>> กอด~ ตอนพิเศษ แมวเมา กับความลับ P.26 25/12/13
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: >> กอด~ ตอนพิเศษ แมวเมา กับความลับ P.26 25/12/13  (อ่าน 167755 ครั้ง)

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
Re: >> กอด~ ตอน.. คำตอบของคำขอ P.-4 22/11/12
«ตอบ #90 เมื่อ22-11-2012 01:52:30 »

เรื่อง  กอด~.....คำตอบของคำขอ
 

ไม่มีคำตอบสำหรับคำขอ .... 
.
.
.
เราเดินจูงมือกันมาเงียบ  ๆ  มือข้างที่วางถือรองเท้าไว้ข้างตัว  เดินเหยียบย่ำทรายเนื้อละเอียดที่นุ่มซะจนรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

ผมก้มหน้าลงต่ำมองพื้นทรายที่เราทั้งคู่กำลังก้าวผ่าน รอยเท้าเล็กคู่ใหญ่คู่ดูจะกลมกลืนกันดีในความรู้สึก ค่อยก้าวๆ

ไม่ได้เร่งรีบอะไร  เมื่ออีกฝ่ายยังคงจ้องมองท้องฟ้าสีครามขณะที่มือแข็งแรงบีบมือผมแน่นๆ  พระจันทร์เต็มดวงสาดแสงนวลผ่อง

จนอีกฝ่ายเผลอเอ่ยชม

“พระจันทร์สวยเน๊าะว่ามั้ย?”  กลายเป็นประโยคแรกที่ทำลายความเงียบงัน  หลังจากคำขอคำนั้นได้พูดออกมา

ผมเงยหน้าขึ้นมองฟ้า  พยักหน้าน้อยๆ คล้อยตามอีกฝ่าย  ในเมื่อพระจันทร์ที่ทอแสงจนเจิดจ้าทั่วผืนฟ้าไร้ซึ่งเมฆหมอกใดๆ

ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องปฏิเสธ คำพูดที่ว่าแต่ประการใด

“อืม  สวยดี”   รับคำเสร็จก็ก้มหน้าลงต่ำ  ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย จริงๆ เพราะไม่รู้จะทำให้ยังไงให้มันเป็นปกติได้เสียมากกว่า

“ไม่คิดจะมองหน้ากันเลยรึไง?   จะทิ้งกันไปอยู่แล้วแท้ๆ ”  น้ำเสียงตัดพ้ออยู่ในที  จนอดจะใจเสียตามไม่ได้ 

เงยหน้าขึ้นมองตามคำขอ  ก็เห็นแววตาคมของอีกฝ่ายจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว  แววตา...แห่งความเสียใจ  ผมบีบมือภาคแน่นๆ

“อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิ  .... ภาคไม่หล่อเลยรู้มั้ยเวลาทำตาเศร้าแบบนั้น” 

“ไม่เห็นเป็นไรนี่......”

.

.

.
“คนที่อยากให้มอง ...เค้าจะไม่อยู่ดูแล้ว  จะทิ้งภาคไปแล้ว”  ผมเม้มปากแน่น พาลน้ำตาจะไหล  อีกแล้วน้ำเสียงตัดพ้อ

ราวกับจะขาดใจ  หยุดเดินซะตรงนั้น โผ่เข้าไปกอดอีกฝ่ายแน่น  พอได้ที่ซุกหัว  น้ำตาที่ซ่อนก็เลยพาลไหล เก็บไม่อยู่

“ภาค....  อย่าพูดแบบนั้น  แพนจะกลับมานะสัญญา”  ภาคกอดตอบ กดจูบที่หัวปลอบใจอย่างที่เคย 

“เข้าห้องกันได้แล้วครับ  ถึงแล้ว”    ผมผละตัวออกไล่เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม  ปล่อยให้อีกฝ่ายจูงมือขึ้นห้อง 

ภาคสอดกุญแจเข้าไป  ออกแรงบิดเล็กน้อยประตูก็เปิดออก  มือแข็งแรงดันผมให้เดินเข้ามาก่อน  ส่วนตัวเองก็วุ่นวาย

กับการปิดประตูห้อง  ได้ยินเสียง “คลิ๊ก” ดังขึ้นเป็นอันว่าล็อคห้องเรียบร้อย   ผมเดินเข้ามาได้ไม่กี่ก้าวก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

อาจจะเพราะยังไม่ได้เปิดไฟ ทำให้ทัศนะวิสัยไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เมื่อกี้เปิดประตูอยู่เลยพอให้เห็นทางสว่างชัด แต่พอ

บานประตูเปิดลง  ทุกอย่างก็มืดลง พร้อมๆ กับความเงียบงัน  อยู่ๆ ประโยคคำขอที่ว่าก็ลอยก้องเข้ามาในหูอย่าง

ไม่ทราบสาเหตุ เสียงพูดของภาคมันดังวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น

 “คืนนี้.......ขอได้ไหม  เป็นค่ามัดจำและทำใจ”
กำลังคิดอะไรเพลินๆ  อีกฝ่ายก็สอดแขนโอบกอดผมจากด้านหลัง  ผมสะดุ้งน้อยๆ  เพราะประโยคเมื่อครู่มันยังเด่นชัด

อยู่ในหัว  สองมือจับแขนภาคเอี๊ยวตัวกลับไปด้านหลังหวังจะดันอีกฝ่ายให้ออกห่าง อยากจะบอกว่าผมยังไม่พร้อม 

ยังไม่ทันได้พูดอะไร  ก็หันมาสบตาคู่คมที่มองมาอย่างเว้าวอน แค่เห็น..ก็แทบละลายในอ้อมแขน  ริมฝีปากจรดเข้าหากัน

ราวกับมีแรงดึงดูด จูบกันไม่รู้นานเท่าไหร่ อีกฝ่ายถึงล่ะออก เสียงนุ่มทุ้มของภาคกระซิบงึมงำได้ยินเพียงแผ่วๆ

“เป็นของภาคนะ”   

.

.

.

สายตาที่ค่อยๆ ปรับแสงในความมืด พร้อมกับหลังผมที่ค่อยๆ สัมผัสลงกับผิวเตียงนุ่ม มันยวบลงตามน้ำหนักตัวผม

ก่อนจะยวบลงอีกครั้ง เพราะน้ำหนักของใครอีกคน   ที่ทาบทับมาบนตัวผม ริมฝีปากร้อนๆ ของภาค ไล่จูบผมไปทั่วทั้งใบหน้า 

เสื้อผ้าค่อยๆ หลุดหายทีละชิ้น  ....... จนร่างกายเปล่าเปลือย   กับเสียงกระซิบแผ่วเบา

.

.
.

“รักแพนนะ”

.

.

“อ๊า~”   เผลอกรีดเสียงครางเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายลงลิ้นที่ยอดอก  มือสอดเข้าไปในเรือนผมหนากดแน่น พร้อมแอ่นอกรับสัมผัส

ของอีกฝ่าย

.

.
.

“รักที่สุด”

.

.

“อืมม~”   เสียงคำที่หลุดไม่เป็นภาษา เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้อีกฝ่ายรับรู้ ว่าผมได้ยินทุกคำบอกกล่าวทั้งจากร่างกาย และคำพูด

.
.

“เป็นของภาคนะ”  เสียงกระซิบรันจวน ที่ร้อนเร่ายิ่งกว่าครั้งไหน อาจจะเพราะอารมณ์ที่ราวกับเปลวไฟแผดเผาของอีกฝ่าย 

หรือเป็นเพราะความต้องการที่ถาโถมของตัวเองกันแน่   ที่ทำให้คำพูดนี้ราวกับเสียงเซ็กส์โฟนที่โลมเลียจนผมอ่อนระทวย

กอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น  .......เพราะเหมือนตัวเองเบาหวิวไร้น้ำหนัก  ล่วงหล่นจากที่สูง สูญเสียการเป็นตัวของตัวเอง

ปั่นป่วน....ราวกับถูกเหวี่ยงไปมา เสียวที่ท้องน้อย...ได้แต่ส่งเสียงครางเครือให้อีกฝ่ายรับรู้  และปล่อยให้คนตรงหน้า

ชักพาไปตามเส้นทางของมัน  ทั้งน่าตื่นกลัว  ชวนให้หวั่นไหว  ทั้งน่าค้นหา และอยากลิ้มลอง ทุกอย่างประเดประดังกันเข้ามา
นิ้วแข็งแรงค่อยๆ สอดเข้าไปในช่องด้านหลัง  ผมเกร็งตัวแน่นด้วยความเจ็บและจุก อย่างบอกไม่ถูกเร่งแขนของอีกฝ่าย

ให้เอาออก  กัดเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น  หากแต่ความเจ็บกลับไม่จางหาย

“อึก....เจ็บ” 

“ใจเย็น หายใจเข้าลึกๆ  อย่าเกร็งนะ  ฮืบๆๆ หายใจยาวๆ อย่างนั้นๆ แหล่ะดีแล้วครับคนเก่ง  ”

.

.

.

“ของจริงแล้วนะแพน”    สัมผัสเคลิบเคลิ้มเมื่อครู่หายวับหลังจากได้ยินประโยคที่ว่า  สัมผัสนุ่มร้อนเสียดสีไปมาตรงช่องด้านหลัง

ร่างทั้งร่างกลับมาเกร็งเครียดเหมือนตอนเริ่มต้น  สองมือผลักเต็มแรงที่สะโพกของอีกฝ่ายที่พยายามจะกดมันลงมา 
.

.

.

.

http://www.youtube.com/watch?v=gd9uDyRHIhM

“วันที่เวียนเปลี่ยน วันที่เลยผ่าน รักคงมั่น
เราไม่เคยห่าง เคียงคู่ชิดใกล้ ทุกเวลา
ยอมทิ้งความฝัน ยอมทุกๆอย่าง ให้กันและกัน
เพียงได้เคียงข้าง เพียงได้ร่วมทาง โอ้รักนิรันดร์

ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด
เติบโตจึงได้รู้ความจริง

หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝัน ของเธอ

เรียนรู้รักอย่าง รู้คุณค่า ฝันไม่ไกล
บินไปตามทาง หาดวงตะวัน ที่เธอต้องการ
ไม่มีฉุดรั้ง ไม่มีดึงดัน เราเข้าใจ
รักยังแสนหวาน รักยังไม่เปลี่ยน เคียงคู่กัน

ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด
เติบโตจึงได้รู้ความจริง

หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝัน

วันเวลาที่เราห่างไกล ความเข้าใจจะทำให้เราใกล้กัน
กลับกลายเปลี่ยนเป็นพลัง โว...

หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา

หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เราได้ถึงดั่งฝัน ร่วมกัน”

“อ...อย่าภาค  แพนกลัว” เสียงริงโทนของมือถือผมสิ้นสุดลง.....พร้อมกับการกระทำทุกอย่าง  เหมือนเป็นเครื่องเตือนสติ

“แต่..”

“ไม่รักแพนแล้วเหรอ?”

“รัก”

“หยุดเถอะนะแพนกลัว”

“............ค   ครับ”

 ผมปล่อยให้เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้นอีกรอบ ก่อนดึงผ้าห่มปกคลุมร่างกายที่เปล่าเปลือย ดี....ที่ตอนนี้ทุกอย่างยังมืดสนิท 

แม้สายตาจะปรับแสงแล้ว แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้กระจ่างชัดสักเท่าไหร่  ไฟบนหน้าจอมือถือสว่างวาบและดับลงไปอีกเป็นรอบที่
สอง 

ผมที่นอนหอบหายใจ พร้อมๆ กับภาคที่ยอมปล่อยแล้วทิ้งตัวลงไปนอนข้าง  ยกแขนขึ้นแล้ววางพาดหน้าตัวเองปิดบังหน้าตา

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ภาครู้สึกยังไง....  ผิดหวังไหม?  ที่ลงเอยแบบนี้  ทุกอย่างดูนิ่งสนิทเกินกว่าจะประเมินสภานการณ์ได้

.

.

.

“ฮะแม่ ครับกลับพรุ่งนี้ครับ  อยู่กับภาคครับ  เมื่อกี้เผลอหลับ ครับทานแล้วครับไม่ต้องเป็นห่วงครัย  อ้อ...บอกแล้วฮะ

ก็ไม่ได้ว่าอะไร เสียใจครับ  ไม่ฮะ....ไม่เปลี่ยนใจ อืม....แพนตัดสินใจแล้วแม่  คร๊าบครับ....รักแม่นะฮะ เจอกันพรุ่งนี้ครับ

ครับ สวัสดีครับ”    ผมวางสายจากแม่ หอบผ้าห่มที่ตัวเองยึดมาพันตัวเมื่อครู่ลากไปที่ผ้าเช็ดตัว ก่อนจะดึงผ้าเช็ดตัวมา

ห่อหุ้มร่างกายแทนผ้าห่ม  แล้วเอาผ้าห่มที่ว่าไปห่มคลุมให้อีกฝ่ายบนเตียงที่ยังนอนนิ่ง  พาดแขนบนใบหน้าหล่อเหลา

ปิดซ่อนดวงตาที่จะแสดงอารมณ์อ่อนไหว  ผมไม่ได้เซ้าซี้เพื่อให้อีกฝ่ายมาคุยกัน ทำแค่เพียงเดินไปที่ห้องน้ำ 

ตอนนี้.....ขอเวลาคิดอะไรๆ สักหน่อย  เวลาที่ใช้อาบน้ำ  .....  อาจจะเป็นช่วงเวลาที่มากพอที่จะทำให้อารมณ์ที่เหลือ

มันผ่อนปรนลง  ผมแช่ตัวลงในอ่างซ่อนตัวเองจากความรู้สึกหลากหลาย  .... กำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่

ได้แต่บอกตัวเองว่า.....ดีแล้ว  ถ้ามากกว่านี้.....แล้วต้องเลิกกัน  ผมคงขาดใจตาย  แค่ความสัมพันธ์ของเราแค่นี้

มันก็เกินกว่าจะติดใจ  ถ้าลึกซึ้งมากกว่านี้......คงเจ็บทั้งสองฝ่าย  ผมรู้ภาคไม่ได้เป็นเกย์หรอก...ไม่เลย ออกจะเกลียด

ซะด้วยซ้ำ  ผู้หญิงมากมายที่เข้า...หลายต่อหลายครั้งที่เกือบจะเปิดใจ แต่มันก็สะดุดหยุดลงแค่นั้น...เพียงเพราะภาค

“ให้ความสำคัญกับผมมากกว่าใคร”  ถ้าผมไม่อยู่....มันอาจจะเป็นเวลาที่ดีที่เปิดใจ กับการเปลี่ยนชีวิตใครบางคน

แต่ถ้าภาครักผมจริง...  ภาคต้องรอ  ...รอจนกว่าผมจะกลับมา



ออฟไลน์ เกริด้า(๐-*-๐)v

  • ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้นแหละ
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3191
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +349/-29
Re: >> กอด~ ตอน.. คำตอบคำขอ P.-4 22/11/12
«ตอบ #91 เมื่อ22-11-2012 06:27:34 »

หน่วงเหลือเกิน.....

เข้าใจนะ แต่ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยอ่ะ ช่วงเร่งเวลาตอนห่างกันเลยได้ไหมคะ? นึกไม่ออกเลยว่าจะจบไง~ เฮ้อออ~~

 :o12:

ออฟไลน์ NOoTuNE

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3255
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +317/-15
Re: >> กอด~ ตอน.. คำตอบคำขอ P.-4 22/11/12
«ตอบ #92 เมื่อ22-11-2012 07:24:12 »

บางคนบอกรักไม่ต้องการเวลา

แต่บางคน รักก็ต้องการเวลา เพื่อที่จะทำให้รักมันแข็งแรง




ภาคถ้ารักจริง สาม ปีมันไม่ใช่ปัญหาหรอก

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
Re: >> กอด~ ตอน.. คำตอบคำขอ P.-4 22/11/12
«ตอบ #93 เมื่อ22-11-2012 09:31:16 »

ไม่ต้องกลัวนะคะ  จะเศร้ายังไง จบก็ Happy Ending อยู่ดี 
 :laugh: :laugh: :laugh:

roitra

  • บุคคลทั่วไป
Re: >> กอด~ ตอน.. คำตอบคำขอ P.-4 22/11/12
«ตอบ #94 เมื่อ22-11-2012 11:13:56 »

ฮืออออออ  :o12: ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
เราไปอยู่ที่ไหนมานะ  :m15:

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
(เรื่องไม่สั้น)  ยอม...มึงคนเดียวว่ะ   // จบ     
เรื่องระหว่างเพื่อนกับเพื่อน เด็มมหาลัย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31213.60


มากกว่าเพื่อน...ได้มั้ยวะ  //  จบ
เป็นภาคต่อของ (เรื่องไม่สั้น)  ยอม...มึงคนเดียวว่ะ แต่เป็นอีกคู่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31213.270


มรดกทาส  // จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.270


รัก....ที่ขาดหาย   ////  จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33937.510



ออฟไลน์ kitty08

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1952
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-4
Re: >> กอด~ ตอน.. คำตอบคำขอ P.-4 22/11/12
«ตอบ #96 เมื่อ22-11-2012 13:52:38 »

ไม่ต้องกลัวนะคะ  จะเศร้ายังไง จบก็ Happy Ending อยู่ดี 
 :laugh: :laugh: :laugh:
คุณทัดให้คำมั่นแล้วน่ะจ้ะ  :กอด1: ช่วงนี้กำลังเป็นช่วงทางแยกของชีวิต เราเชื่อมั่นว่าถ้ากลับมาเจอกันอีกครั้งต้องรักกันมากกว่าเดิมแน่นอน พี่ภาคต้องหล่อเริ่ด ส่วนน้องแพนก้อต้องน่ารักสุด ๆ แน่นอนเลยล่ะ :z1:

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
Re: >> กอด~ ตอน.. คำตอบคำขอ P.-4 22/11/12
«ตอบ #97 เมื่อ22-11-2012 18:43:36 »

หง่า....สงสารเด็กสองคนนี้จัง

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
Re: >> กอด~ ตอน.. ปล่อยมือ P.-4 23/11/12
«ตอบ #98 เมื่อ23-11-2012 00:40:22 »

ตอน  ปล่อยมือ



“อ...อย่าภาค  แพนกลัว” เสียงริงโทนของมือถือผมสิ้นสุดลง.....พร้อมกับการกระทำทุกอย่าง  เหมือนเป็นเครื่องเตือนสติ


“แต่..”



“ไม่รักแพนแล้วเหรอ?”



“รัก”



“หยุดเถอะนะแพนกลัว”



“............ค   ครับ”



ผมหยุดทุกการกระทำที่ทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัว ทิ้งตัวลงข้างๆ กันยกแขนขึ้นปิดบังดวงตาที่กำลังแสดงความรู้สึกเสียใจ และผิด
หวัง

หมดแล้วทุกอย่าง ....  แพนกำลังจะเดินจากผมไป   

สิ่งเดียว....ที่ผมพอจะยึดเหนี่ยวว่าแพนเป็นของผม 

สิ่งเดียว...ที่พอจะทำให้มั่นใจ

สิ่งเดียว....ที่คาดหวังไว้ว่า ไม่อาจจะมีใครได้ครอบครอง...นอกจากผม   คือ “แพน”  แต่น้องกลัว..เพราะผมอาจทำอะไรผิด
พลาดไป

ผมอาจเร่งรัดเกินไป...จนทำให้อีกฝ่ายกลัว  แต่ผม....มีทางเลือกอยู่อีกเหรอ?   ไม่มีเวลาแล้ว.....แพนกำลังจะไป

น้อง....กำลังจะทิ้งผมไป   อเมริกา.....ห่างกัน เกินครึ่งฟ้า   แล้วจะให้ผมเอาอะไรมามั่นใจ  เชื่อมั่นว่าคนตรงหน้าจะไม่มีใคร

แพนน่ารักขนาดนี้ ....  ไอ้พวกหัวแดงคงแย่งกันเกรียว  โดยที่ผมไม่อาจปกป้อง  น้องไว้ใจคนง่าย...ผมกลัวน้องพลาด

กลัวน้องจะเผลอใจ ให้ใครอีกคนที่อยู่ชิดใกล้กว่า   ผมยอมรับอยู่อย่าง.....คือผมไม่ได้ชอบผู้ชายคนไหน ถ้าไม่ใช่น้องก็ไม่มี
ทาง

“น้องเป็นของสำคัญสิ่งเดียว”  ที่ผมอยากจะถนอมรักษา อยากจะดูแลให้มีแต่ความสุข อบอวลไปด้วยรอยยิ้ม ไม่อยากให้ใคร
รังแก

ไม่อยากให้น้องเสียใจ  แต่ตอนนี้......แค่เอื้อมให้ถึงมันก็ดูจะ  “เกินเอื้อม”   แค่คิดก็เสียใจ...จนห้ามน้ำตาไม่ไหว

เหมือนๆ ใจมันจะแตกสลายอยู่ตรงนี้  ทำได้แค่ “ยอมปล่อยมือ”  ให้อีกฝ่ายเดินไปในทางที่น้องต้องการ

.

.

เสียงน้ำจากก็อกที่กำลังเปิดใส่อ่างดังเบาๆ ในห้องนอนยังมืดสนิท  ผมไม่อยากจะเปิดไฟตอนนี้ หัวใจที่เจ็บปวด ....

ผมรู้ดี....ว่ามันกำลังฉายชัดอยู่บนดวงตาผม   ไม่อยากให้น้องเห็น ...  ความเห็นแก่ตัวของผม  ...  ซุกหน้าลงกับหมอน

ทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตามันไหลเอื่อยลงไป  ในเมื่อห้ามไม่ไหว...ผมก็ทำได้แค่ร้องไห้ แต่ไร้เสียง   บรรเทาหัวใจที่มันเจ็บจนฉีก
ขาด

เมื่อทำไม่ได้แม้แต่จะครอบครอง  ......  ผมคง.....ต้องทำใจเอาไว้สักครึ่งหนึ่ง  ไม่ได้จะโทษใคร....แค่เสียใจที่ผมเริ่มต้นช้าเอง

“ความรัก”   ที่หมายมั่นปั้นมือไว้ตรงหน้า....    ผมคงต้องยอม.....  ยอมปล่อยมือจริงๆ 

.

.

ประตูห้องน้ำเปิดออก ไอ้ตัวเล็กเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวที่พันแค่ท่อนล่าง  ผมเอง....ก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะสบตากันตรง  ๆ

น้องก็ดูหลบเลี่ยงเช่นกัน หลุบตาลงต่ำ ทำได้แค่มองมาที่ผมแบบผ่าน ๆ ในห้องยังมืดเช่นเดิม มีเพียงแสงไฟจากห้องน้ำที่สาด
เข้ามา

ผมกลืนน้ำลายลงคอหนักๆ เดินไปหยิบผ้าเช็คตัวอีกผืนที่แขวนอยู่กับตู้เสื้อผ้า  เดินสวนกับน้องเพื่อเข้าไปอาบน้ำต่อ  อีกฝ่ายดู
เกร็งจัด

ผมตีหัวที่น้องเบาๆ สองดีอย่างเอ็นดู  แค่อยากให้ไอ้ตัวเล็กดูผ่อนคลายกว่านี้ ...... 

“ขอโทษนะแพน”   ผมทำได้แค่เอ่ยเสียงแผ่วเบา   น้องเงยหน้าขึ้นมามองผม  เลยฝืนยิ้มให้อีกฝ่ายไป

“ภาค....เอ่อแพน”  เสียงน้องสะดุดเลยแค่นั้นก็หลุบตาลงต่ำราวกับรู้สึกผิด  ไม่เลยไม่ใช่ความผิดของน้อง ...ในเมื่อมีแต่ผมที่คิด
เอาเอง

น้องไม่เคยบอกว่า “รักผม”  แบบคนรักเลยสักครั้ง  น่าจะเข้าใจ....วันที่เดินทางมา มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว  อาจจะแค่....อยากห่างคน
อย่างผม

ที่เอาแต่ะเกาะติดเป็นปลิง  จนน้องเองไม่มีเวลาเป็น “ส่วนตัว”

“ไม่เป็นไร...อย่าคิดมากนะ”  ผมยีหัวไอ้ตัวเล็กเบาๆ  แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป 

“แกร๊ก”   ผมล็อคลูกบิดประตูห้องน้ำลง  ปกติไม่เคยทำอย่างนี้.....แต่วันนี้  ผมเองก็อยากมีเวลาเป็น “เวลาส่วนตัว” บ้างเหมือน
กัน

ไม่ใช่รังเกียจใครอีกคน  แค่กลัว....อีกฝ่ายมาเห็นความจริง ว่าผม.....อ่อนแอแค่ไหน  เห็นแก่ตัวแค่ไหน

ทิ้งตัวลงในอ่างอาบน้ำ เปิดน้ำจากก็อกให้ค่อยๆ ไหลลงมาช้าๆ  เพียงเพื่อถ่วงเวลา ให้ออกไปข้างนอกช้าลง....ก็แค่นั้น

ผมหลับตาลง  ประโยคเดิมๆ วนกลับมาซ้ำให้เข้าใจ ...  กำลังพยายามทำความเข้าใจ......  ไม่อยากเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว

...
.................

“ไรอ่ะภาค?”




“แพนยังไม่ตอบภาคเลย”



“ตอบอะไรอ่ะภาค?” 



“โห~  ปลาทองได้ใจมากอ่ะแพน ”



“ก็ที่ถามว่า......ใจดีแล้วชอบมั้ยหล่ะ?”




“โห~  คำตอบนี่จะเอาจริงอ่ะ ”



“อือ  ...ก็จริงดิ”   



“ไม่ชอบ” 


“..........”   เงียบ  .... 



“อ๊ะ....ขอโทษ” ก็รีบปล่อยมือที่บีบแน่นออก



“ภาค  ....ภาค  นี่ๆ หันมาหน่อย”




“หืออ.....มีไรเหรอ” 



  “แพนยังพูดไม่จบ  หันมาหน่อยไม่งั้นไม่บอกน่ะ”




“ครับว่าไง?”   




“จะบอกว่าไม่ได้ชอบ.........แต่”



“รักเลยตะหาก”   




“หืมมมมมมม?  จริงอ่ะ”

“อ๊ะ  ...โทษที แพนเจ็บเปล่า?”



“ถ้าถามว่าจริงไหม?  ตอบได้เลยว่าถ้าเต็มร้อย ก็ได้ล้านเปอร์เซ็น อ่ะ .. ก็ภาคเป็นพี่ชายที่แพนรักที่สุดเลยอ่ะ” 

...

......

“สัญญาได้ไหมว่าจะไม่มีคนอื่น”






“ไม่ได้หรอก....แต่สัญญาว่าจะบอกภาคทุกเรื่อง  ภาคเองก็เหมือนกัน....ถ้าเจอคนที่ดี..”



“อย่าพูด......ไม่อยากฟัง”



“ช่วยลองคบดูได้มั้ย?.  เปิดโอกาสให้ตัวเองดู....   ถ้าคนๆ นั้นใช่ แสดงว่าเรื่องระหว่างเรามันเป็นแค่ความผูกพันธ์”

...

........

ทุกประโยคยังดังวนไปวนมาในหัวผม  นี่รึเปล่า?  ที่แพนต้องการจะบอก  ไม่กล้าพูดตรงเพราะกลัวผมจะเสียใจ  แต่ค่อยๆ ถอย
หนี

ค่อยๆ ห่างออกไป  สร้างช่องว่างระหว่างผมกับตัวเอง ให้มากขึ้น  เพื่อที่ว่า.....จะให้ผมทำใจได้เร็วขึ้นสินะ

น้ำตาไหลเลย.......  ห้ามไม่อยู่  เกลียดตัวเองที่อ่อนแอขนาดนี้   ดูทุกอย่างจะชัดเจนกว่าที่คิด  เสียใจ.....แต่ทำยังไงได้  ผมไม่

มีสิทธิ์

สุดท้ายก็ต้องยอมปล่อยให้อีกฝ่ายไปอยู่ดี 

.

.

.


ผมเดินเข้ามาในห้องนอน  ที่ยังมืดสนิทตามเดิม เพียงแต่ไฟที่หัวเตียงถูกเปิดไว้แค่ดวงเดียวเท่านั้น  เปลี่ยนเสื้อผ้า ค่อยๆ สอด
ตัวเข้าใต้ผ้าห่ม

ผืนเดียวกัน  ใกล้กันแค่เอื้อม......  หากแต่....ยิ่งยื่นมือไปคว้าน้องมากเท่าไหร่   ความห่างไกล.....ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น

ผมนอนมองอีกฝ่ายที่มีลมหายใจสม่ำเสมอ  หลับไปแล้ว.....  อาจจะเป็นแค่ช่วงเวลานี้  ที่ผมจะได้สัมผัสตัวของน้อง  โดยที่ไม่
ทำให้อีกฝ่าย


หวาดกลัว  ระแวง สงสัย  สอดแขนเข้าหาตัวอีกฝ่ายจากด้านหลังอย่างเบามือ  ไอ้ตัวเล็กขยับตัวนิดๆ ปรับให้อยู่ในท่าสบาย แล้ว
หลับไปตามเดิม

ขณะที่หัวใจผมกำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด  ไขว่คว้าสัมผัสที่อาจจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว  ผมจูบเบาๆ ที่หัวทุยเกรงว่าอีกฝ่าย
จะตื่น


สูดดมความหอมของกลิ่นกายอีกฝ่าย บ้าเอ้ย!!!  ผมเห็นแก่ตัวมากใช่ไหม  ถึงไม่อยากปล่อยคนตรงหน้าไปเลย

“ได้โปรดอย่าไป  แพนอย่าทิ้งภาคไปนะ~”  กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่  ทำได้แค่นี้อีกแล้ว....ผมรั้งได้แค่นี้  ได้แต่บอกตัวเองให้
เจียมตัว

อย่าทำให้น้องกลัว  แพนเลือกแล้ว...... ที่เหลือก็แค่ปล่อยมือ  “ที่เคยเกาะกุมกันและกันตลอดมา”    เท่านั้นเอง






roitra

  • บุคคลทั่วไป
Re: >> กอด~ ตอน.. ปล่อยมือ P.-4 23/11/12
«ตอบ #99 เมื่อ23-11-2012 00:56:55 »

ว่าแล้วว่าวันนี้ต้องมา อิอิ กอดๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: >> กอด~ ตอน.. ปล่อยมือ P.-4 23/11/12
« ตอบ #99 เมื่อ: 23-11-2012 00:56:55 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ NOoTuNE

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3255
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +317/-15
Re: >> กอด~ ตอน.. ปล่อยมือ P.-4 23/11/12
«ตอบ #100 เมื่อ23-11-2012 06:59:47 »

 :m15: :m15: :m15:

ออฟไลน์ dariganae

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-1
Re: >> กอด~ ตอน.. ปล่อยมือ P.-4 23/11/12
«ตอบ #101 เมื่อ23-11-2012 09:29:26 »

โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดค่ะTT-TT
มาม่าชามโตมาหลายตอน
ตอนหลังๆขอพิเศษเติมน้ำตาลเยอะๆนะคะ>..<

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
Re: >> กอด~ ตอน.. ปล่อยมือ P.-4 23/11/12
«ตอบ #102 เมื่อ23-11-2012 10:13:56 »

แพนต้องการห่างภาคจริงๆ ใช่ไหม

ออฟไลน์ kitty08

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1952
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-4
Re: >> กอด~ ตอน.. ปล่อยมือ P.-4 23/11/12
«ตอบ #103 เมื่อ23-11-2012 12:52:19 »

 :m15:เศร้าจังเลยสงสารภาคมาก ๆ แต่เราเข้าใจแพนน่ะว่าอยากเปิดโอกาสให้ภาคได้พบเจอคนอื่นหรือหนทางอื่นไม่อยากมาเป็นกรอบที่ทำให้ภาคไม่อาจก้าวเดินในหนทางที่แตกต่าง เพราะภาคน่าจะอนาคตไกลน่ะ แต่แพนก้อต้องอย่าลืมมองว่าบางครั้งอีกฝ่ายก้ออาจจะไม่ต้องการเช่นนั้นและบางทีมันอาจจะกลายเป็นหนามแหลมทิ่มแทงใจให้เขาเปลี่ยนไปอีกแบบก้อได้น่ะ เฮ้อ เรื่องอ่อนไหวจริง ๆ กับคำว่ารักนี่น่ะ :เฮ้อ:

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
Re: >> กอด~ ตอน.. ปล่อยมือ P.-4 23/11/12
«ตอบ #104 เมื่อ23-11-2012 17:37:51 »

สามปีคงนานนนนนนนนนนนนนนนนน
สำหรับภาค

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
Re: >> กอด~ ตอน.. ปล่อยมือ P.-4 23/11/12
«ตอบ #105 เมื่อ23-11-2012 22:06:59 »

รับรองว่าตอนหวาน  .....  จะหวานจนน้ำตาลเรียกพี่อ่ะค่ะ  ฮ่าๆๆๆ
(จริงๆ แต่งได้รึเปล่าไม่รู้แต่จะพยายาม  คุคุคุ)

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
ตอน   กลับมายืนที่เดิม


ตอนนี้ผมกับภาคกลับมาที่บ้านแล้วทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ผมวุ่นวายกับการเตรียมตัวนิดหน่อย จริงๆ ทุกอย่างได้จัดเตรียม

ไว้พร้อมแล้ว  รอแค่ผมย้ายตัวไปกับเอกสารทางราชการเท่านั้น  อาจจะต้องเรียนช้ากว่าชาวบ้านไปสักปีหนึ่งเพราะต้องไป

เรียนภาษาก่อน ค่อยเข้าเรียนต่อ ไฮสคูลที่นั่นได้ ทุกๆ อย่างยังดูเหมือนเดิม....โดยเฉพาะภาค  แม้รอยยิ้มของภาคจะดูเศร้าไป
บ้าง

แต่ก็ยังทักทาย กุมมือ  หรือแม้แต่ดูแลผมเหมือนเดิม  แต่อะไรที่ทำให้รู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป ...ความรู้สึกของผม

มันกำลังบอกเช่นนั้น  ใช่...เรื่องหนึ่งที่เด่นชัด  ภาคไม่ได้มานอนกับผมเช่นเคย สองวันที่ผ่านมาผมนอนคนเดียว ทั้งที่ครั้งหนึ่ง

เคยพยายามจะรอให้อีกฝ่ายกลับมาแล้วคุยกันให้รู้เรื่อง  แต่ผมก็เผลอหลับไปก่อน  ใช่...อีกเรื่องคือสัมผัส ภาคไม่ได้รังเกียจผม

หากแต่...ตั้งแต่กลับมาภาคไม่เคยเริ่มต้นก่อน  ไม่ว่าจะเป็นจับมือ (ถ้าไม่จำเป็นต้องข้ามถนน) กอด หรือแม้แต่.......จูบ

ทุกอย่าง....ค่อยๆ ลดไป ไม่ใช่สิ มันลดหดหายไปเลยต่างหาก   คืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมนอนอยู่ในห้องเพียงลำพัง เฝ้ารอเฝ้าคอย

ให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาหา  มานอนกอดผมเช่นเดิมดังที่เคยเป็น  แต่ตอนนี้ผมกลับสัมผัสได้แค่หมอนข้างเย็น ๆ ไร้ซึ่งความอบอุ่น

ผมนอนมองพื้นที่ว่างข้างตัว   คิดถึง...คนที่เคยหนุนหมอนใบเดียวกัน  คนที่เคยกอดผมทุกๆ คืน  คนที่บอกว่า “รัก” ผม

ตอนนี้....ไปอยู่ที่ไหนซะหล่ะ  ตอนที่ผมต้องการเค้ายิ่งกว่าสิ่งอื่นใด  อีกสามปีเชียวนะที่เราจะไม่ได้เจอกัน ....สามปีเชียว

ทำไม....ถึงไม่เร่งเก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่เหลือ  ทำไม...ต้องหลบหน้าผม  ภาค.....ใจร้ายจริงๆ   เม้มปากตัวเองแน่น ก้มหน้าซุก
หมอน

พยายามเข่มตาตัวเองให้หลับ  ยิ่งพยายามจะเข้มแข็งเท่าไหร่ ทำไม...น้ำตาเจ้ากรรมมันไม่เคยให้ความร่วมมือเลยนะ
.




ออฟไลน์ NOoTuNE

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3255
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +317/-15
แพนเอ้ยยย สงสารพี่เค้าบ้าง ให้พี่เค้าทำใจบ้างนะลูก  :m15:

ออฟไลน์ lazat.mchub

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
มาสั้นๆแบบเจ็บปวด

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
แต่งตอนต่อไปใกล้จบแล้วค่ะ  รอนะตัวเอง  เดี๋ยวเย็นๆ มาโพสค่ะ

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
หนูเลือกที่จะเดินไปจากพี่เค้าเองนะ หนูเป็นคนคิดแทนพี่เค้าเองและหนูก็ต้องยอมรับถ้าพี่เค้าจะขอทำใจซึ่งมันก็เป็นการทำร้ายหนูเหมือนกัน

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
ตอน   กลับมายืนที่เดิม






ตอนนี้ผมกับภาคกลับมาที่บ้านแล้วทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ผมวุ่นวายกับการเตรียมตัวนิดหน่อย จริงๆ ทุกอย่างได้จัดเตรียม

ไว้พร้อมแล้ว  รอแค่ผมย้ายตัวไปกับเอกสารทางราชการเท่านั้น  อาจจะต้องเรียนช้ากว่าชาวบ้านไปสักปีหนึ่งเพราะต้องไป

เรียนภาษาก่อน ค่อยเข้าเรียนต่อ ไฮสคูลที่นั่นได้ ทุกๆ อย่างยังดูเหมือนเดิม....โดยเฉพาะภาค  แม้รอยยิ้มของภาคจะดูเศร้าไปบ้าง

แต่ก็ยังทักทาย กุมมือ  หรือแม้แต่ดูแลผมเหมือนเดิม  แต่อะไรที่ทำให้รู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป ...ความรู้สึกของผม

มันกำลังบอกเช่นนั้น  ใช่...เรื่องหนึ่งที่เด่นชัด  ภาคไม่ได้มานอนกับผมเช่นเคย สองวันที่ผ่านมาผมนอนคนเดียว ทั้งที่ครั้งหนึ่ง

เคยพยายามจะรอให้อีกฝ่ายกลับมาแล้วคุยกันให้รู้เรื่อง  แต่ผมก็เผลอหลับไปก่อน  ใช่...อีกเรื่องคือสัมผัส ภาคไม่ได้รังเกียจผม

หากแต่...ตั้งแต่กลับมาภาคไม่เคยเริ่มต้นก่อน  ไม่ว่าจะเป็นจับมือ (ถ้าไม่จำเป็นต้องข้ามถนน) กอด หรือแม้แต่.......จูบ

ทุกอย่าง....ค่อยๆ ลดไป ไม่ใช่สิ มันลดหดหายไปเลยต่างหาก   คืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมนอนอยู่ในห้องเพียงลำพัง เฝ้ารอเฝ้าคอย

ให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาหา  มานอนกอดผมเช่นเดิมดังที่เคยเป็น  แต่ตอนนี้ผมกลับสัมผัสได้แค่หมอนข้างเย็น ๆ ไร้ซึ่งความอบอุ่น

ผมนอนมองพื้นที่ว่างข้างตัว   คิดถึง...คนที่เคยหนุนหมอนใบเดียวกัน  คนที่เคยกอดผมทุกๆ คืน  คนที่บอกว่า “รัก” ผม

ตอนนี้....ไปอยู่ที่ไหนซะหล่ะ  ตอนที่ผมต้องการเค้ายิ่งกว่าสิ่งอื่นใด  อีกสามปีเชียวนะที่เราจะไม่ได้เจอกัน ....สามปีเชียว

ทำไม....ถึงไม่เร่งเก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่เหลือ  ทำไม...ต้องหลบหน้าผม  ภาค.....ใจร้ายจริงๆ   เม้มปากตัวเองแน่น ก้มหน้าซุก
หมอน

พยายามเข่มตาตัวเองให้หลับ  ยิ่งพยายามจะเข้มแข็งเท่าไหร่ ทำไม...น้ำตาเจ้ากรรมมันไม่เคยให้ความร่วมมือเลยนะ

.
.

.

ตีหนึ่งครึ่ง....เป็นคืนที่สามแล้วที่ผมเข้าบ้านหลังนี้มาในเวลานี้  ยิ่งหลบ ยิ่งซ่อนหัวใจตัวเองเท่าไหร่  ความถวิลหามันก็ยิ่งเพิ่ม

มากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ   เพราะคนที่ผมคิดถึงกำลังหลับสนิทอยู่ตรงหน้า  ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ริมฝีปากแดงจัดจนน่าจูบ

ผมประทับริมฝีปากลงเบาๆ กลัวอีกฝ่ายจะตื่น ชอบนักเปิดไฟหัวเตียงทิ้งไว้ รอ...ให้ผมเข้ามาปิด  เป็นแบบนี้มาเกือบสิบปีแล้ว

ลอบถอนหายใจหนักๆ  ทำตัวเอาแต่ใจมากขึ้นทุกวัน  จริงๆ ก็อยากจะมาหาคนตรงหน้าใจแทบขาด  แต่ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะ

รำคาญเสียมากกว่า  หลบหน้า.....คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด  หยุดทุกอย่างที่จะเป็นการล่วงเกินอีกฝ่าย กลัวเหลือเกินว่า....

นอกจากน้องจะ  “ไม่รัก”  แล้ว ยังจะต้อง “โดนเกลียด”  เข้าอีก  ขืนเป็นแบบนั้นผมคงเสียใจตายแน่ๆ คงทรมานจนอยากหนี

ไปให้ไกล ๆ  ไอ้ตัวเล็กพลิกตัวตะแคงข้าง  ผมค่อยๆ สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ปิดไฟหัวเตียงให้มืดลง ก่อนจะสอดมือโอบกอด

อีกฝ่ายจากด้านหลัง  แค่สัมผัส ...อีกฝ่ายก็ม้วนตัวมุดเข้าหาอกผมอัตโนมัติ  กอดตอบผมแน่น  รู้สึกถึงความชื้นนิดๆ

บริเวณใบหน้า  ผมไล้มือเช็ดเบาๆ  ก็พบว่าขนตายังเปียก  น้องร้องไห้เหรอ?  ผมกดจูบปลอบที่หัวทุยของอีกฝ่าย

ไอ้ตัวเล็กเลยมุดเข้าหาผมใหญ่กอดกันกลม  จนร่างกายแทบจะหลอมรวมกัน  กลิ่นหอมหวานเจือจางในจมูก

จนเผลอซุกไซร้ซอกคอขาวของอีกฝ่าย ดูดดุนแสดงความเป็นเจ้าของ   ก่อนจะทาบทับปากเรียวของอีกครั้ง 

แตะจูบเบาๆ อยู่หลายที สุดท้ายมันก็ไม่พอ  ..ต้องการมากขึ้นไปอีก  บดจูบเรียกร้องกับอีกฝ่าย สอดลิ้นไล่ชิมความหวาน 

ที่ดูลิ้นน้อย ๆ จะตอบกลับผมทันควัน  ริมฝีปาก....ดูดกลืนกันและกัน  ผมต้องการสัมผัสที่มากกว่า สอดมือเข้าใต้ชุดนอน

บางเบา ไล้นิ้วทั่วพื้นผิวเนียนนุ่มน่าเป็นเจ้าของ พอถึงยอดอกเม็ดงามที่แข็งเป็นไตรออยู่ก่อนแล้ว ความต้องการทั้งหลาย

ก็เกินจะห้ามไหว  ผมควบคุมตัวเองไม่อยู่  ถลกเสื้อนอนลายหมีพูให้เลิกสูง  ตามด้วยลากลิ้นไปไล้เลียริมฝีปากดูดดุน

ตามใจปรารถนา  ไอ้ตัวเล็กแอ่นอกหวานไร้ซึ่งการควบคุมใดๆ  ลากมือลงต่ำลูบไล้น้องชายของไอ้ตัวเล็ก จนขึ้นสันนูน

แล้วลวงเข้าไปในกางกางนอน แทรกผ่านชั้นในตัวบาง  ได้ยินเสียงครางของอีกฝ่าย  หวานจับใจ

“อ่า~   ภาค”   แต่....แทบหยุดหัวใจของผม   ได้แต่ชะงักกึก นิ่งงันไปชั่วครู่ ...จบแล้วความเลว ความเห็นแก่ตัวของผม

ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองไปยังเจ้าของเสียง   วันนี้คง.....ต้องถูกเกลียดจริงๆ ซะแล้ว  ดวงตาดำขลับหากแต่เป็นประกายแววใส

ในที่มืดกำลังจ้องมองมาที่ผม  เผลอกลืนน้ำลายหนัก ๆ  ชักมือออกอย่างเชื่องช้า  อีกฝ่ายมองหน้าผมนิ่งๆ ไม่ได้ตำหนิอะไร

หากแต่เป็นผมเอง  ....  ที่กลายเป็นหมาหางลู่ หูตก  เมื่อถูกเจ้าของมันจับได้ว่าทำผิด  ไม่รู้จะฝืนยิ้มเพื่อให้ได้อะไรขึ้นมา

ทำขนาดนี้แล้ว....  แถมไม่ใช่ครั้งแรกด้วย  ทำผิดถึงสองครั้ง(ใหญ่ๆ)  ที่พยายามจะล่วงเกินอีกฝ่าย ผมชันตัวลุกขึ้นนั่ง

หันหลังให้น้อง หย่อนขาลงข้างเตียง ก้มหน้านิ่งอยู่นาน  พยายามทำใจให้ยอมรับสิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้

“ขอโทษนะแพนที่.......ที่รบกวนมาตลอด  ต่อไปนี้จะไม่มารบกวนแล้ว....”  เสียงแผ่วเบาที่ออกมาจากริมฝีปาก หากแต่....

กลับอัดแน่นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายเสียใจ ตัดพ้อ รู้สึกผิด หรือแม้แต่เจ็บปวด   ไม่กล้าร้องขอให้อีกฝ่ายให้อภัย

ในการกระทำทั้งหมดทั้งมวลของผม ที่น้องทนมาเป็น สิบๆปีนี่ก็แย่แล้ว ผมผิดเอง.....ที่ทำทุกอย่างเอาแต่ใจตัว

ชันตัวขึ้นเพื่อจะเดินจากไปแต่โดยดี  ก็รู้สึกถึงแรงกอดหนักๆ ของอีกฝ่าย  ที่โถมกอดผมแบบไม่ทันตั้งตัว จนเซเล็กน้อย


น้องซุกหน้ากับแผ่นหลัง   ส่ายหน้าไปมา น้ำตาเปียกชื้นอีกแล้ว...ไม่ชอบเลย ทำไมผมต้องเป็นคนทำให้น้องเสียใจ?

หรือน้องกำลังจะขอโทษ...ที่ทำให้ผมเจ็บปวดกัน  ผมกลืนน้ำลายลงคออีกอึกใหญ่ ทำใจรับผลที่จะเกิด

ก็แค่รอ.....ให้แพนพูดทุกอย่างออกมา   แล้วเราก็จบกัน.....โดยสมบูรณ์  จบ....ความสัมพันธ์ที่ผมสร้างมันขึ้นมาเองตลอด 10 ปี

“...........................”   ผมหลับตาลง พร้อมแล้วที่จะรับฟัง

.

.

.

.

.

“ใครบอกว่ารบกวนกัน  พูดตั้งแต่เมื่อไหร่ เคยบอกเหรอว่าไม่ต้องการภาค  เคยบอกเหรอว่ารำคาญ เคยบอกเหรอว่า

ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ  คิดเองเออเองตลอด  เคยคิดบ้างมั้ยว่าคนที่ “รัก”ตัวเองจะเป็นยังไง  จะร้องไห้เสียใจยังไง ก็ไม่สนใจสินะ

 อยู่จะหายก็หายไปเฉยๆ  เวลาก็แทบไม่มีอยู่แล้ว ยังจะมีเวลามาเล่นซ่อนแอบกันอยู่ได้ คนบ้า ๆๆๆ ภาคบ้า!!”

“โอ๊ย!!....เจ็บ ....เมื่อกี้แพนว่าไงนะ  แพนรักภาคเหรอ?”    ผมหันมารวบแขนสองข้างของไอ้ตัวป่วนที่กระหน่ำทุบมา

ที่หลังผม แล้วรวบตัวน้องเข้ามากอดแน่นๆ  สบตาอีกฝ่าย ซึ่งแพนเองก็หันมาจ้องตาผมตอบ   หัวใจเริ่มเต้นรัว.....

เต็มไปด้วยความหวังอีกครั้ง  แต่.........สุดท้ายก็ต้องสะดุดเมื่อในหัวมันผุดคำตอบเดิมๆ ขึ้นมา 

“รักแบบพี่ชายรึเปล่า?   ถ้าแค่นั้น.........ก็พอเถอะนะแพน  อย่ามาหลอกให้รักอีกเลย”   ผมคลายอ้อมกอดออก
.

.

.


“ไม่ใช่........นะภาค.”
.


.

.
“...........”

.

.

.

“ไม่ได้รักแบบพี่ชาย  ไม่เคย.........รักแบบพี่ชายเลยตะหาก”  ดวงตากลมโตจ้องมาที่ผม มีน้ำตาคลอหน่วย

“จริงเหรอแพน?”  ผมกระซิบถาม ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเองกำลังตื่นหรือว่าฝันไป  น้องไม่ได้เอ่ยตอบ แต่กลับพยักหน้า

จนหัวทุยๆ ถูไถอยู่บนอกผมอยู่หลายที  ผมดึงน้องเข้ามากอดแน่นๆ กดจูบที่หัวทุยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“คืนนี้อยู่กับแพนนะ  อย่าทิ้งแพนไปไหน”  ไอ้ตัวเล็กพูดเสียงอู้อี้อยู่กับอกผม

“ครับ  จะกอดแน่นๆ ทั้งคืนเลย ว่าแต่แพนเถอะ...อย่ารำคาญแล้วกัน” ผมกดจูบที่หัวน้องเบาๆ ความรู้สึกราวกับ

ได้หัวใจดวงใหม่ที่มันเต้นแรงกว่าเดิม  เลือดที่สูบฉีดแรงจนผมกลัวว่ามันจะพุ่งทะลุหลอดเลือดออกมา  หัวใจพองโต

จนเกรงว่า......จะเป็นโรคหัวใจโป่งพองรึเปล่า? (มีแต่ถุงลมโป่งพองน่ะ = =’ ที่เคยได้ยิน)   

ของสำคัญตรงหน้า.......ผมไม่ได้ฝันไป  ไม่ได้คิดไปเอง.....ที่รู้สึกอยู่ตลอดว่าเรา “ใจตรงกัน”    ก็เพราะ...... มันเป็นเรื่องจริง

“อื้อ...ไม่รำคาญหรอก กอดให้แน่นๆ หล่ะ  ถ้าปล่อยเมื่อไหร่จะทุบให้น่วมเลย”  ไอ้ตัวเล็กหันมามองค้อนผมตาเขียว

เล่นเอากลั้นขำแทบไม่อยู่  เหมือนลูกหมาตัวเล็กขู่ฟ่อๆ แต่ไม่มีพิษสง ผมอมยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข ความทุกข์ทั้งหลาย

มลายหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ  ความกังวลทั้งหลาย... คล้ายๆ กับมันไม่เคยเกิด ..

“หึหึ  กลัวแล้วคร๊าบบบ   ....  ป่ะนอนได้แล้ว”  ผมคลายอ้อมกอดออก  ไอ้ตัวเล็กขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะคลานขึ้นเตียง

ม้วนตัวดึงผ้าห่มขึ้นก่อนจะมุดเข้าไปอยู่ปลายเตียงด้านขวา  ผมมองภาพเดิมๆ ด้วยรอยยิ้ม  กลับมาเป็นเหมือนเดิม..

ในแบบที่พิเศษกว่าเดิม  ผมเลิกผ้าห่มขึ้นสูงก่อนจะสอดตัวเข้าไปช้า ๆ ตากลมแป๋วจ้องมองมาที่ผมอย่างรอคอย

ผมยกยิ้ม  ..... พลิกตัวตะแคงหันหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย ไม่ได้ขยับตัวเข้าไปชิด หากแต่.....กำลังกางแขนทั้งสองข้าง

ให้อ้ากว้างออก  น้องที่ตอนนี้ยิ้มแก้มแทบปริกลิ้งหลุนๆ เข้ามา  ให้ผมโอบกอด ..... ผมกอดน้องจนแน่น  ในขณะที่

อีกฝ่ายก็กอดตอบผมแน่นเช่นกัน  สัมผัสถึงความอุ่นซ่าน ทั้งจากร่างกาย....   ไปถึงหัวใจ  ที่ตอนนี้กำลังเต้นเร็วรัว

เปี่ยมไปด้วยความสุข     

“ฝันดีนะครับ.....”  ผมกระซิบบนหัวทุยของอีกฝ่าย
.

.

.

.

.

“ที่รัก”


ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
แพนบอกรักแล้วววว :-[ :impress3: :oo1:

ออฟไลน์ NOoTuNE

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3255
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +317/-15
เอาหว่ะภาค อย่างน้อยก็ยังได้ยินคำว่ารักไว้เป็นกำลังใจ นะ  :m4: :m4:

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
จากนี้ก็รอแค่น้องเรียนจบแล้วรีบกลับมาหาพี่ภาคเนาะ

ออฟไลน์ lazat.mchub

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
ทำไมน้องแพนหมดอารมณ์  :oo1: ง่ายจัง
ทั้ง 2 เลย 555555555

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
ขอตอบๆๆๆๆ  โฮ่ะๆๆๆ


คือว่าเนื่องจากน้องยังเด็กมาก  ....  เลยไม่กล้าจะเขียนขนาดจะมีอะไรกันอ่ะคะ

เพราะ NC  ที่เขียนอยู่นี่ก็ดูเยอะเกินวัยมากอยู่แล้ว  ฮ่าๆ รอน้องโตนิ๊สสสสสสสส นึงนะคะ

ออฟไลน์ kitty08

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1952
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-4
ในที่สุดแพนก้อบอกรักภาคตอบแล้ว ยังไงการพูดคือสิ่งที่ดีที่สุดน่ะจ้ะ เพราะถึงจะรักกันแค่ไหนก้อไม่อาจล่วงรู้ได้หรอกน่ะ ยังไงเป็นกำลังใจให้คู่รักทั้งสองให้ฝ่าฟันไปได้ตลอดสามปีน่ะจ้ะ และเป็นกำลังใจให้คุณทัดให้แต่งออกมาได้ลื่นไหลเรื่อย ๆ น่ะจ้ะ ส่วน nc จะรอโตจ้ะ :z1: :z1:

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
ตอน ...  เวลาที่เหลือ




“อื๊อ~.....อ่ะ.....อ๊าาาาาาาา ...  ภ..ภาคพอก่อน”   ผมครางปนหอบ สองมือดันยิ๊กๆ ที่ไหล่กว้างเพื่อให้ริมฝีปาก

คนตัวใหญ่กว่าหลุดออก

“หวานจัง” ภาคกระซิบแผ่วเบา  ก่อนจะซุกจมูกคมเข้าที่ซอกคอผม ซุกไซร้ ไล้เล็ม จนมาถึงติ่งหู ลิ้นร้อนค่อยๆ สอด

เข้าไปในรู  จนผมต้องหดคอหนี มือที่ดันอยู่อ่อนยวบลงทันที  กลายเป็นจิกแน่น ลงเล็บหนักๆ เพื่อบรรเทาความเสียวแทน

มือแข็งแรงลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกผม ก่อนจะดันเสื้อนอนตัวบางเลิกขึ้นโชว์ ยอดอกที่แข็งชูชัน ไม่ไว้หน้าเจ้าของ

คนเอาแต่ใจเลยได้ที อ้าปากงับเบาๆ ก่อนจะลงลิ้นรัว  ทำผมแอ่นอกหวือ รับสัมผัสคนตรงหน้า  สองมือคว้าโอบกอด

ที่ลำคอของอีกฝ่ายแทบไม่ทัน 

“อื๊อออออ~  ย....อย่า  เดี๋ยวพ่อกับแม่ได้ยิน” ได้แต่ห้ามคนเอาแต่ใจจนเสียงหลง  ทั้งที่ร่างกายกับตอบสนอง

อีกฝ่ายเป็นอย่างดีไม่มีการขัดขืน  ภาคเงยหน้าขึ้นมายกยิ้ม....ทำตาเจ้าเล่ห์  นี่ผมพลาดอะไรไปรึเปล่า? 

“แสดงว่า....ถ้าพ่อกับแม่ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรงั้นสิ?”  เอ่ยถาม  แล้วยิ้มทั้งปากทั้งตา ดวงตาคมยังจ้องมาที่ผมนิ่งรอคำตอบ

เล่นเอาร้อนๆ หนาว ๆ  ไปไม่เป็นเลยทีเดียว

“ก็....”  ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ  หาทางออกไม่เจอ 

“ก็อะไรหืม?”   อีกฝ่ายยกยิ้มหัวเราะชอบใจใหญ่ที่ดูจะไล่ต้อนผมจนจนมุมได้

“ก็ไม่รู้ไง โว๊ะ ภาคนี่ถามอะไรไม่รู้เรื่อง”  เมื่อจนแต้ม....เลยต้องแกล้งเหวี่ยงใส่   ทำตาดุใส่อีกฝ่าย  .... แต่เหมือนภาค

จะไม่กลัวสักนิด  เห็นแต่สนุกยิ้มจนแก้มแทบปริ

“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรนี่   มีเรื่องอื่นน่ารู้กว่าตั้งเยอะ”  ภาคว่า  เลื่อนมือมาดึงมือผมลงไปในทิศทางที่ต่ำกว่า

“........”   ได้แต่เก็บงำความสงสัย

.

.

.

.

“>/////<”   อ้าปากค้าง  กับสิ่งที่พองโตอยู่เต็มมือ


 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด