It’s Real เดี๋ยวรักเลย
ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย)
มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดทางภาคเหนือ ที่เรียนของตาต้าและกาย ทั้งสองคนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้มาได้สักพัก
แล้ว เรื่องหอพักทั้งกายและตาต้าก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน และมีเพื่อนอีกหนึ่งคนรวมอยู่ด้วย เป็นเพื่อนต่างคณะแต่ก็สนิทกันดี หลัง
เลิกเรียนถ้าว่างๆก็พากันไปหาอะไรอร่อยๆใกล้หอพักทาน ได้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ต่างคณะเพิ่มขึ้นอีก ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย
ในปีแรกก็เฮฮาดี มีกายคอยดูแลอยู่ไม่ห่างด้วย ทำให้ตาต้าเหมือนเป็นเด็กน้อยที่มีผู้ปกครองตามติด เพื่อนๆยังเคยแซวกันสนุกปาก
พอตกเย็นหน่อยก็ได้เวลาเดินตลาด มีอาหารการกินให้เลือกหลากหลาย ตาต้ากับกายและเพื่อนร่วมห้องพักอีกหนึ่งคนชื่อขิง
กำลังเดินเลือกซื้อของกินเล่นหลังจากทานข้าวกันที่ร้านหนึ่งไปแล้ว และทั้งสามหนุ่มก็ต้องหยุดเดินเมื่อกลุ่มรุ่นพี่กำลังมาทางนี้
เช่นกัน หนึ่งในนั้นคือคนที่ตาต้าไม่อยากเจอเลย เด็กหนุ่มหันไปมองกาย แล้วกลอกตาเซ็งๆ
“บังเอิญจังครับน้องตาต้า มาทานข้าวกันหรือครับ?”
“ครับ”
ตาต้าตอบกลับคนถามอย่างเสียมิได้ คนนั้นคือ พี่ซ่า เป็นรุ่นพี่ของตาต้า และเป็นเพื่อนสนิทของพี่รหัสตาต้าด้วย ในทีแรกที่เจอ
กันตอนรับน้อง พี่เขาเข้ามาทักและพูดคุยด้วย ตอนนั้นตาต้าก็ไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่าพี่เขาคงเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี เข้ากับคน
อื่นได้ง่าย แต่พอนานเข้ากลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อตาต้ารู้สึกได้ว่าพี่เขาปฏิบัติกับตนเองเป็นพิเศษกว่าคนอื่น ก็รู้จุดประสงค์ของ
พี่เขา แต่จะพูดปฏิเสธไมตรีออกไปก็เหมือนน้ำท่วมปาก เพราะพี่เขาก็เป็นเพื่อนกับพี่รหัส จะไปไหนมาไหนก็ต้องได้เจอกันอยู่
แล้ว เดี๋ยวจะเข้าหน้ากันไม่ติดเสียเปล่าๆ
“พวกพี่ก็เพิ่งทานข้าวเสร็จเหมือนกัน ว่าจะเดินย่อยสักหน่อยก่อนกลับหอ”
พอตาต้าได้ยินพี่ซ่าเกริ่นนำมาขนาดนี้ก็รู้แล้วว่างานกำลังเข้า หันไปหากายเพื่อขอความช่วยเหลือ กายเองก็ไม่อยากให้เพื่อนอยู่
ตรงนี้นานอยู่แล้วเลยเอ่ยขัดบทสนทนาที่จะเกิดต่อไปจากนี้
“เผอิญพวกผมรีบ ต้องขอตัวก่อนนะครับ”
กายที่ยืนอยู่ข้างเพื่อนเอ่ยบอกรุ่นพี่ทั้งหลาย เจาะจงยิ้มให้พี่ซ่าอย่างห่างเหิน ของๆนายข้า...ใครอย่าแตะ
กายค้อมศีรษะขออนุญาตพี่ๆแล้วรั้งแขนตาต้าให้เดินออกมา ไม่สนใจสายตาขุ่นเคืองของพี่ซ่าคนนั้น ขิง เพื่อนร่วมห้องอีกคนรีบ
เดินตามทันที เพราะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุ
“ไม่รำคาญบ้างเหรอตาต้า?”
กายถามเมื่อเดินห่างออกมาแล้ว ขนาดเขาไม่ได้เป็นคนถูกตามตื้อ ไม่สิ จะเรียกตามตื้อก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าตามติดจะดีกว่า
ความบังเอิญของพี่ซ่าเกิดได้บ่อยเท่าที่ต้องการ ก็จริงที่มันไม่ได้น่าเกลียด แต่พอกายรู้สึกว่าถ้าถูกทำแบบที่พี่ซ่ากำลังทำอยู่
ถ้าเป็นอย่างนั้นกับตัวเขาเองคงรำคาญน่าดู
“แล้วกายจะให้เราทำไงอ่ะ ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนพี่แมน ยิ่งเราทำเหมือนว่ารู้ความรู้สึกเขา เขายิ่งจะเข้าหาเราง่ายขึ้นน่ะสิ แกล้งตี
มึนเหมือนไม่รู้ดีกว่า เขาจะได้ไม่กล้าแสดงออกมาก” ตาต้าบอก
“ขนาดนี้ยังไม่มากอีกเหรอ?” ขิงที่ร่วมฟังด้วยเอ่ยถามตามมาติดๆ
“นั่นสิ”
ตาต้าทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้ แล้วทั้งสามหนุ่มก็พากันหัวเราะ เรื่องพี่ซ่าอะไรนี่ถ้ามัวแต่เครียดกับพี่แกคงไม่ได้ทำอะไรกันพอดี
สู้ปล่อยพี่เขาไปตามสะดวกจะดีกว่า ถ้ายังไม่มากจนเกินไปนักก็ยังพอรับไหวอยู่
++++++++++++++
“ล็อคห้องให้ดี ใครมาเคาะก็อย่าเปิดนะ”
กายที่เตรียมตัวออกไปกินเลี้ยงกับพี่ๆที่คณะกำชับตาต้าเป็นรอบที่ร้อยของวันนี้ ขิงที่ยืนอยู่ข้างๆยังแอบขำคู่เพื่อนซี้ที่เหมือน
คู่พ่อลูกมากกว่า
“รู้แล้วครับพ่อ นี่จะเป็นพี่โซลสองแล้วนะกาย” เชื่อเขาเลยกายนี่ อะไรจะเข้มงวดกันขนาดนี้นะ
“ไม่ได้หรอก รับปากนายแล้วว่าจะดูแลตาต้าให้ดี ก็ต้องทำให้ได้อย่างที่พูด”
กายว่าอย่างจริงจัง ส่วนหนึ่งอาจจะมาจากการฝากฝังของนาย แต่อีกส่วนคือเขาอยากดูแลเพื่อนคนนี้ให้ดีที่สุดเองด้วย ทั้งที่ตาต้า
อายุเท่าเขาแต่กายกลับรู้สึกว่าตาต้าเป็นน้องชายของตนเองหลายปีเลย
“ขอบใจนะกาย”
หนุ่มน้อยเอ่ยขอบคุณเพื่อนจากใจ คำว่าเพื่อนไม่จำเป็นต้องใช้เวลาพิสูจน์ความจริงใจทั้งชีวิตหรอก เพราะกายทำให้เห็นแล้วว่า
มีความหวังดีให้เขาอย่างเต็มเปี่ยม
“งั้นเราไปนะ”
“อื้อ ขอให้สนุก”
วันนี้พี่ที่ภาควิชานัดกินเลี้ยงกัน เนื่องในโอกาสเกิดอยากจะกินขึ้นมา เลยชวนน้องๆในคณะที่อยู่ภาควิชาเดียวกันให้มาร่วมสังสรร
ด้วย สามารถพาเพื่อนไปด้วยก็ได้ เพื่อความคึกคักของงาน ตาต้าคือหนึ่งคนที่ต้องไป แต่หนุ่มน้อยบอกปฏิเสธไปแล้วว่าไม่สบาย
เลยขอผ่าน เพราะไม่อยากให้พี่โซลเป็นห่วงด้วย ไหนจะพี่โซลคนที่สองอย่างกายอีก กายเลยพาขิงไปด้วย ไปคนเดียวมัน
เปลี่ยวนะเออ
ตาต้ามองส่งกายกับขิงแล้วจึงเข้าห้องจัดการลงกลอนอย่างที่เพื่อนบอก
+++++++++++
หลังจากที่สองหนุ่มเพื่อนร่วมห้องออกไป จนเกือบถึงเวลาหอปิดกายก็กลับมา โดยบอกพี่ๆว่าเพื่อนไม่สบายอยู่ห้องคนเดียวน่า
เป็นห่วงจึงไม่มีใครทัดทาน ส่วนขิงที่เจอเพื่อนระหว่างทางกลับจึงเลยไปนอนที่หอเพื่อน จนเช้าขิงถึงได้กลับมาตอนที่ตาต้ากำลัง
แต่งตัวจะออกไปมหาวิทยาลัย
“ขิงนอนข้างนอกเหรอเมื่อคืน?”
ตาต้าเอ่ยถามเพื่อนที่ท่าทางไม่ค่อยดีนัก ดูเพลียๆเหมือนคนอดนอนอย่างไรไม่รู้ ขิงกับตาต้ารูปร่างไม่ได้ต่างกันนัก พอเดินโผเผ
เข้าห้องมาแบบนี้ตัวบางๆยิ่งเหมือนจะเซล้ม กายที่อยู่ใกล้ๆเลยรีบเข้าไปพยุงเพื่อน
“ขิง เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ!?”
กายพาขิงมานั่งที่เตียง ตาต้าก็รีบเข้ามาดูเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ตาต้า เดี๋ยวดูขิงไว้นะ เราไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ขิงก่อน ตัวร้อนจี๋เลย”
“อือ”
กายที่พยุงตัวขิงอยู่บนเตียงส่งต่อให้ตาต้า แล้วลุกไปเอาผ้าพร้อมน้ำใส่อ่างมาเพื่อที่จะเช็ดตัวให้ขิง
“ขิง เดี๋ยวเช็ดตัวนิดนึงนะ ไปนอนหอเพื่อนยังไงกันน่ะ ไข้ขึ้นแบบนี้”
ตาต้าแอบบ่นเพื่อนที่สะลึมสะลือได้ที่ กายวางอ่างที่พื้นห้อง บิดผ้าจนหมาดแล้วให้ตาต้าช่วยถอดเสื้อให้ขิง เพียงแกะกระดุมเสื้อ
ออกเท่านั้นสองหนุ่มก็ถึงกับนิ่งอึ้ง ร่องรอยบนตัวขาวๆของเพื่อนนี่มันคงไม่น่าจะใช่รอยยุงกัดหรอกใช่ไหม?
“กาย”
ตาต้าเรียกกายเสียงแผ่ว กายสูดลมหายใจหนักๆไม่พูดอะไรแล้วลงมือเช็ดตัวให้เพื่อน พอจัดการอะไรเสร็จกายก็ให้ตาต้าไป
มหา’ลัย ส่วนตนเองจะอยู่เฝ้าไข้ขิงเองเผื่อตื่นขึ้นมาจะได้หาอะไรให้ทาน ตอนแรกตาต้าก็ดื้อจะอยู่ด้วย กายจึงต้องเอาโซลมาขู่
ว่าจะโทรไปบอกโซลว่าตาต้าเกเร หนุ่มน้อยถึงได้ยอมไป ทั้งที่เป็นห่วงเพื่อนมาก
++++++++++++++
กลับจากมหาวิทยาลัยตาต้าก็ตรงกลับหอพักเลย อดแปลกใจกับเหตุการณ์ในวันนี้ไม่ได้เมื่อพี่ซ่าเจ้าเก่าแสดงตัวอย่างชัดเจนมาก
ขึ้นว่าชอบตาต้า แถมยังคอยมาดูแลนั่นนี่มากมายจนตาต้าเวียนหัว หรือจะเป็นเพราะกายไม่อยู่พี่เขาเลยหาทางเข้าใกล้ตาต้ามาก
ขึ้นก็ไม่รู้ พอกลับมาเล่าให้กายฟังเจ้าตัวเขาก็ออกอาการขัดใจที่วันนี้ไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยด้วย จะได้ช่วยเพื่อนจัดการพี่ซ่าได้
ตาต้าถามเรื่องของขิงบ้าง กายก็บอกว่าเพื่อนขิงไม่ยอมบอกอะไร พอถามทีไรก็เอาแต่ทำหน้าเศร้าจนกายหมดปัญญา ขิงคงไม่
อยากให้ยุ่งล่ะมั้ง แต่ในฐานะเพื่อนก็อยากช่วยจัดการอะไรบ้าง แต่ถ้าเพื่อนลำบากใจที่จะเล่าก็ไม่ควรเซ้าซี้ให้มาก แค่อยู่ข้างๆให้
เขาอุ่นใจก็น่าจะพอ
เมื่อวันหยุดมาถึงเช่นทุกครั้ง โซลมารอรับน้องที่หน้าหอพัก ตาต้ากับกายลงมาหลังจากนั้นไม่นาน ขณะที่กำลังจะขึ้นรถกันรุ่นพี่ซ่า
ก็เข้ามาเรียกเอาไว้ก่อน ตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมาพี่ซ่าหาทางเข้าใกล้ตาต้าอยู่ตลอด แต่ตาต้าก็พยายามที่จะไม่เปิดโอกาสให้
เข้ามาใกล้ได้ เพราะอยู่กับกายหรือไม่ก็เพื่อนๆพี่ๆคนอื่นๆ
ซ่าเดินเข้ามาหาตาต้าแล้วมองเด็กหนุ่มอย่างตัดพ้อต่อว่า เขาพยายามจะหาทางพูดคุยด้วยทั้งอาทิตย์ แต่ตาต้ากลับไม่เปิด
โอกาส เมื่อมันเป็นเช่นนั้นเขาจึงต้องใช้วิธีนี้ พูดกันต่อหน้าพี่ชายตัวโตของน้อง น้องตาต้าจะได้หนีไปไหนไม่ได้
“พี่ซ่ามีอะไรหรือเปล่าครับ?”
ตาต้าเอ่ยถามนำไปก่อน โซลกับกายกอดอกมองรุ่นพี่ของตาต้าเขม็ง
“พี่มีเรื่องอยากคุยกับเรา แต่เราก็ไม่เปิดโอกาสให้พี่เลย”
รุ่นพี่ตัดพ้อ ตาต้าทำหน้าไม่ถูก นี่มันต่อหน้าพี่โซลเลยนะ พี่มาพูดอะไรนี่
ซ่าคว้ามือของหนุ่มน้อยมากุม ตาต้าตกใจตาโต ขณะที่โซลคิ้วกระตุก ยืนกอดอกนิ่งไม่แสดงอาการว่าหวง อยากจะรู้เหมือนกันว่า
น้องจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์นี้
“ตาต้าโกรธพี่ใช่ไหมที่พี่ทำอะไรลงไปโดยไม่ยั้งคิด”
“หา?” ตาต้าอุทานงงๆ ทำอะไรนะ?
“แต่พี่รักตาต้านะ พี่ยินดีจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้นคืนนั้นทั้งหมด”
ซ่ายังพูดต่อ มองหน้าหนุ่มน้อยตาต้าอย่างให้ความมั่นใจในคำพูดของตนเองเต็มที่ แล้วหันมาหาโซล อ้าวๆๆ ซวยแล้วไหมมม
“พี่ครับ ผมรักน้องชายพี่ครับ ขอให้ผมได้ดูแลเขาต่อจากพี่เถอะนะครับ ผมจะดูแลเขาอย่างดีที่สุด”
กายถึงกับตกใจจนร้องเฮ้ยออกมา พี่ซ่าทำถึงขนาดนี้เลยหรือ แอบเสียวไส้แทน ขอกับใครไม่ขอ มาขอกับคนนี้ ท่าทางจะจบ
ไม่สวยแล้วพี่เอ๊ย
“เดี๋ยว... เดี๋ยวนะครับพี่ซ่า ผมว่ามันคงเกิดการเข้าใจผิดอะไรกันแล้วล่ะครับ”
“เข้าใจผิดอะไรกันครับตาต้า นี่ตาต้ายังโกรธพี่อยู่ใช่ไหม?”
“ผมไม่เคยโกรธพี่นะ แต่ก็ไม่เคยบอกว่าจะคบกับพี่ด้วย” ตาต้าบอกให้รุ่นพี่เข้าใจ แต่ตอนนี้เขากำลังไม่เข้าใจ นี่เราคุยเรื่องเดียว
กันอยู่หรือเปล่า?
“นั่นไงล่ะ โกรธพี่จริงๆด้วย”
“พี่ซ่า” ตาต้าเรียกรุ่นพี่เสียงหนัก อะไรหนักหนา
“ขอโทษที่คืนนั้นพี่รุนแรงนะครับ แต่พี่ห้ามใจไม่ไหวจริงๆ”
“คืนนั้นที่ว่ามันคืนไหนกันเนี่ย!” หนุ่มน้อยเริ่มจะทนไม่ไหว ฟังกันบ้างไหมเนี่ย!!
“ก็คืนงานเลี้ยงที่เรามีอะไรกัน...!”
“พี่โซลอย่า!!”โซลกระชากคอเสื้อหนุ่มรุ่นน้องอย่างแรงจนตัวอีกฝ่ายแทบลอย แล้วมองหน้าอย่างเดือดจัด ยอมให้จับมือตาต้าก็มากเกินพอแล้ว
นี่ยังมาบอกว่ามีอะไรกับน้องชายสุดที่รักของเขาอีก ซ่ามองตอบโซลไม่หลบ พูดน้ำเสียงจริงจัง
“ผมจะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่าง ผมรักน้องตาต้าครับ”
จบคำโซลก็ง้างหมัด แต่ซ่าไม่หลบยังคงมองหน้าโซลนิ่งอยู่แบบนั้น ตาต้ารีบเข้าไปดึงแขนพี่ลง แตะมือพี่ที่กำคอเสื้อพี่ซ่าให้
คลายลง โซลสะบัดมือออกหันหน้าไปอีกทาง หงุดหงิดโว้ย!!!
ตาต้าสอดมือกุมมือพี่เป็นการปลุกปลอบให้พี่ใจเย็นลง โซลผ่อนลมหายใจยาวระงับอารมณ์อย่างเต็มที่ แล้วบอกย้ำกับตนเอง
ว่านี่มันหน้าหอพักน้อง จะทำอะไรควรคิดถึงน้องบ้าง
เมื่อเห็นว่าพี่อ่อนลงแล้ว ตาต้าจึงหันไปพูดกับรุ่นพี่ให้ได้เข้าใจตรงกัน
“พี่ซ่า ผมขอบคุณนะครับสำหรับความรู้สึกดีๆที่พีมีให้ แต่ผมคงรับไว้ไม่ได้ เพราะผมมีคนที่ผมรักและอยากจะใช้ชีวิตร่วมกันกับ
เขาแล้ว”“แล้วเรื่องของเราคืนนั้น…” ซ่าพูดค้างไว้แค่นั้นเมื่อตาต้าเอ่ยแทรกขึ้นมา
“ถ้าพี่จะไตร่ตรองดูให้ดี พี่น่าจะรู้ว่าคืนนั้นผมไม่ได้ไปงานเลี้ยง”
“……….!!” พอตาต้าบอกมาแบบนั้นหัวใจหนุ่มรุ่นพี่ก็เต้นกระหน่ำ นี่เขา...
“คนที่ไปคือกายกับ... ขิง”
“ขิง?” ซ่าทวนคำเหมือนจะเพ้อ ขิงอย่างนั้นหรือ?
“ครับ รูมเมทของผมเอง ผมว่าพี่คงอยากจะพูดอะไรกับเขามากกว่าจะพูดกับผมนะ”
“แต่ว่า…”
อยากจะเอ่ยแย้ง แต่ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า เรื่องคืนนั้นที่เขาคิดว่าคือตาต้าคนนี้ จะใช่จริงหรือ
“ผมยังยืนยันว่า วันนั้นไม่ใช่ผมแน่นอนครับ”
เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่นิ่งอึ้งเหมือนจะคิดอะไรอยู่ ตาต้าจึงเอ่ยเสริมขึ้นมา ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากให้พี่ซ่ามายุ่งวุ่นวายกับขิง แต่ถ้าพี่ซ่าเป็น
คนทำให้ขิงเป็นแบบนั้น พี่เขาก็ควรจะรับผิดชอบอะไรบ้าง ถึงขิงจะเป็นผู้ชายก็เสียหายเหมือนกัน
“ขอตัว”
ตาต้าบอกลารุ่นพี่ก่อนจะเดินตามแรงดึงของพี่โซลไปที่รถ กายมองคนที่ยืนเอ๋ออยู่ที่เดิมแล้วส่ายหน้า ก่อนจะก้าวขึ้นรถไปอีกคน
ก็ได้แค่หวังว่าเรื่องทุกอย่างมันจะดีขึ้น พี่ซ่าคงจัดการทุกอย่างให้มันถูกต้อง
++++++++++++
โซลพาน้องกลับไร่ด้วยอารมณ์หงุดหงิด เจ้าหนุ่มนั่นมันกล้าดียังไงมาขอตาต้ากับเขา ไหนจะยังเอาไปเพ้อฝันว่ามีอะไรกับตาต้า
อีก แม้แต่ฝันเขาก็ไม่ให้โว้ยยย
พอไปส่งกายกลับมา โซลก็ลากแขนน้องขึ้นบ้านทันทีที่มาถึง อยากล้างความรู้สึกหึงหวงนี้ให้หมดไป เมื่อมาถึงหน้าห้องเปิด
ประตูแล้วดันตัวน้องเข้าไป จูบน้องตามความต้องการของตนเองทันที ดันตัวน้องไปที่เตียง ตามคลอเคล้าเล้าโลม ถอดเสื้อผ้า
อาภรณ์จนพ้นกาย เตรียมจะกระทำการขั้นสุดโดยไร้การตระเตรียมความพร้อมอย่างเคย ตาต้าดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ มองหน้าพี่
แล้วบอกเสียงต่ำ
“ถ้าทำต้าเลือดออกนะ น่าดู”
พอน้องพูดแบบนั้นไอ้ความหงุดหงิดงุ่นง่านที่มีมาตลอดทางกลับบ้านก็หายวับ มองตาเขียวๆนั่นแล้วพาใจห่อเหี่ยวดีนักแล เกือบ
ไปแล้วไหม
โซลถอนหายใจหนักหน่วง ผละจากตัวน้องมานั่งข้างๆ ตาต้ายังนอนนิ่งอยู่ท่าเดิม มองพี่อยู่เงียบๆ
“ขอโทษนะตาต้า”
“โกรธใครมาก็อย่ามาลงกับต้า ต้าไม่ได้ใจดีมากพอจะไม่โกรธถ้าพี่โซลทำรุนแรง”
โซลลุกไปเก็บเสื้อผ้ามาให้น้องใส่คืน ไม่มีอารมณ์จะทำแล้ว พอใส่เสื้อผ้าเสร็จตาต้าก็ทิ้งตัวลงนอน ไม่พูดอะไรอีก พี่โซลโกรธ
พี่ซ่า แล้วเรื่องอะไรมาลงที่เขาล่ะ โซลนอนลงข้างน้อง สายตาจับจ้องเพดานห้องขณะที่พูด
“ถึงพี่จะรู้ว่าสิ่งที่นายคนนั้นพูดมันไม่จริง แต่พี่ก็ยังโมโห พี่หึง พี่หวง และที่สำคัญ... พี่เป็นห่วงนะ”
หันมามองหน้าคนน้องที่ไม่ได้หันมามองตนเอง ตาต้าถอนหายใจก่อนจะหันกลับมามองพี่ พลิกกายนอนตะแคงข้างมาหาพี่
ลูบแก้มสากด้วยไรเครา โซลกุมทับมือเรียวที่ลูบแก้ม แล้วไล่มาที่คางและหน้าอกของตนเอง พอรู้ว่าเราไม่ทำก็ชักจะเริ่มซนแล้ว
“ต้าไม่เป็นไร มีกายอยู่ด้วยยิ่งไม่ต้องห่วงใหญ่”
“ต้องขอบใจกายที่คอยดูแลตาต้าแทนพี่”
โซลจับมือซนมาจูบ ตาต้าอมยิ้มก่อนจะบอกพี่เมื่อนึกถึงเพื่อนอย่างกาย
“กายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของต้า”
เมื่อสะสางปัญหาคาใจกันได้แล้ว โซลจึงให้น้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ก่อนจะลงไปหาจินนี่ที่ด้านล่าง ป่านนี้คงชะเง้อ
ชะแง้คอยาวแล้วมั้งที่พี่ชายหายขึ้นมาบนนี้
หลังจากทำธุระปะปังในช่วงเย็นเสร็จไป พาน้องจินนี่น้อยเข้านอนดังเช่นทุกทีก็ถึงเวลาของพ่อน้องจินนี่ แต่วันนี้โซลจิตใจว้าวุ่น
เกินกว่าจะมามีอารมณ์ทำเรื่องแบบนั้นกับน้อง พอตาต้าแปรงฟันเสร็จแล้วขึ้นมานอนบนเตียงโซลจึงเพียงแค่กอดน้องเท่านั้น
ซึ่งนั่นก็เป็นการตัดสินใจที่ถูก เพราะได้รางวัลเป็นการจุ๊บแก้มก่อนนอนจากเด็กดื้อด้วย
เวลาผ่านไปไม่นานตาต้าก็หลับลงอย่างง่ายดาย โซลมองคนที่นอนซุกกายอยู่ในอ้อมแขนแล้วคิดหนัก จะทำอย่างไรถึงจะป้องกัน
ไม่ให้มีริ้นไรที่ไหนมาเกาะแกะคนของเขานะ โซลคิด แล้วก็คิด จนสุดท้ายก็ได้บทสรุปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองลืมใครไป
++++++++++++
“ฮัดเช้ย!!!”
หนุ่มชาวเหนือจามออกมาเสียงดังจนน้องสาวที่กำลังทำการบ้านอยู่ใกล้ๆสะดุ้ง น้องแก้วหันมามองพี่ชายแล้วถาม
“เป็นหวัดเหรอพี่กาย?”
พี่ชายส่ายหน้าตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน ก่อนจะถูจมูกแล้วสูดจมูกฟื้ดๆ
“ท่าทางจะมีคนบ่นถึงมากกว่านะแบบนี้” แม่กายเอ่ยแซวยิ้มๆ
“บ่นถึงหรือด่ากันแน่ ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังวูบๆยังไงไม่รู้”
กายทำท่าขนลุกให้เห็นว่าเป็นดังนั้นจริงๆ โดยที่ไม่รู้ว่า ... งานท่าจะเข้าอีกแล้วล่ะกายเอ๋ย
จบตอนพิเศษ ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย)ลงใหม่อีกรอบหลังจากเข้าเล้าได้แล้ว เย้
เรื่อง รักใสปิ๊ง ต้องรอดูคืนนี้ก่อนนะคะ เผื่อว่าทางเล้าจะกู้ข้อมูลกลับมาได้ ถ้าไม่ได้ยังไงเดี๋ยวมาลงให้ใหม่อีกรอบเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ