ซัน 17, ฮันท์ 15
“เอย…”
เด็กสาวเจ้าของชื่อเงยหน้าจากหนังสือเรียนที่กำลังอ่านทบทวน แล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมอง แต่ไม่พูดอะไร
ซันยิ้มแหยๆ อย่างรู้สึกผิด “โทษนะ มาช้าไปหน่อย พอดีติดซ้อมบาสหนะ”
“ไม่เป็นไร” อีกฝ่ายตอบตึงๆ สีหน้าท่าทางไม่คล้องจองกับคำพูด
“อะ เอ่อ หิวมั้ย เราไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่า” เด็กหนุ่มรีบเสนออย่างเอาใจ ก่อนจะเห็นสายตาของคนเป็นแฟนมองเลยไปที่เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง จึงถือโอกาสแนะนำ “เอ่อ นี่น้องชายซัน ชื่อฮันท์” แล้วบอกฮันท์ “แฟนกะ เอ้ย แฟนพี่”
เด็กหนุ่มคนน้องยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินสรรพนามที่ญาติผู้พี่แทนตัวเอง ก่อนจะโค้งศีรษะให้แฟนของอีกฝ่าย แต่ไม่พูดอะไร
เอยยิ้มให้น้องชายแฟนนิดๆ และไม่พูดอะไรเช่นกัน…
“ร้านนี้มั้ย?”
“ไม่เอา วุ่ยวาย”
“ร้านนี้มั้ย?”
“ไม่เอา แพงไป”
“แล้วร้านนี้หละ?”
“ไม่เอา ไม่อร่อย”
“แล้วร้านนี้หละ?”
ไม่รอให้แฟนของญาติผู้พี่ตอบ ฮันท์ตวัดแขนกอดคอของซัน แล้วลากเดินเข้าไปในร้าน “ป๊ะ กูอยากกิน”
“เฮ้ย เดี๋ยว” ซันพยายามขืนตัวไว้ แล้วหันกลับไปมองเอยที่กำลังทำหน้าหงิกอยู่ที่เดิม ไม่ยอมเดินตาม
ไม่สนใจเด็กสาวอีกคน ฮันท์รั้งพี่ชายให้เดินต่อ พร้อมกระซิบบอก “เดี๋ยวก็ตามมา เชื่อกู”
เพราะเริ่มจะเสียอารมณ์กับความเรื่องมากของอีกฝ่ายแล้วเหมือนกัน ซันจึงเดินไปตามแรงรั้งของญาติผู้น้องแต่โดยดี
“เอย อยากทานไร เดี๋ยวซันเดินไปสั่งให้”
“………”
“เอย…”
ได้ยินน้ำเสียงที่ใกล้จะหมดความอดทนของอีกฝ่าย เด็กสาวจึงจำต้องเอ่ยออกมา “อะไรก็ได้ เอามาเถอะ”
“กูเอาชุด B”
“กูจะถือยังไงหมด มาช่วยกันยกเลย” ซันว่า พร้อมกับดึงคอเสื้อน้องชายให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไปยืนต่อแถวรอสั่งอาหาร
“หึๆ”
หันไปมองเจ้าของเสียง ซันเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามงงๆ “ขำเชี่ยไร?”
“ขำมึงนั่นแหละ” ฮันท์บอกยิ้มๆ ก่อนจะอธิบาย “มึงลืมไปหรือเปล่า ว่าต้องแทนตัวเองว่า ‘พี่’ ?”
“เออใช่” คนเป็นพี่ทำท่านึกได้ ก่อนจะยกมือขึ้นขยุ้มผมสั้นๆ ของตัวเอง “ชิบหายละ”
“ทำไม?”
“เอยไม่ชอบคนพูดหยาบ”
“จริงดิ?”
“เออดิ มึงไม่เห็นเหรอ เค้าเรียบร้อยจะตาย”
“เหรอ?”
เหล่ตามองญาติผู้น้อง แล้วซันก็ถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆ “เออ มึงไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ ว่าแต่จะทำไงดี เค้าต้องได้ยินแน่เลย”
“กลัวไร มึงก็เนียนๆ ไปดิ เค้าโกรธอยู่ คงไม่สนใจหรอก”
“อืม…”
“จริงๆ เอยไม่อยากจะทานเลยนะ อาหารขยะแบบนี้” เด็กสาวเอ่ยออกมาเมื่อซันนำถาดใส่ไก่และเบอร์เกอร์มาวางที่กลางโต๊ะ
ได้ยินคำของคนเป็นแฟน ซันก็ได้แต่ทำตาปริบๆ พูดอะไรไม่ออก
คนที่เดินตามหลังมาไม่พูดอะไร วางถาดที่ถือมาไว้บนโต๊ะ หยิบจานอาหารชุดที่ญาติผู้พี่ซื้อให้คนเป็นแฟนมาถือไว้ แล้วเดินเอาไปทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ แล้วลงมือรับประทานอาหารชุดที่ตนสั่งมาโดยไม่สนใจใคร
“เฮ้ย ทำไรวะ?” ซันถามด้วยความตกใจมากกว่าโกรธ
คนเป็นน้องเลิกคิ้วขึ้น แล้วตอบหน้าซื่อ “ก็แฟนมึงบอกไม่ชอบกินอาหารขยะ มึงจะไปบังคับเค้าทำไมหละ”
และยังไม่ทันที่ซันจะพูดอะไรต่อ เอยก็ลุกขึ้นยืนพรึ่บ มองหน้าฮันท์โกรธๆ ก่อนจะหันไปบอกคนที่ยืนอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ข้างๆ “ไม่ต้องโทรไปแล้วนะ” แล้วเดินลิ่วๆ ออกจากร้านไป
“เอย เดี๋ยว”
ดึงแขนของญาติผู้พี่ที่กำลังจะวิ่งตามอดีตแฟนไป ฮันท์บอก “ไม่ต้องตาม เดี๋ยวก็กลับมาเอง เชื่อกู”
“แล้วถ้าไม่กลับหละ?” ซันถาม แต่ก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะตามแรงรั้งของอีกฝ่าย
ฮันท์ยักไหล่ “ก็ดีแล้วไง”
“อ้าว สัส”
“หึๆ” เด็กหนุ่มหัวเราะขำ พร้อมกับเอนหลบฝ่ามือของพี่ชาย แล้วทำหน้าจริงจัง “ขอกูพูดอะไรอย่างได้ป๊ะ”
“ถ้ากูบอกไม่ มึงจะยังพูดอยู่มั้ย?”
“พูด”
“เออ งั้นก็พูดเหอะ” ซันตอบปลงๆ หยิบน่องไก่จิ้มซอสที่อยู่ในจานของฮันท์
คนเป็นน้องยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดช้าๆ ชัดๆ “รสนิยมผู้หญิงมึงห่วยมาก ขอพูดเลย”
“ไม่ต้องขอหรอกสัส เล่นพูดขนาดนี้”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
+++++imprintlove+++++
"ปึ๊ก" เสียงลูกบอล ของเล่นเจ้าฮันเตอร์ลอยไปกระทบศีรษะของคนที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ตรงโต๊ะเตี้ยหน้าทีวีในห้องนั่งเล่นชั้นสอง
"......."
"ปึ๊ก" เสียงลูกบอล ของเล่นเจ้าฮันเตอร์ลอยไปกระทบศีรษะของคนที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ตรงโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี ครั้งที่สอง
เด็กหนุ่มเจ้าของศีรษะที่ถูกประทุษร้ายเหลือบมองคนทำที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เล่นกับเจ้าฮันเตอร์เฉยอย่างหงุดหงิด แต่ไม่พูดอะไร หันกลับไปทำการบ้านต่อ
"ปึ๊ก" เสียงลูกบอล ของเล่นเจ้าฮันเตอร์ลอยไปกระทบศีรษะของคนที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ตรงโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี ครั้งที่สาม
"ซัน" ฮันท์เรียกชื่อคนที่ยังไม่เลิกเล่นเป็นเด็กเสียงรอดไรฟัน
เจ้าของชื่อหันมามองคนเรียกหน้าซื่อ "ฮึ?" แล้วก็ขว้างลูกบอลไปใส่คนเป็นน้องอีก
แต่ฮันท์รับไว้ได้ แล้วขว้างกลับ...
"ระวัง!!!" ซันอุ้มเจ้าฮันเตอร์ไว้แล้วกระโดดข้ามไปแอบอยู่ข้างหลังพนักพิงโซฟา
ส่วนคนเป็นน้องก็ได้แต่กลอกตาไปมากับความโอเวอร์แอ็คติ้งของพี่ชาย "ปัญญาอ่อน"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ซันหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะคลานไปหยิบลูกบอลที่อีกฝ่ายขว้างพลาดมาถือไว้ แล้วเตรียมขว้างใส่ญาติผู้น้องอีกครั้ง
ฮันท์ชี้หน้า พูดเสียงจริงจัง "ขว้างมาอีก กูจะกระโดดถีบให้"
ชะงักแขนค้าง เด็กหนุ่มคนพี่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน โดยมือข้างหนึ่งยังคงอุ้มเจ้าฮันเตอร์ที่พยายามดิ้นหนีสุดชีวิตไว้ ก่อนจะชี้หน้าฮันท์ด้วยมือข้างที่ถือลูกบอล แล้วตะโกนออกมา "Don't! Stop! Me! Now!"
ชายหนุ่มสองคนที่เพิ่งกลับมาจากธุระนอกบ้านชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของลูกชาย
"เกิดไรขึ้น?" ตาวันเลิกคิ้วถามคนเป็นแฟนที่กำลังกลอกตาไปมาคล้ายกับหลานชาย
"เดี๋ยวก็รู้" สุรพลตอบ แล้วก้าวนำขึ้นบันได้ไปที่ห้องนั่งเล่นชั้นสอง ทันเห็นลูกชายกำลังชี้หน้าน้อง ตะโกนท่อนฮุคเพลงฮิตของ Queen พร้อมกับโยกศีรษะไปด้วย...
ซึ่ง 'กวนตีน' คงเป็นคำจำกัดความที่เหมาะสมกับท่าทางของเด็กหนุ่มที่สุดในความเห็นของตาวัน
"Don't stop me now
I'm having such a good time
I'm having a ball
If you wanna have a good time
Just give me a call
'cause I'm having a good time
Yes I'm having a good time
I don't wanna stop at all!!!"
"อะแฮ่ม"
"จ๋า!!" เสียงตื่นเต้นของฮันท์ หน้าตาประมาณว่า 'มาก็ดีแล้ว เอาไอ้บ้านี่ไปเก็บหน่อย'
"อ้าว จ๋า ไมรีบกลับอะ?" เสียงแหยๆ ของซัน
"ก็รีบกลับมาดูว่าซันแกล้งอะไรน้องไง"
"โห จ๋าอะ ทำไมมองลูกตัวเองในแง่ร้ายยังงั้นหละ?" ซันพูดหน้าเศร้า
"แล้วปกติซันมีแง่ดีให้จ๋ามองด้วยเหรอ?" ชายหนุ่มถามยิ้มๆ
"พูดกันขนาดนี้ ตัดพ่อตัดลูกกันเลยดีกว่ามั้ย?" เด็กหนุ่มจิ๊ปากประชด ส่วนเท้าก็ค่อยๆ ลากไปที่ประตูอีกด้านที่ตาวันไม่ได้ยืนอยู่ แล้วกระโดดผลุงไปยืนที่นอกห้อง แต่โผล่ศีรษะของตัวเองและเจ้าฮันเตอร์เข้ามา จับเท้าหน้าของเจ้าฮันเตอร์ชี้กราด ก่อนจะตะโกน "Don't! Stop! Me! Now!" แล้วหลบแว๊บ วิ่งตึงๆ หายลงไปข้างล่าง
สามหนุ่มที่เหลือได้แต่มองหน้ากันแล้วส่ายหน้าปลงๆ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน
"ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!"
+++++imprintlove+++++
และแล้ว คนเขียนก็ไร้สาระไปวันๆ
Thanks malula
หัวข้อ: [Babble Story] - Imprint Love - จบบริบูรณ์ ย้ายได้เลย (อ่าน 327826 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก