หัวข้อ: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥

[choijiin]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
 
ถึงพี่จะเสียใจที่ตาต้ากลับบ้าน
แต่พี่ขออนุญาติตาต้าที่รัก
ขอมากรี๊ดกร๊าดดีใจกับพี่ไต๋เค้าก่อนนะลูก
 

ถ้าจะให้เดาพี่ไต๋ของเราคงอะปะดะเฮ่น้องดินไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย
  
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
 
(วันใหม่บอกยังไม่ทันได้ลงเลยอิป้า  555)
ฮูเร่ๆ อยากตีลังการอบราชมัง
เดี๋ยวขอไปเตรียมของแก้บนให้พี่ไต๋ก่อนนะคะวันใหม่
 

[DarknLight]

คุณพ่อโซลต้องยกความดีความชอบให้หนูจินนี่นะครับ ฮ่าๆ
กามเทพตัวน้อยๆ ที่น่ารักของพ่อโซลกะพี่ตาต้า
ทนคิดถึงไม่ไหวก็ไปเถอะครับพี่โซล ไม่มีใครว่า เพราะอ้างจินนี่น้อยก็ได้
ว่าแต่ ดิน ถึงกลับต้องให้ลางานเลยเหรอครับพี่ไต๋ จะแอบทำอะไรน่ะครับ
ผมก็อยากรู้นะ แหะๆ

[yeyong]

ตอนนี้อยากรู้ใจจะขาดว่าทำไมดินถึงไปนอนหลับที่บ้านผู้กองไต๋ได้
ไม่อยากด่วนสรุป  แม้จะลุ้นให้เป็นแบบนั้นก็เถอะ  

[malula]

จินนี่เจ๋งมากลูก คุณย่าทั้งหลายนึกไม่ถึงเลยสิ
ห้ามโซล ห้ามตาต้าได้ แต่ห้ามจินนี่ไม่ได้ ชนะเลิศ
ผู้กองไต๋กับดินแปลได้อย่างเดียวว่าต้องฉลอง ฮิ้วววววว

[Salome]

ชอบนิยายของคุณใหม่ทุกเรื่องเลยค่ะ
น่ารัก ใสๆดี อ่านแล้วสบายใจ ไม่ต้องมาม่าเข้มข้นก็สนุกได้เนอะ
บางที เราก็อยากอ่านนิยายเพื่อคลายเครียด อ่านเรื่องของคุณใหม่ทีไร ยิ้มได้ทุกรอบค่ะ
แต่ ยกเว้นตอนพี่ดินนะ แอบสงสารพี่ไต๋

[PetitDragon]

เอาใจช่วยผู้กองนะ 

[zaabbo]

ว๊ากกกก ผู้กองทำสำเร็จแล้ววว 

พี่โซลได้ทีหาโอกาสไปหาตาต้าเลยนะ อิอิ 

[aloney]

เอาใจช่วยหมวดไต๋คร้าาาา 

อยากให้คู่นี้มีรักที่หวานชื่น 

+1 +เป็ด ให้คนเขียน 

รอตอนต่อไป 

[gupalz]

อยากรู้เรื่องดินจังเลย

[badcow]

ย้อนกลับไปตอนดินไปกับผู้กองด่วนๆๆ

[love2y]

อั๊ยยะ!!! พี่ดิน~~ >/////<

ปล. กลุ่มเพื่อนตาต้า น่าแตกออกมาเป็นนิยายเรื่องใหม่มากเลยค่ะ ท่าทางจะมีเรื่องสนุกๆให้น่าติดตามเยอะแน่เลย คึคึ

[nongrak]

สรุปดินเสร็จผู้กองแล้วใช่ไหม เข้าใจบอกลูกนะโซลไปหาพี่ตาต้ากัน

+1+เป็ดให้นะ

[Giniz]

มารอตอนพิเศษคั่นเวลา พี่ผู้กองไต๋กะพี่ดิน 

[wanmai]

ระหว่างรอพี่โซลถึงกรุงเทพฯ เราตามไปดูพี่ไต๋กับพี่ดินกันดีกว่า

(ถ้าบอกว่ามันไม่มีอะไร พี่ดินแค่ง่วงแล้วก็หลับไปนี่จะโดนคนอ่าน ไหมเนี่ย แหะๆ)



คำโปรยปราย : นี่เป็นเพียงความหื่นแบบเบาๆของคนเขียนเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม เอ้ย! การอ่าน ด้วยเน้อ คึคึ


It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนพิเศษคั่นเวลา

คุณตำรวจ…ตรวจหัวใจ (ไต๋&ดิน)



จากวันที่ถูกดินปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ไตรภพก็ไม่ได้ไปหาดินอย่างเคย ชายหนุ่มพยายามหลีกเลี่ยงที่จะไปพบเจอ แม้ว่าอยากจะเจอแค่ไหนก็ตาม การอยู่ห่างกันมันอาจจะทำให้ดินได้คิดใหม่ก็เป็นได้ ก็แค่ความหวังเล็กๆของคนพ่ายรักเท่านั้น

ความพยายามของไตรภพมีอยู่ไม่ทันข้ามวันดี พอถึงเวลาที่ต้องไปเยี่ยมคนป่วยที่โรงพยาบาลก็อดไม่ได้ที่จะออกไปหา ยังดีที่มีงานเข้ามาในช่วงนั้นพอดี ทำให้ไตรภพยุ่งอยู่กับงานจนหยุดกระวนกระวายไปได้สักพัก พอได้หยุดคิดถึงได้เห็นว่าตนเองร้อนรนกับเรื่องนี้แค่ไหน ต้องเรียกว่ามากกว่ามากเลยก็ว่าได้ แค่คนๆเดียวนี่มีอิทธิพลกับเขามากขนาดนี้เลยหรือ

ทั้งที่พยายามไม่คิด แต่พองานเสร็จก็คิดถึงอยู่ดี ท่าจะแย่แล้วแบบนี้ ไตรภพได้แค่โทรถามข่าวของดินจากพิมพิกาผู้เป็นน้องสาว วันที่ดินออกจากโรงพยาบาลก็ไม่ได้ไปรับ เพราะมีสอบสวนผู้ต้องหาคดีที่ทำอยู่ จนมาพบกันในวันนี้ วันที่มาส่งหนุ่มน้อยตาต้ากลับบ้านที่สนามบิน เขาขอให้ดินกลับด้วยกัน แต่กลับโดนปฏิเสธโดยเอาโซลเพื่อนของเขามาอ้าง เจ็บนะนี่ แค่กลับด้วยกันยังไม่ได้เลย แล้วเวลาที่ห่างไปมันช่วยอะไรได้บ้างวะ

“ก็ได้ ผมเข้าใจละ”

นั่นเป็นเพียงคำพูดสั้นๆที่ไตรภพบอกกับดินเมื่อถูกปฏิเสธ เขาจะเรียกร้องอะไรได้ ทำได้ดีที่สุดก็แค่ล่าถอย ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่ยอมที่จะเปิดใจ เปิดโอกาสให้เข้าใกล้ ก็ไม่ควรดึงดันจะทำ รึเปล่า?

ไตรภพก้าวถอยหลัง ทิ้งสายตาและสีหน้าเศร้าไว้ให้คนมองได้รู้สึก คนนั้นจะรู้สึกอะไรไหมไม่รู้ แต่ก็อยากจะลองเสี่ยงดู ชายหนุ่มกำลังจะผละไป แต่แขนก็ถูกดึงเอาไว้เสียก่อน เมื่อหันกลับมามองคนที่ดึงแขนตนเองไว้ ไตรภพก็พยายามเก็บสีหน้าและแววตาเปี่ยมความหวังไว้ให้มิดชิดที่สุด ดินนิ่งเหมือนจะคิดอะไรอยู่อย่างนั้นชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถามคนตรงหน้าออกมา

“รถคุณอยู่ไหน?”

คำถามนั้นเหมือนดั่งเสียงสวรรค์ก็ไม่ปาน นายตำรวจหนุ่มเปิดยิ้มแก้มแทบแตก เพียงแค่คนๆนั้นถามกลับเหมือนเป็นการตอบรับสั้นๆแค่นี้ อารมณ์ที่แทบจะดิ่งลงเหวกลับพลิกกลับทันตา จับมือคนหน้าเข้มให้เดินไปขึ้นรถ แล้วขับไปจากสนามบินอย่างอารมณ์ดี

ขับออกมาถนนใหญ่ได้สักพัก ดินก็หันมองถนนรอบๆงงๆ เมื่อไตรภพเลี้ยวรถไปอีกทาง นี่มันไม่ใช่ทางกลับไร่ แต่มันเป็นทางไปบ้านของไตรภพต่างหาก ดินมองหน้าคนขับที่ยังยิ้มอารมณ์ดีแล้วทัก

“คุณ…”

ไตรภพหันกลับมาเลิกคิ้วมอง ก่อนจะหันกลับไปขับรถเหมือนเดิม ปากก็บอกกับคนที่เริ่มแสดงอาการไม่พอใจ

“แวะบ้านผมหน่อยเป็นไร”

“จอด”

ดินไม่รับมุก สั่งคนขับเสียงเข้ม ไตรภพถอนหายใจยาว

“ดิน แค่นี้เอง นะ” ไตรภพพยายามร้องขอ

“ผมบอกให้จอด”

แต่ดินก็ยังคงย้ำคำเดิม นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วจอดรถตามที่คนหน้าเข้มสั่ง ดินเปิดประตูลงจากรถแล้วจะเดินหนี ไตรภพลงจากรถก้าวยาวๆไปรั้งแขนดินไว้ กระชากเข้าหาตัวก่อนจะผลักไปชนตัวรถ กดจูบปิดปากคนดื้อดึงแรงๆ แล้วผละออกมา

“จะดื้อไปถึงไหน ฮึ!”

ดินมองคนกระทำการอุกอาจด้วยสายตาโกรธกรุ่น ผลักคนตัวโตออกห่าง แล้วตะคอกเสียงดัง

“คุณดูถูกผม!”

“ผมไม่ได้จะดูถูก ที่ทำไปเพราะผมรักและรู้สึกพิเศษกับคุณทั้งนั้นล่ะ!” คนนี้ก็แรงใส่เพราะเริ่มหมดความอดทน

“แบบนี้เหรอที่คุณเรียกว่ารัก!”

ทั้งสองคนยืนเผชิญหน้ากันราวเป็นศัตรูมากกว่าจะรัก ไตรภพเสยผมอย่างหงุดหงิดใจ ดินเบือนหน้าไปทางอื่น พยายามปรับอารมณ์ของตัวเองให้ผ่อนเบาลง เขาโกรธเรื่องอะไรไม่รู้ล่ะ แต่อยู่ๆมันก็รู้สึกปรี๊ดขึ้นมาจนควบคุมไม่อยู่ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

“ดิน ผมถามคุณตรงๆ คุณกลัวอะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องหนีใจตัวเองอยู่ตลอดเวลา ทำร้ายใจผมทั้งยังทำร้ายใจตัวเองด้วย”

เมื่อเหลืออดจึงต้องเอ่ยถาม บางครั้งคนๆนี้ก็เผลอแสดงออกว่ามีใจจนเขาคิดว่ามีความหวัง แม้มันจะน้อยนิดก็ตาม แต่ต่อมาก็ผลักใสให้เขาไกลห่าง พอห่างกันก็เหมือนจะโหยหา แต่พอเจอหน้าก็ทำเหมือนไม่ใช่ เขาจะเป็นบ้าตายกับคนๆนี้อยู่แล้ว มันมากไปแล้วนะดิน มากเกินไปแล้ว

“คุณอย่ามาทำเป็นรู้ดีนักเลย”

นั่นปะไร พอจับได้ไล่ทันก็จะบ่ายเบี่ยงอยู่ตลอด วันนี้อย่าหวังเลยว่าจะหลุดพ้นไปได้เหมือนทุกครั้ง เขาจะรีดจะเค้นทุกเหตุผลหรือทุกความลับที่ดินเก็บเอาไว้ออกมาให้หมด ไตรภพลากดินไปขึ้นรถผลักเข้าไปนั่งแล้วปิดประตู พออ้อมจะไปนั่งฝั่งคนขับดินก็จะออกมาอีกด้าน ไตรถพรีบดึงตัวมากอดไว้ กระซิบขู่

“ถ้าไม่อยู่นิ่งๆ ผมจะปล้ำคุณบนรถนี่ล่ะ”

ดินชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ยอมจำนน ถึงคุณตำรวจเขาจะตัวโตกว่า…เอ่อ … มาก แต่ว่าดินก็เป็นผู้ชาย จะสู้ไม่ได้เลยหรืออย่างไร ร่างในอ้อมกอดดิ้นอีก ไตรภพจึงก้มลงงับต้นคอ ลากปลายลิ้นไปตามลำคอและใบหู ดินนิ่งอึ้งกับการกระทำนั้น ขนอ่อนในร่างกายลุกซู่

ไตรภพพลิกตัวดินหันกลับแล้วกดลงบนเบาะรถ สบตาคมในระยะประชิด ลมหายใจอุ่นเป่ารดแก้มเมื่อไตรภพก้มลงไปใกล้ ดินไม่ได้เบือนหน้าหลบไปไหน เหมือนเป็นการวัดใจกัน ไตรภพขยับเข้าไปใกล้อีก ใกล้ จนริมฝีปากประกบกับอีกคน ชายหนุ่มเริ่มกดจูบจากผะแผ่ว เมื่อไร้การปฏิเสธห้ามปรามจึงเพิ่มความหนักหน่วงมากขึ้น ดินดันตัวไตรภพออกห่างเมื่อคนตัวโตทำท่าว่าจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ ริมฝีปากหนายังจะตามประกบติด ดินเบี่ยงหน้าหลบ ไตรภพจึงเปลี่ยนมากดจูบแก้มดินอีกครั้ง แล้วขยับกลับมานั่งที่นั่งคนขับ ขับรถพาคนหน้าเข้มที่นั่งนิ่งไม่พูดจาไปบ้านของตนเอง



++++++++++++



เมื่อมาถึงบ้านของไตรภพ ชายหนุ่มโสดอยู่บ้านหลังนี้คนเดียว ตัวบ้านแยกมาจากบ้านใหญ่ของพ่อกับแม่อย่างชัดเจน เพื่อตัดปัญหาความวุ่นวายเรื่องผลประโยชน์กับญาติพี่น้องในครอบครัวใหญ่ ไตรภพจอดรถแล้วเปิดประตูเดินอ้อมมาดึงคนหน้าเข้มให้ตามลงมาด้วย พาเข้าบ้านแล้วให้นั่งคุยกันอย่างเป็นจริงเป็นจัง

“ผมไม่เข้าใจ ทำไมคุณถึงเอาแต่ผลักไสผม ทั้งที่ผมก็รับรู้ได้ว่าคุณก็รู้สึกไม่ต่างจากผมนักหรอก” ไตรภพเปิดประเด็น เผชิญหน้ากับดินบนโซฟาตัวยาว

“คุณอย่ามาคิดเองเออเอง”

“หรือไม่จริง”

“มะ…” ดินจะปฏิเสธ ไตรภพรีบชี้หน้า

“อ๊ะๆ ปากกับใจให้ตรงกันนะคุณ ผมมีพยานปากเอกนะคดีนี้” ยักคิ้วกวนให้ดินที่มองมาอย่างหาเรื่อง

“พยานอะไร? คดีอะไร?”

“ก็พยานในคดีรักของเราไงครับ”

จบคำหยอดของนายตำรวจหนุ่ม ดินถึงกับเงียบไปสามวิ ยังจะกล้าเล่น

“คุณมันเจ้าเล่ห์ ใช้น้องสาวผมเป็นเครื่องมือ”

“โอ้ อย่าเรียกว่าใช้เป็นเครื่องมือเลย ฟังดูไม่ดีเท่าไหร่ เอาเป็นขอความร่วมมือจะดีกว่า”

ไตรภพไหลลื่นไปได้เรื่อยๆ ดินมองหน้าคนทำทะเล้นอย่างไม่เห็นขัน ใบหน้ายังนิ่งเฉยอยู่อย่างนั้น จนไตรภพต้องกลับมาพูดอย่างจริงจังอีกครั้ง กุมมือของคนทำหน้านิ่งไว้ สบตาเว้าวอน

“ดิน อย่าปฏิเสธผมอีกเลยนะ เรารักกันไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ใช่” ดินยังคงปฏิเสธ แต่คำปฏิเสธนั้นกลับฟังไม่หนักแน่นเอาเสียเลย

“ถ้าอย่างนั้น… ถ้าต่อไปนี้คุณจะไม่ได้เจอหน้าผมอีก คุณก็ไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นสิ?”

คำถามนั้นไร้การตอบกลับ จิตใจของไตรภพยิ่งกว่าห่อเหี่ยว เขาทำบ้าอะไรอยู่กันแน่ ทำไมถึงได้แต่คอยร้องขอความรักอยู่แบบนี้ ไร้ซึ่งหนทางจะไปแล้วหรือ

“คุณไตรภพ เราไม่ได้กำลังเล่นขายของกันอยู่นะ ทำไมคุณทำเหมือนทุกอย่างมันเป็นเรื่องง่าย ทั้งที่มัน…”

หลังจากที่เงียบและปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปโดยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธต่อการถามไถ่ของไตรภพ ดินก็พูดขึ้นมา แต่ก็กลับหยุดไปดื้อๆอย่างนั้น จนไตรภพต้องกระตุ้น

“อย่าเงียบสิดิน คุณมีอะไรในใจก็บอกผมมาเถอะ ผมไม่ดีตรงไหนผมจะปรับปรุงเอง”

“ถ้าผมบอกว่าคุณดีเกินไป คุณจะปล่อยมือจากผมไหม?”

“มันไม่ใช่เหตุผล”

ไตรภพตอบกลับเร็วไว ดีเกินไปอะไรกัน มันใช่เหตุผลหรือแบบนี้ ดินมองหน้านายตำรวจหนุ่มเหมือนตัดสินใจบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดออกมา

“ผมเป็นลูกชายคนโตของบ้าน มีหน้าที่ต้องคอยดูแลทุกคนในครอบครัว ก่อนนี้ผมเคยมีคนรักและผมก็รักเขามาก ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯ ยังไม่ได้กลับมาที่นี่ เราอยู่ด้วยกันมาตลอดในช่วงที่เรียนอยู่ที่นั่น ผมคิดว่านี่ล่ะคือคนที่ผมจะรักไปจนวันสุดท้ายของชีวิต เราจะอยู่ด้วยกัน รักกัน แต่นั่นมันก็แค่ความคิดของผมฝ่ายเดียว”

ดินพูดไปเรื่อยๆ ไตรภพก็นิ่งฟัง แอบสะดุดในใจกับคำว่าเคยมีคนรัก แต่ก็แค่เคย คำว่าเคย มันแสดงว่าเป็นรูปอดีตไปแล้ว จึงตัดความกังวลไป รอฟังว่าคนตรงหน้าต้องการจะสื่ออะไร

“เขาต้องการอิสระ เขาว่าอย่างนั้นตอนที่จะไป แต่พอผมซักเขามากเข้า คำตอบก็คือ พ่อแม่เขาไม่ยอมรับ ความรักระหว่าง…ผู้ชายกับผู้ชาย”

คราวนี้ไตรภพยิ่งกว่านิ่งงัน เหมือนเจอนะจังงัง ดินเคยมีคนรัก และคนรักของดินคือผู้ชาย ผู้ชายที่มาก่อนเขา คนที่ดินรัก รู้สึกว่าคำๆนี้จะวนไปเวียนมาอยู่ในหัวของไตรภพอยู่ตลอดการเล่าเรื่องของดิน ถ้าเป็นผู้หญิงคงไม่รู้สึกอะไรเท่านี้ เพราะตอนนี้ไตรภพรู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าผู้ชายคนนั้นทุกประการ

“ความผิดทุกอย่างมันอยู่ที่ผม เมื่อเรื่องมันแดงขึ้นมาเขาโทษว่ามันเป็นเพราะผมที่ล่อลวงเขา และพ่อแม่เขาก็เชื่อ ด่าว่าผมสารพัด แทบจะเรียกได้ว่าประจานผมก็ยังได้ โดยที่คนที่ผมคิดว่าจะรักไปจนตายน่ะ แค่ยืนมองเฉย เขาไม่เดือดร้อนนี่ ก็เขาคือผู้เสียหาย”

ดินยังเล่าเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ใช่เรื่องในอดีตที่ตนเองควรจะเจ็บปวด ลอบมองหน้าคนตัวโตที่ปิดปากเงียบแล้วกลืนน้ำลาย ในอกบีบรัดจนไม่อยากจะพูดต่อ แต่ก็ต้องทำ เพื่อ… เพื่อใครกันล่ะ? ดินชักจะไม่แน่ใจว่าที่ทำอยู่นี้ เพื่อตัวเอง เพื่อนายตำรวจหนุ่มตรงหน้า หรือเพื่อใครกัน?

“เวลาที่ผมทุกข์ที่สุดผมกลับคิดถึงครอบครัว แต่เวลาที่ผมมีความสุขดี ผมกลับไม่เคยนึกถึง”

“ใครก็เป็น” เรียกได้ว่าเป็นคำพูดแรกตั้งแต่ดินเริ่มเล่าเรื่องของตนเองที่ไตรภพแสดงความคิดเห็น สีหน้าที่นิ่งอึ้งเมื่อครู่ของนายตำรวจหนุ่มคลายลง

“แต่ผมรู้สึกรับตัวเองที่เป็นแบบนั้นไม่ได้ ผมจึงตั้งใจเอาไว้ว่า นับต่อจากวันที่ผมกลับมาอยู่ที่นี่ ผมจะไม่ทำให้ครอบครัวต้องเดือดร้อนใจ จะดูแลพวกเขาให้ดีที่สุด” ดินยังให้เหตุผลประกอบการเล่าต่ออีก

“ผมไม่เข้าใจ” ไตรภพพูดหน้าตาย

“คุณ!”

ดินกระแทกเสียง นี่เขาพูดมาตั้งมากยังไม่เข้าใจอีกหรือไง แล้วเขาจะประจานความโง่เง่าของตัวเองไปเพื่ออะไรกัน

“ทำไมคุณต้องคิดอะไรมากมายขนาดนั้นด้วย ถ้าคุณรักกับผมแล้วคุณจะดูแลครอบครัวของคุณไม่ได้หรือไง ผมจะห้ามคุณหรือกับเรื่องนี้น่ะ?”

ไตรภพมองคนที่ทำหน้างอแล้วเลื่อนมือไปแตะแก้ม มองสบตาที่แสนจะเคืองขุ่นนั้น โน้มหน้าลงไปหาแล้วกดจูบแผ่วเบา กระซิบบอกคนที่นั่งคอตั้งตรง

“ดิน คุณรังเกียจสัมผัสของผมไหม?”

ไตรภพคลอเคลียกลีบปากบาง ก่อนจะกระซิบชิดเรียวปากที่ตนเองกดจูบอยู่นั้น

“ถ้าคุณรังเกียจก็ผลักผมออกตอนนี้เลย ไม่อย่างนั้นผมจะไม่หยุด”

หัวใจของนายตำรวจหนุ่มเต้นระทึกเมื่อเอ่ยจบ กลัวผลลัพท์ที่จะออกมา แต่ดินยังคงนิ่งอยู่ ไตรภพขยับเข้าไปใกล้อีก กดแนบริมฝีปากส่งปลายลิ้นเข้าไปทักทาย ดินเกร็งตัวเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคลายลง ตอบรับรสสัมผัสนั้น

อ้อมแขนแข็งแรงโอบประคองให้ดินเข้ามาชิดตัว จูบแลกลิ้นดูดดื่ม มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง รั้งชายเสื้อออกจากกางเกงยีนต์ แล้วเอนตัวดินลงนอนราบกับโซฟา มือหนาลูบมาด้านหน้าวนเวียนที่ยอดอกใต้เนื้อผ้า จนดินต้องส่งเสียงครางในลำคอ ไตรภพปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างไม่รีบร้อน ลูบเข้าไปในตัวเสื้อเมื่อปลดกระดุมครบทุกเม็ด ไล้ต่ำลงไปจนถึงจุดกึ่งกลางร่างกายชาย ปลดซิปแล้วสอดมือเข้าไปกอบกุมเล้าโลมเน้นหนัก ริมฝีปากยังดูดกลืนความหอมหวานจากรสจูบไม่ผละห่าง

ไตรภพจูบไปตามแก้ม ไล่มาที่คางและซอกคอ เลื่อนริมฝีปากลงมาที่หน้าอก ลิ้นเปียกลื่นโลมเลียหยอกล้อ ดูดรวบยอดอกจนดินสะดุ้งบิดกายไปตามอารมณ์หวาม ไตรภพมองตาคนที่กำลังกัดปากด้วยความซ่านเสียวจากการปลุกเร้าของตนเอง ลากปลายลิ้นกดจูบลงต่ำ ปลดกางเกงลงให้พ้นสะโพกเพรียว แล้วดึงออกเหวี่ยงทิ้งไว้ไม่สนใจว่ามันจะตกอยู่ที่ไหน ดินกระถดตัวหนีเมื่อไตรภพก้มลงมาหาจุดอ่อนไหวที่รอการปลดปล่อย มือหนารีบรั้งสะโพกของคนที่จะถอยหนีไว้ ดินมองตาแล้วส่ายหน้า แต่ไตรภพหาได้สนใจ อ้าปากเผยอก่อนจะครอบลงไป

“อื้อออ”

ดินแหงนเงยหน้ากัดปากกลั้นเสียง ทั้งยังดันศีรษะของอีกคนออกห่าง สะโพกเพรียวบิดส่ายเมื่อไตรภพใช้ปากปลุกอารมณ์กระสันซ่าน มือที่จะผลักห่างกลับเปลี่ยนเป็นขยุ้มผมหนานุ่มแทนเมื่ออารมณ์กรุ่นร้อนแทบจะทนไม่ไหว

ไตรภพผละออกมาเมื่อเห็นว่าดินจะปลดปล่อยก่อน ถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ให้พ้นกาย เลื่อนตัวลงมาทาบทับ รั้งขาของดินให้แยกออกกว้างเพื่อแทรกกายง่ายขึ้น สวมใส่เครื่องป้องกันที่พกติดตัวไว้ตลอด มองสบนัยน์ตาสื่อความหมาย ดินจิกปลายเล็บกับต้นแขนล่ำ เมื่อไตรภพค่อยดันตัวตนของเขาเข้าไปช้าๆจนสุด มันฝืดเคืองเมื่อไร้อุปกรณ์ช่วย ภายในช่องทางบีบรัดจนชายหนุ่มตัวโตแทบจะปลดปล่อยให้ได้

คนตัวโตก้มลงกดจูบเรียวปากบาง แลกลิ้นดูดดื่ม ขยับสะโพกช้าๆก่อนจะเพิ่มความหนักหน่วงและรุนแรง ร่างกายใหญ่โตยังเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง เสียงครางต่ำในลำคอดังมาเป็นระยะเมื่อขยับเข้าออกในร่างกายของอีกคน เหงื่อกาฬไหลซึมทั่วร่าง แต่คนทั้งคู่ก็ยังไม่หยุดเคลื่อนไหว จนไตรภพขยับโยกกายถี่กระชั้นมากขึ้นและปลดปล่อยทุกหยาดหยดออกมาในที่สุด…

ทุกอย่างรอบกายหลังจากนั้นนิ่งสงบ มีเพียงลมหายใจหอบเหนื่อยที่ยังคงดังสอดประสานกันอยู่ ไตรภพกดจูบข้างขมับชื้นเหงื่อของคนใต้ร่าง กระซิบชิดใบหู


“รักนะครับ”



++++++++++



ไตรภพให้ดินเข้าไปอาบน้ำล้างตัวในห้องน้ำ แต่ตนเองกลับตามเข้าไปด้วยหลังจากนั้น ดินที่กำลังอาบน้ำปรายตามองแล้วไม่ได้พูดอะไร ยังคงฟอกสบู่ต่อไป คนตัวโตเข้าไปยืนซ้อนด้านหลัง แอบลูบไล้แผ่นหลังลามเลยไปที่สีข้าง ระเรื่อยมาที่สะโพกหนั่นแน่น บีบเบาๆ ดินสะดุ้งแล้วเอ่ยค่อนขอด

“ตัวก็โตยังตามมาเบียดอีก”

“พูดจาสองแง่สามง่ามนะนี่” ไตรภพเอ่ยล้อ

“ความคิดนะ”

คนโดนว่าหัวเราะหึหึ ริมฝีปากคลอเคลียไม่ห่าง ขบใบหูเบาๆอย่างหยอกล้อยั่วเย้าอารมณ์หวามไหว โอบกอดร่างสูงให้เอนเข้ามาชิดอก มือหนาอ้อมไปด้าหน้าลูบไล้สะกิดยอดอกดิน สายน้ำอุ่นจากฝักบัวยังไหลลงกระทบพื้น เพิ่มความอุ่นร้อนของเลือดในกายให้มากขึ้นไปอีก

“ดิน”

ไตรภพกระซิบเรียกเสียงพร่าแผ่ว บดเบียดสะโพกกับคนด้านหน้า ริมฝีปากยังเฝ้ากดจูบทุกจุดที่ไวต่อสัมผัสในตัวของอีกคน

“อือ” ดินขานรับในลำคอ เอนตัวพิงคนด้านหลังมากขึ้นเมื่ออารมณ์เริ่มคล้อยตาม

“อีกรอบได้ไหม?” คนขอไม่ได้หยุดการกระทำขณะที่รอฟังคำอนุญาต ยังคงเล้าโลมอย่างต่อเนื่อง

“หื่น”

ไตรภพหัวเราะในลำคอกับคำต่อว่า กดจูบลาดไหล่ไล่มาที่แผ่นหลัง มือหนาลูบไล้หน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อแน่น ลูบขึ้นมาสัมผัสยอดอก สะกิดปุ่มที่นูนรับฝ่ามือ ลูบไล้หนักขึ้นจนดินต้องแอ่นอกตาม ลมหายใจเริ่มขาดห้วงเมื่อมือหนาอีกข้างเลื่อนต่ำลง กอบกุมจุดอ่อนไหวที่แสดงอาการตามอารมณ์เจ้าของ ขยับมือช้าๆปลุกปั่นอารมณ์ให้เพิ่มมากขึ้น

ดินเอียงหน้ามารับจูบจากคนที่บดเบียดสะโพกตนเองอยู่ด้านหลัง แลกลิ้นโรมรัน มัวเมากับรสจุมพิตแสนซาบซ่าน ไตรภพถือโอกาสกดแทรกเรียวนิ้วเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง ทำให้ดินถึงกับสูดปากด้วยความเจ็บจากศึกรักที่เพิ่งผ่านพ้น แต่พอนิ้วที่แทรกเข้ามาสะกิดโดนจุดกระสันดินก็แทบเข่าอ่อน ไตรภพขยับนิ้วมือ ดันตัวดินให้โน้มไปด้านหน้า แล้วย่อกายลงก่อนที่จะ…

“อ๊าาา”

ดินร้องเสียงดังเมื่อคนด้านหลังใจร้อน แทรกกายเข้ามาแทนที่นิ้วมือจนสุดในคราวเดียว มือเรียวพยายามดันต้นขาแกร่งที่เบียดชิดให้อยู่นิ่งเฉย มืออีกข้างก็ดันผนังห้องน้ำพยุงตัว กัดปากกลั้นเสียงคราง มันทั้งจุกและเสียดเสียวในช่องท้องไปในเวลาเดียวกัน แต่จุกมากกว่าในตอนนี้ ดินผ่อนลมหายใจยาว ร่างกายของเขาเริ่มตอบรับตัวตนแสนใหญ่โตจนไตรภพครางครึ้มในลำคอด้วยความพึงพอใจ

“ทำเบาๆไม่เป็นหรือไง”

คนหน้าเข้มค่อนว่า คนถูกว่ากลับขยับส่วนที่เชื่อมต่อกัน กระทุ้งเบาๆ แล้วกระซิบบอก

“ถ้าเบามันก็ไม่เข้าสิครับ”

ตบท้ายคำพูดตัวเองด้วยเสียงหัวเราะที่พร่าสั่น กำปั้นของดินทุบเข้าที่ขาแกร่งอย่างขัดใจ ไตรภพค่อยถอดถอนกาย และผลักดันกลับเข้าจนสุด เสียงกระทบของเนื้อตัวที่เปล่าเปลือยสะท้อนดัง ยิ่งในห้องน้ำเช่นนี้ยิ่งแจ่มชัดและเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือ ร่างกายสูงใหญ่ของไตรภพขยับโยกเร่งเร้ามากขึ้น นำพาอีกคนไปสู่ความสุขล้นด้วยกันอีกครั้ง และอีกครั้ง



+++++++++



บนเตียงนอนนุ่มในห้องของนายตำรวจหนุ่ม ดินเพลียจนหลับไปแล้ว ไตรภพยังจัดการกับเสื้อผ้าข้าวของที่ตนเองและคนบนเตียงทิ้งไว้อยู่ เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อยจึงขึ้นมานอนข้างๆคนหลับ แอบหอมแก้มให้พอชื่นใจ ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ไตรภพมองหาเห็นมันดังมาจากเครื่องของดินจึงลุกไปดู เห็นเป็นเบอร์น้องสาวดินจึงกดรับ

ฝ่ายนั้นดูจะงงงันที่คนรับคือเขา และถามหาพี่ชายที่เป็นเจ้าของเครื่องตัวจริง ไตรภพจึงบอกไปว่าดินหลับไปแล้ว สายตาก็เหลือบมองคนที่หลับแล้วยิ้ม และบอกพิมพิกาไปว่าไม่ต้องห่วง เพราะเดี๋ยวเขาจะไปส่งแน่ๆในวันพรุ่งนี้ ก่อนวางสายยังไม่ลืมที่จะกำชับบอกกับพิมพิกาน้องสาวของดินให้ลางานให้ดินด้วย เพราะท่าทางคงจะเดินไม่ถนัด แหม~ เขาก็ห่วงคนของเขาเหมือนกันน่า

วางสายจากพิมพิกาแล้วไตรภพก็กลับมาที่เตียง ล้มตัวลงนอนซ้อนหลังคนที่พลิกตัวนอนตะแคงข้างให้ สอดแขนเข้าไปรองใต้ศีรษะ ส่วนอีกข้างโอบกอดดินเอาไว้ แล้วหลับตาลงด้วยรอยยิ้มที่แตะแต้มริมฝีปาก


‘หวังว่าพอตื่นขึ้นมา คงจะหายปากแข็งสักทีนะที่รัก’



จบตอนพิเศษคั่นเวลา


ติดตามตอนปรกติต่อในวันอาทิตย์ค่ะ

choijiin >> ถึงกับต้องแก้บนเลยเหรอคะ

DarknLight >> รักจินนี่ให้เยอะๆค่ะ เพราะเรื่องนี้จินนี่คือนางเอก 55 พี่ไต๋แอบทำอะไรก็ไม่ยู้ววว คึคึ

yeyong >> เหมือนที่คิดไว้ไหมคะ

malula >> เอ้า! จุดพลุ

Salome >> ขอบคุณมากค่ะที่ติดตาม พี่ดินเขาจะหวาน(?)แล้วนะเออ

PetitDragon >> ผู้กองฝากดอกไม้มาขอบคุณค่ะ

zaabbo >> เย้! ดีใจกับผู้กองด้วย ส่วนพี่โซล… แอบเจ้าเล่ห์ค่ะ อิอิ

aloney >> ตอนต่อมาแล้วค่ะ รักกันๆ

gupalz >> เรื่องมันมีอยู่ว่า…

badcow >> อย่างด่วนเลยค่า>.<

love2y >> มีคนเห็นด้วยอ้า เขาแอบเอามาใส่ไว้ล่ะ ตัวเอกจากเรื่องถัดไป ><
สปอยส์ชื่อเรื่อง MAGICA ชื่อเรื่องธรรมดามากอ่ะ ไม่มีเซ้นต์ด้านนี้แม้แต่น้อย ฮะๆ



ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ จัดบวกกันไปเช่นเคย

เขาพลาดอีกแล้วใช่ไหม

[Noo_Patchy]

 

[Giniz]

ในที่สุด...  จนได้
พี่ผู้กองไต๋หื่นจัง แต่เราอยากรู้ว่าเพื่อนพี่ผู้กองไต๋อย่างพี่โซลจะหื่นเหมือนกันรึป่าว
น้องตาต้าช่วยตอบพี่ที 

[gupalz]

ผู้กองหื่นมากค่า
แต่ช็อกตรงดินเคยมีแฟนเป็นผู้ชายอ่ะ

[malula]

พี่ดินมีความหลังแสนเจ็บปวดนี่เอง
ผู้กองไต๋ไม่ไม่ทำให้ผิดหวังแน่ คนนี้แมนเกินร้อย

[choijiin]

อิคึๆๆๆ
 
เราว่าแล้วว่าพี่ไต๋ต้องกินหัวกินหางน้องดินแล้ว
ดีใจเอ๊ยดีใจจัง
 
คิดว่างานนี้พี่ไต๋จะอดซะแล้ว
เพราะดินเค้าการ์ดแข็งมาก
ไปๆมาๆ อ้าวเฮ้ย!!!
 
ที่ไม่ยอมรักพี่ไต๋ซะที
เพราะเคยผิดหวังกับแฟนเป็นผู้ชายมาแล้วเนี่ยนะน้องดิน
  
ว่าแต่ไอ้เอี้ยที่มันทำให้น้องดินเสียใจเนี่ย
มันอยู่ในสถานะไหนของน้องดินคะ
พี่หวังว่าน้องดินคงจะเป็นรุกมาก่อนนะ
ไม่งั้นก็น่าสงสารแย่เลย กระซิกๆ
 
ตอนนี้ถ้าพี่เจอไอ้ชาติ...นั่น
มันจะได้เจอทุเรียนทั้งลูกแน่นอนค่ะ
 

[yeyong]

แอร๊ยยยย  เฝ้าจีบมาตั้งนาน  บทจะได้กันก็เร็วซะตั้งตัวไม่ทัน
เห็นอย่างนี้ ดินสมยอมสุดๆ ผู้กองไต๋คงดีใจมาก

[PetitDragon]

ไชโยให้ผู้กองดังๆ

 

[fuku]

ไต๋ลาม๊กม๊ากมากกกกกกก


คิดซะว่าเป็นคู่บรรลุนิติภาวะแล้ว
ส่วนอีกคู่รอตาต้าโตก่อนล่ะกันนะ

[mild-dy]

รอจ้ารอ

[CarToonMiZa]

 

[pare_140]

 

[MooJi]

อั๊ยยะ!
พี่โซลก็ได้รับอานิสงค์จากความไร้เดียงสาน่ารักของน้องจินนี่ไปด้วย
เอาลูกมาอ้างเพื่อจะได้ไปหาน้องตาต้า  เนียนๆเลยนะพี่โซล
ส่วนป๋ากับน้องกะปอม น่ารักม๊ากกกกอ่ะ ขอคู่นี้อีกซักคู่น๊า
แล้วก็พี่ดินความหลังชั่งเป็นอะไรที่น่าเจ็บปวดมาก
ไอ้คุณคนนั้นก็น่าเกลียดเอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่น
เลยทำให้ผู้กองไต๋ได้รับผลกระทบตามไปด้วย
ดีนะเนี้ยที่ผู้กองไต๋ใจเด็ดหิ้วพี่ดินเข้าบ้าน
เลยได้กัน เอ๊ย! ได้เคลียร์ทำความเข้าใจกัน
หวังว่าตื่นมาพี่ดินคงไม่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วทิ้งผู้กองไต๋ไปน๊า
อ้อแต่คงทิ้งไปไหนไม่ได้เพราะคงจะลุกเดินไม่ไหว
เอิ๊กๆ
^^
ปล.แอบหนีไปเที่ยวมา  กลับมาก็ต้องรีบตามคนอื่นเค้าให้ทัน
เดี๋ยวหลุดออกจากกระแสความน่ารักของน้องตาต้า  ฮฺฮฺ
ยังติดตามเสมอน๊า าา

[wanmai]

^
^
มีคนชอบน้องกะปอมด้วย ปลื้มมม

เอารูปน้องกะปอมน้อยกลอยใจมาให้ดูค่ะ

ไม่รู้จะเหมือนที่คิดกันไว้ไหม วาดหลายรอบมาก ได้มาเท่านี้ แฮ่

[love2y]

ปาดเลือดกับไต๋ดินแล้ว วิ่งไปกรี๊ดต่อ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

จะได้อ่านเรื่องใหม่จากคุณวันใหม่อีกแล้วววววววว

[Pakbung Mazo]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด : อันนี้ให้คุณวันใหม่
กรี๊ดดดดดดดดดดดด : อันนี้ให้คุณตำรวจที่หื่นได้ใจวัยสกา ><"
 รอตอนต่อไปคับผมม

[wanmai]

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๒๐ สานรัก


ก่อนจะเดินทางเข้ากรุงเทพฯ โซลก็เร่งสะสางงานในส่วนที่สำคัญเอาไว้ก่อน และถึงจะส่งต่อให้
ดินกับลูกน้องได้ดูแลต่อไป การเข้ากรุงในครั้งนี้เขากำหนดเวลาไว้ไม่นาน เพียงแค่สามสี่วัน
เพราะจินนี่เข้าเรียนระดับอนุบาลแล้ว ลานานไปมันจะไม่ดีต่อตัวลูกสาวของเขาเอง บ่ายคล้อย
วันพุธโซลจึงเป็นคนไปรับลูกสาวเอง เพราะต้องลาครูให้ลูกด้วย

หน้าโรงเรียนอนุบาล

เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กๆดังมาถึงด้านหน้าโรงเรียนที่โซลเพิ่งเดินเข้ามาเมื่อหาที่จอดรถได้แล้ว
ตอนนี้เป็นเวลากลับบ้านของเหล่าเด็กตัวน้อยๆ คุณครูสาวเวรประจำวันกำลังทำหน้าที่ส่งเด็ก
นักเรียนอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นโซลเดินเข้ามาก็ยิ้มทักทาย

“สวัสดีค่ะคุณโซล วันนี้มารับน้องจินนี่เองเลยหรือคะ?”

“ครับ พอดีมีธุระกับครูประจำชั้นของน้องด้วยน่ะครับ”

โซลยิ้มให้ก่อนตอบกับไปอย่างมีไมตรี คุณครูสาวจึงยิ้มรับรู้ โซลมองเข้าไปด้านในก็เห็นจินนี่
เดินตามหลังเพื่อนๆตรงมาหาคุณพ่อ ไหว้คุณพ่อที่มารับและไหว้คุณครูที่รอส่ง โซลอุ้มลูกสาว
ตัวน้อยขึ้นมาก่อนจะบอกกับครูสาว

“ผมขอตัวนะครับ”

“ค่ะ”

คุณครูยิ้มให้โซลอีกครั้งก่อนจะหันไปดูแลเด็กน้อยต่อ โซลจึงเข้าไปบอกเรื่องลากิจของน้องจิน
นี่กับคุณครูประจำชั้นของลูก ก่อนจะพาลูกสาวกลับบ้าน ขณะที่นั่งรถกลับบ้านกับคุณพ่อ จินนี่ก็
พูดเรื่องจะไปหาพี่ตาต้าเสียงแจ๋ว ออกอาการดีใจอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ ซึ่งวันเดินทางก็คือ
พรุ่งนี้ตอนเย็น หลังจากที่จินนี่เลิกเรียนแล้ว ท่าทางคืนนี้สองพี่น้องคนสนิทคงมีเรื่องคุยกันเยอะ
กว่าทุกวันเป็นแน่



+++++++++++++



สตรอเบอร์รี่ที่ตาต้ากับจินนี่ปลูกไว้เริ่มมีลูกสีแดงสดบ้างแล้ว โซลจึงเก็บสตรอเบอร์รี่ไปฝากน้อง
ด้วย ไปคราวนี้มีเพียงโซลกับลูกสองคนไม่ได้ให้พี่เลี้ยงอย่างนุ่นไปด้วย ก่อนจะไปจินนี่น้อยยัง
เอาใจพี่นุ่นกับพี่ป้าน้าอาในบ้านว่าจะซื้อของมาฝากอีกด้วย

พอเครื่องลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิหนูน้อยจินนี่ก็หลับปุ๋ยไปแล้ว สามีของอรณีเป็นผู้มารับ
สองพ่อลูก เมื่อมาถึงบ้านโซลพาลูกไปนอน ก่อนจะเอาสตรอเบอร์รี่ของตาต้าไปเก็บในตู้เย็น รอ
วันพรุ่งนี้ที่จะได้เจอน้องอย่างใจจดจ่อ



+++++++++++



เย็นวันศุกร์

ตาต้าและเพื่อนในกลุ่มมักจะกลับบ้านพร้อมกันเสมอ เนื่องด้วยบ้านอยู่ในละแวกใกล้เคียง วันนี้ก็
ยังคงเป็นวันที่ปรกติธรรมดาเช่นทุกวัน เมื่อกลับไปถึงบ้านทำงานเสร็จ อาบน้ำ ทานข้าว แล้วก็
ขึ้นห้องไปโทรศัพท์คุยกับจินนี่และ… พี่โซล

โดยที่ไม่รู้ว่าวันนี้มีใครมารออยู่ที่บ้านหลังจากที่ตนเองเลิกเรียนกลับมา เมื่อมาถึงหน้าบ้านตาต้า
ก็ลากับเพื่อนที่ต้องเดินแยกไปอีกซอย ก่อนจะเปิดประตูเข้าบ้านมา สะดุดตากับรถที่จอดอยู่ใน
บ้านเล็กน้อย ไม่ใช่รถพี่ต้นกับพ่อ หรือจะมีแขก? ตาต้าโคลงศีรษะไปมาเมื่อไม่เห็นว่าเกี่ยวกับ
ตนเอง

“กลับมาแล้วครับ”

เสียงห้าวดังมาก่อนตัว ตาต้าเดินเข้ามาในบ้านโดยที่ไม่รู้ว่ามีแขกคนสำคัญรอเขาอยู่ ถอด
รองเท้าเก็บเข้าที่ เดินตรงผ่านห้องรับแขก ขาเรียวหยุดชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครที่นั่งอยู่ในนั้นบ้าง

“พี่ มาได้ไงอ่ะครับ?”

ตาต้าทักโซลที่นั่งอยู่กับแม่ที่โซฟารับแขก มองโซลกับจินนี่สลับกันไปมาด้วยความแปลกใจปน
ยินดี

“พี่ตาต้า~”

“จินนี่”

จินนี่ลุกจากโซฟาวิ่งมาหาพี่ชาย ตาต้าก็ยกน้องขึ้นอุ้ม หอมแก้มซ้ายขวา

“คิดถึงจังเลยครับ”

“จินนี่ก็คิดถึงพี่ตาต้าม๊ากมากค่ะ”

“ม๊ากมากเลยเหรอคะ?” คนเป็นพี่ชายเลิกคิ้วมอง หนูน้อยก็พยักหน้ายืนยันคำพูด

“ค่ะ คุณพ่อขาก็คิดถึงพี่ตาต้าเหมือนกัน”

มีพาดพิงถึงคุณพ่อ ตาต้ามองหน้าพี่แล้วอมยิ้ม จนคุณแม่ต้องกระแอมเตือนเบาๆ หนุ่มน้อยหนุ่ม
ใหญ่แอบสะดุ้งตามๆกัน ก่อนจะหัวเราะขำกันเอง



+++++++++++



โซลเอาสตรอเบอร์รี่ที่นำมาให้กับน้อง พอเห็นว่าสตรอเบอร์รี่ที่ตัวเองปลูกมีลูกแล้วก็ดีใจใหญ่
ให้พี่แม่บ้านเอาไปล้างแล้วแช่ตู้เย็นไว้ทานเย็นนี้เลย หลังจากนั้นตาต้าก็ขอตัวไปเปลี่ยนชุด
ด้านบน พอน้องเดินขึ้นบ้านโซลก็ร่ำๆอยากจะตามไปด้วย แต่ก็เกรงใจคุณแม่น้องจึงได้แต่นั่งนิ่ง
ไม่กล้าขยับตาม คุณแม่น้องก็ดูจะรู้ใจ แกล้งทำเฉยไม่รับรู้ พาจินนี่ออกไปดูปลาในบ่อข้างบ้านที่
พ่อของตาต้าเลี้ยงไว้ โซลจึงแอบแวบตามน้องขึ้นไปถึลบนห้องจนได้ เคาะประตูห้องพอน้องมา
เปิดก็ดันตัวเพรียวบางให้เข้าไปด้านในก่อนจะปิดประตูตามในทันที

“คิดถึงจังเด็กดื้อ”

โซลสวมกอดน้อง ก่อนจะสูดกลิ่นแก้มหอม กลิ่นหอมประจำตัวน้องยังติดกาย ปนกลิ่นเหงื่อ
เล็กๆให้ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกมากขึ้นไปอีก โซลมองสบตากลมโตของตาต้าที่ไหวระริกด้วยความ
ดีใจไม่ต่างกัน

ก้มลงแนบริมฝีปากกับน้อง ส่งปลายลิ้นเข้าไปเลาะเล็มตามแนวกลีบปากให้น้องตอบรับ ลิ้นเล็ก
ส่งกลับมาทักทาย โซลรวบดูดปลายลิ้นอย่างหยอกเย้า คนในอ้อมกอดหัวเราะในลำคอ โซลจึง
เพิ่มความร้อนแรงและหวานล้ำในรสจูบมากขึ้นไปอีก แต่ก่อนที่อารมณ์หยอกล้อมันจะเลยเถิดไป
ไกล เสียงเคาะประตูห้องตาต้าก็ดังมาขัดเสียก่อน โซลถอนจูบ กดจมูกหอมแก้มน้องก่อนจะ
ปล่อยให้น้องไปเปิดประตู

“อ้าว พ่อกลับมาแล้วเหรอครับ?”

เสียงตาต้าที่ทักทายคนด้านนอกทำให้โซลถึงกับสะดุ้ง ไอ้หยา พ่อน้องกลับมาแล้ว แถมกลับมา
ตอนสำคัญเสียด้วยสิ ปากน้องเจ่อขนาดนั้น ไอ้โซลเอ๋ย ตายแน่ๆล่ะงานนี้

โซลค่อยเดินออกไปหน้าห้อง ตาต้าหันมาหาพี่ เบี่ยงตัวหลีกทางให้พี่เข้าไปสวัสดีทักทายคุณ
พ่อของตนเอง โซลไหว้พ่อของน้อง แทบไม่กล้าสบตาดุๆคู่นั้น แววตำหนิยังส่งมาให้เต็มที่

“สวัสดีครับ คุณน้า”

พ่อของตาต้ายังมีสีหน้าที่นิ่งเฉย ยกมือรับไหว้โซล ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“เห็นว่ารถจอดอยู่ แต่กลับหาเจ้าของไม่เจอ มาอยู่บนนี้เองนะ”

ได้ยินอย่างนั้นโซลก็ถึงกับไปไม่เป็น ไร้คำแก้ตัวใดๆ เขาผิดเต็มประตูเลยงานนี้ โซลไหว้คุณพ่อ
ของน้องอีกครั้ง ก่อนจะเลี่ยงลงไปด้านล่าง คุณพ่อตาต้าจึงหันมาหาลูกชายที่ยืนทำหน้าเจื่อน
อยู่ไม่ห่าง

“อย่าไปยอมเขาให้มันมากนักนะตาต้า” คุณพ่อว่าเสียงเข้ม

“ต้าขอโทษครับ พ่ออย่าโกรธต้าเลยนะ”

ตาต้ารีบใช้ลูกอ้อนเอาตัวรอด คุณพ่อถอนหายใจแล้วบ่นพึมพำเข้าห้องนอนของตนเองที่อยู่
ถัดไป

“คนหนึ่งก็ยอมเขาไปเสียทุกอย่าง อีกคนก็เป็นผู้ใหญ่เสียเปล่าไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ”

ตาต้าหน้าเจื่อน เกาศีรษะอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี พ่อคงไม่ได้โกรธ แต่อาจจะไม่พอใจนิดๆ
คะแนนพี่โซลจะติดลบไหมนี่



+++++++++++



หลังจากสองพ่อลูกเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและลงมาด้านล่าง ต้นพี่ชายของตาต้าก็กลับบ้านมา โซล
อยู่พูดคุยกับครอบครัวน้องสักพัก เอ่ยขออนุญาตพาน้องไปเที่ยวสวนสนุกกับจินนี่ด้วยในวัน
พรุ่งนี้ คุณแม่ของน้องเห็นว่าเป็นคำร้องขอของจินนี่ตัวน้อยจึงไม่ได้ขัด แต่ก็ยังส่งสายตารู้ทันไป
ให้คนเจ้าเล่ห์ โซลคุยกับพ่อแม่น้องไปก็เหงื่อตกไป ยิ่งกับคุณพ่อของน้องที่มาคราวนี้มองเขา
อย่างไม่ค่อยเป็นมิตรนักโซลยิ่งใจเต้นตุ้มๆต่อมๆกลัวจะทำอะไรให้ไม่ถูกใจ เข้าถ้ำเสือแล้วก็ต้อง
สู้ ถอยตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะโซล

หลังจากที่โซลผ่านความกดดันจากพ่อแม่น้องมาได้ก็แทบอยากจะขอบคุณลูกสาวตัวน้อยอย่าง
น้องจินนี่ ที่คอยเบี่ยงเบนความสนใจของพ่อแม่น้องตาต้าให้คุณพ่อ โดยที่น้องหนูจินนี่ก็ไม่รู้ตัว
ถ้าไม่มีหนูพ่อคงตายหยังเขียดจริงๆลูกเอ้ย โซลได้แต่โอดครวญในใจ

เมื่อถึงเวลาอันสมควร โซลจึงขอตัวกลับ ตาต้าออกมาส่งพี่กับน้องจินนี่ที่รถ

“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ” โซลบอกกับน้องก่อนไป ใจจริงอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆด้วยซ้ำ

“ครับ”

ตาต้ารับคำยิ้มๆ น้องจินนี่ที่นั่งอยู่เบาะข้างๆคุณพ่อชะโงกตัวมาโบกมือลาพี่ชาย

“บ๊ายบายค่ะพี่ตาต้า”

“บ๊ายบายครับ”

เมื่อสองพี่น้องเขาร่ำลากันแล้วโซลจึงสตาร์ทรถ ตาต้าถอยห่างออกมา

“ขับรถดีๆนะพี่โซล”

โซลยิ้มให้น้องอีกครั้งก่อนจะเลื่อนกระจกปิด จินนี่ยังโบกมือไหวๆให้พี่ชายอยู่ในรถ ตาต้าก็โบก
ตอบน้อง รถของโซลขับออกไปจากบ้านแล้ว ตาต้ามองส่งพี่จนรถเลี้ยวออกจากซอยไป

“แหม ยิ้มแก้มปริเชียวนะ กำลังใจมาเพียบเลยล่ะสิ”

คุณแม่เดินเข้ามาหาแล้วเอ่ยแซวคนที่เอาแต่ยิ้มไม่หุบ ตาต้าหัวเราะหึๆ แล้วเข้าไปกอดเอวแม่
อ้อนๆ

“เข้าบ้านเถอะไป คุณพ่อมองใหญ่แล้ว”

พอแม่บอกแบบนั้นตาต้าถึงเพิ่งหันกลับไปมองคุณพ่อที่ยืนเอามือขัดหลังสีหน้าเคร่งขรึมอยู่หน้า
ตัวบ้าน พอเห็นว่าตาต้ามองมาคุณพ่อก็กลับเข้าบ้าน หนุ่มน้อยยิ้มแหยกับคุณแม่ ก่อนจะกอดเอว
แม่เดินเข้าบ้านตามคุณพ่อไป



++++++++++



เช้าวันเสาร์

โซลมารับน้องที่บ้านเพื่อพาเด็กน้อยทั้งสองคนไปเที่ยวสวนสนุกกัน วันนี้ตาต้าก็ยิ่งดูเด็กลงไป
อีก เมื่อแต่งตัวสไตล์เดียวกับจินนี่ที่หนูน้อยใส่กระโปรงเอี้ยม แต่ต่างกันที่ของตาต้าเป็นกางเกง
โซลรู้สึกเหมือนพาลูกสองคนไปเที่ยวมากกว่านะตอนนี้ แต่ก็นะ สองพี่น้องเขาแต่งตัวเหมือนกัน
แบบนี้ก็น่ารักดี

มาถึงสวนสนุก ตาต้ากับจินนี่ก็จูงมือกันไปเล่นเคื่องเล่นต่างๆ วิ่งไปเล่นโน่นนี่ โซลก็ได้แต่เดิน
ตาม พอผ่านบ้านผีสิงคนเป็นพี่ก็แกล้งจะดึงตัวเด็กดื้ออย่างตาต้าเข้าไป ตาต้าน้อยก็โวยวาย
ใหญ่ โซลกับจินนี่ก็พากันหัวเราะกับอาการกลัวเกินเหตุของตาต้า ถึงจะรู้ว่ามันเป็นของปลอมแต่
ก็กลัวอยู่ดีอ่ะ ยิ่งปลอมๆแบบนี้นะยิ่งน่ากลัว

เที่ยวตระเวนเล่นกันจนเหนื่อยสองพี่น้องจึงมานั่งพักที่ม้านั่งของสวนสนุก โซลจึงเดินไปซื้อน้ำ
มาให้ลูกสาวกับน้องชาย กลับมาอีกทีก็มีไอ้หนุ่มที่ไหนไม่รู้มานั่งคุยกับตาต้าแล้ว จินนี่น้อยนั่ง
กอดแขนพี่ชายคนสนิทมองผู้ชายแปลกหน้าตาไม่กะพริบ โซลรีบเดินเข้าไปหา แล้วเอ่ยนำไป
ก่อน

“น้ำมาแล้วครับตาต้า”

ตาต้าหันมามองพี่สีหน้าแสดงความโล่งใจที่พี่มาเสียที โซลจึงคลายความไม่พอใจลงไปบ้าง
เพราะน้องไม่ได้อยากคุยกับไอ้ผู้ชายคนนั้น โซลมองหน้าชายแปลกหน้าด้วยสายตาข่มขู่ คนนั้น
ก็มองตอบกลับมาอย่างท้าทาย ก่อนจะพูดคำที่ทำให้เส้นความอดทนของโซลถึงกับสะเทือน

“อ้อ! มากับคุณพ่อนี่เอง มิน่าพี่บอกจะเลี้ยงเครื่องเล่นก็ไม่ยอมกัน”

ตาต้ามองคนพูดตาโต ส่วนคนที่ถูกเข้าใจว่าเป็นพ่อถึงกับกัดกรามกรอด พ่อเรอะ! เห็นว่าเขาเป็น
พ่อของตาต้าอย่างนั้นเรอะ!! ก่อนที่โซลจะได้พ่นไฟใส่ผู้ชายแปลกหน้าตาต้าจึงลุกขึ้นระงับเหตุ
จินนี่รีบลงจากม้านั่งมายืนข้างพี่ชาย

“เอ่อ… ขอโทษด้วยนะครับ พวกเราคงต้องขอตัวกลับแล้ว ขอบคุณนะครับที่มีน้ำใจดีกรุณาจะ
เลี้ยงเครื่องเล่นในสวนสนุกกับเรา แต่ผมคงรับไว้ไม่ได้อ่ะครับ”

ตาต้าค้อมศีรษะให้อย่างมีมารยาท คนไม่รู้จักกันและเขาก็ไม่ได้จะมาทำร้ายจะแสดงกิริยาไม่ดีก็
ไม่ได้ โซลอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมา มองหน้าหนุ่มคนนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ ตาต้าเข้ามาจับมือ
โซล แล้วจะพากันออกเดินไป แต่หนุ่มน้อยก็ชะงักเท้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ แล้วหันมาบอกชาย
คนนั้นอีกครั้ง

“อ้อ! อีกอย่างครับ”

“?” หนุ่มแปลกหน้าเลิกคิ้วข้างหนึ่งมองตาต้า

“คนนี้ไม่ใช่พ่อนะครับ แต่เป็นคนรักของผม เข้าใจให้ถูกด้วย”

ตาต้ายิ้มส่งท้ายให้หนุ่มคนนั้น แล้วกอดแขนพี่เดินจากไป



++++++++++



“ไม่เอาน่าพี่โซล สนใจอะไรกับคำพูดใครก็ไม่รู้”

ตาต้าพูดกับพี่เมื่อขึ้นมาอยู่บนรถกำลังกลับบ้านกัน โซลเอาแต่ทำหน้าบึ้งหน้าบูด ในหัวยังติดกับ
คำว่าพ่ออยู่ไม่หาย ยิ่งมองน้องในวันนี้ยิ่งย้ำชัดว่าเขาแก่ขนาดไหน ถึงน้องจะบอกไม่ต้องสนใจ
แต่เขาก็จิตตกไปแล้วกับคำพูดของคนแปลกหน้านั่น

“จะไม่ให้สนใจได้ไง พี่ถูกมองว่าเป็นพ่อตาต้าเลยนะ!”

โซลกระแทกเสียง พยายามที่จะไม่หงุดหงิดไปมากกว่านี้เพราะกำลังขับรถอยู่ สองพี่น้องมอง
หน้าโซลแล้วทำตาปริบๆ โซลเหลือบมองเด็กน้อยทั้งสองคนแล้วถอนหายใจอย่างไม่อยากจะ
ยอมรับความจริงสักเท่าไหร่ คำพูดจึงออกแนวประชดเล็กๆ

“เฮ้อ~ พี่มันแก่แล้วนี่”

“โอ๋~ พี่โซลไม่แก่สักหน่อย ยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวอยู่เลย เนอะจินนี่”

ตาต้าบีบนวดต้นแขนแกร่งอย่างเอาใจ ประโยคท้ายหันไปหาแนวร่วม จินนี่น้อยที่นั่งบนตักพี่ชาย
ก็พยักหน้าหงึกอย่างเห็นด้วยกับคนเป็นพี่เต็มที่

“ใช่ค่ะ พ่อขาของจินนี่หล่อม๊ากมาก ใครก็สู้ไม่ได้เลยด้วย”

ตอนท้ายทำปากจู๋ แล้วยกนิ้วโป้งให้คุณพ่อ โซลมองแล้วก็ชักขำตัวเอง ตกลงใครเป็นเด็กกันแน่
ก่อนจะอมยิ้มกับประโยคต่อมาของน้อง

“พี่โซลไม่เห็นต้องสนใจคำพูดของคนไม่รู้จักเลยนะ เขาไม่ใช่คนที่รักพี่โซลสักหน่อย ต้า
ต่างหากที่รักพี่โซล”

“จินนี่ก็รัก” จินนี่รีบเสริมคำพูดพี่ชาย

“ใช่แล้ว มีคนรักตั้งสองคนแหนะ เนอะ” ตาต้าพยักเพยิดกับน้องสาว

“ไม่ใช่สองคนนะคะพี่ตาต้า ยังมีคุณปู่ คุณย่า อาซี อานิน น้องพูห์ ลุงดิน โอ๊ย~ เยอะแยะไป
หมดเลยอ่า” จินนี่ยกนิ้วขึ้นมานับและไล่รายชื่อของคนอื่นๆให้พี่ฟัง ก่อนจะกุมหัวส่ายไปมาเมื่อ
มันเยอะเกินไป

ตาต้ากับโซลขำเด็กหญิงตัวน้อยที่ทำท่าว่าจะนับคนที่รักคุณพ่อขาไม่ไหว แต่ดูเหมือนความ
เยอะจะไม่ทำให้จินนี่ยอมแพ้ ยังนับนิ้วแล้วทำปากขมุบขมิบให้รู้ว่ากำลังนับอยู่ ตาต้าเลื่อนมือไป
จับมือพี่ข้างที่วางอยู่บนเกียร์รถ สายตามองไปด้านหน้าไม่ได้หันไปมองคนขับรถอยู่

“แคร์ต้าคนเดียวก็พอแล้ว”

โซลหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อได้ยินน้องพูดแบบนั้น บรรยากาศภายในรถดูจะดีขึ้นมาทันตา สอง
พี่น้องคนสนิทเปิดเพลงแล้วร้องตามวิทยุในรถจนถึงบ้านของอรณี ตาต้าลงมาอาบน้ำเปลี่ยน
เสื้อผ้าและอยู่ทานข้าวกับครอบครัวโซล คุณแม่ของโซลโทรชวนครอบครัวตาต้ามาร่วมทาน
อาหารด้วยกันในวันพรุ่งนี้ และกำชับให้โซลไปชวนด้วยตนเองอีกครั้ง เมื่อโซลไปส่งน้องที่บ้าน



TBC


•   ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกบวกมากค่ะ

•   จัดบวกทุกบวกกันไปค่ะ

•   พบกันตอนหน้าพร้อมชี้แจงค่ะ

•   ปล. วันนี้เขาไม่พลาดแหละ แต่ว่ากดโพสต์ไปสามรอบ เน็ตหลุดทั้งสามรอบ
ต้องมาจัดหน้าใหม่อีก อนาถจิตจริงๆเลย