...
..
.
เขาสะกิดไหล่ของคนที่โยกหัวโด๊กเด๊กอย่างเมามัน คนที่สวมเฮดโฟนลืมตาและหันหลังมามาหาเขา เขารีบถอดเฮดโฟนออกแล้วถามเขาว่า “มีไรครับ”
“คุณเลือกให้หน่อยสิ แบบไหนใช้ดี ใช้ง่ายอ่ะ” เขายื่นไส้กระดาษสามแบบไปให้อีกฝ่าย
อีกฝ่ายวางเฮดโฟนไว้ที่เดิมของมัน และรับของไปจากมือเขา เค้ามองมันแป๊บนึงและเงยหน้าขึ้นมามองเขา “จะเอาไปทำไมล่ะครับ อืม... มันต้องดูที่ว่าจะใช้งานอะไรบ้างก่อน”
“ก็ใช้จดตารางงานของคุณนั่นแหละ ที่คุณเขียนให้เมื่อคืนผมจำได้ไม่หมดหรอก” เขาบอกอีกฝ่าย
ก่อนนี้เขาจดตารางงานว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาที่สำนักงานใหญ่เมื่อไหร่ เข้าสำนักงานใหญ่กี่วัน ไปโกดังกี่วัน... แต่จดใส่ปฏิทินมันพกพาลำบาก พอเขาจดลงเศษกระดาษแล้วพกติดไว้ในกระเป๋าเงิน พออีกฝ่ายเปลี่ยนแปลงวันหรือสถานที่ทีนึง มันก็ลบแล้วเขียนลำบาก เคยหายไปก็มี.... นานเข้าเขาเริ่มรำคาญ
เมื่อคืนพอดีเห็นเค้าหยิบสมุดออแกไนท์เซอร์ของตัวเองออกมาบอกตารางงานของเดือนหน้ากับเขา เขาจึงนึกได้ว่า----- นี่กูโง่มาตั้งนานเหรอเนี่ย!
อีกฝ่ายยิ้มแล้วบอกเขาว่า “ซื้อแต่ตัวสมุดก็พอครับ เอาไส้กระดาษของผมก็ได้”
“ไม่เอาครับ เปิดดูแล้ว มันท่าจะเขียนลำบาก” เขาเบ้ปาก
“อ้าว....” เค้าหน้าเหวอ ก่อนจะก้มลงมองกระดาษในมือและเริ่มคิดใหม่ “เขียนตารางงานผม อืม เขียนวันหยุดด้วยมั้ย มีไรอีกมั้ยครับ”
“ก็คงเขียนวันเกิดเพื่อนๆ กับคนรู้จักอ่ะ เออ... ดูเป็นเดือนๆ ก็ดีนะ แบบนั้นผมเข้าใจ แต่ไม่เอาสมุดอันใหญ่อ่ะ พกลำบาก” เขาบอกอีกฝ่าย
“มีเท่านี้เหรอ มันต้องมีอีกแบบสองแบบสิ” อีกฝ่ายถามเขา
“หือ?... ไม่รู้ ไปดูที่ชั้นด้วยกันหน่อยสิครับ” เขาเอื้อมมือไปดึงชายเสื้อของอีกฝ่ายเพื่อร้องขอเวลาสักนิดจากความชอบของเขา
เขาต้องการความช่วยเหลือจริงๆ.... หากเขาเลือกได้แล้วเขาจะไม่รบกวนเวลาส่วนตัวของอีกฝ่ายอีกเลย---เขาคิดเช่นนั้น
“ครับผม” อีกฝ่ายขานรับและเดินนำเขาไปที่ชั้นสมุดโน้ต อีกฝ่ายคุ้ยที่ชั้นออกมาสองแบบ สองขนาดให้เขาเลือก เขาเอามันมาเทียบกัน และเลือกแบบที่เล็กกว่า พอเลือกได้แล้วเขาก็ไล่ตัวช่วยไป และเดินไปเลือกสมุดหนังต่อ.....
........
.......
......
.....
....
...
..
.
เขาเดินไปที่ชั้นนิยายแปลจากต่างประเทศ
เขามองหาเล่มใหม่ที่อ่านเรื่องย่อมาจากในเน็ทแล้ว.... ระหว่างที่มองหาหน้าปกที่จำไว้ในความทรงจำ จู่ๆ เขานึกอย่างหนึ่งขึ้นมาได้
เขาเดินออกมาจากชั้นหนังสือ และเดินตรงไปยังโซนของเพลงและหนัง.... เขาเดินไล่ไปทีละช่องเพื่อหาใครอีกคน
........
.......
......
.....
....
...
..
.
--------ไม่มี
........
.......
......
.....
....
...
..
.
เขาเดินกลับมาที่โซนนิตยสาร คนที่มุงอยู่ตรงนั้นเริ่มบางลง เขาจึงมองเห็นใครคนนั้นได้โดยง่าย เขาเดินเข้าไปหยุดที่ข้างหลังของคนคนนั้น เขาสะกิดที่หลังของอีกฝ่ายเบาๆ
คนที่ถูกสะกิดหันหน้ามาหาเขา และส่งยิ้มให้ “ครับ”
“หิวข้าวยังครับ” เขาถามอีกฝ่าย
“ยังครับ คุณหิวแล้วเหรอ?” อีกฝ่ายตอบและย้อนถามเขา พลางวางนิตยสารในมือลงไปในช่องของมัน
“เปล่า... ถ้าคุณหิวคุณไปเรียกผมนะ ผมอยู่ตรงแถววรรณกรรมแปลตรงนั้นน่ะ” เขาชี้นิ้วบอกจุดที่เขาจะไปจ่อมกับอีกฝ่าย
“ครับ ถ้าคุณหิวคุณมาเรียกผมนะ ถ้าไม่เจอในนี้ก็โทรมา ได้มั้ยครับ” อีกฝ่ายถามเขา
“อื้ม” เขาพยักหน้าและเดินไปจากเขา เพื่อไปค้นสิ่งที่เขาต้องการต่อ
........
.......
......
.....
....
...
..
.
สำหรับพวกเขา ไม่ใช่ว่าไม่ใส่ใจกัน แต่พวกเขาจงใจที่จะยืนยันในความชอบของตัวเองกับอีกฝ่าย
พวกเขาแสดงความชอบของตัวเองออกมาอย่างตรงๆ และบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ ขอความเห็น ขอความเข้าให้กันและกัน จากนั้นก็ให้ต่างฝ่ายต่างปรับตัวเองให้ผสมผสานกันไปตามธรรมชาติ
อย่างเช่นวันนี้ มีเป้าหมายว่าจะมาซื้อของเข้าห้องของเขา และคงเดินเล่นกับกินข้าวกันก่อนไปซื้อของ พวกเขามีจุดหมายในการเดินเล่นที่เดียวกัน แต่ต่างวัตถุประสงค์ คนหนึ่งมาฟังเพลงใหม่และซื้อแผ่นเพลงที่ออกใหม่ไปฟัง ส่วนเขาไม่ใช่ว่ามาซื้อสมุดออแกไนท์เซอร์
อันที่จริงเขาตั้งใจมาหาหนังสือใหม่ไปอ่าน.... เขาเป็นคนนิสัยประหลาด ต้องเปิดอ่านคร่าวๆ ก่อนถึงซื้อ ดังนั้นวันหยุดส่วนใหญ่ของเขาถึงหมดไปอยู่ในร้านหนังสือ
ส่วนอีกฝ่ายเค้าชอบฟังเพลง อัพเดทเพลงเป็นนิสัย ชอบอ่านนิตยสารเป็นชีวิตจิตใจ แต่ไม่ซื้อ! คนคนนี้บอกเขาว่า จะซื้อเฉพาะเล่มที่ถูกใจ ส่วนเล่มอื่นๆ อ่านเอาสนุกเฉยๆ.... ดังนั้นเงินส่วนใหญ่ในกระเป๋าของเขาจึงหมดไปกับแผ่นเพลง
แต่ระหว่างที่เขาเลือกหนังสือ อีกฝ่ายไม่เคยรอเขาเฉยๆ แฟนของเขาจะไปเดินเล่นดูโน่นนี่ตามแต่ใจเค้า ถ้าหิวแฟนของเขาจะเข้ามาเรียกเขาเอง หรือหากแฟนของเขาเค้าเดินไปไกลแล้ว เค้าจะให้วิธีโทรตามเขาไปแทน------ สำหรับเขาก็ใช้วิธีเดียวกัน หากเลือกหนังสือเสร็จแล้ว หาแฟนไม่เจอ เขาจะโทรเรียกให้ไปเจอกันที่ร้าน
........
.......
......
.....
....
...
..
.
พวกเขาแค่เว้นระยะห่าง เพื่อให้พวกเขาจับมือกันเดินต่อไปได้ง่ายขึ้น....โดยไม่อึดอัด
แค่รักระยะไกล มันก็ก่อให้เกิดความอ่อนไหวง่ายมากอยู่แล้ว พวกเขาต่างสำนึกอยู่ในใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย
........
.......
......
.....
....
...
..
.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
