หัวข้อ: [Babble Story] - Imprint Love - จบบริบูรณ์ ย้ายได้เลย

[maemix]

น้องซันมันน่ารักน่าหยิก พ่อกะพ่อจ๋าก็หวาน
มาต่อนะ

[gumrai3]

เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งหลงมากๆ

ตอนเเรกเราไม่คิดว่าจะอ่านได้ เเต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งหลง ยิ่งรักอ่ะ

สนุก เฮฮ่า พลเป็นคนที่ทำให้ทุกคนมีความสุข เพราะพลเป็นคนที่อยู่เเล้วน่าจะสบายใจ พี่ปอร์น เป็นคนตรงๆ ชอบมากๆยิ่งตอน

จีบกันเเรกๆมันเป็นอะไรที่ไม่เคยอ่านมาก่อนเลยค่ะ

พี่ปอร์นกับน้องพลน่ารักมาก ยิ่งอ่านยิ่งชอบ รักเลยค่ะเรื่องนี้ 

 เราคิดภาพพลเป็นพี่อ๋อง เพราะดูเเล้วนิสัยคล้ายๆกันเลย

 :pig4:ขอบคุณสำหรับนิยายที่น่าหลงใหล อิอิ +1ค่ะ

[โรม]

มาบ่้อยๆนะรักเรื่องนี้มากเลย

[BeeRY]

อร๊ายยยย น้องซันน่ารักมากเลยลูกกกกก อยากฟัดๆบ้าง

[route rover]

คิดถึงมากๆ เลย ยิ่งมีเจ้าตัวเล็กยิ่งอยากอ่านบ่อยๆ มาบ่อยๆ นะคะ 

[Whatever it is]

อร๊ายยย น้องซันน่ารักอะ

[Ball]

น้องซันน่ารักจังเลยยยยยยยยยยยยยย 
กลับมาอ่านอีกทีพลกับพี่ปอนด์มีลูกกันซะแล้ววว 
น่ารักน่าหยิกจริงเชียว อ่านแล้วอยากฟัดเด็ก
บวกค้าบบบบบบบบ 

[minenat]

 
น้องซันน่ารักกกก

[punchnaja]

เรื่องนี้น่ารักจังค่ะ ว่าแต่พลมาอยู่บ้านคนเดียวเป็นแม่(?)บ้าน คงเหงาแย่...

[konnarak]

น้องซันน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[loveaaa_somsak]

เรื่องนี้น่ารักมากมาย

[BeeRY]

น้องซันน่ารัก น่าจับฟัดเป็นที่สุด แถมยังรักแมว(?)เหมือนเค้าเลย

[takara]

น้องซันน่ารักอะ

[iforgive]

อยากฟัดน้องซันจัง

[maemix]

น่ารักมากมายนะคนบ้านนี้
หลงรักน้องซันแล้วละ
มาต่ออีกนะ

[benz-sirilada]

ดีใจจัง หายคิดถึงพี่ปอนด์ กับน้องพล น้องซันน่ารักอ่ะ

[A-J.seiya*]

น่ารักมากอ่ะะะะ
น้องซันโตขึ้นมาจะเป็นไงเนี่ยยยย คิคิ
^___^

[rainbow67]

Title: Imprint Love – The Days of Our Lives #?
Rating: PG13
Characters: พล/พี่ปอนด์, ซัน, ฮันท์
Warnings: เลี่ยน, บทบรรยายน้อยมาก
Words:
Disclaimer: ไม่ต้องอินมากนะ ไม่ใช่เรื่องจริง ^^
Summary: เรื่องราวของน้องซันและน้องฮันท์ที่เริ่มโตเป็นหนุ่มแล้ว

A/N: ช่วงนี้คนเขียนพยายามจะไม่เขียนอะไร เพื่อจะบิ้วท์อารมณ์เอาไว้เขียน 'ความรักทำให้คนตาบอด' ดังนั้น เอาตอนที่แต่งไว้แล้ว ไปอ่านเล่นๆ ก่อนเนอะ ^^







ซัน 17, ฮันท์ 15



คุณพ่อ...

หืม?

ตอนคุณพ่อจีบจ๋า คุณพ่อทำไงอะ

(เงยหน้าจากเมล์ที่กำลังอ่าน ตาวันเหล่มองลูกชายวัยสิบเจ็ดขวบด้วยความแปลกใจปนขบขัน) ถามทำไม จะเอาไปจีบใคร?

เปล๊าาาา แค่อยากรู้เฉยๆ

เสียงสูงนะ หึหึ – ถ้าไม่บอกว่าถามทำไม งั้นพ่อไม่ตอบ

ฮื้อ คุณพ่ออะ ขี้หวง (บ่นหน้ามุ่ย)

เอาไปจีบดาววิดลัย C (เสียงนิรนาม ดังมาจากเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่เกินคนวัยเดียวกันที่เพิ่งจะเดินลงมาจากชั้นสอง)

ไอ้ฮันท์! โอ๊ย! (ร้องออกมาเพราะโดนดีดที่หูไม่เบานัก)

(คนดีดเดินมาพร้อมกับจานใส่อาหารเช้า) บอกแล้วไงว่าห้ามเรียกน้องว่า ‘ไอ้’

(ซันลูบหูไปมาเบื่อบรรเทาความเจ็บ ถึงไม่เจ็บมากมาย แต่ต้องแสดงว่าเจ็บมาก โทษจะได้ลดน้อยลง)

(ส่วนคนเป็นน้องก็ยักคิ้วเยาะเย้ยกวนๆ)

(ซันมองญาติผู้น้องอย่างคาดโทษ แล้วก็บ่นอุบอิบ) จ๋าอะ ลำเอียง ทีอะ เอ้ยฮันท์เรียกซันว่าไอ้ ไม่เห็นจ๋าจะว่าเลย

เรียกตอนไหน จ๋าไม่เคยได้ยิน

ก็ตอนอยู่กับซันสองคนไง

นั่นก็ต้องถือว่ายกประโยชน์ให้จำเลยไป เพราะจ๋าไม่ได้ยิน

ไรอะ

ยังจะบ่นอีก รีบทานเร็วๆ เข้า เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสาย





บ๊ายบาย... ตั้งใจเรียนดีๆ นะ ทั้งสองคน

คร๊าบบ

รักจ๋านะครับ (บอกขณะกอดลาคนเป็นอา)

จ๋าก็รักฮันท์ครับ (บอกยิ้มๆ ก่อนจะผละออก แล้วอ้าแขนรอลูกชาย) ซัน

ไม่เอา อายเค้า

อายทำไม จ๋ายังไม่อายเลย

จ๋าไม่อาย แต่ซันอายอะ ซันโตแล้วนะ

โตอะไร เอาไว้สูงกว่าจ๋าก่อนเถอะ แล้วค่อยพูด

(เด็กหนุ่ม กลอกตาไปมา ก่อนจะเดินไปให้คนเป็นพ่อกอดลาเซ็งๆ) รักจ๋าครับ

จ๋าก็รักลูกครับ




เฮ้ย! (ตะโกนเรียกคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้า)

(เงียบ)

เฮ้ย! เรียกไม่ได้ยินเหรอ

(หันมามองนิ่งๆ) เรียกใคร

เรียกมึงนั่นแหละ

กูชื่อฮันท์ ถ้าอยากให้ขานก็เรียกชื่อ ไม่ใช่เรียกเฮ้ย – แล้วเรียกกูทำไม

(แหมมึง ทีอยู่ต่อหน้าคุณพ่อกับจ๋าหละทำตัวเป็นน้องที่ดี แล้วดูตอนนี้ดิ -- ซันคิดในใจ) เนี่ย (ยกของที่ถือพะรุงพะรังให้ดู) มึงไม่คิดจะช่วยกูถือเลยเหรอ

ทำไมกูต้องช่วย

น้ำใจอะ รู้จักป๊ะ

แล้วมึงหละ ทำเป็นมั้ย ขอร้อง





+++++imprintlove+++++







จ๋า หวัดดีครับ

จ๋า หวัดดีครับ

(เด็กหนุ่มสองคนเปิดประตูรถเข้ามานั่งประจำที่แล้วทักผู้เป็นพ่อ/อา พร้อมกับยกมือไหว้)

หวัดดีครับ วันนี้เป็นไงบ้าง เรียนสนุกมั้ย

จะสนุกอะไรเล่าจ๋า เรียนนะ ไม่ได้เล่น (คนเป็นลูกตอบ ก่อนจะเอนศีรษะหลบฝ่ามือของคนเป็นพ่อ) ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ยอกย้อน เดี๋ยวจะโดน (ชายหนุ่มคาดโทษลูกรักไม่จริงจังนัก ก่อนจะมองกระจกหลังสบตาคนเป็นหลาน) แล้วฮันท์หละ เป็นไงบ้างครับ

ก็ดีครับ (เด็กหนุ่มตอบเรียบๆ ตามสไตล์ เพราะไม่ช่างพูดเหมือนญาติผู้พี่)

แล้วโรงเรียนมีกิจกรรมอะไร เห็นติดป้ายเต็มไปหมด

กีฬาสีอะจ๋า เออ แล้วซันลงบาสด้วยนะ เริ่มซ้อมอาทิตย์หน้า

แล้วเลิกกี่โมง

หกโมง

โอเค (ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ข้างหลังบ้าง) แล้วฮันท์หละ ลงด้วยหรือเปล่า?

ฮันท์ลงฟุตบอลกับบาสครับ

แล้วซ้อมอาทิตย์หน้าเหมือนพี่ซันหรือเปล่า

ครับ เลิกหกโมงเหมือนกัน

โอเค… แล้วอยู่สีเดียวกัน หรือคนละสี

คนละสี ซันอยู่สีแดง ฮันท์สีฟ้า

อ้าว งั้นก็ต้องแข่งกันเองสิ

คงไม่ได้แข่งหรอกจ๋า ฮันท์เป็นตัวสำรองบาส รุ่นพี่เค้าเอาชื่อมาใส่ให้เต็มเฉยๆ

อ๋อ





“อือ…”

ร่างโปร่งที่ลุกขึ้นมากลางดึกเพราะหิวน้ำ ชะงักเท้าที่ห้องนอนของน้องชาย เมื่อได้ยินเสียงครางเหมือนทรมานของอีกฝ่าย ก่อนจะตัดสินใจ หมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไป “ฮันท์?”

“อือ…”

เรียกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัวสักที เด็กหนุ่มจึงเขย่าปลุกเจ้าของห้องที่ยังครางอยู่เบาๆ “เฮ้ย ฮันท์ ตื่นดิ”

คนโดนเขย่ากระพริบตาปริบๆ มองหน้าของญาติผู้พี่งงๆ “ซัน?”

“เออ กูเอง เป็นไรวะ ครางอือๆ อยู่ได้ ฝันร้ายเหรอ?”

ฮันท์ส่ายหน้า แล้วหลับตาลง งึมงำเบาๆ “ปวดหัว”

มือเย็นๆ เอื้อมมาแตะที่หน้าผากของคนที่บ่นปวดหัวแล้วอุทานออกมา “เชี่ย อย่างร้อนอะ มึงไม่สบายชัวร์ เดี๋ยวกูไปบอกจ๋าก่อน”

คนป่วยรีบเอื้อมมือมาดึงชายเสื้อของญาติผู้พี่ไว้ “ไม่ต้อง อย่าไปกวนจ๋า”

“เอ้า ไม่บอกจ๋าแล้วจะทำไง” ซันถามนิ่วหน้า

“มียาแก้ปวดป๊ะ กินยาก็น่าจะหาย” อีกฝ่ายเสนอเพลียๆ

คนเป็นพี่นิ่งคิดแป๊บหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “เออ ก็ได้ เดี๋ยวกูไปเอามาให้ ทนหน่อยนะ อย่าเพิ่งตายไปก่อนหละ”

“สัส”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ซันหายไปชั่วครู่ก็กลับมาพร้อมยาแก้ปวดสองเม็ดและน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว แล้วถามคนป่วยยิ้มๆ “ลุกไหวป๊ะ ต้องให้กูพยุงมั้ย?”

“ไม่ต้อง กูแค่ปวดหัว ไม่ได้เป็นง่อย” คนป่วยว่า แล้วพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง

คนเป็นพี่หัวเราะหึๆ ก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าคนป่วย…

หยิบยาจากฝ่ามือของซันใส่ปาก รับน้ำมาดื่มตามไปจนหมดแก้ว แล้วฮันท์ก็ล้มตัวลงนอนต่อ ก่อนจะบอกทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ เมื่อได้ยินเสียงขาเก้าอี้ครูดกับพื้นเป็นสัญญาณให้รู้ว่าญาติผู้พี่คงลากมานั่ง “มึงไปนอนเถอะ กูอยู่ได้”

“ไม่เป็นไร กูยังไม่ง่วง” ซันว่า แล้วแอบหาว

ซึ่งอีกฝ่ายก็ลืมตามาเห็นพอดี จึงว่า “ไม่ง่วง แต่หาวจนน้ำตาไหล”

ไหนๆ ก็ไม่มีทางปฏิเสธ เด็กหนุ่มผู้พี่จึงบอกตามตรงไปซะเลย “เออ กูง่วง แต่มึงไม่สบายอยู่ จะให้กูทิ้งไปได้ไงวะ” แล้วก็บอกขำๆ “เกิดมึงตายไปทำไง กูยิ่งกลัวๆ ผีอยู่ด้วย”

“สัส กูจะตายเพราะโดนมึงแช่งนี่แหละ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“งั้นก็มานอนด้วยกัน”

“ฮึ?”

“นั่งอยู่อย่างนั้นทั้งคืน เดี๋ยวก็ไม่สบาย กูขี้เกียจเฝ้าไข้กลับ” ฮันท์ว่า พร้อมกับขยับไปชิดขอบเตียง แบ่งพื้นที่ว่างให้ญาติผู้พี่

ไม่ต้องคิดมาก เด็กหนุ่มเดินหัวซุนไปล้มตัวลงนอนข้างเจ้าของห้อง ดึงผ้าที่อีกฝ่ายแบ่งให้มาห่ม หลับตาลง แล้วงึมงำบอก “ไนท์”

“ไนท์” เด็กหนุ่มเจ้าของห้องตอบ ก่อนจะหลับตาลงบ้าง





+++++imprintlove+++++







“ปรี๊ดดด...”

เสียงกรรมการเป่านกหวีดพร้อมกับทำสัญญาณมือว่าได้แต้มเมื่อลูกฟุตบอลถูกซัดเข้าไปตุงตาข่ายของสีเหลืองดังขึ้นพร้อมกับเสียงเฮของนักเรียนสีฟ้าที่ยืนเกาะอยู่ขอบสนาม รวมถึงนักบาสสีแดงกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ด้วย

“น้องกูๆๆ” นักบาสรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งกระโดดกอดคอเพื่อนอย่างดีใจ

“เออๆ กูรู้ กูรู้จักพวกมึงมาตั้งแต่อนุบาล กูจำมันได้” เพื่อนที่โดนกอดคอประชด ก่อนส่ายหน้างึมงำ “กูไม่เข้าใจพวกมึงสองคนจริงๆ เจอกันทีไร ก็แทบจะแดกหัวกัน ทียังงี้เสือกพามาเชียร์”

“มันเป็นความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องเว้ย ลูกคนเดียวอย่างมึงไม่เข้าใจหรอก” ซันบอก แล้วก็ยักคิ้ว

เด็กหนุ่มเหล่ตามองคนกอดคอ “เหรอ มึงไม่ใช่ลูกคนเดียวใช่มั้ย?”

“เออ ถึงจะลูกคนเดียว แต่กูก็มีน้องเว้ย”

“กูขี้เกียจเถียงกับมึงหวะ ปวดหัว”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”





+++++imprintlove+++++







“มอนสเตอร์!!!”

มองญาติผู้พี่ที่เปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งไปกอดกับสุนัขที่ตนเองเป็นเจ้าของแล้วฮันท์ก็ส่ายหน้าเอือมๆ “ปัญญาอ่อน”

คนขับรถเหลือบมองลูกชายวัยสิบห้าขวบที่ชอบทำตัวแก่เกินวัยแล้วก็ดุขำๆ “ไปว่าพี่”

“ก็มันจริงนี่ครับ ดูดิ เปื้อนไปหมดแล้ว” เด็กหนุ่มเถียง แล้วเปิดประตูรถลงไปบ้าง ก่อนจะเรียกสัตว์เลี้ยงของตน “มอนสเตอร์”

และเมื่อไร้ปฏิกิริยาตอบรับจากโกลเด้น รีทรีฟเวอร์ที่กำลังเล่นกับญาติผู้พี่ของตน เด็กหนุ่มจึงเพิ่มพลังเสียงให้ดังขึ้น “มอนสเตอร์!”

มอนสเตอร์หยุดกิจกรรมที่กำลังทำกับซัน เงยหน้าขึ้นมามองคนที่เป็นนายตัวจริงแว๊บหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปเล่นกับคนที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้าอีกครั้ง

“มันจำได้หรือเปล่า ว่าฮันท์เป็นเจ้าของมัน” ฮันท์บ่นงึมงำ

แปงอมยิ้มกับท่าทางหัวเสียของลูกชาย แล้วเดินอ้อมมายืนข้างๆ “มันคงลืมไปแล้วมั้ง ไม่ค่อยจะเล่นกันมันนี่” ก่อนจะตวัดแขนกอดคอ แล้วบอกเสียงดังให้เด็กหนุ่มอีกคนได้ยิน “ปล่อยให้เด็กๆ เค้าเล่นไปเถอะ เราเข้าบ้านกันดีกว่า”

ได้ยินอย่างนั้น ซันก็ตะโกนคุยกับเจ้ามอนสเตอร์ สุนัขของน้องชายว่า  “ปล่อยให้คนแก่เข้าบ้านไปเถอะ เราเล่นอยู่ข้างนอกดีกว่าเนอะ มอนสเตอร์เนอะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

รอจนคนเป็นพ่อเดินเข้าบ้านไปเรียบร้อยแล้ว ฮันท์ก็หันกลับไปมองสัตว์เลี้ยงและพี่ชาย แล้วตะโกนว่า “ไอ้หมาโง่!”

หยุดกิจกรรมที่กำลังเล่นกันอยู่ ซันจับนิ้วกลางของมอนสเตอร์ที่มองไม่ค่อยเห็นขึ้น แล้วจับปากขยับ พร้อมกับพูดว่า “ไอ้คนงี่เง่า”

“สัส”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”





+++++imprintlove+++++

[MiTo™]

อ๊าาก!!! น่ารัก อ่ะ

[BeeRY]

เด็กๆโตกันหมดแล้ว
เป็นคู่กัดกันด้วยแฮะ แต่ตอนแรกงงเลยว่าจ๋าคือใคร ที่แท้เป็นพ่อจ๋าพลนี่เอง

[why yyy]

ก็ช่วยพี่เขาหน่อยก็ได้นะฮันท์!!

[Ball]

ตอนแรกคิดว่าซันจะเมะนะเนี่ย ที่ไหนได้ 
มีแววเสร็จน้องชัวร์ๆเลย 
น่ารักมากเลยค่ะคุณเรนโบว์ 

[pemiko2012]

 

เด็กๆช่างน่ารัก ฮ่าๆๆๆๆ
อยู่ต่อหน้าพ่อ นี่คนละเรื่องกันเลยนะ

ตอนเด็กๆเรียกพ่อจ๋า ทำไมโตขึ้นมาเหลือแค่จ๋าได้เนี่ย

[arisa_sa]

  :katai2-1:น่ารักอะโตกัน แล้ว :ao5:

[malula]

ดี ๆ กัดกันเยอะ ๆ จะได้รักกันมาก ๆ
แหมะ...ได้อ่านเรื่องเด็ก ๆ แล้วกระชุ่มกระชวย (บ่งบอกวัย)

[route rover]

ดูท่าทางน้องจะกดพี่นะเนี่ย 

[takara]

โอ๊ะโตกันแล้วนี่ เอ แล้วจะชอบกันเองป่ะเนี้ย ส่วนจ๋าเนี้ยพ่อจ๋าน้องพลป่ะ

[mild-dy]

เอ๊ะตกลง ใครกดใคร
น้องกดพี่ รึ พี่กดน้อง   

[maemix]

โตแล้ว
ซัน มีแววว่าจะโดนน้องกดนะ
ทำไมซันกะฮันมาอยู่บ้านเดียวกันได้ล่ะ
เราอ่านข้ามตรงไหนหรือเปล่า ต้องย้อนกลับไปอ่าน

[iforgive]

โตแล้วน่ารักว่ะ  555+  โดนน้องกดแน่นอนงานนี้