หัวข้อ: >> กอด~ ตอนพิเศษ แมวเมา กับความลับ P.26 25/12/13

[kitty08]

ค้างอย่างแรงจ้ะ ทำงี้ได้ไงคุณทัด รีบกลับมาด่วนเลยน่ะ รอติดตามอย่างใจจดจ่อเลยน่ะ

[lazat.mchub]

งะ 

[Tassanee]

เห็นแก่.....คนที่ค้างมาจาตอนที่แล้ว  โฮะๆๆ เลยมาต่อ  ซีนอารมณ์  ให้ค่ะ   



ตอน ...  เวลาที่เหลือ



“อื๊อ~.....อ่ะ.....อ๊าาาาาาาา ...  ภ..ภาคพอก่อน”   ผมครางปนหอบ สองมือดันยิ๊กๆ ที่ไหล่กว้างเพื่อให้ริมฝีปาก

คนตัวใหญ่กว่าหลุดออก

“หวานจัง” ภาคกระซิบแผ่วเบา  ก่อนจะซุกจมูกคมเข้าที่ซอกคอผม ซุกไซร้ ไล้เล็ม จนมาถึงติ่งหู ลิ้นร้อนค่อยๆ สอด

เข้าไปในรู  จนผมต้องหดคอหนี มือที่ดันอยู่อ่อนยวบลงทันที  กลายเป็นจิกแน่น ลงเล็บหนักๆ เพื่อบรรเทาความเสียวแทน

มือแข็งแรงลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกผม ก่อนจะดันเสื้อนอนตัวบางเลิกขึ้นโชว์ ยอดอกที่แข็งชูชัน ไม่ไว้หน้าเจ้าของ

คนเอาแต่ใจเลยได้ที อ้าปากงับเบาๆ ก่อนจะลงลิ้นรัว  ทำผมแอ่นอกหวือ รับสัมผัสคนตรงหน้า  สองมือคว้าโอบกอด

ที่ลำคอของอีกฝ่ายแทบไม่ทัน 

“อื๊อออออ~  ย....อย่า  เดี๋ยวพ่อกับแม่ได้ยิน” ได้แต่ห้ามคนเอาแต่ใจจนเสียงหลง  ทั้งที่ร่างกายกับตอบสนอง

อีกฝ่ายเป็นอย่างดีไม่มีการขัดขืน  ภาคเงยหน้าขึ้นมายกยิ้ม....ทำตาเจ้าเล่ห์  นี่ผมพลาดอะไรไปรึเปล่า? 


“แสดงว่า....ถ้าพ่อกับแม่ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรงั้นสิ?”  เอ่ยถาม  แล้วยิ้มทั้งปากทั้งตา ดวงตาคมยังจ้องมาที่ผมนิ่งรอคำตอบ


เล่นเอาร้อนๆ หนาว ๆ  ไปไม่เป็นเลยทีเดียว


“ก็....”  ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ  หาทางออกไม่เจอ 

“ก็อะไรหืม?”   อีกฝ่ายยกยิ้มหัวเราะชอบใจใหญ่ที่ดูจะไล่ต้อนผมจนจนมุมได้

“ก็ไม่รู้ไง โว๊ะ ภาคนี่ถามอะไรไม่รู้เรื่อง”  เมื่อจนแต้ม....เลยต้องแกล้งเหวี่ยงใส่   ทำตาดุใส่อีกฝ่าย  .... แต่เหมือนภาค

จะไม่กลัวสักนิด  เห็นแต่สนุกยิ้มจนแก้มแทบปริ

“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรนี่   มีเรื่องอื่นน่ารู้กว่าตั้งเยอะ”  ภาคว่า  เลื่อนมือมาดึงมือผมลงไปในทิศทางที่ต่ำกว่า

“........”   ได้แต่เก็บงำความสงสัย

.

.

.


.

“>/////<”   อ้าปากค้าง  กับสิ่งที่พองโตอยู่เต็มมือ







“ทีนี่รู้รึยังครับ? ดีจังนะวันนี้ไม่มีใครอยู่เลย กว่าจะกลับก็คงพรุ่งนี้เย็นๆ” ภาคยิ้มเจ้าเล่ห์  ก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ 

แล้วประทับจูบแสนหวาน ได้แต่จิกเล็บที่ไหล่อีกฝ่ายแน่นเพื่อเป็นหลักยึด   

.

.

.

“ช่วยหน่อยนะครับคนดี  ภาคไม่ไหวแล้ว ” เสียงกระซิบแหบพร่า คราคร่ำไปด้วยอารมณ์รัญจวนทำผมเริ่มร้อนไปตามอีกฝ่าย

หัวใจเต้นรัว กระแทกแรงซะจนคิดว่าจะทะลุมานอกอก  ค่อยๆ สอดมือเข้าไปในกางเกงด้วยการนำพาของคนเอาแต่ใจ

“อ่า~”   ภาคครางเสียงต่ำ  แค่ผมลูบไล้ตามท่อนลำผิวแผ่ว  ริมฝีปากหนาเม้มแน่น เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็น

ปกติได้แต่ครางเสียงหลง หลับตาพริ้มให้อีกฝ่ายบำรุงรัก  แต่ครั้งนี้มันต่าง....เพราะคนครางเสียงสั่นอยู่ตอนนี้

.............เป็นภาค...........ไม่ใช่ผม  .................

ยิ่งเห็นสีหน้าเสียวซ่านแทบขาดใจ ใบหน้าหล่อเหล่าเชิดขึ้นมองเพดาน สองมือจิกแน่นที่ผ้าห่มหนา ครางเสียงต่ำเป็นระยะ

ผมเลยเผลอ......ลูดมือขึ้นลงอย่างเร็ว  ภาคสูดปากหนักๆ อยู่หลายครั้ง  ใบหน้าแดงซ่านตามภาวะอารมณ์  ยิ่งทำให้ผม

รู้สึกเหนือกว่า  เป็นครั้งแรกที่ภาคจะอยู่ใต้อำนาจของผม.... อยากทำให้อีกฝ่ายดิ้นเร่าๆ สำลักความสุขมากกว่านี้อีก


ผมผลักภาคให้นอนลงด้านข้าง อีกฝ่ายก็ทิ้งตัวนอนแต่โดยดี เรี่ยวแรงที่มีดูจะลดน้อยถอยลง  มือของผมยังขยับไม่ได้หยุด

ก่อนจะค่อมตัวทาบทับอีกฝ่าย 
“แพน”  เสียงภาคเรียกแผ่วเบา สอดมือลูบไล้ตามลำตัวผม  ยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ มีเสน่ห์เหลือร้าย  .....  แค่เวลาปกติ

ผมก็แทบละลายลงไปกับพื้นอยู่แล้ว  แต่ในเวลานี้...เวลาที่ภาคดูเซ็กซี่ทั้งสีหน้าและแววตา

ทำผมรุ่มร้อนจนแทบจะมอดไหม้ไป ณ บัดเดี๋ยวนั้น  ก้มลงไปจูบริมฝีปากหนาของอีกฝ่าย ดูดกลืนลิ้นของกันและกัน


สำลักความสุขแทบบ้า  ละมือออกจากท่อนลำ  .....  แม้อีกฝ่ายจะส่งขุนฆ้อนให้รู้ว่าหงุดหงิด ก็ไม่ทำให้ผมเปลี่ยนใจ

ภาคลากมือจะมาแทนที่มือผม  แต่ผมจับและกดมันไว้  อีกฝ่ายมองด้วยสายตาขุ่นเคือง  ผมยกยิ้ม...ยักคิ้วน้อยๆ ให้อีกฝ่าย
โน้มตัวลงไปด้านล่าง  เสียงร้องปรามเบาๆ ดังเล็ดลอดมาจากปากของอีกฝ่าย

“อย่า...สกปรก”  ทั้งที่ต้องการแทบแย่  แต่ก็ยังแคร์ผม   มองอีกฝ่ายยิ้มๆ ก่อนจะแตะลิ้นที่ปลายยอดฉ่ำเยิ้ม  แล้วครอบ

ปากคลุมท่อนเอ็นจนสุดความยาว  ภาคครางกระเส่าบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน

“อ๊ะ....อ่าาาาา~  แพน....แพนครับ ”   ผมก้มหน้าก้มตาทำรักให้อีกฝ่าย อมท่อนลำที่อวบอูมได้ที่  ลูดขึ้นลงเป็นจังหวะ

ไล้ลิ้นตามลำเพิ่มความเสียว  มือแข็งแรงของใครบางคนกำลังสอดเข้ามาในเรือนผม กดหัวผมให้อมท่อนอูมจนมิดลำ

ทำผมสำลักจนต้องคายออก อีกฝ่ายหันมามองด้วยแววตาตื่นนิด ๆ 


“ขอโทษนะแพน.”   ภาคดึงขึ้นไปจูบ ก่อนจะผละออกในที่สุด

“ภาคไม่อยากมีความสุขคนเดียว” 

“ไม่เป็นไร แพนอยากทำให้ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่แพนได้ทำให้ภาค”

“อื๊อ~  ขอบคุณนะ  แต่ภาคก็อยากให้เรามีความสุขไปด้วยกันนะ”

“ต...แต่แพนยังไม่พร้อมอ่ะ”   ภาคดึงผมไปกอด

“ไม่ต้องใส่ก็ได้นี่ ...”

“แล้วจะให้ทำยังไงหล่ะ?”

“แค่แพนสลับด้านกลับที่คล่อมภาคอยู่ก็พอ  หันสะโพกมาทางนี้สิ  นั่นแหล่ะ  แพนก็หันไปด้านล่างสิ ครับคนเก่ง

ที่นี่ช่วยภาคต่อนะครับ นะนะนะ”  ผมก้มหน้าลงไล้ลิ้นสัมผัสกับท่อนอวบ ก่อนจะอมมันทั้งลำ  ได้ยินเสียงคราง


.

.
.

.

“อือออ~”   ....  จากปากของ....................ตัวเอง..................  หันไปมองกลับหลังเห็นอีกฝ่ายกำลังดูดเม้ม บวบกลางลำตัว

ผม

อย่างเมามัน  ปลายลิ้นภาคแตะมันตรงยอด ผมเสียงจนต้องหดลำหนี   ภาคค่อยๆ ดูดกลืนของผม ก่อนจะลงมือดูดดุน

อย่างตะกละตะกลาม  ราวกับเป็นขนมหวานชั้นเอก  เล่นเอาผมแทบหมดแรง  ภาคดันให้นอนลง ตะแคงตัวเข้าหากัน

ต่างฝ่ายต่างละเลงลิ้น เลียของ  งัดกลเม็ดเด็ดพรายที่จะสรรหามาได้  ราวกับนี่คือการแข่งขันนานาชาติ  ถ้าจะต้องแพ้...

ก็อย่าให้เสียชื่อ   อย่าให้อีกฝ่ายมาตีหน้าว่า.......ไก่อ่อน แม้ประสบการณ์จะน้อย แต่ไม่ด้อย...ลีลา (หนังAV)


ตะโบมดูด ตามที่ตัวคิดว่าแซบ  จนได้ยินแต่เสียงครางระงมของแต่ละฝ่าย  ทั้งเพลิดเพลิน  และเร่าร้อน จนสุดท้าย ....

สุดจะต้าน สวรรค์แห่งหฤหรรษ์ที่อีกฝ่ายบรรจงมอบให้  พ่นน้ำรัก  ...สีขาวขุ่น   ส่งกลิ่น “รัก”  รัญจวนใจ  ในริมฝีปาก

ของกันและกัน     ค่อยๆ ดูดกลืน  สเน่หาที่ปรารถนามาแสนนาน  ดูดกลืนทุกหยาดหยด ...

ก่อนจะละริมฝีปาก  นอนกอดกันและกัน.......  ถึงไม่ได้  “ร่วมรัก”    ด้วยการสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว   

แต่ความสุขที่ถาโถมอยู่นี่    ก็ดีเพียงพอ....ดังที่ใจปรารถนา  ได้แต่ตะกองกอดกันและกัน......ให้มั่นคง


.

.

.

สำหรับพรุ่งนี้.......ที่ชีวิตต้องเดินต่อ   แม้จะน่ากลัว.....หรือน่าหวาดหวั่น  อย่างน้อย....หัวใจกับความรู้สึกที่ตรงกันอยู่นี่

ก็กำลังกลายเป็นเครื่องพันธนาการ  “ความรัก”  ระหว่างเราสองคน   ที่ผมเชื่อว่า.......วันข้างหน้าก็คง....

ไม่มีวัน......ที่มันจะ สูญสลายลงไปได้

[Naenprin]

ภาคและแพนน่ารักมากค่ะ เนื้อเรื่องเรื่องนี้น่ารักมากเลย สามปคคแปปเดียวเอง ภาครอได้อยู่แล้ว

[maru]

แพนคิดมาก ภาคก็คิดมากไม่ต่างกัน เพราะรักกันมากนี่นะ ดีแล้วที่คุยกัน

[kitty08]

น่ารักเสมอสำหรับเรื่องนี้ ยังไงเป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียน+ภาค+แพน น่ะจ้ะ สู้ ๆ จ้ะ
รอน่ะจ้ะ

[Tassanee]

ตอน   จากลา



ในที่สุดเวลาของการจากลาก็มาถึง.......  ไม่ใช่ว่าอยากมายืนอยู่ตรงนี้ที่สนาบินสุวรรณภูมิ  แล้วรอส่งใครคนหนึ่งที่ให้จากไป

เจ็บ..............พอๆ กับ เอามีดมากรีดที่หัวใจ   สองครอบครัวมาพร้อมหน้า ลุงจีกับป้าอรจะบินไปพร้อมกับแพนด้วย 

เพราะต้องไปจัดการเรื่องเรียนต่อให้เรียบร้อย  พ่อกับแม่ผมก็กำลังยืนรอ... เหล่าผู้ใหญ่ยังคุยกันด้วยน้ำเสียงปกติ เพราะ

อีกไม่กี่วันลุงจีกับป้าอรก็กลับมาแล้ว  มีแต่ใครบางคนเท่านั้นที่ผมอยากรั้งให้อยู่แทบขาดใจ  แต่ก็ยังหาเหตุผลดีๆ ไม่ได้สักข้อ

เพื่อจะดึงน้องไว้ เรากุมมือกันแน่นตลอดทางจนถึงตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น   ต่างคนต่างเงียบมองหน้ากันรู้อยู่แก่ใจดีว่าต่างก็ยัง


ต้องการกันและกันในรูปแบบไหน  ไม่ได้มีหยดน้ำตา.....แต่ความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมอยู่นี่แทบจะล้นทะลัก  ความเสียใจ...

ความเจ็บปวดที่กำลังรุมเร้าอยู่นี่..........อย่าให้อะไรมาสะกิด  แค่เพียงนิด.......แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ความอดกลั้นที่มี

ก็คงไม่อาจทานทนไหว  อีกฝ่ายก็คงเหมือนกัน....นัยตาแดงก่ำของแพน มันบ่งบอกได้ดีถึงความเจ็บปวด  เสียใจไม่แพ้กัน

ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของเราสองคน  คำพูดมันจุกอกพูดไม่ออก คงเหมือนๆ อาการน้ำท่วมปาก

ร่ำลากันอยู่นานสุดท้ายก็ต้องเช็คอิน  ผมกับครอบครัวยืนมองอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น พ่อกับแม่ยืนยิ้มโบกมือบ๊ายบาย

สำหรับฮันนีมูนรอบที่เท่าไหร่ไม่ทราบด้วยสีหน้าสดชื่น กึ่งๆ แซวที่รอบนี้ไปไกลถึงอเมริกา  ป้าอรกับลุงจีก็เหมือนกัน

ที่ยิ้มตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่สดใจไม่ต่างกัน   ไม่เหมือนผมกับแพนที่ยังต้องอดทนกับความรู้สึกเจ็บๆ นี่ จนแทบจะทนไม่ไหว

หันมาสบตากันเป็นระยะ ..... เพียงเพื่อจะจดจำใบหน้าของอีกฝ่ายให้ชัดเจนในความทรงจำ   ผมมองน้องค่อยๆ เดินจากไป


....นี่ผมฝันไปรึเปล่า เมื่อสองวันที่แล้วเรายัง “นอนกอดกัน”  อยู่บนเตียง  พึ่งจะบอกคำรัก พึ่งจะได้ทำตัวเป็นเจ้าของเจ้าของ

แม้แต่เมื่อวานนี้....เรายังถ่ายรูปด้วยกัน  กินไอศกรีมด้วยกัน  เล่นเครื่องเล่นมากมายในสวนสนุก   พึ่งถ่ายรูปสติกเกอร์ด้วยกัน

เลือกกรอบชมพู  ตรงกลางอกมีรูปหัวใจสีหวาน  กุมมือกันแน่นทั้งๆ ที่ในภาพนั้นไม่เห็นซะหน่อย  แต่....เราก็รู้กันอยู่สองคน

ทำอะไรด้วยกันตั้งมากมาย  ผมมองไปยังอีกฝ่ายที่อยู่ไกล แต่ยังพอมองเห็น....น้องก็หันมาเช่นกัน กำลังจะก้าวขึ้นบันไดเลื่อน

ขึ้นไปชั้นสองเพื่อเข้าสู่โซน immigration ไอ้ตัวเล็กชะงักเท้ากึก ไม่ยอมก้าวขึ้นซะงั้น ในขณะที่ป้าอรกับลุงจีก้าวขึ้นไปแล้ว

ทั้งคู่กวักมือเรียกแพน อีกฝ่ายส่ายหน้าไปมา หันมามองหน้าผมก่อนจะหันไปคุยอะไรกันสักอย่างที่ผมไม่ได้ยิน เห็นคุณลุง

คุณป้ามองหน้ากัน ก่อนจะก้มลงมาพยักหน้าอีกครั้ง  ไอ้ตัวเล็กก็วิ่งถลาออกมา.....มุ่งมาทางนี้   ที่ๆ ผมยืนอยู่

“ฮ่าๆ  ฮ่าๆ...  ว่าแล้วเชียว”  เสียงหัวเราะแว่วๆ ที่ดังอยู่ใกล้หู ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเสียงพ่อ ที่กำลังขำอยู่กับแม่

.

.

ไม่อาจละสายตาได้ ร่างบางๆ ที่กำลังวิ่งสุดกำลังตรงมาหาผม  ผมกางแขนออกโดยอัตโนมัติแค่สามเมตรเท่านั้น เป็นรอคอย

แม้จะแค่เริ่มต้นกลับทรมานสิ้นดี หนึ่งนาที.......มันมีกี่ชั่วโมงกันนะ   ทำไมเวลาถึงได้ผิดเพี้ยน ทุกอย่างดูยาวนานจนแทบ

ทนไม่ไหว ราวกับหนึ่งนาทีมีหน่วยเวลาเป็นชั่วโมงกระนั้น   ภาพทุกอย่างดูเชื่องช้า  ไอ้ตัวเล็กวิ่งมาถึงตรงหน้าแล้ว

ด้วยอาการหอบเหนื่อยหากแต่ก็ไม่หยุดวิ่ง  ใบหน้าแดงจัด นัยตาแดงก่ำมีน้ำตาคลอหน่วย กระโดดเทคตัวลอยอยู่ในอากาศ

ผมอ้าแขนกว้างขึ้นไปอีก ยื่นมือไปข้างหน้าคว้าตัวอีกฝ่ายมาโอบกอดปลอบขวัญ  แรงเหวี่ยงจากการวิ่งแล้วกระโดด ทำให้ผม

ต้องหมุนตัวเป็นวงกลมเพื่อให้เราทั้งคู่ไม่ล้มคว่ำคะมำไป

“ภาค ฮือๆ ....”  ไอ้ตัวเล็กงอแงอยู่ในอ้อมกอดผม  ผมกอดน้องแน่นมาก  แพนก็เหมือนกอดกันแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก

“อือ...ตั้งใจเรียนนะ  รีบๆ กลับมาหล่ะ ภาครออยู่”  ผมว่าเสียงเครืออดที่จะน้ำตาไหลตามอีกฝ่ายไม่ได้  ความรู้สึกที่ถูกปิดซ่อน

ตอนนี้ไม่อาจจะเก็บงำต่อไปไหน  เลยต้องปล่อยให้น้ำตามันไหลไม่อายใครสักคน


“ฮึกๆ ...อือ จะตั้งใจเรียน ฮึกๆ จะรีบกลับ”  ไอ้ตัวเล็กที่สะอื้นไห้อยู่ในอ้อมกอดผม

“ภาครู้ว่าแพนทำได้”

“จะคิดถึงภาคทุกวันเลย ฮึก ๆ  คิดถึงแพนด้วยนะ  อย่าลืมกัน”

“อืม... ไม่ลืมหรอก  ทำยังไงก็ไม่ลืม  รีบๆ กลับมาหล่ะ......จะรอ”

“อือ...รอนะ”

“ครับ ....  อย่าลืมแล้วกัน”

“อือๆ ไม่ลืม   ....... ต้องไปแล้วนะ”  ไอ้ตัวเล็กดันตัวออกจากอกผม  มองหน้ากัน......  ผมเลยโน้มตัวไปกระซิบที่ใบหู




.

.

.

“รักนะครับ”  แค่พอให้ได้ยินกันแค่สองคน    แอบหอมแก้มอีกฝ่ายเนียนๆ   ไอ้ตัวเล็กยิ้มกว้าง...  ทั้งที่ใบหน้าฉาบไปด้วยน้ำตา

ผมไล้มือเช็ดที่แก้มน้องเบาๆ  ก็แค่อยากยื้อเวลาให้ยืดไปอีกสักนิด

“ตัวเองก็ร้องไห้เหมือนกัน”  แพนว่า  เช็ดหน้าให้ผมตอบ   กำลังจะหันหลังกลับไป ....  แต่ผมรั้งไว้  อีกสักคำที่ผมอยากฟัง

น้องหันมายิ้มเจ้าเล่ห์   เดินเข้ามากอดผมเบาๆ

.

.


.
.

“รักเหมือนกันนะครับ ”     ผมดีใจจนอยากร้องไห้  .....  ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่บอกรักกัน  แต่ความรู้สึกว่าตัวเองเป็น

เจ้าของหัวใจของอีกฝ่าย  จนหมดหัวใจเช่นกันก็พึ่งจะวันนี้  วันที่ต้องจาก...  ต้องเจ็บ  แต่...ทุกอย่างที่สงสัยใคร่รู้ ก็ปรากฎ

ชัดเจน ทั้งสีหน้า  ท่าทาง  แววตา ทุกๆ อย่าง น้องกำลังบอกผมว่ามีผม  “เป็นเจ้าของคนเดียว” 


“ครับ”   ตอบรับความรู้สึกด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี
.
.
.
ไอ้ตัวเล็กหันหลังกลับวิ่งกลับไปจุดเดิมที่จากมา คุณลุงกับคุณป้าดูจะส่ายหน้าอย่างระอา แต่ก็ดูจะแอบขำกันคิกคัก

ไอ้ตัวเล็กขึ้นบันได้เลื่อนจนถึงคุณลุงกับคุณป้าแล้ว  ทุกคนหันมาโบกมือลาอีกครั้ง   ผมและพ่อกับแม่โบกมือตอบ

.

.

ทุกๆ อย่างค่อยๆ กลืนหายไปกับฝูงชน  แม่เดินมายืนข้างโอบกอดไหล่ผมอย่างปลอบใจ  ผมหันไปยิ้มตอบเศร้าๆ  พ่อเอง

ก็เดินมายืนข้าง ตีหัวผมเบาๆ   มองผมยิ้ม ๆ  ไม่ได้มีคำพูดใด  .....  แค่นี้ก็เข้าใจดี

“ป่ะ   กลับกันได้แล้ว”  ผมถึงได้ตัดใจละสายตาจากที่ว่างเปล่าที่น้องเคยยืน เดินตามพ่อกับแม่ไปยังลานจอดรถ

คอยพร่ำบอกตัวเองในใจ  ในเมื่อน้องเองก็พยายามจะพัฒนาตัวเองให้ก้าวหน้า  เดิมตามฝันของตัวเอง  ผม...ก็ไม่ควร

จะละทิ้งความฝัน  จะพยายามๆ ไปพร้อมๆ กัน เพื่อที่วันหน้ากลับมา  เราจะได้ร่วมยินดีให้แก่ความสำเร็จของกันและกัน

ผมเองก็จะตั้งใจรอวันนั้นเช่นกัน

[maru]

นึกว่าแพนจะไม่ไปแล้วนะเนี่ย พ่อแม่ภาคกับแพนรู้หรือเปล่าเรื่องภาคแพนเนี่ย

[nunnan]

 

[kitty08]

ลาจากกันได้อย่างสวยงาม  ยังไงตอนหน้าคงได้กลับมาเจอกันอีกน่ะ

[yeyong]

เฮ้อ! แต่สมัยนี้เทคโนโลยีสื่อสารก้าวหน้าจะตาย
ยกเว้นแพนจะยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้

[Naenprin]

เฮ้อ แล้วแพนก็ไปเรียนเมืองนอกจนได้ แต่ก็ยังมีฉากน่ารัก น่ารักให้เราได้ชื่นใจ รอตอนต่อไปนะคะ

[Tassanee]

ต้องขออภัยนะคะ ที่หายไปนานงานเยอะจริงๆ  ทั้งงานบริษัท และงานส่วนตัว

หุหุหุ  .....  ไปต่างจังหวัดเสียหลายวัน  >>> แอบไปโอนบ้านหลังแรกในชีวิต (ใครอยากรู้เหรอ?)

โอนเสร็จ เอ๊ะ เราเป็นหนี้แล้วสินะ  (แม้จะไม่ใช่หนี้รักก็ตาม)   เพ้อเจ้อตลอด  มาอ่านกันต่อดีกว่าค่ะ




ตอน    คิดถึง~


“คิดถึง”

“อืม...  มากกว่าอีก”

“ไม่จริงอ่ะ  ภาคมากกว่า”

“ไม่จริง  ..  แพนมากกว่า”

“อยากกอด.”

“ยังงี้ตลอดแหล่ะ ฮ่าๆ”

“อยากกอดๆๆๆๆๆ”

“อยากจูบๆๆๆๆๆๆ”

“มาม่ะ ...จ๊วบบบบบบบ”

“ฮ่าๆ   เห็นคนบ้าจูบกล้องด้วย”

“ชิส์  อย่าๆ ทำตอบเลย”

“ได้ครับๆ  ที่รัก  จุ๊บๆ...  แค่นี้ก่อนนะต้องไปป้าช่วยที่ร้านแล้ว เมื่อกี้โรเบิร์ตมาตามแล้ว”

“แพน?”

“คร๊าบบบบ”

“อย่าเข้าใกล้มันมากนัก”

“คิดมากน่าภาค.... ไปนะ.”

“...........”

“ไปแล้วนะครับ...... ที่รัก”

“ครับ”    ภาพหน้าจอของแพนถูกปิดลง .....  เหลือเพียงผมที่นั่งหน้าหงิกอยู่หน้าจอ ผ่านไปแล้ว 2 ปี ไวยังกับโกหก ผมกับแพน

คุยกันทุกวันก็ได้แค่นี้แหล่ะไม่เกิน ครึ่งชั่วโมง หรืออย่างเก่งก็ชั่วโมงหนึ่ง ความรู้สึกผมยังคงเดิม.....หัวใจดวงเดิมที่...

ยังคิดถึงเหมือนเดิม  อยากกอด...  อยากจูบ.....  อยากสัมผัส  ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้  โดยเฉพาะไอ้โรเบิร์ตอะไรนั่น !!

ตลอดเวลา 2 ปีที่ผ่านมา ผมเห็นมันวนเวียนอยู่ข้างๆ แพนตลอด  สายตามันที่มองแพน  ไม่บอกก็รู้..... 

หึ!! ทำไมผมจะดูไม่ออก แม่ง.....ก็เพราะมันเป็นสายตาแบบเดียวกับผมที่มองแพน  สายตาที่ทั้งรัก ทั้งหวงแหน

อยากเป็นเจ้าของคนตรงหน้า แต่ดูเอาเถอะไอ้ตัวเล็กของผม ...  ก็พาซื่อ  ไม่เคยคิดว่าไอ้นี่จะมาชอบมาหลงตัวเอง 

ที่มันกอด ก็เพราะมันเป็นฝรั่งเลยแสดงออกมาแบบนี้ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ  แพนเคยบอกว่ามันมีแฟนแล้ว

เป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม เคยเจออยู่สองสามหนตอนที่มันพามาที่ร้านป้า  เลยหันมาต่อว่าผมว่าอย่าคิดมาก .....

สำหรับน้องไอ้โรเบิร์ต  มันก็แค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นเอง  แล้วสำหรับมันหล่ะ?  คิดกับน้องเหมือนกันรึเปล่า?

แพนต้องเรียนภาษาเพิ่มอยู่ครึ่งปี  ก่อนจะเข้าเรียนในโรงเรียนที่ติดต่อไว้ได้ ต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก

แม้ก่อนไปจะเรียนภาษาที่นี่ล่วงหน้าไปแล้ว แต่...พอถึงเวลาใช้จริงมันก็ยังไม่พอที่จะให้ไปนั่งเรียนคลาสเดียวกันกับคนอื่นได้

โชคดีที่ป้าของแพนเปิดร้านอาหารไปทำงานช่วยเสิร์ฟที่นั่นก็ได้ฝึกใช้ภาษาได้มากเลยทีเดียว  แต่สิ่งที่ตามมาก็คือ..ไอ้โรเบิร์ต

ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่.... ที่ไอ้โรเบิร์ตมันเข้ามาแทรกแทรงชีวิตแพน  รู้แค่ว่ามันเป็นหลานทางฝั่งสามีป้าของแพน 

พอเจอกัน ไอ้นั่นก็ตามเกาะแพนยังกะปลิง  ไหนบอกว่ามันมีแฟนว่ะ?   ไม่เฝ้าแฟนตัวเอง แต่ดันเสือกมาเฝ้าแฟนชาวบ้าน

ผมเคยเจอหน้ามันอยู่หลายครั้งเวลาคุยกับแพน  บอกได้คำเดียว.....ไอ้เหี้ยนี่มันหล่อสูง ขาวแบบ ฝรั่ง นัยตาสีฟ้าน้ำทะเล

เวลามันมองมาที่ผมผ่านกล้อง ผมเห็นมันกระตุกยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก  เชี่ยเอ๊ย...แม่งท้าทายกรุรึเปล่าว่ะ?  พอแพนหันไปมอง

มันก็เปลี่ยนทาที ยิ้มให้ผมซะเป็นมิตร แม่ง.....ไอ้คนตีสองหน้า  คิดว่ากุไม่รู้เหรอว่ามึงคอยจะงาบแฟนกุ?   

เชี่ยนี่....มึงอย่าได้มาไทยนะ  กุจะอัดแม่งไม่เลี้ยงเลย สุดท้าย.......ก็ได้แต่นั่งถอนหายใจยาวเหยียดโดยไม่ได้อะไร

นอกจากความกลุ้มใจไปวันๆ  ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว  ขณะที่นั่นเป็นแค่เที่ยงวัน...  แล้วผมจะเอาอะไรไปต่อกรกับไอ้นั่น

คนที่คุยกันวันละชั่วโมง  กับเค้าที่อยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง  ขนาดรู้ใจกันแล้ว.... แต่ก็ทำได้แค่มองอยู่ตรงนี้

ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนอน  ในคอนโดที่เงียบเหงา...อยากให้แพนอยู่ข้างๆ ตรงนี้  แต่อีกใจนึงก็นึกขอบคุณแพน

ที่กล้าพอ...จะทิ้งผมไป  ทำให้ผมมายืนตรงจุดนี้ได้  ผมบอกแล้วรึยังว่าตอนนี้ผมย้ายเข้ามาเรียนกรุงเทพฯ  ใช้ชีวิตลำพัง

ในคอนโด...ที่ไม่ได้หรูหราอะไร  แต่ว่า....ก็สะดวกสะบายพอสมควร  ผมกำลังไล่ตามฝันของตัวเอง ขณะที่แพนก็กำลัง

พิสูจน์ให้ผมเห็น...ว่าตัวเองก็ไม่ได้อ่อนแอ  ที่จะต้องรอให้ผมดูแลตลอดเวลา  น้องกำลังพยายามยืน และเข้มแข็งด้วยตัวเอง

พยายามให้ผมไม่กังวล   ทำให้ผมมั่นใจ....เพียงเพื่อ จะให้ผมกล้าที่จะก้าวออกมาตามหาฝันของตัวเอง

ผมเอื้อมมือไปปิดสวิซทุกอย่างในห้องทุกอย่างมืดไปในทันที   ค่อยๆ หลับตาลง .... ไว้ใจ..... สิ่งเดียวที่ผมจะทำได้

และพยายามสานฝันที่ตัวเองต้องการให้เร็วที่สุด  อีกแค่ปีครึ่ง....น้องก็จะกลับมา กลับมายืนข้างๆ กัน ถ้าผมไม่มั่นคง

คงเป็นหลักให้แพนไม่ได้  อีกแค่ปีครึ่ง......อีกแค่ปีครึ่งเท่านั้น  สมองคิดวกไปวนมา ตาผมก็ค่อยพร่าเรือนจนหลับไป

.

.

.


“ก็อกๆ ก็อกๆ ก็อกๆ”   

“ครืดดด  ครืดดดดด”  ผมค่อยๆ ขยับแขนควานหามือถือที่น่าจะอยู่แถวหัวเตียง ขณะที่ตายังปิดสนิท  พอเจอก็กดรับมั่วๆ

“คร๊าบบบบ”  ผมเอ่ยเสียงยานคาง  เพราะเมื่อคืนพึ่งปั่นการบ้านส่งอาจารย์จนถึงตีสาม ไม่ได้คุยกับแพนมาจะอาทิตย์แล้ว

นอกจากจะทำการบ้าน ยังต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ   แล้วยังแอดมิดชั่น  ลงติว บลาๆๆๆ อะไรบ้างก็ไม่ทราบ  เตรียมพร้อม

แต่วันนี้เป็นวันหยุดของผม ซึ่งผมอยากจะนอนใจแทบจะขาด แล้วใครมารบกวนตอนนี้ว่ะ?

“ปิดประตูให้หน่อย” น้ำเสียงที่ค่อนข้างจะแหบแห้งกรอกตอบมาในสาย คุ้นเคย...อย่างบอกไม่ถูก ผมปรือตามองดูเบอร์

ที่หน้าจอ ขึ้นโชว์เบอร์หรา  แต่ไม่ปรากฎชื่อผู้โทรแต่ประการใด  .....  แสดงว่า.........  ไม่รู้จักกันสินะ   

ผมเลิกคิ้วด้วยความสงสัย  (คิดว่าอีกฝ่ายคงจะเห็น)   เสียงคุ้นขนาดนั้น....แต่ทำไมไม่มีชื่อในเบอร์โทรผม  แม้จะแหบแห้ง

แต่กลับคุ้นเคย.....  คุ้นเสียจนเหมือนเสียงของใครบางคนที่ผมคิดถึงใจแทบขาด  เผลอหัวเราะเบาๆ ออกมา นึกขำตัวเอง

ที่เพ้อเจ้อจัดๆ  คิดถึง....จนเก็บเอามาเพ้อ  ถ้าได้กอดตอนนี้.....คงโชคดีเป็นบ้า  ซุกหน้าลงกับหมอนยิ้มค้าง  ตั้งหน้าตั้งตา

ฝันถึงคนที่คิดถึง  อยากจะกอด อยากจะจูบ อยากจะ......รัก  ทำซะให้เป็นของๆ ผม  อย่างน้อย....คงวางใจได้มากกว่าตอนนี้

ที่มีไอ้โรเบิร์ตลูกครึ่งตาสีน้ำทะเลนั่นมาคลอเคลียอยู่ข้างๆ  กลิ่นหอมๆ ของแพนยังเหมือนเดิมรึเปล่านะ? แววตาคู่นั้น

อยากจะให้จับจ้องมาที่ผมคนเดียวจริงๆ  ไม่ว่าเมื่อไหร่คนที่ผมเลือกจะมองกลับมีแค่แพน ....  เคยลองแล้วลองจะหันไปมอง

ผู้หญิงคนอื่น....มันก็ดี  แต่ไม่ใช่  คนที่ผมคิดถึง...  ทำไมมีแต่แพน  ไม่ใช่ไม่แปลกใจ  ไม่ใช่ไม่ตกใจที่ตัวเองดันมาหลง “รัก”

ผู้ชายด้วยกัน  แต่ทำยังไงได้  .....  ก็ในเมื่อใจมันเรียกร้องขนาดนี้   หยุดไม่ไหว....ห้ามก็ไม่อยู่ แค่คิดว่าน้องจะไปรักใคร

หัวใจก็แทบฉีกขาด  อยากจะฉีกไอ้ผู้ชายคนนั้นให้เป็นชิ้นๆ  ให้มันหายไปจากชีวิตแพน 

“ฮัลโหลฟังอยู่ไหม เปิดประตูให้ที  แค่กๆ”  เสียงเดิมดังมาอีกครั้ง  ถึงได้รู้ว่าตัวว่ามัวแต่คิดเรื่องน้องจนลืมสายที่คุยค้างไว้

“อืมๆ แป๊ป ”   ผมกรอกสายตอบไปแค่นั้นแล้วกดวาง ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวขึ้นอย่างงัวเงีย หลับตาคลำทางเดินไปเปิดประตู

ด้วยความคุ้นชิน ชนิดที่ว่าหลับตาเดินยังเดินถูก   

“โป้ก..อู๊ยยยยย”  ผมยกมือขึ้นกุมหัว  ถึงจะชินยังไงก็ไม่ควรลืม......ว่ามีประตูห้องนอนอยู่สินะ   ตื่นเต็มตาเลยทีนี้

ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ไม่ลืมที่จะเปิดประตูห้องนอนเจ้าปัญหาแล้วเดินไปยังประตูห้อง ที่ตอนนี้ส่งเสียงดัง ก็อกๆ

อีกสองสามครั้ง

“แกร๊ก”  ผมหมุนลูกบิดก่อนจะเปิดประตูห้องให้อ้ากว้างออก  ก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อวัตถุตรงหน้าประตูพุ่งเข้าใส่

ผมที่ไม่ได้ตั้งตัวก่อนเซหงายหลัง.....วันนี้ซวยอะไรหนักหนา 

“ตุ๊บ”  เสียงหลังผมกระแทกพื้นเล่นเอาจุกจนร้องไม่ออก ดีที่มืออีกคนรองหัวผมไว้ไม่ให้กระแทกพื้น  ไม่งั้น...เจ้าชายนิทราแน่ๆ

ไอ้วัตถุที่เกาะแน่นบนตัวผมนี่มันคืออะไร  เสียงหัวใจที่เต้นรัวของอีกฝ่าย......ถี่รัวราวกับจะกระดอนมานอกอก 

ดัง.......เสียจนได้ยินเสียงของหัวใจอีกฝ่าย   หัวทุยๆ ที่ซบอยู่กับอก   สัมผัสชื้นแฉะ.....ที่กำลังเปียกทั่วแผงอกผม

ร่างบางเบาที่กำลังสั่นเทิ้มอยู่บนตัว

.


.



.



.


.

.


.



“คิดถึงจัง”

[Naenprin]

ออกแนวค้างอ่ะ รู้นะว่าใคร แต่ก็ยังอยากแน่ใจว่าใช่เค้าคนนั้น เฮ้อ ดีใจที่ทั้งสองได้เจอกัน

[♠DekDoy♠]

แพนใช่มั้ย

[NOoTuNE]

แพนรึเปล่า 

[kitty08]

  :z13:จิ้ม ๆ คุณทัด ทำแบบนี้ได้ไง :z3:ค้างอย่างแรง ขอให้เป็นแพนน่ะ เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกยังไม่ทันพ้นหน้าเลย แต่ดีแล้วจ้ะ เพราะ ไม่อยากให้ห่างหน้าเยอะน่ะ ยังไงขอให้มาเร็ว ๆ น่ะจ้ะ :impress3:ถึงเวลาที่ภาค+แพนจะหวานได้แล้วล่ะ

[fuku]

กลับมาแล้ววววววววว

[Also]

ค้างมากอะ คิดว่าเป็นแพนนะที่มา

มาต่อเร็วๆนะคะ

[Tassanee]

มาสั้นๆ  พอแก้กระสัย ....หายอยาก  ไม่อยากค้างคา ฮ่าๆ  ไปอ่านกันเร้ววววววววววววววว
จะได้รู้กันสักทีว่าใคร......มา





ตอน  กลับมา   



“คิดถึงจัง”  เสียงแหบแห้งที่กระซิบลงข้างใบหู  ทำผมใจเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ  เหลือบมองเรือนผมนุ่มสลวยบนหัวทุย

ที่กำลังละอยู่บริเวณไหล่ของตัวเอง  แรงสะอื้น กับสัมผัสเปียกชื้นที่คอยจะแผ่วงกว้างมากขึ้นทุกที  ผมหลับตาลง

กระชับกอดให้แน่นขึ้น  กดจูบเบาที่หัวทุย  .....  ได้กลิ่นหอมชื่นใจอย่างทุกที  ไม่กล้าลืมตา....กลัวว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน

เพ้อเจ้อของตัวเองคนเดียว   กลั้นหายใจอยู่สักพัก แล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ  ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง 

ยังสัมผัสถึงการมีตัวตนสิ่งมีชีวิตบนหน้าอกตัวเอง  สูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ อีกครั้ง รวบรวมควมกล้า สองมือจับแน่น

ที่ไหล่บาง ค่อยๆ ดันออกอย่างเบามือ เพียงเพราะกลัวคนตรงหน้าจะสึกหรอ 

.

.

ริมฝีปากแดงจัดจากการกัดริมฝีปากตัวเองจนบวมเจ่อ  นัยตาหวานเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา จมูกโด่งรั้นแดงร่าสูดน้ำมูกฟึดฟัด

ผิวขาวใสของใบหน้าเปียกชุ่มคราบน้ำตา  ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

.

.

“แพน”   ผมเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว น้ำเสียงกลืนหายลงคอ ราวกับมีก้อนอะไรมาจุกอก พูดไม่ออกบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าความรู้สึกมัน

เต็มตื้นจนไม่รู้จะเอ่ยคำไหน  ไล่เกลี่ยเช็ดน้ำตาบนแก้มนวล ขณะที่ดวงตาสำรวจทุกอณุบนใบหน้าไม่อาจละสายตาไปไหน

ไม่เจอตั้งสองปี.....  คนตรงหน้าไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด  ยังคงเป็นแพนที่น่ารัก....ของผม เสมอ  เมื่อสมองเริ่มประมวลผล

ไอ้หัวใจจอมบงการ ....   ก็เริ่มบริหารถ้อยคำ   แม้ไม่มีคำพูดดีดีที่กินใจ  แต่ความรู้สึกข้างใน.......ที่มันเอ่อจนล้นใจ

เลยกลั่นออกมาเป็นคำนี้......   

“คิดถึง.....ใจจะขาดรู้ไหม?”   ไอ้ตัวเล็กยิ้มกว้าง  ยิ้มทั้งๆ ที่ใบหน้ามีคราบน้ำตานั่นแหล่ะ  แตะจูบเบาๆ ที่หน้าผากเนียน

น้องหลับพริ้มรับสัมผัส  หยิบยื่นความคิดถึงส่งหากัน  ผมผลักน้องออกจากตัวผมไปนั่งข้างๆ อย่างรวดเร็ว 

ไอ้ตัวเล็กทำหน้าเหวอ...  รีบเดินออกไปนอกประตู  ...  รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายมองตามด้วยสีหน้างุนงง  แต่ก็ไม่ได้บอกอะไรไป

.

.
“ปัง!...  แกร๊ก”   เสียงกดล็อคลูกบิดประตูห้อง ผมปล่อยมือจากกระเป๋าเดิมทางใบโตอย่างไม่สนใจใยดี  ได้ตัวเล็กได้แต่

มองตาตาปริบ  เดินตรงเข้าไปหาช้อนแขนสอดเข้าใต้ตัวของอีกฝ่าย ที่ยังนั่งอยู่กับที่ไม่ได้ขยับไปไหน อุ้มขึ้นกระทันหัน

“เหวอออ”  ไอ้ตัวเล็กร้องเสียงหลง กอดคอผมไว้แน่นเพราะกลัวร่วง  ไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก ยังคงแสร้งตีหน้าขรึมไม่เลิก

“ภาค?” น้องร้องเรียกเสียงเบาๆ เพราะคงรู้สึกว่าผมโกรธ.....  อย่างว่า..ยังไงซะผมก็ยังไม่ได้สนใจจะตอบ

ได้แต่ตอบในใจไปว่า...   “คิดผิด”  สำหรับผมไม่เคยมีคำว่า......โกรธ กับแพน  ถ้าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงจริง ๆ ไม่มีทางโกรธลง

แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้...ไม่ได้เป็นเพราะโกรธ   หากแต่.......เป็นเพราะอดมานานแสนนาน ....... เจอตัวจริงอยู่ตรงหน้า

ใครมันจะไปอดใจไหว  ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา เดินตรงเข้าสู่ห้องเป้าหมาย  ที่ประตูเปิดอ้ารอไว้อยู่ก่อนแล้ว

วางน้องลงบนเตียงนุ่ม   เหมือนจะเริ่มรู้ชะตาตัวเอง......  แต่จะรู้ช้าไปไหมแพน    ถึงรู้ตอนนี้ผมก็ไม่มีทางปล่อยอยู่แล้ว

“ภ...ภาคจะทำไ.....อื๊อออออ~”   

[Nus@nT@R@]

 

[Naenprin]

 

อะไรนี้ภาค แพนมาถึงก็จัดเลยหรอ ไม่ให้แพนพักบ้างหรอ

ระวังจะไม่มีแรงนะ 5555555

[maru]

แพนมาหาภาคแล้ว แล้วต้องไปเรียนอีกหรือเปล่า หรือว่ายังไงนะ

[NOoTuNE]

แพนนนมาแล้ววววววววววววววววววว   

[nunnan]

มาถึงก็จัดดดดเลยหรอออ

[yaoigirl]

ค้างงกว่าเดิม

[Tassanee]

นึกว่าจะดีขึ้น เพราะรู้ว่าใครมา...... 

ที่เหลือ .....คิดต่อกันเองได้เน๊าะ   ...อิอิ

[kitty08]

 :m31:ค้างอย่างแรงคุณทัดทำแบบนี้ได้ไง :fire:มาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ดีนะที่ระหว่างภาคกับแพนไม่มีใครเข้าแทรกได้ ...แบบว่าโล่งอกอ่ะ 

รอ..ฉากนั้นอ่ะคึๆ 

[yeyong]

น้องอาจจะยังเจ็ตแล็กอยู่ก็ได้นะ ให้นอนพักก่อนก็ได้
อย่าเพิ่งให้รีบออกำลัง