หัวข้อ: [กระดาษ] จบในตัว

[BaoBao]

วรรคเจ็ด

เขาเดินออกมาจากบันไดหนีไฟ

วันนี้เขามาที่ชั้น 5....

ทุกวันพระ ทางบริษัทจะจัดกิจกรรมทำบุญ สวดมนต์ นั่งสมาธิ ฟังเทศน์ให้แก่พนักงาน.... ใครที่ปลีกเวลาจากงานมาได้ สามารถมาได้กันหมดจนเสร็จกิจกรรม

วันนี้เป็นวันเกิดของเขา... เขาเตรียมของมาใส่บาตร และลงชื่อไว้ว่าจะอยู่จนเสร็จกิจกรรมในช่วงเช้า

เขาเดินเข้าไปในกลุ่มคนหนุ่มสาว... เขาเข้าไปทักทายเพื่อนแผนกอื่นๆ คุยกันพอหอมปากหอมคอ พิธีตักบาตรก็เริ่ม เขาลาเพื่อนไปใส่บาตรก่อน และนัดกับเพื่อนไว้ว่าให้จองที่นั่งไว้ให้ด้วย เขาจะไปนั่งรวมกัน.... มันจะมันส์ที่สุดก็อีตอนฟังเทศน์นั่นแหละ.... เขาเคยนั่งคนเดียวในครั้งแรก

ครั้งนั้นใจแทบขาด... ฮาขี้แตกขี้แตน แต่ไม่มีใครให้คุยด้วย*0*

เขาใส่บาตรเสร็จ เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นสามหนุ่มหล่อเดินตรงมายังที่จัดงาน... อีกฝ่ายเห็นเขาแล้ว เขาส่งยิ้มให้ แล้วไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ

รอฟังพระสวด


......

.....

....

...

..

.

ขนมในวันนั้น เขาเก็บไว้ในตู้เย็นและทยอยกินไปจนหมด....ด้วยตัวคนเดียว

......

.....

....

...

..

.


กระดาษแผ่นนั้น... เขาเอาแม่เหล็กทับมันไว้กับตู้เย็น---เห็นทีไรก็ยิ้มได้ทุกครั้ง


......

.....

....

...

..

.

หลังจากวันนั้น เขาก็เจอคนที่เอาของฝากมาให้บ่อยขึ้น ได้คุยกันมากขึ้น คุยกันหลายเรื่องมากขึ้น และได้ของติดไม้ติดมือมาบ่อยขึ้นเป็นเงาตามตัว... แน่นอนกระดาษที่มีข้อความหวานเลี่ยนก็มากขึ้นด้วย

แต่ไม่มีอะไรคืบหน้าในแง่ของจดหมายสองอันแรกนั้นเลย

มันเป็นข้อความประมาณจดหมายอันที่สาม

และกระดาษเหล่านั้น มากับของฝากบ้าง อยู่ในกระเป๋าหลังของเขาบ้าง นานๆ ทีถึงมีติดอยู่ที่หลังเสื้อเชิ้ตของเขาเวลาที่เขาเดินขึ้นตึกมาหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ

......

.....

....

...

..

.


หกเดือนแล้ว..... ยังไม่มีความชัดเจนในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเพื่อนใหม่ชั้น 12


......

.....

....

...

..

.


แต่ไม่เป็นไร.... หากคนที่รักคืออดีตของคนแปลกหน้า

เวลานี้เขาได้ก้าวข้ามฐานะ “คนที่ไม่รู้จักกัน” มาแล้ว.... ส่วนฐานะอื่นก็ไว้ค่อยๆ เป็นไป


......

.....

....

...

..

.

บอกแล้วไง เขาไม่ได้ซีเรียส ตอนนี้เขากำลังมีความสุขกับการถูกจีบอยู่

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินไปนั่งกับเพื่อนๆ พวกเขาคุยเล่นคุยหัวกันไปเรื่อยจนพระเริ่มเดินเข้ามาในห้องประชุม เสียงที่เซ็งแซ่อยู่ในห้องนั้น เริ่มลดลงแเละเงียบกริบไปในที่สุด

พิธีกรพูดเปิดงาน และแจ้งหมายกำหนดการให้ผู้ที่มาร่วมงานฟังไปตามลำดับ สักพักพระก็เริ่มสวด เขาพนมมือด้วยใจที่สงบและตั้งมั่น.... พระสวดไปได้นาทีเดียวเขาก็ได้กลิ่น C-K ขวดดำลอยขึ้นจมูกจางๆ

......ไม่นานนัก ผู้ชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวลายทางน้ำเงินก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เขา เขาหันหน้าไปมองคนที่มาใหม่

ชายที่มาใหม่ยกมือขึ้นมาพนมและหันหน้ามาส่งยิ้มให้เขา

เขายิ้มตอบอีกฝ่ายด้วยความสนิทสนมคุ้นเคย

และพวกเขาก็หันหน้าไปทางที่พระนั่งสวดอยู่..... รับศีลรับพรไปจนจบบท


......

.....

....

...

..

.

พระสวดจบ พวกเขาก็มีเวลาว่างอีกสักพักหนึ่ง

เขาหันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ “อาทิตย์นี้เข้าสำนักงานใหญ่เหรอครับ?”

“ครับ เข้าที่นี่สามวัน เดี๋ยวต้องไปที่โกดังอีกสี่วัน แล้วก็กลับใต้ล่ะครับ” คนที่นั่งข้างๆ บอกเขา

“โห เดินทางทรหดอีกละ” เขาทำหน้าเบ้

“ไม่หรอกครับ พอเข้ามาตรงนี้ก็เหมือนมานั่งเล่นเฉยๆ ไม่เหมือนตอนอยู่ที่ที่ไปประจำ แบบนั้นไม่เคยอยู่ติดที่ทำงาน ขับออกไปหาลูกค้าตลอด” เขาเล่าให้ฟัง

เพื่อนคนนี้ไม่ค่อยได้เจอ... เพราะเป็นพนักงานขายที่ประจำอยู่ต่างจังหวัด.... แต่พนักงานที่ประจำอยู่ที่จังหวัดต่างๆ จะต้องกลับมาเข้าประชุมรวมและส่งรายงานที่สำนักงานใหญ่... เดือนละครั้งหรือสองสามเดือนครั้งก็แล้วแต่หัวหน้าภาคจะกำหนด หรือตามความเร่งด่วนของหัวข้อการประชุม

เพื่อนคนนี้ไม่ได้สนิทกัน แต่ก็จำหน้ากันได้ เพราะเคยล้มและไปเหยียบมือเขา

แล้วพวกเขาสองคนก็นั่งคุยนั่นนี่กันต่อไปเรื่อยๆ สักพักหนึ่งพิธีกรก็มาแจ้งเวลาอันควรแห่งการทำสมาธิ.... ทั้งห้องประชุมเงียบกริบ

เมื่อสัญญาณเคาะขันดังแหง่งหง่างดังขึ้น 3 ที เขาก็หลับตาลง....และเข้าสู่สมาธิ

......

.....

....

...

..

.

สัญญาณเคาะขันดังแหง่งหง่างดังขึ้น 3 ที เป็นการบอกให้ออกจากสมาธิ

และแล้ว.....เวลาแห่งการ “ฮาแตก” ก็มาถึง-----พระที่มีหน้าที่เทศน์นั่งประจำที่อยู่แล้วตั้งแต่ที่พวกเขาลืมตาขึ้นมา

......

.....

....

...

..

.

เสร็จจากกิจกรรมช่วงเช้า เขายังไม่เดินไปขึ้นลิฟท์เหมือนกับคนอื่น.... เขายืนคุยเล่นกับคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวลายทางน้ำเงินต่อ

พวกเขากะรอจนคนซาก่อนค่อยไปกัน

......

.....

....

...

..

.

“อ้าว วันนี้วันเกิดเหรอครับ? ไม่บอกกันเลย ไม่ได้เตรียมไรมาเลย” เพื่อนคุยท้วง

“ไม่ต้องครับ แค่คำอวยพรก็พอแล้วครับ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ

เพื่อนคุยอวยพรเขาที่ตรงนั้นและชวนกินข้าวกลางวัน.... เขาตอบรับ

ขณะที่พวกเขากำลังเดินไปทางลิฟท์ พนักงานของ DHL คนหนึ่งก็เดินออกมาจากลิฟท์ พนักงาน DHL เดินตรงเข้ามาในงาน และหยุดตรงทางเข้างาน

พนักงาน DHL หันซ้ายหันขวามองหา...อะไรสักอย่าง สักพักก็เดินกลับไปทางเดิม

พวกเขาไปรวมตัวกับคนกลุ่มหนึ่งซึ่งรอขึ้นลิฟท์

......

.....

....

...

..

.

ติ๊ง! ลิฟท์เลื่อนมาถึงชั้นที่ 22

เขายกมือบ๊ายบายเพื่อนคุย และเดินออกไปจากลิฟท์

เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด----- เสียงของพื้นรองเท้าผ้าใบดังเสียดสีกับพื้นกระเบื้องที่สะอาดเอี่ยม----ตามหลังเขามาตลอดทางจนเข้าเลี้ยวเข้าไปในแผนกของตัวเอง

เขาเดินไปที่โต๊ะตัวเอง.... ขณะที่กำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้--- เสียงหนึ่งร้องเรียกหาชื่อของเขา

เขาหันหน้าขวับไปทางต้นเสียง เขาเห็นเพื่อนร่วมแผนกคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าพนักงานของ DHL ---- คนเดียวกับที่เห็นเมื่อกี้

เขาเดินไปหาทั้งสองคนด้วยความงุนงง....

“คนนี้เหรอครับ?” พนักงาน DHL ถามเพื่อนของเขา

“ผมเองครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือครับ” เขาการันตีตัวเอง

พนักงานของ DHL ยื่นซองสีเปลือกไข่อ่อนๆ หนึ่งให้เขา เขารับมันมาและพลิกดู----- หลังซองนั้นมีชื่อของเขา..... และแผนก.....

พอเขาเงยหน้าขึ้นมาพนักงาน DHL จึงยื่นกล่องขนาดพอมืออันหนึ่งมาให้เขาพร้อมบอกว่า “พัสดุของคุณครับ”

เขารับกล่องนั้นมาแบบงงๆ.....

พนักงานของ DHL หันหลังกลับและเตรียมจะเดินออกไป เขารีบร้องยั้งไว้ทันควัน.. “เดี๋ยวครับ! ไม่มีอะไรให้เซ็นต์เหรอครับ!”

“อ๋อ ไม่มีครับ ขอตัวก่อนครับ” พนักงานของ DHL ขยับหมวกเป็นเชิงลา และสาวท้าวจากไปอย่างรวดเร็ว

เขาชโงกหน้าไปมองพนักงาน DHL และมองเขาจนเข้าเลี้ยวหายเข้าไปในลิฟท์

เขาเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน...

......

.....

....

...

..

.

เขาเปิดจดหมายขึ้นมาก่อน... เขาอ่านมันพลางอมยิ้ม

......

.....

....

...

..

.



จากคนธรรมดาคนหนึ่ง ซึ่งโชคดีกว่าใครในโลกนี้

ได้สบตาคนแสนดี และมีคุณอยู่ชิดสนิทใจ

คงมีแค่คำฝากมาบอกมาตอกย้ำ

แดดจะแรงจะร้อนหรือฝนพรำ.... อย่าเพิ่งลืมกันนะ

ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ





สุขสันต์วันเกิดครับ

ขอให้มีความสุขเสมอ ขอให้มีรอยยิ้มไม่จางหาย ขอให้พบเจอแต่เรื่องดีๆ และ....คนดีๆ

......

.....

....

...

..

.


ไม่ลงชื่อ


......

.....

....

...

..

.


เช่นเดิม


......

.....

....

...

..

.


ลายมือคนเดิม


......

.....

....

...

..

.

[❝CHŌN❞]

น่ารักอ่ะ แอบชอบหนุ่ม C-K ขวดดำนะคะ ฮ่าๆๆๆ

ฝากบอกไปถึงคนเขียนกระดาษ ลงเบอร์ให้ติดต่อกลับด้วยค่ะ เขาจะได้ติดต่อกลับถูกเห็นแล้วแอบสงสาร

เขาอยากบอกว่ายังโสดจะแย่แล้ว ฮี่ๆ ^^

[MiSS-U]

เอ้าใครกัน  เริ่มสับสน

แต่ก็รอมาต่อนะคะ

[BaoBao]

วรรคแปด

วันนี้คืออาทิตย์สุดท้ายของปี

ช่วงที่ฉิบหายวาบป่วงที่สุดสำหรับพนักงานกินเงินเดือนในบริษัทใหญ่ข้ามชาติ!!!... ภาพซอมบี้ที่เดินขึ้นลงตึกสูงตะหง่าน ณ พื้นที่ใจกลางของเศรษฐกิจประจำชาติในช่วงนี้เป็นภาพที่เกิดขึ้นเป็นปกติ---ทุกปี

ซอมบี้ตัวหนึ่งเดินหน้าเซื่องมาหยุดที่บันไดทางลงจากตึก.... เขาเอามือป้องตา สอดส่ายมองกระแสคนที่เดินผ่านไปมาเบื้องหน้า วันนี้ถึงงานจะเร่ง แต่เขาเครียดมากและไม่อยากเร่งรีบแม้กระทั่ง---- เวลากินข้าว

เขาตัดสินใจเดินไปกินที่ไกลๆ หน่อย


......

.....

....

...

..

.


เขาเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยแคบๆ ...... เดินจนสุดปลายซอยนั้นเขาก็มาทะลุถนนอีกเส้นหนึ่ง

เขาเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง และเดินลึกเข้าไปในซอยที่อยู่ตรงหน้า.... และเดินเข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยวสีเขียวร้านเดิม

“ข้าวสองหน้าจานนึงครับ” เขาสั่งเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะติดผนังแถวหน้า... ที่ประจำถูกจับจองไว้แล้วด้วย กลุ่มซอมบี้สปีชีย์เดียวกัน

เขาพยักหน้าและส่งยิ้มให้ซอมบี้หนึ่งที่คุ้นเคยกัน เขานั่งหันหลังให้เพื่อนร่วมสปีชีย์ รับขวดโค้กมาเทแก้วทรงสูง และดูดมันไปครึ่งแก้วด้วยความสะใจ!---- ร้อนตับแตก ยังมีหน้าเรียกว่าหน้าหนาว! นี่หรือเมืองพุทธ!...?


......

.....

....

...

..

.


ข้าวสองหน้าหมดไปแล้ว เขาสั่งบะหมี่แห้งสองหน้ามาต่อ.... ร้อนแบบนี้ เขาอยากเลี่ยงก๋วยเตี๋ยวน้ำร้อนๆ ไว้ก่อน

ตอนที่เขารับชามบะหมี่มาเติมพริกป่น ซอมบี้หน้าหล่อสามคนก็ทานกันเสร็จและเดินออกไปจากร้าน

เขากินมันต่ออย่างเอร็ดอร่อย

......

.....

....

...

..

.

เขาแวะไปซื้อผลไม้สองอย่าง และเดินเนิบๆ ตรงไปยังตึกที่ทำงาน.... ตอนที่เขากำลังจะเลี้ยวไปตรงทางขึ้นลิฟท์ มีคนมาคว้าไหล่ของเขาเอาไว้ก่อน

“หื๊อ!...อ้าว มีไรครับ?” เขาถามอีกฝ่ายที่หอบจากการวิ่งตามเขา

“อ่ะ... ไปแหละ” คนที่หอบแฮกพูดแค่นี้แล้วก็เอากล่องที่อยู่ในถุงพลาสติกใบโตยื่นใส่มือเขา จากนั้นก็วิ่งไปที่ลิฟท์ตัวใน

คนที่ยื่นของให้เขาคล้องคอเพื่อนคนหนึ่งแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์ พร้อมเพื่อนอีกคน

เขามองตามซอมบี้หน้าหล่อสามคนด้วยสีหน้าเอ๋อและเหวอ

เขาก้มลงมองดูของในถุง..... เขาเห็นโลโก้ของร้านขนมหวานที่มีชื่อ!

เขาถอนหายใจพลางอมยิ้ม และก้าวเท้าต่อไป.... เพื่อขึ้นไปทำงานของตัวเองต่อ


......

.....

....

...

..

.

เขากลับบ้านมาด้วยความทุลักทุเล เพราะต้องระวังไอ้เจ้ากล่องใบโตนั้นไม่ให้เอียงหรือถูกใครมาชนจนคว่ำไม่ก็บุบบี้ไป

เขาวางมันไว้ในตู้เย็นและเดินเข้าไปอาบน้ำ


......

.....

....

...

..

.

อาบน้ำเสร็จ เขาก็เปิดทีวี และเดินไปที่ตู้เย็น
เขาเอากล่องสีทองอร่ามนั้นมาวางบนโต๊ะ มองดูสลักของกล่องว่าเปิดยังไง---- เคยกินยี้ห้อนี้เหมือนกัน แต่ไม่เคยซื้อไอ้กล่องเป็นปอนด์ใหญ่ขนาดนี้อ่ะ*0*

ฝาที่ครอบอยู่ถูกดันให้เปิด..... เค้กสีสวยน่ากินสี่แบบปรากฏขึ้นแก่สายตาเขา

เขาอ้าปากหวอด้วยความดีใจ....ปากเขายิ้มไม่หุบ

เขาคุ้ยไปทั่วถุง----- ไม่มีกระดาษหรือซองจดหมายเหมือนเช่นเคย

......

.....

....

...

..

.

?! ..... แปลกจังน๊า แปลกจริงจัง แปลกจริงๆ ด้วย....*0*


......

.....

....

...

..

.

[art_francais]

เป็นเพียงคนคนหนึ่งที่มาติดตามเรื่องนี้

[Cynthia_Moonlight]

แหม... จะมีซักครั้งในชีวิตมั้ยที่จะมีคนมารุมจีบแบบนี้เนี่ย

อ่านไป ลุ้นไป อิจฉาไป แบบเบาๆ 555+

[roseen]

 

[yeyong]

มันกระตุ้นต่อมอยากรู้ของมนุษย์มากๆ
ว่าเป็นไผ

[zitronen-tee]

คิดแล้วคิดอีกว่าใครกันนะ

[MiSS-U]

แหมอยากกินในกล่องที่ได้มาจัง  แต่ทำไมไม่มีกระดาษ  จุดเปลี่ยน?!

ปล.ชอบคำ "นี่หรือเมืองพุทธ"  เคยได้ยินคำอุทานนี้มาก่อนซึ่งนานแล้ว

อารมณ์แบบเหมือนคำธรรมดาที่ไม่มีอะไร  แต่ความหมายประชดประชันมาก

ชอบอ่ะ  (ฉันเวิ่นไรไปเนี่ย  โปรดอภัย)

บวกเป็ด

[malula]

ลุ้นจนเหนื่อย
ใครกำลังเล่นเกมอยู่หนอ

[♠DekDoy♠]

เมื่อไหร่จะรู้ว่าเป็นใครอ่ะคะ

[CrazierM]

อยากรู้ว่าเป็นใครจะแย่แล้ว

[BaoBao]

  ตื่นแล้วจ้าพี่น้อง... เดี๋ยววันนี็โซโล่ต่อให้ทู๊กท่านนะคะ

เดี๋ยวก็จบแหละน๊า....

ปล. หากตอนจบผู้มีอุปการะคุณทุกท่านไม่นิยม
ผู้เขียนก็ขออำภัยมาล่วงหน้า ณ รีพลายนี้ 

[CarToonMiZa]

อิจฉาจริงๆเลย
อยากกินที่อยู่
ในกล่องอ่ะ

บวกเป็ด

[sukie_moo]

อยากมีความสุขที่มีคนมาจีบแบบนี้มั่งจัง เหอๆๆ

[BaoBao]

วรรคเก้า

แสงไฟในยามค่ำคืนสว่างแพรวพราวจนคนที่มองไม่อยากกระพริบตา... เสียงเพลงบรรเลงในท่วงทำนองสนุกสนานดังขานรับกันไปทั่วทุกสารทิศ

คืนนี้...ราวกับเมืองใหญ่แห่งนี้จะไม่มีการหลับใหล

เข็มชี้ที่เลข 10 แล้วแต่ผู้คนต่างกำลังทยอยมายังต้นสนขนาดบิ๊กเบิ้ม... ทั้งคู่รักและเพื่อนฝูงจับกลุ่มคุยกันบ้าง บ้างก็นั่งจิบเบียร์ด้วยรอยยิ้มเคล้าเสียงหัวเราะ

แม่ค้าและพ่อค้าหลังเปียกชุ่มหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่ทว่าพวกเขาก็ยังยิ้มรับลูกค้าที่ผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาซื้อของ

เขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่กำลังนั่งร่ำน้ำชาอยู่ในเต้นท์สีเขียว....ยี่ห้อโปรด---- เพื่อนฝูงเยอะแยะ นัดมารวมตัวกันทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ใครว่างก็มา ไม่ได้บังคับ...เช่นนี้เองเทศกาลปีใหม่สำหรับเขาจึงไม่เดียวดาย

......

.....

....

...

..

.

เสียงนับถอยหลัง 10  9  8  7  6  5  4  3  2  1

“ศูนย์!” ..... ปุ้ง ปั่ง---- เสียงพลุและสารพัดเสียงที่จะสร้าง “ความดัง” ต่างประโคมแข่งกันขึ้นมา

สำหรับเหล่าชนผู้รอคอย....ความสนุกและงานรื่นเริงเพิ่งเริ่มต้น!

......

.....

....

...

..

.

งานเลี้ยงเริ่มต้นไป.... และสิ้นสุดลงเมื่อเข็มนาฬิกาชี้ที่เลข 4

เขาแยกกับเพื่อนๆ และเดินเอื่อยเชื่อยมาตามสกาย วอร์ค.....พวกเขานั่งรอรถไฟฟ้าคันแรกของวันใหม่ เพื่ออาศัยมันกลับที่พักของแต่ละคน

เกิดมาครบ 30 แล้ว เพิ่งครบเมื่อต้นเดือนนี้เอง.... ความรู้สึกในการเป็น “ ผู้ใหญ่” เป็นยังไงเขาไม่รู้มันหรอก... แต่ชีวิตตอนนี้มันก็ดีนะ----สนุกกับความเป็นโสด!?

เขาเคยถกกับเพื่อนๆ ที่ยังไม่มีแฟนเหมือนกัน บ้างก็ว่าเซ็งและเข็ดกับความรัก แต่เขากับเพื่อนอีกส่วนไม่ได้เบื่อความรัก ทว่า ในชีวิตที่ผ่านมาพวกเขาผ่านมาความรักมาหลายครั้ง... จนหยุด

หยุดที่จะหามันไปเรื่อยๆ แบบไร้จุดหมาย......

......

.....

....

...

..

.


แต่ก็ยังรอวันที่จะได้ทักทาย “ความรัก”


......

.....

....

...

..

.


และยังรอวันที่จะได้กอด “คนที่ตัวเองรัก” ไว้แนบอก


......

.....

....

...

..

.


เขาเดินลงจากรถไฟฟ้า และเดินแบบมึนเล็กน้อยลงมาจากบันไดสูงชัน เขาคว้าราวบันไดเพื่อพยุงตัว และค่อยๆ เกาะมันลงไปชั้นล่าง.... เขาพักสักนิดก่อนที่จะเดินไปยังทางออก


......

.....

....

...

..

.

เขาเดินไปที่วินมอไซด์ และบอกชื่อของหอที่ตัวเองเช่าอยู่.... มอไซด์รับจ้างมาเขามาถึงจุดหมายได้อย่างรวดเร็วทันใจ เขาลงจากรถและจ่ายค่ารถ

เขาค้นหาคีย์การ์ดสักพักก็พบมัน... เขารูดคีย์การ์ด ประตูเปิดออก

เขาเดินก้าวเข้าไปในตัวหอพัก... ทุกอย่างสงบเงียบ เสียงเสียดสีจากพื้นรองเท้าของเขาเป็นเพียงเสียงเดียวที่ดังอยู่ในเวลานั้น

หลายคนกำลังหลับฝันดี

ใครอีกหลายคนกำลังสนุกกับงานเลี้ยง..ยังไม่เลิก

และเขากำลังจะเข้าสู่ช่วงพักผ่อน....

......

.....

....

...

..

.

เขาอาบน้ำชำระกลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวและเส้นผมออกไปจนหมด.... ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์ทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มถูกกระตุ้นขึ้น----มาโดยง่าย

เขายืนอยู่กลางหยดน้ำที่หล่นร่วงลงมาจากฝักบัวแสตนแลส เขาหลับตาและเขาฝ่ามือข้างหนึ่งทาบไว้ที่ฝาผนัง... ส่วนมือที่เหลืออีกข้างซึ่งมีกำไรข้อมือหินขัดสีฟ้าถูกเขาใช้งานอย่างอื่นอยู่

ทุกครั้งที่เขาเลื่อนมือเข้าหาตัวเอง ความเย็นของหินที่ห่อมือกระทบที่หน้าท้องช่วงล่างของเขา----อย่างเลี่ยงไม่ได้...ทว่า มันหาได้ลดทอนไฟที่ลุกโชนในเวลานั้นของเขาลงไม่

นานเท่าไหร่แล้วที่ห่างจากเรื่องพวกนี้.... เขาเริ่มคิด

......

.....

....

...

..

.

เขาอาบน้ำเป็นรอบที่สอง... จากนั้นจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อกล้ามสีกลมท่าตัวใหญ่ชายยาว และบ๊อกเซอร์สีดำลายทางมาใส่

เขาเดินไปที่กระจก ทาครีมก่อนนอนสักนิดและล้มตัวลงนอนที่เตียง----ยังไม่ได้ปิดไฟ....เพราะยังไม่รู้สึกง่วง เขาแค่เพลียและเหนื่อยเฉยๆ

เขาพลิกตัวหันนอนตะแคง.... เขานอนนิ่งๆ สักครู่แล้วอยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็น... เขาหยิบกล่องขนมเค้กกล่องใหญ่ออกมา

วางมันที่โต๊ะ และเดินไปหยิบส้อมมาหนึ่งอัน

เขาเปิดทีวีและลดเสียงให้เบา...เพียงพอให้เขาได้ยินคนเดียว โดยไม่ไปรบกวนคนอื่นที่เขาหลับไปแล้ว

เขามองภาพที่เคลื่อนไหวไปมาในจอสี่เหลี่ยม พลางจ้วงตักเค้กรสนั้นรสนี้มากิน.... ไปเรื่อยๆ จนมันหมดกล่อง

เขาลุกเขากล่องไปทิ้งลงถังขยะ เดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันใหม่ และเดินกลับมานอน

......

.....

....

...

..

.

ไฟในห้องดับได้ไม่นาน ตาเขาก็เริ่มปรือ...

เขาลุกขึ้นทั้งๆ ที่สะลึมสะลือ และเดินไปหยิบสิ่งหนึ่งจากโต๊ะเล็กๆ ข้างตู้เสื้อผ้ามา เปิดจุกของมัน และฉีด

เขาปิดจุกมันและเหวี่ยงไปที่ใดที่หนึ่งบนเตียง จากนั้นก็ทุ่มตัวลงไปคลุกหน้ากับหมอน-----และหลับไปรวดเดียว

......

.....

....

...

..

.


ตื่นมาอีกทีอากาศร้อนระอุ เขาหยิบนาฬิกาที่หัวเตียงออกมาดูเวลา

เขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจ สักพักก็เดินไปที่ระเบียง ยืดแข้งยืดขาเพื่อออกกำลังกาย 30 นาที เสร็จแล้วก็หยิบผ้าขนหนูที่ตากไว้บนราวมาพาดบ่า และเดินกลับไปเข้าห้องน้ำ

เขาแต่งตัวด้วยชุดลำลองง่ายๆ สบายๆ .... หยิบแค่มือถือ กระเป๋าตังค์แล้วเดินออกไปจากห้องของตัวเอง


......

.....

....

...

..

.

เขาเดินดูของในซุปเปอร์มาเกตเสร็จถึงค่อยเดินไปหาข้าวกิน... เบียร์ไม่ได้ทำให้อิ่มท้อง แต่มันกระอักกระอ่วนเกินไป หากตื่นมาปุ๊บกินข้าวปั๊บ ....เขาชอบรอให้ท้องหิวสุดๆ ก่อนถึงค่อยกิน

เขาเดินเข้าร้านปิ้งย่างสไตล์เกาหลี (เคล้าญี่ปุ่น ในความรู้สึกของเขา) เขาดูเมนูที่เป็นโปรโมชั่น... มีแต่สำหรับ 2 ที่ ไม่ก็ 4 ที่.... โปรสำหรับลูกค้าที่มาคนเดียว มีแค่รายการเดิมๆ------ น่าเบื่อและไม่ยุติธรรม!

เขาปิดเมนูและเรียกพนักงานมาสั่งอาหารชุด...สำหรับทานคนเดียว

เขาหยิบหนังสือที่เพิ่งซื้อมามาอ่านพลางรออาหาร.... คนร้านเยอะจนแน่น คาดว่าอาหารน่าจะได้ช้า

......

.....

....

...

..

.

เขาอ่านหนังสือด้วยความลุ้นว่าเรื่องมันจะไปยังไงต่อ ทว่า ระหว่างที่กำลังมันส์อยู่นั้น เขาก็นึกขึ้นได้---- ข้าวกูล่ะวะ?

“น้องครับ อาหารที่พี่สั่งจะได้รึยังครับ? พี่ว่ามันก็นานแล้วนะครับ” เขาถามพนักงานคนหนึ่งที่เดินสวนทางมาพอดี

สักพักพนักงานที่ดูเหมือนผู้จัดการร้านก็เดินเข้ามาโค้งให้เขาและบอกด้วยเสียงสุภาพว่า “คุณลูกค้าครับ ต้องขอประทานด้วย คือก่อนเมนูของคุณลูกค้า ทางห้องครัวถึงกำหนดต้องเปลี่ยนน้ำมันที่ทอดของพอดี รายการที่คุณลูกค้าสั่งจึงต้องรออีกสักพัก... ทางเราต้องขอประทานโทษด้วยที่ไม่ได้รีบนำมาแจ้ง หากท่านไม่สะดวกจะรอ สามารถสั่งเมนูใหม่ได้ ซึ่งหากไม่ใช่ของทอด เราจะนำมาให้คุณลูกค้าในทันทีครับ”

เขานั่งอึ้งๆ กับสิ่งที่ได้ยิน แต่วันนี้อยากกินของทอด.... เขาจึงถามย้ำว่าคงไม่ใช่ให้รอเป็นชั่วโมงใช่มั้ย?

พนักงานบอกว่า สัก 30 นาทีเท่านั้น เขาจึงรอต่อไป.... สักพักใหญ่ บริกรคนหนึ่งเดินนำผลไม้จานนึงมาให้เขา พร้อมคำขอโทษอีกครั้ง

เขาขอบคุณตามมารยาทและคว้าผลไม้เข้าปาก

......

.....

....

...

..

.


ก่อนนี้เคยเฉยๆ กับการรอ.... แต่เพราะไอ้เปลี่ยนน้ำมันนี่แหละที่ทำให้เขา----เบื่อที่จะรอ!


......

.....

....

...

..

.

ตูหิวจนจะแดกไอ้ปิ้งย่างสำหรับ 4 ที่นั่นได้แล้วนะเว้ย!!*0*

......

.....

....

...

..

.


หายหัวไปเลย! จะเดือนนึงแล้วนะเว้ย! คอยดูเหอะ! เปิดทำงานเมื่อไหร่นะ! พ่อจะฮึ่ม!!!!.......


......

.....

....

...

..

.

[BaoBao]

วรรคสิบ

“เฮ้ย! ตอนขึ้นมาซื้อผลไม้มาฝากด้วยนะ เอามะม่วงมันกับฝรั่ง” เพื่อนบอกเขาขณะที่กำลังจะเดินแยกกันไปกินข้าว
เขาพยักหน้ารับและเดินเลี้ยวไปทางขวา เขาป้องตาทันทีที่เห็นแสงแดด เขาหยุดเดินสักครู่เพื่อให้สายตาปรับตัว... ทว่า จู่ๆ ก็มีคนมาคว้าต้นแขนเขาไว้ และลากเขากลับเข้าไปในตึก

......

.....

....

...

..

.

เขามองอีกฝ่ายแบบงงๆ

“ไปกินข้าวเหรอครับ?” เพื่อน(ไม่ใหม่แหละ) ชั้น 12 ส่งยิ้มมาพร้อมคำถาม

“ครับ เพิ่งกลับจากทานข้าวเหรอครับ” เขาถามอีกฝ่ายเพราะเห็นเขาหิ้วถุงเยอะแยะไว้ในมือ

“อ๋อ ซื้อเข้าไปกินข้างในน่ะ ว่าแต่จะไปกินข้าวเหรอครับ?” เขาบอกและถามต่อ

“ครับ!” เขาพยักหน้ารับ

“เป็นคนขี้อายรึเปล่าครับ?” เพื่อนชั้น 12 ถามเขา

“หึหึ... เปล่าครับ ค่อนข้างด้านพอควร” เขาพูดกวนๆ กลั้วเสียงหัวเราะ

“งั้นก็ดี เดี๋ยวนะ!” เขาวางถุงกล่องข้าว ลงกับพื้น และหยิบเฉพาะถุงกระดาษขึ้นมา เขาล้วงมือเข้าไปด้าน และค่อยๆ นำเอาสิ่งที่อยู่ในถุงกระดาษนั้นออกมา

เขาหน้าเหวอทันทีที่เห็นรูปลักษณ์ของมัน--------- ถึงหน้าด้านเป็นสันดาน แต่ของบางอย่างก็....ทำให้ตูหน้าบางได้เหมือนกันนะ!

“อ่ะ.... รับไปซะ” เพื่อนชั้น 12 ยื่นมันให้เขา

เขารีบเอามือทั้งคู่ของตัวเองไปซ่อนไว้ข้างหลัง และส่ายหน้า-----ฆ่ากูให้ตายกูก็ไม่รับ! *0*

......

.....

....

...

..

.

“เอาไปน่า ไหนว่าไม่ใช่คนขี้อายไง” เพื่อนชั้น 12 ย่างสามขุมมาคว้ามือข้างหนึ่งของเขาออกมา----จนได้

เขาส่ายหน้าพรืดๆ ไม่หยุด

......

.....

....

...

..

.

ช่อเฟอเรโร่อันโตที่แซมด้วยผ้าตาข่ายละเอียดสีขาวและผ้าลินินสีฟ้าอมเขียวแบบเดียวกับสีของหินที่เขาสวมอยู่กับข้อมือข้างนั้นถูกยัดเข้ามาในอุ้งมือของเขา------จนได้!!!!

เพื่อนชั้น 12 รวบมืออีกข้างของเขามา ให้มันกุมที่ก้านช่อเฟอเรโร่นั้นด้วย พร้อมทั้งเอามือที่ใหญ่กว่าของเขากุมมือของเขาไว้แน่น...แบบไม่ยอมให้เขาปล่อยมือจากมันเด็ดขาด

“อย่าเล่นน่า! อายเป็นเหมือนกันนะ เอาไปๆ ห้ามคืน ไปแหละนะ” เพื่อนชั้น 12 พูดด้วยหน้าปุเลี่ยน และหันหลังเดินไปหิ้วถุงกล่องข้าวขึ้นมา จากนั้นก็เดินดุ่ยๆ เข้าไปในตึก

......

.....

....

...

..

.

ทิ้งเขาให้ยืนนิ่งเป็นเป้าสายตาของพนักงานหลายผู้รายนามที่กำลังเดินเข้าออกในช่วงเที่ยงใกล้บ่าย

จริงอยู่ว่าเขาไม่ได้ถืออะไรแปลกกว่าคนอื่นๆ เค้าเลย..... วันนี้ไม่ว่าจะดอกไม้ช่อใหญ่หรือช่อเฟอเรโร่อันโต ล้วนเป็นเหมือนมือถือที่ทุกคนถือเล่นเดินไปมากันได้!

......

.....

....

...

..

.


ชอคโกแลตสำหรับวันวาเลนไทน์---- เกิดมาก็เพิ่งเคยได้รับ!


......

.....

....

...

..

.


ช่อเฟอเรโร่จากผู้ชาย---- เกิดมาก็เพิ่งเคยได้!


......

.....

....

...

..

.


ยืนบื้อเป็นเป้าสายตาคน-----เกิดมา 30 ปีก็เพิ่งเคยเป็น!


......

.....

....

...

..

.


หายหัวไปเกือบสามเดือน! ทำกันขนาดนี้เลยเรอะ!


......

.....

....

...

..

.


ถึงหน้าด้านแต่ก็อายเป็นนะครับคุณ!!!!


......

.....

....

...

..

.

[yeyong]

อายแทน 

[สมุนไพร]

อยากรู้ว่าคือใครรรรร

[Ja-Jah Suwanun]

อร๊ายยยย เขินแทนนนนนน

 

ตกลงว่าคนไหนค๊าาาาา

[BaoBao]

วรรคสิบเอ็ด

เขาก้มลงมองช่อเฟอเรโร่อันใหญ่ในอุ้งมือของเขาที่แซมด้วยผ้าตาข่ายละเอียดสีขาวและผ้าลินินสีฟ้าอมเขียว เขาพลิกไปทั่วทั้งช่อ คุ้ยในริบบิ้นสีเงินแซมด้วยริบบิ้นสีฟ้าอมเขียวก็แล้ว..... ไม่พบกระดาษเลยสักใบ

เขามองที่ช่อเฟอเรโร่นั้นก็แล้ว ไม่มีตัวอักษรใดๆ เขียนไว้

เค้กเมื่อตอนปีใหม่ถึงแม้ไม่มีจดหมายเหมือนเคย แต่ก็ยังมีป้ายช็อกโแลตแข็งๆ ที่เขียนด้วยสีขาวว่าสวัสดีปีใหม่อันหนึ่งปักที่หน้าเค้ก

แต่วันนี้แม้ข้อความอะไรสักนิดก็ไม่มี........ เขาเซ็ง

......

.....

....

...

..

.

เขาถอนหายใจหนัก และเดินหน้าเหม็นเบื่อออกไปจากตึก

ขณะที่เขาจะเลี้ยวไปทางขวา จู่ๆ ต้นแขนของเขาก็ถูกลากลอยหวือเข้ามาในตึก เขาถูกขย้ำปกคอเสื้อขึ้นมาจนเขาเห็นหน้าของคนที่จ้องเขาด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม

“มึงเล่นชู้กับเมียกูเรอะ! จะหยุดดีๆ หรือจะให้กูหยุดมึงให้!” ชายคิ้วเข้มหน้าตาหล่อคมพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำกับเขา มันทำเอาเขาขนลุกเกรียวไปทั้งตัว... หน้าที่หล่อคมเข้มของอีกฝ่ายตอนนี้ดูดุเหี้ยมเกินกว่าที่เขาจะมองแล้วเคลิ้ม... เขากำลังหายใจได้ลำบากมากขึ้นทุกที

เขารีบส่ายหน้าพรืด...พรืด.... เขาตกใจจนพูดไม่ออก

อีกฝ่ายสูงกว่าเขาพอดูทั้งที่เขาก็จัดอยู่ในความสูงมาตราฐานของชาวไทยแล้ว การที่อีกฝ่ายขยุ้มคว้าคอเสื้อเขาไว้ทำให้ขาเขายืนไม่ติดพื้นดี

“รึมึงจะปฏิเสธ! มึงรับของจากเมียกู! มึงจับมือเมียกู! กูเห็นกับตากูเอง!” ชายคิ้วเข้มกัดฟันกรอด

“เฮ้ย!!! ไอ้เนี่ยเนี่ยนะ!” เขาอุทานด้วยความตกใจ พลางชูช่อเฟอเรโร่ขึ้นมาให้อีกฝ่ายดู

“มึงจะยั่วโมโหกูใช่มั้ย?! อยากอวดนักเรอะ!” ชายคิ้วเข้มตาเขียวปั๊ดทันทีที่เขายกช่อเฟอเรโร่ขึ้นมาให้เขาดู

“เดี๋ยวครับ! คือผมว่ามีการเข้าใจผิ....” เขากำลังจะบอกอีกฝ่าย แต่กลับถูกอีกฝ่ายพูดแทรกขึ้นมาก่อน

“เอาแม่งไปทิ้ง! และมึง...เลิกติดต่อกับเมียกูซะ! ถ้ามึงไม่ทำ กูก็ยำตีนมึงตรงเนี้ยะละ! เลือก! เดี๋ยวนี้!” ชายคิ้วเข้มบอกเขา

*0* ..... “เดี๋ยวครับคุณ คุ..คุยกันก่อน....” เขาพยายามเจรจากับคนที่กำลังโกรธจนหน้าเขียวหน้าเหลือง

เสียงที่พวกเขาคุยกันเบามากจนไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังถูกคนหน้าตาดีแต่งตัวสุภาพมากคนนี้ขู่ทำร้าย... มีเพียงแค่ท่าทางของพวกเขาเท่านั้นที่ดึงดูดสายตาของผู้คนที่เดินไปมาในระแวกนั้น

รอยยิ้มดุจซาตานผุดพรายขึ้นบนหน้าอันคมเข้ม เรียวปากได้รูปนั้นบอกกับเขาว่า “งั้นกูเลือกให้มึงเอง!” ซาตานง้างหมัดขึ้น...เขาหลับตาปี๋

......

.....

....

...

..

.

“โอ๊ย! โอ๊ย! โอ๊ย!” เสียงร้องโอยดัวติดต่อกันสามครั้งและตามมาด้วยเสียงซู๊ดปากบ่งบอกระดับความเจ็บ

เขากลับมายืนได้เองแล้ว... ลมหายใจของเขาเริ่มขึ้นสู่ภาวะปกติ

เขาลืมตามามองภาพตรงหน้า

ชายคิ้วเข้มยืมกุมหัวข้างซ้ายของตัวเอง โดยมีชายอีกคนยืนจ้องหน้าอยู่ข้างๆ ------- คู่กรณีมาครบองค์กันแล้ว

“เป็นไรมั้ยครับ? มันทำไรบ้างครับ?” เพื่อนชั้น 12 เดินเข้ามาถามเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“รู้จัก.....” เขาชี้นิ้วที่สั่นนิดๆ ของตัวเองไปที่ชายคิ้วเข้ม

เพื่อนชั้น 12 พยักหน้า “ครับ”

“เขาบอกว่าเป็น....เมีย” เขาจิ้มที่เพื่อนชั้น 12 และชี้นิ้วนั้นไปที่ชายคิ้วเข้ม.... ชายคิ้วเข้มเริ่มหายเจ็บ เขาสะบัดหัว และกำลังเดินตรงมา...ทางพวกเขา คล้ายสิงโตที่กำลังเล็งเหยื่อ

“ไม่ใช่เมีย!” เพื่อนชั้น 12 บอกกับเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“อ้าว เมียจ๋า เมื่อคืนยังขย่มให้กูอยู่แหม๊บๆ ไม่เรียกว่าเมียแล้วจะให้เรียกว่าอะไรครับ” ขายคิ้วเข้มยียวน แต่สายตานั้นจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง

......

.....

....

...

..

.

ป๊าบ!------ ฝ่ามือตบเข้าที่หัวด้านซ้าย...จุดเดิม

“โอ๊ย!”----- เสียงร้องโอยดังขึ้นทันที...ระดับเสียงโอยแบบนั้นต้องเจ็บมากแน่ ไม่ต้องสงสัย*0*

“หุบปาก! ถ้ามึงพูดคำนั้นอีกกูจะเอาตีนยัดปากมึง!” เพื่อนชั้น 12 ชี้นิ้วสั่งชายคิ้วเข้ม

“มึงเล่นชู้ใกล้ปลายจมูกกูแค่นี้เองเรอะ! หนอย กูนึกว่าแม่งใจดี เทียวไปซื้อข้าวมาให้กู” ชายคิ้วเข้มจ้อง “เมีย” ของเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ จากนั้นก็หันขวับมาอาฆาตเขาอีกที “ที่ไหนได้แอบไปแดกข้าวกับชู้! แอบไปเล่นหูเล่นตากับมัน! ให้ของมันเนี่ยมึงชอบมันใช่มั้ย?”

“เฮ้อ!” เพื่อนชั้น 12 ของเขาถอนหายใจหนัก ยกมือขึ้นจับบ่าของชายคิ้วเข้ม แล้วบอกว่า “มึงหุบปากสัก 10 นาทีก่อนนะ ขอกูคุยกับเขาก่อน เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน กูไม่อยากให้เค้าเข้าใจผิด”

“นี่มึงเห็นชู้ดีกว่ากูใช่มั้ย! ไม่ต้องคุยกับมัน กูไม่อนุญาต!” ชายคิ้วเข้มอาละวาดหนัก เขาคว้าข้อมือของเมียตัวเอง และลากอีกฝ่ายให้ตามเขาไป

......

.....

....

...

..

.

ปึ๊ก!!!!! เสียงหนึ่งดังลอยขึ้นในที่นั้น

......

.....

....

...

..

.

“อุ้ย!...ซี๊ด....”  เขาอุทานแทนอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้

คนที่ถูกเรียกว่าเมียเค้าต่อยผัวจนปลิวไปกองกับพื้น....ห่างออกไปเล็กน้อย และคนที่ถูกเรียกว่าเมียเค้าก็เดินกลับมาหาเขาแบบหน้าตาเฉย

......

.....

....

...

..

.

“โทษทีครับ ปล่อยมันบ้าไปก่อน เราน่ะ ไม่เป็นไรนะ” เพื่อนชั้น 12 ถามเขา

“ครับ! เอ่อ คือ....เอานี่คืนไปได้มั้ยครับ!” เขายื่นช่อเฟอเรโร่ใส่มืออีกฝ่าย

“เดี๋ยว! นี่ไม่เกี่ยวกัน! ถ้าโกรธมัน เดี๋ยวจะให้มันมาขอโทษ แต่ไม่รับคืนนะไอ้เนี่ย!” เพื่อนชั้น 12 ยัดมันคืนใส่มือของเขา

เขายัดมันคืนใส่มือของอีกฝ่าย...อีกครั้ง “ไม่ได้ครับ! ผมขอคืนครับ!”

เพื่อนชั้น 12 ยัดมันคืนใส่มือของเขา...อีกครั้ง “ไม่รับคืนครับ เอาไป!”

เขายัดมันคืนใส่มือของอีกฝ่าย... “อุ้ย! เดินมาแล้ว เอาไปเร็วๆ ครับ!”

ผัวคุณเดินหน้าตึงมาแล้ว ช่วยรับไปทีเหอะ...*0*

“ตายซะเถอะมึง!” ซาตานขู่คำราม

คนที่ถูกเรียกว่าเมียเอาแขนล็อคคอของคนที่กำลังปี่เข้ามาหาเขาไว้ และพูดอย่างเหนื่อยหน่ายว่า “มึงเลิกบ้าสัก 10 นาทีนี่มันจะตายมั้ยว๊า.....”

เขารีบยัดชื่อเฟอเรโร่ในมือตัวเองใส่มือของชายคิ้วเข้ม และพูดสรุปความให้ทั้งสองคนว่า “ผมไม่ใช่ชู้ครับ! คุณเข้าใจผิดแล้ว! ส่วนอันนี้ฝากคืนเจ้าของเขาด้วย แล้วฝากบอกเขาที หากจะให้ผม ช่วยเอามาให้ผมด้วยตัวเอง...นะครับ”

เขาส่งยิ้มหวานให้เพื่อนชั้น 12 และรีบโกยออกไปจากตึก----- คนที่ถูกล็อคจะดิ้นหลุดเมื่อไหร่เขาไม่รู้ ออกมาห่างๆ ไว้ก่อนเป็นดี*0*

......

.....

....

...

..

.

เขากินข้าวเสร็จอย่างรวดเร็ว และเดินลับเข้ามาในตึก ก่อนเดินเข้าตึกมีนักดนตรีตาบอด 2 คนมาบรรเลงเพลงหวาน ขับกล่อมผู้คนนในวันวาเลนไทน์ คนหนึ่งสีไวโอลิน อีกคนร้องเพลง.... เขาเดินเอาเงินไปหยอดให้พวกเขา

และเดินอมยิ้มขึ้นมาบนตึก เขารอสักพักลิฟท์ตัวในก็เปิด.....เขาเดินเข้าไปด้านในสุด----ประตูลิฟท์ปิด

ลิฟท์ถูกดึงขึ้นไปด้านบน

......

.....

....

...

..

.


เขาได้กลิ่นของ C-K ขวดดำ


......

.....

....

...

..

.


เขาเหลียวมองไปรอบๆ ลิฟท์


......

.....

....

...

..

.


ไม่มีคนที่เขามองหา....


......

.....

....

...

..

.

[BaoBao]

วรรคสิบสอง

ลิฟท์เปิดที่ชั้น 12 ....คนกลุ่มสุดท้ายออกไป เหลือเพียงเขาอยู่ในนั้นแค่คนเดียว

เขาคิดพลางนึกขำ...ที่เพื่อนชั้น 12 ถูกคนตัวสูงโย่งเรียกว่า “เมีย” ---- หน้าไม่ให้เลย หากเป็นเกย์ แบบนั้นอ่ะ รุกตั้งแต่หัวจรดเท้า.... นับว่าอีกฝ่ายแน่จริงทีเดียวถึงสลับขั้วมาได้

ทีแรกไม่ได้คิดจะคืนชอคโกแลตเค้าไปหรอก แต่พอไม่เห็นจดหมายแล้วมันนึกฉุนขึ้นมา ก็พอดีกับที่คนตัวสูงมาเอาเรื่องเขา...เขาเลยได้โอกาสคืนมัน----ด้วยหวังว่ามันจะกลับคืนมาสู่ตัวเองอีกครั้ง

เรื่องที่เพื่อนชั้น 12 เป็นแมสแซนเจอร์เขารู้มาได้หลายเดือนแล้ว...

......

.....

....

...

..

.


ถึงมีความสุขและสนุกกับการจีบ


......

.....

....

...

..

.


ถึงนั่งเฉยๆ ให้เขาจีบ


......

.....

....

...

..

.


 แต่มันก็เป็นสิทธิ์ของ “คนที่ถูกจีบ” ที่อยากจะรู้ว่า “คนที่จีบตัวเอง” อยู่เป็นใคร....ไม่ใช่เหรอ


......

.....

....

...

..

.


ครั้งหนึ่ง เขาลองแกล้งทำเป็นมีคนโทรเข้ามา แล้วให้เพื่อนชั้น 12 จดคำที่เขาบอกลงไปในกระดาษ


......

.....

....

...

..

.


เขาเอามันกลับมาเทียบเป็นอักษรทีละตัว..... ไม่เหมือนในจดหมายพวกนั้นเลย


......

.....

....

...

..

.

แต่เขาก็เฉย...หากคนที่จีบเข้าอยากเล่นเกมแบบนี้ เขาก็เล่นให้--- เพราะมันก็สนุกดี

......

.....

....

...

..

.

ติ๊ง! ลิฟท์เลื่อนขั้นมาถึงชั้น 22

ประตูลิฟท์เปิด----- ประตูของลิฟท์อีกฝั่งกำลังปิด! ใบหน้าของคนที่เขากำลังคิดถึงถูกประตูของลิฟท์กลืนหายไปจากสายตาของเขา!!

......

.....

....

...

..

.

สายตาที่ตกตะลึงต่างจ้องมองกัน...และกัน

......

.....

....

...

..

.

[Cynthia_Moonlight]

พ่อ C-K ขวดดำนี่ลีลาเยอะเนอะ จีบแบบอ้อมๆดีจริง แต่ที่ฮาที่สุดคือคุณเพื่อนชั้น 12 นี่แหละ

มีซะมีซะง้านนน 555+

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินออกมาจากลิฟท์ สายตามองจ้องประตูที่เพิ่งปิดไป...เขาระบายลมหายใจทีหนึ่ง แล้วเดินต่อไปยังแผนกของตัวเอง

เขาเดินไปที่เก้าอี้ และกำลังจะนั่ง ใครก็ไม่รู้มาจับบ่าเขาไว้

......

.....

....

...

..

.

“ผลไม้กูล่ะ” เพื่อนร่วมงานถามเขา

“เอ้อ... กูลืมว่ะ เดี๋ยวกูลงไปอีกที” เขารีบบอกเพื่อนและรีบเดินออกไปจากโต๊ะ

“เฮ้ย! ลืมก็ช่างมันมึง” เพื่อนร้องบอกเขาแบบไม่ถือสา....ได้ก็ช่างไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

“ไม่เป็นไร กูก็ลืมซื้อของตัวเองว่ะ เดี๋ยวกูมาๆ” เขาบอกเพื่อนและวิ่งเข้าลิฟท์เพื่อลงไปชั้นล่าง

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินไปที่รถเข็นผลไม้ สั่งของเพื่อนและของตัวเองกับพ่อค้า

เขาหันไปมองทางอื่น เพื่อหาอะไรดูเล่น.... เขามองไปทางลานจอดรถของตึกที่ทำงานของตัวเอง

ตรงข้างๆ ทางออก...

เขามองเห็นเพื่อนชั้น 12 กำลังยืนกอดอกหน้านิ่งเครียด โดยมีคนสูงโย่งยืนคอตกอยู่ตรงหน้าของคนที่ตัวเองเรียกว่า “เมีย”

จู่ๆ คนที่คอตกก็เงยหน้าขึ้นมา เขาพูดอะไรสักอย่างยาวเหยียด

คนที่ฟังอยู่เอามือโบกไปทีหัวป๊าบหนึ่งและพูดสั้นๆ กับอีกฝ่าย

คนที่โดนโบกกุมหัวและยังไม่วายเถียงต่อ...แต่ไม่ทันไรก็โดนโบกอีก

เพื่อนชั้น 12 ยืนพิงมอเตอไซด์คันใหญ่และกอดอกนิ่ง เขาปล่อยให้อีกฝ่ายพูดๆๆๆๆๆๆๆ ....สักพัก เพื่อนชั้น 12 ของเขาก็ยื่นอะไรสีดำๆ ให้อีกฝ่าย....คนสูงโย่งส่ายหน้า

เพื่อนชั้น 12 ของเขาโยนก้อนดำๆ ทิ้งลงไปที่ถนนและหันกลับมาคว้ามอเตอไซด์ และขึ้นควบ... เขาสวมเสื้อสีดำให้กับตัวเอง และสวมหมวกกันน๊อคสีดำ---- เสียงสตาร์ทรถดังกระฮึ่มขึ้น

คนสูงโย่งไปเก็บก้อนสีดำมา...และคลี่มัน เขาสวมมัน และจับข้อมือของคนที่กำลังจะบิดมอเตอไซด์ไว้ เขาพูดอะไรอีกสักอย่าง... เพื่อนชั้น 12 ของเขาก็เอาหมวกกันน๊อคสีดำที่อยู่อีกฝั่งของรถมาสวมเข้าที่หัวของคนตัวสูงโย่ง....ล็อคสายให้จนเสร็จเรียบร้อย จากนั้นคนตัวสูงก็เดินขึ้นซ้อนท้ายเขา

รถมอเตอร์ไซด์ราคาแพงหูฉี่ถูกเร่งเครื่องและหายไปในฝูงรถยนต์ที่วิ่งกันประปรายในซอยแยกจากถนนใหญ่ เพื่อทะลุไปยังอีกถนนใหญ่หนึ่ง

Destroyer สีขาวสกรีนอยู่หลังเสื้อแจ๊คเกตสีดำของพวกเขาสองคน ... อ๊ะ ที่หมวกกันน๊อคก็ด้วย----คิดว่าน่าจะสั่งทำมาคู่กัน!!

เขาอมยิ้มกับภาพที่เห็น....และนึกชุ่มชื่นในหัวใจไปตามพวกเขา

“ได้แล้วครับ” พ่อค้ายื่นถุงให้เขา เขาจ่ายเงินและเดินกลับมาทางตึกที่ทำงานของตัวเอง

ระหว่างจะเข้าตึก เสียงไวโอลีนบรรเลงท่อนหนึ่งขึ้นมา... จัหงวะฟังคุ้นหูเขามาก มึนน่าจะเป็นเพลงเก่า แต่จำไม่ได้ว่าชื่อเพลงอะไร

เขาหยุดยืนและคอยฟังว่าคนร้องจะร้องอะไรออกมา

......

.....

....

...

..

.

“เมื่อดวงใจมีรัก ดั่งเจ้านกโผบิน บินไปไกลแสนไกล

หัวใจฉันก็ลอยลิบไป ถึงแดนดินถิ่นใดหนอใจ โอ้ดวงใจเจ้าเอ๋ย

เมื่อต่างเราก็รัก จะไปเกรงกลัวฉันใด ใจเรานั้นแน่นอน....”

------เสียงเพลงยังคงถูกขับร้องต่อไป ส่วนเขานั้นก้าวขาเข้ามาในตัวตึกแล้ว

......

.....

....

...

..

.


เขาเดินเข้ามาในแผนก... เอาผลไม้ไปให้เพื่อน และนั่งลงทำงานของตัวเองต่อ


......

.....

....

...

..

.

[FanJKi]

สนุกดี    เพิ่งตามอ่าน 

ลงรวดเร็วทันใจดี  เป็นกำลังใจให้นะ  ^ ^

[Ja-Jah Suwanun]

พ่อเพื่อนชั้น 12 ดันเป็นเมียคนอื่นซะงั้นอ่าาา 

รอตัวจริงต่อปายยยยย จีบกันน๊านนานนนน

 

[BaoBao]

วรรคสิบสาม

วันวาเลนไทน์....ไม่ว่าพนักงานที่ไหนต่างก็อยากกลับเร็วๆ ---เพื่อไปใช้เวลาส่วนตัวกับคนที่รัก

เขาเป็นโสดแต่ก็ได้อนิจสงค์จากเทศกาลของคู่รักนี้ด้วย... เขาล่ำราเพื่อนๆ และเดินทางออกจากออฟฟิชไปพร้อมเพื่อนร่วมแผนกอีกสองสามคน

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินเข้าไปในลิฟท์.... เขาเจอสองในสามหล่อประจำชั้น 12 อยู่ในลิฟท์ที่เขาจะลงไปนั้น

วันนี้คนในลิฟท์ถูกเติมเข้ามาเรื่อยๆ ทำให้การลงไปยังชั้นที่ 1 ช้าไปกว่าปกติ และพอถึงชั้น 15 พนักงานสาวกลุ่มหนึ่งก็ขออนุญาตวิ่งไปตอกบัตรและกลับเข้าในลิฟท์อีกครั้ง...ทุกคนพยักหน้ารับทราบ

กรณีนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับพนักงานกินเงินเดือนกันเอง... ถึงแม้จะช้าไปหน่อย แต่ก็ช่วยให้ประหยัดพลังงานของลิฟท์ไปได้บางส่วน

ห้านาทีจากนั้นกลุ่มสาวก็วิ่งควบส้นสูงเข้ามาในลิฟท์ พร้อมกล่าวคำขอบคุณอีกหลายครั้ง

......

.....

....

...

..

.

ลิฟท์เลื่อนลงมาถึงชั้น 12.... สองหล่อประจำชั้นขอแหวกทางออกไปจากลิฟท์

ประตูลิฟท์ปิด----- และตัวลิฟท์ก็ถูกดึงลงไปโดยไม่เปิดอีกเลยจนมาถึงชั้นที่ 1

ผู้คนในลิฟท์ค่อยๆ เดินออกไป เขาอยู่ตรงช่วงกลาง และพอดีคนที่อยู่ตรงแผงควบคุมเดินออกไปแล้วเขาจึงเดินไปกดปุ่ม “เปิด” ให้คาไว้ ด้วยว่ามีคนท้องคนหนึ่งอยู่ด้านในของลิฟท์ตัวเดียวกับเขาด้วย หากไม่ทำแบบนี้ ประตูอาจปิดมาโดนเธอให้เกิดอุบัติเหตุได้

ว่าที่คุณแม่ส่งยิ้มให้เขาและกล่าวขอบคุณเขาก่อนเดินออกไปจากลิฟท์ เขาเดินออกไปจากตัวลิฟท์ และหักเลี้ยวขวาทันที ทว่า!!! เขาชนเข้ากับใครสักคน

......

.....

....

...

..

.

กลิ่น C-K  ขวดดำจุกแน่นอยู่ในจมูกของเขา


......

.....

....

...

..

.

[sukie_moo]

กรี้ดๆๆ มีอีกไหม  ลุ้นๆ

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

“อูยยยยย.....” เขากุมจมูกพร้อมเงยหน้าขึ้น

“โทษครับ เจ็บมากมั้ย?” คนที่ถูกชนยกมือข้างขวาขึ้นแนบฝ่ามือของเขาซึ่งกุมจมูกไว้

“เจ็บสิครับ ถามได้” เขาบอกอีกฝ่าย

คนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากลิฟท์แล้ว..... พนักงานหนุ่มสาวเดินผ่านพวกเขาไปแบบไม่สนใจใยดี

“เฮ้ย! มึงมาเร็วๆ เลย มีประชุมนะไอ้เหี้ย! เร็ว! กลุ่มเรายังไม่ได้ปรินส์เอกสารเลยนะเว้ย! เดี๋ยวพ่อมึงมาก่อนนะ!” เสียงเร่งหนึ่งดังลอยมาจากข้างหลังเขา

“เออ! ไปเดี๋ยวนี้แหละ!” คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาร้องตอบ และก้มหน้ามาบอกเขา “ทำไมมาช้าแบบนี้ล่ะครับ รออยู่ตั้งนาน!”

เขาขมวดคิ้ว “แล้วจะรู้มั้ยว่ารออยู่น่ะ!”

“ไอ้เหี้ย! คนทั้งลิฟท์เค้ารอมึงได้ ช้าๆ ก็ได้นะมึง!” เสียงเร่งอย่างได้อารมณ์ร้องทักขึ้นมาอีกรอบ

ช่อเฟอเรโร่อันใหญ่ถูกจับยัดใส่มือเขา “ให้ครับ! สุขสันต์วันแห่งความรักนะครับ.... ผมติดประชุมต้องรีบไปแล้ว ขอโทษนะครับ”

พูดจบเจ้าของช่อเฟอเรโร่อันใหญ่ก็วิ่งหน้าตั้งเข้าไปในลิฟท์

เขาไหวตัวทันและหันหลังวิ่งไปที่ลิฟท์ตัวเดียวกับที่เขาขึ้นไป

......

.....

....

...

..

.

ไม่ทันแล้ว!!


......

.....

....

...

..

.

แต่ก่อนเคยขอบคุณคนสร้างลิฟท์พวกนี้ ที่เปิดปิดได้รวดเร็วทันใจ


......

.....

....

...

..

.

แต่วันนี้ไม่ล่ะ....

......

.....

....

...

..

.