พี่ปอนด์ครับ
ครับ?ว่างมั้ยครับ ขอคุยด้วยแป๊บนึง
ครับ ว่าไงครับ?คือ... พี่ปอนด์จำพี่ดาได้มั้ยครับ คนที่เคยมาติวหนังสือที่บ้าน
คนไหน ผมสั้นผมยาวผมสั้นครับ ที่ตาโตๆ สวยๆ อ่ะ
อืม...ใช่คนที่บอกว่าเพิ่งตกงานป๊ะครับคนนั้นแหละ
อืม... จำได้ละ มีไรครับ?คือ... พี่เค้าเพิ่งเลิกกับแฟน...
แล้ว?แล้วเค้าก็ท้องได้สี่เดือนแล้ว...พี่เค้าจะเอาออก
(ตาวันเลิกคิ้วขึ้น) แต่พลอยากเอาไว้?ครับ...เรา...เราเอาไว้ได้มั้ยครับ
ถ้าเอาไว้แล้วใครจะเลี้ยงก็...เรา
เลี้ยงเด็กไม่ใช่เรื่องง่าย พี่ทำงาน พลก็ทั้งทำงานทั้งเรียน จะเอาเวลาที่ไหนดูแลเหลืออีกแค่ตัวเดียว กว่าพี่ดาจะคลอดผมก็จบพอดี
แล้วยังไง จบออกมาก็ต้องมาทำงานอยู่ดีเราก็จ้างคนเลี้ยง...
(ตาวันส่ายหน้า) ถึงจะมีคนเลี้ยง แต่ตอนที่เขากลับไปแล้วเราก็ต้องดูแลเอง แล้วพี่ก็ต้องบินบ่อยๆ พลจะดูยังไงคนเดียวผมดูได้
(ตาวันส่ายหน้าอีกครั้ง) ขนาดเรียนแค่วันเสาร์วันเดียว พลยังผอมขนาดนี้ เลี้ยงเด็กไม่ได้เลี้ยงแค่วันเดียว กว่าจะโตจนดูแลตัวเองได้ตั้งกี่ปี ตอนนั้นไม่เหลือแต่กระดูกเหรอ... (ชายหนุ่มหยุดพูด เห็นหน้าม่อยๆ ของอีกฝ่ายแล้วก็สงสาร แต่ก็ต้องพยายามทำใจแข็ง ยื่นคำขาด) ถ้าจะเลี้ยงเด็ก พลต้องออกจากงานแต่...
ไม่มีแต่... เลือกเอา ถ้าจะทำงานก็ทำงานอย่างเดียว แต่ถ้าจะเลี้ยงเด็กก็ต้องออกจากงาน (ใจจริงเขาอยากให้อีกฝ่ายออกจากงานนานแล้ว... เพราะไม่เคยปิดบัง เกือบทั้งบริษัทจึงรู้ว่าน้องเป็นแฟนเขา ซึ่งการที่พนักงานระดับล่างเป็นแฟนผู้บริหารระดับสูงนั้น มันไม่ใช่เรื่องดีเลย... ไม่ว่าจะมีความสามารถขนาดไหน แต่คนส่วนมากก็มักจะแคลงใจหากอีกฝายได้เลื่อนตำแหน่งหรือได้อวอร์ดต่างๆ)ผม...ขอคิดดูก่อนนะครับ
(ตาวันพยักหน้า มั่นใจว่าให้อย่างไรอีกฝ่ายก็ต้องเลือกเด็กอยู่แล้ว... ซึ่งเป็นดังคาด เพราะไม่นานอีกฝ่ายก็เดินมาบอกว่าตกลง)
=babblestory=
พี่ปอนด์ครับ
ครับ?ช่วงนี้ให้พี่ดามาอยู่กับเราได้มั้ยครับ ใกล้คลอดแล้วอยู่คนเดียวน่าเป็นห่วง
ได้สิ ให้อยู่ห้องรับแขกก็ได้ขอบคุณครับ
=babblestory=
อยู่ได้แน่นะ (ถามคนที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงมองเขาแต่งตัวอย่างเป็นห่วง)ครับ อยู่ได้
ถ้ามีอะไรรีบโทรไปนะ กี่โมงก็ช่างครับ
จำเบอร์พี่ได้ใช่มั้ยครับ (ตอบยิ้มๆ แล้วพอเห็นอีกฝ่ายทำท่านึกอีกก็รีบบอก) พี่ปอนด์.... ไม่รีบไปเดี๋ยวตกเครื่องพอดี
โอเคๆ ไปละ ไล่จริงฮ่า ฮ่า ฮ่า
อยากได้ของฝากอะไรมั้ยเอาเพนกวิน
จะพยายามนะครับ (พูดประชดแล้วจับศีรษะอีกฝ่ายโยกอย่างหมั่นเขี้ยว)ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ไปส่งพี่ที่รถหน่อย (บอกแล้วก็ดึงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นยืน... และเมื่อเดินออกไปนอกห้องก็เจอกับคนที่อุ้มท้องลูกของพวกเขาพอดี)ดา: อ้าว พี่ปอนด์ จะไปแล้วเหรอคะ
ครับ... แล้วเป็นไงบ้าง เจ็บท้องหรือเปล่าดา: ไม่เจ็บค่ะ (ตอบยิ้มๆ ขำกับท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่ตอนแรกตาวันดูเฉยๆ ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ มีแต่สุรพลเท่านั้นที่คอยเอาอกเอาใจเธอ ชวนคุยไม่ให้เหงา ซื้อของมาฝาก พาไปโรงพยาบาล แต่ยิ่งใกล้คลอดเท่าไหร่ตาวันกลับยิ่งตื่นเต้นมากกว่าสุรพลเท่านั้น)
โอเค ถ้ามีอะไรก็รีบโทรไปเลยนะครับ พลมีเบอร์พี่แล้วดา: ค่ะ ถ้ามีอะไรจะรีบโทรไปรายงานทันทีเลย (พูดแล้วก็เหล่ตามองเพื่อนที่เรียนโทด้วยกันยิ้ม)
เอ๊ะ ยังไง โทรรายงานเรื่องลูกหรือเรื่องอะไรครับ
ดา: ฮ่า ฮ่า ฮ่า
หึ หึ... โอเค พี่ต้องไปละ ดูแลตัวเองดีๆ นะครับดา: ค่ะ บายค่ะ
เดี๋ยวมานะครับ ไปส่งพี่ปอนด์แป๊บ
ดา: จ๊ะ ไปเถอะ
พรุ่งนี้แม่จะมากี่โมงก็ออกตั้งแต่เช้า น่าจะถึงนี่ไม่เกินเที่ยงครับ
โอเค (พึมพำตอบ แล้วก็นิ่วหน้าด้วยความกังวล)(จับหน้าคนเป็นพี่ให้หันมามองสบตา) พี่ปอนด์ไม่ต้องห่วงนะครับ พวกเราอยู่ได้
ไม่ให้ห่วงได้ไง ลูกทั้งคนอ้าว นึกว่าห่วงผมซะอีก น้อยใจอะ
หึ หึ -- สำหรับพล ยังต้องให้พี่บอกอีกหรือว่าห่วงหรือเปล่า(พยักหน้า) ต้องบอกครับ บอกวันละนิดจิตแจ่มใจ
หึ หึรักพี่ปอนด์นะครับ
เหมือนกันอะไรคือเหมือนกัน ไม่เข้าใจ (แกล้งทำหน้าบึ้ง)
(ตาวันหัวเราะหึๆ แล้วดึงอีกฝ่ายเข้าไปกอด ก่อนจะก้มจุมพิตเรียวปากนุ่มเบาๆ) รักพลครับ=babblestory=
เอาไปอีกหยด 555+
