ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาลงช้าไปวันหนึ่ง
..........................................................
ตอนที่ 10 คำสัญญาของคนเป็นพ่อ
มีนเข้ามาในห้องเดินเข้ามาหาผมที่ผมนั่งคิดตามสิ่งที่คีตาพูด ผมมองดูมีนก่อนที่จะเอ่ยถามสิ่ง
ที่ผมอยากถาม
“มีนลูกเหงาหรือเปล่า”ผมถามพร้อมอุ้มลูกผมให้มานั่งบนตักของผม
“เหงาแต่มีนโตแล้วมีนทนได้”มีนพูดทำเป็นเข้มแข็งทั้งที่น้ำตาคลอ
“พ่อขอโทษที่ทำให้มีนเหงา จากนี้ไปพ่อจะไม่ทำให้มีนต้องเหงาพ่อสัญญา”ผมบอกเอามือลูบ
หัวมีนไป ผมมองหน้าลูกผม
ยิ่งลูกผมโตขึ้นเท่าไรก็ยิ่งทำให้ผมคิดถึงเธอมากขึ้นเท่านั้น
เธอผู้ที่ครั้งหนึ่งไม่สิตอนนี้เธอก็ยังเป็นอยู่...เป็นหัวใจของผม
ชีวิตผมก็ไม่ต่างอะไรกับคนทั่วไป
ไปโรงเรียน
มีเพื่อนเล่นไปวันๆ
ชีวิตวนเวียนไปแบบนี้จนกระทั่งผมได้พบกับเธอ พีน่า
เธอเป็นเลขาของพ่อผมที่ถูกส่งมาให้ดูแลผมตอนม.ปลายที่มีเรื่องวิวาทบ่อยๆ
แรกๆผมก็ไม่ชอบเธอออกจะเกียจขี้หน้าด้วยซ้ำไป
“เจ้ แก่แล้วน่าจะอยู่บ้านเลี้ยงลูกมากกว่ามาดูแลผมนะ”นี่เป็นประโยคแรกที่ผมพูดตอนที่ได้พบ
กับเธอครั้งแรกเธอหน้าแดงแล้วตอบผมมาว่า
“ใครเป็นเจ้นายยะ เสียมารยาทฉันยังไม่แก่สักหน่อยและที่สำคัญฉันยังไม่เคยมีแฟนแล้วจะมี
ลูกได้ไง”นี่เป็นประโยคที่เธอตอบกลับทำเอาผมขำผมเลยให้เธออยู่ด้วยที่คอนโดที่พ่อซื้อให้
พออยู่ไปนานๆไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ผมคอยมองแต่เธอ นานๆไปผมรู้ว่าผมชอบเธอ
ผมบอกชอบเธอและเธอก็บอกชอบผม
จากวันนั้นผมและเธอก็คบกันจนกระทั่งเธอท้อง
ตอนนั้นผมมึนไปหมด ผมยังเป็นเด็กม.ปลาย ยังไม่ทัน 20 ด้วยซ้ำ
แต่เด็กอย่างผมก็เห็นความสำคัญของเด็กทารกน้อยๆที่อยู่ในท้อง
ผมบอกให้พีน่าคลอดลูกออกมาและตั้งชื่อให้ว่ามีน
ผมพยายามทำสิ่งที่ผมคิดว่าดีที่สุด
ผมในตอนนั้นคุณพ่อม.ปลายพยายามทั้งเรียน ทั้งทำงานเลี้ยงดูลูกผม ตอนนั้นมีพี่เลี้ยงหรือป้า
นุชคอยช่วย เลี้ยงมีนเวลาที่ผมไปทำงานที่บริษัทพ่อ
ผมคิดว่าทุกอย่างในชีวิตผมถึงมันจะเหนื่อยแต่ผมก็มีความสุขมากที่ได้อยู่กับคนที่ผมรักและ
ยังได้อยู่กับลูกของผม
แต่ความสุขนั้นก็อยู่ได้ไม่นานพีน่าเริ่มป่วยและจากผมไปทิ้งผมให้อยู่กับลูก
ผมสัญญากับตัวเองว่าจะเลี้ยงดูมีนให้ดีที่สุด
แต่ผมในตอนนี้กลับทำให้คำสัญญาไร้ค่า
“พวกคุณช่วยเอาของในนี้ออกไปก่อนแล้วเอาของใหม่มาวางไว้นะ”เสียงของคีตาดังขึ้นทำให้
ผมหันไปมองคีตาที่มาพร้อมกับชาย 7 8 คนข้างหลังที่ยกเฟอร์นิเจอร์ในห้องผมออกไปทีละชิ้น
“นี่นายจะทำอะไร”ผมถามออกไป
“เปลี่ยนบรรยากาศไงครับพี่โชน”คีตาตอบกับมา
“อยากเปลี่ยนก็เปลี่ยนไป ฉันกับมีนจะออกไปข้างนอก” ผมบอกพร้อมอุ้มมีนออกจากห้องไป
อย่าเข้าใจผิดว่าผมตามใจคีตา แต่ผมไม่มีอารมณ์จะว่าอะไรต่างหาก
@@@@@@@@@
โชนออกไปจากห้องโดยที่ไม่หาเรื่องผม ก็ดีแล้วล่ะจะได้ไม่ยุ่งยาก คิดเหรอว่าผมอยากเปลี่ยน
บรรยากาศ
ความจริงแล้วผมน่ะ ไม่อยากที่จะจับต้องหรือแตะต้องอะไรที่ยัยเจนนนเจนนี่แตะ แค่คิดว่าเมื่อ
วานที่ผมนอนบนเตียงเดียวกับที่ยัยนั่นเคยนอนผมก็ขยะแขยงแล้ว
ผมเลยสั่งเฟอรนิเจอร์พวกนี้มาเซอร์ไพร์โชนนิดๆนึกว่าหมอนั่นมันจะโมโหโวยวายซะอีก ไม่
สนุกเลย แต่ช่างเถอะแค่ผมได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำก็พอ
TBC……………
หัวข้อ: ช่วยตอบผมที...ใครเป็นพ่อของลูกผม??? THE END (อ่าน 299500 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก