆ แต่พอฟังที่พี่น้ำพูดว่าจะมีคนเข้าหาหากพี่ไทม์เป็นดาราล่ะก็ นีออนก็เริ่มคิดตาม ถ้าพี่ไทม์เข้าวงการบ้าง พี่ไทม์ก็ต้องพบเจอกับใครใหม่ พบกับคนที่เหมาะสมกับพี่ไทม์มากกว่าเขา แล้วพี่ก็อาจจะ... อาจจะเปลี่ยนใจ อาจจะ ... ไม่รักเขาอีกต่อไปแล้ว
ส่วนไทม์ที่รอคำตอบจากน้อง แต่ได้รับคำตอบแบบขอไปทีแบบนั้นใจที่น่าจะพองฟูกลับแฟบลงไปเล็กน้อยที่น้องไม่ให้ความสนใจเขาเลย อยากจะบอกน้องว่า...
‘ไม่ใช่แค่เรื่องของพี่ แต่มันคือเรื่องของเราต่างหากครับนีออน’
-----------------
วันจันทร์
พอไปโรงเรียนไทม์ก็ถูกเพื่อนๆแซวกันเรื่องแมวมองมาทาบทาม ทั้งรุ่นน้องแฟนคลับก็เป็นปลื้มกันใหญ่ นีออนก็ดูจะพูดน้อยกว่าปรกติ เมื่อพักกลางวันไทม์เลยถามนีออนอีกทีว่าอยากให้พี่ไปเป็นดาราไหม นีออนเลยอารมณ์เสียใส่ว่าอยากไปก็ไปสิถามอยู่ได้ เห็นพี่ไทม์กับเพื่อนๆทำหน้าเหมือนจะอึ้งกับนีออนภาคนี้ เด็กตัวเล็กก็ลุกออกจากโรงอาหารมาไม่พูดกับใครอีก อุ้มรักเองก็ไม่กล้าถามให้นีออนอารมณ์ไม่ดีไปมากกว่าที่เป็นอยู่ รอกลับไปถามที่บ้านน่าจะดีกว่า
ขากลับจากโรงเรียนนีออนก็ยังคงกลับกับพี่ไทม์ แต่ก็ไม่มีคำพูดใดๆหลุดจากปากเด็กน้อยเลยสักคำ ไม่ว่าจะเป็นคำขอโทษหรืออะไร นีออนยังสับสนตัวเองว่าที่หาเรื่องทะเลาะกับพี่ไทม์นั้นเพราะอะไรกัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร
พอพี่ไทม์โทรมาเหมือนทุกวันที่เคยเป็น เพื่อรายงานว่ากลับถึงบ้านปลอดภัยดีไหม นีออนก็ไม่ยอมรับสาย มันไม่พร้อมที่จะพูดคุยในขณะที่เขาไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไรกันแน่ถึงได้พาลพาโลกับพี่ไทม์ไปแบบนั้น อยากจะขอเวลาปรับอารมณ์ตนเองให้คงที่สักหน่อย แต่ก็ยังไม่รู้ว่ามันจะทำได้แค่ไหน
อุ้มรักเข้ามาหานีออนในห้องนอน เด็กตัวเล็กนอนแผ่หลาอยู่กลางเตียง อุ้มรักนั่งลงข้างๆแล้วถามไถ่
“ออนโกรธอะไรพี่ไทม์เหรอวันนี้น่ะ มีอะไรกันแน่?”
“ออนก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ยังไม่อยากคุยกับพี่เขา ออนกลัวว่าจะไปเหวี่ยงใส่พี่ไทม์อีก พี่ไทม์ต้องโกรธออนแน่เลยอุ้มที่พูดกับพี่ไทม์ไปแบบนั้น เฮ้อ~ แย่จัง” นีออนถอนหายใจแล้วฟุ่บหน้าลงกับหมอนแน่นิ่ง
“ถ้าอยากรู้ว่าพี่เขาโกรธไหม ลองถามเอาเองเลยดีกว่านะ”
“หือ?”
นีออนผงกหัวขึ้นมาหรี่ตามองแฝดน้อง อุ้มรักเอียงคอมองพี่ชายแล้วยิ้มบอก
“พี่ไทม์อยู่ข้างล่างแล้ว”
“หา!?”
นีออนลงมาหาพี่ไทม์ นึกว่ากลับไปแล้วเสียอีก พ่อกับแม่ของนีออนน้อยก็อยู่ข้างล่างด้วย คุณพ่อนี่มองพี่ไทม์เขม็งจนนีออนเสียวสันหลังแทน พี่ไทม์ขออนุญาตพ่อกับแม่พาน้องไปข้างนอก นีออนซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปที่ลานสาธารณะใกล้บ้าน พอไปถึงเด็กน้อยก็ลงจากรถแล้วเดินไปนั่งชิงช้า ไทม์เดินตามน้องมานั่งลงที่ชิงช้าตัวข้างๆ ก่อนจะพูดกับน้อง
“ถ้ามีอะไรไม่ชอบใจก็ให้พูดมา พี่จะได้รู้ว่านีออนคิดอะไร หรือถ้าไม่อยากให้ไปก็บอกกัน” ไทม์มองน้องที่ไกวชิงช้าเล่นไม่มองมาที่เขา
“แต่นั่นมันเป็นอนาคตพี่” เด็กตัวเล็กบอกเสียงหงอย สีหน้าก็ยิ่งหงอยเหงาเข้าไปอีก
“แต่นีออนไม่สบายใจใช่ไหม คิดเหมือนที่น้ำบอกใช่ไหม?”
เด็กน้อยพยักหน้ารับ เขากังวลจริง กลัวว่าพี่จะไม่เหมือนเดิม กลัวไปสารพัดอย่าง กลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ไทม์เห็นน้องยิ่งจ๋อยหนักเลยบอก
“ไม่ไปหรอก ปฏิเสธพี่เอ๋เขาไปแล้วด้วย พี่แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่าถ้าพี่จะไป... นีออนจะรั้งพี่ไว้ไหม?”
นีออนหันขวับมามองพี่ไทม์ เมื่อกี้พี่บอกว่าแค่ลองใจอ่ะ
“ทำออนใจเสียอยู่ตั้งนาน”
เด็กน้อยบ่นอุบอิบ ไทม์ยิ้มบาง ลุกยืนขึ้นแล้วเดินไปหยุดตรงหน้าน้อง จับโซ่ชิงช้าเอาไว้ให้อยู่นิ่ง นีออนเงยมองพี่ตาแป๋ว ไทม์ยิ้มกับท่าทางใสไร้เดียงสานั้นก่อนโน้มตัวลงหาแล้วจุ๊บหน้าผากน้องเบาๆ
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะครับคนดี”
“บ้า”
นีออนหน้าแดงกับการกระทำของพี่ มือแตะที่หน้าผากของตนเองที่พี่จุ๊บไปเมื่อครู่ มันร้อนผ่าวเลยอ่ะ พอเงยมองหน้าพี่นีออนก็ยิ่งเขินกับสายตาหวานๆที่พี่ไทม์มองมา รู้จักมักจี่กันมาเสียตั้งนานนีออนก็เพิ่งเคยเห็นกับตานี่ล่ะว่า เพอร์เฟคแมนที่เขาว่าเจ้าชู้ เจ้าชู้จริงดังเขาว่า
หลังจากเคลียร์ใจกันได้ ไทม์กับนีออนก็เดินจับมือกันมาตามทางเดิน ทั้งคู่กำลังจะกลับบ้านกันแล้ว แต่ลูกฟุตบอลน้อยก็ลอยละลิ่วมาตกลงตรงหน้านีออน เหล่าเด็กน้อยชั้นประถมที่เตะบอลมาโดนตะโกนบอกให้เก็บให้หน่อย นีออนหันมามองพี่ไทม์
“ออนขอไปเล่นกับน้องได้ไหมอ่ะ?”
“หือ จะไปเล่นกับเขานี่นะ?”
ไทม์เลิกคิ้วถาม เหมือนจะฟังผิดหรืออะไร แต่พอน้องพยักหน้าแล้วยิ้ม ดวงตารูปสระอินั่นบอกได้ดีว่าเขาไม่ได้ฟังผิด น้องบอกว่าจะไปเล่นกับเด็กจริงๆ
“พี่ โยนมาสักทีเด้” เด็กเจ้าของลูกบอลยืนเท้าสะเอวเร่ง
“เออ! พี่ขอเล่นด้วย”
นีออนตะโกนบอกก่อนเก็บลูกฟุตบอลมาถือแล้ววิ่งไปหากลุ่มเด็กน้อย ก่อนไทม์จะทันพูดอะไรน้องก็วิ่งไปแล้ว
“อ้าว? นีออน…”
ไทม์เรียกตามน้องที่วิ่งเข้าไปกลางวงแล้วเป็นที่เรียบร้อย ยืนมองน้องที่เล่นหัวกับเด็กแล้วก็ยิ้มตาม ก่อนกดโทรศัพท์หาน้องอุ้ม บอกให้บอกพ่อกับแม่ด้วยว่านีออนไปเล่นเตะบอลกับเด็กน้อยเสียแล้วท่าจะกลับช้า ได้ยินเสียงน้องอุ้มหัวเราะพร้อมบอกแม่ที่อยู่ใกล้ๆว่านีออนซนอีกแล้ว แม่ก็พลอยหัวเราะไปด้วยบอกไทม์ว่าท่าทางจะพากลับลำบากแล้ว รายนั้นพอได้เล่นนี่ไม่สนใจใครเลย อันนี้ไทม์เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
ไทม์วางสายจากคุณแม่น้องแล้วยืนมองน้องนีออนที่แสนร่าเริง บอกกับตัวเองว่าเขาคงปล่อยเด็กน้อยคนนี้ไปไหนไม่ได้แล้ว
ก็น่ารักขนาดนี้นี่นะ
TBC
ขอบคุณทุกๆท่านมากๆค่ะ
หายไปเสียหลายวัน คิดถึงจริงๆเลย
จัดบวกไปทุกบวกค่ะทุกท่าน :L2:
ให้แอมกับเซียนหวานกว่านี้หน่อยได้ไหมอ่ะ
แอมอ่ะหวานได้อยู่นะคะ แต่เซียนนี่คงต้องรอให้พี่แอมพิสูจน์ตัวเองให้ได้ก่อนเนอะ ท่าจะยากแล้วแบบนี้
ในโรงบาลก็รู้ๆอยู่ว่ามีอะไร เตรียมตัวเตรียมใจซะนะ 5555555
o22
สวดมนต์ขอให้เจ้าที่เจ้าทางคุ้มครอง จะได้สบายใจขึ้นจ้า ^^
ขอบคุณมากค่ะ ใหม่ก็สวดมนต์ขอทุกสิ่งอย่างเลยล่ะค่ะ ทั้งสมเด็จพระราชบิดา สมเด็จย่า ทั้งเจ้าที่เจ้าทาง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย
แบบว่าทุกอย่างจริงๆ ให้ท่านปกปักรักษา
จริงๆมันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรเท่าไหร่เนอะ แต่แบบว่าเห็นในละครแล้วมันหลอนตัวเองไง พอมีเสียงอะไรดังขึ้นมาในห้องที่แสน
เงียบก็ตกกะใจ ฮา :laugh:
ในห้องน้ำก็มีกระจกบานใหญ่หน้าอ่างล้างหน้า พออาบน้ำแล้วไอน้ำมันเกาะทำให้มันมัว คราวนี้ไม่อยากจะคิดกันเลยทีเดียว
เหอๆ o22
เฝ้าไข้นี่มันเหนื่อยจริงอะไรจริง เพราะคนเฝ้ามันจะน็อคก่อนคนไข้เอา ไม่ได้หลับได้นอนกันเล้ย ยิ่งเจ็บตาอยู่ เสร็จเลยทีนี้
ตอนกลางคืนไม่ได้นอน ตอนเช้าก็ยังต้องเฝ้าต่อ ถึงมีคนมาเปลี่ยนแต่ก็นอนไม่ได้นะ ไม่รู้จะนอนตรงไหนก็เจ้านายเราตื่นแล้วอ่ะ
พอแดดออกนี่ตาแทบลืมไม่ขึ้น โฮ้ย ทรหด-อดทนเกิ้น
บ่นเสียยืดยาว ขอบคุณทุกท่านที่เข้าใจ และยังรอน้องแฝดอยู่นะคะ
ขอบคุณๆ :pig4:
วันใหม่
-
คงแยกไม่ออกเลยว่าไหนเด็กประถมไหนเด็กมัธยม
-
:m3: เด็กน้อยเอ้ยยยยย
-
นีออนน้อยขอโทษพี่ไทม์รึยางงงงงไปเหวี่ยงใส่พี่เค้าอ่ะ ไม่น่ารักนา
-
นึกว่าฝาแฝดจะได้เป็นดาราดังกับเค้าซะอีก
-
น้องแฝดน่ารักอีกแล้ว ฮิๆๆๆๆ
ปล. คนแต่งสู้ๆๆ :L2:
-
น้องแฝดน่าแย่งจริงๆนะ :laugh:
-
เด็กน้อยจริงๆเลยนีออน :L1:
-
พี่ไทม์รักน้องนีออนน้อยขนาดนี้ ไม่หนีไปไหนง่ายๆหรอก
น้องแฝดน่ารักสุดยอด :man1:
-
พี่ไทม์เอ๊ย
สงสัยต้องร้องเพลงมีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายแล้วมั้ง
เพราะดูแล้วนีออนก็ยังไม่โตไปกว่าเด็กประถมเท่าไหร่
:laugh:
ต้อนรับวันใหม่กลับบ้านด้วยความคิดถึง
แล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพนะจ้ะ
:กอด1:
-
นีออนหวงพี่ไทม์นี่เอง
-
นี่เป็นแผนจุ๊บเหม่งน้องของพี่ไทม์รึปล่าว คิกคิก
พี่น้ำเสี่ยวมากกก แต่เรายกให้เป็นซุปเปอร์แฟนเลย
รักแฟนที่สุดในโลกกกก
น้องแฝดมาแล้ว ดีใจมาก
พี่ใหม่ดูแลตัวเองด้วยนะ อดนอนมากๆไม่ดีเลย แต่ก็สู้ๆ(^____^)
-
น้องออนน่ารักมีหวงพี่ไทม์ ไม่กล้าบอกแต่เหวี่ยงใส่
พี่ไทม์ไม่ยอมห่างน้องออนหรอก ไม่ต้องห่วง
เดี๋ยวนี้พี่น้ำกับน้องอุ้มนี่ชักจะหวานไม่เกรงใจกันเลยนะ
แจกเป็ดให้นะ
-
:3123:
-
หวงจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่เลยนะ นีออน คึคึ
-
น้องนีออนน้อยหวงพี่มากนะเนี่ย
-
แอบเข้ามาเป็นแฟนคลับเรื่องนี้อีกคนค่ะ ใสๆน่ารัก
-
นีออน เด็กน้อยไร้เดียงสา จริงจิ๊งงง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบน้องอุ้มกับพี่น้ำอะน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โห๋ คุณเจ้านายอยู่โรง'บาลนานจังยังไม่ได้ออกอีก
ดีนะเนี้ยยังได้กลับบ้านซักผ้า^^
ยังไงโรง'บาลก็เป็นจุดเสี่ยงของการเกิดโรคภัยไข้เจ็บ
คุณ wanmai อยู่โรง'บาลนานๆก็ระวังตัว ดูแลตัวเองดีๆน๊า
เดี๋ยวเจ้านายหายแล้วตัวเองจะเป็นต่อ
สุขภาพของตัวเองก็สำคัญนะ
^^
-
มาอ่านอีกที เซียนกับพี่แอมตกลงคบกันแล้ว น่ารักดีอ่ะคู่นี้ บรรดาพ่อๆแม่ๆก็รักกันดีเป็นเพื่อนซี้กันอีกซะด้วย เลยเข้าทางพี่แอมเลยนะันี่
คาสโนว่าแอมจะพิสูจน์ให้น้องเห็นยังไงนะ ท่าทางยังไม่ทิ้งเขี้ยวเล็บเท่าไหร่เลย
พี่น้ำกับพี่ไทม์เกือบจะไปเป็นดาราแล้วมั้ยล่ะ การันตีความหล่อความเท่ห์โดยพี่เอ๋นักปั้นเชียว
น้องออนน้อยก็เลยหวั่นใจ กลัวอะไรๆจะเปลี่ยน แต่พี่ไทม์ก็ให้ความมั่นใจกับน้องแล้วนี่นะ
+1(เดี๋ยวแวะมากดให้คืนนี้นะคะ)+เป็ด
ขอบคุณค่าาา คุณวันใหม่
เพิ่งทราบข่าว ขอให้เจ้านายคุณวันใหม่หายไวๆนะคะ
คนเฝ้าไข้ก็รักษาสุขภาพด้วยค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ระหว่างที่เฝ้าไข้อยู่ร.พ. หากคุณวันใหม่มีโอกาสก็ลองนั่งจิ้นหมอหนุ่มๆที่เดินผ่านไปมาดูก็ได้นะคะ
เผื่อว่าบรรยากาศในร.พ.จะดีขึ้น จะได้ไม่กลัวแต่ได้อารมณ์ความวายมาแทนค่ะ :impress2:
-
คุณพี่เอ เอ๊ย เอ๋ ช่างมีสายตาดีสมเป็นแมวมองจริงๆ
เสียดาย สองหนุ่มนี้มีเด็กหวง ไปไม่ได้อ่ะ
-
นีออนน้อยหวงพี่ไทม์ก็ไม่บอกพี่เค้าไปตรงๆ
พี่ไทม์เองก็นะ อยากลองใจน้องจนเกือบได้เรื่อง
แต่เพราะเป็นพี่ไทม์ผู้แสนดีแถมใจเย็นสุดๆ
และน้องนีออนที่แสนซื่อก็เลยจบลงด้วยดี
เหตุผลก็อย่างที่รู้ ปลื้มกันไป :-[
แต่ตอนนี้ต้องยกใจให้พี่น้ำ พระเอกที่สุด :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดจ้า แวะไปบวกให้น้องเปียวแล้ว น้องแฝดเอาเป็ดไปนอนกอดแทนนะ :กอด1:
ป.ล. ดูแลเจ้านายแล้วอย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ
-
น่าร๊ากอ่ะ :impress2:
-
น้องบังอรเล่นบอลกะเด็กนี่ ตัวเท่าเด็กเลยป้ะ? 55555
__กระจกโรงพยาบาลหลอนจริงค่ะ เคยไปเฝ้าพี่ อาบน้ำนี่....อยากออก TT ไม่อยากอาบ 55555555555555
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน รวดเดียวถึงยี่สิบตอนเลยล่ะ
ใช้เวลาตั้งสองวันแหนะ เขียนได้สนุกดี ชอบนะ :L2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ออนกับอุ้มน่ารักมากกก>.<
-
น้องใหม่ค่ะ พี่ว่าสองแฝดนี่มันเด็กลงเรื่อยๆ ไหมค่ะ
ตอนแรกมันน่าโตกว่านี้น่ะ กล้าพูดตรงๆ
แต่เดี๋ยวนี้ทำไมมันยังกะเด็กประถม
น้องใหม่ไปนอนรพ.เหรอค่ะ ถ้ากลางคืนไม่ได้นอน
กลางวันต้องมีคนมาเปลี่ยนบ้างนะคะ ไม่ใช่เฝ้าตลอด 24 ชม.
น้องใหม่ต้องกลับบ้านนอนบ้าง เช่นเช้ามา คนไข้ทำอะไรเสร็จ
เราก็กลับไปพักถึงค่ำๆ ค่อยมาเฝ้าตอนกลางคืน
ถ้าบ้านไกลต้องหาที่นอนพัก เช่นบ้านเพื่อนใกล้ๆ รพ.หรือห้องพักให้เช่ารายวัน
มิเช่นนั้นแล้ว ประเดี๋ยวจะต้องแอดมิทเพิ่มอีกคนน่ะเนี่ย :D
หรือเฝ้ากลางวันเช้าถึงค่ำ แล้วจ้างพยาบาลพิเศษเป็นรายวันตอนกลางคืนก็ดีนะคะ
เขาอดนอนได้ เพราะนั่นเป็นอาชีพเขาอยู่แล้ว (พยาบาลก็จะราคาแพงกว่า ผู้ช่วยพยาบาลนิดหน่อย)
สรุปนะคะ น้องใหม่ต้องไม่เฝ้า 24 ชม. พักบ้าง
-
:3059: :L1:
-
ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ
-
ขอตอบคอมเม้นต์สักน้อยนิด
Pakbung Mazo>> ใช่มะ หลอนจริงๆนะ แต่ตอนนี้ชักจะชินละ แบบอยู่มานาน ลืมเวลานะ รู้ตัวอีกที เฮ้ย! นี่มันผ่านมาเป็น
อาทิตย์แล้วเหรอ!!? :sad3:
Mc_ma>> พูดถึงคุณหมอหนุ่มๆ อยากบอกว่า (ว่าที่) คุณหมอหล่อมากกก ขาวสุดติ่งจริงๆนะเออ ออร่านี่วิ้งๆเลยเหอะ
เห็นแล้วอยากถามคุณหมอว่า...คุณหมอคะ คุณหมอมีรูขุมขนบ้างไหมคะ ทำไมมันขาวมันเนียนเยี่ยงนี้ อย่างกะหุ่นในร้านขายเสื้อ
ผ้าอ่ะ ผิวสีเดียวกันเลย
อายอ่ะ เกิดเป็นผู้หญิงแต่ขาวสู้หมอมิได้ :o8:
พี่ little_nok>> พัฒนาการน้องแฝดถอยกลับเหรอเนี่ย ไอ้หยา ทำไงดี ตอนหน้าน้องแฝดก็จะโดนแย่งซีนอีกแล้ว
นะเนี่ย ตกลงใครเป็นตัวเอกกันแน่นะ ฮะๆ
เรื่องพยาบาลพิเศษนี่ ศิริราชเขามีป่ะคะ? ลูกชายเจ้านายเขาก็เป็นหมออยู่ที่นี่นะ เห็นเขาว่ามันไม่มีอ่ะ หรือยังไง? ไม่รู้เหมือน
กัน??
ขอบคุณทุกๆท่านที่เป็นห่วงค่ะ :กอด1:
ตอนเช้าลูกชายเขาก็เอางานมาทำที่ห้องผู้ป่วยนี่แหละ ให้ใหม่ไปทำธุระทำอะไรไปตามเรื่อง
ถ้าพูดถึงเรื่องเฝ้าไข้นี่ไม่มีใครเขาอยากมาเนอะ แล้วเรามาทำไมหว่า? :laugh3:
เรื่องน้องแฝดตอนที่ 21 จะลงวันไหนดี ไม่รู้จะว่างอีกทีวันไหน งั้นเอาเป็นวันนี้พร้อมน้องเปียวเลยละกันค่ะ
แต่ขอลงน้องเปียวก่อน แล้วขอนอนพักสักนิด ก่อนกลับโรง'บาลค่อยลงน้องแฝดละกันนะคะ
ดูวุ่นวายดีจังแฮะ :really2:
ยินดีต้อนรับท่านที่เข้ามาใหม่ และขอบคุณทุกๆท่านที่ไม่ทิ้งกันค่ะ :pig4:
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (21) คลื่นแทรก
“ว้าว ทะเลสีฟ้า นีออนมาแล้ว วู้ววว”
นีออนน้อยวิ่งลงไปในทะเลที่มีคลื่นระลอกเล็กซัดขึ้นมา ท่าทางมีความสุขสุดๆกับการมาทะเลในครั้งนี้ โรงเรียนของนีออนกับอุ้มรักหยุดก่อนสอบเสียหลายวัน เด็กน้อยเลยขอให้พ่อกับแม่พามาเที่ยวทะเล พี่อุ่นกับพี่ไอไม่ได้หยุดจึงไม่ได้มาด้วย น้องแฝดเลยจะซื้อของไปฝาก
นีออนลงไปวิ่งในน้ำระดับตื้นๆ กระโดดหลบคลื่นระลอกเล็กแล้วหัวเราะ อุ้มรักถ่ายรูปพี่ชายแล้วส่งไปให้พี่ไทม์กับพี่น้ำดูด้วย นีออนมาดึงตัวแฝดน้องให้ลงน้ำไปด้วยกัน อุ้มบอกเดี๋ยวมือถือเปียก นีออนจึงวิ่งเอาไปฝากคุณแม่ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ชายหาดกับคุณพ่อ มองดูเด็กๆเล่นน้ำกัน
“พี่อุ่นกับพี่ไอน่าจะได้มาด้วยกันเนอะ”
แฝดน้อยที่เล่นน้ำกันจนเหนื่อยขึ้นมานั่งเล่นบนหาดทราย ใช้กิ่งไม้แถวนั้นมาขีดๆเขียนๆเล่น แล้วคุยกันงุ้งงิ้งอยู่สองคน
“อือ ไว้คราวหน้าให้พ่อกับแม่พามาอีกสิ”
อุ้มรักเห็นด้วยก่อนเสนอแนะ แล้วร้องออกมาเมื่อน้ำทะเลกวาดรูปที่ตนเองวาดลงไปกับฟองคลื่นแล้ว นีออนหัวเราะน้องก่อนบอก
“คงได้หรอก พ่อเป็นห่วงสวนจะตาย ที่ได้มานี่ถือว่าปาฏิหาริย์สุดๆเลยนะ”
“เว่อร์”
อุ้มรักว่าอย่างนั้น พ่อเป็นห่วงสวนน่ะเรื่องจริง แต่ที่บอกว่าเป็นเรื่องปาฏิหาริย์ที่ได้มาทะเลน่ะนีออนเว่อร์เอง พอแดดเริ่มแรงมากขึ้น เด็กน้อยก็พากันลุกขึ้นจูงมือกันไปหาพ่อกับแม่แล้วพากันกลับที่พัก
น้องแฝดกลับมาถึงที่พักก็พากันอาบน้ำ เสร็จแล้วก็ลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรทานกัน ที่พักของน้องแฝดคือโรงแรมสุดหรูที่คุณแม่ดวงดีได้รางวัลจากการชิงโชคมาฟรีๆ อาหารการกินจึงดูดีตามไปด้วย นีออนกับอุ้มรักแยกกันไปคนละโซน นีออนตักอาหารคาว ส่วนอุ้มรักจองของหวาน เมื่อพอใจแล้วก็พากันไปนั่งทานที่โต๊ะ และเวลานี้เองที่ทำให้นีออนรู้สึกว่าการมาเที่ยวครั้งนี้คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม ผู้ชายตัวสูงผิวขาว ผมสีน้ำตาลซอยสั้นดูโดดเด่นมาแต่ไกลนั่นมัน...
“พี่ฟิว”
“หือ อะไรนะออน?”
นีออนพึมพำเหมือนเพ้อทำให้น้องอุ้มเอียงหูเข้าไปใกล้ พอพี่ไม่ตอบอุ้มรักเลยมองตามสายตาพี่ชายไป เห็นผู้ชายตัวสูงโย่ง ผมตัดสั้นแต่งทรงซะเท่กำลังมองมาทางนี้พอดี หน้าตาของนายคนนั้นก็เรียกได้ว่าดูดี แต่น้อยกว่าพี่น้ำนิดหนึ่งนะ
อุ้มรักหันมามองพี่ชายอีกทีก็ยังคงเห็นมองไปทางนายคนแปลกหน้านั่นอยู่ เด็กตัวกลมมีสีหน้าไม่เข้าใจพี่ชายเท่าไหร่ ไปรู้จักกันตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าถ้าพี่ไทม์รู้เข้าแย่แน่
ดูเหมือนแฝดน้อยจะคิดกันไปคนละทาง นีออนที่เอาแต่มองพี่ฟิวที่วันนี้มาในมาดหนุ่มวัยทำงานผูกไท สั่งการโน่นนี่ฉับไวดูแล้วเท่ชะมัด แต่น้องอุ้มกลับเข้าใจว่าแฝดพี่ปันใจให้คนแปลกหน้าเสียอย่างนั้น
พอทานข้าวกันเสร็จน้องแฝดจึงพากันไปเข้าห้องน้ำ เมื่อล้างไม้ล้างมือเสร็จนีออนก็ออกมารอน้องข้างนอก กลับออกมาอีกทีก็เห็นว่ามีคนยืนอยู่ก่อนแล้ว เป็นผู้ชายท่าทางจะอายุมากกว่านีออนอยู่สักปีสองปี นีออนยิ้มให้ตามมารยาทแล้วไม่สนใจอีก จนผู้ชายคนนั้นก้าวมาหยุดตรงหน้านีออนน้อยถึงได้เงยมองงงๆ สูงชะมัดเลยอ่ะ
“ชอบพี่เหรอ?”
“เอ๋?”
คำแรกที่หนุ่มแปลกหน้าพูดกับนีออนทำเอาเด็กน้อยถึงกับเอ๋อ มายังไงนี่?
“ก็เห็นเราเอาแต่มองพี่อยู่ตลอดเลย”
“หา???”
พี่คนนั้นขยายความ นีออนยิ่งงงหนักเลยทีนี้ มองตอนไหนกัน?
“ทำหน้างงอีก น่ารักนะเราเนี่ย”
จากที่งงงันตอนนี้ชักจะกลัวแล้วนะ ทำไมดูพี่เขาไม่ค่อยเต็มยังไงไม่รู้อ่ะ พูดเองเออเองด้วย
“ท่าทางพี่จะเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะครับ”
นีออนทำใจดีสู้เสือ พยายามใช้คำพูดที่จะไม่ทำให้พี่เขาโกรธ คล้ายๆเหตุการณ์แบบนี้จะเคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อนนะ สายตาเป็นเหตุจริงๆเลยเรา
“พี่เห็นพี่ผู้ชายตัวขาวๆคนนั้นไหมครับ?”
นีออนชี้ให้ดูพี่ฟิวสุดหล่อในดวงใจที่เดินผ่านล็อบบี้โรงแรมไปที่ลิฟท์ นายตัวสูงมองตามที่นีออนชี้แล้วพยักหน้า
“อืม”
“ผมมองพี่เขา... ไม่ใช่พี่”
นีออนว่าเสียงเบา ก้าวถอยหลังไปสองก้าว กลัวพี่คนนี้จะงับหัวเอา เห็นพี่เขายืนอึ้งก่อนหันมามองนีออนที่รีบถอยกรูดไปเกาะผนังจะหาที่กำบังตัวแต่มันไม่มี พี่เขาเดินเข้ามาหา นีออนยิ่งตื่นตกใจใหญ่ ยังดีที่ได้เสียงเรียกของอุ้มรักช่วยเอาไว้
“ออน”
อุ้มรักมองพี่ชายงงๆ อะไรน่ะ ทำท่าแปลกๆ
“ขอตัวนะครับ”
นีออนบอก ยิ้มแหยให้พี่คนนั้นแล้วคว้าแขนน้องรีบเดินออกไป เดินออกมาได้ระยะพอที่จะพูดกันโดยที่ฝ่ายนั้นไม่ได้ยินอุ้มรักก็ถามพี่ชายทันที
“ตกลงออนรู้จักเขาเหรอน่ะ?”
“ไม่รู้ดิ จะไปรู้ได้ไง เพิ่งเคยเจอ” นีออนตอบไปส่งๆ
“เพิ่งเคยเจอแต่ออนเอาแต่มองเขาตลอดเลยนะ นี่... ออนอย่าบอกนะว่าออนปลื้มนายคนนั้นอีกแล้วน่ะ!?”
“เฮ้ย! ทำไมพูดเหมือนออนปลื้มคนเขาไปทั่วแบบนี้ล่ะ”
นีออนเอ่ยแย้งตาโต อุ้มรักหรี่ตามองอย่างจับผิดเต็มที่ แฝดพี่ออกจะรู้สึกกลุ้มกับตัวเองอยู่นะ มองคนหนึ่งแต่กลับกลายเป็นอีกคนเข้าใจว่าถูกมอง ไหนยังจะอุ้มรักที่คิดแบบนั้นอีก หรือเขาจะตาเหล่หว่า?
“อุ้มอ่ะ ออนไม่ได้ปลื้มนายคนนั้นนะ” นีออนว่างอนๆ
“แต่นายนั่นก็หน้าตาดีนะ” อุ้มรักก็ยังไม่ยอมจบเรื่อง
“หน้าตาดี แต่มันไม่ใช่ไง อืม ช่างนายนั่นเหอะ กลับไปที่โต๊ะดีกว่า ป่ะ”
ตัวเล็กตัดบทแล้วดันหลังน้องให้เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ พ่อกับแม่ยังทานข้าวไม่เสร็จเด็กน้อยจึงนั่งรอไปก่อน นายคนนั้นก็ยังมองมาที่โต๊ะของนีออนอยู่อีกทั้งที่บอกไปแล้วว่าไม่ใช่ นีออนเลยนึกไปถึงพี่น้ำตอนแรกๆที่เข้ามาหานีออนเพราะมั่นใจมากว่านีออนชอบตนเอง ทำให้นีออนน้อยเผลอหัวเราะออกมา
“อะไรอ่ะ?”
อุ้มรักเห็นว่าอยู่ๆพี่ชายก็หัวเราะขึ้นมาจึงกระซิบถาม คุณแม่มองน้องแฝดที่แอบซุบซิบกันแล้วหรี่ตานิดๆ นีออนน้อยเลยยิ้มกว้างขวางส่งไปให้คุณแม่ เพื่อบ่งบอกว่าตนเองไม่ได้นินทาใครนะเออ ก่อนหันมาซุบซิบกับน้องอุ้มเสียงเบา
“เปล่า ออนนึกถึงพี่น้ำอ่ะ”
“หือ?”
อุ้มรักเลิกคิ้วเชิงถาม นีออนจึงว่า
“ออนว่านายคนนั้นเหมือนพี่น้ำนะ”
นีออนพยักพเยิดไปที่นายคนหลงตัวเองคนนั้น แม้แต่ตอนนี้ยังมองมาทางเขาอีก อุ้มรักมองตามอย่างพินิจพิเคราะห์ตั้งแต่หัวจรดหาง เอ๊ย หัวจรดเท้าเพื่อหาความเหมือนอย่างที่นีออนว่า
“ตรงไหนกัน?”
น้องอุ้มยิ่งมองก็ยิ่งงงหนัก นายคนนั้นน่ะหรือเหมือนพี่น้ำ ความสูงก็ใกล้เคียงอยู่นะ แต่หน้าตานี่มาคนละแนวเลยอ่ะ นีออนเห็นน้องชายงงเลยเฉลยให้ฟัง
“ก็ตรงที่หลงตัวเองสุดๆเลยไงล่ะ เหมือนกันเด๊ะ!”
ว่าแล้วอุ้มก็นิ่งคิดแล้วขำตามพี่ชาย ก็จริงที่พี่น้ำหลงตัวเอง แต่คนเขาหน้าตาดีนี่เนอะ จะหลงตัวเองก็ไม่ผิดหรอก
หลังจากนั้นน้องแฝดก็อยู่เที่ยวอีกหนึ่งวันก่อนไปซื้อของฝากให้พี่อุ่นกับพี่ไอ มีเผื่อไปถึงพี่ไทม์กับพี่น้ำด้วย พอได้เที่ยวเล่นแล้วนีออนก็ลืมไป ไม่ได้สนใจนายหลงตัวเองคนนั้นอีก เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกแล้วต่อจากนี้
-------------
นักกีฬาโรงเรียนนีออนเริ่มซักซ้อมหนักขึ้นหลังสอบเก็บคะแนนกลางภาคเสร็จไป พี่ไทม์กับพี่น้ำที่อยู่ม.6 แล้วก็นำทีมฝึกน้องๆ ทิมที่ถูกอ้อนให้มาลงกีฬาบาสเกตบอลก็เป็นหนึ่งในทีมของพี่ๆด้วย พี่แอมที่เห็นเป็นคนง่ายๆ ขี้เล่นๆ แต่พออยู่ในสนามกลับกลายเป็นคนละคน จริงจังจนพี่ไทม์ต้องคอยดึงให้ผ่อนลงอยู่เรื่อยๆ กลัวรุ่นน้องจะกดดันจนเสียกำลังใจกันไปเสียก่อน
ช่วงพักกลางวันนีออนกับบิวตี้ไปจองโต๊ะที่โรงอาหารเอาไว้ ส่วนอุ้มรักกับเซียนไปสั่งข้าวให้ อุ้มรักเดินไปซื้อน้ำร้านข้างๆกัน จ่ายเงินแล้วจะเอาน้ำไปให้ที่โต๊ะแต่มันหลายแก้วเกิน จึงจะเดินไปก่อนรอบหนึ่งแล้วให้นีออนมาเอาที่เหลือ พอหันกลับก็เห็นแสตมป์กำลังเดินมา อุ้มรักหยุดยืนนิ่งเมื่อเผชิญหน้ากัน แสตมป์พยายามเลี่ยงที่จะไม่เจอเขามาตลอด แม้มันจะดีต่อตัวแสตมป์ แต่มันไม่ดีต่ออุ้มรักเลย คนที่คอยมากวนอยู่ทุกวัน พอวันหนึ่งเขาหายไปอุ้มรักก็รู้สึกว่ามันแปลก
“แสตมป์”
อุ้มรักเอ่ยทักแสตมป์ด้วยท่าทางเก้อๆ แสตมป์มองอุ้มรัก ก่อนจะเบือนสายตาไปมองแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะร้านขายน้ำแล้วหันมาถามอุ้มรักอีกที
“นั่นของอุ้มเหรอ?”
“เอ๋? อือ ใช่”
อุ้มรักตอบงงๆ ไม่คิดว่าแสตมป์จะพูดกับตนเอง ออกจะแปลกใจปนเปไปกับความดีใจที่เพื่อนยอมคุยด้วย
“ให้ช่วยไหม?”
คำถามพร้อมรอยยิ้มนั้นยิ่งทำให้อุ้มรักแปลกใจมากขึ้นไปอีก แสตมป์เห็นท่าทางเอ๋อเหรอของเพื่อนแล้วก็ยิ้ม อ้วนน้อยของเขายังน่าเอ็นดูไม่เปลี่ยนเลย
“ขอบใจนะ”
อุ้มรักยิ้มกว้าง แสตมป์มองเพื่อนด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป แม้จะยังไม่ทั้งหมด แต่มันก็ดีขึ้นกว่าเดิม แสตมป์ไปช่วยถือแก้วที่เหลือให้ แล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่โต๊ะด้วยกัน พอไปถึงก็เห็นปิงมานั่งอยู่ก่อนแล้ว
“มานั่งเสนอหน้าอะไรอยู่ตรงนี้วะ ไปช่วยถือจานข้าวเลยไป”
แสตมป์วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะแล้วสั่งปิงต่ออีกทอด ปิงลุกขึ้นเดินมาใกล้ท่าทางยียวน ก่อนกระซิบคนสั่ง
“สั่งจังนะ เดี๋ยวเหอะ”
แกล้งสะดุดให้ริมฝีปากเฉียดแก้มคนชอบสั่งนิดๆ พอให้หัวใจคนโดนแกล้งมันเต้นแรงขึ้นมานิดหน่อย
“ไอ้…”
แสตมป์ถลึงตาใส่คนทำเนียน ก่อนวาดขาเตะ ปิงหลบแล้วยิ้มกวน ยักคิ้วจึ้กๆให้แสตมป์ก่อนเดินผิวปากไปซื้อข้าวให้คุณชายแสตมป์ แสตมป์จิ๊ปากไล่หลังก่อนจะเดินตามปิงไปที่ร้านข้าว
“ดีกันแล้วเหรออุ้ม?”
นีออนที่มองสถานการณ์ตั้งแต่อุ้มรักเดินมากับแสตมป์เงียบๆเอ่ยถาม อุ้มรักยิ้มนิดๆก่อนบอก
“น่าจะนะ”
“อะไรเหรอ?”
เด็กสาวหน้าตาใสซื่อ ใส่แว่นสายตากรอบใหญ่ท่าทางคงแก่เรียนวางจานข้าวลงบนโต๊ะ ก่อนเอ่ยถามแทรกบทสนทนาของสองแฝดขึ้นมาแล้วนั่งลงข้างๆบิวตี้ ท่าทางจะสนใจเรื่องของชาวบ้านอยู่ไม่น้อยเลย
“ไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นได้ไหมจ๋า เห็นหน้าตาซื่อๆนี่มันไม่ใช่เลยสินะ”
บิวตี้ปรายตามองเด็กแว่น จ๊ะจ๋า เพื่อนใหม่ในกลุ่มบิวตี้ เห็นท่าทางซื่อๆดีเลยคบเอาไว้ บิวตี้เธอว่าอย่างนั้น
“บิวตี้อ่า ก็เราอยากรู้” จ๊ะจ๋าแก้ตัวเสียงอ่อย
“อยากรู้ไปหมดนั่นล่ะจ๋า”
เสียงของเด็กผู้ชายอีกคนดังมาก่อนที่จะนั่งลงตรงข้ามกับจ๊ะจ๋า เด็กแว่นมองเจ้าของเสียงหน้างอ ก่อนเอ่ยเรียกชื่อต้องห้ามของเด็กผู้ชายคนดังกล่าว
“โบ๊เบ๊!”
“กล้าเรียกเราโบ๊เบ๊อยากโดนใช่มะจืด!”
เบย์ หรือบอมเบย์ เหวี่ยงกลับเมื่อเพื่อนเรียกชื่อแสนแสลงใจ นีออนหัวเราะ ก่อนจะเคาะโต๊ะเบาๆเป็นสัญญาณเริ่มยกที่หนึ่ง บิวตี้ทำหน้าหน่ายใจให้เพื่อนใหม่สองคนนี้ รู้สึกจะไม่ค่อยเต็มกันสักคน แต่ว่าก็จริงใจดีอ่ะนะ
ปิงกับแสตมป์และเซียนถือจานข้าวมาวางที่โต๊ะ ก่อนที่นายหวินจะโผล่มาท่าทางเหนื่อยหอบ ยกแก้วน้ำของอุ้มรักขึ้นดื่มทำให้เด็กน้อยร้องตาม เพราะอย่างนั้นหวินเลยโดนฝ่ามือพิฆาตของพี่น้ำที่เพิ่งมาถึงเบิ้ดกะโหลกเข้าให้ เพื่อนในโต๊ะเลยพากันหัวเราะกันใหญ่ที่เชี่ยหวินโดนตบ
ไทม์นั่งลงข้างนีออน เด็กตัวเล็กก็ยกแก้วน้ำอีกใบที่เตรียมไว้ให้พี่ ไทม์บอกขอบคุณก่อนจะถามเพื่อนที่ทยอยมากันจนครบว่าจะทานอะไรกันจะได้ไปสั่งเผื่อด้วย หวินก็ยังคงโวยพี่น้ำที่เบิ้ดหัวตัวเอง เลยแก้เผ็ดโดยการนั่งคั่นกลางระหว่างอุ้มรักกับพี่น้ำเสียเลย เฮอะ
---------------
การซ้อมบาสเกตบอลของโรงเรียนนีออนในวันต่อมาได้มีโรงเรียนในเครือมาร่วมซ้อม พี่ไทม์บอกว่าจะได้รู้แนวทางการเล่นของฝั่งตรงข้ามและแก้เกมได้ นีออนน้อยเลยสงสัยว่าถ้าฝ่ายเรารู้ว่าเขาเล่นแบบไหน ฝ่ายนั้นก็ต้องรู้ด้วยน่ะสิว่าเราเล่นแบบไหน ไม่เห็นเข้าใจ
“ถึงทางนั้นจะรู้ว่าเราเล่นแบบไหนแล้วอาจจะวางแผนมาแก้เกมของเราได้ แต่เราก็รู้แล้วนี่นาว่าเขาเล่นยังไง เราก็วางแผนตลบหลังเขากลับก็ได้ ถือว่าแฟร์ๆกันไปไงครับ”
ไทม์อธิบาย เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงักแต่แล้วก็บอกว่าไม่เข้าใจอยู่ดี ไทม์เพียงยิ้มขำน้องที่ท่าทางจะมึนเอามาก กวนล่ะสิไม่ว่า
“ออน นั่นนายคนนั้นนี่”
อุ้มรักสะกิดพี่ชายเมื่อนักกีฬาต่างโรงเรียนเดินเข้ามาในโรงยิม นีออนหันไปมองตามที่น้องอุ้มชี้
“หือ ใครอ่ะ?”
“คนนั้นไง ที่ตัวสูงๆใส่เสื้อสีส้มอ่ะ”
นีออนหรี่ตามองคนที่น้องบอก ผู้ชายเสื้อส้ม ตัวสูงๆ อืม... หน้าตาคุ้นๆนะ
“เขาเป็นใครอ่ะ?”
นีออนหันกลับมาถามน้อง อุ้มรักตาโตก่อนถามกลับอย่างไม่อยากเชื่อ
“ออนลืมแล้วเหรอ?”
“เรารู้จักเขาเหรอ?” คนนี้ก็ยังมึนได้อีก ก็คนมันไม่รู้อ่า
“ฮื้อออ ก็คนที่ออนบอกว่าเหมือนพี่น้ำไง คนที่เจอที่ทะเลน่ะ จำไม่ได้เหรอ?”
อุ้มรักทำเสียงขัดใจพี่ชาย ก่อนจะอธิบายขยายความให้พี่นึกให้ออก นีออนเอียงคอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ร้องอ๋อ โลกกลมชะมัด
“อ๋อ จำได้ละ แล้วเขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”
“ท่าทางคงเป็นหนึ่งในนักบาสฯของโรงเรียนนั้นแน่เลย”
อุ้มรักว่าตามที่ตนเองเข้าใจ ก็ตัวสูงขนาดนั้น แถมยังมากับโรงเรียนที่จะมาซ้อมบาสฯกับโรงเรียนนี้อีก ก็คงไม่ผิดหรอกอย่างนั้นน่ะ
“ซุบซิบอะไรกันครับน้องแฝด”
ไทม์ที่หันไปคุยวางแผนกันกับลูกทีม พอหันมาอีกทีเห็นน้องแฝดกำลังซุบซิบอะไรกันอยู่ไม่รู้จึงเอ่ยถาม
“พี่ไทม์เห็นนายคนนั้นป่ะ เสื้อส้มอ่ะ”
นีออนขยับเข้าไปหาพี่แล้วชี้ให้พี่ดู นายเสื้อส้มนั่นก็หันมาทางนีออนพอดี ทั้งยังส่งยิ้มมาให้น้องนีออนอีกต่างหาก ไทม์ย่นคิ้วแปลกใจก่อนตอบคำถามน้อง
“ครับ ทำไมเหรอ?”
“ตอนวันหยุดที่ออนกับอุ้มไปทะเล ออนเจอเขา”
“อือฮึ แล้วเขาทำอะไรนีออนหรือเปล่า?”
“เปล่า แต่เขามาขี้ตู่ว่าออนชอบเขาแหละ บอกว่าออนตามเขา แล้วก็มองแต่เขามาตั้งนานละ ทั้งที่ออนมองพี่ฟิ...”
มือเรียวรีบปิดปากแล้วมองพี่ไทม์ตาโต ไทม์หรี่ตามองยิ้มๆแล้วถาม
“มองใครนะ?”
“มอง...”
นีออนกลอกตาไปมา อยากจะหาทางเลี่ยง แต่มันก็จะเป็นการโกหกพี่ไทม์ด้วยนี่สิ เด็กน้อยเลยช้อนสายตามองพี่แล้วบอกเสียงอ่อย
“มองพี่ฟิวอ่ะ”
“เจอพี่ฟิวด้วย”
“อือ พี่เขาเป็นเจ้าของโรงแรมที่ออนไปพักล่ะ…”
นีออนพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นกับเรื่องที่ได้รับรู้ แต่พอมองหน้าพี่เท่านั้นก็หยุดพูด
“พี่ไทม์โกรธป่ะครับ?”
“ไม่ครับ แต่พี่อยากรู้เรื่องนายเสื้อส้มนั่นมากกว่า”
ไทม์ยิ้มให้น้อง ไม่ได้โกรธหรอกเรื่องพี่ฟิวน่ะ เรื่องนายเสื้อส้มที่รออยู่ตรงหน้านี่สำคัญกว่า ไทม์จ้องมองนายคนนั้นเขม็ง ดูท่าเจ้าตัวเขาก็จะรู้ตัวอยู่ว่าถูกมอง เพราะรอยยิ้มกวนอารมณ์ที่ส่งมานั่น
โค้ชของทั้งสองโรงเรียนให้แบ่งทีมโดยผสมสองโรงเรียน ไทม์ได้อยู่ทีมตรงข้ามกับนายเสื้อส้มที่รู้ชื่อตอนโค้ชเอ่ยเรียกว่าชื่อวี พอนายวีรู้ว่านีออนเรียนโรงเรียนนี้ด้วยก็รู้สึกว่ามันคือพรหมลิขิต ยิ่งเห็นว่ามีองครักษ์คอยคุมอยู่แบบนี้ยิ่งดูท้าทายเข้าไปอีก อะไรที่ได้มายากมักมีคุณค่าเสมอ และด้วยนายวีเป็นเด็กต่างโรงเรียน หน้าตาก็ดูดีอยู่ทำให้นายวีคนนี้ได้รับเสียงเชียร์จากสาวๆในโรงเรียนของน้องแฝดอยู่ไม่น้อย แฟนคลับพี่ไทม์มีการแอบปันใจให้นายคนนั้นไปเสียด้วย
พอถึงตอนซ้อมก็ดูเหมือนนายวีจะจงใจเข้าชนไทม์อยู่ตลอด แต่ไทม์ก็ใจเย็นมากพอทำให้ไม่มีเรื่อง ทั้งที่น้ำกับแอมร่ำๆว่าอยากจะเข้าไปสกัดดาวรุ่งมันให้จอดคาที่สักที พากันเล่นขี้โกงสุดๆเลยนี่หว่า
หลังจากที่ซ้อมเสร็จ พอจะกลับวีก็เข้ามาหานีออนที่ลงจากอัฒจันทร์มายืนอยู่กับพี่ไทม์ ไทม์ก้าวมาข้างหน้าเบี่ยงตัวกันน้องไว้ วีมองรุ่นพี่ต่างโรงเรียนอย่างท้าทาย ก่อนหันไปหานีออนน้อยที่ยืนเยื้องอยู่ข้างหลังไทม์
“ถึงตอนนี้น้องนีออนอาจจะไม่ได้ชอบพี่ แต่พี่จะทำให้เราชอบพี่ให้ได้”
คำพูดและสีหน้าท่าทางมั่นอกมั่นใจของวีทำให้ทุกคนในที่นั้นฮือฮากันใหญ่ ไทม์ออกจะอึ้งไปกับการออกตัวล้อฟรีของวี สายตาของรุ่นพี่อย่างไทม์จ้องปะทะกับนายวีไม่มีหลบ นีออนเกาะแขนพี่ไทม์ที่ยืนอยู่ด้านหน้าแล้วมองนายหลงตัวเองนั่นด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งที่รู้อยู่ว่าเขากับพี่ไทม์เป็นอะไรกันยังจะมาบอกว่าจะทำให้เขาชอบอีก บ้าไปแล้ว
“ยังไงผมก็ไม่มีทางชอบพี่หรอก ผมเป็นแฟนพี่ไทม์ แล้วก็ชอบพี่ไทม์คนเดียวด้วย”
นีออนน้อยบอกอย่างมั่นใจ ไทม์ถึงกับยิ้มกว้างกับคำพูดน้อง นายวียักไหล่ไม่ยี่หระต่อคำพูดนั้นของนีออนแล้วว่า
“อย่าเพิ่งมั่นใจไป”
“มั่นใจมากไปก็ไม่ดีนะน้อง”
ท่าทางกวนๆนั้นคงไปกระตุ้นต่อมพี่น้ำเข้าเลยขอแทรกสักนิด วีเหลือบมองคนพูดแค่หางตา เท้าพี่น้ำแทบกระตุก รู้เสียบ้างนะว่านี่ถิ่นใคร เท้าหลายคู่นะเว้ยจะบอกให้
“อย่าเผลอละกัน”
นายวีทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็เดินจากไปพร้อมกับเหล่าผองเพื่อนนักบาสฯ ไทม์มองตามรู้สึกไม่ค่อยพอใจนายวีสักเท่าไหร่ ทำไมศัตรูหัวใจเขามักเป็นเด็กรุ่นน้องอยู่เรื่อยๆนะนี่
“น่าต่อยปากแตก” นี่ก็อีกหนึ่ง เซียนก้าวมายืนข้างไทม์ก่อนเปรยอย่างใส่อารมณ์เล็กน้อยถึงปานกลาง
“เฮ้ย! ใจเย็นก่อนไหมน้องเซียน?” ไทม์เอ่ยปรามกลั้วหัวเราะ
“เฮอะ มัวแต่ใจเย็น คิดว่าตัวเองหน้าตาดีแล้วนีออนจะเปลี่ยนใจไม่ได้รึไง?”
เซียนลอยหน้าว่ากวนๆ ไทม์เพียงแต่ยิ้มให้เท่านั้น เป็นน้ำเสียอีกที่เข้ามาจัดการน้องเซียนตัวแสบแทนเพื่อน
“เอาเมียมึงไปเก็บไปแอม”
คำว่าเมียของพี่น้ำเล่นเอาน้องเซียนคอแข็ง หันกลับมามองคนพูดด้วยแววตาวาววับ น้ำยิ้มเยาะหน่อยๆทำให้เซียนอยากจะมอบคำด่าใส่หน้าให้ด้วยความรักล้นเหลือ
“สะ...”
แอมรีบปิดปากน้องเซียนตัวแสบก่อนที่สิงห์สาราสัตว์จะได้เดินเพ่นพ่าน แล้วลากน้องเซียนออกไปด้วยกัน คนรอบข้างพากันมองยิ้มๆ คู่นี้มันน่ารักแบบแปลกๆดีนะ
เมื่อแอมเพื่อนรักจัดการพาน้องเซียนไปแล้ว ไทม์ก็หันมามองน้องนีออนน้อยที่ดูไม่ได้เดือดร้อนกับเรื่องที่นายวีอะไรนั่นมาประกาศว่าจะแย่งน้องไปเลยสักนิด แถมคำพูดที่น้องตอกกลับหมอนั่นไปยังได้ใจเขามากๆเลยด้วย หึ นีออนเป็นของเขา ใครหน้าไหนก็อย่าหวังมาแตะ!
ทางด้านแฟนคลับพี่ไทม์ที่แอบปันใจไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนรีบหักหลบแทบไม่ทัน ย้อนกลับมาอยู่ข้างพี่ไทม์เหมือนเดิม พากันเขม่นนายคนนั้นเอาไว้แล้วเรียบร้อย หนอย~ บังอาจมาประกาศศึกกับพี่ไทม์ถึงที่ กล้ามากไปแล้ว!
ทิมเดินหงุดหงิดเข้ามาในโรงยิม บอกพี่ๆว่าขอซ้อมให้หนักเลยได้ไหม อยากอัดปากไอ้เชี่ยพวกนั้น ไทม์ถามน้องว่ามีอะไรเกิดขึ้น ทิมเลยว่าพวกนั้นมายุ่งกับกร พอพูดแล้วก็ยิ่งโมโห กรจับแขนเอาไว้ทิมก็หันไปส่งสายตาเคืองขุ่นให้ แต่กรก็จับไม่ยอมปล่อยทำให้ทิมอ่อนลง ก่อนพากันไปห้องอาบน้ำนักกีฬาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับบ้าน
“ทิม เดี๋ยว... เดี๋ยวมีคนเห็น”
เสียงห้ามปรามของทิวากรดังลอดมาจากห้องอาบน้ำของนักกีฬาโรงเรียน เจ้าของเสียงพยายามอย่างยิ่งที่จะเบี่ยงหลบคนที่คอยคลอเคลียนัวเนียไม่ห่าง
“เฉยไว้กร”
ทิมกระซิบบอกแกมสั่ง กดจูบริมฝีปากเพื่อนซ้ำๆ อยากใช้ลิ้นแต่สถานที่ไม่อำนวยให้เลยเถิดสักเท่าไหร่ จึงทำได้แค่เลาะเล็มภายนอกเท่านั้น เมื่อพอใจแล้วจึงลดความหนักหน่วงลง กรแตะแก้มเพื่อนที่อยู่ใกล้เพียงลมหายใจกั้นก่อนถาม
“หายโมโหยัง?”
“ใกล้ละ อีกนิดนึง”
ทิมบอกเท่านั้นก็ตั้งท่าจะเริ่มจูบใหม่อีกรอบ จนกรต้องรีบหยุดไว้
“พอก่อน ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับบ้านกันนะ”
ทิวากรก้มหน้าน้อยๆแล้วช้อนตามองก่อนเอ่ยอ้อน เท่านี้ทิมก็ไปไหนไม่รอดแล้ว ทิมหอมแก้มเพื่อนอีกทีแล้วถึงเข้าห้องอาบน้ำไป กรถอนหายใจโล่งอกแล้วออกไปรอข้างนอก
‘เกือบไปแล้ว ไอ้กรเอ๊ยยยย’
TBC
ขอบคุณทุกท่านค่ะ ยังบวกไม่ได้ ติดไว้ก่อนเน้อ :กอด1:
ตาลายอ่ะ ตรวจคำผิดไปรอบเดียว ถ้าเห็นตรงไหนผิดอีกช่วยบอกด้วยนะคะ :pig4:
ส่วนตอนหน้า... ทิมxกร จัดไปค่ะ :give2:
-
ตอนหน้า ทิม กร พลาดไม่ได้
ชอบอ่ะ นีออนประกาศชัดๆ
แต่วีนี่มันยังไงเนี่ย
-
ตอนหน้าเอาให้กรไปไหนไม่รอดเลยนะ อิอิ
แอมเซียนน่ารัก
-
ตอนหน้าทิมกับกร ให้เค้าได้กดอีโมฯนี้เลยนะ :jul1: :haun4: :m25:
-
น่ารักอ่ะ^^
น้องนีออนชัดเจนมาก ไม่เสียแรงที่พี่ไทม์รักพี่ไทม์หลง
นายวีก็กวนนะ เสียหน้าเพราะหลงตัวเองแล้วไม่ยอมแพ้อีก
กล้ามากที่ประกาศสงสารกับพี่ไทม์ เดี๋ยวเจอแฟนคลับพี่เค้าจัดเต็มหรอก
ตอนหน้า ทิม กร จะรอดูว่ากรจะรอดเหมือนครั้งนี้รึเปล่า ฮฺฮฺ
^^
-
คิดถึงเรื่องนี้ น้องๆน่ารักจริงๆเลย
อ่านแล้วแอบอยากกินเด็กเหมือนพี่ๆ อิอิ
นีออนช่างเป็นเด็กตรงไปตรงมาแอบแสบเล็ก หุหุ
รอตอนต่อไปค่ะ อยากอ่านทิมกรมากกกก เห็นมาดพี่ชายอย่างไทม์แล้ว อยากเห็นแบบน้องชายบ้าง
-
พี่วี คนอะไรหลงตัวเองชะมัด
นีออนไม่ชอบหรอก น้องมีตัวจริงแล้วเหอะ
พี่ไทม์สุดหล่อเพอร์เฟคแมนซะขนาดนี้ นีออนไม่เปลี่ยนใจแน่นอน
น้องอุ้มเป็นหูเป็นตาให้พี่ไทม์
แสนดีขนาดนี้ต้องมีทิปเยอะๆให้น้องนะพี่ไทม์
ปิงกับแต้ม เซียนกับพี่แอม ทิมกับกร
คู่หลังนี่ตัวหื่น 5555+++
-
น้องออนแน่มากเลย พูดอย่างนี้ได้ใจพี่ไทม์ไปเต็มๆเลย
-
นร ต่างถิ่น กล้ามากไปแล้วนะเนี่ย จัดการเลย :beat: :z6:
-
นีออนนู๋ชัดเจนมากกกกกก
ประกาศโต้งๆเลยว่าพี่ไทม์
เป็นแฟน :z2:
-
ไทม์สงสัยต้องไว้หนวดกับถือไม้ตะพด (หรือไม้เบสบอลดี ดูหนุ่มกว่า อิอิ)
กันหนุ่มๆที่จะมายุ่งกับน้องออน
-
นีออนน้อยท่าจะปลื้มพี่ฟิวมากนะเนี่ย
-
:กอด1:
-
ดีแล้วที่นีออนน้อยชัดเจน :กอด1: ว่าแต่ทำไม้ขอบมองพี่ฟิวจัง เห็นเป็นไอดอล?
-
ฮาที่พี่น้ำเจอฝาแฝดโดยที่ไม่รู้ตัว
:laugh:
แต่แหมน้องวีนี่จะกล้าหาญเกินไปมั้ยลูก
มาโรงเรียนเค้ายังจะมากร่างอี๊ก
ไอ้พวกนิสัยแบบนี้พี่เห็นได้กินตุ๊บตั๊บเป็นของหวานกันหลายคนแล้วนะ
o18
พี่ไทม์กับน้องทิมสู้ๆ
:z2:
-
ตอนหน้า ทิมกับกร :z1:
น้องนีออนของเราเสน่ห์แรงจิงนะ :L2:
-
อริโผล่มาเพียบเชียว
-
:L2: :L2: :L2:
-
นีออนน้อยความจำสั้นจริงๆ คึคึ
ตอนหน้าเป็นทิมกับกร กรี๊ดๆๆ
-
แวะมาจิ้มบวกหนึ่งตอนที่ 20 ค่ะ :L2:
และขอลาไปนอนก่อนเน้อ :a12:
ควรจะบอกว่าราตรีสวัสดิ์ หรือ อรุณสวัสดิ์ดี? :laugh:
-
ทิมร้อนแรงกว่าพี่ไทม์อีก 5555555' รอ ทิม'กร คับบบ :)
-
นีออนน่ารัก เสน่ห์แรงแบบไม่รู้ตัว :laugh:
กร ก็โดนจีบด้วยเหรอ?
-
น้องนีออน เสน่ห์แรงอีกแล้ว พี่ไทม์คนดีต้องเตรียมปัดแมงหวี่ออกไป
อิอิ รอกรกับทิมค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วคุ้มเลยล่ะ ได้เจอทุกคนทุกคู่
แต่เราก็ไม่ได้ลำเอียงแต่อย่างใด รักทุกคู่ :กอด1:
แต่ดูเหมือนงานจะเข้าทั้งพี่ทั้งน้อง พี่ไทม์และทิม
แต่เชื่อว่าทั้งสองคนจัดการได้ :a3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดค่ะ
-
ไอวีนี่มันร้ายนัก :z3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทิมนี่โมโหหึงแรงกว่าพี่ไทม์อีกนะเนี่ย
-
น่ารักทุกคู่เลยอ๊ะ
-
น้องออนน้อย ชัดเจนมากก.... ปลื้มใจแทนพี่ไทม์จริงๆ
คู่ทิมก็หวานมันส์กันซะ
เพิ่งรู้ว่าวิธีที่ทำให้ทิมหายโมโหเป็นแบบนี้
:m3: :m3: อ๊ากกกก... น่ารักๆๆๆๆ
รอคู่ทิมXกรนะคะคุณวันใหม่
ชอบคู่นี้เหมือนกัน เค้าดูหวานๆล้ำหน้าคู่พี่ไปไกลแล้ว
ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
ดันน้องแฝดสู้กับน้องเปียว ย๊ากกก
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (22) แพ้ทาง (ทิม x กร)
บนเตียงนอนนุ่มของทิวากรในเวลาเช้าตรู่ เจ้าของเตียงยังคงหลับสนิทและไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาในเวลานี้ ผ้าห่มที่คลุมกายร่นลงไปกองที่ปลายเท้าจากการนอนดิ้นของหนุ่มน้อย เตียงนอนข้างกายยุบยวบเมื่อมีอีกคนก้าวขึ้นมา มือปริศนาลูบไล้ไต่มาตามต้นขาที่มีเพียงกางเกงขาสั้นกั้นเอาไว้ บุคคลปริศนาชะโงกเงื้อมอยู่เหนือร่างกาย ก่อนที่จะโน้มตัวลงมาจูบคนหลับ สัมผัสแปลกปลอมทำให้เจ้าของริมฝีปากตื่นขึ้นมา ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดเท้าของกรก็ยกสูงแล้วส่งลูกถีบออกไปจนบุคคลปริศนานั้นแทบจะตกเตียง
“ทิม!”
ทิวากรเรียกชื่อคนทำชีกอกับตนเองแต่เช้าเสียงดัง ทิมในชุดนักเรียนมัธยมปลายนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง มือกุมท้องที่ถูกกรถีบเข้าให้เมื่อครู่นี้
“ถีบมาได้ เจ็บนะ!”
ทิมเอ่ยพ้อเพื่อนรักหน้างอ ทิวากรส่ายหน้า ลุกขึ้นมานั่งแล้วดึงขากางเกงที่ถูกถลกขึ้นให้เข้าที่เข้าทาง เผลอเป็นไม่ได้เลยหมอนี่หนิ
“ก็ใครจะไปรู้ว่าเป็นนายอ่ะ นึกว่าผีอำ”
กรพูดเหมือนจะบ่นไปในตัว ลงจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ทิมนั่งเซ็งอยู่บนเตียงที่ทำอะไรเพื่อนไม่ได้อยู่ชั่วครู่ก่อนตามไปที่ห้องน้ำด้วย ทิมยืนค้ำกรอบประตูมองคนที่กำลังถอดเสื้อจะอาบน้ำ ก็ดูเอาเถอะ ชอบยั่วไม่รู้ตัวแบบนี้บ่อยๆใครมันจะอดใจได้วะ แต่ต่อให้อดใจไม่ได้ก็ต้องอด เพราะกรไม่ยอมให้เสียที เซ็งเป็ด!
กรเหล่มองคนที่ยืนขวางประตูเล็กน้อยก่อนจะก้าวมาเพื่อปิดประตู ทิมรีบดันไว้ทำให้กรเลิกคิ้วมอง
“อะไร?”
“มันตื่นแล้วอ่ะ”
“หา?”
ไอ้การพูดไร้รูปประโยคนั่นทำให้กรงง แต่พอเห็นว่าคนพูดคือทิมเพื่อนรักแล้วก็พอเดาได้ สายตาจึงกวาดลงต่ำขณะที่หูได้ยินคำถามตามมาติดๆ
“ขอได้ป่ะ?”
“เชี่ยยยยยยยยย!!!”
นั่นเป็นเพียงคำสุดท้ายจากปากทิวากร ก่อนเสียงร้องโหยหวนของคนหื่นจะดังตามมา ท่าทางจะศพไม่สวยแล้วล่ะทิมเอ๋ย
“มือหนักชะมัด”
เสียงบ่นของทิมดังมาตามทางตั้งแต่หน้าบ้านของกรเลยก็ว่าได้ กรเหล่มองเพื่อนที่ลูบมุมปากที่เริ่มช้ำแล้วยิ้มเยาะ กะว่าจะเตะผ่าหมากคนหื่นอยู่เหมือนกัน แต่ก็แอบสงสารเดี๋ยวไม่มีใช้ล่ะแย่เลย มองทิมที่บ่นพึมพำแล้วส่ายหน้า ไอ้ที่เห็นกันว่าทิมไม่ค่อยพูดนั่นมันหลอกตาทั้งนั้นล่ะ พออยู่กับเขาไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย
“บ่นอะไร?”
กรเอ่ยถาม ทั้งน้ำเสียงทั้งท่าทางกวนอารมณ์ ทิมทำปากขมุบขมิบแล้วสะบัดบ็อบเดินนำหน้าไป กรหัวเราะขำท่าทางบ้าบอนั้น มันจะเสกหนังควายเข้าท้องเขาป่ะวะนั่น
หากจะย้อนความกันแล้วทิมกับกรก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเพราะบ้านอยู่ในละแวกเดียวกัน พ่อแม่ของกรไปทำงานที่เมืองกรุงทั้งคู่ น้องสาวของกรที่ยังเล็กอยู่พ่อกับแม่ก็พาไปอยู่ด้วย และก็เรียนอยู่ที่นั่นเลย มีเพียงกรที่อยู่ที่บ้านเกิดกับตายาย เพราะไม่อยากไปเพิ่มภาระค่าใช้จ่ายให้พ่อกับแม่อีกคน
ปรกติทิมเป็นคนไม่ค่อยพูด ชอบมองแล้วก็เงียบ แต่พออยู่กับกรแล้วชอบพูดมาก เหมือนเก็บกดมานานเลยต้องพูดออกมาอย่างนั้น ตอนเด็กกรมักชื่นชมพี่ไทม์ให้ทิมฟังอยู่เสมอ อะไรๆพี่ไทม์ก็ดีไปหมดทุกอย่างจนทิมหมั่นไส้ พอกรบอกว่าพี่ไทม์เล่นกีฬาเก่งและเท่มากๆ ทิมก็เอาบ้าง แต่ไม่เคยได้รับคำชมนั้นสักทีหรอก ก็เขามันคนนอกสายตา
“วันนี้กูมีซ้อมวิ่ง มึงกลับไปก่อนป่ะ”
ทิมในวัยประถมเดินเข้ามาหาทิวากรที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งข้างสนาม เขาเป็นนักกรีฑาของโรงเรียน ก่อนแข่งก็จำต้องฝึกซ้อมอยู่บ่อยๆ ทั้งในช่วงเช้าก็ต้องตื่นตั้งแต่ตีสามตีสี่มาซ้อมวิ่ง ก่อนกลับก็ต้องซ้อมอีกรอบ เป็นอะไรที่เหนื่อยมากเหมือนกัน
“มึงก็วิ่งไปสิ เดี๋ยวกูนั่งรอ” ทิวากรยิ้มบอก
“กูไม่อยากให้มึงอยู่”
“ทำไมอ่ะ?”
เด็กชายทิวากรย้อนถามหน้ามุ่ยที่ถูกไล่ ทิมมองท่าทางอย่างนั้นของเพื่อนแล้วพึมพำเบาๆ
“ถึงอยู่ดูก็ไม่เห็นว่าเราเท่ จะอยู่ทำไมวะ…”
“อะไรนะ?”
กรได้ยินเพื่อนพึมพำอะไรไม่รู้เลยเอ่ยถาม ทิมชะงักไปเล็กน้อยก่อนบอกปัด
“เออ ช่างเหอะ อยากอยู่ก็อยู่ แต่บอกไว้ก่อนว่านานนะเว้ยยย” ทิมเตือนแกมขู่เอาไว้ก่อน
“อื้อ รอได้”
คนนี้ก็ยังไม่ย่นระย่อ พยักหน้าหงึกหงักประมาณว่าแค่นี้สบายมาก ทิมมองรอยยิ้มของเพื่อนแล้วแอบรู้สึกคันในหัวใจ
‘ชิ! มาทำเป็นน่ารัก’
เหมือนจะเป็นการว่าเพื่อนในใจ แต่ดูอีกทีก็เหมือนจะชม ที่แน่ๆรู้สึกว่ากรเขาจะน่ารักอยู่ก่อนแล้วหรือเปล่าทิม ไม่อย่างนั้นทิมคงไม่ไล่เพื่อนกลับก่อน ก็กลัวมีคนมาเหล่เพื่อนของเขานี่นา
ทิมเดินไปรวมกลุ่มกับนักกีฬาคนอื่นๆ กรก็ยังคงนั่งมองอยู่ที่เดิม รอยยิ้มน่ารักนั้นไม่ได้หายไปไหน ยิ่งเห็นทิมที่ซ้อมวิ่งอยู่วิ่งเข้าเส้นชัยเป็นคนแรกรอยยิ้มนั้นยิ่งกว้างกว่าเดิม
‘ทิมนี่ก็เท่เหมือนกันนะ’
----------------
เมื่อทั้งคู่ขึ้นมัธยม เริ่มก้าวเข้าสู่วัยรุ่น เริ่มรู้ว่าความรู้สึกรักชอบมันเป็นเช่นไร กรก็บอกทิมว่าชอบพี่ไทม์และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เด็กน้อยจึงเอาเรื่องนี้มาปรึกษาเพื่อนอย่างทิม ทิมเลยว่าพี่ไทม์ต้องเกลียดแน่ถ้ารู้ว่ากรชอบ กรเลยได้แต่ลอบมองพี่ไทม์อยู่บ่อยๆ ทิมออกจะไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ พยายามกันให้ออกห่างจากพี่ชายทุกวิถีทาง บอกให้เลิกชอบ มันไม่ปกติ แต่กรก็ยังชอบอยู่ เลยไล่กรไม่ให้มาบ้านอีก
“ทำไมต้องไล่กันด้วยวะ!” กรถามหาเหตุผลเสียงดัง
“ก็มึงไม่ปกติอ่ะ”
“กูไม่ปกติตรงไหน?” ทิวากรท่าทางเริ่มจะไม่พอใจ ตั้งท่าจะมีเรื่องกับเพื่อนได้ทุกเมื่อ
“ตรงที่มึงชอบผู้ชายน่ะแหละที่ไม่ปกติ” ทิมว่า สีหน้าสะใจที่เห็นเพื่อนอ้าปากค้างไปแล้ว ดี จะได้เลิกชอบพี่ไทม์สักที
“ไอ้ทิม อยากมีเรื่องเหรอวะ!?” ทิวากรผลักไหล่เพื่อน
“ทำไม!” ทิมก็ผลักคืนท่าทางไม่ยอมกัน
ทั้งสองคนตั้งท่าจะทะเลาะกันจริงจัง ไทม์ที่เพิ่งกลับเข้าบ้านมาเอ่ยทักคู่เพื่อนซี้ที่ท่าว่าจะกำลังมีปัญหา
“อ้าวๆ ทะเลาะอะไรกันน่ะเราสองคน?”
กรที่เห็นว่าพี่ไทม์มาจึงลดระดับความโกรธเกรี้ยวลง ทิมเองก็เมินมองไปอีกทาง
“เปล่าครับ”
กรบอกเสียงเบา ก้มหน้าลงเล็กน้อยไม่กล้าประสานสายตากับพี่ไทม์มากนัก ทิมยิ่งหงุดหงิดกับท่าทางของเพื่อน ไทม์เห็นบรรยากาศแปลกๆระหว่างน้องชายกับเพื่อนสนิทของน้อง มองสองคนสลับกันไปมา ก่อนโยกศีรษะทิวากรที่อยู่ใกล้ตนเองเบาๆด้วยความเอ็นดูแล้วว่า
“เป็นเพื่อนกันต้องสามัคคีกันไว้นะรู้เปล่า?”
“ครับ” กรอมยิ้มเขินพี่ไทม์ก่อนตอบรับ
“โธ่เว้ย! กลับบ้านมึงไปเลยไป”
ทิมเข้ามากระชากแขนเพื่อนที่ทำหวานกับพี่ชายของตัวเองออกมา แล้วดันให้ออกไปอย่างที่ว่า
“ไอ้เชี่ยทิม!” กรปัดมือเพื่อนออก มองหน้าเพื่อนที่ก็มองมาที่ตนเองอย่างไม่พอใจเหมือนกัน
“ทิม ทำไมไปไล่เพื่อนแบบนั้นล่ะ?”
“พี่ไทม์อย่ายุ่ง!”
ไทม์เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีจึงเข้าไปจะช่วยไกล่เกลี่ย แต่น้องกลับเหวี่ยงตนเองเพิ่มไปด้วยอีกคน
“ทิม”
ไทม์เรียกชื่อปรามน้องเสียงหนัก ทิมจิ๊ปากขัดใจก่อนเดินปึงปังหนีขึ้นบ้านไป ไทม์ถอนใจเบาๆกับอารมณ์ฉุนเฉียวของน้อง ก่อนหันมาถามคู่กรณีที่เหลืออยู่ในที่นี้
“ทะเลาะอะไรกันน่ะ หืม?”
กรมองตามทิมไม่วางตา หันกลับมาหาพี่ไทม์เมื่อพี่เขาถาม มองพี่ไทม์นิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ชั่วครู่ก่อนบอก
“ผมกลับบ้านดีกว่าครับ”
“อ้าว?”
ไทม์อุทาน งงกับเด็กสองคนนี้ พอเห็นเพื่อนน้องไม่อยากพูดถึงไทม์จึงไม่เซ้าซี้ต่อ
“ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วย บอกพี่ได้นะครับ”
กรพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากบ้านไป พอออกมาพ้นรั้วบ้านกรก็หันกลับไปมองที่หน้าต่างห้องของทิม ทันเห็นผ้าม่านตรงหน้าต่างถูกปิดตอนที่เขาเหลียวไปมองพอดี เด็กน้อยถอนหายใจ รู้สึกแย่กับสถานการณ์ในตอนนี้ที่สุด
------------
พอได้ทะเลาะกันไปแล้วก็เหมือนทั้งทิมและกรจะมีช่องว่างระหว่างกันเกิดขึ้น ก่อนนี้เคยสนิทกันมากมาย ไปไหนมาไหน จะนอนบ้านใครก็ไม่เห็นว่ามีปัญหา แต่พอทิมรู้ว่ากรชอบพี่ไทม์ สิ่งที่มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ทำมาโดยตลอดนั้นกลับกลายเป็นปัญหาขึ้นมา ทำให้ทะเลาะกันอยู่โดยไม่มีสาเหตุก็ออกบ่อย ยิ่งพอทิมเห็นว่าพี่ไทม์ของตนเองไปปลอบกรก็ยิ่งโกรธแล้วไปต่อว่าเพื่อนอีก
“สำออย”
ทิมตามมาหาเรื่องกรถึงที่บ้าน แน่ล่ะว่าเขาเข้านอกออกในบ้านนี้ได้ตามสะดวก ไม่มีใครเคยห้ามเขาอยู่แล้ว
“มึงว่าไงนะ!?” กรทวนถามทั้งที่ได้ยินเต็มสองหู
“มึงอ่ะ สำออย อยากให้พี่กูปลอบใจ โห่ โคตรอ่อยเลยว่ะ…!”
ผลัวะ!!
กำปั้นเน้นๆถูกต่อยออกไปเต็มแรง ผลลัพธ์คือทิมหน้าหันตามแรงชกจากหมัดของกร
“กูเกลียดที่มึงเป็นแบบนี้ที่สุด ไม่เห็นเหมือนพี่ไทม์เลย!”
พอถูกเปรียบเทียบทิมยิ่งโมโห กระชากคอเสื้อเพื่อนมาแล้วดันไปชนผนังห้องเสียแรงก่อนประกบริมฝีปากจูบดุดัน พอกรขัดขืนก็ยิ่งเจ็บเพราะใช่ว่าทิมจะจูบเก่งที่ไหน ยิ่งทำเพราะอารมณ์โกรธด้วยแล้วยิ่งเพิ่มความเจ็บขึ้นไปอีก
“กูจะไปเหมือนพี่ไทม์ได้ยังไง มึงไม่ได้รักกูนี่ อะไรกูก็ดูไม่ดีทั้งนั้นล่ะในสายตามึงอ่ะ”
ทิมตัดพ้อ มองเพื่อนที่อยู่ใกล้กันเท่านี้ ริมฝีปากที่มีรอยยิ้มแสนน่ารักให้เขาอยู่เสมอนั้นตอนนี้กลับมีเลือดซึมเพราะเขาเป็นคนทำ ก่อนมันจะขยับพูดถ้อยคำทำร้ายจิตใจเขามากขึ้นไปอีก
“เกลียด…” กรมองเพื่อนด้วยแววตาผิดหวัง คำที่เอ่ยบอกแผ่วเบาแต่ร้าวไปทั้งใจ พอเห็นทิมนิ่งอึ้งไปกรก็ยิ่งตอกย้ำคำเดิมเสียงดัง
“เกลียด!!”
“เงียบ!”
ทิมตะคอกกลับ ไม่อยากฟังมันเลยสักนิด แต่กรก็ยังไม่ยอมหยุด
“กูเกลียดมึง”
“กูบอกให้มึงเงียบ!”
ทิมกำหมัดแล้วเงื้อง่าสุดแขน อีกมือกำคอเสื้อของกรเอาไว้ กรมองเพื่อนไม่มีหลบ ก่อนจะพูดคำที่ทิมไม่อยากได้ยินออกมาอีก
“เกลียด…”
ทิมสะบัดมือที่กำคอเสื้อเพื่อนออกแรงๆ แล้วหุนหันออกไปจากห้อง กรยืนนิ่งอยู่ที่เดิม น้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บใจ
“เกลียด เกลียด เกลีย…”
กรบอกย้ำกับตนเองซ้ำๆ แต่สุดท้ายก็หลอกใจตัวเองไม่ได้ เขาไม่ได้เกลียดทิม แต่ทิมคงเกลียดเขาถึงได้ทำแบบนี้ เป็นเพราะเขาชอบพี่ไทม์หรือ มันผิดมากหรือไงกัน
ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกันนั้นกรกับทิมก็ไม่ได้พูดกันไปเป็นเดือน เวลาล่วงเลยไปจนปิดภาคเรียนฤดูร้อน ทั้งคู่จะขึ้นมัธยมปีที่3 ในภาคเรียนใหม่ที่จะมาถึงนี้ ช่วงที่ทะเลาะกันพอมีใครถามถึงเรื่องว่าทิมกับกรทะเลาะกันหรือ ทิมก็จะบอกว่าเลิกคบกันแล้วทุกที ทั้งที่ตัวติดกันจนโดนเพื่อนแซวว่าเป็นคู่ผัวตัวเมียกันมาตลอด บทจะทะเลาะกันก็รุนแรงขนาดนี้เลย
------------------
ปิดภาคเรียนได้ไม่กี่วันพ่อกับแม่ของกรก็กลับมาที่บ้าน ทิมที่มัวแต่ยึดทิฐิที่มีไม่ยอมไปง้อเพื่อนก่อนทำให้พลาดที่จะรู้เรื่องอะไรมากมายเกี่ยวกับกร จนวันหนึ่งที่เห็นว่าหน้าบ้านของกรมีรถยนต์มาจอดและมีคนขนของขึ้นรถกันอยู่ ทิมถึงเพิ่งสำนึกได้ว่าอะไรเป็นอะไร กรกำลังจะย้ายตามแม่กับพ่อไปอยู่กรุงเทพฯ เพราะงานที่ท่านทั้งสองทำมันเข้าที่เข้าทางดีแล้ว และให้ลูกชายอย่างกรอยู่ทางนี้ก็ไม่มีใครดูแล ลุงกับป้าพี่ของแม่กรที่ดูแลตายายอยู่ก็ใช่ว่าจะมีเวลาดูหลาน
ทิมที่เพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อมันกำลังจะสายรีบไปบอกแม่ให้ไปขอร้องพ่อแม่กรไม่ให้กรไป เห็นลูกท่าทางร้อนรนคุณแม่ของทิมก็จึงมาตามคำขอของลูกชาย ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายคุยกันทิมก็เลยพากรแยกไปคุยอีกทาง
“เพราะมึงเกลียดกูมึงเลยจะหนีกูไปใช่ไหม?” ทิมยิงคำถามตรงประเด็นทันที เขาร้อนใจเกินกว่าจะมาอ้อมค้อมแล้วตอนนี้
“คิดอะไรของมึง กูไปอยู่กับพ่อแม่กูต่างหาก” กรเอ่ยแย้ง
“ก่อนนี้มึงยังอยู่ที่นี่ได้เลยนี่ แล้วทำไมตอนนี้มึงถึงอยู่ไม่ได้เล่า!” ทิมเริ่มใช้เสียงดังตามอารมณ์ของตนเอง
“เอ๊ะ กูก็บอกแล้วว่าต้องไปอยู่กับพ่อแม่มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ!?”
“ไม่รู้ กูรู้แต่ว่ามึงเกลียดกูแล้ว เลยจะไปจากกู”
“ทิม มึงลองคิดดูดีๆหน่อยว่าใครกันแน่ที่เริ่มก่อน”
“ถ้ามึงไม่ชอบพี่ไทม์เรื่องมันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก”
“อ๋อ นี่มึงโทษว่าเป็นความผิดกูว่างั้น?”
“ก็ไม่ใช่หรือไง เพราะมึงชอบพี่ไทม์แหละ”
“ถ้ากูผิด งั้นก็ไม่ต้องมาพูดกับกูเลย ถอย!”
“กร!”
ทิมรีบคว้าตัวเพื่อนไว้ก่อนที่จะผละจาก ต่างคนต่างเถียงโดยไม่มีใครยอมใคร ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วทิมอยากจะพูดอะไรที่มันดีกว่านี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดจะบอกอย่างไรดีถึงจะทำให้กรไม่ไปจากเขา
“มึง... ไม่ไปไม่ได้เหรอ?”
ทิมรั้งให้เพื่อนหันมาหาตนเอง กรยังคงเงียบไม่มีคำตอบใดๆให้ ทิมจึงพูดต่อ
“จริงๆแล้วกูไม่ได้เกลียดมึงนะ”
ทิมเอ่ยบอกอย่างไม่ค่อยแน่ใจในผลลัพธ์ที่จะตามมา แต่มันคือสิ่งสุดท้ายที่คนอย่างเขาทำได้ในเวลานี้ ถ้าหากว่ามันจะพอช่วยเขาได้ล่ะก็...
“กร กูชอบมึง... ทิมชอบกร อย่าไปเลยนะ”
ทิวากรหันมามองเพื่อนอย่างตกตะลึง ทิมบอกว่าชอบเขา หัวใจทิวากรเต้นแรงโลด แต่ก็กลับห่อเหี่ยวลงเหมือนลูกโป่งถูกเจาะ เมื่อความเป็นจริงในตอนนี้คือเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว กรก้มหน้าลงต่ำก่อนบอกเพื่อนเสียงเบาหวิว
“ไม่ได้หรอกทิม”
น้ำเสียงที่แสนเบานั้นทิมกลับได้ยินมันชัดเจน มันคือคำปฏิเสธ การสารภาพรักของเขาครั้งนี้ถูกปฏิเสธเสียแล้ว
“เหรอ”
“...........”
ทั้งคู่ต่างเงียบกันไป มือของทิมที่จับมือเพื่อนเอาไว้เริ่มคลายออก ใจของกรกระตุกไหวเล็กๆ อยากจะจับมือนั้นเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ทำเมื่อทิมปล่อยมือไป
“ขอโทษที”
ทิมพึมพำเสียงเบาไม่แพ้กัน ก่อนหันหลังให้เพื่อนช้าๆ ทิมยังยืนอยู่อย่างนั้นไม่ได้ก้าวไปไหน กำลังรอ รอให้เพื่อนเอ่ยรั้งตนเอง แต่ก็ไม่มีคำใดหลุดลอดออกมาให้ได้ยิน ทิมจึงก้าวห่างออกไป ทิวากรมองตามหลังเพื่อนหน้าเศร้า ก่อนจะเดินกลับไปหาพ่อกับแม่ ส่วนทิมก็เดินเข้าบ้านไปและไม่หันกลับมามองกรอีก
“พ่อ แม่ กรขออะไรอย่างได้ไหมครับ?”
เมื่อทิมก้าวพ้นไปแล้วกรจึงเอ่ยกับพ่อและแม่ ท่านทั้งสองมองลูกชายด้วยความสงสัย รอฟังในสิ่งที่ลูกจะขอ…
-------------------
หลังจากที่ทิวากรจากไปแล้วทิมก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนอีกจนเปิดเทอมครั้งใหม่ในเดือนต่อมา โรงเรียนของทิมก็มีเด็กเข้าใหม่มามากมาย แต่ห้องเขาคงไม่มีเด็กใหม่ที่ไหนเพราะอยู่ม.3 กันแล้ว พอได้กลับมาในสถานที่เก่าๆที่ได้อยู่ด้วยกันกับกร ทิมก็ยิ่งรู้สึกคิดถึง ก่อนที่กรจะไปเพื่อนๆในห้องก็พากันรู้หมดและพากันร้องไห้ที่เพื่อนจะไปอยู่ที่อื่น คงมีแต่ทิมที่ไม่ยอมรับรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับทิวากรจนมันสายเกินจะแก้ไขแบบนี้
เด็กนักเรียนจัดห้องกันใหม่ ทิมจองโต๊ะคู่ข้างหน้าต่างเหมือนทุกที ตัวเขานั่งด้านในส่วนตรงข้างหน้าต่างนั้นเว้นที่ไว้ให้ใครอีกคน คนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ป่านนี้คนนั้นเขาคงมีเพื่อนใหม่ไปแล้ว คงลืมคนทางนี้ไปแล้วด้วยล่ะมั้งนะ
“มึงเว้นที่ไว้ให้ใครวะทิม เขาไม่อยู่แล้วมึงรู้บ้างไหมเนี่ย?” ฟลุค หนึ่งในเพื่อนกลุ่มเดียวกับทิมและกรเดินมานั่งคร่อมเก้าอี้ของโต๊ะด้านหน้าทิมแล้วถามกวน
“เฮ้ย! มึงอย่าไปพูดกับมันแบบนั้น เมียมันทิ้งไปแบบนี้เดี๋ยวมันโดดตึกลงไปทำไงวะ ยิ่งนั่งใกล้หน้าต่างอยู่ นี่มันชั้นสี่เลยนะเว้ย ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะงานนี้”
เพื่อนอีกคนก็เป็นลูกคู่คอยรับส่งลูกกันเป็นอย่างดี ตอนนี้รอบโต๊ะของทิมเลยกลายเป็นแหล่งรวมพลไปแล้ว
“พวกมึงนี่มันปากหวานกันจริงๆ อยากกินลูกถีบสักทีสองทีไหมวะ ห๊ะ!”
ทิมลุกขึ้นท่าทางเอาเรื่องทำให้เพื่อนถอยกรูดแล้วพากันหัวเราะเฮฮาตามประสา ทิมเองก็หลุดยิ้มขำตาม ฟลุคที่นั่งอยู่ใกล้ๆเบ้ปากใส่เพื่อนแล้วว่า
“โห่ ทำเป็นเข้มนะ”
ทิมชูกำปั้นใส่คนพูด เล่นหัวกันไม่นานอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องก็เข้ามา เด็กนักเรียนต่างเข้าที่ของตนเอง หลังจากสวัสดีทักทายกันไปแล้วอาจารย์ก็บอกว่าจะแนะนำเพื่อนใหม่ให้ทุกคนได้รู้จัก เรื่องนี้ทำเอาทิมหูผึ่ง ใจเต้นแรงขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่พอนึกถึงความเป็นจริงที่ว่ากรไปเรียนที่อื่นแล้ว ความตื่นเต้นเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นซึมเซา และยิ่งห่อเหี่ยวมากขึ้นไปอีกเมื่อคนที่ก้าวเข้ามาในห้องเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ เห็นบอกชื่อเป้ชื่อเป็ดอะไรสักอย่างนี่ล่ะไม่ได้สนใจ
นายเป้หรือนายเป็ดอะไรนั่นเดินมาหาที่นั่ง เห็นที่นั่งข้างทิมยังว่างอยู่จึงอยากจะขอนั่งด้วย แต่ทิมใช้สายตาข่มขู่นายเป้จึงเดินเลยไปนั่งที่อื่น
“ขอโทษครับ ผมมาสาย!”
เสียงที่ดังมาจากหน้าห้องทำให้ทิมหันขวับกลับไปมองทันที คนที่ท่าทางเหนื่อยหอบจนแก้มขาวๆขึ้นสีระเรื่อนั่นมัน... ใช่จริงๆใช่ไหม ทิวากร
“เอ้า เข้ามาเลยลูก อาจารย์ก็ว่าอยู่ว่าไม่เห็นเรามาเสียที”
อาจารย์เอ่ยเรียกคนที่ยืนยิ้มแหยอยู่หน้าห้องให้เข้ามา กรไหว้อาจารย์อีกครั้งแล้วกล่าวขอโทษ เพราะเขาเพิ่งกลับมาถึงเมื่อใกล้รุ่งเลยทำให้ง่วงแล้วหลับไปอีก ตื่นมาอีกทีก็สายแล้ว
ก่อนไปกรขอพ่อกับแม่เอาไว้แล้วว่าขออยู่ที่นี่ต่อจนกว่าจะจบมัธยมปลาย เพราะตอนนี้ก็ม.3แล้ว อยากต่อให้จบที่เดียวไปเลยจะดีกว่าย้ายไปมา แล้วหลังจากนั้นค่อยพูดกันเรื่องเรียนต่ออีกครั้ง พ่อกับแม่ก็เข้าใจ แต่ก็อยากมีเวลาได้อยู่ด้วยกันบ้าง กรเลยตามพ่อกับแม่ไปอยู่เมืองกรุง ได้อยู่ด้วยกันตลอดช่วงปิดภาคเรียน และเพราะพ่อของเขายังไม่ได้ทำเรื่องย้ายที่เรียนใหม่ทำให้กรสามารถกลับมาเรียนที่นี่ได้อีกครั้งจนจบมัธยมปลายตามที่ต้องการ
อาจารย์ที่ปรึกษาบอกให้กรแนะนำตัวเองกับเพื่อนๆ บรรดาเพื่อนสนิทมิตรสหายที่คบกันมานานต่างส่งเสียงโห่แซวกันใหญ่ กรเพียงยิ้มให้เพื่อนๆเท่านั้น เพราะจุดรวมสายตาของเขาในตอนนี้คือคนที่มองตรงมาทางเขาอยู่ตลอดตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องนั่นต่างหาก แต่พอเขามองตอบฝ่ายนั้นกลับหันหนี กวนชะมัด
“ชื่อกรนะ ทิวากร ฝากเนื้อฝากตัวด้วย” กรเอ่ยแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่ที่แสนจะสนิทกันมานาน ก็เขาได้อยู่ห้องเดิมตั้งแต่ ม.1นี่นา
“เฮ้ย! เชี่ยกร ไหนว่าไปอยู่กรุงเต้บแล้วไม่ใช่รึไร วู้วว ทำกูร้องไห้ฟรีละแสรดดดด”
เสียงฟลุคโห่แซวแหวกอากาศมาทำให้เพื่อนหัวเราะกันครืน นึกสภาพตอนนายฟลุคร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วยังขำไม่หาย
“นายพนมทวน พูดกับเพื่อนแต่ละคำนี่นะ!” อาจารย์ปรามลิงทโมน
“โธ่ อาจารย์คร้าบ มันเป็นการทักทายของวัยสะรุ่นครับ’จารย์ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย~”
“เดี๋ยวเถอะๆ ลามปามนะเธอ”
อาจารย์คาดโทษไม่จริงจังนัก แล้วอย่างนี้มีหรือที่ฟลุคจะหวั่น คนอย่างนายฟลุคไม่หวั่นแม้วันมามากอยู่แล้ว อาจารย์ส่ายหน้าหน่ายๆให้เด็กกวน กวนตั้งแต่ ม.1 ยัน ม.3 นี่ยังดีที่ท่านไม่ต้องตามไปสอนจนถึงมัธยมปลายด้วย เท่านี้ก็ปวดหัวจะแย่
“ทิวากรไปหาที่นั่งไปลูก” อาจารย์เอ่ยบอกเมื่อกรแนะนำตัวแล้ว
“ครับ”
กรรับคำแล้วไหว้ขอบคุณอาจารย์ เดินผ่านเพื่อนๆก็มีแต่เสียงทักทายอย่างยินดีที่กรกลับมา กรก็ยิ้มให้เพื่อนไปเรื่อย เดินผ่านโต๊ะของฟลุคเพื่อนเลิฟก็ตบหัวทักทายด้วยความรักใคร่ ก่อนที่จะมาหยุดที่โต๊ะของทิม เสียงเพื่อนในกลุ่มแซวมาว่าคู่รักคู่เพี้ยนกลับมาหากันอีกแล้ว แต่กรก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป เพราะตอนนี้เขากำลังให้ความสนใจทิมมากกว่า
“ขอนั่งด้วยคนนะ”
กรเอ่ยถามคนที่ทำท่าหมางเมินตนเอง ทิมเหลือบมองแล้วปฏิเสธเสียงเรียบ
“ไม่ได้”
กรยักไหล่นิดๆแล้วเดินอ้อมหลังทิมไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างกันโดยไม่สนใจคำปฏิเสธ
“ก็บอกว่าไม่ได้...”
“คิดถึงกูไหม?”
กรเอ่ยแทรกคำค้านของทิม ทำให้ทิมชะงักแล้วเงียบไป
“กูคิดถึงมึงทุกวันเลยนะ แล้วมึง...”
“คิดถึง”
“......”
ทิวากรอมยิ้มกับคำพูดนั้น บรรยากาศเขินอายลอยวนอยู่รอบกาย ภายใต้โต๊ะเรียนที่นั่งคู่กันนั้น มือของคนข้างกายก็เอื้อมมากุมมือเรียวเล็กของทิวากร สอดปลายนิ้วประสานแล้วกุมทับไว้ บีบเบาๆแล้วคนทำก็อมยิ้ม กรหัวเราะในลำคอแต่ไม่ได้หันกลับไปมองคนจับ
เป็นทิมที่หันสายตามามองคนข้างกาย ใบหน้าที่แสนคุ้นเคย รอยยิ้มน่ารักกับลักยิ้มข้างแก้มนั้นก็ยิ่งพาใจหวั่นไหว ต่อให้โกรธหรืองอนกันแค่ไหน ใจที่ว่าแข็งสักเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็ต้องอ่อนและยอมลงให้คนนี้อยู่ดี เรียกได้ว่าแพ้หมดรูปกันเลยกับคนนี้ ทิวากร
จบพาร์ทพิเศษ แพ้ทาง (ทิม*กร)
TBC
ตอนนี้ไม่มีหื่นเนาะ คุณBeeRY อดกดอีโมนี้เลย :jul1:
เอาไว้รอกดตอนของนีออนดีกว่าค่ะ :m26: อ๊ากก สปอยส์
ขอบคุณทุกท่านที่คอยติดตามกันตลอด จัดบวกไปทุกบวกค่ะ :L2:
แก้คำผิดละจ้า :o8:
-
:-[
-
ปล. แบบว่าเพิ่งจะนึกได้เอาตอนนี้อ่ะ ช้าไปไหม? (=_=)
คือว่านะ เรื่องนี้มันน่าจะแบ่งได้หลายเรื่องในเรื่องเดียวเลยนะนี่ แบบจบเรื่องน้องแฝดแล้วต่อพี่ไอพี่หยงและพลพรรครักเอยอะไรแบบนี้เป็นเรื่องๆไปอ่ะ
เฮ้ย! ความรู้สึกช้ามากอ่ะ ปล่อยให้มันอนอัวอยู่ตั้งนาน! (ภาษาอะไรฟระ อนอัว?)
เดี๋ยวไว้เรื่องหน้าทำแบบนี้ดีกว่าเนาะ (ยังจะมีเรื่องหน้าอีกนะ กร๊าก)
เรายังไม่ลืมนะ MAGICA อ่ะ แบ่งพาร์ทคู่หลักกับคู่รองไปเลย วู้! เจ๋ง~ o13
ปล. อีกที เรื่องนี้เขียนไว้ 30 ตอนจบนะคะทุกท่าน (ยาวไปไหม?)
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมายาวนานค่ะ :pig4:
วันใหม่
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m3:
น้องกรน่ารักเนอะๆๆๆๆ
จับน้องทิมมาอบรมซะหน่อย
พี่ไทม์ต้องสอนน้องมั่งนะ
ว่าไม่ควรทำร้ายจิตใจคนที่รักแบบเด็กๆ
พูดไปตอนนั้นทิมกับกรก็เด็กน้อยจริงๆนี่เนอะ
:laugh:
รอตอนหน้าๆ
:z2:
-
โอ้ว ย้อนอดีต แต่ทิมนี่หื่นได้เปิดเผยมาก 555
-
"คิดถึง" คำเดียว ทิมตายคาอกเลย 555555
-
ทิมยังไม่ได้รุกกรอีกหรอเนี่ย
รอน้องนีออน หึหึ
-
ไม่ย่นระย่อ คำนี้นานแสนนานจะได้เห็นซักที แต่ความหมายจริงๆเราไม่รู้ มันหมายถึงอะไรคะ? ^^
ซึมเซา คำนี้ก็ไม่ค่อยเห็นนะ ส่วนใหญ่จะเห็น ซึมเศร้า
ดีจัง อ่านนิยายคุณวันใหม่ ได้เห็นคำที่ไม่ค่อยได้เห็นมานานบ่อยขึ้นเลยค่ะ ^^
ปล. แอบมาบอก คำผิดสลับที่บ้าง ตกหล่นบ้าง อิอิ ^^
เสียงบ่นของทิมดงัมาตามทาง
เขาเป็นนักกีฑราของโรงเรียน
บรรยากาศแปลกๆระหว่างน้งอชายกับเพื่อนสนิทของน้อง
จะนอนบ้านใครก็ไม่เห็นว่มีปัญหา
เพื่อนอีกคนก็เป้นลูกคู่คอยรับส่งลูกกันเป็นอย่างดี
:กอด1:
-
โอ้ยยยย อยากอ่านคู่นี้อีกจังเลยค่ะ
น่ารักมากกก ตอนแรกเหมือนลุคกรแอบเรียบร้อยขี้อาย
แต่พอมาอ่านตอนนี้ รู้สึกว่ากวนนะกรหนะ
อิอิ รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
สะใภ้บ้านนี้น่ารักทุกคนนะเนี่ย อิอิ
-
แอบแวะมาแก้คำผิด ตอนลงไม่ได้ตรวจอ่ะ รีบเลยขอแปะไว้ก่อน :m23:
ขอบคุณคุณ love2y เช่นเคยค่า หน่วยพิสูจน์อักษร ฮะๆ
แต่กรีฑานี่ถูกละเนาะ ฑ นางมณโฑใช่ไหม?(แอบผิดตรง ร เรือ ต่างหาก ว้าก)
ส่วนที่ถามเรื่องคำว่าย่นระย่อนี่ขออธิบายง่ายๆตามความเข้าใจของตัวเองเลยละกันค่ะ(อีกละ)
ย่นระย่อ หมายถึง ท้อถอย ย่อท้อ หมดกำลังใจ
ปล. มันเป็นคำที่เคยได้ยินมาน่ะค่ะ ในพจนานุกรมมันจะมีรึเปล่านะคำนี้ เคยเห็นอยู่คำหนึ่งคือ ย่นย่อ ความหมายประมาณนี้ล่ะ
แต่ที่ได้ยินบ่อยๆคือย่นระย่อ เอิ่ม นี่เราคือคนไทยแน่ใช่ไหม ภาษาไทยติดลบมากอ่ะ 55+
ปล.2 ขออ้างจากคุณ indy❣zaka อีกทีค่ะ เพื่อความถูกต้องของภาษาไทย^^
ปล."ย่นระย่อ" ไม่น่าจะใช่นะคะ น่าจะเป็น "ย่นละย่อ" มากกว่า
เคยเห็นแต่แบบหลังน่ะค่ะ คนใช้กันบ่อยนะคำนี้ ส่วนมากจะใช้กับคำว่า "ไม่" เชิงปฏิเสธอาการ (ไม่ย่นละย่อ, อย่าย่นละย่อ, หาเคยย่อละย่อไม่, etc.) แต่ไม่มีในพจนานุกรมค่ะ
ซึ่งเราคิดว่า น่าจะมาจาก --> ย่น(ไปที)ละย่อ [ซึ่งย่นย่อ=ท้อถอย] --> ย่นละย่อ เลยน่าจะเป็นประมาณว่า อาการเริ่มต้นของย่นย่อ อะไรประมาณนี้รึป่าว
กับอีกคำหนึ่งคือ ซึมเซา ตามความเข้าใจของตัวเองนะคะ
ซึมเซา หมายถึง อาการเซื่องซึม ไม่กระตือรือร้น ห่อเหี่ยว เหงาหงอย ประมาณนี้ละมั้งนะ (อ้าว?)
(รู้สึกจะมีแต่คำสมัยเก่าก่อนนานมา :a5:)
แฮ่ น่าจะเข้าใจตรงกันเนาะ ขอบคุณที่ให้ความสนใจค่ะ :กอด1:
-
แหม เกือบเสียกรไปแล้วมั้ยล่ะ ทิมก็
-
คู่ทิมกับกรน่ารักอ่ะ
เกือบไปแล้วนะทิมเกือบเสียกรไปแล้วก็มัวแต่พูดอะไรไม่ได้ศัพท์
ทำให้กรคิดไปไกลเลย ดีนะที่ยังสารภาพทัน ไม่งั้นอกหักโดดตึกจากชั้นสี่แบบฟลุคว่าคงไม่เลว ฮฺฮฺ (ล้อเล้งนะ)
ตอนแรกก็ทำเป็นงอนกร พอเจ็ดหมัดเด็ดก็ยอมให้กรทุกทีซิน่ะ
แบบนี้แหละ น่ารักสุดๆ เหมาะสมกันมากเลยทีเดียวกับคู่นี้
เอิ๊กๆ
^^
-
:กอด1:
-
:o8: :o8:
-
น่ารักโคตรรรร
-
รอน้องนีออนน้อย จะมาป่วนอะไรพี่ไทม์อีกมั๊ยหว่า :z1:
ปล."ย่นระย่อ" ไม่น่าจะใช่นะคะ น่าจะเป็น "ย่นละย่อ" มากกว่า
เคยเห็นแต่แบบหลังน่ะค่ะ คนใช้กันบ่อยนะคำนี้ ส่วนมากจะใช้กับคำว่า "ไม่" เชิงปฏิเสธอาการ (ไม่ย่นละย่อ, อย่าย่นละย่อ, หาเคยย่อละย่อไม่, etc.) แต่ไม่มีในพจนานุกรมค่ะ
ซึ่งเราคิดว่า น่าจะมาจาก --> ย่น(ไปที)ละย่อ [ซึ่งย่นย่อ=ท้อถอย] --> ย่นละย่อ เลยน่าจะเป็นประมาณว่า อาการเริ่มต้นของย่นย่อ อะไรประมาณนี้รึป่าว
-
สมกับที่เป็นทิมจริงๆ
ที่จริงกรก็ชอบทิมอยู่ล่ะสิ ไม่งั้นคงไม่กลับมาหรอกเนาะ
ตอนนู้นนน จำได้อยู่นะ นึกว่าทิมไม่ชอบหน้าน้องออนน้อย
ที่ไหนได้ ทิมเคืองพี่ไทม์นี่เองเหรอ หุหุ
-
ชอบคู่นี้ :-[ ฮาตอนไทม์โดนทิมเหวี่ยง สุภาพบุรุษแล้วผิดเฉยเลย :laugh:
-
อะไรก็ยอมให้กรคนเดียวนะทิม คู่นี้ไม่ค่อยหวานเลย
+1 จ้า
-
ชอบคู่นี้ กร๊ากกกกกกกก
-
อ้อ มันมีที่มาที่ไปอย่างนี้นี่เอง เกือบคลาดกันซะแล้ว
ต่อหน้ากรกับต่อหน้าคนอื่นนี่คนละเรื่องกันเลยนะทิม
ก็ถ้าไม่แตกต่างก็ไม่ใช่คนพิเศษสิเนาะ :-[
น้องกรน่ารัก ส่วนนายทิมก็เลือดร้อนเหมือนกันนะเนี่ย
แถมปากไม่ตรงกับใจอีกต่างหาก กว่าจะรู้เรื่องกัน :เฮ้อ:
แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี แต่น้องกรโหดขึ้นนะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ด เป็นกำลังใจให้วันใหม่ค่ะ
-
หวานและน่ารักมากมาย :o8:
-
ทิมกร สถานะตอนนี้ คือคนที่คิดถึง รึว่า คนรักคะ
-
อั๊ยยะ แค่คำว่าคิดถึงก็ชนะเลิศแล้วกร :m3:
:m4:
-
:กอด1: :L1:
-
อีกแปปก็จบแล้วอ่าสิ :z3: :z3: :z3:
ตอนนี้น่ารักดีอ่าาาา :o8:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องแฝด ....จ๋าาาา
ใกล้มารึยังน้อ
คิดถึงน้อง พี่รออยู่นะเด็กๆ
คิดถึงงงงงงงงงงง+++
-
กรเคยแอบชอบพี่ไทม์เหรอแล้วทำมัยเปลี่ยนใจมาชอบทิมเร็วจัง
-
เห็นนีออน กับน้องอุ้มแล้ว น้องยังดูใสๆ ซื่อๆ
ส่วนพี่น้องไทม์ทิม นิสัยใจคอต่างกันจริงๆ
-
คิดถึงน้องๆ แฝดแล้วครับ จะมาตอนไหนน๊า...
-
ตอนต่อไปพบกันค่ำนี้นะคะทุกท่าน
ตอนนี้ขอทำงานก่อนเน้อ
-
ความเป็นมาคู่นี้น่ารักอ๊า.......
นะ..เพื่อนทิมเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนี่เอง
กว่าจะรู้ตัวรู้ใจก็เกือบเสียกรไปแล้วมั้ยล่ะ
ได้กลับมาเรียนด้วยกันอีกครั้งก็รักษาไว้ดีๆนะ
ท่าทางจะมีแต่กรนี่ล่ะที่เอาทิมอยู่
ทิมมาหื่น....ใส่ กรก็จัดไป.....ทั้งลูกหมัด ทั้งลูกถีบ (อย่างฮาาาาา...)
:กอด1: :กอด1:
บวกเป็ดค่ะ
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (23) ชัยชนะที่ขาวสะอาด
กรกับทิมออกมาสมทบกับเพื่อนๆที่หน้าโรงยิม พี่ไทม์กับพี่คนอื่นๆพากันไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดกันอยู่ ฟลุคเพื่อนในกลุ่มทิมที่มาดูการซ้อมของเพื่อนด้วยเห็นกรดูเจี๋ยมเจี้ยมแปลกๆเลยเอ่ยแซว
“ปากเจ่อ โดนหมาที่ไหนกัดปากมาเหรอวะ?”
พอถูกทักมาแบบนั้นกรก็เผลอตัวหันขวับไปมองทิม ทำให้เพื่อนพากันมองตาม ทิมทำสีหน้าประหลาดที่เพื่อนกรหน้าตาตื่นหันมามองตนเอง
“ถ้าคนเขาไม่รู้ ก็จะรู้เพราะกรหันมามองเราเนี่ยแหละ”
กรตาโตยิ่งกว่าเดิมเมื่อทิมพูดจบ หันไปมองรอบด้านเห็นแต่ละคนมองมาด้วยสายตาล้อเลียนแล้วก็หน้าแดง ก่อนจะหันไปไล่เตะฟลุคที่กำลังกุมท้องตัวงอเพราะกลั้นขำ
“เชี่ยฟลุคคคค มึงทำกูอาย แม่งงง”
“ว้าก!!!”
สองเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดไล่เตะกันไป น้องแฝดที่พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็พากันหน้าแดงเพราะเขินแทน ไทม์กับน้ำออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วมารวมกับน้องๆที่หน้าโรงยิม มองสถานการณ์ที่แสนวุ่นวายขำๆ เห็นน้องแฝดท่าทางแปลกๆเลยเอ่ยถาม
“เพื่อนเขาไล่เตะกัน ไหงเราสองคนถึงหน้าแดงล่ะนั่น?”
นีออนน้อยหัวเราะเขินๆ ก่อนกระตุกแขนพี่ไทม์ให้โน้มตัวลงมาแล้วกระซิบบอก พอบอกพี่แล้วยิ่งเขินกว่าเดิมอีก ไทม์มองน้องแล้วยิ้มเอ็นดู ก่อนกระซิบคืนให้น้องหน้าแดงมากขึ้นไปอีก
“แล้วนีออนอยากลองโดนกัดดูหน่อยไหม?”
“พี่ไทม์อ่ะ ทะลึ่ง”
พอเห็นน้องหน้าแดงไทม์ก็หัวเราะหึๆ ก่อนจะเลิกเล่นแล้วชวนน้องกลับ
“กลับบ้านเถอะ”
“อื้อ”
ทุกคนค่อยทยอยกันออกไปแล้ว ไทม์กับนีออนถึงเดินตามไป นีออนหันไปเรียกน้องที่เดินรั้งท้ายเพื่อนก่อนเดินคุยเล่นกับพี่ไทม์ไปตามทางเดิน
“พี่น้ำ” อุ้มรักที่เดินอยู่ข้างพี่น้ำเอ่ยเรียก
“ครับ”
“วันนี้เท่มากเลย” เด็กตัวกลมยิ้มบอกชมเชยพี่น้ำเต็มที่
“แฟนอุ้มซะอย่าง”
น้ำบอกแล้วทำยืด อุ้มรักหัวเราะขำ ก่อนรีบก้าวให้ทันพี่ชายอย่างนีออนที่รุดหน้าไปไกลแล้ว โดยที่ไม่รู้ว่าการหยอกล้อของตนเองกับพี่น้ำจะไปกระทบใจใครเข้า
นาขวัญมองตามกลุ่มแก๊งของน้องแฝดไป โดยเฉพาะแฝดคนน้องอย่างอุ้มรักที่เดินเคียงข้างน้ำ มองแล้วก็ทอดถอนใจหนักๆ พื้นที่ข้างๆกายน้ำมีใครอีกคนจับจองไปแล้ว นั่นมันเคยเป็นที่ของเธอ เป็นที่ของเธอ... ไม่ใช่ของอุ้มรัก
---------------
“ไอ้เบื้อกเอ๊ย! เล่นภาษาอะไรของแกวะ อยากเด่นนักเหรอ จะเล่นลูกดั๊งค์ ไอ้เชี่ย ดูสถานการณ์บ้างเหอะว่ามันทำได้ไหม มีโอกาสชู้ตไม่ชู้ต แม่งเอ๊ย!!”
เสียงเอะอะเอ็ดตะโรของแอมดังไปทั่วทั้งโรงยิม คนถูกเอ็ดพากันหน้าเจื่อนไปตามๆกัน วันนี้โรงเรียนน้องแฝดก็ยังต้องฝึกซ้อมบาสเกตบอลกับโรงเรียนของนายวีอยู่เหมือนเคย เซียนที่ดูพี่แอมอยู่ข้างสนามทำหน้าหน่ายใจ ลงสนามหน่อยไม่ได้เลยนะ องค์ลงตลอด
“พี่แอม ใจเย็น” รุ่นน้องในทีมบอกรุ่นพี่ที่ทำหน้าราวจะงับหัวคนอื่นเข้าไปอยู่แล้วให้ใจเย็นลง
“เย็นได้ยังไงวะ มึงดูมันเล่นดิ๊ อ่อนขนาดนี้”
“แล้วมึงจะไปเดือดร้อนทำไม นั่นมันคู่แข่งเรา” น้ำเดินเข้ามาตบกบาลเพื่อนหนึ่งที เรียกสติเสียบ้าง
“ก็มันขัดใจนี่หว่า กูล่ะอยากไปฝึกพื้นฐานให้มันใหม่จริงๆเลยเชี่ย”
แอมยังบ่นต่อ ทีมจากอีกโรงเรียนที่ถูกแอมดุค่อยแอบย่องแยกไปคนละทาง รุ่นพี่โรงเรียนนี้น่ากลัวฉิบ!
“เอาน่า เดี๋ยวมันก็กลับไปฝึกกันเองล่ะ เล่นต่อๆ”
ไทม์ตบบ่าเพื่อน ก่อนดันให้ลงไปเข้าประจำที่ของตัวเอง เมื่อหมดเวลาพักแล้วเกมจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง
ทีมบาสฯของโรงเรียนน้องแฝดมีพี่นาขวัญเพื่อนของพี่น้ำเป็นผู้จัดการทีม แล้วก็มีเพื่อนผู้หญิงอีกคนคอยช่วย หนุ่มๆในทีมก็ดูจะกระตือรือร้นกันดีที่มีสาวน้อยน่ารักมาคอยดูแล นาขวัญดูเป็นผู้หญิงหวานๆ แต่เอาเข้าจริงกลับห้าวกว่าที่คิด ตะคอกเพื่อนที่เป็นนักกีฬาบาสฯแต่ละทีนี่มีหัวหดกันบ้างล่ะ
อุ้มรักกับนีออนมาดูพี่ๆซ้อมอยู่ทุกวัน นายวีก็มาคอยเกาะแกะนีออนอยู่ทุกวันเหมือนกันทำให้เด็กน้อยไม่ค่อยอยากมาเท่าไหร่ กลัวพี่ไทม์จะหงุดหงิดตามทิมที่ตอนนี้รู้สึกจะอารมณ์ร้อนยิ่งกว่าที่เคย เกือบมีเรื่องกับนายหน้าปลาบู่ที่ทิมตั้งชื่อให้ตามใจตัวเองนั่นแล้ว
“ถ้ามึงหล่อกว่าพี่กูเมื่อไหร่ ค่อยมาจีบแฟนกู ไอ้สาด!”
ช่างเป็นถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจนายปลาบู่ยิ่งนัก ให้หล่อกว่าไทม์ เพอร์เฟคแมน ถ้าไม่ศัลยกรรมทั้งสารร่างก็คงต้องไปเกิดใหม่แล้วล่ะนั่น
ทั้งสองโรงเรียนซ้อมก่อนแข่งด้วยกันเพียงสัปดาห์เดียว เพื่อเก็บรายละเอียดการเล่นของแต่ละฝ่าย และพัฒนาตัวเองให้เท่าทันกัน หลังจากนั้นนอกจากโค้ชที่มีอยู่แล้วทีมของโรงเรียนน้องแฝดก็มีรุ่นพี่ที่จบไปแล้วมาช่วยฝึกซ้อมให้อีกทางด้วย ช่วยดูจุดด้อยของทีมและเสนอแนะวิธีการปรับปรุงการเล่นเป็นรายบุคคลไป เพราะโรงเรียนของน้องแฝดเพิ่งได้แชมป์ปีที่ผ่านมา มีคู่แข่งที่สูสีกันมากอีกโรงเรียนหนึ่ง ซึ่งผลัดกันได้แชมป์มาตลอด ปีที่ผ่านมาโรงเรียนน้องแฝดได้แชมป์ไปแล้ว ปีนี้โรงเรียนนั้นก็คงจะฝึกซ้อมกันอย่างหนักเพื่อมาโค่นแชมป์แน่ จุดประสงค์ของทีมบาสฯในเวลานี้คือรักษาแชมป์เอาไว้ให้ได้ ต้องเป็นแชมป์สองสมัยให้พวกนั้นเห็นเป็นบุญตา แค่นึกถึงเวลาแข่งขึ้นมาเลือดนักกีฬาก็สูบฉีดแล้ว!
เมื่อวันแข่งกีฬามาถึง สถานที่จัดการแข่งขันคือสนามกีฬาประจำจังหวัด วันเปิดงานทุกคนไปร่วมงานรวมทั้งกองเชียร์ จับฉลากแบ่งสายการแข่งขัน วันแรกยังไม่มีแข่งบาสฯน้องแฝดก็พากันไปเชียร์วิ่งผลัดกัน ลุ้นกันจนตัวโก่ง ยิ่งระยะทางที่ไกลมากขึ้นน้องแฝดยิ่งพากันรู้สึกเหนื่อยแทน ขนาดแค่ร้องเชียร์อยู่ข้างสนามยังเหนื่อยเลยอ่ะ นักกรีฑาโรงเรียนเราสุดยอด
สำหรับการแข่งบาสเกตบอล ทีมโรงเรียนน้องแฝดกับโรงเรียนนายวีจับได้คนละสาย ทำให้ไม่ได้เจอกันในแมทแรกๆ และโรงเรียนนายวีก็เข้ามาไม่ถึงรอบชิงชนะเลิศ แต่ทีมของโรงเรียนน้องแฝดผ่านเข้ารอบชิงมาได้อย่างเฉียดฉิว ทำให้ได้มาพบกับโรงเรียนคู่แข่งที่หมายมั่นปั้นมือกันมา
ในครึ่งแรกที่ลงสนามดูทุกคนยังจับทางไม่ค่อยได้ เพียงแต่เล่นไปตามแผนที่วางไว้เท่านั้น แต่พอเล่นไปได้สักพักก็เริ่มดีขึ้น คะแนนที่ถูกนำไปก่อนนั้นก็สามารถตีตื้นขึ้นมาได้ พอใกล้หมดครึ่งแรกทีมของไทม์ก็บุกกันเต็มที่ ขอคะแนนตุนไว้มากหน่อยก็ดี ไทม์บุกเข้าไปใต้แป้น ขณะที่น้ำเป็นคนครองบอล ฝั่งนั้นเล่นแรงจนต้องระวังตัว เพราะบางทีเจ็บแต่ไม่ล้มกรรมการไม่เห็นก็ไม่ได้ฟาล์วอยู่ดี
น้ำใช้สายตากวาดมองรวดเร็วเมื่อจะทำการส่งต่อลูกบอล ตอนนี้เขาโดนสกัดทั้งสองด้านแล้ว ลูกบอลถูกส่งต่อให้บิ๊ก รุ่นน้องในทีมที่การถูกประกบมีช่องโหว่ บิ๊กเลี้ยงลูกหลบแล้วส่งต่อให้แอม เกมเดินอย่างรวดเร็วและต้องทำเวลา แอมกระโดดชู้ตแต่โดนบล็อค ลูกกลับไปที่ฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง แต่ไทม์ตัดบอลกลับมาได้และชู้ตอีกครั้ง ฝ่ายตรงข้ามโดดสูงพอกัน กระแทกตัวไทม์จนร่วงลงไป ลูกที่ถูกส่งไปกระเด็นออกนอกห่วง ก่อนเสียงนกหวีดของกรรมการจะดังตามมาติดๆ
ปรี๊ดดด
“ฟาล์ว เบอร์3 ทีมA ผลัก”
เสียงเฮของฝั่งไทม์ดังขึ้นมาพร้อมเสียงโห่ของอีกฝั่ง ไทม์ที่ถูกกระแทกจนลงไปกองบนพื้นขยับลุกเพื่อที่จะโยนลูกโทษ แต่พอขยับกลับรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า น้ำเข้ามาส่งมือให้เพื่อนจับลุก ไทม์กัดฟันกลั้นความเจ็บลุกขึ้นมาราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอบสนามกำลังจับตาดูเขาอยู่ เด็กหนุ่มลุกขึ้นมาชู้ตลูกโทษลงไปอย่างง่ายดาย จบเกมแรกทีมของฝั่งนั้นนำอยู่เพียงสามคะแนนเท่านั้น แต่ก็ยังอยู่ในระยะที่ไม่น่าไว้วางใจ ต้องรีบทำแต้มคืนโดยเร็ว
“ไม่ไหวหรอกไทม์ ขาเจ็บแบบนี้เดี๋ยวมึงจะแย่เอานะเว้ย!”
เสียงของน้ำดังขึ้นเมื่อได้เวลาพักก่อนลงแข่งครึ่งหลังแล้วเห็นว่าเพื่อนข้อเท้าพลิกจากการกระแทกของฝ่ายนั้น
“ไม่เป็นไร กูยังไหว โอ๊ย...!”
ไทม์ที่กำลังจะยืนยันกับเพื่อนต้องร้องออกมา เมื่อรุ่นพี่คนหนึ่งในทีมที่มาช่วยฝึกซ้อมให้นั้นจับข้อเท้าไทม์ดึงให้กลับเข้าที่ไม่ทันให้ไทม์ได้ตั้งตัว น้องแฝดกับเพื่อนลงมาจากอัฒจันทร์พอได้ยินเสียงพี่ไทม์ร้องก็รีบแทรกเข้ามาดูอาการ
“พักเถอะไทม์ ให้น้องมันลง” พี่แฮค รุ่นพี่ที่มาเป็นผู้ช่วยโค้ชเอ่ยบอกเมื่อดูอาการแล้วน่าเป็นห่วง หน่วยปฐมพยาบาลก็ทำหน้าที่นวดข้อเท้าให้
“ผมยังไหวครับพี่ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายในการแข่งระดับม.ปลายแล้วนะพี่ ให้ผมลงเถอะ” ไทม์เอ่ยบอกสีหน้าจริงจัง
“ขามึงเดี้ยงขนาดนี้แล้วนะเชี่ยไทม์ จะมาทำเท่อะไรเอาตอนนี้วะ นีออนช่วยพูดกับมันทีสิ”
น้ำทั้งเป็นห่วงเพื่อนทั้งหงุดหงิดที่เพื่อนไม่ยอมฟังจึงโยนไปให้นีออนน้อยที่ยืนตาแป๋วอยู่ใกล้ๆ ทุกคนหันไปมองนีออน เด็กตัวเล็กเหลียวมองสายตากดดันรอบๆแล้วว่า
“เขาอยากทำอะไรก็ให้เขาทำเถอะครับ”
“นีออน…” คำพูดนั้นของน้องทำให้ไทม์อึ้ง เมื่อตีความหมายไปในทางที่ไม่ดีเสียแล้ว
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ที่ออนพูดเพราะออนจะเอาใจช่วยต่างหากนะ” นีออนเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วยิ้มบอก ทำให้ไทม์ถอนหายใจโล่งอก
“โธ่ เล่นเอาพี่ใจหายวูบ”
นีออนจับมือพี่ขึ้นมา มองพี่ด้วยแววตาและรอยยิ้มเชื่อมั่น
“ออนเชื่อว่าพี่ไทม์ทำได้ แต่ถ้าไม่ไหวยังไง... ออนรออยู่ตรงนี้นะ”
ไทม์มองน้องอย่างขอบคุณ วันนี้นีออนน้อยของเขาช่างมีความเป็นผู้ใหญ่และเข้าใจเขาเสียจริง เขาอยากแข่ง ไม่อยากทิ้งมันไปกลางคันแล้วมาเสียใจทีหลัง
“ขอบคุณนะ”
“โหย กูว่าพลังใจเต็มเปี่ยมขนาดนี้ใครก็เอาไม่อยู่แล้วว่ะ”
เพื่อนในทีมแซวมาทำให้ทุกคนพากันหัวเราะตาม นีออนเกาท้ายทอยเก้อๆ โค้ชมองเด็กๆที่มีความมุ่งมั่นแล้วก็พยักหน้าให้พี่แฮคจัดการ
“เอ้า! เอาเถอะ ทำให้เต็มที่ละกัน ไม่ต้องกดดันตัวเองมาก อีกอย่างนะ ฝ่ายนั้นคงเห็นแล้วล่ะว่าไทม์เจ็บ เพราะฉะนั้นเลี่ยงการปะทะรุนแรงทุกรูปแบบ ถ้าไม่ไหวแอมกับน้ำและพวกน้องๆมันยังรออยู่ โอเค้?” พี่แฮคปิดท้ายประโยคเชิงถามไทม์
“โอเคครับ ขอบคุณพี่แฮค”
ไทม์ยิ้มให้พี่แฮค แล้วไหว้ขอบคุณทั้งโค้ชทั้งพี่แฮคที่ให้โอกาสเขา เสียงสัญญาณเริ่มการแข่งขันดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนลุกขึ้นเตรียมพร้อม รอบสองนี้ทั้งทีมไทม์และฝ่ายตรงข้ามเปลี่ยนตัวคนเล่นฝ่ายละสอง ทีมของไทม์ให้ทิมกับเซนลงเล่นแทนบิ๊กกับเนสที่สลับสับเปลี่ยนกับคนอื่นมาตลอดเกมในช่วงแรกและคงเหนื่อย
ไทม์ลุกขึ้นขยับเท้าเตะไปมา รู้สึกแปลบๆบ้างแต่ยังพอไหว นักกีฬาทุกคนกำลังจะก้าวลงสนามแข่งอีกครั้ง เสียงเชียร์เสียงกรี๊ดดังต้อนรับ ไทม์ก้าวออกไปก่อนหยุดเท้าแล้วหันมาหาน้อง นีออนเลิกคิ้วมองพี่งงๆเมื่อพี่กวักมือเรียก เด็กน้อยเดินไปหาพี่ ไทม์โน้มตัวลงจุ๊บปากน้องเร็วๆบอกขอกำลังใจ เสียงเป่าปากแซวดังมาอีกระลอก นีออนก้าวถอยออกมาเมื่อพี่เดินเข้าไปในสนาม น้ำที่เห็นเพื่อนทำได้เลยเอาบ้าง
“อิจฉาว่ะ ขอแบบนั้นบ้างสิน้องอุ้ม”
“หืม”
อุ้มมองพี่น้ำรู้ทัน ก่อนเขย่งเท้าให้สูงขึ้นแล้วหอมแก้มพี่เบาๆ น้ำบอกมีกำลังใจขึ้นมากโข
“ชื่นใจ ชนะแน่ จับตาดูให้ดีนะ”
“สู้เขานะพี่น้ำ”
“ครับผม”
อุ้มรักส่งเสียงเชียร์พี่น้ำ นักบาสฯทั้งสองทีมลงสนามไปแล้วน้องแฝดกับเพื่อนถึงขึ้นไปหาที่นั่งบนอัฒจันทร์อีกครั้ง
“ยังกล้าลงมาอีกเหรอวะ นึกว่ากลัวจนหนีกลับบ้านไปแล้วซะอีก”
ตัวเก็งของฝ่ายนั้นเยาะเย้ยไทม์เมื่อเกมกำลังจะเริ่มขึ้น ไทม์ปรายตามองก่อนยกยิ้มมุมปากกวนๆ ก่อนที่แอมจะเป็นคนตอบกลับมาแทน
“ใครกันแน่วะที่ต้องกลัวจนหนีกลับบ้านน่ะ อย่าร้องไห้หาแม่ละกันไอ้ยักษ์!”
ทีมของไทม์ยิ้มขำ ขณะที่ฝ่ายนั้นอารมณ์ขึ้นแล้ว แต่ใครจะไปสนกัน เริ่มการแข่ง ฝ่ายโรงเรียนไทม์รุกเข้าไปก่อนอย่างรวดเร็ว ทางนั้นเห็นไทม์ขาเจ็บเสียเปรียบอยู่แล้วจึงเข้าไปสกัดไว้ ไทม์ย่อต่ำเลี้ยงลูกหลบรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า น้ำวิ่งมาด้านข้างไทม์จึงส่งให้แล้ววิ่งต่อเพื่อรอทำแต้ม บอลถูกเปลี่ยนมือเมื่อฝั่งนั้นเข้าชาร์จจากน้ำ เลี้ยงลูกกลับไปที่แป้นฝั่งโรงเรียนไทม์แล้วกระโดดชู้ต ทิมโดดบล็อกแล้วปัดออก ยิ้มเย้ยก่อนวิ่งออกไป ฝ่ายนั้นเข่นเขี้ยวเคืองแค้น บอลกลับมาที่ไทม์อีกครั้ง แต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะวางแผนให้ประกบไทม์อยู่แล้วถึงได้ส่งมาตั้งสองคน
“แอม!”
“เออ!”
ไทม์เรียกเพื่อนเป็นการส่งสัญญาณ ฝั่งนั้นก็เข้าสกัดแอมที่ได้ครองลูก แอมเลี้ยงลูกหลอกล่อแล้วส่งลอดหว่างขาคู่แข่งก่อนอ้อมไปรับลูกที่กระดอนมาด้วยความรวดเร็ว ก้าวกระโดดแล้วชู้ต แต่ทีมนั้นปัดออก
“จบกันแค่นี้ล่ะนะ”
คนที่ยืนขวางไทม์เยาะเย้ย กองเชียร์ลุ้นกันตัวโก่งเมื่อบอลใกล้ตกถึงพื้น เซนลูกทีมของไทม์รับไว้แล้วส่งต่อให้ทิมที่วิ่งเข้ามา เสียงกรี๊ดของกองเชียร์ทั้งสองฝ่ายดังมากขึ้นเมื่อเกมดุเดือดเข้มข้นไม่มีใครยอมใคร ทิมชู้ตลงไปอย่างง่ายดายไร้อุปสรรคนานา เสียงกรี๊ดให้กำลังใจถล่มทลายเมื่อทิมทำแต้มตีตื้นขึ้นมาได้สำเร็จ
“สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารสิพวก” น้องชายไทม์ เพอร์เฟคแมน ส่งยิ้มเยาะเย้ยกลับไปบ้าง
ยิ่งเวลาใกล้เข้ามาเกมยิ่งบีบหัวใจคนดู นีออนกับอุ้มกุมมือกันแน่น ยิ่งเห็นพี่ไทม์เสียหลักเซไปทีไรนีออนยิ่งแทบจะนั่งไม่ติด ในสนามฝ่ายตรงข้ามเก็บคะแนนไล่ตามติดกันกระชั้นชิด และแล้วลูกก็อยู่ในมือฝั่งนั้นอีกครั้ง เตรียมจะชู้ต ทิมกับเซนก็โดดบล็อก แต่ฝ่ายนั้นกลับส่งลูกคืนอีกคนที่ก้าวเข้ามา โดดขึ้นสูงก่อนยัดลงห่วงไปเรียบร้อย ทั้งสองฝ่ายต่างก็เหนื่อยหอบ คะแนนห่างกันเพียงแต้มเดียวแล้วในตอนนี้ ทีมของไทม์ยังตามอยู่
‘พี่ไทม์สู้เขานะ!’
นีออนส่งเสียงเชียร์พี่ในใจ อยากให้พี่ได้ยินเหลือเกินในเวลานี้ที่เสียงเชียร์รายรอบก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง นักกีฬาก็ยังคงเล่นต่อไป จนนาทีสุดท้ายมาถึงนั่นล่ะคือเวลาของการตัดสิน
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮฮฮฮฮฮฮ
เสียงเฮของผู้ชนะดังขึ้นเมื่อเสียงนกหวีดจบการแข่งขันเงียบลง....
----------------
“เหนื่อยหน่อยนะทุกคน”
นาขวัญพูดกับนักกีฬาทีมตนเองยิ้มๆเมื่อทั้งทีมก้าวออกจากสนาม ทุกคนมองหน้ากันก่อนหัวเราะออกมาด้วยความสะใจในเกมสุดท้าย ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ทำได้ ชัยชนะสองปีซ้อนไม่ได้ไกลเกินฝันอีกต่อไปแล้ว เมื่อในวินาทีสุดท้ายไทม์โยนลูกสามแต้มลงห่วงไปอย่างสวยงาม ก่อนที่จะทรุดฮวบเมื่อใช้เท้ามากไปจนขามันเกินต้านทานไหว
น้ำกับแอมช่วยพยุงไทม์เข้ามาคนละข้าง นีออนที่วิ่งลงมาจากอัฒจันทร์เดินเข้าไปใกล้ๆพี่ ไทม์ยิ้มให้น้องก่อนลดแขนที่พาดบ่าแอมลงแล้วกางออก นีออนก้าวเข้าไปหา กอดพี่แล้วร้องไห้ด้วยความดีใจ
“ชนะแล้วนะ”
“อื้อ”
ไทม์กระซิบบอกน้องที่ซุกหน้าร้องไห้กับอกตนเอง รอยยิ้มของทุกคนยังเกลื่อนใบหน้า ยิ้มให้กับความสำเร็จในครั้งนี้ที่ได้มาอย่างขาวสะอาด
วันปิดงานกีฬา พิธีการมอบเหรียญและถ้วยรางวัลต่างๆเป็นไปได้ด้วยดี ก่อนที่ผู้อำนวยการซึ่งเป็นตัวแทนของแต่ละโรงเรียนจะก้าวขึ้นเวทีกล่าวถึงงานครั้งนี้และกล่าวปิดงาน เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ก่อนกลับทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปหาซื้อของกินของฝากกันตามแต่อัธยาศัย ไทม์ยังต้องใช้ไม้เท้าค้ำยันเวลาเดิน เท้าของเขาถูกเข้าเฝือกอ่อนกันการขยับเขยื้อน นายวีเดินเข้ามาหานีออนก่อนที่นีออนกับไทม์จะกลับ ไทม์กอดอกมองนิ่ง
“ถึงกีฬาจะแพ้ แต่เรื่องหัวใจ พี่ยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ” พูดจบนายวีก็หอมแก้มนีออนอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตาไทม์
“เฮ้ย!!”
ไทม์ผลักนายวีออกห่างน้อง ดึงนีออนมากอดเอาไว้ นีออนตาโตแตะมือที่แก้มตัวเอง ไทม์มองนายวีตาขวาง หมอนั่นก็ยิ้มเย้ยส่งมาก่อนเดินจากไปท่าทางยียวนกวนที่สุด พอนายวีนั่นกลับไปแล้วไทม์ก็ดันตัวน้องที่ยังมึนไม่หายมาหอมซ้ายขวาเพื่อลบรอย
“อื้อออ พี่ไทม์พอแล้ว” นีออนประท้วงเมื่อพี่ไทม์หอมแก้มเขาเยอะเกินไปแล้ว
“ยังลบไม่หมดเลย”
“ไม่ต้องแล้ว แบบนี้ออนเสียเปรียบตลอด” น้องว่างอนๆ
“งั้นพี่ให้หอมคืน อ่ะ” ไทม์เอียงแก้มให้น้องหอมคืน
“ยิ่งเสียคูณสองเลยทีนี้”
เด็กตัวเล็กบ่นอุบ ไทม์ยิ้มขำก่อนหอมน้องอีกฟอดใหญ่ น้ำกับอุ้มน้อยมาตามบอกว่าโรงเรียนเรากำลังจะกลับกันแล้ว ทั้งสี่คนจึงเดินกลับไปขึ้นรถด้วยกัน ผู้อำนวยการโรงเรียนบอกจะเลี้ยงนักกีฬาและกองเชียร์ทุกคนที่เหนื่อยกันมาหลังจากนี้ ให้ตกลงนัดวันกันเอาไว้เลย เด็กนักเรียนก็เฮกันไป ได้กินฟรีอีกแล้วสิ
นีออนกลับมาบ้านก็โม้ให้พ่อกับแม่ฟังใหญ่ว่าพี่ๆเก่งมากแค่ไหน พี่ไอว่านีออนพูดเรื่องนี้ซ้ำมาสามวันแล้ว เด็กตัวเล็กเลยหน้ามุ่ยว่าพี่ไอไม่รู้อะไรเลย คนมันปลื้มอ่ะรู้เปล่า แล้วพอได้รับคำชมจากพ่อแม่ว่าพี่ๆเขาเก่ง นีออนก็เหมือนว่าตัวเองเป็นคนถูกชมเสียเอง หลังจากทานข้าวเย็นและอยู่พูดคุยกันสักพักเมื่อได้เวลานอนไทม์ก็โทรมาราตรีสวัสดิ์น้อง นีออนบอกให้พี่พักเยอะๆขาจะได้หายไวๆ
“หลับฝันดีครับ... ครับ ออนน่ะฝันดีอยู่แล้วแหละ”
น้องแฝดว่าแบบนั้น ไทม์เลยหยอดมาว่าเพราะฝันเห็นพี่ใช่ไหม นีออนเลยหัวเราะ คุยกันอีกนิดหน่อยก่อนวางสายไป
ทางด้านน้ำก็ส่งข้อความมาให้อุ้มรักเพราะน้องคุยไม่เก่ง แต่วันนี้แฝดคนน้องเขามาแปลก กดโทรศัพท์หาพี่น้ำเองแล้วบอกให้หลับฝันดี ท่าทางวันนี้พี่น้ำคงนอนไม่หลับเป็นแน่แท้ น้องอุ้มโทรมาราตรีสวัสดิ์ด้วย วางสายจากพี่ๆแล้วน้องแฝดก็นอนลงข้างกัน อุ้มรักพลิกกายมาหานีออนที่ยังลืมตาแป๋วอยู่ ไม่หลับเหมือนกัน
“อุ้มถามอะไรอย่างสิ”
“หือ อะไรอ่ะ?”
“ออนไม่รู้สึกอะไรกับนายพี่วีนั่นจริงเหรอ?” อุ้มรักยังคาใจเรื่องนายวีอยู่อีก
“แล้วจะให้ออนรู้สึกอะไรอ่ะ?” นีออนหันหน้ามาหาน้องแล้วถามกลับ อุ้มรักเงียบไปเหมือนคิดอะไรเล็กน้อยก่อนถามใหม่
“ออนว่าเขาหน้าตาดีไหม?”
“ก็ดี” นีออนพยักหน้ารับ
“แล้วไม่รู้สึกปลื้มหรืออะไรเลยเหรอ?”
“ก็ไม่นี่ อุ้มจะถามอะไรกันแน่น่ะ?” เห็นน้องถามวกไปวนมาแล้วนีออนก็ชักงงว่าจุดประสงค์น้องคืออะไร
“ก็อุ้มเห็นออนปลื้มพี่ไทม์บ้าง พี่ฟิวบ้าง อุ้มเลยสงสัยว่าทั้งที่นายพี่วีนั่นก็หน้าตาดี ทำไมออนถึงไม่ปลื้มเขาบ้างอ่ะ?” อุ้มรักบอกออกมาตามตรงไม่มีอ้อมค้อม ฟังไปฟังมามันเหมือนนีออนปลื้มคนง่ายอย่างไรไม่รู้นะ
“ไม่รู้ดิ ไม่รู้สึกถูกชะตามั้ง กับพี่ฟิวมันแบบรู้สึกว่าพี่เขาหล่อไง เหมือนมีออร่าวิ้งๆอยู่ตลอดอ่ะ ทำให้ละสายตาไม่ได้ ออนอยากเป็นแบบนั้นบ้างอ่ะ เท่~” นีออนอธิบายพร้อมสีหน้าปลาบปลื้ม
“เพ้อ” แฝดน้องว่า
“เพ้อก็ช่าง” นีออนลอยหน้าไม่สนใจ
“แล้วกับพี่ไทม์?”
อุ้มรักเปิดคำถามอีกครั้ง นีออนกลอกตาไปมายิ้มๆแล้วว่า
“ชอบ”
คำเดียวสั้นๆแล้วหัวเราะคิกคักก่อนตลบผ้ามาห่มนอน อุ้มรักเลยเป็นฝ่ายเขินแทนเสียอย่างนั้น
‘ตรงเกินไปแล้วนะ นีออนนี่ล่ะก็ :-[’
TBC
ขอบคุณทุกๆท่านค่ะ ช้าเนาะ แปะบวกไว้ เดี๋ยวมาบวกให้ค่ะ ทำธุระแป๊บ เดี๋ยวมาตอบคอมเม้นต์ด้วย :กอด1:
-
ตอนใหม่มาแล้ว :z13:
---------
นายวีนี่ก็นะ...กีฬาแพ้ เรื่องหัวใจก็แพ้อยู่ดีนั่นล่ะ
มาขโมยหอมแก้มน้องออนน้อยของพี่ไทม์เค้าได้ไง :angry2: :beat:
แต่พี่ไทม์ก็ลบรอยหมดแล้วนี่นะ ฮิ้วววววว..... น้องออนแก้มช้ำหมดแล้วมั้งกว่าจะลบรอยหมด :-[ :-[
แถมระหว่างแข่ง พี่ไทม์มีแอบจุ๊บน้องด้วย ก้า่วหน้าไวละเกิน....นะคะพี่ไทม์
แต่ช้ากว่าคู่ทิมกรไปนิดนึงอะนะ คึคึ
ส่วนน้องอุ้ม ในเร็วๆนี้มีแววว่าจะเจอศึกหนัก ? จากนาขวัญ ? รึเปล่า ???
แต่มีนีออนอยู่ด้วย และพี่น้ำก็คงปกป้องน้องอุ้มได้อยู่ล่ะนะ
+เป็ดให้ก่อน พรุ่งนี้จะมา +1 ให้นะคะ
:L2: :L2: ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณวันใหม่
-
ชอบ!!! สั้นๆได้ใจความ ฮาาาา
ปล.เรื่องนาขวัญจะมีมาม่ามาให้เราๆท่านๆได้ซดมั้ยเนี่ย >_<
-
สะกิดใจตรงมีชะนีมายุ่งอีกแล้ว
-
o13 น่ารักอีกแล้ววววววววววววววว ขอหวานกว่านี้อีก :o8:
-
(ว่าที่)ศัตรูหัวใจของอุ้มน้อยลูกรักเหมือนจะโผล่มาแล้วหรือป่าว?
อย่ามาแกล้งอุ้มน้อยนะ >.<
-
นายวียังหน้ามึนไม่เลิก ยังเนียนมาหอมแก้มนีออนอีก
พี่ไทม์น่าจะเอาไม้เท้าตีหัวแตกซักสองสามที
-
ชะนีน้อยนาขวัญ หวังเคลมเพื่อนสินะ :beat:
ถ้ามาแกล้งน้องอุ้ม เดี๋ยวได้เจอนีออนตามหลอกตามหลอน :interest: ไม่ได้อยู่เย็นเป็นสุขแน่เธอเอ๋ย o18
-
พี่ก็โล่งอกแล้ว ตอนแรกก็นึกว่านีออนน้อยจะแอบปันใจให้พี่ชายคนอื่นหรือเปล่า
ที่แท้ก็แค่ปลื้มพี่ฟิวเหมือนไอดอลนี่เอง :impress2:
แต่พี่ไทม์อะ "ชอบ" เต็มๆ :o8:
-
:impress2:น้องนีออนละก็พูดซะตรงเชียว
-
เด็กๆน่ารักกันจังเลยน้าา
-
น่ารัก ^^
-
ชอบ' อร๊ายยยยยยย
-
"ชอบ" ด้วย :o8:
ตอนนี้พี่ไทม์เท่มั่ก ส่วนน้องนีออนก็รู้ใจเข้าใจแฟนดีจริง
ตอนพี่ไทม์ให้หอมแก้มคืนอ่ะ เป็นเราคงหอมให้ฉ่ำปอดไปเลย อิอิ
-
น้องออนจะน่ารักไปไหน แค่น้องอุ้มถามบอกเองแล้วยังเขินอีก น่ารักกกกกกกกกกกก
-
ตอนนี้บรรดาหนุ่มๆของเราเท่ห์จังเลย :-[
โดยเฉพาะพี่ไทม์ ที่สุดอ่ะผู้ชายคนนี้
ฉากเรียกกำลังใจนั่นก็อีก กล้าจริงๆ :o8:
เรียกว่าชนะทั้งในเกมส์และนอกเกมส์เลยล่ะ
และสงสัยที่ชนะนี่เพราะกำลังใจล้วนๆ :กอด1:
เวลาสองแฝดเค้าคุยกันนี่น่ารักดีเนาะ :m1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดแทนคำขอบคุณ
-
พี่ไทม์เนี่ย
:-[
เวลาปกติไม่เห็นจะรุกนีออนน้อยได้แบบนี้เล้ย
ทีเวลามีศัตรูหัวใจโผล่มาทีถึงจะมีไฟนะพ่อคุณ
:laugh:
ตบไอ้เจ้าวี
ข้อหาปากไว จมูกไว
มาแอบหอมนีออนน้อยของชั้น
:beat:
-
รักใสปิ๊ง จริงๆอะ น่ารักเว่อร์ๆๆ
ชอบบบ แต่นาขวัญจะมาทำให้น้ำกับอุ้มทะเลาะกันรึเปล่า
อุ้มเรายิ่งไม่สู้คนอยู่น้าา ฮืออออ
ติดตามต่อจ้าา
-
นู๋นีออนพูดตรงไปมั๊ยลูก :o8:
-
นีออน จะน่ารักไปถึงไหน (อยู่ในหัวใจพี่ขาก็พอมั้ง) :z3:
-
มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนายวี ถึงจะหล่อ ถึงจะเก่ง
แต่ถ้ามันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่เนอะน้องออนเนอะ
ทำแบบนี้ยิ่งตื๊อมากๆ จากที่เฉยๆ น้องออนอาจจะพาลเป็นไม่ชอบขี้หน้าเอานะนายวี
-
พี่ไทม์ลบรอยนายวีแค่นี้ นีออนน้อยก็โวยพี่ซะแล้ว
ไม่ได้สิ เราต้องเอียงแก้มให้พี่มันเลย ฮิ้วววว
พี่น้ำขยันหวานกับน้องอุ้มให้เพื่อนๆอิจฉาเล่น
พี่ไทม์อย่าไปยอม ต้องหวานกว่านี้ให้ได้เลยนะ
-
นายวีมันร้ายกาจนัก บังอาจมาหอมแก้มนีออนได้ไงกัน :z3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทิมกับกรน่ารักอ่ะนิสัยกับปากทิมนี่โดนใจมาก :กอด1: น้องแฝด และ คนเขียน
-
ไทม์จะไปตั๊นหน้านายวีเมื่อไหร่ก็บอกด้วยนะ จะได้ไปช่วย หมั่นไส้มันบังอาจมาหอมแก้มน้องได้ :beat:
-
555 น้องอุ้มคงไม่คิดว่านีออนน้อยจะตอบตรงสินะ อิอิ
-
อยากเห็นน้องแฝดทะเลาะกัน
-
อยากเห็นน้องแฝดทะเลาะกัน
ห๊ะ!!!!!!!!! :a5:
มันจะดีรึชาวไทย(เกี่ยว?)
-
นีออน แก้มช้ำไปหรือยังเนี่ย 555
-
:z2:
-
^
^
โดดกอดคุณ CarToonMiZa ที่น่ารัก ขอบคุณที่ช่วยดันกระทู้ให้บ่อยๆค่ะ :กอด1:
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (24) อุ้มรัก
ช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงในชีวิตวัยเรียนของเหล่าเด็กมัธยมตอนปลายเริ่มใกล้เข้ามา เมื่อทั้งไทม์และน้ำที่อยู่ม.6 กันแล้วนั้นต่างต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย ทำให้ต้องงดกิจกรรมทุกอย่างลงไป ทั้งกีฬาและกิจกรรมอื่นๆภายในโรงเรียน รวมไปถึงงานพิเศษที่ทั้งสองคนไปทำที่ร้านลุงไทยด้วย ทำให้เวลาในการพบกันของน้องแฝดกับพี่ๆลดน้อยลงตาม แต่น้ำก็ยังแบ่งเวลามาให้น้องอุ้มน้อยที่น่ารัก เด็กหนุ่มขออนุญาตพาแฝดคนน้องอย่างอุ้มรักไปเที่ยวที่บ้านสักครึ่งวัน พ่อกับแม่ก็อนุญาตเมื่อเห็นว่าน้ำเองก็ไว้ใจได้ว่าจะไม่พาน้องเถลไถลที่ไหน เพราะจากวันแรกที่น้องแฝดกับพี่ๆได้รู้จักกันนั้นมันก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว ความเสมอต้นเสมอปลายของพี่ไทม์กับพี่น้ำที่คอยรับส่งน้องแฝดก็ไม่ได้หายไปไหน สร้างพื้นฐานความมั่นใจให้พ่อแม่น้องได้ระดับหนึ่ง
การได้มีเวลาอยู่กับน้องในครั้งนี้น้ำก็อยากจะกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้น น้ำเคยพาน้องอุ้มมาที่บ้านของตนเองแล้ว บ้านของน้ำมีน้ำเป็นหัวหน้าครอบครัว เพราะแม่แต่งงานใหม่และพ่อก็เสียชีวิตไปด้วยโรคภัยนานแล้ว ทำให้น้ำต้องรับผิดชอบดูแลน้องสาวที่ตอนนี้อยู่มัธยมต้นปีที่ 3 แล้ว และน้องชายที่ยังเล็กอยู่ เพิ่งเข้าชั้นประถมปีที่ 5 เท่านั้นเอง แต่ทุกคนในบ้านก็ต่างรักและช่วยเหลือกันดี ร่มโพธิ์ของบ้านอย่างคุณย่าวัยเจ็ดสิบที่ยังดูแข็งแรงดีก็ทำให้พี่น้องทั้งสามคนไม่กระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทาง มีผู้ใหญ่คอยพร่ำสอนให้เป็นคนดีและดูแลเกื้อกูลกัน
เพราะฉะนั้นแล้วเมื่อมีเวลาว่างและเห็นลู่ทางที่จะทำมาหาเลี้ยงคนในบ้านได้น้ำก็จะทำมัน ถึงแม้ว่าจะมีเงินประกันชีวิตที่พ่อของเขาทำไว้ให้ แต่นั่นมันก็ครอบคลุมเพียงเรื่องค่าเล่าเรียนเท่านั้น เก็บไว้ใช้ยามที่จำเป็นจริงๆ ส่วนค่ากินอยู่ค่าใช้จ่ายภายในบ้านก็ต้องช่วยๆกัน
คุณย่ามีร้านขนมไทยเล็กๆ แต่กิจการก็ไปได้สวยเมื่อมีหลานๆคอยช่วยคิดสูตรแปลกใหม่มาเรียกลูกค้า หลังเลิกเรียนน้ำกับน้องๆก็จะมาช่วยกันขาย เสาร์-อาทิตย์น้องที่ยังเด็กกันอยู่ก็อยู่ช่วยคุณย่าขายของ ส่วนน้ำก็ไปทำงานพิเศษที่ร้านลุงไทยเป็นการหารายได้อีกทางด้วย อุ้มรักเคยมาที่บ้านและเข้ากับคนในครอบครัวเขาได้เป็นอย่างดี เพราะความน่ารักของน้องที่เป็นธรรมชาติทำให้คนมองรู้สึกเอ็นดู และการที่เข้ากับคนง่ายทำให้น้องสาวกับน้องชายของน้ำก็สนิทกับอุ้มรวดเร็วพอกัน
“พี่น้ำ ซื้ออะไรไปฝากที่บ้านอีกไหมอ่ะ?”
อุ้มรักเอ่ยถามเมื่อนั่งรถมาด้วยกัน คุณแม่ของอุ้มเตรียมผลไม้และของทานเล่นให้อุ้มรักเอามาฝากครอบครัวน้ำด้วยถุงใหญ่ แต่อุ้มรักก็ยังกังวลว่ามันจะไม่พอ
“พอแล้วครับน้องอุ้ม แค่นี้ก็เยอะแยะแล้ว กินไม่หมดหรอก นี่ย่าพี่ก็เตรียมทำอาหารไว้ต้อนรับหลานอุ้มอีกเยอะเลย ท้องแตกแน่”
พี่น้ำบอกก่อนเอ่ยเย้าน้องตบท้าย อุ้มรักหัวเราะอารมณ์ดี รถของน้ำมาถึงบ้าน น้องชายของน้ำก็รออยู่แล้ว วิ่งออกมารับของจากพี่อุ้มก่อนเดินคุยกันเข้าบ้านไป คุณย่ากำลังทำอาหารกลางวันอยู่เลย อุ้มรักจึงเข้าไปช่วย พอช่วยกันทำเสร็จ นั่งคุยเล่นกันอยู่สักพักถึงได้ลงมือทานข้าวกัน
หลังจากทานข้าวและเก็บล้างกันเรียบร้อยอุ้มรักก็ออกมาคุยกับคุณย่าของพี่น้ำที่หน้าบ้าน คอยบีบนวดเอาใจคนแก่ วันนี้ไม่มีใครออกไปไหนเพราะคุณย่าหยุดทำขนมหนึ่งวันให้หลานๆได้พักผ่อนกัน น้องชายของน้ำที่ชอบออกไปเล่นกับเพื่อนก็ยังอยู่บ้านเพราะพี่อุ้มมา
ขณะที่นั่งเล่นกันอยู่หน้าบ้าน นาขวัญก็แวะเข้ามาขอความช่วยเหลือจากน้ำ บ้านของเธอที่อยู่ใกล้ๆกันกำลังจะจัดงานทำบุญบ้านจึงมาขอแรงน้ำให้ไปช่วยขนข้าวของเครื่องใช้จำพวกโต๊ะเก้าอี้จานชามจากที่วัดหน่อย น้ำจึงบอกให้อุ้มรักคุยเล่นกับคุณย่าและน้องๆของเขาไปก่อนเดี๋ยวกลับมาแล้วค่อยไปดูหนังกัน
พอน้ำเดินออกไปเพื่อนคุณย่าก็แวะมาหา เด็กๆจึงย้ายที่เข้าไปเล่นกันในบ้านแทน น้องสาวของน้ำเอารายงานกองพะเนินมาทำ อุ้มรักเลยถามอย่างสงสัยว่าม.ต้นนี่รายงานเยอะขนาดนี้เลยหรือ น้องสาวน้ำจึงบอกว่าลำไพ่พิเศษ รับทำรายงานทั่วทุกสารทิศหาเงินค่าขนม เห็นน้องเขาจะทำรายงานอุ้มรักจึงเลี่ยงไปนั่งที่โซฟารับแขกแทน น้องชายของน้ำเลยเปิดทีวีให้พี่อุ้มดูแก้เบื่อ นาขวัญที่เมื่อครู่ไม่ได้ไปกับน้ำด้วยจึงเข้ามานั่งข้างกัน ก่อนชวนน้องอุ้มคุย
“น้องอุ้มนี่น่ารักนะ น้ำชอบเล่าเรื่องน้องอุ้มให้พี่ฟังบ่อยๆ”
นาขวัญที่เอาแต่มองจนอุ้มชักจะอึดอัดพูดขึ้นมา อุ้มรักเลยเอ่ยถามกลับไปยิ้มๆ
“เล่าว่ายังไงเหรอครับ?”
“อืม น้ำเคยเล่าเรื่องตอนเจอน้องอุ้มครั้งแรกน่ะ”
“ครับ”
อุ้มรักยังยิ้มให้พี่นาขวัญอยู่ ตอนที่เจอพี่น้ำครั้งแรก... ก็ต้องที่หน้าร้านลุงไทยสิเนาะ พี่น้ำทักอุ้มผิดเป็นนีออนด้วย ฮะๆ
“อย่างที่รู้กันน่ะนะว่าน้ำน่ะเป็นพวกหลงตัวเองเข้าขั้นเพ้อ”
นาขวัญแอบนินทาเพื่อน อุ้มรักหลุดขำเมื่อเห็นตามนั้นด้วย
“ตอนแรกที่น้ำบอกว่ามีน้องน่ารักคนหนึ่งแอบมองเขาอยู่บ่อยๆพี่ก็ไม่ค่อยจะเชื่อเขาเท่าไหร่หรอก ยิ่งบอกว่าเป็นเด็กผู้ชายด้วยยิ่งไปกันใหญ่”
นาขวัญพูดไปก็สังเกตอาการเด็กน้อยไป อุ้มรักเองก็เพียงแต่ยิ้มเฉย แม้จะรู้สึกแปลกๆแล้วก็ตาม เขาชอบแอบมองพี่น้ำหรือ? ไม่เห็นเคยรู้ตัวเลย
“นึกไม่ถึงเลยว่าเด็กริมหน้าต่างคนนั้นจะเป็นน้องอุ้มนี่เอง”
นาขวัญพูดไปเหมือนไม่มีอะไร แต่คำบอกเล่าเหล่านั้นกลับทำให้อุ้มรักชะงัก เรื่องนี้เขาเคยได้ยินมาแล้ว เรื่องที่นีออนแอบมองพี่ไทม์ริมหน้าต่าง ไม่อยากด่วนสรุปว่าเป็นเรื่องเดียวกัน แต่สถานการณ์ที่พี่นาขวัญยกมามันกลับใช่ทุกอย่าง
“เด็กริมหน้าต่าง?” อุ้มรักทวนคำ
“จ้ะ ก็น้ำเคยบอกน่ะว่าชอบเด็กน่ารักที่นั่งริมหน้าต่างแล้วมองเขาทุกวัน ก่อนหน้านี้พี่ไม่คิดว่าน้ำจะจริงจังกับเด็กคนนั้นเลยนะ จนวันนี้นี่ล่ะ…” นาขวัญยังคงเจื้อยแจ้วขณะที่อุ้มเริ่มจะเครียดขึ้นมา
“พี่น้ำชอบเด็กคนนั้นเหรอครับ?”
อุ้มน้อยเอ่ยถามเสียงเบา นาขวัญลอบยิ้มนิดๆก่อนตอบคำถามราวไม่รับรู้และไม่เห็นว่าน้องแฝดแปลกไป
“อื้อ น้ำเขาชอบอุ้มมาตั้งนานแล้วนะ ตั้งแต่ที่เห็นว่าน้องอุ้มชอบมองเขาจากหน้าต่างห้องเรียนน่ะ เขาก็เอาแต่เพ้อกับพี่ว่าน้องอุ้มน่ะน่ารัก อยากรู้จัก เรื่องของทั้งสองคนนี่น่ารักดีเนอะ”
“ไม่ใช่…”
“หือ?”
“ผมไม่ใช่เด็กคนนั้น ผมไม่เคยแอบมองพี่น้ำจากริมหน้าต่าง ไม่เคย…”
ยิ่งพูดอุ้มรักยิ่งจะร้องไห้ พี่น้ำชอบเด็กริมหน้าต่าง เด็กคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้หรอกนอกจากนีออน
“อุ๊ย! ตายจริง นี่พี่... เอ่อ... พี่ขอโทษนะคะน้องอุ้ม ตายแล้วปากพาซวยจริงๆเลย”
นาขวัญตีปากตนเองเบาๆสีหน้าดูกังวลใจ อุ้มรักยิ้มให้บอกว่าไม่เป็นไรเพราะพี่ขวัญไม่รู้นี่นา อุ้มรักพยายามที่จะปรับสีหน้าให้ดูดีขึ้น แต่เพราะเป็นคนเสแสร้งไม่เป็นจึงทำให้ดูอย่างไรมันก็ยังเศร้าอยู่ จนพี่น้ำกลับมาอุ้มเลยขอกลับบ้าน น้ำมองน้องที่เอาแต่ก้มหน้าอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นตอนเขาไม่อยู่กัน
“ทำไมครับอุ้ม เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“เปล่า อุ้มแค่อยากกลับบ้าน” อุ้มรักยังย้ำคำเดิม ไม่มีการอธิบายอะไรเพิ่มเติม
“อุ้ม เงยหน้ามาคุยกับพี่สิครับ เป็นอะไร หือ?”
“อุ้มอยากกลับบ้านอ่ะ”
เสียงเริ่มออกจะง้องแง้งงอแง น้ำยิ่งแปลกใจ หัวคิ้วเข้มขมวดปมที่น้องเอาแต่พูดว่าจะกลับบ้าน นัดกันว่าจะไปดูหนังนี่นา แล้วนี่มันอะไรกัน
“คือ... เราคุยกันเรื่องเด็กริมหน้าต่างน่ะน้ำ ฉันขอโทษนะ ไม่คิดว่าจะไม่ใช่คนนี้” นาขวัญเอ่ยแทรกเสียงอ่อย เก็บซ่อนสีหน้าแย้มยิ้มไว้ภายใต้หน้ากากเพื่อนที่แสนดี
น้ำถอนใจอย่างหนักอก มองหน้าเพื่อนโกรธๆ นาขวัญนะนาขวัญ ทำกันได้ น้ำอยากอธิบายแต่น้องคงไม่พร้อมรับฟัง น้ำจึงพาน้องไปลาคุณย่าที่หน้าบ้าน ก่อนพาไปที่รถเพื่อจะไปส่งน้องตามที่น้องต้องการ แต่ก่อนที่อุ้มรักจะก้าวขึ้นนั่งบนรถเพื่อกลับบ้านกันน้ำก็รวบจับมือน้องเอาไว้ บังคับกลายๆให้อุ้มรักเงยหน้ามามอง
“พี่ชอบอุ้ม ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเป็นยังไง แต่วันนี้คนที่อยู่ตรงหน้าพี่ตอนนี้ก็สำคัญที่สุด”
น้ำบอกกับน้องอย่างจริงจัง เขาเจอนีออนก่อนเจออุ้มรักก็จริง แต่เพราะเจอนีออนถึงทำให้เขาเจออุ้มไม่ใช่หรือ
“บางที... พี่อาจจะเห็นอุ้มเหมือนใคร” อุ้มเอ่ยแย้ง แต่พอพูดไปแบบนั้นแล้วก็เจ็บเสียเอง
“ไม่หรอก อุ้มไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือนอุ้ม”
นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่น้ำพูดได้ในตอนนี้ เขาไม่เคยเห็นว่าน้องเหมือนใคร และยิ่งไม่เคยคิดที่จะใช้เป็นตัวแทนใครทั้งนั้นด้วย เพราะอุ้มรักคืออุ้มรัก เพราะน้องเป็นแบบนั้นเขาถึงได้ชอบ ถึงได้รัก อยากจะให้น้องเข้าใจมันสักนิด
น้ำพาน้องอุ้มกลับมาส่งบ้าน ระหว่างทางไม่มีการพูดคุยหยอกล้อเหมือนเคย แต่อย่างน้อยการที่อุ้มรักยังกอดเอวและซบหลังเขาอยู่เงียบๆแบบนั้น น้ำก็พอจะเบาใจได้ว่าน้องไม่ได้โกรธจนไม่อยากที่จะอยู่ใกล้เขาแล้ว อาจจะเพียงแค่กำลังสับสนอยู่เท่านั้น
เมื่อมาถึงบ้าน อุ้มรักลงจากรถ ถอดหมวกคืนพี่แล้วเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินเข้าบ้านไป น้ำคว้ามือน้องไว้ อยากจะพูดอยากจะอธิบายแต่ก็รู้ว่าตอนนี้น้องคงยังไม่ต้องการจะฟังมัน เวลา คงเป็นสิ่งที่น้องต้องการมากที่สุดในตอนนี้
“พี่ชอบอุ้มนะ”
“...........”
คำพูดนั้นไม่ได้รับการตอบรับจากน้อง อุ้มรักยังคงเงียบอยู่เช่นนั้น น้ำก็ยังจับมือน้องไม่ปล่อย จนเมื่อเห็นว่าคุณแม่ของน้องเดินมาน้ำจึงปล่อยมือน้องอุ้มแล้วก้าวลงจากรถที่ตนเองนั่งคร่อมอยู่ลงมาไหว้สวัสดีคุณแม่น้อง ทำให้อุ้มรักก้าวเร็วๆเข้าบ้านไปโดยที่น้ำรั้งไว้ไม่ได้อีก ได้แต่มองตามหลังน้องไปด้วยสายตาละห้อยโหยจนคุณแม่จับสังเกตได้
“มีอะไรกันหรือเปล่าน้ำ?”
“ค... ครับ?” น้ำตะกุกตะกักเล็กน้อยเมื่อคุณแม่น้องแฝดเอ่ยทัก
“ทะเลาะกับน้องเหรอ?”
“เอ่อ... ก็มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย... ครับ”
น้ำอ้อมแอ้มบอก ไม่กล้าที่จะโกหกคุณแม่ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่มันก็จะทำให้ความเชื่อใจที่ครอบครัวน้องมีอยู่มันลดลง
“ตอนกำลังร้อนมักคุยกันไม่รู้เรื่อง รังแต่จะทะเลาะกันใหญ่โตไปเสียเปล่า ปล่อยให้เย็นลงสักพักแล้วคุยกันด้วยเหตุผลน่าจะดีกว่านะ ว่าไหม?”
“ครับ”
น้ำรับคำ ก่อนไหว้ขอบคุณแม่น้องที่ให้คำแนะนำมา ท่านช่างใจดีและให้ความเมตตาเอ็นดูเขา หากเป็นคนอื่นเขาคงถูกไล่ตะเพิดตั้งแต่ก้าวเข้ามาที่บ้านนี้ด้วยจุดประสงค์ว่าจะมาจีบลูกชายของท่านแล้ว แต่นี่ท่านกลับเข้าอกเข้าใจ เขาไม่ควรนำเรื่องร้อนใจมาให้พ่อแม่น้อง เขาโตกว่า มีวุฒิภาวะที่มากกว่า ควรจะดูแลน้องให้ได้ดีกว่านี้
น้ำเอ่ยลาคุณแม่น้องแฝดก่อนขับรถออกจากบ้านไป ยังมีคดีต้องเคลียร์กับอีกคนอยู่ นาขวัญ
อุ้มรักขึ้นบ้านมา นีออนก็กำลังนั่งทำรายงานอยู่ที่โต๊ะเล็กๆที่เอามากางหน้าทีวี หันมาเห็นน้องกลับมาแล้วว่าจะทักแต่น้องก็เดินลิ่วเข้าห้องไปไม่พูดไม่จา นีออนเอียงคอมองตามอย่างสงสัย ก่อนปิดหนังสือที่นำมาหาข้อมูลทำรายงานลงแล้วเดินตามน้องเข้าไปในห้องนอน
คุณแม่ที่ได้พูดคุยกับพี่น้ำแล้วขึ้นมาบนบ้าน เห็นแฝดพี่เดินตามแฝดน้องไปในห้องแล้วก็เลยกลับลงไปด้านล่าง ปล่อยให้พี่น้องเขาคุยกันไปก่อน เวลามีปัญหาเด็กส่วนมากไม่ค่อยจะอยากคุยกับพ่อแม่ด้วยเหตุผลนานัปการที่พวกเขานึกได้ และมักคิดว่าเพื่อนหรือพี่น้องที่อายุใกล้เคียงกันนั้นน่าจะเข้าใจเขามากกว่า จึงเลือกจะคุยกันเองและตัดสินใจกันเอง โดยที่ไม่นึกถึงว่าผู้ใหญ่ที่เกิดและเติบโตมาก่อนนั้นจะมีหนทางที่ถูกต้องในการแก้ปัญหาให้พวกเขา และแน่นอนว่าผู้ใหญ่เองก็ต้องทำให้เด็กๆเชื่อใจและรู้สึกว่าเป็นพวกเดียวกันกับเขาไม่ใช่เอาแต่ดุด่าไม่ฟังเหตุและผลที่เกิดขึ้นกับเด็ก และคุณแม่น้องแฝดท่านก็เลี้ยงลูกมาแบบนั้น ให้ลูกได้คิดและตัดสินใจด้วยตนเอง แต่หากมันเหนือบ่ากว่าแรงก็ปรึกษาพ่อแม่ได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะถูกดุ
นีออนเข้าไปหาแฝดน้องในห้อง เอ่ยถามว่าเป็นอะไร เห็นน้องดูเศร้าๆ อุ้มรักพอเห็นนีออนก็เกิดอาการของคนพาลพาโล ทั้งที่นีออนไม่เกี่ยวอะไรสักนิด แต่ยังไม่พร้อมจะเห็นหน้าแฝดพี่ตอนนี้จึงบอกอยากอยู่คนเดียว แต่นีออนไม่ยอมไป
“อุ้มบอกอยากอยู่คนเดียวไงออน” อุ้มรักบอกซ้ำเมื่อนีออนยังไม่ออกไปไหน
“ทำไมต้องไล่ออนด้วยล่ะ ออนเป็นห่วงนี่นา” นีออนเอ่ยแย้งน้อง รู้สึกไม่ดีที่ถูกน้องไล่
“อุ้มไม่ได้ไล่ แต่อุ้มยังไม่พร้อมคุยออนเข้าใจไหม?”
“ไม่เห็นเข้าใจ เราคุยกันได้ทุกเรื่องไม่ใช่เหรอ?”
“นีออน!”
อุ้มรักเสียงดังทำให้นีออนชะงัก พอเห็นพี่ชายหน้าเสียอุ้มรักถึงเพิ่งรู้สึกตัว แต่จะขอโทษก็ไม่ทันแล้วเมื่อนีออนน้อยใจไปแล้ว
“ถ้าให้ออนไป ต่อไปไม่ต้องมาคุยกับออนอีกเลยนะ”
นีออนพ้อน้องแล้วจะเดินออกจากห้องไป อุ้มรักรีบดึงแขนพี่ชายเอาไว้แล้วละล่ำละลักเรียก
“ออน... นีออน”
“………”
“อุ้มไม่รู้จะทำยังไงอ่ะ ออนอย่าโกรธอุ้มไปอีกคนสิ” อุ้มรักบอก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว
“เพราะอุ้มไม่รู้จะทำยังไงไง ออนถึงได้อยากอยู่ใกล้ๆเผื่อช่วยกันคิดอ่ะ”
นีออนพอเห็นน้องจะร้องไห้ก็พาลใจอ่อน จูงมือน้องมานั่งที่เตียงแล้วให้น้องเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ไหนว่าจะไปเที่ยวบ้านพี่น้ำ แล้วทำไมเป็นแบบนี้ อุ้มรักจึงเล่าเรื่องราวให้ฟังคร่าวๆก่อนสรุปใจความสำคัญของเรื่อง
“พี่น้ำชอบออน”
“หา พี่น้ำบอกแบบนั้นเหรอ?” นีออนร้องออกมาเมื่อน้องเล่าจบแถมสรุปให้เสร็จสรรพ พี่น้ำนี่นะชอบเขา
“เปล่า พี่นาขวัญ...”
“อีกละ พี่นาขวัญอีกละ”
เด็กตัวเล็กหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินชื่อพี่นาขวัญ ว่าแล้วว่าพี่คนนี้ไม่น่าไว้ใจ ทำน้องของเขาเสียใจจนได้เลยเห็นไหม นีออนปลอบน้องว่าไม่มีอะไร เล่าเรื่องก่อนหน้านี้ให้น้องฟังให้หมดเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่มีทางที่พี่น้ำจะชอบตนเองได้หรอก แล้วบอกให้เชื่อพี่น้ำที่อุ้มรักรู้จักกันมานาน ดีกว่าเชื่อใครไม่รู้แบบนั้น
“ถึงพี่น้ำจะไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่ แต่ออนว่าก็เชื่อได้มากกว่าพี่นาขวัญแน่ๆ”
อุ้มรักทำหน้าแปลกๆเมื่อฟังพี่ชายพูด ตกลงจะเชียร์พี่น้ำหรืออะไรกันน่ะ แต่พอได้คุยกับนีออนแล้วอุ้มรักก็ใจเย็นลงพอที่จะคิดและทบทวนตามที่พี่ชายบอก เขากับพี่น้ำรู้จักกันมานานนับปี แต่พี่นาขวัญเองก็รู้จักพี่น้ำมามากกว่าเขาเสียอีกนี่นา ความกังวลใจไม่ได้หายไป แต่ความเชื่อใจที่มีต่อพี่น้ำก็เพิ่มขึ้นมาเหมือนกัน ในเมื่อพี่บอกว่าตอนนี้เขาคือคนที่สำคัญที่สุด ถ้าหากอุ้มรักจะเชื่อใจพี่น้ำมันก็คงไม่ผิดอะไรใช่ไหม
ฝ่ายน้ำที่กลับมาถึงบ้านก็ทะเลาะกับนาขวัญเรื่องที่นาขวัญไปพูดให้น้องอุ้มเข้าใจเขาผิดไป
“ก็ใครจะไปรู้!” นาขวัญกระแทกเสียงใส่เพื่อน ความน้อยใจแล่นขึ้นมาในอก
“เธอรู้ขวัญ รู้ดีด้วย”
“รู้แล้วไง มันช่วยไม่ได้นี่ก็ฉันหมั่นไส้!”
“ขวัญไปหมั่นไส้น้องอุ้มเรื่องอะไร?”
“ฉันไม่ได้หมั่นไส้อุ้มรัก แต่หมั่นไส้นายนั่นแหละน้ำ ไอ้คนซื่อบื้อ!”
“ขวัญ…” น้ำดูอึ้งไปเมื่อเพื่อนพูดแบบนั้นออกมา
“ฉันชอบนาย เคยรู้บ้างไหม?”
นาขวัญถามเพื่อน หน่วยตาคลอคลองด้วยหยาดน้ำตาที่พร้อมจะร่วงลงมาได้ทุกเมื่อ น้ำมองเพื่อนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเพื่อนรู้สึกอย่างไรกับตนเอง แต่เพราะมันยังอยู่ในกรอบของความเป็นเพื่อนมาตลอดน้ำจึงไม่เคยไปสะกิดสะเกาให้เพื่อนต้องรู้สึกไม่ดี แต่ในเวลานี้ที่นาขวัญพูดมันออกมาเองเขาก็จำเป็นที่จะต้องทำอะไรให้มันชัดเจนลงไปเช่นกัน
“น้ำไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น ...ขวัญคือเพื่อนที่ดีที่สุดของน้ำนะ”
นาขวัญมองเพื่อนอย่างเสียใจ ถึงแม้จะพูดให้ดูดีสักแค่ไหน แต่มันก็ยังคงเป็นคำปฏิเสธอยู่ดี น้ำตาเม็ดโตรินไหลให้น้ำสะเทือนใจเล่น ก่อนที่นาขวัญจะวิ่งออกจากบ้านของน้ำไป เด็กหนุ่มมองตามเพื่อนแล้วถอนหายใจอย่างหนักอก สำหรับเขาแล้ว เพื่อน... ไม่ว่าอย่างไรก็คือเพื่อน เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้
-----------------
หน้าโรงเรียนมัธยม น้ำยืนรอน้องอุ้มอยู่หน้าประตูโรงเรียนด้วยความกระวนกระวายใจ เวลาสองวันที่ไม่ได้คุยกับน้องเลยนอกจากส่งข้อความหาน้องตามความเคยชินที่ทำมาในทุกๆวัน หลังจากที่ไปส่งน้องกลับบ้านในวันนั้นน้ำก็แทบจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้ น้องๆของเขาต้องคอยสะกิดอยู่เรื่อยๆให้มีสติสตังครบถ้วน รถยนต์ของพี่ไอรักเข้ามาจอดหน้าโรงเรียน อุ้มรักกับนีออนน้อยก้าวลงมาจากรถ พอรถพี่ไอรักออกตัวไปแล้วน้ำจึงเดินเข้าไปหาน้องแฝด อุ้มรักชะงักเมื่อเจอพี่น้ำ นีออนมองสองคนสลับกันไปมาก่อนเดินลั้นลาเข้าโรงเรียนไป ปล่อยให้น้องพูดคุยกันกับพี่น้ำเอง
พอนีออนเดินออกไปแล้วอุ้มรักกับน้ำก็ยังไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาก่อน เด็กน้อยจึงค่อยก้าวเดินเข้าโรงเรียนไปบ้าง น้ำเองก็ก้าวตามน้องมาติดๆ อยากบอกว่าคิดถึงก็กลัวน้องจะหาว่าโอเวอร์ เลยได้แต่เดินข้างน้องไปเงียบๆจนถึงห้องเรียนของน้อง อุ้มรักหยุดเท้าที่หน้าห้อง นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะหันมาหาพี่น้ำที่ยังยืนอยู่ไม่ไปไหน
“วันนี้พี่น้ำจะมารับอุ้มกลับบ้านด้วยหรือเปล่า?”
จู่ๆอุ้มรักก็พูดขึ้นมาทำให้น้ำออกจะงงงัน ก่อนจะเปิดยิ้มกว้างเมื่อเห็นสัญญาณที่ดีในคำถามนั้น รีบตอบรับอย่างเร็วไว
“อ... อื้ม กลับพร้อมกันนะ”
น้องพยักหน้ารับ ตั้งแต่เจอหน้ากันน้ำยังไม่เห็นน้องยิ้มเลย แต่กลับรู้สึกไปเองว่าน้องไม่ได้โกรธตนเองแล้ว
“งั้นพี่กลับห้องเรียนนะ”
“ครับ”
อุ้มรักตอบรับก่อนจะก้าวเข้าห้องเรียนไป พร้อมกับไทม์ที่มาหานีออนน้อยเดินสวนออกมา อุ้มก็ส่งยิ้มทักทายพี่ไทม์ไป เมื่อออกมาด้านนอกแล้วไทม์ก็เดินกอดคอน้ำเพื่อนรักเพื่อกลับตึกเรียนด้วยกัน
“เฮ้ย! ได้ข่าวว่าทำน้องอุ้มงอนเหรอวะ?” ไทม์เปิดประเด็นร้อน น้ำยิ้มมุมปากก่อนประชดกลับเล็กๆ
“ข่าวไปไวนะมึง”
ไทม์ยักคิ้วให้เพื่อน รู้เสียบ้างนะ หน่วยข่าวกรองพิเศษอยู่ใกล้ตัวเขาแค่นี้เองเว้ย
“แล้วเป็นไง ดีกันยัง?”
“กำลัง” น้ำตอบสั้นๆ แต่รอยยิ้มกริ่มนั้นทำให้ไทม์หมั่นไส้เหลือหลาย
“เหรอ คิดไปเองเปล่า?” เพอร์เฟคแมนยังล้อเลียนเพื่อน
“เชี่ยไทม์”
น้ำชกท้องเพื่อนแบบแกล้งกัน ไทม์ก็โดดหลบแล้วหัวเราะ ก่อนจะคว้าคอเพื่อนน้ำมาล็อคเอาไว้เหมือนเดิม
“เออ แล้วนี่มึงรู้ยังว่าไอ้วินเซนต์มันจะกลับมาแล้วนะ”
ไทม์เอ่ยถามถึงเรื่องที่เพื่อนสมัยเด็กชื่อวินเซนต์กำลังจะกลับมา หลังจากไปเล่าเรียนถึงเมืองนอกเมืองนามาเสียหลายปี
“กูนึกว่ามันตายไปแล้วนะน่ะ หายหัวไปไม่ส่งข่าวเพื่อนเลย”
น้ำประชดเพื่อนขำๆ ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปตึกเรียนของตนเอง การกลับมาของวินเซนต์ทำให้เพื่อนๆมีเรื่องพูดคุยกันไม่ได้ขาด วีรกรรมแสบซ่าของเพื่อนสมัยเด็กคนนี้มีมากมายสาธยายไม่หมดกันเลยทีเดียว
หลังเลิกเรียน น้ำพาน้องอุ้มมาที่บ้านตนเองก่อนที่จะไปส่งน้องกลับบ้านเช่นทุกที เพราะเรื่องที่เกิดวันก่อนนั้นทำให้คุณย่าของน้ำกังวลใจ เห็นตอนขากลับน้องอุ้มท่าทางไม่ดีเลย แถมน้ำยังมีท่าทีแปลกๆอีก น้ำจึงพาน้องมาหาย่าให้ย่าคลายกังวลว่าไม่ได้โกรธอะไรกันแล้ว
นาขวัญที่รู้ว่าน้องอุ้มรักมาที่บ้านของน้ำก็แวะเข้ามาหา แต่มาอีกมาดหนึ่งที่อุ้มไม่เคยเห็น คราวนี้อุ้มจำต้องรับมือด้วยตนเอง เพราะหากเขายังอ่อนแอก็คงจะถูกกระตุ้นให้ทะเลาะกับพี่น้ำอยู่เรื่อยๆเป็นแน่
“ทั้งที่รู้ว่าน้ำชอบฝาแฝดของตัวเอง น้องยังจะคบกับน้ำต่ออีกเหรอ ไม่ตะขิดตะขวงใจเลยรึไง?”
“ก่อนนี้พี่น้ำจะชอบใครมาอุ้มไม่รู้ แต่ตอนนี้คนที่พี่น้ำชอบคืออุ้ม... ไม่ใช่คนอื่น”
อุ้มรักบอกเสียงนิ่ง เน้นชัดทุกถ้อยคำ พยายามแล้วมันก็ได้เท่านี้ล่ะ ถ้าเป็นนีออนคงกวนโมโหได้มากกว่านี้อีก นาขวัญมองน้องแฝดด้วยความขัดเคือง ก่อนจะหันมาส่งสายตาขัดเคืองให้น้ำบ้าง แต่มันกลับดูเศร้าในสายตาน้ำจนน้ำต้องเบือนหน้าหนี นาขวัญยิ่งน้อยใจที่เพื่อนทำแบบนั้นจึงผลุนผลันออกจากบ้านน้ำไป
“ขอบคุณนะอุ้มรัก ที่เชื่อใจและไม่โกรธพี่” น้ำเอ่ยบอกกับน้องเมื่อนาขวัญออกจากบ้านไปแล้ว
“อุ้มเชื่อนีออนต่างหากล่ะ”
“ห๊ะ!”
พอน้องบอกว่าเชื่อนีออนไม่ใช่ตนเองน้ำก็ร้องอุทานออกมาก่อนที่จะมีสีหน้าสลดลง น้องไม่ได้เชื่อใจเขาอ่ะ อุ้มรักยิ้มขำก่อนจะเอ่ยแก้ทำให้น้ำหูตั้งหางกระดิกได้เหมือนเดิม
“อุ้มล้อเล่นน่ะ อุ้มเชื่อพี่น้ำนะ เพราะที่ผ่านมาพี่น้ำไม่เคยทำอะไรให้อุ้มเสียใจสักครั้ง ไม่เคยหักหาญน้ำใจหรือบังคับในสิ่งที่อุ้มไม่อยากทำ ดูแลเอาใจใส่ตามสมควร และที่สำคัญ...” เด็กน้อยอมยิ้มตาพราวก่อนพูดต่อ
“รักอุ้มด้วยใช่ไหม?”
น้ำหัวเราะเบาๆที่ตอนนี้น้องชักจะตามเขาทันแล้ว รั้งตัวกลมมากอดแล้วหอมแก้มเบาๆ
“ครับ ทั้งรักทั้งหลงเลยคนนี้”
เมื่อปัญหาผ่านพ้นไปทั้งคู่ก็ยิ้มให้กันด้วยความโล่งใจ พร้อมๆกันนั้นความสัมพันธ์ที่มีก็ดูจะดีขึ้นกว่าเดิม อยากขอบคุณนาขวัญเหมือนกันที่ทำให้ได้เคลียร์ใจกัน ถ้าไม่เกิดปัญหาก็คงจะมองไม่เห็นถึงสิ่งสำคัญ
นาขวัญเดินออกมาจากบ้านของเพื่อนสนิทอย่างน้ำด้วยความรู้สึกมัวหม่น น้ำตาพาลจะไหลเสียให้ได้ แม้จะทำใจแข็งสักเท่าไหร่มันก็ยังไม่มากพอ ทั้งที่เธอควรจะได้อยู่ตรงนั้น... ข้างกายของน้ำ
“ว๊าย!!”
เพราะมัวแต่เดินใจลอยตัวของนาขวัญเลยปลิวหวือตามแรงกระแทกโครมใหญ่ลงไปนั่งแหมะอยู่บนพื้น
“ขอโทษครับผมไม่ทันระวัง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
เสียงทุ้มห้าวละล่ำละลักถามนาขวัญพร้อมกับช่วยฉุดให้ลุกขึ้น เด็กสาวปัดฝุ่นผงออกจากเสื้อผ้าด้วยความหงุดหงิด ตวัดสายตามองคนต้นเหตุอย่างเอาเรื่อง ก่อนดวงตากลมโตจะเบิกกว้างอย่างตกใจ ริมฝีปากสวยอ้าค้าง นิ้วเรียวถูกยกขึ้นมาชี้บุคคลตรงหน้าสั่นระริก
“น... นาย นาย!”
เหมือนว่านาขวัญจะพูดเป็นอยู่เพียงแค่นั้น เพราะนอกจากคำว่า ‘นาย’ แล้วก็ไม่มีคำใดหลุดลอดออกมาอีก มือของคนตรงหน้าคว้านิ้วเรียวที่ชี้มาที่ตนเองค้างอยู่ ก่อนมุมปากจะยกยิ้มราวจะเยาะ
“ผม นายวินเซนต์ คนที่หล่อที่สุดในภูมิภาคนี้ เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศวันนี้เองครับ ช่างเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณนาขวัญยังจำผมได้”
รอยยิ้มร้ายกาจที่แตะแต้มบนใบหน้าของคนที่บอกว่าตนเองหล่อเหลาเอาการนั้นยิ่งทำให้นาขวัญแทบจะกรีดร้อง ความทรงจำแสนร้ายย้อนกลับเข้ามาในสมองราวกับการฉายภาพซ้ำจากหนังเรื่องดังก็ไม่ปาน และทุกฉากทุกตอนก็มีนายวินเซนต์คนนี้เป็นคนก่อเหตุแทบทั้งนั้น
‘ไม่จริ๊ง คืนวันอันสงบสุขของฉ้านนนน come back please!!!’
TBC
ขอบคุณทุกท่าน จัดบวกกันไปค่ะ :L2:
วันนี้ไม่เวิ่น หมดแรง ฮะๆ
-
หวังว่า นายวินเซนต์ คนที่หล่อที่สุดในภูมิภาคนี้ คงจะไม่มารบกวน ปั่นป่วน สองคู่รักนะครับ
-
เอิ่มมมมมม ดีแล้วล่ะที่ปรับความเข้าใจกัน
ว่าแต่นาขวัญกะวินเซนต์จะรักกันหรอเนี่ย
นึกว่าจะกลัชบมาเป็นตัวขัดขวางความรักแบบในหนังซะอีก
รักคนแต่งค่าาาาาาาาาาาา ><
-
ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวแล้วล่ะสินาขวัญ
-
สองหนุ่มสาวคู่นี้อย่าจับมือกันป่วนคู่รักทั้งสองนะ
-
ลางร้ายเริ่มปรากฏหรือเปล่าหว่า
-
วินเซนต์จะกลับมาไม่ว่า แต่อย่าสร้างความร้าวฉานให้ชาวบ้านเค้านะจ๊ะ ไม่งั้นโดน :beat:
อุ๊ย รุนแรงไปไหมนะ :laugh:
-
:-[ น้องอุ้มรักน่ารัก
-
วินเซนต์มาช่วยจัดการเอานาขวัญออกไปจากน้ำเลย เหอๆๆๆ
พี่น้ำ ออกจะมั่นคงแบบนี้ น้องอุ้ม อย่าหวั่นไหวนะ
-
น้องอุ้มน่ารักกกก
ยืนยันอะ อยากเห็นทะเลาะกัน งอนกัน กิกิ :serius2:
-
น้องอุ้มรัก เข้มแข็งขึ้นมากเลยนะ
นีออนน้อยก็แลดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุมีผล
และทัั้งสองคนก็ยังน่ารักม๊ากเหมือนเดิม
พี่ไทม์กับพี่น้ำก็ยังเท่ห์สุดขั่วไปเลย
แม่นางนาขวัญก็ช่างกระไรคิดจะทำให้คนอื่นเค้าโกรธกัน
ดูจากการเปิดตัวของ นายวินเซนต์ คนที่หล่อที่สุดในภูมิภาคนี้
ต่อไปคงจะมันส์น่าดูชม
^^
-
น้องอุ้มรัก เก่งมากเลย :z2:
-
นายวินเซนต์นี่เป็นใครกันน๊าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจด้วยนะนาขวัญ ที่ต่อไปคงจะไม่มีเวลามาเศร้าอีกแล้ว :m20:
-
นาขวัญอยู่มาได้ตั้งนาน มาร้ายเอาตอนนี้ซะงั้น
แต่ก็ต้องชมน้องอุ้มกับน้องออนก่อน ว่ารักกันดีมากๆ
นีออนน้อยถึงจะดื้อไปหน่อย แต่ก็รักน้อง คิดดีทำดีมากกก
ที่คืนดีกับน้องอุ้มได้เนี่ย พี่น้ำต้องเลี้ยงขนมน้องออนเลยนะ
เพื่อนพี่ไทม์กับพี่น้ำกลับมา พี่วินเซนต์
อยากรู้จัง พี่แกจะมีบทบาทอะไรน้อ
-
:กอด1:เข้าใจกันละ
-
น้องอุ้มมมมม !! :impress2:
-
นาขวัญเริ่มแผลงฤทธิ์แล้วววววว ว่าแต่...วินเซนต์คู่กับนาชวัญใช่มั้ยคะ ดีค่ะ จะได้ปราบพยศนาง คึคึ
"หน่วยตาคลอคลองด้วยหยาดน้ำตา" คำว่า คลอคลอง เป็นอีกคำที่เราไม่ได้เห็นนานแล้ว เด็กสมัยนี้คงไม่คุ้นแน่ๆ ฮี่ๆ
ปล. คำว่า บังคับกรายๆ น่าจะใช้ ล มากกว่า ร นะ (รึเปล่า?)
-
น้องนีออน ฝ่ายกระจายข่าว 555
-
ท่าทางนาขวัญจะเจอเนื้อคู่ละ55555555555
-
น้องอุ้มน่ารัก กอด กอดเด็กตัวอวบ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m20:
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว
หัดจำไว้ด้วยนะนาขวัญคนงอม เอ๊ย งาม
ต่อไปก็ช่วยดูแลนาขวัญด้วยนะวินเซนต์
อุวะฮะฮ่า
:laugh:
-
สงสัยนาขวัญคงจะยุ่งไม่มีเวลามาคอยกวนน้องอุ้มแล้ว
นายวินเซนต์น่าจะเป็นคู่ปรับของนาขวัญ
น้องอุ้มแค่นี้พี่น้ำก็รักก็หลงหนูจนไม่มีเวลาสนใจใครแล้ว
ต้องให้น้องออนช่วยแก้ปมให้นะน้องอุ้ม
บวกหนึ่งจ้า
-
นาขวัญจะได้คู่รึเปล่าเอ่ย
ดีๆ จะได้เลิกอิจฉาน้องแฝด
ที่จริงประเด็นที่น้ำอาจจะชอบนีออนแล้วเอาอุ้มมาเป็นตัวแทนรึเปล่าเนี่ย
ก็นึกๆคาใจอยู่เหมือนกัน มาเคลียร์ๆซะก็ดี
บวกๆจ้า
-
สงสัยวินเซนต์จะคู่นาขวัญ
-
ในที่สุดก็หาคนมากำราบนังนาแห้งแล้งได้
สะจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
วินเซนต์กับขวัญอะ ชัวแท้แน่นอน 555
อุ้มจ้า เชื่อพี่น้ำเถอะน้า มีอะไรคุยกับนีออนเน้อ
พี่ชายไฮเปอร์ของอุ้ม ช่วยได้ 5555
-
:L2:
-
นายวินต์จงคู่กับนาขวัญซะ จะได้ไม่มาป่วนน้องอุ้ม
ไม่กลัวนีออนน้อยเพราะรายนั้นเอาตัวรอดได้
แต่น้องอุ้มนี่สิ อย่ามาทำให้น้องเสียใจนะ
-
มันต้องอย่างนี้สิอุ้มน้อย สมกับเป็นแฝดนีออน
ความเชื่อใจกันเป็นสิ่งที่สำคัญในการคบกัน
ที่ผ่านมาพี่น้ำทำหน้าที่แฟนได้ดีไม่มีบกพร่อง
ทำให้ครั้งนี้ผ่านไปได้ด้วยดีและรักกันมากขึ้นด้วย :กอด1:
ท่าทางนายวินเซนต์จะเป็นคู่ปรับนาขวัญมาก่อน
ดีเลยจะได้ไม่มีเวลามายุ่งกับน้ำและอุ้มรัก :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดค่ะ
-
อ่านตอนแรกนึกว่าน้องอุ้มกับน้องออนจะแตกกันซะแล้ว
แต่ก็นะ ไม่มีอะไรมีทำลายความเป็นพี่น้องฝาแฝดของอุ้มและออนน้อยได้หรอก
ผ่านไปได้ด้วยดีระหว่างพี่น้ำกับน้องอุ้ม
ต่อไปก็เป็นนายวินเซนต์ล่ะสินะ
จะัเข้ามาก่อเรื่องอะไรอีกเนี่ย
+1 เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ
ใครว่าเรื่องใสๆจะไม่น่าติดตาม ยกเว้นเรื่องนี้ไว้เรื่องนึงนะคะ
มีอะไรมาให้คนอ่านได้ลุ้นให้ตื่นเต้นเรื่อยๆเลยค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
เหอะๆ มีความรู้สึกว่าตัวป่วนมาแล้ววววว :laugh:
-
มารอดูวินเซ็นต์ตัวละครใหท่ที่จะมากระตุ้นความฮาและแสบสัน
-
แอบดันนี๊สนึง
ฮฺฮฺ ^^
-
ถ้าวินมาป่วนนาขวัญเราเห็นด้วย :laugh:
-
:pig4: เม้นไว้ก่อน
เด่วไล่อ่านให้หมด :man1:
ตาแแะแน่งานนี้ :really2:
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (25) แสบคูณสอง ((ออมรัก))
หลังจากปะหน้ากับสาวน้อยนาขวัญแล้ว นายวินเซนต์คนที่หล่อที่สุดในภูมิภาคนี้ก็ไปหาเพื่อนน้ำที่บ้าน น้ำกำลังจะไปส่งน้องอุ้มรักกลับบ้านพอดี ทำให้วินเซนต์ได้เจอน้องอุ้มน้อยที่น่ารักด้วย
“Hey! เพื่อนน้ำ หวัดดีพวก”
เสียงทักทายจากหน้าบ้านทำให้น้ำที่กำลังมองน้องอุ้มใส่หมวกนิรภัยอยู่หันไปมองต้นเสียง อุ้มน้อยก็โผล่หน้าไปดูด้วย พอน้ำเห็นว่าเป็นใครก็เอ่ยทักทายกลับไปด้วยความยินดี
“เชี่ยวิน กลับมาแล้วเหรอวะ?”
“Oh! ช่างเป็นการทักทายที่หยาบคายมาก ไอรับไม่ได้เลย”
วินเซนต์เดินเข้ามาหาน้ำด้วยท่าทางกวนอารมณ์ ทำเป็นมีสำนวนสำเนียงฝรั่งมังค่าจนน้ำหมั่นไส้เอื้อมมือไปตบกะโหลกเพื่อนสักทีสองทีพร้อมคำชื่นชม
“กระแดะว่ะ”
“มึงนี่ป่าเถื่อนไม่เปลี่ยนเลยสัดน้ำ”
วินเซนต์ลูบศีรษะตัวเองแล้วเหล่ตามองเพื่อนน้ำ มือไวเท่าใจคิดเมื่อมันถูกส่งไปยังเป้าหมายคือศีรษะหนุ่มฮอต แต่หนุ่มฮอตอย่างน้ำก็ไวพอกันเลยหลบทันแล้วหัวเราะเยาะกลับไปซ้ำอีก อุ้มรักมองคนนั้นทีคนนี้ที งงๆ
“เมื่อกี้ยังบอกว่ากูหยาบคายอยู่เลยไอ้ตอแหล” น้ำหลอกด่าเพื่อนซ้ำ
“จุ๊ๆๆ พูดจาภาษาสัตว์ต่อหน้าคนน่ารักไม่ดีนะเพื่อน”
วินเซนต์ที่ให้ความสนใจอย่างอื่นไปแล้วไม่ถือสาหาความใด สายตาหนุ่มหล่อที่สุดในภูมิภาคจับจ้องคนข้างกายน้ำเขม็ง ปากก็พูดตอบโต้เพื่อนไป น้ำหันไปมองน้องอุ้มตามสายตาเพื่อน วินเซนต์ถลาเข้าไปหาน้องอุ้ม
“โอ้ว บร๊ะเจ้า So cute~”
“หวา~”
วินเซนต์ที่ชอบของน่ารักๆเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอเห็นน้องอุ้มน้อยตัวกลมน่ารักเหมือนตุ๊กตาก็อยากจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงสักที อุ้มน้อยรีบหลบหลังพี่น้ำอย่างรวดเร็ว โผล่แค่ตามามองวินเซนต์หวาดๆ น้ำหัวเราะเพื่อนที่ทำหน้าเหมือนหมาหงอยเพราะเจ้าของทิ้งเมื่อน้องอุ้มไม่ยอมให้กอด แถมยังวิ่งหนีอีกต่างหาก
“เด็กน่ารักคนนี้ใครกันวะครับ?”
พอตั้งหลักได้วินเซนต์จึงเอ่ยถามเพื่อนน้ำแต่สายตายังคงจับจ้องอุ้มรักที่ยังยืนหลบอยู่ด้านหลังของน้ำ น้ำเอี้ยวหน้าไปมองน้องที่เกาะตนเองไม่ปล่อยยิ้มๆ ก่อนหันกลับมาบอกเพื่อนแล้วยักคิ้วกวนๆ
“แฟนกูเอง”
“ห๊ะ!?”
วินเซนต์เอามือป้องหูเหมือนว่าตนเองจะฟังอะไรผิดพลาดไป น้ำจึงย้ำให้ฟังชัดๆกันอีกสักรอบ
“แฟน-กู-เอง-ไอ้-เชี่ย!”
คนหล่อตาโตปากสั่น ท่าทางราวกับว่ามันคือวันสิ้นโลกแล้วในวันนี้ อุ้มรักมองเพื่อนพี่น้ำแหยงๆผสมปนเปไปกับความสงสารเห็นใจพี่เขานิดๆ วินเซนต์เห็นน้องน่ารักเวทนาตนเองแล้วก็ยิ่งรับไม่ได้
“ไม่จริงใช่ไหมมมมมมมมมม สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมมมมม”
------------------
พอพี่น้ำมาส่งน้องอุ้มน้อยที่บ้าน เด็กน้อยก็ตรงขึ้นบ้านมาหานีออนที่นอนอ่านการ์ตูนอยู่ใกล้ๆกับพี่ไอรัก พี่ไอรักที่กำลังดูทีวีอยู่หันมามองแฝดคนน้องเล็กน้อยเมื่อฝ่ายนั้นยกมือไหว้ตนเอง อุ้มรักเล่าให้แฝดพี่ฟังว่าตนเองเจอพี่ชายคนหนึ่งท่าทางประหลาดที่บ้านพี่น้ำด้วย นีออนขยับลุกขึ้นมานั่งสีหน้ามึนงงสงสัยกับคำว่าท่าทางประหลาดของอุ้มรัก
“เขาเป็นบ้าเหรอ?” นีออนก็พูดเสียตรง อุ้มรักเลยว่า
“ก็ไม่เชิง แต่แบบมันแปลกไง เพิ่งเจอกันก็จะโผเข้าใส่อุ้มแล้ว”
“โผเข้าใส่?” นีออนทำเสียงเชิงถามทวน
“อื้อ” อุ้มรักพยักหน้ารัวว่าใช่ เด็กตัวเล็กหรี่ตามองน้องก่อนบอก
“อย่างนั้นเขาไม่เรียกแปลก เขาเรียกว่าชีกอ” นีออนเน้นเสียงท้ายประโยคทีละคำ
“แต่พี่เขาไม่ได้มีท่าทางแบบนั้นเลยนะ เหมือนเขาจะล้นๆไงไม่รู้อ่ะ” อุ้มรักเอียงคอทำท่านึกก่อนบอกตามที่เห็น
“ก็ทำไปงั้นแหละ ไม่เชื่อถามพี่ไอดู รายนั้นน่ะชีกอตัวพ่อเลย”
เด็กตัวเล็กแอบพาดพิงถึงพี่ชายตัวเอง พี่ไอเลยเอ่ยแทรกมา
“พูดอะไร ได้ยินนะนีออน”
“อุ๊บส์ ออนเปล่าน้า~”
นีออนแกล้งทำเป็นปิดปากหน้าตาใสซื่อ อุ้มรักกลั้นขำขณะที่พี่ไอเข่นเขี้ยวเด็กแสบ พุ่งตัวเข้าไปจี้เอวน้องชาย เด็กน้อยดิ้นไปดิ้นมาหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ลืมเรื่องพี่วินเซนต์เพื่อนพี่น้ำไปแล้วเรียบร้อย
วันต่อมานีออนก็ได้เจอกับพี่วินเซนต์ที่อุ้มเล่าให้ฟังเมื่อพี่เขามาที่โรงเรียน พี่นาขวัญที่เห็นว่ามีพี่วินเซนต์มาร่วมทานกลางวันกับกลุ่มน้องแฝดด้วยทำให้ไม่กล้าเฉียดใกล้เลยแม้แต่น้อย จากที่นีออนน้อยสังเกต ดูท่าว่าพี่วินเซนต์จะชอบของน่ารักจริงๆ เพราะเห็นน้องๆน่ารักๆเดินผ่านก็ทักทายอย่างมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีเกินจำเป็นมากๆ
“หายหัวไปเลยนะมึง กูนึกว่ามึงเสร็จพวกมะกันไปแล้วเสียอีก” แอมว่า
“อวยพรกูดีมากห่าแอม”
เพื่อนของสองหนุ่มพากันขำกับการที่แอมเอ่ยทักทายเพื่อนเก่าอย่างวินเซนต์กวนๆ วินเซนต์มองเพื่อนแอมที่เลือกที่นั่งแปลกๆ มีเด็กผู้หญิงน่ารักในกลุ่มนี้อยู่สอง แต่เพื่อนเลือกที่จะนั่งข้างเด็กผู้ชายหน้าตาเฮ้วซ่าคนหนึ่ง แถมยังใกล้ชิดสนิทแนบอีกต่างหาก แต่พอละสายตาจากแอมมาก็ต้องมาเจอฉากหวานของเพอร์เฟคแมนกับน้องแฝดตัวน้อยที่มีการเช็ดปงเช็ดปากให้กันด้วย
“แล้วคู่นี้มันอะไรกันเนี่ย หวานกันเกรงใจคนโสดหน่อยครับผม” วินเซนต์เอ่ยแซวเพื่อนไทม์ไป เพื่อนก็เพียงยิ้มตอบกลับมา
“ไม่อยากน้อยหน้าก็หาเอาสิวะครับ” น้ำเป็นคนโต้ตอบแทนไทม์
“พูดยังกะหาเห็ด แฟนนะเว้ย!”
เพื่อนๆเขาพูดคุยกันเฮฮา แต่เซียนที่นั่งข้างพี่แอมกลับกลอกตาไปมาเซ็งๆ รู้สึกเหมือนไม่ชอบพี่คนนี้เท่าไหร่ ก็ในตอนแรกที่มาถึง ทั้งที่ไม่ได้รู้จักมักจี่กันมาก่อนพี่คนนี้ก็ยังทำเหมือนจะกอดนีออนให้ได้เลย ยอมรับกันตามตรงเลยว่าเขาหวงเพื่อน ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรที่มากกว่านั้นแต่เขาก็ไม่ชอบที่จะมีใครมาทำรุ่มร่ามกับเพื่อนของเขาทั้งๆที่แฟนเพื่อนอย่างพี่ไทม์ก็ยังอยู่ตรงนั้น ที่สำคัญพี่ไทม์กับพี่วินเซนต์ก็เป็นเพื่อนกันด้วยนี่สิ
“เซียน เป็นอะไรรึเปล่า?”
แอมที่เห็นน้องเซียนท่าทางหงุดหงิดแปลกๆเลยเอ่ยถาม เซียนเพียงปรายตามามองแล้วบอกปัด นั่นก็เพื่อนพี่แอมเหมือนกันล่ะว้า
“ไม่ได้เป็น”
“แต่หน้าเซียนมันบอกนี่ว่าเป็น” แอมยังไม่เลิกห่วง เซียนเลยชักเซ็งมากขึ้นเลยประชดออกไปพาลๆ
“เหรอ มีตัวหนังสือเขียนบอกไว้ด้วย?”
“พาลแล้วนะ”
แอมว่าเสียงนิ่ง เหมือนเซียนจะรู้ตัวเหมือนกันว่าตนเองพาล จึงถอนหายใจเบาๆแล้วลดระดับความหงุดหงิดลงมา
“ช่วยเงียบหน่อยละกัน ขอปรับอารมณ์แป๊บ”
แอมอมยิ้มที่น้องพูดรู้เรื่อง แอบจับมือน้องเซียนใต้โต๊ะให้น้องเขาชักสีหน้าใส่ แต่ก็เท่านั้นแหละน่า น้องเซียนไม่กล้าทำอะไรเขาหรอก เดี๋ยวคนอื่นรู้เข้าแล้วน้องจะอายเขาเปล่าๆ
“กินข้าวไม่ได้”
เซียนประท้วงพี่แอมเบาๆ แอบกลัวว่ายุกยิกๆกันอยู่สองคนแบบนี้เดี๋ยวก็มีคนหันมาสนใจกันพอดีหรอก
“เดี๋ยวพี่ป้อน ...พี่ล้อเล่น” พี่แอมที่เอ่ยเย้าหยอกน้องตอนท้ายรีบกลับคำแทบไม่ทัน อย่ามองพี่ตาขวางขนาดนั้นน่า...
“พี่ไทม์ ออนอยากกินน้ำปั่น เดี๋ยวออนไปซื้อก่อนนะ จะเอาอะไรไหม?”
นีออนที่ทานข้าวเสร็จขยับลุกจะไปซื้อน้ำปั่นร้านประจำเลยเอ่ยถามพี่ไทม์กับทุกคนในโต๊ะ ทุกคนพากันส่ายหน้ายิ้มๆ ขณะที่วินเซนต์ยกยิ้มมุปากเล็กๆโดยไม่มีใครทันสังเกต
“ไม่ล่ะครับ ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม?” ไทม์บอกก่อนเอ่ยถามน้อง
“ไม่เป็นไรครับ”
นีออนยิ้มอย่างขอบคุณในน้ำใจก่อนเดินออกไปจากโต๊ะ พอนีออนไปได้พักเดียววินเซนต์ก็ขยับลุกบอกจะไปห้องน้ำเลยไม่มีใครให้ความสนใจอะไร นีออนที่ซื้อน้ำปั่นเสร็จหันมาเจอพี่วินเซนต์ยืนอยู่ด้านหลังก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มให้นิดๆพอเป็นพิธี พอจะเดินผ่านทางนั้นกลับพูดลอยๆขึ้นมาทำให้นีออนน้อยหยุดกึก
“ไม่คิดว่าไทม์มันจะชอบอะไรแบบนี้เลยนะ”
“หมายความว่าไง... ครับ?” นีออนหันกลับมามองเพื่อนพี่ไทม์ช้าๆ ก่อนย้อนถามกลับไป
วินเซนต์มองนีออนน้อยราวสำรวจ สีหน้าท่าทางมันช่างต่างจากพี่วินเซนต์แสนบ้าบอคนนั้นจริงๆ นีออนขยับถอยห่างเมื่อวินเซนต์เดินอ้อมวนดูรอบตัวนีออนกวนๆ
“นี่!!”
“หึ มันติดใจอะไรในตัวน้องนะ ถึงได้เปลี่ยนรสนิยมมาชอบอะไรแบบนี้ เป็นถึงเพอร์เฟคแมนที่สาวๆกรี๊ดกร๊าด แต่กลับมาชอบอะไรๆ...”
วินเซนต์พูดค้างไว้แล้วมองต่ำท่าทางเจ้าเล่ห์ นีออนโกรธจี๊ดขึ้นมากับท่าทางนั้น มันดูถูกกันชัดๆ เด็กน้อยจึงกระแทกเสียงถามกลับ
“อะไรที่ว่ามันคืออะไรไม่ทราบ?”
“ยังจะให้พี่พูดอีกเหรอครับน้องนีออน?”
“ถ้าพี่ไม่พูดแล้วผมจะตรัสรู้ได้ไหมล่ะครับ!”
วินเซนต์มองหน้าตาท่าทางโกรธกรุ่นจนปิดไม่มิดของนีออนน้อยแล้วถอนหายใจราวเหนื่อยหน่าย ก่อนบอกให้น้องนีออนเจ็บใจเล่นอีก
“น้องก็น่ารักดีน่ะนะ แต่ดูหน่อมแน้มปัญญาอ่อนไปนิดนึง”
พอได้ยินแล้วนีออนก็อยากเอาแก้วน้ำในมือทุ่มใส่หน้าไอ้พี่บ้าคนนี้จริงๆ แต่ก็จำต้องสงบจิตสงบใจเอาไว้ นีออนเดินออกมาจากจุดนั้นแล้วขว้างแก้วน้ำที่ยังไม่ได้แตะสักหยดลงถังขยะแรงๆก่อนตรงไปที่โต๊ะ เมื่อรู้ว่าพี่วินเซนต์เป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอกแบบนี้แล้วเด็กน้อยก็ไม่อยากอยู่ใกล้ พอมาถึงโต๊ะก็จะดึงอุ้มรักออกไปจากกลุ่มด้วยกัน พี่ๆพากันงงแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น นีออนปรายตามองคนที่เพิ่งเดินมาถึงแล้วทำหน้าใสซื่อแต่คงแอบยิ้มเยาะตนเองอยู่แน่ๆแล้วว่า
“ถ้ามีพี่วินเซนต์อยู่ในกลุ่ม ออนจะไม่มา”
ไทม์ถามว่ามันเรื่องอะไรกัน หันไปมองวินเซนต์ตามสายตาเคืองขุ่นของน้อง วินเซนต์ยักไหล่ นีออนเลยว่าไม่ชอบเพื่อนคนนี้ของพี่ไทม์ วินเซนต์เลยเอาบ้างบอกว่าหมั่นไส้แฟนไทม์กับน้ำเหมือนกัน เรื่องเลยไปกันใหญ่เลยคราวนี้
นีออนที่บอกเอาไว้ว่าถ้าพี่วินเซนต์อยู่ในกลุ่มนีออนกับอุ้มรักก็จะไม่มาเข้ากลุ่มด้วย เด็กตัวเล็กทำแบบที่พูดจริงๆ ทำให้ไทม์กับน้ำหนักใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พอสอบถามน้องก็ได้ความว่าวินเซนต์ตัวแสบไปพูดจาไม่ดีกับน้องทำให้น้องโกรธ ไทม์กับน้ำจึงตัดสินใจล็อคคอเพื่อนอย่างวินเซนต์มาที่บ้านของไทม์ที่อยู่ใกล้โรงเรียนมากสุด เพื่อสอบสวนหาเหตุผลที่ทำให้วินเซนต์เขม่นแฟนของพวกเขา
“ก็แฟนพวกมึงน่ารักเกินไป น่าจับฟัดเกินไป แล้วก็ยัง... น่ากินเกินไปด้วย”
ไทม์กับน้ำมองหน้ากัน ไอ้ที่เพื่อนพูดมานั่นมันไม่เห็นจะมีข้อด้อยอะไรสักอย่าง เพื่อนก็แค่กวนโมโหพวกเขาเท่านั้น ไทม์กับน้ำน่าจะรู้
“กูอยากรู้ว่าแฟนพวกมึงอ่ะ นอกจากน่ารักแล้วมีสมองหรือเปล่า โอ๊ย!!”
พอพูดมาแบบนั้นไทม์กับน้ำเลยพร้อมใจเบิ้ดกะโหลกวินเซนต์ไปคนละผลัวะ มันน่าไหมนี่?
“แล้วนี่มึงกลับมาไทยแล้วจะกลับไปอีกป่ะวะ?”
“ไม่อ่ะ กูเบื่อละ”
“เบื่อ หรือไปสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้ที่นั่นกันแน่วะ?” ไทม์เอ่ยดักอย่างรู้ทัน
“ก็นิดหน่อยอ่ะนะ ต้องเข้าใจว่าเสน่ห์กูแรง สาวน้อยสาวใหญ่ก็ต้องเข้าหากูเป็นธรรมดา แต่ผัวเขานี่สิที่ไม่เข้าใจกู” ประโยคหลังวินเซนต์ทำเสียงขัดใจสามีของสาวพวกนั้นอย่างจริงจัง
“เฮ้ย! นี่ถึงกับแย่งเมียชาวบ้านเลยเหรอวะ?” น้ำถึงกับอุทานเสียงหลง นี่เพื่อนเขาเป็นไปขนาดนี้แล้วหรือ
“หยาบคายมาก กูไม่ได้แย่งเว้ย เขามาหากูเอง”
“มันต่างกันตรงไหนวะ?”
ไทม์ถามหาความต่าง วินเซนต์ยักไหล่ไม่ใส่ใจจะตอบ พลิกตัวไปนอนเอกเขนกดูทีวีห้องคนอื่นเขาเฉย สักพักคุณแม่ถึงขึ้นมาตามลูกชายกับเพื่อนๆลงไปทานข้าวกัน เป็นการทานอาหารเย็นที่คึกคักวุ่นวายน่าดู ทิวากรมาค้างกับทิมด้วยทำให้ไทม์ที่จะถีบเพื่อนไปนอนห้องทิมสักคนเป็นอันยุติโครงการ ก็นะ เห็นๆกันอยู่ว่าทิมคงไม่ยอมให้ใครมานอนเบียดกับทิวากรเป็นแน่
พอทานข้าวกันเสร็จแอมก็มาหา ไทม์กับเพื่อนช่วยแม่เก็บโต๊ะก่อนขึ้นบ้านกันไป พอมีแอมมาด้วยแบบนี้วินเซนต์ก็เลยเล็งแฟนแอมตามไปด้วยอีกคน น้ำเลยรีบบอกเพื่อนเอาไว้ก่อน
“อย่าไปยุ่งกับแฟนมันเลย รายนั้นน่ะหมัดหนัก ถ้ามึงไม่เชื่อลองถามเชี่ยแอมดู กูเห็นมันปากแตกอยู่บ่อยๆ”
พูดจบแล้วน้ำก็ยักคิ้วกวนๆให้เพื่อนแอม แอมหมั่นไส้เพื่อนน้ำเน่าเลยเกทับบัพคืน
“กูกับเมียออกจะสวีทกันเว้ย”
“โห่ กล้าเรียกน้องมันว่าเมีย”
น้ำยังแซวพ่อคาสโนว่าสิ้นลายไม่เลิก แต่คาสโนว่าแอมไม่ใส่ใจเพราะยังตั้งหน้าตั้งตาเกทับเพื่อนต่อ
“ไม่เหมือนมึงกับไอ้ไทม์หรอก ยังคลานเป็นลูกเต่าอยู่เลย ช่างไม่มีการพัฒนาแม้แต่น้อยนิด” แอมลอยหน้าลอยตาก่อนจะหัวเราะเหอะๆอย่างสะใจ
“โหย มันจี๊ดนะเนี่ย มันจี๊ด~”
น้ำทำท่าว่าอารมณ์จะขึ้นเมื่อถูกจี้ตรงจุด วินเซนต์เลยกดตัวเพื่อนไว้แกล้งๆทำให้น้ำดิ้นกะแด่วๆอยู่บนเตียง โดยมีแอมนั่งหัวเราะก๊ากที่เพื่อนทำอะไรตัวเองไม่ได้ ไทม์มองเพื่อนที่เล่นกันเป็นเด็กแล้วส่ายหน้า เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อไปอาบน้ำ ก่อนเดินออกจากห้องที่มีแต่เสียงโหวกเหวกของเพื่อนๆไทม์ก็ชะงักเท้า เดินกลับเข้ามาใหม่เอาโทรศัพท์มือถือออกไปด้วย พอออกมาด้านนอกแล้วก็แวะเอาผ้าเช็ดตัวไปไว้ในห้องอาบน้ำ ก่อนไปที่ห้องน้องชายเพื่อหาที่คุยโทรศัพท์ มือหมุนลูกบิดเห็นห้องล็อคจึงเปลี่ยนมาเคาะห้องแทน
“ทิม”
เสียงเรียกของไทม์ที่หน้าห้องทำให้เกิดเสียงโครมครามภายในห้องดังมา ไทม์ย่นหัวคิ้วงงๆอยู่ชั่วครู่ เมื่อเสียงเงียบไปแล้วน้องชายของเขาก็มาเปิดประตูให้ แต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูดอะไรทิมก็สวนกลับมาก่อน
“ทิมมีธุระ ไว้คราวหน้านะพี่ไทม์”
“เดี๋ย...ว...”
ว่าแล้วก็ปิดประตูปังลงกลอนเรียบร้อยโดยที่ไทม์ค้านไม่ทัน ได้แต่พูดค้างอยู่แค่นั้น อะไรของมันว้า? ไทม์เกาแก้มงงๆ ก่อนเดินลงไปด้านล่างแล้วออกไปโทรศัพท์หาน้องนีออนน้อยที่หน้าบ้านแทน
นีออนรับโทรศัพท์จากพี่ไทม์น้ำเสียงยังดูตึงๆอยู่บ้าง ไทม์อธิบายกับน้องว่าที่จริงแล้วเรื่องราวมันไม่ได้มีอะไรเลย วินเซนต์แค่แกล้งเล่น
“เพราะมันเป็นคนแบบนั้น นีออนอย่าถือสาเลยนะ”
พอพูดไปแบบนั้นแล้วก็ได้ยินเสียงน้องถอนใจดังมาเบาๆ
“ออนจะพยายาม”
ไทม์ยิ้มกับความเป็นเด็กน้อยน่ารักของน้องที่บอกว่าจะพยายามโดยที่ไม่ดื้อแพ่งจะเอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่
“ทีนี้หายโกรธพี่แล้วใช่ไหมครับ?” ไทม์เอ่ยถามน้องเมื่อรู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้างแล้วที่น้องเข้าใจตรงกัน
“ออนเปล่าโกรธพี่ไทม์นะ ออนแค่... ไม่ค่อยชอบเพื่อนพี่เท่าไหร่ พี่ไทม์... อย่าโกรธออนนะ”
เสียงของนีออนน้อยอ่อยลงเรื่อยๆเพราะกลัวว่าพี่จะไม่ชอบใจหรือเปล่าที่ตนเองเรื่องเยอะแบบนี้
“ไม่โกรธหรอกครับ ดีเสียอีกที่นีออนบอกความรู้สึกของตัวเองกับพี่ ดีกว่าให้พี่เดาไปเองคิดไปเองแล้วกลายเป็นอีกเรื่องไป แบบนี้แย่ยิ่งกว่าเนอะ”
คุยกันอยู่อีกครู่หนึ่งเสียงของอุ้มรักก็ดังมาเรียกให้แฝดพี่มานอนได้แล้ว ไทม์หัวเราะเบาๆก่อนบอกให้น้องไปพัก บอกราตรีสวัสดิ์กันเหมือนทุกที ก่อนวางสายไทม์ก็เรียกน้องเอาไว้อีก นีออนรอฟังว่าพี่จะว่าอะไร ก่อนยิ้มเขินหน้าแดงเมื่อพี่บอก
“รักนีออนนะครับ”
+++++++++++++
ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:
-
โรงเรียนมัธยมของน้องแฝด วันนี้พี่วินเซนต์ตัวแสบก็ยังคงมาที่โรงเรียนน้องแฝดเช่นเคย ทำให้นีออนน้อยและน้องอุ้มที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้แล้วว่าถ้าพี่วินเซนต์มา นีออนจะไม่มา ก็ยังคงรักษาคำพูดนั้นอยู่ ไทม์มองน้องแฝดที่จับจูงมือกันเดินเลี่ยงกลุ่มตนเองไปแล้วถอนหายใจ วินเซนต์จะเดินตามน้องแฝดไปไทม์รีบล็อคคอเพื่อนไว้ทันที
“จะไปไหน?”
“ไปเคลียร์ให้มึงไง กูจะเลิกเล่นแล้วน่า”
วินเซนต์ว่า ก่อนที่น้ำจะเอ่ยแทรกขึ้นมาท่าทางไม่เชื่อสักนิด
“ให้มันจริง”
“จริงจริ๊ง” หนุ่มหล่อที่สุดในภูมิภาคยืนยันเสียงสูง
“ดี งั้นกูไปด้วย”
“ห๊ะ!?”
“ไม่ต้องมาห๊ะเลยมึงอ่ะ รีบเคลียร์เลย ให้ไวๆ”
น้ำผลักดันเพื่อนให้รีบเดิน วินเซนต์ก็บ่นอุบอิบไปตามทางจนเดินทันนีออนกับอุ้มรัก ไทม์กับน้ำยืนห่างออกมาอีกนิด กอดอกมองดูสถานการณ์
“น้องนีออน”
นีออนหันมาแล้วทำหน้าหน่ายใจใส่ อุ้มรักจับแขนพี่ชายไว้แน่นกลัวพี่ชายจะงับหัวฝ่ายนั้นมากกว่าจะกลัวฝ่ายนั้นมาหาเรื่องเสียอีก วินเซนต์เดินเข้าไปหาทั้งคู่แล้วว่า
“คิดว่าที่ทำอยู่นี่มันดีแล้วเหรอครับ?”
“อะไรอีกครับพี่วินเซนต์” นีออนเอ่ยถามกลับไปเสียงเรียบพอๆกับสีหน้า
“น้องไม่คิดบ้างเหรอว่าการที่น้องทำตัวมีปัญหากับเพื่อนของแฟนตัวเองนี่มันจะทำให้แฟนของน้องเขาลำบากใจ?”
วินเซนต์เอ่ยถามตรงประเด็น นีออนชะงักเล็กน้อยกับคำถาม ก่อนปรับตัวกลับมาตั้งรับได้อย่างรวดเร็ว
“งั้นผมขอถาม... ใครเริ่มก่อน?”
“ใครล่ะ ก็น้องเองไม่ใช่เหรอที่ประกาศออกมาก่อนว่าไม่ชอบพี่น่ะ”
วินเซนต์ยักไหล่ โยนความผิดให้น้องแฝดหน้าตาเฉย นีออนกัดฟันกรอด โมโหว้อยยย
“ก็แล้วถ้าพี่ไม่หน้าไหว้หลังหลอกแบบนั้นใครเขาจะไม่ชอบพี่กัน ผมขอถามหน่อยเหอะ!”
“น้องก็เลยแสดงอาการต่อต้านพี่แบบนั้น แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าสิ่งที่น้องทำมันจะทำให้ไทม์ลำบากใจที่เพื่อนกับแฟนเข้ากันไม่ได้?”
“พี่ถามว่าผมคิดไหมว่าเรื่องนี้มันจะทำให้พี่ไทม์ลำบากใจงั้นเหรอ อย่าหาว่าผมก้าวร้าวเลยนะ ผมขอถามพี่กลับละกันว่า... ในฐานะที่พี่เป็นเพื่อนพี่ไทม์ พี่เคยคิดบ้างไหมว่าสิ่งที่พี่ทำมันจะทำให้พี่ไทม์ที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่เขาลำบากใจ!”
“...........”
“พี่เป็นผู้ใหญ่กว่าผม ย่อมรู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร แต่พี่ก็ยังทำ เพราะฉะนั้นอย่ามาสอนว่าผมควรทำอะไรหรือไม่ควรทำอะไรในเมื่อพี่ยังทำไม่ได้เลยสักนิด!” นีออนร่ายยาว พอพูดจบแล้วก็หอบหายใจหนักๆ มันอัดอั้นเข้าใจป่ะ!!
“นีออน”
อุ้มรักกระตุกมือพี่ชายที่เริ่มจะขึ้นอีกรอบแล้ว นีออนหลับตาลงข่มใจเอาไว้ เสียงตบมือของวินเซนต์ดังขึ้นทำให้นีออนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ไทม์เดินเข้ามาหาน้อง สีหน้าดูขัดเคืองเพื่อนไม่น้อยที่พูดกับน้องนีออนไปแบบนั้น ส่วนน้ำก็เข้าไปยืนข้างๆน้องอุ้ม อุ้มรักเงยหน้ามองพี่น้ำด้วยความสงสัย น้ำก็เพียงยิ้มให้น้องยังไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟัง ให้ไอ้ตัวต้นเหตุมันเคลียร์ตัวเองให้จบเสียก่อน
“พอใจยังวะ?”
ไทม์เอ่ยถาม วินเซนต์ยิ้มกริ่ม กลับมาเป็นวินเซนต์ติงต๊องคนเดิม
“เยี่ยม ไม่ยอมคนแบบนี้พี่ล่ะชอบ มา ขอกอดที”
“เฮ้ยยยย”
วินเซนต์เป็นปลื้มจนอยากกอดนีออนน้อยให้หนำใจ แต่ไทม์ดันไว้แล้วบอกถ้าไม่หยุดมีถีบ วินเซนต์ทำสะบัดหน้างอน มันน่าถีบมากกว่าน่ารักจนน้ำห้ามเท้าเอาไว้ไม่ไหวยันโครมเข้าให้ หมั่นไส้ว่ะ!
“เชี่ยน้ำ!!”
น้ำเบ้ปากยักไหล่เหมือนที่เพื่อนชอบทำ วินเซนต์ขัดเคืองเพื่อนเล็กๆ ก่อนหันไปหาน้องแฝดน้อย
“ขอโทษนะ ที่พี่เล่นแรงไปหน่อย”
วินเซนต์บอกขอโทษน้องนีออนกับอุ้มรัก อุ้มรักก็พยักหน้างงๆ ส่วนนีออนยังหน้ามุ่ยไม่หาย วินเซนต์เลยซื้อของมาติดสินบนน้อง เด็กน้อยรับของแต่ไม่หายโกรธง่ายๆ วินเซนต์หันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ทั้งไทม์และน้ำก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ อยากทำตัวเอง สมน้ำหน้า
พอไม่มีคนเข้าข้างวินเซนต์ก็เล่นบทโศกเดินคอตกจากไป แต่ก็ทำได้ไม่นานเมื่อคู่กัดที่รักเดินผ่านมาก็เปลี่ยนมาเป็นวินเซนต์จอมแสบเหมือนเดิม นีออนมองตามพี่วินเซนต์ ยังมึนกับเพื่อนพี่ไทม์ไม่หายว่านี่มันอะไรกัน ไทม์เลยว่าเพื่อนพี่แค่แกล้งเล่น พี่เคยบอกแล้วว่าวินเซนต์มันแสบ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าคงแสบสู้นีออนไม่ได้
“เพื่อนพี่ไทม์นี่ประหลาดคน” นีออนน้อยแอบบ่นเมื่อพี่วินเซนต์เปลี่ยนทิศทางลมไปป่วนพี่นาขวัญแทนแล้ว
“แอบนินทาคนอื่นไม่ดีนะครับ” ไทม์แกล้งว่า โยกศีรษะกลมด้วยความเอ็นดูเด็กน้อย
“ออนไม่ได้จะนินทา แค่แสดงความคิดเห็น” คนนี้ก็ยังมีทางไปได้อยู่อีก
“ไปได้เรื่อยๆล่ะเราน่ะ”
ไทม์บีบจมูกน้อง นีออนทำเสียงค้านพี่ในลำคอ พอพี่ปล่อยมือเด็กน้อยก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เฮ้อออ หายใจไม่ออกอ่า~”
มือเรียวเล็กลูบจมูกตัวเองป้อยๆ ไทม์จับมือน้องไว้ เห็นจมูกน้องแดงตัดกับสีผิวแล้วก็อมยิ้ม ไม่ว่าน้องนีออนจะทำอะไรในสายตาไทม์น้องก็ดูน่ารักไปหมดล่ะ ไทม์ก้มลงแตะริมฝีปากจุ๊บปลายจมูกสีแดงนั่นเบาๆ เลยกลายเป็นว่าแดงไปทั้งหน้าเลยทีนี้
“พี่ไทม์อ่ะ อายเขา>///<”
นีออนตีแขนพี่เขินๆ ยิ่งพี่น้ำกระแอมกระไอแก้มเด็กน้อยก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ หลังๆมาพี่ไทม์ชักจะปากว่ามือถึง นีออนน้อยเลยเสียเปรียบโดนหอมโดนกอดอยู่บ่อยๆ ท่าจะแย่แล้วแบบนี้
“พี่น้ำ” น้องอุ้มน้อยเอ่ยเรียกแทรกการก่อกวนนีออนของพี่น้ำ เห็นพี่ชายตัวเองเขินหน้าแดงแล้วก็แอบเขินตาม
“หืม?” น้ำหันมาให้ความสนใจน้องแล้วเลิกคิ้วเชิงถาม
“ถ้าเกิดว่าอุ้มกับออนทะเลาะกับพี่วินเซนต์จริงๆ พี่น้ำจะทำยังไง?”
ที่อุ้มถามเพราะอยากรู้ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่ๆไม่สบายใจกันหรอก คำถามของอุ้มรักทำให้น้ำหันไปมองหน้าเพื่อนไทม์ ก่อนจะหันกลับมามองน้องอุ้มน้อยที่มองพี่ตาแป๋วรอคำตอบ ทั้งไทม์และนีออนเลยหันมาให้ความสนใจด้วย
“ทำยังไงเหรอ อืม... มันก็พูดยากนะ” น้ำทำท่าครุ่นคิดหาคำพูดดีๆมาอธิบายกับน้อง
“ไอ้วินมันก็เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนน้องอุ้ม…”
“....?”
“...ก็เป็นคนที่พี่รัก”
เว้นวรรคให้น้องสนใจก่อนแอบหยอดให้น้องเขินเล่น นีออนแอบแหวะ ไทม์หัวเราะน้องที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับน้ำดีเหลือเกิน น้ำพยายามไม่สนใจน้องบังอรก่อนพูดกับอุ้มน้อยต่อ
“ถ้าน้องอุ้มทะเลาะกับเพื่อนพี่ ถ้าสมมติมันเป็นอย่างนั้นจริง พี่คงเลือกที่จะพูดคุยกับทั้งสองฝ่ายก่อนล่ะว่ามันมีปัญหาอะไรกันตรงไหน พอจะหาทางแก้และปรับเปลี่ยนกันได้ไหม เพราะไม่ว่าใครก็คงไม่อยากให้เพื่อนกับแฟนของตัวเองทะเลาะกันหรอกเนอะ แล้วถ้าเป็นอุ้ม... ถ้าเพื่อนสนิทอุ้มกับแฟนของอุ้มไม่ถูกกัน อุ้มจะทำยังไงล่ะ?”
น้ำโยนลูกกลับไปถามน้องดูบ้าง ถ้าจะให้ตอบกันตามจริงคนกลางนี่ล่ะที่ลำบากใจที่สุด พอถูกถามกลับอุ้มน้อยเลยเอ๋อเล็กๆก่อนพยายามคิดหาคำตอบ มันยากจริงๆนั่นล่ะ
“ตอบยากจัง”
อุ้มรักบอกอย่างยอมแพ้กับคำถาม น้ำที่เห็นว่าน้องกอดอกทำท่าครุ่นคิดเป็นจริงเป็นจังแล้วก็อดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ ปลดแขนน้องอุ้มที่กอดอกลง อุ้มรักเงยมองพี่น้ำงงๆ คนเป็นพี่เลยบอก
“อย่าคิดอะไรให้มากเลยนะครับ ยังไงซะทั้งน้องอุ้มแฟนพี่... กับไอ้วินเซนต์ตัวแสบก็ไม่ได้โกรธกันจริงๆนี่นะ”
“ใครบอก?” นีออนเอ่ยแทรก ทำให้อุ้มรักกับพี่ๆหันมามอง เด็กตัวเล็กกอดอกฉับท่าทางเอาเรื่องน่าดู
“อุ้มโกรธจริงรึเปล่าไม่รู้ แต่ออนโกรธจริง โมโหจริง ไม่ใช่สลิงและตัวแสดงแทนด้วย!” นีออนประกาศกร้าวให้รู้กันไปเลยว่าโกรธจริงอย่างที่ว่า
“ยกโทษให้เพื่อนพี่เถอะนะครับ มันแค่อยากลองใจน่ะ”
ไทม์เอ่ยแก้แทนเพื่อนยิ้มๆ โกรธได้น่ากลัวมากเลยนีออน พอพี่ไทม์เข้าข้างเพื่อนแบบนั้นนีออนน้อยยิ่งขัดใจ หน้างอยิ่งกว่าเดิมอีกคราวนี้ น้ำเสียงเลยกระเง้ากระงอดแสนงอน
“ก็ไม่เห็นต้องดูถูกเพื่อนตัวเองแบบนั้นนี่นา ทั้งที่พี่ไทม์กับพี่น้ำเป็นเพื่อนของตัวเองแท้ๆ กลับคิดแบบนั้นได้ แย่ที่สุดเลยอ่ะ”
“ที่โมโหนี่... เพราะวินเซนต์ดูถูกพี่เหรอ?”
“ก็เออสิ และที่สำคัญนะ ว่าออนปัญญาอ่อนด้วย ออนโกรธธธธธธธ จนอยากจะพ่นไฟใส่หน้าเขาเลยอ่ะ!!”
เด็กน้อยว่าหน้ายังงอไม่หาย พี่ๆพากันหัวเราะน้องแฝดออมรักที่ใส่อารมณ์เสียเต็มที่ อุ้มรักส่ายหน้ายิ้มๆก่อนเดินเข้าไปข้างๆนีออน แขนข้างหนึ่งโอบเอวพี่ชายไว้หลวมๆ
“ไม่ต้องมายิ้มเลย ไม่โมโหบ้างหรือไง?” พอน้องไม่ตามน้ำไปกับตนเอง เด็กตัวเล็กเลยพาลน้องไปด้วย
“โมโหไปก็เหนื่อยเปล่าๆ ถึงยังไงเรื่องที่พี่เขาเป็นเพื่อนพี่ไทม์กับพี่น้ำก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปหรอกนะ”
อุ้มรักให้เหตุผลอย่างที่ใจคิด นีออนถอนใจเบา สีหน้าที่ดูงอง้ำเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นจืดจ๋อยลงไป
“ก็รู้อยู่ แต่มันอดไม่ได้นี่ เฮ้อ~”
พูดแล้วก็ถอนใจอีกที ไทม์โยกศีรษะน้องเบาๆ นีออนมองหน้าพี่แล้วว่าเสียงอ่อน
“ออนไม่ได้อยากให้มันเกิดปัญหานะ ออนจะพยายาม”
“แค่นี้ก็ดีแล้วครับ เท่านี้พี่ก็เห็นแล้วว่านีออนพยายามอยู่เหมือนกัน พี่ดีใจที่นีออนยังนึกถึงพี่”
รอยยิ้มของพี่ไทม์ทำให้จิตใจที่ห่อเหี่ยวของนีออนแช่มชื่นขึ้นเยอะ เด็กน้อยยิ้มให้พี่ รู้สึกดีขึ้นที่พี่เองก็เห็นว่าความรู้สึกของเขาสำคัญเหมือนกัน พอสบายใจแล้วนีออนก็ลั้นลาได้เหมือนเคย เมื่อพากันเดินออกไปหน้าโรงเรียนเลยมีแต่เสียงแฝดคนพี่ชวนคนนั้นคนนี้คุยไม่หยุด เหมือนตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมามันเก็บมันกดเอาไว้จนทนไม่ไหวแล้วอย่างนั้นล่ะ
เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้น้องแฝดได้เรียนรู้บางอย่างเพิ่มขึ้นมาอีก หากยังคบกันอยู่ก็ยังคงมีเรื่องอีกมากมายให้พบเจอ ค่อยเรียนรู้กันไป ค่อยเติบโตเป็นผู้ใหญ่กันทีละนิด ต่อไปพี่ทั้งสองคนก็คงไม่ต้องเป็นห่วงเป็นกังวลให้มากแล้ว เพราะเดี๋ยวนี้ไม่ว่าอะไร... น้องแฝดก็รับมือได้สบายๆแล้วล่ะ
TBC
มาช้า ก้มหน้าสำนึกผิด o1
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ขอบคุณทุกๆบวกที่ให้กันด้วยค่ะ เดี๋ยวดึกๆมาบวกคืนค่ะ
ขอบคุณคุณ MooJi ด้วยที่ช่วยกันดัน ฮึบๆ :a1:
เมื่อคืนจิ้มบวกให้ทุกท่านเรียบร้อยค่า เจาะไข่คุณSaJung13ด้วย^^
ปล. ขอบคุณพี่love2y สำหรับคำผิดค่ะ แก้ไขละเน้อ
ปล.อีกที ยินดีกับน้องซีด้วยน้า เป็นลูกเป็ดวิ่งซุกซนแล้วอ่ะ><
-
อร๊ายยยยยยย
มาแล้วๆๆ
-
รักใสปิ๊ง สเปเชี่ยล ตอบคอมเม้นต์คุณพี่ love2y (เนียนเรียกพี่ไว้ก่อน เอิ้กๆ)
นาขวัญเริ่มแผลงฤทธิ์แล้วววววว ว่าแต่...วินเซนต์คู่กับนาชวัญใช่มั้ยคะ ดีค่ะ จะได้ปราบพยศนาง คึคึ
"หน่วยตาคลอคลองด้วยหยาดน้ำตา" คำว่า คลอคลอง เป็นอีกคำที่เราไม่ได้เห็นนานแล้ว เด็กสมัยนี้คงไม่คุ้นแน่ๆ ฮี่ๆ
เขาก็ยังเป็นเด็กสมัยนี้อยู่น้า><
ปล. คำว่า บังคับกรายๆ น่าจะใช้ ล มากกว่า ร นะ (รึเปล่า?)
ปรกติคำว่ากรายๆ ใหม่ก็ใช้ ร เรือ มาตลอดนะคะ เคยเห็นเหมือนกันเวลาอ่านนิยายคนอื่นแล้วมันเป็นกลายๆอ่ะ ไม่รู้ว่าอันไหนถูก เพราะไม่เห็นมีในพจนานุกรมเลย???
เดี๋ยวนี้พัฒนา(?) ซื้อพจนานุกรมมาใช้ละ ตอนเรียนไม่เคยใช้นะ เรียนตามในหนังสือกับที่ครูสอนเท่านั้นแหละ แต่ตอนนี้จะเป็นนักเขียนที่ดีข้อมูลต้องเป๊ะ เพื่อการสื่อสารที่ถูกต้องและเข้าใจตรงกัน เอิ้กๆ
เพราะงั้นเอาตามพจนานุกรมนะคะ
กราย ก. เคลื่อนไหวอย่างมีท่าทาง , เดินอย่างมีท่าที , เดินเฉียดเข้าไปใกล้ๆ , เดินเฉียดเข้าไปใกล้ๆอย่างไม่มีคารวะ
กลาย ก. เปลี่ยนไป , แปรปรวนไป , เป็นอื่นไป , แปลงไป (ว. ล่วงเลยไป)
ดังนั้นใหม่เลยเข้าใจว่า คำว่า บังคับกรายๆ น่าจะใช้ ร เรือนะ เพราะมันเป็นท่าทีของการบังคับที่แสดงออกมาให้เห็น ถ้าเป็น ล ลิง มันก็จะเป็นการเปลี่ยนท่าทีให้เป็นการบังคับ อะไรแบบนี้หรือเปล่า?
ทำไมพจนานุกรมไม่มีความหมายของพวกคำง่ายๆเนี่ย ยิ่งชอบเขียนคำง่ายๆผิดอยู่ ประหลาดคนจริงๆนะ แทนที่จะเขียนคำยากผิด(= =)
ขอบคุณคุณพี่ love2y สำหรับการทักท้วงค่ะ ไว้จะหาข้อมูลที่ถูกต้องกว่านี้มาบอกกล่าวให้ทราบกันนะคะ คิดว่าน่าจะซื้อเล่มที่ใหญ่กว่านี้จะดีกว่านะ พจนานุกรมน่ะ เหอๆ
ปล. นั่งอ่านพจนานุกรมแล้วมีคนถาม “เป็นคนไทยรึเปล่าวะ?” เช็ดดดดดดดดดดด ทำไมอ่ะ เป็นคนไทยแล้วอ่านพจนานุกรมไม่ได้เหรอ แง้วววT^T
-
น้องๆมีความคิดความอ่านมากขึ้นไปตามวัย
แต่วินเซนด์นับวันปัญญาจะถดถอยลงเรื่อยๆ
-
วินเซอร์ขี้แกล้งนะ กวนอารมณ์ของนีออนให้ปะทุจนได้ ฮ่าๆๆ
ปล.
พลัวะ น่าจะเป็น ผลัวะ มากกว่านะ
บัฟ น่าจะเป็น บลัฟ มากกว่านะ
อยากจะพ่นไปใส่หน้า << ไฟ ^^
ปรกติคำว่ากรายๆ ใหม่ก็ใช้ ร เรือ มาตลอดนะคะ เคยเห็นเหมือนกันเวลาอ่านนิยายคนอื่นแล้วมันเป็นกลายๆอ่ะ ไม่รู้ว่าอันไหนถูก เพราะไม่เห็นมีในพจนานุกรมเลย???
เดี๋ยวนี้พัฒนา(?) ซื้อพจนานุกรมมาใช้ละ ตอนเรียนไม่เคยใช้นะ เรียนตามในหนังสือกับที่ครูสอนเท่านั้นแหละ แต่ตอนนี้จะเป็นนักเขียนที่ดีข้อมูลต้องเป๊ะ เพื่อการสื่อสารที่ถูกต้องและเข้าใจตรงกัน เอิ้กๆ
เพราะงั้นเอาตามพจนานุกรมนะคะ
กราย ก. เคลื่อนไหวอย่างมีท่าทาง , เดินอย่างมีท่าที , เดินเฉียดเข้าไปใกล้ๆ , เดินเฉียดเข้าไปใกล้ๆอย่างไม่มีคารวะ
กลาย ก. เปลี่ยนไป , แปรปรวนไป , เป็นอื่นไป , แปลงไป (ว. ล่วงเลยไป)
ดังนั้นใหม่เลยเข้าใจว่า คำว่า บังคับกรายๆ น่าจะใช้ ร เรือนะ เพราะมันเป็นท่าทีของการบังคับที่แสดงออกมาให้เห็น ถ้าเป็น ล ลิง มันก็จะเป็นการเปลี่ยนท่าทีให้เป็นการบังคับ อะไรแบบนี้หรือเปล่า?
ทำไมพจนานุกรมไม่มีความหมายของพวกคำง่ายๆเนี่ย ยิ่งชอบเขียนคำง่ายๆผิดอยู่ ประหลาดคนจริงๆนะ แทนที่จะเขียนคำยากผิด(= =)
ขอบคุณคุณพี่ love2y สำหรับการทักท้วงค่ะ ไว้จะหาข้อมูลที่ถูกต้องกว่านี้มาบอกกล่าวให้ทราบกันนะคะ คิดว่าน่าจะซื้อเล่มที่ใหญ่กว่านี้จะดีกว่านะ พจนานุกรมน่ะ เหอๆ
ปล. นั่งอ่านพจนานุกรมแล้วมีคนถาม “เป็นคนไทยรึเปล่าวะ?” เช็ดดดดดดดดดดด ทำไมอ่ะ เป็นคนไทยแล้วอ่านพจนานุกรมไม่ได้เหรอ แง้วววT^T
ยังไม่ได้อ่านนิยาย แต่เข้ามาคุยเรื่องคำศัพท์ก่อน ......... ออกตัวก่อนว่าไม่เก่งภาษาไทยเหมือนกันค่ะ >_<
ที่แย้งที่ถามทุกวันนี้ อาศัยความเคยชินคุ้นตาเท่านั้นเอง แฮะๆ ก็เลยถามเสริมความรู้ตัวพี่เองด้วย ^^"
ที่ทักคำนี้เพราะส่วนใหญ่ที่เห็นผ่านตาจะเป็น ล มากกว่า ร .......ถ้าตามความหมายที่คุณใหม่อ้างอิงมา พี่ว่าคำว่า กราย
ส่วนใหญ่เราจะเห็นใช้เป็นคำคู่ กรีดกราย ก็จะยิ่งขยายความหมายของคำชัดเจนขึ้นเนอะ
ลองเอาคำว่า กรายๆ ไปเสิร์ชหาดู ก็จะเจอคำว่า กลายๆ มากกว่านะ
สรุป ..... พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคำไหนถูก ฮาาาาา ^^
ปล. ชอบคุณใหม่มากค่ะ เป็นคนแต่งนิยายที่ทำการบ้านมาดี ใส่ใจกับคนอ่านด้วย ขอบคุณนะคะ ^^
-
เป็นไงล่ะเจอฤทธิ์นีออนน้อยเข้าไป :laugh: แต่ว่าเค้าอยากแอบดูว่าทิมกับกรทำไรกันอ่ะเสียงดังโครมคราม
-
:กอด1:เล่นแรงจังนายวิน
-
วิน!!!!
-
จะสมน้ำหน้าอิพี่วินเซนต์ดีมะ :beat:
-
น้องออนใส่อารมณ์โกรธจริงแต่น่ารักมากที่น้องฟังพี่ไทม์
ไม่แสดงอารมณ์เสียใส่ ชักจะเป็นผู้ใหญ่แล้วน้องออน
วินนี่ถ้าจะชอบแกล้งชาวบ้านเขานะ โรคอยู่เฉยไม่เป็นเหรอ 5555
บวกหนึ่งให้น้องออนกับน้องอุ้ม
-
นายวินก็เล่นแรงเกิ๊น
เป็นเรา เราก็ไม่หายโกรธง่ายๆเหมือนกัน
-
ไอ้เจ้าวินเซนต์ออกจะมาโซเล็กๆมั้ยเนี่ย
ชอบให้คนอื่นด่าโกรธหรือว่ามันจะจิตจริงๆเนี่ย
แต่จะจิตขนาดไหนเจอนีออนน้อยตอกหน้าเข้าไป
รู้ซึ้งถึงใจเลยมั้ยคุณพี่
แก่แล้วแก่เลยอย่าให้เด็กน้อยถอนหงอกบ่อยๆนะ
:laugh:
-
น่ารักอ่าา น้องออนเวลาโกรธก็ัยังน่ารักกก
แอบรักวินเซนต์มานิดนึง
รอตอนต่อไปจ้า
-
พี่วิน เป็นอะไรที่ล้นแบบที่น้องอุ้มบอกนีออนจริงๆด้วย
น้องออนตัวแสบก็แสบเหมือนเดิมเลยนะ 555++
ขำพี่ไทม์ลูกเต่าน้อยจริงๆ ไปเคาะห้องทิมทำไมน๊า
ทิมเค้าติวกับกรอยู่แท้ๆ ขัดจังหวะ เนาะทิมเนาะ
นีออนน้อย ให้อภัยพี่วินเถอะ พี่เค้าล้นแค่นั้นเอ๊ง
**แปลงร่างเป็นน้องเป็ดร่าเริงหิ้วตะกร้าแล้ว
พี่ใหม่อย่าพูดดังสิ เขินนนน~ ๐////0
-
เล่นแรงจริงนะ
นายวิน :m16:
-
นายวินเซนต์นี่ นิสัยนะ :m16: แบบนี้จับคู่กับนาขวัญเลยดีกว่าเหอะ 555
-
สองแฝดน้อยเจอพี่วินเซนต์ทดสอบอารมณ์เลยขึ้นนิดหน่อย(เหรอ)
แต่พี่วินเซนต์เจอนีออนน้อยตอกกลับเข้าไป สมน้ำสมเนื้อดีเนาะ :laugh:
ในที่สุดก็เข้าใจกัน น้องน่ารักและมีเหตุผลเสมอๆ :กอด1:
พี่วินเซนต์นี่ต้องเรียกว่าตัวป่วน ป่วนคู่เค้าไปทั่ว ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่แอม
แต่เซียนไม่เหมือนแฝดน้อยนะพี่วินเซนต์ น่าจะให้ลองดูเนาะ :m20:
ว่าแต่ทิมเถอะ ไอ้ธุระที่ว่าน่ะมันอะไรกันเหรอ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. +1และเป็ดค่ะ
-
แปะๆ
-
นึกว่าวินเซนต์มันจะเป็นตัวร้ายซะและ
-
:กอด1:เรียนรู้ร่วมกัน เป็นรักที่เริ่มตั้งแต่พรวนดิน เพาะกล้า จนบัดนี้ รักของเด้กๆกำลังเป็นต้นอ่อน :L1:
-
ตอนแรกก็จะโกรธวินเซนต์เป็นเพื่อนน้องนีออนน้อยด้วยคน แต่ช่างพี่แกเหอะ คนมันล้นอย่าถือสา :laugh:
โถๆ นึกถึงพี่ไทม์ทุกลมหายใจเข้าออกอย่างนี้ พี่ไทม์รักตายเลย แค่นี้ก็ไปไหนไม่รออดแล้ว :impress2:
-
พี่ไทม์ก็ไม่รู้อะไรเล๊ย ทิมกับกรเค้ากะลังฟิชชะริ่งเพลงประสานเสียงกันอยู่
ดันไปขัดจังหวะเค้าได้ ต้องเสียเวลาบิ๊วอารมณ์กันใหม่เลย
-
วินเซนต์เจอนีออนเข้าไปเงิบเลยละสิ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้อง อุ้ม น้อยยยยย ...... คิ๊ ถุง :sad11: :m15:
-
วันนี้กะว่าจะอัพตอนที่26 แต่ก็เกิดปัญหาขึ้นซะก่อน
เป็นนักเขียนที่ปัญหาเยอะจังเลยเนอะ ^^"
จึงขออนุญาตงดอัพนิยายไปสักพักนะคะ ไม่อยากแจ้งลบเพราะเสียดายคอมเม้นต์ เสียดายความรู้สึกดีๆที่ทุกคนมีให้ อยากจะกลับมาอีกครั้งนะคะ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน
เนื่องจากว่าใหม่เกิดปัญหาส่วนตัวขึ้นมา ก็เข้าใจนะว่าคนทุกคนย่อมจะต้องเคยมีปัญหาในที่ทำงานกันทั้งนั้น แต่เรื่องนี้มันเกินจะทนแล้วจริงๆ
ทั้งที่ไม่ว่าอะไรใหม่ก็ทำให้เขาตลอด ตอนเขาป่วยใหม่ก็ไปเฝ้าที่โรงพยาบาลไม่ได้หลับได้นอน แต่สุดท้ายแล้วได้อะไร นอกจากคำด่า
ไม่เข้าใจว่าทำไมมีปัญหาอะไรถึงไม่พูด ไม่บอกเจ้าตัวเขา ซึ่งก็คือใหม่ แต่กลับไปพูดกับคนอื่นที่เขาไม่รู้เห็น ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย แล้วคิดว่าคนอื่นเขาจะเชื่อใคร?
ระหว่างเจ้านายกับลูกน้องต๊อกต๋อย เฮ้อ
ต้องขอโทษทุกคนด้วยหากใครเผลอมาอ่านเข้า ไม่มีที่ระบายอ่ะT^T
ขอโทษที่ทำให้รกกระทู้ค่ะ
ถ้าแก้ปัญหาได้แล้วเราคงได้พบกัน
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเวลานั้นจะยังมีคนอยากอ่านอยู่ไหมนะ ฮะๆ
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามกันมาโดยตลอด ขอบคุณจริงๆค่ะ
วันใหม่
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ คุณใหม่ สู้ๆนะคะ
พี่จะรออ่านนิยายนะ ^^
-
:กอด1: พี่ค่ะสู้ๆค่ะหนูจะรออ่านน่ะค่ะอย่าทิ้งเลยน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ปัญหาในที่ทำงาน ปัญหาเรื่องคน เป็นปัญหากวนใจเราตลอดเวลาแน่นอน
ขอให้หาทางออกจากปัญหาได้ในเร็ววัน เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
ส่วนนิยายมีแรงมาต่อเมื่อไรก็จะคอยอ่าน
งานเขียนใสๆ อ่านแล้วสบายใจก็ไม่อยากให้หายไปจากบอร์ดหรอก จริงๆ นะ :L1:
-
เป็นกำลังใจให้ก้าวข้ามปัญหาไปได้นะครับ
กายพร้อม ใจพร้อม เมื่อไหร่ กลับมานะครับ จะรอน้องแฝดเสมอ
สู้ๆครับ
-
น่าเห็นใจจริงๆ ปัญหาในที่ทำงานมันเครียดเนาะ
ลองคุยสองต่อสองกับเจ้านายดูยังเอ่ย เขียนจดหมายเอาก็ได้ ถ้าไม่อยากพูดโดยตรง บางทีเข้าใจผิดกันนิดเดียว แก้ไขได้
แล้วก่อนจัดการอะไร ตอนเช้าไปใส่บาตร อธิษฐานก่อนใส่ว่า
"ขอผลบุญที่ได้ใส่บาตรครั้งนี้ ส่งให้ตัวข้าพเจ้ามีเนื้อนาบุญเพิ่มขึ้น
ปัญหาและอุปสรรคใดๆที่เกิดแก่ข้าพเจ้าขณะนี้ ขอให้คลี่คลายหมดสิ้นไปทันที
และต่อไปขอให้ตัวข้าพเจ้าพบแต่ความสุขความเจริญยิ่งๆขึ้นไปเถิด"
ขณะใส่บาตร ก็ให้นึกในใจไปด้วยว่า ขอให้ปัญหาหมดไป นึกภาพคู่กรณีไปด้วย
ใส่บาตรเสร็จไม่ต้องกรวดน้ำ เพราะเป็นการใส่ให้ตัวเองจ้า
โอม~เพี้ยง ทุกอย่างดีขึ้นทันทีๆๆนะจ๊ะ :L2:
-
ที่ทำงานคือแหล่งรวมคนหลายอย่าง มันต้องมีปัญหาอยู่แล้ว
จริงๆ ส่วนใหญ่คนที่มีปัญหากันเขาจะไม่พูดกับเจ้าตัวหรอก
แต่จะชอบพูดให้คนอื่นฟัง ที่ทำงานพี่นี่ก็เป็นอย่างที่บอกเลย
เป็นกำลังใจให้นะ อย่าคิดมากถ้าคิดมากเดี๋ยวเราจะเครียดซะเปล่า
แล้วมันอยู่ที่ใจเรา ทำใจให้สบายเดี๋ยวพาลจะไม่สบายเอานะ
ปล่อยตามสบายคิดเสียว่าเป็นเสียงนกเสียงกาไปเลย 5555
ส่วนนิยายพี่ยังรออ่านนะ คุณใหม่
-
ไปพักให้สบายใจก่อนก็ได้ครับ
-
เป็นกำลังใจให้จ้า
:กอด1: :L1:
-
คุณใหม่สู้ๆนะคะ ทุกปัญหามีทางออกเสมอ !
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1:
-
ขอส่งกำลังใจให้คุณใหม่ด้วยอีกคนนะคะ :L2:
ขอให้ผ่านเรื่องไม่ดีไปได้เร็วๆนะคะ ส่วนนิยายคนอ่านรอได้ค่ะ :กอด1:
-
สู้ๆนะคะ คุณวันใหม่
ขอให้ผ่านพ้นทุกอย่างไปได้ด้วยดีค่ะ
จะรอเสมอนะคะ
-
เป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่จ้ะ
จะรอสองแฝด ออน-อุ้ม กลับมานะ
-
สู้ ๆๆ นะคะ คุณวันใหม่ อีกไม่นาน
ทุกอย่างมันจะผ่านไป แล้วจิตใจคุณวันใหม่จะกับมา :3123:
-
พักก่อนนะคะ แล้วสักวันปัญหามันจะผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ :กอด1: :L2:
-
สู้ๆๆนะครับ :กอด1:
รอเสมอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักใสปิ๊ง สเปเชี่ยล
สวัสดีทุกท่านอีกครั้งค่ะ หลังจากหายไป... เรียกว่าอะไรดี? หายไปทำใจ^^”
ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ ทุกคนทุกกำลังใจเลยค่ะ :กอด1:
ตอนที่เกิดปัญหาขึ้นนั้นมันอัดอั้นจนบอกไม่ถูก พิมพ์บอกกับทุกคนไปก็น้ำตาไหลไป ยิ่งพอได้มาเห็น
ข้อความให้กำลังใจจากทุกคนแล้วมันยิ่งห้ามน้ำตาไม่อยู่จริงๆ
คนที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนเป็นการส่วนตัว แต่กลับมีความรู้สึกดีๆให้เรา ให้กำลังใจเรา มันรู้สึกว่าเราไม่ได้
อยู่คนเดียว ไม่ได้เผชิญปัญหาอยู่คนเดียว ทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ
การได้เข้ามาวิ่งเล่นในเล้าเป็ดเป็นความสุขอย่างหนึ่งในความวุ่นวายอย่างมหาศาลในชีวิตเลย ได้เข้ามา
อ่านนิยาย ได้พูดคุยกับเพื่อนใหม่ในเล้า ได้กำลังใจดีๆ ได้แต่งนิยายที่ชอบ ได้รู้จักคนที่ชอบนิยายแนว
เดียวกัน ทำให้เขามีความสุขเวลาอ่านนิยายของตัวเอง และทำให้ตัวเองมีความสุขเวลาได้เขียนนิยาย
เหมือนกัน และในทุกครั้งที่ได้อ่านคอมเม้นต์ก็จะรู้สึกดีทุกครั้ง ทุกคอมเม้นต์คือกำลังใจที่ดีมากๆค่ะ
จริงๆใหม่เป็นพวกอ่อนไหวง่ายนะ ส่วนมากเวลามีปัญหาถ้าไม่ร้องไห้นี่จะอึดอัดมาก พอได้ร้องแล้วมันถึงจะ
มีแรงสู้ต่อไปได้ แต่เป็นบ่อยก็ไม่ดี มันเหมือนตัวเองกลายเป็นคนอ่อนแอไปแล้ว แต่มันก็ติดนิสัยไปแล้วเหมือนกัน
เรื่องที่เกิดขึ้นถ้าถามว่าทำไมไม่พูดกันให้เข้าใจ ก็เพราะว่ายิ่งพูดมันยิ่งมีปัญหา เลยเอาเป็นว่าอะไรที่เขาไม่ชอบ
แล้วเราได้ยินมาก็พยายามปรับปรุง ถึงแม้ว่ามันจะงี่เง่ามากก็ตาม เพราะยังไงผู้น้อยก็ยังต้องให้ความเคารพผู้ใหญ่
อยู่ดีนั่นล่ะนะ
วันนี้ก็ยังคงมีปัญหาเดิมๆเกิดขึ้น เฮ้อ ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วอ่ะ เหนื่อย แต่นี่ล่ะนะ ชีวิต ยิ่งเด็กบ้านนอกที่มาอาศัยทำงาน
เมืองกรุงอย่างเรา ทางเลือกมีไม่มากเท่าไหร่หรอกเนอะ... ที่พักใจ ช่างอยู่ห่างไกลเหลือเกินT^T
ตอนนี้ยังมีแรงสู้ก็ยังต้องสู้กันต่อไป เรื่องเล็กเรื่องน้อยที่สามารถมองผ่านไปได้ก็พยายามที่จะไม่เก็บมาเป็นอารมณ์
ที่สุดแล้วก็ต้องขอบคุณกำลังใจจากทุกคนที่มอบให้กันมา ทำให้รู้สึกดีขึ้นมามากๆจริงๆค่ะ :L2:
ขอบคุณพี่love2y สำหรับกำลังใจในทุกครั้งที่ใหม่มีปัญหา ไม่ว่าปัญหานั้นมันจะไร้สาระแค่ไหนก็ตาม
ขอบคุณน้องnong PeePee สำหรับกำลังใจดีๆที่ให้กันค่ะ กลับมาแล้ว ยังไม่ทิ้งน้องแฝดไปไหนหรอกค่ะ
ขอบคุณคุณwan_sugi สำหรับกำลังใจที่มอบให้ ตั้งแต่กระทู้น้องมินแล้ว^^
ขอบคุณคุณpahpai สำหรับกำลังใจ ตอนนี้กายพร้อม แม้ใจจะไม่ค่อยพร้อม แต่มันคงดีขึ้นสักวันเนอะ
ขอบคุณที่ตามอ่านแทบทุกเรื่องเลยค่ะ^^
ขอบคุณพี่$VAN$ สำหรับกำลังใจและคำแนะนำดีๆที่มีให้เสมอค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
ขอบคุณพี่น้องรัก สำหรับกำลังใจและความใส่ใจในทุกๆเรื่องเลยค่ะ ขอบคุณที่ยังรออ่านนิยายของใหม่นะคะ
ขอบคุณคุณkasarus สำหรับกำลังใจที่ให้กันค่ะ กลับมาแล้วนะคะ^^
ขอบคุณคุณCarToonMiZa สำหรับกำลังใจที่มีให้กันตลอดในทุกกระทู้เลยค่ะ
ขอบคุณคุณ맀..Lich✿ สำหรับกำลังใจและอ้อมกอดอุ่นๆค่ะ กอดคืน :กอด1:
ขอบคุณคุณBeeRY สำหรับกำลังใจค่ะ เรื่องที่ผ่านมาก็พยายามจะไม่เก็บมาคิดมากค่ะ ขอบคุณที่ยังรอ
น้องแฝดอยู่นะคะ
ขอบคุณคุณMc_ma สำหรับกำลังใจในทุกกระทู้และขอบคุณที่ยังรอกันค่ะ กอดๆ :กอด1:
ขอบคุณคุณmenthols สำหรับกำลังใจดีๆที่มอบให้กันค่ะ น้องออนกับน้องอุ้มกลับมาแล้วค่ะ
ขอบคุณคุณMixsinDee สำหรับกำลังใจ กำลังใจมาเพียบ สู้ค่ะ ขอบคุณมากๆเลย><
ขอบคุณคุณroute rover สำหรับกำลังใจ ก็หวังว่าปัญหามันจะผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ^^
ขอบคุณคุณyowyow สำหรับกำลังใจ ขอบคุณที่รอกันค่ะ สู้ค่ะ!
ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนมากๆค่ะ :pig4:
ตอนนี้กลับเข้าเล้าอย่างเป็นทางการ แต่อาจจะไม่ได้มาทุกวันนะคะ ตอนที่26 เดี๋ยวพบกันค่ะ แวะไปจิ้มบวกก่อนสักแป๊บนึงค่ะ
วันใหม่
-
ที่พักใจแม้จะห่างไกล แต่เรารู้สึกได้ด้วยใจของเราเสมอ สู้ๆจ้า
ว่าแต่ จะต่อพร้อมกันทั้ง2เรื่องเลยป่าวจ้ะ (เล่ห์พรางรัก กับ รักใสปิ๊ง)
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (26) คือความรัก
รถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของไทม์มุ่งตรงสู่บ้านน้องแฝดในเช้าของวันหนึ่งช่วงปิดภาคเรียน ซึ่งไทม์เรียนจบมัธยมศึกษาตอนปลายเป็นที่เรียบร้อยแล้วในเวลานี้ ในขณะที่น้องแฝดกำลังจะขึ้นม.5 กันในภาคเรียนใหม่ที่จะมาถึง
ไทม์กับน้ำและเพื่อนๆในรุ่นเดียวกันต่างก็กำหนดทิศทางในอนาคตของตนเองกันหมดแล้ว ซึ่งไทม์ที่ชื่นชมคุณพ่อของตนเองมาตั้งแต่เด็กนั้นก็เจริญรอยตามด้วยการเรียนต่อทางด้านกฎหมาย และได้ทำการสอบเข้ามหาวิทยาลัยไปแล้ว นีออนน้อยก็ช่วยพี่ลุ้นอยู่ตลอด วันนี้คือวันประกาศผล เพราะฉะนั้นเขาจึงตรงดิ่งมาที่บ้านน้องแฝดเช่นนี้อย่างไรล่ะ
ไทม์มาถึงที่บ้านน้องก็ไม่เห็นใคร เด็กหนุ่มจึงลองข้ามไปที่สวนดู เพราะหลังๆมานี้น้องแฝดนีออนกับอุ้มรักต้องไปช่วยงานคุณพ่อในสวนอยู่บ่อยๆ และก็เป็นอย่างที่คิด น้องแฝดอยู่ในสวนจริง ไทม์เข้าไปหาคุณแม่ของน้องที่อยู่ใกล้กว่า ไหว้สวัสดีทักทายท่านแล้วจึงเอ่ยขออนุญาตพาน้องนีออนไปข้างนอกสักนิด คุณแม่ที่เห็นว่าเด็กๆได้เวลากลับแล้วจึงเอ่ยอนุญาตแล้วให้อุ้มรักกับอุ่นรักกลับไปพร้อมกับนีออนด้วยเลย ไปอาบน้ำอาบท่ากันเสียให้สดชื่นแล้วอยู่เฝ้าบ้านกันสองคนพี่น้อง
พอกลับมาที่บ้านแล้วนีออนก็ขึ้นไปอาบน้ำ ไทม์รอน้องอยู่ข้างล่าง ใจอยากจะรีบบอกเรื่องสำคัญกับน้องเร็วๆ แต่ก็ต้องรอ ไม่อยากเร่งน้องมากนัก พออาบน้ำเสร็จนีออนเลยบอกให้พี่ไทม์ขึ้นมาบนบ้านก่อน เดี๋ยวรออุ้มรักกับพี่อุ่นอาบน้ำเสร็จค่อยออกไปข้างนอกกัน ไทม์จึงขึ้นมาหา พากันเปิดทีวีดูไปพลางๆ ไทม์จึงถือโอกาสนี้พูดกับน้อง
“นีออน พี่มีอะไรจะบอก”
“หือ อะไรครับ?” นีออนหันมาเลิกคิ้วมอง ยิ้มตาหยีให้พี่ วันนี้อารมณ์ดี และยิ่งดีขึ้นไปอีกเมื่อพี่บอก
“พี่สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้วนะ”
“จริงเหรอ ดีใจด้วยนะพี่ไทม์ สุดยอดเลยอ่ะ”
เด็กน้อยตาโต เปิดยิ้มกว้างแล้วจับมือพี่เขย่าไปมาดีใจกับพี่ยกใหญ่ แต่พอพี่บอกว่าสอบได้ที่กรุงเทพฯ รอยยิ้มที่มีก็จืดเจื่อนลง ไทม์มองสีหน้าที่เปลี่ยนไปฉับไวของน้องแล้วใจกระตุก นีออนที่รู้สึกตัวว่าตนเองคงแสดงสีหน้าประหลาดให้พี่เห็นเสียแล้วจึงพยายามที่จะปรับสีหน้าให้ดีขึ้นแล้วบอกกับพี่
“ดีแล้ว อืม พี่ไทม์เก่ง ต้องทำได้อยู่แล้วล่ะเนอะ ฮะๆ”
ไทม์ดึงน้องมากอด ถึงจะทำเป็นเก่งแค่ไหน แต่แววตากับน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าพยายามให้มันดูร่าเริงจนเกินปรกติก็ปิดกันไม่มิด ทำให้ไทม์หวั่นไหวตามน้องไปด้วย
“ถึงเราจะอยู่ไกลกัน แต่หัวใจพี่อยู่กับนีออนเสมอนะ” เด็กหนุ่มพยายามปลอบน้อง ทั้งที่ตนเองก็ไหวหวั่นไม่แพ้กัน
“ออนกลัว”
นีออนบอกความรู้สึกของตนเองขณะนี้ ซุกใบหน้ากับอกพี่ อยากอ้อน ไม่อยากให้ไป แต่ก็ทำไม่ได้ พอได้รู้ว่าพี่จะไปอยู่ที่อื่น ที่ที่ไกลจากกันแบบนั้นแล้ว ความกลัวมันก็ถามหาแบบปัจจุบันทันด่วน เขากลัวจริงๆ กลัวว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
“ไม่มีอะไรน่ากลัว ระยะทางไม่ทำให้พี่เปลี่ยนไปแน่ แต่ถ้าหากว่านีออนอยู่ทางนี้แล้วได้พบใครใหม่…”
“ไม่! ถึงใครจะมองว่าออนปลื้มคนอื่นง่ายๆ แต่หัวใจออนก็ไม่ได้ยกให้ใครง่ายๆนะ”
ก่อนที่ไทม์จะทันได้พูดจบประโยค เด็กน้อยก็เอ่ยแทรกมาทันที ทั้งคำพูดและแววตาจริงจังดังว่า ไทม์ยิ้มบางก่อนบอก
“เห็นไหมว่าไม่มีอะไรน่าเป็นกังวลเลยนะ อีกหน่อยถ้านีออนเรียนจบมอปลายแล้วสอบเข้ามหา’ลัยที่โน่นได้ พี่จะให้พ่อกับแม่ช่วยพูดให้นีออนไปอยู่ด้วยกัน”
พอฟังพี่พูดแล้วนีออนก็หัวเราะ ไทม์คลายอ้อมแขนแล้วมองหน้าน้องที่หัวเราะคิกคักงงๆ
“หัวเราะอะไรครับ?”
“ก็พี่ไทม์พูดเหมือนจะขอออนแต่งงาน” นีออนว่ากลั้วหัวเราะ ไทม์ยิ้มเมื่อเข้าใจแล้วว่าน้องหัวเราะอะไรแล้วแอบหยอดหวาน
“ถ้าได้ก็ดีนะ”
เด็กน้อยมีสีหน้าเก้อๆเมื่อฟังคำ ก่อนก้มหน้าหนีสายตาหวานๆของพี่ด้วยความเขิน แต่พอพูดถึงเรื่องแต่งงานขึ้นมา นีออนก็เพิ่งฉุกใจคิดจึงเอ่ยถามออกไป
“พี่ไทม์เคยรู้สึกเสียใจไหมที่มีแฟนแบบออน ไม่ได้มีแฟนเป็นผู้หญิงสวยๆน่ารักๆเหมือนคนอื่นเขา”
“ไม่เลย เพราะสำหรับพี่ นีออนน่ารักที่สุด”
คำตอบกลับแสนรวดเร็วราวไม่ต้องคิดทำให้น้องแฝดน้อยยิ้มปลื้ม และเพราะมัวแต่เขินกันไปเขินกันมาเลยไม่ทันเห็นว่าอุ้มรักออกมาจากห้องแล้วเรียบร้อย ยืนอมยิ้มอยู่ไม่ไกล ไทม์หันไปเห็นแฝดคนน้องก่อนเลยพยักพเยิดให้นีออนน้อยหันไปมองตาม พอนีออนหันไปเห็นน้องอุ้มมองมาล้อๆยิ่งเขินเข้าไปใหญ่
พอพี่อุ่นรักออกมาเด็กน้อยจึงจูงมือพี่ไทม์ลงเรือนไปอย่างรวดเร็ว พี่ไทม์กำลังจะพาไปที่บ้าน เพราะที่นั่นกำลังจะจัดงานกินเลี้ยงเล็กๆให้ไทม์ที่สอบผ่าน นีออนจึงบอกให้รีบไปเลย เดี๋ยวโดนอุ้มรักล้อ พูดอย่างกับว่ากลับมาแล้วจะไม่โดนล้ออย่างนั้นล่ะนีออน
---------------
น้องอุ้มได้มาเที่ยวบ้านน้ำอยู่บ่อยๆจนเป็นที่คุ้นชินของครอบครัวน้ำไปแล้ว น้ำเคยเอ่ยถามย่า ว่าย่าดูออกไหมว่าตนเองกับอุ้มรักไม่ใช่รุ่นพี่รุ่นน้องที่โรงเรียนเท่านั้น คุณย่าบอกว่าจะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ แค่น้ำกับอุ้มรักเป็นคนดี ไม่พากันไปเสื่อมเสียที่ไหน รักและดูแลพ่อแม่กับครอบครัวให้ดี มีความกตัญญูรู้คุณคน ย่าไม่ได้กำหนดกะเกณฑ์ให้ชีวิตหลานเป็นไปตามแต่ใจย่าหรอก เพราะชีวิตมันเป็นของหลานเอง ก็ได้แต่สั่งสอน เห็นอะไรไม่ดีก็ตักเตือน ถ้าหลานเชื่อและฟังกันบ้างย่าก็ดีใจ น้ำขอบคุณย่าที่เข้าใจเขา
เด็กหนุ่มโทรหาน้องอุ้มตามปรกติในทุกเย็น น้องเล่าให้ฟังว่าตอนนี้พ่อเริ่มใช้งานหนักแล้ว ให้ลงมือลงแรงในการดูแลสวนด้วยตนเอง ตัวดำหมด แต่ก็สนุกดี
“อุ้ม”
“ครับ”
น้ำที่ฟังน้องเล่าเรื่องที่บ้านยิ้มๆเอ่ยเรียกขึ้นมาเมื่อน้องพูดจบ อุ้มรักขานรับแล้วรอฟังที่พี่จะพูด รอยยิ้มเล็กๆยังติดริมฝีปากเด็กตัวกลม
“พี่อยากบอกอุ้มว่า…”
“...........”
“พี่รักอุ้มนะ”
คำสารภาพรักของพี่น้ำที่มาไม่ให้ทันตั้งตัวทำให้น้องอุ้มน้อยชะงักไป ก่อนจะอมยิ้มเขินกับตัวเอง น้ำที่เห็นน้องเงียบไปก็เงียบตามเพราะกำลังนึกภาพตามอยู่ว่าน้องต้องกำลังเขินอยู่แน่ แต่ว่าอารมณ์ตอนนี้ทำให้เขาอยากจะบอกน้องไปเช่นนั้นจริงๆ
“พี่น้ำ” น้องอุ้มที่เงียบไปเพราะเขินเหมือนจะตั้งหลักได้ เลยเรียกพี่น้ำมาตามสาย
“หืม?”
“รักอุ้มมากไหม?”
น้ำอึ้งไปนิดกับคำถาม น้องอุ้มน้อยของเขาเดี๋ยวนี้มีการพัฒนานะ สงสัยอยู่ใกล้แฝดพี่อย่างนีออนมากไป แต่แบบนี้ก็ดี ปากกล้าขึ้น แต่ก็ยังมีเขินอาย น่ารักไม่เปลี่ยน
“มากที่สุดครับ”
น้ำตอบคำถามน้อง อมยิ้มแก้มจะแตกแล้วตอนนี้ แต่น้องอุ้มคงกลัวว่าพี่น้ำจะแก้มไม่แตกจริงจึงว่า
“แต่อุ้มว่า... อุ้มรักพี่น้ำมากกว่าอีก”
“จริงเหรอ?” อันนี้แปลกใจจริง แต่ก็อีกนั่นล่ะ น่ารักจนถ้าอยู่ใกล้จะฟัดแก้มป่องให้หนำใจ
“จริงๆ” เสียงคนเป็นน้องยืนยันมา
“ไม่เชื่อ”
“เชื่อหน่อยสิครับ นะ” คราวนี้มาทั้งเสียง อ้อนทั้งคำพูดกันเลย พี่น้ำจะไปไหนรอด
“ชอบจัง เวลาอุ้มอ้อนแบบนี้ มีอะไรยกให้หมดเลยนะเนี่ย”
“บ้า”
คนเป็นพี่เอ่ยแซวมือใหม่หัดอ้อน เด็กน้อยยิ่งเขิน ปล่อยให้บรรยากาศหวานๆลอยวนอ้อยอิ่งอยู่รอบกายสักครู่น้ำถึงได้บอกยืนยันความรู้สึกกับน้องอีกครั้ง
“รักอุ้มจริงๆนะ”
“อื้ม อุ้มก็รักครับ”
----------------
ก่อนไทม์จะไปกรุงเทพฯ พ่อกับแม่ของไทม์ก็มีโอกาสได้ทานข้าวและพูดคุยกับพ่อแม่น้องแฝดเรื่องลูกๆของทั้งสองฝ่าย อย่างที่นีออนเคยบอกว่าพ่อพี่ไทม์มีมนุษยสัมพันธ์ดีนั้น ท่านก็ยังเป็นอยู่ ทำให้การพูดคุยระหว่างผู้ใหญ่เป็นไปได้ด้วยดี คุณแม่น้องแฝดกับคุณแม่พี่ไทม์ก็เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตอนเป็นเด็ก ทำให้พูดคุยกันอย่างสนิทใจได้ไม่อยากนัก คุณแม่ของน้องแฝดอาสาทำอาหารเลี้ยงทุกคนเอง คุณแม่ของพี่ไทม์เลยซื้อข้าวของมาสมทบแล้วช่วยกันลงมือทำโดยมีเด็กๆเป็นลูกมือ
เมื่ออาหารทุกอย่างเสร็จพร้อมสรรพทุกคนก็ได้ร่วมทานข้าวด้วยกัน พูดคุยสัพเพเหระ จนทานข้าวเสร็จครอบครัวตัวอ.ก็ช่วยกันเก็บล้างทำความสะอาด ส่วนไทม์กับพ่อแม่และพ่อแม่ของน้องแฝดอยู่พูดคุยกัน ไทม์ถึงได้พูดคุยกับพ่อแม่น้องเป็นจริงเป็นจังถึงเรื่องที่ไทม์จะขอคบกับน้องนีออนน้อย พ่อกับแม่บอกว่าไม่ได้ห้ามเรื่องที่คบกัน แต่ไทม์กำลังจะไปเรียนต่อที่เมืองไกล ไทม์จึงว่าอยากบอกพ่อกับแม่เอาไว้ ถือเป็นการให้เกียรติและถือเป็นการจองตัวน้องเอาไว้กลายๆด้วยเหมือนกัน
คุณพ่อของไทม์เอ่ยปากขอให้นีออนไปอยู่กับไทม์หากสอบเข้าที่เดียวกันได้ คุณพ่อน้องแฝดเลยว่าอนาคตมันยังอีกยาวนาน ถ้าระหว่างสองปีกว่านี้ทั้งสองคนไม่เปลี่ยนไปก็ค่อยมาพูดคุยกัน และใช่ว่าทุกอย่างมันจะเป็นไปตามแต่ใจเรา เพราะการสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ใช่เรื่องง่าย อยากให้ค่อยเป็นค่อยไปไม่ต้องรีบร้อน ให้เวลาสองปีนี้เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าทั้งสองคนเพียงแค่หลง หรือรักกันจริง เพราะยังเด็กกันทั้งคู่ ที่สำคัญ... เป็นชายทั้งคู่ด้วย
พูดไปแล้วมันก็เป็นเรื่องที่ทำใจลำบาก เมื่อลูกชายทั้งสามคนของท่านมีคนรักเป็นเพศเดียวกันทั้งนั้น ใช่ว่าใจกว้างเป็นแม่น้ำจนไม่รู้สึกอะไร แต่ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ลูกเป็นให้ได้ เพราะไม่ว่าอย่างไรเสีย ลูก... ก็ยังคงเป็นลูกอยู่วันยันค่ำ
หลังจากได้เปิดใจคุยกันแล้วดูเหมือนคุณพ่อของพี่ไทม์กับคุณพ่อของน้องแฝดจะหัวอกเดียวกัน เลยกลายเป็นคุยเรื่องลูกกันถูกคอแล้วลามไปเรื่องอื่นที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย คุณแม่ทั้งสองก็มีเรื่องผู้หญิงผู้หญิงสนทนากันได้ไม่รู้เบื่อ เรื่องที่นีออนน้อยแอบกังวลมาตลอดดูจะกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลยเมื่อถึงวันนี้ รักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่เสมอ
เมื่อถึงเวลาที่ไทม์ต้องออกเดินทางไปอยู่กรุงเทพฯ โดยมีคุณพ่อไปเป็นเพื่อนด้วย ครอบครัวของไทม์และเพื่อนๆรวมทั้งรุ่นน้องที่โรงเรียนก็พากันมาส่ง ครอบครัวนีออนซึ่งก็มีนีออนกับแม่และอุ้มรัก รวมถึงพี่ไอที่ขับรถมาส่งก็รวมอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย
คุณแม่ของไทม์กับทิมน้องชายบอกลาและอวยพรให้ไทม์โชคดีเดินทางปลอดภัย เพื่อนๆและรุ่นน้องก็ส่งเสียงอวยพรไทม์กันจนครบแล้ว เด็กหนุ่มเดินมาหาครอบครัวของน้องนีออน คุณแม่ของน้องก็อวยพรให้เขาโชคดี ให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองให้อยู่เย็นเป็นสุขปลอดภัย ตั้งอกตั้งใจเรียนเอาปริญญามาฝากพ่อกับแม่ให้ท่านภูมิใจ เมื่อไหว้ขอบคุณคุณแม่น้องแล้วไทม์ก็หันมาหาน้องที่ยืนเงียบอยู่ใกล้ๆ
“พี่ตั้งใจเรียนนะ ออนก็จะตั้งใจเรียนเหมือนกัน”
นีออนน้อยบอกแล้วยิ้มให้พี่ แต่มันกลับเป็นรอยยิ้มที่ไม่สดใสเหมือนเก่า ไทม์อยากดึงตัวน้องมากอดแต่ก็ต้องห้ามใจ ได้แต่มองน้องนิ่งๆอยู่อย่างนั้น จนคุณพ่อบอกว่ารถจะออกแล้วให้ไทม์ไปขึ้นรถกันรอยยิ้มของนีออนยิ่งเจื่อนลงไปอีก
“พี่ไปนะครับ”
เด็กน้อยพยักหน้ารับรัวๆ ฝืนยิ้มส่งพี่ทั้งที่น้ำตาจะไหล คุณแม่โอบตัวบางๆของแฝดน้อยเอาไว้ อุ้มรักก็ช่วยโอบกอดอีกข้าง มองหน้าพี่ชายที่กะพริบตาถี่ๆอย่างพยายามกลั้นน้ำตาแล้วก็จะร้องไห้ตาม
พอไทม์ขึ้นไปบนรถแล้วมองลงมาด้านล่าง เพื่อนๆกับรุ่นน้องก็โบกมือให้ ไทม์โบกมือตอบแล้วมองเลยไปที่นีออน น้องไม่ได้มองมาที่เขาเลยตอนนี้ ไทม์เองก็พยายามจะไม่มองน้องในตอนที่รถออก เพราะไม่อยากรู้สึกเหมือนต้องจากน้องไปจริงๆ
รถที่ไทม์นั่งเคลื่อนตัวออกไปแล้ว คุณแม่บอกว่านีออนโตแล้วนะไม่ร้องไห้ด้วย เด็กน้อยที่กลั้นน้ำตาไว้ตลอดพอมีคนทักจึงไหลพรากเลยทีนี้
“โถ เพิ่งชมไปหยกๆ”
คุณแม่พูดแล้วหัวเราะเบาๆ ลูบหลังเด็กขี้แย โอบกอดแล้วโยกตัวเด็กน้อยไปมา คุณแม่ของพี่ไทม์ก็ลูบศีรษะนีออนปลอบโยนเบาๆ เมื่อทุกคนมาขึ้นรถเพื่อกลับบ้านนีออนก็ยังสะอื้นอยู่ อุ้มรักที่นั่งหน้าคู่กับพี่ไอยื่นทิชชูให้พี่ชายเช็ดน้ำตา คุณแม่ที่นั่งข้างนีออนก็เป็นหลักให้ลูกชายนั่งพิง ลูบผมเด็กน้อยขี้แย
“เรานี่น้า เป็นเด็กไม่ยอมโตแบบนี้พี่เขาถึงได้เป็นห่วง”
นีออนกอดแม่แล้วนั่งเงียบไปตลอดทางกลับบ้าน ถึงจะรู้ว่าพี่ไทม์ไปเพื่ออนาคต แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจที่ต้องไกลกันแบบนี้ อุ้มรักหันมามองพี่ชายแล้วก็หงอยตาม ถ้าพี่น้ำไปบ้างอุ้มก็คงไม่ต่างจากออนเท่าไหร่ ยังดีที่พี่น้ำสอบเข้าที่นี่ได้ สงสารก็แต่พี่ชายฝาแฝดของตนเอง ต้องอยู่ห่างพี่ไทม์แบบนี้ เฮ้อ~ แย่จัง…
------------------
ไทม์กับน้ำเริ่มใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยกันแล้ว วินเซนต์ที่กลับมาอยู่ที่บ้านเกิดเลยก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับน้ำ ยังคงตามรังควานนาขวัญต่อไป ส่วนแอมที่ในตอนแรกกะว่าจะไปต่อที่ต่างประเทศ แต่พอเอาเข้าจริงตอนนี้กลับไม่อยากไปมันเอาดื้อๆ ก็น้องเซียนตัวแสบอยู่ที่นี่ถ้าเขาไปอยู่ที่อื่นแล้วเกิดมีใครมาเกาะแกะน้องเซียนเข้าเขาจะทำอย่างไรกันล่ะ ไม่ได้ห่วงตัวเองเลยว่าจะไปเกาะแกะใครเขา แต่ห่วงว่าจะมีคนมาเกาะแกะน้องเซียน พอน้องเซียนรู้ความคิดพี่แอมก็ไล่ไปเรียนที่เมืองนอกเลยทันที เหตุผลที่จะไม่ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยดังช่างไร้สาระ พอน้องไม่แคร์แอมก็ประท้วงไม่ยอมไปง่ายๆ คุณพ่อนายพลทหารใหญ่เหนื่อยใจจนต้องบอกให้เอาอย่างไรก็เอา ตามแต่ใจไปเถอะ แอมเลยจะขอพักเอาไว้ก่อน ลำบากน้องเซียนต้องมาด่าถึงที่อีก
“เป็นบ้าอะไรห๊ะไอ้พี่แอม เรื่องมาก! เรื่องเยอะ! วุ่นวาย!!”
“ใช่สิ ก็เซียนไม่เคยแคร์พี่อยู่แล้วนี่ มองว่าพี่วุ่นวายตลอดแหละ ขนาดพี่จะไปอยู่ที่อื่นตั้งนานเซียนยังไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย แถมไล่ให้พี่ไปอีก คงมีแต่พี่ใช่ไหมที่รักและแคร์เซียนน่ะ!” พี่แอมตัดพ้อต่อว่าน้องอย่างน้อยใจ
“ไอ้บ้า! คิดได้แค่นี้เหรอ ถ้าไม่รักจะทำแบบนี้ทำไมวะ โอ๊ยยย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว จะอยู่ จะไป จะทำอะไรก็เชิญเลยเถอะแม่ง!”
เซียนพูดเหมือนไม่หยุดหายใจก่อนก้าวออกจากบ้านไอ้พี่แอมอย่างหงุดหงิด คนอะไรวะพูดไม่รู้เรื่อง!
“เซียน เมื่อกี้เซียนว่าไงนะ เดี๋ยวก่อนดิ๊”
แอมที่เพิ่งเรียบเรียงคำพูดของน้องเข้าใจรีบวิ่งตามน้องออกมาทันกันที่หน้าบ้าน รีบคว้าดึงน้องเซียนคนหน้างอเอาไว้
“เมื่อกี้เซียนบอกว่ารักพี่ใช่ป่ะ?”
“ไม่รักแล้ว!”
น้องเซียนตวัดสายตาเขียวขุ่นไปมองหน้าคนที่ดึงตัวเขาไปโอบเอาไว้แล้วกระแทกเสียงใส่ แต่ไอ้พี่แอมก็ยังยิ้มอยู่เหมือนจะกินยาผิดมา
“รักหน่อยน่า พี่ขาดความรักไม่ได้นะ ยิ่งเป็นความรักจากเซียนด้วย ถ้าขาดไปพี่ต้องขาดใจตายแน่”
“เวอร์กว่านี้มีอีกไหม?”
เซียนทำหน้าเซ็งใส่คำพูดแสนเลี่ยนของพี่แอม แอมหัวเราะในลำคอก่อนกระซิบถามน้องออดอ้อนอ่อนหวาน
“รักพี่ไหม?”
“ไม่! ปล่อยได้แล้ว อายคนฉิบ_” แต่รู้สึกคนนี้จะไม่หวานด้วยนี่สิ=_=
“พูดไม่เพราะเลย แบบนี้ต้องโดนลงโทษ”
ว่าแล้วก็จะลงโทษคนพูดไม่เพราะด้วยการจับฟัดแก้มสักหลายๆที เผื่อหน้างอๆนี่มันจะหายไปได้ แต่กลับโดนสกัดดาวรุ่งด้วยหมัดน้องเซียนที่ชูขึ้นมาเฉียดหน้าไปหน่อยเดียว ก่อนคนทำจะปรายตามามองแล้วสั่งซ้ำ
“เดี๋ยวจะโดน ปล่อยเลย”
คิดหรือว่าคนอย่างแอมจะยอมทำตาม ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ใช่สิครับ แต่ตอนนี้ไม่ยอมไม่ได้ น้องสั่งอะไรพี่แอมทำให้หมดทุกสิ่ง ถ้าไม่ตามใจเดี๋ยวพี่แอมจะอดได้แอ้มล่ะแย่เลย ถ้าน้องเซียนรู้ว่าไอ้พี่แอมคิดแบนี้เดี๋ยวได้มีปากแตกกันอีกสักที ไม่เคยเข็ดเลยนะพี่แอมเนี่ย
สรุปแล้วพี่แอมก็ได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัยเอกชนในจังหวัดนั่นล่ะ ก็บอกแล้วไม่อยากไกลแฟน เซียนก็หยวนไป ถึงอย่างไรก็ดีกว่าไม่เรียนล่ะน่า ต้องให้เซียนออกโรง เฮอะ!
ทางด้านน้องนีออนกับอุ้มน้อยก็ขึ้นชั้นเรียนม.5 กันแล้ว เพื่อนๆก็ยังคงเป็นกลุ่มเดิม ตอนนี้พี่ๆไม่อยู่กันแล้วก็ดูจะไม่คึกคักเฮฮาเท่าเดิม แต่ก็ไม่ได้เงียบเหงาอะไรเพราะหวินก็ยังเป็นตัวเอนเตอร์เทรนไม่เปลี่ยน ปิงกับแสตมป์ที่ตัวติดกันตลอดก็ได้รับคำแซวจากเพื่อนๆว่าตกล่องปล่องชิ้นกันไปแล้วหรือยัง ก็มีแต่แสตมป์ที่โวยวาย ปิงก็แค่ยิ้มเฉยให้เพื่อนตีความกันไปเองจนโดนแสตมป์เหวี่ยงอยู่บ่อยๆ แต่สุภาพบุรุษลูกผู้ชายอย่างปิงก็หาได้โกรธไม่ ยังยิ้มกวนประสาทเขาอยู่นั่นล่ะ ช่างเป็นคู่ที่เหมาะกันแบบแปลกๆ บิวตี้ที่เป็นหนึ่งในสองสาวของกลุ่มนี้ถึงกับเปรยว่าจะไม่เหลือผู้ชายไว้ให้เธอเชยชมแล้วเพราะมันกินกันเองหมด เลยได้รับการกดไลค์จากเพื่อนชายที่รักกันเองในกลุ่มไปเลยกับคำนี้
นายวีที่แม้แต่ตอนนี้ก็ยังคอยตามตอแยนีออนอยู่ไม่เปลี่ยน ก่อนนี้ที่พี่ไทม์อยู่ก็แค่คอยมาป่วนประสาท แต่ยิ่งพี่ไทม์ไม่อยู่แล้วยิ่งวุ่นวายมากขึ้น นีออนเลยต้องพูดให้พี่เขาเข้าใจอีกครั้งว่าตนเองไม่ได้คิดกับพี่เขาแบบนั้น และถึงแม้ว่าพี่ไทม์จะอยู่ไกลก็ใช่ว่านีออนจะรักชอบใครใหม่เพราะความไกลห่างนี้
“ก็รู้ แต่พี่อยากมาหาเราบ้างนี่ แค่มาให้ได้เห็นหน้า ได้คุยกันบ้าง แค่นี้ไม่ได้เลยเหรอ?”
พูดเสียน่าสงสาร นีออนเกือบจะใจอ่อนไปกับความน่าสงสารนั้นแล้ว แต่องครักษ์พิทักษ์แฟนพี่ชายก็ไม่ปล่อยให้มันเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมาได้ง่ายๆเลยเอ่ยแทรกมา
“ไม่ได้”
“ทิม”
นีออนหันไปมองตามเสียง ทิมกับกรเดินเข้ามาหา ทิมเดินเข้าไปยืนตรงหน้านายพี่วีสีหน้าท้าทายราวกับตนเองคือพี่ไทม์เสียเองอย่างนั้น
“พี่ก็รู้ดีนี่ว่านีออนเป็นของคนอื่น แล้วพี่จะพยายามไปเพื่ออะไรอีก ในเมื่อพยายามยังไงก็มีแต่พี่ที่เจ็บอยู่คนเดียว”
“นายไม่เคยเป็นแบบฉัน นายคงไม่เข้าใจ”
“ผมก็ไม่เข้าใจ”
กรที่ยืนข้างนีออนว่า ทิมกับนายพี่วีหันมามองกรก็ยักไหล่เฉย วีเบนสายตามาที่นีออนแล้วบอก
“ถ้าการที่พี่มาหานีออนบ่อยๆทำให้นีออนรำคาญ ต่อไปพี่ก็จะไม่มาอีก... ขอโทษด้วย”
พูดแบบนั้นแล้ววีก็เดินจากไป นีออนมองตามแล้วก็รู้สึกสงสารเห็นใจพี่เขา กรจึงพูดลอยๆขึ้นมา
“ถ้าจะตัดให้ขาด ความสงสารก็อย่ามี เพราะบ่อเกิดแห่งหายนะของความรัก คือคำว่าสงสารคนอื่น”
“เอามาจากไหน?” ทิมเอ่ยถามเพื่อน
“คิดเองดิ คนมันฉลาดอ่ะ”
“ครับ ฉลาด” ทิมหยิกแก้มคนฉลาดอย่างหมั่นเขี้ยว น่ารักจริง แฟนใครกันวะ
“มึ... นายชอบทำแบบนี้เรื่อย ถ้าแก้มเราย้วยขึ้นมาจะว่าไง?” ทิวากรประท้วงเพื่อน ลูบแก้มตนเองที่ถูกหยิก
“ถึงแก้มย้วยก็รัก”
“แหวะ~”
นีออนกับกรแหวะออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนจะมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
นีออนมองทางที่พี่วีเดินไป อย่างที่กรบอก ถ้ามัวแต่สงสารคนอื่น แล้วไม่แคร์แฟนตัวเอง ความรักมีปัญหาแน่ และพี่วีก็คงจะไม่อยากเป็นแค่คนน่าสงสาร แต่นีออนก็ให้ในสิ่งที่พี่วีต้องการไม่ได้
-----------------
ไทม์ที่อยู่เมืองไกลอาศัยแค่โทรหาน้อง ยิ่งช่วงที่มาอยู่แรกๆต้องปรับตัวเยอะแถมยังมีกิจกรรมของมหาวิทยาลัยที่แสนหนักหน่วงทำให้บางวันก็ลืมโทรหาน้องบ้าง กลับมาถึงห้องพักก็หลับเป็นตาย แต่พอได้อ่านข้อความให้กำลังใจที่น้องส่งมาให้ก็รู้สึกดีขึ้นจนสามารถสู้ได้กับทุกปัญหาแล้ว
ทางด้านน้องนีออนที่ได้คุยโทรศัพท์กับพี่ไทม์ในทุกครั้งนั้นก็เริ่มจะไม่สบายใจเพราะได้ยินเสียงผู้หญิงบ่อยๆ หลังๆมาน้องเลยทำเป็นยุ่งตลอด จนไทม์ชักจะสงสัยว่ามันเกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือเปล่า หรือน้องจะมีคนใหม่ เพราะเข้าใจไปคนละทางทำให้ปัญหาที่ยังไม่เกิดมันเกิดขึ้นมาจนได้ เมื่อวันนี้ซึ่งเป็นวันหยุด พี่ไทม์โทรมาหาแต่เช้า แต่เสียงผู้หญิงคนเดิมก็ยังดังแทรกมาชวนพี่ไปทานข้าวเช้าด้วยกันอีก ทำให้นีออนเอ่ยเลี่ยงที่จะพูดคุยอีกครั้ง
“พี่ไทม์ แค่นี้ก่อนนะออนมีธุระ…”
“อยากเลิกกันเหรอ?”
ไทม์ที่ทนไม่ไหวกับการหลบเลี่ยงของน้องแล้วจึงถามออกไป นีออนชะงักกับคำถามนั้น คำที่เขาไม่อยากได้ยินจากปากพี่ไทม์ที่สุด พอพูดคำนั้นออกไปแล้วไทม์ถึงได้รู้สึกว่าตนเองพลาดแล้ว เพราะเสียงสะอื้นเบาๆที่ลอดมาก่อนที่โทรศัพท์จะถูกตัดสายไปนั้น น้องต้องร้องไห้แน่ๆ ทำอะไรลงไปวะไอ้ไทม์ บ้าชะมัด
พอโทรกลับไปอีกก็ไร้การตอบรับ ไทม์ยิ่งเป็นกังวลที่น้องไม่ยอมรับสาย อยู่ไกลกันทำอะไรก็ไม่สะดวก จะปลอบน้องก็ไม่ได้ ยิ่งน้องไม่ยอมรับสายยิ่งยากต่อการพูดคุยกัน เด็กหนุ่มจึงโทรหาน้องชายแล้วบอกให้น้องไปที่บ้านนีออนให้ที
ทิมมาที่บ้านนีออนแล้วเรียกให้ลงมาคุยกันหน่อย เห็นน้องแฝดตาแดงๆก็พอเดาได้ว่าคงทะเลาะกันกับพี่ชายตนเองแน่ พอพี่ไทม์โทรมาอีกครั้งทิมจึงยื่นโทรศัพท์ให้นีออนรับ แต่นีออนก็เอาแต่ส่ายหน้าลูกเดียว พอทิมบังคับเด็กน้อยเลยตะโกนใส่
“ไม่เอา พี่ไทม์จะเลิกกับเราะอ่ะ ไม่เอาหรอก”
“อะไรนะ?”
ทิมอึ้งกับคำบอกเล่า ทั้งน้ำตาที่หยดแหมะยิ่งทำให้อึ้งไปกันใหญ่ ยกโทรศัพท์ในมือแนบหูแล้วตะโกนใส่ปลายสายอย่างมีน้ำโหแทนเพื่อน
“นี่พี่จะบอกเลิกนีออนเหรอ ทำแบบนี้ได้ไงวะ!? ห๊ะ? อะไรนะ? อ๋อ... โทษที…”
ท้ายประโยคดูจะจ๋อยลงเรื่อยๆ ส่งโทรศัพท์ให้นีออน เด็กน้อยก็ยังส่ายหน้ารัว
“เอาไปเถอะน่า คุยกันให้เข้าใจ มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก”
นีออนมองหน้าทิมอย่างไม่เชื่อ ทิมถอนใจเบาๆแล้วว่า
“เร็วสิ เมื่อยนะเนี่ย”
ทิมเอ่ยเร่งอีก นีออนจึงรับโทรศัพท์ในมือทิมมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจ พอน้องยอมรับสายไทม์ถึงได้มีโอกาสถามไถ่กันว่าเกิดอะไรขึ้น นีออนเลยบอกได้ยินเสียงผู้หญิงอยู่กับพี่ไทม์ตลอดเลยทำให้ไม่อยากรับสายพี่ กลัวว่าจะได้ยินเสียงของคนนั้นอีก ไทม์นิ่งคิดว่าเวลาตนเองคุยกับน้องมีใครอยู่ด้วยบ้าง พอนึกออกเลยว่าคนนั้นน่ะเป็นเพื่อนกันเท่านั้น และเขาก็มีแฟนแล้วด้วย เป็นเพื่อนในกลุ่มของไทม์นี่ล่ะ บอกว่าถ้ากลับบ้านจะเอารูปเขากับแฟนไปให้ดู คุยกันอีกหน่อยนีออนก็ขอวางสายไป ไทม์ถอนหายใจหนักอก
ระยะทางที่ห่างไกล ทำให้ใจหวั่นไหวได้จริงๆ
นีออนบอกขอบคุณทิมที่อุตส่าห์มาวุ่นวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วย ทิมเลยหยอกเล่นว่าขืนไม่มามีหวังกองเชียร์ของนีออนอย่างกรต้องงอนไปสามวันเจ็ดวันแน่ นีออนเลยหัวเราะออกมาได้
“ยิ้มแบบนี้ดีกว่านะ นายไม่เหมาะกับหน้าตาตอนร้องไห้เท่าไหร่เลย แล้วพี่ไทม์ก็คงไม่ชอบให้นายร้องไห้ด้วย”
ทิมบอก เขาปลอบใจใครไม่เป็นเท่าไหร่ ก็คงทำได้ดีเท่านี้ล่ะนะ หวังว่าคนที่รอฟังข่าวอยู่ที่บ้านจะพอใจในผลงาน
“ขอบใจมากนะทิม” นีออนขอบคุณเพื่อนอีกครั้ง
“อือ กลับก่อนนะ อย่าแอบไปร้องไห้อีกล่ะ”
“ไม่ร้องแล้วน่า”
นีออนมองส่งเพื่อนแล้วพ่นลมหายใจยาว ถึงเวลาที่เขาควรจะเข้มแข็งขึ้นกว่านี้แล้วหรือยัง?
หลังทานข้าวเย็นเสร็จในวันเดียวกันนั้น นีออนก็มาคุยกับพ่อแม่ ถามเรื่องพ่อกับแม่ว่าเคยทะเลาะกันงอนกันไหม พ่อกับแม่ก็บอกว่าต้องมีบ้าง เพราะอีกคนคือคนที่เราแคร์ ไม่ว่าเขาทำอะไรเราจึงเห็นเป็นสิ่งสำคัญเสมอ โกรธกันงอนกัน แต่สุดท้ายแล้วความรักที่มีมันก็ช่วยทลายกำแพงกั้นนั้นให้หมดไป และกลับมารักกันดีกันเหมือนเคย
พอได้คุยกับพ่อแม่แล้วนีออนก็ใจเย็นลงกว่าเคย เข้าห้องมาเลยจะโทรหาพี่ไทม์ เห็นมีข้อความเข้ามาเลยเปิดดูก่อน
“ปิดเทอมพี่จะกลับไปหานะ
คิดถึงนีออนนะครับ
พี่ไทม์”
พอได้อ่านข้อความแล้วก็ทำให้นีออนยิ้มได้ มือเรียวเลยกดส่งข้อความกลับไปให้พี่
“ออนจะรอนะ
รักพี่ไทม์
ออมรัก”
++++++++++++++
ต่อด้านล่างค่ะ
-
ทางด้านอุ้มรักก็ช่วยบ้านพี่น้ำคิดหาทางขยับขยายกิจการร้านขนม เรื่องเวลาคือสิ่งสำคัญ เพราะแต่ละคนก็เรียนกันอยู่ ถ้าให้จ้างคนมันก็ไม่น่าจะพอจ่ายได้โดยเหลือกำไร อาศัยแรงของย่าไปนั่งขายก็เหนื่อยท่าน เพราะฉะนั้นคงต้องเคลียร์เรื่องเวลาให้ได้ก่อน แล้วให้ลองทำเว็บแนะนำเมนูใหม่ๆ ขยายบริเวณไปเรื่อยๆ
“จะไปเป็นสะใภ้บ้านนั้นเต็มตัวแล้วหรือไง?”
นีออนที่นั่งทานไอศกรีมแก้ร้อนอยู่ใกล้ๆกันเอ่ยแซวน้องชายฝาแฝดที่มุมานะหาทางช่วยพี่น้ำถึงขนาดเอามาปรึกษาคนในบ้านตัวเองด้วย ท่าจะรักจริงหวังแต่งนะนี่
วันนี้น้องแฝดอยู่ทำรายงานที่บ้าน ไม่ได้เข้าไปช่วยในสวนเพราะจะเร่งทำให้เสร็จ พอทำเสร็จแล้วเลยนั่งทานไอศกรีมแล้วคุยเล่นกันอยู่ข้างล่าง ลมพัดเย็นกำลังดี
“ออนก็ช่วยอุ้มคิดหน่อยสิ”
“บ้าดิ ออนไม่ใช่สะใภ้บ้านนั้นสักหน่อย โอ๊ย! เจ็บนะ!” นีออนร้องเสียงหลงเมื่อถูกน้องตีเข้าที่แขนข้อหาล้อเลียนไม่หยุด
“ล้ออุ้มอยู่ได้” เด็กตัวกลมว่าหน้างอ
“ถ้าให้ออนช่วยคิดนะ ให้ค่าปรึกษาเป็นทับทิมกรอบตลอดชีพเลยได้ป่ะ?” คนพี่ร้องหาข้อแลกเปลี่ยน
“งก”
“เอ้า ก็กว่าจะคิดได้นี่มันใช้พลังงานเยอะนา”
ยังมีข้ออ้างหาของฟรีกินอีก ก็ขนมบ้านพี่น้ำอร่อยนะ คุณย่าของพี่น้ำเขาทำตามสูตรที่มีอยู่ดั้งเดิม ไม่หวงของแบบใส่นั่นนิดนี่หน่อยเหมือนทุกวันนี้ อาจจะมีดัดแปลงให้หน้าตาดูเข้ากับยุคสมัยบ้าง แต่ความอร่อยหวานหอมก็ไม่ได้ลดลงเลย เป็นเสน่ห์ของขนมบ้านพี่น้ำเลยล่ะ
“งั้นเริ่มจากเมนูแปลกใหม่ก่อนเลยดีมะ อย่างทับทิมกรอบเนี่ย เวลาเราจะกินทีก็ต้องใส่น้ำเชื่อม ต้องราดหัวกะทิ แล้วไหนยังต้องใส่น้ำแข็งก้อนๆให้มันเย็นด้วยใช่ป่ะ?” นีออนนำเสนอเมนูโปรด ไม่ใช่อะไร เพราะอยากกินมากกว่าน่ะนะ
“งั้นเราลดความยุ่งยากพวกนั้นด้วยการใส่ไอติมกะทิแทนเป็นไง เย็นๆ หวานๆ ได้ไอเดียแปลกใหม่เรียกลูกค้าด้วย” ว่าแล้วก็ตักไอศกรีมเข้าปากอีกคำ ใส่ไอศกรีมวนิลาด้วยดีไหมนะ ก็ว่าไปนั่น
“เออ...แต่ว่าแล้วเราจะเอาไอติมมาจากไหนอ่ะ ต้นทุนมันไม่สูงเหรอ?” อุ้มรักเห็นด้วยกับความคิดนี้ แต่ก็ยังมีข้อสงสัยอยู่
“ตอนที่เรายังไม่มีต้นทุน เราก็ซื้อที่เขาทำสำเร็จมาแล้วก่อนสิ ดูตลาดก่อนว่ารับได้แค่ไหน จากนั้นนะพอมีเงินทุนมากพอเราก็ทำสูตรของเราเองเลย ลดค่าใช้จ่ายเพิ่มผลกำไร” เด็กน้อยทำท่าเพ้อ แล้วหัวเราะ
“แบบนี้เราน่าจะเปิดหน้าร้านเป็นจริงเป็นจังมากกว่านะ น่าจะดีกว่า”
อุ้มรักกอดอกทำท่าคิดจริงจัง นีออนชี้นิ้วทำท่าว่าที่น้องพูดน่ะถูกต้องแล้ว
“ก็วางแผนไว้ไง ในอนาคตอะไรก็ไม่แน่หรอก บางทีพี่น้ำอาจจะเปิดกิจการร้านขนมไทยไอเดียเก๋มาเรียกลูกค้าทั้งไทยเทศก็เป็นได้”
“คุยอะไรกันน่ะเด็กๆ”
คุณแม่ที่เพิ่งกลับมาจากในสวนพร้อมพี่อุ่นรักเอ่ยถาม อุ้มรักลุกไปเอาน้ำเย็นๆมาให้แม่กับพี่สาว นีออนเลยเป็นคนตอบคำถามแม่แทน
“คุยเรื่องขนมของคุณย่าพี่น้ำน่ะครับแม่ เรื่องเดิม”
นีออนพยักพเยิดเลยโดนน้องอุ้มที่เดินกลับออกมาจากในครัวตีเข้าให้อีกเพียะ ล้อกันจังเลยหนิ
“เออ ออนคิดออกอีกอย่างละ คราวนี้ขอค่าคิดเป็นหม้อแกงแสนอร่อยละกัน”
“ไม่พ้นเรื่องกินสักทีนีออนเนี่ย” อุ้มรักต่อว่าพี่ชายไม่จริงจังนัก นีออนก็ยังยิ้มแล้วตักไอศกรีมคำสุดท้ายเข้าปากเฉย
“วันก่อนพี่น้ำเอาข้าวเหนียวหนุนมาฝาก ออนว่ามันก็อร่อยดีนะ น่าจะตีตลาดทางนี้ดู แล้วให้ย่าพี่น้ำโคกับสวนผลไม้บ้านเรา ไม่ต้องไปซื้อที่ไหนไกล เงินทองไม่รั่วไหลด้วย” แฝดพี่เสนอแนะอีก ที่พูดมานี่มีแต่ของโปรดตัวเองทั้งนั้น
“หัวการค้ามากไปแล้ว อนาคตไม่เปิดร้านเป็นของตัวเองเลยล่ะนีออน” พี่อุ่นรักเอ่ยแซว
“ออนก็ว่าจะเปิดร้านไก่ทอดแข่งกับลุงไทยอยู่เหมือนกันนะ แต่กลัวไก่ทอดร้านลุงจะขายไม่ออก เพราะเขามาซื้อไก่ทอดสูตรเด็ดของออนหมด คึคึ”
นีออนหัวเราะเสียงเจ้าเล่ห์ทั้งสีหน้าท่าทางไปด้วยกันหมด ทำให้คนอื่นๆหัวเราะตาม การได้พูดคุยกับคนในครอบครัว ได้แบ่งปันความคิดเห็น ได้ใช้เวลาร่วมกันในแต่ละวัน มันสร้างความใกล้ชิด ทั้งใกล้ตัวและใกล้ใจ ทำให้สมาชิกทุกคนในบ้านมีความสุขมากขึ้นในทุกๆวัน
------------------
นักปั้นมือทองอย่างพี่เอ๋ที่มาเจอน้ำกับไทม์เมื่อคราวก่อน แม้เวลาจะผ่านนานมาแล้ว แต่พี่เอ๋ก็ยังติดต่อมาทางร้านลายไทยอยู่เรื่อยๆ เพราะอยากจะร่วมงานกับเด็กๆหน้าตาดีดูมีพรสวรรค์ พอเห็นงานที่น่าจะเหมาะกับน้ำพี่เอ๋ก็ได้ติดต่อกลับมาอีกทีเผื่อน้ำจะเปลี่ยนใจเข้าวงการ คงทำเงินเข้าทั้งกระเป๋าน้ำและกระเป๋าพี่เอ๋ได้หลายอยู่ แต่น้ำก็ยังยืนกรานว่าตนเองไม่อยากเข้าวงการบันเทิง
“ทำไมล่ะพี่น้ำ นี่เป็นโอกาสที่ดีเลยนะ ใครๆเขาก็อยากเป็นทั้งนั้นล่ะ ได้เงินดีด้วย”
น้องอุ้มน้อยที่รู้เรื่องเข้าก็ถามพี่น้ำอย่างไม่เข้าใจ เห็นมีแต่คนอยากเข้าวงการบันเทิงกันทั้งนั้น แต่ทำไมพี่น้ำที่มีโอกาสมารอตรงหน้าแบบนี้ถึงได้ยังยืนกรานปฏิเสธอยู่อีกนะ อุ้มไม่เข้าใจเลย
“แต่มันไม่มั่นคงนี่ครับ”
น้ำให้เหตุผลที่เป็นข้อเท็จจริงกับน้อง ทำงานในวงการบันเทิงมันไม่ได้เงินค่าจ้างเป็นรายเดือน แต่มันได้ตามงานที่มีผู้ว่าจ้างมา ถ้าหากวันหนึ่งงานหมด เงินก็หดหายเท่านั้นเอง
“มันก็จริง แต่ถ้าเราทำงานมีเงินเก็บเยอะๆมันก็ดีไม่ใช่เหรอ พี่น้ำจะได้เปิดร้านขนมให้ย่าได้ไงล่ะ ไม่ต้องเช่าพื้นที่เขาอีกไง”
อุ้มรักเห็นด้วยในตอนแรก แต่ก็ยังไม่วายเสนอแนะหนทาง ก็มันน่าจะดีไม่ใช่หรือ คนถึงได้แห่แหนอยากจะเป็นกันนักน่ะ เห็นโฆษณาตัวหนึ่งๆก็ได้ตั้งเจ็ดแปดหลักแหนะ
“ข้อดีอย่างที่อุ้มบอกมันก็ดีครับ แต่ใช่ว่าข้อเสียมันจะไม่มีนะ ถ้าพี่เข้าวงการจริง เรื่องต่างๆเกี่ยวกับตัวพี่ก็จะไม่มีความเป็นส่วนตัวอีก ทุกอย่างจะกลายเป็นสาธารณะ พี่ไม่อยากให้ใครมาขุดมาคุ้ยเรื่องของพี่ ไม่อยากทำให้คนรอบข้างต้องเดือดเนื้อร้อนใจตามไปด้วยหากมีข่าวเสียหาย โดยเฉพาะ... ครอบครัวของน้องอุ้ม”
สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับน้ำคือครอบครัว น้ำไม่อยากให้สิ่งที่ตนเองคิดและตัดสินใจลงไปแล้วมาทำให้ตนเองต้องเสียใจภายหลัง ยิ่งในเวลานี้ที่เขาเป็นที่ไว้วางใจของครอบครัวน้องอุ้ม เขาก็ไม่ควรทำในสิ่งที่รู้ผลลัพธ์อยู่แล้วว่ามันต้องเกิดปัญหาตามมาในอนาคต ความไว้ใจได้มาไม่ง่าย แต่เสียไปง่าย หากไม่คิดไตร่ตรองให้รอบคอบก่อนทำอะไรลงไป
“อุ้มเสียดายที่พี่ต้องทิ้งโอกาสนี้ไป” น้องแฝดบอกเสียงออดอ่อย รู้สึกเสียดายแทนพี่จริงจัง
“โอกาส... มันไม่ได้มีแค่นี้หรอกครับ ชีวิตเรายังมีอะไรให้ทำอีกเยอะนะ ถึงไม่ได้เป็นดาวบนฟ้า แต่เราก็ยังอยู่ได้ เราอยู่แบบคนธรรมดา มีชีวิตธรรมดา มีความสุขกับความธรรมดา... แบบนี้ดีกว่าเนอะ”
อุ้มรักพยักหน้า ยิ้มปลื้มให้กับความคิดของพี่ นั่นสินะ เป็นคนธรรมดา... ที่มีความสุขกับความธรรมดา ไม่ต้องขวนขวายในสิ่งที่เกินตัวให้ต้องวุ่นวาย
อุ้มรักรู้สึกว่าตนเองโชคดีที่ได้รู้จักกับพี่น้ำ ใครๆอาจจะมองแค่ว่าพี่น้ำเป็นพวกหลงตัวเอง เรื่อยๆเปื่อยๆไม่มีความมั่นคงอะไร แต่ในสายตาของอุ้มรักที่ได้ทำความรู้จักกับพี่น้ำมานานเนิ่น กลับรู้สึกได้ถึงความจริงจังและจริงใจ มีความรักที่มั่นคงให้กับอุ้มรัก มีความคิดอ่านที่ทำให้น้องอุ้มน้อยรู้สึกปลื้มใจอยู่บ่อยๆ และที่สำคัญ... พี่น้ำรักครอบครัว
ไม่ว่าใครจะมองอย่างไร พี่น้ำก็เป็นผู้ชายแสนเพอร์เฟคในใจของอุ้มรักคนนี้ไปแล้ว
---------------
สถานีขนส่งประจำจังหวัด
วันนี้นีออนน้อยมารอรับพี่ไทม์ที่กำลังจะกลับมาถึงหลังจากปิดภาคเรียนของมหาวิทยาลัยทางนั้นแล้ว นอกจากครอบครัวของพี่ไทม์ที่มารอรับแล้วยังมีคุณพ่อกับคุณแม่และอุ้มรักมาเป็นเพื่อนนีออนด้วย พอมีรถเลี้ยวเข้ามาจอดทีไรเด็กน้อยก็ชะเง้อคอยาวมองหาพี่ทุกทีไป แต่พี่ไทม์ก็ไม่มาสักที เด็กน้อยเริ่มกระวนกระวายใจ คุณพ่อเรียกให้มานั่งรอก็ไม่มา ยังเดินไปเดินมาอยู่นั่น ผู้ใหญ่มองหน้ากันแล้วยิ้มขำ
รออยู่นานมากในความรู้สึกของนีออนโทรศัพท์ถึงได้ดังขึ้น เสียงเรียกเข้าเฉพาะพี่ไทม์ นีออนรีบกดรับทันที
“ฮัลโหลพี่ไทม์ พี่กลับมาถึงหรือยังอ่ะ ทำไมออนไม่เห็นเลย” เด็กน้อยรีบเอ่ยถามพี่ทันทีที่กดรับ สายตาก็กวาดมองไปรอบด้าน แต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววของพี่เลยสักนิด
“กลับมาแล้วครับ”
ไทม์ที่เพิ่งเดินลงมาจากรถที่เข้ามาจอดเมื่อครู่บอกกับน้อง พอพี่บอกว่ากลับมาแล้วนีออนก็ชะเง้อมองหาใหญ่
“อยู่ตรงไหนอ่ะ?”
ไทม์ก้าวเข้ามาหาเด็กน้อยที่หันหลังให้ตนเองอยู่ ก่อนก้มลงกระซิบข้างหูน้อง
“อยู่ตรงนี้ไงครับ”
นีออนชะงักนิ่งกับเสียงของพี่ที่ดังอยู่ใกล้ๆ ก่อนหันมามองพี่ช้าๆ ลดโทรศัพท์มือถือในมือลง พี่ไทม์ยืนยิ้มอยู่ข้างหน้านี่เอง เด็กน้อยโผเข้ากอดพี่ด้วยความคิดถึง ไม่สนใจว่าจะมีคนหันมามองกันเต็มไปหมด
“ช้าจังเลย ให้ออนรอตั้งนาน”
เด็กน้อยเอ่ยตัดพ้อพี่ปนสะอื้นเล็กๆ ไทม์ลูบหลังปลอบน้อง
“ขอโทษครับ... แต่กลับมาแล้วนะ”
“อื้อ ออนดีใจที่พี่กลับมา”
“ครับผม”
คุณพ่อพี่ไทม์ก้าวมาหาทั้งคู่ ขณะที่ทุกคนที่เหลือลุกจากที่นั่งรอกลับบ้านพร้อมกัน คุณพ่อตบไหล่ไทม์เบาๆแล้วบอกกลับบ้านกันก่อน นีออนผละออกมาแล้วสูดจมูก ไทม์โยกศีรษะน้องก่อนพากันเดินไปในตัวอาคาร เด็กหนุ่มไหว้แม่ของตนเองกับพ่อแม่น้อง นีออนจับมือพี่ไม่ปล่อยเมื่อพากันขึ้นรถกลับบ้าน
ทุกคนกำลังก้าวเดินไปสู่อนาคตที่ตนเองเลือก มีครอบครัวคอยโอบอุ้มดูแล ให้คำปรึกษาและเข้าใจ เป็นครอบครัวใหญ่ ครอบครัวที่น่ารักและแสนอบอุ่น...
TBC
ขอบคุณทุกท่านที่อยู่ด้วยกันมายาวนานค่ะ :pig4: ใกล้จบแล้วหนอ
จัดบวกให้ทุกท่านเรียบร้อยค่ะ :L2:
:กอด1:เรียนรู้ร่วมกัน เป็นรักที่เริ่มตั้งแต่พรวนดิน เพาะกล้า จนบัดนี้ รักของเด้กๆกำลังเป็นต้นอ่อน :L1:
ฟังดูอบอุ่นจังค่ะ :กอด1:
ปล. ตอนนี้ใหม่ใช้กลายๆ ล ลิง ล่ะ ถ้าตามความหมายก็คงใกล้เคียงกับคำว่าคล้ายๆ มันก็ ล ลิง เหมือนกัน (อันนี้ก็คิดเองอีก)
ยังไม่รู้เลยว่าอันไหนถูก ก็เห็นเขาใช้กันทั้งสองแบบ... โทรถามครูลิลลี่เลยดีกว่า ฮา
คือว่า... เอาคำว่าบังคับกรายๆไปเสิร์ชในเน็ต มันขึ้นนิยายตัวเอง (รักใสปิ๊ง) มาด้วยอ่ะ กร๊าก :laugh:
เพราะงั้นเอาตามพิมพ์นิยมแล้วกันนะคะ (ง่ายๆอย่างนี้เลย) ต้องขออภัย ภาษาไทยไม่แข็งแรง o1
ข้าวเหนียวขนุน หรือ ข้าวเหนียวหนุนที่นีออนเรียก
(http://i1064.photobucket.com/albums/u379/wanmai28/DSC00410.jpg)
ปล. อีกที ได้จิ้มเจาะไข่เป็ดคุณMixsinDeeไปอีกหนึ่งใบ><
ที่พักใจแม้จะห่างไกล แต่เรารู้สึกได้ด้วยใจของเราเสมอ สู้ๆจ้า
ว่าแต่ จะต่อพร้อมกันทั้ง2เรื่องเลยป่าวจ้ะ (เล่ห์พรางรัก กับ รักใสปิ๊ง)
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
ส่วนเล่ห์พรางรัก ลงพรุ่งนี้ค่ะ เพราะทำอะไรช้า แล้วเล่ห์พรางรักตอนหนึ่งก็ใช้เวลาจัดหน้าบวกตรวจคำผิดประมาณเกือบชั่วโมง
ได้ เอาไว้พบกันพรุ่งนี้นะคะ^^
-
ยาวมากกกกกก
คุ้มค่ากับการรอคอยที่สุด
-
:L2: ขอบคุณน่ะค่ะที่มาต่อ
เป็นกำลังใจให้พี่นักเขียนค่ะสู้ๆติดตามจนจบค่ะ ♥
-
:L2: อ่านแล้วอบอุ่นมากๆเลย
-
อ่านซะคุ้มเลยค่ะ :impress2:
ข้าวเหนียวหนุนน่าทานมาก :sad4:
น้องนีออน น่าสงสาร คงคิดถึงพี่ไทม์แย่เลย :monkeysad: :L2: :กอด1:
-
เห็นรูป "ข้าวเหนียวขนุน" แล้วน้ำลายไหล เหอๆ
จะจบแล้วหรือนี้ :monkeysad:
-
:กอด1:ชีวิตดำเนินต่อไป
เป็นกำลังใจนะครับ :3123:
-
น้องออนน่ารักขนาดนี้ พี่ไทม์ไปไหนไม่รอหรอก 5555
-เป็นกำลังใจให้กับทุกทุกเรื่องนะคะ =)
-
โอคาเอริ ยินดีต้อนรับกลับครับ ^^
วันนี้มาเกือบครบทุกคู่เลย อิอิ ยกเว้นคู่พี่ใหญ่สุด
อ่านๆมายังคิดอยู่ว่าจะจบแล้วหรือป่าว เห็นปูๆเรื่องมาแบบนี้ พอเจอเม้นท์ปิดท้าย เลย อ่ออออ จริง
รออ่านบทสรุปสุดท้ายนะครับ
ส่วน กลายๆ ใช้ ล ลิง ครับ
-
:กอด1: ตอนที่แล้วยังไม่ได้เม้นท์ให้เลยเพราะคิดว่าคนเขียนอาจต้องใช้เวลาเลยคิดว่าอีกสองสามวันจะเข้ามาบอกว่ายังไงเราก็จะรออ่านน้องแฝดน้อยเหมือนเดิมแหละแต่ก็ผิดคาดนะเพราะคนเขียนมาต่อแล้วแสดงว่าเข้มแข็งขึ้นแล้วสินะ
-
รัก... ระยะไกล
เคยทำให้หลายคู่เลิกมาก็มาก
ไม่อยากให้พี่ไทม์กับนีออนน้อย เป็นหนึ่งในนั้น
ตอนพี่ถามน้อง ว่าอยากเลิกเหรอ ใจหายแว๊บบบ
เหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริงเลย 555++
พี่ไทม์ต้องใจเย็นมากกว่านี้นะ แบบนี้ไม่ไหวเลย
น้องอุ้มกับพี่น้ำ น่ารักตลอด พี่น้ำคิดเยอะคิดเผื่อครอบครัวน้องเสร็จสรรพ
เอารางวัลว่าที่ลูกเขยดีเด่นไปเลยเหอะ หึหึ
++++++++++
กอดพี่ใหม่ ให้กำลังใจด้วยอีกคน
ตอนที่ท้อในหลายๆเรื่อง เคยมีคนบอกว่า"คิดมากทำไม พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว"
มันทำให้คิดได้ว่า นั่นสินะ พรุ่งนี้อาจจะดีกว่าวันนี้
แล้วเราก็สามารถผ่านมันมาได้จริงๆ
พี่ใหม่ก็จะผ่านมาได้เหมือนกัน สู้ๆ
-
หายไปนานนะครับ ^^
คิดถึงน้องอุ้มกับน้องออน
-
มาได้ยาวสมการรอคอย
ครอบครัวนี้อบอุ่นกันจริง
เด็กๆทั้งสองก็ยังน่ารัก
น่าเอ็นดูตลอด :L1:
กอดกอดเป็นกำลังใจให้กัน
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
บวก&บวกจ้า
-
อ่านยาวสะใจดี^^
แต่ละคนก็ก้าวไปข้างหน้าตามวิถีของตัวเอง
โดยมีความรักเป็นกำลังใจบ้าง เป็นตัวชี้นำบ้าง
ตอนนี้ชอบคู่อุ้มกับน้ำ ทวีความหวานกันจนเหมือนจะแต่งงานกันแล้วเนี่ย :o8:
-
ตอนนี้ยาวจุใจ แถมยังหลากหลายอารมณ์มากเลยค่ะ :z1:
ตอนที่นีออนกับพี่ไทม์เข้าใจผิดกัน แอบน้ำตาคลอ เข้าใจคนที่ต้องห่างไกลกัน ความรู้สึกมันไม่มั่นคงหรอก
มันก็ต้องมีบ้างที่กังวล สมองคนเราก็คิดไปได้สารพัดนั่นแหละ :monkeysad:
แต่พี่ไทม์กลับมาแล้ว ช่วงปิดเทอมนีออนน้อยกับพี่ไทม์ต้องใช้เวลาด้วยกันให้คุ้มค่านะจ๊ะ :กอด1:
นึกว่าจะเป็นตอนจบซะแล้ว เพราะหลายๆคู่ก็เริ่มลงตัว แต่รอให้นีออนแต่งงานกับพี่ไทม์ก่อนดีกว่าค่อยคิดว่าใกล้จะจบเนอะ :laugh:
-
ยาวสะใจจริงๆค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่ไทม์ เป็นผู้ชายที่หาได้ยากเหลือเกิน
-
ยาวสะใจมากๆๆน้องๆยังน่ารักมากมาย o13
เป็นกำลังใจให้คะ :กอด1: :L2:
-
ตอนนี้ยาวสะใจมากกกกกกกกกก >_<
ข้าวเหนียวขนุนน่ากินจัง ไม่เคยกิน อยากลองกินบ้างอ่ะ >_<
ปล. ถ้าน้องเซียนรู้ว่าไอ้พี่แอมคิดแบนี้ << ตก บ ไปตัวนึงจ้า ^^
-
น้องแฝดดูโตขึ้นเยอะเลย รู้จักวางแผนอนาคตธุรกิจกันด้วย
-
น่ารักทั้งสองคู่เลยอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องน้อยทั้งสองกำลังเติบโต พี่ๆทั้งสองก็กำลังเดินไปข้างหน้า
ที่มีครอบครัวทั้งของตัวเองและครอบครัวน้องทั้งสองรออยู่
ต่างคนต่างก็กำลังพยายามร่วมกัน อยู่ข้างๆกันไม่ทิ้งกันไปไหน
ระยะทางที่ห่างกันทำให้พี่ไทม์และนีออนน้อยมีความอดทนมากขึ้น
อดทนรอด้วยความมั่นคง แล้วก็ทำได้ดีซะด้วย อาจจะหวั่นไหวไปบ้าง
ส่วนคู่พี่น้ำกับน้องอุ้มออกแนวช่วยกันทำมาหากิน :laugh:
ที่ดีใจที่สุดก็คือ พ่อและแม่ของทั้งสองฝ่ายต่างก็เข้าใจลูกๆของตน
แล้วก็ปลื้มคุณย่าพี่น้ำสุดๆ :กอด1: เข้าใจวัยรุ่นมากๆ
ขอให้ขนมคุณย่าขายดิบขายดีนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
นีออนอย่าคิดมาก
พี่ไทน์นิ ทำร้ายจิตใจน้อง เดี๋ยวให้นีออนเลิกสนใจเลยดีไหม
พี่น้ำ แฟมิลี่แมนมากมาย
-
อ่านแล้วอบอุ่นใจจัง น้องแฝดน่ารัก ครอบครัวเข้าใจ
เป็นกำลังใจให้วันใหม่นะ สู้ๆ
-
ความรักของทุกคนลงตัวดีแล้ว อิจฉาน้องออนนะเนี่ย
ขนาดพี่ไทม์อยู่ไกล ก็ยังคิดถึงและโทรหาน้องบ่อย
น้องอุ้มกับพี่น้ำก็ยังคงคอยดูแลกันและกัน
ใกล้จบแล้วแต่ยังไม่อยากให้จบเลย อยากอ่าน่ความรักของเด็กๆ อีก
บวกหนึ่งให้น้องใหม่จ้ะ สำหรับการเขียนนิยายน่ารัก ๆ มาให้อ่านกัน
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (27) มายเลิฟ (MY LOVE)
หลังจากกลับมาที่บ้านแล้วพักผ่อนจนหายเหนื่อยจากการเดินทาง วันต่อมาไทม์ก็ได้ไปที่สำนักงานกฎหมายของพ่อ ที่นั่นเป็นแหล่งเรียนรู้ชั้นดีเลยทีเดียว เด็กหนุ่มไปขลุกอยู่ที่ทำงานของพ่อจนถึงเวลาที่นีออนน้อยจะเลิกเรียน โรงเรียนน้องแฝดยังไม่ปิดภาคเรียน แต่ก็อีกไม่นานนี้ล่ะ เพราะเพิ่งสอบเสร็จกันไป ไทม์ไปรับน้องที่หน้าโรงเรียนเพื่อพามาที่บ้านตนเอง เจอน้ำที่ไปรับน้องอุ้มด้วยเหมือนกัน เพื่อนเขาเลยทักทายแล้วนัดแนะสังสรรค์กันเล็กน้อย
เดี๋ยวนี้พอไม่มีพี่ไทม์มารับส่งนีออนก็กลับบ้านเองดังเช่นแต่ก่อนที่เป็นมา ทิมเคยเสนอจะไปส่งอยู่เหมือนกันแต่นีออนน้อยไม่อยากกวนใคร เมื่อก่อนก็เคยกลับเองได้ รถประจำทางก็มี ส่งกลับถึงบ้านแน่นอน
ไทม์พาน้องมาที่บ้าน คุณแม่กลับมาแล้ว นีออนน้อยไหว้แม่พี่ไทม์ก่อนเดินตามพี่ขึ้นชั้นบนไป เด็กหนุ่มพาน้องไปที่ห้อง ตั้งแต่คบกันมานี่เป็นครั้งที่สองเท่านั้นที่นีออนได้เข้ามาในห้องของพี่ไทม์ ครั้งแรกเมื่อตอนฝนตกที่ทำให้ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น และครั้งนี้ที่คบกันแล้ว ความรู้สึกของนีออนที่ได้เข้ามาต่างจากครั้งแรกเล็กน้อย แต่ที่ยังมีเหมือนเดิมเลยคือความเขิน
ไทม์ให้น้องนั่งลงที่ปลายเตียง ขณะที่ตนเองเดินไปเปิดลิ้นชักหัวเตียงแล้วหยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีเงินกล่องเล็กๆออกมา เด็กหนุ่มมานั่งลงข้างน้อง นีออนเอียงคอมองพี่ที่ถือบางอย่างมาด้วย
“พี่มีอะไรจะให้”
ไทม์ยิ้มบอกก่อนยื่นกล่องนั้นให้น้อง นีออนรับของจากพี่มา มองกล่องเหล็กลายสวยในมือแล้วมองหน้าพี่ ไทม์พยักหน้าให้น้องเปิดดู นีออนยิ้มให้พี่ก่อนเปิดกล่องนั้นออก
“โห สวยมากเลยอ่ะ แพงรึเปล่าพี่ไทม์?”
ด้านในกล่องบุด้วยผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงิน สายสร้อยเส้นเล็กวางนิ่งอยู่ในนั้น นีออนหยิบออกมาดู สร้อยเงินที่ร้อยจี้รูปนาฬิกาอันเล็กจิ๋วเอาไว้ เป็นนาฬิกาที่สามารถเปิด-ปิดได้เหมือนล็อคเก็ตประมาณนั้น ลวดลายบนฝาปิดดูละเอียดจนไม่น่าเชื่อ ส่วนด้านหลังสลักชื่อTime On เกาะเกี่ยวกันเอาไว้ด้วย มันสวยและดูน่าทึ่งมากจนนีออนต้องเอ่ยถามเรื่องราคา ท่าจะแพงนะ เพราะดูแล้วมันงานฝีมือชัดๆ
“ไม่แพงหรอกครับ เพื่อนพี่เป็นคนทำน่ะ ราคากันเอง”
ไทม์ยิ้มบอก จะว่าแพงมันก็ไม่แพงหรอกสำหรับงานที่ต้องใช้ฝีมือแบบนี้ แล้วอีกอย่างคนทำก็เพื่อนๆกันเลยคิดราคาพิเศษให้ด้วย นีออนยังคงยิ้มมองสร้อยในมือด้วยแววตาชื่นชม ก่อนออกปากชมจริงจัง
“เพื่อนพี่ไทม์เก่งจัง เขาทำขายเหรอครับ?”
“อืม รายได้พิเศษของมันน่ะ คนที่ออนได้ยินเสียงตอนพี่โทรมานั่นล่ะ”
เด็กน้อยเอียงคอนึกก่อนทำตาโตเมื่อนึกออกว่าใคร
“พี่เขาเป็นผู้หญิงนี่ เก่งจัง” ว่าแล้วก็อดชื่นชมพี่เขาไม่ได้
ไทม์หยิบสร้อยในมือน้องมาแล้วใส่ให้ นีออนก้มมองจี้รูปนาฬิกาก่อนจับหมุนไปมา เงยขึ้นมามองพี่ที่ก็มองมาที่ตนเองยิ้มๆแล้วยิ้มตอบ
“ชอบไหม?”
“ชอบครับ ขอบคุณ” เด็กน้อยยิ้มตาหยี ถูกใจกับของที่พี่ให้
“รู้ไหมจี้อันนี้มันมีความหมายนะ”
“เอ๋?”
“ทำไมต้องเป็นรูปนาฬิกา ให้ทาย”
ไทม์ยักคิ้วข้างหนึ่งดูกวนๆ นีออนน้อยอมยิ้มกับคำถามก่อนบอก
“เพราะมันหมายถึงพี่ไทม์”
“ถูกต้อง นีออนใส่ไว้แบบนี้ก็เท่ากับพี่ได้อยู่ใกล้ใจของนีออนตลอดเวลา”
ไทม์ช้อนจี้ไว้ในมือแล้วก้มลงจูบใกล้หัวใจน้อง หัวใจนีออนเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อพี่ทำแบบนั้น ไทม์เงยมองหน้าน้อง ยิ้มบางเบาก่อนค่อยเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ เด็กน้อยมีสีหน้าลุ้นระทึกจนเห็นได้ชัด เหมือนอยากจะเบือนหน้าหนีแต่ก็ไม่อยากทำในเวลาเดียวกัน พอเข้าไปใกล้เพียงลมหายใจกั้นไทม์ก็หยุด
“จูบได้ไหม?”
คนเป็นพี่เอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ นีออนเม้มปากหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมา พี่ไม่เคยขอแบบนี้มาก่อนเลย นี่เขากำลังจะจูบกับพี่ไทม์แล้ว ทำไงดี ใจเต้นแรงมากเลยอ่ะ นีออนแย่แล้วววว
เด็กน้อยช้อนสายตามองพี่ กัดปากด้วยความเขินก่อนพยักหน้าเป็นการอนุญาต ไทม์ยิ้มบางก่อนโน้มใบหน้าเข้าใกล้จนริมฝีปากแตะสัมผัสกันเบาๆ นีออนชะงักไปเล็กน้อยกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่เกิดกับหัวใจตนเอง มองตาพี่ในระยะประชิดแบบนี้ยิ่งเขิน เด็กน้อยค่อยหลับตาลง ไทม์ลงน้ำหนักที่ริมฝีปากน้องอีกนิด เกิดเสียงเบาๆเมื่อถอนจูบ ผละออกมาเล็กน้อยก่อนเอียงศีรษะแล้วกดจูบอีกครั้ง ครั้งนี้เพิ่มความหนักหน่วงขึ้นมาอีกนิด บดเบียดริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างห้ามใจไม่อยู่
“อื้อ…”
เสียงประท้วงในลำคอของน้องทำให้ไทม์ที่เริ่มเตลิดชะงัก ผละออกมามองหน้าน้องที่มีสีหน้าตื่นๆ แก้มแดงจนน่าจับฟัดเสียอีกที ไทม์ดึงน้องมากอดแน่น พยายามห้ามใจตัวเอง หัวใจเขาเต้นแรงแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เกือบไปแล้วสิ
“อา ไม่น่าเลยแฮะ” เด็กหนุ่มพึมพำกับตนเองเบาๆ
“อะไรครับ?” นีออนที่ถูกกอดจนแนบแน่นได้ยินพี่เหมือนจะบ่นพึมพำอะไรสักอย่างข้างหูจึงเอ่ยถาม
“เปล่าๆ”
เอ่ยปฏิเสธก่อนพ่นลมหายใจยาว ไม่น่าเริ่มเลยจริงๆ พอได้ลองแล้วก็ไม่อยากจะหยุด แบบนี้พอกลับไปเรียนต่อแล้วต้องห่างน้องไม่ยิ่งโหยหาหรือไง ฆ่าตัวตายทางอ้อมชัดๆเลยไทม์
ไทม์กอดน้องเอาไว้นิ่งๆเพื่อปรับอารมณ์ครู่ใหญ่ นีออนก็นั่งนิ่งให้พี่กอด ถึงจะไม่เข้าใจอารมณ์ตอนนี้ของพี่เท่าไหร่ก็ตาม มือเรียวยกขึ้นมาแตะที่สร้อยแล้วยิ้มกับความหมายที่พี่บอก
‘ถึงไม่มีสร้อยนี่ พี่ก็อยู่ในใจออนตลอดอยู่แล้วล่ะ’
วันต่อมานีออนก็ยังคงไปโรงเรียนตามปรกติ ขณะที่นั่งเรียนอยู่ก็รู้สึกว่านักเรียนหญิงที่วันนี้เรียนพละอยู่ด้านล่างเสียงดังกว่าทุกวัน นีออนน้อยหันไปมองน้องอุ้มก่อนหันไปมองบอมเบย์ที่นั่งข้างหน้าต่าง ดูสีหน้าท่าทางบอมเบย์จะตื่นเต้นแปลกๆ เหลือบไปมองอาจารย์ประจำวิชาที่หน้าชั้นเรียน พอเห็นว่าอาจารย์กำลังเขียนอะไรไม่รู้บนกระดานดำไม่ได้หันมาสนใจทางนี้ บอมเบย์จึงกวักมือเรียกนีออนมาดูด้วย เด็กน้อยชี้ที่ตนเองพอเพื่อนพยักหน้าจึงค่อยย่องออกจากที่นั่ง อุ้มรักมองตามพี่ชายแล้วหันไปมองอาจารย์ที่หน้าชั้นเรียนท่าทางตื่นๆ ลุ้นตามพี่จะแย่แล้วกลัวอาจารย์หันกลับมามอง นีออนโผล่หน้าไปดูที่หน้าต่างตามที่บอมเบย์เรียกให้มา พอเห็นว่าคนที่กำลังรับส่งบาสฯกับนักเรียนหญิงอยู่ด้านล่างเป็นใครนีออนน้อยก็มองตาโต
วันนี้ไทม์แวะมาที่โรงเรียน กะว่าจะมาสวัสดีเหล่าอาจารย์ท่านสักหน่อย พอแวะไปหาและได้พูดคุยกับอาจารย์อยู่สักพักเลยเดินมาที่ตึกเรียนของม.5 รุ่นน้องหญิงที่กำลังเรียนพละอยู่ที่สนามข้างตัวตึกก็เรียกเขาให้มาช่วยสอน ไทม์เห็นว่านีออนยังไม่เลิกเรียนเลยอยู่ช่วยสอนรุ่นน้องที่สนาม แต่เสียงสาวๆคงดังไปเลยทำให้ใครบางคนโผล่มามอง รุ่นน้องผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับไทม์สะกิดบอกให้เงยขึ้นไปมองที่หน้าต่าง พอเด็กหนุ่มเงยขึ้นไปถึงได้เห็นว่านีออนกำลังมองตนเองอยู่ พอเห็นเขามองตอบน้องก็สะดุ้งเบาๆ ท่าทางเอ๋อเหมือนวันแรกที่เจอกันเลย ไทม์โบกมือให้น้องทำให้ถูกรุ่นน้องที่อยู่รายรอบแซวเอา
“น้องนีออนไม่น่าโผล่มาเลยอ่ะ ดูสิพี่ไทม์เลยไม่สนใจพวกพี่เลยเนี่ย น้อยใจ~”
เพื่อนของพี่คนนั้นพากันโห่รับกันยกใหญ่ นีออนรีบจุ๊ปากให้พี่ๆเบาเสียง ก่อนมองหน้ามองหลังเลิ่กลั่ก เสียงอาจารย์ดังมาเล่นเอาเด็กน้อยสะดุ้งเฮือก
“ออมรัก!”
“คร้าบบบ”
นีออนน้อยรีบขานรับเสียงอ่อยทำให้นักเรียนหญิงรุ่นพี่พากันหัวเราะ ไทม์ยังแอบขำน้อง นีออนมุ่ยหน้าให้พี่ๆที่หัวเราะตนเองก่อนผละจากขอบหน้าต่างเข้าห้องเรียนไป
หลังเลิกเรียน ไทม์กลับไปที่บ้านแล้วเอารถมารับน้องที่หน้าโรงเรียน นีออนใส่หมวกแล้วปีนขึ้นมานั่งซ้อนท้าย บอกกับพี่ว่านึกไปถึงวันวานที่ผ่านมา ไม่คิดว่ามันจะผ่านไปเร็วแบบนี้เลย
“เดี๋ยวอีกหน่อยก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว” ไทม์บอกกับน้องขณะที่ขับรถไปส่งบ้าน
“แล้ว... ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน พี่จะเสียใจไหม?” ถามพี่อย่างหวั่นใจ
“ไม่หรอก เพราะยังไงพี่ก็จะกลับมาอยู่กับนีออนอยู่แล้ว อาจจะช้าหน่อยเท่านั้น”
คำตอบของพี่ได้รับเรียวแขนที่โอบรอบเอวแน่นขึ้นอีกนิด ไทม์เหลือบมองคนที่ซบแผ่นหลังตนเองอยู่ก่อนหันมองตรงไปข้างหน้า ลมเย็นที่พัดผ่านปะทะกายเมื่อรถวิ่ง ริมฝีปากเปิดยิ้มกว้างขวาง แค่นี้... แค่เพียงสิ่งเล็กน้อยก็ทำให้หัวใจรู้สึกอุ่นขึ้นมาได้แล้ว
หลังจากเอาเรื่องร้านขนมของย่าพี่น้ำมาปรึกษาครอบครัวตนเองแล้ว น้องอุ้มรักก็ไม่ได้ปล่อยเลยผ่านไป ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าน้องอุ้มกับน้องนิ้ง น้องสาวของน้ำต้องเอาเรื่องนี้มาพูดคุยกันอยู่ตลอด น้ำก็ปล่อยไป เห็นน้องตั้งอกตั้งใจทำก็ไม่อยากขัด หลังเลิกเรียนถ้าพี่น้ำกลับบ้านมาก่อนก็จะขนของ ขนขนมต่างๆที่ย่าเตรียมไว้ให้ออกไปตั้งร้านขายที่ตลาด พ่อค้าขนมหวานหน้าตาดีแบบนี้ ลูกค้าก็เลยเยอะตามหน้าตาคนขาย พี่น้ำเขาว่าอย่างนั้น
วันไหนมีตลาดนัดใหญ่ๆหน่อยก็ขายดีแป๊บเดียวก็หมด ช่วงหลังเลิกเรียนเป็นเวลาหาเงิน เสาร์อาทิตย์มีเวลาทั้งวัน น้องนิ้งกับน้องน่าน น้องชายของน้ำ ก็ไปขายขนมกับย่าที่ตลาดคุณนายแม่ของพี่อาร์ตตั้งแต่เช้าตรู่ บ่ายๆก็กลับมาพักกัน
และใช่ว่าจะมีเพียงน้องอุ้มที่ช่วยบ้านพี่น้ำ พี่น้ำเองก็มาช่วยบ้านน้องอุ้มทำสวนบ้างเหมือนกัน คุณพ่อน้องแฝดแนะนำวิธีปลูกผลไม้และการดูแลผลไม้แต่ละชนิดให้พี่น้ำได้เรียนรู้เผื่อจะเอาไปใช้ประโยชน์ต่อยอดทางไหนได้อีก แถมบอกสรรพคุณต่างๆให้เสร็จสรรพอีกด้วย
ปรกติเวลาคุณย่าของพี่น้ำจะทำขนมทีก็จะซื้อผลไม้จากท้องตลาดทั่วไป ก็มีเจ้าประจำอยู่เหมือนกัน แต่อุ้มรักคิดว่ามันยังแพงกว่าราคาจากหน้าสวนอยู่ดีเลยถามพ่อว่าให้ย่าซื้อจากสวนเราได้ไหม ลดต้นทุนลงด้วยไม่ต้องผ่านพ่อค้าคนกลาง พ่อบอกว่าน้องแฝดพากันหัวการค้าไปหมดแล้ว แต่ก็ดี ทำสวนจะได้ไม่ขาดทุน
ส่วนพี่ไอตอนนี้ก็ช่วยงานพ่อเต็มตัว น้องแฝดกับพี่อุ่นรักเข้าไปช่วยบ้าง แต่ก็ยังไม่เท่าพี่ไอรักที่เป็นพี่ใหญ่ของบ้าน ช่วงบ่ายของวันหยุดหลังจากที่พี่ไอรักออกจากสวนกลับมาที่บ้านแล้ว พี่ตันหยงก็มาที่บ้านหลังจากนั้นไม่นาน ไอรักอาบน้ำเสร็จออกมาเจอตันหยงนั่งสอนการบ้านน้องแฝดอยู่ก็เข้าไปนั่งข้างๆ เอนศีรษะพิงไหล่เพื่อนแล้วเอ่ยอ้อน
“หยง นวดให้หน่อยดิ เมื่อย”
นีออนแอบมองพี่ชายแล้วหัวเราะคิกคักกับอุ้มรัก พี่ไอรักทำตาดุมองน้องชายฝาแฝด แต่คนเป็นน้องก็ยังหัวเราะกันอยู่อย่างไม่สนใจสายตาพี่ชายคนโตสักนิด แม้แต่ตันหยงยังแอบขำ ดันศีรษะเพื่อนออกจากไหล่ตนเองแล้วเปลี่ยนมานั่งขัดสมาธิซ้อนหลัง ก่อนนวดให้ตามคำร้องขอ ปากก็ยังบ่นไปตามเรื่อง
“แค่นี้ก็บ่นเมื่อย ไร้น้ำยา”
“หนมจีนก็ไม่อร่อยดิ”
“โห่~ มุก”
ตันหยงผลักศีรษะเพื่อนจนหน้าแทบจะทิ่ม รับไม่ได้กับมุกเมื่อครู่นี้ ไอรักเบือนหน้ากลับมามอง ก่อนเอนตัวพิงคนนวดที่นั่งอยู่ด้านหลังแล้วพูดด้วยสีหน้าท่าทางเจ้าเล่ห์
“บอกว่าคนอื่นเขาไร้น้ำยา เห็นโดนทีไร…” ไอรักเว้นไว้ให้อีกคนคิดเอาเอง
“มันเป็นการแสดง” ตันหยงบอกหน้าตาเฉย
“เหรอ? แสดงได้เหมือนมากอ่ะ” ไอรักยังไม่เลิกเย้าเพื่อนเลยโดนตบบ้องหูไปอีกดอก
“มึงนี่! น้องฟังอยู่”
“โอ่ย ตามสบาย ออนไม่ได้ยิ๊น~” นีออนส่ายหน้ารัว หน้าซื่อ ตาใส ไร้เดียงสา
“มาซะสูงเลยเสียงน่ะ”
พอพี่ไอรักเอ่ยดักคอน้องแฝดก็พากันหัวเราะ ไอรักส่ายหน้ายิ้มๆก่อนลุกนั่งดีๆให้ตันหยงนวดให้ต่อ สั่งนวดตรงนั้นตรงนี้จนตันหยงทุบให้อักใหญ่ นั่งเล่นกันอยู่พักใหญ่ พอน้องแฝดทำการบ้านเสร็จก็ลงไปด้านล่าง แม่กับพ่อกลับมาจากในสวนกันพอดี คุณแม่นั่งพักทานน้ำท่า น้องแฝดกับพี่ตันหยงเลยเข้าไปเตรียมของไว้ทำข้าวเย็นกัน วันนี้มีน้ำพริกด้วย ตันหยงเลยใช้พี่ไอรักของน้องแฝดให้ไปเก็บผักที่มีอยู่รายรอบบ้านมาเป็นเครื่องเคียง
อุ่นรักที่ไปทำงานบ้านเพื่อนกลับมาทันกันพอดี มีสารถีขับรถมอเตอร์ไซค์มาส่ง พี่แบงค์ที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนอนุบาล น้องแฝดเชียร์ให้พี่สาวชอบพี่แบงค์อยู่ตลอดล่ะ เพราะพี่เขาขยันขันแข็ง แถมยังรักมั่นแต่พี่อุ่นรักมาแสนนาน น้องแฝดเลยเอาใจช่วยเต็มที่ พี่อุ่นชอบพูดว่าไร้สาระ แต่จริงๆแล้วน้องแฝดรู้หรอกว่าพี่สาวก็มีใจให้พี่แบงค์เหมือนกัน หุหุ
หลังจากช่วยกันทำกับข้าวเสร็จ คนที่ยังไม่ได้อาบน้ำก็พากันทยอยไปอาบน้ำก่อนมาทานข้าว พี่ไอรักกับคุณพ่อที่อาบน้ำก่อนใครเพื่อนเลยจัดเตรียมจานชามไว้รอ น้องแฝดเข้าไปอาบน้ำที่ห้องน้ำข้างบ้าน ให้พี่สาวกับคุณแม่ขึ้นไปอาบบนบ้านกัน ส่วนตันหยง ไอรักก็เตรียมชุดมาให้ รอน้องแฝดอาบเสร็จก็เข้าไปอาบต่อ
พอทุกคนมาพร้อมหน้าถึงได้ลงมือทานข้าวเย็นกัน นีออนเอาใจพี่ตันหยงเต็มที่ ตักโน่นตักนี่ให้จนโดนพี่ไอรักเขม่นเบาๆ แฟนใครกันแน่วะ แต่แฝดคนพี่ก็ไม่สนใจ ลอยหน้าลอยตาเฉย พี่ไอแยกเขี้ยวใส่ แต่พอพี่ตันหยงตักกับข้าวใส่จานให้เท่านั้นล่ะหน้าบานเป็นกระด้ง นีออนแอบทำปากขมุบขมิบเลยถูกพี่ไอแย่งไข่เจียวในจานไปกิน เด็กน้อยร้องโวยวายฟ้องแม่ว่าพี่ไอแย่ง คุณแม่เลยดุพี่ใหญ่ของบ้านแล้วไปยกไข่เจียวอีกจานออกมาจากในครัว สองพี่น้องถึงได้สงบศึกทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยต่อไปได้
++++++++++++
ต่อด้านล่างค่ะ
-
เมื่อช่วงปิดภาคเรียนของโรงเรียนน้องแฝดมาถึง พอเสร็จจากช่วยงานพ่อ ช่วงปิดภาคเรียนนี้นีออนก็ได้ใช้เวลาอยู่กับพี่ไทม์นานขึ้น สงกรานต์เมื่อปีก่อนนั้นพี่ๆมาช่วยน้องแฝดขายดอกไม้ มาปีนี้นอกจากไปรดน้ำขอพรจากครอบครัวตนเองแล้ว น้องแฝดยังได้ไปขอพรจากครอบครัวของพี่ๆด้วย
ช่วงเวลาแห่งความสุขแม้ว่าจะอยากให้มันยาวนานแค่ไหน แต่สุดท้ายเมื่อถึงเวลามันก็ต้องหมดลงอยู่ดี ไทม์กลับไปเรียนต่อเมื่อใกล้เปิดภาคเรียนใหม่ของมหาวิทยาลัย นีออนมาส่งพี่เช่นเคย แต่ตอนนี้เด็กน้อยไม่ร้องไห้แล้วเพราะเดี๋ยวพี่จะเป็นห่วง ด้วยระยะทางที่ห่างกันทั้งสองคนก็ยังคงใช้การโทรคุยกันเพื่อกระชับความสัมพันธ์ไม่ให้ห่างหาย ต่างคนก็ต่างตั้งใจในสิ่งที่ตนเองควรทำ
จนเมื่อเวลาผ่านไป การสอบของมัธยมปลายมาถึง นีออนกับอุ้มรักก็ได้ทำการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผลที่ออกมาคืออุ้มรักได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่ไอและพี่อุ่น เป็นคนละมหาวิทยาลัยกับที่พี่น้ำเรียน แต่ก็ไม่ได้ไกลกันคนละจังหวัดเหมือนนีออนกับพี่ไทม์ ฝ่ายนีออนน้อยสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯได้ แต่ก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยเดียวกับพี่ไทม์อยู่ดี
พอใกล้ถึงเวลาที่แฝดพี่อย่างนีออนต้องเดินทางไปอยู่เมืองไกล คุณพ่อก็ไม่ยอมคุยด้วยเลยจนนีออนใจเสีย คุณพ่อบอกว่าพอถึงเวลาจริงๆแล้วมันทำใจลำบาก แค่นีออนไปเรียนที่อื่นก็ว่าแย่แล้ว นี่เหมือนกับตนเองส่งลูกไปให้คนอื่นอีกเลยยิ่งรู้สึกไม่ดี
“ออนขอโทษครับพ่อ ออนไม่ดีที่ทำให้พ่อเสียใจ”
นีออนไหว้ขอโทษคุณพ่อ เขาไม่เคยคิดหรอกว่าสิ่งที่เป็นมานั้นมันทำให้พ่อทุกข์ใจ คิดว่าพ่อกับแม่เข้าใจเขาที่สุด อุ้มรักที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยก็น้ำตาไหลตามพี่ชาย แม้แต่พี่ไอรักเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะท้อนสะท้านในใจ
“พ่อไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของนีออนหรอกนะ ความรักไม่ใช่สิ่งผิด แต่ถ้ารักแล้วพากันไปในทางที่ผิดนั่นล่ะพ่อถึงจะเสียใจ ลูกเลือกเส้นทางเดินของชีวิตได้ด้วยตนเอง เรียนรู้ที่จะเป็นผู้ใหญ่ที่ดี ไม่ว่าจะทำอะไรก็นึกถึงจิตใจพ่อแม่อยู่เสมอ เท่านี้ก็ดีมากแล้ว อย่าเสียใจในสิ่งที่ตนเองเลือกแล้ว เพราะมันจะทำให้คนที่ลูกเลือกไม่มีความสุขตามไปด้วยนะ เมื่อเลือกแล้วว่าดี ก็ทำให้พ่อเห็นว่ามันดีจริง ทำได้ไหม?”
“ครับ ออนจะเป็นคนดี ไม่ทำให้พ่อผิดหวัง ออนรักพ่อกับแม่ครับ”
นีออนกราบที่ตักของพ่อกับแม่ อุ้มรักกับพี่ไอและพี่อุ่นคลานเข้ามากราบพ่อแม่ด้วย ทุกคนยังอยู่ในอ้อมอกของพ่อแม่ แม้เติบโตมาจนคิดว่าตนเองโตพอที่จะคิดและตัดสินใจด้วยตนเองได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครแล้ว แต่ร่มเงาของพ่อกับแม่ผู้มีพระคุณเหลือล้นก็ยังโอบประคองให้ลูกได้เดินตรงทาง ให้ลูกๆได้มีที่พักพิงในยามท้อถอย ยังคงเป็นร่มไม้ที่ไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆขอเพียงให้ลูกนั้นมีความสุขก็เป็นพอ
---------------
ครอบครัวของนีออนไปส่งนีออนที่กรุงเทพฯ คุณพ่อยอมให้นีออนน้อยไปพักกับพี่ไทม์ตามที่เคยพูดกันเอาไว้ พวกท่านตามมาส่งแฝดพี่เพราะจะได้ดูที่อยู่ของลูกด้วยเผื่อขาดเผื่อเหลืออะไร ตอนกลางคืนครอบครัวน้องแฝดพักในโรงแรมที่อยู่ไม่ไกลจากหอของพี่ไทม์นัก กะว่าจะอยู่อีกวันถึงพากันกลับ ก่อนกลับก็พากันไปเที่ยวทั้งครอบครัวแล้วถึงพานีออนมาส่งที่หอพักของไทม์ พากันกลับไปเก็บข้าวของที่โรงแรมแล้วกลับมาหานีออนอีกครั้ง ตอนที่พ่อกับแม่ยังอยู่นีออนก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่พอพ่อแม่จะกลับนี่สิ กลับไม่อยากให้ไปเสียอย่างนั้น ก่อนที่ทั้งคู่จะลงมาส่งทุกคนที่ด้านล่าง
“ดูแลตัวเองดีๆ อยู่กับพี่เขามีอะไรช่วยกันได้ก็ช่วย อย่านิ่งดูดายให้พี่เขาทำอยู่คนเดียวแล้วเราสบายคอยแต่ความช่วยเหลือ เข้าใจที่พ่อพูดไหม?” คุณพ่อสอนสั่งนีออนน้อยก่อนกลับ
“ครับ”
หนุ่มน้อยตอบรับสีหน้าดูหงอยไปถนัดตา เมื่อเช้าไปเที่ยวกันยังดูสดชื่นร่าเริงอยู่เลย คุณพ่อโยกศีรษะลูกชายไปมา ก่อนหันไปหาไทม์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันนั้น
“ดูแลน้องด้วยนะไทม์”
“ครับพ่อ”
ไทม์รับปากคุณพ่อน้องแฝดแข็งขัน คุณแม่ก้าวมาหานีออนน้อย ลูบแก้มลูกชายเบาๆ นีออนกุมมือทับมือแม่ ไม่อยากให้แม่ไปเลย
“รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆนะลูก ตั้งอกตั้งใจร่ำเรียน เพราะวิชามันจะทำให้ออนได้ดีในวันข้างหน้า ตั้งใจให้ดี”
คุณแม่เอ่ยแนะ กอดลูกชายแน่นๆก่อนผละออกมา นีออนไหว้ขอบคุณแม่ ก่อนหันไปหาพี่ไอรัก
“ตั้งใจเรียนนะตัวแสบ เดี๋ยวพี่จะทำสะพานเหล็กข้ามคลองไว้รอ จะพัฒนาสวนลุงโด่งออกทีวีให้ด้วยดีไหม?” ไอรักพูดถึงไอเดียของน้องเมื่อครั้งที่คุยเล่นกัน แต่เขาจะทำมันให้น้องจริงๆ
“อื้อ”
คนเป็นน้องพยักหน้าหงึก พี่ไอลูบผมน้องรู้เลยว่าน้องกำลังพยายามจะไม่ร้องไห้ พอพี่ไอถอยออกมาก็ตามด้วยพี่อุ่น นีออนกอดพี่อุ่นแน่น พี่สาวหัวเราะเบาๆที่น้องอ้อน
“อย่าขี้แยมากนักนะเรา เป็นผู้ชายต้องเข้มแข็งเข้าไว้รู้ไหม?”
“รักพี่อุ่นนะ” พูดบอกเสียงอู้อี้เพราะซุกหน้ากับไหล่พี่สาว
“จ้า รักนีออนเหมือนกัน”
พอปล่อยพี่สาวให้เป็นอิสระแล้วนีออนก็หันไปหาน้องคนสุดท้อง ฝาแฝดหนึ่งเดียวของเขา ทั้งสองคนกอดกันกลม อุ้มรักน้ำตาคลอเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยห่างกันไปไหนไกลเลยสักครั้ง
“ออนคงคิดถึงอุ้มแย่”
“อุ้มก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองนะออน”
“อื้อ”
ทุกคนพากันขึ้นรถกลับบ้าน นีออนยืนส่งครอบครัวตนเองอยู่ข้างพี่ไทม์ มือเรียวเล็กถูกพี่เกาะกุมเอาไว้คอยเป็นหลักให้น้อง เด็กตัวเล็กโบกมือลาพ่อแม่กับพี่ๆและอุ้มรัก พยายามกลั้นน้ำตาเต็มที่ แต่พอรถเลี้ยวพ้นตัวตึกไปเท่านั้นน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลพราก ไทม์กอดปลอบน้องก่อนพาน้องที่ยังสะอึกสะอื้นใช้หลังมือปาดน้ำตาจากใบหน้า แต่มันก็ยังคงไหลลงมาอีกอยู่ดี
เด็กหนุ่มจับจูงมือน้องให้เดินขึ้นตึกสูงไปด้วยกัน หนุ่มน้อยของเราก็ก้มหน้าก้มตาเดินเช็ดน้ำตาป้อยๆตามพี่ไป ต่อไปนี้นีออนต้องใช้ชีวิตที่เป็นของตนเอง และด้วยตนเองจริงๆแล้ว สองขาต้องแข็งแรงพอที่จะไม่หกล้มลงไป ต้องยืนหยัดเข้มแข็งทั้งเพื่อตนเองและคนรอบข้าง ให้ทุกคนได้เห็นว่า นีออนคนนี้ก็มีดีไม่แพ้ใคร
--------------
ทางด้านทิมเองก็อยากสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับกร แต่ก็ไม่อยากทิ้งบ้านไปอีกคน ถึงพ่อกับแม่จะบอกว่าให้ทำตามที่ตนเองอยากทำ เพราะมันคืออนาคตของทิมเอง เลือกในสิ่งที่ดีที่สุด พ่อกับแม่ไม่ว่าถ้าสิ่งที่ทิมเลือกมันทำให้ทิมมีอนาคตที่ดีและมีความสุข แต่ทิมก็ยังอยากอยู่ที่นี่และอยากให้กรอยู่ด้วยกัน แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะกรรับปากกับพ่อแม่ของตนเองเอาไว้แล้วว่าถ้าเรียนจบมัธยมปลายแล้วจะไปอยู่ด้วย ถึงจะบอกว่าค่อยคุยกันอีกทีนั้น ที่จริงแล้วก็ต้องทำในสิ่งที่พ่อแม่สบายใจ ท่านก็อยากให้ไปอยู่ด้วยกัน ด้วยว่าเป็นห่วงลูกนั่นล่ะ
พ่อแม่กรกลับมารับลูกชายเมื่อถึงเวลาที่ได้พูดคุยกันเอาไว้เมื่อคราวก่อนที่กรขอกลับมาเรียนต่อมัธยมปลายให้จบ ตอนนี้ถึงเวลาที่ทิวากรต้องไปอยู่กับพ่อแม่ตามที่ได้พูดกันเอาไว้แล้ว ทิมมาช่วยเพื่อขนข้าวของ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วทิมจึงขออนุญาตพากรออกมาคุยกันสักเล็กน้อยก่อนไป
“จะไปแล้วสินะ” ทิมเริ่มประโยคสนทนาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ดูหงอยเหงาเหมือนหมาน้อยกำลังจะถูกทิ้ง
“เฮ้ย! อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ เหมือนเราจะไม่ได้กลับมาอีกงั้นแหละ” กรทำร่าเริงกระตุ้นให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้น เห็นทิมดูเศร้าแบบนี้แล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะเศร้าตาม
“แต่นั่นก็อีกนานเลยไม่ใช่เหรอ บอกตรงๆว่าเราหวั่นใจ”
ทิมเอ่ยบอกความรู้สึกของตนเอง ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจ เพียงแต่กลัวระยะทางที่ห่างไกลทำให้หัวใจหวั่นไหวจนต้องห่างกัน
“อนาคต คือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ถ้าวันหนึ่งจะมีใครคนใดคนหนึ่งเปลี่ยนไป มันก็ไม่แปลกหรอก” กรบอก
“คนนั้นคือใครล่ะ เรา... หรือนาย?”
เหมือนยิ่งพูดกันสถานการณ์จะยิ่งแย่ลงอีก กรเม้มปากเริ่มจะเครียดกับสิ่งที่ทิมพูดขึ้นมานั่นแล้ว ใครจะเปลี่ยนไปอย่างนั้นหรือ
“เรื่องมันยังไม่เกิดเลยนะทิม นี่เราจะเลิกกันแล้วเหรอ?”
เอ่ยถามเสียงขื่น พยายามฝืนยิ้มแต่มันก็ดูเจื่อนอยู่ดี ทิมรั้งเพื่อนเข้ามากอดแน่น กรกอดตอบ ก่อนที่ทิมจะเอ่ยบอกข้างหูเสียงหนัก
“ห้ามมีใครใหม่นะ ถ้าเรารู้ เราจะตามไปฆ่ามัน!”
“โห โหดว่ะ” กรทำเสียงล้อเลียน พยายามให้มันดูรื่นเริงเข้าว่า
“ไม่ได้ขู่ด้วย” ทิมยังเอ่ยย้ำ
“คร้าบๆ”
ทิมกอดเพื่อนอยู่แบบนั้นจนเจ้าตัวเขาต้องบอกว่าได้เวลาแล้ว ปล่อยให้พ่อกับแม่รอนานมันไม่ดี แม้จะไม่อยากปล่อยแต่ก็ทำไม่ได้ เหมือนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มันจะย้อนกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทิวากรไม่ได้จากไปเพียงแค่เดือนสองเดือนเหมือนคราวที่แล้ว กรไหว้คุณแม่ของทิมที่ยืนอยู่ใกล้คุณแม่ของตนเองก่อนก้าวขึ้นรถไป ทิมมองส่งเพื่อนที่เดินไปขึ้นรถ ความรู้สึกหน่วงในอกมันทำให้เรี่ยวแรงของเขากำลังจะหมดลง น้ำที่มันไหลออกมาจากตานี่มันคงเป็นเพราะแรงโน้มถ่วงของโลกสินะ
ต่างคนต่างเลือกทางเดินของตนเอง ใจที่มอบให้กันเอาไว้นั้นทั้งคู่ยังไม่รู้เลยว่ามันจะสามารถเอาชนะระยะทางที่ห่างกันนี้ได้ไหม ระยะทาง เวลา ตัวแปรสำคัญของความรักทั้งนั้น
--------------
นักศึกษาใหม่อย่างนีออนต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องแสนหนัก ไทม์ไม่ค่อยได้ดูแลน้องเท่าไหร่เพราะตนเองก็ต้องรับน้องมหาวิทยาลัยของตนเองเหมือนกัน ถ้าช่วงเวลานี้ผ่านไปแล้วคงได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นหน่อย
อุ้มรักที่ได้เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับพี่อุ่นรักกับพี่ไอที่เพิ่งจบออกไปนั้นก็มีกิจกรรมรับน้องเช่นกัน พี่อุ่นรักเรียนอยู่ปีสุดท้ายแล้ว อยู่กันคนละคณะกับอุ้มน้อยด้วยเลยฝากให้เพื่อนที่เรียนอยู่คณะเดียวกับน้องชายช่วยดูน้องให้หน่อย
น้ำที่เป็นสารถีตามรับส่งน้องทุกวัน พอน้องเข้ามหาวิทยาลัยแล้วยิ่งต้องตามดูแล บางทีน้องต้องอยู่ร่วมกิจกรรมของทางคณะจนต้องกลับดึกดื่น น้ำก็ต้องบอกที่บ้านของตนเองให้ปิดประตูลงกลอนเข้านอนกันไปก่อนเลย ถ้ากลับไปถึงจะโทรบอกน้องชายให้มาเปิดประตูให้ คุณแม่น้องแฝดเห็นว่าพี่น้ำต้องคอยดูแลที่บ้าน ไหนยังจะต้องไปรับอุ้มรักกลับบ้านอีก เลยเสนอว่าถ้าวันไหนน้องกลับเร็วค่อยไปรับน้องดีกว่า ถ้าน้องกลับช้าให้พี่ไอไปรับก็ได้ น้ำจะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง แม่ไม่ว่าหรอกแบบนี้ ย่าก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงน้ำด้วย อุ้มรักเห็นด้วยกับคุณแม่เพราะเป็นห่วงพี่น้ำกับที่บ้านของพี่อยู่เหมือนกัน พอน้องมีความคิดเห็นแบบนั้นพี่น้ำเลยต้องเห็นตามนั้นด้วย
หลังจากผ่านกิจกรรมรับน้องมาเรียบร้อย นีออนต้องไปรับน้องไกลถึงชายทะเล ส่วนมหาวิทยาลัยของพี่ไทม์ก็ไปอีกที่ ทั้งคู่จะไม่ไปก็ไม่ได้เพราะเป็นกิจกรรมที่ต้องทำ เพื่อเสริมสร้างมิตรภาพระหว่างเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ให้แน่นแฟ้น เห็นพี่ๆเขาว่ากันอย่างนั้นน่ะนะ
พอถึงวันกลับ ไทม์ไปรอรับน้องนีออนที่มหาวิทยาลัย เด็กหนุ่มแอบแวบมาจากงานรับน้องของมหาวิทยาลัยตนเองที่ก็กลับวันนี้เช่นกัน เพื่อนๆของไทม์ก็ยอมให้กลับมาก่อน เพราะไทม์บอกว่าจะไปรับแฟนที่อยู่ต่างมหาวิทยาลัย เดี๋ยวมีมดแมงมาเกาะแกะ เพื่อนเอ่ยแซวกันใหญ่ แต่ไทม์แค่ยิ้มรับเท่านั้น
รถทัวร์มาจอดหน้าคณะของนีออน นีออนกับเพื่อนลงมาจากรถ รุ่นพี่พูดคุยสั่งการอะไรกันสักครู่ก่อนปล่อยให้กลับไปพักกัน หนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเห็นพี่ไทม์มารอก็รีบวิ่งมาหา รูปร่างหน้าตาน้องนีออนน้อยไม่ได้เปลี่ยนจากเดิมสักเท่าไหร่เลย ที่เห็นได้ชัดคงเป็นส่วนสูงที่เพิ่มขึ้นมาอีกหน่อย สูงถึงหัวไหล่พี่แล้ว นีออนเคยบอกพี่ไทม์ว่าแบบนี้ดีขึ้นมาหน่อย เดินด้วยกันคนเขาจะได้ไม่มองว่านีออนเป็นคนแคระ
“มารับออนเหรอ?”
พอเดินมาถึงที่พี่ยืนรออยู่นีออนก็เอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม เห็นยิ้มกว้างมาแต่ไกลท่าทางจะดีใจที่พี่มารอ
“ครับ แล้วนี่กลับได้หรือยังน่ะ?”
ไทม์ยื่นมือไปรับกระเป๋าเสื้อผ้าจากน้องมาถือให้ เพื่อนใหม่ของนีออนเดินมาสวัสดีไทม์ ไทม์รับไหว้แล้วยิ้มให้
“กลับได้แล้วครับ ป่ะ” นีออนน้อยจับมือพี่ก่อนหันไปบอกลาเพื่อนๆ “กลับแล้วนะ บาย”
“บ๊าบายนีออน แล้วเจอกันนะ”
“อืม เจอกัน”
นีออนยิ้มโบกมือให้เพื่อนก่อนจะพากันแยกย้ายกลับหอพักของตนเอง เพื่อนของนีออนพักอยู่หอพักของมหาวิทยาลัย แต่บางคนที่พักอยู่ข้างนอกก็มีเหมือนกัน นีออนน้อยคงอยู่ไกลกว่าเพื่อนเพราะที่พักของตนเองอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยของพี่ไทม์โน่น พอเพื่อนพากันแยกไปแล้วนีออนก็ออกเดินบ้าง หนุ่มน้อยเงยมองพี่ไทม์แล้วยิ้มตาหยี แกว่งมือพี่ไปมาเวลาเดิน
“กลับไปออนมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย”
คนน้องบอกเสียงรื่นเริง คนพี่ได้แต่อมยิ้ม ทั้งคู่เดินจูงมือกันไปคุยกันไป ถึงส่วนมากจะเป็นนีออนพูดก็เถอะ แต่พี่ไทม์ก็ยังชอบฟัง เวลาน้องพูดไปยิ้มไปมองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ก็หัวใจเขามันมองว่าน้องน่ารักไปแล้วนี่นะ ไม่ว่าทำอะไรเขาก็ชอบทั้งนั้นล่ะ
“นีออน”
“หืม?” นีออนเลิกคิ้วมองพี่ ดวงตายังพราวไปด้วยรอยยิ้ม
“เปล่า เรียกเฉยๆ”
“อะไรอ่า~”
ไทม์ตอบกลับหน้าตาเฉยทำให้นีออนน้อยถึงกับเอ๋อ พอเห็นพี่แอบยิ้มขำก็เขย่าแขนพี่แล้วถาม จนขึ้นรถแท็กซี่มิเตอร์มานีออนยังถามพี่อยู่เลยว่าพี่เรียกทำไม แล้วทำไมเอาแต่ยิ้ม ไม่เห็นเข้าใจเลย
“พวกหนูนี่เป็นพี่น้องที่รักกันดีนะ”
พี่สาวคนขับแท็กซี่พูดยิ้มๆด้วยความเอ็นดูผู้โดยสารหนุ่มน้อยที่ออดอ้อนพี่ นีออนมองหน้าพี่ไทม์ก่อนยิ้มรับคำชมแล้วว่า
“ครับ รักมากด้วยครับ”
ไทม์หยิกแก้มคนช่างพูด พี่คนขับหัวเราะก่อนเอ่ยถามสองหนุ่มว่าจะฟังเพลงกันไหม เพราะพี่เขาเปิดรายการวิทยุที่ไว้สำหรับแจ้งเหตุไม่มีเพลงให้ฟัง นีออนพยักหน้าหงึกหงักพี่เขาเลยเปลี่ยนคลื่นใหม่ รถกำลังติดมากเลยตอนนี้ แต่นีออนไม่รีบ ค่อยๆไปก็ได้ ถึงบ้านเหมือนกันล่ะ
เพราะฉะนั้นบนรถเลยมีแต่เสียงเจื้อยแจ้วของนีออนน้อยกับเสียงหัวเราะหยอกล้อกันของสองหนุ่มแทรกเสียงเพลงที่พี่คนขับแท็กซี่เปิดดังไปตลอดทาง...
http://www.youtube.com/v/018UMWioeW4?version=3&hl=en_US&autoplay
TBC
ขอบคุณทุกท่านที่ยังคอยติดตามกันอยู่ค่ะ เดี๋ยวทยอยบวกให้เน้อ :กอด1:
ตอนนี้มีบทบรรยายซะเยอะเลยเนาะ จริงๆบทบรรยายมันก็เยอะทุกตอนนั่นล่ะนะ ติดเขียนบทบรรยายเยอะไปแล้วอ่ะ อ่านเองยัง
ตาลาย ฮา
อีก2ตอนก็จบแล้วน้า ที่เคยบอกไว้คือ 30 ตอนจบ แต่ว่าเอาบางตอนมารวมกันแล้วมันเลยเหลือ 29 ตอน มีแต่ตอนยาวๆทั้งนั้น
เลยอ่ะ จัดหน้ากันมึนเลยทีเดียว :really2:
นีออนกับอุ้มน้อยกำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ความรู้สึกเหมือนลูกน้อยกำลังจะห่างอกไปไกล ฮะๆ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากค่ะ ขอบคุณที่ช่วยกันดูเรื่องคำผิดให้ด้วยค่ะ :pig4:
++++++++++
จิ้มบวกกันไปแล้วค่ะ :กอด1:
-
สมกะชื่อเรื่อง รักใสปิ๊งจริงๆ ไม่มีตอนหื่นเลย มีแต่ฉากเลิฟซีนใสๆน่ารักๆ ดูแลกันอิ๊อร๊างกัน :3123:
-
:L2: :L2: :L2:
-
รอมาต่อสองตอนสุดท้าย ขอให้ตอนจบนี้มีฉากแต่งงานหวานแหววด้วยจะดีมากเลย ชอบ
-
คนอ่านก็รู้สึกเหมือนกันค่ะ ว่านีออนกำลังจะโตขึ้น มุมมองที่มีต่อน้องน้อยก็เปลี่ยนไปด้วย
-
น้องแฝดโตขึ้นแล้วนะ
:กอด1: :L2:
-
อ่านเพลินเลย
-
เด็กๆเข้ามหาลัยกันแล้วเนอะ เริ่มโตแล้ว
อุ้มน้อยกะพี่น้ำค่าตัวแพงนะเนี่ย ออกไม่กี่ฉากเอง 55555
ตอนนี้อานแล้วรู้สึกเหมือนส่งนีออนน้อยออกเรือนกลายๆเลยเนอะ ^^
-
โอ้ว จะจบแล้วหรอ แฝดกำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่อีกขั้นแล้ว
-
จะจบแล้วเหรอ? เร็วจัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะจบแล้ว :really2:
เด็กๆ โตเร็วกันจังเลยอ่ะ น้องแฝดน่ารักมาก :impress3:
-
ตอนนี้ยาวได้ใจมากค่ะ :กอด1:
อ่านแล้วอบอุ่นดีจริงๆ โดยเฉพาะคู่แฝดน้อง
เริ่มวางแผนครอบครัว เอ๊ย! วางแผนอนาคต กันแล้วทีเดียวเชียว :o8: :o8:
-
หวานกว่านี้มีอีกมั้ย อิอิ
-
น่ารักจังเลยยยย
เด็กน้อยโตขึ้นแล้วเนอะ ^^
ใกล้จะจบแล้วสินะคะ แอบใจหายจังเลยยย
-
จะจบแล้วเหรอเสียดายจัง :a5: :a5: :a5:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก สดใสสมวัยมาก ชอบจังเลย :man1:
ต้องขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ทั้งสองครอบครัว คุณย่าของพี่น้ำ ที่เลี้ยงดูเด็กๆมาอย่างดี ทำให้เป็นเด็กดีแบบนี้ :impress2:
น้องแฝดเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะเป็นยังไงน้า แต่เค้าว่ายังไงก็ยังน่ารักอยู่ดีนั่นแหละ :o8:
จะจบแล้วเหรอคะ ยังอ่านต่ออยู่เลย ยังไงก็ตองแถมตอนพิเศษให้ด้วยนะ :z1:
-
รอจ้า
-
:pig4:น่ารักมากเลยตอนนี้ ดูแล้วทุกคนมีความสุขกันถ้วนหน้า
-
เรื่อวราวดี ๆ กำลังจะจบไปอีกเรื่องแล้วสินะ
เด็ก ๆ เติบโตขึ้นมากจากวันแรก ทุกคนต่างมีทางเป็นของตัวเอง แต่ขอแค่ทางแต่ละคนเดินเคียงไปด้วยกันก็พอเพียงพอแล้วหล่ะนะ
-
โอ้ ใกล้จบแล้ววว
นีออนน่ารักเนอะ ชอบอะ แม้จะไกลบ้าน แต่เราก็ยังรักครอบครัวเสมอเนอะ
พี่ไทม์ก็ดูแลนีออนอย่างดีเลย
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาคลอ ตอนต้องแยกจากครอบครัวเพื่อมาเรียนนี้แหละ
อินเลยฉัน หุหุ
ขอบคุณน้า
-
เรื่องนี้น่ารักสดใสสมกับเป็นนิยายน้ำดีมากเลย
สงสารนีออนน้อยที่ต้องจากบ้านไปเรียนซะไกลเลย
ยังดีที่ได้ไปอยู่กับพี่ไทม์ ไม่งั้นคงเหงาแย่เลย
-
ตอนนี้ยาวดีจัง .....เรื่องนี้ใกล้จบแล้วเหรอเนี่ย
คงมีเรื่องใหม่ออกมาให้อ่านอีกนะคะ คุณวันใหม่ ^^
-
พี่ไทม์กับพี่น้ำยังคงดูแลน้องแฝดเป็นอย่างดี
ไปรับไปส่ง สวีทกันเป็นระยะ
เพิ่งจะมีจูบแรกกันด้วยซี :o8:
บวกๆจ้า
-
:กอด1:ต้นกล้าถูกแยกแปลง :m20:
ต่อไปก็ไปโตในหัวใจคู่ใครคู่มันเนาะ :L2:
-
คู่น้องออนกับพี่ไทม์ตอนนี้ท่าจะมีความสุขที่สุด
น้องอุ้มกับพี่น้ำถึงไม่หวานแบบคู่แรกแต่ก็ยังได้อยู่ใกล้กัน
สงสารคู่ทิมกับกรต้องห่างกัน น่ากลัวรักแท้แพ้ระยะทางนะ 5555
-
จะจบแล้วทำไมเร็วจัง
ยังสนุกอยู่เลยอ่านได้เรื่อยๆๆนะเรื่องนี้
อ่านแล้วสบายใจไม่เครียดใสใสน่ารักๆๆ
ชอบจริงชอบจังน่ะน่าจะทำเป็นภาคต่อเนอะ
ชีวิตในมหาลัยของน้องคงมีอะไรอีกเยอะเลย
:z2: :L2: :pig4:
-
อยากให้มีภาค2 ถึง5 ก็ได้แบบผีชีวะ อะไรงี้ 555++
ล้อเล่นฮ้าบบบบ แต่ได้ก็ดีนะ
จะจบแล้ว ใจหายอ่ะ เหมือนเรื่องเพิ่งเริ่มเอง
นีออนน้อยที่น่ารัก ได้อยู่ด้วยกันกับพี่ไทม์
น้องอุ้มกับพี่น้ำ พี่แอมกับน้องเซียน
พี่อุ่นกับพี่แบงค์ เพื่อนแต้มกับเพื่อนปิง
พี่ไอรักกับพี่ตันหยง
ทุกคู่คือมายเลิฟในใจเรา...
-
อ่านสองแฝดน้อยนี่ทีไร กระชุ่มกระชวยทุกที
นอกจากน่ารักแล้วยังเป็นเด็กดีอีกด้วย
เป็นลูกที่ดี เป็นพี่เป็นน้องที่ดีและเป็นคนรักที่ดี
สิ่งสำคัญที่ทำให้พวกเค้าเป็นคนดีอย่างนี้
ก็คือครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นอยู่เสมอ :L1:
ต่างคนต่างก็เริ่มเดินทางที่ตัวเองเป็นคนเลือก
แต่ต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดกันอยู่
รู้สึกใจหายที่วันใหม่บอกว่าจะจบแล้ว :monkeysad:
แล้วเราจะได้อ่านเรื่องที่ใสปิ๊งงงงอย่างนี้อีกมั๊ยน๊า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้น้องน้อยทั้งสอง
-
ตอนนี้มันเหงา ๆสงสารทิมจังเลย
-
:กอด1: :L1:
-
แค่ฉากจูจุ้บก็หวิวแล้วววว งิงิ ><'
จะมีฉาก...มั้ยยย
จะจบแล้วหรอ? TT แอบเศร้า
ไทม์'ออนก็หวานตลอดดดด ><
-
หว๊าน หวานนนน ทุกคู่เลย :กอด1:
แอบเศร้าคู่ทิมกะกรอ่ะ :m15:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นีออนสู้ๆนะลูก
:a2:
ถึงจะอยู่ไกลจากที่บ้าน
แต่หนูก็ยังมีพี่ไทม์อยู่ด้วยนะลูกนะ
ให้ความคิดถึงกลายมาเป็นแรงผลักดัน
ให้นีออนประสบความสำเร็จนะจ้ะ
รักเด็กๆเรื่องนี้ทุกคน
:กอด1:
ขอบคุณวันใหม่นะจ้ะ
-
คิดฮอตหลายๆๆ :L1:
-
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (28) เด็กมันยั่ว
ไทม์ไปรับนีออนน้อยที่มหาวิทยาลัยของน้อง พอกลับมาถึงหอพักเด็กหนุ่มก็บอกน้องให้ไปอาบน้ำเลยเดี๋ยวตนเองจะลงไปซื้อข้าวข้างล่าง กลับมาจะได้ทานเลยร้อนๆ พอพี่ออกจากห้องไปนีออนก็เข้าไปอาบน้ำตามที่พี่บอก หอพักที่ไทม์อยู่เป็นอพาร์ตเม้นต์ห้าชั้นสีขาวครีมสลับกับสีไข่ไก่ ด้านล่างมีมินิมาร์ทกับร้านขายยาเวชภัณฑ์ต่างๆ ตัวตึกไม่สูงนักแต่กินบริเวณกว้างน่าดู แต่ละห้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบ มีห้องน้ำในตัว และแบ่งพื้นที่ไว้เป็นห้องครัวเล็กๆ ไม่อนุญาตให้ทำอาหาร แต่หุงข้าว อุ่นอาหารได้ตามปรกติของหอพักทั่วไป ทำเลดี ทำให้ราคาค่าเช่าก็ค่อนข้างแพงตามไปด้วย แต่คุณพ่อของไทม์อยากให้ลูกอยู่สบายมากกว่าจะมาคิดเล็กคิดน้อยเรื่องราคา ดีกว่าที่ถูกๆแต่สภาพแวดล้อมไม่ดี จะส่งผลต่อสภาวะจิตใจและการเรียนได้
ไทม์กลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้งพร้อมข้าวของเต็มสองมือ เด็กหนุ่มเอาของไปวางที่โต๊ะทานข้าวก่อนหาจานชามมาแกะเตรียมไว้รอน้องอาบน้ำเสร็จ ประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับเสียงของนีออนที่ดังมา
“หนาวววว”
หนุ่มน้อยน่ารักยืนย่ำเท้าไปมาอยู่บนพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำ ไทม์เอี้ยวตัวไปมองน้อง ยิ้มขำก่อนวางมือจากข้าวของที่กำลังตระเตรียมอยู่แล้วเดินไปหาน้อง อ้าแขนออกกว้าง นีออนย่ำเท้ารัวๆแล้ววิ่งเข้าไปกอดพี่หมับ ถูหน้าไปมากับอกพี่ ไทม์หัวเราะก่อนใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กที่วางโปะอยู่บนหัวน้องขยี้ผมที่เปียกจากการสระผมนั้น นีออนกอดเอวพี่หลวมๆแล้วโยกตัวซ้ายขวา
“หายหนาวยัง?” ไทม์เอ่ยถามคนที่กอดเอวเขาแล้วเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว
“ยังเลยอ่ะ” นีออนส่ายหน้าก่อนเขย่งปลายเท้ายกตัวขึ้นหอมแก้มพี่เป็นการขอบคุณเบาๆ
“หึ หึ”
“หัวเราะ พี่ไทม์เนี่ยชอบหัวเราะแบบนี้ พอออนถามก็จะบอกว่าไม่มีอะไร” นีออนเอียงคอทำปากยื่นมองพี่ที่หัวเราะหึๆ
“ก็มันไม่มีอะไรจริงๆนี่ครับ”
ไทม์เอ่ยบอก ริมฝีปากยังแย้มยิ้ม เช็ดผมให้น้องพอหมาดแล้วก็พาดผ้าไว้ที่บ่าน้อง หนุ่มน้อยจับเช็ดผมต่อ ไทม์จึงเดินไปที่โต๊ะอาหารเพื่อจัดการแกะอาหารใส่จานต่อ
“ไม่มีอะไรแล้วหัวเราะทำไมอ่ะ?”
หนุ่มน้อยยังสงสัย เดินตามพี่มาที่โต๊ะ ยื่นหน้าไปมองอาหารในจานแล้วชี้มือที่จานผลไม้ ไทม์เหล่ตามองน้อง แต่สุดท้ายก็ยอมเดินไปหยิบส้อมมาจิ้มผลไม้ในจานให้น้องอยู่ดี
“ช่างสงสัยจังเลยเรานี่”
คนเป็นพี่ว่าขณะยื่นชิ้นผลไม้ให้น้อง นีออนงับผลไม้ที่พี่ไทม์จิ้มมาให้ เคี้ยวหนุบหนับแล้วอมยิ้มแก้มตุ่ย
“ไปเป่าผมก่อนไหม แล้วค่อยมาทานข้าว หัวเปียกแบบนี้โดนแอร์เย็นๆเดี๋ยวไม่สบาย” ไทม์เอ่ยบอกคนที่แย่งส้อมในมือเขาไปจิ้มผลไม้ทานเองแล้ว
“เป่าให้ออนหน่อย”
นีออนน้อยเอ่ยอ้อน แต่คนเป็นพี่ก็ยังคงหรี่ตามองเฉยๆไม่ได้ตอบรับ นีออนเลยขยับเข้าไปอ้อนใกล้ๆ
“น้า~”
กอดแขนพี่แล้วสบตาปิ๊งๆ ไทม์ที่ทำฟอร์มนิ่งหลุดขำออกมา คนเป็นน้องยิ้มเลยทีนี้ เสร็จออน!
“ครับๆ ตามบัญชาเลยครับ”
นั่นไงล่ะ เห็นไหม นีออนคิดในใจอย่างเริงร่าเต็มที่ แอบหัวเราะคิกคักเมื่อได้ดั่งใจแล้ว พออ้อนได้แบบนี้แล้วนีออนก็ชักจะเสียนิสัย พาลจะอ้อนพี่ตลอดล่ะคนนี้
ไทม์ดันตัวน้องเข้าไปในห้องนอน นีออนเข้าไปค้นเครื่องเป่าผมมาให้พี่เป่าผมให้ พอเสร็จแล้วก็ออกมาช่วยกันจัดของที่พี่ซื้อมาใส่จาน ส่วนที่เหลือก็เก็บเอาไว้ในตู้เย็นไว้ทานวันหลัง ของแห้งก็ใส่ตู้เอาไว้แล้วจึงค่อยมาทานข้าวกัน พอทานเสร็จก็ช่วยกันเก็บช่วยกันล้างจาน มันเป็นสิ่งที่ทำมาตลอด ไม่จำเป็นต้องแบ่งแยกว่าคนไหนต้องทำยังไง ไม่จำเป็นต้องรอให้อีกคนทำให้ หากเห็นอันไหนไม่ดีก็จัดการเลยจะได้ไม่ทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้
หลังจากทานข้าวกันเสร็จทั้งคู่ก็พากันเปิดหนังดู ชุดโฮมเธียเตอร์ถูกเก็บไว้ในห้องนอน ประหยัดพื้นที่ด้านนอกไม่ให้รกรุงรังจนเกินไปนัก นีออนนั่งอิงแขนพี่ที่พาดมาเหมือนโอบน้องเอาไว้อีกที พอดูหนังจนเบื่อแล้วนีออนเลยเล่าเรื่องไปรับน้องให้พี่ไทม์ฟัง เปิดหนังทิ้งไว้เบาๆอย่างนั้นไม่ให้ห้องมันเงียบจนเกินไปนัก
หนุ่มน้อยเล่าไปบางทีก็ใส่อารมณ์ในการเล่าเสียจนพี่ขำ แต่พอถึงกิจกรรมรับน้องแสนประหลาดที่น้องกำลังจะเล่าต่อจากนี้กลับทำเอาไทม์ขำไม่ออก นีออนเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือที่เก็บลูกอมเอาไว้ในนั้นเผื่ออ่านหนังสือแล้วง่วงจะได้หยิบมาอมได้ นีออนน้อยหยิบลูกอมในนั้นมาแล้วมานั่งข้างๆพี่ ก่อนสาธิตวิธีการที่รุ่นพี่ของนีออนให้รุ่นน้องอย่างนีออนกับเพื่อนๆทำ
“นี่ เขาให้อมลูกอมแบบนี้”
หนุ่มน้อยเอาลูกอมมาอมไว้ในปาก แลบลิ้นที่วางลูกอมไว้ออกมาแล้วชี้ให้พี่ดู ไทม์พอจะรู้แล้วว่ารุ่นพี่ให้น้องน้อยของเขาทำอะไร
“แล้วทีนี้ก็ส่งต่อกันด้วยปาก อื้อออ...”
ยังไม่ทันจะได้อธิบายจบคนเป็นพี่ก็ฉกวูบจูบปากน้องไปเรียบร้อย เพราะมัวแต่พูดนีออนเลยหลบไม่ทัน ไทม์ไล้ปลายลิ้นกับลิ้นเล็กๆของน้องที่คอยแต่จะถดหนี ก่อนกวาดเอาลูกอมแสนหวานในปากน้องมาไว้ที่ปากตนเองแทน
“พี่ไทม์ ออนหายใจไม่ออก”
นีออนน้อยประท้วงพี่เมื่อพี่ถอนจูบ ไทม์กดจูบปากจิ้มลิ้มน่ารักนั่นเสียอีกทีก่อนผละออกมาแล้วอมยิ้มเจ้าเล่ห์ นีออนหน้าแดงยกมือปิดปากตนเองแล้วบ่นอุบอิบให้พอได้ยิน
“ไม่เห็นเหมือนที่ออนทำกับเพื่อนเลยอ่ะ”
“มันจะไปเหมือนได้ไงครับนีออน ถ้าเพื่อนนีออนทำแบบพี่ล่ะก็ พี่จะไปอัดมันซะ!”
ไทม์กำกำปั้นแล้วทุบลงบนฝ่ามือของตนเองท่าทางขึงขัง นีออนหัวเราะกับท่าทางที่พี่ทำ
“พูดแล้วมาทำเป็นหัวเราะนะ”
หยิกแก้มน้องอย่างหมั่นเขี้ยว นีออนยู่หน้าก่อนชูลูกอมอีกเม็ดขึ้นมา สีหน้าอมยิ้มแปลกๆ ดูกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างไรไม่รู้
“พี่ไทม์ว่ารุ่นพี่ออนจะให้ทำแบบนี้จริงเหรอ?”
“หือ?” ไทม์เลิกคิ้วกับคำถามของน้อง ถามแบบนี้มาแปลกแล้วนะนี่
“ตอนแรกอ่ะ พี่เขาก็จะให้ทำ แต่มีคนแย้งมาว่ามันสกปรก กลัวติดเชื้ออะไรไม่รู้เยอะแยะมากมาย พี่เขาเลยยกเลิกให้ทำอย่างอื่นแทน” หนุ่มน้อยอธิบายหน้าซื่อตาใส
“แล้วเมื่อกี้…”
นีออนน้อยเหล่มองพี่แล้วแกล้งถอนหายใจ กอดอกส่ายหน้าไปมา
“เฮ้อ พี่ไทม์นี่หื่นจริงๆเลยนะ แย่จัง~”
ไทม์ทำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอก่อนพุ่งตัวเข้าใส่น้องจนล้มกลิ้งไปบนที่นอนด้วยกัน
“แกล้งพี่เหรอตัวเล็ก หื้มมมม”
“ฮ่าๆๆ พี่ไทม์ ออนจักจี๋ หวา พี่ไทมมม์”
นีออนน้อยหัวเราะคิกคัก ดิ้นไปดิ้นมาจนที่นอนยับไปหมด เขายิ่งบ้าจี้อยู่ พี่ไทม์นี่ก็แกล้งอยู่ได้อ่ะ ไทม์แกล้งจี๋เอวน้องจนพอใจแล้วถึงหยุด นีออนหอบเบาๆ หายใจไม่ทันอ่ะ ไทม์ที่คร่อมน้องอยู่ด้านบนมองน้องยิ้มๆ ก่อนฟัดแก้มที่แดงก่ำเพราะหัวเราะมากไปนั้นหนักๆ
“อย่ายั่วพี่นัก ถ้าพี่ตบะแตกขึ้นมาแล้วจะหาว่าไม่เตือน” คนเป็นพี่แกล้งขู่
“ไม่เห็นกลัวเลย”
นีออนน้อยทำลอยหน้าไม่กลัวคำขู่ของพี่ ไทม์ทำเข่นเขี้ยวก่อนหัวเราะในลำคอ
“หึๆ งั้นมาลองอีกที”
โน้มใบหน้าลงใกล้นีออนน้อยก็หลับตาปี๋ ไทม์ยิ้มขำก่อนจุ๊บแก้มน้อง นีออนลืมตามามอง ไทม์ถึงเคลื่อนริมฝีปากจากแก้มใสมาที่ปากของน้อง กดเบาๆทีหนึ่ง ก่อนทาบจูบลงไปหนักขึ้นอีกนิดให้น้องเปิดปากต้อนรับ พอน้องโอนอ่อนไทม์ถึงได้เพิ่มความดูดดื่มขึ้นตามลำดับ พอพี่ถอนจูบนีออนก็ถอนหายใจยาวตามมาทันที
“เฮ้ออออ”
“แค่นี้ก็เหนื่อยละ เด็กจริงๆ” ไทม์ว่ายิ้มๆ
“คนเขาไม่หื่นเหมือนพี่ไทม์นี่นา”
“หึๆ อีกทีนะ”
ไทม์เอ่ยขอจูบน้องหน้าตาเฉย ท่าทางเขาจะหื่นอย่างที่น้องบอกเสียแล้วกระมัง เพราะเห็นปากยื่นๆ แก้มป่องๆนี่แล้วอยากจับฟัดชะมัดเลย ไทม์ก้มลงจูบน้องอีกครั้งตามคำที่ได้เอ่ยขอ แต่เหมือนจะยังไม่พอใจจึงตักตวงจูบหวานๆจากน้องอีกหลายครั้งให้พอชื่นใจ
----------------
น้องแฝดได้เริ่มเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยเต็มตัวแล้ว ทั้งสองคนต่างมีเพื่อนใหม่ นีออนมีเพื่อนในกลุ่มเดียวกันห้าคน เป็นผู้หญิงสอง และผู้ชายสามรวมนีออนด้วย ผู้ชายในกลุ่มก็จะมีจูน เป็นเกย์สาวเปิดเผย พ่อแม่ไม่ว่าเพราะแสดงออกมาแต่เด็กแล้วว่าตัวตนของตนเองนั้นเป็นเช่นไร อีกคนคือปอมปอม หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก จูนบอกว่านีออนกับปอมปอมไม่ควรอยู่ใกล้กัน เพราะทั้งคู่จะกลบรัศมีความงามของจูนหมด
ทุกวันพอกลับมาที่หอพักนีออนต้องโทรหาพ่อกับแม่ บางทีที่บ้านก็ส่งของมาให้ นีออนกับพี่ไทม์เลยมีผลไม้ตามฤดูกาลทานกันไม่ได้ขาด คุณแม่พี่ไทม์ก็ทำโน่นทำนี่ส่งมาให้เยอะแยะ ที่นีออนชอบมากก็คงเป็นน้ำพริกที่แม่พี่ไทม์ทำส่งมาให้ สามารถเก็บไว้ทานกันได้หลายวันเลย
อุ้มรักบอกอยากส่งขนมมาให้อยู่เหมือนกัน แต่มันต้องทำสดใหม่แล้วทานเลยถึงจะอร่อย อีกอย่างกว่าจะมาถึงมือนีออนก็กลัวว่ามันจะบูดเสียก่อน อุ้มน้อยเลยว่าถ้านีออนกลับมาค่อยมาทานที่บ้านเอาแล้วกัน
วันนี้หลังเลิกเรียนพอกลับมาที่หอก็ได้รับกล่องพัสดุจากพี่ที่เป็นคนดูแลหอว่าเขามาส่งให้ห้องไทม์ ไทม์รับกล่องพัสดุจากพี่เขามา กล่องหนักอยู่เหมือนกันไม่รู้ว่ามีอะไรในนั้น พอขึ้นมาบนห้องนีออนก็ช่วยพี่แกะ ด้านในถูกห่อหุ้มกันกระแทกอย่างแน่นหนา มันเป็นลูกกลมๆจนนีออนคิดว่าจะเป็นระเบิดรึเปล่า เลยโทรไปถามที่บ้านว่าส่งอะไรมาให้ อุ้มรักเลยบอกว่าตนเองลืมโทรบอกว่าส่งของไปให้ บอกนีออนแกะออกมาดูเลย พอนีออนแกะออกมาตามที่อุ้มรักบอกก็ปรากฏว่ามันเป็นแตงโมลูกใหญ่ นีออนมึนว่าที่บ้านปลูกแตงโมด้วยหรือ
“อุ้มปลูกเองแหละ ปลูกไว้ข้างบ้านอ่ะ พอดีได้พันธุ์มันมาเลยทดลองปลูกดู ปรากฏว่ามันขึ้นแถมมีลูกโต้โตด้วย ออนกับพี่ไทม์ลองชิมดูนะว่ามันหวานสมคำโฆษณารึเปล่า”
พอน้องบอกให้ลองชิมนีออนเลยไปหยิบจานกับส้อมมาเตรียม พี่ไทม์เอามีดมาผ่าแตงโมแล้วตัดเป็นชิ้นให้น้อง นีออนน้อยจิ้มเข้าปากด้วยสีหน้ามีความสุขกับรสชาติหวานฉ่ำที่ได้รับ
“หืมมมม หวานมากเลยอุ้ม ปรกติมันจะอมเปรี้ยวใช่ป่ะ แต่อันนี้มันฉ่ำมาก สดชื่นสุดๆ”
“จริงอ่ะ เนี่ยอุ้มกำลังคิดเมนูขนมที่น่าจะเอาแตงโมมาทำได้อยู่อ่ะ นอกจากพวกวุ้นแล้วมันน่าจะทำอะไรได้อีกนะ?”
อุ้มรักเปรยกึ่งๆจะถามความเห็นพี่ชายไปในตัว ปรกติแม่เคยทำแกงแตงโมให้ทานกัน แต่มันเป็นของคาวไม่ใช่ของหวานที่พอจะทำขาย ที่เขาขายๆกันอยู่ก็พวกน้ำปั่นหรือไม่ก็ฟรุตสลัด
“น้ำราดหมี่กรอบ” นีออนว่า อุ้มรักหัวเราะขำ
“มันจะกินได้ไหมน่ะ อืม เป็นไอติมหวานเย็น มีเนื้อแตงโมฉ่ำๆ โปะลงไปบนทับทิมกรอบที่ออนชอบเป็นไง?”
“อยากกินจังอ่ะ แล้วราดด้วยนมข้นหวาน หอมหวานกลมกล่อม” นีออนเพ้อตามน้อง จินตนาการไปไกลโลดแล้ว
“ทำไมต้องนมข้นหวานอ่ะ?” แฝดน้องเอ่ยถามอย่างสงกะสัย
“ก็ออนชอบเอาแตงโมจิ้มนมข้นหวานอ่ะ อร่อยดีนะ มันหอมกลิ่นนมข้นด้วย ไม่ต้องปั่นนะราดลงไปเลย อร่อย” นีออนอธิบายขยายความ มือก็จิ้มแตงโมเข้าปากไปด้วย
“นอกจากทับทิมกรอบแล้วออนชอบอะไรอีกป่ะ?”
“ฮู้ยยย เยอะแยะ” นีออนน้อยทำเสียงสูงจนพี่ไทม์หลุดขำ
“ดูทำเสียงเข้า” ไทม์ขำน้อง นีออนอมยิ้มแล้วคุยกับอุ้มรักต่อ
“เล่าสามวันไม่จบอ่ะ”
หนุ่มน้อยพูดกับน้องชายฝาแฝดเสียงแจ๋ว จิ้มแตงโมที่พี่ตัดเป็นชิ้นๆเอาไว้ให้แล้วส่งให้พี่ชิมบ้าง ไทม์ยิ้มก่อนอ้าปากรับ ป้อนกันไปป้อนกันมาพอรู้สึกอิ่มก็เอาแตงโมไปใส่ตู้เย็นเอาไว้ ทานเย็นๆอร่อยมาก
ก่อนวางสายน้องแฝดยังคุยกันเรื่องที่พี่ไอปรับปรุงสวนผลไม้ตามที่บอกนีออนเอาไว้ พ่อให้พี่ไอเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเลย หาช่างเองอะไรเองหมดจะได้บอกกับน้องได้ว่าตนเองทำเพื่อน้องจริงๆ ส่วนช่องทางในการโปรโมตสวนให้เป็นที่รู้จักก็ค่อยๆขยับขยายกันไป ตอนนี้พี่ไอเปิดให้เด็กนักเรียนในพื้นที่ได้มาศึกษาเรียนรู้กันก่อน ได้รับความสนใจจากคณะครูและนักเรียนเป็นอย่างดี เพราะในสวนมีผลไม้หลากหลายแปลกตามากมาย มีผลไม้ตามฤดูกาลให้ได้ชิม ได้เรียนรู้วิธีการปลูกและดูแล รวมทั้งการทำปุ๋ยชีวภาพไว้ใช้เองในครัวเรือนอีกด้วย
---------------
“พี่น้ำ อย่าสิ”
เสียงเอ่ยห้ามแสนสั่นดังมาจากคนในห้องนอนห้องหนึ่งในยามบ่ายคล้อย ร่างกายอวบอัดตกอยู่ในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มตัวสูงโปร่งที่กำลังซุกไซ้ไปตามร่างกายนั้นอย่างมัวเมา
“นิดนึงนะอุ้ม ขอพี่ชื่นใจนิดเดียว”
น้ำเอนตัวน้องลงไปนอนราบกับที่นอน เลิกเสื้อน้องขึ้นมาถึงหน้าอก ลากลิ้นอุ่นชื้นไปตามผิวเนื้อขาวเนียน งับยอดอกน้องแล้วตวัดลิ้นเลีย อุ้มรักบิดกายด้วยความซ่านเสียว…
ปัง!! โครม!!!
เกิดสภาวะเสียงสองเสียงที่ดังมาแบบปัจจุบันทันด่วน เสียงแรกคือเสียงประตูที่เปิดออกโดยไม่เกรงใจเจ้าของห้อง ส่วนเสียงโครมต่อมาคืออุ้มรักถีบพี่น้ำตกลงไปนอนจุกอยู่ข้างเตียงแล้วรีบดึงเสื้อลงมาปิดพุงตัวเองหน้าตาตื่น ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปก็ตอนได้ยินเสียงพี่น้ำร้องโอดโอยอยู่ที่พื้นข้างเตียงแล้ว
“พี่น้ำ! พี่น้ำเป็นไงบ้างอ่ะ อุ้มขอโทษ”
อุ้มรักรีบลงไปช่วยพยุงพี่น้ำขึ้นมาสีหน้ารู้สึกผิด คนที่เปิดประตูเข้ามาเสียงดังเมื่อครู่กอดอกมองแล้วว่า
“ไม่ต้องไปช่วยมันหรอกอุ้ม หื่นไม่รู้เวล่ำเวลา”
“พี่ขวัญ”
อุ้มรักเรียกชื่อคนพูด น้ำปัดเนื้อตัวแล้วยืดตัวขึ้นไล่อาการเสียฟอร์มเมื่อครู่ก่อนหันไปถามเพื่อน
“มาทำไม?”
นาขวัญเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ไม่พูดไม่จาหน้าตางอง้ำ
“ทะเลาะกับวินมันมารึไง?”
น้ำเอ่ยถามอย่างรู้กันดี คู่นี้ก็ทะเลาะกันบ่อยอย่างนี้ล่ะ เรื่องอะไรไม่รู้ไร้สาระก็หามาทะเลาะกันจนได้ แต่ก็เพราะมีวินเซนต์เข้ามาป่วนนั่นล่ะถึงทำให้น้ำกับนาขวัญกลับมาพูดคุยกันได้เหมือนเคย รวมทั้งอุ้มรักที่มองโลกในแง่ดีก็ยอมสงบศึกกับพี่นาขวัญอย่างง่ายดาย ก็นีออนบอกไว้ว่าสร้างมิตรดีกว่าสร้างศัตรู จะเอาศัตรูมาเป็นมิตรก็ไม่แปลก ตรรกะอะไรไม่รู้ แต่อุ้มรักก็เชื่อพี่ชายไปแล้วล่ะ
“เพื่อนนายโคตรน่าเกลียดเลยอ่ะ” นาขวัญพูดกึ่งๆจะฟ้องเพื่อน
“มันออกจะหน้าตาดี”
“แหวะ” เด็กสาวเบ้ปากกับคำพูดของน้ำ ก็ไม่เพราะหมอนั่นมั่นใจมากว่าตนเองหน้าตาดีหรอกหรือ มันถึงได้มีปัญหาอยู่นี่
“เป็นอะไรกันอีกล่ะ เธอนี่น้า หัวแข็งเกินไปรู้ไหมขวัญ”
น้ำเท้าสะเอวมองเพื่อนแล้วส่ายหน้า นาขวัญก็ยังคงหน้างออยู่อย่างนั้น อุ้มรักมองพี่ๆตาปริบๆ เห็นแล้วนาขวัญเลยยื่นมือไปหยิกแก้มน้อง
“หมั่นเขี้ยวจริงเด็กอ้วนนนน”
“ฮื้อ~ อุ้มไม่อ้วนนะ แค่อวบอิ่มน่ารักธรรมดา”
น้ำถึงกับหลุดหัวเราะกับคำพูดน้อง หน้าซื่อๆตาใสๆแต่คำพูดหลงตัวเองเข้าขั้น นี่น้องคงไม่ได้รับอานิสงส์จากเขามาหรอกใช่ไหม?
“อย่าอยู่ใกล้น้ำมันมาก เดี๋ยวติดเชื้อหลงตัวเอง”
นาขวัญจิ้มแก้มป่องๆของน้องอุ้มแล้วบอก เหลือบมองน้ำที่ยืนยิ้มมองน้องอุ้มแล้วก็ถอนใจเบา ยิ้มเศร้ากับตนเอง ไม่มีช่องว่างให้ใครได้แทรกเลยสินะ
“มายฮันหนี~~”
เสียงโหยหวนพร้อมสำเนียงน่าหมั่นไส้ดังมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าของเสียงจะโผล่หน้าเข้ามาในห้องของน้ำอีกคน นาขวัญลุกขึ้นยืนทันทีเพื่อหาทางหนี น้ำคว้าคอเพื่อนวินมาแล้วตีหน้าผากเพื่อนไปเพียะหนึ่ง
“เขาจะหันหนีก็เพราะสำเนียงมึงนี่ล่ะ”
วินเซนต์ลูบหน้าผากตนเอง มองเพื่อนตาเขียวแล้วใช้ทีเผลอเอาคืนเพื่อนด้วยการหอมแก้มน้องอุ้มไปฟอดใหญ่
“เฮ้ย!!”
น้ำร้องเสียงดัง เท้าไปไวเท่าความคิดแต่วินเซนต์ไวกว่าวิ่งไปหลบหลังนาขวัญได้ทันท่วงที นาขวัญจะเบี่ยงตัวหลบแต่วินเซนต์ก็จับล็อคเอวไว้ไม่ยอมให้ขยับหนี น้ำเท้าเอวแล้วเอ่ยไล่
“มีอะไรออกไปเคลียร์กันข้างนอกเลยไป”
นาขวัญเหลือบมองคนที่เกาะอยู่ด้านหลัง วินเซนต์ทำตาปริบๆ หางลู่ หูตกดูน่าสงสาร เด็กสาวถอนใจก่อนเดินออกจากห้องของเพื่อนไป วินเซนต์หางกระดิกวิ่งตามไปอย่างเร็วไว น้ำมองตามเพื่อนแล้วถอนหายใจหนักๆ พอหันมามองน้องก็เห็นยิ้มขำอยู่เลยทำให้อารมณ์หงุดหงิดลดลงไปถนัดตา
น้ำรีบกดล็อคประตูกันพลาดก่อนกลับมารวบน้องอุ้มเข้าชิดกาย กอดเอวน้องไว้หลวมๆ อยากจะสานต่อจากเมื่อครู่นี้แต่อุ้มรักกลับเอ่ยตัดความหวังพี่น้ำขึ้นมาเสียก่อน
“เตรียมของไปขายได้แล้วครับ อุ้มต้องรีบกลับบ้านนะ”
“โหย อุ้มใจร้ายอ่ะ ขออีกนิดไม่ได้เหรอ?”
น้ำอ้อนขอเสียงออด เพิ่งกลับจากมหาวิทยาลัยมา มีเวลาส่วนตัวนิดหน่อยก็อยากจะใช้บ้างอะไรบ้างแต่ก็มีมารมาขัด แล้วนี่น้องยังมาไล่ให้ไปขายของอีก ชีวิตไอ้น้ำมันช่างรันทดดดดดดด
“มันจะไม่นิดน่ะสิครับ ไปเร็วพี่น้ำ เดี๋ยวค่ำก่อน”
อุ้มรักกระตุ้นเตือนพี่ น้ำหน้าบูด ไม่ยอมขยับไปไหน
“นะครับ” อุ้มเอ่ยอ้อนพี่บ้าง น้ำกำลังจะแพ้ลูกอ้อนเลยเอ่ยพ้อน้องออกไป
“พี่เสียใจ”
“โอ๋ อุ้มขอโทษครับ ไม่เสียใจนะพี่น้ำของอุ้ม”
อุ้มน้อยกอดพี่แน่นแล้วโยกกายไปมา น้ำเผลอยิ้มกับวิธีปลอบของน้อง อะไรกันวะ แค่นี้ก็ยอมแล้ว อ่อนจริงๆเลยไอ้น้ำเอ้ย
สุดท้ายวิธีปลอบใจแบบเด็กน้อยของอุ้มรักก็เอาชนะพี่น้ำได้อีกหน น้ำลงไปด้านล่างเพื่อขนขนมที่ย่าทำไว้ใส่กล่องพลาสติกขนาดใหญ่แล้วเอาไปวางที่รถเข็น ให้อุ้มรักขึ้นมาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์แล้วช่วยจับที่จับรถเข็นก่อนพากันออกไปตลาดนัดตอนค่ำที่กำลังคึกคักเพราะคนเขาเลิกงานมาหาซื้อข้าวของหาซื้ออะไรทานกัน
+++++++++++++
ต่อด้านล่างค่ะ :man1:
-
พี่น้ำกับน้องอุ้มไปช่วยกันขายขนม พี่น้ำเป็นคนหยิบขนมใส่ถุงตามที่ลูกค้าสั่ง พอรับเงินมาก็ส่งให้น้องอุ้มที่เป็นแผนกรับตังค์-ทอนตังค์ เดี๋ยวนี้ที่บ้านพี่น้ำรับงานนอกด้วยแล้ว เพราะมีคนมาซื้อแล้วชอบเขาเลยสั่งประจำเวลาจะทำบุญที มาทีก็งานใหญ่เลยทีเดียว ดีที่ทุกคนในบ้านช่วยกันไม่เกี่ยงงานเลยทำให้ทุกอย่างออกมาดีสมใจลูกค้า ถ้ามีเวลาอุ้มรักก็มาช่วยพี่น้ำบ้างอย่างวันนี้พอน้องนิ้งกับน้องน่านกลับมาแล้วมาเปลี่ยนเวร พี่น้ำก็จะไปส่งน้องอุ้มที่บ้าน อุ้มรักก็ได้ขนมติดไม้ติดมือไปด้วยทุกครั้ง ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่มันก็ถือเป็นสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆ ถ้าไม่รับมันก็ดูไม่ดีเท่าไหร่
พ่อค้าทั้งสองคนช่วยกันขายมือเป็นระวิง พอลูกค้ากลุ่มแรกผ่านไปถึงได้นั่งพักบ้าง อุ้มรักเห็นทิมกำลังเดินซื้อของอยู่แถวใกล้ๆนั้นเลยเอ่ยทัก ทิมเดินเข้ามาหาน้องแฝดพร้อมข้าวของในมือ ท่าทางจะมาซื้อของให้แม่ทำกับข้าว เห็นมีทั้งผักทั้งเนื้อ
“กลับมาแล้วเหรอทิม?”
น้ำเอ่ยถามน้องชายเพื่อน เห็นได้ข่าวจากอู่รถที่ทำงานพิเศษทิมว่าทิมขับรถไปกรุงเทพฯมา เจ้าเด็กนี่ไม่กลัวอะไรเลยหรือไงไม่รู้
“กรสบายดีไหม?” อุ้มรักเอ่ยถามเพื่อนยิ้มๆ
“สบายดี อันนี้เท่าไหร่อ่ะ?” ทิมก็ตอบไปตามปรกติไม่ได้เก้อเขินอะไรกับการถามกึ่งแซวนั้น ก่อนชูขนมในมือแล้วถามราคา
“ยี่สิบ แต่นายนี่โคตรเจ๋งเลยว่ะ กล้าขับรถไปถึงกรุงเทพฯเลย”
น้ำบอกราคาขนมทิมก็หยิบอันนั้นอันนี้ยื่นให้ น้ำรับมาใส่ถุงแล้วส่งให้ ทิมจ่ายเงินแล้วรับขนมมา อุ้มรักรับเงินมาก่อนทอนให้เพื่อน
“เขาเรียกว่าความคิดถึงมันเข้าตา” ทิมยักคิ้วก่อนรับเงินทอนจากอุ้มรักมาใส่กระเป๋า
“ความคิดถึงหรือความหึงวะที่มันเข้าตาน่ะ?” น้ำเอ่ยแซวหนุ่มทิม พวกพูดน้อยต่อยหนัก ขี้หึงด้วยกันทั้งนั้นล่ะ
“เกลียดคนรู้ทันว่ะ กลับละ” ทิมว่าขำๆก่อนเอ่ยลา
“เออ ขับรถดีๆ”
ทิมโบกมือให้ทั้งคู่ก่อนเดินลับมุมตลาดไป อุ้มรักมองตามเพื่อนแล้วพูดกับพี่น้ำ
“ทิมเขาไม่กลัวหลงเหรอ กรุงเทพฯตั้งกว้าง”
“มันคงกลัวเสียกรไปมากกว่ามั้ง”
น้ำตอบน้องยิ้มๆ อุ้มรักพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ ก็มีคนมาคอยป่วนอยู่แบบนี้ ถึงจะบอกว่ามั่นใจในความรักที่มีให้กันแค่ไหน แต่อยู่ห่างไกลกันปานนี้ก็ต้องมีบ้างล่ะที่จะไหวหวั่นไปตามคำคน
ลูกค้าเข้ามาดูขนมทำให้สองหนุ่มต้องหันไปสนใจขายของต่อ น้ำคิดว่าถ้าเป็นเขาเขาคงไปเหมือนกันล่ะ อย่างน้อยๆก็ไปให้เห็นกับตาว่าคนที่เรารัก เขาจะทิ้งเราจริงไหม…?
ประเด็นเรื่องทิมที่อุ้มรักกับน้ำพูดถึงมันจบลงไปแล้ว ไม่มีใครต้องเสียใจหรือเสียน้ำตา เพราะมันเป็นเพียงเรื่องที่ใครบางคนที่ไม่หวังดีสร้างขึ้น หากจะมีใครสักคนที่เสียใจก็คงเป็นคนสร้างเรื่องเองนั่นล่ะ ยุ่งกับใครไม่ยุ่ง กล้ามายุ่งกับแฟนทิม!
---------------
มหาวิทยาลัยของนีออนน้อย
เมื่อได้เวลาเลิกเรียนนีออนก็ขอให้เพื่อนช่วยไปมหาวิทยาลัยของพี่ไทม์เป็นเพื่อนหน่อย เพราะนีออนจะไปจัดการกับคนที่มาแอบอ้างเป็นแฟนพี่ไทม์ วันก่อนนีออนเข้าเฟซบุ๊กของพี่ไทม์แล้วดันไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งอัพรูปคู่กับพี่ไทม์ท่าทางสนิทสนม แถมยังบอกว่าพี่ไทม์เป็นแฟนอีกด้วย พอนีออนถามพี่ไทม์ก็บอกว่าเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยแล้วมาขอให้พี่ไทม์ช่วยแกล้งเป็นแฟนให้หน่อยเพราะถูกแฟนเก่าตามรังควาน นีออนเลยถามว่าทำไมต้องเป็นพี่ไทม์ด้วย พี่ก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกันแต่เห็นเขาเดือดร้อนเลยช่วยเขา ไม่นึกว่าเขาจะอัพรูปขึ้นเฟซบุ๊กแล้วบอกว่าเป็นแฟนกันจริงๆ ไทม์บอกน้องว่าจะจัดการเรื่องนี้เองนีออนไม่ต้องเป็นห่วง แต่จะให้หนุ่มน้อยน่ารักของเราอยู่เฉยก็คงไม่ได้ ของใคร ใครก็หวงทั้งนั้นล่ะน่า วันนี้นีออนเลยจะไปที่มหาวิทยาลัยของพี่ไทม์ให้เห็นกับตาไปเลยว่าพี่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นได้จริงไหม
“กะปอม จะไปไหนกันน่ะ?”
ขณะที่พลพรรคของนีออนกำลังเคลื่อนพลจะไปรอรถ เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังมา กลุ่มของนีออนเลยหันกลับไปมองทางต้นเสียงกันหมด เด็กหนุ่มรุ่นพี่คนหนึ่งกำลังเดินมาหาเจ้าของชื่อ
“จะไปมหา’ลัยMเป็นเพื่อนนีออน ป๋ามี’ไรเปล่า?”
ปอมปอมเอ่ยถามคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า ชีวา หรือป๋าของปอมปอมกวาดตามองเด็กรุ่นน้องที่ยืนหน้าสลอนแล้วหันมามองปอมปอมที่เลิกคิ้วมองป๋าชีวารอคำตอบ
“เปล่า คือ... จะบอกว่าเดี๋ยวไปส่งให้ไหม?”
“มาแปลกนะเนี่ยวันนี้ ป๋าไอ้ปอมใจดีด้วยเว้ย”
ชีวาเอ่ยถามน้องกะปอมน้อยของเขา เลยได้คำแซวตามมาทันทีทันใด
“แซวๆ แกไม่ต้องไปเลยจูน” ชีวาตอบโต้คนแซวแก้เก้อ
“อ๊ายยย ไม่ได้นะคะป๋าขา จูนต้องไปนะคะจุดๆนี้”
“สะดีดสะดิ้ง เดี๋ยวโดนเตะ!”
“ว๊าย ป๋าแกใจร้ายมากปอมปอม ฉันรับไม่ได้”
จูนกระโดดหลบหลังปอมปอมแล้วรีบฟ้องเพื่อนเมื่อชีวายกเท้าตั้งท่าจะเตะจริง ชีวาชะงักเมื่อจูนดันปอมปอมมาบังหน้า เด็กหนุ่มกระแอมเบาๆก่อนเปลี่ยนมาออกคำสั่งเสียงเข้มแทน
“ใครจะไปก็ขึ้นรถ แต่ถ้ายังมัวแต่วี้ดว้ายกระตู้วู้ ก็อยู่นี่แหละ”
นีออนกับปอมปอมเลยเดินตามชีวาไปที่รถตามคำสั่งประกาศิต จูนรีบวิ่งตามทันทีเหมือนกัน
“รอเจนนี่ด้วย~”
“เจนนี่ นี่ใครวะ?”
“ป๋า เลิกแขวะมันได้แล้ว”
ชีวาหยุดเดินแล้วหันมากวนจูนอีกรอบเลยโดนปอมปอมดุเข้าให้ ชีวายักไหล่ก่อนคว้ามือปอมปอมเดินไปด้วยกันหน้าตาเฉยทำให้จูนอดแซวไม่ได้
“อะโฮะๆๆ มีจับมงจับมือ”
“สงสัยตุ๊ดอยากโดนเตะ!”
“ว้ากกก!!” จูนกระโดดเหย็งไปหลบหลังนีออน ดูแต่ละคนที่หลบจะตัวเล็กกว่าจูนทั้งนั้นเลยอ่ะนะ
“เสียงแมนมากเลยเจนนี่”
นีออนแซวเพื่อนแล้วพากันหัวเราะ ทั้งหมดขึ้นรถของชีวา ป๋าของปอมปอมไปที่มหาวิทยาลัยของพี่ไทม์ นีออนลงมารอพี่หน้ามหาวิทยาลัย ดูนาฬิกาแล้วพี่คงเลิกเรียนนานแล้วด้วย รอไม่นานก็เห็นพี่ไทม์เดินมากับสาวในเฟซบุ๊ก นีออนกำหมัดแน่น จูนมองตามสายตาเพื่อนแล้วเอ่ยถาม
“อย่าบอกนะว่าพี่(ผู้หญิง)คนนั้นเป็นแฟนแกน่ะนีออน?”
“ใช่!” นีออนตอบไปเสียงดังฟังชัด พี่ไทม์นั่นล่ะแฟนนีออนคนนี้!
“หา!!?” จูนถึงกับเหวอเมื่อเข้าใจไปคนละทาง
“เอ่อ... อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ คู่แข่งแกเพอร์เฟคขนาดนั้น ฉันว่าแกแพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้งแล้วล่ะ”
“ยัยจูน!” ปอมปอมเรียกเพื่อนเสียงดัง เป็นห่วงความรู้สึกของนีออน
“ก็มันจริงนี่ สูงยาวเข่าดี หน้าตาก็ดีมีสง่าราศีเป็นที่สุดแบบนี้ แกว่าไม่จริงหรือไง?”
จูนยังลอยหน้าเถียง นีออนที่มองพี่ไทม์กับพี่ผู้หญิงคนนั้นอยู่สักพักแล้วก็ก้าวเข้าไปหาคนทั้งคู่ จูนหันมาเห็นเพื่อนเดินผ่านไปแวบๆเลยร้องทักอย่างตกใจ
“เฮ้ย! นีออน”
นีออนเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ไทม์ พี่ผู้หญิงคนนั้นมองนีออนงงๆ ไทม์เองก็มองน้องอย่างแปลกใจไม่คิดว่าน้องจะมาหา ปอมปอมกับจูนพอมาเห็นใกล้ๆถึงจำได้ว่าเป็นพี่ไทม์ พี่ชายของนีออน
“อ้าว นี่มันพี่ชายไอ้ออนไม่ใช่เหรอวะ?” ปอมปอมเอ่ยถามจูน
“นั่นดิ พี่มันแย่งแฟนมันเหรอ!?”
ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าเพราะไม่รู้
“ใครกันคะไทม์?”
พี่ผู้หญิงเอ่ยถาม เพื่อนนีออนหันมามองหน้ากัน ชีวากอดอกมองสถานการณ์
“ตายล่ะ” ปอมปอมว่าเมื่อบรรยากาศรอบกายเริ่มมาคุยิ่งกว่าเก่า
“ตายแหง” ชีวาซ้ำอีก
“น้องชายไทม์เหรอคะ?” พี่ผู้หญิงยังถามอีกหน
“อ๋อ นี่นีออนเป็น…”
“เป็นแฟน”
หนุ่มน้อยเอ่ยแทรกคำพูดพี่ เพื่อนๆนีออนพากันมองหน้ากันงงๆ
“พี่ไทม์ไม่ใช่พี่ แต่เป็นคนรักของผม”
คราวนี้แจ่มชัดโดยไม่ต้องใช้ลำโพงขยาย ทุกคนพากันอึ้งกิมกี่กับสิ่งที่นีออนบอก
“ล้อเล่นอะไรกันจ๊ะ?” พี่ผู้หญิงเอ่ยถาม สีหน้าเริ่มเจื่อน
“พี่เห็นว่าผมล้อเล่นเหรอ?” นีออนถามเสียงแข็ง ไทม์แตะแขนน้องเบาๆบอกให้น้องใจเย็น
“นีออนใจเย็นๆนะ”
นีออนสะบัดมือพี่ออก ก่อนเปลี่ยนมาเป็นคนกอดแขนพี่เองแล้วบอกกับพี่ผู้หญิงตรงหน้า
“คนนี้แฟนผม กรุณาอย่ามาแอบอ้าง เพราะผมไม่ชอบ”
“จริงเหรอคะไทม์?” หญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มนั้นยังคงเอ่ยถามไทม์ ท่าทางรับไม่ได้
“ขอโทษนะเมย์”
“กรี๊ดดดดดดดดด”
จบคำของไทม์เสียงกรีดร้องจากสาวเจ้าก็ดังยาวจนนีออนกับเพื่อนต้องยกมือปิดหู
“ไอ้พวกบ้า!! ฉันก็นึกว่าชายแท้ ที่ไหนได้ อ๊ายยยย”
สาวเมย์เดินกระแทกเท้าอย่างขัดใจออกไป หลงคิดว่าคนเพอร์เฟคอย่างไทม์จะไม่เป็นแบบนั้น แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ถูกรูปลักษณ์ภายนอกหลอกจนได้ ผู้ชายสมัยนี้มันไว้ใจไม่ได้ อ๊ายยยย ขัดใจ!!
เพื่อนของนีออนมองตามสาวเมย์ตาปริบๆ นีออนละจากแขนพี่แล้วเดินออกไปทำให้ไทม์ต้องรีบเดินตาม
“จริงเหรอวะ?”
“แกก็เห็น”
สองหนุ่มน้อยที่เหลือถามกันเองแล้วตอบกันเอง สีหน้ายังอึ้งผสมงง เข้าใจมาตลอดว่าพี่ไทม์คือพี่ชายของนีออน สรุปคือพวกเขาคิดไปเองสินะ ชีวามองสองหนุ่มน้อยที่ยังงงงวยไม่หาย ก่อนจับแขนคนละข้างแล้วลากไปที่รถเพื่อกลับบ้านกันต่อไป
ทางด้านนีออนน้อยที่เดินดุ่มนำหน้าพี่ไทม์มา พอเรียกแท็กซี่แล้วเข้าไปนั่งไทม์ก็รีบก้าวขึ้นมาตามน้องทันที เด็กหนุ่มบอกที่หมายกับลุงแท็กซี่แล้วก็ได้แต่นั่งเงียบ ลอบมองหน้าน้องที่นั่งกอดอกเงียบอยู่ รถเคลื่อนตัวไปได้สักครู่นีออนก็รู้สึกอยากทุ่มเครื่องเสียงในรถของลุงแท็กซี่แกจริงๆ เปิดเพลงได้โดนต่อมนีออนมาก ยิ่งฟังยิ่งอยากฆ่าคนนนน :m31:
**คนนี้แฟนฉัน รักกันมาก่อนเธอ เธอก็เพิ่งมาเจอ รีบถอยไปเสียดีกว่า
เธอมันไม่ใช่นางเอก เธอเป็นแค่ตัวอิจฉา อย่าเสียเวลาบีบน้ำตาอีกเลยได้ไหม
มาทางไหน ให้เธอกลับไปทางนั้น ตื่นจากความฝัน ยอมรับความจริงให้ได้
เธอเองก็หน้าตาดี คงมีคนเอาใช่ไหม อย่าเลยอย่าแย่งเขาไป ยังไงฉันก็ไม่ยอม
อย่าคิดแย่งแฟนฉันไป ยังไงฉันก็ไม่ยอม…
(คนนี้แฟนฉัน นุ้ย สุวีณา อาร์สยาม)
+++++++++++++++
กลับมาถึงหอพักนีออนก็ไม่ยอมพูดกับพี่สักคำ วางกระเป๋าแล้วก็ไปอาบน้ำตามความเคยชิน ไทม์ไม่ได้ลงไปซื้ออะไรอย่างเคย แต่นั่งรอน้องอาบน้ำเสร็จจะได้คุยกัน พอนีออนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็มาเปิดโทรทัศน์ดู ไทม์เดินมานั่งข้างๆ มองน้องอยู่นานน้องก็ยังใจแข็ง ไม่เอ่ยทัก ไม่พูดด้วย เอาแต่นั่งกอดหมอนดูโทรทัศน์อยู่อย่างนั้นไม่สนใจเขาเลย
“โกรธเหรอครับ?” ไทม์เอ่ยถามขึ้นมาก่อน แต่ก็ยังได้รับความเงียบตอบกลับมา
“นีออน…”
“ออนหึงอ่ะ หวงด้วย หวงมากๆๆๆ”
นีออนกำหมัดกระหน่ำทุบหมอนที่ตนเองกอดอยู่ ไทม์ผงะเล็กน้อยกับอารมณ์นี้ของน้อง
“พี่ไทม์เป็นแฟนออนนะ”
หนุ่มน้อยว่าหน้างอ ไทม์ขยับเข้าใกล้น้องแล้วลูบหลังเบาๆให้คลายอารมณ์โกรธลง
“พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขานะ”
“ออนรู้ พี่ใจดีกับคนอื่นออนพอเข้าใจ... ออนคิดว่าแบบนั้นนะ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ พี่ไทม์เป็นแฟนออนอ่ะ แต่... แต่ก็มีคนมาแอบอ้างเอาพี่ไปบอกกับใครต่อใครว่าเป็นแฟนเขา แล้วพี่ก็…” นีออนน้อยละล่ำละลัก มันจุกอกอ่ะ
“ขอโทษครับที่ทำให้นีออนไม่สบายใจ”
นีออนส่ายหน้ารัว สีหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ออนต่างหาก ออนใจแคบ ออนไม่อยากให้พี่สนใจใครมากกว่าออน ไม่อยากให้ใจดีกับใครนอกจากออน ออนนิสัยไม่ดี”
ไทม์คว้าตัวน้องมากอด ลูบหลังปลอบน้องต่อ กระซิบบอกข้างหู
“รักนีออนคนเดียวนะครับ”
นีออนกอดตอบพี่แน่น เขาคิดอะไรบ้าบอไปเอง มันรู้สึกร้อนๆเหมือนมีควันออกมาจากหูเลย หน้าก็ร้อนไปหมดด้วย รู้เลยว่าตัวเองโกรธมากๆตอนที่เห็นพี่เดินควงกับใคร
ไทม์ดันตัวน้องออกมาจากอ้อมแขน มองสบสายตากับน้องด้วยความรู้สึกหวามไหว เคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ กดจูบน้องแผ่วเบา ค่อยๆละเลียดชิมรสหวาน ลิ้นเล็กเริ่มรู้งานส่งมาพัวพันกับพี่อย่างกล้าๆกลัวๆ ไทม์ค่อยรั้งชายเสื้อน้องถอดออกจนพ้นกาย ดันตัวน้องให้เอนนอน พอถอนจูบนีออนก็ผวาตามติด ไทม์รวบดูดลิ้นเล็กนั้น มือลูบแผ่นอกบาง ตามด้วยริมฝีปากของตนเองที่เลื่อนไล้ลงมา โลมไล้เล้าโลมจนน้องโอนอ่อนผ่อนตาม แต่อยู่ๆไทม์กลับผละถอยห่าง ความหนาววูบพัดผ่านกายทำให้นีออนยกตัวขึ้นมามองพี่งงงัน
“ทำไมครับ?”
ไทม์ไม่ตอบคำถามน้องกลับลุกจากเตียงจะเดินหนี นีออนดึงมือพี่ไว้แล้วเอ่ยรั้งสีหน้าเว้าวอน
“พี่ไทม์ อย่าทิ้งออน”
“ไม่นีออน ไม่ใช่ตอนนี้”
ไทม์ข่มใจบอกกับน้องไปแบบนั้นแล้ว มือที่จับเขาเอาไว้ก็ปล่อยออก นีออนพลิกตัวนอนหันหลังให้พี่แล้วเงียบไป ไทม์เดินออกไปจากห้องเพื่อสะกดอารมณ์ตัวเอง คนรักกันอยู่ใกล้กันมันก็ต้องมีบ้างที่อยากกอดอยากจูบ แต่ที่มากไปกว่านั้นเขายังไม่อยากให้มันเกิดขึ้นในตอนนี้ เพราะรู้ว่าน้องรักและยินยอมเขาได้หากเขาต้องการ เขาถึงไม่อยากเอาเปรียบน้อง ผ่านไปสักพักใหญ่เด็กหนุ่มถึงเดินกลับเข้ามาในห้องนอน น้องหลับไปแล้ว ไทม์ก้าวขึ้นไปบนเตียงนอน ไล้ปลายนิ้วกับแก้มคนหลับเบาๆ
“พี่อยากให้นีออนเข้าใจถึงความหวังดีของพี่นะ”
เด็กหนุ่มโน้มตัวลงจูบข้างขมับน้อง นีออนขยับพลิกตัวกลับมาลืมตามองพี่
“ยังไม่หลับเหรอ?”
ไทม์เอ่ยถามน้องเก้อๆ นีออนหลุบสายตาลงต่ำเหมือนคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงช้อนสายตาขึ้นมองพี่
“พี่ไทม์... ออนรู้สึกขอบคุณพี่อยู่เสมอ รู้ว่าพี่หวังดี แต่ถ้าพี่หวังดีกับออนแล้วทำให้ตัวพี่แย่ ออนก็อยากให้พี่ไทม์ทำตามใจตัวเองบ้าง”
พอพูดแล้วนีออนก็เขินหน้าแดง ก็คำพูดของเขามันเหมือนเชิญชวนพี่อย่างไรอย่างนั้น แต่สุภาพบุรุษลูกผู้ชายอย่างพี่ไทม์ก็ยังคงไม่คิดฉวยโอกาสนี้อยู่ดี เด็กหนุ่มมองน้องที่ก้มหน้าหลบสายตาของเขา เชยคางน้องน้อยขึ้นมา ยิ้มให้น้องแล้วสบตาเรียวรีนั้นก่อนบอก
“ขอบคุณที่นีออนเป็นห่วงว่าพี่จะแย่เอาน่ะ แต่พี่ก็ยังคงยืนยันว่าพี่รอได้”
“ถ้าออนบอกว่าออนไม่อยากรอแล้วล่ะ”
พูดออกไปแล้วแก้มที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงกว่าเดิม ไทม์ถึงกับเพ้อ กดจมูกหอมแก้มน้องอย่างหมั่นเขี้ยว
“ยั่วได้ยั่วดีนะ ถ้าพี่ทำจริงอย่าร้องไห้แล้วกัน”
“ไม่ต้องมาขู่”
“ท้าทายเหรอ?”
ไทม์หรี่ตามองร้ายๆ นีออนอมยิ้ม มือประคองแก้มพี่เอาไว้ ไทม์โน้มใบหน้าลงหาจนปลายจมูกแตะกัน หนุ่มน้อยมองตาพี่แล้วยิ้มบอก
“รักพี่ไทม์นะ คนดีที่หนึ่งของออน”
“ครับ รักนีออน เด็กดื้อที่หนึ่งของพี่เหมือนกัน”
“ฮื้อออ ไหงงั้นอ่ะ”
นีออนเอ่ยประท้วงก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมา ทุกวันเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือความสุข ทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้างตามประสา แต่ไม่ว่านานเท่าไหร่ หัวใจที่มีให้กันและกันนี้ก็จะไม่มีวันแปรเปลี่ยนไป...
TBC
หวาน :m1:
เรื่องนี้มันหื่นได้แค่นี้จริงๆนะ เอิ้กๆ
พล็อตหลักของเรื่องมันเกิดมาจากว่า สมมติว่ามีลูกชายแบบน้องแฝด เรื่องราวมันเลยดำเนินมาแบบเรียบเรื่อยสุดๆ
สงสัยไหมว่าทำไมเรื่องนี้ถึงปลอดNC เพราะว่าพอจะถึงฉากแบบนั้นที่ไรก็จะรู้สึกว่า อ๊ายยย ลูกแม่>///< แล้วพี่ไทม์กับพี่น้ำก็
อดไปตามระเบียบ 555
ปล. มีใครสังเกตเห็นน้องปอมปอมบ้าง นอกจากแว้บไปเรื่องน้องตาต้าแล้วยังแอบแว้บมาเป็นเพื่อนนีออนน้อยด้วย ฮ่า
ปล.2 ส่วนเรื่องใหม่ใสๆปิ๊งๆยังไม่ไปถึงไหนเลย ไม่มีเวลาปั่นเท่าไหร่ (เวลาเข้าเล้าก็ไม่ค่อยมี แฮ่) อารมณ์ไม่เสถียรด้วยใน
แต่ละวันเลยไปได้ทีละนิดละหน่อย
ตอนนี้เลยขอเอาเรื่องน้องเปียวให้รอดก่อน55+ สปอยส์ว่าเรื่องน้องเปียวจะมีภาค2 ตัวเอกคือเฮียอเล็กซ์!! อั้ยยะ>.<
ปล.3 ตอนพิเศษรักใสปิ๊งจะแบ่งเป็นของแต่ละคู่ไปเลยนะคะ มีกี่คู่กันล่ะหว่า?? เริ่มต้นด้วยทิม+กร แท้แด่มมม
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาโดยตลอดค่ะ เดี๋ยวแวะไปจิ้มบวกก่อนเน้อ
พบกันตอนหน้า FULL OF HAPPINESS (((END)))
+++++++
จิ้มบวกขอบคุณทุกท่านเรียบร้อยค่ะ
:c3:
-
เจ็บไหมพี่น้ำ :m20:
พี่ไทม์สุภาพบุรุษลูกผู้ชายมากๆๆ o13
:กอด1: :L2:
-
เข้าใจอารมณ์ อ๊ายย ลูกแม่เลยค่ะ :laugh:
ก็น้องแฝดน่ารัก น่าทะนุถนอมขนาดนี้ ไม่อยากยกให้พี่ไทม์กับพี่น้ำเลย ถึงจะเป็นพระเอกที่แสนดีก็เหอะ :m20:
แต่นีออนน้อยหึงน่ารักจังเลยนะ มีการโทษตัวเองว่าใจแคบด้วย ก็แฟนของเราอะ เราก็ต้องรักมากหวงมากธรรมดาล่ะเนอะ :o8:
พี่ไทม์เขาคงชอบให้นีออนน้อยหึงบ่อยๆแหง ก็พี่แกได้กำไรเย๊อะเยอะ :haun4:
สงสารแต่พี่น้ำแหละ นอกจากจะอดหื่นแล้วยังเจ็บตัวอีก :jul3:
-
พี่ไทม์สุภาพบุรุษมากเลย น่ารัก พี่น้ำงานนี้เลยดูหื่นๆไปแทน 55555
-
น้องออนนนนน (โหยหวน)
น่ารักมาก ยั่วซะด้วย
แต่พี่ไทม์เพอร์เฟคแมน ไม่มีไหวติง
เอ๊ะ!!! รึพี่ไทม์จะเป็นฤาษี.....ห่ะ ล้อเล่น 555+
อดทนไว้พี่ แม่น้องแฝดหวงต้องทำใจนิดนึง
น้องอุ้มก็น่ารักนะ พี่น้ำก็หื่นนิดๆ
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ....ใจหาย ^^
-
เราก็นึกว่านีออนจะเสร็จพี่ไทม์ซะแล้ว
-
แฝดน้อยอยู่รอดปลอดภัย เย้ ๆ ยังเด็กอยู่ยังไม่ต้องสนใจเรื่องนี้หรอกเนาะ พี่ ๆ ต้องเข้าใจตรงนี้ระโดยเฉพาะพี่น้ำ 55
-
สุภาพบุรุษจริงๆเลยพี่ไทม์
คนอ่านเลยแห้วต่อไป เพราะคนแต่งยังไม่อยากให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝา :z3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นีออนน้อย เจ๋งมาก แฟนเราหนิเนอะ :impress3:
-
แอบแปลกใจกับอิโมในนิยาย ฮ่าๆๆ เพราะปกตินิยายคุณวันใหม่ไม่เคยใส่อิโมมาเลย เพิ่งจะมาตอนนี้นี่แหล่ะ ^^
-
ขำพี่น้ำโดนบาทาอรหันต์ร่วงตกเตียงไปซะงั้น คุคุคุคุ
-
:กอด1:น่ารักทั้งสองคู่เลย
-
นีออนยังแรงแซงหน้าเช่นเคยอ่ะ 555+ :laugh:
ส่วนยัยเมย์อะไรนั่น อยากเอาไปแอบอ้างดีนัก
รู้ความจริงเข้าไปถึงกับเป็นบ้าเสียสติไปเลยทีเดียว สมน้ำหน้า หุหุ o18
-
:กอด1:รักจัง รักน้องๆในเรื่อง
-
น่ารักอะ ตอนแรกอ่านพี่ไทม์คงไม่ค่อยหื่นหรอกมั้ง
เจอพี่น้ำ หื่นแสดงออกนะเธอ 5555
พอมาอ่านพาร์ทในห้องนอนของนีออนแล้ว พี่ไทม์แกก็หื่นเหมือนกันนิหว่า 5555
น่ารักอะ อ่านไปยิ้มไป นีออนตัวน้อยน่ารักมากมาย
-
อยากรู้เรื่องทิม-กรจังว่าทิมตามไปจัดการเรื่องอะไรที่กรุงเทพ
-
ฮาพี่น้ำ โดนอุ้มถีบ :m20:
วินกวนมาก น่าปวดหัวแฮะ
น้องออนมีตามหึง ประกาศตัวถึงมหาลัย ก็แฟนหล่อเลิศซะขนาดนี้นี่นาเนอะ
บวกๆ
-
ที่จริงหมั่นไส้ไทม์นะ ปล่อยให้ผู้หญิงควงแขนอยู่ได้
แต่น้องออนหวงแฟนได้น่ารักมากเลย
ปล่อยให้ไทม์รอไปอีกสักสองสามปีก็ดีนะ 5555
น้องอุ้มให้พี่น้ำชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้ เดี๋ยวพี่น้ำงอนนะ
บวกหนึ่งจ้าสำหรับความน่ารักของน้องออนกับน้องอุ้ม
-
หวานจริงดั่งว่า nc เล็กๆอย่างนี้แหละเหมาะสมกับน้องแฝดทั้งสอง
ให้เป็นแบบใสปิ๊งๆๆๆ แต่พี่น้ำน่ะสิจะทำให้น้องอุ้มไม่ใสซะแล้ว
เจอน้องอุ้มสกัดดาวรุ่งซะก่อน เล่นเอาตกเตียงเลยทีเดียว :laugh:
เอาน่า ยังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนานนนน ไม่ต้องรีบร้อนนะสองหนุ่ม
พี่น้ำต้องดูพี่ไทม์เป็นตัวอย่าง คนดีที่หนึ่ง :o8:(พูดตามน้องนีออน)
นีออนนอกจากจะน่ารักแล้วยังน่ากลัวอีกด้วย ไม่เชื่อถามพี่ไทม์ได้
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอเนี่ย เห็นชื่อตอนก็ยิ้มแล้วล่ะ ^^
อะไรก็ไม่เท่าที่บอกว่าน้องเปียวจะมีภาค 2 จะรอนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดแทนคำขอบคุณ
-
โอ๊ยๆๆอินู๋ออนอ้อน
ได้น่ารักน่าชัง
ขนาดหึงนะเนี่ย
ยังอ้อนได้อีก
:กอด1: :z2: :L1:
-
จะจบแล้วหรอ ยังไม่อยากให้จบ 5555555555+
o13 บวกเป็ด
-
มันเป็นเรื่องใสๆเนอะ เพราะงั้นพ่อพระเอกทั้งสอง อดไปนะจ๊ะ 5555555555555
-
ดีแล้วนิออน ตัดไฟเสียแต่ต้นลม
ไอ้พวกที่ให้แกล้งเป็นแฟนเนี้ย ส่วนใหญ่หวังงาบทั้งนั้นล่ะ
-
เอาให้ครบทุกคู่นะ :m4:สงสัยตอนพิเศษคงจะหลายตอนแน่ ๆ
-
จบแบบสุขสมเลยนะ แต่งเลยๆๆๆ แต่งงานกันเลย ให้เป็นการใช้ชีวิตคู่ไปเลย
-
น่ารักจังเลยยยยยย ขอหยิกแก้มด้วยคนได้มั้ยเนี่ยยย อิอิอิ
-
รอจ้า
-
น่ารักสมชื่อ รักใสปิ๊ง มากอ่ะค่ะ :กอด1:
ใช้เวลา 2 วันในการตามอ่านจนตามทันแล้ว
เย้ๆ เป็นกำลังใจให้กับนักเขียนนะคะ
สู้ๆ ค่ะ :3123: :3123:
-
:กอด1: :L1:
-
++คำเตือน++ อย่าอ่านตอนนี้เวลาหิว~~
รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (29) FULL OF HAPPINESS ((END))
“นีออน พี่ไปทำงานนะครับ ตื่นยังเอ่ย?”
ไทม์ในชุดเสื้อเชิ้ตผูกไท กางเกงสแลคเรียบกริบพร้อมจะไปทำงานดังว่า เอ่ยเรียกอีกคนที่อยู่ภายในบ้าน ใช่ บ้าน... บ้านของเขากับนีออน
“ตื่นแล้วครับ... พี่ไทม์ เนคไทสีฟ้าอ่อนของออนหายอ่ะ”
เสียงนีออนน้อยดังแว่วออกมาจากในห้องนอน ไทม์เดินเข้าไปหาน้องที่กำลังก้มๆเงยๆหาเนคไทเจ้าปัญหาในตู้เสื้อผ้า รูปร่างผอมเพรียวในชุดทำงานไม่ต่างจากพี่ นีออนน้อยที่น่ารัก
“หืม? หายไปไหนครับ เมื่อวานพี่ยังเห็นอยู่ในตู้อยู่เลยนา” ไทม์เลิกคิ้วถามน้อง
“ไม่รู้อ่ะ”
นีออนยืดตัวขึ้นจากที่มุดเข้าไปหาของในตู้เสื้อผ้า มุ่ยหน้าแล้วกอดอก เด็กน้อยน่ารักในวันวาน มาวันนี้กลายเป็นหนุ่มน้อยวัยทำงานไปเสียแล้ว รูปร่างหน้าตาที่เปลี่ยนไปดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นตามวัย ทรงผมถูกตัดซอยและเซ็ตอย่างดีไม่ให้ดูเป็นวัยรุ่นจ๋าจนเกินไปนัก เพราะตอนนี้นีออนเข้าทำงานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เอาของพี่ไปก่อนไหม สีเดียวกันเลย”
ไทม์เอื้อมหยิบเนคไทสีฟ้าของตนเองออกมายื่นให้น้อง นีออนรับมาดูแล้วว่า
“ก็ออนเลือกมันก็ต้องสีเดียวกันสิพี่ไทม์นี่”
หนุ่มน้อยเอามาพลิกๆดู สีหน้ายังมุ่ยอยู่ มือก็คล้องเนคไทเส้นเล็กที่คอ ไทม์ขยับมายืนตรงหน้าแล้วจับเนคไทผูกให้น้อง
“มาพี่ผูกให้”
นีออนเอ่ยขอบคุณพี่เบาๆแล้วยืนนิ่งให้พี่ผูกให้ ไทม์ผูกเนคไทให้น้องไปก็อมยิ้มอารมณ์ดีไป นีออนมองหน้าพี่ที่มีรอยยิ้ม กลอกตาไปมาแล้วอมยิ้มตาม อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่ปลิวหาย
“อ่ะ เสร็จแล้วครับผม”
ไทม์เอ่ยบอกเมื่อผูกไทให้น้องเรียบร้อย นีออนก้มลงมองแล้วจับๆสองสามทีก่อนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พี่ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วทั้งคู่จึงลงมาชั้นล่างเพื่อจะออกไปทำงานกันต่อไป
“เดี๋ยวพี่ไปทำงานแล้วนะ เจอกันเย็นนี้ครับ”
“ครับ”
ไทม์หอมแก้มน้องก่อนขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งออกไปทำงาน นีออนเองก็ขับรถอีกคันไปที่ทำงานของตนเองเช่นกัน ก่อนที่จะกลับมาพบกันเย็นนี้ที่บ้านสวนของน้องแฝด เพราะมีนัดทานข้าวกันทั้งครอบครัว
หลังจากเรียนจบกันแล้ว ไทม์ก็ได้สมัครเข้าทำงานที่สำนักงานกฎหมายแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯเลย เพราะนีออนน้อยยังต้องเรียนอยู่ที่นั่นอีกสองปี ไทม์จึงถือว่าอยู่เป็นเพื่อนน้องไปในตัว และคาดว่าระยะเวลาสองปีที่ทำงานอยู่ที่นั่นคงมีเงินเก็บจากการทำงานอยู่บ้างล่ะ
พอนีออนเรียนจบหลังจากนั้นก็เข้าทำงานที่ธนาคารแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯเช่นกัน ถือเป็นใบเบิกทางในการทำงาน เมื่อทุกอย่างอยู่ตัวแล้วนีออนจึงทำเรื่องขอย้ายมาประจำที่สาขาบ้านเกิดของตนเอง นีออนกลับมาอยู่ที่บ้านเป็นปีไทม์ถึงได้ตามกลับมา พอออกจากงานที่เมืองกรุงมาคุณพ่อของไทม์ก็มีงานไว้รองรับอยู่แล้ว แต่ลูกชายจำเป็นต้องแสดงความสามารถฝ่าด่านเข้ามาให้ได้ และไทม์ก็ไม่ทำให้พ่อผิดหวัง สามารถพิสูจน์ตัวเองเข้ามาทำงานที่เดียวกับพ่อจนได้
ทำงานไปเก็บเงินไปจนมีเงินพอที่จะปลูกบ้านหลังเล็กๆ ไทม์ก็อยากให้น้องมาอยู่ด้วยกัน ไทม์จึงขอให้คุณพ่อกับคุณแม่ไปสู่ขอนีออนให้ ทีแรกที่คุณพ่อคุณแม่ได้ฟังคำขอก็ถึงกับหันมามองหน้ากัน ก่อนที่คุณแม่พี่ไทม์จะเอ่ยถามลูกชายว่าเอาอย่างนั้นจริงหรือ เมื่อคนเป็นลูกยืนยันมั่นเหมาะว่าอยากให้เป็นเช่นนั้นจริง ท่านทั้งสองจึงจัดการให้ตามนั้น
ท่านทั้งสองได้ไปพูดคุยเรื่องดังกล่าวกับคุณพ่อคุณแม่น้องแฝด ทางฝ่ายนั้นเองก็มึนงงไม่แพ้กันว่าจะจัดงานแต่งกันได้จริงหรือ แต่เมื่อไทม์ยืนยันว่าอยากให้เกียรติน้องนีออนกับคุณพ่อคุณแม่ที่เลี้ยงน้องมา แม้น้องจะไม่ใช่ผู้หญิงที่จะสามารถแต่งงานกันตามกฎหมายได้ อย่างน้อยก็อยากให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ และเป็นสักขีพยานในความรักที่ทั้งคู่มีต่อกันและมั่นคงตลอดมา คุณแม่น้องแฝดถึงกับน้ำตาคลอเมื่อได้ยินพี่ไทม์พูดเช่นนั้น มีคนที่รักลูกของท่านไม่น้อยไปกว่าท่าน และยินดีจะดูแลกันตลอดไปแล้วเช่นนี้ คนเป็นแม่อย่างท่านก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ
เมื่อพูดคุยตกลงอะไรกันได้แล้วนั้น คุณแม่พี่ไทม์กับคุณแม่น้องแฝดจึงพากันไปหาฤกษ์พานาทีอันดีเพื่อเตรียมจัดงานมงคลให้ลูกๆ ไม่ได้จัดงานเอิกเกริกอะไร ผูกข้อไม้ข้อมือทำพิธีการเงียบๆและเชิญเฉพาะคนที่สนิทกันจริงๆเท่านั้น ไม่อยากให้เป็นขี้ปากชาวบ้านเขา แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะคนมีปากไว้พูดก็พูดกันไป ทุกคนในบ้านรู้และเข้าใจดี และพร้อมที่จะรับมือกับคำถามแปลกๆที่จะตามมา เพราะรู้ดีว่ามันจะอยู่ไม่นานแล้วมันก็จะผ่านไป
คนภายนอกมักจะมองว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องแปลกประหลาด ไม่มีใครเข้าใจหรอกว่าสิ่งที่เกิดมันมาจากความรักของคนทั้งคู่ เมื่อภาพที่ออกมามันไม่ใช่การแต่งงานของชายหญิงตามที่ควรจะเป็น แต่ในเมื่อคนในครอบครัวเข้าใจกันดี เพื่อนพ้องก็ร่วมยินดีมากมาย ทั้งนีออนและพี่ไทม์จึงไม่จำเป็นที่จะต้องกังวลกับสิ่งเร้ารอบกายให้มาก เพราะคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตคือคนในครอบครัว และคนที่อยู่ข้างกายกันเสมอไม่ว่าจะเจอะเจอกับปัญหาอะไรคนนี้ต่างหาก นั่นทำให้ทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันจนวันนี้
----------------
ณ บ้านปูนสองชั้นหลังหนึ่ง ด้านหลังบ้านเป็นครัวที่มีพื้นที่เปิดโล่งอากาศถ่ายเทได้สะดวก กลิ่นหอมๆของขนมหลายหลากลอยอวลไปรอบบริเวณ หญิงชราท่าทางยังดูแข็งแรงอยู่มากยืนอยู่หน้าเตาที่มีกระทะทองเหลืองตั้งอยู่ ใช้ไม้พายคนขนมแสนอร่อยในนั้น ขณะที่หันไปเรียกคนในบ้าน
“อุ้มรัก แป้งได้รึยังลูก?”
“คร้าบ มาแล้วครับ เนียนเหมือนหน้าอุ้มเลย”
อุ้มรักพูดแล้วหัวเราะตัวเอง หนุ่มน้อยโผล่ออกมาจากประตูบ้านพร้อมถาดใส่แป้งทำขนมที่นวดจนได้ที่ คุณย่าของพี่น้ำที่เอ่ยเรียกอุ้มรักเมื่อครู่หัวเราะชอบใจที่หนุ่มน้อยชงเรื่องเข้าตัวเอง แหม แป้งมันก็เนียนเหมือนหน้าอุ้มจริงๆนั่นล่ะนะ
น้องนิ้งถือถาดใบเตยที่ช่วยกันเย็บเป็นกระทงออกมารอใส่ตะโก้ที่จะทำเป็นลำดับต่อไป แล้วไปนั่งที่แคร่ไม้ช่วยพี่อุ้มปั้นแป้งเป็นก้อนๆไว้ใส่ไส้ขนมที่ย่าทำเตรียมไว้ให้แล้ว พี่น้ำกับน้องน่านหอบใบตองที่ตากไว้จนยุบตัวพอจะห่อขนมได้แล้วมาช่วยกันเช็ดแล้วทาน้ำมันลงไปรอห่อขนม เมื่อทำจนครบแล้วน้ำจึงเลี่ยงไปช่วยคุณย่าคนขนมในกระทะแทน
วันนี้ทุกคนในบ้านได้หยุดตรงกันทำให้อยู่กันพร้อมหน้า น้องนิ้งที่เรียนจบมาแล้วเข้ามาทำเรื่องขนมไทยกับคุณย่าเต็มตัว เพราะเรียนด้านการตลาดมาจึงมีแนวทางในการคิดและปรับปรุงสินค้าให้เท่าทันตลาดอยู่เสมอ แม้รูปลักษณ์ภายนอกจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่รสชาติยังคงเป็นรสดั้งเดิมไม่เปลี่ยนไปทำให้ขนมของคุณย่ายังคงครองใจลูกค้าได้เสมอ
พี่น้ำเรียนจบภาษามาและได้เข้าทำงานเป็นไกด์นำเที่ยวในสถานที่ต่างๆในจังหวัดของตนเอง ไม่อยากทิ้งบ้านไปไกล อย่างน้อยๆหากต้องไปที่อื่นก็แค่เพียงไม่กี่วันก็กลับมา ตอนนี้พี่น้ำและน้องๆช่วยกันเก็บเงินจนสามารถเปิดร้านขนมให้คุณย่าได้สำเร็จแล้ว ร้านไม่ใหญ่มากนัก ตกแต่งน่ารักตามสไตล์ของน้องนิ้งกับพี่อุ้มรัก คนเขาชอบของน่ารักชอบตกแต่งเหมือนกันอยู่ด้วยกันได้ พี่น้ำกับน้องน่านเลยเป็นแค่คนยกของไป ร้านดูกะทัดรัดลงตัวพอดิบพอดี มีขนมหน้าตาสวยงามน่าทาน นอกจากจะอร่อยแล้วยังกลายเป็นของประดับร้านได้อีกต่างหาก
พอมีหน้าร้านเป็นของตนเองแล้วคราวนี้จึงสะดวกต่อการที่ลูกค้าจะมาสั่งขนม คุณย่าปลื้มใจใหญ่ที่หลานๆมีความมุมานะจนทำในสิ่งที่วาดหวังกันเอาไว้ได้ น้องน่านที่ยังคงเรียนอยู่ก็ตั้งใจเรียนให้สมกับที่พี่ๆพยายามกันมา เพราะอยู่ใกล้ชิดและได้ดูแลย่ามาตลอดทำให้น้องน่านเลือกเรียนแพทย์ ทุกคนในครอบครัวก็เป็นกำลังใจให้น้องเล็กคนนี้เต็มที่
เสียงพูดคุยกันผสานกับเสียงหัวเราะร่าเริงของน้องๆทำให้น้ำอมยิ้ม มองน้องอุ้มที่ยื่นหน้าเข้าไปดูคุณย่าห่อขนมใกล้ๆเพื่อทำตามแล้วรอยยิ้มยิ่งกว้างขึ้นไปอีก รู้สึกดีที่ทุกคนในบ้านรักและให้ความเอ็นดูน้อง ก่อนเอ่ยแซวน้องๆที่คุยกันไปทำงานกันไป
“นี่ รีบทำให้เสร็จเร็วๆเลยนะ กินเย็นนี้นะไม่ใช่อีกสามวันข้างหน้า”
“โห่~”
เสียงน้องๆพากันโห่พี่ชาย คุณย่าหัวเราะหลานชายที่ไม่มีพวก อุ้มรักกับน้องๆของพี่น้ำพอโห่แล้วก็พากันขำ ก่อนจะตั้งอกตั้งใจทำกันเต็มที่ เพราะเย็นนี้ทุกคนจะไปรวมตัวที่บ้านน้องแฝดกันทั้งหมด เดี๋ยวสักสี่โมงเย็นพี่ไอรักจะเอารถมารับ
หากมีเวลาว่างอุ้มรักก็มักมาช่วยที่บ้านพี่น้ำบ้าง บางทีพี่น้ำก็ไปช่วยที่บ้านอุ้มรักบ้างผลัดๆกันไป งานประจำของอุ้มรักคือไกด์นำเที่ยวเช่นเดียวกับพี่น้ำ มีที่เที่ยวมากมายที่ยังไม่มีใครเคยไปมากนัก ทำให้อุ้มรักอยากที่จะแนะนำสถานที่ต่างๆให้ทุกคนได้เห็นว่าเมืองไทยก็มีดีไม่แพ้ใคร ในตอนแรกนั้นอุ้มรักออกจะไม่มั่นใจนักว่าตนเองจะทำงานนี้ได้เพราะไม่ได้พูดเก่งเหมือนพี่ชายอย่างนีออน พี่น้ำบอกว่าเป็นไกด์ไม่จำเป็นต้องพูดเก่งมากมายเพราะไม่จำเป็นจะต้องพูดอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่ต้องรู้จังหวะที่จะพูดว่าควรพูดตอนไหน และเปิดโอกาสให้นักท่องเที่ยวได้ถามและอธิบายให้เขาเข้าใจ
อุ้มรักได้มาเป็นผู้ช่วยพี่น้ำอยู่สักพักหนึ่งจนเริ่มคุ้นชินกับการทำงาน แต่ก็เกือบจะไม่ได้ทำงานนี้อย่างจริงจังเมื่อพี่น้ำเกิดอาการหวงแฟนขึ้นมาเพราะมีคนมาตามจีบไกด์อุ้มรัก แต่สุดท้ายแล้วมันก็ผ่านมาได้ด้วยดีเมื่อคนที่มาตามจีบเขากลับประเทศเขาไป เมื่ออุ้มรักได้มาทำงานนี้จริงๆอุ้มรักก็ทำได้ ยิ่งรู้สึกสนุกกับมันผลที่ออกมาจึงดีอย่างไม่น่าเชื่อ
เสียงโทรศัพท์พี่น้ำดังขึ้น พี่น้ำเรียกน้องน่านมาช่วยกวนขนมในกระทะต่อแล้วตนเองจึงเข้าไปรับโทรศัพท์ที่วางเอาไว้ในบ้าน เพื่อนแอมโทรมาชวนไปเที่ยวราตรีกันในคืนนี้แต่น้ำก็ปฏิเสธไป เพราะมีนัดทานข้าวกับที่บ้านน้องอุ้ม และคืนนี้ก็คงไม่ว่างไปกับเพื่อนแอม เพราะน้ำจะนอนบ้านน้องอุ้ม พอแอมได้ยินเพื่อนว่ามาอย่างนั้นก็ร้องโหยหวนมาตามสาย เกิดอาการอิจฉาเพื่อนเพราะน้องเซียนไม่ค่อยยอมให้ทำการบ้านสักเท่าไหร่ ถ้าไม่บังคับกันนี่อย่าหวังจะได้แอ้ม ชีวิตคาสโนว่าช่างน่าสงสารนัก พอเพื่อนวางสายไปแล้วน้ำก็ได้แต่ส่ายหน้าขำ ริจะปราบเซียน... ก็ต้องทำใจน่ะนะ
---------------
แอมที่วางสายจากน้ำมาแล้วก็โทรหาไทม์ต่อ แต่ก็ได้รับคำปฏิเสธมาเช่นเดียวกัน หนุ่มคาสโนว่าชักจะเคืองเพื่อนกับแฟนที่หวานกันได้ตลอด ก็ตัวเขานี้หนาช่างอาภัพ มีแฟนกับเขาสักคนก็ไม่เค้ยไม่เคยจะตามใจกันสักนิด ดูอย่างตอนนี้สิ กลายเป็นลูกรักของคุณนายแม่ของเขาไปแล้ว เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“น้องเซียน ดูนี่สิลูก คุณแม่ว่าน่าจะใช้ดีนะคะ”
เสียงคุณนายแม่ของแอมดังแว่วมาให้หนุ่มคาสโนว่าท้อใจเล่น คุณแม่ชอบน้องเซียนก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ว่าช่วยเห็นใจลูกชายคนนี้สักนิดหนึ่งได้ไหม คนเขาอยากใช้เวลาอันน้อยนิดนี้กับแฟนบ้างคร้าบ
“ตกลงคุณแม่จะให้เซียนเป็นช่างทำผมจริงน่ะ ลูกค้าจะกล้าเข้าร้านไหมเนี่ย?”
แอมเดินเข้าไปหาสองแม่ลูกคู่ใหม่ในห้องนั่งเล่น เอ่ยแซวน้องเซียนที่คุณนายแม่ของเขาจะสนับสนุนให้เป็นช่างทำผมให้ดังเหมือนโทนี่ รากแก่น น้องเซียนเหล่ตามองพี่แอม สายตาแสดงความเคืองต่อคำแซว
“พี่ล้อเล่นน่ะ อย่าดุนักซี่”
หนุ่มแอมเอ่ยแก้เสียงอ่อย เซียนละความสนใจก่อนจะเปิดหนังสือเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์บำรุงผมดูกับคุณนายแม่พี่แอมต่อ พี่แอมเลยได้แต่นั่งถอนหายใจเฮือกๆ ดูแม่ย่ากับลูกสะใภ้เขาคุยกัน
ถึงตอนนี้พี่แอมก็ยังคงตัวติดกับแฟนไม่เปลี่ยน น้องเซียนสั่งหันซ้ายพี่แอมหัน สั่งหันขวาพี่แอมก็จัดให้ เอาใจกันขนาดนี้น้องยังไม่ยอมตามใจเขาเท่าไหร่เลย เผลอมองสาวทีเดียวโกรธไปสามวันเจ็ดวัน อภิโธ่ ทำผิดแค่นี้แต่ความดีไม่เคยเห็น เฮ้อ คาสโนว่าเศร้าใจ
“เอ้า มานั่งถอนใจอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะเราน่ะ วันนี้นัดถ่ายรูปโปรโมตร้านคุณน้าจีไม่ใช่เหรอ ไม่ไปเตรียมตัวล่ะ?”
คุณนายแม่เอ่ยถามพ่อลูกชายตัวดี ท่านรับปากเพื่อนไปแล้วว่าจะให้ลูกชายไปเป็นนายแบบจำเป็นเพื่อถ่ายภาพโปรโมตร้านสปาของเพื่อน
“ไม่ต้องเตรียมอะไรหรอกครับแม่ เพราะแอมหล่ออยู่แล้ว”
แอมเก๊กหน้าหล่อ คุณนายแม่หัวเราะเบาๆก่อนดูหนังสือกับน้องเซียนต่อ แอมเห็นน้องเอาแต่สนใจไอ้ผลิตภัณฑ์บำรุงผมบ้าบออะไรนั่นอยู่ได้เลยเกิดปิ๊งไอเดียดึงความสนใจ เอ่ยชวนน้องไปดูเขาถ่ายแบบด้วยกัน
“เออเซียน วันนี้ไปร้านสปาคุณนายศจีกับพี่นะ”
“ผมเป็นคนนอก” เซียนเอ่ยแย้ง
“ไม่เป็นไรลูก ไปกับพี่แอมเข้าได้สบาย ใช่ไหมแอม?” คุณนายแม่ชงไปให้ลูกชายอย่างรู้ใจกัน
“แหมะ รู้ใจนะครับคุณนาย”
แอมเอ่ยชมคุณนายแม่ที่พูดถูกใจ ก่อนเอ่ยอ้อนน้องอีกครั้ง
“นะ”
“ครับ”
พอน้องตอบรับพี่แอมก็ยิ้มกว้าง คุณนายแม่ทำหน้าหน่าย ติดแฟนยิ่งกว่าอะไรล่ะพ่อคนนี้
แอมขับรถพาน้องเซียนมาที่สตูดิโอถ่ายภาพ ทางร้านสปาของคุณน้าจีเพื่อนคุณนายแม่ทาบทามให้แอมมาถ่ายภาพโปรโมตให้ คุณนายแม่รับปากเพื่อนไปเป็นมั่นเป็นเหมาะทำให้แอมปฏิเสธไม่ได้ จะว่าไปช่วงนี้เขาก็ว่างๆอยู่เลยถือว่าช่วยๆกันไปได้ค่าขนมมาจะได้พาน้องเซียนไปเที่ยว ข้อดีมันก็อยู่ตรงนี้ล่ะ
เมื่อเข้ามาด้านในสตูดิโอ แอมพาน้องไปสวัสดีคุณน้าจีที่มาดูการถ่ายภาพด้วยตนเอง ไหว้ทักทายพี่ๆทีมงานของสตูฯแล้วแอมจึงไปแต่งหน้าและเปลี่ยนชุด ธีมของภาพเป็นคู่รักที่มีสุขภาพผิวพรรณดี รูปร่างสมส่วน ออกจะร้อนแรงอยู่สักหน่อย งานนี้จึงมีนางแบบมาถ่ายร่วมกับแอมด้วย พอแต่งหน้าทำผมและเปลี่ยนชุดเสร็จแอมจึงเดินมาหาน้องเซียนที่ยืนรออยู่ใกล้ๆนั้น ขอเก้าอี้จากพนักงานมาให้น้องนั่ง
“ใครเป็นคนคิดให้พี่มาเป็นพรีเซนเตอร์เนี่ย?”
“ทำไมอ่ะ เขาฉลาดดีใช่มะ?”
แอมเอ่ยถามน้อง เซียนปรายตาขึ้นลงมองพี่แอม
“มองงี้หมายความว่าไงอ่ะ?”
เซียนยักไหล่ไม่ตอบ แอมรู้สึกหมั่นไส้ อยากจับจูบสักทีแต่แอบเกรงใจ คนมันอยู่เยอะ
“นี่ พี่ต้องถอดเสื้อด้วยนะ หวงพี่ป่ะ?”
แอมเอียงตัวเข้าใกล้น้องแล้วกระซิบถาม เซียนก็ยังคงมองเขาจัดฉากจัดไฟอะไรไปไม่ได้สนใจตอบคำถามพี่แอมสักนิด แต่แอมก็ยังไม่ยอมแพ้
“รอยที่เซียนทำไว้เมื่อคืนยังอยู่เลยนะ”
“พี่แอม!”
เซียนกระแทกเสียงในลำคอ มองพี่ตาเขียวปั๊ด แอมยืดตัวขึ้นเต็มความสูงก่อนยกยิ้มกริ่ม ช่างภาพเรียกแอมให้ไปถ่ายภาพ แอมตอบรับก่อนหันมามองน้องเซียน ยั่วน้องด้วยการแหวกสาบเสื้อตรงหน้าอกให้เห็นรอยจางๆที่น้องเป็นคนทำ เซียนเบิกตาโตก่อนจะปรับสีหน้ามาเป็นปรกติอย่างรวดเร็ว แอมหัวเราะหึๆ เดินเข้าไปให้พี่ช่างภาพเขาถ่ายภาพ
คอนเซ็ปต์ของภาพโปรโมตนี้คือคู่รัก ออกจะร้อนแรงนิดๆ ถึงเนื้อถึงตัวกันหน่อยๆ ... มั้ง?
ดูจากสายตาของน้องเซียนที่เพ่งมองพี่แอมกับสาวสวยที่มาถ่ายคู่กันนั่นแล้วคงไม่หน่อยเท่าไหร่ พอถูกน้องจ้องแบบนั้นพี่แอมก็แอบเหงื่อตก ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยกู
“น้องแอมร้อนเหรอคะ?” นางแบบที่มาถ่ายภาพคู่กันเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทางหนุ่มรุ่นน้องแปลกๆ มีเหงื่อซึมนิดๆด้วยแหนะ
“หา เอ่อ... นิดหน่อยครับ”
แอมเอ่ยตอบพี่เขาตะกุกตะกัก แบบว่าไฟรักจากน้องเซียนมันแผดเผาเขาน่ะ
การถ่ายภาพโปรโมตร้านดำเนินไปจนเสร็จสิ้น แต่กว่าจะเสร็จได้พี่แอมก็แทบจะไหม้ เซียนออกมารอพี่ที่หน้าสตูดิโอถ่ายภาพ แอมไปเปลี่ยนชุด ด้วยความที่ว่าไม่อยากให้น้องรอนานกว่านี้เลยไม่ได้ให้ช่างแต่งหน้าเขาล้างหน้าให้ บอกว่าเดี๋ยวกลับไปเอาเครื่องสำอางของคุณนายแม่ล้างก็ได้ ขอบคุณพี่ๆและคุณน้าจีก่อนออกมาหาน้องเซียนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าสตูฯ
“ไหนบอกไม่หวงไง?” แอมแอบกระแซะน้อง
“ใครหวง?” เซียนเลิกคิ้วท่าทางกวนอารมณ์
“เซียนแหละที่หวง”
แอมว่า ยิ้มกรุ้มกริ่มชอบอกชอบใจที่น้องไร้คำโต้แย้ง โน้มตัวลงมองหน้าน้องใกล้ๆ เซียนเบี่ยงหน้าหนี
“หวงพี่ใช่ไหม?” เอ่ยถามน้องยิ้มๆ
“เออ!”
น้องเซียนตอบรับห้วนสั้นแล้วเดินหนีพี่แอมไปที่รถ แต่พี่แอมกลับยิ้ม ก็เห็นหรอกน่า หน้าแดงเชียว
“ดีใจจัง”
หนุ่มคาสโนว่าหัวเราะกับตนเองเบาๆ ก่อนเดินตามน้องเซียนไป พอขึ้นมาบนรถแล้วแอมจึงถามว่าน้องอยากไปไหนไหม เพราะมานั่งรอเขาตั้งครึ่งค่อนวันคงเบื่อแย่ เซียนเลยว่าแวะห้างฯนิดหนึ่งก็ได้ เดี๋ยวจะไปหาเพื่อนสักหน่อย จากนั้นค่อยซื้อข้าวกลับไปทานที่บ้าน เอาไปฝากที่บ้านของทั้งคู่ด้วย
ห้างสรรพสินค้าในตัวเมือง เซียนแวะมาหาปิงที่ร้านขายเครื่องดนตรี ปิงเปิดร้านขายเครื่องดนตรีตามสไตล์ถนัดของตนเอง ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็เคยหาลู่ทางมาบ้าง พอจบมาแล้วเข้าทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เก็บเงินได้พอที่จะเปิดร้านในฝันแล้วจึงลาออกมาทำงานอิสระแล้วเปิดร้านนี้ขึ้นมา คุณพ่อของปิงช่วยออกเงินให้ครึ่งหนึ่ง ร้านนี้จึงเกิดขึ้นมาได้เพราะคุณพ่อแท้ๆทีเดียว กิจการก็ไปได้เรื่อยๆ คุยกับปิงสักพักเซียนก็เอ่ยขอตัว เพราะท่าทางพี่แอมจะรำคาญเครื่องสำอางบนหน้าเต็มทีแล้ว
พอเซียนกลับไปแล้วแสตมป์ที่เพิ่งเลิกงานก็มาที่ร้านของปิง เอากระเป๋าที่สะพายมาไปเก็บก่อนมานั่งหน้าร้าน พ่อค้าหนุ่มผู้แสนใจเย็น มีรอยยิ้มเรียกลูกค้าได้เป็นอย่างดี แสตมป์มองปิงหลีสาวแล้วตบเข้ากลางหลังเสียงดัง ปิงสะดุ้ง เอี้ยวตัวกลับไปมองคนที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างคาดโทษ ก่อนหันมาส่งยิ้มให้ลูกค้าสาวตรงหน้า พูดคุยเกี่ยวกับกีตาร์ตัวที่เธออยากได้ พอลูกค้าสาวจากไปแล้วปิงจึงหันมาหาคนที่นั่งฟังเพลงในมือถือไม่รู้เรื่องอยู่นั้น ฉกจูบแก้มเร็วๆแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้บ้าง แสตมป์แตะแก้มตัวเอง เหลียวซ้ายแลขวาอยากจะโวยวายแต่ก็ไม่กล้าได้แต่ชี้หน้าฝากไว้ก่อน ปิงเอนตัวไปด้านข้างใกล้ๆแสตมป์ก่อนกระซิบบอก
“เดี๋ยวคืนนี้ให้จัดเต็ม เอาคืนได้เต็มที่”
“ไอ้...”
“ปิง แสตมป์ หวัดดี”
เสียงทักทายนั้นเหมือนระฆังพักยก นีออนยืนยิ้มอยู่หน้าเคาน์เตอร์ที่ปิงกับแสตมป์นั่งอยู่ แสตมป์เอ่ยทักนีออนก่อนลุกไปหยิบกีตาร์ในร้านมานั่งเกาเพลงแก้อารมณ์เสีย นีออนมาซื้อของที่ห้างฯเพราะใกล้กับที่ทำงาน ก่อนที่จะกลับบ้านไปทานข้าวกับทุกคนเย็นนี้ หนุ่มน้อยคุยกันกับเพื่อนเก่านิดหน่อย ลูกค้าเข้าร้านมานีออนเลยช่วยเพื่อนขาย
“ซื้อกีตาร์แถมพ่อค้าไปเล่นให้ฟังที่บ้านเลยค้าบบบ” นีออนโฆษณาชวนเชื่อกับบริการหลังการขาย
“มันจะดีนะ”
พ่อค้าตัวจริงว่าแล้วหัวเราะ คุณลูกค้าก็พากันยิ้มขำ เดินดูของในร้านแล้วเรียกคุณพ่อค้าปิงมาสอบถาม พ่อค้าก็แสนใจดีอธิบายใกล้ชิดเสียจนไปสะกิดต่อมโมโหโทโสของใครบางคนเข้า นีออนหันมามองเพื่อนอีกคนในร้าน ก่อนเดินเข้าไปหาคนหน้างอ
“เฮ่ย เป็นไร หน้างอยิ่งกว่าขอเกี่ยวข้าวที่บ้านเราอีก”
นีออนเอ่ยทักแกมเย้า แสตมป์เงียบไม่ต่อความ เกากีตาร์ตามโน้ตเบาๆ ไร้อารมณ์สุนทรีเป็นที่สุด
“หึงอ่ะดิ๊” นีออนยังเอ่ยล้อเพื่อน
“เงียบไปเลย” แสตมป์ว่า หน้ายังคงงอเหมือนขอเกี่ยวข้าวบ้านนีออน
“เอาใจมันบ้างดิ มันไปไหนไม่รอดหรอกปิงน่ะ”
หนุ่มน้อยเอ่ยแนะเพื่อน แสตมป์มองปิงที่คุยกับลูกค้าสาวอย่างใกล้ชิดสนิทสนมแล้วเกากีตาร์มั่วๆไปตามอารมณ์ ปิงหันมามองแล้วยิ้มมุมปาก เมื่อลูกค้าได้ข้อมูลต่างๆไว้ให้พอตัดสินใจได้แล้วจึงบอกว่าขอเก็บเงินอีกสักพักเพราะอยากได้มาก ให้คุณพ่อค้าเก็บเอาไว้ให้ด้วย ปิงรับปาก คุณลูกค้าผู้มีอุปการคุณจึงออกจากร้านไป ปิงหันมามองคนที่เล่นกีตาร์มั่วๆนั่นแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนเดินไปนั่งที่หลังเคาน์เตอร์เช็ดนู่นเช็ดนี่ไปตามเรื่อง นีออนขอตัวไปซื้อของก่อนกลับบ้าน ปิงบอกฝากความคิดถึงไปถึงอุ้มรักด้วย พอนีออนออกไปจากร้านแล้วแสตมป์ก็วางกีตาร์ เดินเข้าไปหาปิงแล้วบอกทื่อๆ
“หึงว่ะ”
ปิงยิ้มขำก่อนดึงแขนให้อีกคนก้าวมาชิดมากขึ้น เอ่ยบอกคนขี้หึง “แค่ลูกค้าครับผม”
แสตมป์กลอกตาไปมาสีหน้าเซ็งๆ ถอนใจเบาๆก่อนยิ้มเล็กน้อย ชักจะขี้หึงเกินไปแล้วนะเรา
++++++++++++++
ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:
-
หลังเลิกงานไทม์มาเยี่ยมพ่อกับแม่ที่บ้าน คุณพ่อยังไม่กลับจากที่ทำงาน ตอนที่ไทม์กลับมายังเห็นคุณพ่อทำงานอยู่เลย ทิมกลับจากทำงานมาพร้อมกร กรที่ไปเรียนกรุงเทพฯพอปิดภาคเรียนก็แวะกลับมาบ้านบ้าง ทิมแอบบ่นน้อยอกน้อยใจที่กรไม่ค่อยมีเวลาให้ตนเองสักเท่าไหร่ พอเรียนจบก็ไม่ยอมกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรเสียที พอถูกทิมรบเร้ามากเข้ากรก็ชักจะโมโหเลยทะเลาะกันใหญ่โต จนกลายเป็นไม่ติดต่อกันไปพักใหญ่ๆ พอทิมติดต่อไปอีกทีก็กลับกลายเป็นว่าช่วงที่ห่างหายกันไปนั้นกรได้ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเกิดแล้วเป็นที่เรียบร้อย แอบมาหาคุณพ่อคุณแม่ทิมด้วย แต่ให้คนที่บ้านทิมปิดทิมเอาไว้ ถึงจะร้ายแบบนั้นแต่ก็ถูกใจทิมที่สุด ดีใจที่คนรักเห็นคำพูดเขาสำคัญ ต่อไปก็จะได้ไม่ต้องไกลกันอีกแล้ว
“ดีใจด้วย จะได้ไม่ต้องตามหึงตามหวงเขาถึงเมืองกรุง” ไทม์เอ่ยแซวน้องชาย
“เรื่องนี้ยังไม่จบอีกเหรอเนี่ย ตั้งแต่ปีไหนแล้ว??”
ทิมตอบโต้พี่ชายสีหน้ายุ่งเหยิง ทุกคนพากันหัวเราะ แม้แต่กรเองก็ด้วย เรื่องที่ทิมตามกรไปถึงเมืองกรุงนั้นบรรดาเพื่อนๆพี่ๆต่างเอามาแซวกันเป็นที่สนุกปาก
เมื่อใกล้เวลาที่นัดกับนีออนเอาไว้ไทม์จึงไหว้ลาคุณแม่ คุณแม่น้องแฝดโทรมาชวนที่บ้านนี้แล้ว แต่คุณแม่พี่ไทม์บอกว่าคุณพ่อกลับช้าเลยไม่อยากให้ต้องรอกัน คุณแม่เอากล่องที่ตนเองทำน้ำพริกเอาไว้ให้ไทม์เอาไปที่บ้านน้องด้วย ตั้งแต่ที่นีออนบอกว่าชอบน้ำพริกฝีมือคุณแม่พี่ไทม์ที่บ้านนี้เลยมีน้ำพริกต่างๆติดบ้านไม่เคยขาด นีออนบอกคุณแม่ฝีมือดีจนน่าจะทำขาย แต่คุณแม่ไม่มีเวลามานั่งทำเยอะๆ อาศัยทำไว้ให้ลูกๆได้ทานกันเท่านั้นล่ะ ไทม์ขอบคุณแม่แล้วไหว้ลาท่านอีกครั้ง บอกว่าเดี๋ยววันหยุดคราวหน้าจะพาน้องมาเยี่ยม
เมื่อพี่ชายขับรถออกไปแล้วทิมก็ขอขึ้นบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กรเลยกลับบ้านตนเองเหมือนกัน เดี๋ยวทานข้าวกรก็ถึงจะกลับมาอีกที
--------------------
พี่ไอไปรับน้องอุ้มกับครอบครัวพี่น้ำมาที่บ้านของตนเอง เมื่ออุ้มรักลงมาจากรถก็เห็นนีออนมารออยู่ก่อนแล้ว สองแฝดเลยกอดกันกลม
“คิดถึงจังอุ้ม”
“อุ้มก็คิดถึง”
สองแฝดบอกคิดถึงกันไปมาจนคุณแม่เอ่ยแซว
“ทำอย่างกับไม่ได้เจอกันมาแรมปี”
“แหม แม่อ่ะ คนมันคิดถึงกันเนาะ คิดถึงแม่ด้วย”
นีออนเอ่ยเอาใจคุณแม่ก่อนเข้าไปกอดแน่นแล้วหอมแก้มซ้ายขวา ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินเข้าไปในบ้าน น้ำพาคุณย่าไปนั่งพักที่แคร่ไม้ใต้ถุนบ้าน อุ้มรักเอาพัดลมมาเปิดให้คุณย่าก่อนไปช่วยคุณแม่กับพี่อุ่นในครัว พี่แบงค์ที่พาพี่อุ่นไปซื้อของสดที่ตลาดพอกลับมาก็อยู่ช่วยในครัวยาวเลย นั่งปอกหอมปอกกระเทียมจนจะเป็นผู้ชำนาญด้านปอกหอมอยู่แล้ว คุณพ่อน้องแฝดเอายอดมะพร้าวอ่อนจากต้นในสวนมาให้คุณแม่ทำแกงส้มยอดมะพร้าวอ่อนให้ทานกัน ส่วนคุณพ่อก็ออกไปสุมไฟทำเมนูปิดตาไก่ที่ใช้เวลาในการทำนานมากๆกว่าจะได้ทาน
ตอนนี้พี่ไอดูแลสวนแทนพ่อทั้งหมดแล้ว ได้ไอเดียที่นีออนเคยคิดเล่นๆตอนเป็นเด็กมาต่อยอดจนเกิดผลจริง พี่ไอไปรับพี่หยงมาทานข้าวที่บ้านด้วย มาคราวนี้พี่ตันหยงมีเด็กน้อยติดมาด้วยหนึ่งคน นีออนเลยแซวว่าไม่เจอกันแป๊บเดียวพี่หยงแอบไปมีลูกเสียแล้ว พี่หยงหัวเราะทำให้เจ้าหนูตัวน้อยที่พามาด้วยหัวเราะตาม สร้างความเอ็นดูให้ผู้ใหญ่ทุกคนได้เป็นอย่างดี
เด็กน้อยคนนี้เป็นลูกชายของเฮียฟงชื่อน้องต้าตง เฮียฟง พี่ชายของตันหยงแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้วเรียบร้อย ตันหยงพาน้องต้าตงไปฝากไว้ที่คุณย่าของพี่น้ำก่อนไปช่วยนีออนล้างทำความสะอาดลูกฟักทองเพื่อเอามาทำสังขยาฟักทอง ของโปรดอีกอย่างของนีออน
คุณแม่พี่ตันหยงฝากข้าวมันเป็ดมาให้ทุกคนได้ทานกันด้วย ใส่เครื่องเยอะไม่ต้องงมหา ทั้งเป็ด ทั้งเห็ดหอม ทั้งกุ้งแห้งตัวโตๆ ทำจากข้าวพันธุ์ดีของที่บ้าน กลิ่นข้าวมันเป็ด กลิ่นเห็ดหอมลอยคลุ้งยั่วน้ำลาย พร้อมน้ำจิ้มเต้าเจี้ยวรสแซ่บ อา แค่คิดก็แซ่บแล้ว
นอกจากนั้นแล้วคุณแม่น้องแฝดยังทำปลาทอดราดพริกเพิ่มอีกอย่าง ที่ให้พี่แบงค์นั่งปอกหอมจนชำนาญนั้นก็เพื่อการนี้โดยเฉพาะ ให้พี่อุ่นรักจัดการทอดปลาเอาไว้แล้วคุณแม่ก็ทำน้ำราด ขณะที่รอปลาทอด แกงส้มยอดมะพร้าวอ่อนของคุณแม่ก็เสร็จตามมาติดๆ คุณแม่แบ่งส่วนหนึ่งไปให้ลุงไทยกับป้าน้อยด้วยทั้งแกงสำเร็จและยอดมะพร้าวสด พี่แบงค์อาสาเอาไปให้เอง คุณแม่เลยฝากขนมที่คุณย่าพี่น้ำเอามาด้วยไปให้ทานกันอีก พอกลับมาอีกทีเลยได้ไก่ทอดจากลุงไทยมาเสียเยอะ
นอกจากอาหารที่ว่ามานี้แล้วก็ยังมีแกงเผ็ดเป็ดย่างใส่ตะลิงปลิง ต้นตะลิงปลิงที่ปลูกไว้ข้างบ้านออกลูกดกทีเดียว คุณแม่เลยนำมาใส่แกงเผ็ดเพื่อเพิ่มรสเปรี้ยว นอกจากได้ความเปรี้ยวแล้วแถมยังมีคุณประโยชน์มากมาย ที่สำคัญทำให้เจริญอาหารอีกด้วย มีแกงจืดลูกรอกของนีออน และไข่เจียวไชโป๊หวาน มาบ้านนี้ต้องได้ทานไข่เจียวไชโป๊ รวมทั้งปิดตาไก่ของคุณพ่อ และปิดท้ายของคาวด้วยน้ำพริกลงเรือที่คุณแม่พี่ไทม์ฝากมาเสริมทัพ เมื่อของคาวของหวานถูกจัดเตรียมจนครบก็ได้เวลาลงมือทานข้าวกันแล้ว
บรรยากาศในการทานอาหารวันนี้คึกคักกันน่าดู ตัวเอกของงานวันนี้คงหนีไม่พ้นน้องต้าตงตัวน้อย มีแต่คนคอยเอาใจหยิบนู่นตักนี่ให้เต็มไปหมด หนูน้อยดูจะชอบไก่ทอดของร้านลุงไทยเป็นพิเศษ ก่อนมือป้อมๆนั้นจะชี้บอกคุณอาตันหยงว่าอยากลองทานน้ำพริกในถ้วยนั้นดู คุณอาบอกว่ามันเผ็ดมากเลย น้องต้าตงพอได้ยินว่ามันเผ็ดก็หยีหน้าแล้วแลบลิ้นท่าทางเผ็ดมากจนทุกคนพากันหัวเราะกับความน่ารักน่าเอ็นดู คุณแม่กับคุณพ่อน้องแฝดมองลูกๆแล้วก็ยิ้มเบาใจที่ลูกๆมีอนาคตที่เลือกกันเอง และได้ดีกันทุกคน
เสร็จจากของคาวไปแล้วก็มาตบท้ายกันที่ของหวาน วันนี้นีออนแอบบ่นว่ากินจนพุงกางแล้วแต่ก็ยังจะอยากกินของหวานอยู่อีก จัดมาอย่าให้เสีย ขนมที่บ้านพี่น้ำเอาฝากมีช่อม่วงแสนอร่อย มันสวยจนนีออนไม่กล้าหยิบทานเลย ดอกไม้สีม่วงใสสวยงาม ใช้สีธรรมชาติที่ได้จากดอกอัญชันทำให้ไม่ม่วงเข้มเหมือนสีผสมอาหาร อย่างต่อมาคือล่าเตียง เป็นขนมอีกอย่างที่ทำยาก ไม่ค่อยมีคนทำขายกันสักเท่าไหร่ แต่คุณย่าของพี่น้ำก็ยังคงทำอยู่ และได้รับความนิยมเป็นสินค้าขายดีของที่ร้านเลยก็ว่าได้ เพราะทำจำนวนจำกัดถ้าไม่มีรายการสั่งจากเจ้าใหญ่ๆมาก็จะทำเท่าเดิมทุกวัน รวมทั้งหม้อแกงแสนหวานละลายในปาก รสชาติหวานหอมออกเค็มปะแหล่มหน่อยๆแก้เลี่ยน เนื้อนุ่มหยุ่น ทานแล้วละลายในปากแทบไม่ต้องเคี้ยวเลยทีเดียว สังขยาฟักทองของนีออนก็ดูจะได้รับความนิยมไม่แพ้ขนมของคุณย่าพี่น้ำเหมือนกัน และที่ขาดไม่ได้เลยคือทับทิมกรอบของโปรดนีออน ขนมรูปเม็ดทับทิมสีชมพูสด ราดน้ำเชื่อมและหัวกะทิ วันนี้มีพิเศษใส่เนื้อขนุนหอมๆหวานๆได้อีกรสชาติหนึ่ง นีออนไปเอาน้ำผึ้งในครัวมาใส่แทนน้ำเชื่อมแล้วตักไอติมกะทิโปะลงไป อุ้มรักมองที่พี่ชายทำแล้วก็กลัวว่ามันจะกินไม่ได้ แต่นีออนก็กินจนเกลี้ยงหมดถ้วย เสร็จนีออนไปอีกอย่าง
หลังทานข้าวเสร็จผู้ใหญ่ก็นั่งคุยกัน เด็กๆเลยช่วยกันเก็บล้าง พอค่ำลงพี่ไอก็ขับรถไปส่งคุณย่าพี่น้ำกับน้องนิ้งและน้องน่านกลับไปพักผ่อน พี่ไทม์กับนีออนน้อยเลยเอ่ยลาคุณพ่อคุณแม่บ้าง คุณแม่เอาขนมของคุณย่าให้นีออนเอากลับไปทานที่บ้าน รวมทั้งผลไม้ที่แม่ปอกแช่เย็นไว้ให้แล้ว นีออนไหว้ลาพ่อแม่กับพี่อุ่นก่อนขึ้นซ้อนท้ายรถพี่ไทม์กลับบ้านพร้อมข้าวของพะรุงพะรัง ฝากรถของตนเองไว้ที่บ้านพ่อกับแม่ก่อน
พอนีออนน้อยกับไทม์กลับไปแล้ว ไอรักก็กลับมาที่บ้านของตนเองอีกหน คุณแม่ฝากอาหารหวานคาวไปให้ครอบครัวตันหยงก่อนที่ไอรักจะพาตันหยงกับน้องต้าตงมาส่งที่บ้าน พอมาถึงแล้วก็ไม่ยอมกลับบอกจะค้างด้วย ตันหยงว่าวันนี้มีต้าตงมานอนด้วยให้ไอรักกลับไป ไอรักเลยอุ้มน้องหนูต้าตงไปให้พ่อกับแม่ของน้อง ตันหยงมองเพื่อนแล้วส่ายหน้า เชื่อเขาเลยเถอะ
ทั้งคู่ขึ้นมาบนห้องของตันหยง ตันหยงเอางานที่ทำค้างไว้เมื่อเช้ามาทำต่อ ขณะที่ไอรักเอาเกมในห้องเพื่อนมาเล่น โตป่านนี้แล้วก็ยังชอบเล่นเกมอยู่น่ะนะ เสียงเกมที่ไอรักเล่นมันดังรบกวนการทำงานตันหยงจึงไล่เพื่อนให้ไปอาบน้ำ คนถูกสั่งหน้ามุ่ย โยนจอยส์เกมทิ้งไว้บนที่นอนแล้วไปค้นตู้เสื้อผ้าเพื่อน พอได้ของที่ต้องการแล้วก็เข้าไปอาบน้ำตามคำสั่ง พอเสียงเงียบไปแล้วตันหยงจึงทำงานต่อ ทำไปสักพักก็ชักเพลินจนลืมเวลา ไอรักที่ออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวพันเอวเข้ามารวบกอดเพื่อนจากด้านหลัง กดจูบต้นคอคนที่เอาแต่ทำงานก่อนตวัดลิ้นเลีย
เพียะ!!
“อย่าเพิ่งหื่น กูยังไม่ได้อาบน้ำ”
ตันหยงตบแก้มเพื่อนเสียงดังที่มาทำหื่นใส่เวลานี้ ไอรักลูบแก้มตนเองเบาๆ แอบแยกเขี้ยวใส่เพื่อนแล้วว่า
“ไปสิ เดี๋ยวกูอาบให้”
“ไม่ต้องเลยมึงอ่ะ ให้มึงอาบให้กูว่าเป็นชั่วโมงก็ไม่เสร็จ” ตันหยงผลักศีรษะเพื่อนจนหน้าหงาย ก่อนลุกจากเก้าอี้หน้าโน้ตบุ๊กมาบิดกายไล่ความเมื่อย
“แหม ก็ก่อนอาบน้ำเราก็ควรเอาน้ำออกก่อนนะมันจะได้สบายตัว” ไอรักทำเสียงเล็กเสียงน้อยอธิบายกับเพื่อนด้วยสีหน้าท่าทางกรุ้มกริ่ม
“ทฤษฎีคนหื่นน่ะสิ”
ตันหยงว่า ก่อนที่จะเดินไปหาเสื้อผ้าในตู้แล้วเข้าไปอาบน้ำ พอกลับออกมาก็เห็นไอรักออกไปยืนรับลมกลางคืนที่ระเบียงโดยใส่เพียงกางเกงตัวเดียวไม่ใส่เสื้อ ตันหยงหยิบเสื้อในตู้ไปโยนใส่หัวเพื่อน
“อุจาดตา”
ไอรักหันมามองคนที่เดินมายืนข้างๆแล้วทำสะดิ้ง
“หวาย เขาออกจะเซ็กซี่นะตัว”
ทำมือประคองสองเต้าแบนๆของตนเองแล้วทำปากจู๋ ตันหยงมีสีหน้ารับไม่ได้ขั้นสุด จับเสื้อที่พาดบ่าเพื่อนอยู่มาสวมพรึ่บลงไปบนหัวเพื่อนพร้อมคำด่า
“ทุเรศว่ะ”
ไอรักหัวเราะก่อนใส่เสื้อให้เรียบร้อย ตันหยงหันไปมองบรรยากาศของท้องฟ้ายามค่ำคืน ไอรักรวบกอดตัวเพรียวบางนั้น ตันหยงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเอนกายพิงคนด้านหลัง ปล่อยให้อ้อมกอดนี้ทำหน้าที่คลายหนาว
“มึงว่าดาวบนฟ้ามันเยอะไหมวะ?”
ไอรักเอ่ยถามข้างหู ตันหยงเงยมองดาวบนท้องฟ้าแล้วว่า
“มันก็เยอะอยู่นะ”
“แต่กูว่าไม่”
หัวคิ้วตันหยงขมวด เอี้ยวหน้าไปมองคนด้านหลังแล้วเอ่ยถาม “อะไร สายตาสั้นป่ะมึงอ่ะ?”
“สายตาไม่สั้น แต่เพราะต่อให้เอาดาวบนฟ้ามารวมกัน ... ก็ยังไม่เท่าความรักที่ไอมีให้หยง”
ตันหยงอึ้งกับมุกเสี่ยวๆที่เพื่อนเล่น แต่หน้ากลับแดงแปร๊ด ยิ่งไอรักก้มลงกระซิบเสียงนุ่มทุ้มข้างหูแก้มยิ่งแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก
“ไอรักหยงนะครับ”
“มากกว่า” ตันหยงพูดเสียงเบา ไอรักเลิกคิ้วไม่เข้าใจ
“?”
“หยงรักไอมากกว่า”
คำหวานที่มาพร้อมรอยยิ้มทำให้หัวใจไอรักฟูฟ่องพองคับอก หอมแก้มคนในอ้อมแขน กอดกระชับด้วยความรู้สึกรักจากใจ ทั้งคู่ยิ้มให้กัน มองดวงดาวที่พร่างพราวด้วยกัน พูดคุยกันเบาๆ บอกรักกันอีกครั้งไม่รู้เบื่อ จะรักแต่คนนี้...
ตันหยงของไอรัก
----------------
หลังทานข้าวที่บ้านน้องแฝดเสร็จ ไทม์ก็ขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งพาน้องกลับบ้าน เห็นน้องต้องนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ตั้งแต่เรียนมัธยมจนตอนนี้ล่วงเข้าวัยทำงานกันหมดแล้วเขาก็ยังให้น้องซ้อนมอเตอร์ไซค์อยู่อีก นีออนเคยบอกว่าไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ รู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่พี่เก็บเงินจนสร้างบ้านเป็นของตนเองได้ เรื่องปัจจัยอื่นๆไม่ได้สำคัญเท่าความรู้สึกที่มีให้กันหรอก แต่ก็นะ ใจจริงเขาก็อยากให้น้องอยู่สบายกว่านี้ล่ะ คุณพ่อกับคุณแม่น้องอุตส่าห์ไว้วางใจให้เขาช่วยดูแล ดังนั้นไทม์เลยแอบเก็บเงินไว้ซื้อรถแล้วเรียบร้อย พอถึงเวลาจะขับมาจอดต่อหน้าน้องเลย แค่นึกถึงรอยยิ้มดีใจของน้องไทม์ก็มีความสุขแล้ว
กลับมาถึงบ้านนีออนก็เอาข้าวของที่แม่กับอุ้มรักให้มาไปเก็บ ไทม์เก็บรถเสร็จจึงเดินตามน้องเข้ามาในบ้าน ช่วยน้องเก็บของก่อนพากันขึ้นไปอาบน้ำ มีกิจกรรมเข้าจังหวะกันนิดหน่อยเติมสีสันให้ชีวิต
พอล้มตัวลงนอนนีออนก็เคลิ้มจะหลับในอ้อมแขนพี่ ไทม์เฝ้าวนจูบกระหม่อมน้อง หนุ่มน้อยในอ้อมแขนเอ่ยเรียกพี่เสียงเบา
“พี่ไทม์”
“หือ?”
ไทม์ขานรับ มองท่าทางสะลึมสะลือของน้องแล้วยิ้ม กดจูบหน้าผากเนียนย้ำๆ นีออนดันตัวขึ้นจูบแก้มพี่ก่อนยิ้มบอก ตาแทบจะปิดแล้ว
“ขอบคุณนะที่รักออน ขอบคุณความรักที่มั่นคงของพี่ไทม์ ที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน”
หนุ่มน้อยซุกซบแก้มกับอกพี่แล้วค่อยผล็อยหลับไป ไทม์กอดน้องเอาไว้ สัญญากับตนเองว่าจะเป็นคนดูแลปกป้องน้องให้ดีที่สุด
---------------
ห้องนอนของอุ้มรัก
คืนนี้น้ำนอนที่บ้านน้องอุ้ม ทั้งคู่นอนคุยกันถึงเรื่องราวที่ได้ผ่านพ้นมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดีจนทำให้ยิ้มได้ หรือบางทีก็ร้องไห้ไปกับบางเรื่องที่เกิดขึ้น ช่วงเวลาที่มันผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วในความรู้สึกของทั้งคู่นั้นมันกลับผ่านมาเป็นเวลาหลายปี อุ้มรักนอนซบท่อนแขนของพี่ พูดคุยกันเบาๆถึงเรื่องของอดีตและอนาคตที่จะเกิดต่อจากนี้และตลอดไป
“เหนื่อยไหมอุ้ม ที่ต้องอยู่กับพี่ที่ไม่มีอะไรเลยแบบนี้”
น้ำเอ่ยถามน้องที่นอนซบในวงแขน มือข้างที่กอดน้องลูบหัวไหล่น้องเบาๆ อุ้มรักเหลือบสายตาขึ้นมองพี่ พาดแขนกอดเกี่ยวตัวพี่น้ำเอาไว้ ขยับตัวชิดพี่มากขึ้นอีก
“อุ้มภูมิใจมากกว่าที่ได้อยู่กับพี่น้ำ ภูมิใจที่พี่น้ำเป็นคนขยันและรักครอบครัว อุ้มโชคดีที่เจอพี่นะ”
น้องอุ้มเอ่ยบอกอย่างใจคิด เพราะได้เจอพี่น้ำเขาถึงได้รู้จักรัก ได้รู้ว่าการทำอะไรเพื่อคนที่เรารักนั้นมันมีความสุขเช่นไร พี่น้ำไม่เคยนอกใจ ไม่เคยวอกแวกแอบมองใคร หรือมีเรื่องอะไรมาให้อุ้มรักไม่สบายใจสักครั้ง แต่ใช่ว่าจะไม่เคยทะเลาะกัน มันก็มีบ้างตามประสาคู่รักทั่วไป แต่ทั้งคู่ไม่เคยปล่อยผ่านเลยจนมันกลายเป็นปัญหาใหญ่โต ทุกอย่างในชีวิตของทั้งคู่มันอาจจะดูธรรมดา แต่ในความธรรมดานี้มันมีแต่ความสุข เพราะฉะนั้นแล้วต่อให้มันจะเป็นชีวิตที่เรียบเรื่อยแสนธรรมดาไม่หวือหวาสักนิด แต่อุ้มรักและพี่น้ำก็ยินดีจะอยู่กับความธรรมดานี้ตลอดไป ขอแค่มีกันและกันอยู่ข้างกาย ไม่ว่าอะไรก็ไม่หวั่น
“ขอบคุณ ที่รักของพี่น้ำ”
น้ำกอดกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ค่ำคืนนี้ไม่ใช่ตอนจบของความรัก ไม่ใช่จุดหมายสุดท้ายของทุกสิ่ง เพราะเช้าวันใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง มันคือการเริ่มต้น เริ่มต้นเรียนรู้ที่จะรัก และประคับประคองรักให้มั่นคงยืนยาว ตราบนานเท่านาน…
รักใสปิ๊ง (((END)))
ปิดท้ายด้วยน้องอุ้มน้อย
และแล้วน้องแฝดก็จบลงไปแล้วค่ะทุกท่าน
สำหรับเรื่อง NC นั้น เอิ่ม... อาจจะมีในตอนพิเศษนิดนึงนะ แบบว่าพักนี้แต่งเอ็นซีไม่ออกเลยอ่ะ ไม่มีสมาธิ (เกี่ยว?)
เรื่องน้องเปียวยังใช้การตัดฉากเข้าช่วยเลย เราไม่เน้น NC!! ( เหรอ? )
+++++++++++++
แก้ไขเอารูปออกค่ะ เยอะเกิน^^
-
Special Thanks. :L2:
ขอขอบคุณเล้าเป็ด สำหรับพื้นที่วิ่งเล่น พื้นที่ที่ทำให้คน(อยาก)เขียนคนนี้ได้ทำในสิ่งที่ชื่นชอบ o15
ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักและแสนใจดี ที่ไม่เคยทอดทิ้งกัน ขอบคุณทุกการอ่าน ทุกคอมเม้นต์ ทุกบวกหนึ่งบวกเป็ด ขอบคุณที่
ติดตามกันมาอย่างยาวนานค่ะ o15
ขออนุญาตไล่รายชื่อตามจำนวนคอมเม้นต์นะคะ
ขอบคุณ
คุณ CarToonMiZa , love2y , zero3 , nongrak , gupalz , choijiin
roseen , iamnan , Pakbung Mazo , Mc_ma , yeyong , greensnake
$VAN$ , yowyow , indy❣zaka , moredee , koikoi , yayee2 , jimmyFG
BeeRY , HISY , hotladyanyavee , bulldog17 , Whatever it is
dahlia , seaz , silverspoon , route rover , kasarus , 맀..Lich✿ , pahpai
PookPick , PetitDragon , mentholss , Supermimt , hpsky , MooJi
inspirer_bear , Tiamo_jamsai , mild-dy , Kalamall , nong PeePee
Giniz , punchnaja , dukdikdukdik , little_nok , a_tapha , badcow
river , ทานตะวัน , nekko , boong086 , apple , noy , kabung , Pigstar
aeecd , himecrazy , Pepor , rule , yuyie , ao16 , จอมใจมาร , MixsinDee
minyoung , Salome , zampleCherry , kanunsak , leelea , zeazaiz , mild37naruk
pklove , kaokorn , Miw_Miw@In Love , smirnoi , ♥lvl♀‘O’Deal2♥ , meyj4ever
thepopper , shockoBB , cocore , Eshardy , nano , noo Rock 456 , Tumz
pooinfinity , nutsumi , Have_a_hope , หมวยลำเค็ญ , EARTHYSS:) , SaJung13
thyme812 , wan_sugi , k00_eng^^ , patchylove , honeyhoon , nolirin
MoMoRin , So_Da_Za
ขอบคุณอย่างมากมายค่ะ :pig4: :pig4:
เดี๋ยวมาจิ้มบวกตอบแทนน้ำใจพรุ่งนี้นะคะ คืนนี้ขอลาไปนอนก่อนล่ะ เมื่อคืนนอนตกหมอน ขยับคอไม่ได้เลย ปวดสุดยอด
ไปนอนละค่ะ ฝันดีทุกท่าน ราตรีสวัสดิ์
วันใหม่ :L2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
อาหารแย่งซีนมากกกกกกก
ยิ่งเปิดเจอรูปเข้าไป ถึงกับเม้นท์ไม่ได้เลยทีเดียว :serius2:
เห็นหม้อแกงแล้วหิวอ่ะ อยากกินนนนนน แง๊ๆๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4:
-
เห็นอาหารเล่นเอาหิวเลย
อมยิ้มไปกับความรักของทุกคู่
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ค่ะ
-
คู่หลัก 2 คู่ น่ารักมากกมากกกกก >< พี่ไทม์-พี่น้ำพาซึ้ง
ส่วนคู่รอง(แอบ)หื่นทุกคู่ เอ้ย น่ารักทุกคู่เลยยย ><
ขอบคุนสำหรับเรื่องดีดีแบบนี้ค่ะ :)
-
น่าดีใจกับน้องแฝด ที่คบกับคนที่รักมายาวนานขนาดนี้ :impress3:
รักตัวละครทุกตัวเลยค่ะ
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ มาให้อ่านกัน :L2: :กอด1:
-
แล้วก็จบไปอีกหนึ่งเรื่องสำหรับนิยายดีๆและแสนน่ารัก
เต็มอิ่มไปกับความรักและปลาบปลื้มกับความสำเร็จของทุกคู่
ต่างก็มีทางที่ตัวเองเลือก ได้ทำและอยู่กับมันอย่างมีความสุข
แต่ที่สุดท้ายที่ทำให้สุขได้จริงคงเป็นบ้านและครอบครัว
อ่านเรื่องนี้แล้วรักทุกคนในครอบครัวมากขึ้นกว่าเดิม
มีอีกเยอะที่อยากเม้นท์ แต่มันเยอะจนเขียนไม่ถูกเลย :serius2:
ขอบคุณวันใหม่มากๆค่ะ จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1:
+1 และเป็ดแทนคำขอบคุณ รักน้องแฝดจัง
-
ตอนจบมาอย่างยาวและครบทุกคู่จริงๆ o13
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆใสๆด้วยนะครับ
จะรออ่านตอนพิเศษ
รักอุ้มน้อย รักนีออน ครับ :กอด1:
-
จบแล้วววววววววววววว แฮปปี้กันสุดๆ >_<
รูปของกินทำพี่ท้องร้องงงงงงง
อยากกิน ล่าเตียง อยากรู้ว่ารสมันจะเป็นไง ฮี่ๆ
-
ไม่ได้อ่านมาสองตอนได้ มาอีกทีจบซะแล้ววว
อ่านยาวๆสะใจมาก
แต่มาสะดุด ตรงอาหารนี่หล่ะ อ่านตอนสายๆนี่ หิวมากกกกกกกกก
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก...ที่สุด ขอบคุณคนแต่งเช่นกันค่ะที่ได้สร้างเรื่องนี้ขึ้นมา
ชอบทุกตัวละครมากกกกกก แฮปปี้เอ็นดิ้งแล้ว อ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ จนมาถึงตอนสุดท้ายของเรื่องละ
มีตอนพิเศษก็ดีนะคะ อยากอ่านมาก อยากให้มีตอนพาน้องแฝดไปเที่ยวแหะๆอยากอ่านเอ็นซีด้วย><
แต่งออกมาเยอะๆนะคะ รอผู้แต่งคลอดเรื่องใหม่มาอยู่ # รักคนแต่งค้าาาาาาาาาาา:)
-
อ่านจบแล้ว หวานกันทุกคู่เลย น่ารัก จริงๆๆ ขอบคุณ ผู้เขียน ที่นำเรื่องดีๆ มาให้อ่านนะครับ
-
น่ารักมากกกกกก เป็นตอนจบที่ทำให้มีความสุขตามไปด้วย :m1:
จากเด็กน้อยเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แต่เด็กๆเขาก็รักกันมั่นคง ขอให้รักกันอย่างนี้ตลอดไปเลยนะจ๊ะ :กอด1:
กอดคุณวันใหม่ รอตอนพิเศษที่มี NC ค่ะ :laugh:
-
อ๊าาาา จบแล้วอะ
นีออนยังน่ารักเหมือนเดิม
อ่านแล้วยิ้มตาม เต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่น ของครอบครัวเลยอ่า
ขอบคุณน้า
-
รอจ้า
-
ดีน๊าที่กินข้าวอิ่มแล้ว
ไม่งั้นแย่แน่มีแต่ของ
โปรดทั้งนั้นเลย :z2:
แล้วก็จบลงด้วยดี
มีความสุขกันทั่วหน้า
รอตอนพิเศษต่อไป :L1:
-
จบได้สุดยอดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วเคลิ้มเลย
MAGICA เสกมนต์ร้าย๐๐๐ให้นายหลงรัก
อันนี้คือชื่อนิยายเรื่องใหม่ชิมิ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ ของสองพี่น้องแฝด พูดตามความจริงแล้วความรักเป็นสิ่งสวยงาม ให้เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุด แล้วความรักจะอยู่กับคุณตลอดไป
รอเรื่องใหม่นะครับ ^^
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆ แบบนี้มาให้อ่านะคะ หวานน่ารักกันทุกคู่เลย
-
และแล้วคู่รักทุกคู่ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป :L1:
ดีจังเลย คนอ่านก็พลอยมีความสุขไปด้วยล่ะ ^^
พี่ไทม์ทุ่มเทมาก จัดงานแต่งให้น้องออนสุดที่รัก ปลื้ม~ :-[
คู่ไอกับหยงก็ฮาๆซึ้งๆดี ชอบ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักเรื่องนี้ค่ะ :pig4:
-
จบแล้วความรักของเด็กๆ ที่น่ารัก จะรอตอนพิเศษ
บวกหนึ่งให้เด็กๆ ทุกคนในเรื่อง
-
นีออนน้อยเป็นหนุ่มแบงค์ ปลื้มหนุ่มแบงค์ :m1:
เพอร์เฟคแมนรักน้องดีจัง ทำให้พ่อแม่นีออนวางใจด้วย
พี่น้ำกับน้องอุ้มน่ารัก
พี่แอมอาการหนักสุด เจอน้องเซียนเข้าไปถึงกับจ๋อย
เพื่อนปิงกับเพื่อนแต้มก็น่ารัก
ตอนที่นีออนไปช่วยขายของ คิดถึงตอนขายไก่ทอดบ้านลุงไทย 55+
อ่านตอนจบ แล้วมีความสุขมากกกก
รอตอนพิเศษ แล้วก็เรื่องต่อไปนะพี่ใหม่ สู้ๆ
-
แฮปปี้เอนดิ้ง หวานแหวว ทุกคู่เลยยยย
เห็นแล้วมันอิจฉาาาาาาาาาาา :-[
-
อ่านน้องแฝดแล้วคนอ่านรู้สึกอิ่มเอมใจมากเลย ขอบคุณที่นำสิ่งดีๆ มาให้ชื่นใจกันครับ
-
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายอารมดี :pig4: :pig4: :pig4:
-
ในที่สุดเรื่องนี้ก็ดำเนินมาจนถึงตอนจบ
เป็นเรื่องที่น่ารักและทำให้เห็นมิตรภาพในหลายแง่มุม
ทั้งความเป็นเพื่อน ครอบครัว และคนรัก
ความเข้าใจกันเป็นเรื่องสำคัญไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ในรูปแบบใดก็ตาม
เป็นเรื่องที่เรื่อยๆ ไม่ได้หวือหวามากมาย
แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่น แอบบอมยิ้มน้อยๆทุกครั้งที่อ่าน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีอย่างนี้ค่ะ
เราจะติดตามผลงานของคนเขียนต่อไป เป็นกำลังใจให้ และยังรอคอยเรื่องที่ค้างอยู่ พร้อมเรื่องที่มาใหม่ต่อไปนะคะ อิอิ
-
น้องแฝดจบแล้ว ขอบคุณวันใหม่ที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านน้า
รูปอาหารที่เอามาแปะ น่ากินมากอ่ะ เห็นแล้วหิว
ปล.จะรออ่านเรื่องใหม่นะจ๊ะ
-
คิดถึงแกงเผ็ดเป็ดย่างมากๆ ไม่ได้กินนานแล้ว หาอร่อยยากอ่ะ
-
:กอด1:มีความสุขกันถ้วนหน้า :3123:
-
เป็นตอนจบที่ใจร้ายมากค่ะ
หิว!! และกำลังไดเอต!!!!
หวานมากกกกกกกกกกกค่ะ น่ารักทุกคู่เลย ประทับใจมากๆ ถึงไม่ค่อยจะได้มาเม้นท์เพราะอ่านในมือถือมันไม่สะดวกพิมพ์ แต่ชอบมากจริงๆ
ชอบความน่ารักของตัวละคร และดีใจด้วยมากๆที่น้องแต่ละคนเลือกคู่ชีวิตที่ดีและรักเราเช่นกัน
ขอบคุณมากๆๆนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่ารักมากๆๆของทุกคู่รักคะ
รูปอาหารที่แปะทำร้ายคนอวบอย่างเรามากๆๆๆเห็นแล้วอยากกิน
:กอด1: :L2:
-
:L2: ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักใส ๆเหมือนชื่อเรื่องอ่านแล้วมีแต่รอยยิ้มไม่เครียดด้วย
-
เด็กๆของพี่จบแล้ว
:impress:
เรื่องนี้น้องวันใหม่ยังรักษาคอนเซ็ปตามชื่อเรื่องรักใสปิ๊งได้ดีอย่างเยี่ยมยอด
ถึงบางคนจะคิดว่าเรื่องนีมันเรื่อยๆ
แต่คนอ่านก็ชอบในความเรื่อยๆค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้แหละ
บางครั้งคนเราก็ไม่ได้ต้องการอะไรที่มันมีสีสันมากไปหรอกเนอะ
ขอบคุณวันใหม่นะคะสำหรับเรื่องสุดน่ารักเรื่องนี้
เอาไว้รอเจอกันต่อในเรื่องหน้าเนอะ
:กอด1:
ปลล.ถึงจะชื่อเรื่องใสปิ๊ง
แต่จะเข้าพระเข้านายสักครั้งก็ไม่เป็นปัญหานะจ้ะ
:laugh:
-
ขอบคุณคุณวันใหม่เช่นกัน ที่ให้เราได้รู้จักกับเด็กน้อยน่ารักแบบนี้ ใสมากกกกชอบมากกกกกอิ่มมากกกกก
กอดแน่น ๆ 1 ทีค่ะ
-
ขอบคุณค่า ที่ส่งน้องแฝดมาให้ความสุขกับคนอ่าน :กอด1:
รอตอนพิเศษนะคะ :L2:
-
คิดถึงน้องแฝด :กอด1:
-
สนุกมากๆค่ะ
อยากอ่านเรื่องของทิม กรจัง ช่วงที่นายทิมไปตามล่าหารักถึงกทม.อ่ะ อร๊าย อยากอ่านนนนนนน จะรออ่านนะคะ
-
:pig4:สำหรับนิยายครอบครัวน่ารักๆแบบนี้
เพราะตอนนี้นิยายไม่ค่อยดึงเอาคนในบ้านมามีส่วนร่วมเท่าไร
อ่านแล้วมีความสุขค่ะ :กอด1:
-
น้องแฝดน่ารักที่สุด ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
-
รักใสปิ๊ง
พิเศษ คู่รัก ท. แอนด์ ท. ((ทิม&ทิวากร))
ทิวากรในชุดนักศึกษาเดินลงมาจากตึกเรียน ตามมาด้วยเพื่อนชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งเมื่อเห็นกรที่ไหนก็ต้องเห็นเพื่อนคนนี้ด้วยทุกทีไป เพื่อนๆในกลุ่มของกรเองก็มักจะเอ่ยแซวอยู่ตลอด ถึงจะถูกกรเอ่ยปรามก็ไม่ได้ทำให้เพื่อนในกลุ่มหยุดแซวกันได้ กรเองก็ปล่อยผ่านๆไป ไม่ได้คิดมากกับเรื่องที่เพื่อนแซวกันขำๆนั้น แต่อีกคนกลับไม่ใช่
“กิ้วๆ หวานกันจริงๆเลยนะคู่นี้”
ว่าแล้วเสียงแซวก็ลอยมาตามลม กรทำหน้าหน่ายกับคำแซวที่เพื่อนๆช่างสรรหา
“จะแต่งกันเมื่อไหร่อย่าลืมร่อนการ์ดเชิญนะจ๊ะ เดี๋ยวจะไปกินข้าวต้ม” เพื่อนผู้หญิงอีกคนในกลุ่มเอ่ยสมทบ
“ได้ข่าวว่าข้าวต้มมันงานศพ” กรย้อนเพื่อนขำๆ
“อ้าว? เหรอๆ ขอโทษที สับสนไปหน่อย” เพื่อนหญิงคนเดิมแตะแก้มตนเองท่าว่าสับสนจริงจัง
“พวกมึงก็แซวกันไปเรื่อย” กรว่าแล้วส่ายหน้าหน่าย
“ซงแซวอะไร เรื่องจริงทั้งนั้น ใช่ไหมแมกซ์?”
เพื่อนยังไม่เลิก มีการดึงอีกหนึ่งหนุ่มที่อยู่ในหัวข้อการแซวในครั้งนี้มาร่วมด้วย แมกซ์ยิ้มกับคำถามแต่ออกเป็นคำแซวมากกว่านั้น ถ้ามันเป็นเรื่องจริงก็ดีสิ
“อย่าใส่ใจเลยแมกซ์ เดี๋ยวพวกมันได้ใจก็เล่นแซวไม่เลิก”
กรเอ่ยบอกเพื่อน แมกซ์ยิ้มเจื่อนๆ เขาไม่ได้รู้สึกไม่ดีที่เพื่อนคนอื่นพากันแซว กลับอยากให้คำแซวพวกนั้นมันเป็นความจริงเสียอีก แต่ถ้ามันทำให้กรรำคาญก็คงแย่ แต่รอยยิ้มจริงใจที่ได้จากกรมาก็ทำให้ความคิดกังวลหลายหลากมันหายวับไป มีเพียงหัวใจที่มันเต้นแรงทุกทีที่ได้อยู่ใกล้มาแทน
แม้จะรู้ว่ากรมีเจ้าของ เพราะกรบอกเองว่ามีคนรักอยู่แล้ว แต่แมกซ์ก็อดไม่ได้ที่จะคิดไม่ดี ระยะทางที่ห่างกันเช่นนี้มันทำให้หลายคู่ต้องเลิกรากันไปมากมาย เพราะฉะนั้นคนอยู่ใกล้แบบเขาก็ไม่ผิด หากจะรู้สึกว่าตนเองมีสิทธิ์มากขึ้น
พอปิดภาคเรียนทิวากรก็ได้กลับมาที่บ้านเกิด มีโทรศัพท์ทางไกลจากเพื่อนแมกซ์มาได้ตลอดและทุกวันจนทิมชักจะรู้สึกไม่ดี กรบอกว่าเป็นเพื่อนที่กรุงเทพฯไม่มีอะไร เด็กหนุ่มเอารูปของเพื่อนๆที่ถ่ายด้วยกันมาให้ดู เมื่อได้ดูแล้วทิมก็แทบอยากจะโยนโน้ตบุ๊กของกรที่บรรจุรูปพวกนั้นทิ้ง เมื่อเกือบทุกรูปนายแมกซ์นั่นต้องอยู่ข้างกรตลอด บางรูปมีโอบไหล่กันด้วย เห็นแล้วมันตาร้อนจนจะลุกเป็นไฟ ดูก็รู้ว่ามันจงใจ คนอื่นอยู่ใกล้กรบ้างเป็นบางรูป แต่หมอนี่ถ้าทำได้มันคงสิงกรไปแล้ว บ้าเอ๊ย!
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ทำให้ทิมหงุดหงิด เพราะนายแมกซ์อะไรนั่นโทรมาหากรอีกแล้ว กรเองก็ไม่กล้าปฏิเสธที่จะไม่รับสายเพราะอย่างไรฝ่ายนั้นก็เพื่อนกัน ทิมนอนมองกรคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่บนเตียง กรเหลือบมองทิมที่เริ่มมีบรรยากาศมาคุเพิ่มขึ้นทุกขณะ พยายามจะเอ่ยตัดบทแล้วแต่แมกซ์เหมือนจะรู้ว่ากรอยู่กับแฟนเลยยื้อเวลาเอาไว้อีก ทิมเลื้อยตัวมาข้างกร ยกตัวขึ้นมาอีกนิดก่อนรั้งให้กรหันมารับจูบ
“อื้มมมม”
กรทำเสียงประท้วงในลำคอเมื่อถูกเพื่อนจูบไม่ให้ทันตั้งตัว เสียงของแมกซ์เรียกชื่อกรดังลอดมาทำให้ทิมหงุดหงิดเพิ่มขึ้น กรผลักเพื่อนออกเมื่ออีกฝ่ายพัวพันไม่ยอมหยุด พอถูกผลักออกมาทิมก็มองหน้ากรเขม็ง สีหน้าบึ้งตึงก่อนลุกขึ้นจากเตียงแล้วออกจากห้องไป
“แมกซ์ แค่นี้ก่อนนะ เรามีธุระต้องจัดการนิดหน่อย”
กรชะเง้อตามทิม ขณะที่เอ่ยบอกกับแมกซ์ ปลายสายอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ท่าทางไม่อยากจะวางสักเท่าไหร่
“เอ่อ... อืม ไว้วันหลังเราโทรหาใหม่นะ”
แมกซ์เอ่ยอย่างแสนเสียดาย กรนิ่งไปนิด แต่เพราะอยากวางสายแล้วจึงเออออตามใจแมกซ์ เมื่อฝ่ายนั้นยอมวางกรจึงได้ลุกออกไปหาทิม เห็นคนหน้าบึ้งยืนกอดอกพิงผนังห้องอยู่ กรดึงข้อมือเพื่อนให้กลับเข้ามาในห้อง พามานั่งลงที่เตียงแล้วเอ่ยถาม
“โกรธอะไร?”
“ไม่รู้เหรอ?” ทิมย้อนถามกลับ หน้ายังบึ้งไม่หาย
“เพื่อนกันน่า”
กรเอ่ยบอกเมื่อเข้าใจในสิ่งที่ทิมเป็น ทิมยังคงนั่งเงียบเพราะงอนที่กรทำเหมือนไม่ใส่ใจ กรจ้องตาคนหน้าบึ้งอย่างจริงจังแล้วว่า
“เชื่อใจเราไหม?”
คำถามเดียวทำเอาทิมจอดไม่ต้องแจว เด็กหนุ่มกลอกตามองสูงก่อนทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนราวกับหมดเรี่ยวแรงแล้วบ่น
“โธ่เอ๊ย พูดแบบนี้แล้วจะให้ทำไงอ่ะ?”
กรหัวเราะเบาๆก่อนเอนตัวลงนอนข้างกัน หันหน้ามาหาทิมขณะที่เลื่อนมือไปจับมือของอีกคนไว้แล้วยิ้มบางเบา
“ยังไงเราก็มีแค่นายคนเดียวนะ เชื่อใจกันหน่อย”
“เชื่อมันก็เชื่ออยู่หรอก แต่ทิมเกลียดมัน!” ทิมยังไม่วายใส่อารมณ์เมื่อพูดถึงบุคคลที่สาม
“อะไร นายยังไม่ได้ทำความรู้จักกับเขาเลย เกลียดเขาแล้ว?” กรเอ่ยถามพลางยิ้มล้อ
“รู้จักแค่นี้ก็พอแล้ว อย่าให้เจอตัวนะมึ๊ง!” คนนี้ก็ทำเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ออกท่าออกทางจนเกินพอดี
“เว่อร์ๆ”
กรเบ้ปากแล้วว่า ทิมขยับตัวนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหากร ไล้ปลายนิ้วกับแก้มของเพื่อนแผ่วเบาก่อนบอก
“ที่หวง ที่ห่วง ก็เพราะรักนะ”
“รู้แล้วครับ รักเหมือนกันแหละ” กรบอกรักกลับยิ้มๆ ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของทิมปลิวหาย มีรอยยิ้มกลับมาอีกครั้ง
“น่ารัก แฟนใครเนี่ย?” เด็กหนุ่มเอ่ยชงไป
“แฟนทิม” อีกคนก็ตอบกลับมาอย่างเอาใจกันสุดฤทธิ์
“จริงอ่ะ?” ทิมขยับพลิกตัว โหย่งกายขึ้นคร่อมเพื่อนเอาไว้ก่อนโน้มใบหน้าลงไปเอ่ยถามใกล้ๆ
“ไม่ใช่หรอก ล้อเล่น” กรตอบเพื่อนแล้วอมยิ้ม
“ไม่ใช่ไม่ได้ เป็นแฟนทิมแล้วห้ามเปลี่ยนใจ”
“บังคับเหรอ?” ทิวากรแกล้งทำสีหน้าขึงขังเมื่อเอ่ยถาม
“ไม่บังคับ แต่อยากให้รักเราคนเดียว” ทิมก้มลงไปจนหน้าผากแตะหน้าผากของอีกคน กระซิบบอกเสียงเบาแต่เว้าวอนอยู่ในที
“ไม่บังคับเล้ย~” ว่าแล้วกรก็หัวเราะ
ทิมยิ้มกับบรรยากาศของความสุขที่กรส่งให้ผ่านเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่มี เด็กหนุ่มแตะจูบริมฝีปากเพื่อนเบาๆก่อนผละออกมาเล็กน้อย ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ ก่อนที่จะพากันออกไปข้างนอก
ระหว่างที่กรอยู่ใกล้ ทิมมีความสุขในทุกๆวัน เรื่องของแมกซ์นั้นทั้งคู่ตกลงกันแล้วว่าระหว่างที่กรยังไม่กลับไปที่กรุงเทพฯให้หยุดการติดต่อกับเพื่อนคนนี้ไปสักพัก เพราะดูอย่างไรมันก็มากจนเกินเพื่อน ทิมทำใจให้คิดตามกรไม่ได้ว่าแมกซ์เป็นแค่เพื่อนของกร เพื่อนคนอื่นยังไม่เห็นจะโทรหากรทุกวันแบบแมกซ์เลยสักนิด กรเองก็ไม่อยากให้มีปัญหาจึงปิดเครื่องแล้วใช้โทรศัพท์ทิมโทรหาพ่อกับแม่แทน
กรบอกกับทิมว่าปิดภาคเรียนคราวหน้าคงไม่ได้กลับมาที่บ้านแล้ว เพราะตนเองจะทำงานพิเศษเพื่อเก็บเงินตลอดช่วงปิดภาคเรียนนั้นเลย ทิมเลยขอเป็นฝ่ายไปหาเอง กรว่าจะไปก็ได้ แต่ต้องให้พ่อกับแม่ของทิมอนุญาตก่อน เดี๋ยวท่านเห็นหายไปนานแล้วจะเป็นห่วงเอา
ก่อนที่กรจะกลับไปเรียนต่อ ทิมก็มีของแทนใจมอบให้ เป็นสายสร้อยธรรมดา แต่มีอักษรภาษาอังกฤษตัวทีสองตัวเป็นตัวสร้อย ทิมเห็นพี่ชายซื้อให้นีออนเลยอยากซื้อให้กรบ้าง รวบรวมเงินจากการทำงานพิเศษที่ผ่านๆมาให้พี่ชายอย่างไทม์ช่วยบอกให้เพื่อนพี่ทำสร้อยให้หน่อย ถึงจะใช้เวลานานสักนิด แต่สุดท้ายแล้วทิมก็ได้สร้อยมาให้กรใส่สมใจ ยิ่งเห็นรอยยิ้มของคนที่ตนเองรักเมื่อได้สวมสร้อยเส้นดังกล่าว ทิมยิ่งรู้สึกดีที่ตนเองได้ทำให้คนรักมีความสุข
-----------------
“สร้อยสวยนะกร”
แมกซ์เอ่ยทักขึ้นมาเมื่อเพื่อนทั้งกลุ่มพากันมาทำรายงานที่บ้านของตนเอง เมื่อเพื่อนเอ่ยทักกรจึงแตะที่สร้อยของตนเองแล้วยิ้มให้เพื่อน
“ขอบใจ”
เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเพื่อนก่อนก้มหน้าก้มตาเขียนรายงานต่อไป แมกซ์มองท่าทางมีความสุขเมื่อเอ่ยถึงสร้อยเส้นนี้ของกรแล้วก็นึกอิจฉาเจ้าของสร้อย ตั้งแต่ที่กรกลับมาจากบ้านเกิดก็ไม่เคยที่จะถอดสร้อยเส้นดังกล่าวสักครั้ง เห็นใส่ติดตัวเอาไว้ตลอด พอเพื่อนๆถามว่าใครให้มาเด็กหนุ่มก็เอาแต่อมยิ้มตาพราว แต่เพียงเท่านั้นเพื่อนๆก็พากันรู้แล้วว่าเจ้าของสร้อยคือใคร
ทางด้านทิมที่อยู่ห่างกันกับกรนั้น ช่วงที่ห่างกันทิมก็มักได้ยินกรพูดถึงเพื่อนอย่างแมกซ์บ่อยๆ ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง มีของมาให้บ้าง กรเองก็ใช่จะดูไม่ออกว่าแมกซ์รู้สึกอย่างไรกับตน แต่เด็กหนุ่มก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องไปเพื่อเป็นการรักษามิตรภาพของเพื่อนเอาไว้ จนในวันนี้ที่ทุกคนในกลุ่มนัดทำรายงานที่บ้านแมกซ์ และปิดท้ายรายงานเสร็จด้วยการฉลองกันเล็กๆ แต่กลับทำเอากรเมาปลิ้น ไม่รู้มือใครต่อมือใครที่ส่งแก้วน้ำเมามาให้ กรก็คว้ามากระดกลงคอมันหมดทุกแก้ว
เมื่อเห็นท่าว่ากรจะเมามากไปแล้ว เพื่อนคนหนึ่งเลยบอกให้พากรไปนอนพักสักหน่อย ให้อาการดีขึ้นค่อยพากลับบ้าน ไม่อย่างนั้นโดนพ่อกรสวดยับแน่ แมกซ์เลยอาสาพากรไปนอนพักในฐานะเจ้าบ้านที่ดี ให้ทุกคนสนุกกันต่อได้เลย เพื่อนๆก็ไม่ได้คัดค้านอะไร เพียงแต่เอ่ยแซวกันตามประสาว่าอย่าชิงสุกก่อนห่าม มันจะไม่งาม แมกซ์เพียงแต่ยิ้มตอบกลับไป ก่อนพยุงกรไปนอนพักในห้อง
แมกซ์มองร่างเพรียวที่นอนอยู่บนที่นอนของเขานิ่ง ในหัวของเขากำลังคิดไม่ซื่อกับเพื่อนคนนี้ เด็กหนุ่มขยับขึ้นไปบนเตียงแล้วคร่อมตัวเพื่อนเอาไว้ มองริมฝีปากสีระเรื่อแล้วโน้มลงหาช้าๆ แตะสัมผัสแผ่วเบาซ้ำๆ ผละออกมามอง ใช้หัวแม่มือปัดผ่านริมฝีปากนั้นก่อนตามครอบครองด้วยริมฝีปากของตนเอง สัมผัสไม่คุ้นชินทำให้กรดิ้นหนี พยายามปรือตาขึ้นมามองอย่างยากเย็น แมกซ์รวบดูดปลายลิ้นเพื่อน มือก็ลูบไล้ฟอนเฟ้นไปทั่วร่าง เสียงโทรศัพท์ของกรดังขึ้นมาเรียกสติกร เด็กหนุ่มคว้ามากดรับ
“ฮะ... ฮัลโหล... ทิม”
กรเอ่ยทักปลายสาย ไถลตัวหนีมือแปลกปลอมที่มาบีบเค้นเนื้อตัว เมื่อแมกซ์ได้ยินว่าคนที่โทรมานั้นเป็นใครเด็กหนุ่มจึงเลิกชายเสื้อเพื่อนขึ้นแล้วแกล้งกัดยอดอก กรสะดุ้งแล้วร้องด่าเพื่อนว่าอย่ากัด เสียงโต้ตอบของกรดังแทรกเข้าไปในโทรศัพท์ทำให้ทิมที่อยู่ปลายสายชะงัก
“อะ... อย่า ทิม... ทิมช่ว…”
ตื้ด ตื้ด
ยังไม่ทันที่กรจะเอ่ยจบประโยค โทรศัพท์ในมือก็ถูกคว้าไปแล้วกดตัดสาย นั่นคือความตั้งใจของแมกซ์ที่ต้องการจะยั่วให้ทิมโกรธ และก็เป็นไปตามคาดเมื่อทิมโกรธจัดจนแทบจะฆ่าใครก็ได้ที่เดินผ่านมาแถวนั้น เด็กหนุ่มโทรกลับมาหากรอีกครั้ง แต่นั่นนับว่าเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ เพราะเสียงที่ได้ยินเมื่อถูกกดรับนั้นคือเสียงครางของกร ทิมนิ่งอึ้งก่อนปล่อยโทรศัพท์มือถือให้ร่วงหล่นจากมือไป
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!?
-------------
“อื้อออ ทิม อย่า…”
กรเอ่ยประท้วงคนที่กำลังรุกรานร่างกายของตนเอง สมองที่มันหนักอึ้งจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ประมวลผลไม่ทัน แต่ร่างกายของเขาก็ต่อต้านสัมผัสที่ได้รับอย่างเต็มที่
ริมฝีปากของคนที่คร่อมทับกายบดเบียดกลีบปากของกร มือไม้ของคนด้านบนไม่อยู่นิ่ง ลูบไล้ฟอนเฟ้นทุกตารางนิ้วที่มือปัดผ่าน เด็กหนุ่มสั่นสะท้านไปทั้งกายเมื่อถูกจู่โจมทุกจุดอ่อนไหว จนเมื่อริมฝีปากที่พรมจูบระเรื่อยต่ำลงทำให้กรหยัดเกร็งกาย ก่อนเหยียดเท้ายันขาออกไปอย่างแรง
เสียงวัตถุบางอย่างหล่นลงไม่ใกล้ไม่ไกล แต่กรกลับไม่ได้สนใจมันนัก เมื่อความรู้สึกอึดอัดปนเปไปกับความเสียวแปลบมันหายไปได้เสียทีแล้ว เด็กหนุ่มถอนหายใจโล่งก่อนพึมพำเสียงแผ่ว
“สมน้ำหน้า...”
ทิวากรคล้ายจะละเมอออกมาเมื่อนึกไปว่าคนที่ตนเองถีบไปเมื่อครู่คือทิม ก่อนจะหัวเราะเล็กๆแล้วนิ่งไป แมกซ์ที่ถูกถีบจนตกเตียงขยับลุกขึ้นมามองคนทำที่นอนสบายตัวไปแล้ว เด็กหนุ่มรู้สึกจุกเล็กน้อย เมื่อลุกขึ้นมาได้แล้วแมกซ์ก็คลานขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง มองใบหน้ายามหลับของทิวากรอย่างหลงไหล ไล่สายตาลงไปตามร่างกายขาวเนียนที่ถูกเขาตีตราประทับไปอย่างถ้วนทั่ว ริมฝีปากเผยรอยยิ้มบางเบาด้วยความพึงใจ เฝ้ามองหน้ากรอย่างเผลอไผล ก่อนที่จะชะงักไปเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แมกซ์รู้สึกตกใจกับเสียงเคาะประตูนั้น เด็กหนุ่มมองหาทางหนีทีไล่ แต่ไม่ว่าทางไหนก็ไม่มีทางให้เขาหนีไปได้อีกแล้ว เมื่อหลักฐานการทำความผิดของเขานอนนิ่งอยู่ตรงนี้
แมกซ์ค่อยลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู คนที่มาเคาะคือเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนบอกว่าจะขึ้นมาดูกรสักหน่อยว่าได้นอนพักแล้วดีขึ้นบ้างหรือยัง เพราะทุกคนจะกลับบ้านกันแล้ว เมื่อเพื่อนคนดังกล่าวจะเข้ามาในห้องแมกซ์กลับยืนขวางทางไม่ไปไหน เพื่อนหรี่ตามองแล้วถามว่ามีอะไรอย่างนั้นหรือ
“เรา... เราจะไปส่งกรเอง พวกนายกลับไปก่อนก็ได้”
เด็กหนุ่มเอ่ยบอกตะกุกตะกัก เพื่อนคนที่ขึ้นมาตามกรมองแมกซ์นิ่ง แมกซ์เองก็พยายามที่จะไม่แสดงพิรุธอะไร แต่เพื่อนกลับดันตัวเขาออกให้พ้นประตูห้องแล้วเดินอาดๆเข้าไปข้างใน แมกซ์มองตามเพื่อนที่ก้าวเดินเข้าไปในห้องแล้วอยากร้องไห้ ก่อนเดินตามเข้าไปแล้วหยุดอยู่ด้านหลัง เมื่อเพื่อนคนนั้นหยุดอยู่ไม่ไกลจากเตียงนอนที่กรนอนอยู่
“นายทำอะไรแมกซ์?”
เพื่อนเอ่ยถามเสียงเย็น แมกซ์อึกอักแก้ตัวไม่ได้เมื่อหลักฐานมันคาตาเสียขนาดนั้น ทำให้อีกฝ่ายหันมาตะคอกถามเสียงดัง
“ทำอะไร!!”
“เรา…”
เพื่อนมองหน้าแมกซ์อย่างเสียความรู้สึก ก่อนเดินเข้าไปหากรแล้วเขย่าแขนเพื่อปลุก
“กรๆ ตื่น กร”
เสียงเรียกและแรงเขย่าของเพื่อนทำให้กรงัวเงียลุกขึ้นนั่งโงนเงนไปมา เพราะยังรู้สึกหนักศีรษะไม่หาย เพื่อนที่มาตามตบแก้มกรเบาๆให้ตื่นเต็มตา
“วีออส?” กรเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนงงๆ สะบัดหน้าเล็กน้อยเพื่อไล่อาการนั้น
“อืม กลับบ้านเถอะ” วีออสตอบรับก่อนชวนกรกลับบ้าน
กรพยักหน้าหงึกหงัก วีออสจึงช่วยพยุงเพื่อน ด้วยช่วงตัวที่เล็กพอกันทำให้ทุลักทุเลกันเล็กน้อย แมกซ์จะเข้ามาช่วยเลยโดนวีออสตวัดสายตาขุ่นเคืองใส่ พอออกไปข้างนอกเพื่อนๆก็พากันตกใจเมื่อเห็นสภาพกร วีออสส่งกรให้เพื่อนอีกคนที่ตัวใหญ่กว่าตนเองพาไปที่รถ กรยังงงๆว่ามีอะไรเกิดขึ้น หันไปมองแมกซ์ที่ยืนตัวลีบอยู่ตรงหน้าวีออสอย่างไม่เข้าใจ กวาดสายตาทั้งที่ยังคงมึนไม่หายมองเพื่อนแต่ละคนก็เห็นมีสีหน้าเครียดกันทั้งนั้น
เมื่อกรเดินพ้นไปจากจุดที่ทุกคนยืนอยู่ เพื่อนหนึ่งในนั้นก็ชกหน้าแมกซ์อย่างคุมอารมณ์ไม่อยู่ วีออสแตะแขนเพื่อนคนดังกล่าว ปรายตามองหน้าแมกซ์ด้วยความผิดหวัง แล้วพากันขึ้นรถของวีออสกลับบ้านกันไป ปล่อยให้คนทำความผิดยืนสำนึกผิดอยู่ตรงนั้นเพียงคนเดียว...
วันถัดมาทิมโทรหากรแล้วเอ่ยถามว่าเมื่อคืนเป็นอย่างไรบ้าง กรยังมึนไม่หายเลยบอกว่าเมื่อคืนไปทำรายงานที่บ้านแมกซ์มา มีฉลองกันนิดหน่อยแต่ตนเองเมาไม่รู้เรื่อง ทิมทำเสียงรับรู้แล้ววางสายไป
เมื่ออีกคนวางสายสนทนาไปแล้วกรก็มองสภาพร่างกายของตนเองในกระจกบานใหญ่ภายในห้องน้ำ ร่างกายที่มีแต่รอยแดง ทั้งแผ่นอกและตัวของเขา เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปใต้ฝักบัว เปิดน้ำในอุณหภูมิที่สูงจนตัวแดงเถือก มือเรียวถูเนื้อตัวเพื่อที่จะลบร่องรอยที่เกิดขึ้นนี้ให้หมดไป แต่มันกลับทำไม่ได้อย่างใจ เด็กหนุ่มทุบผนังห้องน้ำอย่างอัดอั้น รู้สึกผิดต่อตนเองและทิม
--------------
ทิมขับรถมาที่กรุงเทพฯโดยไม่ได้บอกกรล่วงหน้าก่อน เพราะเขารู้สึกว่าพักนี้กรห่างเหินไป คนอาจจะมองว่าเขาบ้าที่มาถึงที่โดยไม่คิดไตร่ตรองอะไรให้ดีเสียก่อน เขาคิดสิ และเพราะคิดนี่ล่ะเขาถึงได้มาที่นี่ อยากมาดูให้เห็นกับตาว่าสิ่งที่ตนเองคิดนั้นมันจริงแท้แน่หรือไม่ ถ้าหากมันเป็นจริงแล้วเขาจะทำอย่างไร... ไม่อยากจะนึกถึงมันเลยสักนิด
ทิมมารอกรอยู่ที่หน้าร้านที่กรบอกว่าทำงานพิเศษอยู่พร้อมรถมอเตอร์ไซค์คันเก่ง เขาบ้ามากใช่ไหม ขับรถมอเตอร์ไซค์มาถึงกรุงเทพฯ กรเดินออกมาจากร้านกับกลุ่มเพื่อนที่ทำงานด้วยกันหลังจากเลิกงานแล้ว เด็กหนุ่มชะงักเมื่อเห็นทิมมารออยู่หน้าร้านเช่นนี้ ก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนแล้วบอกขอตัว หนึ่งในกลุ่มเพื่อนคือแมกซ์ เด็กหนุ่มมองตามทิวากรที่เดินไปหาทิมด้วยสีหน้าละห้อย กรเดินเข้าไปหาเพื่อนรักด้วยรอยยิ้ม ในใจรู้สึกยินดีกับการมาของทิม แต่ทิมกลับเดินหนีไปเสียอย่างนั้น กรจึงเร่งฝีเท้าเดินตามให้เร็วขึ้น ทั้งที่ตนเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนต้องเดินหนี
“ทิม ทิม... ไอ้ทิม!”
เมื่อเรียกแล้วไม่ยอมหยุดกรเลยชักจะโมโหจนขึ้นคำว่าไอ้นำหน้า และได้ผลเมื่อทิมหยุดเดินเสียที กรถอนใจแรงๆก่อนถาม
“จะรีบไปตามควายที่ไหนของนาย…”
“เราเลิกกันเถอะ”
คำที่อีกฝ่ายเอ่ยสวนมานั้นทำเอาทิวากรอึ้งตะลึงงัน ก่อนเอ่ยถามราวกับว่าได้ยินสิ่งที่เพื่อนบอกไม่ชัด ทั้งที่จริงแล้วมันสะท้อนก้องไปทั้งอกแล้วในตอนนี้
“อะไรนะ?”
ทิมหันกลับมาช้าๆก่อนเอ่ยบอกคำเดิมซ้ำ
“เราเลิกกันเถอะ”
เมื่อได้ยินอย่างชัดเจนจนไม่มีข้อโต้แย้งใดให้ตนเองอีกทิวากรก็กำหมัดแน่น ก่อนจะยกเท้าถีบเพื่อนเสียแรง
“ไอ้เชี่ย! ถ้ามึงมาเพื่อแบบนี้นะ มึงไม่ต้องมาเลยดีกว่า สัดเอ๊ย!!”
ดวงตาเจ้าของคำพูดคลอด้วยน้ำตา มันเจ็บไปทั้งใจกับคำบอกเลิกที่ไม่ทันตั้งตัวนั้น เมื่อครู่นี้เขายังดีใจอยู่เลยที่ได้เจอคนๆนี้ แต่ตอนนี้เขาไม่อยากให้มันมาเลยสักนิด กรกระชากสร้อยคอที่ทิมเคยให้มาจนขาดแล้วเขวี้ยงใส่ ก่อนเดินกระแทกไหล่ทิมเพื่อจะผ่านไป ทิมคว้าแขนเอาไว้ก่อนกระตุกแรงให้เซมาหา รั้งต้นคอให้แหงนรับจูบ ต่อหน้าต่อตาเพื่อนของกรที่เดินเข้ามาหาเพราะรู้สึกเป็นห่วงที่เห็นทั้งคู่กำลังทะเลาะกัน
กรดิ้นรนพยายามให้หลุดจากการกักกัน แต่ทิมก็ดื้อดึงเกินกว่าจะยอมปล่อยไปง่ายๆ เมื่อพอใจแล้วทิมถึงปล่อย กรมองเพื่อนอย่างผิดหวังและเสียใจ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ร่วงผล็อย ทั้งเจ็บใจ ทั้งเสียใจ ปนเปกันไปหมด กรใช้หลังมือปาดมันออกลวกๆ ทิมไม่พูดอะไรต่อจากนั้น เด็กหนุ่มก้มลงเก็บสร้อยที่ตกอยู่บนพื้น ก่อนก้าวถอยหลังแล้วหันกลับเพื่อเดินไปที่รถของตนเอง
“มึงไม่รักกูแล้วใช่ไหม?”
“...............” เสียงของกรหยุดขาที่กำลังก้าวเดินของทิมเอาไว้นิ่ง
“กูเคยบอกว่าคนใดคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปก็ไม่แปลก แล้วมึงเคยถามว่า…” เสียงของเด็กหนุ่มขาดหายเพราะอาการสะอื้น
“.............”
“ว่าคนนั้นคือใคร... วันนี้มึงได้คำตอบแล้วใช่ไหมว่าคนๆนั้นมันก็คือตัวมึงเองนั่นแหละ!”
ทิวากรตัดพ้อต่อว่าเพื่อน ทิมหันกลับมา สีหน้าเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากรสักเท่าไหร่ รู้สึกเสียใจไม่แพ้กันที่ต้องทำเช่นนี้
“เราไม่เคยเปลี่ยนไป เคยรักนายยังไงก็ไม่เคยเปลี่ยน”
“แล้วมึงมาบอกเลิกกูทำไม!!” กรร้องถามหาเหตุผล สีหน้าเจ็บปวดเหลือคณา
“เพราะ…” ทิมมองเพื่อนแล้วจะเอ่ยบอก แต่กลับมีเสียงบางคนแทรกมา
“เอ่อ... เราว่าอย่าทะเลาะกันตรงนี้เลยนะกร คนมองใหญ่แล้ว ถ้าเขาไม่รักกรก็ช่างเขาเถอะ คนดีมีถมไป กลับบ้านกันเถอะนะ...”
แมกซ์ก้าวเข้ามาหาคนทั้งคู่ก่อนเอ่ยกับกร เหลือบมองทิมที่ชักสีหน้าใส่เขาทันทีที่ก้าวเข้ามาแล้วทำเป็นไม่เห็น
“ไม่” กรปฏิเสธเพื่อนเสียงหนัก สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่คนๆเดียว คนที่เขาต้องการเหตุผลเพื่อมาหักล้างความเจ็บปวดในใจ
“ตอบมาสิทิมว่าเพราะอะไร?” กรยังคงเอ่ยถามเพื่อน ไม่แม้แต่จะสนใจว่ามีใครเขม่นใครอยู่
“ถามไอ้เหี้ยนั่นดูสิ!”
ทิมบอกทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็ก้าวเร็วๆไปขึ้นรถเพื่อจะตีรถกลับบ้าน กรรีบวิ่งไปหาทิมแล้วโดดขึ้นนั่งซ้อนท้าย กอดเกี่ยวเอวเพื่อนเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“เฮ้ย! ลงไป!”
ทิมเอี้ยวตัวกลับมาร้องบอกอย่างตกใจ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมขยับ ยังคงกอดเอวเพื่อนเงียบและดื้อดึง ทิมมองความดื้อดึงนั้นแล้วถอนใจเบา
“กร ลงไป เราจะกลับบ้านแล้ว”
“อย่าไล่นะ! อย่ามาไล่…”
กรซุกหน้ากับแผ่นหลังเพื่อน ตัดพ้อน้ำเสียงอู้อี้จนทิมต้องถอนหายใจอีกรอบ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเคลื่อนรถออกตัวไป แมกซ์กับเพื่อนคนอื่นเรียกตามแต่กรก็ไม่ยอมลง กอดเอวทิมแน่นไม่ปล่อย ทิมขับรถมาได้สักระยะก็หยุด หาที่จอดรถแถวสวนสาธารณะที่มีผู้คนมาออกกำลังกายกันในยามเย็นเช่นนี้
“กร ปล่อย”
ทิมบอกเพื่อนอีกครั้งเมื่อจอดรถ แต่กรก็ยังเงียบ กอดเอวทิมแน่นไม่ไหวติง
“ปล่อย แล้วมาคุยกันดีๆ โอเคไหม?”
ทิมบอกเสียงนุ่มอย่างมีเหตุมีผลมารองรับ ทำให้กรยอมปล่อยแล้วลงจากรถไปคุยกัน ทั้งคู่เดินไปนั่งที่ม้านั่งก่อนพูดคุยกันถึงเรื่องราวที่มันเกิดขึ้น แม้จะไม่อยากเอ่ยถึงให้มันสะเทือนใจตนเองแต่ทิมก็จำต้องพูดว่าตนเองได้ยิน ได้รู้ อะไรมาบ้าง ซึ่งทุกอย่างนั้นมันก็เป็นเพียงสิ่งที่เขาคิดไปเองฝ่ายเดียวทั้งนั้น เมื่อปรับความเข้าใจให้ตรงกันแล้วว่าสถานการณ์ในวันเกิดเหตุนั้นมันเป็นเช่นไร
ต่อด้านล่างค่ะ :L1:
-
ความกังวลใจที่มีถูกแทนที่ด้วยความห่วงใยและรู้สึกผิด เพราะสิ่งที่ทิมคิดมันไม่ใช่เลย เขาคิดว่าที่พักหลังมานี้กรตีตัวออกห่างเพราะมีคนใหม่ ซึ่งคนนั้นก็อาจจะเป็นนายแมกซ์นั่นก็เป็นได้ จากวันที่เขาโทรหากรแล้วได้ยินเสียงแปลกๆนั้น แต่พอกรได้อธิบาย เรื่องมันกลับตาลปัตรกลายเป็นหนังคนละเรื่องกันไปเสียอย่างนั้น
เมื่อความจริงมันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่ทิมเป็นกังวล เนื่องจากว่าปรกติทิมชอบทำหื่นใส่กรอยู่ตลอด และมักจะถูกกรถีบตกเตียงอยู่เป็นประจำ เพราะฉะนั้นมันเลยเป็นไปโดยอัตโนมัติเมื่อจะถูกรุกราน วันที่เกิดเหตุนั้นกรตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่เพื่อนในกลุ่มมาปลุกแล้วพากลับ ตัวเขาเองก็งงว่าทำไมไม่มีใครพูดกับแมกซ์เลย จนมาเห็นรอยที่ตัวของตนเองเลยรู้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น พอทิมโทรมายิ่งรู้สึกผิดที่ไม่ดูแลตัวเองให้ดี ถ้าเพื่อนในกลุ่มไม่มาช่วยป่านนี้ก็คงแย่แล้วแน่ๆ
วันต่อมาแมกซ์ก็หลบหน้าเพื่อนทุกคน โดยเฉพาะกร จนเมื่อเร็วๆนี้ที่ทางนั้นมาขอโทษและยอมรับผิดทุกอย่าง กรยกโทษให้เพราะไม่อยากติดค้างต่อกันอีก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้อีก ถึงอย่างไรมันก็ทำใจลำบากเกินที่จะรับไหว ที่เห็นฝ่ายนั้นยังอยู่ใกล้ชิดเพราะทำงานที่เดียวกันเท่านั้น
“กรไม่มีอะไรกับหมอนั่นแน่นะ?”
ทิมเอ่ยถามเมื่อเพื่อนพูดจบ ทิวากรชักสีหน้าใส่ด้วยความฉุน อธิบายตั้งนานไม่ฟังกันเลยหรือไงนะ
“แน่สิวะเฮ้ย!”
เด็กหนุ่มกระแทกเสียงตอบโดยที่ไม่รู้ว่าหลงกลทิมเข้าให้แล้ว จนเมื่ออีกฝ่ายพูดประโยคต่อมา ทิวากรถึงกับอ้าปากค้าง
“ถ้ากรบอกว่าแน่ใจ คงไม่เป็นไรใช่ไหมถ้าเราจะขอพิสูจน์...?”
----------------
ภายในห้องนอนของกร เมื่อประตูห้องปิดลงทิมก็ดันตัวเพื่อนชิดผนังห้อง แลกจูบกันพัวพันดูดดื่ม เมื่อทิมผละออกกรจึงเบี่ยงหน้าหันหนี ทิมจึงเปลี่ยนเป้าหมาย ลากริมฝีปากมาที่ใบหูเพื่อนก่อนงับเบาๆ มือลูบสะโพกหนั่นแน่น เค้นคลึงหนักมือ กรเบี่ยงหน้ากลับมารับจูบแสนดูดดื่มจากเพื่อนรัก มือของทิมผละจากสะโพกกรก่อนเลื่อนขึ้นสูงแล้วลูบวนมาด้านหน้า แกะกระดุมเสื้อแล้วสอดมือเข้าไปลูบไล้ สะกิดยอดอกที่มีปฏิกิริยาตอบรับสู้กับมือตน ผละจูบมาก้มลงรวบดูดยอดอกแข็ง กรสะดุ้งเฮือกแล้วครางแผ่ว งอตัวบิดส่ายด้วยแรงอารมณ์ ทิมเหลือบสายตาขึ้นมองสบ ก่อนผละจากยอดอกมาจูบเพื่อนอีกหน แขนของเด็กหนุ่มยกช้อนใต้สะโพกเพื่อนแล้วนำพาไปที่เตียง เพียงแผ่นหลังโดนเตียงนอนกรก็ดีดตัวขึ้นมาแล้วดันทิมที่โน้มตัวลงหาเอาไว้
“เดี๋ยวทิม…”
เด็กหนุ่มเอ่ยห้ามเพื่อนเสียงสั่น เม้มริมฝีปากที่เจ่อบวมเพราะฤทธิ์จุมพิต สีหน้ามีแววหวั่น ทางด้านทิมที่ชะงักไปกับคำห้ามปรามมองกรด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยไฟอารมณ์ กรกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดๆ ก่อนเอ่ยถามเสียงเบา
“เอาจริงเหรอ?”
ทิมพยักหน้าหงึก ก่อนลงมือเล้าโลมคลอเคลีย ทิวากรแทบสำลักลมหายใจกับการรุกโดยไม่ให้ทันตั้งตัวเช่นนี้ มือของทิมกดเอวของเพื่อนรักเอาไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน ก่อนที่จะรั้งขาทิวากรขึ้นมาพาดบ่า เปิดพื้นที่ให้ตนเองมากขึ้น เลื่อนมือมาช้อนสะโพกของกรแล้วจับเอาไว้มั่น ก่อนค่อยแทรกกายเข้าหา กรกัดฟันแน่นเพราะความเจ็บ ร่างเพรียวสั่นเกร็งไปทั้งตัว ทิมโน้มกายลงจูบปลอบ ค่อยๆผลักดันตัวตนของตนเองเข้าไปช้าๆจนสุด
กรผ่อนลมหายใจช้าๆเพื่อลดอาการเกร็ง ทิมวางขาเพื่อนลงแล้วเปลี่ยนให้เกี่ยวเอวตนเองไว้ สบตากับคนใต้ร่างแน่แน่ว ค่อยถอดถอนกายแล้วผลักดันอย่างเชื่องช้า......
----------------
ทิมลงมาชั้นล่างของตัวบ้านเมื่อยามเช้าของวันใหม่มาเยือน คุณพ่อกับคุณแม่ของกรตื่นแล้ว และกำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ เด็กหนุ่มเข้าไปสวัสดีท่านทั้งสอง ท่านเรียกให้ทานข้าวด้วยกัน บอกว่าวันหยุดเช่นนี้กรไม่ค่อยตื่นมาทานอะไรเท่าไหร่ กว่าจะตื่นได้ก็สายโด่ง ทิมได้ฟังก็แค่ยิ้ม ไม่อยากบอกเลยว่าต้นเหตุที่ทำให้กรตื่นช้าในวันนี้คือตนเอง
ขณะที่กำลังทานอาหารเช้ากันอยู่กรก็ลงมาด้านล่าง ทิมรีบลุกเข้าไปช่วยพยุง กรจึงตีแขนเพื่อนแล้วบอกว่าทิมทำตัวน่าสงสัย ทิมถึงเพิ่งนึกขึ้นได้แล้วจึงค่อยปล่อยให้กรเดินเอง กรลงมานั่งที่ของตนเองแล้วบอกว่าหิว คุณพ่อที่กำลังทานข้าวอยู่เหลือบมองลูกชายเล็กน้อยก่อนทานข้าวต่อ คุณแม่เลยบอกให้ไปตักข้าวมาทานเพราะทำข้าวต้มไว้ กรจึงลุกไปตักขณะที่ทิมมองตามอย่างเป็นห่วง
“กรเดินแปลกๆนะ ว่าไหมทิม?”
คุณพ่อเอ่ยขึ้นมาลอยๆแต่กลับทำเอาทิมสะดุ้งสุดตัว คนมันมีความผิดติดตัวน่ะนะ ทิมมองคุณพ่อของกรแล้วยิ้มเจื่อน ท่าทางคุณพ่อจะรู้อะไรบางอย่างทำให้ทิมหงอยไปถนัดตา หลังจากเอ่ยคำพูดนั้นแล้วคุณพ่อก็ยกน้ำขึ้นดื่มแล้วเช็ดปากราวกับว่าไม่ได้เอ่ยถ้อยคำใดๆออกไปสักนิด
“ทานข้าวเสร็จ เดี๋ยวคุยกันสักหน่อยนะทิม”
คุณพ่อเอ่ยบอกก่อนผละเดินไปยังห้องนั่งเล่นที่อยู่ติดกัน เมื่อครู่ทิมแค่สะดุ้งแล้วยิ้มเจื่อน คราวนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยเถอะ กรที่ตักข้าวกลับมานั่งข้างๆทิมเห็นเพื่อนท่าทางแปลกๆจึงเอ่ยทัก
“เป็นอะไรน่ะ?”
ทิมหันมามองเพื่อนแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ กรเลิกคิ้วมองไม่เข้าใจอากัปกิริยาที่ทิมแสดงออกมา น้องสาวของกรสะกิดพี่ชายแล้วกระซิบบอก
“เมื่อกี้พ่อบอกว่าพี่เดินแปลกๆ”
“หา? แล้วไงอ่ะ?” กรอุทานก่อนเอ่ยถามกลับไปอย่างไม่เข้าใจ
“พ่อเลยจะขอคุยกับพี่ทิม” คนเป็นน้องบอกต่อ
“เกี่ยวกันตรงไหนวะ?”
คนเป็นพี่อย่างทิวากรเกาหัวแกรก น้องสาวก็บุ้ยปากแล้วส่ายหน้าไปมาว่าไม่รู้เหมือนกัน ส่วนทิมก็รู้สึกอิ่มขึ้นมากะทันหัน เมื่อคำว่าพ่อกรเรียกคุยมันดังขึ้นมาซ้ำๆในหัว ไม่ใช่ไม่ยอมรับในสิ่งที่ทำหรอก แต่มันก็อดหวั่นใจไม่ได้ กลัวท่านจะไล่ตะเพิดเอาที่เขาทำมิดีมิร้ายลูกชายของท่านไปแล้ว ว้ากกก ไอ้ทิมตายแน่!
เมื่อทุกคนทานข้าวเสร็จจึงลุกไปนั่งในห้องนั่งเล่นกัน น้องสาวกรขึ้นบ้านไปเอาการบ้านมาทำไปพลางๆ คุณแม่ของกรก็ยังคงใจดีอยู่เหมือนเคย พูดคุยถามไถ่ทุกข์สุขทิมกับครอบครัว และยังฝากความคิดถึงไปถึงคุณพ่อกับคุณแม่ทิมด้วย ขณะที่คุยกับคุณแม่ของกรไป ทิมก็นั่งเกร็งไป เพราะคุณพ่อท่านเอาแต่จ้องมองแต่กลับไม่พูดอะไรสักคำ ทำให้ทิมรู้สึกไปเองว่าท่านกำลังบอกกับเขาเป็นนัยๆว่า ท่านรู้นะ ประมาณอย่างนั้นเลย
จนแล้วจนรอดคุณพ่อก็ไม่ได้พูดอะไรกับทิม เมื่อสายมากแล้วทิมจึงได้ขอตัวกลับเพราะต้องขับรถอีกไกล คุณพ่อของกรให้ลูกน้องที่ทำงานเอารถของทิมไปตรวจเช็คอะไรให้เรียบร้อยตั้งแต่เช้าแล้ว พอทิมจะกลับรถก็มาส่งพอดี
“เดินทางปลอดภัยนะทิม”
คุณพ่อกรเอ่ยบอกสีหน้าเรียบเฉยหลังจากที่คุณแม่ของกรอวยพรเด็กหนุ่มไปแล้ว ทิมไหว้ขอบคุณท่าน คุณพ่อท่านจึงเดินเข้ามาหาก่อนเอ่ยบอก
“พ่อมีลูกชายคนเดียวนะ ทำอะไรก็คิดไตร่ตรองให้ดี อย่ามุทะลุวู่วามนัก ก็หวังว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน คอยดูแลกันไปตลอดนะ”
ทิมอึ้งไปกับคำที่คุณพ่อกรเอ่ยบอกแก่เขา ถ้าเขาไม่เข้าข้างตนเองจนเกินไปนัก เขาก็ขอตีความว่ามันคือการเอ่ยอนุญาตให้เขาคบกับกรได้ใช่ไหม?
“ครับพ่อ ผมจะปรับปรุงตัวเอง จะดูแลกรให้ดีครับ”
ทิมรีบรับปากท่านทันทีไม่มีรีรอ รอยยิ้มที่จืดเจื่อนก่อนหน้านี้ปลิวหายไปไหนแล้วไม่รู้ ตอนนี้ทิมเลยยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกถึงใบหูอยู่แล้ว
คุณพ่อตบบ่าเด็กหนุ่ม สีหน้าที่เรียบเฉยอยู่ตลอดนั้นดูผ่อนคลายลงมาก ก่อนพาคุณแม่เดินเข้าบ้านไปด้วยกัน ปล่อยให้สองหนุ่มเขาคุยกัน เมื่อท่านทั้งสองเดินลับเข้าไปในบ้านแล้ว กรจึงก้าวเข้ามาหาเพื่อนบ้าง
“ขอคุณพระคุณเจ้าคุ้มครองให้เดินทางปลอดภัย”
กรอวยพรเพื่อนด้วยรอยยิ้ม ทิมเอื้อมจับมือกรมากุมแล้วมองเพื่อนนิ่ง ก่อนเอ่ยถามราวกับอยากจะย้ำให้ตนเองมั่นใจอีกสักหน
“รักเรายังมั่นคงใช่ไหมกร?”
“ถ้าทิมยังมั่นคง ก็อย่าสงสัยเลยว่ากรจะยังมั่นคงอยู่ไหม เชื่อใจ ขอแค่คำนี้เท่านั้นนะทิม”
กรตอบกลับไปอย่างจริงจังและจริงใจในน้ำเสียง มือเรียวตบหลังมือเพื่อนที่กอบกุมมืออีกข้างของตนเองอยู่อย่างต้องการยืนยันในคำตอบนั้น ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนที่ทิมจะเอ่ยคำ
“รักกรนะ”
กรพยักหน้ายิ้มๆ รอยยิ้มหวานๆกับลักยิ้มข้างแก้ม ยิ่งมองทิมยิ่งหลง เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวา เหลียวหน้าเหลียวหลังจนทิวากรเอ่ยถามอย่างสงสัยปนขำ
“อะไร?”
“...........” ทิมมองหน้าเพื่อนนิ่งๆ
“อะไร้~”
กรเอ่ยถามเสียงสูงก่อนจะหัวเราะ ทิมจึงฉกฉวยโอกาสนี้หอมแก้มเพื่อนเสียหนึ่งที
จุ๊บ!
พอผละออกมาก็เห็นเพื่อนกรของเขามีสีหน้าอึ้งไป กรกะพริบตาปริบๆ ก่อนแตะแก้มตนเองแล้วว่าเพื่อนด้วยความเขิน
“ไอ้บ้า”
ทิมหัวเราะถูกใจกับผลลัพธ์ ก่อนจะเงียบเสียงลงเมื่อถึงเวลาที่ควรต้องกลับบ้านแล้วจริงๆ เด็กหนุ่มบีบมือเพื่อนที่ตนเองยังคงกุมเอาไว้เบาๆ ก่อนยิ้มบาง
“ไปล่ะนะ” ทิมเอ่ยบอกกับอีกคน
“อืม”
กรโบกมือให้เพื่อนเมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนรถออกไป ทิมมองผ่านกระจกรถด้านข้างก่อนยิ้มกับตนเอง หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลยังมีเรื่องราวอีกมากมายมาทดสอบความรักในครั้งนี้ ตอนนี้เขาขอกลับไปตั้งหลักก่อน ปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อคนที่รัก และเฝ้ารอ... รอคอยว่าในวันหนึ่ง คนที่ตนรักจะกลับมาอยู่ข้างกายกัน
ทิมยิ้มเมื่อคิดได้ดังนั้น ลมเย็นๆที่พัดมากระทบกายทำให้รู้สึกดีขึ้น อุปาทานไปว่ามันเป็นสายลมแห่งความรักของเขากับกร ก็เขากำลังมีความสุข มีความสุขกับการได้รัก และรู้จักเฝ้ารออย่างมีความหวัง พร้อมที่จะทำทุกๆวันให้ดียิ่งๆขึ้นไป เพราะรู้ว่าสักวันสิ่งที่หวังจะต้องเป็นจริง และเมื่อวันนั้นมาถึง... คงเป็นสุขยิ่งกว่าอะไร
รักใสปิ๊ง ตอนพิเศษ คู่รัก ท. แอนด์ ท. ((ทิม&ทิวากร))
จบจ้า ^^
ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามค่ะ บวกๆ :L2:
ปล. แก้ไขเอาตอนต่อมารวมไว้ด้วยกันแล้วนะคะ :D
-
อ๋ออออ ที่มาของการหึงหวงข้ามจังหวัด 555
-
:o8:ขอพิสูจน์แบบนี้ :z3:
-
เป็นอย่างนี้นี่เอง
เรื่องหึงข้ามจังหวัดของทิม
-
เป็นใครก็หึงเนอะ ห่างกันซะขนาดนี้
ที่จริงพี่แอบคาใจกับตอนที่เพื่อนๆช่วยกรจากแมกซ์นะ อ่านแล้วรู้สึกไม่เคลียเท่าไหร่ >_<
-
ทิมใจเร็วเกินไปนะ บอกเลิกกรง่ายๆ
ดีนะที่กรไม่ยอม
ไม่งั้นเศร้าเลย
บวกๆจ้า^^
-
ยังงงๆตอนที่กรเมา
เข้าใจว่าแมกซ์โดนกรถีบตกเตียง ??
-
เป็นเราก็เข้าใจผิดได้นะถ้าได้ยินอย่างที่ทิมได้ยิน
ดี่นะที่ความจริงไม่ได้เป็นแบบนั้นแถมกรยังรักทิมไม่เคยเปลี่ยน
-
:กอด1:
-
อยากร่วมดู เอ้ย! ร่วมเป็นพยานการพิสูจน์ของทิมจัง ><
รออ่านคู่อื่น :)
-
เค้าไม่ชอบพวกมือที่สามเลย เค้ารักกันอยู่ดีๆไปสร้างความร้าวฉานซะงั้น นิสัยไม่ดี :m16:
ได้กรไปแล้วก็ดูแลดีๆนะทิม อิอิ :D
-
เอาอีกๆๆๆๆๆ
-
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะนายกร
นายทิมก็นะปากไวไปหน่อย
มั้ยมันน่านัก o18
สุดท้ายก็สมหวังแถมยัง
ได้พิสูจน์กันทีเดียว :z1:
-
เล่นเอาตกอกตกใจกันเลยทีเดียว ดีนะที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สุดท้ายก็แฮปปี้ทั้งคู่
-
ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลยให้ตายสิ เกลียดพวกแบบนี้ที่สุด
เพื่อนกันแท้ๆ แถมกรก้มีคนรักแล้วยังจะมาทำอะไรแบบนี้อีก
ตามจริงทิมก็ไม่ผิดนะ เป็นใครใครก็คิด ถึงจะไม่ได้เป็นแบบที่คิดทั้งหมดก้เหอะ
แถมอยู่ห่างไกลกันขนาดนั้น เฮ้ออออออออออ!
แต่ดีแล้วที่เข้าใจกัน ทิมนี่ได้โอกาสก็เอาเชียวนะ น่าหมั่นไส้จริงๆ ฮ่าๆ
คิดถึงสองแฝดตัวน้อยๆ?จังเลยค่ะ นีออนตัวแสบกับน้องอุ้มผู้น่ารัก
ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วกรี๊ดแฝดมากกกกก น่ารักน่าหยิกสุดๆ
ปลื้มมากๆ รักใสๆ ไม่เป็นพิษเป็นภัย >.<
เราจะรอตอนพิเศษของแฝดนะคะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษของทิมกับกรค่ะ
-
55555 สมน้ำหน้าแมกซ์อะ แต่ก็สงสารนิดหน่อย นิดหน่อยนี้ของตอนรีบนนะ
ฉบับขยายนิสมแล้ว
ไม่ไหวเลยย
แต่ทิมม ขอพิสูจน์กันแบบนี้เขินแย่เลย 55
-
กรเกือบพลาดไปแล้ว แต่ที่จริงก็พลาดไปนิดหน่อย
ไม่งั้นคงได้ดราม่ากันแน่ๆเลย
-
เกือบไปนะ
:กอด1: :L2:
-
:กอด1:วีออส ชอบเธอนะ
:L2:คนแต่ง เค้าเชียร์ตัวนะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ไม่ไหวแล้วววววววว ถูกใจมาก ขอบคุณมากค่ะ ไขข้อข้องใจได้ดีทีเดียว ตอนจบแอบสะใจ555
-
แมกซ์ เป็นผู้ช่วยพระเอกตัวจริง
ถ้าแมกซ์ไม่ทำเรื่อง ทิมคงต้องรอกอดกร อีกนานนนนน 555+
ได้รู้สาเหตุ ที่ทิมกล้าขับรถเข้ากรุงเทพฯแล้ว ทิมรักกรมากจริงๆ
-
ดีนะเพื่อนมาตาม ไม่งั้นกรแย่แน่อ่ะ
-
ดีใจนะที่ได้เห็นตอนพิเศษ ไม่ว่าคู่ไหนเราก็ปลื้ม :m1:
ในที่สุดกรก็โดนทิมจับกินด้วยเหตุผลขอ"พิสูจน์" :o8:
นับว่ามาไม่เสียเที่ยวจริงๆ ต่อไปก็ต้องทำตัวดีๆนะทิม
คุณพ่อออกปากอย่างนี้แล้ว อย่าทำให้คุณพ่อผิดหวังล่ะ
เราเชื่อว่าทิมทำได้ อยู่ไกลกันยังมั่นคงขนาดนี้เลย
เป็นอันหายข้องใจแล้ว ขอให้รักกันไปตลอดนะจ๊ะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดแทนคำขอบคุณเช่นเคยค่ะ
-
จิ้มไว้ก่อนเดี๋ยวอ่าน
-
+1 :L2: :L2:
-
เย้ๆๆๆ มาเคลียให้หายคาใจแล้วววว
-
คิดถึงจังจะมาต่อตอนพิเศษอีกมั้ย :กอด1:
-
^
^
จิ้มคุณCarToonMiZa ขอบคุณที่รอ(ดัน)ค่ะ :กอด1:
รักใสปิ๊ง
พิเศษ ไอ้คุณชายของไอรัก ((ไอรักดอกพิกุล))
สถานบันเทิงแห่งหนึ่งในตัวจังหวัด ตันหยงกับไอรักมาสนุกกับเพื่อนสมัยเรียน เมื่อเพื่อนนัดรวมตัวกันหลังจากไม่ได้เจอกันพร้อมหน้ามาหลายปี บางคนก็มีลูกมีเมียกันแล้ว บางคนก็พาคนรักของตนเองมาเปิดตัวกับเพื่อนๆด้วย สองหนุ่มที่ตัวติดกันมาตั้งแต่เด็กอย่างไอรักกับตันหยง เมื่อก้าวเข้ามาในวงของเพื่อนโดยไร้คนเคียงกายก็ทำให้เกิดเสียงโห่แซวกันไม่น้อย ปากเสียตามประสาเพื่อนผู้ชายด้วยกัน เอ่ยแซวทั้งสองหนุ่มว่าถ้าไม่รักคานเท่าชีวิตก็คงจะเอากันเองเป็นแน่แท้ และเพราะคำแซวนั้นจึงทำให้โดนฝ่ามือพิฆาตของตันหยงไปเต็มๆ ไอรักก็ได้แต่นั่งขำเพื่อน
เมื่อเวลาล่วงเลยเข้าไปจนดึกดื่นก็ดูเพื่อนๆของสองหนุ่มจะยิ่งคึกจัด หนึ่งในนั้นลากแขนตันหยงออกไปวาดลีลาใส่เสียงเพลงกันอย่างสุดเหวี่ยง ไอรักก็ยังคงเป็นองครักษ์พิทักษ์ตันหยง คอยเมียงมองเพื่อนที่ออกไปกลางฟลอร์ด้วยความเป็นห่วง เพื่อนหลายคนออกไปสนุกกัน คนที่เหลือก็ดื่มกันไปคุยกันไป เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของไอรักชื่อนายตุลย์ ท่าทางหนุ่มตุลย์จะเริ่มกรึ่มๆแล้วเหมือนกัน ในขณะที่ไอรักเพียงแค่จิบเพราะต้องขับรถพาคุณชายตันหยงกลับบ้าน ดื่มเยอะไม่ดี
สายตาหนุ่มตุลย์จับจ้องตันหยงที่เต้นอยู่ท่ามกลางผองเพื่อน ก่อนหันมาหาไอรักที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันแล้วเอ่ยถาม
“หยงมันยังไม่มีแฟนจริงเหรอวะ ไอ?”
“หา?”
เพราะเสียงอึกทึกของดนตรีภายในสถานที่แห่งนี้ทำให้ไอรักต้องเงี่ยหูฟังเพื่อน เพราะอีกฝ่ายก็น้ำเสียงอ้อแอ้พอทน เมื่อไอรักแสดงท่าทีว่าไม่ได้ยินที่ตนเองพูด ตุลย์จึงเอ่ยถามใหม่อีกรอบ
“หยงมันยังไม่มีแฟนใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินคำถามชัดเจนแล้วไอรักก็นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนว่า
“มันก็มีคนดูๆอยู่น่ะนะ อืม... นั่นแหละ ดูๆกันอยู่” พูดไปแล้วไอรักก็กระดาก นี่ขนาดกับเพื่อนฝูงเขาก็ยังหวงตันหยงอีก ไม่ไหวเลยจริงๆ
“เหรอ?”
ตุลย์ตอบกลับมาเพียงเท่านั้นแล้วหันไปมองเพื่อนๆที่สนุกกับการเต้นต่อ ไอรักยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบอีกนิด สายตาจับจ้องเพื่อนอย่างตุลย์ที่มาเอ่ยถามให้เขาเกิดความสงสัย อีกฝ่ายก็ยังคงมองเพื่อนๆที่วาดลวดลายการเต้นขั้นเทพเพลินอยู่ จนตุลย์หันกลับมาเห็นไอรักมองตนเองอยู่จึงเอ่ยถามเพื่อน
“มีอะไรวะ มองแบบนี้กูเขินนะเว้ย~” หนุ่มตุลย์แสร้งทำเขินอาย
“สาดดด”
ไอรักด่าเพื่อนแล้วขำ ตุลย์ส่ายหน้าไม่ใส่ใจแล้วหัวเราะหึๆ มือก็คีบน้ำแข็งใส่แก้วเหล้าของตนเองก่อนยกกระดกอึกใหญ่
“เชี่ยตุลย์ เมื่อกี้มึงถามเรื่องหยงมันทำไมวะ?”
“หือ เรื่อง’ไรวะ?” ตุลย์ถามเพื่อนกลับงงๆ รู้สึกชักจะมึนหนักแล้วตอนนี้
“อ้าว? ก็เรื่องมันมีแฟนหรือยังไง” ไอรักอุทานเมื่อเพื่อนจำไม่ได้ ก่อนเอ่ยขยายความ
“อ๋อออออ” ตุลย์พยักหน้าหงึกหงักก่อนร้องอ๋อเสียยืดยาว “พอดีมีคนเขาอยากรู้ แล้วเขาก็ไม่เชื่อว่าไอ้หยงมันจะพูดจริงที่ว่ามันยังโฉดดด”
“โสดเหอะสัด” ไอรักแก้ ตุลย์ก็หัวเราะแบบรั่วๆตามประสา
“แล้วใครวะที่อยากรู้?”
ไอรักกระแซะถามเพื่อนอีก ตุลย์รั้งคอเพื่อนรักมาก่อนชี้ให้ดูกลางฟลอร์ที่เพื่อนๆหลายคนกำลังเต้นอยู่
“มึงเห็นผู้หญิงคนนั้นไหม ที่เต้นเบียดไอ้หยงอยู่น่ะ”
ไอรักเขม้นมอง เพิ่งจะเห็นเมื่อเพื่อนอย่างตุลย์บอกนี่ล่ะว่าตันหยงถูกเบียดจากสาวสวยผมดัดลอนคนหนึ่งอยู่ ละสายตาเป็นไม่ได้เชียวนะ ไอ้คุณชาย!
เหมือนตันหยงจะรู้ว่าไอรักกำลังมองมาที่ตนเอง อาตี๋ยักไหล่บ่งบอกว่าที่สาวสวยคนนี้มาเต้นเบียดเขาอยู่ตอนนี้ เขาไม่ผิดนะอีกฝ่ายเข้ามาหาเอง จริงๆนะเออ
“คนนั้นเหรอวะที่ให้มึงถาม?” ไอรักจับจ้องตันหยงกับสาวสวยไม่วางตาขณะที่เอ่ยถามเพื่อนตุลย์
“อือฮึ” ตุลย์รับคำสั้นๆ ปล่อยคอเพื่อนแล้วนั่งดื่มแอลกอฮอล์ในแก้วไปเรื่อย
“เขาชอบหยงเหรอ?”
“มึงคิดว่าไงล่ะ?”
คำถามของไอรักถูกตอบกลับมาสั้นพอกัน คนถามหัวเราะในลำคอ สายตายังคงไม่ละจากเพื่อนรักที่อยู่กลางฟลอร์แต่อย่างใด เมื่อเต้นกันจนเหนื่อยเพื่อนๆก็พากันกลับมานั่งที่ ตันหยงนั่งลงข้างไอรัก จะยกแก้วเหล้าของไอรักขึ้นดื่มแต่ถูกอีกฝ่ายปัดมือออกแล้วเทน้ำเปล่าใส่แก้วใหม่ให้ แม้จะขัดใจแต่ตันหยงก็ยอมดื่มน้ำเปล่าตามใจเพื่อนอยู่ดี
“โห่~~” เสียงโห่ของเพื่อนๆดังมาทันที ก่อนตามมาด้วยคำแซวตามระเบียบ
“มากไปไหมไอ้ไอ มาเที่ยวทั้งทีให้หยงมันกินน้ำเปล่า”
“ก็มันเพิ่งเต้นมาเหนื่อยๆ จะให้แดกเหล้าเดี๋ยวได้น็อคกันพอดี”
“เหรอ~~~”
“เออ”
เมื่อไอรักเอ่ยแก้ เพื่อนๆเลยส่งเสียงล้อเลียนกลับมาแล้วพากันหัวเราะ หญิงสาวที่หมายตาตันหยงนั่งอยู่ข้างๆแล้วมองตันหยงดื่มน้ำยิ้มๆ ตันหยงมองเธองงๆก่อนยิ้มกลับงงๆเช่นกัน เธอไม่ใช่เพื่อนในกลุ่ม แต่เป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนในกลุ่มของไอรักกับตันหยง เพราะแอบถูกตาต้องใจตันหยงมาตั้งแต่สมัยเรียน เมื่อรู้ว่าเพื่อนกลุ่มของตันหยงนัดเจอกันเธอจึงขอเพื่อนของเธอบอกกับแฟนให้เธอตามมาด้วย
เหล่าผองเพื่อนพอเห็นไอรักดูแลตันหยงดีเสียเหลือเกินก็เกิดอาการหมั่นไส้เพื่อน ตันหยงจะดื่มเหล้าไอรักก็เป็นคนชงให้ และเหล้าที่ไอรักชงแม้ไม่ต้องพิสูจน์รสชาติเองเพื่อนๆก็คิดว่ามันคงอ่อนจนจืดเป็นแน่แท้ ทั้งกลุ่มเลยนึกสนุกอยากแกล้งเพื่อนขึ้นมาจึงชวนกันเล่นเกม โดยการหมุนขวดเปล่า หากปากขวดหันไปหยุดอยู่ที่ใคร คนนั้นต้องรับคำสั่งหนึ่งคำสั่ง และต้องทำตามห้ามโต้แย้งเด็ดขาด อยากรู้นักว่าไอรักจะทำอย่างไรเมื่อกติกามันเป็นเช่นนี้
เพื่อนคนหนึ่งขอตัวกลับ ด้วยเพราะกลัวภรรยาที่บ้านเป็นห่วงเนื่องจากมันดึกมากแล้ว เพื่อนๆไม่ได้รั้งไว้แต่เอ่ยแซวกันว่าเขากลัวเมีย เพื่อนคนดังกล่าวยิ้มเฉยไม่ตอบโต้ ช่างเป็นสามีที่แสนดีจริงๆเลยพับผ่า
เมื่อเกมเริ่มขึ้น ตันหยงคือคนที่โดนบ่อยสุด ถูกเพื่อนๆมอมเหล้าจนเมาแทบไม่รู้เรื่อง ไอรักไม่ได้ห้ามเพราะอย่างไรเสียเขาก็ยังไม่เมา ยังมีสติพอจะคอยดูแลตันหยงได้อยู่ จนเมื่อการหมุนขวดแก้วครั้งสุดท้ายมาถึง ขวดก็ยังคงมาหยุดอยู่ที่ตันหยงอีกรอบเจ้าตัวเขาจึงโวยวายใหญ่
“เฮ้ย! โกงป่ะวะ ทำไมมันมาหากูบ่อยจังเนี่ย!!?”
ตันหยงคว้าขวดมาเขย่าๆ เพื่อนๆพากันหัวเราะคนเมาที่หน้าเริ่มแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปเสียเยอะ ก่อนที่เพื่อนหนึ่งในนั้นจะพูดขึ้นมา ท่าทางสะใจไม่ปิดบังกันแม้แต่น้อย
“คราวเคราะห์ของมึงแล้วไงหยง ยอมรับมันซะเพื่อน”
“ไอ้สัดเจมส์ กูเกลียดมึง เชี่ย!!” ตันหยงโวยวายให้พรเพื่อน
“มึงเป็นหลายสปี่ชี่ส์ในตัวเดียว เอ้ย! คนเดียวเลยว่ะเจมส์ ฮ่าๆ เอิ๊ก!” ตุลย์กอดคอเพื่อนเจมส์ เอ่ยเยาะเย้ยแล้วหัวเราะชอบใจ
“มาๆ จะสั่งอะไรก็สั่งมา กูจะกลับแล้ว” ตันหยงเอ่ยบอก ถ้าจะให้ดื่มอีกเขาก็จะดื่ม จะได้กลับบ้านเสียที ไม่ใหว
เมื่อตันหยงบอกจะกลับบ้านแล้วตุลย์จึงขอเป็นคนสั่งเองในครั้งสุดท้ายนี้ สีหน้าหนุ่มตุลย์ที่เมาไม่แพ้ตันหยงเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ มองสาวสวยที่นั่งมองตันหยงเสียตาเยิ้มแล้วกระหยิ่มยิ้มย่องก่อนเอ่ยคำสั่งสายฟ้าฟาด (ฟาดไอรักน่ะนะ)
“ไอ้หยง!”
“เออ ว่าไงวะสาด~”
“กูขอสั่งมึง... ให้จูบกับคนที่นั่งข้างมึง ณ บัดนาว!!”
สิ้นคำสั่งไอรักแทบตาเหลือก ส่วนตุลย์กับพลพรรคยิ้มเจ้าเล่ห์กันทั้งกลุ่ม สาวที่นั่งข้างตันหยงก็แสดงท่าทีเขินอายแต่ก็ไม่ได้ขยับหนีไปไหน ไอรักหันมองตันหยงก็เห็นว่าเพื่อนกำลังหัวเราะเสียงแปลกๆแล้วยิ้มเสียหวานหยด ท่าทางจะไปไกลแล้วนะนั่นน่ะ
“จูบคนข้างๆใช่ป่ะ?” ตันหยงเอ่ยถามเสียงยานคาง
“เออ”
“ได้ จัดไป!”
ตันหยงว่าก่อนหันไปมองคนข้างกาย เพื่อนก็พากันลุ้นตัวโก่ง ดั่งว่าทีมฟุตบอลที่ตนเองเชียร์กำลังจะได้ยิงประตูชัย ก่อนที่ทุกคนจะพากันตาค้างเมื่อตันหยงคว้าคอไอรักที่นั่งหน้าเหวออยู่ข้างกายให้หันมาหาตนเองแล้วจูบเพื่อนไปเต็มเหนี่ยว เพื่อนในกลุ่มอึ้งกันไปเป็นแถบ แม้แต่ไอรักเองก็ด้วย ตันหยงถอนจูบก่อนหันมายักคิ้วให้ผองเพื่อนที่นั่งอึ้งค้างกันไปเป็นที่เรียบร้อย
“ก็มึงบอกให้จูบกับคนนั่งข้างๆไม่ใช่เหรอ ไอ้ไอมันก็นั่งข้างกู ไม่ผิดกติกานะเว้ย~ คึคึ” ว่าแล้วก็หัวเราะ ท่าทางรั่วได้ที่
“เออ ไม่ผิดกติกา แต่ผิดผีไปแล้วเชี่ย…” ตุลย์ เจ้าของคำสั่งบ่นพึม
ไอรักมองท่าทางของตันหยงที่เอนตัวมาพิงเขา ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแล้วหัวเราะหึๆไม่สนใจใครแล้วจึงขยับลุก รั้งให้ตันหยงลุกขึ้นมาด้วยกัน อาตี๋ลุกขึ้นตามแรงฉุดของเพื่อนแต่ในมือยังถือแก้วเครื่องดื่มติดมาอีก ไอรักจึงแงะออกจากมือแล้วเอาไปวางลงที่โต๊ะ ตันหยงจะคว้าตามเลยถูกไอรักดุเอา เพื่อนๆมองสองหนุ่มเป็นตาเดียว เมื่อไอรักหันมาเห็นจึงเอ่ยบอกกับเพื่อนๆ
“นี่ก็ดึกมากแล้ว กูพาหยงกลับก่อนดีกว่าว่ะ”
“ดูแลมันดีขนาดนี้ กูว่ามันแปลกไปนะ ที่จริงกูก็ไม่อยากคิดอะไรไปแง่นั้น แต่การกระทำของมึงสองคนทำให้กูคิดว่ะ”
เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาแล้วเพื่อนคนอื่นๆเลยพลอยพยักหน้าเห็นด้วยตาม ไอรักถอนใจก่อนจับคนเมาให้ยืนนิ่งๆแล้วเอ่ยบอก
“เออ กูรักมัน แล้วกูขอบอกพวกมึงเอาไว้ตรงนี้เลยนะว่า... มันเป็นเมียกู อย่าพาใครหน้าไหนมาหามันอีก ถ้าใครยังมีปัญหามาเจอกับกูได้ทุกเมื่อ”
ไอรักพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่เพื่อนในกลุ่มต่างรู้ว่าเพื่อนคนนี้เอาจริง เมื่อสายตาของไอรักกวาดมองทุกคนในกลุ่มแล้วไปหยุดตรงสาวสวยที่หมายตาตันหยงคนนั้นในตอนท้ายประโยค ทำให้ทุกคนหุบปากเงียบ ไอรักจึงบอกลาเพื่อนอีกทีแล้วพาตันหยงออกไป เพื่อนๆมองตามหลังสองหนุ่มแล้วเปรยขึ้นมาเหมือนเพ้อ
“โคตรแมนอ่ะ เพื่อนกู”
“ชายเหนือชาย คือยอดชาย”
พร่ำเพ้อไปแล้วก็พากันดื่มต่อ เพราะพอพรุ่งนี้ตื่นมาก็พากันลืมหมดแล้ว แต่สาวๆในโต๊ะนี่สิ ท่าทางจะไม่มีวันลืมเลยทีเดียว...
ไอรักพาตันหยงออกมาที่รถ คนเมาก็เดินโซเซ เอียงซ้าย เอียงขวา จนไอรักต้องดุเอาอีก
“เดินดีๆหยง” บอกกับคนเมาไปแบบนั้นก็ใช่ว่าเจ้าตัวเขาจะทำตามเสียเมื่อไหร่
“จะไปไหนอ่ะ?” ตันหยงเอ่ยถามเสียงอ้อแอ้เต็มที
“กลับบ้านไง”
“อ้อ อืมๆ” คนเมาพยักหน้าหงึกหงักเมื่อได้รับคำตอบ
พอพาตันหยงขึ้นรถมาได้ไอรักก็ถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่ ร่างสูงอ้อมมานั่งที่นั่งคนขับมองคนที่คอพับคออ่อนแล้วส่ายหน้า
“คลาดสายตาเป็นไม่ได้เลยนะ”
“บ่น’ไรวะ?” คนเมาเอ่ยถามทั้งยังไม่ลืมตา
“ได้ยินด้วย?”
ไอรักยิ้มขำก่อนใส่เข็มขัดนิรภัยให้เพื่อน เมื่อสตาร์ทรถแล้วเคลื่อนตัวออกมาจากหน้าร้านได้สักพัก ตันหยงก็เอนศีรษะมาพิงไหล่คนขับ
“หยง นั่งดีๆ ไอขับรถไม่ถนัดครับ”
ไอรักเอ่ยบอกเสียงนุ่ม คนกำลังเมาต้องพูดดีด้วยหน่อย เพราะเมาแล้วชอบเอาแต่ใจนักล่ะคนนี้ ตันหยงไม่ยอมผละกลับไปแต่กลับกอดแขนไอรักที่ตนเองซบอยู่แทน
“ไอ…”
“หืม?” ไอรักขานรับคำเรียก
“…………”
“…………”
เมื่อเห็นคนเรียกเงียบไปนานไอรักจึงหันมอง ถึงได้เห็นว่าอีกคนหลับไปเสียแล้ว
“อ้าว เรียกแล้วหลับ ยังไงวะเนี่ยเมียกู?” บ่นกับตนเองแล้วไอรักก็หัวเราะเบาๆ
เมื่อขับรถมาถึงบ้านของตันหยงก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว เกือบสองนาฬิกาของวันใหม่ ไอรักลงมาเปิดประตูแล้วเอารถเข้าไปจอดในโรงรถของบ้านตันหยง พอจัดการจอดรถแล้วลงไปปิดประตูบ้านเรียบร้อยก็ต้องลากตันหยงลงมาด้วยอีก เมื่อเข้ามาในบ้านก็เห็นเสี่ยย้ง คุณพ่อของตันหยงรออยู่ ไอรักสวัสดีท่าน ดูทุลักทุเลกับตันหยงน่าดู
“ป๊ายังไม่นอนอีกเหรอครับ?” ไอรักเอ่ยถามขณะที่เกี่ยวเอวตันหยงไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเซล้ม
“รอพวกลื้อสองคนอยู่น่ะสิ” คุณพ่อเอ่ยบอก มองลูกชายคนเล็กที่เมาคอพับแล้วส่ายหน้า
“โห นี่มันก็ดึกมากแล้วนะครับป๊า” ไอรักมองนาฬิกาที่ผนังห้องแล้วเอ่ยบอกอย่างเป็นห่วงที่ท่านมารอ
“ป๊าเป็นห่วง” คุณพ่อตันหยงว่า
“ลำบากป๊าแย่” ไอรักยิ้มบาง รู้สึกอุ่นในอกเมื่อท่านบอกมาเช่นนั้น
“ไม่เป็นไรร๊อก นี่พวกลื้อก็กลับมาแล้ว งั้น... ป๊าก็ไปนอนล่ะ”
“ครับ เดินระวังครับป๊า”
คุณพ่อตันหยงเดินขึ้นบ้านแล้วโบกมือให้ว่าไม่เป็นไร ไอรักมองตามท่านอย่างนึกขอบคุณในความห่วงใยและความเอ็นดูที่ท่านมีเผื่อมาถึงเขาด้วย ก่อนพาตันหยงขึ้นบ้านไปนอนพัก
เมื่อจับเพื่อนโยนลงบนที่นอนแล้วไอรักก็ยืนเท้าสะเอวมอง ตัวมีแต่กลิ่นบุหรี่ กลิ่นเหล้าแบบนี้ให้นอนเลยคงท่าจะไม่ดี แต่จะให้อาบน้ำก็ท่าจะไม่ไหวแฮะ
“หยง หยงครับ” ไอรักเขย่าแขนเรียกเพื่อน
“อือ” ตันหยงหรี่ตาขึ้นมามองคนเรียก ไอรักจึงเอ่ยถาม
“อาบน้ำหน่อยไหม?”
“ไม่เอา หนาววว” ตันหยงลากเสียงยาวก่อนพลิกตัวไปอีกด้าน
“งั้นเช็ดตัวนิดนะ”
ไอรักจับตัวเพื่อนพลิกกลับมาแล้วเอ่ยถามอีก ตันหยงเลยประท้วงเสียงออด
“หนาวอ้า~”
“ไม่เช็ดตัวแบบนี้นอนไม่ได้นะ เหม็นไปหมดแล้ว”
พออีกคนบอกว่าเหม็น ตันหยงจึงยกแขนที่แทบจะยกไม่ขึ้นของตนเองขึ้นมาดม ทำจมูกฟุดฟิดแล้วว่า
“ไม่เห็นเหม็นเลย ลองดม”
คว้าแขนไอรักที่ยืนอยู่ข้างเตียงแล้วกระตุกให้โน้มตัวลงมา ก่อนกดคอเพื่อนให้ลงมาหา ไอรักซุกใบหน้ากับซอกคอคนเมาก่อนกัดเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ย! เจ็บนะ!”
คนเมาประท้วงเสียงดังก่อนผลักหน้าอีกคนออกห่าง ไอรักหัวเราะก่อนไปเอาอ่างน้ำกับผ้ามาเช็ดตัวให้เพื่อน ถอดเสื้อผ้าเพื่อนออกจนหมด เคยเห็นมาแล้วไม่ต้องอายกัน แถมตอนนี้ตันหยงก็เมาอยู่ ไม่มีปัญหา เพราะถ้าไม่เมานี่มีหวังโดนต่อยแน่ที่แก้ผ้าเจ้าตัวเขาแบบนี้
เช็ดตัวเสร็จไอรักก็จะใส่เสื้อตัวใหม่ให้ แต่คนเมาก็ไม่ให้ความร่วมมือกันเลย ไอรักจึงตัดใจ ไม่ต้องใส่มันแล้ว ห่มผ้าให้เฉยๆก็พอ พอจัดการธุระกับคนเมาเสร็จไอรักถึงเข้าไปอาบน้ำ นอนทั้งอย่างนี้ไม่ไหว
เมื่ออาบน้ำเสร็จออกมา ไอรักก็ปีนขึ้นเตียงแล้วเข้ามานอนซุกใต้ผ้าห่มหนานุ่มผืนเดียวกับตันหยง นอกจากอุ่นเพราะผ้าห่มแล้วยังอุ่นผิวกายคนข้างๆอีกด้วย
“เย็นจัง…”
ตันหยงพึมพำเสียงเบา เพราะแผ่นอกเปลือยของไอรักที่เย็นเพราะเพิ่งอาบน้ำมานั้นสัมผัสกับตัวเขาที่เปลือยเปล่าพอกัน
“ยังไม่หลับอีก?” ไอรักมองคนตาปรือปรอยที่ขยับตัวยุกยิกไปมาภายใต้ผ้าห่มหนา
“ไอ”
“หืม?... ถ้าเรียกแล้วไม่พูดนี่มีปล้ำนะ” ไอรักเอ่ยขู่กลั้วหัวเราะ
“หึๆๆ” ตันหยงหัวเราะในลำคอ ขยับตัวเบียดซุกตัวเย็นๆของไอรักแล้วเอ่ยเรียกอีก
“ไอ…”
“ว่าไงครับคุณชายตันหยง?”
“รักไอจังคร้าบ~” ตันหยงเอ่ยบอกเสียงยานคาง ก่อนพาดแขนกับเอวสอบ กอดเกี่ยวแล้วเอาหน้าซบกับแผงอกล่ำๆของเพื่อน
“ผมก็รักคุณชายเอาแต่ใจเหมือนกันคร้าบ~”
ไอรักล้อเลียนก่อนหอมแก้มเพื่อนซ้ำหลายๆที ตันหยงหลับตาลงแล้วถอนใจก่อนยิ้มบางเบา แขนเรียวกอดไอรักแน่น ไอรักช้อนศีรษะเพื่อนให้นอนหนุนแขนตนเอง ปัดปอยผมที่ระหน้าผากออกไป กดจูบหน้าผากเพื่อนแล้วค่อยเอนศีรษะลงนอน รอยยิ้มสุขใจยังแต้มแต่งริมฝีปาก
แม้ไอ้คุณชายตันหยงของเขาจะเอาแต่ใจไปบ้างในบางครา แต่เขากลับมองว่ามันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำให้เขาหลงรักคนๆนี้ เพราะในบางมุมที่ใครไม่เคยเห็น คุณชายตันหยงของเขาก็น่ารักยิ่งกว่าใคร หรือใครจะบอกว่าไม่จริง??
รักใสปิ๊ง พิเศษ ไอ้คุณชายของไอรัก ((ไอรักดอกพิกุล))
จบค่ะ
เน็ตหลุดอีกแล้วอ่ะ หลุดตอนสำคัญตลอด :m15:
คืนนี้มาจิ้มบวกให้ทุกท่านนะคะ
สั้นไปหน่อยเนาะ แต่แต่งแล้วฟินเบาๆ :-[
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :pig4:
-
:z13:
พี่ไอ กะพี่ตันหยงมาแล้ว
-
คนเขียน คนอ่านอยากอ่านอีกเรื่องนึงอ่ะ 55555
-
หวานกันเบาเบาอ่ะคู่นี้ :L1:
-
:กอด1:ไม่เหลือสืบสกุลเลยบ้านนี้
-
ทีนี้เพื่อนฝูงก็รู้กันแล้วนะว่า ตันหยงกับไอรักเป็นแฟนกัน
ถึงจะเป็นคนเอาแต่ใจก็ยังมีคนคอยตามใจนี่เนอะ 5555
-
หวานกันเบาเบา~ >_<
-
ดอกพิกุลร่วงแล้ว
เมียกู เหอๆๆ
ไอ..แมนนนนนมั่ก
ชอบคู่นี้จัง น่าร้าก :-[
บวกๆ^^
-
แค่นี้ก็ฟินแล้ว พี่ไอแมนมากอ่ะ
-
สะใจนิดนึงตอนที่หยงหันไปจูบไอรักแทน
-
พี่ไอกับหยง ฟินมากๆๆๆ :o8:
:กอด1: :L2:
-
หายไปหลายวัน กลับมา เจอทั้งคู่ T&T แล้วก็คู่พี่ไอ อร๊ากกกกกกก น่ารัก :-[
-
จิ้มบวกครบทุกท่านแล้วเจ้าค่ะ :L2:
:กอด1:วีออส ชอบเธอนะ
:L2:คนแต่ง เค้าเชียร์ตัวนะ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :กอด1:
@คุณBall>> น้องแฝดมาเป็นคู่สุดท้ายเลยอ่ะค่ะ อ่านคู่รองไปก่อนน้อ อีกสองคู่กว่าจะถึงน้องแฝด
ตอนพิเศษต่อไปขอแบ่งเวลาไปให้ป๋าเวย์บ้างเน้อ ไปช่วยป๋าแกเลี้ยงลูกก่อน เหอๆ สปอยส์เบาเบา o18
ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ
:pig4:
-
พี่ไอดูแลเมียดีมากๆ แบบว่าพี่ไอหวงพี่หยงมากๆด้วย
ปลื้มป๊าพี่หยง เป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักมาก
...เตรียมเก็บเป๋า ไปช่วยป๋าเวย์เลี้ยงเด็ก 555++
-
ชอบคู่นี้ น่าร้ากกก
-
ถ้ามีตอนพิเศษครบทุกคู่ก็จะดีมากๆเลยน้า
ไม่งั้นมันเหมือนจะค้างคาใจอยู่ :เฮ้อ:
แต่ยังไงก็คงต้องแล้วแต่คนแต่งอยู่แล้วล่ะ
ไงก็รออ่านอยู่ดีน้า :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ถึงตอนที่สิบสามแล้ว ชอบน้องนีออน ตัวเล็กแสบซ่าส์
รักน้องอุ้ม ตัวกลมๆ อวบๆ น่ากอด น่าหยิกแก้มจัง
ขอบคุณน้องวันใหม่ครับ
-
กดlikeระหน่ำ ถ้ามีโหวตว่าชอบคู่ไหน ในเรื่องนี้
ขอบอกว่า ทุกคู่มีความเป็นตัวของตัวเองจนเลือกไม่ถูกว่า รักคู่ไหนที่สุด
-
อ่านแล้วมีความสุขเลยรู้สึกว่ามันสั้นจัง น่ารักมากๆๆๆๆ
ถึงตันหยงจะเอาแต่ใจ แต่ไอรักก็พร้อมจะเอาใจล่ะน่า :กอด1:
ไอรักดีแสนดีขนาดนี้แถมยังดูแลเอาใจตันหยกสารพัด
จะไม่ให้ทั้งพ่อทั้งลูกรักและเอ็นดูได้ยังไงกันเนาะ :m1:
อยากบอกวันใหม่ว่าทุกคู่ที่นำเสนอเราชอบทุกคู่เลย
ทุกคู่เริ่มมาจากรักที่ใสๆ ค่อยๆเรียนรู้กันไป ไม่รีบร้อน
เหมือนกับเป็นการสร้างรากฐานของชีวิตคู่ พูดแล้วเขิน :-[
จะมีตอนพิเศษอีกมั๊ยคะ จะรอติดตาม(ไม่ได้กดดันนะเออ)
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่น่ารักๆอย่างนี้ค่ะ :L2:
+1 และเป็ด ให้คุณชายผู้น่ารัก
-
พึ่งกลับมาจากการเผชิญวิบากงาน
กว่าจะสะสางงานการที่ค้างไว้ก่อนไปปฏิบัติธรรมเสร็จ
เล่นเอาเบลอไปหลายวัน
แต่พอเข้าเล้ามา
ก็ได้มาอ่านทั้งทิมกร พี่ไอรักกะพี่ตันหยง
อ๋อยยยย ชุ่มชื่นหัวใจ
^^
-
น่ารักมากกกกกกก :o8:
คู่พี่ไอหวานไม่แพ้คู่น้องแฝดเลยค่ะ ชอบๆๆ :-[
เอาอีกได้ไหมอะ ตอนพิเศษอะ งอแงๆ o9
รออ่านเรื่องใหม่ก็ได้ เรื่องอื่นก็กำลังตามอ่านอยู่ค่ะ :impress2:
-
ขอบคุณค่ะตันหยงน่ารัก :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1: :L1:
:pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
เห็นว่ามีอาป๊าโผล่มาตอนท้าย นึกว่าจะได้ซดมาม่าแถมซ๊ะแระ โล่งไป :เฮ้อ:
แต่พี่ไอรัก แมนมากจริงๆ o13
-
รักใสปิ๊ง
พิเศษ ปราบเซียน ((แอม+เซียน))
++NC เล็กๆกะจิ๋วหลิว++
ร้านเสริมสวย เจ๊สวย สะบัดช่อ ในยามเช้า
เซียนในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งของจังหวัดวิ่งโครมครามลงมาจากชั้นบน เด็กหนุ่มรีบไหว้ลาคุณพ่อคุณแม่เมื่อตนเองกำลังจะไปเรียนสายแล้วในเวลานี้
“พ่อครับ แม่ครับ เซียนไปเรียนแล้วนะ”
“เออๆ ระวังรถรานะเซียน ไม่ต้องรีบมาก” เสียงคุณแม่ตะโกนตามหลังลูกชาย
“ไม่ทันแล้วแม่~”
เซียนที่รีบแสนรีบยังโต้ตอบคุณแม่กลับมาได้อีก คุณแม่แสนห้าวส่ายหน้ากับความวุ่นวายในยามเช้าของลูกชาย ก่อนจัดร้านและทำความสะอาดร้านเสริมสวยของตนเองต่อไป
ทางด้านเซียนที่กำลังเร่งรีบอย่างเต็มที่นั้นก็เหมือนสวรรค์จะเมตตา ส่งรถคันหรูสมรรถภาพดีเยี่ยมมาจอดลงตรงหน้า เจ้าของรถเลื่อนกระจกลงก่อนเอ่ยเรียกเซียน
“รีบขึ้นรถเลยเซียน เดี๋ยวไม่ทัน”
“พี่แอม”
เซียนเอ่ยชื่อเจ้าของรถ ก่อนกุลีกุจอเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านใน รถเคลื่อนตัวออกไปทันทีที่เด็กหนุ่มเข้าไปนั่งเรียบร้อย
“ตื่นสายนะเรา”
แอมพูดกับคนที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ วันนี้รู้สึกจะเงียบกว่าปรกติ จะว่าไปปรกติก็ไม่ค่อยพูดอยู่แล้วนี่นะ
“พี่แหละตื่นเช้า” คนเป็นน้องโต้ตอบ
“ก็พี่จำได้ว่าวันนี้เซียนมีสอบ”
แอมว่าแล้วหันมายิ้มให้เด็กหนุ่มข้างกายเล็กน้อย ก่อนหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อ เซียนมองหน้าคนพูดอย่างแปลกใจ จำได้ด้วย?
“ทำไม ไม่คิดว่าพี่จะจำได้ล่ะสิ?”
“ก็คงงั้น”
เซียนว่าแล้วยักไหล่กวน แอมเอื้อมมือมาโยกศีรษะเด็กกวน เซียนรีบโวยให้กลับไปจับพวงมาลัยรถ มาขับรถมือเดียวเดี๋ยวได้จอดกันทั้งคันพอดี เซียนนั่งเงียบๆไปจนถึงมหาวิทยาลัย เด็กหนุ่มเอ่ยขอบคุณพี่แอมที่มาส่งก่อนจะลงจากรถ
“เซียน”
“ครับ?” เซียนที่กำลังจะก้าวลงจากรถหันกลับมาตามเสียงเรียก
“ขอให้สอบผ่าน ได้คะแนนดีๆทุกวิชานะ”
“ขอบคุณครับ”
เซียนยิ้มรับคำอวยพรนั้นก่อนลงจากรถแล้วรีบเดินเข้าตึกคณะของตนเองไป เมื่อทำภารกิจเสร็จสิ้นแอมจึงวนรถเพื่อจะขับกลับบ้าน วันนี้เขาตั้งใจตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้เลย สร้างความประทับใจให้น้องเซียนสักหน่อย ลงทุนขนานใหญ่เลยนะนี่ ขนาดงานตัวเองมีนัดบ่ายโมง แต่แหกตาตื่นมาตั้งแต่ตีห้าเพื่อจะขับรถมารับเซียนที่บ้าน
ตอนนี้แอมเรียนจบแล้ว และได้เข้าทำงานเป็นช่างภาพของนิตยสารฉบับหนึ่ง คุณพ่อนายพลของเขาอยากให้เรียนต่อ แต่หนุ่มรักอิสระอย่างแอมไม่อยากทำอะไรซ้ำซากจึงไม่เรียนแล้วไปสมัครเข้าทำงานเลย เรื่องนี้น้องเซียนของเขาก็ไม่ได้ตามมาด่าถึงบ้านอีกเพราะถือว่าแอมบรรลุเป้าหมายด้านการศึกษาไปแล้ว เป็นผู้ใหญ่กว่าเซียน ดังนั้น จะคิดจะทำอะไรเซียนจึงไม่เคยเข้ามายุ่งอีก
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูภายนอกอาจจะดี แต่การที่มันดีแบบนี้ก็ใช่ว่าภายในมันจะไม่มีปัญหา เพราะดีแบบนี้นั่นล่ะปัญหายิ่งจะเยอะ ยิ่งเซียนเป็นคนไม่พูดหากไม่จำเป็น (ยามจำเป็นคือเวลาที่จะด่า) เหตุนั้นทำให้แอมชะล่าใจไปว่าพฤติกรรมของตนเองที่ทำอยู่ทุกวันนั้นมันจะรอดพ้นหูตาของคนเป็นน้องไปได้ เพราะเขาไม่พูดแสดงว่าเขาไม่รู้ แต่นั่นมันใช้ไม่ได้กับเซียนนี่สิ
เสียงโทรศัพท์ของแอมดังขึ้นขณะที่เขาใกล้จะถึงบ้าน กะจะกลับมานอนอีกสักงีบก่อนไปทำงาน แอมกดสปีคโฟนรับสายเรียกเข้านั้น
“ครับ”
“พี่แอมตื่นยังครับ?”
เสียงห้าวแบบผู้ชายที่ถูกดัดให้ดูหวานเอ่ยทักทายมาตามสาย แอมยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบอีกฝ่ายไป
“เพิ่งตื่นครับผม น้องรันมีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“รันคิดถึง เราเจอกันได้ไหมครับ ที่…”
เสียงปลายสายเอ่ยอ้อน ก่อนบอกสถานที่นัดพบกับแอม หนุ่มคาสโนว่าไม่สิ้นลายยิ้มมุมปาก ก่อนหยอดกลับอย่างไม่มีเสียเชิง
“เพื่อน้องรัน ได้อยู่แล้วครับ”
เมื่อได้ดังที่ต้องการแล้วน้องรันที่ว่าจึงวางสายไป แอมขับรถกลับบ้านเพื่อไปเปลี่ยนชุดใหม่ก่อนออกไปหาน้องรัน เด็กซ้อนซ่อนรักของเขา มีแบบนี้บ้างมันก็ท้าทายดี
ทางด้านน้องรันที่โทรไปออดอ้อนพี่แอม หลังจากที่วางสายแล้วเด็กหนุ่มก็กดเปิดเสียงที่อัดการสนทนากับพี่แอมเอาไว้เมื่อครู่นี้ฟัง สีหน้าเด็กหนุ่มมีแววเยาะหยันอย่างเห็นได้ชัด เมื่อฟังดูจนแน่ชัดทุกถ้อยคำแล้วน้องรันของพี่แอมก็กดส่งไฟล์เสียงนั้นไปให้ใครอีกคน…
-------------
เซียนกำลังทำข้อสอบอยู่ในห้องสอบอย่างเคร่งเครียด โทรศัพท์มือถือถูกปิดเอาไว้ตามกฎของห้องสอบ จนเมื่อสอบเสร็จแล้วออกจากห้องมาเซียนถึงได้เปิดโทรศัพท์ดูว่าขณะที่ตนเองกำลังสอบอยู่นั้นมีใครโทรเข้ามาหรือไม่ ไฟล์เสียงจากใครไม่รู้เด้งขึ้นมาในถาดเข้า แถมคนส่งก็ไม่โชว์เบอร์เสียด้วย เซียนขมวดคิ้วสีหน้าเครียด ใช่ว่าเขาจะเจอเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก ถึงไม่เปิดฟังก็รู้ว่าไฟล์เสียงที่ถูกส่งมานี้เกี่ยวกับใคร เด็กหนุ่มจะลบทิ้งโดยไม่ฟังมัน แต่ใจเจ้ากรรมกลับเรียกร้องให้เปิดจนได้ เมื่อฟังเสียงสนทนาของคนคุ้นเคยกับใครบางคนจบลงเซียนก็กดโทรศัพท์หาพี่แอมในทันที ถ้าคาดไม่ผิดป่านนี้พี่แอมคงกำลังเริงร่าอยู่กับเจ้าของเสียงในไฟล์นี้เป็นแน่
“ครับเซียน”
เสียงแอมตอบรับเมื่อกดรับสาย เซียนสูดลมหายใจเข้าลึก ตอนนี้เพิ่งสิบเอ็ดโมง ยังไม่ถึงเวลาที่แอมจะเข้าสำนักงาน เด็กหนุ่มจึงเอ่ยถามวัดใจพี่แอมว่ายังมีความจริงใจให้กับตนเองมากน้อยแค่ไหน
“ผมสอบเสร็จแล้ว พี่มารับได้ไหมครับ?”
“เอ่อ…” แอมอึกอักเมื่อน้องบอกให้ไปรับ ถ้าไม่มีอะไรแอบซ่อนแอมคงไม่คิดหาคำตอบนานขนาดนี้ ดังนั้นเซียนจึงเอ่ยตัดบท
“ไม่เป็นไรครับ พี่คงไม่สะดวก”
“เซียน…”
“ผมกลับเองได้ เชิญสนุกให้เต็มที่เถอะครับ”
“เซียน เซียน…”
เซียนพูดเร็วโดยไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้โต้แย้ง เด็กหนุ่มกดวางสาย มือกำโทรศัพท์แน่น รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก แอมโทรกลับมาอีกหลายครั้งแต่เซียนไม่ยอมกดรับสักครั้งจนฝ่ายนั้นต้องหยุดไปเอง
สัญญาณเตือนภัยที่มันดังเตือนเซียนมานานนั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนน่าหนวกหู ก่อนหน้านี้เขามองข้ามมันมาตลอด เพราะเขาคาดหวัง คาดหวังเอาไว้ว่าอีกฝ่ายจะมีความจริงใจให้เขาอย่างที่เคยพร่ำบอกจึงไม่เคยคิดที่จะใส่ใจมัน
และเพราะเซียนคิดว่าตนเองสามารถที่จะควบคุมทุกสิ่งได้ ใช่ เขาควบคุมทุกสิ่งได้ แต่มีอย่างหนึ่งที่เขาควบคุมมันไม่ได้ นั่นก็คือใจของเขาเอง เขาควบคุมมันไม่ได้ ไม่ให้มันเสียใจไม่ได้ ไม่ให้มันเจ็บไม่ได้ เพราะเขาเจ็บ เขาเสียใจ... เพราะเขารักคนๆนั้นไปแล้ว
หลังสอบเสร็จเพื่อนเซียนชวนไปเที่ยวปลดปล่อยความเครียดสะสมจากการสอบกัน เซียนไม่ได้ปฏิเสธเพราะตนเองก็อยากจะหาอะไรทำให้ใจเย็นลงอยู่เหมือนกัน จนเย็นหนุ่มนักศึกษาถึงได้กลับมาบ้าน ขณะที่เซียนไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน แอมที่แวะเข้าสำนักงานหลังจากไปหาน้องรัน จนทำงานเสร็จแล้วก็มารอเซียนอยู่ที่บ้านของน้อง เพื่อที่จะอธิบายทุกสิ่งอย่างที่น้องเซียนอยากรู้ หรือที่น้องเข้าใจผิดมา
ด้วยใจที่มันร้อนรุ่มตามเวลาที่เซียนหายไปและติดต่อไม่ได้ทำให้แอมนั่งไม่ติด คุณพ่อกับคุณแม่ของเซียนได้แต่มองลูกชายเพื่อนสนิทเงียบๆ แอมลุกออกไปรอเซียนที่หน้าบ้าน เมื่อร้อนใจมากเข้าก็ไปรอที่หน้าปากซอยมันเลย จนเซียนกลับมาแอมก็รีบถลาเข้าไปหา พยายามจะอธิบายอย่างคนร้อนตัว แต่เซียนกลับไม่ยอมอยู่ฟัง เด็กหนุ่มเดินลิ่วเพื่อจะให้ถึงบ้านโดยไว แอมเดินตามเซียนมาไม่ลดละก่อนคว้าดึงแขนคนเป็นน้องเอาไว้เมื่อถึงหน้าบ้านน้องแล้ว เซียนเองกลับขืนตัวไว้อย่างดื้อดึง
“พี่ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร” แอมบอกย้ำทั้งน้ำเสียงและท่าทางดูเหนื่อยใจที่จะต้องมาพูดอะไรซ้ำๆแบบนี้
“นี่เซียนไม่เคยเชื่อใจพี่เลยใช่ไหม ตลอดเวลาที่คบกันมาพี่มันไม่เคยดีในสายตาเซียนเลยใช่ไหม?”
แอมตัดพ้ออีกฝ่าย เซียนเงียบไม่โต้ตอบใดๆ สีหน้ายังดูดื้อดึงจนรู้สึกได้ คุณพ่อคุณแม่เซียนโผล่หน้ามาดูเมื่อได้ยินเสียงแอม แอมมองเด็กดื้ออย่างอ่อนใจ คิดว่าวันนี้คงไม่ได้เรื่องจึงจะกลับไปตั้งหลักเสียก่อนค่อยมาคุยกันใหม่
“พี่ว่าเรา…”
“เลิกเถอะพี่แอม”
ขณะที่แอมกำลังจะเอ่ยบอกจุดประสงค์ของตนเองเซียนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“อะไรนะ?” แอมยอมรับว่าอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน เมื่อกี้น้องบอกกับเขาว่าเลิกอย่างนั้นหรือ?
“ผมว่าเราฝืนกันมามากแล้ว มันคงไปไม่ได้เกินกว่านี้แล้ว” เซียนเอ่ยบอกเสียงเรียบราวกับไม่รู้สึกอะไร แต่ในใจนั้นเล่าใครจะรู้
“ทำไมเซียนพูดคำว่าเลิกง่ายแบบนี้ ไม่แคร์เลยหรือไงว่าพี่จะเจ็บ?”
“แล้วพี่คิดว่าผมไม่เจ็บหรือไง!”
พอคนเป็นพี่ตัดพ้อต่อว่าเซียนเลยโต้กลับ แอมนิ่งไปเมื่อน้องใส่อารมณ์ในน้ำเสียง เซียนมองพี่แอมด้วยแววตัดพ้อไม่แพ้กันก่อนเอ่ยบอกในสิ่งที่พี่แอมอาจจะไม่เคยรู้ หรือรู้ แต่ไม่เคยจะใส่ใจ
“พี่รู้ไหม เวลาที่ไอ้อีแต่ละตัวมันมาเยาะเย้ยถากถางผมว่าผมกินน้ำใต้ศอกมัน ผมโง่ที่ยอมให้พี่สวมเขามาตั้งหลายปีผมเจ็บแค่ไหน ผมอยากจะตอบโต้มันกลับไปให้หน้าหงายว่าพี่รักแต่ผม พี่ไม่มีทางทรยศผม พี่ไม่มีทางจะเป็นอย่างที่พวกมันพูด…”
“...................”
“แต่ผมก็ทำไม่ได้... เพราะพี่ไม่เคยเลิกนิสัยแบบนั้น ไม่เคยเลิกมองใครต่อใคร ไม่เคยเลิกหยอดผู้หญิงคนไหน หรือแม้แต่ผู้ชายน่ารักๆสักคน ไม่เคยเลิกที่จะมองหาคนใหม่ๆ พี่เป็นแบบนั้น”
“..................”
“พี่บอกว่ารักผมที่สุด พี่ดีกับผมทุกอย่าง แต่ไม่ใช่ว่าพี่จะไม่ทำแบบนี้กับคนอื่น พี่ทำให้ตัวเองเป็นคนน่าเห็นใจในสายตาคนอื่นทำให้ผมกลายเป็นคนงี่เง่าในสายตาใครๆ ผมอาจจะงี่เง่าจริง แต่ไม่ใช่เรื่องที่ว่าผมไม่รักพี่ ที่ผมเป็นคนงี่เง่าเพราะผมรักพี่ต่างหาก เพราะฉะนั้น…”
“...................”
“อย่าถามว่าผมไม่แคร์พี่ใช่ไหม หรือผมรักพี่หรือเปล่า พี่ควรถามตัวเองมากกว่า... ว่าพี่รักผมจริงๆหรือเปล่า”
ทุกถ้อยคำที่น้องพูดมาแอมได้แต่นิ่งฟัง ทุกอย่างที่น้องพูดมันคือความจริงที่เขาไม่มีทางโต้แย้งได้ เขาบอกว่ารักคนนี้ รักมากแต่เขาก็ยังคงคุยกับคนอื่นในทำนองเดียวกัน เขาคิดว่าตัวเองฉลาด แต่ที่จริงแล้วเขาโง่มากต่างหาก เขาโง่ โง่ที่คิดว่าน้องจะไม่รู้ โง่ที่คิดว่าความเงียบของน้องมันคือเรื่องปรกติ จนไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงในสิ่งที่ตนเองเป็น
เขาเคยบอกว่าให้น้องดูเขาต่อไป เขาจะทำให้น้องเชื่อใจ จะทำให้น้องรักเขาให้ได้ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังคงเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ใช้ข้ออ้างของคำว่า ‘มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย’ มาหัก กลบ ลบ ล้าง ความผิดของตนเอง ความผิดของการนอกใจ
แอมปล่อยแขนน้องช้าๆ มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของน้องด้วยความปวดใจไม่ต่างกัน แม้แต่หน้าเขาน้องก็คงไม่อยากจะมองเลยสินะ
คนเรากว่าจะรู้ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดก็เมื่อสิ่งนั้นมันหลุดมือไปแล้วเท่านั้น...
---------------
หลังจากที่ถูกเซียนขอเลิก แอมก็ได้แต่นอนแผ่อย่างหมดอาลัยอยู่บนที่นอน ไม่ยอมทำอะไรให้มันดีขึ้นสักอย่าง จนคุณนายแม่เหนื่อยใจที่เห็นลูกชายคนเล็กเป็นแบบนี้ ทุกทีเวลาให้พาไปร้านเจ๊สวยลูกแอมของคุณนายแม่ไม่มีปฏิเสธ แต่เดี๋ยวนี้แค่เอ่ยชื่อยังผิด คุณแม่ล่ะหน่าย
แอมนอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างนั้น ปล่อยให้ความคิดมันไหลไปเรื่อยๆไม่มีจุดมุ่งหมาย ในหัวของเขามันยังวนเวียนเฝ้านึกถึงแต่น้องเซียนตัวแสบ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็ทะเลาะกันแล้ว พอได้มารู้จักกันจริงๆเมื่อตอนไปที่ร้านเสริมสวยของบ้านน้องก็ใช่ว่าจะญาติดีกันเสียเมื่อไหร่ ทุกทีก็แทบจะตีกันให้ตาย แม้แต่ตอนที่เริ่มสนิทกันจนถึงขั้นยอมตกลงดูใจน้องเซียนก็ยังดื้อจนหยดสุดท้าย แต่เพราะความที่น้องเป็นแบบนั้นเขาถึงได้รัก...
รักอย่างนั้นหรือ? นี่เขายังกล้าเรียกมันว่าความรักอีก ไอ้แอมคนนี้น่ะหรือรักใครเป็น น่าขำ ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆคงไม่ต้องถูกทิ้งแบบนี้หรอก
แอมขยับลุกขึ้นมานั่งเมื่อนอนอยู่แบบนี้ก็ไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์ ร่างสูงลุกขึ้นไปค้นลิ้นชักหัวเตียงเพื่อเอาสมุดเล่มหนึ่งในนั้นออกมา มันเป็นโปรแกรมการท่องเที่ยวที่เซียนเคยเขียนให้เขาเล่นๆ เขาคิดมันมาตลอดว่าจะเซอร์ไพร์สเซียนสักวัน ทั้งที่เขาคิดและใส่ใจกับเรื่องทุกเรื่องของเซียนขนาดนี้แต่เขาก็ยังคงโง่งม ยังทำให้น้องต้องเจ็บเพราะเขา คำพูดที่เคยพูดก็ไม่เคยจะทำได้สักอย่าง สมแล้วที่จะถูกน้องทิ้งไปแบบนี้ หมดท่าเลยคาสโนว่าแอม
แอมเปิดสมุดที่มีลายมือของเซียนออกมาอ่าน เซียนเขียนแผนการคร่าวๆในการไปเที่ยวสถานที่ที่น้องชอบเอาไว้ พอนึกภาพตามแล้วมันก็ทำให้แอมยิ้ม แต่ก็ต้องมีสีหน้าสลดลงเมื่อความจริงคือน้องบอกเลิกเขาไปแล้ว
แอมปิดสมุดเล่มดังกล่าวลง คว้าโทรศัพท์มือถือของตนเองมาโทรหาเซียน อยากได้ยินเสียงสักนิดก็ยังดี เสียงรอสายดังอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดเข้าสู่ระบบฝากข้อความเมื่อไม่มีคนรับ เสียงตอบรับอัตโนมัตินั้นเป็นเสียงของแอมเองที่บันทึกเอาไว้ พอมาฟังเสียงของตัวเองแบบนี้แล้วแอมก็อดขำไม่ได้ ตอนนั้นแค่อยากแกล้งน้องเซียนของเขาเท่านั้นเอง เมื่อจบเสียงอัตโนมัตินั้นแล้วแอมจึงเริ่มพูดในสิ่งที่อยากจะบอกน้องที่สุด
“……………………………”
เมื่อฝากข้อความถึงน้องเซียนเป็นที่เรียบร้อยแอมก็กดไล่รายชื่อของน้องๆทั้งหลายที่เขาแอบซุกแอบซ่อนเอาไว้ ก่อนโทรไปบอกเลิกความสัมพันธ์กับทุกคนไม่มีเหลือใครเก็บซ่อนอีก แม้จะโดนอีกฝ่ายด่าจนหูชา แต่แอมก็ทำมันจนครบ ลบทุกเบอร์ที่เมมเอาไว้ เพื่อที่จะมีแค่เซียนคนเดียว เขาอยากจะเริ่มต้นทำอะไรที่จริงจังและจริงใจกับน้องบ้าง ไม่รู้ว่าตอนนี้เซียนจะยังต้องการมันอยู่ไหม คนเจ้าชู้คนนี้ยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ
--------------------
ร้านเจ๊สวย สะบัดช่อ
เซียนกำลังวุ่นกับการสระผมให้ลูกค้าจนมือแทบจะเปื่อย ไม่รู้นัดกันมาหรืออย่างไรถึงได้มาพร้อมกันหลายรายขนาดนี้ ตั้งแต่เช้ามาแทบจะไม่ได้ทานข้าว จนเมื่อลูกค้าน้อยลงนั่นล่ะเซียนถึงได้มีเวลาเปลี่ยนกับพี่สาวไปทานข้าวบ้าง พอทานข้าวเสร็จก็มาช่วยงานต่อจนร้านปิด
เซียนช่วยครอบครัวปิดร้าน ทำความสะอาดอุปกรณ์ต่างๆจนเสร็จเรียบร้อยเด็กหนุ่มถึงได้มีเวลาเป็นของตนเองอย่างแท้จริง ค่อยหายใจหายคอโล่งขึ้นมาหน่อย เข้าไปอาบน้ำให้สดชื่นแล้วออกมาเปิดคอมฯเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตไปคุยกับนีออนที่เรียนอยู่กรุงเทพฯ ชีวิตเขาก็วนอยู่แค่นี้ ความวุ่นวายในแต่ละวันพอที่จะทำให้เขาไม่คิดถึงใครบางคน แต่พอมีเวลาที่ได้อยู่คนเดียวเงียบๆแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึง เด็กหนุ่มถอนใจก่อนปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์เมื่อคุยกับนีออนจบไป เสียงคุณแม่สวยเรียกไปทานข้าวเย็น แต่เซียนกลับไม่รู้สึกหิว อาจจะเพราะทานไม่เป็นเวลามาตั้งแต่เช้าเลยไม่อยากขึ้นมาดื้อๆ เด็กหนุ่มบอกปฏิเสธคุณแม่ไปก่อนเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียง คว้ามือถือที่ไม่ได้แตะเลยตั้งแต่เช้ามากดดูว่ามีคนโทรมาไหม ไม่รู้ทำไมถึงตอนนี้ก็ยังอดไม่ได้ที่จะคาดหวัง คาดหวังว่าจะเจอเบอร์โทรของใคร... สัก... คน...
*พี่แอม*
เซียนอึ้งไปเมื่อเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอคือเบอร์ของพี่แอม มือรีบกดไปฟังเสียงที่พี่ฝากไว้ทันที ทำไมเขาลนแบบนี้ ไม่เข็ดเสียทีนะเซียน แต่พอยิ่งได้ฟังในสิ่งที่อีกคนฝากมาถึง หัวใจของเซียนก็ยิ่งเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บ อธิบายไม่ถูกว่าตนเองรู้สึกอย่างไร แต่เสียงของพี่ที่ฝากมาถึงมันทำให้เขาปวดใจไม่แพ้พี่แอมเลย
“เซียน พี่แอมเองนะ... รู้ไหมตอนนี้พี่คิดถึงเซียนมากเลย พี่เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองโง่แค่ไหน ขอโทษที่พี่ทำให้เสียใจ... รักเซียนนะ อืม... โง่อีกแล้วสินะที่เพิ่งรู้ตัวว่ารักเซียนมาก รักมาก...”
เสียงของแอมในเครื่องเงียบไปแล้ว เซียนกำลังจะกดปิด แต่คำที่ลอดมาต่อจากนั้นกลับทำเอาหัวใจเต้นตึกขึ้นมาอีก
“รัก...”
แค่รักคำเดียว แค่นี้เอง เขาก็ใจอ่อนให้พี่แอมอีกแล้ว ไม่เคยเข็ดกับคำว่ารักของคนๆนี้เสียที เซียนกดโทรออกหาเจ้าของเสียงที่ฝากเอาไว้ในเครื่อง เมื่ออีกฝ่ายกดรับเซียนก็ใส่ทุกคำพูดอย่างหาเรื่อง เพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกของตนเอง
“พี่บ้าหรือเปล่า เราเลิกกันแล้วนะ พี่จะโทรมาทำไมอีก”
“ขอโทษ…”
“ไม่ต้องมาขอโทษ ไอ้พี่แอมบ้า มาพูดทำไมว่ารัก ไอ้บ้า!” เซียนเสียงดังใส่โทรศัพท์อย่างไม่อยากยอมแพ้ใจตัวเอง
“พี่รักเซียน”
“อยากมีเรื่องหรือไงวะ!!”
“พี่รักเซียน”
แอมยังย้ำคำเดิมซ้ำๆ เซียนเงียบไปเมื่อความรู้สึกต่างๆมันประเดประดังเข้ามา
“พี่ทำร้ายผม พี่ทำให้ผมเสียใจ” เซียนเอ่ยพ้อ
“พี่ขอโทษ”
“..............”
ทั้งคู่เงียบไปหลังจากคำขอโทษของแอม ปล่อยให้ความเงียบมันดำเนินไปเรื่อยโดยไม่กลัวว่ามันจะเปลืองเวลา บางทีการอยู่เงียบๆแบบนี้มันก็อาจจะทำให้ใจสื่อถึงกันได้มากกว่าคำพูดจากปาก ผ่านไปสักพักแอมถึงได้เอ่ยขึ้น
“ลงมาหาพี่หน่อย”
“หา?”
เซียนอุทานงงๆ ก่อนจะลุกเดินไปที่หน้าต่างห้อง มองลงไปด้านล่างพี่แอมยืนพิงรถอยู่หน้าบ้านของเซียนนี่เอง เด็กหนุ่มรีบเปิดประตูห้องแล้ววิ่งลงบันไดไป เสียงคนในบ้านไล่หลังมาแว่วๆแต่เซียนไม่ได้หยุดฟัง เมื่อลงมาถึงชั้นล่างเซียนรีบสวมรองเท้าแตะคู่กายแล้วเปิดประตูเหล็กหน้าร้านออกไปหาพี่
พอมายืนต่อหน้าพี่ เซียนก็นึกหาคำพูดดีๆไม่ออก เด็กหนุ่มเว้นระยะห่างจากที่แอมยืนอยู่เล็กน้อย กัดปากตนเองด้วยความอึดอัดกับความเงียบยามค่ำคืน แม้จะมีเสียงของบ้านข้างๆดังมาเป็นระยะแต่เซียนก็ยังรู้สึกว่ามันเงียบไปอยู่ดี เด็กหนุ่มก้มมองปลายเท้าตนเองแล้วนิ่งเงียบอยู่เช่นนั้น จนเมื่อถูกอีกคนดึงเข้าไปหา
แอมดึงน้องมาจูบอย่างแสนคิดถึง ร่างสูงเพรียวที่ถลามาหานั้นถูกโอบไว้ภายใต้อ้อมแขนแข็งแรง ริมฝีปากทั้งคู่ประกบกันไม่ห่าง เซียนจูบตอบพี่อย่างร้อนแรงพอกัน ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามแต่ที่มันจะเป็น เผยอปากรับการกวาดไล้ ดูดดุน ลิ้นลื่นไล่ตามพี่ไม่ลดละ แอมจูบน้องจนพอใจถึงได้ผละออก มองสบตาน้องเซียนที่หอบหายใจ ก่อนปล่อยตัวน้องแล้วเปลี่ยนมารั้งน้องให้เดินตามมาที่รถ
แอมเปิดประตูให้น้องเซียนขึ้นไปนั่ง ส่วนตัวแอมเองก้าวขึ้นไปนั่งด้านคนขับ เซียนนั่งเกร็งอยู่ที่เบาะนุ่ม เม้มปากที่เริ่มเจ่อของตนเอง มือกำขากางเกงอย่างไม่รู้จะวางมันไว้ตรงไหน ก่อนที่จะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือเย็นๆของพี่แอมรั้งต้นคอให้หันไปรับจูบจากพี่อีกหน เซียนเบี่ยงหน้ารับจูบด้วยความเต็มใจ มือของแอมเริ่มเลื้อยเข้ามาภายใต้เสื้อยืดใส่นอนของน้องเซียน ลูบไล้วนบนหน้าอกของน้อง ริมฝีปากผละมาซุกไซ้ซอกคอขาว มืออีกข้างเลื่อนมาที่กางเกงขาสั้นที่น้องสวม…
“อย่าพี่แอม…”
เซียนเอ่ยปรามเมื่อดูท่าว่าพี่แอมจะหยุดไม่อยู่ แอมกดจูบปากน้องหนักๆอีกทีอย่างตัดใจ ก่อนถอนจูบแล้วหันมาขับรถออกไปจากหน้าบ้านของน้อง ตรงกลับบ้านของตนเองในทันที…
เมื่อกลับมาถึงบ้านแอมก็แทบรอไม่ไหว ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใด เพียงบานประตูห้องนอนปิดลงแอมก็ดันตัวน้องชิดประตู รั้งเอวกางเกงของน้องลงจนพ้นสะโพกตึงแน่น รูดซิปกางเกงตัวเองอย่างร้อนรนก่อนแยกขาน้องออก ย่อกายแล้วขยับสวนขึ้นไป เซียนสะดุ้งเฮือก จิกเล็บกับแผ่นหลังพี่แอม เกร็งมือแน่น แอมขยับสวนกายรุนแรงตามอารมณ์ร้อนรนจนทนไม่ไหว ปลดปล่อยความร้อนรุ่มออกมาอย่างท่วมท้น
ทั้งคู่หายใจหอบเหตุเพราะหัวใจที่มันเต้นแรงเกินพอดี แอมวางขาน้องลงก่อนถอนกายออก ขณะที่ปากก็ยังแลกจูบกับน้องไม่ห่าง เซียนหันหน้าเข้าหาประตูห้อง โน้มกายไปด้านหน้าโก้งโค้งให้พี่ แอมขยับแนบกายเข้าซ้อนด้านหลังแล้วค่อยผลักดันแทรกกายเข้าไปอีกครั้ง คนเป็นน้องกัดปากแน่น ซบหน้ากับแขนของตนเองเมื่อความร้อนผะผ่าวนั้นแทรกผ่าน แอมขยับกายเนิบช้า ตัวของเซียนสั่นจากแรงกำหนัด ปากพี่กดจูบหัวไหล่ ขบเบาๆเมื่อดันตัวเข้าไปจนสุด เซียนเผลอยกสะโพกตามติดเมื่อพี่ถอดถอน ก่อนสะดุ้งสุดแรงเมื่อพี่ผลักดันกลับมา
แอมจับสะโพกแน่นตึงไว้มั่น ก่อนโยกกายเร่งเร้ามากขึ้นเมื่อรู้สึกว่าทนต่อไปไม่ไหว เสียงครางของน้องยิ่งกระตุ้นให้เขาโหมแรงมากขึ้นไปอีก เขาถอนกายอีกครั้งก่อนหมุนตัวน้องกลับมาเผชิญหน้า ยกขาเรียวขึ้นเกี่ยวเอวตนเองไว้ เปิดทางให้แทรกเข้าไปได้ถนัดถนี่ ขยับโยกกายหมุนวน กระทั้นกายเข้าหาน้องรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆเมื่อใกล้ถึงที่สุด ปากก็เฝ้าวนจูบน้อง พร้อมกระซิบถ้อยคำหวามไหว จนวินาทีสุดท้ายของอารมณ์รักแสนร้อนแรงนั้นสิ้นสุดลง...
----------------
บนเตียงนอนของแอมหลังจากนั้น เซียนนอนคว่ำกายเล่นโน้ตบุ๊กอยู่บนเตียง แผ่นหลังเปลือยเปล่านั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าภายใต้ผ้าห่มหนานุ่มก็คงไร้ซึ่งอาภรณ์ แอมที่นอนอยู่ข้างๆโผล่หน้าเข้าไปดูว่าน้องมัวเล่นอะไรอยู่ แทนที่จะเหนื่อยจนหลับไปแล้ว นี่ยังมาเล่นโน้ตบุ๊กเฉยอยู่อีก
“ทำอะไรน่ะเซียน?”
“กำลังเขียนกฎให้พี่แอมปฏิบัติอยู่” คนเป็นน้องตอบกลับทั้งที่ยังพิมพ์อะไรไม่รู้ก๊อกๆแก๊กๆอยู่
“กฎอะไร?”
“เดี๋ยวสิ พิมพ์ให้เสร็จก่อนค่อยดู” เซียนดุพี่แอมที่จะโผล่หน้ามาดู ขัดจังหวะการพิมพ์หมดพี่แอมนี่
“อ่ะ เสร็จละ... อ่าน ท่องจำ และปฏิบัติให้ดีด้วยนะครับ” น้องเซียนหันหน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กไปทางคนเป็นพี่แล้วสั่ง
“ถ้าทำได้ รักตายเลย” กระซิบบอกแล้วหอมแก้มไอ้พี่แอมอย่างเอาใจ ก่อนลุกไปเข้าห้องน้ำทั้งตัวเปล่าอย่างนั้นล่ะ แอมมองตามสะโพกแน่นๆที่ขยับย้ายนั่นแล้วของจะขึ้น ตั้งใจหรือเปล่าวะ?
คาสโนว่าตัวเอ้สะบัดหัวไล่ความหื่น ก่อนเลื่อนโน้ตบุ๊กมาอ่านกฎที่น้องว่า อ่านไปอ่านมาริมฝีปากหนุ่มคาสโนว่าก็เปิดยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ มองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทนั้นแล้วเปรยกับตัวเอง
“ร้ายจริงๆ ปราบยากสมเป็นเซียนเลยนะเนี่ย”
ว่าแล้วแอมก็หัวเราะขำ คิดได้ไงกฎของแฟนเซียน น่ารักซะไม่มีอ่ะ แฟนพี่แอมนี่ล่ะก็><
ว่าด้วยกฎของแฟนเซียน
ข้อ1. รักเซียนไม่ต้องมาก แต่ถ้าลำบากก็อย่ามารัก(กู)
ข้อ2. จะรักเซียนต้องคิดให้หนัก เพราะรักแล้วห้ามนอกใจ(กูนะเว้ย)
ข้อ3. สายตาจ้องมองสาว เซียนไม่ว่าเซียนเข้าใจ(กูใจดีใช่มะ?^^)
ข้อ4. แค่อยากบอกเอาไว้ นอกกาย(กู)วันไหน... เจื๋อนทิ้งทันที!
ปล. แค่นี้ก่อน เดี๋ยวคิดได้ค่อยมาเพิ่มอีก
(ยังแอบมี ปล. อีกแหนะ)
หลังจากที่ทั้งคู่กลับมาคืนดีกันอีกครั้ง พี่แอมก็ดูเหมือนจะยิ่งติดน้องเซียนเข้าไปใหญ่ ไม่รู้ว่าตกลงพี่แอมได้ปราบเซียน หรือโดนเซียนปราบกันแน่นะงานนี้??
รักใสปิ๊ง พิเศษ ปราบเซียน ((แอม+เซียน))
จบค่า
พี่แอมอ่ะ ทำเขาร้องไห้แล้วไง สงสารน้องเซียนลูกแม่ กอดปลอบ (อินี่ก็อินกับนิยายตัวเองเหลือเกิน :laugh:)
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ บวกๆ :L2:
เรื่องนี้ตอนพิเศษมาครบทุกคู่แน่นอนค่ะ เหลืออีกสามคู่ก็จบตอนพิเศษทั้งหมดแล้วค่ะ
อาจจะสั้นยาวไม่เท่ากัน แล้วแต่พล็อตที่วางเอาไว้นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ^^
ปอลิง. ตอนพิเศษถัดไปแบ่งเวลาไปให้น้องตาต้าน้อยกลอยใจ กับน้องจินนี่ที่น่ารักบ้างนะคะ
คิดถึงเด็กน้อยจัง :man1:
-
เซียน!!!!!!!!! ชูป้ายไฟ~~
พี่แอมลูกไก่ในกำมือของน้องเซียน ฮาาาาา
-
เซียนปราบ :really2:
-
:กอด1:
-
น้องเซียนใจดีมากๆเลย
หายโกรธพี่แอมง่ายๆ แต่ก็เพราะรักนนี่เนอะ
NC มาเบาๆ แต่เอาใจไปโลด >//////<
-
แอมนิสัยไม่ดีอะ TT ทำไมต้องนอกใจน้องด้วย โกรธอ้ะ
ยังดีที่กลับใจได้นะ บางคนต่อให้รักก็ไม่ให้โอกาสหรอก นี่ถือว่าโชคดีมากๆๆๆเลย
น้องเซียนมาให้พี่กอดหน่อยเร้วว ไม่ร้องไห้นะเด็กดื้อ จากนี้ก็เอาคืนให้หนักๆ เอาให้หงอเลยน้าา :กอด1:
-
เราล่ะเกลียดจริงไอ้พวกคาสโนว่าห่าเหววเนี่ย
ชอบทำให้เสียใจ แล้วพูดได้แค่คำว่า ขอโทษ
นิสัยคนเรามันเปลี่ยนยากเสียจริง ไม่ใช่สิ สันดานนนนนนนนนนนนนนนนนมากกว่า
ข้ออ้างมันเยอะ ไอ้พวกเวนตระไล
ถ้าเป็นเรา เราจะไม่ทนตั้งแต่แรก ๆ แล้ว ต้องทำให้สำนึกซะบ้างจะได้รู้สึก
ไอ้ตอนแรกแค่มอง แล้วบอกเฉยๆ ไม่มีอะไร แต่ต่อมามึงไปเอากันที่ไหนกุไม่รู้
สุดท้ายก็มาเยาะเย้ย ถากถางว่า โง่เง่า โง่งม
หากทำอย่างนี้ คำว่า รัก ที่ให้มันก็เหมือนดาบสองคมมากกว่า
เพราะให้ทั้งรักแล้วก็ทุกข์ในเวลาเดียวกัน
ใจจริงน่ะอยากให้ลงโทษให้หนักกว่านะ แต่ไม่เป็นไรเค้าคงสำนึกผิดได้แล้ว (มั้ง)
มาต่ออีกนะ ขออภัยที่เม้ามากไปหน่อย มันจี๊ดจริง ๆ เลยเก็บไม่อยู่ :laugh:
-
ไอ้พวกมักมากกกกเห็นแก่ตัว
ยังดีที่น้องยังให้อภัยนะไอ้พี่แอม
-
พอเห็นว่ามีพี่แอมนองเซียนก็ดีใจรีบเข้ามา
อ่านแรกๆแอบมีมาม่า น้ำตาซึม และด่าพี่แอมอยู่ในใจ
สงสารน้องเซียน
แต่พอมาจะจบ ก็รู้สึกว่า ...
คงจะยากนะพี่แอมถ้าหวังจะปราบเซียนน่ะ
เพราะยังไงพี่แอมก็ต้องโดนเซียนปราบซะอยู่หมัดอยู่ดี
แต่แบบว่าไม่มีปี่มีขลุ่ยเกิ่นนำอะไรเลยก็จัดให้เสียเลือดเลยทันที
ต้องแบบนี้ซิถึงจะสมเป็นพี่แอมกับน้องเซียน ร้อนแรงจริงๆ
แต่โดยพี่แอมตีเนียนนอกใจแบบนี้น้องเซียนน่าจะจัดการให้หนักเลย
แต่ก็เนอะแค่นี้พี่แอมก็แย่แหละ แต่อย่าให้มีอีกนะ อย่าทำให้น้องเซียนเสียใจอีก
ไม่งั้น โด๊น!!!
^^
-
:เฮ้อ: เฮ้อพี่แอม ยังดีนะที่เซียนให้อภัย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่คิดว่าแอมยังไม่ทิ้งนิสัยเดิม สมโดนน้องบอกเลิก
แต่สุดท้ายก็กลับมาดีกันก็คนมันรักกันหนิ
บวกหนึ่งจ้าสำหรับตอนพิเศษ
-
ความเจ้าชู้ของแอมทำให้เซียนเสียใจบ่อยๆ
แต่เซียนก็ยังให้อภัยเพราะรักคำเดียว
อย่าให้มีอีกละกันนะแอม หึๆ o18
บวกๆ^^
-
พี่แอมเกือบไปแล้ว เจ้าชู้ดีนัก
แต่แบบเซียนนี่ก็ร้อนแรงเหมือนกันนะ
-
ง่ะ คืนดีกันง่ายจั๊ง
-
รอจ้าาาา
-
ปซียนน่ารัก ^_____^
-
อ่านตอนพิเศษ3คู่รวดแล้วรู้สึกว่า น้ำตาลในเลือดจะขึ้นสูงเกินยับยั้ง
-
ไม่คิดเลยว่าจะเสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้ :sad11:
โมโหพี่แอมจังเลยทำให้น้องเซียนเสียใจ
ไม่เกิดเรื่องก็คงเลิกนิสัยนี้ไม่ได้สินะ :a14:
เห็นแก่ว่ารักน้องจริงนะเนี่ยก็เลยให้อภัย
แต่กว่าจะคิดได้ก็เกือบสายไปซะแลิว
กลับมาคืนดีกันแถมยังร้อนแรงอีกต่างหาก
เจออย่างนี้พี่แอมจะไปไหนได้ เซียนจริงๆ :laugh:
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดเช่นเคยค่ะ
-
o18 o18
-
ทำใจอยู่สองวัน ถึงกับซึม ประหนึ่งโดนพี่แอมนอกกายแทนเซียน
ตอนที่เซียนระเบิดอารมณ์ แล้วบอกเลิกพี่แอม สะใจชะมัด 555+
สงสารพี่อยู่หรอก แต่สงสารน้องมากกว่าน่ะ
พี่แอมก็ช่างทำได้ (อินไม่เลิก 555+)
อย่าได้ทำอีกนะพี่แอม ถึงจะแค่นอกกายก็เถอะ
ถ้าทำอีก จะยุให้เซียนทำบ้าง แล้วพี่จะหนาววว เน้อออ.. ^
-
นั่นสิ ตกลงใครปราบใคร
แต่ถ้าดูจากผลแล้ว
หึหึ
เซียนปราบแอมเต็มๆ
-
ไม่ใช่ปราบเซียนล่ะ
เป็นเซียนปราบพี่แอมมากกว่า :laugh:
-
คำเตือน : นิยายตอนต่อไปนี้เด็กอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ อาจมีภาพ เสียง หรือเนื้อหา ที่ไม่เหมาะสมด้านพฤติกรรม ความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา ผู้ปกครองควรให้คำแนะนำแก่บุตรหลาน เอิ้กๆ :laugh:
รักใสปิ๊ง
พิเศษ ผู้ชายใจเย็น ((น้ำปิง+แสตมป์))
เธอกำลังดูใจกันหรือเธอแค่อยากเก็บฉันเอาไว้
เธอเป็นผู้ชายใจเย็นหรือเธอเก็บรักไว้เพื่อใคร
ไม่ได้ใจร้อนเท่าไหร่หรอกนะ แต่วันนี้ฉันไม่มั่นใจ
ถ้าเธอมีคำว่ารักอยู่ข้างใน ได้โปรดเถอะใช้มันตอนนี้เลย
ปิ๊บ!!
“เฮ้ย! พี่แสตมป์ ทำอะไรน่ะ สตาร์กำลังฟังอยู่นะ!”
“ไม่ต้องฟัง!”
สตาร์ น้องสาวของแสตมป์ สาวกคามิกาเซ่ โวยใส่พี่ชายที่มาปิดเพลงที่เธอกำลังฟัง แสตมป์ที่เพิ่งกลับจากมหาวิทยาลัยเดินหน้าบูดเข้าไปหาน้องสาว ก่อนผลักศีรษะน้องแล้วนั่งลงที่โซฟาข้างกัน ทำราวกับน้องไม่ใช่ผู้หญิง เถื่อนได้อีก=^=
“พาลอ่ะ พี่สตั๊นท์ ดูพี่แต้มดิ... โอ๊ย~~”
น้องสาวหันไปฟ้องพี่ชายคนโตที่นั่งเล่นคอมอยู่ใกล้กันนั้น แสตมป์เขกหัวน้องอีกโป๊กทำให้เสียงร้องโอดโอยดังตามมา
“ชิชะ กล้าดีมาเรียกพี่ว่าแต้มนะยัยดาวเคราะห์!”
“ไม่ใช่ดาวเคราะห์นะ!”
“งั้น ยัยดาวมฤตยู!”
สตาร์เบิกตาโตใส่พี่ชาย ก่อนคว้าหมอนอิงมาปาใส่ สองพี่น้องเลยอีรุงตุงนังตีกันแล้วทีนี้ พี่สตั๊นท์ลุกเข้ามาแยกสองพี่น้องที่กำลังกัดกัน ก่อนเอ่ยถามแสตมป์ที่ท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี
“เป็นอะไรน่ะเรา ไปกินรังแตนที่ไหนมา พาลน้องพาลนุ่งไปทั่ว”
แสตมป์ถอนหายใจพรืด ก่อนเอนหลังพิงพนักโซฟาแล้วกอดอก
“เซ็งว่ะ”
“เรื่อง’ไรอ่ะ?” สตาร์รีบยื่นหน้าเข้าไปถามทันทีด้วยความอยากรู้
“จุ้น!”
แสตมป์ปรายตามองแล้วว่า ก่อนจิ้มหน้าผากน้องอีกไปอีกจึ้ก น้องสาวเลยบ่นว่าพี่ชายชอบใช้ความรุนแรง แสตมป์ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วคว้าเป้เดินลากขาขึ้นห้อง พี่ชายคนโตกับน้องสาวมองตามก่อนหันมามองหน้ากันเพราะไม่รู้ว่าแสตมป์เป็นอะไรไป
แสตมป์เข้ามาในห้องนอนของตนเองด้วยความเซ็ง เซ็งที่ตนเองแคร์ใครบางคนมากเกินไป ไม่ว่าเขาคนนั้นจะทำอะไร ต่อให้เรื่องนั้นจะเล็กน้อยแค่ไหนก็กระทบใจแสตมป์ไปเสียทั้งหมด
เมื่อนึกย้อนความไปถึงตอนที่แสตมป์ยังชอบอุ้มรักอยู่ ในตอนนั้นอุ้มรักก็ได้มีใครอีกคนเข้ามา ทำให้เขาต้องอกหักช้ำรักนักหนา และในเวลานั้นเองที่ใครบางคนเข้ามาวุ่นวายกับเขา ก่อนนี้ที่เรียนด้วยกันสมัยมัธยมต้น เขาไม่เคยจะถูกโฉลกกับคนๆนี้แม้แต่น้อย มองอย่างไรก็ดูขี้เก๊ก ชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าเขา บางทีก็ชอบพูดจากระทบกระเทียบ น่าหมั่นไส้สิ้นดี แต่สุดท้ายแล้วคนๆเดียวกันนี้ก็เป็นคนที่ทำให้เขาไม่มีเวลามานั่งเศร้ากับเรื่องที่อุ้มรักบอกปฏิเสธความรักที่เขามีให้ เพราะมีคนๆนี้มาคอยกวนใจจนเผลอใจรักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ... น้ำปิง
แสตมป์รู้ดีว่าใจของตนเองนั้นยกให้น้ำปิงไปหมดแล้ว แต่ที่เขาไม่รู้คือใจของน้ำปิง ว่าตกลงที่น้ำปิงยอมคบกับเขานั้นมันเพราะรักเขา หรือเพราะเพียงแค่สงสาร เห็นใจ ตามประสาผู้ชายที่นิสัยโคตรพระเอกกันแน่ เพราะน้ำปิงก็ยังคงใจดีกับคนไปทั่ว ทำเหมือนว่าไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ถึงแม้ว่าเขากับน้ำปิงจะไม่ได้เปิดเผยถึงขั้นจะไปป่าวประกาศบอกใคร แต่ก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจดีนี่ว่า ... มีแฟนแล้ว…
หรือที่จริงแล้วเพราะแสตมป์ขี้หึงมากจนเกินไป เพราะแค่เห็นว่ามีคนมาอี๋อ๋อกับน้ำปิงโดยที่น้ำปิงก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจรังงอนแสตมป์ก็โมโหแล้ว ถึงได้ทำให้ทะเลาะกันอยู่บ่อยๆแบบนี้ ปกติน้ำปิงจะใจเย็นเสมอ แต่พอเป็นเรื่องของเขาความใจเย็นของน้ำปิงก็ไม่เหลือ เพราะเขาคือคนสำคัญหรือเปล่าน้ำปิงถึงมักจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ หรือที่จริงแล้วเพราะเขาไม่สำคัญ น้ำปิงถึงโกรธง่ายขนาดนั้นกันแน่
เสียงโทรศัพท์ของแสตมป์ดังขึ้น เด็กหนุ่มนอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่คิดจะกดรับ เขากลัวจะทะเลาะกับน้ำปิงอีก ไม่อยากเลิก แต่ก็ยังไม่อยากคุยเหมือนกัน เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์นั้นดังเพียงรอบเดียวก็เงียบไป ไม่มีการโทรซ้ำอีก มันเป็นเช่นนี้ประจำ ถ้าเขาทำตัวงี่เง่า น้ำปิงจะไม่ง้อ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายอยากดัดนิสัย แต่ง้อบ้างก็ได้นี่นา คิดแล้วแสตมป์ก็ถอนใจอีกเฮือก แย่ชะมัดที่เป็นแบบนี้ โกรธเองก็ต้องง้อตัวเองอีก น่าอนาถใจจริงๆเลยแสตมป์ เฮ้ออออ
---------------------
ช่วงพักกลางวัน แสตมป์มาหาเพื่อนอีกคณะหนึ่งในมหาวิทยาลัย เก่งกล้า เกย์สาวเพื่อนข้างบ้านของแสตมป์ที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่ได้เรียนที่เดียวกันเพราะบ้านของเก่งส่งให้ลูกเรียนโรงเรียนเอกชนจะได้ดูมีหน้ามีตา แต่ทั้งสองคนก็ยังเป็นเพื่อนกันมายาวนาน
“อีเก้ง!!”
แสตมป์ส่งเสียงเรียกเพื่อนรัก เก่งที่กำลังเม้าส์กับสาวๆหันมามองก่อนทักตอบ
“ว่ายังไงนังดอกโสน~~ ผัวมึงแอบไปมีเมียใหม่เหรอ ถึงได้มีเวลามาหากูถึงคณะ”
ช่างเป็นคำทักทายที่อ่อนหวานดีแท้ แสตมป์มักจะเรียกเพื่อนว่าเก้งมากกว่าจะเรียกว่าเก่ง ทำให้เก่งสรรหาคำมาเรียกเพื่อนอย่างแสตมป์บ้าง จึงทำให้ไม่มีใครเรียกชื่อจริงๆของกันแล้วเวลานี้
“หยาบคายมาก”
แสตมป์จะตบหัวเพื่อน แต่เก่งไวกว่าเลยจับมือไว้ได้ทันท่วงที ด้วยความที่เก่งตัวสูงกว่าแสตมป์ แถมยังหน้าตาจัดว่าดูดี หากไม่นับนิสัยที่ดูตุ้งติ้งก็ถือเป็นหนุ่มที่น่าจะเสน่ห์แรงพอตัว แสตมป์มองหน้าเพื่อนนิ่งๆทำให้เก่งเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย
“มึงช่วยอะไรกูอย่างดิ”
“อะไร?”
แสตมป์ทำหน้าจริงจัง นั่งลงที่ม้าหินอ่อนข้างๆเพื่อนเกย์สาวของตนเอง
“ช่วยจีบกูหน่อย”
“หา!!? กูไม่อยากตีฉิ่งนะมึง”
เพื่อนเก้ง เก่งกล้า ทำหน้าปุเลี่ยนๆ มือแสตมป์เลยฟาดผลัวะพร้อมให้พร
“ห่านจิก!”
“แค่แกล้งๆน่ะ กูไม่ได้จะให้มึงมาเอากู แค่คิดก็สยองแล้วไอ้เหี้ยยย”
“ทำไมต้องให้กูแกล้งจีบมึงด้วยวะ?” เพื่อนเก้งเอ่ยถามอย่างข้องใจ ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้ นิ้วเรียวยาวชี้หน้าเพื่อน
“หรือว่า... ต้องใช่แน่ๆ มึงทะเลาะกับผัวมึงมาใช่ไหม!” เก้ง เก่งกล้าฟันธง ตรงฉับ!
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี ตกลงจะช่วยกูไหม?” แสตมป์เอ่ยปัด ก่อนถามเพื่อน
“ถ้ากูช่วยมึงแล้วกูจะได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน?” เพื่อนเก้งปรายตามองก่อนเอ่ยถามยียวน
“เชี่ยยย น้ำใจน่ะ มึงเคยมีไหม?” แสตมป์ตบโต๊ะรัวๆ เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“เอ้า อีนี่ คนเราทำงานมันก็ต้องได้สิ่งตอบแทนดิวะ ถ้าไม่มีกูก็ไม่ทำ กูไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว”
เพื่อนเก้งของแสตมป์กอดอกแล้วลอยหน้าไม่สนใจ แสตมป์ได้แต่ข่มใจไม่ให้ลุกขึ้นมาบีบคอเพื่อน น่าหมั่นไส้ว่ะ!
“เออๆ งั้นกูจะให้พี่สตั๊นท์ไปเดทกับมึงหนึ่งวัน โอป่ะ?”
แสตมป์เอาพี่ชายเข้าล่อ เพราะเพื่อนเขาแอบปลื้มพี่สตั๊นท์ พี่ชายคนโตของแสตมป์อยู่ พอได้ยินว่าจะได้ไปเดทกับพี่สตั๊นท์เพื่อนเก้งก็เก็บอาการแทบไม่อยู่
“ก็โออ่ะ แต่ว่าพี่สตั๊นท์เขาจะยอมเหรอวะ?”
“ถ้ากูพูดเขาต้องยอมแหละ แต่ว่า... มึงอย่าทำอะไรพี่กูนะเก้ง” แสตมป์มองเพื่อน สีหน้ากังวลอย่างจริงจัง
“ห่า! กูออกจะรักนวลสงวนตัว”
“เหรอ~~~~”
แสตมป์เบ้ปากอย่างไม่เชื่อเพื่อนอย่างที่สุด เพื่อนเก้งสะบัดบ๊อบไม่สนใจ นึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจที่จะได้ไปเดทกับพี่สตั๊นท์ แสตมป์มองเพื่อนที่ปกปิดความคิดชั่วร้ายไม่มิดแล้วหวั่นใจ คุ้มไหมนี่ที่เอาพี่ชายมาเสี่ยงกับนังเก้งมันแบบนี้ แตมป์ขอโทษนะพี่ตั๊นท์-/\-
-----------------
เสียงวี้ดว๊ายของสาวๆดังมากระทบหูแสตมป์ที่กำลังนั่งร่างรายงานอยู่ที่โต๊ะหน้าคณะ มือเรียวกำปากกาในมือจนเกร็งไปหมดพยายามท่องเอาไว้ว่าใจเย็นๆ ใจเย็นๆ แต่มันก็ดูจะไม่เป็นผล เมื่อน้ำปิงยังคงคุยเล่นหัวกับสาวๆกลุ่มนั้นอยู่ แสตมป์เก็บงานทุกอย่างแล้วรวบขึ้นในอ้อมแขน ก่อนจะลุกจากโต๊ะเพื่อไปหาที่สงบจิตสงบใจ แต่เพราะลุกพรวดขึ้นมาแล้วก้าวหมุนตัวโดยไม่ดูทำให้แสตมป์ชนเข้ากับคนที่กำลังเดินผ่านมาพอดี
“โอ๊ะ!!”
ข้าวของที่แสตมป์หอบเอาไว้หล่นกระจัดกระจายพร้อมทั้งตัวของแสตมป์ที่เสียหลักลงไปนั่งแหมะกับพื้น เสียงของแสตมป์เรียกให้กลุ่มของน้ำปิงหันมามอง น้ำปิงรีบลุกจะเข้าไปช่วยแฟนตัวเองแต่ก็ยังช้ากว่าหนุ่มอีกคน คนเดียวกับที่ชนแสตมป์เมื่อครู่นี้ เขายื่นมือให้แสตมป์เพื่อพยุงตัวลุกขึ้นมา แสตมป์ส่งมือให้กับหนุ่มคนนั้นก่อนลุกขึ้นปัดฝุ่นจากกางเกงของตนเอง น้ำปิงก้าวเข้าไปหาทั้งคู่ที่ก้มลงช่วยกันเก็บข้าวของที่หล่นอยู่บนพื้นก่อนดึงแขนแสตมป์ให้ลุก
“อะไรปิง?”
แสตมป์เอ่ยถามงงๆที่อยู่ๆน้ำปิงก็เข้ามาดึงแขนเขาให้ลุกขึ้นมาจากการช่วยกันเก็บของกับหนุ่มอีกคนอยู่ น้ำปิงมองมือแฟนของตนเองที่ถูกมือของอีกคนกุมเอาไว้เหมือนไม่ตั้งใจ เพียงแค่จะช่วยเก็บของชิ้นเดียวกัน แต่นี่มันนานไปไหม?
“จะจับอีกนานไหม?”
น้ำปิงเอ่ยถามหนุ่มคนนั้น สายตามองหน้าอีกฝ่ายเขม็ง แสตมป์ก้มมองมือของตนเองที่ถูกหนุ่มแปลกหน้าจับเอาไว้แล้วจึงกระตุกเบาๆเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายปล่อย หนุ่มแปลกหน้ายักไหล่ให้น้ำปิงเล็กน้อยก่อนค่อยปล่อยมือของแสตมป์
“ขอโทษที ไม่ตั้งใจ”
ท่าทางกวนอารมณ์นั้นทำให้น้ำปิงอยากจะซัดมันสักหมัด แต่ก็ต้องอดใจไว้เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปทำแบบนั้นกับคนเพิ่งเจอกัน นอกจากแค่หวงแฟน น้ำปิงก้มลงเก็บของทั้งหมดมาถือ ก่อนจับแขนแสตมป์จะลากเดินออกไปจากตรงนี้ แสตมป์ผวาตามเมื่ออีกฝ่ายกระตุกดึงแขนเสียแรง แต่เสียงเรียกของหนุ่มแปลกหน้ากลับหยุดเท้าของน้ำปิงเอาไว้
“เดี๋ยวครับ!”
น้ำปิงกับแสตมป์หันมามองหนุ่มแปลกหน้าพร้อมกันแต่ต่างอารมณ์ คนหนึ่งหันมามองเชิงถาม อีกหนึ่งคนหันมามองด้วยความหงุดหงิด หนุ่มแปลกหน้าก้าวมาหยุดตรงหน้าแสตมป์ เพื่อนนักศึกษาบางกลุ่มมองทั้งสามหนุ่มด้วยความสนใจ
“ผมเก่งนะ เก่งกล้า ไม่ทราบว่าคุณ…”
“ปิง”
น้ำปิงเอ่ยตอบเสียงห้วนก่อนที่แสตมป์จะทันได้อ้าปากตอบด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มที่เคยใจเย็นกับทุกสถานการณ์มองอีกหนึ่งหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาไม่เป็นมิตร ก่อนที่จะลากแสตมป์ไปด้วยกัน
เก่งกล้ามองตามแสตมป์ที่ถูกลากไปแล้วแอบขำอยู่คนเดียว ทิ้งมาดกวนๆนั้นไปหมดไม่มีเหลือ ‘ไหนว่าผัวไม่สนใจไงนังแสตมป์ ท่าทางหึงโหดขนาดนั้นน่ะนะ คืนนี้ท่าจะโดนหนัก ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะงานนี้ กร๊าก’
หลังจากที่แสตมป์โดนชนจนหกล้มไปวันนั้น นายเก่งกล้า (เพื่อนเก้งของแสตมป์) ก็เข้ามาวุ่นวายในชีวิตของน้ำปิงกับแสตมป์เหลือเกิน มาคอยตามแฟนน้ำปิงอยู่ได้จนน่ารำคาญ น้ำปิงเคยเอ่ยเตือนแสตมป์ถึงเรื่องนี้แล้วว่านายเก่งกล้าอะไรนั่นมันไม่น่าไว้ใจ ให้แสตมป์ถอยห่างออกมาหน่อยจะดีกว่า แต่อีกคนกลับไม่ฟังแถมหาว่าเขามองโลกในแง่ร้ายอีกต่างหาก แต่ยิ่งปล่อยไว้ก็ดูเหมือนทั้งคู่จะยิ่งสนิทกันมากขึ้น จนถึงขั้นชวนกันไปเที่ยวกลางคืนด้วยกันแล้ว
น้ำปิงคิดว่าตนเองคงยอมต่อไปอีกไม่ได้แล้ว เด็กหนุ่มจึงไปตามแสตมป์กลับ ลากแสตมป์ที่ท่าทางเริ่มเมาจนจะเข้าคลุกวงในกับนายเก่งกล้าอะไรนั่นอยู่รอมร่อกลับออกมาจากสถานที่เที่ยวแห่งนั้น แสตมป์ขืนตัวไม่ยอมเดินตามดีๆก่อนสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม
“เป็นบ้าอะไรของนาย อยู่ดีๆมาลากเราออกมาแบบนี้คนเขาจะคิดยังไง?”
“ก็คิดว่าผัวนายมาตามกลับบ้านไง!”
แสตมป์อึ้งสนิท ไม่คิดว่าน้ำปิงจะพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย โคตรพระเอกหายไปไหนแล้ววะ?
“เป็นอะไรไปอีก เราแค่มาเที่ยวนะ หงุดหงิดอะไรนักหนา?”
แสตมป์ว่าเสียงอุบอิบ เพราะไม่เคยเจอน้ำปิงที่เป็นแบบนี้มาก่อน น้ำปิงผ่อนลมหายใจยาว พยายามระงับอารมณ์ฉุนเฉียวของตนเองอย่างเต็มที่
“เราบอกแล้วใช่ไหมแสตมป์ว่าหมอนั่นมันไว้ใจไม่ได้ ดูตามันสิ มันแทบจะกินนายไปทั้งตัวอยู่แล้วถ้าทำได้...”
“เลิกพูดได้ไหมปิงเรื่องนี้น่ะ ยิ่งพูดเรายิ่งรู้สึกว่านายดูถูกเรานะ คิดว่าเราจะยอมให้มันเอาง่ายๆหรือไง?”
“แล้วมันใช่ไหมล่ะ?”
“ไอ้ปิง!!” แสตมป์กระแทกเสียงเมื่อน้ำปิงโต้กลับมาแบบนั้น
“บอกกี่ที เตือนกี่หน เคยฟังกันบ้างไหม นี่ยังแรดตามมันมาอีก ถ้าเรามาไม่ทันคงเอากันบนโต๊ะไปแล้วมั้ง!”
“ไอ้เชี่ยปิง!! นี่มึงดูถูกกูมากเลยนะ ที่กูยอมมึงอยู่ทุกวันนี้มึงคงคิดมาตลอดสินะว่ากูง่าย!”
แสตมป์มองอีกฝ่ายด้วยความผิดหวังกับคำพูดนั้น แววตาที่มองมานั้นทำให้คนพูดไม่คิดเมื่อครู่ถึงกับสลด เอื้อมมือจะไปจับมือของแสตมป์
“แสตมป์ ขอโท…”
แสตมป์ปัดมือที่เอื้อมมาออก มองหน้าน้ำปิงแล้วก้าวถอยก่อนหมุนตัวกลับ
“จะไปไหน?” น้ำปิงรีบถามเมื่อแสตมป์เดินย้อนกลับไปทางเดิมที่ถูกเขาลากออกมา
“ไปให้ไอ้เชี่ยนั่นมันเอาไง กูง่ายอยู่แล้วนี่!” แสตมป์ประชดกลับ
“อย่ามาประชดงี่เง่าอย่างนี้นะแสตมป์” ปิงก้าวตามคนที่เดินดุ่มไม่สนใจเสียงเรียกของเขา ก่อนกระชากแขนกลับมาเสียแรง
“แสตมป์!!”
“ปล่อยกู อย่ามายุ่ง!”
แสตมป์จะยกเท้าถีบ แต่น้ำปิงเบี่ยงกายหลบ จับต้นแขนบีบแรงจนเจ็บแล้วลากไปยังรถของตนเองที่จอดอยู่ เปิดประตูด้านหลังแล้วผลักแสตมป์เข้าไปก่อนโถมตัวตามแล้วปิดประตู แสตมป์ที่ล้มหงายไม่เป็นท่ามองน้ำปิงที่โน้มกายอยู่เหนือตัวเขาอย่างตกใจ จะขยับลุกแต่ถูกอีกฝ่ายกดเอาไว้เลยได้แต่ส่งเสียงข่มขู่
“ถอยไป!”
“ไม่ อยากโดนเอามากนักนี่ มีผัวเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วยังเที่ยวแรดมาให้ใครเอาอีกฮึ!... หรือลีลาผัวมันไม่เร้าใจพอ หืม ที่รัก?”
น้ำปิงเชยคางคนดื้อด้าน แสตมป์ปัดมือนั้นออก มองอย่างไม่พอใจ แต่น้ำปิงกลับยิ้มมุมปาก เอียงศีรษะเล็กน้อยก่อนเอ่ยถามยียวน
“ลองอีกสักทีดีไหม เดี๋ยวจะติดใจจนร้องขออีก”
“อย่านะปิง กูไม่เอาในนี้ ปิง... อุ๊บ!”
ริมฝีปากที่เอ่ยห้ามปรามนั้นถูกน้ำปิงบดจูบปิดกั้นทุกถ้อยคำ พื้นที่เบาะหลังรถแสนคับแคบทำให้แสตมป์ดิ้นหนีลำบาก ยิ่งดิ้นร่างกายก็ยิ่งเสียดสีกับอีกฝ่ายมากขึ้นเท่านั้น น้ำปิงที่รู้จุดอ่อนไหวบนร่างกายของอีกคนเป็นอย่างดีไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เล้าโลมโจมตีมันเสียทุกที่ แสตมป์เกร็งตัว หายใจติดขัดเมื่อน้ำปิงตีถูกจุดไปหมด
“อา ปิง... ปิง…”
น้ำปิงยกตัวแสตมป์มานั่งบนตัก เลิกชายเสื้อขึ้นสูงแล้วรวบดูดยอดอก ในขณะที่มือก็ปลดเข็มขัดของแสตมป์ไปด้วย แสตมป์สะดุ้งเมื่อมือของน้ำปิงล้วงเข้าไปภายในกางเกงของเขา ก่อนจะใช้มือช่วยให้อารมณ์ของเขากระเจิดกระเจิงไปไกล แสตมป์ครางรับความซ่านเสียวในลำคอเพราะริมฝีปากยังโดนประกบจูบอย่างไม่ยอมให้หยุดพักหายใจ
ร่างเพรียวถูกดันให้นอนลงบนเบาะรถ ก่อนกางเกงจะถูกถอดออกไปอย่างง่ายดาย น้ำปิงก้มลงใช้ปากปลุกปั่นอารมณ์หวาม มือเรียวถูกยกขึ้นปิดปากปิดกั้นเสียงคราง แสตมป์บิดตัวด้วยความเสียว แทบจะทนต่อไปไม่ไหวเมื่อถูกจู่โจมจุดสำคัญบนร่างกาย
ขาเรียวถูกยกพาดที่พิงเบาะรถ น้ำปิงมองประสานสายตากับคนที่นอนตัวอ่อนระทวยอยู่แนบเบาะนั้น ก่อนค่อยๆแทรกกายเข้าไปช้าๆแล้วขยับ ความรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามไฟอารมณ์ปรารถนา ใบหน้าของเด็กหนุ่มทั้งสองแดงก่ำด้วยฤทธิ์แห่งเพลิงอารมณ์ปรารถนา น้ำปิงขบกรามจนขึ้นสันเมื่อความกำหนัดพุ่งสูง ขยับสวนกายถี่ระรัวก่อนปลดปล่อยออกมาพร้อมกันในที่สุด…
กระดาษทิชชูถูกน้ำปิงนำมาใช้เช็ดเนื้อตัวให้แสตมป์ แสตมป์เอนตัวพิงประตูรถงอเข่าขึ้น ยกหลังมือปิดปากเบือนหน้าไปทางอื่นไม่ยอมมองว่าน้ำปิงทำอะไรบ้าง ก่อนจะหน้าแดงเถือกเมื่อน้ำปิงเช็ดส่วนนั้นให้ แต่ไม่มีแรงจะเอ่ยห้ามปราม เมื่อเช็ดให้อีกคนเสร็จน้ำปิงก็ข้ามไปนั่งที่นั่งคนขับ แสตมป์ขยับลุกนั่งก่อนสวมใส่เสื้อผ้าเงียบๆอยู่เบาะหลัง น้ำปิงสตาร์ทเครื่องขับรถเพื่อกลับหอพักของตนเอง สายตาคอยเหลือบมองคนที่นั่งเงียบอยู่เบาะหลังบ่อยๆจนถึงหอ
น้ำปิงจับจูงแสตมป์ขึ้นห้องเมื่อมาถึงหอพักเป็นที่เรียบร้อย พี่ชายของน้ำปิงที่พักอยู่หอเดียวกันเพิ่งกลับจากร้านสะดวกซื้อมาเจอจึงเอ่ยทัก แต่น้ำปิงแค่ตอบอือแล้วเดินลิ่วไม่สนใจ พาแสตมป์เข้ามาในห้องแล้วตนเองก็ถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำ ภายในห้องมีแต่ความเงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ เงียบเกินไปจนแสตมป์รู้สึกใจไม่ดี น้ำปิงโยนเสื้อผ้ากองๆไว้แถวนั้นก่อนไปเอาผ้าขนหนูพันเอวแล้วเข้าห้องน้ำ แต่ก่อนไปยังกำชับแสตมป์ว่าอย่าไปไหนเพราะมีบัญชีต้องสะสาง
เมื่อน้ำปิงเข้าห้องน้ำไปแล้วแสตมป์จึงไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะคอมฯ เด็กหนุ่มสะดุ้งเบาๆด้วยความเจ็บเมื่อนั่งลง แสตมป์นั่งบิดมือไปมารอคนเข้าห้องน้ำที่ท่าจะวิ่งผ่านน้ำเพราะออกมาเร็วเหลือเกิน น้ำปิงเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้แสตมป์แล้วบอกให้ไปอาบน้ำแต่แสตมป์ส่ายหน้า พอน้ำปิงมองดุๆแสตมป์ถึงค่อยลุกเดินแปลกๆเข้าห้องน้ำไป
พอแสตมป์ออกมาจากห้องน้ำ น้ำปิงก็แทบหลุดขำเมื่อชุดที่อีกคนใส่มันดูหลวมโคร่งแบบนั้น นี่แสตมป์ตัวเล็กกว่าเขามากเลยนะนี่ น้ำปิงรีบเก๊กหน้าขรึมเหมือนเดิมเมื่อแสตมป์มองมาที่ตนเอง เพื่อที่จะเข้าเรื่องกันเสียที เด็กหนุ่มให้แสตมป์มานั่งที่เตียงด้วยกัน เพราะในห้องไม่มีที่นั่งนอกจากที่พื้นและเก้าอี้โต๊ะคอม แสตมป์ยืนนิ่งไม่ขยับเข้าไปหา น้ำปิงถอนใจก่อนจะลุกขึ้นมาหาอีกคนเสียเอง เอาใจยากจริงวุ้ย!
น้ำปิงมายืนตรงหน้าของแสตมป์ก่อนพูดเหมือนจะดุแสตมป์ไปในทีที่ไม่ดูแลตัวเองจนเกือบจะเสร็จนายคนนั้นไปแล้ว แสตมป์เถียงคอเป็นเอ็นว่าถึงน้ำปิงไม่มาตนเองก็ดูแลตัวเองได้หรอก ทำให้น้ำปิงเงียบแล้วมองอย่างตำหนิ พอเห็นสายตาน้ำปิงแบบนั้นแล้วความรู้สึกน้อยใจบางอย่างมันก็ทำให้เด็กหนุ่มอยากต่อต้านน้ำปิง แสตมป์เงียบปากก่อนหมุนกายกลับแล้วเอ่ยขอกลับบ้าน
“เอาแต่หนี!”
น้ำปิงว่าเสียงดังทำให้แสตมป์ชะงัก แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่สน ตั้งท่าจะกลับบ้านอยู่ดี น้ำปิงคว้าตัวอีกฝ่ายมากอดแล้วบดจูบริมฝีปากคนดื้อด้านหนักๆ แทรกลิ้นเข้าไปกวาดต้อนล่อหลอกให้เด็กดื้อหลงเพริดตาม มันดูรุนแรงแต่กลับดูดดื่มอย่างที่สุดเมื่ออีกฝ่ายตอบรับกลับมาร้อนแรงพอกัน น้ำปิงถอนจูบแต่ยังไม่ผละห่างจากริมฝีปากของแสตมป์ไปไหน ยังคงแตะจูบแผ่วๆให้อีกคนไล่ตามติด ก่อนกระซิบถามชิดเรียวปากแล้วกดจูบหนักหน่วงย้ำๆซ้ำอีกหลายครั้ง
“ทำขนาดนี้ยังไม่รู้หรือไงว่ารัก?”
แสตมป์ไม่ตอบคำถามที่ได้รับ ใช้ความเงียบต่อต้านน้ำปิงอย่างดื้อดึง จะไม่ยอมลงให้กันเลยสินะ
“หรือที่จริงแล้วแสตมป์อยากเลิกกับเรา…?”
แสตมป์ยังเงียบ จะดื้อเกินไปหน่อยแล้ว ไม่ดัดนิสัยกันบ้างต่อไปคงเอาใหญ่เลยแบบนี้ น้ำปิงถอนใจกับคนดื้อนั้นก่อนผละถอยออกมา
“เอาล่ะ ในเมื่อมันพูดยากนักเราก็มีทางให้แสตมป์เลือก”
“............?”
แสตมป์เอียงคอเล็กน้อยแต่ยังเงียบอยู่ เล่นแบบนี้สีหน้าน้ำปิงจึงดูจริงจังมากขึ้นเมื่อเอ่ยถ้อยคำถัดมา
“ถ้านับหนึ่งถึงสามแล้วแสตมป์ยังยืนอยู่ตรงนี้เราจะถือว่าใจเราตรงกัน และจะยังคบกันต่อไป แต่ถ้าไม่... รีบก้าวออกจากห้องเราไปเดี๋ยวนี้เลย หนึ่ง สอ...”
แสตมป์ตาโตเมื่ออีกคนบอกแล้วเริ่มนับทันทีแบบนั้น ก่อนก้าวเข้าไปกอดน้ำปิงเหมือนตัดสินใจปุบปับด้วยความตกใจเพราะตั้งตัวไม่ทันมากกว่าอย่างอื่น น้ำปิงอึ้งไปเล็กน้อยที่ถูกอีกฝ่ายกอดหมับก่อนยิ้มขำแล้วยกแขนกอดตอบ
“ปากหนักจริง แฟนใครนะ?”
เด็กหนุ่มเอ่ยเย้าคนที่กำลังกอดตนเองเสียแน่นหนึบ เสียงอู้อี้ของแสตมป์ที่ซุกหน้ากับอกเขาจึงดังแย้งมา
“ไม่ใช่แฟนนายสักหน่อย อย่ามามั่ว”
“เหรอ? ถ้างั้นก็เป็นซะสิ” น้ำปิงเลิกคิ้ว ก้มลงมองคนที่ซุกอกตัวเองแล้วรอยยิ้มยิ่งกว้างขึ้นไปอีก
“ง่ายจังวะ?” น้ำเสียงเคืองเล็กๆที่อีกฝ่ายเออออห่อหมกเองไปหมด
“ยอมไหมล่ะ?”
แสตมป์เงยหน้าขึ้นมามองเมื่อได้ยินคำถาม ก่อนเอ่ยตอบยียวนกวนอารมณ์
“ถ้าไม่ยอมแล้วจะยืนให้กอดอยู่แบบนี้ไหม?”
“พูดให้มันตรงกับใจโดยไม่กวนจะได้ไหม ฮึ!?” น้ำปิงบีบจมูกคนกวนด้วยความหมั่นเขี้ยว แล้วว่า “ไหนลองบอกว่ารักน้ำปิงหน่อยซิ อยากฟัง”
“ไม่เอา”
“น่า ไม่ต้องอาย”
“ใครจะหน้าหนาอย่างนายเล่า!”
“นะ”
“ฮื้อ”
แสตมป์ทุบอกคนเซ้าซี้ปึ้กหนึ่ง คนเขินจะแย่แล้วยังล้อกันอยู่ได้ น้ำปิงจูบแก้มที่เริ่มจะขึ้นสีระเรื่อให้เห็นก่อนหัวเราะชอบใจ
เมื่อปรับความเข้าใจกันแล้วคืนนี้น้ำปิงเลยให้แสตมป์นอนด้วยกันที่นี่ ไม่พากลับไปส่งบ้าน พรุ่งนี้ไปมหาวิทยาลัยก็ให้ใส่ชุดของตนเองไปก่อน อาจจะตัวใหญ่หน่อยคงไม่เป็นไร หลังจากที่แสตมป์ดูจนแน่ใจแล้วว่าน้ำปิงคงนอนหลับไปแล้วแสตมป์จึงยกตัวขึ้นมานอนตะแคงมองหน้าน้ำปิง ก่อนเอ่ยบอกในสิ่งที่น้ำปิงอยากได้ยินในเวลาปรกติแต่เขาอายแสนอายนั้น
“ถึงนายมันจะกวนใจไปหน่อย…”
“………………”
ถึงจะรู้ว่าน้ำปิงคงไม่ได้ยินแต่แสตมป์ก็ยังอดเขินไม่ได้ เด็กหนุ่มกัดปากตนเองเบาๆด้วยความเขินก่อนเอ่ยบอก
“แต่เราก็... รักนายนะ น้ำปิง”
สารภาพคำรักเสร็จแสตมป์ก็ยิ้มขำตัวเอง บอกรักตอนเขาหลับแล้วเขาจะรู้ไหมนี่ เด็กหนุ่มกดจมูกหอมแก้มน้ำปิงเป็นการราตรีสวัสดิ์ก่อนเอนนอนลงข้างๆแล้วหลับตาลง โดยที่ไม่รู้ว่าไอ้คนที่ตนเองนึกว่าหลับไปแล้วนั้นจะหรี่ตาแล้วลืมตาขึ้นมามองตนเองยิ้มๆ ก่อนทำเป็นแกล้งพลิกตัวมาสวมกอด แสตมป์ลืมตาพรึ่บเมื่อแขนของน้ำปิงรวบกอดเอวเขาให้ขยับเข้าไปชิด แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายหลับอยู่ เลยคิดไปว่าคงแค่ละเมอ แสตมป์จึงยอมให้กอดอยู่แบบนั้นจนถึงเช้า…
++++++++++++
ต่อด้านล่างค่ะ
-
วันต่อมาเมื่อแสตมป์ไปมหาวิทยาลัย เพื่อนเก้งที่เด็กหนุ่มเรียกใช้ก็มาถามผลลัพธ์หลังจากเมื่อคืนนั้น แต่พอเห็นรอยจูบตรงคอเพื่อนก็ร้องวี้ดว๊าย ยกโทรศัพท์ขึ้นมาจะถ่ายรูปเพื่อนแล้วโพสต์ลงอินสตาแกรมของตนเอง แสตมป์ยื้อแย่งโทรศัพท์จากมือเพื่อนเต็มที่ แต่ด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้เด็กหนุ่มยื้อแล้วยื้ออีกก็ยังไม่ถึงเสียที จนแสตมป์แอบบ่นในใจว่ามันไม่น่าเกิดมาเป็นเกย์สาวเลยนะ ใครที่ไหนจะมาสอยมันถึง สูงอย่างกับเปรต
“เฮ้ย! กูบอกว่าอย่าถ่าย เชี่ยแม่ง!!”
แสตมป์ด่าเพื่อน แต่ใช่ว่าเพื่อนจะฟังที่ไหน ยกโทรศัพท์มือถือสุดแขน ก่อนแขนอีกข้างจะรวบตัวแสตมป์เอาไว้ หมุนให้แสตมป์อยู่ด้านหน้าอย่างเหมาะเหม็ง ซุกหน้าทำท่าจะกัดซอกคอเพื่อนก่อนกดถ่ายภาพเรียบร้อย
“เฮ้ย! มึง!!”
ผลัวะ!!!
ร่างเกย์สาวเพื่อนแสตมป์ถูกกระชากออก ก่อนกำปั้นปริศนาจะลอยมาเสยปลายคาง แสตมป์ยืนอึ้งก่อนหันไปมองที่มาของหมัดพิฆาตตาปริบๆ น้ำปิง?
น้ำปิงหันมามองแสตมป์สายตาดุดันต่างจากเวลาปรกติที่เคยเป็น มันเหมือนสายตาที่มองแสตมป์เมื่อคืนนี้ไม่มีผิด น้ำปิงกำลังหึง…
“ว๊าย!!! อีแสตมป์! ช่วยกูด้วย มึงจะให้ผัวมึงต่อยหน้ากูไม่ได้นะอิดอกโสน~~”
เสียงเพื่อนสาวร้องโวยวายเมื่อน้ำปิงพุ่งเข้าใส่อีกรอบทำให้แสตมป์เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าต้องช่วยเพื่อน แต่ลักษณะอาการนั้นมันก็ทำให้น้ำปิงอึ้งไปด้วยเหมือนกัน มือที่กระชากคอเสื้อเพื่อนสาวของแสตมป์ค่อยคลายออก หันไปมองหน้าแสตมป์อย่างต้องการคำอธิบาย แสตมป์อึกอักเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่าย เวลานี้เขาไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี
น้ำปิงปล่อยคอเสื้อเพื่อนสาวของแสตมป์ก่อนเดินมาหา แสตมป์จะเอ่ยแก้ตัว แต่น้ำปิงกลับดึงไปจูบแบบไม่ให้ทันตั้งตัวแล้วเดินหนีไปเฉย แสตมป์ยืนอึ้งอยู่กับที่ เมื่อกี้มัน...
“อ๊ายยยย กรีดร้องงงงง” เพื่อนสาวของแสตมป์กรีดร้องจนอารมณ์ที่กำลังจะเขินของแสตมป์ปลิวหาย
“อะไรของมึ๊ง!” เด็กหนุ่มกระแทกเสียงใส่เพื่อน
“กูลืมถ่ายรูป!”
เพื่อนเก้งทำสีหน้าจริงจัง แสตมป์ชะงัก มองเพื่อนงงๆ ถ่ายรูปอะไร?
“เรียกผัวมึงกลับมาจูบมึงอีกทีได้มะ กูจะอัพอินสตาแกรม”
“อิเพื่อนเลว กูกำลังจะโดนกินหัวมึงยังมีหน้าจะถ่ายรูปไปอัพอินสตาแกรมอีก!”
“ใครจะกินผัว... เอ๊ย! หัวมึง ว่าแต่... หัวบน หรือหัวล่างวะ อ๊ายยย สิบแปดบวก>_<”
“สลัดผัก!”
แสตมป์ยกเท้าจะถีบเพื่อนที่ทำสะดีดสะดิ้ง เพื่อนเก้งสาวโดดหลบฉับไวก่อนหัวเราะเฮฮา แสตมป์จิ๊ปากก่อนเลิกสนใจเพื่อนแล้วไปเดินหาน้ำปิงแทน พอเจอแล้วแสตมป์ก็รีบก้าวตามให้ทัน ตัวสูงโย่งแล้วยังเดินเร็วอีก จะไล่ตามควายที่ไหนว้าาา!
เมื่อก้าวถึงตัวแสตมป์เลยรีบดึงแขนแล้วอ้อมไปดักหน้าน้ำปิงเอาไว้ น้ำปิงเบือนหน้าหนีไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย ทำให้แสตมป์จ๋อยลงไป
“โกรธเหรอวะ?”
“ไม่มั้ง”
“อย่าประชดดิ”
แสตมป์โอด แต่น้ำปิงก็ยังเฉย มือเรียวดึงชายเสื้อคนตัวสูงกว่าแล้วกระตุกเบาๆให้อีกฝ่ายหันมาสนใจ
“ขอโทษ”
น้ำปิงถอนใจเฮือกกับท่าทางจ๋อยของแสตมป์ ใจอ่อนทุกทีสิน่า ก่อนจะเอ่ยถามคนหน้าจ๋อยเสียงเรียบ
“ทำทำไม?”
“กะ.. ก็... ก็…”
แสตมป์อึก ๆ อัก ๆ ทำให้น้ำปิงจ้องเขม็ง เด็กหนุ่มเม้มปาก ก่อนจะข่มความอายหลับหูหลับตาเอ่ยบอกเสียงรัว
“ก็นายไม่สนใจเราเลยนี่ มัวแต่ป้อสาวอยู่นั่นแหละ บางทีก็มาทำเป็นมีใจให้ แต่สุดท้ายก็ไปหาคนอื่นอยู่ดี ใจดีกับคนเขาไปทั่ว ไม่เคยจะโฟกัสว่าเราเป็นคนสำคัญเลย โอ๊ย! เหนื่อย! พอยังเล่า!!”
พูดแบบไม่หยุดพักหายใจแล้วแสตมป์ก็หน้างอ หน้าเขาร้อนวูบไปหมดแล้ว ให้มาพูดอะไรก็ไม่รู้ โคตรจะอายเลยเถอะ!
“แสตมป์หึงเรากับสาวๆพวกนั้น?” น้ำปิงหรี่ตาเล็กๆ กลั้นยิ้มแล้วพยายามตีสีหน้าให้ขรึมอย่างเต็มที่
“เออ -0-”
“น่ารัก”
น้ำปิงว่า ก่อนจุ๊บแก้มคนน่ารักไปที รอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้า แสตมป์แตะแก้มตนเองแล้วมองน้ำปิง อึ้งผสมงง
“หายโกรธละ”
น้ำปิงเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม แสตมป์ถึงกับงงจริง ๆ จัง ๆ เลยทีนี้
“เฮ้ย! เร็วจังวะ?”
“งั้นโกรธต่อ”
น้ำปิงเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นบึ้งตึงอย่างฉับไว แสตมป์อ้าปากค้างที่ตนเองถูกแกล้งกลับ ก่อนโวยวายน้ำปิงยกใหญ่
“แม่ง ปล่อยให้กูพูดตั้งเยอะอ่ะ สั...”
“พูดไม่เพราะ”
น้ำปิงชี้นิ้วพร้อมดุเสียงเข้ม แสตมป์อ้าปากจะงับนิ้วที่ชี้มาตรงหน้า แต่อีกคนเอาหลบทัน แสตมป์หน้ามุ่ย มองหน้าน้ำปิงอย่างขัดใจ น้ำปิงถอนใจเบาก่อนบอก
“ต่อไปไม่ต้องลองใจกันแบบนี้แล้วนะแสตมป์ ถ้าเราบอกว่ารัก มันก็คือรักจริงๆไม่มีอย่างอื่น ขอให้เชื่อใจเรา ว่าเราจะรักแค่แสตมป์คนเดียว” น้ำปิงเอ่ยบอกอย่างจริงจัง
“ทำไมนายพูดคำพวกนี้ได้หน้าตาเฉยเลยวะ”
แสตมป์ตีสีหน้าไม่ถูก บ่นอุบ ๆ อิบ ๆ ไปตามเรื่อง น้ำปิงหัวเราะหึหึ ก่อนคว้ามือของคนกำลังเขินมาจับแล้วพากลับหอพักไปด้วยกัน ไปปรับความเข้าใจกันอีกนิดหน่อยก็ไม่เลวนักหรอก ว่าไหม??
รักใสปิ๊ง พิเศษ ผู้ชายใจเย็น ((น้ำปิง+แสตมป์))
จบค่า
รู้สึกหางจะโผล่แล้วล่ะน้ำปิง อิแม่กำเดาจะไหล-.,- :m25:
คู่นี้มาทีก็เรียกเลือดเลยทีเดียวเนอะ^^
ขอบคุณทุกท่าน ทุกคอมเมนต์ค่ะ บวกๆ
ตอนที่แล้วพี่แอมโดนหนักเลยเชียว ก็นะ เรื่องคนเจ้าชู้ประตูดินนี่มันก็พูดยากเนาะ (เขียนยากด้วย อารมณ์เสีย)
น้องเซียนเองก็ให้อภัยพี่แอมง่ายๆเนอะ แต่เพราะอย่างนั้นล่ะทำให้พี่แอมยกน้องเซียนไว้บนหิ้ง ฮ่าๆ เอิ้ก!
(อ้างอิงจากตอนจบ Full of happiness)
เดี๋ยวตอนหน้าก็ถึงตาน้องอุ้มกับพี่น้ำแล้วล่ะ กอดน้องอุ้มตัวกลม :กอด1:
-
:กอด1:
-
พี่แอม :z6:
สงสารเพื่อนเก้งเจ็บมากมั้ย
:กอด1: :L2:
-
อย่างน้ำปิงนี่ก็ต้องโดนซักหน่อย ใจเย็นเกินไปก็ไม่ดี เดี๋ยวจะเสียคนรักอย่างแสตมป์เอาง่ายๆ
สงสารก็แต่แม่ปลาบู่ เอ๊ย เพื่อนเก่ง โดนต่อยฟรีเลย อย่างนี้เสียโฉมจะไปเดทกับพี่สตั้นท์ได้ไหมเนี่ย 55+
ตอนหน้าน้องอุ้มน้อย กอดๆน้องอุ้ม เอ็นดูเด็กตัวกลมที่สุดเลยอะ น่ารัก >///<
-
น้ำปิงหวานได้อีก :z2:
-
จริงๆแล้วน้ำปิงหื่นแต่ไม่แสดงออกใช่ไหม
เลยกลายเป็นบทลงโทษแสนหวานไปเลย :o8:
อันแรกน่ะของจริงแต่อันหลังนั่นหาเรื่องลวมลามมากกว่า
บางเรื่องปล่อยให้ดูการกระทำหรือให้เดาเอาเอง
มันก็ไม่รู้หรอกนะ บอกให้รู้ชัดๆไปเลยจะได้ไม่คิดมาก
ถ้าจะให้ดีเพลาๆเรื่องลั้ลลากับสาวๆลงหน่อยนะปิง
ก็รู้ว่าไม่มีอะไรแต่ได้เห็นได้ยินมันก็จี๊ดล่ะเนอะแสตมป์
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆอีกคู่ค่ะ :กอด1:
-
น้ำปิงใจดีกับทุกคน
แต่กับแตมป์..
ปิงใจดีเป็นพิเศษ และ หวงเป็นพิเศษนะจ๊ะ^^
-
รู้สึกว่าพอเป็นตอนพิเศษแล้ว ร้อนแรงทุกคู่เลยนะเนี่ย :pighaun:
รอตอนหน้าของน้องตัวกลมขวัญใจผมนะครับ :กอด1:
-
รักไม่พอ ต้องรู้ใจแฟนด้วยนะจ๊ะ พ่อหนุ่มลุ่มแม่น้ำปิง55555
-
เก่งซวยเลยยยย เจอหมัดหึงเข้าไป 555
-
น่ารัก แต่ ถ้าปิงอยากได้ความเชื่อใจ ปิงก็ควรให้ความสบายใจกับแสตมป์บ้างเหอะ
-
สงสารเพื่อนเก้งจริงๆ โดนต่อยฟรี
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊ะ ใจตรงกันมากๆเลย วันก่อนเราเพิ่งแชร์เพลงนี้เวอร์ชั่นพี่แตมป์ลงเฟสเองค่ะ (มันวายดี 5555)
ตอนนี้น่ารักจังเลยยย ง้องอนกันไป
ก็แบบนี้แหละเนอะ ผู้ชายซึนๆ ^ ^
น่ารักมากเลยค่าคุณวันใหม่ แต่งมาอีกน๊าาา :กอด1:
http://www.youtube.com/v/BaTuOWaeVDc
-
โฮ้ววว คู่นี้น่ารักอ้ะ
ชอบอะ น้ำปิงกับแสตมป์ หวานแหวว 5555
แต่คืนดีกันได้แบบ เรียกเลือดมาก น่ารักชอบๆๆๆ
-
น่าสงสารเพื่อนเก้ง
-
:L2: :L2: :L2:
-
ไม่ได้นะ ปิง รักอย่างเดียวไม่พอ งดป้อสาวด้วยค่ะ ถึงจะดีมากกกกกกก ^^
ปรมมือให้เพื่อนสาวด้วย น้ำใจงามมากกกกก o13
-
เย็นตรงไหน พอเป็นเรืองแสตมป์ล่ะ ปิงร้อนเชียว
-
เข้ามาอ่านสองคู่รวด
แอมเชี่ย ที่กลายเป็นคนดี???
แต่คู่หลังรู้แล้วใช่ไหมว่านั่นเป็นเพื่อนเก้ง :3123:
-
:m25: คึคึ ใสมว๊ากกก :z13:
-
พี่ไอ น้องออน น้องอุ้ม<<< ชื่อน่ารักอ่ะ>//<
-
เอาแต่ประชดลองใจกัน ระวังจะเสียใจจริงๆนะ
-
ถ้ารักก็บอกว่ารักสิแสตมป์ แฟนใครใครก็หวงไปน้ำปิงไปก็ได้ ไม่บอกแล้วใครจะรู้ จริงป่ะ
-
พี่แอมว่าโหดแล้ว น้ำปิงโหดร้ายกว่า
ก็เล่นดีกับคนอื่นไปทั่วนี่ เนาะ
ดีกับแฟนให้มากว่านี้หน่อย อ่านๆก็สงสารเพื่อนแต้ม
แต่สุดท้าย สงสารเก่งมากว่านะ 555+
-
น้ำปิงถึงขั้นหลุดมาด เมื่อเจอแผนแสตมป์ 5555
แต่งานนี้ใครอ่วมไปคิดเอา
กร๊ากกกกกก
-
รักใสปิ๊ง
พิเศษ อุ้มน้อยศิษย์พี่น้ำ (พี่น้ำ แอนด์ น้องอุ้ม)
บ้านเรือนไทยหลังใหญ่ของน้องแฝด แฝดคนน้องลงจากบ้านมาพร้อมกระเป๋าสำหรับเดินทาง วันนี้อุ้มรักจะไปทำงานเป็นผู้ช่วยไกด์ของพี่น้ำ หนุ่มน้อยแพ็คกระเป๋าเรียบร้อยแล้วขนลงมารอพี่น้ำมารับในเช้านี้เพื่อออกเดินทางไปด้วยกัน
“อุ้มจะไปแล้วนะ ออนอยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า เดี๋ยวอุ้มซื้อมาฝาก”
“.............”
“ไม่เป็นไร ยังไงอุ้มก็ไปถึงที่มันอยู่แล้ว ซื้อติดมือมาด้วยก็ไม่มีปัญหา”
“.............”
“ไม่เอาอะไรจริงอ่ะ... แล้วแต่อุ้มเหรอ โอเค งั้นรอของฝากนะ บาย”
อุ้มรักคุยโทรศัพท์กับแฝดพี่เรื่องของฝาก ไปทำงานทีไรมีของติดมือมาด้วยตลอดล่ะคนนี้ หนุ่มน้อยนั่งรอพี่น้ำ เมื่อพี่น้ำมาถึงคุณพ่อกับคุณแม่จึงอวยพรให้น้องอุ้มกับพี่น้ำเดินทางปลอดภัย งานทุกอย่างสำเร็จราบรื่นด้วยดี ก่อนที่สองหนุ่มจะออกเดินทางกัน
--------------
น้ำไปรอรับลูกทัวร์ที่สนามบิน ก่อนพาลูกทัวร์ไปยังที่พักเพื่อเก็บของกันก่อน แล้วจึงนัดรวมตัวกันเพื่อแจ้งตารางการท่องเที่ยวของแต่ละวันให้นักท่องเที่ยวที่มาร่วมทริปได้รับทราบพอสังเขป รายละเอียดต่างๆจะได้พูดคุยกันอีกครั้งก่อนออกเดินทาง น้ำทำงานนี้ด้วยใจรักและสนุกกับมันในทุกๆครั้งที่ได้ทำ และครั้งนี้เขาก็หวังว่ามันจะเป็นอีกครั้งที่ดีเยี่ยม จนเมื่อได้พบกับครอบครัวหนึ่งในคณะทัวร์นี้น้ำก็ถึงกับอึ้งไป
“แม่…”
น้ำพึมพำเรียกหญิงวัยกลางคนท่านหนึ่ง หญิงคนดังกล่าวมองหน้าไกด์นำเที่ยวอย่างน้ำอยู่ชั่วครู่ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นอึ้งไปเช่นกัน น้ำไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นนอกจากอธิบายรายละเอียดต่างๆของการท่องเที่ยวให้ลูกทัวร์ได้รู้ ทำหน้าที่ของตนเองต่อไปจนครบถ้วน
ก่อนที่จะออกเดินทางกัน หญิงวัยกลางคนที่น้ำเอ่ยเรียกว่าแม่ก็เข้ามาหา อุ้มรักที่เตรียมตัวอยู่ใกล้ๆพี่น้ำหันไปมองด้วยความสนใจ
“น้ำ น้ำจริงๆสินะลูก”
ท่าทางของผู้ที่ก้าวเข้ามาหาดูตื่นเต้นดีใจเมื่อเอ่ยเรียกน้ำ น้ำยกมือไหว้ท่าน ... คุณแม่ของเขา
“ลูกโตขนาดนี้แล้วหรือนี่”
คุณแม่เปรยขึ้นมา สีหน้าดูชื่นชมกับลูกชายคนนี้ที่ท่านมีโอกาสได้ดูแลเพียงไม่นาน อุ้มรักยืนนิ่งมองพี่น้ำกับหญิงกลางคนผู้นั้น คิ้วหนุ่มน้อยตัวกลมขมวด ก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อมีมือน้อยๆมาจับมือของตนเอง อุ้มรักเบือนสายตาจากพี่น้ำมาก้มมองข้างกาย เด็กผู้ชายตัวเล็กกำลังมองเขาตาแป๋ว อุ้มรักยิ้มให้ก่อนนั่งลงพูดคุยกับน้องผู้ชายคนดังกล่าว
“แล้วน้องๆกับย่าของลูกเป็นยังไงกันบ้างล่ะ สบายดีกันรึเปล่า?” คุณแม่ของพี่น้ำยังคุยกับพี่น้ำต่อ
“ครับ แม่สบายดีนะครับ?”
“ก็เรื่อยๆล่ะจ้ะ”
คุณแม่กับพี่น้ำคุยกันอีกเล็กน้อยก็ไปรวมตัวกันกับคนอื่นๆ น้องเบ็นลูกชายคนเล็กของคุณแม่พี่น้ำ ซึ่งเป็นลูกหลงดูจะติดอุ้มรักเอามากๆ อุ้มรักไปไหนน้องเบ็นไปด้วย จับมืออุ้มรักไม่ปล่อย อุ้มรักก็เพิ่งจะรู้ว่าน้องเขาเป็นลูกชายของหญิงกลางคนที่คุยกับพี่น้ำคนนั้น อุ้มรักเล่นกับน้องเบ็นอย่างสนิทสนม น้ำจึงเอ่ยเตือนให้น้องระวังหน่อย เดี๋ยวตอนกลับแล้วน้องเบ็นไม่อยากกลับขึ้นมาจะวุ่นวายเอา พ่อแม่เขาจะว่าเราเอาได้ น้องอุ้มจึงพยายามปลีกตัวออกมาโดยที่ไม่ให้ดูน่าเกลียด
พอถึงเวลาทานข้าวพี่น้ำมองครอบครัวของแม่ที่ดูมีความสุขแล้วก็ซึมลงไป แม่ของเขามีครอบครัวใหม่ไปแล้วเขาก็รู้ แต่พอได้มาเจอกันแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าในใจมันวูบโหวง อุ้มรักมองตามสายตาของพี่แล้วเอ่ยถามพี่ว่ามีอะไรหรือ คนนั้นคือคุณแม่ของพี่น้ำใช่ไหม เพราะอุ้มรักได้ยินพี่น้ำเอ่ยเรียกท่าน
“พี่ไม่เป็นไร” น้ำเอ่ยบอกน้องพร้อมยิ้มบาง ไม่อยากให้น้องต้องเป็นห่วงกังวลตาม
“จริงนะ?”
“จริงครับ ไม่เป็นไรหรอก”
“อุ้มเป็นห่วง”
หนุ่มน้อยมองพี่อย่างเป็นห่วง น้ำโยกศีรษะน้องเบาๆ เขาไม่เห็นจำเป็นต้องน้อยเนื้อต่ำใจอะไรเลย ในเมื่อเวลานี้เขามีพร้อมทุกอย่าง แม้จะไม่ได้มีแม่อยู่ด้วยเหมือนใครๆ แต่เขาก็ยังมีย่าที่รักเขามากมาย มีน้องๆอีกสองคนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยดูแลกัน ไม่ได้ขาดอะไรในชีวิตไปเลยแม้แต่น้อย ในวันนี้แม่ของเขามีครอบครัวใหม่ มีชีวิตใหม่ที่ไม่ได้มีเขารวมอยู่ในนั้นด้วย แต่นั่นจะเป็นไรไป ความสุขของใครคนนั้นก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกไม่ใช่หรือ เขาเองก็สามารถเลือกที่จะมีความสุขอยู่กับครอบครัวของเขา และคนที่เขารักหมดใจอย่างอุ้มรักคนนี้ได้เช่นกัน
หลังจากพาลูกทัวร์ตะลอนทัวร์กันมาทั้งวัน ในที่สุดไกด์หนุ่มทั้งสองนายก็ได้พักผ่อนกับเขาเสียที พี่น้ำกับน้องอุ้มน้อยได้พักอยู่ห้องเดียวกันตามกฎของบริษัทที่จะไม่แยกกันพักให้สิ้นเปลืองงบประมาณ แต่ไกด์รุ่นใหญ่กลับมีอภิสิทธิ์เหนือกว่าที่สามารถเลือกพักเดี่ยวๆได้ แม้ว่ามันดูไม่ค่อยจะยุติธรรมสักเท่าไหร่ แต่แบบนี้สองหนุ่มก็ว่ามันดีแล้วที่ได้พักด้วยกัน
เมื่อจัดการอาบน้ำอาบท่ากันเสร็จเรียบร้อยแล้วน้องอุ้มจึงเสนอจะช่วยนวดให้พี่น้ำ เพราะเห็นพี่เครียดๆเลยจะช่วยให้พี่ผ่อนคลายขึ้น น้ำขึ้นไปนอนคว่ำราบบนเตียงให้น้องนวดให้ด้วยความสบายจนแทบจะเคลิ้มหลับ ก่อนจะลุกขึ้นมาผลัดกันนวดบ้าง
น้ำให้น้องนั่งนิ่งๆในขณะที่ตนเองนั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะลงมือนวดให้น้องอุ้ม อุ้มรักหลับตาเมื่อรู้สึกสบายตัว ขณะที่คนนวดเริ่มจะอยู่ไม่สุข ก้มลงจูบไหล่และต้นคอน้อง เลื่อนมือลงมาตามแผ่นหลังแล้วลูบเข้าไปในเสื้อที่น้องใส่ อ้อมมือมาด้านหน้าฟอนเฟ้นเนื้อตัวนุ่มนิ่มอย่างมันมือ ก่อนไล้วนที่ยอดอกของน้องอุ้มน้อย หนุ่มน้อยครางรับสัมผัสจากพี่เบาๆ น้ำโน้มศีรษะลงก่อนอ้อมมาจูบปากน้องแล้วเอ่ยอ้อนด้วยน้ำเสียงและท่าทางทะลึ่งตึงตัง
“ไม่อยากนวดแล้วอ่ะอุ้ม... อยากนาบมากกว่า”
“บ้า~”
อุ้มรักตีแขนคนทะลึ่ง ใบหน้าร้อนผ่าวกับคำพูดพี่น้ำ พี่น้ำเอนตัวน้องลงนอนบนเตียง จูบปากน้องเบาๆแล้วผละออกมา สบประสานสายตาแล้วยิ้มให้น้อง อุ้มรักยิ้มเขิน แก้มแดงน่ามอง น้ำค่อยๆพาน้องดื่มด่ำกับความสุขร่วมกันช้าๆ เลาะเล็ม เชยชิม ถึงรสชาติความสุขที่หอมหวานนุ่มนวลมากกว่าจะถาโถมเอาแต่ใจ ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านท่วงทำนองรักที่หวานล้ำคละเคล้าร้อนแรงไปด้วยกัน…
-----------------
วันถัดมาน้ำก็ได้พาลูกทัวร์ไปตะลอนเที่ยวสถานที่ต่างๆจนครบ ก่อนปิดท้ายด้วยการพาไปยังแหล่งซื้อขายของฝากประจำจังหวัดที่มีให้เลือกมากมายหลายหลาก ทั้งอาหารการกินและของใช้ ของประดับประดา เมื่อทุกคนใช้เวลาในการเลือกซื้อของฝากกันจนพอใจแล้วคณะทัวร์ของน้ำกับน้องอุ้มน้อยจึงได้เดินทางกลับที่พักกัน เพื่อในวันรุ่งขึ้นจะได้เดินทางกลับหลังหมดทริปนี้
เมื่อถึงเวลาที่ต้องส่งคณะทัวร์กลับ คุณแม่ของน้ำเข้ามาคุยกับลูกชาย น้องอุ้มได้แต่ส่งกำลังใจให้พี่อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ พี่น้ำคุยกับแม่อยู่สักพักก็กวักมือเรียกอุ้มน้อย น้องอุ้มจึงได้เดินเข้าไปหาพี่น้ำกับคุณแม่ หนุ่มน้อยยกมือไหว้คุณแม่พี่น้ำอีกครั้งด้วยความมีมารยาทอันดีของเจ้าตัว คุณแม่พี่น้ำรับไหว้แล้วยิ้มให้อย่างเอ็นดูที่น้องอุ้มตัวกลมนอบน้อมถ่อมตนดีเหลือเกิน พี่น้ำรั้งแขนน้องให้ขยับมายืนใกล้ๆ ก่อนเอ่ยบอกกับคุณแม่
“ผมอยากแนะนำให้แม่รู้จักครับ”
อุ้มรักเงยมองพี่น้ำ เลิกคิ้ว เอียงคอเล็กน้อยเป็นเชิงถามเมื่อพี่หันมามองตนเอง
“ไกด์อุ้มรัก แม่รู้จักแล้ว” คุณแม่ยิ้มบอก ท่านจำได้เพราะลูกชายคนเล็กเกาะติดอุ้มรักแจขนาดนั้น
“ไม่ใช่ครับ”
“?”
คำปฏิเสธของน้ำทำให้คุณแม่งง อุ้มรักเองก็ยังไม่เข้าใจเช่นกันว่าพี่ต้องการจะสื่ออะไร จนเมื่อพี่น้ำเอ่ยบอกกับคุณแม่ไป
“ไม่ใช่ในฐานะที่เขาเป็นไกด์ แต่เป็นในฐานะที่เขาเป็นคนรักของผม”
“น้ำ”
คุณแม่เอ่ยเรียกลูกชายเสียงหลง ยกมือแตะอกท่าทางตกใจและคาดไม่ถึงในสิ่งที่ลูกพูด ท่านเบนสายตามาที่หนุ่มน้อยตัวกลมที่เงยมองพี่น้ำด้วยความอึ้ง เมื่อเห็นว่าคุณแม่พี่น้ำมองตนเองอยู่อุ้มรักจึงก้มหน้าต่ำลง ท่าทางคุณแม่จะรับไม่ได้กับเรื่องนี้ มือน้ำเลื่อนไปแตะมือของน้อง อุ้มรักชะงัก ความคิดในแง่ลบที่เกิดขึ้นพลอยสะดุดตามไปด้วย หนุ่มน้อยค่อยเงยหน้าขึ้นมามองพี่น้ำที่มองตรงไปยังคุณแม่ด้วยท่าทีที่แน่แน่ว
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมกับน้องๆสบายดี และผมก็มีความสุขกับคนรักของผมดี”
“แต่คนรักของลูกเขา…”
“เขาเป็นผู้ชายครับ ผมทราบ และผมก็รักเขา ผมไม่ได้อยากจะทำให้แม่ไม่สบายใจ เพียงแต่ผมอยากให้แม่รับรู้เอาไว้เท่านั้นว่าผมมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้ แม่ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดกับผมและน้อง ดูแลครอบครัวใหม่ของแม่ให้ดีเถอะครับ เราอยู่กันได้...จริงๆ”
น้ำเอ่ยบอกกับคุณแม่ด้วยความหนักแน่นและเน้นหนัก คุณแม่มองลูกชายสลับกับมองหนุ่มน้อยที่ยืนอยู่ข้างกันด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก เด็กหนุ่มไหว้แม่ของตนเองแล้วจูงมือน้องอุ้มออกมาจากจุดนั้น อุ้มรักเงยมองพี่ที่มีสีหน้าไม่สู้ดีเลย มือเรียวกุมมือพี่บีบเบาๆอย่างต้องการให้กำลังใจ น้ำหันมามองน้องก่อนยิ้มบางแต่มันช่างดูแสนเศร้า อุ้มรักอยากที่จะกอดปลอบพี่ให้คลายเศร้าเหลือเกิน แต่มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่ที่จะทำแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น หนุ่มน้อยจึงทำได้ดีที่สุดแค่เพียงเป็นกำลังใจให้พี่และคอยอยู่ข้างๆพี่เท่านั้น แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้น้ำรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แค่น้องไม่ทิ้งเขาเวลามีความทุกข์ และมอบความห่วงใยที่มีให้เขาอย่างเต็มเปี่ยม เพียงเท่านี้ความทุกข์ที่มีเหล่านั้นก็มลายหายไปได้มากกว่าครึ่ง
หลังจากส่งลูกทัวร์ทุกท่านกลับไปเป็นที่เรียบร้อย อุ้มรักก็กลับบ้านมาพร้อมของฝาก แวะบ้านพี่น้ำให้พี่เอาของไปเก็บและไหว้คุณย่า พร้อมกับเอาของฝากที่ตนเองซื้อมาให้คุณย่าพี่น้ำ กับน้องนิ้ง และน้องน่านอีกด้วย ก่อนที่พี่น้ำจะขับรถมาส่งน้องที่บ้าน
เมื่อมาถึงบ้านคุณแม่ก็เอ่ยแซวหนุ่มน้อยตัวกลมว่าไปทำงานหรือไปเที่ยวกันแน่ เห็นไปทีไรซื้อของฝากมาด้วยทุกที อุ้มรักเลยว่าตอนพาลูกทัวร์ไปซื้อแล้วเห็นของฝากก็นึกถึงคนที่บ้านเลยซื้อมาฝาก คุณแม่เลยว่าแค่แซวเล่น ก่อนบอกน้องอุ้มน้อยให้เอาไปฝากพี่ชายฝาแฝดอย่างนีออนน้อยด้วย
อุ้มรักขึ้นบ้านเอาข้าวของไปเก็บ แล้วอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เพื่อที่จะไปหานีออนที่บ้าน พี่น้ำอยู่คุยกับคุณแม่ที่ด้านล่าง พี่อุ่นรักเอาของทานเล่นมาให้น้ำทานไปพลางๆขณะรอน้อง น้ำไหว้ขอบคุณพี่อุ่น ก่อนที่พี่แบงค์จะมารับพี่อุ่นออกไปธุระด้วยกัน
คุณพ่อกับพี่ไอรักกลับจากสวนผลไม้มาเมื่ออุ้มรักกำลังจะไปหานีออน หนุ่มน้อยตัวกลมกับพี่น้ำไหว้คุณพ่อกับพี่ไอ พอรู้ว่าสองหนุ่มกำลังจะไปหานีออนน้อยกับพี่ไทม์คุณพ่อจึงบอกให้ชวนแฝดพี่กับพี่ไทม์มาทานข้าวที่บ้านด้วยกันเลย อุ้มรักรับคำก่อนซ้อนรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของพี่น้ำออกไป
การใช้ชีวิตร่วมกันของพี่น้ำกับน้องอุ้มช่างเป็นไปอย่างเรียบง่าย ดูเรียบเรื่อยจนเกินไปด้วยซ้ำหากเทียบกับคู่รักคู่อื่น แต่นี่ล่ะคือความรักในแบบฉบับของพี่น้ำกับน้องอุ้ม คอยดูแลห่วงใยกันและกัน และยังเผื่อความห่วงใยและใส่ใจนั้นไปถึงครอบครัวของอีกฝ่าย มีความเข้าอกเข้าใจ คอยเกื้อหนุนกันและกันในสิ่งที่ดี ร่วมยินดีเมื่ออีกฝ่ายประสบกับความสำเร็จ และอยู่ข้างกันเวลาที่ทุกข์ใจ
ทั้งคู่ต่างก็ถูกโอบล้อมและประคับประคองด้วยความรักที่สวยงาม ทั้งความรักจากครอบครัวและเพื่อนพ้อง และที่สำคัญ... ความรักจากคนที่อยู่เคียงข้างกันเวลานี้ ต่างค่อยพากันก้าวเดินอย่างช้าๆแต่มั่นคง ค่อยๆรักกันเบาเบา…
เบาเบา :L1: (http://www.youtube.com/watch?v=7ebg2iLYakQ&feature=colike)
รักใสปิ๊ง พิเศษ อุ้มน้อยศิษย์พี่น้ำ ((พี่น้ำ แอนด์ น้องอุ้มรัก))
จบเจ้าค่ะ
รักกันเบาๆ คู่นี้เขาไม่หวือหวาเลยเนอะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน บวกๆค่ะ
พบกันตอนหน้า พิเศษสุดท้าย น้องออมรัก... รู้สึกคนจะไม่คุ้นกับชื่อนี้ ฮะๆ
พี่ไทม์ แอนด์ น้องออน มาตอนหน้าแน่นอนเจ้าค่ะ!
ปล. ขอบคุณคุณ 맀..Lich✿ ด้วยนะคะ มีเพลงประกอบมาให้ด้วยอ่ะ> <
-
พี่น้ำเนี่ย เห็นทำท่าร่าเริง ทะเล้น แต่จริงๆแล้วขาดความอบอุ่นเนาะ
ดีนะที่ได้แฟนอวบๆอย่างอุ้ม ให้ความอบอุ่นดีนักแล :กอด1:
บวกๆ^^
-
คู่นี้เค้าเรื่อยๆกันจริงๆด้วย
-
คู่นี้เขาน่ารัก อบอุ่น ละมุนละไมกันเนาะ :-[
พี่น้ำน่าสงสารจังแต่ไม่เป็นไรยังไงก็มีน้องอุ้มน้อยอยู่
รับรองพี่น้ำไม่ขาดความอบอุ่นหรอก :laugh:
ปล.จะรอตอนพิเศษของนีออนตัวแสบนะคะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คู่นี้เขาเรื่อยๆเนอะ
แฮปปี้กันถ้วนหน้า
เดี๋ยวว่างจะกลับไปอ่านตั้งแต่แรกอีกรอบ >_<
-
คู่นี้เขามีแต่รักและความเข้าใจกันแบบเรื่อยๆ จริง
มีความสุขในแบบตัวเองดี
+1จ้า
-
แอบสงสารน้ำนะ
น่ารักมากเลยคู่นี้ ไม่หวือหวาแต่ก็หวานจ๊ะ :กอด1:
-
คู่นี้หวานกันเบาเบา :L1:
-
:กอด1:รักกันด้วยความเข้าใจและมีเหตุผล
-
คู่นี้เรื่อยๆจริงๆ
-
หวานละมุนละไม
-
ตอนพิเศษคู่นี้ ยังคงความเรื่อยๆแต่น่ารักดีอ่ะค่ะ
ขอตอนพิเศษของคู่แฝดพี่อีกได้มั๊ยคะ อยากอ่านอีก อิอิ :o8:
-
อยู่ด้วยกันด้วยความรักและความเข้าใจ อบอุ่นสุดๆ :กอด1:
เรื่อยๆเอื่อยๆสมเป็นน้องอุ้มรัก น้องน้อยที่น่ารักของพี่น้ำ
ไม่ว่าจะเจอกับอะไรแค่หันมาเจอคนที่รักอยู่ข้างๆกัน
มันก็เพียงพอแล้วที่เราจะเผชิญกับทุกคนและทุกสิ่ง
เหมือนที่พี่น้ำมีน้องอุ้มและน้องอุ้มมีพี่น้ำนั่นแหละ :-[
อีกอย่างทั้งสองคนก็ยังมีครอบครัวที่รักและดูแลกันอย่างนี้
อะไรก็ไม่สำคัญแล้วล่ะเนอะ ขอให้คู่นี้รักกันไปนานๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ตอนพิเศษของคู่นี้อ่านแล้วอุ่นจัง
+1และเป็ดแทนคำขอบคุณค่ะ
-
คู่นี้เค้ารักกันง่ายๆ สบายๆ
ไม่รีบเร่งดีจังเนอะ
น่ารักอ่ะ
-
นึกว่าคนแต่งจะลืมนีออนน้อยซะแล้ว
เห็นมีตอนพิเศษของคนอื่นครบหมด
จะขาดน้องน้อยของเรื่องนี้ได้ไง
-
พี่น้ำดูแปลกไปจากตอนแรกทีเดียวเลยนะเนี่ย :z1:
เบื้องหลังความทะเล้นมีบางอย่างซ่อนอยู่นี่เอง แต่ไม่เป็นไรนะ มีน้องอุ้มอยู่ด้วยทั้งคน อบอุ่นแน่นอน :กอด1:
ลมหนาวมาเยือนแล้วอยากกอดน้องอุ้มตัวกลมจัง ท่าทางจะอุ่น :กอด1:
-
สมชื่อว่าน้อง'อุ้มรัก'
ยังไม่อยู่บ้านเดียวกันเหรอ แสดงว่า พี่น้ำยังไม่มาสู่ขอดิ
-
สงสารพี่น้ำ ตอนที่เจอแม่อ่ะนะ
มันหน่วงๆ แอบโกรธแม่แทนพี่ด้วยล่ะ
มีน้องอุ้มตัวกลมอยู่ด้วย ระหว่างพี่น้ำกับแม่เลยดูไม่อึมครึมเท่าไหร่
คู่นี้ยังหวานเรื่อยๆ
พี่น้ำเป็นแบบนี้ดีแล้ว อย่าเป็นแบบพี่แอมเลยเนาะ 555+
-
น้องอุ้มน่ารักอะ น่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลยอ่า
หุหุ พี่น้ำเข้มแข็งเนอะ เพราะมีอุ้มคอยให้กำลังใจใช่ม้า
รอตอนพิเศษของนีออนน้อย จอมขยันกิน 555
-
:กอด1: น้องอุ้มของพี่
-
ความกวนของพี่น้ำสมัยก่อนไปไหนโม้ดดด โดนน้องอุ้มปราบจนหายหมดสินะ555555
-
รักใสปิ๊ง
พิเศษ บ้านออมรัก ((ไทม์♥ออน))
ห้องนอนภายในบ้านของไทม์ หนุ่มวัยทำงานเช่นไทม์กำลังแต่งตัวเพื่องานสำคัญที่จะเกิดขึ้นในวันนี้ สีหน้าของเขาดูอิ่มเอมเต็มไปด้วยความสุข รอยยิ้มบางๆแตะแต้มริมฝีปากอยู่ไม่คลายเมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่ช้าไม่นานนี้ งานแต่งของเขากับนีออน
“กูก็อยากแต่งกับน้องเซียนของกูบ้างเหมือนกันนะเนี่ย”
แอมที่อยู่ในห้องด้วยเปรยขึ้นมา ไทม์ที่กำลังติดกระดุมเสื้อหันมามองเพื่อนยิ้มๆ ภายในห้องนอนของไทม์นอกจากแอมแล้วยังมีอีกสองหนุ่ม คือน้ำกับวินเซนต์ตัวแสบ ทั้งสามหนุ่มแต่งหล่อกันเต็มที่เพราะจะไปเป็นหนึ่งในผู้ร่วมงานแต่งงานของไทม์ แอมนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงนอนของเพื่อน ขณะที่น้ำยืนพิงกรอบหน้าต่างมองเพื่อนไทม์เงียบๆ วินเซนต์ที่จัดแต่งผมตนเองอยู่หน้ากระจกข้างๆไทม์เหลือบมามองเพื่อนแอมก่อนว่า
“กูว่าแทนที่มึงจะได้ร่วมหอลงโรงกับน้องมัน มึงจะได้ลงโลงเพราะลูกปืนท่านนายพลก่อนมากกว่าว่ะแอม”
เมื่อวินเซนต์ว่ามาแบบนั้น อีกสองหนุ่มก็หลุดขำเพราะเห็นด้วย แอมมองเพื่อนที่หัวเราะขำตนเองอย่างไม่สบอารมณ์ ทำไมล่ะ เขาอยากแต่งกับน้องเซียนบ้างนี่มันน่าตลกตรงไหน ชิ!
วินเซนต์ที่แต่งผมจนพอใจแล้วเดินมานั่งลงข้างแอม ก่อนเยาะเย้ยเพื่อนต่อ “มึงลองเดินเข้าไปบอกท่านให้ไปขอผู้ชายให้ดิ รับรองโป้งเดียว! มึงได้นอนโลงชัวร์”
“ห่าวิน เล่นถึงพ่อกู!”
แอมขยำผมที่ถูกเซ็ตมาอย่างดีของเพื่อนวินตัวแสบ วินเซนต์ร้องว้ากก่อนรีบลุกมาหลบอยู่ข้างน้ำที่กอดอกมองเพื่อนซี้ทั้งสอง ไทม์ที่แต่งตัวเสร็จแล้วตรวจดูความเรียบร้อยของตนเองอีกครั้ง ไม่ได้เสียอารมณ์กับความวุ่นวายของเพื่อนสนิท
“แล้วนี่มึงคิดยังไงอยากแต่งอย่างไอ้ไทม์ขึ้นมาวะ?” น้ำเอ่ยถามเพื่อนคาสโนว่า
“กูอยากทำให้น้องมันมั่นใจในตัวกูบ้าง จนป่านนี้แล้วน้องมันยังระแวงว่ากูจะแอบนอกใจมันไม่หาย ถึงมันไม่พูดแต่กูก็รู้ว่ามันไม่สนิทใจ” พูดแล้วแอมก็ถอนใจ
“มึงทำตัวเองว่ะแอม” วินเซนต์ซ้ำเติม
“ตอกย้ำกู”
แอมมองเพื่อนตาขวาง วินเซนต์เบ้ปาก ยักไหล่กวนๆ เขาแค่พูดความจริงเองน่า
“ความไว้ใจน่ะ พอมันเสียไปแล้วเอากลับคืนมามันยาก ต้องบอกว่ามันโคตรยากเลยดีกว่า แล้วมึงดู น้ำหน้าอย่างมึงใครเขาจะไปเชื่อ”
“ทำไม หน้าอย่างกูมันทำไม?” แอมถามท่าทางหาเรื่อง
“หน้าอุปกรณ์ทำครัวอย่างมึงมันไม่มีความน่าเชื่อถือหรอกเชี่ยแอม”
น้ำแทบอยากจะปรบมือให้วินเซนต์ที่พูดถูกใจ แอมลุกขึ้นจะไล่เตะเพื่อนวิน แต่พอนึกได้ว่าตัวเองแต่งตัวมาเสียดูดีขนาดนี้ แต่มาวิ่งไล่เพื่อนมันคงดูไม่ดีเท่าไหร่ แอมจึงยืดตัวตรง ขยับเสื้อเล็กน้อยอย่างมีมาด ก่อนเดินกลับไปนั่งที่เดิม ไทม์ส่ายหน้าขำกับความวุ่นวายของสองสหาย ก่อนแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องที่ทั้งคู่กำลังถกกันอยู่
“มึงคงต้องพิสูจน์ตัวเองไปตลอดชีวิตของมึงนั่นล่ะแอม”
“กูไม่กลัวหรอกว่ามันจะต้องใช้เวลาตลอดชีวิต เพราะยังไงกูก็ไม่คิดจะไปไหนอีกแล้ว แค่อยากให้น้องมันมั่นใจบ้างว่าที่กูทำอยู่ทุกวันนี้มันมาจากใจกูจริงๆ และกูก็มีแต่มันจริงๆ” แอมเอ่ยบอก ไม่ได้มีแววล้อเล่นอย่างที่เคยเป็น ท่าทางหนุ่มคาสโนว่าจะเครียดจริง
“บอกพวกกูไปก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์ สู้บอกเจ้าตัวเลยดีกว่าไหม?”
น้ำว่ายิ้มๆ แอมเลิกคิ้วไม่เข้าใจ ก่อนจะชะงักไปเมื่อเซียนโผล่มาที่หน้าประตูห้องไทม์ เขาเป็นคนพาน้องมาที่นี่เอง ทั้งที่น้องอยากอยู่กับนีออนมากกว่า ก็เพราะแรงยุ หรือ จะเรียกว่าเป่าหูจากวินเซนต์เพื่อนซี้ที่ว่าให้เซียนไปอยู่กับนีออนแบบนี้เดี๋ยวถ่านไฟเก่าได้คุกันกลางงานแต่ง ทีแรกแอมไม่คิดบ้าบอตามวินเซนต์สักนิด เพราะถึงเซียนจะเคยชอบนีออน แต่ตอนนี้น้องเซียนก็เป็นของเขา จนวินเซนต์เป่าหูหนักเข้าแอมถึงได้ลากน้องเซียนมาที่บ้านไทม์ด้วยกัน
“แม่พี่ไทม์ให้ขึ้นมาตาม บอกว่าได้เวลาแล้ว”
เซียนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเอ่ยบอกรวมๆ พยายามไม่มองหน้าไอ้พี่แอมที่นั่งเงียบเมื่อเห็นเขาโผล่มา ไทม์ยิ้มให้เพื่อนสนิทนีออนน้อย
“อ้อ ครับ เดี๋ยวพี่ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ... ป่ะ พวกมึง”
ไทม์หันมาชวนเพื่อน ทุกคนขยับก้าวเดินตามไทม์ออกไป แอมที่ลุกจากที่นอนเพื่อนแล้วเดินตามมา หนุ่มคาสโนว่าหยุดเท้ายืนอยู่ข้างเซียน เซียนเงยมองแล้วว่าลอยๆ
“เครียดอะไรไม่เข้าท่า”
ว่าแล้วเซียนก็เดินตามพี่ๆไปบ้าง แอมรีบก้าวตามน้องในทันที
“ก็ใครล่ะที่ทำให้เครียด” หนุ่มคาสโนว่าพูดลอยๆแบบไม่เจาะจงบ้าง
“โทษผม?”
“เปล๊า”
แอมเสียงสูง น้องเซียนหยุดมองหน้าพี่ที่ทำไม่รู้ไม่ชี้น่าหมั่นไส้ก่อนก้าวเดินต่อ แอมก้าวให้ทันน้อง โอบแขนเกี่ยวเอวน้องเซียนมาชิดแล้วหอมแก้มฟอดหนึ่ง
“ไว้พี่จะให้แม่ไปขอ” พี่แอมว่ายิ้มๆ
“กล้าเหรอ?”
“อย่าท้านะ เดี๋ยวพาขบวนขันหมากไปรอหน้าบ้านแล้วจะหนาว~~” แอมบีบจมูกน้องที่ลอยหน้ากวน
“โอ๊ยยย อยากหนาว~~”
“หึ หึ”
เซียนลากเสียงทะเล้นทำให้พี่แอมหัวเราะหึๆในลำคอ ไม่ยอมเขาเล้ย ให้ตายเถอะ เมียใครเนี่ยยยย
ด้านหลังเขาคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งอยู่สองคน อีกสองคนที่เดินอยู่ด้านหน้าก็แอบซุบซิบกันบ้าง
“มึงว่ามันสิ้นลายจริงป่ะวะ?” วินเซนต์กระซิบกระซาบ
“แล้วมึงคิดว่าไง?”
น้ำเหลือบไปมองเพื่อนคาสโนว่าที่เดินตามหลังมายิ้มๆ พอสองหนุ่มวิน-น้ำหันมามองหน้ากันก็หัวเราะออกมา หมดแล้วคาสโนว่าแอม เจอเซียนปราบจนสิ้นท่าไปไม่เป็นแล้ว
----------------
งานแต่งของไทม์กับนีออนน้อยที่ถูกจัดขึ้นในครั้งนี้ไม่ได้มีการแห่ขบวนขันหมากกันเอิกเกริก เพราะใช่ว่าจะมีคนเข้าใจตรงกันอย่างที่คนในครอบครัวเข้าใจ งานจึงถูกจัดขึ้นโดยเชิญเพียงคนสนิทเท่านั้น มีพ่อแม่ของไทม์กับน้อง และญาติผู้ใหญ่เช่น ปู่ ย่าตา ยาย ของทั้งสองคนมาเป็นสักขีพยานและอำนวยอวยพรด้วย
ไทม์ในชุดเสื้อสีขาวกับกางเกงสีครีมนวลตาก้าวขึ้นบ้านน้องนีออนพร้อมคุณพ่อกับคุณแม่ คุณปู่กับคุณย่า และคุณตากับคุณยายของไทม์กับน้องอยู่พร้อมหน้ากันบนบ้านแล้ว เมื่อตอนเช้าตรู่ครอบครัวของเขาและนีออนได้ร่วมทำบุญตอนเช้าด้วยกัน เพื่อความเป็นศิริมงคลแก่ตัวก่อนเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน ตอนนี้จึงถึงเวลาที่จะได้ทำพิธีการต่างๆตามสมควร
ยกพื้นบ้านถูกจัดให้ดูเรียบร้อยสวยงาม เบาะนั่งสำหรับญาติผู้ใหญ่ถูกวางไว้ให้นั่ง ไทม์คลานเข่าเข้าไปนั่งด้านหนึ่งใกล้ๆกับที่คุณแม่ของตนนั่งอยู่ นีออนน้อยในชุดสีขาวเหมือนพี่เดินออกมาพร้อมคุณพ่อ ไทม์ยิ้มให้น้องที่วันนี้ช่างดูน่ารัก หนุ่มน้อยคลานเข่ามานั่งใกล้พี่ เมื่อทั้งสองคนมาพร้อมหน้ากันแล้วคุณปู่ของไทม์ที่เป็นผู้อาวุโสสุดจึงเป็นผู้กล่าวนำ ให้สองหนุ่มสวมแหวนให้แก่กันและกัน ก่อนที่คุณพ่อ คุณแม่ และญาติผู้ใหญ่ทุกคนจะผูกข้อไม้ข้อมือให้ พร้อมกับอวยพรให้ทั้งคู่มีความสุขกับชีวิตแต่งงาน นีออนร้องไห้เมื่อพ่อกับแม่อวยพรและสอนสั่ง พลอยทำให้คุณแม่น้ำตาซึมไปด้วย
อุ้มรักที่นั่งมองพี่ชายอยู่ปาดน้ำตาป้อยๆ หนุ่มน้อยตัวกลมหันมองพี่น้ำที่นั่งอยู่ข้างกัน พี่น้ำยิ้มเอ็นดูก่อนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้น้อง อุ้มรักเอ่ยขอบคุณก่อนรับผ้าเช็ดหน้าจากพี่มาเช็ด น้ำเลื่อนมือมากุมมือน้อง อุ้มรักเงยมองหน้าพี่ก่อนยิ้มออกมา แล้วกุมมือพี่ตอบ มองพี่ชายฝาแฝดของตนเองมีความสุขแล้วอุ้มรักก็พลอยอิ่มใจไปด้วย ถึงแม้น้องอุ้มตัวกลมกับพี่น้ำจะไม่ได้ตบแต่งเหมือนนีออนน้อยกับพี่ไทม์ แต่การใช้ชีวิตร่วมกันกับพี่น้ำแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้อุ้มรักก็มีความสุขดี อาจจะเรียบง่ายจนเรียบเรื่อยไปสักนิด แต่นั่นก็มีความสุขเพียงพอแล้วสำหรับทั้งคู่
เมื่อพิธีการง่ายๆแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจผ่านพ้นไปแล้ว คุณแม่น้องแฝดก็ได้เชิญแขกเหรื่อให้ร่วมรับประทานอาหารหวานคาวที่ตระเตรียมไว้ต้อนรับด้วยกัน พี่ตันหยงกับพี่อุ่นรักคอยช่วยดูแลในเรื่องอาหารการกินพร้อมสรรพ ในขณะที่ทิมเป็นแผนกเสิร์ฟร่วมกับทิวากรที่รัก หวินกับปิงแล้วก็แสตมป์เข้ามาช่วยเพื่อน เมื่อเสิร์ฟอาหารให้ผู้ใหญ่เสร็จแล้วเด็กหนุ่มทั้งขบวนก็แยกย้ายไปหาอะไรทานบ้าง
“กร”
“หืม?”
“อ่ะ อ้าม~~”
ทิมจิ้มของทานเล่นในจานที่ตักมาทานกันยื่นให้กร ทิวากรอ้าปากงับอย่างว่าง่าย แต่ก็แอบค้อนเพื่อนรักที่มองมายิ้มๆ ก่อนจะต่อว่าเบาๆด้วยความเขินที่ทิมมาหวานใส่
“ไอ้บ้า อายคนเขา”
กรว่า เมื่อในครัวไม่ได้มีเพียงตนเองกับทิมสองคน ยังมีพี่อุ่นรักกับพี่แบงค์ แล้วไหนจะพี่ตันหยงกับอีกสามหนุ่ม หวิน ปิง แสตมป์ที่อยู่ในนี้ด้วย
“อายทำไมเล่า ไม่ได้ขอเขากินสักหน่อย” ทิมว่าอย่างไม่แคร์
“นายนี่นะ เดี๋ยวเขาก็ได้คิดว่าบ้านนายเป็นเกย์กันทั้งบ้าน”
“มันคือความจริง” ทิมยักไหล่
“โอ้ย ไม่พูดด้วยแล้ว!” ท่าทางไม่ใส่ใจของทิมทำให้ทิวากรหมั่นไส้เหลือหลาย เด็กหนุ่มเดินออกไปจากครัวที่ตนเองประจำการอยู่
“ไปไหนอ่ะ?” ทิมเอ่ยถามยิ้มๆ
“ไม่ต้องตามมา!”
ทิวากรหันมาตอบแล้วเดินลิ่วๆไปหานีออนเพื่อนรักที่เป็นเจ้าบ่าวหมาดๆในวันนี้ ทิมส่ายหน้าช้าๆ รอยยิ้มยังเกลื่อนใบหน้าเมื่อมองตามที่รักของตนเอง ก่อนที่เด็กหนุ่มจะก้าวตามทิวากรสุดที่รักออกไป
“หยงมาทานข้าวก่อนมา”
ไอรักโผล่เข้ามาในครัวเมื่อสองหนุ่มตัว ท. พากันเดินออกไปแล้ว ตันหยงที่มัววุ่นอยู่ในครัวตามประสาสะใภ้ใหญ่ เอ้ย! ตามประสาเพื่อนสนิทของลูกชายคนโตบ้านนี้หันมาตามเสียงเรียก ไอรักจูงมือตันหยงพาออกไปที่โต๊ะของพ่อกับแม่ ก่อนสองหนุ่มจะนั่งลงข้างกัน คุณแม่น้องแฝดยิ้มให้ตันหยงก่อนเอ่ย
“ขอบใจมากนะหยง”
“ไม่เป็นไรครับแม่”
ตันหยงยิ้มให้ท่าน เขาไม่ได้ทำอะไรที่มันหนักหนามากมาย ช่วยกันได้เขาก็อยากจะช่วย คุณพ่อน้องแฝดเอ่ยชวนตันหยงให้ทานข้าวกัน ตันหยงรับคำก่อนพากันลงมือทานข้าว
หลังจากที่เลี้ยงอาหารญาติสนิทและมิตรสหายของทั้งคู่ไปแล้ว เพื่อนๆของไทม์กับนีออนก็เข้ามาอวยพรให้รักกันนานๆก่อนพากันกลับ ก่อนคุณพ่อคุณแม่ของทั้งคู่จะมาส่งตัวกันที่บ้านของพี่ไทม์ บ้านที่สร้างจากน้ำพักน้ำแรงของเขาเอง บ้านที่รอต้อนรับนีออนน้อยมาเป็นส่วนหนึ่งร่วมกัน... บ้านออมรัก
ไทม์ตั้งชื่อนี้เพื่อน้อง และพ่อกับแม่ของเขาก็เห็นด้วยเพราะชื่อฟังดูมีความสุข ออมรัก... ประคับประคอง ทะนุถนอม ออมรัก
-------------------
ตกค่ำ ณ บ้านออมรัก
ภายในบ้านเงียบสนิท มีเพียงแสงไฟที่เปิดเอาไว้ให้ความสว่างในบางจุดที่ส่องลอดออกมาจากในตัวบ้าน ภายในห้องนอนก็ยังไร้ซึ่งวี่แววของผู้อาศัย แต่เสียงน้ำดังจ๋อมแจ๋มในห้องอาบน้ำก็พอจะทำให้รู้ได้ว่าเจ้าของบ้านหนุ่มทั้งสองคนหายไปไหนกัน
น้ำอุ่นๆในอ่างอาบน้ำกับผิวกายขาวเนียนที่อิงแอบแนบชิดอยู่ด้านหน้านั้นทำให้ไทม์เป็นสุขลึกๆ การอาบน้ำร่วมกันกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่ชีวิตของเขาแล้วนั้นมันทำให้ข้างในอกรู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก ไทม์กดจูบต้นคอขาวๆของน้องเล่นแผ่วเบา หนุ่มน้อยน่ารักหดคอหนีแล้วหัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กจี้ มือเรียวคว้าขวดสบู่เหลวมาเทลงในอ่างอาบน้ำที่ตนเองกับพี่แช่อยู่ ก่อนจะตีจนเกิดฟองแล้วขยับลุกหันหน้ามาหาพี่ ช้อนฟองสบู่ที่ลอยฟ่องมาโปะบนตัวพี่ไทม์ แล้วลูบฟองสบู่นั้นบนอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามจากการออกกำลังกายเป็นประจำ ลูบวนเล่นแล้วนีออนก็หัวเราะชอบใจ
ไทม์วักน้ำฟองสบู่มาลูบไหล่แล้วอ้อมไปลูบแผ่นหลังให้น้องบ้าง นีออนขยับยุกยิกเพราะจั๊กจี้จากมือของพี่ ไทม์ลูบมือลงมาตามสีข้าง ก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมาที่สะโพกแน่นตึง สบสายตาน้องอย่างยั่วเย้า มือพี่ลูบไล้วกมาที่ต้นขาด้านหน้า นีออนรีบตะปบหมับ หนุ่มน้อยอมยิ้มนิดๆแล้วชูนิ้วชี้กระดิกไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ ไทม์เลยยอมละมือไม่ทำอะไรน้องในตอนนี้
ทั้งคู่อาบน้ำให้กันจนสะอาดเรียบร้อย นีออนห่มผ้าเช็ดตัวคลุมตัวมิดชิดเหมือนดักแด้ตัวกลม ไทม์จับดักแด้น้อยอุ้มขึ้นมา นีออนหัวเราะเสียงดังเมื่อถูกพี่อุ้ม ก่อนจะเงียบเสียงลงเมื่อพี่มอบจูบแสนหวานให้
ไทม์วางน้องลงบนที่นอน รั้งปลายผ้าขนหนูที่พันกายน้องแล้วดึงออกพ้นกาย นีออนบิดขาชันเข่าแนบสนิทเมื่อไร้ซึ่งอาภรณ์ห่อหุ้มร่างกายแล้ว สายตาพี่โลมไล้ไปทั่วทั้งร่างขาวเนียนกระจ่างตา ไทม์จับเข่าน้องก่อนรั้งให้แยกออกแล้วแทรกกายเข้าไปอยู่ตรงกลาง มองสบสายตาน้องให้ตรึงนิ่งไม่ละไปไหน มือหนาลูบปอยผมที่หน้าผากขึ้นก่อนกดจูบหน้าผากนูน
ไทม์เลื่อนมาจูบริมฝีปากนุ่ม ระเรื่อยมาที่แก้มขาวและซุกไซ้ซอกคอ ผ้าขนหนูที่เอวคลายปมเมื่อเขาขยับกายเสียดสีกับน้อง นีออนหนีบขากับสะโพกพี่ที่ขยับไหว หนุ่มน้อยกัดปากสีหน้าดูยวนยั่ว ไทม์ไล้ปลายลิ้นกับปากน้องที่กัดเอาไว้ นีออนคลายปากเผยอรับการสอดลิ้นเข้าเชยชิมของพี่ สองหนุ่มมอบจุมพิตดูดดื่มจนแทบลืมเวลา
มือของไทม์เลื่อนมากำผ้ากระตุกออกจากเอวสอบ คว้าเจลมาเตรียมความพร้อมให้น้อง เล้าโลมให้น้องคล้อยตาม ไม่ละริมฝีปากจากร่างกายของน้องแม้สักนิดขณะที่แทรกกายเข้าหาเชื่องช้า นีออนเกร็งตัวเล็กน้อยเมื่อพี่ผลักดันความแข็งแกร่งนั้นเข้ามา ก่อนที่จะผ่อนอาการเกร็งตัวลง
หนุ่มน้อยยกสะโพกขึ้นอีกนิด แยกขาอำนวยความสะดวกให้พี่มากขึ้น ไทม์หยุดนิ่งเมื่อฝากฝังตัวตนเข้าไปจนหมดสิ้น โน้มลงจูบซับน้ำตาที่ไหลซึมตรงหางตาให้น้อง ก่อนขยับกายเชื่องช้าระเรื่อยไปตามจังหวะของเพลงรักในแบบของตนเอง ความรู้สึกที่ได้ครอบครอง ได้เป็นเจ้าของทุกตารางนิ้วบนตัวน้องมันช่างสุขล้ำ เพราะไม่เพียงแต่ร่างกายเท่านั้นที่เขาได้ครอบครอง หัวใจของน้องก็อยู่ใกล้หัวใจของเขาเพียงเท่านี้เอง
บทบรรเลงเพลงรักในวันเข้าหอค่อยดำเนินไปตามครรลอง ต่างมอบกายถ่ายทอดความรักแสนร้อนแรงให้แก่กันไม่จบสิ้น...
------------------
เมื่อนีออนกับไทม์ได้เริ่มใช้ชีวิตคูร่วมกัน ทั้งคู่ที่เคยอยู่ด้วยกันมาเมื่อครั้งเรียนอยู่นั้นมันก็เป็นเวลาหลายปีทีเดียว จึงทำให้การอยู่ร่วมกันในฐานะคู่ชีวิตไม่ได้มีความยุ่งยากใดเกิดขึ้น เมื่อทั้งสองคนได้เรียนรู้และปรับตัวเข้าหากันได้เป็นอย่างดีแล้ว เวลาที่ผ่านเลยไปในแต่ละวัน จากวันเป็นเดือน และเพิ่มมาเป็นปี ชีวิตรักของนีออนน้อยกับพี่ไทม์ก็ยังยืนหยัดมั่นคงอยู่ในบ้านออมรักหลังนี้ไม่มีเปลี่ยนแปลง
พื้นที่ข้างตัวบ้านที่มีบริเวณที่ว่างอยู่ เมื่อวันหยุดจากการทำงานมาถึงนีออนน้อยจึงชวนพี่ไทม์มาปลุกผักเล็กๆน้อยๆ ก่อนเสนอความคิดที่จะพาพี่ไปซื้อดอกไม้สวยๆมาปลูกเพิ่มจากที่มีอยู่เรียงรายตรงหน้าบ้าน ไทม์ลงมือช่วยน้องขุดแปลงผัก นีออนเป็นคนยอดเมล็ด เมื่อช่วยกันปลูกเสร็จเรียบร้อยสองหนุ่มจึงย้ายไปทำความสะอาดบ้านต่อ ก่อนจะพากันไปอาบน้ำแล้วมานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านหลังน้อยแสนอบอุ่นนี้
ช่วงบ่ายนีออนน้อยกับพี่ไทม์พากันออกไปซื้อของที่ตลาด วันนี้อยากเปลี่ยนบรรยากาศทำอาหารทานเองบ้าง เมื่อได้ของครบแล้วไทม์จึงพาน้องไปที่ร้านขนมของน้ำ เจออุ้มรักอยู่กับพี่น้ำด้วยนีออนเลยอยู่คุย พี่ไทม์ขอไปธุระสักประเดี๋ยว นีออนจึงอยู่รอที่ร้านขนมพี่น้ำ น้องนิ้งเอาขนมทานเล่นกับน้ำสมุนไพรเย็นๆมาให้ หนุ่มน้อยเอ่ยขอบคุณน้องสาวพี่น้ำก่อนยกน้ำสมุนไพรขึ้นดื่มให้ชื่นใจ
“อ่ะ นี่ออนเอากลับไปทานที่บ้านด้วยนะ”
อุ้มรักถือถุงขนมมาให้พี่ชายฝาแฝดที่นั่งรอพี่ไทม์อยู่ที่โต๊ะข้างเคาน์เตอร์คิดเงินที่น้ำประจำการอยู่
“หืม เท่าไหร่อ่ะ?” นีออนรับถุงขนมมาดูขณะที่เอ่ยถามน้องชาย
“ไม่ต้องหรอก อันนี้อุ้มจ่ายเอง” อุ้มรักนั่งลงฝั่งตรงข้ามพี่ชายแล้วเอ่ยบอก
“ไม่เอาสิอุ้ม ทำการค้าการขายแบบนี้มาให้ฟรีได้ไง” นีออนติงน้องที่ใจดีแจกฟรีแบบนี้ เดี๋ยวขาดทุนแย่
“เฮ้ย แต่ออนเป็นพี่อุ้มนะ” แฝดน้องเอ่ยแย้ง
“ไม่รู้อ่ะ ออนจะซื้อ เท่าไหร่ว่ามาเลยพี่น้ำ” นีออนหันไปหาพี่น้ำที่มองสองพี่น้องคุยกันอยู่หลังเคาน์เตอร์
“ดีเนอะ ให้ฟรีไม่เอา”
พี่น้ำว่า น้องบังอรยักคิ้วให้กวนๆ น้ำจึงเอาถุงขนมที่อุ้มรักเอาไปให้พี่ชายฝาแฝดมาดูแล้วคิดเงินให้เสร็จสรรพ นีออนรับถุงขนมกลับมาเมื่อพี่น้ำคิดเงินเสร็จแล้ว ก่อนเอ่ยบอกหน้าตาเฉย
“เดี๋ยวรอพี่ไทม์มาจ่ายตังค์”
“ว่าโน่น ว่านี่ สุดท้ายก็ใช้ตังค์พี่ไทม์อยู่ดีแหละ” แฝดน้องตัวกลมว่า
“ใครบอก ตังค์ออนหรอก ฝากพี่ไทม์ไว้” แฝดพี่เอ่ยแก้
“จริงเร้อ~”
“จริ๊ง~~”
นีออนเสียงสูง อุ้มรักยิ้มขำคนทำเฉไฉ ก่อนบอกให้แฝดพี่ทานขนมต่อ นีออนยกน้ำสมุนไพรขึ้นดื่ม ท่าทางจะถูกใจในรสชาติที่เย็นชุ่มคอ ว่าจะขอสูตรน้องนิ้งไปทำแต่ก็กลัวมันจะกินไม่ได้ เลยบอกว่าวันหลังจะมาทานใหม่ อุ้มรักแกะขนมที่ห่อใบตองชิ้นเล็กๆให้พี่ชายชิม บอกว่ามันคือขนมเทียนสลัดงา เป็นสินค้าใหม่ของร้านที่น้องนิ้งเป็นคนทำเอง นีออนชิมแล้วชมเปาะว่าน้องนิ้งฝีมือดี กลิ่นหอมๆของใบเตยที่ผสมในแป้งกับความหวานมันเคี้ยวกรุบๆของไส้ที่เป็นมะพร้าวทึนทึกขูด แถมตัวขนมยังคลุกงาทำให้ได้ความหอมขึ้นจมูกและอร่อยเพิ่มขึ้นอีก
นั่งทานขนมไปคุยกับแฝดน้องไปพี่น้ำก็มาบอกว่าพี่ไทม์ให้ไปรอหน้าตลาด เดี๋ยวตนเองจะถือของไปส่ง ไทม์คงวนรถมารับกลับ นีออนบอกไปเองได้เพราะถุงขนมก็ใช่ว่าจะหนักอะไร แต่อุ้มรักบอกให้พี่น้ำไปส่งดีแล้ว ไม่ต้องเกรงใจ นีออนน้อยจึงยอมตามใจแฝดน้องกับพี่น้ำ
“เออ แล้วค่าขนม…” นีออนเอ่ยถามอย่างนึกขึ้นได้
“เอาไว้ก่อนเถอะน่า เดี๋ยวค่อยมาจ่ายก็ได้” อุ้มรักส่ายหน้าขำ ดู๊ ยังจะห่วงค่าขนมอีก ก็บอกแล้วว่าให้ฟรีๆ นีออนหนิ
“ฝากหอมแก้มแม่ด้วยนะอุ้ม แล้วบอกพ่อกับแม่ด้วยนะว่าคิดถึง คิดถึงพี่อุ่นกับพี่ไอด้วย จุ๊บๆ” นีออนจุ๊บแก้มน้องเป็นการฝากฝัง
“ไม่ไปบอกเองเลยล่ะ?”
“เสาร์-อาทิตย์นี้ออนกับพี่ไทม์เก็บกวาดบ้านขนานใหญ่ ไว้วันหยุดคราวหน้าจะไปเยี่ยม”
หนุ่มน้อยยิ้มแฉ่ง ก่อนบ๊ายบายน้องชายฝาแฝดแล้วเดินตามพี่น้ำที่ถือถุงขนมนำหน้าไปแล้ว
ต่อด้านล่างค่ะ :L1:
-
นีออนน้อยออกมารอพี่ไทม์ที่หน้าตลาด น้ำกะว่าจะยืนรอเป็นเพื่อนจนไทม์มา แต่น้องบังอรบอกให้กลับไปเฝ้าร้านไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวพี่ไทม์ก็มาถึงแล้ว น้ำจึงได้เดินย้อนกลับไปที่ร้านขนม
“นีออน”
เสียงเรียกชื่อทำให้นีออนหันไปมอง ก่อนที่หนุ่มน้อยจะยิ้มให้คนที่เข้ามาทัก
“อ้าว พี่วี มาซื้อของเหรอครับ?”
‘พี่วี’ เดินเข้ามาหานีออน รอยยิ้มกว้างขวางท่าทางจะดีใจที่ได้เจอหนุ่มน้อยของเรา
“ครับ แล้วนี่นีออนมาซื้ออะไรล่ะ?” วีรับคำก่อนเอ่ยถามกลับเพราะเห็นข้าวของที่นีออนถือ
“อ๋อ นี่ขนมร้านพี่น้ำน่ะครับ พอดีผมมาซื้อของไปทำกับข้าวเย็นนี้น่ะ” นีออนยิ้มบอกตาหยี
“ทำเป็นด้วย?” วีเอ่ยถามแกมล้อ หนุ่มน้อยหัวเราะเบาๆก่อนบอก
“พี่ไทม์เป็นพ่อครัวใหญ่ครับ”
“อ้อ”
วีทำเสียงรับรู้ พอเอ่ยถึงพี่ไทม์สีหน้าของวีก็ดูจะเจื่อนลง ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ารอยยิ้มของนีออนดูเจื่อนลงไปเหมือนกัน เขาไม่น่าทำให้การเจอกันครั้งนี้มันไม่น่าประทับใจแบบนี้เลย ขณะที่วีกำลังต่อว่าตนเองในใจมือน้อยๆของใครคนหนึ่งก็มาเขย่ามือของเขา
“พ่อ”
เด็กผู้ชายตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักเอ่ยเรียกวี ก่อนจะต่อท้ายด้วยคำบอกเล่าแกมสั่ง
“แม่ให้มาตาม”
นีออนน้อยมองเด็กชายตัวเล็กที่เอ่ยเรียกวีว่าพ่อ วีหันมามองนีออนน้อยก่อนหันกลับไปมองเด็กน้อยที่เงยมองตนเองอยู่
“พ่อจะขายไม่ออกก็เพราะเรานี่ล่ะเจ้าหนู~” วีหยิกแก้มป่องๆของเด็กชายตัวน้อยเบาๆ
“พ่อจะขายอะไรอ่ะ?”
เด็กน้อยเอียงคอถาม ท่าทางจะสงสัยจริงจัง นีออนกับวีหัวเราะกับท่าทางไร้เดียงสาดูน่ารักน่าหยิกนั้น ก่อนที่วีจะอุ้มหนูน้อยขึ้นมา
“ลูกพี่วีเหรอ กี่ขวบแล้วเนี่ย?” นีออนขยับเข้ามาหาหนูน้อยในอ้อมแขนของวีก่อนเอ่ยถาม ท่าทางเอ็นดูไม่ใช่น้อย
“สามขวดฮะ” หนูน้อยเอ่ยบอกเสียงดังฟังชัด
“สามขวดเลยเหรอ ท่าจะเมานะ ฮ่าๆ” นีออนเล่นมุกเองแล้วก็ขำเองยกใหญ่ ก่อนจะคุยกับหนูน้อยต่อ
“ชื่อน้องอะไรเอ่ย?”
“น้องเต้ยฮะ แม่ชื่อใบเตย พ่อชื่อวีฮะ”
“อ้อ ครับ ครบเลย” นีออนรับรู้ตามนั้น ก่อนจะหัวเราะอีกรอบ น่ารักน่าหยิกจริงๆเลยลูกพี่วีเนี่ย
“ลูกพี่น่ารักป่ะ?” วีกระแซะถาม
“น่ารักครับ” นีออนยิ้มบอกตามที่คิด
“แล้วพ่อมันน่ะ?”
“พี่วี มีลูกแล้วนะเนี่ย” นีออนน้อยล่ะเชื่อเขาเลย ขนาดอุ้มลูกอยู่แท้ๆยังมาหยอดเขาอีก พี่วีนี่
“พี่ล้อเล่นน่า”
วีเอ่ยแก้ต่างให้ตัวเอง นีออนยิ้มไม่ได้ถืออะไร เพราะตนเองก็ไม่ได้อะไรกับพี่วีอยู่แล้ว วีมองหน้านีออนน้อยนิ่ง ก่อนเปรยออกมา
“พี่ไทม์โชคดีที่เป็นที่รักของนีออน”
นีออนยิ้มแล้วบอก “พี่เองก็โชคดี ที่มีภรรยาและลูกที่น่ารัก”
“ใช่”
วีรับคำตามนั้น รู้ว่าอีกฝ่ายกันเขาออกมาแบบไม่ให้ดูน่าเกลียด เขาเองก็มีภรรยาและลูกน้อยที่น่ารักแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่รักทั้งคู่ เพราะทั้งภรรยาและลูกคือที่รัก คือหัวใจของเขาอยู่แล้ว เพียงแต่การที่ได้มาเจอนีออนที่เป็นเหมือนเงาที่อยู่ในใจตั้งแต่อดีตมันทำให้ความรู้สึกที่ยังตกค้างอยู่มันเกิดปฏิกิริยา แต่ก็เพียงเท่านั้น เมื่อมันเป็นเพียงตะกอนเล็กๆที่ตกค้างอยู่ในใจ ในเมื่อต่างคนต่างก็มีความสุขกับชีวิตในปัจจุบันนี้ ตะกอนนั้นมันก็ไม่มีทางที่จะมาสร้างความขุ่นมัวได้แม้แต่น้อย
รถของไทม์วนมาจอดใกล้ๆกับที่วีและนีออนยืนอยู่ นีออนบอกลาพี่วีก่อนเดินไปขึ้นรถ มองกระจกมองหลังเห็นน้องเต้ยโบกมือลาตนเองตามที่คุณพ่อวีบอก นีออนก็ยิ้มให้เด็กน้อยน่ารัก พี่ไทม์เลยทักถามว่าอารมณ์ดีอะไรยิ้มอยู่คนเดียว
“ดีใจที่พี่ไทม์มารับเร็วไง~”
นีออนเฉไฉหน้าเป็น ไทม์ละมือมาโยกศีรษะน้องเบาๆ ก่อนกลับไปจับพวงมาลัยขับรถต่อ นีออนเปิดเพลงในรถฟังแล้วฮัมเพลงตามเสียงงุ้งงิ้ง
“นี่พี่ไทม์”
“ครับผม”
“รักพี่ไทม์นะครับ”
ไทม์เหลือบมามองน้องที่บอกรักเขาแล้วอมยิ้มตาพราว
“มาแปลก” คนเป็นพี่ว่า
“ไม่แปลกสักหน่อย บอกรักกันวันละนิดจิตแจ่มใส”
นีออนกอดอกบุ้ยปาก ขณะที่พี่ไทม์หัวเราะหึๆ ก่อนที่หนุ่มน้อยจะยื่นหน้าเข้าไปกระแซะถามพี่
“วันนี้พี่ไทม์บอกรักออนยัง?”
“ขอกลับไปบอกที่บ้านได้ไหม?”
“ทำไมอ่ะ?” นีออนน้อยเลิกคิ้วทำตาโต
“อยากบอกบนเตียงมากกว่า บอกในรถ... มันแคบไป” ไทม์เว้นวรรคคำหลัง ก่อนหันมาทำตาเจ้าชู้ใส่น้องเมื่อพูดต่อ
“ทะลึ่งอ่ะ!” นีออนว่าพี่ รู้สึกเขินเพราะสายตาพี่มันทำให้เขาคิดไปไกลแล้ว
“อะไร นีออนล่ะทะลึ่ง คิดอะไรอยู่น่ะ?” ไทม์แกล้งล้อน้อง
“พี่ไทม์อ่ะ~”
หนุ่มน้อยกระเง้ากระงอด คนเป็นพี่หัวเราะหึๆก่อนเอื้อมมือไปรั้งศีรษะน้องให้เอนมาซบไหล่ นีออนเลยนั่งยิ้มซบไหล่พี่ไปจนถึงบ้าน
‘ฮ้า~ ออนมีความสุขมากเลยที่ได้อยู่กับพี่ไทม์ จริงๆนะ’
สองหนุ่มพากันกลับมาลองทำอาหารกันเองที่บ้านเมื่อได้วัตถุดิบมาครบแล้ว สำหรับไทม์คงไม่มีปัญหาอะไร เรื่องต้ม ผัด แกงทอดที่มันง่ายๆเขาก็พอทำได้อยู่ แต่คนน้องอย่างนีออนน้อยนี่สิท่าจะหนักเอาการ
ไทม์จะทำปลาทอดราดพริก แต่จะทำน้ำราดก็อาจจะออกมาไม่ถูกใจ ไทม์จึงเอาน้ำจิ้มไก่มาใช้แทน แล้วก็ทำแกงจืดเพิ่มอีกอย่าง ยังมีกับข้าวอย่างอื่นในตู้เย็นก็เอาออกมาอุ่นทานกันอีกรอบ ไทม์มอบหน้าที่ทอดปลาให้น้องนีออนน้อยที่รักที่ท่าทางอยากลองทำดูเหลือเกิน แต่พอให้ทำจริงรายนั้นกลับกลัวน้ำมันกระเด็นจนโดดเหย็งๆ
“ว้ากกกกก มันกระเด็นอ่ะพี่ไทม์~~~~~” หนุ่มน้อยร้องโวยวาย โดดหลบไปอยู่ตรงประตู
“นีออน เอาตะหลิวมานี่ก่อน ปลาจะไหม้แล้ว”
พี่ไทม์เอ่ยเรียกกลั้วหัวเราะ ไม่รู้จะขำหรือจะเครียดดี หนุ่มน้อยค่อยยื่นตะหลิวให้พี่พลิกปลา น้ำมันในกระทะกระเด็นออกมาอีกนีออนจึงรีบหดมือกลับ
“มันกระเด็นอ่ะพี่ไทม์ ฮืออออ”
ไทม์มองน้องที่วิ่งกลับไปที่เดิมแล้วขำ ท่าทางจะไม่ได้แล้วตะหลิวน่ะ คนเป็นพี่จึงเปลี่ยนไปหยิบอันใหม่มาใช้ พอพี่พลิกปลาในกระทะนีออนก็คอยืดคอยาวมองพี่ทำ ก่อนค่อยกระดึ้บอ้อมไปด้านหลังพี่ กะว่าถ้ามันกระเด็นอีกจะได้หลบทัน การทำอาหารทานเองครั้งแรกของทั้งคู่ดูจะวุ่นวายครัวแทบแตก เพราะมีลูกมืออย่างนีออนน้อยนี่ล่ะ
หลังจากที่ทำเสร็จออกมาเรียบร้อย ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นพี่ไทม์ทำ นีออนแค่ยืนถือจานรออยู่ข้างๆเมื่อพี่ทำเสร็จ หนุ่มน้อยบ่นอุบว่าต่อไปไม่เข้าครัวแล้ว ตัวเหม็นไปหมดแถมจะทำครัวไหม้อีก ไทม์หัวเราะเด็กหน้ามุ่ยที่ทำจมูกฟุดฟิดเพราะเหม็นตัวเอง ก่อนที่ไทม์จะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มน้องนีออนน้อย
“อื้อออ พี่ไทม์ไม่เหม็นหรือไง กลิ่นอะไรบ้างไม่รู้เนี่ย” หนุ่มน้อยยกเสื้อขึ้นดม กลิ่นปลาทอดมันติดตัวเขาอ่ะ
“หอม” ไทม์ว่ายิ้มๆ
“แอะ ออนยังเหม็นตัวเองเลยนะ”
นีออนทำเสียงรับไม่ได้กับกลิ่นที่ติดตัวมา ไทม์หัวเราะก่อนบอกให้น้องทานข้าวกัน
สองหนุ่มลงมือทานข้าวกันไป คอยตักกับข้าวให้กันบ้าง เอาใจใส่กันเล็กๆน้อยๆตามประสาครอบครัว พอทานข้าวเสร็จก็ช่วยกันเก็บล้าง นีออนน้อยแพ้น้ำยาล้างจานพี่ไทม์จึงเป็นคนล้าง ให้น้องเป็นแผนกล้างน้ำสะอาดแล้วคอยเช็ดจานเก็บ เสียงพูดคุยกันเบาๆดังมาเป็นระลอก บางทีก็มีเสียงหัวเราะแซมมาบ้างเป็นปรกติของทุกวันที่ได้ใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกัน ต่างมีความสุขในพื้นที่เล็กๆที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของทั้งสองคน
บ้านหลังน้อยหลังนี้ บ้านออมรัก ของพี่ไทม์กับนีออน
♥รักใสปิ๊ง ตอนพิเศษ บ้านออมรัก ((ไทม์+ออน)) ♥
จบบริบูรณ์ค่ะ
รู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ เหมือนลูกชายที่ห่างอกไปมีความสุขแล้วอิแม่ก็พลอยปลื้มใจตามไปด้วย (อิน) ฮ่าๆ
บวกขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาจนวันนี้ค่ะ^^
น้องแฝดจบจริงๆแล้วล่ะเน้อ
ฝีมือการเขียน การวางเค้าโครง และดำเนินเรื่องยังคงอ่อนด้อยนัก จะพัฒนาให้มันดียิ่งขึ้นกว่านี้ ขอบคุณกำลังใจดีๆที่ทุกคนมอบ
ให้มาตลอด :pig4:
สำหรับพี่ๆที่ไม่ชอบอ่านดราม่า เดี๋ยวอีกสักแป๊บใหม่จะเปิดเรื่องใหม่ที่ไม่ดราม่า มีเรื่องยาวของน้องอะดิว-น้องปอมปอม กับ
เรื่องสั้นของน้องอิงฟ้า แล้วก็ซีรี่ย์ฟาล์วเวอร์ คิส
แวะไปเยี่ยมชมกันได้เด้อ
วันใหม่ค่ะ♥ :L2:
-
จบไปอีกเรื่องราวที่น่ารัก
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ^^
-
o13 ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :กอด1:
-
น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบเลย เป็นเรื่องราวที่อ่านแล้วรู้สึกสบายมากๆอ่ะ หวานแต่ไม่เลี่ยน ชอบ
บวกเป็ดให้น้า เป็นกำลังใจคนแต่งจ้า :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว ขอบคุณวันใหม่
ที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่าน
เดี๋ยวจะไปรอตอนต่อไปที่
เรื่องใหม่น้า
-
จบบริบูรณ์แว้วววว
น้องนีออนก็น่ารักตั้งแต่ตอนแรกจนตอนสุดท้าย เด็กคนนี้น่าหยิกน่าฟัดได้เสมอต้นเสมอปลายดีมากกก :m3:
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของความรักที่ใสปิ๊งทั้งเนื้อเรื่องและตัวละคร
ตรงตามชื่อเรื่องไม่ผิดเพี้ยนเลยสักนิดเดียว อ่านทีไร ต้องนั่งอมยิ้มตลอดค่ะ o13
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณมากๆค่ะ ที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้ได้อ่านกัน :กอด1:
-
o13
-
ชอบบบบบบบบบบ น่ารักๆ
-
อยากย้ายไปอยู่ข้างๆบ้านออมรักจังเลย >///<
ถ้าทุกคู่จัดงานแต่งพร้อมกันนี่คงได้ลงหนังสือพิมพ์ ออกโทรทัศน์แน่เลย 55
แต่ถึงไม่แต่งก็มีลุ้นมีรักกันทุกคู่อยู่แล้ว แอบแปล๊บๆคู่น้องเซียนกับพี่แอมนี่แหละ
ขนาดคนอ่านยังตะขิดตะขวงใจเลย ก็ขอให้พี่แอมสิ้นลายจริงๆนะจ๊ะ เพื่อความสุขของน้องเซียน
จบแล้วจริงๆ เป็นนิยายที่อ่านแล้วมีความสุขมากค่ะ มีแต่รอยยิ้มเพราะความน่ารักของสองแฝดและผองเพื่อน
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ ^_^
-
จบจริงแล้วเหรอ คงคิดถึงน้องแฝดแสนน่ารักคู่นี้แน่ๆเลย :กอด1:
จบได้แบบอบอุ่นที่สุด อะไรก็ไม่สุขเท่ากับได้อยู่กับคนที่รัก
ได้เป็นครอบครัว คอยห่วงใยอยู่ข้างกันทุกวัน เท่านี้ก็สุขล้น :L1:
ต้องบอกว่าทั้งคู่ต่างโชคดีที่ได้เจอกัน รักกัน และสุดท้ายได้อยู่ด้วยกัน
ในพื้นที่เล็กๆแต่แสนอบอุ่น เพราะเป็นพิ้นที่ของทั้งสองคน
น้องนีออนตอนเด็กน่ารักยังไง ออกเรือนแล้วก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยน
พลอยทำให้พี่ไทม์กระชุ่มกระชวยไปด้วย ฟังเหมือนป๋าหลงเด็กเนาะ :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่อง :กอด1: จะรอติดตามผลงานต่อไปค่ะ
+1และเป็ดแทนคำขอบคุณเช่นกันค่ะ
-
อีกเรื่องที่น่ารักๆ ก็จบลงไปอย่างสมบูรณ์ หากเป็นชีวิตจริง คงไม่จบแค่นี้หรอก เพราะต้องมีอีกหลายสิ่งที่ต้องพบเจอ แต่หากทั้งสองรักกัน มั่นใจ และเชื่อใจ ทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดี ชีวิตคู่เป็นเรื่องของคนสองคน ที่จะต้องปรับตัวเข้าหากัน แค่ปรับตัวนะครับ ไม่ใช่เปลี่ยนความเป็นตัวเราเพื่อที่จะให้เขามารัก ไม่อย่างนั้นจะเสียความเป็นตัวเองไปหมด
ขอบคุณครับ เรื่องน่ารักมากๆ รอเรื่องใหม่นะครับ ^^
-
น่ารักมากๆ อ่านแล้วยังไม่ได้เม้นท์เลย อิอิ คุณวันใหม่แต่งนิยายน่ารัก มากๆ ชอบ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
น้องออนจบแล้ว น่ารักมากอยากทำอาหารสุดท้ายก็พี่ไทม์ทำให้
ชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นไม่ต้องการอะไรมากหรอก แค่รักและเข้าใจกันก็พอแล้ว
อ่านแล้วมีความสุขกับนิยาย ชีวิตจริงมันเศร้าอยู่แล้วไม่อยากอ่านเรื่องเศร้าอีก
รออ่านเรื่องใหม่นะจ๊ะ
-
:L2:อ่านกี่ครั้งก็มีความสุข
:pig4:นักแต่งค่ะ
-
จบแล้วอะ จบแล้วว
สนุกมากเลยเนอะ
หุุหุ พี่ไทม์หื่น นีออนน้อยก็นะ ยอมตลอดๆๆ
555
-
มีแต่งงาน มีคืนแรก มีเข้าครัวครั้งแรก
ครบสูตร o13
พี่ไทม์เอาใจน้องออนจนหยดสุดท้าย
หวานกันชั่วนิจนิรันดรเลยว่างั้น^^
-
ไทม์เป็น ผช ที่มั่นคงมาก ปลื้มมมมมมมมม >_<
-
หวานกันจริง จิ๊งงงงงงง
น่ารักได้ตลอดสิน่าาาาาา
อิจฉาๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
มีความสุขกับทุกคู่ในเรื่องนี้จริงๆ
-
อิ่มกับความรัก และความสุขของทุกคนในเรื่องนี้จริงๆ ค่ะ :impress2:
-
สุขสมหวังกันทุกคู่ :L1:
-
มีความสุขกับทุกคู่รักในเรื่องนี้มากๆๆๆๆ
:pig4: :กอด1: :L2:
-
เพอร์เฟคแมนแฟนนีออนน้อยสุดยอด
ให้อีกตำแหน่ง เป็นซุปเปอร์แฟนด้วย
ในที่สุดนีออนน้อยก็มีวันเสียตัว 555+ พี่ไทม์รอมานานแล้วนี่เนาะ
ขอบคุณพี่ใหม่ ที่ทำให้เราอมยิ้มได้ทุกครั้งที่ได้อ่าน :กอด1:
ติดตามเรื่องต่อๆๆๆๆไปฮ้าบบบบ
-
5555 ทอดปลายังหวานกันได้
-
อร๊ายยยยย
นิยายหวานๆจบไปอีกหนึ่งเรื่อง
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนจะเป็นเบาหวาน
น้ำตาลในเลือดสูงเกิ๊น เอิ๊กๆๆ
-
:-[ :o8: เพิ่งเจอเรื่องนี้ โชคดีอ่านรวดเดียวจบ o22
อ่านไปยิ้มไป มีความสุขไปด้วย 555+++
ขอบคุณคนแต่งเป็นกำลังใจสู้เพื่อเรื่องต่อไปจร้าา
:L2: :กอด1: o13
-
เป็นบ้านที่อบอุ่นน่าดู อยากไปขออยู่ด้วยบ้างจัง
ทั้งคู่ของนีออนกะพี่ไทม์ น้องอุ้มพี่น้ำ ทั้งคู่ของพี่แอมน้องเซียน แล้วก็พี่ไอกะพี่ตันหยง แล้วก็ปิงกะแสตมป์ กรทิม
ทุกคู่เลย เป็นความรักที่อบอุ่น ไม่หวานจนเกินไป แต่ดูนุ่มนวลน่ารักและมีความสุข
ทุกอย่างรวมกันอยู่ในเรื่องนี้
เป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่
ติดตามเรื่องต่อไปน๊า าา
^^
ปล.ทิมนายแน่มาก ชอบอ่ะ
“นายนี่นะ เดี๋ยวเขาก็ได้คิดว่าบ้านนายเป็นเกย์กันทั้งบ้าน”
“มันคือความจริง” <------ มันเด็ดครงนี้แหละ
-
:L2: :L2:
-
นีออน + ไทม์
อุ้ม + น้ำ
^.^ น่ารัก จริง ๆ เห้ออ จะน่ารักกันไปถึงไหนครับ
-
น่ารักจังค่ะ :impress2:
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นๆ o13 o13
-
แฮปปี้กันทุกคู่ชูชื่นเลย ย
ครอบครัวแต่ละคนก็อบอุ่นมากๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆค่ะ :L2: :pig4:
-
เพิ่งจะรู้ว่าคุณวันใหม่เขียนเรื่องอื่นด้วย
นึกว่ามีแต่เรื่องอลันกับอเล็กซ์ = =
เดี๋ยวจะไปตามอ่านให้ครบทุกเรื่องเล้ยย
เรื่องนี้สนุกมากๆ
ชอบทุกคู่เลยค่า ^^
-
น่ารักมากค่ะอ่านเพลินๆเบาหวานจะถามหาเอา55น้องแฝดน่ารัก
-
อ่านจบแล้ว เย้ๆ
ไม่ผิดหวังที่ได้อ่านเรื่องนี้
น่ารักมั๊กมากเลยค่ะ
-
สนุกมากค่ะ
อ่านเเล้วหลงรักนีออนเลย :impress2:
-
บวกขอบคุณน้ำใจของทุกท่านค่า
ขอบคุณที่เอ็นดูน้องแฝดค่ะ :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่น่าประทับใจมากค่ะ
สนุกทุกคู่เลยยย
-
น่ารักทุกคนเลยนีออนน้องอุ้มรัก
-
:L2: :L2:
-
อ่านจบแล้วจ้า :L1:
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจริงๆ ทำให้ยิ้มได้ตลอดเลย โดยเฉพาะน้องแฝดอ่ะ น่ารักมากกกกกกกกก
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ จ้ะ และก็ขอเป็นกำลังใจให้เขียนนิยายดีๆ ออกมาอีกนะจ๊ะ :กอด1:
-
จิ้มบวกเพิ่มเติมค่ะ ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ ^____^
:pig4: :pig4:
-
อ่านถึงตอนที่ 14 ชอบตอนของพี่ไอ กับ ตันหยง อะ น่ารักมาก ๆ
ปล. ชอบน้องแฝดตอนเค้าแกล้งกันน่ารักมากกกก
-
น่ารักเว่อร์อะ
:-[ :-[
-
น้ำก็คิดได้ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะนั่น นีออนก็จริง ๆ เลยอยู่กับคนอื่นเก่งเชียวพออยู่กับไทม์ทำไมเป็นแบบนั้น น้ำไม่ค่อยเลยนะมีซื้อขนมมาฝากอุ้มด้วย ออนก็ไม่ค่อยแกล้งน้องเลยนะ ไอตันหยงน่ารักดี ตันหยงก็คิดได้นะทำแบบนั้นเนี่ย แต่ไม่น่าพูดแบบนั้นกับไอเลยนะ ไอเสียใจนะตันหยง ไอทำเป็นบอกว่าตันหยงเอาแต่ใจที่ตันหยงเอาแต่ใจก็เพราะไอตามใจนั่นแหละ แอมทำไมทำอย่างนี้ตอนนั้นพูดกับเซียนไว้ว่ายังไง ยังดีที่เซียนยอมให้อภัยนะ ทิมกรน่ารักดี ทิมไม่ค่อยเลยนะ ดีที่ฟังกรบ้างนะเนี่ย แสตมป์แกล้งอุ้มเพราะแบบนี้เอง สงสารแสตมป์แต่ดีที่มีปิงนะเนี่ย แต่ปิงจะใจเย็นไปไหน ต้องให้แสตมป์ใช้แผนการเนี่ย น้ำอุ้มและไทม์ออนน่ารักดี
-
จบสักที น่ารักกันหมดเลยคับ ฝาแฝดจอมยุ่ง
:-[ :impress2:
-
น้องวันใหม่!
พี่อ่านเรื่องนี้อยู่สองวันเต็มๆจนจบ น่ารักมากค่ะ
สมชื่อเรื่องทุกคู่จริงๆ :mc4: ชอบทุกคู่เลยค่ะน้อง
อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณเรื่องที่เกี่ยวกับครอบครัวที่อบอุ่นนี้มากค่ะ ^^
-
โอ๊ยย น่ารักมาก
อ่านแล้วมีความสุขมากๆ
ขอบคุณมากมายจ้า :mew1:
-
:sad4: อ๊ากน่ารัก ๆ ๆ ทุกคู่เลยอ่า....นั่งอ่านยาวเลยตามทันแล้ว
รักคนเขียนที่ซ๊วด..ดด.ด.ด.ฝันดีค้าบ
-
จิ้มบวกเพิ่มเติมค่าา ขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูน้องแฝดนะคะ :man1:
-
อ่านเรื่องนี้อยู่หลายวันกว่าจะจบ
แบบว่าอ่านไปทำงานไป อิอิ
พออ่านใกล้จบแล้วแบบว่า เอ....เด็กๆมันก็โตกันแล้วน้าา
ทำไมชั้นยังรู้สึกว่า ยังเป็นเด็กน้อยในอ้อมอกแม่อยู่เลย
ติ๊ต่างว่าตัวเองเป็นแม่ไปซะงั้น อิอิ
ขอบคุณวันใหม่ สำหรับเรื่องดีๆ เช่นเดิมค่ะ ^.^
-
:mew1:
-
เอาเนื้อหาที่รีไรท์คำผิดมาลงค่ะ ทั้ง 35 ตอนเลย :mew1:
พร้อมกับจิ้มบวกให้สองรีด้านบนด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันค่าา :กอด1:
-
ตัวละครน่ารักทุกตัว โดยเฉพาะ 2 แฝด ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ จ้าาา
-
ไทน์ X นีออน
น้ำ X อุ้ม
ใช่ป่ะ :impress2:
-
:-[ น้องอุ้มรัก น่ารักน่าฟัดมากกกกกกกกกกกก
-
:impress2: ไทม์สารภาพรักเลย
-
คู่น้ำแซงแล้วนะ
ไทม์อย่ายอม :hao7:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดด เขิน :-[
-
แอม x เซียน :hao7:
-
เกือบไป :เฮ้อ:
-
น่ารักอ่ะ เขินเลย :-[
-
ชอบเรื่องนี้มาก สนุก น่ารักทุกคู่เลยค่ะ แต่ละคู่ก็แตกต่างกันไป แต่มันลงตัวอ่ะ เบาๆ แต่อ่านได้เรื่อยๆ ไม่หวือหวามากมาย ที่สำคัญไม่ม่าอ่ะชอบๆๆ ขอบคุณนะค่ะที่แต่งนิยายสนุกๆ น่ารักๆ มาให้ได้อ่านกัน ^^
-
เรื่องราวน่ารักมาก น้องแฝดน่ารักน่าหยิกตั้งแต่เด็กยันโตก็ไม่เปลี่ยน
อ่านแล้วสุขใจที่สุด ขอบคุณน้องวันใหม่จ้าสำหรับนิยายน่ารักๆ แบบนี้
-
:กอด1: แอร้ยยยยย ใสสมชื่อค่ะ ไม่ม่าเลย รักล้วนๆ
จังหวัดนี้อยู่ไหนค่ะจะตามไปอยู่ สงสัยฟินทั้งวัน55
2แฝดนี้น่ารักแท้ ขี้อ้อนทั้งคู่ แสบพอกันตามวันเวลา
ทุกคู่ค่อยๆพัฒนาความรัก พัฒนาตัวเอง ค่อยๆเรียนรู้กันไป
เจอปัญหาก็เรียนรู้ปรับตัว มั่นคงในการเป็นคนดีไม่ให้พ่อแม่ห่วง
ให้พ่อแม่รู้ว่าถึงเลือกรักสักคนที่คนอื่นไม่ยอมรับ
เราก็เป็นคนดี ได้ดีในทุกๆด้านเนอะ แค่นี้พ่อแม่ก็สุขแล้ว
ขอบคุนะค่ะที่สร้างตัวละคร สร้างนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่าน :L2:
-
ขอบคุณความรู้สึกดีๆที่มอบให้กันนะคะ
ขอบคุณที่ทำให้ยังศรัทธาในความรักที่อบอุ่นเช่นนี้
ขอบคุณพี่วันใหม่มากจริงๆค่ะ :กอด1:
-
สนุกมากครับ น่ารักใส ๆ ชอบทุกคู่เลย โดยเฉพาะ อุ้มรัก - น้ำ
ขอบคุณครับ
-
พี่ไทม์นีออน น้องอุ้มพี่น้ำ น่ารักมากกหหก นี่ตามมาอ่านรอบที่3 แล้วไม่เบื่อเลย
-
อุ้มก้อนะซื่อได้อีก
-
ฮิ้วววววววววงววว
-
ชอบทุกคู่นะ แต่ชอบสุดก็คู่พี่ไทม์กับนีออนนี่แหละ
-
ขอบคุณครับ o13 o13 o13
-
กลับมาอ่านระลึกความหลังอีกรอบค่ะ
น่ทรักเหมือนเดิม ^^
-
น่ารักทุกคู่ :กอด1: ยกเว้น คู่แอมเซียนค่ะ คือเราไม่โอกับคนที่มีเล็กมีน้อยทั้งๆที่บอกรักแฟนมากแบบแอม ถึงเเม้จะสำนึกได้ทีหลังก็เถอะ :katai1:
-
เรื่องน่ารักมากค่ะ สมชื่อรักใสๆ แต่ยาวนาน
งงกับการใช้คำนิดหน่อยค่ะ เป็นแฟนแต่ก็ยังใช้คำว่าเพื่อน อ่านๆไปก็มึนบ้างว่าสรุปคบกันไหม
นีออนน่ารัก มีความซน อุ้มก็อวบน่ารัก 555
ไทม์มีความนุ่มนวล และเท่ห์ เอาใจใส่น้องมาก ไทม์ออน น่ารักค่ะ น้องตอนหึงนี่ลุยมากนะ 555
น้ำดูไม่น่าจะชอบอุ้มได้ แต่พอชอบแล้วจริงจัง ให้ใจไปเลย เป็นคู่มุ้งมิ้ง
ทิมขี้หึงมาก แต่ดีที่กรยังเข้าใจ
ไอกับตันหยง ฮาไปอีก ขี้แกล้ง ขี้อ้อน มีความหวาน
ทุกบ้านรักกันดีค่ะ น่ารัก พี่น้อง พ่อแม่ ดูแลกันดี เข้าใจกัน อ่านแล้วสบายๆดีค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆแบบนี้นะคะ
-
น่ารักทุกคู่เลย :hao3: :hao3: